brzeg

pas oblodzonego nabrzeża

---

szłam brzegiem portu przyglądając się jak ludzie pracują >NMM<
W drodze do Oto...

<NMM>
Powoli przeszedł piaszczystym brzegiem zamarzniętego morza.

---

Ide po brzegu...

<NMM>
SzedÂł brzegiem marznÂąc.
[NMM]
Powoli przeszedÂł brzegiem morza. <nmm>
WracaÂła do Oto.

NMM
Ide brzegiem do Konohy...

<NMM>
spojrzala na wode, myslaac
"Kiri, strzesz sie Ty tez bedziesz pod moja wladza"
poszla dalej, nie wspominajac , nie lamentujac.

nmm
Po nabrzezu sprintem zblizam sie do kolejnych sladow osoby ktorej szukam<NMM>
IdĂŞ w stronĂŞ Konohy.

<NMM>
w myÂślach juÂż powoli ukÂładaÂł jej siĂŞ plan

biegÂła dalej, a za niÂą mknĂŞÂła Âłasica

<NMM>
WynurzyÂł siĂŞ z wody i biegÂł lekko zziĂŞbniĂŞty do otto
SzedÂł pÂłynnym krokiem.
[NMM]
ZmierzaÂł w kierunku Iwy
[nmm]
BiegÂłem w kierunku Oto
<NMM>
BiegnĂŞ w stronĂŞ siedziby OFS.
Stan¹³em by siê napiÌ i od razu ruszy³em dalej.

<NMM>
klon przyszedÂł i widzÂąc Âże jest czysto poszedÂł sobie
Akimoto Lee szedÂł sobie spokojnie i nie zwaÂżaÂł na idÂących w jego kierunku pijaków
-S³uchaj no ma³y masz jakieœ pieni¹¿ki-spyta³ pijany cz³owiek
-Nie-rzekÂłem krótko i poszedÂłem
-Ej ty gówniarzu-powiedziaÂł i zamachn¹³ siĂŞ rĂŞkÂą w mojÂą gÂłowĂŞ
Kiedy rêka mia³a w³aœnie mnie uderzyÌ to rozp³yn¹³em siê w powietrzu i stan¹³em z pijakiem
-S³uchaj no sobie dlaczego chcia³eœ mnie uderzyÌ skoro ja nie zrobi³em ci nic z³ego-powiedzia³ i nie daj¹c mu odpowiedzieÌ uderzy³ go piêœci¹ w brzuch a kiedy ten siê nachyli³ to za pomoc¹ zwyk³ego kopniêcia uderzy³em go nog¹ w szyjê a pijak uderzy³ twarz¹ o pod³o¿ê i pad³ na ziemiê ja natomiast jakby nigdy nic poszed³em dalej.
<NMM>
BiegnĂŞ przegiem w stronĂŞ Iwy.

<nmm>
przechodzi pÂłynym krokiem w strone konohy
<nmm>
Przebiegam przez pla¿ê,biegnê w stronê Iwy.

<nmm>
Biegnie w strone Kiri...
<NMM>
Klon biegnie w stronĂŞ mostu...
<NMK>

Dodane po 1 godzinach 38 minutach:

BiegnĂŞ w stronĂŞ mostu...
<NMM>
Kyoko i ciaÂła wyladowali na brzegu, prĂŞdko zlokalizowali lodowiec który byÂł ostatecznym celem ich wyprawy, nadchodziÂł pokój...

NMM
-A... U... Boli... - zaskrzeczaÂło coÂś przeraÂźliwie, gdy Bard skoĂączyÂł pokaz sztuk walki... CoÂś lepkiego owinĂŞÂło siĂŞ wokóÂł nóg Kirigakurczyka, który, zadowolony ze zwyciĂŞstwa, staÂł, przygotowany na kolejny cios...

I nagle rozlegÂł siĂŞ Âśmiech. Wielki, szczery Âśmiech. GdzieÂś daleko krzyk Heloizy...
-UwierzyÂłeÂś, Âże moÂżna zabiĂŚ CieĂą? - spytaÂło coÂś, w co Bard przed chwilÂą celowaÂł.
"A wiĂŞc to tylko techniki cienia"- pomyÂślaÂł- "AleÂż jestem gÂłupi. SkÂąd tutaj klan Nara? Techniki w stylu Kage ograniczajÂą moje ruchy, ale wymagajÂą niskiego dystansu. Tylko jak przyjmowaÂł moje ciosy? JakaÂś zbroja cienia?Mniejsza o to, jest sam to wystarczy.".
Bardrock zacz¹³ siĂŞ odsuwaĂŚ. KaÂżdy milimetr dÂłuÂższego cienia kosztuje uÂżytkownika tej potĂŞÂżnej techniki mnóstwo czakry. Pocz¹³ biec w odwrotnym kierunku od wroga. Jego miĂŞÂśnie sÂą bardzo silne. WiĂŞc przy takim oporze, siÂła woli i iloœÌ czakry przeciwnika przy odrobinie szczĂŞÂścia nie wystarczy do dalszej walki. Wyj¹³ z czarnej mazi shurikeny i cisn¹³ jednym z nich w celu odwrócenia uwagi przeciwnika. BiegÂł ile siÂł w nogach. WyrywaÂł siĂŞ krĂŞciÂł siĂŞ i sapaÂł przy tym strasznie, gdyÂż rzekomy cieĂą strasznie ograniczaÂł ruchy.
Bard biegÂł i biegÂł i biegÂł ile siÂły w nogach, dopóki nie wpadÂł na wielkÂą, wysokÂą, mocnÂą i jak najbardziej materialnÂą ÂścianĂŞ. OczywiÂście nie mógÂł stwierdziĂŚ, jak dÂługo siĂŞ ona ciÂągnie ani jaki ma ksztaÂłt, jednakowoÂż waÂżny byÂł sam fakt "wpaÂścia" na ÂścianĂŞ.
-I figa z makiem - mrukn¹³ coraz bardziej niezadowolony cieù.
- I tak przegraÂłeÂś, zapomniaÂłeÂś o jednej bardzo waÂżnej rzeczy. UwolniÂłem siĂŞ, a Twoja technika zostanie zaraz obezwÂładniona- mówiÂł bardzo pewny siebie Bardrock tworzÂąc trzy klony, które biegÂły w jego stronĂŞ. Oczywista- byÂł to tylko sprytny blef, który miaÂł na celu odwrócenie jego uwagi. Klony te nie sÂą materialne, ale to iluzja. StworzyÂł jeszcze jednego klona i zacz¹³ biec po Âścianie. SkumulowaÂł czakrĂŞ w stopach, jednak odpowiedniÂą jej iloœÌ. KaÂżda przesada moÂże skoĂączyĂŚ siĂŞ potĂŞÂżnym wyskokiem. Kolejny klon biegÂł przed nim widzÂąc ÂścianĂŞ, w ten sposób widziaÂł i Bard omijajÂąc jakiekolwiek przeszkody i poczynania wroga, co pomóc moÂże w uniku. CieĂą siĂŞ wydÂłuÂża zaraz powinien siĂŞ skoĂączyĂŚ.
Bard biegÂł i biegÂł i biegÂł i biegÂł po Âścianie, i jego klony czyniÂły to samo, a Heloiza dalej gdzieÂś ÂłkaÂła... I czas mijaÂł i mijaÂł i mijaÂł, a mÂłodemu wojownikowi wydawaÂło siĂŞ, jakby kr¹¿yÂł w kóÂłko... Bo tak wÂłaÂśnie byÂło! I choĂŚ osiÂągn¹³ zamierzony cel, czerĂą nocy zaczĂŞÂła siĂŞ rozwiewaĂŚ, byÂł bardzo zmĂŞczony i moÂżna byÂło wÂątpiĂŚ, czy w ogóle trafiÂł na technikĂŞ klanu Nara...
WylÂądowaÂł na posadzce w jakimÂś piĂŞknym atrium. PoÂśrodku pomieszczenia o póÂłkolistym sklepieniu biÂła fontanna, utworzona z najdroÂższego marmuru, której woda byÂła tak przejrzysta, czysta i ponĂŞtna dla duszy spragnionego, Âże dwójka wĂŞdrowców od razu zechciaÂła skosztowaĂŚ wód, którymi owa fontanna tryskaÂła. Nad fontannÂą, niczym nimfa staÂła sarna, odlana z brÂązu, z Âłepkiem pochylonym ku tafli wody, jakby chcÂąc siĂŞ napiĂŚ niezwykÂłego trunku. Na podÂłoÂże skÂładaÂły siĂŞ setki kamieni doskonale wygÂładzonych, piĂŞknych, odbijajÂących zorze i tĂŞcze, którymi promieniowaÂła, emanowaÂła fontanna. Sklepienie wymalowane przepiĂŞknymi freskami scen Âświeckich, podtrzymywaÂł szereg biaÂłych, smagÂłych kolumn, ustawionych w póÂłkole, które u góry zwieĂączaÂły liÂście laurowe, kiÂście rzeÂźbiarskich winogron oraz zÂłote, ozdobne wstĂŞgi. Miejsce, gdzie powinien byĂŚ nieboskÂłon, zaokrÂąglaÂło siĂŞ, tworzÂąc kopu³ê nad stojÂącymi Bardem i HeloizÂą. DokÂładnie nad fontannÂą w sklepieniu umieszczony byÂł otwór, obramowany najprzeróÂżniejszymi rzeÂźbami bogów greckich, który wpuszczaÂł do pomieszczenia snop ÂświatÂła sÂłonecznego. Ten, padajÂąc na wody fontanny, rozszczepiaÂł siĂŞ na mnogoœÌ kolorów, tworzÂących tu i ówdzie wielobarwne tĂŞcze...
W atrium byÂło doœÌ chÂłodno, byĂŚ moÂże ze wzglĂŞdu na fontannĂŞ, której bryza niosÂła siĂŞ nikÂłym wiatrem po caÂłym eterze, osiadaÂła na kaÂżdym i na kaÂżdej rzeczy, która stanĂŞÂła jej na drodze... Tak. Powietrze byÂło moÂże i chÂłodne, ale takÂże przyjemne, ÂświeÂże, miÂłe dla ciaÂła, miÂłe dla zmysÂłów, kojÂące... DaÂło wyczuwaĂŚ siĂŞ subtelnÂą nutĂŞ lutni, która pÂłynĂŞÂła jakby z nieba, kojÂąc myÂśli...
BrzdĂŞk, brzdĂŞk, brzdĂŞk... Raz po raz ktoÂś szarpaÂł maÂłe, wÂątÂłe struny lutni, moÂże harfy... A czy to byÂło waÂżne... Rzecz tak bardzo koiÂła zmysÂły, Âże wÂłaÂściwie czÂłowiekowi stawaÂło siĂŞ wszystko jedno, co robi i dlaczego robi, a tym samym obojĂŞtne stawaÂło mu siĂŞ to, co dzieje siĂŞ wokóÂł niego samego... Taka magia muzyki, która, niby majÂąc nie istnieĂŚ, caÂły czas obecna byÂła w naszym Âżyciu, byÂła obecnÂą, jest i najprawdopodobniej takÂże bĂŞdzie...
Heloiza cicho osunĂŞÂła siĂŞ na ziemiĂŞ, usypiajÂąc. WÂłaÂśnie zaczynaÂła swój cudowny, umiÂłowany sen o krainie wiecznej skutej lodem, gdzie, poÂśród futer i klejnotów, na wielkim, lodowym tronie, siedzi ona, a w rĂŞkach trzyma królewskie insygnia... piĂŞkny to miaÂł byĂŚ sen, bo i z matkÂą miaÂła siĂŞ spotkaĂŚ, ojca zdrowego i caÂłego zobaczyĂŚ, a wrogiego cesarza w nim nawet Âśladu nie byÂło... Tak, tak. Sny sÂą naprawdĂŞ piĂŞkne, zwÂłaszcza te stratne, które kiedyÂś juÂż ziÂściÂły siĂŞ na jawie, tylko z tego czy innego powodu znów musiaÂły odejœÌ w sferĂŞ marzeĂą sennych...
WiĂŞc Heloiza opadÂła na zimny kamieĂą niczym driada, Persefona uciekajÂąca przed Hadesem, lecz chÂłopak, Bardrock, usÂłyszaÂł zaledwie cichy plusk, który, mÂącony przez kapanie wody fontanny i zbliÂżajÂące siĂŞ dÂźwiĂŞki muzyki byÂł tak przyĂŚmiony, Âże wrĂŞcz niedosÂłyszalny, niedostrzegalny... Serce mÂłodego shinnobi staÂło siĂŞ nagle niezwykle lekkie i czyste, jakby nigdy i nigdzie nie doÂświadczyÂło i nie miaÂło doÂświadczyĂŚ nieprawoÂści... A radoœÌ wstÂąpiÂła na jego twarz w postaci szczerego uÂśmiechu, jakÂże piĂŞknego i miÂłego, przyĂŚmiewajÂącego wszelkie zmysÂły czÂłowiecze...
Kroki. KtoÂś szedÂł powoli, rytmicznie, muzycznie, z wyczuciem, moÂżliwe, Âże delikatnie siĂŞ kiwajÂąc, a echo roznosiÂło odgÂłos jego ruchów po doskonaÂłym amfiteatrze... Krok ów z pewnoÂściÂą naleÂżaÂł do mĂŞÂżczyzny, albowiem dziewczĂŞ szÂłoby z jeszcze wiĂŞkszym wyczuciem, stawiajÂąc mniejsze kroki, zbliÂżajÂąc siĂŞ ze strachem...
DÂźwiĂŞk na chwilĂŞ ustaÂł. Lutnia ucichÂła, kroki staÂły siĂŞ niedosÂłyszalne nawet dla najdoskonalszych ludzkich uszu... Zza kolumny, bĂŞdÂącej ustawionÂą frontalnie od Bardrocka, wyÂłoniÂł siĂŞ jakiÂś jegomoœÌ. Odziany byÂł w rzymskÂą togĂŞ, zgodnie z greckimi zwyczajami spiĂŞtÂą na barkach zÂłotymi, ozdobnymi klamrami. Przepasany byÂł miedzianym pasem, który podtrzymywaÂł u boku mÂłodzieĂąca miecz o rĂŞkojeÂści niepojĂŞtej urody, albowiem wyÂłoÂżonÂą najpiĂŞkniejszymi klejnotami Âświata staroÂżytnego; bursztynami, o które nie raz nie dwa toczyÂły siĂŞ wielkie batalie oraz sprowadzonymi z Persji szmaragdami. Na nogi naÂłoÂżone miaÂł proste skórzane sandaÂły, których zapiĂŞcia wiÂły siĂŞ po nogach póÂłboga niczym wĂŞÂże. WoĂą, która siĂŞ od niego toczyÂła, mocno przypominaÂła daktylowy zapach olejków arabskich, którymi niewolnicy raczyli smarowaĂŚ swych panów... WÂłosy, jasne, krĂŞcone, pozÂłacane byÂły gdzie nie gdzie zÂłotym pyÂłem, by jeszcze bardziej emanowaÂły energiÂą. Twarz, najgodniejsza Herkulesa lub innego herosa, to przyznaĂŚ byÂło trzeba, byÂła piĂŞkna i rumiana niczym skóra ledwo co narodzonego cherubinka. Oczy, jasne, b³êkitne, przejrzyste, patrzyÂły bystro a zarazem inteligentnie, badajÂąc wojownika z innego Âświata pod wieloma wzglĂŞdami. Usta natomiast, uÂśmiechniĂŞte, kryÂły za sobÂą rzÂądki równych, olÂśniewajÂąco biaÂłych zĂŞbów...
W rĂŞkach jegomoœÌ dzierÂżyÂł ma³¹, niewielkÂą harfĂŞ, wykonanÂą ze szczerego zÂłota. MÂłodzieniec chwiaÂł siĂŞ lekko w takt jakiejÂś wyimaginowanej trzynastej nuty, której nigdy i nigdzie Âżaden Âśmiertelnik nie doÂświadczy, po czym przemówiÂł do póÂłprzytomnego Bardrocka, raz po raz rozsiewajÂąc zabójczÂą, bo usypiajÂącÂą melodiĂŞ instrumentu.
-Quo vadis, Amice?* – spytaÂł ÂłacinÂą nieznajomy Bardrockowi czÂłowiek, chylÂąc zarazem przed przybyszem z innego Âświata czoÂło. WidaĂŚ byÂło, iÂż jest zaintrygowany przybyszem, podobnie jak przybysz zaintrygowany winien byĂŚ nim i miejscem, w którym siĂŞ znalazÂł...

*DokÂąd idziesz, Przyjacielu?
- Appropinquo montis aut per astrum* . - odpowiedziaÂł Bardrock swojÂą ÂłamanÂą ÂłacinÂą- Gdzie ja jestem? StaroÂżytnoœÌ? CóÂż to za maskarada.- powiedziaÂł zdziwiony w swoim juÂż ojczystym jĂŞzyku.
SpojrzaÂł na HeloizĂŞ. PodÂłoÂżyÂł pod niÂą pÂłaszcz. Od ziemii bije zimno.

Wybieram siĂŞ w góry albo w stronĂŞ gwiazd*
MĂŞÂżczyzna skÂłoniÂł siĂŞ jeszcze niÂżej; jego peplum wrĂŞcz opadaÂło do ziemi, zamaszyÂście o niÂą siĂŞ ÂścierajÂąc.
-Droga do szczĂŞÂścia prowadzi przez wyboje, lecz starajÂąc siĂŞ, otrzymasz szczĂŞÂścia podwoje - nieznajomy uÂśmiechn¹³ siĂŞ szczerze i szeroko, Âświetnie mówiÂąc w jĂŞzyku, którym Bardrock posÂługiwaÂł siĂŞ na co dzieĂą.
-Salve, salve, Amice! Witaj w krainie pomiĂŞdzy dwoma Âświatami. Widocznie CieĂą was nie poÂżarÂł... Azali rzadko widujemy tu ludzi Âżywych, a wy jesteÂście Âżywi, choĂŚ ta dziewka ma w sobie juÂż póÂł duszy, nie ca³¹... To na niÂą stwór mroczny, CieĂą, rzuciÂł siĂŞ, to jej zabraÂł tÂą drugÂą czêœÌ umysÂłu, to jej odebraÂł moÂżliwoœÌ stania teraz tutaj i rozmawiania ze mnÂą jak równy z równym, bo wiedzieĂŚ musisz, Âże od czasów Zeusa z Olimpu wiele siĂŞ tutaj zmieniÂło... Ni hekatomb, my, Bogowie pó³œwiata, nie chcemy, ni ÂświÂątyĂą i ozdobnych koloseum... Azali, Âżeby tu siĂŞ przywieœÌ, musieĂŚ musiaÂłeÂś, zacny Przyjacielu, jakiÂś potĂŞÂżny cel... Cienia albowiem wszyscy siĂŞ lĂŞkajÂą go i zwykli ludzi, Âśmiertelnicy witajÂący czasem w naszej boskiej krainie, u Parys i Apolliona, zwykle poddajÂą siĂŞ jego woli... WiĂŞc gdy ÂżreĂŚ chce, oni mu z siebie ofiarnÂą mirrĂŞ dajÂą... A gdy spaĂŚ chce, Orfeusz nuci mu swe pieÂśni... A gdy piĂŚ mu siĂŞ chce, któryÂś z boskiego zwierzĂŞcia skÂłada mu swój kielich z Nektarem jako ofiarĂŞ... A Ty, Amice, dokÂąd zmierzasz, dlaczegoÂś walczyÂł z Marsowym stworem?
-Chyba jesteÂś jedynÂą istotÂą, która nie chce ze mnÂą walczyĂŚ.- powiedziaÂł z uÂśmiechem na ustach Bardrock- Kobieta, która tutaj spoczywa. Da siĂŞ jÂą uratowaĂŚ? WalczyÂłem z tÂą niezniszczalna bestiÂą by jej pomóc. W moim Âświecie w lodowym kraju istnieje wioska. Wielka, potĂŞÂżna: YoukiGakure. Ta kobieta- Heloiza jest jej prawowitÂą wÂładczyniÂą. Tyran wygnaÂł ja z domu. U was teÂż grasuje bestia? JesteÂście bogami! NieÂśmiertelnymi istotami, czemu wiĂŞc nie stawicie oporu, musicie siĂŞ broniĂŚ. PomogĂŞ wam tak jak i jej pomóc chciaÂłem. Mam tylko dwa pytania. Jak go pokonaĂŚ i jak jÂą ocaliĂŚ!?- Bardrock wypowiadajÂąc te sÂłowa padÂł na kolana i pochyliÂł gÂłowĂŞ- pomóÂż!
MÂłodzian ponownie siĂŞ wyszczerzyÂł, wykonujÂąc dziwne, pÂłynne ruchy, szarpiÂąc struny harfy...
-Twa proÂśba zostanie speÂłniona - rzekÂł z powagÂą, a zÂłoty pyÂł z jego wÂłosów osun¹³ siĂŞ w kierunku Heloizy, opadajÂąc na jej wÂątÂłe ciaÂło.
-ÂŻeby wróciĂŚ do Wioski ÂŚniegu i odnaleŸÌ neronowego tyrana musisz otrzymaĂŚ ode mnie lutniĂŞ, której ton zniszczy cieĂą. Lecz Âżeby tego dowieœÌ, musisz odpowiedzieĂŚ na mojÂą zagadkĂŞ. MoÂże i jestem Apollionem, bogiem piĂŞknoÂści, lecz zagadki kocham z równÂą zapalczywoÂściÂą, co pomniki, kolumnady, wszelkie ÂświÂątynie i inne boskie dary architektury. Ja jÂą uratowaÂłem, bo ja takÂże nie jestem Mars, który z chĂŞciÂą zabraÂłby jÂą do swej krainy wiecznego snu...
-Winien Ci wiĂŞc jestem wielkie podziĂŞkowania. Musze jÂą chroniĂŚ za wszelkÂą cenĂŞ. MoÂże robiĂŞ Âźle, moÂże siĂŞ mylĂŞ. Ale tylko ofiary siĂŞ nie mylÂą. SÂłucham twojej zagadki. - powiedziaÂł powaÂżnie Bardrock zaciskajÂąc mocno swoje poobcierane od uderzeĂą piĂŞÂści. - Jestem gotów na wszystko.
-Azali... JeÂśli Wenus, najpiĂŞkniejsza bogini na Âświecie i najpiĂŞkniejsza kobieta, której nie moÂżna nigdy, albowiem jest to niemoÂżliwe, porównaĂŚ do niczego innego, która moÂże zsyÂłaĂŚ na ludzi piĂŞkno lub brzydotĂŞ, chce, aby byÂł ktoÂś piĂŞkniejszy od niej; czy jest to moÂżliwe, jaki z tego moraÂł? - mÂłodzian zmarszczyÂł brwi, uwaÂżnie przypatrywaÂł siĂŞ Bardrockowi wyczekujÂąc odpowiedzi ze strony chÂłopca... W sumie o to chodziÂło... MiaÂł odpowiedzieĂŚ... Bo, cóÂż... Gdyby tego nie zrobiÂł, nie otrzymaÂłby lutni. Gdyby tego nie zrobiÂł, zostaÂłby tutaj na zawsze nie mogÂąc przedostaĂŚ siĂŞ do Âświata ludzkiego, pokonaĂŚ CieĂą i zdobyĂŚ dla Heloizy jej upragnionego miejsca na tronie... Nie mógÂłby odbiĂŚ jej ojca... Starzec zgin¹³by w jakimÂś czarnym, mrocznym ruchu... Azali, pozostawaÂło juÂż tylko pytanie, czy chÂłopak odpowie poprawnie...
- MoÂżliwym byĂŚ musi- powiedziaÂł zadziwiony Bard- albowiem dla bogów nie ma nic niemoÂżliwego. JeÂśli jednak ktoÂś miaÂłby byĂŚ piĂŞkniejszy od Wenus, niechaj siĂŞ jej wola stanie. Jednak tylko siebie moÂże uczyniĂŚ takÂą. Jest jednak moÂżliwoœÌ stworzenia klona i uczynienie go piĂŞkniejszym. Wtedy teÂż nikt nie jest, a zarazem jest piĂŞkniejszy od samej Wenus.
MÂłodzian zafrasowaÂł siĂŞ lekko, zapewne zastanawiajÂąc siĂŞ nad odpowiedziÂą, którÂą na pytanie udzieliÂł Bardrock. Teraz to tylko od niego, od Apolliona, zaleÂżaÂło, czy chÂłopak 'przeszedÂł' próbĂŞ, czy teÂż próby nie przeszedÂł. BoÂżek na razie milczaÂł, byĂŚ moÂże specjalnie wstrzymujÂąc chwile narastajÂącego napiĂŞcia. MógÂł to wiedzieĂŚ tylko on sam...
Bardrock spojrzaÂł na boÂżka z lekkim niedowierzaniem. MyÂślaÂł sobie, Âże od razu otrzyma krótkÂą, zwiĂŞz³¹ informacjĂŞ: tak lub nie.
-A wiêc?- zapyta³ mo¿e troszkê bezczelnie- wasza wysokoœÌ- doda³ wiêc
Zjawiam siĂŞ nagle w tej lokacji , bo jest po drodze do mojego celu. Raczej szybko i skutecznie pokonuje ten dystans , by siĂŞ nie spowalniaĂŚ , i szybko dotrzeĂŚ do innego miejsca.

NMM