Poczekalnia

Miejsce, gdzie chorzy pacjenci oczekujÂą na przyjĂŞcie przez lekarza

---

*na widok dziewczyn z recepcji wybiegÂły dwie pieĂŞgniarki*

-Panienko Armor nic ci nie jest?

*zaczeÂły woÂłaĂŚ do niej ale nic nie odpowiedziaÂła, przewracaÂła tylko oczami i wyglÂądaÂła jak by byÂła wstawiona*

-Co jej siĂŞ staÂło? *zapytala jedna z pielegniarek, a druga odrazu pobiegÂła po stojÂące niedaleko szpitalne ÂłóÂżko na kóÂłkach.*

-PoÂłóÂż jÂą tu szybko. *pielegniarki sÂą bardzo zdenerwowane odrazu jedna zabraÂła jÂą na ÂłóÂżku prosto na sale operacyjnÂą*

*druga zwróciÂła sie do Ciebie*

-A tobie nic nie jest? Co sie stalo? Jak to?
Kiedy kobiety podbiegÂły do Armor natychmiast mi ulÂżyÂło. CieszyÂłam siĂŞ Âże pomoc zostanie jej natychmiast udzielona tak szybko.
-Nie, jestem cala. DziĂŞkujĂŞ-powiedziaÂłam do pielĂŞgniarki.-Jest po ciĂŞzkiej misji. Jej ciaÂło zostaÂło zatrute, a trucizna juÂż siĂŞ rozeszÂła po ciele. Ma wysokÂą gorÂączkĂŞ. ProszĂŞ, zajmijcie siĂŞ niÂą-powiedziaÂłam z powagÂą.
Zanim jeszcze wywieÂźli dziewczynĂŞ podeszÂłam do niej i poklepaÂłam jÂą po rĂŞce.
-Nie martw siĂŞ. Wszystko bĂŞdzie cacy-powiedziaÂłam z uÂśmiechem i zwróciÂłam siĂŞ w stronĂŞ wyjÂścia.
-A tak przy okazji-powiedziaÂłam trzymajÂąc juÂż rĂŞkĂŞ na klamce-Po kamizelkĂŞ zgÂłoszĂŞ siĂŞ przy okazji.
Kiedy dziewczyna zniknĂŞÂła za drzwiami sali operacyjnej wyszÂłam zeszpitala i ponownie znalazÂłam siĂŞ na ulicy.
<nmm>
WchodzĂŞ do szpitala póÂł przytomny, nie wiem jakim cudem doszedÂłem aÂż do poczekalni. Kiedy jednak juÂż znalazÂłem siĂŞ w poczekalni, ból nasiliÂł siĂŞ tak bardzo Âże musiaÂłem uklĂŞkn¹Ì poniewaÂż nie miaÂłem juÂż siÂły ustaĂŚ na nogach, jedyne co zdoÂłaÂłem powiedzieĂŚ póÂłszeptem gdy zobaczyÂłem jak¹œ osobĂŞ, wydawaÂło mi siĂŞ Âże to pielĂŞgniarka to:
-Czy Armor...juÂż...ugh...wróciÂła...czy nic jej siĂŞ...?-Po tych sÂłowach padÂłem na ziemiĂŞ.W koĂącu od niej zaleÂżaÂło moje wynagrodzenie.

---

Tak, to byÂła pielĂŞgniarka na widok mĂŞÂżczyzny od razu podbiegÂła. MachnĂŞÂła rĂŞkÂą do drugiej by ta szybko przywiozÂła ÂłóÂżko na kóÂłkach. PoÂłoÂżyÂły go na ÂłóÂżku po czym pĂŞdem popruÂły przez dÂługi korytarz prosto do sali operacyjnej.

-Nie martw siĂŞ panienka Armor osobiÂście siĂŞ tobÂą zajmie...

To byÂły ostatni sÂłowa które usÂłyszaÂłeÂś. StraciÂłeÂś przytomnoœÌ tuÂż przed salÂą operacyjnÂą.
Yochi przychodzi do szpitala i kiedy pielĂŞgniarka przechodziÂła zatrzymaÂł jÂą i zapytaÂł
-Armor jest w szpitalu?-powiedziaÂł to tak chÂłodnym gÂłosem Âże zabrzmiaÂło to tak jakby chciaÂł skrzywdziĂŚ Armor lub jÂą
-n..n...nie ma-odparÂła cichym gÂłosem pielĂŞgniarka
-a gdzie jest?
-za...zapewne w swoim domu-odparÂła pielĂŞgniarka która caÂły czas baÂła siĂŞ, nie widziaÂła wyrazu twarzy Yochiego poniewaÂż byÂła ona zakryta
-MogĂŞ siĂŞ dowiedzieĂŚ adres-Yochi spojrzaÂł jej prosto w oczy, lecz ta zaczĂŞÂła siĂŞ jeszcze bardziej baĂŚ gdyÂż miaÂł takie chÂłodne spojrzenie.
-nie wiem...czy powinnam podawaĂŚ tobie adres panienki-odparÂła szybko pielĂŞgniarka
-chcĂŞ jej tylko podziĂŞkowaĂŚ, nie masz siĂŞ czego obawiaĂŚ
-skoro tak...to...ale nadal nie wiem czy mówisz prawdĂŞ...ale co mi tam*wyjĂŞÂła karteczkĂŞ i zapisaÂła niej adres Armor*...proszĂŞ.
-DziĂŞkujĂŞ bardzo, Âżegnam-po tych sÂłowach opuÂściÂłem szpital.

NMM
ChÂłopak przynosi ciĂŞÂżko rannÂą kobietĂŞ do szpitala po czym kÂładzie jÂą delikatnie na byle jakim wolnym ÂłóÂżku a nastĂŞpnie biegnie szukaĂŚ lekarza...
Gdy znajdzie zaprowadza go do rannej...
Nie musialeÂś szukaĂŚ lekarza bo gdy tylko pielegniarki zobaczyÂły ciĂŞ z kobieta na kĂŞkach odrazu zadzwonily do dyÂżurki po lekarza a same podbiegÂły do rannej kobiety. Lekasz szybko zbiegl po schodach i wraz z pielegniarkami zabraÂł pacjetke na sale operacyjna. Jedna z pielegniarek zostala w poczekali i zwrócila siĂŞ do ciebie: -Co siĂŞ staÂło tej kobiecie? Znasz jÂą?- zapytaÂła poddenerwowana.
- Nie znam jej... nagle podeszÂła do mnie i zwyczajnie upadÂła... - stwierdziÂł Aru...
*Zabrali... go... go... kogo? po co?* - zastanawiaÂł siĂŞ Aru...
*Jak go.. to czÂłowieka... nie przedmiot... chociaÂż... moÂże zwierze?...* - rozmyÂślaÂł chÂłopak nad tym, co ta kobieta miaÂła na myÂśli...
-JeÂśli chcesz moÂżesz tu zaczekaĂŚ, operacja nie powinna potrwaĂŚ dÂługo.- po tych slowach pielegniarka wrociÂła do okienka w izbie przyjĂŞĂŚ. MoÂżesz usi¹Ì sobie teraz na jednym z krzeseÂł albo wyjœÌ i wróciĂŚ aÂż operacja dobiegnie koĂąca. KoÂło krzeseÂł jest niewielki stoliczek ze stertÂą róÂżnych czasopism. Niektóre sÂą juÂż mocno zuÂżyte. Czas strasznie ci siĂŞ dÂłuÂżyÂł.
ChÂłopak usiadÂł... Po chwili uznaÂł, Âże bez sensu nad tym rozmyÂślaĂŚ bo itak nic wiĂŞcej z tych informacji nie wywnioskuje...
Po chwili uchwyciÂł jedno z czasopism.. nie zwracaÂł uwagi na to, co wzi¹³, otworzyÂł byle gdzie i czytaÂł byle co (nawet jak by to byÂły ceny produktów ) ot tak dla zabicia czasu..
OtworzyÂłeÂś losowo wybranÂą gazetĂŞ i natrafiÂłeÂś na artykuÂł o przepisach kulinarnych. CaÂłe te zawiÂłe opisy jak przy¿¹dzaĂŚ róÂżne potrawy aÂż przyprawiÂły ciĂŞ o zawrót gÂłowy. Tyle roboty przy jednym maÂłym daniu, Âże aÂż glowa boli. Jednak strategia okazala siĂŞ skuteczna kilka stron kulinarnego czary mary i czas zleciaÂł bardzo szybko. PodeszÂła do ciebie pielegniarka i oznajmila ci: -UratowaÂłeÂś jej Âżycie, dobrze Âże w pore tu jÂą przyniosÂłes, leÂży teraz na sali pooperacyjnej, straciÂła duÂżo krwi, moÂżesz z niÂą porozmawiaĂŚ ale jeÂśli nie chcesz by stracila przytomnoœÌ mów do niej spokojnie i uwaÂżaj na slowa jedyne co jej teraz potrzeba to nerwy...- powiedziaÂła pielĂŞgniarka po czym wskazaÂła ci kierunek w którym masz siĂŞ udac do pacjĂŞtki.
Aru zerkn¹³ na pielêgniarkê... Patrzy³ na ni¹ spokojne nastêpnie ch³opak wsta³ i bez wiêkszych emocji ruszy³ we wskazanym kierunku...
- Spokojnie, nie bêdê "rozrabia³" - stwierdzi³ i uœmiechn¹³ siê lekko
UdaÂł siĂŞ do wskazanego pokoju
<NMM>
ChÂłopak w generalnie zniszczonym ubiorze i z licznymi ranami przeszedÂł bez sÂłowa przez poczekalnie...
Za nim pod¹¿a³ inny ch³opczyk..
Po chwili obaj zniknĂŞli w innym miejscu szpitala...
<NMM>
Aru szedÂł w kierunku szpitala ze zmruÂżonymi, zmĂŞczonymi oczyma podpierajÂąc siĂŞ na kiju... wszedÂł w koĂącu do poczekalni... MiaÂł mnóstwo nieznacznych zadrapaĂą z tyÂłu ciaÂła jak by spadaÂł z 30 metrowego drzewa szorujÂąc plecami o ga³êzie... Trzy rany byÂły jednak powaÂżniejsze... Dwie szramy na plecach ujawniajÂące siĂŞ jedynie plamami krwi na przyklejonej do pleców brudnej koszuli... ostatniÂą ranÂą byÂło g³êbokie ciĂŞcie na prawym udzie amatorsko przewiÂązane by zatamowaĂŚ krwotok... ChÂłopak rozejrzaÂł siĂŞ wĂŞdrujÂąc spojrzenie swych b³êkitnych oczu od Âściany do Âściany... z przodu ciaÂła tj. twarz, brzuch, kolano nie miaÂł ani zadrapania...
-Co siê sta³o? Krzyknê³a pielegniarka otwieraj¹Ì szeroko oczy i podbiegaj¹c do ciebie. Nie czekala na twoj¹ odpowiedŸ szybko chwyci³a ciê pod ramiê i zaczêla prowadziÌ do sali operacyjnej...
- No co?... pchany odrzutem poszorowaÂłem o ziemiĂŞ krzaki czy coÂś... sam nie wiem... - mrukn¹³ cichym, sÂłabym gÂłosem wzruszajÂąc lekko ramionami.. JuÂż moÂżna powiedzieĂŚ przyzwyczaiÂł siĂŞ do tego bólu... nim tu trafiÂł odrobinĂŞ go po znosiÂł.. ZmierzyÂł jÂą lekko wzrokiem... nastĂŞpnie zostaÂł poprowadzony do dalszej sali...
Bardzo powolnym krokiem Kazichi dotarÂł do szpitala. WszedÂł przez drzwi, za nim ciÂągnĂŞÂła siĂŞ smuga czerwonej cieczy. SpojrzaÂł tylko na dyÂżurnÂą, po czym usiadÂł na krzeÂśle. Rozpi¹³ swojÂą koszulĂŞ juÂż ca³¹ przebarwionÂą. Jego stan byÂł bardzo kiepski, jeÂżeli nie krytyczny. Ledwo co jeszcze utrzymywaÂł swoje myÂśli. Bardzo maÂło brakowaÂło do tego, aby straciÂł przytomnoœÌ i kontakt ze Âświatem zewnĂŞtrznym. Cichym gÂłosem powiedziaÂł do siedzÂącej pani : -proszĂŞ mnie umówiĂŚ z lekarzem, najlepiej niech juÂż przygotujÂą stóÂł operacyjny... -po tych sÂłowach próbowaÂł siĂŞ uÂśmiechn¹Ì, jednak w poÂłowie ruchu wargami znowu daÂł o sobie znaĂŚ grymas bólu. Jego wygÂład ... jak Âżywy trup. Lewa noga zostaÂła czĂŞÂściowo wyleczona, nie byÂła juÂż przesiÂąkniĂŞta cieczÂą, ale nie wszystkie miĂŞÂśnie zostaÂły wykurowane. Jego technika leczenia by powiodÂła siĂŞ, jednak gdyby miaÂł wiĂŞcej czasu. Na klatce piersiowej moÂżna byÂło dostrzec Âślady poparzenia pierwszego stopnia, gdzieniegdzie to byÂły nawet drugiego. Kilka zadrapaĂą na twarzy i ran powierzchownych. Jednak najwiĂŞksze zagroÂżenie stanowiÂła lewa rĂŞka chÂłopaka. ByÂła ona dosÂłownie zgruchotana, obficie krwawiÂła, koÂści przedramienia byÂły doszczĂŞtnie poÂłamane, nie ruszaÂł nawet jÂą, poniewaÂż nie mógÂł, na bicepsie byÂła g³êboka rana ciĂŞta. Nad owÂą koĂączynÂą juÂż po bardzo krótkiej chwili byÂło widaĂŚ czerwonÂą kaÂłu¿ê. CzekaÂł na pojawienie siĂŞ pielĂŞgniarek i lekarzy, nie wiedziaÂł tylko czy jeszcze tak dÂługo uda mu siĂŞ wytrzymaĂŚ...
Pielegniarka dyÂżurujÂąca nawet nie podeszla do ciebie od razu zatelefonowaÂła po lekarza. Lekarz przybiegl niemal natychmiast wraz z sanitariuszem. Pomogli ci poÂłoÂżyĂŚ siĂŞ na ÂłóÂżku z kóÂłkami. Zawiexli cie dorazu na salĂŞ operacyjnÂą. Po drodze lekarz pytaÂł ciĂŞ:

-Kim jesteÂś? Co siĂŞ staÂło? Z jakiego klanu jesteÂś?

Takie niby gÂłupie pytania ale dla lekarza bardzo istotne.

//odpisz w sali operacyjnej//
WbiegÂłem do szpitala poÂśpiesznie, chwyciÂłem kitel wiszÂący na Âścianie i odziaÂłem siĂŞ weĂą zd¹¿ajÂąc do recepcji. Po drodze wstÂąpiÂłem do Âłazienki i umyÂłem rĂŞce, mijajÂąc jeden z gabinetów wstÂąpiÂłem do niego i zabraÂłem maskĂŞ chirurgicznÂą, zaÂłoÂżyÂłem jÂą i wyszedÂłem na korytarz. Obym zdoÂłaÂł pomóc.-pomyÂślaÂłem i szukaÂłem recepcjonistki, której miaÂłem przekazaĂŚ zaszyfrowanÂą wiadomoœÌ. KrzÂątajÂąc siĂŞ w tÂą i z powrotem po korytarzu zastanawiaÂłem siĂŞ nad sÂłowami czÂłowieka z ANBU. MoÂże to byÂłby dobry pomysÂł zostaĂŚ medykiem w Kiri? PomyÂślĂŞ nad tym, to ciekawa propozycja. Gdzie ta recepcjonistka? Czas ucieka...
DO Nergala podbiegÂła chuda i niska pielĂŞgniarka. PrzywodziÂła na myÂśl ropuchĂŞ. Ale nie osiÂągnĂŞÂła pewnie swojego stanowiska uÂśmiechajÂąc siĂŞ - zauwaÂżyÂłeÂś bowiem, Âże ma na ramieniu znak jounina.
-Co ty tu robisz? Z jakiej okazji siĂŞ tu krĂŞcisz?!-zirytowaÂła siĂŞ od razu ale zaczĂŞÂła dreptaĂŚ w stronĂŞ którejÂś z sal oglÂądajÂąc siĂŞ na ciebie...
-0No chodÂź, jak juÂż jesteÂś to mi pomoÂżesz...
-Zaczekaj! WÂłaÂśnie po to tu jestem.-krzykn¹³em i jÂą dogoniÂłem, po czym juÂż szedÂłem równo z niÂą. WyciÂągn¹³em w jej kierunku kartkĂŞ z zaszyfrowanym tekstem i rzekÂłem:
-MiaÂłem to przekazaĂŚ, dostaÂłem tÂą kartkĂŞ od czÂłowieka z ANBU.
WeszÂłam do recepcji, zauwaÂżajÂąc przy okazji, Âże jest dosyĂŚ Âładnie urzÂądzona. W tym momencie byÂło w niej jednak faktycznie doœÌ sporo pacjentów. PodeszÂłam do recepcjonistki i uprzejmie zapytaÂłam.
- Czy moÂżna jakoÂś pomóc? Jestem Sage Konohy i znam siĂŞ na medycznych jutsu, wiĂŞc mogÂłabym pomóc.
Kobieta, mniej wiecej w moim wieku uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ szeroko. - WÂłaÂśnie kogoÂś takiego nam brakowaÂło. Mamy tu dwa ciĂŞÂżkie przypadki prosto z ogniska katastrofy.
- Czy mogÂłabym gdzieÂś zostawiĂŚ mojego synka i psy? - zapytaÂłam.
- Tak, tak... Mio zaraz siĂŞ nimi zajmie... Mio! - zawoÂłaÂła kobieta. Po chwili podbiegÂła do niej dziewczyna w wieku moÂże 15 lat, która do tej pory opatrywaÂła powierzchowne rany.
- Tak, siostro?
- Zajmij siĂŞ tym tutaj dzieciÂątkiem i psami i uwaÂżaj na nich jak na oko w gÂłowie... To syn pani Sage Konohy...
- Dobrze, siostro.- dziewczyna przejĂŞÂła odemnie ÂśpiÂącego YukihĂŞ, a psy podreptaÂły za niÂą do jakiegoÂś korytarza.
- A Ty chodÂź za mnÂą...- zwróciÂła siĂŞ do mnie i poprowadziÂła mnie w g³¹b szpitala.
PielĂŞgniarka przeczytaÂła pisemko Nergala i wskazaÂła mu drzwi za którymi spoczywaÂł Lee i Minako.
-Zajmij siĂŞ nimi... TO nie sÂą bardzo powaÂżne rany, ale zwykÂły medyk jaki teraz mógÂłby siĂŞ tym zajÂąc nie da rady.
SpojrzaÂłem w kierunku drzwi, które pokazaÂła recepcjonistka.
-Dobrze, postaram siĂŞ wyleczyĂŚ tych pacjentów.-odparÂłem i ruszyÂłem we wskazane miejsce. ZatrzymaÂłem siĂŞ pod drzwiami, poprawiÂłem kitel lekarski po czym nacisn¹³em klamkĂŞ i wszedÂłem do pomieszczenia zamykajÂąc za sobÂą drzwi.
~NMM~
WyszedÂłem na korytarz i udaÂłem siĂŞ do magazynu. ZabraÂłem lateksowe rĂŞkawiczki, skalpel z rÂączkÂą nr 13, oraz kilka rodzajów ostrzy nr 10, 1, 3 i 6. ZabraÂłem takÂże maskĂŞ chirurgicznÂą, kitel, który miaÂłem na sobie zapakowaÂłem do ekwipunku. Na kartce napisaÂłem co wzi¹³em z magazynu i zostawiÂłem jÂą na biurku po czym opuÂściÂłem magazyn. PoszedÂłem korytarzem ku wyjÂściu i opuÂściÂłem szpital.
~NMM~
Biegnąc od murów w stronę szpitala, gwałtownie zwolniłem przed, rozglądając się. Wybrałem największy punkt przed szpitalem, po czym patrzyłem na całą okolice. Nic podejrzanego nie zobaczyłem, postanowiłem wejść do szpitala. Pierwszym punktem była poczekalnia, wszedłem i zaczynałem się rozglądać za czymś podejrzanym. Byłem już lekko pod męczony i marzyłem o pójściu spać. Misja nadal trwała więc na ten czas musiałem o tym zapomnieć. Tak rozmyślając chodziłem po szpitalu.

Nom... Chociaż tutaj jest wyjątkowo spokojnie. Cóż, poza formalnością, którą na pewno zajmie się jeden z piesków na posyłki, to jest już koniec tej porywającej misji (która miała na celu pokazanie Ci świata).

Misja rangi C Ukończona Pomyślnie.
Nagroda:
150 Yen
30 Pkt Chakry
2 Pkt do statystyk
2 Tygodnie przerwy
Poniosłeś jedynie niewielkie rany, które wraz z chakrą ulegną całkowitej regeneracji w ciągu 48h.

Eh.. pustka, powiedziałem rozglądając się. No cóż widzę że będę musiał się wracać, po tych słowach, zacząłem wychodzić. Lekko pod męczony szedłem w kierunku domu. Byłem zadowolony że udało mi się wyjść bez większego obrażenia. Teraz pozostało mi czekać na nowe przygody, tak rozmyślając i marząc o ciepłej kąpieli zmierzałem do domciu.

NMM