Posąg Hishiramy Pierwszego Hokage

Posąg Hishiramy, wielkiego założyciela Konohy który przed laty zwyciężył tu Uchihe Madare z którym walczył o rangę Hokage.

---

Usiadłem na trawie i wpatrywałem się w posąg.Po chwili wyjąłem butelkę z wodą i zaczęłem pić.Po wypiciu butelkę schowałem do kieszeni i odpoczywałem.

Dodane po 4 minutach:

Wstalem i poszedlem dalej.nmm
odpoczelem chwile przy pomniku i pobieglem dalej <nmm>
Przyszła staneła i zastanawiała się co to za gostek jest
na pomniku i czegos mu brakuje,więc HM! wyjęła cenny
rushowy marker i zaczęła mazać jakieś dziwactwa.
Skończyła i poszła dalej.
[NMM]

---

czekam na gaare
-Jestem, wybacz że tak długo czekać musiałeś. Ale musialem zadbać by Amy mogła tam dobrze wypocząć.
spoko masz i podalem mu paczke .pomyslalem sie jak twoja koszula sie zniszczyla to dam ci jedna z moich zbroi powinna pasowac masz.
-Dzięki Richarde.-powiedziałem zdziwiony i uśmiechnąłem się po czym przymierzyłem zbroję.
-Bardzo dobra.-stwierdziłem.

_____________________________
echh zostałem zmuszony do pójścia do sklepu zaraz wracam
niema za co gaara .A teraz do zeczy niewiele wiem o sunie wienc ty powied gdzie najlepiej udezyc

Dodane po 4 minutach:

zgniote aka

Dodane po 2 minutach:

wyczuwam aka w poblizu >las smierci<

Dodane po 1 minutach:

co robimy??
-Wiem, że w razie czegoś możemy stacjonować u mnie w domu. Pilnują cztery psy a i dom jest pułapkami najeżony więc trudno im tam będzie się dostać.-powiedziałem.
dobra ale teraz przejdzmy sie do lasu smierci
-Ok
NMM
przyszedlem do doliny potrenowac mojego orzelka zdjolem go z ramienia i zaczolem trenowac go.

Dodane po 9 minutach:

makaja wrucila i usiadla mi na ramieniu wienc skonczylismy trening i poszlismy dalej

NMM
Podszedlem kolo posagow i usiadlem na trawie podziwiajac posagi.

Dodane po 45 sekundach:

Odszedlem zamyslony <nmm>
usiadlem na trawie myslac o tych kage moze i ja kiedys zostane hokage
"Rich!!!!!!!!!!!!" rzucilem sie na trawe zmachany kolo richarde "ratuj stary... wlasnie ucieklem z wiezienia aka... i narobilem im tam strasznego burdelu powiedzilem zwijajac sie ze smiechu
odwrucilem sie zdziwiony matt... to ty jaki burdel usiadz i muw pokolei
<nmm>
NMM
PrzebiegÂł obok posÂągu i pobiegÂł dalej <NMM>
przebieglem

NMM
PostanowiÂłem jeszcze raz zobaczyĂŚ posÂąg Hokage wiec wybraÂłem siĂŞ na na spacer po dojÂściu na miejsce popatrzyÂłem na posÂąg siadÂłam na tawie i przez jakis czas wpatrywaÂłem sie w posÂąg potem wruciÂłem do swojego domu.(NMM)
SpojrzaÂła na wodospad z ironicznym uÂśmiechem.
ÂŻycie bywa w porzÂądku.
" - No. To miejsce mi siĂŞ podoba." - pomyÂślaÂłem patrzÂąc na wodospad.
- Tu chyba nie bĂŞdziemy mogli narzekaĂŚ na tÂłok - powiedziaÂłem z lekkim uÂśmiechem. Szybko wymazaÂłem z pamiĂŞci krótkie spotkanie z Dante. " - Liczy siĂŞ tylko to co dziej siĂŞ tu i teraz"
Przytaknê³a ca³y czas patrz¹c na wodê. Niby by³a doœÌ daleko od wodospadu, jednak¿e woda w takiej iloœci trochê j¹ przera¿a³a.
- Obawiasz siĂŞ wody? - zapytaÂłem widzÂąc lekki strach w oczach dziewczyny.
- Nie - jej oczy bÂłysnĂŞÂła gniewnie - normalne, Âże czÂłowiekowi niezbyt zaleÂży na Âśmierci spowodowanej upadkiem z wielkiego masywu skalnego prosto w jeszcze wiĂŞkszy ogrom wody.
- Spokojnie nie mia³em nic z³ego na myœli - powiedzia³em przepraszaj¹cym tonem. - Lêk nie jest niczym z³ym. ChoÌ osobiœcie wola³bym zgin¹Ì spadaj¹c z wodospadu ni¿ sp³on¹Ì. Panicznie bojê siê ognia. - doda³em. Tym razem mimo, ¿e siê stara³em nie uda³o mi siê przywo³aÌ na twarz typowego dla mnie uœmiechu.
- Katon - prychnĂŞÂła - to chyba najbardziej standardowy z ÂżywioÂłów. Nuda - spojrzaÂła na chÂłopaka - jednak rozumiem twojÂą obawĂŞ.
- MoÂże i najbardziej standardowy, ale i najbardziej niszczycielski. - powiedziaÂłem. - CieszĂŞ siĂŞ, ze rozumiesz mój lĂŞk - dodaÂłem po chwili. UdaÂło mi siĂŞ przywoÂłaĂŚ na twarz niemal niezauwaÂżalny uÂśmiech. " - Chyba darujĂŞ sobie opowieœÌ o moim klanie. Po co ja zanudzaĂŚ" - pomyÂślaÂłem i zacz¹³em zastanawiaĂŚ na jaki temat moglibyÂśmy jeszcze rozmawiaĂŚ. - Od jak dawna mieszkasz w Oto?
- OdkÂąd pamiĂŞtam - odparÂła krzywiÂąc siĂŞ lekko. Nie lubiÂła rozmawiaĂŚ o sobie.
- Wybacz wyglÂąda na to, ze poruszyÂłem draÂżliwy temat - powiedziaÂłem.
StaÂłem wpatrujÂąc siĂŞ w wodospad. Od czasu do czasu spoglÂądaÂłem na TayuyĂŞ, zastanawiajÂąc siĂŞ co powiedzieĂŚ. Chyba po raz pierwszy nie umiaÂłem znaleŸÌ sÂłów.
- Jak trafiÂłeÂś do Hebi? - zapytaÂła nie tyle co znudzona ciszÂą, ale zaciekawiona osobÂą Keishiego.
- Do Hebi? Hmm to dÂługa historia ale skoro chcesz jÂą wysÂłuchaĂŚ... - powiedziaÂłem, przypominajÂąc sobie wszystko po kolei. - CóÂż kiedy miaÂłem jakieÂś 9 lat grupa Ninja uÂżywajÂąca Katona napadÂła na mój rodzinny dom. Zabili wszystkich i spalili caÂły dom. Tylko ja przeÂżyÂłem, Wtedy odnalazÂł mnie Orochimaru-sama. ZostaÂłem jego uczniem. trenowaÂł mnie przez siedem, moÂże osiem lat. W koĂącu skoĂączyÂłem jako jeden z obiektów eksperymentalnych. Nie mam mu tego za zÂłe. Takie byÂły jego metody. Po za ty to naleÂży juÂż do przeszÂłoÂści. W koĂącu odnalazÂł mnie Sasuke, uwolniÂł i zaproponowaÂł do³¹czenie do Hebi. I ta siĂŞ tam znalazÂłem. - dokoĂączyÂłem. "Uff. PoszÂło Âłatwiej niÂż siĂŞ spodziewaÂłem." - pomyÂślaÂłem.
- Hmm - zamyœli³a siê - Ty coœ przynajmniej o sobie wiesz. Ja nawet nie wiem do koùca, sk¹d pochodzê. Po prostu Orochimaru sk¹dœ mnie wytrzasn¹³, uzna³, ¿e mam talent i podarowa³ mi PieczêÌ.
- SzczĂŞÂściara - powiedziaÂłem z lekkÂą nutÂą ironii. - Mi nawet tego nie podarowaÂł. - dodaÂłem nie wiedzÂąc czy to dobrze czy Âźle. - Jedyne co mi po sÂłuÂżbie u niego pozostaÂło to ból wywoÂłany eksperymentami, które i tak nie odniosÂły skutku. - powiedziaÂłem z lekka nutÂą Âżalu.
- Co do wspomnieĂą to ich brak czasem bywa bÂłogosÂławieĂąstwem. Wiele bym daÂł aby zapomnieĂŚ o tamtej nocy kiedy zgin¹³ mój ród...
- Wiedza jest podstawÂą. Lepiej, Âżeby sprawiaÂła ból, niÂż Âżeby jej nie byÂło - powiedziaÂła patrzÂąc na chÂłopaka z neutralnym wyrazem twarzy, jakby zaÂłoÂżyÂła jak¹œ maskĂŞ.
- MoÂże i masz racjĂŞ - powiedziaÂłem patrzÂąc Tayuyi prosto w oczy.
- Szczerze mówiÂąc nie wiem jak to jest nie mieĂŚ wspomnieĂą. Mam na to zbyt dobrÂą pamiĂŞĂŚ. - dodaÂłem z lekkim uÂśmiechem.
- Hmm - zamyÂśliÂła siĂŞ - ja zawsze mam racjĂŞ - odparÂła z lekkim uÂśmiechem.
Definitywnie kocham niebieski.
- Zdecydowanie lepiej wyglÂądasz z uÂśmiechem na twarzy - powiedziaÂłem uÂśmiechajÂąc siĂŞ jeszcze szerzej. "Rany chyba siĂŞ zakochaÂłem"
- Tak myÂślisz? A ja lubiĂŞ, kiedy inni teÂż siĂŞ uÂśmiechajÂą - powiedziaÂła i nie czekajÂąc na odpowiedÂź pocaÂłowaÂła go lekko w usta.
Tayuya zaskoczy³a mnie. Nie zd¹¿y³em zareagowaÌ. Zreszt¹ nawet gdybym zd¹¿y³ pewnie bym nic nie zrobi³. - Wow... - tylko tyle zdo³a³em powiedzieÌ. Ca³y czas Patrzy³em na Tayuyê nie bêdac w stanie powiedzieÌ ani s³owa...
- Wiesz, jakoÂś maÂło jesteÂś uÂśmiechniĂŞty, jak na mój gust - powiedziaÂła z udawanym fochem i pocaÂłowaÂła go jeszcze raz.
Tym razem reakcja by³a prawid³owa. Kiedy Tuyuya poca³owa³ mnie jeszcze raz obj¹³em j¹ mocno i przed³u¿y³em poca³unek jak tylko siê da³o. Uœmiechn¹³em siê szeroko - Nadal uwa¿asz, ze jestem za ma³o uœmiechniêty? - zapyta³em nie wypuszczaj¹c jej z objêÌ.
- Nie. Tak jest lepiej - oznajmiÂła ze Âśmiechem. Gdy juÂż przestaÂła siĂŞ ÂśmiaĂŚ, spojrzaÂła Keishiemu w oczy - Musisz byĂŚ w Konoha, czy moÂże pójdziemy gdzieÂś.. do Oto?
- Nie, nie mam tu na razie nic waÂżnego do zaÂłatwienia - odpowiedziaÂłem szczerze.
- Do Oto? - zapytaÂłem rozwaÂżajÂąc propozycjĂŞ dziewczyny.
- WÂłaÂściwie czemu nie? -powiedziaÂłem po chwili.
- To chodÂźmy do mnie - zachĂŞciÂła - tylko siĂŞ nie przeraÂź, caÂły mój pokój jest róÂżowy... - poszÂła w kierunku Oto z uÂśmiechem na twarzy.

NMM
- ObiecujĂŞ - powiedziaÂłem z uÂśmiechem na twarzy. " - RóÂżowy? Ile w takim czymÂś moÂżna wytrzymaĂŚ? " [NMM]
Lee przeskakiwaÂł zdrzewa na drzewo z ranym kompanem na plecach kierujac siĂŞ w strone Konohy(NMM)
przyszedÂłem i usiadÂłem kawaÂłek od poÂśgu i zaczaÂłem przyglÂądaĂŚ my sie z zaciekawieniem
PodchodzĂŞ do pomnika i patrze na swojego Pra... dziadka. Siadam na jego ramieniu i patrze na rzeke która wydaje siĂŞ jakby nie miaÂła koĂąca.

Dodane po 2 godzinach 43 minutach:

Po niedÂługim odpoczynku zeskakuje z posÂągu I Hokage i kieruje siĂŞ ku bramÂą Konohy.
UsiadÂłem na trawie i wpatrywaÂłem siĂŞ w spadajÂącÂą wodĂŞ.
MyÂślami wracaÂłem do pierwszego spotkania z TayuyÂą...

Dodane po 5 godzinach 5 minutach:

PodniosÂłem siĂŞ i ruszyÂłem w stronĂŞ Oto [NMM]
pszyszÂłem zobaczyĂŚ posÂąg pierwszego hokage
Siadam na gÂłowie posÂągu Pierwszego Hokage i patrzĂŞ w niebo.
Podbieg³ na g³owê pos¹gu, po czym usiad³ i zacz¹³ medytowaÌ. Po medytacji poszed³ w strone Lasu Œmierci.

<NMM>
Przylecia³em na moim summonie pod pos¹g Hokage. Usiad³em na dole i patrzy³em na jego wielkoœÌ. Morphin zmniejszy³a swoje rozmiary i usiad³a niedaleko mnie.

Dodane po 1 godzinach 36 minutach:

Po chwili namys³u, wstajê i ka¿ê mojemu summonowi zwiêkszyÌ rozmiar. Gdy to robi wsiadam na niego i lecimy do taki <NMM>
LÂąduje na posÂągu zeskakujĂŞ z niego i biegnĂŞ dalej....

[nmm]
To mój dziadek mam po nim imie
Casper przybyÂł na posÂąg swojego poprzednika. UsidadÂł na jego ramieniu po turecku i czekaÂł na uczniów wpatrujÂąc siĂŞ w pÂłynÂącÂą wodĂŞ. MiaÂł na twarzy wci¹¿ uÂśmiech. Jednak w jego oczach znów byÂło coÂś nie obecnego. ZastanawiaÂł siĂŞ nad planami akowców ...
Wi byÂł tu 1 raz i nie spodziewaÂł siĂŞ takiego widoku. ÂŁadnie tu nawet bardzo krzyknÂą do Casper senseia , który siedziaÂł na posÂągu. Trzeba zaczekaĂŚ na Rado .
Przybywam na miejsce nieco spóÂźniony.
- Witajcie - powiedziaÂł - pierw trochĂŞ historii. Wiecie kim jest ten na którym teraz stojim ?
Casper rozmawiaÂł z nimi przy okazji robiÂł pieczĂŞci jednak nie miaÂły one Âżadnego celu. MogÂły ewentualnie sprowokowaĂŚ chÂłopaków jednak to teÂż nie byÂło ich zadaniem bo poporstu lider klanu senju siĂŞ nudziÂł. Z wielkim uÂśmiechem na twarzy patrzyÂł na Rado i Wi...
ZaÂłoÂżycie clanu Senju i jeden z najwspanialszych ninja. ZaÂłoÂżyÂł równieÂż ca³¹ wioskĂŞ KonohĂŞ jest najlepszym z urodzonych Senju. StaÂł siĂŞ legendÂą wÂłaÂśnie dlatego moÂżemy staĂŚ teraz na jego pomniku.
"Tak dokÂładnie. Kolega Wi wszystko juÂż powiedziaÂł. Moge jedynie dopowiedzieĂŚ Âże byÂł pierwszym hokage." -mówie.
PojawiÂłem siĂŞ w zielonej drewnianej masce na gÂłowie 1 Hokage. ZauwaÂżyÂłem zgromadzonych, ale nie wtrÂącaÂłem siĂŞ, przysÂłuchiwaÂłem siĂŞ rozmowie...
- Tak, przy uÂżyciu mokutonu stworzyÂł ca³¹ wioskĂŞ i te lasy które sÂą wokóÂł nas, one nie sÂą tworem natury a jego siÂły - powiedziaÂł po czym dodaÂł - póÂźniej siĂŞ dopiero uksztaÂłtowaÂła.
CiÂągle sobie skÂładaÂł coraz szybciej pieczĂŞcie aÂż wreszcie wykonaÂł logicznÂą dla Wi Dim'a sekwencje. Jednak byÂło to zbyt szybko i wplecione we wczeÂśniejsze pieczĂŞci by ten mógÂł to zobaczyĂŚ.
- Mokuton no jutsu - krzykn¹³ po skoùczeniu sekwencji bardzo szybko.
Przed swymi sÂłowami juÂż wyczuÂł kogoÂś obecnoœÌ wiĂŞc postanowiÂł szybko uczniĂŚ coÂś by zÂłapaĂŚ gapia. Z ziemi wyÂłoniÂły siĂŞ drewniane rĂŞce nie spodziewanie, pod Michimotem. ZÂłapaÂły go mocno za kostki a z tych rÂąk wyrosÂły ejszcze jedne które chwyciÂły za nadgarstki. Za nim zaÂś wyÂłoniÂł siĂŞ trewniany w¹¿ obwijajÂący wokóÂł jego szyji.
Casper nawet nie wstaÂł. Nawet nie spojrzaÂł w górĂŞ mimo tego Âże wszyscy juÂż zobaczyli chÂłopaka na górze.
- Czego chcesz dzieciaku ?! - krzykn¹³ jednak nie by³ wcale zdenerwowany.
Jej niezÂły refleks - powiedziaÂł pod nosem Wi. Casper sensei chyba staÂłeÂś siĂŞ bardziej ostroÂżny od kiedy CiĂŞ akatsuki zÂłapaÂło - powiedziaÂł Wi. Teraz nawet mysz siĂŞ nie przemknie. Wi staÂł spokojny i wyluzowany ale byÂło to tylko z pozoru w kaÂżdej chwili mógÂł odskoczyĂŚ i bronic siĂŞ mokutonem
- Oj nie denerwuj siê.... Nie chcê nic od ciebie. Jestem tutaj aby odpocz¹Ì...- powiedzia³em uaktywniaj¹c KG w razie potrzeby obrony( nie widaÌ, ¿e uaktywni³em bo mam na sobie maskê)
StaÂłem i przyglÂądaÂłem siĂŞ caÂłemu zamieszaniu biednemu schwytanemu Michimoto. ZastanawiaÂłem siĂŞ dlaczego Casper to zrobiÂł.
Przepraszam, ale nie mam czasu na walkĂŞ, jutro mam waÂżnÂą misjĂŞ....[i]- powiedziaÂłem a moje ciaÂło zaczĂŞÂła spowijaĂŚ ognista zbroja (Hato Hanou) , która zaczĂŞÂła spalaĂŚ drewno. DziĂŞki mojemu KG dopaliÂłem dalej drewno i uwolniÂłem siĂŞ. - Do widzenia, moÂże niedÂługo siĂŞ zobaczymy... Hiraishin no Jutsu...- powiedziaÂłem i i znikn¹³em. <NMM>
Mam go goniÌ Casper - sensei mo¿e by³ Ci do czegoœ potrzebny albo masz coœ zamiar z nim zrobiÌ czy to tylko 1 z wielu metod pokazania nam jak wa¿ne jest ¿eby zawsze zachowaÌ ostro¿noœÌ nawet je¿eli przeciwnik wydaje siê spokojny ? ?
Dalej stojĂŞ i czekam na trening z sensej.
- Nie, poprostu nie lubie wœcibskich ludzi - uœmiechn¹³ siê nie co g³upkowato i ci¹gle sk³¹da³ pieczêci po czym wsta³ szybko - zaczynamy ...
OdbiÂł siĂŞ od kamiennego ramienia i wskoczyÂł na ucho pierwszego Hokage
Nic narazie nie robiÂł, najwyraÂźniej chciaÂł by jego uczniowie zaczeli ataki.
Zaczynam atak od prostego jutsu Kaze no Yaiba. Unosze rĂŞke wskazuje na caspra palcem i wtedy nastĂŞpuje atak.
Wi zaczyna robiĂŚ ten sam trick co Casper sensei a tak naprawdĂŞ szykuje siĂŞ do obrony drewnem przed atakami senseia (bronie siebie i Rado).
Casper szybko zeskoczy³ z uszka pierwszego odskaukuj¹c w ty³ i os³aniaj¹c siê kamiennym cia³em pos¹gu przed powietrznym jutsu. Spadajac na niezywe ramie wykona³ kilka pieczêci i krzykn¹³.
- Doki Mokuton - po chwili Casper juÂż byÂł na ziemi. Jego ciaÂło pokryÂła drewniana powÂłoka lecz wyglÂądajÂąca na prawdziwe ciaÂło waszego sensei'a.
Teraz próbuje nieco mocniejszej sztuczki. Wykonuje pieczĂŞcie i atakuje Caspra jutsu Fusajin aby go zepchn¹Ì i zdekoncentrowaĂŚ by daĂŚ moÂżliwoœÌ Wi do skutecznego ataku.
Wi wiedziaÂł , Âże coÂś jest nie tak z jego ciaÂłem ale zaryzykowaÂł i uÂżyÂł mokuton no jutsu Âżeby przebiĂŚ na wylot Casper senseia. Drewno byÂło na koĂącu ostre i doœÌ ciĂŞÂżko byÂło je zÂłamaĂŚ. Takich pachoÂłków z ziemi wyskoczyÂło 6 a na dodatek nogi zostaÂły lekko oplÂątane. Po tym ataku Wi stworzyÂł moku bunshina.
Casper poczuÂł jak jego nogi oplotÂły plÂącza wiĂŞc skupiÂł siĂŞ bez zÂłoÂżenia pieczĂŞci co byÂło nadzwyczajne bo przecieÂż zawsze kosztuje to chakre i zajmuje czaqs na sekwencje znaków zwierzĂŞcych a tutaj bez niczego nagle wokóÂł caspra stworzyÂła siĂŞ bardzo gruba kopula, rzekÂł bym bardziej wielka kula otaczajÂąca go. OchroniÂła przed belami jednak zostaÂła poprzebijana w koĂącu ale daÂło czas na uÂżycie kawarimi i zmienieniu sie miejscem z kamieniem który odpadÂł z ucha pierwszego hokage. Casper ukryÂł siĂŞ teraz gdzieÂś tam za szyjÂą .
Clon Wi zmieni³ siê w kij . Wi wzi¹³ ten kij do rêki po czym by³ gotowy do obrony jak i do ataku (gdy tylko zobaczê Caspera wyd³u¿am Kij z ogromn¹ szybkoœci¹ w jego stronê) W razie ataku na rado ostatnim go kijem. (dodam , ¿e to strasznie twardy kij).
SkÂładam pieczĂŞcie i tworze trÂąbe powietrznÂą (Tatsumaki no jutsu) którÂą posyÂłam w poblize szyji posÂągu a bliÂżej wodospadu. Gdy trÂąba dotyka wodospadu woda zaczyna bryzgaĂŚ we wszystkie strony co powinno zmusiĂŚ sensej do opuszczenia tamtego miejsca.
Casper jeszcze rpzed przygotowaniami chÂłopaków zacz¹³ szykowaĂŚ siĂŞ do nastĂŞpnego poziomu technikiwczeÂśniej ÂłykajÂąc piguÂłki ze skrzepniĂŞtÂą krwia. JuÂż powstaÂła trÂąba zbliÂżajÂąca siĂŞ do wody i szyji posÂągu.
- Doki Mori - krzykn¹³ Casper po czym zacz¹³ wbiegaĂŚ bardzo zgrabnie na gÂłowĂŞ by³êgo Hokage tworzÂąc sobie drewniane schodki, które nic go nie kosztowaÂły chakry. Nikt nie zauwaÂżyÂł Âże wszĂŞdzie wokóÂł Rado i Wi wyrosÂły roÂśliny, tak znikÂąd. ZaczeÂły one obwiÂązywaĂŚ was, atakowaĂŚ, biĂŚ, uderzaĂŚ kolcami i ga³êziami oraz podduszaĂŚ.
Casper bĂŞdÂąc juÂż przy czole tejÂże rzeÂźby uÂżyÂł mokutonu by siĂŞ mocno wybiĂŚ od kamienia i unieÂśc bardzo wysoko przed siebie zdala od trÂąby. LeciaÂł bardzo wysoko lecÂąc w stronĂŞ drugiego posÂągu tym razem klanowego uchiha (nie zmieniamy tematu juÂż).
Wi zrobi³ ten sam trick i swoim mokutonem obwi¹za³ roœliny po czym siê wybi³ w stronê pomnika szykuj¹c siê do ciosu kijem . Gdy by³ ju¿ blisko Caspera z kija wysunê³a siê rêka z kunaiem i mia³a przeci¹Ì rêkê lidera Senju. Wi krzykn¹ - Rado teraz uderzaj w nas!!
Niewiedz¹c co planuje Wi pos³ucha³em go maj¹c nadzieje ze ma jakiœ plan. Sk³adam znaki i wymie¿am w kierunku caspra atak Kamaitachi no Jutsu, wietrzne ostrzna powinny dopi¹Ì swego.
Z ziemi automatycznie wyrosÂła drewniana Âściana chroniÂąca Wi i Caspra przed atakiem. W tym samym czasie na jakiÂś gest lidera sennju wyrosÂły z ziemi bardzo szybko roÂśliny obwiÂązujÂące chÂłopaka. ByÂły to bardzo grube kolczaste róÂże. Na nastĂŞpny znak z ziemi wyrosly trzy drewniane wĂŞÂże gÂłowy które zaczeÂły drĂŞczyĂŚ Rado. AtakowaĂŚ kÂłami i caÂłymi swymi cielskami.
- Nigdy nie ryzykuj Âżycia swojego sprzymierzeĂąca - powiedziaÂł casper spadajÂąc na ziemiĂŞ.
- Tak po za tym musicie byĂŚ szybsi niÂż moja technika obrony absolutnej - uÂśmiechn¹³ siĂŞ zÂłoÂśliwie. Nic dziwnego Âże mógÂł siĂŞ cieszyĂŚ bo przecieÂż jego technika automatycznie wytwarzaÂła obronne drewno a do tego Doki Mokuton jest "inteligentnÂą" technikÂą. - nawet jeden z klanu Hyuga nie przezwyciĂŞÂżyÂł mej obrony wiĂŞc postarajcie siĂŞ ...
BroniÂąc siĂŞ przed tymi drzewnymi wĂŞÂżami koncentruje chakre w rĂŞce i wypuszczam fale wietrznÂą (Juuha Shou) która przez chwile kr¹¿y wokóÂł mnie niszczÂąc te roÂśliny a nastĂŞpnie prosto zmieÂża na caspra.
Jej ale to nudne - powiedziaÂł Wi po czym kij zmieniÂł siĂŞ w clona , który przejÂą wÂładze nad tymi Âładnymi róÂżami. Po ten znowu stal siĂŞ kijem. Wi zacz¹³ atakowaĂŚ na odlegÂłoœÌ mokuton no jutsu.
// Samo pisanie ¿e atakuejsz na odleg³oœÌ mokuton no jutsu nic nie stwierdza, ka¿dy mo¿e to inaczej zrozumieÌ //
WĂŞÂże wbiÂły siĂŞ w ziemiĂŞ i znikÂły. Nie pojawiÂły siĂŞ przez jakiÂś czas. RoÂśliny wokóÂł Wi i Rado zostaÂły wyjĂŞte spod kontroli. Jednak lecÂące w Caspra powietrze zostaÂło zatrzymane wielkim drewnianym murem/ÂścianÂą. Jednak Âściana wytrzymaÂła wietrzny atak. Za znakami ostatniego z klanu Senju w Wi Dima wystrzliÂły z ziemi drewniane strzaÂły, byÂły ich tysiÂące a moÂże i miliony a wszystkie sterowane przez Caspra.
Wi widzÂąc atak Casper-senseia stworzyÂł moku jouheki i usiadÂł w Âśrodku zapalajÂąc papierosa. NasÂłuchiwaÂł ataku Rado i wtedy kopuÂła zniknie a ja z moim kijem zaatakuje Casper senseia Taj justsu. JeÂżeli siĂŞ do niego zbli¿ê z kija wyjdzie rĂŞka z kunaiem , która przetnie jego ciaÂło.

/Moja wytrzyma³oœÌ w tej walce to 36 doda³em sobie do 40 bo kupi³em rêkawiczki a jestem sklerotykiem i zapomnia³ bym potem //
WidzÂąc jak Wi zamyka siĂŞ w kopule atakuje caspra Kamaitachi no jutsu. Wietrzne ostrza bez trudu zniszczÂą Âściane obronnÂą.
Casper zacz¹³ biegn¹Ì w stronĂŞ Wi Dima i przeskoczyÂł przez kopu³ê by byĂŚ niedostĂŞpnym dla ostrzy a przy okazji przygotowaĂŚ siĂŞ do walki z chÂłopakiem. Wi Dim wyskoczyÂł z kopuÂły i nie spodziewaÂł siĂŞ Âże jego przeciwnik jest za nim jednak jego sensei nie wykonaÂł pierwszego ataku. ChÂłopak zaatakowaÂł kijem Casper go omin¹³ i wykonaÂł mocne udeÂżenie w pierÂś klanowicza. Ostrze wyszÂło z broni i chciaÂło trafiĂŚ lidera Senju jednak obrona absolutna którÂą miaÂł na sobie on stworzyÂł drewnanÂą zbrojijkĂŞ w miejscu gdzie wykonano ciĂŞcie.

Niespdziewanie z ziemi pod rado wyskoczyÂł wielki drewniany w¹¿ gigantycznych, summonowych rozmiarów. PoÂżarÂł go i zamkn¹³ paszczĂŞ. W Âśrodku w Raikage zczeÂły wychodziĂŚ drewniane kolce raniÂące jego ciaÂło.
Kij Wi zmieniÂł siĂŞ w Clona i szybko zamknÂą Casper senseia i Wi w moku jouheki. W tym samym czasie Wi zÂłapaÂł Caspera za rĂŞkĂŞ i 2 spróbowaÂł go uderzy w twarz. WiedziaÂł , Âże obrona absolutna zadziaÂła wiĂŞc clon wykonaÂł mokuton no jutsu i ostre kolce miaÂł przebiĂŚ nogi Caspera. ByÂło ich ok 6 cienkie ale strasznie ostre. Z ciaÂła Wi (okolice brzucha wystrzeliÂł strasznie ostry kijek , który miaÂł przebiĂŚ brzuch lidera Clanu. KtóryÂś z tych ataków musiaÂł trafiĂŚ ale na wszelki wypadek clon wystrzeliÂł jeszcze 1 kij mokuton w stronĂŞ prawego pÂłuca Caspera.
Wi po tych atakach byÂł juÂż osÂłabiony a po ciosie Caspera //efekty takich ciosów zawsze sÂą po chwili// zaczeÂło mu siĂŞ strasznie ciĂŞÂżko oddychaĂŚ wiedziaÂł , Âże musi to szybko skoĂączyĂŚ.
MyÂślĂŞ sobie- "DoœÌ tego. Za Âłatwo mu idzie." Koncentruje chakre w rĂŞce i tworze wietrznÂą rĂŞke (Juuha Renpu Shou) którÂą [cenzura] i niszcze pysk tego weÂża po czym wskakuje na jego Âłeb koncentruje chakre w stopach i biegne aby skoczyĂŚ na drugÂą gÂłowe a tuÂż przed skokiem chwytam wietrznÂą rĂŞkÂą resztki Âłba drewnianego wĂŞÂża i ciÂągne jeszcze przyspieszajÂąc i siĂŞ wybijajÂąc na drugÂą strone. SpadajÂąc korzystajÂąc z siÂły grawitacji i rozpdu biorĂŞ zamach wiĂŞtrznÂą rĂŞkÂą i z caÂłym impetem atakuje caspra. Z takÂą si³¹ uderzenia Âżadna drewniana Âściana czy kopuÂła nie wytrzyma czy nawet jego zbroja.
RĂŞka Wi Dima wbiÂła siĂŞ w drewniany kolec który sam wyrósÂł z jego czoÂła i znikn¹³ tak samo szybko ja siĂŞ pojawiÂł. DoÂśc mocno krwawiÂł chÂłopak. CiaÂło Caspra zostaÂło poranione jednakÂże nie byÂła zbyt ciĂŞÂżkie by nie mógÂł chodziĂŚ. W okolicach brzucha stworzyÂła siĂŞ tarcza chroniÂąca go przed ostrzem a rpzy okazji zostaÂł osÂłoniĂŞty przed atakiem w pÂłuco. Po chwili w kopu³ê udeÂży³¹ z wielkim impetem gÂłowa wĂŞÂża która trafi³¹ Caspra oraz Wi. Obaj byli ranni od uderzenia i drewna które siĂŞ w nich powbijaÂło jednak lider klanu sennju siĂŞ nie poddawaÂł i wstaÂł mocno ranny pomiĂŞdzy zniszczonÂą kopu³¹ i przygotowaÂł siĂŞ do walki.
Wi wykryÂł momenty gdy Casper sensei straciÂł gardĂŞ. ByÂło to widaĂŚ goÂłym okiem. WykonaÂł mokuton no jutsu przeznaczajÂąc na to prawie ca³¹ chakrĂŞ. Clon zrobiÂł to samo a po tym zniknÂą. Nagle wyrosÂło peÂłno drewien które obwinĂŞÂły Caspera jak Trumna clanu Seichuu. Tak samo zaczĂŞÂła z wielkim impetem zaciskaĂŚ siĂŞ (tak Yamato 1 goÂścia wykoĂączyÂł zaciskajÂąc go drewnem) z Caspera powinna zostaĂŚ mokra plama. Nawet jeÂżeli by siĂŞ broniÂł zaciÂśniĂŞcie by go wykoĂączyÂło. Drewno przykryÂło ca³¹ powierzchniĂŞ ciaÂła. Dlatego 0 szans na unik , jutsu byÂł szybkie poniewaÂż w okóÂł byÂło peÂłno drewna. JeÂżeli to byÂł Clon ( to siĂŞ rozpadÂł) jeÂżeli prawdziwy Casper tuÂż przed caÂłkowitym rozwaleniem Wi zatrzymaÂł technikĂŞ ale na pewno Casper by zemdlaÂł. Wi zostawiÂł sobie resztkĂŞ Chakry i poÂłoÂżyÂł siĂŞ patrzÂąc w niebo. To koniec dla niego nawet jeÂżeli Casper sensei jakimÂś cudem przetrwaÂł.
Gdy Wi schwyta caspra znów uÂżywam Juuha Renpu Shou aby zgnieœÌ sensei lub ewentualnie go przytrzymac. Jednak wci¹¿ pozostaje czujny gdy cas coÂś wymyÂśliÂł.
Casper jednak miaÂł inny pomysÂł. ByÂł caÂłkowicie spokojny, wcale nei baÂł siĂŞ tego Âże moÂże mu coÂś strasznego zrobiĂŚ. Z ziemi za Wi Dimem który byÂł zajĂŞty czym innym wystrzliÂł drewniany gróby i mocny kolec przeszywajÂący go na wylot. MoÂże nie trafiÂł w Âżaden narzÂąd jednakÂże byÂł wystarczajÂąco silny by chÂłopak straciÂł przytomnoœÌ. PlÂącza tworzÂące trumnĂŞ nie byÂły juÂż kontrolowane wiĂŞc casper spowodowaÂł Âże zniknĂŞÂły i uderzyÂły z podziemi w Rado zmieniajÂąc siĂŞ w ostre kije raniÂące jego caÂłe ciaÂło.
Lider klanu Senju jednak zostaÂł trafiony powietrznym jutsu przez jedynego rpzytomnek przeciwnika, padÂł przez to na ziemie nie przytomny. ByÂł to jednak tylko klon a nie prawdziwy Casper.
Rado ma poranione nogi jednak moÂże chodziĂŚ i nie potrzebuje pomocy medycznej, odwrotnie do nieprzytomego, poranionego Wi Dima.
"Dobra Casper. KoĂączymy to to! Trzeba zabraĂŚ Wi do szpitala." -krzyczĂŞ. MyÂśle sobie, myÂśli w mojej gÂłowie- "Albo nie. chce graĂŚ ostro to niech tak bĂŞdzie."- TworzĂŞ jednego cienistego klona który zabiera Wi do szpitala a ja sam koncentruje siĂŞ i skÂładam swojÂą nietypowa pieczĂŞĂŚ. Aktywuje swojÂą wÂłasnÂą technike. Krzycze- "Dobra cas sam tego chciaÂłeÂś!"- Wtedy moja chakra wypeÂłnia powietrze i zaczynam swojÂą sztuczke, sprawiam ze powietrze wokóÂł mnie gĂŞstnieje a po chwili jest tak gĂŞste ze nie idzie normalnie oddychaĂŚ.
Ymm ... Casper z którym walczyÂłeÂś byÂł klonem
A prawdziwego mnie tutaj nie ma
PrzyszedÂłem na miejsce i chciaÂłem zabraĂŚ siĂŞ za trening, ale zobaczyÂłerm Rado-kun. ByÂł TrochĂŞ ranny. PodbiegÂłem do niego i spytaÂłem:
-Co tu siĂŞ staÂło? Nic Ci nie jest?
Dobra panowie... MoÂżecie dopisaĂŚ sobie punkty naleÂżne za trening z Senseiem, choc nie jestem pewnie czy powinienem je daĂŚ Rado... Gomen stary ale jesteÂś Kage co automatycznie wyklucza ciĂŞ z bycia czÂłonkiem druÂżyny (choĂŚ moÂżesz zaÂłoÂżyĂŚ wÂłasnÂą) Ale niech bĂŞdzie i ty dopisz sobie punkty za trening... (wybaczcie, ze nie podam iloÂści)
"Trening z Casprem. Troche mu odbiÂło." -odpowiadam tano.
SpojrzaÂłem na Rado-kun z przeraÂżeniem. To byÂła sprawka Caspra? Nie mogÂłem w to uwierzyĂŚ..
-NiemoÂżliwe... nie mógÂłby tego zrobiĂŚ... znam go! Nie byÂłby do tego zdolny!-podnosiÂłem gÂłos z desperacjÂą w gÂłosie... baÂłem siĂŞ tego, ale wiedziaÂłem, Âże to prawda
"Za nim przyszliœmy trenowaÌ wspomina³ coœ o innym treningu. Moze mia³ na myœli to? Albo zbyt dos³ownie potraktowa³ moj¹ proœbe o porz¹dny trening. Ale jednak coœ mi siê zdaje ze nie otrz¹sn¹³ siê po tym jak go AK wiêzi³o." -odpowiadam tano rzucaj¹c tyle przypuszczeù.
Nie drgn¹³em nawet. ByÂłem tak zdruzgotany, Âże nie potrafiÂłem nawet ruszyĂŚ powiekÂą. Czy byÂło moÂżliwe, Âże Casper-sensei mógÂł siĂŞ aÂż tak zmieniĂŚ? Tak bardzo byÂłem... przeraÂżony... po prostu nie wytrzymaÂłem. PadÂłem na kolana i spuÂściÂłem gÂłowĂŞ.
-Casper-sensei... co Ci jest?-mruczaÂłem do siebie, czujÂąc, jak Âłzy napÂływajÂą m do oczu
Poraniony zbieram siĂŞ z ziemi i siadam obok tano. Mówie- "Nie martw siĂŞ. MoÂże on potrzebuje troche czasu aby dojœÌ do siebie."
Clon Wi dobieg³ na miejsce z Wi na plecach . Wi zobaczy³ Rado i Tano siedz¹cych i chyba rozmawiaj¹cych. Clon znikn¹ a sam Wi zacz¹³ kierowaÌ siê w ich stronê. " biedny Clon tak szybko tutaj bieg³ , ¿e nie wytrzyma³ presji" - pomyœla³ Wi .
"O. Wi juÂż jesteÂś caÂły? Lepiej usiÂądÂź, pogadamy." -mówie do wi.
Wi siada spokojnie obok Rado i mówi - Dlaczego znalazÂłem siĂŞ w szpitalu I chyba mieliÂśmy trenowaĂŚ , czy na 100% skoĂączyliÂśmy
"Tak. Ju¿ po treningu. Gdy Casper tak cie za³atwi³ chwile po tym straci³ przytomnoœÌ, a raczej jego klon." -odpowiadam wi.
To znowu byÂł Clon dobrze Âże tego nie uÂżyÂłem Wi zÂłapaÂł za rĂŞkojeœÌ miecza- Wi mówi do Rado.
A Ciebie Tano co tu sprowadza moÂżne teÂż chciaÂłeÂś potrenowaĂŚ albo pokonaĂŚ Casper - senseia w walce teraz. Wi zwraca siĂŞ do Tano .
"A czego chciaÂłeÂś uÂżyĂŚ w walce z sensei? To miecz? Rozumiem Âże ma jakieÂś specjalne wÂłaÂściwoÂści." -zwracam sie do wi.
Tak ma swoje specjalne wÂłaÂściwoÂści on dodaje mi sporo Chakry i jeszcze nie znam wszystkich jego plusów nie kontroluje tej mocy zbytnio. A tobie co siĂŞ staÂło podczas treningu chyba CiĂŞ w¹¿ zjadÂł ? ? - Wi mówi do Rado
Wi nadal czeka na odpowiedÂź Tano
"Hmmm... Ciekawe. A jak go zdobyÂłeÂś? A twoje pytanie. Fakt waÂż mnie zjadÂł ale w Âśrodku byÂło jeszcze gorzej." -odpowiadam wi.
Na misji znalazÂłem go pomimo zakazu Minako wyciÂągn¹³em chyba dziĂŞki temu udaÂło nam siĂŞ przejœÌ tamtÂą zagadkĂŞ z Golemem straÂżnikiem. - Wi mówi do Rado i zaczyna myÂśleĂŚ

Wi czeka Na Tano
"Na tej misji z pos¹¿kiem samurajskim? Nad tycz tak intensywnie myœlisz?" -zadaj¹c pytania patrze na Wi z g³upkowat¹ min¹.
No bo jeÂśli to byÂł Clon to gdzie prawdziwy Casper pewnie na jakiejÂś misji moÂże go poszukamy Hokage coÂś mówiÂła o Kusie jak u niej byÂłem moÂże on tam jest ? ? A wracajÂąc do misji to wÂłaÂśnie na tej. - Wi mówi spokojnie do Rado

Wi czeka na Tano
"Ok. MoÂżemy go poszukaĂŚ. Ale najpierw pójdziemy do mnie do biura w kumo. Z tamtÂąd to jeden krok." -mówiĂŞ.
Oki to kiedy wyruszamy moÂże juÂż teraz . Wi zapytaÂł i uÂśmiechnÂą siĂŞ przy tym.

Wi nadal czeka na Tano ;p
"Pójdziemy z tano. Obejrzycie sobie mój gabinet. A potem bĂŞdziecie mogli poszukac caspra w kusa. Ja mam obowiÂązki. W koĂącu wysoki urzÂąd teraz sprawuje." -nawijam.
Sztywniak - powiedziaÂł Wi do Rado po czym dodaÂł - zawsze moÂżesz zostawiĂŚ Clona a tak na marginesie wyÂśle Clona do rezydencji Caspera moÂże go tam zastanĂŞ.- dodaÂł Wi z uÂśmiechem
Wi stworzyÂł moku bunshina , który zaraz udaÂł siĂŞ do celu <NMK>.

Wi cierpliwie czeka na odpowiedÂź tano
"Ja?! Sztywny?! Ju¿ teraz tam klon siedzi i nie mam pojêcia co on tam ju¿ za³atwi³. Bêde musia³ wejœÌ do siebie aby ustaliÌ co uda³o siê za³atwiÌ." -odpowiadam wi z lekkim oburzeniem.
No dobra moÂżemy tam wpaœÌ zapytasz siĂŞ co i jak a potem idziesz z nami jeÂśli Tano pójdzie. Trzeba siĂŞ dowiedzieĂŚ co prawdziwy Casper robi. I mu nakopaĂŚ za to co mi zrobiÂł * W oczach Wi pojawia siĂŞ pÂłomyk*. - Wi mówi do Rado i Tano
"OczywiÂście." -odpowiadam szybko.
Czyli , Âże ty Rado zgadzasz siĂŞ na wszystko tak - Wi zapytaÂł spokojnie.

Jednak mam pewne wÂątpliwoÂści co do tego zdarzenia w Kusie jeÂżeli taki Shinobi jak Casper zostaÂł tam wysÂłany. MoÂże ktoÂś zaatakowaÂł wioskĂŞ a Konoha chciaÂła im pomóc. Teraz nie znam odpowiedzi na to pytanie ale mam nadziejĂŞ , Âże szybko siĂŞ tego dowiem. - Wi zacz¹³ coÂś burczeĂŚ pod nosem. - To mowie do obu panów

Tano a ty co myœlisz o tej ca³ej sprawie powinniœmy iœÌ czy jednak powinniœmy siê powstrzymaÌ i zostawiÌ wszystko innym - Wi zada³ to pytanie Tano marszcz¹c przy tym czo³o.
"Nie powiedziaÂłem Âże zgodze siĂŞ na wszystko. Wszystko w granicach rozsÂądku. A jeÂśli chodzi o Caspra to rzeczywiÂście coÂś siĂŞ moÂże dziaĂŚ. Przekonamy siĂŞ jak tam bĂŞdziemy." -mówiĂŞ do wi.
// Wybaczcie... miaÂłem problemy i odpisaĂŚ nie mogÂłem //

By³em... w transie... stan Caspra-sensei bardzo mn¹ wstrz¹sn¹³... w koùcu to on przygarn¹³ marnego, s³abego i bezdomnego Genina do siebie... otoczy³ opiek¹... zaufa³ mu...
W koĂącu jednak siĂŞ ockn¹³em i spojrzaÂłem po zgromadzonych pytajÂąco. Nie sÂłyszaÂłem ich rozmowy... i szczerze mówiÂąc nie zaleÂżaÂło mi na tym. WstaÂłem i bez sÂłowa zacz¹³em siĂŞ oddalaĂŚ. Po chwili stan¹³em i spojrzaÂłem w niebo.. myÂśl o Casprze nie dawaÂła mi spokoju...
Odwracam siĂŞ do tano i widzÂąc Âże byÂł przez chwile nie obecny (zawias) mówiĂŞ do niego- "Hej Tano! Idziemy do mnie do kumo a nastĂŞpnie do kusy do caspra. Co ty na to.?"
Ja udam siĂŞ teraz do Kusy nie mam zamiaru bawiĂŚ siĂŞ w papierkowÂą robotĂŞ. Nie ma na to czasu w koĂącu Hokage juÂż mnie o to prosiÂła ale w tedy nie miaÂłem na to chĂŞci a teraz przyjmĂŞ kaÂżde wyzwanie , które mnie czeka. Udam siĂŞ nie do samej wioski ale na jej obrzeÂża poszukajcie mnie tam . JeÂżeli chcecie iœÌ tam ze mnÂą to radze siĂŞ spieszyĂŚ. A ty Tano na przyszÂłoœÌ bÂądÂź uwaÂżniejszy.

Wi doœÌ szybko ruszyÂł w stronĂŞ Kusy ale przed tym stworzyÂł Clona , który zmieniÂł siĂŞ w kijek ok 150 cm .

<NMM>
"Dobra. Nie ma co tam to. Ja musze iœÌ do kumo. Przynajmniej na chwile zobaczyÌ jak tam formolnoœci. Idziesz ze mn¹ czy z Wi?" -pytam sie tano.
Szczerze mówiÂąc... nie miaÂłem ochoty, chĂŞci, zamiaru. Casper-sensei widocznie miaÂł powód do takiego zachowania... nie daÂłbym sobie wmówiĂŚ, Âże byÂło inaczej.
OdwróciÂłem lekko gÂłowĂŞ do Rado-kun i powiedziaÂłem chÂłodno:
-Nie... Casper-sensei na pewno ma powód... a Ty jesteÂś Raikage i powinieneÂś daĂŚ sobie sam radĂŞ... prawda?-po tych sÂłowach ruszyÂłem przed siebie.

<NMM>
Po tym co powiedziaÂł tano pomyÂślaÂłem sobie "gbur" ale niestety miaÂł racje. ZaÂłamany odwróciÂłem siĂŞ i powĂŞdrowaÂłem do kumo. <nmm>
Przebiegam obok posÂągu, przez chwile podziajhÂąc jego ogrom...
<NMM>
Tagashi z lekkim trudem wspi¹³ siê na "g³owê" 1'wszego Hokage. Usiad³ na niej, i zacz¹³ wpatrywaÌ siê w spadaj¹c¹ wodê.
-eh. PiĂŞknie tutaj...
Nagle za tobÂą zmaterializowaÂła siĂŞ postaĂŚ....
-Witaj wojowniku...mm dla ciebie waÂżnego questa....-powiedziaÂł mĂŞÂżczyzna...
ZostaÂł mi skradziony pierÂścieĂą ze znakiem mojego klanu....odzyskaj go dal mnie a ciĂŞ sowicie wynagrodzĂŞ-powiedziaÂł...-bierzesz tÂą robotĂŞ...
Tagashi "lekko" siĂŞ zdziwiÂł. Zacz¹³ myÂśleĂŚ gorÂączkowo, rozwaÂżajÂąc wszystkie "za" i "przeciw". W koĂącu, zdecydowany, aczkolwiek nadal ostroÂżny przemówiÂł do obcej postaci.

-OczywiÂście Âże biorĂŞ. Opowiedz mi tylko o tym dokÂładniej.
KoleÂś byÂł wysoki brzydki i ÂśmierdziaÂł....
UciekÂł do kusy i gdzieÂś tam siĂŞ zaszyÂł...nic wiĂŞcej nie wiem...-powiedziaÂł...
-Wysoki, brzydki i ÂśmierdzÂący. Dobrze, to mi wystarczy. Co z zaliczkÂą?
Nie ma...wykonaj zadanie a dostaniesz kasê powiedzia³ koleœ wyraŸnie zadowolony z tego ¿e przyj¹³eœ jego misjê...
ruszaj teraz i wracaj jak najszybciej...

///zanim dojdziesz do kusy to przejdÂź przez kilka tematów...///
-Dobrze. WiĂŞc idĂŞ.

ZeskoczyÂł ze skaÂły, i wylÂądowaÂł zrĂŞcznie na ziemi. PoprawiÂł na sobie ubranie, i zwaÂżyÂł w dÂłoni swoje "Âżelastwo" (Shurikeny i Kunaie). NastĂŞpnie ruszyÂł w kierunku Wioski Trawy
<nmm>
Tagashi juÂż z doÂłu zauwaÂżyÂł zleceniodawcĂŞ swojej misji. Po kilkunastu sekundach, i kilku zwinnych ruchach byÂł juÂż na górze.
-Konnichi'wa. Wykona³em misjê - W tym momencie pokaza³ mu pierœcieù, le¿¹cy na otwartej d³oni Tagashiego - Jednak najpierw zap³ata.
hmmm....-przyjrzaÂł siĂŞ pierÂścieniowi....-zniszczyÂł siĂŞ trochĂŞ-powiedziaÂł koleÂś....
szybkim ruchem wytrÂąciÂł si pierÂścieĂą z rĂŞki nastĂŞpnie zaÂłoÂżyÂł go na palec...-dziĂŞki...ja zdobyÂłem pierÂścieĂą a ty bĂŞdziesz Âścigany za zabójstwo tego niewinnego czÂłowieka....pomogÂłeÂś mi znaczÂąco w kradzieÂży....-powiedziaÂł i widaĂŚ byÂło Âże nie ma zamiaru ci zapÂłaciĂŚ...
-Czy wiesz z kim rozmawiasz?
W jednej chwili pojawiÂł siĂŞ za facetem, z kunaiem na jego gardle.
KoleÂś zamarÂł-jednak uderzyÂł ciĂŞ w...w.... no miĂŞdzy nogi
aÂż ciĂŞ z nóg zwaliÂło....
i zaczÂł uciekaĂŚ...jednak nie biega za szybko bo jest stary...
-Ty... Ty... Ja.. Ku@!%! To boli!
Z lekkÂą trudnoÂściÂą wstaÂł i wyciÂągn¹³ 3 shurikeny, które rzuciÂł w kierunku jego pleców.
WbiÂły siĂŞ w jego plcy...koleÂś jednak dalej próbuje uciec....
jest wyjÂątkowo zdeterminowany...
[uwaÂżaj bo ci jaja odpadnÂą ]
//

-NiezÂły koleÂś. Po tym raczej dalej nie pobiegnie...
PodrzuciÂł kunai w dÂłoni, i rzuciÂł nim w zgiĂŞcie stawu kolanowego
KoleÂś upadÂł jednak dalej siĂŞ nie poddaje
Mimo odniesionych ran i bólu jaki one powodujÂą czoÂłga siĂŞ po ziemi Âżeby przed tobÂą uciec....
JakimÂś cudem Tagashi doczÂłapaÂł siĂŞ do faceta.
-To juÂż jest koniec. MoÂżesz jeszcze ÂżyĂŚ. Daj mi tylko pieniÂądze.
Koleœ znowu chcia³ ciê kopn¹Ì
no sam dobrze wiesz gdzie....
wtedy juÂż by ci klejnoty odpadÂły
jednak jesteÂś za daleko bo za wolno siĂŞ czÂłapaÂłeÂś
koleÂś kazaÂł ci jeszcze spierda*** i wyzwaÂł cie od najgorszych...
-W takim razie. Przykro mi. - Rzuci³ kunaiem, centralnie w jego g³owê z tak¹ si³¹, ¿e przelecia³ na wylot
ÂŁadna ÂśmierĂŚ ///

Krew i kawaÂłki mózgu kolesia rozbryzgaÂły siĂŞ dookoÂła
jednak zdecydowana wiêkszoœÌ polecia³a na ciebie....
-Eh. MuszĂŞ siĂŞ umyĂŚ...
Skrzywi³ siê lekko, i pochyli³ nad kolesiem. Zacz¹³ dok³adnie przeszukiwaÌ jego kieszenie.
ZnalazÂłeÂś 320Y...jeden kunaj i 1 sembon
patrzÂąc tak na zwÂłoki nie mogÂłeÂś siĂŞ powstrzymaĂŚ i zabraÂłeÂś pierÂścionek który wyglÂąda Klick
jednak to tylko ozdoba...
Tagashi po zebraniu swoich "Dóbr" zeskoczyÂł z Hashiramy i skierowaÂł siĂŞ w stronĂŞ wioski.
<nmm>
podchodze do posÂągu i siadam pszed nim wyjmuje kunai i coÂś rysuje na ziemi
Powolnym i zmĂŞczonym krokiem, przybyÂł na posÂąg. WidziaÂł juÂż to miejsce, tylko Âże z drugiej strony. Wtedy teÂż pomógÂł przy ujĂŞciu, a dokÂładniej, uÂśmierceniu seryjnego zabójcy... Dziwna i dÂługa historia. I te ciaÂło...
Atsui natychmiast przerwaÂł proces myÂślenia, byle tylko zapomnieĂŚ o tamtym ambulatorium. Tak czy owak, staÂł teraz na przeciwko swojego wielkiego przodka, wyglÂądajÂąc jak mrówka, przy wielkoÂści samego Uchiha Madara...
Krótko zasady :
ÂŻadnych editów...
ÂŻadnych matrixów...
Kawarimi nie nakÂładasz a zgÂłaszasz Âże uÂżywasz w razie ataku jeÂżeli takowy jesteÂś w stanie zauwaÂżyĂŚ.

MiÂłej gry.

---
Jak juÂż napisaÂłeÂś zmĂŞczony stoisz przed posÂągiem swojego przodka. SÂłoĂące juÂż powoli zachodzi a w tle sÂłyszysz szum drzew, wiatr lekko muska twojÂą twarz co jest bardzo przyjemne.
ChwilĂŞ staÂłeÂś tak przyglÂądajÂąc siĂŞ Madarze po czym zauwaÂżyÂłeÂś starszÂą kobietĂŞ która nie wiedzieĂŚ skÂąd pojawiÂła siĂŞ obok ciebie.
Kobieta byÂła siwa, ubrana w stary powycierany pÂłaszcz i jakieÂś biaÂłe przybrudzone chodaki. ZmierzyÂła ciĂŞ spojrzeniem co wyczuÂłeÂś od razu... bowiem przysunĂŞÂła twarz do twojej osoby mniej wiĂŞcej na 30 cm - NiedowidziaÂła, chyba.
Atsui zauwa¿y³ starsz¹ damê, dopiero po d³u¿szej chwili. Gdy zrozumia³, ¿e jest w centrum jej zainteresowania, skrzywi³ lekko g³owê w lewo, uœmiechn¹³ siê fa³szywie, po czym powabnym tonem g³osu zapyta³:
-"W czym mogĂŞ Ci pomóc, Babciu?"-
Nie pierwszy raz, reprezentantka pÂłci przeciwnej, wyraÂża nim zainteresowanie, ale ta byÂła nieco frustrujÂąca. CóÂż, poczekamy na rozwój akcji...
Kobieta zmierzyÂła ciĂŞ spojrzeniem po czym spojrzaÂła na posÂąg i westchnĂŞÂła po czym wróciÂła do ciebie spojrzeniem i gdy tylko powiedziaÂłeÂś "babciu" ta puknĂŞÂła ciĂŞ w tyÂł gÂłowy.
- Jak siĂŞ odzywasz do starszych ! Niewychowany gówniarzu ! - pokrzyczaÂła kobieta po czym jeszcze raz wróciÂła wzrokiem do posÂągu.
- To byÂł mĂŞÂżczyzna, dÂżentelmen... i wielki wojownik - zdawaÂła siĂŞ mówiĂŚ do siebie choĂŚ raczej brzmiaÂło to jakby prawiÂła do ciebie.
W tle zaczĂŞÂła graĂŚ niepokojÂąca muzyka... - Flet...
Atsui kiwa³ g³ow¹, kiedy kobieta wyra¿a³a siê o pomniku wojownika. Nigdy nie by³ blisko z histori¹, b¹dŸ jakimikolwiek faktami zwi¹zanymi z Konoh¹, wiêc mê¿czyzna wydawa³ mu siê obcy. OpowieœÌ jednak go zaciekawi³a:
-"Przepraszam i opowiedz mi O nim nieco wiĂŞ...-"
nagle przerwaÂł, gdyÂż usÂłyszaÂł muzykĂŞ fletu. Ta brzmiaÂła nieco bardziej znajomo, gdyÂż instrument czĂŞsto uÂżywany byÂł do zapewniania innym godziwej rozrywki. ObróciÂł siĂŞ i po chwili sÂłuchania, staraÂł siĂŞ namierzyĂŚ ÂźródÂło haÂłasu...
Kobieta zmierzyÂła ciĂŞ spojrzeniem i znów wróciÂła do posÂągu, zÂłapaÂła g³êboki oddech - Madara Uchiha... zaÂłoÂżyciel naszego piĂŞknego klanu Uchiha... tak, tak wielki czÂłowiek, tak, tak.... musisz wiedzieĂŚ Âże... - W tym momencie kobieta usnĂŞÂła na stojÂąco a ty poczuÂłeÂś sennoœÌ.
ChwilĂŞ póÂźniej zaczĂŞÂło ci siĂŞ robiĂŚ czarno przed oczyma i gruchn¹³eÂś o ziemiĂŞ... nic specjalnego sobie nie zrobiÂłeÂś ale jednak upadÂłeÂś.
ÂŚniÂąc... bo taki byÂł finaÂł sÂłuchania muzyki czuÂłeÂś jak krople uderzajÂą ciĂŞ w twarz i to duÂżo kropli - PrzebudziÂłeÂś siĂŞ nagle i stwierdziÂłeÂś Âże leje. Poza tym na gÂłowie posÂągu Madary staÂł mÂłody chÂłopak z fletem przy ustach - MówiÂło ci to Âże to nie zwykÂły grajek, Kobieta dalej spaÂła na stojÂąco... co wiĂŞcej chrapaÂła.
Atsui popatrzyÂł do góry, liczÂąc Âże krople deszczu go rozbudzÂą... Odruchowo sprawdziÂł czy jego sakiewka znajdowaÂła siĂŞ przy ciele, tak samo jak i reszta ekwipunku...
-"U...Usn¹³em?! Ale... Jak to mo¿liwe?! Jestem zmêczony, racja, ale ¿eby po prostu usn¹Ì?! Ostatnie co pamiêtam to pocz¹tek opowieœci. Czy¿by by³a a¿ taka nudna?-" w tym momencie spojrza³ na starsz¹ damê...
-"Nie to co innego.. Pamiêtam jeszcze... flet... Piêkny czysty dŸwiêk fletu"-. Kiedy ju¿ powoli doszed³ do Siebie, zauwa¿y³ ch³opca i od razu skojarzy³ go z tym przykrym faktem. Przygl¹da³ mu siê, zadaj¹c sobie pytanie, dlaczego ten m³odzian, sprawi³ mu akurat taki przykry dowcip... A mo¿e on by³ tylko przypadkowym celem, kiedy to prawdziwym by³a... Chrapi¹ca Kobieta...tak czy owak, nie wytrzyma³ i w koùcu krzykn¹³, tak aby jego s³owa ponios³y siê za wodospadem
-"Kim Ty jesteÂś, oraz dlaczego?"-
Jego mina byÂła teraz powaÂżna, cóÂż nie ÂżartowaÂł....
Deszcz siĂŞ wzmagaÂł... a chÂłopak zmierzyÂł ciĂŞ zimnym spojrzeniem po czym schowaÂł flet i po prostu siĂŞ rozmyÂł - co byÂło niewÂątpliwie dziwne.
RozejrzaÂłeÂś siĂŞ uwaÂżnie za "muzykiem" który momentalnie pojawiÂł siĂŞ obok ciebie i wyprowadziÂł atak.... suty kopniak w brzuch powaliÂł ciĂŞ ale teÂż ocuciÂł - ZareagowaĂŚ nie mogÂłeÂś, jesteÂś teÂż pewny Âże przeciwnik równy jest szybkoÂściÂą tobie.
- James... mówiÂą mi James a ty musisz zgin¹Ì Uchiha tak jak ta kobieta... - po owych sÂłowach jednym uderzeniem rĂŞki zÂłamaÂł kobiecie kark i jak sÂądzisz krĂŞgosÂłup.
UstawiÂł siĂŞ w dogodnej pozycji i czekaÂł na to co ty zrobisz, jednoczeÂśnie sam zÂłoÂżyÂł parĂŞ pieczĂŞci i obok pojawiÂło siĂŞ 5 klonów... które ruszyÂły na ciebie w szybkim tempie.
Jeszcze le¿¹c na ziemi, Atsui podwin¹³ nogi i odpi¹³ ciê¿arki. Nastêpnie wykona³ szybki odskok w ty³ (podejrzewam ¿e na g³owie by³o tyle miejsca). Zgrabnym ruchem, siêgn¹³ po opaskê z Suny i machaj¹c ni¹, szybko powiedzia³:
-"Patrz, Patrz, nie jestem Uchiha...."-
WiedzÂąc, Âże taki plan nie ma szans powodzenia, spowaÂżniaÂł po czym rzuciÂł niÂą w pierwszego nadbiegajÂącego przeciwnika (powodujÂąc lekkie zamotanie). NastĂŞpnie, siĂŞgajÂąc rĂŞkÂą za plecy wyciÂągn¹³ KatanĂŞ ze znakiem rodu i wykonujÂąc niezdarne machniecie, staraÂł siĂŞ zadaĂŚ cios. LewÂą rĂŞkÂą tymczasem siĂŞgn¹³ równieÂż za plecy, ale tym razem poziomo, wyjmujÂąc Tanto i przyjmujÂąc pozycjĂŞ obronnÂą. JeÂżeli reszta klonów byÂła na tyle blisko, aby zaatakowaĂŚ, staraÂł siĂŞ utrzymaĂŚ lekki dystans (Âżeby nie walczyĂŚ ze wszystkimi naraz) a nastĂŞpnie blokowaĂŚ cios jednÂą broniÂą i kontratakujÂąc drugÂą. W ogniu walki, krzykn¹³:
-"Czego chcesz?"-
O dziwo, ton byÂł agresywny.
Nagle gdy zacz¹³eÂś machaĂŚ opaskÂą z Suny klony stanĂŞÂły w miejscu a chÂłopak który je wczeÂśniej przywoÂłaÂł spojrzaÂł na ciebie podejrzliwie.
- Nie jesteÂś z klanu Uchiha ? - ChÂłopak walnÂą siĂŞ w czoÂło po czym jego klony zniknĂŞÂły. ChÂłopak zrobiÂł parĂŞ kroków w twojÂą stronĂŞ... nie zauwaÂżyÂł tego co byÂło wygrawerowane na mieczu.
- Um, przepraszam... bo widzisz myÂślaÂłem Âże nazywasz siĂŞ Atsui - chÂłopak podrapaÂł siĂŞ po gÂłowie po czym spojrzaÂł na twoje ciĂŞÂżarki.
- No to komu w drogĂŞ temu ryba w kieszeĂą ... - PowiedziaÂł po czym odwróciÂł siĂŞ i powolnym krokiem szedÂł ku zwÂłokom babci.
Deszcz laÂł nadal... chyba przez to przeciwnik nie zauwaÂżyÂł tego co jest na mieczu. ChÂłopak idÂąc w stronĂŞ babci wyciÂągn¹³ jak¹œ kartkĂŞ i coÂś do niej gadaÂł po czym nagle stan¹³ w miejscu i lekko obróciÂł gÂłowĂŞ w twojÂą stronĂŞ tak by widzieĂŚ kawaÂłek twojej twarzy... spojrzaÂł na ciebie na kartkĂŞ... i tak w kóÂłko.
-"Nazywam siê Daisetsu. Jestem z Suna no Gakure. By³em tutaj na niedawnym egzaminie."- Powiedzia³ z Sunowskim akcentem (po prostu s³ysza³em to zdanie wczeœniej ;p), nastêpnie uœmiechn¹³ siê bardzo szeroko (a rzadko siê uœmiecha³):
-"MógÂłbym Ci jakoÂś pomóc? Skoro tak zdecydowanie, polujesz na... na... Astuja? Atsuia? Chyba tak, to musi byĂŚ on chyba jakimÂś zbrodniarzem... "- Teraz uÂśmiech znikÂł z jego twarzy, a zawitaÂł smutek, równie rzadkie uczucie:
-"Mam nadziejĂŞ, Âże ta kobieta nie zginĂŞÂła przeze Mnie i przez moje ewentualne podobieĂąstwo..."- po czym znowu zawitaÂł szeroki uÂśmiech:
-"Wiem! Zrewan¿ujê siê i pomogê Ci go znaleŸÌ!"-
PowiedziaÂł wesoÂło kiwajÂąc gÂłowÂą...
ChÂłopak dalej obserwowaÂł to ciebie, to kartkĂŞ. Po czym odwróciÂł siĂŞ do ciebie i spojrzaÂł krwawo i z pogardÂą na twoje oblicze.
- Tak, tak Daistetsu... sÂłyszaÂłem, tyle Âże on nosi przy sobie GurdĂŞ i ma inny kolor wÂłosów... nadchodzĂŞ- PowiedziaÂł po czym szybko rzuciÂł kartkĂŞ na ziemiĂŞ i przystÂąpiÂł do ataku. MiaÂłeÂś moÂże sekundy na zastanowienie siĂŞ... ( Interwencja MG ) ChÂłopak próbowaÂł skróciĂŚ ciĂŞ kopniakiem o gÂłowĂŞ lecz ty uaktywniÂłeÂś swojego Sharingana i wyprzedziÂłeÂś jego ruch dziĂŞki czemu to on oberwaÂł konkretnie w szczĂŞkĂŞ z kolana... wycofaÂł siĂŞ parĂŞ kroków chyba czekaÂł jak sytuacja siĂŞ rozwinie...
Deszcz ustaÂł i wiatr przestaÂł wiaĂŚ... idealne warunki na walkĂŞ...
Widzisz k¹tem oka ¿e kobieta siê rusza... chyba wywiod³a w pole twojego oponenta... i czêœÌ obra¿eù uda³o jej siê zniwelowaÌ.
Nasz heros odpi¹³ pÂłaszcz, który nastĂŞpnie wraz z dwoma katanami spadÂł na ziemiĂŞ. Atsui przybraÂł wyraz twarzy taki jak na zdjĂŞciu, po czym z naleÂżytym, czystym i szorstkim akcentem, nie pozostawiajÂącym Âżadnych zÂłudzeĂą, powiedziaÂł:
-"Uchiha no Atsui..."-
NastĂŞpnie, nie zwracajÂąc zupeÂłnie uwagi na babciĂŞ, ruszyÂł do ataku. Tradycyjnie, zacz¹³ od kopniĂŞcia, jednak tym razem skierowaÂł je w okolicĂŞ kolana. CaÂły czas obserwowaÂł ruchy przeciwnika, zwinnymi zwodami unikajÂąc ich a samemu d¹¿¹c do walki w zwarciu. Kiedy miaÂł nadarzajÂąca siĂŞ ku temu okazjĂŞ, postanowiÂł powaliĂŚ przeciwnika uderzeniem Âłokcia. Atsui nie byÂł specjalne silny, wiĂŞc koncentrowaÂł siĂŞ raczej na iloÂści ciosów i ich precyzji aniÂżeli czystej brutalnej sile. W kaÂżdym bÂądÂź razie, jeÂżeli udaÂło mu siĂŞ powaliĂŚ przeciwnika dobiÂłby go, brutalnym ale skutecznym kopniĂŞciem. JeÂżeli jednak przeciwnik, zdoÂłaÂłby uÂżyĂŚ ninjutsu, po prostu ÂśledziÂłby wzrokiem chakre, aby nie daĂŚ siĂŞ zaskoczyĂŚ...
PrzedstawiÂłeÂś siĂŞ kulturalnie po czym ruszyÂłeÂś do ataku... perfekcyjnie wykorzystywaÂłeÂś swojego sharingana. KaÂżde uderzenie przeciwnika od razu byÂło wyprzedzane piĂŞcioma twoimi.
UderzyÂłeÂś z caÂłej siÂły w kolano oponenta któremu byÂło blisko do zÂłamania siĂŞ. Kolejne uderzenia wyprowadzaÂłeÂś w klatkĂŞ piersiowÂą... - znakomitym pomysÂłem byÂło teÂż zaatakowanie Âłokciem... który trafiÂł dokÂładnie w splot sÂłoneczny oponenta odrzucajÂąc go na parĂŞ metrów.
Ch³opak traci³ powietrze... twoje uderzenie by³o perfekcyjne, wygl¹da³ jakby kona³ ³apa³ siê wszystkiego w nadziei ¿e uda mu siê odetchn¹Ì.
ObserwowaÂłeÂś to bacznie po czym ruszyÂłeÂś do ponownego ataku... suty kopniak w Âżebra odrzuciÂł jeszcze chÂłopaka i zakoĂączyÂł on lot na posÂągu.
Chwilê to trwa³o a¿ w koùcu wsta³... otar³ krew z twarzy i z³apa³ powietrza w p³uca. - NieŸle, psia krew ¿e te¿ da³em ci uaktywniÌ tego przeklêtego Sharingana... - ch³opak po owych s³owach zacz¹³ sk³adaÌ bez³adnie pieczêci.
Atsui pobiegÂł od razu za chÂłopakiem, nie dajÂąc mu szansy na wstanie (bÂądÂź dobiegajÂąc do niego, zaraz po tym jak wstaÂł- w Âżadnym wypadku, po ataku nie zatrzymaÂł siĂŞ w miejscu). Gdy juÂż byÂł wystarczajÂąco blisko nadepn¹³ (bÂądÂź jeszcze raz kopn¹³ chÂłopca, uniemoÂżliwiajÂąc mu zrobienie pieczĂŞci i powalajÂąc go a nastĂŞpnie nadeptujÂąc). Przez chwilĂŞ dociskaÂł nogĂŞ, utrudniajÂąc mu oddychanie, po czym zwolniÂł ucisk, tylko aby ten mógÂł odpowiedzieĂŚ na ¿¹danie:
-"Gadaj..."-
Jego szkar³atne, zimne i puste oczy, penetrowa³y ofiarê. Uchiha rzeczywiœcie mieli z³¹ s³awê. Co gorsza, zas³u¿on¹.
Atsui równieÂż prezentowaÂł siĂŞ straszliwie. CóÂż, jedno zÂłe sÂłowo, a nasz mÂłody chÂłopak, mógÂł przedwczeÂśnie zakoĂączyĂŚ swoje Âżycie...
Szybko zauwaÂżyÂłeÂś iÂż przeciwnik chciaÂł przejœÌ do ofensywy... spróbowaÂłeÂś dobiec do niego nim zrobi swoje jutsu. Niestety siĂŞ to nie udaÂło on równieÂż byÂł asem szybkoÂści to teÂż w twojÂą stronĂŞ poleciaÂło mnóstwo shurikenów...
Nie mniej jednak w szaleùczym ataku uda³o ci siê czêœÌ z nich omin¹Ì... parê jednak dotar³o do celu. By³eœ mocno pociêty a w praw¹ nogê mia³eœ wbite dwa shurikeny - na szczêœcie nie g³êboko.
DotarÂłeÂś do przeciwnika... i po prostu sprzedaÂłeÂś mu kopa który przygwoÂździÂł go do posÂągu. ChwilĂŞ póÂźniej twój but wylÂądowaÂł na jego klatce piersiowej... - Gadaj - rozlegÂło siĂŞ gÂłucho po czym chÂłopak zacisn¹³ mocno zĂŞby i usÂłyszaÂłeÂś cichy trzask. SekundĂŞ póÂźniej piana z ust leciaÂła mu na tyle obficie Âże postanowiÂłeÂś go zostawiĂŚ i nie brudziĂŚ sobie butów... przy ostatnim tchnieniu wskazaÂł rĂŞkÂą na kartkĂŞ którÂą wczeÂśniej upuÂściÂł - Jednak musisz byĂŚ delikatny, pamiĂŞtaj Âże padaÂło, poza tym jeszcze babcia leÂży na ziemi zwijajÂąc siĂŞ z bólu.
Gdy chÂłopak upadÂł na ziemiĂŞ z jego torby wypadÂł flet... i stÂłukÂł siĂŞ - To chyba oznaczaÂło jego artystycznÂą ÂśmierĂŚ...
Atsui, usiadÂł na ziemi,a nastĂŞpnie szybkim szarpniĂŞciem wyciÂągn¹³ broĂą z nogi, po to aby jÂą zachowaĂŚ. Potem, szybkim ruchem, obwiÂązaÂł szal wokoÂło rany, aby zatamowaĂŚ krwawienie... Który to juÂż raz ten szal posÂłuÂżyÂł wÂłaÂśnie w takim celu... NastĂŞpnie, kulejÂąc, podszedÂł do przemoczonej kartki, wiele z niej nie bĂŞdzie, zaraz siĂŞ rozmyje. PrzypomniaÂł sobie, Âże ma jeszcze papier, na temat promocji na chunina- uÂżyÂł go bez wahania, korzystajÂąc z niezapisanej strony (retro) aby przepisaĂŚ zawartoœÌ kartki (pomagaÂł mu Sharingan). Tutaj skoĂączyÂł korzystaĂŚ ze swojego KG, a nastĂŞpnie podszedÂł do staruszki. ObejrzaÂł jÂą i jej rany, po czym rzekÂł:
-" Nie jestem medykiem, nie potrafiĂŞ Ci pomóc. Nie potrafiĂŞ nawet oceniĂŚ stanu Twojego zdrowia, lecz po takim ciosie, w takim wieku, powinnaÂś byĂŚ juÂż martwa. Wiesz moÂże kim byÂł ten chÂłopak, albo czego od Ciebie chciaÂł? Lub jeÂżeli jest coÂś, co mogĂŞ dla Ciebie zrobiĂŚ?"-
KontynuowaÂł niezrĂŞcznÂą seriĂŞ pytaĂą, wiedziaÂł Âże wiele siĂŞ tutaj nie przyda. Na koniec, obszukaÂł Martwego Shinobi, musi mieĂŚ przy sobie dokumenty, ekwipunek, lub chociaÂż pieniÂądze...
ObandaÂżowaÂłeÂś swoje rany i podreptaÂłeÂś do kartki, przy której ukucn¹³eÂś i wyj¹³eÂś innÂą by przepisaĂŚ na niÂą to co siĂŞ uda. Na samej kartce byÂły bliÂżej niezidentyfikowane znaki i duÂże twoje zdjĂŞcie... prawie wszystko udaÂło ci siĂŞ przepisaĂŚ. PodszedÂłeÂś do Babci która tylko krzywo siĂŞ na ciebie spojrzaÂła a po chwili ... co prawda na le¿¹co zÂłoÂżyÂła jak¹œ pieczĂŞĂŚ i szaro brunatna Âłuna otoczyÂła jej ciaÂło.
Kobieta podparÂła siĂŞ o fundament posÂągu i wstaÂła. - Synku widziaÂłeÂś moÂże moje okulary ? - zwróciÂła siĂŞ do ciebie szukajÂąc ich po omacku.
Okulary leÂżaÂły na ziemi - co wiĂŞcej nawet siĂŞ nie stÂłukÂły. - Bardzo Âładna walka... prawie was widziaÂłam, a gdzie ten drugi ? - szukaÂła go rĂŞkoma aÂż w koĂącu znalazÂła jego gÂłowĂŞ. W tej wÂłaÂśnie chwili zauwaÂżyÂłeÂś iÂż uaktywniÂła sharingana - Pewne byÂło Âże babcia jest potĂŞÂżniejsza od ciebie bowiem miaÂła juÂż poziom kalejdoskopu. Kobiecina spojrzaÂła na przeciwnika po czym adekwatnie do sytuacji i z odpowiedniÂą zgrabnoÂściÂą opluÂła go. Szybko znalazÂła swoje okulary które naÂłoÂżyÂła na nos - wtedy sharingan zgasÂł. Gdy ty przeszukiwaÂłeÂś ciaÂło oplutego ninja, babcia wyjĂŞÂła ci kartkĂŞ z kieszeni/torby... gdzie tam jÂą sobie wÂłoÂżyÂłeÂś.
- Ummm ch³opcze... - w tym momencie zacmoka³a w powietrzu - jesteœ poszukiwany, przez jak¹œ organizacjê, wiêcej niestety nie jestem w stanie odczytaÌ ale wiem kto bêdzie... - zakoùczy³a swoj¹ wypowiedŸ.
Przy trupie znalazÂłeÂś parĂŞ rzeczy : Opaska - doœÌ dziwna nie widniaÂł na nim znak Âżadnej wioski a po prostu "E", poza tym znalazÂłeÂś 300 y i pusty zwój a takÂże 5 shurikenów - najpewniej potrzebne byÂły mu do techniki.
Atsui z otwartÂą twarzÂą, przyglÂądaÂł siĂŞ staruszce.
-"Twierdzisz, Âże to ja jestem poszukiwany, jednak wyraÂźnie atak skierowany byÂł równieÂż przeciwko Tobie. Za twojÂą gÂłowĂŞ jest taka sama nagroda jak i za mojÂą...ByÂłaÂś znakomicie przygotowana na atak, wiĂŞc siĂŞ go spodziewaÂłaÂś. Innymi sÂłowy, to nie byÂł wcale pierwszy raz...Nie pierwszy raz, spotykasz siĂŞ z ludÂźmi którzy chcÂą wybiĂŚ Uchiha..."- NastĂŞpnie schowaÂł opaskĂŞ i pieniÂądze do jednej kieszeni a Shurikeny do jeszcze innej.
-"Ten... Sharingan...Te oczy..."- po chwili jednak zamilkÂł. NiegdyÂś sÂłyszaÂł mowĂŞ o trzecim poziomie Sharingan, lecz byÂł on zarezerwowany dla wysokich funkcjonariuszy w Konoha.I dlaczego, ktokolwiek chciaÂłby jego Âśmierci?! ChÂłopak nie byÂł dobrze wyszkolony, wiĂŞc albo musiaÂł wczeÂśniej dziaÂłaĂŚ w grupie, albo po prostu zostaÂła Âźle dokonana ocena jego umiejĂŞtnoÂści...
Kobieta mruknĂŞÂła coÂś pod nosem po czym spojrzaÂła na ciebie spode Âłba. - Widzisz chÂłopcze... kiedyÂś byÂłam ANBU - powiedziaÂła kobieta po czym wróciÂła myÂślami do przeciwnika - ByÂł sÂłaby... gdybym nie usnĂŞÂła to walka trwaÂła by piĂŞĂŚ sekund - skwitowaÂła kobieta po czym przyjrzaÂła ci siĂŞ znów uwaÂżnie i poklepaÂła ciĂŞ po plecach - To byÂł mÂłokos... przyjdÂą lepsi - PowiedziaÂła babcia czekajÂąc na to co powiesz.

-"GdybyÂś nie usnĂŞÂła"- PowtórzyÂł sobie Atsui w myÂśli, potem patrzÂąc lekcewa¿¹cym wzrokiem na starszÂą damĂŞ...
-"Jak juÂż mówiÂłem, prawdopodobnie wiesz kto stoi za tym atakiem. Taki "mÂłokos" nie moÂże samodzielnie wypowiedzieĂŚ wojny caÂłemu klanu"- ÂściszyÂł gÂłos, mówiÂąc tak jakby do Siebie:"-zdobywajÂąc w dodatku tyle informacji o Mnie..."- NastĂŞpnie znów popatrzyÂł na mÂłodzieĂąca. Co musiaÂło nim kierowaĂŚ, gdyÂż zgodziÂł siĂŞ na tak desperacki atak. ZnaÂł Sharingan, wiĂŞc czemu nie skoĂączyÂł dzieÂła wczeÂśniej? Ograniczenia techniki, czy po prostu mistyfikacja. Oraz dlaczego w ogóle podj¹³ takie dziaÂłanie. Po chwili popatrzyÂł znowu w kalejdoskop babuni, po czym powiedziaÂł szybkim tchem:
-"Skoro wiesz Âże Ci grozi niebezpieczeĂąstwo, czemu sobie pozwalasz na takÂą nieuwagĂŞ? Czemu nie szanujesz Siebie i caÂłego klanu?!"- Mimo iÂż brzmiaÂło to wszystko gniewnie, Atsui wydawaÂł siĂŞ opanowany...
Kobieta znów zmierzyÂła ciĂŞ wzrokiem teraz zimnym niczym lód... jej kalejdoskop siĂŞ wy³¹czyÂł a ta przyjrzaÂła siĂŞ le¿¹cemu pod nogami posÂągu Madary przeciwnikowi. - ByÂł kontrolowany... najwidoczniej tego nie zauwaÂżyÂłeÂś ale poniÂżej potylicy miaÂł notkĂŞ... ktoÂś go wykorzystaÂł i tyle - powiedziaÂła Kobieta - Nie szanujĂŞ klanu ? Czemu niby dziecko ? Po prostu za stara jestem na walki... jak muszĂŞ to muszĂŞ jeÂżeli nie to nie robiĂŞ nic - Babcia po tych sÂłowach znów walnĂŞÂła ciĂŞ w gÂłowĂŞ - Z wiĂŞkszÂą dozÂą szacunku do starszych ! - WydarÂła siĂŞ na ciebie.
-"Wiesz o tym klanie duÂżo wiĂŞcej niÂż ja. JesteÂś istnÂą skarbnicÂą wiedzy, mimo to pozwalasz sobie na poruszanie siĂŞ bez ochrony. Sama. Wiesz jak to siĂŞ moÂże skoĂączyĂŚ. NastĂŞpnie mogÂą przysÂłaĂŚ kogoÂś silniejszego."- NastĂŞpnie delikatnie pogÂładziÂł siĂŞ po gÂłowie, przywracajÂąc rozburzonÂą fryzurĂŞ:
-"Ale o kim My ciÂągle mówmy. Wiesz?"- patrzyÂł na niÂą wprost. Mimo iÂż staÂł na przeciwko weterana, to tuÂż za nim malowniczo staÂł posÂąg Madary. Sam patrzyÂł zimnym i pustym wzrokiem. NiemalÂże wrogim. Dlaczego? MoÂże Âżeby jej zaimponowaĂŚ, moÂże Âżeby nie odstawaĂŚ zbytnio od klanu i od rzeczywistoÂści, która byÂła jego chlebem. Tak czy owak, mimo iÂż oboje przed chwilÂą otarli siĂŞ o ÂśmierĂŚ, Atsui nie czuÂł wÂątpliwoÂści ani strachu...
- JesteÂś jeszcze mÂłody i nazbyt porywczy chÂłopcze... radziÂła bym byÂś uciekaÂł ale skoro tak bardzo chcesz walczyĂŚ z organizacjÂą która na nas poluje to musisz siĂŞ zgÂłosiĂŚ do mojego przyjaciela... - Kobieta dumnie pokazaÂła paluchem na bramĂŞ która prowadziÂła do Kiri Gakure - Mój przyjaciel mieszka w mieÂście wody... znajdziesz go przy jeziorze Adonai - Kobieta obserwowaÂła ciĂŞ uwaÂżnie po czym przejrzaÂła jeszcze raz kartkĂŞ na której zapisaÂłeÂś jakieÂś znaczki - Jestem na szczycie listy... ty z resztÂą daleko ode mnie nie jesteÂś... - Kobieta westchnĂŞÂła po czym daÂła ci twojÂą kartkĂŞ z powrotem. ZrobiÂła parĂŞ kroków wokóÂł posÂągu Madary ... oglÂądaÂła go bacznie jakby czekaÂła na jego powrót.
Atsui popatrzyÂł na kartkĂŞ... Ciekawe czy znaÂł kogoÂś z tej listy...
-"MÂłody, porywczy?"- Parskn¹³ Atsui-"W przeciwieĂąstwie do Ciebie, mam przed sobÂą jeszcze dÂługie Âżycie. Oraz nie zamierzam go przespaĂŚ, lub straciĂŚ w naiwny sposób. Nie obchodzÂą Mnie ewentualne przeszkody bÂądÂź popeÂłnione b³êdy. Sama byĂŚ moÂże ÂżaÂłujesz, za swoje, pochodzÂące z mÂłodoÂści, jednak teraz jesteÂś juÂż za stara, Âżeby cokolwiek zrobiĂŚ. Czy taka niemoc, nie jest przygnĂŞbiajÂąca?"- Po czym podniósÂł wzrok, patrzÂąc na Madare:
-"ZupeÂłnie jak zakuty w kamieĂą..."- po czym rzuciÂł jeszcze raz okiem na kartkĂŞ, szukajÂąc nazwisk znanych chociaÂżby z egzaminu. PatrzyÂł równieÂż, które zajmujĂŞ miejsce w tej caÂłej szalonej grze... A nastĂŞpnie nie czekajÂąc na odpowiedÂź staruszki, powoli siĂŞ oddalaÂł...
Kobieta uwaÂżnie sÂłuchaÂła co mówisz... i gdy zacz¹³eÂś mówiĂŚ o mÂłodoÂści i o tym Âże ma juÂż blisko do grobu uaktywniÂła kalejdoskop... zapewne byÂł to odruch bezwarunkowy od razu dostaÂłeÂś z otwartej rĂŞki w klatkĂŞ piersiowÂą i odleciaÂłeÂś na parĂŞ metrów - To Âże pokonaÂłeÂś tamtego chÂłystka nie znaczy Âże bĂŞdziesz siĂŞ na mnie wydzieraĂŚ mÂłodzieĂącze - parsknĂŞÂła kobieta po czym szybko dodaÂła - Co ty sobie wyobraÂżasz ? ÂŻe kim jesteÂś ? Bogiem ?! - Kobieta znów parsknĂŞÂła i zmierzyÂła ciĂŞ krwioÂżerczym spojrzeniem. - Nie widzĂŞ nic na metr dalej ode mnie ... dlatego juÂż nie walczĂŞ gówniarzu - rzekÂła i posmutniaÂła.
Na kartce nie znalazÂłeÂś nic poza podpisem a raczej inicjaÂłami N.U. i podpisem o sowitej nagrodzie za wszystkich Uciechów.
- Nie moc powiadasz ? Teraz leÂżysz na ziemi... kto jest w tej chwili sÂłaby ? - Kobieta westchnĂŞÂła.
Atsui podpierajÂąc siĂŞ rĂŞkoma, powoli wstaÂł... Cios sprawiÂł Âże zakrztusiÂł siĂŞ on wÂłasnÂą ÂślinÂą, wiĂŞc teraz musiaÂł jÂą wypluĂŚ, krztuszÂąc siĂŞ przy tym niezmiernie. Powoli wstaÂł, po czym powiedziaÂł:
-"Nie ma siĂŞ juÂż co oszukiwaĂŚ. Oboje doskonale wiemy, czym to grozi."-
NastĂŞpnie nie czekaÂł juÂż na odpowiedÂź babci, tylko powolnym krokiem, udawaÂł siĂŞ we wskazany kierunek.
Fakt, iÂż na karce zapisane sÂą tylko inicjaÂły, zasmuciÂł go. To by³¹ jedna z niewielu szans, w których mógÂłby siĂŞ dowiedzieĂŚ czegoÂś wiĂŞcej o jego klanie, PĂŞkÂła, po prostu pĂŞkÂła...
- Pójdziesz do Kiri Gakure ... nad jezioro Adonai znajdziesz tam Henricha Von Hoff Meiera z nim porozmawiaj on wie wiele wiĂŞcej o tej organizacji - Kobieta jeszcze raz uwaÂżnie ci siĂŞ spojrzaÂła w sumie najpewniej mógÂłbyÂś byĂŚ jej prawnukiem.
Starsza pani spojrzaÂła na posÂąg madary po czym znów do ciebie siĂŞ zwróciÂła - Musisz iœÌ... ale nim wyruszysz do kiri nabierz doÂświadczenia inaczej zginiesz... - Kobieta wymamrotaÂła to po czym siadÂła na jednej z Âławeczek.
Atsui siê tylko uœmiechn¹³ po czym odszed³...
-"PoradzĂŞ sobie. Tak czy owak, bĂŞdĂŞ musiaÂł siĂŞ dowiedzieĂŚ, dlaczego wielka i zÂła organizacja, polujĂŞ na Uchiha. Powodem muszÂą byĂŚ albo Sharingan, albo wiedza dziĂŞki niemu zebrana. Nikt inny, nie podejmowaÂłby siĂŞ takiego zadania, z tak maÂło waÂżnej przyczyny..."-
RozmyÂślaÂł. MusiaÂł jednak posÂłuchaĂŚ babci. ByÂła znacznie silniejsza od niego, a mimo to, nie próbowaÂła nawet walczyĂŚ z takim przeciwnikiem. Nie wiedziaÂł tylko, w jaki sposób, ma siĂŞ doskonaliĂŚ. CóÂż, czasz pokaÂże, czas pokaÂże...
No i babcia równieÂż opuÂściÂła to miejsce... powolnym dostojnym krokiem poszÂła w stronĂŞ centrum, machnĂŞÂła ci nawet rĂŞkÂą na poÂżegnanie. Teraz miaÂłeÂś cel - ZniszczyĂŚ organizacjĂŞ "E" i jej wÂłaÂściciela o inicjaÂłach jakÂże zacnych N.U.
Misja zakoĂączona : Ranga B
Kasa : 300 y, Pkt do rozdania 7, Chakra + 50, 5 kunai.
Atsui powoli schodziÂł z pomnika. RozmyÂślaÂł nad tym, co siĂŞ wÂłaÂśnie staÂło i jak bardzo wpÂłynie to na jego obecne Âżycie. CóÂż moÂżna siĂŞ byÂło tego spodziewaĂŚ, w koĂącu dzisiaj Uchiha sÂą w cenie. I to bardzo wysokiej, najwidoczniej. A N.U, rozpocz¹³ peÂłen sezon...

[nmm]
ChÂłopak biegÂł caÂły czas lecz po chwili zobaczyÂł posÂąg pierwszego Hokage i Madary. UsiadÂł na tym pierwszym i zacz¹³ odpoczywaĂŚ "A moÂże nie powinienem atakowaĂŚ tej kusy ? MoÂże powinienem do niej wróciĂŚ i w koĂącu coÂś dla niej zrobiĂŚ a nie pozbawiaĂŚ Âżycia kage". MÂłokos po chwili wstaÂł i zacz¹³ znów pĂŞdziĂŚ w stronĂŞ swojej rodzinnej wioski.[NMM]
Gdy sobie tak siedziaÂłeÂś, podziwiaÂłeÂś naturĂŞ i odpoczywaÂłeÂś nagle z oddali zauwaÂżyÂłeÂś jakiegoÂś chÂłopaka. Gdy doszedÂł do ciebie mogÂłeÂś mu siĂŞ bardziej przyjrzeĂŚ, byÂł to mÂłody chÂłopak z ÂżóÂłtymi stojÂącymi wÂłosami, dobrze zbudowany i miaÂł przy sobie jakiÂś dziwny miecz nie taki jak inny byÂł on zrobiony jakby z ziemi.
- Dobra przejdê do rzeczy, jestem shinobi i specjalizujê siê w KenJutsu. Przy sobie mam tu jeden z piêciu mieczy. - ch³opak wyj¹³ z kieszeni kilka zdjêÌ i po kolei ci je pokazywa³
- To jest miecz Raitonu
- To jest miecz Katonu
- To jest miecz Fuutonu
- A ten ostatni to suitonu
- Chodzi mi o to Âże ja mam tylko jeden z nich a chce zdobyĂŚ je wszystkie ale nie mogĂŞ bo dostaÂłem misje i czy ty mógÂłbyÂś zrobiĂŚ to za mnie?? ByÂłbym bardzo wdziĂŞczny i daÂłbym solidnÂą zapÂłatĂŞ.
SiedziaÂłem w cieniu wielkiego wodospady przy posagu I Hokage gdy podszedÂł do mnie pewien czÂłowiek i zaoferowaÂł mi wypeÂłnienie zadania, zgodziÂłem siĂŞ.
- W sumie nie mam nic innego do roboty. Powiedz mi gdzie znajdĂŞ tĂŞ miecze a za rozsÂądna sumkĂŞ przyniosĂŞ Ci je w komplecie.
CzekaÂłem aÂż poznany shinobi wyjawi mi wiĂŞcej wiadomoÂści na temat zadania.
"WkoĂącu coÂś siĂŞ dziejĂŞ, ile moÂżna siedzieĂŚ bezczynnie"- pomyslaÂłem, po czym usiadÂłem i zaczoÂłem sÂłuchaĂŚ zleceniodawcy.
ChÂłopak który ci to tÂłumaczyÂł byÂł trochĂŞ zdenerwowany jakby ktoÂś go goniÂł, wyj¹³ ma³¹ mapkĂŞ i byÂły tam napisane gdzie jaki miecz siĂŞ znajduje
- A tak tak juÂż podaje - a na kartce widniaÂło
Miecz Raiton - OtoGakure
Miecz Katon - Konoha
Miecz Fuuton - SunaGakure
Miecz Doton - zdobyty
Miecz Suiton - KiriGakure
- ProszĂŞ o to te wszystkie miecze, gdy je zdobĂŞdziesz po tygodniu bĂŞdĂŞ czekaÂł tutaj. A teraz muszĂŞ lecieĂŚ - chÂłopak dziwnie zareagowaÂł gdy zobaczyÂł biegnÂącÂą grupkĂŞ shinobi w jego stronĂŞ. Nagle siĂŞ zatrzymali i zwrócili siĂŞ do ciebie.
- Ej ty co ten koleÂś od ciebie chciaÂł i pobiegÂł mów szybko!!. - najwidoczniej byli trochĂŞ wkurzeni bo mówili gÂłoÂśnym i szybkim tonem.
Po spojrzeniu na mapĂŞ zdziwiÂłem siĂŞ. "Czeka mnie, wiĂŞc dÂługa wyprawa". Trudno, nigdy nie cofam danego sÂłowa. Nagle ujrzaÂłem grupĂŞ ninja biegnÂącÂą w mojÂą stronĂŞ, czÂłowiek od mapy uciekÂł nie pozostawiajÂąc mi dokÂładniejszych wskazówek na temat poÂłoÂżenia mieczy.
-Trudno potem go poszukam. Gdy ci nieznani ninja do mnie dotarli, jeden z nich niezbyt elegancko zapytaÂł mnie, czego On ode mnie chciaÂł. Ja na to odparÂłem:
-MoÂże grzeczniej, chÂłopczyku. To moja prywatna sprawa.
Nie chciaÂłem sprowokowaĂŚ walki, jednak nie mogĂŞ pozwoliĂŚ na takie traktowanie mnie ze strony ninja z innej wioski.
Facet miaÂł juÂż pobiedz w stronĂŞ chÂłopaka od mieczy ale gdy usÂłyszaÂł twoje sÂłowa "MoÂże grzeczniej, chÂłopczyku. To moja prywatna sprawa." trochĂŞ go sprowokowaÂłeÂś, wzi¹³ ciĂŞ za bluzĂŞ podniósÂł do góry i wrzuciÂł do wody gdzie byÂł wodospad
- UwaÂżaj trochĂŞ na sÂłowa gnoju, nie mam czasu na walkĂŞ moÂże póÂźniej ciĂŞ dorwĂŞ. Idziemy chÂłopaki - powiedziaÂł swoje i pobiegÂł w stronĂŞ chÂłopaka od miecza.
-Co za siÂła! Nigdy nie spotkaÂłem czÂłowieka zdolnego podnieœÌ 84kg Âżywej wagi i cisn¹Ì je na wiele metrów.
"Musze na niego uwaÂżaĂŚ.Nie puszczĂŞ mu tego pÂłazem, jeszcze mnie popamiĂŞta." PostanowiÂłem ruszyĂŚ tropem wrogich ninja. Jednak lekcjĂŞ tropienia no coÂś siĂŞ przydaÂły. Prawdziwy ninja nie tylko jest wojownikiem, jest tez myÂśliwym. IdÂąc ich Âśladem znajdĂŞ zleceniodawcĂŞ misji i uzyskam wiĂŞcej informacji. "On zmoczyÂł mi ubranie, ja mu je spale" pomyÂślaÂłem i ruszyÂłem za oddziaÂłem shinobi.
Gdy zacz¹³eÂś za nimi biegn¹Ì nagle facet ten który wrzuciÂł ciĂŞ do wody zatrzymaÂł siĂŞ i kopn¹³ ciĂŞ w brzuch a ty odleciaÂłeÂś na 5 metrów.
- Nie lubiĂŞ jak ktoÂś mnie Âśledzi - powiedziaÂł to i nagle razem ze swoimi ludÂźmi znikn¹³ za górkÂą, a ty chwile leÂżaÂłeÂś. No to nie zostaÂło ci nic jak szukanie mieczów.

//http://www.shinnobirpg.rpgforum.pl/temat-vt1391.html?postdays=0&postorder=asc&start=420 - Pisz tutaj i daj teraz <nmm>//
Niestety zostaÂłem wykryty. Nie wszystko poszÂło po mojej myÂśli. „Udam siĂŞ do Wioski GorÂących ÂŹródeÂł moÂże tam znajdĂŞ jak¹œ wskazówkĂŞ”. Oj odpÂłacĂŞ mu siĂŞ za tego kopniaka, zbiera mu siĂŞ, oj zbiera. DoprowadziÂłem siĂŞ do porzÂądku, zebraÂłem rozsypane rzeczy i udaÂłem siĂŞ w podróÂż.
NMM
Na pomniku pierwszego Hokage pojawiÂł siĂŞ czÂłowiek ubrany w biaÂło - brÂązowo - czarne szaty. Ciemne kolory nie byÂły naturalne, podróÂżnik wyglÂądaÂł jakby wyszedÂł z bagna, albo przemierzaÂł niezmierzonÂą pustyniĂŞ. Powoli szedÂł on po gÂłosie najwiĂŞkszego Senjuu, wyglÂądaÂła na spokojnego, pomimo wysokoÂści, na której siĂŞ znajdowaÂł. W pewnym momencie przysiadÂł, na zimnym kamieniu. SiedziaÂł po turecku patrzÂąc siĂŞ na wodĂŞ spadajÂącÂą w dóÂł. Czasami jego wzrok padaÂł na pomnik rywala Hirashimy, czyli Madary. CzÂłowiek przyglÂądaÂł siĂŞ oczom, w których kiedyÂś kwitÂł potĂŞÂżny Sharingan. Wi Dim zastanawiaÂł siĂŞ czy ktoÂś zdobĂŞdzie jeszcze ten sam, ostateczny poziome czerwonych oczów. WÂłaÂściwie zastanawiaÂł siĂŞ czy jako lider klanu Senjuu bĂŞdzie zmuszony zabiĂŚ takÂą osobĂŞ. W koĂącu to byÂło przeznaczenie najsilniejszych, zwalczaĂŚ siĂŞ nawzajem.
"Uchiha i Senjuu, w koĂącu sÂą jakoÂś ze sobÂą spokrewnieni. Pomimo tego zawsze darzyliÂśmy do wÂładzy i mocy. Las i ogieĂą, który go trawi, po chwili pojawiajÂą siĂŞ chmury, które ogieĂą ugaszÂą. To samo dziaÂło siĂŞ z Senjuu i Uchihami. WÂłaÂściwie, niektórzy nawet siĂŞ ze sobÂą zaprzyjaÂźnili b³¹dzÂąc na ÂścieÂżce Âżycia. Nie wiedzieli jak Uchiha traktujÂą przyjacióÂł, nie znali ich ÂźródÂła mocy. WÂłaÂściwie nie obchodzÂą mnie ludzie bratajÂący siĂŞ z Uchiha, nie interesujÂą mnie równieÂż pÂłotki. ChcĂŞ wiedzieĂŚ ilu pozostaÂło jeszcze ludzi z mangeyoku sharinganem, a moÂże ktoÂś z nich posiadÂł ostatni poziom, czyli Eternal mangeyoku sharingana. Tych trzeba bĂŞdzie siĂŞ jak najszybciej pozbyĂŚ. Co ty byÂś zrobiÂł w tym momencie Hirashima-sama ? " - CzÂłowiek pogr¹¿ony we wÂłasnych planach, sÂłuchaÂł spadajÂącej wody, przyglÂądaÂł siĂŞ jej. WyglÂądaÂło to tak, jakby wÂłaÂśnie tam szukaÂł odpowiedzi, która sama do niego nie przyjdzie. MoÂże na to wÂłaÂśnie liczyÂł biaÂłowÂłosy Kage, który nigdy nie zaznaÂł prawdziwej poraÂżki . . .

Dodane po 24 godzinach 5 minutach:

Wi siedzÂąc tak na posÂągu Hokage, zastanawiaÂł siĂŞ dlaczego jego Âżycie staÂło siĂŞ takie nudne. Od dawna nie robiÂł on nic ciekawego co zaangaÂżowaÂło by go w peÂłni. Walki czy misje nie byÂły takie jak kiedyÂś, nie wymagaÂły nic od WÂładcy Taki. DosÂłownie kaÂżdy pojedynek wydawaÂł siĂŞ banalnie prosty do wygrania. MoÂżliwe, Âże to koszt sporej siÂły jakÂą posiada Senjuu. Czy tak samo byÂło z jego wielkim potomkiem, na którego gÂłowie siedziaÂł teraz Wi ? To pytanie drĂŞczyÂło go parĂŞ dobrych godzin. WytrwaÂłoœÌ Dima byÂła spora, maÂło osób siedziaÂło by od tak tyle czas na zimnym kamieniu. Ludzie sÂą strasznie ulotni, a ich czas jest niby cennÂą rzeczÂą. ÂŚpieszÂą siĂŞ wszĂŞdzie aÂż natrafiajÂą na szybszego, który ich siĂŞ pozbywa. To klasyczne Âżycie przeciĂŞtnego shinnobi, bandyty czy teÂż zwykÂłego chÂłopa. KaÂżdy miaÂł jakieÂś problemy, jednak te Wi byÂły doœÌ wyjÂątkowe. DoskwieraÂła mu nuda, brak kontaktów miĂŞdzyludzkich i kompletny brak powaÂżniejszych walk. To wszystko zachĂŞciÂło Wi do tego by spokojnie poczekaĂŚ, aÂż rozmówca, bÂądÂź rywal sam do niego przyjdzie. . .

Po paru dniach

BiaÂłowÂłosy chÂłopak byÂł caÂły mokry i zmarzniĂŞty. Co jakiÂś czas kichaÂł i stĂŞkaÂł, najprawdopodobniej siĂŞ przeziĂŞbiÂł. siedziaÂł juÂż dobre parĂŞ dni wpatrujÂąc siĂŞ w MadarĂŞ i nie dostrzegÂł nic szczególnego, poza masÂą ptaków, wodÂą i dziwnymi ludÂźmi, którzy tu przychodzili. WÂłaÂściwie Wi wstaÂł tylko raz czy dwa by napiĂŚ siĂŞ zimnej wody, nic poza tym. Teraz byÂł zmuszony podnieœÌ siĂŞ, przeciÂągn¹Ì i ruszyĂŚ do swojej piĂŞknej wioski. Z mieczem zaÂłoÂżonym na plecach Wi zeskoczyÂł z posÂągu, schodek po schodku i ruszyÂł w stronĂŞ Ukrytego Wodospadu.

<NMM>
SzÂłam powoli, bez poÂśpiechu, coraz to bardziej zag³êbiajÂąc siĂŞ w Kraju Ognia. MiaÂłam wspomnienia o tym kraju, miaÂłam dobre wspomnienia. OddychaÂłam ÂświeÂżym, przesyconym wilgociÂą powietrzem. Huk spadajÂącej wody zagÂłuszaÂł wszystkie inne dÂźwiĂŞki. ByÂło tu tak pusto i nawet majestatyczne pomniki nikogo nie przyciÂągaÂły. Teraz, gdy szÂłam po stronie Pierwszego zaczĂŞÂłam myÂśleĂŚ o tych posÂągach, o ludziach, których przedstawiaÂły, o tym, Âże byli oni nieÂśmiertelni, zaklĂŞci w kamieniu. BĂŞdÂą mierzyli siĂŞ przez wiecznoœÌ, aÂż czas ich nie rozkruszy, aÂż wilgoĂŚ nie wymyje ich rys i wszyscy o nich zapomnÂą. Taki pomnik byÂłby mnie godzien. TeÂż mogĂŞ tak górowaĂŚ ponad Âświatem, a mojÂą kamiennÂą twarz owiewaĂŚ bĂŞdzie wiatr. Ale nie w takim miejscu, Âżal marnowaĂŚ piĂŞkna tam, gdzie i tak nie ma nikogo, kto mógÂłby je podziwiaĂŚ.
SpojrzaÂłam w górĂŞ, byÂł tam ktoÂś, siedziaÂł na sylwetce Pierwszego. BezczeÂściÂł swojÂą obecnoÂściÂą sztukĂŞ, sylwetkĂŞ kogoÂś, kto byÂł uczczony czymÂś tak wspaniaÂłym.
RozchyliÂłam usta i nabraÂłam powietrza nosem. Nie wiedziaÂłam, czy mnie zauwaÂżyÂł, nie obchodziÂło mnie to. ChciaÂłam popatrzeĂŚ na te posÂągi, pomyÂśleĂŚ i ruszyĂŚ dalej. PieniÂądze determinowaÂły teraz moje kroki, bezb³êdnie kierowaÂły do Konohy. Teraz jednak siĂŞ zatrzymaÂłam i patrzyÂłam na obie majestatyczne postacie. ByÂło w tym coÂś podniosÂłego i epickiego. ByÂło to coÂś, czego mogÂłabym byĂŚ czĂŞÂściÂą, uÂświetnieniem, obiektem wspanialszym niÂż tych dwóch. Jeszcze przyjdzie na mnie czas, a gdy oni rozsypiÂą siĂŞ proch, ja bĂŞdĂŞ wiecznie Âżywa w umysÂłach wszystkich, odznaczĂŞ siĂŞ niezmywalnym piĂŞtnem w ich jaÂźniach i bĂŞdÂą musieli na mnie patrzeĂŚ.
Wzrok miaÂłam utkwiony w posÂągach, ale byÂł pusty. Teraz byÂłam tam, gdzie tworzyÂłam swój wÂłasny, podporzÂądkowany tylko mi Âświat. Delikatny wietrzyk rozwiewaÂł moje wÂłosy, zaczĂŞÂłam ÂżaÂłowaĂŚ, Âże nie mogĂŞ sama siebie zobaczyĂŚ, musiaÂłam wyglÂądaĂŚ naprawdĂŞ wspaniale.

Dodane po 37 godzinach 50 minutach:

KamieĂą i skraplajÂąca siĂŞ na nim woda wyglÂądaÂły doprawdy imponujÂąco. CaÂłe spektrum barw uwolnione z tych drobnych kropelek ukazywaÂło swoje piĂŞkno. ByÂłam oczarowana przez parĂŞ dÂłuÂższych chwil. ZamknĂŞÂłam oczy i wejrzaÂłam g³êbiej, dostrzegaÂłam wiĂŞcej. Usta otworzyÂłam jeszcze szerzej, zaczĂŞÂłam lekko poruszaĂŚ gÂłowÂą. Te barwy byÂły jak muzyka, drgajÂące struny wewnÂątrz mnie, melodia wydobywaÂła siĂŞ ze Âśrodka. Miarowe bicie serca rozchodziÂło siĂŞ jak uderzenia w napiĂŞtÂą skórĂŞ bĂŞbna, a barwy graÂły wÂłasnÂą melodie. ChÂłonĂŞÂłam ca³¹ sobÂą ten widok.
OtworzyÂłam oczy, a kamieĂą byÂł wilgotny, nieciekawy, a jednostajny szum wody zlewaÂł wszystko w pospolitÂą mieszankĂŞ. WestchnĂŞÂłam zawiedziona rzeczywistoÂściÂą. ByÂła zbyt nieciekawa, maÂło zajmujÂąca, pÂłytka i zwyczajna. A on tam siedziaÂł i rozsypywaÂł siĂŞ w proch jak kamieĂą pod nim. PrzestanÂą istnieĂŚ, juÂż ich nie byÂło, tylko wszechÂświat nie objawiÂł im tego w ÂświadomoÂści, jeszcze nie daÂł odczuĂŚ. Ale ja wiedziaÂłam, wiedziaÂłam to bardzo dobrze, widziaÂłam i sÂłyszaÂłam.
OdeszÂłam, kierujÂąc swoje kroki w kierunku, który porzuciÂłam. PodjĂŞÂłam z powrotem swojÂą wĂŞdrówkĂŞ w stronĂŞ wioski, w stronĂŞ pieniĂŞdzy i wyrzeÂźbionych w kamieniu gÂłów.

<NMM>
Pojawiłem się przed posągiem pierwszego Hokage tej wioski. To właśnie z nim Uchiha Madara walczył o przywództwo nad wioską Liścia. Niestety przegrał on, przez ten fakt Uchiha zostali zaszufladkowani jako osoba dążące do władzy i mocy za wszelką cenę. Uznano ich za zbyt niebezpiecznych i osiedlono w zaułkach i prowincjach miasta. Nie mogli oni mieszkać w centrum ,dano im namiastkę władzy, dając oddział policji. Jednak to wszystko było tylko zgubne. Dobra koniec tych rozmyślań. Oparłem się o pobliski głaz i włożyłem dłonie do kieszeni rozluźniając się. Na sobie miałem czarny płaszcz zasłaniający cały mój ubiór.
Zmierzałem w kierunku Konocha-Gakure, byłem bowiem umówiony z jednym ninja Iwy. Cały czas rozglądałem się na boki, miałem nadzieję, że Keisuke ukrywa się w pobliskich lasach. Nagle dotarłem do pięknego miejsca. Usłyszałem szum wody i szelest drzew, zauważyłem piękne pomniki - z pewnością były to twarze jakiś legendarnych ninja Konochy. O dziwo, dostrzegłem tam również jakiegoś osobnika, wyglądał na nie groźnego, dlatego też podszedłem bliżej. Nieznajomy był ubrany w czarny płaszcz, zasłaniający cały jego ubiór, twarzy również nie byłem w stanie dostrzec. Czyżby był to kolejny ukryty ANBU chcący poznać smak mojej sztuki? Cały czas rozmyślałem, jednak nie mogłem tak w nieskończoność. Schowałem jedną z dłoni do kieszeni i tam chwyciłem za kunai'a w razie gdyby nieznajomy był agresywny. Podszedłem do niego. Prawą dłoń wyciągnąłem w jego kierunku i rzekłem spokojnie:
- Witam, jestem Fellow.- zaśmiałem się i czekałem na reakcje.
Tak sobie opierając się zobaczyłem jak jakiś chłopak zmierza w moim kierunku. Spojrzałem na niego lekko podnosząc głowę. Zatrzymał się przed moją osobą i się przywitał. Uśmiechnąłem się i wyciągnąłem prawą dłoń, przedtem szybko zdejmując pierścień z palca.
-Witaj, jestem Shin- rzekłem miłym głosem. Ciągle używałem tego imienia, bardzo mi się podobało. Po czym po uściśnięciu włożyłem dłoń do rękawa płaszcza i nałożyłem ponownie pierścień na palec. Byłem także czujny i przygotowany na atak nieznajomego, nie wiadomo czy to nie był jakiś zabójca mający na celu zgładzenie mnie.
Spojrzałem na nieznajomego, był dość miły... co bardzo mnie zdziwiło. Pewnie nie był z Konochy, bo tam każdy ninja do zadufany w sobie [cenzura]. Uśmiechnąłem się do niego, po czym powiedziałem spokojnie, cały czas mając jedną z rąk w kieszeni:
- Czy nie widziałeś przypadkiem wysokiego chłopaka, o czarnych, długich włosach i w zielonym płaszczu?- miałem nadzieję, że chłopak widział gdzieś w tej okolicy Keisuke. Cały czas rozmyślałem nad tym gdzie może być mój przyjaciel...chłopak w płaszczu mógł dostrzec, że jestem lekko zdenerwowany.
- Można spytać co robisz w takim miejscu, jak to?- dodałem po chwili, jednocześnie odwracając się plecami do chłopaka i spoglądając na otaczający nas las.
Przyglądnąłem się chłopakowi. Jego strojowi, po czym dostrzegłem ,ze jest z Iwy ,co mnie lekko zdziwiło. Ja nie miałem opaski na czole. Po jego pytaniu odparłem:
-Nie, nie widziałem tutaj takiej osoby. Czyżby to była osoba dla ciebie bliska- zapytałem z trwogą w głosie. Po czym na kolejne pytanie rzekłem:
-Przyszedłem tutaj odpocząć i się zrelaksować na łonie natury. Bardzo ładna dziś pogoda wiec chciałem zaczerpnąć świeżego powietrza ,za to ty, pochodzący z Wioski Skały ? Pewnie szukasz swojego przyjaciela ,jak mniemam?- Skończyłem patrząc na niebo pełne błękitu, prawie żadnej chmurki nie było.
Kątem oka spojrzałem na Shina. Zdałem sobie sprawę, że nie jest zwykłym człowiekiem, z pewnością jest świetnym ninja, doświadczonym... nie każdy zdałby sobie sprawę, że szukam przyjaciela, zaledwie po kilku minutach znajomości. Nagle usłyszałem, że wie, iż jestem z Iwy. Bardzo mnie to zdziwiło... przecież nie miałem na sobie opaski tej żałosnej wioski. Przez chwilę jednak dokładnie obejrzałem mój ubiór... i o dziwo znalazła się opaska owej wioski, była przewiązana przez moją rękę, a nawet tego nie czułem. Natychmiast ściągnąłem ową opaskę i wyrzuciłem ją pewnym ruchem. Mogło to zdziwić chłopaka, ale miałem to gdzieś, nienawidzę tej wioski i nie boję się tego okazywać.
- Owszem pochodzę z wioski skały. Wszystko jest dokładnie tak jak mówisz, mój przyjaciel nagle zniknął.. boję się, że ktoś go porwał. Nie mogę Ci za dużo powiedzieć. Faktycznie pogoda jest bardzo ładna.- uśmiechnąłem się do niego i usiadłem na ziemi. Po kilku chwilach jednak wstałem, otrzepałem się z kurzu i rzekłem:
- Wybacz, ja muszę uciekać.- poszedłem dalej.
<NMMT>
Dziwny koleś. Nagle znikł...Ehh co tam, przecież w Akatsuki normalnych osób nie spotkasz. Nie zdziwiło mnie to ani trochę. Spojrzałem jak chłopak znika za horyzontem. Trochę jeszcze tutaj postałem, po czym postanowiłem również opuścić to miejsce. Włożyłem głębiej dłonie i ruszyłem w nieznanym kierunku. Wiatr rozwiał moją czarną szatę. <NMM>
PO kilku minutach drogi znalazłem się w dolinie Shuuryou. Tam to znajdował się posąg mojego ojca i członka klanu Senju. Szedłem na wzgórzu po posągu. Po chwili zatrzymałem się i spojrzałem na posąg mojego ojca. Czułem gniew i złość kiedy na niego popatrzyłem. W moich żyłach krew aż się gotuje, chciałem rozwalić ten obiekt na kawałeczki tak samo jakbym zrobił ot z moim ojcem. Wiedziałem ze jeszcze nie mam szans z nim, ale jak zwiększę swoje umiejętności to na pewno będę w stanie go zabić. To tylko kwestia czasu. Stałem tak i przypatrywałem się w posąg, przypominając sobie sytuację z mojego dzieciństwa.
Z zamyślenia wyrwał Cię czyjś widok. Szedł nieśpiesznie, znacząc swoją drogę giętymi źdźbłami trawy, oraz stukotem kija. Kątem oka dostrzegłeś zbliżającego się starca. Gęste, siwe włosy spływały mu po ramionach, starannie przystrzyżona w szpic broda była lekko czerniona. Miał zapadnięte oczy i twarz poprzecinaną siecią zmarszczek. Owinięty był w zgrzebny, szary płaszcz, kaptur miał odrzucony na plecy. Szedł powoli, wspierając się na długim kosturze, dorównującym mu niemal wzrostem. Sam w młodości musiał być potężnym mężczyzną, jednak wiek przygiął go do ziemi.
- Hej tam! - zawołał unosząc dłoń w geście powitania, głos miał chrapliwy, nieco zdyszany.
- Imponujący, nieprawdaż? - wziął się pod boki i zadarł głowę, by przyjrzeć się lepiej posągowi, przesłonił dłonią oczy robiąc z niej daszek - Czym to wielkim trzeba się zasłużyć, by pozostawić po sobie taki ślad, co? Taki widok, że dech zapiera... - rozkasłał się przy tym, a klatka piersiowa zadrżała. Zakrył usta zaciśniętą w pięść dłonią, rozkasłał się na dobre.
Po chwili ujrzałem pewnego osobnika, jego kontury ciała nie były zbyt wyraźnie na początku ponieważ był zbyt daleko oddalony od mojej osoby. Po krótkiej chwili wyczekiwania starzec stał się bardzo wyraźny. Był to zwykły osobnik który podpierał się za pomocą swojego kija. Po chwili pomachał do mnie i przywitał się. Spojrzałem na niego oczami pełnymi pogardy, lecz nic nie odpowiedziałem. Nie miałem zamiaru nawiązywać konwersacji z nim. Po chwili kurczliwie staruszek nie dawał za wygrana i dalej kontynuował swoją wypowiedz. Jednak nie była to zwykła odpowiedz, zachęcająca moją osobę, chciał to zrobić lecz spowodowało to odwrotny efekt. Jego słowa były jak igły wbijające w moje serce. Poczułem ogromny gniew, tak mocny, że musiałem zamknąć oczy. W czasie tego ukazała mi się wizja z mojego dzieciństwa, piękne spokojne życie wraz ze swoja matką. Potem po kilku latach powrót ojca, który wydawał się być taką samą osobą jak wcześniej. Jednak następnego dnia się to zmieniło, była to zupełnie inna osoba. Jego podróż go zmieniła tak bardzo że był gotów poświęcić rodzinę dla opaski którą posiadał na czole. Ujrzałem uciętą głowę mojej matki, wszędzie była krew, ja tym czasem czułem się zdradzony, niepotrzebny, życie moje wtedy się zatrzymało. To była metamorfoza mojej osoby. Przestałem być już dzieckiem, stałem się mścicielem, który miał jedyny cel, zabicie swojego ojca. Po tej wizji otworzyłem oczy i spojrzałem na starca. W moich oczach widniał sharingan, niezwykłe doujutsu mojego klanu. W środku gałek ocznych można było zauważyć trzy czarne łezki. Spojrzenie było wrogie, nawet bardzo, tak jakbym miał za chwilę roztrzaskać tego starca na kawałki. Następnie przemówiłem stanowczym głosem do owego mężczyzny.
-Starcze, jeszcze raz powiedz że to była osoba godna podziwu a własnoręcznie pozbawię cię języka i już nigdy nie wypowiesz takich bzdur. Ten osobnik na posągu jedynie na co zasługuje to śmieć, lecz nie ma to być szybka śmierć, ma cierpieć tak samo jak jego syn, ma zrozumieć to co on zrobił.
- Uch... tak... - jękną, popatrzył na Ciebie mrużąc oczy, kaszel minął, odezwał się przepraszającym głosem - Uraziłem Cię młodzieńcze? Nie było to moim zamiarem. Ot chciałem zamienić parę słów... ze starcem mało kto chce gadać. A może jednak nie utniesz mi języka? - uśmiechnął się tak trochę niepewnie, poprawił kościste palce na kosturze - Przyzwyczaiłem się do niego dosyć... wybacz, nie chciałem w żaden sposób sprawić Ci przykrości. Nie wiem kim jest ta osoba, ale wiem, że ma spory pomnik. Pewnie kiedyś wiedziałem, ale pamięć już nie ta... starość jest człowiekowi największą torturą i do śmierci prowadzi... - rzekł, robiąc kółko w powietrzu końcem kostura, jakby chciał pokazać, jak według niego wygląda życie ludzkie. Patrzył na Ciebie, chociaż sądząc po jego minie nie za dobrze Cię widział, oczy miał jakby wypłowiałe, na pewno miał słaby wzrok - Rodzice często krzywdzą swoje dzieci, bo sądzą, że bogowie im dali mądrość do ich wychowania... a mylą, się mylą i ja się myliłem z moim synem - ględził zwyczajnie, jak to mają w naturze starsi, samotni ludzie, wyzierał z tych słów pewnego rodzaju smutek, żal - Pójdę zatem... chyba, że jednak złość Ci minęła? Bo może więcej bym się dowiedział co też uczynił ten człowiek złego, że nie zasługuje na podziw? - westchnął ciężko, odchrząknął - W każdym razie, jak spotkasz jego syna, przekaż mu moje współczucia i rzeknij, by się nie poddawał... - odwrócił się bokiem i zbierał się do odejścia. Wiatr leniwie rozwiewał jego siwe włosy, a zmęczony wzrok ostatni raz spojrzał w Twoim kierunku.
Uważnie słuchałem słów starca Wydawał się być osobą zmęczona życie, która przeżyła bardzo wiele. Jego słowa sprawiły że gniew po chwili ulotnił się. Sharingan w moich oczach zniknął i pojawiły się moje błękitne niczym niebo oczy. Spojrzałem na już odchodzącego starca i rzekłem
-Stój, przepraszam za moje zachowanie, ale kiedy słyszę jak ktoś chwali tego człowieka to aż krew się gotuje. Proszę usiądź sobie spokojnie a ja ci opowiem moja historię.
Po tych słowach usiadłem na trawie, spojrzałem w niebo, wziąłem lekki wdech i zacząłem
-Otóż cała sytuacja zdarzyła się kilkanaście lat temu, wtedy kiedy byłem jeszcze młodym chłopakiem. Moim ojcem był Madara Uchiha, osobnik znajdujacy się na tym posągu. Po walce z osoba znajdująca się na drugim posągu Madara musiał odejść w cień, jego honor został zhańbiony więc nie mógł dalej przebywać w Konohie. Udał on się daleko w góra, tam to właśnie poznał moja matkę. Uczucie między nimi było tak silne że zostałem poczęty na świat. Żyliśmy beztrosko przez parę lat, kiedy to król Tengu ogłosił turniej, który polegał na walce. Rozesłał on po świecie siedem opasek na których widniały cyfry od jeden do siedmiu. Legenda głosiła że jak ktoś zdobędzie wszystkie siedem opasek zostanie ogłoszona najsilniejszą osobą na świecie. Mój ojciec od razu postanowił zdobyć te opaski, opuścił nas i wyruszył w celu znalezienia opasek. Nie było go przez kilka lat, po czym wrócił, mając na czele opaskę z numerem jeden. Był to dzień radości i szczęścia, lecz nie trwał on długo. Nazajutrz przybył osobnik z opaska numer dwa i wyzwał mojego ojca. Stoczyli oni zawzięta walkę, lecz w końcu mój ojciec poległ. Jednak zamiast oddać opaskę wolał uciec i zachować ją dla siebie. Wtedy osoba z opaską numer dwa zabija moją matkę. Tak to właśnie było. Od teraz jedynym moim celem jest znalezienie mojego ojca i pozbawienie go życia, ponieważ moja matkę już pomściłem. Dlatego tak właśnie zareagował na twoje słowa, wszyscy uważają go za wielkiego mistrza z klanu Uchiha a to zwykły łajdak i tchórz.
Po tych słowach spojrzałem na starca po czym skierowałem mój wzrok na niebo. Ta historia wywołała bardzo dużo uczuć, lecz musiałem się kontrolować, ponieważ starzec nie miał złych zamiarów.
Przystanął, pokiwał głową i rozpogodził się. Z trudem usiadł na trawie i z uwagą zaczął przysłuchiwać się Twojej historii. Kiwał tylko głową, spuszczał czasem wzrok. Gdy skończyłeś, nabrał powietrza w płuca i westchnął ciężko.
- Powiadają, że ból największy to ten, co ujścia nie ma. Pewnie nie uwierzysz, ale co mi tam... ja też kiedyś byłem wojownikiem. Nie, nie byłem ninja, jednak mój syn już tak - pokiwał powoli głową, w skupieniu - Niezrozumienie dzieli ojca z synem. Twoja historia odsłania to, co ten posąg zasłania, czyli ludzi. Ja wiem, stary jestem, może już niedowidzę, pamięć moja dziurawa, ale swoje wiem. Ludzie łatwo się przyzwyczajają... do wszystkiego. I chociaż ja stary, to też do życia przyzwyczajony jestem. I do tego, że mówić mogę, że widzę jeszcze ziemię pod stopami, że słyszę co do mnie mówisz młodzieńcze - uśmiechnął się ciepło do Ciebie - Ze wszystkim innym jest tak samo. Do władzy i potęgi szczególnie łatwo. Wtedy zapomina się o tym, co już się ma. O rodzinie, przyjaciołach. Ja nie mówię, że to wszystko tłumaczy... - pokiwał głową, poruszył ustami w zamyśleniu - Masz prawo do zemsty, ale ona to nie wszystko. Zemsta ma oczyścić, dać spełnienie i spokój... a co jeśli jej dokonasz, a złość i gniew nie minie? Albo stracisz sens życia? Stracisz w końcu coś... coś co jest częścią Ciebie - mówił powoli, spokojnie, mając wzrok utkwiony gdzieś w przestrzeni - Jeśli chcesz znać zdanie starca, to poznaj najpierw z czym chcesz się mierzyć. Idź drogą tego, który Ci zawinił, przeżyj co on przeżył, zobacz co widział i poczuj co czuł. Powiedzenie takie znam... jak po śladach jego podążać będziesz, to i w końcu mu na piętę nadepniesz. Nie jest może takie wyjątkowe, czy mądre, ale sprawdzało się przez całe moje życie - podniósł się z trudem, wsparł się na swoim kosturze i podszedł do Ciebie, położył kościstą dłoń na Twoim ramieniu.
- Żeby syn mój jak Ty potrafił wysłuchać, więcej by pożytku z tego wszystkiego było i bym nie musiał na jego grób chodzić. Ale ja też słuchać nie umiałem, to teraz mam obowiązek taki nieszczęsny - posmutniał, jego twarz przeciął grymas bólu - Mało wiem, ale życie znam. Wiedzy u mnie nie szukaj, do książek po to, ale rady ona Ci nie da szczerej... Czas mi już chłopcze, czas... - mruknął na koniec, spuścił głowę. Zaczął go ponownie dusić kaszel, odsunął się nieco, zakrył dłonią usta.
Słuchałem tego co mówił starzec, każde słowo które było wypowiedziane przez niego przemawiało do mnie, do mojej duszy. To nie były zwykłe słowa, nigdy wcześniej nie odbyłem takiej rozmowy z kimś. Nigdy nie miałem osoby która naprawdę by mnie wysłuchała, by poradziła, by wsparła w tych trudnych chwilach, zawsze musiałem sam nieść to brzmienie, sam przechodzić. przez to, nikt nigdy nie próbował zrozumieć mnie, ale on, on był inny, był pierwszą osoba....pierwszą która naprawdę mnie rozumiała, która weszła do mojej duszy i dokładnie ja odczytała. Spojrzałem w górę, światło promieni słońca oświetliło moją sylwetkę. Spojrzałem na słońce mimo iż mnie oślepiało i powiedziałem
-Masz rację, nigdy wcześniej nikt o tym ze mną nie rozmawiał, nie chciał wyciągnąć pomocnej dłoni, wesprzeć mnie w tych chwilach. Dlatego...dlatego żyłem w tylko jednym celu, aby zabić mojego ojca, byłem mścicielem który nie cenił sobie żadnego życia, chciał tylko osiągnąć swój cel. Jednak teraz....
Po tym słowie zrobiłem przerwę i spojrzałem na chmury poruszające się bezwładnie po niebie, po chwili jedna z nich zasłoniła słonce, a promienie świetlne przestały spadać na moją osobę. Jednak w pewnej chwili zrobiła się luka w chmurze i ponownie moja sylwetka została naświetlona. Ja tym czasem powiedziałem
-Jednak to się skończyło, życie jakim kiedyś żyłem przestało mieć dla mnie znaczenie, to co robiłem było złe, postępowałem wbrew mojej natury, nie tak jak powinien robić członek klanu Uchiha. Nasz ród powinni się troszczyć o każdego mieszkańca klanu, powinien ich wspomagać i wspierać w trudnych siłach. Powinienem bronić mieszkańców Konohy za wszelką cenę. Walczyć tylko we słusznym celu. Teraz dopiero to zrozumiałem...
Po tych słowach poprawiłem moją grzywkę która opadła na moje oczy, zasłaniając mi widok. Czułem się jak inna osoba, cała złość i wrogość wobec całego świata minęła, tak jakby ktoś ręka odjął całe zło które było w mojej osobie. Uniosłem ręce ku górze zatrzymując je na wysokości klatki piersiowej, po czym spojrzałem na nie. Były to ręce za pomocą których miałem odbudować klan Uchiha, ich szacunek wobec ludzi Konohy i innych mieszkańców. Po chwili zacisnąłem je i powiedziałem
-Jestem gotów od tego aby podążać drogą mojego ojca, zrozumieć jego poczynania, jego myśli, zjednać się z jego bólem. A także odbudować klan Uchiha, odzyskać świetność tego klanu jak to było za czasów młodości Madary.
W moich oczach widniał całkowicie inny wzrok inż przedtem, nie było w nim już żalu, tak jakby nigdy nie było go w moim ciele, a to było tylko złudzenie, teraz dopiero czułem jak rozpiera mnie energia w moim ciele. Zrobiłem mocny wymach ręką w górę po czym z wielką prędkością opuściłem ją wzdłuż mojego ciała i powiedziałem
-Jestem gotów! Postanowione! Odbuduje klan Uchihy, a także zdobędę wszystkie opaski, aby już nigdy więcej nie było szansy na takie przypadki, by już więcej razy krew się nie poleje. Kiedy będę miał je wszystkie ot spale je i słuch o nich zaginie. Zakończę ta legendę o staniu się najsilniejszym człowieku na ziemi. Może w czasie mojej wędrówki spotkam mojego ojca i będę w stanie przywrócić jego do poprzedniego stanu, do stanu kiedy był całkowicie innym człowiekiem.
Po tejże wypowiedzi odwróciłem się w stronę starca, na mojej twarzy widniał uśmiech. W moich oczach było widać radość i szczęście, że pozbyłem się tego ciężaru z serca. Po chwili powiedziałem do starca
-Dziękuje, twoje słowa sprawiły że zmieniłem się, całkowicie odmieniły mój pogląd na świat. Chciałbym cieibe spytać czy może widziałeś gdzieś w okolicy osobę z prze[paska na której widniał jakikolwiek numer? Mam zamiar zakończyć to na zawsze, jednak zrobię to za pomocą dobra, za nie zła
Mężczyzna odchrząknął i roześmiał się serdecznie, kiwając przy tym głową, siwe włosy opadały bezwładnie na jego ramiona. Oczy lekko mu błyszczały, ale z pewnością nie był to przejaw smutku.
- Rad jestem, że cokolwiek dobrego uczyniły Ci moje słowa, tak... pierwszy krok, podjąłeś swoją drogę tym postanowieniem, pewien jestem, że sobie poradzisz. Widzę w Tobie energię, a jej potrzeba by stanąć na przeciw światu. Tak, odbuduj to, czym sądzisz, że powinien być Twój klan. Nadzieję mam tylko, że samotnie nie staniesz do tej walki, bo tuż obok tego co powinieneś i musisz sam uczynić, jest to, czego samotnie nawet w ostatniej chwili życia nie zrozumiesz i nie dokonasz - otarł wierzchem dłoni oczy, postukał parę razy kosturem w ziemię - Opaski powiadasz... szukasz u mnie wiedzy, której nie posiadam. Mój syn, gdy zaczynał kroczyć własną ścieżką, szukał jej w księgach, podaniach... ponoć pisane słowo mniej kłamliwe jest mówionemu, a i nie zmienia się wraz z czasem, nie traci na prawdziwości. Zawsze jest takie, jak w chwili zapisania. Rzeknę Ci zatem... czasy były inne niż teraz, nie było tak... stabilnie, rzeczy się działy nieraz okrutne. O wiedzę walczyć trzeba było i mój syn po nią udał się do samej wioski Krwawej Mgły. To było lata temu i nie łatwo było dostąpić zaszczytu wejścia do niej, a na pewno nie było to bezpieczne. Były to jeszcze czasy krwawych testów, gdy dzieci mordowały się nawzajem w drodze ku potędze. Barbarzyństwo... minęło już co złe, ale wiedza zapisana nie mija. Wierzę... ufam, że w tamtejszej bibliotece odnajdziesz wiedzę, której szukasz - rzekł do Ciebie z powagą - Bo przecież gdzie indziej zrozumieć przemianę jak nie tam? Pewnie wiesz jak wyglądała przeszłość Kiri? Na pewno wiesz, nie jesteś głupi. Jednak uważać musisz na siebie. Stając na ścieżce, którą podążają też inni musisz gotów być na konfrontacje... Tak, świat nie oddaje darmo dróg prowadzących przez życie, trzeba płacić za każdy krok... czy to zdrowiem, czy młodością, czy może życiem wrogów, czy bliskich. Ruszaj i niech bogowie sprzyjają Ci w Twojej drodze, nie zagub się na niej - podszedł do Ciebie i dłoń złożył Ci na głowie, jakby dawał Ci swoje błogosławieństwo.
Uważnie słuchałem słów starca, o tym jak opowiadał o Kiri-Gakure. Były to czasy młodości mojego ojca, opowiadał mi on o nich. Były to jednak opowieści jak przez mgle wiec ciężko było cokolwiek przypomnieć sobie samemu, jednak po słowach tego mężczyzny wszystko mi się przypomniało. Opowiadał mi o tym rytuale awansowania na wyższą rangę, dlatego właśnie została ona nazwana wioska Krwawej mgły. Mgła dlatego ze zawsze tam panuje mgła która ogranicza widoczność. Nie miałem innego wyboru jak udać się tam, bo tam to miałem uzyskać odpowiedzi na moje pytania. Po chwili poczułem dłoń starca na mojej głowie. Przypomniały mi się czasy dzieciństwa, kiedy to mój ojciec zawsze tka robił kiedy zrobiłem coś złego i mówił aby nigdy się nie poddawał i szedł do przodu. Po chwili powiedziałem do starca
-Dziękuje ci za tą informacje i współczuje z powodu twojego syna, na pewno teraz patrzy na ciebie i jest z ciebie dymny. Obiecuje że uda mi się znaleźć tamtego osobnika z opaska i zabiorę mu ją. Także potem pozbawię wszystkich innych osobników z opaskami nich, i zaprzestane ten krwawy zwyczaj. A tym czasem bywaj, może kiedyś się jeszcze spotkamy i będę mógł ci powiedzieć jak mi poszło.
Po tych słowach uścisnąłem rękę starcowi, po czym ukłoniłem się do niego. Na mojej twarzy cały czas widniał uśmiech, pierwszy raz bylem pewien tego co chce zrobić, czułem że to jest słuszne i że uda mi się to zrealizować. Nie mam zamiaru się poddać, za wszelką cenę muszę dać z siebie wszystko. Po chwili opuściłem miejsce w którym spotkałem starca i udałem się w stronę wyjścia z wioski
<NMM>
Po kilku chwilach znalazłem się w miejscu do którego postanowiłem się udać, był to wieki posąg który przedstawiał jednego z wielkich hokage z tej wioski. Byłato monumentalna budowla która była zrobiona z litej skały. Ustałem przed nią i podziwiałem jej niezwykła konstrukcje,. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie widziałem. W mojej wiosce nie było takich ładnych posągów. Po chwili postanowiłem usiąść na trawie i dalej wpatrywać siew owa rzeźbę. Poprawiłem moja opaskę która znajdowała się na moim czole ponieważ lekko się mi opuściła. Oparłem ręce o trawę a głowę miałem skierowaną w kierunku posągu
Byłem na miejscu , z moim kompanem Madarii'm. Na miejscu był mój stary znajomy z Oto. Nazywał się Fusae Daishi , był z tych ninja to lubią być mózgiem operacji. Zagadałem do niego - Siemka chłopie mnóstwo czasu się nie widzieliśmy . Kiedy skończyłem mówić podałem dłoń. I zrobiłem minę w takim stylu .
Kiedy się wpatrywałem w tą piękną rzeźbę skalna usłyszałem że ktoś się zbliża. Odwróciłem wzrok i ujrzałem dwie osoby, psa i mojego dawnego członka drużyny. Po tym jak do mnie podszedł i wyciągnął rękę podałem mu moja dłoń i zacisnąłem lekko po czym powiedziałem
-Hey Adrui, szmat czasu, co u ciebie, jak ci idzie praca w drużynie
Zapytałem z wielką ciekawością, interesowało mnie jak poszło im beze mnie, chociaż po moim przypuszczeniach mogłem się spodziewać jak to mogło wyglądać, ponieważ nauczyciel nie był kompetentną osobą na tym stanowisku, wiec właśnie dlatego odszedłem.
Odpowiedziałem mu - Drużyna się rozleciała , miałeś rację brachu. Powiedziałem do chłopaka który zadał mi pytanie. Po mojej odpowiedzi , usiadłem przy Fusae Daishi. Kiedy usiadłem kazałem Madarii'emu się bo bawić. Kiedy Madarii odszedł powiedziałem do Fusae Daishi - U mnie spoko a u ciebie??? Zadałem mu pytanie.
Po usłyszeniu jego wypowiedzi bardzo się zdziwiłem tym co on powiedział. Nie spodziewałem się że aż tak daleko się sprawy potoczą. Poklepałem mojego kolegę po ramieniu po czym powiedziałem
-Jak to się stało że się ona rozsypała, jak pamiętam tylko ja odszedłem a wy zostaliście u boku senseia. Mówiłem wam ze jest niekompetentną osobą ale mnie słuchacie chcieliście
Po tych słowach usłyszałem kolejne pytanie ze strony Adruiego, po chwili odpowiedziałem na nie
-U mnie jest dobrze, nic nadzwyczajnego się nie działo
Opowiedziałem mu jak to się stało Kiedy ty poszedłeś odszedł Ikoshito , a potem odszedł sensei i rozwiązał drużynę. Powiedziałem do Fusae Daishi , który zapytał mnie ja to się stało ze drużyna się rozpadła.
-Yhym, rozumiem, a czemu odszedł Ikoshito? Mi się zdawało że on chciał zostać w drużynie.... Ty chyba także liczyłeś na to że pozostaniesz w niej
Po tych słowach spojrzałem na Adruiego który widocznie nie był zadowolony z tego przebiegu akcji. Ja wiedziałem że tak sie stanie jak osoba która jest na nie właściwym stanowisku podejmuje się takich zadań. Ciekawe co teraz będzie z jego losem, a co z moim..
Odpowiedziałem mu - Ikoshito coś ruszyło i poszedł , przed chwilę byłem sam na sam sensei'em po jakieś sekundzie powiedział do nas sajonara i odszedł. Po chwili zrozumiałem prawdziwą prawdę. Dzięki że nas uświadomiłeś , wole działacz solo niż z taką osobą jak nas były sensei. Powiedziałem do Fusae Daishi a po chwili dodałem. - Może pójdziemy do jakiegoś baru???.
-No widzisz, trzeba było tak od razu, mówiłem wam że nic z tego nie wyniknie, jak można być pod skrzydłami takiej osoby i oczekiwać że ona nas czegoś nauczy skoro sama wymaga wiele nauki. Uważam że takie osoby nie powinny być nauczycielami, jednak widocznie na to nie ma nikt wpływu i potem takie sprawy się dzieją. Co do propozycji pójścia do baru to spasuje, wole po przebywać na świeżym powietrzu
Po tych słowach uśmiechnąłem się do niego serdecznie i spojrzałem w niebo., była bardzo ładna pogoda wiec nie widziałem sensu aby iść do baru, trzeba korzystać póki jest ładnie
-Dobra mi tam pasuję być na świeżym powietrzu , ej może ty teraz po opowiadasz co robiłeś gdzie poszedłeś i inne takie Powiedziałem do Fusae Daishi który się lampił na niebo. Po chwili po patrzyłem na Madarii'ego jakie się dobrze bawi.
-Jasne,. po tym jak się rozstaliśmy poszedłem do Kiri-Gakure na wyspy, cudowne miejsce, jest ich cztery i wszędzie jest pełno wody. Tam ot spotkałem mojego braciszka, pokazywał on mi swoja sztukę a ja zademonstrowałem mu moją. Było niezwykle, po tym udałem się tutaj
Powiedziałem z uśmiechem na twarzy, wspomnienie o moim braciszku napawało mnie wielkim entuzjazmem. Czułem się przy nim bezpiecznym i że mogę zdziałać naprawdę wiele.
- To ładnie się musiałeś bawić , dobra będę się zbierał Powiedziałem do Fusae Daishi , który opowiedział mi to robił kiedy odszedł z drużyny. Musiał się fajnie bawić z swoim braciszku było to widać bo jego twarzy.
-No dobra, jak tam chcesz, a gdzie się teraz wybierasz jeśli można spytać, może zawitam tam później i ponownie się spotkamy
Po tych słowach uśmiechnąłem się do niego i czekałem na jego odpowiedz. Wcześniej nie mieliśmy tak dobrych stosunków jak teraz, widocznie to rozdzielenie się dobrze wpłynęło na nasze stosunki, cieszyłem się ze tak się stało
- Nie wiem bo teraz idę do wioski może pójdę do mojego kuzyna albo pójdę do drugiego MOJEGO kuzyna naprawdę nie wiem. Dobra ja idę narka Podałem mu dłoń na pożegnanie , zawołałem Madariego i poszedłem do wioski.

<NMM>
Uścisnąłem mu dłoń po czym moglem się tylko przyglądać znikającej jego figurze w oddali wśród drzew. Usiadłem na trawie i przyglądałem się liściom spadajacym z drzew. Po chwili powstałem i postanowiłem udać się do kolejnego posągu, był jeszcze jeden taki posąg, przedstawiał on także kolej ą osoba która stoczyła tutaj bój o życie. Udałem się w kierunku drogi prowadzącej do niego
<NMM>
Shin kontynuował swoją podróż. Zatrzymał się na chwile i spojżał na olbrzymi posąg pierwszego Hokage Konohy. nawet on słyszał o kimś takim jak Hishiramy, o wielkim liderze jednego z klanów który był współzałożycielem Konohy. spoglądał na posąg przez dłużą chwile i ruszył dalej.

<NMMT>
Po jakimś czasie drogi z Konohagakure znalazłem się pod posągiem Hirashimy Senjuu - pierwszego Hokage. Zobaczę co jest na górze. Pomyślałem sobie i zacząłem się wspinać na posąg. Trochę się przy tym zmachałem, ale warto było. Widok był niesamowity. Widziałem wszystkie okolice, lecz moją uwagę przykuł, stojący naprzeciwko, posąg Uchiha Madary. Ukłoniłem się w jego stronę, żeby oddać cześć wspaniałemu Uchiha, po czym zacząłem znów podziwiać widoki. Rozprostowałem ręce i spoglądałem w dal. Odpocznę tu trochę. Powiedziałem do siebie i usiadłem, przyglądając się wszystkiemu dookoła.
Dostałeś się na ogromny posąg. Na samej górze były naprawdę zapierające dech w piersi widoki krajobrazu. Beztrosko odpoczywałeś gdy nagle poczułeś uderzenie w głowę, z jakiegoś drewnianego kijka. Odwróciłeś się po czym ujrzałeś starszą kobietę z psem. Stała tak jak ty na głowie pierwszego hokage. Zaczęła do ciebie nerwowo wykrzykiwać. -Uciekaj stąd wandalu! Nic tylko śmiecić! Już, wynocha, bo wezwę policję Uchiha z KonohaGakure!- Nie miałeś pojęcia o co może chodzić staruszce. Wymachiwała ci przed twarzą swoją krótką, drewnianą laską. Chwilę później dołączył się do niej jej mały piesek, szczekając i warcząc na ciebie. Ależ nieporadna sytuacja. -No dalej na co czekasz?! Wynocha!- Wykrzykiwała. Nie wiedzieć czemu, tak bardzo nie opowiadała jej twoja obecność w tym miejscu.
Ja to mam zawsze szczęście... Pomyślałem sobie i zrobiłem krok do tyłu. Zacząłem się zastanawiać co zrobić, żeby mi uwierzyła, że jestem przyjacielem. Nawet jeżeli pokazałbym opaskę to i tak by nie uwierzyła. Zamknąłem na chwilę oczy, po czym spoglądam na nią tym co "odznacza" ów Uchiha, których wspomniała. Sharingan został aktywowany. Spoglądam jej prosto w oczy. Uwierz kobieto, że nie ja jestem twoim wrogiem. Mówię do niej bardzo poważnym głosem, po czym wyłączam Sharingana. To przedstawienie powinno jej przemówić do rozumu. Myślę sobie i mówię dalej. Wydało mi się dziwne, że taka starsza pani wspięła się na szczyt posągu i to z psem. Na pewno nie jest amatorką. Dlaczego strzeże pani tego miejsca? Zapytałem ją bardzo spokojnie.
Kobieta oniemiała na widok twojego sharingana, przestała wymachiwać laską, wykrzykiwać na ciebie, oraz uciszyła swojego psa. Skłoniła się lekko po czym powiedziała. -Wybacz mi moją pomyłkę.- Powiedziawszy to zabrała swojego małego pieska na ręce znów zaczynając mówić. -Jestem kustoszką i strażniczką tego miejsca, już od trzydziestu pięciu lat pilnuję, by nic się nie stało złego z naszym dziedzictwem narodowym. Ale mam już swoje lata, coraz gorzej idzie mi ta praca. Mam do Ciebie propozycję, tam na dole, ktoś strasznie naśmiecił. Jakieś bandy schodzą się tutaj zostawiając po sobie masę śmieci. Dla kogoś takiego jak ty, nie powinien to być wielki problem, posprzątać tam. Mnie pół dnia zajęło by same zejście na dół a do dopiero schylanie się, podnoszeni, ola boga, nie te lata. Oczywiście wynagrodzę ci to sprzątanie. Proszę, wyręcz mnie.- No to już wiedziałeś, dlaczego kobieta cię zaatakowała. Zwyczajnie pomyliła cię z jakimiś smarkaczami, śmiecącymi w tak uroczym miejscu. Na dole, gdzie spadał wodospad, było coś w rodzaju jeziorka, widziałeś jak pływają tam puszki i plastykowe butelki, papierki po chipsach jak i batonikach również się tam znajdą.
I tak nie mam nic lepszego do roboty. Pomyślałem sobie i spojrzałem na starszukę z uśmiechem. Bardzo chętnie, ale bym potrzebował czegoś do czego mógłbym śmieci wrzucać. Powiedziałem do niej. W końcu żadna praca nie hańbi. Spoglądam w dół na te wszystkie śmieci. Niech no ja tylko dorwę tamtych drani. Pomyślałem sobie już nie uśmiechnięty. Czułem odrazę do ludzi, którzy niszczą to środowisko i szpecą krajobraz.
Kobieta podała ci swój worek, który miała przy sobie. Był już w połowie pełny, widać że zaczęła już wcześniej sprzątać śmieci, ale z racji jej wieku, ta praca była niesamowicie męcząca. -Proszę.- Powiedziała po czym kawałek od dreptała w stronę niewielkiej ławeczki, zbitej z kilku desek, nieopodal głowy pierwszego hokage. -Ja tu zaczekam, przyjdź tu jak skończysz.- Oznajmiła. Teraz twoja kolej, musiałeś zejść na dół i pozbierać każdy śmieć, papierek, puszkę, plastykową butelkę itd. (liczę na ładny opis wielkiego oczyszczania naszej cudownej matki ziemi )
Do boju! Pomyślałem sobie i używając skupionej chakry w nogach, zbiegam po posągu pierwszego hokage. Rozglądam się na wszystkie strony, aby zobaczyć jak wiele tego jest. Pośpiech niczego nie da... Pomyślałem sobie i postanowiłem zacząć od wysprzątania wody. Podbiegam po kolei do każdego papierka, butelki, puszki i każdego innego śmiecia, który zanieczyszcza środowisko. Biorę go do ręki i wkładam prosto do worka. Nawet jeśli się pobrudzę to i tak można się umyć. Ludzie mogą uznać, że robię rzecz niegodną shinnobi Uchiha, ale w końcu żadna praca nie hańbi jak to mówili najstarsi konoszanie. Nie dawało mi spokoju pytanie: Kto mógł to zrobić? Jak można dopuścić się takiego czynu. Uważnie się rozglądając, chodzę wzdłuż rzeki i zbieram ów śmieci. Po zebraniu wszystkich przechodzę jeszcze raz wzdłuż rzeki, aby się upewnić, że wszystko zebrałem. Jeżeli nie to biorę każdy pozostały śmieć, po czym przerzucam się na ląd. To będzie ciężki dzień. Pomyślałem sobie, ale czas ucieka, a chcę to jeszcze skończyć przed zachodem słońca. Jednakże nie przyspieszam tempa. Robię to bardzo dokładnie, jak robot. Podejście, schylenie do śmiecia, wzięcie go i wrzucenie do worka. Po zebraniu tego co zauważyłem przechodzę jeszcze raz wzdłuż pierwszego brzegu i zbieram każdego, wcześniej niezauważonego odpadka, po czym rozprostowuję kości i spoglądam na wysokość słońca nad widnokręgiem. Idę na drugą stronę i wykonuję dokładnie te same czynności. Poświęcam nawet swój własny plecak i wrzucam do niego śmieci, jeśli brakuje miejsca w worku. Podejście, schylenie do śmiecia, wzięcie go i wrzucenie do worka. Rozglądam się jeszcze raz, po czym wchodzę na górę posągu. Rozglądam się wokół całej doliny i dopatruję każdego przeoczonego szczegółu. Jeśli taki się znajdzie zbiegam po niego, pilnując reszty śmieci, żeby w jakikolwiek sposób się nie wysypały. Jeżeli jednak nie dopatrzę się ów śmiecia podchodzę do starszej kobiety. Wykonałem swoje zadanie. Powiedziałem do niej, trzymając bardzo mocno worek.
Przypatrzyłeś się całej okolicy. Nie było, ani jednego śmiecia. Wszystko było idealnie posprzątane, jak to już na ninja przystało. Zaraz pobiegłeś do babci, która wstała i powoli szła przodem, żeby zobaczyć czego dokonałeś przez ten czas. W pewnym momencie stanęła. Odwróciła się do ciebie i uśmiechnęła. Zaraz po tym szybkim ruchem podniosła swoją laskę i uderzyła cię w głowę. Drewniana laska pękła po tym uderzeniu. Zaraz po tym odezwała się do ciebie kierując się w stronę ławki
- Czy ty mnie masz za idiotę? Nie jestem taka ślepa na jaką wyglądam. Posprzątaj to dokładnie i kup mi nową laskę. To wszystko przez ciebie.
Gdy poszedłeś zobaczyć co takie się stało zobaczyło zobaczyłeś trochę śmieci rozrzuconych w wodzie, ale jak to się stało przecież posprzątałeś? Zaraz po tym zacząłeś się rozglądać dookoła. Zobaczyłeś dwójkę dzieciaków, którzy chodzili i rozrzucali śmieci, śmiejąc się przy tym.
Keishi był nieco wrażliwy na ból. Auu... Wydał okrzyk, masując swoją głowę po uderzeniu. Przekręcił głowę i spojrzałem na dzieciaki. Co za bezczelność! Męczył się tyle czasu, a one chcą mu utrudnić robotę. Zacisnął zęby i zwrócił się do staruszki. Zaraz to załatwię. Powiedział do niej i, używając Shunshin no Jutsu, aby dzieciaki nie uciekły zbliżył się do nich i złapał za szmaty. Już ja się z nimi rozprawię... Pomyślał sobie po czym spojrzał na gówniarzy ze ogromną złością. Nie zamierzał tu przecież sterczeć cały dzień przy tych śmieciach. Skąd żeście się wzięli i dlaczego śmiecicie?! Zapytał ich wyjątkowo zdenerwowany. Po chwili zaczął szacować ile zajmie mu dalsze sprzątanie. Wciąż nie rozumiał jak można tak okrutnie się zachować i niszczyć tą wspaniałą naturę.

Techniki:

Shunshin no Jutsu
Ranga: D
Jest to technika, polegająca na warunkowym, bardzo szybkim poruszaniu się. Przeciwnik często nie jest w stanie, za nami nadążyć. Nie może zostać wykonana, w celu przedarciu się przez ścianę. Podczas ruchu, ciało znajduję się pewnym bezwładzie (czyli skomplikowane akrobacje czy uniki w trakcie lotu, są wykluczone). Istnieje możliwość, przedłużenia ruchu, odbijając się od innych elementów otoczenia, czy przeciwnika (wymaga to jednak dodatkowego kosztu). Taki ruch wykonywany jest z około 300 szybkości.
Koszt: 100 Pch

Chakra:

1000 - 100 [Shunshin] = 900 PCh
Gdy chwyciłeś dzieciaków bardzo się przestraszyli. Nie wiedzieli co robić. Jeden z nich powiedział odruchowo
- A to już nie ma tutaj tej starej babci, która... - W tym momencie jego kolega przyłożył mu rękę do ust, aby nic więcej nie mówił. Uśmiechnął się lekko, lecz było widać, że jest przestraszony i powiedział. - No to my tutaj posprzątamy i sobie pójdziemy do domu.
Keishi już był bardziej zadowolony. W końcu mówią do rzeczy. Pomyślał sobie z uśmiechem na twarzy. Tak więc bierzcie się do roboty. Powiedział do nich i pokazał uniesionego kciuka babci. Odszedł na pobocze i uważnie przyglądał się robocie dzieciaków. Niech tylko spróbują wyprowadzić mnie w pole to poczują gniew Uchiha. Pomyślał znowu i stanął tuż przy posągu.
Dzieciaki poszły posprzątać. Po około 20 minutach było wszystko posprzątane. Podeszli do ciebie i jeden z nich powiedział
- To my już skończyliśmy i sobie idziemy.
Po chwili odwrócili się i szli w kierunku wioski. Jeśli chcesz ich zatrzymać masz jeszcze czas. Jeziorko wyglądało teraz jak za dawnych dobrych czasów, kiedy to jeszcze nie było śmiecących dzieciaków. Wspaniały widok. Babcia czekała siedząc na ławce, aż w końcu skończysz swoją robotę.
Keishi uśmiechnął się szeroko i zadowolony z siebie zaczął iść w stronę staruszki. Kątem oka spoglądał czy te dzieciaki znów nie broją. Nie ma przecież zamiaru po raz kolejny zmuszać ich do sprzątania. Teraz było by o wiele gorzej z nimi i by im przemówił do rozumu, ale chyba zrozumieli swój błąd. Gotowe! Powiedział, gdy podszedł do staruszki i obrócił się za siebie, aby jeszcze raz przyjrzeć się temu pięknemu widokowi.
Dzieciaki poszły w stronę wioski i nie wyglądało na to, że maja ochotę tutaj wrócić. Choć rozmawiali pod nosem ze sobą. Może coś planowali. Jednak zaraz po tym jak poszedłeś do babci i powiedziałeś gotowe ona zaczęła się drzeć
- Jakie gotowe! Czy ty widzisz gdzieś gotowe!? Gdzie jest moja laska, która mi się złamała przez ciebie!? Już do sklepu! - Nie wiadomo skąd było tyle energii w tej babci. Taką ładną cisze przerwało rycie się starej babci.

// Idź na ulicę i tak wejdź do jakiegoś sklepu wymyślonego //
Myślałem, że to nie na poważnie. Pomyślał sobie Keishi i co sił w nogach ruszył do wioski. Zaczął nawet sobie pomagać, używając Shunshin no Jutsu i po chwili nie było już go tam nie widać. Ruszył w stronę ulicy i miał nadzieję, że nie będzie długo szukał tej laski, bo jest mu to zupełnie nie na rękę. [NMM]

[ Dodano: Pon 31 Maj, 10 ]
Keishi wrócił z zakupem do staruszki i wręczył jej laskę, aby przestała narzekać, i wreszcie wręczyła mu zapłatę, mówiąc, że ukończył misję. Na tym zależało mu najbardziej w obecnej chwili. Nie chciał nawet myśleć o tym jak ciężko było mu sprzątać te wszystkie śmieci, a później biec po laskę dla tej biednej, przewrażliwionej staruszki. Miał nadzieję, że nie będzie musiał więcej wykonywać takiej żenującej misji.
Biegłeś z nową laską do babci. Już byłeś bardzo blisko posągu, gdy nagle zza drzewa, od boku wyskoczył na ciebie z dużą prędkością jeden z dwunastu dzieciaków, przewalając cię. Zaraz po tym przybiegła reszta dzieciaków i rzuciła się na ciebie z pięściami. Byli na ciebie źli z powodu tego, że zadrwiłeś sobie z nich uciekając spod sklepu.
Mogę polegać tylko na swoich pięściach. Pomyślał sobie Keishi i przygotował do ataku. Cofnął się, aby nie walczyć z dwunastoma na raz. Skoczył do góry i pierwszego kopnął z góry. Następnie przyjrzał się sytuacji i zaczął szarżować na nich z pięściami. Nic innego nie mógł zrobić. Nie chciał za bardzo skrzywić dzieciaki. Jeżeli nie będzie w stanie uniknąć zmasowanego ataku używa Kawarimi, zastawiając się za pień i wyskakuje w górę po czym ląduje, atakując nogami. Wyciągnął kunai'e i zaczął ich nim straszyć, machając przed oczyma. W drugiej ręce wciąż trzymał laskę. Spadajcie stąd, chyba, że wyruszyć do krainy wiecznych łowów. Powiedział do nich groźnie po czym wyskoczył i pokierował się w stronę staruszki równie szybko jak wcześniej, patrząc czy te durne dzieciaki za nim nie idą.

Techniki:

Kawarimi no Jutsu [zastawka]

Chakra:

825 - 100 [kawarimi] - 100 [shunshin powrotny] - 100 [shunshin użyty w drodze do sklepu] = 625 PCh
Po zaatakowaniu ich nogami zaczęły przez chwilę się zwijać. Zaraz po tym zaczęli ciebie ponownie gonić, lecz stanęli tylko u stóp pomnika pierwszego Hokage popatrzyli do góry i zaczęli wracać do wioski. Widać było, że nie posiadają jeszcze żadnych umiejętności. Chwilę później zjawiłeś się przy staruszce. Chwyciła twoją laskę i powiedziała dając ci sakiewkę z pieniędzmi
- Dziękuję ci młodzieńcze.

[Misja rangi C 250y, 30PCh i 3 punkty do rozdania]
2 Tygodnie przerwy
Keishi podziękował staruszce i nawet nie spojrzał ile pieniędzy znajduje się w sakiewce. Mało go to interesowało. Najważniejsze było to, że w końcu ukończył misję i może z czystym sercem wrócić do domu. Widok pięknego jeziora zachwycał swoją czystością. Mam nadzieję, że już zawsze będzie takie czyste. Pomyślał Keishi i znikł z przed posogu Hishiramy - Pierwszego Hokage.