Dom Hasei

Galeria domu:
- Zarys ogólny
- stolik w salonie nr.1
- Salon nr.2 czyli jadalnia
- "ÂŁóÂżko" Hasei

DuÂża, luksusowa, japoĂąska willa. Z dwoma sypialniami goÂścinnymi, kuchniÂą, trzema sypilaniami dla domowników i dwoma salonami, no i oczywiÂście jest teÂż Âłazienka. WokóÂł domu rosn¹³ wiÂśnie, które na wiosnĂŞ kwitnÂą na róÂżowo, a na jesien sÂą obficie obsypane wisienkami. Za domem jest Âśredniej wielkoÂści pole treningowe.
-------------------------------------------------------------------------------------

Dodane po 15 godzinach 26 minutach:

Wesz³am do dmu, razem z psami. Psy wskoczy³y na piêtro, a ja zajê³am siê przy¿¹dzaniem sushi. Kiedy skoùczy³am, zjad³am w spokoju, a potem nakarmi³am psiaki. Potem siad³am nad papierami, przegl¹daj¹c je pobierznie.

---

WeszÂłam zmĂŞczona do domu. ZrobiÂłam sobie zielonÂą cherbatĂŞ i poszÂłam siĂŞ wykÂąpaĂŚ. PóÂł godziny póÂźniej wyszÂłam z Âłazienki z turbanem z rĂŞcznika na gÂłowie i w koszuli nocnej. UsiadÂłam przy stole i wypiÂłam cherbatĂŞ. WziĂŞÂłam kawaÂłek papieru i pióro i próbowaÂłam skrobaĂŚ dokumenty, ale w moich myÂślach wci¹¿ unosiÂła siĂŞ ta twarz... i usta... I najlepszy pocaÂłunek w moim Âżyciu...
Podchodze po drzwi juz mnialem za pukac ale nie moglem za bardzo siê ba³em tego co mi odpowie wiec zosawi³êm list przy drzwiach tak aby go zauwazyla jak bedzie wychodzila znikam do swojeo domku (NMM)

Draga Hasei to co sie wydazyÂł na polanie treningowej nie daje mi spokoju jedyne o czym mysle i co widze gdy tylko zamkam oczy to ty i twoje cudne oczy oraz uÂśmiech który nigdy nie zapomne. Nigdy nie myslaÂłem ze kiedyÂś poczuje coÂś takiego moje rece drza kiedy tylko siĂŞ zblizasz w ustach brak mi sÂłow a moje serce wali jak oszalaÂłe ale to wszystko jest niczym w porównaniu z tym co poczuÂłem wczoraj na polanie treningowej.To byÂł jak udezenie gromu... jagby caÂły wszechÂświat otwozyÂł sie przedemna aby ofiarowac mi wszystko co piekne i cudowne. ChociaÂż trwaÂł to tylko chwile dla mnie to byÂł wiecznoÂści która bĂŞdzie zawsze trwac. Wieim Âże nie znamy sie za dlugo ale od kiedy ciĂŞ zobaczyÂłem wiedzialem Âże nie po kocham nikogo innego
Tak Hasei to jest wÂłasnie mje wyznanie nie wiem czy ty czujesz to samo ale musiaÂłem to ci powiedziec bo innaczej ÂżaÂłowaÂł bym do konca zycia tego Âże pozwoliÂłem odejsci kobiecie która jest dla mnie wszystkim.
Rock Lee

Kiedy Rock podszedÂł do drzwi psy postawiÂły uszy.
- Rock Lee- poinformowaÂł mnie Kabe. WstaÂłam od stoÂłu i podeszÂłam do drzwi, myÂślÂąc "Co on moÂże robiĂŚ tutaj takpóÂźno w nocy?" Kiedy otworzyÂłam drzwi i zobaczyÂłam kartkĂŞ, serce zabiÂło mi mocniej. WziĂŞÂłam jÂą i wróciÂłam do stoÂłu. CzytaÂłam jÂą od nowa tak dÂługo, aÂż zasnĂŞÂłam.
Obudzi³am siê o 5.00. Wsta³am, da³am jeœÌ psom i ubra³am siê w sweter, poniewa¿ na zewn¹trz pada³o. Zjad³am jajecznicê i wysz³am z domu, aby siê przejœÌ i trochê porozmyœlaÌ.

---

Nagle w domu pojawi³ siê klon Hasei i zacz¹³ przygotowywaÌ romantyczn¹ kolacjê we dwoje.

Dodane po 5 minutach:

Kiedy skoĂączyÂł na stole paliÂły siĂŞ Âświece, staÂła tam butelka wyÂśmienitego sake.
CaÂły dom byÂł przyciemniony a z radia dobiegaÂły gÂłosy romantycznych piosenek.
przebyscie calej trasy nie zjaelo Lee dluzej niz kilka seknd ale te kilka sekund z nia tak blisko byÂł wspaniaÂłym przezyciem.
Psotawil ja delikatnie przed wejsciem do jej domu poczym nie mogac siĂŞ powstrzymac pocaÂłowal ja wszyje
-Mam nadzieje ze podruz byla przyjemna. Powiedzial z usmieszkiem na twazy
- Bardzo...- uÂśmiechnĂŞÂłam i siĂŞ i otworzyÂłam drzwi, jednoczeÂśnie odwoÂłujÂąc klona.- Zapraszam.- dodaÂłam i weszÂłam do Âśrodka. Kiedy tylko zamknĂŞÂły siĂŞ za nami drzwi przyparÂłam go do nich i pocaÂłowaÂłam dÂługo i namiĂŞtnie.
Lee zabardzo nie wiedzial co siĂŞ dzieje wiedzial tylko ze czyje jej usta i ze niechce aby to sie nigdy skaczylo

Dodane po 8 minutach:

Jego rec powoli wedrowaÂły wgure jej pleców
Dotyk jej ciala caÂłkowicie doprowadzl Lee do szlanstwa wszystko dzial sie

*za szybko za szybko-pomyslaÂł*
Ale nie mugl przestac jej caÂłowac to byÂło jak narkoty jak przeciwnik ktorem Lee sie poraz pierszy PoddaÂł

Dodane po 10 minutach:

Po chwil jedna LEE zapanowal na uczuciami jakie do niej zywi i przestal ja caÂłowac .
Trzymaja ja nadal w ramionach patrzyl sie jej w oczy i czekal na jej niebianski usmiech .

Dodane po 16 minutach:

(NMM jestem do 16 :30 na gg )
PopatrzyÂła a niego.
- Kocham ciê. Kocham ciê, jak nikogo na œwiecie i nigdy nie przestanê.- powiedzia³am, a w moich oczach po raz pierwszy ukaza³y siê prawdziwe i g³êbokie uczucia.
ObiĂŞÂłam go za szyjĂŞ i pocaÂłowaÂłam po raz kolejny, po czym przytuliÂłam siĂŞ do niego.
Od kiedy ja zobaczylem czekalem na te slowa wiedzial co do mnie czuje ale te slowo "Kocham ciĂŞ" byÂło wszystkim czego pragnÂą od zycia.
Obja jÂą delikatnie i pocaÂłowal wszyje szepczac jej do ucha
-Nigdy cie nie zawiode moja milosci i mam nadzieje ze kiedys stane siĂŞ godny aby cie kochac. Popatrzyl sie na niÂą w jej calej okazaÂłosci jeszcze do dzis do tego sÂłowa Kocham które padÂł z jej ust nie byl pewny czy naprawde jest jego ale teraz nie mnial zadnych wontpliwosci.
-Moze zjemy kolacje widze ze sie napracowals ... chyba ze masz jakis lepszy pomysl na spedzenie tego czasu... spacer lub cos wszystko mi jedno byle tylko u twego boku najmilsza.
- Taak.Zjedzmy kolacjĂŞ.- uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ.
Psy pobiegÂły po schodach do góry, a ja podeszÂłam do stoÂłu i usiadÂłam. Klon znów siĂŞ pojawiÂł i wyciÂągn¹³ z piekarnika Sukyaki (woÂłowina z tofu i warzywami). PoÂłoÂżyÂł go na talerzach i podaÂł nam na stóÂł.
- Smacznego, kochanie.- powiedziaÂłam i zabraÂłam siĂŞ do jedzenia.
Ten cudby usmiech byl olsniewajacy
Lee usiadÂł jadÂł lecz nie spuszczal wzroku ze swojego skarbu ktorym byÂła ona .
-Naprawde smaczna kolacja najmilasz zwÂłaszcza w takim towazystwie .UÂśmiechnelem sie .
JadÂłam ze smakiem, co chwila zerkajÂąc na Lee.
"Co tak wÂłaÂściwie czyni go wyjÂątkowym...?"- zastanawiaÂłam siĂŞ." Chyba to, Âże oddaÂłby dla mnie wszystko... I Âże... Potrafi kochaĂŚ naprawdĂŞ..."- odpowiedziaÂłam sama sobie.
Na samym szczycie schodów pojawiÂł siĂŞ Âłeb Kane.
- WÂłaÂśnie o czymÂś rozmawialiÂśmy.- oznajmiÂł.- A mianowicie o tym, Âże w zapachu Lee jest coÂś dziwnego... CoÂś nieludzkiego... Czego nie potrafimy zidentyfikowaĂŚ. Jeszcze nigdy Âżaden z nas nie czuÂł takiego zapachu. Jest on jakby zÂły i dobry jednoczeÂśnie. UwaÂżaj... Spytaj siĂŞ go, ale nie sÂądzĂŞ by ci odpowiedziaÂł... Lub nie pytaj siĂŞ i spróbuj sama dojœÌ co to takiego...- powiedziaÂł i znikn¹³. Nagle spojrzaÂłam na Rocka czujnie. "Trojaczki zapewne nadal siĂŞ naradzajÂą... Jeszcze gotowe uznaĂŚ, Âże Lee jest dla mnie niebezpieczny..."- pomyÂślaÂłam. Nie spuszczajÂąc z bruneta czujnego wzroku.
*To bĂŞdzie trudne- pomyslaÂł lee ale musze byc calkowice szczery*
CoS-No narescie juz myslaÂłem ze omnie zapomniales -powiedzial obrazony
Lee wziol gÂłeboki odech i wstal od stoÂłu serce mu walil bal siĂŞ ze jezeli jej to powie to ona siĂŞ go przestraszy , porzuci go ale musi jej to powiedziec.
Odwrucil sie do niej plecami gduy nie wiedzial jak to przyjmnie
-Musze ci cos powiedziec ... tylko nie wiem od czego zaczac.
gÂłeboki oddech mowiÂłem sm do siebie
-Pamietasz jak mowiÂłas ze jest coÂś wemnie a ja odpwoedzialem ze wiele przezyle wiec wiem to i owo...Oddychj Lee dasz rade-pomyslaÂłem.
... to nie wszystko

Dodane po 1 minutach:

-ja mam .. to znaczy zgodziÂłem siĂŞ ... nie lepiej bezie brzmialo zostalem wybrany na noszenie w sobie demona o imieniu Cleaner of Souls.Kiedy to z siebie wyrzucil poczul sie owiele lepiej.
-Jest on inny niz wszystkie demony gdyz to jest ... troche trudno bedzie ci w to uwiezyc ale on jest dobrym demonem.Lee sie odwrucil i poszedl w strone drzwi
-Zrozumiem jesli nie bĂŞdziesz chciaÂła juz mnie znac . Zatrzymal sie trzymajac reke na klamce.
- To...- zamilkÂłam.
-Poprostu go wyrzuĂŚ! Sprowadzi na nas wszystkich nieszczĂŞÂście!- powiedziaÂł Kane, zchodzÂąc z piĂŞtra, a brzmiaÂło to jak warczenie.
- Nie mogĂŞ... Kocham go! - zwróciÂłam siĂŞ do psa, "po psiemu"
- To ¿yj ze œwiadomoœci¹, ¿e w ka¿dej chwili mo¿esz umrzeÌ! - wybuchn¹³ pies g³oœnym szczekaniem.
- Nie bĂŞdĂŞ siĂŞ, baÂła dopkóki on jest pewny Âże nic zÂłego mnie nie spotka!!!- odwarknĂŞÂłam, a warczenie to w ustach czÂłowieka brzmiaÂło dziwnie i nierealnie.
- W takim razie mogê siê wynieœÌ, skoro znalaz³aœ sobie nowego opiekuna?! Tak mi dziêkujesz, za szeœÌ lat opieki?!
- PRZESTAÑ!!! JESTE¦ POPROSTU O NIEGO ZAZDROSNY!!! WYNO¦ SIÊ, SKORO TAK TO WIDZISZ!!!- wywrzeszcza³am, szczerz±c "k³y".
Kane wypadÂł z domu, psim wyjÂściem (daka klapa w Âścianie). ChwilĂŞ potem z piĂŞtra zbiegÂły z podkulonymi uszami pozostaÂłe dwa psy.
- Ten który myÂśli tak samo jak on, moÂże siĂŞ równieÂż wynosiĂŚ.- oznajmiÂłam juÂż po "ludzku". Oba psy chwilĂŞ popiskiwaÂły, a potem z poÂłoÂżonymi uszami i skulonymi ogonami wyszÂły przez klapĂŞ.
OdetchnĂŞÂłam g³êboko i oparÂłam siĂŞ o stóÂł.
- Lee... Dla mnie to... Niczego...nie... zmienia...- wydusiÂłam i zemdlaÂłam z wraÂżenia i przemĂŞczenia.
Lee zucil sie aby jÂą zlapaĂŚ
WzioÂł ja na rece i zaniusÂł do Âłuszka kazdy nastepny krok wydawaÂł mu siĂŞ za dÂługi kazda sekunda wiecznoscia. PoÂłoÂżyÂł ja delikatnie na Âłuzku przykryÂł ja kocem znalazl jakieÂś krzeslo i siadna przy jej Âłuzku

Trzymal ja za rĂŞke i prubowaÂł ja ocucic.
-Hasei bÂłagam cie nie rub mi tego ... ja nie chciaÂłem .
W jego gÂłosie daÂło sie slyszec rozpacz a w oczach smutek tak wielki ze wydawaÂł siĂŞ byĂŚ mozlie aby ktoÂś mugl aÂż tak cierpieĂŚ.
-Prosze cie ocknij siĂŞ .bÂłagaÂł
Nie byÂł zadnej odpowiedzi co Lee jeszcze bardziej zmartwiÂło
*LEE do CoS- ty sie znasz na leczenu czy napewno nic jej niejest??*
CoS-Nie tylko zemdlaÂła to byÂł dla niej cieszki dzien powina odpczac i tyle
-To wszystko moja wina... gdybym tylko siĂŞ nie pojawiÂł w jej zyciu to nie musiaÂła by cierpiec. Mówiac to z oczy Lee spadaÂły Âłzy.
-A teraz na dodatek spowodowaÂłem Âże jej psy ... jej kochane psy odwruciÂły siĂŞ odniej i to wszystko moja wina. PodszedÂł do niej reka odgarna pukiel wÂłosuw z jej czoÂła tak delikatnie jak to tylko mozliwe aby jej nie obudzic poczym pocaÂłowaÂł ja w jej piekne czoÂło.
*Naprawie to co zepsuÂłem w waszej rodzinie i odejde abyÂś juz nigdy nie cierpiaÂła... choĂŚ naj pewniej sam umre z braku ciebie-Takie mysli koÂłataÂły siĂŞ w glowe Lee*
-Kocham cie moja jedyna miÂłoÂści... kocham i dla tego musze to zrobiĂŚ
CoS-To jedyne wyscie Lee obaj wiemy ze dobrze postepujesz prawda Lee?
Ale LEe nie odpowiedzial pograzyÂł siĂŞ w odchlani rospaczy w pustce w której nie ma jego Hasei .. w pustce w której nie ma jego... w mniejsce którego sie najbardziej lekaÂł.
OtrzÂąsnol siĂŞ z tego musi byĂŚ silny dla niej

Lee czuwa³ nad nia ca³¹ noc podskakujaÌ przy nawet najmniejszym jej jeku.By³ zmeczony gdyz nie spal juz od 2 dni kiedy to wyruszyl na misje lecz mi mo to nie zasna
*jezeli to ma byc jego ostatnia noc z nia
to niechce stracic nawet sekundy*
[/i]

Dodane po 2 godzinach 5 minutach:

(NMM bĂŞdĂŞ jutro po 16 mam nadzieje ze do tej pory sie obudzisz )
Nad ranem zaczĂŞÂły mnie nĂŞkaĂŚ koszmary. W zasadzie nie byÂły to koszmary tylko... CzuÂłam siĂŞ tak, jakby coÂś we mnie, z czego istnienia do tej pory nie zdawaÂłam sobie sprawy... ZniknĂŞÂło... Jakbym byÂła wybrakowana i pusta w Âśrodku. To tak jakbym... Jakbym straciÂła swÂą duszĂŞ... CzuÂłam okropny ból, ale nie cielesny tylko duchowy.
W koĂącu otworzyÂłam oczy.
- Gdzie one sÂą?- to byÂły pierwsze sÂłowa jakie wypowiedziaÂłam.- Gdzie sÂą trzy czÂąstki mojej duszy...?- zapytaÂłam, nie majÂąc siÂły siĂŞ nawet poruszyĂŚ.
Mój stan byÂł spowodowany oddaleniem siĂŞ odemnie moich psów. To tak jakby ktoÂś wtrwaÂł duszĂŞ z mojego ciaÂła. Nie byÂłam w stanie myszymkolwiek innym oprócz moich ukochanych trojaczków.
Lee Trzymal nadal ja za reke aby dodac jej otuchy.
-Spokojnie .. spokojnie kochana zajme sie wszystkim odnajde je ty leÂż i dodpoczywac. UcaÂłowl jÂą w czoÂło a w oczach mnial smutek wstal .
-Masz moze pojecie gdzie teraz mogÂą byĂŚ ,gdzie ich szukac??
CoS-Lee wiesz ze musisz to zrobic
*Wiem ale najpierw musze odnaleÂści jej rodzine .. jej psy a puzniej.Nawet w myslach nie mugÂł tego wypowiedziec*
PAtrzyÂł na nia peÂłnymi miÂłosci oczami
-Ja ... One z tobÂą nie pójdÂą...- wykrztusiÂłam. Nagle o czymÂś sobie przypomniaÂłam.- Kabe... Kabe bĂŞdzie na polanie... Zawsze tam jest... Ale, Hako i Kane... nie wiem... Ale Lee-san... UwaÂżaj na siebie...- popatrzyÂłam na niego z miÂłoÂściÂą. Gdybym miaÂła wybieraĂŚ... WybraÂłabym ÂśmierĂŚ...
usmiechnal sie do niej
-Nie martw siĂŞ najmilsza nic mi nie bĂŞdzie .. obiecuje ci Âże sprawie iz twoja rodzina znowu bĂŞdzie tak kiedys ... nawed gdybym mnial wszystko poswiecic.Ostatnie sÂłowa byÂły dla niego niczym nuz powoli wbijajace siĂŞ serce.ostatni raz ja ucalowal tak delikatnie i namietnie jak tylko potrafil i wybieÂł .
Kabe wbiegÂł do domu i wskoczyÂł Hasei na ÂłóÂżko, tylÂąc siĂŞ do niej.
- ChodŸ... musimy wstawaÌ. Kane zaatakuje Lee... Zabije go... Wstawaj...- szepta³ dziewczynie do cuha, li¿¹c j¹ po twarzy i tr¹caj¹c moktym nosem.
- JuÂż...JuÂż idĂŞ... Jak dobrze, Âże wróciÂłeÂś... Przepraszam ciĂŞ....- mówiÂłam do niego, powoli odzyskujÂąc wiarĂŞ w siebie. W koĂącu, nadal sÂłaba, ale gotowa na wszystko, byle tylko odzyskaĂŚ moje psiaki siadÂłam na ÂłóÂżku. PrzytuliÂłam Kabe.
- Lee-san sobie poradzi...- powiedziaÂłam do niego. ByÂłam jeszcze zbyt sÂłaba by wstaĂŚ.

Dodane po 47 minutach:

Do domu wbiegÂły Kane i Hako. Ten drugi odrazu rzuciÂł siĂŞ do powitaĂą. Kiedy skoĂączyÂł oba psy zeskoczyÂły z ÂłóÂżka i wpatrzyÂły siĂŞ w Kane.
KlĂŞknĂŞÂłam przed ÂłóÂżkiem.- Kane... OÂświadczam ci, Âże... ÂŻe ciĂŞ przepraszam...- powiedziaÂłam do niego.
Pies z warczeniem rzuci³ siê na mnie i drasn¹³ mnie delikatnie w brzuch. Z pod³u¿nej, nieg³êbokiej rany pociek³a krew.
Pies uœmiechn¹³ siê i lizn¹³ mnie po rêce... Ja jednak wiedzia³am, ¿e ju¿ nie nale¿ê do niego.

Dodane po 16 minutach:

(Muszê iœÌ... Pa Lee-san :*)
Lee stal wyczerpany to co dzis przezywal bul Hasei i to Âże mogla zgnaĂŚ caÂłkowicie go wyczerpaÂło .Trzy dni bez snu tez dawaÂły o sobie znaĂŚ . JuÂż mnial zapukac do drzwi lecz jego reka zatrzymaÂła siĂŞ ...
*Powinienem jÂą teraz zostawic.... ze swoja rodzina . CoS spawdz czy nic jej nie jest*
CoS jego chakra na brala na sile .
Nic jej nie jest .. Lee pewny jestes wiz oczym wczoraj rozmawialiÂśmy.. pamietasz prawda??
*ale .. ale nic jej niejest nie dopuszcze do tego aby coÂś sie jej stal .. czy musze to zrobiĂŚ*
CoS-Nie nie musisz Lee ale czy chcesz patrzec jak cierpi z twojego powodu poraz kolejny??
Tak stal przed drzwiami a wglowei duzniÂło mu od wspomnien wczorajszej nocy
Wszedl do jej domu z usmiechem na twazy kiedy ona byla przy nim zawsze sei uÂśmiechaÂł.
przytulil ja mocno
-myslaÂłem Âże juÂż cie straciÂłem. Jego glos siĂŞ zalama kiedy wypowiadaÂł te sÂłowa.Poczym pad z z wyczerpania jego ubranie byl brudne i po niszczone a na masce ANbu mozna byÂł dostrzec rysy najwidoczniej w czasie poszukiwania Lee nie patrzyl sie jak biegnie poniewaz byÂł zaÂślepiony myslÂą Âże jego Hasei moÂże umzec.
Dodane po 5 minutach:

(bĂŞdĂŞ na ciebie czekal wiecznie moja droga Hasei )
PoÂłoÂżyÂłam ostroÂżnie Lee na ÂłóÂżku. ÂŚciÂągnĂŞÂłam mu maskĂŞ ANBU, i wpatrzyÂłam siĂŞ w jego piĂŞkne oczy - oczy których nigdy nie zapomnĂŞ.
ÂŚciÂągnĂŞÂłam mu równieÂż koszulĂŞ i przemyÂłam spocony tors.
ZaparzyÂłam bulion i zostawiÂłam go na szafce nocnej razem z maÂłym liÂścikiem:
"IdĂŞ do pracy.
Jak coÂś, to wiesz gdzie mnie szukaĂŚ. I niech ci nawet nie wpadnie do gÂłowy myÂśl, Âżeby mnie zostawiaĂŚ i uciekaĂŚ niewiadomo gdzie.
Wo Ai Ni
Hasei Inuzuka"
PrzywoÂłaÂłam psy i wyszÂłam po cichu do Kliniki.
Lee obudziÂł siĂŞ nie zabradzo pamietal co siĂŞ staÂł jednya rzecza która pamietal byÂł znikajÂąca w czerni twaÂż Hasei a puÂżniej upadÂł ze zmeczenia.
A teraz zezaÂł w Âłuszku dobrze mu zrobiÂła ta chwila odpoczynku .
RozglÂądnoÂł siĂŞ po pomieszczeniu i zauwaÂżyÂł bulion na szafce nocnej wraz z listem do niego .
Szybko go przeczytaÂł a kiedy skaczyl uÂśmiechnol siĂŞ .
-JesteÂś nie samowita moja miÂłosci skÂąd wiedziÂłaÂś co siĂŞ dzieje w mojej gÂłowie .ZjadÂł bulion który wudawaÂł mu siĂŞ najsmaczniejszym z posiÂłków po niewaz byÂł zrobiony przez nia dla niego .
SZybko nazuciÂł na siĂŞbie koszule ubraÂł maske anbu i wyszedÂł.
(NMM)

Dodane po 10 minutach:

posÂłaniec z kwiaciarni wszedl uÂłoÂżyÂł 200 róÂż tak aby jak najpiekniej siĂŞ prezentowaÂły i wyszedÂł
WeszÂłam i spojrzaÂłam na róÂże. "Szkoda, Âże zwiĂŞdÂły." - pomyÂślaÂłam i wyrzuciÂłam zwiĂŞdÂłe kwiatki do kosza.
Potem usiadÂłam przy stole i zaczĂŞÂłam myÂśleĂŚ o ostatnich wydarzeniach. Najbardziej szkoda mi byÂło psa, bo trzeba go bĂŞdzie chyba uÂśpiĂŚ, jesli szybko nie znajdzie nowej rodziny. A w tÂą wÂątpiÂłam.
Pukam do drzwi

Dodane po 33 minutach:

Nikt nie otwiera wiĂŞc wychodzĂŞ
<NMM>
Lee czeka przed dzwiami do domu Hasei po tych wszystkich przezyciach po tym co widzial chcial byĂŚ przy niej ... zobaczyc ja choc na chwile.
Lecz baÂł siĂŞ zapukac do drzwi .
*To wszystko moze byĂŚ prawdÂą to moÂże siĂŞ wydaÂżyĂŚ jezeli ona bĂŞdzie z nim-pomyslaÂł*
Cos-lee to byÂła tylko wizja zesÂłana przez demona ona wcale nie musi siĂŞ speÂłniĂŚ... czy przezyjesz caÂłe zycie bez niej tylk dla tego Âże boisz siĂŞ walczyĂŚ o to co kochasz???*
Lee potrzasnol przeczaco gÂłowÂą
W jego umysle pojawiÂły sie fragmenty wspamnien te straszna ale i te cudowne w których widziaÂł swoja rodzine caÂła i szczesliwa.
*-Nie dopuszcze do tego aby ten koszmar sie zisciÂł przyzekam na mój honor ... na mój honor i Âżycie Âże do tego nie dojdzie*
Lee zapukaÂł do drzw a w jego oczach pojawila sie iskierka nadzieji .

Dodane po 5 minutach:

(NMM bĂŞdĂŞ za 2 godziny )

Dodane po 2 godzinach 42 minutach:

Nikogo nie byÂł wiec Lee zostawikÂł list

Moja najdroÂższa chciaÂłem ciĂŞ zobaczyĂŚ i wyjaÂśniĂŚ powody mojej nie obecnoÂści u twego boku lecz ciĂŞ nie zastaÂłem wiec spróbuje wyraziĂŚ to na papieÂże.
W chwili kiedy ciĂŞ po raz pierwszy zobaczyÂłem wiedziaÂłem Âże nie pokocham juÂż innej lecz czuÂłem teÂż lek iÂż przez moja osobĂŞ moÂże ci siĂŞ staĂŚ krzywda .Tego dnia kiedy walczyÂłem z demonem ziÂściÂły siĂŞ moje najmroczniejsze koszmary gdyÂż widziaÂłem ÂśmierĂŚ mojej rodziny … mojej ukochanej i jedynej rodziny. Przez to doznaÂłem szoku moje serce krwawiÂł iÂż nie byÂłem wstanie ochroniĂŚ ciebie i naszego nie narodzonego dziecka.
Lecz wreœcie zrozumia³em i¿ je¿eli zrezygnujê z ciebie ze strachu i¿ mo¿e ci siê coœ przytrafiÌ to ska¿e nas oboje na wieczna samotnoœÌ i cierpienia gorsze ni¿ wszystkie tortury Œwiata.
Mam nadzieje Âże mi wybaczysz to iÂż kiedy kolwiek myÂślaÂłem o opuszczeniu ciebie moja miÂłoÂści
.Kocham ciĂŞ i liczĂŞ na szybki spotkanie!!!!!!

Rock Lee

Dodane po 1 minutach:

(NMM)
(Przepraszam za nieobecnoœÌ. Internet u babci raz jest... A raz go nie ma...Oo
P.S. Lee ja nie wiem, co bym bez ciebie zrobiÂła. Nawet listy na "papieÂżu" mi wysyÂłasz Oo No normalnie spadÂłam z krzesÂła jak to przeczytaÂłam <pÂłacze ze Âśmiechu>)
Wysz³a przed dom i podnios³a kartkê. Rzeczywiœcie, ostatnio zaniedbywa³a Lee. Teraz, kiedy zastanowi³a siê nad tym co do niego czuje zdumia³a siê, bo ta mi³oœÌ wesz³a do jej codziennego harmonogramu zajêÌ. Kocha³a Lee gdy wstawa³a rano i gdy sz³a do pracy, kocha³a go kiedy z niej wraca³a i kiedy k³ad³a siê spaÌ. Ta mi³oœÌ sta³a siê do tego stopnia codziennoœci¹, ¿e zaczê³a dla niej byÌ jak powietrze.
- Idziemy.- rozkazaÂła psom i wybiegÂła.
Lee zapuklaÂł do drzwi poczym weszedÂł.
*Nadal nie wruciÂła* .Lee posmutniaÂł na twazy .
-NiezÂły ba³¹gan ... zajme sie tym.Lee poukÂładaÂł zeczy i sposprzataÂł toche poczym na oki postawiÂł doniczke z rózami dodlaÂł je i wyszedÂł lecz zanim to zrobiÂł obrucil sie poroaz ostatni wstrone mieszkania Hasei.
*Wracaj jak najszybcie ... caÂła*Lee poszedÂł wstrone swojego domku(NMM)
Lee zapukaÂł do drzwi jeszcze zenim to zrobiÂł wiedzial Âże Hasei tam nie bedzie.RozgladnoÂł sie po pomieszczeniu i jego przypuszczenia zyskazÂły potwierdzenie.
-Hmm... jeszcze nie wrucila.W gÂłosie Lee sÂłychaĂŚ byÂło smutek i troske.
-Mam nadzieje iÂż jestes caÂła i zdrowa.Lee podszedÂł do doniczki z róÂża która tu przyniusÂł 2 tygodnie temu.POdlaÂł ja i weszedÂło zamykajac drzwi za soba.(NMM)
Lee czul Âże Hasei jeszcze nie wrucila ale kiedy przychodzil do jej domu kiedy tu byÂł czuÂł ze wszystkie troski znikaja Âże wszystko bedzie dobrze.Lee usmiechnol sie poraz pierszy od miesiaca.POdlal kwiat ucalowal zdjecie Hasei i wyszedl.

-Doadjesz mi otuchy ... nawet kiedy cie nie ma przymnie najmilsza ... kocham cie i mam nadzieje ze jestes cala.Lee mowil do pustego domu Hasei(NMM)
WbiegÂła razem z psami do domu i zatrzasnĂŞÂła za sobÂą drzwi. OparÂła siĂŞ plecami o drzwi i zjechaÂła w dóÂł siadajÂąc.
- MówiÂłem ci... PowiedziaÂłem ci kiedyÂś, Âże on jest zbyt dobry byÂś go tak raniÂła... MogÂłaÂś siĂŞ wycofaĂŚ wtedy... Teraz to bĂŞdzie bardzo trudne.- zauwaÂżyÂł Kane, podchodzÂąc do mnie i patrzÂąc na mnie swym ocalaÂłym okiem.
- No to moÂże mi powiesz, co mam zrobiĂŚ?! Wiesz, Âże to wszystko juÂż zostaÂło zaplanowane!!! On tego nie zrobi... Ja muszĂŞ...
- To misja samobójcza...
- W takim razie lepiej, Âże skoĂączĂŞ z tym teraz!!!
Lee staÂł przed drzwiami Hasei nie pukaÂł wiedziaÂł Âże nie chce go w tej chwili widzieĂŚ wiec wolaÂł poczekaĂŚ na zewnÂątrz .Lee czekaÂł cierpliwie nie bĂŞdzie siĂŞ jej narzucaÂł ale teÂż nie pozwoli jej na jakieÂś gÂłupie czyny.
COS ; jesteÂś pewien Âże to Hasei .. jesteÂś pewien Âże to ona
*Tak jestem pewien … coÂś prze demnÂą ukrywa .. nie wiem co ale mam nadzieje ze w koĂącu mi to powie … ale jak na razie bĂŞdziemy tu czekaĂŚ … nawet wiecznoÂści.*

UsÂłyszaÂłam przez drzwi kroki. ZagryzÂłam wargi i skumulowaÂłam chakrĂŞ w nosie. "Lee"- wiedziaÂłam, Âże to on jeszcze zanim wyczuÂłam jego zapach.
ZamilkÂłam, pewna, Âże usÂłyszaÂł przynajmniej to co wypowiadaÂłam ja. "Jak mu to wytÂłumaczyĂŚ? ChcĂŞ, Âżeby wiedziaÂł... Ale... On tego nie zrozumie..."
Lee nadal czekaÂł wiedziaÂł juÂż Âże Hasei wie iÂż tu jest ale nie martwiÂł siĂŞ tym usiadÂł sobie na jakimÂś kamieniu poÂłoÂżyÂł siĂŞ na ziemi tak aby mnieĂŚ caÂły domek na widoku i czekaÂł .
[img]Cos ;Lee co zrobisz jeÂśli nie bĂŞdziesz mógÂł jej uratowaĂŚ … co wtedy zrobisz
*Lee siĂŞ nie odzywaÂł nie Bral takiej opcji pod owale bo nie poda siĂŞ nigdy.*[/img]
WestchnĂŞÂłam, sÂłyszÂąc jego oddalajÂące siĂŞ kroki. Zapach jednak nie zniknÂąl. W koĂącu siĂŞ poddaÂłam. WiedziaÂłam, Âże zaras zrobiĂŞ najwredniejszÂą rzecz pod sloĂącem, ale nie miaÂłam wyboru. WstaÂłam i otworzyÂłam drzwi. PodeszÂłam do Lee.
- PosÂłuchasz mnie przez chwilĂŞ? - zapytaÂłam.
Lee wsta³ i patrza³ siê w jej oczy wiedzia³ ¿e za raz siê coœ wydarzy wiedzia³ to ca³ym swoim jestestwem. Stara³ siê na to przygotowa³ zebra³ ca³¹ si³y w sobie.
-Zawsze cie wysÂłucham … wiesz o tym.
A w myÂślach Lee juÂż wiedziaÂł co powie ale nie wierzyÂł w to.
- Lee... Ja... - spojrzaÂłam na znamiĂŞ na rĂŞce. ByÂło wyblakÂłe, ale nadal widoczne.- StraciÂłam coÂś... StraciÂłam jak¹œ czÂąstkĂŞ siebie, bo Ona zabraÂła jÂą ze sobÂą... I ja... WidziaÂłam przyszÂłoœÌ... A przynajmniej tak mi siĂŞ wydaje... I poprostu... dla nas obojga bĂŞdzie lepiej jeÂśli...- spojrzaÂłam mu w oczy.- KarmiÂłam siĂŞ nadziejÂą, która nie istnieje! MiaÂłam nadziejĂŞ... ChciaÂłam wierzyĂŚ, Âże ta miÂłoÂśc, którÂą czujĂŞ do ciebie jest wyjÂątkowa... Dopiero tak dÂługa roz³¹ka, uÂświadomiÂła mi, Âże tak nie jest... Wiem, Âże moÂżesz tego nie zrozumieĂŚ, ale... Tak bĂŞdzie lepiej... Bo ja nie jestem TobÂą... Nie ufam w twoje wizjie lepszego Âświata... Nie ufam...- zamilkÂłam.
Lee uœmiechn¹³ siê do niej delikatnie dotkn¹³ jej policzka .Kocha³ ja nad ¿ycie kocha³ jam bardziej ni¿ swoje ¿ycie .Poca³owa³ ja po raz ostatni delitanie i namiêtni zatraci³ siê w tym poca³unku zatraci³ siê w tej chwili gdy¿ wiedzia³ ¿e morze to byÌ ich ostatnia chwila.
Lee nie otwieraÂł oczu nie chciaÂł patrzec na nia nie chciaÂł widziec jej oczu nie dal tego Âże czuÂł do niej zal lecz dla tego Âże wiedziaÂł ze jeÂśli to zrobi nie odejdzie.
-Hasei kocham cie wiesz otym … kocham cie tak bradzo Âże nie istnieja sÂłowa aby to opisaĂŚ.Lee odwróciÂł siĂŞ od Hasei nadal mniam zamkniĂŞte oczy.
-Kocham cie tak bezgranicznie ze uszanuje to czego ode mnie Âżadasz … nie wi¹¿e cie zemnÂą juÂż Âżadna wiez Âżadna obietnica … jesteÂś wolna .. wolna od Lee .Poczym Lee siĂŞ dowruciÂł spojrzaÂł na niÂą w jego oczach widniaÂł smutek i Âżal nie z jej powodu lecz dla tego Âże nie byÂł wstanie jej pomóc.
-Ale jestem teÂż dowódca ANBU … wiec bĂŞdĂŞ cie mniam na oku .. wiem Âże chcesz zrobiĂŚ coÂś gÂłupiego … nie pozwolĂŞ na to … tak jak powiedziaÂłem jesteÂś wolna … ale nigdy nie przestane cie chroniĂŚ .. nigdy .Lee znikn¹³ zanim cokolwiek Hasei odpowiedziaÂł.(NMM)
Nie powiedziaÂłam nic. Tylko uklĂŞkÂłam na trawie i zaczĂŞÂłam pÂłakaĂŚ. Delikatnie musnĂŞÂłam rĂŞkÂą medalik, od Lee. "Zapomniane sny.... Utracone marzenia... Zapomniane sny... Utracone marzenia..." tÂłukÂło mi siĂŞ po gÂłowie. Ale nie mogÂłam zbyt dÂługo pÂłakaĂŚ. WestchnĂŞÂłam. JuÂż wiedziaÂłam. Od dziÂś mam w Âżyciu jeden cel. JednÂą misjĂŞ. I musiaÂłam znaleŸÌ innych szaleĂąców, którzy aby zniszczyĂŚ Aka, gotowi sÂą na wszystko. "Kate... moÂże Shisetsu... I Hebi... Cas znaleŸÌ sojuszników..."- pomyÂślaÂłam, wstaÂłam i odeszÂłam. Naszyjnik jednak zostawiÂłam. Aby nie pozwalaÂł mi zapomnieĂŚ, jak wiele byÂłam gotowa poÂświĂŞciĂŚ... I jak wiele straciÂłam...(nmm)
WeszÂłam do domu z Uinem na rĂŞkach. WeszÂłam po schodkach na górĂŞ i poÂłoÂżyÂłam chÂłopaka na swoim ÂłóÂżku. ÂŚciÂągnĂŞÂłam z niego pÂłaszcz i przykryÂłam go koÂłdrÂą do pasa. PÂłaszcz upraÂłam w Âłazience, z wymiotów. Potem przygotowaÂłam zimne okÂłady i równie troskliwie, jak to kiedyÂś zrobiÂłam z Lee obmyÂłam Uinowi tors i czoÂło. Potem zeszÂłam na dóÂł i zaczĂŞÂłam gotowaĂŚ jedzenie. Hako zostaÂł przy chÂłopaku, a Kane i Kabe poÂłoÂżyÂły siĂŞ zmĂŞczone na dole, na dywanie.
Shisetsu goluÂśki nadal nie dawaÂł znaków Âżycia.
SkoĂączyÂłam gotowaĂŚ i weszÂłam spowrotem na górĂŞ. PostawiÂłam stygnÂący ramen na szafce nocnej, a sama zeszÂłam spowrotem na dóÂł i nasypaÂłam psom jedzenia do misek. Potem poczochraÂłam kaÂżdego z nich po Âłbie i usiadÂłam przy biurku. ZaczĂŞÂłam pisaĂŚ i nagle spoÂśród papierów wypadÂła mi fotografia Lee, ze zÂłamanym szkieÂłkiem. ZastanawiaÂłam siĂŞ chwilĂŞ skÂąd ona siĂŞ tu wziĂŞÂła, ale szybko stwierdziÂłam, Âże to nie waÂżne. Ta fotografia nie miaÂła juÂż dla mnie wartoÂści. PodeszÂłam do kosza, wyrzuciÂłam jÂą i wróciÂłam na górĂŞ do Uina.
Wygl¹da³o na to ¿e Shisetsu nadal potrzebuje wzmocnienia i pomocy medycznej. Nie wygl¹da³o na to aby w ci¹gu kilku najbli¿szych godzin siê ockn¹³. Dosta³ gor¹czki.
Kiedy dostrzegÂłam, Âże chÂłopak ma gorÂączkĂŞ poÂłoÂżyÂłam mu na gÂłowie zimny okÂład. Potem podaÂłam mu zioÂła wzmacniajÂące i uspokajajÂące. A sama usiadÂłam na brzegu ÂłóÂżka i powoli zaczeÂłam jeœÌ ramen.
Stan Uinda powoli i niezauwa¿enie stopniowo siê poprawia³. Jednak¿e okolice jego oczu prawdopodobnie wymaga³y leczenia jak¹œ technik¹.
Której nie znaÂłam. A póki co spokojnie zjadÂłam ramen.
A ÂŁindo spaÂł, lecz wyglÂądaÂło na to Âże za jakieÂś 6h siĂŞ obudzi xP
A Hasei zamierzaÂła spokojnie przesiedzieĂŚ te 6h. Kiedy skoĂączyÂła ramen zeszÂła na dóÂł, zmyÂła naczynia, a potem po chwili namysÂłu wziĂŞÂła koszulkĂŞ nocnÂą i poszÂła do Âłazienki z zamiarem spĂŞdzenia w niej conajmniej godziny
(z/w idĂŞ umyÂś moje wÂłoszy )
MinĂŞÂło 6,5 h a Uindo jeszcze spaÂł xP

kto wie moÂże czekaÂł na cmoka ksiĂŞÂżniczki
Shisetsu w koĂącu otworzyÂł powieki i ujrzaÂł sufit pokoju w domu Hasei. CzuÂł siĂŞ bardzo sÂłabo, nie pamiĂŞtaÂł jeszcze do koĂąca ostatnich zdarzeĂą jednakÂże mgliste wspomnienia dawaÂły znaĂŚ o sobie. Przez to od razu poczuÂł siĂŞ Âźle, nawet nie zastanawiaÂł siĂŞ nad tym gdzie jest. Po kilku minut naszÂła go straszna myÂśl Âże byĂŚ moÂże Ayano zawlokÂła go do siedziby Brzasku.
NagÂły paraliÂż zniweczyÂł próbĂŞ Shisetsu wstania z ÂłóÂżka po jakimÂś czasie.
Jego zÂły stan zapewne byÂł skutkiem przeszczepu. Uindo zapewne pomogÂłoby leczenie okolic oczu, lecz on sam nie miaÂł pojĂŞcia co siĂŞ dzieje. LeÂżaÂł nieruchomo dyszÂąc ciĂŞÂżko i panikujÂąc.
(Sorki za nieobecnoœÌ )
W koĂącu wyszÂłam z Âłazienki, z rĂŞcznikiem na gÂłowie i w rĂŞcznik owiniĂŞta. Kiedy zobaczyÂłam, Âże Shiset nie Âśpi na mojej twarzy mimowolnie pojawiÂł siĂŞ rumieniec.
- Konnichiwa.- odezwaÂłam siĂŞ do niego pogodnie.- JesteÂś gÂłodny? - zapytaÂłam, podchodzÂąc do szafy i wyciÂągajÂąc ubranie.
//Spoko Uznajmy Âże moja postaĂŚ miaÂła duÂżo czasu na wyciszenie i podcinanie xP //

Gdy zobaczyÂł Hasei oczywiÂście zwróciÂł uwagĂŞ na jej wyglÂąd ale gÂłównie czuÂł siĂŞ zagroÂżony obecnoÂściÂą kobiety. Dodatkowo zastanawiaÂł siĂŞ gdzie jest i w jaki sposób siĂŞ tu znalazÂł. OddychaÂł ciĂŞÂżko czujÂąc szybsze bicie serca, do tego czuÂł Âże czerwone oczy strasznie go piekÂą i poÂżerajÂą w monstrualnych iloÂściach jego ChakrĂŞ.
SchowaÂłam siĂŞ przed Uinem, za staroÂświeckim parawanem i przebraÂłam w ciuchy. PodeszÂłam do niego i... Z mojego gardÂła nie wydostaÂł siĂŞ Âżaden dÂźwiĂŞk. Bez sÂłowa patrzyÂłam na karmazynowÂą czerwieĂą sharingana i w tym momencie zrozumiaÂłam, co siĂŞ tam wtedy staÂło. SekundĂŞ póÂźniej otrzÂąsnĂŞÂłam siĂŞ ze zdumienia i na mojÂą twarz powróciÂł zwyczajny dla mnie, lecz nieco smutny uÂśmiech. Oczy nie strzelaÂły wesoÂłymi iskrami, jak poprzednio. ByÂły w jakiÂś niewytÂłumaczalny sposób puste.
SpojrzaÂł na niÂą czujÂąc irracjonalny niepokój.
Co ja tu robiĂŞ?-wycharczaÂł bojÂąc siĂŞ coraz bardziej. Znów miaÂł ochotĂŞ uton¹Ì w rzekach wÂłasnych Âłez.
- JeÂśli naprawdĂŞ chcesz wiedzieĂŚ, to z dobroci serca zabraÂłam ciĂŞ z tego okrponego pobojowiska, które po sobie zostawiÂła pani Uchiha i doprowadziÂłam ciĂŞ do stanu jako takiej uÂżywalnoÂści.- oznajmiÂłam. stara Has powiedziaÂłaby "Nie waÂżne. wszystko bĂŞdzie dobrze.", ale nowa zbyt dobrze wiedziaÂła, Âże wÂłaÂśnie NIe bĂŞdzie.
W normalnym stanie Uindo zapewne podziĂŞkowaÂłby lecz teraz nie chciaÂł czy teÂż nie miaÂł na to siÂły. Znów zamieniÂł siĂŞ w przenoÂśnÂą fontannĂŞ pÂłaczÂąc. PotrzebowaÂł czyjejÂś pomocy, wsparcia i ciepÂła.
ZdobyÂłam siĂŞ tylko na podanie mu pudeÂłka chuteczek. Potem usiadÂłam obok i milczaÂłam.
Na piĂŞtro nieÂśmiaÂło wszedÂł Hako. PodszedÂł do ÂłóÂżka chÂłopaka i usiadÂł obok jego gÂłowy. RównieÂż milczaÂł.
CzuÂł zmĂŞczenie fizyczne i zapytaÂł z trudem-M-moÂżesz... zawoÂłaĂŚ m-medyka?-mówiÂąc zapÂłakanym gÂłosem przez Âłzy.ObróciÂł siĂŞ i wtuliÂł gÂłowĂŞ w poduszkĂŞ. ÂŻaÂłowaÂł Âże czÂłonkini Brzasku go wtedy nie zabiÂła. Przynajmniej oszczĂŞdziÂła by mu cierpienia. Ale ona jeszcze pozostawiÂła mu piĂŞtno do koĂąca Âżycia... w postaci oczu jakie sama posiadaÂła.
- JesteÂś pewny, Âże chcesz, Âżeby caÂła Konoha dowiedziaÂła siĂŞ o wszystkim w ciÂągu najbliÂższych 24 godzin? JeÂśli tak, mogĂŞ przyprowadziĂŚ tutaj jakiegoÂś medyka w kaÂżdej chwili. JeÂśli nie... CóÂż, ja bĂŞdĂŞ musiaÂła ci wystarczyĂŚ...- powiedziaÂłam zupeÂłnie obojĂŞtnym tonem. WiedziaÂłam, Âże tak siĂŞ stanie. Prawie znaÂłam odpowiedÂź chÂłopaka, jeszcze zanim cokolwiek powiedziaÂł.... Prawie...
Dopiero teraz przypomniaÂł sobie Âże Hasei potrafi leczyĂŚ. Nadal wypÂłakujÂąc siĂŞ pomyÂślaÂł Âże nie obchodzi go to Âże ktoÂś dowiedziaÂłby siĂŞ o tym koszmarze, bo on i tak ma ochotĂŞ zgin¹Ì. PodniósÂł gÂłowĂŞ, przecierajÂąc twarz, jednakÂże nie przestaÂł pÂłakaĂŚ, i za chwilĂŞ uderzyÂł gÂłowÂą o poduszkĂŞ.
SiĂŞgnĂŞÂłam do torby i wyciÂągnĂŞÂłam z niej pĂŞk zióÂł.
- Daj mi piĂŞĂŚ minut.- poprosiÂłam i zeszÂłam na dóÂł, aby prygotowaĂŚ wywar. Po piĂŞciu minutach wróciÂłam, niosÂąc w jednej rĂŞce kubek z parujÂącym napojem, a w drugiej miskĂŞ i gĂŞstÂą zielonÂą maziÂą. MaÂź odÂłoszyÂłam na szafkĂŞ, a kubek wyciÂągnĂŞÂłam w stronĂŞÂł chÂłopaka.
- to na ukojenie nerwów i ból... Nie dziaÂła dÂługo, ale za to bardzo szybko zaczyna dziaÂłaĂŚ. Zaraz po wypiciu. Pij.- poleciÂłam.
PrzewróciÂł siĂŞ na plecy i wyciÂągn¹³ rĂŞce po kubek. TrzĂŞsÂącymi rĂŞkoma trzymaÂł kubek przy ustach pijÂąc pÂłyn mieszajÂący siĂŞ z jego Âłzami. Nieco pÂłynu rozlaÂł na koÂłdrĂŞ. Gdy juÂż wszystko wypiÂł daÂł jej szybko kubek.
Spokojnie odebra³am kubek i po³o¿y³am go na stoliku. Teraz wziê³am maœÌ. Bez pytania, delikatnie posmarowa³am mu maœci¹ czo³o, nos i okolice oczu. Zapach mia³a mocny, ostry i œwidruj¹cy.
- Oddychaj g³êboko.- poleci³am.
Zacz¹³ oddychaÌ g³êboko, pos³usznie jak mu kaza³a. Jednak¿e jego oddech jakby siê trz¹s³. Poczu³ do Hasei wielk¹ wdziêcznoœÌ za to ¿e go przygarnê³a.

xP
Po chwili wstaÂłam, weszÂłam do Âłazienki i wróciÂłam z niej z kubkiem zwykÂłej wody. Delikatnie starÂłam Uinowi palcem maÂź.
- Lepiej? - zapytaÂłam spokojnie, silÂąc siĂŞ na szeroki uÂśmiech. Oczy nadal pozostawaÂły puste.
Le¿a³ nie ruszaj¹c siê. Przetar³ ³zy i zadar³ g³owê. Kiwn¹³ tylko na potwierdzenie nie sil¹c siê na s³owa.
ZapukaÂł - PUK PUK
- To dobrze...- powiedziaÂłam i odwróciÂłam wzrok od Shisetsu. Nie wiedziaÂłam, co powiedzieĂŚ wiĂŞc milczaÂłam. "JeÂśli bĂŞdzie chciaÂł, sam siĂŞ odezwie..."- pomyÂślaÂłam.
Nie odezwaÂł siĂŞ do niej i leÂżaÂł tak rozmyÂślajÂąc smutno.
W koĂącu nie wytrzymaÂłam.- Ja... WspóÂłczujĂŞ ci...- powiedziaÂłam, bo nie przychodziÂło mi na myÂśl nic innego.
Przez chwilê milcza³ smarkaj¹c po czym odpar³ trzês¹cym siê g³osem-Wola³bym zgin¹Ì wtedy ni¿, ni¿...-wygl¹da³o na to ¿e znowu siê rozp³acze.
CoÂś we mnie stĂŞÂżaÂło. Znów spojrzaÂłam na uina, ale mój wzrok byÂł niczym stal.
- Nigdy tak nie mów! - niby nie krzyczaÂłam, ale tak to mogÂło zabrzmieĂŚ w uszach chÂłopaka.
Przez chwilê porusza³ bezg³oœnie ustami po czym wydusi³-Cz-czemu? Nie chcê... chcê skoùczyÌ te cierpienia. Nie mam po co ¿yÌ!-wrzasn¹³ w koùcu, poruszaj¹c siê niespokojnie.
- Skoro naprawdĂŞ sÂądzisz, Âże nie masz po co ÂżyĂŚ... To Âżyj dla mnie! ÂŻyj dla innych! Nie myÂśl o sobie i swoich cierpieniach, ale pomyÂśl o cierpieniach innych ludzi... Musisz ÂżyĂŚ...- mówiÂłam stanowczo, ale moÂżliwie Âłagodnie. PatrzyÂłam shisetsu prosto w oczy.
"Dla mnie... to zabrzmiaÂło jakby..."-pomyÂślaÂł Uindo patrzÂąc na Hasei.
-Nie... nie...-wyjÂąkaÂł tylko takÂże trudno byÂło powiedzieĂŚ o co mu chodziÂło. ObróciÂł siĂŞ na bok i zamkn¹³ oczy.
- A wÂłaÂśnie, Âże tak! - teraz juÂż naprawdĂŞ krzyknĂŞÂłam.- Nie zostawiĂŞ ciĂŞ w spokoju, dopóki mi nie obiecasz, Âże nie odbierzesz sobie Âżycia! A jeÂśli chodzi o nindo... Sam sobie je wybierz... Ja tylko...- powoli uspokajaÂłam siĂŞ.- Ja tylko dajĂŞ ci opcjĂŞ...
MilczaÂł obrócony do niej plecami. Po jakimÂś czasie obróciÂł gÂłowĂŞ i zapytaÂł cicho-JakÂą opcjĂŞ?
- ÂŻebyÂś... ZebyÂś znalazÂł cel Âżycia w pomocy innym... ZebyÂś znalazÂł cel Âżycia w zemÂście... ZnajdÂź cel, lub poprostu nie zabijaj siĂŞ dlatego, Âże ja ciĂŞ o to proszĂŞ...- spojrzaÂłam na niego niemal bÂłagalnie.- Poprostu znajdÂź cel...
Spojrza³ na ni¹ i niemal¿e mia³ ochotê rozbeczeÌ siê jak dziecko i krzykn¹Ì "Przyyyyytul mnieeee!" jednak¿e tego nie zrobi³. Na szczêœcie dziêki œrodkom Hasei ju¿ nie by³ taki skory do p³aczu. Dobrze ¿e Hasei tu by³a gdy¿ byÌ mo¿e dosz³oby do tragedii, gdyby nie zajê³a siê biednym ch³opakiem.
UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ delikatnie. WidziaÂłam emocje igrajÂące na twarzy chÂłopaka. A potem nagle wstaÂłam.
- CóÂż... UznajĂŞ, Âże jesteÂś na tyle zdrowy, Âże nic nie grozi twojemu Âżyciu. IdĂŞ zrobiĂŚ coÂś do jedzenia.- oznajmiÂłam i zeszÂłam po schodkach na dóÂł, by zaj¹Ì siĂŞ codziennymi sprawami.
Znów poczuÂł niepokój i smutek gdyÂż go zostawiÂła samego. PotrzebowaÂł cudzej dobroci, ciepÂła i opieki, czuÂłoÂści. Zamkn¹³ jednak oczy i rozmyÂślaÂł smutnie.
Nie mogÂłam siĂŞ na niczym skupiĂŚ. Nie wiedziaÂłam, co zrobiĂŚ. A Lee napewno nie poproszĂŞ o pomoc. W koĂącu, nieco podÂłamana, wróciÂłam na górĂŞ. usiadÂłam obok ÂłóÂżka, poÂłoÂżyÂłam na nim gÂłowĂŞ i zasnĂŞÂłam, snem czÂłowieka, który nie spaÂł przez ostatnie 36h.
Shisetsu równieÂż usn¹³.
ObudziÂłam siĂŞ. ZamrugaÂłam oczyma i podniosÂłam siĂŞ. MiaÂłam paskudnie zdrĂŞtwiaÂły kark i byÂłam Âśrednio wyspana. spojrzaÂłam spokojnie na Uina, zastanawiajÂąc siĂŞ, kiedy siĂŞ obudzi.
Shisetsu jeszcze spaÂł.
Korzystaj¹c z tego ¿e shiset œpi, postanowi³am wyjœÌ na chwilê. Zostawi³am przy ch³opaku Kane i ruszy³am do konohy [nmm].
Shisetsu spaÂł ciÂągle, podczas nieobecnoÂści Hasei, a jego ciaÂło i Sharingan dostosowywaÂły siĂŞ do siebie.
Shi spadla wlasnie na ten dach i zaczela po nim skakac.
- KTO NIE SKAACZE TEN JEST Z POLICJI KTO NI SKACZE TEN LUBI RUSHOWE KROLICZKI!!!!!
i skakala dalej.
HM! wstaÂła miaÂła nadal skrĂŞta paliÂła i piÂła.
W koncu dach nie wytrzymal i Shi razem z Hm! wpadly do sroddka. wprost na lozko, gdzi elezal jakis przystojniak.
- TY!!! CZlowiek!
HM! wstaÂła zobaczyÂła jego i napluÂłamu tak o.
-Shi mam pytanie jak siĂŞ robi dzieci??
Shi otrzepala sie z kurzu.
- HM! pokarze Ci tylko nie patrz! - zdejmuj gacie malutki!
rozkazla lezacemu.
-To wtedy siĂŞ nie do wiem.O ja jego morde juÂż widziaÂłam to znajomy Lee.
PowiedziaÂła HM!

Dodane po 2 minutach:

HM! odsuneÂła siĂŞ i zasÂłoniÂła oczy rĂŞkoma zerkajac
Obudziwszy siê wrzasn¹³ ze strachem. Ca³y czas przys³uchiwa³ siê rozmowie ze strachem, a¿ w koùcu druga kobieta kaza³a mu siê rozebraÌ. Prze³kn¹³ g³oœno œlinê czuj¹c wielki strach. Na szczêœcie tak bardzo chcia³ umkn¹Ì noweg\mu koszmarowi ¿e u¿y³ Shunshina by znikn¹Ì
[nmm]
- JESTES KUMPLEM lEE? TEGO LEE? - spytala donosnie i w tedy przypomniala jej sie scena z przeszlosci. Jak to Lee potraktowal Anye...
- zmolestuje Cie tak, ze nie wstaniesz chlopcze!

Dodane po 1 minutach:

i wlasnie Shi zauwazyla, ze typ uciekl.
- BAKA ! gonmy go!
-GoĂąmy frajera.
-Dar³¹ siê HM!
- ta! gonmy! ale najpierw.. piwwwaa! dawaj piwa!
Po chwili w pomieszczeniu pojawiÂło siĂŞ szeœÌ postaci w czarnych pÂłaszczach. Jeden z nich pojawiÂł siĂŞ tuÂż przed Shi trzymajÂąc koĂącówkĂŞ ostrza Tanto na jej gardle. Kobieta mogÂła zauwaÂżyĂŚ Âże posiada on maskĂŞ zasÂłaniajÂącÂą twarz-Ani kroku czÂłonkini Brzasku!-powiedziaÂł. PiĂŞciu pozostaÂłych mĂŞÂżczyzn otaczaÂło HM! i Shi koÂłem. Jeden stojÂący za HM! dobyÂł kunaia.
Poddajcie siĂŞ-rozlegÂł siĂŞ w pomieszczeniu gÂłos.
- HM! - ucieszyla sie Shi! - mam nowe widzenie! hehe ! dotknela tego czegos
co trzymal przystojna kobieta przed Shi i sie skaleczyla..
- mm... krew... - syknela Shi . i wychalala swoja krew.
-Nie wiecie z kim rozmawiacie,siostrÂą dowódcy Rock Lee jak nie wierzycie to zapytajcie siĂŞ Hasei to jego ukochana,przyszliÂśmy w odwiedziny.
-PowiedziaÂła HM! i nagle ryczaÂła i mówiÂąc ja chcĂŞ do Lee
Shi popatrzyla na HM! sama zaczela plakac przerazliwie!
- TAk! my tu przyszlysmy w odwiedziny! nie placz kochanie! na pewno spotkamy Twojego braciszka! nie placz juz csss...
Ale oni mnie przestraszyli,JA CHCE DO LEE.
-HM! coraz gÂłoÂśniej ryczaÂła.
Shi przytulila sie do HM!
- JA TEZ CHCE DO LEEEE ;(
i plakala dalej
-BRACISZKU gdzie jesteÂś,ja chcĂŞ do Lee.
HM! w histrie wpadÂła.
MĂŞÂżczyzna trzymajÂący tanto na gardle Shi powiedziaÂł-Nie kÂłamcie, znamy waszÂą toÂżsamoœÌ. Nie stawiajcie oporu.- po tych sÂłowach spojrzaÂł szybko na dwóh z czterech Shinobi otaczajÂących koÂłem dwie czÂłonkinie AKa.
"A jednak facet"
Po twarzyczce Shi splywaly lzy.
- skad mozecie to wiedziec! a jesli wiecie. to rzadam adwokata! chce do LEe
//JakbyÂś nie wiedziaÂł HM! jest dzieckiem to jak moÂże byc w Aka i nie ma strojuaka//

Dodane po 53 sekundach:

-Ta Lee wszystko o mnie wie zapytajciesiĂŞ Hasei.
HM! nadal rycza³¹.
//To dobrze Âże jakbym nie wiedziaÂł bo wiem //

MĂŞÂżczyzna przytkn¹³ bardziej Tanto pod gardÂło Shi i uÂżyÂł techniki Hidoi no Jutsu po czym powiedziaÂł-Znamy waszÂą toÂżsamoœÌ, nie zamierzamy negocjowaĂŚ. Poddajcie siĂŞ dobrowolnie, nim zaczniemy uÂżywaĂŚ siÂły. Ty maÂła-zwróciÂł siĂŞ do HM!-Oddaj wszystko co masz przy sobie, udasz siĂŞ z dwoma z nas na przesÂłuchanie zaÂś Ty-zwróciÂł siĂŞ do BoSSkiej-Ani kroku.
- Nie oddzielicie mnie od mojego dziecka! A juz na pewno nie od tego co ma w plecaku!
- zawolala i ugryzla typa co reke wystawial. Zaaplikowala mu mocna dawke trucizny do organizmu.
HM! staÂła i ryczaÂła.
Shi urzyla anime no jutsu (zamiana w nietopera) i wzbila sie wpowietrze , lapiac HM! w szpony i zabierajac plecak.
"Alkoholu nikt i nie odbierze" wylecialy przez dziure w suficie.
nmn
[nmm]
Gdy Shi próbowaÂła ugryŸÌ mĂŞÂżczyznĂŞ posiadajÂącego Tanto ten odskoczyÂł to tyÂłu. Czterej ANBU odskoczyli do tyÂłu a mĂŞÂżczyzna zÂłoÂżyÂł pieczĂŞcie i powiedziaÂł-Katon Ninpou, Hibashiri-atakujÂąc w ten sposób HM! i Shi.Jeden z pozostaÂłych ANBU rzuciÂł w ogieĂą kunai lecÂący w ramiĂŞ HM!

Dodane po 16 godzinach 27 minutach:

//Hasei postów Shi i HM! nie bierz pod uwagĂŞ bo nudziÂło im siĂŞ i sobie jaja robiÂły, wpierniczajÂąc siĂŞ w lokacje Dom masz caÂły, Uindo nadal leÂży goÂły w ÂłóÂżku //
WróciÂłam do domu. PrzywitaÂł mnie Kane, z krótkim raportem.
- Uindo spaÂł przez caÂły czas. Przez jakiÂś czas miaÂł gorÂączkĂŞ, ale potem ona opadÂła. MyÂślĂŞ, Âże jest z nim coraz lepiej.- oznajmiÂł krótko. WeszÂłam na górĂŞ i usiadÂłam na ÂłóÂżku, obok chÂłopaka.
- Hej... Spiochu, czas wstawaĂŚ...- powiedziaÂłam spokojnie, delikatnie czorchajÂąc mu wÂłosy.
OtworzyÂł oczy i spojrzaÂł na Hasei. Trudno Âżeby siĂŞ uÂśmiechn¹³ ale na pewno w jakiÂś sposób cieszyÂło go jej wsparcie. JednakÂże leÂżaÂł, dalej nie odzywajÂąc siĂŞ, byÂł zamkniĂŞty w sobie i smutny.
Delikatnie zaczĂŞÂłam gÂładzieĂŚ go po wÂłosach. - Wszystko bĂŞdzie dobrze... - szeptaÂłam.- Wszystko bĂŞdzie dobrze...
SpojrzaÂł na niÂą, trudno mu byÂło siĂŞ przeÂłamaĂŚ by siĂŞ do niej zbliÂżyĂŚ jednakÂże wtuliÂł siĂŞ w niÂą po chwili.
Co bêdzie dobrze?-zapyta³ cicho spogl¹daj¹c gdzieœ bok. Wstydzi³ siê tego piêtna. Po chwili szepn¹³-Chcê zapomnieÌ...[/b]
Zaskoczona pozwoliÂłam siĂŞ przytulaĂŚ i delikatnie odwzajemniÂłam uÂścisk.
- Nie da siĂŞ zapomnieĂŚ.... Ale moÂżesz wyciÂągaĂŚ wnioski... MoÂżesz pomóc w zniszczeniu Akatsuki... CzyÂż nie tego wÂłaÂśnie chcesz??- mówiÂłam zupeÂłnie spokojnie.
Spojrza³ na ni¹ niepewnym, nieœmia³ym i szepn¹³ cicho-Nie... chcê zapomnieÌ
- To siĂŞ czymÂś zajmij... JeÂśli bĂŞdziesz do koĂąca Âżycia leÂżaÂł w ÂłóÂżku i rozpamiĂŞtywaÂł, to napewno nie zapomnisz...- westchnĂŞÂłam. - Ja w kaÂżdym razie nie bĂŞdĂŞ mogÂła siĂŞ tobÂą opiekowaĂŚ... Mam obowiÂązki...
PoczuÂł, Âże Hasei, nie bĂŞdzie dla niego oparciem patrzÂąc na niÂą smutno. PrzetarÂł rĂŞkÂą po czole duszÂąc w sobie chĂŞĂŚ pÂłaczu, zresztÂą juÂż nie miaÂł siÂły by pÂłakaĂŚ.
- JeÂśli naprawdĂŞ nie wiesz, co ze sobÂą zrobiĂŚ to... Mam dla ciebie misjĂŞ... NiebezpiecznÂą, niemal samobójczÂą... I wymagajÂącÂą od ciebie grania kogoÂś, kim nie jesteÂś...- spojrzaÂłam na chÂłopaka i zaczĂŞÂłam delikatnie gÂłaskaĂŚ go po gÂłowie. - NastaÂły ciĂŞÂżkie czasy... Msuisz podj¹Ì decyzjĂŞ. MoÂżesz walczyĂŚ razem ze mnÂą i innymi. albo przeczekaĂŚ wojnĂŞ... Ale moÂżesz nie doczekaĂŚ siĂŞ pokoju...- mówiÂłam powaÂżnie, ale gÂłos miaÂłam ciepÂły. Jakbym chciaÂła dodaĂŚ Shisetowi otuchy.
SpojrzaÂł znów na niÂą tym razem nieufnie. Czego ty chcesz?-wybÂąkn¹³.
- Do niczego ciĂŞ nie zmuszam, ale...- zawiesiÂłam gÂłos.- Zastanów siĂŞ, a tymczasem muszĂŞ juÂż iœÌ. Mam waÂżne spotkanie i nie chcĂŞ kazaĂŚ mojemu goÂściowi czekaĂŚ.- mruknĂŞÂłam i wstaÂłam.- ZostawiĂŞ przy tobie Kane... Na wszelki wypadek.- dodaÂłam i razem z Hako i Kabe wyszÂłam z domu.
WeszÂłam do domu. PowitaÂł mnie Kane. Nie odezwaÂł siĂŞ nawet sÂłowem, ale wyraz pyska miaÂł ponury. WeszÂłam na górĂŞ.
- Konnichiwa, Shisetsu-kun.- powitaÂłam chÂłopaka, zmuszajÂąc siĂŞ do wesoÂłego uÂśmiechu, choĂŚ byÂłam zmĂŞczona i zagubiona.
podszedÂł pod dom i przeczytaÂł tabliczkĂŞ z napisem
"Hasei Inuzuka"
"To chyba tutaj..." pomyÂślaÂł i zapukaÂł do drzwi
StworzyÂłam wodnego klona, który podszedÂł do drzwi. Ja sama wyskoczyÂłam przez okno.
Klon otworzyÂł drzwi i uÂśmiechnÂą siĂŞ.- ProszĂŞ wejdÂź. -zaprosiÂł goÂścia gestem do Âśrodka.
Witaj...- powiedziaÂł i wszedÂł do Âśrodka
poprawiÂł pÂłaszcz na zÂłamanej rĂŞce, widaĂŚ nie chciaÂł by ktoÂś o tym wiedziaÂł
Wczoraj wróciliÂśmy z Oto...- zacz¹³
Nie napotkaliÂśmy zbytniej aktywnoÂści Akatsuki, tylko jedna osoba, podejrzewam Âże to byÂła, byÂła Kazekage.... ByliÂśmy teÂż w Labolatorium w którym szalejÂą "wytwory" Orochimaru. MyÂślĂŞ Âże odbicie Oto nie bĂŞdzie wiĂŞkszym problemem - powiedziaÂł co miaÂł powiedzieĂŚ
Klon skin¹³ g³ow¹.
- Rozumiem, Âże nie masz teraz czasu na takie sprawy, ale po wszystkim, zapraszam ciĂŞ na herbatĂŞ.- powiedziaÂł, z ciepÂłym uÂśmiechem na twarzy.- PierwszÂą z osób, które bĂŞdÂą ci towarzyszyÂły, jest Rock Lee. DrugÂą wybierze on sam. ObiecaÂł mi, iÂż bĂŞdzie ci posÂłuszny, a ja wiem Âże nie zÂłamie danego sÂłowa. Co do szegóÂłów akcji umawiaj siĂŞ wiĂŞc juÂż raczej z nim, nie ze mnÂą. Co do szpiega. PrzybĂŞdzie ze mnÂą, a jego toÂżsamoœÌ zostanie Wam zdradzona w ostatnim momencie... WzglĂŞdy bezpieczeĂąstwa.- klon zakoĂączyÂł.
gdzie znajdê Lee..- zapyta³ i pomyœla³ nad tym czy iœÌ do niego teraz czy po opatrzeni rêki
Klon zastanowiÂł siĂŞ chwilĂŞ. A potem stwierdziÂł.- Najpewniej jest w swoim domu, lub siedzibie ANBU. Ale proszĂŞ... Nie idÂź do niego teraz... Najpierw zaopiekuj siĂŞ swoimi ranami.- powiedziaÂł klon, spoglÂądajÂąc na pÂłaszcz Saska.
im szybciej tym lepiej... lecz w sumie masz racje- powiedziaÂł spokojnym tonem
a co do tej Herbaty.. to skorzystam ale kiedy indziej- powiedzia³ i uœmiechn¹³ siê k¹tem wargi
do zobaczenia- powiedziaÂł i wyszedÂł *nmm*
Klon zniknaÂł.[nmg]
DotarÂłam do domu nieco zmĂŞczona, ale szczĂŞÂśliwa. SciÂągnĂŞÂłam buty przed wejÂściem, a potem ruszyÂłam do sypilani Neko. ZÂłoÂżyÂłam ma³¹ do ÂłóÂżeczka i obok niej poÂłoÂżyÂłam szczeniaka. NastĂŞpnie nasypaÂłam karmy dla Hako i Kabe, a potem zaprosiÂłam Sasuke do salonu.
DobiegÂłem do domu Inuzuckich. ZapukaÂłem delikatnie w drzwi i poczekaÂłem cierpliwie na odpowiedÂź. Hasei nie by³¹ typem ludzi, który po wywaleniu mu drzwi mówiÂł "PotrÂącĂŞ ci to z pensji w ANBU".
WszedÂł do salonu
"hmm ciekawe co tam w naszym WiĂŞzieniu... trzeba bĂŞdzie wysÂłaĂŚ klona" pomyÂślaÂł Sasuke i stworzyÂł klona który wybiegÂł z domu
hmm wiĂŞc co zamierzasz teraz robiĂŚ?-zapytaÂł spokojnym tonem
PodeszÂłam do drzwi i otworzyÂłam. Kiedy zobaczyÂłam HyutĂŞ, w moich oczach zaigraÂły psotne ogniki. Potem jednak wróciÂła do nich pustka i obojĂŞtnoœÌ.
- Konnichiwa Hyta-kun. WejdÂź proszĂŞ.- powiedziaÂłam do niego i zaprowadziÂłam go do salonu.
- ZrobiĂŞ herbaty.- dodaÂłam i wyszÂłam do kuchni, zostawiajÂąc dwóch shinobi samych.
popatrzyÂł kÂątem oka na przybyÂłego
"hmm czy mi siĂŞ zdaje... czy to ten goÂściu o którym mówiÂł mi Lee..." pomyÂślaÂł i nic nie mówiÂł
-CzeœÌ hasei- powiedzia³em wchodz¹c do domu.
RozgoÂściÂłem siĂŞ w pokiku i spotkaÂłem Sasuke.
-Witam! Hyuton z klanu Shiro, obecny MizuKage. - wyciÂągn¹³em rĂŞkĂŞ do rozmówcy.
Sasuke Uchiha... lider Hebi- powiedziaÂł lecz nie podaÂł mu rĂŞki
ZaparzyÂłam herbatĂŞ i zaniosÂłam do salonu. PoÂłoÂżyÂłam jÂą na stoliku.
Nagle na ca³¹ willĂŞ rozlegÂł siĂŞ gÂłoÂśny pÂłacz. OdwróciÂłam siĂŞ i w te pĂŞdy pobiegÂłam po Neko. NakarmiÂłam ja jeszcze w jej sypialni, a potem zabraÂła z ÂłoÂżeczka do salonu. Tam usiadÂłam, pomiĂŞdzy Sasuke a HyutÂą.
- Poznaj... To wujek Hyuta...- zwróciÂłam siĂŞ do maÂłej.
(P.S. MaÂła ma oczy po Lee okrÂągÂłe i czarne. Nie ma jeszcze wÂłosów, wiĂŞc niewiadomo jakiego bĂŞdÂą koloru.)
popatrzyÂł na Hasei i Neko
"Hyuta Shiro, MizuKage... trzeba bĂŞdzie zapamiĂŞtaĂŚ" pomyÂślaÂł patrzÂąc na matkĂŞ z dzieckiem
Neko niezdarnie zlazÂła z moich kolan i podczoÂłgaÂła siĂŞ do Sasuke.
- Pfi! Pfi! Pfi!.- zagaworzyÂła.
UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ.
- Chyba jest zafascynowana TwojÂą osobÂą. Albo sharinganem. - skomentowaÂłam.
podszedÂłem powoli i zapukaÂłem do drzwi
- Zaopiekuj siĂŞ niÂą na chwilĂŞ.- poprosiÂłam. Sama wstaÂłam i podeszÂłam do drzwi. Kiedy zobaczyÂłam Gaidena uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ.
- Konnichiwa... Masz do mnie jakaÂś sprawĂŞ? - zapytaÂłam, nie wpuszczajÂąc goscia do Âśrodka.
- dosta³em wiadomoœÌ ze mam tu przyjœÌ. podobno jestem potrzebny Lordowi Mizukage - powiedzia³em stoj¹c przy drzwiach
uœmiechn¹³ siê k¹tem wargi do ma³ej i popatrzy³ na Hasei
moÂżliwe Âże tym drugim - powiedziaÂł spokojnym tonem i znów patrzyÂł na ma³¹
aktywowa³ sharignana i zacz¹³ krêciÌ ³ezkami
Neko powtórzyÂła swoje "Pfi! Pfi! Pfi!" i zaczĂŞÂła siĂŞ wdrapywaĂŚ na kolana Sasuke.
- W takim razie wejdÂź. Tylko ÂściÂągnij buty, zanim wejdziesz na maty (patrzy galeria domku na 1 stronie).- poprosiÂłam i wróciÂłam do salonu.
- Hyuta... Jak ten kto do ciebie przyszedÂł wyciÂągnie ciĂŞ na kolejna misjĂŞ, to ci Âłeb urw.- zastrzegÂłam sobie, zwracajÂąc siĂŞ do Mizukage. UsiadÂłam na dawnym miejscu.
œci¹gn¹³em buty i wszed³em. spojrza³em siê na Hyutê - O , w³aœnie on mi kaza³ tu przyjœÌ - powiedzia³em opieraj¹c siê o œcianê
popatrzyÂł na Neko i posadziÂł jÂą na swoich kolanach
co tam maÂła...- powiedziaÂł spokojnym tonem do maÂłej
sharingan znikn¹³
"Pfi! Pfi! Pfi!" - powtórzyÂła maÂła, tym razem tonem skargi i rozpÂłakaÂła siĂŞ na pokaz.
- Moja krew.- skomentowaÂłam to wesoÂło.
- ro ja juz wychodze. - powiedzialem - jakby bede potrzebny to i tak mnie znajdziecie - powiedzialem i zaczalem zakladac buty
zaÂśmiaÂł siĂŞ pod nosem
spokój...- powiedziaÂł spokojnym tonem
Hasei, ona nie ma przypadkiem jakiegoÂś misia?-zapytaÂł
wyszedlem <nmm>
- A niby kiedy miaÂłabym jej go kupiĂŚ?- spojrzaÂłam dziwnie na Saska.
MaÂła dalej darÂła siĂŞ w niebogÂłosy, a kiedy Saske ostro powiedziaÂł "spokój" rozdarÂła siĂŞ jeszcze gÂłoÂśniej.
Nie mia³am zamiaru interweniowaÌ. Niech siê dziewczyna uczy, jak mo¿e w ¿yciu do czegokolwiek dojœÌ.
zastanowiÂł siĂŞ nad czymÂś i popatrzyÂł na Hasei
moÂże przyzwĂŞ jej jakiegoÂś Dusiciela to siĂŞ moÂże zamknie... hmm mówiĂŞ od razu Âże ten waÂż nic jej nie zrobi - powiedziaÂł spokojnym lecz gÂłoÂśnym tonem by Hasei go usÂłyszaÂła
- A przyzywaj jak chcesz...- zwruszyÂłam ramionami.- Byle tylko przestaÂła tak ryczeĂŚ.- dodaÂłam. Sama specjalnie nie wiedziaÂłam, jak zamknac rozryczanego bachorka.
uÂżyÂł techniki przyzwania a na Âśrodku salonu pojawiÂł siĂŞ wielki okoÂło 6. metrowy w¹¿ koloru róÂżowego...
sss... oby to by³o warte tego- zasycza³ i popatrzy³ na ma³¹ z³apa³ j¹ ogonem i postawi³ przed sob¹
Przy drzwiach do Âśrodka stan¹³ klon Caspra jednak nie moÂżna byÂło go odróÂżnic od jego wÂłaÂściciela. Spokojnie i lekko udeÂżyÂł cztery raz w drewniane deski drzwi co daÂło doœÌ donoÂśny dÂźwiĂŞk. Stan¹³ prosto i czekaÂł aÂż mu ktoÂś otworzy. Na twarzy zaÂś miaÂł swój wielki biaÂły uÂśmiech który czĂŞsto dobijaÂł przeciwników podczas walki bo nawet w tedy pozostawaÂł na swoim miejscy.
Neko zaklaskaÂła w maÂłe rÂączki skomentowaÂła.
- Ti! Ti! Ti!.- co byÂło najpewniej jej okresleniem na wĂŞÂża.
ZÂłapaÂła weÂża i przytuliÂła siĂŞ do niego, ÂściskajÂąc ku wszelkiemu prawdopodobieĂąstwu duÂżo za mocno.
Do pokoju przygramoliÂł siĂŞ maÂły szczeniaczek, w poszukiwaniu swojej pani. PodreptaÂł do Neko, która natychmiast puÂściÂła wĂŞza i zaczĂŞÂła bawiĂŚ siĂŞ w gryzionego berka z psem.

Hako podszedÂł do drzwi. Nacisn¹³ ÂłapÂą klamkĂŞ. Kiedy zobaczyÂł Caspra odwróciÂł siĂŞ i ruszyÂł do salonu, dajÂąc mu znaĂŚ, by ten poszedÂł za nim.
Przywita³em Caspra i uœmiechn¹³em siê delikatnie do ma³ej. Przykucn¹³em i spojrza³em w jej oczy.
-Takie jak Lee... - westchn¹³em cicho i spojrza³em na Haskê.
-Masz ÂślicznÂą córciĂŞ.
OparÂłem siĂŞ delikatnie w powietrzu jak miaÂłem to ostatnio w zwyczaju...
w¹¿ popatrzyÂł na swój "zgnieciony" fragment
sss.... dziêki- powiedzia³ i znikn¹³
BĂŞdĂŞ szedÂł... jak dla mnie to za tÂłoczno tutaj- powiedziaÂł wstajÂąc
zacz¹³ ubieraÌ buty
Casper udaÂł siĂŞ za Hako. WszedÂł do pokoju w którym wszyscy byli. PrzywitaÂł siĂŞ ze wszystkimi. Szczególnie skÂłoniÂł gÂłowĂŞ przez Hasei w geÂście szacunku. SpojrzaÂł siĂŞ teraz na Mizukage.
- Och, mój drogi Hyuta muszĂŞ z tobÂą porozmawiaĂŚ póÂźniej. Sprawa waÂżna ale nie bĂŞde teraz ciĂŞ wyrywaĂŚ nagle. - spojrzaÂł na ma³¹ która bawiÂła siĂŞ z pieskiem - kogo jest ta Âślicznotka, jesli mogĂŞ wiedzieĂŚ ?
-Córeczka Haski. ÂŚliczne dziecko nie? - uÂśmiechn¹³em siĂŞ. Serotoniny miaÂłem zdecydowanie za wiele jak na jeden dzieĂą.
-Na pewno za kilkanaÂście lat bĂŞdzie wspaniaÂłym czÂłowiekiem.
Neko nagle potknê³a siê i wywali³a na twarz. Pisnê³a, a w jej oczach zaczê³y zbieraÌ siê ³zy. Podbieg³am do niej i wziê³am j¹ na rêce. Dziecko pochlipia³o trochê a potem siê uspokoi³o i momentalnie zasnê³o mi na rêkach. Odnios³am j¹ do sypialni, a Hako wzi¹³ szczeniaka.
Kiedy wróciÂłam do salonu na mojej twarzy nie gosciÂł Âżaden wyraz.
- Wiesz, gdzie jest Lee-sama? - zapytaÂłam siĂŞ Hyuty.
//BĂŞdĂŞ za jakieÂś póÂłtorej godziny, bo wracam od koleÂżanki do domciu^^//
-CóÂż... bĂŞdĂŞ szczery - nie wiem i nawet nie Âśmiem siĂŞ domyÂślaĂŚ. Na pewno niedÂługo wróci... - mówiÂłem to z duÂżym przekonaniem. Przynajmniej staraÂłem siĂŞ, aby tak brzmiaÂło.
- Taak... Napewno...- przytaknĂŞÂłam, ale juÂż zupeÂłnie bez przekonania. "Z drugiej strony... Nie muszĂŞ przynajmniej niczego udawaĂŚ..."- pomyÂślaÂłam.
- A co u Ciebie? - zapyta³am, chc¹c zmieniÌ temat, a na moj¹ twarz wyp³yn¹³ s³aby uœmiech.
NalaÂłam sobie herbaty z czajnika do czarki i zaczĂŞÂłam powoli popijaĂŚ.
ubraÂł buty i popatrzyÂł na zebranych
nara wszystkim...- powiedziaÂł i wyszedÂł *nmm*
Kiedy usÂłyszaÂłam zamykanie drzwi, na sekundĂŞ moje oczy siĂŞ zaiskrzyÂły i odzyskaÂły dawny blask. A moÂże byÂło to tylko zÂłudzenie, wywoÂłane refleksami Âświetlnymi, wĂŞdrujÂącymi po mojej twarzy?
-Co u mnie? Ganiam Akatsuki po wszystkich znanych mi wioskach z mizernymi efektami.... no poza tym, ¿e ju¿ wiem gdzie maj¹ siedzibê... - uœmiechn¹³em siê diabelnie.
przychodze i delikatnie pukam do drzwi domu mojego ulubionego hokage. poczym wyjmuje rece z kieszeni i czekam az ktoz otwozy
- CóÂż... Kogo tam znowu niesie?- zapytaÂłam siĂŞ sama siebie i podeszÂłam do drzwi.
- Czego? - zapytaÂłam opryskliwie. Kiedy zobaczyÂłam, Âże to Rich, uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ.- Przepraszam... WejdÂź...- zaprosiÂłam go do Âśrodka... Ty pewnie do Hyuty... Tutaj jest...- zaprowadziÂłam Richarde do salonu.
- Hyuta, idĂŞ siĂŞ przejœÌ. MaÂła Âśpi i raczej siĂŞ narazie nie obudzi. W razie czego...- spojrzaÂłam na Richa.- Mam dla ciebie misjĂŞ. Zostaniesz tu dopóki nie wrócĂŞ i popilnujesz Neko. No to ja siĂŞ zbieram.- oznajmiÂłam i ruszyÂłam do wyjÂścia.
robic za ninke nie dzienkuje muwie do odhodzacej hasei . ja mam w planach teraz nieco inna misje i chyba sie nieobrazisz bo to wsumie tez moja osobista misja .
poczym muwie do hyuty
-jak to idzie szykowanie ataku co??
-Idzie... Has musisz znaleŸÌ kogo innego. BO wszyscy Kage powinni jeszcze dziÂś ruszyĂŚ na Akatsuki. Richard teÂż, jako dowódca ANBU w Konosze mógÂłby siĂŞprzydaĂŚ. Ilu ludzi jesteÂś w stanei zgrodmadziĂŚ?
Wchodzi i siada...

Hasei...

czyÂżbyÂś byla bardzo maÂła?
CzyÂżbyÂś w krzakach siĂŞ schowaÂła?
czy ze strachu robisz w gacie?
Czy poskarzysz sie dziÂś tacie?
Czy zjesz wszystko z talerzyka?
Czy taĂączysz kiedy gra muzyka?
Aka pezyjdzie i zwyciĂŞÂży
Wsystkie kobiety i wszystkich mĂŞÂży
A wiec hasei nie pÂłacz juÂż
Zetrzyj z szafki stary kurz
I przygotuj na siĂŞ na ÂśmierĂŚ
a Ci oddam tortu ĂŚwierĂŚ

wyrecytowaÂła i wyszÂła
niewiem wielu jest na misjach ale postaram sie kogos zalatwic . i masz racje hyuta ja jako dowudca ANBU w konoha niemoge siedziec bezczynnie gdy inni walcza z aka. to poprostu muj obowiazek . inaczej dreczylo by mnie sumienie ze pozwolilem wam samym pujsc. a pozatym nieznajdziecie nikogo innego kto umie tak dobrze wladac zywiolem elektrucznosci i jednoczesnie jest doskonalym medykiem
//Susanoo Âładne, ale zaspamiÂłaÂś nam tutaj. Nie spamuj tak bo jak byÂś deklamowaÂła tak dÂługi wierszyk to pewnie Richard pozbawiÂły ciĂŞ gÂłówki do jego deklamacji. A za spam nagród co przykre nie ma. NapisaÂłbym do Itachiego ale ten jeden raz dam ci spokój//
-No cóÂż... im wiĂŞcej ludzi pozostanie do obrony tym lepiej. - powiedziaÂłem i oparÂłem siĂŞ wygodniej w powietrzu
no tak ale tez im wiecej doswiadczonych ninja wyruszy na aka tym jest wieksza szansa powodzenia w tej misji . a ja mimo tego ze jestem geninem to jestem bardziej wprawiony w walce niz niejeden junin a pozatym mam juz na koncie wygrane z juninami a nawet z jiriuki i niemuwie tu tylko o moim bylym partneze z druzyny gaaze ale takze z martinem hyuga ktury byl niepokonany do czasu az spotkal mnie i gaare
- Richarde! - krzyknĂŞÂłam nagle ostro. WpatrzyÂłam siĂŞ w shinobi z minÂą pt."Jeszcze jedno sÂłowo, a nie rĂŞczĂŞ za siebie.".
- Twoje Âżycie i Twoje umiejĂŞtnoÂści, sÂą dla mnie tak samo waÂżne jak Âżycie i umiejĂŞtnoÂści kaÂżdego innego ninja. Zostaniesz Tu, nie dlatego, Âże Neko potrzebuje kogoÂś do opieki, ale dlatego, Âże nie potrafisz "zniÂżyĂŚ" siĂŞ, do tak przyziemnych zadaĂą, jak opieka nad dzieckiem! Masz w sobie pychĂŞ, dorównujÂącÂą Akowcom. Nie jesteÂś najlepszy i niezastÂąpiony! Zostaniesz, chyba Âże masz zamiar sprzeciwiĂŚ siĂŞ rozkazom Hokage. Koniec! - odecthnĂŞÂłam.
- Gdzie siĂŞ spotkamy przed atakiem? - zapytaÂłam rzeczowo.
wkugony muwie do hasei co niemasz racji i wybacz mi ale niezgadzam sie z twoja opinia omnie nieraz musialem pilnowac gabunetu hokage za czasow keiko . i obrazilas mnie swoja opinia opmnie mimo ze malo mnie znasz i niewiesz wszystkiego omnie poczyn spojzalem ostro na hokage i usiadlem wkuzony . muwiac do siebie jak ona mogla wszystko zrobil bym dla tej wioski a tu takie podzienkowanie no ladnie
// jak ona mogla wszystko zrobil bym dla tej wioski a tu takie podzienkowanie no ladnie ja tam siĂŞ do decyzji Haski nie mieszam, chociaÂż nie podoba mi siĂŞ zostawienie tu Richa. Ale (wybacz Rich) bardziej zaleÂży mi na obecnoÂści Hasei. JuÂż mi raz uratowaÂła Âżycie.//
SpojrzaÂłem zakÂłopotany na drzwi...
-Eee... spotkamy siĂŞ w KumoGakure dobrze? JeÂśli spotkasz KazeKage to wyÂślij go tam. Powinienem byĂŚ u RaiKage.
Wychodze z domu zostawiajÂąc ich samych.
NMM
SpojrzaÂłam na Richarde.
- Staram siĂŞ kierowaĂŚ pierwszym wraÂżeniem. Ty dzisiaj udowodniÂłeÂś mi, Âże wystarczy 10 minut, Âżeby wyrobiĂŚ sobie o kimÂś opiniĂŞ. Zostajesz, albo idziesz... Wybór naleÂży do ciebie, ale jeÂśli opuÂścisz posterunek, poniesiesz konsekwencjie.- odwróciÂłam siĂŞ i podeszÂłam do drzwi. Za mnÂą pobiegÂły Kabe i Hako.
- Acha... Jeszcze jedno... do czasu mojego powrotu, ty przejmujesz obowiÂązki Hokage.- oznajmiÂłam spokojnie i wyszÂłam.[nmm]
zly wstaje i zaczynam krazyc po pokoju i przeklinajac na hasei . zycze jej aby poniosla kleske wtedy zrozumie ze popelnila blad zostawiajac mnie tutaj . i ciekawe jak ja mam byc tym hokage jak musze siedziec z tym bachorem ku....
Owy "bachor" (mam szczer¹ ochotê wstawiÌ ci osta, za nazywanie tak dziecka Hasei, ale ja nie jestem Shi) obudzi³ siê i wyci¹gn¹³ do ciebie r¹czki.
- Lo! Lo! Lo!- oznajmiÂł.
Szeczeniak obok niego spa³, zwieniêty w k³êbek.
odwrucilem sie i spojzalem na dzieciaka i muwie co sie gapisz mam nadzieje ze bedziesz madrzejszy od swojej nmatki bo zrobila wielki blad zostawiajac mnie tutaj . ale ty moze nieodziedziczyles tej glupoty poczym usiadlem na kanapie
Neko popatrzyÂła bezrozumnie na Richarda.
Kiedy zrozumiaÂła, Âże nie weÂźmie jej on na rĂŞce usiadÂła i zaczĂŞÂła cicho pochlipywaĂŚ.
nadal zly siedzialem na kanapie . w tym czasie makaja podleciala do dziecka i zaczela je obserwawac. poczym wzleciala znowu i zaczela krazyc wokol dziecka. w tym czasie obserwowalem dziwne zachowanie mojej orlicy. gdy skonczyla tak ze 30 kolek muwie stanowczo do makaji wracaj
W koĂącu dziewczynka zmĂŞczyÂła siĂŞ pÂłakaniem i zasnĂŞÂła.
- Richarde ja te¿ lece bo cz³owiek siê zamyœli a Hyuta zawsze znika cz³owiekowi z oczu - uœmiechn¹³ siê g³upio po czym doda³ - nie by³ byœ dobrym ojcem.
Wyszed³ bez porzegnania i zamkn¹³ za sob¹ drzwi <nmm>
wkoncu odparlem i zaczolem sie bawic moim mieczem . po dluzszym czasie zaczolem sie powoli uspokajac bo jestem zly na hasei zato ze kazala mi tu zostac i nianczyc jej dziecko , zamiast tego chcialem wyruszyc walczyc z akowcami i zalatwic pewna sprawe z akowcami
//osz k! Jakbym by³ na forum to pierwsz¹ rzecz¹ jak¹ bym zrobi³ to bym ciê strzeli³ w przedni¹ czêœÌ ³ba!//
ObudziÂłem siĂŞ z zamyÂślenia podczas wrzasku Neko.
-Wiesz co Richarde... ÂżaÂłosny jesteÂś. - wzi¹³em Neko na rĂŞce nie martwiÂąc siĂŞ nawet tym, Âże mogĂŞ jÂą obudziĂŚ. PostanowiÂłem zanieœÌ jÂą do osoby, która na pewno bĂŞdzie siĂŞ niÂą umiaÂła zaj¹Ì...
WychodzĂŞ z domu.
NMM
//Haska wiesz juÂż gdzie zaniosĂŞ Neko. A ty Richard rób co chcesz. Ale nie licz na mój szacunek. Przynajmniej dopóki go sobie nie odbudujesz. //
zaszokowany naglym wejsciem hyuty troche sie zawstydzilem swoim zachowaniem ale wtedy targaly mna emocje . po chwili rozmyslania ruszylem do gabinetu hokage by pilnowac spraw wioski

NMM
Kabe wbieg³e weso³o i w spodskokach do ogrodu przed domem. Zacz¹³ ujadaÌ, parskaÌ, piszczeÌ i merdaÌ ogonem, czekaj¹c na Neko.
Neko nadal lekko obraÂżona weszÂła do domku. UsiadÂła pod jednÂą ze Âścian i czekaÂła na mamĂŞ...
WpadÂłam do domu jak burza. PoprzewracaÂłam wszystko co byÂło w szafie i w koĂącu zdecydpowaÂłam siĂŞ na bluzkĂŞ z krótkim rĂŞkawkiem i mini spódniczkĂŞ. Potem odÂświeÂżyÂłam siĂŞ, spsikaÂłam perfumami i wyszÂłam.
[nmm]

Dodane po 2 godzinach 17 minutach:

WeszÂłam do domu, uprzÂątnĂŞÂłam to i owo i poszÂłam do kuchni.
- RozgoœÌ siê w salonie! Chcesz siê czegoœ napiÌ?! - krzyknê³am z kuchni.
W salonie gdzieniegdzie walaÂły siĂŞ stare pluszaki, gumowe i drewniane kunaie i zwoje z niedokoĂączonymi zapisami.

Psy weszÂły i zwaliÂły siĂŞ na maty, obok siebie, przymknĂŞÂły oczy i zasnĂŞÂły.
ChĂŞtnie napije siĂŞ Soku jeÂśli masz...
<usiadÂł na sofie>
ZrobiÂłam sok, a potem podaÂłam go chÂłopakowi, nadal caÂła mokra.
- Pozwolisz Âże siĂŞ umyjĂŞ...- zróziÂłam siĂŞ do niego i poszÂłam do Âłazienki.
OczywiÂście poczekam...<pije sok>
Neko wróciÂła do domu po zajĂŞciach w Akademii... Juz po drodze sÂłyszaÂła, Âże mama wróciÂła z misji... ZaczĂŞÂła juÂż tĂŞskniĂŚ... Jednak gdy weszÂła do Âśrodka zauwaÂżyÂł któregoÂś juÂż z kolei wujka (straciÂła rachubĂŞ wiĂŞc nie umiaÂła powiedzieĂŚ, który to juz wÂłaÂściwie)... Zraz teÂż starciÂła dobry humor... OparÂła siĂŞ o ÂścinĂŞ i z uwagÂą obserwowaÂła kolejnego nieproszonego goÂścia... Po chwili wyĂŚiÂągnĂŞÂła Shuriken i zaczĂŞÂła siĂŞ nim od niechcenia bawiĂŚ... Nowy znaojomy Hasei nie zd¹¿yÂł nawet zareagoawĂŚ gdy shuriken pomkn¹³ i wbiÂł siĂŞ w sofĂŞ... Kilka milimetrów na prawo od lewej nogi chÂłopaka...
"Niech to... CelowaÂłam wyÂżej..."
<nie zwracaj¹c uwagi na przyby³¹ dziewczynê czeka³ nadal na Hasei>
SkoĂączyÂłam mycie i zaÂłoÂżyÂłam rĂŞcznik, tak przemaszerowaÂłam do sypialni, aby siĂŞ ubraĂŚ. Kiedy zobaczyÂłam córkĂŞ rzuciÂłam tylko.
- Oi...Neko-chan...
CoÂś nie zbyt goÂścina to osóbka to moÂże ja siĂŞ przedstawie Nazywam siĂŞ Toshiro Nakata<wyciÂągajÂąc rĂŞkĂŞ w stronĂŞ dziewczynki>
Neko nadal obrzucaÂła chÂłopaka nieprzychylnym spojrzeniem... MoÂże i mama go sobiie sprowadziÂła... Ale dla niej byÂł tylko intruzem... Intruzem, którego trzeba byÂło sie pozbyĂŚ... Kolejns Shurikeny oleciaÂły w jego stronĂŞ... Jeden wbiÂł sie nieco wyÂżej niÂż poprzedni... Kilka milimetrów wyÂżej a facet mógÂłby zapomnieĂŚ o tym co najpewniej miÂła zamiar zrobiĂŚ z jej mamÂą... Kolejne wbiÂły sie w œÌianĂŞ niebezpiecznie blisko jego gÂłowy...
"Albo jest gÂłupi albo ma nerwy ze stali... Raczej to pierwsze..."
<Suna Shuriken dwa piaskowe shurikeny wbiÂły siĂŞ 2 milimetrów od stóp a jeden wbiÂł siĂŞ w ÂścianĂŞ bardzo blisko jej gÂłowy a najÂśmieszniejsze byÂło to ze wszystko dziaÂło siĂŞ bez jego ingerencji>
SkoĂączyÂłam siĂŞ przebieraĂŚ i teraz miaÂłam na sobie identycznÂą koszulkĂŞ, tylko Âże niebieskÂą i tak samo niebieskÂą miniówkĂŞ. WeszÂłam do salonu, widzÂąc kunai i córkĂŞ zareagowaÂłam natychmiatowo. WyciÂągnĂŞÂłam bat zza paska i strzeliÂłam nim, sotawiajÂąc na twarzy Neko perfekcyjny, czerwony Âślad.
- Co Ci mówiÂłam, o wtrÂącaniu siĂŞ do mich spraw?! Jazda do pokoju!- kiedy zobaczyÂłam baÂłag zmieniÂłam zdanie.- Ale najpierw tutaj posprzÂątasz! Nie byÂło mnie parĂŞ dni, i juÂż taki bajzel! - krzyczaÂłam z furiÂą w gÂłosie. Potem opadÂłam na sofĂŞ obok Toshiro.
- Wybacz... Czasem mnie to naprawdĂŞ przerasta....- westchbnĂŞÂłam
Neko nawet nie mrugnĂŞÂła... PrzywykÂła do czegoÂś takiego... Mama byÂła dobra ale gdy sprowadzaÂła sobie znajomych... zaczynaÂła ja nienawidziĂŚ... SkinĂŞÂła na Tenshi i w krótkim czasie zebraÂła wszystkie zabawki... Nie odzywaÂła siĂŞ... PrĂŞga na twarzy piekÂła... Mimo to nawet jedna Âłza nie spadÂła na ziemiĂŞ... Neko zdoÂłaÂła siĂŞ juz na to uodporniĂŚ... Bez sÂłowa poszaÂł do swojego pokoju... Jednak gdy staÂła w poÂłowie schodów rzuciÂła od stopy Mamy Kunai z przyczepionÂą do niego kartkÂą... ByÂł to niewinny dzieciĂŞcy rysunek kwiatka z koÂślawym podpisem "Dla mamy" najwyraÂźniej Neko miaÂła zamiar daĂŚ go mamie kiedy wróci z misji... Po chwili maÂła byÂła juÂż w swoim pokoju... SiedziaÂła na ÂłoÂżku zÂła na caÂły Âświat...
PodniosÂłam rysunek i spojrzaÂłam na niego. PrzygryzÂłam wargi, bo nagle zachciaÂło mi siĂŞ pÂłakaĂŚ. Neko byÂła jedynÂą istotÂą na tej ziemi, którÂą kochaÂłam. JedynÂą, którÂą wolno mi byÂło kochaĂŚ. Krew z mojej krwi. UkryÂłam twarz w dÂłoniach. Nie chciaÂłam pÂłakaĂŚ, ale Âłzy same kapaÂły. CzuÂłam siĂŞ jak ostatnia [I see you!]. Pierwszy raz w Âżyciu poczuÂłam, Âże zabawa czyimiÂś emocjami to coÂś zÂłego.
- Przepraszam CiĂŞ na chwilĂŞ.- powiedziaÂłam nagle, wstajÂąc. PodeszÂłam pod pokój córki, ale nie odsunĂŞÂłam drzwi. StaÂłam i nasÂłuchiwaÂłam.
Nie daÂło siĂŞ sÂłyszeĂŚ wÂłaÂściwie nic... Neko nie pÂłakaÂła... Nie rozbijaÂła niczego... Jedynie ciche skrzypienie sprĂŞÂżyn ÂłoÂżka ÂświadczyÂło o tym, Âże ktoÂś wogóle jest w pokoju... Tenshi podeszÂła do swojej panie patrzaĂŚ na niÂą z mieszaninÂą wspóÂłczucia i Âżalu... RozumiaÂły siĂŞ bez sÂłow... Niec gÂłoÂśniejszy protest sprĂŞÂżyn daÂł Hasei do zrozumienia, Âże suczka wskoczyÂła na ÂłoÂżko i wtuliÂła siĂŞ w Neko... Tylko tyle maÂły psiak mógÂł zrobic by pomóc swojej pani...
DotknĂŞÂłam drzwi. ChciaÂłam je otworzyĂŚ, ale czuÂłam, Âże Neko wolaÂłaby zostaĂŚ sama. "Nie... Musze to wyjaÂśniĂŚ..." OtworzyÂłam drzwi i stanĂŞÂłam w nich.
- Chcesz rozmawiaĂŚ? - zapytaÂłam wprost.- Chcesz mi coÂś powiedzieĂŚ? - zadaÂłam kolejne pytanie.
Neko spojrzaÂła na mamĂŞ... Jej oczy, w których zazwyczaj czaiÂły siĂŞ wesoÂłe iskierki tym razem byÂły dziwnie przygaszone...
- Niby co? Dobrze znasz moje zdanie na ten temat... - powiedziaÂła w posób, który wiele osób uznaÂło by za bezczelny...
<GwizdaÂł pod oknem Neko , spojrzaÂł w chmury>
SpuÂściÂłam gÂłowĂŞ.
- Tak... Znam...- przyznaÂłam. PodeszÂłam do córki i usiadÂłam na skraju ÂłóÂżka. - Powiedz mi wiĂŞc, jakie mi stawiasz warunki? - staraÂłam siĂŞ byĂŚ szczera. Nie próbowaÂłam siĂŞ broniĂŚ, tak jak zrobiÂłoby to wiĂŞkszoœÌ dorosÂłych, tylko spokojnie przyjmowaÂłam oskarÂżenia i chciaÂłam siĂŞ poprawiĂŚ.
Neko odwróciÂła na chwile wzrok... Kiedy znów spojrzaÂła na mamĂŞ w jej oczach bÂłyszczaÂły Âłzy...
- Dlaczego? Po co ich wszystkich sprowadzasz? Na co ci oni? - pytaÂła pÂłaczÂąc i jednoczeÂśnie maÂłymi piÂąstkami okÂładajÂąc mamĂŞ... Nie wiele z tego co mówiÂła póÂźniej daÂło sie zrozumieĂŚ... Jej sÂłowa gubiÂły sie w jej pÂłaczu... PÂłaczu maÂłej dziewczynki czujÂącej siĂŞ nie kochanÂą...
<us³ysza³ p³acz i zacz¹³ pukaÌ do drzwi domu g³oœno i gwa³townie>
PrzytuliÂłam córkĂŞ mocno do siebie. Nie pÂłakaÂłam.
- To jest moje caÂłe Âżycie. DostaÂłam od Ducha Lasu urodĂŞ, za to umiejĂŞtnoÂści ninja mi poskÂąpiono. Jestem przeciĂŞtna. MuszĂŞ pomagaĂŚ sobie, wykorzystujÂąc mój urok osobisty. Ty teÂż masz pewnie jakieÂś hobby. Ja... Nic do nich nie czujĂŞ, ale lubiĂŞ siĂŞ czasem rozerwaĂŚ... Nie zrozumiesz tego teraz, bo jesteÂś jeszcze za maÂła... Ale kiedyÂś moÂże nawet nauczĂŞ CiĂŞ takiego dziaÂłania na chÂłopców. Przyda Ci siĂŞ.- gÂłaskaÂłam ma³¹ po wÂłosach, pozwalajÂąc jej siĂŞ wypÂłakaĂŚ.- Ale dla Ciebie mogÂłabym zrobiĂŚ wszystko. Nawet zerwaĂŚ z tym, jeÂśli sobie tego Âżyczysz...- dodaÂłam po chwili
<dalej dobija siĂŞ do drzwi>
- Nieprawda. - Neko zaprzeczyÂła stanowczo.
- Nie jesteÂś sÂłaba... - powiedziaÂła przestajÂąc pÂłakaĂŚ.
- JuÂż trzech chÂłopaków z Akademii dostaÂło ode mnie za to, Âże tak mówili... - powiedziaÂła wci¹¿ tulÂąc siĂŞ do mamy... ByÂła w kropce... Z jednej strony chciaÂła mieĂŚ mamĂŞ tylko dla siebie... NienawidziÂła tych wszystkich osób, które zapraszaÂła... Z drugiej... WiedziaÂła, Âże mama byÂłaby bez nich smutna... Nie wiedziaÂła co zrobiĂŚ...
Na wzmiankĂŞ o chÂłopakach z Akademii rozeÂśmiaÂłam siĂŞ.
- Moja krew.- oznajmiÂłam, czochrajÂąc jej wÂłosy.
- A teraz idÂź otwórz drzwi i zobacz kogo tam niesie.- dodaÂłam.
Neko pocaÂłowaÂła mamĂŞ w policzek... ChciaÂła w ten sposób i przeprosiĂŚ i podziĂŞkowaĂŚ... Potem zbiegÂła ze schodów i ruszyÂła w stronĂŞ drzwi... Jednak Tenshi nie ruszyÂła za swoja paniÂą... StaÂła i patrzyÂła na Hasei swoimi czujnymi oczami...
"TĂŞskniÂła i to bardzo..." - oznajmiÂła krótko. Nie zamierzaÂła mówiĂŚ nic wiĂŞcej...
Neko w tym czasie otworzyÂła drzwi i patrzyÂła na jasnowÂłosego chÂłopca stojÂącego w drzwiach...
"Kolejny do mamy? Nie... Ten jest za mÂłody..." PrzekrĂŞciÂła gÂłowĂŞ patrzÂąc na niego z zaciekawieniem...
- A ty kim jesteÂś?
<rozglÂąda siĂŞ > Ninja z Konohy... a tobie nic nie jest ?, sÂłyszaÂłem chyba twój pÂłacz . . . <patrzy na dziewczynkĂŞ>
Neko zaczĂŞÂła kiwaĂŚ sie na stopach w przód i w tyÂł...
- Mój pÂłacz? Nie... Chyba zawodzi ciĂŞ sÂłuch... - powiedziaÂła nadal przekrĂŞcajÂąc gÂłowĂŞ...
- JakiÂś z ciebie maÂły ninja... - ZauwaÂżyÂła choĂŚ byÂł wyÂższy od niej... KiwaÂła siĂŞ coraz szybciej... Nie byÂła nim zupeÂłnie zainteresowana...
wzrost nie mówi nam o wielkoÂści i sile osoby... <patrzy na niÂą z boku> Widocznie jesteÂś za bardzo rozpieszczona ... i widzĂŞ, Âże masz rodzinĂŞ w odróÂżnieniu od innych <odwróciÂł siĂŞ>

poprawki made by Haska
SpojrzaÂłam na suczkĂŞ swojej córki. WestchnĂŞÂłam i pokrĂŞciÂłam gÂłowÂą.
WróciÂłam spowrtoem do salonu.
- No dobrze... ZaÂłatwione... -uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ do Toshiro.
- SwojÂą drogÂą powinnam z niÂą popracowaĂŚ nad kontrolÂą... Powinna krócej trzymaĂŚ Tenshi, inaczej ta wlezie jej kiedyÂś na gÂłowĂŞ...- zwróciÂłam siĂŞ do psów. Hako nie odpowiedziaÂł, bo spaÂł, ale Kabe oklapÂły uszy.
- Wiesz jakie to jest bolesne... Czy on musi to przechodziĂŚ?- zapytaÂł.
- Wiesz, Âże musi... Tak samo jak my musieliÂśmy... Inaczej... Inaczej Neko wogóle nie byÂłoby na Âświecie, bo posÂłuchaÂłabym Was i nie zwiÂązaÂłabym siĂŞ z jinchuuriki.- odparÂłam smutno. OdpowiedziaÂła mi cisza, bo Kabe powlókÂł siĂŞ do kuchni, do miski z jedzeniem.
Neko warknĂŞÂła... W tej chwili byó widaĂŚ, ze jest Inuzuka...
- Mam tylko mamĂŞ... - powiedziaÂła zszcerzÂąc zÂąbki w niemej groÂźbie... Ten chÂłopak wyraÂźnie jej siĂŞ nie podobaÂł...
Dobre i to... teÂż jÂą miaÂłem ,,, ale juÂż nie mam . To ciesz siĂŞ z tej twojej mamy bo nigdy nie wiadomo kiedy Ci jej zabraknie
<Âźrenice mu siĂŞ powiĂŞkszyÂły i drÂżaÂły>
//CzÂłowieku zdecyduj siĂŞ gdzie ty wÂłaÂściwie jesteÂś... WidzĂŞ ciĂŞ juÂż w trzech miejscach na raz...//

Neko milczaÂła. Nieco wspóÂłczuÂła chÂłopcu ale miaÂła na gÂłowie inne problemy. Szczególnie ten dylemat w sprawie mamy. PatrzyÂła na chÂłopaka obojĂŞtnym wzrokiem.
Kabe, wracajÂąc z kuchni zatrzymaÂł siĂŞ i popatrzyÂł na Neko i chÂłopaka. WĂŞszyÂł przez chwilĂŞ, ale kiedy tylko uznaÂł, Âże dziewczyna znakomicie radzi sobie sama wróciÂł do salonu i poÂłoÂżyÂł siĂŞ obok brata.
...nie przeszkadzam ju¿ Tobie <pomacha³ jej i szed³ w kierunku lasu aby iœÌ spaÌ (jego dom-je¿eli mo¿na to tak nazwaÌ)>

//bo zanim wy odpiszecie to popiszĂŞ sobie w innym miejscu.
Neko znudziÂła siĂŞ juz rozmowÂą... OdwróciÂła siĂŞ an piĂŞcie i zamknĂŞÂła drzwi... Kiedy szÂła do pokoju zobaczyÂła mamĂŞ obok jej "znajomego." OdwróciÂła wzrok majÂąc nadziejĂŞ, Âże Hasei nie dostrzeÂże zawodu i Âżalu w jej oczach... Najspokojniej jak umiaÂła weszÂła po schodach do pokoju... Tam padÂła na ÂłoÂżko... LeÂżaÂła cicho... Nie miaÂła siÂł pÂłakaĂŚ...
<WstaÂł> Wiesz Hasei lepiej bĂŞdzie jak juÂż sobie pójdĂŞ...
Twoja córeczka mnie nie trawi a ja nie mam niczego zÂłego na myÂśli...DziĂŞkuje Ci za spĂŞdzony czas...<pocaÂłowaÂł w policzek na do widzenia i wyszedÂł>

<nmm>
Znów ukryÂłam twarz w dÂłoniach. Przed oczyma, mimo woli, zobaczyÂłam obraz nowego Lee. Tego odmienionego przez czas spĂŞdzony w zaÂświatach.
"Jak piĂŞknie by to byÂło, gdybyÂśmy mogli zostaĂŚ rodzinÂą... Neko miaÂłaby w tacie wspaniaÂły autorytet, a ja... Ja miaÂłabym dla kogo zostaĂŚ kurÂą domowÂą... Nie wiem jak, ale jakoÂś zerwaÂłabym z podrywem... Oby Duch Lasu..."- przez chwilĂŞ poraziÂła mnie niedorzecznoœÌ owej myÂśli.-"PrzecieÂż on nie toleruje miÂłoÂści! A przynajmniej nie takiej, jakÂą mogĂŞ darzyĂŚ Lee... Neko to co innego... Krew z mojej krwi... Ale on... MusiaÂłabym zerwaĂŚ równieÂż na naukami RodzeĂąstwa, a tego nie mogĂŞ zrobiĂŚ, choĂŚby przez wzglÂąd na pamiĂŞĂŚ o nich i o tym jak bardzo pomogli mi z Akumu. Pierwsze Prawo Lasu brzmi:"A miÂłoÂściÂą TwojÂą bĂŞdzie twa rodzina. KoœÌ z Twojej koÂści i krew z Twojej krwi. I nikogo poza niÂą nie bĂŞdziesz kochaÂła." Tak powiedziaÂł Oni.... WiĂŞc... Lee nie jest krwiÂą z mojej krwi... Ale... Jakby na to nie patrzeĂŚ... Mamy dziecko. Jego krew i moja koœÌ siĂŞ po³¹czyÂły wiĂŞc... MoÂże daÂłoby siĂŞ to jakoÂś..."
- Nawet o tym nie myÂśl... Nie ma takiej opcji i lepiej siĂŞ z tym pogódÂź. PrzyjĂŞÂłaÂś te nauki na wÂłasne Âżyczenie. I na swoje wÂłasne Âżyczenie siĂŞ ich trzmasz. A teraz Âśpij.- odezwaÂł siĂŞ Hako. SkinĂŞÂłam gÂłowÂą i tak jak siedziaÂłam, tak usnĂŞÂłam.

Rano wstaÂłam, umyÂłam siĂŞ i zrobiÂłam Âśniadanie.
- Koooootku wstaaaawaj!!!- wydarÂłam siĂŞ na caÂły dom.- Neko! Tenshi! ÂŚniadanie gotowe! - powtórzyÂłam woÂłanie, zasiadajÂąc na matach, przy stole. ZabraÂłam siĂŞ ze smakiem za Onigiri i popijaÂłam zielonÂą herbatÂą. Hako byÂł juÂż po Âśniadaniu i siedziaÂł obok mnie, ale Kabe chrupaÂł psie przysmaki z miski w kuchni.
Neko obudziÂła siĂŞ sÂłyszÂąc gÂłos mamy. Szybko ubraÂła siĂŞ i zbiegÂła wraz z Tenshi na dóÂł. UsiadÂła na matach i wziĂŞÂła Onigiri, które zaczĂŞÂła spokojnie jeœÌ popijajÂąc maÂłymi Âłyczkami herbaty. W tym czasie Tenshi pobiegÂła do kuchni... Suczka zaczĂŞÂła jeœÌ ze swojej miski.
- Co powiesz na maÂły trening z mamÂą, dzisiaj? - zpaytaÂłam, pomiĂŞdzy kĂŞsami.
- Nie martw siĂŞ, póÂźniej usprawiedliwiĂŞ Ci nieobecnoœÌ.- dodaÂłam.
Neko zakrztusiÂła siĂŞ RyÂżowym przysmakiem... Z trudem udaÂło jej siĂŞ wypiĂŚ kilka Âłyków herbaty. PomogÂło.
- N... NaprawdĂŞ? - ZapytaÂła a oczy lÂśniÂły jej ze szczĂŞÂścia. NIe mogÂła zrozumieĂŚ powodu tej nagÂłej propozycji.
- H... hai... - WyjÂąkaÂła z przejĂŞciem.
- No to koĂącz jedzenie i biegnij do pokoju po ekwipunek. WeÂź swoje kunaie i shurikeny, a potem zabierz z mojej sypialni plecak i wsadÂź do niego koc.- wydaÂłam polecenia. Sama wstaÂłam i wyszÂłam do kuchni, aby posprzÂątaĂŚ po Âśniadaniu i przygotowaĂŚ lunch.

Kabe spojrzaÂł na swojÂą paniÂą, nieco zdziwiony, kiedy ta weszÂła do kuchni, ale nie skomentowaÂł. Hako natomiast siedziaÂł tam gdzie do tej pory, czekajÂąc aÂż ludzie siĂŞ spakujÂą. Psy nie wyglÂądaÂły na tak szczĂŞÂśliwe z treningu, jak byĂŚ powinny.
Neko szybko skoĂączyÂła jedzenie po czym pobiegÂła na górĂŞ. PrzypiĂŞÂła kaburĂŞ z Kunaiami i Shurikenami do lewej nogi po czym spakowaÂła do plecaka koc i pluszowego kotka... Potem zbiegÂła na dóÂł i czekaÂła na mamĂŞ
WÂłoÂżyÂłam do plecaka przygotowane shushi i herbatĂŞ w termosie, a potem wziĂŞÂłam plecak od dziewczynki.
- Hako idziemy! - krzyknĂŞÂłam do psa. Ten przywlókÂł siĂŞ z salonu. Kabe rozchmurzyÂł siĂŞ nieco i wybiegÂł na zewnÂątrz. widzÂąc piĂŞknÂą pogodĂŞ zacz¹³ wesoÂło biegaĂŚ, skakaĂŚ i ujadaĂŚ. Hako trzymaÂł siĂŞ blisko mnie.
- ChodÂźmy.- zwróciÂłam siĂŞ do córki i ruszyÂłam w stronĂŞ bramy Konohy.[nmm]
- Tenshi! ChodÂźmy! - Neko krzyknĂŞÂła za suczkÂą i wybiegÂła za mamÂą. Suczka westchnĂŞÂła tylko i pobiegÂła za swojÂą paniÂą... Neko juÂż dawno nie byÂła tak szczĂŞÂśliwa. {NMM}
Neko weszÂła do domu wraz z psami. UsiadÂła na kanapie zaÂś Tenshi jakby szykowaÂł siĂŞ by skoczyĂŚ obok niej.
- Tenshi nie! - powiedziaÂła stanowczo kÂładÂąc rĂŞkĂŞ na bacie... Suczka natychmiast powstrzymaÂła siĂŞ od skoku i poÂłoÂżyÂła siĂŞ pod ÂścianÂą. SpojrzaÂła swojÂą paniÂą z pewnym zrozumieniem w oczach...
- Nie martw siĂŞ Neko wiem, Âże ciebie teÂż to boli... Dam sobie z tym radĂŞ... - powiedziaÂła uspokajajÂąco. Neko odetchnĂŞÂła z ulgÂą. Razem z suczkÂą byÂły gotowe...
Kabe wszedÂł do domu, z opuszczonym Âłbem, zwieszonym ogoenm i uszami poÂłoÂżonymi po sobie. PadÂł na swoje miejsce pod ÂścianÂą, poÂłoÂżyÂł Âłeb na ziemi i milczaÂł. A milczÂący Kabe, to tak jak cnotliwa i wierna Hasei - niemal niemoÂżliwe. Jedynym usprawiedliwieniem pozostawaÂł fakt, Âże Hasei po raz pierwszy w Âżyciu bĂŞdzie walczyÂła, majÂąc do pomocy tylko jednego psa.
Neko podeszÂła do psa...
- Co siĂŞ staÂło Kabe? - zapytaÂła patrzÂąc na psa z troskÂą w oczach...
- Nic, nic panienko Neko... Tylko niepokoi mnie to, jak sobie teraz radzi moja pani... Ale napewno wspaniale...- pies zmusiÂł siĂŞ do "psiego uÂśmiechu". nie chciaÂł niepokoiĂŚ maÂłej, a gdyby podzieliÂł siĂŞ z niÂą swoimi obawami, to wÂłaÂśnie by zrobiÂł. Jednak Tenshi mogÂła wspaniale wczuĂŚ siĂŞ w psa i wyobraziĂŚ sobie, jakby siĂŞ czuÂła na jego miejscu.
- Mama da sobie radĂŞ. - powiedziaÂła stanowczo Neko.
- Ale skoro sie o niÂą martwisz to biegnij do niej i jej pomóÂż... Ja i Tenshi damy sobie radĂŞ... - powiedziaÂła...
Pies spojrzaÂł na Neko zbolaÂłym wzrokiem.
- WidaÌ, ¿e nie masz doœwiadczenia...- b¹kn¹³.- Hasei-sama kaza³a mi pilnowaÌ Ciebie... to by³ rozkaz, komenda, a za niewykonywanie komend, lub niesubordynacjê czeka najgorsza kara... OpowiedzieÌ ci, jak straci³em brata?
Za oknem zachmurszyÂło siĂŞ. widaĂŚ byÂło, Âże zanosi siĂŞ na ÂśnieÂżycĂŞ.
- Jak? - oczy Neko rozszerzyÂły siĂŞ z zaciekawienia i jakby strachu... PoÂłoÂżyÂła dÂłoĂą na bacie... I wtedy zdaÂła sobie z czegoÂś sprawĂŞ...
- Mama nie ma bata... Jest bezbronna... - powiedziaÂła jakby mechanicznym gÂłosem a w jej oczach zaszkliÂły siĂŞ Âłzy...
- Kane... Taak... On byÂł najsilniejszym z nas... ChoĂŚ czĂŞsto byÂł dosyĂŚ krnÂąbrny, to kiedy przychodziÂło co do czego, zawsze sÂłuchaÂł rozkazów swej pani... Kiedy Âświat shinobi opanowaÂł zamĂŞt i Akatsuki zaczĂŞli podbijaĂŚ wioski, Twoja mam tak jak i Twój ojciec walczyli ze wszystkich siÂł. Hasei-sama walczyÂła dla wioski, pomimo tego iÂż byÂła w ci¹¿y i nie powinna toczyĂŚ Âżadnych walk. Jednak obowiÂązki wobec wioski okazaÂły siĂŞ silniejsze. Kiedy zacz¹³ siĂŞ zbliÂżaĂŚ termin porodu, Hasei-sama spanikowaÂła i kazaÂła Kane, i tu zacytujĂŞ "Biec po Lee, bo jak nie to ja Ci wszystkie flaki wyprujĂŞ!!! I masz mi bez niego nie wracaĂŚ!!!". CóÂż... Mój brat zawsze braÂł sÂłowo swej pani za ÂświĂŞtoÂśc, zresztÂą rzeczÂą psa nie jest decydowaĂŚ, a jedynie wykonywaĂŚ rozkazy i ewentualnie wnosiĂŚ swoje sugestie. Decyzja zawsze naleÂży do czÂłowieka, taki juÂż nasz los. Ufam, Âże Kane odkryÂł drogĂŞ do Krainy Smierci, dokÂąd udaÂł siĂŞ za ukochanym mojej pani.- zakoĂączyÂł. ZapadÂła dluga cisza. Nagle poderwaÂł siĂŞ z podÂłogi i pisn¹³.
- CoÂś jej siĂŞ staÂło!- potem znów opadÂł na ziemiĂŞ i oklapÂł.- C-chyba wygraÂła...- wydusiÂł, jakby mówienie sprawiaÂło mu trudnoœÌ. Potem wstaÂł i podszedÂł do drzwi. WpatrzyÂł siĂŞ w szalejaca za nimi ÂśnieÂżycĂŞ.
- Nie powinniÂśmy wychodziĂŚ w takÂą pogodĂŞ...- powiedziaÂł, jakby chciaÂł przekonaĂŚ sam siebie.
Neko wysÂłuchaÂła tej historii patrzÂąc niezbyt przytomnym wzrokiem...
- A wiĂŞc tak to byÂło... KazaÂła mu biec po tate... A on juÂż nie ÂżyÂł... - gÂłos maÂłej teÂż byÂł niezbyt przytomny... Kiedy usÂłyszaÂła pisk Kabe podniosÂła gÂłowĂŞ...
- Mama jest ranna? - zapyta³a jakby odzyskuj¹c przytomnoœÌ... Wsta³a i podbieg³a do drzwi...
- IdĂŞ do niej... Tobie moÂże kazaÂła zostaĂŚ... Ale ja nie jestem psem...
Kabe stan¹³ przed Neko i spojrza³ na ni¹ groŸnie.
- ZgÂłupiaÂłaÂś?! Zgubisz siĂŞ zanim dojdziesz do bram Konohy i przykryje CiĂŞ taka warstwa Âśniegu, Âże odkopiÂą CiĂŞ dopiero rano. Twoja matka jest bardzo daleko i nie powinnaÂś zupeÂłnie bez potrzeby siĂŞ naraÂżaĂŚ. Bez uraz... JesteÂś silna, ale nie aÂż tak.- pies zakoĂączyÂł i obejrzaÂł siĂŞ za siebie.
- Gdyby coœ siê sta³o przys³a³aby Hako.- oznajmi³ z tak¹ pewnoœci¹ siebie na jak¹ mog³ siê zdobyÌ a potem poszed³ do kuchni i zacz¹³ siê ob¿eraÌ.
Neko po³o¿y³¹ rêkê na bacie...
- ZejdŸ mi z drogi... To moja decyzja i ¿aden pies nie bêdzie na nia wp³ywa³... - powiedzia³¹ z³owrogim tonem... By³a uparta... Musia³a biec za mam¹... Musia³a...
Kabe westchn¹³ zrezygnowany.
- no to id...- przerwaÂł w póÂł sÂłowa i postawiÂł uszy na sztorc. Nagle do domu wpadÂła Âśniegowa kula. ZatrzasnĂŞÂła za sobÂą drzwi i otrzepaÂła siĂŞ. snieg opadÂł a spod niego spoglÂądaÂł na wszystkich Hako.
- no co siê tak gapicie? Kich! By³ybym [Kich!] wdziêczny za [Kich!] kaw[Kich!] ³ek jakiegoœ koc[Kich!] aaaa....- wyba³k¹³, kichaj¹c i id¹c do salonu. Tam upad³ na swoje miejsce i po³o ¿y³ siê. Kabe podbieg³ do niego i zacz¹³ troskliwie chuchaÌ w wyciêbione uszy brata.
Neko niemal natychmiast wyciÂągnĂŞÂła z plecaka koc i otuliÂła nim psa jednoczeÂśnie masujÂąc jego ciaÂło by je rozgrzaĂŚ...
- Co z mamÂą? ÂŻyje? Nic niej nie jest? - ZadawaÂła chaotyczne pytania nie przerywajÂąc tego co robiÂła...
[b]- Z Hasei-sama wszystko w[Kich!] porz¹dku... Jest tylko lekko[Kich!] zmêczona... a pozatym, to... -westchn¹ sampn¹³ i przymkn¹³ oczy. Powinna byÌ w domu z samego rana, o ile ta zamieÌ jej nie przeszkodzi...- doda³.
Neko odetchnĂŞÂła z ulgÂą. Kilka ÂłeÂż spadÂł na koc. PrzerwaÂła pracĂŞ i usiadÂła na kanapie. Jej ciaÂłem wwstrzÂąsaÂł pÂłacz. Jednak nie byÂł to pÂłacz smutkku. Raczej ulgi. Tak sie baÂła o mamĂŞ... Tak bardzo... DziĂŞkowaÂła Duchowi Lasu. DziĂŞkowaÂła za to, ze Mama jest bezpieczna.
- PoÂłóÂż siĂŞ spaĂŚ, Neko-chan... ObiecujĂŞ, Âże kiedy siĂŞ obudzisz mama bĂŞdzie juÂż w domu...- odezwaÂł siĂŞ Kabe i poprowadziÂł dziewczynkĂŞ do jej pokoju.- PowinnaÂś byĂŚ wdziĂŞczna Duchowi Lasu, za to Âże dzisiejszego dnia nie postanowiÂł jeszcze zabraĂŚ Âżycia Twojej mamy. PodziĂŞkuj mu, jeÂśli chcesz. On CiĂŞ zawsze wysdÂłucha.- dodaÂł pies i zostawiÂł maÂła samÂą w pokoju. Potem wróciÂł do brata, poÂłoÂżyÂł siĂŞ obok niego i zasn¹³.
Neko poÂłoÂżyÂła siĂŞ w ÂłóÂżku... Stopniowo zasypiaÂła... Jednak tak dÂługo jak byÂła przytomna dziĂŞkowaÂła Duchowi Lasu... DziĂŞkowaÂła za to, ze mamie nic nie jest. W koĂącu zasnĂŞÂła ÂściskajÂąc w dÂłoni maminy bat.
WróciÂłam do domu z samego rana. Snieg który napadaÂł wczoraj zd¹¿yÂł juÂż stopnieĂŚ. OtworzyÂłam drzwi willi i weszÂłam po chichu. Wszyscy jeszcze spali, wobec czego zrobiÂłam ciep³¹ zielonÂą herbatĂŞ. ZaniosÂłam jÂą do pokoju Neko i zabraÂłam siĂŞ za sprzÂątanie.
Neko obudziÂła sie ciÂągle trzymajÂąc maminy bat... ZauwaÂżyÂła kubek herbaty i wypiÂła ja duszkiem... Potem pobiegÂła do Mamy... Jak tylko ja zobaczylÂła rzuciÂła siĂŞ na niÂą tulÂąc jÂą jak najmocniej potrafiÂła... CaÂły czas trzymaÂła w rĂŞce Bat...
Zdziwiona odsunĂŞÂłam córkĂŞ nieco od siebie i spojrzaÂłam na niÂą spokojnie.
- Co siĂŞ staÂło, Neko-chan? PrzecieÂż byÂłam tylko pomóc przyjacielowi. Nic mi nie jest. Dlaczego tak mnie tulisz? CzyÂżbyÂś coÂś przeskrobaÂła? - dobrze wiedziaÂłam, o co chodzi córce, ale musiaÂłam jÂą nauczyĂŚ, Âże takie jest Âżycie ninja i Âże jeszcze nie raz i nie dwa powtórzy siĂŞ taka sytuacja.
Neko spuÂściÂła wzrok... Kiedy go podniosÂła patrzyÂła na mamĂŞ spokojnym wzrokiem starajac siĂŞ maskowaĂŚ uczucia...
- ZapomniaÂłaÂś tego... - powiedziaÂła wyciÂągajÂąc bat... PatrzyÂła na mamĂŞ jeszce przez chwilĂŞ...
- Ja... MartwiÂłam siĂŞ o ciebie... BaÂłam siĂŞ... - nie wytrzymaÂła w koĂącu...
UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ do córki.
- Ten Bat jest Twój.- powiedziaÂłam do niej Âłagodnie. Potem jednak mina mi stĂŞÂżaÂła.
- Nie powinnaÂś. Jest wiele gorszych rzeczy, które mogÂły mi siĂŞ staĂŚ. BĂŞdziesz musiaÂła siĂŞ przyzwyczaiĂŚ, Âże czĂŞsto jestem wzywana na misjie. Taka jest praca ninja.- powiedziaÂłam do niej tnoem nie znoszÂącym sprzeciwu, jednak na swój sposób Âłagodnym. Potem ruszyÂłam do drzwi.
- Przebierz siĂŞ i umyj, a potem zmykaj do Akademii. JeÂśli siĂŞ spóÂźnisz Iruka-san bĂŞdzie niepocieszony.- odwróciÂłam siĂŞ, puÂściÂłam do córki oczko i poszÂłam do salonu.
Neko skinĂŞÂła gÂłowÂą... PoÂśpiesznie siĂŞ umyÂła i przebraÂła po czym razem z Tenshi wybiegÂła z domu. {NMM}

Dodane po 1 godzinach 1 minutach:

Neko weszÂła do domu...
- WróciÂłam... - powiedziaÂła od progu. PoszÂła do Âłazienki, umyÂła siĂŞ i usiadÂła na kanapie... Tenshi zaÂś poszÂła do kuchni i zaczĂŞÂła jeœÌ...
Przez caÂły czas leÂżaÂłam u siebie w pokoju, odpoczywajÂąc. Ból w nodze stawaÂł siĂŞ ostry i rwÂący. Potem zasnĂŞÂłam niespokojnym, przerywanym snem.

Kabe spojrzaÂł na Neko. Do tej pory wÂłóczyÂł siĂŞ po domu i ogrodzie bez celu.
- IdÂź do Hasei-sama... coÂś jest chyba nie tak. PoÂłoÂżyÂła siĂŞ rano, mówiÂąc Âże boli jÂą glowa i do tej pory nie wstaÂła.- bÂąkn¹³. - KazaÂła nie przeszkadzaĂŚ, wiĂŞc nie chciaÂłem wchodziĂŚ do jej pokoju.- dodaÂł na usprawiedliwienie.
Neko weszÂła do pokoju mamy... podbiegÂła do ÂłoÂżka i obserwowaÂła niespokojny sen Mamy...
- Mamo... Cos nie tak? - zapytaÂła w koĂącu z lekkim strachem w gÂłosie...
OtworzyÂłam jedno oko i dotknĂŞÂłam rĂŞka rozpalonego czoÂła. Potem powoli usiadÂłam i odkryÂłam nogĂŞ spod koÂłsry. Opatrunek dawno przesiÂąkÂł, ale przez bandaÂże na poÂściel sÂączyÂła siĂŞ nie tylko krew, ale równieÂż ropa.
- Kuso! WdaÂło siĂŞ zakaÂżeni... A ja nie mam teraz siÂły, Âżeby je wyleczyĂŚ...- spojrzaÂłam sÂłabo na córkĂŞ.- ZmieĂą mi opatrunek. MogĂŞ krzyczeĂŚ, ale to nie waÂżne. Musisz oczyÂściĂŚ ranĂŞ, napewno uczyli CiĂŞ tego w akademii.- wymamroataÂłam sÂłabo i opadÂłam spowrotem na poduszki. PrzymknĂŞÂłam oczy, oddychajÂąc ciĂŞÂżko. -Wszystko co jest potrzebne, jest w mojej torbie.- wykrztusiÂłam, wskazujÂąc le¿¹cÂą w kÂącie torbĂŞ.
Neko zbladÂła a w jej oczach pojawiÂł siĂŞ strach... Szybko wziĂŞÂła torbĂŞ mamy i wyjĂŞÂła potrzebne jej zioÂła i lekarstwa. Na chwilĂŞ wybiegÂła z pokoju i wróciÂła niosÂąc dwie miski wody... Delikatnymi ruchami zwilÂżyÂła bandaÂż by przy zdejmowaniu bolaÂło jak najmniej. Szybkimi wprawnymi ruchami odwinĂŞÂła bandaÂż i czystÂą wodÂą obmyÂła ranĂŞ... RozgniotÂła kilka zióÂł, które dziaÂłaÂły odkaÂżajaco i wymieszaÂła je z wodÂą w dwóch pojemnikach. W jednym zanurzyÂła dÂłonie. Oczyszczonymi w ten sposób zaczĂŞÂła dokÂładnie badaĂŚ ranĂŞ, by upewniĂŚ sie, Âże nie ma w niej Âżadnych ciaÂł staÂłych... Delikatnie wyciÂągnĂŞÂł z rany odÂłamek koÂści... NastĂŞpnie pÂłynem z drugiej miski dokÂładnie obmyÂła ranĂŞ odkaÂżajÂąc jÂą... WiedziaÂła, ze musi byĂŚ to niezbyt przyjemne a nawet bolesne... W koĂącu obÂłoÂżyÂła ranĂŞ zioÂłami majÂącymi zabezpieczyĂŚ ranĂŞ przed infekcjÂą jak i tymi wspomagajacymi gojenie. W koĂącu zawineÂła nage w czysty bandaÂż. RĂŞce mialÂła caÂłe we krwi... OtarÂła krople potu z czoÂła w zamian zostawiajÂąc na nim krwawÂą smugĂŞ... W jej oczach znów zaczĂŞÂły zbieraĂŚ siĂŞ Âłzy... PatrzyÂła na mamĂŞ blada niczym kreda...
Kiedy córka opatrywaÂła mojÂą nogĂŞ, przygryzÂłam wargi, ale nie pisnĂŞÂłam sÂłówkiem, jak boli. Kiedy skoĂączyÂła, odetchnĂŞÂłam i uÂśniechnĂŞÂłam siĂŞ.
- Tata byÂłby z Ciebie dumny, kochanie.... Nie martw siĂŞ mnÂą... IdÂź... Potrenuj...- powiedziaÂłam, ocierajÂąc córce krew z czoÂła, a potem zemdlaÂłam.
Neko uszanowaÂła proÂśbĂŞ mamy... WyszÂła z pokoju a nastĂŞpnie umyÂła siĂŞ i przebraÂła... WyszÂła na ogród potrenowaĂŚ... Jednak wyraÂźnie nia miaÂła dziÂś do tego serca... Po jakiejÂś godzinie przerwaÂła trening i weszÂła z powrotem do pokoju mamy... UsiadÂła pod ÂścianÂą patrzÂąc na mamĂŞ... Znów siĂŞ baÂła... MoÂże nawet bardziej niÂż wczeÂśniej...
Hako w koĂącu siĂŞ obudziÂł. Najpierw coÂś zjadÂł, a potem przyglÂądaÂł siĂŞ treningowi Neko. Kiwedy ta wróciÂła do domu, poszedÂł za niÂą do pokoju Hasei.
- Nie martw siĂŞ... Daj jej spokój... Ona musi poprostu odpocz¹Ì... Jest silna. Nawet nie wiesz jak, ale ostatnie wydarzenia nadwÂątliÂły jej siÂły. Potrzebuje poprostu odpoczynku.- powiedziaÂł i uÂłoÂżyÂł siĂŞ przy swej pani.- Tak jak i ja... PrzypilnujĂŞ jÂą. Gdyby coÂś jej siĂŞ staÂło natychmiast dam Ci znaĂŚ. A ty coÂś zjedz.
Neko nawet nie drgnê³a. Mo¿e i kiedyœ mia³a zostaÌ wspania³¹ Kunoichi ale teraz by³a tylko ma³¹ dziewczynk¹. Patrzy³a siê na Mamê nieobecnym wzrokiem. Nie uslucha³a sugesti psa. I tak nie by³aby w stanie prze³kn¹Ì niczego. Zbyt siê niepokoi³a i nawet logiczne uzasadnienia psa nie uspokaja³y jej. Nie mia³a chêci na nic.
Kiedy Neko siê nie ruszy³a pies tylko westchn¹³. Po³o¿y³ ³eb na ³apach i przymkn¹³ oczy. domu zapanowa³a cisza, przerywana jedynie cichymi sapniêciami Kabe, dochodz¹cymi z salonu.
Neko siedzia³a sztywno pod œcian¹. Siedzia³a i patrzy³a na mamê modl¹c siê w duchu aby wszystko by³o dobrze. Nawet nie spostrzeg³a siê jak zasnê³a. osunê³a siê na pod³ogê i zwinê³a w k³êbek. Spa³a choÌ po jej policzkach sp³ywa³y ³zy...
Kiedy obudziÂłam siĂŞ wieczorem gorÂączka znaczÂąco spadÂła. PodniosÂłam siĂŞ ostroÂżnie i delikatnie wybróbowaÂłam nogĂŞ. Stawanie na niej nadal bolaÂło, ale juÂż nie tak bardzo. Wprawnymi, szybkimi ruchami zmieniÂłam opatrunek, zupeÂłnie ignorujÂąc ból. NastĂŞpnie spojrzaÂłam na córkĂŞ. OstroÂżnie wziĂŞÂłam jÂą na rĂŞce i poÂłoÂżyÂłam do ÂłóÂżka. WestchnĂŞÂłam i spojrzaÂłam jeszcze raz na ranĂŞ. "A co zaszkodzi spróbowaĂŚ?"- pomyÂślaÂłam i przytknĂŞÂłam do nogi dÂłonie. OtoczyÂła je medyczna chakra i juÂż po chwili po ranie nie zostaÂł nawet Âślad. "WyglÂąda na to, Âże odkÂąd zaczĂŞÂłam stosowaĂŚ medytacjĂŞ, moja szybkoœÌ regeneracji chakry znacznie siĂŞ wzmogÂła..."
NaskrobaÂłam na kartce wiadooœÌ i poÂłoÂżyÂłam jÂą przy ÂłóÂżku maÂłej.

Cytat:
Droga Neko-chan!
Rana siĂŞ zagoiÂła. DziĂŞkujĂŞ, za TwojÂą fachowÂą pomoc, poniewaÂż byÂła ona nieoceniona. Teraz jednak pilne sprawy ka¿¹ mi odwiedziĂŚ Yukimaro NarĂŞ. JeÂśli obudzisz siĂŞ, a ja jeszcze nie wrócĂŞ, moÂżesz zrobiĂŚ sobie coÂś do jedzenia, a nastĂŞpnie potranuj z batem. Do Akademii nie idÂź. ZaÂłatwiÂłam wszystko z IrukÂą-san, jesteÂś na zwolnieniu z powodu choroby i ciĂŞÂżkich przeÂżyĂŚ, co nie znaczy, Âże o nauce i treningu jutsu moÂżesz zapomnieĂŚ.
CieszyÂłoby mnie, jeÂśli odwiedziÂłabyÂś bilbiotekĂŞ.

Twoja mama
Hasei

P.S. JeÂśli znajdziesz siĂŞ w bibiliotece wypoÂżycz proszĂŞ dla mnie jakiÂś wolumin traktujÂący o Âżyciu po Âśmierci itp.

NastĂŞpnie zawoÂłaÂłam oba psy i wyszÂłam z domu.[nmm]
Neko obudziÂła siĂŞ... Fakt, Âże leÂżaÂła w ÂłóÂżku zaskoczyÂł jÂą. Jednak kiedy przeczytaÂła kartkĂŞ od mamy wszystko zrozumiaÂła. UmyÂła siĂŞ i przebraÂła a nastĂŞpnie ugotowaÂła sobie coÂś do jedzenia parzÂąc przy tym palce. Kiedy zjadÂła zaczĂŞÂła pilnie ĂŚwiczyĂŚ posÂługiwanie siĂŞ batem. W koĂącu gwizdnĂŞÂła na suczkĂŞ i wybiegÂła z domu zamykajÂąc za sobÂą drzwi. {NMM}

Dodane po 16 minutach:

Neko wróciÂła do domu. Ksi¹¿ki dla mamy poÂłoÂżyÂła na stole. Sama zaÂś nasypaÂła karmĂŞ dla Tenshi i zaczĂŞÂła studiowaĂŚ ksi¹¿kĂŞ, którÂą wypoÂżyczyÂła dla siebie. Kiedy suczka zjadÂła wpatrywaÂła siĂŞ w swojÂą paniÂą wiedzÂąc, Âże w tej chwili lepiej jej nie przeszkadzaĂŚ.
WeszÂłam razem z Yukim na teren willi. Psy pobiegÂły do ogrodu, a ja zdjĂŞÂłam buty i weszÂłam do domu.
- WróciÂłam córuÂś...! I chcĂŞ Ci kogoÂś przedstawiĂŚ...- dodaÂłam nieco ciszej. ZastanawiaÂłam siĂŞ jak wytÂłumaczyĂŚ Neko zaistniaÂła sytuacjĂŞ.
Yuki wszedÂł za Hasei... SpojrzaÂł na ma³¹ dziewczynkĂŞ pogr¹¿onÂą w lekturze... StaÂł obok Hasei nie mówiÂąc ani sÂłowa...
- Hej Mamo... WziĂŞÂłam te ksi¹¿ki o które... - Neko urwaÂła patrzÂąc na MamĂŞ i jej goÂścia... PoÂłoÂżyÂła ksi¹¿kĂŞ na stole. WstaÂła caÂły czas patrzac na MamĂŞ i Yukimaro... Nie mówiÂła nic... ChciaÂła wysÂłuchaĂŚ wyjaÂśnieĂą mamy...
- DziĂŞkujĂŞ za ksi¹¿ki.- powiedziaÂłam do córki, uÂśmiechajÂąc siĂŞ.
- To jest Yukimaro Nara, mój stary kumpel, z którym wykonujĂŞ teraz misjĂŞ, swojÂą drogÂą misja ta zostaÂła zwieszona, z powodu... Klopotów technicznych... No w kaÂżdym razie, ja i Yuki... - westchnĂŞÂłam. - Okej. Powiem wprost. ZakochaÂłam siĂŞ w nim po uszy i bez pamiĂŞci, tak jak kiedyÂś w Twoim tacie. JeÂśli jednak uznasz, Âże nie jest godny byÂś nazywaÂła go tatÂą, to oczywiÂście to zrozumiem... -odetchnĂŞÂłam. Nagle coÂś wpadÂło mi do gÂłowy.- Jest jeszcze jedna sprawa... Jak wszystko pójdzie dobrze, to po zakoĂączeniu tej misji zamierzamy siĂŞ pobraĂŚ.- dodaÂłam. Nie wiedziaÂłam, jak na to zareaguje Yuki, ale chciaÂłam mu chociaÂż tyle daĂŚ, zanim umrze.
Neko popatrzyÂła na mamĂŞ i jej towarzysza z niedowierzaniem... w pierwszej chwili chciaÂła zaprotestowaĂŚ jednak nie zrobiÂła tego... CoÂś w tym co powiedziaÂła mama byÂło innego niÂż gdy przedstawiaÂła tylko chwilowych partnerów...
- Kochasz go? - zapytaÂła jedynie...
Yuki spokojnie sÂłuchaÂł jak Has przedstawia go córce... Jednak gdy usÂłyszaÂł czêœÌ o Âślubie zamurowaÂło go... PrzecieÂż dla niego nie byÂło Âżadnego po misji... MiaÂł umrzeĂŚ a Hasei byĂŚ moÂże miaÂła ponownie zwiÂązaĂŚ siĂŞ z Lee... Jednak byÂł jej wdziĂŞczny... Teraz wiedziaÂł, ze poÂświeci siĂŞ dla kogoÂś waÂżnego w jego Âżyciu...
- Tak. Kocham go równie mocno jak Ciebie, mój kotku. - powiedziaÂłam i poczochraÂłam córce wÂłosy. - No, to poczytaj jeszcze trochĂŞ, a potem, jak go Âładnie poprosisz, to Yuki nauczy CiĂŞ graĂŚ w shougi... Chyba miaÂłam gdzieÂś jeden zestaw...- WziĂŞÂłam ksi¹¿ki ze stoÂłu i ruszyÂł.am do mojego pokoju.
- No chodŸ.- powiedzia³am do Yukiego, wesz³am do pokoju i po³o¿y³am ksi¹¿ki na biurku.
Kiedy Yuki wszedÂł, spowaÂżniaÂłam.
- Mama nadziejê, ¿e nie gniewasz siê za ten œlub? Pomyœla³am poprostu, ¿e Neko nie powinna wiedzieÌ, ¿e wiedzia³am z wyprzedzeniem o Twojej œmierci... A gdybyœ nie mia³ umrzeÌ, to naprawdê chcia³abym za Ciebie wyjsœÌ... -spojrza³am na niego, niespokojnie.
Yuki uœmiechn¹³ siê patrz¹c w oczy Hasei...
- Nie... Nie mam ci tego za zÂłe... A nawet... CieszĂŞ siĂŞ... - powiedziaÂł spokojnie... Delikatnie jÂą przytuliÂł...
- Wiesz... Teraz lÂżej mi bĂŞdzie umrzeĂŚ... Bo wiem, Âże mam dla kogo... - wyszeptaÂł...
Neko siedziaÂła przy stole zszokowana tym co usÂłyszaÂła... Mama do tej pory nigdy nie mówiÂła, Âże kogoÂś naprawdĂŞ kocha... A jeÂśli skÂłamaÂła by ukryĂŚ fakt, Âże nadal to robi? Nie... CoÂś w gÂłosie mamy mówiÂło jej, Âże byÂło to szczere wyznanie... Jednak postanowiÂła byĂŚ czujna... JeÂśli zniknie stÂąd tak jak pozostali... Nigdy tego mamie nie wybaczy...
OdetchnĂŞÂłam spokojniej.
- Kocham CiĂŞ... I niezmiernie mnie cieszy to, Âże dziĂŞki mnie bĂŞdzie Ci lÂżej... Ale nie mówmy juÂż o tym... JeÂśli jakimÂś cudem przeÂżyjesz... - wyszerzyÂłam zĂŞby.- To juÂż raczej nie bĂŞdziemy mieli wyjÂścia...- dodaÂłam i pocaÂłowam go, tym samym uniemoÂżliwiajÂąc mu odpowiedÂź.
Yukimaro odwzajemniÂł pocaÂłunek... Po jego policzkach pociekÂły Âłzy... Jego serce radowaÂło siĂŞ wiedzÂąc ze jest na tym Âświecie ktoÂś komu na nim zaleÂży i na kim jemu zaleÂży...
OdkleiÂłam siĂŞ od chÂłopaka i otarÂłam mu Âłzy.
- Ale nie pÂłacz juÂż... Nie chcĂŞ patrzyĂŚ na Twoje Âłzy, niezaleÂżnie od powodu dla którego sÂą wylane... -wyszeptaÂłam, a potem obsypaÂłam chÂłopaka gradem drubnych pocaÂłunków, na caÂłej szyji. PomiĂŞdzy jednym, a drugim pocaÂłunkiem powtarzaÂłam wci¹¿ te same sÂłowa.- Kocham CiĂŞ, Kocham CiĂŞ, Kocham CiĂŞ... - jednoczeÂśnie, niemal bezwiednie ÂściÂągnĂŞÂłam Yukiemu kamizelkĂŞ, bluzĂŞ i odpiĂŞÂłam mu z uda pokrowiec na kunai'e. Teraz zostaÂł tylko w szarej bluzce i spodniach.
Yukimaro uœmiechn¹³ siê i sam zacz¹³ delikatnie ca³owaÌ Hasei... Jednak by³ bardziej bierny... B¹dŸ co b¹dŸ dla niego nadal by³y to nie odkryte tereny...
ZwolniÂłam trochĂŞ i spojrzaÂłam mu w oczy.(tak wogle to has ma na sobie to co na avku)
- Powoli rozepnij mi bluzkĂŞ...- powiedziaÂłam do niego czule.- I nie bój siĂŞ, Âże mnie czymÂś urazisz... Sama pamiĂŞtam moje poczÂątki... Nie zawsze byÂły przyjemne i upragnione... Ale byÂły...- powiedzialam, po czym delikatnie zaczĂŞÂłam masowaĂŚ mu plecy, bĂŞdÂąc jednak na tyle daleko, by miaÂł pole do manewru.
Yukimaro poca³owa³ Hasei po raz kolejny i powoli guzik po guziku zacz¹³ rozpinaÌ jej bluzkê ods³aniaj¹c coraz bardziej jej piêkne cia³o... Wiedziony jakimœ impulsem delikatnie ca³owa³ ka¿dy ods³aniany fragment...
UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ, upojona i znów zadrÂżaÂłam z rozkoszy. WysunĂŞÂłam zwilÂżony jĂŞzyk i jego koniuszkiem przjechaÂłam Yukiemu po karku, jakby demonstrujÂąc inny od pocaÂłunku rodzaj pieszczoty Moje rĂŞke wsunĂŞÂły siĂŞ pod jego koszulĂŞ i powróciÂły do masaÂży, tym razem zataczajÂąc kóÂłka i uciskajÂąc odpowiednie miejsca, tak aby sprawiĂŚ mu przyjemnoœÌ i pobudziĂŚ produkowanie testosteronu(wyraÂżajÂąc siĂŞ naukowo ).
Cia³o Yukiego zadr¿a³o. Musia³ przyznaÌ, ¿e Hasei naprawdê zna³a siê na rzeczy. Delikatnie œci¹gn¹³ z niej bluzkê i sam zacz¹³ masowaÌ jej cia³o. Przypomnia³ sobie dok³adnie jedn¹ ksi¹¿kê poœwiêcon¹ sztuce masa¿u. Zacz¹³ delikatnie uciskaÌ konkretne punkty na ciele chc¹c j¹ rozluŸniÌ i dostarczyÌ jej choÌ odrobinê przyjemnoœci.
Neko w koĂącu poÂłoÂżyÂła ksi¹¿kĂŞ na stole i wyszÂła na ogród do psów Hasei...
KucnĂŞÂła koÂło Kabe'a i spojrzaÂła w jego oczy.
- Czy mama naprawdĂŞ go kocha? - zapytaÂła krótko kÂładÂąc dÂłoĂą na bacie. CoÂś w jej spojrzeniu mówiÂło, Âże nie zawaha siĂŞ wykorzystaĂŚ go do wyciÂągniĂŞcia z psa szczerej informacji. ByÂła zbyt zdeterminowana by poznaĂŚ prawdĂŞ.
Pies, który do tej pory leÂżaÂł na grzbiecie i leniuchowaÂł, podniósÂł siĂŞ do siadu. SpojrzaÂł najpierw na Neko, potem na bat, a potem znów na dziewczynkĂŞ. CoÂś mu mówiÂło, Âże akurat teraz, bardziej niÂż kiedykolwiek wczeÂśniej, Neko przypomina Hasei.
- Nie chcĂŞ dawaĂŚ pochopnej odpowiedzi... Tak naprawdĂŞ ja nadal do koĂąca nie rozumiem mechanizmów, które niÂą kierujÂą... ZresztÂą, nie od tego jestem. MyÂślĂŞ, Âże tak ale... Spytaj siĂŞ Hako.- spojrzaÂł wymownie na brata, który biegaÂł jak szalony, wokóÂł sadzawki w ogrodzie.- MoÂże nie jest zbyt rozmowny, ale jak juÂż mówi to zawsze mÂądrze... On napewno bĂŞdzie wiedziaÂł lepiej...- zakoĂączyÂł. WpatrywaÂł siĂŞ jednak w dziewczynĂŞ nadal, z pewnÂą dozÂą wspóÂłczucia i strachu.

JĂŞknĂŞÂłam cicho, zdziwiona i zachwycona precyzjÂą i delikatnoÂściÂą chÂłopaka. ZdjĂŞÂłam mu bluzkĂŞ i usiadÂłam na ÂłóÂżku, jednoczeÂśnie ÂściÂągajÂąc mu spodnie. Potem poÂłoÂżyÂłam siĂŞ i uÂśmiechnĂŞÂłam zachĂŞcajÂąco do Yuki'ego. Spódnica jakby sama zsunĂŞÂła siĂŞ z moich nóg.
Neko wstaÂła i podeszÂła do biegajÂącego Hako. PrzykucnĂŞÂła obok sadzawki patrzÂąc na niego spokojnie choĂŚ stanowczo.
- Hako... Mam pytanie... - zaczĂŞÂła spokojnie czekajÂąc aÂż pies siĂŞ zatrzyma.
- Znasz mojÂą mamĂŞ lepiej niÂż ja... Czy ona... NaprawdĂŞ kocha Yukiego? - zapytaÂła. Podobnie jak przy Kabe byÂło widaĂŚ, ze nie zawaha siĂŞ przed niczym by uzyskaĂŚ szczerÂą i jednoznaczna odpowiedÂź.
Yukimaro spojrzaÂł na le¿¹cÂą Hasei i zacz¹³ siĂŞ czerwieniĂŚ... Jednak jej uÂśmiech podziaÂłaÂł na niego... PoÂłoÂżyÂł siĂŞ obok niej i delikatnie zwilÂżyÂł palec... Zacz¹³ wodziĂŚ nim po jej ciele skupiajÂąc siĂŞ na jak najbardziej wraÂżliwych punktach jej ciaÂła. JednoczeÂśnie wplótÂł drugÂą dÂłoĂą w jej wÂłosy a JĂŞzykiem zacz¹³ delikatnie jeÂździĂŚ od jej szyi w dóÂł. Tym razem jednak zdecydowanie omijaÂł najczulsze miejsca...
- O wiele lepiej ci w rozpuszczonych wÂłosach...- mruknĂŞÂłam nagle, wpatrujÂąc siĂŞ w jego oczy. LeÂżaÂłam spokojnie. WiedziaÂłam, Âże musi siĂŞ powoli przyzwyczaiĂŚ do mojej nagoÂści. Moje ciaÂło drÂżaÂło, a ja oddychaÂłam ciĂŞÂżko, od czasu do cxasu wydajÂąc z siebie zduszony jĂŞzk rozkoszy, kiedy Yuki dotykaÂł szczególnie czuÂłego miejsca, lub w odpowiedni sposób przesuwaÂł palcem po moim ciele."ChÂłopak, który przeÂżywa pierwszy raz jest faktycznie 1000 razy lepszy od weterana..."- pomyÂślaÂłam przelotnie, ale owa myÂśl natychmiast wyparowaÂła mi z gÂłowy.

Hako zatrzymaÂł siĂŞ i spojrzaÂł na Neko. ByÂł mÂądry i to byÂła jego broĂą.
- Czy to moja wina, Âże nie ufasz wÂłasnej matce?- zapytaÂł opryskliwie.
Neko spojrzaÂła na psa... Jej spojrzenie nie byÂło miÂłe... NaprawdĂŞ nie byÂło...
- To nie jest odpowiedÂź na moje pytanie. - powiedziaÂł sugestywnie dotykajÂąc Bata...
- Nigdy nie ufaj nikomu caÂłkowicie... - powiedziaÂła po chwili... To byÂła jedna z zasad jakimi kierowaÂła sie zazwyczaj mama... WidaĂŚ byÂło w niej sporo racji skoro i ona zaczĂŞÂła teraz tak myÂśleĂŚ...
Yukimaro uœmiechn¹³ siê...
- Serio? WiĂŞc chyba zerwĂŞ z rodzinnÂą tradycjÂą... - powiedziaÂł a jego ton byÂł inny niz zazwyczaj. CiepÂły i delikatny. stopniowo wróciÂł do pieszczot nadal wodzÂąc palcem i jĂŞzykiem w okreÂślony sposób... Teraz rozumiaÂł po co ojciec podrzuciÂł mu te ksi¹¿ki... Nigdy by nie pomyÂślaÂł, ze te podrĂŞczniki dotyczÂące masaÂżu i akupunktury przydadzÂą siĂŞ do czegoÂś tak przyjemnego i poÂżytecznego...
Pies spojrzaÂł na ma³¹ dziwnie. ByÂła córkÂą jego pani. I nikim wiĂŞcej, wiĂŞc nie musiaÂł siĂŞ jej podporzÂądkowywaĂŚ. Co wiĂŞcej pies niechĂŞtnie dzieliÂł siĂŞ swoimi przemyÂśleniami i z innymi.
- JeÂśli myÂślisz, Âże wystraszĂŞ siĂŞ dziewiĂŞcioletniej dziewczynki, zazdrosnej o to, Âże jej mamusia juÂż nie jest tylko dla niej i szafujÂącej groÂźbami bez pokrycia, to siĂŞ grubo mylisz, dziecko.- warkn¹³ i odróciÂł siĂŞ do Neko tyÂłem, dajÂąc znak Âże jak dla niego, rozmowa jest skoĂączona.

UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ szeroko.
- W dodatku chyba min¹³eœ siê z powo³aniem... Powienieneœ zostaÌ masa¿yst¹, nie ninja...- doda³am. Stara³am siê powstrzymaÌ radosne podniecenie i nieco uspokoiÌ oddech, by daÌ Yuki'emu trochê czasu.
Neko usiadÂła pod ÂścianÂą domu. O dziwo uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ. OdpowiedÂź psa choĂŚ dziwna daÂła jej informacji jakich potrzebowaÂła...
- WiĂŞc z nim nie bĂŞdzie tak jak z poprzednimi... Mama mówiÂła prawdĂŞ... CieszĂŞ siĂŞ... On... Nie wyglÂąda na zÂłego... - powiedziaÂła patrzÂąc w chmury. Skoro mama naprawdĂŞ pokochaÂła kogoÂś tak jak kocha jÂą... To byÂło dobre...
- Mimo wszystko jednak zostanĂŞ przy zawodzie shinnobi a masaÂże zostawiĂŞ dla specjalnej osoby... - powiedziaÂł przerywajÂąc pieszczoty. Przez chwilĂŞ patrzyÂł w jej oczy. W koĂącu pocaÂłowaÂł jÂą namiĂŞtnie... Tak pragn¹³ znów poczuĂŚ smak jej ust...
Hako powróciÂł do biegania wokóÂł sadzawki, nie dajÂąc po sobie znaĂŚ, Âże zauwaÂżyÂł radoœÌ Neko.

OdwzajemniÂłam pocaÂłunek, najbardziej zmysÂłowo jak potrafiÂłam. JednoczeÂśnie zarzuciÂłam mu rĂŞce na szyjĂŞ, a po plecach zaczĂŞÂłam przesuwaĂŚ swojÂą stopÂą.
- Hmm ciekawa opcja... - Yukimaro uÂśmiechn¹³ siĂŞ. Delikatnie powróciÂł do pieszczot jĂŞzykiem starannie omijajÂąc najbardziej wraÂżliwe miejsca. PostanowiÂł nieco podraÂżniĂŚ Hasei... W ten sposób kaÂżda nastĂŞpna sprawiona jej przyjemnoœÌ miaÂła byĂŚ znacznie bardziej odczuwana...
- JesteÂś zÂłoÂśliwy, kochanie... Wiesz...? - odezwaÂłam siĂŞ. CzuÂłam co robi. W odgadywaniu mĂŞskich intencji byÂłam mistrzyniÂą. Nagle wyÂślizgnĂŞÂłam siĂŞ z pod niego i jednym szybkim ruchem obróciÂłam go i poÂłoÂżyÂłam na plecach na ÂłóÂżku. UsiadÂłam na nim okrakiem i pochyliÂłam siĂŞ, unoszÂąc jego rĂŞce i przytrzymujÂąc je swoimi rĂŞkoma.
- I kto teraz jest górÂą? - zapytaÂłam z przekorÂą.
- Teraz ty... A myÂślaÂłem, ze podobaÂło ci siĂŞ to... - powiedziaÂł uÂśmiechajÂąc siĂŞ przekornie... Przez chwilĂŞ udawaÂł, Âże próbuje siĂŞ uwolniĂŚ jednak w koĂącu przestaÂł stawiaĂŚ opór i zacz¹³ cieszyĂŚ siĂŞ doœÌ Âładnym widokiem...
- Och podobaÂło...- odparÂłam, delikatnie przysuwajÂąc siĂŞ coraz bliÂżej chÂłopaka i patrzÂąc mu w oczy.- Ale mam lepszy pomysÂł...-dodaÂłam. WÂłosy opadaÂły mi na nagie plecy, caÂłe ciaÂło miaÂłam spocone, a oczy iskrzyÂły.
- Skoro tak to mi pozostaje siĂŞ do niego zastosowaĂŚ. - powiedziaÂł cicho patrzÂąc na jej piĂŞkne ciaÂło, które bÂłyszczaÂło w Âświetle. W koĂącu choĂŚ na chwilĂŞ uwolniÂł siĂŞ od ponurych myÂśli dotyczÂących ich misji. ChoĂŚ na chwilĂŞ nie myÂślaÂł o tym, Âże umrze...
PuÂściÂłam jego rĂŞce i zsunĂŞÂłam siĂŞ w dóÂł delikatnie ujĂŞÂłam w dÂłonie jego slipki i ÂściÂągneÂłam je, a nastĂŞpnie to samo zrobiÂłam z moimi figami. PoÂłoÂżyÂłam siĂŞ na nim, przylegajÂąc do niego caÂłym ciaÂłem.
- Jak Ci siĂŞ to podoba? - zapytaÂłam z uÂśmiechem, czujÂąc kaÂżdy jego wdech i wydech i bicie jego serca. WiedziaÂłam, Âże on czuje to samo.
Yuki Delikatnie obj¹³ Hasei. JednoczeÂśnie znów zacz¹³ caÂłowaĂŚ jej szyjĂŞ.
- Jest... Cudownie... - PowiedziaÂł miĂŞdzy pocaÂłunkami... Po raz pierwszy o kiedy pamiĂŞtaÂł zwyczajnie cieszyÂł siĂŞ Âżyciem... CieszyÂła go kaÂżda spĂŞdzona z niÂą chwila...
- Cieszy mnie to...- wyszepta³am, po czym po³o¿y³am g³owê na torsie ch³opaka. S³ysza³am wyraŸnie ka¿de uderzenie jego serca i pulsuj¹c¹ w ¿y³ach krew. Nagle doœwiadczy³am ca³¹ swoj¹ osob¹, jak bardzo kruche jest ludzkie ¿ycie. Nie wyda³am najmniejszego piœniêÌia i nie da³am niczego po sobie poznaÌ. Jednak.
- Kocham CiĂŞ... kocham, kocham, kocham, kocham....- powtarzaÂłam, bez ustanku.
Yukimaro wtuliÂł siĂŞ mocniej w Hasei...
- Wiem... Ja teÂż cie kocham i nie przestanĂŞ aÂż do koĂąca moich dni... A nawet dÂłuÂżej... Tak dÂługo jak ten Âświat stoi zawsze bĂŞdĂŞ ciĂŞ kochaĂŚ... - powiedziaÂł. Jego serce biÂło spokojnie rytmicznie... TrzymaÂł Hasei w objĂŞciach pragnÂąc aby ta chwila trwaÂła wiecznie...
PocaÂłowaÂłam go jeszcze raz i spojrzaÂłam mu w oczy.
- Chcesz to zrobiĂŚ? - zapytaÂłam.
Yuki spojrzaÂł na Hasei... MilczaÂł ale jego oczy udzieliÂły jej odpowiedzi... ChciaÂł... CaÂłym sercem i duszÂą chciaÂł to zrobiĂŚ...
UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ z miÂłoÂściÂą i [zamiast oryginalnego tekstu, który jest raczej niedostosowany do oczu dzieci poniÂżej lat 18 wstawimy fragment Encyklopedii, opisujÂący Homara:
"Homary (Nephropidae) - rodzina skorupiaków nale¿¹ca do rzĂŞdu dziesiĂŞcionogów. PoÂławiane gospodarczo na du¿¹ skalĂŞ. SÂą ÂźródÂłem smacznego miĂŞsa, zaliczanym do owoców morza.
ÂŻyjÂą w strefie dennej zbiorników wód sÂłonych. Ich ciaÂło skÂłada siĂŞ ze szczypiec, odnóÂży krocznych, gÂłowotuÂłowia i odwÂłoku.
PoczÂątkowo do homarów zaliczano skorupiaki z rodzaju Homarus (dawniej rodzina Homaridae), obecnie znanych jest ich znacznie wiĂŞcej:
Thymopides, Acanthacaris, Nephropsis, Nephropides, Thymops, Thymopsis, Homarus, Nephrops, Homarinus , Metanephrops, Eunephrops ,Thymopides
Do najbardziej znanych nale¿¹:
- homar amerykaĂąski (Homarus americanus)
- homar europejski (Homarus gammarus)
- homarzec (Nephrops norvegicus)"
DziĂŞkujemy za uwagĂŞ i zyczymy miÂłego czytania dalszej czĂŞÂści posta]
Hasei odetchnĂŞÂła i liznĂŞÂła Yukimaro po szyji.
- JesteÂś cudowny... Wiesz?- odezwaÂła siĂŞ zduszonym glosem. CiÂągle brakowaÂło jej tchu. Powoli uspokajaÂła oddech, przytulajÂąc siĂŞ do niego.
Yukimaro uœmiechn¹³ siê g³aszcz¹c j¹ jednoczeœnie po w³osach...
- Nie... To ty byÂłaÂś cudowna... - powiedziaÂł oddychajÂąc ciĂŞÂżko... Delikatnie pocaÂłowaÂł ja w czoÂło...
- Wprawa robi swoje...- odpar³am, nieco zdegustowana tym co mi siê przypomnia³o.- Czyta³eœ jakieœ ksi¹¿ki, o seksie? - zapyta³am nagle, ni z t¹d ni z ow¹d.
Yukimaro zaÂśmiaÂł siĂŞ.
- ÂŻadnej... Za to kilka ksi¹¿ek na temat masaÂżu i akupunktury, które o dziwo podrzuciÂł mi mój ojciec... MówiÂł, Âże siĂŞ przydadzÂą... Teraz juÂż wiem co miaÂł na myÂśli... - powiedziaÂł caÂły czas patrzÂąc jej w oczy... Jednak w miarĂŞ gdy miÂłosne uniesienie zanikaÂła powracaÂło inne uczucie... Strach... Strach przed misjÂą Lee i tym co jak powiedziaÂł mu niedoszÂły sensei miaÂło staĂŚ siĂŞ z nim... WtuliÂł siĂŞ w Hasei chcÂąc w ten sposób zamaskowaĂŚ lĂŞk. A moÂże nawet usun¹Ì go...
- Twój ojciec musiaÂł byĂŚ madrym czÂłowiekiem...- zauwaÂżyÂłam. PrzytuliÂłam go, delikatnie gÂłaszczÂąc po wÂłosach.
- Boisz siĂŞ? - zapytaÂłam spokojnie.
- Tak... I to cholernie... - przyznaÂł nadal wtulajÂąc siĂŞ w niÂą...
- Kiedy siĂŞ zgodziÂłem... Nie myÂślaÂłem o tym... Misja zaczĂŞÂła siĂŞ szybko i podczas jej trwania teÂż nie byÂło na to czasu... - powiedziaÂł.
- Jednak teraz... PojawiÂł siĂŞ lĂŞk i wÂątpliwoÂści... A z kaÂżdym dniem... PrzybierajÂą na sile... Ja... BojĂŞ siĂŞ. Panicznie bojĂŞ. - powiedziaÂł cicho. W jego gÂłosie zbyt wyraÂźnie malowaÂł siĂŞ strach...
- Tylko gÂłupiec siĂŞ nie boi... Prawdziwa odwaga polega na opanowaniu swojego strachu...- odparÂłam.
- ale mnie Âłatwo powiedzieĂŚ, bo nie wiesi nademnÂą groÂźba Âśmierci, jednak... Wierzysz w coÂś? ZastanawiaÂłeÂś siĂŞ kiedyÂś, co siĂŞ z nami stanie po Âśmierci? - zapytaÂłam.
- Ja wierzĂŞ w Ducha Lasu i odwiecznÂą mÂądroœÌ Natury... KtoÂś musi umrzeĂŚ, by ÂżyĂŚ mógÂł ktoÂś... JeÂśli Ci to pomoÂże, to wyobraÂź sobie, Âże z momentem Twojej Âśmierci narodzi siĂŞ dziecko. To piĂŞkne, oddaĂŚ Âżycie za Âżycie...
- Ja... Nie wierzĂŞ w nic... - powiedziaÂł cicho...Z uwagÂą wsÂłuchiwaÂł siĂŞ w sÂłowa Hasei...
- Zycie za Âżycie... Tak... To piĂŞkne... - Yuki nagle odwróciÂł siĂŞ plecami... Mimo caÂłego piĂŞkna tej myÂśli nadal nie chciaÂł rozstawaĂŚ siĂŞ z Âżyciem... Nie kiedy naprawdĂŞ zacz¹³ je ceniĂŚ...
PocaÂłowaÂłam go w plecy.
- BĂŞdĂŞ z TobÂą, aÂż do ostatniej chwili. I dÂłuÂżej.... ZÂłoÂżyÂłam przysiĂŞgĂŞ, a ja przysiĂŞg nie ÂłamiĂŞ.... ZnajdĂŞ sposób, Âżeby Ci pomóc...- pocaÂłowaÂłam go jeszcze raz, a potem wstaÂłam i poszÂłam do Âłazienki, pozbierawszy uprzednio z podlogi swoje ciuchy. UmyÂłam siĂŞ i przebraÂłam w koszulkĂŞ nocnÂą. WróciÂłam do pokoju, usiadÂłam obok Yukiego i zaczĂŞÂłam czytaĂŚ jedna z poÂżyczonych ksi¹¿ek.
Yukimaro uÂśmechn¹³ siĂŞ sÂłyszÂąc sÂłowa Hasei... Kiedy wróciÂła sam wstaÂł i poszedÂł do Âłazienki zabierajÂąc swoje rzeczy. Wzi¹³ prysznic i wróciÂł do pokoju tylko w spodniach... UsiadÂł obok Hasei i z zainteresowaniem spojrzaÂł na ksiaÂżkĂŞ...
- ÂŻycie pozagrobowe? WÂątpiĂŞ by w tym konkretnym przypadku chodziÂło o mnie... Chodzi o Lee? Czy kogoÂś innego? - zapytaÂł spokojnie. CzuÂł siĂŞ co prawda nieco zmĂŞczony ale na razie ciekawosĂŚ wziĂŞÂła górĂŞ i odepchnĂŞÂła to...
<zapukaÂł niepewnie do drzwi w rĂŞku trzymajÂąc Kwiaty>
Neko otworzyÂła drzwi. SpojrzaÂła ma Toshiro obojĂŞtnym wzrokiem.
- Aaa... To ty... - powiedzia³a obojêtnym tonem. Mimo to nie zada³a sobie trudu by odsun¹Ì siê i go wpuœciÌ. Myœl o tym, ¿e skoro mama jest zajêta to jej przyjdzie mu powiedzieÌ prawdê z jakiegoœ powodu jej sie podoba³a...
<daÂł kwiaty dziewczynce> Masz to dla Ciebie...
<zniknÂą w zamieci piaskowej>

<nmm>
Nek wziĂŞÂła kwiaty...
- I po co je wydzieraĂŚ naturze... I tak nic mu to nie da... Mama pokochaÂła kogoÂś naprawdĂŞ a nawet gdyby byÂło inaczej nie miaÂłby szans bym go polubiÂła... - powiedziaÂła gdy tylko znikn¹³. ZamknĂŞÂła drzwi i wyrzuciÂła bukiet do kosza... PoszÂła do swojego pokoju i poÂłoÂżyÂła siĂŞ na ÂłóÂżku. Tenshi wykazaÂła chĂŞĂŚ skoczenia na ÂłóÂżko ale krótkie spojrzenie Neko osadziÂło jÂą na miejscu... suczka nie miaÂła ochoty znów przechodziĂŚ przez ten trening...
- Z poczÂątku chodziÂło mi o Lee... ChciaÂłam i nadal chcĂŞ wiedzieĂŚ o nim wszystko i... Wci¹¿...- trochĂŞ siĂŞ zmieszaÂłam, ale uznaÂłam Âże przed kim jak przed kim, ale przed Yukim nie mam co siĂŞ wstydziĂŚ wÂłasnych uczuĂŚ.- Wci¹¿ chciaÂłabym byĂŚ na tyle blisko niego, aby w razie potrzeby móc mu pomóc.... Poprostu... CzujĂŞ siĂŞ jego dÂł€ÂżniczkÂą... Powinnam mu jakoÂś wynagrodziĂŚ to, Âże wtedy tak go potraktowaÂłam...- caÂły czas nie odwracaÂłam wzroku od ksi¹¿ki.
- Ale widaÌ Duch Lasu czuwa nad nami, bo dobrze siê z³o¿y³o, ¿e wyporzyczy³am te ksi¹¿ki... Poszukam przy okazji jakiejœ pomocy dla Ciebie Yukimaro-kun...