Dom Yui

Dom z piwnicą (w której nigdy można było mi przebywać ani do niej wchodzić) parterem i piętrem. Na parterze jest kuchnia z jadalnią oraz salon. W salonie jest kanapa, 3 fotele, stolik do kawy, biblioteczka na książki i itp. Na piętrze jest łazienka, pokój mamy (niegdyś i taty) biblioteka (domowa) oraz mój pokój.
W kuchni znajduje się całkiem nowy sprzęt , codziennie do domu przychodzi sprzątaczka , która zamiata kurze. Pomimo ,że w domu rzadko kto przebywa .

Dodane po 12 godzinach 50 minutach:

Siedzi w pokoju i czyta książke. W domu nikogo nie ma, gdyż mama wyszła gdzieś. Poczuła głód, więc odłożyła książke i zeszła do kuchni. Tam zrobiła sobie 2 kanapki z szynką i ogórkami oraz herbate. Siadla z jedzeniem do stołu i zaczeła powoli konsumować, popijając herbatą.

Dodane po 10 godzinach 19 minutach:

Zjadła, odłożyła naczynia do zlewu oraz je pozmywała, wytarla i odłożyła na miejsce. Skierowała się do biblioteki. Zaczeła szukać jakieś ciekawej książki do przeczytania. - Czy ja przeczytałam już wszystkie ciekawsze książki w tej bibliotece? .__. - pomyślałam- Dobra, wezme pierwszą lepszą. Wzieła byle jaką książke, która okazała się być o Iwa-gakure. Poszła do swojego pokoju, zamkneła za sobą drzwi i ,wpierw siadając przy biurku, zaczeła czytać.

Dodane po 1 godzinach 1 minutach:

Zamkneła książke, która okazała się interesująca. -Heh, chyba się przejde- pomyślałam i wstałam. Wyszłam z domu, zamykając za sobą drzwi na klucz. Skierowała się w stronę polany w lesie.

Dodane po 2 godzinach 42 minutach:

Wbiegła zdyszana do domu.
-Mamo już jestem!- powiedziała.- Zupełnie straciłam poczucie czasu.
Rozejrzałam się. Mamy nie było na dole, a przecież drzwi nie były zamknięte.
- Pewnie jest na górze- pomyślałam i weszłam po schodach na góre.
Zajrzałam do sypialni mamy.

Dodane po 18 minutach:

Nikogo nie było.
- Dziwne- powiedzialam cicho do siebie- Czyżbym jednak nie zamkneła drzwi?
Usłyszała coś ze swojego pokoju. Wyjeła kunai z kabury i otworzyła drzwi do sowjego pokoju. Rozejrzła sie. Nic dziwnego oprócz otwartego okna. Weszła do pokoju. Keidy upewniła się, że nikogo ani niczego w pokoju nie ma, schowała kunai do kabury. - Pewnie mi sie coś zdaje, poczytam ksiażke- postanowiłam.
Kiedy popatrzyłam w strone biurka stwierdziłam, że odziwo nie ma ksiażki.
- Naprawde dziwne- powiedziala ździwona.
Nagle przypomniała sobie, że ma na sobie płaszcz Clarence.
- O jeju, i co teraz?- X__X
Położyłam się na łóżku i patrząc na sufit, zaczełam rozmyślać.

---

Idąc sobie ulicami wioski zauważyłem dom z otwartym oknem. Postanowiłem że sobie wejdę do tego domu przez okno. " Może coś ciekawego tam znajdę" - pomyślałem. Kiedy byłem tuż przy oknie bez zastanowienia wskoczyłem na parapet. Na łóżku siedziała niedawno poznana przeze mnie Yui. Miała na sobie mój płaszcz. - Do twarzy Ci w tym płaszczu - stwierdziłem.
Drgnełam. Zerwałam się z łóżka natychmiast.
- Arigatou- uśmiechneła się do niego. - Zapomniałam Ci go oddać tak się spieszyłam- powiedzialam trochę zakłopotana. Zdjęłam płaszcz i podałam mu.
-Wiesz, że omało przez Ciebie na zawał nie umarłam? Jak ty..?- Nie dokończyła pytania, gdyż zauważyła otwarte okno i szybko się domyśliła, że zapewne wszedł oknem.
- Jak chcesz to moÂżesz go zatrzymaĂŚ. - powiedziaÂłem - Na zawaÂł?W takim wieku?Nie...to nie moÂżliwe - dodaÂłem po chwili

---

Wiesz jezeli serce sie zatrzyma to moÂżna umrzeĂŚ na zawaÂł.. chyba. A co do pÂłaszczu, myÂśle, Âże powinnam Ci go oddaĂŚ, w koĂącu jest Twój
- Nie mi nie jest teraz wcale potrzebny. Hmm...przyjmij to jako prezent - powiedzia³em i uœmiechn¹³em siê
-W takim razie.. dziĂŞkuje- uÂśmiechneÂła siĂŞ do niego, odÂłoÂży³¹ pÂłaszcz na Âłózko, gdyÂż w domu byÂło ciepÂło. - A no wÂłaÂśnie. Co Cie do mnie sprowadza?
- To ju¿ nie mo¿na w odwiedziny przyjœÌ? - powiedzia³em
- MoÂżna, moÂżna. MoÂże chcesz herbaty?
- Z chêci¹ - powiedzia³em i uœmiechn¹³em siê
-Zaraz wracam- powiedzialam i zeszÂłam na dóÂł. UgotowaÂłam wodĂŞ w czajniku. Zaparzy³¹m 2 kubki herbaty. ZaniosÂłam je do mojego pokoju. Jeden podaÂłam Clarence. - Prosze.
Sama zaÂś zaczeÂła powoli piĂŚ ciepÂły napój.
Zacz¹³em piÌ herbatê. - Bardzo dobra - powiedzia³em i pi³em dalej
Ju¿ w³aœnie chcia³¹ odpowiedzieÌ, kiedy nagle us³ysza³a, ¿e drzwi na dole sie otwieraj¹.
-WróciÂłam Yui- powiedziaÂła gÂłoÂśno mama.Po chwili byÂło sÂłychaĂŚ jej kroki po schodach.i otworzyÂła drzwi do pokoju.
- Gomen, troche to dÂłuÂżej zleciaÂło niÂż myÂś....- przerwaÂła zauwaÂżajÂąc chÂłopca w pokoju Yui i popatrzyÂła na Yui pytajÂącym wzorkiem.
- To.. eto.. mój.. hm.. przyjaciel. PrzyszeÂł mnie odwiedziĂŚ- uÂśmiechneÂłam sie do mojejm mamy, co jÂą troche ÂździwiÂło. PopatrzyÂła jakoÂś dziwnie na mnie.
- Nie przeszkadzam. Chcia³am Ci tylko powiedzieÌ, ¿e musze wyœÌ.. to znaczy wyjechaÌ na misje i nie bêdzie mnie pare dni. Uwa¿aj na siebie. - popatrzy³a na Clarence- Mi³o, ¿e Yui wreszcie znalaz³a sobie przyjaciela- i uœmeichne³a siê przyjaŸnie do niego. Popatrzy³a na zegarek.- Musze ju¿ iœÌ.
WyszÂła z pokoju, nastĂŞpnie udala sie do swojego pokoju, aby spakowaĂŚ pare rzeczy i wyszÂła z domu krzyczÂąc z doÂłu jeszcze : To ja wychodze. Dobranoc!
-Eto..- popatrzyÂła na Clarence. - To byla moja mama ".
- Masz bardzo przyjaÂźnie nastawionÂą mamĂŞ - powiedziaÂłem - I do tego jest bardzo zapracowana. Pewnie nie ma czasu na ciebie - dodaÂłem
PopatrzyÂła smutno w ziemie.
- Masz racje, nie ma. Zreszt¹.. jak jest to i tak zadu¿o z ni¹ czasu nie spêdzam.- powiedzia³a trochê cicho- A ty? Masz jak¹œ rodzine?
- Nie smuĂŚ siĂŞ. Nie mogĂŞ na ciebie patrzeĂŚ jak siĂŞ smucisz - powiedziaÂłem " A jednak musiaÂł ktoÂś zapytaĂŚ o rodzinĂŞ. WiedziaÂłem Âże wczeÂśniej czy póÂźniej ktoÂś o to zapyta " - powiedziaÂłem sobie w myÂślach.
UÂśmiechneÂła siĂŞ lekko. Nie sÂłyszÂąc odpowiedzi, popatrzyÂła na niego .
- StaÂło siĂŞ coÂś? ee... to znaczy.. to chyba niej jest temat, który powinno siĂŞ zaczynaĂŚ, co nie?
PrzyjrzaÂła mu siĂŞ dokÂładniej.
- Nie nic mi nie jest. Wszystko w porzÂądku - powiedziaÂłem i dopiÂłem do koĂąca herbatĂŞ.
DopiÂła herbate, a pusty kubek postawiÂła na biurku.
Nie wiedziÂąc zupeÂłnie co robi podeszÂła blisko do Clarence i przyjrzaÂła mu siĂŞ pustymi oczyma. Po chiwli ockneÂła siĂŞ i jakby je joczy znów nabraÂło blasku. Nie wiedzÂąc czemu przytuliÂła siĂŞ do Clarence.
ZaniemówiÂłem " Co ona robi? " - pomyÂślaÂłem. ZdziwiÂło mnie to trochĂŞ ale nic nie robiÂłem aby jej nie uraziĂŚ.
Nie odzywaÂła siĂŞ. ZamkneÂła oczy.
Nadal nic nie mówiÂłem. CzekaÂłem na rozwój dalszych wydarzeĂą.
-Dziwne.. nigdy... niczuÂłam siĂŞ..tak.. dziwnie.. nigdy.- szepneÂła.
- MogĂŞ wiedzieĂŚ co ma na celu to Âże mnie objĂŞÂłaÂś. Nigdy mnie tak nie traktowano - powiedziaÂłem
- JesteÂś.. samotny?- podniosÂła na chwile gÂłowe, aby popatrzeĂŚ w jego oczy- Czy ty masz rodzine?- spóÂściÂła wzrok.
- Nigdy nikogo tak nie traktowalam.. ja nie wiem.. nie wiem czemu.- dodaÂła po chwili i puÂściÂła go, a nastĂŞpnie zrobila dwa kroki do tyÂłu.
- Tak mam rodzinĂŞ. - powiedziaÂłem i spuÂściÂłem gÂłowĂŞ w dóÂł - W grobie - dodaÂłem po chwili ciszej
-Nie chciaÂłam CiĂŞ zasmuciĂŚ... ty wyglÂądasz na samotnego- patrzy w podÂłoge.
- Czy nie byÂło.. Ci lepiej gdy byÂł ktoÂś obok?- dodaÂła cicho.
- KogoÂś obok...nie wiem. Nie podniósÂł bym siĂŞ z powrotem. Ledwo siĂŞ podniosÂłem po stracie rodzinny - powiedziaÂłem
-SamotnoœÌ z powodu braku rodziny.. samotnoœÌ z powodu braku czasu rodziny- powiedzia³a cichutko, ledwo dos³yszalnie.
- A jak siĂŞ czuÂłeÂś przed chwilÂą?- podnioslÂła szybko wzrok i popatrzyÂła w dal.- Samotny? Bo ja przed chwilÂą.. czuÂłam siĂŞ pierwszy raz tak jakby jej nie byÂło. Dziwne uczucie.
UsiadÂła na ÂłóÂżku i popatrzyÂła w podÂłoge.
- Przed chwilÂą....takie uczucie czuÂłem jak miaÂłem - zamyÂśliÂłem siĂŞ - ....4 lata. Wtedy jeszcze miaÂłem rodzinĂŞ. MojÂą rodzinĂŞ wymordowano. Byli bezbronni a ja...nie mogÂłem im pomóc!...nie mogÂłem! - powiedziaÂłem i poleciaÂła mi Âłza ale szybko jÂą wytarÂłem rĂŞkawem
- Nie obwiniaj siebie! To nie Twoja wina- popatrzyÂła na niego stanowczo.
Nic nie odpowiedziaÂłem. PatrzyÂłem siĂŞ w niÂą.
JuÂż nic nie mówiÂła, milczaÂła. PatrzÂąc na niego stanowczo.
~ No bo przecieÂż, wina nie leÂży u 4 latka! To ludzie.. ludzie, ktorzy zabijajÂą!~ pomyÂślaÂłam.
PostanowiÂłem Âże przerwĂŞ tÂą jak na razie nieustajÂącÂą ciszĂŞ - Ale Âładna dziÂś pogoda? - powiedziaÂłem i wyjrzaÂłem przez okno
PrzytakneÂła.
- Dlaczego? Dlaczego isniejÂą ludzie, którzy za pieniÂądza zabijajÂą bliskich innych? Swiat jest okropny- powiedziaÂła. PodeszÂła do okna i popatrzyÂła przez nie w dal.
- Nie wiem. Maj¹ w tym swoje cele...robi¹ to dla zabawy, pieniêdzy czy te¿ zdobycia s³awy. Ale obiecujê ¿e pomszczê moj¹ rodzinê. Nawet za cenê mojej œmierci - powiedzia³em i zacisn¹³em piêœÌ
-Zemsta.. nie jest zÂła, ale.. Co to da jeÂżeli sam zginiesz? Nie wolno ÂżyĂŚ tylko zemstÂą. KiedyÂś kiedy zemÂści sie rodzine to nie pozostanie juÂż nic. - popatrzy³¹ na niego.- Chcialabym aby wszyscy ludzie... wszycy co zabijaja bez powodu.. dla pieniĂŞdzy, sÂławy i przyjemnoÂści.. aby zapÂłacili za to co zrobili.. aby zgineli. Tacy ludzie sÂą bezwartoÂściowi. SÂą nikim. Nie powinnno ich wogóle byĂŚ. Dlatego wÂłaÂśnie zostaÂłam ninja.
- Ja nie widzĂŞ innego wyjÂścia - powiedziaÂłem
Nagle zadzwonil dzwonek do drzwi.
-Hm.. ciekawe kto to moÂże byĂŚ. Mama powiedziaÂła, ze bĂŞdzie za pare dni.- powiedzialam.
~ A pozatym ona ma klucze~ pomyÂślaÂłam.
ZeszÂłam otworzyĂŚ drzwi.
Kiedy je otworzyÂłam, zauwaÂżylam jakiegoÂś mĂŞÂżczyzne dziwnie ubranego.
- Kim pan jest?- spytaÂłam Âździwiona.
- Ty jesteÂś Yui, córka Namin?- zapytaÂł.
- Eto.. tak- powiedzialam.
PodszedÂłem do drzwi pokoju aby przysÂłuchaĂŚ bliÂżej siĂŞ rozmowie.
- MyÂśle, Âże jest pewna rzecz.. hm.. którÂą powinnaÂś wiedzeĂŚ.
- Rzecz?- zapytam juÂż na maxa Âździwiona.
- Jakby to powiedziec delikatnie?- powiedzial jakby do siebie- widzisz Twoja matka.. - chwila ciszy- zgineÂła na misji. Misja jest tajna, wiĂŞc nie mogĂŞ Ci wyjawiĂŚ szczegóÂłów.
ZamurowaÂło jÂą.
~ Jak to!? Tyle razy chodziÂła na misje i wracala caÂła! Czemu..? Czemu?~ krzyczala w myÂślach.
W jej oczach pojawily siĂŞ Âłzy.
Nieznajomy nie przejmujÂąc siĂŞ wyszedÂł zamykajÂą za sobÂą drzwi.
" Jej matka zginĂŞÂła. To chyba jakiÂś Âżart " - powiedziaÂłem w myÂślach i podszedÂłem do niej. Nic nie mówiÂłem, patrzyÂłem na niÂą.
Zacze³a siê lekko trz¹œÌ. Zas³oni³a twarz d³oùmi i nie powtrzyj¹c ³ez, zacze³a p³akaÌ.
~To niemoÂżliwe! To nie moÂże byĂŚ prawda! To musi byĂŚ sen tylko sen!~ krzyczaÂła w myÂślach.
PodszedÂłem do niej i przytuliÂłem jÂą - JuÂż nie pÂłacz...nie pÂłacz - powiedziaÂłem
Poczula jak j¹ przytula. Przytulila siedo neigo, ale nie przestawa³¹ p³akaÌ. Czu³¹ jakby jej serce rozpad³o siê na kawa³eczki.
- Wszystko siĂŞ jakoÂś uÂłoÂży. To na pewno nie jest prawdÂą - staraÂłem siĂŞ jÂą jakoÂś pocieszaĂŚ
staraÂła siĂŞ powtrzyamĂŚ Âłzy ale to nie pomagaÂło, nadal pÂłakaÂła.
-Ja.. wi..em.. Âże.. to..pra...wda- powiedziaÂła. PrzytuliÂła siĂŞ do niego mocniej.
PrzytulajÂąc gÂłaskaÂłem jÂą po jej gÂłowie - Nie pÂłacz...proszĂŞ - powiedziaÂłem
WzieÂła g³êboki wdech i wydech aby siĂŞchodz trochĂŞ uspokoiĂŚ. Ca³¹ si³¹ woli powtrzymaÂła Âłzy. OtarÂła dÂłoniÂą z policzków Âłzy.
- Ja wiem, ¿e ³zy nic nie pomog¹. -p powiedzia³¹ cicho dr¿¹cym g³osem.
-MuszĂŞ.. sie dowiedzieĂŚ kto zabiÂł majÂą matke! MuszĂŞ!
- Na razie potrzeba Ci intensywnego treningu abyÂś mogÂła daĂŚ im radĂŞ. A co bĂŞdzie jak zginiesz?WolĂŞ nie myÂśleĂŚ - powiedziaÂłem
-Sam.. powiedziaÂłeÂś, Âże mógÂłbyÂś zgin¹Ì, aby pomÂściĂŚ rodzine. A c do treningów... od teraz bĂŞdĂŞ ciĂŞÂżko pracowaĂŚ. - zacineÂła piĂŞÂści.- Nie wybaczĂŞ, nie wybaczĂŞ tej osobie!
- Wolê abym to ja zgin¹³ a nie ty. Jesteœ zbyt m³oda aby umrzeÌ - powiedzia³em
ZamkneÂła oczy.
-Czemu odrazu myœleÌ o œmierci? SmierÌ powinni ponieœÌ winowajcy, a nie pokrzywdzeni.
CzujÂąc ciepÂło Clarence uspokoila siĂŞ caÂłkowicie juÂż.
- DziĂŞkuje Ci.. za to, ze jesteÂś przy mnie teraz.
- Tak wiem ale Ci winowajcy zazwyczaj sÂą silni. - powiedziaÂłem - Nie ma za co - dodaÂłem
Z kaÂżdÂą chwilÂą czuÂła sie coraz lepiej. Mimo wszystko byÂła smutna.
- Nie wyobraÂżam sobie Âżycia bez mamy. To poprostu nie moÂżliwe. Mimo, Âże nie miaÂła na mnie czasu to zawsze byÂła. A teraz? Heh..
Silni? Hm, zazwyczaj ci co zabijajÂą tacy sa. Dlatego muszĂŞ staĂŚ sie silniejsza.
PuÂściÂłem jÂą
- Nie pozwolê Ci do nich iœÌ. - powiedzia³em - Ja to zrobiê - doda³em
-Nie! Pozatym ot jasne, Âże jestem zasÂłaba teraz. Dopiero iedy stanĂŞ siĂŞ silniejsza... A ty nie mozesz nigdzie isĂŚ!
- WÂłaÂśnie Âże pójdĂŞ. Nie pozwolĂŞ abyÂś cierpiaÂła. - powiedziaÂłem - Nigdy!
- Dlaczego? Dlaczego chcesz dla mnie ryzykowaĂŚ?- powiedziala trochĂŞ przyciszajÂąc gÂłos.
- Przez taki krótki okres czasu staÂłaÂś mi siĂŞ bardzo bliskÂą osobÂą, a ja nie pozwalam na cierpienie bliskich mi osób - powiedziaÂłem i spojrzaÂłem jej w oczy.
RównieÂż popatrzyÂła w jego oczy.
- N-naprawde? Jestem Ci bliska?
- Tak. - powiedziaÂłem - DaÂłaÂś mi to czego brakowaÂło mi przez dwanaÂście lat mego Âżycia - powiedziaÂłem nie spuszczajÂąc z niej wzroku.
- Co to takiego?- powiedziaÂła równieÂż nie spuszczajÂąc wzroku.
- DaÂłaÂś mi...daÂłaÂś mi miÂłoœÌ której mi bardzo brakowaÂło w Âżyciu - powiedziaÂłem
- Clarence..- szepneÂła. Nadal patrzy w jego oczy.
Obj¹³em j¹ i poca³owa³em
OdwzajemniÂła pocaÂłunek.
CzuÂła siĂŞ szczĂŞÂśliwa, mimo przeÂżyc dzisiejszego dnia.
- Kocham Ciê - szepn¹³em jej do ucha
- Ja równieÂż Ciebie kocham- szepneÂła.
PogÂładziÂłem jÂą swojÂą dÂłoniÂą po policzku.
Patrzy w jego oczy zatapiajÂąc sie w nich.
- Jestem taki szczĂŞÂśliwy - powiedziaÂłem i pocaÂłowaÂłem jÂą
OdwzajemniÂła pocaÂłunek.
- Ja teÂż. Nigdy nie byÂłam taka szczĂŞsliwa.- uÂśmiechneÂła siĂŞ do niego.- Nie umiem opisaĂŚ mojego szczĂŞÂścia.
- To wszystko dziêki tobie - szepn¹³em jej do ucha
- Tak siĂŞ cieszĂŞ, Âże jesteÂś tutaj ze mnÂą , Âże CiĂŞ poznaÂłam.- powiedziaÂła.
ZamyÂśliÂła siĂŞ, myÂślÂąc o swojej matce.
- MoÂże pójdziemy do mnie? - zapytaÂłem
- Dobry pomysÂł- powiedziaÂłam i uÂśmiechneÂłam siĂŞ do niego.
- To moÂże coÂś zaproponujesz? - powiedziaÂłem
-Hm.. Ty zaproponuj- powiedziaÂłam.
- MoÂże do mnie...do Iwy - powiedziaÂłem
- Zawsze chciaÂłam zobaczyĂŚ inne wioski. Dobry pomysÂł- powiedziÂłam.
- W takim razie ubierz siĂŞ ciepÂło. W Iwie pogoda jest zmienna...nawet bardzo - powiedziaÂłem
- Dobrze- rozejrzaÂła siĂŞ. ZauwaÂżyÂła pÂłaszcz clarence na Âłózku. ZaÂłoÂżyÂła go.
- Hm.. a Tobie nie bĂŞdzie zimno?
- Ja juÂż jestem przyzwyczajony do pogody w mojej wiosce - powiedziaÂłem - No to ruszamy? - zapytaÂłem siĂŞ
- Hai ^__^ Ty prowadz. - powedzialam.
- Dobra - wzi¹³em ja na rêce i wyszliœmy z domu
<nmm i yui>
Nacisnelam klamke i drzwi sie otworzyÂły. ~ No tak znowu zapomnialam zamkn¹Ì drzwi~ pommyslalam. WeszÂłam do domu i ty razem zamknelam za sobÂą drzwi. PrzypomniaÂłam sobie o otwartym oknie. Poszlam nagóre do pokoju i zamkneÂłam okno. PopatrzyÂłam na biurko i odziwo byla ksi¹¿ka.
~Dziwne X_X Naprawde dziwne, wydawaÂło mi sie, ze jej nie ma.~ÂźdzwiÂłam siĂŞ w myÂślach.SiadÂłam i zaczeÂłam przeglÂądaĂŚ ksiaÂżke. Jedna kartka byÂła wyrwana. Jeszcze nie przeczytaÂłam jej, ale byÂłam pewna, Âże byÂła. ZaczeÂłam spokojnie czytaĂŚ dalej ksiaÂżkĂŞ.
PatrzÂąc na wyrwana kartkĂŞ, zauwaÂżyÂłaÂś, Âże jedna z klepek Twojego mieszkania dziwnie odstaje to bardzo CiĂŞ zadziwiÂło przecieÂż tyle tu mieszkasz a dopiero dziÂś to zauwaÂżyÂłaÂś. ZerwaÂłaÂś siĂŞ z krzesÂła i szybko podbiegÂłaÂś do tej klepki. OdsunĂŞÂłaÂś jÂą i znalazÂłaÂś tam karteczkĂŞ.
Na owej karteczce byÂł tylko jeden wierszyk.

Cytat: PóÂłnoc a moÂże poÂłudnie
Wybierz jednÂą ze stron wiedzÂąc, Âże
musisz iœÌ za s³oùcem
CiĂŞzkie zycie tam!
CzekaÂł bedĂŞ na Ciebie
Kiedy?
Gdzie?
Zastanów siĂŞ
SpojrzaÂłas na karteczkĂŞ.. jeszcze raz i jeszcze raz ale nic wiecej tam nie byÂło.
PrzyjrzaÂłam sie karteczce. UÂśmiechnelam siĂŞ. KochaÂłam zagadki. PoÂłoÂżyÂłam kartkĂŞ na biurku. Wyjelam kartke papieru i dÂługopis. I wspominajÂąc szum wodospadu próbowaÂłam sie skupiĂŚ.
~ PóÂłnoc i poÂłudnie sÂą sobie przeciwstawne tak jakby, na dodatek znaczÂą i porĂŞ dnia lub nocy albo kierunek. A moÂże tak jeÂżeli pójde na poÂłudnie to pora nocy bĂŞdzie póÂłnoc, a jezeli pójde na póÂłnoc to pora dnia bĂŞdzie poÂłudnie? To by byÂło logiczne.~rozmyslaÂłam. Zapis³¹m na kartce ,,PoÂłudnie" , a pod nim ,,PóÂłnoc".
~ Przejdzmy do dalszej czêœci bliskoœÌ s³oùca i ciê¿koœÌ ¿ycia kojarzy mi siê z pustyni¹.~rozmyœla³am dalej. Dopisalam do ,,Po³udnie" , ,,ciê¿kie ¿yci- pustynia- Suna".
Popatrzyla na katke.
~ A wiĂŞc zapewne mam iœÌ do Suny, na poÂłudnie, a spotkaĂŚ siĂŞ o póÂłnocy~pomyÂślaÂła.
Dalej przyglÂądaÂła sie kartce myslaĂŚ czy to dobra teza czy teÂż nie.
PatrzyÂłas uwaÂżnie na kartkĂŞ i myslaÂłaÂś nadtym czy Twoja teza jest prawdziwa. Tylko jak chciaÂłas siĂŞ dowiedzieĂŚ? Nie poznasz odpowiedzi jezeli bĂŞdziesz tu dalej tkwiÂła.
W koĂącu to do Ciebie dotarÂło i zaczynaÂłas siĂŞ zbieraĂŚ do wyjÂścia. SpojrzaÂłas jednak za okno a podkusiÂły CiĂŞ do tego dziwne odgÂłosy.
OkazaÂło siĂŞ, Âże pogoda popsuÂła siĂŞ caÂłkowicie. RozszalaÂł siĂŞ staszliwy deszcz nietypowy dla tej wioski.
Deszcz moze utrudniĂŚ Twoje poszukiwania ale jeÂżeli to coÂś waÂżnego nie ma czasu na myslenie.
Decyzja nalezy do Ciebie
~Nawet grad i huragan nie powtrzyma ninja aby robiÌ to co do niego nale¿y. A co dopiero deszcz. A jezeli to pilne? Muszê isÌ~ pomyœla³am i spakowa³am ksi¹¿ke do plecaka i parê potrzebniejszych rzeczy. Zrobilam i spakowa³am coœ do jedzenia i du¿o piia, bo jezeli to pustynia to mo¿ê siê przydaÌ. Wzie³am ze sob¹ jeszcze t¹ kartke i wyruszylam. Wysz³am, zamykaj¹c za sob¹ drzwi na klucz.

<nmm>