Łąka nad rzeką

Półkolista łączka o promieniu mniej więcej dziesięciu metrów. Z jednej strony ograniczona rzeką, wcześniej byłą zapewne jej zakolem - stąd drzewa na jej granicy nie są młodniakiem, a potężnymi, liściastymi olbrzymami w których mogłoby się zgubić niewielkie stado ptaków.

---

Połorzyłem się na łacę i odpoczywam.

Dodane po 21 minutach:

Wstałem i poszedłem <NMM>
przychodzę na łąkę
-spokój...-powiedziałam radością oczekując uczniów
Rozejrzałem się po łące.
-W końcu mogę odetchnąć świeżym powietrzem-pomyślałem.Pochodziłem trochę po polanie i poszedłem dalej.<NMM>

---

"czy berozz musi się tak kręcić po Konosze?" -zamyśliłam się-"aż dziw bierze że nikto go nie wyrzuci..."-rozejrzałam się szukając uczniów "lenie patentowane"-rzuciłam w myślach pod ich adresem.
Przyszedłem, jak zwykle w milczeniu.. "nic się nie dzieje, chyba nie mam nic tutaj do roboty..."
<NMM>
Westchnęłam zrezygnowana
-zaczyna się powtórka z rozrywki... ganiaj uczniów po świecie.... a figa-ruszyłam w kierunku Suny >NMM<
"Nie pozostaje mi więc nic innego jak wrócić do Suny"- pomyślałem i ruszyłem za Amy
przyszedlem na lonke potrenowac walke kunaiem tworze dwa klany i zaczynam trening

Dodane po 23 minutach:

skonczylem trening i poszedlem dalej
Moje zmęczenie przywiodło mnie tutaj. Wielka polana przy rzece. Znalazłem drzewo. Usiadłem w jego cieniu i zmrużyłem oczy. Na chwile zasnąłem..
Na polanę przyszedł Shikamaru. Spojrzał na rzekę i położył się na trawie. Przez resztę dnia nie miał zamiaru robić niczego poza śledzeniem chmur płynących po niebie...

Dodane po 6 godzinach 49 minutach:

Podniósł się z trawy i poszedł w kierunku wioski... <nmm>
przebieglem <nmm>
Przybiegłem
- Yeaaahhh juz niedaleko Very Happy
-Nareszcie konoha trzeba troche pozwiedzac Smile
powiedziałem... usiadłem na trawie i caly czas patrzylem sie na dwa posągi stojace kolo siebie ekhmmm....
[Poszłem w strone wioski...]
Po kilku krokach powiedzialem
-Już czas
zaraz potem przyspieszyłem kroku.. Surprised
NMM
Przyszła HM! nad rzekę wpatrywała się i MYŚLAŁA nad czymś,ale tego to nikt nie wie oprócz Mamby!

Dodane po 2 minutach:

HM! skończyła myśleć i poszła dalej zwiedzać.
[NMM]
Przyszedłem nad rzekę. "W tym miejscu jeszcze nie byłem."-pomyślałem.
Poszedłem brzegiem rzeki.

Dodane po 5 minutach:

Siadłem nad brzegiem rzeki, na drzewie, nie tracąc przy tym czujności.

Dodane po 3 minutach:
Poszedłem
nmm
Położył się na trawie, po chwili wstał i pobiegł dalej <NMM>
przebieglem

NMM
Przyszedłem i usaidłem na chwilę.

Dodane po 7 minutach:

Ponieważ nie działo się nic ciekawego poszedłęm dalej. NMM
przyszedlem i usiadlem przy drzewie
PrzychodzĂŞ do doliny.ZauwarzyÂłem kogoÂś na drzewie.
-Witam.-powiedziaÂłem
makaja przyleciala i usiadla mi na ramieniu

Dodane po 3 minutach:

zauwazam zabuza i muwie witaj
-Jestem Zabuza.A ty?
richarde shinobi wioski konoha
-Ja pochodzĂŞ z Kiri-pokazujĂŞ palcem na opaskĂŞ na czole
domyslilem sie niejestem glupi co cie sprowaza w te strony
-Zwiedzam-powiedziaÂłem spokojnie.Co tam u Ciebie sÂłychaĂŚ?
siedze i mysle jak sie odegrac na gaaze niesprawiedliwie wygral na turnieju
-Gaara.Nie znam goÂścia
jest z suny i bylem z nim w druzynie ale po walce odeszlem zlamal reguly i uzywal czakry demona gdyby nie to to by niemieli co z niego zbierac
-Tak bywa.W Âświecie nigdy nie bĂŞdzie sprawiedliwoÂści.Jak bĂŞdziesz coÂś na niego szykowaÂł to daj mi znaĂŚ to ci pomogĂŞ.
narazie planuje ale puki co musze zdobyc pare misji potem awansowac i chce stwozyc wlasna ogranizacje

Dodane po 4 minutach:

fajny masz scyzoryk
Ambitne masz zamiary.Masz fajnego ptaka.CzyÂżby byÂł to orzeÂł?
tak to orlica. odeszlem niedawno od amy niemoge pracowac z ludzmi ktury prubowali mnie zabic
-Bardzo dobrze postÂąpiÂłeÂś.A kim jest ta Amy?Opowiedz mi coÂś o niej.
jest nauczycielka i prowadzi druzyne panicznie boi sie pajakow .

Dodane po 4 minutach:

i jest z suny
-Hahaha...Boi siĂŞ pajÂąków.Kto jest w jej druÂżynie?
jakies dziecko z twojej druzyny i tengaara chunin z suny ma w sobie demona sabaku
-Ma dziecko w druÂżynie hehe.MoÂże przedszkole chce otworzyĂŚ
niwiem i malo mnie ona tera obchodzi . wstalem
-Mnie teÂż.Nawet na oczy jej nie widziaÂłem.Boi siĂŞ pajÂąków...hehe.
dziwna jest i tyle. musze rozprostowac kosci zdejmuje cienzarki i z cala prentkoscia zaczynam biegac nieprzerywajac rozmowy z zabuza
-A ty zamierzasz do jakiejœ dru¿yny do³¹czyÌ?
pracuje dla anbu
-Aha.Ja teÂż zamierzam za kilka lat doÂłaczyĂŚ do ANBU.Narazie nie jestem gotowy.
ja jestem dosyc silny dlatego dolonczylem muwiac silny muwie ze jeden z najeprzych w konoha stanolem i przywolalem kirimachu
-Co to jest?-otsuneÂłem siĂŞ o kilka metrów
fajny
-To jest twój summon?Tak?
tak nazywa sie kirimachu
-NiezÂły jest (wskoczyÂłem na niego).Ma jakieÂś specjalne umiejĂŞtnoÂści?
tak i nogi zabuzy pzykleilysie do kirimachu . poza tym pluje kwasem i jest bardzo szybki
-Kurde przykleiÂłem siĂŞ.Pluje kwasem,ale na szybkiego to on nie wyglÂąda.
pozory myla i to moze mi dac przewage jesli przeciwnik tez tak pomysli
-Racja
dobra koniec summon znikl .
-A jak Ci siĂŞ w Âżyciu powodzi?
niebardzo dopiero co odeszlem z druzyny i przegralem walke w turnieju . mam malo kasy i czekam na misje .
-MuwiÂąc krócej-stara bida
a ty co tak daleko od domu
-PrzeszedÂłem siĂŞ na spacer i dotarÂłem aÂż tu.
to sie troszke zaszedles niewyglondasz mi na silnego wienc lepiej sam niepodruzuj
-ÂŻe co...(rozrywam swojÂą koszule i napinam miĂŞÂśnie).PoÂłowe swojego Âżycia poÂświĂŞciÂłem na trening siÂłowy,wiĂŞc nie mów Âże nie jestem silny.
sciongnolem zbroje i pokazalem mu moje miensnie nie tylko ty masz miensnie a o sile muwiac mialem namysli techniki
-Znam maÂło technik.Ale z biegiem czsu nauczĂŞ siĂŞ ich wiecej.
a kto jest twoim sensei

Dodane po 45 sekundach:

zalozylem zbroje
-Sai Tsura a co?
nic dziwie sie tylko ze pozwala ci samemu podruzowac amy mnie ganila ja poszedlem sam do suny a co dopiero do kiri .naszczenscie tera mam ja w /cenzura/
-Amy byÂła dla ciebie dobrym nauczycielem?
cos mnie tam nauczyla ale jest zabardzo nerwowa a ostatnimi czasy prawie wogule sie niewidywalismy wienc odeszlem
-Pewnie ma swoje sprawy do zaÂłatwienia i dlatego nie miaÂła dla Ciebie czasu.
musze isc do iwy mam misje zakladam struj i maske anbu
-Rozumiem.Dozobaczenia.
PoszedÂłem gdzieÂś
ide

NMM
przyszÂłem.poÂłoÂżyÂłem sie na trawie i przymkoÂłem oczy

Dodane po 5 minutach:

wstaÂłem i wyszÂłem <nmm>
IdĂŞ dalej
<NMM>
PrzyszedÂłem z dziewczynÂą - Mam nadziejĂŞ, Âże bĂŞdzie tutaj twoja mama. - powiedziaÂłem.
PojawiÂł sie stary starzec
- Czego tu niuchasz? Zapyta³ doœÌ niemile.
Ja? Kobiety z czerwonymi wÂłosami co ma na imiĂŞ Rose. - odpowiedziaÂłem starcowi.
Poszukaj nad wodospadem - odpowiedziaÂł i se poszedÂł
/Anya ty mnie mĂŞczysz /

No dobrze. - powiedziaÂłem i poszedÂłem z dziewczynkÂą nad wodospad. NMM
udaje sie wstrone konohy
(NMM)
usiadÂłem pod drzewem

Dodane po 1 godzinach 3 minutach:

poszedÂłem

NMM
przebiegÂłem szybko tĂŞdy. ZmierzaÂłem w stronĂŞ wodospadu. "Ale tu piĂŞkniĂŞ" pomyÂślaÂłem. "Takie bieganie jest bardzo odstresowujÂące. uwaga bo siĂŞ zaraz popÂłacze... z radochy "
Pojawiam siĂŞ nad rzekÂą. UsiadÂłem przy brzegu i oczekujĂŞ na brata.
Przybywam nad rzekĂŞ, Witam brata.
-Ok, to co dzisiaj potrenujemy? - spoglÂąda pytajÂąco.
- MoÂże Daibakuryuu + Rairyuu no Tatsumaki? -rzuciÂł
Dobry pomysÂł - OdpowiedziaÂłem
Stan¹³em obok brata skierowany w t¹ sam¹ stronê co on.
- Dawaj! - krzykn¹³em wykonuj¹c pieczêcie.
Daibakuryuu no Jutsu! - krzykn¹³em u¿ywaj¹c tego jutsu
Dawaj teraz ty -powiedziaÂłem do brata
WÂłaÂśnie skoĂączyÂłem wykonywaĂŚ pieczĂŞcie
- Rairyuu no Tatsumaki krzykn¹³em, po czym uformowa³o siê elektryczne tornado z dwiema g³owami smoka. Skierowa³em je w stronê strumienia wody brata aby po³¹czyÌ siê z nim.
-Na tamt¹ ska³ê! - powiedzia³em wskazuj¹c wzrokiem doœÌ du¿y g³az.
SkierowaÂłem strumieĂą na duÂży gÂłaz.
Uda³o siê ! - krzykn¹³em szczêœliwie patrz¹c na efekt po³¹czenia technik
Podszed³em do zgliszczy chc¹c dog³êbniej zobaczyÌ efekt, lecz nagle odskoczy³em.
- Hhe, jeszcze iskrzy! Lepiej nie dotykaĂŚ... - powiedziaÂłem z zadowoleniem.
Eee tam . DotknĂŞ i zobaczĂŞ co siĂŞ stanie - powiedziaÂłem do brata
PodchodzĂŞ do gÂłazu, dotykam i czuje przepÂływ energii i nagle odepchnĂŞÂło mnie na 20 metrów. LeÂże na ziemii.
Podbiegam szybko i kucam przy nim
- Nic ci nie jest? - patrzy przeraÂżony na brata który nic nie odpowiada i wci¹¿ leÂży.
- Nie ma co, idziemy do szpitala! - powiedziaÂł do siebie.
*Ale z kolei technika "pora¿aj¹ca" wysz³a.* - pomyœla³ lekko siê uœmiechaj¹c, lecz od razu spowa¿nia³. Wzi¹³ brata na plecy i szybkim krokiem pobieg³ w stronê centrum wioski.

<NMM>
<NMM>
DziÂś mam zamiar poĂŚwiczyĂŚ nad chakrÂą a mianowicie nad uwalnianiem jej w miejscu w którym chce. Przy okazji to ĂŚwiczenie takÂże ĂŚwiczy koncentracje. Rozpoczynam swój trening. Znajduje dobre wyciszone miejsce i zaczynam. Po kilku pierwszych próbach okazuje siĂŞ Âże to nie jest takie Âłatwe. Ale z czasem coraz Âłatwiej to wykonaĂŚ. Po jednej godzinie którÂą sobie wyznaczyÂłem na te ĂŚwiczenia koĂącze na dziÂś.
LecĂŞ z Kate za plecami i Shiwansenem przed sobÂą na desce. "Wiesz... mógÂłbyÂś przestaĂŚ siĂŞna niÂą gapiĂŚ jak sroka w gnat i porozmawiaĂŚ z niÂą. A nie tylko komplementowaĂŚ Taa... okej..."
I tak lecimy ... lecimy ... i nagle ...
<nie ma nas>
przechodziÂłem obok polany nad rzekÂą
Chyba troszkĂŞ siĂŞ zdrzemnĂŞ - powiedziaÂł poszedÂł spaĂŚ ZZZ

Dodane po 4 minutach:

Obudzi³ siê - pora iœÌ powiedzia³ - poszed³ <NMM>
Przychodze aby nieco potrenowaĂŚ. Tworze piĂŞĂŚ cienistych klonów i zaczynam z nimi walczyĂŚ. Po godzinie ciĂŞÂżkiej walki koĂączĂŞ narazie i ide z tego miejsca.
Lee przeskakuje za kamienia na kamien obok rzeki nie zwalniajac wcale kierujac sie w strone Suny(NMM)
kÂładĂŞ siĂŞ na trawie
Przebieg³ przez ³¹kê do Konohy.

<NMM>
przechodzi przez ca³¹ ³¹ke
DziÂś mam zamiar poĂŚwiczyĂŚ nad chakrÂą a mianowicie nad uwalnianiem jej w miejscu w którym chce. Przy okazji to ĂŚwiczenie takÂże ĂŚwiczy koncentracje. Rozpoczynam swój trening. Znajduje dobre wyciszone miejsce i zaczynam. Po kilku pierwszych próbach okazuje siĂŞ Âże to nie jest takie Âłatwe. Ale z czasem coraz Âłatwiej to wykonaĂŚ. Po jednej godzinie którÂą sobie wyznaczyÂłem na te ĂŚwiczenia koĂącze na dziÂś.
przyszedÂłem i usiadÂłem na trawie
Przychodze aby potrenowaĂŚ taijutsu. Najpierw rozgrzewam siĂŞ na palikach treningowych. Po kilkunastu minutach zostawiam pal w spokoju i tworze trzy cieniste klony z którymi zaczynam walkĂŞ wrĂŞcz. Moje klony daÂły mi siĂŞ we znaki ale udaÂło mi siĂŞ je pokonac. Po chwili odpoczynku ide nad rzeke.
PrzyszedÂłem nad rzekĂŞ, prowadzÂąc Minako-chan.RozejrzaÂłem siĂŞ i stwierdziÂłem:
-No, nie jest ona w prawdzie pierwszej piĂŞknoÂści...sÂłuÂży nam jako miejsce treningów, ale!-mówiÂąc to, znalazÂłem Âładne, zacienione drzewo i od razu poszedÂłem z Minako-chan w tamtym kierunku.
Na miejscu, usiadÂłem sobie spokojnie pod drzewem i spojrzaÂłem na dziewczynĂŞ.
-Podoba Ci siĂŞ tutaj?-spytaÂłem, rumieniÂąc siĂŞ nieznacznie.
RozejrzaÂłam sie i na mojej twarzy wstÂąpiÂł uÂśmiech.
- Jest przepiĂŞknie. - poÂłoÂżyÂłam skrzypce na Ziemi i odbiegÂłam trochĂŞ zaczynaj¹Ì siĂŞ krĂŞciĂŚ wokóÂł wÂłasnej osi i dookoÂła - Uwiebiam takie wolne przestrzenie!! - dodaÂłam rozkÂładajaĂŚ na bok rĂŞcĂŞ i zamykajaĂŚ oczy cuzjÂąc jak wiatr mierzwi moje wÂłosy - Wspaniale
Zgi¹³em jedn¹ nogê w kolanie i opar³em o ni¹ rêkê.Uœmiechn¹³em siê, przygl¹daj¹c zabawie dziewczyny.Wtedy przez chwilê, mrugn¹³ mi przed obraz jakiejœ ma³ej dziewczynki.Nie mog³em jej rozpoznaÌ, ale czu³em, ¿e ta osoba by³a bliska memu sercu.
PotrzÂąsÂłem gÂłowÂą, aby rozwiaĂŚ te myÂśli i dalej przyglÂądaÂłem siĂŞ radosnej Minako...
ZrobiÂłam jeszcze parĂŞ obrotó a potem padÂłam na plecy. UÂśmiechnê³¹m suiĂŞ do siebie. ByÂłam szczĂŞÂśliwa. Patrzy³¹m w Niebo , chwytajac jakiegoÂś kwiatka w rĂŞkĂŞ i obracajÂąc go w palcach.
- Wspania³e miejsce...- doda³¹m szeptem
Szept, nie szept, ale zdo³a³em to us³yszeÌ.Wsta³em i powoli podszed³em do dziewczyny, a kiedy by³em ju¿ obok niej, klêkn¹³em i nachyli³em siê nad ni¹.
-I wspaniaÂła dziewczyna...-powiedziaÂłem cicho, ale sÂłyszalnie, rumieniÂąc siĂŞ i patrzÂąc w oczy Minako-chan.
WidzÂąc chÂłopaka nad sobÂą i sÂłyszÂąc Jego sÂłowa zarumieni³¹m siĂŞ lekko jednak nei odwróci³¹m wzroku. ObracaÂłam w palcach maÂłego kwiatka.PrzeÂłknĂŞÂłam ÂślinĂŞ
- S-skoro...tak mówisz... - odparÂłam szeptem
-Ja tak nie mówiĂŞ...ja tak myÂślĂŞ i ja to wiem!-powiedziaÂłem radoÂśnie, jednoczeÂśnie gÂłaszczÂąc dziewczynĂŞ po policzku.Po pewnym czasie zrobiÂło mi siĂŞ trochĂŞ niewygodnie, poza tym rĂŞka na której siĂŞ opieraÂłem mi zdrĂŞtwiaÂła, wiĂŞc wyÂłoÂżyÂłem siĂŞ obok Minako-chan i zaÂłoÂżyÂłem rĂŞce za gÂłowĂŞ.PatrzyÂłem zarumieniony w niebo, ale co jakiÂś czas, oczy mimowolnie odwracaÂły siĂŞ do dziewczyny.
Spojrza³am jeszcze k¹tem oka na ch³opaka i podnios³am kwiatek na wyokoœÌ oczu. Po chwili usiad³am i w³o¿y³am go w w³osy. Uœmiechnê³¹m sie do ch³opaka
- I jak wyglÂądam? - spytaÂłam
Spojrza³em na Minako-chan i podpar³em siê ³okciami, aby u³o¿yÌ siê wy¿ej.Przyjrza³em siê uœmiechniêtej dziewczynie i przez chwilê by³em w transie.Szybko jednak siê ockn¹³em i odpowiedzia³em:
-Wiosna i Lato, majÂą Ci czego pozazdroÂściĂŚ-zaÂśmiaÂłem siĂŞ, ale te sÂłowa wcale nie byÂły Âżartem.Jeszcze raz spojrzaÂłem na Minako-chan i tak juÂż zostaÂłem leÂżeĂŚ-uÂśmiechniĂŞty i oczarowany
SpojrzaÂłam na Tano-kun z maÂłym zaskoczeniem.
- Nie przesadzaj....- odparÂłam.
Po chwili wpadÂłam na szaleĂączy pomysÂł. Szybko wstaÂłam pukajac chÂłopaka w ramiĂŞ.
- Gonisz... - odpar³am z uœmiechem i zacze³am uciekaÌ majac nadziejê , ¿ê ch³opak podejmie siê zabawy
To by³ odruch.Od razu wsta³em i zacz¹³em goniÌ dziewczynê, stopniowo siê zbli¿aj¹c, a uœmiech nie potrafi³ znikn¹Ì z mojej twarzy.
-ZÂłapiĂŞ CiĂŞ!Nie uciekniesz mi!-zawoÂłaÂłem i nie zwróciÂłem uwagi na kamieĂą, który byÂł przede mnÂą.
ZahaczyÂłem i upadÂłem na ziemiĂŞ.Nie byÂłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, Âże nie dawaÂłem znaków Âżycia.
PrzestaÂłam biec i spojrzaÂłam an Tano-kun który leÂżaÂł bez ruchu. PodbiegÂłam do Niego i przyklĂŞknĂŞÂłam przy nim
- Tano-kun...wszystko w porzÂądku - odparÂłam z troskÂą
LeÂżaÂłem tak nieruchomo, dalej nie reagujÂąc na nic.ByÂło tak przez chwilĂŞ, aÂż tu nagle...
Jednym zgrabnym ruchem chwyciÂłem dziewczynĂŞ i lekko i delikatnie przerzuciÂłem jÂą obok siebie, nie puszczajÂąc jej, tym samym blokujÂąc jej ruch.
ZawisÂłem tak nad niÂą i z beztroskim uÂśmiechem powiedziaÂłem:
-Mam Cie!-po tych sÂłowach, pocaÂłowaÂłem jÂą szybko i delikatnie w usta.
Na poczÂątku byÂłam w szoku , bo nie wiedziaÂłam co siĂŞ dzieje. ZobaczyÂłam potem Tano-kun jak stoi nade mnÂą i mówi " Mam CiĂŞ". Dopiero na koĂącu poczuÂłam Jego usta na swoich. ZamknĂŞÂłam oczy i odwzajemniÂłam pocaÂłunek. ChciaÂłam Âżeby ta chwila trwa³¹ wiecznie
Jak wszystko, co dobre, to niestety równieÂż miaÂło swój koniec.PocaÂłowaÂłem jÂą jeszcze w czóÂłko i patrzyÂłem na dziewczynĂŞ z bÂłogoÂściÂą na twarzy.LeÂżaÂłem tak nad Minako-chan, gÂłaskajÂąc jÂą czule po gÂłowie rĂŞkÂą na której siĂŞ oparÂłem.
Patrzy³¹m z uœmiechem na ch³opaka , przeczesuj¹c mu rêk¹ w³osy
- Sobie plan dziaÂłania uÂłozyÂłeÂś , widzĂŞ - odparÂłam ze Âśmiechem - ZwabiÂłeÂś mnie w puÂłapkĂŞ
-A wiesz, ¿e nawet nie?Potkn¹³em siê, a reszta jakoœ tak sama przysz³a-odpar³em z uœmiechem, ci¹gle g³aszcz¹c j¹ czule.Takie le¿enie by³o bardzo fajne, a ja zapomnia³em o ca³ym bo¿ym œwiecie.W tym momencie liczy³a siê tylko Minako-chan.
PatrzyÂłam w oczy chÂłopakowi a potem pocaÂłowaÂłam go w ...nos . ZaÂśmiaÂłam siĂŞ
- A ja Ci tutaj miaÂłam coÂś zagraĂŚ , a my tutaj szalejemy jak maÂłe dzieci
-No w sumie to racja...-odpowiedziaÂłem beztrosko, ale nie chciaÂło mi siĂŞ ruszyĂŚ.LeÂżaÂłem tak sobie, zahipnotyzowany niezwykÂłym urokiem dziewczyny.
- W tym wypadku...niestety bêdziesz musia³ ze mnie zejœÌ - odpar³¹m z uœmiechem ca³uj¹c go w policzek
UÂśmiechn¹³em siĂŞ szerzej i wywróciÂłem niezgrabnie, kÂładÂąc siĂŞ obok dziewczyny, tym samym, dajÂąc jej moÂżliwoœÌ wstania.Mimo, Âże tak sobie leÂżaÂłem, nadal nie mogÂłem spuÂściĂŚ z niej oczu.To byÂło niemoÂżliwe.
WstaÂłam , wzieÂłam skrzypce i wróciÂłam do chÂłopaka. . WYjĂŞÂłam skrzypce i siĂŞ zastanowi¹³m , drapiÂąc siĂŞ smyczkiem po gÂłowei
- Co by tu zagraĂŚ... - myyÂślaÂłam
WzruszyÂłem ramionami nadal uÂśmiechniĂŞty.
-A nie wiem...ale cokolwiek by to nie byÂło, bĂŞdzie na pewno Âładne-odparÂłem radoÂśnie, patrzÂąc na Minako...CzekaÂłem na jej grĂŞ z niecierpliwoÂściÂą, jednak potrafiÂłem to ukryĂŚ.Na prawdĂŞ uwielbiaÂłem jej grĂŞ na skrzypcach.
Po chwili uœmiechnê³¹m siê i zacze³am graÌ . Zamknê³¹m oczy i zaczê³am ko³ysaÌ siê w rytmie muzyki

TO gram
Zamkn¹³em oczy i po raz kolejny zacz¹³em myœleÌ nad jakimœ rysunkiem.
Wtedy...
Ta melodia zaczĂŞÂła mi przypominaĂŚ tÂą samÂą, jaka towarzyszyÂła kaÂżdemu goÂściowi, wchodzÂącemu do posiadÂłoÂści Katoshi...PrzypomniaÂło mi siĂŞ...ostatni raz kiedy przechodziÂłem przez bramĂŞ do dworu mojego klanu...to byÂł pierwszy i jedyny raz, jak wchodziÂłem tam razem z siostrÂą i rodzicami.Na koĂącu dÂługiej grogi stali i czekali na nas dziadkowie...byli uÂśmiechniĂŞci.
ZbliÂżajÂąc siĂŞ do nich, widziaÂłem kobiety, które taĂączyÂły powitalnie, machajÂąc wstĂŞgami...to byÂł specyficzny i bardzo pogodny klan.
Niestety...to byÂł ostatni dzieĂą ÂświetnoÂści tego klanu, bo tej nocy...
Wtedy ten radosny obraz znikn¹³, a zast¹pi³ go obraz krwawej i okrutnej rzezi, jak¹ zrobi³ tam Orochimaru, a ostatnim, co widzia³em, by³y jego bezczelne i jadowite oczy.

WstaÂłem gwaÂłtownie, ÂłapiÂąc panicznie powietrze, jakbym byÂł dÂługo pod wodÂą...moje oczy byÂły utkwione w jednym punkcie, a po policzku spÂłynĂŞÂła mi Âłza...
TrochĂŞ wystraszyÂłam siĂŞ reakcji chÂłopaka.PrzerwaÂłam grĂŞ , odÂłoÂżyÂłam skrzypce i podeszÂłam do chÂłopaka , kÂładÂąc mu dÂłoĂą na ramieniu
- Tano-kun....wszystko w porzÂądku? - spytaÂłam choĂŚ wiedziaÂłam , zĂŞ tak wcale nei jest
Wzi¹³em jeszcze parĂŞ Âłapczywych oddechów, ciÂągle patrzÂąc w jeden punkt.Gdy mój oddech siĂŞ wyrównaÂł, wróciÂłem do siebie i poczuÂłem rĂŞkĂŞ Minako-chan na ramieniu.
Chwyci³em d³où i zacisn¹³em rêkê, jakbym nie chcia³ jej ju¿ nigdy puœciÌ.Spojrza³em na dziewczynê i wtedy znowu przemkn¹³ mi tamten obraz...dziewczynka...jednak tym razem mnie zawo³a³a.
PoznaÂłem ten gÂłos i przestaÂłem tam widzieĂŚ Minako...ja tam juÂż widziaÂłem jedynie mojÂą starszÂą siostrĂŞ...
-Tsumi...-jêkn¹³em...widzia³em tam moj¹ doros³¹ siostrê...
Nie mogÂłem w to uwierzyĂŚ!ZnalazÂłem mojÂą siostrĂŞ po tylu latach!
-Tsumi!To naprawdĂŞ Ty!PrzeÂżyÂłaÂś "to"!Ty na prawdĂŞ Âżyjesz!-krzyczaÂłem ze szczĂŞÂścia, ÂściskajÂąc Minako-chan bardzo mocno.ByÂłem taki szczĂŞÂśliwy, Âże aÂż siĂŞ popÂłakaÂłem-odnalazÂłem mojÂą siostrĂŞ po tylu latach!
PoczuÂłam jak Tano-kun mocno mnie Âściska krzyczÂąc sÂłowa i imiĂŞ jakieÂś dziewczynki. Nie wiedziaÂłam kim Ona jest...ale chyba byÂła bardzo waÂżna dla chÂłopaka. Z bólem w sercu odsunĂŞÂłam go od siebie spuszczajÂąc gÂłowĂŞ
- Tano-kun...to nadal ja...Minako... - szepnĂŞÂłam
PatrzyÂłem na Minako-chan z lekkim rozczarowaniem, zmieszanym ze zdziwieniem.SiedziaÂłem tak bez ruchu z rozdziawionymi ustami.Powoli do mnie docieraÂło, Âże tu wcale nie byÂło mojej siostry...
Jeszcze chwilĂŞ zbieraÂłem myÂśli, aÂż w koĂącu wszystko juÂż byÂło ze mnÂą dobrze i widzÂąc smutek dziewczyny, przytuliÂłem jÂą powoli i delikatnie.
-Przepraszam CiĂŞ...przepraszam...ja na prawdĂŞ nie chciaÂłem...-mówiÂłem zaÂłamanym gÂłosem, jakbym znów miaÂł siĂŞ popÂłakaĂŚ, jednak nie pÂłakaÂłem.PrzytuliÂłem jÂą mocniej...byÂło mi wstyd za moje zachowanie...
PrzytuliÂłam siĂŞ do chÂłopaka
- Iie...nic sie nie sta³o , naprawdê - odpar³am cicho szepc¹c mu do ucha - To ja przepraszam...ta muzyka...przywo³uje u Ciebie z³ê wspomnienia , prawda??
-Nie...-odpowiedziaÂłem cicho-Muzyka, jak i wspomnienia byÂły piĂŞkne...ale opisywaÂły mojÂą pierwszÂą i ostatniÂą wizytĂŞ na dworze mojego klanu...miaÂłem wtedy 3 lata...nawet nie wiem, jakim cudem to zapamiĂŞtaÂłem.ByÂła to ostatnia moja wizyta, bo tej nocy...-z tymi sÂłowami znów napÂłynĂŞÂły bolesne wspomnienia, ale zachowaÂłem zimnÂą krew-TO siĂŞ staÂło...-podsumowaÂłem, nadal mocno przytulajÂąc Minako-chan
WtuliÂłam siĂŞ w chÂłopaka
- Wybacz...nie musia³am pytaÌ...- odpar³¹m trochê z ¿alem , ¿e przeze mnie da³¹m nadziejê ch³opakowi , ¿e ukochana przez Niego istota ¿yje. - Wybacz...
-Spokojnie...to nie twoja wina.Bo skÂąd mogÂłabyÂś wiedzieĂŚ, Âże tak zareagujĂŞ?-odparÂłem spokojnie, gÂłaszczÂąc Minako-chan po gÂłowie.Wtedy naszÂło mnie na opowiedzenie dziewczynie o mojej siostrze:
-MiaÂła na imiĂŞ Tsumi...to byÂła moja siostra.Gdyby ÂżyÂła, byÂłaby w twoim wieku...-powiedziaÂłem trochĂŞ smutno, ale nie chciaÂłem przerywaĂŚ.MusiaÂłem w koĂącu coÂś powiedzieĂŚ na ten temat.
-ByÂła bardzo wesoÂła i pogodna...i okropnie opiekuĂącza.Kiedy raz przewróciÂłem siĂŞ i otarÂłem kolano, ona pierwsza do mnie odbiegÂła, Âżeby mi pomóc...zawsze byÂła blisko mnie-mówiÂłem juÂż normalniej, jednak nadal byÂłem zadziwiony faktem, Âże o tym pamiĂŞtaÂłem-LubiÂła siĂŞ dzieliĂŚ...nie przypominam sobie, Âżeby kiedykolwiek zatrzymaÂła coÂś dla siebie...zawsze siĂŞ z kimÂś dzieliÂła.To byÂł anioÂłek, a nie siostra...-podsumowaÂłem z lekkim uÂśmiechem, jednak uroniÂłem przy tym ÂłzĂŞ.
SÂłuchajÂąc tej historii posmutniaÂłam. WiedziaÂłam , Âże Tsumi byÂła dla Niego bardzo waÂżna. UÂściskaÂłam go mocniej , ale kiedy poczuÂłam jak coÂś mokrego skapnĂŞÂło mi na ramiĂŞ , odsunĂŞÂłam siĂŞ od Niego i spojrzaÂłam na chÂłopaka Âłagodnie. DotknĂŞÂłam Jego policzka
- Ona...ona zapewne by nie chciaÂła abyÂś pÂłakaÂł... - odparÂłam
-Jasne, Âże by nie chciaÂła, ale co ja poradzĂŞ?To jest ode mnie silniejsze...-powiedziaÂłem trochĂŞ nerwowo, ocierajÂąc Âłzy.UniosÂłem wzrok w górĂŞ i zobaczyÂłem opadajÂący liœÌ.LeciaÂł prosto na mnie.ChwyciÂłem go i Âścisn¹³em.
-Uwielbia³a liœcie...a jesieù?Wtedy skaka³a z radoœci!Biega³a sobie w kolorowych liœciach, ³api¹c wszystkie, jakie zdo³a³a, a potem zabiera³a je do domu...-uœmiechn¹³em siê i puœci³em liœÌ.Spojrza³em na Minako-chan rozchmurzony i jeszcze raz j¹ przytuli³em:
-DziĂŞkujĂŞ, Âże mnie wysÂłuchaÂłaÂś...-powiedziaÂłem troskliwie.
WtuliÂłam siĂŞ w chÂłopaka
- Nie ma sprawy...po to tu jestem - dodaÂłam zamykajÂąc oczy
CzuÂłam sie tak dobrze w ramionach chÂłopaka , chciaÂłam....aby nikt nam tej chwili nie przerwaÂł
To byÂło bardzo ciepÂłe i miÂłe.SiedziaÂłem tak z osobÂą, która byÂła mojÂą najwiĂŞkszÂą podporÂą w moich Âżalach i smutkach, a to przyczyniÂło siĂŞ do rozmyÂślaĂą nad przyszÂłoÂściÂą...a co, jeÂśli dojdzie do podobnej sytuacji?MiaÂłem jedynie nadziejĂŞ, Âże do tego nie dojdzie,a jeÂśli byÂłoby to nieuniknione, to byÂłem gotowy za niÂą zgin¹Ì.
- Ai Shiteru... - odparÂłam cicho myÂślÂąc nad szczĂŞÂściem które mnie dotknĂŞÂło. Nie mogÂłam sobie wyobraziĂŚ gdyby Tano-kun coÂś siĂŞ staÂło. Bym moÂżliwe umar³¹ z Âżalu lub tĂŞsknoty...nie mogÂłam sobie nawet wyobraziĂŚ chwili , Âże mogÂłabym Go straciĂŚ . ZacisnĂŞÂłam dÂłonie na koszulce chÂłopaka.
-Kocham CiĂŞ...-powiedziaÂłem spokojnie, mimo nerwów, jakie mi towarzyszyÂły-Nie bój siĂŞ...Spokojnie...bĂŞdzie dobrze...-uspokajaÂłem dziewczynĂŞ, czujÂąc jak jej rĂŞce zaciskajÂą siĂŞ na mojej koszulce.
KiwnĂŞÂłam gÂłowÂą na znak , Âże rozumiem . PuÂściÂłam Jego koszulkĂŞ . CzuÂłam siĂŞ...szczĂŞÂśliwa...od 9 lat nareszcie byÂłam szczĂŞÂśliwa. MiaÂłam wspaniaÂłych przyjacióÂł i chÂłopaka którego kochaÂłam nad Âżycie. MiaÂłam nadziejĂŞ , ¿ê to nie jest sen który by prysÂł gdybym otworzyÂła oczy.
PuÂściÂłem delikatnie dziewczynĂŞ, po czym podÂłoÂżyÂłem dÂłoĂą pod jej gÂłowĂŞ, aby jÂą podniosÂła lekko.Jeszcze raz na niÂą spojrzaÂłem czule i pocaÂłowaÂłem czule w usta.
Delikatnie odwzajemniÂłam pocaÂłunek , zarzucajÂąc mu rĂŞce na szyjĂŞ. ZamknĂŞÂłam oczy. ChciaÂłam aby ten piĂŞkny sen nigdy siĂŞ nie skoĂączyÂł
Obj¹³em Minako i ca³owa³em j¹ namiêtnie.Zapomnia³em o ca³ym bo¿ym œwiecie-liczy³o siê tylko "tu" i "teraz"...by³em szczêœliwy, bo w koùcu...po tylu latach, moja dusza mog³a zaznaÌ spokoju.Nie by³a ju¿ drêczona przez bolesne wspomnienia.
CzuÂłam siĂŞ bÂłogo. DotknĂŞÂłam dÂłoniÂą Jego policzka i powoli zjedÂżaÂłam niÂą na tors chÂłopaka.Czas stan¹³ dla mnie w miejscu.Wszystko dla mnie przestaÂło istanieĂŚ...oprócz tej chwili
Kiedy poczu³em, jak dziewczyna zaczê³a dobieraÌ siê do torsu, opamiêta³em siê i sp³oszony, odsun¹³em siê od niej nieznacznie.Zrobi³em siê czerwony jak burak i patrzy³em siê na Minako-chan pytaj¹co.To by³o dla mnie nowe, wiêc taka reakcja by³a wed³ug mnie jedyn¹ s³uszn¹.Nie by³em w stanie nic powiedzieÌ, a na dodatek by³o mi wstyd przez moj¹ nieœmia³oœÌ.
[ Ja ci siĂŞ do torsu nie dobieram ]
SpojrzaÂłam trochĂŞ zdziwiona na chÂłopaka , jednak potem siĂŞ zarumieniÂłam przez to co zrobiÂłam
- G-gomen...ja....poniosÂło mnie... - odparÂłam odwracajÂąc gÂłowĂŞ w bok
//Wiem, o co chodzi³o, ale nie potrafi³em znaleŸÌ innego okreœlenia... //

To byÂło zupeÂłnie nowe...jeszcze nikt tak mnie nie traktowaÂł i jakoÂś dziwnie siĂŞ z tym czuÂłem.SpojrzaÂłem jeszcze trochĂŞ niepewnie na dziewczynĂŞ i pocaÂłowaÂłem jÂą raz jeszcze, ale ten pocaÂłunek byÂł inny...jakbym chciaÂł przeprosiĂŚ za moje zachowanie.
[ Spoko rozumiem ]
TrochĂŞ siĂŞ zdziwiÂłam reakcjÂą chÂłopaka , jednak po chwili zamknĂŞÂłam oczy i odwzajemniÂłam pocaÂłunek.
Nie wiedzia³em, jak dla niej, ale jak dla mnie, to starczy³o ju¿ tego dobrego.Przerwa³em namiêtnoœci i wsta³em.Da³em sygna³ dziewczynie, ¿eby poczeka³a, po czym znikn¹³em.
Przez chwilĂŞ byÂło zupeÂłnie cicho i pusto i tylko wiatr ÂśpiewaÂł o swoich podróÂżach.
TrwaÂło to jeszcze przez chwilĂŞ, ale w koĂącu wróciÂłem, jak gdyby nigdy nic i siĂŞ uÂśmiechaÂłem, jak dziecko.UsiadÂłem przed ukochanÂą i zacz¹³em jej patrzeĂŚ g³êboko w oczy z nieznikajÂącym uÂśmiechem.
SpojrzaÂłam na Niego trochĂŞ zdziwiona
- Gdzie poszed³eœ? -spyta³¹m ciekawie nie wiedz¹c o co chodzi
Nie odpowiedziaÂłem.UÂśmiechn¹³em siĂŞ tylko szerzej, jakbym coÂś kombinowaÂł.Wtedy, poczuÂłaÂś, Âże coÂś spadÂło Ci na gÂłowĂŞ-to byÂł kwiatek.Zanim zd¹¿yÂłaÂś podnieœÌ gÂłowĂŞ, dziesiÂątki kwiatów spadÂło na Ciebie.ByÂło ich wiele i kaÂżdy inny, a kompozycja zapachowa byÂła na prawdĂŞ wyjÂątkowa.
-I jak Ci siĂŞ kwiaty podobajÂą?-spytaÂłem niewinnie, a Ty usÂłyszaÂłaÂś, jakby coÂś wybuchaÂło na drzewie-to byÂły moje klony, które pomagaÂły mi w planie.
Kiedy zobacyz³am te kwiaty , po prostu uradowa³am siê. Zaœmia³¹m siê z pomys³u ch³opaka i poca³owa¹³m go w policzek
- DziĂŞkujĂŞ...bardzo mi siĂŞ podobajÂą...
-Cieszê siê, ¿e Ty siê cieszysz!-powiedzia³em trochê bawi¹c siê s³owami.By³em rozpromieniony!Wzi¹³em jeden kwiatek i zacz¹³em nim ocieraÌ o nosek dziewczyny, a sam przygl¹da³em jej siê uwa¿nie...tak, jakbym w ¿yciu nie widzia³ nic cudowniejszego.
ZamknĂŞÂłam oczy czujÂąc delikatne muÂśniĂŞcia pÂłatków kwiata. OtworzyÂłam oczy i zobacyzÂłam jak Tano-kun mi isĂŞ przyglÂąda
- M-mam coœ na twarzy?? - spyta³¹m trochê zdziwiona
-No wÂłaÂśnie nie...i to nie trochĂŞ martwi-powiedziaÂłem beztrosko, a uÂśmiech nie chciaÂł mi znikn¹Ì z twarzy.Po krótkiej chwili,, ten sam kwiatek uÂłoÂżyÂłem piĂŞknie we wÂłosach czerwonowÂłosej.BiaÂły kwiatek piĂŞknie komponowaÂł siĂŞ z wÂłosami dziewczyny.
Potem zastanowiÂłem siĂŞ trochĂŞ.Jeszcze coÂś mi nie pasowaÂło i usiÂłowaÂłem okreÂśliĂŚ, co to byÂło.
- Hmmm...jakieÂś inne detale chcesz mi dodaĂŚ - zaÂśmiaÂłam siĂŞ , obracajaĂŚ jeden kwiatek w palcach i patrzyÂłam na zamyÂślonÂą twarz chÂłopaka
-No!Teraz juÂż nic!-zaÂśmiaÂłem siĂŞ.Oczywistym byÂło, Âże brakowaÂło mi jej Âślicznego uÂśmiechu.CiÂągle uÂśmiechniĂŞty, rozczochraÂłem jej wÂłosy i ponownie siĂŞ zaÂśmiaÂłem, widzÂąc efekt mojego "czochradÂła".
Nie widzÂąc efektu rozczochrania moich wÂłosów , mog³¹m stwierdziĂŚ , zĂŞ jest to zabawny widok. ZaczeÂłam siĂŞ ÂśmiaĂŚ razem z chÂłopekiem
PoÂśmiaÂłem siĂŞ jeszcze trochĂŞ, ale potem doÂświadczyÂłem najgorszej rzeczy, jaka mogÂła mnie doÂświadczyĂŚ, a okazaÂła siĂŞ wszem i wobec pod postaciÂą gÂłoÂśnego burczenia w brzuchu.ByÂłem gÂłodny.SkrzywiÂłem siĂŞ lekko, po czym wstaÂłem i podaÂłem rĂŞkĂŞ dziewczynie, mówiÂąc:
-ZgÂłodniaÂłem...co powiesz na ramen?A moÂże chciaÂłabyÂś coÂś innego?
SkorzystaÂłam z pomocy , ukÂładajac do porzÂądku swoje wÂłosy
- MoÂże byĂŚ ramen...ale jeÂśli masz ochotĂŞ na coÂś innego to teÂż chĂŞtnie zjem... - odparÂłam z uÂśmiechem biorÂąc skrzypce
-Hmm...mnie tam wystarczy ramen-uœmiechn¹³em siê i zabra³em Minako do Ichiraku...

<NMN>(Nie Ma Nas)
PrzyszedÂłem i usiadÂłem na trawie przy rzece.

Dodane po 1 godzinach 30 minutach:

<NMM>
PojawiÂłem siĂŞ z summonem który trzymaÂł w 3 ogonach ca³¹ druÂżynĂŞ.PoÂłoÂżyÂł on wszystkich na ³¹czce wygodnie i usiadÂł wraz z zemnÂą obok druÂżyny.WypuÂściÂł on tysiÂące maÂłych smoczków wielkoÂści oka.Te smoczki stworzyÂły jednego wielkiego smoka który rozpi¹³ skrzydÂła i powiaÂł du¿¹ czeœÌ polany cieniem.Summon znikn¹³ w k³êbie dymu wczeÂśniej dajÂąc polecenie Âżeby smok siĂŞ mnie sÂłuchaÂł.PoÂłoÂżyÂłem siĂŞ na polanie i powiedziaÂłem:
-Ktoœ ranny?-spyta³ le¿¹c w trawie
Nie....powiedziaÂłem.....
muszê iœÌ...widzimy siê na treningu albo nastêpnej misji-po¿egna³em siê i znik³em

(NMM)
WidzÂąc Âże sensei stawia sprawĂŞ jasno odleciaÂłem na smoku.
<NMM>
odzyskaÂłem przytomnoœÌ, poczuÂłem ból, wiĂŞc nadal leÂżaÂłem

EDIT.

WstaÂłem z ziemi, pobiegÂłem na polanĂŞ treningowÂą (chyba wiadomo po co??)

<NMM>
Przysz³am na ³¹ke i sie polozy³am. Za³ozylam rece za glowe. Zaczelam wpatrywac sie w niebo.

Dodane po 39 sekundach:

Wstalam i poszlam sobie
<usiadÂł nad brzegiem rzeki i patrzyÂł przed Siebie>

<nmm>
PrzyszedÂłem nad rzekĂŞ. To byÂło moje ulubione miejsce w Konosze. ubrany byÂłem w pÂłaszcz SO i zielonÂą maskĂŞ. UsiadÂłem na jakimÂś kamieniu i przyglÂądaÂłem siĂŞ nurtowi rzeki.

Dodane po 17 godzinach 4 minutach:

WstajĂŞ i ruszam, do kolejnego ulubionego miejsca. - Skoro juÂż tutaj jestem to pozwiedzam...<NMM>
Biegnê szybko przez ³¹kê...potkn¹³em siê i siê wyr¹ba³em
szybko siĂŞ podnoszĂŞ i biegnĂŞ dalej

[nmm]
Ach ³¹ka -Mysli przychodz¹c tutaj.
-jednye ciche miejsce w konoha-PowiedziaÂł cicho poczym sie poÂłoÂżyÂł w trawie

Dodane po 4 godzinach 18 minutach:

odchodzi w ciszy <nmm>
PrzyszedÂłem nad ³¹kĂŞ razem z Minako-chan. Jak zwykle panowaÂł tu bÂłogi spokój, co mnie bardzo cieszyÂło. ByÂłem tak szczĂŞÂśliwy z Âżycia, ze nie mogÂłem siĂŞ powstrzymaĂŚ i... zacz¹³em skakaĂŚ po drzewach wokóÂł ³¹ki. W koĂącu znikn¹³em... nie byÂło mnie widaĂŚ, sÂłychaĂŚ, nic...
Po d³ugiej chwili czekania za ch³opakiem zacze³am siê martwiÌ.Trochê zaniepokojona , ze nie wyczuwam Tano-kun zaczê³¹m siê rozgl¹daÌ i nawo³ywaÌ
- Tano-kun?!! Tano-kun to nie jest Âśmieszne....... - mówiÂłam
Cisza... bardzo podejrzana cisza... aÂż tu w koĂącu, dziki i wesoÂły okrzyk, któremu towarzyszyÂło wycie wilka:
-UETAAAAAAAAAAAAAA!-wydzieraÂłem siĂŞ radoÂśnie i co jakiÂś czas byÂło sÂłychaĂŚ znajome szczekanie i wycie. GÂłosy byÂły coraz wyraÂźniejsze i wyraÂźniejsze... aÂż nagle... wyskoczyliÂśmy z korony jednego drzewa, ÂśmiejÂąc siĂŞ i krzyczÂąc.
Niestety... spostrzegÂłem, Âże i za mocno siĂŞ wybiliÂśmy i Kokoroi za bardzo siĂŞ napaliÂł na to skakanie i skorzystaÂł z wiatru, który nas popychaÂł. LecieliÂśmy prosto do rzeki...
-Jasny szlag!-krzykn¹³em, machajÂąc rĂŞkami i nogami, bezsilnie próbujÂąc siĂŞ odratowaĂŚ od kÂąpieli. Kokoroi nie byÂł specjalnie tym przejĂŞty, bo poniosÂła go magia jego ukochanego wiatru, no i... wpadliÂśmy z hukiem do wody.
Wyp³ynêliœmy na powierzchniê i spojrzeliœmy po sobie... wilk by³ uradowany i rozeœmiany... chcia³em trochê siê z nim o to powadziÌ, ale jego pysk mnie rozbroi³. Zacz¹³em siê œmiaÌ, a Kokoroi razem ze mn¹... to by³o œwietne
ZaczĂŞÂłam siĂŞ ÂśmiaĂŚ z obu i podeszÂłam do rzeki.
- Tylko Wy mo¿ecie wpaœÌ na takie pomys³y - usmiechne³am siê a po chwili wpad³am na œwietny pomys³ - Ne Kokoroi...chcê byc kogoœ pozna³...tylko...b¹dŸ mi³y ok ? - spyta³am i wykona³¹m pieczêÌ przygryzajaÌ palec i naznaczaj¹c Go na d³oni , potem dotknê³¹m ziemi
- Kuchiosye no jutsu...
PowstaÂł dym z którego wydobyÂł siĂŞ odgÂłos kopyt i rÂżenie konia. po chwili z Niego wybiegÂł czarny koĂą z palÂącÂą siĂŞ grzywÂą i ogonem. PobiegÂł trochĂŞ dalej ode mnie a po chwili wróciÂł i potrzÂąsn¹³ gÂłowÂą.
~Witaj Minako...o! WidzĂŞ duze towarzystwo...~powiedziaÂła Hikaru w myÂślach
~Witaj~
- Tano-kun , Kokoroi...to jest Hikaru , moja przyjacióÂłeczka i towarzysz...Hikaru , to jest Tano-kun i Kokoroi równeiÂż towarzysz Tano-kun
~ MiÂło mi CiĂŞ poznaĂŚ Kokoroi...~ powiedziaÂła w myslach Hikaru do wilka , jednak Tano-kun nie mógÂł tego usÂłyszeĂŚ
<PrzechodzÂąc brzegiem rzeki zauwaÂżyÂł dwoje nieznajomych przystanÂą na chwilkĂŞ>
Ohayo...
<krzyknÂą do nich>
-No to podgrzaÂłaÂś atmosferĂŞ, PiĂŞkna-zaÂśmiaÂł siĂŞ wilk, wychodzÂąc z wody-joÂł maleĂąka!-zwróciÂł siĂŞ do Hikaru, podchodzÂąc do niej. Gdy byÂł juÂż doœÌ blisko, spojrzaÂł na niÂą... trochĂŞ dziwnie... po czym powiedziaÂł:
-Erm... mogÂłabyÂś siĂŞ nieco nachyliĂŚ? ChciaÂłem coÂś sprawdziĂŚ...-powiedziaÂł gÂłosem spokojnym... ale coÂś kombinowaÂł... Ja tymczasem wyszedÂłem z wody i usiadÂłem na brzegu.
-"no to ciekawie bĂŞdzie... ciekawe, co tym razem kombinujesz, Kokoroi..."-pomyÂślaÂłem, uÂśmiechajÂąc siĂŞ nieznacznie.
ZobaczyÂłam chÂłopaka , nei znaÂłam Go jednak mimo wszystkiego krzyknĂŞÂłam równieÂż
- Ohayo
SpojrzaÂłam na Tano-kun i usiadÂłam obok Niego
- I jesteÂś caÂły mokry? Co powiesz na ekspresowe suszenie w stylu Minako Kurosaki ? ^6 - spytaÂłam z uÂśmiechem zacierajÂąc Âłapki
Hikaru schyliÂła Âłeb i spojrzaÂła na Niego trochĂŞ groÂźnie
~ Nie mów do mnie maleĂąka...jestem wyÂższa od Ciebie i mogĂŞ Ciebie pokopaĂŚ jeÂśli zechcĂŞ...no to co chciaÂłeÂś sprawdziĂŚ? ~ spyta³¹ równieÂż w myÂślach nie umiaÂła sie inaczej porozumiewaĂŚ
<podchodzi>
Jestem Toshiro Nakata
<wyciÂągajÂąc rĂŞkĂŞ do dziewczyny>
-No nie bÂądÂź taka sztywna, MaleĂąka no!-powiedziaÂł wesoÂło Kokoroi, podskakujÂąc wesoÂło-a wÂłaÂśnie!-tu spojrzaÂł po grzywie klaczy, po czym dmuchn¹³ w pÂłonÂącÂą grzywĂŞ, która nie zgasÂła.
-eeee... no nic... miÂło poznaĂŚ!-powiedziaÂł jeszcze weselej, po czym obdarowaÂł Hikaru swoim liÂźniĂŞciem. TuÂż po tym, nastawiÂł siĂŞ, jakby chciaÂł siĂŞ bawiĂŚ, zaszczekaÂł i zacz¹³ biegaĂŚ wokóÂł przyjacióÂłki Minako-chan.
Ja natomiast spostrzegÂłem przybysza, podszedÂłem do niego i przywitaÂłem go, machajÂąc mu rĂŞkÂą. No cóÂż... humor mi dopisywaÂł.
-Siemka!-powiedziaÂłem wesoÂło.
<spojrzaÂł na niego>
Witaj...
UÂścisnĂŞÂłam Jego rĂŞkĂŞ i powiedziaÂłam
- Minako Kurosaki miÂło mi poznaĂŚ - powiedziaÂłam z uÂśmiechem
SpojrzaÂłam na Tano-kun z uÂśmiechem. Nadal miaÂł mokre rzeczy a ja nie chciaÂłam aby sie przeziĂŞbiÂł dlatego podeszÂłam do Niego i ciepÂłym powietrzem które wytworzyÂłam jakby przez ogieĂą zaczê³¹m mu suszyĂŚ rzeczy
Hikaru zaœ zaczê³¹ r¿eÌ i po chwili pobieg³a galopem przed siebie patrz¹c na Kokoroiego
~ Dalej...zoabczymy jak jesteÂś szybki~ pobiegÂła miĂŞdzy drzewa
<OdszedÂł>

<nmm>
-KoleÂżanko! Ty chyba nie wiesz, z kim Ty masz do czynienia!-zawoÂłaÂł radoÂśnie wilk i ponownie poprosiÂł swego przyjaciela, Wiatr, Âżeby mu pomógÂł i pognaÂł z jego szybkoÂściÂą za klaczÂą. Ja natomiast nie miaÂłem pojĂŞcia, co mam robiĂŚ, bo Minako-chan mnie suszyÂła, a owy goœÌ byÂł mi nieznany...
//On juÂż poszedÂł //
Hikaru jednak nie ustĂŞpowaÂła wilkowi i dalej biegÂła zadowolona z Âżycia.
Ja zaÂś koĂączyÂłam suszyĂŚ ubrania Tano-kun i zaczĂŞÂłam suszyĂŚ mu wÂłosy. CiepÂły powiew mierzwiÂł mu wÂłosy zaÂśmiaÂłam siĂŞ z Jego fryzury
- No juÂż prawie koĂączĂŞ
Kokoroi zaÂśmiaÂł siĂŞ dziko, wywalajÂąc jĂŞzor i lecÂąc przed siebie. ByÂł na prawdĂŞ szybki... i staraÂł siĂŞ za wszelkÂą cenĂŞ dogoniĂŚ Hikaru. Ja natomiast staÂłem spokojnie, patrzÂąc, jak Minako-chan mnie suszy.
-TrochĂŞ dziwne... ale przyjemne...-stwierdziÂłem, uÂśmiechajÂąc siĂŞ
Hikaru przyspieszyÂła i teraz biegÂła juÂż cwaÂłem. PrzeskoczyÂła w piĂŞknym stylu przewalonÂą kÂłodĂŞ i biegÂła dalej a delikatne pÂłomyki ognia pojawiaÂły siĂŞ w Âśladach jej kopyt.
Kiedy skoĂączyÂłam suszyĂŚ wÂłosy Tano-kun. UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ i poÂłoÂżyÂłam mu rĂŞkĂŞ na torsie i mu szepnĂŞÂłam do ucha
- Co powiesz na powtórkĂŞ z rozrywki? - nie czekajÂąc na odpowiedÂź powiedziaÂłam - Gonisz....zaczĂŞÂłam przed nim uciekaĂŚ majÂąc nadzieje , Âże zacznie mnie goniĂŚ
Kokoroi wskoczyÂł na drzewo i odbiÂł siĂŞ od niego, a wiatr poniósÂł go tuÂż przed Hikaru.
-Co tak wolno, MaleĂąka?-spytaÂł wesoÂło, biegnÂąc dalej. Ja natomiast wstaÂłem i zacz¹³em goniĂŚ Minako-chan. BiegÂłem za niÂą, aÂż nagle znów znikn¹³em z pola widzenia dziewczyny... nie byÂło sÂłychaĂŚ nic, oprócz wariackiego wilka, który ganiaÂł z Hikaru
Hikaru jednak zaczĂŞÂła biec jak najszybciej potrafiÂła....byÂła w koĂącu mustangiem a one sÂą najszybsze z koni. DogoniÂła Kokoroiego i wyprzedziÂła Go
~ MówiÂłeÂś coÂś? ~ spytaÂła i biegÂła dalej
Ja zaÂś zatrzymaÂłam sie i zaczĂŞÂłam rozglÂądaĂŚ dookoÂła
- Chyba powinnam powiedzieĂŚ parĂŞ zasad na temat tej zabawy - odparÂłam ze Âśmiechem
Kokoroi uœmiechn¹³ siê chytrze i znikn¹³ z wiatrem. Nagle pojawi³ siê na grzbiecie Klaczy, zadowolony i pe³ny dumy z siebie. Spojrza³ krytycznym okiem na bieg Hikaru, ziewn¹³ i spyta³:
-To wszystko na co staÌ legendarne mustangi?-¿art by³ trochê nie na miejscu, ale on nie zdawa³ sobie z tego sprawy. Zeskoczy³ z Hikaru najdelikatniej, jak tylko potrafi³ i zacz¹³ bieg. £eb w ³eb z Hikaru biega³ i omija³ przeszkody.
Mnie natomiast nie byÂło sÂłychaĂŚ... aÂż nagle...
WyskoczyÂłem zza Minako-chan z gĂŞstwiny i biegÂłem szybko w jej stronĂŞ. ByÂłem bardzo uradowany... ale mój uÂśmiech zdradzaÂł coÂś jeszcze... jakby... podstĂŞp...
Hikaru wkurzyla si e troche ...nie lubila gdy ktos tak o niej mowil bardzo w sobie cenila krew mustanga. Ruszyla pelna para jak najszybciej mogla wyprzedzila o kilkanascie metrow Kokoroiego i ponownie pojawila sie na polanie.W tym czasie rowniez ja ja zauwazylam
~ Hikaru...lap mnie...~ powiedzialam jej w myslach przez co Tano-kun mogl mnie nie uslyszec oprocz Kokoroiego...
HIkaru w biegu pochylila leb tak ze chwycilam sie jej plonacej grzywy i zaczelam na niej uciekac przed Tano-kun ( ) kiedy bylam juz troche powiekszylam swoja odleglosc od Niego zeskoczylam z Hikaru i pozwolilam jej dalej sciagac sie z Kokoroim....a sama z wielkim usmiechem na wlasnych nogach dalej uciekalam przed Tano-kun
//Hehe... no to masz //

UciekajÂąc przede mnÂą, Minako-chan nie zwĂŞszyÂła puÂłapki. OtóÂż tamten Tano, to tylko klon, który miaÂł wypÂłoszyĂŚ dziewczynĂŞ dalej i udaÂło siĂŞ. Nagle znad uciekinierki wyskoczyÂł inny Tano-ten prawdziwy.
Uœmiechn¹³em siê psotnie i da³em jej szybkiego ca³usa w nos, po czym zacz¹³em uciekaÌ... tym razem normalnie( ). Mia³em przy tym niez³y ubaw!
PokrĂŞci³¹m gÂłowÂą w uÂśmiechu , zĂŞ daÂłam siĂŞ zÂłapaĂŚ na takÂą puÂłapkĂŞ , jednak z uÂśmiechem ruszyÂłam za chÂłopakiem. BawiÂłam sie niczym maÂłe dziecko . CieszyÂłam sie Âżyciem. Powoli dobiegajÂąc do chÂłopaka wyciÂągnĂŞÂłam rĂŞkĂŞ i spróbowaÂłam Go chwyciĂŚ
Hikaru w tym czasie zaprzesta³a swojego biegu. Wesz³¹ do rzeki i zaczê³a piÌ wodê
I tu w Âżycie wszedÂł mój kolejny "genialny" plan . ZatrzymaÂłem siĂŞ, obróciÂłem i wyciÂągn¹³em rĂŞce, aby zÂłapaĂŚ Minako-chan. ZrobiÂłem jeszcze niewielki unik, aby nie oberwaĂŚ jej rĂŞkÂą, po czym zÂłapaÂłem pĂŞdzÂącÂą na mnie Minako-chan, uniosÂłem nad ziemiĂŞ i zacz¹³em siĂŞ krĂŞciĂŚ, fundujÂąc jej karuzelĂŞ . Niestety, przeceniÂłem swoje moÂżliwoÂści... straciÂłem równowagĂŞ i upadÂłem na plecy, a Minako-chan upadÂła na mnie. StĂŞkn¹³em z powodu nagÂłego nacisku na mnie i straciÂłem powietrze, po czym szybko zÂłapaÂłem oddech i stwierdziÂłem, Âże w ten sposób to mogĂŞ traciĂŚ powietrze codziennie .
Kokoroi natomiast byÂł niezmordowany. Ani piĂŚ nie chciaÂł, gÂłodny teÂż nie byÂł. ByÂł szczĂŞÂśliwy, Âże miaÂł w koĂącu z kim pobiegaĂŚ, bo jego zdaniem, ja siĂŞ czĂŞsto ÂślimaczĂŞ...
ZaczĂŞÂłam siĂŞ ÂśmiaĂŚ kiedy chÂłopak mi zafundowaÂł karuzelĂŞ. UÂłoÂżyÂłam siĂŞ wygodniej na chÂłopaku i przyglÂądaÂłam mu siĂŞ z uÂśmiechem. To wszystko mogÂło trwaĂŚ wiecznie....byÂłam najszczĂŞÂśliwszÂą osobÂą na ziemi.
Hikaru zaÂś kiedy skoĂączyÂła piĂŚ wodĂŞ , wyszÂła na "lÂąd" i zaczĂŞÂła siĂŞ tarzaĂŚ po ziemi. UwielbiaÂła to. Po chwili wstaÂła i otrzÂąsnĂŞÂła siĂŞ . SpojrzaÂła na Kokoroiego
~No co mÂłody ? Nie masz juÂż dosyĂŚ? ~zapytaÂła pochylajÂąc siĂŞ Âłeb ku niemu i uderzajÂąc kopytem przygotowujÂąc siĂŞ i zachĂŞcajÂąc równieÂż wilka do dalszego biegu
OdprĂŞÂżyÂłem siĂŞ, zaÂłoÂżyÂłem rĂŞce za gÂłowĂŞ i patrzyÂłem uÂśmiechniĂŞty na Minako-chan.
Kokoroi natomiast nabraÂł ochoty na jeszcze wiĂŞksze psoty, wiĂŞc padÂł na ziemiĂŞ i zacz¹³ siĂŞ tarzaĂŚ, jak Hikaru i odpowiedziaÂł tylko radoÂśnie, Âże nie. WstaÂł i szybko zacz¹³ biegaĂŚ wokóÂł klaczy i szczekaÂł radoÂśnie. Na prawdĂŞ niezmordowany wilk
PrzytuliÂłam siĂŞ mocniej do chÂłopaka i zamknĂŞÂłam oczy. PowiaÂł wiatr a ja westchnĂŞÂłam
- Przyjemnie...chÂłopak którego siĂŞ kocha nad Âżycie przy boku. PiĂŞkne miejsce....przyjemna atmosfera...czego chcieĂŚ wiĂŞcej...? - spytaÂłam na gÂłos jakby samej siebie...
Po chwili zaczĂŞÂłam ÂśpiewaĂŚ po cichu moja ukochanÂą piosenkĂŞ z dzieciĂąstwa...
(klik)
Hikaru zaÂśmiaÂła siĂŞ w myÂślach i nie czekajÂąc na wilka zaczĂŞÂła biec przed siebie
nie odpowiedziaÂłem. PatrzyÂłem w niebo i tylko rĂŞka spod mojej gÂłowy zmieniÂła miejsce spoczynku. Delikatnie opadÂła na gÂłowĂŞ dziewczyny i zaczĂŞÂła jÂą gÂłaskaĂŚ. To byÂł chyba najspokojniejszy dzieĂą, jakiego nie miaÂłem od dawna... Wiatr szumiaÂł, rzeka pÂłynĂŞÂła swoim tempem i tylko co jakiÂś czas jakaÂś ryba wyskoczyÂła z wody, aby znów do niej wróciĂŚ... w tle lasu... szeptu jego liÂści, co jakiÂś czas moÂżna byÂło usÂłyszeĂŚ jak¹œ kukuÂłkĂŞ, która przypominaÂła o sobie... bÂłogi spokój... gdyby nie Kokoroi!
Ten wariat goniÂł siĂŞ z Hikaru, ÂśmiejÂąc siĂŞ, szczekajÂąc i wyjÂąc dziko.
UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ pod nosem sÂłyszÂąc jak Hikaru mówi do mnie
~ Ten maÂły ma peÂłno energi....~odparÂła i pobiegÂła daleko od nas tak , Âże po chwili nie sÂłyszaÂłam wycia wilka.
BÂłogi spokój i cisza...przestaÂłam ÂśpiewaĂŚ pod nosem i westchnĂŞÂłam. OtworzyÂłam oczy i podniosÂłam gÂłowÂą do góry aby spojrzeĂŚ na Tano-kun.Zmieni³¹m swojÂą pozycjĂŞ tak , Âże podnosÂłam siĂŞ trochĂŞ do góry aby mieĂŚ gÂłowe na wysokoÂści chÂłopaka. LeÂżaÂłam na boku i patrzyÂłam na Niego w milczeniu. Po chwili chwyciÂłam Jego dÂłoĂą w swojÂą rĂŞkĂŞ nadal patrzÂąc na Niego
GdzieÂś w lesie, Kokoroi ganiaÂł za nowÂą przyjacióÂłkÂą, szczekajÂąc, ÂśmiejÂąc siĂŞ i ogólnie dobrze siĂŞ bawiÂąc. Jednak po kilku minutach zorientowaÂł siĂŞ, Âże byli dalej, jak Kokoroi przewidywaÂł siĂŞ znaleŸÌ. A przecieÂż on koniecznie musiaÂł skontrolowaĂŚ, co ja robiĂŞ, bo a nóÂż trafi siĂŞ okazja do zaczepki. Po raz kolejny poprosiÂł wiatr o wsparcie i zanim ktokolwiek by siĂŞ obejrzaÂł, juÂż siedziaÂł na grzbiecie klaczy.
PodrapaÂł siĂŞ ÂłapÂą za uchem, mówiÂąc:
-Wiesz... nie wiem, jak Ty, ale ja bym zobaczy³, jak siê maj¹ nasze go³¹beczki... co Ty na to?-nie czekaj¹c na odpowiedŸ, zeskoczy³ z Hikaru i znikn¹³ w wietrze.
Tymczasem u nas scena, niczym z bajki:
PiĂŞkna okolica, bÂłoga cisza i dwoje zakochanych ludzi... chciaÂłem wÂłaÂśnie coÂś powiedzieĂŚ, ale usÂłyszaÂłem coraz to gÂłoÂśniejszy dÂźwiĂŞk. Po krótkiej chwili byÂło juÂż wyraÂźnie sÂłychaĂŚ Kokoroi:
-UETAAAAAAAAAAAAAAAAAA!-wydzieraÂł siĂŞ radoÂśnie. Nie byÂło go widaĂŚ, ale jeÂśli siĂŞ go najpierw sÂłyszaÂło, a potem dopiero widziaÂło, to nie byÂł dobry znak.
-O nie, coÂś wymyÂśliÂł tym razem?-jĂŞkn¹³em, rozglÂądajÂąc siĂŞ, jak tylko potrafiÂłem. Wtedy to usÂłyszaÂłem. Szelest liÂści i ten sam okrzyk... coraz wyraÂźniejszy. ObróciÂłem siĂŞ tam... i to byÂł Kokoroi. WyskoczyÂł z drzewa... prosto do rzeki. Jego bezczelnoœÌ i wrednoœÌ siĂŞgnĂŞÂła zenitu. WpadÂł do wody z efektem "tsunami", ochlapujÂąc nas, biednych i niczego nie Âświadomych. ChciaÂłem siĂŞ juÂż na niego wydrzeĂŚ, jednak on szybko wyszedÂł z wody i otrzepaÂł siĂŞ, jeszcze mocniej nas ochlapujÂąc.
-Grrrr... A Tobie co znowu strzeliÂło do gÂłowy, tumanie!-wrzasn¹³em na wilka, który jak zwykle nic sobie z tego nie robiÂł.
-Nooo... zmĂŞczyÂłem siĂŞ, wiĂŞc postanowiÂłem siĂŞ ochÂłodziĂŚ-wytÂłumaczyÂł beztrosko, idÂąc w swojÂą stronĂŞ. ZrobiÂł tak, Âżeby ukryĂŚ swój chytry i psotny uÂśmieszek, draĂą jeden
Hikaru nie zd¹¿y³a powstrzymaÌ Kokoroiego , jednak kiedy ten mia³ odejœÌ od nas ta stanê³a na przeciwko Niego i schyli³a groŸnie ³eb a ogieù na jej ogonie i grzywie niebezpiecznie iskrzy³
~Chyba postÂąpiÂłeÂś trochĂŞ nietaktownie....~pomyÂślaÂła i po chwili zaczĂŞÂła przesuwaĂŚ siĂŞ razem z wilkiem gdzieÂś w dal
~ Wybacz Minako....za szybko mi zwiaÂł....tym razem staram siĂŞ Go upilnowaĂŚ...to my nie przeszkadzamy ~ odparÂła i nadal groÂźnie patrzÂąc na wilka kopytem oddalaÂła Go od nas aÂż w koĂącu znikneli nam z oczu jednak w myÂślach mogÂłam usÂłyszeĂŚ gÂłos Hikaru skierowanych do wilka
~ MOGLBYS POMYSLEC ZE ONI CHCA SPEDZIC TROCHE CZASU SAMI!!!
PokrĂŞciÂłam gÂłowÂą i wycisnĂŞÂłam wodĂŞ z dÂługich wÂłosów.
- Ehh....zabraÂło mu siĂŞ na psoty....- powiedziaÂłam i spojrzaÂłam na Tano-kun z uÂśmiechem - Trzeba CiĂŞ znowu suszyĂŚ - odparÂłam i usiadÂłam naprzeciwko Niego i ponownie przyÂłoÂżyÂłam dÂłonie na poczÂątku do torsu i zaczĂŞÂłam Go suszyĂŚ sama siĂŞ trochĂŞ trzĂŞsÂąc z zimna , jednak ja na to nie zwracaÂłam zbytniej uwagi
-No... c-co jest, Maleùka? Nie b¹dŸ taka sztywna no! ZabawiÌ siê nie mo¿na?-jêcza³ wilk, zaci¹gniêty gdzieœ w dal. Ja tymczasem obserwowa³em, jak Minako-chan mnie suszy³a, jednak spostrzeg³em, ¿e sama marznie, a to mi niespecjalnie pasowa³o... ona by³a przecie¿ bardzie.. "ciep³olubna". Lekko chwyci³em jej rêce i odsun¹³em od siebie.
-Lepiej siebie najpierw wysusz... widzĂŞ przecieÂż, Âże Ci zimno... poza tym... skoro juÂż jestem mokry, to skorzystam z okazji i sobie popÂływam-uÂśmiechn¹³em siĂŞ szeroko na samÂą myÂśl o tym. Zdj¹³em koszulkĂŞ i bandaÂże, po czym pobiegÂłem trochĂŞ dalej wzdÂłuÂż brzegu, a gdy byÂłem juÂż wystarczajÂąco daleko, wskoczyÂłem do wody. W ten sposób byÂłem pewny, Âże nie ochlapiĂŞ dziewczyny mocniej. TrochĂŞ ponurkowaÂłem, popÂływaÂłem, caÂły czas zbliÂżajÂąc siĂŞ do naszego miejsca wypoczynku. W koĂącu byÂłem juÂż doœÌ blisko, wiĂŞc mogÂłem siĂŞ zrelaksowaĂŚ. Tym razem pÂływaÂłem juÂż spokojniej... powoli i w róÂżnych kierunkach... bardzo byÂło mi przyjemnie.
Co jakiÂś czas patrzyÂłem na Minako-chan, jak jej idzie to suszenie siĂŞ... nie chciaÂłem, Âżeby siĂŞ przeziĂŞbiÂła.
~JesteÂś mÂłody...rozumiem...ale to nie oznacza , Âże moÂżesz przeszkadzaĂŚ im....dÂługi okres czasu siĂŞ nie widzieli...w dodatku duÂżo przeÂżyli ostatnio...mógÂłbyÂś daĂŚ im chwilĂŞ samotnoÂści....~ powiedziaÂła Hikaru do wilka i sama poÂłoÂżyÂła siĂŞ na ziemi w pozie jak na konia przystaÂło
Ja sama skupiÂłam siĂŞ i po chwili moje ciaÂło otoczyÂło coÂś w stylu iskier , które mnie grzaÂły. O wiele Âłatwiej byÂło mi siebie samÂą suszyĂŚ niÂż kogoÂś innego. Kiedy skoĂączyÂłam powÂłoczka zniknĂŞÂła a ja podeszÂłam do rzeki i usiadÂłam patrzÂąc na Tano-kun z uÂśmiechem. WiedziaÂłam jakÂą temperaturĂŞ ma woda i jakoÂś nie miaÂłam ochoty do niej wchodziĂŚ. PatrzyÂłam tylko z uÂśmiechem jak chÂłopak pÂływa
Wilkowi oczy wypÂływaÂły, kiedy usÂłyszaÂł, Âże jest mÂłody. Ledwo powstrzymywaÂł siĂŞ, Âżeby nie parskn¹Ì Âśmiechem... sÂłowo "mÂłody" tak mu utkwiÂło w pamiĂŞci, Âże juÂż nie sÂłyszaÂł innych sÂłów klaczy.
Ja natomiast, kiedy juÂż byÂłem pewny, Âże Minako-chan jest sucha, wróciÂłem do pÂływania... chciaÂłem siĂŞ trochĂŞ zabawiĂŚ, wiĂŞc zacz¹³em goniĂŚ ryby... znad rzeki wyglÂądaÂło to bardzo pociesznie .
W koùcu, z³apa³em jak¹œ i szybko wyp³yn¹³em, ¿eby siê tym pochwaliÌ, ale wyœlizgnê³a mi siê z r¹k, odbi³a od twarzy i znik³a w wodzie.
-Wredna ryba-sykn¹³em, pÂłynÂąc do brzegu. WyszedÂłem z wody i poÂłoÂżyÂłem siĂŞ na brzuchu, aby sÂłoĂące mogÂło mnie osuszyĂŚ... cóÂż... po chÂłodnej kÂąpieli, ciepeÂłko sÂłoneczka ( ) byÂło bardzo przyjemnym uczuciem. Zamkn¹³em oczy i powoli zacz¹³em odpÂływaĂŚ...
ZaÂśmiaÂłam sie z zabawy chÂłopaka a kiedy ryba go pochlastaÂła ( ) po twarzy powstrzymaÂłam Âśmiech. Kiedy chÂłopak poÂłoÂżyÂł siĂŞ na brzuchu , sama poÂłoÂżyÂłam siĂŞ obok Niego. i patrzyÂłam na Jego spokojnÂą twarz...po chwili takiego leÂżenia wtuliÂłam siĂŞ w chÂłopaka , przykÂładajÂąc twarz do Jego policzka. ZamknĂŞÂłam oczy. MilczaÂłam bo sÂłowa byÂły zbĂŞdne
Nie ruszaÂłem siĂŞ, bo i tak mi siĂŞ nie chciaÂło... poza tym, to mi pasowaÂło... byÂło na prawdĂŞ miÂłe . ByÂłem ciekaw, jak tam Kokoroi sobie radzi z Hikaru, jednak sÂądzÂąc po klaczy, to bĂŞdzie trzymany krótko... moÂże w koĂącu komuÂś siĂŞ to uda...
On w tym czasie opowiadaÂł przyjacióÂłce, jak to mnie poznaÂł:
-No wiĂŞc wtedy siĂŞ mnie pyta: "coÂś siĂŞ staÂło?", a ja mu wtedy skaczĂŞ na brzuch i krzyczĂŞ: "Mordo Ty moja!"... potem go oblizaÂłem. Hehe... ale on miaÂł wtedy minĂŞ...-zachichotaÂł pod nosem, przypominajÂąc sobie tamtÂą sytuacjĂŞ-no... i od tamtej pory jesteÂśmy razem... walczymy ze wspólnymi wrogami, chronimy wspólnych wartoÂści... no a Âże to JA ÂśpiĂŞ w jego ÂłóÂżku i to JA jem sobie jego jedzenie, to juÂż inna historia-zaÂżartowaÂł na koniec, co chyba specjalnie zaakcentowaÂł tak, Âżeby byÂło to widaĂŚ, bo mimo wszystko kÂłamcÂą nie byÂł i szanowaÂł swoich przyjacióÂł.
Odsunê³am siê od Niego i przybli¿y³am swoj¹ twarz tak , ¿e stykaliœmy siê nosami. Objê³am Go za szyjê i patrzy³am na Niego spokojnie. Westchnê³am. Mog³am siê tak patrzeÌ w nieskoùczonoœÌ. Jednak po chwili...impulsem jakby poca³owa³am Go delikatnie w usta...stêskni³am siê za dotykiem i smakiem jego ust. Po³o¿y³am mu jedn¹ d³où na policzku.
Hikaru zaÂś sÂłuchaÂła opowieÂści Kokoroiego
~ Czyli...zrobisz dla Niego wszystko? Ja tak mam z Minako...zawarÂłam pakt z niÂą...bĂŞdĂŞ jÂą chroniĂŚ do koĂąca swojego istnienia...i nigdy od niej nie odstÂąpiĂŞ...jest mojÂą PaniÂą jak i zarazem przyjacióÂłkÂą ~powiedziaÂła
OtworzyÂłem delikatnie oczy, jednoczeÂśnie uÂśmiechajÂąc siĂŞ lekko.
-Oj, czym sobie zas³u¿y³em?-spyta³em cicho, nie chc¹c psuÌ atmosfery. Spojrza³em g³êboko w oczy ukochanej Minako-chan... ach, te oczy! Mog³em godzinami ton¹Ì w ich magii...
Tymczasem, Kokoroi dalej prowadziÂł bardzo ciekawÂą rozmowĂŞ z Hikaru:
-PiĂŞkna? PaniÂą? Nieee... to nie ten typ... no, chyba, Âże chodzi o MÂłodego-po raz kolejny zaÂżartowaÂł, po czym ponownie poruszyÂł mój temat:
-Mistrzu i ja nigdy nie mieliÂśmy relacji, jak Pan i SÂługa... nie byÂło u nas na to miejsca! ZresztÂą... nadal nie ma! zobacz sobie tylko... dogryzamy sobie nawzajem, pÂłatamy sobie figle i Âżartujemy z siebie! Jak widzisz.. u nas na takie coÂś, jak "jest moim Panem", "Jest moim Pomocnikiem" po prostu nie ma miejsca! To by obraÂżaÂło nie osobĂŞ o której mówimy, tylko to by obraÂżaÂło nas samych! Nie bĂŞdĂŞ obraÂżaÂł siĂŞ przecieÂż, mówiÂąc takie kÂłamstwa na temat MÂłodego... on zresztÂą teÂż. Walczymy razem kiedy trzeba i Âśmiejemy siĂŞ razem... nawet wtedy, kiedy nie trzeba!-po raz kolejny zaÂśmiaÂł siĂŞ wilk ze swojego stwierdzenia. Kiedy doszedÂł do siebie, spojrzaÂł na Hikaru i po krótkim milczeniu, spytaÂł:
-U was z PiĂŞknÂą jest tak samo? Bo sÂądzÂąc po Twojej wypowiedzi... to nie bardzo...-tu byÂł juÂż powaÂżniejszy, bo byÂł bardzo wraÂżliwy na punkcie ustawiania kogokolwiek na jakimÂś miejscu. ByÂł w ogóle przeciwny wszelkiego rodzaju hierarchii...
UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ do chÂłopaka i pogÂłaskaÂłam Go po policzku
- Ai shiteru...- szepnĂŞÂłam nie chcÂąc oderwaĂŚ sie od g³êbi Jego oczu w której utonĂŞÂłam
Hikaru zaÂś wstaÂła i potrzÂąsnĂŞÂła gÂłowÂą aby otrzepaĂŚ siĂŞ z piasku
~ Iie...Âźle mnie zrozumiaÂłeÂś....chodziÂło mi bardziej o to... , Âże Minako jest kimÂś bardzo dla mnie waÂżnym...tak jak w Twoim przypadku razem z tym chÂłopakiem....potrafimy siĂŞ bawiĂŚ i walczyĂŚ razem...jednak ³¹czy nas nie tylko mocna przyjaŸù ale równieÂż to , Âże przy zagroÂżeniu naszych ÂżyĂŚ kaÂżda z nas moÂże oddaĂŚ za nas siebie Âżycie...nie wiem czy to rozumiesz...ale moÂże zrozumiesz gdy nadarzy siĂŞ taka okazja ...którÂą mam nadzieje , Âże nie nastÂąpi...~odparÂła w myslach
Nie odpowiedziaÂłem. Po prostu siĂŞ podniosÂłem lekko, nachyliÂłem nad dziewczynÂą i pocaÂłowaÂłem jÂą czule i namiĂŞtnie... przynajmniej takÂą miaÂłem nadziejĂŞ... moja rĂŞka spoczĂŞÂła na policzku dziewczyny, a po chwili nieco siĂŞ przesunĂŞÂła i zaczĂŞÂła lekko przeczesywaĂŚ piĂŞkne, ognistoczerwone wÂłosy ukochanej Minako-chan.
W tym samym czasie, rozmowa, której uczestnikiem i prowadzÂącym byÂł Kokoroi(Âłola Boga ) siĂŞ rozwijaÂła.
Kokoroi na sÂłowa Hikaru skrzywiÂł siĂŞ nieco i podrapaÂł za uchem. Kiedy skoĂączyÂł, otrzepaÂł siĂŞ jeszcze, znów usiadÂł i spojrzaÂł na klacz swoim beztroskim i przepeÂłnionym chĂŞciÂą Âżycia wzrokiem, po czym powiedziaÂł:
-Eeeee tam! Nie myÂśleliÂśmy o poÂświĂŞceniu siĂŞ dla drugiego, bo od pierwszego spotkania doszliÂśmy do wniosku, Âże jesteÂśmy zbyt fajni, Âżeby mówiĂŚ tu o Âśmierci... poza tym, osobno juÂż jesteÂśmy fajni, a razem, to tak emanujemy fajnoÂściÂą, Âże nawet próba zabicia jednego z nas nie wchodzi w grĂŞ! Nie ma na to szans!-zaÂśmiaÂł siĂŞ wilk, krĂŞcÂąc i machajÂąc Âłbem we wszystkie strony... on na prawdĂŞ jest chory, jak musi siedzieĂŚ w miejscu...
ZarzuciÂłam rĂŞce na Jego szyjĂŞ i przycisnĂŞÂłam siĂŞ do Niego mocno nadal Go caÂłujÂąc. Ta chwila mogÂła trwaĂŚ wiecznie. Po chwili rĂŞce zsunĂŞÂły siĂŞ na szyjĂŞ a potem przejechaÂły delikatnie na twarz chÂłopaka. PrzerwaÂłam pocaÂłunek i spojrzaÂłam na Niego trzymajÂąc Jego twarz w dÂłoniach. Po chwili jednak wpatrywania siĂŞ w Niego ponownie Go pocaÂłowaÂłam
Tymczasem Hikaru patrzyÂła na Kokoroiego i po chwili pysiem go trÂąciÂła w bok
~ Mówisz mÂądrze mÂłody...jak na kogoÂś tak wariackiego jak Ty...co powiesz na jeszcze jedna rundkĂŞ biegów? Tylko z dala od Minako i mÂłodego...nie przeszkadzajmy im...~powiedziaÂła
Tak bardzo siĂŞ stĂŞskniÂłem za Minako-chan przez ten czas... nie chciaÂłem przerywaĂŚ tej chwili... przerwaÂłem jednak pocaÂłunek i chciaÂłem coÂś powiedzieĂŚ, lecz kompletnie zapomniaÂłem, co to byÂło... po raz kolejny zostaÂłem przyciÂągniĂŞty przez tajemniczÂą magiĂŞ, bijÂącÂą z oczu ukochanej... to byÂło na prawdĂŞ piĂŞkne... moja rĂŞka nadal gÂłaskaÂła Minako-chan i tym razem przerwaÂła na chwilĂŞ, aby odsun¹Ì grzywkĂŞ z jej czoÂła. UÂśmiechn¹³em siĂŞ lekko, patrzÂąc w magiczne oczy Minako-chan... ubóstwiaÂłem te oczy...
Kokoroi natomiast, s³ysz¹c propozycjê klaczy, wsta³, przeci¹gn¹³ siê i ziewn¹³, po czym powiedzia³ z weso³ym uœmiechem:
-MyÂślaÂłem, Âże juÂż nie zapytasz... aha! Ja mam 4 ludzkie lata, wiĂŞc aÂż taki mÂłody to ja nie jestem-zaÂśmiaÂł siĂŞ, ruszajÂąc-o dziwo-w kierunku przeciwnym do tego, gdzie siĂŞ znajdowaliÂśmy razem z Minako-chan.
-No to biegniemy!-zawoÂłaÂł, po czym znów zawyÂł w ten swój charakterystyczny, dziki sposób i znikn¹³ za krzakiem, jednak byÂło sÂłychaĂŚ jego obecnoœÌ
Nic nie robi³am....po prostu wpatrywa³am siê w Tano-kun nadal trzymajaÌ w obu rêkach Jego twarz. Zaczê³am jakby podziwiaÌ j¹. Moja d³où najpierw przejecha³a po czole gdzie by³a opaska , potem zjecha³¹ do oczu delikatnie je przecieraj¹c , przejecha³am palcem po nosie a¿ dotar³am do ust. Po³o¿y³am na nich palec i spojrza³am na Tano-kun... po chwili zdjê³am z Jego warg palec i ponownie Go poca³owa³am
Hikaru zaœ z r¿eniem jak przyst¹³o na konia ruszy³a za wilkiem
ByÂłem... taki szczĂŞÂśliwy! Najcudowniejsza istota, jakÂą mogÂłem poznaĂŚ... juÂż sam poczÂątek rozmyÂślania nad Minako-chan, byÂł dla mnie wystarczajÂącym powodem do Âżycia... a to nie byÂły tylko myÂśli! Ona na prawdĂŞ mnie kocha tak, jak ja kocham ja...
Odwzajemni³em poca³unek, lecz w koùcu musia³em go przerwaÌ... Wsta³em, przeci¹gn¹³em siê i... us³ysza³em... niczym grom z jasnego nieba... okropne warczenie...ba³em siê tego... to by³...
Mój Âżo³¹dek... byÂłem gÂłodny
-Ech... przekÂąsiÂłbym coÂś... co Ty na to?-spytaÂłem, odwracajÂąc siĂŞ do Minako-chan.
Kokoroi w tym czasie urzÂądziÂł sobie slalom pomiĂŞdzy drzewami, drzewkami, krzaczorami, krzakami i krzaczkami... aleÂż on miaÂł radochĂŞ
TrochĂŞ zarumieniona sytuacjÂą jaka miaÂła miejsce kilka sekund temu kiwnĂŞÂłam gÂłowÂą z uÂśmiechem. WstaÂłam i podeszÂłam do chÂłopaka przytulajÂąc siĂŞ do Niego delikatnie. UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ szeroko i po chwili gwizdnĂŞÂłam
Hikaru to us³ysza³am i powiedzia³¹ do Kokoroiego
~MÂłody...wracamy....~odparÂła i ruszyÂła biegiem do nas kiedy dotarÂła popatrzyÂła po mnie i po Tano-kun i spytaÂła patrzÂąc na mojÂą zarumienionÂą twarz ~ Mam nadzieje , Âże nic nie byÂło nieodpowiedniego kiedy mnie nie byÂło ~spytaÂła
~Nie Hikaru..na pewno nie ~odpowiedziaÂłam jej w myslach
- To gdzie idziemy? - spytaÂłam Tano-kun
Kokoroi przybiegÂł za Hikaru, a jego z lekka poirytowana mina mnie rozbawiÂła... a kiedy wydaÂł z siebie dÂźwiĂŞk:
-Jak sÂłowo dajĂŞ... jeszcze raz nazwiesz mnie "MÂłody"...-na tÂą "groÂźbĂŞ" parskn¹³em Âśmiechem, lecz szybko doszedÂłem do siebie i zwróciÂłem siĂŞ do Minako-chan:
-No cóÂż... w domu mam jeszcze kilka ramenów... a nie chciaÂłbym, Âżeby siĂŞ zmarnowaÂły...-odparÂłem na pytanie dziewczyny, drapiÂąc siĂŞ w tyÂł gÂłowy
ZaÂśmiaÂłam sie z Kokoroiego i po chwili powiedziaÂłam
- Co powiesz na ma³¹ konna przeja¿d¿kê? - spyta³am
Hikaru jakby siĂŞ trochĂŞ oburzyÂła uderzyÂła kopytem w ziemie i rÂżnĂŞÂła groÂźnie
~ Wiesz co ja o tym myÂślĂŞ Minako
~ Ten jeden raz...proszĂŞ....~poprosiÂłam Âładnie
Hikaru westchnĂŞÂła i dodaÂła
~No dobra wskakuj...~odparÂła
Z uÂśmiechem na twarzy wskoczyÂłam na konia chwytajaĂŚ siĂŞ pÂłonÂącej grzywy...
- To co ...wsiadasz? - spytaÂłam Tano-kun
-Nie... ja mam wÂłasnego wierzchowca-uÂśmiechn¹³em siĂŞ psotnie, wskazujÂąc na wilkas, który sÂłyszÂąc to, nieomal zaliczyÂł zgon...
-Ja Ci dam wierzchowca!-warkn¹³ na mnie, po czym uniósÂł Âłeb i odwróciÂł siĂŞ do mnie.
-oooj... no nie obra¿aj siê... no... uœmiechnij siê, Puszku Okruszku-parskn¹³em, nie mog¹c siê powstrzymaÌ od tego okreœlenia... no a wiemy, ¿e Kokoroi nie cierpia³ tego okreœlenia....
-A chcesz w cztery litery?-warkn¹³ znowu-no dawaj! Za³atwmy to, jak mê¿czyŸni! Kto pierwszy w Twoim domu!-z tymi s³owami przygotowa³ siê do biegu
-No tak... znów chcesz wdychaĂŚ kurz za mnÂą?-zachichotaÂłem, przygotowujÂąc siĂŞ.
-Gotowy...-zacz¹³ Kokoroi.
-Do startu...-kontynuowaÂłem...
-START!-krzyknĂŞliÂśmy razem i ruszyliÂśmy, co siÂł w nogach.... i chakrze tylko kurzyÂło siĂŞ za nami...

<NMN>(Mnie i Kokoroi)
Spojrza³am za oddalaj¹cym siê kurzem . Po chwili spojrza³am na Hikaru i westchnê³¹m z usmiechem
~ Ile oni majÂą energi ~pomyÂślaÂłam
~ Nom....dobra ruszajmy siĂŞ~przeglaopowaliÂśmy do domu Tano-kun
< NMN>
Wolno szedÂłem sobie na Âśrodek polanki. UsiaÂłem na ziemi i wyj¹³em kunai, którym zacz¹³em bezmyÂślnie ryĂŚ ziemiĂŞ przed stopami. NudziÂło mi siĂŞ ale nie miaÂłem ochoty nigdzie odchodziĂŚ.

Dodane po 15 godzinach 54 minutach:

Nawet nie zorientowaÂłem siĂŞ kiedy przestaÂłem bawiĂŚ siĂŞ kunai. SchowaÂłem go i podniosÂłem siĂŞ z ziemi. RuszyÂłem w nie okreÂślonym kierunku /NMM
Przyszed³em na ³¹kê, oczekuj¹c a¿ Shizune skoùczy rozmawiaÌ ze swoj¹ siostr¹. Usiad³em na ziemi. Schowa³em maskê do kieszeni.
Po kilku minutach siedzenia w spokoju zaczĂŞÂło padaĂŚ byÂł wielki deszcz a moÂżna by nawet powiedzieĂŚ, Âże ulewa.. NIe wiedziaÂłeÂś co ze sobÂą zrobiĂŚ..
Niestety nie byÂłeÂś przygotowany na takÂą pogodĂŞ..
PostanowiÂłeÂś znaleœÌ jakieÂś schronienie.. Niestety w pobliÂżu nie byÂło widaĂŚ miejsca, które by Cie osÂłoniÂło przed deszczem.
PrzemierzajÂąc dolinĂŞ.. ZmokÂłeÂś juÂż bardzo i zmeczyÂłeÂś sie okropnie.
Gdy zaczynaÂłeÂś traciĂŚ juÂż nadzieje.. i postanowiÂłeÂś stan¹Ì pod najbliÂższym drzewem by po prostu zmniejszyĂŚ iloœÌ wody, która obijaÂła siĂŞ o twojÂą twarz. UsÂłyszaÂłeÂś sÂłodki dzieciĂŞcy gÂłos..
GdzieÂś w krzakach..
Dziecko pÂłakaÂło donoÂśnie. Pisk wydawany podczas pÂłaczu przeraziÂłby kaÂżdego..
//Co robisz?//
Wyj¹³em kunai, który schowaÂłem w rĂŞkawie pÂłaszcza. RuszyÂłem w kierunku gÂłosu. DenerwowaÂł mnie deszcz lecz postanowiÂłem sprawdziĂŚ co siĂŞ dzieje. Powoli rĂŞkÂą rozgarn¹³em krzaki.
UjrzaÂłeÂś piĂŞknego, maÂłego bobasa.. WidaĂŚ, ze byÂł caÂły przemoczony. Z jego twarzy skapywaÂły krople deszczu.. a moze to Âłzy? nie mogÂłeÂś byc tego pewny. LeÂżaÂł owiniĂŞty w jeden skromny biaÂło-niebieski kocyk twarz miaÂł owinieta bia³¹ atÂłasowÂą chustÂą. CiekawiÂło CiĂŞ, kto mógÂł zostawiĂŚ na pastwĂŞ losu takiego malucha..
Teraz staÂłeÂś przed decyzjÂą czy go weÂźmiesz ze soba czy zostawisz na pastwĂŞ losu..
JeÂżeli postanowisz go zabraĂŚ musisz wiedzieĂŚ, Âże byÂł juz bardzo zimny.. JeÂżeli zaraz nie znajadzie jakiegos schronienia i ciepÂłego ukrycia. Umrze
Schowa³em broù i zdj¹³em z siebie p³aszcz. Owin¹³em nim dzieciaka i stan¹³em pod drzewem. Zastanawia³em siê co mogê teraz zrobiÌ z tym balastem. ZostawiÌ nie wzi¹Ì te¿ nie mam go gdzie. Po chwili wpad³em na pomys³ zaniesienia go do szpitala. Przyda³o by siê to nam obu. Ja w kamizelce i bluzie by³em przemokniêty ju¿ do suchej nitki. Powoli, aby nie zrobiÌ krzywdy dziecku ruszy³em do szpitala. //przenoszê siê do szpitala//
PrzyszÂłam tu wykoĂączona, poÂłoÂżyÂłam siĂŞ na trawie i popatrzyÂłam na niebo, które byÂło b³êkitne. ZaczeÂłam rozmyÂślaĂŚ nad niektórymi sprawami i wydarzeniami.
<PrzechodzÂąc siĂŞ ÂŁÂąkÂą zauwaÂżyÂł dziewczynĂŞ, która leÂży sobie na trawce i patrzy w niebo>
Witaj....
UsÂłyszaÂłam czyÂś gÂłos, odwróciÂłam glowe i zobaczyÂłam mĂŞrzczyzne- Ohayo -odpowiedziaÂłam. Przez chwilke przyglÂądaÂłam siĂŞ mu po czym wróciÂłam do poprzedniego zajĂŞcia.
<z gurdy wysypaÂł mu siĂŞ piasek i z tego piasku utworzyÂłem sobie ÂławeczkĂŞ na którÂą usiadÂłem>
Co robisz tutaj sama w takÂą piĂŞknÂą pogodĂŞ...
Przez chwile zastanawiaÂłam siĂŞ nad odpowiedziÂą- A nic takiego, odpoczywam sobie przed misjÂą -powiedziaÂłam. ZnudziÂło mi siĂŞ gapienie w niebo, usiadÂłam po turecku na trawce.
Aha przed misjÂą powiadasz...
<spojrzaÂł na niÂą jakby chciaÂł coÂś powiedzieĂŚ ale uznaÂł ze nie bĂŞdzie siĂŞ kompromitowaÂł zupeÂłnie juÂż wyÂślizganym tekstem>A jak masz na imie??
- Jestem Shizue -powiedziaÂłam- a ty? -zapytaÂłam z niepewnoÂściÂą w gÂłosie. Tym razem patrzyÂłam na rzeke, sÂłuchajÂąc Âśpiewu ptaków.
Ja jestem Toshiro Nakata...
I bardzo mi siĂŞ podobasz....
<z piasku powstaÂła róÂża która moÂże i nie pachnie ale za to jest najtrwalsza ze wszystkich poniewaÂż rozsypie siĂŞ w proch dopiero gdy umrĂŞ>
ProszĂŞ to dla Ciebie..
<daje jej ró¿ê>
- Dziekuje -powiedziaÂłam biorÂąc od niego róÂże i do tego caÂła byÂłam czerwona. WstaÂłam i podeszÂłam do drzewa, zerwaÂłam mój ulubiony kwiat Karmeli i uÂżyÂłam na nim jutsu krystalizacji. Kwiat znajdowaÂł siĂŞ w róÂżowym krysztale, podeszÂłam do Toshiro i podaÂłam mu ten krysztaÂł- A ja w zamian dam ci ten kwiat w kryszÂłale -powiedziaÂłam.
<SpojrzaÂł dziewczynie porsto w oczy>
Bardzo dziĂŞkuje...
Masz bardzo fajne zdolnoÂści...
masz kogoÂś??
Przez chwile sie zastanawiaÂłam nad Estiabem- Raczej nie, przynajmniej ja nic o tym niewiem -powiedziaÂłam, znowu usiadÂłam na trawie.
Aha okey...
<lekko zaczerwieniony siedziaÂł i milczaÂł>
ZerkneÂłam na chÂłopaka Ciekawe czemu siĂŞ czerwieni ''zastanawiaÂłam siĂŞ w myÂślach''. PatrzyÂłam w dal zastanawiajÂąc siĂŞ nad niektórymi rzeczami.
<po chwili milczenia powiedziaÂł>
Mówisz ze nie masz boya
hmmm dziwne...
JesteÂś PiĂŞkna i masz te niesamowite zdolnoÂści...
<spojrzaÂł na niÂą ale nie patrzyÂł juÂż tak obojĂŞtnie jeÂżeli wiecie o co kaman>
Tym razem byÂłam caÂła czerwona, wzieÂłam gÂłeboki oddech i po paru minutach uspokoiÂłam siĂŞ. PotrzyÂłam przed siebie- Jestem przeciĂŞtnÂą dziewczynÂą, praktycznie niczym siĂŞ nieróÂżnie od innych kunoichi -powiedziaÂłam.
ooo nie wrêcz przeciwnie twoje zdolnoœci w po³¹czeniu z moimi O JEZU co by siê dzia³o ale mniejsza...
Jak moÂżesz powiedzieĂŚ ze jesteÂś przeciĂŞtna ja tak nie uwaÂżam ....
UwaÂżam ze jesteÂś PiĂŞkna i w przyszÂłoÂści bĂŞdziesz silnym shinobi...
<mówiÂąc to wiatr rozwiaÂł mu wÂłosy>
- DziĂŞkuje -powiedziaÂłam rumieniÂąc siĂŞ- A co miaÂłeÂś na myÂśli mówiÂąc, Âże moje zdolnoÂści w po³¹czeniu z twoimi -przez chwile siĂŞ zastanawiaÂłam- Co by siĂŞ wtedy dziaÂło? -zapytaÂłam go.
Sam nie wiem ale pewnie powstaÂły by potĂŞÂżne Jutsu....
Ale i tak nic z tego...
<spuÂściÂł wzrok na ziemie>
ÂŚcierpÂły mi nogi, wstaÂłam i spojrzaÂłam na Toshiro- Czemu twierdzisz, Âże nic z tego by niewyszÂło? -zapytaÂłam go.
Nie wyjdzie....
To znaczy tam mi siĂŞ wydaje bo nie ma z twojej strony zainteresowania...
<wstaÂł z Âławki która momentalnie siĂŞ rozsypaÂła a piasek wróciÂł do gurdy. SpojrzaÂł na rzekĂŞ i zdj¹³ ciuchy to znaczy tylko górĂŞ>
- Jakiego niby zainteresowania -zapytaÂłam go, patrzyÂłam co on robi. Jest miÂły, moÂże jednak coÂś z tego wyjdzie. O wiele róÂżni siĂŞ od Estiaba ''pomyÂślaÂłam''.
Nic...
<powoli zacz¹³ wchodziĂŚ do wody przez to ze ÂściÂągnÂą ujawniÂł swój sekret znamiĂŞ na plecach>
Nie wykÂąpiesz sie?
Przez chwilke patrzy³am na jego znamie- Z mi³¹ chêci¹ -powiedzia³am, po czym zdje³am buty, broù i po³o¿y³am na trawie Bêdê musia³a wejœÌ w ubraniu ''pomyœla³am''. Podesz³am do rzeki, powoli zacze³am siê zanurzaÌ. Woda by³a ch³odna a zarazem przyjemna.
<Kiedy zanurzyÂł znamiĂŞ skrzywiÂł siĂŞ lekko ale w taki sposób by nie okazaĂŚ tego dziewczynie>
Przyjemna ta woda w taki upaÂł...
- Tak, masz racje -powiedziaÂłam uÂśmiechajÂąc siĂŞ przyjaÂźnie. WeszÂłam g³êbiej tak Âże byÂło widaĂŚ tylko mojÂą gÂłowe, zaczeÂłam pÂływaĂŚ. MósiaÂłam poprawiĂŚ kondycje przed misjÂą.
Masz misje tak??
A co ty na to ze zabraÂłbym siĂŞ z wami jeÂżeli mogĂŞ?
<podpÂłynÂą do niej bliÂżej tak ze byli praktycznie twarz w twarz>
- Niewiem czy sensei siĂŞ zgodzi, ale raczej tak -powiedziaÂłam patrzÂąc na niego. Po chili zaczeÂłam kontynÂłowaĂŚ ĂŚwiczenia.
<odpÂłynÂą bez sÂłowa na brzeg, wyszedÂł poÂłoÂżyÂł siĂŞ na trawie i kÂąpaÂł siĂŞ w sÂłoĂącu>
Po kwadransie wyszÂłam z wody, troszke zmĂŞczona ale zadowolona. PoÂłoÂżyÂłam siĂŞ obok Toshiro, zaczeÂłam siĂŞ suszyĂŚ w blasku sÂłoĂąca.
<nadal leÂżaÂł i nic nie mówiÂł dÂłoĂą delikatnie przesuwaÂł w jej stronĂŞ i delikatnie zerkaÂł jednym okiem na niÂą>
Wbieg³em na ³¹kê. Stan¹³em na Shizue i po chwili siedzia³em obok. -Witaj, przepraszam, ¿e tak szybko ciê opuœci³em wtedy nad jeziorem- Powiedzia³em do dziewczyny. -Witaj jestem Estiab- Powiedzia³em do ch³opaka.
Nie jest za dobrze ''pomyÂślaÂłam'', usiadÂłam- Witaj -powiedziaÂłam do Estiaba. Co chwilke zerkaÂłam na Estiaba to na Toshiro- Który z was potrenuje ze mnÂą? -zapytaÂłam.
-Ja, ale chodÂźmy gdzieÂś bo muszĂŞ z tobÂą porozmawiaĂŚ- PowiedziaÂłem do dziewczyny, wstajÂąc na równe nogi i pomagajÂąc jej stan¹Ì.
- Dobrze -powiedziaÂłam do Estiaba, podeszÂłam do Toshiro- Zobaczymy siĂŞ dopiero po misji -powiedziaÂłam, uklĂŞkÂłam obok niego- Prosze nie zapomnij o mnie -szepneÂłam do niego po czym wstaÂłam i podeszÂłam do Estiaba- To jakie miejsce proponujesz? -zapytaÂłam.
ChwyciÂłem dziewczynĂŞ za rĂŞkĂŞ i zaprowadziÂłem do moim zdaniem odpowiedniego miejsca./NMN

pisaj tu: ÂŁÂąki
<po chwili poszedÂł za nimi>

<NMM>
Przez ³¹kê przemknê³y dwie postacie, jedna nios³a drug¹ na plecach. Szybko przemierzy³y te¿ rzekê i ju¿ by³y daleko.

NMM

Dodane po 17 minutach:

Zaraz potem Mayoke wracaÂł juÂż sam do Ame, jego krótkie zadanie zostaÂło wykonane.

NMM
Kidoumaru przechodzi przez ³¹kê mimo piêkna nie zatrzyma³ siê ani na moment.
NMM
pszychodze na ³¹kê i trenuje rzuty shurikenami
Wreszcie dotarÂłam nad ³¹ke o której myÂślaÂłam Jak zwykle jest tu piĂŞknie i spokojnie. UsiadÂłam na trawie by po chwili siĂŞ poÂłoÂżyĂŚ na ziemi. RozÂłoÂżyÂłam rĂŞce i zamkneÂłam oczy by wsÂłuchaĂŚ siĂŞ w szum rzeki i wiatru, Âśpiew ptaków.

Dodane po 17 godzinach 27 minutach:

OtworzyÂłam oczy Czyba zasneÂłam, powoli podniosÂłam siĂŞ z ziemi i rozejÂżaÂłam siĂŞ do okoÂła Co by tu teraz zrobiĂŚ, moÂże coÂś siĂŞ znajdzie do roboty u Hokage?. WestchneÂłam i ruszyÂłam spowrotem do wioski.

<NMM>
przeszed³ przez ³¹kê id¹c w stronê konchy
Kabuto spokojnie przechadza³ siê polan¹. Rozgl¹da³ siê podziwiaj¹c naturê, a raczej udawa³, ¿e j¹ podziwia. Tak naprawdê wyszukiwa³ swoim wzrokiem jakiejœ osoby. Po dziesiêciu minutach zauwa¿y³ w oddali ch³opaka id¹cego w stronê Konohy. " Na pewno pochodzi z wioski Trawy, jednak najpierw muszê siê upewniÌ". Dwudziestolatek wygl¹daj¹cy identycznie jak Armur podbieg³ truchtem do dzieciaka. Bardzo szybko pojawi³ siê ko³o niego. Dostrzeg³, ¿e jego przypuszczenia by³y prawdziwe. Zack zauwa¿y³ shinobi z Yukigakure no Sato, tak¹ mia³ opaskê na swoim czole. By³ on ca³y obanda¿owany, twarz i rêce, ta czêœÌ buzi jaka by³a ods³oniêta ,by³a w miarê znoœna dla oka. Lepiej sobie nie wyobra¿aÌ co siê kryje pod tymi opatrunkami. Yakushi stan¹³ przed m³odzieùcem, zagradzaj¹c mu drogê i zapyta³ siê spokojnym g³osem:
- Witaj podróÂżny ,gdzie zmierzasz? CzyÂżby do wiecznie zielonego miasta?- Na jego twarzy pojawiÂł siĂŞ uÂśmiech. CzekaÂł na odpowiedÂź chÂłopaka.
Nareszcie jestem!! WykrzyczaÂł zadowolony z siebie Zuka. Tyle wiosek ,tyle dróg ,tylu nieznajomych Shinobi aby dotrzeĂŚ w to miejsce, teraz wystarczy tylko ,Âże znajdĂŞ Kabuto . Gdzie on moÂże byĂŚ "mÂłodzieniec siĂŞ rozglÂąda".
ChÂłopak siĂŞ rozpÂłyn¹³, widaĂŚ jeszcze trochĂŞ mĂŞczy mnie zmĂŞczenie. " UciekÂł mi... A miaÂłem do niego waÂżnÂą sprawĂŞ... CóÂż jak pech to pech..". W tym momencie dostrzegÂłem jakiegoÂś mÂłodzieĂąca ,który siĂŞ pojawiÂł na polanie. ZauwaÂżyÂłem, Âże ma rĂŞce w gipsie. Szybko anulowaÂłem mojÂą technikĂŞ. UÂśmiechniĂŞty i peÂłen radoÂści podchodzĂŞ spokojnie do Zuki. ZauwaÂżam, Âże jest z Kusy, wnioskujĂŞ to po jego opasce. Kiwam mu rĂŞkÂą na powitanie. Gdy juÂż siĂŞ znajdujĂŞ kolo niego, to mówiĂŞ :
- Jestem Kabuto Yakushi, podobno masz do mnie sprawĂŞ?- Poprawiam swoje okulary. PokazujĂŞ moje bialutkie zĂŞby. Moje sÂłowa sÂą ciepÂłe i bardzo miÂłe. Czekam ze stoickim spokojem na odpowiedÂź mÂłodzieĂąca.
WiĂŞc ,to ty jesteÂś Kabuto - odparÂłem ze zdziwieniem . SÂłyszaÂłem ,Âże znasz siĂŞ na medycynie wiĂŞc przebyÂłem dÂługÂą drogĂŞ aby siĂŞ z tobÂą spotkaĂŚ . OtóÂż widzisz nie muszĂŞ ci chyba tÂłumaczyĂŚ ,Âże moim problemem sÂą rĂŞce. GdybyÂś byÂł tak miÂły mógÂłbyÂś coÂś z nimi zrobiĂŚ . OczywiÂście amputacja nie wchodzi w grĂŞ ;p .
- Tak ,to ja- OdparÂłem. SpojrzaÂłem na jego koĂączyny znajdujÂące siĂŞ w gipsie.
- Hmm... Musisz mi opowiedzieĂŚ jak to siĂŞ dokÂładnie staÂło. KaÂżdy nawet najmniejszy szczegóÂł. WaÂżne jest byÂś opisaÂł kto ci to zrobiÂł, jak ci je poÂłamaÂł, co do czego uÂżyÂł, pod jakim kÂątem. To wszystko jest dla mnie jako medyka bardzo istotne. MuszĂŞ ustaliĂŚ ,gdzie tkwi problem. Bez tego nie bĂŞdĂŞ mógÂł ich w 100% wyleczyĂŚ. Chyba nie chcesz mieĂŚ zwiotczaÂłych miĂŞÂśni? - ZapytaÂłem z ironiÂą w gÂłosie. Jednak od razu siĂŞ do niego ponownie uÂśmiechn¹³em. RozglÂądn¹³em siĂŞ po chÂłopaku, czy nie ma jeszcze jakiÂś innych kontuzji, jednak nic wiĂŞcej nie dostrzegÂłem. CzekaÂłem na to, co powie mÂłodzieniec z Kusy.
A wiêc dok³adnie jak to siê sta³o nie wiem ... Niestety napastnik by³ z ty³u i swoj¹ si³¹ po prostu je z³ama³ jak patyk. Po prostu s³ysz¹c chrupot koœci zatrzyma³ siê ,i dobrze ,bo mog³em straciÌ rêce. Pielêgniarka powiedzia³a mi ,¿e obie koœci s¹ z³amane w jednych miejscach ,mniej wiêcej na œrodku ... Okruchy zosta³y usuniête podczas operacji , jedyne na co mam czekaÌ ,to na zroœniêcie siê koœci i chcia³bym abyœ ty przyspieszy³ ten proces.
- Rozumiem... Czyli porz¹dnie z³amane... Teraz siê tylko zrastaj¹.. - Teraz Kabuto na chwilê zamkn¹³ oczy, widaÌ by³o, ¿e intensywnie myœli. Po minucie otworzy³ je i powiedzia³:
- wiem jak wyleczyĂŚ twoje rĂŞce, teraz juÂż wiem. BĂŞdzie to mnie kosztowaĂŚ trochĂŞ chakry, ale uda mi siĂŞ. Po tej technice juÂż bĂŞdziesz mógÂł zdj¹Ì gips i po lekkim rozciÂągniĂŞciu rÂąk normalnie nimi poruszaĂŚ. Niestety nie mam jutsu, które by wyleczyÂło konkretne miejsce, ale mam o wiele lepsze. Mianowicie ,leczÂące caÂłe ciaÂło, u ciebie po prostu skumulujĂŞ najwiĂŞkszÂą iloœÌ chakry w okolicach rÂąk, to spokojnie pomoÂże. wiĂŞc tak... OdwróĂŚ siĂŞ do mnie plecami, masz siĂŞ rozluÂźniĂŚ, to jest bardzo waÂżne .Moja chakra musi spokojnie wpÂłyn¹Ì do twego przepÂływu i zacz¹Ì swoje dziaÂłanie. PoÂło¿ê rĂŞkĂŞ na twoich plecach i zacznĂŞ technikĂŞ, nie chcĂŞ by tak ogromna iloœÌ energii jeszcze ci uszkodziÂła klatkĂŞ piersiowÂą. KrĂŞgosÂłup jest o wiele wytrzymalszy i na pewno nie bĂŞdzie Âżadnych obraÂżeĂą. PamiĂŞtaj, Âżeby siĂŞ zrelaksowaĂŚ, najlepiej myÂśl o czymÂś miÂłym. Nie wiem czy wiesz ale stres i zdenerwowanie podnoszÂą twój poziom adrenaliny i testosteronu i powodujÂą zwiĂŞkszonÂą produkcjĂŞ chakry. Przez to moja technika moÂże siĂŞ nie udaĂŚ, a ja nie mogĂŞ sobie jej uÂżywaĂŚ kiedy tylko chcĂŞ. PotrzebujĂŞ teÂż skupienia i spokoju. Dobra zaczynajmy. -Czekam aÂż chÂłopak siĂŞ odwróci i uspokoi, wykona moje instrukcje.
Wszystko w twoich rĂŞkach . UfajÂąc Kabuto odwracam siĂŞ do niego plecami . Ufam tobie- powiedziaÂłem jeszcze raz ... ok relaks (easy man , moje powiedzonko ;] ). Po chwili czujesz jak moje miĂŞÂśnie stajÂą siĂŞ workowate co Âświadczy o rozluÂźnieniu.
ZauwaÂżyÂłem ,Âże chÂłopak siĂŞ rozluÂźniÂł. PowiedziaÂł teÂż, Âże mi ufa. Kabuto zdziwiÂł siĂŞ lekko jego zachowaniem, jednak od razu przystÂąpiÂł do dziaÂłania. PoÂłoÂżyÂł swojÂą lewÂą rĂŞkÂą na plecach mÂłodzieĂąca. W tym samym czasie wykorzystujĂŞ wszystkie elementy jakie mam do dyspozycji, czyli zaskoczenie, rozluÂźnienie miĂŞÂśni i bezgraniczne zaufanie do Mnie. Mianowicie ,wykonujĂŞ uderzenie prawÂą rĂŞka prosto w kark ,uderzam bardzo celnie celujÂąc w ukÂład nerwowy, znajdujÂący siĂŞ na tej czĂŞÂści ciaÂła. Cios zadajĂŞ Âłokciem. JeÂżeli mój manewr siĂŞ nie uda to odskakuje szybko do tyÂłu piĂŞĂŚ metrów jednoczeÂśnie nakÂładajÂąc na siebie kawarimi no jutsu. Mój przeciwnik ma unieruchomione rĂŞce ,wiĂŞc jutsu Âżadnych nie moÂże wykonywaĂŚ. Walka z nim jak co nie bĂŞdzie za trudna, jednak nie mogĂŞ lekcewaÂżyĂŚ swojego wroga. To jest podstawowa zasada kaÂżdego shinobi. WykonujĂŞ co powyÂżej.

Chakra: 2025- 100= 1925

// Teraz jest post MG//
Wita was sĂŞdzia Wi
Zasady , ReguÂły :
-Brak editów wykrzyknik
-Summony dozwolone
-wszelkie matrixy , god mod i wyrocznie zabronione
-Patrze na wasze rangi i staty jeÂżeli chodzi o techniki wiĂŞc uwaga . . . nie przesadÂźcie
-ChakrĂŞ liczycie na koĂącu postu ze wszystkimi za i przeciw
-dozwolone 3 jutsu [ nie waÂżne jakie ]
-pozwalam na 8 ruchów na turĂŞ ( bieg , skok , atak mieczem , czy ruch gÂłowÂą ( w tym teÂż seria ataków)) itd.
-Piszecie dÂługie Âładne posty , no i ja mam to zrozumieĂŚ , ewentualne wytÂłumaczenia na gg bÂądÂź PW
- pytaĂą do woli , ale odpowiadam na TE Z SENSEM wykrzyknik
- zero skarg na sĂŞdziego , moÂżecie wytÂłumaczenia pod postem pisaĂŚ, przed moim werdyktem , to pomaga.
-Zakaz spamu i pamiĂŞtajcie , ze jak myÂślicie to tracicie cenny czas.

Kolejka :

Kabuto ( wykonaÂł ruch) --> Zuka --> MG --> Zuka --> Kabuto

Pogoda- SÂłoĂące zaszÂło za chmurami i robi siĂŞ ciemno. DoskonaÂła pora do walki , nic wam nie przeszkadza.

Ahh moja szyja ... Dobrze ,Âże mój przeciwnik odskoczyÂł . I tu siĂŞ mylisz ,Âże walka bĂŞdzie Âłatwa. Jako ekspert od tai jutsu (nim chcĂŞ zostaĂŚ )muszĂŞ sobie radziĂŚ bez rÂąk. WiĂŞc zobaczĂŞ co teraz zrobisz (wyciÂągam swój kunai ,ahh zapomniaÂłem o rĂŞkach .) PrzyjmujĂŞ pozycjĂŞ obronnÂą zasÂłaniajÂąc siĂŞ gipsami z wysuniĂŞtÂą nogÂą do przodu .

Nie sÂądziÂłem ,Âże taka podstĂŞpna z ciebie Âżmija . Ale ,to dobrze (kolejna lekcja do kolekcji) . WiĂŞc teraz zobaczysz na co mnie staĂŚ. Tyle drogi na marne...
Niestety perfekcyjny cios Kabuto kompetentnie sparaliÂżowaÂł bezbronnego ZukĂŞ. Tak siĂŞ wystawiĂŚ i to do medyka ToÂż to grzech najwyÂższej wagi. Nasz mÂłody pan Nofushido trafia do piekÂła ( Hades , tam walczysz wraz z Armurem). Niebyt masz na 48 H , ale i tak to potrwa dÂłuÂżej. Kabuto zgarnÂą kolejne ciaÂło i dopisuje sobie staty za wygranÂą ze sÂłabszy.
Thx za walkê i polecam siê na przysz³oœÌ.
Wi Dim
- Co za idiota... Jeszcze tak Âłatwej walki nie miaÂłem. - Kabut uÂśmiechn¹³ siĂŞ potwornie .W jego oczach moÂżna byÂło dostrzec ÂśmierĂŚ i mord. Podniecenie i ogromne zadowolenie." Drugie ciaÂło zgarniĂŞte, znowu bez problemu ". Chrupn¹³ sobie w karku i poprawiÂł swoje okulary. RozejrzaÂł siĂŞ po caÂłej okolicy, dokÂładnie sprawdziÂł czy nikt go nie obserwuje. NastĂŞpnie prosta kombinacja i wypowiedzenie: Shoushagan no Jutsu. PrzybraÂłem ponownie postaĂŚ Armura. Znów staÂłem siĂŞ kiepsko wyglÂądajÂącym, obandaÂżowanym osobnikiem. PodniosÂłem ciaÂło nieprzytomnego Zuki. ByÂło trochĂŞ ciĂŞÂższe od poprzedniej ofiary, ze wzglĂŞdu na gips. PrzerzuciÂłem sobie na bark jego osobĂŞ. ObejrzaÂłem siĂŞ ,czy nie ma Âżadnych postronnych widzów i ruszyÂłem w stronĂŞ Oto. <NMM>
Jeszcze ca³y w piasku bowiem bieg³ pustyni¹ teraz zaœ wzd³u¿ rzeki mkn¹³ w stronê Konohy zwalniaj¹c stopniowo bowiem zmêczony ju¿ by³.
DÂźwiĂŞk jego kroków odbijaÂł siĂŞ od tafli wody i niósÂł dÂźwiĂŞk przez ca³¹ rzekĂŞ. <NMM>
Szed³em przez ³¹kê nad rzek¹. Nie wiedzia³em dok¹d iœÌ, gdzie szukaÌ Armor. By³em naprawde wykoùczony. Nie spa³em, nie jad³em. Szed³em przed siebie i nim spostrzeg³em le¿a³em ju¿ na ziemi by po chwili zasn¹Ì.
Kidoumaru spokojnie szedÂł drogÂą a zanim jego psy, które korzystaÂły z wolnej chwili i biegaÂły po ³¹ce.Gdy po chwili zaczĂŞÂły szczekaĂŚ, poniewaÂż zauwaÂżyÂły le¿¹cego ninja.
-To nie moÂże byĂŚ zwykÂły genin(wyglÂąda mi na kogoÂś o wiele silniejszego)-powiedziaÂł cicho.
Szybko obudziÂł ÂśpiÂącego shinobi i od razu zadaÂł mu pytanie.
-Kim jesteÂś?SkÂąd pochodzisz? Czy wiesz coÂś o klanie Sabataya?-zasypywaÂł nieznajomego pytaniami.
Smacznie sobie spaÂłem dopuki ktoÂś mnie nie obudziÂł. Zaspany otworzyÂłem oczy i usiadÂłem po turecku na ziemi. ByÂłem jeszcze zbyt nieprzytomny aby zrozumieĂŚ pytania które mi zadawaÂł ten kto mnie obudziÂł. Zaspany spojrzaÂłem na niego i zacz¹³em mówiĂŚ.
-"Jestem Rado z kumo. Czego chcesz odemnie?"
-SÂłyszycie pieski? Z kumo - po czym zaÂśmiaÂł siĂŞ szyderczo.
Po czym dokÂładnie obejrzaÂł Rado szukajÂąc jakichÂś znaków szczególnych.
-W³aœnie wracam z Konohy, gdy natkn¹³em siê na Ciebie, co w Konosze robi ninja z Kumo?
Przygl¹da³em siê nieznajomemu zastanawiaj¹c siê czemu jest taki narwany i mnie zaczepia. Powinienem szybko iœÌ szukaÌ Armor.
-"Szukam pewnej osoby. A co ci do tego? WÂłaÂśnie teraz powinienem szukaĂŚ Armor a nie siedzieĂŚ tutaj!"
Z poczÂątku moje sÂłowa byÂły Âłagodne ale gdy wspomniaÂłem o Armor mój ton nie co siĂŞ podniósÂł. Nie powinienem traciĂŚ tutaj czasu.
-Nula Tosia! Uspokójcie sie wreszcie!-krzykn¹³ do psów.
-Nie bĂŞde owijaÂł w baweÂłnĂŞ szukam pewnej osoby i sÂądzĂŞ , Âże mógÂłbyÂś mi w tym pomóc . Chodzi o klan Sabataya, a wÂłaÂściwie o jego czÂłonka muszĂŞ siĂŞ spotkaĂŚ z jednym z nich .Niestety Armor Sabataya mnie nie interesuje gdyÂż jÂą juÂż spotkaÂłem.
Po czym czekaÂł na odp. Rado.
SÂłuchaÂłem co mówi chÂłopak przedemnÂą, uwaÂżniej go sÂłuchaÂłem gdy mówiÂł o klanie sabataya, a gdy wspomniaÂł o Armor to aÂż siĂŞ zerwaÂłem z ziemi. StaÂłem przed nim i bardzo oÂżywiony spytaÂłem siĂŞ go.
-"WidziaÂłeÂś Armor? Kiedy? Gdzie?"
Kidoumaru ze zdziwieniem obserwowaÂł reakcje mĂŞÂżczyzny lecz po jego sÂłowach zrozumiaÂł dlatego siĂŞ tak cieszyÂł. Rado tak jak on kogoÂś szuka.
"-ÂŚwietnie mam kartĂŞ przetargowÂą...-pomyÂślaÂł zadowolony.
-Wyjaw mi informacjĂŞ o wszystkich znanych tobie czÂłonków klanu Sabataya i wszystko co o nich wiesz wtedy ja wyjawiĂŞ to co wiem.
Lekko och³on¹³em i pomyœla³em. Cfaniaczek. Teraz wykorzystuje t¹ potzebn¹ mi informacje. Nie potrzebnie tak wybuch³em.
-"Dobra. Po za Armor osobiÂście znam jednego chÂłopaka, nazywa siĂŞ Aru, jest mÂłody, to brunet. Powinienem byĂŚ w kiri."
OdpowiedziaÂłem mu i wyczekiwaÂłem co mi powie o Armor.
"-Wreszcie zdobyÂłem tĂŞ informacje...-pomyÂślaÂł."
-Dotrzymam umowy Armor byÂła jeszcze wczoraj w gabinecie Hokage po czym znikÂła , niestety nie interesowaÂło mnie gdzie siĂŞ daÂła.
Mam jeszcze pytanie, czy Aru naleÂży do jakiejÂś organizacji?
Wczoraj byÂła w gabinecie hokage. Miejmy nadzieje Âże jest jeszcze w konoha. PrzysÂłuchiwaÂłem siĂŞ jego kolejnemu pytaniu na które znaÂłem odpowiedÂź a raczej tak mi siĂŞ wydawaÂło.
-"W jakiej jest organizacji? To akurat wiem."
TrochĂŞ tutaj cfaniakowaÂłem tak aby otoniaĂączyk nic nie mógÂł wywnioskowaĂŚ.
-"Odpowiem tobie gdy mi powiesz w jakim stanie byÂła Armor."
Z niewiadomego powodu lider Brzasku wybraÂł sobie wÂłaÂśnie tÂą drogĂŞ , by dojœÌ do Konohy. Zawsze lubiÂł tÂą przy rzece , bo rzadko kiedy moÂżna byÂło spotkaĂŚ tu shinobi z Konohy , czy teÂż z innych wiosek. MówiÂąc w prost byÂła jednÂą z najbezpieczniejszych drug do Konohy. Jednak , gdy teraz Wi spokojnie sobie szedÂł z gÂłowÂą wpatrzonÂą w ziemiĂŞ , zauwaÂżyÂł przy rzece 2 znanych mu shinobi. Jeden to Kidoumaru , którego uratowaÂł , a 2 to jego byÂły kompan z druÂżyny i Jinchuuriki Rado Hanobu. Chyba prowadzili ze sobÂą jak¹œ dziwnÂą rozmowĂŞ , bo nie wyglÂądali na spokojnych. prawa rĂŞka Wi wylÂądowaÂła na mieczu , tak , Âże chÂłopak byÂł gotowy obroniĂŚ siĂŞ przed ewentualnymi atakami. BiaÂłowÂłosy byÂł w pÂłaszczu Akowca , na rĂŞce miaÂł pierÂścieĂą i wcale nie trudno byÂło w nim rozpoznaĂŚ czÂłonka Brzasku. Jednak od ostatniego spotkania z rado czy Kidou Wi siĂŞ bardzo zmieniÂł , trochĂŞ urósÂł jego twarz byÂła zupeÂłnie inna , a wÂłosy miaÂły tylko ten sam kolor. Akowiec miaÂł twarz zwróconÂą do ziemi i przechodziÂł jakieÂś 15 metrów od Kido wiĂŞc na 100% nie dostrzegÂą kto to. SzedÂł powoli , jakby wcale siĂŞ ich nie baÂł i kaÂżdy widziaÂł , Âże rĂŞkĂŞ ma poÂłoÂżonÂą na rĂŞkojeÂści miecza. Przez caÂły czas Wi byÂł czujny i podróÂżowaÂł w swoim kierunku . UdawaÂł , ze nie widzi tamtej 2.

Dodane po 1 godzinach 36 minutach:

BiaÂłowÂłosy jak szybko siĂŞ pojawiÂł tak szybko znikn¹³. Czarny pÂłaszcz w czerwone chmurki powiaÂł na wietrze i zleciaÂł z Wi Dima , zdecydowanie dziÂś wiatr byÂł bardzo mocny. ChÂłopka na chwilĂŞ odwróciÂł siĂŞ w stronĂŞ Rado i Kido , tak by Ci dojrzeli jego twarz. Na jego lewym palcu wskazujÂącym moÂżna byÂł dojrzeĂŚ pierÂścieĂą , pÂłaszcz zostaÂł na ziemi , a kapelusz leÂżaÂł blisko rzeki. ChÂłopak powoli pozbieraÂł swoje rzeczy , jednak przez jakieÂś 15 sekund przyglÂądaÂł siĂŞ uwaÂżnie Rado. Tak ten chÂłopak go znaÂł i na 100% rozpozna jego twarz , i te oczy. Twarz bardzo siĂŞ zmieniÂła , Wi miaÂł teÂż przy oku wielkÂą bliznĂŞ , ale oczy byÂły takie same. WÂłosy miaÂły ten sam kolor , ale byÂły zupeÂłnie inaczej uÂłoÂżone . To juÂż nie byÂł ten sam Wi , którego wszyscy znale przez 10 lat. ChÂłopak naÂłoÂżyÂł na siebie pÂłaszcz i kapelusz po czym ruszyÂł dalej. Na polanie Wi spĂŞdziÂł maÂło czasu , zwaÂżajÂąc na te okolicznoÂści.

<NMM>
"-Nie mam czasu, w takim tempie nie zd¹¿e na spotkanie z Kabuto..."
-ByÂła w normalnym stanie mówiÂła tylko, Âże nie znalazÂła tu tego czego szuka...
Na jego twarzy caÂły czasu widniaÂł ten jego szyderczy uÂśmieszek...Kiedy czekaÂł na odpowiedÂź Rado zobaczyÂł Wi i jego charakterystyczne gÂłupie biaÂłe wÂłosy.Jednak gdy tamten w ogóle nie reagowaÂł postanowiÂł nie zwracaĂŚ na niego uwagi , chciaÂł skupiĂŚ siĂŞ na rozmowie i na zdobyciu informacji,które byÂły tak bardzo potrzebne dla niego i dla jego organizacji.
SÂłuchaÂłem co mówiÂł. ByÂłem zbyt skupiony na tym i nawet nie zastanawiaÂłem siĂŞ kto przed chwilÂą tĂŞdy przechodziÂł. Czego szukaÂła?
-"Wiesz czego szukaÂła?"
Kidoumaru byÂł juÂż poirytowany zachowaniem Rado, który zadawaÂł za wiele pytaĂą i do tego nie odpowiadaÂł na pytania.
"-DosyĂŚ tego zada jeszcze jedno pytania i go zamknĂŞ w kokonie... -pomyÂślaÂł"
-Nie mam zielonego pojĂŞcia... ChoĂŚ sÂądzĂŞ, Âże szukaÂła Hokage, poniewaÂż szÂła do jego gabinetu i gdy go tam nie zastaÂła bardzo siĂŞ zdenerwowaÂła, wiĂŞc moÂżesz w koĂącu odpowiedzieĂŚ na moje pytanie?!-zapytaÂłem wyraÂźnie.
Kidoumaru i jego psy bardzo wyraÂźnie obserwowaÂły teren czy przypadkiem nie jest jakimÂś celem, bÂądÂź czy nie wpadÂł w puÂłapkĂŞ. JednoczeÂśnie obserwowali Rado, gdyÂż spotkali go pierwszy raz i nie byli pewni kim jest.Równie dobrze mógÂł podaĂŚ siĂŞ za Akowca...
WidaĂŚ byÂło poirytowanie chÂłopaka. Po chwili odpowiedziaÂłem mu na pytanie.
-"Z tego co mi wiadomo chÂłopak nie naleÂży do rzadnej organizacji."
"-Tyle czekania, Âżeby dowiedzieĂŚ siĂŞ, Âże nie naleÂży do Âżadnej organizacji... po prostu Âświetnie - pomyÂślaÂłem"
-Pieski szykujcie siĂŞ do dÂługiej drogi -powiedziaÂł do psów.
-Dobrze wiĂŞc ja znikam, ÂżyczĂŞ nie miÂłej drogi- powiedziaÂł ÂśmiejÂąc siĂŞ szyderczo.
Po czym ruszyÂł w stronĂŞ wioski dÂźwiĂŞku raz po raz oglÂądajÂąc siĂŞ za siebie czy psy nadal idÂą za nim. Mimo, Âże odwiedzaÂł Konohe kilkakrotnie zawsze ma problemy z powrotem do domu , wiĂŞc uwaÂżnie obserwowaÂł teren szukajÂąc znaków, które uÂłatwiÂą mu powrót.
NMM
Dobra. PoszedÂł sobie teraz mogĂŞ zaj¹Ì siĂŞ swoimi sprawami. Szukaniem Armor. Troche mnie zbulwersowaÂło jego poÂżegnanie ale cóÂż. MiaÂłem to gdzieÂś. RozejrzaÂłem siĂŞ wokóÂł i poszedÂłem w kierunku rzeki.
<nmm>
Kyoko przemkn¹³ przez tereny po³o¿one z dala od wioski Konoha, czu³ ¿e jego cel jest coraz bli¿ej nie wiedzia³ jeszcze z jakim zagro¿eniem wi¹¿a³a siê ta wyprawa jednak nie mog³a byÌ zwyczajna... nie dla kogoœ z jego rang¹.

z/t
Odishu przechodzi³ przez ³¹ke z myœl¹ :
- Jak tu piĂŞknie.
ChÂłopak rozglÂądaÂł siĂŞ dookoÂła, duÂżo tu kwiatów, mÂłodzieniec zauwaÂżyÂł rzekĂŞ, poszedÂł tam napiĂŚ siĂŞ i wyruszyÂł dalej. [NMM]
Ch³opak wkroczy³ na ³¹kê niedaleko rzeki. Tym razem ju¿ wypoczêty i gotowy do d³ugiej drogi ruszy³ przed siebie, aby po jakimœ czasie dotrzeÌ do granicy z Kus¹. Wiedzia³, ¿e ta rzeka go tam zaprowadzi, gdy¿ wczeœniej ju¿ tam by³, wiêc szybko to wywnioskowa³. Po drodze przystan¹³ nad brzegiem i nabra³ wody do buk³aku.

<NMM>
SzedÂł przez ³¹kĂŞ z Mizukage na rĂŞkach. Po jego prawej stronie pÂłynĂŞÂła sobie spokojnie rzeczka. Nagle zrobiÂło siĂŞ chÂłodno i zawiaÂł doœÌ silny wiatr w kierunku do, którego aktualnie zmierzaÂł. DziĂŞki temu, mógÂł szybciej dotrzeĂŚ tam, gdzie zamierzaÂł ... PoszedÂł w stronĂŞ Kiri, przyÂśpieszajÂąc chodu ...

NMM
BiaÂłowÂłosy pojawiÂł siĂŞ przy rzecze i nagle upadÂł na ziemiĂŞ. Jakby nie chciaÂło mu siĂŞ nic robiĂŚ , miaÂł siÂły by chodziĂŚ , czy nawet walczyĂŚ , jednak wolaÂł sobie leÂżeĂŚ na plecach i podziwiaĂŚ niebo. CzekaÂł aÂż ktoÂś tu przyjdzie i z nim porozmawia , albo go zaciÂągnie do walki. Wi ostatnio maÂło robiÂł , Taki byÂła bezpieczna , a on sam zwolniony z misji. To byÂło dla mÂłodego wÂładcy roÂślin trochĂŞ przytÂłaczajÂące , jednak nie traciÂł nadziei na to ,Âże kiedyÂś Ukryty wodospad stanie siĂŞ najsilniejsza wioskÂą. Na razie jednak musiaÂł polegaĂŚ na sobie , a wiedziaÂł ,Âże wszyscy w okóÂł rosnÂą w si³ê , on sam tez w koĂącu musiaÂłby opanowaĂŚ swoje wÂłasne techniki. Zazwyczaj usprawiedliwiaÂł siĂŞ swoim lenistwem , teraz jednak popadÂł w g³êbszy tok myÂślowy na ten temat. CóÂż to mogÂło trochĂŞ potrwaĂŚ , moÂżna powiedzieĂŚ ,Âże Wi czekaÂł aÂż ktoÂś mu przerwie tÂą piĂŞkna ciszĂŞ i spokój. . .
"Tak coÂś w tym jest , jednak sÂądzĂŞ , ze tak nic nie wymyÂśle. A ten gÂłupi czas leci tak wolno , zastanawiam siĂŞ tylko dlaczego. Niech w koĂącu coÂś siĂŞ zacznie dziaĂŚ. Mam dosyĂŚ leniuchowania , nieudanych misji i innych takich. " - takie wÂłaÂśnie myÂśli kr¹¿yÂły w kóÂłko po gÂłowie Wi Dim , które beztrosko leÂżaÂł na trawce i ogrzewaÂł siĂŞ padajÂącymi na niego promieniami sÂłoĂąca.
Kroki, niezmiennie powolne i spokojne, kroki które zawsze nosiÂły b³êkitnookiego chÂłopaka tam gdzie sobie zaÂżyczyÂł i tym razem byÂły równie ciche i powolne.. Dla wielu zbyt wolne on jednak byÂł osobÂą która nie ÂśpieszyÂła siĂŞ raczej nigdzie.. Swe jasne oczĂŞta mÂłody Sabataya trzymaÂł na niebie.. lubiÂł na nie patrzeĂŚ.. ogólnie lubiÂł naturĂŞ.. i spokój.. A jako, Âże sam lubiÂł spokój byÂł teÂż spokojnym czÂłowiekiem. ChoĂŚ czĂŞsto pakowaÂł siĂŞ w róÂżne miejsca w jakie nie powinien choĂŚ bez tego jego Âżycie byÂło by zbyt nudne.. ZamyÂśliÂł siĂŞ, gÂłównie nad tym co ciekawego dzieje siĂŞ u jego siostry, ostatnimi chwilami gdy jÂą widziaÂł nie dziaÂło siĂŞ dobrze.. próbowaÂł nawet trafiĂŚ do rezydencji Kage Oto gdzie podobno moÂżna byÂło jÂą zastaĂŚ ale zb³¹dziÂł i nie przejmujÂąc siĂŞ tym szedÂł gdzie go nogi niosÂły..
W koùcu dodar³ do polaki.. ktoœ juz na niej by³.. spuœci³ wzrok na le¿¹c¹ tutaj osobê.. wygl¹da³a na lekcewa¿¹c¹ otoczenie, nie boj¹c¹ sie jakiegoœ ataku czy innej tego typu rzeczy, Aru sam tak siê zachowywa³. Ostatnie lata lekcewa¿y³ otoczenie wystawiaj¹c siê na ataki nie zastanawiaj¹c siê nawet nad tym.. Jednak nikt go nie atakowa³.. szczêœcie? nie wiedzia³, ma³o go to obchodzi³o.. westchn¹³.. zamkn¹³ na chwilê oczy po czym wzi¹³ wdech..
- Witaj..
BiaÂłowÂłosy przez dÂłuÂższÂą chwilkĂŞ nie odpowiedziaÂł na to pytanie, leÂżaÂł taki spokojny i zamyÂślony. Po chwili jednak z jego ust wydobyÂł siĂŞ dÂźwiĂŞk , który zupeÂłnie nie przypominaÂł normalnego powitania :
- Widzisz , jak siĂŞ ruszajÂą PÂłynÂą jak statki na bezkresnym , piĂŞknym , czystym i b³êkitnym oceanie . SÂą takie piĂŞkne i oryginalne , kaÂżda inna. Jak my ludzie poruszajÂący siĂŞ po tej maÂłej planecie. Tylko , ze ich róÂżnica nie jest tak znaczÂąca jak nasza. Jeden wÂładca , drugi niewolnik oto prawdziwa droga Âżycia stworzona przez ten bezsensowny Âświat shinnobi. . . Sami go stworzyliÂśmy . . . - Po tych sÂłowach biaÂłowÂłosy znowu popadÂł w g³êbokÂą melancholiĂŞ. WÂłaÂściwie sÂłabo kontaktowaÂł , moÂże dlatego ,ze jego rozmówca , nie byÂł krzyczÂącym idiota i nie wyrwaÂł go z pewnego rodzaju transu. Wi przez caÂły ten czas wpatrywaÂł siĂŞ w niebo i w niebieskie chmurki , które po nim biegaÂły. ByÂła to chwila spokoju , którego w Âżyciu Kage byÂło tak maÂło . . .
SÂłowa biaÂłowÂłosej postaci beztrosko obserwujÂącej niebo u mÂłodszego ze znajdujÂących siĂŞ ludzi wywoÂłaÂły uÂśmiech na twarzy.. Niewielki, lekki ale wyraÂżony tak, Âże bez problemów moÂżna go odczytaĂŚ, byÂła to oznaka zrozumienia..
- Nie moÂżna porównywaĂŚ ich do ludzi... My ludzie sami komplikujemy swe Âżycia, kÂłótnie, walki, haÂłasy, irytowanie siĂŞ nawzajem.. tworzyli wielkie liczby problemów których one po prostu nie majÂą.. - rzekÂł bardzo cicho i spokojnie zarazem.. ChÂłopak chciaÂł, a raczej miaÂł potrzebĂŞ posiedzieĂŚ tu chwilĂŞ z biaÂłowÂłosym.. jednak nie byÂł pewien czy wypada siadaĂŚ obok niego, jako Âże ich znajomoœÌ nie byÂła wybitnie g³êboka.. w skutek tego leniwego rozmyÂślania powoli i nieÂśpiesznie wdrapaÂł siĂŞ na drzewo obok i rozkÂładajÂąc siĂŞ na o dziwo doœÌ wygodnej ga³êzi oparÂł siĂŞ o pieĂą (czy jak on siĂŞ tam nazywa na wysokoÂści..)
Szarob³êkitne oczy chÂłopaka utkwiÂły na niebie.. nie wiedziaÂł ani co, ani po co mówiĂŚ, cieszyÂł go fakt, Âże jest tu ktoÂś kto okazanie przynajmniej równie nierozwaÂżnie patrzy na niebo tracÂąc przy tym w mniemaniu innych czas..
-Czy ty w ogóle wiesz z kim rozmawiasz czy znasz mojÂą moc , czy znasz moje pochodzenie Te wszystkie pytania sÂą w naszych gÂłowach , a w ich przypadku to nie potrzebne. WÂłaÂśnie nie potrzebne nie waÂżne z kim szybujÂą , bÂądÂź po co po prostu to robiÂą. KÂłótnie haÂłasy , to jedna tysiĂŞczna tego co zÂżera naszÂą rasĂŞ od Âśrodka. . . Jestem Wi Dim z klanu Senjuu , a ty jak siĂŞ zwiesz - zapytaÂł biaÂłowÂłosy nie obracajÂąc siĂŞ , jakby wyrwaÂł siĂŞ na chwilĂŞ z transu , który trwaÂł wystarczajÂąco dÂługo. A wÂłaÂściwie sam Wi nie wiedziaÂł jak dÂługo to wszystko trwaÂło , nie wiedziaÂł po co , albo dlaczego. WiedziaÂł ,ze jeszcze do koĂąca siĂŞ nie skoĂączyÂło.
"Ten czÂłowiek jest taki spokojny. MoÂże nie ma problemów , albo stwarza pozory takiego. To zdecydowanie oznaka dojrzaÂłoÂści i doskonaÂłoÂści tego mÂłodego" - pomyÂślaÂł Wi sÂłyszÂąc gÂłos dochodzÂący zza niego
- Nie tylko zróÂżnicowanie mocy jest wÂśród ludzi problemem.. - rzekÂł chÂłopak bardziej do siebie niÂż do biaÂłowÂłosego.. Nie patrzyÂł na rozmówcĂŞ, obserwacja prowadzi do oceny kogoÂś i wyciÂągania wniosków a nie po to b³êkitnooki siĂŞ tu zatrzymaÂł.. westchn¹³ cicho..
- Moje imiĂŞ brzmi Aru.. - stwierdziÂł obojĂŞtnie.. wymienianie tutaj klanu rangi lub innej tego rodzaju rzeczy byÂło w jego mniemaniu by zbĂŞdne.. przynajmniej do czasu, gdy rozmówca jego nie zrezygnuje z podziwiania natury..
Aru nie myÂślaÂł wÂłaÂściwie o niczym, a przynajmniej staraÂł siĂŞ nie myÂśleĂŚ..
-Aru caÂłkiem Âładnie , na pewno jesteÂś wyjÂątkowy. CóÂż masz jakieÂś rodzeĂąstwo Bo one go nie majÂą , za to ja je mam . . . Zastanawiam siĂŞ dlaczego akurat tutaj przyszedÂłeÂś co Ja pomimo tego ,ze pochodzĂŞ z Taki , mam najlepsze wspomnienia wÂłaÂśnie z Konohy , pewnie dlatego teraz tu le¿ê. . . - BiaÂłowÂłosy Nie odwracaÂł gÂłowy , po prostu gÂłoÂśniej mówiÂł. Nie miaÂł zamiaru siĂŞ ruszaĂŚ , byÂł na to za leniwy. Teraz oglÂądaÂł chmury , jednak rozmówca z kaÂżdÂą sekundÂą coraz bardziej przyciÂągaÂł jego uwagĂŞ. . .
"Liczê na kolejna ciekaw¹ i zagadkow¹ odpowiedŸ , mo¿e go sk¹dœ znam. Nie wygl¹da na g³upka , czy tez s³abiaka , wydaje siê byÌ m¹drym osobnikiem. Jednak nie mogê oceniaÌ ksi¹¿ki po ok³adka. Tak ksi¹¿ki s¹ jak ludzie , a chmur s¹ lepsze. zreszt¹ o czym ja pieprze - Bia³ow³osy rozpocz¹³ wewnêtrzny monolog , jednak nie wysz³o mu to . . .
- WyjÂątkowoœÌ.. i chmury i ludzie tu majÂą wspólnÂą cechĂŞ.. kaÂżdy jest inny... - stwierdziÂł doœÌ cicho, mogÂło to irytowaĂŚ biaÂłowÂłosego jako, Âże o ile jego sÂłuch nie byÂł zbyt dobry musiaÂł by go wytĂŞÂżaĂŚ.. To jednak nie obchodziÂło mÂłodego shinobi.. nie zamierzaÂł haÂłasowaĂŚ..
- RodzeĂąstwo.. - zacz¹³ zamyÂśliwszy siĂŞ.. nie miaÂł pojĂŞcia co dzieje siĂŞ z jego siostrÂą, ani nawet czy Âżyje.. ostatnie chwile jakie jÂą widziaÂł byÂły dziwnymi.. byÂła wtedy inna niÂż jÂą pamiĂŞtaÂł, a teraz nie widziaÂł jej juÂż kilka lat.. - .. siostrĂŞ... - skoĂączyÂł tonem równieÂż spokojnym jednak wahajÂącym siĂŞ lekko, z nutÂą niepewnoÂści choĂŚ ledwo wyczuwalnÂą..
- "One" znaczy chmury? wszystkie sÂą sobie siostrami... - rzekÂł nie zastanawiajÂąc siĂŞ nad tym, nie miaÂł siÂł aby siĂŞ zastanawiaĂŚ..
- Ja przyszedÂłem tu, gdzie mnie nogi poniosÂły.. chciaÂłem trafiĂŚ do Oto jednak do samej wioski nie trafiÂłem, w oto to samo... wszystko prowadzi mnie do jednego.. natury, przeludnione miejsca nieczĂŞsto mnie zatrzymujÂą na dÂłuÂżej a kraj ognia jest krajem do którego najczĂŞÂściej witam choĂŚ prawie zawsze przypadkowo... - rzekÂł bardziej konkretnie, nie wplatajÂąc w te sÂłowa przenoÂśni ani rozmyÂślaĂą dotyczÂących natury..
Westchn¹³ ponownie..
- Jakie to ma zreszt¹ znaczenie. . .? - zapyta³ jeszcze ciszej ni¿ zawsze, tutaj wyraŸnie do siebie kierowa³ te pytanie, wci¹¿ patrzy³ na niebo..
BiaÂłowÂłosy poÂłoÂżyÂł dwie rĂŞce na ziemi i nagle wstaÂł. PodniósÂł siĂŞ i odwróciÂł czerep do tyÂłu , spojrzaÂł na chÂłopaka , który siedziaÂł za nim. Wi Dim Senjuu w tym momencie stwierdziÂł ,Âże zaczyna siĂŞ prawdziwa rozmowa , pomiĂŞdzy tajemniczym Aru , a Kage taki. Wi poprawiÂł wÂłosy i w tym momencie , moÂżna byÂło ujrzeĂŚ jego charakterystyczna bliznĂŞ. Wi powoli szedÂł do drzewa , odpowiedziaÂł chÂłopakowi na jego dziwne pytanie :
-To raczej istotne jeÂśli o to pytam. Tak siĂŞ skÂłada ,Âże ja wÂłaÂśnie z wioski dÂźwiĂŞku wracam. Po co do niej idziesz to centrum "zÂły chmur". A ich nowa pani swoim ogniem potrafi ich naprawdĂŞ sporo natworzyĂŚ. Przynajmniej ja tak sÂądzĂŞ. . . Jak zwie siĂŞ twoja siostra. . . - BiaÂłowÂłosy wszedÂł w cieĂą drzewa , wtedy aru ujrzaÂł jego strój , ubranie charakterystyczne , jak dla waÂżnej osoby z Taki , czapeczka na gÂłowie , coÂś w rodzaju sukieneczki. Na plecach miecz i wÂłosy przykrywajÂące oczy , biaÂłe pomimo mÂłodego wieku Wi . . .
Aru niechĂŞtnie poÂżegnaÂł chmury ze swym wzrokiem przenoszÂąc go na biaÂłowÂłosego.. WpatrywaÂł siĂŞ centralnie w jego oczy, chcÂąc moÂże coÂś odczytaĂŚ?.. choĂŚ prawdĂŞ mówiÂąc nie zaleÂżaÂło mu..
- WydawaÂło mi siĂŞ, Âże z mojego zachowania jesteÂś w stanie wydedukowaĂŚ fakt, Âże maÂło mi aktualnie wiadomo o polityce, nie wiem kim jest ta nowa pani ani co masz na myÂśli mówiÂąc, o centrum chmur.. - stwierdziÂł obojĂŞtnie..
ChÂłopak obróciÂł gÂłowĂŞ ponownie ku niebu, nie byÂło to co prawda rozwaÂżne patrzÂąc na zmienne nastawienie biaÂłowÂłosego ale mÂłody Sabataya od bardzo dawna nie czuÂł ryzyka to teÂż lekcewaÂżyÂł niemal wszystko co go spotykaÂło.. - Jakie to ma dla Ciebie znaczenie, jak brzmi imiĂŞ mej siostrzyczki? - spytaÂł wci¹¿ z tym swoim gÂłupim wrĂŞcz spokojem zdrobniajÂąc za razem jej nazewnictwo co zostaÂło mu z dzieciĂąstwa.. - Nie naleÂży oceniaĂŚ ludzi bo znajomoÂściach czy rodzinie bo rodzina ani znajomoÂści nie zawsze mogÂą pomóc a zarazem nie ma siĂŞ za nich odpowiedzialnoÂści.. - rzekÂł ponownie wlepiajÂąc swe szare w tej chwili Âślepia które nie odbijaÂły ÂświatÂła, jako, Âże sÂłoĂące chwilowo skryÂło siĂŞ za jednÂą z chmur.. - Zmieniasz swe nastawienie do otoczenia.. czy to dÂźwiĂŞku wioska dziaÂła tak na Ciebie? czy teÂż opamiĂŞtaÂłeÂś siĂŞ?.. - spytaÂł teraz lekko prowokujÂąco, wszystkie tony jego byÂły ledwo wyczuwalne, nigdy nie prowokowaÂł nikogo wprost a jedynie dawaÂł takÂą opcjĂŞ do rozpatrzenia przez rozmówcĂŞ..
-CóÂż jeÂśli ty mi nie powiesz jakie imiĂŞ nowsi twa siostra , to ja Ci nie zdradzĂŞ informacji o chmurach nad Oto - Gakure. PowinieneÂś dobrze wiedzieĂŚ , Âże informacji nie ma darmo. To jest najwiĂŞkszy skarb jaki my ludzie moÂżemy uzyskaĂŚ. Tylko ich nie moÂżna od tak zabraĂŚ. . . Chyba , ze ktoÂś wÂłada gen jutsu , ale to chyba nie o tym jest ta rozmowa. WiĂŞc mój drogi Aru po co udaÂłeÂś siĂŞ do Oto - BiaÂłowÂłosy nadal staÂł jak wryty wpatrujÂąc siĂŞ w Aru i robiÂąc mu tu przesÂłuchanie. nie taka byÂła jego intencja , jednak tak mogÂło to wyglÂądaĂŚ z zewnÂątrz. Wi siĂŞ tym nie przejmowaÂł , czekaÂł tylko na odpowiedÂź. chciaÂł poznaĂŚ imiĂŞ siostry chÂłopaka siedzÂącego na drzewie.
ÂŁÂąka. Kwiecista ³¹ka. MiaÂła nadziejĂŞ znaleŸÌ tu spokój, taki spokój, jakiego dziÂś, teraz potrzebowaÂła. Czyste, ÂśnieÂżnobiaÂłe pÂłateczki utworzyÂły wÂąt³¹ dziewczynĂŞ, odzianÂą w ÂżóÂłtÂą sukienkĂŞ i o bosych stopach. Buty chyba gdzieÂś "zgubiÂła". SpojrzaÂła duÂżymi, ciemnymi oczami na dwójkĂŞ shinnobi. Jej twarz nie wyraÂżaÂła Âżadnych uczuĂŚ. ZastanawiaÂła siĂŞ, co powiedzieĂŚ. Tak jakoÂś zabrakÂło jej sÂłów... Wiatr, idÂący od rzeki, delikatnie muskaÂł jej twarz, a ona tylko mruÂżyÂła nieznacznie oczy... ZastanawiaÂła siĂŞ nad czymÂś.
Ch³opak westchn¹³ a nastêpnie uœmiechn¹³ siê..
- G³upiœ.. - mrukn¹³ cicho po czym poprawi³ irytuj¹c¹ go ju¿ grzywkê..
- Chmury z oto nie obchodziÂły mnie dotÂąd w najmniejszym nawet stopniu jednakÂże oferujÂąc je jak wywnioskowaÂłem z Twego gÂłosu jako cennÂą walutĂŞ zaciekawiÂłeÂś mnie tym.. - stwierdziÂł..
- Zapewne mi nie uwierzysz ale w oto byÂłem w celach rekreacji, chciaÂłem obejrzeĂŚ wioskĂŞ o której sÂłyszaÂłem, Âże jest caÂłkiem Âładna... nie lubiĂŞ zostawaĂŚ w miejscu zbyt dÂługo zwÂłaszcza, gdy nie ma siĂŞ dla kogo tam zostawaĂŚ... - rzekÂł ponownie wracajÂąc do swego spokojnego gÂłosu..
- Nie wiem co obchodzi Cie imiĂŞ mej siostry ale nie czuje powodu by wyrzekaĂŚ siĂŞ rodziny tak wiĂŞc powiem Ci.. Jest to Armor.. - stwierdziÂł zamyÂśliwszy siĂŞ przy tym dÂłuÂższÂą chwilÂą.. dokÂładnie obserwowaÂł swego rozmówcĂŞ bo dziwnie reagowaÂł na wioskĂŞ dÂźwiĂŞku wiĂŞc nie wiedziaÂł, jak zareaguje na imiĂŞ wÂładczyni (bo Aru nie wie, Âże ona juÂż tam nie pracuje ;P).
- Co spowodowaÂło zmianĂŞ Twego nastawienia? Nim tu przyszedÂłem nie myÂślaÂłeÂś o Âświecie, podchodziÂłeÂś do Âżycia podobnie jak ja podchodzĂŞ na co dzieĂą a przynajmniej stwarzaÂłeÂś taki pozór.. - spytaÂł i dodaÂł zarazem równieÂż ze spokojem..
-Phiii chÂłopcze , ty naprawdĂŞ nie znasz Âżycia. Nie obchodzi mnie ono nadal , ale kaÂżdy nas Âżyje dla czegoÂś. Wszyscy majÂą jakieÂś cele ja tez mam swoje. Armor , mówisz to ta nadĂŞta czÂłeczyna , która zastĂŞpuje WÂładce Oto w trudnych sprawach. WiĂŞc wÂładcÂą Oto zostaÂła Minako Kurosaki . . . Prawda jest , taka ,Âże nie jesteÂście do siebie podobni , ty i siostra. Co myÂślisz o najwiĂŞkszej i najczarniejszej z tych chmur - Wi odwróciÂł siĂŞ i wskazaÂł czarnÂą zbliÂżajÂąca siĂŞ powoli chmurĂŞ , wtedy dostrzegÂł dziewczynĂŞ , która caÂłkiem niedawno musiaÂła pojawiĂŚ siĂŞ na ³¹ce. WÂładca taki czóÂł jakby skÂądÂś znaÂł tÂą twarz , jednak nie mógÂł sobie przypomnieĂŚ kto to. PoprawiÂł swojÂą grzywkĂŞ i dokÂładnie spojrzaÂł w oczy idÂącej sobie kunoichi. WÂłaÂściwie co go ona obchodziÂła. MoÂże po prostu chciaÂł mieĂŚ wiĂŞcej rozmówców , sam Aru wydawaÂł siĂŞ trochĂŞ nudny. . .
"To wszystko siĂŞ zmieniÂło , parĂŞnaÂście lat temu to miejsce tĂŞtniÂło Âżyciem ,z a to teraz 3 osoby. co to jest. Czasy zmieniajÂą siĂŞ i to w zastraszajÂącym tempie. Nie mogĂŞ nic poradziĂŚ , ja sam siĂŞ starzeje . . . " BiaÂłowÂłosy nie odwracaÂł gÂłowy od dziewczyny , w tym momencie staÂł plecami do Aru. Dim przyglÂądaÂł siĂŞ nowej osobie , byÂł niÂą bardzo zaciekawiony
ChÂłopaka na drzewie nie znaÂła. ByÂła o tym przekonana. StojÂący biaÂłowÂłosy kogoÂś jej przypominaÂł. ZnaÂła go? Tak. Kim byÂł? Tego nie wie... Nie. To nie jest tak. Ona po prostu nie pamiĂŞta. DuÂżo siĂŞ w ostatnim czasie wydarzyÂło. MogÂła nie pamiĂŞtaĂŚ. MiaÂła do tego jak najwiĂŞksze prawo. UsiadÂła po turecku na ziemi. Na nogach poÂłoÂżyÂła drobne, blade dÂłonie, caÂły czas wpatrujÂąc siĂŞ ÂświdrujÂącym wzrokiem w Wi. PróbowaÂła dotrzeĂŚ do sena swego umysÂłu, do esencji swych myÂśli, do g³êbin, w których skryte byÂły wspomnienia... Te wszystkie wspomnienia. Te obecne i te zapomniane. Maskowane równieÂż...
-Wi... ? - rzuciÂła niepewnie w przestrzeĂą, cicho, acz na tyle gÂłoÂśno, by biaÂłowÂłosy jÂą usÂłyszaÂł...
- Nie znam, fakt.. ale nie zaleÂży mi na jak najbardziej szczegóÂłowym poznaniem go.. widuje ludzi, którzy chcieli to posi¹œÌ ogromnÂą wiedzĂŞ czy teÂż moc.. po co to wszystko? siÂła psuje ludzi, zwÂłaszcza zdobywana za wszelkÂą cenĂŞ... - stwierdziÂł tonem nie spokojnym lecz zrezygnowanym...
- NadĂŞta czÂłeczyna powiadasz.. cóÂż, nie mam pojĂŞcia jak siĂŞ teraz zachowuje, lat parĂŞ nie dane mi byÂło jej ujrzeĂŚ na oczy, nie zmienia to faktu, Âże raczej przy niej powinieneÂś wystawiaĂŚ takie opinie.. ja pamiĂŞtam jÂą inaczej, inaczej niÂż kaÂżdy.. dowodzi to faktu, Âże nie tylko kaÂżdy czÂłowiek jest inny ale takÂże jeden czÂłowiek róÂżny siĂŞ w wizjach innych ludzi.. - rzekÂł lekko chwiejÂącym siĂŞ gÂłosem miĂŞdzy naturalnym spokojem a jakimÂś lekko rozkojarzonym.. - Minako powiadasz.. cóÂż nic to nie zmienia jednak dziĂŞkujĂŞ za informacje, choĂŚ powÂątpiewam moÂżliwe, Âże przyda siĂŞ kiedyÂś.. - stwierdziÂł zamyÂśliwszy siĂŞ.. Minako.. nie znaÂł jej, widziaÂł co prawda dwukrotnie jednak nie znaÂł.. wiedziaÂł za to, Âże jest uzdolniona..
- Fakt, moje podobieĂąstwo do siostry nie jest widoczne, przynajmniej dla ludzi nie znajÂących nas zbyt dobrze ale uwierz mi, sam wiele razy widziaÂłem róÂżnice miĂŞdzy niÂą a sobÂą.. jej czyny wÂłaÂśnie uformowaÂły me mniemanie o Âżyciu ale nie zamierzam Ci zdradzaĂŚ szczegóÂłów choĂŚbyÂś ponownie tak bardzo próbowaÂł je ze mnie wydobyĂŚ.. - rzekÂł na powrót spokojnie uÂśmiechajÂąc siĂŞ przy tym szerzej..
SpojrzaÂł na wskazanÂą chmurĂŞ..
- CóÂż.. jeÂśli pytasz o niÂą jako o chmurĂŞ, przyciÂąga wzrok i wyróÂżnia siĂŞ, osiÂągnĂŞÂła coÂś wÂśród innych chmur.. jeÂśli chcesz przekÂładu na ludzkoœÌ mym zdaniem bezsensownie siĂŞ wyróÂżnia.. osiÂąganie czegoÂś na pokaz wymaga wiĂŞcej a efekty nie sÂą wiĂŞksze, produkujÂą za to osoby wrogo nastawione.. - powiedziaÂł tym swoim spokojnym, cichym gÂłosem..
W chwili wypowiedzenia tych sÂłów równieÂż ujrzaÂł dziewczynĂŞ.. ChoĂŚ byÂła jego kuzynkÂą nie wiedziaÂł o tym, nigdy jej nie widziaÂł.. Westchn¹³ cicho wypuszczajÂąc jÂą ze swego spojrzenia.. Wzrok ponownie skierowaÂł na chmurĂŞ wskazanÂą przez biaÂłowÂłosego.. Nic juÂż nie mówiÂł..
Na pytanie dziewczyny , która przybyÂła na polanĂŞ biaÂłowÂłosy odpowiedziaÂł , tak jakby mu na tym bardzo zaleÂżaÂł :
-Wi . . . Tanuki . . . zmieniÂłaÂś siĂŞ. . . - Te sÂłowa poleciaÂły w stronĂŞ uszu dziewczyny , jednak Aru teÂż mógÂł je usÂłyszeĂŚ. Po chwili Wi odpowiedziaÂł Aru , tym razem tak cicho by Tanuki tego nie sÂłyszaÂła :
-Mo¿e i masz racje , faktycznie by³¹ taka chmur¹. Jednak w sprawach wioski nie ma zabawy. Czasem coœ o tym wiem , po tym jak zarz¹dzam taki. Jednak Oto to wiêkszy kawa³ek chleba. Armor zadanie przeros³o , dlatego teraz rz¹dzi Minako. Jeœli jesteœ jej kuzynem , to jesteœmy dalek¹ rodzin¹. Kiedyœ , eeehhh tak dawno temu . Zreszt¹ niewa¿ne , pewnie i tak Ciê to nie interesuje. - Pierwszy raz w tej rozmowie , w³aœciwie pierwszy raz od dawna bia³ow³osy siê za j¹ka³ , nie chcia³ czegoœ powiedzieÌ. To do niego nie pasowa³o , jednak mo¿e tak musia³o byÌ. . .
"Ciekawa rozmowa , i jeszcze Tanuki , bĂŞdzie zabawnie. " - PomyÂślaÂł biaÂłowÂłosy pomimo swojego lenku i obaw , jeÂśli chodzi o swoja rodzinĂŞ. . .
-I , powiedz mi mÂłody chÂłopcze , czy ty w ogóle wiedziaÂłeÂś z kim rozmawiasz ? ? Czy wiedziaÂłeÂś jaka chmurÂą ja jestem , czy znasz moja przeszÂłoœÌ. MoÂże ta stojÂąca tam byÂła , bÂądÂź tez obecna Hokage coÂś Ci o mnie powiem . . .- BiaÂłowÂłosy wypowiedziaÂł te sÂłowa jakby od niechcenia do Aru , który tak beztrosko siedziaÂł sobie na drzewie i patrzyÂł siĂŞ w niebo. Chwile beztroski Wi skoĂączyÂły siĂŞ w momencie pojawienia siĂŞ an polanie Tanuki i wypowiedziana imienia " Armor" . . .
UniosÂła brwi. Sytuacja byÂła co najmniej dziwna. Za niÂą rzeka, przed niÂą dwaj shinnobi... Jednego znaÂła, drugiego na oczy nie widziaÂła... CóÂż. Tak w Âżyciu bywa. Ludzi siĂŞ spotyka zupeÂłnie przypadkowo. A tutaj zebraÂła siĂŞ spora czêœÌ "rodziny" Armor. Dziwne? Hmmm.
-Nie do koĂąca miÂło CiĂŞ widzieĂŚ, Wi - uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ szeroko, nie ponuro, aczkolwiek równieÂż niezbyt szczĂŞÂśliwie. PoprawiÂła faÂłdy sukienki, ponownie zwracajÂąc siĂŞ do Pana Drzew.
-PonoĂŚ... Znów jesteÂś... Panem Wodospadu... - mruknĂŞÂła, spoglÂądajÂąc teraz na chÂłopaka, który niczym Tarzan siedziaÂł sobie wÂśród drzew. PróbowaÂła dostrzec jego opaskĂŞ. CóÂż. W sumie ochraniacz byÂł takim uniwersalnym znakiem, który mówiÂł, skÂąd czÂłek przybywa. A mógÂł byĂŚ przypadkowo z wrogiej wioski lub organizacji. Wtedy juÂż wcale a wcale mogÂłoby byĂŚ niewesoÂło... Szczególnie dla sÂłabiutkich ninja. Czy chÂłopak na drzewie byÂł sÂłaby? Powinna to w jakiÂś sposób sprawdziĂŚ... W miarĂŞ delikatnie, niedostrzegalnie, ale jednak sprawdziĂŚ...
Nie myÂśl... Zamierzasz prowadziĂŚ wywiad nawet teraz, gdy miaÂłaÂś odpoczywaĂŚ? To siĂŞ nazywa pracoholizm, dziewczynko... - zakpiÂł Bóg Ognia, a brunetka, stojÂąc w umyÂśle przed wielkÂą, ÂżelaznÂą bramÂą, odparÂła:
~Milcz, parszywcu!
...bo mnie... ? ProszĂŞ, powiedz. TrochĂŞ siĂŞ ostaÂłem... A ty, Âśmieciu, sprawiasz tylko, Âże nudzĂŞ siĂŞ jeszcze bardziej... Taka grzeczna... Nie zauwaÂżyÂłaÂś zmiany w swoim zachowaniu? Ta kÂłótnia z chÂłopaczkiem w Wiosce DÂźwiĂŞku? No pomyÂśl, któÂż to moÂże robiĂŚ z ciebie... TakÂą... Nieczu³¹ bestiĂŞ. Znasz to okreÂślenie? Na pewno znasz... Sama nas, demony, tak nazwaÂłaÂś...
Aru sÂłyszÂąc imiĂŞ przybyÂłej tu dziewczyny otworzyÂł oczy odrobinĂŞ szerzej w skutek czego Âźrenice zwĂŞziÂły mu siĂŞ bo w koĂącu niebo byÂło doœÌ jasne.. zamkn¹³ oczy które w kilka chwil zaczĂŞÂły go boleĂŚ od nadmiaru ÂświatÂła..
- PrzerosÂło czy nie, cóÂż mnie polityka oto nie dotyczy, ciekawi mnie co prawda co u siostry ale by wiedzieĂŚ konkretnie sam powinienem siĂŞ z niÂą spotkaĂŚ.. - rzekÂł tym swoim cichym i spokojnym gÂłosem, Tanuki która staÂła dalej niÂż Wi a ponadto nie byÂła jeszcze przyzwyczajona do rozmowy z mÂłodym shinobim musiaÂła by bardzo wytĂŞÂżaĂŚ sÂłuch by usÂłyszeĂŚ te sÂłowa jednak nie byÂło to niemoÂżliwe...
- Czy mnie coÂś interesuje czy nie, jak zaczynasz to mów do koĂąca.. takie zaczynanie ciekawi i denerwuje o ile ktoÂś nie zdecyduje siĂŞ powiedzieĂŚ.. - rzekÂł na nieskoĂączone sÂłowa biaÂłowÂłosego... OtworzyÂł oczy nie zapatrzone juÂż w niebo, wiedziaÂł, Âże beztroska w tym miejscu nie pasuje.. JeÂśli chce kontynuowaĂŚ podziwianie natury powinien odejœÌ z tego miejsca jednak jemu nie chciaÂło siĂŞ odchodziĂŚ.. Wi zaciekawiÂł go postawÂą jakÂą wyraÂżaÂł na samym poczÂątku pobytu tu chÂłopaka, Tanuki natomiast byÂła kimÂś o kim dane mu byÂło sÂłyszeĂŚ kilka razy od bliskich znajomych.. wzi¹³ g³êbszy wdech..
- Czy wiem z kim rozmawiam pytasz? nie wiem, nie miaÂło to dla mnie znaczenia póki i dla Ciebie problemy byÂły na drugim planie.. Nie znam Twej przyszÂłoÂści i nie w celu poznania jej zatrzymaÂłem siĂŞ tu choĂŚ nie miaÂłbym nic przeciw.. CóÂż, powróciÂłeÂś do prawdziwego siebie pozostawiajÂąc mnie samotnie w podziwianiu nieba wiĂŞc i moje nastawienie powinno chyba ulec zmianie.. - stwierdziÂł lekko zrezygnowany, równieÂż cicho jak zwykle.. Po tych sÂłowach zdecydowanie choĂŚ niechĂŞtnie zeskoczyÂł z drzewa i wlepiÂł oboje oczu w oblicze przybyÂłej tu Tanuki.. Nie wiedziaÂł, Âże ona przed chwilÂą wypatrywaÂła jego ochraniacza który nie byÂł nigdzie na wierzchu..
- Witaj.. - rzekÂł nieco gÂłoÂśniej, z nutÂą niepewnoÂści w gÂłosie.. cóÂż, gdy koĂączy siĂŞ beztroska czymÂś jÂą trzeba zastÂąpiĂŚ, Aru postanowiÂł kulturÂą, nie wiedziaÂł jednak czy jest chociaÂż minimalnie interesujÂącym obiektem dla stojÂącej naprzeciw dziewczyny wiĂŞc nie przedstawiaÂł siĂŞ na razie, czekaÂł na reakcjĂŞ, jak dotychczas okazywaÂła zainteresowanie wy³¹cznie biaÂłowÂłosemu..
-Tanuki . . .kto powiedziaÂł ,Âże spotkanie mnie w Takim miejscu musi byĂŚ miÂłe Kto wypowiedziaÂł te sÂłowa JeÂśli chodzi o Taki to tak wÂładam , tam jednak do niedawna byÂł to najwiĂŞkszy sekret tej wioseczki. Uwierz mi wÂładam tam od dÂłuÂższego czasu . . . A tobie jak siĂŞ powodzi na stanowisku Hokage?? - Wi odwróciÂł siĂŞ do Tanuki po czym stan¹³ bokiem do Aru i do Kuramy. Teraz BiaÂłowÂłosy , gdy mówiÂł do jednej osoby odwracaÂł do niej po prostu gÂłowĂŞ , nie utrudniaÂł sobie Âżycia. . .
-NaprawdĂŞ jesteÂś maÂłomówny mój chÂłopcze. Twoja siostra jest zupeÂłnie inna , przynajmniej taki sprawa pozór. To jak chmura deszczowa i zwykÂła biaÂła chmurka. To samo nasza koleÂżanka z polany. Ona teÂż siĂŞ wyróÂżnia w tym Âświecie Shinnobi . . . - BiaÂłowÂłosy skoĂączyÂł swój tekÂścik do Aru bardzo szybko , nie miaÂł zamiaru siĂŞ z nim dalej sprzeczaĂŚ o sens istnienia bo byÂło to raczej bez sensu. Jednak Wi Dim wiedziaÂł ,ze na tej polanie mogÂło siĂŞ zrobiĂŚ gorÂąco , gdyby Tan nie miaÂła dobrego humoru. . .
"To zaczyna siĂŞ robiĂŚ coraz ciekawsze. ChÂłopak , brat sÂłynnej Armor i Tanuki Kurama , mistrzyni iluzji i wielka pani Konohy. SÂłyszaÂłem ,Âże podczas jej panowania wioska nic nie robi , moÂżliwe , Âże Tanuki gromadzi siÂły i sama wykonuje za shinnobich brudnÂą robotĂŞ. To mogÂłaby byĂŚ ciekawa taktyka w przypadku tak silnej i znanej wioski. Jednak nie jestem tego wszystkiego pewien . . . " - PomyÂślaÂł sobie Wi , patrzÂąc siĂŞ prosto w oczy Tanuki. Nie widziaÂł jej sporo czasu , chyba ostatni raz przy grobie Midoriego . . .
-...powodzi? TwierdzÂąc, Âże dobrze, kÂłamaÂłabym. Ostatnio mam pewien problem z uciekinierami... I obecnym Kage Iwy. Wiesz coÂś o tym? Wydaje mi siĂŞ, Âże ten Kage byÂł na happeningu wÂładców w Tetsu no Kuni... - teatralnie poÂłoÂżyÂła wskazujÂący palec prawej rĂŞki na brodzie, i patrzÂąc w niebo, udawaÂła g³êboko zamyÂślonÂą. Po chwili jednak stwierdziÂła: -To byÂł Michimoto... PrzybyÂł tam jako Twój zastĂŞpca... A teraz jest... TsuchiKage... Mimo, iÂż my, nasza przeÂświetna, jakÂże Âświetlana, ohh jakÂże elita Kage siĂŞ na to nie zgodziÂła... Hmmm... - siĂŞgnĂŞÂła do szyi, podnoszÂąc do oczu kunai Hyutona...
-Znasz to? NaleÂży do Hyuty. MówiÂąc o nim jako o mordercy, myliÂłeÂś siĂŞ bardzo... Za bardzo - pokrĂŞciÂła gÂłowÂą, po czym, sÂłyszÂąc od czarnowÂłosego "witaj", postanowiÂła kontynuowaĂŚ w innym znaczeniu do owego chÂłopaka: -Witaj... ? Hm... DzieĂą dobry... Nie jesteÂś z Konohy... Nie widzĂŞ Twej opaski... WiĂŞc kimÂże Ty jesteÂś? SkÂąd pochodzisz... ?