Mieszkanie Deidary

Przyszed³ i troche ogarn¹³ w mieszkaniu.Po³o¿y³ siê i drzema³.

Dodane po 6 minutach:

WstaÂł i ubraÂł siĂŞ.Tzreba sobie pozwiedzaĂŚ okolice-pomyÂślaÂł

Dodane po 3 godzinach 54 minutach:

PrzyszedÂł poÂłoÂżyÂł siĂŞ na ÂłóÂżku i poszedÂł spaĂŚ

Dodane po 16 godzinach 8 minutach:

WstaÂł i przetarÂł oczy.UbraÂł siĂŞ i wyszedÂł z pokoju.
<NMM>

---

wszedlem do pokoju lecz ksiegi nie znalazlem wiec wyszedlem

<nmm>

edit by Maya
Matt, TUTAJ NIE MA KSIÊGI!!! no i to Dei decyduje, co jest w jego pokoju, a czego tam nie ma <kropka>

edit by Shi
May!!! to rzekomo jest moj kolor!!!!!!
wszedÂł do mieszkania zapraszajÂąc Peina.Potem walnÂąl sie na ÂłóÂżko i spaÂł.
wszedÂł do mieszkania Deidary i usiadÂł na krzeÂśle.

---

obudziÂł siĂŞ i wyszedÂł na korytarz

[nmm]
wyszedÂłem z pokoju

[nmm]
ZapukaÂł, lecz nie sÂłyszÂąc Âżadnej odpowiedzi, zostawiÂł krótkÂą wiadomoœÌ przed drzwiami (patrz PW ;]).

[nmm]
PoÂłoÂżyÂł DeidarĂŞ na jego ÂłóÂżku. Sam zaj¹³ miejsce na jakiÂś krzeÂśle stojÂącym w pobliÂżu.
MuszĂŞ............wstaĂŚ..........Idziemy dzisiaj na misjĂŞ .........
- Deidara. Uspokój siĂŞ - powiedziaÂł stanowczo - Nigdzie nie pójdziesz, póki nie odpoczniesz. Po prostu ciĂŞ stÂąd nie wypuszczĂŞ.
No dobra
- Nie rób mi tutaj Âłaski, Âże zostajesz, bo to wy³¹cznie dla twojego dobra. Lepiej przeÂśpij siĂŞ, chociaÂż trochĂŞ, inaczej dÂługo nie pociÂągniesz. Nawet Red Bull ci juÂż nie pomoÂże.
ObudziÂł siĂŞ Wstaje
- MoÂże Red Bulla na dzieĂą dobry, hĂŞ? - z rĂŞkawa wypadÂły mu dwie puszki Red Bulla - Jak dla mnie nadal nie wyglÂądasz najlepiej - postawiÂł przed nim jednÂą z puszek. DrugÂą sam otworzyÂł i upiÂł parĂŞ Âłyków - Ludzie od nas, z Aka - mówiÂł - PijÂą sake, FinlandiĂŞ i Bóg wie, co jeszcze. Ja pijĂŞ Red Bulla - oznajmiÂł caÂłkiem powaÂżnie.
-Jeœli to mi pomo¿e to bardzo chêtnie-wzi¹³em 1 Red bulla i zacz¹³em powoli piÌ
PodszedÂł pod drzwi mieszkania, zapukaÂł.
-Prosze*odpowiedziaÂł*
- Witaj... To znaczy witajcie - spojrzaÂł przelotnie, na Sasoriego, po czym zwróciÂł siĂŞ do Deidary - I jak, przygotowaÂłeÂś siĂŞ juÂż do misji? MyÂślĂŞ, Âże najwyÂższy czas wyruszyĂŚ, bo Shi moÂże zacz¹Ì siĂŞ niecierpliwiĂŚ - odparÂł, spoglÂądajÂąc na chÂłopaka.
DopiÂł Red Bulla, a pustÂą puszkĂŞ wyrzuciÂł do Âśmietnika.
- No, Deidara, czas najwy¿szy - przytakn¹³ lekko s³owom przyby³ego - S¹dzê, ¿e Red Bull doda ci skrzyde³ - powiedzia³ z uœmiechem i wyszed³.

NMM
-Ja jestem gotowy*powiedziaÂł do Keia*
- No, to œwietnie - uœmiechn¹³ siê nieznacznie - Hmmm, to mo¿e poczekaj na mnie przed siedzib¹, ja jeszcze tylko zwo³am Sakamae, moj¹ partnerkê xP - zasugerowa³, zerkaj¹c na Deidarê.
-Dobrze*odpowiedziaÂł*
- Hmmm, to na razie - machn¹³ lekko rêk¹ - spotykamy siê za jakiœ czas przed siedzib¹ - przypomina³, po czym wyszed³.

[nmm]
WyszedÂł za Keiem

[nmm]
WszedÂł razem z Miharu do swojego mieszkania - Jak chcesz to usiÂądÂź sobie na moim ÂłóÂżku , bo ja mam taki zamiar , bo trzeba trochĂŞ odpocz¹Ì po tak dÂługiej drodze i trochĂŞ mĂŞczÂącym dniem , ale pod koniec i tak udanym - powiedziaÂł do niej i usiadÂł na swoim ÂłóÂżku i czekaÂł co ona powie.
WeszÂła i rozejrzaÂła siĂŞ...- Fajne mieszkanie - powiedziaÂła z lekkim uÂśmiechem , po czym podeszÂła do okna i skrzyÂżowaÂła rĂŞce. Chwilowo rozmyÂślaÂła o Hachibim...i o Orochimaru.
Muszê siê pozbyÌ tej trucizny...muszê w koùcu zacz¹Ì myœleÌ! A nie czekaÌ na cud! - powiedzia³a do siebie w myœlach...choÌ takie to myœli chodzi³y jej po g³owie to wci¹¿ mia³a lekki uœmiech na twarzy by nie martwiÌ Deidary.
DziĂŞki! No choĂŚ siadaj rozgoœÌ siĂŞ! przecieÂż nie bĂŞdziesz tak staÂła i rozmyÂślaÂła o sam nie wiem czym . - powiedziaÂł spokojnym i czuÂłym tonem do niej , gdyÂż on siedziaÂł , a ona tak staÂła i siĂŞ nie odzywaÂła . - A o czym to tak tkliwie rozmyÂśla moja ukochana ? - zapytaÂł jeszcze czulej i patrzyÂł caÂły czas na niÂą , a swój pÂłaszcz juÂż wczeÂśniej poÂłoÂżyÂł se na krzeÂśle , gdyÂż byÂło mu zbyt gorÂąco ,by go nosiĂŚ .
SpojrzaÂła gdzieÂś niÂżej i powiedziaÂła - O tym...co byÂło wczesniej...- powiedziaÂła ciszej choĂŚ tak Âże mógÂł jÂą usÂłyszeĂŚ - ...wci¹¿ to do mnie wraca...- spojrzaÂła chwilowo na niego spokojnym wzrokiem.
Rozumiem , no to choĂŚ tu i siĂŞ do mnie przytul , bo sam po ciebie pójdĂŞ - powiedziaÂł spokojnie i czekaÂł ,aÂż przyjdzie w koĂącu i usiÂądzie koÂło niego , bo chciaÂł znów poczuĂŚ smak jej ust.
- Skoro tak Âładnie prosisz - powiedziaÂła i przysiadÂła siĂŞ do niego. Nie mogÂła przestaĂŚ myÂśleĂŚ o tym wszystkim choĂŚ siĂŞ staraÂła...
- MyÂślisz czasem o nich? - spytaÂła kulÂąc nogi na ÂłóÂżko i obejmujÂąc je ramionami
Obj¹³ j¹ - Ale o kim? - zapyta³ z lekkim zdziwieniem i nie wiedzia³ czemu ona siê tak skuli³a.
- O swojej rodzinie...przyjacioÂłach i wszystkich których znaÂłeÂś zanim wstÂąpiÂłeÂś do Akatsuki. - powiedziaÂła patrzÂąc gdzieÂś na podÂłogĂŞ. TrapiÂła jÂą wÂłasna przeszÂłoœÌ...wiedziaÂła Âże od niej nie moÂże sie uwolniĂŚ...nawet jeÂśli zaczĂŞÂła nowe Âżycie.
A o to chodzi , wiesz ja nie pamiĂŞtam swoich rodziców i wydaje mi siĂŞ , Âże zginĂŞli jak byÂłem jeszcze maÂłym chÂłopcem , a przyjacióÂł nie miaÂłem i tak wÂłaÂściwie nie wiem dlaczego nikt mnie nie lubiÂł . Dlatego wstÂąpiÂłem do Aka - PodniósÂł jej podbródek i spojrzaÂł jej g³êboko w oczy , a minĂŞ miaÂł smutniejszÂą , gdyÂż jak przypomniaÂł sobie , Âże nikt wczeÂśniej go nie lubiÂł i Âże nie mógÂł sobie przypomnieĂŚ twarzy rodziców , wiĂŞc trochĂŞ posmutniaÂł .
- To trochĂŞ tak jak ja...tyle Âże...Ja nie pamiĂŞtam niczego z mojego dzieciĂąstwa. To dla mnie jak czarna dziura we wspomnieniach. - westchnĂŞÂła patrzÂąc na niego - Ale...teraz...to wszystko tak...tak nagle do mnie wraca...nie wiem czy byÂłam gotowa Âżeby zetknÂąc siĂŞ z przeszÂłoÂściÂą...
To najlepiej zapomnieĂŚ o przeszÂłoÂści , nie martwiĂŚ siĂŞ tym i ÂżyĂŚ dalej , pomimo jest trudno zapomnieĂŚ po prostu to bĂŞdzie najlepsze rozwiÂązanie. A tak w ogule to jak to siĂŞ staÂło , Âże nagle sobie przypomniaÂłaÂś o tym co byÂło bardzo dawno ? - powiedziaÂł czuÂłym tonem caÂły czas patrzÂąc w jej cudne oczy i juÂż dÂłuÂżej nie mógÂł siĂŞ powstrzymaĂŚ , wiĂŞc zacz¹³ jÂą na razie delikatnie caÂłowaĂŚ w usta i oczywiÂście teÂż byÂł wtulony w niÂą .
PrzerwaÂła na chwilĂŞ pocaÂłunkek by powiedzieĂŚ - SpotkaÂłam duchy swojej przeszÂłoÂści...i nie mogÂłam ich zignorowaĂŚ...a wspomnienia przyszÂły razem z nimi. - mówiÂąc to dotknĂŞÂła dÂłoniÂą swojego policzka na którym (mimo iÂż nie byÂło tego zupeÂłnie widaĂŚ) wyczuwaÂła jeszcze maÂłe ranki po ukÂąszeniu wĂŞÂża Orochimaru. Poza tym czuÂła jak w jej krwi pÂłynie jego zatruta mikstura...czuÂła jÂą fizycznie i psychicznie...w ciele i na duszy...swojej i demona.
- To trudne...zapomnieÌ...To przesz³oœÌ , ale boli nadal. - spojrza³a mu w oczy i drug¹ d³oni¹ dotknê³a z kolei jego policzka.
WestchnĂŞÂła chwilowo nadal siedzÂąc i wpatrujÂąc siĂŞ w podÂłogĂŞ...milczÂąc.
Rozumiem , ale nie powinnaÂś siĂŞ tym przejmowaĂŚ. A tak w ogule co masz na policzku , Âże tak nagle go dotknĂŞÂłaÂś? - zapytaÂł , gdyÂż siĂŞ zdziwiÂł czemu przy tym dotknĂŞÂła swój policzek .Ale nic , nagle coÂś go tknĂŞÂło i zacz¹³ bez opamiĂŞtania [nie mógÂł siĂŞ jakoÂś powstrzymaĂŚ , gdyÂż widziaÂł jej zmartwienie i chciaÂł jak najlepiej potrafi uszczĂŞÂśliwiĂŚ jÂą] zacz¹³ jÂą delikatnie kÂłaœÌ na ÂłóÂżku , a sam siĂŞ na niej poÂłoÂżyÂł trochĂŞ siĂŞ przy tym krĂŞpowaÂł , ale chciaÂł tego , po czym zacz¹³ jÂą obcaÂłowywaĂŚ jej usta , póÂźniej schodziÂł na szyjĂŞ , a potem podciÂągn¹³ jej lekko koszulkĂŞ zacz¹³ pieÂściĂŚ jej brzuch caÂłujÂąc go i delikatnie dotykaÂł go dÂłoĂąmi, ale nie wiedziaÂł czy ona tego chce . TrochĂŞ siĂŞ baÂł , Âże nagle go odepchnie , ale ona byÂła taka kuszÂąca , Âże nie mógÂł siĂŞ powstrzymaĂŚ .
- A..ranke po walce...ale sie goi powoli - powiedziaÂła spoglÂądajÂąc na niego. Gdy poÂłoÂżyÂł jÂą na ÂłóÂżku a sam przylgn¹³ do niej poczuÂła lekki dreszcz...w pozytywnym znaczeniu. Gdy juÂż dotykaÂł jej brzucha dotknĂŞÂła dÂłoĂąmi jego twarzy i "przyciÂągnĂŞÂła" jÂą do siebie caÂłujÂąc go w usta...teÂż jÂą zaczĂŞÂło ponosiĂŚ...ale dalej go caÂłowaÂła wplatajÂąc swe ciepÂłe palce w jego wÂłosy.
Zaczê³o mu siê robiÌ gor¹co i ca³owa³ j¹ bardzo namiêtnie, ale jego tak zwane ,,podniecenie'' wzros³o, po prostu ju¿ bez opamiêtania .Po chwili zacz¹³ powoli œci¹gaÌ jej ubrania z lekk¹ krêpacj¹ [ no naprawdê go ponios³o] i sam œci¹ga³ swoje ... ee i tu chyba lepiej bêdzie jak napiszê: Cenzura!., bo wiadomo do czego w³aœnie dosz³o .
//No Âładnie a Miharu ma lat 17 :D ale ziania Mamy jak to powiem uciechĂŞ //

Yyyyyy...no po fakcie...PrzejechaÂła delikatnie dÂłoniÂą po jego klatce piersiowej i spojrzaÂła mu w oczy. ZapomniaÂła o tym wszystkim o czym rozmawiali , o tych durnych wspomnieniach...i byÂło by naprawde piĂŞknie...gdyby nagle nie usÂłyszaÂła w gÂłowie tego potwornego gÂłosu.
TĂŞskniÂłaÂś za mnÂą? - Hachibi po dÂługim milczeniu rozbrzmiaÂł w jej myÂślach. Miharu (owiniĂŞta w przeÂścieradÂło Âżeby nie byÂło^^) zerwaÂła siĂŞ z ÂłóÂżka trzymajÂąc dÂłoĂą po czĂŞÂści na czole , jednak przykrywaÂła ona jej prawe oko (które zmieniÂło kolor na karmazynowy , jednak dopiero jak je zakryÂła). RozejrzaÂła siĂŞ energicznie po pokoju , gdyÂż karmazynowym okiem widziaÂła wĂŞÂżowatego demona. ZaczĂŞÂła siĂŞ szybko ubieraĂŚ , poczÂątkowo zakÂładajÂąc bÂłyskawicznie przekreÂślonÂą opaskĂŞ suny i naciÂągajÂąc jÂą na oko (niczym Kakashi) tak by nie widziaÂł go Deidara.
- Przepraszam ja....o-o czymÂś zapomniaÂłam...- mówiÂła zdenerwowana.
Te¿ zacz¹³ siê po tym wszystkim ubieraÌ , a potem jak zobaczy³ jak ona siê zdenerwowa³a podbieg³ do niej [ju¿ ubrany jakby co:)] - Co jest? zrobi³em coœ nie tak? - zapyta³ denerwuj¹c siê jej dziwnym zachowaniem - I widzê , ¿e coœ ukrywasz , tylko co? I czemu jedno oko zakry³aœ opask¹ ? - powiedzia³ nerwowo , gdy¿ nie wiedzia³ co siê sta³o.
- Nie ...nie zrobiÂłeÂś nic nie tak...Ja...naprawdĂŞ zapomniaÂłam o czymÂś waÂżnym - powiedziaÂła (teÂż juÂż sie ubraÂła) po czym zaÂładowa³¹ do kabury swoje kunaie i shurikeny które w roztargnieniu jej wypadÂły. Potem obróciÂła siĂŞ w stronĂŞ Deidary - Oko zaczĂŞÂło mnie boleĂŚ...nic wielkiego...- powiedziaÂła
No co jest...nie powiesz swojemu kochasiowi o mnie? O nas? Chyba powinien znaĂŚ ca³¹ ciebie...a nie tylko twojÂą sÂłodkÂą poÂłówkĂŞ... - powiedziaÂł do niej demon , jednak ona nie zwracaÂła na to uwagi...JuÂż za chwilĂŞ zabrzmiaÂł jej w gÂłowie znów ten przeraÂźliwy dÂźwiĂŞk...mordowanych ofiar , krzyczÂących...przeszyÂł jej gÂłowĂŞ jednak ona tylko lekko zmruÂżyÂła odsÂłoniĂŞte oko.
- MuszĂŞ...muszĂŞ isc - powiedziaÂła ruszajÂąc do drzwi szybkim krokiem.
Ale gdzie ty idziesz i o czym zapomniaÂłaÂś? powiedz mi wszystko to ja to zrozumiem !JeÂżeli idziesz gdzieÂś , gdzie jest niebezpiecznie idĂŞ z tobÂą , nie chcĂŞ ÂżebyÂś mnie juÂż teraz opuÂściÂła.....Ja nie mogĂŞ ciĂŞ zostawiĂŚ samej w takim stanie - martwiÂł siĂŞ o niÂą , gdyÂż widziaÂł jak ona lekko drÂżaÂła i zobaczyÂł teÂż w jej odsÂłoniĂŞtym oku przeraÂżenie i nie mógÂł jej pozwoliĂŚ iœÌ nie wiadomo gdzie samej , gdyÂż jeszcze jej siĂŞ coÂś stanie , a on tego nie chciaÂł . PogÂładziÂł jÂą jeszcze po policzku , Âżeby byÂło jej lepiej .
OdwróciÂła siĂŞ do drzwi...nie mogÂła spojrzeĂŚ mu w oczy...nie mogÂła mu powiedzieĂŚ. Nie wiedziaÂła jak zareaguje...
- Nic mi nie grozi! Ale nie mo¿esz ze mn¹ iœÌ...- powiedzia³a spokojnie choÌ z widocznym zmartwieniem w g³osie.
- Nie martw siê...naprawdê nic mi nie bêdzie...Ale na prawdê muszê teraz wyjœÌ...- za³o¿y³a na d³onie swoje czarne rêkawiczki. Jej krwistym okiem patrzy³ demon...nie przejmowa³ jeszcze nad ni¹ kontroli , chwilowo trucizna oro przeszkadza³a mu w tym , ale Miharu wiedzia³a ¿e na coœ siê zanosi.
No juÂż dobra , ale jak do jutra nie wrócisz to ja wyruszam za tobÂą! I proszĂŞ wracaj szybko , bo bez Ciebie bĂŞdzie mi Âźle ! - powiedziaÂł czule i nawet nie wiedziaÂł , Âże maÂła samotna Âłza spÂłynĂŞÂła mu po policzku i caÂły byÂł zdenerwowany , a na poÂżegnanie pocaÂłowaÂł jÂą czule i przytuliÂł mocno zanim poszÂła - ProszĂŞ wracaj do mnie szybko...-wyszeptaÂł jej do ucha .
PatrzÂąc na niego uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ lekko - hai!...i naprawdĂŞ nie musisz siĂŞ martwiĂŚ...- powiedziaÂła jednak gdy odwróciÂła siĂŞ i chwyciÂła klamkĂŞ w jej oku (tym normalnym) byÂła smutek....strach i obawy , jednakowoÂż Deidara tego nie widziaÂł. WyszÂła z jego mieszkania i szybko podÂązyÂła przed siebie <nmm>
Jeszcze wybiegÂł za niÂą- Kocham ciĂŞ i nigdy nie przestanĂŞ! - Krzykn¹³ za niÂą , a jego sÂłowa byÂły peÂłne smutku .Po tym jak Miharu gdzieÂś zniknĂŞÂła , nawet nie wiedziaÂł , gdzie ona poszÂła, to humor zaczynaÂł mu siĂŞ psuĂŚ . PoniewaÂż nie chciaÂło mu siĂŞ samemu siedzieĂŚ w pokoju to poszedÂł siĂŞ gdzieÂś przejœÌ , a jak szedÂł byÂł pogr¹¿ony w smutku i Âżalu , Âże nie mógÂł pójœÌ z niÂą i wspominaÂł sobie te chwile spĂŞdzone z Miharu , które nie dawno i przed chwilÂą miaÂły miejsce. Nie miaÂł teÂż ochoty siĂŞ do nikogo odzywaĂŚ , gdyÂż byÂł zbyt zdenerwowany i smutny , by z kimÂś gadaĂŚ o czym kolwiek .
PojawiÂł siĂŞ w pokoju i szedÂł powolnym krokiem do ÂłóÂżka w smutku. Nagle zobaczyÂł jak¹œ czarnÂą rĂŞkawiczkĂŞ i podniósÂł jÂą i domyÂśliÂł siĂŞ ,Âże ona naleÂży do Miharu. Mocno Âścisn¹³ jÂą w dÂłoni i rzuciÂł siĂŞ na ÂłóÂżko ÂściskajÂąc tÂą rĂŞkawiczkĂŞ. Nie miaÂł zamiaru juÂż nigdy siĂŞ z niÂą rozstawaĂŚ , gdyÂż tylko ona pozostaÂła mu po Miharu , no moÂże jak by do niego wróciÂła to wtedy by nie musiaÂł jej nosiĂŚ , ale wÂątpiÂł w to . WiĂŞc na zawsze bĂŞdzie miaÂł jÂą przy sobie , by mieĂŚ choĂŚ czÂąstkĂŞ ukochanej .
PrzyszedÂł do swojego mieszkania pogr¹¿ony w smutku i powoli zacz¹³ traciĂŚ nadziejĂŞ na odzyskanie jej,ale nie bĂŞdzie siĂŞ poddawaÂł musi jÂą odzyskaĂŚ , bo oszaleje. RzuciÂł siĂŞ na ÂłóÂżko i chciaÂło mu siĂŞ pÂłakaĂŚ , ale powstrzymywaÂł siĂŞ od tego , bo juÂż nie chciaÂł pÂłakaĂŚ , bo to dla niego obciach jest , Âżeby chÂłopak pÂłakaÂł , ale z drugiej strony jej sÂłowa byÂły raniÂące tak samo jak jej upartoœÌ ....
PrzyszedÂł do swojego mieszkania trochĂŞ szczĂŞÂśliwszy z dzisiejszego czynu , ale i tak ból w sercu po stracie Miharu nadal pozostawaÂł.... PoÂłoÂżyÂł siĂŞ na ÂłóÂżku i rozmyÂślaÂł , co bĂŞdzie siĂŞ dalej dziaÂło w jego Âżyciu....
Postanowi³ siê przejœÌ , bo ju¿ mu siê nie chcia³o siedzieÌ w mieszkaniu i mia³ ochotê coœ jeszcze rozwaliÌ, tylko nie wiedzia³ co...Wyszed³
[nmm]
WróciÂł nadal bĂŞdÂąc nawalonym i nie wiedzÂąc co robi po prostu upadÂł na ÂłóÂżko i zaraz potem zasn¹³..

Dodane po 1 godzinach 39 minutach:

ObudziÂł siĂŞ i stwierdziÂł ,Âże Âłeb go bardzo nawala- BoÂże mój Âłeb- powiedziaÂł trzymajÂąc siĂŞ za gÂłowĂŞ i postanowiÂł podbiĂŚ jak¹œ wiochĂŞ , bo juÂż byÂł trzeÂźwy i nie za bardzo wiedziaÂł co robiÂł wczeÂśniej.. wyszedÂł..
WszedÂł do swojego mieszkania i od razu poszedÂł po apteczkĂŞ by ulÂżyĂŚ ból rĂŞki . Po czym wzi¹³ z niej spirytus lub wodĂŞ utlenionÂą i polaÂł niÂą miejsce na dÂłoni , które byÂło poparzone i trochĂŞ go to szczypaÂło , ale to byÂło nic w porównaniu np. ze zÂłamaniem jakiejÂś czĂŞÂści ciaÂła wiĂŞc dlatego wytrzymaÂł to szczypanie i chwilĂŞ potem owin¹³ sobie rĂŞkĂŞ bandaÂżem ,bo wydaje mu siĂŞ , Âże tak siĂŞ robi z poparzeniami . Po chwili poszedÂł odÂłoÂżyĂŚ apteczkĂŞ i poÂłoÂżyÂł siĂŞ do ÂłóÂżka by jeszcze bardziej zregenerowaĂŚ siÂły..
ObudziÂł siĂŞ i jego siÂły byÂły juÂż bardzo dobrze zregenerowane, wiĂŞc poszedÂł siĂŞ gdzieÂś przejœÌ zobaczyĂŚ co i jak , bo nudno byÂło mu samotnie tu siedzieĂŚ , a rĂŞka powoli mu siĂŞ goiÂła , tylko jeszcze pobĂŞdzie trochĂŞ w tym bandarzu .. MoÂże poszedÂłby do Miharu by mu jÂą wyleczyÂła szybciej niÂż siĂŞ zagoi? Ale nie wiedziaÂł czy to dobry pomysÂł czy teÂż nie ,wiĂŞc postanowiÂł póÂźniej to zrobiĂŚ.. Na razie pójdzie sobie do pokoju , gdyÂż sÂłyszaÂł duzo kroków idÂących w stronĂŞ tego pomieszczenia , wiĂŞc i on tam pójdzie..WyszedÂł..
[nmm]

Dodane po 2 godzinach 15 minutach:

WróciÂł do pokoju juÂż mniej wiĂŞcej wiedzÂąc co siĂŞ dziaÂło w siedzibie i nie byÂł z tego zadowolony..Nie chciaÂł wychodziĂŚ z siedziby , bo znowu go ktoÂś zaatakuje , bo wolaÂł zostaĂŚ w siedzibie, gdyÂż miaÂł niedÂługo nastÂąpiĂŚ atak na siedzibĂŞ Aka, no i wolaÂł tu byĂŚ i jej broniĂŚ , niÂż byĂŚ z myÂślÂą , Âże ktoÂś juÂż jÂą zniszczyÂł.. PoÂłoÂżyÂł siĂŞ po chwili na swoim ÂłóÂżku i rozmyÂślaÂł co bĂŞdzie siĂŞ dalej dziaÂło w jego Âżyciu. W czasie myÂślenia wyj¹³ sobie ze swojego pÂłaszcza rĂŞkawiczkĂŞ Miharu i Âścisn¹³ jÂą w dÂłoni myÂślÂąc o niej i o strategii jakÂą moÂże zastosowaĂŚ , by obroniĂŚ siedzibĂŞ....

Dodane po 16 godzinach 13 minutach:

Po dÂługich rozmyslaniach nad wszystkim wstaÂł schowaÂł rĂŞkawiczkĂŞ Miharu do pÂłaszcza i postanowiÂł zmazaĂŚ te beznadziejne napisy na Âścianie..WyszedÂł szybkim krokiem..
WszedÂł do swojego pokoju z Âłoskotem po czym ponownie trzasn¹³ drzwiami i rzuciÂł siĂŞ on na ÂłóÂżko --No wykazaÂłeÂś siĂŞ Dei! Jaki z ciebie gÂłupiec! Jestem jebniĂŞty w Âłeb o ja pier****..Co ja sobie myÂślĂŞ?ajj un un un pomyÂślaÂł chwytajÂąc siĂŞ za swojÂą gÂłowĂŞ po czym schowaÂł gÂłowĂŞ w poduszkĂŞ i nie miaÂł zamiaru nigdzie ruszyĂŚ swych Âłaskawych czterech liter w troki...
Susanoo weszla do jego apartamentu, usiadla na lóÂżku i zaczela go gÂłaskaĂŚ po gÂłowie:
- Przepraszam za to jak siĂŞ zachowalam. Jestem gÂłupiÂą suczÂą, ale neistety tak jest...
PodniósÂł gÂłowĂŞ - Nie to ja jestem gÂłupim debilem zachowujÂąc siĂŞ jak siĂŞ zachowaÂłem ,ale po prostu miewam takie humory ,gdy coÂś mnie podraÂżni ,bÂądÂź jak ktoÂś zrobi krzywdĂŞ bliskim mi osobom , w tym ta zdzira co wydÂłubaÂła naszemu dziecku oczy..-powiedziaÂł cicho z lekko ochrypniĂŞtym gÂłosem jakby siĂŞ przeziĂŞbiÂł ,ale to nie byÂło prawdÂą...Odruchowo przytuliÂł siĂŞ do niej mocno ,gdyÂż potrzebowaÂł tego i to bardzo. a gÂłówkĂŞ poÂłoÂżyÂł jej na ramieniu..
- Kotku... - zasmiala sie Susanoo - Kto jak kto, ale rozumiem to... KaÂżdy meiwa humorki... I dziĂŞki temu jesteÂśmy tacy ludzcy. Za to ceniĂŞ nasza rase... Nie gneiwasz siĂŞ juÂż?
Ju¿ nie,bo mi ul¿y³o jako tako..un-powiedzia³ ju¿ spokojnym g³osem ,po czym wziê³a go chêÌ na czu³oœci ,gdy¿ ca³y czas by³y jakieœ spiêcia..Wiêc po chwili po woli i delikatnie z³apa³ twarz Susanoo w stronê swojej i musn¹³ j¹ ustami w jej wargi...
Susanoo zas wtulila siĂŞ w DeidarĂŞ i pocalowaÂła go po francusku...
Gdy siĂŞ caÂłowali on gÂładziÂł jĂŞzyczkiem jej podniebienie ,jednoczeÂśnie bawiÂł siĂŞ z jej jĂŞzykiem swoim ,a brakowaÂło mu juÂż trochĂŞ tego ,bo tak dÂługo tego nie robili..TuliÂł jÂą nadal do siebie ,a z otworów na dÂłoniach wysunĂŞÂły siĂŞ jĂŞzyki ,które zaczĂŞÂły lizaĂŚ Susanoo po policzkach i jej szyi..
Susanoo w pewnym momencie przesunĂŞÂła glowe i zaczĂŞÂła go caÂłowaĂŚ po kolei z obu stron szyi...
Zacz¹³ pomrukiwaÌ z przyjemnoœci ,po czym on zacz¹³ masowaÌ Susanoo ,po biodrach ,jednoczeœnie zacz¹³ powoli zdejmowaÌ z niej jej sukienkê ,ale nie spieszy³o mu siê ,gdy¿ chcia³ ,by ta chwila trwa³a wiecznie...
Susanoo powoli zaczê³a sciagaÌ z Deidary jego w czerwone chmurki zdobiony p³aszcz Akatsuki. Potem zaczê³a œci¹gaÌ z niego koszulê i spodnie jednoczeœnie romantcyznie go c¹³uj¹c...
Gdy Deidara zdj¹³ z niej sukienkĂŞ zaj¹³ siĂŞ jej bieliznÂą i stanikiem ,po czym gdy i tego siĂŞ pozbyÂł zacz¹³ intensywnie masowaĂŚ tu i ówdzie wraz z lizaniem z jego otworów na dÂłoniach , jednoczeÂśnie namiĂŞtnie obcaÂłowywaÂł jÂą po jej piĂŞknym nagim ciele ,pomrukujÂąc caÂły czas z podniecenia...
Susanoo zaczeÂła gÂłaskaĂŚ DeidarĂŞ po plecach, potem po brzuchu objĂŞÂła go nogÂą i zaczĂŞÂła go caÂłowaĂŚ po szyi
Deidara dalej pomrukiwa³ ,co oznacza³o ,¿e jest mu przyjemnie ,jednoczeœnie dalej ca³owa³ j¹ po ciele i nie przerywa³ tej¿e czynnoœci..Po chwili po³o¿y³ siê na niej i zacz¹³ poruszaÌ biodrami w jej biodrach ,a sapa³ trochê przy tym ,ale poniewa¿ tak dawno tego nie robili zas³u¿y³ sobie na to...
- stop - wpewnym momencie powiedziala Susanoo - musimy wróciĂŚ wzrok Mojo
ZatrzymaÂł siĂŞ trochĂŞ nie chĂŞtnie..-Ale jak masz zamiar tego dokonaĂŚ? Ja nie znam siĂŞ na leczniczych technikach..chyba ,Âże ...-mrukn¹³ ,a ostatnie sÂłowa wypowiedziaÂł cicho ,gdyÂż jak przypomniaÂł sobie o osobie ,która jest jedynÂą znajÂącÂą siĂŞ na lecznictwie ,od razu humor mu siĂŞ zepsuÂł ,bo owa dziewczyna byÂła kiedyÂś z nim ,a do tego nie chciaÂł o niej juÂż nic wspominaĂŚ ,bo gdy tylko wypowie jej imiĂŞ po prostu czuje ukÂłucie w sercu ,poniewaÂż zdrada pozostawia rany pomimo iÂż to byÂło bardzo dawno temu to jednak jeszcze gdy przypomni siĂŞ mu ona jest gorzej..ZszedÂł z niej ukÂładajÂąc siĂŞ z boku i zaczynajÂąc patrzeĂŚ siĂŞ w sufit i myÂśleĂŚ co mogÂą zrobiĂŚ ,by przywróciĂŚ wzrok ich dziecku...
- Keishi mowiÂł, Âże moÂże mu wróciĂŚ wzrok... ChcĂŞ iœÌ i go poprosic o to czego tak bardzo mi potrzeba!
Dobra dobra spokojnie tylko...Ale skÂąd wiesz ,Âże on nam moÂże pomóc?ZnaÂłem jeszcze takÂą osobĂŞ ,ale ona raczej nie przywróci wzroku naszemu dziecku...-powiedziaÂł jakoÂś smĂŞtnie ,dalej jednak gapiÂąc siĂŞ w sufit ,bo jakiÂś znów stal siĂŞ markotny i byÂł znów w nie dobrym humorze ,choĂŚ nie wiedziaÂł czemu...
Deidara siĂŞ wzdrygn¹³ ,gdyÂż nagle se przypomniaÂł o dawnych przyjacioÂłach ,których nie widziaÂł juÂż od dawna ,a miaÂł przeczucie ,Âże gdzieÂś w pobliÂżu w siedzibie sÂą ,wiĂŞc wstaÂł przebraÂł siĂŞ w swoje codzienne ubrania i naÂłoÂżyÂł pÂłaszcz Aka -Ja za niedÂługo wrócĂŞ ..MuszĂŞ coÂś zaÂłatwiĂŚ...-rzekÂł po czym udaÂł siĂŞ do drzwi i wyszedÂł z pokoju powolnym krokiem ..
NMM
Susanoo poleciaÂła szukaĂŚ Keishiego

Dodane po 17 godzinach 4 minutach:

klon Susanoo wszedÂł i usiadÂł na krzeÂśle by poczekaĂŚ na DeidarĂŞ
Jeden klon Susanoo wkroczy³ do pokoju Deidary i zacz¹³ niszczyÌ wszystko...
NastĂŞpnie wyciagnĂŞÂła pudeÂłko z krwiÂą i zaczĂŞÂła ma¿¹c niÂą bluzgi i inne napisy na Âścianach. Po chwili zostaÂło pobojowisko. Puch lataÂł po pokoju... A na suficie zostaÂł tylko napis: "Oto prezent dla Deidary od Susanoo córki wielkiego rodu Genishida"

Klon zostawiajÂąc Âśmietnik wyszedÂł...

[NMM]
Jeden z klonów Deidary wszedÂł do pokoju..To co zastaÂł w Âśrodku byÂło przeraÂżajÂące..WÂściekÂł siĂŞ gdyÂż wiedziaÂł kto to zrobiÂł..Natychmiast zacz¹³ wszystko sprzÂątaĂŚ ,a gdy juÂż wszystko byÂło Âładnie uÂłoÂżone wyszedÂł i wyj¹³ klucz z kieszeni pÂłaszcza ,poniewaÂż takowego miaÂł i zamkn¹³ drzwi na klucz by juÂż nikt nie mógÂł tu wejœÌ...Znikn¹³ by dalej zobaczyĂŚ czy czegoÂś jeszcze nie zrobiÂła..
NMM
Klon Susanoo podszedÂł do klonów Deidary (miaÂł zasÂłoniĂŞtÂą twarz i ciaÂło.

- Dajcie to swojemu panu - rzekÂł i podaÂł jednemu z nich list od Susanoo do Deidary po czym szybko siĂŞ ulotniÂł.

TreœÌ listu:
Cytat: NajdroÂższy Douhite-san,
Twoje dzieÂło wykorzystaÂłam po swojemu. ChoĂŚ wiedz, ze zmieniÂłam miejsce zamieszkania(MÂądroÂśc matki "Zawsze myÂśl szybciej niÂż wróg"). JeÂśli pytasz czemu to robiĂŞ. Nie mam nic do Twojego zwiÂązku z Miharu. MiaÂłabym to gdzieÂś. WesoÂłej prokreacji bym ÂżyczyÂła, ale Ty zabiÂłeÂś moje dzieci, a to jest niewybaczalne... Dlatego moja zemsta ÂścigaĂŚ CiĂŞ bĂŞdzie aÂż zemrzesz...

Pogr¹¿ona w smutku,
Susanoo Genishida
Jeden z klonów wzi¹³ to coÂś i przeczytaÂł..Gdy skoĂączyÂł podarÂł tĂŞ kartĂŞ i miaÂł jÂą gdzieÂś..ZgniótÂł jÂą jeszcze butem i powiedziaÂł drugiemu by poszedÂł do pokoju Susanoo ,bo jeszcze tam mogÂła byĂŚ i coÂś zrobiĂŚ..
NMM[jednego z klonów..]
Drugi z klonów poczuÂł ,Âże coÂś jest nie tak...PobiegÂł w stronĂŞ Kusy ,gdyÂż coÂś w jego sercu podpowiadaÂło ,Âże ktoÂś z jego bliskich potrzebuje pomocy..Szybko pobiegÂł w stronĂŞ wyjÂścia..
NMM[klona]
Ch³opak wszed³ do tej dziury, rozejrza³ siê wko³o, z wyraŸnym niesmakiem. Zacz¹³ siê zastanawiaÌ, co by tu rozwaliÌ.
Przez chwilĂŞ staÂł na Âśrodku pokoju, z papierosem w ustach i rĂŞkoma w kieszeni, z wyrazem zamyÂślenia na twarzy.
- Bleee - Kei spojrzaÂł z niesmakiem na HM! - MogÂłabyÂś siĂŞ powstrzymaĂŚ, co? - mrukn¹³ kwaÂśnym tonem. Znów spojrzaÂł na pokój, najwyraÂźniej zastanawiajÂąc siĂŞ, co by tutaj zniszczyĂŚ.
- Ej, HM!, nie chciaÂłabyÂś czegoÂś dzisiaj popsuĂŚ? - wskazaÂł brodÂą na pokój Deia - Bo Deidara chyba zasÂłuÂżyÂł na takie coÂś - skwitowaÂł, przypominajÂąc sobie to, jak blondyn uratowaÂł Minako.
-Kei uprzedzam ciebie chce mi siĂŞ zwyiototwaĂŚ znowu
PowiedziaÂła HM! któej nie byÂło dobrze.
RzuciÂł jej krzywe spojrzenie, po czym pokrĂŞciÂł gÂłowÂą.
UÂżyÂł jutsu Daitoppa, podmuch wiatru zniszczyÂł to i owo w tej dziurze. KawaÂłki desek, które jeszcze przed chwilÂą byÂły meblami spadÂły na ziemiĂŞ.
- Nie mam juÂż tu ochoty dÂłuÂżej przebywaĂŚ - podsumowaÂł, uznajÂąc, Âże to zwykÂła strata czasu. RuszyÂł do pokoju wspólnego.

NMM.
HM! zwymiotowaÂła i tak w kóÂłko rzygaÂła,rzygaÂła aÂż wyrzygÂła caÂłe mieszkanko.
-No teraz juz lepiej siĂŞ czujĂŞ.
rzekÂła HM! i poszÂła za tatÂą.
nmk
PrzechodzÂąc obok zauwaÂżyÂł, Âże nie ma drzwi, a jego mieszkanie to poÂśmiewisko. Westchn¹³ tylko, a minĂŞ miaÂł skrzywionÂą. ChciaÂłby teraz pobiĂŚ tych, co zniszczyli jego miejsce zamieszkania. PostanowiÂł jednak jakoÂś to ogarn¹Ì, wiĂŞc zabraÂł siĂŞ do roboty. Potrzaskane rzeczy poskÂładaÂł dziĂŞki glinie, zlepiajÂąc poÂłamane czĂŞÂści ze sobÂą. Jego ciuchy jak i poÂściele czy jakieÂś drobne rzeczy po prostu wrzuciÂł do pralki, która o dziwo nie ucierpiaÂła. Kiedy wszystkie meble byÂły zÂłoÂżone do kupy, poustawiaÂł je w prawowitym miejscu, a gdy zobaczyÂł jakieÂś rzygi, o maÂło co sam nie zwymiotowaÂł. StworzyÂł klona do pomocy i razem to wyczyÂścili, by nie musieĂŚ na to patrzeĂŚ, ani juÂż tego nie mieĂŚ w pomieszczeniu. ZnalazÂł jeszcze jakieÂś puszki z farbami i po prostu pomalowaÂł sobie mieszkanie z meblami na taki kolor jaki chciaÂł, gdyÂż znalazÂł ich caÂły zapas w skÂładziku, który nie byÂł naruszony. KoĂączÂąc tÂą ÂżmudnÂą pracĂŞ, jego pokój i inne pomieszczenia lÂśniÂły i bÂłyszczaÂły od czystoÂści. Zadowolony swojÂą pracÂą zostawiÂł klona na ÂłóÂżku, by pilnowaÂł to miejsce, by juÂż nikt nigdy nie zniszczyÂł mu jego miejsca na tym Âświecie. Klon siĂŞ wysÂłuchaÂł i usadowiÂł siĂŞ na wyrku wygodnie, zaÂś prawdziwy wyszedÂł z mieszkania, zamykajÂąc je na cztery spusty, jak i ÂłaĂącuchami owin¹³ drzwi, bo juÂż nie chciaÂł oglÂądaĂŚ tego wszystkiego w gruzach.. Nie wiedziaÂł dokÂąd iœÌ, ale postanowiÂł, Âże bĂŞdzie sobie iœÌ przez Âświat, bez konkretnego celu i prze siebie.. Po chwili znikn¹³ w ciemnych korytarzach, zmierzajÂąc po raz wtóry do wyjÂścia.. MusiaÂł tu przyjœÌ, gdyÂż nie miaÂł zamiaru widzieĂŚ i mieszkaĂŚ w takim chlewie jaki ktoÂś pozostawiÂł, a domyÂśliÂł siĂŞ, Âże taka ewentualnoœÌ siĂŞ zdarzyÂła, po tych wszystkich wydarzeniach, które ostatnio miaÂły miejsce..
NMM
WeszÂłam do pokoju i zaczeÂłam GO oglÂądaĂŚ
- Ladnie siĂŞ urzÂądzi³êœ... - odparÂłam z uÂśmiechem i usiadÂłam na ÂłóÂżku - W porównaniu z moim pokojem tam w Kumo to tutaj to luksus totalny - odparÂłam i podparÂłam siĂŞ rĂŞkoma z tyÂłu
- No cóÂż.. W sumie moje mieszkanie zostaÂło juÂż dwa razy zniszczone... To wszystko jest zrobione przeze mnie i jest to z gliny i pomalowane farbami róÂżnych kolorów.. Jak chcesz mogĂŞ zrobiĂŚ ci Âładne mieszkanie.. - powiedziaÂł miÂło siadajÂąc tuÂż obok niej na ÂłóÂżku.. CzuÂł dziÂś siĂŞ bardzo zadowolony jak i coÂś jeszcze, jakby wszystkie smutki zaÂłamania i rozczarowania z niego odchodziÂły.. O Miharu przestaÂł w ogóle myÂśleĂŚ, natomiast kiedy byÂł z Susanoo aÂż takiego czegoÂś nie czuÂł tylko caÂły czas myÂślaÂł o innej.. Teraz byÂło zupeÂłnie inaczej i czuÂł coÂś dobrego w swoim sercu..
- O! ChĂŞtnie! Aby byÂło tak kolorowo! Na jednej Âścianie kolor czerwony , na jednej zielony , a moÂże raczej czarny..o! Taki czerwono-czarny pokój a gdzieÂś tam w kÂącie np staÂła jakaÂś rzeÂźba z gliny i ....- podrapaÂłam siĂŞ po gÂłowie z zakÂłopotaniem - Sorry ..trochĂŞ przesadziÂłam - odparÂłam
- Nie no coÂś ty.. MogĂŞ to dla ciebie zrobiĂŚ i zrobiĂŞ to z przyjemnoÂściÂą. Jak dla mnie mógÂłbym zrobiĂŚ ci pokój twoich marzeĂą, bo to potrafiĂŞ.. robiĂŞ po prostu rzeczy z gliny a potem tylko je malujĂŞ.. Jedynie ÂłóÂżko i krzesÂła kupujĂŞ, bo glina nie jest tak miĂŞkka, by moÂżna byÂło na niej spaĂŚ. - powiedziaÂł z szerokim uÂśmiechem na ustach, lekko siĂŞ rumieniÂąc i sam nie wiedziaÂł dlaczego siĂŞ tak dziaÂło.
ZaÂśmiaÂłam siĂŞ kiedy mówiÂł o ÂłóÂżku i krzeÂśle
- Heh ...tak racja - odparÂłam - Ale nie musisz mi robiĂŚ pokoju marzeĂą...ale dziĂŞkujĂŞ za chĂŞci - uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ w Jego stronĂŞ
Po raz pierwszy miaÂłam takiego przyjaciela...nie liczÂąc Takujiego
- Jak dla mnie to ja naprawdĂŞ mogĂŞ ci zrobiĂŚ pokój taki wymarzony, bo czego siĂŞ nie robi dla przyjacióÂł. A jeÂżeli nie to pomimo to zrobiĂŞ ci bardzo Âładny taki, w którym bĂŞdziesz siĂŞ czuÂła dobrze i oczywiÂście bĂŞdzie on piĂŞkny. - powiedziaÂł do niej z szerokim uÂśmiechem na twarzy. Zacz¹³ siĂŞ szczegóÂłowo przyglÂądaĂŚ dziewczynie, aÂż rumieniec na jego policzkach siĂŞ trochĂŞ powiĂŞkszyÂł.
SpojrzaÂłam na Niego i siĂŞ zdziwiÂłam widzÂąc rumieĂące
- Hej? Masz gorÂączkĂŞ? JesteÂś caÂły czerwony... - dotknĂŞÂłam Jego czoÂła , jednak nie byÂło gorÂące... dopiero do mnie dotarÂło , Âże siĂŞ rumieni. Ja równieÂż siĂŞ zarumieniÂłam ze swojej gÂłupoty - Ano...przepraszam ja...myslaÂłam , Âże masz gorÂączkĂŞ
Przez chwilĂŞ nie wiedziaÂł co siĂŞ dziaÂło, ale kiedy Seras myÂślaÂła, Âże ma gorÂączkĂŞ, a potem powiedziaÂła, Âże siĂŞ rumieni sam siĂŞ zdziwiÂł przez ten fakt.
- Nie musisz mnie przepraszaĂŚ.. W sumie ty teÂż siĂŞ..rumienisz. Eee ja no ten.. sam nie rozumiem czemu tak siĂŞ dzieje..- zacz¹³ siĂŞ trochĂŞ jÂąkaĂŚ, przez to co siĂŞ dziaÂło w tym momencie. Zacz¹³ sam drapaĂŚ siĂŞ po gÂłowie i odwróciÂł wzrok na chwilĂŞ w innÂą stronĂŞ.
RównieÂż spojrzaÂłam w drugÂą stronĂŞ , po chwili jednak siĂŞ odezwaÂłam
- Ja...ja juÂż pójdĂŞ..zasiedziaÂłam siĂŞ trochĂŞ...- wstaÂłam z ÂłóÂżka - Zbyt dÂługo i tak juÂż Ci gÂłowĂŞ zawracam - odparÂłam i ruszyÂłam w kierunku drzwi
- Nie czekaj.. Ty mi w ogóle nie przeszkadzasz.. ZostaĂą jak chcesz.. A po za tym nie masz mieszkania, dlatego teÂż idĂŞ z tobÂą i ci je tworzĂŞ. - powiedziaÂł trochĂŞ cicho w jej stronĂŞ, równieÂż wstajÂąc.
- A po za tym jakoÂś polubiÂłem przebywaĂŚ w twoim towarzystwie, a od dawna juÂż nie znoszĂŞ samotnoÂści, bo wtedy jest mi jakoÂś tak..smutno.. - dodaÂł po chwili tym razem wyszÂło mu to bardziej szeptem niÂż mówienie cicho... PodszedÂł do niej doœÌ szybko tak, Âże juÂż byÂł tuÂż obok niej.
SpojrzaÂłam na Niego z rumieĂącem
- Ano...ja teÂż lubiĂŞ Twoje towarzystwo...nie lubiĂŞ byĂŚ samotna...ale niestety tak byÂło bardzo czĂŞsto... - szepnĂŞÂłam
Nawet nie zauwaÂżyÂłam kiedy tak szybko do mnie podszedÂł
- Ale przecieÂż zawsze wiele rzeczy moÂże siĂŞ odmieniĂŚ na lepsze.. Teraz juÂż nie jesteÂś samotna, bo masz mnie.. A po za tym ja praktycznie rzecz biorÂąc teÂż byÂłem sam.. najpierw jedna taka mnie zostawiÂła, a pomimo moich prób odzyskania jej olaÂła mnie.. Trudno siĂŞ mówi.. A po za tym ja powoli o niej zapominam i nie myÂślĂŞ o niej juÂż tak jak to miaÂło miejsce kiedyÂś. ByÂłem teÂż z innÂą, jednakÂże to nie byÂło to, bo tylko siĂŞ kÂłóciliÂśmy i mĂŞczyliÂśmy ze sobÂą, dlatego teÂż to nie miaÂło sensu. PóÂźniej zaprzyjaÂźniÂłem siĂŞ z Minako, która nie naleÂży do Aka.. WygraÂła pewnego dnia walkĂŞ, ale byÂła bardzo poturbowana, dlatego teÂż nie mogÂąc jej tak zostawiĂŚ musiaÂłem jej pomóc. Ale Akowcom siĂŞ to nie podobaÂło i chcieli mnie za to zabiĂŚ, dlatego teÂż jak poczuÂła siĂŞ lepiej musiaÂłem jÂą porwaĂŚ do siedziby.. Teraz na szczĂŞÂście jest wolna ale inie wiem gdzie przebywa w tym momencie.. A inni czÂłonkowie Aka pomimo Âże jÂą porwaÂłem nadal chcÂą coÂś mi zrobiĂŚ..Jak wrócÂą kara mnie nie minie.. I dlatego teÂż nie miaÂłem zbyt dobrego Âżycia aÂż do tej pory kiedy ty siĂŞ pojawiÂłaÂś.. Jest zupeÂłnie inaczej..Lepiej.. Lecz nadal nie wiem co ze mnÂą bĂŞdzie.. - zacz¹³ jej opowiadaĂŚ o wszystkich nieprzyjemnoÂściach jakie siĂŞ mu przytrafiÂły. Ale pomimo faktu, Âże wczeÂśniej na samÂą myÂśl o tym robiÂło mu siĂŞ Âźle i jakby to mówiÂł przy kimÂś innym to by pÂłakaÂł.. ZaÂś teraz byÂło zupeÂłnie inaczej i mówiÂł to moÂże z lekkim smutkiem, jednakÂże aÂż tak tego nie przeÂżywaÂł.. ByÂł teraz ciekaw co ona na to..
SpojrzaÂłam na Niego
- Chyba jednak Ty miaÂłeÂś gorzej ode mnie - odparÂłam uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ do Niego pocieszajÂąco - Ale nie martw siĂŞ...miej nadzieje...przecieÂż nie muszÂą CiĂŞ traktowac aÂż tak Âźle prawda? - spytaÂłam majac na myÂśli karĂŞ dla Niego
- Tego to ja nie wiem.. ÂŻeby siĂŞ o tym przekonaĂŚ, trzeba spotkaĂŚ siĂŞ z nimi, a mi siĂŞ nie chce.. A po za tym z tego co widzĂŞ mam chwilowy spokój, dlatego teÂż uznajĂŞ, Âże moÂże o tym zapomnieli, a jeÂżeli nie to wolaÂłbym nie wiedzieĂŚ co dla mnie szykujÂą. - powiedziaÂł trochĂŞ smutniejszym gÂłosem, ale jej obecnoœÌ powodowaÂła, Âże aÂż tak Âźle nie byÂło.
PoÂłoÂżyÂłam mu rĂŞkĂŞ na ramieniu
- hej...bĂŞdzie wszystko ok...nie martw siĂŞ... - odparÂłam z uÂśmiechem - PamiĂŞtaj...najgorsze co moÂże CIĂŞ spotkaĂŚ to ÂśmierĂŚ...a jakby co..to ja Ci pomogĂŞ - uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ szerzej do Niego
- DziĂŞkujĂŞ ci za wsparcie jesteÂś super.. - odpowiedziaÂł jej miÂło takÂże szerzej siĂŞ uÂśmiechajÂąc. Przez chwilĂŞ chciaÂł jÂą z tegoÂż powodu uÂściskaĂŚ, ale sama myÂśl o tym trochĂŞ go krĂŞpowaÂła i tak jakoÂś wstydziÂł siĂŞ to zrobiĂŚ. Jedyne co zrobiÂł to staraÂł siĂŞ dalej szeroko i szczerze uÂśmiechaĂŚ, jednakÂże nie zdawaÂł sobie sprawy z tego, Âże jego serce zaczĂŞÂło mocniej biĂŚ, a rumieniec nie schodziÂł mu z twarzy..
ZaÂśmiaÂłam siĂŞ
- No ba! - odparÂłam jakby to byÂła najbardziej oczywista rzecz na Âświecie
Ze Âśmiechem usiadÂłam ponownie na ÂłóÂżku i spojrzaÂłam na Niego swoimi czarnymi oczami.
- Ne Dei...sÂądzisz..., Âże na serio jestem ..super? - spytaÂłam niepewnie
Zanim coÂś powiedziaÂła juÂż siedziaÂł tuÂż obok niej majÂąc caÂły czas ten uÂśmiech na twarzy.
- No..ee... tak.. I szczerze ci jeszcze coÂś powiem.. Oprócz faktu, Âże jesteÂś super, to przyznam, Âże Âładna i miÂła z ciebie dziewczyna.. - powiedziaÂł to zanim ugryzÂł siĂŞ w jĂŞzyk.. Teraz nie wiedziaÂł jak na to zareaguje, a na dodatek jego serce waliÂło juÂż jak mÂłotem, a twarz byÂła czerwona jak burak..
SÂłyszÂąc te sÂłowa strasznie siĂŞ zarumieniÂłam , byÂłam caÂła czerwona , zaczĂŞÂłam nerwowo patrzeĂŚ to w prawo to w lewo
- Ano...dziĂŞkujĂŞ - szepnĂŞÂłam
- CaÂła przyjemnoœÌ po mojej stronie.. - rzekÂł trochĂŞ cicho i równieÂż patrzyÂł nerwowo to w lewo to w prawo.. Nie wiedziaÂł jak ma ogarn¹Ì te rumieĂące i to co siĂŞ z nim dziaÂło..
- No to moÂże siĂŞ czegoÂś napijesz i zjesz? Bo coÂś zgÂłodniaÂłem, a skoro mam goÂścia to nie wypadaÂłoby samemu jeœÌ czy piĂŚ, a pewno po takiej podróÂży teÂż ci siĂŞ chce coÂś przekÂąsiĂŚ.. - nagle zmieniÂł temat, bo faktycznie zgÂłodniaÂł i byÂł spragniony..
- Bardzo chĂŞtnie - powiedziaÂłam zadowolona , Âże krĂŞpujÂąca cisza odeszÂła - Nie jadÂłam od 3 dni , trochĂŞ przyda mi sie tych wszystkich wĂŞglowodanów itd - odparÂłam z uÂśmiechem
- No to zaraz wrócĂŞ..- powiedziaÂł tylko tyle, po czym udaÂł siĂŞ do kuchni zaczynajÂąc szukaĂŚ czegoÂś poÂżywnego do jedzenia. Kiedy znalazÂł zacz¹³ to przygotowywaĂŚ, a byÂło to spaghetti po boloĂąsku, ale nie takie sztuczne tylko wÂłasnorĂŞcznie robione.. Zacz¹³ wiĂŞc to przygotowywaĂŚ, a zapachy wydobywajÂące siĂŞ z kuchni byÂły bardzo kuszÂące, jednakÂże by zrobiĂŚ to danie Dei musiaÂł siĂŞ nad tym trochĂŞ pomĂŞczyĂŚ..
Kiedy dotarÂły do mnie te przecudne zapachy po prostu zaniemówiÂłam
- Mhmh... ale cudnie pachnie - odparÂłam zadowolona
I skierowaÂłam siĂŞ do kuchni
- Co to bĂŞdzie ? - spytaÂłam ciekawie - CoÂś z jakimÂś sosem..spaghetti? - zapytaÂłam dla upewnienia
- Tak zgadÂłaÂś.. Ja uwielbiam to danie, a jest bardzo syte, wiĂŞc dlatego je robiĂŞ dla nas obojga. A ty mam nadziejĂŞ, Âże teÂż lubisz spaghetti? - zapytaÂł siĂŞ jej miÂło spoglÂądajÂąc kÂątem oka na niÂą. Po chwili danie byÂło gotowe i Dei podaÂł do stoÂłu, nakÂładajÂąc uprzednio na dwa talerze najpierw dÂługi makaron, a potem sos z miĂŞsem.
- No to mo¿emy zacz¹Ì jeœÌ. - rzek³ odsuwaj¹c krzes³o dla dziewczyny, a kiedy usiad³a przysun¹³ j¹ do sto³u, a sam usiad³ na przeciwko niej i zacz¹³ jeœÌ. Mia³ nadziejê, ¿e jej zasmakuje to danie, bo wysz³o mu ono bardzo dobre...
Ryu prowadziÂła za sobÂą fotel na nogach (czyli Keia, niosÂącego mebel). ZatrzymaÂła siĂŞ przed pewnymi drzwiami, otworzyÂła i przepuÂściÂła chÂłopaka, by ten wszedÂł pierwszy i wniósÂł fotel.
Dopiero teraz poczuÂła okropny smród, draÂżniÂący jej czuÂły na zapachy nos.
Nie przypominaÂła sobie, Âżeby kiedykolwiek zostawiaÂła w swoim pokoju ludzkie jedzenie.
WeszÂła za czarnowÂłosym, spoglÂądajÂąc zza jego dÂługich nóg zbadaÂła, co i kto zrobiÂł z jej pokojem.
Ze zgrozÂą odkryÂła, Âże jej 'grobowiec', który grobowcem wcale nie byÂł zmieniÂł siĂŞ diametralnie.
A co najwaÂżniejsze: ktoÂś tu byÂł.
A nawet dwa ktosie.
I patrzy³y na siebie bardzo g³odnym wzrokiem, zupe³nie, jakby chcia³y siê zjeœÌ.
- Oj - zdoÂłaÂła tylko powiedzieĂŚ.
Kei postawiÂł fotel na podÂłodze. RozejrzaÂł siĂŞ po mieszkaniu, przeczesujÂąc palcami ciemne wÂłosy. CoÂś mu tu nie pasowaÂło.
Z pomieszczenia obok dobiegaÂła jakaÂś rozmowa, czuĂŚ teÂż byÂło obiadowy zapaszek.
- To chyba nie twój grobowiec, co? - rozejrzaÂł siĂŞ uwaÂżnie po pomieszczeniu, rozcierajÂąc nadgarstki. Nie byÂł zbyt dobry w noszeniu ciĂŞÂżarów.
CzarnowÂłosy miaÂł niejasne wraÂżenie, Âże skÂądÂś zna ten pokój - po chwili sobie przypomniaÂł, Âże caÂłkiem niedawno go troszkĂŞ poniszczyÂł.
TupnĂŞÂła ze zÂłoÂściÂą, wci¹¿ bĂŞdÂąc w przekonaniu, Âże ktoÂś zdemolowaÂł jej pokój i przemieniÂł w coÂś, gdzie zamieszkaĂŚ mógÂłby tylko zbabiaÂły facet.
I wtem wÂśród nieprzyjemnego zapachu, dobywajÂącego siĂŞ z drugiego pokoju poczuÂła krew, której smak na jej ustach natychmiast o sobie przypomniaÂł.
Ten ktoÂś juÂż wczeÂśniej niaĂączyÂł jej brata i wĂŞdrowaÂł z nimi i mamiĂąskÂą.
Ten ktoÂś juÂż wczeÂśniej nakarmiÂł gÂłodnego wampira.
- Lubisz krew? - spytaÂła Keia nieobecnym gÂłosem, utkwiwszy wzrok w wejÂściu do kuchni.
Po czym, nie zastanawiajÂąc siĂŞ juÂż dÂłuÂżej, wparowaÂła tam i stanĂŞÂła przed dwójkÂą ludziów, wygÂładziwszy sukienkĂŞ.
WyglÂądaÂła niczym maÂły anioÂłek, chociaÂż, gdy przyjrzeĂŚ siĂŞ jej bliÂżej, moÂżna by zauwaÂżyĂŚ niepokojÂący brak blasku w oczach, niezwykle bladÂą cerĂŞ i usta, oraz fakt, iÂż dziecko w ogóle nie oddychaÂło - aspekty przecieÂż tak typowe dla ÂżyjÂących ludzi.
Deidara zauwa¿y³ jak¹œ istotê, zmierzaj¹c¹ w ich kierunku. Zdziwi³o go nieco to, ¿e tu siê dosta³a, bo przecie¿ drzwi powinny by³y byÌ zamkniête na klucz.
- SkÂąd siĂŞ tu wziĂŞÂłaÂś? I czy my siĂŞ znamy? - zapytaÂł bladÂą wampirzycĂŞ, jednakÂże nie wiedziaÂł Âże niÂą jest. W ogóle nie wiedziaÂł kto albo co to jest. TrochĂŞ siĂŞ jej wystraszyÂł, gdyÂż pojawiÂła siĂŞ tu tak nagle, Âże aÂż strach pomyÂśleĂŚ co chce zrobiĂŚ..
Ryu jeszcze przez chwilê wpatrywa³a siê w blondyna nieruchomo - jak to mia³a w zwyczaju robiÌ doœÌ czêsto.
Dopiero po dÂłuÂższej chwili odpowiedziaÂła, jakby namyÂślaÂła siĂŞ, co rzec.
- Znamy siĂŞ. - Jej gÂłos byÂł cichutki i przepeÂłniony sÂłodyczÂą, idealnie pasujÂący do wizerunku maÂłej dziewczynki, co byÂło swoistÂą ironiÂą, zwaÂżajÂąc na naturĂŞ maÂłego potworka.
PodeszÂła bliÂżej do blondyna i wtuliÂła siĂŞ w niego, wieszajÂąc mu rĂŞce na szyi.
- Dlaczego mnie nie pamiĂŞtasz? - spytaÂła z wyraÂźnym wyrzutem w gÂłosie. - MamiĂąska byÂłaby na ciebie zÂła - dodaÂła, przypominajÂąc sobie, jak Shi lubiÂła dyrygowaĂŚ DeidarÂą, kiedy ten tylko pojawiÂł siĂŞ na horyzoncie. OczywiÂście, maÂła wampirzyca nie zdawaÂła sobie sprawy, iÂż mamiĂąska byÂła wówczas liderkÂą i kaÂżdy AKowiec musiaÂł wykonywaĂŚ jej rozkazy.
- Ach to ty Ryu.. Nie poznaÂłem ciĂŞ, bo trochĂŞ siĂŞ zmieniÂłaÂś od naszego ostatniego spotkania.. Ale juÂż mi siĂŞ przypomniaÂło..- powiedziaÂł spokojnie do niej, a przypomniaÂła mu siĂŞ ona, przez to jej przytulenie siĂŞ do niego w ten sam sposób co kiedyÂś, a takÂże to, Âże jak siĂŞ do niego zbliÂżyÂła to jej twarz i ciuchy równieÂż mu uprzytomniÂły, Âże to córka Shi..
- Co ciĂŞ tu tak po za tym sprowadza? I jak siĂŞ tu dostaÂłaÂś? -dodaÂł nie zmieniajÂąc swojego tonu gÂłosu..
Dziewczynka zastanawiaÂła siĂŞ, czy Deidara przypomniaÂł sobie równieÂż, jak wyssaÂła mu ponad litr krwi (byÂła z siebie bardzo dumna, gdyÂż byÂło to jedno z jej pierwszych kÂąsaĂą, a wchÂłonĂŞÂła w siebie caÂłkiem sporo, bĂŞdÂąc zaledwie raczkujÂącym dzieckiem).
- Ty - odpowiedziaÂła mu krótko na pytanie o powód jej odwiedzin. Na drugie zapytanie nie zd¹¿yÂła juÂż odpowiedÂź, zafrasowana czymÂś innym.
Jej twarz znajdowa³a siê tu¿ przy szyi Deidary; niemal czu³a pulsacjê ¿y³, a uszy rozsierdza³ jej odg³os bicia serca. Jêknê³a cichutko, kiedy k³y wysunê³y siê boleœnie z dzi¹se³, a ca³ym cia³em wstrz¹sn¹³ dreszcz.
Po chwili jednak jĂŞk zastÂąpiÂło mruczenie, aÂż w koĂącu ostre igieÂłki zatopiÂły siĂŞ w skórze Deidary. Ryu objĂŞÂła go jeszcze mocniej, przywierajÂąc do niego i rozkoszujÂąc siĂŞ krwiÂą.
OdsunĂŞÂła siĂŞ od chÂłopaka, w momencie o którym mamiĂąska jÂą pouczaÂła - 'nie wypijaj zbyt wiele, bo siĂŞ upijesz'. Ryu nie bardzo wiedziaÂła, jaki sens byÂł tych sÂłów, ale wewnĂŞtrzny instynkt kazaÂł jej posÂłuchaĂŚ doÂświadczonego krwiopijcy.
PuÂściÂła DeidarĂŞ, jednak nie zeszÂła z jego kolan. Tym razem spojrzaÂła przenikliwymi oczami na kobietĂŞ. Nie sposób byÂło odgadn¹Ì o czym teraz myÂśli biaÂłowÂłosa, wyraz jej twarzy nie zmieniÂł siĂŞ ani na jotĂŞ; jedynie jej skóra nabraÂła róÂżowego odcienia i usta poczerwieniaÂły, upodabniajÂąc siĂŞ do Âżywego czÂłowieka.
Kei przez chwilĂŞ przyglÂądaÂł siĂŞ bez wiĂŞkszego zainteresowania tej uroczej scence. Po chwili usiadÂł na fotelu, który sam tutaj przyniósÂł. WyciÂągn¹³ nogi przed siebie, oparÂł siĂŞ wygodnie, odchylajÂąc gÂłowĂŞ nieco do tyÂłu. Wyj¹³ papierosa z paczki, zaciÂągn¹³ siĂŞ dymem i wypuÂściÂł go z ust, przyglÂądajÂąc siĂŞ przez chwilĂŞ z uwagÂą struÂżce dymu. OparÂł dÂłoĂą z papierosem na porĂŞczy fotela.
- Hej, Deidara - rzuciÂł wreszcie, o dziwo, caÂłkowicie uprzejmym i beztroskim tonem - Nie planowaÂłem do ciebie przyjœÌ, ta maÂła, urocza istotka mnie tu zaprowadziÂła - kiwn¹³ gÂłowÂą w stronĂŞ Ryu, by podkreÂśliĂŚ, Âże to wÂłaÂśnie o niej mówi - WidaĂŚ, Âże ona ciebie bardzo polubiÂła... Nie od kaÂżdego pije tak czĂŞsto krew, jak od ciebie - dodaÂł, a kÂąciki jego ust zadrÂżaÂły w nieco ironicznym uÂśmiechu.
ByÂłam bardzo zaskoczona tym " wejÂściem" . PatrzyÂłam to na Deia , to na dwójkĂŞ. JakoÂś nie przypadÂła mi do gustu ta dziewczynka...nie wiedziaÂłam dlaczego , jednak po chwili juÂż wiedziaÂłam czemu...dziewczynka jest wampire, kiedy spojrzaÂła na mnie wzdrynĂŞÂłam siĂŞ a potem spojrzaÂłam na chÂłopaka który przyszedÂł razem z niÂą
Ryu chciaÂła zauwaÂżyĂŚ, iÂż Kei usiadÂł na obrazkach, które wczeÂśniej poÂłoÂżyÂła na fotelu, by móc go swobodnie pchaĂŚ przez siedzibĂŞ. JednakÂże dziewczyna przykuÂła jej uwagĂŞ. Jej niewidzÂące, a zarazem przenikliwe oczy wpatrywaÂły siĂŞ z uporem w Seras. Tylko nawiedzony maÂły potworek umiaÂł tak patrzeĂŚ.
- ÂŁadnie pachniesz - powiedziaÂła swoim beznamiĂŞtnym gÂłosem do dziewczyny, siedzÂąc nieruchomo na kolanach Deidary. - Smacznie - sprostowaÂła z typowÂą dla dzieci prostotÂą.
Ch³opak wyczu³, i¿ usiad³ na czymœ. Wyj¹³ spod siebie obrazki, teraz ju¿ nieco pogniecione. Nie wyda³y mu siê jednak interesuj¹ce, wiêc wyrzuci³ je gdzieœ za fotel.
Chyba dopiero teraz zauwaÂżyÂł Seras, staraÂł sobie jÂą przypomnieĂŚ w mrokach swojej pamiĂŞci, lecz z mizernych skutkiem.
- JesteÂś nowa - wywnioskowaÂł wiĂŞc, przyglÂądajÂąc siĂŞ dziewczynie. StwierdziÂł to raczej, niÂż zapytaÂł. - No cóÂż... Kei jestem - rzuciÂł, zdawkowym tonem, uÂśmiechajÂąc siĂŞ oszczĂŞdnie. Po chwili wróciÂł znów do palenia papierosa.
- Uznam to za komplement - odparÂłam do Ryu bez uÂśmiechu a potem odparÂłam do chÂłopaka
- Tak...jestem nowa...Nazywam siĂŞ Seras....- odparÂłam bez cienia uÂśmiechu na twarzy
Nie ufaÂłam nowym osobom
- To bolaÂło.. Dlaczego zawsze ja? Nie moÂżesz wyssaĂŚ krwi Keiowi?.. A po za tym jestem zajĂŞty jak widaĂŚ i lepiej jakbyÂście sobie poszli.. No chyba, Âże macie coÂś waÂżnego do powiedzenia, wiĂŞc mówcie.. A jak nie to proszĂŞ byÂście poszli..
- odparÂł trochĂŞ zirytowanym gÂłosem, gdyÂż zauwaÂżajÂąc jeszcze do tego Keia normalnie to pogorszyÂło zaistnia³¹ sytuacjĂŞ.. ChciaÂł pogadaĂŚ sam na sam z Seras, a tu nastaÂła przeszkoda.. Póki co siedziaÂł w bezruchu czekajÂąc, aÂż odpowiedzÂą. WidzÂąc, Âże jego przyjacióÂłka trochĂŞ jest sztywna, popatrzyÂł na niÂą uspokajajÂąco, by mogÂła byĂŚ spokojna, bo to byli przyjaciele, choĂŚ w tej chwili nie potrzebnie siĂŞ tu zjawili..
Ryu poczuÂła siĂŞ dotkniĂŞta sÂłowami Deidary.
Bynajmniej nie dlatego, Âże potraktowaÂł ich tak oschle, ale dlatego, iÂż wyganiaÂł ich, kiedy Ryu nawet nie byÂła pewna, czy juÂż siĂŞ najadÂła do syta.
Poza tym, nawet nie znaÂła imienia jej czarnowÂłosego towarzysza, wiĂŞc nie wiedziaÂła o kim Douhito mówiÂł. W myÂślach nazywaÂła Keia 'Fotelem-Na-Nogach', albo 'Rysownikiem'.
OdwróciÂła spojrzenie od Seras i ponownie zawiesiÂła rĂŞce na szyi blondyna.
- Czy to nie dobrze? Czy nie powinieneÂś myÂśleĂŚ, iÂż to wÂłaÂśnie ciebie wyróÂżniam? MamiĂąska mówi, Âże kaÂżda nasza ofiara dostĂŞpuje zaszczytu - odparÂła. ByÂła to najdÂłuÂższa wypowiedÂź, na jakÂą kiedykolwiek siĂŞ zmusiÂła.
CzegoÂż w koĂącu nie robi siĂŞ dla szalbierstwa? Ryu bardzo spodobaÂło siĂŞ oszukiwanie ludzi.
Zapach spaghetti wci¹¿ j¹ dra¿ni³. Zerknê³a na talerz przed Deidar¹ i powiedzia³a cichutko, z wyrzutem:
- PoczĂŞstuj Rysownika.
ChÂłopak wysÂłuchaÂł sÂłowa Deidary, po czym na jego twarzy pojawiÂł siĂŞ wyraz niezadowolenia.
- Ah tak - mrukn¹³, wyraŸnie zniesmaczony - Widzê ¿e ci przeszkodzi³em - wsta³ z fotela, otrzepuj¹c spodnie, po czym rzuci³ niedopa³ek papierosa gdzieœ na dywan.
- DziĂŞki Ryu za chĂŞci, ale nie jestem gÂłodny - rzekÂł protekcjonalnym tonem, wkÂładajÂąc rĂŞce do kieszeni.
- ÂŻegnam - rzuciÂł z wyÂższoÂściÂą, kierujÂąc siĂŞ stronĂŞ drzwi. Zerkn¹³ jeszcze na DeidarĂŞ - No cóÂż, a chciaÂłem siĂŞ z tobÂą pogodziĂŚ - burkn¹³ pod nosem, odwróciÂł siĂŞ na piĂŞcie, wychodzÂąc z pokoju.

NMM.
- CóÂż tak bywa.. A skÂąd mogÂłem wiedzieĂŚ, Âże on chciaÂł siĂŞ ze mnÂą pogodziĂŚ? MyÂślaÂłem, Âże nie miaÂł takowych zamiarów, gdyÂż on wydaje siĂŞ taki, co nie umie przebaczaĂŚ, gdyÂż jest on obojĂŞtny na czyny innych osób, w tym jeÂżeli coÂś ktoÂś zrobiÂł gÂłupiego, to on mu tego nie przebaczy juÂż, pomimo iÂż poprawiÂła siĂŞ ta osoba. JednakÂże widaĂŚ, Âże siĂŞ myliÂłem... Echh trudno siĂŞ mówi.. A ty co siĂŞ tak na mnie wieszasz? Wygodnie ci na moich kolanach? Nie no nie przeszkadza mi to, ale tylko nie rozumiem czemu aÂż tak ciebie do mnie klei, jakbyÂś mnie lubiÂła najbardziej.. Ciekaw jestem dlaczego.. - ciÂągn¹³ Dei lekko zdziwionym tonem gÂłosu, Âże taka sytuacja byÂła. SpojrzaÂł na Seras, gdyÂż tak jakoÂś siedziaÂła cicho, dlatego teÂż czekaÂł, aÂż w koĂącu siĂŞ odezwie..
SpojrzaÂłam na te osoby. Nie ufaÂłam im...byÂłam juÂż taka , nie ufaÂłam tym którym dopiero co poznaÂłam. StaÂłam sztywna niczym sÂłup soli patrzÂąc gdzieÂś do przodu. Potem poczuÂłam na sobie wzrok Deidary. SpojrzaÂłam na Niego beznamiĂŞtnym wzrokiem i odparÂłam
- Chyba pójdĂŞ siĂŞ przejœÌ - odparÂłam
- No nie.. Nie idÂź jeszcze.. Ja chciaÂłem trochĂŞ z tobÂą posiedzieĂŚ i pogadaĂŚ, by poznaĂŚ siĂŞ bliÂżej, ale ktoÂś musiaÂł siĂŞ kurcze wtrÂąciĂŚ.. grr... - myÂśli trochĂŞ zÂły, Âże jego goÂście musieli odstraszyĂŚ Seras.. Zdj¹³ z siebie Ryu usadawiajÂąc jÂą na krzeÂśle, na którym wÂłaÂśnie siedziaÂł.
- Chcesz to zostaù tu, ja idê siê przejœÌ.. Ale prosi³bym, byœ nic nie zrobi³a z moim mieszkaniem, bo siê wkurzê jak znowu zastanê je zdewastowane.. Tak¿e chcesz siedŸ tu, nie chcesz idŸ gdzie chcesz.. - mrukn¹³ do dziewczynki trochê znu¿onym g³osem. Po chwili kiedy znalaz³ siê w przedpokoju tam, gdzie by³y drzwi wejœciowe, otworzy³ je bardzo szybko i wybieg³ za Seras, bo byÌ mo¿e jeszcze j¹ dogoni..
Ryu poczuÂła siĂŞ uraÂżona.
Ponownie.
UznaÂła, iÂż wÂłaÂśnie padÂła ofiarÂą karygodnej zbrodni, woÂłajÂącej o pomstĂŞ do nieba.
OczywiÂście, maÂły potworek nie wierzyÂł w niebo. Jedynie takie miejsce, gdzie Âźli i wielcy ludzi dopuÂścili wampiry do istnienia i w NieznanÂą ChatkĂŞ JaÂśmina.
Tak te¿, po raz pierwszy w swoim niezwykle d³ugim ¿ywocie poczu³a, i¿ musi wymierzyÌ sprawiedliwoœÌ.
Dziewczynki jednak¿e nikt jeszcze nie nauczy³ o mora³ach i innych 'bia³ych bzdetach', wiêc jej w³asne pojêcie sprawiedliwoœci przedstawia³o siê doœÌ apokaliptycznie.
Pokój Deidary równieÂż wyglÂądaÂł apokaliptycznie, kiedy dziewczynka wziĂŞÂła jedno z krzeseÂł i zaczĂŞÂła nim okÂładaĂŚ kaÂżdy przedmiot - wszystkie lampy i wazony zostaÂły brutalnie stÂłuczone. Ten sam los spotkaÂł równieÂż meble w salonie, oraz sprzĂŞt w kuchni. Wkrótce kaÂżde z krzeseÂł w jadalni zostaÂło poÂłamane, jak i nogi od stoÂłu, na których zostawiÂła Âślady swoich zĂŞbów.
Na innych przedmiotach równieÂż daÂło siĂŞ dostrzec wcale nie drobne wg³êbienia po kÂłach.
Ryu nie wpadÂłaby na taki pomysÂł, gdyby nie dyskretna podpowiedÂź samego Deidary <3
Tak wiĂŞc, usatysfakcjonowana widokiem kolejnej demolki pokoju nieszczĂŞsnego blondyna, stanĂŞÂła za swoim fotelem, by znów zacz¹Ì go pchaĂŚ przez korytarze.
ZostawiÂła za sobÂą otwarte drzwi (o ich zamykaniu teÂż rodzice jej nie nauczyli).

[NMM]
Susanoo weszÂła cicho do pokoju i zobaczyÂła demolkĂŞ:
- Sprzymierzeniec? - szepnĂŞÂła i pochyliÂła siĂŞ
CoÂś bÂłysnĂŞÂło jej miĂŞdzy odÂłamkami lampy.
WyciÂągnĂŞÂła zakrwawiony, biaÂły kosmyk wÂłosów...
Jako, Âże Shi legenda Aka byÂła bardzo sÂłynna w szeregach organizacj Susanoo wiedziaÂła czyja to sprawka... Jej córki: Ryu.

Susanoo wyszÂła szukaĂŚ Ryu
[NMM]
[No i co jeszcze?? Kur** ja nie mogĂŞ ile moÂżecie siĂŞ tak znĂŞcaĂŚ nad moim mieszkaniem? Boshe za niedÂługo to ja siĂŞ wkurzĂŞ i zniszczĂŞ wam te mieszkania chcecie tego??MiÂło by wam byÂło gdybyÂście to wy mieli niszczone caÂły czas miejsce zamieszkania? Jeszcze raz niech ktoÂś to zrobi a moÂże byĂŚ pewien, Âże siĂŞ za to zemszczĂŞ! Odczepcie siĂŞ ode mnie.]
[Haalo? A kto byÂł niemiÂły dla Ryu? Kiedy ta próbowaÂła na swój wÂłasny i oryginalny sposób siĂŞ zaprzyjaÂźniĂŚ? I JA pierwszy raz cokolwiek ci zdemolowaÂłam, ot.]
WlazÂł mozolnym krokiem do mieszkania, a tam zacz¹³ szperaĂŚ po pomieszczeniach, które byÂły rozwalone jak zwykle, ale te rzeczy co byÂły mu potrzebne przetrwaÂły jakoÂś te demolkĂŞ, która tu byÂła, no i spakowaÂł je do torby. Pomimo iÂż kogoÂś kochaÂł zapomniaÂło mu siĂŞ o tej osobie, bo przez tamtÂą sytuacjĂŞ ogóÂłem o wielu rzeczach zapomniaÂł, bo w ogóle nie myÂślaÂł w tejÂże chwili praktycznie rzecz ujmujÂąc.. Zanim jednak poszedÂł stÂąd by raz na zawsze opuÂściĂŚ to miejsce, by udaĂŚ siĂŞ do nowej siedziby, on poszedÂł jeszcze do Âłazienki umyÂł gÂłowĂŞ, gdyÂż jako tako umywalka byÂła na swoim miejscu w caÂłoÂści, no i odkaziÂł rany na nosie. JuÂż nie ÂśmierdziaÂł w ogóle gównem, tylko po prostu caÂły czas nawalaÂły go plecy, nos, gÂłowa no i jaja. Ale trudno siĂŞ mówi taki juÂż jest los dzieciobójcy, bo moÂże miaÂł teraz po co ÂżyĂŚ, ale skoro nadal inni uwaÂżali go za takowego, to takim juÂż byÂł i w sumie nie powinien nic robiĂŚ tylko sam zgin¹Ì czy teÂż zostaĂŚ nieÂźle po torturowanym.. Tak wiĂŞc zarzuciÂł powoli torbĂŞ z potrzebnymi mu rzeczami na plecy, po czym wyszedÂł ze swojego mieszkania, udajÂąc siĂŞ za gÂłosami Keia i Ayano, bo to oni prowadzili do jakiegoÂś nowego miejsca, wiĂŞc musiaÂł iœÌ za nimi nie miaÂł innego wyboru. Zamkn¹³ za sobÂą drzwi na klucz, zaÂś jego rzuciÂł gdzieÂś przed siebie, bo nie byÂł juÂż mu potrzebny do szczĂŞÂścia.. Po chwili znikn¹³ z pola widzenia w ciemnoÂściach korytarza, no i teraz tylko pod¹¿aÂł za innymi..
NMM
Michimoto z Tanuki na rêkach wszed³ do pierwszego lepszego pokoju. Podszed³ do szafy i wyci¹gn¹³ z niej p³aszcz Akatsuki i kapelusz. Rozejrza³ siê dooko³a i uœmiechn¹ siê.
- Mieszkaniec tego pokoju chyba mnie za to nie zabije...- pomyÂślaÂł i wyszedÂł. <NMNas>