Mieszkanie Minako

Mieszkanie jest doœÌ skromne. Kuchnia , salonik , Âłazienka i mój pokój. WszĂŞdzie sÂą jakiejÂś obrazy dotyczÂące instrumentów. Pokój w kolorze czarno -czerwono-biaÂłych.

W salonie znajduje siĂŞ kanapa , maÂły stolik i jakieÂś szafki. Na nich leÂża zdjĂŞcia w ramkach ...wszystkie pozbijane.

W pokoju jest biurko , szafa , ÂłóÂżko i regaÂł na ksi¹¿ki. Panuje tutaj porzÂądek. Na biurku sÂą jakieÂś papiery oraz jedno zdjĂŞcie. Na nim jest piĂŞkna kobieta z czerwonymi wÂłosami i zielonymi oczami , po jej prawej stoi mĂŞÂżczyzna z czarnymi wÂłosami i czerwonymi oczami. Trzyma dÂłoĂą na ramieniu dziewczynce ( Ja) która Âściska czule maÂłego chÂłopca z czarnymi wÂłosami i zielonymi oczami.

[ Nie wiem czy mogĂŞ mieĂŚ mieszkanie w Konoha skoro jest z Oto ...ale to ze wzglĂŞdu , Âże mam tu druÂżynĂŞ ...jeÂśli coÂś jest nie tak to poprawiĂŞ ]

---

PrzyszÂłam razem z Tano pod dom , skÂłoniÂłam siĂŞ lekko.
- Arigato za odprowadzenie...powinieneœ odpocz¹Ì...chyba jeszcze nie odzyska³eœ si³ po tym incydencie na polanie - odpar³am cicho
SkrzywiÂłem siĂŞ lekko, ale jednak byÂłem uÂśmiechniĂŞty.
-Taaa...posmak trawy jeszcze mi nie przeszedÂł-zachichotaÂłem.PodszedÂłem do Minako-chan i pocaÂłowaÂłem jÂą czule.
-DziĂŞkujĂŞ za wszystko-powiedziaÂłem, odwracajÂąc siĂŞ, aby wróciĂŚ do domu.SpojrzaÂłem na ksiĂŞÂżyc.ByÂł piĂŞkny, ale wydawaÂło mi siĂŞ, Âże coÂś jest z nim nie tak.MigaÂły tam trzy krótkie kreski, jakby namalowane czerwonym tuszem.
TrochĂŞ mnie to zdziwiÂło.
-Czy Ty to...-zacz¹³em, ale nie skoĂączyÂłem, bo dziwne obiekty zniknĂŞÂły.Machn¹³em rĂŞkÂą, odwróciÂłem siĂŞ jeszcze na chwilĂŞ do Minako-chan i chcÂąc aby zapomniaÂła o tym, powiedziaÂłem, kÂłaniajÂąc siĂŞ:
-Oyasumi Nasai, do jutra!-Po tych sÂłowach, odszedÂłem do domu, który byÂł-jak zauwaÂżyÂłem-doœÌ niedaleko.

<NMM>
- Oyasumi nasai... - szepnĂŞÂłam a kiedy chÂłopak odszedÂł spojrzaÂłam na ksiĂŞÂżyc jednak nie zauwaÂżyÂłam niczego podejrzanego. WeszÂłam do Âśrodka i zaczĂŞÂłam sobie robiĂŚ herbatĂŞ

---

puka do drzwi
RuszyÂłam w stronĂŞ drzwi i je otworzyÂłam. ZobaczyÂłam chÂłopaka
- Ohayo Michimoto-kun...wejdÂź - wpuÂściÂłam go do Âśrodka
CzeœÌ Minako, wiesz mo¿e kiedy bêdzie jakiœ trening, albo misja? pyta siê dziewczyny
- Niestety nie wiem...napijesz siĂŞ herbaty ? - spytaÂłam
Nie bĂŞdĂŞ siĂŞ narzucaÂł, pójdĂŞ juÂż
- Nie narzucasz siĂŞ...szczerze i tak nie mam co robiĂŚ... - dodaÂłam z uÂśmiechem
A masz cytrynĂŞ? pyta siĂŞ dziewczyny
- ...Mam... - odparÂłam idÂąc do kuchni i zaglÂądajÂąc do lodówki - To co??
To poproszĂŞ, jeÂśli moÂżna z cytrynÂą
- IdÂź do salonu , zaraz przyjdĂŞ... - odparÂłam i zaczĂŞÂłam robiĂŚ dwie herbaty. Jedna z cytrynkÂą a drugÂą bez
Idzie w stronĂŞ duÂżego pokoju
Ale dom, ja mam maÂłe, jednopokojowe mieszkanko mówi ÂśmiejÂąc siĂŞ
PrzyniosÂłam herbatkĂŞ i poÂłoÂżyÂłam jÂą na stoliku. UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ do chÂłopaka
- JakoÂś takie sobie wybraÂłam - odparÂłam podajÂąc chÂłopakowi jego herbatĂŞ i siadajÂąc na kanapie
spróbowaÂł herbatĂŞ
Daoba, akurat taka, jak¹ kiedyœ pi³em kiedys w Kusa-Gakure....ale brakuje tu jeszcze jednego wyj¹³em z sakiewki zio³a aromatyczne i doda³em do herbaty
ZaÂśmiaÂłam siĂŞ i upiÂłam Âłyk herbaty.
- Uwielbiam herbatĂŞ - dodaÂłam wstajÂąc i podchodzÂąc do jednej szafek
Ja teÂż lubiĂŞ, ale nieczĂŞsto jÂą pijĂŞ, bo nie mam czasu...juÂż nie mogĂŞ siĂŞ doczekaĂŚ kolejnej misji.... mówi wzdychajÂąc
- Nasza misja to bĂŞdzie moja pierwsza... - odparÂłam cicho
WyjĂŞÂłam z szafki maÂłe pudeÂłeczko wysypaÂłam sobie coÂś na nie i szybko to poÂłknĂŞÂło. WróciÂłam do chÂłopaka i upiÂłam herbaty
Co to ? Pyta siĂŞ dziewczyny, po chwili

ByÂłem juÂż na jednej misji kategorii B
- Nic wa¿nego - odpar³¹m szybko
~I tak siĂŞ kiedyÂś dowie... ~pomyÂślaÂłam
- No proszĂŞ... misja B...wykonaÂłeÂś jÂą? - spytaÂłam
tak, odnios³em wtedy kontuzjê, alej j¹ wykona³em...nie by³o ³atwo, ale da³em radê....powiesz mi czy nie?...pamiêtaj jestem doœÌ upierdliwy... spojrza³ na dziewczynê
- ...MoÂże kiedyÂś... - odparÂłam cicho upijajÂąc do koĂąca herbatĂŞ - Na pewno sam siĂŞ kiedyÂś dowiesz... - dodaÂłam

[ Zaraz lece bĂŞdĂŞ potem ok 22. ]
wypiÂł herbatĂŞ
To ja juz pójdĂŞ, jak chcesz to odwiedÂź mnie kiedyÂś, to zrobiĂŞ ci herbatĂŞ wzi¹³ swój pÂłaszcz i ruszyÂł w stronĂŞ drzwi
OdprowadziÂłam chÂłopaka do drzwi
- Na pewno kiedyÂś wpadnĂŞ - dodaÂłam
Narka mówi i rusza w stronĂŞ domu <NMM>
Stwierdzi³¹m , ¿ê pójdĂŞ na trening . WziĂŞÂłam broĂą i wysz³¹m
< NMM>
WeszÂłam do domu razme z klonami i ÂśpiÂącym chÂłopakiem. PoszÂłam do sypialni gdzie kazaÂłam klonom poÂłoÂżyĂŚ na ÂłóÂżku chÂłopaka. Kiedy to zrobiÂły wziê³¹m chusteczkĂŞ i zaczeÂłam delikatnie ocieraĂŚ jego twarz z Âłez. Potem usiadÂłam na krzeÂśle obok ÂłóÂżka i wpatrywaÂłam isĂŞ w twarz chÂłopaka
SpaÂłem spokojnie, jakby dziecko.Wtedy miaÂłem piĂŞkny sen:

Najpierw sÂłyszaÂłem muzykĂŞ...dokÂładnie tÂą samÂą, którÂą sÂłyszaÂłem na monumencie, jak byÂłem tam z Minako-chan.I ten sam obraz-Minako-chan, taĂączyÂła w nocy na jakimÂś dachu.Gwiazdy migotaÂły, a ksiĂŞÂżyc oÂświetlaÂł okolicĂŞ.
Wtedy, dziewczyna przerwaÂła i zwróciÂła siĂŞ twarzÂą w moim kierunku.UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ i ukÂłoniÂła dostojnie.Wtedy siĂŞ zorientowaÂłem, Âże teÂż tam jestem.SpojrzaÂłem na siebie-byÂłem ubrany galowo.Po raz kolejny spojrzaÂłem na Minako.CzekaÂła na mnie.UÂśmiechn¹³em siĂŞ, podszedÂłem do niej i ukÂłoniÂłem siĂŞ.ChwyciÂłem jÂą tak, jak mnie uczyÂła na monumencie i zaczĂŞliÂśmy taĂączyĂŚ.SzÂło mi zaskakujÂąco dobrze!TaĂączyliÂśmy i taĂączyliÂśmy...razem.ByliÂśmy szczĂŞÂśliwi swoim towarzystwem.

A na zewnÂątrz niew wyglÂądaÂło to szczególnie.LeÂżaÂłem spokojnie...ÂśpiÂący...
PatrzÂąc na twarz Tano-kun poczuÂłam siĂŞ senna. Jednak nie chciaÂłam zasn¹Ì. Niestety te próby okazaÂły sie nieuniknione. ZamknĂŞÂłam oczy i oparÂłam gÂłowĂŞ o krzesÂło. Po chwili juÂż spaÂłam sobie smacznie
< NMM>
TaĂączyliÂśmy, a muzyka nam piĂŞknie przygrywaÂła.ZakoĂączyliÂśmy taniec, wraz z ostatnim dÂługim dÂźwiĂŞkiem.UkÂłoniliÂśmy siĂŞ do siebie, a jak siĂŞ podniosÂłem, zobaczyÂłem jedynie jej uÂśmiechniĂŞtÂą twarz...obudziÂłem siĂŞ.
RozejrzaÂłem siĂŞ.To nie byÂł ani dom Michimoto, ani tym bardziej mój.SpojrzaÂłem na bok i zobaczyÂłem Minako-chan..spaÂła na krzeÂśle.
WstaÂłem powoli, Âżeby jej nie obudziĂŚ i delikatnie przeÂłoÂżyÂłem jÂą na jej ÂłóÂżko.
-"Na pewno bĂŞdzie gÂłodna..."-pomyÂślaÂłem, patrzÂąc troskliwie na dziewczynĂŞ, po czym poszedÂłem do kuchni i zrobiÂłem jej jakieÂś Âśniadanie.ZaparzyÂłem herbaty, przygotowaÂłem posiÂłek i postawiÂłem to wszystko na stoliku, a sam zaÂś usiadÂłem na parapecie przy oknie i podziwiaÂłem poranek.
SpaÂłam sobie w najlepsze ...aÂż do czasu. ZaczĂŞÂłam coÂś ÂśniĂŚ.

To byÂł wieczór ... MiaÂłam wtedy 7 lat, siedziaÂłam sobie w pokoju i bawiÂłam siĂŞ z mÂłodszym bratem Akki. BawiliÂśmy siĂŞ w chowanego...ja szukaÂłam a on siĂŞ chowaÂł. ChodziÂłam na czworakach i rozglÂądaÂłam siĂŞ za bratem choĂŚ dobrze go widziaÂłam za fotelem.
-No i gdzieÂś jest urwisie....jak CiĂŞ znajdĂŞ to CiĂŞ wyÂłaskocze tak , Âże siĂŞ nie pozbierasz...
Us³ysza³am jego œmiech...to by³a dla mnie jak muzyka. Kocha³am Jego œmiech jak i Jego samego. Podesz³am do fotela i chwyci³am brata w objêcia. Ten zacz¹³ sie histerycznie œmiaÌ
- Teraz CiĂŞ nie puszczĂŞ!!! - zaczĂŞÂłam siĂŞ ÂśmiaĂŚ razem z nim
ZabawĂŞ przerwaÂł nam huk....doœÌ gÂłoÂśny...a potem krzyki rodziców. PuÂściÂłam brata i patrzyÂłam na drzwi. WstaÂłam i ruszyÂłam ku nim. OdwróciÂłam siĂŞ jeszcze do Akkiego
- ZostaĂą zobaczĂŞ co siĂŞ staÂło... - odparÂłam i wyszÂłam z pokoju
Niestety wÂłaÂśnie wtedy zacz¹³ siĂŞ koszmar. ZobaczyÂłam najpierw pÂłomienie które oplataÂły dom i zaczĂŞÂły dochodziĂŚ do pokoju. Potem zobaczyÂłam mĂŞÂżczyznĂŞ , staÂł i trzymaÂł w obu rĂŞkach...gÂłowy...gÂłowy moich rodziców.
- C-co...mama...tata....-szeptaÂłam z lĂŞkiem, przeraÂżeniem i pÂłaczem - K-kim Ty jesteÂś?? - spytaÂłam cicho
[Na zewnÂątrz drÂżaÂłam i wierciÂłam siĂŞ po ÂłóÂżku zaciskajÂąc nerwowo oczy i oddychajÂąc szybko]
OgieĂą zacz¹³ do mnie dochodziĂŚ. a morderca zacz¹³ podchodziĂŚ do mnie. ZaczĂŞÂłam siĂŞ cofaĂŚ i to byÂł mój b³¹d. PotknĂŞÂłam siĂŞ o stolik i upadÂłam na ziemiĂŞ. Po chwili spadÂła na moje nogi jedna z poÂłamanych siĂŞ belek. KrzyknĂŞÂłam z bólu. Po moich policzkach ciekÂły Âłzy. Morderca skierowaÂł siĂŞ do pokoju gdzie siedziaÂł przeraÂżony Akki.
- Zostaw Go...ZOSTAW GO!! - krzyczaÂłam przez Âłzy bólu i sÂłaboÂści
PoczuÂłam , Âże ogieĂą liÂże moje rĂŞce. ZignorowaÂłam to...nie mogÂłam sie ruszyĂŚ aby pomóc bratu.
Morderca podszedÂł do Niego i szybkim ruchem wbiÂł mu nóÂż w serce....wszystko na moich oczach.
- AKKI!!!!! - krzyknĂŞÂłam przeraÂżona
ZauwaÂżyÂłem, Âże Minako-chan coÂś siĂŞ dzieje.ZszedÂłem szybko z parapetu, jeszcze szybciej podszedÂłem do niej na ÂłóÂżko i zacz¹³em jÂą budziĂŚ.ChwyciÂłem jÂą jednÂą rĂŞkÂą z ramiĂŞ, a drugÂą dotkn¹³em czule jej policzka.
-Minako-chan, Minako!-woÂłaÂłem, chcÂąc, aby siĂŞ obudziÂła, jednoczeÂśnie szarpiÂąc niÂą lekko.Samo patrzenie, jak siĂŞ wierciÂła z powodu snu, bardzo mnie bolaÂła.
Morderca spojrza³ na mnie i uœmiechn¹³ siê ironicznie
- Szukaj mnie...abyÂś zostaÂła mordercÂą takim jak ja...- dodaÂł...w tym czasie zemdlaÂłam...
ObudziÂłam siĂŞ otwierajÂąc gwaÂłtownie oczy. Lzy mi ciekaÂły po policzkach. ZobaczyÂłam Tano-kun nad sobÂą. PrzytuliÂłam siĂŞ do Niego ÂłkajÂąc i szepcÂąc pod nosem
- Doshite...doshite Akki-kun....a nie Ja... - pÂłakaÂłam co raz mocniej ÂściskajÂąc koszulkĂŞ Tano-kun
Przytuli³em Minako-chan, zamykaj¹c oczy.Jedn¹ rêk¹ zacz¹³em j¹ g³askaÌ czule.
-To byÂł sen...spokojnie...to tylko sen...-szeptaÂłem, chcÂąc uspokoiĂŚ dziewczynĂŞ.Bardzo przeÂżywaÂłem takie rzeczy.
Puki co, nie bardzo interesowaÂło mnie, kim byÂł owy Akki-kun...chciaÂłem jedynie, aby Minako-chan siĂŞ uspokoiÂła.
-JuÂż dobrze...nie martw siĂŞ...to byÂł tylko sen...-szeptaÂłem ciÂągle.
- To byÂła moja wina...to przeze mnie...Akki-niichan... - nie mogÂłam siĂŞ uspokoiĂŚ
CaÂły czas widziaÂłam jak morderca zabija mojego kochanego braciszka. Te wspomnienia mnie zabijaÂły. PÂłakaÂłam jakby chcÂąc wylaĂŚ z siebie to wspomnienie. PrzytuliÂłam siĂŞ mocniej do chÂłopaka, moczÂąc mu przez Âłzy koszulkĂŞ
- Akki...Akki...Akki - caÂły czas szeptaÂłam Jego imiĂŞ nie mogÂąc siĂŞ uspokoiĂŚ
Usi³owa³em nadal uspokoiÌ zap³akan¹ dziewczynê, niestety...bezskutecznie.Zacz¹³em siê zastanawiaÌ, kim by³ Akki...
-"Akkai-niichan?Teraz rozumiem..."-pomyÂślaÂłem, przypominajÂąc sobie trening z Yuko-sensei na polanie treningowej.Ja uÂżyÂłem wtedy tego zwrotu odnoÂśnie Minako-chan, a ona...posmutniaÂła.
ZorientowaÂłem siĂŞ, co siĂŞ z nim staÂło...mnie spotkaÂło to samo...
-Tsumi...-szepn¹³em, niemal¿e nies³yszalnie.Jeszcze mocniej przytuli³em Minako-chan, wspominaj¹c swoj¹ siostrê...byliœmy z Minako-chan do siebie tacy podobni...cierpieliœmy...
I klĂŞczaÂłem teraz tak bez ruchu...dajÂąc moÂżliwoœÌ dziewczynie wyrzucenia swoich Âżalów i smutków...to byÂło konieczne...
PÂłakaÂłam tak jeszcze dÂługo aÂż w koĂącu ...powoli zaczĂŞÂłam siĂŞ uspokajaĂŚ. Oddech mi wracaÂł do poprzedniego stanu ZacisnĂŞÂłam piĂŞÂści i po chwili otworzyÂłam oczy. ZobaczyÂłam niemalÂże uÂśmiechniĂŞtego brata.
- Akki... - szepnĂŞÂłam
UspokoiÂłam siĂŞ...juÂż nie pÂłakaÂłam jednak nadal przytulaÂłam siĂŞ do chÂłopaka jakby bojÂąc siĂŞ , Âże Jego równieÂż stracĂŞ.
-Spokojnie...juÂż jest dobrze...rozumiem twój ból...-szepn¹³em, nie zmieniajÂąc swojego poÂłoÂżenia-PowinnaÂś coÂś zjeœÌ...-dodaÂłem, chcÂąc zmieniĂŚ temat, chociaÂż na chwilĂŞ.
-PrzygotowaÂłem Ci posiÂłek-powiedziaÂłem nadwyraz spokojnie, jednak nie ruszyÂłem siĂŞ.CzekaÂłem, aÂż dziewczyna dojdzie do siebie...
- Arigato...- szepnĂŞÂłam wstajÂąc i siadajÂąc z drÂżeniem na ÂłóÂżku , spojrzaÂłam na chÂłopaka czerwonymi i spuchniĂŞtymi od pÂłaczu oczami. W pewnym momencie zauwaÂżyÂłam zamiast Tano-kun Akkiego. PotrzÂąsnĂŞÂłam nerwowo gÂłowÂą i ponownie spojrzaÂłam na chÂłopaka. Tym razem widziaÂłam juÂż tylko twarz Tano-kun. - Wybacz za to...za ten atak...-szepnĂŞÂłam juÂż plÂączÂąc siĂŞ w tmy co mówiĂŞ
-Nie masz za co przepraszaĂŚ-powiedziaÂłem delikatnie.PuÂściÂłem dziewczynĂŞ i wskazaÂłem jej Âśniadanie.
-ProszĂŞ, zjedz coÂś-poprosiÂłem z uÂśmiechem.WstaÂłem i usiadÂłem na parapecie, rozmyÂślajÂąc nad jakimiÂś rzeczami.Co jakiÂś czas zerkaÂłem na dziewczynĂŞ, aby sprawdziĂŚ, jak siĂŞ czuje.
WstaÂłam i usiadÂłam na krzeÂśle jedzÂąc Âśniadanie. SpojrzaÂłam na chÂłopaka wstajÂąc i podsuwajÂąc mu pod nos kulki ryÂżowe
- ProszĂŞ...równieÂż powinnieneÂś coÂś zjeœÌ - odparÂłam cicho
Nie mogÂłem odmówiĂŚ, bo byÂłem gÂłodny.ObejrzaÂłem dzieÂło mioch rÂąk i wzi¹³em najmniejszÂą z kulek, po czym zacz¹³em jÂą jeœÌ.
-"Hmm...jak na moje pierwsze ryÂżowe kulki, to nie jest Âźle..."-pomyÂślaÂłem, zapoznajÂąc siĂŞ ze smakiem moich kulek.Po przeÂłkniĂŞciu paru kĂŞsów, uÂśmiechn¹³em siĂŞ do dziewczyny, nawet nie wiem czemu...pewnie po prostu tak na mnie dziaÂłaÂła
UÂśmiech chÂłopaka podniósÂł mnie jakby na duchu. Na mojej twarzy równieÂż zawitaÂł delikatny uÂśmiech. SpojrzaÂłam na Jego twarzy i sie zaÂśmiaÂłam w okolicach ust miaÂł peÂłno ryÂżu
-NieÂźle siĂŞ upaĂŚkaÂłeÂś - zaczĂŞÂłam mu delikatnie ocieraĂŚ twarz z ryÂżu
TrochĂŞ siĂŞ zawstydziÂłem, bo nie widziaÂłem ani jednego ziarenka ryÂżu, jakie by mogÂło zostaĂŚ Minako-chan na ustach.Jednak postanowiÂłem sobie trochĂŞ zaÂżartowaĂŚ.
-Ty za to masz ryÂż na koszulce-powiedziaÂłem z uÂśmiechem, wskazujÂąc miejsce, gdzie miaÂłby byĂŚ ryÂż.Kiedy dziewczyna siĂŞ schyliÂła, Âżeby zobaczyĂŚ, daÂłem jej lekkiego pstryczka w nos.
-ÂŻartowaÂłem!-oznajmiÂłem z szerokim uÂśmiechem, po czym wróciÂłem do kulki.
ZaÂśmia³¹m sie a potem wpadÂł mi do gÂłowy szataĂąski pomysÂł. PodeszÂłam do Tano i zaczeÂłam mówiĂŚ szeptem mu do ucha
- Tano-kun...masz moÂże Âłaskotki?? -
Zanim ten odpoweidzia³ zaczê³¹m go ³¹skotaÌ gdzie popadnie.
ByÂłem bezradny.Nie mogÂłem siĂŞ obroniĂŚ przed rĂŞkami Minako-chan, które mnie bezlitoÂśnie ÂłaskotaÂły.Zacz¹³em siĂŞ wierciĂŚ i ÂśmiaĂŚ, nie mogÂąc zareagowaĂŚ na to w Âżaden sposób.
By³o to tak mêcz¹ce, a ja siê tak siê wierci³em, ¿e w koùcu spad³em z parapetu.Wsta³em i zacz¹³em patrzyÌ na dziewczynê, z min¹ doœÌ wkurzon¹.Sta³em tak przez chwilê, a atmosfera robi³a siê coraz gêstsza.
W koĂącu nie wytrzymaÂłem i ...
Parskn¹³em œmiechem, po czym korzystaj¹c z sytuacji, sam zacz¹³em j¹ ³askotaÌ, mimo, ¿e nie wiedzia³em, czy ma ³askotki.Œmia³em siê radoœnie, jak dziecko, bawi¹ce siê ze starsz¹ siostr¹, ale jeszcze nie dociera³o to do mnie.Cieszy³em siê t¹ chwil¹.
UpadÂłam na ziemiĂŞ poniewaÂż mam straszne Âłaskotki
- Aaaa!!!! Tano-kun!!! Prosze przestaĂą!!!! Hahahahaha!!! Aaaaa!!! - zaczeÂłam siĂŞ jakoÂś wyrywaĂŚ ÂśmiejÂąc siĂŞ jak maÂłe dziecko.
ByÂłam zmĂŞczona Âśmiechem i próbami ucieczki ale przynajmniej mogÂłam zapomnieĂŚ o wszystkich troskach.
Po kilku minutach bezlitosnego Âłaskotania, przerwaÂłem.ByÂło to trochĂŞ mĂŞczÂące, wiĂŞc odpoczynek byÂłby wskazany.UsiadÂłem obok zaÂłaskotanej Minako-chan i uÂśmiechaÂłem siĂŞ do niej.
Dawno siĂŞ tak nie ubawiÂłem.Uradowany, pocaÂłowaÂłem Minako-chan w policzek, ale nic nie mówiÂłem.Mój uÂśmiech mówiÂł sam za siebie.
SpojrzaÂłam na Tano-kun z duÂżym uÂśmiechem
- WidzĂŞ...Âże mam gorsze Âłaskotki od Ciebie - odparÂłam siadajÂąc na przeciwko chÂłopaka i patrzÂąc mu w oczy.
-Na to wygl¹da-stwierdzi³em, œmiej¹c siê ci¹gle.Potem zauwa¿y³em, ¿e dziewczyna wpatruje mi siê w oczy.Przez chwilê tak siedzieliœmy, a cisza panowa³a woko³o.Po d³u¿szej chwili takiego siedzenia nadal trzyma³ mnie dobry humor i nagle i bez ¿adnego uprzedzenia krzykn¹³em:
-Uga buga!-znowu zacz¹³em siê œmiaÌ.
SpojrzaÂłam na Tano-kun wzrokiem typu . ALe po chwili zaczĂŞÂłam isĂŞ ÂśmiaĂŚ razem z nim tarzajaĂŚ siĂŞ po Ziemie i chwytajaĂŚ siĂŞ za brzuch
- T-ty...to...masz pomysÂły
W koùcu przesta³em siê œmiaÌ, bo brzuch mnie ju¿ bola³.Wy³o¿y³em siê wygodnie na ziemi, d³onie podsuwaj¹c pod g³owê i z uœmiechem zacz¹³em wpatrywaÌ siê w sufit.
Westchn¹³em sobie beztrosko i le¿a³em, aby odzyskaÌ si³y i ¿eby mnie brzuch przesta³ boleÌ.Ca³e to zdarzenie by³o na prawdê zabawne i mi³e.
PoÂłoÂżyÂłam siĂŞ na boku i podparÂłam gÂłowĂŞ rĂŞkÂą. WpatrywaÂłam siĂŞ w chÂłopaka u Âśmiechem. Nagle ...to byÂł odruch odsunĂŞÂłam z Jego twarzy jeden kosmyk wÂłosów dotykajaĂŚ opuszkami palców Jego policzka. Kiedy chÂłopak na mnie zerkn¹³, odsunĂŞÂłam rĂŞkĂŞ, lekko siĂŞ rumieniÂąc i pochylajaĂŚ wzrok ku Ziemie
- G-gomen...-odparÂłam szybko
UÂśmiechn¹³em siĂŞ do dziewczyny i uÂłoÂżyÂłem dokÂładnie tak samo.UniosÂłem rĂŞkĂŞ, która spoczĂŞÂła na policzku dziewczyny.
-Za co Ty mnie przepraszasz?-spytaÂłem ciÂągle uÂśmiechniĂŞty, gÂłaskajÂąc Minako-chan po policzku.
SpojrzaÂłam mu w oczy i prawie w nich utonĂŞÂłam. ZarumieniÂłam siĂŞ ponownie
- S-sama nie wiem - odparÂłam cicho dotykajÂąc Jego dÂłoni którÂą gÂłaskaÂł mnie po policzku i uÂścisnĂŞÂłam jÂą.
Przez chwilê tak le¿a³em, patrz¹c g³êboko w oczy dziewczyny.
To by³ jakiœ odruch...zacz¹³em powoli zbli¿aÌ twarz do Minako-chan, a¿ w koùcu poca³owa³em j¹ delikatnie w usta.
Cofn¹³em g³owê z powrotem, nadal g³askaj¹c dziewczynê.
-Kocham CiĂŞ...-powiedziaÂłem cicho, patrzÂąc jej w oczy.
OdwzajemniÂłam pocaÂłunek a kiedy Tano-kun powiedziaÂł te sÂłowa ponownie mojÂą twarz oblaÂła rumieniec. SpojrzaÂłam mu w oczy
- Ja Ciebie teÂż...ja Ciebie teÂż ... - szepnĂŞÂłam
ZarumieniÂłem siĂŞ i ponownie pocaÂłowaÂłem Minako-chan, ale tym razem w czóÂłko.WstaÂłem i wyciÂągn¹³em do niej rĂŞkĂŞ, aby pomóc jej wstaĂŚ.
-Dobra!My tu siĂŞ rozleniwiamy, a wypadaÂłoby potrenowaĂŚ, prawda?PrzecieÂż od samego leÂżenia nie bĂŞdziemy silniejsi!-powiedziaÂłem stanowczo, ale wesoÂło, czekajÂąc na reakcjĂŞ dziewczyny.
SkorzystaÂłam z pomocy i wstaÂłam z uÂśmiechem
- W sumie racja...to gdzie idziemy ? - spytaÂłam poprawiajÂąc sukienkĂŞ
-Kierunek, park!-powiedziaÂłem z entuzjazmem, uÂśmiechajÂąc siĂŞ ciÂągle.PodszedÂłem do drzwi wejÂściowych i jeszcze raz spojrzaÂłem na Minako-chan z uÂśmiechem, czekajÂąc na niÂą.
PoszÂłam za chÂłopakiem i ruszyaÂłm w kierunku parku
< NMM>
Wybieg³em za Minako-chan, uœmiechaj¹c siê ci¹gle.Zamkn¹³em drzwi i ju¿ mnie nie by³o.

<NMM>
PrzyszÂłam do domu i zaczeÂłam coÂś pisaĂŚ po kartce. Po chwili postanowi³¹m wymyÂśleĂŚ nowy utwór. Szybko wyjĂŞÂłam czystÂą kartkĂŞ i zaczeÂłam pisaĂŚ nuty,
pukam do drzwi
Us³ysza³¹m pukanie dlatego odesz³am od biurka i podesz³am do drzwi. ZObacyz³am Michimoto
- Ohayo...ju¿ siê za mn¹ stêskni³eœ ...wejdŸ - wpuœci³¹m go do œrodka
-No jasne...... a tak na prawdĂŞ to chyba masz moje klucze od mieszkania mówi z uÂśmiechem na twarzy , drapiÂąc siĂŞ po gÂłowie
- A tak racja!! - puknê³¹m siê w czo³o. POdesz³am do szafki w salonie i wyjê³am Jego klucze. - Proszê... - odpar³am podaj¹Ì mu rzecz
DziĂŞki i do zobaczenia- powiedziaÂłem i poszedÂłem do domu <NMM>
- DO zobaczenia. - po chwili stwierdzi³¹m , Âże nie jestem zmĂŞczonai mia³¹m w gÂłowie Âświetny plan. Szybko pobiegÂłam na górĂŞ wzieÂłam skrzypce na plecy i wyskoczy³¹m z domu przez okno
< NMM>
WeszÂłam do domu przez okno do swojego pokoju. UsiadÂłam na ÂłóÂżku kÂładÂąc skrzypce na biurku. WestchnĂŞÂłam i po chwili siĂŞ poÂłoÂżyÂłam , rozmyÂślajÂąc nad sytuacjÂą. Po chwili zasnĂŞÂłam
[ Jakby co ja jestem ]
Wszed³em po cichu do mieszkania przez otwarte okno(nie zamknê³aœ go ).Spojrza³em na dziewczynê.Spa³a w najlepsze, a ja nie chcia³em jej budziÌ.Usiad³em sobie na parapecie, wyci¹gn¹³em kunai i zacz¹³em nim sobie podrzucaÌ w rêku, aby siê nie nudziÌ.
ObudziÂłam siĂŞ , przetarÂłam oczy ziewajÂąc.. Przeczesa³¹m wÂłosy i dopiero wtedy w lustrze dostrzegÂłam czyj¹œ sylwetkĂŞ. Szybko siĂŞ odwróci³¹m a widzÂąc Tano-kun . Odetchnê³¹m z ulgÂą , jednak nadal byÂłam niezadowolona z incydentu na ramienie, dlatego wstaÂłam trochĂŞ fochniĂŞta i podeszÂłam do lustra
- Ohayo... - mruknĂŞÂłam
-Ohayo!-odparÂłem z uÂśmiechem, ale szybko zauwaÂżyÂłem, Âże coÂś trapi dziewczynĂŞ.SpowaÂżniaÂłem momentalnie, podszedÂłem do niej.
-CoÂś siĂŞ staÂło?-spytaÂłem troskliwie.Nie miaÂłem pojĂŞcia, o co mogÂło chodziĂŚ.
- Nie nic... - odpar³am cicho opieraj¹c siê o biurko patrz¹c w Ziemiê. Nie chcia³¹m spojrzeÌ ch³opakowi w oczy
SpojrzaÂłem za Minako-cha...trochĂŞ smutno.MusiaÂło coÂś siĂŞ staĂŚ.PodszedÂłem do biurka i oparÂłem siĂŞ o nie obok niej.
-Jak nic, skoro widzĂŞ, Âże coÂś Ci jest...-powiedziaÂłem unoszÂąc gÂłowĂŞ do góry, jednak nadal kÂątem oka spoglÂądajÂąc na dziewczynĂŞ-coÂś siĂŞ musiaÂło jednak staĂŚ.Co siĂŞ staÂło?-dodaÂłem proszÂąco.ChciaÂłem wyjaÂśniĂŚ tÂą sprawĂŞ, bo nie mogÂłem patrzeĂŚ, jak dziewczyna siĂŞ smuciÂła.
WestchnĂŞÂłam i spojrzaÂłam na chÂłopaka
- Nie rozumiem Twego zachowania w Ichiraku...czemu tak dziwnie siĂŞ zachowaÂłeÂś w stosunku do Michimoto-kun? - spytaÂłam z maÂłym Âżalem - JesteÂśmy druzynÂą nie powinniÂśmy tak zachowywaĂŚ w stosunku do siebie
Przypomnia³em sobie tamto zdarzenie i westchn¹³em, spuszczaj¹c trochê g³owê.
-A wiĂŞc o to chodzi...rozumiem.Owszem, to moja wina.PrzyznajĂŞ siĂŞ!SzukaÂłem zaczepki, bo ta sytuacja z Pein'em mnie przerastaÂła...jeszcze póÂł biedy, jakbym byÂł sam, ale...-tu przerwaÂłem, przeÂłykajÂąc ÂślinĂŞ-martwiÂłem siĂŞ o Ciebie...co by siĂŞ staÂło, jakby inaczej zareagowaÂł?Co by byÂło, gdyby zaatakowaÂł, a ja nie byÂłbym w stanie CiĂŞ ochroniĂŚ?-z tymi sÂłowami wyraÂźnie posmutniaÂłem.WypowiedziaÂłem swoje zdanie w tamtej kwestii, zmierzajÂąc do sedna sprawy.
-A Michimoto?SiedziaÂłem tam i byÂłem widoczny, a on siĂŞ gÂłupio zapytaÂł, czy mnie widziaÂłaÂś!Jakby specjalnie chciaÂł mnie wyprowadziĂŚ z równowagi!Pein, Michimoto...to wszystko spowodowaÂło, Âże musiaÂłem siĂŞ wyÂżyĂŚ, a sytuacja temu sprzyjaÂła...przepraszam najmocniej...ale...ale...-zacz¹³em drÂżeĂŚ z nerwów, a wszystkie miĂŞÂśnie mi siĂŞ zacisnĂŞÂły.
SpojrzaÂłam na Niego ze smutkiem. PrzesadziÂłam , wiedziaÂłam o tym dobrze. Tano-kun po prostu siĂŞ o mnie martwiÂł , byÂł zdenerwowany co spowodowaÂło tÂą sytuacjĂŞ. CzuÂłam siĂŞ gÂłupio , Âże nie wiedzÂąc czemu siĂŞ tak Tano-kun zachowuje oskarÂżam Go o jakieÂś bez powodowe zaczepki. SpojrzaÂłam na Niego
- To...chyba ja powinnam przeprosiĂŚ...nie powinnam z Tego robiĂŚ tak wielkiej afery. A co do tego , ze siĂŞ o mnie martwisz...to Arigato... - pocaÂłowaÂłam go w policzek - ... ale pamiĂŞtaj , ze ja teÂż jestem ninja i dam sobie radĂŞ.... - dodaÂłam juÂż z uÂśmiechem
SpojrzaÂłem na niÂą Âłagodnie, a na twarzy pojawiÂło siĂŞ coÂś w rodzaju ukojenia.
-Wiem, Âże jesteÂś ninja, ale...to jest po prostu odruch.Nie potrafiĂŞ postÂąpiĂŚ inaczej-wytÂłumaczyÂłem spokojnie, prawie zapominajÂąc o tym nieporozumieniu.Nie przepadaÂłem za Michimoto-kun, ale jednak szanowaÂłem go jako shinnobi i nie czuÂłem siĂŞ dobrze z tym, co zrobiÂłem.WidziaÂłem jednak, Âże nasza druÂżyna nie potrafi siĂŞ dogadaĂŚ i to prawdopodobnie przeze mnie.Jeszcze chwilĂŞ panowaÂła cisza, a ja myÂślaÂłem o tym.
StaÂłem tak oparty o biurko i potwierdziÂłem swoje przypuszczenia, a moja twarz jeszcze bardziej posmutniaÂła.
-A wiĂŞc to ja jestem przyczynÂą problemów...-wymruczaÂłem, patrzÂąc w ziemiĂŞ
SpojrzaÂłam na Niego smutno.
- To nieprawda....baka...czemu tak pomyÂślaÂłeÂś....dobrze wiesz , ze to nieprawda... - odparÂłam
-Mylisz siĂŞ..to jest moja wina.Znam ludzi takich, jak Michimoto.Nie lubiÂą Jinchuuriki i ja mu nie mam tego za zÂłe.Rozumiem jego zachowanie.Nie chce mieĂŚ nic wspólnego z "nami"...ja znam takie przypadki z wÂłasnego doÂświadczenia...Kiedy jeszcze chodziÂłem do akademii...znalazÂłem tam przyjaciela...a przynajmniej tak mi siĂŞ wydawaÂło.ByÂł obiecujÂącym materiaÂłem na ninja!Silny, sprawny i bystry.ByÂł raczej maÂło rozmowny, wiĂŞc jeszcze bardziej zdziwiÂło mnie to, Âże do mnie zagadaÂł.ChciaÂł siĂŞ zaprzyjaÂźniĂŚ.ByÂłem wtedy zupeÂłnie sam, wiĂŞc moÂżesz sobie wyobraziĂŚ, jaka to byÂła dla mnie radoœÌ!ByÂło wspaniale...uczyliÂśmy siĂŞ razem, bawiliÂśmy, jedliÂśmy drugie Âśniadanie...to byÂło takie miÂłe.MyÂślaÂłem, Âże znalazÂłem przyjaciela, ale niestety...on nim nie byÂł...
Pewnego dnia, zabraÂł mnie na jak¹œ ³¹kĂŞ na trening, a kiedy szliÂśmy przez las...pojawiÂło siĂŞ wiele dzieci...ich oczy...zaczĂŞli mnie biĂŚ i kopaĂŚ...rzucali nawet kamieniami, woÂłajÂąc: "potwór, potwór!OdejdÂź!My ciĂŞ tu nie chcemy!".
Le¿a³em tak na ziemi i b³aga³em o pomoc mojego przyjaciela...nic nie zrobi³.Sta³ tak i patrzy³, jak cierpiê.Nie widzia³em jego twarzy, bo zawsze nosi³ maskê.W koùcu...wszyscy przestali mnie kopaÌ i odeszli, a ja le¿a³em na ziemi zap³akany i obola³y.Wtedy do mnie podszed³, zdj¹³ maskê i...-tutaj przerwa³em, bo te wspomnienia by³y zbyt bolesne, ale musia³em to opowiedzieÌ-œmia³ siê ze mnie, a zanim odszed³, oplu³ mnie...i po czymœ takim, Ty twierdzisz, ¿e to nie jest moja wina!?-krzykn¹³em zap³akany.Nie mia³em rodziny i jeszcze takie coœ...
Ze smutkiem sÂłuchaÂłam tej historii. A widzÂąc Âłzy chÂłopaka przytuliÂłam go mocno.
- Tacy ludzie...sÂą nie warci tego abyÂś nawet na nich spojrzaÂł...nie rozumiejÂą pojĂŞĂŚ zwanych uczuciami. Co z tego , ze jesteÂś Jinchuuriki...to nie Twoja wina w koĂącu....powinni byĂŚ raczej Tobie wdziĂŞczni , ¿ê mimo ,tego , Âże nie miaÂłeÂś na to wpÂływu , wzi¹³eÂś na siebie to przekleĂąstwo...uratowaÂłeÂś przez to istnienie wielu ludzi. A ja...nadal nie twierdzĂŞ , Âże to Twoja wina...nigdy nie myÂślaÂłam o tym , Âże jesteÂś Jinnchuuriki...zawsze myÂślaÂłam o Tobie jak o chÂłopaku który oczarowaÂł moje serce i ponownie sprawiÂł , Âże na mojej twarzy po 9 latach pojawiÂł siĂŞ uÂśmiech. DziĂŞkujĂŞ Ci za to... - powiedziaÂłam
Otar³em ³zy i uœmiechn¹³em siê w podziêce za te s³owa.To by³o na prawdê mi³e, a moje serce zabi³o ¿ywiej.Jednak¿e nic nie zrobi³em.Sta³em tak uœmiechniêty i patrzy³em na Minako-chan dziêkuj¹cymi oczyma.
OderwaÂłam siĂŞ od chÂłopaka i spojrzaÂłam na Niego z delikatnym uÂśmiechem. OtarÂłam jeszcze jednÂą ÂłzĂŞ spÂływajÂącÂą mu po policzku
- I zapamiĂŞtaj to sobie...bo dwa razy nie bĂŞdĂŞ siĂŞ powtarzaĂŚ...jesteÂś dla nas bardzo waÂżny...a dla mnie szczególnie - dodaÂłam
"jesteÂś dla nas bardzo waÂżny...a dla mnie szczególnie"-te sÂłowa ciÂągle kr¹¿yÂły w mojej gÂłowie, a ja ciÂągle siĂŞ uÂśmiechaÂłem.Gdy przesun¹³em rĂŞkĂŞ, aby wygodniej siĂŞ oprzeĂŚ, poczuÂłem, Âże natrafiÂłem na przeszkodĂŞ-oÂłówek i kartkĂŞ(przyjmijmy, Âże miaÂłaÂś na biurku do celów muzycznych ).
UÂśmiechn¹³em siĂŞ szerzej, odwróciÂłem siĂŞ biorÂąc oÂłówek, nachyliÂłem siĂŞ i zacz¹³em rysowaĂŚ.RysowaÂłem bardzo szybko, ale dokÂładnie.Z fascynacjÂą patrzyÂłem na stawiane przeze mnie kreski, które stopniowo zaczĂŞÂły przypominaĂŚ postaĂŚ ludzkÂą.ByÂła to sylwetka kobiety, która poruszaÂła siĂŞ pÂłynnie i swobodnie.Po skoĂączeniu ciaÂła, zacz¹³em rysowaĂŚ ubranie-piĂŞknÂą dÂługÂą sukniĂŞ, która falowaÂła na wietrze.WyglÂądaÂło to przepiĂŞknie, jednak to nie byÂł koniec.Gdy zabieraÂłem siĂŞ za gÂłowĂŞ, zamkn¹³em na chwilĂŞ oczy, aby sobie coÂś przypomnieĂŚ, a gdy je otwarÂłem, natychmiast wróciÂłem do rysunku.
Po skoĂączeniu twarzy, byÂło oczywistym, Âże tÂą osobÂą jest Minako-chan.TaĂączyÂła sobie uÂśmiechniĂŞta, a wiatr rozpuszczaÂł jej wÂłosy.Po usuniĂŞciu wszystkich niedoskonaÂłoÂści, zabraÂłem siĂŞ za cieniowanie i oddawanie Âżycia.Gdy skoĂączyÂłem tÂą fazĂŞ, zabraÂłem siĂŞ za tÂło.Puste podÂłoÂże, które wskazywaÂło na dzieÂło ludzkich rÂąk i niebo...piĂŞkne, nocne niebo.
NarysowaÂłem gwiazdy i ksiĂŞÂżyc, które dodaÂły klimatu.Po paru poprawkach, podniosÂłem siĂŞ i z szerokim uÂśmiechem, spojrzaÂłem na swoje dzieÂło.
-PamiĂŞtasz, jak pierwszy raz dla mnie zagraÂłaÂś?Wtedy wyobraziÂłem sobie wÂłaÂśnie to.-powiedziaÂłem dumnie, nie spuszczajÂąc oczu z rysunku.ByÂł on dla mnie o tyle piĂŞkniejszy, bo byÂł on pierwszym od wielu lat, poza tym, przedstawiaÂła najdroÂższÂą mi osobĂŞ.
PatrzyÂłam jak chÂłopak tworzy jakiÂś obraz na kartce. ByÂł przy tym tak skupiony ...nie widziaÂłam go jeszcze aÂż tak skupionego na tym co robi...nawet wtedy gdy go uczyÂłam taĂączyĂŚ ...widziaÂłam Âże rysowaÂł sylwetkĂŞ kobiety. Kiedy koĂączyÂł rysunek skojarzyÂłam sobie , Âże osobÂą na rysunku jestem ja sama. Rysunek byÂł przepiĂŞkny...nie sÂądziÂłam , Âże Tano-kun mógÂłby wyobraziĂŚ sobie coÂś takiego ze mnÂą w roli gÂłównej. CzuÂłam , Âże siĂŞ rumieniĂŞ...moja osoba byÂła tak piĂŞkna , Âże ja sama nie mogÂłam oderwaĂŚ od niej wzroku.
- Jest...przepiĂŞkny...- odparÂłam z rumieĂącem
-CiszĂŞ siĂŞ, Âże Ci siĂŞ podoba!Specjalnie dla Ciebie go narysowaÂłem!-odparÂłem entuzjastycznie, po czym odwróciÂłem rysunek, podpisaÂłem siĂŞ i dopisaÂłem:
"Dla mojej ukochanej muzy, Tano Katoshi"

Po zapisaniu tego, wrĂŞczyÂłem kartkĂŞ dziewczynie, uÂśmiechajÂąc siĂŞ szeroko, a na twarzy zawitaÂł lekki rumieniec.
WziĂŞÂłam kartkĂŞ i siĂŞ uÂśmiechnĂŞÂłam szeroko
- Arigato... - pocaÂłowaÂłam go w policzek - Jest...no nawet brak mi sÂłów jak piĂŞkny jest ten rysunek - odpowiedziaÂłam co byÂło szczerÂą prawdÂą
ZachichotaÂłem wesoÂło, drapiÂąc siĂŞ w tyÂł gÂłowy z zakÂłopotania.To byÂła pierwsza recenzja mojego rysunku i nie spodziewaÂłem siĂŞ, Âże wypowie siĂŞ o nim aÂż tak dobrze.Niestety, rysowanie w tak niewygodnej pozycji przyczyniÂło siĂŞ do lekkiego bólu pleców, co nie byÂło przyjemne.
WyciÂągn¹³em siĂŞ i od razu poczuÂłem siĂŞ lepiej, po czym usiadÂłem na ÂłóÂżku, aby odpocz¹Ì od takiego stania nad biurkiem.PodparÂłem siĂŞ na Âłokciach i popatrzyÂłem w sufit, zadowolony ze swojego osiÂągu.
PoÂłoÂżyÂłam rysunek na biurku i usiadÂłam koÂło chÂłopaka na ÂłóÂżku.SpoglÂądaÂłam na Niego od czasu do czasu. PO chwili poÂłoÂżyÂłam gÂłowĂŞ na Jego ramieniu spoglÂądajÂąc przed siebie
Zerkn¹³em na Minako-chan, po czym oparÂłem swojÂą gÂłowĂŞ o jej gÂłowĂŞ, tym razem, patrzÂąc w ziemiĂŞ.ByÂło tak cicho i spokojnie, a ja bardzo to ceniÂłem.Po dÂłuÂższej chwili takiego siedzenia, przerwaÂłem tÂą ciszĂŞ, mówiÂąc:
-Kocham CiĂŞ...kocham CiĂŞ nad Âżycie...-te sÂłowa mogÂłem powtarzaĂŚ ciÂągle i nigdy by nie byÂły to sÂłowa na wiatr rzucone.Dla mnie, te sÂłowa byÂły najpiĂŞkniejszymi i najcenniejszymi na ziemi-byÂły ÂświĂŞte i nie pozwoliÂłbym sobie na rzucanie ich na wiatr.
UÂściskaÂłam Jego dÂłoĂą , zamykajÂąc oczy. MogÂłam sÂłuchaĂŚ Go godzinami.
- TeÂż CiĂŞ kocham...kocham caÂłym sercem i duszÂą...nigdy CiĂŞ nie zostawiĂŞ - szepnĂŞÂłam nie chcÂąc aÂż tak bardzo przerywaĂŚ tej ciszy.
Zamkn¹³em oczy, uÂśmiechajÂąc siĂŞ.Cisza i spokój tworzyÂły senny nastrój, który mnie dopadÂł.Nie chciaÂłem zasypiaĂŚ, ale co ja mogÂłem wobec tego?
Delikatnie i powoli osun¹³em siĂŞ na ÂłóÂżko tak, aby nie zmÂąciĂŚ spokoju ukochanej, po czym zasn¹³em.
PoczuÂłam , zĂŞ chÂłopak zasn¹³. Nie miaÂłam mu tego za zÂłe poniewaÂż sama czuÂłam siĂŞ senna. PoÂłoÂżyÂłam siĂŞ na ÂłóÂżku przytulajÂąc siĂŞ do chÂłopaka równieÂż zasnĂŞÂłam

Dodane po 17 godzinach 42 minutach:

ObudziÂłam siĂŞ czujÂąc ciepÂło w okolicach ramion. OtworzyÂłam niechĂŞtnie oczy i zobaczyÂłam , Âże Tano-kun mnie obejmuje. ZarumieniÂłam siĂŞ lekko. Delikatnie wydostaÂłam siĂŞ z objĂŞĂŚ chÂłopaka aby go nie budziĂŚ. PoszÂłam do Âłazienki gdzie siĂŞ wykÂąpaÂłam i ubraÂłam w czyste rzeczy. Potem poszÂłam do kuchni i przygotowaÂłam jakieÂś Âśniadanie dla nas.
~Pewnie bĂŞdzie gÂłodny....~pomyÂślaÂłam
ZaniosÂłam to wszystko do pokoju i usiadÂłam przy biurku.Z nudów zaczĂŞÂłam wymyÂślaĂŚ jak¹œ melodiĂŞ na skrzypce.
Nie spa³em od czasu, kiedy Minako-chan, zaczê³a krz¹taÌ siê w kuchni.Le¿a³em tak z zamkniêtymi oczami i udawa³em, ¿e œpiê bo...nie chcia³o mi siê ruszyÌ.Jednak w koùcu otworzy³em oczy i zobaczy³em, jak Minako-chan, coœ robi przy biurku.Wsta³em najdelikatniej i najciszej, jak to by³o mo¿liwe i powoli podszed³em do niej i jak sobie spokojnie coœ pisa³a, tak nagle j¹ obj¹³em czule i poca³owa³em w policzek.
-DzieĂą dobry, ksiĂŞÂżniczko!Jak siĂŞ spaÂło?-spytaÂłem radoÂśnie.ByÂłem wypoczĂŞty i peÂłny energii, a humor mi dopisywaÂł.
Trochê siê wystraszy³am kiedy ktoœ mnie nagle obj¹³ i zerknê³am do ty³u kto to , jednak widz¹c Tano-kun , uœmiechnê³am siê przerywaj¹c rysowanie nut.
- Bardzo dobrze , dziĂŞkujĂŞ...WidzĂŞ , Âże Tobie równieÂż humor dopisuje - dodaÂłam- I nie musisz mnie nazywaĂŚ ksiĂŞÂżniczkÂą...- odparÂłam ze smiechem
Pukam do drzwi

Dodane po 1 minutach:

puka do drzwi
-Dobrze, ksiê¿niczko -odpowiedzia³em ze œmiechem.Zerkn¹³em na kartkê i zobaczy³em nuty.Nie bardzo siê na tym zna³em, ale by³em przekonany, ¿e to bêdzie kolejne dzie³o.Potem us³ysza³em pukanie do drzwi.Aby nie przerywaÌ dziewczynie pracy nad muzyk¹, wsta³em i otworzy³em drzwi.
-Michimoto-kun?Ohayo...Co Ty tu robisz?-przywitaÂłem chÂłopca gradem pytaĂą, ale to byÂło raczej zrozumiaÂłe.WpuÂściÂłem go do Âśrodka i wtedy zauwaÂżyÂłem, Âże w pokoju byÂło Âśniadanie dla mnie i Minako-chan.ByÂłem gÂłodny, ale siĂŞ powstrzymaÂłem, bo nie wiedziaÂłem, czy Michimoto jadÂł coÂś przed przyjÂściem tutaj.
*mysli: a co ten przypaÂł tu robi? Eeeee, ale dobrze nie bĂŞdĂŞ musiaÂł ÂłaziĂŚ i szukaĂŚ go
-czeœÌ Tano, przyszed³em siê spytaÌ Minako czy idzie potrenowaÌ, ale jak ty tu jesteœ to nie bêdê musia³ szukaÌ twojego domu...To co idziecie?

//Tano nie obraÂź siĂŞ, taka juÂż moja postaĂŚ jest =P//
SpojrzaÂłem na Michimoto pytajÂąco.
-Trening?Teraz?-pytaÂłem, zerkajÂąc to na niego, to na Minako-chan...a to znowu na Âśniadanie-byÂłem nieziemsko gÂłodny.
-Nie wiem, kiedy wstaÂłeÂś, ani czy coÂś jadÂłeÂś, ale tak siĂŞ skÂłada, Âże my...eeee...Minako-chan dopiero wstaÂła, a Âże jÂą odwiedziÂłem, to zrobiÂła nam Âśniadanie...chciaÂłem je zjeœÌ, bo jeszcze nic nie jadÂłem...-zdawaÂłem sobie sprawĂŞ, Âże gadam gÂłupoty i od rzeczy, ale nie chciaÂłem robiĂŚ jej zÂłej reklamy.Od razu spojrzaÂłem na dziewczynĂŞ, a mój wyraz twarzy, wskazywaÂł na to, Âże chciaÂłem, aby to siĂŞ przyjĂŞÂło.Po tych sÂłowach, skierowaÂłem siĂŞ do pokoju, aby zjeœÌ Âśniadanie, jednak czekaÂłem na Minako-chan.Nie lubiÂłem zaczynaĂŚ posiÂłku samemu.
-Rozumiem....dobra to ja idĂŞ, nie bĂŞdĂŞ wam przeszkadzaÂł... wychodzĂŞ z domu Minako i idĂŞ do siebie <NMM>
Kiedy Michimoto-kun wyszedÂł zaÂśmiaÂłam siĂŞ i poszÂłam za Tano-kun do pokoju
- Nie musia³eœ k³amaÌ... - odpar³am i zaczê³am jeœÌ - Ma³o mnie interesuje to co ludzie o mnie myœl¹... - doda³am
-Ciebie to mo¿e nie interesowaÌ, ale mnie zale¿y na tym, ¿eby Ciê traktowali z szacunkiem.Nie chcia³bym, ¿ebyœ by³a obgadywana z mojego powodu...-powiedzia³em cicho, po czym wzi¹³em pa³eczki i zacz¹³em spokojnie jeœÌ.Myœla³em nad reakcj¹ Michimoto.Najpierw chcia³ iœÌ na trening, a potem po prostu sobie poszed³.To nie by³o normalne.Myœl¹c nad tym, gapi³em siê na œcianê za Minako-chan, jednak co jakiœ czas, spogl¹da³em na ni¹.
-Pyszne!-dodaÂłem weselej, w przerwie miĂŞdzy jedzeniem.ChciaÂłem jakoÂś zakoĂączyĂŚ ten temat, chociaÂż byÂłem Âświadom, Âże to mogÂło nie wypaliĂŚ.
Zaœmia³am siê i zaczê³am jeœÌ. Po chwili prze³knê³am i powiedzia³am
- Akki-kun zawsze mówiÂł , Âże akurat kulki ryÂżowe robiĂŞ pyszne - odparÂłam z uÂśmiechem jednak przypomniaÂłam sobie o bracie wiĂŞc na chwilkĂŞ mojÂą twarz przysÂłoniÂł smutek
PrzerwaÂłem jedzenie i spojrzaÂłem na stóÂł bardzo smutno.ByÂło mi smutno, poniewaÂż nie potrafiÂłem pocieszaĂŚ...nigdy nie umiaÂłem.Zawsze tylko martwiÂłem innych.MyÂślaÂłem jeszcze krótkÂą chwilĂŞ nad odpowiedziÂą, aÂż w koĂącu wstaÂłem i powoli podszedÂłem do Minako-chan.UsiadÂłem obok niej, uÂśmiechn¹³em siĂŞ i powiedziaÂłem:
-Bo na prawdĂŞ robisz pyszne kulki ryÂżowe!Akki-kun tak nie mówiÂł...On tak mówi do teraz.Jest zawsze z TobÂą i Âżyje obok Ciebie.Cieszy siĂŞ Twoim szczĂŞÂściem i smuci twoim smutkiem.Jest z TobÂą zawsze i czuwa nad TobÂą.Nigdy CiĂŞ nie opuÂści...nawet w najgorszej sytuacji bĂŞdzie robiÂł wszystko, aby Ci pomóc...bĂŞdzie dbaÂł o Ciebie i Twoje szczĂŞÂście.-mówiÂąc to, obj¹³em czule dziewczynĂŞ jednÂą rĂŞkÂą.ChciaÂłem jÂą wesprzeĂŚ ze wszystkich siÂł.
UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ do chÂłopaka ciepÂło
- Arigato Tano-kun...- odparÂłam- Nawet nie wiesz jak mi pomogÂłeÂś...-dodaÂłam - WierzĂŞ, Âże Akki-kun Âżyje w moim sercu i jest ze mnÂą zawsze...Arigato , Âże pomogÂłeÂś mi to uÂświadomiĂŚ

[ Sorry net mi poszedÂł ==]
-Nie ma sprawy!Jestem tu po to, Âżeby Cie wspieraĂŚ!-powiedziaÂłem radoÂśnie z szerokim uÂśmiechem.PocaÂłowaÂłem dziewczynĂŞ w policzek i wróciÂłem do Âśniadania.JadÂłem je powoli, ale z uÂśmiechem.ByÂło na prawdĂŞ Âświetne!PatrzyÂłem co jakiÂś czas w okno.DzieĂą byÂł przepiĂŞkny, a ptaki ÂśpiewaÂły radoÂśnie, latajÂąc po b³êkitnym niebie.LubiÂłem ten widok.
SpojrzaÂłam tam gdzie chÂłopak i siĂŞ uÂśmiechnĂŞÂłam , uwielbiaÂłam takÂą pogodĂŞ. Od razu chciaÂło mi siĂŞ ÂżyĂŚ. ZjadÂłam Âśniadanie do koĂąca juÂż z o wiele lepszym humorem. WstaÂłam i posprzÂątaÂłam po sobie. PodeszÂłam do Tano-kun kucajaĂŚ obok Niego
- Masz jakiÂś pomysÂł co by moÂżna dzisiaj robiĂŚ? - spytaÂłam
OderwaÂłem wzrok od okna i skierowaÂłem go na dziewczynĂŞ.ZastanawiaÂłem siĂŞ nad jakimÂś zajĂŞciem na dzisiaj, a jeÂśli nic bym nie wymyÂśliÂł, to odpowiedzi jakiejÂś trzeba udzieliĂŚ!Niestety, nic mi do gÂłowy nie wpadÂło...kompletnie nic nie mogÂłem wymyÂśliĂŚ.
-Niestety...nie.Nie mam ¿adnego pomys³u...-westchn¹³em, robi¹c kolejny kês.Jeszcze chwilê myœla³em i wpad³ mi do g³owy pomys³.
-Hmm...mo¿e wybierzemy siê na ryby?To by by³ dobry pomys³, ale nie wiem, gdzie by znaleŸÌ miejsce do po³owu...-doda³em trochê ambitniej
PomysÂł chÂłopaka mnie zaskoczyÂła . Jednak po chwili sie uÂśmiechnĂŞÂłam
- ..Tylko...Âże ja...nie umiem ÂłowiĂŚ ryb...ale bardzo dobry pomysÂł. A miejsce...rzeka by nie mogÂła byĂŚ...czy tutaj nie ma ryb - uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ
-Pewnie bĂŞdÂą!-odpowiedziaÂłem entuzjastycznie i szybko wróciÂłem do jedzenia.ChciaÂłem zobaczyĂŚ czy tam bĂŞdÂą ryby...cóÂż...powinny byĂŚ!
Po skoĂączeniu jedzenia, odniosÂłem brudne naczynia i sztuĂŚce do kuchni i je umyÂłem-nie lubiÂłem zostawiaĂŚ swojego brudu innym...
WróciÂłem do pokoju i z uÂśmiechem spytaÂłem siĂŞ:
-Masz moÂże jakiÂś sznurek?IgÂły, szpilki lub gwoÂździe teÂż by siĂŞ przydaÂły!-miaÂłem juÂż plan dotyczÂący wĂŞdki dla mnie i Minako-chan.PotrzebowaÂłem jedynie materiaÂłów
ZaÂśmiaÂłam siĂŞ
- Podobno kobieta powinna mieĂŚ wszystko...zaraz Ci je dam. - ZaczĂŞÂłam szukaĂŚ po domu wymienionych przez chÂłopaka przedmiotów. Jako , Âże panowaÂł tutaj porzÂądek znalazÂłam to bez problemu. PrzyniosÂłam to wszystko do pokoju i poÂłoÂżyÂłam na stole.
- To wszystko?? Czy coÂś jeszcze potrzebujesz?
-Nie, to wszystko, czego potrzebujemy z domu.Teraz tylko trzeba bĂŞdzie znaleŸÌ doœÌ dÂługie i elastyczne patyki i robaki...ale to juÂż na miejscu-uÂśmiechn¹³em siĂŞ promiennie-To co?Idziemy?-spytaÂłem stojÂąc w miejscu, bo nie wiedziaÂłem, którĂŞdy wychodzimy( lol )
- OczywiÂście...- wziĂŞÂłam wszystkie rzeczy i wyskoczyÂłam przez okno idÂąc nad rzekĂŞ
< NMM>
ZaÂśmiaÂłem siĂŞ pod nosem, po czym podszedÂłem do okna.ObróciÂłem siĂŞ jeszcze, aby zobaczyĂŚ czy wszystko w porzÂądku.UpewniÂłem siĂŞ i wyskoczyÂłem przez okno.Zamkn¹³em je za sobÂą i pobiegÂłem za Minako-chan

<NMM>
WeszÂłam do domu przez okno
~Chyba stanie siĂŞ to mojÂą tradycjÂą ~ pomyÂślaÂłam
UsiadÂłam przy biurku i zobaczyÂłam na nim rysunek od Tano-kun. WziĂŞÂłam go w rĂŞce wstajÂąc. UÂśmiechnĂŞÂłam sie mimowolnie. Potem rozejrzaÂłam sie po pokoju , zastanawiajÂąc siĂŞ gdzie go przyczepiĂŚ. Nie byÂło takowego miejsca dlatego zaczĂŞÂłam szukaĂŚ jakiejÂś starej nieuÂżywanej ramki. ZnalazÂłam jednÂą...bia³¹ z czarnymi nutami. Szczerze to byÂła moja ulubiona. Szybko wÂłoÂżyÂłam tam rysunek i poÂłoÂżyÂłam na biurku. WpatrywaÂłam siĂŞ w Niego przez chwilĂŞ i po chwili zamknĂŞÂłam oczy. SÂłyszaÂłam muzykĂŞ wyobraÂżajÂąc sobie scenĂŞ z obrazka. NieznanÂą mi dotÂąd. ChwyciÂłam za czystÂą kartkĂŞ i zaczĂŞÂłam pisaĂŚ nuty. Delikatnie zaczĂŞÂłam nakreÂślaĂŚ krzyÂżyki , bemole takty i nuty. PowstawaÂła z tego piĂŞkna melodia która miaÂła siew wydobyĂŚ z moich skrzypiec
pojawiam siĂŞ przed drzwiami i pukam
PrzerwaÂłam pisanie i ruszyÂłam do drzwi. OtworzyÂłam je i na moich ustach pojawiÂł siĂŞ uÂśmiech
- Ohayo Yagu-san...proszĂŞ wejdÂź... - dodaÂłam wpuszczajÂąc go do Âśrodka
czeœÌ trochê siê nie widzieliœmy*mam na sobie struj 7mm i miecz na plecach*co tam u ciebie
SpoglÂądam na Jego strój a potem zerkam na Jego miecz. Jednak po chwili siĂŞ uÂśmiech zamykajÂąc za nim drzwi.
- Racja duzo czasu minĂŞÂło od naszego ostatniego spotkania . A u mnie...no jakoÂś chyba nic godnego uwagi
~ Nie mogĂŞ mu powiedzieĂŚ o chorobie..nie bĂŞdĂŞ go w to wplÂątywaĂŚ ` pomyÂślaÂłam
- A u Ciebie Yagu-san??- powiedziaÂłam kierujÂąc siĂŞ do salonu
cel mojej podróÂży zostaÂł osiÂągniĂŞty*odpowiadam*co siĂŞ dzieje moich oczu nie oszukasz
ZdziwiÂłam siĂŞ tym , Âże Yagu-san moÂże wiedzieĂŚ o tym co siĂŞ staÂło. Jednak zaniechaÂłam tego pomysÂłu. WestchnĂŞÂłam
- WidzĂŞ , Âże bĂŞdĂŞ musiaÂła to powiedzieĂŚ. OtóÂż...chorowaÂłam na ciĂŞÂżkÂą chorobĂŞ pÂłuc. DostawaÂłam przez to gorÂączki , drgawek , osÂłabienia oraz dusznoÂści poprzez plucie krwiÂą. Dzisiaj równieÂż dostaÂłam tego ataku przy Tano-kun...demo Richard-san chyba siĂŞ zaj¹³ mojÂą chorobÂą...bo czujĂŞ sie o wiele lepiej , za co mu jestem wdziĂŞczna. To wszystko..moÂże napijesz siĂŞ herbaty? - spytaÂłam juÂż weselej
Wesz³am do domu wyczerpana. Zrobi³am sobie herbatê i wesz³am do pokoju. Stanê³am przy parapecie i patrzy³am w krajobraz. W³o¿y³am rêkê do kieszeni popijaj¹c herbatkê. Poczu³am jak¹œ kartkê. Wyjê³am j¹ i spojrza³am na ni¹ zdziwiona. Szybko j¹ otworzy³am i zaczê³am czytaÌ.
WypuÂściÂłam herbatĂŞ z rÂąk z ogromnego zaskoczenia
~Michimoto-kun....czemu....ehhh....bĂŞdĂŞ za TobÂą tĂŞskniĂŚ...ale wiem , Âże juÂż nic nie zdoÂłam zrobiĂŚ. Nigdy o Tobie nie zapomnĂŞ...~zerknĂŞÂłam na Post Scriptum i westchnĂŞÂłam~Tano-kun teÂż powinien to przeczytaĂŚ. ~ZÂłoÂżyÂłam karteczkĂŞ i schowaÂłam do kieszeni. PrzypomniaÂłam sobie o wylanej herbacie. Szybko wziĂŞÂłam szmatkĂŞ i zmiotkĂŞ i zaczĂŞÂłam oczyszczaĂŚ podÂłogĂŞ. Po chwili byÂło juÂż czysto. UsiadÂłam na ÂłóÂżku patrzÂąc siĂŞ w ÂścianĂŞ

Dodane po 1 godzinach 11 minutach:

Po chwili sie poÂłoÂżyÂłam i kilka minut póÂźniej zasnĂŞÂłam ze zmĂŞczenia. ByÂłam wyczerpana dzisiejszym dniem. SniÂła mi siĂŞ rodzina. Wszyscy byliÂśmy szczĂŞÂśliwi. PiĂŞkny sen...jednak wszystko co dobre...szybko sie koĂączy
PrzechodziÂłem obok domu Minako i postanowiÂłem zobaczyĂŚ czy jest w domu i czy wszystko z niÂą w porzÂądku. WskoczyÂłem na drzewo i zauwaÂżyÂłem, Âże Âśpi w ÂłóÂżku. PopatrzyÂłem chwilkĂŞ i pobiegÂłem dalej. <NMM>
ObudziÂłam siĂŞ i przeciÂągnĂŞÂłam. PoszÂłam do Âłazienki gdzie umyÂłam i ubraÂłam. Potem zjadÂłam Âśniadanie i wyszÂłam z domu
< NMM>
WeszÂłam do pokoju z nie najlepszym humorze . UsiadÂłam w salonie i patrzyÂłam beznamiĂŞtnie w sufit
przychodze i pukam do drzwi mieszkania . trzymajac pod pacha spory plik kartek i dokumetow
UsÂłyszaÂłam pukanie , dlatego podeszÂłam do drzwi i otworzyÂłam je
- Konnichi wa Richard-san...wejdÂź - powiedziaÂłam i przepuÂściÂłam Go aby wszedÂł do Âśrodka - Mam nadzieje , Âże dostaÂłeÂś moje dokumenty
pewnie dalas je do gabinetu w tym momecie zjawia sie ANBUs ktury zbieral informacjae dlamnie na ulicy i dal mi je muwiac
-prosze
-dziekuje a teraz udaj sie do mojego gabinetu tam na biurku sa dokumety przynies mi je
poczym ANBUs sie oddalil a ja wszedlem dalej
- MoÂże napijesz siĂŞ czegoÂś Richard-san? - spytaÂłam zapraszajÂąc go do salonu. UsiadÂłam na kanapie - Nie spostrzegÂłam niczego podejrzanego ni nikogo. DostaÂłam listĂŞ ludzi mieszkajÂący w SwiÂątyni Ognia , oraz ludzi wchodzÂących do wioski.
cieszy mnie to bardzo Tano takze nieznalazl nic podejzanego wiec wyglada nato ze puki co mamy bezpieczna wioske.po tych slowach wszedl ANBUs i podal mi teczke poczym wyszedl.
przegladnolem ja i muwie dobrze sie spisalas . ja mam liste personelu w szpitalu kwiaciarni i bibliotece oraz kto w nich byl oprucz tego liste wszystkich mieszkancow ktuzy byli na ulicy podczas mojej obecnosci naniej.a tak wogule to mozesz mi podac jakis sok bo spodziewam sie ze u kobiety w domu niema pewnie alkocholu
- Jestem niepeÂłnoletnia Richard-san wiĂŞc na pewno nie posiadam...ale sok owszem - skierowaÂłam siĂŞ do kuchni gdzie nalaÂłam do dwóch szklanek soku. WróciÂłam do salonu i podaÂłam jednÂą z szklanek Richardowi
- ProszĂŞ - usiadÂłam na kanapie
wziolem szklanke i napilem sie troche poczym muwie
- planujesz moze zostac obywatelka konohy?? pytam tak z ciekawosci bo widzialem ze w gabinecie hokage sie zawstydzilas
OdwróciÂłam na chwilĂŞ wzrok
- Ja ....sama nie wiem....Oto-Gakure jest mojÂą rodzinnÂą wioskÂą i kocham jÂą z caÂłego serca...ale odkÂąd mam tutaj druÂżynĂŞ niezbyt czĂŞsto jÂą odwiedzam.CO do bycia mieszkankÂą Konohy...to sama nie wiem co o tym myÂśleĂŚ - odparÂłam
przysunolem sie i objolem minako muwiac spokojnie wszystko sie z czasem ulozy i pewnie za niedlugo odwiedzisz swoja wioske a na sile nikt cie tutaj niezatrzyma
SpojrzaÂłam na Niego
- ChciaÂłabym zostaĂŚ...ze wzglĂŞdu na druÂżynĂŞ.... i Tano-kun.... - odparÂłam cicho - Ale nie wiem czy Hokage by mnie uznaÂła za mieszkankĂŞ Konohy....i czy to jest w ogóle moÂżliwe - dodaÂłam
hehe hokage muwisz tak sie sklada ze dobrze ja znam i moge otobie z nia porozmawiac jesli zechcesz oczywiscie pozatym mam dla ciebie rade niekieruj sie druzyna lub tano zrob to co uwazasz za slusne i glowa do gory
UÂśmiechnĂŞÂłam sie do Richarda-san
- Arigato...jednak nie kieruje siê po czêœci dru¿yn¹....nie mog³abym wytrzymaÌ bez Tano-kun....ja...Go kocham i nie chcê sie z nim rozstawaÌ przez wioski....poza tym poczu³am jak¹œ wiêŸ z t¹ wiosk¹.... - doda³am patrz¹c w pod³ogê z uœmiechem na ustach
heh wiem oczym muwisz ja jestem z ta wioska tk zrzyty ze oddal bym zycie by jej bronic a z tano niemusicie sie rozstawac bo puki co miedzy konoha a otto jest pokoj . i chyba sie niezanosi by bylo inaczej .
- Mam nadzieje , Âże ten pokój bĂŞdzie nadal trwaĂŚ.... - zamyÂśliÂłam siĂŞ na chwilkĂŞ i spojrzaÂłam na Richarda z uÂśmiechem - Arigato jeszcze raz Richard-san - dodaÂłam
niema zaco minako . pammietam ze grasz chyba na skrzypcach oile mnie pamiec niezawodzi tak??
- Hai...skrzypce , dobrze pamiĂŞtasz Richard-san....mój ukochany instrument...dawno na nim nich graÂłam ...pewnie sÂą strasznie rozstrojone - mruknĂŞÂłam zamyÂślona
moja ukochana kocha muzyke muwiac to zamyslilem sie i zaciusnolem reke na piersi gdzie znajdowal sie medalik odniej
ZerknĂŞÂłam na Richarda-san. Nie chciaÂłam pytaĂŚ o ukochanÂą Richarda-san...nie byÂły to w koĂącu moje sprawa i nie chciaÂłam wtrÂącaĂŚ nos w nie swoje sprawy.
- MoÂże by doceniÂła mojÂą grĂŞ.... - odparÂłam
pewnie tak chociaz powiem szczeze ze nigdy nieslyszalem jak grasz. muwie to z zyczliwym usmieczem na twazy
- MogĂŞ coÂś zagraĂŚ , jeÂśli chcesz posÂłuchaĂŚ Richard-san... - dodaÂłam z uÂśmiechem - Przynajmniej je trochĂŞ nastroje
mogla bys dziekuje chetnie poslucham jak grasz na skrzypcach poczym wziolem kolejny lyk soku
PoszÂłam do pokoju i wróciÂłam ze skrzypcami. ZaczĂŞÂłam je stroiĂŚ bo tak jak myÂślaÂłam byÂły strasznie rozstrojone. NamyÂśliÂłam siĂŞ co by tu zagraĂŚ. Po chwili siĂŞ uÂśmiechnĂŞÂłam i zaczeÂłam graĂŚ

To gram nie ÂśmiaĂŚ siĂŞ
siedze i slucham jak gra minako popijajac sok .

// zapomnialbym ci dac wynagrodzenie za misje oto one misja rangi C 20pch i 4ptk na staty//
GraÂłam natchniona swojÂą wÂłasnÂą muzykÂą. PO kilku minutach skoĂączyÂłam graĂŚ i spojrzaÂłam na Richarda-san z uÂśmiechem
- I jak CI siĂŞ podoba Richard-san? - spytaÂłam
Odlozylem szklanke w sokiem i zaczolem klaskac. Mowie -przepieknie grasz widac ze sie natym znasz to to kochasz.
UkÂłoniÂłam siĂŞ z uÂśmiechem i powiedziaÂłam
- Arigato...gram od dziecka....jakoÂś nigdy nie przestaÂłam kochaĂŚ tej muzyki ... - powiedziaÂłam i odÂłoÂżyÂłam skrzypce do pudÂła.
jakie masz teraz plany bo Tano wyruszyl na misje i pewnie dlugo niewruci. widzialem jak jeden niepodlegajacy mi niestety ANBUs bral go na misje i szczeze powiedziawszy niewychowanie tego ANBUsa mnie wkuzylo. Gdyby byl pod moja wladza juz bym go wyzucil z ANBU .
SpojrzaÂłam na Niego zdziwiona
- Misja?? No cóÂż ...ÂżyczĂŞ mu powodzenia...niewiernoœÌ jakiegoÂś ANBU w stosunku do Jego zwierzchinka nie jest zbyt dobra....a co do planów...nie mam Âżadnych....bĂŞdĂŞ musiaÂła jakoÂś siĂŞ czymÂś zaj¹Ì....
Masz racje minako ale niemoglem go niestety aresztowac na ulicy bo ludzie pomysleli by ze w wewnatrz ANBU tocza sie walki a to moglo by tylko wywolac niepokuj wsrod mieszkancow . a co do planow to masz chyba wreszcie czas na odwiedzenie swojej wioski.
Uœmiechnê³¹m sie do Niego.
- To nie jest wcale taki gÂłupi pomysÂł Richard-san....bardzo dawno nie widziaÂłam wioski i mogÂłabym teraz jÂą odwiedziĂŚ...zwÂłaszcza , Âże Tano-kun i Yuko-senseia nie ma...a Michimoto-kun.... - tutaj na chwilĂŞ siĂŞ zaciĂŞÂłam jednak mówiÂłam dalej - Raczej nikt mnie nie bĂŞdzie szukaÂł....
Gdybys chciala to moge ci towazyszyc w podruzy . Na moim sumonie bylo by wygodniej ale jak chcesz sama wyryszyc to zrozumiem.
- Nie chcĂŞ Ci zawracaĂŚ gÂłowy Richard-san....odwiedzĂŞ tam mojÂą przyjacióÂłkĂŞ , dlatego nie wiem czy byÂś siĂŞ tam nie zanudziÂł.... - odparÂłam uprzejmie
spoko moja jedyna sprawa do zalatwienia teraz to oddanie tych (i tutaj wskazuje reka na sterte dokumetow) Dokumetow hokage i jestem wolny a przeciez niemusze siedziec z wami i plotkowac tylko dotrzymam ci towazystwa w podruzy potem pewnie wruce do wioski.
UÂśmiechnĂŞÂłam sie do Niego ciepÂło
- Arigato Richard-san...to ja pójdĂŞ spakowaĂŚ tylko potrzebne rzeczy... - powiedziaÂłam
zrobilem pieczecie i stwozylem klona ktury wziol dokumety i poszedl je zaniesc hokage.

NTMK [Niema Tutaj Mojego Klona]

a ja odpowiedzialem minako
-spokojnie niespiesz sie mamy czas.
Posz³am do swojego pokoju i spakowa³am potrzebne rzeczy. Napisa³¹m jeszcze kartkê do reszty

Kod: PoszÂłam do Oto nie wiem kiedy wrócĂŞ Nie martwcie siĂŞ o mnie
Minako

Kiedy siĂŞ spakowaÂłam do koĂąca , zeszÂłam na dóÂł z ma³¹ torbÂą
- Ja jestem juÂż gotowa...
dobrze wiec muwie i wstalem otwozylem drzwi i muwie
-panie przodem prosze
WziĂŞÂłam torbĂŞ i wyszÂłam z domu czekajÂąc na Richarda aby móc zamkn¹Ì drzwi
- Jaki z Ciebie dÂżentelmen - powiedziaÂłam z uÂśmiechem
wyszedlem i mowie
-dla dam zawsze trzeba byc uprzejmym
czekam az minako zamknie drzwi
ZaÂśmiaÂłam siĂŞ i zamknĂŞÂłam drzwi na klucz . SchowaÂłam klucze do kieszeni i powiedziaÂłam
- No to w drogĂŞ... - powiedziaÂłam
ok wiec ruszajmy powiedziawszy to ruszylem w strone bramu konohy caly cas idac obok minako

NMM
ZarzuciÂłam torbĂŞ na plecy , poprawiÂłam sukienkĂŞ i ruszyÂłam razem z Richardem-san
< NMM>

PrzyszÂłam do domu. OtworzyÂłam drzwi i weszÂłam do Âłazienki. UmyÂłam siĂŞ , ubraÂłam w czyste rzeczy i poÂłoÂżyÂłam siĂŞ na ÂłóÂżku. Po chwili wstaÂłam i wyskoczyÂłam przez okno pakujÂąc uprzednio potrzebne rzeczy
< NMM>

WeszÂłam do domu . WziĂŞÂłam prysznic a rzeczy uplamione krwiÂą wyrzuciÂłam. UbraÂłam czyste rzeczy . UsiadÂłam na ÂłóÂżku i wpatrywaÂłam siĂŞ w rysunek od Tano-kun.
Po kilku godzinach postanowi³am iœÌ na spacer
< NMM>
WszedÂłem do domu Minako-chan przez okno, prowadzÂąc jÂą za sobÂą.
-PoÂłóÂż siĂŞ i odpocznij...-powiedziaÂłem troskliwie, a sam usiadÂłem na krzeÂśle.
- A Ty masz zamiar tu siedzieĂŚ? Nie ma mowy..teÂż jesteÂś zmĂŞczony....- powiedziaÂłam podchodzÂąc do Niego i obejmujac GO z tyÂłu za szyjĂŞ
-Ech...nie jest ze mn¹ a¿ tak Ÿle!-powiedzia³em pewnie, jednak ziewn¹³em, co mnie trochê wkurzy³o, ale co ja mog³em?Spojrza³em k¹tem oka na dziewczynê, jak to na mnie wisia³a.
-PoÂłoÂżysz siĂŞ w koĂącu?JesteÂś zmĂŞczona i musisz siĂŞ przespaĂŚ...-powiedziaÂłem, chcÂąc odwróciĂŚ uwagĂŞ od siebie.
PokrĂŞciÂłam przeczÂąco gÂłowÂą
- Ty te¿ musisz odpocz¹Ì.... ja nie chcê zostaÌ sama...wiêc ...chyba bêdzie musia³ tutaj spaÌ - doda³am z uœmiechem stajaÌ przed nim i ci¹gn¹c Go za rêcê aby wsta³
ZaczerwieniÂłem siĂŞ baaardzo widocznie.
-SÂłucham?-spytaÂłem, wstajÂąc z krzesÂła-Ty nie mówisz powaÂżnie?-byÂłem zmieszany i trochĂŞ spÂłoszony tym stwierdzeniem-Minako-chan...na prawdĂŞ musisz siĂŞ przespaĂŚ, bo zaczynasz beÂłkotaĂŚ...-dodaÂłem, patrzÂąc na niÂą czule.
SpojrzaÂłam na Niego z uÂśmiechem
- Owszem pójdĂŞ spaĂŚ...ale Ty ze mnÂą... - upadÂłam na ÂłóÂżko a Tano-kun obok mnie. PrzytuliÂłam siĂŞ do Niego - Boisz siĂŞ mnie czy co - spytaÂłam
LeÂżaÂłem tak, a Minako-chan siĂŞ we mnie wtulaÂła.ByÂłem tak zakÂłopotany, Âże nie wiedziaÂłem, co powiedzieĂŚ.ByÂłem czerwony, jak burak i nie potrafiÂłem siĂŞ rozluÂźniĂŚ...to byÂła ciĂŞÂżka sytuacja...
SpojrzaÂłam na Niego zdziwiona nachylajaĂŚ siĂŞ nad Jego twarzÂą
- CoÂś siĂŞ staÂło? - spytaÂłam z troskÂą w gÂłosie - JesteÂś caÂły czerwony...nie masz goÂączki ? - spytaÂłam dotykajaĂŚ Jego czoÂła
-Nie...nic mi nie jest...-wydukaÂłem, rozluÂźniajÂąc siĂŞ na tyle, na ile to byÂło moÂżliwe, jednak wci¹¿ byÂłem czerwony.OdwróciÂłem wzrok do okna, chcÂąc siĂŞ zebraĂŚ do kupy, ale bezskutecznie...
PrzytuliÂłam siĂŞ do Niego z powrotem
- ZrobiÂłam...coÂś nie tak ? - spytaÂłam cicho
-Nie...sk¹d¿e...-odpar³em dr¿¹cym g³osem, powoli k³ad¹c rêkê na jej plecach.Czu³em siê dziwnie, ale...to by³o bardzo mi³e...jednak nie zmieni³o to faktu, ¿e by³em zak³opotany...i to bardzo...
ZerknĂŞÂłam na Niego
- Na pewno? Chyba jednak coÂś zrobiÂłam skoro drÂżysz i jesteÂś caÂły czerwony...- odaprÂłam cicho
-Eeee...no bo...tego...-jÂąkaÂłem siĂŞ ,ale przynajmniej juÂż siĂŞ tak nie trzĂŞsÂłem.Przez chwile nie miaÂłem pojĂŞcia, co powiedzieĂŚ, ale w koĂącu wpadÂłem na pomysÂł.
-Bo...trochê mi tu zimno jest...-nic lepszego wymyœliÌ nie mog³em...to by³o pierwsze i jedyne, co mog³o mi przejœÌ przez gard³o.
- Tano-kun...mo¿e nie zauwa¿y³eœ....ale moja temperatura cia³¹ wynosi 45 stopni przez moje Kekke Genkai...wiêc chyba Ci nie jest zimno - powiedzia³am
-"Szlag...nie udaÂło siĂŞ..."-pomyÂślaÂłem, po czym próbowaÂłem dalej-no tak...dziĂŞki Tobie jest ciepÂło, ale...-rozejrzaÂłem siĂŞ, szukajÂąc czegoÂś, co by mi pomogÂło i wtedy zobaczyÂłem otwarte okno-ale okno jest otwarte...i trochĂŞ siĂŞ to gryzie...prawda?-spytaÂłem, majÂąc nadziejĂŞ, Âże to zadziaÂła
- Czemu mnie okÂłamujesz ? - spytaÂłam cicho i poÂłoÂżyÂłam gÂłowĂŞ na Jego torsie [cenzura] siĂŞ w Jego bicie serca
-"No Âładnie..."-pomyÂślaÂłem, zamykajÂąc bezradnie oczy.
-Nie...ja nie ok³amujê Ciê...nie mam takiego zamiaru...wiêc...tak na prawdê...to...yyy...-no nie mog³em nic powiedzieÌ!By³o mi tak g³upo przez moj¹ nieœmia³oœÌ, ¿e chcia³em zapaœÌ siê pod ziemiê.
SpojrzaÂłam Na Niego
- Tak naprawdĂŞ to co ? - spytaÂłam cicho
-No bo ten...no..trochĂŞ mi...to znaczy jest mi...ech...nie potrafiĂŞ...jestem zmieszany, zakÂłopotany i nie wiem, co powiedzieĂŚ...inaczej tego nie wytÂłumaczĂŞ...-powiedziaÂłem na jednym biegu, nawet nie biorÂąc mocno powietrza.
PrzytuliÂłam siĂŞ mocno do Niego
- W takim razie nie bĂŞdĂŞ CiĂŞ zmuszaĂŚ do mówienia....- ziewnê³¹m - Dobranoc...Tano-kun.... - po chwili zasnĂŞÂłam wtulona w chÂłopaka
PrzytuliÂłem dziewczynĂŞ do siebie, czujÂąc siĂŞ juÂż pewniej.Zamkn¹³em oczy i zacz¹³em nuciĂŚ mojÂą ulubionÂą melodiĂŞ, która zawsze mnie usypiaÂła.MiaÂłem nadziejĂŞ, Âże Minako-chan teÂż zaÂśnie.Jednak...po kilku minutach, sam zasn¹³em z uÂśmiechem na ustach.
Obudzi³am siê...wyrwa³¹m sie z objêÌ œpi¹cego ch³opaka i posz³am do ³azienki gdzie siê umy³am i ubra³¹m w czyste rzeczy. Potem usiad³am na krzeœle i wpatrywa³¹m siê w ch³opaka
Pein wali gÂłoÂśno i nerwowo w drzwi jednak nie czeka na odpowiedz i powoli je otwiera zaglÂądajÂąc do Âśrodka. WidzÂąc ÂśpiÂącego Tano a przy nim Minako podchodzi do genina i Âłapie za koszulkĂŞ, podnosi go i przyciska do Âściany mówiÂąc gÂłoÂśno i zdenerwowanie
-Co dokÂładnie ci powiedziaÂł?!
WidzÂąc Peina nie czekaÂłam dÂłuÂżej , wyjeÂłam katanĂŞ uaktywniaj¹Ì Hogen przystawi³¹m mu GO do szyi oraz przyk³¹dajaĂŚ katanĂŞ do Jego pleców...
- PuœÌ...Go.... - syknê³am wœciek³a
//I na co ta porywczoœÌ ? Z moim dzia³aniem nie powinienem mieÌ problemu bowiem jestem szybszy, wytrzymalszy i silniejszy. I wnioskuje ¿e to twoja katana p³onie. Wspaniale!//
WidzÂąc co robi Minako Pein puszcza jednÂą rĂŞkÂą Tano zaÂś drugÂą chwyta nadgarstek Minako i Âściska w ten sposób Âże katana wypada z rÂąk dziewczyny //Czy dalej pÂłonie czy nie to teraz bez znaczenia.//. Gdy miecz leÂży juÂż na podÂłodze Pein kopie go na drugÂą stronĂŞ pokoju. Nastepnie puszcza Tano i przyciska przedramieniem do Âściany w punkcie jabÂłka Adama //Tam ciÂśnie Pein co powoduje dusznoÂści.// i mówi zdenerwowany
-KaÂż jej siedzieĂŚ spokojnie bo inaczej nie rĂŞczĂŞ za siebie! Ponawiam pytanie. CO CI DO-KÂŁA-DNIE PO-WIE-DZIAÂŁ o mnie i o twoim klanie ten stary dureĂą? A co do ciebie panienko-tu wzrok kieruje na Minako- to bÂądÂź grzeczna a nikomu z waszych przyjacióÂł dziÂś siĂŞ nic nie stanie a moÂże nawet i nigdy.
//Nie pÂłonĂŞÂła i siĂŞ tu mylisz //
Wœciek³a jeszcze bardziej przyk³¹dam ponownie d³où do klatki piersiowej Peina tak , zê czujê , ¿ê wnêtrznoœci zaczynaj¹ mu p³on¹Ì
- JeÂśli zaraz nas nie puÂścisz , spalĂŞ Ci wszystkie flaki - powiedziaÂłam a moje Âźrenice zmieniÂły swój ksztaÂłt na pionowe co nie byÂło dobrym znakiem
//Wybacz zapomniaÂłem dopisaĂŚ Âże puszczam Tano. Mój b³¹d .//
Zanim Minako zd¹¿y³a przy³o¿yÌ p³on¹c¹ rêkê do cia³a Peina, on z³apa³ jej rêkê i szybko odrzuci³, nastêpnie puœci³ Tano i kopn¹³ Minako w brzuch z tak¹ si³¹ ¿e odlecia³a na jakieœ dwa metry
-Nie daÂłaÂś mi wyboru. Nie przyszedÂłem tu by z wami walczyĂŚ jeno po to by wyjaÂśniĂŚ pewnÂą sprawĂŞ. Po tych sÂłowach kierowanych do Minako zwróciÂł siĂŞ w stronĂŞ Tano i rzekÂł
-A wiĂŞc?
Nie poczu³¹m bólu poniewaÂż od razu Âściana z ognia otoczyÂła mó brzuch i nie spowodowaÂła Âżadnych obraÂżeĂą. PodniosÂłam siĂŞ i spojrzaÂłam nienawistnie na Niego
- WynoÂś siĂŞ stÂąd...- syknĂŞÂłam sprawiajac , ¿ê ogieĂą otocyzÂł Peina parzÂąc Jego skórĂŞ
Pein widz¹c zachowanie Minako wkurzy³ siê co nie ma³o i zacz¹³ siê wydzieraÌ
-USPOKÓJ SIÊ DO CHOLERY! ATAKUJESZ WE WÂŁASNYM DOMU GOÂŚCIA SWEGO CO JEST NIE GODNE NAWET DLA CIEBIE! Nie zdajesz sobie sprawy po co tu przyszedÂłem? Nie chcĂŞ walczyĂŚ ale nasz spór zakoĂączyĂŚ bo z tego co wiem to ktoÂś ponownie zkrzesiÂł ogieĂą nienawiÂści miĂŞdzy mnÂą a tym chÂłopakiem-tu Pein wskazaÂł na Tano- Wszyscy jesteÂście narwani i nie potraficie uszanowaĂŚ tego Âże jeszcze was nie pozabijaÂłem. Nie godzi siĂŞ atakowaĂŚ kogoÂś kto chce siĂŞ pojednaĂŚ. JeÂżeli chcesz mnie zabiĂŚ...droga wolna. Z panem domostwa w którym siĂŞ znajduje nie godzi siĂŞ walczyĂŚ wiĂŞc broniĂŚ siĂŞ nie bĂŞdĂŞ. Ale wiedz Âże nie skonam bo przyjdzie piĂŞciu i piĂŞciu mnie wskrzesi. I ciemnoœÌ w waszych oczach nastanie a dom wasz spalony bĂŞdzie.
RzekÂł Pein stojÂąc w krĂŞgu ognia i czujÂąc pot ÂściekajÂący mu po twarzy, choĂŚ wiedziaÂł Âże nadchodzi cierpienie nie zlÂąkÂł siĂŞ choĂŚ na chwilĂŞ wpatrujÂąc swoje oczy Rinnengan które teraz ÂświeciÂły siĂŞ od od ognia siĂŞ niczym u kota w nocy w czerwonowÂłosÂą Minako peÂłnÂą nienawiÂści.
OtworzyÂłem powoli oczy...obraz byÂł najpierw zamazany, ale w koĂącu nabraÂł ostroÂści.UsÂłyszaÂłem ryk Peina i jego samego...to byÂł szok.W jednej sekundzie, moje nerwy puÂściÂły i natychmiast chakra demona uwolniÂła siĂŞ...
//Wybacz, Pein...tak po prostu dziaÂłasz na Tano...//
Rykn¹³em nienawistnie, a chakra demona wybuch³a, niszcz¹c wszystko...
//Wybacz Minako-chan...tracĂŞ kontrolĂŞ nad sobÂą...//
Zamachn¹³em siĂŞ i uderzyÂłem Peina z caÂłej siÂły, a byÂła ona ogromna dziĂŞki interwencji Ookami'ego.Pragn¹³em jednego...rozszarpaĂŚ Peina na strzĂŞpy.Po tym ciosie, machn¹³em na niego rĂŞkÂą, tworzÂąc fale niszczycielskiej chakry, która(ponownie przepraszam, Minako-chan)rozerwaÂła ÂścianĂŞ domu i wszystko na jej drodze.
WydarÂłem siĂŞ przeraÂźliwie, patrzÂąc w miejsce, gdzie staÂł Pein...
Pein widzÂąc uderzenie Tano nie miaÂł ochoty nawet siĂŞ broniĂŚ bo i tak to by byÂło bez sensu. Na chwilĂŞ go zamroczyÂło i po chwili leÂżaÂł juÂż oparty o ÂścianĂŞ w której powstaÂła wieeeeeelka dziura
-Wiem co myÂślisz ale na wszystko co Âżywe OPAMIÊTAJ SIÊ! Nie ja wymordowaÂłem twój klan. WrĂŞcz przeciwnie. Nie chcĂŞ siĂŞ chwaliĂŚ ale uspokój siĂŞ i posÂłuchaj. Dobrze?
UpadÂłam na ÂścianĂŞ od silnego uderzenia Tano-kun. BolaÂła mnie rĂŞkÂą , jednak nie przejĂŞÂłam siĂŞ tym. WstaÂłam i stanĂŞÂłam naprzeciwko Tano-kun trzymajÂąc siĂŞ za bolÂące ramiĂŞ
- Tano-kun...wiem , Âże to co powiem jest wrĂŞcz nie moÂżliwe...ale wysÂłuchajcie siĂŞ nawzajem....proszĂŞ opanuj siĂŞ...nie pozwól aby ten gÂłupi demon nad TobÂą zawÂładn¹³ - powiedziaÂłam
WydarÂłem siĂŞ jeszcze raz i doskoczyÂłem do Akowca, ÂłapiÂąc go jednÂą rĂŞkÂą za gardÂło i zaciskajÂąc dÂłoĂą.Chakra demona niszczyÂła skórĂŞ Peina, co byÂło naturalne przy jej niszczycielskiej mocy, a drugÂą zaÂś siĂŞ zamachn¹³em, chcÂąc wgnieœÌ gÂłowĂŞ Akowca w ÂścianĂŞ, razem z mojÂą rĂŞkÂą...jednak...
Bêd¹c w tej¿e pozycji, warkn¹³em:
-Masz minutĂŞ, na opowiedzenie mi wszystkiego, zanim Ci nie roztrzaskam Âłba!-spojrzaÂłem na niego nienawistnie, a moje oczy pÂłonĂŞÂły od rzÂądzy krwi i zemsty...byÂłem otoczony chakrÂą demona, co utrudniaÂło atak, gdyÂż byÂłoby to strasznie bolesne...
Z³apany za szyjê Pein uœmiechn¹³ siê ironicznie i powiedzia³
-MógÂłbym ciĂŞ teraz zabiĂŚ ale masz szczĂŞÂście Âże aÂż tak daleko siĂŞ nie posunĂŞ. Tauuin Chiusei!
PowstaÂło tornado które odepchnĂŞÂło Tano z wielkÂą si³¹.
-Wybacz ale to konieczne. A wiĂŞc tak. Ten kupiec który opowiedziaÂł ci o twoim klanie tak naprawdĂŞ nic nie wiedziaÂł. SkÂąd wiem o twoim spotkaniu z tym dziadem. CóÂż nie jestem sam.
-Kuchyose Chikao no Jutsu!
Pojawia siĂŞ piĂŞĂŚ podobnym do siebie ciaÂł.
-ZacznĂŞ od tego Âże wywodzisz siĂŞ z teoretycznie najpotĂŞÂżniejszego klanu w Âświecie ninja. WyodrĂŞbnia siĂŞ trzy wielkie klany ninja: Uchiha, Hyuuga i Katoshi. ZakÂładano Âże Katoshi byÂł najpotĂŞÂżniejszym z tych trzech. ByÂł! Bo jak juÂż wiesz zostaÂł wymordowany. ChoĂŚ chyba nie caÂłkiem i nie mówiĂŞ tu tylko o tobie. Klan Katoshi mimo Âże pracowali dla mafii byli dobrymi ludÂźmi chociaÂż ich czÂłonkowie preferowali bardzo drastycznÂą dyscyplinĂŞ. Twój Kekkei-Genkai nie jest tylko wzmocnieniem sprawnoÂści fizycznej posiadacza ale teÂż posiada wiele innych wÂłaÂściwoÂści. Jak juÂż pewnie wiesz twój klan pracowaÂł dla mafii i podobnie jak tamten kupiec chciaÂł porzuciĂŚ swój fach. Niestety przypÂłaciÂł to Âżyciem. W owym czasie waszym kekkei-genkai interesowaÂł siĂŞ takÂże Orochimaru ale zaraz do tego dojdĂŞ. Twój dziadek byÂł moim jedynym przyjacielem w póÂźniejszych latach i jedynym którego naprawdĂŞ szanowaÂłem. Ja takÂże pracowaÂłem dla mafii i stÂąd teÂż dowiedziaÂłem siĂŞ o ich niecnych zamiarach wymordowania twojego klanu. PoÂśpieszyÂłem z tÂą wiadomoÂściÂą do twojego dziadka który jak juÂż teÂż pewnie wiesz byÂł liderem klanu. Twój dziadek jako Âże byÂł kimÂś o olbrzymim ilorazie inteligencji czym cechowaÂł siĂŞ twój klan wymyÂśliÂł bardzo drastyczny plan a mianowicie zapieczĂŞtowanie w tobie jedenastoogoniastego zaÂś ja miaÂłem daĂŚ dla mafii sygnaÂł którym byÂł atak na twojego dziadka gdyÂż gdy twój dziadek miaÂłby broniĂŚ klanu to Âżadna mafia by mu siĂŞ nie przeciwstawiÂła bowiem byÂł najpotĂŞÂżniejszym Shinnobi jakiego znaÂłem i tylko ja mogÂłem stawiĂŚ mu czoÂła. Jednak ja by uchroniĂŚ twój klan nie miaÂłem daĂŚ takowego sygnaÂłu a twój dziadek miaÂł siĂŞ zaj¹Ì pieczĂŞtowaniem a po skoĂączeniu to ty miaÂłeÂś siĂŞ zaj¹Ì grupÂą mafii ratujÂąc przy tym swój klan. Niestety Orochimaru takÂże miaÂł swoich szpiegów i o wszystkim siĂŞ dowiedziaÂł. Gdy byÂłem w drodze do siedziby klanu on zaatakowaÂł mnie i sparaliÂżowaÂł zaÂś sam pobiegÂł do twojego dziadka i gdy ten zajĂŞty byÂł technikÂą pieczĂŞtujÂącÂą zamordowaÂł go a sam ukryÂł siĂŞ. Gdy przyszedÂłem do siedziby zastaÂłem twojego dziadka martwego a twój ojciec mnie tam zobaczyÂł jak staÂłem nad ciaÂłem jego ojca. Od razu posÂądzono mnie o morderstwo i rozpĂŞtaÂła siĂŞ miĂŞdzy nami okrutna walka w której twój ojciec straciÂł Âżycie. Wybacz...broniÂłem siĂŞ-po tych sÂłowach Pein wstaje i podchodzi do Tano kÂładÂąc mu rĂŞkĂŞ na ramieniu po czym kontynuuje.-Bandyci uznali konajÂącego czÂłowieka za twego dziadka gdyÂż byli bardzo do siebie podobni i od razu przystÂąpili do ataku. Oni i Orochimaru. StaraÂłem siĂŞ broniĂŚ twego klanu ale wszystko na nic. Jedyne co udaÂło mi siĂŞ uratowaĂŚ to maÂłe dziecko o imieniu Tano. Tak! To byÂłeÂś ty. TwojÂą siostrĂŞ i mnie oddzieliÂła palÂąca siĂŞ Âściana wiĂŞc nie mogÂłem jej wynieœÌ z pÂłonÂącej siedziby. Wybacz! Pewnie maÂło z tego pamiĂŞtasz bo uÂżyto na tobie róÂżnorodnych technik zmieniajÂących pamiĂŞĂŚ. PiĂŞczĂŞĂŚ która uwiĂŞziÂła w tobie demona miaÂła jednÂą wielkÂą wadĂŞ. OgraniczaÂła twoje Kekkei-Genkai do minimum. Niestety nadszedÂł Orochimaru co uniemoÂżliwiÂło dla twojego dziadka skoĂączenia techniki wiĂŞc uwaÂżaj uÂżywajÂąc Tsukirangan i mocy demona bo moÂżesz wyzwoliĂŚ coÂś o wiele silniejszego. Wydaje mi siĂŞ Âże to wszystko co chciaÂłem ci powiedzieĂŚ. Aha! I mówiÂąc o tym Âże nie jestem pewny czy wszyscy z twojego klanu zginĂŞli miaÂłem na myÂśli twojÂą siostrĂŞ.
Spojrza³em na cia³a Peina z gniewem, ale nie nienawiœci¹...zawsze by³em ³atwowierny...Wci¹¿ gotowy do rozwalenia wszystkiego woko³o, z zaciœniêtymi piêœciami, warkn¹³em:
-I niby ja miaÂłbym Ci wierzyĂŚ?A z jakiej to racji?Orochimaru zabiÂł mojÂą matkĂŞ...pierwszÂą nosicielkĂŞ Ookami'ego...widziaÂłem jej tatuaÂż, ale nie zdawaÂłem sobie sprawy z tego, co to byÂło...na wÂłasne oczy ujrzaÂłem, jak ten gad jÂą rozpÂłataÂł!Nie wiem, co siĂŞ staÂło z Tsumi...ale jedno jest pewne...ona nie Âżyje...-ostatnie sÂłowa powiedziaÂłem cicho, a przypominajÂąc sobie mojÂą kochanÂą siostrĂŞ...opadÂłem z siÂł.PadÂłem bezradnie na kolana, opuszczajÂąc rĂŞce.
-Jesteœ w Akatsuki...dlaczego mia³bym Ci wierzyÌ?Ty polujesz na jinchuuriki, a ta opowieœÌ jest doskona³ym sposobem na uspokojenie mnie...draniu...b¹dŸ przeklêty...ty...-przerwa³em, aby siê naprê¿yÌ i zebraÌ si³y-TY K£AMCO!-wydar³em siê, a chakra demona kompletnie zmiot³a dom Minako-chan z powierzchni ziemi.Moje ubrania zaczê³y siê rozrywaÌ i niszczyÌ, ujawniaj¹c pieczêÌ...Trzecia Brama by³a otwarta...
Moja skóra byÂła ciemna...ciemno szara...na twarzy miaÂłem prĂŞgi tygrysie...czerwone i geometryczne...Pazury i kÂły wyrosÂły duÂże, a moje ciaÂło nie potrafiÂło juÂż staĂŚ, jak czÂłowiek.PadÂłem na rĂŞce i spojrzaÂłem jeszcze raz na Peina.NaprĂŞÂżyÂłem siĂŞ mocniej...wiedziaÂłem, czego chcĂŞ...ale potrzebowaÂłem do tego pomocy...byÂłem gotów zawrzeĂŚ pakt z diabÂłem, Âżeby zabiĂŚ Peina...
ZaczĂŞÂły rosn¹Ì mi ogony...pierwszy, drugi, trzeci...czwarty wyrastaÂł, ale byÂło to ciĂŞÂżkie...RyczaÂłem i warczaÂłem z bólu i nienawiÂści...

W mojej gÂłowie wyglÂądaÂło to tak:

StaÂłem przed klatkÂą Ookami'ego, warczÂąc i ryczÂąc, omotany jego chakrÂą...nie przeciwstawiaÂłem siĂŞ...chciaÂłem wiĂŞcej i wiĂŞcej...musiaÂłem zabiĂŚ Peina...
-WiĂŞc w koĂącu...wygraÂłem...-zagrzmiaÂł, po czym zaÂśmiaÂł siĂŞ okrutnie, a jego Âśmiech roznosiÂł siĂŞ echem po komnacie...

Moje ciaÂłozaczĂŞÂło siĂŞ zmieniaĂŚ...Czaska...jakby siĂŞ wypuklaÂła na twarzy, tworzÂąc pysk...jeszcze krótki, ale pysk...uszy zaczĂŞÂły siĂŞ wydÂłuÂżaĂŚ i zrobiÂły siĂŞ szpiczaste, a stopy zaczĂŞÂły przypominaĂŚ Âłapy wilka...
ZawyÂłem, niczym wilk i w jednej sekundzie pojawiÂłem siĂŞ przed dwoma Peinami i uderzyÂłem ich moimi przesiÂąkniĂŞtymi mocÂą demona rĂŞkami, tworzÂąc kolejny wybuch chakry, który uniemoÂżliwiaÂł dostanie siĂŞ do mnie.
Stan¹³em na dachu jednego z pobliskich domów i bacznie przyglÂądaÂłem siĂŞ walce. Na widok tego co dziaÂło siĂŞ z Tano zrobiÂło mi siĂŞ go Âżal. WyglÂądaÂł jak gÂłodne zwierze a z drugiej strony jak ktoÂś kto bardzo cierpi. Pain to wymagajÂący oponent jeÂśli moÂżna tak to nazwaĂŚ ale wiem Âże Tano da radĂŞ. NienawidziÂłem Akatsuki jednak obraÂżenia po ostatniej walce nie pozwalaÂły mi wkroczyĂŚ. CzuÂłem zÂłowrogoœÌ chakry demona. Dalej patrzĂŞ dalszemu rozwojowi wydarzeĂą.
//Czemu ty upar³eœ siê ¿eby mnie zabiÌ? Ja tu chce jak¹œ fabu³kê a ty dalej z tym niszczeniem. A ty przybyszu wiedz ¿e tego domu ju¿ nie ma.//
Pein Kolejny raz wykonuje technikĂŞ Tauuin Chiusei broniÂąc siĂŞ przed wybuchem i uderzeniem a nastĂŞpnie mówi z gniewem
-JesteÂś kretynem! Mam ci jeszcze wiele do powiedzenia o twojej matce. I dziĂŞki tobie jestem juÂż bliski poznania prawdy. Orochimaru zabiÂł twojÂą matkĂŞ tak? Nie dziwie siĂŞ Âże wybraÂł jej kekkei genkai. A co do twojej siostry to jeÂśli Âżyje jest potĂŞÂżniejsza od ciebie. I jeszcze raz zaklinam ciĂŞ. Nie uÂżywaj Chakry demona bo Âźle siĂŞ to dla ciebie i dla wszystkich w tym otoczeniu skoĂączy...równieÂż Minako. WidzĂŞ Âże z tobÂą siĂŞ nie da spokojnie pogadaĂŚ.
PowiedziaÂł po czym znikÂł w dymie
<nmm>
Przez uderzenie chakry upadÂłam na ziemiĂŞ raniÂąc siĂŞ w nogĂŞ...mocno bolaÂło i do tego leciaÂła mi krew , a chakra nie pomagaÂł mi w tym. Kiedy zobaczyÂłam co siĂŞ dzieje z Tano-kun na mojej twarzy wstÂąpiÂło przeraÂżenie.
~T-Tano-kun....
Jednak wiedziaÂłam , Âże trzeba ten proces powstrzymaĂŚ. WstaÂłam i ruszyÂłam w kierunku chÂłopaka. CzuÂłam tÂą zÂłowrogÂą chakrĂŞ która zawsze na mnie Âźle dziaÂłaÂła. CzuÂłam , Âże padam ze zmĂŞczenia jednak wytrwale szÂłam do przodu. Kiedy dotarÂłam na przeciwko chÂłopaka(ok. 5 metrów) spojrzaÂłam na Niego z troskÂą
- Tano-kun....spójrz mi w oczy....spójrz na mnie nie tym wzrokiem Ookamiego...tylko tymi którymi w które zawsze kochaÂłam siĂŞ zag³êbiaĂŚ...nie pozwól aby On TobÂą zawÂładn¹³, bÂłagam....nie pozwól....- poczuÂłam mocny ból przez Jego chakrĂŞ ...zawsze byÂłam czuÂła na coÂś takiego....a jeÂśli chodzi o chakrĂŞ demona takÂą jakÂą posiadaÂł teraz chÂłopak byÂła prawie , Âże zabijajÂąca- B-bÂłagam....o-opanuj siĂŞ
Nie wiedziaÂłam czy to poskutkuje...upadÂłam na ziemiĂŞ a mój stan zdrowia nie moÂżna byÂło uznaĂŚ za normalny , byÂł wrĂŞcz fatalny....jedyne o co mi chodziÂło to to aby Tano-kun siĂŞ uspokoiÂł....nie zwaÂżaÂłam na konsekwencje
SÂłyszaÂłem dobrze, co mi powiedziaÂła ukochana dziewczyna, ale byÂło trochĂŞ za póÂźno...Ookami byÂł juÂż zbyt silny...
Cofn¹³em siĂŞ...ile tylko mogÂłem, po czym uciekÂłem ryczÂąc z bólu...równieÂż psychicznego...skrzywdziÂłem najdroÂższÂą mi osobĂŞ...

<NMM>
Przywo³ujê do siebie marionetki. Lekkomyœlnie zeskoczy³em z dachu mimo z³ej formy i zwichn¹³em nogê. Jedna marionetka zabra³a Minako a druga mnie. Ruszyliœmy w stronê kwatery.
<NMN>

Dodane po 1 godzinach 40 minutach:

PrzyszedÂłem ukryĂŚ siĂŞ w ruinach domu Minako. ZmieniÂłem siĂŞ w starca i wszedÂłem pod zniszczony dach.
<pukam>
PodszedÂłem otworzyĂŚ drzwi ale w zwykÂłej postaci. Otwieram i widzĂŞ jakiegoÂś chÂłopaka.
-Witaj, kim jesteÂś??
Ninja Konohy...

Masz moÂże jakieÂś ciasteczka ? <szczerzy biaÂłe zÂąbki, (co niektóre mleczaki)>
-PrzyszedÂłeÂś po ciasteczka na rumowisko w którym nawet ledwo znaleŸÌ drzwi. Po za tym to nie moje mieszkanie. A tak w ogóle to ile ty masz lat bo wyglÂądasz bardzo mÂłodo jak na Ninja.
yyymmm... 6 psze. pana <pokazaÂł dodatkowo paluchami>

ale ja zawsze noszĂŞ jakieÂś ciastka albo gumy w kieszeni <uÂśmiech> dlatego pytam czy pan ma
-Niestety nie mam. Muszê teraz iœÌ. Jeœli chcesz mo¿esz tu na mnie poczekaÌ. Ja musze wyjœÌ.
<NMM>
<siada sobie na jakiÂś wiĂŞkszym kamieniu i rysuje patykiem tego co zabiÂł jego rodzinĂŞ (czÂłonka akatsuki ,który utkwiÂł w jego pamiĂŞci>
PrzyszÂłam pod gruzy swojego tymczasowego mieszkania. Wszystkie wspomnienia zwiÂązane z tym miejscem , wybuchÂł w mojej gÂłowie. ChciaÂłam znaleŸÌ kilka swoich waÂżnych rzeczy. Ubrania mogÂłam zawsze wzi¹Ì z Oto dlatego nie martwiÂłam siĂŞ o to na razie. Pierwsze co znalazÂłam to zniszczone czĂŞÂści skrzypiec. ByÂło mi przykro , jednak dÂługo siĂŞ tym nie martwiÂłam , bo to nie byÂła nikogo wina. Po kilku godzinnym szukaniu znalazÂłam parĂŞ niezniszczonych rzeczy i po chwili znalazÂłam rozbitÂą ramkĂŞ w nuty a w Âśrodku rysunek od Tano- kun , byÂł trochĂŞ zniszczony na brzegach jednak nie przejĂŞÂłam siĂŞ tym. WziĂŞÂłam wszystkie rzeczy które znalazÂłam i schowaÂłam do swojego plecaka. Po chwili odeszÂłam
< NMM>