Nauka Armor

Armor jako jedyny medyk wioski ukrytej mgÂły nie ma od kogo nauczyĂŚ siĂŞ nowych technik leczenia. CaÂłe dnie wiĂŞc spĂŞdzaÂła na czytaniu zwoii z róÂżnymi opisami technik jak na samouka przystaÂło. CaÂłymi dniami ÂślĂŞczaÂła nad ÂżmudnÂą lekturÂą.

Pewnego dnia jednÂą technikĂŞ uznaÂła za niezbĂŞdnÂą w swoim repertuarze. ByÂła bardzo zawiÂła i skomplikowanÂą. DokÂładnie kilka razy przeczytaÂła zwój i wykuÂła ca³¹ teorie na blachĂŞ. Sekwencja pieczĂŞci nie byÂła dÂługa ale to jakich ich trzeba byÂło uzyĂŚ i w jakiej kolejnoÂści byÂło juÂż wyzwaniem Usagi (Królik), Saru (MaÂłpa) ,Nezumi (Szczur), O-ushi (WóÂł), Ousu-buta (ÂŚwinia) , Tori (Ptak).

-Tak juÂż to Âłapie! *powiedziaÂła sobie w duchu*

ÆwiczyÂła tÂą ca³¹ kolejnoœÌ na sucho tak dÂługo aÂż zapamiĂŞtaÂła kolejnoœÌ wszystkich znaków.

-Hmmm... Teraz muszĂŞ siĂŞ z tym oswoiĂŚ. ZacznĂŞ trening od jutra z samego rana. PowiedziaÂła po czym udaÂła siĂŞ na spoczynek do swojego mieszkania na terenie posiadÂłoÂści klanu Sabattaya.*

Gdy sÂłoĂące tylko wstaÂło ona równieÂż zerwaÂła siĂŞ na równe nogi, zjadÂła szybko Âśniadanie po czym ruszyÂła do szpitala w wiosce Ukrytej we MgÂły.

Nie wiedziaÂła jeszcze Âże teoria to byÂł pikuÂś w porównaniu to praktycznego zastosowania jutsu. Armor bardzo starannie i skrupulatnie postanowiÂła podejœÌ do nowej techniki.

-Kurde przede mnÂą nie lada wyzwanie czeka mnie technika rangi B, jestem ciekawa jak szybko to opanujĂŞ?

ZeszÂła na najniÂższe piĂŞtro i weszÂła do jednego z szpitalnych laboratorium. Na znosiÂła tam masĂŞ wody w Âśredniej wielkoÂści beczkach która byÂła jej niezbĂŞdna do tej techniki. UÂłoÂżyÂła je w pobliÂżu stoÂłu na którym miaÂła zamiar ĂŚwiczyĂŚ a jednÂą otwarÂła i poÂłoÂżyÂła na blacie. PrzygotowaÂła równieÂż wywar z trujÂących pnÂączy którymi miaÂła zatruĂŚ maÂłe gryzonie laboratoryjne. Wywar byÂł kolory ciemno granatowego by mogÂła wyraÂźnie widzieĂŚ postĂŞpy w swoich zabiegach. PrzebraÂła siĂŞ w biaÂły kitel i mogÂła dziaÂłaĂŚ.

-Zabieramy siĂŞ do roboty powiedziaÂła do biaÂłej myszki która byÂła jej pierwszym "pacjentem".

Delikatnie nakÂłuÂła mysz ig³¹ nasÂączonÂą w trutce. OdczekaÂła krótkÂą chwile po czym zaczĂŞÂła ukÂładaĂŚ pieczĂŞci. PoÂłoÂżyÂła dÂłoĂą na tafli wody po czym uformowaÂła z niej niewielkÂą bankĂŞ. Ledwie podniosÂła baĂąkĂŞ od powierzchni gdy nagle baĂąka rozprysÂła siĂŞ i caÂłe przygotowanie szlak trafiÂł. Mysz bardzo szybko padÂła z powodu trucizny.

-Psia krew muszĂŞ siĂŞ skupiĂŚ nie mogĂŞ siĂŞ rozpraszaĂŚ! Co gdyby to byÂł czÂłowiek? Musze lepiej kontrolowaĂŚ przepÂływ chakry!

WyjĂŞÂła z akwarium kolejnÂą mysz. ZatruÂła. WykonaÂła pieczĂŞcie ale tym razem równieÂż siĂŞ nie powiodÂło. Efekt taki sam jak poprzednio.

-Szlak! Jeszcze raz

To juÂż trzecia próba. kolejna mysz i kolejna padÂła tym razem przesadziÂła z truciznÂą. Mysz padÂła zanim Armor zd¹¿yÂła zÂłoÂżyĂŚ pieczĂŞci.

-No to jeszcze raz!

Tym razem uwaÂżaÂła na truciznĂŞ. SkupiÂła siĂŞ. WykonaÂła znaki. Banka jednak dalej sprawiaÂła jej problem.

-Nie przecie¿ tyle wody nie zmieœci siê do tak ma³ego organizmu. Mysz jest za ma³a by coœ takiego mog³o w ni¹ wejœÌ.

Mysz padÂła. A Armor wyczerpana z powodu zuÂżycia caÂłej chakry postanowiÂła wróciĂŚ do domu odpocz¹Ì i spróbowaĂŚ jutro. DÂługo nie mogÂła zasn¹Ì tej nocy. PóÂł nocy analizowaÂła swoje b³êdy jakie popeÂłniÂła podczas prób na myszach.

ObudziÂła siĂŞ wczesnym popoÂłudniem, poniewaÂż zasnĂŞÂła dopiero nad ranem. ZjadÂła Âśniadanie i pĂŞdem rzuciÂła siĂŞ do wioski.

-Wiem. Myszy siĂŞ nie nadajÂą! PotrzebujĂŞ do ĂŚwiczeĂą coÂś wiĂŞkszego!

Po drodze kupiÂła w maÂłej wiosce cztery duÂże i silne zajÂące.

-Tak moÂże one siĂŞ nadadzÂą! PomyÂślaÂła i pobiegÂła do szpitalnego laboratorium. Szybko siĂŞ przebraÂła i zaczĂŞÂła z pierwszym zajÂącem. Tak jak poprzednio zaaplikowaÂła wiĂŞkszÂą dawkĂŞ za pomocÂą igÂły. ZajÂąc ze strachu siedziaÂł w miejscu nieruchomo. Armor wykonaÂła sekwencje znaków, spokojnie przyÂłoÂżyÂła rĂŞkĂŞ do tafli wody po czym staraÂła siĂŞ uformowaĂŚ nie za du¿¹ bankĂŞ. PrzyÂłoÂżyÂła do zajÂąca. Trach nagle zajÂąc zacz¹³ szaleĂŚ jak poparzony. UciekÂł jej ze stoÂłu i zacz¹³ biegac po caÂłej sali wywracajÂąc krzesÂła i inne rzeczy. Armor nie dÂługo go musiaÂła goniĂŚ poniewaÂż wysiÂłek fizyczny przyÂśpieszyÂł rozchodzenie siĂŞ trucizny po organizmie i zdechÂł bardzo szybko.

-No tak jaka ja jestem g³upia! W zwoju pisa³o przecie¿ ¿e to doœÌ bolesna technika dla pacjenta. Musze nastêpnego najpierw skrêpowaÌ.

Tak teÂż zrobiÂła. WyjĂŞÂła drugiego zajÂąca, zwiÂązaÂła mu Âłapy sznurkiem i zaaplikowaÂła trutkĂŞ. WykonaÂła jutsu po czym uformowaÂła baĂąkĂŞ. ZajÂąc szarpaÂł siĂŞ niczym opĂŞtany w trakcie egzorcyzmu. Niestety caÂłoœÌ poszÂła na nic. Armor znów zrobiÂła b³¹d, nie miaÂła przecieÂż ca³¹ bankĂŞ wprowadziĂŚ do organizmu tylko jej czêœÌ! ZajÂąc padÂł ale tym razem nie wiedziaÂła czy przez truciznĂŞ czy z powodu jej nierozwaÂżnego postĂŞpowania.

-Ehhh... WzdychaÂła. To juÂż trzeci zajÂąc. WykonaÂła wszystko jak naleÂży. SpĂŞtaÂła, zatruÂła, wykonaÂła jutsu ale tym razem uwaÂżaÂła na swoje kroki, najpierw wprowadziÂła czêœÌ baĂąki wraz ze swojÂą chakrÂą do organizmu zajÂąca. OdczekaÂła chwilĂŞ by woda mogÂła zaabsorbowaĂŚ truciznĂŞ po czym powoli zaczĂŞÂła z powrotem wyciÂągaĂŚ wodĂŞ z organizmu. Woda nabraÂła ciemnej barwy, wyraÂźnie coÂś w niej pÂływaÂło. Sukces! PonawiaÂła ten proces aÂż ostatnia banka którÂą wprowadziÂła i wyprowadziÂła nie zmieniÂła barwy.

-UdaÂło siĂŞ! KrzyknĂŞÂła. OdÂłoÂżyÂła zajÂąca do klatki oraz rozwiÂązaÂła. MiaÂła zamiar poczekaĂŚ aÂż wróci do formy by zobaczyĂŚ czy na pewno odniosÂła 100% sukces. Zwierze przez dÂługi czas siĂŞ nie ruszaÂło, lecz po okoÂło 3 godzinach zacz¹³ wracaĂŚ do siebie. Armor odetchnĂŞÂła z ulga.

SpojrzaÂła na czwartego zajÂąca który byÂł w kolejce do zabiegu.

-Widzisz udaÂło mi siĂŞ. Z tobÂą poczekam do jutra. Nie bĂŞdĂŞ psuÂła dobrej passy.

PrzebraÂła siĂŞ zgasiÂła ÂświatÂło w laboratorium i udaÂła siĂŞ do mieszkania. Humor jej dopisywaÂł po tylu nieudanych próbach wreszcie jakiÂś postĂŞp. nie miaÂła zamiaru teraz myÂśleĂŚ nad ewentualnymi b³êdami czy poprawkami. cieszyÂła siĂŞ i chciaÂła to uczciĂŚ. WpadÂła do mieszkania i zaprosiÂła wszystkich czÂłonków klanu na sake. W salonie zaczĂŞÂła siĂŞ huczna impreza. wszyscy Âśmiali siĂŞ gdy Armor opowiadaÂła o zwierzÂątkach które ukatrupiÂła w imiĂŞ badaĂą oraz jakie to Âśmieszne i zarazem gÂłupie b³êdy popeÂłniÂła. Po dÂługiej popijawie goÂście porozchodzili siĂŞ do swoich siedzib. Armor nie przesadzaÂła z piciem bo wiedziaÂła Âże czeka jÂą rano sprzÂątanie oraz wizyta w szpitalu to tez skoĂączyÂło siĂŞ w jej przypadku na kilku toastach. Gdy wszyscy odeszli juÂż i zostaÂła sama. PodeszÂła do kapliczki ku czci swoich przodków, zapaliÂła Âświece i kadzidÂła oraz nalaÂła sake do kilku maÂłych miseczek (spodków czy z czego to sie sake pije) stawiajÂąc je na miejsca obok przed i na kapliczce po jednej porcji dla kaÂżdego.

-Wy równieÂż napijcie siĂŞ za mój sukces. UsiadÂła w pozycji lotosu i zaczĂŞÂła medytowaĂŚ. Po medytacji zÂłoÂżyÂła krótkÂą modlitwĂŞ i poÂłoÂżyÂła siĂŞ spaĂŚ w swojej sypialni.

Rankiem nie miaÂła juÂż takiego zapaÂłu jak wczoraj gdy zobaczyÂła baÂłagan jaki zostawili jej goÂście w pokoju. Nie marnujÂąc czasu zabraÂła siĂŞ za zmywanie, zamiatanie, wycieranie i tym podobne porzÂądki.

Gdy juÂż uporaÂła siĂŞ z tym wszystkim szybko pobiegÂła w stronĂŞ szpitala.
Na miejscu od razu sprawdziÂła swojego wczorajszego "szczĂŞÂśliwego pacjenta". ÂŻyÂł i miaÂł siĂŞ dobrze. Ta optymistyczna myÂśl dobrze na niÂą wpÂłynĂŞÂła. PrzebraÂła siĂŞ w kitel, naszykowaÂła wodĂŞ gdy nagle do laboratorium wbiegÂła zdyszana pielĂŞgniarka. KrzyknĂŞÂła do niej -Panienko Armor, Panienko Armor, WszĂŞdzie Cie szukam. Szybko musisz pójœÌ ze mnÂą mamy nagÂły przypadek!-
NiezwÂłoczne Armor udaÂła siĂŞ do sali operacyjnej. Tam tez zastaÂła kilku lekarzy bezradnie próbujÂąc pomóc choremu. Gdy tylko zorientowali siĂŞ Âże weszÂła od razu podbiegli do niej meldujÂąc o sytuacji. Mieli bardzo podenerwowane gÂłosy zupeÂłnie jak by nie mieli juÂż Âżadnej nadziei. -Panienko ten mĂŞÂżczyzna zostaÂł przyniesiony z lasu, ukÂąsiÂł go w¹¿, niestety nie wiemy jaki to byÂł gatunek przez co nie moÂżemy podaĂŚ surowicy.-

Idealna sytuacja moÂżna by siĂŞ wydawaĂŚ. Pacjent cierpiÂący z powodu trucizny. Co za zbieg okolicznoÂści Âże akurat teraz uczyÂła siĂŞ odpowiedniego jutsu. Ale tak nie byÂło Armor w myÂślach przezywaÂła istne piekÂło z powodu rozdarcia wewnĂŞtrznego. ChciaÂła mu pomóc ale wiedziaÂła jakie jest ryzyko, nie chciaÂła go przecieÂż zabiĂŚ. Z drugiej strony nie pomaganie mu i podanie na Âślepo jakiejÂś surowicy tez doprowadziÂło by go do Âśmierci. CaÂły czas miaÂła przed oczyma swoje zwierzaki które poÂświĂŞciÂła dla tej techniki. bolaÂło jÂą kaÂżde przypomniane sobie niepowodzenia. Lecz jĂŞki pacjenta i mamroczÂący coÂś do niej lekarze nie pozwolili jej utonÂą we wÂłasnych myÂślach. Szybko zebraÂła siĂŞ w garœÌ i zaczĂŞÂła podejmowaĂŚ zdecydowane ruchy.

-Szybko jest jeszcze szansa. Ty przynieÂś mi wodĂŞ duÂżo czystej wody. Wy pomoÂżecie mi. Przytrzymacie go gdy ja bĂŞdĂŞ mu udzielaĂŚ pomocy.

Szybko wykonali jej polecenia. Armor wykonaÂła wszystkie wczeÂśniej ĂŚwiczone czynnoÂści z wielkim skupieniem i precyzja caÂły czas powtarzaÂła sobie w myÂślach kolejnoœÌ kroków.

PrzyÂłoÂżyÂła baĂąkĂŞ do jego klatki piersiowej. ZaczĂŞÂła wpuszczaĂŚ jÂą wraz ze swojÂą czakrÂą. Pacjent zacz¹³ drzeĂŚ siĂŞ strasznie i szarpaĂŚ ale medycy dali redĂŞ go utrzymaĂŚ. NastĂŞpnie odczekaÂła moment by woda wyciÂągnĂŞÂła truciznĂŞ z komórek, którÂą wchÂłonĂŞÂła nastĂŞpnie w kulĂŞ, ostatecznie wyciÂągnĂŞÂła zdecydowanym ruchem bankĂŞ wraz zawierajÂącÂą w Âśrodku zÂłotawÂą substancje.

-Mam to! OznajmiÂła medykom. Nadzieja na uratowanie pacjenta rozbÂłysÂła w ich oczach i wymalowaÂła im twarze. Armor ponawiaÂła te czynnoœÌ jeszcze kilkakrotnie by upewniĂŚ siĂŞ Âże w organizmie nie zostaÂło juÂż ani odrobiny jadu. UdaÂło siĂŞ. Lekarze wiwatowali na jej czeœÌ. Sama Armor nie siedziaÂła z nimi dÂługo byÂła wyczerpana psychicznie i fizycznie. WyszÂła z sali i pobiegÂła na dóÂł do pracowni. OtworzyÂła klatki i wyciÂągnĂŞÂła z nich zajÂące.

-DoœÌ ju¿ na dziœ. Zwracam wam wolnoœÌ.
WybiegÂła z nimi i opuÂściÂła teren wioski. WypuÂściÂła je na niewielkiej polanie a ty od razu pobiegÂły w zaroÂśla. NastĂŞpnie wróciÂła do szpitalnego laboratorium i zaczĂŞÂła sprzÂątaĂŚ po swoich licznych próbach. StaraÂła siĂŞ nie myÂśleĂŚ o caÂłej tej sytuacji. SprzÂątanie tak jÂą pochÂłonĂŞÂło Âże tuÂż po nim zasnĂŞÂła siedzÂąc na krzeÂśle i opierajÂąc siĂŞ o blat stoÂłu.

Podczas snu drĂŞczyÂły ja nieprzyjemne myÂśli. Czy na pewno caÂła trucizna zostaÂła usuniĂŞta? A moÂże Âźle coÂś zrobiÂła? MoÂże zadaÂła mu za duÂżo niepotrzebnego bólu? Czy nie byÂło za póÂźno? Czy nie zmarÂł!?

Na to ostatnie z pytaĂą które jÂą drĂŞczyÂły obudziÂła siĂŞ niczym ukÂłuta i wyprostowaÂła jak struna. Biegiem w Âśrodku nocy biegaÂła od pokoju do pokoju sprawdzajÂąc w którym leÂży jej pacjent. W koĂącu znalazÂła jego salĂŞ. OdetchnĂŞÂła z ulga na ten widok. ZerknĂŞÂła tylko jeszcze na kartĂŞ pacjenta obok ÂłóÂżka i znów tym razem peÂłniejszÂą piersiÂą odetchnĂŞÂła z ulga. PisaÂło na nie zdanie które nieziemsko jÂą uspokoiÂło. "Stan pacjenta : Stabilny."

Nie siedzÂąc ani chwili dÂłuÂżej wróciÂła do domu. ZapaliÂła Âświece i kadzidÂła przy kaplicy. ZÂłoÂżyÂła rĂŞce.

-DziĂŞkuje wam Âże dziÂś ze mnÂą byliÂście. Arigato...

Po krótkiej modlitwie poszÂła do sypialni. SpaÂła do póÂźnego popoÂłudnia. MiaÂła spokojny i dÂługi sen peÂłen przyjemnych wizji o jej marzeniach które kroczek po kroczku sÂą coraz bliÂżej speÂłnienia.

<Wszystko naprawiÂłam! ZnalazÂłam nawet odpowiedni odcinak w animie gdzie Sakura tego jutsu wÂłaÂśnie uÂżywa (Naruto Shippuuden 013 - Spotkanie przeznaczenia.) co prawda nic tam nie byÂło o pieczĂŞciach jak zresztÂą w poÂłowie technik leczenia ale ja dodaÂłam sobie by byÂło realistyczniej. Prosze o pozytywne rozpatrzenie mojej nauki. Z góry przepraszam za powtórzenia i bÂłedy stylistyczne, ortograficznych raczej nie ma, jeÂśli rano zobaczĂŞ Âże coÂś jest Âźle odrazu poprawie ale dÂługo nad tym siedziaÂłam i nie uÂśmiecha mi siĂŞ to ;P ehhh dobranoc>

(Deri Gaidoku No Jutsu - Medyk zmienia wodê w "baùkê". Za jej pomoc¹ mo¿e wyci¹gn¹Ì z organizmu sojusznika trucizny. Jednak do techniki potrzebna jest woda.
koszt 250
Ranga : B)

SÂłabe , bez opisu i krótkie. A technika wcale nie taka sÂłaba. Pisz dalej bo to jest poczÂątek tej nauki
Nie zaliczam
Wi Dim

Ok...zaliczam
Minako

---

Potworna moc pÂłomieni Minako jÂą przeraziÂła. ZwÂątpiÂła w swoje umiejĂŞtnoÂści bojowe. ÂŻadne jutsu jakie znaÂła nie byÂło w stanie jej pomóc w walce z Minako. PoszÂła do kuchni z zamiarem zrobienia herbaty dla goÂści. NalaÂła wody do czajnika, postawiÂła go na ogniu i podczas czekana aÂż woda zawsze, zaczĂŞÂła siĂŞ zastanawiaĂŚ nad swojÂą walkÂą z Minako. DokÂładnie analizowaÂła kaÂżdy swój b³¹d. Podczas tych wszystkich rozmyÂślaĂą nachwile odpÂłynela od rzeczywistoÂści.

Deja vu:

Armor na chwilĂŞ powróciÂła myÂślami do chwil z przeszÂłoÂści. PrzypomniaÂła sobie wszystkie treningi które odbyÂła ze swoim starszym bratem.

Kilka lat temu gdy mieszkaÂła jeszcze z rodzicami brat czĂŞsto zabieraÂł Armor na polanĂŞ treningowÂą która mieÂściÂła siĂŞ na terenie posiadÂłoÂści klanu. ZnajdowaÂły siĂŞ tam dwa pola treningowe jedno do ĂŚwiczeĂą fizycznych gdzie mieÂściÂło siĂŞ kilka kukieÂł, bronie oraz inne przybory do treningu walki wrĂŞcz. Drugie pole byÂło przeznaczone do treningów ducha. Tam czÂłonkowie klanu mogli trenowaĂŚ si³ê woli oraz trenowaĂŚ swojÂą sprawnoœÌ w kontroli chakry. ZnajdowaÂło siĂŞ tam duÂżo drzew a na Âśrodku polanki znajdowaÂł siĂŞ duÂży gÂłaz do medytacji oraz sadzawka z rybkami.

Armor jako najmÂłodsza z rodu nie miaÂła duÂżo do roboty. MiaÂła spokojne dzieciĂąstwo. Rodzice i starsze rodzeĂąstwo czĂŞsto wyruszali na dÂługie misje i wÂłaÂściwie rzadko bywali w domu. To tez Armor byÂła pod opiekÂą babci i starszego o 3 lata brata który czóÂł siĂŞ odpowiedzialny za edukacjĂŞ i treningi mÂłodej dziewczyny. Pewnego spokojnego poranka do pokoju Armor wskoczyÂł przez otwarte okno jej brat .

-ChodÂź Armor chcĂŞ ci coÂś pokazaĂŚ... PoÂśpiesz siĂŞ!

Zaciekawiona dziewczyna nie zadajÂąc zbĂŞdnych pytaĂą szybko zbiegÂła po schodach i pobiegÂła na polane. Jej brat juÂż tam na niÂą czekaÂł. ByÂł zawsze wyjÂątkowo dziwny podczas treningów. nigdy nie okazywaÂł wyrozumiaÂłoÂści czy wspóÂłczucia zawsze karaÂł Armor za niepowodzenia. Jednym sÂłowem byÂł wyjÂątkowo surowym nauczycielem.

-JuÂż jestem. Co chciaÂłeÂś mi pokazaĂŚ braciszku?

Ch³opak spojrza³ na ni¹ tylko po czym zacz¹³ zwoj¹ przemowê.

-JuÂż czas bym pokazaÂł i nauczyÂł ciĂŞ podstawowej techniki naszego klanu. Nazywa siĂŞ ona Sabataya Kirigakure no Jutsu. Jest to technika wymyÂślona przez nasz klan. Polega na wytworzeniu gĂŞstej mgÂły która ma wszelakie zastosowania. My dziĂŞki naszemu Kekkei Genkai nie mamy problemu z widocznoÂściÂą w tej mgle a raczej caÂłkowicie ignorujemy jej dziaÂłanie. Nasi wrogowie jednak sÂą totalnie zdezorientowani w tej mgle. Nie mogÂą nic zobaczyĂŚ na odlegÂłoœÌ dalszÂą niÂż czubek wÂłasnego nosa. Ta technika to podstawa naszego klanu. Dziek niej moÂżesz z ÂłatwoÂściÂą zaatakowaĂŚ wroga a w wyjÂątkowo niesprzyjajÂących okolicznoÂściach moÂżesz uÂżyĂŚ jej takÂże do ucieczki. Teraz nadszedÂł czas byÂś i ty jÂą opanowaÂła. ZapamiĂŞtaj kaÂżdy mój ruch i znak jaki wykonam do tej pieczĂŞci. Powtarzam patrz uwaÂżnie bo nie bĂŞdĂŞ ci tego repetowaÂł w nieskoĂączonoœÌ.

ChÂłopak po zakoĂączonym monologu do siostry odsun¹³ siĂŞ kilka kroków do tyÂłu. ZÂłoÂżyÂł odpowiedniÂą sekwencje pieczĂŞci po czym ca³¹ polanĂŞ zalaÂła mgÂła. Z kaÂżdÂą chwilÂą mgÂła robiÂła siĂŞ coraz gĂŞstsza aÂż brak który staÂł kilka kroków od niej zupeÂłnie siĂŞ w niej (mgle) rozpÂłyn¹³! WidocznoœÌ dla Armor byÂła niemal zerowa chodÂź widziaÂła nieco dalej niÂż jej brat powiedziaÂł. PodejrzewaÂła Âże to jej sÂłabo jeszcze wyksztaÂłcone Kekkei Genkai pomaga widzieĂŚ jej w tej mgle.
Gdy próbowaÂła wytĂŞÂżyĂŚ wzrok by znaleŸÌ brata we mgle, nagle poczuÂła silne kopniĂŞcie w plecy.

-Mam przewagĂŞ nad tobÂą i to z kilku powodów.

Dziewczyna która upadÂła na ziemiĂŞ od razu siĂŞ podniosÂła i rozejrzaÂła dookoÂła. Znów otrzymaÂła kopniĂŞcie w plecy.

-Ma przewage terenu który teraz dla ciebie jest nie do poznania, jest on teraz praktycznie pod mojÂą caÂłkowita kontrolÂą.

Dziewczyna ledwo zdoÂłaÂła siĂŞ pozbieraĂŚ po drugim uderzeniu kiedy niespodziewanie nastÂąpiÂło kolejne tym razem nie w plecy ale od przodu. Ledwie zauwaÂżyÂła we mgle nogĂŞ ktora leciaÂła prosto w jej stronĂŞ. Dziewczyna szybko zastosowaÂła blok ale sila i impet uderzenia i tak odrzuciÂły jÂą. ZrobiÂła kilka kozioÂłków w tyÂł po czym uderzyÂła w skalĂŞ.

-Moje oczy sÂą bardziej rozwiniĂŞte od twoich dlatego ja widzĂŞ ciĂŞ doskonale a ty mnie w cale chodÂź i tak jestem pod wraÂżeniem Âże udaÂło ci siĂŞ zareagowaĂŚ prawie na czas. Ale stosujÂąc ta technikĂŞ nie moÂżesz dawaĂŚ przeciwnikowi forów. MogĂŞ ciĂŞ teraz praktycznie z kaÂżdej strony zaatakowaĂŚ.

Armor postanowiÂła wykorzystaĂŚ gÂłaz za swoimi plecami. PodniosÂła siĂŞ caÂła obolaÂła i wdrapaÂła siĂŞ na niego. Teraz byÂła trochĂŞ nad poziomem unoszÂącej siĂŞ w powietrzu mgÂły. Niestety nic to jej nie daÂło dalej nie mogÂła dostrzec brata w tych warunkach. Na dodatek pozostaÂłe zmysÂły tez jÂą zawiodÂły. ChÂłopak poruszaÂł siĂŞ tak zwinnie, szybko i bezgÂłoÂśnie Âże moÂżna byÂło go porównaĂŚ do dzikiego kota polujÂącego w wysokiej trawie na niczego nie spodziewajÂącÂą siĂŞ ptaszynĂŞ. Nagle wyskoczyÂł zza jej pleców i wymierzyÂł jej cios piĂŞÂściÂą w okolice nerek. Dziewczyna natychmiast zgiĂŞÂła siĂŞ w póÂł i upadÂła na kolana. Ból byÂł okropny.

-DoœÌ juÂż tego pokazu. Czas byÂś i ty opanowaÂła ta technikĂŞ. ZostawiĂŞ ci zwój ze wskazówkami co do tej techniki. Musze coÂś zaÂłatwiĂŚ wiĂŞc nie bĂŞdzie mnie przez trzy dni. Do tego czasu masz opanowaĂŚ ta technikĂŞ. Gdy wrócĂŞ masz mi pokazaĂŚ owoc swoich treningów.

GÂłos ucichÂł a mgÂła zaczĂŞÂła siĂŞ przerzedzaĂŚ, po dÂłuÂższej chwili caÂłkowicie siĂŞ rozproszyÂła. Armor dalej kleczaÂła na skale a przed niÂą lezaÂł zwój z pieczĂŞciÂą klanu Sabattaya, jej klanu. WziĂŞÂła go do rĂŞki i rozpÂłakaÂła siĂŞ. To byÂł jeden z najbrutalniejszych pokazów umiejĂŞtnoÂści bojowych jej brata. CaÂła we Âłzach zeszÂła z kamienia i ruszyÂła w stronĂŞ domu. Gdy siĂŞ tam znalazÂła od razu ruszyÂła do swojego pokoju. Nie zjadÂła Âśniadania, poÂłoÂżyÂła siĂŞ na ÂłóÂżku i pÂłakaÂła z bóli. WiedziaÂła Âże musi opanowaĂŚ ta technikĂŞ jeÂśli nie chciaÂła siĂŞ spotkaĂŚ z wybuchem gniewu brata po powrocie. LeÂżaÂła tak w ÂłóÂżku do poÂłudnia kiedy ból ustÂąpiÂł. UsiadÂła owiniĂŞta w poÂściel i otworzyÂła zwój. ZaczĂŞÂła dokÂładnie go studiowaĂŚ. ByÂły w nim opisane wszystkie gest, znaki oraz skutki uÂżycia tego jutsu. Niemal od razu przypomniaÂł siĂŞ jej obraz brata wykonujÂącego te wszystkie czynnoÂści podczas treningu na polanie. ZaczĂŞÂła najpierw od zapamiĂŞtania caÂłej tej wiedzy. Znak po znaku ĂŚwiczyÂła po kolei ca³¹ technikĂŞ na sucho. Gdy minĂŞÂła jakaÂś godzina pamiĂŞtaÂła wszystko dokÂładnie. UdaÂła siĂŞ na polanĂŞ by rozpocz¹Ì trening praktyczny. SkupiÂła siĂŞ i wykonaÂła wszystko wedÂług instrukcji. Bez skutecznie. PowtarzaÂła ten proces kilkanaÂście razy, po kaÂżdej próbie robiÂąc sobie ma³¹ przerwĂŞ by zajrzeĂŚ do zwoju by przeanalizowaĂŚ go jeszcze raz i próbujÂąc wychwyciĂŚ u siebie jakieÂś b³êdy. DzieĂą zacz¹³ dobiegaĂŚ koĂąca, a ona nic a nic nie ruszyÂła z miejsca w postĂŞpach. PostanowiÂła podj¹Ì ostatniÂą próbĂŞ, wÂłoÂżyÂła w niÂą ca³¹ si³ê jaka jej pozostaÂła. WykonaÂła wszystko zgodnie ze wskazówkami ale jedynym efektem jaki uzyskaÂła to totalne wyczerpanie. ByÂła juÂż zmĂŞczona, wykorzystaÂła ca³¹ swojÂą chakre jakÂą posiadaÂła a w dodatku caÂły dzieĂą nic nie jadÂła. Te dwa czynniki spowodowaÂły u niej tak silne zmĂŞczenie Âże organizm nie wytrzymaÂł. Armor upadÂła na ziemiĂŞ i zemdlaÂła.

ObudziÂła siĂŞ w Âśrodku nocy. LeÂżaÂła w ÂłóÂżku a nad sobÂą zobaczyÂła tylko umartwionÂą twarz swojej drogiej babci która siedziaÂła na krzeÂśle i caÂły czas przy niej czuwaÂła. Jaka byÂła radoœÌ na jej (babci) twarzy gdy dziewczynka odzyskaÂła przytomnoœÌ. Babia byÂła dla Armor jedynÂą osoba w domu na której zawsze mogÂła polegaĂŚ. W smutku czy w radoÂści zawsze byÂła przy niej by móc jÂą wspieraĂŚ. Armor wyÂżaliÂła siĂŞ babci. SpodziewaÂła siĂŞ Âże ta jak zawsze wysÂłucha, zrozumie i pocieszy ale tym razem byÂło inaczej.

-Rozumiem ciĂŞ doskonale dziecko. Zawsze byÂłaÂś bardzo delikatna i nastawiona pokojowo do wszystkich stworzeĂą tego Âświata, ale twój brat ma racje. Musisz opanowaĂŚ to jutsu. JuÂż nawet nie dla tego by za jego pomocÂą móc zadawaĂŚ ból czy uciekaĂŚ bo takie argumenty podaÂł ci twój brat, ale ja wiem co mu tak naprawdĂŞ leÂży na sercu. Boi siĂŞ i to naprawdĂŞ siĂŞ boi! Strach zasÂłania mu oczy i to dlatego jest dla ciebie taki surowy.

-Ale babciu dlaczego? Czego on siĂŞ tak boi?
Armor wybuchÂła pÂłaczem. Babcie musiaÂła ja dobrych kilka minut uspokajaĂŚ by ta przestaÂła szlochaĂŚ.

-No juÂż, juÂż dobrze dziecko. Wytrzyj Âłzy. Zaraz Ci powiem czego tak panicznie obawia siĂŞ twój brat.

Armor wytarÂła Âłzy w chusteczkĂŞ którÂą podaÂła jej babcia, nastĂŞpnie zamieniÂła siĂŞ w sÂłuch.

-WiĂŞc posÂłuchaj mnie teraz uwaÂżnie. Twój brat nie boii siĂŞ Âżadnego przeciwnika, Âżaden rywal mu nie dorówna, on boi siĂŞ czegoÂś o wiele gorszego.

-Czego babciu czego?

ZaczĂŞÂła dopytywaĂŚ, nie wierzyÂła Âże moÂże byĂŚ na Âświecie coÂś tak strasznego.

-Boi siĂŞ czasu oraz tego co wraz z nim kroczy!

Armor zrobiÂła zawiedzionÂą minĂŞ. SpodziewaÂła siĂŞ usÂłyszeĂŚ coÂś o wiele gorszego.

-Boi siĂŞ czasu? Babciu to nie ma sensu, nie rozumiem?

Babcia zrobiÂła pocieszny uÂśmiech po czym pogÂładziÂła Armor po gÂłowie.

-JuÂż ci wszystko tÂłumaczĂŞ. Tak boi siĂŞ czas oraz zapomnienia. Ta ciÂągÂła myÂśl o tym nie daje mu spokoju. Jak wiesz po wielkiej wojnie wiosek nie zostaÂło nas zbyt duÂżo. Nasz klan straciÂł swoje lata dawnej ÂświetnoÂści. Wszystkich Sabattaya
w porównaniu do dawniejszych lat zostaÂła ledwie garstka. Twój brat obawia siĂŞ panicznie tego ,Âże moÂżemy znikn¹Ì z tego Âświata. CaÂła nasza tradycja, spuÂścizna jakÂą pozostawili nam przodkowie zginie i przepadnie jeÂśli braknie nas. Ja tez jestem juÂż stara i sÂłaba ale pogodziÂłam siĂŞ juÂż z myÂślÂą Âże pewnego dnia bĂŞdĂŞ musiaÂła odejœÌ z tego Âświata, ale pokÂładam caÂła ufnoœÌ i nadziejĂŞ w przyszÂłych pokoleniach. Tak Armor wierzĂŞ w ciebie, w twoje rodzeĂąstwo i w wasze przyszÂłe pokolenia. Nie miej bratu za zÂłe jego metod. Co prawda sÂą strasznie brutalne ale nie robi niczego co nie miaÂło by ci siĂŞ przydaĂŚ w przyszÂłoÂści. On caÂły czas siĂŞ o ciebie troszczy i martwi nawet jeÂśli tego nie okazuje. Chce ciĂŞ za hartowaĂŚ byÂś byÂła silna i nigdy siĂŞ nie poddawaÂła, jego starania by przekazaĂŚ ci ca³¹ wiedzĂŞ naszej rodziny to jego cel w Âżyciu. Na pewno pragnie ÂżebyÂś to ty przekazywaÂła dalej naszÂą tradycjĂŞ w przyszÂłoÂści, gdy nas zabraknie.

Po tych s³owach babci Armor mia³a zamêt w g³owie. Musia³a min¹Ì chwila zanim wszystko do niej dotar³o i nim wszystko zrozumia³a. Po raz kolejny ju¿ zareagowa³a histerycznym p³aczem na ca³¹ ta sytuacje.

-Nie pÂłacz dziecko nie pÂłacz, wszystko bĂŞdzie dobrze. Jutro pomogĂŞ ci z tym jutsu. Co nieco jeszcze pamiĂŞtam w koĂącu to mój pradziadek wymyÂśliÂł tÂą technikĂŞ. A teraz idÂź juÂż spaĂŚ, musisz wypocz¹Ì jeÂśli mamy zamiar jutro trenowaĂŚ. Babcia wstaÂła, zgasiÂła ÂświatÂło w pokoju i wyszÂła. Armor jeszcze przez jak¹œ godzinĂŞ nie mogÂła zasn¹Ì rozmyÂślajÂąc o bracie, babci, klanie lecz nie mogÂła tak dÂługo wytrzymaĂŚ i zasnĂŞÂła.
Gdy wstaÂła rano byÂło juÂż poÂłudnie. Babcia obudziÂła jÂą tak póÂźno dlatego by jak najdÂłuÂżej mogÂła sobie pospaĂŚ. ZeszÂły obie na Âśniadanie. Armor wróciÂła do pokoju, przebraÂła siĂŞ i pĂŞdem udaÂła siĂŞ na polanĂŞ treningowÂą. Babcia przyszÂła chwilĂŞ póÂźniej.

-WiĂŞc pokaÂż dziecko z czym masz problem, postaramy siĂŞ go rozwiÂązaĂŚ.

Armor przytaknĂŞÂła tylko, wykonaÂła jutsu ale nie ukazaÂła siĂŞ Âżaden efekt.

-Yhmm... rozumiem. Problem jest jasny! CaÂłe to zamieszanie wynika z tego Âże najpierw wykonujesz znaki a dopiero póÂźniej skupiasz chakrĂŞ. Musisz to robiĂŚ jednoczeÂśnie jeÂśli chcesz by jutsu zadziaÂłaÂło.

Armor wysÂłuchaÂła uwag babci po czym zabraÂła siĂŞ za kolejnÂą próbĂŞ. Tym razem zastosowaÂła siĂŞ do poleceĂą swojej opiekunki i wykonaÂła wszystko jak naleÂży. Ku jej zdumieniu pokazaÂła siĂŞ maÂła lekka mgieÂłka. Niestety byÂła tak sÂłaba Âże ledwie siĂŞgaÂła kostek u nóg i byÂła tak rzadka Âże byÂło widaĂŚ przez niÂą kaÂżde ÂźdÂźbÂło trawy.

-Tak tak widac juÂż pierwsze efekty ale musisz to lepiej ze sobÂą ze graĂŚ. UÂżyj wiĂŞkszej iloÂści chakry bo tyle ile uÂżyÂłaÂś nie wystarczy.

Armor po raz kolejny zaskoczyÂła siĂŞ jak babcia trafnie wytyka jej kaÂżde niedociÂągniĂŞcie. Z wiĂŞkszÂą ochota po swoim maÂłym sukcesie, zabraÂła siĂŞ za kolejnÂą próbĂŞ. MgÂła zgĂŞstniaÂła i uniosÂła siĂŞ na wysokoœÌ pasa. Trawa byÂła juÂż niemal niewidoczna.

-Tak tak bardzo Âładnie. Ale musisz poĂŚwiczyĂŚ by teraz to wszystko Âładnie wyszÂło. Musisz siĂŞ skupiĂŚ. Najpierw skumuluj chakrĂŞ jednoczeÂśnie skÂładajÂąc pieczĂŞci, nastĂŞpnie pozwól chakrze by zmieniÂła swojÂą postaĂŚ i zmieniÂła siĂŞ w mg³ê. Gdy ci siĂŞ to juÂż uda musisz siĂŞ bardziej skupiĂŚ by mgÂła zakryÂła wiĂŞkszy obszar i zgĂŞstniaÂła.

Armor od razu podjê³a dzia³ania jakimi poinstruowa³a j¹ nauczycielka. Nareszcie zrobi³a wszystko idealnie, mg³a pokry³a ca³¹ polane i zas³oni³a wszystko dooko³a. By³a na tyle gêsta ¿e babcia zniknê³a jej z oczu. Us³ysza³a tylko s³owa.

-Dobrze starczy juÂż na dziÂś, chodÂź musimy zrobiĂŚ obiad bo juÂż póÂźno.

NastĂŞpnego dnia Armor nie mogÂła siĂŞ doczekaĂŚ powrotu brata. Zaraz po Âśniadaniu które i tak zjadÂła w biegu ruszyÂła na polane. PrzeĂŚwiczyÂła wszystko parĂŞ razy by byĂŚ pewna Âże wszystko wychodzi jej jak naleÂży. Gdy brat przybyÂł wreszcie na polane po podróÂży, dziewczyna zaprezentowaÂła mu w peÂłnej gracji jutsu którego siĂŞ nauczyÂła. Efekt byÂł zdumiewajÂący. MgÂła byÂła tak gĂŞsta i rozlegÂła Âże nawet sama siĂŞ tego nie spodziewaÂła. Brat tylko uÂśmiechn¹³ siĂŞ ukradkiem po czym powiedziaÂł do niej.

-Dobrze a teraz zajmiemy siĂŞ... piiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii

Koniec Deja vu.

Armor zostaÂła doœÌ brutalnie sprowadzona na ziemiĂŞ przez gwizdek w czajniku który oznajmiaÂł jej ostrym piskiem Âże jak zaraz go nie zdejmie z ognia to wyleci w powietrze. Dziewczyna szybko zdjĂŞÂła czajnik i wy³¹czyÂła ogieĂą, odÂłoÂżyÂła go nie robiÂąc herbaty. PobiegÂła do swojego salonu, zapaliÂła kilka Âświec i kadzideÂłek.

Po wieczornym treningu.

-DziĂŞkujĂŞ ci braciszku, miaÂłeÂś racjĂŞ ta nauka nie poszÂła na marne, za duÂżo ostatnio siedziaÂłam nad medycznymi technikami w szpitalu i zapomniaÂłam co jest najwaÂżniejsze. PrzysiĂŞgam ci Âże nasz klan nie popadnie w zapomnienie. Tobie równieÂż dziĂŞkujĂŞ babciu, gdyby nie ty do niczego bym nie doszÂła w Âżyciu, zawsze byÂłaÂś mi tarczÂą, za którÂą mogÂłam siĂŞ schroniĂŚ. Dobrze mnie wychowaÂłaÂś. Tak bardzo mi was brakujĂŞ ale niestety nie mogĂŞ cofn¹Ì czasu ale mogĂŞ wam obiecaĂŚ Âże nie dopuszczĂŞ by nasz klan popadÂł w zapomnienie. Mam nadziejĂŞ Âże czuwacie na de mnÂą i cieszycie siĂŞ z kaÂżdej mojej radoÂści. Pokarze sensei Minako oraz kaÂżdemu przeciwnikowi co znaczy Sabattaya!

Sabataya Kirigakure no Jutsu Jest to technika dziĂŞki, której moÂżna wytworzyĂŚ mg³ê i uciec albo zaatakowaĂŚ.
Ranga techniki "C".
koszt : 250

Pochlebiasz mi
Bardzo ciekawa nauka....fajny pomysÂł z Deja vu w której zawarÂłaÂś naukĂŞ
Zaliczam

Suishuu Gorugon
Ranga:B
koszt 250

Shinobi wytwarza kulĂŞ wody, która zmienia siĂŞ w wĂŞÂża. W¹¿ ten moÂże poraniĂŚ przeciwnika ostrymi zĂŞbami.

WracaÂłam po misji z Mglistego Lasu Sirocco. Droga byÂła bardzo monotonna i dÂługa. Misja byÂła bardzo prosta to teÂż byÂłam bardziej znudzona niÂż zmĂŞczona. Nie ÂśpieszyÂłam siĂŞ i szÂłam spokojnym spacerkiem. ZachodziÂło juz powoli sÂłoĂące a ja byÂłam jeszcze daleko od domu, ta perspektywa nocowania w lesie mnie przygnĂŞbiÂła. PrzyÂśpieszyÂłam a wÂłaÂściwie zaczĂŞÂłam biegn¹Ì. SÂłoĂące zachodziÂło zdecydowanie za szybko jak na mój gust. Gdy juÂż caÂłkiem zaszÂło usÂłyszaÂłam wycie wilków dobiegajÂące z drogi przede mnÂą. PomyÂślaÂłam Âże nie trzeba mi dodatkowych atrakcji na dziÂś. WskoczyÂłam na drzewo i przeskakujÂąc z ga³êzi na ga³¹Ÿ dalej pod¹¿aÂłam obok wczeÂśniej wybranej trasy. W pewnym momencie zobaczyÂłam grupĂŞ piĂŞciu wilków, wszystkie wyglÂądaÂły jak by byÂły w jakiejÂś furii. ZauwaÂżyÂłam równieÂż starszÂą kobietĂŞ która wdrapaÂła siĂŞ na jak¹œ niÂżej poÂłoÂżonÂą ga³¹Ÿ, z jej prawej nogi ciekÂła krew, widaĂŚ byÂło nawet z daleka Âże musiaÂła to byĂŚ bardzo powaÂżna rana. Nie mogÂłam tego tak zostawiĂŚ. Niemal natychmiast aktywowaÂłam moje Tsuujitegan, gdy tylko byÂłam gotowa rzuciÂłam w wilki serie shurikenów, dalej pozostajÂąc wysoko na drzewie. Wilki nie spodziewaÂły siĂŞ tego ataku, od razu zaczĂŞÂły rozglÂądaĂŚ siĂŞ po okolicy. Przywódca grupy gÂłoÂśno zawyÂł, co muszĂŞ przyznaĂŚ byÂło doœÌ przeraÂżajÂące. WyjĂŞÂłam moje kunai i wÂłoÂżyÂłam po jednym do rĂŞki. ZeskoczyÂłam z drzewa, wilki natychmiast siĂŞ na mnie rzuciÂły. Pierwsze dwa z watahy powaÂżnie raniÂłam w bok. Trzeci otrzymaÂł silne kopniĂŞcie w pysk. Czwarty i piÂąty skoczyÂły w powietrze, z otwartymi pyskami juÂż miaÂły mnie dopaœÌ kiedy nagle coÂś siĂŞ wydarzyÂło. Oba wilki nagle wpadÂły w Âżelazne uÂściski wĂŞÂża. Tak to byÂł w¹¿ ale tylko pod wzglĂŞdem wyglÂądu bo caÂły byÂł zrobiony z wody. Nie spodziewaÂłam siĂŞ czegoÂś podobnego. W jednej chwili w¹¿ zacisn¹³ uÂścisk a wilki zdoÂłaÂły tylko ÂżaÂłoÂśnie zawyĂŚ z bólu. UÂścisk byÂł tak mocny Âże zmiaÂżdÂżyÂł ciaÂła obu wilków. W¹¿ wypuÂściÂł Âścierwa wilków na ziemiĂŞ, teraz mogÂłam mu siĂŞ dokÂładnie przyjrzeĂŚ, w caÂłoÂści byÂł zbudowany z wody, krew wilków zabarwiÂła go na piĂŞkny szkarÂłatny kolor, miaÂł okoÂło dwunastu metrów dÂługoÂści oraz metr Âśrednicy, przypominaÂł mi te wszystkie egzotyczne wĂŞÂże które duszÂą swoje ofiary. WracajÂąc do wydarzeĂą, dwa wilki padÂły, dwa wykrwawiaÂły siĂŞ po tym jak je zraniÂłam, zostaÂł jeden, nie wiedziaÂłam co robiĂŚ czy w¹¿ rzuci siĂŞ teraz na mnie. OdskoczyÂłam do tyÂłu a w¹¿ niemal w tym samym momencie zaatakowaÂł wilka którego kopnĂŞÂłam. Nie zastosowaÂł tym razem metody duszenia, po prostu wbiÂł siĂŞ w niego. OtworzyÂł swojÂą paszczĂŞ peÂłnÂą ostrych jak brzytwa zĂŞbów i wgryzÂł siĂŞ wyrywajÂąc potĂŞÂżny kawaÂł wilczego ciaÂła, nastĂŞpnie upadÂł na ziemiĂŞ, znieruchomiaÂł i zmianiÂł siĂŞ w zwyk³¹ wodĂŞ. Nie wiedzÂąc co to byÂło ani skÂąd siĂŞ wziĂŞÂło zaczĂŞÂłam siĂŞ rozglÂądaĂŚ. W tym samym momencie staruszka spadÂła z ga³êzi. StraciÂła duÂżo krwi przez co straciÂła przytomnoœÌ. Czym prĂŞdzej podbiegÂłam do niej. ZaczĂŞÂłam od zatamowania krwawiÂącej rany co nie byÂło Âłatwe, po tym zabiegu szybko zabraÂłam siĂŞ za jutsu leczenia -Kiseki-, rana byÂła g³êboka ale szybko siĂŞ z niÂą uporaÂłam. Kobieta po 10 minutach odzyskaÂła przytomnoœÌ.

-DziĂŞkujĂŞ Ci moja droga za pomoc.- powiedziala bardzo sÂłabym gÂłosem.
-AleÂż nie ma za co tylko ,Âże to nie byÂła tak dokoĂąca tylko moja zasÂługa. Ale teraz to nie istotne. Powiedz mi lepiej co siĂŞ staÂło? Gdzie siĂŞ wybieraÂłaÂś o tak póÂźnej porze?- byÂła bardzo zakÂłopotana.
-Wracalam wÂłaÂśnie do mojej chatki kiedy te bestie mnie zaatakowaÂły, proszĂŞ pomóÂż mi siĂŞ tam dostaĂŚ.-wskazaÂła kierunek rĂŞkÂą po czym znów zasÂłabÂła.

Nie majÂąc sumienia zostawiĂŚ jÂą w Âśrodku lasu samÂą zrobiÂłam to oco prosiÂła. MusiaÂłam wzi¹ŸÌ ja na plecy i nieœÌ tak kawaÂłek. Po krótkim odcinku drogi jakÂą po konaÂłam faktycznie moim oczom ukazaÂła siĂŞ maÂła drewniana chatka. OtworzyÂłam drzwiczki w weszÂłam do Âśrodka wraz z kobietÂą. PoÂłoÂżyÂłam ja na jej ÂłóÂżku i przykryÂłam kocem. Nie widzÂąc innego ÂłóÂżka postanowiÂłam zdrzemn¹Ì siĂŞ w fotelu na biegunach. ByÂł bardzo stary i twardy. RozejrzaÂłam siĂŞ po chatce i ku mojemu zdumieniu znajdowaÂły siĂŞ tu rzeczy których nigdy bym siĂŞ nie spodziewaÂła znaleŸÌ u staruszki która mieszka w Âśrodku lasu. Na Âścianie byÂły przyczepione róÂżne rzeczy jak wywnioskowaÂłam z przeszÂłoÂści kobiety. WisiaÂła tam miedzy innymi maska ANBU, opaska wioski Kiri, katana, oraz portret byÂła na nim mÂłoda kobieta wraz z jakimÂś chÂłopakiem, oboje wyglÂądaji na bardzo szczĂŞÂśliwych, mĂŞÂżczyzna obejmowaÂł jÂą rĂŞkoma w pasie a ona miaÂła swoje rĂŞce poÂłoÂżonÂą na jego ramionach. byÂła to bardzo romantyczna scena poniewaÂż oboje wpatrzeni byli w siebie i wyglÂądaÂło to zupeÂłnie tak jakby za moment mieli siĂŞ poruszyĂŚ i pocaÂłowaĂŚ. WestchnĂŞÂłam tylko i od wróciÂłam siĂŞ do doœÌ sporego regaÂłu. ZnajdowaÂła siĂŞ tam maÂła biblioteczka wypeÂłniona zwojami i ksiĂŞgami. WĂŞdrowaÂłam wzrokiem po tytuÂłach szukajÂąc czegoÂś ciekawego aÂż w koĂącu natrafiÂłam na interesujÂący mnie temat. -"Techniki Wody" hmmm brzmi interesujÂąco- pomyÂślaÂłam po czym zabraÂłam spory zwój z regaÂłu i ponownie usiadÂłam na bujanym fotelu. OstroÂżnie rozwinĂŞÂłam zwój i zaczĂŞÂłam lekturĂŞ. PoczÂątek byÂł nudny poniewaÂż nie dowiedziaÂłam siĂŞ niczego czego juÂż wczeÂśniej bym nie wiedziaÂła, oÂżywienĂŞ poczuÂłam w momencie gdy natrafiÂłam na opis techniki którÂą jak siĂŞ okazaÂło widziaÂłam tej nocy w lesie. ByÂł to dokÂładny opis jutsu Suishuu Gorugon wraz ze wskazówkami do nauki.

Cytat: Suishuu Gorugon jest zaawansowana technikÂą suiton rangi B. UÂżytkownik tej techniki musi po wykonaniu odpowiednich pieczĂŞci zebraĂŚ zgromadzonÂą chakrĂŞ w ustach, nastĂŞpnie zmieszaĂŚ jÂą z wÂłasnÂą ÂślinÂą i wypluĂŚ z ust. Ze Âśliny i skoncentrowanej chakry utworzy siĂŞ kula wody z której nastĂŞpnie powstanie w¹¿ stworzony w caÂłoÂści z wody. PowstaÂła z wody wĂŞÂżowata istota jest doskonaÂłym narzĂŞdziem w walce. Atakuje szybko sprawie i zajadle kaÂżdego wroga. W walce stosujĂŞ taktyki zwierzÂąt wĂŞÂżowatych aczkolwiek nie do koĂąca. Zdecydowanie lepszy jest w bezpoÂśredniej walce chodÂź moÂże równieÂż z woli shinobi który go stworzyÂł zastawiĂŚ puÂłapkĂŞ, pilnowaĂŚ czegoÂś, lub peÂłniĂŚ wartĂŞ. NaleÂży pamiĂŞtaĂŚ Âże w¹¿ ten jest istotÂą bezrozumnÂą tzn. nie moÂże wykonywaĂŚ skomplikowanych czynnoÂści takich jak np. zwiad. W¹¿ jako istota stworzona z wody zdecydowanie lepiej czujĂŞ siĂŞ na terenie wodnym, wilgotnym lub podmokÂłym. Zdecydowanie jego sila i skutecznoœÌ spada na terenach skrajnie suchych jak np. pustynia. Warto wspomnieĂŚ równieÂż Âże istota ta jest odporna na wiĂŞkszoœÌ ataków fizycznych np. kopniĂŞcia, ataki broniÂą siecznÂą i kÂłutÂą itp. Natomiast broĂą typu obuchowego np. mloty maczugi jak i element katonu bardzo szkodzÂą istocie. NaleÂży wykonaĂŚ nastĂŞpujÂące pieczĂŞci do tego jutsu: O-ushi, Uma , Tori , O-hitsuji, Tori, Usagi, Uma, Hebi. Jak wczeÂśniej juÂż zapisano zmieszaĂŚ chakrĂŞ ze ÂślinÂą i splun¹Ì. CaÂły problem z tÂą technikÂą polega na odpowiednim dostarczeniu chakry do Âśliny. Zmieszaniu ich ze sobÂą oraz narzuceniu postaci fizycznej wodzie jaka powstanie.

PrzestudiowaÂłam wszystko aÂż mnie nie zmorzyÂł sen. Rankiem obudziÂły mnie promienie sÂłoneczne przedzierajÂące siĂŞ do wnĂŞtrza chatki. Na de mnÂą staÂła gospodyni chatki z przyjaznym wyrazem twarzy. ZapytaÂła mnie po chwili:

-PodobaÂła siĂŞ lektura?- zapytaÂła w taki sposób niczym babcia która pyta swoje wnuki czy podobaÂła im siĂŞ bajka na dobranoc.
-A wiêc to by³a twoja sprawka tak? Ten w¹¿ to technika Suishuu Gorugon ?- zapyta³am zaciekawiona.
-Tak to wÂłaÂśnie ta technika, nie jest Âłatwa ale bardzo efektowna, i co waÂżniejsze w przeciwieĂąstwie do wiĂŞkszoÂści technik Suitonu nie potrzebny jest do niej dostĂŞp do wody.
-Hmmm... no tak...- przypomnia³am sobie jak wygl¹da³ w¹¿ w lesie.
-ZastanawiaÂłam siĂŞ kto jest na tamtym portrecie? WyglÂądajÂą na bardzo szczĂŞÂśliwych.-wskazaÂłam na obraz znajdujÂący siĂŞ na Âścianie.
-To? Ach tak to jestem ja i mój narzeczony bardzo dawno temu. UmarÂł dawno temu, od tamtego czasu mieszkam tu sama w tej chatce. W wiosce juÂż dawno uznali mnie za zmar³¹.- powiedziaÂła to bardzo spokojnym tonem gÂłosu uÂśmiechajÂąc siĂŞ przy tym.
-Aha... Tak bardzo mi przykro.- nie wiedziaÂłam co lepszego powiedzieĂŚ byÂło mi strasznie gÂłupio z powodu swojego wÂścibstwa.
-Nie trzeba moja droga, to co siĂŞ staÂło to siĂŞ juÂż nie odstanie, a czasu nie cofniesz.- znów powiedziaÂła to z uÂśmiechem na twarzy.
-Gotowa na trening?-zapytaÂła mnie.
-Trening? Jaki trening?- nie wiedziaÂłam o co jej chodzi.
-No nie powiesz mi chyba Âże nie spodobaÂła ci siĂŞ ta technika. Gdyby bylo inaczej nie czytaÂła byÂś tego zwoju do póÂźna w nocy. ZresztÂą nie mam jak ci siĂŞ odwdziĂŞczyĂŚ za ratunek wiĂŞc nauczĂŞ cie chociaÂż tego jutsu.- spojrzaÂła na mnie pytajÂąco, byÂła przy tym bardzo miÂła.
-No tak, w sumie to przydaÂło by mi parĂŞ nowych technik w repertuarze... ZaniedbaÂłam ostatnio trochĂŞ treningi z technikami wody.-wyznaÂłam szczerze.
-Dobrze wiĂŞc na co czekamy?-niemal wybuchÂła entuzjazmem.
-W³aœciwie to mo¿emy zacz¹Ì...-powiedzia³am doœÌ niepewnie.

Obie wyszÂły z chatki. ObeszÂły jÂą dookoÂła, a za niÂą byÂło duÂżo wolnej przestrzeni. Las w tym miejscu byÂł wykarczowany, tuÂż pod samym domkiem znajdowaÂł siĂŞ zielnik staruszki a dajej byÂła wolna nie zagospodarowana przestrzeĂą. Trawa byÂła tu skoszona, byÂła niska i soczyĂŚsie zielona, o pÂłot oparta byÂła kosa.

-WiĂŞc pamiĂŞtasz moÂże znaki jakie trzeba wykonaĂŚ do tej techniki?
-Tak coÂś tam wyczytaÂłam.
-WiĂŞc zaczynamy ja zacznĂŞ a ty po mnie powtarzaj.
-Dobrze.

Staruszka zaczĂŞÂła wykonywaĂŚ odpowiednie znaki. Armor szybko powtarzaÂła po niej jeden po drugim.

-A teraz musisz skupiĂŚ chakrĂŞ w ustach, wymieszaĂŚ jÂą ze ÂślinÂą i wypluĂŚ. Wtedy zacznie siĂŞ formowaĂŚ kula z której powstanie w¹¿.

Tak teÂż zrobiÂły obie. Armor oraz staruszka splunĂŞÂły na ziemiĂŞ. Niestety rezultaty jakie uzyskaÂły byÂły zupeÂłnie od siebie róÂżne. W¹¿ który powstaÂł z kuli Armor miaÂł ledwie 30 cm dÂługoÂści a ten od Staruszki miaÂł co najmniej 15 m. Staruszka popatrzaÂła tylko i zaÂśmiaÂła siĂŞ gromko.

-NiezÂły poczÂątek ale za maÂło chakry zmieszaÂłaÂś ze Âślina albo nie wypluÂłaÂś caÂłej Âśliny jakÂą zmieszaÂłaÂś. PoĂŚwicz jeszcze to jutsu a ja pójdĂŞ zrobiĂŚ nam herbatĂŞ.

-Dobrze proszĂŞ Pani.-powiedziaÂła Armor nie mogÂąc siĂŞ nadziwiĂŚ róÂżnicy w rozmiarach obu wĂŞÂży.
-Aha i nie mów do mnie "proszĂŞ Pani" mam dopiero 63 lata. Postarzasz mnie. Mów mi Guren.-zaÂśmiaÂła siĂŞ.
-Dobrze Guren.-Armor teraz zrozumiaÂła dopiero co znaczy przysÂłowie "Masz tyle lat na ile siĂŞ czujesz."

PowróciÂła do treningu. WykonaÂła w kolejnoÂści pieczĂŞci O-ushi, Uma , Tori , O-hitsuji, Tori, Usagi, Uma, Hebi. ZmieszaÂła chakrĂŞ ze ÂślinÂą i splunĂŞÂła. Na ziemi uformowaÂła siĂŞ maÂła wodna kulka która w szybkim czasiĂŞ urosÂła i pĂŞkÂła niczym mydlana baĂąka. ~Co jest?~pomyÂślaÂłam. Jeszcze raz, tym razem szybciej lecz efekt bez wiĂŞkszej róÂżnicy, jedyne co siĂŞ zmienilo to to Âże kula byla wiĂŞksza ale równie szybko prysÂła. ~Szlak, muszĂŞ narzuciĂŚ kuli ksztaÂłt, jeÂśli mi siĂŞ to uda to bĂŞdĂŞ w poÂłowie drogi~powiedziaÂłam sobie w myÂślach. Ostatnia próba. SplotÂłam pieczĂŞci, zmieszaÂłam sporÂą iloœÌ chakry ze ÂślinÂą i splunĂŞÂłam, kula uformowaÂła siĂŞ doœÌ szybko i dziĂŞki bogÂą nie prysla jak pozostale poprzedniczki.

-Hmmm z kontrolÂą chakry nie mam juÂż raczej problemu wiĂŞc muszĂŞ nauczyĂŚ siĂŞ pluĂŚ? Ble ale to okropne ale skoro technika tego wymaga.

ZaczĂŞÂła pluĂŚ na sucho, kilka razy opluÂła samÂą siebie, aÂż w koĂącu zaczĂŞÂło jej to wychodziĂŚ no moÂże poza przypadku z opluciem sobie nogi.

-Skarbie co ty wyprawiasz?-zapytaÂła staruszka wracajÂąc z herbatÂą.
-Ja?-szybko otarÂła siĂŞ rĂŞkawem.
-Ja tylko uczĂŞ siĂŞ pluĂŚ!-gÂłupio jej byÂło z powodu swojej odpowiedzi.
-Dobrze dobrze wiĂŞc ĂŚwicz ale napij siĂŞ herbaty najpierw.-nie mogÂła powstrzymaĂŚ siĂŞ od Âśmiechu.

Armor szybko wypiÂła herbatĂŞ. Gdy skoĂączyÂła zaczĂŞÂła pluĂŚ i pluĂŚ aÂż jej Âśliny zabrakÂło.

-No myÂślĂŞ Âże plucie masz juÂż opanowane to czas na jutsu.

Armor skinĂŞÂła gÂłowÂą po czym zabraÂła siĂŞ po raz kolejny do tej techniki. PieczĂŞci, chakra, Âślina i tfuuu.
SplunĂŞÂła na ziemiĂŞ i staÂło siĂŞ! Ale co? Nic co by ja mile zaskoczyÂło. W¹¿ byÂł co prawda wiĂŞkszy od tego pierwszego ale nadal byÂł malutki. Bardzo szybko skoĂączyÂł jak jej baĂąkami wody, czyli prysn¹³ niczym balon wypeÂłniony wodÂą którego, ktoÂś przebiÂł ig³¹. Armor nie dawaÂła za wygranÂą próbowaÂła do póÂźnej nocy. Az padÂła ze zmĂŞczenia. Po kolacji u Guren jeszcze raz wszystko dokÂładnie przestudiowaÂła ze zwoju.

-W czym robiê b³¹d Guren?-zapyta³am lekko pod³amana.
-W niczym tak jak mówiÂłam to nie Âłatwe jutsu musisz po prostu ĂŚwiczyĂŚ.-odpowiedziaÂła z wyrozumiaÂłoÂściÂą.

NastĂŞpnego dnia:

Z samego rana ponownie uczyÂła siĂŞ jutsu. Najzabawniej byÂło gdy popluÂła sobie nogĂŞ ÂślinÂą z chakrÂą i w¹¿ pojawiÂł siĂŞ jej na nodze i zacz¹³ po niej peÂłzaĂŚ. Pod koniec dnia udaÂło siĂŞ jej opanowaĂŚ ta technikĂŞ. ZrobiÂła wszystko zgodnie ze wskazówkami, pieczĂŞcie wykonaÂła juÂż automatycznie, zmieszaÂła ÂślinĂŞ z chakra i splunĂŞÂła, w miejscu Âśliny pojawiÂła siĂŞ kula wody z której wypeÂłzÂł w¹¿ miaÂł okoÂło 20m dÂługoÂści i 1,5m Âśrednicy.

-Brawo maÂła, teraz nie bĂŞdĂŞ Cie dÂłuÂżej zatrzymywaĂŚ. Wracaj do wioski i nie mów nikomu o mnie. dla nich i tak nie Âżyje a moje nagle "z martwych wstanie" przysporzyÂło by tylko kÂłopotu, wpadnij jeszcze kiedyÂś na herbatkĂŞ i maÂły trening.

O-ushi, Uma , Tori , O-hitsuji, Tori, Usagi, Uma, Hebi. UÂżyÂłam nowo nauczonej techniki. W szybkim tĂŞpie z kuli wody która powstaÂła ze zmieszanej chakry i Âśliny wyÂłoniÂł siĂŞ dÂługi, wodny, majestatyczny w¹¿.

-Dziêkujê Guren do zobaczenia.-wiedzia³am ¿e mog¹ mnie ju¿ szukaÌ ANBU bo za d³ugo nie wracam a Guren chcia³a tego unikn¹Ì wiêc ruszy³am od razu ale tym razem nie na nogach ale na moim nowym wodnym wê¿u.

<nauka poprawiona prosze o zaliczenie>

To nie ma byĂŚ historyjka obrazkowa , tylko nauka techniki . . . Tu prawie w ogóle tej nauki nie byÂło , wiĂŞcej opowieÂści przeÂżyĂŚ itp. To opisuje siĂŞ w fabule bÂądÂź KP , tu jest potrzebna ÂścisÂłoœÌ . . .
Nie Zaliczam
Wi Dim

Oki zaliczam , jednak nastĂŞpnym razem jak poprawiasz podkreÂśl to jakimÂś kolorkiem wtedy Âłatwiej wczytam siĂŞ w tekst . . .
Wi Dim
Sakura Dizorubu
koszt: 250 + 100 za zaostrzenie.
Jest to technika z pogranicza ninjutsu i genjutsu. Pozwala kontrolowaĂŚ pÂłatki kwiatów na okoÂło, które moÂżna napuÂściĂŚ na wroga, np. pod postaciÂą rĂŞki. DziaÂła kiedy nawet ich nie ma, wiĂŞc je przywoÂłuje najczĂŞÂściej wirujÂą na poczÂątku wokóÂł nas. MoÂżna te pÂłatki zaostrzyĂŚ, do poziomu np. kunai.
Wymagania: Brak

Pewnego ranka siedziaÂłam samotnie w swoim ogrodzie. WoĂą kwiatów i Âśpiew ptaków byÂły takie kojÂące. Pogoda równieÂż dopisywaÂła, byÂło ciepÂło a na niebie nie byÂło ani jednego obÂłoczka. PodniosÂłam siĂŞ z Âławeczki i powiedziaÂłam:
-No cóÂż koniec leniuchowania czas wzi¹Ì siĂŞ za trening.
JuÂż dawno planowaÂłam nauczyĂŚ siĂŞ kilku przydatnych genjutsu gdyÂż taki typ walki bardziej mi odpowiada. DuÂżo czytaÂłam na temat sztuki iluzji w walce. Jedna z technik która najbardziej przypadla mi do gustu to wÂłaÂśnie Sakura Dizorubu która pasuje do mnie idealnie.

1) Pierwszy dzieĂą "Dlaczego te gÂłupie pÂłatki..."

WstaÂłam z samego ranka, zjadÂłam Âśniadanie po czym udaÂłam siĂŞ do mojego ogrodu. Nie byÂło to dla mnie niczym nowym poniewaÂż lubiÂłam rano wstaĂŚ i posiedzieĂŚ tam trochĂŞ. DziÂś jednak nie leniuchowaÂłam tylko trenowaÂłam. StanĂŞÂłam po Âśrodku ogrodu i zaczĂŞÂłam ĂŚwiczyĂŚ nowe jutsu.
Na poczÂątku skupiÂłam chakrĂŞ, chciaÂłam unieœÌ pÂłatki kwiatów znajdujÂących siĂŞ w moim ogrodzie. Mimo wielkich staraĂą ani jeden nie drgn¹³. Im dÂłuÂżej trwaÂło moje niepowodzenie tym wiĂŞcej chakry na si³ê w to wkÂładaÂłam aÂż zmĂŞczyÂłam siĂŞ kompletnie. Nie przestawaÂłam jednak, próbowaÂłam rad, drugi, trzeci aÂż zmĂŞczona musiaÂłam kucn¹Ì z powodu osiÂągniĂŞcia swojego limitu. Jedyne co osiÂągnĂŞÂłam to jeden pÂłatek który ledwo wzbiÂł siĂŞ w powietrze to od razu upadÂł. Nie wiedziaÂłam czy to sprawka wiatru czy moja zasÂługa.

-PÂłatki, pÂłatki dlaczego nie chcecie siĂŞ sÂłuchaĂŚ?
NarzekaÂłam na swój nieudolny trening. UsiadÂłam zrezygnowana na swojej Âławeczce. WÂłaÂściwie byÂłam tak zmeczona Âże postanowiÂłam siĂŞ na niej poÂłoÂżyĂŚ. RozmyÂślaÂłam dÂługo nad tÂą ca³¹ sprawÂą z treningiem.
-MoÂże jeszcze nie jestem gotowa do nauki takiego jutsu?-
ZapytaÂłam sama siebie tak jak bym umiaÂła sobie na to pytanie odpowiedzieĂŚ. ZmĂŞczona zasnĂŞÂłam. ÂŚniÂł mi siĂŞ mój ogród, pogoda byÂła wspaniaÂła ale to co najbardziej byÂło dla mnie cenne to to Âże na Âśrodku mojego ogrodu staÂł Rado-kun, uÂśmiechaÂł siĂŞ do mnie. Nie chciaÂłam przerywaĂŚ tej cudownej chwili. PodeszÂłam do niego. Obj¹³ mnie swoimi ramionami i mocno przytuliÂł do siebie. CzuÂłam siĂŞ prawie jak w niebie. Nawet nie wiem kiedy ale wokóÂł nas zaczĂŞÂły delikatnie i powoli kr¹¿yĂŚ róÂżno kolorowe pÂłatki kwiatów. CaÂłoœÌ byÂła dla mnie wspaniaÂła ja, kwiaty, pÂłatki oraz najwaÂżniejsze mój Rado...

ObudziÂło mnie przeraÂźliwe zimno. ByÂło juÂż ciemno, padaÂł deszcz a i wiatr robiÂł swoje. PrzemokÂłam do suchej nitki. Szybko siĂŞ zebraÂłam i pĂŞdem ruszyÂłam do domu.

2)Drugi dzieĂą "A moÂże inaczej..."

NastĂŞpnego dnia nie byÂłam nastawiona zbyt optymistycznie. ZmarzÂłam i przemokÂłam wczorajszego dnia. Nie chciaÂłam od razu zaczynaĂŚ treningu. WygrzewaÂłam siĂŞ w promieniach sÂłonecznych. PatrzyÂłam jak maÂłe obÂłoczki przemieszczajÂą siĂŞ po niebie...
-No nic czas braĂŚ siĂŞ do pracy...
ZÂłoÂżyÂłam kilka krotnie pieczĂŞci, ĂŚwiczyÂłam to jutsu juÂż wystarczajÂąco dÂługo by zapamiĂŞtaĂŚ wszystko na pamiĂŞĂŚ. Mimo wkÂładanego wysiÂłku pÂłatki kwiatów ledwo co wznosiÂły siĂŞ trochĂŞ nad ziemiĂŞ. UnosiÂło siĂŞ ich zaledwie kilka i to jakieÂś 10cm nad ziemiĂŞ. Im wiĂŞcej chakry w to wkÂładaÂłam tym wyÂżej siĂŞ unosiÂły ale wcale ich nie przybywaÂło. PostanowiÂłam zrobiĂŚ ma³¹ przerwĂŞ.
-Hmmm... unosiĂŚ siĂŞ unoszÂą ale dlaczego nie robi siĂŞ ich wiĂŞcej?
ZapytaÂłam sama siebie. Po chwili stwierdziÂłam Âże nie ma co siĂŞ nad tym rozczulaĂŚ. A w³¹œciwie to coÂś innego sprawiÂło Âże siĂŞ rozmarzyÂłam. Mianowicie mój Rado-kun... PrzypomniaÂł mi siĂŞ mój piĂŞkny sen. Wtedy wÂłaÂśnie wpadÂłam na pomysÂł.
-Skoro unoszenie pÂłatków w powietrze mam juÂż opanowane to czas na naukĂŞ przywoÂłania wiĂŞkszej iloÂści.
Uœmiechnê³am siê sama do siebie. Wykona³am znaki, skupi³am chakrê i wprowadzi³am coœ nowego czego wczeœniej nie robi³am, mianowicie zaczê³am myœleÌ o mi³ych, dobrych i przyjemnych rzeczach. O ³¹ce, kwiatach, wietrze, chmurkach ale najbardziej zale¿a³o mi na przywo³aniu w myœlach obrazu mojego Rado-kun.
ZadziaÂłaÂło pÂłatków z chwili na chwilĂŞ przybywaÂło. BiaÂłe jak Âśnieg pÂłatki róÂży zaczĂŞÂły wirowaĂŚ wokóÂł mnie. ByÂł to wspaniaÂły widok. Ucieszona z powodu wÂłasnego sukcesu przerwaÂłam trening i udaÂłam siĂŞ do domu.

3)Trzeci dzieĂą "WiĂŞcej, wiĂŞcej, wiĂŞcej..."

Trzeciego dnia nie ÂśpieszyÂłam siĂŞ na trening. WrĂŞcz przeciwnie. ByÂłam juÂż pewna swego. UsiadÂłam na trawie i chwilĂŞ pomedytowaÂłam. CieszyÂłam siĂŞ kaÂżdÂą chwilÂą. WstaÂłam i zrobiÂłam dokÂładnie to samo co wczoraj. WykonaÂłam jutsu a pÂłatki zaczĂŞÂły wirowaĂŚ wokóÂł mnie. ByÂło ich doœÌ duÂżo ale dalej ich iloœÌ mnie nie satysfakcjonowaÂła. ChciaÂłam wiĂŞcej i wiĂŞcej. KoncentrowaÂłam siĂŞ na najpiĂŞkniejszych wspomnieniach jakie miaÂłam. PÂłatków przybyÂło ale teraz im wiĂŞcej ich byÂło tym ruszaÂły siĂŞ wolniej. UniosÂłam rĂŞce i skupiÂłam w nich chakrĂŞ. NastĂŞpnie zaczĂŞÂłam wykonywaĂŚ róÂżne gesty rĂŞkoma. PÂłatki przyÂśpieszyÂły znacznie i zaczĂŞÂły wykonywaĂŚ posÂłusznie moje polecenia. FruwaÂły niczym stado biaÂłych motyli. Szybko i z gracjÂą. KazaÂłam robiĂŚ im róÂżne pierÂścienie w powietrzu. SkupiaĂŚ siĂŞ we wstĂŞgi i tym podobne rzeczy. WykonywaÂłam takie ĂŚwiczenia caÂły dzieĂą aÂż nie padÂłam wyczerpana.
-No to wreszcie jakieÂś postĂŞpy...
Uœmiechnê³am siê po raz kolejny sama do siebie co nie by³o niczym nowym ju¿. Chyba zaczyna³am opadaÌ w jak¹œ chorobê psychiczn¹. Usiad³am na ma³ej ³aweczce i g³eboko oddycha³am. To by³ naprawdê d³ugi dzieù. Po jakimœ czasie uda³am siê do domu na kolacjê.

4)Czwarty dzieĂą "Misja i finaÂł"

DostaÂłam wyjÂątkowe zlecenie. MiaÂłam odnaleŸÌ i wyeliminowaĂŚ grupĂŞ banitów którzy napadali a wĂŞdrownych kupców w pobliÂżu mglistego lasu Siracco. SzukaÂłam niemal w caÂłym lesie kryjówki banitów. Pod koniec dnia trafiÂłam wreszcie na miejsce gdzie rozbili obóz. ByÂło ich tylko czterech, nie spodziewali siĂŞ mnie co byÂło mi na rĂŞkĂŞ. Wszyscy byli w jednym miejscu, siedzieli do okola ogniska i o czymÂś dyskutowali. WykorzystaÂłam moment i uÂżyÂłam Sabataya Kirigakure no Jutsu. GĂŞsta mgÂła spowiÂła ca³¹ okolicĂŞ. BandytÂą jednak ten fakt nie umkn¹³ zerwali siĂŞ na równe nogi i wyciÂągnĂŞli bronie. Nie wiedzieli skÂąd majÂą spodziewaĂŚ siĂŞ ataku wiĂŞc wszyscy stanĂŞli blisko siebie plecami zwróconymi ku sobie. W ten sposób nie mogÂłam wyjœÌ z ukrycia nie naraÂżajÂąc siĂŞ na atak. PostanowiÂłam uÂżyĂŚ nowo poznanego jutsu. WykonaÂłam pieczĂŞcie a wokóÂł mnie pojawiÂło siĂŞ mnóstwo biaÂłych pÂłatków. Za pomocÂą rÂąk sterowaÂłam nimi tak by uformowaÂły siĂŞ w biaÂłe wstĂŞgi i stworzyÂły coÂś na zasadzie pierÂścieni z pÂłatków na okoÂło wrogów by ci mi nie uciekli. Plan siĂŞ powiódÂł. Nawet nie wiedzieli kiedy pÂłatki ich okr¹¿yÂły. BiaÂłe pÂłateczki byÂły prawie niezauwaÂżalne we mgle. ZastanawiaÂłam siĂŞ wtedy co zrobiĂŚ dalej. Fakt miaÂłam ich juÂż jak na tacy ale brakowaÂło mi wci¹¿ czegoÂś czym mogÂła bym zadaĂŚ im ostateczny cios. Po chwili namysÂłu wyjĂŞÂłam z kieszonki trzy shurikeny. Nie zd¹¿yÂłam jeszcze nawet wymierzyĂŚ ataku by oddaĂŚ celny rzut gdy naglĂŞ pÂłatki zaczĂŞÂły szaleĂŚ. WirowaÂły niczym oszalaÂłe wokóÂł wrogów. Ku mojemu zdziwieniu pÂłatki zadawaÂły obraÂżenia. To musiaÂło mieĂŚ coÂś wspólnego z moim zamiarem ataku shurikenami. SkupiÂłam siĂŞ i skoncentrowaÂłam na shurikenach. Wtedy pÂłatki niczym szaraĂącza maÂłych Âżyletek zaczĂŞÂły atak. WczeÂśniej biaÂłe niczym Âśnieg teraz zafarbowane szkarÂłatem od tysiĂŞcy maÂłych ciĂŞĂŚ jakie zadaÂły. Gdy juÂż wszystkie pÂłatki byÂły caÂłe czerwone rozproszyÂłam je tak by teraz fruwaÂły nad wrogiem. Bandyci byli cali pokaleczeni. Ich ubrania byÂły w strzĂŞpach a krew ÂściekaÂła z nich strumykami. Wtedy skupiÂłam siĂŞ na kunai, a caÂła chmura czerwonych pÂłatków zleciaÂła z góry na banitów zadajÂąc im ostateczny cios. To byÂł koniec mojej misji, cel zostaÂł osiÂągniĂŞty dziĂŞki nowej technice którÂą opanowaÂłam....

Pogranicze Nin i Gen wymaga obu tych specjalizacji wiĂŞc , na razie nie mogĂŞ tego zaliczyĂŚ. NaukĂŞ moÂżesz zostawiĂŚ i jak osiÂągniesz odpowiedniÂą rangĂŞ ( Jounin) i bĂŞdziesz miaÂła 3 specjalizacje to wtedy wstaw naukĂŞ ,
Nie zaliczam
Wi Dim

NieÂźle , ale dopisz jeszcze z 2 dni
Na razie nie zaliczam
Wi Dim

<bla bla bla zmierzÂły Wi, poprawione moÂże teraz?>

Ahh. Moja nauka Sakury byÂła takiej samej dÂługoÂści albo nawet krótsza ;< Zaliczone, dopisz sobie +2 na staty, bo caÂłkiem Âładnie napisane opowiadanie.
Tanuki Hyoko.

---

Benbaku Mizu
Ranga:C
koszt: 150
Przed u¿ytkownikiem powstaje wodna œciana s³u¿¹ca do obrony.
Do uÂżycia potrzebny zbiornik wodny..

Po przybyciu do Otogakure no sato, miaÂłam huk roboty, wszystkie te papierkowe sprawy, a tu trzeba podpisaĂŚ a to przeczytaĂŚ. ÂŻycie Kage nie jest Âłatwe ale dawaÂłam radĂŞ. Najbardziej uci¹¿liwe byÂło wysÂłuchiwanie skarg jakie chÂłopi pracujÂący na polach ryÂżowych zgÂłaszali do wioski. MiaÂłam ochotĂŞ wtedy wyjœÌ i zostaĂŚ to wszystko. ZupeÂłnie tak jak by chcieli mnie zniechĂŞciĂŚ. BrakowaÂło mi strasznie mojej rodzinnej wioski, mojego domu i rodziny ale to miejsce równieÂż miaÂło swoje uroki. Jednak byÂło coÂś czego nie mogÂłam tu przeboleĂŚ, byÂł to brak wody przede wszystkim. Jedyne dostĂŞpy do wody w pobliÂżu wioski to maÂłe sadzawki, stawy rybne oraz pola ryÂżowe. Bardzo ubolewaÂłam nad brakiem miejsca do treningów. Jak mogÂłam trenowaĂŚ pozbawiona mojego podstawowego pola bitwy którym jest woda. Bardzo mnie to denerwowaÂło. Ale wpadÂłam na plan gdzie mogĂŞ trenowaĂŚ. ByÂł to wielki wodospad na granicy mojego kraju i kraju ognia. Tak tam wody byÂło pod dostatkiem a i maÂło osób siĂŞ tam zapuszcza. Idealne miejsce na trening. MusiaÂłam jednak wczeÂśniej udaĂŚ siĂŞ jednak do HokagĂŞ Wioski Ukrytego LiÂścia by poinformowaĂŚ go Âże tylko tam trenujĂŞ a nie szykujĂŞ atak zbrojny. W koĂącu to byÂła granica. Na cale szczĂŞÂście Hokage wszystko wytÂłumaczyÂłam a Hokage nie miaÂł nic przeciwko.

Pierwszy dzieĂą.

WyruszyÂłam z rana prosto w stronĂŞ wodospadu. Wraz ze mnÂą udaÂło siĂŞ dwóch shinobi z mojej wioski. UbolewaÂłam teraz nad dwoma sprawami. Pierwsza to Âże w mojej wiosce tak maÂło osób jest obdarzonych chakrÂą suitonu, druga sprawa natomiast to to Âże ci którzy juÂż jÂą posiadajÂą sÂą tak sÂłabo przeszkoleni w jej uÂżytkowaniu. Moja wiedza mogÂła siĂŞ im przydaĂŚ, zresztÂą moim marzeniem jest opanowaĂŚ praktycznie wszystkie techniki suitonu. Gdy dotarliÂśmy na miejsce byÂło juÂż poÂłudnie. Pierwsze co zrobiliÂśmy to rozbicie obozu niedaleko wodospadu. Na sam widok wody zrobiÂło mi siĂŞ raÂźniej. Nie wiedziaÂłam jak mi jej brakuje do momentu w którym stanĂŞÂłam na szczycie wodospadu. Widok byÂł wrĂŞcz imponujÂący. Az zaparÂło mi dech w piersiach. PoczuÂłam silnÂą potrzebĂŞ, by skoczyĂŚ, skoczyĂŚ prosto do wody ze szczytu wodospadu. Tak teÂż zrobiÂłam. WykonaÂłam rozbieg i rzuciÂłam siĂŞ w dóÂł, spadaÂłam szybko ale dla mnie wydawaÂło siĂŞ jak by czas zwolniÂł. SpadaÂłam w z dÂłuÂż Âściany wody... Chlup i juÂż za nuÂżyÂłam siĂŞ pod taflÂą chÂłodnej wody. ZanurkowaÂłam bardzo g³êboko. Woda byÂła taka przyjemna, a szum wpadajÂącej wody do jeziorka u stup wodospady brzmiaÂł trochĂŞ jak koncert matki natury który sÂłyszaÂłam tylko ja... Po kilku godzinach pÂływania w krystalicznie czystej wodzie, wróciÂłam do obozu, czekaÂł tam na mnie juÂż ciepÂły posiÂłek i suche ubrania. CzuÂłam siĂŞ cudownie, wreszcie czuÂłam siĂŞ zrelaksowana i od prĂŞÂżona....

Drugi dzieĂą.

Drugiego dnia wstaÂłam o wiele póÂźniej niÂż zwykle, po wczorajszym pÂływaniu spaÂło mi siĂŞ nadzwyczaj dobrze. Gdy wyszÂłam z namiotu ujrzaÂłam Âże moi towarzysze juÂż zaczĂŞli trening. ByÂłam trochĂŞ zÂła na nich Âże nie obudzili mnie ani nawet nie poczekali na mnie ale postanowiÂłam im odpuÂściĂŚ i popatrzeĂŚ z ukrycia na moich shinobi. Walka byÂła juÂż w doœÌ zaawansowanej fazie. Arik bo tak nazywaÂł siĂŞ shinobi obdarzony chakra ognia, wypuÂściÂł w stronĂŞ swojego przeciwnika seriĂŞ maÂłych ognistych pocisków. ByÂłam pewna Âże wszystkie go trafiÂą i odniesie niezÂłe obraÂżenia od tego. Wtedy to w duchu podziĂŞkowaÂłam sobie Âże jestem medycznym ninja. Ale ku mojemu zdziwieniu Yroku bÂłyskawicznie wykonaÂł kilka pieczĂŞci a przed nim stanĂŞÂła Âściana wody skutecznie blokujÂąc ataki ognistych pocisków. ByÂłam pod sporym wraÂżeniem. AÂż gÂłupio mi byÂło prosiĂŚ o nauczenie mnie tego jutsu, byÂło mi gÂłupio Âże nie poznaÂłam tej techniki wczeÂśniej. Szybko doskoczyÂłam do towarzyszy.

-Dlaczego nikt mnie nie obudziÂł? Ile przegapiÂłam?
-Witaj droga Kage, niedawno zaczĂŞliÂśmy wiĂŞc wÂłaÂściwie to nic...
-Ach tak Yroku co to byÂło za jutsu, ta Âściana wody?
-To, to byÂło Banbaku Mizu.
-ByÂła bym bardzo wdziĂŞczna gdybyÂś pokazaÂł mi jeszcze raz jak dziaÂła to jutsu... Jest bardzo interesujÂące, i mogÂło by mi siĂŞ przydaĂŚ...
-No tak racja, oczywiÂście Âże pomogĂŞ. A wiĂŞc to jutsu defensywne sÂłu¿¹ce do ochrony gÂłównie przed jutsu typu ognia ale dobrze sprawdza siĂŞ równieÂż w innych przypadkach. Do wykonania tej techniki potrzebna jest woda, np. jezioro.
-Rozumiem wiĂŞc pokarz mi jeszcze raz, postaram siĂŞ zapamiĂŞtaĂŚ wszystkie pieczĂŞci jakie uÂżyÂłeÂś.

Mój towarzysz ponownie wykonaÂł jutsu, uwaÂżnie obserwowaÂłam jego ruchy, on natomiast by uÂłatwiĂŚ mi naukĂŞ wykonywaÂł wszystko wolniej w dodatku krok po kroku. ZapamiĂŞtaÂłam wszystko. A by nie zapomnieĂŚ niczego z tego pokazu od razu wziĂŞÂłam siĂŞ za trening na sucho jak to zwykÂłam robiĂŚ. PowtarzaÂłam kombinacjĂŞ pieczĂŞci do samej nocy. CaÂły czas robiÂłam znaki bez najmniejszego b³êdu, byÂło to pocieszne w pewien sposób bo nie chciaÂłam prosiĂŚ kolejny raz o demonstracjĂŞ. Znudzona dÂługim ale owocnym treningiem wróciÂłam do namiotu. Nawet nie chciaÂło mi siĂŞ jeœÌ po prostu zasnĂŞÂłam.

DzieĂą trzeci.

Ta noc byÂła wyjÂątkowo zimna. CaÂły czas siĂŞ trzĂŞsÂłam tak jak bym zÂłapaÂła jakieÂś choróbsko. Nie miaÂłam jednak czasu. PrzybyÂłam tu by trenowaĂŚ i miaÂłam zamiar trzymaĂŚ siĂŞ tego postanowienia. Tym razem chciaÂłam potrenowaĂŚ w samotnoÂści. Gdy moi towarzysze trenowali u stóp wodospadu ja wolaÂłam jego szczyt. Widoki byÂły stÂąd wrĂŞcz nieziemskie. Ale nie przybyÂłam tu na wycieczkĂŞ krajoznawczÂą. ZrobiÂłam kilka g³êbszych wdechów i wydechów. SkupiÂłam siĂŞ i zaczĂŞÂłam moje pierwsze podejÂście. WykonaÂłam wszystko tak jak wykonywaÂł to Yroku, jednak moje starania speÂłzÂły na tym Âże woda lekko uniosÂła siĂŞ na wysokoœÌ kolan, po czym opadÂła. ~No tak za pierwszym razem chyba nigdy Âżadne jutsu mi nie wyszÂło, ale jeÂśli to ma mi kiedyÂś Âżycie uratowaĂŚ to chyba warto siĂŞ przyÂłoÂżyĂŚ...~ pomyÂślaÂłam sobie. WykonaÂłam kolejnÂą próbĂŞ, ta byÂła jakaÂś nijaka, niby udaÂło mi siĂŞ unieœÌ wodĂŞ wyÂżej i na dÂłuÂżej ale nie na tyle bym byÂła zadowolona. Woda jakoÂś wyjÂątkowo siĂŞ mnie dziÂś nie sÂłuchaÂła. Nie miaÂłam zamiaru jednak rezygnowaĂŚ, do póÂźnego popoÂłudnia ĂŚwiczyÂłam tÂą technikĂŞ. ByÂłam juÂż poirytowana moimi drobnymi postĂŞmpami które ani trochĂŞ mnie nie satysfakcjonowaÂły, chciaÂłam siĂŞ juÂż nauczyĂŚ tego jutsu przecieÂż powinno byĂŚ dla mnie banalnie proste. Gdy juÂż osiÂągnĂŞÂłam swój limit chakry udaÂłam siĂŞ lekko podÂłamana do namiotu, zjadÂłam coÂś na szybko i zmĂŞczona zasnĂŞÂłam niemal od razu.

Czwarty dzieĂą.

Czwartego dnia koĂączyÂły siĂŞ nam juÂż zapasy a i tak nie mogÂłam juÂż dÂłuÂżej siedzieĂŚ w tym miejscu bo to nie urlop a sprawy w wiosce wzywaÂły. ByÂło mi przykro z powodu tego Âże juÂż muszĂŞ opuszczaĂŚ to miejsce. ~O nie nie zrezygnuje tak Âłatwo z tej techniki...~ postanowiÂłam co mocno mnie zdeterminowaÂło. PoprosiÂłam Arika by pomógÂł mi w treningu. WiedziaÂłam Âże w moim przypadku osiÂągniecie czegoÂś udaje siĂŞ tylko w sytuacjach które zagraÂżajÂą mnie lub moim bliski wiĂŞc nakazaÂłam mu atakowaĂŚ mnie na powaÂżnie. WytrzeszczyÂł oczy gdy to usÂłyszaÂł ale zrozumiaÂł co mam na myÂśli. Najpierw rzuciÂł we mnie kilka kunai, lecz to byÂło za maÂło, od razu wykonaÂłam uniki i nie zostaÂłam mu dÂłuÂżna uÂżywajÂąc shurikenów jako broni przeciwko niemu. Szybko wyskoczyÂłam w powietrze i przeskoczyÂłam nad nim, wykonaÂłam kilka rzutów w przeciwnika shurikenami, ale on nie miaÂł zamiaru siĂŞ ze mnÂą cackaĂŚ tak jak o to prosiÂłam. Unikn¹³ moich ataków i wykonaÂł jutsu kuli ognia. Wielka ognista kula pomknĂŞÂła prosto w mojÂą stronĂŞ. To byÂła moja szansa moja okazja. SkupiÂłam siĂŞ, wykonaÂłam perfekcyjnie pieczĂŞci do jutsu i... UdaÂło siĂŞ wielka Âściana powstaÂła, dziĂŞki tej wodnej kurtynie udaÂło mi siĂŞ unikn¹Ì pÂłomieni które zgasÂły przy uderzeniu o ÂścianĂŞ. ByÂłam z siebie taka dumna Âże mi siĂŞ udaÂło. OczywiÂście po moim sukcesie przerwaliÂśmy trening, czas juÂż nas goniÂł. SpakowaliÂśmy wszystko co ze sobÂą mieliÂśmy i ruszyliÂśmy w stronĂŞ Oto...

Prosta technika, ciekawe i Âładne sÂłownictwo.
Zaliczam
Tanuki Hyoko.
Shukai Sou
zakazana technika niszczÂąca wiatrem wszystko na danym terenie. WyglÂąda to tak Âże po zÂłoÂżeniu pieczĂŞci wykonujÂący dosÂłownie eksploduje nieszczÂącym wiatrem który jest w stanie zmiataĂŚ nawet wioski. JednakÂże technika ta jest prawie samobójcza i zmĂŞczony ninja moÂże po prostu siĂŞ niÂą zabiĂŚ. Po jej wykonaniu , nie moÂżna juÂż dÂłuÂżej toczyĂŚ walki. Do zniszczenia wioski potrzebny jest dobry punkt , najlepiej w Âśrodku nie , Âżeby nie daÂło siĂŞ nigdzie zwiaĂŚ , bo próba zniszczenia murów i wioski raczej siĂŞ nie uda. Ta technika zdecydowanie moÂże byĂŚ uÂżyta przez postaĂŚ tylko parĂŞ razy w ciÂągu Âżycia , kaÂżde nastĂŞpne uÂżycie przybliÂża postaĂŚ do Âśmierci. Trzeba teÂż pamiĂŞtaĂŚ o tym , Âże jeÂżeli technika tego pokroju natknie siĂŞ na jakÂą kol wiek obronĂŞ , to jÂą zniszczy , jednakÂże potem osÂłabnie i to o sporo( jeÂżeli obrona jest rangi A bÂądÂź S ). Plusem jest szybkoœÌ wykonania trwa to tylko 5 sekund ( na takÂą potĂŞgĂŞ to maÂło) , jednakÂże najszybsi zd¹¿¹ w tym czasie zabiĂŚ przeciwnika.
ranga S
koszt 1500

Dwóch shinobi w maskach i czarnych strojach... BiegnÂą za mnÂą... ÂŚcigajÂą mnie po jakimÂś trawiastym stepie... Jest czarna, nieprzenikniona noc peÂłna mroku... OdwracajÂąc siĂŞ, przez ich tej samej barwy co otoczenie ubrania widziaÂłam jedynie jasne bÂłyski stali z ich shurikenów, które trzymali przygotowane w dÂłoniach... KaÂżdy trzymaÂł po jednym w jednej dÂłoni... A siÂł byÂło coraz mniej... Step nie koĂączyÂł siĂŞ, byÂł caÂły czas taki sam, a shinobi nie wyglÂądali wcale na zmĂŞczonych... Gonili mnie dalej nieprzerwanie, gonili mnie, choĂŚ nie wiedziaÂłam, czemu i za co... Nagle jeden z nich wyrósÂł jakby spod ziemi tuÂż przede mnÂą... WpadÂłam na niego, odbiÂłam siĂŞ od jego masywnej postaci i upadÂłam na ziemiĂŞ w wysokie trawy... Le¿¹c wÂśród nich, zd¹¿yÂłam wyszeptaĂŚ jedynie : -Dlaczego...? ...
Shurikeny bÂłysnĂŞÂły w ciemnoÂści ponownie, nie mogÂłam siĂŞ ruszyĂŚ, a one trafiÂły mnie w dwa punkty witalne... Ból byÂł nie do zniesienia, dodatkowo nie mogÂłam ruszaĂŚ Âżadnym miĂŞÂśniem, a próby ich napiĂŞcia przynosiÂły kolejne cierpienie...
-DOSYÆ! DOSYÆ! - krzyknĂŞÂłam, wstajÂąc... Nie wiedziaÂłam, jak to zrobiÂłam, skoro przed chwilÂą nie mogÂłam wykrzesaĂŚ z mojego ciaÂła ani jednego, najdrobniejszego ruchu... Teraz jednak staÂłam w peÂłnej okazaÂłoÂści przed wrogiem, który unosiÂł kolejne shurikeny... WykonaÂłam jakieÂś pieczĂŞci... I wtedy to siĂŞ zaczĂŞÂło...
ZerwaÂł siĂŞ wiatr, ogromny, potĂŞÂżny, niszczÂący wiatr, biorÂący siĂŞ nie wiadomo skÂąd... PoczuÂłam teÂż naprawdĂŞ duÂży upÂływ chakry, a przez jego szybkoœÌ i gwaÂłtownoœÌ upadÂłam na kolana... Jednak to, co dziaÂło siĂŞ z wrogami, byÂło duÂżo gorsze... Nie tylko zresztÂą z nimi... Wichura odrywaÂła natychmiast caÂłe chmary trawy, wywiewajÂąc je daleko... A dwaj wrodzy shinobi zostali bez problemy uniesieni przez niosÂący zniszczenie wiatr... Zostali przez niego ROZERWANI... Ich krew i flaki pociÂągn¹³ wiatr, bezwzglĂŞdny wiatr, który porwaÂł teÂż wszystko inne... Chmury rozstÂąpiÂły siĂŞ wraz z ciemnoÂściÂą, sÂłoĂące ukazaÂło nowy Âświat... Jak okiem siĂŞgn¹Ì nie byÂło nic, zostaÂłam tylko ja na pustej przestrzeni...
Armor otworzyÂła oczy. Nad sobÂą widziaÂła ÂśnieÂżnobiaÂły sufit. WróciÂła do rzeczywistoÂści, choĂŚ przez chwilĂŞ nie mogÂła siĂŞ otrzÂąsn¹Ì.
"Co to byÂł za sen" - pomyÂślaÂła, przecierajÂąc oczy. - "Niesamowite..."
OdgarnĂŞÂła koÂłdrĂŞ. Dawno nie miaÂła Âżadnego snu, dlatego tak bardzo zdziwiÂł jÂą nagÂły koszmar... Lub coÂś w sensie koszmaru, bo ostatecznie dla niej skoĂączyÂł siĂŞ on dobrze.
"To jutsu... Nie mogĂŞ sobie przypomnieĂŚ jego nazwy i rangi, ale wiem, Âże gdzieÂś widziaÂłam jego skutki..."
CiÂągle widziaÂła przed oczami skutki, jakie wywoÂłaÂła w jej Âśnie ta niezwykÂła technika. MiewaÂła juÂż gorsze koszmary, ale ten wydaÂł jej siĂŞ dziwnie realny i zapadajÂący w pamiĂŞĂŚ. Tak bardzo, Âże dziewczyna postanowiÂła spróbowaĂŚ poszukaĂŚ informacji o tym tajemniczym jutsu.
Wsta³a i ubra³a siê w niebiesk¹ bluzkê oraz spodnie, po czym uda³a siê do kuchni, aby przygotowaÌ i zjeœÌ ma³e, szybkie œniadanie. Ca³y czas myœla³a o tej technice i œnie.
Gdy byÂła juÂż gotowa do wyjÂścia, ruszyÂła, zabrawszy ze sobÂą torbĂŞ, do biblioteki. SzÂła ulicami Kiri-Gakure. Dobrze znaÂła drogĂŞ. O tak wczesnym ranku maÂło kto jeszcze byÂł na tych kamiennych ulicach, zobaczyÂła jednak jakiegoÂś chÂłopca. Dziecko byÂło ubrane w brudne, obszarpane ciuchy. WÂłosy ukÂładaÂły siĂŞ w jednÂą wielkÂą nieregularnÂą czapĂŞ nie przypominajÂącÂą niczym jakiejkolwiek fryzury, a zielone, wyglÂądajÂące na bystre oczy przeszywaÂły Armor wzrokiem. WpatrywaÂł siĂŞ w niÂą intensywnie. SzÂła dalej, nie zwracajÂąc na niÂą uwagi, ale on nie zdejmowaÂł z niej wzroku i zacz¹³ iœÌ za niÂą. Dziewczyna oglÂądaÂła siĂŞ co chwila. ChÂłopiec wydaÂł siĂŞ jej dziwny. Ulice byÂły opustoszaÂłe prócz ich dwojga.
Nagle usÂłyszaÂła w powietrzu jakieÂś ÂśmigniĂŞcie. ZareagowaÂła bÂłyskawicznie szybkim odskokiem w lewÂą stronĂŞ. Dwa shurikeny pomknĂŞÂły dalej. ZostaÂły wyrzucone z tak ogromnÂą si³¹, Âże leciaÂły dalej przez ca³¹ ulicĂŞ, w koĂącu zatrzymujÂąc siĂŞ w drewnianym sÂłupie na ogÂłoszenia, w którym zatopiÂły siĂŞ do poÂłowy.
Dziewczyna spojrzaÂła z przeraÂżeniem na chÂłopca, który nadal staÂł w pozie, jakÂą zwykle przybieraÂł kaÂżdy po rzutach shurikenami : lekko przychylony do ziemi, z obiema wyprostowanymi i skierowanymi ku górze rĂŞkoma.
-Co Ty zrobi³eœ...? - spyta³a zdumiona. W innym przypadku by³aby oburzona takim wybrykiem dziecka, ale oburzenie ust¹pi³o miejsce wielkiemu zdziwieniu, gdy zobaczy³a, jak wielk¹ si³ê pokaza³, rzucaj¹c te shurikeny.
-Tym razem uniknê³aœ, nie tak, jak wtedy - sykn¹³ ch³opczyk.
-ÂŻe... co?
Zd¹¿yÂła wykrztusiĂŚ tylko to. Przez uÂłamek sekundy zobaczyÂła, Âże barwy Âświata siĂŞ rozmazaÂły, po czym znów zobaczyÂła swój sen, a dokÂładniej moment, w którym shinobi wyrzuciÂł shurikeny w jej punkty witalne. PoczuÂła ból, ale nie zd¹¿yÂła upaœÌ - ninja zamieniÂł siĂŞ w chÂłopca, a otoczenie ze snu w realne. PowróciÂła do rzeczywistoÂści. Z zaniepokojeniem spojrzaÂła na swe punkty witalne. Nie byÂło tam Âżadnych ran. CofnĂŞÂła siĂŞ szybko, aÂż pod ÂścianĂŞ jednego z domów.
-Nie wymkniesz siĂŞ mi - powiedziaÂł chÂłopiec, dobywajÂąc jednoczeÂśnie okoÂło dziesiĂŞciu shurikenów. WyrzuciÂł je wszystkie w stronĂŞ dziewczyny. CaÂła dziesiÂątka trawiÂła w krawĂŞdzie ubraĂą dziewczyny, przyszpilajÂąc jÂą do Âściany.
-A teraz pora koĂączyĂŚ! - krzykn¹³ chÂłopczyk. Ale nie byÂł to juÂż chÂłopczyk, byÂł to dorosÂły ninja w czarnym ubraniu i masce, który trzymaÂł w rĂŞkach mnóstwo shurikenów. WyrzuciÂł je wszystkie naraz. Tym razem trafiÂły one w dziewczynĂŞ, sprawiajÂąc jej ogromny ból, przebijajÂąc wiĂŞkszoœÌ jej punktów witalnych, ogrom krwi spÂłyn¹³ na ziemiĂŞ, a ona sÂłabÂła i sÂłabÂła z kaÂżdym uÂłamkiem sekundy, aÂż zawisÂła bezwÂładnie na shurikenach przyszpilajÂących jÂą do Âściany...
I wtedy ocknê³a siê z iluzji. Wci¹¿ sta³a pod œcian¹, ale wcale nie by³a do niej przyszpilona. Ch³opiec sta³ z rêkami w kieszeniach.
"To musi byĂŚ mistrz Genjutsu" - pomyÂślaÂła zszokowana Armor. - "Ta iluzja byÂła niesamowita, taka... prawdziwa... A on w tym wieku... i nie wyglÂąda wcale na zmĂŞczonego..."
ChÂłopczyk staÂł i przebijaÂł jÂą wzrokiem, uÂśmiechajÂąc siĂŞ z kpinÂą.
-Kim... Ty... jesteœ? - wyszepta³a dr¿¹cym g³osem Armor.
-Dla Ciebie jestem nikim, zrozumieĂŚ mnie nie umiesz, mogÂłabyÂś mi pomóc, ale Ty mnie nie rozumiesz...
Po tych dziwnych sÂłowach dziecko odwróciÂło siĂŞ i ruszyÂło drogÂą odbiegajÂącÂą od tej ulicy. Dziewczyna, gdy otrzÂąsnĂŞÂła siĂŞ jakoÂś i ogarnĂŞÂła,
zaczĂŞÂła biec, byleby do koĂąca tej ulicy. Teraz to, Âże byÂła pusta, wydawaÂło jej siĂŞ przeraÂżajÂące i niebezpieczne.
Czego on chciaÂł? Kim byÂł? Jakim sposobem nauczyÂł siĂŞ tak potĂŞÂżnego GenJutsu?
Te i inne pytania drĂŞczyÂły Armor biegnÂącÂą ku bardziej zaludnionej, publicznej ulicy. Tutaj juÂż o tej porze byÂły spore tÂłumy.
W tÂłumie zwolniÂła kroku. UspokoiÂła siĂŞ.
"Tutaj nikt nie odwa¿y siê mnie zaatakowaÌ... Nikt..." - uspokaja³a siê Armor, choÌ w g³êbi jej duszy ci¹gle kry³ siê strach. WyobraŸnia nie dawa³a spokoju dziewczynie.
Uczuciu przeraÂżenia towarzyszyÂła jednak dziwna chĂŞĂŚ nauki techniki, jakiej chciaÂła nauczyĂŚ siĂŞ juÂż wczeÂśniej.
"Co siĂŞ ze mnÂą dzieje? PodÂświadomie chcĂŞ siĂŞ jej nauczyĂŚ... Fascynuje mnie tak bardzo, Âże nie mogĂŞ siĂŞ oprzeĂŚ... "
Niemal mimowolnie Armor zaczĂŞÂła biec ku bibliotece. BiegÂła, rozpychajÂąc siĂŞ miĂŞdzy ludÂźmi patrzÂącymi na niÂą dziwnie. O tej porze maÂło kto siĂŞtak gdziekolwiek spieszyÂł.
"Rozrywanie ludzi i wyrywanie drzew z korzeniami... Ta moc musi byĂŚ naprawdĂŞ potĂŞÂżna. "
Wreszcie dobiegÂła do biblioteki, otworzyÂła drzwi i znalazÂła siĂŞ w przedsionku. ByÂło to niewielkie, skromnie umeblowane pomieszczenie. W rogu, obok drzwi, staÂło niewielkie biurko obÂładowane dokumentami. Papiery wypeÂłniaÂły teÂż przymocowane do Âściany szafki.
Armor podeszÂła do drobnej staruszki bĂŞdÂącej tu bibliotekarkÂą.
-DzieĂą dobry...
-ImiĂŞ, nazwisko - mruknĂŞÂła staruszka. Nigdy nie byÂła zbytnio rozmowna.
-Armor Sabataya - odparÂła dziewczyna.
Bibliotekarka zaczĂŞÂła przeglÂądaĂŚ jeden ze stosów papierzysk le¿¹cych na biurku.
-Taak... A jakich ksi¹¿ek szukasz? - spyta³a, wyci¹gaj¹c jeden z nich.
-Ksi¹¿ek o Fuutonie i jego najpotê¿niejszych technikach... Wie pani, jutsu klasy S.
-Taa... - znów zaczĂŞÂła grzebaĂŚ, tym razem w innym stosie. WyciÂągnĂŞÂła zÂłoÂżony na póÂł papier, rozÂłoÂżyÂła go i zaczĂŞÂła czytaĂŚ. Nie miaÂła w zwyczaju siĂŞ spieszyĂŚ, a Armor z trudem powstrzymywaÂła siĂŞ od skakania w miejscu z niecierpliwoÂści.
Wreszcie staruszka powiedziaÂła :
-DziaÂł E, poddziaÂł 5.
UsÂłyszawszy to, zniecierpliwiona dziewczyna podziĂŞkowaÂła i szybko weszÂła do gÂłównej sali biblioteki. ByÂła ona szeroka i dÂługa zarazem. Niewiele miejsca pozostaÂło wolnego od wysokich, peÂłnych ksi¹¿ek regaÂłów. ByÂły 24 dziaÂły, kaÂżdy byÂł oznaczony jak¹œ literÂą i kaÂżdy posiadaÂł10 poddziaÂłów, one zaÂś po 5 regaÂłów. KsiĂŞgozbiór byÂł imponujÂąco potĂŞÂżny i stary.
O tej porze nie byÂło tu jeszcze zbyt wielu ludzi, jedynie kilku staruszków zbierajÂących tu i ówdzie ksi¹¿ki.
Armor, nie zwracajÂąc uwagi na mnóstwo rozwieszonych po Âścianach tablic informujÂących o przymusie zachowania caÂłkowitej ciszy, niemal pobiegÂła ku oddziaÂłowi E. Gdy tylko siĂŞ w nim znalazÂła, podekscytowana odszukaÂła poddziaÂł 5. PrzemykaÂła miĂŞdzy regaÂłami, wybierajÂąc ksi¹¿ki, które uznaÂła za ciekawe i biorÂąc je pod pachĂŞ.
-"Prawdziwa siÂła Fuutonu, wietrzne jutsu klasy S" , "Zakazane techniki Fuuton, moc wiatru" ... - mruczaÂła pod nosem.
W koĂącu uklĂŞkÂła na podÂłodze z piĂŞcioma wybranymi ksi¹¿kami. Stolików to nie byÂło - juÂż siĂŞ nie mieÂściÂły. Niecierpliwie przewracaÂła strony, szukajÂąc tego tak fascynujÂącego, choĂŚ niszczycielskiego jutsu. Teraz wszystkie inne znajdowane na stronicach tych ksi¹¿ek, które normalnie bardzo by jÂą zaciekawiÂły, nie interesowaÂły je. ByÂła w bardzo dziwnym stanie, który moÂżna by nazwaĂŚ nawet transem.
Wreszcie, w trzeciej ksi¹¿ce, znalaz³a. Z zapa³em zaczê³a czytaÌ opis. Przeczyta³a ;
"Shukai Sou to potĂŞÂżne jutsu wywoÂłujÂące wichurĂŞ, która potrafi zmiataĂŚ stojÂące na jej drodze lasy, a nawet wioski. Polega na zmienieniu chakry charakteru Fuuton na wiatr, ogromnÂą iloœÌ wiatru. Po jej uÂżyciu uÂżytkownik zwykle jest wyczerpany, poniewaÂż wymaga kolosalnych iloÂści chakry. "
NiÂżej znajdowaÂł siĂŞ rzÂąd obrazków przedstawiajÂących pieczĂŞci.
"ÂŚwietnie... Teraz tylko potrzebny mi jakiÂś naprawdĂŞ spory, pusty teren. Hmm..."
WytĂŞÂżyÂła pamiĂŞĂŚ. Po chwili przypomniaÂło siĂŞ jej coÂś.
"Tak... Ten wielki step niedaleko wioski..."
Wsta³a, szybko od³o¿y³a ksi¹¿ki na miejsce, po czym energicznym krokiem wysz³a z biblioteki.
Po chwili wĂŞdrowaÂła juÂżku bramom Kiri-gakure widniejÂącym parĂŞdziesiÂąt metrów dalej. A raczej widoczny byÂł ich zarys w gĂŞstej mgle. Nagle w mgle mignĂŞÂła teÂż inna postaĂŚ. PostaĂŚ maÂłego chÂłopca. MaÂłego chÂłopca, który siĂŞgn¹³ po kunai i rzuciÂł go.
OszoÂłomiona Armor ledwo uniknĂŞÂła ataku. Kunai przeleciaÂł obok niej i roztrzaskaÂł siĂŞ o betonowÂą ÂścianĂŞ jednego z pobliskich domów.
Dziewczyna byÂła przeraÂżona. SpojrzaÂła znów na mg³ê, ale chÂłopca juÂż tam nie byÂło. Strach paraliÂżowaÂł jÂą, ale po chwili do wĂŞdrówki zmusiÂło jÂą kolejne pojawienie siĂŞ fascynacji Shukai Sou.
Armor miaÂła dziwne wraÂżenie, Âże ktoÂś niÂą manipuluje, bawi siĂŞ jej uczuciami. Ale jeÂśli tak byÂło... To nie potrafiÂła siĂŞ temu komuÂś sprzeciwiĂŚ. Po chwili znalazÂła siĂŞ juÂż na miejscu treningu.
ByÂł to potĂŞÂżny, pusty step. MiaÂł niemal 200 metrów dÂługoÂści i 300 szerokoÂści, a prócz Armor byÂła tu tylko trawa.
"Dobrze, chyba pora zacz¹Ì..."
SkupiÂła siĂŞ, zamknĂŞÂła oczy i uformowaÂła pieczĂŞci.
-Shukai Sou!
UsiÂłowaÂła przemieniĂŚ chakrĂŞ w wiatr. StaraÂła siĂŞ uspokoiĂŚ... I otworzyÂła oczy.
Armor spróbowaÂła jeszcze raz i drugi, jednak podmuch wiatru wcale nie byÂł gwaÂłtowniejszy. MoÂże o odrobinĂŞ, ale musiaÂłaby w ten sposób powtarzaĂŚ to jeszcze dziesiÂątki razy.
Dziewczyna jednak wiedziaÂła, Âże jutsu klasy S nie opanowuje siĂŞ w jednÂą krótkÂą chwilĂŞ, wiĂŞc próbowaÂła dalej. Powoli posuwaÂła siĂŞ do przodu, aÂż w koĂącu wiatr osiÂągn¹³ si³ê sporego podmuchu umiejÂącego nagi¹Ì duÂże drzewo. Ale tylko nagi¹Ì. Nie byÂło mowy o wyrwaniu z korzeniami, nawet maÂłego drzewka.
Dodatkowo byÂła wyczerpana. OddychaÂła ciĂŞÂżko, kiwajÂąc siĂŞ na nogach. KucnĂŞÂła i podparÂła siĂŞ rĂŞkami.
Nagle usÂłyszaÂła za swoimi plecami gÂłos.
-CiĂŞÂżko, co?
ByÂł to chÂłopiĂŞcy gÂłos, który juÂż znaÂła...
OdwróciÂła siĂŞ natychmiast. Tak jak siĂŞ obawiaÂła, byÂł to ten sam chÂłopiec, którego spotkaÂła w mieÂście. Natychmiast odskoczyÂła szybko.
-Czego chcesz? - spytaÂła.
-Spokojnie... - odpowiedziaÂł chÂłopczyk, ÂśmiejÂąc siĂŞ widocznie z jej strachu. - WidzĂŞ, Âże uczysz siĂŞ, uczysz i nie moÂżesz nauczyĂŚ...
-Kim Ty... jesteÂś? - wyszeptaÂła Armor, która byÂła juÂż caÂłkiem zdezorientowana, a na dodatek zirytowana.
-Nikim specjalnym... Za to wiem, jaki masz problem... Nie moÂżesz siĂŞ nauczyĂŚ techniki, hm... PotĂŞÂżna technika wywoÂłujÂąca wichurĂŞ... MoÂże po prostu nie rozumiesz mocy wiatru?
-ÂŻe co?
-Oj, chodÂź za mnÂą... Co Ci to szkodzi... Poka¿ê Ci, jak siĂŞ go nauczyĂŚ... Nie mam Âżadnych zÂłych zamiarów...
Znów dziewczyna poczuÂła, Âże ktoÂś niÂą manipuluje. WybudziÂł w niej ogromnÂą chĂŞĂŚ pójÂścia za chÂłopcem i poznania go bardziej. Nie potrafiÂła siĂŞ tej chĂŞci oprzeĂŚ i po chwili ruszyli pustym stepem.
Nie pytaÂła o nic ani teÂż nic nie mówiÂła, wzmagaÂła siĂŞ w niej ogromna ciekawoœÌ. Szli ciÂągle stepem, który z pÂłaskiego zacz¹³ siĂŞ podwyÂższaĂŚ i podwyÂższaĂŚ. Wreszcie stanĂŞli znów na równi, lecz nie byÂł to juÂż pusty step.
ByÂła to pÂłaszczyzna wypeÂłniona drzewami, przeróÂżnymi drzewami. ByÂły zarówno liÂściaste, jak i iglaste. PotĂŞÂżne dĂŞby, smukÂłe i wysokie wierzby, a takÂże maÂłe, mÂłode drzewka...
-Zobacz - zacz¹³ ch³opczyk. - Drzewa stoj¹...
Nagle zerwaÂł siĂŞ ogromny wiatr. ByÂła to potĂŞÂżna wichura, która natychmiast zaczĂŞÂła trz¹œÌ caÂłym tym terenem. Prócz Armor i chÂłopca, byli jak samotne wyspy w oceanie zimnej wichury, która z kaÂżdÂą sekundÂą wszystko niszczyÂła... MÂłode drzewka juÂż po chwili odleciaÂły z korzeniami, Âśrednie byÂły wÂłaÂśnie wyrywane przez bezlitosny wiatr, a duÂże - przychylane ku ziemi, tak Âże sĂŞkate, grube ga³êzie dotykaÂły koniuszków trawy.
OszoÂłomiona dziewczyna patrzyÂła na to wszystko. Po chwili zostaÂło tu tylko Âłyse pole. Ani Âśladu po masie drzew ani teÂż po trawie.
-J-jak to zrobiÂłeÂś?
-To niewa¿ne. Ale teraz bêdziesz wiedzieÌ ju¿, jak wielk¹ si³ê ma wiatr. I bêdzie Ci ³atwiej wykonaÌ to jutsu. No dalej.
Armor, która ciÂągle byÂła pod wpÂływem tego czegoÂś, szybko wyciÂągnĂŞÂła tabletkĂŞ z kieszeni i poÂłknĂŞÂła jÂą. PoczuÂła przypÂływ siÂł.
ZÂłoÂżyÂła pieczĂŞci.
-Shukai Sou!
PrzemieniÂła chakrĂŞ w wiatr i wyobraziÂła sobie jeszcze raz tamtÂą potĂŞÂżnÂą wichurĂŞ...
ZerwaÂł siĂŞ wiatr, potĂŞÂżny wiatr, w niemal peÂłnej okazaÂłoÂści jutsu, który wstrzÂąsn¹³ okolicznymi trawami, których nie zwiaÂła poprzednia wichura, i wyrwaÂł je natychmiast.
"Niesamowite... Tak szybko to opanowaÂłam? Ten chÂłopiec, ten chÂłopiec jest..."
PoczuÂła spory upÂływ chakry, gdy adrenalina minĂŞÂła. DyszaÂła ze zmĂŞczenia.
-ChodÂź - powiedziaÂł szybko chÂłopczyk. - Nie ma czasu.
-Ale gdzie?
-NiewaÂżne, chodÂź. Twoje jutsu nie jest jeszcze doskonaÂłe, ale myÂślĂŞ, Âże moÂżesz mi pomóc...
-W czym?
-NiewaÂżne!
Armor nie zadawaÂła wiĂŞc wiĂŞcej pytaĂą i poszÂła za chÂłopcem. Po chwili doszli na maÂły grobowiec, na którym prawdopodobnie kÂładziono ludzi z niedaleko poÂłoÂżonej, obecnie juÂż nie istniejÂącej farmy. ByÂł opuszczony, stary i zaroÂśniĂŞty.
-No - powiedzia³ jakby z ulg¹ ch³opiec. To by³ pierwszy raz, gdy wyra¿a³ coœ innego ni¿ z³oœliwoœÌ. - Nareszcie jesteœmy. Naprawdê trudno tu kogoœ sprowadziÌ.
-ÂŻe jak?
-Wykonaj znowu to jutsu.
-Ale... po co? - spytaÂła dziewczyna nieco przeraÂżona pomysÂłem niszczenia grobowca.
-Bo tak Ci ka¿ê!
Arogancja malca zaczĂŞÂła denerwowaĂŚ Armor.
-SÂłuchaj...
-Nie! Zrób to!
-Nie ma mowy! Nie bĂŞdĂŞ niszczyĂŚ grobów z Twojego kaprysu!
Ch³opczyk westchn¹³, po czym spojrza³ wprost w oczy dziewczyny. W tym samym momencie poczu³a jakby obecnoœÌ cudzego jestestwa w swoim ciele. Przejmowa³o ono kontrolê nad ni¹, dostaj¹c siê te¿ do umys³u. Nim siê obejrza³a, zaczê³a sk³adaÌ pieczêci.
"Wpad³am w kolejne GenJutsu? " - zastanawia³a siê ostatnia wolna od cudzej osobowoœci czêœÌ umys³u.
ByÂło za póÂźno na cokolwiek. Jutsu zaczĂŞÂło dziaÂłaĂŚ. Wiatr zerwaÂł siĂŞ. Zacz¹³ zmiataĂŚ z powierzchni ziemi groby. Armor nie zd¹¿yÂła nawet mrugn¹Ì, gdy juÂż wszystkie odleciaÂły z potĂŞÂżnym wiatrem. WÂśród nich takÂże szkielety, które w nich leÂżaÂły.
CaÂły cmentarz odleciaÂł wraz z wichurÂą wywoÂłanÂą jutsu, cudza dusza wycofaÂła siĂŞ, puszczajÂąc. Armor odzyskaÂła wÂładzĂŞ nad ciaÂłem i obejrzaÂła siĂŞ.
Nie zobaczyÂła chÂłopca.
Niczego tu juÂż nie byÂło.
ByÂła wyczerpana po dwukrotnym uÂżyciu jutsu. ZemdlaÂła z wysiÂłku.

***

Armor obudziÂła siĂŞ w swoim domu. Nie byÂła pewna, czy to nie sen. WróciÂła wiĂŞc na step i sprawdziÂła, czy umie to jutsu. OkazaÂło siĂŞ, Âże tak. UdoskonaliÂła je do koĂąca i opanowaÂła. Tajemnica chÂłopca pozostaÂła jednak nadal nierozwikÂłana...

-------------------------------------------------------------------------------------

CzytaÂłem tÂą pracĂŞ 2 razy. JeÂżeli mam jÂą oceniaĂŚ w skali od 1 do 10 daje jej 7.
Praca jest dobra, dÂługa i w miarĂŞ dobrze siĂŞ ja czyta. Ma jednak kilka wad- bĂŞdy stylistyczne; historia, która czĂŞsto siĂŞ powtarza; motyw snu; dosyĂŚ krótki opis treningu na tle pracy.

W kaÂżdym razie zaliczam  Good JOB
GratulujĂŞ
kortill Nara
Experimental Bodies - Jest to technika dziĂŞki której moÂżemy zapieczĂŞtowaĂŚ ciaÂła zabitych shinobi w zwoju.Po zapieczĂŞtowaniu ciaÂło nie ulega rozkÂładowi dziĂŞki czemu moÂżemy w dowolnym momencie uÂżyĂŚ ciaÂła i eksperymentowaĂŚ na nim itp.
koszt 250
Ranga : B

Sama ciemnoœÌ...Nic tylko mój gÂłos...

-PiekÂło... Z czym mi siĂŞ kojarzy? Nie z ogniem, nie ze ÂśmierciÂą... Z obietnicÂą. Tak, raz dane sÂłowo byÂło poczÂątkiem apokaliptycznej gry domina, jeden klocek wpada na drugi. Istna reakcja ÂłaĂącuchowa. Czym jest piekÂło? KarÂą? NagrodÂą? Nie moim zdaniem piekÂło to stan taki jak wszystkie inne. Nie róÂżni siĂŞ od nieba czy czyœÌca. To dokÂładnie to samo. RóÂżnica polega w czÂłowieku, jak to wszystko interpretuje... Dla mnie piekÂło okazaÂło siĂŞ byĂŚ lepsze od nieba. Dlaczego bo tam dowiedziaÂłam siĂŞ prawdy, jaki to kiedyÂś utopie sobie snuÂłam, jaka naiwna byÂłam i co najwaÂżniejsze jaka sÂłaba. Tak piekÂło otworzyÂło mi oczy... W momencie zaprzedania duszy demonom, nie byÂło juÂż innego wyjÂścia jak trwaĂŚ w tym i staraĂŚ siĂŞ by wywalczyĂŚ jak najwiĂŞkszy kawaÂłek dla siebie w tym Âświecie chaosu...

Otwieram oczy... WidzĂŞ potoki lawy które wolno pÂłynÂą miĂŞdzy skaÂłami, widzĂŞ jak masa pomniejszych demonów znĂŞca siĂŞ nad jakimiÂś duszyczkami. Niewzruszona tym widokiem idĂŞ dalej... ÂŚcieÂżkÂą wykutÂą w skale... Pod¹¿am za moim przewodnikiem... ByÂł to Nikodem... Mój opiekun w tym Âświecie... Patron grabarzy jak na ironiĂŞ... Jego czarny pÂłaszcz z kapturem zakrywaÂł jego oblicze jak i równieÂż ca³¹ resztĂŞ postaci... SzedÂł wolno, nic go nie rozpraszaÂło... Droga byÂła dÂługa i krĂŞta...

-DokÂąd mnie zabierasz?
zapytaÂłam w koĂącu nie potrafiÂąc poskromiĂŚ swojej ciekawoÂści.
-Zobaczysz w swoim czasie...
jego gÂłos jak zawsze byÂł chÂłodny, bez Âżadnych emocji...

Nie zadajÂąc wiĂŞcej pytaĂą, bo i tak pewno nie otrzymaÂła bym na nie satysfakcjonujÂące odpowiedzi, brnĂŞÂłam za nim dalej...

W pewnym momencie skrĂŞciliÂśmy w ma³¹ bocznÂą ÂścieÂżkĂŞ... Tak byÂło tu o wiele cieplej a dym byÂł nie do zniesienia... DotarliÂśmy do kamiennych wrót, nie byÂły jakieÂś specjalnie duÂże jednak to co byÂło wykute w pÂłaskorzeÂźbach byÂło czymÂś niezwykÂłym... Byli to czterej jeÂźdÂźcy, wszyscy trzej mieli oblicze szkieleta, galopowali na swych rumakach a za nimi unosiÂły siĂŞ pÂłomienie... Nikodem wykonaÂł jakiÂś znak jednÂą rĂŞkÂą a drzwi z hukiem zaczĂŞÂły siĂŞ otwieraĂŚ, byÂły niezwykle masywne a mimo to nikt ich nie otwieraÂł... Same stanĂŞÂły przed nami otworem... Pierwsza rzecz jaka od razu do mnie dotarÂła, to smród, straszny odór martwych ciaÂł... ByÂł nie do zniesienia... Odruchowo zasÂłoniÂłam rĂŞkÂą usta i noc ale to niewiele pomogÂło... Nikodem nawet nie drgn¹³... WprowadziÂł mnie do sali... ByÂła sÂłabo oÂświetlona... ZnajdowaÂło siĂŞ tam mnóstwo ciaÂł, kaÂżde ciaÂło leÂżaÂło na marmurowym stole... Obok ciaÂł byÂły notatki jak i przyrzÂądy dla chirurgów...

-Jak widzisz mamy tu masĂŞ ciaÂł, kaÂżdy klan, kaÂżdy kraj, kaÂżdy martwy shinobi... Wam wydaje siĂŞ Âże ciaÂło przepada po Âśmierci a tak naprawdĂŞ trafia do nas do piekÂła, robaki które w waszym Âświecie trawiÂą ciaÂła, zwracajÂą nam je nietkniĂŞte tak jakimi byÂły w Âświecie Âżywych... KaÂżde ciaÂło ma tajemnice, i to nasze zadanie, wydobyĂŚ je z ciaÂła... Te informacje i moc sÂłu¿¹ wiernie piekÂłu... A to twoje zadanie by nam teraz pomagaĂŚ... DostarczaĂŚ nam ciaÂł i informacji...
GÂłos grabarza miaÂł nutkĂŞ chorej pasji ale nie miaÂłam tu za wiele do powiedzenia...
-Dobrze wiĂŞc co mam robiĂŚ?
-To proste nauczymy ciĂŞ techniki dziĂŞki której ciaÂła nie bĂŞdÂą siĂŞ rozkÂładaĂŚ, dziĂŞki temu bĂŞdziesz mogÂła eksperymentowaĂŚ na nich do woli... Poznasz kaÂżdy sekret jak to robimy my sÂłudzy piekieÂł...

PodaÂł mi trzy zwoje, jeden opisany nazwÂą tego jutsu "Experimental Bodies" dwa nastĂŞpne byÂły puste.

-WrócĂŞ gdy siĂŞ tego juÂż nauczysz nie wczeÂśniej nie póÂźniej...
Mój przewodnik mówiÂąc to zdanie wyszedÂł z pomieszczenia zamykajÂąc kamienne wrota. SÂłabe pÂłomyki oÂświetlaÂły to miejsce... ByÂło tu strasznie ale po jakimÂś czasie przywykÂłam bo za Âżycia równieÂż bywaÂłam w kostnicach...

~WiĂŞc jak Armor zaczynasz? Nikodem to straszny nudziarz, nic tylko obowiÂązki ponury staruch... WolaÂła bym byÂś uczyÂła siĂŞ czegoÂś mrocznego i demonicznego... CzegoÂś co ci pomoÂże zabijaĂŚ... ~
*Wiem wiem Romi ale widzisz mam zadanie z góry i jak chcĂŞ stÂąd wyjœÌ muszĂŞ robiĂŚ co mi ka¿¹...*

RozwinĂŞÂłam zwój i zaczĂŞÂłam go dokÂładnie studiowaĂŚ... Jutsu zaawansowane... Medyczne ale dziwi mnie Âże o nim nie sÂłyszaÂłam... No
cóÂż po przeczytaniu zwoju kilkakrotnie udaÂło mi siĂŞ zapamiĂŞtaĂŚ wszystkie czynnoÂści. RozÂłoÂżyÂłam pierwszy zwój ten który miaÂła z opisem techniki tuÂż przy martwym ciele... Drugi pusty równieÂż rozwinĂŞÂłam przy zwÂłokach teraz musiaÂłam narysowaĂŚ krwiÂą odpowiedni symbol na czystym zwoju i opisaĂŚ ciaÂło tam spoczywajÂące, opisaÂłam je sobie nr I, po czym zaczĂŞÂłam skÂładaĂŚ pieczĂŞci do jutsu pieczĂŞtowania zwÂłok...

DzieĂą 1:

Hmmm pierwsza próba okazaÂła siĂŞ niewypaÂłem jak zawsze... Poza chmurÂą dymu jakÂą stworzyÂłam nic siĂŞ nie zmieniÂło... Druga próba yyyy równieÂż ten sam efekt... Bardzo mnie to poirytowaÂło... Kilka prób dalej... No nareszcie Eureka, udaÂło mi siĂŞ pierwsze ciaÂło zapieczĂŞtowane... Ale kurde na zwoju mieÂści siĂŞ siedem miejsc na ciaÂło co daje mi Âże wykonaÂłam 1/14 mojej roboty... Ehhh nie ma co mam przecieÂż czas... UsiadÂłam obok jednego z marmurowych "ÂłóÂżek" i zamknĂŞÂłam zmĂŞczone oczy... UsÂłyszaÂłam tylko gÂłos Romi w mojej gÂłowie nic wiĂŞcej, tylko gÂłucha cisza...

~Po co siĂŞ tak mĂŞczysz Armor, daj ja zrobiĂŞ to za ciebie... Pozwól mi na to proszĂŞ... Daj sobie pomóc...~
*Jaka cena twej pomocy, wiem Âże nie robisz nic za darmo...*
~Jak zawsze nie dasz siĂŞ zwieœÌ, no cóÂż nie chcĂŞ duÂżo, daj mi na jeden dzieĂą swoje ciaÂło, tak tylko tyle pragnĂŞ...~
*I myÂślisz Âże na to przystanĂŞ...?*
~JeÂśli zaleÂży ci na czasie? Im szybciej stÂąd wyjdziesz tym lepiej nieprawdaÂż?~
*Szlak jak zawsze masz racjĂŞ...*
~Mam rozumieĂŚ Âże dobiÂłyÂśmy targu?!~
*Tak zgadzam siĂŞ na ten ukÂład... Zaczynajmy...*

DzieĂą 2:

Moja druga osobowoœÌ przejĂŞÂła nade mnÂą kontrole. Romi czyli Romra przejĂŞÂła teraz caÂłkowicie kontrole... Moje ciaÂło ulegÂło zmianie... WÂłosy z biaÂłych zmieniÂły siĂŞ na kruczo czarne. Z mojego ciaÂła wydostawaÂła siĂŞ demoniczna fioletowa chakra. Usta równieÂż poczerniaÂły... CiaÂło zrobiÂło siĂŞ nie naturalnie blade... Paznokcie zmieniÂły siĂŞ w krótkie pazury... Tak to byÂła peÂłna forma mojej Romi... Ona nie zwlekaÂł z dotrzymaniem swojej czĂŞÂści umowy... Moje albo raczej teraz jej oczy ÂświeciÂły czarnym mrocznym blaskiem... Nie wiem nawet kiedy to siĂŞ staÂło, byÂłyÂśmy juÂż przy zwÂłokach... Romi zÂłoÂżyÂła niezbĂŞdne znaki, wypisaÂła napis na zwoju i "pufff" ciaÂło znikÂło a w pustym miejscu na zwoju pojawiÂł siĂŞ symbol zapieczĂŞtowanego ciaÂła.

~Dwa z czternastu czas na resztĂŞ... Mam nadziejĂŞ Âże obserwujesz uwaÂżnie chodÂź moje doÂświadczenie jest teÂż twoim teraz...~

Romi pracowaÂła niczym maszynka pakujÂąc jedno ciaÂło za drugim... Istny szaÂł ciaÂł... (XD) CiaÂła znikaÂły w ekspresowym tempie lÂądujÂąc w jednym a póÂźniej w drugim zwoju... Gdy wszystkie 14 ciaÂł byÂło juÂż zapieczĂŞtowane Romi opadÂła z siÂł, to jest nie ona ale moje ciaÂło... BÂądÂź co bÂądÂź zrobiÂła w przeciÂągu godziny pracĂŞ którÂą ja miaÂła bym na tydzieĂą... ZuÂżyÂła ca³¹ naszÂą chcakrĂŞ... To byÂło bardzo nierozsÂądne gdyÂś nasz organizm ledwo siĂŞ teraz trzymaÂł... OczywiÂście nie mogÂła juÂż utrzymaĂŚ ciaÂła pod swojÂą kontrolÂą wiĂŞc ja przejĂŞÂłam paÂłeczkĂŞ... W tym momencie wszedÂł przez kamienne wrota nie kto inny jak Nikodem... SpojrzaÂł na mnie z pogardÂą...

-OszukiwaÂłaÂś! ZleciÂłem tobie to zadania a nie Romra...
*Tak ale...
-Milcz! Dostaniesz za to dwa razy wiĂŞcej pracy!
Nikodem wyj¹³ z rêkawa 8 zwoi. Mia³o byÌ dwa razy wiêcej a nie cztery razy wiêcej! Ale wola³am siê nie odzywaÌ by nie pogarszaÌ swojej sytuacji...
-56 cia³ do zapieczêtowania, chcê mieÌ pewnoœÌ ¿e zrobisz to osobiœcie...

Nikodem, podszedÂł do mnie, wykonaÂł kilka znaków a nastĂŞpnie na kaÂżdym z opuszków jego trupiej dÂłoni zapaliÂł siĂŞ zielony pÂłomyk z dziwnym znaczkiem na kaÂżdym palcu innym. UderzyÂł mnie tÂą pieczĂŞciÂą w brzuch... PoczuÂłam straszny ból... StraciÂłam przytomnoœÌ... Ostatnie co pamiĂŞtam to gÂłos mojego przewodnika...

-PiĂŞĂŚ ramienna pieczĂŞĂŚ! ! !

DzieĂą 3:

ObudziÂłam siĂŞ na zimnej, kamiennej posadce prosektorium, nie czuÂłam niczyjej obecnoÂści... Ani Nikodema, ani mojej Romra... DoskwieraÂło mi wyjÂątkowe uczucie samotnoÂści. ByÂłam tylko ja i armia nieboszczyków wo okóÂł mnie... PodniosÂłam siĂŞ prĂŞdko z ziemi... ByÂło mi bardzo zimno... Jak na ironiĂŞ gdy tylko pomyÂślaÂłam Âże znajdujĂŞ siĂŞ w piekle chÂłód nabieraÂł na sile... ZabraÂłam siĂŞ powoli do pracy... Z pierwszym ciaÂłem miaÂła nie lada problem... CoÂś siĂŞ staÂło z mojÂą kontrolÂą chakry... PodejrzewaÂłam Âże to samo co blokowaÂło Romra to samo równieÂż dziaÂłaÂło na mój ukÂład chakry... Tego dnia ledwo zapieczĂŞtowaÂłam 3 ciaÂła....

KILKA DNI PÓÂŹNIEJ:

ZapieczĂŞtowaÂłam juÂż wszystkie ciaÂła na jakie miaÂłam miejsca na zwojach... WróciÂł Mój oprawca a zarazem opiekun... Nikodem jak zwykle wszedÂł nie witajÂąc siĂŞ ze mnÂą, zebraÂł zwoje i kaÂżdy po kolei obejrzaÂł...

-Dobra robota, zasÂłuÂżyÂłaÂś by odzyskaĂŚ swojÂą drugÂą czêœÌ duszy... JesteÂś wolna, idÂź teraz do Âświata ludzi i praktykuj moje nauki dziecko... WróĂŚ tu po wiĂŞcej mrocznej i zakazanej wiedzy...

Pod¹¿yÂłam za moim mentorem. Tym razem nie zwaÂżaÂłam na nic, utonĂŞÂłam w myÂślach, odzyskaÂłam mojÂą drugÂą poÂłówkĂŞ... Droga przez piekÂło nie byÂła Âłatwa i przyjemna ale moc jakÂą mogÂłam tu posi¹œÌ byÂła zbyt kuszÂąca by jÂą od tak zlekcewaÂżyĂŚ i pomin¹Ì...

Koniec...

Ahh, na reszcie bĂŞdĂŞ miaÂła czysto w gabinecie, bo wÂłaÂśnie...
Zaliczam.
Tanuki Hyoko.