Dom Keishiego i Sakury

Jest to jedne z większych domów w dzielnicy klanowej. Tu właśnie mieszkają Keishi, Sakura i ich dzieci. Na parterze znajduje się salon, łazienka i kuchnia, zaś na piętrze kilka sypialni oraz łazienka. Budynek podobnie jak ten w Kusie zbudowany jest z bambusa. Koło domu znajduje si niemały ogródek w, którym rosną liczne zioła oraz staw dzięki któremu Kei ma dostęp do technik Suitonu.

---

Sakura wraz z klonami Keia przyszli do domku ,by się rozpakować..Gdy dziewczynie udało się znaleźć łóżeczko dla dzieci ,położyła je tam ,gdyż one spały mocnym snem -Mam nadzieję ,że nic mu się nie stanie..-mruknęła do któregoś z klonów ,po czym dalej się wypakowywała i układała wszystko po domu i go urządzała ,by jakoś wyglądał....
Klony uwijały się jak mogły również urządzając dom. Powoli zaczął przypominać dom który zamieszkiwali w Kusie... Jeden z klonów podszedł do okna i obserwował szalejącą nad rezydencją władcy Ame burzę...
- Nie jest dobrze... Keishi nie wezwałby burzy Raikou gdyby nie było to niezbędne... Jest w niezłych opałach... - powiedział cicho... Czuł, ze z oryginałem nie jest dobrze...
Sakura słysząc klona posmutniała, aż mała łza popłynęła jej po policzku ,ale starała się tego nie pokazywać klonom i gdy już skończyli porządkować dom ,Sakura poszła do łóżeczka na którym leżą dzieci i usiadła obok na krześle ,a głaskała je po gółwkach..

---

Nagle ma³a Nami z³apa³a ma³¹ r¹czk¹ mamê za palec i zaczê³a energicznie nim potrz¹saÌ.
Uœmiechnê³a siê do niej i pozwala³a jej na bawienie siê swoimi d³oùmi ,gdy¿ j¹ to nie bola³o ,a po za tym jest jeszcze ma³a i dopiero co poznaje œwiat ,wiêc tylko g³êbiej jej poda³a swoj¹ rêkê i zaczê³a j¹ ni¹ lekko ³askotaÌ po brzuszku...
MaÂła Nami zaczĂŞÂła ÂśmiaĂŚ siĂŞ wesoÂło, tak mozno, Âże aÂż puÂściÂła rĂŞkĂŞ mami i tylko siĂŞ teraz ÂśmiaÂła.
Sakura sama bardziej siĂŞ uÂśmiechnĂŞÂła ,choĂŚ w g³êbi serca pÂłakaÂła ,poniewaÂż martwiÂła siĂŞ o Keia..,a nie wiedziaÂła kiedy wróci i do tego mogÂło mu siĂŞ coÂś zÂłego staĂŚ..
Nagle, z tego Âśmiechu, dziewczynka dostaÂła czkawki. ZaskoczyÂło jÂą to, bo nie byÂło to przyjemne uczucie i pomiĂŞdzy kolejnymi "hikniĂŞciami" zaczĂŞÂła cicho pochlipywaĂŚ, tak jakby zbieraÂło jej siĂŞ na porzÂądny pÂłacz.
Nagle wszystkie klony Keia poza jednym zniknĂŞÂły... ZostaÂł tylko ten przy oknie i trzymaÂł sie za ramiĂŞ...
- Kuso... Kei ma powaÂżne kÂłopoty... NaprawdĂŞ powaÂżne... - wyszeptaÂł.
Niee!!-krzyknĂŞÂła na caÂłe gardÂło..Gdyby go straciÂła nie wytrzymaÂłaby tego..Nie mógÂł jej tego zrobiĂŚ ..Nie teraz!!Sakura przez to zaczĂŞÂła pÂłakaĂŚ i nie mogÂła siĂŞ powstrzymaĂŚ od Âłez .,a do tego nie wiedziaÂła jak pomóc maÂłej Namidzie...
Kiedy mama teÂż zaczĂŞÂła pÂłakaĂŚ, dziewczynka rozdarÂła siĂŞ na caÂłe gardÂło i jej pÂłacz przerywaÂły tylko pojedyĂącze czkniĂŞcia co jakiÂś czas. Odruchowo zaczĂŞÂła kopaĂŚ rĂŞkami i nóÂżkami.
Klon Keishiego spojrzaÂł na SakurĂŞ z troskÂą w oczach...
- Spokojnie Kei da sobie radĂŞ. Nic mu nie bĂŞdzie... Poza tym mam maÂły plan - powiedziaÂł. Bez wahania wezwaÂł goĂąca...
MÂłody chÂłopak spojrzaÂł na klona oczekujÂąc rozkazów...
- Udasz siê do Konohy i przeka¿esz t¹ wiadomoœÌ Hasei z klanu Inuzuka... - Powiedzia³ wrêczaj¹c mu list.
- Hai... - chÂłopak skÂłoniÂł siĂŞ i znikÂł...
Klon tymczasem wzi¹³ ma³¹ Nami na rĂŞce... Delikatnie podrzucaÂł ja chcÂąc pomóc jej w pozbyciu siĂŞ czkawki...
- Nie pÂłacz... TatuÂś bĂŞdzie bezpieczny...
Czkawka istotnie przeszÂła, ale dziewczynka wystraszyÂła siĂŞ gwaÂłtownych ruchów, wiĂŞc znowu zaczĂŞÂła pÂłakaĂŚ.
- Yarre, yarre... Nikt nie mówiÂł, Âże bĂŞdzie lekko... - westchn¹³ klon delikatnie koÂłyszÂąc ma³¹ dziewczynkĂŞ...
Sakura wstaÂła i podeszÂła do klona Keia ,który trzymaÂł ma³¹ NamidĂŞ -No juÂż nie pÂłacz..-powiedziaÂła smutno ,a jednoczeÂśnie staraÂła siĂŞ uspokoiĂŚ córeczkĂŞ gÂładzÂąc jÂą po gÂłówce...
Dziewczynka uspokoiÂła siĂŞ, gdy tylko poczuÂła dotkniĂŞcie rĂŞki mamy. UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ przez Âłzy, które jeszcze nie zdÂąrzyÂły opuÂściĂŚ oczu i bÂąknĂŞÂła cicho coÂś co przypominaÂło "l¹³lÂąlam".
Klon uœmiechn¹³ siê nadal trzymaj¹c Namidê...
- Tak... MaÂła wyraÂźnie czuje róÂżnicĂŞ miĂŞdzy mnÂą a prawdziwym Keishim... - powiedziaÂł patrzÂąc na SakurĂŞ...
- Nie smuĂŚ siĂŞ... Keishi wróci caÂły i zdrowy... PosÂłaÂłem po jego przyjacióÂłkĂŞ. PeÂłniÂła kiedyÂś funkcjĂŞ Hokage. Nie ma mowy by Keiowi coÂś siĂŞ staÂło... - dodaÂł z Âłagodnym uÂśmiechem...
Mam takÂą nadziejĂŞ ...-powiedziaÂła cicho nadal gÂłaszczÂąc córeczkĂŞ ,by wiedziaÂła ,Âże jest bezpieczna ,ale nachyliÂła siĂŞ do klona Keia i pocaÂłowaÂła go w policzek za to ,Âże jest nadzieja ,Âże prawdziwemu nic nie bĂŞdzie ,a na dodatek sprowadziÂł pomoc ,dziĂŞki której jest wiĂŞksza szansa na jego wygranÂą i zdrowy powrót do domu...
Nami wyciÂągnĂŞÂła rÂączki, w momencie kiedy mama caÂłowaÂła klona i uczepiÂła siĂŞ nimi bluzki mamy. WidaĂŚ byÂło, Âże chce do niej, a uÂścisk rÂąk klona Kei'a wcale jej siĂŞ nie podoba.
Klon bez sprzeciwu oddaÂł dziecko Sakurze...
- WyraŸnie czuje, ze nie jestem jej ojcem... Nie da siê jej zbyt ³atwo oszukaÌ... - powiedzia³ z uœmiechem. Niepokoi³ siê o orygina³... Jednak wierzy³ w wys³anego pos³aùca... Wiedzia³ te¿ ¿e Keishi jest ca³y... W koùcu on jeszcze nie by³ ka³u¿¹...
OczywiÂście wziĂŞÂła ma³¹ NamidĂŞ na rĂŞce i jÂą do siebie przytuliÂła ,jednoczeÂśnie bujaÂła jÂą ,by byÂło jej dobrze i gÂłaskaÂła po gÂłówce..-No ..pomimo iÂż jest jeszcze maÂła wie chyba kto jest klonem a kto nie ..To dobrze ,bo wyroÂśnie na dobrego ninjĂŞ..-powiedziaÂła z lekkim uÂśmiechem do klona dalej trzymajÂąc dziewczynkĂŞ w rĂŞkach..
Nami uspokoiÂła siĂŞ i uÂśmiechnĂŞÂła wesoÂło, odsÂłaniajÂąc bezzĂŞbne dziÂąsĂŞÂłka. A potem znowu posmutniaÂła i wyciÂągnĂŞÂła rÂączki, ÂłapiÂąc nimi bluzkĂŞ mamy w miejscu gdzie sÂą piersi, tak jakby czegoÂś chciaÂła.
Klon Keishiego z³apa³ siê za pierœ i znikn¹³...
W tym samym czasie do domu weszli shinnobi niosÂąc rannego Keishiego i nieprzytomnÂą Hasei...
- KoœÌ przebiÂła pÂłuco... Lord Keishi potrzebuje pomocy... - powiedzieli krótko kÂładac go na skÂładanym ÂłóÂżku... Hasei poÂłoÂżyli na Kanapie... NastĂŞpnie wyszli by pousuwaĂŚ zniszczenia.
[I see you!]..Nie no Ÿle i to bardzo ...-powiedzia³a ze smutkiem ,po czym jak najszybciej podesz³a do ko³yski i w³o¿y³a ma³¹ Nami ,gdy¿ usnê³a ,a teraz koniecznie musia³a zaj¹Ì siê Keiem..Podesz³a do niego ,a twarz mia³a blad¹ jak œciana ,gdy¿ widz¹c go w takim stanie normalnie chcia³o jej siê p³akaÌ..Musia³a od razu zabraÌ siê za leczenie jego przebitego p³uca ,bo to by³o bardzo powa¿ne..-Koiyasute No Jutsu!-Krzyknê³a po czym po³o¿y³a swoje d³onie na jego klatce piersiowej w miejscu ,gdzie by³o przebite p³uco ,a poœwiata z czakry zaczê³a leczyÌ ow¹ ranê.-Trzymaj siê kochany..Wyjdziesz z tego..Nie pozwolê ci umrzeÌ ..Nie chce zostaÌ sama..nie teraz...-myœla³a w miêdzyczasie ,gdy go uzdrawia³a....
WszedÂł do domku bez pukania obezwÂładniajÂąc czterech jonninów przy wyjÂściu.
- Jest Keishi wÂładca Ame? - spytaÂł lecz gdy dojrzaÂł rannego mĂŞÂżczyznĂŞ postanowiÂł pomóc. * Pewnie to jest ten Kei, widaĂŚ Hideki Âłatwo skóry nie oddaÂł *
- Co mu dolega? - ponownie spytaÂł a jego nici zaczĂŞÂły wychodziĂŚ z ciaÂła.
- Mogê wyj¹Ì lub w³o¿yÌ cokolwiek do jego cia³a. - powiedzia³ po czym szepn¹:
- Hougou Kajuu Henge no Jutsu.
WchodzĂŞ zaraz za Kiomotem.. zatrzymuje siĂŞ na Âśrodku gotowy do akcji i przyglÂądam sie caÂłemu zajÂściu...
Grupa 14 shinnobi pojawiÂła sie jakby znikÂąd. WÂśród nich byÂło takÂże piĂŞciu jonninów...
- Ani kroku dalej... - powiedziaÂł jeden z nich i wszyscy jak na komendĂŞ wyciÂągnĂŞli Kunaie.
- Nie tkniecie naszego pana... - ostrzegÂł a reszta tylko pokiwaÂła gÂłowami. Byli gotowi umrzeĂŚ w obronie wioski...
Nie..IdÂźcie stÂąd ..nie potrzebujĂŞ niczyjej pomocy ,gdyÂż moje justu mu pomoÂże..a po za tym kto pozwoliÂł wam tu wÂłaziĂŚ?!-powiedziaÂła wkurzona dalej trzymajÂąc dÂłonie na klatce Keia i caÂły czas go leczyÂła i patrzyÂła na tych ninja wrogim spojrzeniem..
- No dobra chciaÂłem grzecznie, ale skoro tak to... Tobirama szykuj siĂŞ.... a swojÂą drogÂą to jestem tutaj po to abyÂście oddali mi Hidekiego, jeÂżeli nie wioska zostanie delikatnie mówiÂąc zburzona. To jak chcecie straciĂŚ waszego pana czy teÂż
oddajecie mi Hidekiego i juÂż siĂŞ wiĂŞcej nie widzimy... mógÂłbym pomóc mu dojœÌ do zdrowia ale jak nie to nie macie 10sekund na odpowiedÂź. - powiedziaÂł z wielkim uÂśmiechem na twarzy, tak jakby czekaÂł na walkĂŞ.
- Ten wasz caÂły Hideki zÂłamaÂł umowy miĂŞdzy wioskowe atakujÂąc Ame bez wypowiedzenia nam wojny... Obecnie znajduje siĂŞ w wiĂŞzieniu... ChoĂŚ moÂżemy go wydaĂŚ... Jednak pod kilkoma warunkami... - powiedziaÂł najstarszy z shinnobi... Jedne z mÂłodszych chÂłopaków podszedÂł do Sakury...
- Spokojnie Sakura-sama... Nie pozwolimy by coÂś siĂŞ staÂło...
Tymczasem przywódca oddziaÂłu patrzyÂł na Kiomoto...
- Po pierwsze: Nigdy nie wrócicie do tej wioski.
Po drugie: Odbudujecie to co zniszczyÂł.
Po trzecie: Zapewnicie nam ochronĂŞ na czas odbudowy wioski... - wyliczyÂł spokojnie.
- Wybieraj... My nie zginiemy tak Âłatwo...
Wszystkie nici powróciÂły do rĂŞki Kiomoto.
- Ja nic wam nie odbudujĂŞ i nie gwarantujĂŞ Âże Hideki to zrobi.
Jedyne co mogĂŞ wam zapewniĂŚ to, to Âże bĂŞdĂŞ was ochraniaÂł do czasu kiedy wasz Kage nie wyzdrowieje. JeÂżeli coÂś siĂŞ nie podoba to chĂŞtnie sprawdzĂŞ wasze umiejetnoÂści. - Kiomoto odpowiedziaÂł przygotowujÂąc siĂŞ do skÂładania pieczĂŞci.
- Niech wiĂŞc i tak bĂŞdzie... Jednak jeÂśli wrócicie tu we wrogich zamiarach... Dowie siĂŞ o tym kilka osób... - jonnin uÂśmiechn¹³ siĂŞ paskudnie...
- Wasz Hideki jest w wiĂŞzieniu... Dajcie to straÂżnikowi... - powiedziaÂł podajÂąc Kiomoto zwój...
- DziĂŞki. - odpowiedziaÂł tylko i wyszedÂł zadowolony z siebie.
- Tobirama idziemy, wÂłaÂściwie to ulokuj siĂŞ w jakimÂś hotelu, misjia rangi A ochrona Ame. - powiedziaÂł wychodzÂąc do Tobiramy.
<nmm>
Shinnobi zniknĂŞli tak szybko ja siĂŞ pojawili... ZostaÂł tylko jeden który wyprowadziÂł TobiramĂŞ... <Tobirama pisz juÂż poza domem>
Keishi otworzyÂł lekko oczy...
- Sakura... - powiedziaÂł cicho...
SÂłyszaÂł co zaszÂło i byÂł zadowolony z takiego rozwiÂązania...
Uff..-Sakurze ulÂżyÂło i dalej leczyÂła Keia...Gdy juÂż udaÂło jej siĂŞ uzdrowiĂŚ jego pÂłuco ,a skóra na jego ciele powróciÂła do wÂłaÂściwego stanu ,dokoĂączyÂła jeszcze uzdrawiaĂŚ jego mniejsze i liczne rany..Gdy juÂż to wszystko skoĂączyÂła jej ukochany byÂł juÂż zdrowy choĂŚ mógÂł byĂŚ jeszcze przez jakiÂś czas nieprzytomny ,a jak siĂŞ obudzi to moÂże trochĂŞ jeszcze go boleĂŚ ,ale waÂżne byÂło to ,Âże juÂż nic mu nie groziÂło..Po chwili koĂączÂąc technikĂŞ dezaktywowaÂła jÂą i upadÂła na ÂłóÂżko bĂŞdÂąc lekko zmĂŞczona ,ale opÂłacaÂło siĂŞ,gdyÂż to jutsu ratowaÂło jÂą zawsze od dolegliwoÂści Keia...Le¿¹c gÂładziÂła delikatnie jego policzek a gdy siĂŞ obudziÂł ucieszyÂła siĂŞ -Tak..jestem przy tobie ..Wszystko bĂŞdzie dobrze..-powiedziaÂła cicho po czym delikatnie pocaÂłowaÂła go w policzek...
- Co... Z Hasei? - zapytaÂł sÂłabym tonem a Sakura mogÂła domyÂśleĂŚ siĂŞ, Âże chodzi o wniesionÂą Kunoichi.
- DaÂłem z siebie... Wszystko... CieszĂŞ siĂŞ, Âże wioska... Nie... Ty i dzieci... JesteÂście bezpieczne... - powiedziaÂł cicho...
Hasei..LeÂży chyba na kanapie...Nie mam siÂły na jeszcze jej wyleczenie..ale jak chcesz mogĂŞ spróbowaĂŚ resztkami siÂł jÂą uzdrowiĂŚ..No i nie gniewam siĂŞ jak nawet przegraÂłeÂś..waÂżne Âże Âżyjesz i to ,Âże nasza wioska nie zostaÂła zniszczona dokumentnie.. MuszĂŞ jeszcze nakarmiĂŚ ma³¹ NamidĂŞ,ale gdy chciaÂłam to zrobiĂŚ zasnĂŞÂła ,co nie jest powodem do tego ,by nie daĂŚ jej jeœÌ...-mówiÂła ciepÂłym tonem do Keia ,po czym wstaÂła i chwiejnym krokiem podeszÂła do koÂłyski wyjmujÂąc ma³¹ córeczkĂŞ i rozpinajÂąc sobie bluzkĂŞ do poÂłowy dajÂąc Nami by zaczĂŞÂła ssaĂŚ...
- Cieszê siê... Naprawdê... - wyszepta³ i zamkn¹³ oczy... Wydawa³o siê, ¿e umar³... Jednak po d³u¿szej chwili da³o siê s³yszeÌ miarowy oddech... Zasn¹³... By³ zmêczony... Walka nie by³a ³atwa...
Sakura karmi³a piersi¹ ma³¹ Nami ,ale obserwowa³a nadal Keia i domyœli³a siê ,¿e ¿yje i siê nie denerwowa³a ,¿e usn¹³ gdy¿ wiedzia³a ,¿e jego walka by³a ciê¿ka ,wiêc nale¿a³ mu siê odpoczynek ..Gdy skoùczy³a karmiÌ dziewczynkê od³o¿y³a j¹ do ko³yski przykrywaj¹c j¹ ko³derk¹ ,po czym podesz³a do Hasei i resztkami si³ u¿y³a swojego jutsu i powoli uzdrawia³a j¹ choÌ mia³a liczne i g³êbokie rany nied³ugo bêdzie ju¿ zdrowa...
Keishi w koĂącu otworzyÂł oczy... Wszystkie koÂści bolaÂły go jak diabli...
- Kusoo... - jĂŞkn¹³ tylko cicho caÂły czas le¿¹c na ÂłóÂżku...
Gdy uleczyÂła i Hasei uÂłoÂżyÂła jÂą tak na kanapie ,by byÂło jej wygodniej ,po czym podeszÂła powoli do Keia i poÂłoÂżyÂła siĂŞ obok niego ,gdyÂż byÂła wyczerpana leczeniem obu osób..-Jestem...WykoĂączona..Boli ciĂŞ...coÂś jeszcze?-pyta z troskÂą kÂładÂąc mu delikatnie dÂłoĂą na policzku i patrzÂąc na niego czule ...
- Wszystko... - Keishi skrzywiÂł siĂŞ z bólu... Jednak dotyk Sakury dziaÂłaÂł na niego kojÂąco... PatrzyÂł na niÂą wzrokiem peÂłnym uczucia...
Gdybym mogÂła uÂśmierzyĂŚ ci jakoÂś ból..Ale nie mam juÂż siÂły..ZuÂżyÂłam prawie ca³¹ czakrĂŞ..ÂŻeby móc zrobiĂŚ tak ,Âże nie bĂŞdzie ciĂŞ nic bolaÂło musiaÂłabym zregenerowaĂŚ swe siÂły ,po czym znowu uÂżyĂŚ techniki i uzdrowiĂŚ do koĂąca ciebie tak byÂś byÂł juÂż zdrów...-powiedziaÂła cicho ,dalej go gÂładzÂąc po policzku i patrzyÂła mu siĂŞ nadal z troskÂą w oczy...
Mimo bólu Keishi uÂśmiechn¹³ siĂŞ Âłagodnie...
- Nie martw siĂŞ skarbie... Dam sobie radĂŞ... W Âżyciu bolaÂło mnie bardziej... Szczególnie tamtego dnia... - powiedziaÂł spokojnie. WystarczyÂło mu to, Âże byÂła przy nim...
Rozumiem ciĂŞ...ale jeÂżeli nie przestanie ciĂŞ boleĂŚ twoje ciaÂło ,bĂŞdĂŞ musiaÂła zrobiĂŚ wszystko ,by juÂż byÂło wszystko dobrze..-powiedziaÂła czule i z troskÂą do niego ,po czym delikatnie pocaÂłowaÂła go w policzek ,przyglÂądajÂąc siĂŞ jego twarzy...
- Przestanie... W koĂącu przestanie... - powiedziaÂł cicho uÂśmiechajÂąc siĂŞ... PodniósÂł dÂłoĂą i dotkn¹³ niÂą twarzy Sakury... ByÂł spokojny... W koĂącu byÂła przy nim...
No mam takÂą nadziejĂŞ..Nie martw siĂŞ jestem przy tobie i nigdy ciĂŞ nie opuszczĂŞ...-szepnĂŞÂła mu do ucha ,po czym wczepiÂła mu we wÂłosy palce ,którymi zaczĂŞÂła delikatnie je gÂładziĂŚ...
OdkaszlnĂŞÂłam, budzÂąc siĂŞ. RwÂący ból w udzie i w gÂłowie dawaÂł o sobie znaĂŚ.
- Sakura-chan... Nie marnuj chakry napróÂżno... Jestem silna i nic mi nie bĂŞdzie...- bÂąknĂŞÂłam i odsuneÂłam od siebie rĂŞce tamtej. UsiadÂłam. CzesĂŚ ran zd¹¿yÂła siĂŞ wyleczyĂŚ, ale przebite udo i ból w gÂłowie pozostaÂły.
- Otwórz drzwi i wspuœÌ Hako.- poprosiÂłam, czujÂąc, Âże pies Âśpi gdzieÂś przed doemem. Potem wyciÂągnĂŞÂłam bandaÂże i ignorujÂąc ból owinĂŞÂłam nimi ranĂŞ na nodze.
- Wiem... - Keishi uÂśmiechn¹³ siĂŞ... Ból powoli ustĂŞpowaÂł... UsiadÂł na ÂłóÂżku obserwujÂąc koÂłyskĂŞ... Dzieci i Sakura byÂły bezpieczne... To byÂło dla niego najwaÂżniejsze. SÂłyszÂąc sÂłowa Hasei wstaÂł z kanapy i wpuÂściÂł psa... Potem podszedÂł do przyjacióÂłki..
- Arigatou...
UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ do chlopaka.
- Nie ma za co... w koĂącu... Czego nie robi siĂŞ dla przyjacioÂł? - uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ ciepÂło, tak jak prawie nigdy. nie byÂł to lubieÂżny uÂśmieszek uwodzicielki, ani kpiÂący uÂśmieszek zarozumialca, tylko szczery promieniejÂący uÂśmiech Prwadziwej Hasei.
- Pozatym...- zrobiÂłam niby-to-obojĂŞtnÂą minĂŞ.- JuÂż dawno chciaÂłam odwiedziĂŚ Ame no i przy okazji mogĂŞ poznaĂŚ TwojÂą uroczÂą ÂżonkĂŞ, i Twoje sÂłodkie bachorki...- na mojÂą twarz powróciÂł kpiÂący póÂłuÂśmieszek.- A ty masz leÂżeĂŚ! - dodoaÂłam niemal krzyczÂąc. PoczochcraÂłam po Âłbie psa, który uÂłoÂżyÂł siĂŞ przy moich nogach. to byla jedyna nagroda. Ale dla Hako znaczyÂła wiĂŞcej niÂż wszystkie przysmaki i podziĂŞkowania Âświata.
- Mimo to dziĂŞki... - Keishi odpowiedziaÂł swoim typowym Âłagodnym uÂśmiechem... Jednak gdy Hasei nazwaÂła SakurĂŞ jego ÂżonÂą zmieszaÂł siĂŞ nieco...
- Tak w³aœciwie... To... Nie jesteœmy ma³¿eùstwem... - powiedzia³ po chwili...
- Jeszcze nie... - dodaÂł poÂśpiesznie... WiedziaÂł, Âże nie jest to waÂżne choĂŚ i tak w najbliÂższym czasie miaÂł zamiar w koĂącu dopeÂłniĂŚ strony formalnej...
PokiwaÂłam gÂłowÂą i nagle nieco siĂŞ zasĂŞpiÂłam. Nie chciaÂłam tego zupelnie, ale wspomnienia napÂłynĂŞÂły, jak zwykle nie pytajÂąc o zgodĂŞ. PrzypomniaÂłam sobie, jak szczĂŞÂśliwa byÂłam, kiedy siedziaÂłam na wysepce poÂśrodku Jeziorka Lotosu razem z Lee. Jak rozmawialiÂśmy o wszystkim i o niczym. A teraz... Teraz okazaÂło siĂŞ, Âże Lee powróciÂł. Szybko skarciÂłam siĂŞ za chwilĂŞ sÂłaboÂści i otarÂłam o ka ma³¹ ÂłezkĂŞ.
- Najbardziej niebezpieczny wróg to taki, który nie ma nic do stracenia.- powiedziaÂłam na gÂłos, nieÂżwiadoma tego, Âże nikt poza mnÂą nie znaÂł mojego toku rozumowania.
- CóÂż... mimo wszystko, cieszĂŞ siĂŞ Âże Duch Lasu obdarowaÂł Was nowym Âżyciem. Zadne jutsu nie jest tak piĂŞkne jak cud narodzin.- odezwaÂłam siĂŞ znów pogodnie. tutaj czuÂłam siĂŞ jak w domu. O ile kiedykolwiek miaÂłam miejsce, które mogÂłabym nazwyaĂŚ domem nie tylko z przyczyn materialnych.
- Hako...- pies postawiÂłuszy, na znak Âże sÂłucha, ale nadal miaÂł przymkniĂŞte oczy.- IdÂź do Neko i powiadom jÂą, Âże nic mi nie jest i kiedy tylko troszkĂŞ odpocznĂŞ wróce do niej.- poleciÂłam. Pied jednym nagÂłym zrywem poderwaÂł siĂŞ do biegu i wypadÂł przez drzwi.
- Tak... ObdarowaÂł... Jedno jednak wczeÂśniej zabraÂł... - gÂłos Keishiego byÂł cichy... Kilka Âłez spadÂło na podÂłogĂŞ...
- Zato... PopeÂłniÂła samobójstwo... - powiedziaÂł w koĂącu... Mimo iÂż pogodziÂł siĂŞ ze ÂśmierciÂą siostry nadal byÂło to dla niego bolesne...
-Tak juÂż jest na Âświecie... Nie wyobraÂżam sobie, co by byÂło gdyby ludzie nie umierali... KtoÂś musi umrzeĂŚ, by ÂżyĂŚ mógÂł ktoÂś...- wstaÂłam i delikatnie dotknĂŞÂłam rĂŞkÂą rĂŞki Keishiego. Nie wiedziaÂłam, czy nie zostanie to odebrane niewÂłaÂściwie.
- Gdzie jest jej grób? - zapytraÂłam Âłagodnie.- ChciaÂłabym odmówiĂŚ nad nim modlitwĂŞ....- dodaÂłam, odsuwajÂąc siĂŞ do Keishiego. Noga nadal bolaÂła, ale wiedziaÂłam, Âże Âłatwiej mi bĂŞdzie zignorowaĂŚ ból, kiedy czymÂś zaprzÂątnĂŞ swoje myÂśli.
- Kumo... Tam gdzie dawniej staÂła siedziba rodu... Nie sposób go nie zauwaÂżyĂŚ... - GÂłos Keishiego byÂł spokojny...
- ÂŻaÂłujĂŞ, Âże nie Âżyje... Jednak ona... CóÂż... Nie odeszÂła... Jest przy mnie choĂŚ nie zawsze jÂą widzĂŞ... -chÂłopak uÂśmiechn¹³ siĂŞ delikatnie... WÂłaÂściwie sÂłyszÂąc jego sÂłowa ktoÂś mógÂłby stwierdziĂŚ, ze zwariowaÂł...
PkiwaÂłam spokojnie gÂłowÂą.
- MusiaÂła CiĂŞ naprawdĂŞ mocno kochaĂŚ, skoro udaÂło jej siĂŞ pozostaĂŚ na tym Âświecie. Zwykle jest to niemoÂżliwe... CoÂż... WybiorĂŞ siĂŞ teraz na jej grób... Nie bĂŞdĂŞ Wam przeszkadzaÂła...- uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ, otworzyÂłam drzwi i wyszÂłam w spokojnÂą, bezksiĂŞÂżycowÂą noc.
- Nie przeszkadzasz... Poza tym powinnaÂś pozwoliĂŚ aby noga siĂŞ wygoiÂła... - powiedziaÂł spokojnie. Sam miaÂł ochotĂŞ odwiedziĂŚ grób siostry... W koĂącu powinien jej powiedzieĂŚ o tym, co staÂło siĂŞ ostatnio... Jednak na razie miaÂł zamiar z tym poczekaĂŚ... PodszedÂł do koÂłyski i patrzyÂł na ÂśpiÂące bliÂźniĂŞta...
- Moje maÂłe skarby...
Nami otworzyÂła jedno oczko. WidzÂą, Âże pochyla siĂŞ nad niÂą ktoÂś wielki i groÂźnie wyglÂądajÂący na tle ÂświatÂła zaczĂŞÂła cichutko kwiliĂŚ. Pozatym znów byÂła gÂłodna.
Keishi delikatnie wyj¹³ ma³¹ z ko³yski i zacz¹³ ³agodnie ko³ysaÌ...
- Spokojnie... TatuÂś jest przy tobie moja maÂła Nami-chan... - mówiÂł Âłagodnym gÂłosem caÂły czas patrzÂąc w twarz dziewczynki...
Namida teraz juÂż zaczĂŞÂła pÂłakaĂŚ na caÂłego. Nagle, przez Âłzy wykrzyczaÂła "mama!". Nie byÂła chyba Âświadoma znaczenia tego sÂłowa, ale zaczĂŞÂła je instynktownie powtarzaĂŚ raz poraz, pomiĂŞdzy wybuchami pÂłaczu.
Keishi nadal delikatnie koÂłysaÂł córkĂŞ... UsÂłyszaÂł jej pierwsze sÂłowa i wÂłaÂściwie cieszyÂł sie z tego... Nadal koÂłyszÂąc Nami podszedÂł do Sakury... UsiadÂł obok niej gotowy by podaĂŚ jej dziecko, gdyÂż najprawdopodobniej maÂła byÂła gÂłodna... Albo po prostu go nie lubiÂła...
Sakura uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ sÂłyszÂąc sÂłowa córeczki i wziĂŞÂła jÂą od Keia- Przepraszam za nieobecnmoœÌ ,ale siĂŞ zamyÂśliÂłam i to zmĂŞczenie po uÂżyciu tej techniki...-powiedziaÂła cicho ,po czym zaczĂŞÂła karmiĂŚ piersiÂą ma³¹ Nami .....
przebiega obok domu nagle cos sie staÂło Nejiemu i upadÂł uderzajÂąc gÂłowa w drzwi rezydĂŞcji. Huk byÂł dosc gÂłoÂśny. Pomocy- POwiedziaÂł po chichu
Kiedy zostaÂła oddana mamie, momentalnie ucichÂła, a kiedy dano jej mleka uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ i zaczĂŞÂła ssaĂŚ mleko. Potem odsunĂŞÂła siĂŞ od pierÂśi, odbiÂło jej siĂŞ i dziewczynka wyglÂądaÂła na wniebowziĂŞtÂą.
Keishi patrzyÂł na córkĂŞ z uÂśmiechem... PoczuÂł jednak ukÂłucie Âżalu... CóÂż wyraÂźnie maÂła traktowaÂła go jak obcego. Mimo to wÂątpliwoÂści nie zagoÂściÂły w jego umyÂśle na dÂługo. LiczyÂło siĂŞ to, ze kochaÂł zarówno SakurĂŞ jak i dzieci...
- Rany... WyraÂźnie woli byÂś ty jÂą trzymaÂła... - powiedziaÂł z uÂśmiechem...
nagle z ciemnoÂści wyszÂło ÂświatÂło które natchneÂło mnie do Âżycia. wstaÂłem zamroczony z bolÂącÂą gÂłowÂą.
-Musze wracaĂŚ- powiedziaÂł do siebie.
- CoÂś zÂłego sie ze mnÂą dzieje.-WstaÂł i ruszyÂł do konohy <nmm>
Keishi wstaÂł i udaÂł siĂŞ do wyjÂścia.
- NiedÂługo wrócĂŞ... - powiedziaÂł spokojnie i wyszedÂł. {NMM}
Ta ...jak zwykle zresztÂą...ani chwili usiedzenia w jednym miejscu tylko zawsze musi gdzieÂś iœÌ..ech znowu muszĂŞ na niego czekaĂŚ..-pomyÂślaÂła krzywiÂąc siĂŞ przy tym ,ale nadal trzymaÂła ma³¹ Nami w objĂŞciach i gÂładziÂła jej gÂłówkĂŞ i znowu zaczĂŞÂła tĂŞskniĂŚ za nim ,poniewaÂż nie dawno go uratowaÂła ,a ten juÂż poszedÂł ......
Keishi spokojnie wszedÂł do domu... Nie byÂło juÂż widaĂŚ na nim bólu jaki czuÂł do tej pory...
- Wybacz, ze nie byÂło mnie tak dÂługo ale musiaÂłem sprawdziĂŚ kilka miejsc... - powiedziaÂł spokojnie siadajÂąc obok Sakury... SpojrzaÂł na córeczkĂŞ i uÂśmiechn¹³ siĂŞ... Nie pozwoli aby coÂś im siĂŞ staÂło...
Namida spojrzaÂła na tatĂŞ i wbiÂła w niego swoje przenikliwe, niebieskookie spjrzenie. ZmarszczyÂła czóÂłko, a jej oczy zdawaÂły si czytaĂŚ ojcu w myÂślach. Nagle posmutniaÂła. Nie pÂłakaÂła, nie histeryzowaÂła tylko poprostu przestaÂła siĂŞ uÂśmiechaĂŚ. OdwróciÂła wzrok od taty i znów siĂŞ uÂśmiechnĂŞÂła. SpojrzaÂła na mamĂŞ i teraz juÂż w jej oczach goÂściÂły wesoÂłe iskierki. WyglÂądaÂło to dokÂładnie tak, jakby potrafiÂła wyczuĂŚ emocje targajÂące jej rodzicami.
Keishi zaÂśmiaÂł siĂŞ cicho...
- WidzĂŞ, ze umiesz coÂś ciekawego moja maÂła... - powiedziaÂł siĂŞgajÂąc w g³¹b siebie... WykorzystaÂł to czego siĂŞ uczyÂł i zacz¹³ uspokajaĂŚ swoje emocje... Delikatnie wzi¹³ córkĂŞ... Tak aby spojrzaÂła na niego... ByÂł ciekaw jej reakcji...
No nareszcie jesteÂś..MogĂŞ wiedzieĂŚ gdzie byÂłeÂś?-zapytaÂła siĂŞ go wzdychajÂąc i patrzyÂła w jego kierunku jakimÂś smutnym wzrokiem . Gdy tak siedziaÂł obok niej ona objĂŞÂła go ramieniem za szyjÂą i widaĂŚ byÂło po niej ,Âże tĂŞskniÂła , zresztÂą jak zwykle gdy gdzieÂś znikaÂł na jakiÂś czas..BrakowaÂło jej czuÂłoÂści ,które przez to wszystko bywaÂły rzadko ,wiĂŞc musiaÂła poczuĂŚ jego gÂładkÂą skórĂŞ na swoim ciele ,bo za bardzo jej tego brakowaÂło ,jednoczeÂśnie uwaÂżaÂła na to ,by on nie upuÂściÂł maÂłej Nami i tego ,by samej jej nie zgnieœÌ ,gdy tylko siĂŞ w Keia wtuli...
- ByÂłem u Zato... - Keishi chwilowo posmutniaÂł...
- Brakuje mi jej... - przyznaÂł szczerze... Jednak po chwili stÂłumiÂł te emocje... SkupiÂł siĂŞ na córce...
- Wiesz kochanie... ZauwaÂżyÂłem coÂś ciekawego w zachowaniu Nami... - powiedziaÂł cicho...
Rozumiem ,Âże brakuje ci jej ,ale ja nic nie mogĂŞ na to poradziĂŚ.,..przykro mi ..Jak bym chciaÂła pomóc ,ale to jest niewykonalne ,...A co takiego widzisz w jej zachowaniu ? A moÂże to ,Âże jak na ciebie patrzy smutnieje , a jak na mnie siĂŞ uÂśmiecha tak? Bo jak tak to doœÌ niezrozumiaÂłe dla mnie..-powiedziaÂła takÂże cicho , jednoczeÂśnie poÂłoÂżyÂła gÂłowĂŞ na jego ramieniu ,poniewaÂż nie mogÂła siĂŞ juÂż powstrzymaĂŚ od tego by nie poczuĂŚ jego bliskoÂści...
- Wiem kochanie wiem... - powiedziaÂł Âłagodnym tonem. SpojrzaÂł na SakurĂŞ czuÂłym wzrokiem.
- Tak... O to mi chodzi... Najpierw myÂślaÂłem, ze po prostu mnie nie lubi... Ale tym razem nie pÂłakaÂła a tylko wyraÂźnie posmutniaÂła... A ja akurat byÂłem przygnĂŞbiony... - powiedziaÂł spokojnie... Delikatnie wyciÂągn¹³ rĂŞce aby wzi¹Ì córkĂŞ... WiedziaÂł, ze jedyne co teraz czuÂł to spokój i radoœÌ z bycia blisko tych, których kochaÂł... ByÂł ciekaw reakcji córki...
Nagle daÂło siĂŞ sÂłyszec ciche kwilenie... Rei w koĂącu siĂŞ obudziÂł i byÂł strasznie gÂłodny. Poza tym chciaÂł siĂŞ wydostaĂŚ z koÂłyski.
Ojej trzeba teraz i Reia nakarmiÌ i wyj¹Ì z ko³yski , bo widzê ,¿e jest niezadowolony i jakiœ chyba g³odny..-powiedzia³a i z lekk¹ niechêci¹ wsta³a od Keia .Podesz³a do miejsca gdzie le¿a³ synek ,a gdy ju¿ tam stanê³a wyjê³a ma³ego obejmuj¹c go mocno w swoich ramionach .Wracaj¹c do ukochanego trzyma³a ju¿ Reia ,po czym usiad³a zaczynaj¹c karmiÌ ma³ego ,przygl¹daj¹c siê Keiowi w twarz ,staraj¹c siê ,by mia³a uœmiech na twarzy i ¿eby jej ukochany by³ jednak jakoœ bardziej uœmiechniêty ,ale tak od serca...
Malec przesta³ p³akaÌ juz w momencie gdy mama wziê³a go na rêce a gdy zaczê³a go karmiÌ by³ ju¿ zupe³nie wniebowziêty... Zacz¹³ chciwie piÌ mleko przymykaj¹c przy tym oczy. Dodatkowo ciep³o mamy dzia³a³o bardzo koj¹co...
Nami popatrzyÂła siĂŞ na tatĂŞ, a na jej maÂłej twarzyczce znów pojawiÂł siĂŞ uÂśmiech. WyciÂągnĂŞÂła ma³¹ rÂączkĂŞ, zÂłapaÂła Kei'a za koszulĂŞ i przytuliÂła siĂŞ do niego z caÂłych siÂł.
- Ta-ta...- wybÂąkaÂła.
Keishi uÂśmiechn¹³ sie... Delikatnie trzymaÂł coreczke jednoczeÂśnie gÂłaszczÂąc jej gÂłówkĂŞ...
- Jestem mój anioÂłku... Jestem... - powiedziaÂł cichym Âłagodnym tonem. JednoczeÂśnie upewniÂł siĂŞ w tym co podejrzewaÂł... Nie mógÂł jednak zrozumieĂŚ jak to siĂŞ staÂło, ze Nami czuÂła ich emocje... CzyÂżby skutek uboczny rozmowy ducha?
Nami coœ zagaworzy³a, a potem wymownie spojrza³¹ na pod³ogê. Ciekawi³o j¹ widzê nie œwiata z tamtego punktu i stanie o w³asnych si³ach, tak jak to robili jej sodzice.
- AÂż tak jesteÂś ciekawa, Nami-chan? - Keishi spojrzaÂł na córkĂŞ... Delikatnie postawÂła jÂą na ziemi a nastĂŞpnie trzymajÂąc jÂą za rÂączki pomógÂł wstaĂŚ...
Dziewczynka zrobiÂła milowy krok, zarówno w przenoÂśni jak i dosÂłownie. PodjĂŞÂła pierwszy w Âżyciu, znaczÂący wysiÂłek i stanĂŞÂła o wÂłasnych nogach. Nieco siĂŞ chwiaÂła, ale pomoc taty byÂła nieoceniona. Powoli postÂąpiÂła jeszcze dwa kroki, a potem spowrotem klapnĂŞÂła na ziemiĂŞ.
- Brawo. ByÂło caÂłkiem dobrze... - Keishi uÂśmiechaÂł sie patrzÂąc na wysiÂłki córki... Nadal trzymaÂł jej rÂączki gotów znów daĂŚ jej oparcie gdyby chciaÂł spróbowaĂŚ jeszcze raz...
Sakura siĂŞ uÂśmiechnĂŞÂła gdy zauwaÂżyÂła ,Âże maÂła Nami zrobiÂła pierwszy krok ,by zacz¹Ì chodziĂŚ.. ByÂła taka z niej dumna jak nigdy dotÂąd..-Nasza córeczka robi z kaÂżdym dniem co raz wiĂŞksze postĂŞpy czyÂż nie kochanie? -pyta siĂŞ go czule spoglÂądajÂąc to na niego to na ich córeczkĂŞ ,przy czym jeszcze caÂły czas mocno trzymaÂła synka w objĂŞciach dalej go karmiÂąc ,gdyÂż poczuÂła ,Âże jest bardzo gÂłodny ,wiĂŞc niech jeszcze sobie trochĂŞ popije mleczka...
Nami zmieniÂła pozycjĂŞ, tym razem jednak zaczĂŞÂła raczkowaĂŚ. Powoli, acz nieugiĂŞcie posuwaÂła siĂŞ naprzód, w stronĂŞ schodów na piĂŞtro.
- Dobre i to. - Keishi zaÂśmiaÂł siĂŞ wesoÂło idÂąc koÂło córki...
- Tak... Nasza Nami jest naprawdĂŞ ambitna... - powiedziaÂł patrzÂąc na karmiÂącÂą Reia SakurĂŞ... Jednak zaraz znów skupiÂł siĂŞ na Nami...
W koĂącu Nami dotarÂła do schodów. PodjĂŞÂła dwie, nieudane próby samodzielnego wspiĂŞcia siĂŞ na nie, a potem usiadÂła na pupie i spojrzaÂła na tatĂŞ, sprawdzajÂąc jego reakcjĂŞ.
- No dalej. Próbujesz jeszcze raz? - Keishi staÂł obok córki patrzÂąc na niÂą z uÂśmiechem. PostanowiÂł daĂŚ jej szansĂŞ by sama to zrobiÂła... ByÂł obok niej by zÂłapaĂŚ ja w razie upadku i ewentualnie wnieœÌ ale na razie byÂło na to za wczeÂśnie...
Nami, jakby rozumiejÂąc zachĂŞtĂŞ powtórzyÂła próbĂŞ znów i znów. W koĂącu jej siĂŞ udaÂło. PoÂłoÂżyÂła siĂŞ na stopniu, ciĂŞÂżko dyszÂąc. Potem jednak uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ i spojrzaÂła z nadziejÂą na tatĂŞ.
Keishi kucn¹³ obok Nami i zacz¹³ j¹ g³askaÌ...
- Brawo córeczko... Bardzo dobzre ci poszÂło... - powiedziaÂł a córka mogÂła wyraÂźnie poczuĂŚ jak byÂł z niej dumny...
Rei w koùcu skoùczy³ jeœÌ. Odbi³o mu siê wiêc wyszczerzy³ dzi¹se³ka w uœmiechu. I w tuli³ siê w mamê.
- Ma-ma... - wydukaÂł wpatrujÂąc siĂŞ w niÂą swoimi intensywnie zielonymi oczami. Po chwili powtórzyÂł wyraÂźniej.
- Mama.
Nami uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ szeroko. Potem spojrzaÂła na brata zdegustowana, Âże potrafi tyle samo co i ona.
- Hoszszsze....- zaczĂŞÂła sepleniĂŚ, zmagajÂąc siĂŞ z wypowiedzeniem nowego sÂłowa. WidaĂŚ byÂło, Âże to Âże nie jest lepsza od innych daje jej energiĂŞ napĂŞdowÂą by siĂŞ takÂą stawaĂŚ.
Keishi zasmiaÂł siĂŞ i usiadÂł na stopniiu obok córeczki...
- Dobrze - powtórzyÂł wolno i wyraÂźnie tak aby Nami dokÂładnie to usÂłyszaÂła... UsÂłyszaÂł sÂłowa Rei'a i natychmiastowÂą reakcjĂŞ Nami... Chyba bĂŞdzie musiaÂł pamiĂŞtaĂŚ by w przyszÂłoÂści Namida i Rei miaÂły osobne pokoje...
Sakura siĂŞ jeszcze bardziej uÂśmiechnĂŞÂła sÂłyszÂąc jak ich dzieci robiÂą tyle postĂŞpów..-WidzĂŞ ,Âże nauka nowych sÂłów i chodzenia nie jest dla nich taka trudna i cieszĂŞ siĂŞ ,Âże tak szybko i dobrze im idzie ,bo gdy tak bĂŞdzie nauczÂą siĂŞ tego bardzo szybko i coÂś czujĂŞ ,Âże nie dÂługo dorosnÂą..-powiedziaÂła do ukochanego bardzo dumna i szczĂŞÂśliwa z tego co siĂŞ w tej chwili dzieje ,a jednoczeÂśnie zaczĂŞÂła gilgotaĂŚ po brzuszku maÂłego Reia...
Rei zacz¹³ siĂŞ ÂśmiaĂŚ ale po chwili spojrzaÂł na siostrĂŞ znów próbujÂącÂą siĂŞ czegoÂś nauczyĂŚ... WyciÂągn¹³ rÂączkĂŞ w jej stronĂŞ i sam nie wiedzÂąc czemu uÂżyÂł sÂłowa jakie skojarzyÂł z niÂą. Tego którego tata wobec niej uÂżywaÂł.
- Na-mi... Na-mi... - powtarzaÂł uparcie.
- Hopfsze.- powtórzyÂła Namida, zerkajÂąc zazdroÂśnie na brata, w ramionach mamy. Kiedy jadnak patrzyÂła, a jej oczy zatrzymaÂłyt siĂŞ na oczach mamy, po jej twarzy przemkn¹³ cieĂą trudny do zidentyfikowania. Równie dobrze mógÂł to byĂŚ smutek, co jedynie oznaka intensywnego myÂślenia.- Khopsze. Kohopsze. Kpopsze. Kopsze. Kopcze. Kobze. Gobrze. - nagl jej twarz pojaÂśniaÂła.- Dobrze.- powiedziaÂła, zachwycona tym, Âże posiadÂła tajemnicĂŞ jeÂżyka.
- Dobrze?- powtórzyÂła, tym razem zmieniajÂąc intonacjÂą odpowiedÂź w pytanie.
Keishi znów zaÂśmiaÂł siĂŞ i wzi¹³ córkĂŞ na rĂŞce...
- I to nawet bardzo... Chyba starania twojego brata bardzo ci pomagajÂą... - powiedziaÂł sadzajÂąc jÂą sobie na kolanach. ByÂł zadowolony z postĂŞpów jakie czyniÂły jego dzieci. Z obu równo i bez wyjÂątku...
PrzytuliÂła siĂŞ do taty. ChwilĂŞ nad czymÂś intensywnie myÂślaÂła.
- Ty... mi...pomagasz...- wydukaÂła w koĂącu. mĂŞczÂąc siĂŞ z kaÂżdym sÂłowem.
Keishi tym razem zdĂŞbiaÂł... Kilka sÂłów to jedno... Ale caÂłe zdanie i to jeszcze naprawdĂŞ sensowne... Nami naprawdĂŞ zaleÂżaÂło...
- Teraz mnie zaskoczyÂłaÂś... - powiedziaÂł gÂłaszczÂąc jÂą po gÂłówce.
- MiÂło, Âże tak uwaÂżasz ale to jednak twój braciszek chyba ciĂŞ motywuje... - powiedziaÂł Âłagodnie. Nie wiedziaÂł ile z tego zrozumiaÂła Nami... Jednak nie o to chodziÂło...
- Braciszek motywuje... Ty pomagasz...- odparÂła Namida, kaÂżde sÂłowo smakujÂąc na jĂŞzyku. SpojrzaÂła tacie w oczy, ale natychmiast odwróciÂła wzrok. Znów poczuÂła ból, tak ostry, Âże niemal fizyczny. Przynajmniej dla dziecka, które jeszcze nie potrafiÂło wÂłaÂściwie odczytaĂŚ natĂŞzenia uczuĂŚ. dla którego wszystko bylo wyolbrzymione. Które nie potrafiÂło stÂłumiĂŚ sweojej umiejĂŞtnoÂści.
Kei zrozumiaÂł co siĂŞ staÂło... Natychmiast uspokoiÂł swoje uczucia. WiedziaÂł, Âże i te dobre w zbyt duÂżym netĂŞÂżeniu mogÂą spowodowaĂŚ u niej szok i ból... PogÂłaskaÂł ma³¹ po gÂłowce.
- NaprawdĂŞ i ty i Rei czynicie duÂże postĂŞpy... - powiedziaÂł Âłagodnie.
PrychnĂŞÂła jak rasowa kotka. ZczoÂłgaÂła siĂŞ ze stopnia i stanĂŞÂła na dwóch nogach, przytrzymujÂąc siĂŞ rĂŞkĂŞ stopnia. Powoli postÂąpiÂła krok, asekurujÂąc siĂŞ rĂŞkÂą. MiaÂła juÂż, bÂądÂź co bÂądÂź 3 lata i powinna nauczyĂŚ siĂŞ chodziĂŚ. Tak przynajmniej sÂądziÂła, a z tego co powiedziaÂł tata im szybciej zrobi postĂŞpy tym bardziej rodzice bĂŞdÂą z niej dumni. Ale jeszcze bardziej od dumy rodziców pragnĂŞÂła usamodzielnienia.Potem zrobiÂła dwa niepwne kroki zupeÂłnie bez asekuracji. PostanowiÂła sobie, Âże nie usiÂądzie, dopóki nie dotrze do mamy. RobiÂła kolejne kroki, nie pozwlajÂąc sobie na zbyt dÂługi odpoczynek, ale jednak przystajÂąc co jakiÂś czas. ByÂła ciekawa, co teÂż zrobi tata. CiekawoœÌ teÂż jÂą zaciekawiÂła.
Rei patrzy³ na wyczyny siostry... Z jakiegoœ niewyjaœnionego powodu sam chcia³ zacz¹³ chodziÌ. Nie wiedzia³ czemu ale skoro Nami mo¿e to on te¿.
- Mama... Ja... TeÂż chcĂŞ spróbowaĂŚ... - powiedziaÂł patrzÂąc mamie w oczy. W jego zielonych oczach wyraÂźnie byÂło iwdaĂŚ proÂśbĂŞ ale i dzieciĂŞcÂą determinacjĂŞ...
Keishi wstaÂł i szedÂł obok córki... Jednak nie na tyle blisko by maÂła czuÂła siĂŞ skepowana... CaÂły czas siĂŞ uÂśmiechaÂł... SÂłowa Reia nie zdiwiÂły go... Jego dzieci wzajemnie siĂŞ mobilizowaÂły... To dobrze... W ten sposób caÂły czas bĂŞdÂą siĂŞ doskonaliĂŚ. O ile tylko ich rywalizacja nie zniszczy wiĂŞzi miĂŞdzy nimi...
ZatrzymaÂła siĂŞ przy nodze mamy, patrzÂąc do góry, na brata. ZastanawiaÂła siĂŞ, jak moÂże ujÂąc w sÂłowach to co chce wyraziĂŚ.
- Ja czyniĂŞ duze postĂŞpy niÂż Ty.- powiedziaÂła w koĂącu, ale skrzywiÂła siĂŞ niezadowolona z brzmienia zdania. UsiadÂła i odpoczywaÂła.
Rei us³ysza³ s³owa siostry... Tylko wzmog³y jego determinacjê... Zsun¹³ sie z kolan mamy i trzymaj¹c siê jej nogi wsta³...
- Dorównam ci... - powiedziaÂł cicho. Po czym puÂściÂł nogĂŞ mamy... Nieco siĂŞ chwiaÂł jednak wykonaÂł kilka kroków... Powoli jednak z nie mniejszÂą determinacjÂą niÂż siostra ruszyÂł w kierunku schodów...
Pod¹¿y³a za bratem, nieco bardziej wprawiona i pchnê³a go w odpowiednim momencie, tu¿ przed schodami. Ciekawa by³a, czy tata ma na tyle szybkoœci, aby go z³apaÌ, zanim uderzy nosem o kant stopnia.
Keishi caÂły czas trzymaÂł siĂŞ Nami i uznaÂł, ze uczyniÂł sÂłusznie. Zanim Rei upadÂł Keishijuz byÂł przy nim i zÂłapaÂł go...
- NieÂładnie Nami... Rozumiem, ze chcesz byĂŚ lepsza ale Rei to twój brat... - powiedziaÂł sucho. PostawiÂł Reia spokojnie na nogach... W kÂątach jego oczu widac byÂło smutek z powodu tego co zrobiÂła Namida...
No nie tak nie moÂże byĂŚ...Robicie naprawdĂŞ ogromne postĂŞpy ,ale nie moÂżecie siĂŞ tak traktowaĂŚ nawzajem ,bo to nie Âładne, to twój brat czÂłonek rodziny i musisz go szanowaĂŚ Nami..-powiedziaÂła lekko zdenerwowana choĂŚ nie wiedziaÂła czy to co powiedziaÂła bĂŞdzie jasne dla maÂłej Nami...
Rei spojrzaÂł na siostrĂŞ... O dziwo w jego spojrzeniu nie byÂło zÂłoÂści ani strachu... ByÂło spokojne niczym lustro wody...
- £adnie... Naprawdê ³adnie... - powiedzia³ cicho. Nie by³ z³y na siostrê... Jak ju¿ by³ z³y na siebie, ze pozwoli³ tak siê podejœÌ...
Nami spojrza³¹ na tatĂŞ, ale gdy tylko ukÂłuÂł jÂą smutek odwróciÂła wzrok. WpatrzyÂła siĂŞ przed siebie i milczaÂła, a jej rÂączki zacisnĂŞÂły siĂŞ w piĂŞÂści.
Keishi podszedÂł do córki...
- No juÂż... Tym razem nic zÂłego siĂŞ nie staÂło... - powiedziaÂł Âłagodnie.
- Ale nie rób tego wiĂŞcej... Dobrze? Chwilami moÂżesz czuĂŚ zÂłoœÌ, lub niechĂŞĂŚ do brata. Ale wierz mi. WÂątpiĂŞ byÂś byÂła zadowolona gdyby coÂś mu siĂŞ staÂło... - ciÂągn¹³ gÂłaszczÂąc córkĂŞ po gÂłowie... Przez chwile ukÂłuÂł go ból na wspomnienie Zato jednak szybko go stÂłumiÂł...
MaÂła Nami nie reagowaÂła. Tata gÂłaskaÂł jÂą po gÂłowie, wiĂŞc jej wybaczyÂł. Skoro nic siĂŞ nie staÂło, to dobrze.
- Dobrze.- odparÂła.
- CieszĂŞ siĂŞ. - Keishi uÂśmiechn¹³ siĂŞ. SpojrzaÂł w oczy córki a maÂła mogÂła w nich wyczuĂŚ zaufanie. W koĂącu wstaÂł i podszedÂł do Sakury.
- Wiesz kochanie. W naszych dzieciach wyraÂźnie obudziÂła siĂŞ chĂŞĂŚ rywalizacji... CoÂś mi mówi, ze naprawdĂŞ bĂŞdÂą wspaniaÂłymi shinnobi... A jeÂśli tylko wiĂŞzi miĂŞdzy nimi bĂŞdÂą silne to wÂątpiĂŞ by ktokolwiek miaÂłby z nimi szansĂŞ... - powiedziaÂł patrzÂąc na bliÂźniĂŞta... Pewnego dnia naprawdĂŞ bĂŞdÂą z nich dumni...
No teÂż tak myÂślĂŞ skarbie..I z tego co widzĂŞ to mówienie pójdzie im jak z pÂłatka tak samo jak i chodzenie ,a nawet jak juÂż siĂŞ tego nauczÂą techniki teÂż nie powinny im sprawiaĂŚ jakiÂś problemów -powiedziaÂła do niego z uÂśmiechem na twarzy i chwyciÂła go delikatnie za dÂłoĂą patrzÂąc mu przy tym w jego cudne niebieskie oczy ,a jednoczeÂśnie zerkaÂła teÂż na ich dzieci ,które robiÂły strasznie szybko postĂŞpy ,a po za tym pilnowaÂła ,by nie zrobiÂły sobie jakiejÂś krzywdy w tej swojej rywalizacji..
Rei patrzy³ na siostrê i uœmiechn¹³ siê. Potem skupi³ siê na s³owach taty... Nie zrozumia³ mo¿e wszystkiego ale wyraŸnie zrozumia³, ¿e tata wi¹¿e z nimi spore nadzieje. Podszed³ do siostry.
- Tata jest dumny z nas oboje... - powiedzia³ cicho i uœmiechn¹³ siê. W ci¹gu tych trzech lat doszed³ do wniosku, ze dobrze jest mieÌ siostrê...
Namida spojrzaÂła na brata, ale nic nie powiedziaÂła. Nie chciaÂła psuĂŚ szczĂŞÂścia w jego oczach. Zamiast tego ruszyÂła w stronĂŞ drzwi. JuÂż jej siĂŞ znudziÂło w domu.
Keishi spojrzaÂł na Nami...
- Hej a ty dokÂąd? - zapytaÂł ze Âśmiechem jednak po chwili spowaÂżniaÂł.
- Nie powinnaÂś sama wychodziĂŚ z domu. JesteÂś na to za maÂła... - powiedziaÂł spokojnie choĂŚ stanowczo. Nagle do gÂłowy przyszedÂł mu pomysÂł... Jego zdaniem bardzo dobry...
- Wiecie co? moÂże pójdziemy na ma³¹ wycieczkĂŞ? - zapytaÂł wszystkich w domu. JuÂż nawet wiedziaÂł gdzie mogliby pójœÌ...
Namida skrzywiÂła siĂŞ.
- ChcĂŞ sama.- oznajmiÂła. Nie lubiÂła, kiedy ktoÂś jej pomagaÂł. chciaÂła dowiedzieĂŚ siĂŞ wszystkiego sama i o wszystkim sama siĂŞ przekonaĂŚ.
- Nie mów tak... ObiecujĂŞ, ze bĂŞdzie fajnie i nie zamierzam wpÂływaĂŚ na twoja samodzielnoœÌ... Na zewnÂątrz czycha wiele niebezpieczeĂąstw na takie szkraby jak wy... A nie znasz nawet naprostszego Jutsu... - powiedziaÂł Âłagodnie nie ruszajÂąc siĂŞ z miejsca.
- Poza tym chciaÂłem wam obojgu pokazaĂŚ coÂś ciekawego. Miejsce, które bardzo lubiĂŞ...
Namida spojrza³¹ krytycznie na ojca.
- Niech bĂŞdzie....- westchnĂŞÂłam, Âświadoma tego, Âże rzeczywiÂście tata Âżyje dÂłuÂżej i wie wiĂŞcej.
No ja teÂż myÂślĂŞ ,Âże to dobry pomysÂł..-powiedziaÂła z uÂśmiechem ,ale potem zaniepokoiÂła siĂŞ zachowaniem ich córki ,gdyÂż jak tak bĂŞdzie chciaÂła sama chodziĂŚ wszĂŞdzie ,to potem moÂże to doprowadziĂŚ do tego ,Âże nie bĂŞdzie chciaÂła ona przebywaĂŚ z rodzicami i jakby o nich zapomni ....
Rei uœmiechn¹³ siê jedynie i skin¹³ g³ow¹... Wycieczka... To s³owo mu siê podoba³o...
- Wiêc widzê, ze siê zgadzacie... - Keishi uœmiechn¹³ siê.
- Kochanie mogÂłabyÂś przygotowaĂŚ coÂś do jedzenia? - zapytaÂł Sakury. MaÂły piknik teÂż nie byÂł zÂłym pomysÂłem. Sam tymczasem poszedÂł na górĂŞ i zabraÂł koc, kilka ksi¹¿ek, pÂłaszcze przeciwdeszczowe i Âświerze komplety Kunai i shurikenów... spakowaÂł to wszystko do plecaka i zszedÂł na dóÂł...
Tak oczywiÂście..-powiedziaÂła ,po czym poszÂła do kuchni i zaczĂŞÂła robiĂŚ kanapki ,jakieÂś picie teÂż wyjĂŞÂła z szafki , a gdy juÂż wszystko byÂło przygotowane spakowaÂła do jakiegoÂś plecaka uprzednio owijajÂąc foliÂą kanapki i jakieÂś sÂłodycze , a gdy juÂż wszystko byÂło gotowe wróciÂła do pokoju i stanĂŞÂła wraz z plecakiem .- No to moÂżemy ruszaĂŚ kochani-powiedziaÂła z uÂśmiechem na twarzy...
Keishi usmiechn¹³ siê.
- No widzĂŞ, Âże jesteÂście gotowi. A wiĂŞ moÂżemy isĂŚ... Tylko najpierw... - zÂłoÂżyÂł pieczĂŞcie i stworzyÂł dwa wodne klony...
- Udajcie siĂŞ do tego co zostaÂło z gabinetu. Jakby ktoÂś potrzebowaÂł misji przydzielicie mu jÂą. A jakby staÂło siĂŞ cos waÂżnego jeden z was niech siĂŞ zdezaktywuje tak abym dowiedziaÂł siĂŞ co i jak. - powiedziaÂł spokojne klony ukÂłoniÂły siĂŞ i wybiegÂły z pomieszczenia.
- No teraz juÂż wszystko gra. WiĂŞc chodÂźmy - powiedziaÂł spokojnie i wyszedÂł z domu. {NMM (Jak coÂś to przez bramy wioski i na górĂŞ Oikos (szczyt))}
PodbiegÂłam pod drzwi posiadÂłoÂści Genishidów i zapukaÂłam. PowtórzyÂłam punkanie dwukrotnie, kiedy nikt nie odpowiadaÂł, a potem spojrzaÂłam znaczÂąco na Kabe. Ten zacz¹³ wĂŞszyĂŚ. ChwilĂŞ krĂŞciÂł siĂŞ w kóÂłko, aÂż w koĂącu zÂłapaÂł trop i puÂściÂł siĂŞ biegiem przed siebie.
Dwa wilki podeszÂły pod posiadÂłosĂŚ... Keishi zeskoczyÂł z Raikou i z jego pomocÂą delikatnie zdj¹³ Âśpiace dzieci... UÂłoÂżyÂł je w ÂłóÂżkach w ich pokojach... PomógÂł teÂż zsi¹œÌ Sakurze... Wtedy Raikou znikn¹³... Raikeishu tymczasem poÂłoÂżyÂł ÂśpiÂącego brata pod ÂścianÂą w salonie... Keishi spojrzaÂł na kochanÂą i uÂśmiechn¹³ siĂŞ...
- Niestety juÂż bĂŞdĂŞ musiaÂł iœÌ... ObowiÂązki Lidera wioski... Nie martw siĂŞ... WrócĂŞ jak najszybciej... - powiedziaÂł Âłagodnie... UdaÂł siĂŞ w kierunku Rezydencji wÂładcy a Raikeishu pod¹¿yÂł za nim... {NMM}
Sakura przyszÂła do domu, dajÂąc swoim dzieciom obiad. ZostawiÂła na wszelki wypadek klona, który siĂŞ nimi bĂŞdzie opiekowaÂł podczas jej nieobecnoÂści.
OpuÂściÂła dom.

NMM.
Keishi otworzyÂł drzwi i wprowadziÂł Susanoo do Âśrodka... ZaprowadziÂł jÂą do jednego z pokojów goÂścinnych...
- Odpocznij kuzynko... NaprawdĂŞ powinnaÂś... Zbyt wiele zÂłego siĂŞ dziÂś wydarzyÂło... - powiedziaÂł ciepÂłym tonem...
Klon Sakuy caÂły czas opiekowaÂł siĂŞ dzieĂŚmi..Gdy Kei wróciÂł do domu ucieszyÂła siĂŞ na jego widok ,pomimo iÂż to nie byÂła prawdziwa Sakura ,lecz jej klonem..PodeszÂła do niego zauwaÂżajÂąc takÂże Susanoo ,która byÂła w kiepskim stanie..-Witajcie moi drodzy..Jakby co Sakura wykonuje misje bodajÂże..no a co siĂŞ staÂło twojej kuzynce? -zapytaÂła siĂŞ z troskÂą jej ukochanego stajÂąc na przeciwko nich i czekajÂąc na odpowiedÂź..
- Moje dzieci sa martwe rozumiesz... - zaÂśmiala siĂŞ ironicznie - I zgadnij czyja to wina....

NastĂŞpnie wziĂŞÂła kulkĂŞ opium i rozgryzÂła...
Sakurze zrobiÂło siĂŞ Âżal dziewczyny..CzuÂłaby siĂŞ teraz podobnie gdyby ona takÂże straciÂła swoje dzieci..-No..To bardzo wspóÂłczujĂŞ ci..Hmm widziaÂłam ciebie z takim jednym blondynem ,ale nie pamiĂŞtam jego imienia..widziaÂłam go takÂże na Górze gdy siedziaÂłam tam wraz z ukochanym i moimi dzieĂŚmi..ByÂł jakiÂś przybity wtedy..WidziaÂłam jak o maÂło co siĂŞ nie popÂłakaÂł gdy odchodziÂł i jednoczeÂśnie byÂł jakiÂś markotny i w ogóle..no nic ,lecz ja nie mogĂŞ sobie przypomnieĂŚ jego imienia ..coÂś na De..De..nie pamiĂŞtam..-zaczĂŞÂła mówiĂŚ spokojnym i kojÂącym gÂłosem by jakoÂś ulÂżyĂŚ Susanoo,lecz wiedziaÂła ,Âże zbytnio jej nie pomoÂże Âżadna dobra gadka ,po stracie kogoÂś tak waÂżnego jak swoje wÂłasne dzieci..-Ale przecieÂż to nie mógÂł byĂŚ on..nie wyglÂądaÂł na takiego..-dodaÂła wzdychajÂąc ciĂŞÂżko ,lecz wspóÂłczuÂła jej z caÂłego serca ,aÂż podeszÂła do niej i poÂłoÂżyÂła dÂłoĂą na jej ramieniu-Mam nadziejĂŞ ,Âże jeszcze odnajdziesz kiedyÂś szczĂŞÂście ,a wiem ,Âże do Âłatwych to siĂŞ nie zalicza..- rzekÂła cichym gÂłosem caÂły czas patrzÂąc na kuzynkĂŞ Keia a w oczach miaÂła lekki smutek ,Âże tak siĂŞ staĂŚ mogÂło...
- Tak to ten szczur... czemu nie miaÂł odwagi powiedzieĂŚ mi w oczy, Âże mnie nie znosi tylko niszczyĂŚ coÂś co dla mnie najcenniejsze... - szepnĂŞÂła zaciskajÂąc zĂŞby - oÂślizgÂły tchórz
JuÂż wiem..Deidara rzecz jasna..CóÂż skoro to on raczej juÂż nie chciaÂłabym spotkaĂŚ takiej osoby..MoÂże po prostu nie chciaÂł tego zrobiĂŚ..MoÂże nie jest tchórzem ,ale wedÂług mnie to byÂłoby dla niego trudne powiedzieĂŚ ci ,Âże nie chce juÂż z tobÂą byĂŚ no i tÂą tragicznÂą wiadomoœÌ..Nie wiem jak ci pomóc..Jestem w tej chwili tylko klonem ,a prawdziwa ja jestem w jakimÂś strasznym domu...-powiedziaÂła do niej nadal spokojnym i cichym tonem gÂłosu jednoczeÂśnie czekaÂła aÂż Kei coÂś powie w koĂącu...
- PrzecieÂż nic bym mu nie zrobiÂła gdyby powiedziaÂł... czemu on zamiast powiedzieĂŚ wprost musiaÂł mi rujnowaĂŚ Âżycie?
WestchnĂŞÂła ciĂŞÂżko ,gdyÂż sama miaÂła problem z domyÂśleniem siĂŞ dlaczego on taki mógÂł byĂŚ..ChwilĂŞ siĂŞ jeszcze zastanowiÂła ,po czym zerknĂŞÂła nadal z troskÂą na Susanoo- MógÂł ci powiedzieĂŚ..Ale przecieÂż nie mógÂł tak po prostu móc wydusiĂŚ z siebie ,Âże zabiÂł ci dzieci..Prawdopodobnie gdy juÂż to zrobiÂł nie chciaÂł z tobÂą walczyĂŚ ,gdyÂż coÂś czujĂŞ ,Âże pomimo juÂż nie chciaÂł byĂŚ z tobÂą i zrobiÂł coÂś strasznego nie mógÂłby uderzyĂŚ kobiety...Ech..nie wiem jak mam ci jeszcze dopomóc ,ale to wszystko co mogÂłam powiedzieĂŚ na ten temat...Lecz wiem ,Âże nie zrobiÂł dobrze..ZrobiÂł okrutnÂą rzecz ...-mówiÂła dalej troskliwym tonem gÂłosu ,gdyÂż wiedziaÂła jak ona siĂŞ musi czuĂŚ w tej chwili ,ale nie wiedziaÂła jak moÂże jej jeszcze pomóc...-Kochany mój czemu ty nic nie mówisz? -teraz zwróciÂła siĂŞ do Keia ,gdyÂż tak strasznie milczaÂł ,Âże nie rozumiaÂła czemu tak byÂło ,ale teraz musiaÂła dalej jakoÂś wesprzeĂŚ jego kuzynkĂŞ ,bo wiedziaÂła ,Âże jest w kiepskim stanie...
- OddaÂłabym wszystko, Âżeby je ratowaĂŚ... Teraz wiem, ze zrobiÂł to wszystko Âżeby ze mnÂą sypiaĂŚ... Dla niego byÂłam pustym nic nie znaczÂącym Âśmieciem... WiĂŞc potraktujĂŞ go tak samo i wyrzucĂŞ...
Echhh..Niby co chcesz zrobiĂŚ? O czym myÂślisz majÂąc na myÂśli "wyrzuciĂŚ"?CoÂś jednak pamiĂŞtam ,Âże sÂłyszaÂłam coÂś piÂąte przez dziesiÂąte ..DomyÂślam siĂŞ ,Âże obwiniaÂł siĂŞ o to ,Âże byÂł kiedyÂś z jak¹œ dziewczynÂą ,lecz ona go zostawiÂła..ChcÂąc o niej zapomnieĂŚ chciaÂł z kimÂś pobyĂŚ..No i prawdopodobnie zjawiÂłaÂś siĂŞ ty..Pewno na poczÂątku naprawdĂŞ ciĂŞ kochaÂł i nie uwaÂżam ,by chciaÂł z tobÂą sypiaĂŚ dla zabawy...Ale nie mogÂąc zapomnieĂŚ o tamtej obwiniaÂł siĂŞ ,Âże jest z tobÂą no i musiaÂł ciĂŞ wtedy zostawiĂŚ...z dzieĂŚmi to musiaÂło byĂŚ tak ,Âże zabiÂł je dlatego ,by nie mieĂŚ juÂż nic wspólnego z tobÂą ,poniewaÂż teraz chyba w koĂącu zrozumiaÂł ,Âże musi i potrafi jednak odzyskaĂŚ tamtÂą..JeÂżeli powiedziaÂłam coÂś obraÂźliwego do ciebie to nie miej mi tego za zÂłe ,ale tak wedÂług mnie mogÂło byĂŚ..-zaczĂŞÂła do niej mówiĂŚ swoje myÂśli i rozmyÂślenia ,gdyÂż prawdopodobnie klon Sakury mówiÂł prawdĂŞ ,choĂŚ ona wiedziaÂła ,Âże jest bolesna ,ale tak juÂż niestety byÂło..PatrzyÂła z Âżalem na Susanoo nie wiedzÂąc czy dobrze zrobiÂła mówiÂąc to co powiedziaÂła ,lecz musiaÂła to zrobiĂŚ ,gdyÂż blondyn moÂże byÂł winny ,lecz przez dawnÂą miÂłoœÌ nie mógÂł siĂŞ opamiĂŞtaĂŚ a wedÂług Sakury skoro tak to powinien w ogóle nie byĂŚ z kuzynkÂą Keia ,tylko dalej próbowaĂŚ zdobyĂŚ tamtÂą choĂŚby miaÂł byĂŚ samotny do koĂąca Âżycia...Ale cóÂż tu Sakura mogÂła zdziaÂłaĂŚ?
- PieprzĂŞ jego powodu czy gówniane usprawiedliwienia... - burknĂŞÂła - ale zrobiÂł co zrobiÂł i ja nie moge mu tego ot tak zapomnieĂŚ... ech... dziĂŞki Sakuro, Âże tu jesteÂś
Nie ma sprawy..Na mnie zawsze moÂżna liczyĂŚ..Ech no cóÂż nie bĂŞdĂŞ siĂŞ wtrÂącaĂŚ w kÂłótnie twoje i jego..Niestety tak nigdy nie miaÂłam jak ty ,ale wiem co musisz czuĂŚ w tej chwili..Teraz radziÂłabym pójœÌ tobie spaĂŚ do pokoiku goÂścinnego w tej posiadÂłoÂści i przemyÂśleĂŚ dobrze co moÂżesz zrobiĂŚ ,bo ja juÂż sama nie wiem co o tym sÂądziĂŚ..-powiedziaÂła spokojnie aczkolwiek minĂŞ miaÂła trochĂŞ posmutnia³¹ ,Âże ktoÂś mógÂł komuÂś takie krzywdy zrobiĂŚ ,pomimo iÂż myÂślaÂł o innej..W tym samym czasie staÂła i czekaÂła aÂż Kei coÂś w koĂącu powie...
Keishi w milczeniu przysÂłuchiwaÂł siĂŞ rozmowie... Susanoo miaÂła racjĂŞ Deidara byÂł tchórzem... Nie doœÌ, Âże nie miaÂł odwagi powiedzieĂŚ jej o Miharu... PostanowiÂł udaĂŚ, ze nigdy nic nie zaszÂło... Co gorsza postanowiÂł zabiĂŚ dzieci bĂŞdace Âżywym dowodem tego, Âże byÂło inaczej... RozumiaÂł ból Susanoo i szczerze jej wspóÂłczuÂł... Jednak myÂśl o zabbiciu jak zwykle napawaÂła go wstrĂŞtem... Jego... Ale nie jego mrocznÂą osobowoœÌ... Jego partnera z przymusu... Z nim jednak przedyskutuje to na osobnoÂści...
- ProszĂŞ Susanoo naprawdĂŞ powinnaÂś odpocz¹Ì... Spróbuj choĂŚ na chwilĂŞ zapomnieĂŚ o bólu i zasn¹Ì... Jestem pewien, Âże choĂŚ na krotkÂą chwilĂŞ siĂŞ z nimi spotkasz... One... CóÂż jestem pewien, Âże reszta naszych krewnych siĂŞ nimi zaopiekuje... Nie bĂŞdzie im tam Âźle... - GÂłos Keishiego byÂł ciepÂły i kojÂący... ZaleÂżaÂło mu w tej chwili tyko na dobru Kuzynki... Tylko na tym...
Tak to na pewno dobrze ci zrobi ,choĂŚ mówiĂŞ ,Âże ja powiedziaÂłam tylko co uwaÂżaÂłam..A ty Kei co siĂŞ do mnie nie odzywasz ? Rozumiem ,Âże twoja kuzynka przeÂżywa bardzo tragicznÂą sytuacjĂŞ i sama jej wspóÂłczujĂŞ ,ale to nie znaczy byÂś siĂŞ do mnie nie odzywaÂł..- rzekÂła spokojnym tonem starajÂąc siĂŞ nie powiedzieĂŚ czegoÂś co by mogÂło uraziĂŚ ,ale cóÂż nie lubiÂła byĂŚ olewana....
- Wybacz kochanie nie chcia³em byÌ nieuprzejmy... - Keishi uœmiechn¹³ siê... Nagle poczu³ dziwne uk³ucie w sercu... Mojo nie ¿yje... To znaczy, ¿e...
- Zato... - wyszeptaÂł z wyrazem szczerego bólu...
- Wybaczcie... MuszĂŞ coÂś sprawdziĂŚ... - Keishi odwróciÂł sie i wybiegÂł z domu nawet nie zabierajÂąc pÂłaszcza... {NMM}
Echh..No tak jak zwykle musi gdzieÂś iœÌ...Dobra i tak jestem tylko klonem ,wiĂŞc co mi do tego..Sakura musi teraz byĂŚ w jakimÂś domu ,a ja opiekowaĂŚ dzieĂŚmi siĂŞ muszĂŞ ,co nie sprawia mi problemów.. Dobra ja idĂŞ wÂłaÂśnie zobaczyĂŚ co robiÂą..A ty to nie wiem jak juÂż mówiÂłam ja i Keishi poÂłóÂż siĂŞ spaĂŚ a powinno ci pomóc..-najpierw zaczĂŞÂła mówiĂŚ do siebie a potem do Susanoo..Gdy juÂż skoĂączyÂła swojÂą przemowĂŞ poszÂła do pokoju by zaopiekowaĂŚ siĂŞ dzieĂŚmi ,lecz one nadal spaÂły, wiĂŞc tylko usiadÂła obok nich zaczynajÂąc gÂładziĂŚ ich maÂłe gÂłówki...
Nami obudziÂła siĂŞ i spojrzaÂła na klona mamy. Nie potrafiÂła odczytywaĂŚ emocji z oczu klonów, toterz zmarszczyÂła nieprzyjemnie nosek.
- Dzie mama? - zapytaÂła, siadajÂąc i trÂąc oczka.
Do pokoju wszedÂł Raikeishu...
- JeÂśli siĂŞ nie mylĂŞ twoja mama jest razem z tatÂą... W gabinecie Lidera wioski... - powiedziaÂł spokojnie...
Dziewczynka spojrzaÂła iskrzÂącymi siĂŞ oczyma na wilka. Potem jej spojrzenie staÂło siĂŞ bardziej krytyczne.
- Pacz! - oznajmiÂła i zaczeÂła przyglÂądaĂŚ siĂŞ prĂŞtom kojca. korzystajÂąc z tego, Âże klon przysn¹³ sobie, zrĂŞcznie poluzowaÂła dwa szczeble i wysunĂŞÂła je ze stelarza, torujÂąc sobie drogĂŞ ucieczki. Kiedy wyszÂła z kojca, zrĂŞcznie wsunĂŞÂła szczeble na swoje miejsce, aby rodzice po odkryciu fortelu nie wymienili Âłózka na bardziej "bezpieczne". NastĂŞpnie szybko wciÂągnĂŞÂła na nogi spodnie i owinĂŞÂła szyjĂŞ szalikiem, a potem podbiegÂła do wilka i spojrzaÂła na niego, czepiajÂąc siĂŞ rĂŞkÂą jego futra.
- WyciÂągnij ÂłapĂŞ.- poleciÂła tonem tak wÂładczym, Âże w zasadzie nie sposób byÂło siĂŞ mu oprzeĂŚ.
- Sprytne... - mrukn¹³ wilk... PrzekrĂŞciÂł pysk gdy dziewczynka wydaÂła polecenie... Nie widziaÂł w nim sensu ale cóÂż... ByÂła krwi jego pana... WyciÂągn¹³ ÂłapĂŞ.
Namida poÂłoÂżyÂła stopĂŞ na Âłapie i bez Âżadnego ostrzerzenia wspiĂŞÂła siĂŞ na grzbiet wilka. UsadowiÂła siĂŞ na nim wygodnie, a potem objĂŞÂła rĂŞkoma jego szyjĂŞ i przytuliÂła siĂŞ do niego.
- Zabierz mnie, kochany wilczku w jakieÂś ciekawe miejsce... ProszĂŞ...- wyszeptaÂła mu prosto do ucha.
- Nie powinienem... Keishi i Sakura bĂŞdÂą siĂŞ o ciebie martwiĂŚ a jeÂśli chodzi o Keishiego wydaje mi siĂŞ, Âże wystarczajÂąco siĂŞ juÂż martwi... Od Âśmierci siostry nie jest taki sam... - powiedziaÂł nie ruszajÂąc siĂŞ z miejsca... MiaÂł dbaĂŚ o bezpieczeĂąstwo kaÂżdego Genishidy... A zabranie tej dziewczynki gdziekolwiek byÂło zaprzeczeniem celu w jakim siĂŞ szkoliÂł...
- No i fajnie. - Namida zsunĂŞÂła siĂŞ z jego grzbietu.- W takim razie pójdĂŞ, sama... A spróbij mnie tylko zatrzymaĂŚ, to zacznĂŞ pÂłakaĂŚ, krzyczeĂŚ i wrzeszczeĂŚ... ObudzĂŞ klona i powiem mu, Âże chciaÂłeÂś mnie zabraĂŚ z domu i Âże jesteÂś okrutny, straszny i Âże mnie obudziÂłeÂś i Âże...- zaciĂŞÂła siĂŞ, stajÂąc na palcach i nadymajÂąc policzki jak banie. Kiedy nie znalazÂła kolejnego argumentu wypuÂściÂła powietrze.- No to idĂŞ.- oznajmiÂła i ruszyÂła raÂźno w stronĂŞ drzwi. A wÂłaÂściwie pobiegÂła. ByÂły uchylone, wiĂŞc wystarczyÂło jedno pchniĂŞcie i dziewczynka wypadÂła w wielki Âświat. WystarczyÂł jej uÂłamek senkundy, by zorientowaĂŚ siĂŞ, Âże w bambusowym lesie ma nad wiliem przewagĂŞ, poniewaÂż byÂła mniejsza i zwinniejsza od niego i mogÂła siĂŞ wcisn¹Ì w najmniejsze szczeliny.
Nie namyÂślajÂąc siĂŞ dÂłuÂżej skoczyÂła w gÂąszcz.
[nmm]
Raikeishu westchn¹³... Bêdzie trzeba wezwaÌ Keishiego... Ale najpierw... Podbieg³ do swojego m³odszego brata i obudzi³ go...
- Wstawaj Leniu... Nami opuœci³a dom... Biegnij za ni¹ i œledŸ j¹... Ja pobiegnê po Keishiego... - warkn¹³ lekko zdenerwowany...
- Jasne jasne... Wiesz Niisan mógÂłbyÂś czasem WyluzowaĂŚ... - ziewn¹³ Raikishi i znikn¹³ stosujÂą Shunshin
Reikeishu natomiast pobiegÂł do rezydencji... {NMS}
Namida wbiegÂła po cichu do domku. OdetchnĂŞÂła z ulgÂą, kiedy okazaÂło siĂŞ, Âże klon nadal Âśpi. Po cichu przebiegÂła obok niego, wyciÂągneÂła prĂŞty i weszÂła do kojca. NastĂŞpnie wsunĂŞÂła jeden z prĂŞtów na jego miejsce. Przy drugim siĂŞ zawachaÂła. WziĂŞÂła go i z caÂłej siÂły dÂźgnĂŞÂła nim klona w pierÂś, a ten znikn¹³ z cichym "paf!". NastĂŞpnie zadowolona odÂłoÂżyÂła szczebel na jego miejsce i poÂłoÂżyÂła siĂŞ na ÂśpiÂąco spowrotem, jak gdyby nigdy nic.
Raikishi jak gdyby nigdy nic po³o¿y³ siê pod œcian¹... Mrukn¹³ cos niezbyt zrozumiale i zasn¹³...

Keishi w towarzystwie Reikeishu i Sakury wróciÂł do domu... WszedÂł do pokoju w którym spaÂła Nami i patrzyÂł na niÂą z uÂśmiechem... UdawaÂła caÂłkiem dobrze ale coÂś pominĂŞÂła...
- UdaÂła siĂŞ wycieczka? - zapytaÂł spokojnie
No ciekawe..Jak siĂŞ wydostaÂłaÂś..-powiedziaÂła patrzÂąc na maÂła Nami ,lecz nie byÂło w jej wzroku zÂłoÂści ,lecz ciepÂło i szczery uÂśmiech byÂł na jej ustach...ByÂła ciekawa czemu ich córka gdzieÂś poszÂła ,a takÂże jak zrobiÂła to ,Âże siĂŞ wydostaÂła z ÂłóÂżeczka...
MaÂła Nami podniosÂła oczka i przetarÂła je.
- Cio? - zapytaÂła, jakby nie rozumiejÂąc o co chodzi. UdawaÂła znakomicie.
- MuszĂŞ przyznaĂŚ... Dobra z ciebie aktorka... Jednak nie oszukasz mnie... Raikeishu powiedziaÂł, Âże wydostaÂłaÂś sie z ÂłóÂżeczka a potem zrobiÂłaÂś sobie samodzielna wycieczkĂŞ... Poza tym mam jeszcze jeden dowód poza jego sÂłowem... - Keishi nieco spowaÂżniaÂł... Jego ton nie byÂł moÂże zimny ale zdecydowanie stanowczy... PopatrzyÂł znaczÂąco na ubiór córeczki... Dobrze pamiĂŞtaÂł, ze nie poÂłoÂżyÂł jej spaĂŚ w czymÂś takim...
Dziewczynka nachmurzyÂła siĂŞ, a sekundĂŞ póÂźniej zrozumiaÂła. ByÂła wœÌiekÂła, Âże przeoczyÂła taki szczegóÂł. SpojrzaÂła w oczy starszego z wilków, starajÂąc siĂŞ czytaĂŚ z jego emocji.
- Urusenai...-wyszeptaÂła groÂźnie w jego stronĂŞ. JuÂż ona to sobie zapamiĂŞta. Jeszcze znajdzie sposób, Âżeby uprzykrzyĂŚ mu Âżycie. Za wszelkÂą cenĂŞ. Jeje oczy niemal ciskaÂły iskry.
- Nami... Raikeishu od lat jest obroĂącÂą naszego klanu... Jego zadaniem jest dbanie o bezpieczeĂąstwo kaÂżdego z naszej rodziny... RobiÂł tylko to co do niego naleÂżaÂło... - powiedziaÂł stanowczo... Jednak w jego oczach czaiÂł siĂŞ lĂŞk... Nami byÂła mimo wszystko tak podobna do Zato... BaÂł siĂŞ, ze moÂże straciĂŚ dzieci tak jak wczeÂśniej resztĂŞ rodziny...
- Nie dasz rady ochroniĂŚ mnie przed wszystkim tato...- w oczach czteroletniej dziewczynki pojawiÂła siĂŞ niespotykana powaga.- MusiaÂłbyÂś przez caÂły czas trzymaĂŚ mnie pod kloszem, jak jakiÂś piĂŞkny kwiat... SÂądzĂŞ, Âże trzymanie go pod kloszem byÂłoby gÂłupotÂą... O wiele lepiej jest zerwaĂŚ go i pozwoliĂŚ mu zwiĂŞdn¹Ì, wtedy kiedy przyjdzie na niego czas... - uÂśmiechaÂła siĂŞ nieco smutno. Gdzie siĂŞ nie ruszyÂła, wyczuwaÂła emocje targajÂące innymi istotami. W przypadku roÂślin byÂły to powolne snujÂące siĂŞ w nieskoĂączonoœÌ "myÂśli", ktorych jedynym celem egzystencji byÂło zapewniĂŚ roÂślinie odpowiedni rozwój. Ostatnio nawet, w przypadku ludzi, zdarzaÂły jej siĂŞ przebÂłyski szczególnie silnych i gwaÂłtownych myÂśli. To kazaÂło jej przestaĂŚ byĂŚ dzieckiem o wiele wczeÂśniej niÂż ona sama by tego chciaÂła.
- Masz racjĂŞ... Nie zdoÂłam... Jednak wÂłaÂśnie chwili kiedy to siĂŞ stanie obawiam siĂŞ najbardziej... Zbyt wiele waÂżnych dla mnie osób straciÂłem... - powiedziaÂł odwracajÂąc wzrok... Nie chciaÂł by targajÂący nim ból zraniÂł Nami...
- W takim razie naucz mnie... Naucz mnie broniĂŚ siĂŞ przed zagroÂżeniami... WyposaÂż mnie w broĂą, daj mi orĂŞz do rĂŞki...- westchnĂŞÂła.- I nie odwracaj proszĂŞ wzroku, nawet z obawy przed tym Âże doznam przez to bólu... JeÂśli uznam, Âże go nie zniosĂŞ, sama spuszczĂŞ wzrok... Bo kiedy ludzie bojÂą siĂŞ spojrzeĂŚ mi w oczy, z obawy przed skrzywdzeniem mnie... CzujĂŞ siĂŞ spaczona...- nieustannie szukaÂła spojrzenia oczu ojca. Narazie tylko bezpoÂśredni kontakt wzrokowy pozwalaÂł jej wyczuwaĂŚ emocje. Narazie - poniewaÂż jej umiejĂŞtnoœÌ z dnia na dzieĂą siĂŞ rozwijaÂła.
- Skoro tak mówisz... - Keishi przestaÂł uciekaĂŚ wzrokiem... Jego spojrzenie spotkaÂło siĂŞ ze spojrzeniem córki... Nami wyczuÂła falĂŞ najrozmaitszych emocji... Najsilniejszy byÂł lĂŞk... LĂŞk i ból straty...
- NiedÂługo cĂŞ nauczĂŞ... obiecujĂŞ...
Dziewczynka jedynie zacisnĂŞÂła rĂŞce w piÂąstki, jednak patrzyÂła na tatĂŞ. Nagle w oczach ch taty zoabaczyÂła obraz jej samej, przedzierajÂącej siĂŞ przez gÂąszcz czarnych, obÂślizgÂłych robaków strachu, smutku i cierpienia. Nie przejĂŞÂła siĂŞ jednak nimi i zag³êbiÂła siĂŞ w owy gÂąszcz caÂła, posuwajÂąc siĂŞ powoli acz niestrudzenie naprzód. A potem, w tych jasnoniebieskich oczach dojrzaÂła coÂś innego. Polke ÂświatÂła, w którym staÂł jej ojciec. WidziaÂła równieÂż kilka Âświetlistych nici. Ale zidentyfikowaĂŚ potrafiÂła tylko tĂŞ, która odnosiÂła siĂŞ do niej samej. Ojciec jÂą kochaÂł i to najczystszÂą miÂłoÂściÂą jaka istnieje w Âświecie. BaÂł siĂŞ o niÂą, bo nie chciaÂł by ? (i tu przekaz którego dziewczynka z powodu nieznajomoÂści Zato nie zrozumiaÂła). MartwiÂł siĂŞ, ale i chciaÂł dla niej jak najlepiej. Nagle poczuÂła fizyczny ból, który ÂściÂągn¹³ jÂą spowrotem do rzeczywistoÂści. SpojrzaÂła ze zdumieniem na krew, która pÂłynĂŞÂła jej z dÂłoni. MusiaÂła jÂą niesamowicie mocno zaciskaĂŚ, skoro paznokcie przedziurawiÂły skórĂŞ.
Keishi wyraÂźnie widziaÂł drogĂŞ córki... Jedna z rzeczy jakie Seishou to-ku wyryÂła w jego umyÂśle... UÂśmiechn¹³ sie smutno i wzi¹³ dÂłoĂą córki... AktywowaÂł Chiyute no Jutsu i zaraz zaleczyÂł tÂą ranĂŞ...
- Rozumiesz teraz? - zapytaÂł spokojnym a jednak smutnym gÂłosem...
- Taak... SÂądzĂŞ, Âże tak...- spojrzaÂła na rĂŞkĂŞ. Nadal byÂła w szoku i nie czuÂła bólu, poza lekkim szczypaniem.- ChociaÂż, jednak nie... nie rozumiem, jednak akceptujĂŞ... I przepraszam za ten dzisiejszy wybryk... to siĂŞ juÂż wiĂŞcej nie powtórzy...- obiecaÂła z autentycznÂą skruchÂą w gÂłosie.
- Ale temu... temu... No poprostu nie wybaczĂŞ... Kablowanie to straszna rzecz, nawet jeÂśli miaÂłoby mi ocaliĂŚ Âżycie...- dodaÂła po chwili znów spoglÂądajÂąc zawistnie na wilka.
- Czego nie rozumiesz? - zapytaÂł spokojnie... JeÂśliby tego chciaÂła wyjaÂśniÂłby jej to... Przynajmniej w tej chwili... Nie wiedziaÂł czemu ale fakt, ze Nami posiada zdolnoÂści tak podobne do jego techniki podnosiÂł go na duchu...
- Poprostu... Narazie trudno jest mi to obj¹Ì i siĂŞ z tym oswoiĂŚ... Daj mi proszĂŞ trochĂŞ czasu tato...- zamilkÂła. CoÂś w niej znów wróciÂło do osobowoÂści maÂłej dziewczynki. ZamknĂŞÂła swojÂą psychikĂŞ na kluczyk i staraÂła siĂŞ byĂŚ beztroska jeszcze przynajmniej jakiÂś czas. - MógÂłbyÂś mnie z tÂąd wyciÂągn¹Ì? - zapytaÂła, uÂśmiechniĂŞta.
Keishi uÂśmiechn¹³ siĂŞ nieco pogodniej... Sam zamkn¹³ na chwilĂŞ swoje troski... Wzi¹³ NamidĂŞ na rĂŞce i wyciÂągn¹³ jÂą z ÂłóÂżeczka... Jednak nie postawiÂł jej na ziemi... TrzymaÂł jÂą prawie tak samo jak wtedy gdy byÂła jeszcze niemowlĂŞciem...
Najpierw chciaÂła pobawiĂŚ siĂŞ w berka, ale kiedy ojciec jÂą trzymaÂł, przytuliÂła siĂŞ do niego, obejmujÂąc rĂŞkoma jego szyjĂŞ...
Keishi nadal trzymaÂł córkĂŞ... Z jakiegoÂś powodu dziaÂłaÂła jak talizman odganiajÂący wszelki smutek...
- To na co masz teraz ochotĂŞ? - zapytaÂł z uÂśmiechem...
- Hmm... Na lody! - oznajmiÂła nagle, pomimo deszczowej pogody za oknem. Taki miaÂła wÂłaÂśnie dzieciĂŞcy kaprys.
- Skoro na to masz ochotĂŞ... - Keishi postawiÂł córkĂŞ na ziemi i jakby nieco spochmurniaÂł...
- To ubieraj siĂŞ szybko i idziemy... - powiedziaÂł nagle uÂśmiechajÂąc siĂŞ...
Nami spojrzaÂła przekornie na ojca, a potem pobiegÂła do hallu i narzuciÂła na siebie nieprzemakalny pÂłaszczyk.
- A dokÂąd idziemy? -zapytaÂła.
- Jak to gdzie? Na lody. - Keishi zaÂśmiaÂł siĂŞ patrzÂąc na córkĂŞ ciepÂłym wzrokiem... Sam narzuciÂł na siebie swój pÂłaszcz...
Sakura siĂŞ znowu za bardzo zamyÂśliÂła , gdy usÂłyszaÂła ,Âże maÂła Nami chce iœÌ na lody i zauwaÂżajÂąc ,Âże juÂż siĂŞ ubierali wiĂŞc podbiegÂła do nich - Czekajcie na mnie! Ja teÂż chcĂŞ iœÌ..Przepraszam za nie odzywanie siĂŞ ,ale po prostu tak wyszÂło..-powiedziaÂła do nich z uÂśmiechem ,takÂże nakÂładajÂąc na siebie swój wÂłasny pÂłaszcz i teraz tylko czekaÂła na to co powiedzÂą i zrobiÂą jej ukochane osoby..
- No to chodÂźmy.- oznajmiÂła Nami, otworzyÂła drzwi, stajÂąc na palcach i ruszyÂła w deszcz.
[nmm]
- Hej poczekaÂłabyÂś - Keishi zaÂśmiaÂł siĂŞ i ruszyÂł za córkÂą... SpojrzaÂł jeszcze na Sakure a w jego oczach bÂłyszczaÂło szczĂŞÂście...
Sakura byÂła juÂż gotowa po czym podeszÂła do drzwi spoglÂądajÂąc na szczĂŞÂśliwego Keia -WidzĂŞ ,Âże jesteÂś dziÂś w Âświetnym humorze..Takiego najbardziej ciebie lubiĂŞ..No a co z naszym synkiem? ma zostaĂŚ w domu?Bo jak tak to musi z kimÂś zostaĂŚ ..-powiedziaÂła czule do niego majÂąc szeroki uÂśmiech na twarzy..
- Nie umiem powiedzieĂŚ dlaczego tak jest... Ale chyba ma to jakiÂś zwiÂązek z Nami... - powiedziaÂł gdy ukochana wspomniaÂła o jego dobrym humorze... SpojrzaÂł na Rei, który nadal spaÂł...
- Lepiej go nie budziĂŚ... A co do opieki Raikeishu z nim zostanie... - powiedziaÂł po czym wyszedÂł z domu by przypadkiem nie zgubiĂŚ Nami z oczu... {NMM}
Susanoo wysypa³a bia³y proszek na ma³¹ metalow¹ tackê, po czym wyci¹gnê³a kawa³ek papieru, zrobi³a z proszku dzilki i wci¹gnê³a nosem.

- ChodÂź kochanie - powiedziaÂła - pójdziemy w tango

i stworzyÂła klona...

- LeĂŚ kotku i odnajdÂź tego, którego tak bardzo nienawidzimy...

Klon wyszedÂł...

Dodane po 1 minutach:

Przed wyjÂściem Susanoo udzieliÂła klonowi informacji gdzie wedÂług plotek byÂł Deidara.

Dodane po 16 godzinach 24 minutach:

Susanoo wiedziaÂła juÂż co zrobiÂł Deidara gdyÂż klon powróciÂł...

StworzyÂła wiĂŞc dwa kolejne klony...

- IdÂźcie zniszczyĂŚ mu Âżycie... - powiedziaÂła i daÂła im coÂś na drogĂŞ - nie zawiedÂźcie mnie...

Klony wyszÂły <NMM>

Dodane po 3 godzinach 31 minutach:

Susanoo wyszÂła
[NMM]

Dodane po 1 godzinach 38 minutach:

Susanoo weszÂła, usiadÂła w fotelu i zapaliÂła opium
Susanoo wyszÂła zostawiajÂąc karteczkĂŞ dla Keishiego

"Kei...

BÂłagam CiĂŞ... Pozwól mi wybudowaĂŚ sobie twierdzĂŞ

Kuzynka umiÂłowana,
Susanoo
Post Scriptum wrócĂŞ niebawem"

<NMM>
Keishi wszedÂł do domu nadal trzymajÂąc Nami na rĂŞkach. Oboje byli nieco przemoczeni ale chÂłopak byÂł szczĂŞÂśliwy. Burza, chwile spĂŞdzane z rodzinÂą i bliskimi, ÂświadomoœÌ tego jak wiele miaÂł szczĂŞÂścia sprawiaÂły, Âże czuÂł siĂŞ lekko. PostawiÂł córkĂŞ na ziemi i wytarÂł jej mokre wÂłosy potem udaÂł siĂŞ do kuchni. Zacz¹³ przygotowywaĂŚ obiad. PokroiÂł Tofu w kostki. PrzyprawiÂł kurczaka i wstawiÂł go do piekarnika. Zacz¹³ gotowaĂŚ rosóÂł i przygotowywaĂŚ sos. W miĂŞdzy czasie zacz¹³ gotowaĂŚ teÂż ryÂż. ChciaÂł aby ten obiad byÂł wyjÂątkowy.
Gdy weszÂła do pomieszczenia, w którym doœÌ dawno nie byÂła, to od razu potem udaÂła siĂŞ do Âłazienki, by wytrzeĂŚ swoje przemoczone wÂłosy i twarz. WidzÂąc siebie w lustrze uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ sama do siebie doœÌ szeroko i puÂściÂła sobie oczko. Po tym wyszÂła z Âłazienki na korytarz, zaÂś tam czujÂąc cudowne zapachy, wydobywajÂące siĂŞ z owego miejsca, po prostu poszÂła za ich Âśladem.. ZnajdujÂąc siĂŞ tam usiadÂła sobie do stoÂłu i spoglÂądaÂła na Keia, który staÂł przy kuchence i coÂś przyrzÂądzaÂł bardzo pysznego do jedzenia.
- Mmm coÂś czujĂŞ, Âże robisz coÂś wyjÂątkowego.. Te zapachy sÂą bardzo kuszÂące.. Ciekawe co ty tam przygotowujesz.. A sÂądzÂąc po zapachu, to bĂŞdzie bardzo dobre, a takÂże bardzo smaczne, wrĂŞcz wyÂśmienite. To wspaniale, Âże przyrzÂądasz obiad, bo w sumie zgÂłodniaÂłam od tamtego czasu, kiedy jeszcze byliÂśmy w twym gabinecie. - powiedziaÂła z szerokim uÂśmiechem na twarzy, w jego stronĂŞ, a swoje dÂłonie podparÂła pod brodĂŞ no i teraz czekaÂła na rezultat teogo co wÂłaÂśnie robiÂł Keishi wkÂładajÂąc w to caÂły swój wysiÂłek jak i serce.. To wszystko sprawiaÂło, Âże Sakura byÂła bardzo szczĂŞÂśliwa i nigdy wczeÂśniej aÂż tak siĂŞ nie czuÂła jak teraz, a to byÂł bardzo dobry znak.. CzekaÂła cierpliwie na jedzenie robione przez jej ukochanego, oczywiÂście przyglÂądajÂąc mu siĂŞ uwaÂżnie, zaÂś kÂątem oka sprawdzaÂła, gdzie sobie chodzi maÂła Nami, by przypadkiem znów jej gdzieÂś nie poniosÂło.. Tylko wÂłaÂściwie nie wiedziaÂła gdzie jest Rei i co robi, tak wiĂŞc musiaÂła sie o tym dowiedzieĂŚ.
- Hmm nie wiem gdzie jest nasz syn.. Bo jakoÂś dawno go nie widziaÂłam, a przecieÂż nigdzie nie wychodziÂł z nami.. Mam nadziejĂŞ, Âże siedzi gdzieÂś tu w domu, bo jak nie to bĂŞdzie Âźle.. - dodaÂła po chwili ciszy lekko przestraszonym gÂłosem, gdyÂż zaczĂŞÂła siĂŞ baĂŚ o niego, dlatego, Âże naprawdĂŞ nie widziaÂła go dawno..
Keishi podniósÂł gÂłowĂŞ patrzÂąc na ukochanÂą.
- Nie martw siĂŞ o niego. Ma w koĂącu 6 lat. Na pewno nic mu nie jest. - PowiedziaÂł spokojnie po czym wróciÂł do przygotowywania posiÂłku. Kilka razy polaÂł kurczaka sosem i zamieszaÂł rosóÂł. RyÂż gotowaÂł siĂŞ powoli, tak jak sos do kurczaka. Genishida dodaÂł tofu do rosoÂłu. Powoli obiad nabieraÂł ksztaÂłtów. ChÂłopak caÂły czas uÂśmiechaÂł siĂŞ Âłagodnie. RobiÂł to dla tych, których kochaÂł. WkÂładaÂł wiĂŞc w te dania caÂłe swoje serce. MusiaÂło byĂŚ wyjÂątkowe.
OdetchnĂŞÂła z ulgÂą na tenÂże fakt i uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ równieÂż jeszcze szerzej niÂż dotychczas.
- No to dobrze mi to sÂłyszeĂŚ, skoro mówisz, Âże nie to wiadomo, Âże wszystko jest w porzÂądku. - powiedziaÂła radoÂśnie do ukochanego spoglÂądajÂąc caÂły czas w jego stronĂŞ. Zapachy wydobywajÂące siĂŞ z kuchenki byÂły tak cudowne, Âże aÂż ciÂągnĂŞÂło jÂą w tamto miejsce.. JednakÂże wolaÂła usiedzieĂŚ w miejscu i poczekaĂŚ cierpliwie na to aÂż w koĂącu Kei skoĂączy przygotowywaĂŚ ten smakowity obiad czy co to tam byÂło. Po chwili rozejrzaÂła siĂŞ po pomieszczeniu uwaÂżnie by wyÂśledziĂŚ w nim ma³¹ Nami, a takÂże moÂże nawet znajdzie siĂŞ i Rei.. JednakÂże widziaÂła tylko córeczkĂŞ a synka nie mogÂła w ogóle znaleŸÌ oczyma.. Ale juÂż nie martwiÂła siĂŞ o niego, bo czuÂła w sercu Âże z nim jest wszystko w porzÂądku, a po za tym przekonanie jej ukochanego o tym równieÂż sprawiaÂło, Âże nie baÂła siĂŞ o Reia. Teraz musiaÂła cierpliwie czekaĂŚ na to aÂż w koĂącu skoĂączy robiĂŚ jedzenie, a w miĂŞdzy czasie po prostu rozmyÂślaÂła o róÂżnych rzeczach, a takÂże kÂątem oka spoglÂądaÂła to na Keishiego to na ma³¹ Nami, bo wÂłaÂściwie póki co lepszego zajĂŞcia nie byÂło...
Wszystkie dania byÂły gotowe... Keishi uÂśmiechn¹³ siĂŞ i PrzeÂłoÂżyÂł ryÂż do wielkiej miski. Do kolejnej wlaÂł rosóÂł. Obie miski postawiÂł na stole, po czym powoli zacz¹³ nakrywaĂŚ. PrzygotowaÂł 4 nieco wiĂŞksze miseczki na ryÂż oraz 4 mniejsze, do których wlaÂł sos. Kolejne 4 byÂły na rosóÂł. Na dodatkowym talerzyku leÂżaÂły kawaÂłki kurczaka. Obok naczyĂą Keishi poÂłoÂżyÂł paÂłeczki... Obiad byÂł gotowy...
- Siadajcie zanim ostygnie. - Keishi wlaÂł do miseczki rosól, do kolejnej nabraÂł ryÂżu. PatrzyÂł na ÂżonĂŞ i córkĂŞ z Âłagodnym uÂśmiechem i mi³œciÂą w oczach. Przez ten krótki czas zapomniaÂł o tym jak wielkie brzemiĂŞ dÂźwiga, jak wiele straciÂł i ile wycierpiaÂł. Nie miaÂło to w tej chwili do niego dostĂŞpu...
WylÂądowaÂłem przed wejÂściem, zeskoczyÂłem z summona, który zaraz zacz¹³ lataĂŚ nad domem. zapukaÂłem do drzwi mieszkania.
- Ciekawe czy jest w domu...- pomyÂślaÂłem czekajÂąc, aÂż otworzy mi drzwi.

EDIt 17:23

Gdy nie dostaÂłem odpowiedzi wskoczyÂłem na summona i odleciaÂłem <NMM>
Kyoko i Michimoto podeszli do drzwi. kyoko zapukaÂł 3 razy.
-MoglibyÂśmy zastukaĂŚ w 6 ale Genishida ma córkĂŞ, mogÂła by siĂŞ obudziĂŚ.
Keishi westchn¹³ ciê¿ko... S³ysza³ g³osy z zewn¹trz a i Raikishi wyczu³ zapachy...
"Czy nawet na chwilĂŞ nie mogĂŞ odpocz¹Ì od polityki?" Jednak po chwili stworzyÂł wodnego klona, który otworzyÂł drzwi... SpojrzaÂł na stojacych przed domem...
- Kyoko... MyÂślaÂłem, Âże wyraÂźnie przedstawiÂłem swoje zdanie na temat organizacji, w której jesteÂś... Co do twojego towarzysza jeÂśli ma sprawĂŞ politycznÂą a na takÂą to wyglÂąda to w gabinecie siedzi wydelegowany w tej sprawie klon... - powiedziaÂł beznamiĂŞtnie...
-Keishi po co ta z³oœÌ... nie ma ju¿ Soremade, przy³o¿y³em te¿ rêki do tego ¿eby siê rozpad³o parê dni temu do³o¿y³em te¿ rêki do zniszczenia Midoriego. te wieœci jeszcze tu nie dotar³y?
Twarz klona zÂłagodniaÂła...
- Mimo wszystko jeÂśli masz sprawĂŞ dotyczÂącÂą wioski od tego jest gabinet... Nie przenoszĂŞ pracy do domu... - powiedziaÂł spokojnie...
SpojrzaÂłem na Keishi'ego.
- Przepraszam, jestem niegrzeczny rozmawiajÂąc z tobÂą z maskÂą na twarzy. Jestem Michimoto nowy Kage Kusy. Przyszed³êm tutaj, aby porozmawiaĂŚ z prawdziwym tobÂą o ZwiÂązku Zjednoczonych Wiosek Shinobi...- powiedziaÂłem ukazujÂąc mojÂą twarz. (2 róÂżne oczy, na czole pentagram )
Kyoko wywróciÂł oczami i popatrzyÂł na Michimito.
-W takim razie udamy siĂŞ do Gabinetu i tam omówimy sprawĂŞ która do ciebie mamy. Smacznego! - zawoÂłaÂł Kyoko wpychajÂąc gÂłowĂŞ za drzwi i uÂśmiechajÂąc siĂŞ do rodziny Keishiego.
-Bywaj. - Kyoko zobaczyÂł jednak Âże Michimoto juÂż mówi...
-Albo i nie...
Wodny klon jedynie wzruszyÂł ramionami...
- Klon oryginaÂł Âżadna to róÂżnica... Polityka w gabinecie lidera wioski... Wierz mi oryginaÂł siĂŞ o tym dowie a nie dochodzi do róÂżnicy zdaĂą miĂŞdzy nami a oryginaÂłem... - powiedziaÂł obojĂŞtnie...
- ChoĂŚ Ame juÂż raz odmówiÂło wstÂąpienia do ZZWS... I raczej zdania nie zmieniÂło... - powiedziaÂł obojĂŞtnie...
- Dobrze, wiĂŞc idziemy Kyoko. WidzĂŞ, Âże ludzie sÂą tu maÂło goÂścinni...- powiedziaÂłem pewnym gÂłosem.
- PoÂżegnaj ode mnie oryginaÂł. Smacznego...- powiedziaÂłem ruszajÂąc w stronĂŞ rezydencji. <NMM>
Klon znikn¹³ a oryginalny Keishi skin¹³ na Raikishiego... Wilczek przeci¹gn¹³ siê i jak burza pomkn¹³ w stronê gabinetu {NMS}
Nami westchnê³a i skoùczy³a jeœÌ, po czym wsta³a od sto³u.
- Tato...- mruknĂŞÂła. - Jak byÂłeÂś maÂły, to kim chciaÂłeÂś zostaĂŚ? - zapytaÂła.
Keishi sam odÂłoÂżyÂł putsÂą juÂż miskĂŞ i spojrzaÂł na córkĂŞ...
- KiedyÂś jak wiĂŞkszoœÌ moich rówieÂśników chciaÂłem zostaĂŚ najsilniejszym shinnobi na Âświecie... - PowiedziaÂł spokojnie. Tak to byÂło jego dzieciĂŞce marzenie... Marzenie rozbite o rzeczywistoœÌ...
- Jednak potem nie mia³em czasu na marzenia... By³em wtedy w twoim wieku... Brutalny atak na dzielnicê klanow¹... Zosta³em sam. Przygarn¹³ mnie pewien shinnobi... Pod¹¿a³em za nim. Marzenia zniknê³y... W brutalnym œwiecie nie by³o na nie miejsca. - Powiedzia³ z lekk¹ nut¹ smutku w g³osie. Jednak zaraz uœmiechn¹³ siê ciep³o.
- WÂątpiĂŞ bym kiedykolwiek zostaÂł naprawdĂŞ silnym shinnobi... Jednak nie jest mi to potrzebne by byĂŚ szczĂŞÂśliwym... - powiedziaÂł lekkim gÂłosem.
- A ty córeczko kim chciaÂłabyÂś zostaĂŚ?
- WÂłaÂśnie z tym mam problem...- odparÂła. PodeszÂła do okna i zapatrzyÂła siĂŞ na pochmurne niebo. - Wiem, Âże nie zostanĂŞ najsilniejszÂą kunoichi... Nawet kiedy uderzĂŞ Rei'a, mam potem okropne wyrzuty sumienia, nie mówiÂąc o tym, Âże widzĂŞ w jego oczach ból który mu zadajĂŞ...- milczaÂła dÂługÂą chwilĂŞ. - Chyba nie zostaÂłam stworzona do walki.... Ale do medycznych jutsu teÂż mnie nie ciÂągnie, bo przecieÂż musiaÂłabym widzieĂŚ jeszcze wiĂŞcej ludzkiego bólu.- odwróciÂła siĂŞ od okna, a w jej oczach ukazaÂł siĂŞ nienaturalny smutek i powaga. Na pewno nie byÂła zwykÂłym oÂśmioletnim dzieckiem. - Nie wiem...- zakoĂączyÂła.
Keishi zaÂśmiaÂł siĂŞ wesoÂło po czym podszedÂł do córki. PoÂłoÂżyÂł jej dÂłoĂą na ramieniu.
- WiĂŞc naprawdĂŞ jesteÂś naszÂą córkÂą... Ani ja ani mama nie lubimy walczyĂŚ... WÂłaÂściwie tego nienawidzimy. A jednak nie nawzaÂłbym siĂŞ teÂż medykiem. O nie na to mam zbyt maÂłe zdolnoÂści. - powiedziaÂł ciepÂłym gÂłosem.
- A jednak walczê. Walczê choÌ tego nienawidzê. A wiesz dlaczego? - zapyta³ spokojnie po czym nie czekaj¹c na odpowiedŸ ci¹gn¹³ dalej.
- WalczĂŞ jedynie po to aby ci na których mi zaleÂży byli bezpieczni... Nie zagÂłusza to co prawda wyrzutów sumienia ale... Trzeba z tym ÂżyĂŚ. - powiedziaÂł ciepÂło po czym przykucn¹³ i obróciÂł córkĂŞ tak aby patrzyĂŚ prosto w jej oczy. JednoczeÂśnie niemal caÂłkowicie wyciszyÂł swoje emocje. WÂłaÂściwie pozostawiÂł jedynie ojcowskÂą troskĂŞ i miÂłoœÌ choĂŚ i te byÂły jakby... PrzytÂłumione.
- A moÂże powinnaÂś opanowaĂŚ techniki, które nie zadajÂą bólu a pomagajÂą wygraĂŚ? - zapytaÂł
- MoÂże...- Nami mimo wszystko szybko spuÂściÂła wzrok, przestajÂąc patrzyĂŚ tacie w oczy. Nie chciaÂła tego, ale byÂło to u niej juÂż odruchowe - niechĂŞĂŚ do patrzenia ludziom w oczy.
- Ja teÂż chciaÂłabym, ÂżebyÂście wy i Rei byli bezpieczni, ale nie potrafiÂłam zraniĂŚ kogokolwiek po to, aby Wam zapewniĂŚ bezpieczeĂąstwo.- wzruszyÂła ramionami.- PomyÂślĂŞ jeszcze o tym... MoÂże to co potrafiĂŞ daÂłoby siĂŞ jakoÂś wykorzystaĂŚ? Narazie co prawda nie wiem JAK, ale moÂże wymyÂślĂŞ...- nagle wypogodziÂła siĂŞ i spojrzaÂła znów za okno.
- TatuÂś, mógÂłbyÂś przywoÂłaĂŚ Raikishi'ego? WybraÂłabym siĂŞ z nim na spacer... Dzisiaj przynajmniej nie pada...- powiedziaÂłam.
Keishi skin¹³ g³ow¹... Naci¹³ kciuk i z³o¿y³ pieczêcie... Po chwili w k³êbach dymu pojawi³ siê wilcze szczeniê. Keishi wyjaœni³ mu co i jak wiêc wilczek szybko podbieg³ do Nami. Zamerda³ kilka razy ogonem.
- To co idziemy? - zapyta³ weso³o. Widz¹c entuzjazm wilczka Keishi tylko siê uœmiechn¹³.
- Pewnie, mÂłody! - Namida wyszerzyÂła zĂŞby w uÂśmiechu.- Tylko sekundĂŞ...- dodaÂła, wbiegÂła do swojego pokoju i porwaÂła z ÂłóÂżka szalik taty. Potem podbiegÂła do niego, uwiesiÂła siĂŞ mu na szyi i pocaÂłowaÂła go w policzek.- Kocham CiĂŞ, tatuÂś.- szepnĂŞÂła, a potem jak burza wypadÂła przez drzwi.
[nmm]
Keishi jedynie siê uœmiechn¹³.
- Ja ciebie teÂż córuÂś... - powiedziaÂł ciepÂło po czym skin¹³ wilczkowi a ten wybiegÂł za Nami. Keishi zaÂś usiadÂł przy stole.
- RosnÂą tak szybko prawda kochanie? - zapytaÂł Sakury. {NMS}
Jak zwykle Sakura nie wiedziaÂła co siĂŞ naokoÂło niej dziaÂło, choĂŚ jadÂła ze smakiem to co przygotowaÂł caÂłej rodzinie Keishi. ByÂło tak tylko dlatego, Âże po prostu znowuÂż jak to zwykle bywa siĂŞ totalnie zamyÂśliÂła. CoÂś jednak piÂąte przez dziesiÂąte usÂłyszaÂła z rozmowy ukochanego z Nami, ale nie miaÂła nic do powiedzenia na ten temat. No i uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ tylko i równieÂż poÂżegnaÂła córeczkĂŞ machajÂąc jej swojÂą dÂłoniÂą. Potem sÂłyszÂąc to co powiedziaÂł Kei odwróciÂła gÂłowĂŞ w jego kierunku, caÂły czas majÂąc szeroki uÂśmiech na twarzy.
- Jedzenie byÂło przepyszne, jeszcze nigdy czegoÂś tak dobrego nie jadÂłam. A no masz absolutnÂą racjĂŞ. A niedawno byÂła jeszcze taka malutka, a teraz juÂż ma 8 lat... I do tego staje siĂŞ ona coraz piĂŞkniejszÂą dziewczynkÂą no i z pewnoÂściÂą coraz zdolniejszÂą. - powiedziaÂła spokojnie z miÂłym dla ucha gÂłosem. WstaÂła teraz od stoÂłu no i wziĂŞÂła swoje jak i Nami brudne naczynia i odÂłoÂżyÂła je do zlewu, w sumie jeÂżeli Keishi teÂż zjadÂł i jego wziĂŞÂła odÂłoÂżyÂła.
- To mam nadziejê, ¿e pomo¿esz mi to wszystko pozmywaÌ, bo tyle siê napracowa³eœ z tym jedzonkiem, ¿e zosta³o teraz sporo brudnych naczyù i teraz trzeba to posprz¹taÌ, by nie by³o ba³aganu.. I naprawdê wspania³y ten obiad by³. - doda³a po chwili stoj¹c ju¿ przy kuchni i teraz czekaj¹c na to czy pomo¿e jej czy te¿ nie, bo sumie sama sobie z tym nie poradzi, gdy¿ tego by³o doœÌ du¿o..
Keishi podszed³ do ukochanej. Stan¹³ obok niej przy zlewie i poca³owa³ j¹.
- Oczywiœcie, ¿e ci pomogê. - powiedzia³ ciep³o i napuœci³ do zlewu wodê. Doda³ nieco p³ynu do naczyù i zacz¹³ myÌ naczynia...
- Nami naprawdĂŞ urosÂła. Na pewno wyroÂśnie na piĂŞknÂą Kunoichi. Tak jak jej matka. - powiedziaÂł czule i znów jÂą pocaÂłowaÂł.
ByÂło jej niezmiernie przyjemnie kiedy sÂłyszaÂła takie sÂłowa z ust jej ukochanego, aÂż lepiej na sercu siĂŞ robi. Kiedy jÂą pocaÂłowaÂł, ona oczywiÂście odwzajemniÂła jego pocaÂłunki bardzo czule i sÂłodko. Ona równieÂż coÂś zaczĂŞÂła robiĂŚ, a mianowicie jak on czyÂściÂł, to ona wycieraÂła do sucha te naczynia i tak udaÂło im siĂŞ w koĂącu pozmywaĂŚ brudne przedmioty.
- No to juÂż skoĂączyliÂśmy. No i znowu siĂŞ z tobÂą zgodzĂŞ, bo wÂłaÂśnie widaĂŚ po Nami jak jest coraz Âładniejsza i powoli nabiera ksztaÂłtów kobiecych.. - powiedziaÂła po chwili szeroko uÂśmiechajÂąc siĂŞ do ukochanego. ZaczĂŞÂła teraz rozmyÂślaĂŚ, co majÂą teraz robiĂŚ..
- No dobra, to wiĂŞc co teraz porobimy? - spytaÂła siĂŞ go, poniewaÂż tak jakoÂś nic ciekawego nie wpadaÂło jej do gÂłowy, wiĂŞc pomyÂślaÂła, Âże moÂże on coÂś wymyÂśli sensownego.
Keishi uœmiechn¹³ siê widz¹c uœmiech Sakury. Jednak nie zna³ odpowiedzi na jej pytanie.
- Wiesz mo¿e zostaùmy w domu. Jak znam ¿ycie to ledwie wytknê nos za drzwi zaraz znajdzie siê tysi¹c spraw do za³atwienia. - powiedzia³ z cichym œmiechem. Obj¹³ Sakurê w pasie i przytuli³ j¹ mocno do siebie...
- Nie wiesz nawet jak siĂŞ cieszĂŞ, Âże siĂŞ spotkaliÂśmy... - wyszeptaÂł jej do ucha. Nie kÂłamaÂł... KochaÂł SakurĂŞ... I nie umiaÂł sobie wyobraziĂŚ Âżycia bez niej.
Drzwi wrĂŞcz wylatywaÂły z zawiasów, po raz kolejny Keishiemu ktoÂś musiaÂł przeszkadzaĂŚ we wspólnym posiÂłku z rodzinÂą. Dziwna jednak byÂła determinacjÂą z jakÂą ktoÂś próbowaÂł porozmawiaĂŚ z wÂładcÂą Ame, z pewnoÂściÂą nie mogÂła to byĂŚ sprawa którÂą tak Âłatwo moÂżna zignorowaĂŚ. Z tym Âże... co mogÂło siĂŞ staĂŚ?
Namida wpadÂła do domu, wpuÂściÂła wilczka i zatrzasnĂŞÂła drzwi. CaÂła byÂła przemoczona. ZarzuciÂła dÂługimi, róÂżowymi wÂłosami, a potem otrzepaÂła siĂŞ w bardzo charakterystyczny sposób - przypominaÂło to sposób w jaki psy i wilki otrzepujÂą siĂŞ z wody.
- Ohayo tot, oi mams...- powiedziaÂła po czym poszÂła do Âłazienki, aby siĂŞ ogarn¹Ì i przemyÂśleĂŚ sposób w jaki porozmawia z tatÂą.
Keishi uÂśmiechn¹³ siĂŞ widzÂąc, Âże córka wróciÂła... Jednak walenie w drzwi po raz kolejny popsuÂło mu humor... Nie rozumiaÂł jakim cudem kaÂżdy, nawet z poza wioskiu wiedzieli gdzie mieszka lider Ame... Nie dostaÂł wiadomoÂści od klona, wiĂŞc ten kto teraz staÂł przed drzwiami nawet nie pofatygowaÂł siĂŞ by sprawdziĂŚ w gabinecie. Ale skoro tak to skÂąd u licha wiedziaÂł gdzie go szukaĂŚ... Niewiele osób w wiosce tak po prostu wiedziaÂło gdzie mieszka ani tym bardziej nie podaÂłoby tej wiadomoÂści obcemu... Bez pospiechu stworzyÂł klona... Orginalny Keishi cofn¹³ siĂŞ tak aby nie byĂŚ widocznym zaÂś klon otworzyÂł drzwi... Lepiej by to byÂło waÂżne...

///Kyoko pamiĂŞtam twoje argumenty ale do diabÂła zachowaj trochĂŞ realizmu... ZresztÂą moje zdanie o zmuszaniu do udziaÂłu w evencie juÂż znasz///
Przed oczami klona Keishiego staÂł mĂŞÂżczyzna. Z jego rÂąk ciekÂła krew jednak w ogóle to ze jeszcze staÂł ÂświadczyÂło o jego w miarĂŞ stabilnym stanie. Gdy tylko spostrzegÂł Âże ktoÂś mu otworzyÂł wykrzyczaÂł jak szaleniec.
-Gdzie jest Ame! Gdzie sÂą jego Shinobi gdy setki mieszkaĂąców kraju ginÂą! Ca³¹ wielki kanion legÂł w gruzach, setki ludzkich istnieĂą razem z nim! Musisz przybyĂŚ na miejsce jesteÂś nadziejÂą ludzi na rozwiÂązanie tego co tam siĂŞ staÂło... widziaÂłem... taak... widziaÂłem. TO nie byÂł Âżaden wybuch... to byli oni! - mĂŞÂżczyzna mówiÂł strasznie szybko i w panice ale mimo to zrozumiaÂłeÂś o co chodziÂło. Prawda uderzyÂła ciĂŞ w twarz niczym zimna woda.
///Ummm... Kyoko jak do tej pory jeszcze w Âżyciu nie sÂłyszaÂłem by w kanionie. zwÂłaszcza takim, który w co wiĂŞkszÂą ulewĂŞ zmienia siĂŞ w rwÂącÂą rzekĂŞ (a ulewy w Ame to niemal codziennoœÌ), mieszkaÂł. CoÂś mi tu nie pasuje...///
Klon lekko wzdrygn¹³ siê widz¹c zakrwawionego cz³owieka... Jednak gdy us³ysza³ pierwsze z pytaù zmaszczy³ brwi...
- W Ame niemal nie ma shinnobi tyle powinieneÂś wiedzieĂŚ... - powiedziaÂł niemal lodowatym tonem...
- ZresztÂą lider wioski jest w swoim gabinecie... A to na gabinet nie wyglÂąda... - dodaÂł po chwili... Sytuacja byÂła powaÂżna to fakt... Ale nienawidziÂł gdy ktoÂś przenosiÂł jego sprawy zawodowe w jego Âżycie prywatne...
//Genishida po pierwsze to wioska ma sowich mieszkaĂąców NPC, nie ÂświadczÂą o jej liczebnoÂści tylko gracze. MogÂłeÂś odrazu powiedzieĂŚ ze mieszkasz tu sÂą z rodzinÂą... trochĂŞ pomyÂślunku co? Dalej idÂąc tym tropem widzĂŞ ze jak event ominie ciebie, zaszyj siĂŞ w jakiejÂś klitce nie wiem jak inni ale ja widze Âże wybitnie na tytuÂł Kage nie zasÂługujesz//

Mê¿czyzna splun¹³ ci pod nogi i popatrza³ na ciebie jak na kogoœ wyj¹tkowo znienawidzonego.
-Co z ciebie za wÂładca... zaklinaÂłeÂś siĂŞ Âże wazny jest dla ciebie pokój i ludzie, a teraz jedyne o czym myÂślisz to wÂłasny tyÂłek... bÂądÂź przeklĂŞty, dzieĂą w którym zostaÂłeÂś Kage byÂło dniem zguby... znajdziemy kogo innego, kogoÂś kto nam prawdziwe pomoÂże.
///Kyoko mieszkaùcy to niekoniecznie shinnobi... W³aœciwie ma³a czêœÌ wioski to shinnobi jeœli mam byÌ szczery... Poza tym raczej 100 NPC shinnobi na wojnê nie wystawiê...///
Oryginalny Keishi znikn¹³ z domu oknem a za nim pobieg³ Raikishi... Mimo wszystko to by³y jego obowi¹zki... Klon natomiast ze spokojem wytrzyma³ salwê obelg mê¿czyzny.
- Jestem tylko klonem wÂładcy... On sam w tej chwili biegnie w miejsce o którym mówiÂłeÂś... - stwierdziÂł. Potem spojrzaÂł na rany czÂłowieka. Nie byÂł w najlepszym stanie. Wyraz jego twarzy zmieniÂł siĂŞ nie do poznania.
- ChodzÂąc z takimi ranami daleko nie zajdziesz lepiej wejdÂź do Âśrodka... MoÂże i jako klon nie posiadam technik medycznych jednak poziomem wiedzy na ten temat siĂŞ nie róÂżniĂŞ. - dodaÂł po chwili... SpojrzaÂł z pewnym smutkiem na miejsce gdze jeszcze niedawno byÂł oryginaÂł... ÂŻycie Kage bylo chwilami zdecydowanie zbyt ciĂŞÂżkie... {Nie Ma Mnie i Summona, Klon zostaÂł}

Dodane po 7 godzinach 19 minutach:

Klon odprowadziÂł rannego do najbliÂższego szpitala, po czym znikn¹³. Keishi tymczasem wszedÂł do domu tylnymi drzwiami... To co widziaÂł staÂło mu przed oczami... Jednak odgoniÂł to od siebie... Nie mógÂł nic zrobiĂŚ... TakÂże teraz gdybanie nic nie da... Póki tajemniczy napastnicy siĂŞ nie pojawiÂą bĂŞdzie musiaÂł czekaĂŚ... UsiadÂł na jednym z krzeseÂł stopniowo uspokajajÂąc siĂŞ... Raikishi zaÂś zwin¹³ siĂŞ w k³êbek pod stoÂłem... [Nie ma klona]
Wreszcie wyszÂłam z Âłazienki caÂłkiem odÂświeÂżona.
- Taatooo...- zaczĂŞÂłam podchodzÂąc do ojca ze swoim popisowym sÂłodkim uÂśmiechem na twarzy.- ZaleÂży Ci na tym, abym odnalazÂła swoje nindo, prawda? I na tym, Âżebym nie wstydziÂła siĂŞ patrzeĂŚ ludziom w oczy?
Keishi odgarn¹³ mokre w³osy z czo³a... Na widok s³odkiego uœmiechu na twarzy Nami w jego g³owie odezwa³ siê alarm... Ona wyraŸnie czegoœ chcia³a... Ale czy to z³e? Uœmiechn¹³ siê.
- Tak córeczko. ZaleÂży mi na tym. I to naprawdĂŞ bardzo... - powiedziaÂł ciepÂłym tonem.
- A czy chciaÂłbyÂś byĂŚ jak najczĂŞÂściej przy mnie? Móc zawsze mieĂŚ na mnie oko...- "Nad tym siĂŞ jeszcze popracuje" pomyÂślaÂła w miĂŞdzyczasie.- i móc mnie zawsze chroniĂŚ? - dr¹¿yÂła spokojnie, odczytujÂąc kaÂżdÂą najmniejszÂą zmianĂŞ w emocjach ojca. Dawno siĂŞ juÂż tak nie koncentrowaÂła na niczym.
- SkÂąd takie pytania córeczko? MyÂślaÂłem, Âże jakiÂś czas temu wyraÂźnie daÂłaÂś mi do zrozumienia, Âże nie uchroniĂŞ ciĂŞ przed wszystkim. - powiedziaÂł niby obojĂŞtnym tonem. Nie kryÂł w sobie tego, Âże zamierzaÂł podpuÂściĂŚ córkĂŞ, by wyjawiÂła o co jej chodzi. ZastanawiaÂł siĂŞ co wyjdzie z tej maÂłej gry psychologicznej...
- Ale przyznam... MiÂło byÂło by mieĂŚ ciĂŞ blisko...
- Owszem...Nie uchronisz... I dlatego to, Âże miaÂłbyÂś mnie ciÂągle przy sobie mogÂłoby naraÂżaĂŚ mnie na nieco wiĂŞksze niebezpieczeĂąstwa, niÂż gdybym zostaÂła w domu...- teraz zaczĂŞÂła mówiĂŚ tak szybko, Âże ledwie daÂło siĂŞ rozróÂżniĂŚ poszczególne sÂłowa.- Zanim powiesz nie to posÂłuchaj tatuÂś, sam siĂŞ juÂż na to zgodziÂłeÂś, tyle tylko Âże nie wiedziaÂłeÂś dokÂładnie o co chodzi. A doszÂłam...- rzuciÂła szybkie spojrzenie na wilczka. WolaÂła pozostawiĂŚ go bez podejrzeĂą. -... do wniosku Âże moja umiejĂŞtnoœÌ mogÂłaby Ci siĂŞ przydaĂŚ. Kiedy rozmawiaÂłbyÂś z wrogami, lub poprostu goœÌmi to dziĂŞki mnie mógÂłbyÂś natychmiast wiedzieĂŚ jakie emocje nimi targajÂą... Gdybym mocno popracowaÂła ufam, Âże potrafiÂłabym takÂże okreÂśliĂŚ zarysy ich zamiarów. Taka pomoc to dla Ciebie byÂłby skarb, a dla mnie doÂświadczenie o wiele bardziej ksztaÂłcÂące i budujÂące niÂż nauka w akademii...- zamilkÂła, patrzÂąc otwarcie w oczy ojca i szukajÂąc tam odpowiedzi na swoje pytanie.
Keishi spokojnie wysÂłuchaÂł wszystkiego co Namida miaÂła do powiedzenia...
WstaÂł z krzesÂła i przyklĂŞkn¹³ przy córce tak aby ich twarze byÂły na jednakowym poziomie.
- JesteÂś pewna, Âże tego chcesz? - zapytaÂł cicho. W jego oczach widaĂŚ byÂło spokój... I bezinteresownÂą ojcowskÂą miÂłoœÌ... JeÂśli Nami potwierdzi to co powiedziaÂła jeszcze raz z peÂłnÂą determinacjÂą zgodzi siĂŞ...
- Tak. ChcĂŞ tego.- Nie dodaÂła, Âże gÂłównÂą rzeczÂą która jÂą napĂŞdzaÂła byÂła chĂŞĂŚ wybicia siĂŞ ponad brata - wiedziaÂła Âże ojciec czegoÂś takiego nie akceptuje.- Co wiĂŞcej przyjmujĂŞ wszystkie obowiÂązki, które na mnie naÂłoÂżysz i obiecujĂŞ, Âże nie bĂŞdĂŞ siĂŞ kÂłóciĂŚ.
- Rany rany... I niech koÂś mi teraz powie, Âże nie jesteÂś mojÂą córkÂą - Keishi uÂśmiechn¹³ siĂŞ Âłagodnie i poÂłoÂżyÂł dÂłoĂą na gÂłowie Nami...
- Nie mam innego wyjÂścia. MuszĂŞ siĂŞ zgodziĂŚ... - powiedziaÂł spokojnie, po czym zupeÂłnie niespodziewanie przytuliÂł córkĂŞ...
- CieszĂŞ siĂŞ... CieszĂŞ siĂŞ, Âże nareszcie wiesz co chcesz robiĂŚ... - powiedziaÂł cicho tak aby tylko ona mogÂła to usÂłyszeĂŚ.
Nami podskoczyÂła z radoÂści. - SÂłyszaÂłeÂś Kishi (skrót od Raikishi), udaÂło siĂŞ! - krzyknĂŞÂła, biorÂąc wilczka na rĂŞce i taĂączÂąc dziki taniec radoÂści.
Wilczek brutalnie wyrwany ze snu i w dodatku latajÂący w powietrzu nie podzielaÂł w danej chwili radoÂści dziewczynki...
- MówiÂłem... ÂŻe siĂŞ... Uda... - wybÂąkaÂł marzÂąc jedynie o tym by znaleŸÌ siĂŞ na ziemi.

Keishi z uÂśmiechem obserwowaÂł tÂą scenĂŞ...
- O czyÂżby to byÂł jakiÂś wiĂŞkszy spisek? - zapytaÂł z rozbawieniem. Od poczÂątku czuÂł, Âże ktoÂś poza Nami braÂł w tym udziaÂł...
ZatrzymaÂła siĂŞ w póÂł kroku, puszczajÂąc wilczka z rÂąk.
- Nie.- wypaliÂła duÂżo za szybko, chowajÂąc rĂŞce za plecami. ZupeÂłnie siĂŞ nie przejmowaÂła tym, Âże summon jest pewnie nieco poobijany.
Raikishi opadÂł cudem na cztery Âłapy... Zacz¹³ warczeĂŚ coÂś na temat nieuwagi i niebezpiecznych dzieciaków. Keishi natomiast rozeÂśmiaÂł siĂŞ wesoÂło.
- Czy tak traktuje siĂŞ wspólnika w spisku? - zapytaÂł wesoÂło.
- Nie bój siĂŞ. Nie mam ci tego za zÂłe... A nawet cieszĂŞ siĂŞ, Âże wspóÂłpracujesz z Raikishim... - powiedziaÂł. Tak umiejĂŞtnoœÌ wspóÂłpracy z summonem dobrze wróÂżyÂła jej na przyszÂłoœÌ...
- Aaa... Eee... Sorki Raikishi...- uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ do wilczka, wyciÂągnĂŞÂłam z kieszeni przysmak dla psów i wyciÂągnĂŞÂłam dÂłoĂą, zastanawiajÂąc siĂŞ czy wilczek przyjmie przeprosiny. Co prawda nie byÂło to miĂŞso, ale nic innego na chwilĂŞ obecnÂą nie miaÂłam.
Raikishi jeszcze przez jakiÂś czas siĂŞ dÂąsaÂł. Jednak po chwili znów zacz¹³ merdaĂŚ ogonem i wzi¹³ przysmak... Nie byÂł co prawda psem ale nie wybrzydzaÂł...
- Nie ma sprawy... Nic siĂŞ w koĂącu nie staÂło...
Keishi wstaÂł... Po raz nie wiadomo juÂż który przeczytaÂł wiadomoœÌ, która doszÂła niedawno... Trzeba byÂło iœÌ... Im szybciej stworzÂą jeden front tym mniejsze szanse na to, ze wielu ucierpi... PrzytuliÂł córkĂŞ, pogÂłaskaÂł syna po gÂłowie i ucaÂłowaÂł SakurĂŞ. RobiÂł to dla nich i dla Ame... Skin¹³ na wilczka i wspólnie opuÂścili Dom {NMM I NMS}
Sakura zamyÂśliÂła siĂŞ znów, zresztÂą jak zwykle, no i nie wiedziaÂła co siĂŞ wokóÂł niej dziaÂło. Kiedy poczuÂła jak jej ukochany caÂłuje jÂą w policzek ocknĂŞÂła siĂŞ dopiero po dÂłuÂższym czasie.
- Co co siĂŞ dzieje? O nie znów zostaÂłam sama.. Czas poszukaĂŚ Keishiego gdziekolwiek jest.. - mruknĂŞÂła sama do siebie, a takÂże skrzywiÂła siĂŞ na to, Âże znów nie wiedziaÂła co siĂŞ dziaÂło. Ona juÂż niestety tak miaÂła, Âże jak siĂŞ zamyÂśli to jak juÂż siĂŞ ocknie to potem juÂż nie wiadomo co byÂło. Nie namyÂślajÂąc siĂŞ w ogóle juÂż wyszÂła z domu, udajÂąc siĂŞ na poszukiwania ukochanego..
NMM
SiedziaÂłaÂś sobie spokojnie i zabawiaÂłaÂś siĂŞ z wilczkiem. Nagle usÂłyszaÂłaÂś pukanie do drzwi. PodeszÂłaÂś do drzwi i otworzyÂłaÂś je. na dworze ÂświeciÂło sÂłoĂące i powiewaÂł lekki wiaterek. Temperatura siĂŞgaÂła okoÂło 25 stopni. Przed tobÂą staÂł pewien mĂŞÂżczyzna. MiaÂł on na sobie granatowÂą marynarkĂŞ i spodnie. ByÂły one wykonane z bardzo dobrego i drogiego materiaÂłu. po marynarkÂą miaÂł biaÂła dÂługÂą koszulĂŞ i czarny krawat. Nogawki koszuli lekko wystawaÂły poza marynarkĂŞ. MiaÂł on czarne krótko ÂściĂŞte wÂłosy. Jego oczy miaÂły odcieĂą brÂązowy. W rĂŞce trzymaÂł on list. ByÂł on zapieczĂŞtowany. Kiedy mĂŞÂżczyzna zobaczyÂł ciebie to ukÂłoniÂł siĂŞ lekko po czym powiedziaÂł
-Witam, jestem sÂłu¿¹cym rodziny Hansoki. Widocznie jesteÂś dzieckiem Pana Genishidy i Pani Sakury. Czy moÂże zastaÂłem rodziców? mam do przekazania dla nich pewien list który muszÂą oni przeczytaĂŚ.
Po tych sÂłowach mĂŞÂżczyzna czekaÂł na twoja odpowiedz.
- Niestety... Z tego co wiem, to tata jest na misji... Tak samo zresztÂą jak mama...- odparÂła Nami, przyglÂądajÂąc siĂŞ ciekawie mĂŞÂżczyÂźnie.- A o co chodzi? MoÂże ja bĂŞdĂŞ w stanie panu pomóc...
MĂŞÂżczyzna spojrzaÂł na ciebie. WyglÂądaÂłaÂś na maÂła sÂłodkÂą dziewczynkĂŞ która nie wyglÂądaÂła na takÂą by sprostaĂŚ temu zadaniu. MĂŞÂżczyzna wzi¹³ g³êboki oddech.
-Nie wydaje mi siĂŞ Âże jesteÂś w stanie wykonaĂŚ to zlecenie. Niestety skoro nie ma twoich rodziców to nie mam innego wyboru jak poleciĂŚ ci to zadanie. Mam nadziejĂŞ Âże nie bĂŞdÂą mieli mi tego za zÂłe twoi rodzice.
Po tych s³owach mê¿czyzna otworzy³ zapieczêtowana kopertê. Wyj¹³ z niej list po czym roz³o¿y³ go. Nastêpnie przyst¹pi³ do czytania.
-Drodzy paĂąstwo, pisze do was z wielka proÂśba. Mam pewne zlecenie które trzeba wykonaĂŚ. UznaÂłem ze wasza rodzina moÂże sprostaĂŚ temu zadanie wiec siĂŞ od was zwróciÂłem. mam nadziejĂŞ ze zgodzicie siĂŞ je wykonaĂŚ. ProszĂŞ o natychmiastowe stawienie siĂŞ w rezydencji rodu Kamijin. O szczegóÂłach dowiecie siĂŞ na miejscu.

Z poszanowaniem
Yuki Kamijin

Po przeczytaniu listu mĂŞÂżczyzna ponownie zÂłoÂżyÂł go i wÂłoÂżyÂł do koperty. NastĂŞpnie powiedziaÂł
-Tak jak byÂło napisane w liÂście proszĂŞ siĂŞ stawiĂŚ w tej posiadÂłoÂści. Ja tym czasem wykonaÂłem powierzone mi zadanie.
Po tych s³owach mê¿czyzna kiwn¹³ g³ow¹ i znikn¹³. Pozosta³ po nim tylko dym.

"NieÂźle! Moja pierwsza prawdziwa, samodzielna misja... Trzeba siĂŞ spakowaĂŚ" - pomyÂślaÂła dziewczyna, po czym szalonym sprintem popĂŞdziÂła na piĂŞtro, gdzie spakowaÂła kunaie i shurikeny. SzyjĂŞ, na szczĂŞÂście, okrĂŞciÂła szalikiem taty. NastĂŞpnie zbiegÂła na dóÂł i z lodówki wyjĂŞÂła cztery ciastka, które wÂłoÂżyÂła do kieszeni, gdyby miaÂła zgÂłodnieĂŚ. W koĂącu wziĂŞÂła jeszcze z szafki bandaÂże i wybiegÂła z domu.
"Wow! Rei nigdy jeszcze nie miaÂł misji, a ja juÂż mam... BĂŞdĂŞ lepsza od niego!"
[nmm]