apartament

jest to luksosowy apartament ze wszelkimi wygodami

Dodane po 2 minutach:

wszedlem i polozylem sie na sofie

---

PrzyszedÂłem do Richarde.
Pukam w drzwi.

Dodane po 9 minutach:

Nikt nie otwiera to idĂŞ.

Dodane po 34 sekundach:

nmm
PrzyszedÂłem z Richarde na plecach i poÂłoÂżyÂłem go na ÂłóÂżku.
-Bardzo dobrze walczyÂłeÂś.-powiedziaÂłem.-JeÂśli bedziesz czegoÂś potrzebowaÂł powiedz.-rzekÂłem i wyszedÂłem zamykajÂąc drzwi.
nmm
wyciongnolem z ogromnym bulem wrencz krzyczac ziola i nalozylem na rany

Dodane po 3 minutach:

w myslach muwie sobie wygralbym gdyby nie ta jebana czakra demona

Dodane po 2 godzinach 41 minutach:

po pewnym czasie rany sie goja a ja odzyskuje czensc czakry lecze sie technika i pisze kartke dla amy

kartka : amy postanowilem odejsc z druzyny . moze sie jeszcze kiedys zobaczymy ale narazie zegnaj .

poczym wyszedlem
NMM

---

pukam do drzwi

Dodane po 1 minutach:

nie ma zadnej odpowiedzi wiec odchodze
RzuciÂła siĂŞ na ÂłóÂżko, zĂŞbami zniszczyÂła poduszki, koÂłdrĂŞ. ZagryzÂła wszystko.
[nmm]
gdy sie obydzilem wstaje i wychodze a klucz zostawiam w zamku.

NMM
Po opuszczeniu jadłodalni, skierował swe kroki poprzez hol, aż do niezwykle przyciągającej uwagę recepcji. Mimo, iż zostawił za Sobą pomieszczenie, zabrał jednak bagaż słów, które zostały tam wypowiedziane. Nie było już sensu udawać, iż nic się nie stało, gdyż byłby to ukłon w stronę fałszywości, której przecież tak bardzo pragnął uniknąć. Tak czy owak, spokojnym krokiem, podszedł do owego przybytku, gdzie zastał wierną i gotową obsługę hotelową. Uśmiechając się zalotnie, po czym postukując paluszkiem o blat stołu, poprosił o wygodny, wszechstronny jeden Jedyny pokój. Następnie otrzymawszy kluczę (czy kartkę- nie wiem, jak to tutaj działa), podziękował oraz nagrodził ekspedientkę kolejnym uśmiechem, po czym bezgłośnie udał się w stronę Windy (czy też schodów)...

***

Po dotarciu na górę, ostatecznie uwolnił dłoń Sakue. To piętro, było wyjątkowo puste, a i znajdowało się tutaj niewiele pokoi. To też odnalezienie apartamentu, nie okazało się większym problemem. Zatrzymawszy się przed odpowiednimi drzwiami, oparł się o ścianę na przeciwko nich, po czym niewysoko podrzucając, podał klucze zmęczonej osóbce. W powietrzu, wydały uroczy brzęk po czym wylądowały w dłoni, możliwie speszonej dziwnym postępem sytuacji, księżniczki. Następnie, po prostu stał i czekał, jakby chcąc się upewnić, czy aby na pewno, Jego towarzyszka, wejdzie do odpowiedniego pokoju. Ciszę, po raz kolejny, przerwało Jego, może i tak już niepotrzebne pytanie: -" Czy... Życzysz, Sobie czegoś Jeszcze?"- , przy czym błądząc oczyma po czerwonym dywanie znów wydawał się pogrążyć gdzieś wśród własnych myśli...

(Nie bawiłem się w pisanie w Holu, Recepcji, Korytarzu, z oczywistych powodów- weź to potem szukaj).
Przemierzając upiornie mroczne, słabo oświetlone jedynie światłem świecy korytarze, weszli wreszcie na jedno z pięter, którego podłoga wyściełana była miękkim, przyjemnym dla oczu czerwonym dywanem... Zatrzymała się, po stosunkowo długiej wycieczce, przed drzwiami apartamentu. Odbierając od chłopaka klucze, z cichym szczęknięciem, podeszła zwiewnie i godnie do dębowej bramy, wsadzając metalowy znaczek do zamka. Przekręciła. Z cichym stuknięciem zawiasy puściły, odsłaniając wejście do pięknego pokoju... Domowy wystrój, te same kryształowe żyrandole, kominek, ciepło, szafy, balkon... Po prostu niczym pałacyk z jakiejś bajki. Stała więc, w otwartych na oścież drzwiach, wpatrując się w niezwykła magię, jaką prezentował sobą całokształt tego miejsca...
-Nie, nie - zaprzeczyła, odwracając się do Hiei'a. -To wszystko, ten pokój to wszystko, czego czego bym chciała.
Jego wzrok, dalej gdzieś błądził po czerwonej ścieżce. Słysząc odpowiedź, nawet nie podniósł głowy, tylko znacząco pokiwał. Następnie, bez użycia rąk, odepchnął się od ściany po czym utrzymując równowagę, wyprostował się. Po tej niewielkiej akrobacji, przekrzywił głowę nieco w lewo, oraz uśmiechnął się, w przypominający maskę sposób. Następnie, rozpoczynając miękko zdanie, rzekł tylko: -"Miłej Nocy"- po czym wykonał prawą ręką, coś na wzór niestarannego machnięcia, czy też pożegnania, udając się dalej, wgłąb, tym samym korytarzem. Po krótkiej podróży czerwonym dywanem, dotarł do okna, stanowiącego również wyjście z pomieszczenia. Żwawym ruchem wyskoczył przez drewniane przejście, po czym udał się na dach tego budynku. Będąc już na szczycie, usiadł wygodnie, nieco nad krawędzią, jednak wciąż zachowując idealny widok czy to na tętniące życiem nocnym miasto, czy równie rozświetlone przez Gwiazdy Niebo. Po chwili, układając dłonie za głową, położył się szukając gdzieś tam w górze srebrzystego gada, który z pewnością czuwał. Odruchowo chwycił w dłoń, tzw. Radyjko, po czym przyjrzał Mu się dokładnie. Od dłuższego czasu zdawało się milczeć, a to nie wróżyło nic dobrego. Postanowił więc nie przerywać ciszy nocnej, i skierował Swe oczy ku górze, przeszywając martwym wzrokiem gwiazdy, topiąc się po raz kolejny, w jakimś odległym wspomnieniu...
Wzdychając, najwidoczniej sama do siebie, weszła do pokoju. Kierując się do łazienki, a biorąc szybki prysznic, nie myśląc, a przynajmniej starając się nie myśleć, zmyła ze swych włosów resztki lepkiego kremu... Wycierając ciało, rozgrzana już strumieniem wody, wyczyściła suknię, wkładając ją ponownie. Widać nie zamierzała zasnąć... Nie. Stanowczo nie zamierzała teraz spać. Była na to zbyt smutna, zbyt wiele smutku przepełniało jej serce... Szybko przeszła przez apartament, dążąc do marmurowego balkonu. Wyszła na zewnątrz, a widząc, iż także tutaj niebo jest ugwieżdżone, poczuła się jeszcze gorzej. Jeszcze bardziej się załamała... Czemu? Ahh, taki kryzys. Po prostu dołek psychiczny, którego temat Tanuki wraz z Sakue miały na wyłączność. Któż bowiem, oprócz nich, przejmowałby się losem jakiegoś brutala, jakiegoś mordercy, nosiciela demona lodu? To przecież takie głupie! Ona nie wierzyła w samą siebie, ale ludzie wokół w nią wierzyli, ba, żądali od niej czegoś więcej, niż samego jej bytu! Sama kiedyś stwierdziła, że nikogo więcej, oprócz siebie samej, nie potrzebuje. Może i dziwne, ale teraz odczuwała coś znacznie innego. Cały świat zaczął wirować jej przed oczami... Kolory szat, gwiazd, latarni gdzieś w oddali - stały się tylko nieskładnymi, lecz uporczywymi plamami. Głowa ją bolała, oczy piekły, skronie przepełniał jakiś dziwny ból... Co mogła powiedzieć? Że było jej przykro, że on nie żyje?! Że będzie teraz to rozpamiętywać do kresu swych dni?! A może powinna zakomunikować światu, że się zabije, i że chce mieć ładny grobowiec i wspaniały pogrzeb w pochmurny, jesienny dzień?! Coś jeszcze, czy mogła coś jeszcze powiedzieć światu, który i tak i tak jej zupełnie nie zrozumie, jak Atsui i jego awatar, Hiei?! Nie mogła nic na to poradzić, nie mogła nic poradzić na fakt, że teraz została sama, sama ze sobą, bez przyjaciół, bez narzeczonego, w brutalnym, nikczemnym świecie... Opierając się o szczebelki, odgradzające wiszącą nad ziemią platformę od pustego eteru, skuliła się, rękami przyciągając do siebie nogi i po raz kolejny zaszlochała. Tym razem głośno. Była przecież pewna, że nikt jej nie usłyszy. Choć ta pewność na stan rzeczywisty niekoniecznie musiała się przekładać... Tak wiele problemów, tak wiele stanów psychiki i ciała, które dadzą się, które należy naprawić, rozwiązać... Dlaczego więc przybrała tak pasywną rolę, po prostu płacząc i w tych łzach wylewając cały swój smutek, skoro smutek ten można okazać na tysiąc różnych, innych, o wiele bardziej subtelniejszych sposobów... ?
Pomyśleć jak świeże powietrze, oraz kawałek wolnej przestrzeni, może działać usypiająco. Mimo iż pozostało jeszcze tak wiele dzikich i nieoswojonych myśli, tyle samo wspomnień wołających o chwilę uwagi, to jednak ciężkie powieki zdecydowanie brały nad tym wszystkich górę, powoli spowijając i tak zmącony wzrok w ciemność. Ha, boska ironia! Jakże często, nawet i Uchiha musieli pozwolić Sobie na chwilę ślepoty. A wraz z nią, na błogi stan odprężenia, powolne i kontrolowane oddechy. Nawet przyjemnie było nie widzieć już nic, ani kolorowych światełek migających tu i tam. Ani wszechobecnych gwiazd, czy też księżyca wścibsko spoglądającego na ziemski padół. A brak jakiegokolwiek widoku, nagrodzony psotami figlarnego umysłu. Właśnie za takie nieśmieszne żarty, potraktował cichy szloch, dobiegający tuż zza ostrej krawędzi bezpiecznego dachu. Jednak, mimo otwarcia oczu i zderzenia się z rzeczywistością, takowe nie ustawały. Zaintrygowany taką sytuacją, bezgłośnie wstał, po czym zbliżył się do krawędzi, przyglądając się niecodziennemu zjawisku. Może i obraz, który zauważył, wcale go nie zaskoczył, to jednak wprawił w pewnego rodzaju osłupienie. Zwyczajnie, nie zrozumiał tego co widział, w dalszym ciągu, skłaniając się ku sennej marze. Z pewnością, nie tak wyglądał odpoczynek. No i łzy. Nieważne, ile razy zmuszony byłby je oglądać, nie mógłby nigdy przywyknąć do ich widoku. Nie, nie budziły u Niego żadnej fascynacji, po prostu ich nie akceptował. W każdej chwili, mógł się przecież wycofać, zrobić jeden... dwa, może trzy kroki w tył, po czym udawać, że nic nie widział. Ale do głosu, doszłaby złośliwa świadomość. Tak, świadomość, a nie sumienie. Pchnięty więc, przez wewnętrzny dyskomfort, bezszelestnie (chociaż, czy ma to jakieś znaczenie? I tak był zbytnim detalem, aby we właściwy sposób, zwrócono Mu uwagę), zsunął się nieco niżej, zajmując miejsce, gdzieś w rogu marmurowej twierdzy. Następnie, również się oparł, nieopatrznie znacznie się wychylając, po czym spojrzał głęboko w dół. Zdawał się nie wiedzieć, dna. Cichutko wzdychając, i już nie zważając czy wypada przerwać "chwilę relaksu" Sakue, zauważył:-" Odpoczynek, Ci nie służy..."- nie podnosząc nawet głowy. Może już Sama jego obecność, okaże się na tyle krępująca, aby powstrzymać znienawidzone łzy...
Tknięta dziwnym uczuciem zimna, które przysłoniło gorąco łez płaczu, uniosła do góry głowę, zamierając. Patrzyła ślepo, może nawet i głupio, na majestatyczną postać chłopaka, znajdującego się przy czymś, co, można by było, bez wahania zresztą, nazwać gzymsem. Oczy, zaczerwienione, zmrużyły się, by schować resztę łez, które przygotowały na tą noc... Nieprzytomny wzrok lekko drżał, jakby nie chcąc zaakceptować, że znajduje się tu ktoś poza nią... Jednak ta akceptacja była teraz potrzebna. Może nawet poczułaby się dzięki niej lepiej. Na tyle lepiej, by wejść do środka mieszkania, rzucić się na łóżko i zacząć. Ale owej akceptacji nie było... Siedziała więc na zimnym kamieniu, prostując szyję, słuchając jego słów... A słowa wymagają odpowiedzi. -Myślałam, że jestem tu sama... - stwierdziła, być może i z pewnym wyrzutem, lecz bardziej mając na uwadze fakt łez... Fakt, iż najprawdopodobniej nie dałaby ujrzeć Hiei'owi siebie w takim świetle, że jest to tylko sytuacja przypadkowa, zupełnie przez nią nieprzewidziana. -Ciekawa jestem, co teraz myślisz... - uśmiechnęła się krzywo, kiepsko, może i ironicznie... - ...co teraz myślisz, tak tutaj stojąc w tą jakże piękną, letnią noc, widząc tak żałosną osobę, jaką jestem, w tak żałosnym stanie, i stwierdzając, że odpoczynek mi nie służy... Ahh, i... Prawdę powiedziawszy, nic by mi teraz nie służyło... Żadne miejsce. Żadna rzecz...
Mimo iż po, może i nieco złośliwym komentarzu, nie unosił głowy, w dalszym ciągu wpatrując się gdzieś tam w pustkę, wyraźnie czuł iż nie był tutaj pożądanym gościem. Przez tak krótką chwilę, wzbudził już pewne pretensje czy żale. Krótkie wyznanie, świadczące o chwili wymaganej samotności, nie zdziwiło go. Przecież to właśnie tak zinterpretował prośbę, wniosek, czy też konieczny wymóg o odpoczynek. Przemilczał tą wypowiedzieć, nie bardzo wiedząc cóż takiego miałby odpowiedzieć. Usta, zeszpecone przez grymas, a głowie jedna ironiczna myśl:-"Tanuki! Co ja mam z Tobą zrobić... Prosisz o chwilę samotności, aby tylko szkodzić Samej Sobie..."- której jednak nie wypowiedział, a skomentował jedynie cichym wypuszczeniem powietrza. Kolejna wypowiedziana fraza, według Niego, była już całkowicie nie na miejscu. Znów pokręcił przewrotnie głową, tym razem nie pozostając aż tak biernym. Wkładając duży wysiłek, jakbym z pewnością był uwolnienie się od wygodnego skrawka balkonu, zrobił krok w tył, i utrzymał równowagę. Następnie, może zupełnie całkowicie ignorując przekaz pierwszego zdania, przybliżył się, po czym przykucnął, samemu zbliżając się do lodowatej kamiennej podłogi. Następnie, aby całkowicie zatracić gdzieś cały tragizm sytuacji, ujął delikatnie jej podbródek, czy to też, aby skupić całą uwagę, tejże "pięknej letniej nocy", na Sobie, czy też aby dokładnie się przyjrzeć owalnym policzkom, po których niedawno jeszcze ciekły łzy. Następnie, mimo iż w ogóle nie należało, odpowiedział na to pytanie:-"Wydaję Mi się, że po prostu dalej śnię"- po czym, widocznie dalece niezadowolony z całej wypowiedzi, zmarszczył w formie pospolitego grymasu, wpierw nos, a potem brwi. Znowu wypuścił powietrze, równocześnie uwalniając gładki podbródek, postanowił ostatecznie wyjaśnić pewną nieprzyjemną kwestię. Opierając łokcie na kolanach, przybrał nieco smutniejszy wyraz twarzy, niezwykle cicho pytając:-"Dlaczego dalej tak uważasz?"- wypowiedziane już nieco znudzonym tonem, chociaż w dalszym ciągu, niecierpiącym pomyłki. Lecz Hiei, wcale nie zamierzał czekać na odpowiedź. Zresztą, mimo ciepłej nocy, nie uważał iż lodowata, kamienna posadzka, była odpowiednim miejscem do takich przemyśleń. Dlatego też, nie czekając na odpowiedź, ujął drobną, znajdującej się w niemal embrionalnej pozycji dziewczynę, po czym bez większego trudu, ją podniósł. Nie zraził go ewentualny protest, i prawdę powiedziawszy, nie zostawił również nań dostatecznie dużo czasu. Następnie, niosąc na rękach tą skromną osóbkę, przekroczył próg balkonu, nie zamykając za Sobą drzwi. Będąc już w środku, przystanął na moment, szukając odpowiedniego obiektu, na jakim ta Młoda Dama, mogłaby się usadowić, znacznie wygodniej niźli skalnej posadzce...
Spokojnym, majestatycznym wręcz krokiem podszedł do niej, ukucnął. Może i przestraszona, choć bardziej oczekująca teraz jakiegoś gwałtownego ruchu, zmrużywszy powieki jeszcze bardziej, wręcz je zamykając, poczuła na swym podbródku dotyk dłoni, ostrożny dotyk... Otwierając więc oczy, a zawodząc się na własnych, nieomylnych, jak do tej pory myślała, przekonaniach, spojrzała na znajdującego się przed jej osobą młodzieńca. Marszczył brwi, krzywił nos w podobny zresztą sposób, jak i ona czasami, prezentując światu swoje niezadowolenie... Widok ten szczególnie wiązał się z pewną sytuacją, czy miłą, czy też zupełnie odwrotnie, nie mi oceniać, a samej Tanuki... A może już tylko Sakue, jej przybranej osobie? Czując na swej twarzy delikatny ciąg powietrza, uniosła, w całym tym zapuchnięciu oczów, smutku i ogólnej chęci do płaczu, nie wielce kącik ust ku górze... Nieznacznie i tylko chwilowo. Bowiem po wspomnianej moment przedtem "chwili" nastąpiło w niej dziwne wrażenie unoszenia się. Faktycznie, czarnooki podnosił ją. Aż dziwnym było, że początkowo wydawało jej się, że lata, nie opierając ciała swego na żadnej, nawet najmniejszej rzeczy... Rękami, mimo całkowitej pewności, iż nic jej się nie stanie, podświadomie upięła się jego rąk, rękawów, poły jego szaty... Ostrożnie kroczył w kierunku balkonowych szyb, z nią na ramionach... W pomieszczeniu, wcześniej ciepłym, teraz zapanował chłód, lecz nie doskwierający... Płomienie w kominku, niczym ogniste salamandry, wcześniej kołyszące drewienkami, teraz jakoś zgasły, znikły, pozostawiając za sobą jedynie popiół, i nieprzyjemny zapach spalenizny... Żar świec, dających oświetlenie, wśród kryształu żyrandola, przycichł, jednak nie gasnąc. Całość komnaty spowita była w tajemniczym półmroku, niczym ogród, labirynt rzeczy, w którym poszukiwany jest niewiadomy przedmiot... Zatrzymał się, z nią na rękach, niedaleko porty na "powietrzną werandę". Drzwi do ów ganku, będąc otwartymi, "czułym" wiatrem ciągnęły w swą stronę atramentowe zasłony, wraz z przeźroczystymi wręcz firanami o złotym szyciu... Tak. Szukał czegoś wzrokiem, przetrząsając swymi oczyma cały pokój. Wodził spojrzeniem po meblach, wodziła więc i ona swym, mimo usytuowania, okoliczności, podejrzanie skrupulatnie to czyniąc, przypuszczalnie i z tego zabawę sobie czyniąc, chociaż dokładnie wiedziała, iż nie powinna...
Wnętrze pomieszczenia, wcale nie prezentowało się tak imponująco, jakby tego oczekiwał. Nazwa "apartament" nadana była najwidoczniej omyłkowo, poprzez bałagan panujący w recepcji. Owszem, było tutaj wszystko co wymagane do godnego życia... ale ani granulka materii więcej. Prawdę mówiąc, Iva nie dorosła jeszcze do Swych dawnych standardów, prezentując jedynie cień Swojej dawnej chwały. I tak z pewnością wyolbrzymionej. Szczerze mówiąc, wnętrze, prezentował się jakoś "nijako" w porównaniu do "Pięknej Ciepłej Letniej" nocy. Mimo wszystko, po chwili postoju, podczas którego ciepłe powietrze, z każdym oddechem, obijało się od gładkiej twarzy Księżniczki. Oprócz powietrza, po chwili niezwykle cicho, zostały wypuszczone także i słowa: -"Dlaczego, Ty Jedyna, nie potrafisz dostrzec Swej urody, osobowości oraz innych cech czy też talentów"- wręcz wyszeptał cicho, tak aby nikt inny nie mógł tego usłyszeć. Następnie, dość lekkim krokiem, przedzierał się przez całe pomieszczenie, omijając krzesła, stoły czy też inne napotkane przeszkody. Owszem, mógłby równie dobrze przeskoczyć, ale wcale nie czuł się jak uskrzydlony Pegaz. Tak czy owak, już po chwili znalazł się przy najwygodniejszej alternatywie dla skutej lodowatym marmurem posadzce- wielkim i miękkim łożu. Przynajmniej to ono, było na wysokim poziomie. Delikatnie, ułożył Białą Damę, starając się uczynić to w taki sposób, aby nawet nie poczuła, iż stoi na twardym gruncie. Następnie, podnosząc wzrok, z odrobiną trudu wykrzesał, jedną niewielką iskierkę w kominku, powodując iż ten znów nabrał ciepłego i Miłego blasku. Następnie, znów przykucnął, i przechylając głowę leciutko w prawo, czekał na odpowiedź...
Kolejna ciepła siła musnęła jej twarz, otulając ją pozornym uczuciem przyjemności... A później słowa. Równie miłe, równie przyjemne, ciche, wymówione szeptem, wyraźnie przeznaczone dla niej, wyraźnie przeznaczone dla niej, by zastanowiła się nad odpowiedzią dla nich... Nieznacznie obróciła głowę... "slalomem", chociaż może to najgorsze z możliwych słów, które można byłoby tutaj zastosować, minęli meble; stoliki, sofę, szafy, półki, kominek... Ona, trzymająca się ramion Hiei'a, i owszem, kurczowo. Hiei, on zaś, niczym przewodnik ślepej istotki, zdanej na jego łaskę i niełaskę, brnący przez ten istny labirynt rzeczy, zawalidróg... Wreszcie, wnosząc ją do dużego pomieszczenia, które służyć mogło za sypialnię, niczym jakiś drogocenny klejnot, jakąś zamorską, wyjątkowo delikatną księżniczkę, położył na poduszkach, z istnym wyczuciem, by poczuła jak najmniej niedogodności... Uklęknął przy niej, pierwotnie wpatrującej się w sufit, teraz zaś, już po tym, jak w kominku na nowo buchnął ogień, przekręcona na bok, widocznie skupiona na jego osobie... Przekręcił głowę. Dziwne uczucie, tknięte jakąś wewnętrzną łagodnością, wymagało od niej odpowiedzi... Była ona, jak wydawało się białowłosej, w pewnym sensie i problemem... Rozpogodziła się nieznacznie, a przynajmniej nie okazując tego rozpogodzenia, prawą dłoń, zaciskając odruchowo na brzegu łóżka...
-Ja... Ja... - zaczęła nieskładnie, jakby z trudem przypominając sobie słowa, wyuczone od dzieciństwa, a tak trudno teraz przychodzące. Przygryzła wargę... -Ja... Nie wiem... - wyszeptała, wpatrując się, smutna dalej, w oblicze młodzieńca... - ...nie wiem... Tak nagle... Poczułam się zupełnie sama...
Zanim jeszcze usłyszał odpowiedź, dotarło do Niego, iż niepotrzebnie jej oczekuje. Jakie tak naprawdę miała znaczenie? Jeden z niewielu przypadków, w których to skutek, jest nawet dziesięciokrotnie bardziej ważny, niźli przyczyna. Dlatego też, wdzięczny był za otrzymaną odpowiedź. I tym bardziej wdzięczny, widząc z jakim problemem, przeszła ona przez gardło. Pokiwał tylko głową, by zapewnić drobną Osóbkę, iż zrozumiał. Cały czas, było mu jednak niezwykle przykro. Heh, ale prostolinijnie i łagodnie to brzmi, ale cóż więcej można o nim powiedzieć? Iż czuł się winny? Upoważniony? Zobowiązany załatać ranę, którą zresztą On sam stworzył?-wtedy o tym jednak nie myśląc. Rzadko zdarza się, iż jedno bezmyślnie pchnięcie, sięga dwóch osób. Po raz kolejny, czuł się nie tyle bezbronny, co bezradny. Typowe. Mógłby tylko zapytać, kolejne "dlaczego", kolejne pytanie, "Dlaczego nie powiedziała?", chociaż równie dobrze i to mogło zostać by bez żadnej odpowiedzi. Albo co gorsza, napotkać na niewinny i prosty kontratak "Dlaczego się nie domyślił?!". Ironiczne, jak bardzo nieswojo czuł się w takich sytuacjach. Dlatego też, zamiast w dalszym ciągu, próbować dociekać niepotrzebnej nikomu prawdy, delikatnie uniósł prawą dłoń po czym z gracją owinął buntowniczy kosmyk wokoło własnego palca, psując tak starannie i pochlebnie ułożoną fryzurę. Następnie, kiedy już "ukręcił", coś na wzór loku, starając się nie szarpać, delikatnie zsunął rękę wśród reszty włosów, po czym zewnętrzną stroną palców pogładził Księżną, po wilgotnym policzku. Prosty, można powiedzieć, że nawet mimowolny gest, wykonany jednak z tak wielką starannością, został powtórzony jeszcze kilkukrotnie. Następnie, wcale nie z politowania, czy poczciwego widoku, uniósł kąciki ust do góry, oraz równocześnie unosząc na chwilę ramiona, w znak nieporadności, oraz prymitywnej logiki, stwierdził: -"Cóż, to Będę Tu."- po czym starał się przedłużyć łagodny uśmiech, spokojnym, przeciąganym mrugnięciem.
Skręcił z jej włosów niesforny lok, a później ją pogłaskał... Kilka razy przetoczył swe palce po jej obliczu, po policzku, muskając go uspokajająca, łagodnie... Tak, bez względu na wszystko, miłe gesty łagodziły wewnętrzne chlipanie, jakby miały jakąś magiczną moc, nadaną im przez samego człowieka, nikogo więcej... Któż bowiem je wykonywał? Żaden bóg, żaden heros, nikt oprócz człowieka, a gesty te przewyższają każde słowa wszystkim, a nawet, jeśli później persona ta będzie na ciebie zła, będzie krzyczeć, pamięć, że tak wcześniej nie było, że ktoś cię uspokajał i ci pomagał, pozostanie. Jakieś wyrazy, które jej umysł sklepił w zdanie, wypowiedziane z uśmiechem, szczerym; nie ważyła się kwestionować jego pozycji. Zostanie... I uśmiech. Tym razem na jej twarzy. Bezszelestny ruch dłoni, wcześniej przecież tak nerwowo ściskającej drewniany kant, przesuwającej się w stronę głowy. Wysunęła się naprzód, dotykając ramienia chłopaka, ostrożnie, jakby bojąc się własnego czynu, choć... Czy był on niewłaściwy, zły?
-Dziękuję - szepnęła miękko, patrząc, jak brązowowłosy nieznacznie unosi swe barki... - ...że zostaniesz - po raz kolejny skupiła na nim swą właściwą uwagę, teraz już w całości, tak jak powinna od samego początku; problemem dla tego, wtedy, była jednak niemoc, wywołana płaczem, którego teraz już nie było...
Każde mrugnięcie, tak jak oddech, stawało się coraz dłuższe, coraz spokojniejsze. Głowa, ważyła więcej, niżby mogło się naprawdę wydawać. Ogień w kominku, wesoło skakał pomiędzy kawałkami drewna, potrzaskując, oraz niestety z braku odpowiedniego materiału, powoli przygasając. Prawie jak świadomość. Kiedy odczuł, ciepły dotyk na ramieniu, gwałtownie otworzył oczy, będąc przekonanym o tym, że coś się stało. Martwe oczy, przez krótki moment, miały ogromne trudności z kontemplacją otoczenia, a właściwie, ze zrozumieniem go. Dopiero po chwili, zatroskane zwierciadełka dostrzegły całą sytuację, na Jego twarzy zawitał rozluźniający uśmiech. Taki lekki, spokojny, bo niespodziewany. Wróciwszy całkowicie do świata żywych, powtórzył poprzedni gest jeszcze dwa-trzy razy, za każdym ponowieniem osłabiając i tak delikatny dotyk. Następnie podniósł drugą wolną dłoń, po czym również położył ją na Swoim ramieniu, pokrywając niewielką rączkę Hime. Następnie, znów, niewinnie i płytko się uśmiechając przekrzywił głowę, opierając ją przez chwilę, na tym charakterystycznym splocie. Nie mówił już nic, zresztą, i tak już chyba nie musiał...
Niesłyszalnie westchnęła, przez chwilę jeszcze wiedząc, czując dotyk na twarzy, później zaś na dłoni, którą subtelnie ułożyła niedaleko szyi Hiei'a, widząc, jak kładzie na utworzonym "połączeniu" swą głowę, opiera ją, na chwilę, uśmiecha się, pierwiej jakby był może i zaskoczony, później zaś łagodnie, jak i wcześniej... W wyraźnie poprawionym nastroju, pozwalając po raz kolejny zatrzepotać długim rzęsom, przymknąć powieki, oddać się w jakiś stan, przypominający, być może, pół-sen, marzenie senne na jawie - gdyż, no przecież, cały czas była przytomną - czy też po prostu nie chcąc męczyć już ślepi, które, przypominające węgielki, co jakiś czas, jeszcze chwilę wcześniej, odbijały światło ognia, mieniąc się, przypuszczać byłoby wolno, że i radośnie... Zaś sama białowłosa, odziana w tą samą, zwiewną suknię, teraz może i trochę stłamszoną, ale dalej prezentującą się nienagannie rzecz można, wyswobadzając swoją rękę z ów splotu, delikatnie, wstrzemięźliwie, nadal nie podnosząc ocznych zasłon przybranych w kaftan z długich rzęs, wzruszając palcami, miękko i jego twarz tykając, następnie jednak, jakby z jakimś przestrachu, który odbił się na jej twarzyczce zmarszczeniem brwi, pozwalając ręce opaść na posłanie...
Jeszcze przez chwilę podziwiał podziwiał obraz, leżącej tuż na przeciwko Niego Sakue, lecz gdy poczuł przyjemny dotyk, spowodowany muśnięciem miękkich opuszków samych palców, Jego powieki, prawie niczym za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, stały się niewyobrażalnie ciężkie. Momentalnie zakryły czarne, niewyraziste oczy, odbierając mu niesamowity obraz. Otuliły go głuchą czernią, gdyż nawet odgłos wesołych płomyczków przeskakujących z drewienka na drewienko, zdawały się zamilknąć. Ciężka głowa, posłusznie, choć może trochę wbrew przewodniczce, posłusznie podążyła za łagodną dłonią, aby zupełnie bez gracji czy jakiegokolwiek taktu upaść na posłanie. Zadziwiający widok! Wyglądał teraz niczym, niczym pielgrzym, wyznawca a może nawet kapłan, przy ołtarzu Pięknej Nimfy, Etny, czy Pitys. A może wręcz przeciwnie?- Przy ołtarzu Samej Lilith? Ale dlaczego to Hiei ostatecznie przegrał ze Snem? Suma pięciu dni? Zmęczenie, skumulowane przez tak długi czas, w momencie powierzchownego ciepła czy bezpieczeństwa, doszło do głosu, ostatecznie powalający młodzieńca? Czy może po prostu, to był jego wybór, móc zasnąć, mając przed oczyma taką sztukę? Odpowiedź na to pytanie, zabrał ze Sobą wprost do Krainy Sennych marzeń, ostatecznie decydując iż nigdy jej nie ujawni...
I ona, chwilę późiej, chwilę po chłopaku, zapadła w błogostan, nazywany snem. Choć może to byłby błąd? Przecież nie zawsze sny są przyjazne, przecież nie zawsze człowiek budzi się wypoczęta, ba, czasem nawet na jego czole spoczywają krople potu, przytłoczone przez senne mary, przez ich wspomnienia... Tym razem, rzec można, iż przeciwne do nocy poprzedniej, jej marzenia senne były... Pozytywne. Przyjemne. Nie było w nich przemocy, zła, nie podkreślały walorów dobra, a miały wydźwięk neutralny... Taki, jakiego teraz pragnęła. Ciemna kotara, przysłoniwszy niebo, minęła szybko, w sposób bezpieczny i bez incydentów...

Pierwsze promienie słoneczne, padłszy na jej blade lico, tworząc pod powiekami wielobarwne plamy, krążące po jakiejś niewiadomej prostej, zbudziły jej umysł... Na początku była myśl. O poranku, kojarzenie faktów, gdzie jest, dlaczego... Później obudziło się ciało. Otworzywszy oczy, a leżąc w pozycji identycznej jak we wczorajszy wieczór "odpływała", przekręciwszy się lekko na bok, uwagę jej przyciągał Hiei, którego głowa spoczywała obok niej... Pokornie, nie wielce uniosła kąciki ust, i, postanawiając, iż postara się go względnie nie budzić, podnosząc się zarazem, usiadła na łożu, dłonią jeszcze, spoczywającą obok chłopaka, jakby trochę złośliwie, trochę mimowolnie, znów, jak i wczorajszego wieczora, tykając pojedynczym ruchem jego twarzy...
Miękkie posłanie pod głową chłopca, zmieszane wraz z delikatnym zapachem mydła, skutecznie uniemożliwiały szybki powrót do rzeczywistości. Jednak coś jeszcze musiało trzymać go w krainie snów. Kiedy przez Sen poczuł miły dotyk, łagodnie uśmiechnął się. Widocznie ciepła dłoń, podziałała na Niego kojąco. Może nawet za bardzo, niż chciałby to pokazać, ujawnić. Lecz teraz i tak nie miał na to żadnego wpływu, przecież, ni to Jego ciało, ni to Jego dusza, należały do Niego samego. Dlatego jakby na ciche wezwanie, podniósł dłoń, ujmując skromną rączkę, tańczącą wraz z promieniami słońca na jednym z profili. Niestety, nie trwało to długo, gdyż wkrótce po tak zuchwałym akcie, przebudził się, oraz zastając Siebie w tak niefortunnej sytuacji, niemalże zerwał się na równe nogi. Następnie przy pomocy zaspanych oczu, wpatrywał się dalej rozmarzonym wzrokiem, ni to przed Siebie, ni to w Sakue, choć z całą pewnością, ta takiej uwagi była godna. Ostatecznie, długo i intensywnie mrugając, zaczął rzeczywiście zbierać informacje z otoczenia. Ciepłe i przytulne pomieszczenie. Na jednej, że ścian zgaszony kominek, wciąż emanujący resztki energii. Na twarzy odciśnięte było piętno nocy, albo też miękkiego posłania. Coraz bardziej rozumiejąc, albo raczej kontynuując wyimaginowanie niezręczności tejże sytuacji, ledwie roztwarł usta próbując cokolwiek powiedzieć. A raczej wytłumaczyć. Tak, bo to właśnie takich słów szukał- jakiegoś rozsądnego tłumaczenia, czy kilku słów wyjaśnień. Zaskoczenie, całkowicie wybiło mu z głowy, myśl iż wpierw, należałoby z miłym uśmiechem, powiedzieć "Dzień Dobry"...
Zanim zdążyła "wycofać" swą dłoń, ta przytrzymana została przez... Hiei'a. Nie skomentowała tego żadnym słowem, żadnym nowym ruchem... Gdy zaś kilka sekund później zerwał się, stając przed nią, na początku dość rozmarzonym wzrokiem przypatrując się nieokreślonemu punktowi, później zaś mrugając oczami, lustrując sytuację, zmrużyła oczy... Widząc zdziwienie, może nawet i zaniepokojenie na jego twarzy, spowodowane z pełnym przekonaniem przez jej pierwotny czyn, i ona zmieszała się, poniekąd maskując to nagłym odwróceniem uwagi od jego osoby. Będąc dalej męczoną przez niemiłosiernie światło, wpadające teraz już strugami przez otwór okienny, wstała, bez słowa mijając towarzysza, podchodząc nie do końca równomiernym krokiem, ku zasłonom, ciąganych przez lekki wietrzyk ku porcie, na którą ciągle przecież drzwi były otwarte. Precyzyjnym ruchem zaciągając storę, ograniczając zarazem dopływ blasku gwiazdy, wchodzącej już na arkadię przestworzy, pozbyła się nieprzyjemnego pieczenia w okolicach skroni... Odwracając się do brązowowłosego, początkowo z dość nieokreślonym wyrazem twarzy, spróbowała się uśmiechnąć...
"Poranne Zamotanie". O tak, patrząc z perspektywy czasu (którą z pewnością było to kilka sekund), można tak sklasyfikować całe to wydarzenie. Wszystkie wątpliwości jednak, ustąpiły wraz z pokaźnym ziewnięciem, które Hiei, ledwo ledwo zdążył zamaskować, zakrywając dłonią twarz. Widok skromnej osóbki, mijającej go w bliskiej odległości, po czym zajmującej się drażliwymi promieniami słonecznymi, spowodował chęć wyrażenia aprobaty, niewielkim uśmiechem. Następnie, zaaferowany ciszą, bo przecież od samego momentu rozbudzenia, takowa Im towarzyszyła, leniwie przeczesał lewą dłonią swe włosy, znajdując resztkę lepkiej substancji. Wzruszył tylko ramionami, po czym usadowił na mięciutkim łóżku, tym razem już całą Swoją osobę. Może liczył na znak protestu, który ostatecznie przerwie to nieznośne milczenie. Czując jednak, iż posłanie, jest o wiele milsze, niźli się spodziewał, więc niemal natychmiastowo zdecydował, aby skosztować nieco więcej wygody, kładąc się na wznak pokaźnego łoża. Tak, oczywiście, że było ono znacznie wygodniejsze, niż wyłożona miękką wykładziną podłoga, na której przyszło mu spędzić noc. Oraz jeszcze ten miły zapach, którym po części zostało naznaczone. Teraz już tylko widok dostarczany kątem oka, ratował go od ponownego zanurzenia się w krainie snów...
Widząc, jak kładzie na posłaniu, zajęła miejsce na jednym z foteli podbitych niebieskim materiałem, skierowanym w stronę dogasającego kominka. Przewieszając ręce, pozwalając im spokojnie opaść, przez jego oparcie, wspierając na nim swój podbródek, a więc "siedząc" niewłaściwie, tyłem do paleniska, zdawała się dumać nad miejscem na ścianie, w które wycelowany był jej wzrok. Ahh, cóż z tego, że lokalizacja ta nie mogła być ściślej określona! Momentalnie jednak, potrząsając białą otoczką, uwagę jej przykuł ponownie Hiei. Choć może bardziej chodziło o otoczenie, w jakimś się znajdował? Uniosła nieznacznie brwi, w spokojny, łagodny sposób próbując przyswoić swym oczom widok poduszek, pościeli, półmroku, który zapanował w komnacie po zasłonięciu kotar... Następnie, powoli i z jakąś utopią, okazywaną na bladym licu, zwróciła się właściwy wzgląd na jegomościa Hiei-samę. Wchłaniając pokaźną dawkę powietrza, a następnie wolno, cicho ją wydychając, przesunęła kapkę głowę ku przodowi. Milcząc jednak, może i nie chcąc przerywać tak idealnej ciszy, patrzała tylko, w pewnej kontemplacji na jego twarz, nie mając w tym najmniejszego celu, jak wydawać by się mogło na pierwszy rzut oka... Ale czy osoba niewprawiona i nieznająca jej, miałaby prawo wydawać najmniejszy osąd... ? Z pewnością nie byłoby to w porządku. Z pewnością...
Miękkość łoża, stosy poduszek i kobiecy zapach unoszący się w powietrzu, pozwolił Mu tak naprawdę się odprężyć. Mimo iż początkowo wydawało Mu się, iż nie mógł już leżeć wygodniej, bardzo szybko pojął jak bardzo się mylił, kiedy to już z czystego przyzwyczajenia, czy faktu zagłębienia w błogim lenistwie, podniósł do góry jedną nogę, po czym wręcz teatralnie założył ją na drugą. Teraz już rozpływał się w luksusie i burżuazji. Delektowanie się takimi wygodami, przerwał Mu widok Sakue, wpatrującej się na całą tą sytuację. Sposób w którym usiadła na fotelu, oraz pewna tęsknota, którą kątem ujrzał, a raczej zrozumiał w jej oczach, przypomniała Mu, iż to miejsce wcale nie należy do Niego. Tak właściwie skradł Jej Je, po czym bardzo okazjonalnie się na nim wyłożył. Błogosławione Miejsce. Po chwili jednak, zrozumiał iż dziewczyna wcale nie patrzy tylko na mebel, ale również i na Niego. Miał coś na twarzy? Resztki kremu wplecione we włosy? A nawet jeśli? Może to i lepiej? Takie niewymagane zainteresowanie, bardzo go intrygowało. Z drugiej jednak strony, postanowił podroczyć się jeszcze trochę, samemu chcąc przerwać ciszę, lecz nie w pierwszej osobie. Dlatego przez krótki moment mrużąc oczy, szybciutko przeanalizował całą sytuację, myśląc nad kolejnym podstępnym planem, tym razem wydobycia dźwięku. Widocznie jednak, nic konkretnego Mu nie przyszło do głowy, gdyż jedynie coraz to bardziej, ku akompaniamencie wzorku Sakue, zagłębił się wśród puszystej pościeli. Będąc w takim błogostanie, porozumiewawczo mrugnął, zapraszając towarzyszkę do... no właśnie, do czego? Do wspólnej, jakże dziecinnej zabawy?
Mrugnięcie. Porozumiewawcze? Cóż... Właśnie tak je odebrała. Leniwie, mozolnie przekładając suknię przez coś, co wolno byłoby nazwać "bokami" foteliku, niczym kot, z gracją, opadła na biel dywanu... Wpatrując się jeszcze w gasnący ogień, ponownie wzdychając, niby tęskniąc za jego odgłosem i ciepłem, które dawał w wieczór, obróciła się, po czym, na suknach, tak cicho i godnie, sunąc, niczym nad ziemią fruwając, w stronę łoża, przysiadając dosłownie na jego skraju, opierając się o krawędź rękoma...
Kolejny promień, mimo przysłony okiennej balustrady, wdarł się do pomieszczenia, tworząc na podłodze mozaikę... Zauważywszy to, wcześniej o dość obojętnym, znów zamyślonym obliczu, jakby krążąc po orbitach ciał niebieskich, teraz uśmiechnęła się, serdecznie... Znów milcząc, ha, milcząc cały czas wręcz, już nie nie chcąc, a po prostu bojąc się zburzyć spokój tego poranka, brzasku słonecznego, który rozesłał po firmamencie złocistą nić, profilem obrócona ku ciału Hiei'a, sięgnęła rękami swych włosów, ponownie wyjmując z nich perłową spinkę, pozwalając, łagodnie, faliście, zająć im miejsce na dekolcie, pozwalając im opaść w tył, jeszcze oprzeć się na sukni, teraz nieco niedocenianej, bowiem mrokiem przykrytej, lecz w promienistym dniu i obliczu gwiazdy, tak samo pięknej i urokliwej, jak i wcześniej, tańcząc na wietrze z liśćmi, zapachem kwiecia, mieniącymi się nićmi babiego lata, pajączków małych, wędrujących na swych skromnych, przytulnych domkach o formie prostej, tak delikatnej i podatnej na obrażenia, że istniejącej tylko drobną chwilę, do momentu, gdy silniejszy podmuch nie zmieni kierunku lotu, nie skarze na niemoc wobec nadchodzącej śmierci...
Niewielki Gest. Zazwyczaj wykonywany przypadkowo, nieumyślnie, wtedy pomijany czy niezauważany. Za to niewielkie mrugnięcie, Hiei, też nie odpowiadał. A może raczej, nie bezpośrednio. Winą, za takie zachowanie, obarczyć można Jego nawyki, niedojrzałą i przerośniętą Pewność Siebie, lub po prostu jakąś tam niewielką cząstkę, która usilnie pragnęła skoncentrować na Siebie całą możliwą uwagę. I o dziwo, to właśnie ta cząstka najbardziej zamilkła, kiedy jej niewielki krzyk został usłyszany. I to właśnie ta malutka część, została najbardziej wprawiona w zachwyt, kiedy to z należytą i pełną gracją, urocza Osóbka, przyodziana w piękną suknię, doskonale podkreślającą pokaźną ilość gabarytów, książęcym ruchem zsunęła się z oliwkowego oparcia, po czym sunąc w powietrzu, zdając się w ogóle nie dotykać bosą nogą białego dywanu. Skąd w tym zamkniętym i ciemnym pomieszczeniu, wzięła się bryza, tak delikatnie unosząca zarówno materialne odzienie, jak i Samą Sakue zdającą się lewitować. Idealne, rzeczywiste odbicie Snu, wizji Minionej nocy, kiedy to właśnie w takiej formie dostrzegł Tanuki. Przez krótki moment, aż się wzdrygnął, prawie znów wracając do pozycji czysto siedzącej. Jednak skryta ochota, kontynuowania... zabawy, spowodowała iż kurczowo chwycił się poduszki, a następnie położył się na brzuchu, podpierając ciężką głowę obiema rękoma, łokciami zapierając się w mięciutkim puchu. W ten sposób, mógł dalej napawać się widokiem, i jak się chwilę potem okazało, było warto. Przemierzywszy, jak na życzenie tą niewielka odległość, Istota zajęła miejsce na skraju łoża, po czym w magicznym geście, spowodowała istną lawinę białych jak śnieg włosów. Bujne loki, piękniejsze niż te należące do samej Amaretasu, spowiły bladą sylwetkę, powodując u cichego, poniekąd zauroczonego obserwatora cichy jęk. Rozpuszczając tą srebrzystą pajęczą nić, rozpylona została również cudowna woń, którą Hiei poniekąd czuł również na posłaniu. Nie śmiąc nawet drgnąć podczas takiego spektaklu, jedynie wyszeptał Jej imię, nie domykając nawet ust. Po czym powoli wysuwając do przodu wskazujący palec. Ten, cały drżący, zgiął się wskazując poniekąd ku niebu, wykonując już drugi, bezwarunkowy gest. Ten, był już jednoznaczny, oraz nakazywał, a raczej prosił, o nachylenie się, cichutkie zbliżenie, tak jak to niewinnie czynią dzieci, chcąc Sobie przekazać jakiś niewielki sekret....
Ruch. Wybrany kątem oka spośród wielu innych. Znów uśmiech, tym razem pochlebiający, wdzięczny, lecz także zmieszany. Rozpuściwszy już włosy, poprawiając je teraz tylko, przygładzając, przeciągając po bladej szyi rękę, a przekręcając lekko głowę, wpatrywała się już w leżącego, w pewnym stopniu kontemplując jego osobę "od stóp do głów", z wahaniem, na łagodnej twarzy pozwalając odbić sobie jakieś dziwaczne zapatrzenie... Nieznacznie przemieściła się, zarazem pochylając się, opierając się o jasną pościel... Będąc jeszcze wysoko, znacznie wyżej aniżeli "zaczynało się" łoże, aniżeli znajdował się chłopak, aczkolwiek znacznie bliżej jego głowy, zniżyła swe lico, by białymi włosmi utworzyć, niby na wzór falującej halki, na wzór firany, na wzór mlecznego nieba, śnieżnej sukni nad towarzyszem... Sunąc dłońmi, marszcząc kołdrę, bliżej, bliżej, znacznie bliżej jego ciała... Przygryzła wargę. Ahh. Czyżby nie chciała popełnić błędu? Czyżby nie chciała zostać dopisana do serii błędów Erraty jako faux pas, problem kulminacyjny? Nieśmiało, pozwalając Hiei-samie poczuć delikatność, może i czułość swego oddechu, muskającego jego lico, pogłaskała je... Och. Kolejny błąd? Czyżby aż tak bardzo potrzebowała, chciała tej nędznej, ludzkiej czułości, jakże tkliwej, ale zarazem... Pięknej, jakże opiewanej przez średniowiecznych bardów, o tej czułości, o której marzy każdy, bez względu na stan majętności, stan społeczny... ? Nie, zbytnio by sobie "pozwoliła". A może, może jednak... ?
Każda sekunda trwała niewyobrażalnie długo. Zabawne, jakże subiektywny może być bezlitosny czas. Lecz tym razem, złośliwy los, uśmiechnął się do Hiei'a, pozwalając mu napawać się tą chwilą, tak jakby właśnie zawisnął w czasie i przestrzeni. Jakby te dwa czynniki w ogóle nie istniały. Ileż to można zamknąć w sekundzie?- dzień? rok? całą wieczność? W dodatku, z każdą taką jednostką czasu, niebezpiecznie, choć pożądanie, zmniejszał się dzielący ich dystans. A wraz z nim, gwałtownie przyśpieszał i oddech, stając się coraz bardziej płytki. Przez moment, jego wzrok zatonął gdzieś pośród bielistego nieboskłonu, który dodatkowo zdobiły cienkie smugi światła. Piękna woń, stawała się coraz silniejsza, a Hiei, coraz bardziej się w niej zatracał. Topiąc się w ciepłym i otaczającym oddechu, nawet nie zauważył kiedy delikatna i gładka dłoń, zbliżyła się na tyle, aby móc nieśmiało tknąć jego policzek. Jednak doskonale poczuł, moment w którym tego dokonała, gdyż wraz z nią ogarnęła go przyjemna fala ciepła, jak i mrożący dreszcz. Cichy jęk, wydobyty gdzieś ze środka, doskonale skomentował obecny stan rzeczy. Zagubienie, wrogą mu świadomość, z jednej strony, przegrywające z magnetyzmem, pokusą, której nigdy nie mógł się oprzeć. Rozdarcie. I nie tylko on Jemu podlegał. Mocnym szarpnięciem, przedarł niewinną poduszkę, którą jeszcze moment temu, tak kurczowo trzymał, po czym spowodował iż morze pierzu wpierw uniosło się gwałtownie do góry, a potem zaczęło delikatnie opadać, niczym pierwsze wstydliwe płatki śniegu. Część z nich, już teraz spoczęła na bladej sylwetce Sakue, doskonale uzupełniając białą zasłonę stworzoną z włosów. On zaś, powoli zsunął się, starając się przybrać bardziej siedzącą postawę, po czym lewą dłonią obejmując niewielką rączkę błądzącą gdzieś koło jego twarzy, łaknął jakby więcej śmiałości, więcej powierzchni miłego dotyku. Prawą kończyna, powędrowała gdzieś w górę, przedzierając się pomiędzy gęstą burzą białych włosów, spoczęła gdzieś w dolnej części kości policzkowej, koniuszkiem palców błądząc gdzieś za opłatkiem ucha. Niewielki zabieg, mający na celu, głównie dostrzeżenie pary lśniących oczu. Próba, dostrzeżenia w nich jakichkolwiek obaw, lęków, wątpliwości, oraz odpowiedzi, na niedające mu spokoju pytanie... "-Za czym, tak najbardziej tęskniła?"-...
Ruch... Ruch wybrany z pośród wielu innych... Ruch, lecz tym razem gwałtowny... Wraz z nim pierzasta chmura uniosła się w górę, niczym na życzenie jednego z bogów, a później, zaczynając opadać, ukoronowała swą obecnością jej głowę... Pióra, zapadając się w pustkę eteru, rozżarzone światłem, delikatnie, wykonując ruch kołowy, pokrywać zaczęły wszystko, całą najbliższą mu i jej okolicę, niczym drobne płatki kwiatów, kiedy kwiatostany muszą się ich pozbyć, ukazując owoc, tworząc na chodzikach jedwabiste, pachnące różem czy czeremchą dywany... Ujął jej dłoń w przyjaznym, przyjemnym geście. Białowłosa zaś, palcami, "objęła" i jego rękę, by stworzyć coś na wzór splotu... Zaraz potem, tykając jej bladą skórę, począł wodzić nią niedaleko swoistego "zakończenia" szyi, zarazem szukając odpowiedzi w jej oczach na sobie znane pytanie... Cóż mógł w nich ujrzeć? Niepewność. Tak, niepewność, spowodowana natłokiem wcześniejszych wydarzeń, po części i tych zupełnie niezwiązanych z żadnym znanym epizodem z jej życia, po części i z problemów, których rozwiązanie nie istniało... A przynajmniej nie było na tyle racjonalne, aby móc je przyjąć, zaakceptować... Gdzieś czaiła się również nuta śmierci, chyba nawet w tym urokliwym blasku tęczówek, jakże przyciągającym męski wzrok... Czyżby pozostałość po informacji, która wywołała u niej deszcz łez? Strach. Przed tym, iż jeśli popełni błąd, może spotkać ją surowa kara. I na końcu, najwidoczniejsza zresztą... Tęsknota. Tęsknota za ciepłem, miłością i szczerością, w tak brutalny sposób jej dziecięcej osobowości odebrane! Pytacie, przez kogo? Tylko i wyłącznie przez nikczemny los! Co wydawało się jawne, klarowne i zrozumiałe, wcale tego nie akceptowała... I niczym mała, zagubiona dziewczynka szukała u niego, u towarzysza, tej zagubionej przyjemności, którą tak polubiła, której tak chciała swym egoistycznym pragnieniem, żeby zaspokoić samotność, także bijącą od jej spojrzenia...
Tęsknota, strach, niepewność i niemoc pogodzenia się z końcem ostatecznym, śmiercią, Armagedonem, dniem pańskim... A wszystko to, zmieszane, tworzyło w niej wybuchową mieszankę, która jednak, przy odpowiednim patrzeniu, okazywała się jednak tylko przykrywką, by ukryć prawdziwą, jedyną chęć przywrócenia tego, co odebrał jej nikczemny los...
Powiadają że oczy są zwierciadłem duszy. Że z wiekiem, doświadczeniem, można ukryć niepotrzebne nerwowe gesty, nabyć, bądź stracić przyzwyczajenia, lub po prostu zamaskować je. Jednak oczy, zawsze pozostaną takie same. A w tych, Hiei już jakiś czas temu bezpowrotnie się zatopił. Co w nich odnalazł? Może po prostu niczego nie szukał, tylko podziwiał zmienność, przepięknie mieniących się barw, które tańczyły przed Nim jak widok w kalejdoskopie. Tak zaaferowany, naprawdę nie był w stanie nic wyczytać, a wręcz dziwne, iż w ogóle próbował! Mimo wszystko, mimo iż przepięknie opadający pierz, wręcz boskie jaskrawe włosy, oraz blada cera idealnie pasowały do koloru błyszczących oczu, to i tak pozostawały tylko tłem. Zachwycającą i pociągającą, ale wciąż jedynie poboczną scenerią. Mimo iż ciepły dotyk gładkiej skóry, w zupełności wystarczył, aby niemal całkowicie stracił zmysły, chełpiąc się przyjemnym stanem odurzenia, to jednak coś spowodowało iż zapragnął odrobinę więcej. Zmniejszył dystans, a zawiązany chwilę wcześniej splot, umożliwił to bez potrzeby opuszczenia wzroku. I znów prawa dłoń, która która wcześniej spoczęła na godnym miejscu, znów musiała zatopić się w jedwabistych kołtunach, tym razem, aby odsunąć je na plecy, nieśmiale torując drogę do równie bladego co i reszta cery, opłatka ucha. Samemu tymczasem nachylił się, po czym bezdźwięcznie wypowiedział ustami Jej imię... A może tylko tak mu się wydawało? Może po prostu, taka myśl zawirowała gdzieś pośród okiełznanej świadomości, całkowicie dopełniając tą komedię pomyłek? Czy był chociaż tego wszystkiego świadomy? Odurzony niecodziennym pięknem, pełnym swobody lecz i należytej gracji zachowaniem, zniewalającym zapachem, który niczym narkotyk towarzyszył mu od pewnego czasu, ale głównie, głównie... chyba całokształtem. Czarującą mieszanką, kilku magicznych cech, zebranych razem, które niczym potężny i niezawodny eliksir, wywołał właśnie taki wpływ. A Jego efekt, teraz niczym kotwica, coraz głębiej i głębiej, wciągał go ku mrocznej toni...
Czując, jak przysuwa się bliżej, zbliża się do niej, nieznacznie mocniej ścisnęła jego dłoń, insynuować można, że dla własnej wygody, może dla jakiegoś głębszego poczucia, nieokreślonego bliżej, ale dla niej, teraz, w tej chwili, tak bardzo potrzebne... Przymknęła oczy, gdy rozgarnął jej włosy, odsuwając w tył świetlistą falę, pozwalając prawie idealnie spaść jej na plecy, gdzie czekało na nią już właściwe, obrane dużo wcześniej miejsce... Dziewczyna zaś pozwoliła sobie do samego sedna zauroczyć się w Hiei'u, w jego osobie... Gorąco, które targnęło nią tak nagle, tylko chwilę temu, teraz, krążąc w żyłach, napełniało jej usta słodkością, a umysł... Poczuciem satysfakcji, że została zauważona, doceniona? Tak, zdecydowanie... On? On, pośród własnościowych rozmyślań białowłosej, nachylił się nad nią, iście delikatnie i powoli... Serce zaczęło bić szybciej, przytłaczać krwią myśli właściwe, i tak już wyraźnie stłamszone przez kobiece pragnienia romantyczności i czułości, które, nagle obudzone, pozwalały odwzorcować zachowania, od dawna zagubione, pozwalały się jej rozluźnić i, co prawda nieśmiało, powoli, zapominać się, zapominać o tym, kim jest, skąd jest, jak się nazywa... Zapominać o reszcie świata, widzieć tylko towarzysza, czuć tylko jego gesty, patrzeć wyłącznie w jego oczy, nie zważać na opinie innych, brnąć w to... Bagno, które sama sobie zrobiła, jednocześnie nie zagłębiając się na tyle, aby oszaleć... Podnosząc powieki, wyszła z zamknięcia własnych myśli, by wolno zbliżyć swe wargi do twarzy chłopca, kornie, jakże subtelnie musnąć jego policzek, w ciepłym geście pocałunku, zarazem momentalnie na jego ramieniu opierając swoje czoło, sylwetkę swą pogrążając natomiast w ubraniu, w odzieniu, które Hiei na sobie miał... Ot, ufnie, może i nazbyt ufnie, przytuliła się do niego, chłonąc przyjazność, poczucie bezpieczeństwa, którymi, według, jakiejś ukrytej, nieprzemożonej myśli, która wciąż i wciąż krążyła wokół, wręcz emanował, emanowała jego osoba, niby pokazując, że może część z nich sobie wziąć, zabrać, ponapawać się...
Jeszcze przez chwilę, miał wrażenie jakby dźwięczne imię, wypowiedziane ciszej niźli sam oddech, gdzieś krążyło pośród opadających powoli na posłanie pojedynczych piórek. Taka bliskość spowodowała, iż czuł szybkość z jaką krążyła krew, słyszał cichutkie, lecz nieco przyśpieszone bicie serca. Chwilę potem, doznał ciepłego, wręcz wrzącego niewielkiego muśnięcia, po czym poczuł ciężar delikatnej i skromnie przylegającej do Niego, Sakue. Ręka, która chwile wcześniej, odsunęła kremowe włosy, teraz, jakby starając się nadać rytm spokojnego oddechu, wodziła po nich, z góry na dół, nie zaprzeczając ich kształtom. Krótka refleksja, iż jakim prawem ktoś tak blady i niepozorny, może w ogóle wytwarzać i magazynować, tyle ciepła. Oraz dlaczego owe, udzielało się także i jemu. Nie zaprzątając się już tym, pochylił się nieznacznie do przodu, opierając podbródek, gdzieś pomiędzy bujną białą czupryną, prawie na samym środku głowy. Niemal równocześnie z tym, lekko się zakołysał, wydając cichy odgłos, przypominający nieco szum wiatru, bądź wodospadu. Albo po prostu niepotrzebnie hałasował, i to akurat Jego wyobraźnia podsunęła mu podobny pomysł. Ha!-ile razy, zwyczajne ludzkie wyobrażenie, może zarówno uczynić życie piękniejszym jak i perfidnie je skomplikować. Jakkolwiek by nie działała, to właśnie ona spowodowała, iż na twarzy Hiei'a, z pewną czułością wtopionego w bujne włosy, pojawił się niewielki, rozczulający uśmiech...
Wtulona, niczym delikatna, cicha nimfa, wsłuchała się w delikatny szum, poddała się kołysaniu... Czuła się jak stojąc na plaży, mając przed sobą toń morską. W ciepły, urokliwy dzień. Fale, chluszczące o wybrzeże, świst wiatru w uszach, promienie słoneczne padające na twarz, pieszczące ją, niczym czuły dotyk... Wzdychając cicho, jedną, wolną dłonią, nie zaprzątniętą uściskiem, przeciągnęła przez jego ramię, przez barki Hiei'a, zginając ją, zakrzywiając na jego szyi... Świat z niej tak koszmarnie kpił, tak koszmarnie kpił, raz po raz pokazywał, że jest nierozumna, że nie umie prawdziwie żyć, że ma jakieś chore, wybujane wyobrażenia na jego temat.. A mimo to, ona, podnosiła się, by oddać się w objęcia kolejnego błędu... Nie kalkulowała jeszcze, nie obliczała jeszcze, ile kosztować będzie ją ta bliskość, wiedziała jednak, że jej chciała... Uniosła pokornie głowę, patrząc w głębię oczu Hiei'a... Na moment wstrzymała oddech, delektując się całym jego obliczem, faktem, iż przed chwilą wtulony był w jej loki, delektując się jego uśmiechem...
Przez krótki moment, chłonąc przyjemną woń, On sam, zapomniał się, tonąc w marzeniach, niczym żaglówka w bezkresnym oceanie. Z postoju, wyciągnął go jedynie bardzo ciepły, wręcz wrzący ale wciąż delikatny uścisk oplatający się wokoło jego szyi. Jedyną zauważalną reakcją, było dłuższe mrugnięcie, podczas to którego, odrobinkę cofnął głowę, spoglądając nieco w dół. I znów to pochłaniające zwierciadło duszy. Natrafiając na skryte pomiędzy grubymi rzęsami, lśniące oczy, zdawało Mu się iż wypadł z żaglówki, zatapiając się w ich toni. Ta scena, identyczna jak w wielu filmach. Kluczowy moment, w którym napięcie podnosiła wpadająca łatwo do ucha, wolna, delikatna muzyka. I w rzeczywistości, on też odczuwał to napięcie. Udzielało Mu się w każdy z możliwych sposobów, czy też jako przyśpieszone bicie serca, płytki oddech, wysoka temperatura. Uśmiech, który chwilę wcześniej odważnie zdobił jego twarz, teraz zmalał oraz niemalże gdzieś znikł pośród rozwartych ust. A Sam Hiei? Tylko nieznacznie przekręcił głowę w lewą stronę, przy czym cały czas delikatnie głaskając białe włosy, wyszeptał: -"Chciałabyś Mnie znienawidzić?"- a słowa te, przeszyły powietrze niczym piorun, choć nie były głośne. Też nie musiały, z racji na dużą bliskość. A oczy? Te zawierały odrobinkę przebiegłości, może też niewielką iskierkę, gdzieś tam wesoło podskakującą pośród mroku. Dojrzeć można było bardzo wiele, począwszy od żalu, rozczarowania, a może rozczulenia, poprzez ciekawość, wręcz chytrość aż na wnikliwości, podekscytowaniu czy zaabsorbowaniu kończąc. Zresztą zawsze, jako malutkie zwierciadełka, powinny wyrażać dosłownie całość, dzierżącej Je persony...
Słowa, związek słów, niczym strzała przeszywający ociężały, nagrzany eter. Poczuła nagłą, niespodziewaną, nieprzyjemną suchość w ustach... Coś na wzór zgrozy, zdziwienia, choć nie było to do końca żadne z nich... Oddech, delikatnie nabierany, teraz przygasł, znów zamierając. Same jej ciało zatrzymało się, zatrzymała się krew w żyłach, zatrzymały się myśli... A później jeden punkt. Jedno zdanie. Cóż za sadyzm. - wysyczane przez alter ego, poirytowane, bowiem ono, i tylko ono mogło mówić do dziewczyny - a przynajmniej takowe prawo sobie przyznało - w podobny, niejasny, dwuznaczny sposób... Właściwe "ja", spoglądając na jego lico, w przestrachu przeniosło wzrok na ciemne tęczówki Hiei'a, a może już tylko Atsui'ego... ? Nieprzewidywalne. Czaiło się w nich... Wiele, o wiele za dużo mieszanych uczuć. Te, chcąc nie chcąc, udzieliły się także i jej. Niczym wirus przeniosły się na nią, porażając układ nerwowy, powodując paraliż nie tyle ciała, co samej duszy... Zbierając się w sobie, a zatapiając się w ciszy, która powstała nagle, niczym z grobu, ciszy przed burzą, odnalazła wreszcie swój głos. Zagubiony, nie do końca właściwy, lecz była pewną, iż należał do niej...
-Tak - zdobyła się na wydobycie jednego, krótkiego słowa. A może po prostu je wyartykułowała, bezgłośnie poruszając wargami? Nie ważne, nie ważne. Jakże śmiesznie odważnie zabrzmiało w jej ustach! Jakże pewnie! Aż prosiło się o dopowiedzenie tego i owego... !
-Tak, chciałabym... - dokończyła, znienacka wręcz...
Czyżby na ten krótki moment czas się zatrzymał? Pozbawione jasności, puste oczy, przeszywały czy też to świat, czy też podejmującą właśnie decyzję dziewczynę. Oddech zanikł, powoli zanikało również i tętno... Ale wcale nie zwolniło! Każda upływająca cząstka czasu, była od razu zapomniana, jak i zapomniane stały się tak nieistotne drobiazgi. A Sam obserwowany świat? Mimo wczesnej pory, nawet promienie Słońca wydały się poddać i zaniechać wszelakich prób dostania się w głąb pomieszczenia. Jakby wiedziały, iż te znajdujące się w środku, wystarczą aż nadto. I ucichły również dźwięki, pochodzące z zewnątrz. Głęboką ciszę, raz po raz przerywał odchodzący w niepamięć czy to stukot serca, czy świst wypuszczanego powietrza z ust. A Hiei? W tym czasie być może On sam, też być może popadł w niełaski Swojego umysłu, lecz w żadnym wypadku zdrowego rozsądku. Czy były to obrazy wspomnień, przedstawiające minioną Noc? Może jeszcze wcześniejszą? Lub Niezapomnianą, tą Najważniejszą? Cokolwiek? Zabawę? Miłą chwilę? A może już, niczym wspomniana żaglówka, targana przez gniewny ocean, odpłynęły w przyszłość? Niedaleką, jutrzejszą, daleką? Albo krążyły wokoło teraźniejszości, pochopnie oceniając sytuację? Ten letarg, został przerwany, przez jedyny od dłuższej chwili ruch, ruch warg, któremu towarzyszył niewielki stłumiony odgłos. Była to odpowiedź, na pytanie, które zresztą nie wiadomo dlaczego zadał. Odpowiedź ta jednak, nie była kompletna, ani za pierwszym, ani za drugim razem. Początkowa próba, została urwana, przez... brak pewności? Braku ostateczności, podjętej decyzji? Jednak ponowne, podejście, do wypowiedzenia tego samego zdania, zostało przerwane, już niezależnie od Niej. Już podczas jej trwania, dłoń czule głaskająca włosy, zatrzymała się tuż nad wysokością szyi, zaplątując w śnieżne loki, kiedy to druga dłoń ścisnęła wplecioną towarzyszkę. Jednak jeszcze zanim Sakue, zdążyła na jednym tchu zakończyć zdanie, Hiei, czy też może Atsui?- zachłannie wypełnił Jej usta. Nienasycony, można by rzecz iż nawet agresywny pocałunek, którym bezkarnie i bezdennie smakował Jej drobnych usteczek. Szczyt arogancji, który jeżeli w ogóle miał prawo zaistnieć, to trwał zbyt krótko. Został, po prostu urwany, prawie tak samo jak zdanie które przerwał. A zaraz po tym, miejsce rozżarzonych warg, zajęło wręcz lodowate powietrze, kiedy to niepewnie odsunął głowę nieco w tył, opuszczając powoli wzrok i wodząc gdzieś nim daleko w bok. Znów pogrążył się w przemyśleniach, tak jakby dotarło do Niego, to co się właśnie stało?
To, co chciała powiedzieć, chciała, bo nie dokończyła, było tylko preludium. Swoistym początkiem do dłuższego, znacznie bardziej konkretnego epilogu. Prolog, epilog... Czyżby zgubiła gdzieś sam środek, rzecz najważniejszą, czyżby zapomniała o niej? Nie. Po prostu nagle stało się coś, co zaburzyło równowagę. Czego, być może, nie spodziewała się w tak nagłej i... Dzikiej wręcz formie. Nagłość. Tak, z pewnością czynność tą cechowała nagłość. Nagłość i dziwność, która zburzyła jej postrzeganie świata. Pocałunek. Ściśnięcie dłoni... Pozwoliła sobie zatopić się w jego usta, jakże gwałtownie tykające jej ust... Zdecydowanie, zdecydowanie teraz nie myślała. Było to... Po prostu... Niemożliwe. I tak byłyby to nieskładne wyrazy, wyrwane spośród wielu innych... Krótki moment, krótka chwila. A później chłód powietrza. Jakby otrzeźwiający. Jakby specjalnie, by wywołać lodowaty deszcz, grad, który spadł na nią jednak w postaci tylko i wyłącznie drobnego maczku, wiosennego kapuśniaczku, zimnych kropli beznamiętnych idei, bezmyślnych jaźni... Patrzyła, jak odsuwa się, chowa swój wzrok wśród mebli, obrazów dni minionych... Dalej otaczając ręką jego szyję, przysuwając się, przysuwając swoje wargi, prawie muskając nimi ucho chłopaka...
-Tak - zaczęła szeptać, łagodnie i uspokajająco, zarazem szybko jakby wierząc, że dzięki temu wróci do niej uwaga wzroku Hiei'a... - tak, lecz czy wiesz, czemu? Czy wierzysz, że gdybym Cię nienawidziła, pogardzała Tobą, byłoby Ci lepiej? Może łatwiej? Łatwiej mnie później zostawić, opuścić... ?
Jego wzrok, błądził gdzieś być może po pomieszczeniu, być może zagłębił się znów gdzieś w przeszłości, byle tylko nie widzieć sytuacji, by tylko uniknąć pogardy dla Samego Siebie. Jednak ręka, delikatnie obejmująca jego szyję, zupełnie inaczej niż płócienny sznur zawiązujący się na karku skazańca. Ciepły oddech, raz po raz uderzający o rysy Jego twarzy, z każdą następną chwilą zwiększający Swe natężenie. Lecz to w końcu prawie niesłyszalnie wypowiedziane słowa, przykuły Jego uwagę, powodując iż zdecydował "zawrócić" wzrok, który z początku zastał jedynie pachnące białe włosy. Kolejna porcja cichego szeptu, spowodowała przyjemny dreszcz, czy to swoją tematyką, czy też sposobem w jaki zawitała na ten świat. W Swojej odpowiedzi, nie tylko skupił się wzrokiem na Jej osobie, ale już po raz kolejny odgarnął śnieżne loki, przechylając głowę w bok. Nastąpiła również odpowiedź werbalna, równie cicha i skierowana wprost do do obnażonego ucha:-"Wiesz, żeObie te rzeczy, są... nieuniknione"- wypowiedział drżącym głosem. Następnie cofnął nieco głowę, próbując odnaleźć gdzieś zagubiony Sakue. Wtedy, pochylił głowę do przodu, zbliżając się jeszcze bardziej, chyba, żeby tylko powtórzyć: -"Obie...Ale to wcale nie Mi powinno być łatwiej..."- wypuszczone powietrze, gdzieś zawirowało. Mimo iż głos, wydawał się być na granicy słyszalności, pośród panującej wokoło ciszy, był doskonale słyszalny. Albo może raczej, w ogóle niechciany?
Seria wypowiedzi, wyjątkowo nie pasujących do całej tej ponurej i nudnej scenerii. Przekrzywił nieco głowę, z całych sił starając się ukryć na twarzy zdziwienie. Nie często zdarzało się, aby naprawdę niewiele rozumiał, lecz przecież, w żadnym wypadku, czy to jako Hiei, czy jako Atsui, nie byłby w stanie się do tego przyznać. Nagła zmiana sytuacji, obudziła również pewne zaintrygowanie, wręcz niezdrową ciekawość którą zdecydował pogłębić. Jeszcze ten zadziwiający miły uśmiech, automatycznie wywołał u Niego podobną reakcję. Znaczenie słów, dotarło do Niego dopiero po krótkiej chwili, oraz zdecydowanie nie wróżyło nic dobrego. Nie Tanuki? Czyżby chodziło tutaj o niedawną metamorfozę, której i on się poddał? Zainteresowany, prawie tak samo bezmyślnie jak ćma światłem, ujmując delikatnie dłoń, zapytał:-"Nie Tanuki? Więc Sakue?"- i te słowa zabrzmiały dość nietaktownie, bo przecież, "dawno", to nie tylko zagrywka literacka...
Seria wypowiedzi, wyjatkowo nie pasujacych do calej tej ponurej i nudnej scenerii. Przekrzywil nieco glowe, z calych sil starajac sie ukryc na twarzy zdziwienie. Nie czesto zdarzalo sie, aby naprawde niewiele rozumial, lecz przeciez, w zadnym wypadku, czy to jako Hiei, czy jako Atsui, nie bylby w stanie sie do tego przyznac. Nagla zmiana sytuacji, obudzila równiez pewne zaintrygowanie, wrecz niezdrowa ciekawosc która zdecydowal poglebic. Jeszcze ten zadziwiajacy mily usmiech, automatycznie wywolal u Niego podobna reakcje. Znaczenie slów, dotarlo do Niego dopiero po krótkiej chwili, oraz zdecydowanie nie wrózylo nic dobrego. Nie Tanuki? Czyzby chodzilo tutaj o niedawna metamorfoze, której i on sie poddal? Zainteresowany, prawie tak samo bezmyslnie jak cma swiatlem, ujmujac delikatnie dlon, zapytal:-"Nie Tanuki? Wiec Sakue?"- i te slowa zabrzmialy dosc nietaktownie, bo przeciez, "dawno", to nie tylko zagrywka literacka...
~
W dalszym ciągu bacznie przysłuchiwał się każdemu z wypowiedzianych słów, jedynie mrużąc oczy- w żadnym wypadku mrugając. To tak, jakby każde kolejne mrugnięcie, miało oznaczać ostatecznie przerwanie rozmowy, zgubienie wątku, czy co gorsza osiągnięcie statusu całkowitego niezrozumienia. Które zresztą i tak już od pewnego czasu sięgało zenitu. Kiedy już powiedziane zostało wszystko co powiedziane być miało, intuicyjnie przytaknął, starając się zebrać wszystko w nieco sensowniejsze wyrazy:-"Więc mam rozumieć, iż ta... "przemiana"-" stwierdził po chwili przemyślenia, chociaż bardziej skłaniał się ku słowie "kamuflaż"-"nie tylko spełnia Swoją rolę, ale również Ci się podoba, tak?"- może nieco pochopny wniosek, wyciągnięty na podstawie pierwszej części zdania. Jednak taka zabawa, w żadnym wypadku nie powinna zastępować żywej persony, co też wyraził następująco:-" Lecz tak czy owak, pozostanie tylko jednym z wielu wcieleń, owej... Tanuki, nie będąc nigdy na tyle samodzielnym i wystarczalnym."- słowa, mające po części zabrzmieć równie tajemniczo, oraz głównie nie zdradzić, iż tak naprawdę nasz biedny rozmówca, pogubił się w toku całej wypowiedzi...
~
Znów zmrużył oczy. Każda sekunda rozmowy, czy chociażby towarzystwa tego... "Tworu", sprawiała iż zdawał się pojmować mechanikę nią rządzącą. Jakże arogancki i głupi punkt widzenia- Ha, człowiek "zdający się rozumieć". Przynajmniej wiedział, którą strunę wystarczy tknąć, aby wywołać ciekawy efekt. Całość, przekształciła się w swego rodzaju... zabawę. Dlatego też, wykonał półkulisty ruch głową, wznosząc oczka do góry, jakby wyjątkowo nie zgodził się z taką opinią, robiąc to w sposób równie dziecinny, co przedmówczyni. Całość dopełnił odrobinkę zniecierpliwionym głosem, o zakrzywionej tonacji:-"Niee...Nie wydaję Mi się, aby... "jakieś", pomniejsze wcielenie, było w stanie przejąć nad nią kontrolę..."- zakończył wypowiedź, w której to przeciągał samogłoski, aby nadać całej prowokacji, jeszcze bardziej niewinny płaszczyk. Następnie przełknął cichutko ślinkę, wiedząc iż bardzo łatwo o niewielki błąd, o całkowicie nieprzewidywalnych skutkach, kontynuował:-" No bo przecież, czy Tanuki jest tak bardzo spragniona życia, aby posunąć się aż tak daleko? Aby zostać jedynie cichutkim i pokornym widzem?"- a po słowach, na jego twarzy zagościł grymas, oznaczający pytanie...
~
Niewielkie rozkołysanie głowy, mogło sprawić iż Hiei zdawał się aprobować ten pomysł. Dlaczego miałby się tym martwić? Przecież Przyjaciółka Tanuki, wiedziała co będzie dla Niej dobre! No Ba, jeszcze jakby pytała się Jego Samego o zgodę! Równie pozytywnie zaczął całą wypowiedź:-" Niewinna zabawa, powiadasz? Więc czemu Nie?"- a na Jego twarzy zawitał wesoły uśmiech, podobny do tego jakim swych gości witał Pan Domu. Szybko jednak okazało się, iż była to najwyżej kpina:-" Więc czemu Nie pozwolisz Tanuki, Samej zająć się tym ciałem? Dlaczego nie pozwolisz Jej, być Sakue?"- po czym pochylił głowę do przodu, starając się popatrzyć na obraz rozbawionej dziewczynki, jakby od dołu, wysoko unosząc brwi. Słodki i niewinny wyraz twarzy, sugerował... odrobinkę sprytu? Dociekliwości? Wytykał zazdrość-"Boisz się, iż zmarnuje "taaaaką" okazję? Nie podoła zadaniu? A może po prostu Sama, uważasz iż należy się ona właśnie Tobie?"- spytał wciąż, bez mrugnięcia...
~
"-Powinna... albo jest słuszne"- wzruszył ramionami, ujawniając i swój punkt widzenia. Jednak zaraz, urwał zdanie, jakby wyższe ideały, nie miały w tym momencie żadnego znaczenia. Następnie wysłuchał już, bez wtrącania się dalszej wypowiedzi, obserwując uważnie opuszczoną głowę. W tym momencie, objął drobną osóbkę ramieniem, jakby wieszając się na niej, po czym wesoło rozkołysał, czy też w celu poprawienia nastroju, czy ponownego zwrócenia na Siebie calusieńkiej uwagi. Następnie, jakby wpatrując się w dal, rozpoczął wywód:-"Cóż... Może i Tanuki rzeczywiście jest trochę...nieporadna i.... zagubiona. Ale to nie oznacza, iż należy ją zepchnąć gdzieś w cień, odebrać ostatnie światełka nadziei, uhm?"- po czym przytaknął jakby Samemu Sobie. I chyba, mimo iż tego do końca nie zauważył, po raz pierwszy wyraził się o Tanuki w trzeciej osobie, jakby zapominając z kim właśnie rozmawia.
~
Biernie i pasywnie wysłuchiwał kolejnych części wypowiadanych zdań. Owe zdania, zawierały w Sobie tyle sensu, iż powoli się w takowych zaczął się gubić, zataczać. Przez moment nawet zwątpił w sens swych własnych! I wtedy... znów niespodziewanie poczuł smak Jej ust, przez pewien krótki moment nieświadomości, delektując się nimi. Jak to zabawnie musiało wyglądać, kiedy w jego oczach zawitała nieśmiałość zmieszana z zagubieniem. Owe cechy spowodowały gwałtowny ruch- wycofanie się, ucieczkę, czyli krótki odskok w głąb wygodnego mebla. Przez jedną krótką chwilę, z łowcy zamienił się w spłoszoną zwierzynę, teraz już wiedząc jak tuż przed chwilą musiała się poczuć Tanuki. Do roztrzęsionych oczy, dołączył jeszcze niepewny, wciąż drżący głos:-" Ona... chyba tego nie chciała..."- po cichu wymamrotane słowa, straciły poprzednią świetność, a ukryta pomiędzy wierszami pewność Siebie, gdzieś upłynęła, czy też ulotniła się...
~***~

Kilka kontrolnych chwil, na złapanie oddechu. Przystosowanie się do nowej, nietypowej sytuacji, która zresztą moment temu go przerosła. Jednak z każdym minionym momentem, choć stan rzeczy wcale nie uległ zmianie, to jednak zmieniał się jego oczy. Stały się spokojnie, starały się obudzić, wyłapać niedawno utraconą pewność Siebie. Już teraz wyłapały, iż bielista postać, poczęła mówić w... pierwszej osobie. Odmiana, mogąca oznaczać aż za dużo, bo albo powrót, albo odejście. Brak, jakiegokolwiek stanu połowicznego. Wciąż pozostając bardzo intrygującą. Pozostając więc, zabarykadowanym po środku miękkiego mebla, opuścił nieco wzrok, i z pewną chytrością zapytał:-" A... naprawdę chciałabyś?"- ciekawsko, dociekliwie, może wręcz i nietaktownie, chcąc sprawdzić Swoją uzdolnioną rozmówczynię. Plan sprytny, wręcz genialny, jednakże wbrew pozorom, wcale nie zakładał możliwości jakiejkolwiek odpowiedzi...
Ciepły wyraz twarzy tkwił z nią nadal, prowadząc ją niczym ślepca przez świat... Uważnie przyglądając się chłopaczkowi, z istnym zainteresowaniem w jasnych, pogodnych oczach, nieprzesłonionych żadną zmorą chmur burzowych... Kręcąc loki ze swych króciutkich, cudnych włosów, uśmiechała się potakująco, pobłażliwie, słuchając zarazem odpowiedzi, już bardziej pewnej i jakże bardziej do niego pasującej! Może to był jakiś plan...? Jednak ona, w swym wyjątkowo dziecięcym zachowaniu, nie mogła przecież wyczuć, że niekoniecznie potrzebna była tutaj odpowiedź... Tak czy siak, ta nastąpiła szybko. Bez jakichś wewnętrznych przemyśleń...
-Nie zrobiłabym tego, jeśli bym nie chciała... Smuci mnie jednak Twoja reakcja... - przygryzła słodko wargę, z niewinnym wyrazem twarzy, ufnym, lecz też nagle posmutniałym, poszarzałym...
Mrugnięcie. Pierwsze od dłuższego czasu mrugnięcie. Spowodowane zdziwieniem, a może tylko zwyczajną ludzką, fizjologiczną potrzebą. A zaraz po nim, kolejny naturalny gest- palec wskazujący, wskazujący czy to zaintrygowaną twarz, czy też ogólnie całą osobę, która to też w rytm całego gestu, niewiele się pochyliła. I również inkantacja werbalna, towarzysząca całemu opisanemu procesowi-"Moja reakcja?"- zakończona niezwykle szybko, pytającym i łagodnym tonem. Zaraz po Niej, nastąpił jednak głos sprzeciwu, poniekąd niemogący pogodzić się z faktem, iż jakikolwiek czyn został mu wytknięty:-"Coś z nią nie-tak?"- kolejne pytanie, wykonane tym razem już nie takim łagodnym tonem. Cały efekt dopełniały przymrużone oczy, niezwykła mieszanka wymienionego już wcześniej zdziwienia, z zaciekawieniem...
Jeszcze bardziej dziecinny uśmiech - jedyna widoczna gołym okiem reakcja. Ot, tylko uśmiech... Czyżby pozorny? Czyżby mógł skrywać coś... Coś jeszcze... ?
-Twoja reakcja była tak... Tragicznie właściwa, że aż się przestraszyłam - przyznała pochlebczo, kontynuując prawie natychmiast, tak samo naiwnie i słodko: -Myślałam, że stało się coś poważnego... Coś groźnego... Jednak wcale tak nie było, wcale tak nie jest. Wcale na to nie wygląda - ponownie zaczęła kręcić z włosów loki, lecz nie nerwowo, wręcz przeciwnie! - podejrzanie przymilnie, ze stylem, gracją w ruchach. Jakby ta sytuacja ani trochę jej nie męczyła, nie nudziła - a przecież tak mogło być i pewnie by było...
-Czy... - zaczęła nagle, nieśmiało, by chwilę później, nabierając rozpędu, zasypać siedzącego przed nią lawiną pytań... : -Czy wahałeś się? Czy wahałeś się, gdy mnie całowałeś? Może wahałeś się później? Co czułeś, i dlaczego? - ...a następnie zachłannie, niewinnie dodać, zażądać: -Chcę wiedzieć.
Odrobina ofensywy przyniosła efekt, bardziej lub mniej, pożądany. Owy, w postaci kolejnego niezrozumienia, mimo rozprzestrzeniania się w powietrzu, malował się również na twarzy chłopca. Kiedy słuchał pokrętnego tłumaczenia, tylko udawał, kiwając pozytywnie od czasu do czasu głową, gdyż tak naprawdę rozumiał jednie zlepki słów, niekoniecznie ich przekaz. Stanowiło to jednak miłą odmianę od presji, jaka została na Nim przed chwilą wywarta. Słysząc pytanie, oraz następujące po nim żądanie, znów poczuł się wyprowadzony z równowagi, wręcz zaskoczony. Dlatego też pochopnie postanowił w dalszym ciągu trzymać się poprzedniej strategii, licząc iż tym razem również przyniesie ona jakikolwiek przychylny rezultat. Dość gwałtownie przechylił głowę do przodu, samemu zaś opierając się na rękach, ułożył na brzuchu, oraz wysuwając do przodu dolną wargę, przyjął dość dziecinną pozę. Równie infantylnie, przekrzywiając główkę nieco w prawo, zapytał:-"Za pierwszym czy za drugim razem?"- pytanie, a raczej całe zachowanie, urosło z rangi dziecinnego, do szczeniackiego. Celowe? A może tylko służące rozładowaniu napięcia , przed właściwym pytaniem. Na owe postanowił również odpowiedzieć: -" Co ja poczułem? Hmm..."- przy czym uniósł lekko główkę, jakby w zamyśleniu, myślami wracając do tamtej chwili... Nie opuszczając ani głowy, ani wzroku recytował: -"Odczucie.... generalnie przyjemne, choć mogło być odrobinę lepiej. Mnóstwo słodyczy, zmieszanej z nutką goryczy, niczym... czekolada? Element zaskoczenia. Rozkoszny gest, ukryty za typową nieśmiałością i delikatnością..."- co przypominało raczej definicję, ale dość dokładnie oddawało Jego myśli. Po chwili, znów opuścił głowę, i wskazując bielistą postać palcem, niewinnie mrugając, zapytał:-" A Ty?"-
Siadając "po turecku", a [cenzura] się w jego słowa, traktujące jako odpowiedź na pytanie, które tak, podsumowując, nagle, niewłaściwie zadała, pozwalając sobie na "niegrzeczność" i tak prostoliniowe, zarazem nieprzewidywalne zachowanie, przysłoniła lekko blask oczu powiekami. Widziała jednak, jak i słyszała, doskonale wręcz. I dlatego, słowa, które wypowiadał, traktowała poważnie, choć wydawało jej się, że śni na jawie. Poważnie... ? Nie, może to aż nazbyt oficjalne wyrażenie. Stanowczo uważała, że są odpowiedzią, choć były... Śmiesznie szczegółowe. Niczym wypowiedź z encyklopedii! A później, po skończeniu owej wypowiedzi - palec, wycelowany w jej osobę. I pytający ton, namawiający do udzielenia się, udzielenia się, rozważenia pytania... Ostatniego pytania. Pierwsze bowiem instynktownie zignorowała...
-Na początku... Czułam gorąco. Takie nieznośne gorąco, które pojawia się, gdy człowiek zrobi coś głupiego, co zarazem jest dla niego bardzo... przyjemne. To coś, co można nazwać świetnością, zapomnieniem, słodyczą... I wieloma innymi przymiotnikami... Jednak potem... Później... Byłam smutna. Wyjątkowo... - i tu dziewczęca wypowiedź urwała się wraz z cichym westchnięciem, i równie cichym, kolejnym już pytaniem w tej rozmowie bez dna: -...dlaczego to przerwałeś... ? Dlaczego nie chciałeś... ? Nie lubisz... Czekolady?
"-Ponieważ..."- wypowiedź przerwała się równie szybko jak zaczęła. Nie zawierała jednak ani krzty odpowiedzi. Tak właściwie, z racji na swoją długość, prawie nie istniała. Jak sztuczne pierwiastki, albo jak piana. Tak czy owak, właśnie teraz Hiei, zdał Sobie sprawę iż nie zna odpowiedzi. Odrobinę zbyt późno, co nawet wykluczyło możliwość przeciągania, czy zmanipulowania samym pytaniem. Powoli, jakby nieco wstydliwie cofnął palec, opierając głowę na wewnętrznych częściach dłoni. Po chwili intensywnej ciszy, w której Biała Dama, oczekiwała odpowiedzi, w końcu po raz drugi rozwarł usta, ostatecznie odpowiadając:-" Nie wiem. "- Kropka. Najprostsza linia obrony, zasłanianie się niewiedzą. Czyn, tak niegodny iż momentalnie po nim, postanowił się jakoś wytłumaczyć. Ha! Ale dziecinne pobudki sterowały Nim w tym momencie! Znów nieśmiało podniósł głowę, starając się sformułować jakieś sensowne zdania:-"Może przestraszyłem się tej nagłości? Tego przyjemnego gorąca, o którym tak ładnie mówisz? Lub to była sama niepewność dotycząca możliwych powikłań czy konsekwencji..."- zakończył skromny wywód, w dalszym ciągu jednak nie będąc pewnym czy wypowiedziane słowa, miały jakiś głębszy sens, czy po prostu lepiej nie było zatrzymać się na słodkiej niewiedzy...
Chwila ciszy. Później? Później krótkie "Nie wiem". Jakaś jej część miała ochotę wybuchnąć śmiechem. Jakaś jej cześć próbowała jej wmówić, że takie zabawne tłumaczenie powinno zostać nagrodzone śmiechem... Najlepiej głośnym. Takim, który ukazywałby rozbawienie, darzone przez jedną z cząsteczek. Lecz to była... To była tylko cząstka. Reszta osobowości, rozważnie zresztą, wsłuchiwała się w ciszę, by uzyskać kolejną garść słów. Jakże lepszą, jakże bardziej konkretną! Dużo właściwszą... Mimo iż niewiele dłuższą, to jak wiele mówiącą, jak wiele przypuszczeń potrafiącą podkreślić, jak wiele przypuszczeń co do motywów poniektórych działań, czynów, celów... Lecz jej, czy może tylko jego... ? Mętlik w głowie nie pozwalał na szczegółowe rozważanie, jedynie na odpowiedź...
-Nagłość... Gorąco... I konsekwencje - zaczęła miękko i równie miękko kontynuowała, podsumowując wypowiedź ni to Hiei'a ni to Atsui'ego. -Nagłość i gorąco... Są nie do uniknięcia. Konsekwencje... Również. Lecz nie w negatywnym znaczeniu... Mogą to być tylko wspomnienia. Uważasz, że mogłabym przez niewinny pocałunek zobowiązać Cię do czegoś... ?
Przez Moment, zmrużył oczy, wyrażając nie tyle gniew, co irytację czy samą niestosowność, zaistniałego niezrozumienia. Złego odebrania znaczenia Jego słów. Całość pogrążyła go i tak już w tej niepewnej sytuacji. I to pewnie dlatego też, od razu zaprzeczył, starając się być przy tym bardziej zrozumiałym:-"Nie... Nie sądzę. Niemniej jednak, to może Ja nie potrafiłbym już Ci odmówić?- przez chwilę na jego oczy wkroczyła pewna myśl, przesłaniając mu widok. Czyżby właśnie próbował wyobrazić Sobie taką sytuację?-Nieistotne, gdyż widocznie zmartwiony niepowodzeniem, szybko zaprzestał, kontynuując wypowiedź:-" A czy Ty...Dla Nagłej Chwili Gorąca, nie boisz się zaryzykować podobnych zobowiązań, w stosunku do Mnie?"- zapytał. Choć może nie do końca chciał znać odpowiedź? Przecież niewprawny obserwator, [cenzura] się tej rozmowie, od razu stwierdziłby, iż polega ona jedynie na odbijaniu piłeczki, uciekaniu od konkretnych czynów, pytań czy odpowiedzi. Bardziej przypominało to dziecięcą zabawę, porównywalną do dwóch zwierząt- Kota i Myszy. A w tej pasjonującej wymianie zdań, które z Nich, miało zostać myśliwym, a które zwierzyną?
Oczętami, i tak wcześniej nierozumnymi, zbyt rozmarzonymi, nie zauważała już nic, prócz bieli. Oczy straciły swą wartość, gdy mózg pracował... Wśród umysłowych nici prostodusznie stwierdziła, że... Nie umiał rozmawiać. Nie umiał z nią rozmawiać. Lecz myśl ta nie należała do niej. Jakby... Jej dziecięce, maleńkie, wyjątkowo egoistyczne rozumowanie operowała jakaś inna, zupełnie obca osobowość. Czym więc była dla niej ta cała nonsensowna sytuacja? Czyżby to tylko żart, upojony w ładne słówka i cudowną oprawę, tylko z nieco pokrętnym scenariuszem? I kto tu był reżyserem - ona, czy też on? A może oboje byli... Tylko aktorami, nieświadomymi marioneteczkami innej siły? Kto był kamerzystą, a kto zwykłym widzem?! Dla kogo, do licha, było to wszystko kręcone?!
...najprawdopodobniej dla satysfakcji którejś z nich. A było ich kilka. I każda teraz, w ten sam sposób patrzyła na... Na kogo? Kimże on był? Również zastanawiające. Wcześniej przetaczał się wśród neuronów jako zlepek słów "on-Hiei-Atsui". Którym teraz mogła, mogły, go określić? Kto do nich przemawiał... ? Pytanie pozostało pytaniem postawionym, nie udoskonalonym odpowiedzią. I to właśnie zaczynało je stresować. Nie denerwować, to by było zbyt irracjonalne. Były... Zestresowane. Tak! to, co on mówił, coraz bardziej mąciło w jednej głowie o nieskończenie wielu obliczach! Coś na wzór szoku, zestresowania osoby przesłuchiwanej. Ciało zastanawiało się, cóż zrobiło, by znosić katusze własnych jaźni...
Jeszcze kilka słów. Układających się w kolejną wątpliwość, jakieś chore sprawdzenie, coś co powoli zaczynało wprowadzać ją w stan ogólnego napięcia. "Koleżanki", znajome głosy, zeszły na bok...
Prychnęła. Coś na pograniczu kaszlnięcia, kichnięcia, poprzedzone preludium efektywnego potrząśnięcia czupryną w kolorze przedniego marmuru, idealnego wręcz kobierca konwalii, mieniącego się zapachem stokroci... Piękny spektakl. A jednak - na Jahwe, to było prychnięcie! Dosadnie komentowało problem, który przed nią postawił. Problem wymagający responsu. Nie potrafiła jednak go udzielić słownie. Nie w takiej formie, jakiej pragnęła. Prychnięcie. Krótkie, może i rozjuszone. Tyle znaczeń! A właściwe... Które najbardziej pasowało do jej osoby? A do jej osoby... Teraz? W tej, dokładnie tej chwili? Krzywiąc się, jakby zjadła wyjątkowo niesmaczną czekoladkę, której opakowanie wręcz zachęcało do "pochłonięcia" zawartości, zaczęła zbierać słowa do kolejnego monologu... Wspaniała czekoladka, tak, tak, a jednak okazała się bezwartościowa. Jakże niewłaściwe proporcje musiały być dobrane w jej składnikach!
-Ja? Czy ja mam prawo obawiać się czegokolwiek, jeśli teraz... Jestem tutaj? I dalej... Żyję?
~
Po wypowiedzianych przez Siebie słowach, z niewielkim opóźnieniem, wręcz nadobnie zamknął usta. Po wypowiedzi, nadszedł czas obserwacji, słuchania. Czas refleksji. Jednak w żadnym wypadku, nie mógł się choć na chwilę porządnie skupić, skoncentrować, tak jak wymagałaby tego sytuacja. Po głowie krążyło Mu uczucie dumy, skromnego zwycięstwa, a wręcz nawet niezdrowego podziwu dla Samego Siebie! Dlaczego? Gdyż o to, po dłuższym dialogu, udało Mu się odpowiedzieć, a nawet zadać pytanie, które skłoniło Kobietę tę, do namyśleń. Ach, gdyby tylko mógł zobaczyć tą scenę z zewnątrz, jako skromny spektator, a następnie po Jej zakończeniu zadowolonym krokiem podejść i dumnie uścisnąć rękę reżyserowi jak i grającym w nim aktorom. Kolejną rzeczą i ostatnią rzeczą, która w danym momencie kryła się gdzieś tam wśród Jego myśli, był właśnie jeden z aktorów. Nadobny, piękny, zacny twór, czy też Boży, czy też Jego wyobraźni. Oraz gra, jaką z nim prowadził. Wymiana podstępnych zdań, w dodatku w takiej scenerii, Kto by się tego spodziewał! Całą tą, nie da się ukryć, powierzchowną refleksję, dotyczącą tematów ważnych, bądź i mniej, przerwało... gwałtownie wypuszczone powietrze. Prychnięcie. Niczym kamień rzucony w szybę, rozbiło lustro jego złudzeń. Cały kunszt, zdolności które Sobie przywłaszczył, okazały się być warte nie aplauzu, a... prychnięcia. Oznaka gniewu, za skradziony czas, utracone siły i środki. Oznaka braku szacunku, dla drugiej osoby, wręcz wyśmiania jej umiejętności. Gorące powietrze, które owiało Jego twarz, zadziałało jak zimny prysznic, powodując równocześnie oburzenie i brak zrozumienia. A zaraz po nich, kilka wypowiedzianych słów, zlepek wyrazów, jakże celnych i trafnych! Przełykając ślinę, oraz dużą część powietrza, podniósł się nieco do góry, opierając się na rękach, po czym podciągnął nieco nogi. Na Jego twarzy, malowało się niezadowolenie, spowodowane... czym? Właśnie czym? Może winnym była zła recenzja, która sprowadziła go na ziemię? Lub brak chociażby docenienia jego starań? Albo po prostu, niczym insekt, pasożyt, pożytkował się tym uczuciem, bo tylko ono było Mu naprawdę znane? Tylko tego się nie obawiał, bo znał jego konsekwencje? Poznał je na wylot? To dlaczego innych, bliźniaczych, musi się wciąż uczyć? Pozostawiając pytania bez odpowiedzi, gwałtownie przysunął się, przechylając trochę czoło do przodu. Mierząc tak od góry do dołu, w całkowitym bezruchu, jakby oceniając ją, po to, aby wydać skazujący wyrok. Następnie, prawie wyszeptał:-"Mnie?"- co mimo pytającego tonu, miało być odpowiedzią, czego tak naprawdę powinna się bać. Wraz, z niewielką iskierką, wstępującą na jego lico, symbolizującą ani pobłażliwość, ani rozbawienie, pojawiły się i kolejne słowa:- Nie znasz Moich żądań, ani Moich Intencji..."- dalej mówił szeptem, miękko odbijającym się po pomieszczeniu, kiedy tylko zaakcentował słowo "Moich"...Nikomu jednak, nie było dane napawać się echem, gdyż zaraz nastąpił kolejny szept:-"Czy brak pewności, niewiedza, niemożność przewidzenia przyszłości, zarazem tak intrygujące jak niepoprawne, nie powinny napełniać Cię trwogą?"- zakończył, chyba ostatecznie tą wypowiedź, nie unosząc tonu, a jedynie nieco Swe oblicze...
~
Z przyjemnością, wręcz może nieco sadystyczną, obserwował jak to na białym licu, znów zawitał uśmiech, symbolizujący czy to zadowolenie, czy też uznanie dla Jego toku myślenia, umiejętności, ze Strony Białej damy. To prawie, tak, jakby właśnie został nagrodzony! Ot, skromna drobnostka, zaspokojony kaprys, udobruchana próżność. Słuchając słów, jakże prawdziwych, przez głowę przeleciała mu Myśl, zbiór słów, nie Jego, bardziej miękkich, nadobnych..."Prócz mojego życia, nie ma dla mnie niczego cennego" -co z kolei spowodowało władczy uśmiech. Wyciągnął delikatnie dłoń do przodu, trzema palcami, obejmując niewielki podbródek. Następnie wypowiadając, zimno, jakby nieco sztucznie czy mechanicznie:-"Ależ Ma Droga, Nikt tutaj nie mówił o śmierci...-, uniósł jej oblicze nieco wyżej jakby chcąc dodać mu odwagi, pewności Siebie, odrobinkę szlacheckiego zacięcia. Po czym gwałtownie cofnął dłoń, wesoło mrugając, wręcz ciesząc się iż znalazł w tym wszystkim nielogiczną lukę:-"A czy Tobie... nie zależało przypadkiem, na przyjemnym uczuciu gorąca, obezwładniającym zmysły cieple?"-
~
Wsł[cenzura]ąc się w ciszę, licząc iż szybko zostanie przerwana przez czyny, bądź też słowa, nawet nie drgnął, nie mrugnął. W porównaniu do początkowego bezruchu, mlaśnięcie które wydał z Siebie słysząc o poprawie Jego słów, wydało się być czynem rześkim i gwałtownym. Po czym znów zamarł, jak posąg, gargulec. Mierząc wzrokiem skuloną postać, coraz bardziej gubił się w tym dialogu... Nie, gubił się już w całej tej sytuacji. Tak na dobrą sprawę, nie wiedział już gdzie dokładnie jest, z kim tak naprawdę rozmawia, oraz czemu miałoby to wszystko służyć. Po chwil głębszej zadumy i wpatrywania się w ową "kulkę", zwyczajnie, nie szukając już złośliwości czy żadnej luki, odparł wręcz ludzko!, odparł:-"Dlaczego?"- przy czym wydał się bezradny, nieskłonny do odmowy czy do jakiejkolwiek innej decyzji. Po chwili, znów ponowił pytanie: -"Skoro dalej potrzebujesz... chcesz, to dlaczego reszta ma mieć jakiekolwiek znaczenie?"- zamiast decyzji, czy stwierdzenia... kolejne pytanie. Może retoryczne, może zawierało odpowiedź Samo w Sobie, zdecydowanie jednak bezradne i posłuszne. Znowu.
~
W dalszym ciągu, jedynie uważnie przyglądał się skulonemu stworzeniu, uważnie słuchając i obwiniając Siebie czy też za zbyt agresywne, odważne poprzednie reakcje, czy też za ogólny stan rzeczy. Z dalszego punktu widzenia, wszystko przypominało Huśtawkę. Tak, najzwyklejszą huśtawkę. Kiedy Jedno z Nich, starało się odbić ku górze, by odzyskać dobre samopoczucie, wtedy drugie automatycznie spadało do czeluści, zagłębiając się w smutku, rozpaczy, przerażeniu. Dlatego też po części zrezygnowany, uparł się o drewniane zdobienie meblu, po części samemu też opuszczając głowę. Kolejna zmiana pozycji, w tak krótkim czasie. Wiercił się. W końcu unosząc niewiele głowę, zapytał:- Nie od Ciebie? To w takim razie, jakie jest Twoje Pragnienie?"- może przewidywalnie, może nieco zrezygnowanie. Cóżże innego mógł uczynić?
~
Znów słuchał jak kolejne słowa przerwą pustkę. Tym razem, mimo iż coraz bardziej pogrążały go w niewiedzy, słowa były jakieś... milsze. Otwarte wyznanie, iż to od Niego tak wiele zależało... Nie sam fakt, iż poczuł się naprawdę potrzebny, bo przecież On, Sam, Nigdy nie śmiał wątpić w Swoją przydatność o ile urzeczywistnienie tego. Widoczny, namacalny obraz. Scena, możliwa do namalowania, uwiecznienia. Poczuł się... natchniony? Może to właśnie, nie przewidział konsekwencji, nie przemyślał Swych następnych słów:-"Spełnię Każdą Twoją zachciankę."- krótkie zdanie, wypowiedziane na bezdechu, w ciemno, nie pozostawiające żadnych ograniczeń. Może takie, jakie właśnie chciałaby usłyszeć? Może nieco naiwne, zbyt liczące na dobrą wolę, lecz zdecydowanie wywołane chwilą, gdyż to własnie ani na przeszłości, ani na przyszłości, lecz to właśnie na Niej, postanowił się skoncentrować.
~
Gwałtowne poruszenie, zresztą jak łatwe do przewidzenia. I jak łatwo można było temu zapobiec, gdyby tylko nie był aż tak bardzo zaślepiony. Dopiero teraz zrozumiał, jakże inaczej zabrzmiały Jego słowa, od ich rzeczywistego znaczenia. Dopiero teraz, na Jego twarz wstąpiły obawy, może też odrobina zaprzeczenia. Wszystko jednak, niczym okruszki na stole, zostało wyrzucone, zastąpione przez poczucie obowiązku. Dlatego też, miło się uśmiechnął, przytakując głową, wypowiedział tylko słodkie:-"Oczywiście"-, po czym korzystając z bliskości ujął nadobną rączkę i cały czas patrząc się w czarne oczy, delikatnie musnął ją ustami. Następnie nieco oddalił, prezentując na Swej twarzy dziecinni, wręcz przebiegły uśmiech. A wraz z nim, każde wypuszczone powietrze, zdawało się zamienić w prostą odpowiedź:-"Proszę..."
~
Śmiech, śmiech który przerwał jego wypowiedź! Jakim prawem miał czelność w ogóle zaistnieć! A teraz... A teraz dokończenie wcześniejszego zdania, nie ma najmniejszego sensu! Ale najbardziej chyba bolał fakt, iż on nie był w stanie w żaden sposób zrozumieć tego nieokiełznanego wybuchu. Owszem, niewielkie zwycięstwo, albo może nawet i żart mógł spowodować perfidny uśmieszek, ale nie wybuch maniakalnego śmiechu. Z Niewielką irytacją, obserwował jak Ona bezszelestnie zsunęła się z łóżka, wykonała kilka kroków i czekała, jakby stwarzając okazję. Kątem oka rzucił na okno, dostrzegając nie całe oblicze Słońca, a jedynie kilka smug światła, które wpuszczały żaluzje. Piękny widok, równocześnie smutno przypominający o rannej porze. Sam, nie wydając najmniejszego odgłosu wstał (ironia, jak to praca potrafi przenieść się się do życia "codziennego"), po czym podkradł się do rozmyślającej damy, i pochylając tuż nad Jej ramieniem, szeptem zapytał:-"Mam rozumieć, iż to była Twoja..."-przygryzł wargi, jakby na znak czegoś złego i nieśmiałego zarazem-"Ostatnia Zachcianka..."- pozwalając, aby na twarzy pozostał ten sam, niewielki uśmiech,
~
Z całkowitym spokojem przyjął niezbyt ciętą ripostę, niewiele się prostując i znów spoglądając za okno. Światło które jeszcze niedawno było zbyt upierdliwe, by je znosić, teraz działało uspokajająco i kojąco, tak jakby każdy niewielki promyczek przynosił wesołą nowinę. Słysząc pytanie, nieco uniósł głowę do góry, symbolizując iż stara się w ten sposób myśleć, czy też poważnie rozważyć zagadnienie. Pozwolił Sobie też na niewielki spacerek, aby ostatecznie wygodnie oprzeć się o framugę i założyć na siebie ręce. Czyżby znów szukał definicji? Definicji jej skromnej osoby? Po chwili rozmyślań, odpowiedział... tylko jednym słowem:-"Nietypowo."- oraz niewielkim gestem-ciepłym uśmiechem, powiązanym ze skinięciem...
~
W dalszym ciągu opierając się o framugę, wyrzucił z Siebie zdanie, czyniąc to niczym rozpuszczone dziecko, tyle że nie krzycząc i nie tupiąc nogą:-"Znów nie dałaś Mi dokończyć." po czym w dalszym ciągu, symulując Minę obojętną, a wręcz nawet komicznie obrażoną, wpatrywał się w wdzierające do pomieszczenia Smugi Światła. I prawdę mówiąc, już stracił nawet ochotę, by to uczynić. Czy to z racji iż, Biała Księżniczka, mogłaby przypadkowo usnąć czy po prostu nie chcąc wzbudzać nieszczerego zainteresowania. Nieśmiały kosmyk włosów, Jego włosów, który przypadkiem wszedł w Jego pole widzenia, przypomniał Mu czego tak naprawdę potrzebował. Kawy. Smacznej mieszanki, o brązowym kolorze, po części zatapiającym się nawet w głęboką czerń, ach, istny powód marzeń...
~
Niewielkie pochylenie głowy. Ot, niewielkie. I kolejny szept. Czyżby po to, aby utrzymać tą... Atmosferę? Atmosferę owianą wręcz tajemniczością? Jakimś urokiem? Cukierek... Najwyraźniej został już przełknięty. Powrócił bowiem uśmiech. Może ździebko zakrawający na wyraz twarzy szaleńca, trzymającego detonator bomby. Ach, jak bardzo to, co on mówił, było ekscytujące! Jak dużo rzeczy sugerujące... ! Tak bardzo namawiające do dalszej konwersacji, przekonujące do swoich racji, nadające przeciętny tok myślenia przeciętnemu człowiekowi! Przeciętnemu. Ona, w żadnym procencie nie mogła zaliczać się do szarej masy. Acz zbyt dużo było w niej mieszanych uczuć, wyglądu, zachowań, aby ją pod to podpisać...
-Boją się tylko Ci, którym na czymś tam zależy... Na jakiejś własnej, nietrwałej rzeczy, przedmiocie... Albo też na życiu. Swoim czy kogoś innego... Które i tak się skończy... A ja... - zatrzymała się; z wewnętrzną rozkoszą przeciągnęła chwilą ciszy oczekiwanie na dalszą wypowiedź. Iście fascynujące, jak mogła być ta przerwa odebrana... !
-...tylko stwierdziłam, że przed własną śmiercią nie warto się bać... To tak bardzo... Och, jak bardzo, komplikuje życie...
~~**~~
Uniesienie podbródka. I znów te same, nierozumne oczy, patrzące na "dyskutanta". Śmierć. Zaprzeczył, aby wspominał o śmierci. Faktycznie - zrobiła to ona. I tylko ona wiedziała, że nie chodzi tu u śmierć z jego ręki ani z ręki nikogo innego, prócz niej samej. Taka myśl. Wspomnienie o rzeczach, które przytłaczały jej umysł, gdy płakała. Płakała, skulona, na balkonie wśród wielu typów ciemności... Tej materialnej jak i nie.
Właściwie to... To powinna mu podziękować. Podziękować, że poświęca jej czas... Ale czy nie zostałoby to odczytanie jako słabość? Słabość, która może okazać się głębsza, skłonna do powiększania powstałych już ran... ?
Miał rację. Nie znała jego intencji, jednak nie przejmowała się tym zanadto. Nierozumne oczy wypełniły się nagle odpowiedzią. Beznamiętnym tonem, wyłaniającym się z pytania. A może właśnie od niego zależącym... ?
-Nie zależało... Chciałam - poprawiła, jakby to miało jakieś znaczenie. Większe znaczenie. -Chciałam... Chcę. Lecz... Chcę również, byś Ty chciał... - wypowiedziała szeptem, podkulając nogi, kładąc na nich swą głowę...
~~**~~
Spoważniała. Może i... Posmutniała. Optymizm i dziecięcość zamieniły się nagle miejscami z jej starą osobą. Tą ponurą, pesymistyczną... Zastanawiała się, jakim cudem sytuacja mogła się aż tak zmienić, niczym sceny w aktach, epizody przewijane przez podest, ogłaszane dzwonami...
-Bo... - zaczęła, ganiąc siebie za tak prostacki początek - ...spełnienie mojego pragnienia... nie zależy ode mnie.
Szybkie słowa, gubiące się gdzieś wśród białej sukni. Ciche, a zarazem mocne. Wypowiedziane od siebie. Z towarzyszem - uciekającym spojrzeniem. Powędrowało gdzieś daleko, rozkojarzone, już nie rozmarzone, o czarnych tęczówkach... Nagłe wahania humorów. Z euforii prawie że po skraj załamania. Z radości do łez. Nie mogła nad nimi zapanować. Nie potrafiła, choć wciąż próbowała. Na próżno. Jakby to komuś służyło, jakiejś innej... Choć, czy jej smutek, może zażenowanie, może zgorszenie, nie powinny je tak samo ranić, tak samo doskwierać... ?
~~**~~
-To jest tylko i wyłącznie moja chęć... - powtórzyła już po raz kolejny, wzdychając zarazem w duchu. Tak po prostu, wzdychając, wypuszczając jakieś kłęby przaśnych myśli, zupełnie nielogicznych, irracjonalnych, niezwykłych zarazem!
-To jest wyłącznie moja chęć, od Ciebie zależy jej spełnienie - formułka. Kolejna wypowiedziana formułka, jakby z jakiejś książki dla dzieci o smokach, rycerzach i pięknych królewnach z nadwątloną psychiką. Zdecydowanie wszystko i tam i tu było nieprawdopodobne, wyidealizowane może nieco na przekór losowi, przez co nijakie. Nieokreślone. Zarazem pociągające. Tajemnicze. Przecież uznać można było, że każde jej słowo jest wpisywane między karty baśni, która zakończy się... No właśnie: czym? Czym mogła zakończyć ten chory spektakl... ? Czuła się coraz gorzej w obliczu stawianych pytań. Przecież były takie oczywiste! Tak jak i ich odpowiedzi!
-Więc... Spełnisz ją? - kolejne naiwne pytanie, oczekujące responsu, znów postawione, tym razem przez nią samą...
~~**~~
Impuls.
Kruche słowa. Kruche słowa, które zarazem tak wiele znaczyły... Dla trzech osób. Trzech osób w jednym ciele... Kolejne, ulotne zresztą, słowa. A jednak pozwoliły jej unieść twarzyczkę. Wraz z grzeczniutkim, pokornym uśmiechem, który na niej wykwitł, pozwoliły białowłosej momentalnie zmienić pozycję, przysunąć się ku chłopakowi...
-Każdą... - wyszeptała, rękami opierając się o łóżku, tworząc swym ciałem coś na wzór mostu. -Każdą... - powtórzyła, przymykając oczy, patrząc na dziedzica Uchiha spod czarnych rzęs... To był wręcz tik, obrany w ładny głos... !
-Każdą? - po raz ostatni wymówiła już to słowo, tym razem wyraźnie "zagadując". Retorycznie jednak, co można było wywnioskować po fakcie, że zaraz nastąpiło żądanie. Jakże śmieszne... Jakże dziecięce... Jakże niewinne na pozór, a grzeszne zarazem...
-Pocałuj mnie więc...
~~**~~
Śmiech, spowodowany impulsem.
Śmiała się delikatnym, łagodnym, lecz doniosłym śmiechem. Tym razem nie powstrzymywała się nawet chwilę przed nagłą wesołością. Spowodowaną... Rzeczą nieokreśloną. Rzec wolno, iż wieloma czynnikami... Może tym, co ujrzała? Ktoś by powiedział, że się zawiodła. Że liczyła na coś innego. Acz na co? Na co ona tak naprawdę liczyła? Mogła być wściekła, a wcale by tego nie zauważył. Mogła być szczęśliwa, a ronić łzę za łzą. A teraz się... Śmiała! Głośno, przeraźliwie coraz bardziej! Jakby miała z czego!
A nie miała.
Subtelnym, lecz zdecydowanym ruchem cofnęła dłoń, ześlizgując się na podłogę, stawiając na niej pierwsze kroki bosymi stopami. Dziwaczny, szaleńczy wręcz odgłos powoli zostawał stłumionym... Stojąc po prostu, delektując się twardą powierzchnią, obrócona plecami do młodziana, wydawała się na coś oczekiwać. A może tylko tęczówkami badała przypuszczalne drogi, które mogła teraz obrać, i pozostawała w zamyśleniu... ?
~~*~~
Lekko drgnęła, powoli, mozolnie wręcz przekręcając głowę, a i tak wzroku swego nie ukierunkowując na... Atsui'ego. Zresztą, kosztowałoby ją to sporo wysiłku. By znów na niego spojrzeć... Mimo dość niekomfortowego poczucia, dalej lekko rozbawiona własnymi myślami, własną głupotą, pełnym tonem zaprzeczyła: -Nie... - dodając natychmiast, zarazem prostując własne zdania - ...mam ich jeszcze kilka...
Kilka... Kilka, a może kilkanaście? Nie sprecyzowała. Przypuszczalnie było ich... Sporo. Sporawo. Czy mógł je "spełnić", wypełnić, zaspokoić, rzecz już inna. Ach, czyżby nawet chciał? Po tym ataku śmiechu? Powinna się speszyć. I tak się też stało. Radość gwałtownie z niej wyparowała, pozostawiając suchą skorupkę. Zdolną zapytać się o jeszcze jedną, istotną rzecz...
-Atsui-dono... - zaczęła, w chwili otrzeźwienia umysłu, a zarazem dobrze zdając sobie sprawę ze swego wcześniejszego zachowania - ...jak to jest... Przebywać w mojej obecności?
~~*~~
Jedno słowo odbiło się o ściany, nie tworząc jednak echa. Choć może... ? Kto wie? Uśmiech odwzajemniony został uśmiechem. Z jej strony. Bladym i niewyraźnym.
-Dziękuję... - wymamrotała, niby po części rozumiejąc tą krótką odpowiedź, jednakże bojąc się ją zaakceptować do końca. Kilka kroków wprost, w stronę kominka, by znalazła się w miejscu, które niedawno opuściła. Fotel. Duży, potężny fotel. Jak najwygodniej się na nim układając, zamieniając się w jednolitą białą powierzchnię, ponownie przymknęła oczy. Nie, wcale nie miała zamiaru odpłynąć w krainę marzeń sennych, choć i na to wyglądało! Wręcz przeciwnie. Intensywnie myślała. Logika, odstawiona jeszcze przed chwilą na bok, teraz cieszyć się mogła jej uznaniem. Logiczne fakty, logiczne zestawienia, logiczne intencje, logiczne działania, logiczna ona, logiczny on... Nie. To wszystko było do tej pory zbyt irracjonalne, by teraz przyjąć wszystko w inny sposób... W sposób właściwy.
~~**~~
Znów. Znów coś zrobiła, czego zrobić nie chciała i o czego zrobieniu - przez siebie samą, ha! - nawet nie wiedziała. A do tego nie potrafiła znaleźć dla siebie miejsca wśród atłasu fotela. Delikatne wierzgnięcie, i znów stanęła. Oblicze, zerkające ku Atsui'emu, prezentowało niezadowolenie. Głębokie i dosadne. Obrzuciła przedmiot znienawidzonym wzrokiem, ganiąc go za brak dostosowania się do jej osoby, które wcześniej przecież zaistniało, suknię zbierając zaś momentalnie w fałdy.
Balkon, wciąż otwarty, kusił świeżością powietrza, ponętnym wichrem, zapachami, łuną słoneczną, ciepłem... Machinalnie, wraz ze swą teatralną pozą, ruszyła w stronę drzwiczek na "podest zawieszony nad ziemią". Stanęła w ich progach. W ich framugach. Patrząc na zewnątrz, na kamienny świat, miała dziwne wrażenie, iż on powoli upada. Rozsypujące się budyneczki, smutek na twarzach ludzi... A ona? Ona jeszcze niedawno chciała się temu przyczynić. Zadziwiające, jak sytuacja potrafi się zmienić w ciągu kilku dni, nieprawdaż, czytający...?
Delikatnie wpadające do pomieszczenia promyki światła, bardzo pozytywnie nastawiały młodego Uchiha. Wraz ze spadkiem napięcia, poczuł się on bardzo rozluźniony, a skąpany w świetle wdzierających się do pomieszczenia promyczków, doszedł do ostatecznego wniosku iż czarny, pożywny płyn, kulturalnie i umownie zwany "kawą", okaże się zbędny. Kojąco zadziałał również widok niesfornej Sakue, która zgramoliła się z fotela, po czym obrzuciła cały, z pewnością winny świat, oburzoną miną. Cała czynność, spowodowała a Atsui'a, wesołe parsknięcie powiązane ze wzruszeniem ramionami. Następnie, czy też z racji znudzenia i braku innych zajęć, czy może fascynacji, kontemplował uważnie jej czyny, tym bardziej iż również i ona stanęła we framudze, topiąc się beznamiętnie gdzieś w widoku. Ten owszem, mógł się podobać, lecz jednak nie był na tyle spektakularny aby zatopić się w nim na tak długo. Przez chwilę postanowił nie przerywać, tego intrygującego momentu, licząc być i może na uwiecznienie go. Niestety, po krótkiej chwili, ludzka cecha, pierwszy stopień do piekła, jakże zgubna ciekawość, pchnęła go do przodu. Starając się nie przerwać tego dziwnego transu, wręcz kojącym tonem głosu, zapytał:-" Królestwo, za Twe myśli..."- co jakże było do Niego niepodobne! Interesować się, wnikać w czyjeś osobiste przemyślenia, jakby nie posiadał dość i własnych. Tak czy owak, chyba rzeczywiście zdawał się czekać na odpowiedź...
Zawiesiła wzrok, prowadząc go gdzieś w bok, gdzieś daleko, daleko w bok... Nie był on jednak smutny, ni radosny, raczej wyrażał głębokie zamyślenie dziewczynki, dziewczyny, kobietą jej nazwać bym nie mogła. Chwila ciszy, przerwana głębokim i dosadnym westchnięciem, skomentowaniem zaokiennych pejzaży...
-Wspominam... - zawahała się, by znów, wzdychając, dodać - ...me plany co do... Tego miejsca.
Jakże dosadnie powiedziane! Plany. Wydźwięk niby neutralny, a jednak podświadomość mówiła o czymś... Zupełnie innym. Zresztą, tak czy siak nie dodałaby nic więcej. Po prostu, tak jakby, zabrakło jej głosu w gardle... Z otwartymi ustami, w nieokreślonym stanie, wspominała dalej, nie wyłączając jednak na żaden konkretny tor, pozwalając swym myślom być... Wolnymi...
-To takie... - mruknęła, niby kontynuując - ...nieprzyjemne uczucie...
Słysząc odpowiedź, niepewnie zamilkł. Cóż, może rzeczywiście nie powinien pytać o cudze myśli? A nawet jeśli, to chociaż w części wypadałoby być gotowym na ich formę. Hiei wyraźnie nie był. Na chwilę znieruchomiał, zastygł znów jak kamień, niepewnie starając się potwierdzić to co właśnie niefortunnie usłyszał:-"P...Plany?"- po czym przełknął ślinę, wymuszając na Sobie powrót do pozornej normalności. Uczynił to przez parsknięcie, pozwalając aby przez moment powietrze zapełniła cisza. Następnie dość reprezentacyjnie wzruszył ramionami, po czym z właściwym Sobie cynizmem skomentował całą zaistniałą sytuację:-" A to nieprzyjemne uczucie ponieważ... plany nie odniosły skutku?"- dopełniając wszystko jakże ironicznym uśmiechem. Jednak patrząc to raz na stojącą w oknie osóbkę, raz na ciekawiący ją widok, można by stwierdzić iż przybrał minę, nawet niezadowoloną. Czym? Zaskoczeniem? Troską, o to jakże nieistotne miejsce? Nie, skromnym faktem, iż takie właśnie wspomnienia, podczas wakacji nie były mile widziane. Jednak nic z tym nie zrobi, nie można przecież nikomu odebrać wspomnień, prawda?
Suchy cynizm, krytycyzm, złośliwość. Prychnięcie. Głuchy sygnał... Zacisnęła zęby, by po chwili beznamiętnym głosem, niby niewzruszona, stwierdzić, uciąć krótko rozmowę... -Odpowiedziałeś sam sobie.
Krok do przodu, by bosymi stópkami stanąć na marmurze, pozwolić sukni sunąć po kamieniu... Pochyliła się, wychyliła lekko za zabezpieczenie, patrząc w dół, licząc piętra, coraz bardziej pozwalając na zawroty głowy... Mocno zmrużyła oczy, palce zamykając wręcz cholerycznie, nerwowo, na barierce, trąc o jej powierzchnię paznokciami, szyję wyciągając w przód, tam jeszcze, w dół, kierując swą uwagę... Słońce, przyjemne, stawać zaczęło teraz coraz bardziej na linii zenitu, raniąc...
Znowu to zrobiła! Umyślnie czy też nie, została mu odebrana jakakolwiek szansa dokończenia bądź rozwinięcia wątku. Tym razem jednak, postanowił zostawić to dla Siebie, wydobywając z Siebie niewielki jęk, syknięcie. Następnie uniósł wysoko głowę, odchylając ją do tyłu i opierając na framudze. Ręce, w akcie niewyrażonej irytacji, splotły się gdzieś na wysokości klatki piersiowej, a wzrok zwrócił się gdzieś w okolicę bezchmurnego nieba, ozdobionego tylko jedną widoczną gwiazdą. Postanowił pozostać tutaj, w samym przeciągu, delektując się świeżymi i rześkimi uderzeniami powietrza. Dzienny widok, nie dorównywał temu nocnemu, oraz ogólnie będąc niewiele fascynującym nie przykuł Jego uwagi. Częściowo, choć i również trochę niechcianie uczyniła to sama Sakure, igrając na pograniczu balkonu. W odwecie, jedynie zacisnął ząbki, udając iż wcale, a wcale tego nie widzi.
Momentalnie cofnęła się, rozmasowując skronie. Blask, odbijający się w oczach, uderzał w nie z siłą rozpędzonego tira. Wręcz zakręciło jej się w głowie... Ach, cóż za ironia losu. Z tak bladą cerą mogła spokojnie awansować na przydrożnego wampira, a teraz jeszcze ten ból, niby efekt wystawienia się na pastwę promieni... Chcąc nie chcąc, odwróciła się, by uniknąć kolejnego spojrzenia słońca, jak na złość wschodzącego akurat od strony okiennic tegoż miejsca...
Dalej trzymając palce u nasady nosa, bezmyślnie prawie że oceniała półmrok w środku apartamentu i porównując go z brzaskiem na zewnątrz, jakby nie mogąc się zdecydować, czy lepsza jest obecność raniących promieni, czy też złośliwca w personie Atsui'ego...
Ani też kilka niewielkich radiacji wysyłanych przez tą ogromną kulę ciepła, zwaną "Słońcem", ani też ruch powietrza wcale nie wpłynął kojąco na Jego samopoczucie. Wcale też nie podsycał jego nie tyle gniewu, gdyż to stanowczo jest zbyt ostre, mocne, oraz w ogóle nieładne słowo, o ile irytacji czy poddenerwowania. Były po prostu neutralne, nieistotne, w tego jego malutkim teatrzyku jakże dziecinnych emocji. Widząc iż Sakue, wykonała krok w tył, nieco się uspokoił, w dalszym jednak ciągu ewentualne ewentualności działały na Niego drażniąco. Dlatego też postanowił Jej owe miejsce, zgrabnie obrzydzić. O tak, w niewielkim akcie słodkiej zemsty. Odpychając się bez użycia rąk, od framugi, samemu podszedł do barierki wpierw odważnie się na niej opierając, jakby chcąc sprawdzić wytrzymałość, po czym jednym susem... ją przeskoczył, usadawiając się na Niej. A Autor? Nawet nie może znaleźć słów, jak dziecinnie musiał wyglądać, kiedy to "mały" Uchiha, machał nóżkami w powietrzu...
Ocknęła się. Znów, kątem oka, jakby nie było to dla niej dość ciekawe, obserwowała "poczynania" dziedzica Czerwonych Ocząt, starając się jednak, by była to rzecz jak najmniej zauważona, niewidoczna wręcz. Jakże złośliwe, niemiłe, podłe z jego strony było przerwać jej trans, jakże był złośliwy, niemiły, podły! Mogła się oburzyć, marszcząc brwi. Mogła wydać ciętą odpowiedź, pierwszą ostrą od dość dawnego czasu. Mogła wejść do środka, nic sobie z jego osoby nie czyniąc.
Jednakże... Jednakże delikatnie przekrzywiając głowę, spojrzała za siebie, obrzucając ni to Hiei'a ni to Atsui'ego znudzonym, a przynajmniej na początku takowym, "tonem" tęczówek. Na początku, niby na pozór, bowiem widząc tak dziecinny gest, nie mogła powstrzymać się od nikłego, serdecznego jednak uśmiechu...
I ten skromny uśmiech, również nie uszedł niezauważony. Mimo całego, rzec by można "Focha", białą niewiastę obserwowało znacznie więcej niźli kącik oka. Obyło się jednak bez ciepłej reakcji w postaci szerokiego uśmiechu. Prawdę powiedziawszy, jedyną reakcją było wpierw odwrócenie głowy w przeciwną stronę, wysoko w górę, jakby jak najdalej. Po tym jednorazowym geście, przepełniona dziecięcym tchnieniem główka, wróciła na swoją nominalną pozycję, powodując iż Hiei w dalszym ciągu... wpatrywał się w swoje dyndające buciki. I jakże uroczo, musiały się przedstawiać dwa malutkie trzewiczki, na tle kilku...kilkunastu, może nawet kilkuset metrowej przepaści, na dole wypełnionej różnokolorowymi ludzikami. Zjawisko o tyle dziwne, iż jeszcze wczoraj, jeszcze tej nocy, ta przegródka, bo tak wyglądała z tej wysokości, wyglądała na niezwykle pustą. I tak też pozostał, dzielnie i uparcie walcząc o Swoje. Ha!
Uśmiech pozostał na jej ustach, jeszcze chwilę, by ustąpić miejsca słowom, jakby wypowiedzianym z wymuszenia, z pewnością jednak przygotowanych odpowiednio, przemyślanych... Albo i nie. -Tutaj jest... Zbyt spokojnie - ni stwierdziła, ni powiedziała ot tak sobie, ni zapytała. Marszcząc nos, wchłonęła nieco zapachów, dochodzących z dołu, jakąś woń kwiatów, sprowadzonych z pewnością z daleka... Przecież, na takiej wysoczyźnie, na takich kamieniach, mało co mogło rosnąć z ozdóbek, którymi szczyciły się ogrody Konohy... Zapach ten przypomniał jej ów dom, porzucony. Dom, do którego za nic nie miała zamiaru wracać. W myślach poprawiła się machinalnie. Ona? Ona była Sakue. Tanuki... Gdzieś odpłynęła. Tego należało się trzymać. Lecz czy potrafiła? Może powinna w tym sobie samej jakoś... Pomóc... ?
Na dźwięk jakichkolwiek słów, Atsui sowicie, wygodnie oraz naprawdę szeroko przeciągnął się, cudem zachowując tylko pozorną równowagę. Odrobina ryzyka, sprowokowała też niewielki uśmiech, taki szczery, wręcz głupawy. Nie wyjawił również Swej pierwszej myśli. Nie wypadało przecież nikomu zdradzić iż to miejsce, zresztą jak każde inne na tym padole, może polec pod gradami lodowych odłamków czy apokaliptycznych ognistych kul. To było aż zbyt oczywiste. Wciąż nie odwracając głowy, po części skomentował, po części starał się utrzymać umierający dialog:-" Zbyt spokojne... mam rozumieć, nudne?"- po czym pokiwał znacząco głową, co miało oznaczać wyciągnięcie prawdopodobnie już ostatecznych wniosków. Następnie, jakby dalej badając towarzyszkę, starał się niezwykle zwięźle zapytać o jej preferencję, wspomniane już zachcianki, może pragnienia. I owszem, udało Mu się zamknąć to wszystko w jednym skromnym i niewinnym pytaniu:-"Sugestie?"- wypowiedziane delikatnym, choć i może nieco dociekliwym tonem, poszukującym czegoś na wzór złudnej nadziei.
Machinalnie, teatralnie przekręciła głowę, by, słysząc pierwsze słowa odpowiedzi, wtrącić swoje krótkie...
-Nie - ...swoje "krótkie" zaprzeczenie z właściwą jakiemuś wyimaginowanemu stanowi, który teraz postanowiła przyjąć, obojętnością. -Po prostu zbyt spokojne.
Krótkie, acz wypowiedzią swą, oschłą i ogólnie niesromotną, poczuła się usatysfakcjonowana. Przynajmniej na tyle, aby wysilić swą nędzną, ostatnimi czasy wyjątkowo ograniczoną wyobraźnię, nikłe zalążki umysłu, i móc dodać:
-Zaś jeśli chodzi o pomysły... Jest pewne miejsce, w którym wyjątkowo dawno nie byłam... Mianowicie - wstrzymała na chwilę oddech - Wioska wszelkiej broni, oręża, lecz także spokoju... Tetsu no Kuni.
Chociaż i pokiwał głową, to i tak podjęta wcześniej decyzja, nie pozwoliła Mu nie tyle uwierzyć, co przyjąć takowy fakt do wiadomości. Można wręcz powiedzieć, iż psychicznie wyparł nawet taką możliwość, jakby chciał powiedzieć "Nudne i kropka!". Następnie spojrzał wyczekując interesującej sugestii, którą okazało się być jeszcze bardziej skryte i niedostępne Tetsu no Kuni. Przygryzając wargę, niemalże bezdźwięcznie powtórzył nazwę tego miejsca, co spowodowało nieoczekiwany i niechciany powrót wspomnień. Może i niechcący znów odwrócił głowę, spoglądając tym razem już nie na Swoje obuwie, lecz gdzieś tam daleko w dół. Przez luźno opadłe włosy, niemożna było dostrzec beznamiętnie martwych oczu, przeglądających już nie tyle widok, zarejestrowany przez źrenice, co kilka obrazów widzianych już wcześniej. Przeszłość, jakakolwiek by ona nie była, zła, mroczna, cukierkowa czy czarująca, i tak zostanie Jego własną i Tylko Jego. Dlaczego jednak, niektóre wydarzenia, mimo iż spełnione, zajęły go aż tak bardzo, iż nie udzielił żadnej odpowiedzi?
Głucha cisza. Niczym w jakimś borze, zasysającym wszelkie dźwięki lub wręcz przeciwnie - oddającym je z niespodziewaną precyzją w formie echa, odbijającego się od drzew i krążącego wokół zielonych zarośli, gdzie nawet wiatr swym dudnieniem nie sięga... Głucha cisza. Czy niepokojąca? Nie zmartwiła się, nie okazała najmniejszego uczucia. Zastygła w portretowej pozie, nie ruszając się, nawet nie mrugając okiem. Głucha cisza. Głucha cisza przynosiła ze sobą wiele informacji, wiele skojarzeń. Z pewnością rozmyślał, tego mogła być pewna. Szykował odpowiedź, coś mu ją utrudniło? Może jakieś słowo, niewłaściwe, wypłynęło z jej ust, wprowadzając go w trans?
A może stwierdził, iż odpowiedź nie jest tu wymagana? Moment zastanowienia. Jakby bicia się ze samą sobą, stawiania wszystkich za i przeciw. A później, bezgłośnie wręcz wypowiadając jego imię, w jakiejś straszliwej, trwożnej formie, z braku zaufania do własnych ust zaakcentowała, nagłośniła zaledwie przyrostek, końcówkę...
-...-dono... ?
Zapominając o całym realnym świecie, nawet nie wiedząc jak długo błądził gdzieś wśród wspomnień. Tetsu no Kuni, pierwsze miejsce w którym...- z zamyślenia wyrwał go inny dźwięk, wydobywający się chyba z samej jamy brzusznej. Pierwsza reakcją, niekontrolowaną, był obrót i pojedynczy stłumiony jęk, stłumione:-"Uhm?"-, dokładnie takie jakie powinno być w reakcji na własne imię czy przydomek. Następnie odrobinę zmieszany, iż w ogóle pozwolił Sobie odpłynąć w tak daleką podróż, szeroko, uprzejmie, lecz poniekąd i fałszywie się uśmiechnął, równocześnie mrugając potwierdził swoją obecność:-" Dobrze, udamy się więc do... Tetsu no Kuni"- słowa pełne przekonania, jak i uczciwości samych intencji. Słowa, które po raz kolejny wypowiedziane, wprawiły Go w poniekąd hipnozę, tym razem jednak bardziej rozdrapując stare rany niźli tworząc nowe. A to był stan, które tym bardziej powinien unikać, delikatnie balansując nad... przepaścią?
Kiwnięcie głową, w powierzchownym zrozumieniu, przytaknięciu responsowi, który "wreszcie" otrzymała... Nie wymagał odpowiedzi. Zresztą, cóż mogłaby powiedzieć? Może przypadkowo ponownie by urwała jego monolog, może znów zrobiłaby coś nieodpowiedniego? Znów chowając twarz przed promieniami słonecznymi, powoli przekroczyła granice ram drzwi, by wsunąć się w cień pomieszczenia, w jego chłód, wypełniony pojedynczymi mozaikami, tworzonymi przed kurz, drobinki powietrza, unoszące się, a filtrowane niby oświetlane przez nikłe promienie, wdzierające się przez nieszczelną już, niestety, kotarę zasłon, świetliście i przyjemnie jedwabnych w dotyku...
Jeszcze raz, jakby ukochając sobie to miejsce, złożyła swe ciałko w wielkim, atłasowym fotelu, tępo wpatrując się w kominek, w myślach odliczając ziarenka piasku, przesypujące się przez klepsydrę nicości... Nie śpieszyło się jej nigdzie, nie miała się bowiem śpieszyć już dla kogo.
Otoczka wspomnień. I związane z nią niewytłumaczalne, otulające ciepło. Nieporównywalne, dalece subiektywne. Dla jednych niczym ciepła pierzynka, przyjemne nakrycie, dla innych niczym żywy ogień, czy też wręcz rozżarzony węgiel na złość przykładany do skóry. W którym rodzaju wspomnień, pływał... pływał Atsui?- bo przecież, Hiei... chyba nawet nie miał przeszłości. Nie wiadomo. Również, niejawne było jak długo to czynił, lecz wystarczająco trwale w czasie, aby po "przebudzeniu", twardym powrocie do rzeczywistości... nie zastać nikogo. Odrobinka rzeczywistej samotności. Po ostatnich wydarzeniach, jakże krepujące uczucie. A może po prostu... również... nietypowe? Negatywne z pewnością były jednak Jego przyczyny. Czyżby okazał się na tyle nudny i niegrzeczny, iż Sakue postanowiła opuścić werandę? Może nawet, wypadałoby przeprosić za ten skromny moment zapomnienia? Albo wręcz przeciwnie, usilnie zabawiać damę swym towarzystwem? Może... ale jeszcze na pewno nie teraz. Pośpiech był niewskazany. A ta chwila, powinna trwać tak długo, jak długo zagubiony bohater, jej całkowicie nie zrozumie...