Recepcja

Szpitalna recepcja. Tutaj możesz uzyskać praktyczne informacje na temat szpitala a także zapisywać się na zabiegi i badania. Na wszystkie pytania odpowiedzi udziela miła pielęgniarka

---

dzień dobry czy mógłbym poprosić o paczkę pigułek ze skrzepniętą krwią?-tak należy się 5 Y-ok dziękuję...Dowidzenia-powiedziałem i wyszedłem z klonem Kakashiego.
-Może by się tak ktoś zjawił na sali szpitalnej?! Niosę rannego! Szybko.-rozdarłem się na cały szpital.

Pielęgniarka: już zaraz ktoś przyjdzie
Przebiegłem obok i pobiegłem tam gdzie jest Naruto. NMM

Podszedłem do recepcji z dziewczynką.

---

Alice stała bezradnie.
- I.. co teraz? - zapytała
Zapytam siĂŞ czy byÂła tutaj twoja mama. - odpowiedziaÂłem - Przepraszam. - zawoÂłaÂłem - Czy byÂła tutaj kobieta o imieniu Rose z oto-gakure? - zapytaÂłem.
Tak... jakaÂś godzinĂŞ temu wyszÂła... ByÂła chyba i swojej babci. Vitani - sama. - pani z recepcji odpowiedziaÂła grzecznie.
- W czymÂś pomóc?
Tak ta maÂła zgubiÂła mamĂŞ, a ona tutaj byÂła. - powiedziaÂłem - MoÂże poszÂła po Ciebie na plac zabaw? - powiedziaÂłem do dziewcynki - Nie chociaÂż godzinĂŞ temu moÂże pójdziemy do twojej babci ona moÂże poda nam dokÂładny adres twojego domu. - powiedziaÂłem.
Dobrze, pójdÂźmy.
- Vitani - sama lezy na korytarzu. - powiedziaÂła uÂśmiechajÂąc siĂŞ recepcjonistka.

DziĂŞkuje pani za pomoc. - powiedziaÂłem z uÂśmiechem - ChodÂźmy do twojej babci. - powiedziaÂłem i poszedÂłem na korytarz. NMM
WbiegÂłem do recepcji.
- Siostro pomocy, mój przyjaciel padÂł ofiarÂą puÂłapki - woÂłaÂłem kÂładÂąc Nejego na noszach.
OtworzyÂłem lekko oczy.
Eldarian?-zapytaÂłem po cichu.
i znów straciÂłem przytomnoœÌ.
-Siostra natychmiastowo zabrala mnie na sale szpitalna i powiedziaÂła:
-nic mu nie bedzie mozesz isc.
- Do diabÂła, Âżeby w caÂłym zafajdanym szpitalu nie byÂło Âżadnego sanitariusza - krzyczaÂłem, po czym popchaÂłem przed sobÂą leÂże na którym leÂżaÂł nieprzytomny Neji. - Na dodatek nie naoliwili kóÂłek, tek pisk obudziÂłby zmarÂłego. - stwierdziÂłem.
CaÂła nasza trójka przemierzyÂła póÂł szpitala w poszukiwaniu personelu szpitala, wtedy przypomniaÂłem sobie, Âże biegnie ze mnÂą bardzo inteligentne zwierzĂŞ...
- Nibi, spróbuj wytropiĂŚ jakiegoÂś lekarza - rozkazaÂłem swojemu pupilowi.
Ten ustaÂł na chwilĂŞ, powĂŞszyÂł, nastawiÂł uszy, Âżeby Âżaden dÂźwiĂŞk mu nie uciekÂł. Po chwili zamruczaÂł i zacz¹³ biec by po chwili znikn¹Ì za rogiem. RuszyÂłem za nim, pchajÂąc nosze z Nejim. Po chwili usÂłyszaÂłem cichÂą muzykĂŞ, a przede mnÂą siedziaÂł Nibi drapiÂący drzwi do stoÂłówki. OtworzyÂłem je kopniakiem i zostaÂłem troszkĂŞ ogÂłuszony okrzykiem wszystkich znajdujÂących siĂŞ w stoÂłówce.
- Niespodzianka, wszystkiego najlepszego Ordynatorze...
- Zamkn¹Ì ryje - przerwa³em im - Wy œwiêtujecie urodziny jakiegoœ grubego i nadzianego kas¹ ordynatora, a nawet jednej pielêgniarki nie ma w recepcji, by przyjmowaÌ chorych. Albo zajmiecie siê moim przyjacielem albo inaczej to za³atwimy...
- Bo co nam zrobisz...
Za nim skoĂączyÂł rzuciÂłem w jego stronĂŞ wszystkie swoje kunaje, które przybiÂły jego ubranie do drzwi prowadzÂących do kuchni.
- Czy to wystarczy Âżeby was zmotywowaĂŚ - zapytaÂłem. W tej chwili piĂŞciu lekarzy podbiegÂło do noszy Nejego i zabrali go na intensywnÂą terapiĂŞ do pokoju dla VIPów. Tymczasem podeszÂłem do przybitego do kuchennych drzwi narwaĂąca i zabraÂłem mojÂą broĂą i wyszÂłem ze szpitala.
<nmm>
-Ten shinobi potrzebuje natychmiastowej pierwszej pomocy i w ciÂągu kilku minut transplantologa. ByÂł torturowany w Lesie ÂŚmierci przez shinbiego dÂźwiĂŞku. POMOCY!!!!!!!!!!!!!!!
podchodze do recepcji - dzien dobry szukam chlopaka imieniem Sai, gdzie moge go znalezc? - spytalem
- pierwsze drzwi na lewo - uslyszalem
poszedlem we wskazane miejsce <nmm>
PodszedÂłem do recepcji.-Ma zÂłamanÂą noge.Trzeba mu pomuc.-nagle podbieglo kilku sanitariuszy.-Gdzie go znalazÂłeÂś?-sparuytaÂł jeden z nich.-W lesie Âśmierci.Wiecie jak sie on nazywa?-zapytalem.-Naruto Uzumaki.-i sobie poszedÂłem.
Shisetsu podszedÂł do recepcji i poinformowaÂł recepcjonistkĂŞ Âże moÂże juÂż siĂŞ wypisaĂŚ gdyÂż czuje siĂŞ bardzo dobrze. PodziĂŞkowaÂł za opiekĂŞ i udaÂł siĂŞ w sobie znanym kierunku.
[NMM]
Udaje siĂŞ do recepsji i proszĂŞ by zaÂłoÂżyli mi opatrunek na ranek którÂą mam na plecach. Pielegniarka zabiera mnie do sali szpitalnej...
<podchodzĂŞ do recepcji> proszĂŞ o szklankĂŞ wody
goÂściu z recepcji - proszĂŞ bardzo
dziĂŞkujĂŞ <odpowiadam po czym idĂŞ do sali Szpitalnej NMM>
wielki w¹¿ wpêzn¹³ od szpitala i po³o¿y³ przed recepcj¹ Keishiego po chwili znikn¹³ w dymie
"Do licha maj¹ zimna posadzkê... Dziwne, ze jeszcze nikt mnie nie zauwa¿y³... Nie no umrzeÌ tam na polanie to jeszcze rozumiem ale umrzeÌ na szpitalnej recepcji? ¯a³osne..." - pomyœla³em zanim straci³em przytomnoœÌ...

Dodane po 13 minutach:

W koĂącu pojawiÂła siĂŞ jakaÂś pielĂŞgniarka. Widzac nieprzytomnego Keishiego le¿¹cego w kaÂłuÂży krwi zaczĂŞÂła krzyczeĂŚ. Niemal natychmiast pojawiÂło siĂŞ kilku medyków, którzy natychmiast przenieÂśli Keishiego... [NMM]
PrzeszedÂłem obok recepcji i wyszedÂłem ze szpitala. [NMM]
DzieĂądobry. Gdzie moÂżna opatrzyĂŚ rany?-pytam recepcjonistki. Tam-pokazuje kobieta. Odrazu tam ide.
Witam Hasei kazaÂła mi siĂŞ tutaj zgÂłosiĂŚ
Reepcjonistka skinĂŞÂła gÂłowÂą. I poprowadziÂła ciĂŞ korytarzem, do sali w której na szafkach i stoÂłach staÂły leki. - Masz teraz chwilĂŞ czasu na zapoznanie siĂŞ z lekami. Twoim zadaniem bĂŞdzie wydawaĂŚ leki pielĂŞgniaÂżom w odpowiednich iloÂściach.- powiedziaÂła z uprzejmym, choĂŚ pustym uÂśmiechem na twarzy, a potem wyszÂła.
Od MG: Mam proÂśbĂŞ, abyÂś pisaÂł dÂłuÂższe posty. Niech zawrze siĂŞ w nich opis, nie tylko dialog np. "Wchodzi do szpitala, spokojnym, opanowanym krokiem." Przed dialogami proszĂŞ ciĂŞ o wtawianie znaku "-" np. "- Hokage-sama mnie tu przysÂłaÂła."
"-Dobrze juÂż siĂŞ biorĂŞ do roboty"UsiadÂłem przy stole i zacz¹³em oglÂądaĂŚ leki. Leków byÂło bardzo duÂżo i bardzo trudno byÂło zapamiĂŞtaĂŚ ich nazwy lecz po jakimÂś czasie zapoznaÂłem siĂŞ z lekami. UporzÂądkowaÂłem je sobie alfabetycznie aby byÂło mi Âłatwo je wydawaĂŚ."-JuÂż siĂŞ z nimi zapoznaÂłem teraz wystarczy poczekaĂŚ aÂż ktoÂś przyjdzie po jakiÂś lek". CzekaÂłem przez 10 minut i nikt jeszcze nie przyszedÂł. Zacz¹³em czytaĂŚ zawartoœÌ tych leków. Ich skÂładniki byÂły bardzo dziwne, wiĂŞkszoœÌ byÂła mi nieznana wiĂŞc postanowiÂłem poszukaĂŚ tutaj jakiÂś ksiÂąg na temat tych skÂładników i znalazÂłem grubÂą ksiĂŞgĂŞ w czerwonej twardej okÂładce na szafie. UsiadÂłem do stoÂłu i zacz¹³em czytaĂŚ ksiĂŞgĂŞ. "-Bardzo ciekawa ksi¹¿ka, pewnie jest im potrzebna codziennie" pomyÂślaÂłem sobie.
Po chwili zaczĂŞli siĂŞ pojawiaĂŚ medycy w róÂżnym wieku, z gotowymi listami zióÂł. Twoim zadaniem byÂło sprawdezanie list i przygotowywanie odpowiednich leków, na plastikowych tacach, które nastĂŞpnie medycy zabierali. Listy trzeba byÂło wpinaĂŚ do segregatora.
Od MG: WymyÂśl sobie parĂŞ przypadków i opisz je.
"-W koĂącu coÂś siĂŞ dzieje juÂż biorĂŞ siĂŞ do roboty" Lista którÂą mi przynieÂśli nie byÂła zbyt dÂługa okoÂło, 10 leków byÂło tu spisane. Pierwszy lek byÂł z roga jelenia."-Gdzie to moÂże byĂŚ" pomyÂślaÂłem "- O tutaj, jeden juÂż gotowy teraz numer dwa"ByÂł to lek który ma w skÂładzie liœÌ dĂŞbu. ÂŁatwo byÂło go znaleŸÌ i postawiÂłem go na tacy. Kilka nastĂŞpnych leków nie byÂło trudem znaleŸÌ je, poniewaÂż staÂły obok siebie. Lek 9 to lek z trawy oraz wody i piasku."-Dziwny lek" pomyÂślaÂłem sobie. Dobra czas na 10 lek, byÂł to lek bardzo stary którego nazwy nie byÂłem w stanie wypowiedzieĂŚ oraz jego skÂładniki nie byÂły mi znane. Po 10 minut poszukiwaĂą znalazÂłem go i postawiÂłem na tacy na której miaÂł siĂŞ znaleŸÌ."-Gotowe moÂżecie braĂŚ tace" ZawoÂłaÂłem i czekaÂłem aÂż przyjdÂą lekarze
Lekarze przyszli i zabrali tace. Na nastĂŞpnym "zamówieniu" byÂła nadzwyczaj dÂługa lista (20 pozycji) z dopiskiem "Pilne!".
"-Kurcze to juÂż jest wiĂŞksza lista i bĂŞdzie trudniej.. No cóÂż jak mus to mus"WidziaÂłem Âże na liÂście byÂło 7 tych samych co wczeÂśniej wiĂŞc z tym nie byÂło problemu. OdszukaÂłem je i poÂłoÂżyÂłem na tace. SpojrzaÂłem na listĂŞ i tym razem ten lek który byÂł mi nieznany byÂł potrzebny dwa razy, wiĂŞc zabraÂłem siĂŞ do roboty i szukaÂłem znów tego leku. Tym razem zajĂŞÂło mi to tylko 5 minut. "-Dobra poÂłowĂŞ mam za sobÂą teraz druga poÂłowa" pomyÂślaÂłem. Kolejna pozycja to lek z rybich Âłusek oraz krwi ptaka. ByÂł to bardzo dziwny lek z tego co pamiĂŞtam na jego temat. ObróciÂłem siĂŞ i uderzyÂłem w stóÂł na szczĂŞÂście nic nie spadÂło. ZnalazÂłem lek i poÂłoÂżyÂłem go na tace. W ciÂągu 13 minut wszystkie leki z listy znalazÂły siĂŞ na tacy."-Gotowe moÂżecie je zabraĂŚ "krzykn¹³em.
Przez caÂły dzieĂą pomagaÂłeÂś w ten sposób. Pod wieczór ta sama recepcjonistka podziĂŞkowaÂła i pozwoliÂła ci odejœÌ. Jako dowód wdziĂŞcznoÂści podarowaÂła ci 2 paczki bandaÂży.
Od MG: Dostajesz +2 do statów oraz dwa opakowania bandaÂży.
"-DziĂŞkuje i do zobaczenia" WyszedÂł ze szpitala
Wesz³a do szpitala z wyraŸnym ob³êdem na twarzy. Spokojnym krokiem wesz³a za ladê recepcji. Poklepa³a wystraszon¹ pielêgniarkê po policzku w uspokajaj¹cym geœcie.
- Ti, ti, ti, skÂąd ta powaga? - WykrzywiÂła siĂŞ do niej w parodii uÂśmiechu, po czym wbiÂła kobiecie kunai w brzuch.
- Uups... Ale nie martw siĂŞ, powiadajÂą, Âże cierpienie uszlachetnia... Dlatego trochĂŞ sobie pocierpisz. - Tym razem uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ przyjaÂźniej, jednakÂże Mangekyou w jej oczach wyglÂądaÂł iÂście groteskowo.
RzuciÂła pielĂŞgniarkĂŞ na ziemiĂŞ, po czym jÂą rozebraÂła. UbraÂła siĂŞ w jej strój pielĂŞgniarki, a na niÂą samÂą zarzuciÂła swój wÂłasny pÂłaszcz Akatsuki.
Z niewinnym uÂśmieszkiem oddaliÂła siĂŞ korytarzem.
<nmm>
Gdy dochodzĂŞ do recepcji wypisujĂŞ siĂŞ ze szpitala i wychodzĂŞ z niego jak nowo narodzony.
PrzechodzĂŞ obok recepcji z Michimoto na rĂŞkach.
PielĂŞgniarka siĂŞ pyta - ZawoÂłaĂŚ doktora?
Tak,ma zÂłamanÂą szczĂŞkĂŞ i skrĂŞconÂą prawÂą rĂŞkĂŞ - powiedziaÂł i poszedÂł dalej a za nim pobiegÂła pielĂŞgniarka.

<nmm>
PrzebiegÂłam przez recepcjĂŞ razem z Tano-kun biegnÂąc od razu do sali spzitalnej
<NMN>
WyszedÂłem spokojnie ze szpitala, trzymajÂąc Minako-chan na rĂŞkach.PrzypomniaÂłem sobie, jak Yuko-sensei pozwoliÂła jej mieszkaĂŚ w jej domu.WiedzÂąc to, poszedÂłem najkrótszÂą drogÂą do domu mentora.

<NMN>(Nie Ma Nas)
Pein podchodzi do recepcojonistki i mówi
-DzieĂą dobry. ChciaÂłbym u was zostaĂŚ na jakiÂś czas byÂście poddali mnie rahabilitacj.
Kobieta odpowiada przeraÂżona
-ProszĂŞ wybaczyĂŚ ale nie mamy wolnych sal.
Na te sÂłowa Pein zdenerwowaÂł siĂŞ i uderzyÂł rĂŞkÂą w ladĂŞ recepcji mówiÂąc zdenerwowany
-JeÂżeli nie znajdziecie mi miejsca to was wszystkich zabijĂŞ!
Recepcjonistka trochĂŞ spokojniejsza mówi
-A co panu dolegaÂło?
-ZÂłamanie trzech Âżeber.
Odpowiada juÂż spokojnym gÂłosem.
ProszĂŞ udaĂŚ siĂŞ do sali szpitalnej gdzie przyjdzie lekarz.
-DziĂŞkujĂŞ.
Mówi Pein i wychodzi zmierzajÂąc w stronĂŞ sali szpitalnej.
<nmm>
WszedÂłem do szpitala z wilkiem i wyjaÂśniam cel wizyty.PielĂŞgniarki wpuÂściÂły mnie, a ja poszedÂłem dalej, razem z Kokoroi.

<NMN>
podchodzĂŞ do recepcji czujÂąc ogromny ból - Pomocy... - powiedziaÂłem, zemdlaÂłem i Kilka medic-ninów zabraÂło mnie do sali szpitalnej <NMM>
WszedÂłem ledwo Âżywy mówiÂąc po cichu POMOCY
I zemdlaÂłem.
PielĂŞgniarki wziĂŞÂły mnie do sali szpitalnej.
<NMN>

Dodane po 15 godzinach 20 minutach:

SzedÂłem powoli do recepcji by siĂŞ wypisaĂŚ ze szpitala gdy nagle poczuÂłem wielki ból i zemdlaÂłem pielĂŞgniarki wziĂŞÂły mnie do Sali znów.
Wbiegam do recepcji - Przyœlijcie kilka pielêgniarek!! - krzykn¹³em, a pielêgniarki przysz³y i pyta³y - Co siê sta³o?? Jak siê nazywa?? - Zosta³ mocno pobity w walce, a jak siê nazywa to nie wiem - odpowiedzia³em, daj¹c im rannego Yo. Zanios³y go na salê, a ja poszed³em gdzieœ <NMM>
PodszedÂłem do recepcji po wypis i wyszÂłem wreszcie z tego szpitala.
<NMM>
PrzeszedÂłem obok recepcji, nie zwracajÂąc uwagi na nikogo. Szybko udaÂłem siĂŞ do sali szpitalnej, bo mój stan byÂł coraz gorszy... dziewczynka teÂż nie wyglÂądaÂła zbyt dobrze...

<NMM>
ObandaÂżowany i teoretycznie wyleczony, poszedÂłem do domu... a raczej powlokÂłem siĂŞ, bo to nie byÂło normalne chodzenie... poÂżegnaÂłem siĂŞ z pielĂŞgniarkami z recepcji i wyszedÂłem ze szpitala, kierujÂąc siĂŞ do domu.

<NMM>
PodszedÂłem do lady
- Witam ! Gdzie mogĂŞ to naprawiĂŚ- powiedziaÂłem pokazujÂąc palec i uÂśmiechajÂąc siĂŞ
- ProszĂŞ iœÌ na 1 piĂŞtro pokój 16 - odpowiedziaÂła. PoszedÂłem tam gdzie mi powiedziaÂła receptoinstka
PodeszÂłam do recepcji i poprosiÂłam o spis pacjentów, poniewaÂż chciaÂłam coÂś sprawdziĂŚ. Kiedy patrzyÂłam na listĂŞ ostatnio przyjĂŞtych osób jedno nazwisko wpadÂło mi w oko. SprawdziÂłam pod którym numerem leÂży ta osoba i skierowaÂłam siĂŞ w tamtym kierunku dziĂŞkujÂąc za spis.

<nmm>
WbiegÂłem do szpitala trzymajÂąc na rĂŞkach Richarde'a. Po chwili obok mnie pojawiÂło siĂŞ kilku medyków, którzy zabrali dowódcĂŞ na salĂŞ operacyjnÂą.
Naruto wchodzi do szpitala,rozglÂąda siĂŞ i podchodzi do recepcji.
ChciaÂłem zapytaĂŚ gdzie leÂży kurier.Ma ranny bark,trafiÂł tutaj nie dawno.-Naruto mówiÂł.
Pani recepcjonistka grzecznie odpowiada, Âże leÂży w sali pooperacyjnej. Nie znam obecnie jego stanu. ProszĂŞ samemu sprawdziĂŚ.
Dobrze,dziĂŞkuje-powiedziaÂł Naruto.
Naruto pobiegÂł do sali pooperacyjnej.

<nmm>
Wesz³a do recepcji. Przeci¹gne³a siê i wyje³a z plecaka wiadomoœÌ. Da³a j¹ recepcjonistce.
Oj pannico pannico spóÂźniÂła siĂŞ pani . . . NaprawdĂŞ moÂżna to byÂło zrobiĂŚ szybciej. Dlatego nagroda bĂŞdzie jak za misjĂŞ rangi D i nie obchodzi mnie opinia pana Kuramy twojego przeÂłoÂżonego. A teraz zmykaj stÂąd bo nagroda moÂże byĂŚ jeszcze niÂższa . . . - powiedziaÂła Kobieta i wyliczyÂła Ci Yeny
Dostajesz : 150Y
Pch :0
Statystyki : 2
Misja rangi D wykonana
SpojrzaÂła na pieniÂądze. WyszÂła z recepcji szybkim krokiem. ChciaÂła dostaĂŚ siĂŞ do domu.
PodszedÂł do recepcjonisty zmachany...
-Czy przypadkiem nie przechodziÂła tĂŞdy piĂŞkna dziewczyna ?
"kurde... gdzie ona jest"
Podchodzi do Ciebie babcia toaletowa wrĂŞcza Ci mopa i wysyÂła CiĂŞ na 1 piĂŞtro. BĂŞdziesz miaÂł wyjÂątkowo miÂłe zadanie posprzÂątaĂŚ toaletĂŞ mĂŞskÂą i ÂżeĂąska. W kaÂżdej z toalet post ma mieĂŚ 5 linijek na naszym forum
Wchodzi do recepcji, troche zmeczony po pracy...
"nareszcie koniec, czas na wypÂłatĂŞ" - pomyÂślaÂł, a na jego twarzy pojawiÂł siĂŞ szeroki uÂśmiech
- Praca skoĂączona, czas na wynagrodzenie...
"nie moge sie doczekac..."

-A i powtarzam pytanie czy nie przechodzi³a têdy piêkna dziewczyna o imieniu Hatsumomo ? - powiedzia³, a uœmiech znikn¹³ z jego twarzy, a pojawilo sie zmartwienie...
Babcia wróciÂła po sprawdzeniu czy toalety sÂą czyste.
Jest trochĂŞ lepiej , ale nadal jest tam syf. Nagroda bĂŞdzie jeszcze mniejsza wiĂŞc nie licz na duÂżo pieniĂŞdzy. Ta twoja dziewczyna nas nie obchodzi teÂż nieróbstwo takie. Teraz kaÂżdy by chciaÂł pieniÂądze , ale nic nie robi . . .
Dostajesz 75Y i 2 punkty na staty

"ehhh... i czego ja mog³em sie spodziewaÌ... nie wa¿ne, muszê j¹ odnaleŸÌ..."
-Tak czy inaczej dziĂŞkujĂŞ za zlecenie misji... Do zobaczenia !... - odparÂł

Po czym wyszedÂł z Recepcji...
nmm
WeszÂłam do recepcji resztkÂą siÂł, po czym opadÂłam na krzesÂło w poczekalni. Natychmiast podbiegÂły do mnie dwie pielĂŞgniarki, które zaoferowaÂły Âże odprowadzÂą mnie na oddziaÂł poÂłoÂżniczy. Ja jednak stanowczo zaprotestowaÂłam.
- Za parĂŞ minut bĂŞdzie tu mój m¹¿. Bez niego nie rodzĂŞ! - oznajmiÂłam obcesowo. Kobiety widocznie miaÂły doÂświadczenie w tego typu sprawach, wiĂŞc poprostu zapytaÂły, kiedy zaczĂŞÂły siĂŞ skurcze i podaÂły mi szklankĂŞ wody.
PrzybiegÂłam na miejsce caÂła zadyszana spojrzaÂłam na Estiaba- MogÂłeÂś troszke zwolniĂŚ -powiedziaÂłam to z uÂśmiechem na twarzy.
-Szukaj siostry, bo nie mam czasu- PowiedziaÂłem do dziewczyny rozglÂądajÂąc siĂŞ po sali
PojawiÂłam siĂŞ z cichym trzaskiem w recepcji, rozglÂądajÂąc siĂŞ ciekawie. WidzÂąc Shizue, uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ. SpojrzaÂłam na czÂłowieka, który byÂł zapewne interesantem. -Pan potrzebuje shinobi-medyka ? Do usÂług. Tanuki Hyoko - powiedziaÂłam, chowajÂąc Sword of Dark. -Tak wiĂŞc... O co chodzi ? - zwróciÂłam siĂŞ do mĂŞÂżczyzny, czekajÂąc na odpowiedÂź.
-Gdybym szukaÂł medyka zwróciÂł bym siĂŞ do niej- powiedziaÂłem wskazujÂąc na Shizue. Ton mojego gÂłosu wskazywaÂł na to iÂż byÂłem lekko zirytowany i nie miaÂłem ochoty na gadki z ludÂźmi. W koĂącu skÂąd mogÂłem wiedzieĂŚ, Âże do tej osoby tu przyszedÂłem.
Zmarszczy³am brwi. -Wiêc s³ucham pana. Po co w³aœciwie pan tu przyszed³ ? - spojrza³am nieco z³a na mê¿czyznê. -Jeœli potrzebowa³by pan medyka do powa¿niejszych ran, musia³by siê zg³osiÌ pan DO MNIE. Wracaj¹c do tematu... Mo¿e kogoœ pan tu szuka ? Chêtnie pomogê, jeœli o to chodzi... - powiedzia³am ju¿ ³agodniej, poniewa¿ w mojej naturze nie le¿a³a d³ugotrwa³a z³oœÌ.
-Ona szuka kuzynki, a ja jestem z niÂą wiĂŞc nikogo nie szukam- OdpowiedziaÂłem. SpojrzaÂłem na Shizue.
-Em... To ja - uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ krótko i spojrzaÂłam na Shizue. -MiÂło CiĂŞ widzieĂŚ. Przedstawisz mnie swojemu znajomemu ? - uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ ponownie, patrzÂąc na mÂą siostrĂŞ.
-Ty jesteÂś tÂą jej siostrÂą- PowiedziaÂłem ÂłapiÂąc siĂŞ za gÂłowĂŞ. WyszedÂłem na przez drzwi na na zewnÂątrz./NMM
-Hej ! Zaczekaj ! - krzyknĂŞÂłam za wychodzÂącym chÂłopakiem. -PrzecieÂż kaÂżdy moÂże byĂŚ nie w sosie, to caÂłkiem naturalne... - wzruszyÂłam lekko ramionami. Mój dzieĂą takÂże byÂł niezbyt udany, ale skoro chÂłopak wyszedÂł za drzwi, usiadÂłam na fotelu i spojrzaÂłam na Shizue. -Napijemy siĂŞ czegoÂś ? MoÂże herbaty... - powiedziaÂłam, marzÂąc o powrocie do mojego pachnÂącego miĂŞtÂą mieszkania.
- Tak z mi³¹ chĂŞciÂą -powiedziaÂłam- Dawno siĂŞ niewidziaÂłyÂśmy -dodaÂłam z uÂśmiechem na twarzy. PopatrzyÂłam na dzwi, którymi wyszedÂł Estiab Mam nadzieje Âże jeszcze kiedyÂś go spotkam ''pomyÂślaÂłam''.
WszedÂłem do sali szpitalnej. Woda ciekÂła ze mnie ciurkiem na posadzkĂŞ. W rĂŞkach trzymaÂłem, owiniĂŞte w pÂłaszcz dziecko. Nie wiedziaÂłem gdzie teraz skierowaĂŚ siĂŞ z dzieckiem.
PrzerwaÂłam rozmowe z siostrÂą, gdyÂż zauwaÂżyÂłam Estiaba- WróciÂłeÂś -powiedziaÂłam caÂła szczĂŞÂśliwa Âże wróciÂł. Nagle zauwaÂżyÂłam, Âże na rĂŞkach ma maÂłe dziecko- SkÂąd wzioÂłeÂś to dziecko? -zapytaÂłam go podchodzÂąc do niego. Dziecko byÂło caÂłe przemoczone i zimne.
Podchodzi do was lekarz.. Tak sie zÂłoÂżyÂło, ze widzisz go pierwszy raz.. W miedzyczasie dziecko pzrestaÂło pÂłakaĂŚ i staÂło siĂŞ bardzo spokojne.Lekarz przeraÂżony widokiem przyÂłozyÂł swoje dwa palce do tetnicy szyjnej dziecka okazaÂło siĂŞ, Âże tetno jeszcze byÂło chociaÂż bardzo powolne..
SpojrzaÂł na Ciebie i rzekÂł..
-Teraz ja siĂŞ nim zajme proszĂŞ tu poczekaĂŚ.. Nie wiem jak to siĂŞ staÂło ale ojciec nie powinien pozwoliĂŚ takiemu maluchowi na spacery w takÂą ulewĂŞ.
OdwróciÂł sie poszedÂł na osrty dyÂżur.. wzywajÂąc pielegniarki, kórych nigdzie nie byÂło widaĂŚ.

UsiadÂłeÂś lekko zbity z tropu.. czekajÂąc na to, co siĂŞ stanie z maluchem. PrzygarbiÂłeÂś siĂŞ troszke w ten sposób, Âże Twe oczy znalazÂły siĂŞ na wysokoÂści okna.
SiedzÂąc w ten sposób zauwaÂżyÂłeÂś mĂŞÂżczyznĂŞ, który przyglÂądaÂł Ci siĂŞ z zewnÂątrz.
Ma³o siê zastanawiaj¹c rozwali³em okno i wyskoczy³em przez nie. Ruszy³em w kierunku faceta.-Czemu mi siê przypatrujesz- rzuci³em w jego kierunku. W razie gdyby facet zacz¹³ uciekaÌ, biegnê za nim.
Facet skoczy³ na dach szpitala i zaczyna swoj¹ ucieczkê Ty wskakujesz na ten sam dach i rozpoczynasz poœcig.. GoœÌ po tym jak skoùczy³a siê powierzchnia.. dachu szpitala przeskoczy³ na inny budynek..

Na dachu jest bardzo Âślisko przez padajÂący deszcz.
Staram siĂŞ biec jednoczeÂśnie szybko i ostroÂżnie. Przy przeskoku wybijam siĂŞ z samego koĂąca dachu. W biegu wyjmujĂŞ kunaj i rzucam w uciekajÂącego. Staram siĂŞ zmniejszyĂŚ odlegÂłoœÌ miĂŞdzy mnÂą a uciekajÂącym i kiedy juÂż jestem bliÂżej o kilka kroków wykonujĂŞ jutsu Taihoudan celujÂąc w plecy faceta.(powinno trafiĂŚ nogi).
podczas wykonywania przeskoku z jednego dachu na drugi lekko poÂślizgnĂŞla ci siĂŞ noga dlatego Twój skok byÂł sÂłabszy przeskoczyÂłeÂś jednak na nastepna budowle... Twój upadke natomiast zakoĂączyÂł siĂŞ bardzo niestabilnyym upadkiem w wyniku czego podkreciÂłeÂś sobie noge...
Czujesz wielki ból w okolicy stawu skokowego. Twoja technika trafiÂła jednak dziwnego obserwatora.. OkazaÂło sie, ze to klon.. ty staÂłeÂś na deszczu ze spuchnieta stopa
PrzeszedÂłem na skraj dachu utykajÂąc lekko. ZeskoczyÂłem z niego lecz przy lÂądowaniu upadÂłem na kolano. PodniosÂłem siĂŞ i utykajÂąc wszedÂłem do szpitala. RozejrzaÂłem siĂŞ po sali i usiadÂłem na czymÂś co chyba byÂło ÂławkÂą dla oczekujÂących.
PopatrzyÂłam na niego naburmószona- Czemu tak nagle znikn¹³eÂś?? -zapytaÂłam go, po chwili zobaczyÂłam Âże jego noga jest lekko czerwona. PopatrzyÂłam na niego- Niemartw siĂŞ o dzieciaka w tym szpitalu pracujÂą najlepsi lekarze, a teraz pokaÂż mi tĂŞ napuchniĂŞtÂą noge -powiedziaÂłam.
WeszÂłam do szpitala i rozejrzaÂłam siĂŞ. Niedaleko recepcji zauwaÂżyÂłam jednÂą osobĂŞ. PodeszÂłam do tej osoby - Przepraszam, czy mogÂłabym w czymÂś pomóc? - zapytaÂłam siĂŞ cichym, nieÂśmiaÂłym gÂłosem
OdwróciÂłam siĂŞ do mÂłodej dziewczyny- Nie raczej nie trzeba, a tak wogóle to kim jesteÂś? -zapytaÂłam jÂą.
UpadajÂąc na kolano pokaraskaÂłes sobie rzepkĂŞ teraz caÂła noga jest obolaÂła i opuchnieta..
WkicaÂłeÂś do szpiatala i usiadÂłeÂś w poczekalni po chwili podszedÂł do Ciebie lekarz, okazaÂło siĂŞ, Âże dzieciak przezyÂł a Ty teraz mógÂłbyÂś go odwiedziĂŚ jednak Twój stan zaniepokoiÂł lekarza i ten posadziÂł ciĂŞ na wózek po czym sam zaczaÂł Cie popychaĂŚ do sali chirurgicznej. DojechaliÂście po chwli tam kazaÂł Ci usi¹œÌ a On zaczaÂł przygladaĂŚ siĂŞ nodze. Po oglĂŞdzinach dodaÂł, Âże moze u¿Ì technik leczÂących by nastawiĂŚ koÂści jednak bĂŞdziesz musaÂł spĂŞdziĂŚ conajmniej 2 dni w szpitalu..
teraz patrzyÂł na Ciebie i czekaÂł na odpowiedz i pozwolenie wykonania zabiegu..
ByÂłam lekko zmieszana. nie zauwaÂżyÂłam tej dziewczyny - Nazywam siĂŞ Miyo. Jestem tutaj nowym medic-ninem - powiedziaÂłam
UÂśmiechneÂłam siĂŞ do niej- MiÂło mi cie poznaĂŚ, ja jestem Shizue z klanu Kishi -powiedziaÂłam, po czym odwróciÂłam siĂŞ do Estiaba. Niestety juÂż go tam nie byÂło Gdzie go znowu wywiaÂło? ''myÂśle sobie''.
-MiÂło mi ciĂŞ poznaĂŚ - powiedziaÂłam cicho. ByÂłam trochĂŞ zmieszana. Swój wzrok skierowaÂłam na czubki butów.
Przez chwile przyglÂądaÂłam siĂŞ dziewczynie- Jak siĂŞ nazywasz? -zapytaÂłam jÂą.
przez chwilĂŞ Âźle siĂŞ poczuÂłam "przed chwilÂą jej siĂŞ przedstawiÂłam, a ona nie zna mego imienia" . - Miyo - powiedziaÂłam
- Wybacz przedtem nieusÂłyszaÂłam twojego imienia -powiedziaÂłam uÂśmiechajÂąc siĂŞ przyjaÂźnie- Co tu robisz? -zapytaÂłam jÂą.
SpojrzaÂłam siĂŞ w kierunku drzwi - myÂślaÂłam Âże znajdĂŞ tutaj jakieÂś zajĂŞcie - powiedziaÂłam
-Nie- PowiedziaÂłem do lekarza po czym zszedÂłem z krzesÂła i wyszedÂłem z sali. WróciÂłem do recepcji. SzedÂłem caÂły czas kulejÂąc. Noga bolaÂła niemiÂłosiernie lecz nie chciaÂłem siedzieĂŚ w szpitalu. PodszedÂłem do Shizune i usiadÂłem na starym miejscu.-Wybacz, musiaÂłem coÂś sprawdziĂŚ- PowedziaÂłem do niej.
- Nie martw siĂŞ, nie mudziÂłam siĂŞ -powiedziaÂłam- Czy moge zobaczyĂŚ twojÂą noge? -zapytaÂłam go z niepewnoÂściÂą w gÂłosie.
-I tak nic nie zrobisz z tym wiĂŞc nie- OdparÂłem. ByÂłem zdenerwowany tym, Âże tak Âłatwo daÂłem siĂŞ wyprowadziĂŚ w pole. I to wszystko przez tego bachora.
PoczuÂłam sie zdoÂłowana- SkÂąd wiesz, Âże nic na to nie poradze?? W koĂącu jestem medykiem -odparÂłam z lekko naburmószonÂą minÂą.
-Mo¿e i tak ale w¹tpiê- opowiedzia³em. Myœli moje wci¹¿ kr¹¿y³y w oko³o miejsca znalezienia tego dzieciaka. Nikogo nie s³ysza³em ani nie widzia³em. tylko sk¹d to siê tam wzie³o
Myslisz o maluchu tak nie martw siĂŞ jutro go zobaczysz... Po czym lekarz wykonaÂł jakÂąs echnikĂŞ twe oczy siĂŞ zamknĂŞÂły, usn¹³eÂś.. Podczas twego snu on zaj¹³ siĂŞ ranÂą.... ObudziÂłeÂś sie nastepnego ranka z noga byÂło juÂż wyraÂźnie lepiej.. W momencie gdy sie obudziÂłeÂś lekarz wniósÂł malucha i Ci go pokazaÂł..MaÂły czuÂł siĂŞ wysmienicie..
Lekarz Ci powiedziaÂł, ze na jego szyji znalasÂł Âłancuszek z ma³¹ klamerka, na której byÂła wygrawerowana wiadomoœÌ jednak on nie mógÂł rozczytaĂŚ.. Natomiast byÂł pewien ze powiesz mu co tam jest napisane bo wciaz uwa¿¹³ Cie za ojca tego Bobasa
-Nie wiem co tu pisze bo bynajmniej nie jestem ojcem, znalazÂłem to dziecko- PowiedziaÂłem do lekarza próbujÂąc wstaĂŚ. JeÂżeli mogĂŞ chodziĂŚ to idĂŞ szukaĂŚ Shizue
ZauwarzyÂłam Estiaba- Jak siĂŞ czujesz? -zapytaÂłam go z troskÂą w gÂłosiĂŞ.
Jak bym nie zauwaÂżyÂł dziewczyny. SzedÂłem zamyÂślony, aÂż doszedÂłem do Âławeczki. UsiadÂłem na niej i chciaÂłem schowaĂŚ maskĂŞ, zdjĂŞtÂą z twarzy do kieszeni, lecz zapomniaÂłem, Âże nie mam na sobie pÂłaszcza. Maska z gÂłuchym pacniĂŞciem upadÂła na podÂłogĂŞ. Dopiero to wyrwaÂło mnie z zamyÂślenia. PodniosÂłem maskĂŞ i obracaÂłem jÂą w palcach.
ZauwaÂżyÂłam dziewczynĂŞ, który najwidoczniej przed chwilÂą przyszÂła. -Witaj... Miyo. Jestem Tanuki, tutejszy medyk - uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ delikatnie i zwróciÂłam siĂŞ do chÂłopaka, lekko wzdychajÂąc: -PokaÂż tÂą nogĂŞ - Shizue najwyraÂźniej nie wierzy w swoje umiejĂŞtnoÂści. To Âźle - pomyÂślaÂłam, wiedzÂąc, Âże przez takie zachowanie moÂżna Âłatwo przegraĂŚ walkĂŞ, lub, co gorsza, straciĂŚ Âżycie. -PodejdÂź, Shizue, zrobimy to razem, podzielimy siĂŞ kosztami - zÂłapaÂłam siostrĂŞ delikatnie za rĂŞkĂŞ i klasnĂŞÂłam w dÂłonie. -Kiseki! - powiedziaÂłam cicho, a zielona aura zaczĂŞÂła wypÂływaĂŚ z mej rĂŞki jak i z rĂŞki Shizue. Po krótkiej chwili (Kiseki to bardzo potĂŞÂżne jutsu medyczne) chÂłopak powinien byĂŚ juÂż zdrów.

*I'm sorry, I'm very sorry, but my computer is SLOW and my net is slow too.*
PatrzyÂła przez chwile na efekty tego jutsu- Wiesz oneechan mósze siĂŞ jeszcze poduczyĂŚ tych medycznych jutsu -powiedziaÂłam do Tanuki.
//Âżadne jutsu nie miaÂło miejsca czytajcie wszystkie posty a nie!!!!!!!!!!//

Kopn¹³em w rĂŞkĂŞ dziewczyny nim ta zd¹¿yÂła cokolwiek zrobiĂŚ. Maska po raz kolejny upadÂła na podÂłogĂŞ. OdwróciÂłem wzrok na wybite okno.
*Looool ? Strona siĂŞ mi Âładuje póÂł hour, nic nie widaĂŚ... Sorry jeszcze raz*
PrychnĂŞÂłam z dumÂą. -Tak to wÂłaÂśnie sÂą traktowani medycy w dzisiejszych czasach... A moÂże tak... Powalczysz ? - spojrzaÂłam na chÂłopaka z nieukrywanÂą satysfakcjÂą. -To bĂŞdzie sparing... TakÂą walkĂŞ moÂżna przerwaĂŚ w kaÂżdej chwili... Co o tym myÂślisz ? - uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ. Jeszcze nie wiedziaÂł, Âże wÂładam potĂŞÂżnymi genjutsu.
//nie wydzieraj siĂŞ na mnie!! Ja czytam wszyskie posty//

Wci¹¿ patrzy³am na ch³opaka- Tanuki mo¿esz nas zostawiÌ na chwilke? -zapyta³am siostre, po czym usiad³am obok Estiaba- Czy coœ ciê drêczy? -zapyta³am go z nutk¹ niepewnoœci w g³osie. Rêke po³o¿y³am na jego ramieniu, wyczu³am ¿e jest spiêty.
-Szkoda mi nawet czasu na rozmowy z tobÂą a co dopiero na walkĂŞ- PowiedziaÂłem do drugiej medyczki. -Shizue zostaw mnie, przynajmniej na chwilĂŞ- PozwiedzaÂłem, delikatnie odtrÂącajÂąc jej dÂłoĂą -Wybacz-.
PopatrzyÂłam na niego z Âłzami w oczach- Dobrze jak chcesz -powiedziaÂłam po czym wstaÂłam i popatrzyÂłam na siostre- Masz teraz coÂś do roboty czy masz wolne? -zapytaÂłam jÂą.
PodniosÂłem siĂŞ z Âławki i zÂłapaÂłem dziewczynĂŞ za ramiĂŞ. OdwróciÂłem jÂą, tak by staÂła do mnie twarzÂą. -O co ci chodzi- ZapytaÂłem jÂą patrzÂąc jej prosto w oczy.
PatrzyÂłam prosto w jego oczy i tym razem zachowaÂłam spokój- O nic, po prostu martwiĂŞ siĂŞ o ciebie -powiedziaÂłam szczerze.
-Czemu, znasz mnie zaledwie kilka godzin- Powiedzia³em wci¹¿ patrz¹c w jej oczy. Puœci³em j¹.
UÂśmiechneÂłam siĂŞ- Trudno to wytÂłumaczyĂŚ, po prostu taka juÂż jestem -powiedziaÂłam wzrószajÂąc ramionami.
-Chyba jednak nie- PowiedziaÂłem z powrotem siadajÂąc na Âławeczce gdyÂż noga znowu zaczĂŞÂła o sobie przypominaĂŚ
SpojrzaÂłam na jego noge- Jeszcze cie boli? -zapytaÂłam.
WchodzĂŞ do szpitala,podchodzĂŞ do Kobiety.
Niewiedz¹c czemu krew w ¿y³ach zacze³a mi szybciej p³yn¹Ì.Tak to rz¹dza krwi...
Co siĂŞ tu dzieje-SpytaÂłem siĂŞ po chwili...
WchodzĂŞ jeszcze raz do Recepty.
PodchodzĂŞ do kobiety która weszÂła przedemna i siĂŞ pytam
Jak masz na imiĂŞ?WidzĂŞ Âże jesteÂś medyczkÂą?MoÂżesz mie opatrzeĂŚ bo powiedzmy Âże miaÂłem maÂły spór z Estiab'em

ChociaÂż moÂże najpierw ja siĂŞ przedstawiĂŞ
Jestem Eximir,przyszÂły uczeĂą richarde w przyszÂłoÂści zamierzam stworzyĂŚ wÂłasny klan...
PatrzyÂłam na Devena lekko zmieszana po czym zwróciÂłam siĂŞ do siostry- To twój kuzyn? -zapytaÂłam jÂą.
-Ooo... Witaj kochana kuzynko, co tam u ciebie sÂłychaĂŚ?
"ale miÂła niespodzianka " - pomyÂślaÂł i na jego twarzy pojawiÂł siĂŞ uÂśmiech
-wracajÂąc do tego, po co tu przyszedÂłem, tak potrzebuje medyka, jestem lekko uszkodzony - zaÂśmiaÂł siĂŞ, nastĂŞpnie dodaÂł: Ale Shizue byÂła pierwsza, wiec to tak nie wypada, jak chcesz moÂżesz Jej pomóc.
NastĂŞpnie spojrzaÂł na wskazanego przez Tanuki chÂłopaka i troche spowaÂżniaÂł...
"ten typek... coÂś mi w nim nie pasuje, a skoro kuzynka powiedziaÂła Âże staÂł siĂŞ jej wrogiem, to naprawde musi byĂŚ z nim coÂś nie tak..." - pomyÂślaÂł caÂły czas patrzÂąc na chÂłopaka
-Shizue, moÂże gdzieÂś pójdziemy gdy skoĂączysz??- ZapytaÂłem dziewczyny. Po czym spojrzaÂłem na chÂłopaka, który siĂŞ wróciÂł i powiedziaÂłem do niego -Jeszcze powiedz, Âże przywaliÂłem ci za to Âże próbowaÂłeÂś atakowaĂŚ, bo inaczej tego nie da siĂŞ chyba nazwaĂŚ, Shizue-
KoleÂś przepraszam za tamto ale jestem chory(patrz ObraÂżenia)
NiezauwaÂżalnie dla ostroÂżnoÂści zÂłapaÂłem Kunai
"a wiec Estiab... takie jest jego imie... no cóÂż chyba sobie poczekam aÂż ktoÂś zajmie siĂŞ moimi ranami" - pomyÂślaÂł, po czym usiadÂł na krzeÂśle przed wejÂściem...
niesÂłyszÂąc narazie odpowedzi spytaÂłem siĂŞ chÂłopaka stojÂącego obok jak ma na imiĂŞ
- Mów mi Deven... - burkn¹³ pod nosem...
"a co to za kolejny dziwny typek" - zamyÂśliÂł siĂŞ
wychodzĂŞ /NMM
Hej Wy uspokujcie siĂŞ natychmiast lekarz wróciÂł po tym jak odÂłozyÂł dziecko do.. zÂłobka skoro to nie panskie dziecko zatem kogo? aha moÂże pan przeczyta co jest napisane na tym medaliku...
Bierzesz go do rêki i powolnym ruchem podnosisz na wysokoœÌ oczu..
Cytat: JeÂżeli to czytasz... Zapewne niedÂługo umrzesz. PamiĂŞtaj te dziecko to same problemy.
SkoĂączyÂłeÂś czytaĂŚ a na Twojej twarzy wyrosÂło zdumienie nie wiedizaÂłeÂś jak traktowaĂŚ to o czym wÂłasnie dowiedziaÂłeÂś zastanawiaÂłeÂś sie teÂż czy powiedzieĂŚ o tym lekarzowi i grupce zgromadzonych.. Shinobi...
CzekaÂłem aÂż Shizue zajmie siĂŞ chÂłopakiem z ranami. Nie zwróciÂłem uwagi na wychodzÂącego chÂłopaka.
PodeszÂłam do Devena, schyliÂłam siĂŞ by sprawdziĂŚ jak jest z jego ranami- Nie jest Âźle, masz pare zadrapaĂą, niektóre rany sÂą troche g³êbokie, pare siniaków a rĂŞke masz w po¿¹dku po prostu jÂą nadwyrĂŞÂżyÂłeÂś -powiedziaÂłam, po czym przyÂłoÂżyÂłam rĂŞce do jego rĂŞki- Chiyute No Jutsu -szepneÂłam. Po paru minutach byÂłeÂś zdrowy.
-ufff... rĂŞka juÂż nie boli, dziĂŞkuje ci Shizue, jak bĂŞde potrzebowaÂł pomocy medycznej to zwrócĂŞ siĂŞ do ciebie - uÂśmiechn¹³ siĂŞ i podrapaÂł siĂŞ po gÂłowie
"a ten typek co siĂŞ patrzy..." - pomyÂślaÂł patrzÂąc na Estiaba
- Ciesze siĂŞ, Âże mogÂłam ci pomóc -powiedziaÂłam do chÂłopaka, podeszÂłam do Estiaba- MówiÂłeÂś, Âże chcesz gdzieÂś pójœÌ? -zapytaÂłam go.
-Nie, ja pytaÂłem czy ty nie masz ochoty gdzieÂś pójœÌ- OdpowiedziaÂłem podchodzÂąc do drzwi. WyszedÂłem na zewnÂątrz i czekaÂłem na dziewczynĂŞ./NMM
*piszcie dÂłuÂższe posty, bo niektóre wasze wypowiedzi moÂżna nazwaĂŚ spamem... bierzcie przykÂład z Kortill'a ^^*
-Tak, Shizue, to mój kuzyn, Deven, taka piÂąta woda po kisielu... - powiedziaÂłam, przyglÂądajÂąc siĂŞ Shizue. ByÂłam dumna z tego, Âże moja siostra tak sprawnie opatrzyÂła Devena. -No to... Kto idzie ze mnÂą na miĂŞtowÂą herbatĂŞ ? Tutaj takiej nie ma, sprowadzona prosto z Japonii... - spojrzaÂłam na Sword of Dark. WiedziaÂłam, Âże powinnam w miarĂŞ szybko wracaĂŚ do Wi, Rado i Riny.
ZlekcewaÂżony lekarz postanowiÂł siĂŞ zemÂściĂŚ.. przyniesione dziecko wyrzuciÂł na pastwe losu. Dziecko umarÂło a misja zakoĂączyÂła siĂŞ niepowodzeniem. OsobĂŞ, która nie zwracaÂła na niego uwagi postanowiÂł potraktowaĂŚ Biribiri.. OsobÂą tÂą byÂł Estiab. Ten po tym jak jego ukÂład nerwowy zostaÂł trafiony w czuÂły punkt nie otrafiÂł kontrolowaĂŚ swoich ruchów i upadÂł na ziemiĂŞ przy czym uderzyÂł siĂŞ o kant pobliskiego stolika.
.. Shizue patrzy na caÂłe to wydarzenie i nie wie co powiedzieĂŚ.. Postanawia wreszce pomóc swojemu nowemu koledze jednak na nic to siĂŞ nie zdaje!
Lekarz zdenerwowany, rzuca tÂą pracĂŞ ma dosyĂŚ wszystkiego.. opuszcza szpital. JuÂż go nigdy nie zobaczycie!
Etiaba czeka dzieĂą w niebycie
-Brawo ! Teraz przydaÂłby Ci siĂŞ, goÂściu, medyk, i, niestety, bĂŞdĂŞ nim ja ! - podeszÂłam do ciaÂła Estiaba i zaczĂŞÂłam uÂżywaĂŚ na nim Kiseki. Po chwili wszelkie rany, jakie odniósÂł, powinny znikn¹Ì. Ten jednak nadal pozostawaÂł nieprzytomny. (Kiseki to potĂŞÂżniejsze jutsu niÂż Chiyute No Jutsu, które posiada Shizue.) PrzeniosÂłam go na jakieÂś dodatkowe ÂłóÂżko, które staÂło w boku recepcji i zwróciÂłam siĂŞ do pozostaÂłych w sali, czyli Devena i Shizue: -SÂądzĂŞ, Âże pozostanie w stanie ÂśpiÂączki do jutrzejszego poÂłudnia... KtoÂś chce z nim zostaĂŚ ? - spojrzaÂłam na Shizue. -Siostro, pamiĂŞtaj, Âże on nie szanowaÂł naszej pracy...
Gdy wszedÂłem do Recepty spytaÂłem siĂŞ
Czy moÂże mi ktoÂś pomóc-inni zauwaÂżyli Âże jestem caÂły zakrwawiony oraz mam Kunai wbity w plecy.
-MogĂŞ - powiedziaÂłam chÂłodno, podchodzÂąc do chÂłopaka. Sprawnym ruchem rĂŞki wyjĂŞÂłam kunai'a z pleców Eximir'a i rzuciÂłam go na podÂłogĂŞ. UÂżyÂłam jeszcze raz Kiseki, a caÂła krew i ciaÂło powróciÂło do pierwotnego stanu. Po chwili chÂłopak powinien byĂŚ juÂż zdrów jak ryba. -Nie musisz dziĂŞkowaĂŚ... - zmarszczyÂłam brwi i uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ. -Przynajmniej nie byÂłeÂś tak poharatany jak ten tutaj... - wskazaÂłam na ÂłóÂżko, na którym leÂżaÂł Estiab.
DziekujĂŞ i wÂłasnie za tolubie medyków-odpowiedziaÂłem
KiedyÂś siĂŞ spodkamy na poku walki-powiedziaÂłem do Estiab'a siadajÂąc na Âławce
UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ sÂłodko, sÂłyszÂąc sÂłowa podziĂŞkowania Eximira. -Nie wiem, który z was miaÂłby wiĂŞksze szanse, wydajecie siĂŞ byĂŚ raczej równi... - westchnĂŞÂłam. MiaÂłam wielkÂą ochotĂŞ siĂŞ z kimÂś zmierzyĂŚ. -To co, Deven, Shizue, a moÂże i ty, Eximir, pójdziecie do mnie ? Herbata miĂŞtowa uzaleÂżnia - zaÂśmiaÂłam siĂŞ cicho, wymawiajÂąc ostatnie sÂłowa.
//Mam w nosie to co powiedziaÂł kortill, jakoÂś nie Âłaska mu byÂło wczeÂśniej pisaĂŚ a mnie juÂż tu nie byÂło wiĂŞc to jest nie moÂżliwe by lekarz mi coÂś zrobiÂł. PrzecieÂż ja stÂąd wyszedÂłem.//
MogĂŞ pójœÌ-odpowiedziaÂłem z uÂśmiechem na twarzy.
Ciekawe kiedy Sensei zrobi zebranie-pomyÂślaÂłem sobie w myÂślach
PopatrzyÂłam siĂŞ smutnie na Estiaba, byÂłam troche zÂła na niego za to jak potraktowaÂł mojÂą siostre. Przez chwile siĂŞ zastanawiaÂłam czy mam zostaĂŚ z nim czy pójœÌ, po chwili zwróciÂłam siĂŞ do Tanuki- Ja z tobÂą pójdĂŞ, mam dziÂś wielkÂą ochote na herbatke zwÂłaszcza na miĂŞtowÂą -powiedziaÂłam z uÂśmiechem na twarzy.
*Dzieciaku, denerwujesz mnie. SÂłowo MG rzecz ÂświĂŞta i niepodwaÂżalna. Koniec kropka. Amen. DziĂŞkujĂŞ za uwagĂŞ. Acha, no i przeczytaj regulamin, bo NMM jakoÂś nie piszesz.*
-To chodÂźmy - zÂłapaÂłam za rĂŞce Eximira i Shizue, kiwnĂŞÂłam gÂłowÂą w stronĂŞ Deven'a. -ÂŻegnaj, kuzynie, zobaczymy siĂŞ niedÂługo - i wszyscy zniknĂŞliÂśmy z pokoju jak za machniĂŞciem czarodziejskiej róÂżdÂżki. NMM

*Piszcie tutaj http://www.shinnobirpg.rp...r=asc&start=180, rzÂądÂźcie siĂŞ, mnie moÂże trochĂŞ nie byĂŚ*
WychodzĂŞ obok Tanuki/NMM
Deven byÂł trochĂŞ zamyÂślony i zmieszany, dopiero po kilku chwilach dotarÂło do niego co mówiÂła Tanuki...
-Czekajcie! - wykrzykn¹³ wiedz¹c ¿e ich ju¿ dawno w pobli¿u niema
"zmierzam do Tanuki, skoro zaprosiÂła na dobrÂą herbatke to nie moÂżna odmówiĂŚ =D"
WybiegÂł ze szpitala
nmm
Znudzona oczekiwaniem na potrzebujÂących mojej pomocy wyszÂłam szybko ze szpitala.
PatrzyÂłem przez chwilĂŞ na salĂŞ zamglonymi oczami. Po czym wyszedÂłem ze szpitala/NMM
*PodchodzĂŞ do recepcji*
- ChciaÂłbym Âżeby ktoÂś opatrzyÂł moje rany po walce
*Po tym jak wskazali mi drogĂŞ do lekarza, oddalam siĂŞ*<NMM>
Akuro powoli wszedÂł do recepcji. Widok takiego obdartusa (w lesie jego strój rozdarÂł siĂŞ sporo razy) z bandaÂżem na prawym ramieniu zwracaÂł uwagĂŞ, zwÂłaszcza jeÂśli na dodatek miaÂł naciÂągniĂŞty kaptur i twarz ukrytÂą w jego cieniu.
PodszedÂł do recepcjonistki / recepcjonisty (kto tam jest) i rzekÂł :
-Jestem Aburame Akuro, przychodzĂŞ z robakiem, którego odnalezienia misjĂŞ zleciÂł mi Aburame Abushi. - poÂłoÂżyÂł torbĂŞ tam, gdzie moÂżna jÂą byÂło poÂłoÂżyĂŚ, wyj¹³ z niej sÂłoik, w którym chodziÂł robak i pokazaÂł go.
Wbiegliœmy do recepcji. M³ody Nara zacz¹³ dyszeÌ..
-Ehh chyba siĂŞ jeszcze do tego nie nadajĂŞ.. o WidzĂŞ, Âże masz kolejnego pacjenta. Hmm czy siĂŞ mylĂŞ..
SpojrzaÂłem na Miyo miaÂłem nadziejĂŞ, ze mnie nie uderzy za to, ze tak gwaÂłtownie jÂą pociÂągnaÂłem..
Fredek wleciaÂł zaraz za nami i usiadÂł mi na ramieniu.. SpogladaÂł na goÂścia...
PodeszÂłam do nieznajomego w recepcji. - Przepraszam czy mogĂŞ w czymÂś pomóc? - zapytaÂłam go i czekaÂłam na odpowiedÂź
-Tak - odparÂł spokojnie. - MiaÂłem to dostarczyĂŚ do recepcji tego szpitala. - pokazaÂł sÂłoik z robakiem. Robal w Âśrodku ÂłaziÂł caÂły czas po Âściankach, bezskutecznie szukajÂąc wyjÂścia. - Zadanie od Aburame Abushiego...
Do Aburame podchodzi nieznany zakapturzony osobnik. odpycha Miyo od niego to am byĂŚ rozmowa w cztery oczy. Jest on opatrzony wiĂŞc pewno przebywaÂł w pobliskim szpitalu.
-Wiêc dziêkuje , za robala tu masz nagrodê. - goœÌ wrêczy³ Ci spor¹ sakiewkê ze z³otem. Nagroda to:
- 350 Y
- 5 na staty
- 50 Pch
Misja rangi C wykonana w 100%.
Po chwili twój kolega rozpadÂł siĂŞ ( podobnie jak tamten). ZostawiÂł po sobie pusty pojemnik , bez robaka. Chyba pojemnik jest twój. . .
SpojrzaÂłam ze wstrĂŞtem na robaka - Na pewno do szpitala? - zapytaÂłam aby siĂŞ upewniĂŚ. Robak w szpitalu nie byÂł dla mnie najprzyjemniejszym widokiem.
-Co raz dziwniejsi ludzie siĂŞ tu krĂŞcÂą..
Nietoperkowi nie podobaÂł siĂŞ nieznajomy jednak nie pozwoliÂłem mu tego okazaĂŚ..
- Dobrze Moja Lekarko.. dziekujĂŞ jeszcze raz nie bedĂŞ Ci przeszkadzaÂł.. w Twojej pracy. MyÂślĂŞ, Âże nidÂługo znowu siĂŞ spotkamy..
Kortill raz jeszcze spojrzaÂł na wÂłosy dziewczyny zauwaÂżyÂł róÂże, którÂą ofiarowaÂł dziewczynie juz jakiÂś czas temu.. ZatrzymaÂł siĂŞ w drzwiach wyjsciowych i zapytaÂł..
-E... Czy to? E to znaczy chciaÂłem powiedzieĂŚ.. No czy ta róÂża.. Od kogo jÂą dostaÂłaÂś?
Akuro jak gdyby nigdy nic wzi¹³ pusty s³oik, wsadzi³ do kieszeni.
-Do widzenia - powiedziaÂł, po czym wyszedÂł ze szpitala.

[NMM]
poprawiÂłam wÂłosy - To jeden z kwiatów które zostawiÂłeÂś na pustyni - powiedziaÂłam
-Aha..
Kortill nie powiedizaÂł juÂż nic wiĂŞcej tylko pomachaÂł dziewczynie i dziwacznie siĂŞ uÂśmiechaÂł. W gÂłowie kÂłebiÂło mu siĂŞ milion mysli. JednÂą z nich byÂła
~Heh. Dziwne to wsyztsko..~
Bardzo zwinnie mÂłody chÂłopiec odwróciÂł siĂŞ i wybiegÂł z pomieszczenia..
WiedizaÂł, ze niedÂługo spotka siĂŞ jescze z tÂą Pania..
WybiegajÂąc jednak wyrzuciÂł shurikena z przymocowanÂą wiadomoÂściÂą..
Cytat: Dbaj o pelerynkĂŞ..Do zobaczenia a co do rózy....
Tu pismo siĂŞ urwaÂło
ChÂłopca nie byÂło juz nigdzie widaĂŚ [NMM]
UsiadÂłam na krzeÂśle w recepcji. SchowaÂłam pelerynĂŞ do swojej torby. WypiÂłam herbatĂŞ i zabraÂłam siĂŞ do wypeÂłniania dokumentacji medycznej.
PoniewaÂż przez dÂługi czas nikt siĂŞ nie zjawia postanowiÂłam zakoĂączyĂŚ swój dyÂżur. PosprzÂątaÂłam dokumenty i schowaÂłam je do szafki po czym wyszÂłam. <nmm>
Pod szpital przyleciaÂł feniks, który nie pÂłonÂą. Powoli pchn¹³ drzwi i wszedÂł do Âśrodka. Na grzbiecie miÂł dziewczynĂŞ, która byÂła w bardzo zÂłym stanie. PodszedÂł do lady i poÂłoÂżyÂł jÂą na neij. DookoÂła nie byÂło nikogo. Zacz¹³ wydawaĂŚ z siebie bardzo gÂłoÂśny dÂźwiĂŞc (coÂś w podobie cwierkania), aby ktoÂś siĂŞ w koncu zjawiÂł.
Dziewczyna tylko spróbowaÂła poj¹Ì gdzie jest jednak nawet nie zd¹¿yÂła rozglÂądn¹Ì siĂŞ gdy jej gÂłowa opadÂła na ladĂŞ. Jeng straciÂła przytomnoœÌ. Na jej poliku widniaÂły jeszcze Âślady Âłezki która stoczyÂła siĂŞ z jej oczu i upadÂła na posadzkĂŞ recepcji.
WeszÂła do szpitala z rozmachem, za niÂą szÂły 3 wilki.
- No dobra, skoro juÂż raz na ruski rok, albo nawet rzadziej odwiedzam wioskĂŞ, to mogĂŞ wstÂąpiĂŚ do szpitala- spojrzaÂła na dziewczynĂŞ i feniksa a nastĂŞpnie na pustÂą recepcjĂŞ
- coœ siê rozbestwili pod moj¹ nieobecnoœÌ...- mruknê³a i podesz³a do dziewczyny le¿¹cej na ladzie. Gdy mniej wiêcej oceni³a jej stan, postanowi³a, ¿e j¹ wyleczy, jednak to nie najlepsze miejsce. Delikatnie wziê³a dziewczynê na rêce i posz³a do sali szpitalnej. Za ni¹ oczywiœcie wilki. Na feniksa siê nie ogl¹da³a.

NMN
Po dÂłuÂższym oczekiwaniu ptak ruszyÂł przed siebvie, gdzie kilka godzin temu weszÂła Keiko z Jeng na rĂŞkach. <NMF>
WeszÂłam do recepcji i rozejrzaÂłam siĂŞ do okoÂła ale nikogo nie widziaÂłam. PodeszÂłam do lady Zostane tu jakiÂś czas moÂże pojawi siĂŞ ktoÂś kto bĂŞdzie potrzebowaÂł pomocy. Gdy postanowiÂłam co zrobiĂŚ usiadÂłam na krzeÂśle za ladÂą.
Moja gÂłowa opadÂła na lade i obudziÂłam siĂŞ MósiaÂłam zasn¹Ì, wstaÂłam by rozprostowaĂŚ zdrĂŞtwiaÂłe nogi. RozejÂżaÂłam siĂŞ ale nadal nikogo niebyÂło Czas wracaĂŚ do domu. Gdy tylko o tym pomyÂślaÂłam do oczu napÂłyneÂły mi Âłzy bo wiedziaÂłam, Âże nikogo tam nie zastane. Szybko wytarÂłam Âłzy i pozbieraÂłam siĂŞ w sobie Pójde siĂŞ przejœÌ, moÂże to bĂŞdzie najleprze wyjÂście bo i tak niemam zamiaru wracaĂŚ do domu. WestchneÂłam cicho i szybko wyszÂłam z recepcji.

<NMM>
Samhain jak zwykle to bywa wszedÂł do recepcji spokojnym krokiem, a jego twarz spokojnie zakrywaÂł cieĂą kaptura... PokazaÂł ekspedientce na nogĂŞ po czym zarejestrowaÂł siĂŞ i czekaÂł na przyjĂŞcie przez lekarza...
Spocony, zdyszany chÂłopiec wszedÂł do Âśrodka.
-Uff... Puff... ProszĂŞ pani! - zawoÂłaÂł do kobiety w recepcji.
CiĂŞÂżko oddychajÂąc, doszedÂł w koĂącu do lady i poÂłoÂżyÂł na niej Fujiego.
-To Fuji Syuuske, prawowity mieszkaniec Konohy i ma czternaÂście lat. Podczas walki u Caspra-sensei na treningu zostaÂł trochĂŞ uszkodzony. Ma zÂłamanÂą koÂśc strzaÂłkowÂą i pĂŞkÂło mu kilka ÂżyÂł. ProszĂŞ siĂŞ nim zajÂąc.
Po tych sÂłowach chÂłopiec odwróciÂł siĂŞ i ruszyÂł ku wyjÂściu. WychodzÂąc, rzekÂł :
-DziĂŞkujĂŞ, do widzenia!
[NMM] .
Po przyniesieniu chÂłopak odzyskaÂł przytomnoœÌ, usiadÂł z boku i czekaÂł aÂż któraÂś z pielĂŞgniarek/lekarek siĂŞ nim zajmie . ByÂł nieÂźle poobijany ,czego nie daÂło siĂŞ ukryĂŚ musiaÂł siĂŞ wykurowaĂŚ i wróciĂŚ do treningów .

"Ale dostaÂłem Âłomot ." - pomyÂślaÂł chÂłopak przypominajÂąc sobie walkĂŞ .

Wzdychn¹³ jeszcze i czeka³ tak sobie .
Oczy chÂłopca wci¹¿ lÂśniÂły na czerwono... WÂłosy które naturalnie rozczochrane unosiÂły siĂŞ nad gÂłowÂą chÂłopca pod ciĂŞÂżarem spadajÂącej z nieba wody przylegaÂły do jego gÂłowy. WyglÂądaÂł duÂżo inaczej niÂż w sÂłoneczne dni.. W koĂącu dotarÂł ciÂągnÂąc za sobÂą mnicha do drzwi recepcji.. Pchn¹³ je nogÂą a one otworzyÂły siĂŞ.. WciÂągn¹³ w koĂącu go do pomieszczenia.. Nareszcie do suchego miejsca... ZostawiÂł przy tym przy wejÂściu kaÂłuÂże, woda na ciele mnicha ÂściekaÂła.. PrzeszedÂł kilka kroków i poÂłoÂżyÂł go na krzesÂłach przy Âścianie.. PrzywykÂł do tego, Âże jako maÂłoletniego dzieciaka pielĂŞgniarki oblegajÂą same zwÂłaszcza, Âże jego siostra byÂła medyczkÂą, tak wiĂŞc nie woÂłaÂł nikogo, wiedziaÂł, Âże zostali zauwaÂżeni... czekaÂł...
WchodzÂąc do szpitala zauwaÂżam kilka osób w tym chÂłopca z znanym mi pÂłaszczem.
-Witaj chÂłopie, bÂłagam ciĂŞ odpowiedz, czy byÂłeÂś kiedyÂś w ÂświÂątyni IwaGakure. Nagle spojrzaÂł na mnicha i przypomniaÂł sobie o zaginionym kapÂłanie.
//Jako, Âże Kortilla nie ma a narazie, misje mamy skoĂączyĂŚ do niedzieli a nic siĂŞ specjalnego nie dzieje poza rozmowÂą pozwolĂŞ sobie odpisaĂŚ . Na upartego moÂżesz daĂŚ mi osta/usun¹Ì posta/zedytowaĂŚ jak Ci tam wygodnie jednakÂże po cóÂż MG w rozmowie? a tamtym mnichem mogÂą siĂŞ zaj¹Ì jak wrócisz.. //
Kroki pod¹¿ajÂącego za Aru Sembou'a byÂły dobrze sÂłyszalne, poza tym chÂłopiec widziaÂł go jak za nim szedÂł.. usÂłyszaÂł pytanie.. Nie przekrĂŞciÂł gÂłowy w kierunku rozmówcy, nie byÂło po co..
- Witam.. - zacz¹³ spokojnym, cichym gÂłosem.. - Nie wiem czemuÂż bÂłagasz o odpowieÂź ani czemu miaÂłbym nie odpowiedzieĂŚ... - ciÂągn¹³ gÂłosem w którym byÂło juÂż wiĂŞcej zdziwienia..
- W Iwie owszem, byÂłem kiedyÂś jednakÂże ÂświÂątyĂą nie odwiedzam.. a po co Ci taka informacja? - spytaÂł...
Ch³opiec pokrêci³ szybko g³ow¹ by otrzepaÌ siê trochê z wody... Nie czêsto ktoœ za nim pod¹¿a bez powodu to te¿ gotowy by³ do uniku przed ewentualnym atakiem..
-PoniewaÂż znalazÂłem tam to- wyjmujĂŞ kawaÂłek materiaÂłu który byÂł identyczny co do ubrania chÂłopaka.
-ZnalazÂłem to w ÂświÂątyni oraz zagin¹³ mnich, a z tego co widze niewiem czy to nie on- WskazujĂŞ na mnicha który siedzi na krzeÂśle przy Âścianie. NastĂŞpnie siadam na najbiÂższym krzeÂśle i myÂśle Wszystko na marne...
-A tak wogule gdzie znalazÂłeÂś tego mnicha.?- Pytam siĂŞ chÂłopaka nie patrzÂąc na niego po czym wyjmujĂŞ butelke wody i zaczynam piĂŚ.
Rozmowa przechodziÂła w punkt krytyczny, wreszcie padÂło to najwaÂżniejsze pytanie, gdzie i w jakich okolicznoÂściach Aru znalazÂł mnicha, którego wÂłaÂśnie przyprowadziÂł do szpitala. Po chwili do waszej trójki podszedÂł starszy pielĂŞgniarz ubrany w typowy dla pracowników szpitala konoha zielony, dÂługi uniform oraz czepek zakrywajÂący wÂłosy.
-Witam Panów, widzĂŞ, Âże ten mĂŞÂżczyzna potrzebuje natychmiastowej pomocy. Co mu siĂŞ staÂło..
Wasza rozmowa byÂła na ta chwilĂŞ brutalnie przerwana. Aru zdecydowaÂł siĂŞ opowiedzieĂŚ historiĂŞ ( jaka Ona bĂŞdzie zaleÂży od Ciebie).
Po chwili, sanitariusz zawoÂłaÂł drugiego pracownika i razem przenieÂśli pacjenta noszami do sali operacyjnej.
Teraz zostaliÂście tu sami. MieliÂście jeszcze trochĂŞ czasu na wasz dialog..
(Czy Sembou wyjawi Aru tajemnicĂŞ swego przybycia?)
ChÂłopiec popatrzyÂł wzrokiem na kawaÂłek materiaÂłu trzymanego przez Senbou'a.
- I po to za mnÂą szedÂłeÂś? - spytaÂł spokojnie, cicho...
- CzemuÂż tak ciekawisz siĂŞ mnichem? JeÂśli to ten to gdy zostanie uleczony powróci czyÂż nie? - spytaÂł spokojnie, wiedziaÂł, Âże nie odpowiada siĂŞ pytaniem na pytanie jednakÂże maÂło go to obchodziÂło poza tym pytanie byÂło retoryczne..
W tej chwili jeden z pracowników szpitala przyszedÂł i równieÂż spytaÂł o mnicha...
- Medyk chyba powinien sam najlepiej oceniĂŚ co staÂło siĂŞ pacjentowi.. - odparÂł spokojnie i patrzyÂł na medyka.. PatrzÂąc jak dwaj sanitariusze zabierajÂą ciaÂło mnicha chÂłopiec postanowiÂł powróciĂŚ do rozmowy..
- Nie jestem stÂąd, pojĂŞcia nie mam jak siĂŞ nazywajÂą miejscowoÂści.. Niedaleko rzeki w kaÂżdym razie leÂżaÂł nieprzytomny.. dookoÂła byÂło mnóstwo drzew i gĂŞsta mgÂła.. moÂże byÂł to mglisty las? - skÂłamaÂł po czĂŞÂści. W rzeczywistoÂści nie wiedziaÂł, jak nazywaÂło siĂŞ to miejsce, byÂło tam sporo drzew i mgÂła jednakÂże nie znalazÂł nieprzytomnego ciaÂła..
-A wiĂŞc udam siĂŞ do tego lasu.- gdy tylko spojrzaÂłem na sanitariuszy biorÂącego mnicha pomyÂślaÂłem sobie, Âże poczekam na wyniki.
CzekajÂąc myÂślaÂłem sobie o dziwnych wydarzeniach w ÂświÂątyni. MyÂślaÂłem równieÂż o moim bracie którego miaÂłem odwiedziĂŚ 2 dni temu. Jednak najbardziej zastanawiaÂłem siĂŞ czy chÂłopak mówi prawdĂŞ.
- Po co chcesz tam iœÌ? - spyta³... nie rozumia³ o co Sembou'owi chodzi...
- Co masz do tego mnicha?! - spytaÂł juÂż lekko zirytowany..
- Nawet jeÂśli to ten, to Âłazisz za nim... on jest jakiÂś umysÂłowo chory? nie trafi sam po wyleczeniu? - pytaÂł dalej..
- O co Ci chodzi? i czemu Ty go szukasz a nie ktoÂś kto go zna?
-Tego juÂż ci niemusze mówiĂŚ.- Odpowiadam niechĂŞtnie.
-Ale jeÂżeli chcesz wiedzieĂŚ... Szukam osób które go napadÂły. ChcĂŞ ich zabiĂŚ. DuÂżo namieszali w ÂświÂątyni naprzykÂład zniszczyli kolumne utrzymujÂącÂą strukturĂŞ ÂświÂątyni.- Odpowiadam na pytania Aru.
Sembou bardzo sprawnie wywin¹³ siĂŞ z trudnej sytuacji, w której musiaÂł tÂłumaczyĂŚ siĂŞ przed silniejszym shinobi. Jednak na twarzy mÂłodego wojownika Iwa-Gakure w czasie wypowiadania swej kwestii pojawiÂł siĂŞ dziwny i Âłatwo zauwaÂżalny wyraz twarzy. Typowy dla kaÂżdego czÂłowieka rodzaj obrony przed kÂłamstwem. Nasz ukÂład nerwowy jest skonstruowany tak, Âże drugi czÂłowiek wpatrujÂący siĂŞ uwaÂżnie w osobĂŞ, która kÂłamie bez problemu moÂże to wychwyciĂŚ. Tak siĂŞ teÂż staÂło w chwili obecnej. Aru zrozumiaÂł, Âże blondwÂłosy chÂłopak miaÂł innÂą sprawĂŞ do mnicha. CzyÂżby byÂł jednym z grupki staroÂżytnego klasztoru? W takim razie, gdzie ma swój biaÂły habit. Ma nawet podobne wÂłosy do czÂłowieka, z którym walczyÂł niedawno starzec?
~W co ja zostaÂłem wplÂątany? ~PomyÂślaÂł chÂłopak.
-Czy to, co powiedzia³ mi starszy mnich jest prawd¹ mrukn¹³ sobie cichutko.
W tym czasie Sembou zauwaÂżyÂł jak Aru na niego spoglÂąda. To nie byÂł juÂż ten sam przyjazny wyraz twarzy.
W parapet okna obok, którego staliÂście uderzyÂł waÂśnie grzmot. Huk poszedÂł po caÂłym pomieszczeniu. Nic wam siĂŞ jednak nie staÂło.
Pogoda zdawaÂł siĂŞ robiĂŚ co raz gorsza w takiej sytuacji podróÂże po lesie jakie zaplanowaÂł sobie Sembou byÂły niemalÂże niemoÂżliwe.

Chwili patrzenia na Aru odwracam siĂŞ i nakÂładam na siebie Kawarimi no Jutsu[100]. NastĂŞpnie tworze glinianego klona[150] którego wycofuje do tyÂłu abym podmieniÂł siĂŞ z nim kawarimi w razie niebezpieczeĂąstwa.
-Chyba bĂŞdziemy musieli walczyĂŚ.-MówiĂŞ do Aru spoglÂądajÂąc na niego niemiÂłym wzrokiem.
Szybko wyjmujĂŞ z kieszeni cztery shurikeny, a nastĂŞpnie rzucam nimi w:
*brzuch
*Nad gÂłowÂą
*Obok Lewej rĂŞki Aru
*Obok Prawej rĂŞki Aru
Rzucam w ten sposób aby któryÂś trafiÂł gdy Aru bĂŞdzie robiĂŚ unik. Po chwili akcji czekam co zrobi Aru.

Chakra potem[1400]
ChÂłodne spojrzenie na a raczej przez Sembou'a nie dawaÂło mu chwili w której nie byÂłby obserwowany... Spokojny oddech ukazujÂący opanowanie wykluczaÂł siĂŞ zarazem z przyÂśpieszonym biciem serca.. ChÂłopiec czuÂł siĂŞ raczej dziwnie.. CzekaÂł na ruch Sembou'a... Nie chciaÂł zaczynaĂŚ walki by mieĂŚ pewnoœÌ, Âże nie wyciÂąga b³êdnych wniosków.. ChÂłopiec wstaÂł powoli.. W chwili gdy ujrzaÂł jak Sembou skÂłada pieczĂŞĂŚ do Kawariami sam postanowiÂł zrobiĂŚ to samo, dla bezpieczeĂąstwa.. Celem podmiany byÂło krzesÂło zza zakrĂŞtu tak by znikn¹Ì mu z oczu.. Odetchn¹³ g³êboko.. WiedziaÂł, Âże to co miaÂło siĂŞ zacz¹Ì zaczĂŞÂło siĂŞ wÂłaÂśnie.. PrzenikaÂł swym krwistoczerwonym spojrzeniem ciaÂło zÂłotowÂłosego.. WidziaÂł jak wykonuje jak¹œ pieczĂŞĂŚ, jednak o ile znaÂł technikĂŞ klonowania to nie glinianego wiĂŞc nie wiele mu to powiedziaÂło przed wykonaniem...
Przemilcza³ s³owa Sembou'a, mia³ lepsze plany na mêczenie p³uc ni¿ rozmowa podczas walki.. Gdy ujrza³ jak Sembou siêga po shurikeni nim jeszcze zd¹¿y³ wzi¹Ì zamach uchwyci³ krzes³o w lew¹ d³où.. Podczas rzutu ch³opiec odchyli³ siê do ty³u, odchylenie pozwoli³o mu unikn¹Ì lec¹cego w g³owê, i lec¹cych w rêce. Ten wycelowany w brzuch teraz mkn¹³ ku szyi m³odego mistrza miecza.. No i nadszed³ czas na wykorzystanie krzes³a.. Rzuci³ go w lec¹cy shuriken os³aniaj¹c siê i rzucaj¹c w przeciwnika zarazem.. Nadszed³ czas na typow¹ dla klanu czternastolatka technikê..
Sabataya Kirigakure no Jutsu..
CaÂły korytarz i recepcja byÂły w gĂŞstej mgle, bardzo, bardzo gĂŞstej..

PCH next post..
Aru spróbowaÂł swoich ekwilibrystycznych uników rodem z matrixa, jak Neo chciaÂł byĂŚ szybszy od lecÂących shurikenów. Niestety nie udaÂło mu siĂŞ do koĂąca..
Shurikeny juz zostaÂły wyrzucone, gdy schwytaÂłeÂś krzesÂło. ZdaÂżyÂłeÂś siĂŞ zasÂłoniĂŚ ptrzed trafieniem (bezpoÂśrednim, ale jeden z narzĂŞdzi mordu CiĂŞ trafiÂł. Masz pocharatanÂą lewÂą rĂŞkĂŞ. Potem wykonaÂłeÂś swojÂą technikĂŞ wypeÂłniajÂąc hol recepcyjny gĂŞstÂą mg³¹. Sembou straciÂł na chwilĂŞ orientacjĂŞ. (kolejny ruch nie waÂżne co zrobi Sembou uznam, za spóÂźniony z powodu, zaskoczenia i ukrycia siĂŞ Aru.)
Sembou udaÂło siĂŞ wykonaĂŚ wszystkie ruchy jednak w chwili obecnej. NIe ma to duÂżego znaczenia, bo jest w puÂłapce Aru.
/ObraÂżenia lewej rĂŞki silniejszego z was uniemoÂżliwiajÂą skÂładanie rozbudowanych pieczĂŞci./
Po tym, jak Senbou rzuciÂł shurikenami chÂłopiec próbowaÂł unikn¹Ì ich dziĂŞki swej dÂługo trenowanej szybkoÂści.. Gdy jeden go trafiÂł przekl¹³ doœÌ wulgarnie jak na swój wiek w stronĂŞ swego przeciwnika.. NastĂŞpnie zgodnie ze swym planem stworzyÂł mg³ê, bardzo gĂŞstÂą mg³ê w koĂącu poza tym, Âże byÂł z wioski mgÂły to jeszcze z klanu który mg³¹ siĂŞ specjalizuje.. Szybko odbiegÂł odskoczyÂł za zakrĂŞcajÂącÂą ÂścianĂŞ by zabezpieczyĂŚ siĂŞ przed ewentualnymi bezsensownymi rzutami broniÂą miotanÂą.. Jego oczy wci¹¿ bijÂące rubinowym blaskiem bezustannie obserwowaÂły wszystkie ruchy Semboua, Semboua jak i jego klona.. Nie zaleÂżnie w jakim stanie w tej chwili jest jego lewa rĂŞka wykonaÂł technikĂŞ do której wystarczy jedna dÂłoĂą.. Najpierw wÂłoÂżyÂł palec wskazujÂący do ust bo potrzebowaÂł chociaÂż kropli cieczy.. NastĂŞpnie szybko uniósÂł dÂłoĂą ponad gÂłowĂŞ.. Nad jego prawÂą dÂłoniÂą bÂłyskawicznie wytworzyÂła siĂŞ du¿¹ kula wody... Po tym szybkim prawdĂŞ mówiÂąc maÂło analizowanym manewrze z kuli wyleciaÂły niczym pociski wystrzelone z pistoletu wodne macki.. WyleciaÂły zza zakrĂŞtu i nabraÂły tĂŞpa zbliÂżajÂąc siĂŞ do celów.. ChÂłopiec miaÂł przewagĂŞ.. Po pierwsze Sembou byÂł niewÂątpliwie zaskoczony tÂą sytuacjÂą, po drugie nie mógÂł widzieĂŚ nic, nawet wÂłasnych dÂłoni.. TrzeciÂą sprawÂą byÂło miejsce.. Byli w budynku.. ByÂło tu ciasno co uniemoÂżliwiaÂło praktycznie uniki.. Dlatego teÂż chÂłopiec nie odskoczyÂł przed rzuconymi broĂąmy w bok.. Âściany przeszkadzajÂą w takich manewrach.. Czwartym atutem byÂła technika sama w sobie.. Jest to w tej chwili najlepsza technika chÂłopca, wystrzeliwuje nieskoĂączenie wiele wodnych macek lecÂących z imponujÂącÂą szybkoÂściÂą gotowych poprzebijaĂŚ jak ukazano w Anime nawet TysiÂące klonów.. CzymÂże sÂą dwa doskonale widoczne cele w ciasnym pomieszczeniu z zerowÂą widocznoÂściÂą?
W skrócie mówiÂąc Aru postanowiÂł wykorzystaĂŚ panujÂące warunki i nieustannie atakowaĂŚ do skutku.. Gdyby jakimÂś cudem Sembou zlokalizowaÂł chÂłopca i zaatakowaÂł technikÂą bÂądÂź w naturalny sposób chÂłopiec zamierza zastosowaĂŚ zasadĂŞ "NajlepszÂą obronÂą jest atak" i kilkoma dodatkowymi mackami z wody zaatakowaĂŚ w nadciÂągajÂący atak nim jeszcze siĂŞ zbliÂży..

PCH 2355
- 250 = 2105
I nie wiem jak z tym kaw jak zastosowane to
-100
= 2005
[1400-100-150=1150]

Gdy tylko ujrzaÂłem mgÂłe przeraziÂłem siĂŞ i urzyÂłem Doton no Jutsu[100]. To byÂł budynek wiĂŞc teoretycznie powinienem spaœÌ piĂŞtro niÂżej. Gdy tylko spadam na dóÂł rozglÂądam siĂŞ widzÂąc troche ludzi. Ja dla zmylenia urzywam Henge no Jutsu[100] i zamieniam siĂŞ w medic-ninja którego widziaÂłem jak zabieraÂł mnicha. NastĂŞpnie wysyÂłam 8 pajÂączków[200] które same znajdujÂą swój cel a ja wtapiam siĂŞ w tÂłum ludzi aby Aru niemógÂł mnie znaleŸÌ.
/KAwarimi nie wykorzystaÂłeÂś Aru. /
Recepcja jak to zwykle bywa,znajduje siĂŞ na parterze przy samym wejÂściu do budynku. Aru tworzÂący swoja technikĂŞ i zaskoczony Sembou, który staraÂł siĂŞ ukryĂŚ. Aru miaÂł przewagĂŞ, jednak postanowiÂł wykonaĂŚ bardzo zÂłoÂżonÂą i mĂŞczÂącÂą technikĂŞ. Za nim macki dotarÂły do Sembou ten juÂż nurkowaÂł w ziemi. ZÂłotowÂłosy wykorzystaÂł czas w którym starszy z was spróbowaÂł schowaĂŚ siĂŞ za rogiem i zanurkowaÂł g³êboko pod ziemiĂŞ.
Kiedy Twój atak zmierzaÂł juÂż w kierunku mÂłodziana okazaÂło siĂŞ, Âże na jego drodze stoi warstwa ziemi. Sembou zd¹¿yÂł siĂŞ schowaĂŚ... Aru jednak caÂły czas go obserwowaÂł i widziaÂł kaÂżdy ruch przeciwnika wliczajÂąc w to tworzenie glinianych bestii. PajÂączki zostajÂą szybko zniszczone przez macki.
To samo dzieje siĂŞ z klonem. Sembou staraÂł siĂŞ zakamuflowac ale nic mu to nie daÂło bo cudowne oczy klanu Sabataya przenikajÂą wszystko.

SEmbou znajdujesz siĂŞ pod powierzchniÂą ziemi.

[1150-450=700]

SiedziÂąc pod ziemiÂą tworzĂŞ 2 uciekajÂące pajÂączki[50] aby zmyliĂŚ Aru, a ja przekopujÂąc siĂŞ pod ziemiÂą wyskakujĂŞ uderzajÂąc lewÂą rĂŞkÂą w podbrudek Aru. NastĂŞpnie znów tworze klona[150] i wysyÂłam 10 maÂłych pajÂączków[250] gdyÂż jego macki powinny zniknÂąc bo uderzeniu rozpraszajÂąc Aru.
MgÂła byÂła wci¹¿.. W normalnych warunkach mgÂła utrzymuje siĂŞ dÂługo, w pomieszczeniu jest to duÂżo dÂłuÂżej.. Ponadto to jest mgÂła klanowa, znacznie gĂŞstsza od mgÂły tworzonej przez zwykÂłych shinobi Kiri.. Wodna kula z której wylatujÂą macki takÂże byÂła aktywna wiszÂąc w powietrzu nad dÂłoniÂą chÂłopca.. Aru czekaÂł... CzekaÂł aÂż Sembou wylezie w koĂącu z ukrycia.. WidziaÂł go, wiedziaÂł gdzie jest.. Dwa uciekajÂące pajÂąki zostaÂły zaatakowane gdy tylko zaczĂŞÂły wystawaĂŚ z ziemi.. ChÂłopiec nie czekaÂł aÂż bĂŞdÂą biegaĂŚ.. Czy macki zostaÂły zniszczone czy teÂż nie, nie miaÂło to znaczenia, kilka sekund i sÂą nowe... CzekaÂł.. WiedziaÂł, Âże Sembou nie ma pojĂŞcia gdzie siĂŞ znajduje, po to teÂż zmieniÂł swe poÂłoÂżenie.. Zapewne zakÂłada, Âże Aru stoi tam gdzie staÂł jak tworzyÂł mg³ê.. Czeka.. Czeka aÂż Sembou wyÂłoni siĂŞ, ze znudzenia takim pojedynkiem bÂądÂź z braku chakry.. A wtedy wodne macki mogÂące wydostaĂŚ siĂŞ z kuli w kaÂżdej chwili przybijÂą trzynastolatka do Âściany.. Gdyby jakimÂś cudownym sposobem Semobu znaÂł poÂłoÂżenie chÂłopca ten wykorzystujÂąc przewagĂŞ obserwowania sytuacji uskakuje kawaÂłek do tyÂłu(nie na tyle by straciĂŚ kontrolĂŞ a osun¹Ì siĂŞ od atakiem) nastĂŞpnie uderza szybkim atakiem z kolana w brzuch przeciwnika by odrzuciĂŚ go z ziemi i robi przybija do Âściany wodnymi mackami gotowymi wylecieĂŚ w kaÂżdej chwili... Kolejne techniki Semboua: Klon i pajÂączki o ile jakimÂś sposobem w co szczerze wÂątpiĂŞ uda mu siĂŞ zastosowaĂŚ sÂą niszczone mackami... O ile chÂłopiec straci kontrolĂŞ nad technikÂą sztyletem ukrytym w prawym rĂŞkawie atakuje prawÂą dÂłoĂą przeciwnika by uniemoÂżliwiĂŚ mu robienie technik a zwÂłaszcza ukrywanie siĂŞ pod ziemiÂą..
Gdyby Sembou jednak nie wyszedÂł spod ziemi chÂłopiec wkÂłada lewÂą dÂłoĂą do kieszeni, powoli, spokojnie, ma w koĂącu czas i wyjmuje z niej wybuchowÂą notkĂŞ oraz kunai. Kunai wkÂłada w zĂŞby w tym czasie owijajÂąc notĂŞ w koÂło jego rĂŞkojeÂści.. NastĂŞpnie rzuca go za zakrĂŞt, w miejsce, gdzie znajduje siĂŞ Sembou i bĂŞdÂąc za ochronÂą Âściany wysadza go nastĂŞpnie atakujÂąc wodnÂą technikÂą(Wiadomo jakÂą)

PCH – 250 =1755
KoĂączĂŞ walkĂŞ zwyciĂŞstwem Aru.. Dlaczego? CaÂły czas czekaÂłem na poprawny rachunek chakry.. Sembou... Jak widaĂŚ nikt z was tego nie zauwaÂżyÂł a ja tak .. Sembou KAwarimi i i klon... to wiĂŞcej chakry niÂż odjĂŞte Twoje 100..
Sembou padÂł z wyczerpania, lub jak wolicie nie wytrzymaÂł pod ziemiÂą bez tlenu...
Aru moÂżesz teraz wydobyĂŚ informacje od wojownika, gdy siĂŞ obudzi bo ma niebyt na dwa 2dni.
ja wyjeÂżdÂżam jutro dlatego.
Sembou za czêœÌ misji. 200Y, 4 do pkt jak powstaniesz 20 do pCH
Aru dopisz sobie nagrodĂŞ za pojedynek a nagrodĂŞ za misje wyznaczĂŞ po nastĂŞpnym poÂście i po decyzji, której dokonasz.
WidzÂąc jak przeciwnik mÂłodego Sabataya odpÂływa ÂświadomoÂściÂą do innego Âświata a prostszymi sÂłowy traci przytomnoœÌ Aru podchodzi do niego powoli z rĂŞkÂą uniesionÂą w górĂŞ.. Zaczyna mackami uderzaĂŚ o ziemiĂŞ odkopujÂąc w koĂącu ciaÂło.. W miĂŞdzyczasie kilka nowo stworzonych macek pomknĂŞÂło pootwieraĂŚ okna tak gĂŞsta mgÂła bĂŞdzie siĂŞ dÂłuuugo wietrzyĂŚ... Poza tym Aru jedna z wodnych macek delikatnie obmyÂła ranĂŞ na swej lewej dÂłoni, nie wiedziaÂł przecieÂż co ten Sembou robiÂł ze swÂą broniÂą.. ChÂłopiec uderzaÂł w okolicy pokonanego przeciwnika bez przerwy chcÂąc chociaÂż zmiĂŞkczyĂŚ ziemiĂŞ.. O ile odniósÂł skutek- a powinien bo w koĂącu zrobiÂło by siĂŞ choĂŚby Âżadkie bÂłoto - wyjmujĂŞ rozprasza technikĂŞ i wygrzebuje ciaÂło z ziemi.. w koĂącu wyjmuje z kieszeni bandaÂż i obandaÂża sobie rannÂą dÂłoĂą.. NastĂŞpnie patrzy co Sembou miaÂł ze sobÂą ciekawego i czy mógÂłby coÂś mu zabraĂŚ (XD).. PóÂźniej ciÂągnie nieprzytomnego trzynastolatka za nogĂŞ nie fatygujÂąc siĂŞ na delikatnoœÌ czy coÂś.. byÂł przez niego ranny a co za tym idzie nie biÂł do niego miÂłoÂściÂą... dziĂŞki swym oczom widziaÂł dok³¹dnie gdzie znajdzie jakiegoÂś wolnego medyka.. przyciÂągn¹³ go wiĂŞc do niego i rzekÂł spokojnie..
- Ten siĂŞ odtleniÂł.. trzeba mu coÂś Âżeby przeÂżyÂł? - spytaÂł chÂłodno..
Nastêpnie odetchn¹³ g³êboko..
- I moÂżna go poÂłoÂżyĂŚ obok tego starca którego przytargaÂłem tu wyczerpanego, czy co tam z nim byÂło? z obydwoma muszĂŞ porozmawiaĂŚ jak wstanÂą, to chyba nie byÂło by problemem bym poczekaÂł.. - spytaÂł jeszcze...
- A poza tym jaki jest stan tamtego? - zakoĂączyÂł serie pytaĂą...
Wszystko, co zaplanowaÂłeÂś, oczywiÂście siĂŞ udaÂło. OddaÂłeÂś chÂłopaka pod opiekĂŞ medyków. SpytaÂłeÂś teÂż o stan zdrowia mnicha, którego tu przyprowadziÂłeÂś. OkazaÂło siĂŞ, Âże goœÌ umarÂł w nie wyjaÂśnionych okolicznoÂściach. Teraz Twoim jedynym ÂźródÂłem informacji jest ten chÂłopak. Twój niedawny przeciwnik.
-Musi Pan poczekaĂŚ kilka dni. ChÂłopiec jest w bardzo ciĂŞÂżkim stanie. WydajĂŞ mi siĂŞ, Âże poleÂży tu jeszcze kilka dni.. ProszĂŞ odwiedziĂŚ go pojutrze. Wtedy powinien juÂż normalnie funkcjonowaĂŚ.

Po tym jak medyk odpowiedziaÂł na Twe pytania, odszedÂł natychmiast bo nie widziaÂł juÂż powodu aby z TobÂą rozmawiaĂŚ. MiaÂł powaÂżniejsze zajĂŞcia...
ZostaÂłeÂś sam na Âśrodku korytarza a na podÂłodze znalazÂłeÂś woreczek z pieniĂŞdzmi ( to nagroda za misjĂŞ;):P) Stoi przed TobÂą teraz drogÂą, której koniec jest jeszcze nikomu niewiadomy. Masz wiele wyborów. KaÂżdy prowadzi do innego rozwiÂązania pomyÂśl zatem...
Widzimy siĂŞ po moim powrocie P

// RozmowĂŞ potrzebnÂą przeprowadÂźcie sami ja, jak wrócĂŞ to dokoĂączĂŞ misjĂŞ.. Jednemu z was.... Na chwilĂŞ obecnÂą Sembou oblaÂł ale dostaÂł wynagrodzenie natomiast Aru, bĂŞdzie kontynuowaÂł na pewno w przyszÂłoÂści podróÂż po Âświecie mnichów o tajemniczych mocach i niezwykÂłych zdolnoÂściach.
Misja Rangi B etap 1 zakoĂączony nagroda 150 Y 30 do PCH 4 do stat...
NIeduÂżo ale to koniec pewnego etapu za kaÂżdy nastĂŞpny bĂŞdzie inna nagroda../

Nerwowo otworzone oczy przesÂłaÂły do mózgu chÂłopca obraz podÂłogi.. ByÂło tu jeszcze doœÌ mglisto.. Nagle zorientowaÂł siĂŞ, Âże zasn¹³..na siedzÂąco, na krzeÂśle.. wstaÂł w koĂącu rozglÂądajÂąc siĂŞ lekko, wszystko miaÂł.. ruszyÂł wiĂŞc w stronĂŞ gdzie zgodnie z tym co mówiÂł medyk leÂży jego niedawny przeciwnik..
Po gÂłowie chodziÂło mu jedno pytanie..
*Jak umarÂł... przez kogo?!* - domyÂślaÂł siĂŞ, Âże ktoÂś chciaÂł Âśmierci tego mnicha, byÂł teÂż niemal pewny, Âże pokonany kilka dni temu chÂłopiec coÂś o tym wie..
W koĂącu wszedÂł do pokoju gdzie spaÂł Sembou.. ZmierzyÂł go chÂłodnym spojrzeniem swych szafirowych oczu.. PodszedÂł powoli do niego a nastĂŞpnie zabraÂł mu torbĂŞ z glinÂą, kunaie i inne ostre narzĂŞdzia.. OdÂłoÂżyÂł dalej, za siebie tak, by Sembou nie miaÂł czym siĂŞ broniĂŚ..
NastĂŞpnie Aru wyj¹³ drut i zwiÂązaÂł mu nogi które przykryÂł ponownie koÂłdrÂą tak by ktoÂś kto by tu ewentualnie wszedÂł nic nie zauwaÂżyÂł.. NastĂŞpnie siedziaÂł z dÂłoniÂą o 15cm od szyji chÂłopaka, czekaÂł aÂż siĂŞ obudzi..
Nagle siê obudzi³em. Pierwsze co ujrza³em to d³où nad moj¹ szyj¹. Nastêpnie przerzuci³em wzrok na twarz ch³opca i wszystko sobie przypomnia³em. Zacz¹³em panikowaÌ.
-Zostaw mnie! SÂłyszysz! Odejdz!Czego o demnie chcesz!? Zaczynam siĂŞ wierciĂŚ i próbuje uciec lecz poczuÂłem, Âże mam zwiÂązane nogi. NastÂąpiÂła u mnie taka reakcja z powodu koszmaru sennego którego bohaterem byÂł Aru.
Dziwne spojrzenie byÂło wbite w Semboua...
Z dÂłoni skierowanej ku niemu powoli wysunĂŞÂło siĂŞ ostrze stworzone z wody... W tej chwili gdyby chÂłopiec miaÂł taki zamiar mógÂłby bez trudu pozbawiĂŚ Sembou'a Âżycia ale to chyba jest oczywiste..
- Nie panikuj... - rzekÂł chÂłodno na wstĂŞpie..
- Po twej reakcji domyœlam siê, ¿e cenisz sobie swe ¿ycie... - ci¹gn¹³ dalej...
- W takim razie polecaÂł bym Ci wspóÂłpracĂŞ... - rzekÂł i uÂśmiechn¹³ siĂŞ wrednie..
- OczywiÂście sÂą jeszcze inne metody ale chyba nie chcesz ich poznaĂŚ... - dodaÂł.. Z pewnoÂściÂą jego psychika nie byÂła na poziomie normalnego czternastolatka.. Tyle ciaÂł ostatnio widziaÂł.. cóÂż..
- Co chciaÂłeÂś od tego mnicha? stop.. czemu chciaÂłeÂś go zabiĂŚ? - poprawiÂł siĂŞ momentalnie wpatrujÂąc siĂŞ w Semboua..
- Kto Ci to zleciÂł?
-ZabiĂŚ?? Ja chciaÂłem go zabiĂŚ?? Chyba sobie Âżartujesz?? -Zdziwiony pytam siĂŞ chÂłopaka.
-Ale...JeÂżeli chcesz coÂś wiedzieĂŚ...Informacje kosztujÂą-SpojrzaÂłem w oczy Aru lekko pokujÂąc mu, Âże wie jak bardzo ceni sobie informacje o Mnichu.
Ch³opiec uœmiechn¹³ siê..
- JesteÂś ÂświĂŞty i w ogóle ja wiem.. - rzekÂł spokojnie..
- Kosztuj¹ powiadasz taak...? - zacz¹³ jakby rozbawiony..
- CóÂż.. spójrz na to z tej strony.. Czy Twoja glina i uzbrojenie nie jest nic warte? - zacz¹³ po chwili przerywajÂąc..
- W sumie nie.. znam lepszy argument.. SÂłyszaÂłeÂś kiedyÂś powiedzenie "czas to pieniÂądz"? ja mogĂŞ sprawiĂŚ, Âże stracisz go w tym szpitalu duÂżo wiĂŞcej niÂż byÂś chciaÂł a co za tym idzie z pewnoÂściÂą stracisz pieniÂądze które mógÂłbyÂś w ten czas zyskaĂŚ..
iNieszkodzi, jak byÂś niewiedziaÂł to ty mnie tak zaÂłatwiÂłeÂś-Odpowiadam spokojnie Aru.
-Powiem ci tak daj mi 100y a wszystko siĂŞ dowiesz o tym co wiem na jego temat. KaÂżda twoja negocjacja bĂŞdzie wzrastaÂła o 100y.-Odpowiadam hamsko uÂśmiechajÂąc siĂŞ w strone chÂłopaka.
-Robie tak dla tego, Âże niezarobie duÂżo w tym szpitalu poniewaÂż dziĂŞki tobie niepotrafie siĂŞ ruszaĂŚ-MówiĂŞ do chÂłopaka czekajÂąc na jego oferte.
- Chcesz 100 yenów tak?.. - rzekÂł rozbawiony..
W³o¿y³ d³où w kieszeù w lewej wci¹¿ trzymaj¹c wodny mieczyk i przyk³adaj¹c mu go do szyji..
Wyj¹³ piêÌ wybuchowych kukie³ek i obejrza³...
- 10 By nie wystarczyÂło? - spytaÂł uÂśmiechajÂąc siĂŞ dziwnie..
PoprzyczepiaÂł je obok niego..
- Jeœli jesteœ taki mocny jak twierdzisz to powierÌ siê.. to Cie nie zabije jednak przyjemne nie bêdzie.. - stwierdzi³ po czym odsun¹³ mieczyk od szyi Sembou'a..

Odsun¹³ siĂŞ kawaÂłek do jego sprzĂŞtu.. SpojrzaÂł na Makibish których Sembou miaÂł caÂłkiem sporo bo aÂż 50..
Wzi¹³ je delikatnie i podszedÂł.. PorozstawiaÂł koÂło niego na ÂłóÂżku gdzie leÂżaÂł wrĂŞcz pod nim, bliÂżej niÂż wybuchowe kukieÂłki tak, Âże w razie wybuchu nie polecÂą w czternastolatka a w le¿¹cego.. MiaÂł juÂż raczej nie zbyt normalnÂą psychikĂŞ.. NastĂŞpnie udaÂł siĂŞ do drzwi które zamkn¹³.. SiedziaÂł i patrzyÂł na niego.. Jego oczy przybraÂły innÂą barwĂŞ.. krwisto czerwonÂą.. ObserwowaÂł takÂże, czy nikt nie nadchodzi..

- Nie potrafisz siê ruszaÌ chwilowo jednak to mo¿e siê wyd³u¿yÌ na Twoj¹ niekorzyœÌ... - stwierdzi³
-Okej, okej powiem wszystko tylko zabiesz to, zabierz!-krzyczĂŞ do Aru przeraÂżony. Gdyby Aru nie zabraÂł wszystkiego le¿ê dalej bez ruchu co niebyÂło trudne przez zwiÂązane nogi. Gdyby jednak zabraÂł to wszystko mówiĂŞ mu zeby rozwiÂązaÂł mnie.[/b]
- Gwarancje jak¹œ mam, ¿e powiesz? - spyta³ spokojnie..
- powiesz na pewno.. jakÂą mam jednak gwarancjĂŞ, Âże prawdĂŞ hym? - spytaÂł nie zbliÂżajÂąc siĂŞ by caÂłe te sprzĂŞty zabieraĂŚ..
Sam niebawem taki by³ jak le¿¹cy tu teraz Sembou.. Nie wierzy³, ¿e ktoœ mu coœ mo¿e nawet jak mu miecz do gard³a przyk³adali ale to, to ju¿ coœ wiêcej..
ChÂłopiec póki co nie postÂąpiÂł bliÂżej by zbieraĂŚ sprzĂŞt..
TakÂą samÂą jakÂą ja mam na przeÂżycie-odpowiadam do Aru zimnym gÂłosem.
To jak wypuœciÌ mnie?-pytam siê spokojnie dalej le¿¹c bez ruchu. Nastêpnie dalej czekam na ruchy Aru.
ChÂłopiec usiadÂł na ÂłóÂżku obok, tuÂż przy ekwipunku Semboua..
ZrobiÂł natomiast klona który podszedÂł i zacz¹³ zbieraĂŚ wybuchowe dekoracje i zabawki trzynastolatka gotowe siĂŞ g³êboko powbijaĂŚ..
*ÂŻadna satysfakcja patrzeĂŚ, jak sam sobie ból bĂŞdzie zadawaÂł.. lepiej samemu...* - stwierdziÂł w myÂślach sam siĂŞ sobie dziwiÂąc.. Co te misje robiÂą z tym chÂłopcem?! no cóÂż.. stycznoœÌ z wyznawcami Jashina z pewnoÂściÂą go "udziwniÂła".
- To jest kompromis.. - stwierdziÂł gdy klon w koĂącu pozbieraÂł wszystkie mikibishi i wybuchowe dodatki..
- Wykonasz swoj¹ czêœÌ zostaniesz rozwi¹zany.. ale pamiêtaj, raz Cie pokona³em a teraz jesteœ w nieco gorszym po³o¿eniu.. - stwierdzi³ patrz¹c na niego...
Obiecaj mi jeszcze jedno...Gdy ci odpowiem na twoje pytania oddasz mi mój caÂły sprzĂŞt. To jak? pytam siĂŞ chÂłopaka rozluÂźniajÂąc ciaÂło. Gdyby siĂŞ zgodziÂł mówiĂŞ
-To co mam ci powiedzieĂŚ o mnichu??-Pytam siĂŞ chÂłopaka powoli prubójÂąc usi¹œÌ.
- Nie potrzebny mi ani Twój sprzĂŞt ani nic poza informacjami.. - rzekÂł spokojnie..
- Po pierwsze po co szuka³eœ tego mnicha? - zacz¹³ spokojnie siedz¹c i patrz¹c z dystansu..
- Po drugie. dla kogo go szukaÂłeÂś? - pytaÂł dalej..
- Po trzecie, kim on w ogóle jest, czyli co wiesz o nim?
Odpowiedz na pierwsze pytanie. Szuka³em go poniewa¿ zagin¹³ z bardzo znanej œwi¹tyni-Odpowiadam spokojnie.
Na drugie pytanie. NieszukaÂłem go... TrafiÂłem na ciebie z nim przez przypadek.-Odpowiadam jeszcze spokojniej.
I na trzecie pytanie. Jest kapÂłanek, który zagin¹³ z ÂświÂątyni w Iwa-Gakure w której ostatnio wydarzyÂły siĂŞ dziwne zjawiska.-po tym ostatnim pytaniu pokazujĂŞ rĂŞkÂą znak o oddanie mojego sprzĂŞtu.[/b]
- PrzypomnieĂŚ Ci, Âże to miaÂły byĂŚ szczere odpowiedzi!? - spytaÂł chÂłodno bawiÂąc siĂŞ jednym z jego Makibishih..
- Widzisz chyba nie jest Ci cenne zdrowie bo juÂż w trzech prostych pytaniach zauwaÂżyÂłem, Âże ³¿esz.. nie powiem Ci jak byÂś nie mógÂł pasujÂącej wymówki powiedzieĂŚ... - burkn¹³..
Po chwili rzuciÂł w niego tym, co naleÂży rzucaĂŚ pod nogi.. WylÂądowaÂło gdzieÂś obok na ÂłóÂżku..
- Gadaj prawdê bardzo proszê bo nie mam ani czasu ani ochoty s³uchaÌ tego pieprzenia.. - burkn¹³..
Udowodnij mi, Âże kÂłamiĂŞ.-MówiĂŞ do chÂłopaka wyjmujÂąc makibishi z ÂłóÂżka. Gdy tylko udaÂło mi siĂŞ wyjÂąc zaczynam sam siĂŞ nim bawiĂŚ.
-Z tego co jeszcze wiem...Gonili go jacyÂś ludzie w czarnych strojach takich jak twój. A teraz oddasz mi te rzeczy czy nie?-Pytam siĂŞ chÂłopaka chÂłodno.
ChÂłopiec nawet nie kontrolowaÂł siĂŞ od Âśmiechu..
- Ty na serio jesteÂś tak gÂłupi?! - spytaÂł rozbawiony..
- a zresztÂą nie waÂżne... - rzekÂł..
- W tej ÂświÂątyni.. w iwie.. nosili baÂłe szaty nieprawdaÂż? - spytaÂł spokojnie
- Co do rzeczy.. oddam po rozmowie.. z nimi moÂżesz byĂŚ mniej rozmowny czyÂż nie?... - spytaÂł nie oczekujÂąc odpowiedzi..
Jak mam ci udowodniĂŚ, Âże mówiĂŞ prawdĂŞ?-pytam siĂŞ niecierpliwym gÂłosem przez przedÂłuÂżajÂącego rozmowe chÂłopaka. Po chwili po moim ciele przeszedÂł mnie dreszcz. PrzypomniaÂłem sobie coÂś co nie chciaÂłem ujawniaĂŚ chÂłopakowi. Czekam na reakcje Aru co teraz zrobi.
- Odpowiedz na pytanie.. W co byli odzianiu ludzie w tej ÂświÂątyni... - spytaÂł spokojnie przeglÂądajÂąc przedmioty które odebraÂł trzynastolatkowi..
- WidzĂŞ, Âże Âśpieszy Ci siĂŞ by stÂąd odejœÌ.. mam w takim razie radĂŞ.. powiedz co wiesz i bĂŞdziesz miaÂł spokój.. zabawa w wyrywanie informacji pojedynczo jest nudna, dÂługa i mĂŞczÂąca.. pamiĂŞtaj o jednym.. ja teÂż coÂś wiem wiĂŞc nie krĂŞĂŚ..
Byli tam mnichowie ubrani w biaÂłe, dÂługie po kostki szaty. Czcili tam jakiegoÂś boga, tyle Âże byÂła to taka nazwa, Âże sam byÂś niezapamiĂŞtaÂł.-Odpowiadam chÂłopakowi zniecierpliwiony.
- BiaÂłe szaty powiadasz?.. - spytaÂł wstajÂąc.. Klon rozwiÂązaÂł trzynastolatka..
Aru natomiast wzi¹³ caÂły jego sprzĂŞt i poÂłoÂżyÂł na ÂłóÂżku Semboua..
- I to wszystko wyjaÂśnia.. to nie byÂł ten mnich o którym myÂślaÂłeÂś.. - stwierdziÂł..
- Udaj siĂŞ wiĂŞc gdzie tylko chcesz.. poza tym tak strasznie byÂło by odpowiedzieĂŚ od razu? - spytaÂł..
-NiepytaÂłeÂś o ubiór-tÂłumacze siĂŞ chÂłopakowi pakujÂąc wszystkie swoje rzeczy. NastĂŞpnie rozmasowywuje wszystkie koĂączyny i mówiĂŞ do chÂłopaka
-Gdy siĂŞ nastĂŞpnym razem spodkamy bedĂŞ o wiele silniejszy niÂż dzisiaj.
Odpowiadam chÂłopakowi ostatni raz posyÂłajÂąc wzrok w jego kierunku.
NastĂŞpnie wychodzĂŞ z szpitala by znów spodkaĂŚ siĂŞ z moim bratem.

NMM
PrzeszedÂł przez drzwi za Sembouem.. RuszyÂł kilka kroków.. UsiadÂł w recepcji.. myÂślaÂł.. co zrobiĂŚ dalej? olaĂŚ to czy wznowiĂŚ dziaÂłania? ale po co miaÂł by to robiĂŚ?. nie ma nikogo kto gwarantujĂŞ mu coÂś w zamian..
Przerwa³ na chwilê rozmyœlania o mnichach.. Zapatrzy³ siê na œcianê.. w miêdzyczasie jego oczy ponownie nabra³y jasno b³êkitnej barwy, lekko zachmurzone niczym niebo letniego poranka..
Drzwi siĂŞ uchylajÂą wpuszczajÂąc ciepÂłe promienie sÂłoĂąca do Âśrodka jednoczeÂśnie rzucajÂąc cieĂą samego mnie...
WchodzĂŞ do szpitala powolnymi krokami trzymajÂąc rĂŞkĂŞ na twarzy i gÂłowÂą lekko spuszczonÂą w dóÂł. PodchodzĂŞ chwiejnym krokiem do recepcji i czekam na kogoÂś kto mógÂłby mnie wyleczyĂŚ, opierajÂąc siĂŞ ciĂŞÂżko o ladĂŞ...

Po kilkugodzinnym czekaniu, stwierdzam, iÂż nic tu po mnie, ból twarzy, ramienia i brzucha znikn¹³... ZostaÂł tylko zÂłamany nos, odwracam siĂŞ w stronĂŞ drzwi i znikam w nich...
WeszÂłam do szpitala i podeszÂłam do recepcji, oparÂłam siĂŞ o Âściane i czekaÂłam na chÂłopaka. W miĂŞdzy czasie rozejÂżaÂłam siĂŞ czy niema rannych w poczekalni. Niestety nikogo nie zastaÂłam PozostaÂło mi tylko czekaĂŚ.
SzedÂłem iÂście ÂżóÂłwim tempem, co spowodowaÂło Âże do recepcji wszedÂłem dobrych kilka minut póÂźniej. PodszedÂłem do dziewczyny i spytaÂłem -Co teraz?- RozglÂądaÂłem siĂŞ po pomieszczeniu i doszedÂłem do wniosku iÂż pierwszy raz widzĂŞ by byÂło tak pusto.
ZarkneÂłam na chÂłopaka- UsiÂądz i poczekaj -powiedziaÂłam. Nagle z pomieszczenia obok wyszÂła pielegniarka, podeszÂłam do niej- Czy mogÂła by pani daĂŚ ni kartoteke rannych -powiedziaÂłam- Z przed 2 tygodni? -zapytaÂłam miÂłym tonem. Kobieta tylko kiwneÂła gÂłowÂą i znikneÂła w drzwiach. CzekaÂłam jakieÂś pare minut po czym pielĂŞgniarka wróciÂła i wrĂŞczyÂła mi kartoteke- DziĂŞkuje -powiedziaÂłam do niej. PodeszÂłam do krzesÂła i usiadÂłam. ZaczeÂłam przeglÂądaĂŚ dokumenty.
UsiadÂłem zgodnie z tym co mi powiedziaÂła dziewczyna. SiedziaÂłem z zamkniĂŞtymi oczami przez co mogÂło siĂŞ wydawaĂŚ Âże zapadÂłem w sen. CzekaÂłem aÂż dziewczyna skoĂączy czytaĂŚ dokumentacje.
Ch³opiec siedz¹cy w bezruchu na jednym z krzese³ recepcji powoli otworzy³ swe jasnob³êkitne oczêta...
*Usn¹³em?* - w g³owie ch³opca rozbrzmia³o to w³aœnie pytanie.. Po chwili doszed³ jednak do wniosku, ¿e nie ma to najmniejszego znaczenia..
WodziÂł oczyma po okolicy która jak by nie patrzeĂŚ zaludniÂła siĂŞ nieco...
Nie mówiÂł nic, nie wiedziaÂł jak dÂługo nie jest tu sam jednak póki nikt siĂŞ nim nie interesowaÂł nie miaÂło to najmniejszego znaczenia... SpostrzegÂł, Âże mgÂła której uÂżyÂł do pokonania swojego niedawnego przeciwnika rozeszÂła siĂŞ przez co na twarzy chÂłopca pojawiÂł siĂŞ lekki uÂśmiech..
WodziÂł oczyma po zebranych tu ludziach kolejno:
Z niezmienionÂą minÂą czyli lekkim uÂśmiechem przeleciaÂł wzrokiem nieÂśpiesznie z Vellesy do Togira na Amatsurim koĂączÂąc. PóÂźniej wzrok poszedÂł w drugÂą stronĂŞ z tym, Âże na Valessie zatrzymaÂł siĂŞ na dÂłuÂższÂą chwilĂŞ niÂż na pozostaÂłych zebranych..
MilczaÂł w bezruchu nie zwracajÂąc na siebie uwagi…
SpoglÂądam na pewnom osobĂŞ której niezauwaÂżyÂłem. ObserwowaÂłem wszystkich czekajÂąc na jakiegoÂś medyka. Gdy zobaczyÂłem dziewczyne odrazu jÂą poznaÂłem jednak niechciaÂłem siĂŞ zdradzaĂŚ, wrĂŞcz przeciwnie. OdwróciÂłem siĂŞ do niej plecami liczÂąc, Âże mnie nie rozpozna.
Spojrzenie spod ciemnej grzywki na zachowanie trzynastolatka zwanego Amatsurim. Nie byÂło to normalne zachowanie. WidaĂŚ byÂło, Âże wyczekiwaÂł na medyka ale takÂże coÂś próbowaÂł. MÂłody Sabataya nie wiedziaÂł z poczÂątku co tamten wyprawia jednak po chwili spostrzegÂł jak niemal demonstracyjnie tamten chce ukryĂŚ swÂą toÂżsamoœÌ..
Nadesz³a chwila wahania, Aru powstrzyma³ siê by nie parskn¹Ì co wysz³o mu doœÌ dobrze...
Westchn¹³ w koĂącu gÂłoÂśno nie zwaÂżajÂąc na to, czy zwróci tym na siebie czyj¹œ uwagĂŞ, maÂło go to interesowaÂło, przynajmniej na razie..
Jasnob³êkitne oczy ch³opca utknê³y wiêc w suficie. ¯a³owa³, ¿e nie widaÌ st¹d nieba, dawno na nie nie patrzy³.. Nie chcia³o mu siê jednak w tej chwili nigdzie iœÌ.. siedzia³ wiêc w bezruchu dalej ju¿ zachowuj¹c kompletn¹ ciszê..
SkoĂączyÂłam czytaĂŚ dokumenty i zamkneÂłam teczke Nie myÂślaÂłam Âże to bĂŞdzie takie nudne. WstaÂłam, podeszÂłam do recepcji i poÂłoÂżyÂłam dokumenty na ladzie. Gdy odwróciÂłam siĂŞ w strone Togiro i zauwaÂżyÂłam dwie nowe osoby. Przez chwile siĂŞ im przyglÂądaÂłam, ale na dÂłóÂższÂą chwile patrzyÂłam na chÂłopaka, który siedziaÂł zakryty kapturem a na dodatek odwróciÂł siĂŞ do mnie tyÂłem Co za brak manier. PodeszÂłam powolnym i dostojnym krokiem do Togiro i usiadÂłam obok niego- Nie znalazÂłam tu nic ciekawego -powiedziaÂłam obojĂŞtnym tonem.
//Vellesa nowa osoba to jest jedna ja tu siedzĂŞ od ponad dwóch tygodni //
Lewa dÂłoĂą b³êkitnookiego czternastolatka powĂŞdrowaÂła ku tyÂłowi jego gÂłowy w celu podrapania siĂŞ w te wÂłaÂśnie miejsce.. Po zakoĂączeniu czynnoÂści rĂŞka wróciÂła na poprzednie miejsce czyli na kolano chÂłopca. Nie patrzyÂł juÂż na nikogo, wzrok wbijaÂł w sufit jak by byÂło coÂś ciekawego na nim.. Zamiast tego sÂłuchaÂł jednak co mówiÂą ludzie w jego otoczeniu fakt, Âże z trojga znajdujÂących siĂŞ tu osób usÂłyszaÂł juÂż wypowiedzi dwóch sprawiaÂł, Âże wiedziaÂł kto bĂŞdzie mówiÂł jakie kwestie. Nie widziaÂł powodu by patrzeĂŚ na kogokolwiek, nikt nie rozmawia konkretnie z nim wiĂŞc kultura tego nie wymaga to raz, a gdyby ktoÂś chciaÂł go zaatakowaĂŚ jakoÂś ogarnĂŞÂła go dziwna obojĂŞtnoœÌ to dwa.
ChÂłopca dziwiÂł nieco fakt, Âże Valessa dostaÂła dokumenty bez Âżadnych pytaĂą ale nie chciaÂło mu siĂŞ pytaĂŚ kim ona jest bÂądÂź teÂż nie wiedziaÂł w jaki sposób miaÂł by to pytanie sformuÂłowaĂŚ, tak wiĂŞc milczaÂł..
WidzÂąc, Âże Togiro nic nie mówi odwróciÂłam gÂłowe w strone chÂłopaka, który patrzyÂł na sufit. WstaÂłam i podeszÂłam do niego. StaÂłam teraz na przeciwko chÂłopaka- Witaj -powiedziaÂłam sÂłodzutkim gÂłosem- Potrzebujesz moÂże pomocy medyka -zapytaÂłam, patrzyÂłam na niego wci¹¿ siĂŞ uÂśmiechajÂąc TeÂż ma niebieskie oczy, czyli mamy coÂś wspólnego.

//Wiem o tym ale nie widziaÂłam cie //
B³êkitne oczy chÂłopca ukryte pod chaotycznie uÂłoÂżonÂą grzywkÂą zniÂżyÂły swój poziom patrzenia na wysokoœÌ oczu Valessy. UÂśmiechn¹³ siĂŞ lekko sÂłyszÂąc powitanie, prawdĂŞ mówiÂąc juÂż daaawno nie rozmawiaÂł z nikim "normalnie". - Witaj.. - odrzekÂł cicho nieco dziwnym gÂłosem, no ale jakiÂż moÂżna mieĂŚ gÂłos nie mówiÂąc nic tyle czasu? - DziĂŞkujĂŞ, Âże zapytaÂłaÂś.. Nie potrzebuje jednak pomocy nic mi nie jest... - odparÂł spokojnie wci¹¿ patrzÂąc dziewczynie w jej oczĂŞta. - a jesteÂś takowym zgadujĂŞ, skoro spytaÂłaÂś mam racjĂŞ? - spytaÂł prawdĂŞ mówiÂąc nie wyczekujÂąc na odpowiedÂź bo byÂła ona oczywista..
Tylko uÂśmiechneÂłam siĂŞ do niego tajemniczo, usiadÂłam obok niego na krzeseÂłku- Jestem Vellesa -powiedziaÂłam juÂż normalnym gÂłosem- A ty kim jesteÂś? -zapytaÂłam. PPodniosÂłam wzrok i spojÂżaÂłam na sufit- Lubisz niebo? Bo ja tak a szczegulnie nocÂą jest piĂŞkne -powiedziaÂłam dosyĂŚ smutnym gÂłosem.
Tajemniczy uÂśmiech dziewczyny wprawiÂł chÂłopca w jakieÂś dziwne odczucie, nie umiaÂł go nazwaĂŚ wiĂŞc zignorowaÂł je.. Wzrok chÂłopca odprowadzaÂł jÂą gdy siadaÂła obok. - MiÂło mi... - odparÂł cicho, zawsze te sformuÂłowanie wydawaÂło mu siĂŞ bezsensowne i zbyt popularne oraz nieszczere zarazem, jednak nic innego nie przyszÂło mu teraz do gÂłowy. - Ja jestem Aru... - odparÂł krótko zastanawiajÂąc siĂŞ czy nie mówiĂŚ nic wiĂŞcej, nie lubiÂł jednak gdy ludzie rozmawiajÂą z nim przez jego rodzinĂŞ, znajomych czy tez inne takie szczegóÂły... Gdy dziewczyna spojrzaÂła na sufit chÂłopiec równieÂż tam skierowaÂł swe spojrzenie. - LubiĂŞ niebo, lubiĂŞ wodĂŞ ogólnie lubiĂŞ naturĂŞ... - odrzekÂł wzdychajÂąc juÂż drugi raz w tym miejscu, tym razem jednak ciszej.
OtworzyÂłem oczy i wstaÂłem ze swojego miejsca. PodszedÂłem do nich i przywitaÂłem chÂłopaka- Witaj-. Wzrok skierowaÂłem na dziewczynĂŞ - Co dalej?- SpytaÂłem siadajÂąc na krzeÂśle obok.
ChÂłopiec nie Âśpiesznie zdj¹³ spojrzenie z sufitu dzielÂącego go od nieba i skierowaÂł je ku kolejnej osobie która do niego podeszÂła. - Witaj... - rzekÂł cicho, ze spokojem po czym zerkn¹³ kontem oka na dziewczynĂŞ która podesz³¹ tu jako pierwsza.. Kolejne sÂłowa Togiro'a byÂły skierowane wÂłaÂśnie do niej, chÂłopiec nie wiedziaÂł czego dotyczÂą jednak nie powinno go to interesowaĂŚ i teÂż nie interesowaÂło. Jego to w kaÂżdym razie nie dotyczyÂło a juÂż miaÂł do zrozumienia jakieÂś afery skÂłóconych ÂświÂątyĂą.. Nie odzywaÂł siĂŞ wiĂŞcej bo nie wiedziaÂł czy wypadaÂło, chÂłopak który akurat podszedÂł do miejsca siedzenia mÂłodego Sabataya najwidoczniej miaÂł jak¹œ sprawĂŞ do dziewczyny. Jako, Âże b³êkitno oki nie wiedziaÂł jak waÂżnÂą nie zamierzaÂł im przerywaĂŚ...
ZastanawiaÂłam siĂŞ przez chwile nad odpowiedziÂą- ChciaÂłabym pójœÌ w jedno miejsce a potem siĂŞ zobaczy -powiedziaÂłam do Togiro. WstaÂłam z siedzenia, i zerkneÂłam w strone Aru- Mam nadzieje, Âże siĂŞ jeszcze spotkamy -powiedziaÂłam i uÂśmiechneÂłam siĂŞ do niego. RuszyÂłam powolnym krokiem w strone drzwi- Tylko mnie nie zgób -powiedziaÂłam i znikneÂłam za drzwiami.

<NMM>
Miejsce do jakiego zgodnie ze sÂłowami Valessy zmierzajÂą zaciekawiÂło nieco chÂłopca jednak nie chciaÂł dawaĂŚ tego po sobie poznaĂŚ to teÂż nie dawaÂł i to caÂłkiem skutecznie, wyglÂądaÂł raczej na osobĂŞ która ignoruje ich "prywatnÂą" rozmowĂŞ choĂŚ nie byÂło tak w Âżadnym stopniu... SÂłowa dziewczyny skierowane do niego samego wraz z Âładnym uÂśmiechem juÂż nie otrzymaÂły w zamian tej samej, udawanej obojĂŞtnoÂści. ChÂłopiec mimowolnie odpowiedziaÂł uÂśmiechem. W pierwszej chwili nie mógÂł wydobyĂŚ gÂłosu aby odpowiedzieĂŚ co sprawiÂło, Âże odpowiedziaÂł wy³¹cznie w myÂślach *Ja teÂż...* po chwili jednak gdy dziewczyna zbliÂżaÂła siĂŞ juÂż do drzwi chÂłopiec powiedziaÂł ciche - Do zobaczenia - a nastĂŞpnie wróciÂł do oglÂądania zwyczajnego sufitu przesÂłaniajÂącego niebo.
-ÂŻegnaj- PowiedziaÂłem do chÂłopaka nie patrzÂąc na niego. PodniosÂłem siĂŞ z krzesÂła i wolnym krokiem ruszyÂłem za dziewczynÂą. "Jeju, gdzie jej siĂŞ tak spieszy" PomyÂślaÂłem kierujÂąc siĂŞ w stronĂŞ parku "Po co ona tak lata po tej wiosce'. CaÂły czas róÂżne myÂśli k³êbiÂły mi siĂŞ po gÂłowie <NMM>
Jako, Âże przestaÂła mnie juÂż boleĂŚ noga daÂłem se spokój ze ÂściÂągniĂŞciem medyka. WstaÂłem i wolnym krokiem zacz¹³em opuszczaĂŚ pokój oglÂądajÂąc siĂŞ jeszcze za Aru. Po chwili znalazÂłem siĂŞ poza receptÂą.

NMM
No i ch³opiec zosta³ sam.. Ponownie nie by³o nikogo obok niego, w zasiêgu wzroku, normalnego wzroku.. Westchn¹³ ju¿ co najmniej trzeci raz w tym szpitalu a nie wykluczone, ¿e nawet wiêcej ni¿ trzeci. Nie minê³o to znaczenia, tak czy inaczej czêsto mu siê to zdarza³o.. Wsta³ powoli. Rozprostowa³ siê przeci¹gaj¹c lekko. Powoli ruszy³ w stronê drzwi, krok za krokiem a¿ znikn¹³ za nimi..

(NMM)
Wszed³em do recepcji. Pielêgniarka zerknê³a na dziewczynê na moich rêkach. Zawo³a³a lekarza i po chwili dziewczyna znajdowa³a siê ju¿ w jednej z sal szpitalnych. Ja sam wyt³umaczy³em pielêgniarce co siê sta³o po czym ona przekaza³a to lekarzowi. Po chwili siedzia³em ju¿ na jednym z krzese³ek. Mog³em nareszcie chocia¿ chwilê odpocz¹Ì.

PodniosÂłem siĂŞ i ruszyÂłem w kierunku wyjÂścia. MusiaÂłem siĂŞ prĂŞdko dostaĂŚ do suny.
Wesz³am do recepcji i rozej¿a³am siê ale nikogo nie widzia³am. Usiad³am na krzeœle Gdzie by tu pujœÌ?, zastanawia³am siê przez jakiœ czas Mo¿e on jeszcze tu przyjdzie?. Postanowi³am tu zostaÌ i zaczekaÌ na jak¹œ osobe.
To juÂż tu pomyÂślaÂłem biegnÂąc przez recepcjĂŞ. Po pewnej chwili zwolniÂłem aby Âżaden z lekarzy nie przyczepiÂł siĂŞ do mnie o zakÂłócanie spokoju. IdÂąc tak powoli zauwaÂżyÂłem LeĂŞ, podchodzÂąc do niej po cichu kÂładĂŞ rĂŞkĂŞ na ramieniu i mówiĂŞ spokojnym gÂłosem:
- Witam ponownie - po Tych sÂłowach na mojej twarzy pojawia siĂŞ duÂży uÂśmiech

// Z tego wzglĂŞdu Âże Lei nie bĂŞdzie jakiÂś czas to ja znikam z tego miejsca //

<NMM>
Hanita przyszÂła do szpitala, a dokÂładniej mówiÂąc do recepcji, by sprawdziĂŚ jak z jej ÂłóÂżkiem na wyznaczony termin porodu. CaÂła sprawa zajĂŞÂła jej niecaÂły kwadrans. Przez te 15 minut musiaÂła podpisaĂŚ parĂŞ dokumentów, porozmawiaĂŚ z ginekologiem i oczywiÂście zapytaĂŚ siĂŞ ÂświeÂżych matek jak to jest trzymaĂŚ na dÂłoniach swoje pociechy. Kobieta tak usatysfakcjonowana i podekscytowana matkowaniem dzieci, z uÂśmiechem na twarzy wyszÂła szybko z przybytku medycyny, kierujÂąc siĂŞ w stronĂŞ swojego domu.
NMMT
NiosÂłem kobietĂŞ aÂż z parku. BiegaÂłem chwile po szpitalu szukajÂąc recepcji, sali, lekarzy, kogo kol wiek, kto mógÂłby mi pomóc. Dziewczyna nie wyglÂądaÂła dobrze, musiaÂłem siĂŞ ÂśpieszyĂŚ. W trakcie tego myÂślaÂłem jak mogĂŞ pomóc, lecz nic nie byÂłem w stanie zrobiĂŚ. RamiĂŞ dawaÂło siĂŞ powoli odczuĂŚ, adrenalina zaczĂŞÂła spadaĂŚ, co nie wróÂżyÂło nic dobrego, coraz szybciej sÂłabÂłem, lecz wiedziaÂłem Âże muszĂŞ coÂś zrobiĂŚ. W koĂącu dobiegÂłem, przy recepcji staÂł ktoÂś, byÂłem zdyszany i nie mogÂłem wydobyĂŚ z siebie Âżadnego sÂłowa. Recepcjonistka widzÂąc kobietĂŞ która trzymam, zawoÂłaÂła lekarza. Lekarze podjechali z ÂłóÂżkiem biorÂąc ode mnie dziewczynĂŞ. Spytali mnie tylko czy coÂś mi siĂŞ nie staÂło. TrzymaÂłem siĂŞ za rĂŞkĂŞ czuÂłem jak krew z niej spÂływa. Lecz mimo tego odpowiedziaÂłem Âże ze mnÂą wszystko w porzÂądku i próbowaÂłem siĂŞ dowiedzieĂŚ czy dziewczynie nic siĂŞ nie staÂło. Lekarze nic nie odpowiadajÂąc zniknĂŞli w labiryncie korytarzy. Ja sam usiadÂłem na krzesÂłach, mocno ÂściskajÂąc ramie. Po chwili czekania, i nie mocy dowiedzenia siĂŞ czego kol wiek, postanowiÂłem iœÌ. MarzyÂłem tylko o odpoczĂŞciu, zaÂśniĂŞciu na moment, w wannie peÂłnej gorÂącej wody. W recepcji pozostawiÂłem swój adres, mówiÂąc Âże jutro tu przyjdĂŞ. WychodzÂąc miaÂłem nadzieje Âże wszystko z kobietÂą bĂŞdzie w porzÂądku. UwaÂżaÂłem iÂż zrobiÂłem wszystko co mogÂłem, a mimo tego gryzÂłem siĂŞ Âże moÂże daÂło zrobiĂŚ siĂŞ wiĂŞcej...

[nmm]
PodszedÂłem do recepcji.
- Przepraszam, czy mógÂłbym zapisaĂŚ siĂŞ na opatrzenie ran? MyÂślĂŞ, Âże zajmie to trzy dni.
Szybko uzyskaÂłem zgodĂŞ, wpisaÂłem dane osobowe do dokumentów i ruszyÂłem na salĂŞ szpitalnÂą.

NMM
PodszedÂłem wolnym krokiem do recepcji, trochĂŞ zdezorientowany.
- Czy mogĂŞ zobaczyĂŚ siĂŞ z moim przyjacielem, Katsuhito Ishinomorim? - spytaÂłem.
Recepcjonistka przez jakiÂś czas przeglÂądaÂła papiery. W tym czasie obserwowaÂłem obrazy znajdujÂące siĂŞ w pomieszczeniu. Niektóre przedstawiaÂły doœÌ zabawne sceny. Niestety, moje zaciekawienie szybko siĂŞ skoĂączyÂło, gdy tylko usÂłyszaÂłem, Âże mogĂŞ oswiedziĂŚ pacjenta, gdyÂż nie odniósÂł on na tyle powaÂżnych ran, by nie mógÂł rozmawiaĂŚ.
PodziĂŞkowaÂłem i udaÂłem siĂŞ w stornĂŞ sali szpitalnej.

<NMM>
ZbliÂżyÂłem siĂŞ do biurka recepjonistki.
- DziĂŞkujĂŞ za miejsce - powiedziaÂłem z uÂśmiechem. - Ale szczerze, mam nadziejĂŞ Âże juÂż do was nie wpadnĂŞ... Do widzenia! - szybko powiedziaÂłem i wyszedÂłem frontowymi drzwiami. Nuda...
JuÂż widaĂŚ recepcje nareszczie wyjdzĂŞ z tego szpitala PowiedziaÂłem jeszcze pogadaÂłem sobie trochĂŞ z pielegnarkÂą z recepcji która mnie wypiszaÂła. JuÂż wychodziÂłem ale zagadaÂł do mnie lekarz czy mnie nic nie boli. A jak mu odpowiadaÂłem twierdzÂąco mu i poszÂłem. WyszedÂłem z szpitala gdzieÂś przed siebie.

<NMM>
PodszedÂłem do recepcji, nie byÂło Âłatwo doœÌ tak duÂży kawaÂłek drogi ze skrĂŞconÂą kostkÂą, jednak w koĂącu siĂŞ udaÂło. KamieĂą spadÂł mi z serca gdy zobaczyÂłem pielĂŞgniarki które chodziÂły po korytarzu.
- DzieĂą Dobry, skrĂŞciÂłem sobie kostkĂŞ na misji którÂą dopiero co skoĂączyÂłem. Oraz potÂłuczenia i brak siÂł z wycieĂączenia. - mówiÂłem coraz sÂłabiej, nie miaÂłem siÂł Âżeby dÂłuÂżej rozmawiaĂŚ z recepcjonistkÂą. Po chwili Âświat wokóÂł mnie zacz¹³ wirowaĂŚ i tylko sÂłyszaÂłem jak kobieta coÂś do mnie mówi, jednak nic nie rozumiaÂłem. Nagle poczuÂłem mocne uderzenie w gÂłowĂŞ, po czym straciÂłem przytomnoœÌ.

<NMM>
Odishu wreszcie znalazÂł siĂŞ w recepcji dziĂŞki Eisaku, oparÂł siĂŞ o ladĂŞ. Recepcjonistka zobaczyÂła, Âże jest z nim Âźle i szybko trzeba go wyleczyĂŚ. MÂłokos opieracjÂąc siĂŞ o ladĂŞ powiedziaÂł :
- W moje ramiĂŞ zostaÂły wbite wielkie i ostre pazury, czy mogĂŞ siĂŞ tutaj wyleczyĂŚ ?
Recepcjonistka bez wachania siĂŞ zgodziÂła wiĂŞc po chwili, chÂłopak zostaÂł przeprowadzony dalej.[NMM]
Eisaku kroczyÂł zaraz za Odishu, rozglÂądajÂąc siĂŞ po recepcji. ByÂło tu bardzo biaÂło, jak to w kaÂżdym szpitalu. ByÂł to jedyny szpital w Ukrytej Wiosce LiÂścia i jeden z najwiĂŞkszych w caÂłym Âświecie shinobi.
Za ladÂą staÂła recepcjonistka w biaÂłym fartuchu, leÂżaÂły przed niÂą ciĂŞÂżkie ksiĂŞgi peÂłne zapisków i list pacjentów. MÂłody Genishida, utykajÂąc na jednÂą nogĂŞ, w koĂącu dotarÂł do lady.
-ZostaÂłem... zraniony - powiedziaÂł, po tym, jak Odishu przedstawiÂł swoje rany. - W nogĂŞ. I poparzony.
-Hmm... A moÂżna wiedzieĂŚ, jak to siĂŞ staÂło?
-WalczyÂłem z... obcym shinobi. NapadÂł mnie i mojego towarzysza w drodze do Konohy.
-Dobrze. Imiona i nazwiska panów?
-Eisaku Genishida i Odishu Ronbun.
Dwójka shinobi pokazaÂła jeszcze otrzymane przy wchodzeniu do wioski dokumenty i dostaÂła dostĂŞp do jednej z sal szpitalnych. Eisaku wraz z Odishu opuÂściÂł recepcjĂŞ. [NMM] .
Kai wszedł do szpitala, podchodząc do recepcji i pytając się o Keiko. Pani recepcjonistka, była naprawdę miła powiedziała mu ona gdzie znajduje się aktualnie Keiko. Kai był szczęśliwy, że okazało się, że ją znalazł. Co miałby robić gdyby na przykład jej tu nie było, gdzie by się udał. Kai ruszył we wskazaną mu stronę, mijając przeróżne pokoje z chorymi ludźmi. Sam czuł się tu dziwnie, nie lubił widoku chorych ludzi, właśnie dlatego chciałby być medykiem, aby móc ich uzdrowić.

NMM
Młody Shigero, w końcu doczekał się Swojego pierwszego Dnia w pracy. Eh, taki już był los młodego stażysty. Owszem, słysząc wspaniałą nowinę, iż udało Mu się dostać na najlepszy, najbardziej wymagający oddział, oddział w Konoha, postanowił świętować taki sukces, w niezwykle szczupłym gronie Swoich przyjaciół. Taak, akurat. W takim wypadku, ten młody, ciemnooki mężczyzna, nie spóźniłby się na Swój pierwszy dyżur. Ba!, Nawet dzień wcześniej, odpowiednio by się do niego przygotował. Oraz prawdopodobnie, nie musiałby stać w tej pełnej ludzi recepcji, ciężko sapiąc i szukając jakieś drogi ratunku, w postaci najprostszego znaku. Bezskutecznie. Zawsze mógł przecież dać się porwać wirowi przygody i zagłębić w losowym korytarzu, ale wtedy na pewno, nie trafiłby na miejsce przed obiadem. Wtem, rozglądając się po pomieszczeniu, ujrzał siedzącą za kontuarem, młodą kobietę. Mimo iż z racji czynionej przez Siebie funkcji, nie mogła być miła, była jednak urodziwa. Dlatego, zachęcony, może i banalną urodą, poprawił Swoje średniej długości, luźnie uczesany włosy, po czym dość spokojnym krokiem podszedł do biurka. Tam, uśmiechnąwszy się mile, starając się porazić ją Swym czarem, zaczął pytać o drogę...

Spojrzała mężczyźnie głęboko w oczy, podczas tej "jedynej w swoim wypadku" pogawędki. Zaćwierkała coś srebrnym głosikiem, w myślach stwierdzając, że jest to "idealny osobnik do mordu". Młody, silny, o ładnych oczach... Co prawda nie wiedziała jeszcze do końca, jak sytuacja się potoczy, ale liczyła na pozytywne jej rozwinięcie. Umiejętności porozumiewania się z ludźmi, przez dłuższy czas rozwijane, teraz mogły zostać użyte... Ale czy w dobrym, szlachetnym celu?
Skradając się obok recepcji właściwej, udało Ci się podejść na tyle blisko, aby usłyszeć rozmowę chłopaka z recepcjonistką. On tymczasem, będąc na tyle zirytowany, bądź zajęty recepcjonistką, nie zauważył Cię. Mogłaś usłyszeć Jego głos. Nie był może zbyt wyróżniający się z tłumu, ale teraz brzmiał niezwykle powabnie, niezbyt głęboko, a wszystkie słowa wypowiadał z należytą uwagą i precyzją:
-"Prze...Przepraszam, ale chyba zobaczyłem Anioła."- tak brzmiał początek. Może nieco oklepany, oraz nie wróżący sukcesu, ale wypowiedziany w taki sposób, iż przyciągnął uwagę, niemiłej recepcjonistki, która skoncentrowała się niemalże na nim. On zaś, z tego korzystał:
-"Więc... Czy ta niebiańska istotka, pomoże Mnie, niegodnemu, odnaleźć Panią doktor..."- w tym momencie, dzieciak słodziutko zaciął się, odruchowo sięgając do kieszeni po jakiś skrawek kartki:
-"Panią doktor Chiseiko. Tak, Chiseiko"- Po czym uśmiechnął się przepraszająco i rozluźniająco, a jeszcze tak niedawno niemiła urzędniczka, nieco zmieszana, zaczęła sprawdzać coś na wzór grafika...

Przez drzwi wszedł wysoki mężczyzna z kapturem na głowię. Zobaczyłem wolne krzeszło więc postanowiłem usiąść i popatrzeć jacy ludzie przychodzą do szpitala. A byli to różni od straców do dzieki z akademii z porozbijanymi kolanami. Wtedy przyszły wspomnienia jak się bawiłem razem z przyjaciółmi w walki i jak moja mama mnie opatrywała. Siedziałem tak w milczeniu.
W szpitalu pojawił się pewien mężczyzna. Miał on na sobie szary płaszcz z wysokim kołnierzem. Jego oczy były zakrywane przez czarne okulary. Szedł on sobie po woli wzdłuż korytarza w szpitalu. Po chwili zobaczył wolne miejsce przy jednej ze ścian. Skierował się w tamtym kierunku. Po chwili usiadł na wyżej wspomnianym siedzeniu i począł rozglądać się po całym pomieszczeniu. Było tutaj pełno osób które zmierzało w rożnych kierunkach. Dayu patrzył na te osoby i nic nie owił, tylko ich obserwował uważnie.
Moje spojrzenie przykuł nowo przybyty mężczyzna był on dość dziwnie ubrany. Najbardziej zastanawiały mnie jego okulary. Wstałem i podszedłem do owego "typa" - Witaj jest Ryoko - powiedziałem z pod kaptura - Możesz ściągnąć okulary zawsze chce widzieć oczy osoby z którą rozmawiam - wypowiedziałem i uśmiechnąłem się tak, że chłopak tego nie zobaczył. Siadłem na krześle, które przesunąłem tak abym siedział wiza wi z moim rozmócą.
Spojrzałem spod moich czarnych okularów na mężczyznę w płaszczu. Po czym powiedziałem do niego jednolitym głosem
-Witaj Ryoko, miło ciebie poznać, jestem Dayu. Co do twojej prośby to nie mogę tego zrobić. Otóż te okulary są przekazywane w moim klanie z pokolenia na pokolenie. Jestem zobligowany by je nosić gdyż to świadczy o szacunku do moich korzeni. Jednak może byś ściągnął kaptur bym mógł zobaczyć twoją twarz?
Dokończyłem zadając pytanie owemu mężczyźnie. Dziwne że nosił w takim miejscu kaptur na głowie. To zaciekawiło mnie bardzo.
- Mówisz szacunek. To się chwali - powiedziałem na słowa Dayu - Jeśli chodzi o mój kaptur noszę go aby nie strzaszyć ludzi moimi oczami - wypowiadając te słowa ściągnąłem kaptur i odsłoniłem moją twarz, razem z oczami pustymi i nic nie ukazującymi, na czole widniała dumnie opaska Ame-gakure. - Nie zdziwię się jak teraz uciekniesz - powiedziałem to i się lekko uśmiechnąłem.
Spojrzałem na mieszkańca Ame-Gakure. Nie wiedziałem czego niby miałbym się przestraszyć. Poprawiłem moje okulary po czym odezwałem się do owego mężczyzny
-Nie ruszają mnie twoje oczy, chociaż muszę przyznać ze są bardzo ciekawe. Może wyznasz mi z jakiego klanu pochodzisz i jak zwą się twoje oczy. Do tego zainteresowało mnie to iż na czole nosisz opaskę z innej wioski w której się znajdujesz. Co ciebie sprowadza do Konoha-Gakure
Zapytałem z wielką ciekawością. Miał on dziwne podejście do ludzi, tak jakby uważał że obraz jego osoby wystrasza innych ludzi.
- Nie należę do żadnego klanu te oczy pojawiły się u mnie tak poprostu, gdy mój ojciec został zabity przez shinobi z Suny. A moje oczy zwą rinnengan, a sprowadza mnie przygoda drogi przyjacielu, przygoda - powiedziałem jednym tchem. Poprawiłem opaskę i założyłem kaptur - Przepraszam ale dziwnie się czuję jak wszyscy mogą zobaczyć moje oczy. Wole je ukrywać - przeprosiłem Dayu i założyłem kaptur. - A teraz ty powiedz mi coś o swoim klanie. - skierowałem kolejne słowa do mężczyzny.
-Przykro mi z powodu twojego ojca. Wiem co to znaczy stracić ojca.
Po tych słowach mój wzrok powędrował w ziemie na krótką chwilę, lecz mój rozmówca nie mógł tego zobaczyć gdyż nie widział moich oczów. Po chwili kontynuowałem moją wypowiedz.
-Rinnengan powiadasz, bardzo ciekawa nazwa. A jaka przygoda sprowadza ciebie do tejże wioski jeśli mogę spytać
Po chwili mężczyzna założył kaptur gdyż czuł się niekomfortowo nie mając go na głowie. Mi to raczej już nie przeszkadzało skoro widziałem już jego twarz.
-Pochodzę z klanu który zwie się Aburame.
Powiedziałem kończąc moja wypowiedz
- Poprostu przygoda - powiedziałem poprawiając kaptur. Odwróciłem głowę, aby zobaczyć co się dzieje na korytarzu ale jak to w szpitalu wszyscy sie krzątali. - Aburame powiadasz, słyszałem o Uchiha ale o twoim klanie nie słyszałem - powiedziałem wracając zwrokiem na Dayu - Przepraszam ja cię uraziłem - powiedziałem i schowałem ręce pod płaszcz.
-Nic się nie stało. Klan Uchiha jest chyba znany na całym świecie więc się nie dziwie że słyszałeś o nich. Mój klan jest nieznany dzięki czemu osoba która by ze mną walczyła nie wiedziała jakie posiadam umiejętności co jest na moja korzyść. Mój klan w przeciwieństwie do Uchiha nie szuka rozgłosu, jesteśmy spokojni i robimy to co musimy.
Po tej wypowiedzi rozejrzałem się po pomieszczeniu ale nic nie zwróciło szczególnie mojej uwagi. Nie było to zbytnio ciekawe miejsce.
- A więc jakie są twoje umiejęności bo ja swoich nie poznałem do końca. - powiedziałem i zauważyłem, że Aburame rozgląda się po pomieszczeniu. - Uchiha słyną ze swojego Kekkei Genkai, które nie ma podobno równych sobie - skwitowałem. Zamknąłem oczy i przypomniały mi się umiejętności moich przyjaciół. Wziąłem głeboki oddech i ciężko wypuściłem. - Dlaczego los mi was odebrał, czemu akurat mnie, czym sobie zasłużyłem. Tym że mam takie oczy, nie prosiłem się o nie - przeklinałem w duszy na to co się stało w przeszłości. - Przepraszam ale muszę do toalety - powiedziałem uśmiechnąłem się i otworzyłem oczy. Wstałem i ruszyłem w stronę toalety, gdy tam wszedłem zobaczyłem okno dość duże abym mógł wyjść. Otworzyłem je i wyskoczyłem na konterer ze śmiećmi i ruszyłem przez ulice Konohy.
<nmm>
// Taa, a głupia Tanuś napisała tam, w poprzednim poście, jakieś idiotyzmy. ^___^ Piszę z tego konta, bo z Tanuki, będąc w bibliotece, bałam się, że ciachną mi hasło.. //

Delikatnie, na suknach, podeszła do biurka recepcjonistki, uważając, że pytanie o "panią doktor" było jedyną szansą, aby znaleźć "odpowiednią ofiarę". Trzeba było przybrać więc anielski wyraz twarzy, delikatnie przesunąć swoją dłoń przed dłoń mężczyzny, a później głośno powiedzieć, z szerokim uśmiechem, machinalnie poprawiając włosy: -Ja również chciałabym wiedzieć, gdzie znajdę... Panią doktor.
//Cóż, nawet sugerowałem inne rozwiązanie sytuacji. Anyway, "pytanie o panią doktor" nie było jedyną szansą \\

Mimo iż Nerwowo wyczekiwał na odpowiedź, oraz mimo wszystko będąc w dalszym ciągu niepokornym Sobą, Nie mógł zignorować Takiej okazji. Będąc bystrym, z Twojego Tonu, zrozumiał iż słyszałaś część rozmowy, jednak nie zwrócił na to uwagi. Zwrócił jednak uwagę na dłoń, która niby całkiem przypadkowo błądziła po ladzie, oraz "zupełnie przypadkowo" pogładził ją, komentując jakby nieporadnie:
-"Oj prze... Kolejny Anioł"- niezwykle przewidywalny i typowy. Niezwykle miły. W tym czasie, niezadowolona już sekretarka, (przecież wypadła z centrum uwagi), podniosła tylko wzrok mówiąc Swoim gburowatym tonem:
-" Sala 24A-c. Wiesz gdzie to jest, chłopcze?"- chłopak, chwili odwrócił od Ciebie wzrok i uśmiech, wracając do starszej pani. Zamiast odpowiedzieć, kontynuował się ładnie uśmiechać, stwarzając wrażenie nieporadnego...

Po chwili owy mężczyzna powiedział ze chce iść do toalety. Nie miałem żadnych przeciwwskazań aby to zrobił. Kiedy on opuścił moje towarzystwo to począłem się rozglądać po okolicy. Zobaczyłem pewną dziewczynę rozmawiającą z recepcjonistką. Jednak nie interesowało mnie zbytnio to o czym ona rozmawia. Czekałem i czekałem a owy mężczyzna nadal nie wracał. Postanowiłem sprawdzić co się stało. Wstałem powolnie z mojego miejsca dyslokacji i udałem się w stronę WC. Otworzyłem drzwi i zacząłem się rozglądać po pomieszczeniu. Nigdzie nie było widać owego chłopaka. Nagle spostrzegłem otwarte okno dość sporych rozmiarów, czyżby on zwiał? No cóż nie było sensu bym dalej tutaj przebywał. Opuściłem owe miejsce i skierowałem się w stronę wyjścia ze szpitala
<NMM>
Stalem za Tanuki razem z Balatexem, dziwnie to wyglądało... to jak Pani Tanuki się skrada.
- Eeee... Tanuki San? Zapytałem zwykłym głosem. Obok mnie stal mój podwładny Balatex. - Juz nie musisz tego robić... Nagle z pod mego rękawa wysunęło się pudełko które dostałem od Balatexa. W pudelku pływała para oczów. - Wczepisz mi je? zapytałem nieco szczęśliwy.
Stanąłem razem z Amesuke i przyglądałem się co wyprawiają on i pani Tanuki,trochę mnie to rozbawiło zacząłem śmiać się na cały szpital po czym uciszyło mnie parę wrogich min dochodzących ze stron chorych pacjentów,i co tu robić pamiętam jak na mojej pierwszej misji pani Hokage uleczyła moje zebra,a potem rozebrałem się przy niej do naga, nagle zrobił mi się speszony uśmiech na mojej twarzy,oraz przypominały mi się słowa sunijczyka który leżał łóżko obok mnie w sali kiedy się rozbierałem krzyczał że zakapuje Kazekage co ja wyprawiałem przy hokage co mnie najmniej interesowało bo przecież mogę latać nago kiedy tylko chce i przy kim chce.
Usłyszałem słowa amesuke po czym poklepałem go po barku mówiąc w żartach- Amesuke załatw mi trochę kleju i będziesz wyglądać jak nowy po czym uśmiechnąłem się szeroko.
-No nie dadzą mi się pobawić... - mruknęła, wyraźnie rozdrażniona i niezadowolona. Nie dadzą jej się pobawić, szczególnie że, jakby to ująć... Dobrze szło. Tak, właśnie tak. Szło całkowicie dobrze. -Dajcie mi minutkę czasu... - zwróciła się do Amesuke, zaczynając na głos rozważania. -Sala.. Sala... Hmm...

//Krótko, bo nie mam czasu. ;/ //
Złapałem głęboki oddech po czym wypuściłem bardzo szybko powietrze. - No cóż... wiec chyba ci nie przeszkodzę... chcesz się bawić to się baw... poczekamy. Przekręciłem się w stronę Balatexa. - Nie jestem juz liderem Hebi... organizacje przejęła inna grupa ludzi... ale to na krotki... czas. Z naciskiem czas.
Hmm no cóż jaki pech,ale nadal jesteśmy kumplami a Hebi to tylko naszywka liczy się Team a nie nazwa,to jest tak jak byśmy nazwali się Kalosz,pójdę do siedziby za pare dni i spróbuje uzyskać parę ważnych informacji, czym się ta owa organizacja zajmuje.
Musimy odzyskać nasz honor, dowiem się co knują im więcej będziemy wiedzieć tym więcej będziemy mogli zrobić,ale od myślenia to jesteś tu ty jak na razie liczy się tylko jedno by przywrócić tobie wzrok,i jak mogli tak po prostu przywłaszczyć se nasza siedzibę,uśmiechnąłem się szeroko wiedząc ze Amesuke ma parę asów w rękawie w końcu ja tu bylem jako przyzwoitka i pomocnik, muszę się jeszcze wiele nauczyć ale tez miałem parę pomysłów,z uśmiechem na twarzy odwróciłem się i zacząłem poszczać oczko do pani która siedziała za biurkiem w recepcji.Trochę może potrwać zanim pani Tanuki skończy się bawić i knuć swoje szatańskie pomysły równa babka.
- Balatex wiem co ci po głowie chodzi... ale to nie rozwiązanie. Wiemy gdzie jest siedziba i zmiany otoczenia Siedziby niczego nie zmienia. Zamyśliłem się na chwile, lecz zaraz wróciłem na ziemie. - Mozna poprosić Tanuki o pomoc... ona z przyjemnością by się pobawiła. Popatrzyłem nagle lekko na Tanuki która chce się pobawić z lekarzami zabijając ich. - Ona lubi takie zabawy... sam zresztą widzisz...
Spoko możemy ja poprosić,a tak w ogóle to cieszysz się ze znowu będziesz mógł mnie zobaczyć hehe a co do Suny to ci powiem ze nawet nie mamy Kazekage,każdy se wchodzi i wychodzi z wioski kiedy chce pełen Chaos ale to mnie wkurza nikt się nie interesuje ,co się dzieje w wiosce a ostatnio jak sobie siedziałem w mieszkaniu to nawet jakiś skrzydlaty ninja mi wleciał do mieszkania to już w ogóle nie mieści się w głowie,pełna rozpusta przez to wpadłem w alkoholizm jeszcze poznałem spoko typka miał na imię Aio tak się napiliśmy ze można by książkę napisać ciekawe co teraz robi, a ty mi lepiej powiedz jakie masz dalsze plany w stosunku do nas.
- Suna... nie interesuje mnie zbytnio ta wioska, nie jest niczym ciekawym... śmietnik & burdel, Akatsuki bez żadnego problemu może przejąć Sune. Gdy Balatex wypowiedział imię (Aio) mój palec u reki nagle nerwowo się ruszył. - Aio? ... to mój kuzyn... nie ufam mu, w końcu to on nasłał na nas tych ludzi.
Zdziwiony spuściłem głowę na dol jak by miało się zaraz wszystko zawalić,zadawałem sobie jedno pytanie dlaczego on to zrobił lecz teraz to było już nie ważne w końcu już jest po wszystkim, amesuke odzyska wzrok ja będę dalej rozmyślał i ulepszał swoje zdolności wszystko jakoś nie trzymało się kupy to było tak jak bym czekał na jakiś zbieg wydarzeń jakiś zastrzyk emocji,już nic nie mówiłem spoglądałem na amesuke zakłopotany i zmartwiony.
- Ogólnie mało co możemy zrobić, jedyne co możemy to zwiększyć nasze umiejętności. A kara wszystkich dopadnie... Oparłem się lekko ściany plecami. - Niedługo będzie egzamin na Chuunina wiec powinniśmy się wybrać, zawsze się czegoś nauczymy i zwiększymy nasze umiejętności.
Święta prawda ,bylem się już zapisać, to może pójdziemy razem jak na razie jest bezpieczniej jeśli będziemy trzymać się razem nigdy nie wiadomo co się może zdążyć i czy mamy jeszcze z kimś na pieńku ale cóż takie życie,muszę wymyślić jakąś własną technikę czuje się już na silach czuje ze coś mi się uda dzisiaj może zacznę coś wymyślać ale nad nowa technika będę się zastanawiał po egzaminie,słyszałem o organizacji SO podobno dają tam zaklętą pieczęć albo sami sobie je zdobędziemy musimy szukać mocy.
- Nie... nie potrzebuje tego... Złapałem się lekko za szyje ponieważ sam kiedyś miałem CS1.
- Uwierz mi, ten cały CS robi wiele problemów, mało pożytku z tego jest. A co do egzaminu, to egzaminy teoretyczne są bardzo trudne, podobno najtrudniejsza część egzaminu. A co do drużyny... muszę znaleźć kogoś, ktoś kto by raczej dołączył do nas, nazywa się Akaru Uchiha, jest moja kuzynka.
Mi tam wszystko jest jedno, ja nie potrzebuje aż takich mocy ale nie pogardził bym tak owa pieczęcią, no ale cóż jeśli ty nie chcesz to ja tez nie, to co będziemy robić dalej masz jakieś plany cokolwiek,nie chce mi się wegetować jak warzywo już dużo czasu minęło i zrobiłem sobie za długie wakacje, a te egzaminy..hah nigdy nie wiadomo kiedy one będą, co miesiąc dostaje powiadomienie ze egzamin został przełożony coś się musiało stać może tanuki coś o tym wiem można się jej potem zapytać.
- Nie... ona o niczym nie będzie wiedziała. A co do większych planów to nie mam nic, muszę siebie doskonalić żeby ponownie nie stracić oczów. Jedno jest pewne, nowe Hebi musi zostać zniszczone, ponieważ w rezydencji jest Archiwom które stworzyłem z ważnymi informacjami, zapewne oni archiwom nie znaleźli bo jest bardzo mocno schowane.
Przecież zawsze mogę się tam teleportować po cichu ,jak będziesz coś potrzebował z tam tond ale cóż trzeba coś z tym zrobić nie możemy tego tak zostawić ale najpierw musimy stać się silniejsi i założyć własną grupę która im dorówna oraz pokona.
Trochę to potrwa ale wiem że będzie warto,ale najpierw odzyskaj oczy i musimy zdać ten głupi egzamin.
Przeszedł mi puls w głowie. - Faktycznie! Krzyknąłem. - Twoje Jutsu Teleportacji! ile ludzi możesz maksymalnie przenieść? Zapomniałem o jego technice teleportacji. - Jeśli uda ci się przenieść więcej ludzi już jedna to może to być naprawdę coś ciekawego. Możemy zaatakować ich od środka, atak z zaskoczenia!
Hmm zrobiłem grymas twarzy jak na razie to jedna osobę ale jak bym zdał test na Chunina i zwiększył czakrę podczas treningów to nawet dwie osoby bym mógł zabrać,trochę pigułek krwi to nawet bez treningu zabrał bym chyba dowolna liczbę osób tylko ze musiał bym kursować w ta i z powrotem ale to jest pestka teleportacja trwa ułamek sekundy z 4 osoby czy 5 osób zajęło by mi to jakieś 3 sekundy,a gdyby wpadła mi technika w ręce którą mógł bym zwiększać swój stan czakry to poezja hmm albo zrobić miecz na zamówienie który dodaje ileś tam czakry bądź jakiś artefakt dużo mamy opcji.
- Rozumiem, pogadam po operacji z Tanuki i ona może mi da parę swoich ludzi, kto wie? może ona sama się skusi na fajna imprezę w Hebi, dobrze ze mi przypomniałeś o twoim jutsu.
- Masz może jeszcze jakieś pytania? albo chcesz nie wiem... o czymś pogadać?
Juz nie mialem o czym gadac, czekalem na jakies ciekawe tematy ze strony Balatexa.
No tez nie wiem co dalej robić ale wiesz takie jest już życie,fajnie by było być silnym i nieustraszonym shinobi ale nie wiem co tu dalej robić bowiem takie jest życie,kopie nas w tyłek po czy trzeba wstać ja to zawsze mawiam jak się ma miękkie serce to trzeba mieć twarda du** ale cóż chciał bym wiedzieć co się dzieje w świecie shinobi jakie są stosunki słabe punkty taka bez czynność może spróbuje się dostać do organizacji SO w tedy zwiększył bym swa sile albo co kol wiek.
Amesuke musimy stać się silni jeśli będziemy tacy słabi jak teraz, będziemy nikim i wszyscy o nas zapomną i będą nami pomiatać trzeba podjąć jakieś działania decyzje już sam nie wiem co dalej robić ze swoim życiem.
Po slowach "jeśli będziemy tacy słabi jak teraz, będziemy nikim i wszyscy o nas zapomną" Amesuke zaczął dziwnie się śmiać. "Śmiech: http://www.youtube.com/watch?v=C65oaIHsdYM". Śmiech bardzo dziwny, którego jeszcze nikt nie widział na pewno nie ze strony Amesuke. - Będziemy nikim... i wszyscy o nas zapomną? zachowanie jego całkowicie się zmieniło, to już nie był ten sam Amesuke.
Jak usłyszałem amesuke śmiech padłem na ziemie,i zacząłem się brechać aż mi łzy leciały,nie wiedziałem co się dzieje ale ten śmiech był zaraźliwy nie znalem takiego słowa jak bycie mroczny leżał na ziemi i krzyczałem-o kur** hahah... nie mogę!!! zaraz się zesikam hahaha....jaki brech mamo trzymaj mnie hahaha jaki mroczny śmiech ludzie patrzeli sie na nas jak na debili lecz w tym momencie mnie to nie obchodziło mało się nie zlałem w gacie hahaha dla innych amesuke śmiech mógł się wydawać szalony ale dla mnie był taki jak by dochodził no cóż zawsze miałem inne skojarzenia.
Chłopak stał wpatrując się najpierw w sekretarkę, udając iż myśli, po czym jako prawdziwy stażysta, zwrócił uwagę na przybyłe towarzystwo oraz wesoło pomachał w celu przywitania się. Następnie znów skoncentrował Swoją uwagę na Tanuki, kiwając jakby delikatnie głową. Cóż, gdzieś widocznie słyszał tą nazwę, ale nie przychodziło Mu do głowy Kiedy, gdzie i przy jakiej okazji. Może to i lepiej. Widząc, iż Sytuacja stała się niezręczna, postanowił ją jakoś bardzo łatwo i przyjemnie rozwiązać. Robiąc niewinną minkę, wydłużył nieco twarz, po czym ignorując panią za ladą, zapytał bezpośrednio Ciebie:
-"A może Ty, Jako Mój Stróż, znasz tam drogę?"- i znowu to spojrzenie... Uroczo.

Uśmiechnięta promieniście, ukazała światu rząd równych, białych ząbków, przy okazji przytakując, uroczo kiwając głową. -Jeśli pan rzeczywiście chce, mogę pana tam zaprowadzić... - zaczęła nieśmiało, spuszczając wzrok, a zarazem patrząc, jakby to nie nazwać, ZALOTNIE na chłopaka swymi dużymi, lekko czerwonawymi oczami. -Więc? Czy zrobi mi pan tą przyjemność i da mi się.. Poprowadzić? - zapytała znów, słowa swe ponownie okraszając niewinnością, słodkością i miłością, jaką nagle zaczęła darzyć obiekt, lekarza, jakże uroczego, ale skazanego na śmierć... Chyba, że coś jej się odwidzi.
Moj śmiech był prawdziwy, tak jak by we mnie siedział jakiś demon. - Balatex, nie będziemy planować niczego tak długo aż nie będę z powrotem widzieć. Szczerze mówiąc, to nie mam ochoty nic robić w tej chwili... mam wiele braków... jeszcze nikomu o tym nie mówiłem, ale w naszej rodzinie każdy posiada umiejętność szybkości, szybkość... która jest potrzebna do użytku stylu używania sześciu mieczy jednocześnie, nazywa sie to styl BeeJutsu... muszę zdobyć sześć katan.
Styl sześciu katan?eee...czym będziesz nimi wymachiwał masz tylko dwie ręce,ja mam jeden wielki miecz i mi on wystarczy,ale cóż rób jak uważasz ja się będę dalej szkolił we władaniu włosami muszę dojść do perfekcji za wszelka cenę, nie wiem co dalej robić najpierw odzyskaj oczy co dalej będzie to będzie.
W bilem swój ciepły maślany wzrok w sekretarkę po czym wysłałem jej całusa.
-Amesuke czemu ty zawsze musisz być taki przybity i ponury patrz na mnie ja jestem na pełnym luzie wszystko mam głęboko w tyłku,mało co mnie wszystko obchodzi nie dbam o dopieranie pięknych słówek jestem prosty i praktyczny,a ty zawsze jesteś przybity ziomuś wyluzuj się będzie dobrze ulży ci jak pozabijamy wszystkich? chyba nie bo nie było by już konkurencji i nie mielibyśmy po co się szkolić w technikach i w ogóle.
Po czym objąłem amesuke rękoma i dałem mu buziaka w usta....haha chciałem zobaczyć jak zareaguje.
- Właśnie w tym rzecz... nasza rodzina potrafi trzymać sześć katan jednocześnie. Zlapalem głęboki oddech po tym jak Balatex mi wytykał. - Jestem poważny i do wszystkiego podchodzę poważnie, nie mogę więcej popełnić błędów... Az tu nagle Balatex zacząłem mnie całować. - BleeEEEhehe! Balatex!!! ty!!!! **POFF** HEAD SHOT! prosto w policzek... Balatex poleciał w dłuż korytarza uderzając o ścianę.