Mieszkanie Armor

Mieszkanie Armor jest duÂże i urzÂądzone w dobrym goÂścia.
Posiada du¿¹ sypialnie w której Armor sypia, trzy pokoje dla ewentualnych goÂści oraz duÂży salon.

Na Âśrodku salonu mieÂści siĂŞ niski prostokÂątny i dÂługi stóÂł do okoÂło którego rozmieszczone sa wygodne poduszki do siedzenia. Na stole znajdujĂŞ siĂŞ imbryk oraz filiÂżanki na herbatĂŞ.
Na Âścianach umieszczone sÂą liczne póÂłki, a pod nimi stylowe szafki na których poumieszczane sÂą liczne pamiÂątki i drobiazgi nale¿¹ce do wÂłaÂścicielki. Jedna z szafek peÂłni funkcje barku gdzie przechowywana jest sake.

Na koĂącu salonu mieÂści siĂŞ maÂła kapliczka poÂświĂŞcona pamiĂŞci przodków. Armor dba zawsze by byÂły tam ÂświeÂże kwiaty w wazonach oraz gdy siĂŞ do nich modli zapala liczne kadzidÂła oraz Âświece.

CaÂłe pomieszczenie jest w delikatnych i dobrze dobranych odcieniach b³êkitu, róÂżu oraz fioletu.

Okno które znajduje siĂŞ w salonie wychodzi na ogród gdzie rosnÂą drzewa wiÂśniowe. To wÂłaÂśnie kwitnÂące wiÂście zainspirowaÂły jÂą by do pokoju wprowadziĂŚ delikatne odcienie róÂżu i fioletu.

Armor zawsze siedzi u szczytu swojego stoÂłu majÂąc ze swoimi plecami kapliczkĂŞ poÂświĂŞconÂą przodkom.

---

Armor po ciĂŞÂżkim dniu poracy w szpitalu postanowiÂła siĂŞ zrelaksowaĂŚ. WyjeÂła sake z barku. RozÂłoÂżyÂła sie wygodnie i zaczeÂła sobie z wolna popijaĂŚ. BÂła padniĂŞta. DzieĂą peÂłen wraÂżeĂą.
Nie chciaÂłam siĂŞ bawiĂŚ w ceregiele. KopnĂŞÂłam drzwi aby siĂŞ otworzyÂły.
- Armor!! - krzyknĂŞÂłam
Tarcza plus Tano-kun to byÂł ciĂŞÂżar. A mój stres , czy On wyzdrowieje teÂż mi nie pomagaÂł
Moje policzki by³y ca³e mokre od ³êz i zlepione kurzem przez galop.
WeszÂłam do domu i poÂłoÂżyÂłam Tano-kun na kanapie
- Armor! Blagam CiĂŞ pomóÂż! - krzyknĂŞÂłam
-Sensei Kurosaki!!

*Armor natychmiast odÂłoÂżyÂła sake na bok, widzÂąc potworny stan mĂŞÂżczyzny, oraz stan jej sensei wywnioskowaÂła Âże nie czas i miejsce na pytania a na czyny.
Tori, Usagi, Uma, Hebi, Inu Armor zakoĂączyÂła ukÂładanie pieczĂŞci do jutsu.

-Kiseki!!

*niemal ca³e cia³o mê¿czyzny zacze³o œwieciÌ delikatn¹ b³ekitn¹ ³un¹, obra¿enia by³y tak rozleg³e ¿e Armor ledwo mog³a je zliczyÌ. Ca³y czas obserwowwa³a jego stan zdrowia. Gdy tylko skoùczy³a Tano zacz¹³ odzyskiwaÌ przytomnoœÌ*

---

Obraz komnaty i mojej matki zacz¹³ znikaÌ, a w jego miejsce pojawi³ siê sufit.
By³o najpierw tak jasno, ¿e nic nie widzia³em, ale nie mog³em zamkn¹Ì oczu... nie potrafi³em... ale zaraz... ja widzia³em!
Po chwili zacz¹³em obracaÌ oczami, szukaj¹c kogoœ... kogokolwiek...
-Mi... nako...-wyjĂŞczaÂłem ciĂŞÂżko, w koĂącu wracajÂąc do sufitu. ByÂłem pewny, Âże to ona mnie uratowaÂła... na pewno moja Minako-chan...
StojÂąc na ulicy stworzyÂłem klona, któremu daÂłem karteczkĂŞ i kazaÂłem zanieœÌ do domu. Klon szybko wzi¹³ karteczkĂŞ i na peÂłnym sprincie wbiegÂł do mieszkania Armor (drzwi juÂż nie ma ), podczas peÂłnego biegu zostawiÂł kartkĂŞ na stole i znikn¹³. Na karteczce widniaÂł tylko napis Arigato
Ja sam udaÂłem siĂŞ ku wyjÂściu z wioski.

NMM
Odetchnê³am g³êboko.
- DziĂŞkuje Armor.. - powiedziaÂłam do uczennicy
Kiedy usÂłyszaÂłam Tano-kun szybko podeszÂłam do Niego klĂŞkajaĂŚ przy Jego ÂłóÂżku. ChwyciÂłam Go za rĂŞkĂŞ
- Cii...nie mów...musisz odpoczywaĂŚ...- szepnĂŞÂłam do Niego patrzÂąc na Niego z troskÂą. ScisnĂŞÂłam Go za rĂŞkĂŞ - ByÂłeÂś powaÂżnie ranny...trochĂŞ minie zanim wrócisz do zdrowia... - dodaÂłam gÂłaszczÂąc Jego dÂłoĂą kciukiem
Nie zauwaÂżaÂłam zmiany w oczach chÂłopaka. Przez Âłzy szczĂŞÂścia nie mogÂłam nic zobaczyĂŚ. OtarÂłam drugÂą rĂŞkĂŞ oczy jednak do nich napÂłynĂŞÂły nowe sÂłone Âłzy.
TrzymajÂąc mnie tak za rĂŞkĂŞ... nagle poczuÂłaÂś impuls chakry, który przeniósÂł CiĂŞ do wiĂŞzienia Ookami'ego, które znów byÂło ciemne i ponure. UsÂłyszaÂłaÂś jego oddech... ciĂŞÂżki, ale spokojny i równy oddech... odpoczywaÂł.
Po chwili powoli otworzyÂł oczy... lecz tym razem, patrzÂąc na nie nie miaÂło siĂŞ wraÂżenia, Âże krzyczÂą nienawistnie... Âże nie sÂą AÂŻ tak okrutnie zÂłe...
-Ten... ktoÂś... nie Âżyje...-zacz¹³ spokojnie-przechwyciÂłem jego duszĂŞ... chciaÂł byĂŚ Bogiem...? Od teraz to JA jestem jego jedynym Bogiem... jego ÂświatÂłem i mrokiem... jego sÂłoĂącem, ksiĂŞÂżycem, dniem i nocÂą... i obiecujĂŞ nie tylko jemu... obiecujĂŞ teÂż Tobie, Âże czeka go niewyobraÂżalnie bolesna wiecznoœÌ...-przerwaÂł, biorÂąc kilka oddechów-ale to nie jedyny prezent ode mnie... spójrz w oczy tego chÂłopca i ciesz siĂŞ... to nagroda, za uratowanie mojego Âżycia...-skoĂączyÂł, zamkn¹³ oczy i znikn¹³ w cieniu.
Komnata zaczĂŞÂła znikaĂŚ i obraz Ci pojaÂśniaÂł przed oczami... znów zobaczyÂłaÂś mnie, patrzÂącego w sufit.
-Mi... nako...?-jêkn¹³em, obracaj¹c wzrok w jej stronê.
Armor podniosÂła karteczĂŞ którÂą zostawiÂł klon, przeczytaÂła jÂą po czym uÂśmiechneÂła sie sama do siebie. Szybko jednak zeszÂła na ziemiĂŞ, przeciez nie byÂła sama.

-Sensei co siĂŞ staÂło? Znów byÂłaÂś na jakiejÂś niebezpiecznej misji? Co mu siĂŞ wÂłaÂściwie staÂło to jakieÂś jutsu?

Armor byÂła strasznie zaciekawiona co siĂŞ wogole wydarzyÂło zanim wpadli do jej mieszkania. PrzyglÂądaÂła siĂŞ dokÂładnie co robÂą. DziwiÂło jÂą strasznie ich zachowanie. ByÂło w nich coÂś niesamowitego.
- MoÂżna tak powiedzieĂŚ Armor - powiedziaÂłam powoli przetwarzajÂąc informacje od Ookamiego
ByÂłam mu po stokroĂŚ wdziĂŞczna ....chyba po raz pierwszy. OtworzyÂłam usta w zaskoczeniu oraz rozszerzyÂłam szeroko oczy. Tano-kun...mój ukochany Tano-kun....widziaÂł...i patrzyÂł na mnie. Kolejna porcja Âłez pociekÂła mi po policzku. PuÂściÂłam Jego dÂłoĂą i opuszkami palców dotknĂŞÂłam Jego policzka a potem kÂącików Jego oczu
- Tano-kun...Ty...- zdoÂłaÂłam tylko szepn¹Ì - Ty widzisz...Ty widzisz... - mówiÂłam szeptem jakby miaÂło to byĂŚ kÂłamstwo
Po chwili moje palce ponownie wróciÂły na Jego policzek. TrwaÂłam tak tylko przez chwilĂŞ nie mogÂąc jakoÂś tej informacji przetworzyĂŚ
Uroni³em ³zê szczêœcia... widzia³em... po raz pierwszy od d³u¿szego czasu widzia³em... uœmiechn¹³em siê i na chwilkê zamkn¹³em oczy, a wtedy...
Klatka Ookami'ego i okropne krzyki... gÂłos byÂł mi juÂż znany... to byÂł ten "ktoÂś"...
-Hahahahahahaha...! ÂŻaÂłosny demonek... zÂłodziej, gówniarz, tchórz i kÂłamca! Ten... "Seah" nawet nie spróbowaÂł dotkn¹Ì tej... Minako... on chciaÂł byĂŚ Bogiem?! Nie potrafi tak prostej rzeczy, a chciaÂł dorównaĂŚ nam?! Hahahahaha! Ciesz siĂŞ, czÂłowieczku...-oznajmiÂł niewiarygodnie ubawiony, po czym znikn¹³, a ja znów widziaÂłem Minako-chan.
ZrozumiaÂłem od razu... "Nie taki diabeÂł straszny"-przysÂłowie, które na pewno miaÂło sens i byÂło prawdÂą.
Trzeba przyznaĂŚ, Âże miaÂł oryginalne sposoby na wypowiedzenie "dziĂŞkujĂŞ"...
Jednak postanowiÂłem w ogóle o tym zapomnieĂŚ i odpocz¹Ì.
-Jeœli... pozwolisz... to ja... siê... zdrzemnê...-wyszepta³em i zasn¹³em.
-Alez prosze nie mam nic przeciwko. *niezd¹¿y³a dokoùczyÌ zdania a ch³opak ju¿ spa³.*

-Sensei nie rozumiem co siĂŞ dzieje?

*Armor widocznie byÂła zagubiona w tej caÂłej sytuacji. CzyÂżbym za duÂżo wypiÂła? pomyÂślaÂła.*
PocaÂłowaÂłam jeszcze chÂłopaka w czoÂło po czym wstaÂłam. OkryÂłam chÂłopaka swoim pÂłaszczem. SpojrzaÂłam na Armor
- MieliÂśmy pewne zajÂście ze zÂłoÂśliwym demonem...cudem udaÂło mi siĂŞ Go uratowaĂŚ...moÂże On tutaj zostaĂŚ? Nie chce Go na razie budziĂŚ i przenosiĂŚ do KOnohy w takim stanie...- powiedziaÂłam po czym usiadÂłam na ÂłóÂżku i wpatrywaÂłam siĂŞ w Armor to na Tano-kun
-Jasne, b¹dŸcie moimi goœÌmi tak d³ugo jak chcecie. Kawy, herbaty mo¿e sake? Jeœli chcecie coœ do jedzenia to tylko powiedz Sensei!

*poszÂła wstawiĂŚ drzwi ze swojego mieszkania tak by komary nie naleciaÂły i nie wiaÂło chÂłodem. CaÂły czas rozmyÂślaÂła o tym co powiedziaÂła jej Minako. Demon? Te obraÂżenia byÂły straszne co to za potworna moc! No nic muszĂŞ siĂŞ zaj¹Ì goœÌmi. Niech zajmÂą mój pokój, tam jest najwiĂŞksze ÂłóÂżko a ja sama poszÂłam spaĂŚ do pokoju goÂścinnego.*

-Bede w tamtym pokoju, czujcie siĂŞ jak u siebie, jeÂśli bĂŞdziecie czegoÂś potrzebowaĂŚ to ÂśmiaÂło mówcie...

*ju¿ mia³a odejœÌ i zostawiÌ parê w spokoju kiedy zatrzyma³a siê w drzwiach*

-NaprawdĂŞ go bardzo kochasz. Nie wiem z czym tak dokÂładnie walczyliÂście ale musiaÂło byĂŚ to coÂś strasznego. Dobrze Âże przyprowadziÂłaÂś go tutaj do mnie. JednoczeÂśnie dziĂŞkujĂŞ Ci za zaufanie jakim mnie obdarzyÂłaÂś, naprawdĂŞ wiele to dla mnie znaczy. Na przyszÂłoœÌ uwaÂżajcie na siebie lub jeÂśli bĂŞdziecie siĂŞ spodziewaĂŚ czegoÂś podobnego daj mi znaĂŚ a udam siĂŞ z wami. KiedyÂś moÂżesz nie zd¹¿yĂŚ czego oczywiÂście nie ÂżyczĂŞ ci z caÂłego serca. PamiĂŞtaj na mojÂą pomoc zawsze moÂżesz liczyĂŚ a mój dom zawsze jest dla Ciebie, a raczej dla Was otwarty.

*ZamyÂśliÂła siĂŞ, bardzo zazdroÂściÂła jej tak szczerego uczucia, nie czekaÂła zbytnio na odpowiedÂź z jej strony, wÂłaÂściwie miaÂł byĂŚ to monolog który miaÂł wyraziĂŚ jej uczucia i intencje do jej drogiej sensei, wyszÂła z pokoju po czym udaÂła siĂŞ spaĂŚ*
//dobra... kolejny piĂŞkny dzieĂą nas zawitaÂł... //

Po dÂłuÂższym odpoczynku, lekko otwarÂłem oczy i zacz¹³em przyglÂądaĂŚ siĂŞ pomieszczeniu. Nie sÂłyszaÂłem ptaków... a szkoda. Po ciĂŞÂżkich wysiÂłkach podniosÂłem gÂłowĂŞ i rozejrzaÂłem siĂŞ. (ZaÂłóÂżmy Âże...)Minako-chan zasnĂŞÂła i nie postanowiÂłem jej budziĂŚ.
WstaÂłem i usiadÂłem, co sprawiaÂło mi doœÌ duÂży ból, ale olewaÂłem to. WstaÂłem i powoli zacz¹³em siĂŞ zbliÂżaĂŚ do wyjÂścia z mieszkania. Nie miaÂłem pojĂŞcia, czyj byÂł ten dom i kto mi pomógÂł, ale byÂłem tej osobie bardzo wdziĂŞczny. Kiedy byÂłem juÂż blisko drzwi, miĂŞÂśnie odmówiÂły mi posÂłuszeĂąstwa. Sykn¹³em z bólu i staÂłem, jak posÂąg.
Armor wstala przed Âświtem. Jak najciszej zeszÂła do kuchni by przygotowaĂŚ Âśniadanie dla goÂści. Po przygotowaniu kanapek i Âświerzej herbaty powoli i ostroÂżnie z tacÂą poszÂła po schodach na górĂŞ. Kiedy usÂłyszaÂła nagle jakiÂś jĂŞk. AktywowaÂła swoje Tsuujitegan by sprawdziĂŚ przez Âściane co tam siĂŞ dzieje. Gdy tylko zobaczyÂła ze jej goœÌ stoi jak wryty czym prĂŞdzej pospieszyÂła do pokoju. OdÂłoÂżyÂła tacĂŞ po czym zwróciÂła siĂŞ do chÂłopaka.

-Co ty wyprawiasz? Obudzisz sensei Minako! *powiedziaÂła szeptem by sama jej nie obudziĂŚ*

-Nie myÂśl w najbliÂższym czasie ze bedziesz mógÂł siĂŞ nadwyrĂŞÂżaĂŚ. Rany jakie odniosÂłeÂś sÂą okropne i na swój sposób dziwne. Nie wiem jakiego jutsu typu zostaÂłeÂś ofiara ale te rany mimo moich jutsu leczenia dalej Âźle wygladajÂą. ZupeÂłnie tak jak by te rany byÂły jakieÂś hmm... nie wiem jak to nazwaĂŚ ale proces ich regeneracji trwa owiele dÂłuÂżej.

*ChwyciÂła chÂłopaka po czym zaczeÂła go prowadziĂŚ spowrotem w strone ÂłóÂżka*

-ZaÂłatwiĂŚ ci jakieÂś ubrania czy bĂŞdziesz w pÂłaszczu od sensei chodziÂł?
-Ubra... ¿e jak?-spyta³em bardzo zdziwiony. Wtedy sobie przypomnia³em, ¿e by³em kompletnie nagi... co mnie wprawi³o w zak³opotanie... zakry³em siê mocniej p³aszczem i jêkn¹³em, jakby do siebie:
-ÂŻe teÂż mieszkam w Konoha...-z tymi sÂłowami usiadÂłem na ÂłóÂżku i zacz¹³em przyglÂądaĂŚ siĂŞ ranom... tak dobrze znane mi efekty... ta chakra...
Armor zdziwiÂła siĂŞ reakcjÂą Tano. To spojrzenie, zastanawiaÂła siĂŞ co on teraz czuje o czym tak rozmyÂśla. WiedziaÂła Âże niegrzecznie bedzie go teraz wypytywac o takie rzeczy wiĂŞc postanowiÂła zapytaĂŚ o coÂś innego.

-JesteÂś gÂłodny? ZrobiÂłam wam Âśniadanie. *powiedziaÂła miÂłym gÂłosem*
-Musisz teraz duÂżo odpoczywaĂŚ. Najlepiej jeÂśli bedziesz duÂżo spaÂł. Tak sen dobry na wszystko. PóÂźniej spróbujĂŞ zrobiĂŚ ci jeszcze raz technike Kiseki. MoÂże nie zdziaÂła za duÂżo ale napewno po czĂŞÂści uÂśmierzy ból i mam nadziejĂŞ pomoÂże z tymi paskudnymi oparzeniami.

*PoÂłoÂżyÂła tace na której byÂła herbata w imbryku, dwie filiÂżanki oraz duÂżo kanapek z róÂżnymi smakoÂłykami zaraz obok ÂłóÂżka*

-BĂŞdĂŞ za domem trenowaĂŚ wiĂŞc jak byÂś czegoÂś potrzebowaÂł to woÂłaj!

*po tych sÂłowach udaÂła siĂŞ w stronĂŞ drzwi, przy drzwiach spojrzaÂła jeszcze na niego, czy moÂże czegoÂś juÂż nie potrzebuje lub nie chce powiedzieĂŚ, póÂźniej udaÂła siĂŞ na trening*

<nmm>
Delikatnie otworzyÂłam oczy. Nawet nie wiedziaÂłam kiedy zasnĂŞÂłam. Nie byÂłam jeszcze rozbudzona dlatego nie rozpoznaÂłam o czym mówiÂą dwie osoby. Kiedy dziewczyna wyszÂła. OtworzyÂłam szeroko oczy i przetarÂłam je rĂŞkÂą. SpojrzaÂłam od razu w stronĂŞ ÂłóÂżka. UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ mimowolnie. Jak zwykle kiedy widziaÂłam Tano-kun. Mój uÂśmiech byÂł jeszcze szerszy dlatego , ¿ê nic juÂż mu nie grozi oraz , Âże odzyskaÂł wzrok.
- Jak siĂŞ czujesz? - zapytaÂłam wstajÂąc ze swojego tymczasowego posÂłania czyli kanapy i podeszÂłam do Tano-kun siadajÂąc obok Niego - PowinieneÂś leÂżeĂŚ...rany siĂŞ jeszcze nie zagoiÂły... - powiedziaÂłam mówiÂąc do Niego z troskÂą.
( Przepraszam , ¿ê zaMGemuje ...)
Nagle poczu³am jak Tano-kun k³adzie mi g³owê na ramieniu. Zasn¹³. Nie dziwi³am isê by³ wyczerpany.Po³o¿y³am GO na kanpie i okry³am ponownie p³aszczem. Zostawi³am kareczke ze wysz³am na zewnatrz
< NMM>
OtworzyÂłem oczy. UsiadÂłem i przeczytaÂłem karteczkĂŞ. Po chwili zjadÂłem "coÂś", Âżeby nie powiedzieĂŚ zjadÂłem tyle, ile mogÂłem... czuÂłem siĂŞ juÂż znacznie lepiej.
ZakryÂłem siĂŞ dobrze pÂłaszczem i wyszedÂłem z zamiarem pokibicowania im.

<NMM>

Dodane po 13 godzinach:

Wszed³em powoli do mieszkania i kiedy tylko dosta³em siê w pobli¿e jakiegoœ krzes³a, usiad³em na nim i zacz¹³em siê mêczyÌ z spodniami... po 5 minutach by³em ubrany, ale by³o to niestety bolesne...
WszedÂłem do mieszkania zaraz za tano. RozejrzaÂłem siĂŞ po pomieszzceniu i usiadÂłem na wolnym krzeÂśle. SpojrzaÂłem na przyjaciela oczekujÂąc wyjaÂśnienia moich poprzednich pytaĂą.
Spojrza³em na Rado-kun i westchn¹³em.
-Za duÂżo by gadaĂŚ... zresztÂą... nie chcĂŞ o tym mówiĂŚ...-wyjaÂśniÂłem cicho, zerkajÂąc na ziemiĂŞ.
SpojrzaÂłem na tano-kun. Nie wiedziaÂłem co mam powiedzieĂŚ. Jak z nim pogadaĂŚ. ChciaÂłem z nim pomówiĂŚ i postaraĂŚ siĂŞ mu pomóc ale jak skoro nic nie chce mówic.
UznaÂłem, Âże Rado-kun ma duÂżo zajĂŞĂŚ i siĂŞ zamyÂśliÂł, skoro byÂł taki cichy, wiĂŞc postanowiÂłem go zostawiĂŚ i poszedÂłem znów na polanĂŞ... moÂże udaÂłoby mi siĂŞ naprawiĂŚ chociaÂż czêœÌ ogrodu...?

<NMM>
Patrze na tano który wychodzi. CzuÂłem siĂŞ okropnie Âże nie umiaÂłem z nim porozmawiaĂŚ. Naprawde coÂś siĂŞ powaÂżnego dziaÂło ostatnio. Szybko wstaÂłem i poszedÂłem za nim.
<nmm>
WszedÂłem do mieszkania niosÂąc Armor-chan na rĂŞkach. ZauwaÂżajÂąc ÂłóÂżko podchodze do niego, powoli i ostroÂżnie kÂłade dziewczyne na ÂłóÂżko. UpewniajÂąc siĂŞ Âże leÂży wygodnie wzi¹³em krzesÂło i siadÂłem na nim tuÂż obok ÂłóÂżka i Armor-chan.
-Rado-kun co co siĂŞ staÂło?

Dziewczyna zaczêla odzyskiwac przytomnoœÌ, mia³a bardzo s³aby g³os. Zaczela sie podnosiÌ ale dalej wyglada³a na nieprzytomn¹, mia³a zamglone oczy.
"ZemdlaÂłaÂś Armor-chan. A teraz leÂż i niewstawaj. Musisz odpocz¹Ì." -mówiÂłem ze spokojem i troskÂą o Armor-chan. SiedziaÂłem na krzeÂśle patrzÂąc na niÂą i byÂłem caÂły czas w pogotowiu.
-NaprawdĂŞ? MusiaÂłam przesadziĂŚ z chakrÂą na treningu zuÂżyÂłam...

ZaczĂŞÂła siĂŞ wykrĂŞcaĂŚ, nie chciaÂła zdradziĂŚ co jest tak naprawdĂŞ powodem jej omdlenia. CzuÂła siĂŞ teraz Âświetnie. Rado-kun byÂł przy niej. Nie umiaÂła tego wyjaÂśniĂŚ ale przy nim czuÂła siĂŞ taka bezpieczna. Tak silnych uczuĂŚ, emocji, instynków nie czóÂła jeszcze nigdy wczeÂśniej. Teraz to ona chwyciÂła jego dÂłon.

-Rado-kun zostaniesz tu ze mnÂą?-zapytaÂła cichym gÂłosem.
"Dobrze. Dobrze." -uspokaja³em dziewczyne- "Teraz le¿ i odpoczywaj. Ja siê tym razem zaopiekuje tob¹." -powiedzia³em i siê uœmiechn¹³em do Armor-chan.
-Opowiec mi coÂś Rado-kun cokolwiek... Tak lubie cie sÂłuchaĂŚ...

RobiÂła wszystko by jak najdÂłuÂżej móc z nim spedziĂŚ czas.

-Jakie masz plany? Marzenia?
Co by opowiedzieĂŚ Armor-chan. -zastanawiaÂłem siĂŞ. Po chwili zacz¹³em.- "Opowiem tobie troche o swoich planach i wogóle. W Âżyciu chciaÂłbym chroniĂŚ swoich przyjacióÂł jak i ca³¹ wioskĂŞ którÂą siĂŞ opiekuje. ÂŻebym byÂł w stanie to uczyniĂŚ musze byĂŚ duÂżo silniejszy niÂż teraz. Dlatego tak trenuje bez opamiĂŞtania. Chce wykorzystaĂŚ te wolne chwile na nauke, treningi i szukanie miÂłoÂści." -tu spojrzaÂłem na Armor-chan uÂśmiechajÂąc siĂŞ do niej. CzuÂłem jak zaczynam siĂŞ lekko rumieniĂŚ no ale cóÂż ja mogÂłem na to poradziĂŚ.
SÂłuchaÂłam go bardzo uwaÂżnie. Na widok jego rumieĂąca odruchowo siĂŞ uÂśmiechÂła.

-To naprawdĂŞ bardzo piĂŞkne marzenia Rado-kun, wierze Âże kiedyÂś kaÂżdo z nich siĂŞ speÂłni, teraz rozumiem dlaczego tak bardzo zaleÂży ci na opanowoaniu tej techniki, ochrona bliskich nam ludzi, przyjacióÂł, rodziny, to jeden z najszczytniejszych celów na tym Âświecie. Jestem peÂłna podziwu dole ciebie Rado-kun, Âże potrafisz znaleœÌ w sobie tÂą si³ê i dziĂŞki niej caÂły czas pniesz siĂŞ do góry... Mamy podobne marzenia wiesz... Ja równieÂż chcĂŞ chroniĂŚ swoich bliskich, swojÂą wioskĂŞ, chcĂŞ byĂŚ silniejsza... I ja, ja, ja, równieÂż pragnĂŞ miÂłoÂści!

Przy ostatnim zdaniu zaczĂŞÂła siĂŞ jÂąkaĂŚ, nie mogÂła z siebie tego wykrztusiĂŚ ,a gdy jej siĂŞ to udaÂło niemal krzykneÂła to zdanie. ZdajÂąc sobie sprawe z gego co zrobiÂła szybko zamkneÂła oczy.
"WyglÂąda na to Âże JesteÂśmy podobni Armor-chan." -po tych sÂłowach wstaÂłem z krzesÂła i kontynuowaÂłem- "Minako-chan pewnie na mnie czeka. Zabieram jej czas który pewnie chciaÂłaby spĂŞdziĂŚ z Tano-kun. Ja juÂż pójde dalej ĂŚwiczyĂŚ a ty Armor-chan jak poczujesz siĂŞ lepiej to przyjdÂź. Dobrze?" -gdy skoĂączyÂłem mówiĂŚ pochyliÂłem siĂŞ nad dziewczynÂą i daÂłem jej caÂłusa w czoÂło po czym wyszedÂłem. <nmm>
-Zaczekaj Rado-kun juÂż siĂŞ czujĂŞ lepiej.

ZerwaÂła siĂŞ z ÂłóÂżka i chwiejnym krokiem powĂŞdrowaÂła za chÂłopakiem.
~hmm musze czĂŞÂściej mdleĂŚ~ pomyÂślalam, po czym zasmialam siĂŞ w duchu radoÂśnie.

<nmm>

Dodane po 1 godzinach 51 minutach:

Armor przyprowadzila brata do mieszkania. PanowaÂł tu maÂły baÂłagan. Mimo Âże baÂłagan byÂł nie byÂł duÂży ale w porównaniu do zwykÂłego stanu byÂł syf.

-Wybacz baÂłaga nie miaÂłam czasu posprzÂątac.
-Mialam trening.. i trochĂŞ przesadziÂłam.
ChÂłopak wszedÂł za siostrÂą do jej mieszkania i rozejrzaÂł siĂŞ niepewnie...
- Nie jest Âźle... - stwierdziÂł spokojnie na temat baÂłaganu...
*GdybyÂś widziaÂła jaki ja utrzymywaÂłem "porzÂądek" to nie wiem co byÂś mi zrobiÂła...* stwierdziÂł w myÂślach uÂśmiechajÂąc siĂŞ nieznacznie..
RozejrzaÂł siĂŞ po mieszkaniu powoli stawiajÂąc kroki...
PrzyglÂądaÂł siĂŞ Âścianom, jak sÂą ozdobione, jaki majÂą kolor...
PrzechodzÂąc wzrokiem przez salon ujrzaÂł kapliczkĂŞ...
ZapatrzyÂł siĂŞ w niÂą chwile jednak nie podchodziÂł...
Po niedÂługim czasie skierowaÂł spojrzenie na okno...
-UsiÂądÂź proszĂŞ.
-Skoro juÂż wróciÂłeÂś ze swoich salonych podróÂży to moÂże zaczniesz budowaĂŚ swój dom? Nie masz chyba zamiaru caÂłe Âżycie mieszkaĂŚ razem z Aku?

ZaczĂŞÂła wypytywaĂŚ brata.

-A jak podróÂż?
ChÂłopak podszedÂł do stolika i usiadÂł obok... Po chwili odruchowo podparÂł siĂŞ o niego rĂŞkÂą...
- No nie wiem... chyba tak... ale... no wiesz no... nie chce mi siĂŞ specjalnie... - stwierdziÂł spokojnym gÂłosem... cóÂż on mógÂł zrobiĂŚ na to, Âże byÂł leniwy...
- PodróÂż? normalnie no szedÂłem sobie nie? - stwierdziÂł obojĂŞtnym tonem... nie lubiÂł opowiadaĂŚ.. moÂże nie umiaÂł? nie waÂżne...
- a moÂże Ty opowiesz co siĂŞ dziaÂło u Ciebie? ja teÂż siĂŞ stĂŞskniÂłem przecieÂż.... - powiedziaÂł do siostry chcÂąc zmieniĂŚ temat...
Ch³opak ziewn¹³ leniwie zakrywaj¹c usta i podpar³ g³owê ponownie...
-Twoje lenistwo ciĂŞ kiedyÂś zgóbi. A u mnie postaremu zostaÂłam ordynatorkÂą naszego szpitala w wiosce. ByÂłam na misji rangi B i omal nie straciÂłam na niej Âżycia. WalczyÂłam tu i tam. Ostatnio non stop miewam niezapowiedzianych goÂści. Aku wrociÂł wiedziaÂłeÂś o tym? Jestem tez zakochana... MiaÂłam same treningi niedawno. OpanowaÂłam kilka nowych jutsu. A kiedy ty wÂłaÂśnie mój drogi opanujesz nasze klanowe techniki? A wracajÂąc do tematu. Rado-kun jest taki miÂły, przystojny, wraÂżliwy... jest to kage Kumo-Gakure Rado napewno o nim sÂłyszaÂłeÂś... Ahhh... Rado...

RozgadaÂła siĂŞ cholernie nie przerywajÂąc ani na chwilĂŞ, co chwilĂŞ wzdychala, robiÂła dziwne miny i co waÂżniejsze nie daÂła ani na moment zabraĂŚ ci gÂłosu. Przynajmniej cie nie wypytywaÂła o róÂżne gÂłupie rzeczy...
*AleÂż ona ma gadane.. nie no podziwiam jÂą normalnie... mówi i mówi....* - chÂłopak pozwoliÂł sobie skomentowaĂŚ w myÂślach...
SiedzÂąc tak i sÂłuchajÂąc siostry doszedÂł do wniosku, Âże jego grzywka, jak niemal zawsze leÂży w "nie wygodny" dla niego sposób... Aru przejechaÂł po niej palcami a nastĂŞpnie poÂłoÂżyÂł gÂłowĂŞ bokiem na blacie stoÂłu wci¹¿ nie spuszczajÂąc siostry z oczu...
*MówiĂŚ jej, Âże widziaÂłem Aku? jeszcze siĂŞ obrazi, Âże do niego najpierw poszedÂłem...* - na razaÂł siĂŞ w myÂślach
Gdy siostra wymówiÂła "Rado" chÂłopak zdziwiÂł siĂŞ lekko jednak nie skomentowaÂł tego...
Gdy jego siostra zamilkÂła na chwilĂŞ Aru korzystajÂąc z okazji spytaÂł...
- a czemu miaÂłaÂś odpoczywaĂŚ?
-No tak jak zwykle mnie nie sÂłuchaÂłeÂś.
PowiedziaÂła lekko oburzona.
-MówiÂłam Ci przecieÂż Âże mialam treningi, w sumie to nie tylko ja bo Rado-kun tez.., Ahhhh....
Znów zaczĂŞÂła wzdychaĂŚ.
-No oprócz wyczerpójÂącego treningu musiaÂłam speÂłniac swoje obowiÂązki medyka ale w sumie to nie obowiÂązki tylko przyjemnoœÌ bo nie zganiesz komu pomagaÂłam...? Dobrze nie mĂŞcz sie juÂż tak powiem ci, Rado...
Nie daÂła ci nawed powiedzieĂŚ sÂłówka.
-Bo wiesz Rado-kun w³¹œnie opanowywuje now¹ technikê, jest taki zdeterminowany, to technika ognia wiêc poparzy³ siê kilka razy ale ju¿ wszystko z nim w po¿¹dku.
I mowiÂła, mówiÂła, mówiÂła, Rado to Rado tamto .
Aru wywróciÂł oczyma sÂłuchajÂąc siostry... - ahh ten Rado... - mrukn¹³ cicho z trudem powstrzymujÂąc siĂŞ od Âśmiechu...
Jak przypuszczaÂł jego siostra rozgadaÂła siĂŞ jakby sama dla siebie... nie zwracaÂła uwagi na brata choĂŚ teoretycznie mówiÂła do niego...
ChÂłopak wpatrywaÂł siĂŞ w siostrĂŞ nie podnoszÂąc gÂłowy ze stoÂłu, wrĂŞcz gapiÂł siĂŞ na niÂą bezprzerwy zastanawiajÂąc siĂŞ:
*Ciekawe kiedy zacznie siĂŞ irytowaĂŚ...* - w myÂślach...
-Ach nawet niewiesz jak siĂŞ cieszĂŞ, dawno juÂż tek nie rozmawialiÂśmy ze soba braciszku, ostatnio ugotowaÂłam caÂłkiem dobry obiad wiesz, narobiÂłam siĂŞ jak dziki wóÂł ale warto byÂło Rado-kun smakowaÂło. TrenowaÂłam z sensei Minako ostatnio ta to ma moc, zniszczyÂła totalnie polanĂŞ treningowÂą, póÂźniej trenowaÂłam z wilkiem od Tano-kun nazywa sie Kokoroi caÂłkiem miÂły szczeniak ale silniejszy odemnie conajmniej trzy razy, a zgadnij kto obserwowaÂł mój trening z ukrycia? No wÂłaÂśnie Rado-kun. Nawet pochwalil mnie Âże dobrze mi poszÂło. Ahhh on jest boski...

Totalnie ignorowaÂła zachowanie Aru, nawijaÂła do niego równo caÂły czas przytym wzdychajÂąc, co jakiÂś czas [cenzura] i Âżywo gestykulujÂąc rĂŞkami. ZupeÂłni jak by zapomniaÂła z kim rozmawia. Tra ta ta ta jak katarynka.

-Musisz go koniecznie poznac, sam stwierdzisz Âże jest niesamowity...

Bla bla bla...
- Taak na pewno - stwierdziÂł nie do koĂąca sÂłyszÂąc co ona mówiÂła... zapadÂła chwila ciszy to musiaÂł coÂś powiedzieĂŚ...
*Ciekawe kiedy jej eis skoĂączy czêœÌ Âżycia w którym to byÂł Rado...* - spytaÂł siĂŞ w myÂślach
MaÂły Aru wpatrywaÂł siĂŞ bez ustanku w siostrĂŞ, czekajÂąc na jej zirytowanie sam powoli zaczynaÂł je odczuwaĂŚ...
*W sumie to niech sobie gada... przynajmniej mogĂŞ sobie leÂżeĂŚ i nic nie robiĂŚ...* - stwierdziÂł z uÂśmiechem...
-Napijesz siĂŞ herbaty? Pewno tak ale najpierw ci opowiem jakie to Rado-kun ma plany na przyszÂłoœÌ w sumie to mam z nim tyle wspólnego! Chce byĂŚ silniejszy by chroniĂŚ wioskĂŞ i przyjacióÂł ale to nic on szuka miloÂści tak jak ja kurde tyle Âże ja juÂż chyba na 100% znalazÂłam, a opowiadalam ci jak chwyciÂł mnie za rekĂŞ, normalnie zemdlaÂłam dasz wiarĂŞ, przy nim czujĂŞ siĂŞ taka radosna, co o tym sadzisz? DziĂŞkujĂŞ wiedzialam Âże mnie zrozumiesz. Ahhh... A gdy mnie pocaÂłowaÂł, tak pocaÂłowaÂł mnie no moÂże nie w usta ale w czoÂło... A gdy mówil mi na polanie Âże nie wie co by bezemnie zrobiÂł....

itp...itd... nie przerywaÂła sobie wcale a wcale....
ChÂłopak siedziaÂł i sÂłuchaÂł... ZaczynaÂł podziwiaĂŚ siostrĂŞ bo potrafiÂła go znudziĂŚ... ogólnie leniwy chÂłopak który nie robi nic konkretnego w wolnym czasie byÂł tak znudzony opowieÂściami siostry, Âże coraz mniej z nich sÂłuchaÂł...
CóÂż ona chyba nawet nie widziaÂła róÂżnicy czy ktoÂś jej sÂłucha czy nie...
*NajwyÂżej siĂŞ na mnie nakrzyczy...* - pomyÂślaÂł chÂłopak...
Po chwili rozÂłoÂżyÂł siĂŞ gÂłowÂą na stole wygodniej, luÂźniej...
Wci¹¿ patrzyÂł na siostrĂŞ jednak teraz w póÂł zmroÂżonymi oczyma...
ChoÌ nie czu³ zmêczenia przysypia³ lekko, wci¹¿ by³ obecny ale nie do koùca wszystkiego s³ucha³... wêdrowa³ myœlami gdzieœ...
W pewnym momencie zamilkÂła. ZrobiÂła duÂże naprawdĂŞ duÂże oczy i wpatrywaÂła siĂŞ w brata. Nagle zrobiÂła tak nienawistne spojrzenie Âże aÂż wÂłosy stawaÂły dĂŞba. WyjeÂła kunai i podniosÂła rĂŞkĂŞ do góry nie robiÂąc Âżadnych gwaÂłtownych ruchów, skradaÂła siĂŞ drugÂą rĂŞkÂą po stole niczym dziki kot na polowaniu...
Ch³opak gdy zauwa¿y³ ciszê ockn¹³ siê jednak nie zmieniaj¹c pozycji mrugn¹³ jedynie raz...
*o chyba koniec...* - stwierdziÂł w myÂślach z trudem aczkolwiek skutecznie powstrzymujÂąc uÂśmiech...
ChÂłopak widziaÂł, unoszÂący siĂŞ ku górze kunai jednak nie obawiaÂł siĂŞ go wiĂŞc zignorowaÂł i wci¹¿ wpatrywaÂł siĂŞ w siostrĂŞ... nie czuÂł siĂŞ zagroÂżony bo to w koĂącu jego siostra... a gdyby on robiÂł jakieÂś energiczne ruchy mogÂło by siĂŞ zdarzyĂŚ coÂś przypadkowo...
Po chwili zastanowienia uznaÂł, Âże juÂż za cicho siĂŞ robi a to nie jest wcale dobrze...
- Ty to masz gadane... - powiedziaÂł cicho spokojnym, wolnym tonem do siostry uÂśmiechajÂąc siĂŞ wrednie...
-Ciiii... ani drgnij....
UciszyÂła go siostra. ByÂła baardzo skupiona i powaÂżna. MiaÂła niemal kamiennÂą twarz. Jednym szybkim ruchem machnĂŞÂła nad gÂłowÂą Aru. Na stolik powoli zleciaÂł kosmyk wÂłosow chÂłopaka.

-Ohhh... zdawalo mi siĂŞ Âże jakiÂś obleÂśny robal chodzi ci po gÂłowie...

Zaœmia³a siê gromko, patrz¹c na w³osy le¿¹ce na stole, po chwili dopiero spowa¿nia³a.

-Przepraszam, to nie byÂło celowo...

ZrobiÂła szyderczy uÂśmieszek.

-No tak o czym my tu gadaliÂśmy... A no tak wiĂŞc tak jak ci mówiÂłam Rado-kun...
*Ty jesteÂś jakaÂś porÂąbana...* - stwierdziÂł w myÂślach no bo jak moÂżna zabijaĂŚ cokolwiek na czyjejÂś gÂłowie noÂżem?...
Aru nie rozumiaÂł o co chodziÂło, no ale cóÂż miaÂł zrobiĂŚ? leÂżaÂł wci¹¿ na blacie stoÂłu...
Nie ruszaÂł siĂŞ... po chwili ponownie zmruÂżyÂł oczy bo wydawaÂło mu siĂŞ, Âże siostra bĂŞdzie kontynuowaĂŚ swojÂą malutkÂą wypowiedÂź...
*Ciekawe czy ona tak specjalnie gada...* - spytaÂł siĂŞ w myÂślach..
CaÂła akcja z kunaiem nie zrobiÂła na nim specjalnego wraÂżenia... jedynie wywoÂłaÂła zdziwienie...
-ÂŻle siĂŞ czujesz Aru-kun? JakoÂś slabo wyglÂądasz...

PowiedziaÂła z gÂłosem pelnym przejĂŞcia i wspoÂłczucia.

-Mo¿ê ciê nudzê t¹ moja opowieœci¹ ale chcia³eœ wiedzieÌ co u mnie nowego a ja chcia³am byœ wiedzia³ jak najwiêcej. Ty ca³y czas milczysz albo odpowiadasz tak... hmmm tak bez wyrazu tak jak byœ coœ ukrywa³...

WyraÂźnie posmutniaÂła.
ChÂłopak podniósÂł w koĂącu gÂłowĂŞ i podparÂł jÂą dÂłoniÂą...
- nie no dobrze siê czuje.. i s³ucham przecie¿, bardzo ciekawa opowieœÌ... - powiedzia³ po czym ziewn¹³ leniwie (nieœwiadomie)
- Nie Âśmiem Ci przerywaĂŚ dlatego nic nie mówiĂŞ... - powiedziaÂł i wywróciÂł znudzony oczyma
*CoÂś ukrywaÂł? taak sÂłonia pod poduszkÂą * - odpowiedziaÂł na ostatnie sÂłowa siostry jednak tylko w myÂślach uÂśmiechajÂąc siĂŞ przy tym...
-No tak to miÂło z twojej strony ale wyglÂądasz na zmĂŞczonego... WÂłaÂściwie to juÂż skoĂączyÂłam mówiĂŚ zacznij ty teÂż coÂś mówiĂŚ bo odnosze wraÂżenie Âże mowie do Âściany.

PoirytowaÂła siĂŞ troszkĂŞ na ziewniĂŞcia i inne gesty chlopaka ÂświadczÂące o nudzie jaka mu doskwieraÂła.
- No nie wiem co mam niby mówiĂŚ no... ja ee.. nie mam co opowiadaĂŚ... - rzekÂł drapiÂąc siĂŞ po gÂłowie...
*Poza tym to nie lubiĂŞ za duÂżo opowiadaĂŚ bo ee siĂŞ zmĂŞczyĂŚ moÂżna * - dopowiedziaÂł sobie w myÂślach
ChÂłopak przetarÂł oczy po chwili i rozejrzaÂł siĂŞ dookoÂła...
PrzyglÂądaÂł siĂŞ wszystkiemu co byÂło dookoÂła...
- A tak w ogóle... - zacz¹³ ale nie byÂł pewny czy powinien koĂączyĂŚ zdanie... ogólnie to siostra go pewnie zabije, Âże mówi jej to dopiero teraz..
- to ten Twój cudowny wspaniaÂły piĂŞkni i mÂądry Rado... jest moim senseiem wiesz? - dokoĂączyÂł patrzÂąc ponownie na siostrĂŞ...
*Oby tylko znów nie zaczĂŞÂła* - pomyÂślaÂł...
-AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA-
KrzyknĂŞÂła gÂłoÂśno! Byla w szoku.
-Co i teraz mi to mówisz? To ja siĂŞ produkujĂŞ tu a ty...

UderzyÂła go w Âłeb tak jak wczesniej przy bramie.

-Jestes niemoÂżliwy! obruciÂła siĂŞ na piĂŞcie i poszÂła do kuchni.

<nmm w kuchni>
ChÂłopak zÂłapaÂł siĂŞ za gÂłowĂŞ...
- AÂła... - burkn¹³ za niÂą i potarÂł sobie miejsce w które go uderzyÂła..
Gdy Armor powiedzia³a "jesteœ niemo¿liwy" i wysz³a ch³opak uœmiechn¹³ siê mimowolnie
- Jeju ale ona jest przewidywalna... - mrukn¹³ do siebie pod nosem po czym wsta³ i ruszy³ za siostr¹ do kuchni
<NMM>
WprowadziÂłem Minako-chan do pokoju i pomogÂłem dojœÌ do ÂłóÂżka, aby usiadÂła, po czym zacz¹³em szukaĂŚ czegokolwiek, co by mogÂło jej pomóc... niestety, bezskutecznie.
-No by to szlag... po prostu bym uÂżyÂł ubrania, jako opatrunku, ale nie sÂą moje...-westchn¹³em, nie przerywajÂąc poszukiwaĂą. Kokoroi teÂż staraÂł siĂŞ pomóc.
ZatrzymaÂłam Tano-kun chwytajÂąc Go za rĂŞkĂŞ
- Spokojnie....mam jeszcze tyle chakry aby siĂŞ uleczyĂŚ- powiedziaÂłam z uÂśmiechem
Wykona³am pieczêcie i przy³o¿y³am d³où do rany. Krew zmieni³¹ siê w py³ek a rana zacze³a siê bardzo powoli goiÌ. W koùcu zostawi³am w formie strupa i powiedzia³am
- Tyle wystarczy...do wesela siĂŞ zagoi a ja i tak nie mam chary...a Armor-chan i Rado-kun nie przeszkadzajmy - powiedziaÂłam do chÂłopaka z uÂśmiechem
PoklepaÂłam miejsce obok mnei aby usiadÂł
Westchn¹³em i usiad³em ko³o dziewczyny. By³em trochê zawstydzony, bo praktycznie... zrobi³em z siebie g³upka. Nie wiedzia³em, jak siê teraz zachowaÌ, a Kokoroi ledwo siê powstrzymywa³ od œmiechu, co mnie dobija³o.
Przusnê³¹m siê bli¿ej do ch³opaka i œcisnê³am Go za rêkê
- Ej , nie martw siĂŞ. Nic siĂŞ nie staÂło , prawda? - powiedziaÂłam i daÂłam mu caÂłusa w policzek - Stwierdzam , Âże chyba naduÂżyliÂśmy goÂścinnoÂści Armor-chan...ale nie wiem czy podróÂż do Konohy w Twoim stanie wpÂłynie na Ciebie jakoÂś minusowo - powiedziaÂłam bawiÂąc siĂŞ koÂłnierzykiem od Jego bluzki którÂą miaÂł na sobie
MiaÂłam trochĂŞ zmartwionÂą minĂŞ . Sama nie wiedziaÂłam czemu
-Masz racjê, tylko musia³bym siê wymkn¹Ì, bo ona mnie na razie nie puœci...-odpowiedzia³em spokojnie. Spojrza³em na Minako-chan...
-CoÂś siĂŞ staÂło? WyglÂądasz na zmartwionÂą...-spytaÂłem. Kokoroi poczuÂł, Âże byÂł zbĂŞdny, wiĂŞc wróciÂł do Mrocznej Puszczy.
SpojrzaÂłam na Niego. PrzytuliÂłam siĂŞ i westchnĂŞÂłam ciĂŞÂżko przymykajÂąc oczy. Po chwili je otworzyÂłam i powiedziaÂłam
- Po prostu...czujĂŞ , Âże Seah nie da mi spokoju nawet po Âśmierci...ten ból gÂłowy na polanie...po prostu zobaczyÂłam ten Jego drwiÂący uÂśmieszek...czujĂŞ , Âże przez wiele miesiĂŞcy bĂŞdĂŞ musiaÂła siĂŞ staraĂŚ aby przestaÂł mnie nawiedzaĂŚ w koszmarach - szepnĂŞÂłam
Powoli uchyli³em drzwi i wychyli³em g³owê. Spojrza³êm na oboje i powiedzia³em.- "Minako-chan moglibyœmy teraz dokoùczyÌ trening? Bardzo prosze." -mo¿na by³o zauwa¿yÌ po moim zachowaniu i wyrazie twarzy ze mi siê tak jakby spieszy i ¿e jestem zmartwiony.
OderwaÂłam sie od Tano-kun.SpojrzaÂłam na Rado-kun . ZmarszczyÂłam czoÂło widzÂąc , Jego zmartwionÂą minĂŞ
- No dobrze... - powiedziaÂłam
Wsta³am i spojrza³am jeszcze na Tano-kun. Scisnê³¹m Jego rêkê i powiedzia³am
- Zaraz wracam...- wyszÂłam razem z Rado-kun
< NMN>
WeszÂła do swojego salonu. ~Dobrze ze jest tu czysto, jaki wstyd by byÂł gdybym musiaÂła goÂściĂŚ MizuKage w baÂłaganie.~

Czekalam na goÂścia i pozostaÂłych, nie wiem o co chodzi ale jako gospodyni domu wypadalo by ugoÂściĂŚ Lorda oraz wysÂłuchac po co przybyÂł.
ChÂłopak przyszedÂł za siostrÂą powoli z rĂŞkoma w kieszeniach...
PrzekroczyÂł przez drzwi których jak zauwaÂżyÂł siostra nie zamyka...
Po chwili podszedÂł do siostry i spojrzaÂł na niÂą..
- Masz mnie ju¿ doœÌ..? - zapyta³ niepewnie... nie wiedzia³ jakiej odpowiedzi siê spodziewaÌ, ostatnio Armor by³a mi³a ale ostatnio ci¹gle by³ Rado...
-Przepraszam braciszku ostatnio jestem troche nerwowa. Po prostu moj uporzÂądkowane Âżycie troszkĂŞ siĂŞ dogóry nogami przewróciÂło. OczywiÂście Âże nie mam doœÌ!! WrĂŞcz przeciwnie brakuje mi naszych wspólnych wypadów nad jezioro... PamiĂŞtasz jak byleÂś maly i uczyÂłam cie pÂływac?

PrzytuliÂła braciszka, po czym na chwilĂŞ myÂślami wróciÂła w przeszloœÌ.

-Po prostu martwie siĂŞ o ciebie nic wiĂŞcej....
ChÂłopak spojrzaÂł na siostrĂŞ, sÂłuchaÂł jej sÂłów...
*Ja jej jednak kompletnie nie rozumiem...* stwierdziÂł w myÂślach bo w sumie wczeÂśniej daÂło siĂŞ mniej wiĂŞcej przewidzieĂŚ jej zachowanie a teraz?...
- PamiĂŞtam... - powiedziaÂł cicho Aru...
ChÂłopak przytuliÂł siĂŞ do siostry...
Przez gÂłowĂŞ przeszÂła mu myÂśl(przypomniaÂło mu siĂŞ, jak siostra go potraktowaÂła na powitanie)...
*Martwisz siĂŞ i dlatego bijesz mnie po gÂłowie?!* - jednak szybko odrzuciÂł tĂŞ myÂśl z gÂłowy uznawszy, Âże sÂą lepsze tematy rozmyÂślaĂą...
-Strasznie siĂŞ od siebie oddaliliÂśmy, tak mi brakuje dawnych lat Aru, naprawdĂŞ... KiedyÂś wiĂŞcej rozmawialiÂśmy, wiedzialam zawsze gdy coÂś cie trapiÂło, rozmawialiÂśmy o wszystkim, ale zmieniliÂśmy siĂŞ oboje strasznie... Brakuje mi dawnego ciebie... Kocham ciĂŞ bardzo ale nie moge znieœÌ tego Âże spÂławiasz mnie byle jakÂą krótkÂą odpowiedziÂą, nie zwieÂżasz mi siĂŞ juÂż, nie mówisz nic poza apsolutnym minimum...

MówiÂąc to rozpÂłakala siĂŞ, Âłzy ciekÂły jej po policzkach i mocniej przytuliÂła brata.
ChÂłopak przytuliÂł siostrĂŞ równie mocno i powiedziaÂł cicho...
- Nie pÂłacz...
Po tych sÂłowach mnóstwo róÂżnych myÂśli przeszÂło mu bÂłyskawicznie przez gÂłowĂŞ...
PrzeanalizowaÂł dog³êbnie wszystkie sÂłowa siostry po chwili powiedziaÂł do niej równie cicho jak przed chwilÂą...
- Ja teÂż Cie kocham... i ... e... postaram siĂŞ mówiĂŚ wiĂŞcej... no bo wiesz... ja nie Âświadomie tak.... - chÂłopiec kompletnie nie wiedziaÂł co powiedzieĂŚ siostrze.. Nie chciaÂł aby pÂłakaÂła, smuciÂła siĂŞ ani cokolwiek zÂłego siĂŞ z niÂą dziaÂło...
RozluŸni³a uœciszk, spojrzala mu prosto w oczy. Na jej twarzy wymalowa³ siê uœmiech a w jej miodowow zlotych oczach b³yszcza³a radoœÌ.

-Tak bardzo siĂŞ cieszĂŞ braciszku. Jeszcze raz przepraszam za moje ssÂłaboÂści. Wcale ci niczego nie uÂłatwiam wrĂŞcz przeciwnie przekladam na ciebie moje problemy. Wybacz mi.

Powiedziala szczerym gÂłosem.
ChÂłopak spojrzaÂł na siostrĂŞ z lekkim zdziwieniem i niepewnym uÂśmiechem...
Nie caÂłkiem rozumiaÂł co siĂŞ dzieje, ani o czym jego siostra teraz mówi...
- Ja siê nie gniewam... nie przepraszaj... - mrukn¹³ patrz¹c swymi b³êkitnymi oczkami w jej...
*Z czego siĂŞ cieszysz? cieszysz siĂŞ i pÂłaczesz? o co chodzi? O_o* - zastanawiaÂł siĂŞ Aru nie do koĂąca rozumiejÂąc o czym myÂśli jego siostra...
- O jakich problemach Ty mówisz? - spytaÂł niepewnie choĂŚ po krótkim zastanowieniu stwierdziÂł
- ChociaÂż nie mów... o problemach staraj(my) siĂŞ nie myÂśleĂŚ... - rzekÂł do niej biorÂąc g³êbszy oddech..
Po chwili wypuÂściÂł powietrze z pÂłuc i kontynuowaÂł...
- A tak wÂłaÂściwie, to czemu Ty mnie pÂływaĂŚ uczyÂłaÂś? KtoÂś Cie zmuszaÂł? - spytaÂł po chwili dopiero orientujÂąc siĂŞ jak gÂłupie to byÂło pytanie...
-Mówie o tym Âże wyzywam sie na tobie za moje blĂŞdy... NaprawdĂŞ mi przykro... Chodzi mi o to moje przywitanie... NaszÂą rozmowĂŞ... No i sytuacjĂŞ w kuchni... DuÂżo by tu wymieniac zdarzeĂą. A pÂływaĂŚ ty siĂŞ chiaÂłeÂś nauczyĂŚ, juÂż nic nie pamiĂŞtasz, miaÂłeÂś 7 lat kiedy zabieraÂłam ciĂŞ nad jezioro, narzekaÂłeÂś gdy za daleko popÂłynĂŞlam i nie mogÂłeÂś tam ze mnÂą podarzyĂŚ bo byÂło za g³êboko i nie czuÂłes gruntu pod stopami, wtedy nauczyÂłam ciĂŞ pÂływaĂŚ, pamiĂŞtasz, opornie to troszkĂŞ szÂło bo nie chciaÂłeÂś stosowaĂŚ moich rad, chcialeÂś zawsze wszystko samodzielnie opanowaĂŚ, ale wkoĂącu ci sie udaÂło...

WróciÂła myÂślami do tego zdarzenia... ~Dobrze Âże nie pamiĂŞta wszystkiego, prawie go wtedy utopiÂłam wyciÂągajÂąc na si³ê na g³êbokÂą wode... ale byÂłam wtedy gÂłupia...~ pomyÂślaÂła.
PrzychodzĂŞ i stojĂŞ pod drzwiami. Po chwili pukam.
Aru(Âś) sÂłuchaÂł siostry uwaÂżnie srajÂąc przypomnieĂŚ sobie te zdarzenie... SzczegóÂły pamiĂŞtaÂł jak przez mg³ê, choĂŚ gÂłupie to okreÂślenie dla czÂłonka tego klanu ...
- Bo pewnie mi Âźle radziÂłaÂś... - powiedziaÂł póÂł Âżartem uÂśmiechajÂąc siĂŞ wrednie przy tym...
ChÂłopak zapatrzyÂł siĂŞ w siostrĂŞ odpÂływajÂąc zarazem gdzieÂś w myÂśli...
ByÂł chwilowo nieobecny...
OtarÂła Âłzy z policzków. OdwróciÂła siĂŞ w stronĂŞ drzwi.

-To ja nie bedĂŞ cie juÂż meczyĂŚ moÂże to Lord MizuKage juÂż idzie. Porozmawiamy póÂźniej.

PowiedziaÂła do brata lekko zachrypÂłym gÂłosem.

-Prosze wejœÌ...

ZawoÂłaÂła do osoby która pukaÂła.
WszedÂłem do Âśrodka. WyczuÂłem obecnoÂści dwóch osób i podszedÂłem do nich. PrzypatrzyÂłem siĂŞ Armor - Armor ty pÂłakaÂłaÂś? - zapytaÂłem siĂŞ jej. ZapomniaÂłem o obecnoÂści jeszcze jednej osoby. ByÂł to Aru. - CoÂś jej zrobiÂł?! - powiedziaÂłem poddenerwowany
-CoÂś mi wpadÂło do oka. Nic mi nie zrobiÂł.

PowiedziaÂła cicho.

-Ty równieÂż w sprawie o której mówiÂł Lord MizuKage?

ZapytaÂła kolegĂŞ z druÂżyny. Nie wiedziaÂła co teraz zrobiĂŚ.
-Mam tak¹ nadziejê. Nie nie przyszed³em w odwiedziny - powiedzia³em i uœmiechn¹³em siê lekko.
Ch³opak zerkn¹³ na Clarence'a swymi b³êkitnymi oczyma..
*Znowu on... a kogo teraz odgrywa? detektywa czy bohatera?* Aru spytaÂł siĂŞ w myÂślach...
Nie podobaÂło mu siĂŞ specjalnie jego zachowanie ale do samej osoby nie miaÂł wyrzutów, przynajmniej na razie bo w koĂącu za maÂło go znaÂł...
Aru usiadÂł sobie po czym spojrzaÂł na siostrĂŞ a nastĂŞpnie skierowaÂł wzrok na okno, zresztÂą nie pierwszy raz tam wÂłaÂśnie zbaczaÂł spojrzeniem...
Ponownie odszedÂł w myÂśli, wspomnienia... Ogólnie opuÂściÂł ÂświadomoÂściÂą miejsce w którym przebywaÂł, ogólnie maÂło obchodziÂła go rozmowa siostry z Clarence wiĂŞc nie zwracaÂł na nich uwagi o ile nikt siĂŞ do niego nie zwracaÂł...
-To bardzo miÂło z twojej strony. MyÂślaÂłam Âże zjakiegoÂś powaÂżniejszego powodu przyszedÂłeÂś. MiÂło Âże chcesz mi dotrzymaĂŚ towarzystwa. Czekam teraz na to co Lord MizuKage chcĂŞ takiego przekazaĂŚ, podejrzewam Âże to bĂŞdzie jakaÂś niebezpieczna misja, niestety bĂŞdĂŞ zobowiÂązana mu pomóc poniewaÂż jestem jedynym medykiem Kiri i mam obowiÂązek wobec Kage jaki i wioski pomagaĂŚ w sprawach tego typu.

PowiedziaÂła na poczÂątku milo i serdecznie a póÂźniej tÂą czêœÌ o misji z gÂłosem peÂłnym poczucia obowiÂązku i pewnym ciĂŞÂżarem. Nie uÂśmiechaÂło jej siĂŞ teraz nigdie wyruszaĂŚ, miaÂła goÂści w domu, chciaÂła potrenowaĂŚ i poznaĂŚ kilka technik a tu nagle taka nieprzygotowana bĂŞdzie musiaÂła najprawdopodobniej ruszaĂŚ w niebezpiecznÂą podróÂż.
- No ale jak wyruszysz na niÂą z MizuKage to ona wcale nie bĂŞdzie taka niebezpieczna. Jestem przekonany Âże on zna kilka dobrych technik defensywnych i bĂŞdzie ciĂŞ chroniÂł - powiedziaÂłem
-Tak pewno masz racjĂŞ, ale Aru jak to powiedziaÂł MizuKage napweno mieliÂśmy tu czekaĂŚ? Kurde nie sÂłyszaÂłeÂś Clarence?

PowiedziaÂła niepewnie.
- Nie przypominam sobie - powiedzia³em i uœmiechn¹³em siê - Zreszt¹ sk¹d on mo¿e to wiedzieÌ? - doda³em po chwili
-Aha szkoda bo teraz nie wiem czy wracaĂŚ na polanĂŞ czy nie chyba tak? IdĂŞ a wy?

PowiedziaÂła po czym wyszÂła z mieszkania spowrotem na polanĂŞ.

<nmm>
PostanowiÂłem Âże wyjdĂŞ z domu. ZnalazÂłem wyjÂście z mieszkania i wyszedÂłem. <nmm>
Chyba nikt nie zauwa¿y³ mojej obecnoœci, mo¿e dlatego, ¿e zasn¹³em? Jednak nie by³o to wa¿ne. Obudzi³em siê, przeci¹gn¹³em i rozejrza³em... by³o pusto, na pierwszy rzut oka.
WstaÂłem i sprawdziÂłem swój stan... byÂło ze mnÂą coraz lepiej... no, a skoro wracaÂłem do zdrowia, to mogÂłem wracaĂŚ do domu.
NapisaÂłem kartkĂŞ z wyjaÂśnieniami i wyszedÂłem z posiadÂłoÂści.

<NMM>
Ch³opak zerkn¹³ jak wszyscy wychodz¹ z domu...
*Sam tu siedziaÂł nie bĂŞdĂŞ...* stwierdziÂł w myÂślach po czym wyszedÂł z mieszkania Armor
<NMM>
WeszÂłam do domu przypinajÂąc mocniej katanĂŞ
- Tano-kun...Armor-chan idzie na misje wiĂŞc dobrze by byÂło gdybyÂśmy...- przerwaÂłam bo weszÂłam do pokoju i nie zastaÂłam tam Tano-kun.
- Tano-kun? - powiedziaÂłam w przestrzeĂą i zaczĂŞÂłam siĂŞ rozglÂądaĂŚ
Po pewnym czasie znalazÂłam kartkĂŞ z wyjaÂśnianiami. WestchnĂŞÂłam.
~MógÂł chociaÂż powiedzieĂŚ ~pomyÂślaÂłam ~Bym sie z nim zabraÂła
PostanowiÂłam ruszyĂŚ za nim. PrzypasaÂłam sobie broĂą i zaÂłoÂżyÂłam pÂłaszcz.NapisaÂłam karteczkĂŞ Armor , Âże dziĂŞkuje jej za opiekĂŞ i gdzie poszÂłam
Sama przypomnia³¹m sobie o dziwnej tarczy. Wzie³am j¹ i rusyz³am do wyjœcia
< NMM>
Aru wolnym krokiem zbliÂżyÂł siĂŞ do mieszkania Armor. ByÂł prawie pewny, Âże jest w Âśrodku no bo w koĂącu to Aru przewaÂżnie przebijaÂł wszystkich w przebywaniu nie wiadomo gdzie =). Po chwili jednak jego wÂątpliwoÂści rozwiaÂły siĂŞ gdy po kilku stukniĂŞciach zaciÂśniĂŞtÂą dÂłoniÂą we framugĂŞ nie usÂłyszaÂł wewnÂątrz mieszkania Âżadnego ruchu. Zaskoczony przeszedÂł przez próg... WodziÂł dookoÂła swymi jasno b³êkitnymi oczyma w poszukiwaniu siostry. PrzeszedÂł po pokojach po czym zerkn¹³ na stóÂł i zamyÂśliÂł siĂŞ na chwilĂŞ..
Zamyœli³êœ siê panowa³a w mieszkaniu niemal idealna cisza gdy nagle coœ ci j¹ zburzy³o. Jakiœ haals dobieg¹³ z sypialni twojej siostry. Brzmia³o to jak t³uczona porcelana. Trzask by³o s³ychaÌ kilka razy, tak jakby coœ tam t³uk³... Mo¿e to twoja siostra? Mo¿e w³amywacz?
ChÂłopak otrzÂąsn¹³ siĂŞ po chwili z myÂśli. CoÂś haÂłasowaÂło w okolicy wszystko wskazywaÂło na sypialniĂŞ. Aru przez chwilĂŞ wahaÂł siĂŞ czy nie udaĂŚ siĂŞ tam. CóÂż z jednej strony nie wypadaÂło chyba, z drugiej to coÂś tam byÂło. W koĂącu postanowiÂł wbite w ÂścianĂŞ b³êkitne oczy wystawiĂŚ na zmĂŞczenie. W kilka sekund tĂŞczówki oczu chÂłopca zmieniÂły kolor na czerwony, podobny do krwi. Oczy bÂłyszczaÂły jednoczeÂśnie lekkim ÂświateÂłkiem... ChÂłopak dziĂŞki nim przejrzaÂł przez ÂścianĂŞ a nie wystawiaÂł siĂŞ na widok zwyczajnych spojrzeĂą. WiĂŞc o ile w sypialni byÂła by siostra i by³¹ by bardzo "zajĂŞta" to w ogóle nie wiedziaÂła by, Âże chÂłopiec tam zaglÂądaÂł =).
ZajrzaÂłeÂś przez ÂścianĂŞ dziĂŞki swoim szkaraltnym oczom. W sypialni panowaÂł totalny baÂłagan co jak wiesz jest niepodobne do twojej chorobliwie perfekcjonistycznej siostry. Na ÂłóÂżku leÂżaÂł duÂży czarny kot, ale nie byÂł on jakiÂś przeciĂŞtny, byÂł wrĂŞcz przeciwnie dwa razy wiĂŞkszy od zwykÂłego kota. Gdy tak mu siĂŞ przyglÂądaÂłeÂś widziaÂłeÂś coÂś niepokojÂącego w jego zielonych oczach. PrzyglÂąd¹³ siĂŞ on szybie w oknie kiedy nagle szyba po prosu pĂŞk³¹...
DÂźwiĂŞk potÂłuczonego szkÂła wybiÂł chÂłopca z ponownego zawieszenia. Zawieszenia w które wprawiÂł go kot o kruczoczarnej sierÂści i rozmiarach sporego psa. *I co ja mam zrobiĂŚ? Taki baÂłagan.. Choleraa... moÂże ja lepiej stÂąd pójdĂŞ? jak przyjdzie siostrzyczka i zobaczy co siĂŞ tu narobiÂło, w dodatku w sypialni to na pewno mnie zabijĂŞ...!* - pomyÂślaÂł Aru patrzÂąc ogÂłupiaÂłym wzrokiem na Kota... *Kot... Jak on zrobiÂł ten caÂły baÂłagan? i ta szyba? to on?! - chÂłopak popatrzyÂł dookoÂła domu czy nikt przypadkiem nie cisnÂą kamieniem ani niczym lub czy zwyczajnie nie ucieka zostawiajÂąc kota.. *Z opowieÂści które opowiadano mi jak byÂłem malutki pamiĂŞtam, Âże koty potrafiÂą jaki chyba jedyne zwierzĂŞta obchodziĂŚ siĂŞ z magiÂą... ale to tylko bajka... po pierwsze magii nie ma, po drugie nikt nie mógÂł dociec do czego kotu jest ta magiczna energia, a gdyby byÂła do demolowania mieszkaĂą raczej by to wykryli...* myÂślaÂł gorÂączkowo chÂłopiec... Powoli szedÂł w stronĂŞ drzwi sypialni w której leÂżaÂł kot... Powoli, nie haÂłasujÂąc wci¹¿ go obserwujÂąc... *No i co teraz?!* - spytaÂł siĂŞ stojÂąc pod drzwiami... nie wchodziÂł na razie, obserwowaÂł. - Byle by teraz siostra nie weszÂła - szepn¹³ chÂłopiec uÂśmiechajÂąc siĂŞ lekko sam nie wiedzÂąc dlaczego.
PrzeskanowaÂłeÂś wzrokiem caÂła okolicĂŞ domu i nic tylko kot w pokoju siostry. ObserwowaÂłeÂś go bacznie a on jakby nigdy nic sporzaÂł siĂŞ na ÂśianĂŞ naprzeciwko ÂłóÂżka i potÂłukÂł obrazki w szklanych ramkach wiszÂące nad komodÂą, nastĂŞpnie sporzaÂł jeszcze raz na okno i wybiÂł "wzrokiem" szkÂło jaki pozostaÂło... Kot byÂł dziwny a im dÂłuÂżej na niego patrzaÂłeÂś tym co raz bardziej wydawaÂły ci siĂŞ prawdopodobne bajeczki z dzieciĂąstwa...
Huk, haÂłas - ogólni dÂźwiĂŞk towarzyszÂący destrukcji róÂżnych rzeczy. RóÂżnych? zaraz jak narazie to ten kto tÂłucze tylko szkÂło.. WiĂŞc przydaÂło by siĂŞ dopasowaĂŚ do szkÂła odpowiedniÂą bajeczkĂŞ.. Jedyne co Aru kojarzyÂł to potÂłuczone lustro, o szkle nie przychodziÂło mu nic do gÂłowy.. W koĂącu znudzony czekaniem pchn¹³ drzwi które uchyliÂły siĂŞ. ZrobiÂł jeden krok nie odrywajÂąc wzroku od kota. PatrzyÂł bezpoÂśrednio na niego, zastanawiaÂł siĂŞ, co kto zrobi teraz. Aru miaÂł w gÂłowie róÂżne chore wizje kota kontrolujÂącego drobinki szkÂła tworzÂąc róÂżne ostre narzĂŞdzia, sam nie wiedziaÂł skÂąd mu siĂŞ braÂły takie widoki... cóÂż patrzyÂł na tego kota, czekaÂł moÂżna powiedzieĂŚ na jego ruch... Aru postawiÂł krok i oddaÂł kolejkĂŞ kotu.
WszedÂłeÂś do pokoju a kto jak by równie znudzony jak ty spojrzaÂł na ciebie po czym usÂłyszaÂłeÂś tylko "mia³³³³". ÂŚlepia kota byÂły toksycznie sielone, bardzo intensywnie zielone. KotpodniusÂł siĂŞ przeciÂągn¹³ leniwie po czym usiadÂł na ÂłóÂżku. Znów usÂłysz¹³eÂś "mia³³³³". Kot byÂł teraz wiĂŞkszy niÂż siĂŞ wydawaÂł gdy leÂżaÂł na ÂłoÂżu siostry. PrzekrĂŞciÂł gÂłowÂą, patrzaÂł na ciebie leniwym spojrzeniem. Co ciĂŞ zdziwiÂło. Twój medalion zacz¹³ wibrowaĂŚ/ÂświeciĂŚ (nie pamiĂŞtam jak reagowaÂł na gen). A kot nie zmieniÂł pozycji...
Silne drÂżenie medalionu symbolizujÂące, Âże coÂś siĂŞ dziejĂŞ. ChÂłopak domyÂślaÂł siĂŞ, Âże szmaragdowe oczy kruczoczarnego kota nie sÂą zwykÂłymi oczyma. W tym wypadku nie chodziÂło wy³¹cznie o moÂżliwoœÌ patrzenia przez ciemnoœÌ. W tym wypadku ten jak siĂŞ chÂłopakowi wydawaÂło kot potrafiÂł coÂś wiĂŞcej. Wszystko wskazywaÂło na powiÂązaniu w to szkÂła. Oraz chÂłopak sÂądziÂł, Âże popadÂł w iluzjĂŞ choĂŚ jeszcze nie ujrzaÂł jej skutków. PostanowiÂł jej od razu nie rozpraszaĂŚ choĂŚ byÂło to nie rozsÂądne. CóÂż mógÂł o ile to naprawdĂŞ byÂła iluzja poznaĂŚ w jakimÂś stopniu "przeciwnika". Aru w koĂącu podszedÂł powoli do Âłózka. UchwyciÂł pewnie wierzchnie posÂłanie (w zaleÂżnoÂści co tam byÂło na wierzchu pod Âłapkami kota mógÂł byĂŚ koc mogla byc koÂłdra mogÂło byĂŚ... no zaleÂży od fantazji siostrzyczki ). Jednym szybkim ruchem poderwaÂł je ku górze zmuszajÂąc kota to lotu w kierunku Âściany bÂądÂź okna w zaleÂżnoÂści od szczĂŞÂścia.
JuÂż miaÂłeÂś podejœÌ i chwyciĂŚ satynowÂą koÂłdrĂŞ z ÂłóÂżka siostry kiedy kot zwyczajnie zeskoczyÂł z ÂłóÂżka po czym powiedziaÂł "mia³³³". Amulet wibrowaÂł mocniej im bliÂżej byÂłeÂś kota. Kot spojrzaÂł siĂŞ na szafĂŞ stojÂącÂą w sypialni, zamiaÂłczaÂł i szafa rozpadÂła siĂŞ jak by otrzymaÂła potĂŞzne niewidzialne uderzenie. To byÂło zniezwykÂłe, kot jednym spojrzeniem roztrzaskaÂł szafĂŞ na drzazgi, twoja teoria o samym szkle wÂłasnie siĂŞ rozwiaÂła... Zwierze wskoczyÂło na szafkĂŞ nocnÂą koÂło ÂłóÂżka i znów wpatrywaÂło siĂŞ w ciebie swoimi toksycznie zielonymi oczyma.
*Co to jest? Kot? Iluzja? Magia?* - pytaÂł siĂŞ w myÂślach chÂłopak... Nie wiedziaÂł. Nie wiedziaÂł teÂż co ma zrobiĂŚ.. CóÂż kto by wiedziaÂł na jego miejscu? MógÂł by odejœÌ ale wtedy siostra zapewne ca³¹ winĂŞ zwaliÂła by wÂłaÂśnie na niego bo to AruÂś byÂł tu ostatni przed jej wyjÂściem . Z drugiej strony Kotek fajne zwierze, i nie wypada go zabijaĂŚ poza tym krew bardzo ciĂŞÂżko uprzÂątn¹Ì a chÂłopiec nie miaÂł o tym pojĂŞcia. W koĂącu uchwyciÂł poduszkĂŞ i cisn¹³ niÂą w kota o oczach koloru glinokrzemianu berylu potocznie nazywanego szmaragdem. Medalion strasznie denerwowaÂł chÂłopca ale bliskoœÌ wzmocnienie wibracji w bliÂższej odlegÂłoÂści od kota wskazywaÂło, Âże on po prostu ma duÂżo chakry którÂą w bajkach nazywano magiÂą. Zaraz po rzucie uchwyciÂł drugÂą znajdujÂącÂą siĂŞ tu poduszkĂŞ i równieÂż cisn¹³ w kota. WÂłaÂściwie nie miaÂł na celu zranienia go. ChciaÂł go co najwyÂżej ogÂłuszyĂŚ. W tym wypadku chciaÂł po prostu zobaczyĂŚ efekt trafienia..
Rzuci³êœ w czarnego zwierzaka poduszkÂą która ledwo rzucona juÂż zostaÂła rozerwana w powietrzu na strzĂŞpy. Wszedzie lataÂło pierze i kawaÂłki poduszki.

-Kto ciê zabije drogi ch³opcze? Nazywam siê Salem, i jestem jak najbardziej prawdziwy... Mia³³³³³.

Kot przemówiÂł do ciebie. MiaÂł strasznie niewinny, dzieciĂŞcy gÂłosik, tak jakby to byÂł niewiele mlodyszy od ciebie chÂłopaczek, tyle Âże to byÂł kot demolujÂący mieszkanie twojej siostry za pomocÂą wzroku.
ChÂłopak wbiÂł ogÂłupiaÂły wzrok w kota... *Iluzja czy sen?!*- spytaÂł siĂŞ w myÂślach po czym uÂśmiechn¹³ siĂŞ mimowolnie widzÂąc, Âże kot mówi a to juÂż postĂŞp ByÂł zaskoczony ale staraÂł siĂŞ tego nie ujawniaĂŚ. - Ja nazywam siĂŞ Aru, i teÂż jestem prawdziwy... - stwierdziÂł z gÂłupawym uÂśmiechem. - Co tutaj robisz? to znaczy skÂąd siĂŞ tu wzi¹³eÂś i czemu demolujesz ten eee pokój? - spytaÂł w koĂącu... Aru oparÂł siĂŞ i ÂścianĂŞ zastanawiajÂąc, czy kot przypadkiem nie rozwaliÂł jej ÂżartujÂąc w ten sposób...
-To bardzo proste wszedÂłem. A dlaczego hmmm z nudów nudów nudów.... Nie mam nic do roboty a to mieszkanie wydawaÂło mi siĂŞ opuszczone.

Kot miaÂł bardzo miÂły i uprzejmy gÂłos. WydawaĂŚ by siĂŞ mogÂło Âże to nie dokoĂąca zwierzak.

-A ty czego tu szukasz? Nie powiesz mi chyba Âże teÂż z nudów?

Mia³³³³³...
Kot znów przeciÂągn¹³ siĂŞ leniwie.
"z nudów" - na te sÂłowa chÂłopak uÂśmiechn¹³ siĂŞ nieco bardziej. WyroÂśniĂŞta istota pod postaciÂą kota wydawaÂła siĂŞ nieco podobna charakterem do samego chÂłopca. - Nie nie z nudów... a to mieszkanie nie jest opuszczone... i znam wÂłaÂścicielkĂŞ, przyszedÂłem tu w nadziei, na zobaczenie jej. - rzekÂł cicho patrzÂąc na kota.. Nie bĂŞdÂąc mniej leniwym niÂż kot chÂłopak odsun¹³ siĂŞ od Âściany i siadÂł na ÂłóÂżku...
-Nudno tu rozwalmy coÂś! WidziaÂłem kapliczkĂŞ w salonie moÂże jÂą zdewastujemy co? No chodÂź bedzie fajnie.

Kot zeskoczyÂł z szafki, podszedÂł do ciebie kawaÂłek.

-No chodÂź w kuchni widzia³êm masĂŞ naczyĂą które aÂż czejakÂą by je potÂłuc...
ChÂłopak siedziaÂł na ÂłóÂżku jak siedziaÂł. - A umiesz coÂś naprawiĂŚ? tak z ciekawoÂści pytam.. - rzekÂł chÂłopak i uÂśmiechn¹³ siĂŞ =) - A poza tym, to tutaj lepiej nie rozwalaĂŚ, za duÂżo osób tu zaglÂąda i moÂżemy mieĂŚ kÂłopoty. Ale znam kilka innych ciekawych domów moÂże tam pójdziemy? - zaproponowaÂł.
-Kiedy mi siĂŞ tu podoba! OczywiÂście Âże umiem ale naprawianie nie jest tak fajne jak niszczenie. A moÂże chcesz zÂłota za rozwalanie? Umiem tworzyĂŚ zÂłoto patrz tylko.

Kot zamiaÂłczaÂł po czym u twoich stup pojawiÂł siĂŞ 1Y.

-Mogê wiêcej ale najpierw musia³ bym coœ zjeœÌ. Masz coœ do jedzenia? Jestem g³odny...

Kot oblizaÂł swój pysk. SiadziaÂł grzecznie i machaÂł tylko swoim czarnym ogonem...
Ch³opak zerkn¹³ na kota po czym wbi³ wzrok w Yena. Uœmiechn¹³ siê ponownie i schowa³ w kieszeù . - Wiesz co?.. Ty to durny jesteœ - stwierdzi³ ni st¹d ni z ow¹t Aru œmiej¹c siê przy tym. *A [I see you!] wie? mo¿e to iluzja? mo¿e ca³y kot to iluzja? ale przynajmniej ciekawiej ni¿ siedzieÌ samemu... ~ stwierdzi³ w myœlach Aru. - JeœÌ? w sumie te¿ bym coœ zjad³ ale nie wiem czy tu coœ znajdziemy, poza tym na pewno same jakieœ zdrowe ¿arcie, moja siostra to medyczka czy jakoœ tak... Mo¿emy iœÌ do kuchni albo gdzieœ na miasto coœ zjeœÌ to ju¿ decyduj. - stwierdzi³, ch³opcu kot nie przeszkadza³ ale z drugiej strony niepokoi³ go trochê. W koùcu jeœli to iluzja to kto j¹ przywo³a³? Ch³opak nagle poklepa³ kota po g³owie. - To chodŸmy gdzieœ po te jedzenie.
-O tak kuchnia brzmi dobrze, i tak miaÂłem jÂą rozwalic, a jak nie znajdĂŞ tam nic dobrego to bĂŞdzie tylko dodatkowy pretekst... (XD)

Kot szybko pobiegÂł. Tak szybko jak tylko potrafiÂł, kierowaÂł siĂŞ wprost do kuchni...
poszedÂł za kotem do kuchni (NMM)