Szczyt

Wchodz¹c na sam szczyt mo¿na usi¹œÌ i obejrzeÌ piêkne widoki

---

PrzyszedÂł na miejsce.ChciaÂł nauczyc sie techniki Chidori Sword.PomyÂślaÂł od czego zacz¹Ì.MiaÂł jakby wypuÂściĂŚ chidori w lini prostej.ChciaÂł wÂłaÂśnie tak zrobic.Nic z tego nie wyszÂło.Na rĂŞku nie pojawiÂło siĂŞ zadne ostrze.SpróbowaÂłem znowu.Teraz ostrze byÂło maÂłe i nie moÂżna byÂło jego wydluzyc.
-Jeszcze troche..-mówiÂłem
Znów spróbowaÂłem.SkoncentrowaÂłem wiĂŞcej chakry.Po chwili na mojej rĂŞce pojawiÂło siĂŞ ostrze o wÂłaÂściwoÂściach Chidori.MogÂłem go wydÂłuzac.Bez kÂłopotu niszczylem nim drzewa.

Dodane po 4 godzinach 57 minutach:

poszedÂłem gdzies

[nmm]
PrzyszedÂł z Anya.Ze szczytu byÂł piĂŞkny widok i jeszcze w nocy.
-MoÂżesz otworzyĂŚ oczy-powiedziaÂł
OtworzyÂła oczy, czujÂąc jak wiatr mierzwiÂł jej wÂłosy.
KsiĂŞÂżyc... hm.. piĂŞkna dziÂś noc.. spojrzaÂła na Deia i usiadÂła.
- Masz dobry gust, trzeba przyznaĂŚ

---

-Dzieki-odpowiedziaÂł i usiadÂł koÂło Anyi
WeatchnĂŞÂła i uÂśmiechnĂŞÂła sie szeroko.
- Tego mi byÂło trzeba - powiedziaÂła patrzÂąc na ksieÂżyc. Tu.. jest piĂŞknie i tak spokojnie.. mozemy tu zostac do rana Teraz czuÂła sie juz spokojnie.. byÂła odprĂŞÂżona, zÂłe mysli wywiaÂł wiatr.
ByÂło juz rano
-Juz jestes spokojna?-zapytaÂł
- Tak.. czujĂŞ siĂŞ lepiej. - otrzepaÂła rĂŞce.
DziĂŞki, Dei. WstaÂła i popatrzyÂła na niebo, wesoÂło i ciepÂło.
- Hm.. moÂże juÂż chodÂźmy taki skwer, nie przepadam za sÂłoĂącem.. - powiedziaÂła patrzÂąc na DeidarĂŞ.
-Jak sobie Âżyczysz-powiedziaÂł mile
Ty jak zawsze kulturka - stwierdziÂła
ChodÂźmy juÂż do akatsuki, mam nadziejĂŞ, Âże nie masz mi za zÂłe. Ale chciaÂłabym juz tam wróciĂŚ... - poprawiÂła ró¿ê na wÂłosach i odwróciÂła sie.
PrzyszÂła wolnym krokiem i zauwaÂżajÂąc czÂłonków Aka spojrzaÂła na nich
- Witajcie
PrzywitaÂła siĂŞ
-Witam-odpowiedziaÂł
- Co tu robicie
SpytaÂła patrzÂąc na nich uwaÂżnie
-WÂłaÂśnie wracamy do siedziby-odpowiedziaÂł
- Romansujemy, wiesz? - odpowiedziaÂła tak mÂądrze, jak byÂło zadane pytanie.
PopatrzyÂła na Konan i skrzyÂżowaÂła rĂŞce na piersi.
-Idziemy juÂż?-zapytaÂł
- Mo¿emy iœÌ, Konan wracasz? - zapyta³a i powoli ju¿ schodzi³a.
DziĂŞki Dei, rozchmurzyÂłeÂś mnie - szepnĂŞÂła i poszla {nnm}
poszedÂł za AnyÂą

[nmm]
SpojrzaÂła za nimi i twierdzÂąc, Âże nie ma co tu robic równieÂż poszÂła *nmm*
WchodzĂŞ na szczyt i podziwiam piĂŞkne widoki.

Dodane po 2 minutach:

-Dobra koniec tego ogladania.
<NMM>

Dodane po 13 minutach:

Ale tu ³adnie.SZkoda ¿e muszê ju¿ iœÌ.
<NMM>
wejscie na sam szczyyt nie zaje³o mi duzo czasu rozejza³em sie po okolicy nikogo nie by³o wiec po³ozy³em sie na ziemi i oglada³êm gwiazdy do czasu az nie zasne³em
(NMM)
ze szczytu rozlegaÂł siĂŞ cudowny widok, który zaparÂł Mayi dech w piersiach

brakowaÂło jej tylko jednego elementu - kogoÂś, z kim mogÂłaby ten zachwyt dzieliĂŚ

ze smutkiem zaczĂŞÂła schodziĂŚ z góry

<NMM>
WszedÂłem na sam sztyt góry.
-Ale piĂŞkny wiodok-powiedziaÂłem i przypomiaÂłem sobie egzamin na chunina.
-Szkoda Âże muszĂŞ juÂż iœÌ-powiedziaÂłem i schodzĂŞ z góry
<NMM>
*tu ruwniesz jej nie byÂło ,zostala jeszcze tylko rownina mniejmy nadzieje ze ja znajde *
pobiegÂłem (NMM)
Weszla na sam szczyt poszukujac ziela. Zobaczyla jej na stromej scianie.
Skupila czakre w stopach i zaczela chodzic po scianie.
Kiedy dotarla do krzaczka, zaczela zrywac ziele.
WszedÂł ponuro na szczyt i zauwaÂżyÂł Shi do której siĂŞ uÂśmiechn¹³-witaj-odezwaÂł siĂŞ w koĂącu
Shi szybko odskoczyla na bezpieczna odleglosc, wyjmujac z buta finke.
BYla przygotowana do ewentualnej napasci, tego mlodego czlowieka.
- Witaj, wybacz, ale jestem w zlym huorze. Wiec bz ogrodek spytam,
co robisz tak daleko - popatrzyla na opaske ninja- od swojej wioski? W ogole
na ten szczyt zadko kto sie zapuszcza, wiec? odpowiadaj.
no w³aœnie szuka³em ciebie i najwidoczniej znalaz³em-powiedzia³ i znowu siê uœmiechn¹³-a ja mam dzisiaj dobry humor
Shi mocniej zlapala za finke.
zaniepokoilo ja zachowanie, tego kolezki.
- Czego od mnie chcesz?
chciaÂłem do³¹czyĂŚ do Akatsuki-powiedziaÂł szczerze-odÂłóÂż finkĂŞ nic tobie nie zrobiĂŞ
Shi nie odlozyla finki.
- Myslisz, ze Akatsuki to miejsce dla kogo? Przyjmujemy tylko naprawde zlych typow.
A Tobie dobrze sie w oczy patrzy - skrzywila sie na sam dzwiek slowa "dobrze" -
musialbys najpierw przejsc chrzest bojowy typu "udowodnij jaki naprawde jestes zly" .
Chrzest??....aaa...rozumiem...-powiedzia³ i wy³¹czy³ g³upi uœmiech za to...wygl¹da³....mrooocznie -co z³ego mam zrobiÌ aby do was do³¹czyÌ...o bosska?
- zostawiam to Twojej wyobrazni. .. Zrob cos naprawde zlego, cos
co mnie zadowoli... Nie musisz mowic co to bedzie. Lubie niespodzianki,
i powiedzmy, ze na wykonanie misji masz 3 dni.
Za trzy dni o tej samej porze spotakmy sie dokladnie na tym samym szczycie. Zrozumiales?
A teraz wybacz jestem zajeta.
Schowala finke. i zeszla z gory razem z zielem.
nmm
dobra...-powiedziaÂł,zszedÂł ze szczytu i poszedÂł w kierunku Konohy <nmm>
Shi pojawila sie na umowionym miejscu, aby "przetestowac kadeta" .
Schowala sie za skala , zeby nie przeploszyc Amidamaru.
Ciekawa byla co tez ten czlowiek wymysli.
Przyszed³ z bratem i zauwa¿y³ Shi za ska³¹ lecz nie powiedzia³ mu o tym-³adnie tu co nie?-zapyta³ go
yyy no tak...a po co my to wogóle przyszliÂśmy?....a no tak na spacer-powiedziaÂł i zauwaÂżyÂł Âże coÂś poruszyÂło siĂŞ za ska³¹...podszedÂł do niej i zauwaÂżyÂł Shi po czym szybko siĂŞ odsun¹³ i wyciÂągn¹³ miecz celujÂąc w niÂą-tu jest Shi!-krzykn¹³ do brata
wiem o tym...gÂłupku!-powiedziaÂł i zÂłapaÂł go po czym powaliÂł na ziemiĂŞ i unieruchomiÂł tak Âże jak bĂŞdzie siĂŞ wierciÂł to bĂŞdzie bolaÂło-wyjdÂź Shi!
Shi dumnym i powolnym krokiem wyszla zza skaly, wydala krotko rozkaz:
- pojmac go.
przygwoÂździÂł go do ziemi po czym puÂściÂł go na chwilĂŞ siedzÂąc ciÂągle na nim i powiedziaÂł-Kage Bunshin no jutsu- nagle pojawiÂły siĂŞ dwa klony którym rozkazaÂł trzymaĂŚ go mocno po czym prawdziwy Amidamaru powiedziaÂł-wykonaÂłem zadanie o bosska
ahh...czemu..ty to zrobiÂłeÂś?...zdradziÂłeÂś naszÂą rodzinĂŞ!!...jak mogÂłeÂś sprzedaĂŚ swojego brata?...nie rozumiem ciebie-powiedziaÂł a po jego policzkach leciaÂły Âłzy
Yoshimitsu byl przygwozdzony do ziemi przez klony Amidamaru

Shi popatrzyla na lezacego z wyzszoscia.
- wiec.. Amidamaru.. co to za robactwo przyniosles mi w podarce? Kim on jest?
Co dla Ciebie znaczy?
zrobiÂłem to dla do³¹czenia do Akatsuki-po tych sÂłowach spojrzaÂł na Shi-W mojej rodzinie jest on najwaÂżniejszÂą osobÂą...uznajÂą go za ÂświĂŞtego i jest moim bratem poza tym ma bardzo cenny miecz...który na pewno ciebie zainteresuje...jest to miecz tysiÂącu wampirów
Shi az wstrzyala oddech na sama mysl..
"czy to ten.. legendarny miecz? ..."
Zamknela oczy podeszla do krawedzi gory i zaczela sie bawic nad przepascia.
- dobrze. prezent mi sie podoba. Odbierz mu miecz, chce poznac glebiej
jego historie... A co do brata - popatrzyla zlosliwie. Po chwili wyjela zza
plaszcza gruby sznur. Zasmiala sie slodko - zwiarz brata. Zabawimy sie
w "skladanie ofiary dla Jashina". Zrzucisz go z tej skarpy.
-dobra-rzekÂł krótko po czym podszedÂł do brata,zabraÂł mu miecz i zwiÂązaÂł oraz gdy odszedÂł od niego na parĂŞ kroków i podaÂł Shi miecz,a po tym..ukÂłoniÂł jej siĂŞ
Shi dumnie skinela glowa i przyjela "skromny" podarunek.
Nie poczula jakies specjalnej mocy. "musze chyba przeczytac
instrukcje obslugi"
- DObrze Amidamaru.. nie wahaj sie.. tylko naucz brata fruwacc
aaa...niee!!...ja nie chce fruwaĂŚ...nie rób mi tego!!!...plsss...bracie!!!...ja nie chce umieraĂŚ!!!!-krzyczaÂł...lecz raczej na próÂżno bo Amidamaru byÂł teraz po zÂłej stronie
Ej Y!!! nie chcesz sobie powalczyc z bratem?
nie udawaj takiego slabiutkiego tylko walcz, skoro nazywal Cie
"prawie Bogiem rodziny" umiesz rozne jutsu
"This is Sparta!"-zacytowa³ i wzi¹³ zwi¹zanego brata-hmmm...nie chcesz najpierw posmakowaÌ jego krwi??-zapyta³ bêd¹c blisko krawêdzi skarpy
- nie jestem jakos szczegolnie glodna. - odpowiedziala, juz lekko zdenerwowana czekala az zrzuci go ze skarpy.
W koncu miala ochoe dowiedziec sie czegos wiecej o mieczu , ktory dostala..
no to leÌ bracie-powiedzia³ i popchn¹³ go z tak¹ si³a by spad³ ze skarpy
Y.spadl ze skarpy. Lecial bardzo szybko w dol. Jednak jakims cudem zawisl na odstajacej galezi, przezyl! Galaz byla tak ukryta ze z gory ani Amidamaru, ani Shi nie mogli go dostrzec!

Shi przechylila sie . Skupila czakre w stopach i i przeszla sie z dwa metry po pionowej scianie. Zahihotala.
- dobra robota. - wrocila do Amidamaru - udowodniles, ze jestes wart plaszcza Akatsuki. Idz za na.

Shi zeszla z gory.

<Dolina Enttemoos>
<nmm>
poszedÂł za Shi<nmm>
usiadÂłem i zaczolem medytacje
koncze medytacje i ide

NMM
Po dÂługiej przeprawie wreszcie dociera na szczyt. RozglÂąda siĂŞ po okolicy podziwiajÂąc skalisty krajobraz. Po chwili siada przy skaÂłce i czeka sam nie wie na co.

Dodane po 6 minutach:

Gdy sobie uÂświadomiÂł Âże czeka na ÂśmierĂŚ i moÂże tak czekaĂŚ do koĂąca Âżycia, wstaÂł i zdziwiony sam z siebie ruszyÂł w stronĂŞ Iwagakure.
PuÂściÂła go uÂśmiechajÂąc siĂŞ
- Co u ciebie sÂłychaĂŚ ?
Stan¹³em na szczycie góry podziwiajÂąc widok.
ZobaczyÂła jakiegoÂś pana, wiĂŞc podeszÂła, by zagaiĂŚ rozmowĂŞ.
- DzieĂą dobry, proszĂŞ Pana. Cudowny widok, prawda?
"ProszĂŞ Pana?" - pomyÂślaÂłem patrzÂąc na dziewczynĂŞ.
"Na oko jest w wieku Tayuyi... AÂż tak staro wyglÂądam?"
Mimo wszystko nadal siĂŞ uÂśmiechaÂłem.
- To prawda... Jest cudowny... - powiedziaÂłem.
- Jestem Keishi... - dodaÂłem po chwili wyciÂągajÂąc rĂŞkĂŞ w stronĂŞ dziewczyny
NieÂśmiaÂło uÂścisnĂŞÂła rĂŞkĂŞ chÂłopaka.
- A ja jestem Havai.
Szybko zabraÂła rĂŞkĂŞ. Nie przywykÂła do tego, Âżeby jÂą tak traktowano. Zawsze musiaÂła do wszystkich odnosiĂŚ siĂŞ z szacunkiem.
- WglÂąda Pan na zamyÂślonego, o czym Pan myÂśli? - zapytaÂła zaciekawiona, gdyÂż nadal jeszcze miaÂła duszyczkĂŞ i charakter dziecka.
- Spokojnie ja nie gryzĂŞ - powiedziaÂłem z uÂśmiechem
- I daj spokój z tym "Panem"... Mam dopiero 17 lat... - dodaÂłem starajÂąc siĂŞ aby mój gÂłos nie brzmiaÂł tak jakbym jÂą strofowaÂł.
"Do licha ktoÂś chyba bardzo staraÂł siĂŞ nauczyĂŚ ja szacunku... AÂż za bardzo..."- pomyslaÂłem.
Uœmiechn¹³em siê s³ysz¹c jej pytanie
- Wspominam czasy kiedy miaÂłem 6 lat... Mój ojciec czĂŞsto mnie tu zabieraÂł...
- Acha - spuÂściÂła gÂłowĂŞ, poniewaÂż poczuÂła siĂŞ troche nieswojo. Keishi wspominaÂł swoje dzieciĂąstwo, a ona mu wÂłaÂśnie tak chamsko przeszkodziÂła - przepraszam Pana. To ja juÂż nie bĂŞdĂŞ przeszkadzac - powiedziaÂła i szybko poszÂła.
NMM
- Wcale mi nie... -Zacz¹³em mówiĂŚ gdy zauwaÂżyÂłem, ze Havai juÂż nie ma...
"Do licha... Chyba jÂą zasmuciÂłem..." - pomyÂślaÂłem i zbiegÂłem ze szczytu.
"Mo¿e Keiko bêdzie mia³a dla mnie jak¹œ robotê..." {NMM]
Pojawiam siĂŞ na szczycie i znikam po 30 minutach.
(NMM)
Karol idÂąc ÂścieÂżkÂą dotarÂł na szczyt.
UsiadÂł na jednym z kamieni i podziwiaÂł krajobraz.
SiedziaÂł na szczycie równe 30minut.
ZszedÂł tÂą samÂą drogÂą którÂą wszedÂł.
<NMM>
Karol wszed³ na szczyt szybko podbieg³ do krawêdzi szczytu i usiad³ tak ¿e nogi jego powiewa³y bez w³adniê.Po jego ruchach by³o widaÌ niecierpliwoœÌ.
UÂżyÂł Byakugana jako rozrywki patrzyÂł dziĂŞki niemu na miejsca znajdujÂące siĂŞ 2 kilometry od niego.Karol wstaÂł i poszedÂł na dóÂł ÂścieÂżkÂą którÂą wszedÂł.
<NMM>
Przyszedlem i przez 30 minut podziwialem widoki...
Kiedy juz skonczylem zszedlem sciezkÂą na dóÂł...

<NMM>
[wspiolem sie na szczyt i zaczolem odpoczywac..
-ehhh...-usiadlem....
odpoczywasz lecz nie za dlugo. Nad TobÂą przeskakuje mezczyzna, tak na oko 2 metrowy i biegnie w strone chaty
[odwrocilem sie]
-hej zaczekaj kim jestes?? hĂŞ??odpowiec bo bo no poprostu odpowiedz... ..
mezczyzna popatrzyl sie na Ciebie lecz nic nie powiedzial. biegl dalej, lecz po jego wyrazie twarzy mogles dojsc do wniosku ze jest zaniepokojony Twoja obecnoscia
-hej zaczekaj
[pobieglem za nim]
-Co jest kim jestes odpowiedz....!!!!!
lekko poirytowany mezczyzna nagle staje i mowi - nie wazne kim ja jestem wazne kim Ty jestes i po co tu przybyles
-jestem sai tsura i przybylem tu w poszukiwaniu mistrza mojego mistrza ze tak to powiem.....
[zlapalem za rekojesc katany w razie czego....]
-khm Ja juz powiedzialem teraz ty sie ujawnij....-powiedzialem stanowczo....
mezczyzna zasmial sie szyderczo nie bede sie przedstawial komus kto nosi wykalaczke na plecach, byl bardzo zainteresowany opaska poczym zapytal kim jest Twoj mistrz
-eee...??Jest nim Haku shiro...
-Hm... Moze on go zna-pomyslalem....
po Twoich slowach mezczyzna bardzo sie zdenerwowal(nie chce uzywac innych slow ) ta zawszona sierota? i Ty jestes jego uczniem? skonczywszy zdanie mezczyzna przekalkulowal pewne zeczy i dodal wiec sprawdzimy na co stac ucznia wymoczka po tych slowach przyjal postawe do walki
-hehe -zasmialem sie wyjolem katane z pochwy
zobaczymy kto bedzie sie smial ostatni po tych slowach wyciagnal dwa zwoje i zrobil linie ze swojej krwi na nich. wyskoczyly wtedy 2 miecze ok 1,5 dlugosci skonczywszy przywolanie podbiegl do Ciebie i wykonal 2 ciecia mieczem w prawej rece na wysokosci pasa a mieczem w lewej na wysokosci szyi
-taa jasne -na widok miecz probowalem odskoczyc po czym sam wyjolem zwoj z juz narysowanym smokie i powiedzialem
-ninpou choji giga-bardzo cicho...
mezczyzna podczas wykonywania ciecia wyzucil miecz z lewej reki, nastepnie pojawil sie na niej dziwny znak i mezczyzna udezyl smoka narysowanego przez Ciebie poczym smok zmienil sie w kule wielkosci pilki do tenisa. po tych wszystkich dziwnych zeczach mezczyzna odskoczyl
-hehe neizly jestes...
[wyrzucony miecz z latwoscia uniknolem]
-no dobra sam tego chciales
-I am the bone of my sword
[w rekach pojawil mi sie luk ze strzala tetniaca chakra z ktorego zaraz wystrzelilem]
//Strzala z tego luku zawsze tr=awai w cel.....i mozna go tylko oszukac przy kawarimi albo cos w tym stylu\\\
mezczyzna wzial pileczke i zycil ja w Twoja strone, nastepnie ykonal jakis dziwny znak i wyszedl z niej smok ktory atakuje Ciebie. przeciwnik skozystal z zamieszania i uzyl rozpadu ciala na wode(zapomnialem jak sie to zwie)
oh my BASs, co to ma byĂŚ? ja chyba zaraz uspokojĂŞ sytuacjĂŞ...

lekko uderzyÂła KOSÂĄ w ziemiĂŞ, szykujÂąc siĂŞ do Gaihatayon BASu Rendan
[strzala przelaciala przez skoka niszczac go i robila sie o najblizszy kamiec....]
-Steel is my body and fire si my blood-w rekach pojawila mi sie kanshoi bakuya(2 szable)
zrobiĂŚ to czy nie zrobiĂŚ? na GBR nie ma kontrataku ani defensywy.... wszystkich po prostu zwieje...

- Gaihatayon BASu Rendan - uderzyÂła KOSÂĄ w ziemiĂŞ trochĂŞ mocniej, a potĂŞÂżna fala akustyczna pognaÂła w stronĂŞ walczÂących

ale kogo waln¹Ì KOS¥???

leciaÂła z falÂą myÂślÂąc intensywnie nad tym, kogo uderzyĂŚ
[odrzucolo mnie na kilka metrow]
-egh....maya... co tu robisz?/
CO TU SIE DZIEJE krzyknal czlowiek ktory wlasnie wszedl na sciezke. byla to postac badzo stara z dlugimi bialymi wlosami, lecz byly spod nich widoczne 2 blizny. na krzyk nowoprzybylego mezczyzny przeciwnik Saia szybko sie uspokoil i wrocil do poprzedniej postaci
-Eh...-czekalem az maya cos odpowie ale sie niedoczekalem wiec zwrocilem sie do straca
-hej to wreszcie powiesz mi ki jestes czy nadal mamy kontynuowac walke...
juÂż jestem czy w czym pomóÂż chyba tak
ja jetem jego nauczycielem odpowiedzial starszy czlowiek poczym dodal ten tu nazuwa sie Saku, a Ty czego szukasz w tych stronach?
-eh... dostalkem misje zeby oddac to tobie ten zwoj ale musze sie upewnic czy naprawde ty nim jestes...
-a wiec czym to udowodnisz-powiedzialem pytajaco...
-a ty miires teraz zabardzo nie no ale... moze i jeszcze jeslicos sie stanie...
ja? ja wykonuje misje z sai

Dodane po 4 minutach:

dobra poczekam sobie jak coÂś to pomoge
starzec sie zasmiaÂł ktos do mnie przyslal wiadomosc zapytal, poczym myslal przez chwile gladzac sie po brodzie pozniejzwrocil sie do Saku moze ty cos wiesz a on wyszeptal tylko imie haku. po tej rozmowie zwrocil sie do Saia nie wiem w jaki sposob mam upewnic Ciebie ze jestem ta osoba ale moge przyznac ze znam mlodego Shiro po tych slowach sie usmiechnal
-no dobra jesli dowiem sie o czyms o czym lepiej zebym niewidzial znajde ci a potem zabije...
[podalem wiadomosc starcowi....]
-ok to wszystko mozemy ruszac miires....
starzec sie zasmial, bo rozpoznal pismo haku poczym zawolal do Saia powiedzcie mlodemu haku zeby sie spodziewal goscia poczym wzial Saku za fraki i poszli w strone chaty
-dobrze...-powiedzialem slodkim glosem po czym powiedzialm do miiresa olk idziem
[poszlem]
NMM
no to idziemy sai a mam jeszcze jedno pytanie ta misja jest jakiej rangi
koniec misji, na poczatku miala to byc misja rangi C ale zminila sie na B wiec dostajesz 250 /50Pch / + 7 do rozdysponowani na Si³ê/zrêcznoœÌ/celnoœÌ/szybkoœÌ. dziekowac
[wrocilem sie bo przypomniala mi sie maya]
-aghh maya co chcialas...-poiedzial a na mysl mi przszla rozmowa z moim klonem
*o kurka bedzie zle*-pomyslem

Dodane po 2 minutach:

//ok miiresowi tez zalicze ta misje... ale u niego niech bedzie "C" bo on nietoczl walki... \\\
ok mozesz wiec dostajesz 100 /20Pch / + 4 do rozdysponowani na Si³ê/zrêcznoœÌ/celnoœÌ/szybkoœÌ
Ladnie tu i nagle zbiegam z tegu szczytu.<NMM>
- musimy pogadaĂŚ. najlepiej chodÂźmy do ciebie - powiedziaÂła twardym, nieprzyjemnym gÂłosem
-No dobra
-archer-zawolalem
-lecimy
-no dobra - odpowiedzial i znikl razem z nami....
//Przyspieszylem proces zeby nielapac sie zza ramie bo by dlugo trwalo\\
NMM
zniknĂŞÂła

<NMM>
weszÂłem na szczyt by zobaczyĂŚ widoki
IdĂŞ w stronĂŞ Oto.

<NMM>
SzedÂł
[nmm]
PojawiÂłem siĂŞ na szczycie góry... Bez sÂłowa usiadÂłem na ziemi. PatrzyÂłem przed siebie nieobecnym wzrokiem...
"Czemu... Czemu nie potrafiĂŞ zatrzymaĂŚ przy sobie tych, których kocham?"
Nie wiedziaÂła czemu akurat tu przyszÂła , ale tak jej siĂŞ zachciaÂło , Âże wejdzie na tĂŞ górĂŞ i na chwile zapomni o przykroÂściach tego Âświata. Po jakimÂś czasie znalazÂła siĂŞ na górze i zobaczyÂła czÂłonka Hebi jakiegoÂś smutnego , wiĂŞc podeszÂła do niego- Co Ci tak smutno?W sumie ja mogĂŞ powiedzieĂŚ to samo, bo zostaÂłam juÂż po raz 2 zraniona przez osobĂŞ którÂą pokochaÂłam , ale on nic sobie z tego nie robi. A po co ja Ci to mówiĂŞ , skoro i tak pewno nie bĂŞdziesz mnie sÂłuchaĂŚ , bo kto by mnie chciaÂł wysÂłuchaĂŚ...- powiedziaÂła do niego i usiadÂła gdzieÂś w pobliÂżu chÂłopaka czekajÂąc czy jÂą wysÂłucha czy teÂż nie..
- Hej Sakura... - powiedziaÂłem i nieco siĂŞ rozchmurzyÂłem...
- Nie, chĂŞtnie cie wysÂłucham... Problem, którym siĂŞ podzielisz z kimÂś innym znacznie mniej ci ci¹¿y... - powiedziaÂłem z uÂśmiechem.
Bo nie wiem , czemu Sasuke jest taki podÂły dla mnie , nie chce mnie sÂłuchaĂŚ i odtrÂąca moje uczucia do niego .A jak coÂś mu siĂŞ staÂło w rĂŞkĂŞ , to on powiedziaÂł , Âże nie chce ode mnie pomocy , a ja jak gÂłupia siĂŞ w nim zakochaÂłam...- wyÂżaliÂła siĂŞ mu.
Spokojnie wysÂłuchaÂłem sÂłów Sakury. Kiedy skoĂączyÂła delikatnie uÂśmiechn¹³em siĂŞ do niej...
- Sasuke ju¿ taki jest... Nie lubi okazywaÌ uczuÌ, uwa¿a je za s³aboœÌ... Biedny g³upiec... - powiedzia³em spokojnie...
- Nie przejmuj siĂŞ, pewnego dnia zrozumie... - dodaÂłem po chwili...
CzuÂłem siĂŞ szczĂŞÂśliwy mogÂąc pomóc komuÂś w rozwiÂązaniu jego problemów... Jednak sprawa z Miharu wci¹¿ mi dokuczaÂła...
"Wszystko przez Orochimaru... Gdyby nie on, Miharu pewnie nigdy nie do³¹czy³aby do Akatsuki..."
A zapytam siĂŞ czy ja jestem jakaÂś nie Âładna czy po prostu on nie rozumie moich uczuĂŚ?-zapytaÂła siĂŞ go jeszcze , ale dziĂŞki jego sÂłowom ulÂżyÂło jej trochĂŞ i uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ do niego .
- Raczej to drugie, bo gdy chodzi o uczucia wyglÂąd zewnĂŞtrzny przestaje mieĂŚ znaczenie... - powiedziaÂłem uÂśmiechajÂąc siĂŞ Âłagodnie...
"To samo powiedziaÂłem wtedy Miharu..." - pomyÂślaÂłem ze smutkiem... Mimo nie wesoÂłych myÂśli nadal siĂŞ uÂśmiechaÂłem... Nie chciaÂłem obarczaĂŚ Sakury moimi problemami...

Dodane po 6 godzinach 41 minutach:

- Chyba, czas siĂŞ zbieraĂŚ... - powiedziaÂłem i podniosÂłem siĂŞ...
- Do zobaczenia Sakura... I nie traĂŚ nadziei... - dodaÂłem po chwili i zszedÂłem z góry... {NMM}
DziĂŞki miÂły jesteÂś - powiedziaÂła i poszÂła na dóÂł.
[nmm]
Na szczycie stanĂŞÂła, z dumnÂą minÂą, jako Kage wiochy.
ZbiegÂła z górki na pazurki.
[nmm]
StanĂŞÂła na szczycie, patrzÂąc w dal, jakby chciaÂła zobaczyĂŚ, co jest za horyzontem. ZmruÂżyÂła oczy i usiadÂła na pobliskiej skale, podkulajÂąc nogi.

Dodane po 6 godzinach 37 minutach:

Mimo raczej ciepÂłej pogody, jÂą paraliÂżowaÂł chÂłód. Jej usta wykrzywiÂły siĂŞ w grymasie. MiaÂła ochotĂŞ komuÂś coÂś zrobiĂŚ. A ten dureĂą Sasuke wcale jej nie pomagaÂł. MógÂł razem z niÂą odbiĂŚ Oto, ale widaĂŚ wolaÂł kokoszki niÂż towarzystwo piĂŞknej, mÂłodej kobiety. Pogr¹¿yÂła siĂŞ w przepeÂłnionych gniewem rozwaÂżaniach.
Na szcycie:

-Hmmm... to dziwne - mówiÂąc to szybko zeskoczyÂł po czym znikn¹³ w powietrzu.
(nmm)
WstaÂła i otrzepaÂła ubranie z nieistniejÂącego kurzu.

- Batafurai Uyoku - szepnĂŞÂła, i uniosÂła siĂŞ w powietrzu na skrzydÂłach ĂŚmy.

NMM.
przelatuje nad szczytem gory na swoim piorunowym ptaku podziwiajac cala okolice z gory

NMM
PrzeleciaÂłem nad szczytem góry na swym biaÂłym ogromnym smoku.SpoglÂądaÂłem trochĂŞ znudzony na krajobrazy.ZnikÂłem za górÂą.
NMM
LeciaÂłem na smoku nad górÂą bardzo znudzony.Smok który byÂł inteligentnÂą istotÂą zauwaÂżyÂł to dlatego szybko zbliÂżyÂł siĂŞ do gÂłazu i chwyciÂł go po czym rozkruszyÂł w jednej z Âłap a nastĂŞpne wyrzuciÂł do góry.TysiÂące maÂły kamieni spadaÂło na nas a smok robiÂł manewry próbujÂąc ich unikn¹Ì.Bez problemu unikn¹³ wszystkich i poleciaÂł dalej.Ja nawet tego nie zauwaÂżyÂłem.ZnikliÂśmy za górÂą.
NMM
Keishi pojawiÂł siĂŞ na szczycie góry... Od zawsze kochaÂł to miejsce. ZresztÂą nie byÂło w tym nic dziwnego. W koĂącu to tu jego i NamidĂŞ czĂŞsto zabierali rodzice... Nawet po tamtym strasznym dniu czĂŞsto tu przychodziÂł. To tu poznaÂł SakurĂŞ. Tu dowiedziaÂł siĂŞ, ze bĂŞdzie ojcem. To miejsce jak Âżadne inne zdawaÂło sie przyciÂągaĂŚ do siebie wszelkie dobre wydarzenia. I tylko z tym miejscem nie wiÂązaÂły sie Âżadne zÂłe wspomnienia. Mimo iÂż rozÂłoÂżyÂł koc sam usiadÂł na jednej ze skaÂł. CzekaÂł na resztĂŞ rodziny wpatrujac siĂŞ w dal jak wtedy gdy zjawiÂł siĂŞ tu po raz pierwszy...
Sakura dorównujÂąc kroku Keiowi zauwaÂżyÂła ,Âże zabraÂł ich w to samo miejsce co siĂŞ poznali przez co tyle tu bardzo miÂłych wspomnieĂą pokazuje siĂŞ w jej gÂłowie z tegoÂż dnia,Âże aÂż jest siĂŞ szczĂŞÂśliwym....Gdy zobaczyÂła jak ukochany jej usiadÂł i czekaÂł na nich ona zrobiÂła to samo puszczajÂąc rÂączki ich dzieci ,jednoczeÂśnie patrzÂąc bardzo czĂŞsto w ich stronĂŞ by gdzieÂś nie poszÂły tam gdzie nie powinny iœÌ..-Hmm..Wiesz kochanie domyÂśliÂłam siĂŞ ,Âże chcesz ,byÂśmy tu wÂłaÂśnie przyszli ,bo to miejsce moÂże nie jest jakieÂś szczególne ,ale tu wydarzyÂło siĂŞ tyle dobrych rzeczy i nigdy tu nic zÂłego siĂŞ nie dziaÂło ,wiĂŞc cieszĂŞ siĂŞ ,Âże wybraÂłeÂś wÂłaÂśnie to miejsce ..-powiedziaÂła do niego gdy juÂż siedziaÂła ,a minĂŞ miaÂła bardzo zadowolonÂą i ogóÂłem byÂła w Âświetnym humorze...
Namida rozglÂądaÂła siĂŞ caÂły czas ciekawie, nie spuszczajÂąc z oka Âżadnej nowoÂści. Kiedy doszli na miejsce usiadÂła zamiast na kocu, obok taty, rozglÂądajÂąc siĂŞ bytrze po okolicy. Nagle dostrzegÂła orÂła na niebie.
- Co to za ptak? - zapytaÂła.
Keishi spojrzaÂł w górĂŞ i przez dÂłuÂższy czas przyglÂądaÂł siĂŞ ptaku o którego zapytaÂła Nami...
- Nie jestem pewien... Ale... Tak... To orze³. Wed³ug wielu ludzi jest on symbolem si³y... To naprawdê fascynuj¹ce zwierze... - powiedzia³ uœmiechaj¹c siê. CiekawoœÌ œwiata jak¹ przejawia³a Nami naprawdê mu siê podoba³a.
Nagle na niebie pojawi³ siê iskrz¹cy, niebieski kszta³t. By³ ledwie o ton jaœniejszy ni¿ kolor nieba, wiêc ledwie dostrzegalny. Powoli zni¿y³ lot, a¿ w koùcu zakoùczy³ go jako ptaszek wielkoœci go³êbia, oko³o 2m od Keishiego i Namidy, na jednej ze ska³.
Namida spojrzaÂłan na owo coÂś.
- A ten ptak, jak siĂŞ nazywa? - zapytaÂła, wpatrujÂąc siĂŞ zafascynowana w owo cudo.
Kieshi spojrzaÂł na dziwnego ptaka... WydawaÂł mu siĂŞ dziwnie znajomy...
- WielkoÂściÂą przypomina go³êbia ale... Z drugiej strony... - Dziwne ubarwienie ptaka wydaÂło mu siĂŞ znajome... CoÂś mu mówiÂło, ze ów dziwne zwierze zna go i to dobrze...
- Nami-neechan... - powiedziaÂł cicho. UÂśmiechn¹³ siĂŞ i spojrzaÂł w niebo... Noc jeszcze nie zapadÂła. A i burzy nie byÂło... Keishi wahaÂł siĂŞ czy nie wezwaĂŚ jednego ze swoich wilków by rozwiÂązaÂł ten problem... Jednak nie byÂł pewien reakcji dzieci na widok ducha...
- ÂŁadna nazwa...- Namida uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ.- Jak ja.- dodaÂła i ruszyÂła w stronĂŞ ptaka. PrzysuwaÂła siĂŞ do niego powoli, uwaÂżajÂąc by go nie spÂłoszyĂŚ. Potem zupeÂłnie nagle rzuciÂła siĂŞ na niego, starajÂąc siĂŞ go przykryĂŚ swoim szalem.
- Bo tak ma na imiĂŞ... To nie jest zwykÂły ptak... - Keishi nadal wpatrywaÂł siĂŞ w ptaka... NaprawdĂŞ zdziwiÂło go to co próbowaÂła zrobiĂŚ Namida... MiaÂł nadziejĂŞ, Âże Zato nie obrazi sie za coÂś takiego... Bo teraz byÂł pewien, ze to ona... Tylko ona miaÂła tak intensywnie niebieskie oczy jak pióra tego ptaka...
Ptak tylko przygl¹da³ siê dziewczynce. Kiedy zaatakowa³a, zdumiony jej szybkoœci¹ nie zd¹¿y³ odlecieÌ i w efekcie miota³ siê teraz w dusznym wnêtrzu szczelnie zawiniêtego szala.
Keishi patrzyÂł jak Nami zÂłapaÂła ptaka, który jak mu siĂŞ wydawaÂło byÂł ucieleÂśnieniem duszy jego siostry... MusiaÂł siĂŞ upewniĂŚ. Naci¹³ kciuk i naznaczyÂł dÂłoĂą krwiÂą. ZÂłoÂżyÂł pieczĂŞcie i za pomocÂą Kuchyiose no Jutsu wezwaÂł jednego z mniejszych wilków. Krótkie spojrzenie Keishiego przekazaÂło mu o co chodzi... Wilk zawyÂł... Nad górÂą pojawiÂły sie burzowe chmury, jednak nie zacz¹³ padaĂŚ deszcz... Mimo to byÂła burza... Keishi podszedÂł do córki...
- Mo¿esz zdj¹Ì ten szalik? - zapyta³ maj¹c nadziejê, ¿e siê nie pomyli³ i naprawdê ma do czynienia z tym kim myœla³...
Dziewczynka trzymaÂła mocno zawiniÂątko, jednoczeÂśnie patrzÂąc na tatĂŞ jak na kogoÂś niespeÂłna rozumu.
- To...jest...ptak.-oznajmiÂła, tak jak tata czasem tÂłumaczyÂł jej róÂżne rzeczy.
- W dodatku Âładny.- dodaÂła.- Zatrzymam go.- uznaÂła w koĂącu.
- MoÂżliwe... MogĂŞ go jeszcze raz zobaczyĂŚ? - zapytaÂł patrzÂąc na burzowe chmury.
- Poza tym jeÂśli bĂŞdziesz trzymaĂŚ go pod tym szalikiem to biedactwo siĂŞ udusi...
- Ucieknie! - zaportestowaÂła, ale pod spojrzeniem ojca westchnĂŞÂła.- No niech ci bĂŞdzie... Ale jak ucieknie, to bĂŞdzie TWOJA wina, tatuÂś!
OtworzyÂła delikatnie szalik i czekaÂła na rozwój wydarzeĂą.
Ptak wyfrun¹³ z szalika, usiad³ na ziemi i spojrza³ z wyrzutem na dziewczynkê i z wdziêcznoœci¹ na ch³opaka. Potem zacza³ siê skrzyÌ i zmieniaÌ kszta³t i po chwili zamiast patak siedzia³ na ska³kach wilk, a w³aœciwie wilczyca.
- Yarre, yarre... A byÂło toto takie maÂłe i sÂłodkie... Czemu nie mogÂło takie zostaĂŚ? A teraz to normalnie jak jinchuuriki...- rozlegÂł siĂŞ gÂłos, pomimo tego, Âże wilczyca nie poruszyÂła wargami ani o milimetr.
- Oi Nami-neechan. - Keishi uœmiechn¹³ siê s³ysz¹c g³os siostry. Jednak siê nie pomyli³...
- Wiesz dobrze siostrzyczko Âże wole rozmawiaĂŚ z tobÂą pod postaciÂą czÂłowieka... - dodaÂł po chwili. JednoczeÂśnie obserwowaÂł reakcjĂŞ jego dzieci...
Sakura jak zwykle poczuÂła siĂŞ jakby nie zauwaÂżana i odrzucona ,wiĂŞc posmutniaÂła i z tego powodu wstaÂła z koca otrzepujÂąc siĂŞ - To moÂże ja nie bĂŞdĂŞ wam przeszkadzaĂŚ i sobie pójdĂŞ gdzieÂś ..MoÂże na sam szczyt? bo widzĂŞ ,Âże wam jestem nie potrzebna.. rzekÂła z Âżalem ,po czym powoli szÂła w stronĂŞ szczytu ,choĂŚ tego nie chciaÂła, ale skoro coÂś robiÂą to po co bĂŞdzie im zawracaĂŚ gÂłowĂŞ..
Rei siedziaÂł spokojnie... Jednak gdy ptak zamieniÂł siĂŞ w wilka i w dodatku przemówiÂł schowaÂł siĂŞ nieco przestraszony za mamÂą...
- Mama... Co to jest?
Ahh..To jest chyba wilk..tak to wilk..OjĂŚ! one mogÂą byĂŚ niebezpieczne choĂŚ nie muszÂą ,ale ten wyglÂąda na przyjaznego ,wiĂŞc chyba nie musimy siĂŞ go obawiaĂŚ..-powiedziaÂła do Reia z lekkim uÂśmiechem na twarzy ,jednoczeÂśnie zaczĂŞÂła gÂłaskaĂŚ go po gÂłówce i uspokajaĂŚ ,Âże nic mu nie grozi..
Namida niebardzo rozumiala sytuacjĂŞ, ale znakomicie zrozumiaÂła slowa.
- Tato, co to jinchuuriki? - zapytaÂła, ÂłypiÂąc nieprzyjaÂźnie na to "coÂś" co jeszcze przed chwilÂą byÂło JEJ ptaszkiem, a teraz staÂło siĂŞ TATY wilkiem.
- Wiem...- przyznaÂła spokojnie wilczyca.- Ale nie pokarzĂŞ ci siĂŞ w tej postaci przy tych potworach... Chcesz Âżeby mnie zeÂżarÂły? Wilk jest przynajmniej na tyle groÂźny, Âże nie spróbujÂą go uczyniĂŚ swoim zwierzÂątkiem domowym...- spojrzaÂła wymownie na NamidĂŞ - ChociaÂż sÂądzÂąc po tatausiu...- przeniosÂła wzrok na Kei'a.
- A jak Ci na zawaÂł zejdÂą, jak zobaczÂą ducha?- zwróciÂła siĂŞ bezpoÂśrdenio do brata.- ChociaÂż mnie toby nawet pasowaÂło...- dodaÂła jakby, pod nosem.
CaÂły ten czas machaÂła ogonem w tĂŞ i spowrotem, nieco zbyt nerwowo jak na oznakĂŞ szczĂŞÂścia.
Keishi spojrzaÂł na córkĂŞ...
- Jinchuuriki... CóÂż... To czÂłowiek w którym ktoÂś zapieczĂŞtowaÂł demona, potĂŞÂżna bestiĂŞ... - powiedziaÂł spokojnie. Kiedy jendak usÂłyszaÂł sÂłowa Zato zmierzyÂł chÂłodnym wzrokiem.
- A myÂślaÂłem, ze po Âśmierci jednak zmÂądrzaÂłaÂś Neechan... - powiedziaÂł cicho...
- Nie zrobiÂą ci nic zÂłego... Poza tym... Jak coÂś to juÂż je nastraszyÂłaÂś...

Rei uspokoiÂł siĂŞ sÂłyszÂąc sÂłowa mamy... WyszedÂł zza niej patrzac na dziwnego wilka... Rozmowa miĂŞdzy nim a tatÂą bardzo go dziwiÂła..
- Mama... Tata chyba zna tego... Wilka...
- Ta tutaj...- Zato wskazaÂła ÂłapÂą NamidĂŞ.- Nie wyglÂąda jakby miaÂła pokojowe zamiary...
- ZresztÂą... NiewaÂżne. Nie odleciaÂłam taki szmat drogi od grobu tylko po to, Âżeby sobie pogadaĂŚ i pozwiedzaĂŚ okolicĂŞ. I to w dodatku w dzieĂą.- jakby dla lepszego efektu wilczyca zawiesiÂła gÂłos.
- Ten tu.- wskazaÂła na Rei'a.- Ma szansĂŞ zmieniĂŚ losy Âświata, a ta tutaj... MaÂła bestia... Ma szansĂŞ wszystko zaprzepaÂściĂŚ.- oznajmiÂła.
- DopchaÂłam siĂŞ do StoÂłu Gry i podpatrzyÂłam ustawienia pionków. Czarny As byÂł w biciu BiaÂłego Biju, ale chroniÂła go...Mniejsza z tym...- machnĂŞÂła ÂłapÂą w niekontrolowany sposób, zarzucajÂąc przy tym ogonem.- W kaÂżdym razie, chcĂŞ czy nie, jestem TwojÂą siostrÂą i wolĂŞ Ci przekazaĂŚ, Âże na Twoim miejscu ulokowaÂłabym te szkraby w jakimÂś bezpiecznym miejscu i uwaÂżaÂła, szczególnie na tÂą istotĂŞ.- znów wskazaÂła dziewczynkĂŞ.- Tymbardziej, Âże jej umiejĂŞtnoÂści sÂą BARDZO niebezpieczne.- zamilkÂła na dÂługÂą chwilĂŞ.
- JakieÂś pytania?
Keishi spojrzaÂł to na siostrĂŞ to na swoje dzieci...
- ZmieniĂŚ losy Âświata? ZaprzepaÂściĂŚ wszystko? Nie rozumiem... Od moich dzieci majÂą zaleÂżeĂŚ losy Âświata? - zapytaÂł nie wierzÂąc w to co usÂłyszaÂł... Nie daÂł po sobie tego poznaĂŚ jednak to, Âże którekolwiek z jego dzieci miaÂłoby stan¹Ì po zÂłej stronie bolaÂła go...
- Czemu mi o tym mówisz? I... Co mam zrobiĂŚ?
- JuÂż powiedziaÂłam. Trzymaj je bezpiecznie, to do gry wciÂągn¹³ kogoÂś innego... Albo pozwól im decydowaĂŚ za siebie i miejmy wszscy nadziejĂŞ, Âże zdecydujÂą dobrze. A mówiĂŞ Ci o tym, bo jesteÂś moim bratem i nawet jeÂśli te istoty poniekÂąd sÂą owocem mojego cierpienia, to sÂą one równieÂż Twoimi dzieĂŚmi. Tego co zrobiÂłam juÂż nie zmieniĂŞ, ale mogĂŞ Ci pomóc. Tylko nikt nie moÂże siĂŞ dowiedzieĂŚ o tej rozmowie. Bo inaczej bĂŞdĂŞ miaÂła coÂś wiĂŞcej niÂż kÂłopoty...- zamilkÂła stropiona. Nagle jakby coÂś jÂą zdenerwowaÂło i zaczĂŞÂła niespokojnie rozglÂądaĂŚ siĂŞ po okolicy i wĂŞszyĂŚ. W sekundĂŞ póÂźniej nie byÂło juÂż wilka tylko ptak, któy zaraz potem uleciaÂł do nieba niczym strzaÂła.
Nami nie zrozumiaÂła praktycznie nic z dÂługiej przemowy nieznanej je istoty. ZasmuciÂła siĂŞ jednak, kiedy ptak odleciaÂł.
- Widzisz tato... Uciek³! - skwitowa³a ca³¹ sytuacjê.
Keishi przez chwilĂŞ patrzyÂł za odlatujÂącym ptakiem. Potem skin¹³ na summona, który znikn¹³... Niebo znów siĂŞ rozchmurzyÂło... Jednak Kei byÂł niespokojny. To co przekazaÂła mu siostra nie byÂło miÂłe... PodszedÂł da Nami i uÂśmiechn¹³ siĂŞ chowajÂąc to co powiedziaÂła mu siostra i zwiÂązane z tym emocje g³êboko w zakamarkach swej duszy.
- Nie martw siĂŞ sÂłoneczko... ZnajdĂŞ ci innego, moÂże nawet równie piĂŞknego... - powiedziaÂł gÂłaszczÂąc córkĂŞ po gÂłówce...
Dziewczynka poczuÂła siĂŞ usatysfakcjonowana. UsiadÂła na skale i powróciÂła do obserwowania okolicy.
- Albo nie... WolĂŞ wilczka...- stwierdziÂła nagle.
- Wilczka? - Keishi spojrzaÂł na córkĂŞ z uÂśmiechem...
- Postaram siĂŞ jakiegoÂś znaleŸÌ. A tymczasem... - Keishi znów naznaczyÂł dÂłoĂą krwiÂą i wykonaÂł pieczĂŞcie... Gdy przytkn¹³ jÂą do ziemi pojawiÂły siĂŞ k³êby dymu, z których wyÂłoniÂł siĂŞ... Raikishi.
- CoÂś nie tak Keishi? - ZapytaÂł patrzÂąc na chÂłopaka... Dziwna mina pana niezbyt mu siĂŞ spodobaÂła... Powoli odwróciÂł pysk. Kiedy napotkaÂł wzrokiem Nami i Reia szybko odwróciÂł pysk w stronĂŞ Keishiego w jego oczach bÂłysn¹³ strach...
- Nie martw siĂŞ... Nami i Rei nie zrobiÂą ci krzywdy... - Keishi uspokoiÂł summona
"Chyba..."
Dziewczynka spojrzaÂła na wilczka. PodeszÂła do niego w ten sam sposób jak do ptaszka. UczyÂła siĂŞ jednak na b³êdach. SciÂągneÂła z szyji szalik i podsunĂŞÂła go wilczkowi pod nos.
- MogĂŞ ci go zaloÂżyĂŚ? - zapytaÂła grzecznie.
Raikishi powÂąchaÂł szalik... Tak... Zdecydowanie byÂł to ten, który kiedyÂś nosiÂł Keishi... Mimo to patrzyÂł na dziewczynkĂŞ nieufnie...
- Niech bĂŞdzie... Tylko mnie nie uduÂś.
Zato delikatnie owinĂŞÂła szyjĂŞ wilczka szalikiem. ByÂł on jednak za dÂługi i nawet po opatuleniu szyji tak szczelnie jak siĂŞ daÂło zwisaÂł aÂż do ziemi.
Potem ostroÂżnie wyciÂągnĂŞÂła rĂŞkĂŞ i pogÂłaskaÂła wilczka po Âłbie. Wilk to nie to samo co ptaszek. MiaÂł ostre kÂły i mógÂł byĂŚ niebezpieczny, tak przecieÂż mówiÂła mama. Dziewczynka wolaÂła wiĂŞc uwaÂżaĂŚ.
Raikishi zdziwi³ siê tak delikatnym traktowaniem... Niemniej po tym co doœwiadczy³ z r¹k Neko to by³o mi³e... Niespodziewanie lizn¹³ ma³¹ Nami po twarzy.

Keishi z uÂśmiechem podszedÂł obok Sakury...
- Widzisz kochanie? Raikishi bĂŞdzie dla nich dobrym towarzyszem zabaw... Do czasu gdy nie znajdĂŞ prawdziwego wilczka... JeÂśli tylko bĂŞdziecie o niego dbaĂŚ na pewno bĂŞdzie dobrym i wiernym towarzyszem... - powiedziaÂł patrzÂąc na ukochanÂą to na syna... W jego oczach widaĂŚ byÂło zachĂŞtĂŞ...
Rei patrzy³ onieœmielony na wezwanego przez tatê summona... Jednak widz¹c jego zachêcaj¹ce spojrzenie prze³ama³ strach... Podszed³ do wilczka i nieœmia³o zacz¹³ go g³askaÌ...
Namida rozeœmia³a siê wdziêcznie, delikatnie dotykaj¹c mokrego od œliny policzka. Nagle pochyli³a siê i te¿ liznê³a wilczka po pyszczku. co prawda jej jêzyk by³ bardziej szorstki, ale w oczach wilka widzia³a prostodzusznoœÌ, weso³oœÌ i wdziêcznoœÌ, wiêc chcia³a mu odp³aciÌ. Zamlaska³a zniesmaczona, kiedy poczu³a na jêzyku smak wilczego futra, ale szybko przesta³a siê tym przejmowaÌ i podrapa³a Raikishi'ego za uchem
Rakishiemu nawet spodobaÂły siĂŞ pieszczoty jaki zapewniaÂły mu dzieci jego pana... ZaÂśmiaÂł siĂŞ gdy Nami spróbowaÂła mu siĂŞ odwdziĂŞczyĂŚ...
Spokojnie poÂłoÂżyÂł siĂŞ na ziemi...
Dziewczynka usiadÂła obok szczeniaka, a potem siĂŞ poÂłoÂżyÂła. drapaÂła go coraz wlniej, aÂż w koĂącu zasnĂŞÂła, przytulona do jego futra.
Rei spojrza³ na œpi¹c¹ siostrzyczkê z uœmiechem... Sam jeszcze g³aska³ wilczka choÌ d³uga droga w to miejsce zmêczy³a go... Powoli jego ruchy stawa³y siê coraz wolniejsze... W koùcu podobnie jak siostra zasn¹³...
Keishi patrzyÂł na ÂśpiÂące bliÂźniĂŞta wtulone w futro wilczka... StworzyÂł wodnego klona i wraz z nim delikatnie wzi¹³ dzieci na rĂŞce... Wtedy Raikishi przeniósÂł siĂŞ na koc a kiedy to zrobiÂł Keishi i klon delikatnie uÂłoÂżyÂły dzieci obok niego, tak jak leÂżaÂły wczeÂśniej. Klon znikn¹³ a prawdziwy Kei usiadÂł obok Sakury...
- PiĂŞknie wyglÂądajÂą prawda kochanie? - zapytaÂł Sakury po czym nie czekajÂąc na odpowiedÂź pocaÂłowaÂł jÂą...
Zdziwi³a siê ,¿e j¹ poca³owa³ ,ale jednoczeœnie ucieszy³a ,gdy¿ znowu dawno tego nie by³o ,a nie chc¹c przerywaÌ poca³unku po prostu przytaknê³a z uœmiechem na ustach ,a sama w³aœnie w tej chwili objê³a mocno Keia i pog³êbi³a poca³unek ..D³oùmi zaczê³a masowaÌ jego policzki i widaÌ by³o ,¿e jest zadowolona i szczêœliwa, gdy¿ ma tak¹ wspania³a rodzinê i ukochanego...
Keishi jeszcze przez dÂłuÂższÂą chwilĂŞ trzymaÂł SakurĂŞ w objĂŞciach. W koĂącu przerwaÂł pocaÂłunek. Przez dÂługi czas patzyÂł na ukochanÂą a potem spojrzaÂł na ÂśpiÂące dzieci i wilczka, który teÂż zasn¹³. Potem odwróciÂł siĂŞ patrzÂąc w dal. Widoki roztaczajÂące siĂŞ z góry zawsze go uspokajaÂły i pomagaÂły odegnaĂŚ zÂłe myÂśli. SiedziaÂł w milczeniu cieszÂąc siĂŞ kaÂżdÂą spĂŞdzonÂą z rodzinÂą sekundÂą. JednoczeÂśnie niemal widziaÂł mocne zÂłote nici ³¹czÂące ich ze sobÂą. Jednak od niego biegly jeszcze cztery niknÂąc w dali. Jedna kierowaÂła siĂŞ stronĂŞ Konohy. ChÂłopak domyÂśliÂł siĂŞ z kim go ³¹czy. PomyÂślaÂł o Hasei... Tej która przyszÂła m pomóc gdy tego potrzebowaÂł... Druga z ici wyraÂźnie cieĂąsza i jakby delikatna kluczyÂła nie wskazujÂąc konkretnego kierunku. MusiaÂła to byc niĂŚ Miharu. Keishi miaÂł nadziejĂŞ, Âże nic jej nie jest... ÂŻe demon nadal regeneruje siĂŞ po poraÂżce i niÂą nie zawÂładn¹³... Trzecia podobnie jak druga kluczyÂła... WiĂŞÂź z Susanoo... Mimo caÂłego Âżalu jaki do niej czuÂł nie umaÂł jej przeci¹Ì... Ciagle byli rodzinÂą, którÂą ³¹czyÂły wiĂŞzy krwi... Ostatnia byÂła najmocniejsza i jednoczesnie najkrótsza... ZnikaÂła juÂż jakieÂś póÂł metra przed nim. WiĂŞÂź z Zato... Ta której nawet ÂśmierĂŚ nie przeciĂŞÂła... Ta, która ÂświadczyÂła o tym, Âże siostra nadal jest przy nim... Keishi zamkn¹³ oczy a gdy je otworzyÂł nici juÂż nie byÂło. Jeszcze raz spojrzaÂł na swojÂą rodzinĂŞ i pomyÂślaÂł o przyjacioÂłach i bliskich, których tu nie byÂło... To dla nich ÂżyÂł... Dla nich byÂł teÂż gotów umrzeĂŚ... Nawet jeÂśli zdaniem innych nie zasÂługiwali na to...
O czym tak bardzo intensywnie myÂślisz?Chyba ,Âże to co innego... -zapytaÂła siĂŞ go ze zdziwieniem na twarzy gdyÂż zauwaÂżyÂła ,Âże jest on juÂż bardzo dÂługi czas jakiÂś taki nieobecny ,przez co dotknĂŞÂła dÂłoniÂą jego policzek i gÂładziÂła go delikatnie rĂŞkÂą patrzÂąc jednoczeÂśnie mu w te zamyÂślone oczy ,jednoczeÂśnie zerkajÂąc na ich ÂśpiÂące dzieci ,które wyglÂądaÂły tak sÂłodko i niewinnie gdy tak leÂżaÂły..
Keishi spojrza³ na Sakurê i uœmiechn¹³ siê...
- MyÂślaÂłem trochĂŞ o przeszÂłoÂści. O ludziach, których poznaÂłem... I tych którzy odeszli... - powiedziaÂł lagodnym tonem. W jego oczach malowaÂł siĂŞ spokój.
- MyÂślaÂłem teÂż o przyszÂłoÂści... O nas, o naszych dzieciach i innych osobach na ktorych mi zaleÂży... dodaÂł po chwili patrzÂąc w dal. Nawet nie wiedziaÂł kiedy wyciÂągn¹³ kartkĂŞ i oÂłówek. Powoli, w skupieniu ponownie zacz¹³ rysowaĂŚ... RysowaÂł co jakiÂś czas patrzÂąc z uÂśmiechem na dzieci i ukochanÂą... Stopniowo na kartce zaczĂŞÂły siĂŞ pojawiaĂŚ zarysy siedmiu osób... Siedem wiĂŞzi jakie wytworzyÂł i jakie jeszcze istniaÂły...
WidzĂŞ teÂż ,Âże bardzo lubisz rysowaĂŚ i powiem ci ,Âże bardzo Âładnie ci to wychodzi..Hmm niech pomyÂśle.. To zapewne jestem ja i nasze dziec i ,a to chyba Susanoo o ile siĂŞ nie mylĂŞ o i Zato teÂż widzĂŞ..Hmm a te dwie kim one sÂą?Wiem ,Âże kiedyÂś wspominaÂłeÂś mi o takich dwóch dziewczynach ,które ciĂŞ opuÂściÂły... JeÂżeli to co mówiĂŞ jest prawdÂą to czemu narysowaÂłeÂś wszystkich na jednej kartce razem? -pyta siĂŞ z zaciekawieniem w oczach nie spuszczajÂąc wzroku i z niego i z kartki na której rysowaÂł i z ich dzieci ,ale musiaÂło to byĂŚ tak ,Âże raz tu patrzyÂła raz gdzieÂś indziej ,ale udawaÂło jej siĂŞ obejmowaĂŚ wzrokiem wszystko co chciaÂła widzieĂŚ..
Keishi powoli wykaĂączaÂł rysunek... Teraz wyraÂźnie byÂło widaĂŚ, ze przedsawia 7 osób... Tak powiedziaÂła Sakura byÂła tam ona, ich dzieci, Susanoo i Zato... Kiedy zapytaÂła o dwie pozostaÂłe postacie uÂśmiechn¹³ siĂŞ...
- Nie... Nie ma na tym rysunku osób, które mnie zraniÂły... W kaÂżdym razie nie za mocno... Ta dziewczyna... - Keishi wskazaÂł na rysunek Has.
- ... to Hasei Inuzuka. PoznaÂłem jÂą jakiÂś czas temu... KiedyÂś byÂła Hokage. ZresztÂą powinnaÂś jÂą pamiĂŞtaĂŚ. To ona pomogÂła mi w czasie ataku na Ame. Jest mojÂą dobrÂą przyjacióÂłkÂą na której mogĂŞ polegaĂŚ... Ta druga zaÂś... - Tu wskazaÂł na postaĂŚ Miharu.
- Tak moÂżna powiedzieĂŚ, Âże jÂą utraciÂłem... Miharu Hachiko... Poznalem jÂą dwa lata temu gdy byÂłem jeszcze liderem Hebi... ByÂła wtedy Kazekage... Teraz jest czÂłonkiniÂą Akatsuki... - Keishi umilkÂł myÂślÂąc o tamtej chwii w Sunie gdy Miharu podjĂŞÂła swojÂą decyzjĂŞ... Nie byÂło to miÂłe wspomnienie, lecz ostatnio zaczĂŞÂło wywoÂływaĂŚ coraz mniejszy ból. To, dla kogo pracowaÂła nie zmieniaÂła faktu, Âże nadal darzyÂł jÂą przyjaÂźniÂą... Nawet jeÂśli Hachibi odebraÂł jej zwiÂązane z nim wspomnienia... Znów usmiechn¹³ siĂŞ patrzÂąc na SakurĂŞ...
- Za kaÂżdÂą osobĂŞ na tym rysunku jestem gotów oddaĂŚ Âżycie... - powiedziaÂł spokojnie
A tak! przypomniaÂło mi siĂŞ to o Miharu... OpowiadaÂłeÂś mi o niej to teraz gdy o niej znów powiedziaÂłeÂś wiem co i jak bo mi przypomniaÂłeÂś..Ale nadal nie mogĂŞ zrozumieĂŚ czemu ona odeszÂła do Aka?I jeÂżeli ona by nie odeszÂła do Aka to czy ty byÂłbyÂś teraz z niÂą ,a mnie nawet pewno byÂś nie znaÂł ,a nawet jakbyÂś poznaÂł to nie wiadomo jak by byÂło..A to bardzo piĂŞknie z twej strony ,Âże aÂż tak siĂŞ poÂświĂŞcasz w obronie swoich bliskich i jestem pod wraÂżeniem jednoczeÂśnie dobrze to o tobie Âświadczy..-powiedziaÂła z lekkim smutkiem,bo przecieÂż gdyby Miharu nie odeszÂła z Suny to prawdopodobnie byÂłaby teraz z Keiem ,bo Sakura wiedziaÂła ,Âże on coÂś kiedyÂś do niej czuÂł skoro nie potrafiÂł o niej zapomnieĂŚ ani nic ,znaczy rozumiaÂła ,Âże teraz on traktujĂŞ jÂą jako przyjacióÂłkĂŞ i nie musi o niej zapominaĂŚ ,ale naprawdĂŞ gdyby nie jej odejÂście nie wiadomo co by siĂŞ staÂło....To ostatnie zdanie wypowiedziaÂła juÂż z uÂśmiechem na twarzy i caÂły czas patrzyÂła siĂŞ ukochanemu w oczy...
- MoÂżliwe... W pewnym momencie chyba coÂś do niej czuÂłem... - powiedziaÂł cicho... Sam czasem myÂślaÂł co by byÂło gdyby... MoÂżliwe, ze byÂłby teraz z niÂą...
- Nie smuĂŚ siĂŞ kochanie... Teraz jestem z tobÂą i nic tego nie zmieni... - powiedziaÂł Âłagodnym i czuÂłym tonem...
- A co do traktowania Miharu jako przyjacióÂłki... My byliÂśmy przyjacióÂłmi... A ja tak Âłatwo o tym nie zapominam... PrzyjaŸù i lojalnoœÌ wobec niej byÂła tym czego nauczyÂł mnie ojciec... - wyjaÂśniÂł...
- ProszĂŞ nie smuĂŚ siĂŞ...
Dobrze ..Ale tylko mówiĂŞ jakby byÂło ,gdybyÂśmy siĂŞ nigdy nie poznali ,a ona by nie odeszÂła do Aka ,ale pewnie los chciaÂł byÂśmy to my wÂłaÂśnie byli ze sobÂą ,bo moÂże uznaÂł ,Âże razem bĂŞdziemy szczĂŞÂśliwsi niÂż ty i Miharu? Czy jakoÂś tak..-powiedziaÂła juÂż z uÂśmiechem ,po czym mocno przytuliÂła siĂŞ do ukochanego spoglÂądajÂąc na maluszki ,które dalej sÂłodko spaÂły..
- Nie wierzĂŞ w przeznaczenie... To my ksztaÂłtujemy nasz los... - powiedziaÂł cicho obejmujÂąc ukochanÂą ramieniem...
- Miharu zadecydowaÂła a ja byÂłem za sÂłaby by zmieniĂŚ tÂą decyzjĂŞ... To wszystko co siĂŞ staÂło... Nie byÂło w tym Âżadnej nadprzyrodzonej siÂły... - PowiedziaÂł pamiĂŞtajÂąc co siĂŞ staÂło... Miharu zaÂłamaÂła siĂŞ... A jednoczeÂśnie chciaÂła go ochroniĂŚ... Nic ponad to...
- To Âże jesteÂśmy szczĂŞÂśliwi to teÂż tylko nasza zasÂługa... Czy gdybyÂśmy nie pragnĂŞli tego szczĂŞÂścia miaÂłoby ono miejsce? - zapytaÂł czuÂłym tonem gÂładzÂąc jÂą po wÂłosach...
Nie no rozumiem przecieÂż..WÂłaÂściwie masz absolutnÂą racjĂŞ co do tego i jestem szczĂŞÂśliwa bĂŞdÂąc z tobÂą i majÂąc dzieci ,które wychowamy na Âświetnych shinobich..Tylko szkoda trochĂŞ tej dziewczyny ,ale nic juÂż siĂŞ nie da zrobiĂŚ..-powiedziaÂła do niego czule jednoczeÂśnie mocno go obejmowaÂła ,ale tak by go nie udusiĂŚ..
- Nie masz powodu... Miharu podjĂŞÂła tÂą decyzjĂŞ dobrowolnie i nie wydaje siĂŞ cierpieĂŚ z jej powodu... - powiedziaÂł spokojnie tulÂąc dziewczynĂŞ do siebie... Wspomnienia dotyczÂące Miharu nie byÂły przyjemne jednak nie byÂły juÂż tak bolesne jak dawniej...
- Nie ma sensu patrzeÌ na przesz³oœÌ... ChoÌ czasem chcia³oby siê j¹ zmieniÌ... Mimo to jestem zadowolony z tego co mam teraz... Mam przecie¿ ciebie... I nasze Anio³ki...
Nagle na wzgórzu rozlegÂło siĂŞ ujadanie. A chwilĂŞ potem szara smuga dopadÂła do Keishiego i zatrzymaÂła siĂŞ przed nim jako pies. Ja i Kabe dobiegliÂżmy nieco póÂźniej. DyszaÂłam ciĂŞÂżko, zmĂŞczona karkoÂłomnym sprintem z Ame, aÂż tutaj.
- Konnichiwa, Keishi-san.- powiedziaÂłam, usmiechajÂąc siĂŞ do hcÂłopaka.- Konnichiwa Sakura-chan...- dodaÂłam, skÂłaniajÂąc lekko gÂłowĂŞ w stronĂŞ dziewczyny.
- Kesihi-san, mam do Ciebie waÂżnÂą sprawĂŞ. Wiem, Âże moÂżesz przywoÂływaĂŚ wilki, ale... Czy jesteÂś posiadaczem zwoju przywoÂłania wilków? - zapytaÂłam.
Keishi skierowaÂł wzrok w stronĂŞ Hasei...
- Zwój przywoÂłania? Moja rodzina byÂła w jego posiadaniu... Poczekaj chwilĂŞ... - Keshi zacz¹³ sprawdzaĂŚ torbĂŞ, którÂą nosiÂł na ramieniu... W koĂącu wyciÂągn¹³ doœÌ niepozorny choĂŚ stary zwój...
- Na szczĂŞÂście go nie zgubiÂłem... - PowiedziaÂł rozwijajÂąc go... Mimo niewielkich (w porównaniu z innymi zwojami wezwania) rozmiarów okazaÂł siĂŞ strasznie dÂługi i zapisany sporÂą iloÂściÂą imion.
- Zawiera niemal wszystkich z mojego klanu... Jest tu nawet Kuzynka Susanoo... Brakuje jedynie Nami-neechan... A wÂłaÂściwie czemu jest ci potrzebny? - zapytaÂł patrzÂąc na Has. Spojrzenie jego nieieskich oczy byÂło diabelnie przenikliwe...
Deidara nie zwaÂżajÂąc na cokolwiek wspi¹³ siĂŞ na sam szczyt ,ale gdy zauwaÂżyÂł szczĂŞÂśliwÂą rodzinkĂŞ normalnie mu siĂŞ zrobiÂło jeszcze gorzej a na dodatek czuÂł jak jego serce jest poÂłamane na wiele poÂłówek i nic juÂż ich nie z³¹czy ,no chyba ,Âże Miharu ,ale to juÂż przeszÂłoœÌ i nie wykonalne.. WszedÂł wyÂżej i omin¹³ te osoby ,po czym usiadÂł gdzieÂś niedaleko zwieszajÂąc w dóÂł nogi i spojrzaÂł tam..PrzeraziÂł siĂŞ a miaÂł do niedawna myÂśli zabójcze ,ale poniewaÂż gdy zobaczyÂł jak duÂża jest ta przepaœÌ odpĂŞdziÂł te myÂśli i po prostu zrobiÂł ptaka z gliny ,powiĂŞkszyÂł go i zrzuciÂł go w dóÂł po czym wybuchn¹³ go gdzieÂś po Âśrodku przepaÂści a on spowodowaÂł niez³¹ eksplozjĂŞ ,lecz nikomu na samym szczycie siĂŞ nie staÂło ani jemu ani tej rodzinie ,po prostu musiaÂł siĂŞ wyÂżyĂŚ ,ale wybuch widziaÂł tylko on ,a tamci mogli tylko zauwaÂżyĂŚ jakieÂś ÂświatÂło nic wiĂŞcej..Po tym skuliÂł siĂŞ schowaÂł gÂłowĂŞ w dÂłoniach i jedna maÂła Âłza zleciaÂła mu po policzku spadajÂąc w przepaœÌ ...
SzedÂł bez celu po wysokim szczycie. Wiatr byÂł porywisty i targaÂł jego ciemymi wÂłosami i czarnym pÂłaszczem. ByÂł bardzo zÂły, bo w takich warunkach nie mógÂł zapaliĂŚ papierosa. W oddali zauwaÂżyÂł czyj¹œ sylwetkĂŞ, i od razu po blond czuprynie poznaÂł, Âże to Deidara.
Podszed³ do niego najciszej jak umia³, po czym wrzasn¹³, przekrzykuj¹c wiatr:
- CZE¦Æ - po czym z ca³ej si³y klepn±³ go w plecy.
Deidara siĂŞ wystraszyÂł ,Âże tak nagle Kei go naszedÂł od tyÂłu i aÂż tak wrzasn¹³ ,ale potem podniósÂł gÂłowĂŞ do góry i spojrzaÂł na niego ,a widaĂŚ byÂło po nim wiele emocji: zÂłoœÌ Âże miaÂł ochotĂŞ coÂś rozwaliĂŚ,smutek ,bo miaÂł zÂłamane serce i oczywiÂście zaÂłamanie....-Oo czeœÌ Kei..Co ciĂŞ tu sprowadza na taki wysoki szczyt?..-zapytaÂł siĂŞ go ,ale z takim tonem,Âże mógÂłby kogoÂś odstraszyĂŚ ,choĂŚ staraÂł siĂŞ byĂŚ miÂły dla przyjaciela ,bo przecieÂż nie mógÂł siĂŞ wyzywaĂŚ na swoich znajomych tylko na jakiÂś rzeczach materialnych ,bÂądÂź na jego wrogach..
HM! dogoniÂła keia i zobaczyÂła Âże dei jest.
-Siemka stray,co tam u ciebie.
KopneÂła Dei zeby jÂą zobaczyÂł.
- PrzyszedÂłem przewietrzyĂŚ szare komórki - chÂłopak na chwilĂŞ zamkn¹³ oczy, czujÂąc chÂłodny powiew wiatru na twarzy. Po chwili usiadÂł tuÂż nad przepaÂściÂą. Widocznie wysokoœÌ nie robiÂła na nim Âżadnego wraÂżenia. Nie bardzo teÂż zwróciÂł uwagĂŞ na przygnĂŞbienie Deidary. Sam uwaÂżaÂł uczucia za coÂś zbĂŞdnego, i dawno je usun¹³ ze swojego Âżycia, wiĂŞc teraz nie mógÂł poj¹Ì, Âże coÂś nie tak jest z DeidarÂą.
- Och, czy wiesz, Âże gdybym zrzuciÂł stÂąd pieni¹¿ek - zagadn¹³ beztroskim tonem - na czÂłowieka, który by staÂł tam w dole, to taki drobny, maleĂąki przedmiot mógÂłby przebiĂŚ ludzkÂą czaszkĂŞ? - zaÂśmiaÂł siĂŞ, a jego Âśmiech odbiÂł siĂŞ echem po górze - Zabawne, nie?
Tak...Najchêtniej bym teraz coœ rozwali³ b¹dŸ kogoœ zabi³ w³aœnie dobrze by by³o takim pieni¹¿kiem..by³o by mo¿e lepiej ,ale w¹tpiê w to..-powiedzia³ nadal przygnêbionym g³osem lekko siê dziwi¹c siê ,¿e jest czymœ rozbawiony kiedy on prze¿ywa tyle negatywnych emocji...
-Deidara co siê sta³o, znowu twoja kobita jest w ci¹¿y.
powiedziaÂła HM!
Kei westchn¹³ g³êboko, widz¹c HM!. Jakaœ straszna myœl podpowiedzia³a mu, ¿e dziewczynka faktycznie uwa¿a go za swojego ojca.
Pocz¹³ rzucaĂŚ kamyczkami w stronĂŞ przepaÂści, ÂśledzÂąc je wzrokiem, jak wpadaÂły do przepaÂści. WyobraÂżaÂł sobie Âże to ci wszyscy ludzie, których nie lubiÂł. MógÂłby wiĂŞc tak wrzucaĂŚ je bez koĂąca. Podnióœ³ wzrok, zerkajac obojĂŞtnie na DeidarĂŞ.
- Jest ku temu jakiÂś powód, by zabijaĂŚ ludzi? - mrukn¹³ bez Âżadnego zainteresowania, [cenzura] siĂŞ w stukot kamieni.
No nie wiem czy jest sens...Tak w ogóle to nic chyba nie ma sensu na tym poÂżal siĂŞ boÂże Âświecie...Ona juÂż nie jest mojÂą "kobietÂą"..ZostawiÂłem jÂą ,bo to nie byÂło to ,gdyÂż caÂły czas siĂŞ kÂłuciliÂśmy i ten zwiÂązek nie miaÂł sensu ,ale to nie o to chodzi..Chodzi o Miharu..chciaÂłem spróbowaĂŚ jeszcze raz z niÂą ,ale gdy poszedÂłem do pokoju wspólnego ,a ona tam byÂła wraz z Itachim ,to po jakimÂś czasie gdy rozmawiaÂło siĂŞ to ona podeszÂła do niego i go pocaÂłowaÂła ,co mnie zaÂłamaÂło i do tego on nic nie zrobiÂł by jÂą zdobyĂŚ ,a ja tyle robiÂłem na nic...-powiedziaÂł do obojga z nich zaciskajÂąc piĂŞÂści twarz jego byÂła straszna jakby na serio chciaÂł komuÂś teraz przyrÂąbaĂŚ ,ale nie miaÂł zamiaru tego zrobiĂŚ ani HM! ani Keiowi..
-To o tym nie wiedziaÂłes Âże oni sÂą parkÂą a i Micharu jest wciÂązy.
HM! niby pocieszaÂła dei.
A skÂąd wiesz ,Âże jest w ci¹¿y??-pyta siĂŞ jej ,gdyÂż przecieÂż nie zauwaÂżyÂł by Miharu byÂłaby w ci¹¿y a jeÂżeli tak i to z Itachem to po prostu mógÂłby teraz zapaœÌ siĂŞ pod ziemiĂŞ..
-wiem bo sÂłyszaÂłam jak przy mnie mowiÂła itachiemu.
A jak by nie byÂła w ciÂązy to by tez nie chciaÂła byĂŚ z tobÂą,poniewaÂż masz dzieci.
PowiedziaÂła HM! tÂłumaczac Deidarze.
Keishi zauwaÂżyÂł trójkĂŞ czÂłonków Akatsuki... I to dwoje z nich znaÂł. WykonaÂł wodnego klona i daÂł mu zwój...
- Wybaczcie na chwilĂŞ muszĂŞ coÂś sprawdziĂŚ... - powiedziaÂł cicho. PodszedÂł do postaci w czarnych pÂłaszczach z czerwonymi chmurami...
- Witaj Deidara... Witaj HM!... - powiedziaÂł spokojnie...
Wiesz dobijasz mnie..mnie ju¿ te dzieci nie obchodz¹...Pewno nikt ju¿ nie bêdzie chcia³ byÌ ze mn¹ ,a po za tym po co mam siê mêczyÌ z t¹ dziewczyn¹? bo po co?? A czeœÌ Keishi...Tylko b³agam nie dobijajcie mnie ju¿ bardziej ,bo ja tego nie wytrzymam nerwowo...-rzek³ za³amanym g³osem spogl¹daj¹c z pode ³ba na Keishiego,ale nie dowierza³ HM! by Miharu mia³a dzieci ,bo to nie mo¿e byÌ prawd¹...
HM! byÂła wÂściekÂła i to jak bo Dei powiedziaÂł Âże go nie obchodzÂą dzieci.
-SÂłyszysz co ty gadasz jak to ciebie nie ochodza wÂłasne dzieci.
HM! rzuciÂła siĂŞ na Dei i chciaÂła go z rzuciĂŚ w przepaÂści ale nagle zobaczyÂła keishiego.
-CzeœÌ keishi
Keishi spojrzaÂł na zaÂłamanego Deia...
- CoÂś sie staÂło? - zapytaÂł spokojnie... CoÂś mu mówiÂło, ze staÂło siĂŞ i to duÂżo...
- Nie bÂądÂź ÂżaÂłosny Deidara, co? - Kei byÂł juÂż nieco zirytowany tÂą litaniÂą blondyna - BĂŞdziesz przeÂżywaÂł tak za kaÂżdÂą kobietÂą? JeÂśli ona ciebie nie chce, to daj sobie z tym spokój - prychn¹³ pogardliwie pod nosem, po czym rzuciÂł ostatni kamyczek do przepaÂści.
PodniósÂł gÂłowĂŞ, widzÂą Keishiego, lecz ze wzglĂŞdu na to, Âże go nie znaÂł, nie rzekÂł nic. SkrzyÂżowaÂł jedynie rĂŞce i wsÂłuchiwaÂł siĂŞ w wyjÂący wiatr.
- Zawód miÂłosny? Bolesna sprawa ale do przeÂżycia... CoÂś nie tak z Susanoo? - zapytaÂł spokojnie, jednak jego spojrzenie badawczo wbiÂło siĂŞ w Deia...
- Keishi Genishida... - powiedziaÂł po chwili wyciÂągajÂąc rĂŞkĂŞ w kierunku Kuramy (wiem, ze nazwiskiem jest maÂło uprzejmie ale Kei myli mi siĂŞ z wÂłasnym imieniem)
Kei po chwili wahania uœcisn¹³ d³où Keishiego, kiwaj¹c lekko g³ow¹.
- Kei Kurama jestem - rzuciÂł uprzejmym tonem, uÂśmiechajÂąc siĂŞ nieco sztucznie.
Przez chwilĂŞ poczuÂł jak wÂściekÂłoœÌ jego wzrasta ,ale musiaÂł siĂŞ uspokoiĂŚ ,by nic nikomu nie zrobiĂŚ..-Wiesz co? Ty nie rozumiesz jakie to jest bolesne kiedy jakaÂś dziewczyna ciĂŞ olewa..nie wiesz jak to jest ,gdyÂż nigdy tego nie doÂświadczyÂłeÂś...Tak Keishi jest ze mnÂą Âźle ... Z Susanoo juÂż mi siĂŞ ostatnio nie ukÂładaÂło ,gdyÂż same kÂłótnie byÂły przez co mam doœÌ mĂŞczenia siĂŞ z niÂą..po drugie chcÂąc odzyskaĂŚ jeszcze Miharu ,ale ona chyba jest z Itachim bo go pocaÂłowaÂła ,ale on nic nie robiÂł w tym ,Âżeby byÂła z nim a do tego ja tyle zrobiÂłem i nic....-powiedziaÂł z zaciÂśniĂŞtymi piĂŞÂściami i zĂŞbami do Keishiego ,a jego ton byÂł straszny ,choĂŚ nikomu nie chciaÂł nic zrobiĂŚ ,ale innym nie znanym mu osobom zrobiÂłby coÂś i to duÂżo..
HM! nie mog³a ju¿ s³uchaÌ dei tak j¹ strsznie irytowa³ a¿ wkoncu zrzuci³a do w przepaœÌ.
HM! podeszÂła do Keishiego.
-Co tam uc iebie sÂłychaĂŚ.
Uwaga Deia mocno ugodzi³a Keishiego... On nie wiedzia³? On? Blizna na brwi zapiek³a go, cena jak¹ zap³aci³ za ratowanie Miharu... On mia³ tego nie rozumieÌ? Ma³o brakowa³o a sta³by z boku gdy HM zepchnê³a go w przepaœÌ... Jednak w ostatniej chwili z³apa³ go za ko³nierz i cisn¹³ nim o ziemiê...
- Uspokój siĂŞ... - powiedziaÂł zimno...
- ÂŻycie jest bolesne... Sam o tym wiem... - powiedziaÂł sucho... Potem spojrzaÂł na HM!
- JakoÂś Âżyje... ZostaÂłem liderem Ame... - powiedziaÂł Âłagodnym tonem.
- Poza tym dorobiÂłem siĂŞ dwójki dzieci... BliÂźniĂŞta...
HM! przytuliÂła siĂŞ do keishiego.
-nie chciaÂłam tego zrobiĂŚ,wiesz Âże mam drga jaÂźnie
a i gratulacje e masz swojÂą wioske.
HM! patrzyÂła siĂŞ na Keishiego az Âłezka jej oczÂąt poleciaÂła.
Potem spojrzaÂła siĂŞ groÂźnie na Dei tak aby nie widziaÂła Keishi.
To pierwsze zdanie nie byÂło do ciebie cholibka...Rany moje Âżycie to dno mogÂłeÂś mnie nie ÂłapaĂŚ ,bo jestem do niczego..Ja wiem ,Âże ty wiesz jak to jest ,ale ja to mówiÂłem do Keia tamtego .. Ale skoro odebraÂłeÂś ,Âże te pierwsze sÂłowa byÂły do ciebie to trudno ,teraz juÂż wiesz ,Âże nie..JeÂżeli tak bardzo chcecie moÂżecie mnie zrzuciĂŚ i tak moje Âżycie nie ma juÂż dla mnie sensu...Nikt juÂż mi nie moÂże pomóc..-powiedziaÂł do Keia Âłamliwym tonem ,a na HM! spojrzaÂł siĂŞ tak jakby zaraz miaÂł jÂą zabiĂŚ wzrokiem ,bo choĂŚ mówi ,Âże chce by go zwalono on nie chciaÂł jeszcze zgin¹Ì ,choĂŚ wiedziaÂł ,Âże jego Âżycie juÂż nie bĂŞdzie ciekawe,...
- I co by komu z tego przyszÂło... Na pewno twoje dzieci byÂłyby zadowolone... - gÂłos Keishiego byÂł zimny niczym lód... DostrzegÂł groÂźne spojrzenie HM!...
- Jesteœ pewna, ze to twoja druga jaŸù? - zapyta³ spokojnie choÌ w jego g³osie by³o s³ychaÌ nutê niedowierzania...
- JeÂśli chcesz mogĂŞ jÂą uÂśpiĂŚ... - dodaÂł po chwili jakby od niechcenia... SpojrzaÂł na Deia z mieszaninÂą wspóÂłczucia i zaÂżenowania...
Kei wstaÂł powoli, otrzepujÂąc pÂłaszcz z niewidocznych pyÂłków. SpojrzaÂł z góry na DeidarĂŞ, a jego wzrok byÂł lekcewa¿¹cy.
- Podsumujmy to tak - Kei wyciÂągn¹³ papierosa z kieszeni, po czym zasÂłaniaĂŚ zapalniczkĂŞ przed wiatrem, zapaliÂł go - Susanoo ci siĂŞ znudziÂła, wiĂŞc teraz znów wracasz do Miharu. Ona ciĂŞ wci¹¿ olewa, a ty olewasz swojÂą rodzinĂŞ.. I kto tu postĂŞpuje ''fair''? - Kei uniósÂł brew do góry, wyraÂźnie nie rozumiejÂąc, o co wÂłaÂściwie blondynowi chodzi.
Nie ona mi siê nie znudzi³a tylko poczu³em ¿e to nie to ,gdy¿ czasem tak siê ma..Ty chyba nie umiesz tego poj¹Ì ,bo nie rozumiesz jak to jest i nigdy tego nie doœwiadczy³eœ ,to jak mo¿esz tak twierdziÌ ..-powiedzia³ do Keia Kuramy ten fakt..a potem nie wiedzia³ co powiedzieÌ dalej siedzia³ i nie mia³ ochoty na nikogo patrzeÌ czyli mia³ schowan¹ twarz w d³oniach i teraz by³o mu obojêtne co siê stanie..
HM! focha strzeliÂła keishiemu jak zwykle nikt na niÂą nie zwracaÂł uwagi.
HM! podeszÂła do Keia.
-To jest mój tata.
Keishi spojrzaÂł lekko zdziwiony na HM!
- A nie mówiÂłaÂś przypadkiem, ze twoja rodzina nie Âżyje? - zapytaÂł spokojnie... PostanowiÂł zostawiĂŚ Deia w spokoju... Musi sam sobie poradziĂŚ z tym bólem...
-OkazaÂło siĂŞ Âże jest moim kochanym tatusiem.
HM! byÂła uÂśmiechnieta.
Keishi przez krótki czas myÂślaÂł, ze HM! stroi sobie z niego Âżarty... Jednak w jej oczach byÂła szczeroœÌ... MówiÂła prawdĂŞ albo przynajmniej tak myÂślaÂła...
- Skoro tak to ciesze siĂŞ HM!
-DziĂŞki Âże jesteÂś raem ze mnÂą szczĂŞÂśliwy.
PowiedziaÂła HM! biegnÂąc do keishiego i przytuliÂła siĂŞ do niego.
Deidara zacz¹³ siĂŞ bujaĂŚ jak jakiÂś niedorozwój,gdyÂż nie wiedziaÂł co ma ze sobÂą zrobiĂŚ ,bo popeÂłniÂł juÂż wiele b³êdów za które dostaÂł nauczkĂŞ a teraz musiaÂł coÂś zrobiĂŚ by nastĂŞpnych nie popeÂłniĂŚ ,ale juÂż i tak czy owak nie chciaÂł wracaĂŚ do Susanoo ,a skoro Miharu go nie chciaÂła nie bĂŞdzie on na niÂą naciskaÂł ,wiĂŞc bĂŞdzie musiaÂł chyba sobie ÂżyĂŚ w samotnoÂści ,bez przyjacióÂł ,którzy uwaÂżajÂą ,Âże tak jakby jest [cenzura] ,ani z dziewczynÂą ÂżadnÂą nie bĂŞdzie prawdopodobnie ,gdyÂż z jednÂą nie ma co byĂŚ a ta druga woli innego ,wiĂŞc postanowiÂł odpuÂściĂŚ sobie bycie z jakÂąkolwiek dziewczynÂą ,bo juÂż kolejnego bólu on nie zniesie ,a na kolejnÂą nie miaÂł juÂż ochoty ,gdyÂż to by byÂło idiotyczne...Najbardziej zaleÂżaÂło mu na Miharu ,ale jej na nim nie...MusiaÂł siĂŞ wiĂŞc pogodziĂŚ z tym faktem ,Âże juÂż na zawsze pozostanie samotny bez nikogo ,kto mu doradzi co go wesprze kiedy bĂŞdzie tego potrzebowaÂł..Bo kto by siĂŞ przejmowaÂł taki9m kimÂś jak on?..Po jakimÂś czasie gÂłupiego siedzenia wstaÂł i siĂŞ zachwiaÂł na nogach ,lecz ustaÂł ,a w tym samym momencie schowaÂł rĂŞce do kieszeni pÂłaszcza spuÂściÂł gÂłowĂŞ w dóÂł ,po czym powoli odchodziÂł z tego miejsca - ÂŻegnam..nie jestem juÂż wam tu potrzebny ,wiĂŞc nie bĂŞdĂŞ wam juÂż gÂłowy zawracaÂł mojÂą niedolÂą i obecnoÂściÂą..muszĂŞ wszystko przemyÂśleĂŚ..-to mówiÂąc znikn¹³ stÂąd..
NMM
Ch³opak odprowadzi³ Deidarê obojêtnym spojrzeniem. S³ysz¹c s³owa HM!, westchn¹³ ciê¿ko. Ta dziewczynka potrafi³a byÌ przera¿aj¹ca.
- Owszem, HM! SÂĄDZI Âże ja jestem jej ojcem - przewróciÂł lekko oczami, lecz postanowiÂł zachowaĂŚ spokój. - Ale to raczej biologicznie niemoÂżliwe.. No cóÂż, jednak nie pozbawiam jej eee, wizji rodziny - to mówiÂąc, wzruszyÂł ramionami, widocznie juÂż pogodzony z losem bycia ojcem.
Keishi spojrza³ na odchodz¹cego Deia... Kiedyœ to zrozumie... On zrozumia³... Spojrza³ na HM! i uœmiechn¹³ siê...
- Jasne, Âże siĂŞ cieszĂŞ... W koĂącu... Chyba jesteÂśmy przyjacióÂłmi... - powiedziaÂł czochrajÂąc jÂą po wÂłosach... SÂłowa Keia skwitowaÂł pojedynczym kiwniĂŞciem gÂłowy...
- I dobrze... Powinna mieĂŚ rodzinĂŞ...
HM! ciÂągle byÂła szczĂŞÂśliwa.
- MiÂło byÂło, ale my musimy niestety wracaĂŚ do siedziby - Kei wypaliÂł papierosa, przydeptujac go czubkiem buta, i zÂłapaÂł dziewczynkĂŞ za rĂŞkĂŞ.
- Do zobaczenia - rzuciÂł krótko do Keishiego, wychodzÂąc ze ''swojÂą'' córkÂą.

NMM.
-papa Keishi.
PomachaÂła HM!.
nmm
- Tak... Do zobaczenia... - Keishi przez chwilĂŞ patrzyÂł w miejsce w którym straciÂł akowców z oczu... Nie rozumiaÂł siebie... KiedyÂś byÂł gotów walczyĂŚ z kaÂżdym napotkanym czÂłonkiem Aka... A teraz? Wszystko siĂŞ zmieniÂło... Najpierw przypadkiem staÂł siĂŞ dÂłuÂżnikiem HM! Potem Miharu... NiezaleÂżnie od tego kim byÂła nie mógÂł... Nie potrafiÂł myÂśleĂŚ o niej jak o przeciwniku... NastĂŞpnie Susanoo... Krew jego klanu i jedyna rodzina poza SakurÂą i jego dzieĂŚmi jakÂą posiadaÂł... Coraz wiĂŞcej zaczynaÂło go ³¹czyĂŚ z tymi, których powinien uwaÂżaĂŚ za wrogów... Którzy zagraÂżali bezpieczeĂąstwu wielu istnieĂą... Czy popeÂłniÂł b³¹d? Nie wiedziaÂł... Nawet gdyby chciaÂł nie umiaÂłby znienawidziĂŚ tych kilku osób... Czy to czyni go zÂłym? Czy sprawia, ze jest zagroÂżeniem dla wiosek? Dla swoich dzieci? Klon znikn¹³ kÂładÂąc zwój obok Hasei... A Keishi usiadÂł na jego miejscu... W tej chwili byÂł niemal caÂłkiem rozbity... ogarnĂŞÂła go niesamowita fala wÂątpliwoÂści...
Sakura czekaÂła aÂż klon Keia zniknie ,by potem prawdziwy powiedziaÂł co i jak ,gdyÂż widziaÂła jak na chwilĂŞ poszedÂł porozmawiaĂŚ z owymi czÂłonkami Aka ,a widzÂąc jednego przygnĂŞbionego zaczĂŞÂła mu wspóÂłczuĂŚ ,ale skoro odszedÂł nie doradziÂłaby mu nic ,a po za tym nie miaÂła pojĂŞcia o co chodziÂło.. WiĂŞc gdy klon Keia znikn¹³ tam gdzie byli czÂłonkowie Aka zaczĂŞÂła siĂŞ patrzeĂŚ mu prosto w twarz ..- Kochanie co siĂŞ staÂło tamtemu blondynowi ,Âże odchodziÂł stÂąd jakiÂś przygnĂŞbiony i w ogóle gdy tu przyszedÂł byÂł w kiepskim stanie..dlaczego? -pyta siĂŞ go z ciekawoÂściÂą ,gdyÂż chciaÂła siĂŞ dowiedzieĂŚ dlaczego tak siĂŞ dziaÂło z tym chÂłopakiem..
GÂłos Sakury wyrwaÂł Keishiego z zadumy...
- To samo co kiedyœ spotka³o nas... Niezbyt szczêœliwie zakoùczona mi³oœÌ... - powiedzia³ spokojnie... Jednak wydawa³ siê dziwnie nieobecny...
No to marnie...Nie znoszĂŞ nieszczĂŞÂśliwych miÂłoÂści ,ale gdyby nie ty teÂż bym skoĂączyÂła jak tamten chÂłopak ,ale dobrze ,Âże tak siĂŞ nie staÂło..tylko wspóÂłczuĂŚ innym którzy majÂą taki los...-powiedziaÂła smutno ,ale od razu potem siĂŞ rozweseliÂła ,ale widzÂąc jego dziwnÂą minĂŞ i jak¹œ nieobecnoœÌ znów zrobiÂła siĂŞ smutna ,wiĂŞc znów coÂś zaczĂŞÂła mówiĂŚ - A ty co taki markotny? -zapytaÂła siĂŞ go...
- Zaczynam wÂątpiĂŚ w sÂłusznoœÌ obranych dróg... Jestem liderem wioski a zadajĂŞ siĂŞ z najniebezpieczniejszymi shinnobi na Âświecie... Co gorsza nie jestem w stanie z czĂŞÂściÂą z nich walczyĂŚ... Nie umiem... Czy to czyni mnie takim samym jak oni... Czy kiedyÂś przyjdzie mi za to zapÂłaciĂŚ? - gÂłos Keishiego byÂł cichy... Nie umiaÂł poradziĂŚ sobie z wÂłasnymi rozterkami, które teraz jakby przybraÂły na sile...
Nie to nie jest prawdÂą..po prostu te osoby sÂą dla ciebie waÂżne ,bo jedna byÂła i nadal jest twojÂą przyjacióÂłkÂą od dawna ,druga jest czy tego chcesz czy nie naleÂży do twojej rodziny..a z kolei tamci to sama juÂż nie wiem ,ale wÂątpiĂŞ byÂś stawaÂł siĂŞ taki jak oni. Nie przygnĂŞbiaj siĂŞ tak jestem z tobÂą na zawsze.. i raczej myÂślĂŞ teÂż ,Âże za nic nie zapÂłacisz..-powiedziaÂła spokojnie do niego i staraÂła siĂŞ by jej ton byÂł w jakimÂś stopniu kojÂący dla jego uszu jednoczeÂśnie przytuliÂła siĂŞ do niego by mu ulÂżyĂŚ i pokazaĂŚ ,Âże nie jest zÂły tylko moÂże trudno mu jest dojœÌ do niektórych spraw ,ale to nie jego wina ,gdyÂż nie które sprawy sÂą trudne do rozwikÂłania i ona go rozumiaÂła...
- Dziêkujê Kochanie... - Keishi uœmiechn¹³ siê blado... Spojrza³ na Hasei... Wiedzia³, ze jej mog³o siê to najmniej podobaÌ... Jednak pewna jasna idea wyklarowa³a siê w jego umyœle...
- JeÂśli Akatsuki w jakikolwiek sposób zagro¿¹ Ame, lub komuÂś mi bliskiemu stanĂŞ do walki choĂŚ nie bĂŞdzie to dla mnie Âłatwe... Nie martw siĂŞ Hasei-sama... Nie stanĂŞ po stronie Akatsuki... ChoĂŚ nie bĂŞdĂŞ bez powodu ich atakowaĂŚ... - powiedziaÂł cicho choĂŚ wyraÂźnie...
- ChciaÂłabym CiĂŞ prosiĂŚ, abyÂś pozwoliÂł mi wpisaĂŚ siĂŞ na nim swojÂą krwiÂą. Wiem, Âże byĂŚmoÂże o za wiele proszĂŞ, ale... Bardzo mi na tym zaleÂży... Wilkom najbliÂżej jest do psów, a ja przecieÂż jestem z Inuzuków. - spojrzaÂłam na niego niepewnie. DuÂżo ¿¹daÂłam, nawet jak od przyjaciela. Nie byÂłam pewna czy siĂŞ zgodzi, ale poproszenie nie bolaÂło, a mnie tak bardzo zaleÂżaÂło, by przed misjiÂą nauczyĂŚ siĂŞ techniki przywoÂłania. ByÂłby to juÂż drugi mój as w rĂŞkawie.
Keishi spojrzaÂł na Hasei i uÂśmiechn¹³ siĂŞ... Ponownie rozwinaÂł zwój.
- Spójrz tutaj... - powiedziaÂł wskazujÂąc na grupĂŞ imion oddzielonych od imion czÂłonków klanu. ByÂło ich ok. 20
- Tu wpisali siĂŞ ci z poza mojego klanu, których moi przodkowie uznali za godnych wpisania swoich imion... Ci którzy dowiedli swojej przyjaÂźni wobec klanu i na których klan mógÂł polegaĂŚ... - chÂłopak przysunÂąl zwój do przyjacióÂłki.
- No dalej Hasei-chan. Ty na to zdecydowanie zasÂłuÂżyÂłaÂś... - powiedziaÂł ze spokojny uÂśmiechem na twarzy. Jego zdaniem naprawdĂŞ na to zasÂłuÂżyÂła...
PatrzyÂłam przez chwilĂŞ to na zwój, to na chÂłopaka, a potem ugryzÂłam palec wskazujÂący i delikatnie wypisaÂłam na zwoju swoje imiĂŞ i nazwĂŞ klanu z którego pochodzĂŞ.
- I juÂż? - zdziwiÂłam siĂŞ. Co prawda wiedziaÂłam na czym Kuchiyose polega i jak siĂŞ je wykonuje, ale nigdy nie byÂłam Âświadkiem podpisywania zwoju.
- JuÂż... Naznacz dÂłoĂą krwiÂą i wykonaj pieczĂŞcie... - Keishi uÂśmiechn¹³ siĂŞ zachĂŞcajÂąco. WziaÂł zwój i powoli go zwin¹³...
- Wilki juÂż o tobie wiedzÂą... - wezwij je a odpowiedzÂą na twoje woÂłanie...
WykonaÂłam polecenie i czekaÂłam na rozwój sytuacji.
ZkÂłebów dymu wyÂłoniÂł siĂŞ potĂŞÂżny wilk... Kilka razy zamrugaÂł oczami patrzÂąc na Hasei po czym skierowaÂł pysk w kierunku Keishiego...
- WzywaÂłeÂś mnie? - zapytaÂł majÂąc nadziejĂŞ, Âże Keishi potwierdzi...
- Nie Raikou... Nie ja... Ona... - powiedziaÂł wskazujÂąc na Has...
- DaÂłeÂś jej zwój? Chyba nie oczekujesz, ze bĂŞdĂŞ sÂłuzyÂł tej kobiecie... - Wilk prychn¹³ zdenerwowany.
- BĂŞdziesz jej sÂłuÂżyÂł Raikou... Bedziesz ja wspieraÂł w walce tak jak wspiaraÂłeÂś mnie, mojego ojca i innych czlonków klanu... To rozkaz... - GÂłos Keishiego byÂł stanowczy...
- BĂŞdziemy wspóÂłpracowaĂŚ... - poprawiÂł wilk.
- JeÂśli zasÂłuÂży na mój szacunek byĂŚ moze zacznĂŞ jÂą traktowaĂŚ tak jak twojego ojca czy ciebie... - dokoĂączyÂł i obróciÂł sie w stronĂŞ Has...
- Skoro Keishi chce bym ci pomagaÂł niech tak bĂŞdzie... Jednak pamiĂŞtaj... Nie jestem jednym z twoich psów Inuzuka... BĂŞdziemy równorzĂŞdnymi partnerami... Ale nie martw siĂŞ... Nie zostawiĂŞ ciĂŞ na pewnÂą ÂśmierĂŚ... - powiedziaÂł spokojnie...
Sakura juÂż nie wiedziaÂła co ma powiedzieĂŚ wiĂŞc siedziaÂła cicho ,a po chwili wstaÂła i podeszÂła do dzieci uznajÂąc ,Âże trochĂŞ juÂż za dÂługo spaÂły -CoÂś wedÂług mnie one za dÂługÂą juÂż ÂśpiÂą..czy to nie jest dziwne kochanie? -pyta siĂŞ Keia siadajÂąc obok maluchów i czekajÂąc na reakcjĂŞ ukochanego...
Keishi podszed³ do dzieci i uœmiechn¹³ siê...
- A co konkretnie w tym dziwnego? MiaÂły dzieĂą peÂłen wraÂżeĂą... Nic dziwnego, Âże sÂą zmĂŞczone... - powiedziaÂł Âłagodnie patrzÂąc na szkraby...
Nie no po prostu dziwiĂŞ siĂŞ ,Âże juÂż caÂły dzieĂą ÂśpiÂą ,ale skoro twierdzisz ,Âże byÂły aÂż tak zmĂŞczone ,Âże ÂśniÂą ,to mogĂŞ uznaĂŚ ,Âże nie potrzebnie siĂŞ zamartwiaÂłam ..Ale tak jakoÂś wyszÂło ..-powiedziaÂła spokojnie do ukochanego jednoczeÂśnie gÂładziÂła maluch po gÂłówkach i patrzyÂła siĂŞ teÂż g³êboko w oczy Keia -Ciekawa jestem kiedy siĂŞ obudzÂą..-dodaÂła po chwili z uÂśmiechem na twarzy ,Âże ma takÂą wspania³¹ rodzinĂŞ i takie sÂłodkie szkraby z ich dzieci sÂą ...MiaÂła nadziejĂŞ ,Âże wyrosnÂą na silnych shinobich i mÂądrych...
Delikatnie skÂłoniÂłam gÂłowĂŞ przed wilkiem.
- Nigdy nie twierdziÂłam, Âże bĂŞdzie inaczej... Nie oczekujĂŞ od Ciebie niczego poza pomocÂą, w potrzebie. ObiecujĂŞ rónieÂż Âże nie bĂŞdĂŞ CiĂŞ wzywaÂła, jeÂśli nie nastÂąpi nieodzowna koniecznoœÌ.- zamilkÂłam, czekajÂąc na reakcjĂŞ. Wilk zmierzyÂł dziewczynĂŞ dziwnym spojrzeniem.
- Czy teraz potrzebujesz czegoÂś jeszcze?- zapytaÂł chÂłodno.
- Nie.- odpar³am. A wilk znikn¹³ tak jak siê pojawi³ - w k³êbach jasno-szarego dymu.
SpojrzaÂłam na Kieshiego.
- Arigatou gozaimasu... Mam u Ciebie dÂług, przyjacielu.- powiedziaÂłam, Âświadomie kontrolujÂąc siĂŞ, Âżeby z wdzicznoÂści nie rzuciĂŚ mu siĂŞ w ramiona. WiedziaÂłam, Âże obok siedzi Sakura, która moÂże to bardzo pochopnie odebraĂŚ.
- Nie bĂŞdĂŞ Ci wiĂŞcej przeszkadzaÂła.- dodaÂłam.
- Hako! Kabe! - zawoÂłaÂłam na psy i pobiegÂłam spowrotem w stronĂŞ Konohy.
- Nie... Ja wÂłaÂśnie spÂłaciÂłem swój... PrzyjacióÂłko... - powiedziaÂł cicho kiedy Hasei juÂż znikÂła... OdwróciÂł siĂŞ do Sakury i obj¹³ jÂą ramieniem...
- JeÂśli zechcesz to i ty bĂŞdziesz mogÂła podpisaĂŚ pakt z wilkami... W koĂącu... JesteÂś mojÂą ÂżonÂą... - Keishi pocaÂłowaÂł SakurĂŞ... KochaÂł ja caÂłym swoim sercem...
- Pakt moÂżesz podpisaĂŚ od razu... ZaÂś Kuchyiose nauczyĂŚ siĂŞ póÂźniej... - Keishi uÂśmiechn¹³ siĂŞ...
- Wiem, ze jeszcze nie jesteÂśmy formalnie ma³¿eĂąstwem... Ale czy to coÂś wÂłaÂściwe zmienia? Kochamy siĂŞ nawzajem i mamy dwójkĂŞ wspaniaÂłych dzieci... ÂŚlub moglibyÂśmy wzi¹Ì nawet teraz... Ale warto to najpierw przygotowaĂŚ... A co do miejsca... TradycjÂą jest, ze Âśluby odbywajÂą siĂŞ w ÂświÂątyni Fuuma wiĂŞc raczej tam...
A jak siê to robi?Bo wiem ,¿e trzeba u¿yÌ troszkê swojej krwi by podpisaÌ ten pakt ,lecz za bardzo nie wiem co dalej siê robi...Tylko co zrobimy z naszymi ma³ymi u s³odkimi dzieÌmi? Przecie¿ nie mo¿emy ich zostawiÌ bez opieki ...No nawet nie wiesz jak bardzo ciê kocham ,a ty pewno tak samo mnie..-powiedzia³a do niego czu³ym tonem ,jednoczeœnie g³adzi³a jego policzki swoimi d³oùmi i wpatrywa³a siê g³êboko w jego oczy...
Keishi uœmiechn¹³ siê...
- Tak... Pakt podpisujesz swojÂą wÂłasnÂą krwiÂą... Wpisujesz po prostu swoje imiĂŞ i nazwisko... A potem... CóÂż musisz jedynie nauczyĂŚ siĂŞ techniki przywoÂływania... - powiedziaÂł spokojnie...
- Ale mo¿e jednak zaczekajmy z tym do œlubu... Dzieci weŸmiemy wtedy ze sob¹... S¹ doœÌ du¿e... - stwierdzi³ tul¹c do siebie ukochan¹...
No dobrze skoro tak bĂŞdzie lepiej to tak teÂż zrobimy..No nasze dzieci sÂą juÂż duÂże ,ale póki co ÂśpiÂą ,a powinniÂśmy je obudziĂŚ ,gdy bĂŞdziemy siĂŞ wybieraĂŚ do tej ÂświÂątyni by zaraz potem wzi¹Ì ten Âślub..Tylko gdzie jest to miejsce w ogóle? -zapytaÂła siĂŞ go z lekkim zdziwieniem ,gdyÂż nie wiedziaÂła zbytnio gdzie ta ÂświÂątynia jest ,ale sama czekajÂąc na odpowiedÂź z jego strony wtuliÂła siĂŞ do niego jak najczulej tylko umiaÂła..
- Jest w Oto... ByÂłem tam raz... - powiedziaÂł spokojnie...
- A ze Âślubem... Nie musimy aÂż tak siĂŞ spieszyĂŚ... - powiedziaÂł po czym pocaÂłowaÂł ja delikatnie... CieszyÂł siĂŞ, ze niedÂługo juÂż formalnie zostanÂą ma³¿eĂąstwem... ChoĂŚ tak naprawdĂŞ byli nim od momentu, w którym zamieszkali w bambusowym lesie...
PrzytaknĂŞÂła tylko na jego sÂłowa z uÂśmiechem na swej twarzy ,jednoczeÂśnie sama odwzajemniajÂąc pocaÂłunek stopniowo go pog³êbiaÂła i nie odzywaÂła siĂŞ przez jakiÂś czas ,by cieszyĂŚ siĂŞ chwilÂą ,która wÂłaÂśnie siĂŞ odbywaÂła..RĂŞkoma gÂładziÂła jego wÂłosy bÂądÂź policzki ,a sama takÂże cieszyÂła siĂŞ z faktu ,Âże sÂą tak wspania³¹ rodzinÂą i tym ,Âże niedÂługo wezmÂą Âślub..
Keishi nadal delikatnie obejmowaÂł SakurĂŞ...
- Wiesz kochanie... Chyba powinniÂśmy powoi wracaĂŚ do domu... - powiedziaÂł Âłagodnym tonem... WstaÂł i powoli przygotowywaÂł siĂŞ do techniki wezwania...
Masz racjĂŞ..No zimno siĂŞ zaczĂŞÂło jakoÂś robiĂŚ tutaj..A nasze dzieci nadal ÂśpiÂą..wiĂŞc trzeba je delikatnie wzi¹Ì w rĂŞce i wróciĂŚ do domu..-powiedziaÂła spokojnym gÂłosem i takim ciepÂłym w jego stronĂŞ ,a takÂże zrobiÂła to co on i wstaÂła czekajÂąc na to co jej ukochany zrobi...
Keishi zÂłoÂżyÂł pieczĂŞcie...
- Kuchyiose no Jutsu... - z k³êbów dymu wyÂłoniÂły siĂŞ dwa wilki... Jednym z nich byÂł juÂż dobrze znany wszystkim Raikou... Drugi byÂł zaÂś rozmiarów zwykÂłego dorosÂłego wilka...
- Raikou, Raikeishu pomoÂżecie nam zabraĂŚ nasze dzieci z powrotem do Ame tak aby siĂŞ nie obudziÂły... No i Raikishiego teÂż... - gÂłos Keishiego byÂł spokojny, lecz stanowczy... Raikou mrukn¹³ coÂś o niepotrzebnym wzywaniu, lecz drugi wilk bez sprzeciwu wzi¹³ na grzbiet swojego mÂłodszego brata (Raikishiego...) Keishi w tym czasie posadziÂł na grzbiecie Raikou Reia i Nami po czym sam usiadÂł zanimi podtrymujÂąc je aby nie spadÂły... NastĂŞpnie podaÂł rĂŞke Sakure i pomógl jej wsi¹œÌ... Kiedy wszystko byÂło gotowe Wilkiruszyly powoli w kierunku Ame... {NMN Sakura pisz juÂż w rezydencji}
Ledwo dochodze na szczyt i padam na ziemie.
Zza szczytu wylania sie jakis demon trzymajacy ten miecz ktora jest twoim celem....
Pokonaj go i zdabadz...
Zdejmuje dziaÂłko i mówie- Oddaj mi to jeÂśli chcesz ÂżyĂŚ.
Demon potraktowal cie jak "nikogo"...
I nie zwrocil na ciebie uwagi...
Zaczol sie nim bawic machajac na wszystkie strony...

PuÂściÂłem seryjke w jego strone. CelowaÂłem w tors Âżeby go zabiĂŚ.- Dawaj to dziadu, jeÂśli nie to pujdziemy na wymiane.
Strzaly przeleciaÂły przez niego jakby go tam nie byÂło, nagle odwróciÂł sie w twoja stronĂŞ...
-Powiedz mi, co jest warte tego miecza....?-zapytal...
-Jesli naprawdĂŞ uznam ze to jest godne wymiany zrobie to -odpowiedzial z nieciekawa mina chowajÂąc miecz za sobÂą...
-Hmmmmmmm, dam Ci ten kamieĂą- powiedziaÂłem wyciÂągajÂąc bÂłyskotke.
[demon przysunol sie do ciebie i spojrzal na kamien z bliska]
-hmmm.. czemu nie on jest taki sliczny hihi-zasmial sie ;]
-dawaj go...-odparl
-Dopiero potmem dam ci miecz, niemam do ciebie zaufania -powiedzial i wysunol eke po klejnot...
- Z rĂŞki do rĂŞki, ja teÂż Ci nie ufam.- powiedziaÂłem wystawiajÂąc rĂŞce z klejnotem i po miecz.
-hmmmm, jasne, zabije cie jesli mi tego nie oddasz
[wystawil reke rowniez dajac miecz i biorac klejnot z jego reki...]
- MiÂło siĂŞ z tobÂą robi interesy- powiedziaÂłem zakÂładajÂąc dziaÂłko na plecy. Wzi¹³em rozbieg i skoczyÂłem w dóÂłgóry[nmm]
[podrzucal sobie kamieniem w gore i w dol...]
-dzieki...-odparl i zniknol
Kidoumaru przechodzi obok szczytu góry udajĂŞ siĂŞ do Suny.

NMM
Yuu wbiega na szczyt góry, wzdycha ciĂŞÂżko i na moment spoglÂąda w dal, potem obraca siĂŞ i przyglÂąda siĂŞ widokom, po kilku minutach siada na skale i zaczyna bawiĂŚ siĂŞ kartami, które zawsze ma w kieszeni.
Nad górÂą przeleciaÂł ptak. BĂŞdÂąc nad tobÂą zrzuciÂł ci do rÂąk jakiÂś papierek. ByÂła to kartka od sokolnika mieszkajÂącego pod górÂą, wzywa on ciebie w niej do siebie, ma dla ciebie specjalne zadanie. WiadomoœÌ koĂączy siĂŞ jakby w poÂłowie, co jeszcze wzmaga twÂą naturĂŞ odkrywcy i pobudza do przyjĂŞcia owej misji.
Yuu przeczytaÂł kartkĂŞ, zmi¹³ jÂą i wyrzuciÂł, nadal bawiÂł siĂŞ kartami, jednak po chwili znudziÂł siĂŞ i zbiegÂł po szczycie góry w dóÂł, wprost na teren jÂą otaczajÂący zmierzajÂąc do chatki domniemanego sokolnika.

[NMM]
Samhain spokojnym krokiem kierowaÂł siĂŞ w kierunku szczytu wielkiej góry Oikos, wiedziaÂł Âże tam czeka na niego rozwiÂązanie zagadki pod tytuÂłem: "Co siĂŞ kurna dzieje?". CzarnowÂłosy mÂłodzieniec nie czuÂł siĂŞ zbytnio bezpiecznie dlatego teÂż caÂły czas utrzymywaÂł swojÂą technikĂŞ Kagura Shingan, dziĂŞki, której mógÂł wyczuwaĂŚ chakrĂŞ osób w obszarze na, którym siĂŞ obecnie znajdowaÂł.
Kiedy to tylko maÂła ÂścieÂżka zrobiÂła siĂŞ coraz szersza i mniej stroma dawny Tsuchikage od razy wykorzystaÂł to aby iœÌ trochĂŞ zboku, bliÂżej zbocza góry przy okazji tÂłumiÂąc swojÂą chakrĂŞ, chciaÂł aby tym razem element zaskoczenia dziaÂłaÂł po jego stronie.
Kiedy znalaz³ siê tu¿ przed zakoùczeniem œcie¿ki... lekko wychyli³ siê ponad zbocze tak aby wszystko widzieÌ i po cichu zacz¹³ obserwowaÌ co iê dzieje w tym miejscu...
Twoje zmysÂły szalaÂły. Gdy dotarÂłes na szczyt ujrzeÂłeÂś niecodzienny widok. Grupa czterech ANBU wÂłaÂśnie szykowaÂła siĂŞ do pieczetowania. Czego? W ska³ê wbity byÂł miecz póÂłtorarĂŞczny. EmanowaÂł demonicznÂą chakrÂą boga Âśmierci. ANBU byli strasznie pochÂłoniĂŞci swoim celem. CaÂła czwórka kleczaÂła na okoÂło miecza caÂły czas w kóÂłko powtarzajÂąc jak¹œ mantrĂŞ. DookoÂła ANBUsów i dziwnej broni roztaczaÂł siĂŞ dziwny symbol, okrÂąg z krwi najprawdopodobniej sÂłu¿¹cy do pieczetowania. Co to mogÂło byĂŚ? ByÂłeÂś skryty za ska³¹ jakieÂś 20 m do caÂłej tej zgraji. Oprócz chakry broni, ANBU, wyczuwaÂłeÂś jeszcze jakieÂś dwie ale sÂłabsze, tÂłumione, ktoÂś jeszcze czaiÂł siĂŞ w pobliÂżu tylko kto i czemu tak jak ty siĂŞ ukrywa? CiĂŞÂżko okreÂśliĂŚ pozycjĂŞ dwóch celów poniewaÂż siĂŞ przemieszczajÂą...
Wiatr swoimi mroÂźnymi pocaÂłunkami muskaÂł policzki Samhain'a, jak to bywaÂło na szczytach gór za ciepÂło to tam nie byÂło, temperatura byÂła kolo 15 stopni... najniÂższa jaka jest w caÂłej IwaGakure, jednak czarnowÂłosy mÂłodzieniec czuÂł gorÂąc wypeÂłniajÂący jego ciaÂło, byÂł to pewien rodzaj podniecenia, nowy czÂłonek Brzasku wrĂŞcz napawaÂł siĂŞ chakrÂą pÂłynÂącÂą z miecza, wiedziaÂł Âże musi go mieĂŚ za wszelkÂą cenĂŞ, choĂŚby miaÂł zniszczyĂŚ ca³¹ swojÂą rodzinÂą wioskĂŞ... Tylko... no wÂłaÂśnie tylko jeden problem... mianowicie tych szeÂściu Anbusów, którzy pilnujÂą i pieczĂŞtujÂą tego miecza, bo raczej obecny Tsuchikage nie wysÂłaÂł by tylko grupy pieczĂŞtujÂącej bez obstawy.
Samhain zacz¹³ obmyœlaÌ plan ataku, wiedzia³ ¿e walka frontalna nie wchodzi w grê, mimo ¿e jego dusza bardzo by tego chcia³a...
-Trzeba ich zwabiĂŚ w puÂłapkĂŞ- powiedziaÂł sobie bardzo ale to bardzo cichym gÂłosem pod nosem a na jego twarzy pojawiÂła siĂŞ iskierka uÂśmiechu. NastĂŞpnie zszedÂł trochĂŞ niÂżej na ÂścieÂżce tak Âżeby nie zauwaÂżyli wykonywanej przez niego techniki... szybkimi ruchami rÂąk wykonaÂł kilka pieczĂŞci i po chwili w k³êbkach dymu pojawiÂł siĂŞ obok niego klon... Bunshin no jutsu zwykÂła iluzja ale idealnie podobna do oryginaÂłu miaÂła za zadanie odciÂągn¹Ì uwagĂŞ tych dwóch straÂżników, dlatego teÂż czÂłonek Akatsuki rozkazaÂł jej wybiec i udawaĂŚ Âże atakuje a dokÂładniej szarÂżuje na tÂą grupĂŞ pieczĂŞtujÂącÂą a zarazem skÂłada pieczĂŞcie, cóÂż taki widok po³¹czony z widokiem dawnego Tsuchikage mógÂł wnieœÌ doœÌ spore zamieszanie w szeregach Anbusów....
Natomiast w tym czasie prawdziwy Samhain czekaÂł cierpliwie i obserwowaÂł, chciaÂł zauwaÂżyĂŚ moment, w którym ta dwójka anbusów zdradzi swoje pozycje atakiem na klona, nastĂŞpnie kiedy ten atak nastÂąpiÂł nowy czÂłonek Brzasku znów zacz¹³ skÂładaĂŚ pieczĂŞcie w niewyobraÂżalnie szybkim tempie, widaĂŚ byÂło Âże jest doœÌ mocno doÂświadczony w wykonywaniu tego jakÂże skomplikowanego jutsu... kiedy skoĂączyÂł z jego ust daÂło siĂŞ sÂłyszeĂŚ ciche
-Doton: Mirroring Hand- a z pod stóp tych dwóch anbusów, którzy byli caÂły czas w ruchy wyrosÂły wielkie kamienne rĂŞce, które natychmiast ich pochwyciÂły i zmiÂżdzyÂły przy okazji podlewajÂąc okolicznÂą roÂślinnoœÌ doœÌ sporÂą iloÂściÂą krwi i innych pÂłynów wewnĂŞtrznych...
WysÂłaÂłeÂś swego klona na pieczĂŞtujÂących ANBU. Wtedy wÂłaÂśnie wydarzyÂło siĂŞ coÂś strasznego. Jeden z sinobi Iwy przestaÂł recytowaĂŚ mantrĂŞ i staÂło siĂŞ. BroĂą zaczeÂła chaotycznie emanowaĂŚ chakrÂą. To byÂło dziwne bo nie byÂła juÂż taka sama jak wczeÂśniej. Czarne pÂłomienie spowiÂły najbliÂższÂą okolicĂŞ miecza. TrawiÂły wszystko, ludzi, klona, skaÂły. CaÂła druÂżyna czterech pieczĂŞtujÂących ANBU zginĂŞÂła. Nikt ich nie uratowaÂł. Nawet lita skaÂła zostaÂła strawiona. Nie byÂło Âśladu po ludziach i klonie. Dwójka Âżekomych obronców druÂżyny pieczetujÂących nie pokazaÂła siĂŞ. Miecz dalej byÂł na swoim miejscu... Wszystko byÂło takie dziwne... Czarne pÂłomienie zniknĂŞÂły...
Samhain staÂł jeszcze przez chwilĂŞ jak wryty po tym caÂłym zdarzeniu..
-co tu siĂŞ do ***** jasnej zdarzyÂło- powiedziaÂł sam do siebie pod nosem, tym razem nie dbaÂł czy ktoÂś go usÂłyszy czy nie, przecieÂż i tak nie wyczuwaÂł juÂż Âżadnej innej chakry.
Powolnym krokiem ruszyÂł w stronĂŞ miecza, rozglÂądajÂąc siĂŞ na boki i patrzÂąc na ciaÂła tych anbusów. WidzÂąc moc miecza w nowych czÂłonku Brzasku buzowaÂła ciekawoœÌ jak i chĂŞĂŚ opanowanie jej.
Kiedy juÂż doszedÂł do miecza powoli chwyciÂł go za rĂŞkojeœÌ i podniósÂł do góry
PochyliÂłeÂś siĂŞ nad mieczem. CzuÂłeÂś jak emanuje od niego zÂłowroga chakra. Mimo ostrzeÂżeĂą jakie zdrowy rozsÂądek ci podsyÂłaÂł chwyciÂłeÂś swojÂą dÂłoniÂą za rĂŞkojeœÌ miecza. PoczuÂłeÂś wtedy niewyobraÂżalny ból. Czarne pÂłonienie zaczeÂły trawiĂŚ twoje ciaÂło. CzyÂłeÂś jak ból niszczy ci umysÂł i ciaÂło... Z kaÂżdÂą sekundÂą byÂło coraz gorzej... OgieĂą... Piekielny ogieĂą... Nie daÂło siĂŞ opisaĂŚ widoku ciaÂła które ginie w czarnych pÂłomieniach, zupeÂłnie jakby twoje ciaÂło ulegaÂło dezintegracji... RozpadÂło siĂŞ na atomy... StaraciÂłeÂś ÂświadomoœÌ... UmarÂłeÂś?

//Ok. pisz nastĂŞpny post w piekle.//
Deidara przyszedÂł akurat w to miejsce, bo tak jakoÂś miaÂł ochotĂŞ wejœÌ na jakiÂś szczyt i sobie powspominaĂŚ coÂś. W miĂŞdzyczasie rozmawiaÂł on ze swojÂą ÂłasicÂą, która miaÂła mu wiele do powiedzenia.
- MówiÂłem ci, Âże tak bĂŞdzie.. Oni ciĂŞ nie lubiÂą, a teraz myÂślÂą, Âże jesteÂś wariatem.. Ja równieÂż widziaÂłem tÂą Miharu, ale no cóÂż oni najwyraÂźniej jej nie zauwaÂżyli.. Nie wiem jak to dziaÂła, ale nie waÂżne. Nie zadawaj siĂŞ z nimi, dobrze ci radzĂŞ..
- Rozumiem to, ale nikt prócz ich mnie nie lubi.. A oni chyba najwidoczniej teÂż nie.. Aj juÂż sam nie wiem.. AÂż ÂżyĂŚ mi siĂŞ coraz bardziej nie chce.. Nie ma Miharu.. Nie mam prawdziwych przyjacióÂł.. Nic nie mam.. Najlepiej siĂŞ zabiĂŚ, to przynajmniej bĂŞdzie mi lepiej, bo kto by tam mnie pamiĂŞtaÂł, czy pÂłakaÂł za mnÂą? Nikt... Ale ja siĂŞ trochĂŞ bojĂŞ Âśmierci wiĂŞc i tak jest Âźle i tak.. Echh chyba usiÂądĂŞ na szczycie i nic nie bĂŞdĂŞ robiÂł...
- Ja jestem twoim przyjacielem, ale wiem, Âże to za maÂło... Ale nie zabijaj siĂŞ bÂłagam..
- PowiedziaÂłem, Âże siĂŞ nie zabijĂŞ. Ale nigdzie siĂŞ stÂąd nie ruszĂŞ.. Nie wiem umrĂŞ najwyÂżej z gÂłodu, mi to tam wisi, skoro i tak nikogo ja nie obchodzĂŞ.. Jedyna osoba która mnie ewentualnie moÂże lubiĂŚ jest Minako, ale bo ja wiem gdzie teraz jest? Dawno jej nie widziaÂłem..
-Ach to tak. No cóÂż ja ciĂŞ nie powstrzymujÂą rób jak chcesz.. No ja teÂż nie wiem, a stÂąd raczej jej nie wywÂącham..
- I tak ci mówiĂŞ, Âże ma swoje problemy, wiĂŞc nie warto jej szukaĂŚ.. A po za tym nawet nie wiem czy w ogóle jeszcze mnie pamiĂŞta..- I tak nastaÂła cisza. ÂŁasicy juÂż nie chciaÂło siĂŞ mówiĂŚ czegokolwiek, a Deidarze równieÂż siĂŞ nie chciaÂło. UsiadÂł na kraĂącu przepaÂści na tejÂże górze, jego nogi zawisÂły nad niÂą i tak podparÂł dÂłonie pod brodĂŞ. Summon usiadÂł tuÂż przy nim i siĂŞ zamyÂśliÂł. On zaÂś przymkn¹³ powieki i równieÂż "odpÂłyn¹³" hen daleko w swe myÂśli. Nagle przysnĂŞÂło mu siĂŞ i przed jego oczyma pojawiÂły siĂŞ wszystkie sceny z jego Âżycia, wtedy kiedy jeszcze byÂł z Miharu.. DosÂłownie wszystko zaczĂŞÂło mu siĂŞ pokazywaĂŚ, oczywiÂście nie caÂłe Âżycie, a tylko te scenki z brÂązowowÂłosÂą. Nie wiadomo czemu tak siĂŞ staÂło, ale moÂżliwÂą rzeczÂą jest to iÂż dlatego, Âże pragn¹³ z caÂłego serca znów z niÂą byĂŚ i jÂą zobaczyĂŚ, choĂŚ wiadomo Âże obecnie to jest nie moÂżliwe, jednakÂże wszystko teraz bĂŞdzie mu przypominaÂło siĂŞ o niej.. Krótko mówiÂąc nigdy jeszcze nie wziĂŞÂło go aÂż tak bardzo by nie mógÂł przestaĂŚ o kimÂś myÂśleĂŚ jak o niej. Teraz kaÂżdy przechodzeĂą, który by siĂŞ tu pojawiÂł znikÂąd, zauwaÂżyÂłby blondyna siedzÂącego nad krawĂŞdziÂą i mogÂłoby mu siĂŞ wydaĂŚ, Âże nie Âżyje, ale on tylko jakby spaÂł.. A tuÂż obok niego leÂżaÂła Âłasica.. I ogólnie chÂłopaka teraz juÂż nic nie obchodziÂło ani to co siĂŞ z nim dalej stanie....
- Dobra wracaj do siebie - rzekÂła a jego Âłasica zniknĂŞÂła, nastĂŞpnie zÂłoÂżyÂł jakieÂś pieczĂŞci i obok niego pojawiÂł siĂŞ wielki gliniany ptak, Dei wsiadÂł na niego i odleciaÂł.
<z/t>