Nauka Tano

1)Tano
2)Genin
3)Fuuton
4)16;

1)Kage Bushin no Jutsu
2)Kawarimi no Jutsu
3)Henge no Jutsu
4)Kaze no Yaiba

Tano chce siĂŞ nauczyĂŚ Rasengan

Dodane po 15 minutach:

DzieĂą pierwszy

Jest poÂłudnie.ZnajdujĂŞ miejscĂŞ gdzieÂś na obrzeÂżach wioski.Mam ze sobÂą to co potrzebne,czyli zwoje z opisem techniki i balony z wodÂą.
-Tu bĂŞdzie odpoiednie miejsce-stwierdzam,rozkÂładajÂąc wszystko tak,aby mi nie przeszkadzaÂło-czas na lekturĂŞ-mówiĂŞ podekscytowany tym,co mam zamiar opanowaĂŚ.zacz¹³em czytaĂŚ pierwszy z trzech zwojów.ByÂł w nim opisany pierwszy krok do opanowania jutsu.Na samym wstĂŞpie byÂło napisane:"Rasengan jest technikÂą skomplikowanÂą,którÂą wymyÂśliÂł czwarty hokage.Prace nad niÂą zajĂŞÂły mu 3 lata".
-Co?!czwarty mĂŞczyÂł siĂŞ z tÂą technikÂą 3 lata,a ja chcĂŞ jÂą opanowaĂŚ w najwyÂżej 2 tygodnie?!-rozpaczaÂłem-Chila,Tano!Masz zÂłe podejÂście do rzeczy!Z takim nastawieniem nigdy tego nie opanujesz!-wzi¹³em siĂŞ w garœÌ i zacz¹³em praktykĂŞ.Wzi¹³em balon i zacz¹³em dziaÂłaĂŚ na niego swojÂą chakrÂą.Efekt byÂł opÂłakany.Balon ledwie drÂżaÂł.Po kilku próbach stwierdziÂłem,Âże coÂś robiĂŞ nie tak!PrzeczytaÂłem zwój raz jeszcze,dokÂładniej,analizujÂąc najmniejsze zdanie.
-No tak!To takie oczywiste!-wykrzyczaÂłem,pojmujÂąc,Âże chakra musi siĂŞ krĂŞciĂŚ w wielu kierunkach naraz.PonowiÂłem próby.SzÂło mi coraz lepiej,ale to wci¹¿ za maÂło. Wieczorem poszedÂłem do domu,myÂślÂąc,jak to zrobiĂŚ.

Dodane po 7 minutach:

DzieĂą drugi

PrzyszedÂłem w to samo miejsce,co wczeÂśniej,ale byÂłem tam duÂżo wczeÂśniej.
-Dzisiaj mi wyjdzie-powtarzaÂłem sobie,biorÂąc do rĂŞki balon.-Dobra!Zaczynam-PowiedziaÂłem do siebie i zacz¹³em robiĂŚ to co wczeÂśniej.PróbowaÂłem i próbowaÂłem,ciÂągle stopniowo zwiĂŞkszajÂąc si³ê i szybkoœÌ.
-Jedn¹ rêk¹ nie dam rady-pomyœla³em.Wiêc zacz¹³em sobie pomagaÌ drug¹.Macha³em i macha³em,manipuluj¹c chakr¹,a¿ w koùcu siê uda³o!Balon wybuch³,ale mnie to nie satysfakcjonowa³o.
-Teraz jednÂą rĂŞkÂą-postanowiÂłem i resztĂŞ dnia spĂŞdziÂłem na próbach z jednÂą rĂŞkÂą.Niestety,bez efektu.

Dodane po 6 minutach:

DzieĂą trzeci

Gdy siĂŞ obudziÂłem,poczuÂłem,Âże rĂŞce mnie okropnie bolÂą.Ledwo nimi poruszaÂłem i z uwagi na to,mój trening siĂŞ opóÂźniÂł.Na miejsce treningu dotarÂłem o 13:30,tym razem zabierajÂąc ze sobÂą równieÂż coÂś,co mógÂłbym wsadziĂŚ w zĂŞby,Âżebym nie krzyczaÂł z bólu.A ból byÂł okropny.Gdy siĂŞ przygotowaÂłem,rozpocz¹³em naukĂŞ.MordowaÂłem siĂŞ z tym do 22:17,aÂż w koĂącu...UDAÂŁO SIÊ!!!Zadowolony z siebie,wróciÂłem do domu,nie zwracajÂąc uwagi na ból.

Dodane po 12 minutach:

DzieĂą czwarty

Jest 7:13,a ja juÂż siĂŞ uczĂŞ,tym razem w pokoju.Zacz¹³em czytaĂŚ drugi zwój.
Napisane tam byÂło,Âże drugim etapem treningu jest wÂłoÂżenie odpowiedniej iloÂści chakry,w celu uzyskania wiĂŞkszej siÂły,siÂły,która rozerwie piÂłkĂŞ.
-Pi³ka jest twardsza,ni¿ balon z wod¹...nie bêdzie ³atwo-pomyœla³em.Zabra³em siê do pracy.Wzi¹³em pi³kê i zacz¹³em trening.Od razu zauwa¿y³em,¿e nie jest tak ³atwo nie tylko z powodu twardoœci pi³ki.Tam nie by³o wody,wiêc chakra nie mia³a punktu zaczepienia.
-SiÂła,siÂła,siÂła,siÂła!-PowtarzaÂłem w kóÂłko,próbujÂąc rozwaliĂŚ balon.Wieczorem,tak okoÂło 20:00,gdy zabieraÂłem siĂŞ znowu za balon,RĂŞka odmówiÂła mi posÂłuszeĂąstwa.Nie mogÂłem chwyciĂŚ piÂłki,poza tym ból byÂł nie do zniesienia.ZakoĂączyÂłem trening,od razu idÂąc spaĂŚ,ale to teÂż nie byÂło Âłatwe.Ból mi nawet na to nie pozwalaÂł.
-Muszê to robiÌ dwiema rêkami-westchn¹³em,po czym jakoœ zasn¹³em.

Dodane po 15 minutach:

DzieĂą piÂąty

Rozpocz¹³em dzieĂą od porzÂądnego Âśniadania,gdyÂż byÂłem wyczerpany.ByÂło ciĂŞÂżko z uwagi na rĂŞce,ale udaÂło siĂŞ.PostanowiÂłem pójœÌ do biblioteki,aby znaleŸÌ coÂś,co by mi pomogÂło w treningu.Po godzinie poszukiwaĂą,znalazÂłem zwój,gdzie byÂła szczegóÂłowo opisana technika Kage Bushin no Jutsu.PrzeczytaÂłem,Âże technika ta,stwoÂżona do celów szpiegowskich,byÂła uÂżywana,aby zbieraĂŚ informacje,bez naraÂżenia Âżycia.PoniewaÂż nawet jeÂśli klon zostaÂł zabity,to caÂła wiedza,jakÂą zdobyÂł,wĂŞdrowaÂła do prawdziwego ninja.Niestety,byÂła teÂż wada.Chakra byÂła rozdzielana równo miĂŞdzy klony,co z tym idzie,moÂżnoœÌ treningu siĂŞ skraca.
-2 klony muszÂą wystarczyĂŚ-pomyÂślaÂłem,wracajÂąc do domu.Po powrocie coÂś zjadÂłem i wróciÂłem do pracy.
-Kage Bushin no Jutsu-po tych s³owach pojawi³y siê 2 klony-Dobra ch³opaki!Muszê skoùczyÌ ten trening jak najszybciej,wiêc bêdziecie trenowaÌ ze mn¹.Do roboty-Poweiedzia³em,a klony bez s³owa wziê³y pi³ki i tworzy³y technikê.W nocy,jednemu nawet uda³o siê pêkn¹Ì pi³kê,wiêc przerwa³em trening i odmeldowa³em klony.
Le¿¹c w ÂłuÂżku,czuÂłem ból trzykrotnie wiĂŞkszy,niÂż dotychczas.To teÂż efekt uboczny uÂżywania tej techniki do pomocy.Nie minĂŞÂło 5 minut,a ja juÂż spaÂłem.

Dodane po 14 minutach:

DzieĂą szósty

Tak jak poprzedniego dnia,miaÂłem problemy ze zjedzeniem Âśniadania,ale tym razem byÂło gorzej,wiĂŞc musiaÂłem siĂŞ posiliĂŚ bez pomocy rÂąk.Po Âśniadaniu stwierdziÂłem,Âże muszĂŞ zrobiĂŚ sobie przerwĂŞ,bo moje rĂŞce tego nie wytrzymajÂą.CaÂły dzieĂą odpoczywaÂłem.Zacz¹³em od gorÂących ÂźródeÂł.ByÂło cudownie!ZapomniaÂłem o bólu.Potem poszedÂłem na spacer,a gdy znalazÂłem polanĂŞ,poÂłoÂżyÂłem siĂŞ i zacz¹³em myÂśleĂŚ o treningu.Wieczorem,po powrocie do domu,znów zacz¹³em czytaĂŚ zwoje.W zwoju,który wypoÂżyczyÂłem z biblioteki,byÂło napisane,Âże niewaÂżne jakie jutsu wykonujĂŞ,muszĂŞ byĂŚ skoncentrowany.
-Skoncenrowany-powtórzyÂłem sobie w myÂślach patrzÂąc na ÂścianĂŞ,na której byÂła rozgnieciona przeze mnie mucha.CiÂągle nad tym myÂślaÂłem nie spuszczajÂąc oczu z muchy.Wtedy mnie olÂśniÂło.Wzi¹³em pierwszy s brzegu pĂŞdzel w usta,gdyÂż rĂŞce oszczĂŞdzaÂłem na trening i narysowaÂłem punkcik na mojej lewej rĂŞce.
-Teraz siĂŞ uda-pomyÂślaÂłem,bĂŞdÂąc pod wraÂżeniem prostoty tego rozwiÂązania.AÂż do póÂłnocy "walczyÂłem" z tymi piÂłkami i walczyÂłem,aÂż w koĂącu siĂŞ udaÂło.PiÂłka eksplodowaÂła,a ja padÂłem na ziemiĂŞ,nie mogÂąc siĂŞ ruszyĂŚ.Le¿¹c tak na ziemi,zasn¹³em ze zmĂŞczenia.

Dodane po 13 minutach:

DzieĂą siódmy

WstaÂłem wczeÂśnie,bo ból dawaÂł mi siĂŞ we znaki.Po Âśniadaniu,znów zacz¹³em odpoczywaĂŚ,ale tym razem duÂżo krócej,bo nie mogÂłem sobie pozwoliĂŚ na stratĂŞ cennego czasu!Gdy moje rĂŞce poczuÂły siĂŞ lepiej,poszedÂłem po ekwipunek treningowy i wyruszyÂłem znaleŸÌ jakieÂś spokojne miejsce.ZnalazÂłem piĂŞknÂą polanĂŞ z rosnÂącym drzewem na jej Âśrodku.
-Idealnie-pomyÂślaÂłem.Gdy byÂłem juÂż pod drzewem,zacz¹³em czytaĂŚ trzeci zwój.Trzeci etap treningu miaÂł polegaĂŚ na utrzymaniu odpowiedniej formy.Znów miaÂłem do dyspozycji balony,z tym Âże puste.WiĂŞc zacz¹³em.Pierwszy balon pĂŞkÂł tuÂż po tym,jak zacz¹³em na niego dziaÂłaĂŚ.
-MuszĂŞ uÂżywaĂŚ tylko jednej rĂŞki.Poprzedni etap treningu nie uwzglĂŞdniaÂł tego,wiĂŞc teraz muszĂŞ to nadrobiĂŚ-powiedziaÂłem,niszczÂąc kolejny balon.Wieczorem,zauwaÂżyÂłem,Âże balony niszczÂą siĂŞ po coraz to dÂłuÂższym czasie,co nie zmieniaÂło faktu,Âże rĂŞce mi juÂż odpadaÂły.Szczególnie lewa.
WróciÂłem do domu,wyobraÂżajÂąc sobie przebieg reakcji zachodzÂących w balonie.

Dodane po 6 minutach:

DzieĂą ósmy

Zacz¹³em trening w domu.BraÂłem balony jeden po drugim,ale wci¹¿ je niszczyÂłem,z tym Âże z kaÂżdym balonem,wybuch byÂł coraz mniejszy,aÂż przerodziÂł siĂŞ w pĂŞkniĂŞcie.Zadowolony z odkrycia,stworzyÂłem klona,który nie miaÂł robiĂŚ tego co ja,tylko kontrolowaĂŚ ksztaÂłt techniki.Gdy tylko balon zacz¹³ pĂŞkaĂŚ,on nawracaÂł mojÂą chakrĂŞ,co czuÂłem i coraz lepiej pojmowaÂłem.Tak nam przemin¹³ caÂły dzieĂą,oczywiÂście z przerwÂą na posiÂłek.

Dodane po 14 minutach:

DzieĂą dziewiÂąty

Obudzi³em siê pe³en entuzjazmu i wigoru.Zacz¹³em trening z klonem.Po kilku nawrotach,nic siê ju¿ nie dzia³o.przez 10 minut krêci³em chakr¹,a balon nic.Klon stwierdzi³,¿e ju¿ nie jest potrzebny,wiêc go odmeldowa³em.Opanowa³em trzeci etap!By³em zachwycony!Lecz nie mog³em spocz¹Ì na laurach!Teraz trzeba przejœÌ do praktyki.Poszed³em wiêc do lasu.
-Idealne miejsce!-Wykrzycza³em,rozgl¹daj¹c siê po lesie.Poczyta³em jeszcze trochê,dla pewnoœci.Nie chcia³em niczego pomin¹Ì!Gdy by³em ju¿ pewny,zacz¹³em.Wygenerowa³em rasengana,pierwszy raz bez balona,czy pi³ki.By³ piêkny!Mieni³ siê wszystkimi odcieniami b³êkitu.Wtedy ujrza³em du¿e,grube drzewo.
-Ciebie zostawiĂŞ sobie na deser-stwierdziÂłem,po czym zaatakowaÂłem inne drzewo.ByÂło naprawdĂŞ maÂłe.ÂŚrednica okoÂło 30cm.WiĂŞc nie zdziwiÂło mnie to co se staÂło:Drzewo momentalne siĂŞ zÂłamaÂło.WiĂŞc zacz¹³em próbowaĂŚ na grubszych.Ale im grubsze byÂło drzewo,tym trudniej byÂło je zÂłamaĂŚ.Jednak zawsze mi siĂŞ udawaÂło.ByÂło juÂż póÂźno,wiĂŞc wróciÂłem do domu szczĂŞÂśliwy do tego stopnia,Âże nie zwracaÂłem uwagi na ból.

Dodane po 19 minutach:

DzieĂą dziesiÂąty

PoszedÂłem do tamtego miejsca i z dumÂą patrzyÂłem na poniszczone drzewa.Jeszcze kilka rasenganów zuÂżyÂłem na drzewach Âśredniej gruboÂści,a gdy byÂłem juÂż pewny swego zabraÂłem siĂŞ za najgrubsze.ÂŚrednica tego drzewa to jakieÂś 2m.ZmierzyÂłem je wzrokiem,po czym zabraÂłem siĂŞ do tworzenia rasengana.ZrobiÂłem najwiĂŞkszy i najszybciej rotujÂący rasengan na jaki byÂło mnie staĂŚ.Gdy uznaÂłem,Âże nie mam wiĂŞkszych problemów z jego kontrolÂą,ruszyÂłem.Rasengan z hukiem uderzyÂł w drzewo,a jego drzazgi zraniÂły mnie.NacieraÂłem na drzewo dobrych kilka minut,po czym przerwaÂłem ze zmĂŞczenia.PopatrzyÂłem na efekt ataku:ByÂł oszaÂłamiajÂący!Drzewo,które niedawno miaÂło ÂśrednicĂŞ 2 metrów,schudÂło o 1,5 metra!postanowiÂłem siĂŞ z tamtÂąd szybko ulotniĂŚ,gdyÂż takie wielki drzewo nie utrzyma siĂŞ dÂługo.Po drodze zobaczyÂłem gÂłaz.
-Ostatnia próba-myÂślĂŞ-jeÂśli zniszczĂŞ ten gÂłaz,to naprawdĂŞ to opanowaÂłem.Zacz¹³em wiĂŞc.Znów zrobiÂłem najmocniejszego rasengana na jaki mnie byÂło staĂŚ i zaatakowaÂłem.Teraz sprawa byÂła trudniejsza.GÂłaz byÂł na prawdĂŞ twardy,ale nie zniechĂŞciÂłem siĂŞ!O nie!
Napiera³em z ca³ych si³,a¿ w koùcu g³az pêk³,a od³am odfrun¹³ za spraw¹ mojej techniki.
Nie mogÂłem uwierzyĂŚ!OpanowaÂłem tĂŞ technikĂŞ w zaledwie 10 dni!ByÂłem z siebie naprawdĂŞ dumny.Po powrocie do domu oddaÂłem zwoje i natychmiast poszedÂłem spaĂŚ,wspominajÂąc caÂły trening.

Zaliczone.

M.

---

Tano chce siĂŞ nauczyĂŚ Bouseki Kuruma(Fuuton)

DzieĂą pierwszy

PrzeglÂądaÂłem bibliotekĂŞ w poszukiwaniu czegoÂś,co by mi siĂŞ przydaÂło do walki.Po pewnym czasie,znalazÂłem zwój z opisem techniki Bouseki Kuruma.
"Jest to jutsu defensywne z ÂżywioÂły Fuuton..."-przeczytaÂłem.
-Tego mi byÂło trzeba!-stwierdziÂłem,biorÂąc zwój.PoszedÂłem do lasu,abym mógÂł siĂŞ w spokoju uczyĂŚ.
"Technika ta polega na stworzeniu powietrznej tarczy,która skutecznie odbija ataki typu Suiton,jak i broĂą miotanÂą.Poza tym przeciwnik nie moÂże siĂŞ zbliÂżyĂŚ do uÂżytkownika,gdyÂż wiatr jest w stanie przeci¹Ì wszystko"-czytaÂłem dalej,nie ukrywajÂąc ekscytacji.
"Pierwszym krokiem do opanowania tego jutsu,jest umiejêtnoœÌ zrobienia tarczy z samej chakry"
-Ok!Nie powinno byĂŚ problemu!-stwierdziÂłem,po czym wykonaÂłem pieczĂŞcie,a chakra zaczĂŞÂła ulatywaĂŚ ze mnie.UlatywaÂła,ale bezsilnie.Nic siĂŞ nie dziaÂło.PróbowaÂłem caÂły dzieĂą z opÂłakanym efektem.Nic siĂŞ nie dziaÂło.Wieczorem poszedÂłem do domu,czytajÂąc dalej.

DzieĂą drugi

WstaÂłem okoÂło 8:00.ZjadÂłem Âśniadanie,nie przerywajÂąc lektury.I wtedy wÂłaÂśnie przeczytaÂłem,Âże rotacja chakry MUSI zgadzaĂŚ siĂŞ zgadzaĂŚ z jej naturalnym ruchem.
"KrĂŞcĂŞ w prawo,a przecieÂż moja chakra porusza siĂŞ w lewo!"-wysnuÂłem w myÂślach-"ciekawe,czemu mam skÂłonnoÂści do obracania w tamtÂą stronĂŞ?"-zastanawiaÂłem siĂŞ,ale niezbyt dÂługo,bo zaleÂżaÂło mi na czasie.
Po raz kolejny wykonaÂłem pieczĂŞcie i zacz¹³em obracaĂŚ chakrÂą,ale tym razem w lewo.UdaÂło siĂŞ!Chakra dosÂłownie pÂłynĂŞÂła wokóÂł mnie.
-Hmm...To chyba jest technika,która przypomina rasengan...-rozmyÂślaÂłem,po czym przeraÂłem jutsu i zacz¹³em czytaĂŚ.
-Heh...mia³em racjê!Kolejnym krokiem jest si³a i szybkoœÌ!-powiedzia³em g³oœno,ciesz¹c siê z odkrycia.
-do tego etapu przyda mi siĂŞ pomoc...-stwierdziÂłem,po czym stworzyÂłem kilka klonów.WlazÂły na drzewa,biorÂąc ze sobÂą kamyki i patyki.
-OK!Zaczynamy-krzykn¹³em,zabieraj¹c siê za wykonywanie jutsu.
Chakra krĂŞciÂła siĂŞ wokóÂł mnie coraz szybciej i szybciej,a ja wzmacniaÂłem prtzepÂływ chakry.Klony aczĂŞÂły rzucaĂŚ.
Patyki siĂŞ odbijaÂły,co juÂż mnie niezadowalaÂło,bo miaÂły zostaĂŚ pociĂŞte na plastry!Ale to jeszcze byÂło póÂł biedy...
Potem byÂły kamyki.Nie zdoÂłaÂłem ich zatrzymaĂŚ(a przynajmniej niektórych,bo moja tarcza byÂła nieszczelna),a one traiaÂły mnie to w gÂłowĂŞ,to gdzieÂś indziej.
PadÂłem na ziemiĂŞ,od uderzenia w gÂłowĂŞ i zmĂŞczenia.
-No tak...zapomniaÂłem,Âże to jutsu jest strasznie mĂŞczÂące...-powiedziaÂłem,orientujÂąc siĂŞ,Âże klony zabierajÂą mnie do domu.

DzieĂą trzeci

WstaÂłem póÂźno,ze wzglĂŞdu na gÂłowĂŞ.ZabandaÂżowaÂłem jÂą i znów poszedÂłem trenowaĂŚ z klonami,lecz tym razem miaÂły ze sobÂą balony z wodÂą i piÂłki.
Po dotarciu na miejsce,niezwÂłocznie wziĂŞliÂśmy siĂŞ do roboty.StworzyÂłem najlepsze pole na jakie mnie byÂło staĂŚ,a klony zaczĂŞÂły rzucaĂŚ.SzÂło mi zaskakujÂąco dobrze!Tylko nielicznym balonom udaÂło siĂŞ przedostaĂŚ w takiej,czy innej formie.Gdy przewaÂłem,musiaÂłem si¹œÌ,bo byÂłem wykoĂączony.Wtedy jeden z klonów wtrÂąciÂł swoje uwagi.
OtóÂż,Gdy jakiÂś balon,czy piÂłka uderzaÂły,skupiaÂłem siĂŞ na tym miejscu,zapominajÂąc o reszcie.RozumiejÂąc b³¹d,znów spróbowaÂłem,ale tym razem nie zwracaÂłem uwagi na to,gdzie zostanie zadany atak.SkupiaÂłem siĂŞ na równomiernoÂści pola.I to byÂło kluczem do sukcesu!
Nic siĂŞ nie przedostaÂło,a ja wróciÂłem szczĂŞÂśliwy do domu.

DzieĂą czwarty

ObudziÂłem siĂŞ baaardzo póÂźno,bo okoÂło 13:15.ByÂłem wyjÂątkowo wkurzony z tego powodu.Nie zawracajÂąc sobie gÂłowy jedzeniem,zacz¹³em czytaĂŚ.NastĂŞpny krok byÂł doœÌ prosty.PolegaÂł na zamianie zwykÂłej chakry w wiatr.
PoniewaÂż miaÂłem juÂż maÂłe doÂświadczenie z takim dziaÂłaniem,ochoczo zacz¹³em trening.WyglÂądaÂło imponujÂąco.Wiatr taĂączyÂł wokóÂł mnie tak,jak tego chciaÂłem.Klony zaczĂŞÂły rzucaĂŚ przedmiotami(zazwyczaj miĂŞkkimi),a one byÂły siekane przez jutsu.Szybko zmieniÂły amunicjĂŞ na kamienie.Tutaj teÂż nie byÂło wiĂŞkszego problemu.Klony nie mogÂły ukryĂŚ szczĂŞÂścia,ale nie zapominaÂły o zadaniu.PrzerzuciÂły siĂŞ na kunaie i shurikeny.
Trzeba przyznaĂŚ,Âże baÂłem siĂŞ.Ale poszÂło lepiej niÂż myÂślaÂłem,ale ostatni shuriken mnie trafiÂł,bo przerwaÂłem technikĂŞ ze zmĂŞczenia.Na szczĂŞÂście to byÂło ledwie draÂśniĂŞcie.UznaÂłem,Âże dzisiaj juÂż nie mogĂŞ trenowaĂŚ z uwagi na chakrĂŞ,jakÂą w to wÂłoÂżyÂłem i zmĂŞczenie.Po powrocie do domu najadÂłem siĂŞ i poszedÂłem spaĂŚ.

DzieĂą piÂąty

Dziêki posi³kowi zjedzonemu poprzedniego dnia,unikn¹³em zaspania.Pozbiera³em siê i poszed³em na trening.Klony wziê³y ze sob¹ kub³y z wod¹.
Po dotarciu na miejsce,klony natychmiast zajĂŞÂły pozycje,a ja zabraÂłem siĂŞ za wykonywanie jutsu.
Tym razem ataki byÂły mieszane.Shurikeny i kunaie mieszaÂły siĂŞ z spadajÂącÂą wodÂą,która miaÂła imitowaĂŚ suiton.
By³o na prawdê ciê¿ko.Robi³em co w mojej mocy,aby nic siê nie przedosta³o.Po zakoùczeniu ataku,zacz¹³em odpoczywaÌ,aby siê zregenerowaÌ.Po 2 godzinach,czu³em siê œwietnie.
WykonaÂłem jutsu,a klony zaatakowaÂły wszystkim co miaÂły!Niektóre osobiÂście mnie atakowaÂły.ByÂłem skupiony do granic moÂżliwoÂści.Wszystkie ataki speÂłzÂły na niczym,a ja szczĂŞÂśliwy padÂłem na ziemiĂŞ i zasn¹³em.A we Âśnie widziaÂłem,jak wykonujĂŞ to jutsu bezb³êdnie.
-UdaÂło mi siĂŞ-wymamrotaÂłem,przez sen.

Zaliczam.

M.

Dodane po 15 godzinach 56 minutach:

Tano chce siĂŞ nauczyĂŚ Atsugai(Fuuton)

DzieĂą pierwszy

PoszedÂłem do lasu ze zwojami i prowiantem,z zamiarem nauczenia siĂŞ nowego jutsu.UsiadÂłem pod drzewem,rozwin¹³em zwój i zacz¹³em czytaĂŚ:
"Atsugai jest technikÂą powietrza o Âśrednim poziomie trudnoÂści."
-Fajnie,nie bêdzie trudno!-stwierdzi³em,po czym dalej zacz¹³em czytaÌ:
"Jutsu to polega na wypuszczeniu z ust natĂŞÂżonego powietrza,które jest w stanie zniszczyĂŚ gÂłaz,lecz dziaÂła jedynie na 15 metrów."
-Heh...Taka odleg³oœÌ to ju¿ jednak coœ!-powiedzia³em z uœmiechem.
I wróciÂłem do lektury:
"Aby jutsu by³o odpowiednio przygotowane,najpierw trzeba zgromadziÌ doœÌ du¿¹ iloœÌ chakry w p³ucach,a nastêpnie nabraÌ tyle powietrza ile jest tylko mo¿liwe,po czym wyrzuciÌ mieszankê z jak najwiêkszym impetem.
UWAGA:Trzeba pamiê..."-nie doczyta³em dalej,poniewa¿ nie mog³em siê doczekaÌ treningu.Wsta³em i wykonuj¹c pieczêcie nabra³em ogromn¹ iloœÌ chakry w p³ucach...i to by³a treœÌ tej¿e uwagi.
NabraÂłem tyle chakry,Âże prawie mi pÂłuca rozerwaÂło.
-"AÂła...muszĂŞ siĂŞ nauczyĂŚ czytaĂŚ ostrzrÂżenia...-pomyÂślaÂłem,le¿¹c na ziemi.LeÂżaÂłem tak z 1,5 godziny,aby wszystko siĂŞ ustabilizowaÂło,po czym wstaÂłem i musiaÂłem iœÌ do domu,bo byÂło juÂż póÂźno.

DzieĂą drugi

O dziwo,jak wstaÂłem,nic mnie nie bolaÂło.zadowolony,zjadÂłem(Wczorajszy)posiÂłek i poszedÂłem na trening.Gdy dotarÂłem na miejsce,zacz¹³em czytaĂŚ zwoje,w nadziei na wskazówki.WszĂŞdzie pisaÂło to samo.
-Ech...muszĂŞ sobie sam radziĂŚ...-stwierdziÂłem zrozpaczony.Nie przejmowaÂłem siĂŞ tym dÂługo,bo chciaÂłem nauczyĂŚ siĂŞ tego jutsu.
Wykona³em pieczêcie,gromadz¹c chakrê w p³ucach,po czym usi³owa³em wzi¹Ì wdech,ale efekt by³ podobny do wczorajszego.
PadÂłem i zacz¹³em wyobraÂżaĂŚ sobie sytuacjĂŞ w moich pÂłucach.Wtedy mnie olÂśniÂło!Nie mogÂłem nabieraĂŚ tych czynników osobno,bo w nagÂłym kontakcie ze sobÂą,dziejÂą siĂŞ dziwne rzeczy(przynajmniej u mnie)!
WstaÂłem i wykonujÂąc pieczĂŞcie nabieraÂłem powietrza do pÂłuc,jednoczeÂśnie uwalniajÂąc chakrĂŞ.Gdy byÂłem przekonany o jednolitoÂści mieszanki,wypuÂściÂłem jÂą z caÂłych siÂł.Niewiele siĂŞ wydarzyÂło.
PróbowaÂłem caÂły dzieĂą,z podobnymi efektami.Pod koniec dnia,zadyszany,pomyÂślaÂłem:
-"CoÂś tu jest nie tak!Czemu tak sÂłabo mi to wychodzi?"-myÂślÂąc o tym,wróciÂłem do domu,aby odpocz¹Ì.

DzieĂą trzeci

ObudziÂłem siĂŞ prawie nie mogÂąc zÂłapaĂŚ tchu!Kilka minut zajĂŞÂło mi wyrównywanie oddechu.PostanowiÂłem odpocz¹Ì dÂłuÂżej,bo tak intensywny trening nie sÂłuÂży moim pÂłucom.
Gdy uznaÂłem,Âże doœÌ odpoczynku,znów poszedÂłem do lasu.
I znowu to samo!ÂŻadnych postĂŞpów.MyÂślaÂłem nad tym i myÂślaÂłem,aÂż w koĂącu zacz¹³em sobie wyobraÂżaĂŚ fajerwerki.
-Ju¿ rozumiem!Wiêc tak to dzia³a!-wykrzycza³em,uœwiadamiaj¹c sobie,¿e tu¿ przed wypuszczeniem mieszanki,muszê wstrzykn¹Ì dodatkow¹ iloœÌ chakry do p³uc tak,¿eby to naœladowa³o dodatkowy proch w fajerwerkach!
Ochoczo wróciÂłem do pracy.WykonaÂłem niezbĂŞdne pieczĂŞcie,nabierajÂąc powietrza i chakry do pÂłuc.Gdy byÂłem gotowy do ataku,wstrzykn¹³em dodatkowÂą iloœÌ chakry,która zadziaÂłaÂła sprĂŞÂżyna.
WyrzuciÂłem z siebie powietrze w kierunki jakiegoÂś drzewa,ale ono zaledwie byÂło pozbawione kory.SpróbowaÂłem jeszcze kilka razy,po czym poszedÂłem do domu.

DzieĂą czwarty

Tyle,co wzeszÂło sÂłoĂące,a ja juÂż rozpocz¹³em trening,ale tym razem polegaÂł on na bieganiu.ZrozumiaÂłem,Âże problem nie tkwi w przygotowaniu,ale w moich pÂłucach.BiegaÂłem przez caÂły dzieĂą,robiÂąc sobie co jakiÂś czas przerwĂŞ.Na wieczór,sprintem pobiegÂłem do domu.

DzieĂą piÂąty

OtworzyÂłem rano oczy i poczuÂłem siĂŞ Âświetnie,mogÂąc nabraĂŚ tyle powietrza.WstaÂłem rozpromieniony i biegiem udaÂłem siĂŞ na miejsce treningu.
-Poza przygotowaniem pÂłuc,muszĂŞ wzmocniĂŚ mieszankĂŞ!-oznajmiÂłem,zabierajÂąc siĂŞ do pracy.Jeszcze raz przygotowaÂłem pieczĂŞcie i zacz¹³em gromadziĂŚ potrzebne skÂładniki w pÂłucach,aÂż w koĂącu wypuÂściÂłem je z impetem.Fala powietrza rozwaliÂła drzewo,a ja zadowolony z siebie,kontynuowaÂłem dzieÂło zniszczenia,udoskonalajÂąc stopniowo mieszankĂŞ.Po rozerwaniu parunastu drzew,byÂłem skonany,ale wtedy zauwaÂżyÂłem kamieĂą.ByÂł w odlegÂłoÂści okoÂło 12 metrów.
UÂśmiechn¹³em siĂŞ,wykonaÂłem pieczĂŞcie i zgromadziÂłem w pÂłucach takÂą iloœÌ mieszanki,Âże obawiaÂłem siĂŞ,Âże próba zakoĂączy siĂŞ tak,jak to miaÂło miejsce na poczÂątku treningu.Ale o dziwo,bieganie zrobiÂło swoje!WytrzymaÂłem wiĂŞkszÂą iloœÌ mieszanki,ale to nie mogÂło trwaĂŚ wiecznie.Wstrzykn¹³em du¿¹ iloœÌ chakry,aby mogÂła popchn¹Ì mój atak.W samÂą porĂŞ wyrzuciÂłem powietrze,które rozniosÂło gÂłaz na kawaÂłki.
ByÂłem skonany,nie mogÂłem zÂłapaĂŚ oddechu,ale byÂłem szczĂŞÂśliwy.OpanowaÂłem to z pozoru proste jutsu,uczÂąc siĂŞ przy tym,Âże Âżadne jutsu nie jest proste.

Zaliczam
//Hmm...sÂłyszaÂłem od Yuko-sensei,Âże przy 140 postach moÂżna siĂŞ nowego jutsu uczyĂŚ...bo nie spojrzaÂłem,jak miaÂłem tyle...wiĂŞc piszĂŞ nowÂą naukĂŞ,a jak coÂś to sorki//

Tano chce siĂŞ nauczyĂŚ Konoha Senpuu

Etap pierwszy

SiedziaÂłem sobie w pokoju i myÂślaÂłem nad moim arsenaÂłem jutsu.StwierdziÂłem,Âże nie posiadam jakiÂś specjalnych uderzeĂą TaiJutsu,wiĂŞc postanowiÂłem to naprawiĂŚ.PoszedÂłem do Akademii Ninja,aby porozmawiaĂŚ o tym z którymÂś z nauczycieli.Gdy spotkaÂłem jednego i spytaÂłem siĂŞ,co o tym myÂśli,powiedziaÂł,Âże na moje umiejĂŞtnoÂści idealnym ciosem jest Konoha Senpuu.Zaciekawiony,spytaÂłem o sposób nauczenia siĂŞ tego,a on mi na to:
-Wiesz...to jest proste!Wystarczy potrenowaĂŚ si³ê i szybkoœÌ nóg,a potem kopaĂŚ!
-Hmm...DoœÌ ogólnikowo to ujĂŞte-pomyÂślaÂłem,po czym poprosiÂłem o demonstracjĂŞ.Na szczĂŞÂście znaÂł siĂŞ na TaiJutsu,wiĂŞc mi pokazaÂł,na czym to polega.
RozumiejÂąc juÂż wszzystko,podziĂŞkowaÂłem i poszedÂłem trenowaĂŚ nogi.Zacz¹³em od biegania.PatrolowaÂłem ca³¹ KonohĂŞ ciÂągle biegajÂąc.BiegaÂłem aÂż do wieczora.PoszedÂłem spaĂŚ,a rano poczuÂłem zakwasy.Nie zraÂżajÂąc siĂŞ tym,zacz¹³em robiĂŚ przysiady,aÂż do obiadu(oczywiÂście z chwilami odpoczynku).Po obiedzie,znów zacz¹³em biegaĂŚ.
ByÂło tak przez kilka dni,aÂż poczuÂłem,a w zasadzie nie poczuÂłem,Âżebym miaÂł juÂż jakieÂś problemy z takim treningiem.
WiĂŞc byÂłem juÂż gotowy do drugiego etapu.

Etap drugi

PoszedÂłem do lasu,aby tradycyjnie zniszczyĂŚ parĂŞ drzew przy nauce(Ale ja jestem zUy!).Zacz¹³em rÂąbaĂŚ jak oszalaÂły we wszystkie drzewa.Wszystkie byÂły pozbawione kory,ale ja na tym nie poprzestaÂłem!O nie!ChodziÂłem tak dobrych kilka dni,aby szlifowaĂŚ tÂą technikĂŞ,dopóki nie uznaÂłem,Âże lepiej juÂż nie bĂŞdzie.
Zadowolony,chociaÂż trochĂŞ kulejÂący wróciÂłem do domu,aby odpocz¹Ì.

Niestety Yuko wprowadzi³a ciê w b³¹d. Najbli¿szej techniki mo¿esz nauczyÌ siê po 220 postach i bêdzie to twoja w³asna technika. Dlatego na razie nie zaliczam.
ChciaÂłbym siĂŞ nauczyĂŚ tej techniki teraz-opis jest,odpowiednia iloœÌ postów równieÂż,wiĂŞc nie widzĂŞ kÂłopotu...

---

Hmm...skoro nikt nie chce mi zaliczyĂŚ tego jutsu...to nauczĂŞ siĂŞ innego:

Tano chce siĂŞ nauczyĂŚ Oodama Rasengan:

DzieĂą pierwszy

Przy Âśniadaniu myÂślaÂłem nad usprawnieniem mojego ataku.MyÂślÂąc tak nad tym,stwierdziÂłem,Âże rasengan jest mojÂą najsilniejszÂą formÂą ataku.Silne uderzenie,odepchniĂŞcie,szok a nawet wiĂŞcej!Ale jednak zdawaÂłem sobie sprawĂŞ,Âże jest to technika nieskoĂączona,jak to przeczytaÂłem uczÂąc siĂŞ go.WiĂŞc postanowiÂłem go usprawniĂŚ.
-Ech...co by tu zrobiĂŚ?Jak podnieœÌ twoje moÂżliwoÂści bojowe?-pytaÂłem...no cóÂż...rasengana,którego zrobiÂłem dla poprawy pomyÂślunku.AnulowaÂłem technikĂŞ,zjadÂłem Âśniadanie i poszedÂłem do lasu.
W lesie uderzy³em rasenganem w ska³ê.Efekt:
WyrÂąbana dziura i nic poza tym.
-"Hmm...moÂże po prostu bĂŞdĂŞ siĂŞ bardziej wysilaÂł przy tym?"-pomyÂślaÂłem,usiÂłujÂąc tak usprawniĂŚ go przy pomocy wÂłoÂżonej chakry i wysiÂłkowi wÂłoÂżonemu w rotacjĂŞ,Âże nie mogÂłem tego wytrzymaĂŚ.
Nie mog¹c znieœÌ tego wszystkiego,rasengan wybuch³ mi w rêce.
-Kasoo!-sykn¹³em przez zaciœniête zêby-tak tego nie zrobiê!Niech to...-warcza³em,id¹c do szpitala,aby opatrzyli mi rêkê.
WyszedÂłem stamtÂąd w grubym bandaÂżu.
-No nie!Jak ja teraz to opanujê?-lamentowa³em id¹c do domu,aby odpocz¹Ì.

DzieĂą drugi

WstaÂłem.RĂŞka okropnie mnie bolaÂła.ÂŻe teÂż staÂło siĂŞ coÂś takiego-syczaÂłem ciÂągle,wkurzony na samego siebie-teraz nie mogĂŞ naraÂżaĂŚ drugiej!Co ja zrobiĂŞ-marudziÂłem.Wtedy,zobaczyÂłem Âże na dworze 2 ptaki pomagaÂły sobie w robieniu gniazda.
-TO JEST TO!Kage Bushin no Jutsu!-wykrzyczaÂłem,a obok mnie pojawiÂło siĂŞ 5 klonów-Dobra!Wiecie,co chcĂŞ osiÂągn¹Ì!Podzielimy siĂŞ na pary,razem 3.DruÂżyny bĂŞdÂą razem pracowaÂły nad usprawnieniem rasengana,wkÂładajÂąc w to jak najwiĂŞcej siÂły,jasne?
-Tak jest!-odpowiedziaÂły klony z entuzjazmem.
-Ale...nie w domu...idziemy do lasu-wtrÂąciÂłem zawstydzony faktem,Âże miaÂłem zamiar uczyĂŚ siĂŞ czegoÂś takiego w domu.
W lesie zabraliœmy siê o pracy.Pary przy³o¿y³y swoje zdrowe rêce do siebie i razem zaczê³y kumulowaÌ chakrê.Z pocz¹tku sz³o nam to doœÌ nieudolnie,bo nie wiedzieliœmy,jak dok³adnie siê zintegrowaÌ,przez co chakra rotowa³a nie tak,jak nale¿y.
Po krótkiej chwili,doszliÂśmy,Âże najpierw jeden zaczyna rotowaĂŚ,a drugi potem zaczyna go wspieraĂŚ.To byÂł dobry plan-rasengan byÂł tak mocny,jak wtedy,kiedy mi rĂŞkĂŞ zniszczyÂł.Jedna para uderzyÂła w tÂą ska³ê.
Dziura byÂła duÂżo wiĂŞksza,ale to nie byÂło coÂś,co mnie satysfakcjonowaÂło.
Przez resztĂŞ dnia,uderzaliÂśmy rasenganami w tÂą ska³ê,aÂż nic z niej nie zostaÂło.WidzÂąc,Âże straciliÂśmy cel,wróciliÂśmy do domu podÂłamani,ale cali.

DzieĂą trzeci

WstaliÂśmy i bez Âśniadania zaczĂŞliÂśmy szukaĂŚ jakiejÂś odpowiedniej skaÂły.ZnaleÂźliÂśmy idealnÂą!ByÂła duÂżo wiĂŞksza od tamtej,wiĂŞc starczyÂłaby na duÂżo dÂłuÂżej.Niestety,aby oszczĂŞdziĂŚ sobie chakry,musiaÂłem odwoÂłaĂŚ pozostaÂłe pary.
Samotnie,ja i mój klon,zaczĂŞliÂśmy trening.UderzaliÂśmy rasengan za rasenganem!Jeden mocniejszy od drugiego!I w ten sposób pozbyÂłem siĂŞ caÂłej swojej chakry.
WykoĂączony,wróciÂłem do domu z zamiarem dÂługiego odpoczynku.

DzieĂą czwarty

WstaÂłem póÂźno,bo byÂłem wyjÂątkowo zmĂŞczony.WiedziaÂłem,Âże trening w takim stanie tylko pogorszy sytuacjĂŞ.PostanowiÂłem zrobiĂŚ sobie wolne,ale nie przestawaÂłem myÂśleĂŚ nad treningiem.MyÂślÂąc tak nad tym,porównaÂłem to do Mieszania zupy.Mam dziwne skojarzenia,ale to mi nie przeszkadzaÂło!Grunt,Âżeby mi pomogÂło.
-Hmm...jedna osoba przy ogromnym garnku niewiele zamiesza...dwie?No,juÂż lepiej,ale to wci¹¿ nie jest to...trzy...-przerwaÂłem,wyobraÂżajÂąc sobie tÂą sytuacjĂŞ-To moÂże zadziaÂłaĂŚ!-krzykn¹³em,uderzajÂąc piĂŞÂściÂą o rĂŞkĂŞ w geÂście "eureki"....niestety...uderzyÂłem w tÂą niezdolnÂą do pracy.WydarÂłem siĂŞ,jakby mnie Âżywcem ze skóry obdzierali i z bolesnymi Âłzami,zaczoÂłgaÂłem siĂŞ do domu.

DzieĂą piÂąty

ObudziÂłem siĂŞ wypoczĂŞty.Tym razem zjadÂłem solidne Âśniadanie i poszedÂłem do miejsca pracy.
StworzyÂłem 2 klony,które juÂż wiedziaÂły co robiĂŚ!
Po wygenerowaniu rasengana,chcia³em uderzyÌ,ale trzeci klon mi w tym przeszkadza³.Od³¹czy³em go,ale to by³ b³¹d.Rasengan wybuch³ mi w drugiej rêce.Ponownie zosta³em zmuszony do wizyty w szpitalu.Wychodz¹c ze szpitala,wymamrota³em:
-Drugi opatrunek...teraz wyglÂądam,jak mumia...-WracajÂąc do domu,zdj¹³em opatrunek z lewej rĂŞki.Nic tam juÂż nie byÂło.RĂŞka miaÂła siĂŞ dobrze,chociaÂż trochĂŞ dziwne to byÂło,Âże tak szybko wróciÂła do siebie,a przecieÂż wybuch byÂł na prawdĂŞ silny.MiaÂłem zamiar nadal trenowaĂŚ,ale czas mi na to nie pozwoliÂł.
NiechĂŞtnie wróciÂłem do domu,czekajÂąc na nastĂŞpny dzieĂą.

DzieĂą szósty

Tak,jak wczeÂśniej,wstaÂłem,zjadÂłem porzÂądne Âśniadanie i poszedÂłem trenowaĂŚ.
-Tym razem bĂŞdzie lepiej!W koĂącu moja dominujÂąca rĂŞka jest caÂła!-powiedziaÂłem radoÂśnie.
Na miejscu treningu zrobiÂłem to co poprzedniego dnia,ale tym razem nie pozwoliÂłem klonowi odejœÌ.To teÂż byÂło zÂłe rozwiÂązanie...Potkn¹³ siĂŞ jeden o drugiego i caÂły atak na nic.ZaczĂŞliÂśmy siĂŞ kÂłóciĂŚ,a ja na dodatek wyobraziÂłem to sobie w tym skojarzeniu z zupÂą:
-No tak..."gdzie kucharek szeœÌ,tam nie ma co jeœÌ"-wymamrota³em,odwo³uj¹c klony-skoro nie mogê z 2 klonami,jeden musi starczyÌ,ale do tego muszê wzmocniÌ swoj¹ rêkê i kontrolê chakry.
ResztĂŞ dnia spĂŞdziÂłem na wzmacnianiu siĂŞ,równieÂż z pomocÂą klonów-Ja i jeden z nich tworzyliÂśmy rasengana,a trzeci w razie kÂłopotów pomagaÂł nam.Zacz¹³em ten trening doœÌ wczeÂśnie,wiĂŞc wieczorem,byÂłem w stanie robiĂŚ bardzo silnego rasengana,nawet silniejszego niÂż dotychczas.
-Ostatnia próba-postanowiÂłem,robiÂąc najpotĂŞÂżniejszego rasengana ze wszystkich.UderzyÂłem,ale to teÂż nie byÂło to.Moja chakra byÂła po prostu zbyt sÂłaba,abym mógÂł jej do tego uÂżywaĂŚ...
-nigdy mi siê to nie uda z t¹ chakr¹....-wymarudzi³em,a w g³owie przemkn¹³ mi jakiœ obraz.
To byÂło mocne doÂświadczenie,bo zrobiÂło mi siĂŞ strasznie ciepÂło...poza tym czuÂłem strach...PoszedÂłem do domu,rozglÂądajÂąc siĂŞ wszĂŞdzie,jakbym siĂŞ czegoÂś baÂł.

DzieĂą siódmy

WstaÂłem z tym obrazem w oczach.
-Co to mo¿e byÌ?-zastanawia³em siê,szykuj¹c siê do treningu.Do ska³y przyszed³em ze stanowczym stwierdzeniem,¿e dzisiaj skoùczê trening.Z desperacj¹ wpatrywa³em siê w ska³ê.Stworzy³em klona i z zdeterminowan¹ min¹,zaczêliœmy robiÌ rasengana.
Doszed³em do wniosku,¿e musi byÌ on idealny,wiêc niechc¹cy zmarnowa³em ca³¹ chakrê na przygotowanie.Zdawa³em sobie sprawê,¿e jestem na wyczerpaniu,ale nie œmia³em przerwaÌ!
Im wiĂŞcej chakry marnowaÂłem,tym bardziej siĂŞ denerwowaÂłem,a te dwa czynniki spowodowaÂły,Âże obraz,który wci¹¿ mi migaÂł w myÂślach,byÂł coraz wyraÂźniejszy...Wtedy usÂłyszaÂłem ten ohydny,straszny Âśmiech....dotarÂło to do mnie...To byÂło to,co musiaÂłem w sobie noÂśiĂŚ...
-CZEGO TY CHCESZ!-krzykn¹³em na gÂłos.Moja wÂściekÂłoœÌ siĂŞgnĂŞÂła zenitu.Obraz stawaÂł siĂŞ coraz bardziej niewyraÂźny,ale juÂż nie migaÂł.Ostatnimi rzeczami,które tam widziaÂłem,to strasznie wyszczerzone zĂŞbiska Ookami i jak¹œ mrocznÂą i czarnÂą chakrĂŞ,która zmierzaÂła w moim kierunku.
Na zewnÂątrz,mój wyglÂąd siĂŞ zmieniÂł:
Oczy staÂły siĂŞ dzikie,nienawistne i rzÂądne krwi...Na twarzy pojawiÂły siĂŞ czerwone tatuaÂże przypominajÂące trochĂŞ prĂŞgi tygrysie,ale bardziej geometryczne.WyrosÂły wielkie zĂŞby i pazury,a rasengan przybraÂł mroczny,czarno-czerwony kolor.
Mojego klona spotkaÂło to samo,pewnie przez wpÂływ chakry z "tego"rasengana.SpojrzeliÂśmy nienawistnie na Ogromny gÂłaz i niewiarygodnie szybko,pobiegliÂśmy w tamtÂą stronĂŞ.
Ma³o tego,uderzenie by³o jeszcze bardziej wzmocnione,przez si³ê r¹k,jak¹ otrzymaliœmy.
To trwaÂło sekundĂŞ.Czarny bÂłysk,wybuch i rozpadajÂąca siĂŞ ziemia.
Gdy pyÂł opadÂł,zobaczyÂłem obraz niebywaÂłego zniszczenia.Oznaki przebudzenia Ookami'ego zniknĂŞÂły,a ja upadÂłem z wycieĂączenia.
-WiĂŞc ta technika jest uzaleÂżniona od chakry demona?-spytaÂłem sam siebie,patrzÂąc w niebo-szkoda,ale to bĂŞdzie bardzo pomocne...stwierdziÂłem mimo wszystko niezadowolony,bo trzeba do tego pomocy czegoÂś na prawdĂŞ zÂłego.
Nie myœla³em nad tym d³ugo,bo zasn¹³em,a moimi ostatnimi s³owami by³o:
-Oodama Rasengan...-wyszepta³em i zasn¹³em.Obudzi³em siê nastêpnego dnia oko³o po³udnia,wiêc niezw³ocznie powêdrowa³em do domu,myœl¹c,czy ta technika,to dobre rozwi¹zanie...

KONIEC

Nauka bardzo Âładna, ale musisz nauczyĂŚ siĂŞ Odama Rasengana przy jeszcze jednaj nauce, gdyÂż jest to Jutsu zbyt silne jak na jednÂą naukĂŞ ;]

M.

Dodane po 2 godzinach 46 minutach:

Oodama Rasengan-kontynuacja nauki:

DzieĂą pierwszy

ObudziÂłem siĂŞ rano,a sÂłoĂące oÂświetlaÂło mój pokój.O tamtego zdarzenia minĂŞÂło kilka dni,ale nie byÂło ani trochĂŞ lepiej...Od tamtej pory,Ookami nabraÂł wiĂŞcej pewnoÂści siebie,staÂł siĂŞ zuchwaÂły i bezpardonowy.Coraz czĂŞÂściej go sÂłyszaÂłem.Nie mogÂłem nawet w spokoju iœÌ na miasto,aby nie paœÌ na ziemiĂŞ i trzymajÂąc siĂŞ za gÂłowĂŞ nie wdzieraÂłbym siĂŞ:
"PrzestaĂą!Zostaw mnie w koĂącu!Czego Ty ode mnie chcesz!?"
I tak to byÂło.Wtedy natychmiast uciekaÂłem gdzieÂś,gdzie nie mógÂłbym nikogo skrzywdziĂŚ...tak na wszelki wypadek."Tamto" jutsu byÂło tak silne,Âże trafiajÂąc jednÂą osobĂŞ,niszczyÂłbym wszystkich dookoÂła,a to mi nie pasowaÂło.

Pewnego razu,przy jednym z takich ataków,podszedÂł do mnie jakiÂś starszy pan i zwróciÂł siĂŞ do mnie tymi sÂłowami:
-ChÂłopcze,nie martw siĂŞ,wszystko bĂŞdzie dobrze.Wszystko moÂżna zaÂłatwiĂŚ!-powiedziaÂł ze zmróÂżonymi oczami,klepiÂąc mnie po ramieniu.
Ale tak samo,jak zawsze,zacz¹³em uciekaÌ...w lesie,przypomnia³em sobie jego s³owa.
-"Ten demon jest jednak istotÂą rozumnÂą,wiĂŞc moÂżna z nim rozmawiaĂŚ..."-pomyÂślaÂłem,ale na samÂą myÂśl o tym robiÂło mi siĂŞ niedobrze.
SpróbowaÂłem jednak,bo to mogÂła byĂŚ moja jedyna szansa ratunku.Gdy zag³êbiÂłem siĂŞ w najciemniejszy i najstraszniejszy zakamarek mojego umysÂłu,usÂłyszaÂłem po raz kolejny "ten" Âśmiech i jego gruby,straszny gÂłos,który uÂłoÂżyÂł siĂŞ w sÂłowa:
-Ty...-z tym jednym wskazaniem,zobaczyÂłem równieÂż,Âże przede mnÂą byÂła klatka,ogromna,ciemna klatka,wiĂŞzienie Ookami'ego.
Nastêpnym i jedynym,co widzia³em by³y jego krwistoczerwone,ow³adniête rz¹dz¹ mordu i zniszczenia œlepia...otworzy³ je nagle i stanowczo.Od razu spojrza³ w moim kierunku i w tym w³aœnie momencie zacz¹³em stamt¹d uciekaÌ,prawdopodobnie ze strach,a jedynym,co mi towarzyszy³o w ucieczce,by³ jego wredny i okrutny rechot.
Wtedy otworzyÂłem oczy.
ByÂłem zdyszany,spocony i zmĂŞczony.ByÂło póÂźno,wiĂŞc postanowiÂłem wróciĂŚ do domu.W drodze powrotnej widziaÂłem wielu szczĂŞÂśliwych ludzi...A ja mogÂłem siĂŞ staĂŚ narzĂŞdziem do ich cierpienia,bólu,pÂłaczu i Âśmierci.
Gdy sobie to uÂświadomiÂłem,pobiegÂłem z powrotem do lasu,by byĂŚ pewnym,Âże nic nikomu nie zrobiĂŞ.
W lesie zacz¹³em trenowaĂŚ na drzewach i skaÂłach róÂżne kombinacje technik i ciosów...AÂż do rana...

DzieĂą drugi

Przez caÂły ten trening myÂślaÂłem nad tym spotkaniem,nad starcem,ludÂźmi i wszystkim,co mnie spotkaÂło.
Nie miaÂłem zamiaru zabijaĂŚ nikogo niewinnego,myÂślaÂłem tak sobie,chcÂąc jednak z nim porozmawiaĂŚ,jak równy z równym,ale nie mogÂłem siĂŞ przeÂłamaĂŚ.
Nie musia³em zaczynaÌ...On mnie wyrêczy³-po raz kolejny widzia³em klatkê,ciemnoœÌ,z³o i te straszne,ogromne,przepe³nione nienawiœci¹ oczy.
-Chcia³eœ ze mn¹ porozmawiaÌ,Ma³y Cz³owieczku...-zagrzmia³,a ja sta³em tam wryty w posadkê.Jêkn¹³em coœ tylko na znak potwierdzenia,a on odpowiedzia³ mi prosto z mostu,jakby wiedzia³ o co siê bojê:
-Ci ludzie...kim oni dla Ciebie sÂą?Nie znasz ich,a oni Ciebie...a jednak nie chcesz aby siĂŞ im staÂła krzywda...Wiedz jedynie,Âże wiĂŞkszoœÌ z nich CiĂŞ nienawidzi za to,Âże Âżyjesz...-tutaj przewaÂł na chwilĂŞ,jakby chciaÂł sÂłyszeĂŚ zÂłowieszcze echo swego gÂłosu,ale takÂże myÂślaÂł nad czymÂś-Oni sÂą tacy,jak Ci,którzy zabili twojÂą rodzinĂŞ...jak Orochimaru...-Nacisn¹³ w mój najczulszy punkt.SÂłyszÂąc to,padÂłem na ziemiĂŞ przeraÂżony widokiem wspomnieĂą,jakie On przywoÂłaÂł.Jednak Ookami nic sobie z tego nie robiÂł,jedyne co siĂŞ zmieniÂło,to chytry uÂśmiech...byÂł szczĂŞÂśliwy,mogÂąc przynajmniej doprowadziĂŚ kogoÂś do pÂłaczu...to mu musiaÂło wystarczyĂŚ,skoro byÂł uwiĂŞziony.Bez zbĂŞdnych akcji,potwierdzajÂących jego samozachwyt,ciÂągn¹³ dalej:
-Ci ludzie sÂą wobec Ciebie bardzo Âźle nastawieni...pragnÂą twojej Âśmierci tak,jak Akatsuki pragnĂŞÂło Âśmierci twej matki...-przerwaÂł skupiajÂąc siĂŞ na wygenerowaniu GenJutsu,które urzeczywistniaÂło moment Âśmierci mojej rodziny.WidziaÂłem to nie tylko w swej gÂłowie,widziaÂłem to takÂże moimi oczami i jedyne,o czym w danej chwili myÂślaÂłem,to jak zadaĂŚ jaknajwiĂŞkszy ból i cierpienie temu gadowi.
Jedyne co mi przyszÂło na myÂśl,jedyne,co byÂło w stanie zniszczyĂŚ go tak,Âżeby na prawdĂŞ cierpiaÂł,byÂł wÂłaÂśnie Oodama Rasengan.
Ponownie moje ciaÂło siĂŞ zmieniÂło,w pewnym stopniu przypominajÂąc owego Bijuu.StworzyÂłem klona i zrobiÂłem najbardziej przepeÂłnionego bólem,cierpieniem,smutkiem i nienawiÂściÂą Rasengana,na jaki byÂło staĂŚ nawet Jinchuuriki.
UderzyÂłem Orochimaru z jeszcze wiĂŞkszÂą zaciekÂłoÂściÂą i chĂŞciÂą zniszczenia,niÂż tamten kamieĂą.
Uderzenie byÂło tak potĂŞÂżne,Âże wybuch byÂło widaĂŚ z Konohy.
Orochimaru znikn¹³,ale na jego miejscu pojawi³o siê kilka jego postaci.
Jeszcze raz zaatakowaÂłem,ale na ich miejsce pojawiali siĂŞ nastĂŞpni w jeszcze wiĂŞkszej liczbie.W koĂącu byÂło ich tak wielu,Âże wypeÂłniali wszystkie zakamarki i tak zniszczonego juÂż lasu.
ByÂłem tak wÂściekÂły,Âże juÂż kompletnie straciÂłem nad sobÂą panowanie.NiszczÂąc tych Orochimaru,tyle razy uÂżyÂłem Oodama Rasengana,Âże nawet wtedy zaczĂŞÂło mnie to boleĂŚ.
A to byÂł ostatni gwóÂźdÂź do tej trumny.WyskoczyÂłem w górĂŞ,najwyÂżej jak siĂŞ tylko daÂło,byÂła to wysokoœÌ niesamowita,nawet z takÂą mocÂą.
StworzyÂłem ostatniÂą replikĂŞ i po raz ostatni zrobiÂłem "tego"Rasengana.To byÂł najbardziej przeraÂżajÂący rasengan na Âświecie.Samym spojrzeniem na jego potĂŞpionÂą strukturĂŞ i usÂłyszenie równie przeklĂŞtych jĂŞków,które siĂŞ z niego wydobywaÂły mogÂło wpĂŞdziĂŚ do grobu.
SpadajÂąc w ziemiĂŞ,wrzeszczaÂłem...WrzeszczaÂłem tak gÂłoÂśno,a dÂźwiĂŞk mego krzyku byÂł tak podobny do gÂłosu Ookami,Âże w Konosze,starsi ludzie,którzy mieszkali kiedyÂś poza obrĂŞbem wioski,dostawali zawaÂłu,mówiÂąc "to On...".Ale nawet mÂłodzi padali na ziemiĂŞ i zasÂłaniali siĂŞ,jak tylko mogli,aby unikn¹Ì tego krzyku.
W Konoha sÂłychaĂŚ byÂło piski wielu ludzi,ale one i tak miĂŞkÂły,w porównaniu z echem krzyku,który z siebie wydobyÂł pewien PrzeklĂŞty ChÂłopak.
Krzyk nie skoĂączyÂł siĂŞ nawet wtedy,gdy rasengan uderzyÂł o ziemiĂŞ.
Czarny bÂłysk,grzmot i ten krzyk,tworzyÂły niepowtarzalnÂą symfoniĂŞ,która mogÂła ostaĂŚ nazwana "PieÂśniÂą do ZagÂłady"...
Bardzo duÂży obszar lasu,po prostu przestaÂł istnieĂŚ.A ja staÂłem poÂśrodku,wycieĂączony,ranny i ledwo Âżywy.
-T-To ja...to zrobiÂłem?-mamrotaÂłem,oglÂądajÂąc chwiejnie obraz caÂłkowitej zagÂłady.Obraz ciemniaÂł mi przed oczami,a jedyne,co zd¹¿yÂłem wyÂłapaĂŚ przed straceniem przytomnoÂści,to duÂża grupa shinnobich z oddziaÂłem medycznym,która zmierzaÂła w moim kierunku.Nie obchodziÂło mnie,co oni chcÂą zrobiĂŚ,wiedziaÂłem jedynie,Âże drugiego takiego juÂż nie zrobiĂŞ.Nawet Ookami o tym wiedziaÂł.
A co siĂŞ z nim staÂło?
Nic...zasn¹³ spokojnie,œmiej¹c siê pod nosem.
Ja trafiÂłem do szpitala,gdzie byÂłem chroniony przez ANBU...chroniony przede wszystkim przed sobÂą...przed Jinchuuriki,którego krzyk nadal byÂło sÂłychaĂŚ na ulicach Konohy.

Koniec...
//Przepraszam,Âże tak to napisaÂłem,ale miaÂłem wenĂŞ...musiaÂłem napisaĂŚ to,co widziaÂłem...zrozumiem,jeÂśli bĂŞdĂŞ musiaÂł jeszcze coÂś napisaĂŚ...ale i tak jestem zadowolony z caÂłej tej nauki.Nie umieÂściÂłem tam szczegóÂłów na remat umiejĂŞtnoÂści wykonania tego Jutsu,bo to by zepsuÂło efekt,ale wÂłaÂśnie dlatego informujĂŞ,Âże takie uÂżycie tej techniki,wyrabia rĂŞce,chakrĂŞ i umiejĂŞtnoœÌ posÂługiwania siĂŞ tym Jutsu//

PiĂŞkna nauka, Rasengan jest twój ;]

M.
Tano chce siĂŞ nauczyĂŚ Fuuton-Reppushou no Jutsu:

DzieĂą pierwszy

ZwykÂły dzieĂą zwykÂłego shinnobi.Patrole,treningi,Âżycie codzienne.Tym razem jednak,zdawaÂłem siĂŞ byĂŚ kompletnie gdzieÂś indziej.MyÂślaÂł nad swoim stylem walki:
-Rasengan,Bouseki Kuruma,Kage Gakure no Jutsu...jestem klasycznym przypadkiem kogoÂś,kto walczy w zwarciu-podsumowaÂłem.Nie byÂłem tym zbytnio zmartwiony,ale czasem nie bĂŞdĂŞ mógÂł siĂŞ do kogoÂś zbliÂżyĂŚ i bĂŞdĂŞ miaÂł problem.
PostanowiÂłem nauczyĂŚ siĂŞ jakiejÂś porzÂądnej techniki,pozwalajÂącej mi raziĂŚ wroga z duÂżej odlegÂłoÂści.
PrzeszukaÂłem archiwa,dotyczÂące róÂżnych znanych technik.Przez przypadek natkn¹³em siĂŞ na zwój ,który byÂł doœÌ stary.OtworzyÂłem go-byÂł pisany w poÂśpiechu.
PrzeczytaÂłem:
"Ta technika pozwoli ninja posÂługujÂącym siĂŞ ÂżywioÂłem Fuuton na efektywny i szybki atak z duÂżej odlegÂłoÂści,jako Âże do tej pory napotkaÂłem Jutsu robiÂące duÂżo zamieszania,ale bez wiĂŞkszych szkód.
To niedobrze.
PostanowiÂłem wiĂŞc opracowaĂŚ technikĂŞ,dziĂŞki której Âżycie Fuuton ninja bĂŞdzie Âłatwiejsze"
Dalej byÂł juÂż opis gotowej techniki:
"NazwaÂłem jÂą Reppushou-Technika,która zabiĂŚ moÂże z duÂżej odlegÂłoÂści przy pomocy cienkiego,skoncentrowanego i szybkiego strumienia powietrza!
To jest przeÂłom!..."
Dalej byÂło kilka linijek samozachwytu,wiĂŞc postanowiÂłem przerwaĂŚ lekturĂŞ i poszedÂłem do mojego miejsca treningowego w lesie.
Gdy byÂłem juÂż na miejscu,spojrzaÂłem na wszystkie zniszczone drzewa i skaÂły...powracaÂły wspomnienia.
Zacz¹³em czytaÌ:
"Aby to opanowaÌ,trzeba umieÌ wystrzeliÌ strumieù chakry w kierunku po¿¹danym przez wykonawcê justsu..."
WstaÂłem,skupiÂłem siĂŞ,zÂłoÂżyÂłem pieczĂŞcie i spróbowaÂłem wystrzeliĂŚ chakrĂŞ.Owszem,wystrzeliÂłem,ale bezksztaÂłtnÂą formĂŞ chakry...to byÂło ÂżaÂłosne.
Postanowi³em czytaÌ dalej.Pisa³o tam,¿e chakra musi byÌ przygotowana odpowiednio wczeœnie i musi byÌ wystrzelona z ogromn¹ si³¹,¿eby uzyskaÌ po¿¹dany efekt.
Zacz¹³em myÂśleĂŚ nad odpowiednim przygotowaniem.WykonaÂłem pieczĂŞcie i stworzyÂłem kulĂŞ z chakry,którÂą popchn¹³em z caÂłej siÂły zastrzykiem chakry.
Nistety efekt byÂł podobny.CaÂły dzieĂą kombinowaÂłem z róÂżnymi sposobami wystrzelenia chakry,ale bezskutecznie.
Nie poszed³em do domu.Ca³¹ noc trenowa³em.

DzieĂą drugi

Rano byÂłem zmĂŞczony,ale nie poddawaÂłem siĂŞ.PróbowaÂłem i próbowaÂłem,aÂż zabrakÂło mi chakry.
PomyÂślaÂłem chwilĂŞ i spróbowaÂłem ostatni raz.
Skumulowa³em chakrê i zacz¹³em ni¹ krêciÌ.Przypomina³o to rolowanie plasteliny lub robienie makaronu.Krêci³em tak,¿ebym by³ pewny,¿e puszczaj¹c chakrê,nie rozwieje siê.
DecydujÂąca chwila:
WystrzeliÂłem chakrĂŞ.PoleciaÂła w kierunku drzewa...byÂłem szczĂŞÂśliwy!JuÂż miaÂła uderzyĂŚ,ale zboczyÂła z kursu i poleciaÂła hen daleko!
PadÂłem zrezygnowany na ziemiĂŞ.
-No nie...nie mam chakry...-jêkn¹³em zrezygnowany i zasn¹³em

DzieĂą trzeci

Obudzi³em siê,ale nie mia³em zamiaru trenowaÌ.Poszed³em do domu,aby odpocz¹Ì.Na ten dzieù postanowi³em,¿e nie bêdê trenowa³.
OdpoczywaÂłem przez caÂły piĂŞkny dzieĂą,a uÂśmiech wróciÂł na mojÂą twarz.Wieczorem,poszedÂłem do domu przespaĂŚ siĂŞ.

DzieĂą czwarty

Nawet rano otworzyÂłem oczy rozpromieniony.UbraÂłem siĂŞ,zjadÂłem Âśniadanie i poszedÂłem do lasu.
Na miejscu zrobiÂłem to,co wczeÂśniej.WykonaÂłem gesty,krĂŞciÂłem chakrÂą i jÂą wypuÂściÂłem,ale ponownie chybiÂła celu.
Nie zniechĂŞcaÂłem siĂŞ.UÂśmiechniĂŞty,próbowaÂłem dalej.Po wielu próbach,które koĂączyÂły siĂŞ niepowodzeniem,znów zacz¹³em czytaĂŚ.
"Mnie udaÂło siĂŞ to opanowaĂŚ tylko wypuszczajÂąc "strza³ê",ale zdajĂŞ sobie sprawĂŞ z tego,Âże niektórzy mogÂą nie byĂŚ w stanie tak tego dokonaĂŚ,dlatego specjalnie dla takich ludzi,uproÂściÂłem to do wypuszczenia strumienia,który jest po³¹czony z wykonawcÂą jutsu-jest to proste,praktyczne i nie mniej skuteczne!"
-Czy on nie mógÂł tak od razu?-spytaÂłem sam siebie,po czym spróbowaÂłem takiego sposobu.
ZrobiÂłem wszystko tak,jak poprzednio-wystrzeliÂłem,tym razem trzymajÂąc to chakrÂą.Kiedy strumieĂą zbaczaÂł,ja nastawiaÂłem go z powrotem.
UdaÂło siĂŞ!Drzewo oberwaÂło,ale nie byÂł to atak na tyle wytrzymaÂły,aby je przebiĂŚ...zostaÂła rysa.
-To byÂł ciĂŞÂżki dzieĂą...-westchn¹³em i poszedÂłem do domu,bo byÂło juÂż na prawdĂŞ póÂźno...

DzieĂą piÂąty

WstaÂłem rano z uÂśmiechem,bo wieczorem poprzedniego dnia,mojÂą lekturÂą do poduszki byÂł wÂłaÂśnie ten zwój.WiedziaÂłem,Âże teraz pozostaÂło mi jedynie zamieniĂŚ chakrĂŞ w powietrze.
W lesie,caÂły dzieĂą nad tym pracowaÂłem.ByÂło doœÌ Âłatwo,bo miaÂłem juÂż duÂże doÂświadczenie z zamianÂą chakry w wiatr.Ale jak kaÂżda technika ma swoje róÂżnice.Na szczĂŞÂście moje doÂświadczenie pozwoliÂło mi to szybko opanowaĂŚ.
Gdy uznaÂłem,Âże lepiej nie bĂŞdzie,zacz¹³em atakowaĂŚ drzewa.Po caÂłym dniu,miejsce treningowe wyglÂądaÂło,jak ser szwajcarski,a ja szczĂŞÂśliwy wróciÂłem do domu.

//Przepraszam,Âże ostatni dzieĂą taki kiepski,ale byÂło póÂźno i musiaÂłem juÂż koĂączyĂŚ... //

Spacja! Spacja spacja, spacja spacja... Spacja spacja? Aha... spacja...! Spacja...
Ale poza tym fajne. Masz nawet punkcika i 5 chakry
Tano chce siĂŞ nauczyĂŚ Tsukirangan poziomu I (DouJutsu klanu Katoshi)

DzieĂą pierwszy

To byÂł strasznie leniwy i nudny dzieĂą.Nic siĂŞ nie dziaÂł...Âżadnych akcji, misji, treningów...
PostanowiÂłem wiĂŞc sam sobie urzÂądziĂŚ trening!PoszedÂłem do lasu, gdzie zrobiÂłem 3 klony.
-Dobra!ÂŻeby siĂŞ nie nudziĂŚ, urzÂądzimy sobie ustawkĂŞ!Co wy na to?-spytaÂłem uÂśmiechniĂŞty, chcÂąc podtrzymywaĂŚ w klonach ducha walki.
-Tak jest!-odpowiedzieli zgodnie, jednak nadal nie wiedzieli, co majÂą robiĂŚ.
-Okej!Wy trzej, na mnie jednego!Same TaiJutsu!Bez sprzĂŞtu!Tylko piĂŞÂści i nogi, jasne?-wytÂłumaczyÂłem klonom, zdejmujÂąc koszulkĂŞ, abyÂśmy siĂŞ rozróÂżniali.
-Gotowi?START!-krzykn¹³em, a klony rzuciÂły siĂŞ na mnie.Walka byÂła dÂługa i wyczerpujÂąca, ale byÂło zabawnie!Wieczorem odwoÂłaÂłem klony i skopany, wróciÂłem do domu.

DzieĂą drugi

Tamten dzieĂą byÂł jeszcze nudniejszy od poprzedniego, wiĂŞc postanowiÂłem powtórzyĂŚ trening.PoszedÂłem do lasu i jeszcze raz zrobiÂłem 3 klony, które juÂż wiedziaÂły, co miaÂły robiĂŚ.Walka rozgorzaÂła na nowo, a wieczorem, wróciÂłem do domu jeszcze bardziej poobijany, jednak spodobaÂł mi siĂŞ ten rodzaj treningu, bo coraz szybciej reagowaÂłem na ich ruchy.
Jeszcze kilka dni tak trenowaÂłem i zacz¹³em dostrzegaĂŚ, Âże coraz lepiej wychwytujĂŞ, coraz to szybsze ruchy!W koĂącu postanowiÂłem przejœÌ na wyÂższy poziom treningu-tym razem, mogli jeszcze rucaĂŚ we mnie plastikowymi kulkami, Âśrednich rozmiarów(aby nie bolaÂło ).Puki walczyliÂśmy wrĂŞcz, byÂło dobrze, ale niestety, nie byÂłem w stanie jednoczeÂśnie walczyĂŚ i unikaĂŚ kulek.Gdy trafiÂła mnie jedna, byÂło juÂż tylko coraz gorzej: ZatrzymaÂłem siĂŞ, a to byÂł b³¹d-rozpĂŞdzone klony, zaczĂŞÂły mnie bezlitoÂśnie okÂładaĂŚ, a kiedy przerwaÂły, zobaczyÂły mnie...leÂżaÂłem póÂł przytomny na ziemi, a nerwy, samoczynnie ruszaÂły moimi palcami u rĂŞki.
PodniosÂły mnie i zaniosÂły do domu.

DzieĂą trzeci(oczywiÂście opisany )

LeÂżaÂłem caÂły dzieĂą w ÂłóÂżku...byÂłem wykoĂączony tamtym treningiem.ByÂło gorÂąco, a moje Âśniadanie psuÂło siĂŞ i zaczĂŞÂły nad nim lataĂŚ muchy.ZaczynaÂły mnie wkurzaĂŚ, bo lataÂły i bzyczaÂły mi do ucha.ByÂły szybkie i normalnie, nawet pacniĂŞcie ich packÂą na muchy graniczyÂłoby z cudem, ale mnie jakoÂś tak Âłatwo poszÂło...wstaÂłem i zacz¹³em je ÂłapaĂŚ i zgniataĂŚ jedna, za drugÂą, a po kilku minutach, nie byÂło juÂż Âżadnej.ZdziwiÂło mnie to trochĂŞ, bo jeszcze nigdy nie mogÂłem tak szybko ich wyÂłapaĂŚ.
Nie zastanawia³em siê nad tym d³ugo i poszed³em coœ zjeœÌ, a wieczorem poszed³em na miasto.
Akurat odbywaÂł siĂŞ festyn, wiĂŞc rozrywki nie brakowaÂło.BawiÂłem siĂŞ i graÂłem, aÂż do zmierzchu.
Gdy zrobiÂło siĂŞ ciemno, nastÂąpiÂło zwarcie i wszystkie ÂświatÂła zgasÂły, przez co zrobiÂło siĂŞ na prawdĂŞ ciemno, a niektóre maszyny zaczynaÂły wariowaĂŚ.Wszystkich ogarnĂŞÂła panika, a ja sam usÂłyszaÂłem jakiÂś pisk...doœÌ sÂłaby, ale sÂłyszalny, a nie byÂł to zwykÂły pisk paniki.PobiegÂłem w tamtym kierunku, a gdy dotarÂłem na miejsce,ujrzaÂłem maszyny do wystrzeliwania piÂłek tenisowych-kompletnie zwariowaÂła i ostrzeliwaÂła wszystko dookoÂła.
Wtedy zobaczyÂłem ÂźródÂło pisku-maÂłe dziecko, które staÂło tam skulone i nie wiedziaÂło, co robiĂŚ, a piÂłki uderzaÂły je z ca³¹ si³¹.
Nie myÂślÂąc ani chwili, ruszyÂłem, aby mu pomóc.WskoczyÂłem tam, zasÂłaniajÂąc dziecko i starajÂąc siĂŞ odbiĂŚ wszystkie piÂłki.ByÂło ciemno, a piÂłki leciaÂły z du¿¹ prĂŞdkoÂściÂą, wiĂŞc niewiele mogÂłem zrobiĂŚ, ale nie poddawaÂłem siĂŞ.
Zdeterminowany, odbijaÂłem wszystkie piÂłki, jakie zobaczyÂłem, a widziaÂłem ich coraz wiĂŞcej i coraz lepiej, mimo ciemnoÂści.Moje ruchy robiÂły siĂŞ coraz szybsze, aÂż w koĂącu, zacz¹³em odbijaĂŚ je automatycznie, a gdy zauwaÂżyÂłem, Âże jest wiĂŞksza luka w wystrzelonych piÂłkach, natychmiast siĂŞ obróciÂłem i jednym zgrabnym ruchem, zabraÂłem dziecko.
Jednak na tym nie skoùczy³o siê moje zadanie...nadal nie wiedzia³em, czyje ono jest!Zacz¹³em siê rozgl¹daÌ, ale te egipskie ciemnoœci mi przeszkadza³y.To mnie denerwowa³o i coraz mocniej wysila³em wzrok.
ZauwaÂżyÂłem, Âże mój wysiÂłek odnosiÂł skutek, a moje oczy widziaÂły coraz wiĂŞcej i lepiej.PostanowiÂłem wiĂŞc zamieniĂŚ wysiliÂłem fizyczny na chakrĂŞ, sÂądzÂąc, Âże to pomoÂże...
PomogÂło-od razu widziaÂłem wszystko tak, jakby tej nocy nie byÂło!KaÂżdy szczegóÂł wyraÂźny i jasny...to byÂło niesamowite, jednak nie przerwaÂłem wyglÂądania opiekuna tego brzdÂąca.
RozglÂądaÂłem siĂŞ, aÂż w koĂącu dojrzaÂłem niewysokÂą kobietĂŞ o dÂługich i jasnych wÂłosach.SzukaÂła kogoÂś rozpaczliwie, a ja widziaÂłem to wszystko w ciÂągu uÂłamka sekundy, bo zostaÂła natychmiast zasÂłoniĂŞta przez innych ludzi.
ByÂłem pewny, Âże to ona.Wzi¹³em dziecko na rĂŞce i wskoczyÂłem na dach, szukajÂąc tamtej osoby.PatrzyÂłem przez chwilĂŞ na caÂłe to zamieszanie, aÂż w koĂącu jÂą dojrzaÂłem.WyróÂżniaÂła siĂŞ z tÂłumu dziĂŞki jej jasnym wÂłosom.
Uœmiechn¹³em siê zadowolony z siebie i jednym skokiem, pojawi³em siê przed ni¹.
-Przepraszam, czy to jest pani dziecko?-spytaÂłem zaznaczajÂąc ruchem rÂąk chÂłopczyka.Dziewczyna zachÂłystÂła siĂŞ powietrzem i odwróciÂła w mojÂą stronĂŞ.
-Mówi pan do mnie?-spytaÂła trochĂŞ spÂłoszona i przestraszona, patrzÂąc w mojÂą stronĂŞ, jednak nie na mnie.
TrochĂŞ mnie to zdziwiÂło, wiĂŞc zbliÂżyÂłem do niej twarz, aby sprawdziĂŚ, co siĂŞ z niÂą dzieje.Wtedy, ni z tego, ni z owego, chwyciÂła delikatnie mojÂą twarz rĂŞkami i zaczĂŞÂła jÂą macaĂŚ, jakby chciaÂła zbadaĂŚ jakiÂś "obiekt".
-JesteÂś chÂłopcem!-zaznaczyÂła dziewczyna, a jej oczy nawet nie drgnĂŞÂły.
Wtedy to dostrzegÂłem-ona byÂła niewidoma.
Ju¿ mia³em odejœÌ, aby szukaÌ opiekuna tego dziecka, ale nie mog³em jej przecie¿ tak po prostu zostawiÌ.
-Ile masz lat?-spytaÂłem.
-DwanaÂście...-odparÂła niepewnie dziewczynka.
-Dobrze, rozumiem...przyszÂłaÂś tu z kimÂś?I czemu nie masz Âżadnej pomocy?-spytaÂłem trochĂŞ zawstydzony, bo nie chciaÂłem jej wytykaĂŚ tej strasznej rzeczy.
-PrzyszÂłam tu z rodzicami...chodziliÂśmy sobie razem, jedliÂśmy i ÂśmialiÂśmy siĂŞ...wtedy usÂłyszaÂłam pisk, biegnÂących ludzi...jeden mnie szturchn¹³, przez co wypadÂł mi mój kijek z rĂŞki, a kiedy zawoÂłaÂłam mamĂŞ i tatĂŞ, nie byÂło ich juÂż obok mnie...zniknĂŞli...-wytÂłumaczyÂła dziewczynka z nadludzkim spokojem, jednak pod koniec, gÂłos siĂŞ jej zaÂłamaÂł.
-Nie martw siĂŞ, znajdziemy ich!-powiedziaÂłem wesoÂło i poklepaÂłem po gÂłowie, aby podtrzymaĂŚ jÂą na duchu-A jak wyglÂądajÂą?-spytaÂłem, chcÂąc uzyskaĂŚ jakieÂś informacje.
-Mama jest drobna, jak ja, a tata jest duÂży i trochĂŞ gruby...ubrani sÂą w tradycyjne stroje...aha!Tata nosi brodĂŞ!KrótkÂą i Âładnie obciĂŞtÂą brodĂŞ!-powiedziaÂła z nadziejÂą, Âże jej pomogĂŞ.
-Dobrze!Tyle mi w zupeÂłnoÂści wystarczy!Kage Bushin no Jutsu!-po tych sÂłowach, obok mnie pojawiÂł siĂŞ klon.
-Ty...Ty jesteÂś ninja!-pisnĂŞÂła dziewczynka, trochĂŞ przestraszona i zaczĂŞÂła uciekaĂŚ.Nie widziaÂła gdzie i szturchaÂła wszystkich ludzi.
-Nie!Zaczekaj!-krzykn¹³em, a klon pobiegÂł za niÂą.Gdy byÂł juÂż blisko, dziewczynka przewróciÂła siĂŞ, przez co mogÂła zostaĂŚ podeptana przez spanikowanych ludzi.
PrzeraÂżony klon rzuciÂł siĂŞ za niÂą.SkoczyÂł i wylÂądowaÂł tuÂż obok niej i przeturlaÂł nimi energicznie, bo by zostali podeptani.ZrobiÂł to tak szybko i sprawnie, mimo widocznoÂści i ograniczonego czasu reakcji.
PodniósÂł jÂą na nogi i trzymaÂł, aby nie uciekÂła albo upadÂła.
-Hej!Co Ci siĂŞ staÂło?Czemu zaczĂŞÂłaÂś uciekaĂŚ!?-spytaÂł, ale nie uzyskaÂł odpowiedzi.WidziaÂł jedynie jej pusty wzrok, utkwiony w jednym punkcie.ByÂła zdenerwowana i trzĂŞsÂła siĂŞ ze strachu.Klon nie mógÂł czekaĂŚ dÂłuÂżej i wzi¹³ jÂą na barana.
-Znajdziemy twoich rodziców, ie martw siĂŞ!-powiedziaÂł z determinacjÂą na twarzy.WskoczyÂł na dach budynku i zacz¹³ siĂŞ rozglÂądaĂŚ za jej rodzicami.
W tym samym czasie, szukaÂłem rodziców tego dziecka.SkakaÂłem z dachu na dach, ze Âściany na ÂścianĂŞ, aby uÂłatwiĂŚ sobie zadanie.W koĂącu, zauwaÂżyÂłem parĂŞ ubranÂą tradycyjnie.Szukali kogoÂś rozpaczliwie.
-To mogÂą byĂŚ oni!-krzykn¹³em, a moja radoœÌ byÂła podwójna, bo zauwaÂżyÂłem ich mimo zamieszania i ciemnoÂści.Z miejsca pobiegÂłem w ich kierunku.OdbiÂłem siĂŞ od Âściany i wylÂądowaÂłem tuÂż przed nimi.
-Przepraszam, czy...-chciaÂłem siĂŞ spytaĂŚ o to dziecko, ale nie dokoĂączyÂłem, bo masywny mĂŞÂżczyzna mi przerwaÂł, krzyczÂąc:
-Ty maÂły gnojku!Jakim prawem mi tu tak siĂŞ pojawiasz!Nie widzisz, Âże zgubiliÂśmy nasze dziecko!?-wydarÂł siĂŞ po mnie, a mnie siĂŞ to nie spodobaÂło, jednak zachowaÂłem zimnÂą krew.
-Proszê siê po mnie nie wydzieraÌ!Ja do paùstwa w³aœnie z t¹ spraw¹!-powiedzia³em stanowczo i doœÌ g³oœno, ¿eby mnie mogli us³yszeÌ.Wtedy zauwa¿y³em, ¿e miny pary siê zmieni³y, jakbym zapali³ w nich œwiate³ko nadziei.
MĂŞÂżczyzna chwyciÂł mnie za ramiona i zacz¹³ szarpaĂŚ, pytajÂąc siĂŞ, czy widziaÂłem ich dziecko.WskazaÂłem na malucha, ale wtedy ich miny znów posmutniaÂły, a rĂŞce otyÂłego mĂŞÂżczyzny opadÂły bezradnie.
-Nie...to nie nasze dziecko...-powiedziaÂła cicho kobieta, a Âłzy zaczĂŞÂły napÂływaĂŚ jej do oczu.
-Nasza córka jest starsza i ma dÂługie, jasne wÂłosy...-dodaÂł brodaty facet, dr¿¹cym gÂłosem.Chyba wiedziaÂłem, o kogo im chodziÂło i dopiero wtedy to do mnie dotarÂło.
To byli rodzice tamtej dziewczynki.Przez caÂłe to zamieszanie, zupeÂłnie o tym zapomniaÂłem.
-WidziaÂłem waszÂą córkĂŞ!Wiem gdzie ona jest!-powiedziaÂłem stanowczo, a na twarzach rodziców znów pojawiÂła siĂŞ nadzieja.
-Wiesz, gdzie ona jest?Zabierz nas tam!Zrobimy co zechcesz!-krzyknĂŞÂła desperacko matka dziewczynki, szarpiÂąc mnÂą.
-Spokojnie!Jest ze mnÂą!Znaczy siĂŞ...z moim klonem!-wytÂłumaczyÂłem spokojnie.Po tych sÂłowach, zauwaÂżyÂłem przeraÂżenie w oczach pary.
-Nie...ona panicznie boi siĂŞ ninja...- powiedziaÂł ojciec dziewczynki, spuszczajÂąc gÂłowĂŞ i zaciskajÂąc rĂŞce.Natychmiast zacz¹³em ich uspokajaĂŚ i zabraÂłem ich ze sobÂą.PoprosiÂłem matkĂŞ, Âżeby przytrzymaÂła chÂłopczyka, bo musiaÂłem ich jakoÂś przeprowadziĂŚ do ich córki, a byÂłoby to trudne z zajĂŞtymi rĂŞkami.
Kobieta posÂłusznie wziĂŞÂła maleĂąstwo, które dawno juÂż zasnĂŞÂło, a ja zacz¹³em ich przeprowadzaĂŚ przez tÂłumy ludzi.
Po drodze zaczepiÂła nas kobieta, która twierdziÂła, Âże to jej syn.DostrzegÂłem pewne podobieĂąstwo, wiĂŞc daÂłem sygnaÂł kobiecie, Âże ma oddaĂŚ dziecko.Matka dziewczynki oddaÂła dziecko kobiecie, która popÂłakaÂła siĂŞ ze szczĂŞÂścia i odeszÂła.Nie zwróciÂłem na to uwagi, bo dalej wypatrywaÂłem mojego klona, wkÂładajÂąc w to duÂżo chakry, aby efekt byÂł wÂłaÂściwy.
PrzeciskaliÂśmy siĂŞ przez tabuny ludzi, aÂż w koĂącu zauwaÂżyÂłem klona, a on mnie.DaliÂśmy sobie wyraÂźny sygnaÂł, Âże mamy siĂŞ spotkaĂŚ w najbliÂższej uliczce.
PoprzepychaÂłem siĂŞ pomiĂŞdzy spanikowanymi ludÂźmi, aÂż w koĂącu dotarliÂśmy na miejsce..klon juÂż tam byÂł.
ByÂła tam teÂż przestraszona, niewidoma dziewczynka.Niestety, byÂło tak ciemno, Âże rodzice nie byli w stanie jej zobaczyĂŚ.Nie miaÂłem nic, co by mogÂło oÂświetliĂŚ nam drogĂŞ...nic, poza rasenganem.PuÂściÂłem dwójkĂŞ ludzi i zacz¹³em robiĂŚ rasengana, który lekko oÂświetliÂł uliczkĂŞ.Nie byÂło to duÂże ÂświatÂło, ale wystarczajÂące, Âżeby zrozpaczeni rodzice zobaczyli swojÂą córkĂŞ.
Gdy para zobaczyÂła swoje przeraÂżone dziecko, natychmiast podbiegli do niej i przytulili mocno.Dziewczynka wróciÂła do siebie i przytuliÂła siĂŞ do nich, pÂłaczÂąc ze szczĂŞÂścia.To byÂł piĂŞkny widok, a mnie przypomniaÂła siĂŞ moja rodzina.Po policzku spÂłynĂŞÂła mi Âłza, a kiedy upadÂła na ziemiĂŞ, znikn¹³em, a mój klon zostaÂł odwoÂłany.
ChciaÂłem zostawiĂŚ ich samych...nie byÂł im tam potrzebny nikt wiĂŞcej.
WróciÂłem do domu szczĂŞÂśliwy, nie tylko dlatego, Âże mój wzrok siĂŞ niewytÂłumaczalnie poprawiÂł, ale i dlatego, Âże pomogÂłem komuÂś odnaleŸÌ coÂś bardzo cennego.
Do domu wszedÂłem tradycyjnie przez okno i od razu poszedÂłem spaĂŚ.

DzieĂą czwarty

ObudziÂłem siĂŞ wypoczĂŞty i peÂłen energii.ZjadÂłem Âśniadanie i poszedÂłem trenowaĂŚ do lasu.ChciaÂłem wiedzieĂŚ, co siĂŞ dziaÂło z moimi oczami.
Na miejscu zrobiÂłem 3 klony i ponownie zaczĂŞliÂśmy walczyĂŚ.W koĂącu zaczĂŞÂły rzucaĂŚ we mnie piÂłkami, ale to teÂż nic nie daÂło-mój refleks byÂł oszaÂłamiajÂący.
Po pewnym czasie, klony zmieniÂły piÂłki, na shurikeny i kunaie, które poruszaÂły siĂŞ szybciej.ByÂło ciĂŞÂżko, ale udaÂło mi siĂŞ!ÂŻaden mnie nie trafiÂł i to nawet kiedy broniÂłem siĂŞ przed atakami z bliska.
Kiedy tak walczyliÂśmy, nie zauwaÂżyÂłem, Âże zapadÂła noc, bo ciÂągle wszystko Âświetnie widziaÂłem.
Kiedy powaliÂłem juÂż klony, nadszedÂł czas na ostatni test.Klony zdjĂŞÂły ciĂŞÂżarki i przygotowaÂły siĂŞ do ataku.StaÂłem tak przez chwilĂŞ, zbierajÂąc chakrĂŞ do oczu.Gdy uzbieraÂłem jej wystarczajÂąco duÂżo, ich wyglÂąd siĂŞ zmieniÂł, cz bardzo zdziwiÂło klony.StaÂły tak przez chwilĂŞ, aÂż w koĂącu zaatakowaÂły, jednak bezskutecznie.Mój refleks byÂł taki wypracowany, Âże Âżadna forma ataku nie zadziaÂłaÂła, nawet przy takich ciemnoÂściach.
Klony usiÂłowaÂły mnie powaliĂŚ aÂż do rana, ale to one zostaÂły powalone.
Gdy pierwsze promienie sÂłoĂąca dotarÂły do lasu, beztrosko wróciÂłem do domu, zahaczajÂąc o bibliotekĂŞ.MiaÂłem nadziejĂŞ, Âże bĂŞdÂą tam informacje na ten temat.
Nie myliÂłem siĂŞ.ZnalazÂłem tam ksiĂŞgĂŞ, którÂą napisaÂł ktoÂś z mojego klanu.
OpisaÂł tam dokÂładnie tÂą samÂą technikĂŞ, ale byÂło tam napisane, Âże to byÂł zaledwie pierwszy poziom, a jej nazwa, to Tsukirangan.Zachwycony, a zarazem trochĂŞ zasmucony, wróciÂłem do domu.

KONIEC

//Uffffff.....to byÂło fajne, a przynajmniej mi siĂŞ spodobaÂło.Dla wyjaÂśnienia: zasmucony byÂłem dlatego, Âże to wszystko przypomniaÂło mi o mojej rodzinie.DziĂŞkujĂŞ za lekturĂŞ //

zaliczam (jeœli ktoœ zaliczy³ ju¿ to usun¹Ì edit

K. I.
Tano chce siĂŞ nauczyĂŚ Konoha Senpuu:

DzieĂą pierwszy

PoszedÂłem sobie do lasu, aby potrenowaĂŚ moje TaiJutsu.StworzyÂłem kilka klonów i po zaznaczeniu poprzez zdjĂŞcie mojej koszulki, zaczĂŞÂły mnie atakowaĂŚ.Nie uÂżywaÂłem mojego Kekkei Genkai, bo chciaÂłem nauczyĂŚ siĂŞ walczyĂŚ bez jego pomocy.Walka tak trwaÂła, aÂż w koĂącu, klony postanowiÂły zaatakowaĂŚ mnie jednoczeÂśnie z wielu stron, na co nie byÂłem przygotowany, co skoĂączyÂło siĂŞ poobijanÂą twarzÂą i korpusem.
Kiedy siê w koùcu pozbiera³em, doszed³em do wniosku, ¿e nie mam wcale takich du¿ych umiejêtnoœci TaiJutsu, jak mi siê wydawa³o.Przerwa³em trening, aby znaleŸÌ coœ, co by mi pomog³o.Postanowi³em sobie przed³u¿yÌ drogê, id¹c przez pole treningowe i przypadkiem trafi³em na dru¿ynê, trenuj¹c¹ jakiœ cios.
WidziaÂłem, jak sensei, kazaÂł swoim uczniom go zaatakowaĂŚ z kilku stron.
Jak kazaÂł, tak zaatakowali, ale nie zdoÂłali siĂŞ do niego zbliÂżyĂŚ, bo zostali okrutnie potraktowani przez kopniaki ich sensei.
Na ten widok skrzywiÂłem siĂŞ boleÂśnie, ale doszedÂłem do wniosku, Âże takie coÂś moÂże mi siĂŞ przydaĂŚ.
Od razu wróciÂłem do lasu, aby siĂŞ tego nauczyĂŚ.Niestety, nauka na wÂłasnÂą rĂŞkĂŞ nie byÂła najlepszym rozwiÂązaniem.
W prawdzie wszystko byÂło dokÂładnie tak, jak to podpatrzyÂłem, ale nie wykonaÂłem tego dobrze, co doprowadziÂło do ogólnego chaosu i kraksy.
-Tak to ja siê tego nie nauczê...-jêkn¹³em, odwo³uj¹c klony.
Nie mia³em zamiaru powtarzaÌ tego b³êdu, wiêc poszed³em do wioski, w poszukiwaniu pomocy.
PrzechodziÂłem obok akademii ninja, a w oknie zauwaÂżyÂłem jednego z nauczycieli.Jak siĂŞ okazaÂło, to byÂł tamten sensei!Od razu pobiegÂłem do akademii z zamiarem znalezienia jonina, aby pokazaÂł mi to raz jeszcze.
ZgodziÂł siĂŞ.WyszliÂśmy na polanĂŞ, a on mi to jeszcze raz pokazaÂł, tÂłumaczÂąc na czym to polega.OczywiÂście nie odmówiÂł sobie radoÂści, pÂłynÂącej z wykorzystania okazji, aby mnie skopaĂŚ.
A wyglÂądaÂło to tak:
StworzyÂłem kilka klonów i wspólnie zaatakowaliÂśmy jonina, z tym, Âże jeden zaatakowaÂł od doÂłu.SÂądziÂłem, Âże to pomoÂże, ale siĂŞ myliÂłem.Kilka obrotów i wszyscy leÂżeliÂśmy na ziemi.
Kiedy wsta³em, mê¿czyzna zacz¹³ mnie tego uczyÌ.Ca³y dzieù trenowaliœmy kopniaki, a pod koniec dnia, wychodzi³y mi ju¿ œwietnie.Ale niestety, to nie by³ koniec treningu.
-ChÂłopcze, pamiĂŞtaj, Âże musisz byĂŚ gotowy na odbieranie tym duÂżo twardszych i mocniejszych rzeczy, wiĂŞc powinieneÂś popracowaĂŚ nad si³¹ i wytrzymaÂłoÂściÂą swoich nóg.-zwróciÂł siĂŞ do mnie tymi sÂłowami i poszedÂł w swojÂą stronĂŞ.
ByÂło juÂż póÂźno, wiĂŞc i ja wróciÂłem do domu.

DzieĂą drugi

Gdy siĂŞ obudziÂłem, od razu postawiÂłem sobie jeden, jasny cel-wzmocniĂŚ nogi.
I jak postanowiÂłem, tak teÂż robiÂłem.CaÂły dzieĂą biegaÂłem, robiÂłem przysiady z obci¹¿eniem i kopaÂłem drzewa, aby siĂŞ wzmocniĂŚ.Wieczorem, moje nogi dosÂłownie mi odpadaÂły z bólu i wysiÂłku, jaki w to wkÂładaÂłem.No ale trudno!Bez bólu nie ma zwyciĂŞstwa!
Do domu wróciÂłem kulejÂąc nieznacznie z powodu bólu.

DzieĂą trzeci

Rano bardzo bolaÂły mnie nogi i nie byÂło szans na powrót do treningu.Jednak nie chciaÂłem spoczywaĂŚ na laurach.Najpierw chodziÂłem po caÂłym domu, aby rozchodziĂŚ to wszystko, a kiedy poczuÂłem ulgĂŞ, poszedÂłem z powrotem do jonina.
On jednak nie ukrywaÂł zdziwienia na mój widok.Nie mógÂł poj¹Ì, Âże tak szybko chcĂŞ wróciĂŚ do treningu, lecz zgodziÂł siĂŞ go kontynuowaĂŚ.
Po raz kolejny zmierzyliÂśmy siĂŞ na polanie, ale tym razem nie poszÂło mu tak Âłatwo-nasze kopniaki ÂścieraÂły siĂŞ ze sobÂą i uderzaÂły z impetem.Na naszych twarzach byÂło widaĂŚ ogromny ból, ale nie byÂło w tym nic dziwnego, skoro tÂłukliÂśmy siĂŞ tak juÂż 10 minut.
W koĂącu, sensei przerwaÂł trening i powiedziaÂł, Âże Âświetnie mi szÂło, ledwo ukrywajÂąc grymas bólu.
UÂśmiechn¹³em siĂŞ zadowolony, ale mnie równieÂż doskwieraÂł ból.PoÂżegnaliÂśmy siĂŞ, a ja ruszyÂłem do lasu na ostateczny test.
Na miejscu, wykonaÂłem kilka swoich replikacji, które przygotowaÂły siĂŞ do ataku.Po jednej, krótkiej chwili, zaatakowaÂły jednoczeÂśnie, kaÂżdy inaczej.
ZebraÂłem siÂły i wyskoczyÂłem, okrĂŞcajÂąc siĂŞ wokóÂł siebie, jednoczeÂśnie wystawiajÂąc nogi do góry.
WiĂŞkszoœÌ klonów nadziaÂła siĂŞ na nie i odfrunĂŞÂła gdzieÂś daleko, na pewno czujÂąc duÂży ból.Wtedy zaatakowaÂły te klony, które postanowiÂły uderzyĂŚ mnie z góry albo doÂłu.
Niestety, to im nic nie daÂło-zmieniÂłem kÂąt nachylenia nóg, przez co klony nie zdoÂłaÂły siĂŞ do mnie zbliÂżyĂŚ i spotkaÂł je taki sam los, jak te wczeÂśniej.
Z gracjÂą stan¹³em na ziemi i zacz¹³em oglÂądaĂŚ moje biedne, skopane klony.Z chytrym uÂśmiechem odwoÂłaÂłem je i zadowolony z siebie, wróciÂłem do domu.

KONIEC

bosskosc Ci zalicza technike ;>
Tano chce siĂŞ nauczyĂŚ Katoshi Gouken

Pierwszy etap:

Spokojnym krokiem przechadzaÂłem siĂŞ po lesie... takim piĂŞknym, jednak ja tego piĂŞkna widzieĂŚ nie mogÂłem... ten spacer... czuÂłem siĂŞ jak w Âśnie. UsiadÂłem pod drzewem i zacz¹³em siĂŞ wsÂłuchiwaĂŚ w las. Nie wiadomo skÂąd, usÂłyszaÂłem, Âże ktoÂś do mnie mówiÂł.
-Tano Katoshi... pora, abyÂś nauczyÂł siĂŞ ostatniej rzeczy, jakÂą moÂżesz poznaĂŚ od czÂłonka swego klanu-byÂł to gÂłos kobiecy... i dziwnie znajomy...
Zaskoczony, zerwaÂłem siĂŞ i przygotowaÂłem do obrony. WiedziaÂłem, gdzie stoi owa osoba, a po treningu w Prastarej Puszczy na pewno byÂłbym zdolny do obrony.
-No dalej, pokaÂż, co potrafisz-zachĂŞciÂła dziwna osoba, nadzwyczaj spokojna i opanowana. CóÂż, byÂłem rozdraÂżniony i takie zachĂŞcenie byÂło dla mnie doskonaÂłym pretekstem do ataku. PrzygotowaÂłem siĂŞ do ataku, a wtedy mój przeciwnik wykonaÂł kilka ruchów, które przygotowaÂły jÂą do obrony.
-Nogi ugiĂŞte, lewa z tyÂłu, prawa z przodu... prawa rĂŞka wysuniĂŞta wysoko do przodu, ugiĂŞta. ZasÂłania twarz i korpus. Lewa ugiĂŞta blisko tuÂłowia, z dÂłoniÂą wysuniĂŞtÂą ku mnie... ciekawe-powiedziaÂłem, analizujÂąc uÂłoÂżenie postaci przez dÂżwiĂŞki, jakie wykonywaÂło powietrze przy jej ruchach. PrzekonaÂłem siĂŞ jeszcze, Âże osoba ta ma dÂługie kimono z dÂługimi, szerokimi rĂŞkawami i sÂłomiany kapelusz.
-No, dalej, czekam-popĂŞdziÂła kobieta, czekajÂąc na atak.
Z peÂłnÂą szybkoÂściÂą ruszyÂłem na niÂą, chcÂąc zalaĂŚ jÂą najsubtelniejszymi ciosami, jakie znaÂłem, jednak ona bez trudu je blokowaÂła, unikaÂła i kontrowaÂła. W koĂącu, jeden z moich ataków rĂŞkÂą napotkaÂł kontratak bardzo nietypowy... uderzenie otwartÂą dÂłoniÂą w bark. Niby nic wielkiego, ale... poczuÂłem, jak rĂŞka zaczyna mi drĂŞtwieĂŚ... straciÂłem nad niÂą panowanie i kompletne jej nie czuÂłem. OpadÂła swobodnie, zwisajÂąc bezradnie. ZakoĂączyÂłem swój atak i zwróciÂłem siĂŞ do tej osoby:
-C-Co to byÂło... kim jesteÂś i czego ode mnie chcesz?
-To byÂł Katoshi Gouken, styl Twojego klanu, a czego chcĂŞ? ChcĂŞ CiĂŞ tego nauczyĂŚ, maÂły-odpowiedziaÂła spokojnie, prostujÂąc siĂŞ i podchodzÂąc do mnie-zacznijmy od postawy i ciosów, potem zajmiemy siĂŞ esencjÂą ataków, zgoda?-spytaÂła swobodnie. Przytakn¹³em osÂłupiaÂły i teraz tylko czekaÂłem na trening. Postawa, jak juÂż zd¹¿yÂłeÂś wiĂŞkszoœÌ odczytaĂŚ, postawa ta umoÂżliwia szybkÂą obronĂŞ i szybki, lecz niezbyt mocny atak... chociaÂż siÂła nie jest celem tej sztuki-wytÂłumaczyÂła, po czym dodaÂła-no, dobra ustaw siĂŞ-powiedziaÂła, popĂŞdzajÂąc mnie, poklaskiwaniem.
UstawiÂłem siĂŞ najlepiej, jak mogÂłem, niestety nie wiedzÂąc, co zrobiĂŚ z dÂłoĂąmi.
-To tyle, co mog³em odczytaÌ...-powiedzia³em cicho, wci¹¿ za³amany tym, co mnie spotka³o.
-Dobrze, wiĂŞc Ci pomogĂŞ-odparÂła wesoÂło, poprawiajÂąc moje dÂłonie-pamiĂŞtaj, otwarte dÂłonie z rozstawionymi i ugiĂŞtymi palcami.
-Dobrze, zapamiĂŞtam-odpowiedziaÂłem, wiedzÂąc juÂż, jak siĂŞ ustawiĂŚ.
-A wiĂŞc... zacznijmy trening ciosów. Zrobimy tak: najpierw Ty bĂŞdziesz atakowaÂł mnie, a ja bĂŞdĂŞ blokowaÂła, a potem Ty na podstawie mojej obrony bĂŞdziesz siĂŞ broniÂł przed moimi atakami, zgoda?-spytaÂła wesoÂło, juÂż przygotowujÂąc siĂŞ do obrony.
Co mogÂłem zrobiĂŚ innego, jak zaatakowaĂŚ? ZaatakowaÂłem raz po razie, za kaÂżdym razem inaczej i za kaÂżdym razem natrafiajÂąc na przeszkodĂŞ, wyminiĂŞcie, bÂądÂź kontratak. Kiedy przyszÂła moja kolej, wyÂłoÂżyÂłem siĂŞ na drugim podejÂściu nauczycielki.
-Nie przejmuj siĂŞ, nauczysz siĂŞ tego, spokojnie-pocieszyÂła mnie, pomagajÂąc wstaĂŚ.
ResztĂŞ tego i nastĂŞpnych dni spĂŞdziliÂśmy na nauce ciosów, bloków i kontrataków.

Drugi Etap:

Po wielu dniach morderczych-przynajmniej dla mnie-treningów, opanowaÂłem to, co byÂło mi wyznaczone do nauki.
-No dobrze, tÂą czeœÌ mamy za sobÂą, teraz czas na sprawdzian-oznajmiÂła kobieta, szykujÂąc siĂŞ do walki-pamiĂŞtaj, Âże ta sztuka walki jest równieÂż dostosowana do walki noÂżami kunai i innymi ostrzami jednorĂŞcznymi.
-Tak, pamiĂŞtam-odparÂłem pewnie, szykujÂąc siĂŞ do ataku.
-I... start!-powiedziaÂła, ruszajÂąc na mnie. Jednak te wszystkie dni nauki nie poszÂły na marne. Teraz nie tylko dobrze siĂŞ broniÂłem, ale i potrafiÂłem zmusiĂŚ mentora do obrony. SzÂło mi nadzwyczaj dobrze i pod koniec tego mĂŞczÂącego dnia padÂłem z wyczerpania. Najdziwniejsze byÂło to, Âże ona nawet siĂŞ nie zadyszaÂła, a walczyliÂśmy caÂły dzieĂą. Od rana do wieczora.
-ZdaÂłeÂś ten test...-szepnĂŞÂła mi, znikajÂąc gdzieÂś. ByÂłem dumny, lecz wiedziaÂłem, Âże to nie koniec.

Trzeci Etap:

Tego dnia, mój sensei siĂŞ spóÂźniÂł nieco, lecz nie byÂło to waÂżne. Kiedy w koĂącu przyszÂła, od razu powiadomiÂła:
-Teraz bĂŞdzie trening z chakrÂą. Musisz odpowiednio uformowaĂŚ pewnego rodzaju impuls, aby móc odci¹Ì dopÂływ impulsów elektrycznych ukÂładu nerwowego przeciwnika-wytÂłumaczyÂła, siadajÂąc spokojnie-ma to wyglÂądaĂŚ, jak zgromadzenie chakry pod powierzchniÂą skóry w Twojej dÂłoni, która przeskoczy na przeciwnika w chwili uderzenia. Nie jest to specjalnie trudne, a zabójczo przydatne.
Pokiwa³em g³ow¹ na znak, ¿e zrozumia³em, po czym zacz¹³em gromadziÌ chakrê.
-Nie, nie masz jej nagromadziÌ, jak na Rasengan, to ma byÌ œladowa iloœÌ, bo inaczej rozerwa³byœ atakowany cel. Hm... mo¿e ja Ci przeka¿ê swoj¹ chakrê, a Ty postarasz siê zrobiÌ to samo... i nauczysz siê tworzyÌ odpowiedni¹ formê chakry, jak i bêdziesz potrafi³ to przekazaÌ. Wystaw rêkê proszê-poprosi³a, podnosz¹c lekko d³où.
UsÂłuchaÂłem i wystawiÂłem dÂłoĂą, wewnĂŞtrznÂą stronÂą do góry. Po chwili poczuÂłem jej delikatnÂą dÂłoĂą na swojej. To trwaÂło sekundĂŞ. Impuls chakry przeniosÂł siĂŞ na mojÂą dÂłoĂą, nie rozchodzÂąc siĂŞ i nie paraliÂżujÂąc jej.
-Czujesz? Tak to ma wyglÂądaĂŚ. To, czy bĂŞdzie sparaliÂżowane, zdrĂŞtwiaÂłe czy tylko bĂŞdzie takie mrowienie zaleÂży od siÂły i prĂŞdkoÂści przekazania-Po tych sÂłowach przeniosÂła swojÂą dÂłoĂą pod mojÂą i podtrzymaÂła jÂą-Dobrze, teraz postaraj se stworzyĂŚ taki impuls, dobrze?-spytaÂła cicho, nie naciskajÂąc na mnie.
Natychmiast zabraÂłem siĂŞ za tworzenie impulsu, jednak za kaÂżdym razem byÂło coÂś nie tak:
-"ÂŹle rozÂłoÂżyÂłeÂś chakrĂŞ"
-"Za duÂżo chcesz jej uÂżyĂŚ"
-"Za maÂło chcesz jej uÂżyĂŚ"
-"Nie utrzymasz tego w ten sposób"
-"UwaÂżaj, bo zaraz sam siĂŞ sparaliÂżujesz"
Oraz wiele innych... no, ale w koĂącu mi siĂŞ udaÂło... jak siĂŞ póÂźniej okazaÂło za sprawÂą jej pomocy... no, ale trudno. Kiedy nastĂŞpnym razem próbowaÂłem udaÂło mi siĂŞ caÂłkiem samemu.
-UdaÂło siĂŞ! Teraz uderz tym. Zobaczymy efekt-rozkazaÂła kobieta, siedzÂąc spokojnie. No cóÂż, najbliÂższym celem byÂła ona, wiĂŞc jÂą zaatakowaÂłem, jednak ona zgrabnym ruchem zasÂłoniÂła siĂŞ mojÂą rĂŞkÂą... to nie byÂło przyjemne i na 10 minut byÂłem niezdolny do ruszania tÂą rĂŞkÂą, ale przynajmniej dziaÂłaÂło...
-Brawo... opanowaÂłeÂś wszystko, a teraz tylko trzeba zobaczyĂŚ efekty treningu. Jutro kolejna walka, tym razem równieÂż z zastosowaniem tej metody, a teraz wracaj do domu-powiadomiÂła z uÂśmiechem. PosÂłuchaÂłem jej i wróciÂłem do domu, gdzie od razu poszedÂłem spaĂŚ, czekajÂąc na nastĂŞpny dzieĂą.

Czwarty Etap:

To miaÂło byĂŚ nasze ostatnie spotkanie... od razu zabraliÂśmy siĂŞ do sprawdzenia mych umiejĂŞtnoÂści, jednak przerwaÂłem przygotowania, zadajÂąc pytanie:
-Poczekaj, chyba wiesz, ¿e ja...-nie mog³o mi to przejœÌ przez gard³o, tak to bola³o...
-Tak, wiem-odparÂła szybko, a w jej gÂłosie wychwyciÂłem ogromny smutek i ból-a teraz, broĂą siĂŞ!-dodaÂła bojowo, atakujÂąc mnie.
To byÂła dÂługa i wyczerpujÂąca walka tak i jej, jak i zarówno mnie udaÂło siĂŞ kilka razu sparaliÂżowaĂŚ czêœÌ ciaÂła przeciwnika na krótki czas, jednak wieczorem, juÂż nie daÂłem rady i wystawiÂłem siĂŞ na peÂłen atak. Przez chwilkĂŞ staÂłem tak nieruchomo, aÂż w koĂącu upadÂłem, niezdolny do poruszenia siĂŞ. ByÂłem wykoĂączony...
Kobieta usiadÂła nad mojÂą gÂłowÂą i poÂłoÂżyÂła jÂą na swoich kolanach, po czym zaczĂŞÂła mnie gÂłaskaĂŚ i ÂśpiewaĂŚ koÂłysankĂŞ. Ach, jak ja dobrze znaÂłem tÂą melodiĂŞ z dzieciĂąstwa!
Powoli, stopniowo, coraz mniej s³ysza³em, relaksuj¹c siê o odpoczywaj¹c, a¿ zasn¹³em.
UcaÂłowaÂła mnie w czoÂło i szepnĂŞÂła cicho:
-ÂŻegnaj, synku. BĂŞdziesz wspaniaÂłym shinnobi-po tych sÂłowach znikÂła.
ObudziÂłem siĂŞ nastĂŞpnego dnia i poszedÂłem do domu. CzuÂłem,Âże to nie byÂł sen...

KONIEC

//Beznadzieja... szczególnie koniec strasznie skrócony... //

Jak zwykle jestem zauroczona TwojÂą naukÂą. Zdania piĂŞknie rozbudowane , Âżadnych b³êdów ortograficznych...dostaniesz ode mnie jeszcze 5 pkt do stat i zaliczone Przyjemnie siĂŞ czytaÂło
Minako
Tano chce siĂŞ nauczyĂŚ Ebitsuki Shuriken(wÂłasne Jutsu)

DzieĂą pierwszy:

SiedziaÂłem sobie w parku obok fontanny i myÂślaÂłem... myÂślaÂłem nad wszystkim i niczym... myÂślaÂłem... moje oczy.
Wci¹¿ musia³em byÌ silny... zacz¹³em analizowaÌ umiejêtnoœci walki, aby wiedzieÌ, co jest Ÿle:
-Walka wrĂŞcz-jest... Jutsu-jest... rozsÂądek-jest?Hm... posÂługiwanie siĂŞ broniÂą... je... nie ma.-posumowaÂłem, myÂślÂąc o shurikenach.
PospieszyÂłem miĂŞdzy drzewa, aby potrenowaĂŚ.
Ws³ucha³em siê w okolice i zacz¹³em rzucaÌ shurikenami, ale czêsto nie s³ysza³em g³uchego dŸwiêku wbijanego ostrza... to mnie zmartwi³o...
Ookami... dlaczego on to zrobiÂł?
-CZEMU JA?!-wydarÂłem siĂŞ rozpaczliwie, rzucajÂąc kolejnego, którym przez przypadek siĂŞ skaleczyÂłem. Zacz¹³em wyzywaĂŚ demona, wÂściekÂły, nie zauwaÂżajÂąc, Âże reagowaÂł na wyzwiska. Delikatna aura chakry demona mnie przenikaÂła, a ja nie zwracajÂąc na to uwagi rzuciÂłem kolejnym shurikenem, skÂąpanym we krwi z rany-trafiÂłem w sam Âśrodek.
SiÂła tego rzutu mnie uspokoiÂła. Zacz¹³em dyszeĂŚ, wszystko siĂŞ uspokoiÂło... odwróciÂłem siĂŞ i poszedÂłem do domu, nie sÂłyszÂąc drzewa, z którym coÂś siĂŞ dziaÂło...

DzieĂą drugi:

NastĂŞpnego dnia teÂż tam przyszedÂłem, chcÂąc dokoĂączyĂŚ trening, ale... coÂś mnie zaniepokoiÂło... smród. Zgnilizna, stĂŞchÂły odór rozkÂładajÂącej siĂŞ tkanki... zacz¹³em siĂŞ zbliÂżaĂŚ do ÂźródÂła smrodu i odkryÂłem, Âże to jest to drzewo... a raczej to, co z niego zostaÂło... wiatr nie dawaÂł mi dowodu na istnienie jego liÂści, szerokiego pnia... piĂŞknej korony... jedyne, co mogÂłem sobie wyobraziĂŚ, to chuda, zÂłamana reszta drzewa... tak byÂło.
-Co to...?-zacz¹³em siĂŞ zastanawiaĂŚ, nie próbujÂąc nawet tego dotkn¹Ì. Cofn¹³em siĂŞ i poszedÂłem gdzieÂś indziej i trenowaÂłem dalej... po poÂłudniu wróciÂłem do wioski, aby odpocz¹Ì. KupiÂłem sobie lody i spacerowaÂłem po ulicach. MyÂślaÂłem o drzewie... w koĂącu na coÂś wpadÂłem, zjadÂłem je szybko i wróciÂłem na miejsce. Wiatr mi pomógÂł, bo wyczuÂłem... pĂŞkniĂŞcie... duÂże... przez caÂły, martwy, ciemny pieĂą. Zacz¹³em badaĂŚ ziemiĂŞ pod pĂŞkniĂŞciem.. leÂżaÂł tam mój zakrwawiony shuriken... on teÂż ÂśmierdziaÂł.
WyczuÂłem dziwnÂą rzecz na shurikenie... dobrze mi znanÂą... chakre.
-Znowu...-burkn¹³em, zabierajÂąc shurikena ze sobÂą. PostanowiÂłem spróbowaĂŚ tego na innym drzewie. PostaraÂłem siĂŞ wyzwoliĂŚ niewielkÂą iloœÌ Jego chakry i o dziwo udaÂło mi siĂŞ.
RzuciÂłem ostrzem, które wbiÂło siĂŞ w korĂŞ. Zadowolony z celnego rzutu, wróciÂłem do domu, czekajÂąc na efekt.

DzieĂą trzeci:

PrzyszedÂłem od razu pod to drzewo... i nic. ÂŻywe, caÂłe i zdrowe. ByÂłem kompletnie zmieszany... dlaczego to nie zadziaÂłaÂło? WyciÂągn¹³em shurikena z drzewa i zacz¹³em go porównywaĂŚ z tamtym... ten "nowy" nie cuchn¹³... nie miaÂł tej aury... ale zaraz... czym wÂłaÂściwie miaÂł cuchn¹Ì?
Zacz¹³em wÂąchaĂŚ pierwszy shuriken... poza zgniliznÂą drzewa, która zostaÂła, jako osad... czuÂłem.. organiczny smród... dobrze mi znany... jaki?
-Hmh...-zastanawia³em siê-to... to... to jest... krew! To moja krew!-powiedzia³em g³oœno, dla pewnoœci w¹chaj¹c œwie¿¹ ranê.
-Tak, to krew... wiĂŞc...-wzi¹³em "zdrowy" shuriken, spróbowaÂłem wyzwoliĂŚ chakrĂŞ Ookami'ego, nie wierzÂąc, Âże to robiĂŞ, zraniÂłem siĂŞ i rzuciÂłem... czuÂłem w powietrzu smugĂŞ tej chakry... i mojÂą krew-oczywiste po³¹czenie... aby chakra siĂŞ utrzymaÂła, potrzeba jej mojej krwi...
UsiadÂłem spokojnie i czekaÂłem... bo co niby miaÂłbym robiĂŚ?
Po dziesiĂŞciu minutach usÂłyszaÂłem trzask... coÂś pĂŞkaÂło... zgrzyt... szelest wielu liÂści... szelest, który umilkÂł w jednej sekundzie... liÂście po prostu siĂŞ rozpadÂły.
Kolejny zgrzyt... i ogromny trzask... poczuÂłem okropny, zgniÂły smród-to na pewno kolejne wielkie pĂŞkniecie. Kolejne trzaski, zgrzyty i upadajÂące ga³êzie. MusiaÂłem siĂŞ cofn¹Ì, aby nie oberwaĂŚ jednÂą. Drzewo siĂŞ ÂłamaÂło, wykrĂŞcaÂło z bólu... cierpiaÂło okropnie.
Wtedy to zrozumia³em... zabra³em siê za tworzenie najgroŸniejszej i najokrutniejszej techniki, jak¹ w ¿yciu widzia³em... zacz¹³em siê wycofywaÌ, a¿ w koùcu uciek³em, zostawiaj¹c za sob¹ okrutnie zabite drzewo.
Kiedy dotarÂłem do wioski... uspokoiÂłem siĂŞ... zapomniaÂłem o tym i spokojnie przechadzaÂłem siĂŞ ulicami...
Nagle usÂłyszaÂłem jakby... pisk... stÂłumiony, rozpaczliwy pisk. ÂŹródÂło znajdowaÂło siĂŞ daleko za mnÂą. Szybko wskoczyÂłem na dach i pobiegÂłem w tamtÂą stronĂŞ.
Na miejscu okazaÂło siĂŞ, Âże dwoje zbirów chciaÂło okraœÌ matkĂŞ i jej dziecko. BĂŞdÂąc na dachu daÂłem sygnaÂł kobiecie, aby siĂŞ nie martwiÂła.
Znikn¹³em w cieniu, a na twarzy kobiety zagoœci³ drwi¹cy uœmieszek. Zdziwieni napastnicy stanêli, jak wryci, nie wiedz¹c o co chodzi.
Nagle, zza kobiety... a raczej z Âściany za kobietÂą wyskoczyÂłem ja z lekkim, cichym, spokojnym "bu". LecÂąc "na szczupaka" w ich kierunku, obu potraktowaÂłem "taranicznÂą" piĂŞÂściÂą, a kiedy zbliÂżaÂłem siĂŞ do ziemi za nimi, odbiÂłem siĂŞ rĂŞkoma, poprawiajÂąc uderzenie kopniakiem w tyÂł gÂłowy. Zebrali siĂŞ i jeden mnie zaatakowaÂł. ChciaÂł uderzyĂŚ mnie w twarz sierpowym, kiedy ja po prostu znokautowaÂłem go lewym prostym.
-ByÂłem szybszy, wybacz-powiedziaÂłem, jakby do niego... wtedy zorientowaÂłem siĂŞ, Âże drugi ucieka.
Wyci¹gn¹³em shuriken z zamiarem spowolnienia go przez ranê w nodze, nie zauwa¿aj¹c, ¿e to zakrwawiony shuriken... rzuci³em i jedynie musn¹³em jago ³ydkê... kiedy chcia³em go goniÌ, znikn¹³ w t³umie.
Znokautowanego napastnika zabraÂłem do wiĂŞzienia i kiedy miaÂłem wychodziĂŚ... znaleziono ciaÂło... na tamtej ulicy... byÂło dziwne.
PospieszyÂłem tam... na miejscu poczuÂłem okropny smród rozkÂładajÂącego siĂŞ ciaÂła... ubraÂłem maskĂŞ ANBU i doszedÂłem do ofiary. Po krótkiej analizie... nie miaÂłem wÂątpliwoÂści... zabiÂłem go.
Szybko uciekÂłem i wróciÂłem do domu...
-"Co ja stworzyÂłem...?"-pomyÂślaÂłem, siadajÂąc na ÂłóÂżku...

Jak zwykle , piĂŞknie...czemu tak Twoja nauka mnie zawsze wciÂąga tego nie wiem ...
Na poczÂątku wydawaÂło mi siĂŞ trochĂŞ maÂło...aczkolwiek to nie jest trudna technika , jeÂśli chodzi o naukĂŞ.
Zaliczam
Minako