Okolica przed siedzibÂą

Jest tutaj las w którym Âłatwo siĂŞ zgubiĂŚ.Siedziba jest ukryta w Âśrodku tego lasu...

---

Akimoto wybiega z siedziby i wskakuje na jedno z drzew.Jako ¿e nie wiedzia³ gdzie iœÌ wiêc skaka³ z drzewa na drzewo przed siebie.Po pewnym czasie wst¹pi³ na tereny puszczy Osaka i znikn¹³ w jej g¹szczu.
<NMM>
WyszedÂł z kryjówki rzuciÂł w niebo kunai i wrociÂł do Âśrodka.

<NMM>
chodzĂŞ po terenie

---

Nagle nad Majkiem zacz¹³ lataĂŚ kruk z wiadomoÂściÂą w dziobie,zleciaÂł w dóÂł i usiadÂł na ramieniu Majka.
Biorê wiadomoœÌ od kruka i czytam
Majek bierze wiadomoœÌ na której pisze...

Kod: Misja B!
Witaj,zostaÂłeÂś wybrany do misji z poÂśród wszystkich czÂłonków waszej organizacji,ostatnio ginie nam duÂżo ludzi naszej wioski,chcĂŞ abyÂś to sprawdziÂł,przyjdÂź do bambusowego lasu,tam spotkasz naszego czÂłowieka który zaprowadzi ciĂŞ do naszej wioski.
Z powaÂżaniem starszyzna wioski
P.S: Proszê zatrzymaj t¹ wiadomoœÌ,bêdziesz musia³ nam j¹ pokazaÌ.

Kruk wzbija siĂŞ w powietrze i odlatuje.
Chowam wiadomoœÌ do kieszeni drapie siê po g³owie i wyruszam do bambusowego lasu <NMM>
Pojawiam sie znikÂąd przed siedziba i wchodzĂŞ do Âśrodka.
<NMM>
Starzec idzie wolnym krokiem w stronĂŞ IWY...
Dobiegam do starca i mówiĂŞ:
-Lepiej bĂŞdzie jak ja pójdĂŞ przodem-powiedziaÂł i ruszyÂł wolnym krokiem w stronĂŞ Iwy
<NMM>
pojawiam siĂŞ na terenach koÂło bazy po chwili znikam<NMM>
WychodzĂŞ przed siedzibĂŞ. idĂŞ w kierunku lasu i siadam niedaleko jego skraju
ZbliÂżam siĂŞ do siedziby wolnym krokiem.Przez chwilĂŞ siĂŞ zastanawiam gdzie ona jest poniewaÂż dawno jej nie widziaÂłem.Po dÂłuÂższej chwili odnajduje jÂą i wchodzĂŞ do niej.
<NMM>
SzedÂłem lasem w jednym kierunku w kierunku SO.Doskonale wiedziaÂłem gdzie znajduje siĂŞ siedziba wiĂŞc bez wiĂŞkszych problemów trafiÂłem i wszedÂłem do niej.
NMM
[collor=red]-Ehhh bracie tak dawno tu nie byÂłem, Âże prawie zapomniaÂłem jak tu siĂŞ dostaĂŚ- zaÂśmiaÂł siĂŞ z wypowiedzianych sÂłów kierowanych do brata.
Zatrzymuje siĂŞ by sprawdziĂŚ czy nikt go nie Âśledzi. Kieruje siĂŞ do wejÂścia

NMM[/color]
-Dobrze Âże znam na pamiĂŞĂŚ drogĂŞ.-mówi do siebie Sakon widzÂąc wejÂście pod¹¿a drogÂą do niego.
-Ju¿ nie mogê siê doczekaÌ by usi¹œÌ ju¿w swoim gabinecie.

NMM
Mikoto pojawiÂł siĂŞ w okolicach siedziby SO... nie widziaÂł co z sobÂą pocz¹Ì szukaÂł kogoÂś , lecz sam nie wiedziaÂł jeszcze kogo. WyjÂą swój Flet i rozpocz¹³ graĂŚ jak¹œ melodie ... dÂźwiĂŞk rozbrzmiaÂł na caÂłym terenie. Mikoto nie wiedziaÂł , Âże w okolicy znajduje siĂŞ siedziba SO.
Kidoumaru przechodzi wolnym krokiem do siedziby SO.
-Mikoto co ty tu robisz?! MówiÂłem: "chodÂź za mnÂą" a ty co?! Szlajasz siĂŞ, jeszcze raz mnie nie posÂłuchasz wbijĂŞ ci kunaia w oko.Rusz siĂŞ poczekam w wiĂŞzieniu .
NMM
Mikoto schowaÂł flet i poszedÂł za Kidomaru do siedziby So ...

nmm
Doszed³em z ch³opakiem w jakieœ ustronne miejsce by nas paj¹czek nie capn¹³. Po³o¿y³em go pod drzewem i czeka³em a¿ siê obudzi... Matko nie doœÌ ¿e ciê¿ki to œpi jeszcze jak zabity....
LeÂżaÂłem na ziemi nie przytomny i nagle

- Mat... O czeœÌ, co jest? Co ja tutaj robiê?

Zaspany otwar³em oczy, ziewn¹³em, przeci¹gn¹³em siê, strzeli³em koœÌmi najpierw palcami, potem karkiem, i na koùcu krêgos³upem, spojrza³em siê na niego zmêczonymi oczami i podszed³em do niego poklepa³em go po ramieniu i czeka³em cierpliwie na swoj¹ odpowiedŸ.
-CzÂłowieku ile ty waÂżysz to raz a dwa jak chrapiesz to jest niesamowite... No pajÂączek siĂŞ wkurzyÂł i nie chciaÂłem ciĂŞ z nim zostawiĂŚ sam na sam to teÂż zabraÂłem ciĂŞ ze sobÂą...

ZrobiÂłem automatycznie uÂśmiech gdy przypomniaÂło mi siĂŞ jak wczoraj zaÂłatwiliÂśmy tego buraka i jego dwa pieski...
- Hahahahahahahaha! ChÂłopie waÂżyĂŚ to nie wiem ile wa¿ê, i nawet nie wiem Âże chrapaÂłem ale tego goÂścia ÂżeÂśmy zaÂłatwili chÂłopie miaÂłem go obudziĂŚ ale dobrze Âże tego nie zrobiliÂśmy. ChÂłopie trzeba wiĂŞcej takich numerów odwalaĂŚ.

Po prostu wybuchÂłem Âśmiechem momentalny uÂśmiech i nie mogÂłem powstrzymaĂŚ siĂŞ od Âśmiechu. PopatrzaÂłem siĂŞ na Armura i nie mogÂłem wytrzymaĂŚ jak jeszcze zobaczyÂłem jego minĂŞ. OparÂłem siĂŞ o Armur i zacz¹³em siĂŞ trochĂŞ ciszej ÂśmieĂŚ. Moje oczy wyglÂądaÂły jak maÂłego dziecka który nie moÂże wytrzymaĂŚ ze Âśmiechu.

"MiaÂłem byĂŚ mroczy i powaÂżny a ÂśmiejĂŞ siĂŞ jak maÂłe dziecko! Ale jest the best."
-Pewno siê bêdzie mœci³ dlatego lepiej trzymaÌ siê razem, mia³eœ wczoraj jak¹œ oferte prawda?

ÂŁezki zakrĂŞciÂły mi siĂŞ w kÂącikach oczu po prostu same siĂŞ cisnĂŞÂły ze Âśmiechu...

-Bh hahahaha
- Hehe tak mam ofertĂŞ druÂżyny, to co przyjmujesz ofertĂŞ?

Nawet nie wiedziaÂłem kiedy po prostu Âłzy leciaÂły jak z Fontany ze Âśmiechu po prostu nie wytrzymywaÂł ze Âśmiechu.

- Hehehe, wiĂŞc jak, hehehe, przyjmujesz, buhahahahahahaha, ofertĂŞ?
Lew¹ rêk¹ trzyma³em siê za brzuch, poniewa¿ zacz¹³ mnie boleÌ po tych wszystkich atakach œmiechu.

-Dobrze niech tak bĂŞdzie. PrzyjmujĂŞ ofertĂŞ...

Poda³em Qiuzo rêkê na znak zawarcia umowy, by uœcisn¹³ moj¹ d³où. Stara³em siê ju¿ coraz bardziej opanowaÌ bo co za du¿o to niezdrowo. Mimo ¿e œmiech to zdrowie to nie chcê z takiego powodu umrzeÌ np. trac¹c oddech.. (XD)
UÂścisnÂąwszy dÂłoĂą Armura i poklepaÂłem go po ramieniu

-CzujĂŞ Âże to bĂŞdzie dobra wspóÂłpraca

JuÂż siĂŞ uspokajam i otarÂłem lewÂą rĂŞkÂą Âłzy bo naprawdĂŞ nie mógÂłem ich powstrzymaĂŚ. Gdy zobaczyÂłem Âże Armur siĂŞ uspokaja, to powiedziaÂłem.

- SÂłuchaj nastĂŞpnym razem trzeba zrobiĂŚ to samo albo coÂś gorszego jak bĂŞdÂą Âświerzawscy bo to bĂŞdzie inicjacja dla tych maÂłolatów
-Zapewne czujĂŞ to w koÂściach. Co do nowych to proponujĂŞ wymyÂśliĂŚ takie kocenie... Ja, Ty i Kabuto mamy biaÂłe wÂłosy to pasujemy do ekipy SO a co z resztÂą? MajÂą byĂŚ wyjÂątkowi? O nie wszyscy bĂŞdÂą jednakowo Âłysi ale musimy sobie chroniĂŚ plecy by nam nikt nie podskoczyÂł...

Qiuzo okazaÂł siĂŞ naprawdĂŞ w porzÂądku, moÂże zbyt pochopnie go oceniÂłem na samym poczÂątku...
- SÂłuchaj bĂŞdziemy siebie ochraniaĂŚ nikt nam nie podskoczy wiesz jak to jest w grupie siÂła, a co do tego Âże reszta ma byĂŚ Âłysa, nie chodzi mi o to Âże Âłysi wszyscy nowi ale róÂżne wiesz jednego umalowaĂŚ, drugiego przenieœÌ, na trzeciego na przykÂład zostawiĂŚ ÂśmierdzÂącÂą puÂłapkĂŞ. Oto mi chodzi, i wiesz biaÂłe wÂłosy sÂą nawet takie w modzie chyba co nie ?

PatrzaÂłem siĂŞ na Armura i nie mogÂłem uwierzyĂŚ Âże tak siĂŞ dobrze dogaduje z osobÂą z którÂą walczyÂłem na ÂśmierĂŚ i Âżycie
-hmmm pomysÂły interesujÂące, aczkolwiek hmmm nie wiem czy w modzie ja mam takie odkÂąd pamiĂŞtam to tez nie przywiÂązywaÂłem do tego uwagi...

Tak zapowiadaÂła siĂŞ dÂługa i interesujÂąca wspóÂłpraca. JuÂż oczyma wyobraÂźni widziaÂłem tych nowych adeptów w SO którzy nie raz nie daw o nas usÂłyszÂą...
- SÂłuchaj teÂż mam takie wÂłosy od urodzenia, aczkolwiek nigdy nie wiem skÂąd je mam i dlaczego mam takie oczy, ale wiesz co cieszĂŞ siĂŞ Âże nie dÂługo bĂŞdziemy mogli zrobiĂŚ lepsze numery niÂż ten co teraz.

PatrzyÂłem siĂŞ na Armura i wiedziaÂłem Âże nie dÂługo bĂŞdziemy robiĂŚ lepsze numery niÂż ten co teraz, bĂŞdziemy musieli trochĂŞ siĂŞ poznaĂŚ ale to nie dÂługo nam zajmie i przy naszych zdolnoÂściach na pewno nie dÂługo
-To mo¿e czas lepiej siê poznaÌ? Nie bêdê pyta³ o twoja przesz³oœÌ ale mo¿e pogadamy o teraŸniejszoœci, co lubisz, czego nienawidzisz, jakie s¹ twoje cele itp...

ByÂłem ciekaw co chÂłopak powie...
- Hmm. Co lubiĂŞ? RobiĂŚ kawaÂły i pomagaĂŚ tym co mi pomogli a tĂŞpiĂŚ tych co mnie tĂŞpiÂą. Czego nienawidzĂŞ? Zdrady, oszustwa, krzywdzenia nie wianych za to czego nie zrobili, Jakie sÂą moje cele? OdnowiĂŚ mój klan, StaĂŚ siĂŞ nieÂśmiertelnym ninja i zabiĂŚ tego kto zabiÂł mój klan, nauczyĂŚ siĂŞ wszystkich technik ninja a i tak po za tym uwielbiam spaĂŚ oparty plecami o coÂś siedzÂąc na podÂłodze i proponujĂŞ ci to samo choĂŚ pod to drzewo, pochrapiemy w cieniu i od razu lepiej bĂŞdzie na duszy.

MówiÂłem to spokojnie i pewnie, kiwnÂąwszy gÂłowÂą pod które drzewo i zaprosiÂłem go do wspólnej drzemki by zregenerowaĂŚ siÂły po wspólnej walce, kiedy doszedÂłem do drzewa usiadÂłem oparÂłem siĂŞ o nie i zasn¹³em

<NMM>
Qiuzo siĂŞ przebudziÂł spojrzaÂł siĂŞ na Armura i powiedziaÂł

- Stary ile ja spaÂłem ?

Ocieraj¹c oczy, ziewa³em i strzela³em koœÌmi od krêgos³upa kiedy przesta³em ziewaÌ i ocieraÌ oczy przysz³a pora na kark i palce, sta³em i tak siê patrzy³em przed siebie i nie wiedzia³em co zrobiÌ.
-DÂługo. Za dÂługo... PajĂŞczak juÂż poszedÂł co robimy?

ZapytaÂłem chÂłopaka gdy wstawaÂł... Temu to siĂŞ smacznie spaÂło ja nie potrafiÂłem spaĂŚ pod drzewem... nie moje klimaty... tak na Âłonie natury...
-Ty a ty nie spaÂłeÂś ?

PopatrzaÂłem na Armura na drzewo. I powiedziaÂłem.

- ChÂłopie trzeba byÂło spaĂŚ zobacz to drzewo jest dobre twarde zimna kora i sÂłoneczko które ciĂŞ ogrzewa no normalnie fenomenalne wyrko.

Tak siê wyspa³em ¿e mia³em ochotê gdzieœ iœÌ ale nie wiedzia³em gdzie
-Ja maÂło sypiam... ÂŻycie jest za krótkie by marnowaĂŚ czas na takie rzeczy jak sen... Ja sypiam tylko czasem z braku innych ciekawszych zajĂŞĂŚ...

Nie wiedziaÂłem co mam mu lepszego powiedzieĂŚ, wyglÂądaÂł na zadowolonego...
- Eeyyy. ChÂłopie ja kiedy Âśpie to odpoczywam i siĂŞ lenie dla mnie nie ma nic lepszego niÂż sen, sake i jakieÂś dobre fajki chÂłopie tak sobie posiedzieĂŚ pod drzewem wypiĂŚ sake spaliĂŚ fajkĂŞ to jest coÂś chÂłopie.

Patrza³em siê na niego zdziwiony i na pocz¹tku nie wiedzia³em co powiedzieÌ potem zebra³em s³owa w ca³oœÌ
-To co robimy? Lub co robisz? Ja bym poszedÂł do jakiejÂś wioski siĂŞ napiĂŚ...

ZaproponowaÂłem mu wypad na miasto. MoÂże przy sake siĂŞ odprê¿ê... MiaÂłem wszystkiego doœÌ... Ostatnio byÂłem jakiÂś nie swój...
- Dobra to idziemy tylko gdzie ? ChÂłopie jest wiele opcji Konoha, Suna itd. WiĂŞc gdzie ?

MówiÂłem to pokazujÂąc kierunki wiosek, i patrzaÂłem siĂŞ na Armura tak by wiedziaÂł Âże nie dysponujĂŞ zbyt du¿¹ gotówkÂą (Nie odliczyli mi pieniĂŞdzy po zakupach zostaÂło mi 40Y)
-OTO, jest najbliÂżej... Nie mam zamiaru chodziĂŚ gdzieÂś daleko chce siĂŞ napiĂŚ a nie zwiedzaĂŚ okolice... Ja stawiam...

Powoli ruszyÂłem w stronĂŞ wioski dÂźwiĂŞku... MiaÂłem zamiar odreagowaĂŚ ostatnie motywy jaki przeÂżyÂłem...

(eee jak siĂŞ idzie do baru to siĂŞ pije na koszt firmy, to jest pÂłaci siĂŞ wyimaginowanymi pieniĂŞdzmi )
- Dobra niech ci bĂŞdzie ale Âżeby byÂły tam fajki bo bez nich siĂŞ nie obejdzie

Idê za Armurê przypominaj¹c sobie jak¹œ dziwn¹ piosenkê.

- Ty stary sÂłyszaÂłeÂś moÂże? Ehh. Nie waÂżne idziemy.

SzedÂłem caÂły czas z gÂłowÂą spuszczonÂą do doÂłu i przypominaÂłem sobie caÂły czas sÂłowa nie mogÂłem sobie przypomnieĂŚ skÂąd tÂą piosenkĂŞ znam, caÂły czas chodziÂła mi po gÂłowie nie mogÂłem siĂŞ od niej uwolniĂŚ.
-Ehh z nudów zaraz uschnĂŞ po Âścigajmy siĂŞ kto pierwszy dotrze do baru ok?

By wyrwaĂŚ chÂłopaka z rozmyÂślaĂą zaproponowaÂłem mu wyzwanie. Nie zaleÂżaÂło mi jednak na wygranej. ChciaÂłem zabiĂŚ czas, chciaÂłem chwilĂŞ coÂś przemyÂśleĂŚ....

-Dobra start!

RuszyÂłem sprintem w stronĂŞ Oto...

<nmm>
- Gwiazde... Co? O ty zaraz ciĂŞ dogoniĂŞ zobaczysz!

Od razu pobiegÂłem za Armur do wioski OTO.

" Nie mogĂŞ pozwoliĂŚ by wygraÂł drugi raz, raz prawiĂŞ przegraÂłem walkĂŞ, drugi raz nie mogĂŞ przegraĂŚ, teraz na pewno wygram walkĂŞ."
DobiegÂłam na miejsce ów dwaj tajemniczy mĂŞÂżczyÂźni. SpojrzaÂłam tylko na dziewczynĂŞ w bieli, moÂże ona rozpozna swojego chÂłopaka którego szuka jeden miaÂł w istocie dziwne kocie oczy...

-StaĂŚ w imieniu TaKage Armor! Czy to oni?

Pierwsze zdanie skierowane byÂło do mĂŞÂżczyzn drugie zaÂś do kobiety...
BiegÂłam biegÂłam i dobiegÂłam w koĂącu, byÂłam bardzo zdyszana bardzo szybko biegÂła, dogoniÂłam jÂą stanĂŞÂłam w miejscu i zobaczyÂłam dziwnych chÂłopaków, obydwoje mieli biaÂłe wÂłosy, nie wiedziaÂłam który to, moÂże ten co dalej jest, a moÂże ten zamyÂślony, który:

- Przepraszam paniÂą, ale który to ten którego szukam ?

ZapytaÂłam jÂą zdziwiona i nie wiedziaÂłam co robiĂŚ:

- Czy to oni, ci chÂłopacy, wyglÂądajÂą trochĂŞ, inaczej niÂż pamiĂŞtam.
ZatrzymaÂłem siĂŞ w biegu na widok dziewczyn. ZatrzymaÂłem teÂż Qiuzo. SkÂąd znaÂły druga tutaj, i czego chciaÂły, jedna coÂś krzyczaÂła druga nie wiadomo skÂąd siĂŞ urwaÂła. Ale miaÂła Âśliczne biaÂłe szaty które przypominaÂły moje rodzinne strony...

-WÂładza twojej Kage nic tu nie znaczy, znikaj albo ciĂŞ zabije!

PowiedziaÂłem do tej pysznej okularnicy. Natomiast do drugiej podobnym tonem.

-Czego a raczej kogo tu szukasz? MoÂże najpierw siĂŞ przedstawisz?
UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ i powiedziaÂłam do nie znajomego chÂłopaka:

- Jestem Yuki Saki. Czy ty pochodzisz z Yuki?

CaÂły czas patrzaÂłam mu w oczy i wydawaÂły siĂŞ identyczne tak jak mojego zbawcy, ale musiaÂłam siĂŞ upewniĂŚ, Âże to jest on, Âże on mnie uratowaÂł jak byÂłam maÂła, Âże to on byÂł w tedy przymnie Âże to on mnie uratowaÂł, spojrzaÂłam siĂŞ na niego i na tego drugiego chÂłopaka niestety byÂł tyÂłem wiatr falowaÂł mi wÂłosy tak jak moje biaÂłe szaty, nie mogÂłam oderwaĂŚ od nich mojego wzroku, patrzaÂłam siĂŞ na nich jak w obrazek.
-Tak to moja rodzinna kraina, nazywasz siĂŞ jej imieniem? NaprawdĂŞ piĂŞkne. Co ciĂŞ sprowadza z cudownych ÂśnieÂżnych krain aÂż tu do tej dziury?

SpojrzaÂłem wrogo na sekretarkĂŞ "PANI SZANOWNEJ TAKAGE", lecz do dziewczyny mówiÂłem spokojnym tonem. Moje jadowicie zielone oczy wpatrywaÂły siĂŞ teraz w jej biaÂłe jak zaspy szaty. PowiewaÂły swobodnie na wietrze.

-Jestem Armur, Armur z Klanu Kishi, zapewne sÂłyszaÂłaÂś o wÂładcach krysztaÂłu z Yuki?

SpojrzaÂłem jeszcze raz wrogim spojrzeniem na okularnicĂŞ.
Posmutnia³am to nie on, i na pewno nie ten drugi, ju¿ siê nie uœmiecha³am, nie wiedzia³am co robiÌ czy wracaÌ do wioski czy iœÌ do innej i dalej szukaÌ nie wiedzia³am naprawdê co mam robiÌ, smutnym g³osem i ze smutn¹ min¹ powiedzia³am:

- Tak sÂłyszaÂłam ale czy to ty uratowaÂłeÂś ma³¹ dziewczynĂŞ, podczas gdy byÂła wielka ogromna ÂśnieÂżyca która byÂła ponad 15 lat temu, i nie nauczyÂłeÂś jej kilka technik katon?

CaÂły czas wiatr falowaÂł mi wÂłosy i moje szaty czuÂłam Âże on gdzieÂś tutaj jest ale nie wiedziaÂłam gdzie, nie wiedziaÂłam co mam robiĂŚ patrzaÂłam siĂŞ na Armur i na tego drugiego chÂłopaka z nadziejÂą Âże powie Armur "- Tak to ja" lecz nie wiedziaÂłam co robiĂŚ dalej.
Wysun¹³em rêkê do przodu chwyci³em rêkê dziewczyny a po sekundzie w jej d³oni pojawi³ siê kryszta³owy kwiat...

-To dla ciebie piĂŞkna ale nie wiem kto to mógÂł byĂŚ, niestety nie pamiĂŞtam takiej sytuacji a druga sprawa nie znam Âżadnego jutsu typu katon... Ale moÂże mój przyjaciel o kocich oczach pasuje ci do opisu? On zna katong...

SpojrzaÂłem na Qiuzo, moÂże ona ma coÂś wspólnego z jego przeszÂłoÂściÂą? MoÂże wrócÂą mu zdrowe zmysÂły...
UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ wsunĂŞÂłam sobie kwiatek za ucho miĂŞdzy wÂłosy by go byÂło widaĂŚ, przytuliÂłam Armur i pocaÂłowaÂłam w policzek i powiedziaÂłam

- DziĂŞkujĂŞ za kwiatka i za pomoc, naprawdĂŞ Âśliczny kwiatek.

Potem gdy to powiedziaÂłam pykneÂłam go palcem wskazujÂącym w nosek, podbiegÂłam do drugiego chÂłopaka wiatr falowaÂł mi wÂłosy i szaty czuÂłam siĂŞ naprawdĂŞ lekko czuÂłam ulgĂŞ Âże w koĂącu po tylu latach poszukiwaĂą znalazÂłam tego kto mnie uratowaÂł jak byÂłam maÂła, ale ten staÂł i nic nie robiÂł, nic nie mówiÂł, tylko staÂł i siĂŞ patrzyÂł przed siebie, nie wiedziaÂłam co robiĂŚ, wiĂŞc siĂŞ spytaÂłam Armura:

- Czy z nim wszystko jest w porzÂądku? TrochĂŞ siĂŞ go bojĂŞ, jest taki dziwnie mroczny, Czy on w ogóle oddycha? Czy on w ogóle Âżyje?
-Tak tak Âżyje i oddycha ale odkÂąd go znam, jest czasem taki a nie inny, na swój sposób nieobecny, nie wiem co w Âżyciu przeÂżyÂł ale gdybyÂś go widziaÂła jak reaguje na widok krwi... Wtedy jest zupeÂłnie inny, ale lubiĂŞ go za tÂą innoœÌ...

PowiedziaÂłem do dziewczyny, wyglÂądaÂła jeszcze Âśliczniej z krysztaÂłowÂą ró¿¹ we wÂłosach...
- On jest taki, zimny, mroczny, tajemniczy nie wiem jak moÂżesz pracowaĂŚ z kimÂś takim to raczeni nie mój zbawca, moim zbawcÂą byÂł maÂły chÂłopiec z wielkim mieczem, dziwnÂą chakrÂą i nauczyÂł mnie tej techniki

Jak to powiedziaÂłam uÂżyÂłam od razu Katoki no jutsu i stworzyÂłam ognisty miecz, uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ spojrzaÂłam siĂŞ na Armur i powiedziaÂłam,

- Ale ty chyba nie mówisz mi do koĂąca prawdy o nim, opowiedz mi wszystko po kolei dobrze, a ja ci opowiem jakie sÂą ciekawostki w wiosce.
UsiadÂłem na ziemi pod drzewem, chwilĂŞ pomyÂślaÂłem po czym powiedziaÂłem ale nie wiadomo czy o dziewczynie czy moÂże o rodzinnych stronach...

-Oh Yuki, Yuki...

Posiedziawszy chwilê wsta³em i podszed³em do Qiuzo, klepn¹³em go w ramie... Po czym odpowiedzia³em...

-Mam nadziejê ¿e siê nie obrazisz, mo¿e to odpowiedŸ na twoj¹ zawi³¹ przesz³oœÌ...

WskazaÂłem dÂłoniÂą na dziewczynĂŞ... Po czym ponownie usiadÂłem pod drzewem opierajÂąc siĂŞ o konar...

-CóÂż nie znam go dÂługo ale wiem jedno jest chodzÂącÂą zagadkÂą, nazywa siĂŞ Qiuzo, nie pamiĂŞta nic ze swojej przeszÂłoÂści, miewa jednak nie raz dziwne przebÂłyski dawnych lat, wiem Âże jego rodzina nie Âżyje o czym przypomina mu siĂŞ na widok krwi, miecza nie miaÂł gdy go poznaÂłem... Jego charakter cóÂż uwaÂżasz Âże jest mroczny i zÂły a ja nie jestem od niego lepszy, co tylko dowodzi Âże pozory mylÂą. Jest nie raz zabawny i pomysÂłowy. Ale i nie raz nie mogĂŞ zrozumieĂŚ jego intencji. Jego oczy to tajemnica, tajemnica na którÂą szuka odpowiedzi, b³¹ka siĂŞ po Âświecie aÂż trafiÂł tu... WalczyÂłem z nim, byÂł gotów mnie zabiĂŚ jako zabójcĂŞ swojej matki. OczywiÂście nie zrobiÂłem tego. Lecz wytÂłumacz mu to gdy wpadnie w szaÂł... Ma marzenia tak, zdaje siĂŞ odbudowaĂŚ swój klan, pomÂściĂŚ rodzinĂŞ, staĂŚ siĂŞ potĂŞÂżny i nieÂśmiertelny, ale tych motywów juÂż i tak doœÌ duÂżo na tym Âświecie... Trzymamy siĂŞ razem bo razem raÂźniej oraz bezpiecznie... Nie wiem co mogĂŞ ci jeszcze o nim opowiedzieĂŚ, jeÂśli masz pytania to mów ÂśmiaÂło...
- WalczyÂłeÂś z nim? Powiedz jaki on jest w walce, nigdy siĂŞ nie spotkaÂłam z nim tak blisko, a jeÂżeli kiedyÂś to 15 lat temu, ale w tedy chyba byÂł maÂłym chÂłopcem, z resztÂą ja teÂż miaÂłam zaledwie 6 lat.

MówiÂłam to zdziwiona i nie dowierzaÂłam Âże taki ktoÂś mógÂł mi uratowaĂŚ Âżycie, miaÂł piĂŞkne dÂługie wÂłosy czarny kolor idealnie pasowaÂł do jego tali, z kaÂżdÂą informacjÂą coraz bardziej mnie zaskakiwaÂł, patrzaÂłam na Armura le¿¹c na trawie podpieraÂłam siĂŞ rĂŞkami gÂłowĂŞ Âłokcie opierajÂąc o trawĂŞ i powiedziaÂłam:

- No opowiadaj o nim, opowiadaj jak wyglÂądaÂła z nim walka wszystko. ProszĂŞ.

MówiÂąc proszĂŞ zrobiÂłam sÂłodkie oczka by nie mógÂł mi odmówiĂŚ.
-ehhh i jak tu nie odmówiĂŚ tak piĂŞknej rodaczce, cóÂż walka z nim jak i caÂły on byÂła do samego koĂąca nieprzewidywalna, nie wiem czy przypadkiem czy celowo ale na poczÂątku popeÂłniaÂł b³êdy lecz gdy poczuÂłem siĂŞ zbyt pewnie zaskakiwaÂł mnie swojÂą pomysÂłowoÂściÂą w walce, jednak dÂżemie w nim coÂś skrajnie zÂłego, jego mroczna przeszÂłoœÌ którÂą widzi niczym przez mg³ê... Jego nienawiœÌ jest jego si³¹, a spryt nie zna granic... Nie wiem jak potoczyÂły by siĂŞ losy walki gdyby nam nie przerwano. Jak juÂż wczeÂśniej wspomniaÂłem trudno go przewidzieĂŚ, jest jak woda, raz spokojny i opanowany a raz wpada w furiĂŞ i niszczy wszystko co napotka... Rozumiesz co mam na myÂśli? A jak tam w Yuki Gakure? Co nowego? ZmieniÂło siĂŞ coÂś? Czy dalej spokój i harmonia?

PowiedziaÂłem do dziewczyny nie przejmujÂąc siĂŞ niczym, jakoÂś lekko przychodziÂła mi rozmowa o chÂłopaku z kocimi oczyma, byÂł nad wyraz spokojny jak by nieobecny ale widziaÂłem go juÂż wczeÂśniej w tym stanie to teÂż przywykÂłem juÂż do zmiennoÂści jego nastrojów...
- Nie, nie jest juÂż tak spokojnie, ostatnio walczyÂłam z potworem piasku, który zabiÂł shinobi z wioski piasku, miaÂłam misjĂŞ uratowaĂŚ matkĂŞ 4 dzieci, wiĂŞc uratowaÂłam. Ale po za tym jest cisza i harmonia tylko jeden incydent, ale na pewno siĂŞ nie powtórzy, nie moÂże siĂŞ powtórzyĂŚ. A powiedz mi czy mówiÂł coÂś o swojej przeszÂłoÂści czy nic? To dosyĂŚ waÂżne bo naprawdĂŞ jestem wdziĂŞczna temu chÂłopakowi co mnie w tedy uratowaÂł i wszystko wskazuje na to Âże to on ale.... Nie jestem tego pewna.

MówiÂąc to wszystko zachowywaÂłam spokój ale czasami byÂło sÂłychaĂŚ mój strach w gÂłosie, ale siĂŞ uÂśmiechaÂłam i patrzyÂłam siĂŞ w jego "Krwawo czerwone oczy" jak by siĂŞ zmieniÂły moÂże wydoroÂślaÂł, nie wiem dlaczego, ale spodobaÂły mi siĂŞ takie oczka, spojrzaÂłam siĂŞ i spytaÂłam siĂŞ:

- Czy tobie czy zmieniajÂą siĂŞ z roku na rok ? Czy to tylko raz na kilka lat ? I proszĂŞ odpowiedz mi na tamto pytanie co zadaÂłam czy mówiÂł coÂś o swojej przeszÂłoÂści ?
StaÂłem i przypominaÂłem sobie powoli przeszÂłoœÌ nie mogÂłem sobie przypomnieĂŚ niczego oprócz tej koÂłysanki którÂą ÂśpiewaÂła mi kobieta ze snu, wiecznego koszmaru który towarzyszy mi od dzieciĂąstwa, zaczynaÂł wiatr coraz mocniej wiaĂŚ szum drzew, i bÂłogi spokój dawaÂły znaĂŚ o sobie nie miaÂłem nic przeciwko temu, dziĂŞki temu spokojowi przypominaÂłem sobie coraz bardziej tÂą koÂłysankĂŞ.

"Zawsze sam
nigdy z kimÂś
zawsze tak bĂŞdzie
O gwiazdeczko moja ma
czemu jesteÂś taka czerwona
krew spÂływa po tobie a ja pÂłonĂŞ w dole
och gwiazdeczko czerwona ma
proszĂŞ powiedz mi
czemu tu
tak ciemno bez ciebie jest
nie wiem
dlaczego
ale ta koÂłysanka smutna jest
co dnia"

StaÂłem z zamkniĂŞtymi oczami nie reagowaÂłem na to co siĂŞ dzieje, nic nie sÂłyszaÂłem oprócz w gÂłowie dÂźwiĂŞków krzyków, rozprzestrzeniajÂącego siĂŞ ognia, pÂłynÂącej wody i tej koÂłysanki, po chwili koÂłysanka siĂŞ zmieniÂła

"Czemu tak jest
¿e trzeba ¿ycia wady znieœÌ
nikt nie wie czemu jestem tu
czerwona gwiazdeczka ma
ochraniaĂŚ mnie ma
dlaczego ona oddalona ode mnie jest
tĂŞsknie za tobÂą mamusiu
nie wiem co robiĂŚ znowu mam
koÂłysanka wÂłasnÂą mam
i wiem teÂż Âże to nie moja gwiazdeczka jest
lecz to mars odkryty juÂż od lat"

SÂłyszaÂłem coraz bardziej krzyki ludzkie, oraz ogieĂą oczywiÂście jeszcze tÂą koÂłysankĂŞ, nie mogÂłem sobie przypomnieĂŚ skÂąd to wszystko znam, dlaczego sÂłyszĂŞ te krzyki, skÂąd mam takie oczy, po chwili znowu jakiÂś dziwny haÂłas jak by walka na miecze lecz zmieniÂła siĂŞ równieÂż koÂłysanka w zimny i srogi poemat

"KawaÂłek Âżelaza niesie ze sobÂą
ból, którego opisaĂŚ nie sposób.
pot i Âłzy, to nieszczĂŞÂście,
którego tak boimy siĂŞ na co dzieĂą.

wynagrodzone pulsujÂącÂą od siÂły stalÂą
w której arteriach gra gorÂąca krew
i adrenalina, a jego miarÂą
jest brutalny, demoniczny zew."

Nie wiedziaÂłem co siĂŞ zemnÂą dzieje, nagle padÂłem na kolana, gÂłowa mi pĂŞkaÂła, zacz¹³em krzyczeĂŚ widziaÂłem obrazy w których jakiÂś dzieciak mordujĂŞ ca³¹ jak¹œ wioskĂŞ, widziaÂłem tamtÂą kobietĂŞ nie byÂłem w stanie go powstrzymaĂŚ jego Chakra byÂła potĂŞÂżna, mroczna i zimna jak lodowce w Yuki Gakure patrzaÂłem jak zabija tÂą kobietĂŞ która mnie chroniÂła

Przez wizjê zacz¹³em krzyczeÌ le¿¹c na ziemi:
- Matko nie, proszĂŞ nie umieraj, matko nie, zostaw jÂą ty demonie, odejdÂź stÂąd, i to juÂż.

Nie mogÂłem nic zrobiĂŚ widziaÂłem jak caÂły czas mordujĂŞ i nie mogĂŞ go powstrzymaĂŚ, nie mogĂŞ nawet go dotkn¹Ì palcem bo zginĂŞ, nie wiedziaÂłem co robiĂŚ, ból siĂŞ nasilaÂł caÂły czas, krzyczaÂłem z bólu i zwijaÂłem siĂŞ na ziemi, czuÂłem siĂŞ jak by to trwaÂła tysiÂące lat, nic z tych obrazów nie rozumiaÂłem lecz nadal leÂżaÂłem i krzyczaÂłem nie mogÂłem nic zrobiĂŚ z bólu gÂłowy.
WidzÂąc co siĂŞ dzieje dziwnego z Qiuzo nie mogÂłem staĂŚ bez czynnie. Nie potrafiÂłem staĂŚ bezczynnie gdy on cierpiaÂł, ruszyÂło mnie raz sumienie lekarza a dwa obietnica jakÂą sobie zÂłoÂżyliÂśmy o wzajemnej pomocy... Szybko podbiegÂłem do klĂŞczÂącego chÂłopaka. Kucn¹³em przy nim po jego prawej stronie i obj¹³em go ramieniem. ChciaÂłem by siĂŞ uspokoiÂł... W nie spotykany dla siebie wczeÂśniej moÂże instynktowny sposób zacz¹³em mówiĂŚ do niego spokojnym, miÂłym i ciepÂłym tonem gÂłosu...

-Spokojnie, juÂż dobrze, wszystko w porzÂądku, ocknij siĂŞ z tego, walcz z tym, nie poddawaj siĂŞ...

SprawdziÂłem drugÂą, wolnÂą rĂŞkÂą jego czoÂło, byÂło caÂłe rozpalone. MiaÂł wysokÂą temperaturĂŞ. CoÂś w niem to wywoÂłaÂło ale co? To nie byÂły jakieÂś objawy choroby, wczeÂśniej teÂż nie zaobserwowaÂłem u niego Âżadnych symptomów...

-Wszystko siĂŞ uÂłoÂży zobaczysz, tylko proszĂŞ uspokój siĂŞ, zacznij normalnie oddychaĂŚ...

SpojrzaÂłem na obie kobiety, które bezczynnie staÂły i przyglÂądaÂły siĂŞ tylko. NienawidzĂŞ gapiów podczas takich sytuacji...

-PokaÂż Âże nie jesteÂś sÂłaby, walcz z tym co kolwiek to jest, nie daj siĂŞ pamiĂŞtaj Âże:

-Wojna twojÂą nimfÂą
Krew twoim nektarem
ÂŚmierĂŚ twym przeznaczeniem
OrĂŞÂż twoim panem
Krzyk ofiar twÂą muzykÂą
Ich strach jest pragnieniem
Ból twojÂą miÂłoÂściÂą
Mord uzaleÂżnieniem !

WyrecytowaÂłem do chÂłopaka. JuÂż nie miaÂłem pomysÂłów jak wyrwaĂŚ chÂłopaka z tego otĂŞpienia w jakim siĂŞ znajdowaÂł... ChwyciÂłem go lekko i poÂłoÂżyÂłem go na ziemi, kÂładÂąc mu mojÂą torbĂŞ lekarskÂą pod gÂłowĂŞ... SprawdziÂłem jego puls byÂł strasznie szybki, bicie jego serca byÂło nienaturalnie, przyÂśpieszone i nie regularne... Oddech raz krótki a raz dÂługi, szybki nie zdecydowany... MajaczyÂł caÂły czas coÂś o matce i demonie...

Dodane po 3 godzinach 53 minutach:

Po dÂłuÂższych namysÂłach stwierdziÂłem Âże nie mogĂŞ mu w Âżaden znany mi sposób pomóc... WstaÂłem i popatrzaÂłem na dziewczynĂŞ, na Yuki...

-Zajmij siĂŞ nim zostawiam go pod twojÂą opiekÂą...

Po czym wsta³em i zacz¹³em biec w stronê Kiri....

<nmm>
PodbiegÂłam jak Armur mi kazaÂł do Qiuza nie wiedziaÂłam co robiĂŚ, próbowaÂłam do niego mówiĂŚ lecz to nie pomagaÂło, nie wiedziaÂłam co robiĂŚ przytuliÂłam go i mówiÂłam Âże to on ze on mnie uratowaÂł nie wiedziaÂłam co mówiĂŚ

- PamiĂŞtasz byÂłeÂś w Yuki, w wiosce Âśniegu, tam gdzie byÂła piĂŞtnaÂście lat temu wielka ÂśnieÂżyca, pamiĂŞtasz tÂą jaskinie co mi jÂą pokazaÂłeÂś? TÂą gdzie minie nauczyÂłeÂś techniki katon? PamiĂŞtasz to? Qiuzo proszĂŞ nie umieraj! Nie rób mi tego gdy ja dopiero ciebie znalazÂłam, mój samotny aniele proszĂŞ zostaĂą przymnie!

MówiÂąc to miaÂłam Âłzy w oczach, nie wiedziaÂłam co robiĂŚ, zaczĂŞÂłam pÂłakaĂŚ, nie wiedziaÂłam co naprawdĂŞ zrobiĂŚ chciaÂłam mu jakieÂś leki daĂŚ lecz nie znam siĂŞ na tym i mogÂłam go otruĂŚ leÂżaÂłam z nim i nie wiedziaÂłam co robiĂŚ, po prostu siĂŞ modliÂłam by On przeÂżyÂł.
WidziaÂłem Yuki piĂŞknÂą krainĂŞ Âśniegu widziaÂłem chÂłopaka który uratowaÂł ma³¹ dziewczynkĂŞ która byÂła przemarzniĂŞta, zabraÂł jÂą do jakiejÂś jaskini w lodowcu rozpaliÂł ognisko, dziĂŞki Goukakyuu no Jutsu, byÂłem naprawdĂŞ ciĂŞÂżko zdziwiony uratowaÂł jÂą a sam wybiÂł wioskĂŞ nie wiedziaÂłem co robiĂŚ, nadal mnie bolaÂła gÂłowa zwijaÂłem siĂŞ z bólu, nagle siĂŞ obudziÂłem z jeszcze bólem gÂłowy i gorÂączkÂą zobaczyÂłem jak¹œ dziwnie znajomÂą dziewczynĂŞ i powiedziaÂłem:

- Gdzie ja jestem? Czy jestem w niebie? Bo jeÂżeli nie to tak patrzÂąc na ciebie nie chciaÂł bym Âżeby to minĂŞÂło.

PróbowaÂłem wstaĂŚ, po kilku próbach nie mogĂŞ wstaÂłem, uÂśmiechn¹³em siĂŞ do niej, i powiedziaÂłem:

- Jak Armur wróci powiedz mu Âże mu dziĂŞkujĂŞ sÂłyszaÂłem wasze gÂłosy, sÂłyszaÂłem jego poemat, to bĂŞdzie moja droga nindo. Niech tak bĂŞdzie zapisane w drodze mojego Âżycia.ZostaĂą tutaj zaraz wrócĂŞ

RozejrzaÂłem siĂŞ i zacz¹³em biec w stronĂŞ kryjówki tak by mnie nie wyÂśledzono, zacz¹³em iœÌ do siedziby wiedziaÂłem Âże coÂś jest nie tak.

<NMM>
PopatrzyszÂłam siĂŞ z ÂłzÂą w oku na Qiuza który gdzieÂś biegÂł, siedziaÂłam i patrzaÂłam siĂŞ, cieszyÂłam siĂŞ w Âśrodku Âże Âżyje i jednoczeÂśnie siĂŞ baÂłam tego co ma w sobie, nie wiedziaÂłam czy to sÂą wspomnienia czy demon ale miaÂł piĂŞkne kocie oczy które ÂświeciÂły na zielono, usiadÂłam na przy drzewie i czekaÂłam aÂż siĂŞ zjawi.
PrzybiegÂłem i spojrzaÂłem siĂŞ na Yuki która siedziaÂła pod drzewem, podszedÂłem do niej i siĂŞ spytaÂłem:

- Co tutaj robisz ? SkÂąd jesteÂś? Opowiesz coÂś o sobie?

MówiÂłem to przyjemnym gÂłosem i sympatycznym oczy mi siĂŞ juÂż dawno zmieniÂły na zielone takie jak powinny byĂŚ uÂśmiechaÂłem siĂŞ delikatnie i siĂŞ patrzyÂłem w jej piĂŞkne bialutkie wÂłosy.
SpojrzaÂłam siĂŞ na mojego bohatera z dzieciĂąstwa w którego nikt mi nie wierzyÂł, nie wierzyÂłam Âże zemnÂą rozmawia, wahajÂąc siĂŞ powiedziaÂłam:

- Jestem Yuki Saki, pochodzĂŞ z Yuki, szukaÂłam mojego bohatera z dziecinstwa który jak miaÂł 3 lata uratowaÂł mnie od Âśmierci w ÂśnieÂżycy która miaÂła miejsce piĂŞtnaÂście lat temu, mój bohater miaÂł dÂługie biaÂłe wÂłosy i kocie zielone oczy, nauczyÂł mnie techniki Katon, nie wierzyÂłam Âże go znajdĂŞ a jednak znalazÂłam.

Po tym zdaniu popÂłakaÂłam siĂŞ i popatrzaÂłam siĂŞ na Qiuzo, nie mogÂłam uwierzyĂŚ Âże to on, nie mogÂłam uwierzyĂŚ Âże to on.

Dodane po 9 minutach:

SpojrzaÂłam siĂŞ jeszcze raz na niego i zaczĂŞÂłam biec do moich ojczystych stron, nie wiedziaÂłam dlaczego pÂłakaÂłam jak niemowlĂŞ "To on, to on mnie uratowaÂł, to jemu zawdziĂŞczam Âżycie, ale czy on to pamiĂŞta? Czy on pamiĂŞta kim jest ?" zaczĂŞÂłam biec jak najszybciej mogĂŞ do Yuki.

<NMM>
SpojrzaÂłem siĂŞ na Yuki i zacz¹³em za niÂą biec, bardzo Âłatwo byÂło wypatrzyĂŚ w ciemnym lesie biaÂłe szaty, ale dlaczego ona pÂłakaÂła, dlaczego ona mówiÂła mi to co mi siĂŞ ÂśniÂło, nie ma to sensu to nie mogĂŞ byĂŚ ja, nie mogĂŞ byĂŚ tym maÂłym chÂłopcem nie jestem mordercÂą.

<NMM>
SÂą tutaj dwie z piĂŞciu zapomnianych pieczĂŞci. Tworzy niezniszczalnÂą barierĂŞ. Bariera zniknie dopiero, gdy wszytkie pieczĂŞcie zostanÂą zerwane lub gdy cofnie jÂą jej uÂżytkownik(czyli ja ). PieczĂŞĂŚ wisi dosyĂŚ nisko na drzewie, niedalego wejÂścia/wyjÂścia do SO.
(SÂą tutaj 2 pieczĂŞcie)
Masubi uciekł z trzeszczącej i trzęsącej się kryjówki, która najprawdopodobniej zaraz się zapadnie, jednakże, zostawił tam Minako, coś mogło jej się stać, ale chłopak nie miałby szans w zderzeniu z kilkoma tonami gruzu, miał nadzieję, że Minako coś wymyśli, a i on sam nie próżnował, bo wymyślał plan, jak może im pomóc, jednak przychodziło to z trudem gdyż znajdował się w sytuacji beznadziejnej. " Moje jutsu mogą tylko niszczyć, nie podtrzymam konstrukcji ". Upadł na ziemię i popatrzył w niebo - dopiero co ją odnalazłem, a ty już chcesz mi ją zabrać ? Życie jest do [cenzura] .... - Powiedział patrząc teraz na ziemię, która zaczynała powoli zapadać się do środka. Kiedy wszystko ucichło, a sam spadł w ciemność, wiedział że zasnął. - Co ?! Co ?! Jak ?! - Krzyknął i pobiegł w stronę Oto.

NMM
Shin idąc w nieznanym mu miejscu, w nieznanym kierunku miał coraz większe obawy. Rozglądał się panicznie w różne strony. Nagle usłyszał za sobą jakiś dziwny dźwięk.
"Mam dość!! Wynoszę się z tą natychmiast." chłopak nie wytrzymał psychicznie i zaczął biec przed siebie.

<NMMT>
Kryjówka dalej się trzęsła, co sprawiało, że Masubi zaczął jeszcze bardziej nerwowo myśleć i ruszać się w miejscu. Nagle ścięło go z nóg, a konkretniej z kolan. Czuł się jak trafiony pałką, upadł na ziemię z impetem. Jego ramie rozcięte przez kamień zaczęło go piec, a jednak chłopak jak gdyby nic, zasnął.... Tak moi drodzy, zasną, może ze zmęczenia, może z nudów, a może ze strachu. Jego sen przedstawiał go jako anioła, który leci do zawalonego budynku i ratuje Minako. Szkoda, że to tylko sen... ale lepszy rydz niż nic. Chłód bijący od gleby sprawiał, że nawet przez sen czuł powiew na jego nagich ramionach, co sprawiało dodatkowe efekty w postaci drgawek.
Powoli odchodziłam od wejścia tego, co kiedyś było siedzibą SO, a teraz jawiło się jako ruina. Deszcz, który mnie tam złapał był niewielki, więc zanim doszłam do miejsca znanego jako okolice przed siedzibą zdążyłam całkiem wyschnąć. Szłam wolno patrząc w niebo. Chmury się nie rozstąpiły i wyglądało tak, jakby znowu miało padać. Właściwie to mi nawet odpowiadało. Deszcz działał na mnie kojąco i oczyszczająco. Nagle zatrzymałam się. Zrobiłam to zupełnie intuicyjnie, ale pomogło mi to nie nadepnąć na kogoś, kto leżał na ziemi i ... spał? Po charakterystycznych kocich uszach i ogonie w śpiącym rozpoznałam chłopaka, który był wtedy w gabinecie. Dziwne, że wcześniej nie zwróciłam na niego większej uwagi. W cieniu Emi wydawał się niknąć, ale kiedy nie był z nią wzbudził we mnie ciekawość. Przekrzywiłam głowę jak zaciekawione dziecko. Kucnęłam tuż przed jego twarzą i zaczęłam pukać go palcem w czoło.
To niezdrowe spać tak na ziemi, nie?-zapytałam siebie w myślach starając sobie jakoś wytłumaczyć to, dlaczego go budzę.
Idąc Shin cały czas bacznie rozglądał się we wszystkie strony. Jego lękowe fobie zyskiwały na sile w takich miejscach, jak ten las. Nagle zauważył jakąś postać. Schował się za najbliższym drzewem, nie chciał mieć z nikim do czynienia kogo spotka w takim miejscu jak to. Ukrytkiem zerknął na tajemniczą postać, Shin zorientował się że jest to kobieta. Był mniej więcej w jego wieku. Zastanawiało go co ona robi, odchylił nieco dalej i zauważył leżące ciało. Od razu na ten widok po całym ciele przeszły go ciarki. "Co ona robi?! Maltretuje jakiegoś biedaka który nie ma już siły żeby się bronić?!". Mimo olbrzymiego strachu młody shinobi spojżał jeszcze raz w ich stronę, tym razem skupiając się na biedaku który leży na ziemi. Przyglądał mu się z uwagą, gdy nagle sylwetka wydała mu się znajoma. "Skądś znam tą osobę.". Było ciemno, więc zidentyfikowanie nieszczęśnika trwało trochę. W końcu do Shina dotarło. "Kasei!? Co on tu robi?! I czemu leży na ziemi?! Czy to ona mu to zrobił a teraz go dobija? Nie widzę Goza, gdzie ten kot? Co mam robić? Co mam robić? Nie mogę zostawić go tak tu....!". Shin prowadził w sobie walkę ze swoim strachem. Ma iść i pomóc przyjacielowi czy uciec?
Stukanie w głowę kociego chłopaka znudziło mi się. Jakoś nie chciał się obudzić, co było frustrujące. Wstałam i założyłam ręce. Spojrzałam z góry na towarzysza Emi. Nie wyglądał na rannego.
Może się naćpał i jest właśnie w krainie wiecznej szczęśliwości-pomyślałam z ironią.
-Szkoda, bo chciałam z kimś porozmawiać, kolego - powiedziałam na głos, chociaż podejrzewałam, że i tak mnie nie usłyszy. Westchnęłam i rozejrzałam się po okolicy. Nie oczekiwałam, że znajdę coś ciekawego, ale nagle coś jasnego mignęło między drzewami. Zaciekawiona patrzyłam przez chwilę w tamtym kierunku. Mogło mi się przywidzieć, ale desperacko potrzebowałam towarzystwa kogoś żywego ( i nie pogrążonego we śnie). Zaczęłam powoli zbliżać się do miejsca, w którym widziałam tajemnicze coś. Podniosłam ręce, żeby pokazać, ze nie mam wrogich zamiarów. Co prawda w każdej chwili z moich dłoni mogły wystrzelić kościane kolce, ale o tym nie mógł wiedzieć ktoś, kto mnie nie znał. Poza tym nie miałam opaski, a ni innego znaku przynależności do czegokolwiek, więc miałam nadzieję, że w najgorszym wypadku będę musiała kłamać, że nie jestem ninja.
Pogrążony w swoich myślach nie usłyszał jak dziewczyna mówiła sama do siebie. Miejsce w jakim się znajdował i cała ta sytuacja wręcz doskonale nasuwały mu kolejne pesymistyczne wizje końca. "A jeśli ona jest wykwalifikowanym mordercą!? Jeśli rzucę się na nią to po mnie! Próbując ratować przyjaciela sam odejdę z nim na wieczne odpoczywanie.... A może ona nie należy do żadnej z wiosek, nigdzie ni widziałem ochraniacza. Nie, nie! Przecież ja sam nosze schowany ochraniacz. Poza tym ile razy sparzyłem się na złej ocenie ludzi...". Nagle usłyszał szeleszczącą trawę. I znowu, odgłosy byłe coraz lepiej słyszalne. "Idzie tu!!!" chłopak już całkowicie popadł w panikę "I co teraz!? Musiała mnie zauważyć! Już po mnie!". Shin jednak przypominając sobie o leżącym Kasei'u, nieco uspokoił się. "Skoro już tu idzie nie mam nic do stracenia... Musze mu pomóc.". Plan był prosty: najpierw zagaduje i bada sytuacje, potem odwraca uwagę, łapie Kasei'a i wio gdzie [I see you!] rośnie. Najpierw wystawił lewą rękę i pomachał, dając znak że tu jest. Powoli wyszedł za drzewa z rekami uniesionymi do góry. Miał teraz wyraźny obraz dziewczyny.W oczy rzuciły mu się jej włosy, była to dla niego dość nietypowa fryzura. O dziwo ona też miała podniesione ręce. "Co to ma być?" w końcu przełamał się i krztusił z siebie słowo
-Cz..Cześć!- powiedział to lekko drżącym głosem.
Nogi dygotały mu jak szalone. Nie wiedział co ma dalej powiedzieć.
Uniosłam brwi. Był to tek koleś z zabandażowaną głową, którego widziałam wcześniej.
-Cześć - powiedziałam próbując się uśmiechnąć. Mięśnie mojej twarzy wydawały się już od tego odzwyczaić, więc nie był to uśmiech ukazujący wszystkie zęby, ale raczej uniesienie kącików ust. Niemniej jednak maiłam nadzieję, że ten oto ktoś zrozumiał moje intencje. Zauważyłam, ze również stał z uniesionymi rękoma. Bylibyśmy jak odbicia lustrzane, gdyby nie jego trzęsące się kolana.
-Dlaczego chowasz się w krzakach? - zapytałam. Mój głos był podobny do wyrazu twarzy, chociaż można było wyczuć w nim nutkę zaciekawienia. W ogóle cała postać budziła we mnie niesamowitą ciekawość. Pewnie główną przyczyną było to, ze nie mogłam zobaczyć twarzy tego kogoś. Nie mogłam być nawet pewna, czy to mężczyzna, chociaż strój na to wskazywał. Wzruszyłam lekko ramionami i opuściłam ręce. Mój uśmiech się trochę poszerzył, ale nadal nie był porażający.
Sytuacja wydawał się z perspektywy Shin bardzo dziwaczna. Na jej twarzy był widoczny uśmiech, mały ale był. On natomiast prawie nie wyzioną ducha martwiąc się o siebie i tamtego kociego młokosa. Próbował pozbierać się do kupy i dać jej odpowiedz na jej pytanie.
-No wiesz... Wracałem właśnie z olbrzymiej bramy i zobaczyłem ciebie, no i jego. Schowałem się bo nie wiedziałem co chcesz zrobić.- nogi przestały już mu się trząść, wyglądało na to spowodował to jej uśmiech. Teraz Shin mógł przyjrzeć się Kasei'owi. Chłopak najwyraźniej spał. Wzbudziło to w nim małą irytacje. Ona cały czas zamartwiał się że zaraz wyzionie ducha, a tan młokos spał w najlepsze. Spojrzał na dziewczyna i zapytał
-To mnie wcale nie interesuje, ale czy możesz mi powiedzieć czemu tamten młokos leży na ziemi?-. Zdanie było zaprzeczeniem samym w sobie, ale Shin tego nie zauważył, czekał na odpowiedź.
Odwróciłam na chwilę głowę w stronę śpiącego kociaka, a potem z powrotem na gościa z bandażem. Wzruszyłam ramionami.
-Nie wiem. Jak tu przyszłam to już taki był. Próbowałam go obudzić, ale najwidoczniej ma mocny sen - powiedziałam z uśmiechem, tym razem lekko ironicznym. Taak, do tego moja twarz była w pełni przyzwyczajona. Nie uśmiechałam się prawdziwie od czasu kiedy... kiedy... Mój wyraz twarzy zmienił się na wspomnienie Jego. Ale to już był koniec. Szkarłat krwi mnie o tym przekonywał. Spojrzałam na buty, na których ona powinna być. Ale jej nie było. Padał deszcz, ale... Zwątpiłam, czy kiedykolwiek tam była... Czy On w ogóle kiedyś istniał...?
Nie mogę tak myśleć! On żył! Żył...
Mój wzrok utkwiony był gdzieś w ziemi. Jakaś przechodząca mrówka sprawiła, ze powróciłam do rzeczywistości. Spojrzałam niepewnie na mojego rozmówcę. Pojawił się trzeci rodzaj uśmiechu - uśmiech przepraszający.
-Wybacz... Chyba jeszcze nie doszłam do siebie... Nieważnie... Może chodźmy na polanę zamiast rozmawiać w tych chaszczach, hm? - zapytałam, ale nie czekałam na odpowiedź, tylko ruszyłam w stronę kociego chłopaka i usiadłam w jego pobliżu na ziemi.
"Już leżał jak tu przyszła?" wszystko zaczęło układać się powoli w cały obraz. Shin przypomniał sobie że przy bramie dostrzegł jakiś ruch, czyżby to była ona? Nie marnując już więcej czasu zgodził się na propozycje dziewczyny i poszedł za nią. Dopiero teraz uświadomił sobie że nadal ma podniesione ręce. Usiadł na przeciw dziewczyny, nadal miał co do niej lekkie obawy, ale spowodowane tym że ją wcale nie znał. Kasei był po jego lewej stronie. "Czas chyba przełamać pierwsze lody"
-Nazywam się Shinkiro, ale wszyscy mówią mi Shin.- kontynuował dalej chcąc dowiedzieć się nieco o tym miejscu -Możesz mi powiedzieć gdzie jesteśmy i co to za olbrzymia brama jest nieopodal?-
Jego głos nadal drżał, ale on ma tak zawsze gdy mówi do nieznanych mu osób.
Żeby grzecznościom stało się zadość przedstawiłam się:
-Aki. Miło poznać.
Nie chciałam zdradzać swojego nazwiska, primo, bo mimo wszystko Shin mógł się okazać kimś niemile widzianym i secundo, bo opuściłam mój klan już dawno i nie chciałam mieć z nim już nic wspólnego. Pytanie Shina mnie trochę zaskoczyło. Czyli nawet nie wiedział, gdzie jesteśmy?
-Jesteśmy obecnie na obrzeżach Wielkiej Puszczy Osaskiej - powiedziałam z udawanym patosem. Nie miałam pojęcia, dlaczego dodawano do nazwy słówko "Wielka". Owszem, był to spory lasek, ale ta nazwa była jakaś taka nie na miejscu.
-A ta brama... cóż w tym momencie prowadzi jedynie do ruin.
Nie mogłam mu powiedzieć o SO, mimo, że wydawał się niegroźny. Jeśli by się dowiedział o ukrytej siedzibie to, no cóż, musiałabym go zabić. Chciałam tego jednak uniknąć, chociaż z drugiej strony właściwie budynek się walił, więc nie wiem czy ukrywanie tego miało sens.
-Lepiej tam nie iść w tym momencie. Jeśli się nie mylę, trwa tam teraz zażarta walka. - powiedziałam patrząc z ukosa na kolesia od Emi. Zastanawiałam się kiedy i którędy wyszedł z gabinetu lidera. No i dlaczego teraz spał? Chyba nie przez tą truciznę, którą wypuściła z ust jego własna towarzyszka? Jeśli to była jej wina, to kotek powinien jej ślicznie podziękować.
-Walka!?- nie znosił on tego słowa. Cieszyła go myśl że nie wszedł tam, popychany przez ciekawość. "Jak bym tam wszedł skończyło by się to dla mnie nieciekawie." Shin był już pewien, że od strony Aki nie grozi mu niespodziewany atak. Chyba...Przynajmniej wiedział gdzie teraz jest, choć nadal uważał ten las za przerażające miejsce.
-Nie będzie ci przeszkadzać jak zobaczę co z nim jest?- pokazał palcem na leżącego chłopca. Nie zmierzał czekać na odpowiedz, podszedł do Kasei'a i zaczął go szturchać.
-Hej Kasei słyszysz mnie?- sprawdzał czy nic mu nie jest choć wcale nie znał się na pierwszej pomocy. Sprawdza czy nie ma gdzieś jakieś rany.
-Powodzenia - mruknęłam pod nosem patrząc na poczynania Shina. Usłyszałam, że mówi do kociaka po imieniu.
-Znasz go? -zapytałam już głośniej. Nie byłam do końca pewna czy domniemany Kasei należał do SO, ale nawet jeśli nie, to pewnie był w siedzibie, żeby dołączyć (była też możliwość, że miał pomóc Emi w wendetcie na liderze, ale nie wydawało mi się, żeby ta panienka chciała się mścić, więc odrzuciłam tę opcję). Oparłam ręce na ziemi, potem przeniosłam na nie ciężar ciała i przerzuciłam nogi tak, żeby w efekcie uklęknąć twarzą zwrócona ku dwójce właściwie nieznajomych mi chłopaków. Koci chłopak zwany Kaseiem nie wyglądał jednak jakby był w nastroju do budzenia się. Spojrzałam na jego twarz. Wyglądał na młodego, nie dałabym mu więcej niż 14 lat. Zaczęłam się zastanawiać, co łączyło go z Emi. Wpadła mi do głowy pewna myśl.
-Jeśli znasz go, to może znasz też Emi? Podróżowali razem.
Oj tak, to musiały być wyrzuty sumienia. Wredne uczucie...
Shin'owi zdawało się że Aki coś burknęła, może się przesłyszał.
-Tak znam go, spotkałem go w Akademii dla shinobi w Konoha'ie-
Kiedy zadała mu drugie pytanie chłopak zastanowił się kim był ta Emi.
-Hmm.... Nie, niekojarzące tej Emi. Znam tylko tego berbecia który tu leży.-
Po "zbadaniu" Kasei'a chłopak doszedł do wniosku że nic groźnego mu się nie stało, poza małą raną przy ramieniu. Znowu usiadł na swoje miejsce i zaczął się bacznie przyglądać towarzyszce. pochylił lekko głowę w bok
"Nie wygląda mi na kogoś kto pochodzi z tych okolic. Jej twarz jakoś mi tu nie pasuje... Prędzej bym pomyślał że pochodzi z mojej wioski."
Głowa wróciła do normalnej pozycji i Shin zapytał
-Nie pochodzisz stąd, mam racje? Może mieszkasz w Ame?-
Pokręciłam przecząco głową. Przez chwilę zastanawiałam się czy byłam kiedykolwiek w Ame. Żadna konkretna sytuacja nie przychodziła mi do głowy, więc podejrzewałam, że jeśli tam byłam to tylko przejazdem. Otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć, ale zawahałam się. Powinnam mu mówić, że pochodzę z Kiri? A może raczej: czy chcę mu to powiedzieć? Siedziałam chwilę z otwartą buzią myśląc o tym, co mam powiedzieć. Wreszcie z moich ust padły słowa:
-Ame to deszcz, prawda? U mnie też często też padał deszcz. I ciągle była mgła.
Właściwie nie byłam do końca pewna sensu tych słów. Czułam, ze mówię coś oderwanego od rzeczywistości, ale nie przejmowałam się tym zbytnio. Spojrzałam w niebo. Wydawało się bardzo ciężkie. Zapowiadało się na to, że zaraz woda zacznie lecieć nam na głowy. Po chwili kilka kropel spadło na moją twarz.
-O wilku mowa - powiedziałam bardziej do siebie niż do Shina. Patrzyłam teraz w górę. Przypomniał mi się widok jeziora Adonai skrytego wśród mgły. Rozmarzyłam się i przestałam zwracać uwagę na to, co się działo wokół mnie.
z jej odpowiedz Shin nie był w stanie wywnioskować czy pochodzi stąd czy też nie.
"Wyglądało na to że nie chce wspominać skąd pochodzi."
Nie miał już zamiaru męczyć ją swoimi pytaniami. Siedział bez ruchu na swoim miejscu i znowu przyglądał się Aki. Widać było że gdzieś odpłynęła.
"Więc są na tym świecie więksi dziwacy niż ja" zaśmiał się w duchu. Nagle zaczął kropić deszcz.
-Aki-san może znasz gdzieś miejsce gdzie można się schronić przed deszczem?- dziewczyna nie reagowała więc powtórzył -Halo! Słyszysz mnie?-
"Ona tak zawsze, czy ma zły dzień...?"
Podskoczyłam w miejscu słysząc podniesiony głos Shina.
-Hehe, przepraszam... Tooo... co mówiłeś? - zapytałam mierzwiąc sobie włosy. To nie tak, że nie lubiłam się zamyślać, ale w towarzystwie bywało to kłopotliwe. Nawet bardzo. Spojrzałam w górę. Deszcz zaczynał padać coraz mocniej.
-Może znajdziemy jakieś miejsce, żeby się schować przed tym deszczem - powiedziałam zupełnie nieświadoma tego, że Shin właśnie o to pytał. Kątem oka dostrzegłam Kaseia.
-A właśnie... Co z nim? Chyba go tutaj nie zostawimy?
Zastanawiałam się co odpowie. Właściwie to Kasei już tu leżał wcześniej. Ciekawe jaka byłaby jego reakcja, gdyby obudził się nagle w zupełnie innym miejscu. Zaśmiałam się w duchu.
-To co robimy?- zapytałam spoglądając na zabandażowaną twarz Shina.
-Świetny pomysł Aki-san! Też nie mam ochoty zmoknąć w deszczu.- Powiedział to z lekką ironią w głosie. Deszcz rzeczywiście padał coraz mocniej. Shin wstał podniósł Kasei'a i przerzucił go przez ramie. Młody wydał się warzyć więcej niż wygląda. Shin wiedział że nie należy do najsilniejszych, ale żeby aż tak źle było z jego kondycją? Odwrócił się w stronę Aki
-Jasne że go zabierzemy. W końcu to mój przyjaciel, a ja kompanów nie zostawiam na pastwę losu.- w jego głosie było słuchać dumę i lekką pychę. Po chwili dodał -No to co? Idziemy!-
Ruszył przed siebie, ale po paru krokach stanął w miejscu. W końcu był on w nieznanym mu miejscu, które budziło w nim lęk. Odwrócił się w stronę dziewczyny i powiedział
-Wiesz co, może ty prowadź.....- duma zniknęła z jego głosy i znowu zagościł strach.
Po krótkim wpatrywaniu się w nią dodał
-W końcu lepiej znasz to miejsce niż ja, hehehe...- chciał ocalić resztki swojej męskiej dumy, którą najwyraźniej posiadał, ku swemu zdziwieniu.
Uśmiechnęłam się szerzej niż dotychczas.
-W takim razie chodźmy tędy!- zawołałam i ruszyłam w kierunku bardziej na prawo od tego, który wybrał Shin. Nie chciałam znajdować się w pobliżu walącej się siedziby SO i przypuszczałam, że ta dwójka też by nie chciała. Z drugiej strony nie maiłam też zamiaru pojawiać się w Oto. Nie wiedziałam, kto był przeciwnikiem w siedzibie, ale wolałam nie spotkać ich kumpli w wiosce. Postanowiłam, że zostaniemy w Puszczy, ale pójdziemy w jakieś bardziej osłonięte miejsce. Pamiętałam, że mijałam kiedyś sosnowy bór. To właśnie w jego kierunku postanowiłam się udać.
<NMN>

//Pisz tutaj: http://www.shinnobi.cba.p...p=162345#162345
Shin nie protestował. Poprawił Kasei'a jednym energicznym ruchem ramienia, spojżał czy śpi i szedł w stronę Aki.
-Prowadź, wodzu.- sam nie wiedział po co dodał ten tytuł. Pewnie cieszył się że w końcu opuszcza te upiorne miejsce. Szedł powoli i uważał rozglądał się wszędzie. Tak samo jak szedł tędy ostatnio.

<NMMT i Kasei'a>