Pieklo (Hades)

goraco, prawie jak na marsie. Duzo smoly, smierdzi siarka,
wszedzie paletaja sie male diabliki

---

Z ÂłatwoÂściÂą znalazÂła drogĂŞ do PiekÂła. GÂłos serca jÂą tu zaprowadziÂł.
Jak dotÂąd, to nawet nie wiedziaÂła, Âże takowe ma.
ChociaÂż w koĂącu, w jakiÂś sposób musiaÂła pokochaĂŚ ogieĂą.
RozejrzaÂła siĂŞ dookoÂła i zawiÂązaÂła technikĂŞ, dziĂŞki której pÂłomienie nie robiÂły jej krzywdy.
Dziêkowa³a niebiosom (teraz wiedzia³a, ¿e istniej¹) za mo¿liwoœÌ tworzenia w³asnych technik.
- Hop hop, jest tu kto? PrzybyÂła zaÂłoÂżycielka najgorszej z zaistniaÂłych na Âświecie organizacji! - wykrzyknĂŞÂła, przechadzajÂąc siĂŞ po ognistych korytarzach.
SÂądziÂła, Âże z uwagi na jej osiÂągniĂŞcia za Âżycia, powinna byĂŚ tu ciepÂło przywitana.
CiepÂło, Âłapiecie?
HM! wkoncu dobiegÂła do piekÂła.
ChÂłopak doszedÂł do PiekieÂł, stajÂąc obok HM!. RozejrzaÂł siĂŞ po okolicy nieco rozczarowany.
ÂŻegnajcie, ziemskie rozkosze. Tutaj byÂły tylko jaÂłowe ziemie, jakieÂś cholerne skaÂły i ogieĂą.
Na dodatek by³o potwornie gor¹co. Zdj¹³ p³aszcz i przerzuci³ go przez ramiê. Trochê pomog³o, ale nie bardzo.
Brak papierosów zaczynaÂł przyprawiaĂŚ go o irytacjĂŞ. Westchn¹³ g³êboko, próbujÂąc zÂłapaĂŚ powietrze, ale one okazaÂło siĂŞ ciĂŞÂżkie i nieprzyjemne.
- Ja dalej nie idĂŞ - wykrzywiÂł wargi w niezbyt przyjemnym grymasie, po czym usiadÂł na jednym z kamieni.
- A ty co zamierzasz? - zerkn¹³ bez wiĂŞkszego zainteresowania na HM!, próbujÂąc przez chwilĂŞ zaj¹Ì czymÂś rĂŞce. Zacz¹³ podrzucaĂŚ jeden z czarnych kamieni, których tu byÂło peÂłno.

---

-Sama juz nie wiem,myÂślaÂłam Âże bĂŞdzie tutaj inaczej a nie jakas wiocha.
PowiedziaÂła HM! krzywiÂąc sie.
Kei zastanowiÂł siĂŞ.
Po chwili intensywnego myÂślenia wykonaÂł technikĂŞ przywoÂłania i przed nimi pojawiÂł siĂŞ kurczak Stefan w swojej caÂłej okazaÂłoÂści.
Ta okaza³oœÌ by³a nieco skromna.
Ch³opak uœmiechn¹³ siê. Na szczêœcie Stefan by³ w dobrym humorze, by³ wrêcz podekscytowany. Skaka³ po spêkanej ziemi, Ìwierkaj¹c jak szaleniec.
- IdŸ i poszukaj takiej pani, co na twarzy ma ob³¹kaùczy uœmiech, dobrze? - pouczy³ Kei, œcieraj¹c z czo³a kropelki potu. Bylo naprawdê gor¹co.
Stefcio zaĂŚwierkaÂł w odpowiedzi. Bardzo dobrze wiedziaÂł, jak wyglÂąda uÂśmiech szaleĂąca, bo czĂŞsto taki u Keia widziaÂł. Nie powinien mieĂŚ problemów ze znalezieniem Ayano.
Znikn¹³ sobie, zrobi³ pole ochronne z czakry i pobieg³ gdzieœ przed siebie.
Kei tymczasem powróciÂł do swojego poprzedniego zajĂŞcia - bawienia siĂŞ kamykiem - choĂŚ czul, Âże jego nerwica siĂŞga juÂż niebezpiecznego poziomu.
- O kurczaczka masz jaki sÂłodki.
PowiedziaÂła HM! uÂśmiechajÂąc siĂŞ
- Mam nadziejĂŞ Âże szybko wróci - Kei rzuciÂł kamieĂą gdzieÂś daleko przed siebie. PotoczyÂł siĂŞ, dudniÂąc o ziemiĂŞ - Bo jestem g³êboko uzaleÂżniony od papierosów. Jak nie wróci szybko, to wtedy moja spaczona psychika zacznie siaĂŚ spustoszenia wokóÂł mnie, i zacznĂŞ krzywdziĂŚ osobĂŞ, która jest najbliÂżej mnie - zerkn¹³ na HM! dziwnym wzrokiem. Jego ton byÂł teÂż niepokojÂący. - To znaczy zabijĂŞ - dodaÂł z uprzejmym uÂśmieszkiem.
-Mam dobrÂą wiadomoÂśc mam paczkĂŞ skrĂŞtow,a po co ma szukac Ayano ten kurczaczek.
ZapytaÂła siĂŞ HM!
ÂŚwiadomoœÌ Ayano przyĂŚmiona upojeniem, jaki wywoÂłaÂł ten raj (!) jakimÂś niewyjaÂśnionym sposobem, dostrzegÂła ÂżóÂłte stworzonko.
SÂłodki kurczaczek zdaniem BiaÂłowÂłosej psuÂł nieco efekt Âświata wiecznego potĂŞpienia.
- ZajeÂżdÂża mi to czymÂś znajomym - mruknĂŞÂła, mierzÂąc zwierzÂątko krytycznym spojrzeniem, nieÂświadoma, iÂż mówi o summonie wÂłasnego przyjaciela.
RuszyÂła za skrzydlatÂą ÂżóÂłtÂą kulkÂą (która przy okazji próbowaÂła jej wydziubaĂŚ oczy) i wtem dostrzegÂła jakiegoÂś czÂłeka.
Jaka¿ by³a jej radoœÌ, gdy odkry³a, ¿e staruszek gotuje siê w wielkim garnku. Podesz³a do niego, chichocz¹c niezdrowo.
- Masz coÂś dla mnie, kochanieĂąki? - spytaÂła go, chcÂąc go pomĂŞczyĂŚ psychicznie.
Ten ku jej zdumieniu skin¹³ gÂłowÂą i podaÂł jej paczkĂŞ papierosów.
- To mi siĂŞ tutaj nie przyda - wycharczaÂł.
Zdenerwowana Ayano wyciÂągnĂŞÂła swój sejmitar i uciĂŞÂła mu Âłeb.
OczywiÂście mĂŞÂżczyna nie mógÂł umrzeĂŚ, skoro juÂż byÂł martwy, ale Uchiha zdaje siĂŞ, Âże o tym zapomniaÂła.
WróciÂła do miejsca, skÂąd przybyÂła i ujrzaÂła czarnowÂłosego ze swojÂą niechlubnÂą uczennicÂą.
RzuciÂła chÂłopakowi papierosy, nie majÂąc ochoty na wyjaÂśnienia skÂąd je wziĂŞÂła.
Stefan tymczasem by³ bardzo z³y, ¿e Ayano go zignorowa³a. Ugryz³* wiêc j¹ szybko w nogê, po czym sobie znikn¹³, by go nie kopnê³a b¹dŸ coœ w tym stylu.
Kei zÂłapaÂł szybko papierosy. PowÂąchaÂł je. Dziwnie pachniaÂły, ale lepsze to niÂż nic. ZabraÂł wiĂŞc równieÂż wszystkie skrĂŞty od HM!, tak na wszelki wypadek.
- Dobre dziewczynki - pochwaliÂł je, uÂśmiechajÂąc siĂŞ sztucznie. ZapaliÂł papierosa, po czym zwróciÂł siĂŞ do HM!.
- A po to, bo s¹dzê, ¿e chyba nudno by ci by³o bez niej - uœmiechn¹³ siê jeszcze szerzej, wyginaj¹c wargi w parodii uœmiechu - Nie mia³abyœ kogo kopaÌ, drêczyÌ, wyzywaÌ, poni¿aÌ... - chyba znudzi³o mu siê wymienianie, bo wreszcie doda³ tylko - i tak dalej.
- Tak wiĂŞc ja siĂŞ stÂąd wydostaje. Nie widzĂŞ tu nic specjalnie ciekawego.. Po za tym sÂądzĂŞ, Âże jeszcze nie umarÂłem. MoÂże to ÂśmierĂŚ kliniczna, albo coÂś w tym stylu. Gdybym byÂł martwy, to bym byÂł niematerialny. A to by siĂŞ nie staÂło - to mówiÂąc, zaprezentowaÂł swojÂą ÂżywotnoœÌ, wyjmujÂąc kunaia z kieszeni nacinajÂąc szybkim ruchem przedramiĂŞ. Krew powoli zaczĂŞÂła sÂączyĂŚ siĂŞ z pÂłytkiej rany. Sam chÂłopak zaÂśmiaÂł siĂŞ, jakby uwaÂżaÂł, Âże masochizm jest bardzo zabawny. Zerkn¹³ na Ayano i HM! - JeÂśli chcecie, to mogĂŞ i na was wypróbowaĂŚ to, czy nadal Âżyjecie - jego gÂłos byÂł peÂłen entuzjazmu.

*Stefan to Jedyny W Swoim Rodzaju Kurczak, Który Posiada ZĂŞby.
-No to ja siĂŞ zgÂłaszam na ochotnika zprawdzic czy Âżyje.
rzekla HM!
- Jak chcesz - Kei byÂł zawsze otwarty na takie proÂśby. PodszedÂł do HM!. Mial wielkÂą ochotĂŞ obci¹Ì jej ucho, ale wreszcie stwierdziÂł, Âże to by byÂło zbyt brutalne dla malej dziewczynki. Po chwili wiĂŞc pomyÂślaÂł, Âże niech HM! sobie ucina co tam sama chce do woli. podaÂł jej kunaia do dÂłoni, a sam usiadÂł na spopielonej ziemi, i siĂŞgn¹³ do swojej pÂłóciennej torby.
- CóÂż - bÂłyskawicznym ruchem wyj¹³ blok i oÂłówek. - Moje iluzje potrafiÂą wszystko, wiĂŞc i wydostanÂą nas z PiekieÂł. - brzmiaÂło to nieco banalnie i dziwnie, lecz Kei niezbyt siĂŞ tym przej¹³. Na sekundĂŞ przymknÂąl oczy, jakby zastanawiajÂąc siĂŞ nad czymÂś intensywnie. Niespodziewanie pochyliÂł siĂŞ nad kartkÂą, po czym zacz¹³ szkicowaĂŚ pierwsze kreski. Mial nieco nieobecny wyraz twarzy i chyba w tej chwili Âśrednio kontaktowaÂł ze Âświatem.
HM! wzieÂła kunaia i podcieÂła sobie ÂżyÂłe, krew siĂŞ laÂła.
Kei nie zbyt zwracaÂł uwagĂŞ na krew, w ogóle takie rzeczy juÂż od dawna przestaÂły zaprzÂątaĂŚ jego gÂłowĂŞ.
Powoli juÂż koĂączyÂł rysunek, rĂŞka znieruchomiaÂła, a sam chÂłopak zamrugaÂł, jakby przez chwilĂŞ byÂł nieprzytomny. Byl nieco blady na twarzy, i wstaÂł powoli, lecz po chwili na jego ustach wykwitÂł zwyczajny dla niego wyraz pogardy.
- HM!, nie wygÂłupiaj siĂŞ, co? - spojrzaÂł sceptycznie na tÂą ''scenkĂŞ''. WezwaÂł Stefana, który znów siĂŞ objawiÂł, poÂłoÂżyÂł kurczaka na ramiĂŞ. Stefcio zapiszczaÂł radoÂśnie, usadawiajÂąc siĂŞ wygodnie. - Ty siĂŞ tu bawisz, a ja tymczasem pracujĂŞ - prychn¹³ wyraÂźnie zniesmaczony.
PokazaÂł HM! rysunek, na którym byÂły drzwi. Po chwili podobne drzwi pojawiÂły siĂŞ równieÂż tuÂż przed nimi. Staly sobie, ot tak, na ziemi. Nic za nimi nie byÂło, obok nich teÂż nic, prócz powietrza, lecz jasne byÂło, Âże gdy je siĂŞ otworzy, to gdzieÂś zaprowadzÂą.
Same drzwi byÂły nieco obdrapane i wisiaÂła na nich karteczka napisana koÂślawym pismem : WC.
- To wychodek kolo AKa - wyjaÂśniÂł Kei dumnym tonem.
HM! usmiechneÂła siĂŞ na widok Stefcia.
-Jaki ty jestes sÂłodki.
PowiedziaÂła HM! do Stefcia.
-Kei a moÂżesz coÂś narysowaĂŚ Âżeby Ayano zgineÂła.
RzekÂła HM! uÂśmiechajÂąc siĂŞ
- NaprawdĂŞ chcesz, by zginĂŞÂła? - zainteresowaÂł siĂŞ czarnowÂłosy, wstajÂąc powoli. OtrzepaÂł swój pÂłaszcz z popioÂłu, chociaÂż i tak jego ubiór przedstawiaÂł obraz nĂŞdzy i rozpaczy.
- SadziÂłem, Âże lubisz jÂą drĂŞczyĂŚ - dodaÂł pogodnym tonem, bo w sumie sam Kei uwaÂżaÂł te sytuacja czasem za zabawne.
A po za ty Ayano (chÂłopak to przyznawaÂł z niejakim trudem) miaÂła dosyĂŚ podobne poglÂądy na Âświat, co Kei.
Siêgn¹³ po klamkê od drzwi, by po chwili nacisn¹Ì j¹.
- MógÂłbym sobie zabijaĂŚ, kogo chce, ale wierz mi, kaÂżdy taki rysunek kosztuje mnie sporo hmmm, silnej woli. - Byl pewny, Âże HM! tego nie zrozumie, wiĂŞc westchn¹³ tylko ciĂŞÂżko - MoÂże innym razem - pocieszyÂł dziewczynkĂŞ, i posÂłaÂł dwuznaczny uÂśmiech do Ayano.
- To do zobaczenia - rzekÂł, po czym przeszedÂł przez drzwi.

NMM.
HM! poszÂła za keiem.
nmm
- Hm? MówiliÂście coÂś? - ZbudziÂła siĂŞ ze swojego dziwnego transu Ayano.
RozejrzaÂła siĂŞ wokóÂł i zmierzyÂła drzwi podejrzanym spojrzeniem.
SpojrzaÂła raz jeszcze na pÂłomienie wokóÂł, wci¹¿ siĂŞ wahajÂąc.
I wtem przypomniaÂła sobie, Âże tutaj nie moÂże nikogo zabiĂŚ. A i palenie wiosek nie jest tutaj zbyt spektakularne (zakÂładajÂą, Âże sÂą tu jakiekolwiek wioski).
Z westchnieniem smutku i nie kÂłamanym Âżalem ruszyÂła ku dziwnym drzwiom.
<nmm>
RozejrzaÂłem siĂŞ po miejscu w którym siĂŞ znalazÂłem. Z oddali dobiegÂł mnie gÂłos - Czemu siĂŞ dziwisz? MyÂślisz Âże trafiÂłeÂś tu przez pomyÂłkĂŞ? - spojrzaÂłem siĂŞ w kierunku z którego usÂłyszaÂłem te sÂłowa. Mym oczom ukazaÂła siĂŞ zakapturzona postaĂŚ w czarnym pÂłaszczu - Czemu? - ByÂłem w stanie wydusiĂŚ z siebie tylko jedne sÂłowo
PostaĂŚ zaÂśmiaÂła siĂŞ szyderczo. - Czemu? Swoim Âżyciem jak najbardziej zasÂłuÂżyÂłeÂś na to miejsce. Pozwól Âże poka¿ê ci kilka scen z twojego Âżycia. - postaĂŚ podeszÂła do Âściany i ruchem rĂŞki wyczarowaÂła zwierciadÂło, lub coÂś co je przypominaÂła. Mimowolnie podszedÂłem do niego. Nie powiedziaÂłem nic. - Jestem Neltharion - Na dÂźwiĂŞk tego imienia przeszyÂł mnie dreszcz
-To ty... - WydusiÂłem z siebie
- Tak. To ja byÂłem w twoim umyÂśle zanim mnie stamtÂąd nie wyrzuciÂłeÂś. ÂŹle siĂŞ staÂło. GdybyÂśmy nadal byli razem, wspólnie zawÂładnĂŞlibyÂśmy tym Âświatem. Jednak ty wolaÂłeÂś dobro. Poka¿ê ci te twoje caÂłe dobro. - Neltharion zrobiÂł ruch rĂŞkÂą i na zwierciadle pokazaÂł siĂŞ niezbyt wyraÂźny obraz - Poznajesz, to Ayako. - ZobaczyÂłem swojÂą dziewczynĂŞ. StaÂła w oknie. WyglÂądaÂła, jakby czekaÂła na coÂś. W jej oczach byÂły zÂły. PoczuÂłem siĂŞ nieswojo. MiaÂłem ochotĂŞ wskoczyĂŚ w zwierciadÂło i jÂą przytuliĂŚ - Ona pÂłacze przez ciebie - usÂłyszaÂłem zimne sÂłowa.- podczas gdy ty zwiedzasz Âświat i bawisz siĂŞ w shinobi, ona cierpi samotnoœÌ.
Tak samo byÂło z SakurÂą...
-PrzestaĂą!! Czemu mi to pokazujesz? - z moich ust wyrwaÂł siĂŞ krzyk
-Spokojnie... To jeszcze nie koniec - Neltharion zrobiÂł kolejny ruch rĂŞkÂą. Tym razem ukazaÂła mi siĂŞ polana niedaleko wioski liÂścia. StaÂłem i ÂśmiaÂłem siĂŞ w gÂłos. Przede mnÂą leÂżaÂł mÂłody shinnobi - PamiĂŞtasz go? Szimu o ile siĂŞ nie mylĂŞ. O maÂło go nie zabiÂłeÂś tylko za to Âże siĂŞ na ciebie spojrzaÂł - w oczach Nelthariona pojawiÂł siĂŞ bÂłysk. CzuÂł, Âże moja psychika pĂŞka.
UpadÂłem na kolana - Czego ty ode mnie chcesz? Co mam zrobiĂŚ byÂś daÂł mi wreszcie spokój? - zapytaÂłem siĂŞ
Neltharion tylko na to czekaÂł - Otwórz przede mnÂą swój umysÂł. Pozwól bym na nowo pomagaÂł ci. Tylko tyle- powiedziaÂł. Nie widziaÂłem jego wyrazu twarzy. byÂł zakryty kapturem
- Daj mi czas do namysÂłu. Musze pomyÂśleĂŚ o tym- chowajÂąc twarz w dÂłoniach
- Masz du¿o czasu. Jak siê namyœlisz to wypowiedz moje imiê - powiedzia³ po czym znikn¹³.
usiad³em na najbli¿szej skale i zacz¹³em rozmyœlaÌ
PrzechadzaÂłem siĂŞ po skalistym podÂłoÂżu. Nie zwracaÂłem uwagi na otoczenie. Po kilku dniach spĂŞdzonych tutaj przestaÂło mnie interesowaĂŚ wszystko to co siĂŞ dzieje wokóÂł. Szczerze mówiÂąc zaczĂŞÂło mi siĂŞ tutaj podobaĂŚ. CzuÂłem siĂŞ, tak jakby jak w domu. Jedyne co nie dawaÂło mi spokoju to moje wspomnienia. CzuÂłem, Âże to co pokazaÂł mi Neltharion to tylko maÂły uÂłamek tego czego dokonaÂłem w Âżyciu. DoszedÂłem do wniosku, Âże ja tylko ÂłudziÂłem siĂŞ, Âże jestem dobry. ÂŻe jedyny mój kontakt ze zÂłem nastĂŞpuje wtedy gdy je zwalczam. Moje przemyÂślenia pokazaÂły jednak, Âże mimo próby zwalczania zÂła, najwiĂŞkszym zÂłem wokóÂł siebie byÂłem ja sam.
Chcia³em poznaÌ prawdê. PrzestaÌ ¿yÌ z³udzeniami. ByÌ rozdartym pomiêdzy dobrem a z³em. Chcia³em mieÌ pewnoœÌ.
- Neltharionie!! - krzykn¹³em. ChwilĂŞ potem mój "przyjaciel juÂż staÂł przede mnÂą .
- WiedziaÂłem, Âże nie bĂŞdziesz mi kazaÂł zbyt dÂługo czekaĂŚ. Szczerze mówiÂąc to dziwiĂŞ siĂŞ Âże tak szybko mnie wezwaÂłeÂś - powiedziaÂł. Spod kaptura daÂło siĂŞ usÂłyszeĂŚ cichy Âśmiech
- Zgodzê siê na twoje warunki, ale najpierw musisz mi coœ pokazaÌ w tym swoim zwierciadle - powiedzia³em. nie wiedz¹c czemu moje rêce zaczê³y siê trz¹œÌ. On to zauwa¿y³
- Czy nie doœÌ ci ju¿ pokaza³em? Na co ty liczysz? Chcesz pewnie bym pokaza³ ci twoje nieliczne bohaterskie czyny byœ mia³ œwiadomoœÌ ¿e nie jesteœ z³y? - powiedzia³. by³ wyraŸnie zdenerwowany.
- Wrêcz przeciwnie. Chcê byœ mi pokaza³ moj¹ mroczn¹ stronê ¿ycia. Chcê mieÌ pewnoœÌ, ¿e jestem faktycznie z³y do szpiku koœci. - z trudem opanowa³em trzês¹ce siê rêce. Podnios³em g³owê by dostrzec jego wyraz twarzy, lecz nadaremnie.
Nie odpowiedziaÂł mi. Przez kilka minut panowaÂło milczenie. Tak jakby czekaÂł na to Âże znów oka¿ê sÂłaboœÌ.
- No dobrze, ale pamiĂŞtaj sam tego chciaÂłeÂś - powiedziaÂł po czym zrobiÂł ruch rĂŞkÂą przywoÂłujÂąc zwierciadÂło. ZobaczyÂłem kilku dzieciaków. Bawili siĂŞ w coÂś " I to ma byĂŚ ta moja mroczna strona? Beztroskie Âżycie chÂłopca" kilka myÂśli przewinĂŞÂło mi siĂŞ przez gÂłowĂŞ. W jednym momencie zauwaÂżyÂłem kolejnego dzieciaka. ChowaÂł siĂŞ pod drzewem. MiaÂł zaciÂśniĂŞte piĂŞÂści. SÂłyszaÂłem wyraÂźnie jego myÂśli : " Za kaÂżdÂą zniewagĂŞ odpÂłacĂŞ kroplÂą krwi". Zanim zd¹¿yÂłem poukÂładaĂŚ te myÂśli w swojej gÂłowie chÂłopak rzuciÂł siĂŞ na pozostaÂłych. ByÂł sam na dziesiĂŞciu. Jednak miaÂł coÂś w zanadrzu. W biegu wysun¹³ swoje koÂści z dÂłoni i juÂż miaÂł siĂŞ na nich rzuciĂŚ gdy nagle zostaÂł zÂłapany przez kogoÂś i przyciÂśniĂŞty do ziemi
- Wujku, dlaczego mnie zatrzymaÂłeÂś? Oni zasÂłuÂżyli na ÂśmierĂŚ! - powiedziaÂł chÂłopak
- Gaiden - brzmienie tego sÂłowa przeszyÂło caÂłe moje ciaÂło - Zachowuj siĂŞ jak na czÂłonka klanu przystaÂło. Nie atakuj ludzi odwróconych do ciebie plecami - mÂłodzieniec wyglÂądaÂł na oburzonego sÂłowami swojego wuja, czego nie moÂżna byÂło powiedzieĂŚ o pozostaÂłych dzieciakach. Byli szczĂŞÂśliwi Âże w ostatniej chwili przyszedÂł niespodziewany ratunek. - Teraz, gdy stojÂą z tobÂą twarzÂą w twarz atakuj ich! BroĂą swojego honoru, ale uwaÂżaj byÂś jednoczeÂśnie go nie plamiÂł! - po sÂłowach mĂŞÂżczyzny chÂłopak z entuzjazmem rzuciÂł siĂŞ do ataku. W tym momencie wspomnienie zniknĂŞÂło.
- Potrzebujesz wiĂŞcej dowodów? - Neltharion zadaÂł mi pytanie
Przez krótkÂą chwilĂŞ zachowywaÂłem milczenie " A wiĂŞc od najmÂłodszych lat nie zabraniano mi zabijania? Czy takie jest moje przeznaczenie? Czy tylko po to mam ÂżyĂŚ? " moje myÂśli bezlitoÂśnie mnie drĂŞczyÂły
- PokaÂż mi czasy akademii. ChcĂŞ wiedzieĂŚ gdzie i czy ukoĂączyÂłem AkademiĂŞ Ninja - powiedziaÂłem, a raczej za¿¹daÂłem . Neltharionem znowu bez zbĂŞdnych uczuĂŚ zrobiÂł ruch rĂŞkÂą by przywoÂłaĂŚ moje kolejne wspomnienie. ZobaczyÂłem budynek Akademii. Nie skojarzyÂłem go z ÂżadnÂą ze znanych mi wiosek. MoÂże dlatego Âże obraz w zwierciadle nie byÂł zbyt wyraÂźny. WidziaÂłem chÂłopaka, który przypominaÂł tego z pierwszego wspomnienia. Te spojrzenie, ten wyraz twarzy. Tak, to z pewnoÂściÂą byÂłem ja. A wiĂŞc byÂłem w Akademii. Na Âśrodek sali przed uczniów wyszedÂł jakiÂś mĂŞÂżczyzna. DomyÂśliÂłem siĂŞ iÂż byÂł nauczycielem. NapisaÂł coÂś na tablicy. WyglÂądaÂło to na rozpiskĂŞ egzaminów. Uczniowie wchodzili do sÂąsiedniej sali w ustalonej wczeÂśniej kolejnoÂści. W oczach mÂłodszego siebie widziaÂłem niepewnoœÌ, a zarazem determinacjĂŞ. W koĂącu nadeszÂła jego kolej. Powolnym krokiem wszedÂł do sali. Sala nie byÂła zbyt duÂża. W Âśrodku czekaÂły trzy osoby. Gdy wszedÂłem zaczĂŞÂły coÂś miedzy sobÂą szeptaĂŚ. W koĂącu jedna z nich powiedziaÂła. - Nie jestem zadowolony z faktu, Âże dopuszczono ciĂŞ do egzaminów, ale skoro juÂż tu jesteÂś to musimy ciĂŞ poddaĂŚ próbie. Za tymi drzwiami - mówiÂąc to wskazaÂł na drzwi - czeka twój przeciwnik. Pokonaj go to dostaniesz opaskĂŞ. - powiedziaÂł po czym wróciÂł na miejsce. Szybkim krokiem przeszedÂłem przez drzwi. ChciaÂłem mieĂŚ to juÂż za sobÂą. Moim oczom ukazaÂło siĂŞ coÂś niezwykÂłego. UjrzaÂłem smoka!. To byÂło niewiarygodne. MoÂże i miaÂł niecaÂły metr wzrostu, ale to wci¹¿ byÂł smok. Nie wiedziaÂłem za bardzo co robiĂŚ. Podczas gdy ja siĂŞ wahaÂłem, maÂły smokowiec zion¹³ w moim kierunku ogniem. ByÂłem zbyt zaskoczony by tego unikn¹Ì. OgieĂą trafiÂł prosto we mnie, a siÂła podmuchu sprawiÂła Âże uderzyÂłem o ÂścianĂŞ. O dziwo na moim ciele nie byÂło Âśladów poparzeĂą, z wyjÂątkiem przypalonych ubraĂą. PowiedziaÂłem kilka sÂłów pod nosem. DomyÂśliÂłem siĂŞ Âże byÂły to przekleĂąstwa. Nie wiedzieĂŚ czemu maÂły smok rozumiaÂł te sÂłowa. Zamiast dalej mnie atakowaĂŚ poÂłoÂżyÂł siĂŞ na podÂłodze i mówiÂł do mnie. Nie rozumiaÂłem tych sÂłów, ale zauwaÂżyÂłem wyraz twarzy siebie za czasów akademii. Ja, a raczej on, rozumiaÂł kaÂżde sÂłowo. Smok podniósÂł do góry ÂłapĂŞ po czym rozpruÂł sobie szponami brzuch. PadÂł nieÂżywy. Ten widok mnie zaskoczyÂł " CzyÂżbym naprawdĂŞ potrafiÂł rozmawiaĂŚ ze smokami? Czy to po prostu przypadek? - myÂślaÂłem.
MÂłodzieniec wróciÂł do poprzedniej sali. Nauczyciele nie ukrywali zdziwienia na jego widok. Najwidoczniej spodziewali siĂŞ jego Âśmierci. Jeden z nich WbiegÂł do sali by upewniĂŚ siĂŞ Âże smok zostaÂł naprawdĂŞ zabity. Gdy wróciÂł powiedziaÂł reszcie nauczycieli to co zobaczyÂł. Nie mieli wyjÂścia. Zaliczyli egzamin. W chwilĂŞ póÂźniej wspomnienie siĂŞ rozpÂłynĂŞÂło
- Czy to juÂż wszystko? - ZapytaÂł Neltharion
- Tak. Zostaw mnie. Teraz chce byĂŚ sam - powiedziaÂłem po czym odwróciÂłem siĂŞ i zacz¹³em biec. Neltharion popatrzyÂł chwilĂŞ na mnie po czym znikn¹³.
Podczas biegu próbowaÂłem uporzÂądkowaĂŚ swoje myÂśli. Nie tego oczekiwaÂłem po tych wspomnieniach. ChciaÂłem by daÂły mi jasne odpowiedzi na moje pytania. Zamiast tego te wspomnienia tylko bardziej namieszaÂły mi w gÂłowie. ZmĂŞczony usiadÂłem na ziemi by odpocz¹Ì. Po kilku minutach zasn¹³em.
Po pewnym czasie przebudziÂłem siĂŞ. Zanim otworzyÂłem oczy miaÂłem nadziejĂŞ, Âże to wszystko co siĂŞ wydarzyÂło to byÂł tylko sen. Moja mÂłodoœÌ, akademia. ÂŻe to nigdy siĂŞ nie wydarzyÂło. Jednak jak tylko otworzyÂłem oczy to zÂłudzenie minĂŞÂło. MusiaÂłem z przykroÂściÂą stwierdziĂŚ, Âże niestety to byÂła prawda. ChcÂąc nie chcÂąc musiaÂłem uwierzyĂŚ w to co pokazaÂł mi Neltharion. BÂądÂź co bÂądÂź byÂły to jedyne wspomnienia jakie mam. PostanowiÂłem pozbieraĂŚ to wszystko w jednÂą logicznÂą caÂłoœÌ. ÂŁÂączyÂłem razem moje wÂłasne wspomnienia z tymi które pokazaÂł mi Neltharion. Po³¹czyÂłem atak na rówieÂśników z walkÂą z Szimu. W obydwu przypadkach znalazÂłem podobieĂąstwa. AtakowaÂłem bez wyraÂźnego powodu i nie tylko po po to by poturbowaĂŚ przeciwnika. Rozkazywanie smokowi podczas egzaminu? " przez chwilĂŞ zastanawiaÂłem siĂŞ. SpojrzaÂłem na swojÂą pieczĂŞĂŚ na brzuchu. " Tak, to na pewno ma sens. Nie bez przyczyny smok mnie zrozumiaÂł, a nawet wykonaÂł mój rozkaz. Moja forma CS, moÂże i nie daje mi smoczych mocy, ale upodabnia mnie do nich. Tak to na pewno ma sens" zastanawiaÂłem siĂŞ.
Postanowi³em nie zwlekaÌ. Jedynym moim celem by³o dowiedzieÌ siê wiêcej. Jednak by³em tutaj uwiêziony. W tym momencie pojawi³ siê Neltharion. Poczu³em jego obecnoœÌ.
-Nie wzywaÂłem ciebie-
- Ale potrzebujesz mnie. Wiem tego. Potrzebujesz mojej pomocy-
-A w czym ty mi moÂżesz niby pomóc?- ZapytaÂłem zaciekawiony
-Ty chcesz znaÌ sw¹ przesz³oœÌ, a ja j¹ znam. Lepiej ni¿ ktokolwiek. Poza tym pewnie chcia³byœ siê st¹d wydostaÌ. - powiedzia³
- WydostaĂŚ? przecieÂż stÂąd nie ma wyjÂścia. - powiedziaÂłem
- Tak, to racja. ZwykÂły Âśmiertelnik nie moÂże podróÂżowaĂŚ pomiĂŞdzy dwoma Âświatami. Ale mnie to nie dotyczy. MogĂŞ byĂŚ gdzie tylko chcĂŞ.-odpowiedziaÂł bez zastanowienia
- Co to ma wspólnego ze mnÂą ? -zapytaÂłem wyraÂźnie zaintrygowany
- To Âże jeÂśli pozwolisz mi wejœÌ w swoje ciaÂło bĂŞdziesz mógÂł siĂŞ stÂąd wydostaĂŚ. Zainteresowany? - zapytaÂł siĂŞ
- Chyba nie mam wyjÂścia - odpowiedziaÂłem
Neltharion uœmiechn¹³ siê tajemniczo. Nie wiedzia³em co jego wyraz twarzy mia³ znaczyÌ. Czy¿by mia³ jakiœ w³asny cel w tym wszystkim?
Nie minĂŞÂła nawet chwila gdy Neltharion zamieniÂł siĂŞ w dym ognistej barwy i po³¹czyÂł siĂŞ ze mnÂą. CzuÂłem ogromny ból i upadÂłem na ziemiĂŞ. W chwilĂŞ póÂźniej byÂło juÂż po wszystkim. WstaÂłem. PoczuÂłem jak krĂŞci mi siĂŞ w gÂłowie. Moje oczy zmieniÂły kolor na czerwony. CzuÂłem siĂŞ jakbym byÂł kimÂś obcym we wÂłasnym Âświecie - NajwyÂższy czas wydostaĂŚ siĂŞ stÂąd - powiedziaÂłem, ale to nie byÂł mój gÂłos. w chwilĂŞ póÂźniej zmieniÂłem siĂŞ w ognisty dym i znikn¹³em <nmm>
RuszyÂłam za bratem , jednak kobieta zagordzi³¹ mi drogĂŞ ( albo i nie ) . SpróbowaÂłam zerkn¹Ì do Âśrodka
- Axel...moÂżesz w koĂącu mi powiedzieĂŚ co to za zadanie? - spytaÂłam
Nie czuÂłam strachu, bynajmniej byÂłam dziwnie spokojna
RozglÂądajÂąc siĂŞ wokoÂło, spojrzaÂłam na wÂłasne rĂŞce, i, ku mojemu ogromnemu zdziwieniu, na prawej rĂŞce miaÂłam czarny, skórzany zegarek z wyrytÂą czaszkÂą. Napis brzmiaÂł : "Czas pozostaÂły", a wskazówki byÂły ustawione na dwudziestÂą. -Hej, poczekaj ! - odwróciÂłam drugÂą jaÂźniĂŞ, która staÂła do mnie plecami. SpojrzaÂłam na jej nadgarstki. Jej zegar byÂł biaÂły, i miaÂła go na lewej rĂŞce. -No jasne ! ÂŻe teÂż nie pomyÂślaÂłam o tym wczeÂśniej ! - ostentacyjnie westchnĂŞÂłam. -JesteÂś odwróconym odpowiednikiem mojego charakteru... WiĂŞc... - urwaÂłam, i natychmiast przerwaÂła mi druga jaÂźnia. -WiĂŞc co ? Daj mi zniszczyĂŚ im wiĂŞcej piekÂła, moÂże nas wyrzucÂą wczeÂśniej - druga jaÂźnia uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ, niszczÂąc wszystko, co stanĂŞÂło jej na drodze. A byÂło tego duÂżo. PostanowiÂłam nie przeszkadzaĂŚ jej i trywialnie spojrzaÂłam siĂŞ w niebo. Niebo ? Czy tutaj moÂżna mówiĂŚ o niebie i ziemi ? A moÂże... To tylko iluzja ? MoÂże ja nie istnieje ? MoÂże to wszystko jakiÂś matriks ? MoÂże juÂż nigdy nie spotkam Richarda ? - jeszcze raz oparÂłam siĂŞ o kocioÂł, nadal filozoficznie rozmyÂślajÂąc. Tylko to mogÂło utrzymaĂŚ mnie przy nadziei szybkiego opuszczenia tego miejsca. Nawet druga jaÂźnia nie byÂła tak dziwna, jak to, co widziaÂłam tutaj.
Gdy tylko Minako i Szimu weszli do domku drzwi zamknĂŞÂły siĂŞ same niczym w koszmarze.
-Minako - powiedziaÂł ktoÂś znieksztaÂłconym gÂłosem z bliska...
Przed Minako na bezbarwnym dywanie pojawi³ siê demon, groteskowo dalej ukazuj¹c rysy Axla, ale zdradzaj¹Ì bezwzglêdnoœÌ i okrucieùstwo. Jego oczy œwieci³y g³odnym blaskiem.
-Czy nie zapomniaÂłaÂś gdzie jesteÂś? - zapytaÂł znów znieksztaÂłconym, nierozpoznawalnym gÂłosem.
SpojrzaÂłam z niedowierzeniem na demona
- Axel...Ty... - szepnĂŞÂłam do siebie
Moje myœli nie mog³y dojœÌ do ³adu. Ca³y czas myœla³am o tym gdzie jestem i kto przede mn¹ stoi
~ Jestem w Hadesie...a Axel...staÂł siĂŞ demonem...? ~myÂślaÂłam
- Axel...c-co...o co chodzi? - spyta³am dr¿¹cym g³osem
-M.minako
PowiedziaÂłem po cichu.CzuÂłem jej ból, wiedziaÂłem Âże to jej brat, ale Âże on siĂŞ zamieniÂł demona??NĂŞkaÂły mnie przeróÂżne myÂśli, Nie wiedziaÂłem czy demon zaatakuje Minako wiĂŞc byÂłem gotowy do jakiegokolwiek ataku.
PodszedÂłem bliÂżej do drzwi i próbowaÂłem je pchn¹Ì.
-Asta La Vista, piekieÂłko - powiedziaÂłam, rozpÂływajÂąc siĂŞ w nicoœÌ, jak i równieÂż moja druga ÂświadomoœÌ. Czas siĂŞ skoĂączyÂł. NMM
Dantek pojawiÂł siĂŞ w pikle...
- Ja chce do domu ..- Marudzi³ , lecz siê otrzepa³ i zacz¹³ siê rozgl¹daÌ.
- Ech ... ten Gai i jego bÂłyski inteligencji .... - WestchnÂą chÂłopak.
//Ohayo Dante. Chcesz niebytowÂą misjĂŞ? InnÂą niÂż Minako i Szimu bo niestety jest ona tylko dla dwóch osób, a Szimu bĂŞdzie nieprzytomny bardzo dÂługo... Ale mam coÂś dla ciebie //

-Minako - wycharczaÂł bardziej niÂż powiedziaÂł wyszczerzony w paskudnym uÂśmiechu demon -PotrzebujĂŞ waszych dusz, peÂłni waszej mocy. Czy dasz jÂą swemu bratu by wyrwaÂł siĂŞ z tej matni?
//Dantek jest na mojej misji i wÂłaÂśnie przegraÂł dlatego tu jest .//
Za tobÂą leci koszyk ciasteczek z karteczkÂą od Gaia:

Cytat: A to Ciastka na pocieszenie. Musisz Æwiczyæ i æwiczyæ.
Gai
Dantek zÂłapaÂł ciasteczka i popatrzyÂł w góĂŞ .
- Arigato.- W jego oku znalazÂła siĂŞ Âłezka szczĂŞÂścia.
Dantek podskakiwa³ i zacz¹³ iœÌ dziwna now¹ drog¹ , widaÌ by³o ¿e jest szczêœliwy

nmm
PatrzyÂłam na demona...juÂż chciaÂłam powiedzieĂŚ " tak" ale naszÂły mnie wÂątpliwoÂści. MiaÂłam oddaĂŚ duszĂŞ ? MiaÂłam opuÂściĂŚ wszystkich moich przyjacióÂł ? Brata i ...Tano?SpuÂściÂłam gÂłowĂŞ
- Axel... Ty... - zaczĂŞÂłam mówiĂŚ jednak przerwaÂłam - Nie....Ty nie jesteÂś Axel.... Axel mimo wszystkiego nie stawiaÂł by swojego Âżycia nad moje...nie pozwoliÂłby abym ja straciÂła Âżycie a On je zyskaÂł...nie pozwoliÂłby ...aby inni moi przyjaciele których On nie miaÂł...by cierpieli....nie pozwoliÂł aby Tano-kun którego zapewne chciaÂł zabiĂŚ .... cierpiaÂł....- podniosÂłam gÂłowĂŞ pokazujÂąc swojÂą wÂściekÂłoÂściÂą - Kim jesteÂś demonie?! Bo na pewno nie Axelem!! Co z nim zrobiÂłeÂś!!?? - krzyknĂŞÂłam do Niego chwytajÂąc odruchowo za kosĂŞ która o dziwo miaÂłam na plecach
-Minako, swoimi sÂłowami sprawiasz mi ból wiĂŞkszy niÂż sprawiÂło mi przemienienie mnie w TO - mówiÂąc "TO" wskazaÂł na siebie -MuszĂŞ mieĂŚ waszÂą moc, by wyrwaĂŚ wszystkie niesprawiedliwe uwiĂŞzione dusze...
ZacisnĂŞÂłam mocno oczy
- Nie...nie...nie...Ty nie jesteÂś Axelem....Axel nie poÂświĂŞca siĂŞ dla obcych sobie ludzi...nie jesteÂś Axelem... - mówiÂłam do siebie
Te sÂłowa mnie teÂż bolaÂły. Nie miaÂłam pewnoÂści , Âże to tylko demon a nie mój brat.... chciaÂłam wierzyĂŚ , Âże to nie jest Axel...
ZaczĂŞÂłam drÂżeĂŚ...ze strachu? PrzeraÂżenia?
-Nie bój siĂŞ Minako - powiedziaÂł Axel i poÂłoÂżyÂł potwornÂą rĂŞkĂŞ na twoim ramieniu. UklĂŞkn¹³ i teraz jego gÂłowa znajdowaÂła siĂŞ na poziomie twojej.
-Tylko ja mogĂŞ im pomóc. To moje przeznaczenie... JeÂśli tego nie zrobiĂŞ, nie wybaczyÂłbym tego sobie. Nawet my nie jesteÂśmy tak waÂżni.
OtworzyÂłam oczy i spojrzaÂłam na Niego. W moich oczach widniaÂły Âłzy. Tak...przegraÂłam walkĂŞ ze swoim umysÂłem.
- Axel....czemu Ty...czemu nikt inny? - spytaÂłam patrzÂąc na Niego smutno
Po chwili sobie uÂświadomiÂłam jednÂą rzecz
- Axel...ja nie chcĂŞ umieraĂŚ...nie chcĂŞ zostawiĂŚ przyjacióÂł ...Sushiego....i Tano-kun....nie potrafiĂŞ... nie mogĂŞ Ci oddaĂŚ swojej duszy... - odparÂłam pewnie siebie
-Powiem ci coÂś... - mówiÂąc to siĂŞgn¹³ prawÂą rĂŞkÂą za poÂły pÂłaszcza -Ja nie jestem Axel Kurosaki.
I wÂłaÂśnie wtedy, kiedy to powiedziaÂł bÂłyskawicznym ruchem przebiÂł Minako na wylot krótkÂą katanÂą.
-To ja go zbiÂłem - powiedziaÂł pochylajÂąc siĂŞ nad jej prawym ramieniem. I znikn¹³. Razem z domkiem i tamtÂą kobietÂą. Minako sta³¹ i patrzyÂła siĂŞ w przestrzeĂą na pustej zielonej równinie...
To nie byÂło piekÂło...
To niebo...
Z t¹ ostatni¹ myœl¹ pad³¹ na ziemi¹ na twarz.
Minako jesteÂś w niebie.
Napisz tam, Âże leÂżysz sobie twarzÂą w dóÂł i wypoczywasz . JesteÂś nieprzytomna.

Czas Szimu siĂŞ skoĂączyÂł.
UsÂłyszaÂł za sobÂą gÂłos brzmiÂący jak chór anielski a nei jedna osoba.
-Szimu musisz wracaĂŚ. Twój przyjaciel Wi potrzebuje twojej pomocy. UleczĂŞ ciĂŞ tyle ile potrafiĂŞ... Minako bĂŞdzie musiaÂła sobie poradziĂŚ sama.

Minako & Szimu wracaĂŚ na glebĂŞ. MInako ty teraz raczej sienie zabawisz bo przemiana w wampa jest bolesna. Ale jak siĂŞ umówiliÂśmy... PóÂźniej wyglÂądasz tak:

Przenios³o Ciê tutaj do Hadesu...jest to doœÌ rozleg³a przestrzeù...widocznie trzeba szukaÌ...zauwa¿y³eœ , ¿e masz 3 drogi... w lewo , prosto i prawo
Gdzie idziesz?
Blondynek podrapaÂł siĂŞ po gÂłowie. [I see you!] wie, którÂą drogĂŞ powinien wybraĂŚ. PostanowiÂł wiĂŞc zrobiĂŚ co innego. StworzyÂł dwa klony. Oba, co dziwne, staÂły po jego prawej stronie. Skin¹³ im delikatnie gÂłowÂą, po czym sam ruszyÂł ÂścieÂżkÂą po lewo, a klony pozostaÂłymi. CzekaÂł na coÂś. Albo na kogoÂś. Nie spodziewaÂł siĂŞ tu miÂłego powitania. PrzecieÂż to miejsce dla najgorszych. ZwiĂŞkszyÂł swojÂą czujnoœÌ po czym ruszyÂł przed siebie, rozglÂądajÂąc siĂŞ wokoÂło.
Tak wiĂŞc stworzyÂłeÂś klony ( chakra)...szedÂłeÂś pomiĂŞdzy ska³¹mi i lawÂą...byÂło bardzo gorÂąco...nagle usÂłyszaÂłeÂś szelest za sobÂą...gdybyÂś siĂŞ odwróciÂł zobaczyÂł byÂś tylko jak coÂś ucieka za skaÂły
2020 obecnie//

Risen nawet siĂŞ odwróciÂł. Nie lubiÂł, gdy coÂś szeleÂści mu za plecami. Ku swemu zadowoleniu, otaczaÂła go lawa i skaÂły. Czyli, blisko byÂł wulkan i wysoka temperatura. A co wysoka temperatura robiÂła z ziemiÂą ? Ano, topi. A rzecz, która siĂŞ topiÂła byÂła bardzo plastyczna. Nic wiĂŞc dziwnego, Âże chÂłopak jednym susem doskoczyÂł do skaÂły, zza której ktoÂś zwiaÂł. SpojrzaÂł na ziemiĂŞ - ÂŚLADY. UÂśmiechn¹³ siĂŞ pod nosem, po czym ruszyÂł ich tropem. MyÂślaÂł o klonach. MiaÂł nadziejĂŞ, Âże jednego z klonów nie przysmaÂżyÂła lawa - w koĂącu, poszedÂł wprost na niÂą. A co z drugim ? Ano, dowie siĂŞ, jeÂśli tego ktoÂś zniszczy
Do twojej ÂświadomoÂści dotarÂły obrazy klonów... szli sobie niczego nie zauwaÂżajÂąc aÂż tu nagle trach... i zniknĂŞÂły...
Ty zaÂś idÂąc po Âśladach , doszedÂłeÂś do miejsca gdzie siĂŞ urywajÂą.
Risenik siĂŞ zaÂłamaÂł. WiĂŞc klony juÂż zostaÂły wyeliminowane. KtoÂś widziaÂł. ChÂłopak wyj¹³ notkĂŞ z kieszeni. Po chwili przyczepiÂł jÂą do pobliskiej skaÂły, odpieczĂŞtowaÂł i czekaÂł na przeciwnika. Albo raczej odwróciÂł siĂŞ tyÂłem do notki. Notka bowiem, byÂła zaprogramowana tak, Âże przyciÂągaÂła coÂś, co zniszczyÂło pozostaÂłe klony. Risen czekaÂł aÂż przyfrunie. Ponadto, wyciÂągn¹³ rĂŞkĂŞ przed siebie. PodniósÂł siĂŞ w powietrze. Zacz¹³ odpychaĂŚ wszystko i kaÂżdego. CzekaÂł na kogoÂś.

//chakra 1770//
Nic siĂŞ jednak nie pojawiÂło
- Rany...kolejny opiekun czy jak ? - usÂłyszaÂłeÂś gÂłos pod sobÂą
By³¹ to oto dziewczyna której szukaÂłeÂś...bawiÂła siĂŞ Saiem ...
- Czego chcesz? - spytaÂła
ChÂłopak odwróciÂł siĂŞ powoli do dziewczyny. SpojrzaÂł na niÂą ciepÂłym wzrokiem i powiedziaÂł ze spokojem i niewyjaÂśnionÂą radoÂściÂą w gÂłosie:
- To proste....ChcĂŞ Ciebie.
Ch³opak cofn¹³ swoj¹ technikê. Chcia³ porozmawiaÌ z dziewczyn¹ nie walczyÌ.
- W twoich sÂłowach zabrzmiaÂło to dwuznacznie , blondas... - odparÂła dziewczyna. Dopiero teraz zauwaÂżyÂłeÂś fioletowÂą maskĂŞ na twarzy.
- Czego chcesz? - spytaÂła na powaÂżnie - ZÂłapaĂŚ mnie i podstawiĂŚ przed sÂądem? - spytaÂła
ChÂłopak wysoko podniósÂł brwi.
- PostawiĂŚ przed sÂądem ? Daj spokój. Chodzi mi raczej o rozwiÂązanie problemu twego....Zachowania. Nikt jeszcze nie byÂł taki kÂłopotliwy.
Shinobi podrapaÂł siĂŞ po gÂłowie, po czym zadaÂł cichym gÂłosem pytanie:
- Dlaczego to robisz ?
Ta wzruszyÂła ramionami
- Bmi siĂŞ nudzi...straci³¹m Âżycie przez gÂłupiÂą matkĂŞ która mnie zepchnĂŞÂła ze skaÂły.... mam zamiar siĂŞ trochĂŞ zabawiĂŚ z tymi duszami tutaj... to taka zamiana...te dusze zamiast duszy matki - odparÂła nadal bawiÂąc siĂŞ Saiem
Blondyn spojrza³ smutnym wzrokiem na dziewczynê. By³o mu jej ¿al. Ch³opak podszed³ do dziewczyny i z refleksem, jakiego siê po takim blond têpaku nie spodziewa³a, zdj¹³ jej maskê. Uœmiechn¹³ siê delikatnie po czym powiedzia³:
- Szkoda CiĂŞ...Ale NIC nie jest powodem do wyÂżywania siĂŞ na innych. Rozumiem, Âże mamy tutaj najgorszych bydlaków, ale daj im odpocz¹Ì. JeÂśli to takie kÂłopotliwe, to wyÂżyj siĂŞ na mnie...Nie powinienem byĂŚ dla ciebie wyzwaniem.
Ona zaskoczona byÂła tym , Âże zdj¹³eÂś jej maskĂŞ. A pod niÂą...cóÂż...moÂżna byÂło bez kÂłopotu powiedzieĂŚ , Âże byÂła to strasznie Âśliczna dziewczyna. Jednak po chwili jakby czar prysÂł. Dziewczyna zdenerwowana odskoczyÂła. ZerwaÂła maskĂŞ a materiaÂł opadÂł na ziemiĂŞ
- Nie powinieneÂś byĂŚ dla mnie wyzwaniem...zobaczymy ...broĂą siĂŞ blondasku - odparÂła i rzuciÂła siĂŞ na Ciebie z dwoma Saiami.
Nawet nie zauwaÂżyÂłeÂś kiedy podbiegÂła do Ciebie i drasnĂŞÂła CiĂŞ po policzku i po boku broniÂą. Po policzku spÂłynĂŞÂła Ci stróÂżka krwi zaÂś bok obficie krwawiÂł. OdskoczyÂła ponownie...
JesteÂście od siebie oddaleni o jakieÂś 15 metrów. DokoÂła Was sÂą duÂże skaÂły które ÂżarzÂą siĂŞ od lawy. Wy zaÂś jesteÂście na maÂłej " wysepce" która otacza lawa którÂą dopiero zauwaÂżyÂłeÂś. Wysepka jest w ksztaÂłcie koÂła o promieniu 30 metrów... zaÂś szerokoœÌ lawy wynosi 7 metrów , za lawÂą sÂą owe skaÂły
Blondyn uœmiechn¹³ siê do dziewczyny. Spojrza³ na ni¹ ciep³o po czym odpar³:
- Dobrze... - chÂłopak znikn¹³. Nie byÂło Âżadnych Âśladów. IstniaÂł wiĂŞc maÂły problem z namierzeniem go. Po chwili jednak daÂło siĂŞ sÂłyszeĂŚ gÂłos zza dziewczyny - Ale nie doœÌ dobrze.
Risenik nie czekaÂł jednak na cuda. WymierzyÂł dziewczynie solidnego kopa w plery - skutek: odlot na 10m. ChÂłopak zaraz po tym spojrzaÂł siĂŞ na dziewczynĂŞ. Niby nic, a jednak. MÂłoda po chwili uniosÂła siĂŞ w powietrzu, zaraz po tym przylatujÂąc do blondyna. Ten zwróciÂł siĂŞ do niej powaÂżnym tonem:
- Dobra...KoĂączmy to...

//2020 - 175 - 150 = 1695//
UdaÂło Ci siĂŞ ja kopn¹Ì w plecy i potem aby przyleciaÂła do Ciebie. JakimÂś cudem szybko siĂŞ wyrwaÂła i przejechaÂła Ci Dwoma Saiami po klatce piersiowej zostawiajÂąc Âślad X .Potem stanĂŞÂła na rĂŞkach kiedy Ty straciÂłeÂś koncentracjĂŞ i kopnĂŞÂła CiĂŞ w brzuch. OdleciaÂłeÂś na 10 metrów.Ta w tym czasie siĂŞ schowaÂła nie wiesz gdzie. Obficie krwawisz z boku i z klatki piersiowej
Bo cóÂż....Risen byÂł w opaÂłach. Nie zrobiÂł sobie nic z ran. Zrobi póÂźniej
KorzystajÂąc z..ee..chwili, blondyn zÂłoÂżyÂł kilka pieczĂŞci - Kuchiyose no Jutsu. Po chwili nad jego ramieniem pojawiÂła siĂŞ dziewczynkÂą. Zdziwiona spojrzaÂła siĂŞ po otoczeniu. Po chwili oznajmiÂła zdziwiona:
- PrzyszliÂśmy do tatusia, niichan !
Blondyn lekko siĂŞ uÂśmiechn¹³. Niestety, wizytĂŞ u boga Âśmierci musiaÂł przeÂłoÂżyĂŚ na póÂźniej. Skin¹³ gÂłowÂą na ma³¹, a ta z uroczym uÂśmiechem na ustach odpowiedziaÂła mu tym samym. Po chwili koÂło niego pojawiÂły siĂŞ 2 istoty - kobieta i.....avatar. Kobieta natychmiastowo przyÂłoÂżyÂła dÂłoĂą do Risena. Po chwili rany zniknĂŞÂły. Avatar...jak to avatar. OtoczyÂł Risena i strzegÂł go. Warto byÂło dodaĂŚ, Âże byÂł ÂżywioÂłu elektrycznoÂści. MiaÂł miecz i tarczĂŞ, ponadto jego ciaÂło okrywaÂła zbroja (MiĂąciu, jakbyÂś nie wiedziaÂła, to avatar to cuÂś takiego jak Susanoo Okrywa mnie i w ogóle). JeÂśli coÂś dotknie go, zostanie sparaliÂżowane (bez znaczenia, z której strony nie zaatakuje). Kobieta zniknĂŞÂła, a Shiki wpatrywaÂła siĂŞ zaciekawiona w Risena. Ten zaÂś po chwili wyj¹³ z kieszeni jak¹œ notkĂŞ i odpieczĂŞtowaÂł jej zawartoœÌ. Jego chakra natychmiastowo wzrosÂła. Blondyn czekaÂł na dziewczynĂŞ. Nie obawiaÂł siĂŞ technik wiatru - avatar byÂł swego rodzaju duchem, który raziÂł prÂądem.

//Chakra: 1695 - 1200 - 100 + 2000 = 2395
Poza tym...Ja muszĂŞ niedÂługo wróciĂŚ na ziemiĂŞ //
[color=khaki] UsÂłyszaÂłeÂś gÂłos rozchodzÂący siĂŞ dookoÂła.
- NieÂźle...naprawdĂŞ nieÂźle blondynku...ale....czy moÂżna pokonaĂŚ coÂś czego siĂŞ nie widzi?
Zanim siĂŞ zorientowaÂłeÂś dokÂładnie przed TobÂą pojawiÂła siĂŞ dziewczyna. ( milimetr odlegÂłoÂści ).UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ i wbiÂła Ci Saie w brzuch. Potem zniknĂŞÂła wyrywajÂąc CI broĂą. Krwawisz ponownie obficie...jesli nie zrobisz z tÂą ranÂą w ciagu jednego postu bĂŞdizesz miaÂł niebo na tydzieĂą Twój avatar zacz¹³ powoli znikaĂŚ i nie miaÂł juz tak silnej ochrony
- U...boli? - znowu usÂłyszaÂłeÂś gÂłos
// A to czemu //
Wi spada w dóÂł. LÂąduje w Hadesie. rozglÂąda siĂŞ i nie czuje miecza za sobÂą. "O nie przecieÂż ten psycho paralita mi go zabraÂł muszĂŞ siĂŞ do niego dokopaĂŚ" - Wi pomyÂślaÂł i zacz¹³ kopaĂŚ
//Hyuta mogĂŞ tak ginÂąc i tysiÂąc razy ten miecz jest mój i bĂŞdĂŞ go szukaÂł //
//Minka, jesteÂś pewna co do wszystkiego ? Ona powinna zostaĂŚ sparaliÂżowana .
Poza tym, niebo mnie nie czeka, bo w zasadzie, to ta rana nie istnieje
Bo muszĂŞ SunĂŞ podbiĂŚ i to samemu //
Ch³opak spojrza³ na dziewczynê i...westchn¹³ g³êboko. Nie zwa¿a³ na ranê. Na ranê ? Ups, sorry. Rany ju¿ tam nie by³o. Ale na szyi blondyna spoczywa³ medalion z krzy¿ykiem. Zas³uga Shiki.
Zuch dziewczynka - stwierdziÂł w myÂślach blondyn. Rana zniknĂŞÂła, a blondyn byÂł gotowy do walki. Shiki na szczĂŞÂście byÂła nietykalna. DosÂłownie. ZresztÂą, jeÂśli nawet teraz ktoÂś by podniósÂł na niÂą rĂŞke w tym Âświecie, zgin¹³ by. Powód ? Ano, Shiki byÂła póÂłbogiem. I córkÂą Shinigami przy okazji. Avatar teraz raziÂł swym blaskiem (byÂł silniejszy niÂż na poczÂątku, dziĂŞki Shiki). Po chwili wbiÂł miecz w ziemiĂŞ - skutek: pioruny wychodzÂące z ziemi. JeÂśli dziewczyna byÂła w pobliÂżu, to zostaÂła poraÂżona. Po chwili avatar wydzieliÂł z siebie elektrycznoœÌ. JeÂśli COÂŚ znajdowaÂło siĂŞ bliÂżej niÂż 100m od Risena zostawaÂło lekko raÂżone (bez konsekwencji). Ale dziĂŞki temu, blondyn mógÂł znaleŸÌ dziewczynĂŞ. Bez jej wiedzy. JeÂśli tak, to karteczka do czoÂła, do klateczki i do Archera biegiem. Ale czy ten opiekun byÂł dobry ? Dziewczyna byÂła miÂła i szkoda jej trochĂŞ byÂło blondynkowi.
// Tak jestem pewna //

No dobra...dziewczyna zostaÂła sparaliÂżowana. SiedziaÂła Ona za skaÂła próbujÂąc siĂŞ uwolniĂŚ. WidzÂąc klatkĂŞ zaczĂŞÂła siĂŞ szarpaĂŚ
- Nie...ja nie chcĂŞ znowu do tej klatki! Nie chcĂŞ - krzyczaÂła a Ty mogÂłeÂś zobaczyĂŚ Âłzy na jej policzkach
Blondynek wzruszyÂł siĂŞ. Zawsze byÂł czuÂły dla kobiet . Archer daÂł mu instrukcjĂŞ. Po przyÂłoÂżeniu papierka, wystarczy wÂłoÂżyĂŚ dziewczynĂŞ do klatki. WiĂŞc, papierek w jakiÂś sposób blokowaÂł jej zdolnoœÌ. Blondynek NA WSZELKI WYPADEK uaktywniÂł Kg, co sprawiÂło, Âże dziewczyna nie mogÂła siĂŞ ruszaĂŚ. Poza tym, avatar znikn¹³. Na nogach dziewczyny pojawiÂło siĂŞ ÂświatÂło, nie zadajÂące jednak Âżadnego bólu - byÂł to avatar, który porazi dziewczynĂŞ jeÂśli ta zaatakuje blondyna. OdczepiÂł papier od czoÂła dziewczyny, po czym z dobrodusznym uÂśmiechem zwróciÂł siĂŞ do dziewczyny:
- Powiedz mi coÂś o nim...O tym opiekunie, Archerze.
- Opiekun ? Archer siĂŞ podaÂł za opiekuna ? Ten ulubieniec generaÂła w Hadesie ? Co CI on naopowiadaÂł ten stary demon ? - spytaÂła zdenerwowana ocierajÂąc Âłzy
Chyba by³a wkurzona tym , ¿e pokaza³a komuœ , ¿ê p³acze
- Archer to prawa rĂŞka pewnego generaÂła w Hadesie...uwielbia robiĂŚ takie numery... - dodaÂła
Blondyn spojrzaÂł beznamiĂŞtnym wzrokiem na ziemiĂŞ. Tak. Istoty boskiego pochodzenia byÂły kÂłopotliwe. Westchn¹³ przeciÂągle, po czym zwróciÂł siĂŞ do dziewczyny:
- ZÂłoÂśliwoœÌ demonów...To dosyĂŚ czĂŞsto spotykane. ZnajÂąc je, to ten Archer na pewno zmieniÂł postaĂŚ. Ale, czy on miaÂł jakiÂś interes w zÂłapaniu Ciebie ? Bo, samo napadanie dusz przez ciebie to dosyĂŚ....bÂłahy powód.
ChÂłopak miaÂł dziwne przeczucie, Âże demony rzadko z kimÂś wspó³¿yjÂą. I wÂłaÂśnie z tym miaÂł skojarzenia co do przeznaczenia dziewczyny.
Ta prychneÂła
- Wiadomo do czego...mam mu us³ugiwaÌ...to taki typ...jak widzi ³¹dn¹ buziê a nawet jeœli nei jest ³adna to lubi jak mu panienki us³uguj¹...juz raz by³am u Niego ale uciek³am...i nie mam zamiaru wracaÌ ale On widocznie nie chce mnie pos³uchaÌ ... - odpar³a - Oszuka³ Ciebie tak samo jak mnie na pocz¹tku... - doda³a
- Rozumiem - odpar³ blondyn zamyœlonym g³osem. Spojrza³ przenikliwym wzrokiem na dziewczynê. Po chwili jednak westchn¹³ i z uœmiechem powiedzia³ do niej:
- WiĂŞc nie pozostaje mi nic innego, jak go zaÂłatwiĂŚ
Podrapa³ siê lekko po g³owie, po czym cofn¹³ blokadê rzucon¹ dziêki limitowi krwi. Z "dobrodusznoœci¹" w g³osie zapyta³:
- A gdzie mogê go znaleŸÌ ?

//Niech on tutaj juÂż przyjdzie //
Nawet nie zd¹¿yÂła odpowiedzieĂŚ poniewaÂż . Po pchnê³¹ Ciebie na ziemiĂŞ , tym samym zdoÂłajÂąc pomóc Ci w unikniĂŞciu strzaÂły jakieÂś czystej energi. SkaÂła przy której siedziaÂła dziewczyna rozpadÂła siĂŞ w pyÂł. Przed Wami byÂł demon...
- No no no...jak mog³aœ powiedzieÌ o mnie prawdê? - odezwa³ sie do dziewczyny a po chwili wyj¹³ d³ugi "oszczep" - Czas zakoùczyÌ to...
RzuciÂł oszczep w TwojÂą stronĂŞ
//2395 - 225 = 2170//

Risenik spojrzaÂł na demona. Oszczep. Po chwili blondyn zamieniÂł siĂŞ miejscami z dziewczynÂą. Teraz to on byÂł na górze. Gdy oszczep zostaÂł rzucony przez demona, blondyn nic nie zrobiÂł. A moÂże tak siĂŞ tylko wydawaÂło. Z niewyjaÂśnionych przyczyn, oszczep przeleciaÂł zarówno przez niego, jak i dziewczynĂŞ. SpojrzaÂł ostrym wzrokiem na demona. Bez wahania odwoÂłaÂł avatar. Teraz ten strzegÂł dziewczyny. Po chwili jednak, Risenek WYJÂĄÂŁ Z SIEBIE miecz. Imandilas. Jedyne ostrze, które byÂło w stanie przebiĂŚ duszĂŞ. ChÂłopak chwyciÂł go pewnie w obie rĂŞce. Po czym...Znikn¹³. Albo poruszyÂł siĂŞ z prĂŞdkoÂściÂą ÂświatÂła. Skutkiem byÂło natychmiastowe pojawienie siĂŞ za demonem i z tÂą samÂą prĂŞdkoÂściÂą dÂźgniĂŞcie go w serce. JeÂśli ten gnojek siĂŞ tego nie spodziewaÂł, to moÂże sobie teraz poczekaĂŚ z 1000 lat w ósmym piekle.
Dziewczyna byÂła bardzo zdziwiona...patrzyÂła z wÂściekÂłoÂściÂą na demona. Jednak Ty...nie przebiÂłeÂś demona ... bo ten znikn¹³. ...i pojawiÂł siĂŞ ,...za dziewczynÂą...o dziwo twój avatar na Niego nei podziaÂłaÂł. PrzystawiÂł swój drugi oszczep do szyji dziewczyny oraz przytrzymaÂł rĂŞcĂŞ
- No proszĂŞ...jaki bohater - wysyczaÂł i polizaÂł swoim dÂługim jĂŞzykiem policzek dziewczyny
Ta skrzywiÂła siĂŞ z obrzydzenia
ChÂłopak podniósÂł brwi - on...bohater.
- BUHAHAHAHA A to dobre.... - stwierdziÂł Risen ze Âłzami w oczach. Gdy doprowadziÂł siĂŞ do....eee....stanu uÂżywalnoÂści (a to zajĂŞÂło raptem mniej niÂż sekundĂŞ), spojrzaÂł raz jeszcze na potwora, po czym znów znikn¹³. Teraz, miaÂł juÂż plan. A raczej sposobnoÂści do jego wykonania. Demonek okazaÂł siĂŞ niezbyt rozwaÂżny. A dlaczemu ? A dlatemu, Âże staÂła za nim klatka. Tak...Ta sama w którÂą blondynek miaÂł schwytaĂŚ dziewczynĂŞ. ChÂłopak uÂśmiechn¹³ siĂŞ delikatnie. Demon spojrzaÂł na niego zdziwiony, ale dÂługo nie mógÂł nacieszyĂŚ siĂŞ tym wzrokiem po chwili bowiem wyskoczyÂł na niego.....CERBER. Ano, kto jak kto, ale Cerber z pewnoÂściÂą byÂł w stanie zadaĂŚ obraÂżenia jakiemuÂś umarlakowi. To nie byÂło zresztÂą w planie Risena. Ale pomagaÂło. OdwróciÂło uwagĂŞ demonka. ChÂłopak nie czekaÂł na nic wiĂŞcej. Z prĂŞdkoÂściÂą ÂświatÂła znalazÂł siĂŞ przy Archerze. Z notkÂą na jego czole. Demon krzykn¹³ w agonii (rozpaczy zapewne), po czym zostaÂł zamkniĂŞty w klatce. Na wieki.
UdaÂło Ci siĂŞ....demon zostaÂł zamkniĂŞty. Dziewczyna zadowolona z faktu , Âże jest wolna uÂściskaÂła CiĂŞ
- DziekujĂŞ....cóÂż...chyba mam u Ciebie dÂług blondasie...a tak w ogóle to mi siĂŞ nie przedstawiÂłeÂś... - odparÂła patrzÂąc na Ciebie
Blondyn uÂśmiechn¹³ siĂŞ delikatnie . Dmuchn¹³ na swojÂą grzywkĂŞ, która opadÂła mu na oczy po czym mrukn¹³:
- JeÂśli juÂż chcesz wiedzieĂŚ, to mam na imiĂŞ Risen...
Spojrza³ na demonka. Po chwili westchn¹³ g³êboko i zapyta³ dziewczynê zak³opotany:
- Nie wiesz, jak mam siĂŞ....obudziĂŚ ? MuszĂŞ jakoÂś wróciĂŚ na ziemiĂŞ...
- A ...juÂż ... - odparÂła i miaÂła coÂś zrobiĂŚ jednak siĂŞ powstrzymaÂła i odparÂła - ProszĂŞ bardzo..to...taki podarunek za ratunek - odparÂła i daÂła mu dwa Saie ....jak splamisz je krwiÂą...to zostane wezwana i bĂŞdĂŞ mogÂła walczyĂŚ z TobÂą - odparÂła dajÂąc Saie - A potem..no to do zobaczenia
// Nie mogÂłam siĂŞ powstrzymaĂŚ//
Przybli¿y³a siê do Ciebie i poca³owa³a w usta. Poczu³eœ mrowienie w ¿o³¹dku i zauwa¿y³eœ , ¿e dziewczyna Ci znika z oczu . Pomacha³a Ci na po¿egnanie i znikn¹³eœ
// Szpital w Kiri//
Wynagordzenie
300 Y
50 PCh
7 pkt
Trzasnê³o lekko suchym drewnem i chrupnê³o ³ami¹cymi siê koœÌmi i w szarej piekielnej alejce pojawili siê zdezorientowani i znokautowani na Ziemi Szimu i WI.
//Hyuta jak my tu mamy miech wytrzymaĂŚ jak ty 1-2 posty dziennie piszesz ? ? //
Wi Zaczyna szukaĂŚ miecza. Jest znudzony i nie chce mu siĂŞ wieÂżyc , Âże tu trafiÂł. PiekÂło jest oki ale on ma teraz inne zadanie.
//Ej no Wi ciekawe co ty byÂś zrobiÂł jakbyÂś miaÂł tyle do roboty za dwa tygodnie mamie siĂŞ koĂączy fajrant od roboty to czĂŞÂściej bĂŞdĂŞ wchodziÂł. Poza tym... Innym jakoÂś piszĂŞ 4-5 postów. To wy maÂło piszecie //

Wi Nie znalazÂł miecza. Miecz zostaÂł ewidentnie na Ziemi, a tutaj... Nikt nie wpadÂł na pomysÂł, by podarowaĂŚ mu choĂŚ kozik.
-Kasoo ale mnie gÂłowa.....
OdpowiedziaÂłem i spojrzaÂłem na Wi:
-Ty teÂż tu jesteÂś??
-PoÂłamaÂł ci wszytskie koÂści??
//Ja siedzĂŞ po 5-6 h codziennie ale dobra . I Hyuta zlituj siĂŞ nad nami bo nas odciÂągasz od fabuÂły a na razie na tej misji wszystko tracimy. //
Ja chce miecz - zaczyna siĂŞ wydzieraĂŚ Wi i waliĂŚ piĂŞÂściami w gorÂącÂą powierzchniĂŞ piekÂła.
Wi spojrzaÂł z poirytowaniem na Szimu - Drewno nie ma koÂści jestem w stanie siĂŞ naprawiĂŚ w sekundĂŞ( jeÂżeli sÂą jakieÂś obraÂżenia to mokuton no jutsu -200Pch i powinienem byĂŚ caÂły i zdrowy). Ale ty nie wyglÂądasz najlepiej. ZresztÂą masz tendencje do padania po 1 ciosie . . .
-Hej koleszko.....Mi poÂłamali wszystko dlatego Âże chciaÂłem ciĂŞ ratowaĂŚ!!
-A tak wogóle nie widziaÂłeÂś mojej maczety??
OdpowiedziaÂłem do Wi z lekkim oburzeniem.
Nie trzeba byÂło i tak by mnie zgniotÂło. ZresztÂą przyszedÂłeÂś mnie ratowaĂŚ i szybciej zgi¹³eÂś ode mnie. Czy ty nie powinieneÂś byĂŚ silniejszy. JesteÂś starszy range pewnie taÂż masz wyÂższÂą a zawsze szybko padasz w walkach. ZresztÂą nie widziaÂłem twojej maczety , sam szukam swojego miecza. MusiaÂł zostaĂŚ na ziemi trzeba bĂŞdzie po niego wróciĂŚ. - odpowiedziaÂł Wi zdenerwowany. ChÂłopakowi nie podobaÂło siĂŞ to , Âże nie ma za nim miecza.
-He ile ty moich walk widziaÂłeÂś??
-A poza tym byÂłem nie uwaÂżny ze wzglĂŞdu na tego ducha, to byÂł atak z zaskoczenia!!
//Kiedy ta misja bĂŞdzie //
//Wybaczcie nie wiem jak wy, ale ja mam naprawdĂŞ ciĂŞÂżko w szkole nauczyciele nie majÂą czegoÂś takiego jak Taryfa Ulgowa Dla Tych Którzy MajÂą Misje Na Forum //
Do Wi i Szimu pod dryfowaÂła blado czerwona postaĂŚ.
-Nowi mieszkaĂący Saikunach? - zapytaÂł caÂłkiem normalnym jak na diabÂła gÂłosem.
// Ja teÂż nie mam Âżadnych taryf ulgowych , ale czas znajduje moÂże przez to , Âże nigdy nauka mi problemów nie sprawiaÂła //
WidziaÂłem 2 i sÂądzĂŞ , Âże sÂłaby jesteÂś - powiedziaÂł Wi spokojnie

Czego mieszkaĂący??- zapytaÂł Wi. ChÂłopak nigdy czegoÂś takiego nie widziaÂł.
//Inaczej bĂŞdziesz ÂśpiewaÂł jak ci ka¿¹ w gimnazjum siĂŞ przygotowywaĂŚ do 7 olimpiad . I jeszcze robiĂŚ lekcje na bie¿¹co, z matematyki drugi semestr wyÂższej klasy, to samo z fizyki i niemieckiego . Fajnie? To dodaj do tego jeszcze siÂłownie 3h tygodniowo i wtedy masz +/- mój plan zajĂŞĂŚ w tygodniu. A jak widzisz wchodzĂŞ i piszĂŞ po kilka postów kaÂżdemu (a wychodzi to okoÂło 20...). A propos - mi tez nigdy nauka nie sprawiaÂła problemów. I przez te olimpiady caÂłkiem mi obrzydÂły nawet te przedmioty które lubiÂłem //

-Piekielnego miasta. Od razu widaÌ, ¿e jesteœcie nowi. Trzeba siê tu przecie¿ jakoœ urz¹dziÌ. Spêdzamy tutaj ca³¹ wiecznoœÌ, w takim stanie jak tu trafiliœmy.
Ty sobie chyba ¿artujesz. Mam zamiar st¹d wyjœÌ i skopaÌ tego durnego drzewca. Ukrad³ mi mieczyk . - Wi powiedzia³ oburzony
-Un ale ty bezczelny jesteÂś no, jak bym walczyÂł jeszcze raz z DDeiem to bym wygraÂł.
-Jakie miasto??
-Co tutaj jest grane??
MĂŞÂżczyzna zaÂśmiaÂł siĂŞ. Teraz zauwaÂżyliÂście, Âże nie jest zbyt mÂłody - miaÂło koÂło 40 lat. Jego Âśmiech nie napawaÂł optymizmem.
-WyjœÌ? StÂąd?! JeÂśli stÂąd wyjdziesz to moÂżesz mówiĂŚ o niewiarygodnym szczĂŞÂściu. To nie jest jakaÂś poczekalnia do której trafiasz jesÂłi MG nie mógÂł ciĂŞ zabiĂŚ. To jest KONIEC.
I tak stÂąd wyjdĂŞ a teraz spadaj zbieraĂŚ szaÂłwie. A ty Szimu choĂŚ wydostaniemy siĂŞ z tego syfu bo tu Âśmierdzi . . . - Wi powiedziaÂł poirytowany i wstaÂł. Omin¹³ faceta w ogóle nie przejmujÂąc siĂŞ jego gadkÂą.
-OczywiÂście!!
Tak¿e omin¹³em facia i poszed³em za Wii.
I Wi naturalnie pope³ni³ kolejny b³¹d. Jakby by³ ³askawy pos³uchaÌ o prawach Saikunach to by wiedzia³ nawet co Ÿle zrobi³. A zrobi³ mniej wiêcej tyle, ¿e rêka demona wystawa³a mu z brzucha.
-CZY TY MNIE W OGÓLE SÂŁUCHASZ?! - wrzasn¹³ demon do skrĂŞcajÂącego siĂŞ z bólu Wi -NIE ODWRACAJ SIÊ DO MIESZKAÑCÓW PLECAMI! MOÂŻNA CI SPRAWIÆ NIEWYOBRAÂŻALNY BÓL ALE NIE MOÂŻNA ZABIÆ!
Puszczaj ty gÂłupi psycholu . . . nie mam czasu na takie gadanie. Ja chce stÂąd wyjœÌ - Wi wykrzyczaÂł. CaÂłe ciaÂło Wi znowu zmieniÂło siĂŞ w drewno (-200Pch). ChÂłopak przestaÂł odczuwaĂŚ ból.Z jego pleców wyszedÂł Moku bunshin (-200Pch) , który powiedziaÂł - Ja mogĂŞ z tobÂą porozmawiaĂŚ niech ten narwaniec sobie idzie
"Pffff nawet wÂłasne klony mnie obraÂżajÂą to jest chore" - pomyÂślaÂł Wi
-MyÂślisz, Âże jestem gÂłupi? - zapytaÂł demon - Poza tym, to byÂła kara. ChodÂźcieÂż nie mam caÂłego dnia arenĂŞ mi za 10 minut rozwalÂą.
Dobra pójdĂŞ z tobÂą - powiedziaÂł prawdziwy Wi
Clon Wi teÂż poszedÂł za nami. W razie ataku kawarmimi z jakimÂś kamieniem a clon mnie osÂłania od tyÂłu.
MĂŞÂżczyzna ruszyÂł przed siebie prowadzÂąc przy sobie Szimu i Wi. W koĂącu doszliÂście do jakiejÂś pokrĂŞconej umysÂłowo wieÂży.
-TO nasze miasto. - powiedziaÂł mĂŞÂżczyzna i otworzyÂł ogromnÂą bramĂŞ przepuszczajÂąc was przodem.
Aha ale fajowski MoÂże tutaj znajdĂŞ mój miecz - powiedziaÂł oryginaÂł Wi.
Clon ci¹gn¹³ za sob¹ Szimu i ruszy³ przez bramê jako pierwszy. Wi za to czeka³ na tego dziwnego pana.
-ÂŁaÂł!!
-Ciekawe po co nas tu przyniósÂł??
-Co siĂŞ tak wleczesz czÂłowieku - zapytaÂł zmĂŞczony czymÂś ewidentnie mĂŞÂżczyzna -Ja tutaj nie mam caÂłego dnia ie tylko was trzeba oprowadziĂŚ.
No dobrze ma pan racjê. Dziêkuje za przyprowadzenie tutaj i mi³ej wiecznoœci - powiedzia³ uœmiechniêty Wi i wbieg³ do miasta. Clon Wi wci¹gn¹³ tam te¿ Szimu

NMM --> moje i Szimu
MĂŞÂżczyzna zatrzasn¹³ bramĂŞ i zamkn¹³ na ciĂŞÂżkÂą ÂżelaznÂą kÂłódĂŞ.
-Kolejne duszyczki do kolekcji...
Kiedy to powiedziaÂł rozÂłoÂżyÂł ukryte pod pÂłaszczem skrzydÂła i wzleciaÂł do góry.
PojawiÂłam siĂŞ w ....piekle...po raz kolejny , stwierdziÂłam , Âże nienawidzĂŞ tego miejsca. ZaczĂŞÂłam siĂŞ rozglÂądaĂŚ za tym demonem z którym walczyÂłam. ByÂłam na siebie wÂściek³¹ , ze nie potrafiÂłam Go pokonaĂŚ....
WidziaÂłaÂś wszĂŞdzie czerwony piasek i czerwone chmury. Oprócz tego widziaÂłaÂś czerwone chmurki i czerwieĂąszy piasek. I wydmy z czerwonego piasku.
~Za czerwono tutaj ~ pomyÂślaÂłam idÂąc przed siebie
Rozgl¹da³am siê , maj¹c nadzieje , ¿ê nic mnie nie zaatakuje. Zastanawia³am siê co siê sta³o z moim cia³em po tym jak mnie demon zaatakowa³ , mia³am nadzieje , ¿e nie odbierze mi moich umiejêtnoœci , albo nie zrobi ze mnie Frankensteina ( czy jakoœ tak)
//Nie bój siĂŞ, Minako sobie przypomni co demon robiÂł z jej ciaÂłem Mianowicie torturki badani... No namĂŞczyÂł siĂŞ facet//
Minako widziaÂła nieco wiĂŞcej czerwonego piasku jak zeszÂła z czerwonej wydmy. SpojrzaÂła w czerwone niebo, ale czerwone sÂłoĂące nie ruszaÂło siĂŞ i trudno byÂło czerwono okreÂśliĂŚ czerwonÂą godzinĂŞ.
// Jak miÂło >.> //
Mia³am doœÌ tego czerwonego piasku , wszystko by³o czerwone
~Tak jak moje wÂłosy i oczy ...jak ogieĂą...jak krew~ wzdrygnĂŞÂłam siĂŞ na ostatniÂą myÂśl
SzÂłam dalej przed siebie , majÂąc nadzieje , zĂŞ klimat siĂŞ w koĂącu zmieni.
Skojarzenie z ogniem byÂło nadzwyczaj trafne. W pewnym momencie usÂłyszaÂłaÂś syk, a gdy obróciÂłaÂś siĂŞ, zobaczyÂłaÂś, Âże piasek wyglÂąda jak pÂłomienie, w innym miejscu widziaÂłaÂś plamy krwi... Dalej swoje odbicie w lustrach ziaren...
Zaczê³¹m siĂŞ obracaĂŚ wokóÂł wÂłasnej osi
- Co siĂŞ tutaj dzieje - pytaÂłam siebie
Zaczê³¹m biec przed siebie. Mia³am doœÌ wszystkiego, moje ¿ycie zmieni³o siê w piek³o od czasu gdy us³ysza³am o tym , zê Axel nie ¿yje od demona Caspra , a teraz jeszcze dosta³am siê tam gdzie uwa¿a³am jakoby swoje ¿ycie
UsÂłyszaÂłaÂś syk przesypujÂącego siĂŞ piasku...
-Axxxxel? Casssssssper? - usÂłyszaÂłaÂś bezgÂłoÂśne pytanie morza czerwieni.
Mo¿na by³o powiedzieÌ , ¿ê jestem przera¿ona. Kucnê³am na ziemi i chwyci³am siê za g³owê.
- Minako uspokój siĂŞ , to wyobraÂźnia pÂłata Ci figle , uspokój siĂŞ - mówiÂłam do siebie cicho starajÂąc opanowaĂŚ swój umysÂł i dr¿¹ce ciaÂło
Syk piasku maÂłpowaÂł po tobie jak echo w wielkiej jaskini.
-Uspooookuj siĂŞ... - sypaÂł siĂŞ uspokajajÂąco piasek
MiaÂłam doœÌ , zaczĂŞÂłam biec przed siebie , potykaÂłam siĂŞ o wÂłasne nogi . ChciaÂłam uciec z tego miejsca. W koĂącu przewróciÂłam siĂŞ na ziemiĂŞ. koÂło jakiejÂś skaÂły . PodeszÂłam do niej i schowaÂłam siĂŞ w jej cieniu , obejmujÂąc kolana rĂŞkoma i chowajÂąc w niej twarz. ByÂłam przeraÂżona , jak nigdy. Szepta³¹m do siebie caÂły czas sÂłowa
- Spokojnie , tylko spokojnie...
-Spokojnie... spokojnie.... tylko....spokojnie- usÂłyszaÂłaÂś nieÂśmiaÂły i cichutki piasek. Po chwili poczuÂłaÂś, Âże miliony ziarenek gÂładzÂą ci gÂłowĂŞ.
-Uuuspookój siiĂŞĂŞ
Kiedy poczuÂłam dotyk piasku krzyknê³¹m przeraÂżona , próbowa³¹m strzepn¹Ì z gÂłowy ten piasek i zaczĂŞÂłam biec przed siebie
- Zostaw mnie , zostaw w spokoju!! - krzycza³am ze ³zami w oczach. Po chwili upad³am. Nie mia³¹m si³y wstaÌ. Czerwony piasek przykleja³ siê do mojej twarzy mokrej od ³ez
-zostaw w spokoju? - zapytaÂł cichym szeptem piasek -Spokojnie... tylko spokojnie...
Piasek wpeÂłzaÂł pod ciebie wynoszÂąc ciĂŞ coraz wyÂżej i wyÂżej chcÂąc osÂłoniĂŚ siĂŞ twoim chÂłodnym ciaÂłem przed rozpalonym sÂłoĂącem.
CzuÂłam jak piasek mnie podnosi. PoÂłoÂżyÂłam siĂŞ na boku i zaczĂŞÂłam sie turlaĂŚ po piasku lecÂąc w dóÂł. UpadÂłam na ziemiĂŞ i zamknĂŞÂłam oczy . ChciaÂłam zasn¹Ì , zasn¹Ì i siĂŞ nie obudziĂŚ. MiaÂłam doœÌ , chciaÂłam wróciĂŚ do domu , do rodziny do przyjacióÂł....
Minako zaryÂła siĂŞ nieco w piasku. Piasek z podestu z którego sturlaÂła siĂŞ Minako zleciaÂł w dóÂł jej Âśladem i otoczyÂł jÂą ca³¹ odsÂłaniajÂąc tylko gÂłowĂŞ. Piasek wydawaÂł siĂŞ byĂŚ usatysfakcjonowany.
- Zostaw...cie...mnie - szepnĂŞÂłam nie otwierajÂąc oczu.
Po chwili jednak wsta³am i podesz³¹m do ska³y , albo mo¿na powiedzieÌ ma³ej wnêki w jaskini. Usiad³am w niej i obserwowa³am otoczenie. Patrzy³am uwa¿nie na piasek , zastanawia³am sie cyz ktoœ nim kieruje , czy to wyobraŸnia zacze³a mi robiÌ figle a ja sama zaczê³¹m traciÌ rozum
-Mnie? Cie? - piasek podsypaÂł siĂŞ do twoich nóg i zacz¹³ siĂŞ wokóÂł nich delikatnie acz stanowczo owijaĂŚ.
PatrzyÂłam beznamiĂŞtnie na piasek jak ten owija siĂŞ wokóÂł moich stóp. Po chwili zamknĂŞÂłam oczy. MiaÂłam nadzieje zasn¹Ì i obudziĂŚ siĂŞ u siebie w ÂłóÂżku majÂąc nadzieje , Âże to wszystko to byÂł zÂły sen
Piasek lgn¹³ do ciebie kaÂżdym okruchem i po kilku sekundach byÂłaÂś znów zawiniĂŞta w ogromny piaskowy kokon.
-Tylko spokojnie...
Nie miaÂłam zostaĂŚ pogrzebana w piasku. WstaÂłam energicznie i zaczĂŞÂłam iœÌ przed siebie. ObserwowaÂłam kaÂżdy element otoczenia , majÂąc nadzieje , ze spotkam kogoÂś . StrzepnĂŞÂłam z siebie resztki piasku oraz otarÂłam twarz z piasku który siĂŞ przykleiÂł przez Âłzy.
- Bezndzieja - mruknê³¹m dos iebie
-Beznadzieja? - zapytaÂł niepewny piasek wci¹¿ pod¹¿ajÂąc za tobÂą jak kurczĂŞta za kwokÂą i nie spuszczajÂąc ciĂŞ... Eee to gÂłupie porównanie.
// Nawet bardzo gÂłupie//

ChciaÂłam zobaczyĂŚ co zrobi piasek kiedy ktoÂś GO zaatakuje. Bo robiÂł siĂŞ naprawdĂŞ wnerwiajÂący. WykonaÂłam szybko pieczĂŞci i odwróciÂłam siĂŞ wyrzucajÂąc kulĂŞ ognia w piasek. Nie oglÂądajaĂŚ siĂŞ ruszyÂłam dalej przed siebie
Tafla szkÂła skurczyÂła siĂŞ w sobie i kilka razy próbowaÂła siĂŞ obruciĂŚ. Po paru sekundach ruszyÂła pĂŞdem za Minako przylepiajÂąc do siebie pojedyncze ziarenka.
Zdenerwowa³¹m siĂŞ nie na Âżarty. OdwróciÂłam siĂŞ nagle i krzyknĂŞÂłam
- PrzestaĂącie za mnÂą ÂłaziĂŚ - odparÂłam i ruszyÂłam dalej , po chwili zrozumiaÂłam co zrobiÂłam
~Ja gadam z piachem....gorzej ju¿ byÌ nie mo¿e ~pomyœla³¹m id¹c dalej
//Yeah! Cel osiÂągniĂŞty //
-PrzestaĂącie! - krzykn¹³ piasek jak "bacznoœÌ!" i ruszyÂł za Minako ze zdwojonÂą energiÂą zachwycony, Âże zwróciÂła siĂŞ doĂą osobiÂście.
OdwróciÂłam siĂŞ przodem do piasku i zobaczyÂłam jak ten na mnie idzie...
~ Co ja robiĂŞ ? Minako wariujesz ~ odparÂła i wykonaÂła pieczĂŞcie a na piasek ruszyÂło Zukkoku
- Mam doœÌ tego miejsca!- wrzasnê³am na ca³e gard³o i ruszy³am wœciekle przed siebie
-DoœÌ tego miejsca! - zakrzyknê³o krystalicznie szk³o i pomknê³o za Minako. A tak¿e przed Minako. Dziwne, ¿e nie mknê³o pomiêdzy minako.
~Niech Was wszystkich szlag ~ pomyÂślaÂłam i wskoczyÂłam na ska³ê na której usiadÂłam
MiaÂłam doœÌ tego miejsca , tego piachu który do mnie gadaÂł oraz wszystkiego co siĂŞ staÂło. PoÂłoÂżyÂłam siĂŞ na skale i wpatrywa³¹m siĂŞ w czerwone niebo.
~ Ciekawe co tam u reszty...~pomyÂślaÂłam
SzkÂło zaczĂŞÂło ciĂŞ powolutku podnosiĂŚ w górĂŞ. Ewidentnie uwaÂżaÂło to, za doskona³¹ zabawĂŞ. Tym razem wznosiÂłaÂś siĂŞ w swego rodzaju koÂłysce.
WestchnĂŞÂłam. Nie miaÂłam juÂż siÂły uciekaĂŚ przed tym piaskiem. ZamknĂŞÂłam oczy i oddaÂłam siĂŞ w objĂŞcia Morfeusza majÂąc nadzieje wróciĂŚ do domu, do przyjacióÂł...
~Ten piasek jest wkurzajÂący ~pomyÂślaÂłam jeszcze
Minako zasnĂŞÂła. SzkÂło koÂłysaÂło jÂą w swoich objĂŞciach, a sÂłoĂące powoli zachodziÂło na czerwonym niebie...
MiaÂłam sen....albo raczej koszmar.WidziaÂłam Axela ....który patrzyÂł na mnie z uÂśmiechem , ja równieÂż siĂŞ uÂśmiechnĂŞÂłam...jednak po chwili , zobaczyÂłam jak ktoÂś Go przebija katanÂą ....kiedy chÂłopak padÂł na ziemie....zobaczyÂłam siebie samÂą. StaÂłam tam i patrzy³¹m siĂŞ na Axela z drwiÂącym uÂśmiechem. SPojrzaÂłam na katanĂŞ i oblizaÂłam jÂą z krwi chÂłopaka....
ObudziÂłam siĂŞ z wrzaskiem. Nadal byÂłam w piekle. ChwyciÂłam siĂŞ za gÂłowĂŞ próbuj¹Ì siĂŞ uspokoiĂŚ.
Po chwili zobacyzÂłam , Âże szkÂło nadal jest przy mnie , albo raczej piasek zamieniony w szkÂło. PodeszÂłam do jednego i staraÂłam siĂŞ zoabczyĂŚ swoje odbicie....po chwili zwyjĂŞÂłam kunai i roztrzaskaÂłam szkÂło na kawaÂłki
SzkÂło siĂŞ nie przejĂŞÂło. Szybko siĂŞ poÂłataÂło i zÂłapaÂło MInako tym razem gwaÂłtowniej. OdebraÂły jej kunai i poÂłoÂżyÂły na skale.
PróbowaÂłam siĂŞ odsun¹Ì do siebie to paskudztwo. Gdyby mi siĂŞ udaÂło szybko wstaje i mówiĂŞ
- Hej spokój! Ja chcĂŞ tylko stÂąd wyjœÌ i wróciĂŚ do swojego ciaÂła!! Staram siĂŞ ze wszystkich siÂł...ale WY mi w tym nie pomagacie...chyba , ze wiecie jak stÂąd wyjœÌ - krzyknê³¹m do nich czujÂąc , Âże chyba oszalaÂłam gadajaĂŚ z piaskiem
Piasek zacz¹³ gor¹czkowo sypaÌ, jednak ty nic z tego nie zrozumia³aœ. By³o to porozumienie obustronne.Piasek siê przesypywa³ ty patrzy³aœ, piasek siê przesypywa³ty patrzy³aœ...
PatrzyÂłam na to strasznie zdziwiona
- Ja...nie rozumiem...chcecie mi coÂś przekazaĂŚ? - spytaÂłam starajaĂŚ siĂŞ dowiedzieĂŚ o co chodzi tej kupie piachu
-PrzekazaĂŚ? PrzekazaĂŚ! - krzyczaÂły miĂŞdzy sobÂą ziarenka i ÂśmigaÂły jak gÂłupie po swoich szklanych przyjacioÂłach. Po chwili usypaÂły ciebie.
ZaczĂŞÂłam oganiaĂŚ od siebie piasek
- Stop...ja chcĂŞ tylko stÂąd uciec! - odparÂłam a raczej krzyknê³¹m do ziarenek piasku choc sÂądziÂłam , zĂŞ to nic nie da..., ¿ê to tylko zierenka piasku i one nie mogĂŞ mi pomóc....
Ziarenka zamazaÂły swój rysunek i usypaÂły misterny ukÂład roÂżnych barw czerwieni...
-Uciec! - krzyknĂŞÂły.
//sÂłowo które usypaÂły znaczy "nie wiemy o co chodzi w tym dziwnym i strasznie dÂługim sÂłowie" ale ty tego nie wiesz //
SpojrzaÂłam na ziarenka i siĂŞ zaÂłamaÂłam . UsiadÂłam na ziemiĂŞ zrezygnowana. ObjĂŞÂłam kolana rĂŞkoma i zaczĂŞÂłam myÂśleĂŚ jak stÂąd wróciĂŚ na ziemiĂŞ
- Gdyby mo¿na by³o coÌ znaleŸÌ....o czym ja myœlê, te ziarenka mi w niczym nie pomog¹...- odpar³am zmêczona do siebie i patrzy³am beznamiêtnie przed siebie
Ziarenka uÂłoÂżyÂły siĂŞ na powrót w twojÂą twarz jakby czekajÂąc na twojÂą reakcjĂŞ.
SpojrzaÂłam na tÂą twarz , i dotknĂŞÂłam jÂą .
- Tak...to ja...Minako Kurosaki... - odparÂłam z uÂśmiechem
Po raz pierwszy od niedawna byÂłam pewna , Âże powiedziaÂłam coÂś zgodnie z prawdÂą. UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ po raz pierwszy od kilku dni. Nie sÂądziÂłam , zĂŞ przypomnienie sobie tego faktu aÂż tak mnie uszczĂŞÂśliwi
-Ja Hosuna - powiedziaÂły chórem ziarenka i odegraÂły przed tobÂą ma³¹ pogoĂą za jednym z ziarenek które zaczĂŞÂło zwiewaĂŚ z kawaÂłkiem nitki z twojego ubrania...
- Hosuna.... - szepnĂŞÂłam - Suna.... - dodaÂłam do siebie - Prawie jak Suna Gakure...heh....wÂłaÂśnie ciekawe co tam u Gaary... - odparÂłam z uÂśmiechem i aptrzyÂłam jak ziarenko piasku ucieka z nitkÂą z mojego ubrania.- Szkoda , Âże nie moÂżesz mi pomóc Hosuna... - dodaÂłam - Pewnie ten demon robi coÂś z moim ciaÂłem a ja nie mogĂŞ temu zapobiec - dodaÂłam do siebie
Minako smĂŞciÂła i dalej siĂŞ nie próbowaÂła porozumieĂŚ . A jak wiadomo bez pracy nie ma koÂłaczy. Ziarenka dalej ganiaÂły siĂŞ wokoÂło Minako strasznie podekscytowane.
WestchnĂŞÂłam i wstaÂłam
- Dobra...pora wzi¹Ì siĂŞ w garœÌ...Hosuna...proszĂŞ...musisz mi pomóc...no dobra nie musisz ale to by byÂło dla mnie bardzo waÂżne...muszĂŞ wróciĂŚ do swojego ciaÂła...proszĂŞ zaprowadÂź mnie gdzieÂś , gdzie mogÂłabym wróciĂŚ do domu - odparÂłam patrzÂąc na piasek bÂłagajÂącym wzrokiem
Piasek rozumiaÂł z przemowy Minako mniej wiĂŞcej tyle ile czÂłowiek rozumie z gadki waÂżek... A nawet nieco mniej.
WestchnĂŞÂłam
~Ten piasek to jedyna forma Âżycia która moze mi pomóc ~ pomyÂślaÂłam
- DostaĂŚ....- mówiÂłam powoli wiedzÂąc , ¿ê niektóre sÂłowa piasek rozumie - muszĂŞ....siĂŞ....na ziemiĂŞ....czy...wiesz...jak ...to zrobiĂŚ... ? - mówi³¹m choĂŚ wiedziaÂłam , zĂŞ to i tak nic nie da znajÂąc swoje szczĂŞÂście
//Ale ty Minako nic nie kojarzysz dzisiaj skorzystaj z ich naturalnych reakcji na ciebie //
Minako literowaÂła piaskowi sÂłowa, które on skrzĂŞtnie zapisywaÂł na szkle w swoim jĂŞzyku. Jedan po ichniemu nie znaczyÂło to nic, a Minako nie mogÂła tego odczytaĂŚ.
// Hyuta....gratuluje jesteÂś pierwszÂą osobÂą która sprawiÂła , Âże nie mam Âżadnego pomysÂłu ///
UdaÂłam smutnÂą zawiedzionÂą choĂŚ zastanawiaÂłam sie czy tak ogólnie nie byÂło. MiaÂłam nadzieje , ¿ê to coÂś pomoÂże bo zauwaÂży³¹m , Âże kiedy byÂłam smutna staraÂł siĂŞ mnie pocieszyĂŚ zaÂś wesoÂła....ciesyzÂł siĂŞ razem ze mnÂą...mia³¹m nadzieje , ¿ê to pomoÂże
- Eh,...to na nic - mruknê³am i zacze³am iœÌ przed siebie
Piasek lekko przygnĂŞbiony popeÂłzÂł stulony za Minako. MInako widziaÂła wydmy, piasek, i wysokÂą czerwonÂą skaÂłkĂŞ za sobÂą.
WidzÂąc skaÂłkĂŞ zaczĂŞÂłam zmierzaĂŚ w tamtym kierunku , majÂąc nadzieje , Âże coÂś znajdĂŞ. Nadal miaÂłam lekko przygnĂŞbionÂą minĂŞ. Gdy dotarÂłam na skaÂłkĂŞ , zaczĂŞÂłam rozglÂądaĂŚ siĂŞ za czymÂś co by zwróciÂło mojÂą uwagĂŞ.
Minako do maszerowaÂła w koĂącu do skaÂłki i zaczĂŞÂła siĂŞ jej przyglÂądaĂŚ. Nie zauwaÂżyÂła nic ciekawego poza... samÂą skaÂłkÂą.
Westchnê³¹m i oparÂłam siĂŞ o skaÂłkĂŞ po której zjechaÂłam w dóÂł i patrzyÂłam smutno w ziemiĂŞ a dok³¹dnie na piasek koÂło mnie.
- Szkoda... , Âże nie moÂżecie mi pomóc - schowaÂłam twarz w dÂłonie - Chyba nigdy aÂż tak bardzo nie tĂŞskniÂłam za domem - dodaÂłam smutno
MiaÂłam nadzieje , Âże piasek wskaÂże mi drogĂŞ , Âże w koĂącu mi pomoÂże...czekaÂłam na ich pomoc...
Ziarenka otuliÂły ciĂŞ ciepÂłym kokonem tak samo jak wtedy, kiedy ostatnio spadÂłaÂś ze stworzonej przezeĂą iglicy.
PoczuÂłam jak mnie piasek oplata...poczuÂłam siĂŞ troche lepiej. SpojrzaÂłam na piasek i odparÂłam
- Przyda³by siê chocia¿ znak...tak têsknie za domem... - stara³am siê dalej wp³yn¹Ì na piasek swoim zachowaniem jednak jeœli to by nie pomog³o....zosta³o ju¿ tylko czekaÌ , a¿ sama siê obudzê...co mog³o trwaÌ bardzo d³ugo
Piasek niewiele zrobiÂł. Znów zacz¹³ ci powoli podnosiĂŚ do góry skÂładajÂąc siĂŞ w sobie. WznosiÂłaÂś siĂŞ i wznosiÂłaÂś... A sÂłoĂące grzaÂło coraz mocniej...
PoczuÂłam kolejnÂą porcjĂŞ ciepÂła...dopiero po chwili skojarzyÂłam sobie , Âże piasek mnie podnosi. SpojrzaÂłam na sÂłoĂące a potem na piasek
- C-co WY robicie? Hosuna... - zaczĂŞÂłam wymawiaĂŚ imiĂŞ piasku majÂąc nadzieje , Âże mnie posÂłucha nie mia³¹m zamiaru spaliĂŚ siĂŞ na popióÂł...a jeÂśli to byÂła droga do powrotu na górĂŞ? CzekaÂłam na to co siĂŞ stanie , jeÂśli ze mnÂą zaczĂŞÂłoby robiĂŚ coÂś nie tak , natychmiast skaczĂŞ w dóÂł
Minako byÂła podnoszona i podnoszona... Nic nie wskazywaÂło na to, Âżeby piasek wiedziaÂł co robi. Im robiÂło siĂŞ gorÂącej tym piasek stawaÂł siĂŞ bardziej natarczywy i gwaÂłtowny. Teraz Minako podskakiwaÂła co chwila kiedy piasek wtaczaÂł siĂŞ na dóÂł iglicy.
- Hej...przestaĂącie! Chcecie mnie spaliĂŚ na popióÂł ? - spytaÂłam trochĂŞ zdenerwowana...jednak jeszcze nie ruszaÂłam siĂŞ...jeÂśli jest to przejÂście na ziemiĂŞ , to mogÂłam poczekaĂŚ z konsekwencjami...byleby nie byÂły bolesne
Minako poczuÂła, Âże jej skóra pÂłonie... ByÂło jej tak gorÂąco jak jeszcze nigdy. Czu³¹ siĂŞ, jakby siĂŞ smaÂżyÂła Âżywcem. CoÂś w tym chyba byÂło. Skóa na jej nogach juÂż sczerwieniaÂła i zaczĂŞÂła pĂŞkaĂŚ. Na kostkach skóra pĂŞkaÂła tak szybko, Âże zaczĂŞÂła ciekn¹Ì krew...
ZacisnĂŞÂłam mocno oczy i usta z bólu.
- Hosuna...jeÂśli to nie jest wyjÂście...to mnie postaw - odparÂłam kulÂąc siĂŞ w sobie
MiaÂłam nadzieje , Âże nie cierpiĂŞ na darmo...gdyby jednak nic siĂŞ nie wydarzyÂło...natychmiastowo sturluje siĂŞ na sam dóÂł
Minako czu³¹ coraz bardziej przejmujÂący ból... Krew zaczĂŞÂła juÂż spÂływaĂŚ nawet z barków. Minako caÂła byÂła w powierzchownych poparzeniach... Ból wydawaÂł siĂŞ obejmowaĂŚ caÂłe ciaÂło niczym bolesny sen nie dajÂący spokoju nawet po przebudzeniu.
O maÂło nie krzyczaÂłam z bólu , po chwili sprawiÂłam , Âże piasek zmieniÂł siĂŞ w ogieĂą wykonujÂąc pieczĂŞcie do hibashiri przez co krÂąg zmieniÂł piasek w szkÂło . MiaÂłam nadzieje , Âże to poskutkuje i piasek przestanie siĂŞ podnosiĂŚ choc na chwilĂŞ
- Hosuna...o co Tobie chodzi - spytaÂłam ÂłamiÂącym siĂŞ gÂłosem - Chcesz mnie zabiĂŚ ? - dodaÂłam prawie z pÂłaczem
Piasek zmieniÂł siĂŞ w szkÂło i ciÂągle popychaÂł Minako ku górze. WidaĂŚ byÂło teraz, Âże jest zÂły i okrutny i pĂŞdzi po to by siĂŞ zabiĂŚ...
//przypominam, Âże juÂż gadaÂłaÂś z piachem, nie wszystko musi byĂŚ realne //
TO byÂło dla mnie dziwne...a jeÂśli to genjutsu? WykonaÂłam Kai..gdyby siĂŞ nie udaÂło po prostu zeskakuje na dóÂł ...miaÂłam doœÌ , juz wolaÂłam odczekaĂŚ aÂż sie obudzĂŞ niÂżeli smaÂżyĂŚ sie w piekle i nie byÂłoby nawet wiadomo czy to coÂś da
Minako spadÂła i okazaÂło siĂŞ, Âże pod piaskem znajdowaÂła siĂŞdroga prowadzÂąca na wprost przed niÂą... Piasek jÂą przed nia osÂłaniaÂł i poruszajÂąc siĂŞza niÂą uniemoÂżliwaiÂł jej zobaczenie ÂścieÂżki ku Âżyciu...
SpojrzaÂłam na drogĂŞ uradowana. ZaczĂŞÂłam biec przez niÂą krzyczÂąc do piasku
- DziĂŞkuje Hosuna! - odparÂłam z uÂśmiechem
Mia³am nadzieje , ¿e to œcie¿ka do domu..mia³am doœÌ tego miejsca...
Hosuna ruszyÂła za Minako.
-Chce my ci pomóc - powiedziaÂła normalnym gÂłosem - jesteÂśmy ziarnami ognia, ÂźródÂłem Kekkei Genkai twojego przodka. Bez nas na ziemi nigdy prawdopodobnie nie pojawiÂłby siĂŞ ogieĂą. WeÂźmiesz choĂŚ paru z nas?
//Napisz w Jadeitowej Twierdzy//
pierwsza wizyta Tengena w piekle to wielki szok. W Âżyciu nie widziaÂł tylu pÂłomieni i dusz ludzkich przybitych do ÂłaĂącuchów. RozglÂądaÂł siĂŞ dookoÂła i badaÂł otoczenie.
Podchodzi do Cebie rodzina, która niedawno pozbawiÂłeÂś zycia dziekujemy Ci jesteÂś wspaniaÂłym czÂłowiekiem.. Szkoda, Âże Twoja misja musiaÂła siĂŞ skonczyĂŚ w ten sposób..
W nagrodĂŞ ChcielibyÂśmy Ci wreczyĂŚ ten Wachlarz Tsuy(szybko nim poruszajac wytwarzasz huragan,który masile porównywalna do Tatsumaki no Jutsu [Fuuton]
Technika ta polega na przyzwaniu tornada, które niszczy wszystko na swojej drodze.ten ruch zabiera jednak chakre 150 za kaÂżdy atak)
Twe wynagrodzenie znajdziesz zakopane pod lipÂą tuz obok domu..
Zanjduje sie tam 210Y. To nasz caÂły majatek.

[Wynagrodzenie 210 Y, 70 pch,3 do stat, wachlarz Tsuy]
Tengen przyj¹³ tĂŞ skromnÂą nagrodĂŞ za wysiÂłek, trud i poÂświĂŞcenie jaki poniósÂł w misji. Ale czuje siĂŞ teraz lepszym czÂłowiekiem. NatchnĂŞÂło go to do wielu refleksji nad swoim Âżyciem. MoÂże póÂźniej coÂś zmieni w sowim Âżyciu. poszedÂł siĂŞ b³¹kaĂŚ po niebycie.
[nmm]
W tym jakÂże dziwnym miejscu znalazÂła siĂŞ Hisae.RozejrzaÂła siĂŞ dookoÂła,zastanawiajÂąc...po co tu w ogóle jest?
Tuz obok Ciebie zmaterializowaÂła siĂŞ posaĂŚ, którÂą wczesniej widziaÂłaÂś w barze.. Tym razem jednak nie zasÂłaniaÂł swojego ciaÂła.. WyglÂądaÂł masakrycznie na jego skórze widaĂŚ byÂło mnóstwo sznyt, ran, miaÂł podkraÂżone oczy. WÂłosy byÂły bardzo sztywne...
-Witam Cie ponownie mam nadzieje, ze podoba Ci siĂŞ mój dom...
Spytasz jak to? Jestem Demonem.. jednym z wÂładców chaosu.. Mam dla Ciebie mam nadzieje interesujÂącÂą propozycje..
Skoro siĂŞ tu zjawiÂłaÂś, nie mam Âżadnych wÂątpliwoÂści, Âże dobrze wybraÂłem..

ZdziwiÂło CiĂŞ, Âże teraz demon mówiÂł normalnie.. nie tak jak w pubie, w którym jeszcze przed chwilÂą rozmawialiÂście..
Na Twoim ramieniu pojawiÂł siĂŞ teÂż pieszczoch, którego juz dosyĂŚ dobrze poznaÂłaÂś..
Hisae przekrzywiÂła gÂłowĂŞ zaciekawiona.
-Jaka to propozycja?-spytaÂła powoli przyzwyczajajÂąc siĂŞ i do obecnoÂści kota i do widoku demona.Wcale nie zdziwiÂło jÂą to,Âże siĂŞ znalazÂła akurat w takim miejscu.ByÂło jednym sÂłowem - dziwne.
-Dzewczyno... Masz kilka dni na znalezienie sposobu by uciec z tego swiata.. Wtedy wypeÂłnisz pierwszy etap misji, która Ci zlecĂŞ. Druga faza bĂŞdzie trudniejsza Twoim zadaniem bĂŞdzie odnalezienie ukrywajÂącego siĂŞ wÂśród ludzi mego sÂługi, który uciekÂł z piekÂła. Ja nie bĂŞdĂŞ zniÂżaÂł siĂŞ do latania po swiecie Âżywych.., tak marnych istot jak Ty w celu szukania jakiegos sÂłabeusza... Moje sÂługi natomiast nie wytrzymajÂą w Âświecie ludzi dÂłuÂżej niÂż 1 dzieĂą.
Przez kilka ostanich dni obserwowaÂłem troche krainĂŞ, która zamieszkiwaÂłaÂś i wydaÂłas mi siĂŞ naprawdĂŞ bystrÂą osobÂą odpowiednia do tego zadania..

Demon pstrykn¹³ palcami a pomiedzy wami wyrósÂł stóÂł zastawiony najrózniejszymi potrawami..

-Siadaj. Próbuj wsyztskiego na co masz ochotĂŞ..
WstaÂłem i odrazu spojrzaÂłem na swojÂą nogĂŞ. Jednak nie mogÂłem nic zauwaÂżyĂŚ. RozglÂądaÂłem siĂŞ po tym dziwnym miejscu, nie wiedziaÂłem gdzie siĂŞ znajdujĂŞ.
- Gdzie ja jestem ?! - krzyczaÂłem z nadziejÂą, Âże ktoÂś mnie usÂłyszy i mi odpowie
KoÂło Yoshiego pojawiÂła siĂŞ niewysoka Âśrednio Âładna brunetka. Z czerwonymi skrzydeÂłkami. I ogonem.
-Nie wiem kto to wymyÂśliÂł, ale ubzdurali sobie, Âże jestem twoim anioÂłem stróÂżem. Nei wiem jak chcesz stÂąd wyleŸÌ, ale zrób to szybko bo dÂługo tutaj raczej nie poÂżyjemy.
PopatrzyÂłem na niÂą i powiedziaÂłem:
- Gdzie ja jestem? Kim Ty jesteÂś? -
By³em jej widokiem strasznie zszokowany. Gdy siê otrz¹sn¹³em spyta³em:
- Jak niby mam siĂŞ stÂąd wydostaĂŚ? -
-SÂłuchaj mÂłody - warknĂŞÂła demonica -Nie irytuj mnie. Mi teÂż siĂŞ tu nie podoba. MyÂślisz, Âże czemu wziĂŞÂłam tĂŞ fuchĂŞ? Jak mi siĂŞ znów wpakujesz w takÂą kaba³ê to kopa w [cenzura] a nie pomoc dostaniesz. A jakbym wiedziaÂła jak stÂąd wyjœÌ to bym nie wisiaÂła tutaj z tobÂą.
- No to fajna mi pomoc.... -
Po chwili dodaÂłem:
- A wiesz kto mo¿e wiedzieÌ jak st¹d wyjœÌ? -
Ta sytuacja mnie denerwowaÂła ale no cóÂż jak trzeba to trzeba.
-Szatan... Azazel moÂże... Nie wiem nie znam wszystkich-kpiÂła demonica-Âładnie poproÂś to siĂŞ zastanowiĂŞ. Najpierw bij pokÂłony.
- A Ty myÂślisz, Âże kim ja jestem? Twoim sÂługÂą? - popatrzyÂłem na niÂą ze zÂłoÂściÂą.
ByÂłem juÂż strasznie zdenerwowany. MiaÂłem ochotĂŞ dla niej przyÂłoÂżyĂŚ ale musiaÂłem siĂŞ powstrzymaĂŚ.
Hisae spojrzaÂła niepewnie na stóÂł u po chwili usiadÂła uspokajajÂąc rĂŞkÂą przestraszonego kota.SpojrzaÂła zaciekawiona na demona.
-Zdradzisz mi chociaÂż swoje imiĂŞ?-spytaÂła biorÂąc pierwszy lepszy owoc z misy.
-Jestem Ihsi. A ty... No jak nalegasz to moÂże pozwolĂŞ ci wylizaĂŚ moje buty- powiedziaÂł z wyÂższoÂściÂą
- Z pobytu w tym miejscu to Ci chyba juÂż odbija co? -
Nadal siĂŞ zastanawiaÂłem jak mogĂŞ stÂąd zwiaĂŚ. Wiem jedno jeÂśli ona bĂŞdzie wymagaĂŚ takich rzeczy to prĂŞdzej sam sobie jakoÂś poradzĂŞ.
PotĂŞÂżny policzek posÂłaÂł Yoshiego na ziemie.
-Jeszcze jeden taki tekst a lepiej wycelujê i zacisnê piêœÌ
- JeÂśli myÂślisz, Âże bĂŞdĂŞ robiÂł to co kaÂżesz to Ci chyba... -
Mam powoli doœÌ tej caÂłej sytuacji w której siĂŞ znalazÂłem. ZrobiĂŞ wszystko Âżeby siĂŞ stÂąd wydostaĂŚ, ale oczywiÂście bez tych jej zachcianek.
-No to radÂź sobie sam-Âżachn¹³ siĂŞ póÂł-demon anioÂł stróÂż i zacz¹³ siĂŞ rozpÂływaĂŚ w czerwonej mgieÂłce.
- Dobra dobra stój - powiedziaÂłem próbujÂąc jÂą zatrzymaĂŚ
Po chwili dodaÂłem:
- Powiedz co mam zrobiĂŚ aby siĂŞ do niego dostaĂŚ, tylko bez typu bij pokÂłony albo wyliÂż mi buty co? -
CzekaÂłem na jego reakcje i na to czy w ogóle wróci.
-UÂżyj mózgu-powiedziaÂła obraÂżona demonica i rozpÂłynĂŞÂła siĂŞ w róÂżowy dymek z którego po chwili wynurzyÂła siĂŞ czerwona kulka ze skrzydeÂłkami ogonkiem i dwoma duÂżymi oczkami.
- Ej Azazel potrzebujĂŞ Twojej pomocy! - krzyczaÂłem ile siÂł w gardle
MiaÂłem nadzieje, Âże ta demonica mnie nie oszukaÂła i on naprawdĂŞ istnieje i, Âże on moÂże wiedzieĂŚ jak mi pomóc.
Czerwona kulka za tobÂą wydaÂła z siebie nieopanowany chichot, ale kiedy siĂŞ obróciÂłeÂś byÂła obrazem niewinnoÂści i samymi oczkami wyraÂżaÂło "co?! Ja? Nigdy w Âżyciu panie wÂładzo"
- To Ty Azazel? JeÂśli tak to powiedz jak mam siĂŞ stÂąd wydostaĂŚ -
Po tych sÂłowach miaÂłem nadzieje, Âże to on i, Âże pomoÂże mi siĂŞ stÂąd wydostaĂŚ.
I znów o nieodparte wraÂżenie, Âże coÂś wyje ze Âśmiechu w ogóle nie majÂąc ust i patrzÂąc na ciebie niewinnymi oczkami.
-Nie-pisnĂŞÂła kulka.
- To gdzie go znajdĂŞ? ZaprowadÂź mnie do niego -
MiaÂłem wielkÂą nadziejĂŞ, Âże chociaÂż ta dziwna kulka mnie zaprowadzi do tego Azazela.
Ihsi siêwkurzy³a. Pojawi³¹ sieszczêka wype³niaj¹ca siê nienaturalnie.
-CZY TY W OGÓLE KONTAKTUJESZ CO SIÊW OKÓÂŁ CIEBIE DZIEJE?!-wydar³¹ siĂŞ i zniknĂŞÂła pszczĂŞkĂŞ robiÂąc znó niewinne oczka w których bÂłyskaÂła jednak dobrze kryta mÂściwoœÌ...
-Tak mogĂŞ Ci je wyjawiĂŚ.. ale zacznijmy od tego wiesz czemu zawsze towarzyszy mi ten kot?
Nie wiêc zaraz Ci wyjaœniê.. Nazywam siê NEKO!! (czyli kot. Jego postaÌ budzi³a bardzo silne kontrowersje. Du¿¹ rolê odgrywa³ kolor sierœci. Obdarzone najwiêkszymi zdolnoœciami magicznymi by³y koty rude.
(To tak w roli wyjaÂśnienia)
PostaĂŚ przybraÂła dosÂłownie na sekunde postaĂŚ demonicznego kota.. z przeraÂżenia o maÂło co nie wypadÂło CI jabÂłko..
SierœÌ postaci by³a bardzo ruda i poszarpana.. Mia³ do tego bardzo d³ugi ogon (im d³u¿szy ogon tym demon bardziej z³oœliwy^ ^)

// Nie wiem czy ten post Hyuty byÂł od mnie ale ok //

- Mam ju¿ powoli doœÌ tego okropnego miejsca i muszê siê st¹d jak najszybciej wyrwaÌ. Mo¿e i te stwory s¹ fascynuj¹ce ale z jednej strony wrêcz denerwuj¹ce i irytuj¹ce - powiedzia³em sam do siebie
IdĂŞ przed siebie nie patrzÂąc na to co stanie mi na drodze.
Na drodze staÂł kamieĂą i udaÂło ci siew niego przygrzmociĂŚgÂłowÂą.
-Konstruktywne... Palnij jeszcze ze dwa razy moÂże ci mózg zadziaÂła...
- Nie myœlê nad tym jak go znaleŸÌ myœlê nad tym jak siê st¹d wydostaÌ -
Po chwili dodaÂłem:
- A wiĂŞc jak Âłaskawie moÂżesz pokaÂż mi jakieÂś przejÂście do niego albo przynajmniej powiedz gdzie mieszka, to i tak bĂŞdzie duÂżo z Twojej strony -
Hisae przekrĂŞciÂła gÂłowĂŞ lekko na bok by przyjrzeĂŚ siĂŞ postaci.
-A wiĂŞc Neko...ZgodziÂłam siĂŞ na tĂŞ misjĂŞ sÂądzÂąc,Âże bĂŞdzie ona w miarĂŞ prosta...No cóÂż pomyliÂłam siĂŞ,bo nie wiedziaÂłam,Âże bĂŞdĂŞ mieĂŚ do czynienia z demonem w ksztaÂłcie kota!-mruknĂŞÂła i podniosÂła wzrok na tajemniczÂą postaĂŚ.-MojÂą misjÂą jest wydostanie siĂŞ stÂąd?Niby jak?
Demon zÂłozyÂł dÂłonie.. Przez chwile poczuÂłaÂś jego chakrĂŞ.. CoÂś Ci mówiÂło, Âże zaraz siĂŞ zdarzy coÂś niezwykÂłego... PoczuÂłaÂś w Âżo³¹dku niezwykÂłe mrowienie.. W gÂłowce krĂŞciÂło Ci siĂŞ jak nigdy..
-Trzask..
Zaledwie po kilkunastu sekundach byÂłaÂś zupeÂłnie w innym miejscu.. Bardzo siĂŞ róÂżniÂło od poprzedniego.. tutaj juÂż nie byÂło tak sielankowo.
Nie byÂłaÂś jednak sama.. Naprzeciw Ciebie staÂł Demoni kot a tuz obok niego Shinobi nie znaÂłaÂś go.( Yoshi a obok niego Czerwona kulka..)
Bardziej jednak od shinobi intrygowaÂła ciĂŞ czerwona postaĂŚ..
-Witaj Ihsi! a to obok Ciebie to co?.. Hm.. StaÂłaÂś siĂŞ niaĂąka czy co?
Neko mówiÂła te sÂłowa z wielkÂą pogardÂą po czym siĂŞ rozeÂśmiaÂła a jej oczy staÂły sie jeszcze bardziej przenikliwe niÂż wczesniej. EmanowaÂły zielonÂą poswiatÂą. Na caÂłym ciele poczuÂłaÂś dreszcze. Nie wiedziaÂłaÂś co siĂŞ tu dzieje.. ale co raz mniej Ci siĂŞ to zaczĂŞÂło podobaĂŚ..
- Zawsze byÂłaÂś mierna.. ale Âżeby zniÂżaĂŚ siĂŞ do takiego poziomu?
[JesteÂśmy tu razem wszyscy]
Hisae rozejrzaÂła siĂŞ dookoÂła i lekko zadrÂżaÂła na caÂłym ciele.ZrobiÂła kilka kroków do przodu - w stronĂŞ Shinobi.
-Kim jesteœ?-zapyta³a cicho zaciekawiona tym sk¹d siê wzi¹³ tutaj ten ninja.Z drugiej strony cieszy³a siê,¿e nie jest tu sama.Po chwili spojrza³a na Neko.
-To ma byĂŚ jakaÂś wskazówka?-spytaÂła demona szczerze ta sytuacjÂą rozbawiona.
Yoshi zostaÂł przez demonicĂŞ zignorowany...
Kulka rozpÂłynĂŞÂła siĂŞ ukazujÂąc Ihsi... http://www.vampire.com.br/avatar/succubus.gif tylko w nieco bardziej kompletnym stroju.
-Neko... CoÂś ty z sobÂą zrobiÂła... To przecieÂż nawet nie jest ciaÂło demona tylko jakiegoÂś podwórkowego kocurka-powiedziaÂła irytujÂąco sÂłodkim gÂłosikiem Ishi.
- Nie to nie - powiedziaÂłem
Po tych sÂłowach usiadÂłem na czworaka i czekaÂłem na jakiekolwiek wydarzenie jeÂśli cokolwiek miaÂłoby siĂŞ staĂŚ.
Kortill wyjaÂśnij mi jak moÂżna siedzieĂŚ n czworak bo tego nie pojmujĂŞ.. Po prostu jest to poza moim postrzeganiem czasoprzestrzeni .
//hahahah najwidoczniej ten shinobi ĂŚwiczyÂł od dziecka gimnastyke artystycznÂą albo Yoge by lepiej zapanowac na swoja energiÂą P:P//
-Eh Ihsi... kiedyœ Ciê zabijê.. ale na razie przyprowadzi³am tu swoj¹.. now¹ zabawkê.. Neku kiwne³¹ ze znu¿eniem wskazuj¹c g³ow¹ na Hisae..
-Czekaj tam MaleĂąka.. hm nie wiem....... o widzĂŞ, Âże zainteresowaÂł CiĂŞ ten...
Tu Neko urwaÂła i skierowaÂła swe sÂłowa ponownie do Ihsri
Mam dla niej cudowne zadanie z tym, ze musi siĂŞ jakoÂś stÂąd wydostaĂŚ masz moÂże jakiÂś pomysÂł.. co powiesz na jakiÂś pojedynek co o tym sÂądzisz?
Demon znikn¹³ a zaraz potem zjawiÂł siĂŞ za póÂł-demonicÂą.. - Zawsze byÂłas sÂłabsza i wolniejsza.. ale moÂże chociaÂż ten ÂŚmieĂŚ okaÂże jak¹œ wartoœÌ?
Tu Demonica wskazaÂła na Yoshi'ego
// Inna nazwa siedzenia po turecku JeÂśli i tego nie wiesz to ja nie wiem //
- Ja Ci dam Âśmiecia Ty.... - zdenerwowany powiedziaÂłem
Jednak po chwili siĂŞ opamiĂŞtaÂłem bo nie wiedziaÂłem jakÂą moc posiada ów demon wiĂŞc Âłagodnym gÂłosem powiedziaÂłem:
- Co mam zrobiĂŚ ? Do czego wam siĂŞ przydam? -
Na mojej twarzy pojawiÂł siĂŞ uÂśmiech, udawany ale zawsze coÂś.
Hisae sÂłuchaÂła sÂłów demonów powoli rozumiejÂąc o co chodzi.ZawrzaÂła w niej gniew.Z trudem powstrzymaÂła swojego demona.WolaÂła by te dwie tutaj o tym nie wiedziaÂły.
-Mam walczyĂŚ przeciw temu Shinobi?-spytaÂła caÂłkiem spokojnie,ale jej oczy zdradzaÂły rozdraÂżnienie.
/Yoshi Mój drogi zatem wiedz, ze siad turecki to siad skrzyÂżny.. natomiast ... na czworakach mozna staĂŚ albo chodziĂŚ jak jesteÂś pijany albo gdy jesteÂś bobasem /
-Nie... to znaczy nie zupeÂłnie.. MyÂślaÂłam o walce ale chodziÂło mi raczej o walke 2vs2...
Na samÂą myÂśl o walce.. demonicy przechodziÂły po skórze dreszcze i ciarki.. WidaĂŚ byÂło poruszenie na jej twarzy.. Poruszenie to maÂłe sÂłowo Ona byÂła wrecz podniecona.. Tak bardzo, ze nie potrafiÂła siĂŞ opanowac i zmieniÂła siĂŞ w swoja pradziwa formĂŞ..
http://macgreen.deviantar...Jackie-27910034 ...
-No wiĂŞc Ishi co sÂądzisz.. o moim pomysle... Haha.. Ten Twój.. hm jak to nazwaĂŚ... jest caÂłkiem odwaÂżny...
// A ok DziĂŞki,Âże uÂświadomiÂłeÂś mi mojÂą niewiedze:) MyÂślaÂłem Âże to jedno i to samo To w takim razie chodziÂło mi o siedzenie po turecku //
- No cóÂż, jeÂśli chodzi o walkĂŞ to siĂŞ zgadzam, i tak nic ciekawszego nie mam do roboty -
Po chwili popatrzyÂłem na tego demona w peÂłnej formie i powiedziaÂłem z uÂśmiechem na twarzy:
- Wiesz, wyglÂądasz caÂłkiem przytulnie, jak taki piesek -
Hisae wzruszyÂła ramionami.
-TakÂże siĂŞ zgadzam.-odpowiedziaÂła.
// Mi dzisiaj mija czas pobytu w niebycie // ;/
//To wracaj do posiadÂłoÂści rodu Dosu. Twoja noga dalej jest niesprawna, ale nie jest juÂż tak zdruzgotana//
Hisae spojrzaÂła na swojego demona.
-WiĂŞc co robimy?Neku?s-pytaÂła biaÂłowÂłosa czekajÂąc cierpliwie na reakcjĂŞ.
-Ekhm.... chciaÂłam Cie sprawdziĂŚ ... no ale widze, Âże ta "kulka" znowu... coÂś wymodziÂła... dobra masz ... przepustke na tydzien w przeciÂągu tego tygodnia musisz.. zdobyĂŚ kilku przyjacióÂł, którzy pomogÂą Ci w znalezieniu zÂłotej Puszki..
Neku staÂła z wyciÂągnietÂą dÂłonia by oddaĂŚ Ci przepustkĂŞ do Âświata Âżywych..
Hisae wyciÂągnĂŞÂła rĂŞkĂŞ i spojrzaÂła zaciekawiona na przepustkĂŞ.
-Kilku przyjacióÂł?-powtórzyÂła nie do koĂąca rozumiejÂąc o co chodzi.

//mam ÂłaziĂŚ po Âświecie i pytaĂŚ innych uÂżytkowników czy mi pomogÂą? Tak to zrozumiaÂłam :3 //
/mniej wiecej z jednym zastrzezeniem te osoby bĂŞdÂą kontrolowane przeze mnie /
-Hm wystarczy, ze siĂŞ zgodzisz.. Musisz znaleœÌ grupĂŞ, która wraz z TobÂą stworzy druzynĂŞ.. Waszym zadaniem bĂŞdzie odnalezienie zÂłotej puszki reszty dowieeeeeeesz siĂŞ w trakcie wykonywania misji..
//ehhh Kortill jesteÂś niemoÂżliwy //

Hisae wzruszyÂła ramionami.
-Dobrze,niech i tak bĂŞdzie.-mruknĂŞÂła i splotÂła rĂŞce na piersi czekajÂąc co na to Neku.
-Zatem do dzieÂła..
Naku pstrynĂŞÂła paluszkami... {pstryk} pocuÂłaÂś dziwne mrowienie w brzuszku cos jakby od Âśrodka Cie wciÂągaÂło.... Nagle caÂłe ciaÂło zaczĂŞÂło wirowaĂŚ. SÂłyszysz tylko oddalajÂący siĂŞ Âśmiech..
Budzisz siĂŞ w Bramie Suny..
[NMH]
Kidoumaru dÂługo wlókÂł siĂŞ po drugim Âświecie, aÂż dotarÂł pod coÂś co wyglÂądaÂło jak piekÂło.RozejrzaÂł siĂŞ trochĂŞ, zobaczyÂł nieznajomego wyglÂądaÂł na mocno znudzonego. Shinobi nie zastanawiajÂąc siĂŞ podszedÂł do niego szukajÂąc wskazówek.
-Witaj, znasz moÂże Nattakiego Othimo?-spytaÂłem
PodleciaÂł do Ciebie jakiÂś maÂły diabeÂłek. -Ekhem, ekhem, ekhem, ekhem. Sorry goÂściu, szef siĂŞ nachlaÂł i teraz ja tu dowodzĂŞ. Nattaki Othimo, znowu ktoÂś go szuka... - diabeÂłek potrzÂąsn¹³ groÂźnie swÂą wÂłóczniÂą. -Nooo, to trzeba by siĂŞ byÂło zapytaĂŚ Tyu, podobno nielegalnie handluje rogami... - dodaÂł. Chyba bardziej interesowaÂło go Âżycie osobiste innych diabÂłów, niÂż ty.
"-To diabÂły istniejÂą?O i ma teÂż wÂłócznie!-pomyÂślaÂł"JednoczeÂśnie byÂł poirytowany brakiem zainteresowania ze strony diabÂła.
-PomoÂżesz mi odzyskaĂŚ jego kartĂŞ?Bardzo mi na niej zaleÂży, byÂłbym wdziĂŞczny...-powiedziaÂłem
-A shift z tym, mówiÂłem, ÂżebyÂś szedÂł do Tyu, a nie do mnie, o, shift, znowu dzwoniÂą z eBaya... - diabeÂłek wyciÂągn¹³ Nokie N73 i wystukujÂąc coÂś na klawiaturze przyÂłoÂżyÂł telefon do gÂłowy. -Aha, aha, no mówiÂłem Ci, Âże ten diler nie sprzedaje juÂż w naszym okrĂŞgu ! - krzyczaÂł raz po raz do telefonu, na którym zauwaÂżyÂłeÂś symbol jakiejÂś partii. CzyÂżby diabeÂł byÂł politykiem ? JeÂśli tak, miaÂłbyÂś na niego haka.
Kidoumaru byÂł co raz bardziej wÂściekÂły...
-Albo zaÂłatwisz mi tĂŞ kartĂŞ albo po krojĂŞ cie na plasterki... jestem dziÂś nie w humorze wiĂŞc lepiej siĂŞ poÂśpiesz - powiedziaÂł.
-Aaaaaa, policja, on mi grozi ! - krzykn¹³ diabeÂłek, a przy tobie pojawiÂło siĂŞ dwóch policjantów-diabÂłów, skuwajÂących Ci rĂŞce. DiabeÂłek skierowaÂł swoje oblicze ku grupce na pobliskiej Âławce. -Tyu, co ja Ci mówiÂłem o piciu z polakami ?! Od groma ich tu, a ty tylko pijesz ! Won do roboty, sekretarzu jeden, no ! - pomachaÂł groÂźnie rzeczonemu Tyu swojÂą wykaÂłaczkÂą.
Kidoumaru uÂżyÂł kawarimi no jutsu aby siĂŞ oswobodziĂŚ.
-Panowie policjanci powinni go zatrzymaÌ... on jest zamieszany w jak¹œ grubsz¹ aferê.
-A ty Tyu moÂżesz mi daĂŚ kartĂŞ Nattakiego Othimo?-spytaÂłem
-Ja ? Ja ?! ÂŻe niby kto, ja ?! - zdenerwowany diabeÂłek podleciaÂł do Ciebie, a z jego nesesera wypadÂła paczka alkoholu xD DiabeÂłek zdenerwowaÂł siĂŞ jeszcze bardziej i zacz¹³ zwiewaĂŚ. Policjanci pogonili za nim. ZostaÂłeÂś ty, kilku polaków i Tyu, który nie zwróciÂł na Ciebie uwagi, gdyÂż do tego stopnia siĂŞ upiÂł, Âże nie kontaktowaÂł ze Âświatem ^^
"-Uff jeden z gÂłowy tylko ciekawe jak z nim pogadam ..."
PodszedÂł do grupki ludzi.
-Hej ty ! Tyu moÂżesz mi daĂŚ tĂŞ kartĂŞ?
Kidoumaru trochĂŞ siĂŞ z irytowaÂł nie dostajÂąc odpowiedzi.
-MoÂżecie mi pomóc bo ten Tyu posiada kartĂŞ mojego kolegi.
-Pooooolska, biaÂło czerwoni ! Pooooolska, biaÂło czerwoni ! Tratatratata, CWKS, Legia ! - jeden z polaków pomachaÂł zielonym sztandarem Legi tuÂż przed twoim nosem. TO piekÂło byÂło na prawdĂŞ dziwne. Tyu z bliska wydawaÂł siĂŞ jeszcze grubszy, niÂż byÂł w rzeczywistoÂści. -Ik ! JakÂą, ik, kartĂŞ, ik ? - ik oznaczaÂło u niego gÂłoÂśne czkniĂŞcie. Za duÂżo alkoholu jak na diabÂła. Stanowczo.
Kidoumaru kilka razy uderza Tyu lekko w twarz.
"-Akurat teraz musiaÂł siĂŞ upiĂŚ, w piekle chyba nie ma AA-pomyÂślaÂłem."
-Te polaczki nie lepsze-powiedziaÂłem po cichu.
Po czym Kidoumaru zacz¹³ dok³adnie przeszukiwaÌ Tyu.
-Hava nagila... - polak trzymajÂący sztandar zacz¹³ ÂżaÂłoÂśnie ÂśpiewaĂŚ piosenkĂŞ i od razu do³¹czyÂło siĂŞ do niego pozostaÂłych 4 polaków. Zgodnie wyciÂągnĂŞli sake spod koszul i wypili na jeden Âłyk. -Ik, nic, ik, nie sÂłyszĂŞ, ik, mów gÂłoÂśniej ! - krzykn¹³ Tyu, chyba zaczynaÂł trzeÂźwieĂŚ...
Kidoumaru traciÂł juÂż zmysÂły patrzÂąc na towarzyszów Tyu.
-Idioci zamknijcie siĂŞ ! JeÂśli siĂŞ nie uspokoicie to powyrywam wam rĂŞce i nogi. A ty Tyu daj mi w koĂącu tĂŞ kartĂŞ bo za siebie nie rĂŞczĂŞ.-powiedziaÂł wÂściekÂły
-Ik, co ?! Co, jak¹ Wartê ?! Ja jestem ubezpieczony w Allianzdirec, a nie w Warcie ! - krzykn¹³ Tyu, gdy¿ polacy zaczêli dochodziÌ ju¿ do 2 zwrotki, myl¹c wersy i fa³szuj¹c jak siê tylko da³o.
Kidoumaru juÂż nie wytrzymaÂł, przewróciÂł wszystkich Polaków.
-WytrzeŸwiej w koùcu i uratuj sobie ¿ycie.-krzykn¹³ do Tyu...
-Ty, koleÂś, co mi kolegów przewracasz, hĂŞ ? - zanim zd¹¿yÂłeÂś cokolwiek zrobiĂŚ, jakiÂś mĂŞÂżczyzna chwyciÂł CiĂŞ za ubranie. -Pudzian. Jestem. A to sÂą moi znajomi z Legi. Zdzichu i ferajna, co on od was chciaÂł ? Tyu, o co chodzi z kartÂą, co ? - Pudzian wydawaÂł siĂŞ doœÌ zniecierpliwiony.
Kidoumaru byÂł zdziwiony miĂŞÂśniami jakie posiada oponent.
-Po prostu Tyu zamiast pracowaĂŚ, obija siĂŞ i przez to kilka osób nie moÂże zaznaĂŚ wiecznego spokoju. Ja po prostu staram siĂŞ te sprawy wyprostowaĂŚ.-powiedziaÂłem.
-Aaaaa... Dobry z Ciebie dzieciak - Pudzian uœmiechn¹³ siê i poklepa³ Ciê po g³owie, jako ¿e by³ duuuu¿o wy¿szy od Ciebie. -Dam wam.... IK! Kartê.... Jak przyniesiecie mi wiêcej alkoholu, IK, najlepszy bimber maj¹ w niebie... - Tyu mrukn¹³ nieprzytomnie.
-Nie jestem juÂż dzieckiem!
Po czym otrzepaÂł siĂŞ trochĂŞ.
-Dobrze ale to juÂż ostatnia twoja proÂśba, którÂą speÂłnie chyba Âże chcesz byĂŚ martwy...
-"PrzecieÂż juÂż on jest martwy to jak go zabije po raz 2 ? -spytaÂłem sam siebie"
NastĂŞpnie Kidoumaru wyruszyÂł do nieba .
NMM
Pudzian podniósÂł polaków w górĂŞ. -No, skinheadzi, idziemy za nim. Raz chÂłopakowi pomoÂżemy, to moÂże nas w niebie przyjmÂą - polaczkowie pokiwali gÂłowÂą i ruszyli szybkim krokiem za Pudzianem. Skierowali siĂŞ w stronĂŞ drabin do nieba.
<nie ma bohaterów neutralnych>
"Emmm ... Gdzie ja jestem ..? Co siĂŞ dzieje..? Czy juÂż umarÂłem ..? Niee... A moÂże...?". Kazichi podniósÂł siĂŞ z ziemi. RozglÂądn¹³ siĂŞ po okolicy. ByÂła to pustynia, piasek miaÂł kolor czerwony. " Co to za kolor piasku...? Zaczyna mi siĂŞ to nie podobaĂŚ.. Nic nie pamiĂŞtam.. Czekaj... WszedÂłem do szpitala.. byÂłem niesiony na noszach... na salĂŞ operacyjnÂą... Co siĂŞ staÂło potem..? A! RozmawiaÂłem z lekarzem, przedstawiaÂłem swojÂą sytuacjĂŞ, swój stan w jakim siĂŞ znajdujĂŞ.. A co potem..? Umm... Nie mogĂŞ sobie przypomnieĂŚ... ". Po tej burzy w mózgu zacz¹³ siĂŞ przypatrywaĂŚ miejscu ,gdzie siĂŞ obecnie znajduje. Czerwone ... SÂłoĂące parzyÂło bardzo mocno. ByÂło piekielnie gorÂąco...
Piasek. DziewiĂŞtnaÂście centylion decylionów ton piasku. Czerwonego, pÂłonÂącego dosÂłownie, tlenku krzemu. Wszystko wydawaÂło siĂŞ wolno falowaĂŚ... A jednak. Pod twoimi nogami ziarenka nabieraÂły intensywnej b³êkitnej barwy, rozprzestrzeniajÂąc siĂŞ jak skapujÂąca woda i oddalajÂąc siĂŞ od ciebie ziarnko po ziarenku trÂącajÂąc siĂŞ nawzajem pojedynczo i bardzo powoli, stale jednak przyÂśpieszajÂąc...
" Co jest grane..? Nic z tego nie rozumiem.. CoÂś chyba jest nie tak z tym piaskiem.. Czemu czujĂŞ wraÂżenie jakby czas siĂŞ spowolniÂł..? Czy ten piasek zamienia siĂŞ w wodĂŞ..? JuÂż przestaje mi siĂŞ tu podobaĂŚ.. Jakim cudem te wszystkie rzeczy siĂŞ w ogóle dziejÂą..? Czerwony piach zamieniajÂący siĂŞ przy mnie w kropelki wody... Spowolniony upÂływ czasu... Ehh.. Za duÂżo pytaĂą w tej mojej gÂłowie..". Przykucn¹³ i dotkn¹³ rĂŞkÂą ziemi. Ca³¹ zewnĂŞtrznÂą stronÂą dÂłoni dotkn¹³ czerwonego gruntu. " Ciekawe co teraz siĂŞ wydarzy..?". CzekaÂł z lekkÂą adrenalinÂą i zaciekawieniem na rozwój wydarzeĂą...
Tam gdzie dotkn¹³eœ piasku... Sta³ siê niebieski. Sypki niebieski py³. Kiedy ods³oni³eœ go trochê w g³¹b zauwa¿y³eœ, ¿e niebieskie ziarenka tr¹caj¹c o inne zmuszaj¹ je do zmiany koloru. B³êkitne ziarenka ci¹gle powiêksza³y sw¹ iloœÌ tr¹caj¹c o ziarenka czerwone... Piasek rozprzestrzenia³ siê ju¿ tempem id¹cego cz³owieka...
" Niebieski i czerwony piasek... Czy ten piasek pokazuje mi drogĂŞ..? Pewnie chce bym za nim siĂŞ udaÂł... To miejsce jest co najmniej dziwne... Zobaczymy czy jak siĂŞ udam w stronĂŞ b³êkitnego pyÂłu to czy mnie to gdzieÂś zaprowadzi.. ". Kazichi szedÂł i sprawdzaÂł jak wyglÂądajÂą jego Âślady na ziemi. Czy pozostawaÂły niebieskie odciÂśniĂŞcia butów? Czy nadal ³¹czÂące siĂŞ kolory pokazywaÂły mu stronĂŞ w którÂą ma iœÌ? PrzeszedÂł kilka kroków i obserwowaÂł ruch zmieniajÂącego siĂŞ otoczenia. "Niesamowicie to wyglÂąda, ale jaki jest tego cel..?". ZastanawiaÂł siĂŞ chÂłopak.
Krok za krokiem zmieniaÂłeÂś czerwony piasek w b³êkitny. ByÂło w piasku coÂś dziwnego. A juÂż staÂło siĂŞ to szczególnie dziwne, kiedy w szybkim tempie pod¹¿ajÂąc przed siebie przy falach i zakolach ewidentnie bawiÂącego siĂŞ piasku, zauwaÂżyÂłeÂś pasma ciemnobrÂązowe, jaskrawoÂżóÂłte, biaÂłe i zielone... w dosyĂŚ sporej odlegÂłoÂści od siebie zauwaÂżyÂłeÂś b³êkitny gÂłaz sterczÂący w górĂŞ jak obelisk na placu Âśw.Piotra.
" NaprawdĂŞ nie wiem jak to siĂŞ dziaÂło ,ale ten piasek zmieniaÂł kolory na barwy tĂŞczy. Nie wiem co siĂŞ ze mnÂą staÂło, Âże siĂŞ znalazÂłem w takim miejscu. Co to..? GÂłaz.? Na Âśrodku pustyni..? Bardzo dziwne.. NaprawdĂŞ.. PodejdĂŞ bliÂżej i siĂŞ jemu lepiej przyjrzĂŞ. " PodszedÂłem jakieÂś piĂŞĂŚ metrów od kamienia i zacz¹³em siĂŞ mu przyglÂądaĂŚ. " Hmm ciekawe co by byÂło jak bym go dotkn¹³.. SprawdÂźmy..". ChÂłopak zbliÂżyÂł siĂŞ powoli do obelisku i postawiÂł na nim zewnĂŞtrznÂą stronĂŞ dÂłoni. CzekaÂł na rezultaty. W miĂŞdzyczasie, zanim to zrobiÂł to rozglÂądn¹³ siĂŞ po okolicy. SprawdziÂł czy nie ma wiĂŞcej taki ewenementów.
SkaÂła... zafalowaÂła jakbyÂś dotkn¹³ powierzchni wody, ale nic poza tym siĂŞ nie staÂło. Jednak kiedy obszedÂłeÂś ska³ê dokÂładnie dookoÂła zauwaÂżyÂłeÂś mnóstwo kolorów... Ale po chwili dostrzegÂłeÂś, Âże nie jest ich nieskoĂączenie wiele, a dziesiĂŞĂŚ. KaÂżdy le¿¹cy obok innego. A na szczycie skaÂły piĂŞĂŚ innych le¿¹cych na pĂŞkniĂŞciach pomiĂŞdzy nimi... Kolory po bokach skaÂły to - b³êkitny, na prawo od niego ciemny brÂąz, jaskrawa Âżó³Ì, dalej b³êkit tak jasny, Âże aÂż raziÂł, dalej krwistoczerwony i znów b³êkitny. Nie moÂżesz jednak dostrzec dokÂładnie jak uÂłoÂżone sÂą ÂżywioÂły na szczycie skaÂły...
" Ciekawe co to za dziwny obiekt..? Hm... MuszĂŞ to sprawdziĂŚ.. Co to za kolejnoœÌ kolorów... DziesiĂŞĂŚ kolorów... Czemu skaÂła po moim dotkniĂŞciu zafalowaÂła..? Nic z tego jak zwykle nie rozumiem.. Ale skoro jest to podobne do wody to powinienem umieĂŚ po niej chodziĂŚ. " SkupiÂłem chakrĂŞ w moich nogach i zacz¹³em wchodziĂŚ powoli i ostroÂżnie po obelisku. ObserwowaÂłem bardzo dokÂładnie kaÂżdÂą szczelinĂŞ czy skazĂŞ tego obiektu. "Ciekawe co siĂŞ teraz stanie..?".
Co niezwyk³e nie mog³eœ chodziÌ po skale. Wyda³o ci siê, ¿e kiedy wypuszczasz w jej okolicy chakrê b³êkitny kawa³ek siê powiêksza, ale to by³y wszystkie zauwa¿alne reakcje g³azu na ciebie. Wdawa³ siê na ciebie patrzyÌ wyzywaj¹cym wzrokiem.
" To mnie zaczyna powoli przeraÂżaĂŚ... Czy ta skaÂła wÂłaÂśnie na mnie patrzy..? Od poczÂątku wydawaÂła mi siĂŞ dziwna.. Nie zobaczĂŞ reszty kolorków.. niestety.. Spróbujmy inaczej.. Skoro zachowuje siĂŞ jak woda to powinno to mi siĂŞ udaĂŚ". Kazichi poÂłoÂżyÂł swojÂą dÂłoĂą na gÂłazie ,a nastĂŞpnie spróbowaÂł jÂą wÂłoÂżyĂŚ do Âśrodka, do okolicy nadgarstka. NastĂŞpnie szybko wyciÂągn¹³, jeÂżeli mu siĂŞ to udaÂło to postanowiÂł wejœÌ do Âśrodka obelisku . CaÂły czas obserwowaÂł swoje otoczenie i to co siĂŞ dzieje wokóÂł niego.
SkaÂła.... okazaÂła siĂŞ skalista. PowstaÂły nieduÂże okrĂŞgi a ty poczuÂłeÂś zimno i wilgoĂŚ, jednak twoje dÂłonie przez caÂły czas spoczywaÂły na skale. UsÂłyszaÂłeÂś teÂż czum oceanu i krzyk mew co nie byÂło dobrym objawem dla twojej udrĂŞczonej psychiki...
" RĂŞka mi teraz utknĂŞÂła... Teraz jestem nad morzem..? chyba wiem co to jest.. Dobrze, Âże tylko jedna rĂŞka jest uwiĂŞziona..". Kazichi wyj¹³ szybko kunaia i zrobiÂł ranĂŞ ciĂŞtÂą na nodze ,w nadziei ,Âże to jest GenJutsu, bo innego wytÂłumaczenia nie miaÂł. Jego rozum juÂż zacz¹³ szaleĂŚ i miksowaĂŚ. Nie miaÂł pojĂŞcia co robiĂŚ. MógÂł tylko czekaĂŚ na to co mu przyniesie los i obserwowaĂŚ dalej rozwój wypadków. "Mam nadziejĂŞ , Âże to pomoÂże.. ". Rana nie byÂła g³êboka ,ale zetkniĂŞcie z gorÂącym wiatrem powinno go bardzo otrzeÂźwiĂŚ i obudziĂŚ z tego letargu. Przynajmniej tak mu siĂŞ wydawaÂło...
Nie mogÂłeÂś nic zrobiĂŚ - udaÂło ci siĂŞ wyrwaĂŚ z nieÂświadomoÂści na tyle, Âże cofn¹³eÂś rĂŞkĂŞ od kamienia, jednak wci¹¿ wszystkie niezywkÂłe doznania kumulowaÂły siĂŞ na tobie. Po chwili wszystko jakby zelÂżaÂło. ZobaczyÂłeÂś teÂż cztery idÂące w twoim kierunku postaci ubrane w szaty kolorów piasku po którym stÂąpali...
" Co siĂŞ staÂło.. Moja gÂłowa... Nadal jest ciĂŞÂżko ze mnÂą, chociaÂż trochĂŞ to pomogÂło.. Nie wiem co by siĂŞ staÂło gdybym dÂłuÂżej trzymaÂł tam rĂŞkĂŞ.. Kto to..? Cztery osoby zbliÂżajÂą siĂŞ do mnie.. To na pewno nie wróÂży nic dobrego..". Kazichi próbowaÂł wstaĂŚ na nogi, wiedziaÂł Âże to bĂŞdzie ciĂŞÂżkie ale staraÂł siĂŞ jakoÂś utrzymaĂŚ pion. Zacz¹³ wyglÂądaĂŚ przybyszów.. DokÂładnie im siĂŞ przyglÂądaÂł. PatrzyÂł na to jakiej sÂą budowy i jaki majÂą ekwipunek.. Nigdy ostroÂżnoÂści za maÂło. "To pewnie ich sprawka.. Ciekawe co siĂŞ teraz wydarzy..?". CzekaÂł z niepokojem w sercu.
Postaci podeszÂły bliÂżej. SzÂły w dÂługich szatach z zasÂłaniajÂących twarze. Zd¹¿yÂłeÂś tylko zauwaÂżyĂŚ, Âże bia³¹ szata skrywa dyskretnie kobiece ksztaÂłty, a mĂŞÂżczyzna w czerwieni jest naprawdĂŞ gigantem, kiedy ca³¹ czwórka podszedÂł do obelisku.
-Patrzcie patrzcie-odezwaÂła siĂŞ biaÂła-kobieta -Nasz bezbronny przyszedÂł pierwszy. Kto by siĂŞ spodziewaÂł, Âże zdoÂła tutaj dotrzeĂŚ.
SpojrzaÂła na ciebie. To znaczy obróciÂła siĂŞ i wycelowaÂła w ciebie koniec kaptura.
-Wiesz chociaÂż jak nazywa siĂŞ twoja katana? A wÂłaÂśnie.

Ostatnie zdanei wypowiedziaÂła kiedy mĂŞÂżczyzna w czerwonym spojrzaÂł na niÂą karcÂąco.
-Notyuh-wymamrotaÂła zÂła, Âże jej przerwaÂł, jednak spojrzaÂła ci krzywo w twarz.
-Notukom-powiedzia³ mê¿czyzna w czarnej szacie i mrugn¹³ do ciebie przyjaŸnie. Przynajmniej tak ci siê wydawa³o
-Notuohs, Notuoy-powiedzieli niemalÂże równoczeÂśnie mĂŞÂżczyÂźni w czerwonym i jaskrawoÂżóÂłtym pÂłaszczu.
W dÂłoniach postaci pojawiÂły siĂŞ katany - jedna z lodu, druga z drewna, trzecia z krysztaÂłu ostatnia wreszcie z magmy. CzuÂłeÂś, Âże wszystko to jest niepeÂłne, puste...
" Nic z tego nie rozumiem.. co oni mówiÂą... jakiÂś szyfr czy co..? Po co im katany... chcÂą mnie zabiĂŚ...? CóÂż trzeba siĂŞ przygotowaĂŚ". ZaÂłoÂżyÂł rĂŞce do tyÂłu jakby siĂŞ rozciÂągajÂąc i w tym czasie wykonaÂł kawarimi. JednoczeÂśnie mówiÂł do nieznajomych:
-Kim jesteÂście..? Co tutaj robicie..? Czego ode mnie chcecie..? - zadawaÂł pytania wiedzÂąc, Âże i tak nie otrzyma na nie odpowiedzi... ChciaÂł tylko zyskaĂŚ kilka sekund.. by mieĂŚ juÂż swoje jutsu wykonane. W razie aktywacji kawarimi zamieniam siĂŞ w piasek bÂądÂź kamieĂą czy jakiÂś chwast znajdujÂący siĂŞ 10 metrów od nowo przybyÂłych. Gdyby jednak mnie zaatakowali to po uÂżyciu kawarimi rzucam cztery shurikeny. CelujĂŞ w kostki moich przeciwników. Ciskam tylko w dwóch z czterech poniewaÂż chcĂŞ siĂŞ skupiĂŚ na celnoÂści i sile. Gdybym rzuciÂł po jednym to na pewno by je sparowali bÂądÂź odbili. WykonujĂŞ co powyÂżej. "CaÂły czas jednak mam w gÂłowie niepokój, Âże coÂś jest tu nie tak."

Chakra : 1100-100= 1000
-CóÂż za prostactwo-prychnĂŞÂła kobieta z lodowym mieczem.-Jutsu? Nie umiesz nawet przywoÂłaĂŚ jednej z piĂŞciu a co dopiero mówiĂŚ o dwóch z dziesiĂŞciu... Zdecydowanie nie naleÂżysz do najlepszych zastĂŞpców naszego przyjaciela...
SPojrza³a po pozosta³ych. Mê¿czyzna w br¹zowej szacie potakn¹³.
-Spróbuj jeszcze raz przyzwaĂŚ swojÂą katanĂŞ... PrzecieÂż kaÂżdy sobie moÂże z tym poradziĂŚ
"Oni chyba biorÂą mnie za kogoÂś innego... CóÂż muszĂŞ graĂŚ... hmm jak to powiedzieĂŚ.. Notu wszĂŞdzie jest uÂżyte... plus przyrostki... hmm notu.. i jak jest woda... mizu! tak Dobra do dzieÂła, oby zadziaÂłaÂło..".
-Przepraszam... Notumizu. JeÂżeli katana siĂŞ pojawi to obserwujĂŞ dalej co robiÂą przybysze. JeÂśli katan siĂŞ nie pojawi to mówiĂŞ ,Âże zapomniaÂłem swojego hasÂła.. JakoÂś mi wyleciaÂło z gÂłowy.. Zawsze nie mogĂŞ go zapamiĂŞtaĂŚ.. PróbujĂŞ im wcisn¹Ì tÂą bajeczkĂŞ. Gdy oby dwa scenariusze siĂŞ nie sprawdzÂą to czekam na rozwój wydarzeĂą. Zawsze w pogotowiu mam swoje kawarimi no jutsu.
Przed tobÂą pojawiÂła siĂŞ b³êkitna katana na której widaĂŚ byÂło piĂŞĂŚ jaÂśniejszych kropel wody. Na rĂŞkojeÂści ktoÂś wyszyÂł bia³¹ niciÂą znak KiriGakure. SchwyciÂłeÂś broĂą w rĂŞkĂŞ i poczuÂłaÂś przedziwnÂą moc ukrytÂą w broni... Nie mogÂłeÂś jej jednak do niczego porównaĂŚ.
-Patrzcie patrzcie.... ÂŚmiertelnemu udaÂło siĂŞ przyzwaĂŚ katanĂŞ piÂątki naszego przyjaciela... No cóÂż-westchnĂŞÂła na koĂącu kobieta w biaÂłym-MoÂżemy zaczynaĂŚ czy bĂŞdziemy czekaĂŚ aÂż sobie jeszcze chÂłopak po leÂżakuje?
MĂŞÂżczyzna, który do ciebie mrugaÂł uÂśmiechn¹³ siĂŞ.
-Brawo chÂłopcze. KiedyÂś byĂŚ moÂże nam wszystkim pomoÂżesz...
Wszystkie cztery postacie ruszyÂły do skÂładania pieczĂŞci i spojrzaÂło na ciebie pytajÂąco.
-Ekh-powiedziaÂł mĂŞÂżczyzna w czerwonym-Powtórzysz za nami. Co drugÂą pieczĂŞĂŚ nasÂączasz chakrÂą jak przy kawarimi...
CzÂłowiek zÂłoÂżyÂł chyba wszystkie pieczĂŞci jakie znasz w astrologicznym porzÂądku.
-Spróbujmy jeszcze raz...
" Uff uda³o siê.. ale mia³em stracha.. Niez³y miecz.. Co oni znowu chc¹..? Ehh.. Muszê nadal graÌ ich kolegê.. Dobra biorê siê do roboty... wiêc mam wyzwalaÌ chakrê co drug¹ pieczêÌ.. Dobra!". Poczeka³ a¿ wszyscy byli gotowi, wtedy on te¿ siê skupi³ skoncentrowa³ swoj¹ chakrê i zacz¹³ wykonywaÌ pieczêci.:

Usagi (Królik)
Saru (MaÂłpa) wyzwolenie chakry..
Nezumi (Szczur)
O-ushi (WóÂł) znowu chakra..
Ousu-buta (ÂŚwinia)
Tori (Ptak) chakra..
Uma (KoĂą)
Tora (Tygrys) chakra..
Inu (Pies)
Hebi (W¹¿) chakra..
O-hitsuji (Baran)
i na koniec
Ryu (Smok) chakra..

ChÂłopak czekaÂł teraz tylko na efekty tej bardzo dÂługiej kombinacji.
PoczuÂłeÂś ubytek chakry (-120) a takÂże nagÂłe wstrzÂąsy wokóÂł ciebie. SkaÂła skryÂła siĂŞ w ziemi i teraz przez chwilĂŞ mogÂłeÂś dostrzec, Âże z kaÂżdej barwy po bokach wychodziÂły cztery barwy, jednak nie miaÂłeÂś zbyt wiele czasu, gdyÂż skaÂła zostaÂła zakryta prz zasuniĂŞtÂą grubÂą ÂżelaznÂą pÂłytĂŞ. WOkóÂł ciebie podniosÂły siĂŞ ciĂŞÂżkie kamienne mury areny, podzielonej na 5 kawaÂłków - teraz dostrzegÂłeÂś, Âże stoisz na wodzie, mĂŞÂżczyzna w czerwieni stÂąpaÂł po rozÂżarzonych wĂŞglach, czÂłowiek w brÂązie stoi po kostki w ciemnym bagnie, kobieta w bieli jest otoczona przez potĂŞÂżny wicher, a mĂŞÂżczyzna w jaskrawoÂżóÂłtym stroju otoczony jest niezbyt potĂŞÂżnymi wyÂładowaniami.
-Znasz zasady?-zapytaÂła cie irytujÂącym gÂłosem kobieta.
" ZadziaÂłaÂło.. Niesamowity efekt... Teraz pojawiÂła siĂŞ arena..? Co ja bĂŞdĂŞ walczyÂł z kimÂś..? W co ja siĂŞ znowu wpakowaÂłem.. Eeeee.. Czy znam..? No pewnie Âże nie ,a niby skÂąd mam wiedzieĂŚ jak siĂŞ walczy na tej arenie.. Ale jej tego przecieÂż nie powiem.. Mam!.".
-Hm.. ByÂłoby dobrze gdybyÂś przypomniaÂła je, kaÂżdemu z nas przyda siĂŞ lekka powtórka.- UÂśmiechn¹³ siĂŞ do dziewczyny.
ÂŚcisn¹³ swój miecz ." Ciekawe do czego jest zdolny.. CóÂż .. pewnie niedÂługo siĂŞ przekonam..".

Chakra: 900-120= 780 (Mam caÂły czas naÂłoÂżone kawarimi no jutsu).
-CO? Nie. Nam nie jest potrzebna powtórka. JesteÂśmy przecieÂż nieÂśmiertelni. nie zapominamy-powiedziaÂła chÂłodno kobieta. Wszyscy odrzucili kaptury - zauwaÂżyÂłeÂś, Âże na twoich plecach teÂż spoczywaÂł b³êkitny kaptur.
-No moÂże nie nieÂśmiertelni wszĂŞdzie... Ale tutaj na pewno. Ale ty jesteÂś nowy i nie wiem czemu przyszedÂłeÂś jako kolejny wysÂłannik brata Fu Kami... W kaÂżdym bÂądÂź razie walczysz, wiĂŞc trzeba ci daĂŚ równe szanse.
OdchrzÂąknĂŞÂła.
-Âżeby wygraĂŚ w naszym turnieju, musisz pokonaĂŚ kaÂżdego z nas po kolei, z jednej lub drugiej twojej strony. OczywiÂście my teÂż jednoczeÂśnie bĂŞdziemy ciĂŞ atakowaĂŚ. Aby zwyciĂŞÂżyĂŚ musisz opanowaĂŚ swojÂą chakrÂą wszystkie piĂŞĂŚ pól na arenie. Rozumiesz?
" Ja sam na piĂŞciu.. no genialnie.. juÂż lepiej byĂŚ nie mogÂło.. do tego wszyscy majÂą te katany i wiedzÂą jak je uÂżywaĂŚ a ja..? To bĂŞdzie niezÂła zabawa ..czy raczej rzeÂź.. Dobra pora walczyĂŚ ,Ikuzo!. Na moje lewo jest magma, a naprawo elektryczny. Hmm.. MuszĂŞ teraz unikaĂŚ tego na moje prawo, a w czerwonym atakowaĂŚ, bo mam przewagĂŞ. SprawdÂźmy na co to cacko staĂŚ..".
SkupiÂłem swojÂą chakrĂŞ na mieczu i czĂŞÂściowo na nogach i ruszyÂłem. BiegÂłem trzymajÂąc katanĂŞ w obydwu rĂŞkach ,ostrze byÂło zanurkowane w wodzie. ByÂłem lekko pochylony i miaÂłem lekko zgiĂŞte nogi, to pozwalaÂło mi na wszelkie uniki ze strony mojego przeciwnika. JakieÂś piĂŞĂŚ metrów od niego zatrzymujĂŞ siĂŞ prawÂą nogÂą, robiĂŞ póÂłkole mieczem,który caÂły czas jest w wodzie. W czasie robienia tego manewru w ostatniej fazie wyzwalam jednorazowo chakrĂŞ, to powinno utworzyĂŚ duÂża falĂŞ która by przygniotÂła mojego wroga. w razie aktywacji kawarimi znajdujĂŞ siĂŞ piĂŞĂŚ metrów od mĂŞÂżczyzny. wyciÂągam szybko miecz przed siebie i wyzwalam duÂża iloœÌ chakry ,tak by z miecz poleciaÂł bardzo silny strumieĂą wody. UtrzymujĂŞ ten strumieĂą do czasu aÂż mój przeciwnik wleci na arenĂŞ powietrza, najlepiej jakby wpadÂł na znajdujÂącÂą siĂŞ tam osobĂŞ. Magma w po³¹czeniu z powietrzem da spory cios dla wiatru. wykonujĂŞ co powyÂżej.
MĂŞÂżczyzna uÂżywajÂący ewidentnie Katonu osÂłaniaÂł siĂŞ przed atakiem który wzbudziÂł na twoim polu wielkÂą falĂŞ ognistymi barierami - dosyĂŚ skutecznie. TrwaÂła miedzy wami próba siÂł. jednak z drugiej strony zaatakowaÂł ciĂŞ osobnik uÂżywajÂący Dotonu - wielki bÂłotny smok poleciaÂł wprost w ciebie. I prawdopodobie zostaÂła by z ciebie miazga gdyby nie to, Âże Powsta³¹ miedzy wami lodowa Âściana. Kobieta z Fuutonem uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ i szyderczo wydĂŞÂła wargi w stronĂŞ Doton usera. Jego pole i pole Katon usera zmieniÂły siĂŞ w fale magmy, jednoczeÂśnie pole twoje i Fuuton userki zmieniÂły siĂŞ w wodne pola pokryte lodem. UÂżytkownik pioruna przygotowywaÂł ewidentnie trudnÂą technikĂŞ, gdyÂż na razie siedziaÂł tylko i medytowaÂł.
" NiezÂły ten mieczyk, spróbujmy wyÂższej szkoÂły jazdy.. Nie pokoi mnie elektryczny, bĂŞdĂŞ musiaÂł siĂŞ nim zaj¹Ì". Wzi¹³em swojÂą katanĂŞ i zrobiÂłem bardzo szybko okrÂąg dookoÂła swojej osi, jednoczeÂśnie zanurzajÂąc jednÂą czwartÂą ostrza. Gdy znalazÂłem siĂŞ znowu w tej samej pozycji wyjÂściowej to podniosÂłem swój miecz. To wyglÂądaÂło jakby kombinacja, najpierw okrÂąg, a potem nie przerywajÂąc ani na sekundĂŞ unoszĂŞ miecz. Podczas wyciÂągania miecza z wody wyzwalam duÂży pokÂład chakry. WokóÂł mnie ma powstaĂŚ bariera wodna, ma mnie caÂłego otoczyĂŚ, wirowaĂŚ o promieniu metra. Gdy to mi siĂŞ uda to wyrzucam swój miecz jakieÂś póÂł metra nade mnie, w tym samym czasie gdy on leci to wykonujĂŞ pieczĂŞĂŚ Nezumi (Szczur). Miecz ma zawisn¹Ì w powietrzu. Po tym Ousu-buta (ÂŚwinia), orĂŞÂż ma siĂŞ zamieniĂŚ w kulĂŞ wody, Âśrednicy gdzieÂś metra. Po tym leci kombinacja : Tora (tygrys), Inu (pies), Saru (maÂłpa) i na koniec Hebi (w¹¿). Teraz z kuli wody zaczynajÂą lecieĂŚ pociski wodne, sÂą to jakby strzaÂły o dÂługoÂści 35 centymetrów, na koĂącu zaostrzone. Czemu wybraÂłem takÂą formĂŞ? poniewaÂż ten atak jest bardzo szybki i niebezpieczny. Dopóki utrzymujĂŞ pieczĂŞĂŚ Hebi dopóty technika trwa. cóÂż moje salwy sÂą skierowane najpierw w uÂżytkownika katony, a takÂże dotonu. Po tej salwie kilkudziesiĂŞciu pocisków biorĂŞ siĂŞ za Raitona, wypuszczam w niego jakieÂś trzydzieÂści strzaÂł w bardzo krótkim odstĂŞpie czasowym. Przed salwami krzyczĂŞ do dziewczyny: Do dzieÂła, mam nadziejĂŞ ze zrozumiesz!- Mam na myÂśli ,Âże ma po³¹czyĂŚ swój ÂżywioÂł z moimi strzaÂłami, tak aby utworzyĂŚ z nich lodowe strzaÂły, ich moc wtedy wzroÂśnie dwukrotnie, stanÂą siĂŞ o wiele wytrzymalsze i ostrzejsze. WykonujĂŞ co powyÂżej.
Niestety po niewczasie zauwaÂżasz, Âże nie tak Âłatwo na Âślepo opanowaĂŚ tak niezwyk³¹ moc - powstaÂła wokóÂł ciebie wirujÂąca bariera wody, ale kiedy tylko wyrzuciÂłeÂś miecz opadÂła, a miecz wpadÂł pod lodowatÂą wodĂŞ nie dajÂąc znaku Âżycia. JednoczeÂśnie zaatakowali ciĂŞ wszyscy mĂŞÂżczyÂźni, a twoja sojuszniczka z ledwoÂściÂą utrzymywaÂła potĂŞÂżne ataki. StruÂżki potu ÂściekaÂły po jej jasnych skroniach, a ty nie byleÂś w stanie kontrolowaĂŚ swojego ÂżywioÂłu. UsÂłyszaÂłeÂś z oddali krzyk - zrozumiaÂłeÂś, Âże z ciebie tez ucieka energia...
" WpadÂłem na Âświetny pomysÂł.". UstawiÂłem siĂŞ tak, aby ziemia i piorun byli po przeciwnych stronach. W momencie ,gdy mnie zaatakowali, to w ostatnim momencie zamieniÂłem siĂŞ kawaÂłkiem malutkiej bryÂłki lodu, uÂżywajÂąc moje kawarimi. ZnalazÂłem siĂŞ 15 metrów od nich. To spowoduje, Âże doton i raiton siĂŞ zderzÂą,a co za tym idzie ,jeden z nich bĂŞdzie zlikwidowany. Po aktywacji kawarimi wypowiadam Notius. W mojej dloni ponownie ma siĂŞ pojawiĂŚ wodny miecz. wiem ,Âże moje siÂły sÂłabnÂą, ale nie mogĂŞ siĂŞ poddaĂŚ. Adrenalina i nadchodzÂąca ÂśmierĂŚ powodujÂą u mnie nowy przypÂływ siÂł. SkierowaÂłem miecz prosto w uÂżytkownika katonu, nastĂŞpnie wyzwoliÂłem chakrĂŞ, miaÂło to spowodowaĂŚ wypuszczenie strumienia wody. TuÂż przed uderzeniem w wroga krzykn¹³em do dziewczyny : ZamraÂżaj! Teraz przeciwnik siĂŞ broniÂł przed wodÂą ,a nie lodem. Atak powinien teÂż zaÂłatwiĂŚ nastĂŞpnego. w chwili wolnej nakÂładam na siebie kolejne kawarimi no jutsu. W razie ataku zamieniam siĂŞ w grudkĂŞ ziemi i znajdujĂŞ siĂŞ 15 metrów od atakujÂącego. WykonujĂŞ co powyÂżej.
Doton uderzyÂł w Raiton.... W ostatnim momencie jednak ich uÂżytkownicy postanowili po³¹czyĂŚ siÂły - we wszystkich kierunkach pomkn¹³ deszcz naelektryzowanych Âżelaznych pocisków. Nikomu nic siĂŞ nie staÂło, jednak Katonowiec straciÂł sojusznika i byÂł przez chwilĂŞ zszokowany. WykorzystaÂłeÂś to bezlitoÂśnie - przebiÂłeÂś go na wylot swoim ogromnym lodowy pociskiem który powstaÂł z caÂłej katany. Wszystko na chwilĂŞ poszarzaÂło i mĂŞÂżczyzna spojrzaÂł w otwór w swoim brzuchu.
-No cóÂż. Trudno siĂŞ mówi-stwierdziÂł pewnym gÂłosem i wskoczyÂł na trybuny. Jego pole powoli zaczĂŞÂło falowaĂŚ i staÂło siĂŞ identyczne z tym które ty miaÂłeÂś. PoczuÂłeÂś, Âże twoja chakra wraca do stanu poczÂątkowego i mrugajÂąc wróciÂłeÂś do rzeczywistej prĂŞdkoÂści czasu - wrogowie zmierzyli ciĂŞ wzrokiem, a twa niezwyk³¹ sojuszniczka uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ z pochwa³¹ w oczach.
Po chwili poczuÂłeÂś, Âże Notius wÂślizguje ci siĂŞ do dÂłoni.
" Heh, chyba juÂż koniec mieczyka... CóÂż zapomnieli chyba o jednym... Âże nie jestem jakimÂś tam normalnym przeciwnikiem.. Zaraz im poka¿ê na co mnie staĂŚ". KaÂżda osoba ma od jednego do czterech rodzajów chakry, polegajÂącej na ÂżywioÂłach. Ja posiadam trzy rodzajem cóÂż jeden siĂŞ wyczerpaÂł to teraz im poka¿ê co umiem.
- Notyuh! - w lewej rĂŞce miaÂła siĂŞ pojawiĂŚ katana z lodu.
- Notuoy! - w prawej rĂŞce ma siĂŞ pojawiĂŚ miecz z krysztaÂłu.
WykorzystujĂŞ dwa ÂżywioÂły w jednym czasie. Tak jak drewno powstaje przez po³¹czenie wody i ziemi tak ja wÂłaÂśnie w ten sposób teraz przywoÂłujĂŞ dwie katany. NastĂŞpnie po ich utworzeniu z³¹czam oby dwie katany. Powstaje "lodowy piorun" , tak sobie nazwaÂłem fuzjĂŞ tych dwóch orĂŞÂży.
Niech doton i raiton poczujÂą tego! Wbijam nowÂą katanĂŞ w ziemiĂŞ. WykonujĂŞ takÂą kombinacjĂŞ:
Nezumi, Ousu-buta, Tori-Tora-Hebi. Wykonanie tych trzech ostatnich jest bardzo szybkie poniewaÂż przechodzenie z nich jest bardzo proste. Po tej kombinacji pod kaÂżdym z przeciwników wyrasta bardzo gruby kolec, dzieje siĂŞ to bÂłyskawicznie i nie ma czasu na obronĂŞ, poniewaÂż atak jest spor ziemi. Ma to na celu przebicie dotonu i raitonu na wylot. Po tym jutsu padam. Jestem juÂż wykoĂączony, poniewaÂż uÂżycie jednego ÂżywioÂłu byÂło dla mnie bardzo wyczerpujÂące, a dwa to juÂż ponad moje siÂły. Wiem, Âże czeka mnie jeszcze moja sojuszniczka, tylko czy jeszcze zostanie mi na niÂą siÂł po tym ataku...
Niestety nie posiadaÂłeÂś mocy pozwalajÂącej na ³¹czenie ÂżywioÂłów w jednym ciele - do tego potrzeba specjalnych wiĂŞzów krwi. Jednak stworzyÂłeÂś smukÂła, piĂŞknÂą wodnÂą katanĂŞ, którÂą otoczyÂły elektryczne bÂłyski.
Katana wydaÂła ci siĂŞprzez parĂŞ chwil Âżywa... Po tych paru sekundach jednak zniknĂŞÂła a pod oboma twoimi wrogami pojawiÂły siĂŞ liczne kolce dÂługoÂściÂą dorastajÂące nawet do póÂłtora metra. Uzytkownik Dotonu zostaÂł ciĂŞÂżko ranny w nogĂŞ, ale uÂżytkownik Raitonu unikn¹³ twojego ataku. WidzÂąc, Âże nie ma z tobÂą wiĂŞkszych szans, rzuciÂł siĂŞ na twoja sojuszniczkĂŞ i zaatakowaÂł jÂą swojÂą katanÂą. W miejscu gdzie stan¹³ na jej polu. natomiast na ciebie skoczyÂł uÂżytkownik Dotonu ze swoim ogromnym drewnianym mieczem i wykonaÂł szalone ciĂŞcie pionowo z góry.
WiedziaÂłem, Âże nie mogĂŞ unikn¹Ì tego ataku. WiĂŞc wykonaÂłem najlepszy kontr obronĂŞ przeciw temu. ZÂłapaÂłem bardzo mocno miecz za rĂŞkojeœÌ, a drugÂą rĂŞkÂą za jego koniec. SkupiaÂłem chakrĂŞ i moje myÂśli na tym,aby mój miecz staÂły siĂŞ jak najtwardszy, by woda wirowaÂła tak szybko i tak silnie by ten cios nie mógÂł siĂŞ przebiĂŚ. JeÂżeli mi siĂŞ to uda to przy utrzymaniu zwarcia zaczynam skupiaĂŚ siĂŞ na raitonie. Ma on poraziĂŚ mojego wroga poprzez kontakt z mieczem. Ma to byĂŚ silna wiÂązka, byle go chociaÂż oszoÂłomiÂła. Podczas ,gdy wróg jest zdezorientowany to wykonujĂŞ szybkie ciĂŞcie mojÂą katanÂą w okolicach wÂątroby, celujÂąc w splot sÂłoneczny. Ma to na celu wykluczenie oponenta z walki i jego uÂśmiercenie. Po tym widzÂąc walkĂŞ pomiĂŞdzy dziewczynÂą ,a mĂŞÂżczyznÂą postanawiam poczekaĂŚ na najlepszy moment. Najlepiej gdyby siĂŞ trochĂŞ pomĂŞczyli. Tymczasem ja skupiaÂłem ogromne pokÂłady chakry w moim mieczu. MiaÂł zacz¹Ì ÂświeciĂŚ od otaczajÂącego go prÂądu. ZauwaÂżyÂłem ,Âże stojÂą na polu wodnistym, tymczasem ja na ziemi. StojÂąc na ziemi wbijam katanĂŞ w ziemiĂŞ doprowadzajÂąc do potĂŞÂżnego wyÂładowania raitonem. Przeciwnicy znajdujÂący siĂŞ na tej planszy otrzymujÂą podwójnÂą moc tego ataku, ze wzglĂŞdu na bardzo dobry przewodnik, którym jest woda. Gdyby mój atak siĂŞ nie udaÂł to wykonujĂŞ szybko kawarimi no jutsu i czekam na ruch moich wrogów. W razie aktywacji zamieniam siĂŞ w kawaÂłek zwĂŞglonej ziemi.

Chakra: 780-120( znowu uÂżycie wodnego miecza w poprzedniej turze) -100( kawarimi) =560
TrochĂŞ siĂŞ przeliczyÂłeÂś - drewno nie przewodzi prÂąd. Uderzenie potĂŞÂżnym mieczem poczuÂłeÂś caÂłym ciaÂłem. Przez chwilĂŞ mocowaliÂście siĂŞi rozklinowaliÂście klingi zadajÂąc seriĂŞ bÂłyskawicznych ciĂŞĂŚ, jednak Âżaden z was nie mógÂł dosiĂŞgn¹Ì drugiego. UdaÂło ci siĂŞ jednak wypuÂściĂŚ potĂŞzny impuls elektrycznej chakry co przez chwilĂŞ oszoÂłomiÂło twojego wroga - doœÌ byÂś wykonaÂł niezbyt zgrabne ciĂŞcie w jego ramiĂŞ, przez co mĂŞÂżczyzna nie moÂże utrzymywaĂŚ miecza w rannej prawej rĂŞce, a musi uÂżywaĂŚ obu rÂąk.

//-500PCh. Liczi le chakry wydajesz na poszczególne ataki//