Staw

Ozdobny sztuczny zbiornik wodny. Stworzony w centrum parku wioski. Woda jest niezwykle przejrzysta. W krystalicznie czystej i pÂłytkiej wodzie pÂływajÂą liczne karpie hodowane na ozdobĂŞ oraz do poÂłowu. Dzieci przychodzÂą nad staw karmiĂŚ ptactwo oraz rybki. W okolicy rosnÂą liczne wierzby, których dÂługie ga³¹zki zwisajÂą prosto do wody. Na okoÂło zbiornika znajdujÂą siĂŞ równieÂż maÂłe Âławeczki z oparciem na które czĂŞsto przyhaodzÂą starsi ludzie. W centrum stawu znajduje siĂŞ maÂła wysepka na której postawiono ÂślicznÂą drewnianÂą altanĂŞ. Prowadzi do niej niski równieÂż drewniany mostek...

by Armor

Dodane po 1 minutach:

Gdy szed³em drog¹ zauwa¿y³em staw postanowi³em trochê odpocz¹Ì wolnym krokiem podszed³em do ³awki stoj¹cej w cieniu a nastêpnie na niej usiad³em.

---

UÂśadÂłeÂś na Âławce, widziaÂłeÂś wiele wĂŞdkarzy, którzy ÂłowiÂą ryby. Na bramie od tego stawu byÂło napisane : "ÂŁowienie ryb pÂłatne". Gdy siedziaÂłeÂś tak na tej Âławce w pewnej chwili podszedÂł do ciebie mĂŞÂżczyzna z dzieckiem i powiedziaÂł :
- Witam, widze Âże jesteÂś ninja, mam do ciebie sprawĂŞ, ostatnimi czasy drapieÂżne ptaki wyjadajÂą ryby ze stawu. Z kaÂżdym tygodniem ubywa mi ze stawu ryb. To mój staw, i moje jedyne ÂźródÂło utrzymania. ProszĂŞ ciĂŞ zrób coÂś z tymi ptakami a odpowiednio ciĂŞ wynagrodzĂŞ.
NastĂŞpnie mĂŞÂżczyzna usiadÂł na Âławce koÂło ciebie.
- Jestem ninja ale za us³ugi mam nadziejê ¿e bêdzie przewidziana jakaœ nagroda - uœmiechn¹³em siê pod nosem i spogl¹da³em na mê¿czyznê.- Jeœli jest przewidziana nagroda to powiedz mi tylko gdzie znajdê te ptaki a postaram siê ich pozbyÌ.
MĂŞÂżczyzna spojÂżaÂł siĂŞ na ciebie, poprawiÂł okulary i powiedziaÂł :
- WynagrodzĂŞ ciĂŞ gdy skoĂączysz misjie, jeÂśli chodzi o ptaki, same tutaj przyjdÂą, bĂŞdÂą gÂłodne. Najlepiej ÂżebyÂś dziaÂłaÂł w ukryciu. Masz tu butelkĂŞ wody.
MĂŞÂżczyzna podaÂł ci butelkĂŞ z wodÂą do rĂŞki po czym powiedziaÂł :
- Mo¿liwe ¿e bedziesz musia³ polowaÌ ca³¹ noc wiêc dam ci te¿ jedzenie :
WÂłaÂściciel stawu daÂł ci 3 kulki ryÂżu po czym wstaÂł z Âławki, spojrzaÂł siĂŞ na ciebie i szedÂł z dzieckiem w stronĂŞ wyjÂścia z stawu. MĂŞÂżczyzna obruciÂł siĂŞ do ciebie przy bramĂŞ wyjÂściowej i powiedziaÂł :
- W razie czego obok jest mój dom.
W³aœciciel stawu pokaza³ placem gdzie znajduje siê jego dom po czym spokojnie pod¹¿a³ w jego stronê.

---

"Hmm.. ca³a noc " mo¿e byÌ zabawnie pomyœla³em po czym zacz¹³em zabieraÌ siê do tworzenia zasadzki ca³y plan mia³em ju¿ ustalony teraz tylko czeka³em na pojawienie siê zwierzyny.
Mój plan byÂł prowizoryczny na poczÂątku bym poczekaÂł aÂż ptaki siĂŞ zbiorÂą nad jeziorem a potem w najwiĂŞkszÂą grupĂŞ chciaÂłem uderzyĂŚ "Taihoudan" jutsu, by zlikwidowaĂŚ du¿¹ liczbĂŞ za jednym razem a resztĂŞ powybijaĂŚ z z shurikenami, miaÂłem w miarĂŞ dobra celnoœÌ wiec powinienem daĂŚ rade.
OczywiÂście jeÂżeli misja miaÂła by potrwaĂŚ dÂłuÂżej jedzenie i woda na pewno siĂŞ przydadzÂą. SkoczyÂłem w najbliÂższe krzaki i czekaÂłem na mojÂą zwierzynĂŞ.
CzekaÂłeÂś na drapieÂżne ptaki lecz one siĂŞ nie zjawiaÂły. Nagle zobaczyÂłeÂś jakiegoÂś ptaka, który leci w stronĂŞ stawu, gdy podleciaÂł bliÂżej okazaÂło siĂŞ Âże jest to maÂły wróbelek, ptaszek przeleciaÂł nad stawem i stan¹³ na drzewie szukajÂąc czegoÂś. Ty jednak byÂłeÂś rozczarowany, zrobiÂłeÂś siĂŞ ÂśpiÂący i gÂłodny. NiewidziaÂłeÂś nic oprócz palÂących siĂŞ lamp koÂło stawu. Po pewnym czasie coÂś zaczeÂło siĂŞ trz¹œÌ w krzakach, przywróciÂło to twojÂą uwagĂŞ.
ZÂłapaÂłem za jakieÂś jedzenie które leÂżaÂło na talerzu i zacz¹³em siĂŞ przyglÂądaĂŚ temu co siedzi w tych krzakach "moÂże to te ptaki"- pomyÂślaÂłem po czym juÂż wiedziaÂłem co robiĂŚ, postanowiÂłem je wypÂłoszyĂŚ a przy okazje bezpiecznie sprawdziĂŚ kto lub co tam jest.
- Bunshin no jutsu - szepn¹³em pod nosem obok mnie pojawiÂła siĂŞ moja iluzja którÂą wysÂłaÂłem na zwiady.
MiaÂłem nadzieje Âże bĂŞdÂą tam ptaki chciaÂłem uÂżyĂŚ w tedy od razu "Taihoudan" i je podobijaĂŚ zmĂŞczenie dawaÂło o sobie znaĂŚ ale przed wszystkich wylaÂłem sobie na twarz trochĂŞ wody którÂą dostaÂłem od zleceniodawcy po czym wcieliÂłem mój plan w Âżycie.
(Pch 750)
Gdy zjadÂłeÂś postanowiÂłeÂś zobaczyĂŚ co siĂŞ kryje w krzakach. RzeczywiÂście wypÂłoszyÂłeÂś stworzenie z krzaków lecz to byÂł jeÂż. Zdenerwowany jeÂż wyciÂągn¹³ kolce lecz ciĂŞ nie zaatakowaÂł. To jednak zrobiÂłeÂś siĂŞ jeszcze bardziej zmĂŞczony, chciaÂło ci siĂŞ spaĂŚ, lecz nie mogÂłeÂś na to pozwoliĂŚ. Z czasem pomyÂślaÂłeÂś Âże wÂłaÂściciel sobie coÂś urojiÂł ale w koncu to misjia, musisz dziaÂłaĂŚ.
SiedziaÂłem w krzakach nie pokazujÂąc siĂŞ nikomu nie wiedziaÂłem która godzina ale staraÂłem siĂŞ nie poddaĂŚ zmĂŞczeniu skonsumowaÂłem resztĂŞ jedzenia które dostaÂłem do "szefa" przepiÂłem je wodÂą po czym resztĂŞ wylaÂłem sobie sobie na twarz zachciaÂło mi siĂŞ sikaĂŚ szybko zrobiÂłem 2 kroki w bok i pozbyÂłem siĂŞ zbĂŞdnych pÂłynów po czym z powrotem zabraÂłem siĂŞ za obserwacje terenu.
Nagle zobaczyÂłeÂś jak jakiÂś ptak zbliÂża siĂŞ do stawu, nie wiedziaÂłeÂś jaki to gatunek wiĂŞc trudno byÂło podj¹Ì ci jakieÂś dziaÂłania, wydawaÂło siĂŞ Âże leci do stawu lecz zmieniÂł kierunek lotu i kierowaÂł siĂŞ prosto na ciebie. MyÂślaÂłeÂś Âże ptak bĂŞdzie ciĂŞ atakowaÂł ale on zÂłapaÂł w dziób jakiegoÂś gada i poleciaÂł dalej. Nad stawem nic siĂŞ nie dziaÂło. W pewnej chwili jakiÂś mĂŞÂżczyzna zÂłapaÂł ciĂŞ za ramiĂŞ. ObruciÂłeÂś siĂŞ i zobaczyÂłeÂś twarz wÂłaÂściciela stawu. MĂŞÂżczyzna zapytaÂł grzecznie :
- Czy zauwaÂżyÂłeÂś coÂś dziwnego ?
- Nie - pokrĂŞciÂłem gÂłowÂą- moÂże juÂż siĂŞ nie pojawiÂą, tyle godzin tu siedzĂŞ i widziaÂłem 2 ptaki w tym wróbla i parĂŞ zwierzÂątek leÂśnych nic wiece, jest pan pewny Âże to ptaki? - spytaÂłem, po czym zÂłapaÂłem go lekko za rĂŞkĂŞ i przyciÂągn¹³em do siebie Âżeby siĂŞ schowaÂł jak by siĂŞ coÂś miaÂło wydarzyĂŚ...
MĂŞÂżczyzna poprawiÂł okulary i powiedziaÂł :
- No a co jeÂżeli nie ptaki ? Pozatym jeden zaufany czÂłowiek, wĂŞdkarz powiedziaÂł mi Âże widziaÂł kiedyÂś wielkiego ptaka, który wbiÂł siĂŞ w wode i gdy wyszedÂł miaÂł rybĂŞ w dziobie.
MĂŞÂżczyzna jednak mówiÂł to z niedowieÂżaniem. Po chwili ktoÂś zacz¹³ przechodziĂŚ przez bramĂŞ. MĂŞÂżczyzna z kapeluszem i z siatkÂą szedÂł w stronĂŞ stawu.
Uœmiechn¹³em siê - no to chyba mamy winowajce- powiedzia³em - jak tylko zacznie ³owiÌ zaczynam dzia³aÌ, a ty go mo¿ne nie znasz??- spyta³em mê¿czyzny. Po czym zabra³em siê do szykowania na z³apanie z³odziejaszka.
MĂŞÂżczyzna rzekÂł :
Nieznam go, hmm... moÂże nie rozpoznaje go z powodu kapeluszu, no nie wiem.
Gdy zrobiÂłeÂś zryw w stronĂŞ tego intruza mĂŞÂżczyzna ciĂŞ zatrzymaÂł i powiedziaÂł :
- Stój, jeÂśli teraz pójdziesz niczego siĂŞ nie dowiemy, zÂłapiemy go gdy bĂŞdzie czas, gdy bĂŞdzie na gorÂącym uczynku.
Intruz zaczaÂł robiĂŚ jakieÂś pieczĂŞcie, to moÂże byĂŚ klucz do tej dziwnej zagadki.
Ty z mĂŞÂżczyznÂą przyglÂądasz siĂŞ co robi intruz.
Czekam gdy dziwny mĂŞÂżczyzna skoĂączy swojÂą robotĂŞ patrze na mojego zleceniodawce i gdy daje mi znaĂŚ ruszam do ataku z ukrycia uderzam jutsu "Taihoudan" a potem gdy mĂŞÂżczyzna bĂŞdzie oszoÂłomiony podbiegam do niego i próbuje go unieruchomiĂŚ .
Jednak intruz w kapeluszu usiadÂł nad stawem i co ciekawe wyj¹³ kulkĂŞ ryÂżu, którÂą spokojnie zacz¹³ jeœÌ. Zleceniodawca caÂły czas trzymaÂł ciĂŞ za rĂŞke i nie pozwoliÂł iœÌ do intruza. MĂŞÂżczyzna wkurzony powiedziaÂł :
- MowiÂłem ci, nie zrywaj siĂŞ za wczeÂśnie bo nie dowiemy siĂŞ niczego ! naprawdĂŞ jesteÂś w gorÂącej wodzie kompany.
Zleceniodawca zdj¹³ okulary poczym je przeczyœci³ i za³o¿y³ na nos. Ty jednak wpatrywa³eœ siê w mê¿czyzne lecz robi³eœ siê œpi¹cy i szczypa³y ciê oczy.
"Ile czasu moÂżna przygotowywaĂŚ jakieÂś jutsu myÂślaÂłem", denerwowaÂłem siĂŞ strasznie wiedziaÂłem Âże w kaÂżdym momencie mogĂŞ usn¹Ì musiaÂłem coÂś wymyÂśliĂŚ. Po chwili uÂświadomiÂłem sobie Âże ból by mi pomógÂł zapomnieĂŚ o Âśnie uszczypn¹³em siĂŞ parĂŞ razy w policzek i gdy sen mnie kolejny raz morzyÂł robiÂłem tÂą samom rzecz.
MĂŞÂżczyzna w kapeluszu wstaÂł i obruciÂł siĂŞ plecami do ciebie. Po chwili stado drapieÂżnych ptaków wbijaÂło dziobami do stawu. WÂłaÂściciel stada zadumany rzekÂł :
- MówiÂłem Âże to ptaki ?
Lecz nadal coœ tu by³o podej¿ane, mê¿czyzna w kapeluszu zmie¿a³ do bramy. Przeskoczy³ j¹ i zacz¹³ iœÌ po œcie¿ce. W³aœciciel stawu wkurzony powiedzia³ :
- BĂŞde go ÂśledziÂł, to musi siĂŞ w koĂącu wyjaÂśniĂŚ.
Po czym mĂŞÂżczyzna podbiegÂł do pierwszego lepszego drzewa i schowaÂł siĂŞ za nim.
-To jest jutsu- powiedziaÂłem sam do siebie- jestem tego 100% pewien ale cóÂż na razie mam do zaÂłatwienia sprawĂŞ z tymi ptakami.
WsadziÂłem do pokrowca z bronni rĂŞce i wyj¹³em Shurikeny tyle ile tylko zdoÂłaÂłem utrzymaĂŚ, po chwili odÂłoÂżyÂłem je na ziemiĂŞ i zacz¹³em skÂładaĂŚ pieczĂŞcie do techniki gdy juÂż to wykonaÂłem podniosÂłem shurikeny szybko i powiedziaÂłem "Taihoudan" i uderzyÂłem nim w najwiĂŞkszÂą grupĂŞ ptaków a resztĂŞ zaatakowaÂłem shurikenami, jeÂśli jakieÂś przeÂżyÂły wybiegÂłem za nimi i rzucaÂłem broniÂą aÂż do skutku.
Swoim taihoudanem zabiÂłeÂś 7 ptaków. Wszystkie zrobiÂły puff... i zostaÂł po nich dym, 2 ptaki trafiÂłeÂś ze swojej broni a reszta uciekÂła, byÂło ich duÂżo, odzyskaÂłeÂś 9 ryb. MĂŞÂżczyzna w kapeluszu jenak szedÂł caÂły czas ÂścieÂżkÂą, prawie znikn¹³ ci z oczy. MĂŞÂżczyzna nieco zirytowany powiedziaÂł :
- MoÂże wreszcie pójdziemy za tym zbirem ?
Stan¹³em przykucn¹³em i powiedzia³em do mê¿czyzny:
-WejdŸ mi na plecy bêdzie szybciej.- w momencie gdy mê¿czyzna siedzia³ ju¿ na moich plecach skupi³em chakre w nogach i ruszy³em z ca³¹ prêdkoœci¹ jak¹ posiada³em za zbirem.
Nagle zobaczyÂłeÂś jakiÂś domek, niedaleko chatki staÂł staw. MĂŞÂżczyzna w kapeluszu wszedÂł do tego domku. Zaraz zanim ptaki z rybami w dziobie wpÂłynĂŞÂły do stawu, po chwili ptaki wyszÂły ze stawu ale juÂż bez ryb. Nagle usÂłyszaÂłeÂś dÂźwiĂŞk zamykanej kutki.
- No to juÂż wiemy chodzi o konkurenta - powiedziaÂłem - to co robimy "szefie" idziesz o tym poinformowaĂŚ wÂładze czy ja mam siĂŞ tym zaj¹Ì? - spytaÂłem grzecznie i zdj¹³em mĂŞÂżczyznĂŞ z moich pleców.
MĂŞÂżczyzna z uÂśmiechem powiedziaÂł :
- Hmm, ja juÂż siĂŞ tym zajmĂŞ.
Zleceniodawca wyj¹³ katanĂŞ zza swoich pleców i rzekÂł :
- Ty mo¿esz ju¿ iœÌ do domu, sam go doci¹gne do odpowiednich w³adŸ.
Po czy mĂŞÂżczyzna spokojnie kierowaÂł siĂŞ do domku zbira, mĂŞÂżczyzna jeszcze raz siĂŞ obruciÂł i powiedziaÂł :
- Twoja misjia zostaÂła zakoĂączona.
Po czym mĂŞÂżczyzna rzuciÂł ci woreczek a w nim byÂło 150 yen. Potem mĂŞÂżczyzna dodaÂł :
- Na drugi raz bÂądÂź bardziej cierpliwy.

/////Oprócz kasy dostajesz jeszcze 4 punkty do statystyk.\\\\\\
- Na pewno nie chce pan pomocy- spytaÂłem, chociaÂż wiedziaÂłem Âże odpowie mi "nie " odwróciÂłem siĂŞ i odszedÂłem spokojnie w stronĂŞ domu....
<NMM>
PrzybyÂł nad staw oczekujÂąc na podwÂładnego tego starca który wszedÂł do domu. RozglÂądajÂąc siĂŞ myÂślaÂł czy to nie byÂł tylko Âżart. PostanowiÂł chwilĂŞ poczekaĂŚ , caÂły czas siĂŞ rozglÂądaÂł patrzÂąc czy siĂŞ nie zjawi.
Nagle pojawia siĂŞ zamaskowany jounin centralnie przed TobÂą. Ty zaÂś zostaÂłeÂś lekko przestraszony tym nagÂłym pojawieniem siĂŞ groÂźnie wyglÂądajÂącego ninja z Oto.
-Starzec prosi³ bym siê Tob¹ zaj¹³... - powiedzia³ bardzo niskim, zmêczonym g³osem - jakbym to ja nie mia³ co robiÌ.
Jounin popatrzyÂł na tereny wokóÂł stawu i zauwaÂżyÂł, Âże sÂą lekko zaniedbane wiĂŞc wpadÂł na pomysÂł.
-SÂłuchaj chÂłopcze. Dam Tobie powaÂżnÂą misjĂŞ w tej chwili... Masz ogarn¹Ì ten baÂłagan wokóÂł stawu, a zabiorĂŞ CiĂŞ na coÂś powaÂżniejszego. Masz prawo odmówiĂŚ. Zgadzasz siĂŞ ? - PopatrzyÂł groÂźnym wzrokiem, widaĂŚ byÂło, Âże lepiej byÂło by dla Ciebie gdybyÂś siĂŞ zgodziÂł.

zgadzam siĂŞ- powiedziaÂł. PopatrzyÂł na okolice stawu i pomyÂślaÂł Âże przyda mu siĂŞ pomoc. Tak wiĂŞc wykonaÂł technikĂŞ Kage bunshin no jutsu tworzÂąc 2 klony i w trójkĂŞ wziĂŞliÂśmy siĂŞ do roboty.
Jounin siê uœmiechn¹³ i tu¿ przed swoim znikniêciem powiedzia³:
-Ma byĂŚ dokÂładnie jak wrócĂŞ, a teraz idĂŞ spaĂŚ.

[opisz te sprzÂątanie jako maÂłe opowiadanie, miÂło by byÂło gdybyÂś siĂŞ postaraÂł]
ZaczĂŞÂła siĂŞ robota.Moje klony zbieraÂły Âśmieci w 1 miejsce a Roshi zastanawiaÂł siĂŞ co z nimi zrobiĂŚ. " Nie sÂądzĂŞ Âżeby te kilka Âśmietników wystarczyÂło"- myÂślaÂł. "Co zrobiĂŚ z tymi Âśmieciami? ZakopaĂŚ je? SpaliĂŚ je? "-caÂły czas myÂślaÂł tylko o tym nie przykÂładajÂąc siĂŞ zbytnio do roboty. Zanim coÂś wymyÂśliÂł baÂłagan byÂł uprzÂątniĂŞte. MiaÂł nadziejĂŞ Âże zaraz przyjdzie ten ninja i powie co z tym zrobiĂŚ. Nie chciaÂł przenosiĂŚ tych wszystkich rzeczy dalej. "CóÂż"- powiedziaÂł i kazaÂł klonom rozpaliĂŚ ognisko. "Pozostaje mi spaliĂŚ te Âśmieci". Gdy klony rozpaliÂły ognisko musiaÂły przenieœÌ wszystko do ognia aby je spaliĂŚ. Klony Roshiego paliÂły a on sam staraÂł siĂŞ utrzymaĂŚ ogieĂą dokÂładajÂąc ga³¹zki i dmuchajÂąc w pÂłomienie. ÂŚmieci byÂło coraz mniej ale chÂłopak mĂŞczyÂł siĂŞ rozpalaniem ognia. NiedÂługo potem odpady zniknĂŞÂły w ogniu. Klony musiaÂły teraz zgasiĂŚ ogieĂą ale z tym nie byÂło duÂżych kÂłopotów.
Pojawi³ siê jounin i los chcia³, ¿e pojawi³ siê akurat w chmurze dymu z tego ogniska. Zacz¹³ kaszleÌ.
-Fuusajin - krzykn¹³ jounin i z jego ust wyleciaÂł silny strumieĂą powietrza, który przegoniÂł ten caÂły dym w cholerĂŞ. Gdy dymu juÂż nie byÂło rozwÂścieczony jounin podszedÂł do Ciebie i zÂłapaÂł za ubranie oraz podniósÂł wysoko do góry.
-CoÂś Ty narobiÂł ? To juÂż nie ma koszy na Âśmieci tylko musiaÂłeÂś je spalaĂŚ ? Jak to wytÂłumaczysz mÂłodzieĂącze ?!
"yyyyy ja przepraszam nie wiedziaÂłem co zrobiĂŚ z tymi Âśmieciami wiĂŞc spaliÂłem je. MyÂślaÂłem Âże nie zrobi to wielkiej róÂżnicy"- mówiÂł starajÂąc siĂŞ usprawiedliwiĂŚ. MyÂślaÂł co jonin mógÂłby mu zrobiĂŚ. MógÂłby bez problemu go zabiĂŚ.
Jounin odrzuciÂł Ciebie na ziemiĂŞ i odwróciÂł siĂŞ plecami do Ciebie...
-Masz szczĂŞÂście, Âże nie jestem z tej grupy ludzi co dba o Âśrodowisko. Dobrze, Âże zostaÂło posprzÂątane i wszystkie dziadki bĂŞdÂą miaÂły gdzie spacerowaĂŚ. Ja tam wolĂŞ klub Lie-Down. - RozeÂśmiaÂł siĂŞ ninja, caÂłkiem nie w jego stylu.

Dopisz sobie w profilu 10 punktów chakry do tego 1000 co masz. i w dziale wynagrodzenie napisz post, Âże zarobiÂłeÂś 30 Yenów za misjĂŞ Rangi D. + 4 pkt statystyk

Jounin nie odszedÂł od Ciebie. CzekaÂł aÂż siĂŞ w koĂącu przedstawisz...
Gdy us³ysza³ ¿e zda³ misje spad³ mu kamieù z serca. Ju¿ przed misj¹ bardzo siê denerwowa³. Nie wiedzia³ czemu jonin nie odchodzi. Chcia³ iœÌ do domu ale wzrok tego cz³owieka mu na to nie pozwala³. Czu³ ¿e ninja czegoœ chce. "Co on jeszcze mo¿e ode mnie chcieÌ?"- myœla³. Przypomnia³ sobie o zasadach dobrych manier i natychmiast siê przedstawi³. Nazywam siê Roshi... Akadou.
-Roshi Akadou - powiedziaÂł pod nosem. - JeÂżeli chcesz spróbowaĂŚ siÂł w trudniejszej misji ... - tu siĂŞ zamyÂśliÂł - aaa ja nazywam siĂŞ Shusaku. ZabraÂł bym CiĂŞ na jednÂą misjĂŞ, ale nie wiem czy dasz radĂŞ... ChciaÂłbyÂś spróbowaĂŚ ? - PopatrzyÂł Shusaku na chÂłopaka i czekaÂł na jego odpowiedÂź.
Roshi wci¹¿ nie mia³ si³ wstaÌ. "Bardzo chêtnie ale muszê chwilê odpocz¹Ì. "- odpowiedzia³ uprzejmie. "To by³aby misja jakiej rangi"- spyta³ siê maj¹c nadziejê na B.

LeÂży i leÂży lecz wkrótce odzyskuje siÂły. WstajÂąc mówi "ProszĂŞ pana muszĂŞ juÂż iœÌ do domu. Jak bĂŞdzie miaÂł pan mnie szukaÂł bĂŞdĂŞ u siebie w domu"- mówiÂąc to odszedÂł. [nmm]
Jounin siĂŞ rozeÂśmiaÂł patrzÂąc na mÂłodego genina.
- Dobrze, jak bĂŞdĂŞ wybieraÂł siĂŞ na misjĂŞ to odwiedzĂŞ CiĂŞ w domu. A teraz idÂź odpoczywaj bo to ma byĂŚ misja C, ale trakcie moÂże siĂŞ zmieniĂŚ na B. - Jounin znikn¹³ zostawiajÂąc chmurkĂŞ po sobie, która zaraz rozpÂłynĂŞÂła siĂŞ w powietrzu...

pamiĂŞtaj, Âże jak wychodzisz z jakiegoÂś tematu, lokacji to zawsze dopisz [nmm] co oznacza "nie ma mnie". KaÂżdy bĂŞdzie wiedziaÂł o co chodzi.
ByÂłam tak mocno zamyÂślona, Âże nawet nie spostrzegÂłam Âże dodarÂłam nad jakiÂś staw. ZaczeÂłam sie rozglÂądaĂŚ, staw wyglÂądaÂł Âślicznie a wszystko wokóÂł kwitÂło. UsiaÂłam na przeciw stawu, podkuliÂłam nogi i poÂłoÂżyÂłam rĂŞce na kolanach i znowu zaczeÂłam rozmyÂślaĂŚ o waÂżnych sprawach.

Dodane po 5 minutach:

Po jakimÂś czasie wstaÂłam i ruszyÂłam w kierunku Yuki.

<NMM>
ZwiedzajÂąc wioskĂŞ OtogakurĂŞ, dotarÂłem nad niewielki staw. Zimny powiew znad wody dziaÂłaÂł niezwykle kojÂąco na me rozpalone od sÂłoĂąca ciaÂło, postanowiÂłem wiĂŞc przystan¹Ì na chwilĂŞ w tej okolicy. UsiadÂłem na brzegu i zdj¹³em buty. ZanurzyÂłem obolaÂłe stopy w wodzie, majÂąc nadzieje, Âże nie wybije przez to populacji tutejszych ryb. Moje nogi jednak nie przeszkadzaÂły rybkom, wprost przeciwnie, widocznie spodobaÂły im siĂŞ, gdyÂż jedna podpÂłynĂŞÂła do mnie i ugryzÂła w duÂży palec. JĂŞczÂąc z bólu wyciÂągn¹³em stopy z stawu wraz z zÂłoÂśliwÂą rybÂą. Na szczĂŞÂście udaÂło siĂŞ jÂą oderwaĂŚ, zanim odgryzÂła mi paluszek. "To teraz siĂŞ zrewanÂżuje. Skoro ty mnie ugryzÂłaÂś, to i ja ciĂŞ ugryzĂŞ." ZaÂłoÂżyÂłem buty i opuÂściÂłem staw szukajÂąc miejsca, gdzie mógÂłbym skonsumowaĂŚ mÂą zdobycz. <NMM>
Roshi przybyÂł. Obj¹³ wzrokiem caÂły staw. -To tutaj robiÂłem moja pierwszÂą misjĂŞ rangi D- myÂślaÂł z niewielkim wzruszeniem. UsiadÂł gdzieÂś na Âławce patrzÂąc na maÂłe okrÂągÂłe jeziorko. ByÂł tak zamyÂślony Âże niewidziaÂł nikogo wokóÂł siebie. Zacz¹³ pÂłakaĂŚ Âże szczĂŞÂścia wiedzÂąc Âże tylko on sam wyczyÂściÂł ten staw.

Po jakiÂś 10 minutach wstaÂł rozejrzaÂł siĂŞ i podszedÂł do brzegu obmyĂŚ rĂŞce i twarz. Wci¹¿ nie mógÂł zapomnieĂŚ o sÂłowach Zabuzy Momochiego. dlaczego mnie oszczĂŞdziÂł- Nie mógÂł przestaĂŚ myÂśleĂŚ z gniewem. CzóÂł Âże jego serce krwawi. WstaÂł, ponownie usiadÂł na ÂławkĂŞ i pogr¹¿yÂł siĂŞ w swoich zamyÂśleniach
Sayler pojawiÂł siĂŞ przed stawem.PatrzyÂł na swoje odbicie w tafli wody.PochÂłon¹³ wiĂŞkszy kawaÂłek wybuchowej gliny po czym rzekÂł: -Suzume Kibaku no Jutsu i stworzyÂł trzy biaÂłe ptaszki które natychmiast schowaÂły siĂŞ w jego rĂŞkawach.To wÂłaÂśnie tam wszystkich swoich towarzyszy trzymaÂł w ukryciu aby w razie potrzeby móc szybko zainterweniowaĂŚ.Po paru minutach spostrzegÂł siedzÂącego na Âławce chÂłopaka.Jednak nie patrzyÂł siĂŞ na niego tylko usiadÂł na trawie przed stawem i b³¹dziÂł wzrokiem gdzieÂś w oddali.
WróciÂł do rzeczywistoÂści wstajÂąc. MiaÂł zamiar juÂż sobie pójœÌ lecz zobaczyÂł chÂłopaka siedzÂącego na trawie. Nie wiedziaÂł co robiĂŚ, czy podejœÌ i siĂŞ przedstawiĂŚ czy odejœÌ do swojego domku. Po chwili postanowiÂł podejœÌ do niego. Nie wiedziaÂł kim on jest , ani czy dobrze robi idÂąc w jego stronĂŞ. ByÂł gotowy aby w razie czego stawiĂŚ mu czoÂło w walce. CaÂły czas miaÂł jednÂą rĂŞkĂŞ w torbie z kunaiami. Gdy doszedÂł do chÂłopaka poklepaÂł go lekko rĂŞkÂą po ramieniu aby zobaczyÂł Roshiego. -CzeœÌ, co robisz- powiedziaÂł Roshi nieznajomemu. ByÂł jednak prawie pewny Âże chÂłopak jest niegroÂźny.
Sayler kontem oka spojrzaÂł na chÂłopaka zabójczym spojrzeniem.Po czym powróciÂł do wczeÂśniejszego zajĂŞcia mianowicie spoglÂądania w dal.SiedzÂąc tak rzekÂł: -WyciÂągnij rĂŞkĂŞ z sakiewki na broĂą.Gdybym chciaÂł cie zabiĂŚ dawno bym to zrobiÂł.MÂłody Douhito wyciÂągn¹³ przed siebie otwartÂą dÂłoĂą a otwór na jego rĂŞce otworzyÂł siĂŞ oblizujÂąc rĂŞkĂŞ jĂŞzykiem.JednoczeÂśnie chÂłopak spojrzaÂł siĂŞ na nieznajomego a na jego twarzy zagoÂściÂł szyderczy uÂśmiech zwiastujÂący coÂś zÂłego.Wzrok szybko powróciÂł na staw a rĂŞka cofnĂŞÂła siĂŞ do poprzedniej pozycji.
Roshi wyj¹³ rĂŞkĂŞ z torby na kunaie mówiÂąc -CiepÂłe powitanie. WidzĂŞ Âże jesteÂś z klanu Douhito.- gdy skoĂączyÂł mówiĂŚ przypomniaÂł sobie o zasadach grzecznoÂściowych -Jestem Roshi Akadou. Kim jesteÂś i ile masz lat? - spytaÂł siĂŞ, chciaÂł siĂŞ coÂś o nim dowiedzieĂŚ. Po ostatniej walce nie byÂł zbyt pewny swoich umiejĂŞtnoÂści wiĂŞc wolaÂł nie prowokowaĂŚ chÂłopca. Roshi zauwaÂżyÂł Âże oczy nieznajomego sÂą bardzo smutne. -To spojrzenie. WidziaÂłem juÂż te oczy zawsze gdy zobaczyÂłem swe odbicie". PowiedziaÂł takim tone jakby znaÂł tego czÂłowieka lepiej niÂż siebie samego -Nawet nie wiesz ile siĂŞ dowiedziaÂłem z twojego spojrzenia na mnie-.
ChÂłopak na sÂłowa Roshiego zacisn¹³ zĂŞby ze zÂłoÂści po czym warkn¹³ gÂłoÂśnym,wÂściekÂłym gÂłosem: -Nie masz pojĂŞcia co to prawdziwy ból dla tego zamknij siĂŞ zanim ciĂŞ do tego zmuszĂŞ.Po tych sÂłowach Sayler spojrzaÂł siĂŞ w oddal aby siĂŞ uspokoiĂŚ.Nie chciaÂł bowiem wpaœÌ znów w szaÂł poniewaÂż wtedy nad sobÂą nie panuje i mógÂłby zabiĂŚ Roshiego.PatrzÂąc siĂŞ nadal przed siebie mÂłody Douhito rzekÂł: -Jestem Sayler.Nazwisko juÂż znasz.ChoĂŚ nie wiem dlaczego to ci mówiĂŞ mam 12 lat.Po tych sÂłowach umilkÂł delektujÂąc siĂŞ widokiem.
-Wiem co to prawdziwy ból.- odpowiada przypominajÂąc sobie o Zabuzie i Orochimaru. WiedziaÂł jednak Âże chÂłopak nie miaÂł lepiej od niego. CzuÂł Âże Sayler jest równie samotny jak on. -Czemu nie jesteÂś tam gdzie twój dom- spytaÂł siĂŞ aby dowiedzieĂŚ siĂŞ czegoÂś wiĂŞcej o chÂłopcu. ByÂł jednak gotowy na stratĂŞ kontroli Saylera i w tym wypadku byÂł gotowy na uÂżycie Kawairimi no jutsu. Nie chciaÂł jednak Âżeby do tego doszÂło. -JeÂśli bĂŞdziesz ÂżyÂł przeszÂłoÂściÂą nigdy nie przestaniesz cierpieĂŚ.- mówiÂł Roshi aby chÂłopiec coÂś o sobie powiedziaÂł.
-Tam gdzie mój dom?Mój dom jest tam gdzie ja jestem.PoniewaÂż nie mam nikogo.A zresztÂą co cie to tak ciekawi?Co cie w ogóle ja obchodzĂŞ?Nie chce litoÂści ani pomocy.PotrafiĂŞ sam o siebie zadbaĂŚ i naprawdĂŞ wieÂż mi nie chciej siĂŞ o tym przekonaĂŚ-powiedziaÂł Sayler ciÂągle gapiÂąc siĂŞ przed siebie.A moÂże ja chce ÂżyĂŚ przeszÂłoÂściÂą.Jednak znudzony tym samym widokiem spuÂściÂł gÂłowĂŞ w dóÂł patrzÂąc siĂŞ na trawĂŞ na której siedziaÂł.
-Nie chcĂŞ Ci pomagaĂŚ, chce byĂŚ twoim... przyjacielem.- powiedziaÂł Âłagodnie. JeÂśli chcesz ja teÂż mogĂŞ Ci o sobie opowiedzieĂŚ.- mówiÂąc to próbowaÂł uspokoiĂŚ czÂłonka klanu Douhito. -Niewiem czy twoja przeszÂłoœÌ byÂła gorsza niÂż moja ale wiem Âże sami do niczego nie dojdziemy- mówiÂąc to przypomniaÂł sobie o Shusaku sensei. -JeÂśli jednak ty zawsze chcesz byĂŚ sam to ja nie mogĂŞ CiĂŞ powstrzymaĂŚ.- mówiÂąc to wiedziaÂł Âże chÂłopak moÂże nie chcieĂŚ przyjaÂźni z Roshim. Ale po chwili rozmowy byÂł pewny Âże Sayler nie ma zÂłych zamiarów.
-Przyjacielem...przyjaciel.Czy ty wiesz co to pojĂŞcie dla mnie oznacza?Powiem ci.Przyjaciel dla mnie to osoba która stoi na twojej drodze do celu.Jest przeszkodÂą którÂą naleÂży zniszczyĂŚ.Jednak Âżeby nie byĂŚ do tego zmuszonym nie mam przyjacióÂł.Nie sÂą mi oni potrzebni-powiedziaÂł patrzÂąc w oczy Roshiemu
-Jednak przyjaciele czasami sÂą pomocni i moÂżna bardzo dobrze ich wykorzystaĂŚ do wÂłasnych celów.WiĂŞc naprawdĂŞ chcesz byĂŚ moim przyjacielem?-dodaÂł po chwili milczenia.ByÂł ciekaw jak na to zareaguje chÂłopak.W miĂŞdzyczasie spuÂściÂł wzrok na tafle wody w której widziaÂł odbijajÂące siĂŞ chmury
ZdenerwowaÂł siĂŞ na Saylera przez te sÂłowa. Nic jednak nie mówiÂł o tym. -NiezÂłe przemówienie- odpowiedziaÂł juÂż bez wiĂŞkszych uczuĂŚ. -Tak, chcĂŞ- odpowiedziaÂł na zadane mu pytanie. -Twoja perspektywa trochĂŞ mnie Âśmieszy- mówiÂąc to rozeÂśmiaÂł siĂŞ cicho. -MoÂże i masz racje w tym Âże przyjaciele sÂą nieraz przeszkodÂą.- przyznaÂł nie szczerze racje. Jednak wiedziaÂł Âże Sayler nie miaÂł racji. popatrzyÂł w oczy chÂłopaka po to aby coÂś jeszcze wyczytaĂŚ z jego spojrzenia.
ChÂłopak wstaÂł i podszedÂł do chÂłopak stajÂąc dwa metry przed nim.Z spuszczonych rĂŞkawów wyleciaÂła chmara biaÂłych ptaszków i pajÂączków które mnie obsiadÂły.ChÂłopak uÂśmiechn¹³ siĂŞ szyderczo i rzekÂł: -ÂŚmiejesz siĂŞ ze mnie?MiaÂł nadziejĂŞ Âże chÂłopak odpowie nie bo nie miaÂł ochoty brudziĂŚ siĂŞ krwiÂą.Powiedz tylko sÂłowo a bĂŞdziesz umieraÂł dÂługo i boleÂśnie.CzekaÂł na odpowiedÂź patrzÂąc wprost w oczy Roshiego.
-Nie.- odpowiedziaÂł. W razie ewentualnego ataku kawairimi no jutsu. Roshi staraÂł siĂŞ zmieniĂŚ temat. -MówiÂłeÂś Âże "przyjaciel dla mnie to osoba która stoi na twojej drodze do celu". A wiĂŞc jaki jest twój cel?"- spytaÂł siĂŞ. MiaÂł nadziejĂŞ Âże to nie bĂŞdzie "stanie siĂŞ najsilniejszym shinnobi" bo nie lubiÂł ludzi którzy majÂą podobny cel. -Jego oczy sÂą takie mroczne, bez Âżadnego jasnego punktu".
-Cel...mój cel...mój cel to...-chÂłopak siĂŞ zastanowiÂł bo prócz tego Âżeby staĂŚ siĂŞ na tyle potĂŞÂżnym Âżeby nikt nie miaÂł z nim szans to nie miaÂł g³êbszego celu.Po chwili milczenia rzekÂł: -Nie mam g³êbszego celu w Âżyciu-po tych sÂłowach Roshi zauwaÂżyÂł Âże czarne oczy Saylera zaczynajÂą jakby siĂŞ rozpÂływaĂŚ i zmieniaĂŚ swój kolor na biaÂły.ByÂł to znak Âże chÂłopak staje siĂŞ powoli nieprzytomny by potem zamieniĂŚ siĂŞ w maszynĂŞ do zabijania.Nie panowaÂł nad tym i nie miaÂł ÂświadomoÂści Âże proces ten nastĂŞpuje.
Roshi przestraszyÂł siĂŞ. -czemu twoje oczy zmieniajÂą kolor z czarnych na biaÂłe?-spytaÂł siĂŞ Saylera. Nie wiedziaÂł co to jest ale w razie ataku byÂł gotów do uÂżycia kawairimi no jutsu i ucieczki. -Kim on jest? Co to znaczy- myÂślÂąc o tym w jego sercu rodziÂł siĂŞ strach. -Co Ci jest?- spytaÂł siĂŞ chÂłopaka. -WidziaÂłem podobne oczy u poplecznika Orochimaru który porwaÂł mojÂą mamĂŞ-myÂślaÂł. -Spokojnie Sayler- mówiÂł aby go otrzeÂźwiĂŚ. JeÂśli chÂłopak nie odpowie ani ten proces nie zacznie siĂŞ cofaĂŚ Roshi uderza go piĂŞÂściÂą w twarz aby zapobiec stracie kontroli przez chÂłopaka.
-Co?O czym ty mówisz?-spytaÂł chÂłopaka.Jego gÂłos byÂł normalny.O nie tylko nie to.CzyÂżby znów?Szybko podbiegÂł do jeziorka i zobaczyÂł swoje odbicie.ByÂło tak jak mówiÂł Roshi.ChÂłopak stopniowo traciÂł nad sobÂą kontrolĂŞ.StaraÂł siĂŞ uspokoiĂŚ jednak to nie dawaÂło skutku.To byÂł koniec,oczy chÂłopaka juÂż prawie caÂłkowicie znikÂły w przewyÂższajÂącej biaÂłoÂści.Jednak Sayler nagle zobaczyÂł wspomnienia przed swoimi oczami.To byÂł ten tragiczny dzieĂą kiedy jego ojciec chciaÂł zabiĂŚ ca³¹ swojÂą rodzinĂŞ poniewaÂż straciÂł sens Âżycia.ZabiÂł siebie,swojÂą siostrĂŞ i prawie udaÂło mu siĂŞ zabiĂŚ wtedy maÂłego Saylera.To wspomnienie sprawiÂło Âże chÂłopak odzyskaÂł kontrolĂŞ nad sobÂą.A wszystko co widziaÂł Sayler widziaÂł teÂż i Roshi w biaÂłych oczach chÂłopaka.MÂłody Douhito oparÂł rĂŞce na kolanach dyszÂąc jak po wyczerpujÂącym wysiÂłku.
-Co Ci jest? JesteÂś chory?- mówiÂł Roshi gdyÂż chciaÂł wiedzieĂŚ co to znaczy. -RzeczywiÂście miaÂłeÂś strasznÂą historie- mówiÂł jakby chciaÂł uÂświadomiĂŚ Saylerowi Âże przez te oczy wiele siĂŞ o nim dowiedziaÂł. Strach jaki miaÂł w sobie znikÂł gdy oczy chÂłopca wróciÂły do normalnego stanu. -Co to znaczy- myÂślaÂł caÂły czas ze smutkiem Âże ponownie zobaczyÂł te straszne oczy. Roshi zapomniaÂł o tych oczach lecz gdy tylko zobaczyÂł je u Saylera przypomniaÂł sobie o tym spojrzeniu. -Co ³¹czy jego i tamtego ninje?- ta myÂśl nurtowaÂła go do odpowiedzi Saylera
Kidoumaru wreszcie dotarÂł nad staw jednak nie byÂł zadowolony... zlokalizowaÂł tam dwóch nieznanych shinobi... Dlatego psy zamiast bawiĂŚ siĂŞ musiaÂły siedzieĂŚ cicho i ukrywaĂŚ siĂŞ... Sam Kidoumaru schowany przysÂłuchiwaÂł siĂŞ rozmowie dwóch nieznanych mu ninja.AnalizowaÂł otoczenie w poszukiwaniu innych zagroÂżeĂą.
PokazaÂł tylko psom znak, który nakazuje im utrzymywanie bezwzglĂŞdnej ciszy...
Edit:Gdy okazaÂło siĂŞ, Âże rozmowa tych dwóch ninja jest nic nie warta Kidoumaru postanowiÂł odejœÌ.
NMM
Sayler nie wiedzia³ jak ma odpowiedzieÌ na pytania Roshiego poniewa¿ sam nie zna na to odpowiedzi.Jednak wypada³o coœ powiedzieÌ wiêc rzek³: -Nie wiem.Nie panuje nad tym.Wiem ¿e to przychodzi nagle i szybko.Parê razy mi siê ju¿ to zdarzy³o.Tak to chyba choroba jednak nie wiem czy jest na nie jakieœ lekarstwo-po tych s³owach m³ody Douhito ucich³ siadaj¹c na trawie poniewa¿ by³ zmêczony t¹ sytuacj¹.Co siê ze mn¹ dzieje?Muszê nad tym zapanowaÌ inaczej sam mogê zgin¹Ì.Zamyœli³ siê ch³opak przypominaj¹c sytuacjê z Michimito.
. CaÂły czas zadawaÂł sobie pytanie -jak? dlaczego? Co to jest? Czemu to byÂło u poplecznika Orochimaru który byÂł w moim dawnym domu?-. CaÂły czas nurtowaÂły go te pytania. -Mam pytanie Sayler. WidziaÂłeÂś kiedyÂś jakiegoÂś poplecznika Orochimaru lub jego samego?- pytaÂł Roshi aby znaleŸÌ odpowiedzi na nurtujÂące go pytania. WiedziaÂł Âże to niemoÂżliwe ale czuÂł Âże coÂś go ³¹czy z mÂłodym Douhito.
-Poplecznika Orochimaru?Ach mówisz o legendarnym sanninie który podobno przeprowadza eksperymenty na ludziach.Nie nie znam ¿¹dnego z nich.W swoim Âżyciu tylko z jednym ninja na caÂłym Âświecie nawiÂązaÂłem kontakt.Z tobÂą-powiedziaÂł chÂłopak myÂślÂąc co morze byĂŚ z nim nie tak.Po chwili Sayler spojrzaÂł na ca³¹ sytuacjĂŞ inaczej.ÂŻe to coÂś to moÂże byĂŚ dar,moc albo cokolwiek innego co moÂże mu siĂŞ przydaĂŚ.Tylko jak nad tym zapanowaĂŚ?ChÂłopak myÂślaÂł z zamkniĂŞtymi oczami i analizowaÂł wszystkie sytuacje w której jak sam to nazwaÂł "dar" jego siĂŞ uaktywniÂł.
-hmm- mówiÂł póÂł gÂłosem. -to nie tylko plotka, to prawda Orochimaru prowadzi te badania- powiedziaÂł przypominajÂąc sobie o swojej mamie .Wci¹¿ nie mógÂł przestaĂŚ o tym myÂśleĂŚ. Obraz tych oczu co chwila przychodziÂł mu do gÂłowy. WiedziaÂł Âże chÂłopak coÂś przednim ukrywa. -Czy czegoÂś nie pomin¹³eÂś?- spytaÂł siĂŞ majÂąc nadziejĂŞ Âże Sayler ukrywa przed nim coÂś co pomoÂże rozwikÂłaĂŚ zagatke tajemniczych oczu. Roshi wci¹¿ myÂślaÂł o rodzicach o sÂłowach Zabuzy i o mÂłodym Douhito. -Mieszkasz w Iwa-Gakure?- spytaÂł siĂŞ tak poprostu z ciekawoÂści. JednoczeÂśnie próbowaÂł sobie przypomnieĂŚ czy ninja który porwaÂł jego mamĂŞ miaÂł znak z jakiejÂś wioski i czy przede wszystkim nie miaÂł znaku rozpoznawczego Douhito: ust na rĂŞkach.
-Nie.Niby co mam przed tobÂą ukrywaĂŚ?Tak pochodzĂŞ z IwaGakure-rzekÂł jednym,spokojnym tonem chÂłopak po czym ruszyÂł w stronĂŞ stawu.SpoglÂądaÂł na swoje odbicie a szczególnie na oczy.Zacisn¹³ piĂŞÂści tak mocno Âże byÂło sÂłychaĂŚ odgÂłos szczykajÂących koÂści.Napi¹³ wszystkie miĂŞÂśnie i uwolniÂł czakrĂŞ na zewnÂątrz siebie tak jak tylko potrafiÂł.Niebieska poÂświata otoczyÂła Saylera a on sam spoglÂądaÂł w swe odbicie na tafli wody czy jego oczy nie zmieniÂły siĂŞ.Zawiedziony Âże nic siĂŞ nie staÂło rozluÂźniÂł miĂŞÂśnie i myÂślaÂł dalej jak to "obudziĂŚ".
-Skoro nic przede mnÂą nie ukrywasz to po co prĂŞÂżysz teraz ca³¹ swojÂą chakre?- to pytanie zadaÂł Roshi z pewnoÂściÂą Âże to nie jest zwykÂły "trening". CaÂły czas w jego gÂłowie byÂły te same myÂśli -Co to jest? Co to znaczy? Kim byÂł tamten ninja?-. WiedziaÂł jednak Âże to "coÂś" nie pojawia siĂŞ przypadkiem, Âże coÂś ³¹czy mÂłodego Douhito i sÂługĂŞ Orochimaru. MyÂślÂąc o tym zamyÂśliÂł siĂŞ i zapominaÂł o obecnoÂści Saylera. ChciaÂł powoli odejœÌ aby trochĂŞ czasu poÂświĂŞciĂŚ na trening. ChciaÂł nauczyĂŚ siĂŞ ninjutsu. WiedziaÂł Âże jest doœÌ silny aby kiedyÂś dorównaĂŚ senseiowi który zabraÂł go na misje.
-ChcĂŞ coÂś sprawdziĂŚ-odpowiedziaÂł na pytanie Roshiemu.Nagle zauwaÂżyÂł Âże ten oddala siĂŞ powoli. -Hej!DokÂąd idziesz?-krzykn¹³ tak aby chÂłopak usÂłyszaÂł.SpojrzaÂł siĂŞ na niego po czym do gÂłowy wpadÂł mu nowy pomysÂł.ZrobiÂł lekki rozkrok i pochyliÂł swoje ciaÂło przykÂładajÂąc rĂŞce do klatki piersiowej.StaÂł w takiej pozycji i nagle,bardzo gwaÂłtownie wyprostowaÂł siĂŞ prostujÂąc rĂŞce i unoszÂąc gÂłowĂŞ do góry jednoczeÂśnie uwalinajÂąc ogromnÂą iloœÌ czakry.CaÂłoœÌ wyglÂądaÂł jak gejzer czakry który zrobiÂł wokóÂł chÂłopaka pole i emitowaÂł prostym strumieniem do góry.ChÂłopak poczuÂł siĂŞ silnie i nie wiedzÂąc dla czego spojrzaÂł siĂŞ na Roshiego zÂłowieszczo.
SzedÂł dalej mówiÂąc z zaciekawieniem -A co sprawdzasz?-. Nie czekajÂąc na odpowiedÂź dalej siĂŞ oddaliÂł , chcÂąc ostatni raz zobaczyĂŚ wysiÂłki Saylera odwróciÂł gÂłowĂŞ i spojrzaÂł w oczy mÂłodego Douhito. To spojrzenie równieÂż skÂądÂś znaÂł. WidziaÂł Âże to nie jest jego normalne spojrzenie. CaÂły czas myÂślaÂł o sÂłudze Orochimaru, o swojej przeszÂłoÂści i o spojrzeniu chÂłopaka. MiaÂł ochotĂŞ na walkĂŞ. ChciaÂł niedÂługo staĂŚ siĂŞ chuninem i aby tego dokonaĂŚ potrzebowaÂł treningu.
-Chce wydobyĂŚ ze mnie moc-powiedziaÂł tajemniczo po czym dodaÂł -MoÂże masz ochotĂŞ na maÂły sparing?-spytaÂł czujÂąc siĂŞ bardzo pewnie.WiedziaÂł Âże wygra i dla tego byÂł gotów do pojedynku.CzekaÂł tylko na odpowiedÂź Roshiego i miaÂł nadziejĂŞ Âże ten siĂŞ zgodzi.Heh ciekawe czy wyjdzie z tego caÂło.MyÂślĂŞ Âże nie.ChÂłopak chciaÂł kogoÂś pokonaĂŚ aby wiedzieĂŚ Âże jest od niego lepszy,silniejszy. -To jak?-spytaÂł na koniec a potem przygotowaÂł siĂŞ do walki i na pierwszy ruch chÂłopaka.
WeszÂła po cichu nad staw.ZobaczyÂła chÂłopaka ustawionego w pozycji bojowej.UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ i wymamrotaÂła coÂś pob nosem.PoszÂła gdzieÂś na bok i zaczĂŞÂła trenowaĂŚ zawziĂŞcie Mazeki: Keihi Gemi
-Czy ja wiem- odpowiedziaÂł. MiaÂł ochotĂŞ trochĂŞ powalczyĂŚ ale nie z przedstawicielem klanu Douhito. -JeÂśli trafiÂłby mnie byÂłoby po mnie- myÂślaÂł, nie wiedziaÂł czy siĂŞ zgodziĂŚ, czy nie zginie. Nagle poczuÂł coÂś lub kogoÂś. ZobaczyÂł jak przegrywa z Saylerem, to "coÂś" utrzymuje siĂŞ tylko chwile ale po tej chwili padÂł jakby walczÂąc z ogromnym bólem. W trakcie walki z przeraÂżajÂącÂą wizjÂą przypomniaÂł sobie o przeszÂłoÂści, o poÂświĂŞceniu ojca w walce z ZabuzÂą. Gdy wizja Âśmierci zadanej przez Saylera osÂłabÂła, zobaczyÂł wĂŞÂżowego sannina, oraz jednego z siedmiu mistrzów miecza. Stali naprzeciwko niego tylko przez chwilĂŞ, nastĂŞpnie wróciÂł do rzeczywistoÂści. WiedziaÂł Âże nie moÂże walczyĂŚ z Saylerem i Âże powinien mu opowiedzieĂŚ o sobie
-Wszystko w porz¹dku?-spyta³ powracaj¹c do poprzedniej pozycji.Nie wiedz¹c czemu czu³ ¿e ch³opak nie chce walczyÌ.Ruszy³ w jego stronê powolnym krokiem.Gejzer czakry przesta³ emitowaÌ z ch³opaka a po chwili ca³kowicie znikn¹³.Sayler doszed³ do Roshiego i spojrza³ siê na niego a po chwili rzek³:-Wygl¹dasz jak byœ przed chwil¹ stoczy³ bitwê.Co jest grane?-doda³ na koniec i umilk³ czekaj¹c na odpowiedŸ.Sta³ tu¿ obok ch³opaka i czeka³ a¿ coœ powie.Ma³o o nim wie ale z nikim nie gada³o mu siê tak dobrze.Mia³ nadziejê ¿e coœ powie o sobie.
WysiÂłek oraz czas jaki poÂświĂŞciÂłam w szpitalu byÂł jeszcze nie na moje siÂły. W koĂącu nie wydobrzaÂłam jeszcze po serii morderstw oraz innych spraw. WróciÂła bym na herbatkĂŞ do Kusy do Jang. RozmyÂślajÂąc doszÂłam nad staw. ByÂła piekna pogoda, sÂłoĂące chyliÂło siĂŞ ku zachodowi. Przy jeziorku dzieci karmiÂły rybki, ach jaki piĂŞkny widok. Jedna z dziewczynek przypominaÂła mi nawet tÂą którÂą tak bestialsko zabiÂłam. UsiadÂłam sobie na ÂławeczkĂŞ, poprawiÂłam szaty oraz wÂłosy. WyjĂŞÂłam jeden z moich wachlarzy i delikatnie nim manipulowaÂłam by uzyskaĂŚ odrobinĂŞ wiatru. Na niebie leciaÂł wÂłaÂśnie klucz pieknych praków który zwrociÂł mojÂą uwagĂŞ... Ahhhh pierwszy dzieĂą odpoczynku...
CzekajÂąc na odpowiedÂź Roshiego chÂłopak dostrzegÂł dziewczynĂŞ która wyglÂądaÂła na o wiele starszÂą od niego.UsiadÂła ona na Âławce i zaczĂŞÂła chÂłodziĂŚ siĂŞ podmuchem wiatru z wachlarza.NiezauwaÂżenie z rĂŞkawa Saylera wyleciaÂł biaÂły ptaszek.Spokojnym lotem zbliÂżyÂł siĂŞ do nieznajomej i usiadÂł jej na ramieniu patrzÂąc siĂŞ na niÂą.WykrĂŞcaÂł delikatnie Âłebek raz w jednÂą raz w drugÂą stronĂŞ i podskakiwaÂł na swych Âłapkach od czasu do czasu.Jego wÂłaÂściciel kontem oka spoglÂądaÂł na dziewczynĂŞ bĂŞdÂąc ciekawym jak zareaguje.
Ptaszek? ZdziwiÂłam siĂŞ na widok Âżewej figurki z gliny. CóÂż to za jutsu? PomyÂślaÂłam chwilĂŞ po czym aktywowaÂłam moje Tsuujitegan - Doujutsu. Moje przenikajÂące oczy pokazywaÂły mi teraz wszystko do okoÂła. SpostrzegÂłam chÂłopaka który rególarnie spoglÂądaÂł w mojÂą stronĂŞ. ZawoÂłaÂłam wiĂŞc do niego:
-ChÂłopcze czy to twoja zguba? To twój ptaszek?
Czerwone szkarÂłatne oczy byÂły teraz skupione na chÂłopcu z Iwy.
SpojrzaÂł siĂŞ na woÂłajÂącÂą do niego dziewczynĂŞ i uÂśmiechn¹³ siĂŞ szyderczo.Moja zguba za pomocÂą jednego gestu moÂże pozbawiĂŚ ciĂŞ rĂŞki lub gÂłowy.Chyba nie zdaje sobie sprawy Âże siedzi na niej Âżywa bomba.PomyÂślaÂł Sayler a ptaszek wzbiÂł siĂŞ w powietrze i poleciaÂł przed siebie.ChÂłopak zÂłoÂżyÂł pieczĂŞĂŚ i rzekÂł cicho: -Katsu! a w tej samej chwili ptak detonowaÂł w powietrzu nie robiÂąc nikomu krzywdy jednak pozostawiajÂąc po sobie Âślad w postaci ciemnej chmury.Jednak gdyby nadal siedziaÂł na ramieniu nieznajomej moÂżliwe Âże nie przeÂżyÂła by tego ataku.Oczy mÂłodego Douhity powróciÂł ponownie na Roshiego który staÂł jak osÂłupiaÂły.
Kidoumaru wreszcie dotarÂł nad staw, jednak po drodze zabiÂł jednego genina z Oto gakure, tym razem chciaÂł spokojnie odpocz¹Ì i potrenowaĂŚ nad stawem, a nie siĂŞ ukrywaĂŚ , wiĂŞc zaÂłoÂżyÂł jego ubranie i opaskĂŞ. Gdy powoli kroczyÂł w trochĂŞ za maÂłym ubraniu zobaczyÂł 2 osoby... te same co przedtem jednak byÂł jeszcze ktoÂś nie zd¹¿yÂł siĂŞ jej przyjrzeĂŚ, zauwaÂżyÂł tylko, Âże to jest kobieta.PostanowiÂł siĂŞ zaj¹Ì swoimi pieskami znalazÂł im 2 kije i przez jakiÂś czas rzucaÂł jednoczeÂśnie dyskretnie obserwowaÂł 3 postacie.Gdy ta zabawa go znudziÂła postanowiÂł odpocz¹Ì wiĂŞc siĂŞ usiadÂł i obserwowaÂł piĂŞkne tereny wokóÂł stawu, oczywiÂście nadal nie spuszczaÂł z oku 3 osobników.
-Pieski pobawcie siĂŞ chwilĂŞ same - powiedziaÂł cicho do psów
Znudzona i ÂśpiÂąca ziewneÂłam zasÂłaniajÂąc usta lewÂą rĂŞkÂą. ~Kolejny psychol z nie mojej wioski, Amatasu czem spotykam samych szaleĂąców? Co on chciaÂł mi pokazaĂŚ jakie to fajne sztuczki potrafi? Pchiii on robi bum. Ja mogĂŞ zniszczyĂŚ obszar wielkoÂści wioski a mimo to nie chwalĂŞ siĂŞ swojĂŞ mocÂą. A Ty Romra co nim sÂądzisz?~
"UÂżyj Udjatu i zobacz co sobie myÂśli. MoÂże to szpieg z Iwy, a moÂże przybyÂł tu by tylko niszczyĂŚ, poszpiegujmy trochĂŞ jego myÂśli..."
~Jestem za w sumie sama jestem ciekawa.~
Po przeprowadzeniu wewnĂŞtrznego dialogu z mojÂą demonicznÂą sukubuskÂą pozatnowiÂłam aktywowaĂŚ jeden z TatuaÂży. NagryzÂłam sobie w tym celu lewy kciuk i przejechaÂłam po tatuaÂży wĂŞÂża na lewym rĂŞku. Teraz kaÂżda myÂśl innych staÂła dla mnie otworem. WachlowaÂłam siĂŞ dalej znudzona i ciekawa co teÂż tu ludzie myÂślÂą...
Kidoumaru na chwilĂŞ siĂŞ odwróciÂł, spostrzegÂł osobĂŞ, która byÂła mu juÂż znana, ale nie mógÂł sobie przypomnieĂŚ kto to jest...
"-Tak widziaÂłem jÂą w rezydencji Hokage jak rozmawiaÂła z Casprem... tylko kim ona jest... WyglÂąda na kogoÂś waÂżnego..."
OdwróciÂł natychmiastowo gÂłowĂŞ, nie chciaÂł aby pani z wachlarzem go wykryÂła...
Sayler zauwaÂżyÂł Âże wybuch jego maÂłego przyjaciela nie zrobiÂł na dziewczynie Âżadnego wraÂżenia.Po chwili zauwaÂżyÂł jak dziewczyna nadgryza kciuk i przejeÂżdÂża nim po tatuaÂżu na rĂŞce.Co to jakieÂś Jutsu?MÂłody Douhito dostrzegÂł innego równieÂż nieznajomego mu chÂłopaka.A to kto?Znów jakiÂś nieznajomy.MuszĂŞ poznawaĂŚ ludzi Âżeby mieĂŚ póÂźniej sojuszników.MoÂże powinienem zagadaĂŚ do tej dziewczyny?Sayler miaÂł ochotĂŞ podejœÌ do nieznajomej jednak nie miaÂł na to odwagi.MoÂże dla tego Âże byÂła dziewczynÂą.ChÂłopak ostatecznie pozostaÂł na miejscu przy Roshim i nawet przestaÂł juÂż oczekiwaĂŚ na to kiedy on w koĂącu coÂś powie.Za pleców zerkaÂł na nieznajomych i przyglÂądaÂł im siĂŞ.
*SÂłyszysz to? O Jashinie nie rozpoznajÂą ciĂŞ to dobrze, nikt nie wie Âże jesteÂś TaKage? Nawet ten chÂłopak z opaskÂą OTO. CóÂż nie ma Âźle...*

StaÂłam z Âławeczki by podejœÌ bliÂżej jeziorka. SÂłoĂące stykaÂło siĂŞ juÂż z horyzontem. SchowaÂłam swój wachlarz i wyjeÂłam parasolkĂŞ. PiĂŞka zdobiona parasolka z biaÂłym wĂŞÂżem wymalowanym na caÂłej jej tarczy. UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ do jednego nastĂŞpnie do drugiego chÂłopaka. WyjeÂłam specjalnÂą opaskĂŞ TaKage i zawiÂązaÂłam jÂą na lewym ramieniu. WpatrywaÂłam siĂŞ w cudowny zachód sÂłoĂąca.
Kidoumaru zauwaÂżyÂł jak kobieta wyciÂąga opaskĂŞ TaKage teraz wiedziaÂł , Âże jest bardzo silna.Gdy TaKage zbliÂżyÂła siĂŞ do jeziora Kidoumaru nie odwracajÂąc siĂŞ odszedÂł kilka kroków dalej...
"-To kolejna idiotyczna dziewczyna co pokazuje swe krÂągÂłoÂści i myÂśli Âże kaÂżdy jÂą za to pokocha...-pomyÂślaÂł "
Gdy odszedÂł trochĂŞ od TaKage podrapaÂł siĂŞ po gÂłowie poprawiÂł swojÂą opaskĂŞ i usiadÂł na piĂŞknej trawie, a obok niego zmĂŞczone psy.
Sayler dostrzegÂł uÂśmiech dziewczyny jednak nie zrobiÂł on na nim Âżadnego wraÂżenia.ChÂłopak zauwaÂżyÂł dziwnÂą opaskĂŞ którÂą dziewczyna zawiÂązaÂła sobie na lewym ramieniu.Nigdy dotÂąd nie widziaÂł podobnej,zaciekawiony wÂłaÂśnie niÂą postanowiÂł podejœÌ do nieznajomej.Wolnym krokiem ruszyÂł w jej stronĂŞ i po chwili staÂł tuÂż obok niej.Dziewczyna byÂła wyÂższa i zapewne jak domyÂślaÂł siĂŞ mÂłody Douhito starsza od niego.Po chwili ciszy rzekÂł: -Witaj a nastĂŞpnie umilkÂł nie wiedzÂąc co powiedzieĂŚ.ZauwaÂżyÂł zachód sÂłoĂąca i ku niemu skierowaÂł swój wzrok. -PiĂŞkny nieprawdaÂż?-rzuciÂł do dziewczyny wci¹¿ wpatrujÂąc siĂŞ w codzienne zjawisko.
*Armor juÂż wiem skÂąd znam tĂŞ gĂŞbĂŞ, ten facet z psami rozmawiaÂłyÂśmy juÂż z nim pamiĂŞtasz? W gabinecie Hokage, przectawiaÂł siĂŞ nam wtedy, czekaj jak to byÂło...*
Cytat: -Jestem Kidoumaru by³y lider SO , teraz odszed³em z tej przeklêtej organizacji. Staram siê do³¹czyÌ do Konohy i zacz¹Ì nowe ¿ycie , u boku Hokage. Niestety nie mogê go tu znaleŸÌ , chyba gdzieœ wyszed³. Bêdê musia³ go poszukaÌ , jednak na razie poczekam tu.
*JakoÂś tak to mówiÂł pamiĂŞtasz?*
~No tak to wiele wyjaœnia. Wredny arogant najchêtniej wbi³a bym go w ziemie ale przemilczê tê ca³¹ sprawê, przynajmniej do czasu... Szpieguj dalej jego myœli...~

SpojrzaÂłam na chÂłopca który wÂłaÂśnie do mnie podszedÂł. To ten dzieciak od ptaszka. TrzymaÂłam parasolkĂŞ i delikanie wprawiaÂłam jÂą w lekko wirujÂący ruch. Tak by w¹¿ na tarczy parasola obracaÂł siĂŞ.
-Tak, zachody w Kraju DÂźwiĂŞku sÂą wyjÂątkowe, przynajmniej dla mnie, wierzĂŞ Âże gdy dwie osoby robiÂą to samo to tak jak by byÂły przy sobie, mój brat ma dziwny zwyczaj zachwycania siĂŞ i podziwiania przyrody. Dla mnie to tylko zachód sÂłoĂąca jeden z wielu. Dla niego to kolejny wspaniaÂły cud matki natury. Obawiam siĂŞ Âże nigdy go nie zrozumiem. Mimo iÂż nasze oczy sÂą takie same, to inaczej spogladamy nimi na Âświat...
WÂłaÂściwie nie wiedziaÂłam juÂż sama czy odpowiadam tylko na zadane mi pytanie czy moÂże sama do siebie wypowiedziaÂłam monolog o przemyÂśleniach. TĂŞskniÂłam za moim maÂłym mÂłodszym braciszkiem. Ale po naszym ostatnim spotkaniu wiedziaÂłam Âże juÂż wydoroÂślaÂł, staÂł siĂŞ silny. ByÂł dobrym czÂłowiekiem...
Kidoumaru spodziewaÂł siĂŞ, Âże owa kobieta prĂŞdzej czy póÂźniej odkryje jego toÂżsamoœÌ, wiĂŞc postanowiÂł siĂŞ nie wychylaĂŚ wsÂłuchaÂł siĂŞ tylko w rozmowĂŞ genina z Iwy i TaKage.
-Haha aleÂż oni sÂą romantyczni - powiedziaÂł pod Âśmiechu jÂąc siĂŞ szyderczo.
Gdy Armor mówiÂła o zachodzie sÂłoĂąca Kidoumaru obróciÂł siĂŞ aby obejrzeĂŚ ten "cud matki natury".
-A co wy o tym myÂślicie? ZwykÂły badziew -powiedziaÂł do piesków odpoczywajÂących obok niego.
Sayler zdziwiÂł siĂŞ Âże dziewczyna wypowiedziaÂła tak dÂługi monolog a on zadaÂł jej proste pytanie.ChÂłopak zamyÂśliÂł siĂŞ dalej wpatrujÂąc siĂŞ w zachód sÂłoĂąca który kierowaÂł siĂŞ juÂż ku koĂącowi.DziĂŞki tej wypowiedzi wiem co nieco o niej.Ma brata,i te jej oczy,sÂą takie inne.Zapewne to DouJutsu o którym sÂłyszaÂłem kiedyÂś.Jednak które?Wiele wiosek ma swoje klany a one majÂą swoje "technik oczne".NajczĂŞÂściej sÂłyszaÂłem o Sharinganie "kopiujÂące oko" lecz nie wydaje mi siĂŞ Âżeby to byÂł wÂłaÂśnie on.Nie waÂżne,muszĂŞ dowiedzieĂŚ siĂŞ co to za opaska.CiszĂŞ rozwiaÂły sÂłowa chÂłopaka: -Co to za dziwna opaska którÂą nosisz?-zapytaÂł siĂŞ nie spuszczajÂąc wzroku ze znikajÂącego powoli sÂłoĂąca.
Roshi budzÂąc siĂŞ ze straszliwej wizji zauwaÂżyÂł Saylera rozmawiajÂącego z dziewczynÂą. -Czy to nie Armor?- pomyÂślaÂł gdyÂż w akademii ninja widziaÂł jej zdjĂŞcie. PodszedÂł do rozmaweiajÂącej pary majÂąc nadziejĂŞ Âże dziewczyna odejdzie a on bĂŞdzie mógÂł porozmawiaĂŚ z Saylerwem na osobnoÂści. Gdy podszedÂł do Douhito i dziewczyny podobnej do Takage sdpytaÂł siĂŞ jej jakby próbowaÂł uÂświadomiĂŚ Âże jÂą zna -Jak siĂŞ nazywasz-.
CzekaÂł na odpowiedÂź i na to jak dziewczyna zaareaguje
Wyopowiedzi obu chÂłopców przerwaÂło przybycie Areku. WidaĂŚ byÂło Âże musiaÂł duÂżo biegaĂŚ gdyÂż byÂł bardzo zdyszany.
-Tu jesteÂś TaKage-sama, szukam ciĂŞ po caÂłej wiosce, tak myÂślaÂłem Âże znajdĂŞ ciĂŞ tutaj Pani.
Mój junin stanÂą przy mnie niczym pies obronny. Takie teÂż byÂło jego zadanie obrona mnie.

-Jak widzisz relaksujĂŞ siĂŞ, byÂłam w szpitalu a teraz tutaj.
OdpowiedziaÂłam swemu ochroniaÂżowni po czym wróciÂłam do chÂłoców.
-Przepraszam najmocniej co mówiliÂście? Bo nie dosÂłyszaÂłam waszych sÂłów. Ah tak to Areku mój ochroniaÂż (NPC), a wy jak siĂŞ nazywacie? Jestem Armor, Armor z rodu Sabataya.
OdparÂłam skupiajÂąc swoje oczy ponownie na zachodzie, juÂż siĂŞ praktycznie koĂączyÂł...
Roshi nie zdziwiÂł siĂŞ sÂłowami Armor ale byÂł pewien Âże Sayler nic o niej nie wiedziaÂł. - A wiĂŞc nie myliÂłem siĂŞ.- myÂślaÂł z zachwytem. CzekaÂł na reakcjĂŞ Saylera i myÂślaÂł jak mu opowiedzieĂŚ o sweojej historii. Pytanie z adane przez Takage obudziÂło go z "transu". -Ja jestem Roshi Akadou- i nie czekajÂąc na odpowiesdÂź Douhito powiedziaÂł -A to Sayler z klanu Douhito.-. CiekawiÂło go jak wielkÂą mocÂą dysponuje Armor. -Nigdy jeszcze nie widziaÂłem wyrównanej walki dwóch shinnobi- myÂślaÂł przpominajÂąc sobie o walce jego senseia z ninjÂą Orochimaru.
"No wreszcie ten 3 coÂś powiedziaÂł...-pomyÂślaÂł."
Po dÂługiej obserwacji wreszcie dowiedziaÂł siĂŞ czegoÂś ciekawego i istotnego, jeden z geninów pochodzi z oto i zwiĂŞ siĂŞ Roshi z klanu Akadou, a drugi nazywa siĂŞ Sayler pochodzi z Iwy ze sÂławnego klanu Douhito.
-Ale siĂŞ brzydko wabiÂą wy Âładniej - powiedziaÂł do piesków .
SpoglÂądaÂł takÂże na TaKage,która bez przerwy patrzyÂła na zachód sÂłoĂąca,Kidoumaru zdziwiony takim zachowaniem szepn¹³ po cichu w stronĂŞ psów.
-A ona co zasnĂŞÂła? - po czym zaÂśmiaÂł siĂŞ po cichu.
CzekajÂąc na odpowiedÂź usÂłyszaÂł cichy Âśmiech. SÂłyszaÂł go z jednego z krzaków. -To tylko moja wyobraÂźnia- myÂślaÂł, staraÂł siĂŞ uspokoiĂŚ, gdyÂż ten Âśmiech coÂś mu przypominaÂł. Jednak ten dÂźwiĂŞk nie dawaÂł mu spokoju. Po chwili rzuxciÂł swój shuriken we kierunku krzaka. JeÂśli Sayler lub Takage spytajÂą siĂŞ go czemu rzuca broniÂą to odpowiada Âże coÂś sÂłyszaÂł.
Kidoumaru zauwaÂżyÂł zbliÂżajÂącego siĂŞ w szybkim tempie shurikena, byÂł bardzo szybki wiĂŞc nie miaÂł problemów ze zÂłapaniem go. Z shurikenem w rĂŞku wyszedÂł zza krzaka przyniósÂł Roshiemu jego broĂą i podaÂł mu do rĂŞki.
-Do chyba paĂąski shuriken.-powiedziaÂł.
Po czym odszedÂł od nich 20 kroków tym razem staÂł przy jeziorku i rzucaÂł pieskom kije.
"-Hah co za idiota... jeszcze myÂśli, Âże mnie pokona ...-pomyÂślaÂł.
-Kim jesteÂś, co robiÂłeÂś w krzakach, skÂąd pochodzisz, szpiegujesz nas ?- zadawaÂł pytanie nieznajomemu. -te oczy, znam je - myÂślaÂł gdy chÂłopak podszedÂł do jeziorka. SpojrzaÂł na swój shuriken. -on zÂłapaÂł mój shuriken- myÂślaÂł.-To napewno nie jest zweykÂły ninja. ByÂł w krzakach i zauwaÂżyÂł mojÂą broĂą- pomyÂślaÂł patrzÂąc na kunaia. JeÂśli odpowie na pytania to Roshi zaproponuje sparing, jeÂśli nie to bĂŞdzie cicho spoglÂądaÂł na psy
Przez chwilĂŞ zapatrzona nie mogÂłam nasyciĂŚ oczy widokiem sÂłoĂąca które juÂż znikÂło. SpojrzaÂłam wtedy na przybysza. ChÂłodne lodowate spojrzenie. Romra szalaÂła. CzuÂłam Âże chce mu coÂś powiedzieĂŚ wiĂŞc pozwoliÂłam na to.

-Kidoumaru nieprawdaÂż? Czego chcesz? MoÂże pragniesz bym speÂłniÂła mojÂą obietnicĂŞ jakÂą ci zÂłoÂżyÂłam w gabinecie Hokage? Czy juÂż zapomniaÂłeÂś co wtedy ci powiedziaÂła?

GÂłos byÂł demoniczny wrĂŞcz. Romra miaÂła w sobie tyle gniewy Âże aÂż wylewaÂł siĂŞ jej gÂłosem. Jednym sÂłowem GROZA.

Areku poÂłoÂżyÂł dÂłoĂą na mieczu. ByÂł gotowy w kaÂżdej chwili oroniĂŚ lub atakowaĂŚ. Na sam dÂźwiĂŞk jego imienia. Lidera czy tez nie ale czÂłonka SO. Do tego jego myÂśli. Nie mam zamiaru by ten zÂłoczyĂąca (ale pojechaÂłam) wybijaÂł mi ludzi w wiosce. Areku nie byÂł przeciĂŞtnym ninja specjalizowaÂł siĂŞ w obronie. ByÂł gotowy oddaĂŚ nawet Âżycie za mnie...
Kidoumaru odchodzÂąc usÂłyszaÂł gÂłos Armor...
"-Ta gÂłupia kobieta mnie zaatakuje... muszĂŞ byĂŚ miÂły... ale dla takiego.. brzydkiego ohydnego zwierzaka...nigdy...-pomyÂślaÂł."
Po czym nie powiedziaÂł Âżadnego sÂłowa odszedÂł jeszcze 10 kroków dalej, chciaÂł unikn¹Ì walki.
-Wiem psiaki wasz teÂż razi jej brzydota... ale odejdÂźmy nie chce mi siĂŞ walczyĂŚ... -szepn¹³ do psów.
Po czym poÂłoÂżyÂł siĂŞ i patrzyÂł w niebo.

ONA GRYZIE!! NMM
PzychodzĂŞ nad staw zdyszaÂły po dÂługiej podrózy z Taki. Gdy tylko podeszÂłem do stawu padÂłem na glebe ignorujÂąc innych shinnobi. Staram siĂŞ uzyskaĂŚ informacje o innych ninja, poniewaÂż mogÂą mi siĂŞ przydaĂŚ na przyszÂłoœÌ.
-Ile tu ludzi- pomyÂślaÂł. -Chwila czy Kidoumaru nie jest ninjÂą Orochimaru?- myÂślaÂł. Po chwili spytaÂł siĂŞ Armor - Kim on jest-. ZauwaÂżyÂł ninje który leÂżaÂł na ziemi. -A ty kim jesteÂś i skÂąd pochodzisz?- spytaÂł siĂŞ kolejnego przybysza. JeÂśli nie odpowie on Roshiemu rzuci w niego shuriken który ma w rĂŞce tak Âżeby go nie zabiĂŚ ale zraniĂŚ. CzekaÂł aÂż Saylera i analizowaÂł sytÂłacjĂŞ. Nie wiedziaÂł kim jest nija le¿¹cy na ziemii ani jak silna jest Armor.
-Podaj swoje imiĂŞ a ja ci podam swoje-Odpowiadam chÂłopakowi i po chwili widzĂŞ lecÂący w mojÂą stronĂŞ shuriken. Nastychmiast wyjmujĂŞ swój i rzucam w lecÂący by obydwa siĂŞ zderzyÂły. NastĂŞpnie wstaje, i idĂŞ po swojego shurikena, a chwile potem shuriken chÂłopaka zacz¹³ lecieĂŚ w jego kierunku.
-TaKage-sama powinniÂśmy juÂż wracaĂŚ do biura, robi siĂŞ chÂłodno, a i musi Pani jeszcze te dokument podpisaĂŚ...
MówiÂł do mnie zatroskanym gÂłosem Areku. WidziaÂł Âże jestem w nienajelpszym nastroju i wolaÂł mi siĂŞ nie naraÂżaĂŚ. BÂądÂź co bÂądÂź jest ze mnÂą odkÂąd jestem TaKage, zna mnie najlepiej.

-Tak tak podpisze, jeszczĂŞ chwilke, nie ma jeszcze aÂż tak póÂźnej pory zaraz wyruszymy. Eee a co tu siĂŞ taka zgraja zbiera? Jak nie chÂłopiec z Iwy to teraz z Taki. Jak by to Wi Dim widziaÂł jak jego podwÂładni biegajÂą po caÂłym Âświecie...
PowiedziaÂłam chowajÂąc parasolkĂŞ, i poprawiajÂąc delikatnie dÂłoniÂą wÂłosy.

-eee TaKage-sama Twój Szwagier Wi Dim nie jest juÂż Kage Taki teraz jest liderem Akatsuki zapomniaÂłaÂś?
ZapytaÂł poirytowany mojÂą sklerozÂą Areku.

-A no tak to prawda wyleciaÂło mi z gÂłowy, cóÂż wszystko jedno. Nie zmienia to faktu Âże nagle do Oto ÂściÂągajÂą ludzie z innych wioskek. Ehhh gdzie te czasy gdy do wioski wchodzili tylko z przepustkami...
ZadumaÂłam siĂŞ na chwilĂŞ...
Bez wiĂŞkszych problemów robi unik przed broniÂą. -Chcesz walczyĂŚ- spytaÂł siĂŞ chÂłopaka. -ZdradÂź mi swoje imiĂŞ i nazwisko a oszczĂŞdzĂŞ CiĂŞ- powiedziaÂł, wróciÂły do niego siÂły. ByÂł gotów sdo walki i czekaÂł na odp
-Rozbawiasz mnie-odpowiadam chÂłopakowi lekko siĂŞ ÂśmiejÂąc jednoczeÂśnie ignorujÂąc innych ninja.
-Myœlisz ¿e masz jakie kolwiesz szanse?Pytam siê ch³opaka g³êboko patrz¹c mu w oczy.
-Hej wy dwaj zaraz macie siĂŞ uspokoiĂŚ albo zostaniecie wyrzuceni z wioski.

PowiedziaÂłam rozgniewanym i stanowczym gÂłosem. ByÂłam wÂściekÂła Âże koĂącówkĂŞ tak piĂŞknego dnia psuje mi jakaÂś beznadziejna awantura dwóch dzieciaków.
-Dobrze, dobrze- odpowiedziaÂł . - Ja jestem Roshi... Akadou. A ty?- swoje nazwisko powiedziaÂł póÂł gÂłosem. ByÂł pewny Âże nieznajomy nie daÂł by mu rady. Nagle spojrzaÂł w jego oczy. ByÂły niezwykÂłe. Nic mu nie mówiÂły. ÆzekajÂąc na odpowiedÂź podszedÂł po swojÂą broĂą i wzi¹³ jÂą do torby.
-Ja. Ja nazywam siĂŞ Kabumi. Kabumi Rakanoshi.-Po tych sÂłowach biorĂŞ jednÂą rĂŞke za plecy i zapisuje na karcie chakrÂą jego dane. Gdy tylko skoĂączyÂłem pisaĂŚ zadaje kilka pytaĂą chÂłopakowi.
-MoÂże powiesz coÂś o sobie?? Techniki?? Wioska??-pytam siĂŞ chÂłopaka ciekawy co potrafi.
- Co tam robisz? CoÂś zapisujesz?- spytaÂł siĂŞ. WidziaÂł Âże coÂś zapisuje. - A moÂżwe ty pierwszy powiedz coÂś o sobie? - spytaÂł siĂŞ z uÂśmiechem. -Wiem Âże szukasz mojej opaski ninja ale jej nie znajdziesz. Nie mam jej- móweiÂł zastanawiajÂąc siĂŞ nad tym jak chÂłopak zaareaguje
-Nic waÂżnego ale skoro coÂś chcesz wiedzieĂŚ o mnie. Hmm jak widzisz pochodzĂŞ z Taki-Gakure. Mój ÂżywioÂł to Suiton. Taktyki ci niezdradze bo moÂże kiedyÂś spodkamy siĂŞ na polu bitwy.-Gdy wymówiÂłem ostatnie sÂłowa moje oczy zmieniÂły siĂŞ. ZrobiÂłem siĂŞ Âłagodniejszy.
Znudzona, senna i zdezorientowana postanowiÂłam odejœÌ. Mój wierny ochroniaÂż pod¹¿aÂł tuÂż za mnÂą. KierowaÂłam siĂŞ w stronĂŞ szpitala. SÂłoĂączĂŞ juÂż dawno zaszÂło. ZrobiÂło siĂŞ ciemno. OtuliÂłam siĂŞ w swoje szaty. Nie chciaÂłam byĂŚ chora, nie potym co dopiero pszeszÂłam niedawno. PostanowiÂłam odwiedziĂŚ Rado-kun, moÂże juÂż wydobrzaÂł. OdeszÂłam wolnym krokiem...

<nmm> <nm(npc)>
-Teraz myÂślisz Âże ja teÂż coÂś o sobie powiem? hahahahaha- zaÂśmiaÂł siĂŞ szyderczo. -JeÂśli chchesz siĂŞ dowiedzieĂŚ... musisz mnie pokonaĂŚ w walce.- po tych sÂłowach zaÂśmiaÂł siĂŞ cicho. -Dobrze myÂślaÂłeÂś mówiÂąc "Taktyki ci niezdradze bo moÂże kiedyÂś spodkamy siĂŞ na polu bitwy". Roshi czekaÂł tylko na odejÂście Takage Âżeby zacz¹Ì walkĂŞ. -To jak wolisz nic o mnie nie wiedzieĂŚ czy zgin¹Ì w walce?- drwiÂł z niego nie bojÂąc siĂŞ walki.
-Okej ale ty zaczynasz-zaÂśmiaÂł siĂŞ wrednie wiedzÂąc, Âże wygranÂą ma juÂż z gÂłowy. CzekajÂąc co zrobi Roshi, ja nakÂładam juÂż na siebie Kawarimi[100], nastĂŞpnie wyjmuje po 2 shurikeny na kaÂżdÂą rĂŞke i czekam na Roshi'ego.
-Zgoda- odpowiedziaÂł. Wyj¹³ swój kunai i przygotowaÂł siĂŞ aby w razie czego uÂżyĂŚ Kawairimi. Biegnie na przeciwnikaz kunaiem i zadaje sdzybki cios.
ZacznĂŞ od zasad:
1)Nie spamujemy.
2)Nie ma Âżadnych matrixowych ruchów i poczynaĂą.
3)Nie bawimy siĂŞ we wróÂżki i medium i nie przewidujemy ruchów przeciwnika.
4)Dwa jutsu maks na rundĂŞ.
5)LiczyciĂŞ chakrĂŞ po moim poÂście sĂŞdziowskim.
6)Brak Editów postów!
7)Nie podwaÂżaĂŚ moich sÂłów bo to ÂświĂŞtoœÌ (XD).

Pole bitwy:
Znajdujecie siĂŞ tuÂż przy stawie w OTO Gakure. SÂłoĂące niedawno zaszÂło. W trawie sÂłychaĂŚ cykanie koników polnych i Âświerszczy. Na niebie pojawiajÂą siĂŞ pierwsze gwiazdy. Nie ma tragicznie w widocznoÂściÂą aczkolwiek caÂły czas robi siĂŞ co raz ciemniej.

Walka:

StaliÂście na przeciwko siebie nie dalej niÂż 10 metrów. Mafugi zacz¹³ od mÂądrego posuniĂŞcia a mianowicie od naÂłoÂżenia na siebie Kawarimi. Jego przeciwnik w tym czasie wyj¹³ swój kunai. Roshi rzuciÂł siĂŞ na swego rywala gdy ten siĂŞgaÂł po shurikeny. WbiÂł mu kunai pomiĂŞdzy siódme a szóste Âżebro. Wtedy nastÂąpiÂła zamiana nagle trafiony cel znikn¹³ w chmurze dymu. Na jego miejscu pojawiÂł siĂŞ parkowy kosz na Âśmieci. Mafugi pojawiÂł siĂŞ 10 metrów dalej koÂło maÂłej Âławeczki. ZaczĂŞÂła siĂŞ walka. Roshi twój przeciwnik jest 10 metrów od ciebie na twoje lewo. Mafugi ty masz zaÂś przeciwnika w tej samej odlegÂłoÂści lecz na przeciwko siebie.
Sk³ada pieczêÌ -Kage Bunshin no jutsu- powiedzia³ i pojawi³y siê 2 klony. Oba klony wyjê³y kunaie a Roshi sk³ada pieczêcie do kawairimi. Nastêpnie we trzech atakujemy. -Nie masz szans- myœla³ gdy bieg³ na przeciwnika. -Ju¿ po tobie- wrzasn¹³ gdy by³ 4 metry od Mafugiego.

pch 1020-400= 620
[1500-100(kawarimi)=1400]

Gdy tylko skÂładaÂł pieczeĂącie do Kage bunshin no Jutsu ja rzuciÂłem w niego kunai. Gdyby siĂŞ nieudaÂło ja nakÂładam na siebie kawarimi w tym samym czasie co on[100]. Gdyby jednak stworzyÂł te klony, zauwaÂżam biegnÂące na mnie cztery postacie. Gdy sÂą okoÂło dziesiĂŞĂŚ metrów przedemnÂą tworze jednego klona[200] i rzucamy po jednym shurikenie w kaÂżdÂą z postaci.
Roshi chciaÂł zÂłoÂżyĂŚ pieczeci do swojego jutsu cienistych klonów jednak jego przeciwnik nie próÂżnowaÂł. RzuciÂł w niego kunai z caÂłej siÂły. BroĂą trafiÂła go w prawe ramie a dotkliwy ból uniemoÂżliwiÂł dokoĂączenie jutsu. Rana byÂła doœÌ g³êboka. Roshi z wielkim trudem zÂłoÂżyÂł pieczeci do kawarimi tak samo postapiÂł równieÂż jego przeciwnik.

(maÂła rada moÂżecie opisywaĂŚ wiĂŞcej opcji ataku, polecam teÂż deklarowanie obrony jak uniki i odskoki czy parowania itp. Bo stoicie jak lamy za przeproszeniem lub biegacie to tam to z powrotem trochĂŞ kreatywnosci)
[1400-100-200=1100]

Po chwili patrzenia na cierpiÂącego chÂłopaka przystÂąpuje do ataku. Zaczynam biec prosto w jego stronĂŞ razem z klonem na przemian. Gdyby rzuciÂł w mojÂą strone kunai lub shuriken próbuje zrobiĂŚ uskok i biegnĂŞ dalej. Gdy bĂŞdĂŞ okoÂło dwa metry przed chÂłopakiem uÂżywam Chakra no Mesu[100] i wykonujĂŞ serie uderzeĂą w rĂŞce. Gdyby atak siĂŞ powiódÂł najprawdopodobnie chÂłopak niebyÂłby wstanie ruszaĂŚ rĂŞkoma. Nieboje siĂŞ Âżadnej jego kontry poniewaÂż caÂły czas mam naÂłoÂżone na siebie kawarimi.
Sayler jakby ockn¹³ siê z transu.Mimo i¿ nie by³ obecny duchem wszystko s³ysza³.Ah wiêc ona to TaKage.Musi byÌ potê¿na dla tego wybuch mojego ptaszka nie zrobi³ na niej ¿adnego wra¿enia.Dowiedzia³ siê te¿ co nieco o Roshim choÌ i tak du¿o o nim wie.Zobaczy³ ¿e cz³onek klanu Akadou walczy z kimœ.M³ody Douhito postanowi³ nie przeszkadzaÌ wiêc usiad³ na jednej z ³awek i przygl¹da³ siê pojedynkowi.By³ ciekaw kto wygra,w koùcu nie zna³ a¿ tak dobrze Roshiego.
//Mafugi odpisz sobie chakrĂŞ za tego klona.//

Roshi wyjmuje kunai z prawego ramienia i rzuca w klona. Nie boi siĂŞ ataku gdyÂż udaÂło mu siĂŞ zrobiĂŚ pieczĂŞcie do kawairimi. (jeÂśli zaatakuje to Roshi teleportuje siĂŞ za jakieÂś drzewo) Gdy widzi Âże przeciwnik biegnie na niego próbuje rzuciĂŚ swój kunai prosto w brzuch z caÂłej siÂły (on rzuca lewÂą rĂŞkÂą bo prawa jest niesprawna).

pch 1020 -100 za kawarimi = 920 pch
Mafugi rzuciÂł siĂŞ wraz z klonem w stronĂŞ przeciwnika. Roshi wyj¹³ z bólem kunai ze zwego ramienia. Krew ciekÂła teraz po jego caÂłej rĂŞce. RzuciÂł w przeciwników i jakimÂś trafem udaÂło mu siĂŞ zniszczyĂŚ klona. Mafugi dobiegajÂąc do przeciwnika aktywowaÂł swoje medyczne ninjusu i zaatakowaÂł seriÂąc uderzeĂą w rĂŞce przeciwnika. Wszystko szÂło jak po maÂśle do czasu gdy nagle Roshi znikn¹³ w k³êbie szarego dymu a jego miejsce zajĂŞÂła jakaÂś stara spruchniaÂła ga³¹zka. Roshi byÂłeÂś 6 metrów dalej schowany za drzewem. Oboje siĂŞ nie widzicie i nie wiedzie gdzie kto jest. Dlaczego? PoniewaÂż Roshi nie kontrolowaÂł (nie moÂże) aÂż tak precyzyjnie swego kawarimi przez co wyrzuciÂło go w losowym miejscu za drzewem. Mafugi byÂł skupiony na zepsuciu ga³¹zki.
-Moja rĂŞka- pomyÂślaÂł, ból pszesdzyÂł caÂłe jwego ciaÂło. NaÂłoÂżyÂł na siebie Kawairimi a nastĂŞpnie rozejrzaÂł siĂŞ aby zobaczyŸÌ gdzie jest wróg. JeÂśli go zauwaÂży to przywiÂązuje do swojego kunaia wybuchowÂą notkĂŞ i rzuca (tak Âżeby wróg nie widziaÂł tego noÂża) i rzuca tak Âżeby trafiÂł mniejwiĂŞcej 1-2m od chÂłopaka. JeÂśli go nie zauwaÂży dalej siĂŞ ukrywa i czeka na nastĂŞpny ruch rywala.
[1100-100=1000]

//Roshi ja inaczej licze chakre poniewaÂż niewiem czy mi siĂŞ uda \\

StojÂąc nad stawem zauwaÂżam, Âże w miejscu mojego wroga pojawiÂła siĂŞ ga³¹zka. Bez Âżadnego myÂślenia nakÂładam na siebie znów kawarimi no Jutsu[100] i biegnĂŞ w stronĂŞ stawu aby przenieœÌ walke bliÂżej wody. Gdybym zobaczyÂł lecÂący w mojÂą stronĂŞ kunai z kartkÂą wybuchowÂą przykucam lekko, a gdy bĂŞdzie blisko mnie, bÂłyskawicznie wykonuje skok w lewo. Gdyby jednak mnie trafiÂł nic mi siĂŞ niedzieje bo mam naÂłoÂżone na siebie kawarimi. Teraz juÂż wiem gdzie znajduje siĂŞ przeciwnik wiĂŞc rzucam w tamtÂą stronĂŞ 2 shurikeny aby kaÂżdy drasnÂą drzewo, jeden lewÂą strone, drugi prawÂą. Robie tak aby Roshi zostaÂł trafiony gdyby siĂŞ wychylaÂł albo planowaÂł zaatakowaĂŚ.
Dobrze wiĂŞc Mafugi po nieudanym ataku nakÂłada na siebie kawarimi. Podobnie postĂŞpuje Roshi w ukryciu. ChÂłopak z Taki rzuca siĂŞ biegie mw stronĂŞ jeziora. Wtedy zaskakuje go jego przeciwnik rzucajÂąc mu przed nogi kunai z wybuchowa notkÂą która eksploduje. Na miejcu gdzie staÂł mÂłody chunin znalazÂła siĂŞ deska z pobliskiej Âławeczki, caÂła zweglona. DziĂŞki temu Âże jego przeciwnik siĂŞ zdradziÂł pokazujÂąc swojÂą pozycjĂŞ Mafugi wyrzuciÂł dwa shurikeny rwafiajÂąc w lewÂą i prawÂą ÂłopatkĂŞ wroga. Nagle ten zrobiÂł "puff" w chmurze szarego dymu. ByÂł teraz na drzewie a zastÂąpiÂła go ponownie ga³¹zka. PodumowujÂąc Roshi jest ukryrty w ga³êziach drzewa i widzi pozycjĂŞ swego wroga. Natomiast mÂłody chunin z Taki nie ma pojĂŞcia gdzie siĂŞ podziaÂł jego przeciwnik.
[1000-100=900]

NieczekajÂąc teraz na nic niechce traciĂŚ chakry na kolejne kawarimi, biegnĂŞ w stronĂŞ najbliÂższej grupki drzew. Gdy dobiegne tworze tam jednego klona[200] tak aby przeciwnik niewiedziaÂł kto jest prawdziwy. NastĂŞpnie nakÂładam na siebie kawarimi[100] i czekam na przeciwnika.
Roshi nie ukrywa siĂŞ, wybiega z ukrycia. Nie wie czy dobrze robi, poprostu ryzykuje. Gdy wychodzi prowokuje - Uciekasz? Boisz siĂŞ?Walcz-. JeÂśli dalej bĂŞdzie biegÂł rzuca w jego kierunku kunai jeÂśli stanie biegnie na niego a gdy dojdzie to zadaje kopniaka mówiÂąc -Konoha Senpuu- W razie jakiegoÂś ataku skok i biegnie dalej
Roshi zmarnowa³ swoj¹ doskona³¹ okazjê do ataku z zaskoczenia. Zeskoczy³ z drzewa i zacz¹³ wykrzykiwaÌ coœ do rywala. Ten natomiast ukry³ siê za drzewem sk³adaj¹c pieczêcie najpierw do cienistego klona ktory sta³ teraz za nim a nastêpnie nak³adaj¹c kawarimi. Tak wiêc Mafugi schowany z klonem za drzewem oczekuje reakcji. Roshi nie zd¹¿y³ rzuciÌ kunajem. Nie pobieg³ te¿ za wrogiem bo ten nie zatrzyma³ siê jak planowa³ m³ody genin z Oto.
-Ale b³¹d- pomyÂślaÂł. Szybko zÂłoÂżyÂł pieczĂŞcie do kawairimi i zacz¹³ biec w drugÂą stronĂŞ i spróbowaÂł schowaĂŚ siĂŞ za jakimÂś drzewem i obmyÂślaÂł plan. Nie miaÂł pomysÂłu jak siĂŞ broniĂŚ, staÂł ukryty za drzewem. -Jak go pokonaĂŚ?- myÂślaÂł z gniewem. -MuszĂŞ znaleŸÌ jego kryjówkĂŞ- myÂślaÂł dalej. JeÂśli znajdzie jego kryjówkĂŞ tworzy klona. Klon wybiega, stara siĂŞ odwróciĂŚ uwagĂŞ wroga podczas gdy orginaÂł próbuje rzuciĂŚ kunaia z wybuchowÂą kartkÂą w przeciwnika.
ZauwaÂżajÂąc jak biegnie w przeciwnÂą stronĂŞ zaczynam go goniĂŚ wraz z moim klonem. Rzucam mu pod nogi dziesiĂŞĂŚ Makibishi. Gdyby jakimÂś cudem biegÂł dalej rzucam w niego trzema shurikenami shurikenami celujÂąc w piĂŞty oraz gÂłowe.Jakby odaÂło mu siĂŞ rzuciĂŚ kunai'a podmieniam siĂŞ wczeÂśniejszym kawarimi za klona by niewylÂądowaĂŚ daleko od przeciwnika. JeÂżeli uda mu siĂŞ stworzyĂŚ klona wysyÂłam w jego strone dwa kunai'e aby go zniszczyĂŚ. Gdyby jednak nabiÂł siĂŞ na makibishi, zaczynam podÂąrzaĂŚ w jego kierunku. Gdy znajdĂŞ siĂŞ jakieÂś dwa metry przed nim wykonuje kilka pieczĂŞci i moje rĂŞce otacza niebieska poÂświata[100]. NastĂŞpnie wykonujĂŞ bardzo du¿¹ serie uderzeĂą w jego tuÂłów. Gdyby jednak próbowaÂł siĂŞ broniĂŚ uderzam jeszcze mocniej w jego Âłopatki,nadgarski oraz koœÌ ramiennÂą i kontynuÂłuje uderzenia w tuÂłów.
Sayler znudzony walkÂą postanowiÂł zwiedziĂŚ resztĂŞ wioski.W koĂącu jest tu pierwszy raz.Spokojnym krokiem rusza druÂżkÂą prowadzÂącÂą do gÂłównej ulicy.Gdybym to ja walczyÂł dawno byÂło by po kolesiu.MoÂże i by przeÂżyÂł ale na pewno nie miaÂł by wszystkich koĂączyn.Przedstawiciel rodu Douhito uÂśmiechn¹³ siĂŞ zÂłowieszczo a na jego rĂŞce usiadÂł biaÂły ptaszek który byÂł ÂżywÂą bombÂą.ChÂłopak znikn¹³ z pola widzenia walczÂących i opuÂściÂł staw oraz park.
NMM
Mafugi i Roshi mieli wÂłaÂśnie zacz¹Ì swoje ataki. Nagle w jakaÂś osoba wyskoczyÂła wysoko w powietrze. ByÂło zbyt ciemno byÂście mogli go dokÂładnie zobaczyĂŚ a przynajmniej do momentu gdy z góry nie poleciaÂło kilka ognistych kul które z wielkim hukkiem uderzyÂły od wasze pole bitwy. PorobiÂło siĂŞ kilka kraterów Âśredniej wielkoÂści czÂłowieka. Tajemnicza osoba wpadÂła z nieba na Âśrodek pola bitwy trzymajÂąc prawÂą rĂŞkĂŞ na swym mieczu który miaÂł na plecach.
-Co tu siê do diaska wyprawia? Nudzi siê wam? Zaraz mogê wam znaleœÌ jakieœ prace spo³eczne, a mo¿e wolicie tydzieù w lochu dwa na dwa. Zamknê was razem to siê mo¿ecie tam nawet i pozagryzaÌ.
Dym powstaÂły w wyniku ognistego jutsu juÂż opadÂł caÂłkowicie. Teraz ujrzeliÂście dokÂładnie postaĂŚ mÂłodego Areku osobistego ochroniaÂża TaKage. SpoglÂądaÂł to raz na jednego to na drugiego.
-To jak panowie uspokoicie siê czy mam was zmusiÌ do tego si³¹?
ZarzuciÂł szorstkim tonem mÂłodzieniec. WidaĂŚ byÂło ze jest rangi junina. Mimo tak mÂłodego wieku posiadaÂłswpora wiedze i doÂświadczenie.
WedÂług rozkazu Jounina zaprzestaÂłem walki i zacz¹³em bieraĂŚ moje rzeczy. Gdy tylko pozbieraÂłem wszystkie ÂśmiercionoÂśne narzĂŞdzia, schowaÂłem je do kieszonek które mam z lewej i z prawej strony. Bez sÂłowa opuÂściÂłem staw by pozwiedzaĂŚ inne miejsca w Oto niÂż staw.

NMM
Roshi równierz pozbieraÂł swoje rzeczy, musiaÂł iœÌ sdo szpitala z ranÂą którÂą zadaÂł mu kunai. -Spadam stÂąd- pomyÂślaÂł i odszedÂł w kierunku szpitala <nmm>
Wolny krok prowadziÂł chÂłopaka ku miejscu gdzie znajdowaÂł siĂŞ staw. DÂłonie miaÂł w kieszeniach, zawsze tam znajdowaÂły siĂŞ gdy siĂŞ przemieszczaÂł. Wzrok miaÂł na niebie.. ZastanawiaÂł siĂŞ, czy rozmowa z Minako w mniejszym gronie w ogóle bĂŞdzie moÂżliwa, w koĂącu ona jest kage i moÂże mieĂŚ peÂłno roboty.. eh jak nie trudno, przeÂżyje jakoÂś.. Albo pójdzie do kumo.. ChociaÂż wahaÂł siĂŞ szczerze mówiÂąc.. Poza tym zastanawiaÂł siĂŞ, czy Obari skusiÂł siĂŞ na propozycjĂŞ rozmowy w tym miejscu.. Nie odwracaÂł siĂŞ jednak. PrawdĂŞ mówiÂąc byÂło mu to obojĂŞtne. Przyjdzie, dobrze, nie przyjdzie to chÂłopak wypocznie i porozmyÂśla.. DotarÂł w koĂącu do Âławki znajdujÂącej siĂŞ przy stawie. UsiadÂł na niej.. Oboje oczu zawiesiÂł na stawie, a raczej na odbiciu nieba które byÂło na stawie.. ZmruÂżyÂł oczy.. CzekaÂł.. Nie wiedziaÂł czy czekaÂł na Obariego czy teÂż Minako, kto z nich przyjdzie bĂŞdzie dobrze, WiedziaÂł w kaÂżdym razie, Âże ta druga nie przyjdzie tu zbyt prĂŞdko.. On jednak miaÂł czas.. nie ÂśpieszyÂło mu siĂŞ..
ZmĂŞczonym krokiem doszedÂłem nad staw. ByÂło mi bardzo ciĂŞÂżko, gdyÂż Aru okazaÂł siĂŞ caÂłkiem niezÂłym sprinterem. ZauwaÂżyÂłem chÂłopaka na Âławce, patrzyÂł w chmury. WiedziaÂłem, Âże nad czymÂś rozmyÂśla, bo ja równieÂż w ten sposób uwielbiam myÂśleĂŚ i rozpatrywaĂŚ sytuacjĂŞ. PodszedÂłem do niego i rzekÂłem:
-Wreszcie CiĂŞ dogoniÂłem! Na imiĂŞ Ci Aru, czy tak? Sorki, po prostu usÂłyszaÂłem, jak przedstawiaÂłeÂś siĂŞ Minako-Sensei. Co sprowadza CiĂŞ do tej wioski, jeÂżeli oczywiÂście wolno spytaĂŚ?
UsiadÂłem obok chÂłopaka i czekaÂłem na jego odpowiedÂź.
Lekki uœmiech zagoœci³ na twarzy b³êkitnookiego gdy s³ysza³ kroki nadchodz¹cego z ty³u Obariego.. By³ pewien, ¿e to on nawet nie musia³ siê ogl¹daÌ.. S³ysza³ seriê pytaù, postanowi³ odpowiedzieÌ po kolei jako, ¿e sam chcia³ kilka zadaÌ..
- Owszem, na imiĂŞ mi Aru.. - odparÂł spokojnie, brzmiaÂło to moÂże jak sarkazm ale ton wykluczaÂł takÂą opcjĂŞ.. Nie wybijaÂł siĂŞ aktualnie kulturÂą, cóÂż.. Siostra go zawsze pilnowaÂła bÂądÂź prosiÂła.. lata roz³¹ki i zaniedbaÂł siĂŞ pod tym wzglĂŞdem..
- Specjalnie siĂŞ nie ÂśpieszyÂłem ale nie waÂżne.. Do wioski sprowadza mnie gÂłównie chĂŞĂŚ zdobycia informacji.. co prawda nie politycznych, polityka niewiele mnie obchodzi.. Minako to przyjacióÂłka mojej siostry a bĂŞdÂąc kage najbardziej prawdopodobne byÂło znalezienie jej wÂłasnie.. - stwierdziÂł nie zag³êbiajÂąc siĂŞ w szczegóÂły.. nie dla tego, Âże byÂły jak¹œ tajemnicÂą. Poprostu nieczĂŞsto mówiÂł sam z siebie o rodzinie dla obcych, jak pytajÂą to odpowiadaÂł ale nie sam z siebie..
- Minako-sensei powiadasz.. O co chodziÂło z tÂą walkÂą.. jak to o Ciebie? - spytaÂł z zaciekawieniem choĂŚ nie byÂło ono specjalnie okazywane, gÂłos niezmiennie peÂłen spokoju nie wyróÂżniaÂł siĂŞ zbytnio od innych wypowiedzi, w gÂłosie mÂłodego sabataya liczyÂły siĂŞ bowiem ledwosÂłyszalne nuty wiĂŞc ludzie przyzwyczajeni bÂądÂź z dobrym sÂłuchem mogli je odczytywaĂŚ..
- Oraz co to za technika na której aÂż tak siĂŞ skupiaÂłeÂś wolno mi spytaĂŚ? – dodaÂł na koniec kolejne pytanie. Po nim zamilkÂł dajÂąc czas na odpowiedzenie Obariemu..
"CóÂż ten koleÂś.. myÂślĂŞ, Âże byÂłbym w stanie siĂŞ z nim dogadaĂŚ"- pomyÂślaÂłem, sÂłyszÂąc jego odpowiedzi i widzÂąc niesamowite opanowanie.
-No cóÂż.. Minako niedawno zostaÂła mojÂą nauczycielkÂą, szukaÂłem kogoÂś zdolnego do szalonych pomysÂłów i ona siĂŞ takÂą okazaÂła. PochodzĂŞ z Yuki, z klanu Kensei. NajwiĂŞkszym atutem mojego klanu jest ³¹czenie Raitonu i Suitonu, dziĂŞki czemu otrzymujemy nowy ÂżywioÂł Ranton. Ja potrafiĂŞ posÂługiwaĂŚ siĂŞ Rantonem i to caÂłkiem nieÂźle, ale niestety nie potrafiĂŞ rozdzieliĂŚ go na poszczególne elementy. Minako-Sensei, chciaÂła pomóc mi za pomocÂą swojego demona i wtedy wÂłaÂśnie Richarde jej zabroniÂł. Ona siĂŞ wÂściekÂła i zaatakowaÂła go... no i tak siĂŞ potoczyÂło. - nabraÂłem oddechu patrzÂąc na Aru, zamkn¹³em oczy i mówiÂłem dalej:
-Ta technika.. mogĂŞ tylko powiedzieĂŚ, Âże to jedna z najpotĂŞÂżniejszych technik Rantonu, którÂą tylko dwóch ludzi opanowaÂło na Âświecie: ja i mój ojciec. To wizytówka naszego klanu, jutsu przed którym nie jest w stanie nikt siĂŞ obroniĂŚ. Sage czy Kage sÂą w stanie jedynie je osÂłabiĂŚ, ale nie sÂą w stanie jej caÂłej zneutralizowaĂŚ.
NastĂŞpnie spytaÂłem chÂłopaka:
-SkÂąd jesteÂś? Nie widzĂŞ opaski na twoim czole. I o co chodzi z twojÂą siostrÂą? MoÂże jestem w stanie pomóc?
~Minako wiĂŞc uÂżywa demona do spraw nauki.. ciekawe.. Rado raczej unika tego..~ - przeszÂło przez myÂśl chÂłopakowi..
- Czêsto trenujesz z Minako? czy zdarzy³o siê jej, ¿e Ciê zaniedba³a? - spyta³ normalnym g³osem, pytanie zadawa³ raczej do siebie, mia³o byÌ w myœlach ale powiedzia³ je a gdy siê zreflektowa³ to oczekiwa³ odpowiedzi.. nie da siê cofn¹Ì pytania..
- Ranton czyli jaki to ÂżywioÂł? oraz co to za wszechpotĂŞÂżna technika której nikt nie zneutralizuje? mógÂłbyÂś sprecyzowaĂŚ? - spytaÂł z tym swoim spokojem, miaÂł wraÂżenie, Âże jego rozmówca siĂŞ przechwala, nie ma nic, czego siĂŞ nie da pokonaĂŚ..
- Jestem.. - zacz¹³ ch³opak wahaj¹c siê lekko.. - jestem z kiri.. opaski nie noszê poniewa¿ dawno nie odwiedza³em rodzinnej wioski, nie wiem nawet kto teraz ni¹ w³ada, polityka ma³o mnie obchodzi.. - stwierdzi³ absolutnie szczerze.. Pomin¹³ kwestie oczywiœcie przechodzenia przez organizacje ale to nie istotne..
- Co do siostry nie jesteÂś w stanie mi pomóc.. po prostu, stĂŞskniÂłem siĂŞ za mojÂą opiekunkÂą przez wiĂŞkszoœÌ Âżycia.. - stwierdziÂł, teÂż szczerze choĂŚ pomijajÂąc kilka kwestii... przykÂładowo tÂą, czemu nie widziaÂł jej X lat.. Ale to byÂło nie waÂżne, Obari nie byÂł kimÂś kto znaÂł sytuacjĂŞ na tyle by mu siĂŞ zwierzaĂŚ z odczuĂŚ.. Poza tym nie o to mu raczej chodziÂło...
- SwojÂą drogÂą, co myÂślisz o Minako? - spytaÂł na koniec..
SpojrzaÂłem niepewnym wzrokiem na chÂłopaka, nie wiedziaÂłem bowiem, czy opowiedzieĂŚ mu o "tej" technice, czy teÂż nie. ZamierzaÂłem odpowiedzieĂŚ na wszystkie pytania Aru.
-Z Minako, no cóÂż, nie mogĂŞ powiedzieĂŚ, Âże czĂŞsto, jak juÂż mówiÂłem znamy siĂŞ od niedawna. Nigdy mi siĂŞ nie zdarzyÂło, Âżeby mnie zaniedbaÂła. Rzucanie po ziemi, kopanie w brzuch, ja uwaÂżam to za trening. - powiedziaÂłem do chÂłopaka po czym zacz¹³em siĂŞ ÂśmiaĂŚ.
-Ranton to element nazywany potocznie "energiÂą" lub "laserem". NajczĂŞÂściej techniki te sÂą obszarowe, szczerze mówiÂąc nie nadajÂą siĂŞ zbyt do walk jeden na jednego. Ja uwielbiam je wykorzystywaĂŚ w sytuacjach kiedy wróg ma przewagĂŞ liczebnÂą, wtedy dopiero moÂżna okreÂśliĂŚ potĂŞgĂŞ tego ÂżywioÂłu. Ta technika nazywa siĂŞ Katteiteki Bakufuu. CóÂż, moÂże Âźle siĂŞ wyraziÂłem, mówiÂąc, Âże jest nie do powstrzymania. Po prostu nie znam osoby, która wyszÂła z niej bez szwanku. Jest to obszarowe jutsu, cóÂż to duÂżo mówiĂŚ... Nie mogĂŞ zdradziĂŚ jej sekretu, gdyÂż mógÂłbym naraziĂŚ siĂŞ klanowi, a mu jestem wierny. Przykro mi. - spojrzaÂłem pewnym wzrokiem na chÂłopaka.
-Jaka jest Minako? CóÂż mi osobiÂście podoba siĂŞ jej osoba. Jest bardzo stanowcza, zawsze musi byĂŚ tak jak ona mówi. Bardzo porywcza, nienawidzi krytyki, a juÂż szczególnie krytyki jej postĂŞpowania. Nie boi siĂŞ wyzwaĂą, jest doœÌ leniwa, ale cóÂż.. takie czasy. NajwaÂżniejszÂą rzeczÂą jednak jest fakt, iÂż jest bardzo wymagajÂąca. Podczas treningu nie boi siĂŞ zraniĂŚ ucznia i dlatego zyskaÂła mój szacunek.
Aru sÂłuchaÂł go jednoczeÂśnie rozmyÂślajÂąc.. MoÂże przydaÂła by mu sie jakaÂś odmiana w Âżyciu? Sam daaawno nie walczyÂł a nachodziÂła go na to powoli ochota, nauczyÂł siĂŞ kilku technik których nie widziaÂł jeszcze nikt na Âświecie a chciaÂł je komuÂś pokazaĂŚ.. Ale to teraz nie waÂżne.. On by ich nie opisaÂł nie z powodu tajemnicy a z powodu takiego, Âże lepiej je pokazaĂŚ..
- ZraniÂła Cie kiedyÂś? ByĂŚ moÂże stwarza tylko taki pozór.. - stwierdziÂł, nie wiedziaÂł jaki ma stosunek do ludzi, jednak wiedziaÂł o tym, Âże jest porywcza choĂŚby z faktu, Âże gdy witaÂł jakiÂś czas temu starszÂą siostrĂŞ jej mieszkanko miaÂło "uszkodzone drzwi"..
- Jak myÂślisz, potrafiÂł byÂś sobie poradziĂŚ nie mogÂąc polegaĂŚ podczas walki na wzroku? - spytaÂł zmieniajÂąc temat..
SpojrzaÂłem na chÂłopaka jednoczeÂśnie ÂśmiejÂąc siĂŞ do niego:
-Oj tak tak zraniÂła, zraniÂła i to nie raz. Minako to nauczyciel jakich maÂło, uwierz mi, nie chciaÂłbyÂś z niÂą walczyĂŚ ja do dziÂś odczuwam skutki po tym jak jej kolano uderzaÂło w mój brzuch. Czy potrafiÂłbym? No cóÂż, nigdy nie byÂłem w takiej sytuacji. Ja z natury jestem strategiem, wzrok to mój gÂłówny atut. DziĂŞki niemu potrafiĂŞ oceniĂŚ ruchy wroga, znaleŸÌ sÂłabe punkty w jego technice. Pewnie nie poradziÂłbym sobie. A dlaczego pytasz?- przewin¹³em paÂłeczkĂŞ na drugÂą stronĂŞ.
- Pytam przez ciekawoœÌ.. Pamiêtam walkê w jaskini, bez wzroku jest ciê¿ko, musia³em oœwietlaÌ sobie sztucznie otoczenie co kosztowa³o sporo chakry.. ale to nie wa¿ne.. - stwierdzi³ spokojnie nie do koùca szczerze..
- Nie mów mi co bym chciaÂł, a czego bym nie chciaÂł proszĂŞ, wydaje mi siĂŞ, Âże wiem to lepiej i zapewniam CiĂŞ, Âże chciaÂłbym ale ona znajÂąc Âżycie ma wiele waÂżnych spraw to teÂż nie zamierzam jej zawracaĂŚ gÂłowy gÂłupotami.. - stwierdziÂł opierajÂąc sie wygodniej na Âławce..
- SwojÂą drogÂą, ciekawe czy przyjdzie, przyÂśle kogoÂś czy moÂże nie bĂŞdzie miaÂła czasu.. jak myÂślisz? Ja co prawda jej nie znam, ale zgadujĂŞ, Âże przyjdzie choĂŚ wcale niezadowolona z faktu, Âże postawiÂłem czy tam postawiliÂśmy jÂą w takiej sytuacji.. - stwierdziÂł.. Jego wzrok zawiesiÂł siĂŞ na jednej z ryb.. PatrzyÂł na niÂą dÂłuÂższÂą chwilĂŞ, jak pÂływaÂła.. CzuÂł sie dziwnie. OdchyliÂł siĂŞ na Âławce po czym podniósÂł z ziemi kamieĂą owalnego ksztaÂłtu.. DopasowaÂł go do dÂłoni po czym ponownie odnalazÂł rybĂŞ w stawie.. RzuciÂł w niÂą kamieniem.. Nad taflÂą wody kamieĂą leciaÂł idealnie w cel przekraczajÂąc jednak barierĂŞ dzielÂącÂą ciecz od powietrza skrĂŞciÂł nieco.. ChÂłopak westchn¹³ cicho.. ~Tak jak myÂślaÂłem..~ stwierdziÂł w myÂślach.. WÂłaÂściwie sam nie wiedziaÂł po co mĂŞczyÂł tĂŞ rybĂŞ.. MoÂże mu siĂŞ po prostu nudziÂło?
SpojrzaÂłem na chÂłopaka, wiedziaÂłem, Âże strasznie siĂŞ mu zaleÂży. Szuka siostry.. no cóÂż rodzina najwaÂżniejsza. UÂśmiechn¹³em siĂŞ do chÂłopaka, chcÂąc dodaĂŚ mu otuchy i powiedziaÂłem:
-Spokojnie Aru, na pewno siĂŞ zjawi lub przyÂśle kogoÂś. JeÂżeli wie w jakiej sprawie jesteÂś, to chĂŞtnie Ci pomoÂże.- chwyciÂłem chÂłopaka za ramiĂŞ.
-A ty? Jakich technik uÂżywasz? I czy masz jakiÂś klan?
Leniwe spojrzenie kirigakure'czyka przeniosÂło siĂŞ na Obariego..
- Nie do koĂąca chodzi tu o pomoc w odnalezieniu, ona mi juÂż powiedziaÂła, gdzie mam jej szukaĂŚ.. ja siĂŞ zastanawiam.. a zresztÂą, nie waÂżne, pewnie i tak bĂŞdziesz sÂłuchaÂł rozmowy a ja dwukrotnie nie lubie niczego mówiĂŚ.. - stwierdziÂł.
Na drugie pytanie natomiast na twarzy chÂłopaka zagoÂściÂł niewielki uÂśmiech.
- Klan nie jest istotny, tajemnica wioski niestety, pewnie dane Ci kiedyÂś bĂŞdzie zobaczyĂŚ jego umiejĂŞtnoÂści ale cierpliwoÂści musisz posiadaĂŚ. co do technik jakich uÂżywam, cóÂż.. Ration oraz Sution.. - powiedziaÂł, byÂł to ciekawy zbieg okolicznoÂści, niby tego samego a w innej formie.. – Na czym polegajÂą nie ma sensu mówiĂŚ, kaÂżda jest inna a te style chyba kaÂżdy zna.. w kaÂżdym razie posiadam równieÂż kilka technik, które niewiele osób na Âświecie zna.. prawdĂŞ mówiÂąc nikt poza mnÂą ich nie widziaÂł.. – stwierdziÂł ze spokojem w gÂłosie..
SpojrzaÂłem na chÂłopaka:
-Raiton i Suiton mówisz. Ciekawie brzmi, moÂże kiedyÂś opanujesz Ranton. CóÂż no to jestem pod wraÂżeniem, Âże potrafisz tworzyĂŚ wÂłasne techniki. Ja niedÂługo teÂż mam zamiar spróbowaĂŚ. Cholercia, doœÌ dÂługo Minako-Sensei siĂŞ nie zjawia. Widocznie ma sporo spraw do zaÂłatwienia. Zapewne widziaÂłeÂś ile ninja siĂŞ zebraÂło, gdy walczyÂła z tym typkiem. No wÂłaÂśnie, wiesz kto to byÂł?
- Czy ranton nie jest przeznaczony dla konkretnych wiĂŞzów krwi? - spytaÂł chÂłopak, prawdĂŞ mówiÂąc nie zaleÂżaÂło mu na razie na opanowaniu go ale spytaĂŚ wypadaÂło choĂŚby aby wiedzieĂŚ na przyszÂłoœÌ.
- Masz zamiar opanowaĂŚ wÂłasne techniki czy te dwa elementy? - spytaÂł ze spokojem w gÂłosie chÂłopak spojrzenie ponownie przenoszÂąc na wodĂŞ.
- DuÂżo za duÂżo.. - stwierdziÂł krótko Aru w odpowiedzi na komentarz dotyczÂący liczby ninja, nie wiedziaÂł czy wszyscy z nich nimi byli ale byÂł tam tÂłok a to go irytowaÂło.
- Nie wiem kim on byÂł.. MaÂło mnie to interesuje, opiekun Akuro podczas powrotu z egzaminu, ponadto doœÌ szybki i przesadno pewny siebie, ponadto zbyt uprzejmy jak na mój gust.. - stwierdziÂł przedstawiajÂąc swojÂą wstĂŞpnÂą ocenĂŞ ze spokojem, nie zaciekawiÂł go specjalnie, bardziej zaciekawiÂła go córka Minako która tak mÂłoda miaÂła tak rozwiniĂŞtego sharingana..
SpojrzaÂłem na chÂłopaka:
-CóÂż Ranton w pewnym sensie jest przeznaczony dla konkretnych wiĂŞzów krwi, ale doÂświadczeni... nie, najlepsi ninja sÂą w stanie opanowaĂŚ ten ÂżywioÂł. Z pewnoÂściÂą zajĂŞÂłoby im to kilka lat, ale myÂślĂŞ, Âże byliby w stanie to opanowaĂŚ- spojrzaÂłem na chÂłopaka zimnym wzrokiem i kontynuowaÂłem
-ChcĂŞ staĂŚ siĂŞ potĂŞÂżnym ninja, dlatego podj¹³em siĂŞ nauki u Minako-Sensei. Mam zamiar opanowaĂŚ obie rzeczy. ChcĂŞ opanowaĂŚ te dwa elementy, a zarazem tworzyĂŚ wÂłasne techniki, które bĂŞdÂą mojÂą "wizytówkÂą". - uÂśmiechn¹³em siĂŞ do chÂłopaka.
-Ja teÂż nie lubiĂŞ takich tÂłoków, za duÂżo zamieszania z tym wszystkim- nie wiedziaÂłem faktycznie, czy wszyscy byli ninja, ale tak mi siĂŞ zdawaÂło.
-CóÂż, w kaÂżdym razie wyglÂądaÂł potĂŞÂżnie. Nie baÂł siĂŞ ataków Minako, unikaÂł ich, atakowaÂł. Jestem pewien, Âże byli na równym poziomie. Ta dziewczynka, pochodzi z klanu Uchicha czyÂż nie? A te oczy to byÂł legendarny sharingan? - spytaÂłem chÂłopaka po czym czekaÂłem na jego reakcjĂŞ.
-Czy ten ÂżywioÂł jest aÂż tak potĂŞÂżny, Âże warto przeznaczaĂŚ na niego lata nauki? nie lepiej w tym czasie tworzyĂŚ potĂŞÂżne techniki bazujÂąc na podstawowych ÂżywioÂłach? - spytaÂł chÂłopak drapiÂąc siĂŞ w tyÂł gÂłowy bo zaswĂŞdziaÂła go. - PotĂŞga.. d¹¿enie do niej przez wiĂŞkszoœÌ osób jest przesadne.. ja mogĂŞ d¹¿yĂŚ ale raczej dla rozrywki niÂż celu Âżyciowego, ludzie przez d¹¿enie czĂŞsto niszczÂą siebie.. - rzekÂł cicho.. bardziej do siebie niÂż do niego. WidziaÂł przykÂład d¹¿enia jednej osoby do siÂły.. nie satysfakcjonowaÂła jej ta siÂła.
-WÂłasne techniki nie jest trudno tworzyĂŚ, choĂŚ zaleÂży od tego jakie to majÂą byĂŚ.. jak masz pomysÂł na potĂŞÂżnÂą technikĂŞ a brak planów na wykonanie to cóÂż, Âłatwo nie bĂŞdzie.. GdybyÂś jednak chciaÂł stworzyĂŚ coÂś prostego to nie widzĂŞ problemu... - stwierdziÂł spokojnie.
- CóÂż, nie ma sensu rozmawiaĂŚ z kimÂś, kto raz odpowie Ci sÂłuchajÂąc jednoczeÂśnie kogoÂś a potem jemu sÂłuchajÂąc siebie.. to jest chore.. - stwierdziÂł fakt.
- WyglÂądaÂł potĂŞÂżnie.. cóÂż, wyglÂądaÂł jak wyglÂądaÂł, nie ocenia sie ludzi po wyglÂądzie, poruszaÂł siĂŞc o prawda szybko, jego ciosy wyglÂądaÂły na silne ale nie samym tai jutsu czÂłowiek Âżyje nie?.. - stwierdziÂł, jego wzrok nie nasyciÂł siĂŞ widokiem tej walki byÂły co prawda Âładne zwody i ataki ale za krótkie by oceniĂŚ tai, a nin nie pokazali.. - Owszem, dziewczynka najwidoczniej z klanu Uchicha.. legendarny sharingan powiadasz, cóÂż mnie osobiÂście bawi popularnoœÌ tych oczu. Przez swojÂą sÂławĂŞ widzÂąc te Âślepia uÂżytkownicy od razu wiedzÂą z kim majÂą do czynienia i znajÂą miliony porad opisywanych w ksi¹¿kach na temat walki z tymi oczyma. Gdyby te oczy byÂły nie znane dla ludzi byÂły by nie do pokonania, jedno spojrzenie i przeciwnik byÂłby uÂżytkownika, tak spojrzenia nie spotykajÂą siĂŞ.. - rzekÂł..
SpojrzaÂłem na chÂłopaka, szczerze mówiÂąc jego opanowanie i spokój zaczĂŞÂły mnie troszeczkĂŞ irytowaĂŚ:
-CóÂż, czy jest potĂŞÂżny, to trudno okreÂśliĂŚ. Ja nie bĂŞdĂŞ oceniaÂł, gdyÂż widziaÂłem niewiele jutsu, a istnieje ich nawet kilka tysiĂŞcy, wiĂŞc ocenĂŞ tego ÂżywioÂłu zostawiĂŞ sobie na póÂźniej. Z pewnoÂściÂą jest bardzo rzadki, nie znam nikogo prócz mojej rodziny uÂżywajÂącego go. Moim zdaniem sama potĂŞga technik nie wystarczy, trzeba potrafiĂŚ je uÂżywaĂŚ, wiedzieĂŚ kiedy trzeba ich uÂżyĂŚ i w jakich warunkach. -spojrzaÂłem na drapiÂącego siĂŞ Aru.
-PomysÂłów ja mam bardzo duÂżo, no cóÂż, a plan mam nadziejĂŞ, Âże kiedyÂś skonstruujĂŞ z Minako-Sensei. Mam nadziejĂŞ, Âże znajdzie troszkĂŞ czasu, aby pomóc mi w opanowaniu wÂłasnych jutsu.- uÂśmiechn¹³em siĂŞ do niego.
-Ja chcĂŞ byĂŚ potĂŞÂżny, nie po to by ludzie siĂŞ mnie bali i darzyli szacunkiem, ale dlatego, Âże chcĂŞ chroniĂŚ swój klan. Nie mówiÂłem Ci tego, bo nie widziaÂłem potrzeby, teraz zresztÂą teÂż nie widzĂŞ... ale jestem liderem klanu Kensei. Schorowany ojciec powierzyÂł mi caÂły klan i nie chcĂŞ go rozczarowaĂŚ, tylko dlatego chcĂŞ byĂŚ potĂŞÂżny.- spojrzaÂłem z groÂźnÂą minÂą i lodowatymi oczami na chÂłopaka.
-Co do tego kolesia, to pokaza³ NinJutsu, kiedy Ciê nie by³o. W³aœciwie nie pokaza³ go, ale mia³ ju¿ skompresowan¹ chakrê w d³oni. Nigdy nie widzia³em podobnej techniki, ale wyczuwa³em ogromn¹ moc, a przede wszystkim niezwyk³¹ rotacjê chakry. Dlatego stwierdzam, ¿e by³ potê¿ny.- w tym samym czasie wsta³em z ³awki, aby rozprostowaÌ plecy, bo coœ mi w nich strzeli³o.
- Poszukiwanie potĂŞgi w celu obrony czegoÂś.. Czy to ma sens? czy nie lepiej aby to coÂś nie prowokowaÂło przeciwników i mogÂło ÂżyĂŚ w spokoju? Szukanie mocy w celu obrony zyskuje miano czegoÂś dobrze bronionego. CoÂś co jest dobrze bronione gdy zostanie zniszczone przez coÂś to to co niszczyÂło przejmie jego sÂławĂŞ. Defensywa prowokujĂŞ agresjĂŞ i odwrotnie.. - przeprowadziÂł monolog który oczywiÂście sÂłyszaÂł jego rozmówca, nie rzadko zdarzaÂło mu siĂŞ takie gadanie nie d¹¿¹ce do niczego choĂŚ nie byÂło pozbawione ono sensu. ChÂłopak przeniósÂł spojrzenie na Obariego ponownie.. - Patrzysz na mnie, jakbyÂś uwaÂżaÂł mnie za wroga, chciaÂł daĂŚ do zrozumienia, Âże jako lider klanu jesteÂś lepszy czy o co Ci chodzi? MoÂże chcesz walki? CóÂż albo powiedz wprost albo siĂŞ opanuj.. - stwierdziÂł beznamiĂŞtnie widzÂąc lodowate spojrzenie Obariego. Nie rozumiaÂł o co chodziÂło jego rozmówcy ale to jego sprawa. Potem milczaÂł, nie chciaÂło mu siĂŞ zadawaĂŚ chwilowo pytaĂą wymyÂślanych na si³ê a ciekawiÂących go chwilowo nie miaÂł w gÂłowie..
S³ysz¹c s³owa Aru, nie wiedzia³em co powiedzieÌ. Czy mo¿e przyj¹Ì jego propozycjê walki czy nie..
-Spokojnie, nie mówiĂŞ, Âże jestem lepszy od Ciebie. Po prostu zdenerwowaÂło mnie to co powiedziaÂłeÂś. JakbyÂś miaÂł do mnie jakieÂś wyrzuty sumienia, Âże chciaÂłbym byĂŚ silny. MówiĂŞ tobie to tylko dlatego, Âże nie chcĂŞ abyÂś myÂślaÂł, Âże jestem jakimÂś psychicznym ninja, siejÂącym zniszczenie tylko po to aby staĂŚ siĂŞ silnym. - podszedÂłem do ÂźródeÂłka i zacz¹³em myĂŚ sobie rĂŞce.
-Nie mam zamiaru z tobÂą walczyĂŚ, przynajmniej nie teraz, na razie najwaÂżniejszy dla mnie jest trening z Minako-Sensei i nic poza tym- odwróciÂłem siĂŞ w kierunku chÂłopaka.
-A ty? Jaki jest twój cel? Bo wedÂług mnie Âżycie bez celu, nie jest Âżyciem.
- Jestem wiĂŞc martwy.. - odparÂł na ostatnie sÂłowa Obariego równie spokojnie i beznamiĂŞtnie jak na wszystkie.. DziwnÂą miaÂł juÂż psychikĂŞ ten chÂłopak, sporo przeÂżyÂł i widziaÂł..
- Nie mam celu, co najwyÂżej kilka nieznanych nawet mi, niewielkich. Nie ma nic do czego d¹¿ê przez Âżycia. Plany, cele.. obieram spontanicznie, pod wpÂływem chwili i na najbliÂższe chwile.. Czyli przykÂładowo na trzy dni w przód.. - stwierdziÂł..
- Cele sÂą powodem cierpienia ludzi.. Gdy Ty przykÂładowo chcesz broniĂŚ klan, obierasz taki cel, starasz siĂŞ.. nastĂŞpnie wracasz do wioski i zauwaÂżasz, Âże albo kto inny podejmuje siĂŞ tego zadania, albo klan zostaÂł wymordowany pojawiajÂą siĂŞ wyrzuty sumienia, obiecaÂłeÂś sobie to bowiem a nie speÂłniÂłeÂś.. - rzekÂł juÂż nie spokojnie a gÂłosem dziwnym, nie potrafiÂł opisaĂŚ co wyraÂża ten ton. Cichy, lekko zachwiany.. MoÂże zamyÂślenie?
Dopiero teraz zrozumiaÂłem ile ten chÂłopak przeÂżyÂł.. wiedziaÂłem to poniewaÂż ja kiedyÂś równieÂż byÂłem taki. B³¹kaÂłem siĂŞ po Âświecie nie wiedzÂąc co ze sobÂą zrobiĂŚ.
-Te¿ kiedyœ taki by³em, nie mia³em celu, b³¹ka³em siê po œwiecie, patrzy³em jak moi najbli¿si umieraj¹. Pewnie ty przeszed³eœ coœ innego, ale o to nie mam zamiaru Ciê pytaÌ. Ostrzegê Ciê jednak, z takim podejœciem za daleko nie zajdziesz. Ja zrobi³em ogromne postêpy tylko dlatego, ¿e mam cel w ¿yciu. Mo¿e kiedyœ to zrozumiesz. -powiedzia³em spokojnym g³osem ca³y czas pochylaj¹c siê nad strumykiem.
-Szczerze mówiÂąc, w pewnym sensie zgadzam siĂŞ z twojÂą opiniÂą, Âże cele sÂą powodem cierpienia ludzi. Ja jednak podj¹³em ten cel, po tym jak wycierpiaÂłem.. chyba wszystko co mogÂłem wycierpieĂŚ. Dlatego uwaÂżam, Âże psychicznie jestem gotowy na taki cel. - po raz kolejny powiedziaÂłem z opanowaniem i lekko podniesionym gÂłosem.
-Ty uwaÂżasz, Âże cierpienie to chroniĂŚ kogoÂś bliskiego, ja natomiast wiem, Âże cierpienie to nic innego jak brak bliskich osób.
- Nie twierdze, ze cierpienie to ochrona kogoÂś.. TwierdzĂŞ, Âże niezrealizowanie obranego celu prowadzi do cierpienia.. Mówisz, brak bliskich osób tak? A czy bliskich osób bierzesz za pomocÂą siÂły? Ja takich bliskich nie chcĂŞ, nie zaleÂży mi na ludziach bĂŞdÂących blisko tylko dla korzyÂści, bezpieczeĂąstwa czy zysku. JeÂśli ktoÂś szczerze chce byĂŚ mi bliski to wtedy mi zaleÂży na jego bezpieczeĂąstwie, ale nie znam nikogo, kto nie jest w stanie sobie samemu poradziĂŚ a jest mi bliski.. Nikt nie jest przeÂśladowany.. - stwierdziÂł znudzonym nieco gÂłosem. Obari wyciÂągaÂł zÂłe wnioski ale to jego sprawa..
- Daleko nie zajdĂŞ.. cóÂż, daleko zajœÌ znaczy byĂŚ sÂławnym? Masz na myÂśli by ludzie znali Twe imiĂŞ? Dla mnie sÂława jest zbĂŞdna, uniemoÂżliwia realizacje planów o ile jakieÂś sobie stworzysz. Sprawia, Âże nie moÂżesz udawaĂŚ osoby o innym charakterze niÂż jesteÂś. Tak jak z tym sharinganem, sÂłynny sharingan, który do czegoÂś doszedÂł.. tylko co mu z tego? Czy ta sÂława podnosi jego zdolnoÂści? Nie, tylko osÂłabia jego uniwersalnoœÌ i element zaskoczenia. - ciÂągnÂąl dalej...
- MoÂże kiedyÂś Ty zrozumiesz, Âże siÂła to nie wszystko, nie jest niezbĂŞdna do Âżycia, twierdzisz, Âże dziĂŞki swemu celowi robisz ogromne postĂŞpy, brawo.. jednak ja nie miaÂłem dotÂąd potrzeby osiÂągniĂŞcia ich.. nie byÂły mi potrzebne.. a jednak robiÂły siĂŞ samoczynnie.. - rzekÂł lekko zrezygnowany, Obari nie rozumiaÂł o co chodzi dla chÂłopaka ale czemu tu siĂŞ dziwiĂŚ?
SÂłowa Aru, przypomniaÂły mi, ze byÂłem identyczny kilka lat temu. Nie chciaÂłem siĂŞ odzywaĂŚ, gdyÂż wiedziaÂłem, Âże bĂŞdzie to niepotrzebne, ale wyszÂło mi z ust to zdanie:
-CóÂż. to prawda, dlatego muszĂŞ byĂŚ silny, aby zrealizowaĂŚ swój cel, to coÂś czego nie zrozumiesz, bo pewnie nie miaÂłeÂś okazji przeÂżyĂŚ, ale uwaÂżam, Âże to co robiĂŞ, robiĂŞ dobrze. To prawda nie ma nic gorszego jak faÂłszywa przyjaŸù, dlatego ja wolĂŞ trzymaĂŚ dystans do tych spraw.
- Ty nie wiesz, czy coÂś zrozumiem, czy teÂż nie.. Wiem i doÂświadczyÂłem wiĂŞcej niÂż przypuszczasz.. Jednak ja nie mam takiego celu wiĂŞc nie potrzebuje siÂły do jego realizacji.. ÂŻyje raczej teraÂźniejszoÂściÂą niÂż przyszÂłoÂściÂą, nie potĂŞpiam takiego postĂŞpowania ale ja wolĂŞ ÂżyĂŚ tym co dzieje siĂŞ obecnie niÂż planowaĂŚ w przyszÂłoœÌ i zgin¹Ì niespeÂłnionym. MajÂąc cel, gdyby przyszÂło Ci umrzeĂŚ bĂŞdziesz cierpiaÂł z jego niezrealizowania, rozmyÂślaÂł o przyszÂłoÂści.. Ja bĂŞdĂŞ mógÂł spokojnie wspominaĂŚ co robiÂłem tego dnia oraz wczeÂśniejsze chwile.. - rzekÂł ponownie beznamiĂŞtnie, spokojnie i cicho.. To byÂły raczej jego rozmyÂślania które kierowaÂł do siebie ale ponownie udostĂŞpniaÂł je rozmówcy..
- WidziaÂłem jak ktoÂś d¹¿yÂł do siÂły doœÌ desperacko, bliska mi byÂła to osoba i niszczyÂła siĂŞ przez te d¹¿enie.. dlatego ja nie cenie sobie tej siÂły i mocy, sÂą sposoby znacznie bardziej efektowne na jej zdobycie niÂż trening jednak wymaga to zniszczenia prawdziwego siebie.. - dodaÂł doœÌ tajemniczo, nie zamierzaÂł podawaĂŚ mu szczegóÂłów tego, co miaÂł na myÂśli.
PoÂłoÂżyÂłem siĂŞ na trawie przy Âławce, zamkn¹³em oczy i sÂłuchaÂłem Âśpiewu ptaków. JednoczeÂśnie skupiÂłem siĂŞ nad tym co mówi.. a wÂłaÂściwie mruczy sobie ninja siedzÂący obok mnie.
-Z pewnoÂściÂą doÂświadczyÂłeÂś niejednego, ale ja teÂż nie jestem w takich rzeczach "zielony". WidzÂąc jak bliska Ci osoba siĂŞ niszczy, wiem co czuÂłeÂś. Ja przeszedÂłem przez to samo. Tak jak juÂż Ci mówiÂłem, ja wolĂŞ przemyÂśleĂŚ 10 razy to co zrobiĂŞ. ZapamiĂŞtaÂłem co robiÂła bliska mi osoba i w jaki sposób siĂŞ niszczyÂła, dlatego wiem, Âże ja nie popeÂłniĂŞ tego b³êdu.. przynajmniej nie mam zamiaru. MoÂżesz mieĂŚ zdanie na temat Âżycia przyszÂłoÂściÂą, mi to nie przeszkadza, pewnie sÂądzisz, Âże jestem kolejnym idiotom rzÂądnym mocy, ale szczerze mówiÂąc mam to gdzieÂś, co o mnie myÂślisz- ostatnie zdanie powiedziaÂłem specjalnie, gdyÂż czekaÂłem na to jak Aru zareaguje.
PrawdĂŞ powiedziawszy Obari byÂł w chwili obecnej czymÂś co umilaÂło oczekiwanie na Minako z czego chyba nie zdawaÂł sobie do koĂąca sprawy.
- Nie twierdzĂŞ, Âże jesteÂś zielony w takich rzeczach.. Stwierdzam tylko, Âże bezsensownie starasz siĂŞ nakÂłoniĂŚ mnie, do obrania celu bym staÂł siĂŞ silniejszy a takiej potrzeby nie odczuwam.. - stwierdziÂł.. zaczynaÂł siĂŞ zastanawiaĂŚ, czy przypadkiem nie porywalizowaĂŚ z Obarim który sprawiaÂł wraÂżenie, jak by chciaÂł daĂŚ chÂłopakowi do zrozumienia, Âże wie wiĂŞcej i lepiej jak naleÂży postĂŞpowaĂŚ, oraz jego metoda zdobycia siÂły jest wiĂŞksza.. ChÂłopak nie miaÂł Âżadnych planów lepszych wiĂŞc moÂże by siĂŞ porwaÂł na coÂś takiego? Ale to siĂŞ jeszcze zobaczy..
- Ja tylko stwierdzam, Âże sÂą bardziej efektywnie ÂźródÂła mocy które niszczÂą ludzi.. - stwierdziÂł z tym swoim irytujÂącym wiele osób spokojem, nie zamierzaÂł siĂŞ zmieniaĂŚ, przynajmniej nie pod wpÂływem nie znanych mu osób. Znane osoby to nie takie których zna imiĂŞ oczywiÂście..
- Nie myÂślĂŞ, Âże jesteÂś rzÂądnym mocy idiotÂą.. prawdĂŞ mówiÂąc nic nie myÂślĂŞ na Twój temat.. Do rozmyÂślania mam ciekawsze obiekty bez obrazy.. Ja Ci tylko daje do zrozumienia, Âże nie przekonasz mnie zbyt Âłatwo do tego, Âże siÂła jest konieczna a tak odczuwaÂłem Twe wypowiedzi.. Ja sie bez niej obĂŞdĂŞ, a zwÂłaszcza bez zdobywania jej za wszelkÂą cenĂŞ, co nie zmienia faktu, Âże nie mam nic dp ludzi którzy jej chcÂą oczywiÂście jeÂśli szukajÂą jej w zdrowy sposób.. Sam mam etapy, w których chce siĂŞ rozwin¹Ì pod tym wzglĂŞdem ale to jest raczej z rozrywki czy wewnĂŞtrznej potrzeby aniÂżeli dla celu.
CaÂły czas leÂżaÂłem plackiem na trawie, liczÂąc na to, Âże siĂŞ doczekam czegoÂś ciekawego.. no i doczekaÂłem.
-Wcale CiĂŞ nie namawiam, tzn byĂŚ moÂże w pewnym sensie tak, ale po prostu mówiĂŞ ci to, bo nie wiem na jaki temat moglibyÂśmy porozmawiaĂŚ - zacz¹³em siĂŞ ÂśmiaĂŚ do nowo poznanego przeze mnie ninja.
-Widzisz te ptaki? JesteÂśmy do nich podobni.- wskazaÂłem palcem na ptaki na pobliskim drzewie i kontynuowaÂłem
-B³¹dzimy ca³y czas po œwiecie licz¹c na to, ¿e coœ ciekawego siê wydarzy. Czekamy na jakieœ ciekawy obieg sytuacji, uwa¿amy siê za kogoœ, kogo nikt nie jest w stanie rozgryŸÌ, a to nie prawda. Te ptaki.. ktoœ kiedyœ nada³ im nazwê, zbada³ ich ¿ycie, okreœli³ co robi¹ w danych porach roku, jak siê od¿ywiaj¹. Nas w koùcu te¿ ktoœ "przeskanuje".
Xavier przechodzÂąc obok zauwaÂżyÂł Obariego i powiedziaÂł ,,Hej przyjacielu ,dawno siĂŞ nie widzieliÂśmy .Wiesz moÂże co sÂłychaĂŚ w wiosce ,równieÂż dawno tam nie byÂłem ,ale mam nadziej ,Âże wrócĂŞ juÂż za niedÂługo do niej.WÂłaÂściwie co tutaj robisz?"
SpojrzaÂłem na znajomÂą twarz Xaviera i rzekÂłem:
-Witaj Xavier. Nie mam pojêcia co s³ychaÌ w wiosce, dopytujê siê od czasu do czasu. Podobno wszystko jak kiedyœ.- uœmiechn¹³em siê do ch³opaka z rodzinnej wioski.
-Ja? No cóÂż.. jestem tutaj aby trenowaĂŚ.. zostaÂłem uczniem wÂładcy Oto-Gakure, Minako Kurosaki. TeÂż powinieneÂś potrenowaĂŚ, nastaÂły ciĂŞÂżkie czasy.
SpojrzaÂłem na Xaviera i czekaÂłem na jego reakcjĂŞ.
W koĂącu przyszÂłam nad staw. RozglÂądaÂłam siĂŞ za dwójkÂą która w koĂącu znalazÂłam. SkierowaÂłam siĂŞ w ich stronĂŞ po czym stanĂŞÂłam za nimi
- Witam ponownie...przepraszam , zĂŞ tak to dÂługo trwaÂło...no i za tÂłum , kage nie majÂą Âłatwego Âżycia. - spojrzaÂłam na Aru
- Aru...Armor-chan pewnie jest w Kumo razem z Rado-kun...to pewnie tam powinieneÂś siĂŞ udaĂŚ. ZrobiÂła sobie urlop zwiÂązany z zastĂŞpstwem kage.
Potem spojrzaÂłam na Obariego
- Obari...jednak pobudzenie Riajuu nic nam nie da...pomyÂślaÂłam o tym i stwierdziÂłam , Âże to jest zbyt niebezpieczne aby Go uÂżywaĂŚ...równie dobrze to moÂże nam nic nie daĂŚ
SpojrzaÂłem na Minako-Sensei, sÂłyszÂąc jej sÂłowa zasmuciÂłem siĂŞ i rzekÂłem:
-CóÂż, nic siĂŞ nie staÂło, Âże musiaÂłem czekaĂŚ. Wiem, Âże ta praca wi¹¿e siĂŞ z nieuniknionym brakiem czasu. JeÂżeli uwaÂżasz, Âże jednak Raijuu mi teraz nie pomoÂże, no cóÂż, nie bĂŞdĂŞ siĂŞ kÂłóciÂł. Czy moÂżesz jeszcze w jakiÂś sposób mi pomóc?- uÂśmiechn¹³em siĂŞ i czekaÂłem na odpowiedÂź wÂładczyni Oto.
Lekki aczkolwiek dobrze widoczny uÂśmiech zagoÂściÂł na twarzy chÂłopaka gdy usÂłyszaÂł kroki. Lekko poszerzyÂł siĂŞ na dÂźwiĂŞk i widok czerwownowÂłosej.. ~WiĂŞc jednak przyszÂłaÂś..~ - stwierdziÂł chÂłopak w myÂślach.
- Ano witaj.. - stwierdziÂł normalnie, nie odnosiÂł siĂŞ do niej jak powinien, znaczy siĂŞ jak do kage ale on raczej do nikogo siĂŞ tak nie odnosiÂł.. KtoÂś poczuje siĂŞ uraÂżony? CóÂż wtedy odegra szopkĂŞ jakiÂś przeprosin choĂŚ i tak nie bĂŞdzie ÂżaÂłowaÂł.. Zerkn¹³ na Obariego.. Jego sÂłowa byÂły dla niego przesadnio uprzejme.. CóÂż, kaÂżdy jest sobÂą. MÂłodego Sabataya natomiast nikt ostatnio nie wychowywaÂł, robiÂł co chciaÂł no i sÂą skutki..
- Widzisz Minako.. Tylko, ¿e oni ca³kiem du¿o przeszli.. - zacz¹³ nie wiedz¹c ile czerwono w³osa wie ale to zreszt¹ bez znaczenia.. - By³ te¿ taki okres, ¿e Rado za spraw¹ Armor mia³ w sobie ma³o ¿ycia.. - chodzi³o mu o to, ¿e by³ trupem ale wola³ wys³awiaÌ siê l¿ej bo po co tak gwa³townie..? - Tak wiêc nie wiem, czy wypada im "przeszkadzaÌ".. Rado przez d³ugi czas ugania³ siê za Armor.. - ci¹gn¹³.
PokiwaÂłam przeczÂąco.
- Nie...wszystko jest zbyt duÂżym zagroÂżeniem.Najlepiej bĂŞdzie jeÂśli odkryjesz swój ÂżywioÂł sam. To wychodzi najlepiej a nie pod przymusem. CierpiliwoœÌ jest cnotÂą jak to móiÂą - powiedziaÂłam z uÂśmiechem
SpojrzaÂłam na Aru po czym powiedziaÂłam
- Tak wiem wiem...Rado-kun z Armor-chan muszÂą siĂŞ teraz zaj¹Ì córeczka. W takim razie...skoro wiesz , Âże sÂą zajĂŞci po co Ci ta informacja o Armor-chan? Wiem , jesteÂś jej bratem ...czyÂżby coÂś CIĂŞ sprowadzaÂło do Oto ? - spytaÂłam patrzÂąc na Niego uwaÂżnie poprawiajac dÂługie wÂłosy które opadÂły mi na ramiona
"No cóÂż, moÂże i ma racjĂŞ, skoro nie opanuje tego ÂżywioÂłu, to bĂŞdĂŞ do niczego"- pomyÂślaÂłem, po czym spojrzaÂłem na ptaki latajÂące nade mnÂą.
-WiĂŞc Minako-Sensei, jest jakieÂś zadanie które chciaÂłabyÂś mi zleciĂŚ, lub coÂś co chcesz Âżebym zrobiÂł?- spojrzaÂłem na mistrzyniĂŞ. NastĂŞpnie spojrzaÂłem na Aru, i czekaÂłem na reakcjĂŞ mistrzyni.
Mina ch³opaka nie zmieni³a siê.. Natomiast jego spojrzenie wyra¿a³o zdziwienie.. Aru westchn¹³ cicho..
- Widzisz Minako.. ja wiem mniej niÂż Ci siĂŞ wydaje.. - stwierdziÂł tonem który byÂł raczej obojĂŞtny.. - Ostatni raz, gdy widziaÂłem siostrĂŞ byÂł dawno.. Wtedy ona miĂŞdzy innymi zakomunikowaÂła mi, Âże wÂłada oto, powiedziaÂła teÂż, bym odwiedziÂł jÂą tu kiedyÂś.. CóÂż.. ByÂła wtedy trochĂŞ rozdarta.. UkazaÂła mi wtedy takÂże ciaÂło Rado zapieczĂŞtowane w zwoju.. - ciÂągn¹³ ze spokojem w gÂłosie.. No bo jak miaÂł mówiĂŚ? CieszyĂŚ siĂŞ? z czego? PÂłakaĂŚ? Bez przesady, to byÂło dawno.. - JakiÂś czas potem spotkaÂłem Rado.. On jednak nie miaÂł zbyt wiele czasu na rozmowĂŞ a juÂż tym bardziej na trening.. - ciÂągn¹³.. Chwila ciszy nastÂąpiÂła po tych sÂłowach a chÂłopak wzi¹³ g³êbszy wdech. To nie byÂł co prawda koniec tego, co miaÂł do powiedzenia ale nie moÂżna przecieÂż mówiĂŚ bez koĂąca nie dajÂąc ludziom dojœÌ do sÂłowa. Nie wymagaÂł jakiejÂś odpowiedzi, bez niej ciÂągn¹³ by dalej. Nie obraziÂł by siĂŞ jednak tez za przerwanie..
Spojrza³am zaskoczona na Aru. Rado w zwoju ? To doœÌ dawno nie widzia³ Armor widocznie skoro wtedy by³a kage Oto.
- CóÂż...Armor zeszÂła z tej funkcji i jest razem z Rado. MajÂą oboje ÂślicznÂą córeczkĂŞ Kyou. A co do Rado...on teÂż nie jest juÂż kage. Kage jest pewien czÂłowiek o imieniu Risen wiĂŞc myÂśle , ¿ê miaÂłby trochĂŞ czasu dla Ciebie na trening. Ale nie wiem czy nie wybiorÂą Go znowu na Kage - odparÂłam po czym zerknĂŞÂłam na Obariego
- Iie...nie mam Âżadnego zlecenia. Jako Kage wioski mam maÂło zleceĂą które muszĂŞ wykonywaĂŚ...a my siĂŞ dopiero poznaliÂśmy. MuszĂŞ znaĂŚ lepiej twoje umiejĂŞtnoÂści.
SpojrzaÂłam na Aru. CoÂś chciaÂł jeszcze dodaĂŚ dlatego czekaÂłam na to co powie
- Tak wiĂŞc o tym, Âże majÂą córkĂŞ dowiadujĂŞ siĂŞ dopiero od Ciebie.. - stwierdziÂł lekko zamyÂślony.. - O tym, Âże Armor nie jest kage wiem.. co prawda od kilku dni ale wiem, sÂłyszaÂłem, Âże jest Twym zastĂŞpcÂą.. - dodaÂł choĂŚ to byÂło bez znaczenia.. - Od nijakiego Wi Dima.. - stwierdziÂł uznajÂąc, Âże to moÂże byĂŚ istotne.. Wi bowiem dziwnie siĂŞ zachowywaÂł mówiÂąc o wiosce dÂźwiĂŞku..
- Rado nie jest Kage?.. Z jakiegoÂś konkretnego powodu? - spytaÂł.. Gdy usÂłyszaÂł imie "Risen" ponownie na chwilĂŞ siĂŞ zamyÂśliÂł.. - Ciekawa osoba, jak na wÂładcĂŞ wioski.. alkocholik z pingwinkiem.. - stwierdziÂł lekko rozbawiony przypominajÂąc sobie ich rozmowĂŞ.. - WracajÂąc jednak do Rada.. On podczas treningów jest.. zbyt ostroÂżny czy aby nie zrobi nikomu krzywdy.. - stwierdziÂł przypominajÂąc sobie jego trening.. - Poza tym, Armor z którÂą miaÂł sporo sprzeczek, do tego córka.. szczerze wÂątpiĂŞ, by miaÂł ochotĂŞ prowadziĂŚ trening.. Powinien siĂŞ raczej nacieszyĂŚ w koĂącu rodzinÂą.. tak wiĂŞc - chÂłopak przerwaÂł na chwilĂŞ zerkajÂąc na Obariego.. WychwalaÂł metody Minako. Ponadto mówiÂł sporo o postĂŞpach jakie osiÂągn¹³ i brzmiaÂło to tak, jakby siĂŞ przechwalaÂł, Aru miaÂł wewnĂŞtrznÂą potrzebĂŞ sprawdzenia go na swój sposób.. Poza tym ile moÂżna szwĂŞdaĂŚ siĂŞ bez celu? - Czy nie zechciaÂła byÂś przypadkiem Ty mnie trochĂŞ potrenowaĂŚ?.. - spytaÂł przenoszÂąc spojrzenie ponownie na czerwono-wÂłosÂą. WidziaÂł jÂą w Âżyciu dopiero drugi raz, i drugi raz widziaÂł jÂą podczas trenowania.. Wtedy pomagaÂła wÂłaÂśnie dla Rada opanowaĂŚ jak¹œ ognistÂą technikĂŞ..
SpojrzaÂłem na Aru, nastĂŞpnie na Minako. PomyÂślaÂłem, Âże ta rozmowa jest dla nich waÂżna, wiĂŞc stwierdziÂłem, Âże bĂŞdĂŞ tylko przeszkadzaÂł. OdwróciÂłem siĂŞ do Aru i spytaÂłem:
-Przeszkadzam wam? Jak, tak ja siê nie obra¿ê, mo¿ecie mnie wyprosiÌ. Rozumiem, ¿e to osobiste sprawy. Nie chcê wam przeszkadzaÌ, wiêc mogê odejœÌ.
PopatrzyÂłem na Minako-Sensei i dodaÂłem:
-Minako-Sensei, kiedy bĂŞdziemy mogli kontynuowaĂŚ trening? Jak nie masz czasu, dobrze, zrozumiem.
WysÂłuchaÂłam ze spokojem chlopaka...i ni epowiem zdziwiaÂłam siĂŞ Jego pytaniem. Ju Âż druga osoba mnie prosi o trening. MogÂłam odmówiĂŚ...jednak. To byÂł brat Armor-chan wiĂŞc na pewno miaÂł w sobie potencjaÂł jak Jego siostra. UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ do Niego i powiedziaÂłam
- Jasne...czemu nie - odparÂłam po czym powiedziaÂłam do Obariego - Zawsze moÂżemy iœÌ teraz...potrenujemy wszyscy w trójkĂŞ. To bĂŞdzie bardzo dobry trening dla Waszej dwójki...skoro macie ze sobÂą wspóÂłpracowac. Ostrzegam CIĂŞ Aru...jestem surowÂą nauczycielkÂą.
PowiedziaÂłam z uÂśmiechem po czym chrzÂąknĂŞÂłam
- Dobrze...w takim razie wracamy na polĂŞ przy rezydencji ? Tam bĂŞdzie nam siĂŞ najlepiej trenowaÂło
SpojrzaÂłem z niezwykÂłym zdumieniem na Minako-Sensei i pomyÂślaÂłem:
"Jest niesamowita, porzÂądnie rzÂądzi wioskÂą, a i tak potrafi znaleŸÌ czas na potrenowanie swoich uczniów. No no.. kto by przypuszczaÂł, Âże jest ona aÂż tak fajna"
NastĂŞpnie spojrzaÂłem na Aru i naszÂą nauczycielkĂŞ
-Zatem nie traĂŚmy czasu! Jestem pewien, Âże bĂŞdzie ciekawie. Mam nadziejĂŞ, Âże ja i Aru siĂŞ dogadamy. - powiedziaÂłem z wielkim zapaÂłem. WyruszyliÂśmy we trójkĂŞ w stronĂŞ placu, na którym wczeÂśniej walczyÂłem z mistrzyniÂą.
<NMN>
PostanowiÂłem pozwiedzaĂŚ sobie okolicĂŞ aÂż tu nagle zauwaÂżyÂłem piĂŞkny staw. PostanowiÂłem sobie usi¹œÌ na ziemi i podziwiaĂŚ ten cud który natura stworzyÂła.
"MoÂże potrenowaĂŚ moje umiejĂŞtnoÂści, albo zrobiĂŚ sobie jeden dzieĂą wolny?"
RozmyÂślaÂłem sobie aÂż tu nagle zauwaÂżyÂłem rodzinĂŞ kaczek która zbliÂżaÂła siĂŞ do mnie. ByÂła coraz bliÂżej wiĂŞc postanowiÂłem wyj¹Ì okruszki chleba z mojej maÂłej torby i poczĂŞstowaĂŚ nimi kaczki. Gdy juÂż skoĂączyÂłem karmiĂŚ te niewielkie wodne zwierzÂątka postanowiÂłem ruszyĂŚ dalej

<NMM>
WstaÂłem trochĂŞ skoÂłowany spostrzegÂłem Âże nie mam ubraĂą.Nie przej¹³em siĂŞ tym jednak poniewaÂż zawsze miaÂłem parĂŞ zapasowych.Nie zdenerwowaÂł siĂŞ nawet karteczkÂą na której pisaÂło "JesteÂś nagi".PoniewaÂż wiedziaÂłem Âże siĂŞ na nim zemszczĂŞ.Nie wiedziaÂłem co prawda jak wyglÂądaÂł mój przeciwnik ale wiedziaÂłem jak ma na imiĂŞ i skÂąd pochodziÂł wiĂŞc odnalezienie go byÂło doœÌ proste.Ponadto miaÂłem przyjaciela w Yuki, który pewnie mi pomoÂże.PamiĂŞtaÂłem takÂże kaÂżdy szczegóÂł z walki wiĂŞc postanowiÂłem poprawiĂŚ mojÂą wytrzymaÂłoœÌ.UbraÂłem siĂŞ i opuÂściÂłem staw udajÂąc siĂŞ do Rezydencji wÂładcy Oto.

NMM
Atsuko wyszedÂł z domu i niespodziewanie znalazÂł siĂŞ nad stawem. WidzÂąc po chwili gdzie siĂŞ znajduje zacz¹³ szukaĂŚ jakiegoÂś w miarĂŞ dobrze oÂświetlonego sÂłoĂącem miejsca aÂż w koĂącu znalazÂł znakomite miejsce gdzie moÂże odpocz¹Ì. ByÂło to ogromne drzewo, które rosÂło blisko stawu przez jego koronĂŞ przelatywaÂły promienie Âświetlne w taki sposób Âżeby pojedyĂącze promienie nie przeszkadzajÂą mu w krótkiej drzemce (relaksacyjnej).
Gdy siĂŞ zdrzemn¹³eÂś nagle obudziÂł ciĂŞ jakiÂś maÂły chÂłopczyk ciÂągn¹Ì ciĂŞ za rĂŞkaw i mówiÂą
-ObudÂź siĂŞ, obudÂź siĂŞ musisz mi nam pomóc proszĂŞ.- chÂłopczyk miaÂł z osiem lat i trochĂŞ siĂŞ jÂąkaÂł a na policzkach moÂżna byÂło zauwaÂżyĂŚ Âślady po pÂłaczu a na jego oczach szklanki.
Atsuko szybko siĂŞ pozbieraÂł i wróciÂł ze Âświata marzeĂą do realnego.
- O co chodzi komu mam pomóc i kim jesteÂś?
Atsuko staÂł nad nim i nie wiedziaÂł co ma zrobiĂŚ jak do tej pory nikt tak mÂłody i drobny nie prosiÂł go o pomoc.
Atsuko uklÂąkÂł teraz byÂł równy z maÂłym chÂłopcem i powiedziaÂł trzymajÂąc go za ramiona ocierajÂąc jego oczy z Âłez.
- Powoli powiedz mi co siĂŞ wydarzyÂło i w czym mam ci pomóc?
Gdy chÂłopak zauwaÂżyÂł Âże wstajesz zacz¹³ mówiĂŚ szybciej i ciÂągn¹³ za rĂŞkĂŞ w stronĂŞ jego maÂłej wioski po drodze mówiÂł
- Mieszkam w maÂłej wiosce którÂą co jakiÂś czas napadajÂą i plÂądrujÂą i teraz jest to samo, ja na szczĂŞÂście uciekÂłem za nim mnie zobaczyli. PoÂśpiesz siĂŞ to moÂże uratujesz mojÂą mamĂŞ proszĂŞ - chÂłopak krzyczaÂł ÂżebyÂś mu pomógÂł.

//Tutaj napisz <nmm> i pisz tutaj Klik
- OK spokojnie spokojnie.
Atsuko uspokajaÂł chÂłopca po drodze.
- Mów wolniej. Nie wiesz czasem ilu ich jest i kto to jest, a najwaÂżniejsze jakÂą si³¹ dysponujÂą widziaÂłeÂś Âżeby ktoÂś z twojej wioski próbowaÂł im siĂŞ sprzeciwiĂŚ?
Atsuko biegÂł za chÂłopcem i zastanawiaÂł siĂŞ ilu moÂże ich byĂŚ z jakiej wioski sÂą czy moÂże sÂą to ninja bez wioski?

<NMM>
Nowe jutsu pt. "Stópki Hyuuga" zaprowadziÂły mnie nad staw. ByÂło tu spokojnie, cicho, ÂłabĂŞdzie podpÂływaÂły do brzegu, nie bojÂąc siĂŞ o wÂłasne Âżycie. UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ ufnie, spoglÂądajÂąc na te biaÂłopióre ptactwo wodne. WydawaÂły siĂŞ byĂŚ takie szczĂŞÂśliwe, niewiedzÂące, Âże ten dzieĂą moÂże byĂŚ ich ostatnim...To pocieszajÂące, Âże nawet zwierzĂŞta mogÂą siĂŞ cieszyĂŚ. Szkoda tylko, Âże zawsze byÂłam sama. ZdaÂłam sobie sprawĂŞ, Âże chyba nigdy nikogo nie kochaÂłam, oprócz Jeng. Zawsze najlepiej czuÂłam siĂŞ we wÂłasnym towarzystwie.
A moÂże po prostu wÂłasne towarzystwo poprawiaÂło mi samopoczucie? ChciaÂłabym siĂŞ teraz do kogoÂś przytuliĂŚ, ale jedynÂą osobÂą byÂło moje odbicie w tafli stawu.
Zmierza³em w okolice czarnego dymu. Pomyœla³em, ¿e stawem bêdzie szybciej, dlatego te¿ poszed³em w jego stronê. Kiedy ju¿ mia³em iœÌ dalej, dostrzeg³em znajom¹ Mi postaÌ... to by³a Hanita.. moja ukochana. Uœmiechn¹³em siê, podszed³em do niej po cichu, poca³owa³em w policzek i szepn¹³em cichutko:
- Kochanie, nie powinnaœ siedzieÌ tak w samotnoœci. Na tak¹ piêkn¹ kobietê to niebezpieczne miejsce.- uœmiechn¹³em siê po czym poca³owa³em j¹ w usta i doda³em po chwili:
- Co tutaj robisz?
Z gÂłupiÂą nadziejÂą patrzyÂłam w odmĂŞty stawu sÂądzÂąc, Âże wyskoczy z niego królik z kapelusza, sÂłodki lizak, czy porcja pieroÂżków babuni Jadzi. Zamiast tego moim oczom ukazaÂło siĂŞ odbicie znajomego chÂłopaka...mojego ukochanego. Gdy usiadÂł obok mnie moje serce zatrzepotaÂło, znów poczuÂłam siĂŞ lepiej. PrzytuliÂłam go do piersi, gÂładzÂąc po gÂłowie.
-Och, Obari.....nareszcie jesteÂś...DÂługo ciĂŞ nie widziaÂłam. Gdzie siĂŞ tak dÂługo podziewaÂłeÂś, co? MartwiÂłam siĂŞ...-mruknĂŞÂłam, obdarzajÂąc go ciepÂłymi pocaÂłunkami po twarzy, gÂłównie ustach.
SpojrzaÂłem na HanitĂŞ. WyglÂądaÂła na bardzo zmartwionÂą. PoczuÂłem dziwnÂą rozpacz w sercu, miaÂłem nadziejĂŞ, Âże to nie przeze mnie. Kiedy przytuliÂła mnie, zrozumiaÂłem jak bardzo jest jej Âźle. Gdy spytaÂła o to co robiÂłem, zrobiÂłem smutnÂą minĂŞ.. czuÂłem, Âże jest w pewnym sensie na mnie zÂła.
- Wybacz Hanita-Chan. To bardzo dÂługa historia, poszedÂłem siĂŞ modliĂŚ nad groby Jun’a i Kaien’a i wtedy nawiedziÂł mnie duch. Wiem jak to zabrzmi, ale naprawdĂŞ tak byÂło. MusiaÂłem mu pomóc, to co mówiÂł byÂło straszne i baÂłem siĂŞ o Oto-Gakure. Ale mniejsza o to, powiedz dlaczego jesteÂś tutaj zupeÂłnie sama? Co siĂŞ staÂło? I co to za dziwny dym, dochodzÂący z g³êbi wioski?-mój gÂłos byÂł nadzwyczaj spokojny i ciepÂły.
-Duchy powiadasz....Takie zwykÂłe duszki co sobie mogÂą lataĂŚ w powietrzu i przenikaĂŚ przez Âściany?-spytaÂłam, ale widzÂąc prawdĂŞ w oczach Obariego pokiwaÂłam gÂłowÂą na "tak"-wierzyÂłam mu.
-Ta moja samotnoœÌ to z wielu rzeczy wynika, gÂłównie z tego, Âże nie mam nic do roboty, a przynajmniej nie chcĂŞ mieĂŚ. Gdy byÂłam z siostrÂą Koichiego w klubie Lie-Down zaatakowaÂła nas dziwna nieznajoma wraz z trójkÂą swoich na wpóÂł zeÂżartych przez ÂśmierĂŚ zwierzĂŞtoludków. ChwilĂŞ z niÂą walczyÂłyÂśmy, lecz ta nie dawaÂła za wygranÂą, zniknĂŞÂła, a w dodatku podpaliÂła caÂły lokal. TrochĂŞ zajĂŞÂło mi gaszenie tego, a w tym czasie przyjacióÂłka postanowiÂła udaĂŚ siĂŞ do innej wioski, jak mniemam. Ten ogieĂą z kolei to pewnie sprawka kobiety, z którÂą walczyÂłyÂśmy. Zapewne gdzieÂś tam jeszcze jest...shinobi z Oto siĂŞ niÂą zajmÂą.-odpowiedziaÂłam, zadowolona z tego, Âże Obari nie narzekaÂł na sposób troszczenia siĂŞ o niego. Nadal go przytulaÂłam i gÂłaskaÂłam.
WysÂłuchaÂłem z uwagÂą Hanity. ByÂło bardzo dziwne to co mówiÂła, jednak od ostatniego czasu juÂż nic nie mogÂło mnie zdziwiĂŚ. ZrobiÂłem duÂże oczy ze zdziwienia, ale przytakn¹³em, co miaÂło znaczyĂŚ, Âże jej wierzĂŞ. Dopiero teraz zerkn¹³em na to, Âże posiadaczka Byakugana ma inny strój. Ten nie byÂł juÂż bojowy… wyglÂądaÂła w nim piĂŞknie… wspaniale podkreÂślaÂł jej piĂŞkne ciaÂło… które kiedyÂś daÂło mi tyle rozkoszy. Nawet w takiej chwili jak ja… hormony zaczĂŞÂły mi szaleĂŚ na widok tak piĂŞknego biustu.
- To niesamowite co mówisz. WierzĂŞ Ci… ale czy nie powinniÂśmy powiadomiĂŚ o tym Minako-Sensei? Co prawda, juÂż pewnie o tym wie, ale zawsze moÂżna podaĂŚ informacje nowe.- zaÂśmiaÂłem siĂŞ, caÂły czas patrzÂąc w oczy czÂłonkini klanu Hyuuga.
-Minako na pewno juÂż wie. WÂątpiĂŞ, by nie zauwaÂżyÂła ze swojego gabinetu sÂłupa dymu unoszÂącego siĂŞ gdzieÂś z jakiegoÂś miejsca w Otogakure. Poza tym zniszczenie jednej z najlepszych inwestycji tej wioski z pewnoÂściÂą obiÂło siĂŞ juÂż o uszy niejednemu shinobi, czy zwykÂłemu mieszkaĂącowi. Ja zrobiÂłam to, co do mnie naleÂżaÂło. ANBU nie jest od rozwiÂązywania problemów, tylko od eliminacji. To sprawa dla ninja z Kraju DÂźwiĂŞku, choĂŚ i tak moja organizacja ledwo co siĂŞ rusza...CieszĂŞ siĂŞ jednak, Âże mogĂŞ jÂą prowadziĂŚ.-uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ pokrzepiajÂąco, widzÂąc pewien "skos" w wzroku Obariego.
-Czy Ty, mÂłody panie, wÂłaÂśnie gapisz mi siĂŞ na biust?-spytaÂłam niby to powaÂżnie.
WysÂłuchaÂłem z uwagÂą HanitĂŞ. CaÂły czas czuÂłem, Âże coÂś przede mnÂą ukrywa. Jej gÂłos byÂł doœÌ dziwny i ogólnie mówiÂła nie jak ta posiadaczka Byakugana, którÂą znaÂłem. ZrobiÂłem powaÂżniejszÂą minĂŞ i rzekÂłem do niej spokojnym gÂłosem:
- Rozumiem. WiĂŞc ANBU jest na upadku…kuso… muszĂŞ Ci o czymÂś powiedzieĂŚ. Masurao no Sora… odszedÂłem z tej organizacji, jak widzisz nie mam juÂż pÂłaszcza na sobie. DoszÂły mnie sÂłuchy, Âże poprzedni lider zrezygnowaÂł, a ja… powiem szczerzĂŞ tylko dla niego byÂłem w tej organizacji. Przej¹³ jÂą ktoÂś inny… niestety nie wiem kto i z jakich powodów.- wykrzywiÂłem siĂŞ lekko, po czym usÂłyszaÂłem sÂłowa Hanity. Na policzkach wyskoczyÂły mi rumieĂące i oczy zaczĂŞÂły wa³êsaĂŚ siĂŞ wszĂŞdzie.. byle nie patrzeĂŚ na biust Hyuugi.
- Humh.. wybacz. Hanita? CzegoÂś przede mnÂą nie ukrywasz?- zrobiÂłem powaÂżniejsza minĂŞ.
-Ta siostra Koichiego, Matsuri....SpodobaÂła mi siĂŞ. Tak po prostu zaczĂŞÂłam jÂą kochaĂŚ jak Ciebie, mój luby. Od kiedy Jeng zniknĂŞÂła z mojego Âżycia czujĂŞ w sobie pewnÂą pustkĂŞ, którÂą ty wolno Âłatasz. Skarbie, nie chcĂŞ byÂś byÂł na mnie zÂły, wybacz mi to, Âże próbowaÂłam z niÂą...-umilkÂłam, robiÂąc buraka-ChcĂŞ tylko, byÂś byÂł ze mnÂą czĂŞÂściej, opiekowaÂł siĂŞ mnÂą mimo mojego i twojego wieku. PotrzebujĂŞ ciĂŞ, po prostu.-wyznaÂłam, skÂładajÂąc ciepÂły pocaÂłunek na nosku Obariego. Dobrze byÂło wyjawiaĂŚ sekrety i pragnienia, ale jeszcze lepiej w stosunku do czÂłowieka, którego siĂŞ kochaÂło i kocha nadal.
SÂłuchaÂłem z duÂżym skupieniem sÂłów Hanity. Na poczÂątku nie rozumiaÂłem, co znaczy, Âże siostra Koichiego siĂŞ jej spodobaÂła, ale przed strzeleniem buraka zdaÂłem sobie sprawĂŞ o co chodzi. „WiĂŞc to tak…”- zacz¹³em mówiĂŚ sobie w myÂślach. Jeng… Kage Kusy byÂła jej ukochanÂą. CóÂż.. moÂże jakiemuÂś innemu facetowi by siĂŞ to nie podobaÂło, ale Ja byÂłem od wszystkich inny.. czulszy, wraÂżliwszy. WiedziaÂłem, Âże zaniedbaÂłem HanitĂŞ.. nie musiaÂła mi o tym mówiĂŚ, ale takie sÂą juÂż kobiety. PoczuÂłem ciepÂło na twarzy, byÂł to pocaÂłunek dziewczyny. UÂśmiechn¹³em siĂŞ i pocaÂłowaÂłem dziewczynĂŞ w usta.. przelaÂłem w ten pocaÂłunek mnóstwo miÂłoÂści i ciepÂła.
- Wybacz Hanita… obiecujĂŞ bĂŞdĂŞ przy Tobie.- uÂśmiechn¹³em siĂŞ i zacz¹³em przytulaĂŚ kobietĂŞ do siebie.
ZaczĂŞÂłam cicho szlochaĂŚ, zaczynajÂąc uwaÂżaĂŚ Obariego za kogoÂś wiĂŞcej niÂż tylko partnera miÂłoÂści, przyjaciela, bliskÂą osobĂŞ...ByÂł moim drugim, "Âżyciowym" notatnikiem, w którym zapisywaÂłam swoje myÂśli. PostanowiÂłam jeszcze raz mu siĂŞ wyÂżaliĂŚ.
-Wszystko krĂŞci siĂŞ wokóÂł tego, drogi, Âże nigdy nie byÂłam szczĂŞÂśliwa w zwiÂązku...Ojciec mojego dziecka wraz z nim znikn¹³, kaÂżdy mój byÂły okazywaÂł siĂŞ jedynie trawÂą, która po nocy zniszczeje i trafia do ogniska. Nie chcĂŞ, by tak byÂło z nami, kochanie...nie chcĂŞ znowu poczuĂŚ siĂŞ samotna tylko dlatego, Âże nie pielĂŞgnowaÂłam wiĂŞzi ze swoim mĂŞÂżczyznom...Nawet jeÂśli jest niepeÂłnoletni.-zaÂśmiaÂłam siĂŞ krótko i cicho, wtulajÂąc siĂŞ w klatkĂŞ piersiowÂą, ale z wiadomych powodów nie mogÂłam tak maksymalnie xP
UsÂłyszaÂłem, Âże Hanita zaczyna szlochaĂŚ. SpojrzaÂłem na niÂą.. jej twarz byÂła peÂłna Âłez. ZrobiÂło mi siĂŞ Âżal kobiety… nie wiedziaÂłem co zrobiĂŚ, aby siĂŞ jej polepszyÂło. ZaczĂŞÂła mówiĂŚ… a to co powiedziaÂła.. strasznie ukÂłuÂło moje serce. „Jakie dziecko? O czym ona mówi?”- pomyÂślaÂłem w duchu. PrzerwaÂłem jÂą ÂściskaĂŚ i odsun¹³em siĂŞ na ok. metr. ByÂł to tik.. mój umysÂł musiaÂł przyj¹Ì tÂą wiadomoœÌ.
- D..dziecko?- powiedziaÂłem ze zdziwieniem i strachem.
WestchnĂŞÂłam gÂłoÂśno, siedzÂąc w miejscu, od którego uciekÂł Obari. Jak zawsze.
-WiedziaÂłam, Âże tak siĂŞ skoĂączy...Nie chciaÂłam ci tego mówiĂŚ, bo baÂłam siĂŞ odrzucenia, a z tego co juÂż widzĂŞ, to i na tym siĂŞ skoĂączy. Ech....Jestem matkÂą 6letniego Suyatoru Uchiha...Przynajmniej tyle miaÂł, kiedy go ostatnio widziaÂłam. Od tej pory, kiedy znów staÂłam siĂŞ samotna, przestaÂłam trzeÂźwo myÂśleĂŚ, Âświat zawaliÂł mi siĂŞ u stropu....
PrzestaÂłam mówiĂŚ, pogr¹¿ajÂąc siĂŞ w ÂżaÂłoÂści. Po raz kolejny moje gÂłupie i nierozwaÂżne wybory w Âżyciu doprowadziÂły do zÂłamania wydawaÂłoby siĂŞ dobrego zwiÂązku z chÂłopakiem. Znów spisana na straty nie miaÂłam co zrobiĂŚ w tej sytuacji.
WysÂłuchaÂłem Hanity. PrzecieÂż powinna mi wczeÂśniej powiedzieĂŚ… ja wierzyÂłem w nasz zwiÂązek, nawet jeÂżeli byÂła kilka lat starsza. PrzecieÂż.. mogÂła mi zaufaĂŚ. PrzeÂłkn¹³em ÂślinkĂŞ i zastanawiaÂłem siĂŞ co zrobiĂŚ. SzeœÌ lat i to z klanu Uchicha... nie mogÂłem pogodziĂŚ siĂŞ z tym faktem. StaÂłem caÂły czas w tym samym miejscu, nawet nie drgn¹³em i powiedziaÂłem tym samym przestraszonym i bardzo zdziwionym gÂłosem:
- Kiedy zamierzaÂłaÂś mi powiedzieĂŚ? Hanita do jasnej chol*ry! W..wierzyÂłem w nasz zwiÂązek, byÂłem pewien, Âże jesteÂś dla mnie przeznaczona… tymczasem dowiadujĂŞ siĂŞ, Âże masz dziecko. To zupeÂłnie zmienia postaĂŚ rzeczy. Kocham CiĂŞ… ale, ale potrzebujĂŞ czasu… wybacz.. nie wiem co mam w takim momencie zrobiĂŚ.- usiadÂłem siĂŞ na trawie.. poczuÂłem siĂŞ doœÌ sÂłabo. Zdanie „Hanita do jasnej chol*ry” wypowiedziaÂłem bardzo gÂłoÂśno… wrĂŞcz wykrzyczaÂłem.