Apartament Tanuki

[ÂŚciany pomalowane na zielono, na oknach w stylu "z chiĂąskiego domku" jedwabne, (równieÂż) zielone zasÂłony, na podÂłodze w salonie biaÂły, puszysty dywan, czasem zmieniany na bambusowÂą matĂŞ, 2 szafki z dĂŞbu z chiĂąskÂą porcelanÂą i piĂŞkna szafa, po Âśrodku oczywiÂście zawieszona plazma, przed którÂą zostaÂła postawiona sofa, taka jak na rzymskich ucztach, lekko na lewo okrÂągÂły stolik, a przy nim trzy taborety bardzo podobne z wyglÂądu do sofy, w prawym i lewym rogu od okna z balkonem, z którego po marmurowych schodkach moÂżna przejœÌ prosto do ogrodu, stoi biblioteczka, na której drzewka bonzai ustawione sÂą w artystycznym nieÂładzie, w sypialni stolik z lampkÂą, biurko i krzesÂło, oraz ogromne ÂłoÂże z baldachimem. Kuchnia takÂże zielona, z lodówkÂą, mikrofalówkÂą, dĂŞbowym stoÂłem z kolekcji, z której pochodzÂą szafki i krzesÂła w domu (w kuchni sÂą 4 krzesÂła wokóÂł stoÂłu), kuchenka gazowa stoi w rogu, znajdziesz tu teÂż zlew, podÂłogĂŞ pokrywajÂą biaÂłe kafelki. ÂŁazienka jest ÂśnieÂżnobiaÂła i ogromna, z du¿¹ wannÂą przypominajÂącÂą wyglÂądem jacuzzi. W przedpokoju stoi jedna, dĂŞbowa szafa, przy której stoi pojemnik na parasole, natomiast na Âścianach wiszÂą póÂłki. Za szafÂą w przedpokoju znajdujÂą siĂŞ drzwi do ciemnych lochów. Aby do nich wejœÌ, trzeba przyÂłoÂżyĂŚ dÂłoĂą do czujnika. Tylko czÂłonkowie rodziny Yamanaka mogÂą to zrobiĂŚ i wejœÌ do lochów niezauwaÂżeni.]

Siadam przy biurku i piszĂŞ w zabranym zeszycie jako w autobiografii ostatnich chwil przed wziĂŞciem dÂługopisu do rĂŞki:
OtworzyÂła zeszyt wziĂŞty z sali lekcyjnej i wyrwaÂła kartkĂŞ ze Âśrodka. ZÂłoÂżyÂła w samolocik i puÂściÂła przez okno.
Samolot dÂługo szybowaÂł, aÂż byÂł na tyle daleko, aby mogÂła powiedzieĂŚ z nieukrywanÂą przyjemnoÂściÂą"ka...BooM". JuÂż dawno chciaÂła siĂŞ zemÂściĂŚ na sÂąsiadach którzy nie sprzÂątali po psie. W rezydencjĂŞ klanu Yamanaki i pobliskie domy uderzyÂła fala gorÂąca. Zadowolona Tanuki popatrzyÂła siĂŞ na zgliszcza Âśmietnika. ZdradzaÂła objawy piromaniactwa (^^).
NMM

---

Siadam przy biurku i zaczynam pisaĂŚ w starym zeszycie. -To chyba obsesja-myÂślĂŞ.
Po kilku chwilach przesuwania dÂługopisu po kartce, podchodzĂŞ do okna i spoglÂądam siĂŞ w nieuprzÂątniĂŞte jeszcze przez nikogo "ruiny" Âśmietnika. -Trzeba im powiedzieĂŚ, Âżeby siĂŞ tym zajĂŞli ...
Nagle do twojego mieszkania zaczeli pukac uzbrojeni po zeby ANBUsi lecz niewywazaja drzwi tylko czekaja az otwozysz. Dokladnie to 4 ANBUsow jeden z nich w bialym stroju i trzyma zwuj sredniej wielkosci
-Ooo, jak miÂło, ktoÂś mnie odwiedziÂł ... -tym razem, bez ironii, moje myÂśli wĂŞdrujÂą do drzwi. Otwieram.

---

ANBUs wystapil i rozwinol go i zaczol czytac
- Witamy mamy rozkaz mobilizacji sil wojskowych by ruszyc na 7MM a potem na aka . prosze sie wstawic przy bramie kiri i zapisac sie na liste. wszystkie pytania prosze kierowac do Richarda i Hyuty dowudcow tej wyprawy.

z powarzaniem Dowodca ANBU Richrde
UniosÂłam brwi. -No nareszcie zaczyna siĂŞ coÂś dziaĂŚ...
Wybiegam z pokoju trzaskajÂąc drzwiami i pobiegÂłam w stronĂŞ bramy do Kiri. NMM
-Koniec tego - mruknĂŞÂłam do siebie, wchodzÂąc do domu - nareszcie koniec. Gdzie miaÂł czekaĂŚ na mnie Richarde ? - pytam sama siebie, nie mogÂąc przypomnieĂŚ sobie miejsca. Po co to zrobiÂłam, dlaczego wydali mi taki rozkaz... - zamknĂŞÂłam oczy i poÂłoÂżyÂłam siĂŞ na ÂłóÂżku.
przyczedlem i zaczolem pukac do drzwi majac nadzieje ze tanuki jest w srodku i mi otwozy chcialem jej wytlumaczyc dlaczego wydalem taki rozkaz i jednoczesnie chcialem jej jakos pomuc bo napewno przezyla niewyobrazalny szok. caly czas pukam i czekam az Tanuki mi otwozy
OtworzyÂłam drzwi. Zobaczywszy w nich Richarde, uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ i powiedziaÂłam : -Hej ... MiÂło CiĂŞ widzieĂŚ ... - moja twarz od czasu Âśmierci Hiuro miaÂła kolor kredy. Ale to gÂłupie - myÂślĂŞ - po co ja siĂŞ przejmujĂŞ ? Trudno, byÂło, zdarzyÂło siĂŞ, a teraz siĂŞ tym nie przejmuj Tanuki, to tylko pogarsza sytuacjĂŞ... - w pewnej chwili przypomniaÂła mi siĂŞ krew na rĂŞkach. OparÂłam siĂŞ o futrynĂŞ drzwi, prawie mdlejÂąc.
natychmiast chwycilem Tanuki za ramiona trzymajac ja w pionie i na wszelki wypadek wnioslem do pokoju i polozylem na sofie(niewiem co tutaj masz wiec napisalem ze na sofie)odgarnolem jej wlosy z twazyi muwie
- Przepraszam cie ze dalem ci taki rozkaz ale kazdy shinnobi musi przezto przejsc ja zabilem pierwszy raz napastnika ktury zaatakolal moja sensei bylem wtedy malym geninem ale juz w pelni mocny. Byl to nasz byly hokage Martin Hyuga. jesli sie pokona ta granice pokona sie juz wszystko bo nieten tchuzem kto nieumi zabijac tylko ten kto to robi dla przyjemnosci.czasem potrzebny jest nam ktos taki jak ja by pomugl ci to przejsc ja niemialem nikogo.
Po tych slowach wyjolem miecz ktury zdobylem na misji gaary i ciadne dalej swoje opowiadanie
- ten miecz zabil juz tyle osob ze powinien byc przeklety ale czasami ktos musi zginac by narodzilo sie nowe zycie. Po tej zalosnej przemowie wyjolem ziola i zmieszalem z woda i podalem Tanuki muwiac
-masz napij sie tego wywaru on cie wzmocni troche i uspokoji. bo podejzewam ze nadal po takim przezyciu jestes w szoku.

Dodane po 17 godzinach 31 minutach:

ja musze nachwilke wyjsc nieobraz sie ale mam tyle obowiazkow ze musze cie na chwilke przeprosic

NMM
-Mmmm.... Co siĂŞ staÂło ? - podniosÂłam gÂłowĂŞ i spojrzaÂłam na kubek stojÂący na biurku, od którego pachniaÂło miĂŞtÂą. -Ach tak, pamiĂŞtam, byÂł u mnie Richarde i zrobiÂło mi siĂŞ sÂłabo, ale wszystko sÂłyszaÂłam, i chyba mi po tym lepiej... - uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ sama do siebie. MuszĂŞ mu podziĂŞkowaĂŚ, zdaje siĂŞ, Âże ma teraz test na jounin'a - ta myÂśl jak strzaÂła rozwiewa moje zmartwienie. WychodzĂŞ z pokoju. NMM
Nie widzÂąc nic ciekawego w Konosze, zrezygnowana usiadÂłam na bambusowej macie i zaczĂŞÂłam medytowaĂŚ, liczÂąc na odwiedziny kogokolwiek i z jakiegokolwiek powodu.
przyszedlem i lekko pukajac wszedlem do pokoju niebedac pewny czy tanuki juz sie lepiej czuje czy jeszcze lezy. Widzac ze medytuje niechcialem przeszkadzac i usiadlem sobie w koncie czekajac az skonczy medytowac. przez caly czas wpatruje sie w Tanuki i staram sie jej nieprzeszkodzic.
WstajĂŞ i otrzepujĂŞ siĂŞ. -CzeœÌ - zwracam siĂŞ do Richarde - napijesz siĂŞ herbaty ? Mam piĂŞknÂą chiĂąskÂą porcelanĂŞ - mówiÂąc to, wskazujĂŞ na szafkĂŞ.
A bardzo chetnie bym sie napil szczegulnie ze bedzie zrobiona przez taka piekna osobke. Po tych slowach wstalem i usiadlem na sofie lecz caly cas wpatruje sie cieplym wzrokiem w Tanuki.
Rumienie siê, otwieraj¹c szafkê. Wyjmujê zestaw z tac¹ oraz herbatê w puszce i przechodzê do kuchni, gdzie w³¹czam wodê. Po chwili, gdy woda ju¿ siê zagotowa³a, stawiam czajniczek na tacê wraz z cukrem i ³y¿eczkami, a do fili¿anek wsypujê trochê herbaty. Wchodzê do pokoju, stawiaj¹c wszystko na stoliku. -Proszê - uœmiecham siê mile do Richarde.
Wziolem filizanke i muwie
- Dziekuje usiadz obok zawsze milo wypic herbate z taka piekna dziewczyna wziolem czajniki i zalalem obie herbaty i posladzilem swoja dwiema lyzeczkami cukru. caly czas patrze sie na tanuki a widzac ze sie zarumienila usmiechnolem sie tylko.
Usiad³am obok Richarde i spojrza³am na niego. -S³ysza³am, ¿e zda³eœ pierwsz¹ czêœÌ testu na jounina - uœmiechnê³am siê. -To œwietnie - doda³am po chwili.
Dziekuje ale to niebylo trudne bo spodziewalem sie wiekszego wyzwania a nie testu z kilkoma malo doswiadczonymi chuninami wkoncu to test na junina. Po tych slowach napilem sie troszke cherbaty poczym muwie
-Mmm pyszna cherbatka wkoncu zrobiona takimi raczkami niemoze byc inna
UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ jeszcze raz. -Hmmm... DziĂŞkujĂŞ - zwróciÂłam siĂŞ do Richarde. -Wyjdziemy na balkon ? W ogrodzie o tej porze roku piĂŞknie kwitnÂą wiÂśnie, a moje mieszkanie jest na parterze.
Bardzo chetnie wiec prowadz do tego ogrodu powiedziawszy to wziolem filizanke i puscilem ja pierwasza
OtworzyÂłam olbrzymie okno, za którym ukazaÂł siĂŞ marmurowy balkon, a przed nim rozpoÂścieraÂł siĂŞ ogród z karÂłowatymi wiÂśniami. ZeszÂłam po schodkach i usiadÂłam na Âławce. -Czujesz ten zapach ? To wÂłaÂśnie kwitnÂą wiÂśnie - zamknĂŞÂłam oczy i uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ. Nade mnÂą ĂŚmy kr¹¿yÂły od kwiatu do kwiatu, powoli zapadaÂł wieczór.
Poszedlem za Tanuki poczym siadajac zerwalem chyba niajdoskonalszy w swej formie kwiat wisci i wpiolem go Tanuki we wlosy .Nastepnie usiadlem obok niej i objolem reka usmiechajac sie doniej cieplo. Niemoglem odniej oderwac oczu.
PoÂłoÂżyÂłam gÂłowĂŞ na ramieniu Richarde, caÂły czas rozkoszujÂąc siĂŞ ciepÂłem wieczoru. WyciÂągnĂŞÂłam przed siebie rĂŞkĂŞ, na której po chwili usiadÂł jakiÂś spóÂźniony motyl. -Jakie to piĂŞkne... - westchnĂŞÂłam.
Masz racje w tym momecie chcialemaby ta chwila trwala wiecznie. Caly czas wpatrywalem sie w nia zapominajac o mojej ostatniej porazce milosnej i pocalowalem Tanuki w czolo i mocniej ja przytulilem .
WtuliÂłam siĂŞ w Richarde, a wtedy motyl, najwyraÂźniej znudziwszy siĂŞ mu siedzenie na mojej rĂŞce, odleciaÂł. Zmierzch zapadaÂł coraz szybciej i byÂło widaĂŚ juÂż pierwsze gwiazdy.
spojzalem na tanuki i reka zwrucilem jej twaz ku mojej poczym powoli i delikatnie zaczolem calowac tanuki w usta.
OdwzajemniÂłam uczucie Richarde, które byÂło dla mnie bardzo szczere. Gdy moje usta dotknĂŞÂły ust chÂłopaka, zalaÂła mnie niespodziewana fala bÂłogoÂści. To cudowne uczucie - pomyÂślaÂłam i lekko musnĂŞÂłam rĂŞkÂą wÂłosy Richarde.
Nadal calujac Tanuki delikatnie chwycilem ja za kark a druga reka w pasie i przedluzalem ta bloga chwile pocalunku.po jakims czasie reka ktura byla na karku przenioslem troszke wyzej.
OddaÂłam siĂŞ caÂła w rĂŞce Richarde, nie myÂślÂąc o nikim wiĂŞcej, tylko o nim.
zaczolem caleowac Tanuki coraz namietniej a gdy skonczyem jedna reka podnioslem ja tak by potem polozyc ja sobie na kolana i oprzec moje czolo na jej i muwie
- Kocham cie ! Kocham cie nadrzycie!
-Ja Ciebie teÂż... - szepnĂŞÂłam i przytuliÂłam siĂŞ do Richarde.
Przytulilem mocno Tanuki do siebie i przestalem chociaz na chwile myslec o obowiazkach i wojnach teraz liczyla sie tylko ona . pocalowalem ja w glowe i przytylajac ja oparlem glowe na jej glowie i zamknolem oczy
CiepÂło, które czuÂłam na poczÂątku, jeszcze raz ogarnĂŞÂło moje ciaÂło. ByÂła to przyjemna fala gorÂąca, opÂływajÂąca czÂłowieka. CzuÂłam siĂŞ tak, jakbym nigdy juÂż nie musiaÂła siĂŞ niczego baĂŚ, gdy jest ze mnÂą Richarde.
Przytulacjac Tanuki nagle muj elektryczny miecz przez przypadek zniszczyl oparcie lawki przezco wyladowalem za lawka a Tanuki manie lecz tylko usmiechnolem sie i spojzalem Tanuki w oczy niemartwoac sie juz zupelnie niczym to byla istna bajka . Jakbym snil na jawie ale niechcialem zanic w swiecie sie z tego snu obudzic.
OdwzajemniÂłam uÂśmiech Richarde, pragnÂąc, by zawsze byÂł przy mnie. Nad wiÂśniami zaczĂŞÂły uwijaĂŚ siĂŞ pszczoÂły i motyle, a w ga³êziach ÂśpiewaÂły ptaki. Droga do rezydencji zostaÂła usiana pÂłatkami kwiatów wiÂśni.
Nagle i niespodziewanie posalowalem Tanuki poczym wziolem ja na rece i muwie do niej
-Patrz jaki dywan nam zrobilo . Idziemy do srodka Ja puzniej naprawie ta lawke.
-ChĂŞtnie - uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ jeszcze raz. -W domu o tej porze powinno byĂŚ przyjemnie ciepÂło, a przez okna wpadajÂą promienie sÂłoneczne... - mówiÂąc to do Richarde, spojrzaÂłam w niebo.
Jeszcze raz pocalowalem Tanuki i zanioslem ja na rekach do mieszkania . Gdy juz bylismy w srodku usiadlem na luzku a Tanuki dalem na kolana i zwrucilem w moja strone poczym kolejny raz ja pocalowalem i powtuzylem KOCHAM CIE !
UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ sÂłodko do Richarde i spojrzaÂłam mu w oczy.
Caly czas patrzylem jej w oczy poczym objolem na i zaczolem namietnie calowac najpierw w obojczyk potem w szyje tak coraz wyzej az doszedlem do ust. nastepnie przechylilem sie do tylu i lezac nieprzestawalem jej calowac. a moje rece wyladowaly na jej posladkach.
PoczuÂłam przyjemny zapach zióÂł, którym mile pachniaÂł Richarde. <równieÂż> ObjĂŞÂłam go rĂŞkami i pragnÂąc, aby nigdy nie odszedÂł...
Calujac ja zaczolem teraz schodzic coraz nizej . poczym zaczolem rozpinac bluceczke ktura miala na sobie Tanuki i kontunulujac namietne pocalunki
Nadal poddawaÂłam siĂŞ bezwiednie temu, co robiÂł Richarde, czujÂąc siĂŞ wspaniale.
Schodzac coraz nizej zatzymalem sie na pepku i sciagnolem jej bluzke i objolem za ramiona poczym moje rece zszedly coraz nizej po jej rekach by nastepnie zrecznym ruchem reki rozpiac biustonosz i moje pocalunki skoncentrowaly sie teraz w tamtej czesci ciala
Przez wielkie okna wpadaÂły promienie sÂłoĂąca, zatrzymujÂąc siĂŞ na mnie i Richarde, wokóÂł którego nadal kr¹¿yÂły moje myÂśli. UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ.
gdy skonczylem calowac ja w piersi odwrucilem ja tak by byla na dole i sciagnolem z siebie sbroje i koszule nastepnie zaczolem calowac ja od pepka w dul dochodzac do bioder
Promienie ÂświatÂła pokazywaÂły pyÂłki kurzu, unoszÂące siĂŞ w powietrzu. WyglÂądaÂło to magicznie. CzuÂłam siĂŞ przyjemnie zniewalana przez Richarde i pozwalaÂłam mu na coraz Âśmielsze kroki.
Schodzac coraz nizej sciagam z Tanuki to co zostalo jednoczesnie z siebie tez zdejmuje lachy i rozwierajac jej nogi kade sie naniej i .....[cenzura bo na forum sa dzieci czyli jak dlamnie ponizej 16 lat wiec tego nieopisze]
*kurczĂŞ, to obrzydliwe ;P Ja siĂŞ nie zgadzam...*
** ok rozumiem wiec uniewazniam ostatni z noich postow** wiec po jakims czasie moja postac przestaje i muwi kocham cie pocym poprostu obejmuje Tanuki i tak trzyma w ramionach i nagle moja orlica wlatuje do pomieszczenia z wiadomiscia ze w iwie bedzie kolejny etap egzaminu czyli walka polozylem Tanuki obok i ubralem koszule i zbroje nastepnie wyjasnilem ze mam test i jesli niewstawie sie tam wciagu 24h zdyskwalifikuja mnie nastepnie pocalowalem Tanuki namietnie w usta i wyszedlem z pokoju

NMM
PoÂżegnawszy siĂŞ namiĂŞtnie z Richarde, wyciÂągnĂŞÂłam z szafy karmazynowy szlafrok i zaÂłoÂżyÂłam go. PoÂłoÂżyÂłam siĂŞ na ÂłóÂżku i spojrzaÂłam w baldachim, caÂły czas myÂślÂąc tylko o nim. Po chwili wstaÂłam, otworzyÂłam okno na balkon i spojrzaÂłam w spokojne niebo, którego horyzont zasÂłaniaÂły obsypane biaÂłym kwieciem wiÂśnie. -Trzymam za Ciebie kciuki, Richarde ! - krzyknĂŞÂłam gÂłoÂśno, a echo odbijane od drzew oddalaÂło mój gÂłos coraz dalej i dalej... WeszÂłam do salonu, biorÂąc z brzega biblioteczki jak¹œ ksi¹¿kĂŞ. UsiadÂłam na sofie i zaczĂŞÂłam jÂą czytaĂŚ. To byÂło coÂś od Tolkiena. CaÂłkiem niezÂłe, lepsze, od ksi¹¿ki kucharskiej, która trafiÂła mi siĂŞ poprzednim razem. Minuty dÂłuÂżyÂły siĂŞ jak godziny, gdy nie byÂło przy mnie Richarde.

OdÂłoÂżyÂłam ksi¹¿kĂŞ na póÂłkĂŞ, zerknĂŞÂłam na drzewka bonzai i poÂłoÂżyÂłam siĂŞ na ÂłóÂżku. Drzwi zostawiÂłam otwarte, gdyby Richarde wróciÂł. -Hmmm... - powiedziaÂłam sama do siebie i zamknĂŞÂłam oczy. Po chwili nadszedÂł bÂłogi sen, wypeÂłniony marzeniami o jeszcze jednej chwili z nim...

Po jakimÂś czasie, nĂŞkana przez ÂświatÂło wpadajÂące przez okno, obudziÂłam siĂŞ. WstaÂłam z ÂłóÂżka i ruszyÂłam w szlafroku do Âłazienki, aby wzi¹Ì kÂąpiel. BÂąbelki i gorÂąco orzeÂźwiÂły nieco mój umysÂł...

WychodzĂŞ z pokoju i zmierzam do parku. NMM
OtworzyÂłam drzwi i wpadÂłam do kuchni, wyjmujÂąc z lodówki zimnÂą pizzĂŞ. PostawiÂłam jÂą na stole, a sama przebraÂłam siĂŞ w <tym razem> baaaardzo zielony szlafrok i przeszÂłam do sypialni, kÂładÂąc siĂŞ na ÂśnieÂżnobiaÂłej poÂścieli. -Jej - westchnĂŞÂłam - ja dyplomatÂą nie bĂŞdĂŞ... - przypomniaÂłam sobie tych wszystkich ludzi, patrzÂących na mnie dziwnie. -No... Z tÂą bladÂą cerÂą wyglÂądam jak satanista - ÂżachnĂŞÂłam siĂŞ. GÂłos w gÂłowie mówiÂł, Âże rozmawianie sama ze sobÂą jest oznakÂą szaleĂąstwa. -I dobrze - szepnĂŞÂłam. Ciekawe, kiedy Richarde skoĂączy walkĂŞ - gÂłos byÂł coraz natrĂŞtniejszy. No dobra, dajĂŞ CiĂŞ na off i siĂŞ nie odzywaj juÂż - warknĂŞÂłam w myÂślach, a gÂłos nieÂśmiaÂło zasugerowaÂł, Âżeby pizzĂŞ posmarowaĂŚ NutellÂą. Nie chcĂŞ byĂŚ chora, a ty miaÂłeÂś siedzieĂŚ cicho - gÂłos zamilkÂł. SpojrzaÂłam w czarny baldachim.
Do twojego pokoju przez okno wskoczyÂł mÂłody ninja. ByĂŚ moze poczÂątkujÂący chuunin. SpojrzaÂł na ciebie i przemówiÂł.
-Tanuki? DostaÂłem rozkaz by poinformowaĂŚ ciĂŞ o tym iÂż masz natychmiast udac siĂŞ na gÂłównÂą ulicĂŞ naszej wioski. Tam zaczekasz na swojÂą misjĂŞ. Zleceniodawca powiedziaÂł nam Âże sam cie rozpozna i znajdzie zatem ruszaj, nie moÂżesz czekaĂŚ. - gdy chÂłopak znikn¹³ byÂłaÂś lekko poirytowana, w koĂącu czÂłowiekowi naleÂży siĂŞ choĂŚ trochĂŞ prywatnoÂści
-Pfff - prychnĂŞÂłam. -No cóÂż, trzeba siĂŞ przebraĂŚ - podeszÂłam do szafy i zmieniÂłam zielony szlafrok na czarne ubranie. -ÂŚwietna okazja do wypróbowania moÂżliwoÂści mojej nowej broni - wybiegam z pokoju. NMM
WróciÂłam do pokoju z niewyraÂźnÂą minÂą. ByÂło mi gÂłupio i czuÂłam niesmak. Czy powinnam ? - zastanawiaÂłam siĂŞ caÂły czas. OpadÂłam na sofĂŞ w salonie i w³¹czyÂłam MaÂłysza. ZamknĂŞÂłam oczy. To byÂło stereo. -Jak on mógÂł przegraĂŚ z Schlierenzauerem ! - krzyknĂŞÂłam, gdy okazaÂło siĂŞ, Âże Adam byÂł dziewiÂąty. -MusiaÂł mieĂŚ chyba wiatr w plecy - mruknĂŞÂłam z niezadowoleniem, widzÂąc tabelĂŞ wyników. -Po co ja to w ogóle oglÂądam. Co ja tu robiĂŞ i na kogo czekam ?! I dlaczego nie ma mody na sukces ?! - spojrzaÂłam w sufit. ÂŻycie zaczĂŞÂło przewalaĂŚ siĂŞ do góry nogami. Nic nie byÂło takie, jakie byĂŚ powinno. A czas leciaÂł. Wskazówki biegÂły do przodu, chyba chcÂąc wyprzedziĂŚ czas. Matrix. -ZapomniaÂł - mruknĂŞÂłam i wepchaÂłam w siebie wiĂŞcej chrupek.
Wszedlem pocichu jak przystalo na ANBUsa i widzac tanuki na luzku pojawilem sie z bukietem kwiatuw muwiac
- niespodzianka kochanie wrucilem .

lewa reke mialem schowana za plecami by tanuki jej niezobaczyla gdyz byla zala ze krwi po zgnieceniu serca innemy shinnobi .
-Jak wspaniale CiĂŞ znowu widzieĂŚ - podbiegÂłam do Richarde, rzucajÂąc siĂŞ mu na szyjĂŞ i caÂłujÂąc w policzek. -Umyj rĂŞkĂŞ w kuchni - powiedziaÂłam rzeczowym tonem, widzÂąc kapiÂącÂą krew.
Ehhh jednak zauwazylas no coz to dluga i nieprzyjemna historia wiec umyle reke i wracam do ciebie kochanie. po tych slowach poszedlem do kuchni i umylem reke nastepnie wycierajac ja recznikiem . wrucilem do Tanuki i obejmujac ja mocno muwie
- tesknilem za toba bardzo a ty??
-TeÂż... Bardzo... Nawet nie wiesz jak - przytuliÂłam siĂŞ do Richarde. -CieszĂŞ siĂŞ, Âże zostaÂłeÂś jouninem - uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ promiennie.
a skad wiesz chyba moja mina mnie zdradza ehh jak dobrze cie znowu widziec co powiesz na romantyczna kolacje we dwoje?? hmmm
-ChĂŞtnie - powiedziaÂłam, i dodaÂłam: -Krew szybko siĂŞ rozkÂłada, i Âłatwo jÂą poznaĂŚ - skinĂŞÂłam na plamki na podÂłodze w przedpokoju.
Oj przepraszam cie niechcialem ci nabrudzic ale wracajac do naszej kolacji Richarde machnol reka a natychmiast znikad pojawil sie odzial ANBU z zastawa jedzeniem i szmpanem w waderku z lodem na stepnie szybko wszystko poukladali swiece i tak dale poczym znikneli a ja muwie
-prosze oto nasza kolacja muwiac to odsunolem krzeslo Tanuki by ta mogla usiasc
-Hmmm... MiÂło z twojej strony, ale stawiaĂŚ tu caÂły oddziaÂł, dla kolacji ze mnÂą... - w duszy jednak byÂłam szczĂŞÂśliwa, móc spĂŞdziĂŚ z Richarde jeszcze jeden wieczór. UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ tylko i usiadÂłam, patrzÂąc siĂŞ ciepÂło na Richarde.
Gdy tanuki usiadla ja zaraz pojawilem sie naprzeciwko poczym odpiolem miecze i zbedny mi teraz ekwipunek by usiasc przy stle i wpatrujac sie w tanuki przy okazji ciekawilo go co robila ciekawego jak go niebylo. wiec wprost sie jej oto spytalem
-Hmmm... ZaczĂŞÂłam oglÂądaĂŚ modĂŞ na sukces, wziĂŞÂłam misjĂŞ od Kyoko i na drugiej wymieniliÂśmy róÂżnicĂŞ poglÂądów, oraz dowiedziaÂłam siĂŞ, Âże MaÂłysz byÂł dziewiÂąty - przy ostatnim ÂściszyÂłam gÂłos. <hoÂłd dla mistrza !> -A ty ? Kogo krew miaÂłeÂś na rĂŞce ? - uniosÂłam lekko brwi.
Ehhh wiedzialem ze wkoncu zapytasz to byl czlonek misji na kturej bylem ale na koncu prubowal wszystkich pozabijac a do tego niemoglem dopuscic. na misji zginelo kilka osob ale takie sa realia byca shinnobi ehh . niepotrzebnie otym teraz muwimy top tylko psuje atmoswere .Noi mam zamiar za niedlugo przedstawic cie kilku osoba kture sa moimi przyjaciulmi w razie klopotow oni ci pomoga.
SpojrzaÂłam siĂŞ ciekawie na Richarde. -Dobrze, nie mówmy juÂż o tym. Nie martw siĂŞ - uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ jeszcze raz, widzÂąc zafrasowanie na twarzy Richarde.
no dobrze wiec moze zjemy bo jedzenie napewno jest pyszne wziolem troche na widelec i zaczolem karmic tanuki wolajac leci samolot leci
UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ jeszcze bardziej, widzÂąc szczĂŞÂśliwego Richarde. ByÂłam szczĂŞÂśliwa, gdy on byÂł szczĂŞÂśliwy. W smutku i w radoÂści - pomyÂślaÂłam.
//hehe jeszcze niejestesmy malzenstwm//

wyglupiajac sie prubowalem zamaskowac swoja zlosc na samego siebie no ale przy tanuki zaczynalem powoli otym zapominac . caly czas patrze sie w oczy tanuki bo nigdy niemoge sie poprostu nania napatrzec
*nie o to chodzi, to jest mój uÂśmiech w tym pesymistycznym Âświecie ^^*
UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ krótko i podniosÂłam widelec. To byÂło jakieÂś miĂŞso. -Opowiedz o tym, jak wygraÂłeÂś w finale - zachĂŞciÂłam Richarde do rozmowy.
Heh to byla bardzo krutak walka bo juz w drugim ruchu rozgromilem przeciwnika najpierw go sparalizowalem impulsem elektrycznym wysylanym na odlegosc a potem skonczylem sprawe jedna z moich technik ale ja pokaze ci kiedy indzie to technika piorunowego ptaka widzac ze to zaciekawilo tanuki usmiechnolem sie tylko.
UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ wdziĂŞcznie, a sÂłowa Richarde wywarÂły na mnie duÂże wraÂżenie. Po chwili powiedziaÂłam gÂłosem, w którym zabrzmiaÂła nutka nadziei, Âże <moÂże> Richarde to zainteresuje. -NauczyÂłam siĂŞ dwóch nowych technik: Sakura Dizorubu i Doryuu Taiga - mój gÂłos byÂł miĂŞkki i przyjazny.
O czyli lubisz nature czakry donton noi kwiatki znam te jutsa powiedzial gratulujac tanuki ze nauczyla sie dwuch nowych technik . ale mam mala rade Sakura Dizorubu uzywaj tylko gdy przeciwnik niema technik ogna bo wtedy ta technika spali na panewce wiem bo juz dosyc przezylem a Doryuu Taiga gdy przeciwnik niewie ze ze ja uzyjesz i nieodskoczy lub gdy jest w plapce . usmiechnolem sie dajac wskazowki jak skutecznie uzywac tych technik. co raz jadlem ja a potem karmilem tanuki.
-Wiem - spuÂściÂłam wzrok. -Wiesz, dlaczego nauczyÂłam siĂŞ tego jutsu ? Zamierzam opanowaĂŚ Sakura Kai. To bĂŞdzie skuteczne. Poza tym klanowe "przejĂŞcie" umysÂłu drugiego stopnia takÂże pomoÂże. - uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ lekko, myÂślÂąc o pÂłatkach. -Tak, bardzo podobajÂą mi siĂŞ wszystkie genjutsu i ninjutsu zwiÂązane z ziemiÂą - dodaÂłam po chwili.
heh ja tam w walce zwracam najczesciej jutsu innych przeciwko nim wykozystujas raiton ale niechce mi sie rozmawiac o walce . powiedziawszy to moja reka chwycila reke tanuki.
UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ wdziĂŞcznie, widzÂąc, Âże Richarde trzyma mnie za rĂŞkĂŞ. -MoÂże otworzylibyÂśmy szampana ? - spytaÂłam, zerkajÂąc chwilowo na butelkĂŞ.
Oczywiscie , wziolem butelke i otwozylem trzymajac korek w rece nastepnie nalalem do kieliszkow nastepnie wziolem muj muwiac
- Za nas ,zato ze sie spotkalismy.
-Tak, za to - podnios³am kieliszek delikatnie do ust i wypi³am zawartoœÌ. Mrugnê³am s³odko oczami i spojrzawszy na Richarde, uœmiechnê³am siê jeszcze raz.
takze sie usmiechnolem wypijajac szmpana a potem pocalowalem tanuki bylem w siudmym niebie wkoncu bez wali i innych niepotrzebnych zeczy moglem normalnie zyc
Cudownie jest mieĂŚ przy sobie kogoÂś takiego jak Richarde - pomyÂślaÂłam i zaczĂŞÂłam nakrĂŞcaĂŚ sobie wÂłosy na palec, nadal sÂłodko uÂśmiechajÂąc siĂŞ do chÂłopaka.
gdy skonczylem jesc chwycilem Tanuki za reke i zaczolem sie jej wpatrywac gleboko w oczy lecz nic niemuwilem tylko sie wpatrywalem w jej piekne oczy
-Hej, zauwa¿y³eœ, ¿e tylko wymieniamy uœmiechy ? - i zaczê³am siê wdziêcznie œmiaÌ. -Zataùczymy ? - jeszcze raz uœmiechnê³am siê serdecznie do Richarde i delikatnie skinê³am g³ow¹ na kolekcjê p³yt do tanga oraz wie¿ê.
Heh nierobilem juz tego od bardzo dawna ostatni raz jak ojciez czyli szycha u medykow byl na balu i mnie tam wziol. chwycilem tanuki za reke poczym chwycilem ja do postawy i zaczelismy tanczyc tango
PosÂłaÂłam sÂłodkie spojrzenie w stronĂŞ Richarde. Bardzo dobrze taĂączy - pomyÂślaÂłam, a gdy pÂłyta siĂŞ skoĂączyÂła, spytaÂłam siĂŞ delikatnie Richarde: -Co teraz ?
tanczymy dalej i nieprzestawalem tanczyc w glowie caly czas mialem ta melodie. tanczac pocalowalem tanuki w usta by nastepnie pocalowac w szyje i obojczyk
SpojrzaÂłam ciepÂło na Richarde, a w gÂłowie mi wirowaÂło. Nagle Matka Natura, rozeÂźlona mojÂą sielankÂą postanowiÂła najwyraÂźniej jÂą popsuĂŚ. Okno otworzyÂło siĂŞ niespodziewanie i do Âśrodka pokoju wpadÂła masa biaÂłych pÂłatków wiÂśni, wirujÂąc wokóÂł mnie i Richarde. -CoÂś Ci siĂŞ nie udaÂło - szepnĂŞÂłam tak cicho, aby nikt nie mógÂł mnie usÂłyszeĂŚ. Moje myÂśli siĂŞ ÂśmiaÂły. Podmuch popoÂłudniowego gorÂąca wpadÂł do pokoju tak niespodziewanie, Âże szal spadÂł mi z szyi i poszybowaÂł w stronĂŞ kuchni. -To nic - powiedziaÂłam normalnym, nie Âściszonym gÂłosem.
Gdy okno sie nagle otwozylo instynktownie zaslonilem Tanuki i zrecznym ruchem zebralem moje miecze lecz slyczac tanuki uspokoilem sie przepraszajac ja zato ze tak zareagowalem ale to poprostu ostroznosc bo wiele osob zle mi zyczy wiec musze uwazac ale niebuj sie zemna nic ci niegrozi. gdy sie juz dosyc wyglupilem broniac tanuki przed pylkie zwiesilem glowe i odlozylem miecze i zamknolem okno jeszcze raz przepraszajac ja za moje narwane zachowanie. podszedlem doniej i pcalowalem ja w reke zblizajac sie blizej.
-To nic, na prawdĂŞ siĂŞ nie przejmuj, kaÂżdy ma jakichÂś wrogów, a ostroÂżnoÂści nigdy za wiele - spojrzaÂłam Richardowi w oczy. -No juÂż, rozchmurz siĂŞ i nie myÂśl juÂż o tym - powiedziaÂłam beztroskim gÂłosem, uÂśmiechajÂąc siĂŞ promiennie. W pokoju zrobiÂło siĂŞ dziwnie ciemno, wieczór nadszedÂł szybciej, niÂż by siĂŞ spodziewaĂŚ.
Heh no coz ok juz robie sie wesoly i zrobilem glupia mine wystawiajas jezyk, kwaszac mine , podskakujac na jednej nodze i przewracajac oczami. bleubleu hehe . Dobra juz jestem znowy wesoly hehehe .
-Emm... - rozeÂśmiaÂłam siĂŞ - trochĂŞ dziwnie, ale cieszĂŞ siĂŞ, Âże jesteÂś szczĂŞÂśliwy - uniosÂłam brwi do góry, co oznaczaÂło peÂłnÂą aprobatĂŞ sytuacji. -Hmm... JakieÂś pomysÂły na dalszÂą czêœÌ wieczoru ? - zamknĂŞÂłam oczy na chwilĂŞ i uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ po raz kolejny.
a zebys wiedizala i w tym momecie spowaznialem i podeszlem do tanuki calujac ja po dloni az do ramienia potem w obojczyk i szyje a konczac na ustach . robiac to podnioslem tanuki i polozylem na luzku nadal calujac ja w usta. richarde jest w siudmym niebie.
Nie mówiÂłam nic. Po prostu dalej caÂłowaÂłam siĂŞ z Richardem. Gdy znaleÂźliÂśmy siĂŞ na ÂłóÂżku, pogÂładziÂłam wierzchem dÂłoni wÂłosy Richarda i przytuliÂłam siĂŞ do niego. PrzestajÂąc na chwilĂŞ, wyszeptaÂłam: -JesteÂś sÂłodki - i dodaÂłam - kocham CiĂŞ caÂłym sercem - spojrzaÂłam w twarz Richarda. ZamilkÂłam.
Ty slodsza odparlem do ukochanej poczym zaczolem calowa i w jakis sposob teraz to ona znalazla sie namnie a nie ja naniej. odgarnolem jej wlosy i jeszcze raz ja pocalowalem z taka miloscia jaka tylko mialem w sobie.
UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ sÂłabo, a moje oczy rozbÂłysÂły radosnymi iskierkami, po raz pierwszy od zjawienia siĂŞ w tym dziwnym Âświecie, czuÂłam, Âże mogĂŞ tu ÂżyĂŚ, z nim... Znowu go czuÂłam przy sobie, nie musiaÂłam nic mówiĂŚ, po prostu caÂłowaÂłam siĂŞ z Richardem i to wystarczyÂło, aby przekazaĂŚ mu, co do niego czuje.
Richarde widzac malutki usmieszek pocalowal ja jescze raz i zaczol mocno przytulac tanuki jednoczesnie ja calujac jakby dawal do zrozumienia ze juz niechce nidzie mu sie isc pragnie zostac tutaj przyniej nazawsze . jedna reka obejmowalem tanuki a druga trzymalem za tyl glowy calujac ja.
ZdjĂŞÂłam z Richarda zbrojĂŞ i koszulĂŞ, z siebie natomiast bluzkĂŞ. UÂśmiechajÂąc siĂŞ jeszcze Âładniej do chÂłopaka, przytuliÂłam siĂŞ do jego torsu. NakryÂłam siebie i chÂłopaka koÂłdrÂą i caÂłowaÂłam go dalej.
widzac ze tanuki chce przejac inicjatywe nieopieralem sie i gdy sciagnela moja zbroje i koszule wziolem je i zucilem na drugi koniec pokoju i gdy tanuki zaczela mnie calowac takze ja pocalowalem najnamietniej jak tylko umialem. Przez okno bylo widzac juz ze jest noc i ze ksiezyc juz jest w pelni .
Niespodziewanie odrzuciÂłam koÂłdrĂŞ i podbiegÂłam do okna. OtworzyÂłam je, i rozpostarÂłam rĂŞce. Noc byÂła piĂŞkna, a ÂświatÂło odbite przez ksiĂŞÂżyc oÂświetlaÂło sylwetkĂŞ. -ChodÂź - powiedziaÂłam, chwytajÂąc za rĂŞkĂŞ Richarda. -W ogrodzie w nocy jest cudownie. I nie ma takiego gorÂąca, jak za dnia - wybiegÂłam na balkon. ÂŚwietliki kr¹¿yÂły poÂśród pni, a ksiĂŞÂżyc byÂł w peÂłni.
Gdy tanuki wyskoczyla z luzka zdziwilem sie jak jeszcze nigdy a gdy zaprowadzila mnie na balkonobjolem ja i razem z nia zaczolem podziwiac otoczenie ale gluwnie podziwialem tanuki strasznie seksownie wygladala w tym podkoszulku.
-Hmmm... Taka surprise - powiedziaÂłam do Richarda, z nieukrywanym uÂśmiechem. LubiÂłam zaskakiwaĂŚ ludzi, ale tym razem to byÂło lekkie szaleĂąstwo. Po chwili, widzÂąc zdziwionÂą minĂŞ Richarda, dodaÂłam: -Jestem mistrzyniÂą suspensu, prawda ? Jak Hickok - uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ jeszcze Âładniej i przytuliÂłam do Richarda.
Hehe masz razje twoja reakcja wprowadzila mnie w niemaly szok. Niemyslalem ze cokolwiek jeszcze jest mnie zdziwic bo juz chyba wszystko w zyciu widzialem i czesciej to ja zaskakuje ale ty musze przyznac tez potrafisz zmienic nieoczekiwanie bieg sytuacji . powiedziawszy to takze przytulilem tanuki. ksiezyc swiecil oswietlajac nasze sylwetki.
-A widzisz - zamknĂŞÂłam oczy, nadal siĂŞ triumfalnie uÂśmiechajÂąc. Gdy ujrzaÂłam ksiĂŞÂżyc, oÂświetlajÂący blaskiem mnie i Richarde, dodaÂłam, wahajÂąc siĂŞ chwilĂŞ: -Romantycznie, prawda ? - westchnĂŞÂłam cicho, wywierajÂąc lekki nacisk na pierwsze sÂłowo.
Tak bardzo powiedziawszzy to objolem ja i pocalowalem moje rece wyladowaly na jej posladkach poczym podnioslem ja zanie i dalem na porecz nadal ja trzymajac . moje pocaunki stawaly sie coraz czestrze i bardziej namietne
Hitoshi stan¹³ przed drzwiami i policzyÂł raz jeszcze drzwi. Po chwili stwierdziÂł Âże to te któych szukaÂł. NarzuciÂł na gÂłowĂŞ kaptur i zastukaÂł 3 razy w drzwi. CzekaÂł aÂż ktoÂś otworzy, a czekac nie lubiÂł...
Pierwsza usÂłyszaÂłam pukanie. -Otwarte - podeszÂłam do drzwi, a widzÂąc nieznajomego, zapytaÂłam siĂŞ: -Kim jesteÂś ? I co tu robisz ? - nadal siĂŞ uÂśmiechaÂłam, choĂŚ trochĂŞ bladziej. -Jestem przekonana, Âże ty wiesz, kim ja jestem, ale ja nie wiem, kim ty jesteÂś. Dlatego siĂŞ pytam - spojrzaÂłam jeszcze raz na przybysza.
Gdy dziewczyna zasypa³¹ go s³owami, potrz¹sn¹³ g³ow¹ jak gdyby chcia³ pouk³adaÌ sobie to wszystko w g³owie. Zaraz potem odpowiedzia³.
-Jestem Kagayama Hitashi, czÂłonek klanu Hikaru z Kumo-Gakure. ZostaÂłaÂś wybrana by sprawdziĂŚ nowo wybudowanÂą tam arenĂŞ. Nie pytaj czemu ty...
-W takim momencie - zakryÂłam rĂŞkÂą twarz, nie chcÂąc patrzeĂŚ na przybyÂłego. -Mam inne pytanie - uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ ironicznie - dlaczego budowaĂŚ kolejnÂą arenĂŞ i przerywaĂŚ ludziom Âżycie ? - jeszcze raz spojrzaÂłam z nieukrywanÂą satysfakcjÂą na chÂłopaka stojÂącego w drzwiach. No bo po co ? - gÂłos odezwaÂł siĂŞ po raz pierwszy od dawna. PokiwaÂłam tylko gÂłowÂą i spojrzaÂłam na Richarda. -Co o tym sÂądzisz ? Mam siĂŞ zgodziĂŚ ? - spytaÂłam gÂłosem, który wyraÂżaÂł niechĂŞĂŚ do opuszczania domu. UÂżyj Sakura Dizorubu i wyrzuĂŚ go - gÂłos ÂśmiaÂł siĂŞ w gÂłowie, ale ja, opanowana, nie daÂłam siĂŞ podbechtaĂŚ. -WIÊC ? Masz jakieÂś pismo na to ? - uniosÂłam brwi.
-Bardzo waÂżne - i zarumieniÂłam siĂŞ uroczo, co na pewno nie wpÂłynĂŞÂło dobrze na mój ognisty temperament. -Chyba podrobiona - gÂłos z mojej gÂłowy odezwaÂł siĂŞ pierwszy raz. -Ma kod wodny ? - zrobiÂłam bardzo ckliwÂą minĂŞ i patrzyÂłam, co siĂŞ dalej stanie.
Jak wypadaÂł obuczaj skÂłoniÂłem sie lekko i wskazaÂłem rĂŞkÂą by Tanuki szÂła pierwsza.
-Tak, mianowicie nowy kompleks ukoĂączony niedawno. - po tych sÂłowach chÂłopak spojrzaÂł na miecz który wyciÂągn¹³ "kolega" Tanuki.
- PrzydaÂł by siĂŞ taki w Kumo, gdy przychodzÂą deszcze ciĂŞÂżko jest czymkolwiek siĂŞ ogrzaĂŚ. Poza tym moja broĂą jeÂśli o niej mówiÂłeÂś nie ma byĂŚ efektowna, ma siĂŞ dobrze sprawowaĂŚ w walce. - po ty sÂłowach czÂłonek rady ruszyÂł za Tanuki.
-DziĂŞki, Richard. - pocaÂłowaÂłam chÂłopaka delikatnie w policzek i ruszyÂłam do wyjÂścia. PobiegÂłam szybciej - to miaÂła byĂŚ moja pierwsza walka. GÂłos w gÂłowie byÂł równieÂż powaÂżny i obmyÂślaÂł nowy Âżart. NMM
Richarde wybiegl za tanuki ale skierowal sie do swojego domu po kolejny miecz ktury pomoze tanuki w walce z tym gostkiem

NMM
Gdy Tanuki i jej ch³opak ruszyli, wci¹¿ schylona postac cz³onka rady zwyczajnie... zniknê³a w k³ebach dymu. Teraz by³o wiadome ¿e by³ to jedynie klon.

NMM
TELEPORTACJA - KUMO>KONOHA. PojawiÂłam siĂŞ przed sofÂą. WidzÂąc, Âże dobrze trafiÂłam, opadÂłam delikatnie na poduszki i zamknĂŞÂłam oczy. Miecze oparÂłam o krzesÂło. -CaÂłkiem przydatne - popatrzyÂłam z podziwem na Sword of Dark. Ostrze zalÂśniÂło w blasku zachodzÂącego sÂłoĂąca. CiĂŞÂżarki leÂżaÂły na podÂłodze przed sofÂą. WestchnĂŞÂłam cicho. Przerwano nam takÂą piĂŞknÂą chwilĂŞ ... - myÂśli ukÂładaÂły siĂŞ powoli w zdania, które istniaÂły, a jednak ich nie byÂło. Tylko ja je sÂłyszaÂłam.

Po chwili bezÂładnego wpatrywania siĂŞ w sufit postanowiÂłam wstaĂŚ. WÂłóczÂąc siĂŞ po pokoju spojrzaÂłam na miejsce, w którym staÂłam jeszcze niedawno, tulÂąc siĂŞ do Richarda. -CiĂŞÂżarki, miecze: trzeba mu je odnieœÌ - powiedziaÂłam sama do siebie. Tak na prawdĂŞ, chciaÂłam mieĂŚ pretekst, Âżeby go odwiedziĂŚ. ÂŻycie jest nudne - dodaÂł gÂłos. WziĂŞÂłam do prawej rĂŞki ognisty "neon" i ciĂŞÂżarki, a lewÂą dÂłoniÂą trzymaÂłam rĂŞkojeœÌ Sword of Dark. Teleportacja - Gabinet Hokage. NMM
PrzekrĂŞciÂłam klucz w drzwiach i weszÂłam do przedpokoju, lekko nieprzytomna. Od razu skierowaÂłam siĂŞ do kuchni, gdzie zostawiÂłam HM! samÂą. OtwierajÂąc drzwi, zobaczyÂłam, Âże dziewczynka usilnie próbuje zniszczyĂŚ stoÂłek. ZÂłapaÂłam jÂą za rĂŞkĂŞ i poprowadziÂłam do drzwi wejÂściowych, wciskajÂąc do rĂŞki mazaki. -ProszĂŞ, HM!, przyjdÂź troszkĂŞ póÂźniej. MiÂło byÂło ciĂŞ poznaĂŚ - siliÂłam siĂŞ na uÂśmiech, zamykajÂąc drzwi. Sama porwaÂłam z barku w kuchni butelkĂŞ z sokiem porzeczkowym i usiadÂłam na sofie w salonie, w³¹czajÂąc telewizjĂŞ. Znowu leciaÂły skoki, tym razem Adam siĂŞ nie popisaÂł. ChciaÂłam zapaœÌ siĂŞ pod ziemiĂŞ. -ZrobiÂłam coÂś, czego bĂŞdĂŞ ÂżaÂłowaĂŚ... - powiedziaÂłam, wypijajÂąc sok porzeczkowy z butelki i czekajÂąc na Kyoko. -I jeszcze egzaminy... ZupeÂłnie zapomniaÂłam... Czwartek... MuszĂŞ do tego czasu mieĂŚ wypeÂłnione 5 misji... - spojrzaÂłam w sufit z cierpkÂą minÂą, jednoczeÂśnie wy³¹czajÂąc plazmĂŞ. JuÂż doœÌ doÂłka - pomyÂślaÂłam, wypijajÂąc kolejny Âłyk soku.
Z kaÂżdym nastĂŞpnym Âłykiem czuÂłaÂś ,Âże coÂś dziwnego siĂŞ z TobÂą dzieje… CzuÂłaÂś wielkie zmĂŞczenie..
PomyslaÂłaÂś czy to tylko iluzja… zmĂŞczenie… a moÂże coÂś ze mnÂą nie tak?
PoczuÂłaÂś coÂś ..
Nagle w pokoju zrobiÂło siĂŞ bardzo zimno a przed TobÂą ukazaÂła siĂŞ postaĂŚ z lodu..
PrzemówiÂła
Witaj nieznajoma mam dla Ciebie misjĂŞ… Mów szybko czy siĂŞ decydujesz bo to sparawa nie cierpiÂąca zwÂłoki…

-OczywiÂście - uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ i spojrzaÂłam na owego dziwnego przybysza. -WiĂŞc sÂłucham - odstawiÂłam butelkĂŞ z sokiem na stolik i zaczĂŞÂłam wpatrywaĂŚ siĂŞ w nieoczekiwanÂą postaĂŚ.
-Twoim zadaniem bĂŞdzie udanie siĂŞ do Przesmyku w TĂŞczowym lodowcu Hyouniji SPIESZ SIE!!! Tam dowiesz siĂŞ .. reszty szczegóÂłow o Twoim zadaniu....
PostaĂŚ znikÂła... a na podÂłodze byÂła tylko wielka plama roztopionego lodu ..
SchwyciÂłam miecz i uniosÂłam do góry. -Przesmyk w TĂŞczowym lodowcu Hyouniji ! - znikÂłam z pokoju, zostawiajÂąc karteczkĂŞ dla Kyoko (i otwarte drzwi ) :
"Wracam wieczorem. Tanuki."
NMM
ChÂłopak podniósÂł rĂŞkĂŞ i zapukaÂł, drzwi uchyliÂły siĂŞ pod naporem jego rĂŞki i wypadÂła z nich maÂła kartka. PrzeczytaÂłem jÂą i uÂśmiechn¹³em siĂŞ, pchn¹³em drzwi mocniej i wszedÂłem do Âśrodka. Trzeba byÂło poczekaĂŚ, rozsiad³êm siĂŞ na kanapie i... tak jakoÂś mi siĂŞ usnĂŞÂło.
Druga jaÂźnia teleportowaÂła siĂŞ do salonu, a widzÂąc ÂśpiÂącÂą postaĂŚ, mruknĂŞÂła: -Nie Âśpij, bo CiĂŞ okradnÂą ! Welcome in my house.
WróciÂłam na wÂłaÂściwe miejsce w umyÂśle. SpojrzaÂłam na ÂśpiÂącego Kyoko i usiadÂłam przy nim. PoÂłoÂżyÂłam mu rĂŞkĂŞ na ramieniu i delikatnie potrzÂąsnĂŞÂłam. Gdy chÂłopak otworzyÂł oczy, cofnĂŞÂłam rĂŞkĂŞ. ZrobiÂło mi siĂŞ bardzo przykro, bo przypomniaÂłam sobie, co zrobiÂłam z KaranÂą. SpojrzaÂłam w oczy Kyoko i nagle zachciaÂło mi siĂŞ okropnie pÂłakaĂŚ. -Przepraszam za KaranĂŞ... Na prawdĂŞ... Nie chciaÂłam... - po moim policzku spÂłynĂŞÂła Âłza.
S³yszycie pukanie do drzwi. Jakiœ dobrze ubrany jegomoœÌ stoi za drzwiami.
PodeszÂłam do drzwi i otworzyÂłam je na oÂścieÂż. WidzÂąc dobrze ubranego mĂŞÂżczyznĂŞ, pomyÂślaÂłam : Mafia ? A oni tu po co ? - i uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ, bo moje myÂśli byÂły równie gÂłupie, jak niektóre zachowania drugiej jaÂźni. PowiedziaÂłam grzecznie "DzieĂą Dobry", a Âże w drzwiach rozmawiaĂŚ jest nie Âładnie, zaprosiÂłam goÂścia do salonu.
DziĂŞkujĂŞ - odpowiedziaÂł mĂŞÂżczyzna i wszedÂł do salonu rozglÂądajÂąc siĂŞ.
Mam dla pani pewnÂą misje. Jest to misja rangi C. Opieka nad synem sÂłynnego kupca. Czy podejmie pani wyzwanie? Nagroda pieniĂŞÂżna bĂŞdzie wysoka. - grzecznie i spokojnie powiedziaÂł mĂŞÂżczyzna , który byÂł po prostu sÂłu¿¹cym.
-OczywiÂście, chĂŞtnie. Gdzie miaÂłaby siĂŞ odbywaĂŚ ta misja ? - uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ jeszcze raz, bo w sumie chciaÂłam zostaĂŚ zupeÂłnie inaczej postrzegana niÂż ta druga.
Misja zacznie siê od zaraz niech siê Pani uda na plac zabaw do Akademii ninja. Tam najczêœciej bawi siê Max. Mam nadzieje , ¿e podo³a pani wyzwaniu. - s³u¿¹cy powiedzia³ spokojnie i ruszy³ w stronê wyjœcia. Chyba mu siê spieszy³o.
-Kyoko, chcesz pójœÌ ze mnÂą ? WykonujĂŞ misjĂŞ, bo chcĂŞ zostaĂŚ jouninem ... - nie czekajÂąc na odpowiedÂź Kyoko, pociÂągnĂŞÂłam go za rĂŞkaw i zÂłapaÂłam Sword of Dark. Teleportacja ! Plac zabaw w Akademii ninja ! NMM + NM Kyoko
Gdy ktoÂś pociÂągn¹³ mnie za rĂŞkaw w zasadzie jeszcze spaem, wszystko dziaÂło siĂŞ zdecydowanie za szybko jak na moc obliczeniowÂą skromnego mózgu Kyoko. ChwilĂŞ póÂźniej mÂłodzieniec juÂż staÂł na placu zabaw, nogi uginaÂły siĂŞ pod nim a Âśpik zwis¹³ z nosa.

NMM
-Pewnie uznali mnie za idiotkĂŞ - uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ gÂłupio, materializujÂąc siĂŞ na sofie, nadal niewidoczna. -No to nie wiedzÂą, dlaczego ich zaprosiÂłam na ten podwieczorek - zaczĂŞÂłam siĂŞ gÂłupio ÂśmiaĂŚ i spojrzaÂłam w sufit. ÂŻeby wyciÂągn¹Ì z nich informacje ? - druga jaÂźnia machinalnie przekrĂŞciÂła rĂŞkĂŞ i ziewnĂŞÂła. -ÂŻebyÂś wiedziaÂła - przestaÂłam siĂŞ ÂśmiaĂŚ i wyciÂągnĂŞÂłam rĂŞkĂŞ. Przez otwarte okno wpadÂł czarny orzeÂł, lÂądujÂąc mi na ramieniu. -ZnajdÂź Kyoko - spojrzaÂłam na orÂła, który przekrĂŞciÂł gÂłowĂŞ i zaskrzeczaÂł przeraÂźliwie, szykujÂąc siĂŞ do lotu. WyleciaÂł przez otwarte okno NMO (Nie Ma OrÂła). Ja odwoÂłaÂłam jutsu i wyjĂŞÂłam notatnik, zaczynajÂąc rysowaĂŚ jakieÂś dziwne kreski, zwiÂązane z jedynÂą technikÂą pieczĂŞtujÂącÂą, jakÂą znaÂłam. PodrzuciÂłam delikatnie do góry kartki, a te zamieniÂły siĂŞ w promieniste iskry. -ÂŁadnie - uniosÂłam do góry brwi, patrzÂąc na opadajÂące ÂświateÂłka.
Po tym pokazie sztucznych ogni w pokoju zrobi³o siê niezwykle cicho.... Siedzia³¹œ tak wpatrzona w jeden punkt prowadz¹c dialog ze swoja drug¹ jaŸnia.. T¹ cisze przerwa³o wejœcie.. Bardzo g³oœne zreszt¹ do pokoju..
Pewnej wysokiej osoby, jej twarz byÂła zasÂłonieta czarna, hafotwana hustÂą ...
PoczuÂłaÂś dziwne mrowienie patrzÂąc na jego postaĂŚ..
-Witaj Piêkna.. mam do Ciebie ma³¹ proœbê
powiedizaÂł zuchwale i zarzuciÂł ufajdane w bÂłocie Âłabska na ramionach.. Kyoko..
ByÂłaÂś zaskoczona co ten czÂłowiek robi w jej mieszkaniu.. Do tego taki brudny...

-ProÂśbĂŞ ? A wiĂŞc sÂłucham - spojrzaÂłam ciekawie na mĂŞÂżczyznĂŞ, który tak niespodziewanie siĂŞ przywitaÂł. Przynajmniej przywitaÂł siĂŞ milej od Richarda - zarumieniÂłam siĂŞ na samÂą takÂą myÂśl i spojrzaÂłam jeszcze raz na nieznajomego, czekajÂąc na odpowiedÂź.
Mê¿czyzna zacz¹³ sê przybli¿aÌ.. jednak bardzo owoli mia³as wra¿enie, ¿e wiedzia³ dobrze co robi.
ObjaÂł Cie teraz delikatnie.. z jego ust wyszÂły bardzo przyjemne dla ucha sÂłowa..

-MaleĂąka jesteÂś taka Piekna... ChciaÂłbym aby ta chwila mogÂła trwac wiecznie..
SoufalaÂł siĂŞ bardzo ale czuÂł, ze dziewczyna siĂŞ rumieni..PuÂściÂł objĂŞcia..
-W tej chwili jednak nie mam czasu... poza tym nie wiem co by powiedziaÂł Kage..
-Czy jesteÂś zainteresowana misjÂą.. SÂłyszaÂłem, ze jesteÂś naprawdĂŞ dobra w tym co robisz..
PowiedziaÂł ze sÂłodkim, zalotnym usmiechem .. Ostrzegam jednak misja nie bĂŞdzie prosta...

Nieoczekiwane, lecz miÂłe zachowanie mĂŞÂżczyzny zdziwiÂło mnie ogromnie. ZarumieniÂłam siĂŞ uroczo i spojrzaÂłam mile na nieznajomego. No cóÂż, ty juÂż takie zachowanie masz we krwi - odezwaÂła siĂŞ znowu druga jaÂźnia, ale nie zwracaÂłam na niÂą wiĂŞkszej uwagi. -OczywiÂście, Âże chĂŞtnie przyjmĂŞ misjĂŞ - powiedziaÂłam, czekajÂąc jednoczeÂśnie na dalsze informacje.
Mrugn¹³ ponêtnie prawym okiem..
- PiĂŞkno nie jest Twa jedyna zaletÂą jesteÂś takÂże bardzo miÂła...
Zatem chciaÂłbym abyÂś zajĂŞÂła siĂŞ pewna sprawÂą ostatnio z wioski uciekÂł z klanu Hyuuga chciaÂłbym abyÂś siĂŞ nim zajĂŞÂła nie zaleÂży mi na tym czy sprowadzisz go Âżywego czy martwego.. Pamietaj jednak, Âże osobnik ten jest naprawdĂŞ niebeÂżpieczny..
NiechciaÂłbym Âżeby coÂś staÂło siĂŞ Damie takiej jak ty..

Wyj¹³ z kieszeni chustê i.. zacz¹³ siê wycieraÌ dopiero teraz zobaczy³aœ, ze ten mê¿czyzna jest nie tylko bardzo wygadany ale i bardzo przystojny...
Do pomieszczenia wlecial orzel z informacja dla tanuki od richarda

Kod:  Kochanie przepraszam ze nieprzysztedlem wczoraj ale poprzedni kage zostawil mi straszny balagan ktury musze naprawiac ale niemartw sie postaram sie wrucic jutro jak tylko porozstylam wszystkie delegacje przygotuje wspaniala kolacje dla naszej dwujki umnie w palacu . Kocham cie nad zycie
             
                                   richarde
Gdy do mojego mieszkania wleciaÂł orzeÂł Richarda, wzdrygnĂŞÂłam siĂŞ. PrzeczytaÂłam na gÂłos wiadomoœÌ i zgniotÂłam jÂą w rĂŞce. RozsypaÂła siĂŞ w popióÂł. Nie miaÂłam specjalnej ochoty na kolacjĂŞ z Richardem, lecz nie mogÂłam mu odpisaĂŚ, poniewaÂż Shire jeszcze nie wróciÂł. W pewnej chwili okno otwarÂło siĂŞ ponownie i do pokoju wpadÂł czarny, wielki orzeÂł. Shire. WyciÂągnĂŞÂłam notatnik i pióro. Szybko napisaÂłam wiadomoœÌ do Richarda. PrzyczepiajÂąc odpowiedÂź dla Richarda do nóÂżki ptaka, powiedziaÂłam: -ZanieÂś to naszemu kage - ptak wyleciaÂł przez otworzone okno i skierowaÂł siĂŞ w stronĂŞ posiadÂłoÂści hokage. (Nie Ma OrÂła)

SpojrzaÂłam na mĂŞÂżczyznĂŞ, który przekazaÂł mi wÂłaÂśnie misjĂŞ, a ujrzawszy jego przystojnÂą twarz uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ i powiedziaÂłam: -DziĂŞkujĂŞ za TwojÂą troskĂŞ - przerwaÂłam, czekajÂąc na sÂłowa mĂŞÂżczyzny.
Mê¿czyzna usmiechn¹³ siê ponownie...
Tym razem jednak jego usmiech przerwaÂł ból...
Dopiero wtedy zauwaÂżyÂłaÂś, Âże ma sporÂą ranĂŞ w okolicy wÂątroby..
Otrz¹sn¹³ siê jednak szybko..

-JeÂżeli chcesz wyruszĂŞ z TobÂą.. jeÂśli wolisz pracowaĂŚ sama..
przekaÂże Ci informacjĂŞ i od razu wyruszysz w drogĂŞ..
PodeszÂłam do mĂŞÂżczyzny i wyjĂŞÂłam apteczkĂŞ, a z niej piguÂłki przeciwbólowe. -WeÂź - powiedziaÂłam, wyciÂągajÂąc rĂŞkĂŞ z dwiema piguÂłkami i opatrzyÂłam ranĂŞ, przykÂładajÂąc do niej zioÂła. Rana zaczĂŞÂła lekko syczeĂŚ, ale widaĂŚ byÂło, Âże zaczyna siĂŞ leczyĂŚ w szybkim tempie. -JeÂśli chcesz, moÂżesz iœÌ ze mnÂą - zabandaÂżowaÂłam jeszcze raz ranĂŞ mĂŞÂżczyzny. -Jeszcze dzisiaj powinieneÂś byĂŚ zdrowy. Te zioÂła majÂą niezwyk³¹ moc. Poza tym jestem z zawodu medykiem - spojrzaÂłam jeszcze milej na mĂŞÂżczyznĂŞ. Chyba zaczynaÂłam go lubiĂŚ. A moÂże nawet mi siĂŞ spodobaÂł ? - pomyÂślaÂłam, stojÂąc kilka cali przed mĂŞÂżczyznÂą.
Stali tak onieÂśmieleni tÂą chwilÂą...
PrzerwaÂł jÂą nieoczekiwanie mĂŞÂżczyzna.. OdsuwajÂąc siĂŞ troche..
-DziĂŞkujĂŞ Ci nie musiaÂłaÂś.. Juz dawno nikt nie byÂł dla mnie tak miÂły..
Zatem jeÂśli me towarzystwo Ci nie przeszkadza, powinniÂśmy wyruszaĂŚ. Jest juÂż póÂźno a droga daleka..
Udamy siĂŞ do KrÂąg Czterech Wysp Nanju.. Miejscem, w którym sie najpierw zatrzymamy bedzie plaÂża potem udamy siĂŞ.. a zresztÂą, powiem Ci póÂźniej.

KoĂączÂąc podszedÂł i ucaÂłowaÂł jej dÂłoĂą, tÂą samÂą, która goleczyÂła nie spoglÂądajÂąc jej nawet w twarz po czym dodaÂł.
- Czuje siĂŞ juz bardzo dobrze.. JeÂżeli nic Ci nie zatrzymuje ruszajmy..
-WiĂŞc dobrze - wyciÂągnĂŞÂłam Sword of Dark i zÂłapaÂłam delikatnie mĂŞÂżczyznĂŞ za rĂŞkĂŞ. -Na pla¿ê, KrÂąg Czterech Wysp Nanju - szepnĂŞÂłam, unoszÂąc triumfalnie miecz do góry. Wraz z mĂŞÂżczyznÂą zniknĂŞÂłam z pokoju, aby pojawiĂŚ siĂŞ na plaÂży w KrĂŞgu Czterech Wysp. NMM
< Puku puku majtki z buku >
Shire wleciaÂł do mieszkania przez okno, którego Tanuki nie zamknĂŞÂła, i usiadÂł na Âżerdzi w salonie, cierpliwie czekajÂąc na swÂą paniÂą. WracaÂła wÂłaÂśnie z misji i ptak siĂŞ o niÂą niepokoiÂł.
Po d³u¿szym oczekiwaniu, s³ysz¹c g³os swej pani ptak wyfrun¹³ przez okno, kieruj¹c siê do pa³acu Richarda. Nie Ma Or³a.
WchodzĂŞ do pokoju rozglÂądajÂąc siĂŞ za Shizune i Tanuki
WeszÂłam do pomieszczenia, wchodzÂąc rozglÂądaÂłam siĂŞ do okoÂła Jak tu Âładnie ''pomyÂślaÂłam''. ZauwarzyÂłam, Âże Eximir juÂż jest. Nie specjalnie za nim przepadaÂłam, byÂł dziwnym typem.
Niestety ale muszê iœÌ powiedzia³em do Shizune i Tanuki/NMM
*Teleportacja, wiĂŞc siĂŞ pojawiliÂście, ale niech wam bĂŞdzie, Âże siĂŞ czepiam ^^*
PojawiÂłam siĂŞ wraz z Shizue i Eximirem w moim pokoju. WidzÂąc, Âże Eximir wychodzi nie wiadomo dlaczego, rzuciÂłam mu tylko krótkie, badawcze spojrzenie, a sama zwróciÂłam siĂŞ do Shizue: -Zaczekaj chwilĂŞ, zaraz przyniosĂŞ szklanki - i wyszÂłam na chwilĂŞ, aby zaparzyĂŚ herbatĂŞ. Gdy dotarÂłam do kuchni mego mieszkania, wziĂŞÂłam srebrnÂą tacĂŞ i dwie porcelanowe filiÂżanki. ZaparzyÂłam miĂŞtowej herbaty, która byÂła w jednej z wielu szafek i dosypaÂłam po dwie ÂłyÂżeczki cukru. BiorÂąc przy okazji srebrne ÂłyÂżeczki z zastawy, postawiÂłam filiÂżanki na tacy i weszÂłam do zielonego salonu. TacĂŞ wraz z filiÂżankami z bursztynowym napojem postawiÂłam na okrÂągÂłym stoliku przy taboretach. -ProszĂŞ, usiÂądÂź Shizue... - zwróciÂłam siĂŞ do dziewczyny, samemu juÂż siedzÂąc.
ZapukaÂłem do domu Tanuki czekajÂąc na odpowieĂŚ
S³ysz¹c czyjeœ pukanie, wsta³am z taboretu, mijaj¹c Shizue i otworzy³am drzwi. Widz¹c w nich Eximira uœmiechnê³am siê i powiedzia³am, sama wchodz¹c w g³¹b przedpokoju: -Proszê, wejdŸ - na tacy w salonie pojawi³a siê jeszcze jedna fili¿anka.
ZapukaÂł do drzwi trzy razy, nastĂŞpnie sam otworzyÂł lekko drzwi i wychyliÂł zza nich gÂłowĂŞ..
- CzyÂżbym siĂŞ trochĂŞ spóÂźniÂł ? - powiedzaÂł drapiÂąc siĂŞ po gÂłowie z uÂśmiechem, po czym spojrzaÂł na caÂłe towarzystwo
"widze Âże juÂż wszyscy sÂą..." - pomyÂślaÂł
WestchnĂŞÂłam, widzÂąc Deven'a, a nie majÂąc ochoty iœÌ do kuchni ponownie, po prostu machnĂŞÂłam Sword of Dark, aby na tacy pojawiÂła siĂŞ jeszcze jedna filiÂżanka. Sama weszÂłam do pokoju, siadajÂąc juÂż na taborecie. -Eximir, zdaje mi siĂŞ, czy pytaÂłeÂś siĂŞ poprzednio o to, kiedy Richard zrobi trening ? SÂądzĂŞ, Âże za jakieÂś póÂłtora tygodnia... MiaÂł siĂŞ wybraĂŚ gdzieÂś dalej, chyba odbiĂŚ KusĂŞ... - podniosÂłam delikatnie filiÂżankĂŞ, gestem rĂŞki zapraszajÂąc resztĂŞ towarzystwa do "siÂądniĂŞcia" na taboretach.
WszedÂł nieÂśmiaÂło do pomieszczenia, usiadÂł na taborecie i tak siedziaÂł po cichu..
Po chwili wzi¹³ fili¿ankê do rêki i zacz¹³ piÌ herbatkê
- Ta herbata jest przepyszna - stwierdziÂł
"ciekawe o czym sobie pogadamy "
-Em... - skrzywiÂłam siĂŞ, widzÂąc, Âże Deven milczy. -Kuzynie, cóÂż siĂŞ takiego staÂło, Âże jesteÂś smutny ? - powiedziaÂłam pó³¿artem, lecz nadal przypatrywaÂłam siĂŞ uwaÂżnie Deven'owi. -No mów, przed rodzinÂą nie ma siĂŞ tajemnic - klasnĂŞÂłam w dÂłonie, odstawiajÂąc na chwilĂŞ filiÂżankĂŞ z miĂŞtÂą.
-W sumie to nie wszyscy tutaj jesteÂśmy rodzinÂą... - odparÂłem po czym spojrzaÂłem na Eximira
zrobiÂło siĂŞ trochĂŞ niezrĂŞcznie lecz po chwili dodaÂłem:
No cóÂż w sumie to nic takiego siĂŞ nie dzieje...
WidzÂąc wzrok Deven'a zadaÂłem mu pytanie.
Z jakiej jesteÂś wioski Deven??Bo po opasce widze Âże z wioski piasku czyÂż tak??W takim razie nie moÂżemy siĂŞ spotykaĂŚ.Chyba Âże na polu walki.
Wychodzi przez okno myÂślÂąc sobie-Hah ja walczyĂŚ z Deven'em??to by byÂło za Âłatwe.
/NMM
//nie przechwalaj sie tak, umiem wiecej jutsu i mam wiecej statow :D//

"heh co on sobie myœli... jakby nie by³o drzwi, tylko przez okno jak jakaœ ma³pa xD" - pomyœla³ wypijaj¹c ca³¹ herbatê

Dodane po 4 godzinach 2 minutach:

Nagle wstaÂł..
-No cóÂż skorzystam z twojej Âłazienki by siĂŞ umyĂŚ
Po kÂąpieli wyszedÂł w rĂŞczniku i powiedziaÂł:
-Nie bede zajmowaÂł ÂłóÂżek, przeÂśpiĂŞ siĂŞ na kanapie ^^
Wyci¹gn¹³ z szafki jedn¹ z pi¿am Tanuki, po czym ubra³ siê w ni¹ (xD)
"pewno wyglÂądam jak debil ale nie bĂŞde spaÂł w przepoconym ubraniu..."
Potem uÂłoÂżyÂł siĂŞ na kanapie, popatrzyÂł chwilĂŞ na dziewczyny...
-Dobranoc - powiedzia³ uprzejmie i zamkn¹³ oczy
Po chwili usn¹³ zmêczony...
WestchneÂłam, spojrzaÂłam na siostre pijÂąc herbatke- Czy mogÂłabym zostaĂŚ u ciebie przez jakiÂś czas? Niechce zbytnio wydawaĂŚ pieniĂŞdzy na jakiÂś hotel, a chciaÂłabym przez jakiÂś czas zostaĂŚ w tej wiosce -powiedziaÂłam, po czym uÂśmiachneÂłam siĂŞ do Tanuki.
Powoli doszed³em do drzwi pokoju. Stan¹³em przed drzwiami i zapuka³em. Czeka³em a¿ ktoœ mi otworzy, chocia¿ w¹tpi³em w to. *No ale co mi szkodzi* pomyœla³em.
PrzerwaÂłam rozmowe z siostrÂą po czym wstaÂłam i podeszÂłam do drzwi. OtworzyÂłam je i zauwarzyÂłam za nimi Estiaba- Co ty tu robisz? -zapytaÂłam go.
-Szukam cie- PowiedziaÂłem. PatrzyÂłem do wnĂŞtrza mieszkania nie wiedzÂąc za bardzo jak siĂŞ zachowaĂŚ
*Deven, Âśpisz w zielonej piÂżamie, ja mam w domu wszystko zielone ^^*
-OczywiÂście, Âże moÂżesz zostaĂŚ - powiedziaÂłam, sÂłyszÂąc pukanie kolejnej osoby, a gdy Estiab wszedÂł do pokoju, spojrzaÂłam na niego groÂźnie. -SkÂąd wiesz, gdzie mieszkam ? - spytaÂłam siĂŞ, gdy chÂłopak skoĂączyÂł mówiĂŚ do Shizue.
ObudziÂł siĂŞ sÂłyszÂąc rozmowĂŞ... lecz nie otworzyÂł oczu, nadal leÂżaÂł udawajÂąc Âże Âśpi..
"podsÂłucham sobie troszke" - pomyÂślaÂł
PoczuÂłam siĂŞ troche zakÂłopotana wiĂŞc wróciÂłam do siostry, usiadÂłam na taborecie z zamiarem dokoĂączenia herbatki miĂŞtowej.
//Nie wchodziÂłem do mieszkania//

WidzÂąc, Âże dziewczyna nie chce ze mnÂą gadaĂŚ odwróciÂłem siĂŞ i odszedÂłem w kierunku bramy konohy./NMM
SkoĂączyÂłam piĂŚ herbate Chyba troche za ostro go potraktowaÂłam ''pomyÂślaÂłam''. SpojrzaÂłam na Tanuki- To bĂŞdĂŞ mogÂła u ciebie zostaĂŚ? -zapytaÂłam jÂą z niepewnoÂściÂą w gÂłosie.
OtworzyÂł oczy..
-AAhhhh.... jaka wspaniaÂła noc... wszystko by bylo pieknie, gdyby nie ta piÂżama (xD),
Dziendobry wam - dodaÂł z uÂśmiechem
WstaÂł poszedÂł siĂŞ ubraĂŚ i powróciÂł do rodzinki :D
Popatrzy³am przelotnie na ch³opaka Œmiesznie wygl¹da³ w tej pi¿amie ''pomyœla³am'', wci¹¿ czeka³am na odpowiedz siostry bowiem mia³am nadzieje ¿e siê zgodzi.
-Shizue, oczywiÂście, Âże moÂżesz u mnie zostaĂŚ, mój dom twoim domem - uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ, cieszÂąc siĂŞ jednoczeÂśnie, Âże Estiab sobie poszedÂł. -Wiesz, myÂślĂŞ, Âże jesteÂśmy juÂż wÂłaÂściwie przyjacióÂłkami... - posÂłaÂłam w stronĂŞ dziewczyny jeszcze jeden uÂśmiech i zwróciÂłam siĂŞ do Devena: -W sypialni powinno byĂŚ kilka ubraĂą, dobrych na Ciebie, moÂżesz je sobie wzi¹Ì.
-A wiec o czym tu sobie gadacie ? - powiedziaÂł
SpojrzaÂł z miÂłym uÂśmiechem na Shizue, potem na Tanuki.
"ale fajna rodzinka :D"

//Shizue skoro Tanuki to moja kuzynka, a Twoja siostra, to chyba ja teÂż jestem twoim kuzynem :P//
*Shizue jest mojÂą przybranÂą siostrÂą, a ty kuzynem, wiĂŞc samo siĂŞ przez siĂŞ rozumie ;)*
-Shizue chciaÂłaby u mnie zostaĂŚ, naturalnie, Âże moÂże - po raz -ĂŞty siĂŞ uÂśmiechnĂŞÂłam. -Deven, przebierz siĂŞ w to, strasznie wyglÂądasz w tej piÂżamie, zielony to kompletnie nie twój kolor - rzuciÂłam chÂłopakowi spodnie i bluzkĂŞ koszulowÂą, aby miaÂł siĂŞ w co ubraĂŚ.
- DziĂŞkujĂŞ -powiedziaÂłam- Co myÂślisz o Estiabie? -zapytaÂłam siostre. PopatrzyÂłam na Devena przez chwile myÂślaÂłam, Âże wybuchne Âśmiechem widzÂąc go w zielonej piÂżamie Tanuki ale udaÂło mi siĂŞ opanowaĂŚ i tylko uÂśmiechneÂłam siĂŞ do niego.
-Ale... ta pi¿ama jest wygodna chyba dzisiaj jej nie zdejmê, tylko bêde siedzia³ w niej ca³y dzieù, a teraz przepraszam was - po czym odszed³ od sto³u, usiad³ na kanapie w pi¿amce (xD) i w³¹czy³ sobie TV...

Dodane po 34 minutach:

Nagle Deven poderwaÂł siĂŞ, podniósÂł ubranie wbiegÂł do Âłazienki, przebraÂł siĂŞ...
- Do zobaczenia kuzynki - wybiegÂł z uÂśmiechem....
nmm
- Do zobaczenia -krzykneÂłam za chÂłopakiem- No teraz to bĂŞdziemy miaÂły spokój -powiedziaÂłam do siostry. WstaÂłam by wy³¹czyĂŚ telewizor, po czym wróciÂłam i usiadÂłam na taborecie- O czym chciaÂłabyÂś pogadaĂŚ? -zagadnĂŞÂłam Tanuki.

Dodane po 56 minutach:

Znudzona wsta³am- Ide siê przejœÌ, nied³ugo znowu siê spotkamy -powiedzia³am do siostry, po czy podesz³am do dzwi otorzy³am je i znikne³am za nimi.NMM
-Na razie, Shizue - pomachaÂłam siostrze rĂŞkÂą na poÂżegnanie i wy³¹czyÂłam telewizor, który w³¹czyÂł Deven. -Co moÂżna by tu porobiĂŚ... Hm... MoÂże jakaÂś misja... CoÂś myÂślĂŞ, Âże Casper-sensei nie zjawi siĂŞ na treningu... - powiedziaÂłam sama do siebie, wpatrujÂąc siĂŞ w sufit.
-Witam PaniĂŞ..
powiedziaÂł zdyszany czÂłowiek, którego napewno widziaÂłaÂś pierwszy raz w swoim Âżyciu...
Na twej twarzy malowaÂło siĂŞ zdziwienie bo mĂŞÂżczyzna zachowywaÂł siĂŞ tak jakbyÂś juÂż go znaÂła a przynajmniej widziaÂła kilka razy w swym zyciu..
MĂŞÂżczyzna nie byÂł Âżadnym piĂŞknisiem, w sumie to moÂżna powiedzieĂŚ, ze byÂł caÂłkowitym przeciwieĂąstwem kogos przystojnego.
MiaÂł pochylona postawĂŞ z dosyĂŚ duÂżym garbem na plecach.. DosyĂŚ sporÂą nadwagĂŞ i przetÂłuszczone wÂłosy.
Oczy pomimo piêknej seledynowej barwy by³y podkr¹¿one..
ZastanawiaÂłaÂś siĂŞ tylko co moÂże chcieĂŚ od Ciebie taki... ktoÂś..
MĂŞÂżczyzna natomiast caÂłkowicie ignorowaÂł pozostaÂłe towarzystwo.. WidaĂŚ, Âże zaleÂżaÂło mu na rozmowie tylko z TobÂą.
-SÂłucham... Pana ? - zerknĂŞÂłam na mĂŞÂżczyznĂŞ, wyraÂźnie szukajÂąc odpowiedzi na dwa pytania: "Co on tutaj robi" oraz "Czego ode mnie chce". Po chwili powtórzyÂłam pytanie, tym razem gÂłoÂśniej. -Tak wiĂŞc sÂłucham pana.
- Heh przysÂłaÂł mnie tu.. Pani niedawny znajomy.. Nie wiem, czy go kojarzy Pani dlatego na razie powstrzymam siĂŞ od wymówienia jego imienia przynajmniej w tak publicznym miejscu..
Ale myÂślĂŞ, Âże powinna go pani pamietaĂŚ.. Powiem tylko, Âże poznaÂła go Szanowna Dama w Obozie wszytskich, którzy odeszli"
MĂŞÂżczyzna wyraÂźnie nie potrafiÂł zachowaĂŚ sie w obecnosci kobiet .. Jego ruchy byÂły sztywne i nerwowe, nie potrafiÂł patrezĂŚ w oczy damy, z która rozmawiaÂł.. Chyba nie czesto miaÂł okazje rozmawiac z Kobieta
-ByĂŚ moÂże go pamiĂŞtam. Niech pan mówi dalej, albo, najlepiej, niech przejdzie pan od razu do sedna sprawy. Zapewne ma pan dla mnie jak¹œ misjĂŞ ? ByĂŚ moÂże siĂŞ mylĂŞ, ale chciaÂłabym wiedzieĂŚ, o co panu konkretnie chodzi - powiedziaÂłam chÂłodno do mĂŞÂżczyzny, mierzÂąc go wzrokiem.
Poczu³ jej ch³odny wzrok na sobie jeszcze bardziej sie zdenerwowa³ teraz zacz¹³ siê bardzo denerwowaÌ. WidaÌ, ¿e si³a z jaka napar³a na niego Tanuki by³a wieksza niz psychiczna si³a œmiesznego ludka, ktory odwiediz³ Tanuki w pracy.
-E no tak wÂławÂłwÂłasciwie to to to ttto ja ja ja miaÂłem tytytylko przekazaĂŚ by byby Pani siĂŞ stawiÂła dzidzisdzisiejszego wieczoru w Ichirrrrrarararaaku Ramen.
Po wypowiedzeniu zdania wreszcie odsapnaÂł widaĂŚ jak sie zmeczyÂł...
ByÂł wycienczony psychicznie.. ZlapaÂł jeszcze kilka g³êbszych oddachów i dokoĂączyÂł.
- No no no wiĂŞc jak jak?
CaÂły czas czujac na sobie przenikliwy wzrok Tanuki
-Dobrze, mogĂŞ tam pójœÌ. Jak rozumiem, teraz ? - powiedziaÂłam juÂż bardziej przyjacielsko, czujÂąc, Âże mĂŞÂżczyzna siĂŞ mnie boi. -ProszĂŞ usi¹œÌ, nie jestem wampirem i nie gryzĂŞ - zwróciÂłam siĂŞ do mĂŞÂżczyzny i wskazaÂłam na sofĂŞ.
Facet odetchnaÂł.. Wreszcie skoĂączyÂło siĂŞ jego przesÂłuchanie..
-Dziedziekuje Pani...
Z kazda chwila stawaÂł sie spokojniejszy..
-Nie, nie za raz.. ma Pani okoÂło 2 godziny na przygototototwania.. JeÂżeli Pani pozwoli to trotrochĂŞ Pani potowarzyszĂŞ.. MĂŞÂżczyzna wci¹¿ nie mógÂł patrzeĂŚ jej w oczy..
-Aha no tak miaÂłem to tototto PAni daĂŚ..
Cytat: PamiĂŞtasz RamĂŞ? Haahahaa jeÂżeli tak to musisz o nim zapomnieĂŚ.
S.
-Tak jestem sÂługÂą... i zapewne nigdy nie zaznam wolnoÂści. Dobrze Chwyce Pani pÂłaszcz...
[przenosimy siĂŞ do budki z ramen pisz pierwsza ]
Weszlam do pomieszcznia- JesteÂś tu siostrzyczko -zapytaÂłam, rozejzalam sie po pokoju Chyba sie niepogniewa jezeli wezme pare rzeczy "pomyslalam". Znalazlam jakis czarny plecak w sam raz na misje. Spakowalam do niego butelke z woda, 2 kanapki, bandaÂże, miske i zioÂła. PodeszÂłam do drzwi i zamkneÂłam je za sobÂą.NMM
Tanuki pojawiÂła siĂŞ w salonie i natychmiast opadÂła na sofĂŞ. RozejrzaÂła siĂŞ po pustym pokoju, lecz nie widzÂąc niczego, co przyciÂągnĂŞÂłoby jej wzrok na dÂłuÂżej, spuÂściÂła gÂłowĂŞ. WiedziaÂła juÂż, Âże chce przystÂąpiĂŚ do Soremade, lecz nie mogÂła przewidzieĂŚ zachowania Richarda. -Warto byĂŚ dobrej myÂśli - powiedziaÂła wstajÂąc. WyciÂągnĂŞÂła z szafki sok porzeczkowy i nalaÂła sobie póÂł szklanki, delektujÂąc siĂŞ kaÂżdym Âłykiem. Sword of Dark spocz¹³ na podÂłodze.

*póÂźniej*
Odstawi³a szklankê na stolik, zabieraj¹c ca³¹ butelkê soku porzeczkowego. Podnios³a Sword of Dark i wykona³a teleportacjê na polanê treningow¹.
NMM
Dziewczyna weszÂła do salonu i od razu otworzyÂła okno. OdrzuciÂła od siebie wszystkie przedmioty, które przeszkadzaÂły jej w oddychaniu ÂświeÂżym powietrzem: tanto, Sword of Dark, bat. Na palcu pozostaÂł tylko nieaktywny Ashito Taihou.
Tanuki pociÂągnĂŞÂła nosem. CoÂś byÂło nie tak i ona to wyraÂźnie to czuÂła. Przeczucie dotyczyÂło Shizue. OtworzyÂła potral, a przynajmniej chciaÂła zobaczyĂŚ, gdzie jest Shizue. -O ÂżeÂż ty... - mruknĂŞÂła, lekko uderzajÂąc siĂŞ rĂŞkÂą w czoÂło, bo zobacyzÂła siedzibĂŞ Akatsuki. Trzeba byÂło jakoÂś siĂŞ z siostrÂą spotkaĂŚ. I genialna TuĂąka wiedziaÂła juÂż nawet jak. WyciÂągnĂŞÂła z szafy krótkie, dÂżinsowe, róÂżowe spodenki, biaÂły top z wizerunkiem plaÂży i sÂłoĂąca oraz róÂżowy beret z daszkiem. Przy okazji znalazÂły siĂŞ takÂże róÂżowe baletki. Gdy dziewczyna ubraÂła siĂŞ w owe rzeczy, a wyglÂądaÂła w nich bardzo Âładnie, w zwiÂązku z tym, Âże byÂła bardzo szczupÂła i nareszcie odsÂłoniÂła swoje smukÂłe nogi, zabraÂła siĂŞ do poprawiania makijaÂżu. WydÂłuÂżyÂła rzĂŞsy 3x, a na powiece namalowaÂła modnÂą wiosnÂą kreskĂŞ. Usta staÂły siĂŞ czerwieĂąsze, a powieki nabraÂły bÂłyszczÂącego, szarego odcieniu. TrochĂŞ pudru na twarz i praca zostaÂła zakoĂączona. WyglÂądaÂła, tak jak chciaÂła wyglÂądaĂŚ. Niewinnie. Do ust wsadziÂła sobie jabÂłkowego chupa-chipsa. Ca³¹ broĂą, oprócz Ashito Taihou i Sword of Dark, który spoczywaÂł na plecach, postanowiÂła zostawiĂŚ w domu. RuszyÂła do kuchni i wziĂŞÂła caÂły zapas sake, jaki tylko miaÂła. Ogromne pudÂło. Zadowolona z siebie i caÂły czas z lizakiem w ustach, wyszÂła z domu zostawiajÂąc karteczkĂŞ z nastĂŞpujÂącym napisem:

Cytat: SiostrĂŞ poszÂłam ratowaĂŚ. Jakby ktoÂś mnie szukaÂł, jestem w siedzibie Akatsuki. POKOJOWO. Mam sake, wiĂŞc nie widzĂŞ problemu. Tanuki.

I dziewczyna wyszÂła wraz z pudÂłem peÂłnym sake, zamierzajÂąc skierowaĂŚ w stronĂŞ siedziby Akatsuki, w której juÂż kiedyÂś byÂła.
NMM
Dziewczyna nieÂśmiaÂło wsunĂŞÂła siĂŞ do pokoju. CoÂś jÂą tutaj przyciÂągnĂŞÂło, nie wiedziaÂła co, moÂże zÂłota tabliczka na drzwiach z napisem "Tanuki" ? Z drzwi zdjĂŞÂła kartkĂŞ... Znów dziwne imiĂŞ... Tanuki... CzyÂżby miaÂła siostrĂŞ ? Tak wynikaÂło z karteczki. SiostrĂŞ, którÂą poszÂła ratowaĂŚ, siostrĂŞ, której nie pamiĂŞtaÂła... WeszÂła g³êbiej w sieĂą, zdejmujÂąc buty. RozejrzaÂła siĂŞ po salonie, do którego wchodziÂło siĂŞ przez przedpokój, w którym staÂła... Zobaczywszy sofĂŞ opadÂła na niÂą, odchylajÂąc gÂłowĂŞ w tyÂł... CzuÂła siĂŞ dziwnie, nie wiedziaÂła, dlaczego tu jest i co tu robi... -Czym jest Akatsuki... Kim jest moja siostra ? Dlaczego nic nie pamiĂŞtam ? Dlaczego ?! - ryknĂŞÂła, szlochajÂąc... Nawet nie pamiĂŞtaÂła, kim jest...
WstaÂła z sofy. Trzeba byÂło coÂś z sobÂą zrobiĂŚ. ZaczĂŞÂła nerwowo kr¹¿yĂŚ po pokoju, rozglÂądajÂąc siĂŞ za czymÂś, co mogÂłoby uzupeÂłniĂŚ choĂŚ skrawek jej wspomnieĂą... W koĂącu jej wzrok spocz¹³ na mapie. Na dziwnej, wielkiej mapie. PrzeczytaÂła napisy. -Konoha Gakure... Tutaj jestem... Ale... Kiri Gakure... Suna Gakure... Ame Gakure... Kusa Gakure... I inne... MoÂże... Tam dowiem siĂŞ czegoÂś wiĂŞcej o sobie... MoÂże... - szepnĂŞÂła, wskazujÂąc na SunĂŞ... -Tam zacznĂŞ swoje poszukiwania... - dodaÂła po chwili ciszy... PodeszÂła do drzwi, i otworzyÂła je na oÂścieÂż. -Na poÂłudniowy wschód... Na poÂłudniowy wschód... - wybiegÂła z pokoju, kierujÂąc siĂŞ w stronĂŞ sÂłoĂąca... SÂłoĂąca, które widziaÂła chyba po raz pierwszy na oczy...
NMM
Z cichym pstrykniĂŞciem pojawiÂła siĂŞ w sypiali. Od razu opadÂła na aksamitne, biaÂłe ÂłóÂżko... DzieĂą byÂł piĂŞkny, a ona leÂżaÂła sama na ÂłóÂżku i nic nie zakÂłócaÂło jej tej samotnoÂści... PiĂŞknej samotnoÂści w piĂŞknej ciszy, niczym fale przecinajÂące lazurowÂą taflĂŞ jeziora czy morza, otaczajÂącego Kiri...
Risen, jak to Risen, poprzez uÂżycie n/cz/p pojawiÂł siĂŞ przed drzwiami.
PodniósÂł lekko wzrok, sprawdzajÂąc, czy aby nie pomyliÂł adresu. Odetchn¹³ lekko, widzÂąc na drzwiach prawidÂłowe informacje, po czym zdj¹³ z siebie pÂłaszcz Aka.
Starannie zÂłoÂżyÂł go w kosteczkĂŞ, po czym schowaÂł do torby. ZapukaÂł trzykrotnie do drzwi czekajÂąc na jakiÂś sygnaÂł z wewnÂątrz. Sam nie wiedziaÂł czego siĂŞ spodziewaĂŚ... Ta piĂŞkna dziewczynka, której miaÂł zaproponowaĂŚ czÂłonkostwo w Aka wparadowaÂła do siedziby tejÂże organizacji i w dodatku ochrzaniÂła kilku jej czÂłonków za zwerbowanie jej siostry. CóÂż... Risen lubiÂł gorÂące panie. I to byÂł chyba gÂłówny powód, dla którego tu przyszedÂł
UsÂłyszaÂła pukanie. ZerwaÂła siĂŞ z ÂłóÂżka, na którym leÂżaÂła od dÂłuÂższego czasu. IdÂąc przez salon, szybkim krokiem maszerujÂąc przez tereny swojego domostwa, trafiÂła do przedpokoju, a dalej do mocnych, dĂŞbowych drzwi. UchyliÂła je nieznacznie, a widzÂąc nieznajomego, uniosÂła wysoko brwi. Nieznajomego ? Chyba go jednak gdzieÂś widziaÂła... Gdzie - tego nie pamiĂŞtaÂła. CóÂż, amnezja dziaÂła swoje. PostanowiÂła pierwsza zacz¹Ì rozmowĂŞ, odrzucajÂąc przy tym czarne wÂłosy w tyÂł i lekko opierajÂąc siĂŞ Âłokciem o futrynĂŞ, znajdujÂącÂą siĂŞ w zasiĂŞgu jej rĂŞki.
-SÂłucham ? - zapytaÂła, delikatnie siĂŞ uÂśmiechajÂąc i czekajÂąc na odpowiedÂź caÂłkiem przystojnego bruneta
Szatyn uÂśmiechn¹³ siĂŞ delikatnie do dziewczyny. Dyskretnie zwróciÂł uwagĂŞ na sytuacjĂŞ. Na wpóÂł uchylone drzwi i Âśliczna brunetka opierajÂąca siĂŞ o futrynĂŞ.
- Bardzo mi miÂło - powiedziaÂł, jakby nie zwracajÂąc uwagi na sÂłowa dziewczyny. WyprostowaÂł siĂŞ nieco, po czym dokoĂączyÂł Âżyczliwym tonem - Tanuki Hyoko.
Wszelkie znaki, na niebie i ziemi, wskazywaÂły na to, Âże szatyn dziewczynĂŞ zna. Nie byÂł do koĂąca pewny reakcji dziewczyny, wiĂŞc po jakimkolwiek geÂście, sÂłownym czy teÂż fizycznym, powie nieco powaÂżniejszym, aczkolwiek spokojnym tonem:
- MoÂże porozmawiamy o tym w Âśrodku ?
Nie zdziwiÂła siĂŞ, sÂłyszÂąc wÂłasne imiĂŞ. ByÂła wrĂŞcz przekonana, Âże chÂłopaka skÂądÂś zna. Nie myÂślaÂła jednak nad tym, skÂąd, przynajmniej nie teraz. OtworzyÂła drzwi na oÂścieÂż.
-Mi równieÂż miÂło. ProszĂŞ, wejdÂź - powiedziaÂła, rzucajÂąc chÂłopakowi krótkie spojrzenie typu 'ahh, wiĂŞc jednak chodzi o coÂś konkretnego'. Nie czekajÂąc, aÂż póÂł-znajomy przekroczy próg domu, sama przeszÂła przez przedpokój wprost do salonu, wziÂąwszy po drodze z barku dwa kieliszki i butelkĂŞ czerwonego wina. OsiadÂła na póÂłkolistym fotelu, wskazujÂąc chÂłopakowi rĂŞkÂą, by uczyniÂł to samo po drugiej stronie nieduÂżego, okrÂągÂłego stoÂłu, który miaÂła przed sobÂą. OstroÂżnie postawiÂła kieliszki wraz z butelkÂą na stole.
-Wina ? - zadaÂła pytanie, samemu nalewajÂąc sobie szkarÂłatnego trunku. Nie Âżeby byÂła alkoholikiem, ale...
NAgle rozlegl sie dziwiek lopoczacych skrzydel i makaja wyladowala przy oknie poczym spokojnie podesla widocznie pokazujac ze ma doczepiony liscik do nogi w lisciku jest cos dla tanuki

Kod:  Witaj kochanie ja wlasnie wrucilem do wioski jesli chcesz i masz czas to wpadnij do rezydencji hokage ja tam bede na ciebie czekal  do zobaczenia twuj nazawsze Richarde
- ChĂŞtnie - powiedziaÂł ze szczerym uÂśmiechem na ustach szatyn. PrzeleciaÂł oczami po salonie, po czym momentalnie zatrzymaÂł wzrok na orlicy (byÂło to wrĂŞcz niedostrzegalne, gdyÂż chÂłopak nie omieszkaÂł obróciĂŚ siĂŞ w tym pokoju kilka razy, aby sobie przysposobiĂŚ jego wyglÂąd), która wylÂądowaÂła na parapecie. Natychmiastowo jednak przeniósÂł go na dziewczynĂŞ i z niezwyk³¹ gracjÂą, której sie nikt znajÂący Risena nie spodziewaÂł, usiadÂł za kanapÂą i Âżyczliwie podziĂŞkowaÂł Tanuki za nalanie mu wina. OparÂł siĂŞ wygodnie o oparcie, sprawiajÂąc wraÂżenie czÂłowieka juÂż "rozgoszczonego". To mogÂło niektórych zdziwiĂŚ, ale Risen chciaÂł "w razie czego" wymusiĂŚ na Tanuki ustosunkowanie siĂŞ do zasady dobrego zachowania, która nie pozwalaÂła opuszczaĂŚ, ani "zaraz po wejÂściu" wypraszaĂŚ goÂści. PrzecieÂż chyba doœÌ wyraÂźnie zaznaczyÂł, Âże przybyÂł tu w waÂżnej sprawie. SpojrzaÂł z cudownym blaskiem w oczy brunetki, ale po chwili teatralnie przebudziÂł siĂŞ z chwilowego zamyÂślenia, po czym powiedziaÂł Âżyczliwym tonem (opuÂściÂł wzrok):
- Ja siĂŞ chyba nie przedstawiÂłem... Risen Samaya.
Nie odczytaÂła caÂłoÂści listu. Po prostu zmiĂŞÂła go w kulkĂŞ i koszykarskim rzutem Michaela Jordana rzuciÂła ów list do kosza na papiery, znajdujÂącego siĂŞ w lewym rogu mieszkania. CóÂż, dziewczyna nie lubiÂła przesÂłodzonych listów miÂłosnych, a szczególnie od osób, których nie znaÂła. Nie zamierzaÂła siĂŞ nigdzie wybieraĂŚ, przynajmniej nie teraz. Na chwilĂŞ straciÂła swój dobry humor, by odzyskaĂŚ go, usÂłyszawszy imiĂŞ chÂłopaka. Risen. Krótko, aczkolwiek Âładnie.
-Rozumiem, Âże, hm... JesteÂś tu w jakimÂś konkretnym celu ? - pytanie zadane uprzejmym tonem przez dziewczynĂŞ byÂło zupeÂłnie retoryczne. To OCZYWISTE, Âże brunet nie przybyÂł do rezydencji Yamanaka tylko po to, by napiĂŚ siĂŞ wina, które znalazÂło siĂŞ juÂż w drugim kieliszku. SpojrzaÂła na Risena, wyczekujÂąc reakcji, odpowiedzi, wyjaÂśnienia niezapowiedzianego 'najÂścia'.
- Naturalnie - stwierdziÂł Âżyczliwie, przyznajÂąc racjĂŞ dziewczynie, chÂłopak. UpiÂł nieco z kieliszka (dopiero pierwszego ), by po chwili odstawiĂŚ go na miejsce. Swobodnie odczekaÂł kilka sekund, jakby chcÂąc nieco pobudziĂŚ ciekawoœÌ brunetki, po czym splótÂł ze sobÂą rĂŞce, zaÂłoÂżyÂł nogĂŞ na nogĂŞ i leciutko odchrzÂąkn¹³.
- PrzybyÂłem tutaj, aby zaproponowaĂŚ Ci czÂłonkostwo w pewnej organizacji - zacz¹³ spokojnym tonem - ..organizacjĂŞ tĂŞ zapewne znasz i jeÂśli chcesz wiedzieĂŚ, byÂło w niej gÂłoÂśno po twojej...hm.. wizycie. No cóÂż, nie owijajÂąc w baweÂłnĂŞ tÂą organizacjÂą jest Brzask. - dokoĂączyÂł po chwili szatyn spokojnym tonem. ZdziwiÂł by siĂŞ, gdyby Tanuki byÂła zdziwiona (:P) tÂą propozycjÂą, wiĂŞc spokojnie zamkn¹³ oczy, nieco "rozÂłoÂżyÂł" siĂŞ w fotelu i czekaÂł na reakcje dziewczyny. UwielbiaÂł odpowiadaĂŚ na pytania, jak i je zadawaĂŚ, wiĂŞc bardzo by mu byÂło na rĂŞkĂŞ, gdyby tak brunetka go o coÂś zapytaÂła.
KaszlnĂŞÂła nerwowo. Risen wspomniaÂł jej wizytĂŞ w Akatsuki. CóÂż, chyba zasÂłynĂŞÂła ze swego doœÌ wybuchowego i zadziornego charakterku. A moÂże to i dobrze. W wielkim Âświecie zawsze warto jest mieĂŚ wÂłasne zdanie, broniĂŚ rodziny i innych chwalebnych przekonaĂą. W tym wypadku byÂło to 'ratowanie' siostry.
-Brzask, Akatsuki... Ahh, moÂżliwe, Âże bym siĂŞ zgodziÂła... SÂą jakieÂś korzyÂści materialne, obecnie Aka zajmuje siĂŞ... ? - uniosÂła pytajÂąco brwi. Ostatnio zadawaÂła same pytania
- Owszem, sÂą i to niemaÂłe - powiedziaÂł uÂśmiechniĂŞty szatyn. CóÂż, trudno byÂło siĂŞ z tym nie zgodziĂŚ. PrzeciĂŞtny Akowiec zarabiaÂł tyle co jounin, za samo bycie Akowcem. To, co trzeba przyznaĂŚ, waÂżki argument, aczkolwiek szatyn obmyÂśliÂł go tylko dlatego, Âże takie wnioski wyciÂągnĂŞÂło z niego Âżycie.
- Co do ostatniego stanu Aka, to powoli roœniemy w si³ê... Nie zajmujemy siê chwilowo niczym konkretnym, aczkolwiek muszê Ci siê pochwaliÌ, ¿e prze¿ywamy imigracje by³ych Kage. Powiedzmy, ¿e potrzebujemy... "Per³y". Kogoœ, kto podkreœli piêkno... Lub inaczej, kogoœ, kto dokoùczy dzie³o. A z pewnoœci¹ wiesz, kogo mam na myœli jako "per³ê" i "dzie³o" ?
ChciaÂła zaprzeczyĂŚ, ale nie mogÂła, gdyÂż dobrze wiedziaÂła, jak rozumieĂŚ sÂłowa chÂłopaka. Jeszcze niedawno prawdopodobnie by jÂą to nieco zapeszyÂło, ale nie teraz, na pewno nie teraz...
-Powiedzmy, Âże zgodziÂłabym siĂŞ... A co potem ? JakieÂś szczególne procedury ? Inicjowanie, moÂże w ten ton ? - poprawiÂła rĂŞkÂą wÂłosy, opadajÂące teraz na jej jasnÂą twarz. Propozycja jÂą zaintrygowaÂła, gotowa byÂła na niÂą przystaĂŚ...
- Nie, nic z tych rzeczy. Nie przeÂżywamy jakoÂś szczególnie wstÂąpienia nowego czÂłonka do nas. OczywiÂście, patrzÂąc na Ciebie jestem przekonany, Âże zgraja wygÂłodniaÂłych samców zaraz z chĂŞciÂą zgÂłosi swojÂą kandydaturĂŞ na twojego partnera - dodaÂł po chwili szatyn uÂśmiechajÂąc szeroko. DopiÂł zawartoœÌ swojego kieliszka, po czym zacz¹³ go obracaĂŚ w dÂłoni. MinĂŞ w tym momencie miaÂł niezwykle powaÂżnÂą, aczkolwiek z jego osoby wypÂływaÂła.... "ludzkoœÌ". CoÂś, czego tak beznamiĂŞtna i wiecznie powaÂżna osoba jak Miharu nie miaÂła za grosz. Po chwili jednak szatyn spojrzaÂł lustrujÂącym spojrzeniem na Tanuki i zapytaÂł niefrasobliwym tonem:
- Powiedz mi proszĂŞ, coÂś o sobie sprzed... miesiÂąca ?
-MiesiÂąc temu... ByÂło jakoÂś zupeÂłnie inaczej... Dziwnie... PamiĂŞtam, jak dowiedziaÂłam siĂŞ o porwaniu mojej siostry przez ZZWS i oddanie jej w Âłap Kidoumaru, lidera s5... OczywiÂście zaraz siĂŞ tam udaÂłam. OdzyskaÂłam siostrĂŞ i jednego z czÂłonków Aka, Sasuke... Drogo mnie to kosztowaÂło, ale udaÂło siĂŞ; Shizue jest bezpieczna, nie wiem, co staÂło siĂŞ z Sasuke, aczkolwiek wÂątpiĂŞ, by jeszcze raz próbowali naraziĂŚ siĂŞ na takie niebezpieczeĂąstwo... - odpowiedziaÂła, lekko kiwajÂąc gÂłowÂą. CoÂś zmieniÂło siĂŞ w jej zachowaniu od tamtego czasu, ale nie wiedziaÂła, dlaczego...
Risen nie wiedzÂąc czemu, nalaÂł sobie i, jeÂśli miaÂła pusto, Tanuki do kieliszka. SpojrzaÂł na Tanuki niejasnym wzrokiem, po czym powiedziaÂł nieco... zasmuconym (?) tonem:
- AÂż tak bardzo siĂŞ zmieniÂłaÂś... Jednak, muszĂŞ wiedzieĂŚ... Chcesz za sobÂą to zostawiĂŚ ? - sÂłowa te wypowiedziane przez szatyna niosÂły za sobÂą... coÂś dziwnego. UwielbiaÂł trafiaĂŚ w feralne tematy. Dlaczego ? Bo one byÂły najciekawsze.
UpiÂła nieco wina z kieliszka, odstawiajÂąc go nastĂŞpnie na stóÂł i 'ÂślÂąc' odpowiedÂź na pytanie Risena.
-ZostawiĂŚ to za sobÂą... Czas ucieka, wiecznoœÌ czeka, jak powiedziaÂł pewien bardzo mÂądry czÂłowiek... WiĂŞc... 'ZostawiĂŚ za sobÂą'... ZaleÂży od kontekstu zdania, od problemu, który bierzemy pod uwagĂŞ... PrzykÂładowo amnezja caÂłkowita, podobna do tej, którÂą 'otrzymaÂłam' niedawno... Straszne, ale do przeÂżycia... - zaczĂŞÂła ostroÂżnie, powoli dr¹¿¹c nieznany jej do tej pory temat, zastanawiajÂąc siĂŞ nad sensem zdania 'zostawiĂŚ to za sobÂą'... Proste zdanie, a tyle dróg, które dziĂŞki niemu mogÂła obraĂŚ w rozmowie, tyle ÂścieÂżek, wszystkie wydajÂące siĂŞ napawaĂŚ jej osobĂŞ dziwnym, g³êbszym sensem... ByĂŚ moÂże byÂło to tylko wraÂżenie, nawet umysÂł, po³¹czony z sercem czasami zawodziÂł, oddawaÂł siĂŞ zÂłudnej iluzji chwili, napawajÂąc siĂŞ swym triumfem nad myÂślÂą i wolÂą dziewczyny w momencie jej, chociaÂżby najmniejszej, sÂłaboÂści.
Szatyn uœmiechn¹³ siê nieznacznie. Upi³ nieco wina, jednak kropla wyl¹dowa³a na jego œnie¿nobia³ej bluzce. Odstawi³ kieliszek i, co dziwne, uœmiechn¹³ siê sam do siebie.
- Ten, kto Ci to powiedziaÂł, z pewnoÂściÂą byÂł mÂądry. ChoĂŚ, jeÂśli wolno mi to zrobiĂŚ, to dodaÂłbym do tego "ale zawsze moÂżna jej kazaĂŚ poczekaĂŚ nieco dÂłuÂżej". - chÂłopak zacz¹³ bawiĂŚ siĂŞ kieliszkiem, którego wzi¹³ do dÂłoni.
- ÂŻyj chwilÂą... Korzystaj z niej. A czy Ty skorzystasz, Tanuki ? ÂŻycie jest przed TobÂą i zawsze gotuje dwie ÂścieÂżki. I tylko od tego, jak wykorzystamy tĂŞ chwilĂŞ, bĂŞdzie ono zaleÂżaÂło. - Risen na chwilkĂŞ przerwaÂł swój wykÂład. SpojrzaÂł na Tanuki lekko uÂśmiechniĂŞtym a zarazem zamyÂślony, po czym dodaÂł - Tak samo, jak niedawno wyrzuciÂłaÂś list... Jedna z nici losu pĂŞkÂła w tamtym momencie. RuszyÂłaÂś tÂą drugÂą. Jestem nastĂŞpnym rozwidleniem na twej ÂścieÂżce, moja droga... WiĂŞc nadszedÂł czas, aby ruszyĂŚ któr¹œ z dróg, które Ci przedstawiam.
KiwnĂŞÂła gÂłowÂą, ponownie przytakujÂąc. ByÂła tak zdecydowana, jak tylko mogÂła byĂŚ i oznajmiÂła to Âświatu ponownym uÂśmiechem, kolejny raz odgarniajÂąc wÂłosy z czoÂła.
-Szczerze powiedziawszy... W kaÂżdej decyzji moÂżna znaleŸÌ jakiÂś g³êbszy sens, wiĂŞc... - przerwaÂła na chwilĂŞ, by póÂźniej, juÂż powaÂżniej, dokoĂączyĂŚ: - zdecydowaÂłam siĂŞ do³¹czyĂŚ do Akatsuki.
- Doskonale - stwierdziÂł po chwili Risen z "podstĂŞpnym" uÂśmiechem na twarzy. WstaÂł powoli, po czym zaÂłoÂżyÂł na siebie pÂłaszcz Akowski. Po chwili wyciÂągn¹³ z torby i drugi, mniejszy, a wrĂŞcz idealnie dopasowany na Tanuki, który jej wrĂŞczyÂł. Co bardzo waÂżne, w lewej kieszeni pÂłaszcza, byÂł pierÂścieĂą, a na nim znak.
- Ten pÂłaszcz i pierÂścieĂą Nanto sÂą Twoje - gÂłos szatyna byÂł jakby "oficjalniejszy" niÂż wczeÂśniej, ale po chwili wróciÂł do normalnej barwy - teraz jednak musimy opuÂściĂŚ to miejsce... Moim sposobem, zgoda ?
-Twoimi sposobami... OczywiÂście - powiedziaÂła, biorÂąc do rĂŞki 'prezenty'. NaÂłoÂżyÂła na siebie czarny, gustowny pÂłaszcz w chmury, pierÂścieĂą PoÂłudniowej Gwiazdy wsuwajÂąc natomiast na palec serdeczny lewej rĂŞki. Machinalnie przeciÂągnĂŞÂła rĂŞkÂą po blacie stoÂłu, zatrzymujÂąc dÂłoĂą przy póÂłpeÂłnej butelce wina. CzekaÂła juÂż tylko na, jakkolwiek by to nie wyglÂądaÂło, urzeczywistnienie 'sposobów transportowych' bruneta.
Risen jedyne co zrobi³, to mrugn¹³ oczami. Ot, jakie to wygodne. I ju¿ ich nie by³o.
<NMNas>
PodchodzĂŞ pod drzwi po czym pukam wyraÂźnie, lecz nie sÂłyszÂąc odpowiedzi pcham drzwi i... zastajĂŞ pustkĂŞ, na stole stoi tylko póÂłpusta butelka wina. PodszedÂłem bliÂżej i przyjrzaÂłem siĂŞ dla gwinta, byÂł jeszcze mokry, w drzwiach nikogo nie widziaÂłem a Hokage mówiÂł Âże moja sensei jest w rezydencji. Kolejny kieliszek, byÂł dwie osoby. Natychmiast opuÂściÂł pokój.
<nmm>
WeszÂła do pokoju, prawÂą rĂŞkÂą niedbale otwierajÂąc drzwi. Z przedpokoju przeszÂła wprost do salonui i tam, zupeÂłnie bezceremonialnie, 'rzuciÂła siĂŞ' na najbliÂższÂą sofĂŞ. ZaÂłoÂżyÂła nogĂŞ na nogĂŞ i czekaÂła na Michimoto, który, wedÂług jej kalkulacji, powinien zaraz przybyĂŚ. Czas poprzedzajÂący ów wydarzenie umiliÂła sobie zabawÂą pierÂścionkiem... MartwiÂła siĂŞ. JeÂśli jej przeczucie byÂło prawdziwe, z Risenem staÂło siĂŞ coÂś... Strasznego.
Michimoto wszedÂł do pomieszczenia zaraz po Tanuki. SpojrzaÂł na niÂą i usiadÂł obok niej.
- No to jakie sÂą teraz twoje plany?- zapytaÂł próbujÂąc ogarn¹Ì wzrokiem caÂłe pomieszczenie.
-MuszĂŞ coÂś... ZrobiĂŚ. WÂłaÂśnie tak... ZrobiĂŚ coÂś... W moim ogrodzie - wstaÂła z sofy i wolnym krokiem zmierzyÂła w stronĂŞ barku. WyjĂŞÂła z niego dwa czyste kieliszki, dwie paczki papierosów i zapalniczkĂŞ. Wszystko poÂłoÂżyÂła na stoliku przy sofie, na której ówczeÂśniej siedziaÂła. PóÂłpeÂłna butelka wina opustoszaÂła juÂż doszczĂŞtnie. Karmazynowy napój bogów znajdowaÂł siĂŞ teraz w dwóch kieliszkach. SkosztowaÂła go, stojÂąc przy stole. Po chwili ciszy dodaÂła, uzupeÂłniajÂąc myÂśl:
-Poczekasz tu na mnie, dobrze ?
WziaÂł jeden kieliszek i skosztowaÂł wina.
- Ale¿ nie obra¿ê siê. Œmia³o, tylko szybko wracaj, nie lubiê piÌ sam- powiedzia³ biorac kolejnego ³yka. Wino bardzo mu posmakowa³o.
KiwnĂŞÂła gÂłowÂą w stronĂŞ Michimoto, podchodzÂąc do póÂłki z ksi¹¿kami. ZdjĂŞÂła z niej ma³¹ ksi¹¿kĂŞ, a wertujÂąc jej kartki najwyraÂźniej szukaÂła czegoÂś konkretnego. ZatrzymaÂła siĂŞ na -dziesiĂŞtnej stronie, po czym jej wzrok spocz¹³ na tekÂście tam zawartym. TrzymajÂąc w prawej dÂłoni ksi¹¿kĂŞ, ruszyÂła ku balkonowi. Delikatnie, z wyczuciem otwarÂła go na oÂścieÂż, wychodzÂąc do ogrodu. W pokoju pocz¹³ unosiĂŚ siĂŞ zapach wiÂśni... dziewczyna zniknĂŞÂła w odmĂŞtach róÂżu.
NMM
Gdy dziewczyna wyszÂła Michimoto zacz¹³ dopijaĂŚ wino. ChwilĂŞ póÂźniej usÂłyszaÂł haÂłasy. Na wszelki wypadek zaÂłoÂżyÂł na siebie Kawarimi no Jutsu(podmieni siĂŞ z szafka an koĂącu pokoju). TroszkĂŞ nuÂżyÂło go samotne czekanie, ale myÂślaÂł, Âże Tanuki zaraz wróci. RozsiadÂł siĂŞ wygodnie na kanapie i spojrzaÂł w sufit.
Nagle Wi wleciaÂł do pokoju i dostrzegÂł tylko jednÂą osobĂŞ. Cent mówiÂł coÂś o 2 , ale pewnie siĂŞ myliÂł zapach Tanuki na 100% siĂŞ tu juÂż ostaÂł. Tylko , czy to na 100% jest Michimoto , przecieÂż ma przysÂłoniĂŞtÂą twarz , a Wi od dawna nie widziaÂł teÂż Tanuki. ChÂłopak odwaÂżnie powiedziaÂł do siedzÂącego
-Witam CiĂŞ , czy mógÂłbyÂś mi zdradziĂŚ swe imiĂŞ , no i nazwĂŞ swojego trunku.
Wi teÂż przygotowaÂł na wszelki wypadek moku kawarimi , nie mógÂł byĂŚ pewien , Âże ten czÂłek go nie zaatakuje. ChÂłopak staraÂł siĂŞ zachowywaĂŚ rozwaÂżnie. WiedziaÂł , Âże jest tu obcy i to moÂże byĂŚ maÂły minusik . ..
Michimoto lekko uniósÂł kapelusz i spojrzaÂł na Wi.
- A kogo¿ tu moje oczy widz¹. Witam ciê Wi Dimie. Co w³adze ZZWS robi¹ w tak skromnym miejscu jak posiad³oœÌ rodu Yamanaka? Czy¿byœcie mnie poszukiwali?- zapyta³, a na jego twarzy pojawi³ siê szyderczy uœmiech.
- Nie wiem co to za wino, ale jest bardzo dobre... A na imiĂŞ mi Michimoto, jak mogÂłeÂś mnie nei poznaĂŚ...Ty taki dobrz wyszkolony ninja.- dodaÂł kierujac wzrok na swoje buty zasÂłaniajÂąc twarz kapeluszem.
Wi wysÂłuchaÂł Michimota i zaraz mu odpowiedziaÂł :
-Co prawda spodziewaÂłem siĂŞ , Âże to ty mój zacny przyjacielu, ale nie widziaÂłem CiĂŞ jeszcze w tej kreacji. CzyÂż to nie pÂłaszcz Akatsuki , tej zÂłej organizacji , która niszczy marzenia Tak to chyba ten pÂłaszcz. . . MoÂże i jestem Kage , ale ostatnio myÂślĂŞ nad odejÂściem. SÂłaby juÂż i stary jestem , rodziny nie potrafiĂŞ uszczĂŞÂśliwiĂŚ , sami sobie radzÂą. Pogr¹¿ony kr¹¿ê po tym maÂłym Âświecie i szukam zajĂŞcia , a stare nawyki powoli do mnie wracajÂą. Ta chĂŞĂŚ mordu i zniszczenia. . . - po tych sÂłowach Wi usiadÂł na ÂłóÂżku Tankui , wczeÂśniej zabierajÂąc kielich od Michiego . ChÂłopak na raz wypiÂł caÂłoÂści i odÂłoÂżyÂł puchar na stóÂł po czym wróciÂł na leÂże. ZastanawiaÂł siĂŞ nad sensem Âżycia i innymi waÂżnymi sprawami.
ChÂłopak uÂśmiechn¹³ siĂŞ i odwróciÂł gÂłowĂŞ w stronĂŞ WieÂśka.
- Zastanów siĂŞ czy chciaÂłbyÂś do³¹czyĂŚ do Akatsuki.... A ja muszĂŞ na chwilĂŞ znikn¹Ì. Poczekaj tutaj Zaraz wrócĂŞ...- powiedziaÂł i ruszyÂł siĂŞ z miejsca. WykonaÂł seriĂŞ pieczĂŞci nad ÂłóÂżkiem i nagle znikn¹³. <NMM>

/Wi napisz tutaj posta, ja wrócĂŞ po nim/
ChÂłopak zdziwiony popatrzyÂł na Michiego , jednak po chwili zacz¹³ analizowaĂŚ wszystkie za i przeciw. Ostatnio miaÂł z tym spore problemy , a coÂś w jego wnĂŞtrzu podpowiadaÂło mu , Âże warto zacz¹Ì nowe Âżycie. Bólem innych odbudowaĂŚ swojÂą radoœÌ. Jego zdolnoÂści na 100% przydadzÂą siĂŞ w Âłapaniu ogoniastych bestii , a ostatecznie Aka nie byÂło aÂż takie zÂłe. Ostatnio Wi spotkaÂł nieznajomego szatyna , który chciaÂł ukraœÌ demona Minako , ale jego wczeÂśniejsze spotkanie z Aka musiaÂło byĂŚ ciekawe , bo do dziÂś biaÂłowÂłosy nic nie pamiĂŞta.
"Chyba siĂŞ zgodzĂŞ , ale muszĂŞ jeszcze poczekaĂŚ na Michimota ..." - Wi tak sobie rozmyÂślaÂł i czekaÂł na przedstawiciela organizacji , który go do niej zaprosiÂł.
Michimoto wszedÂł z powrotem do apartamentu. PodszedÂł do jakiejÂś kanapy i poÂłoÂżyÂł na niej Tanuki. UsiadÂł obok niej i spojrzaÂł na Wi Dima.
- No to jak namyÂśliÂłeÂś siĂŞ? - powiedziaÂł do biaÂłowÂłosego pewnym gÂłosem.
ChÂłopak spojrzaÂł na Michimota w jego oczach nie byÂło widaĂŚ Âżadnych uczuĂŚ , jego gÂłos byÂł smĂŞtny :
-Taaaa , zdecydowaÂłem siĂŞ wspomóc Akatsuki i staĂŚ , siĂŞ Sage , zbiegÂłym ninjÂą. Mam nadziejĂŞ , Âże jestem potrzebny w waszej organizacji , bo raczej przywiÂązuje siĂŞ do towarzystwa , a mój mokuton [cenzura] siĂŞ w Bijuu. Z tego co wiem w Aka macie pary , chyba bĂŞdĂŞ musiaÂł do kogoÂś do³¹czyĂŚ. Ty z tego co widzĂŞ jesteÂś z Tanuki ... - chÂłopak czekaÂł na odpowiedÂź nie potrzebowaÂł niczego wiĂŞcej , na obecnÂą chwilĂŞ.
- Tak sÂą pary, ale do puki nie znajdziemy Risena bĂŞdziesz pod¹¿aÂł ze mnÂą i Tanuki. Musimy znaleŸÌ ci pÂłaszcz w czerwone chmurki. BĂŞdziemy musieli iœÌ do gÂłównej siedziby na opuszczonych terenach w okolicach Kusy.- powiedziaÂł, a z jego twarzy znikn¹³ uÂśmiech.
Ch³opak tym razem siê uœmiechn¹³ i powiedzia³ to pogodniej:
-WiĂŞc z Kusy uczyniÂłeÂś bazĂŞ , o której maÂło kto wie. Bardzo dobre posuniĂŞcie , proponuje to samo zrobiĂŚ z mojÂą willÂą w Taki i tak prawie nikt jej nie odwiedza. Jak ukryjÂą siĂŞ tam jacyÂś akowcy nic siĂŞ nie stanie. Z tego co wiem potrzebny mi bĂŞdzie jeszcze pierÂścieĂą , no i kapelusik. Ostatnio widziaÂłem podejrzanego osobnika z Aka pewnie to byÂł ten Risen. PolowaÂł na Minako i Tano. ZresztÂą to teraz nie jest waÂżne ruszajmy juÂż. - po tych sÂłowach Wi powoli wstaÂł i ruszyÂł do wyjÂścia. SzedÂł powoli , bo znaÂł Michiego i pewnie ten bĂŞdzie chciaÂł uÂżyĂŚ feniksa do transportu.

//Pisz NMM za mnie //
- Tu siĂŞ trochĂŞ mylisz, bo idziemy do starej bazy. Ale zaÂłoÂżyliÂśmy bazĂŞ w Kusie. W taki tez bĂŞdzie moÂżna- powiedziaÂł Michimoto podnoszÂąc ciaÂło dziewczyny. Michi wyskoczyÂł przez okno z dziewczynÂą i w trakcie lotu przyzwaÂł Mizutori, który powiĂŞkszyÂłs iĂŞ takj Âżeby zmieÂściĂŚ 3 osoby na grzbiecia. ChÂłopak wyladowaÂł na ptaku i poÂłoÂżyÂł na nim Tanuki. Zaraz potem przez okno wyskoczyÂł Wi, który teÂż znalazÂł siĂŞ na wodnym summonie.
- No to lecimy!- powiedziaÂł i wzbili siĂŞ wszyscy w powietrze. <NMIch>
WeszÂła do pokoju, bacznie rozglÂądajÂąc siĂŞ wpierw po przepokoju, póÂźniej po salonie. Szybkim krokiem zbliÂżyÂła siĂŞ do balkonu. Mocnym pchniĂŞciem otworzyÂła szklane drzwi, ukazujÂąc Âświatu biaÂło-róÂżowÂą czêœÌ posiadÂłoÂści rodu Yamanaka.
NMM

Dodane po 16 minutach:

MajÂąc juÂż swój ukochany miecz, Jigoku, nastĂŞpcĂŞ osÂławionego Sword of Dark, mogÂła wybraĂŚ siĂŞ do lochów. PrzeszÂła do przedpokoju, gdzie staÂła szafa, przez która i przez tylko którÂą moÂżna byÂło dostaĂŚ siĂŞ do lochów. OdsunĂŞÂła jÂą, po czym przyÂłoÂżyÂła rĂŞkĂŞ do czujnika. Drzwi otwarÂły siĂŞ. Dziewczyna zaczĂŞÂła odkrĂŞcaĂŚ kolejno piĂŞĂŚ par pancernych drzwi, by nastĂŞpnie zejœÌ setkami schodów w dóÂł.
NMM

Dodane po 9 minutach:

WyszÂła z lochów. ZakrĂŞciÂła za sobÂą drzwi, zasunĂŞÂła szafĂŞ i Âżaden Âślad po jej obecnoÂści w lochach nie pozostaÂł. Teraz mogÂła spokojnie opuÂściĂŚ to miejsce. Drzwi wejÂściowe otwarÂły siĂŞ, dziewczyna ponownie znikÂła poÂśród tÂłumu na ulicy.
NMM
DotarÂłam do apartamentu kuzynki. ByÂł naprawdĂŞ niesamowity... UsiadÂłam na jednej z sof nie chcÂąc siĂŞ zabardzo rozgaszczaĂŚ bez mojej kuzynki... OdpoczywaÂłam, próbowaÂłam zebraĂŚ myÂśli, przez okno do pokoju dostawaÂł siĂŞ zapach kwiatów wiÂśni, ogród byÂł na wyciÂągniĂŞcie rĂŞki...

Dodane po 11 godzinach 33 minutach:

Lekko znudzona oczekiwaniem na kuzynkĂŞ, postanowi³¹m siĂŞ przebraĂŚ w jej szaty tak jak mówiÂła. Stare potargane ubrania wyrzuciÂłam...

WymyÂśliÂłam by udaĂŚ siĂŞ do ogrodu i tak teÂż uczyniÂłam...

<nmm>
Siedemnastolatek z rodu Hyuuga znów biegÂł po dachach obok ulicy w KonohaGakure. ÂŚpieszyÂł siĂŞ poniewaÂż wykonywaÂł wÂłaÂśnie misjĂŞ zleconÂą mu przez nieznajomÂą czarno wÂłosom dziewczynĂŞ. Z daleka zauwaÂżyÂł rezydencjĂŞ klanu Yamanka. ByÂła doœÌ spora i na pierwszy rzut oka moÂżna wywnioskowaĂŚ Âże czÂłonkowie tego klanu sÂą bogaci. Po chwili pojawiÂł siĂŞ przed pozÂłacanÂą bramÂą i otworzyÂł jÂą wchodzÂąc na teren posiadÂłoÂści. RozglÂądn¹³ siĂŞ poniewaÂż byÂł tu pierwszy raz, dokoÂła widziaÂł zwyczajne domy, wille i apartamenty. DookoÂła byÂło czuĂŚ woĂą kwiatów wiÂśni. ChÂłopak dostrzegÂł ogród z róÂżowymi i biaÂłymi kwiatami wiÂśni. ZauwaÂżyÂł równieÂż balkon usiany wÂłaÂśnie w te kwiaty. PostanowiÂł Âże zacznie szukanie dziewczyny o imieniu Tanuki wÂłaÂśnie od tego domu. Stan¹³ przed ogromnym apartamentem i zacz¹³ iœÌ po marmurowych schodach do pozÂłacanych drzwi. ZapukaÂł delikatnie i czekaÂł aÂż ktoÂś otworzy. MinĂŞÂło kilka minut i Âżadnej reakcji, Hiroshi ponownie zapukaÂł jednak tym razem duÂżo mocniej. I znów nikt nie otworzyÂł. Co jest grane. ChÂłopak nacisn¹³ zÂłotÂą klamkĂŞ w ksztaÂłcie smoka i wszedÂł do Âśrodka. RozejrzaÂł siĂŞ po pomieszczeniu i dostrzegÂł zielone Âściany, puszysty biaÂły dywan, dwie szafki z dĂŞbu z chiĂąskÂą porcelanÂą i piĂŞknÂą szafĂŞ. WidaĂŚ byÂło Âże ktoÂś kto tu mieszka to nie byle kto. Nagle z jednego z pomieszczeĂą wyszÂła dziewczyna w róÂżowym szlafroku i z takiego samego koloru rĂŞcznikiem na gÂłowie. ByÂła mniej wiĂŞcej w wieku mÂłodzieĂąca z klanu Hyuuga. KonohaGakurczyk zaniemówiÂł z widoku poniewaÂż dziewczyna byÂła bardzo piĂŞkna. To ona go dostrzegÂła i lekko zaskoczona spojrzaÂła siĂŞ nie pewnie na chÂłopaka.
-Co tu robisz?-spytaÂła
-Jaaa? Ahh ja. Yyy ja-jÂąkaÂł siĂŞ
-Kim jesteÂś?-zadaÂła kolejne pytanie
-Jestem Hiroshi z klanu Hyuuga-odpowiedziaÂł dochodzÂąc powoli do siebie
-A ja jestem Kurama Tanuki HoKage tutejszej wioski co pewnie juÂż wiesz. WiĂŞc co cie tutaj sprowadza?-spytaÂła ponownie
-HoKage? Mam dla ciebie to znaczy dla pani przesyÂłkĂŞ-powiedziaÂł lekko zmieszany. Nie codziennie widzi siĂŞ Kage Konohy w samym szlafroku.
-A wiĂŞc co to za przesyÂłka?-spytaÂła
-O to ona-powiedziaÂł wyciÂągajÂąc paczkĂŞ z gazetami
-PoÂłóÂż jÂą tam-rzekÂła wskazujÂąc palcem na okrÂągÂły stóÂł
-Dobrze-odparÂł kÂładÂąc na wyznaczonym miejscu -To ja juÂż pójdĂŞ-dodaÂł po chwili wychodzÂąc z domu. StaÂł chwilĂŞ w miejscu po czym dopiero przypomniaÂł sobie po co tak naprawdĂŞ tu przyszedÂł. Zacz¹³ biec opuszczajÂąc posiadÂłoœÌ rodu Yamanka i biegnÂąc po dachach domów kierowaÂł siĂŞ do Ichiraku Ramen. ChwilĂŞ póÂźniej znikn¹³ z widoku.
NMM
NacisnĂŞÂła klamkĂŞ, z pewnÂą dozÂą niepewnoÂści wchodzÂąc do pokoju... CóÂż. Nie oczekiwaÂła zastaĂŚ tego, co zastaÂła. Otwarte okno. Drzwi od szafy równieÂż otworzone na oÂścieÂż. ZmiĂŞte przeÂścieradÂło. [;d] KoÂłdra na podÂłodze równieÂż zmiĂŞta. SzczÂątki jakichÂś szmat... A moÂże to byÂły ubrania? PodeszÂła do okna, a zamykajÂąc je, rozejrzaÂła siĂŞ po pomieszczeniu. Tu teÂż byÂło chorobliwie zielono... Chyba bardzo lubiÂła zieleĂą. ÂŁóÂżko z baldachimem, atÂłasowa poÂściel... UniosÂła koÂłdrĂŞ ku górze. CoÂś jej przypominaÂła. CoÂś bardzo miÂłego, coÂś, z czym wiÂązaÂły siĂŞ wielkie, gorÂące uczucia... PoÂłoÂżyÂła siĂŞ na miĂŞkkim materacu, zamykajÂąc oczy...
Sen przyszedÂł niespodziewanie. Nie mogÂła stwierdziĂŚ, w którym momencie utraciÂła kontrolĂŞ nad ciaÂłem...

BÂłysk mocnego, oÂślepiajÂącego ÂświatÂła. Twarz Hyuty. Bardzo blisko jej twarzy, a jednoczeÂśnie zbyt daleko... Odczucia byÂły skrajnie róÂżne. Od wielkiej nienawiÂści do wielkiej miÂłoÂści... Wszystko pokazane z perspektyw dwóch osób... Obrazów byÂło wiele. Akatsuki. Wodospad.

[DokoĂączĂŞ ten post jeszcze... Jak na razie jest w jakichÂś 10% napisany. ;'d]
Przed drzwiami zadowolony z Âżycia przedreptaÂł byÂły MizuKage. ZastukaÂł do drzwi fryzjersko-cyrulicznie (ratata-tarata-TATAT! lub inaczej - golenie-strzyÂżenie-BEZ NÓG) i otworzyÂł je swobodnie.
-Hej - zawo³a³ pogodnie ju¿ w drzwiach i zrzuci³ ciê¿k¹ zbrojê na krzes³o. Po chwili œci¹gn¹³ te¿ buty i powoli ruszy³ w g³¹b domu.
-Tanuki? - zawoÂłaÂł i powoli ruszyÂł w stronĂŞ sypialni.
// Mo¿e mi wyjœÌ nieco niesk³adnie - 39*C gor¹czki //

PóÂłprzymkniĂŞte oczy. Dalej leÂżaÂła na ÂłóÂżku, wpatrujÂąc siĂŞ w aksamitny, poÂłyskujÂący morskimi barwami baldachim. UsÂłyszaÂła stukot, usÂłyszaÂła, jak ktoÂś wchodzi do jej mieszkania... GÂłos. I ten gÂłos. "Tanuki?"; ktoÂś rzuciÂł jej imiĂŞ wÂśród nagrzanego ÂświatÂłem sÂłonecznym eteru... KtoÂś? Nie... To nie byÂł jakiÂś szary Konoszanin czy inny stworek, ÂśmiÂący mieĂŚ siĂŞ za shinnobi, tak jak ta caÂła sfora, która zamieszkiwaÂła tereny Konohy... JEJ Konohy. Nie, nie... To byÂł ktoÂś, od którego samych sÂłów biÂła moc - Hokage pozostawaÂło wiĂŞc zastanawiaĂŚ siĂŞ tylko, jak osoba owa jest w stosunku do niej nastawiona...
ÂŚcisnĂŞÂła mocniej koÂłdrĂŞ, jakby nie chcÂąc budziĂŚ siĂŞ z tego snu na jawie, choĂŚ wcale nie ÂśniÂła... Dziwne? CóÂż... JakieÂś dwie minuty temu odzyskaÂła pamiĂŞĂŚ. ByÂła lekko oszoÂłomiona...
SpojrzaÂła w stronĂŞ Hanako i Rokudo, stojÂących w wielkim balkonowym oknie. Dziewczyna trzymaÂła na rĂŞkach niemowlĂŞ; uÂśmiechniĂŞta i pogodna, jak zawsze. MĂŞÂżczyzna o dÂługich wÂłosach natomiast jak zwykle krĂŞciÂł nosem. To byÂło do niego podobne... Brunetka uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ w myÂślach, przeciÂągajÂąc siĂŞ kuszÂąco. Dalej milczaÂła, czekajÂąc, aÂż posiadacz gÂłosu miĂŞkkiego i jakÂże przyjemnego dla jej ucha pojawi siĂŞ w drzwiach sypialni. MiaÂła nadziejĂŞ, Âże szybko jÂą znajdzie, szczególnie, Âże drzwi do pomieszczenia byÂły lekko uchylone, jakby specjalnie naprowadzajÂąc chÂłopaka na jej trop...
ChÂłopak szczerze zdziwiÂł siĂŞ brakiem odzewu, ale dom byÂł otwarty wiĂŞc zostawaÂło w sferze jednych z najprostszych domysÂłów, Âże Tanuki jest albo w Âłazience albo w sypialni. WybraÂł drugÂą opcjĂŞ i pewnym krokiem ruszyÂł do uchylonych drzwi. Pchn¹³ je delikatnie i wejrzaÂł ostroÂżnie do pokoju.
-Hej Tanuki - rozpromieniÂł siĂŞ widzÂąc ukochanÂą i podchodzÂąc do niej. PrzysiadÂł na ÂłóÂżku i wzi¹³ jej dÂłoĂą w swoje toporne rĂŞce.
-TĂŞskniÂłem - powiedziaÂł zamyÂślony gÂładzÂąc dÂłoĂą ukochanej i cieszÂąc wzrok jej widokiem.
Na jej ustach wykwitÂł jeszcze bardziej promieniujÂący, jeszcze szczerszy uÂśmiech, gdy Hyuta zacz¹³ gÂładziĂŚ jej dÂłoĂą. RĂŞka, którÂą nie uj¹³ w swÂą przyjemnÂą puÂłapkĂŞ, powĂŞdrowaÂła w stronĂŞ szyi chÂłopaka, zewnĂŞtrznÂą czĂŞÂściÂą gÂłaszczÂąc te okolice...
-Hej... - powtórzyÂła za brÂązowowÂłosym, dalej lekko nieprzytomna, co nie przeszkadzaÂło jej oczywiÂście w napawaniu siĂŞ szczerÂą radoÂściÂą serca. JuÂż pamiĂŞtaÂła... JuÂż pamiĂŞtaÂła, i to wÂłaÂśnie byÂło takie piĂŞkne.

Hanako delikatnie wsunĂŞÂła siĂŞ do pomieszczenia. WÂśród biaÂłego marmuru, z którego zbudowane byÂły schodki prowadzÂące ku ogrodowi pozostaÂł juÂż tylko Mukuro. TrzymajÂąc dziecko, stanĂŞÂła w pewnym oddaleniu od Tanuki i Hyutona, nie chcÂąc im przeszkadzaĂŚ...
-IdÂź - warkn¹³ do dziewczyny cicho dwudziestokilkuletni mĂŞÂżczyzna, prawie niedosÂłyszalnie, a jednak na tyle gÂłoÂśno, by ta usÂłyszaÂła. Minamoto jednak staÂła niewzruszona, przypatrujÂąc siĂŞ dwójce...
Hyuton rozluÂźniÂł siĂŞ w ten specyficzny sposób, który dopiero po czasie pokazuje, Âże ktoÂś byÂł spiĂŞty. ChÂłopak pochyliÂł siĂŞ nad ukochanÂą i obj¹³ jÂą ostroÂżnie jak piĂŞknÂą i delikatnÂą figurĂŞ, przy której gwaÂłtowniejszy ruch czy gest byÂłby profanacjÂą.
-Nawet nie wiesz jak bardzo tĂŞskniÂłem... - powiedziaÂł miĂŞkko i pocaÂłowaÂł lekko dziewczynĂŞ by po chwili poÂłoÂżyĂŚ siĂŞ obok niej na boku i po prostu napawaĂŚ siĂŞ bliskoÂściÂą.
-Kocham ciĂŞ wiesz? - szepn¹³ -Nawet nie zdawaÂłem sobie jak bardzo dopóki znów ciĂŞ nie zobaczyÂłem...
Prawa dÂłoĂą delikatnie spÂłynĂŞÂła po barku chÂłopaka, muskajÂąc jego szyjĂŞ, na której palce brunetki zatrzymaÂły siĂŞ jeszcze chwilĂŞ, pieszczÂąc skórĂŞ ukochanego... Usta Tanuki delikatnie tknĂŞÂły warg Hyutona, zag³êbiajÂąc siĂŞ w jego usta, czerpiÂąc z nich fizycznÂą i psychicznÂą przyjemnoœÌ...
Gdy brÂązowowÂłosy lekko oddaliÂł siĂŞ, kÂładÂąc siĂŞ koÂło niej na ÂłóÂżku, ponownie wyciÂągnĂŞÂła ku niemu dÂłoĂą, gÂładzÂąc jego oblicze, celebrujÂąc je dotykiem...
-TĂŞskniÂłeÂś... I ja tĂŞskniÂłam... ChoĂŚ... ChoĂŚ to za maÂło. Zbyt maÂło powiedzieĂŚ, Âże tĂŞskniÂłam... Tyle siĂŞ ostatnio wydarzyÂło... - przybliÂżyÂła siĂŞ do Hyutona, czujnie wpatrujÂąc siĂŞ w jego oczy, a po chwili ponownie zbliÂżajÂąc swe usta i zaczynajÂąc kolejny, tym razem dÂługi i peÂłen uczuĂŚ pocaÂłunek...
-Uwielbiam Ciê, Hyutonie - mruknê³a, przerywaj¹c na chwilê 'czynnoœÌ', lecz zaraz do niej wracaj¹c.
ChÂłopak przetoczyÂł siĂŞ nad dziewczynĂŞ z uÂśmiechem i pochyliÂł siĂŞ po pocaÂłunek opierajÂąc siĂŞ chĂŞci siĂŞgniĂŞcia po coÂś wiĂŞcej.
PO naprawdĂŞ dÂłuÂższej chwili otworzyÂł oczy i przekrzywiajÂąc gÂłowÂą spojrzaÂł na Tanuki.
-Wiesz Shikyo... Za kaÂżdym razem, kiedy mam juÂż nadziejĂŞ, Âże jesteÂś moja... - zacz¹³ i znów poÂłoÂżyÂł siĂŞ bok Tanuki przygarniajÂąc do siebie jej ciaÂło.
-Tyle razy zdajĂŞ sobie sprawĂŞ, Âże tak naprawdĂŞ to ja jestem twój.
Przesun¹³ d³oni¹ w stronê brzucha ukochanej g³aszcz¹c j¹ delikatnie i ostro¿nie, subtelnie wdzieraj¹c siê pod tunikê. I w pewnym momencie dozna³ szoku.
-Kiedy?! - zapytaÂł zaskoczony. No cóÂż. SÂą sprawy, które kiedy wylecÂą z gÂłowy uderzajÂą w czoÂło z si³¹ i zdolnoÂściÂą przekonywania tarana oblĂŞÂżniczego. -I czemu jeszcze mi nie powiedziaÂłaÂś? - zapytaÂł potem miĂŞkko ale dalej potĂŞÂżnie zaskoczony. Po chwili zerwaÂł siĂŞ i usiadÂł na ÂłóÂżku.
-ChcĂŞ go...jÂą... Chce zobaczyĂŚ nasze dziecko - oÂświadczyÂł stanowczo i surowo, a w gÂłowie miaÂł zdecydowanie za duÂżo myÂśli na raz...
-WiĂŞc... Tak jak mówiÂłam... Sporo siĂŞ wydarzyÂło - westchnĂŞÂła, wstajÂąc. SpojrzaÂła w stronĂŞ Hanako i Rokudo, po czym odebraÂła delikatnie od dziewczyny dziecko, zmierzajÂąc ponownie w stronĂŞ Hyutona...
-Syn... Nie zastanawiaÂłam siĂŞ jeszcze nad imieniem... ZresztÂą... Nie mogÂłam i nie miaÂłam jak - zwróciÂła rozczulony widokiem maleĂąstwa wzrok w stronĂŞ chÂłopaka. W oczach brunetki bÂłysnĂŞÂła subtelna nutka jakiegoÂś dziwnego, niezrozumiaÂłego pytania, byĂŚ moÂże oczekiwanie reakcji Hyuty...
-DuÂżo siĂŞ wydarzyÂło... WiĂŞc... Ja myÂślĂŞ, Âże powinieneÂś o pewnej istotnej rzeczy wiedzieĂŚ - przytuliÂła maleĂąstwo jeszcze bardziej, nabierajÂąc oddechu, po czym na chwilĂŞ go wstrzymujÂąc... JakoÂś trudno jej byÂło tÂłumaczyĂŚ byt Boga Ognia, Pana ÂŻycia i ÂŚmierci...
Ch³opak otworzy³ usta i wsta³. Po chwili usiad³ i zamkn¹³ usta. Syn. Syn. Syn...
~Hyutek odbija ci! ~wrzasn¹³ jedyny trzeÂźwy gÂłos w mózgu nieszczĂŞÂśliwie nale¿¹cy do schizofrenicznego demona.
~ZAMKNIJ SIÊ DO CHOLERY! ~wrzasn¹³ w myÂśli udrĂŞczony Hyuta, który naprawdĂŞ, ale to naprawdĂŞ nie wiedziaÂł co zrobiĂŚ. Serducho mu siĂŞ tÂłukÂło, a w udrĂŞczonej Âłepetynie unosiÂła siĂŞ róÂżowa otĂŞpiajÂąca mgieÂłka.
-Ss..Syn. - powtórzyÂł na gÂłos. WstaÂł i podszedÂł do Tanuki trzymajÂącej dziecko.
-Seikatsu - szepn¹³ delikatnie przejmuj¹c swojego syna zapatrzony w niego jak w œwiêtoœÌ...
OstroÂżnie podaÂła Hyutonowi synka, a przyglÂądajÂąc siĂŞ scenie z delikatnym wzruszeniem, stwierdziÂła w myÂślach, Âże jednak nie jest czas rozmawiaĂŚ o TAKICH rzeczach... Niech chÂłopak chwilĂŞ potrzyma dziecko, niech siĂŞ nim napawa... W sumie jest ich. Ich wspólne. Jego i jej. Zakochanych, kochajÂących.
-UrodziÂł siĂŞ blisko trzy tygodnie temu - powiedziaÂła cicho, dalej leciutko wzruszona, a tym bardziej szczĂŞÂśliwa... MoÂże i nie chciaÂła przerywaĂŚ tego celebrowanego przez brÂązowowÂłosego chÂłopaka momentu, ale ona takÂże siĂŞ cieszyÂła... I to jak bardzo...
Ch³opak siê rozp³yn¹³ zapatrzony w syna
-Trzy tygodnie... - powtórzyÂł szeptem powoli unoszÂąc wzrok na ukochanÂą. W jego oczach tkwiÂł Âżal i smutek.
-Przepraszam. - powiedziaÂł cicho, z autentycznym Âżalem. A w Âśrodku...
W Âśrodku jak zwykle, kiedy chÂłopak sobie z czymÂś nie radziÂł szalaÂły demony. Wprost nieopisana furia na zwÂłokĂŞ... No cóÂż. Trzy tygodnie. Przez trzy tygodnie nawet nie wiedziaÂł, Âże ma syna...
-Nie szkodzi - powiedzia³a ciep³o, okr¹¿aj¹c Hyutona i od ty³u delikatnie zarzucaj¹c mu rêce na szyjê, ca³uj¹c w policzek...
-I tak byÂś nie zastaÂł mnie wtedy, to znaczy trzy tygodnie temu, w stanie... Odpowiednim dla rozmowy. ZresztÂą... To, Âże w ogóle ÂżyjĂŞ, jest z grubsza zasÂługÂą... Kyuubi'ego no Youko - wtrÂąciÂła przyciszonym gÂłosem, chwilĂŞ siĂŞ wahajÂąc. ByÂło jej co najmniej ciĂŞÂżko... I mimo, Âże siĂŞ cieszyÂła, to... Taki jakiÂś smutek wdarÂł siĂŞ do jej serca, niewysÂłowiony smutek...
Rodzina... Przy tym sÂłowie Hyuton widziaÂł ojca. Albo raczej jego gÂłowÂą na zakrwawionym dywanie oddzielonÂą od ciaÂła. I siostrĂŞ. SiostrĂŞ i ich wspólnÂą celĂŞ.
To wspomnienie zastÂąpi tamto? MoÂże... MoÂże kiedy stanie siĂŞ wspomnieniem...
-"...zasÂługÂą... Kyuubi'ego no Youko..."
O czy staÂły siĂŞ ÂżóÂłte, ptasie. ChoĂŚ lepiej rzec - gryfie... Po chwili wróciÂłd o nich zwykÂły b³êkitny kolor.
-Kyubi? - zapytaÂł wstrz¹œniĂŞty. Nie byÂł raczej mile wspominany przez JuubinĂŞ. W pierwszej trójce jej marzeĂą byÂło:
Dorwanie Kyuubiego
Rozszarpanie Kyuubiego
ZmiaÂżdÂżenie Kyuubiego.
Trudno uznaĂŚ to za oryginalne ale na pewno byÂło to szczere...
WestchnĂŞÂła. Delikatnie odebraÂła Hyutonowi dziecko, tak na wszelki wypadek, po czym podaÂła je Hanako. ChÂłopak i dziewczyna, sÂługi Hokage, wyszÂły na balkon... Brunetka ponownie zbliÂżyÂła siĂŞ do jasnookiego, tym razem stajÂąc przed nim i wpatrujÂąc siĂŞ w niego jak w obrazek...
-Tak... Kyuubi. Jestem jego... NosicielkÂą. Jinchuuriki. ChciaÂłam o tym powiedzieĂŚ wczeÂśniej, ale jakoÂś... Nie byÂło czasu... - przekrzywiÂła gÂłowĂŞ, muskajÂąc opuszkami palców dÂłonie Pana Lodu. ZastanawiaÂła siĂŞ, jaka bĂŞdzie jego reakcja...
Hyuta zerwa³ siê z ¿¹dza mordu w oczach i z³apa³ dziewczynê za barki przyciskaj¹c do œciany.
-Nie byÂło czasu?- zapytaÂł gniewnie. -Nie byÂło czasu?!
Mrugn¹³ i nagle siĂŞ opanowaÂł. Oczy znów zajarzyÂły siĂŞ na ÂżóÂłto i dopiero po chwili barwa z powrotem odpÂłynĂŞÂła. ChÂłopak straciÂł poprzedniÂą gwaÂłtownoœÌ i nadal ÂściskajÂąc dziewczynĂŞ oparÂł sieczo³êm o chÂłodnÂą ÂścianĂŞ.
-Przepraszam - powiedziaÂł cicho. WstydziÂł siĂŞ swojego wyskoku. Cholernie siĂŞ wstydziÂł. -Po prostu przestraszyÂłem siĂŞ co jeszcze moÂżesz ukryĂŚ twierdzÂąc, Âże jest niewaÂżne...
Hyuton odchyliÂł siĂŞ od dziewczyny i pogÂładziÂł jÂą po policzku z przeraÂżonym wzrokiem.
-Przepraszam - szepn¹³ jeszcze raz. -Pewnie tobie z tym jeszcze ciê¿ej ni¿ mi by³o... Przepraszam...
Na poczÂątku niezbyt zdawaÂła sobie sprawĂŞ z tego, co siĂŞ dzieje. CoÂś mignĂŞÂło jej przed oczyma, po czym poczuÂła ból pleców... NagÂły, niespodziewany ból. UniosÂła nieznacznie wzrok spod dÂługich, czarnych rzĂŞs. UjrzaÂła gniewnÂą twarz Hyutona. Do tej pory nie myÂślaÂła, Âże moÂże na niÂą krzykn¹Ì, Âże moÂże siĂŞ na niÂą zÂłoÂściĂŚ... Czy sam nie powiedziaÂł, tam, w gabinecie, iÂż jego zÂłoœÌ, jego zÂłoœÌ na niÂą jest wrĂŞcz niemoÂżliwa?
I te oczy. ÂŻóÂłte, zwierzĂŞce. Gdy tylko je ujrzaÂła, coÂś zaczĂŞÂło siĂŞ w niej burzyĂŚ. ByÂły takie... Dzikie, nieludzkie... Mimo wszystkiego, co czuÂła w tamtej chwili, nawet nie drgnĂŞÂła.
Brunetka wysÂłuchaÂła w milczeniu wszystkich sÂłów chÂłopaka, nie daÂła mu siĂŞ jednak dotkn¹Ì. RĂŞka jasnookiego nie tknĂŞÂła jej twarzy, a zag³êbiÂła siĂŞ w k³êbowisko róÂżowych pÂłatków wiÂśni, które chmarÂą, omijajÂąc po bokach Hyutona, przeleciaÂły przez znacznÂą czêœÌ sypialni, ciaÂło dziewczyny formujÂąc dopiero w ramach wielkiego, otwartego okna, prowadzÂącego do ogrodu...
Kolejna chwila ciszy. Dziewczyna wziĂŞÂła g³êboki oddech, po czym... UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ pod nosem. UÂśmiech ów nie byÂł szczery, a raczej wymuszony, przymuszony z przemoÂżnej chĂŞci czucia radoÂści. Akurat w tym momencie... ÂŻe gÂłupie? Tanuki czuÂła siĂŞ co najmniej dziwnie... Wszystko nagle staÂło siĂŞ potwornie dziwne. I od tej dziwoty zaczĂŞÂło siĂŞ jej krĂŞciĂŚ w gÂłowie...
Otworzy³a usta, odwracaj¹c siê plecami do br¹zowow³osego. Mo¿e i to by³o niegrzeczne, ale kto gwarantowa³, ¿e przypadkiem, patrz¹c siê w jego kierunku, nie zacznie p³akaÌ? Powoli wa¿¹c s³owa, zaczê³a 'monolog'. Sili³a siê na pogodny, mi³y dla ucha ton...
-Nie myÂślĂŞ, Âże byt Kyuubiego nie jest waÂżny. Nie ukrywaÂłam tej... Rzeczy... Do pewnego momentu nie zdawaÂłam sobie z tego sprawy... Nie wiedziaÂłam, Âże... Tak... Zareagujesz - tu rozeÂśmiaÂła siĂŞ potwornie, widocznie dajÂąc ujÂście pewnym... Emocjom. Momentalnie jednakÂże opanowaÂła siĂŞ, po raz enty zamierajÂąc.
-MuszĂŞ... MuszĂŞ... IœÌ napiĂŚ siĂŞ wody - stwierdziÂła, tym razem lekko dr¿¹cym gÂłosem. Szybko wyszÂła, rzec moÂżna nawet, wybiegÂła z pomieszczenia, zamykajÂąc za sobÂą drzwi, lecz nie ruszyÂła od razu do kuchni... Z barku w salonie wyciÂągnĂŞÂła ostatniÂą butelkĂŞ sake, pozosta³¹ jeszcze zza czÂłonkostwa w Akatsuki, która dzieliÂła miejsce poÂśród pustki, którÂą teraz barek owy ziaÂł... TrzymajÂąc za szyjkĂŞ szklane opakowanie, wreszcie obraÂła kierunek ku kuchni. BoÂże, jak ona tam dawno nie byÂła... PamiĂŞtaÂła jeszcze, gdzie wÂłoÂżyÂła zestaw kieliszków. WziĂŞÂła jeden i postawiÂła na blacie, odkorkowujÂąc przy okazji butelkĂŞ. Lekko schÂłodzony trunek przelaÂła do kieliszka, który, trzĂŞsÂącymi siĂŞ rĂŞkami, spróbowaÂła unieœÌ do ust. Fail. SzkÂło wbiÂło siĂŞ w jej dÂłoĂą, a ozdobnÂą zastawĂŞ szlag wzi¹³. Czerwona wstĂŞga krwi polaÂła siĂŞ na teflon, a dziewczyna przeraÂźliwie zaszlochaÂła. JuÂż jej byÂło wszystko jedno... Tylko jedno siĂŞ liczyÂło...
Bo, do cholery jasnej, jak ona siĂŞ teraz napije?!
Zawsze piÂła, gdy byÂła zdenerwowana...
Wszystko przez Akatsuki...
ObejrzaÂła siĂŞ za siebie, sprawdzajÂąc, czy przypadkiem Hyuton za niÂą nie 'ruszyÂł'. Lepiej, Âżeby jÂą w takim stanie nie wiedziaÂł... Czemu? Powodów byÂło mnóstwo. Na przykÂład... UmysÂł dziewczyny dzieliÂł los z róÂżnymi wspóÂłmieszkaĂącami. A teraz... Druga czÂąstka jej osobowoÂści byÂła wÂściekÂła. KipiaÂła, wrzaÂła zÂłoÂściÂą, która lada moment mogÂła zostaĂŚ uwolniona... "Prawdziwe Ja" nie chciaÂło wyÂładowywaĂŚ zÂłoÂści na nic winnym Bogu Lodu, ale... MoÂżliwe, Âże nie bĂŞdzie mogÂła, umiaÂła... Nie jest pajacykiem Arlekinem...
CoÂś Trzeciego siedziaÂło podejrzanie cicho. Zbyt cicho... A przecieÂż chodziÂło wÂłaÂśnie o niego, o Boga Ognia...
ChÂłopak po umkniĂŞciu dziewczyny zacisn¹³ pieœÌ. i usiadÂł z martwÂą twarzÂą na skraju ÂłóÂżka. Nie mógÂł sam uwierzyĂŚ w to co zrobiÂło jego ciaÂło. CiaÂło - bo nie on.
Lodowy ogród. Dwa gryfy - czarny i biaÂły - walczyÂł w powietrzu. DO jednego z nich podbiegÂł Hyuton i chwyciÂł za czarne jak noc skrzydÂło. Oba demony przerwaÂły walkĂŞ a czarny z ÂżóÂłtymi oczyma spojrzaÂł w b³êkitne oczy pana lodu.
-Zniszczê ciê - warkn¹³ Hyuta. Demon tylko siêrozeœmia³. BIa³y gryf zd¹¿y³ ju¿ przybraÌ postaÌ kobiety. Coœ j¹ tknê³o.
-Hyuta... PóÂźniej.
Zanim chÂłopak zd¹¿yÂł siew czymkolwiek zorientowaĂŚ jego ciaÂło poderwaÂło siĂŞ i ruszyÂło do drzwi. ChwilĂŞ póÂźniej usÂłyszaÂł szloch. WypadÂł z sypialni z przeraÂżonÂą minÂą i pobiegÂł do kuchni, do Tanuki. Kiedy zobaczyÂł krew na jej rĂŞce jego oczy wyraÂżaÂły caÂłkowity szok. Po chwili jednak opanowaÂł siĂŞ i podszedÂł do Tanuki odwijajÂąc z ramienia ÂświeÂży bandaÂż szykujÂąc siĂŞ najpierw do oczyszczenia a potem do zabandaÂżowania rany.
-Co siĂŞ staÂło? - zapytaÂł starajÂąc siĂŞ choĂŚ na chwilĂŞ odwróciĂŚ uwagĂŞ Tanuki od szlochu.
Bystre oczy zmruÂżyÂły siĂŞ w momencie, w którym drzwi zostaÂły otwarte przez Hyutona. CiaÂło dziewczyny przeszyÂły delikatne wstrzÂąsy. "Co siĂŞ staÂło?" - spytaÂł... A ona poczuÂła do niego obrzydzenie. Prawdziwe obrzydzenie. Nie byÂła do koĂąca pewna, czy powodowaÂły jÂą wÂłasne uczucia, czy teÂż rzecz byÂła winÂą No-...
-OdejdÂź - rozbrzmiaÂł pusty gÂłos. GÂłos, który nie byÂło juÂż ani nuty, delikatnej nuty zrozumienia. WyciÂągnĂŞÂła przed siebie, w stronĂŞ chÂłopaka, zdrowÂą rĂŞkĂŞ, jakby odpychajÂąc siĂŞ od Hyuty, odgradzajÂąc siĂŞ od niego niewidzialnÂą tarczÂą... OsunĂŞÂła siĂŞ na ziemiĂŞ, za plecami majÂąc szafkĂŞ, a, zwijajÂąc siĂŞ w k³êbek; twarz ukryta zostaÂła w ÂściÂśle podwiniĂŞtych kolanach, obejmowanych przez zdrowÂą dÂłoĂą... Ta ranna opadÂła na ziemiĂŞ, blisko ciaÂła brunetki, która dalej szlochaÂła...
-Co chcesz jeszcze wiedzieĂŚ? - wyszeptaÂła, unoszÂąc twarz i patrzÂąc wprost w oczy chÂłopaka. -O czym wtedy myÂślaÂłeÂś, mówiÂąc... ÂŻe mogĂŞ coÂś wiĂŞcej ukrywaĂŚ? - wyrzuciÂła z siebie kolejne pytanie, wyciszajÂąc siĂŞ...
-Nie poznajĂŞ CiĂŞ, Hyuta... PrzecieÂż kiedyÂś taki nie byÂłeÂś... PrzecieÂż sam mówiÂłeÂś, Âże nie mógÂłbyÂś zrobiĂŚ mi... Krzywdy... - pokrĂŞciÂła gÂłowÂą, dalej patrzÂąc mu prosto w oczy z dzieciĂŞcÂą naiwnoÂściÂą...
-Kocham CiĂŞ... Ale... Czy my nie jesteÂśmy zbyt róÂżni? - ponownie wybuchnĂŞÂła pÂłaczem...
-----------------------------------
-Hanako... Poczekaj tu... Na mnie - szepn¹³ Rokudo, po czym... Znikn¹³.
/NM-NPC/
OdejdŸ... ŒwiadomoœÌ s³owa uderzy³a w Hyutê jak m³ot.
~OdejdÂź?! - zapytaÂła gniewnie Juubina
~OdejdŸ... - warkn¹³ kpi¹co Niibi.
CaÂłe jestestwo Hyuty brzmiaÂło tym sÂłowem. Jakby jego powtarzanie mogÂło zmieniĂŚ znaczenie...
KaÂżda kolejna gÂłoska spÂływajÂąca z ust dziewczyny byÂła jak kula przebijajÂąca pierÂś chÂłopaka... A po nich poczucie winy przytÂłaczajÂące dotÂąd ÂżelaznÂą postawĂŞ Hyutona.
-Nie - powiedzia³. Zaskoczy³a go stanowczoœÌ jego g³osu - Nie pozwolê, ¿eby coœ nas dzieli³o. Dem,on czy nie demon... Nie pozwolê mu wiêcej przej¹Ì kontroli. Bêdê siê lepiej pilnowaÌ.
ChÂłopak podszedÂł do dziewczyny i usiadÂł bliÂżej niej na wyciÂągniĂŞcie ramienia.
-Przepraszam - powiedziaÂł miĂŞkko. - Wiesz przecieÂż, Âże martwiĂŞ siĂŞ o ciebie. BojĂŞ siĂŞ, Âże ciĂŞ stracĂŞ... Wiem, Âże ciĂŞ przestraszyÂłem, ale... Juubina nienawidzi innych demonów. A ja nienawidzĂŞtych, którzy mogÂą sprawiĂŚ ci ból. I wierz mi, Âże w tym momencie nienawidzĂŞ nawet siebie...
WysÂłuchaÂła sÂłów Hyutona z iÂście grobowÂą minÂą i bardzo podobnym spojrzeniem, które zamydlane zostawaÂło jednak przez salwĂŞ Âłez. Z pewnym wahaniem przysunĂŞÂła siĂŞ bliÂżej chÂłopaka, prawie Âże klĂŞczÂąc. DÂłoĂą-bez-szkÂła musnĂŞÂła lico chÂłopaka, opadajÂąc na jego barki. Twarz wtulona zostaÂła w tors Pana Lodu... Po prostu siĂŞ do niego przytuliÂła. TkwiÂła w tym stanie przez dobrÂą chwilĂŞ, dalej pÂłaczÂąc, ale napawajÂąc siĂŞ ciepÂłem Hyutona, czerpiÂąc z niego przyjemnoœÌ...
-To ja przepraszam - zaczĂŞÂła stÂłumionym gÂłosem - Jestem chyba przewraÂżliwiona... Moja reakcja... Nie byÂła... Na... Miejscu... - drgnĂŞÂła, zaciskajÂąc zranionÂą kieliszkiem - co moÂże brzmi Âśmiesznie - rĂŞkĂŞ. Potwornie bolaÂła, ale brunetka... MogÂła... WytrzymaĂŚ.
~Powiedz jej, ¿e boli ciê g³owa - mrukn¹³ wiecznie szczêœliwy Niibi
~Powiedz jej, Âże boli cie gÂłowa - stwierdziÂła oryginalnie Juubina.
~Prfs? Czemu wy siĂŞ ze sobÂą zgadzacie?
~Bo... Ekhm. No cóÂż... MiÂłego dnia. - stwierdziÂła Juubina i asekuracyjnie wycofaÂła siĂŞ na z góry upatrzonÂą pozycjĂŞ.
Ch³opak otworzy³ oczy. Chwilami ich wtr¹canie by³o mi³e. Znaczy no... Ktoœ jeszcze mia³ na uwadze to, ¿eby on nie zgin¹³. Ale niemi³e by³o to, ¿e wtr¹ca³ siê w takich chwilach...
Hyuton westchn¹³ z zadowoleniem i podda³ siê ukochanej. Po kilku drobnych poca³unkach uœmiechn¹³ siê z namys³em i patrz¹c w oczy prawie-¿e-¿onie zapyta³.
-Kiedy ten Âślub? I kogo zaprosimy?
-Hmm... Za dwa... Cztery... MoÂże za trzy tygodnie? - zamyÂśliÂła siĂŞ, po czym zaczĂŞÂła na nowo: -No i... Pozostaje kwestia goÂści. Na pewno Minako, Keishi... Twoi ludzie z 7MM... MoÂże Midori, Risen... Dante... Kilku zasÂłuÂżonych Konoszan... - znów popadÂła w zamyÂślenie, tym razem g³êbsze. Kilku zasÂłuÂżonych Konoszan... Czy ona miaÂła takich ludzi? ZasÂłuÂżonych? Kogo ona tak naprawdĂŞ znaÂła w tej Konoszy... Niby miaÂła byĂŚ Kage, a tutaj wÂłasnych ludzi rozpoznaĂŚ nie umiaÂła. Psh.
[color=khaki] MiÂła chwile przerwaÂł orzeÂł który przylciaÂł i siedziaÂł na parapecie. Widocznie miaÂł list do Tanuki. CzekaÂł aÂż ta Go odbierze. Gdy to zrobiÂła poleciaÂł dalej
List mia³ oto tak¹ treœÌ
Cytat: Droga Tanuki
Wybacz jeœli Ci przeszkadzam ale muszê Ciê o coœ spytaÌ oraz poprosiÌ o ma³¹ radê
Czy jesteœ œwiadoma tego , ¿ê Michimoto zosta³ Kage Iwy choÌ za szczycie nikt nie zadeklarowa³ tego , ¿e ma stan¹Ì na tym stanowisku? Pewnie wiesz , ¿ê Michimoto by³ cz³owkiem Akatsuki i to doœÌ d³ugo nim by³o. Nie chce byÌ przes¹dna ale wydaje mi sie to podejrzane nie s¹dzisz?
Czekam na dobrÂą radĂŞ i szybkÂą odpowiedÂź
Bywaj zdrów
Minako Kurosaki
Kage Oto
WeszÂła do mieszkania, delikatnie pchajÂąc drzwi. Przedsionek, pogr¹¿ony w póÂłmroku, chÂłon¹³ ciepÂłe ÂświatÂło sÂłoneczne, które zataĂączyÂło oberka na lekko seledynowych Âścianach. Dziewczyna przeszÂła do salonu, gdzie wygodnie rozsiadÂła siĂŞ na jednej z mini-sof, stylizowanych na te, na których zasiadali, a raczej leÂżeli Rzymianie podczas swych uczt. GoÂścinnym gestem wskazaÂła panowi Wodospadu drugi identyczny mebel, oddzielany od niej tylko okrÂągÂłym, dĂŞbowym stolikiem na niskich nóÂżkach. SÂługi juÂż siĂŞ krĂŞciÂły w kuchni, a ona tylko czekaÂła na to, aÂż Wi zasiÂądzie na sofie, by przejœÌ do sedna sprawy. Mianowicie - chodziÂło o pokój. ChciaÂła wiedzieĂŚ, na jakich warunkach i na jak dÂługo. I, przede wszystkim, czemu Taki zostaÂła zniszczona...
BiaÂłowÂłosy powoli szedÂł w stronĂŞ mieszkania Tanuki , bardzo powoli. PrzypomniaÂł mu siĂŞ pewien moment z jego odlegÂłej przeszÂłoÂści , jednak nie miaÂł zamiaru do niego wracaĂŚ .Po chwili wszedÂł za Tan do jej mieszkania i usiadÂł na sofie. PoprawiÂł wÂłosy , który przykryÂły mu oczy , po czym poÂłoÂżyÂł miecz obok siebie. ZastanawiaÂł siĂŞ nad tym pokojem , wiedziaÂł , Âże z Tan bĂŞdzie ciĂŞÂżko negocjowaĂŚ. MiaÂł jednak nadzieje ,ze powiedzie mu siĂŞ i jego plan wypali. Na razie szlo po jego myÂśli , jednak teraz bÂł raczej zmĂŞczony i mógÂłby popeÂłniĂŚ jakaÂś gafĂŞ. ZresztÂą znajdowaÂł siĂŞ w ciĂŞÂżkiej sytuacji. Panna z rodu Kurama , mogÂła mu zadawaĂŚ miliony pytaĂą i to podchwytliwych , a on pomimo swego umysÂłu w koĂącu mógÂłby siĂŞ pomyliĂŚ. Tego biaÂłowÂłosy obawiaÂł siĂŞ najbardziej , braku perfekcji. ZnaÂł doœÌ dobrze Tanuki , wiedziaÂł o niej sporo. TrochĂŞ z byÂłej druÂżyny , trochĂŞ ze spotkania , na grobie Midoriego. TrochĂŞ ze zwykÂłych ploteczek i sporo od ludzi. ByÂła ona znana w tym Âświecie Shinnobi , tak samo jak jej narzeczony Hyuta. Pytanie tylko czy oni jako przeciwieĂąstwa dÂługo e sobÂą przeÂżyjÂą . CóÂż Wi pomyÂślaÂłby nad tym , jednak wolaÂł obroniĂŚ siĂŞ przed seria pytaĂą o pokój pomiĂŞdzy wioskami , o zniszczenie Taki i oczywiÂście o tÂą nowÂą sÂłu¿¹cÂą , która mogÂła Tanuki zdenerwowaĂŚ.

// Sry za b³êdy , jest juÂż trochĂŞ póÂźno //
DÂługi, przeciÂągÂły syk oznajmiÂł koniec gotowania wody. ChwilĂŞ póÂźniej na stóÂł wpÂłynĂŞÂła srebrna taca z porcelanowÂą zastawÂą - dwiema filiÂżankami bursztynowego pÂłynu, dwoma widelczykami i talerzykami z WZ-tkami. Ukochanymi ciastkami czarnowÂłosej... Stanowcza okazja dla Tanuki na rozepchanie smutków sÂłodyczami. AÂż dziwne, Âże dziewczyna siĂŞ na te ciastka jakoÂś krzywo zaczĂŞÂła patrzeĂŚ...
-Zacznijmy od paktu sojuszu. Moim zdaniem powinien byĂŚ okres... Próby. Dobrze wiesz, Wi, Âże my siĂŞ niezbyt lubimy od dawien dawna... To znaczy... Hm. Oboje byliÂśmy w tej samej organizacji, ale praktycznie nigdy siĂŞ tam nie spotkaliÂśmy... - uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ, unoszÂąc widelec z wbitÂą nazeĂą czĂŞÂściÂą ciasta - ...a poza tym... Ten Twój piesek. PamiĂŞtasz, jak z RinÂą i Rado czekaliÂśmy na trening w rezydencji Caspra? Prawie myÂślaÂłam, Âże on mnie zje... Ale wtedy... ByÂłam takÂą ma³¹ dziewczynkÂą. Niby chuuninkÂą, szesnaÂście lat, ale wewnĂŞtrznie dzieckiem. I dlatego teÂż popeÂłniaÂłam b³êdy... Teraz staram siĂŞ ich nie powtarzaĂŚ. Znasz moje b³êdy, z pewnoÂściÂą je znasz, Wi... I bardzo siĂŞ wstydzĂŞ, Âże wie o nich ktokolwiek, prócz mnie - wyjĂŞÂła z torby papier listowny i pióro, po czym jeszcze raz zwróciÂła siĂŞ do Wi: -Wybaczysz na chwilĂŞ? - spytaÂła raczej retorycznie, bo momentalnie zag³êbiÂła siĂŞ w... Pisanie listów. Kilka chwil póÂźniej orzeÂł niósÂł listy na róÂżne strony Âświata, a Tanuki tymczasem wróciÂła do stoliczka...
-BYÆ moÂże Tanuki nie byÂło dobrze , moÂże dobrze nie byĂŚ. Ale przyszedÂłem tu po to by mieĂŚ pewnoœÌ ,Âże Âżaden z obywateli Taki - Gakuee nie zostanie skrzywdzony przez Konoszanina. Tylko i wy³¹cznie po to siĂŞ tu pofatygowaÂłem. Nie obchodzi mnie nic wiĂŞcej , nie musicie nam pomagaĂŚ , nie musicie nasz szanowaĂŚ. Nie musicie mnie lubiĂŚ. Ale jeÂśli dojdzie do tego pokoju to nie macie prawa nas krzywdziĂŚ. I uwierz mi jeÂśli to tu podpiszemy , to bĂŞdĂŞ tego wymagaÂł od twoich shinnobi. . . Ty równieÂż mogÂłabyÂś powiedzieĂŚ czego od nas oczekujesz.? - BiaÂłowÂłosy jak zawsze , gdy usÂłyszaÂł o dziwnych ,warunkach , tymczasowych pokojach wpadÂł w pewien amok. MoÂżna powiedzieĂŚ , Âże nie lubiÂł takich sÂłów , nie lubiÂł równieÂż , gdy ktoÂś mówiÂł o stosunku z nim , a nie z wioskÂą. W koĂącu na taki skÂładali siĂŞ wszyscy jej shinnobi i kaÂżdy zwykÂł mieszkaniec , a nie tylko on. Dawno temu biaÂłowÂłosy Kage uÂświadomiÂł sobie , Âże nie jest pĂŞpkiem Âświata. . . Po chwili Wi otrzeÂźwiaÂł i znowu otworzyÂł swoja buÂźkĂŞ , która potrafiÂła tyle w tym Âświecie naplÂątaĂŚ :
-I ÂżyczĂŞ smacznego , mam nadziejĂŞ ,Âże zrozumiaÂłaÂś moje wymagania. . . RównieÂż chciaÂłbym móc przebywaĂŚ w twoim kraju , bez Âżadnych ataków na mojÂą osobĂŞ , przez oddziaÂły ANBU. Nawet planuje tu trening z mojÂą druÂżynÂą. - Wi zamkn¹³ swojÂą swoja buziĂŞ i zacz¹³ popijaĂŚ herbatĂŞ , przyglÂądajÂąc siĂŞ Tanuki. LiczyÂł na to , ze zachowa ona spokój , pomimo tego , Âże nie przepadaÂła za biaÂłowÂłosym.

//Sry za b³êdy literki mi siê nie klej¹ //