Nauka Arusia

1. Nick: Aru
2. Ranga: Chuunin
3. Chakra: 1525
4. Wiek: 13
5.:
1. Kai
2. Kawarimi no jutsu
3. Kage Bunshin no jutsu
4. Tsuujitegan
5. Sunshin no jutsu
6. Mizukuri No Yaiba

SÂłoĂące powoli ukazywaÂło siĂŞ nad niebem oÂświetlajÂąc okolice…
Aru otworzyÂł oczy po czym wstaÂł spokojnie… PrzeciÂągn¹³ siĂŞ leniwie i wyjrzaÂł za okno…
Chmury wĂŞdrowaÂły powoli po niebie, zakrywajÂąc co jakiÂś czas sÂłoĂące, które smaÂżyÂło nieubÂłaganie…
ByÂło strasznie duszno…
- Ehh… trzeba siĂŞ w koĂącu nauczyĂŚ jakiejÂś techniki… - stwierdziÂł cichym, zaspanym jeszcze gÂłosem nie do koĂąca zadowolony, nie lubiÂł siĂŞ uczyĂŚ…
*Ale pierwsza czêœÌ nie wymaga wysiÂłku…* - dokoĂączyÂł sobie w myÂślach uÂśmiechajÂąc siĂŞ
Po chwili podszedÂł do zwoi z technikami klanowymi, które zostawiÂł jego ojciec i wyj¹³ jeden…
W ÂłoÂżyÂł go do tylniej kieszeni a nastĂŞpnie ruszyÂł szukaĂŚ jakiegoÂś wygodnego miejsca do przyswojenia sobie wiedzy, w koĂącu w tak piĂŞknÂą pogodĂŞ AruÂś nie bĂŞdzie marnowaÂł dnia na czytanie w domu …



ChÂłopak przebyÂł juÂż spory odcinek… W koĂącu ujrzaÂł drzewko stojÂące obok spÂływajÂącej spokojnie rzeczki… PodszedÂł do niego i usiadÂł w cieniu, po chwili zsun¹³ siĂŞ do pozycji le¿¹cej…
PatrzyÂł przez chwilĂŞ na spÂływajÂącÂą wodĂŞ, i pewnie patrzyÂł by jeszcze dÂługo gdyby nie zrobiÂło mu siĂŞ niewygodnie le¿¹c na zwiniĂŞtym zwoju…
Aru wyj¹³ go by zobaczyĂŚ co ma pod sobÂą bo prawdĂŞ mówiÂąc zapomniaÂł po co tu przyszedÂł…
Sabataya Kirigakure no Jutsu
Taki napis widniaÂł na zwoju…
- Huh? Pewnie jakieÂś nieprzydatne do Âżycia jutsu reklamujÂące klan i wioskĂŞ… – stwierdziÂł po przeczytaniu nazwy…
Po chwili rozwin¹³ jednak zwój i zacz¹³ go czytaĂŚ…
Cytat:
Sabataya Kirigakure no Jutsu jest podstawÂą walki shinobi wioski mgÂły a szczególnie niebezpiecznÂą broniÂą w rĂŞkach posiadacza przenikajÂących oczu Tsuujitegan, u ludzi wywodzÂących siĂŞ z klanu Sabataya.
DziĂŞki tej technice moÂżna w niewiarygodnie prosty sposób uciec przeciwnikowi. Technika ta bowiem przywoÂłuje mg³ê… Mniej doÂświadczeni ninja nie bĂŞdÂą w stanie nic zrobiĂŚ gdy zostanÂą zÂłapani we mg³ê, powód jest prosty… Ludzie polegajÂą gÂłównie na wzroku który w tym miejscu zawodzi…
MieszkaĂący Kiri-gakure szkoleni ĂŚwiczeni sÂą, do walki bez uÂżycia wzroku, przez mg³ê, dodatkowo posiadacze Tsuujitegan – przenikajÂących oczu sÂą w stanie patrzeĂŚ przez mg³ê bez najmniejszych kÂłopotów… Ofiara tej techniki nie jest w stanie zlokalizowaĂŚ nadchodzÂącego ataku przez co jego skutecznoœÌ obrony diametralnie spada… Poza tym technika w wielkim stopniu pomaga w ucieczce nawet przed najbardziej doÂświadczonymi wojownikami, zmysÂły wĂŞchu i sÂłuchu nie obejmujÂą drzew, kamieni ani podÂłoÂża…

By wykonaĂŚ tĂŞ technikĂŞ musisz zÂłoÂżyĂŚ odpowiedniÂą pieczĂŞĂŚ i zacz¹Ì koncentrowaĂŚ chakrĂŞ, jednakÂże nie koncentruj chakry w sobie, taka koncentracja sÂłuÂży do ataku… Ty musisz skoncentrowaĂŚ Chakre do koÂła siebie, kumuluj jÂą spokojnie w podÂłoÂżu i przede wszystkim w powietrzu. Nie rób tego na si³ê, ta technika wymaga spokoju oraz opanowania, gdy chakrĂŞ skupisz zbyt gĂŞsto bÂądÂź zbyt ÂściÂśle z mgÂły powstanie co najwyÂżej odrobina wilgoci w koÂło Ciebie a Ty zmarnujesz bez celu chakrĂŞ… Rób to powoli z maÂłymi iloÂściami chakry stopniowo zwiĂŞkszajÂąc iloœÌ i szybkoœÌ jej emitowania…
MaÂły Aru czytaÂł zwój z zaciekawieniem, byÂł pozytywnie zaskoczony stylem, w jakim zostaÂł on napisany… WiĂŞkszoœÌ zrozumiaÂł i zacz¹³ analizowaĂŚ po kolei kaÂżde zdanie…
Cytat: … posiadacza przenikajÂących oczu Tsuujitegan, u ludzi wywodzÂących siĂŞ z klanu Sabataya.
*jak widaĂŚ, coÂś dla mnie* - stwierdziÂł w myÂślach uÂśmiechajÂąc siĂŞ mimowolnie…

Cytat: Ludzie polegajÂą gÂłównie na wzroku który w tym miejscu zawodzi…
*To jest sensowne, sam nigdy nie ĂŚwiczyÂłem powiedzmy nosa….* - podsumowaÂł w myÂślach i kontynuowaÂł przeglÂąd zwoju…

Cytat: …musisz skoncentrowaĂŚ Chakre do koÂła siebie, kumuluj jÂą spokojnie w podÂłoÂżu i przede wszystkim w powietrzu. Nie rób tego na si³ê, ta technika wymaga spokoju oraz opanowania…
*Nie no stworzone dla mnie… nie trzeba siĂŞ skupiaĂŚ na raz wszystko na spokojnie…* - pomyÂślaÂł po czym zwin¹³ zwój i wstaÂł…

PRÓBA 1:
Odetchn¹³ g³êboko po czym zÂłoÂżyÂł odpowiedniÂą pieczĂŞĂŚ i zacz¹³ kumulowaĂŚ chakrĂŞ, jak siĂŞ okazaÂło emitowanie jej w okoÂło nie byÂło w cale takie proste jak maÂły Aru przypuszczaÂł. Zamiast emitowaĂŚ chakrĂŞ zacz¹³ jÂą skupiaĂŚ, od rÂąk zÂłoÂżonych w pieczĂŞĂŚ powoli chakra rozchodziÂła siĂŞ po caÂłym jego organizmie, uczucie byÂło przyjemne jednak skutek zerowy… ChÂłopak spojrzaÂł na siebie nie zadowolony…


PRÓBA 7:
ChÂłopak ponownie wzi¹³ g³êbszy wdech po czym skÂładajÂąc chakrĂŞ skÂładaÂł pieczĂŞĂŚ i poczuÂł, jak odrobina chakry wydobyÂła siĂŞ z jego ciaÂła jednak czêœÌ dalsza nie zmieniÂła siĂŞ, ponownie chakra rozchodziÂła siĂŞ od rÂąk w resztĂŞ jego ciaÂła… ChÂłopak na róÂżne sposoby próbowaÂł jÂą wyrzuciĂŚ, napinaÂł miĂŞÂśnie, stawiaÂł kilka kroków niestety, Âżadne z jego metod nie odniosÂły skutku… po chwili wydechn¹³ caÂłe powietrze które miaÂł w pÂłucach, byÂło jakby gĂŞstsze, bardziej mgliste…
CaÂła pozostaÂła chakra którÂą skumulowaÂł chÂłopak rozeszÂła siĂŞ nie dajÂąc efektu…
*[I see you!] przecieÂż nie bĂŞdĂŞ robiÂł za mglistego smoka!* - burkn¹³ w myÂślach oburzony…

PRÓBA 8:
- Choleraa! – od tego wÂłaÂśnie sÂłowa, zaczĂŞÂła siĂŞ kolejna próba wytworzenia mgÂły…
Aru byÂł zdenerwowany jak nigdy wczeÂśniej… Po szybko zÂłoÂżonej pieczĂŞci zacz¹³ koncentrowaĂŚ w zÂłoÂści tyle chakry ile tylko da radĂŞ… SkupiaÂł siĂŞ bardzo, z zamkniĂŞtymi oczyma kumulowaÂł chakrĂŞ…
W pewnym momencie wszystko zaczĂŞÂło go boleĂŚ: rĂŞcĂŞ, nogi, plecy, wszystko. ChÂłopak wstrzymaÂł oddech wci¹¿ siĂŞ skupiajÂąc… Po chwili chakra szukaÂła jakiego kol wiek ujÂścia i zaczynaÂła wylatywaĂŚ z ciaÂła chÂłopaka tworzÂąc coÂś na wzór mgÂły, jednakÂże tak gĂŞstego, Âże od razu lÂądowaÂło na ziemi… Aru wszystko bolaÂło po chwili zakrĂŞciÂło mu siĂŞ w gÂłowie, obraz powoli zanikaÂł mu sprzed oczu, ChÂłopak zachwiaÂł siĂŞ na nogach roz³¹czajÂąc dÂłonie i po chwili padÂł zuÂżywszy wiĂŞkszoœÌ chakry…
LÂądujÂąc na ziemi przeturlaÂł siĂŞ o kilka metrów i leÂżaÂł nie przytomny przez jakiÂś czas...


ChÂłopak zerwaÂł siĂŞ ochlapany wodÂą usiadÂł momentalnie i rozglÂądaÂł gwaÂłtownie…
Po chwili na tle jasnoniebieskich chmur ujrzaÂł kucajÂącego na zielonej trawce mĂŞÂżczyzne po 40-stce…
- Gdzie ja jestem?! – spytaÂł sam siebie gÂłoÂśno po czym ujrzaÂł le¿¹cy pod korzeniem drzewa dyskretnie zwój i przypomniaÂł sobie…
- Ja spaÂłem?! – chÂłopak spytaÂł mĂŞÂżczyznĂŞ który go ocuciÂł…
- StraciÂłeÂś przytomnoœÌ z powodu zuÂżycia chakry na jakieÂś trzy dni… – stwierdziÂł mĂŞÂżczyzna pomagajÂąc dla Aru wstaĂŚ…
*Aha… znowu bĂŞdzie, Âże siĂŞ szwendam gdzieÂś bez wieÂści, Âże miaÂłem mówiĂŚ gdzie idĂŞ jak idĂŞ na dÂłuÂżej niÂż dzieĂą… ehh* - stwierdziÂł chÂłopak w myÂślach otrzepujÂąc siĂŞ z kurzu, w którym poleÂżaÂł juÂż chwile… Po chwili poczuÂł ból jak by co chwilĂŞ wbijaÂł mu ktoÂś igÂły w róÂżne punkty na ciele…
- Jestem Satsuo, po twym stanie widzĂŞ, Âże trenowaÂłeÂś… wybacz wÂścibskoœÌ ale czemuÂż kumulowaÂłeÂś tak wiele chakry jednoczeÂśnie… mogÂłeÂś porozrywaĂŚ sobie naczynka chakry i juÂż jej wiĂŞcej nie móc kumulowaĂŚ… – rzekÂł mĂŞÂżczyzna po chwili
- PróbowaÂłem emitowaĂŚ chakrĂŞ, jednak ona nie chciaÂła wydobywaĂŚ siĂŞ poza me ciaÂło chyba, Âże w wydychanym powietrzu jednak proces oddychania jest zbyt dÂługi by zadziaÂłaĂŚ na otoczenie… – stwierdziÂł chÂłopak rozgrzewajÂąc sobie szyjĂŞ poprzez ruszanie gÂłowÂą…
Po chwili Aru pochyliÂł siĂŞ nad rzeczkÂą i umyÂł twarz…
- I poskutkowaÂło? – spytaÂł Satsuo
- WydobyÂło siĂŞ trochĂŞ chakry ale nie do koĂąca tak jak miaÂło… – odparÂł Aru drapiÂąc siĂŞ po gÂłowie…
- To dlatego, Âże nie masz rozruszanych naczynek chakry, jest kilka metod by je oczyÂściĂŚ, Ty wybraÂłeÂś chyba najgorszÂą z moÂżliwych ale najbardziej skutecznÂą… – stwierdziÂł Satsuo po czym zerkn¹³ na zwój le¿¹cy na ziemi…
Aru juÂż chciaÂł mu go odebraĂŚ, w koĂącu to byÂła wÂłasnoœÌ klanu wiĂŞc nie moÂże czytaĂŚ go byle kto jednak mĂŞÂżczyzna po przeczytaniu nazwy odrzuciÂł zwój chÂłopakowi mówiÂąc…
- Jutsu mgÂły hym? Spróbuj rozprowadzaĂŚ chakrĂŞ przy skórze w takÂą jakby zbroje… – gdy skoĂączyÂł rzuciÂł jeszcze krótkie…
- Ja idĂŞ dalej, narka… – i znikn¹³ chÂłopakowi z oczu…
- Em… dziĂŞki… – stwierdziÂł Aru chowajÂąc zwój w kieszeĂą…

PRÓBA 9:
Aru czujÂąc, Âże odzyskaÂł juÂż ca³¹ chakrĂŞ a zarazem straciÂł doœÌ czasu wzi¹³ kilka oddechów i ponownie zÂłoÂżyÂł pieczĂŞĂŚ kumulujÂąc chakrĂŞ…
StaraÂł siĂŞ naciskaĂŚ chakrÂą na skórĂŞ tak by opieraÂła siĂŞ o niÂą jak przewaÂżnie mu to wychodziÂło.. Ku zaskoczeniu chÂłopca chakra wylatywaÂła z jego ciaÂła i zlatywaÂła na ziemiĂŞ w postaci czymÂś miĂŞdzy mg³¹ a wodÂą…
Aru po chwili przerwaÂł próbĂŞ i otrzepaÂł siĂŞ z mglistej substancji która siĂŞ do niego przylepiÂła… po chwili podskoczyÂł kilkakrotnie wzi¹³ kilka oddechów i postanowiÂł spróbowaĂŚ ponownie…
PRÓBA 10: ChÂłopak tym razem nie byÂł juÂż tak porywczy, zÂłoÂżyÂł znak i skupiaÂł odrobinĂŞ chakry w caÂłym ciele i kierowaÂł jÂą ku obrzeÂżach organizmu, ku pozytywnemu zaskoczeniu chÂłopca chakra zaczĂŞÂła unosiĂŚ siĂŞ swobodnie w postaci leciutkiej mgieÂłki ku b³êkitnym chmurom i znikaĂŚ z otoczenia…
Na pole walki nie zostawaÂła jednak chÂłopak uznaÂł to za motywacjĂŞ i powoli zwiĂŞkszaÂł szybkoœÌ i gĂŞstoœÌ mgÂły która coraz wolniej unosiÂła siĂŞ z terenu aÂż w koĂącu gĂŞstoœÌ miaÂł juÂż dopracowanÂą… EmitowaÂł mg³ê w okoÂło coraz szybciej aÂż po krótkiej chwili caÂły teren byÂł zamglony… chÂłopak nic nie widziaÂł uÂśmiechn¹³ siĂŞ a w tym samym momencie automatycznie uaktywniÂło siĂŞ jego kekkei genkai…
ChÂłopak emitowaÂł mg³ê jeszcze jakiÂś czas… czuÂł siĂŞ cudownie… po chwili zaczĂŞÂło krĂŞciĂŚ mu siĂŞ z lekka w gÂłowie, przesadziÂł z iloÂściÂą mgÂły bo Itak juÂż spory obszar ona ogarnĂŞÂła…
ChÂłopak ruszyÂł zadowolony z dumÂą odnieœÌ zwój na miejsce…

Zaliczam
Wi Dim

---

1. Nick: Aru
2. Ranga: Chuunin
3. Chakra: 1525
4. Wiek: 13
5.:
1. Kai
2. Kawarimi no jutsu
3. Kage Bunshin no jutsu
4. Tsuujitegan
5. Sunshin no jutsu
6. Mizukuri No Yaiba
7. Sabataya Kirigakure no Jutsu

(UCZÊ SIÊ Raiseichi oraz Rai No Tate)

WSTÊP
Aru siedziaÂł oparty o drzewo niedaleko jeziorka znudzony oglÂądajÂąc wodĂŞ..
Czas mijaÂł. LeciaÂły sekundy, minuty, godziny a chÂłopakowi nie chciaÂło siĂŞ wstawaĂŚ…
No bo jaki sens jest iœÌ nie wiadomo gdzie, jak tu jest komuÂś wygodnie…
Nagle ujrzaÂł w wodzie odbicie jakiegoÂś mĂŞÂżczyzny… ByÂł to Satsuo, czÂłowiek którego spotkaÂł podczas poprzedniego treningu…
- Ej!! - daÂło siĂŞ sÂłyszeĂŚ krzyk Aru
Po chwili ciszy..
- Satsuo!! – kolejny raz krzykn¹³ Aru
Niestety ku rozczarowaniu chÂłopaka facet nie usÂłyszaÂł..
Aru lekko zdenerwowany, bo ileÂż moÂżna woÂłaĂŚ wyj¹³ kunai i rzuciÂł w kierunku faceta…
Kuna Âświsn¹³ nad wodÂą i zbliÂżaÂł siĂŞ szybko do celu, gdy juÂż byÂł tuÂż obok Satsuo uniósÂł dÂłoĂą i powiedziaÂł Rai no Tate na której pojawiÂła siĂŞ nagle tarcza…
Kunai zostaÂł odbity i wpadÂł do wody a mĂŞÂżczyzna w tym wÂłaÂśnie momencie zauwaÂżyÂł skÂąd wyleciaÂł…
Satsuo rzuciÂł po chwili tarczĂŞ w bok ÂścinajÂąc jedno z drzew i ruszyÂł powoli w kierunku chÂłopaka…
Gdy byÂł juÂż blisko przemówiÂł…
- aaa…. To Ty… i jak tam trening…[/i]
- No dobrze, opanowaÂłem tĂŞ technikĂŞ, miÂło Âże spytaÂłeÂś… i sory za ten kunai… – odpowiedziaÂł Aru
- CóÂż to byÂła za technika której przed chwilÂą uÂżyÂłeÂś?! NauczyÂł byÂś mnie?! – dodaÂł po chwili podekscytowany
Satsuo zmierzyÂł chÂłopaka wzrokiem. – [b]WÂłaÂściwie mam teraz czas, to co miaÂłem zaÂłatwiĂŚ zaÂłatwiÂłem jednakÂże wiedz jedno, nie bĂŞdzie to Âłatwe oraz nie bĂŞdzie to moÂżliwe jeÂśli nie masz w sobie dodatkowo natury chakry Ration – stwierdziÂł chÂłodnym gÂłosem…
- Dobrze, to kiedy zaczynamy?! – spytaÂł faceta…
- Chcesz siĂŞ uczyĂŚ?! Wstawaj![/i]

WSTÊP DO NAUKI
Aru juÂż po krótkiej chwili staÂł naprzeciw Satsuo’a który rozkazaÂł mu skoncentrowaĂŚ wszelkie zasoby chakry na palcu który skropiÂł wodÂą…
Aru posÂłuchaÂł Satsua i skoncentrowaÂł siĂŞ na kropli… Po chwili mĂŞÂżczyzna wzi¹³ jak¹œ nitkĂŞ i przeciÂągn¹³ jÂą przez krople wody. Nitka po chwili wyprostowaÂła siĂŞ…
- [b]Masz szczĂŞÂście… gdzieÂś w Tobie drzemie natura Ration – stwierdziÂł
Aru uÂśmiechn¹³ siĂŞ po czym spytaÂł siĂŞ – Co mam robiĂŚ?!
-Spokojnie, najpierw musisz wiedzieĂŚ, Âże trening ten bĂŞdzie dla Ciebie bardzo trudny… powód jest taki: jak widziaÂłem, uczysz siĂŞ technik Suitonu wiĂŞc gdy bĂŞdziesz chciaÂł dodaĂŚ naturĂŞ chakry, nie bĂŞdzie Ci Âłatwo jej odróÂżniĂŚ… poza tym ta technika jest jednÂą z trudniejszych wiĂŞc najpierw musisz opanowaĂŚ podstawy… Rozumiesz co mam na myÂśli? – stwierdziÂł…
- No rozumiem… – stwierdziÂł Aru juÂż lekko znudzony tym caÂłym wstĂŞpem…
- To dobrze, wszystko to ma teÂż swe zalety, chociaÂżby to, Âże woda przewodzi prÂąd wiĂŞc nawet gdybyÂś uÂżywaÂł dwóch ÂżywioÂłów na raz nic by siĂŞ nie staÂło poza 2krotnÂą róÂżnicÂą w zuÂżyciu chakry… – stwierdziÂł….

NAKUA WSTÊPNA
- Na poczÂątek nie ma moÂżliwoÂści byÂś nauczyÂł siĂŞ od razu doœÌ zaawansowanej techniki wiĂŞc zaczniemy od… hmm… Raiseichi – stwierdziÂł Satsuo.
- Dobra… – odparÂł Aru zmieszany, czĂŞÂściowo znudzony byÂł sÂłuchaniem tego wszystkiego, z drugiej zaÂś strony podekscytowany treningiem…
- Jest to prosta technika, jedna z najprostszych tego ÂżywioÂłu sam od niej zaczynaÂłem, polega na naÂładowaniu broni prÂądem… StwierdziÂł facet po czym wyj¹³ kunai który Âścisn¹³ po chwili… Kunai zacz¹³ siĂŞ lekko ÂświeciĂŚ… Aru po chwili zorientowaÂł siĂŞ, Âże Satsuo dotkn¹³ kunaaiem jego ramienia… ChÂłopak poczuÂł najpierw jakiÂś dreszcz, nastĂŞpnie odrĂŞtwienie i powoli traciÂł czucie w rĂŞku…
Satsuo zabraÂł kunai i schowaÂł go do plecaka po czym powiedziaÂł do chÂłopaka…
- ZnajdÂź sobie coÂś co dobrze przewodzi prÂąd i trenuj, ja tymczasem idĂŞ do miasta, wrócĂŞ rano… pamiĂŞtaj, musisz skupiĂŚ chakrĂŞ w dÂłoni, oddzieliĂŚ jÂą od wody i wypuÂściĂŚ na broĂą… – powiedziaÂł po czym odszedÂł…
- Wydaje siĂŞ Âłatwe… – StwierdziÂł Aru gdy Satsuo juÂż go opuÂściÂł.
Po chwili w jego rĂŞku powstaÂł miecz z wody… miaÂło byĂŚ coÂś co przewodzi prÂąd wiĂŞc uznaÂł, Âże siĂŞ nada …
ChÂłopak zacz¹³ trening… KoncentrowaÂł najpierw zwyczajnÂą chakrĂŞ… mieczyk lekko ÂświeciÂł przez chwilĂŞ na niebiesko po czym caÂła chakra ulatywaÂła z niego… ByÂło to przeciwieĂąstwo jego poprzedniego treningu, wtedy musiaÂł rozprzestrzeniaĂŚ chakrĂŞ a teraz skupiaĂŚ… teraz nie byÂło to Âłatwe…
ChÂłopak próbowaÂł dalej, nie przestawaÂł, skutki zmieniaÂły siĂŞ jednak nie wychodziÂło tak jak miaÂło… Raz chakra ulatywaÂła, innym razem mieczyk zaczynaÂł siĂŞ kruszyĂŚ a jeszcze innym chakra spÂływaÂła z niego i spadaÂła na ziemiĂŞ…
Po wielu próbach w koĂącu udaÂło siĂŞ, chÂłopak osiÂągn¹³ pierwszy z etapów jakie tutaj wybraÂł chakra trzymaÂła siĂŞ na wodnym ostrzu, poÂświstywaÂła lekko emanujÂąc energiÂą w koÂło niego.
Ch³opak uœmiechn¹³ siê po czym usiad³, sporo chakry zmarnowa³ dzisiejszego dnia na nauce kontroli chakry kszta³tu.. By³ z siebie zadowolony.
Nie wiedziaÂł, Âże najtrudniejsze przed nim …
Po chwili usiadÂł pod drzewem I zasn¹³ po chwili…

NastĂŞpnego dnia, gdy otworzyÂł oczy ujrzaÂł przed sobÂą Satsuo..
- WstaÂłeÂś wreszcie… pokaÂż czego siĂŞ nauczyÂłeÂś… – rzekÂł mĂŞÂżczyzna do chÂłopaka…
Aru wstaÂł i ziewn¹³… *Jeju od samego wstania nauka… i ja sam tego niby chciaÂłem?!* - burkn¹³ w myÂślach Aru po czym stan¹³ w lekkim rozkroku…
PrzywoÂłaÂł po chwili wodny miecz i skupiÂł siĂŞ na nim.. Po chwili zacz¹³ przekazywaĂŚ na niego swÂą normalnÂą chakrĂŞ a on zacz¹³ siĂŞ lekko ÂświeciĂŚ…
- ÂŚwietnie! WidzĂŞ, Âże nie rzucasz siĂŞ na wszystko naraz jak wszyscy mÂłodzi idioci.. po kolei podchodzisz… prawidÂłowo, pierwszy etap kontroli masz juÂż za sobÂą.. w takim razie ĂŚwicz dalej, ja nie bĂŞdĂŞ Ci do tego potrzebny… a i masz tu napoje… – stwierdziÂł Satsuo, mówiÂąc ostatnie sÂłowa wskazaÂł na kilka(naÂście) butelek przy drzewie za nim.
Po chwili juÂż go nie byÂło…
Aru podszedÂł do stosiku butelek i wypiÂł zawartoœÌ jednej…
Po chwili postanowiÂł na razie odrzuciĂŚ ksztaÂłt techniki, i nauczyĂŚ siĂŞ wytwarzaĂŚ chakrĂŞ elektrycznoÂści…
Wiele godzin próbowaÂł wyemitowaĂŚ trochĂŞ chakry z rĂŞki, stopniowo zaczynaÂł dziaÂłaĂŚ…
Pierwsze próby wytworzyÂły mg³ê, w koĂącu na razie mózg nastawiony miaÂł na tamtÂą technikĂŞ…
Stopniowo mgÂła zaczynaÂła byĂŚ rzadsza a przy tym emanowaĂŚ jak¹œ dziwnÂą energiÂą…
Wieczorem chÂłopakowi udaÂło siĂŞ w koĂącu otoczyĂŚ przedramiĂŞ prÂądem…
Z uÂśmiechem podniósÂł swój stary wodny miecz który leÂżaÂł spokojnie na trawce…
Uchwyci³ go mocno i zacz¹³ koncentrowaÌ na nim chakrê..
Pierwsza próba skoĂączyÂła siĂŞ ulotnieniem siĂŞ chakry…
Kilka prób póÂźniej udaÂło mu siĂŞ juÂż nadawaĂŚ ksztaÂłt chakrze który pokrywaÂł siĂŞ z mieczem… niestety jak siĂŞ okazaÂło mieczyk byÂł zbyt sÂłaby i roztrzaskaÂł siĂŞ w dÂłoniach chÂłopaka…
Aru podszedÂł do butelek…
*ZostaÂły tylko dwie…* - pomyÂślaÂł widzÂąc ile juÂż wypiÂł…
Wypi³ po³owê kolejnej butelki i wyj¹³ kunai
UchwyciÂł go mocno i staraÂł siĂŞ skoncentrowaĂŚ na nim chakrĂŞ… ku jego zdziwieniu chakra sama dopasowaÂła siĂŞ do jego wielkoÂści. MyÂślaÂł, Âże ponownie bĂŞdzie musiaÂł siĂŞ mĂŞczyĂŚ z opanowaniem ksztaÂłtu a to niespodzianka…
Kilka prób i udaÂło siĂŞ! ChÂłopak naÂładowaÂł kunai prÂądem, co prawda zd¹¿aÂło mu siĂŞ, by energia nie rozchodziÂła siĂŞ równomiernie lub ulatniaÂła siĂŞ czĂŞÂściowo ale liczy siĂŞ fakt! Po kilku prubach odrzuciÂł kunai i wypiÂł ostatniÂą butelkĂŞ napoju…
NastĂŞpnie siadÂł pod drzewem i oglÂądaÂł wodĂŞ…
- IleÂż moÂżna na niego czekaĂŚ?! – zapytaÂł pod nosem czekajÂąc…
Po okoÂło dwóch godzinach pojawiÂł siĂŞ i Satsuo..
- OpanowaÂłem!... – rzekÂł dumnie Aru…
- Brawo… przepraszam, Âże musiaÂłeÂś tyle na mnie czekaĂŚ ale nigdzie wykuwajÂą nic na zamówienie… musiaÂłem iœÌ aÂż do sÂąsiedniej wioski… – odparÂł Satsuo
- Nie chcesz zobaczyĂŚ?! Ee do sÂąsiedniej wioski? Po cóÂż to? – spytaÂł Aru
- po co? To Tobie powinno zaleÂżeĂŚ nie mi, skoro mówisz, Âże opanowaÂłeÂś to nie czuje potrzeby sprawdzaĂŚ czy mówisz prawdĂŞ… aa byÂłem po dalszÂą czêœÌ twego treningu…

Trening wÂłaÂściwy
- DALSZÂĄ C ZʦÆ TRENINGU?! Jak to? – spytaÂł zaskoczony Aru
- Takto… – odparÂł Satsuo po czym zrzuciÂł z pleców drewnianÂą, okrÂąg³¹ tarcze z metalowymi obwódkami…
ChÂłopak zrobiÂł wielkie oczy… domyÂślaÂł siĂŞ do czego to… i jasne staÂło siĂŞ dla nie go po co byÂł trening pierwszej techniki…
- Rozumiem – stwierdziÂł Aru gdy tylko zobaczyÂł tarczĂŞ - nie czekaÂł na objaÂśnienie
Po chwili uniósÂł tarczĂŞ, wbrew pozorom byÂła lekka, zapewnie specjalnie tak skonstruowana by nie mĂŞczyĂŚ przy noszeniu bo nie po to ona jest by broniĂŚ a by pomóc w treningu…
Mimo, iÂż najciĂŞÂższa nie byÂła chÂłopak zachwiaÂł siĂŞ, nigdy wczeÂśniej nie nosiÂł tarczy…
Satsuo w tym czasie przysiadÂł z boku, na jednym z wiĂŞkszych gÂłazów które znajdowaÂły siĂŞ w okolicy patrzÂąc na trening chÂłopaka…

Aru skupiÂł siĂŞ i zacz¹³ koncentrowaĂŚ chakrĂŞ w tarczy…
Skutek byÂł znikomy, nie uzyskaÂł takiego efektu jaki miaÂł…
Chakra wbrew woli chÂłopaka nie chciaÂła trzymaĂŚ siĂŞ na tarczy…
- Nie musisz skupiaĂŚ… musisz emitowaĂŚ a nastĂŞpnie skupiaĂŚ… – stwierdziÂł Satsuo patrzÂąc spokojnie na poczynania chÂłopaka i drapiÂąc siĂŞ po gÂłowie…
MĂŞÂżczyzna doskonale wiedziaÂł, Âże nie jest to Âłatwe zadanie i zapewnie trochĂŞ zajmie mÂłodemu chuuninowi ale mu siĂŞ nigdzie nie ÂśpieszyÂło…
Aru westchn¹³ gÂłoÂśno…
Nie podejrzewaÂł, Âże podczas tego treningu bĂŞdzie do przejÂścia aÂż tyle etapów…
Po czym zacz¹³ rozprzestrzeniaĂŚ chakrĂŞ… nie miaÂło to wiĂŞkszego sensu, chakra albo ulatniaÂła siĂŞ gdzieÂś w okolicy albo zwyczajnie skupiaÂła siĂŞ na metalu nie przylegajÂąc do drewna…
- Choleraa… nie Âłatwe… – burkn¹³ chÂłopak
- Ty nie przeklinaj tylko siĂŞ skup! – uspokoiÂł go Satsuo
ChÂłopak próbowaÂł wiele godzin jednakÂże skutku nie byÂło…
Chakra co jakiÂś czas spÂływaÂła, innym razem odpÂływaÂła a jeszcze innym powodowaÂła przepiĂŞcia elektryczne…
ChÂłopakowi przy wielu próbach zaczynaÂła drĂŞtwieĂŚ rĂŞka… PrÂąd który utrzymywaÂł siĂŞ na metalowych obrĂŞczach i uchwycie powracaÂł do niego w nieprzyjemny sposób…
Wiele próbowaÂł…
W koĂącu jednak uznaÂł, Âże nie ma sensu dalej trenowaĂŚ…
Po³o¿y³ siê gdy¿ ca³¹ chakrê Itak zu¿y³ a powietrzem tarczy nie na³aduje...
Poza tym wielogodzinny trening zmĂŞczyÂł go takÂże fizycznie…

Le¿¹c nie mógÂł spaĂŚ przez póÂł nocy. ZastanawiaÂł siĂŞ nad rozwiÂązaniem…
Ostatecznie nic nie wymyÂśliÂł i zasn¹³…

Gdy obudziÂł siĂŞ rankiem, sÂłoĂące smaÂżyÂło go od wschodu…
Zaraz po tym jak otworzyÂł oczy do gÂłowy przyszÂło mu pewne wspomnienie/doÂświadczenie…
Tak czy inaczej przypomniaÂł sobie jak wytwarza mg³ê, nauczyÂł siĂŞ zagĂŞszczaĂŚ jÂą w konkretnych miejscach…
PostanowiÂł tutaj zrobiĂŚ tak samo…
Po kilku kolejnych godzinach treningu (ahh jak ten czas leci ) skupiania chakry w wyznaczonym przez siebie miejscu udaÂło mu siĂŞ skupiĂŚ chakrĂŞ i utrzymaĂŚ jÂą w okolicach tarczy…

CaÂła energia poczÂątkowo skupiaÂła siĂŞ na metalu jednak chÂłopak zaczynaÂł byĂŚ w stanie jÂą kontrolowaĂŚ…
Stopniowo zagĂŞszczaÂł jÂą skupiajÂąc bliÂżej drewna…
Kilka godzin póÂźniej potrafiÂł juÂż tak skupiaĂŚ tĂŞ chakrĂŞ, Âże drewno ulegÂłego zniszczeniu, metalowa obrĂŞcz nie spad³¹ jednak, chÂłopak utrzymywaÂł jÂą emitowanÂą energiÂą… Nareszcie udaÂło mu siĂŞ zrobiĂŚ coÂś w rodzaju tarczy… nie byÂło to jeszcze tak efektywne ale najgorsze juÂż z gÂłowy…
- Brawo! – zacz¹³ Satsuo – Rai No Tate jest bardzo zaawansowanÂą technikÂą, pozwala wytworzyĂŚ elektrycznÂą tarczĂŞ, jest nadzwyczaj skuteczna w ochronie… z czasem bĂŞdziesz w stanie robiĂŚ jÂą znacznie wiĂŞkszÂą i broniĂŚ wiĂŞcej niÂż tylko siebie, jednakÂże pierwszy, najtrudniejszy etap masz juÂż za sobÂą… cóÂż czas ciĂŞ teraz przetestowaĂŚ i przystosowaĂŚ do Âżycia… – stwierdziÂł i uÂśmiechn¹³ siĂŞ cwano na koniec

Po chwili rzuciÂł w chÂłopaka kamieniem…
KamieĂą ten leciaÂł dosyĂŚ szybko..
Gdy uderzyÂł w miejsce, gdzie przed chwila jeszcze byÂło drewno, nie zatrzymaÂł siĂŞ a zmieniÂł tor lotu jednakÂże przeleciaÂł i lekko uderzyÂł Aru w brzuch…
- Skup wiĂŞcej chakry!… – burkn¹³ Satsuo rzucajÂąc w stronĂŞ chÂłopaka shuriken…
Aru nie bĂŞdÂąc jeszcze gotowym do uÂżycia chakry przeciw temu shurikenowi przechyliÂł jÂą i odbiÂł shuriken tym co zostaÂło z prawdziwej tarczy, metalowym ogrodzeniem
- Tak z zaskoczenia? DaÂł byÂś mi siĂŞ przygotowaĂŚ! – SpytaÂł lekko zdziwiony Aru po czym skoncentrowaÂł wiĂŞcej chakry… czeœÌ odleciaÂła gdzieÂś jednak tarcza zaczĂŞÂła tworzyĂŚ widocznÂą barierĂŞ..
- Podczas walki nikt nie da Ci siĂŞ przygotowaĂŚ… – burkn¹³ Satsuo grzebiÂąc w torbie z broniÂą miotanÂą…
Kolejny broĂą - kunai wyrzucony w chÂłopaka..
- No niby tak… – mrukn¹³ Aru..
Po chwili skupiÂł siĂŞ bardziej na koncentrowaniu chakry…
Kunai zbliÂżaÂł siĂŞ nieubÂłaganie…
Jednak coÂś go zatrzymaÂło… takk!!
UdaÂło siĂŞ, zostaÂł odbity od tarczy…
Aru nie zd¹¿yÂł siĂŞ tym nacieszyĂŚ zbyt dÂługo…
Kolejne trzy shurikeny wymierzone w niego zbliÂżaÂły siĂŞ z zaskakujÂącÂą szybkoÂści…
Aru zauwaÂżyÂł je w ostatniej chwili…
OdchyliÂł siĂŞ na nogach… Dwa z nich udaÂło mu siĂŞ odbiĂŚ… trzeci przeleciaÂł mu kilka milimetrów od ucha…
- MaÂło brakowaÂło… – mrukn¹³ i odskoczyÂł w tyÂł…
W powietrzu, zauwaÂżyÂł, Âże w ziemiĂŞ pod nim wbiÂł siĂŞ kunai z wybuchowÂą notkÂą…
Nad ziemiÂą Aru nie miaÂł gdzie uciekaĂŚ… UstawiÂł wiĂŞc tarczĂŞ w kierunku ziemi i skuliÂł siĂŞ..

Nagle nastÂąpiÂła eksplozja…
ChÂłopak odleciaÂł w powietrze… byÂł lekko ogÂłuszony jednak obroniÂł siĂŞ…
Nagle za jego plecami – o kilkanaÂście metrów nad chÂłopakiem lecÂącym w górĂŞ ukazaÂł SiĂŞ Satsuo…
Satsuo równieÂż uaktywniÂł tarczĂŞ… ChÂłopak obróciÂł siĂŞ i obie defensywne techniki zderzyÂły siĂŞ iskrzÂąc w okoÂło…
Aru po chwili zacz¹³ lecieĂŚ bezwÂładnie w kierunku ziemi…
ByÂł coraz bliÂżej…
Kilka metrów nad niÂą zostaÂł zÂłapany przez Satsua…
- Musisz byĂŚ zawsze czujny… nawet podczas treningu.. nigdy nie wiesz kiedy zostaniesz zaatakowany! – rzekÂł Satsuo
Po chwili facet rzuciÂł Aru na ziemiĂŞ…
- WiĂŞc trenujemy dalej… – rzekÂł po czym wyskoczyÂł w górĂŞ…
W powietrzu zÂłoÂżyÂł jakieÂś pieczĂŞcie po czym wypuÂściÂł z ust strumieĂą wody pod duÂżym ciÂśnieniem który byÂł naÂładowany elektrycznÂą chakrÂą…
ChÂłopak nie miaÂł czasu aby wstaĂŚ…
Po³¹czyÂł jedynie obie dÂłonie i postaraÂł siĂŞ wykonaĂŚ tĂŞ technikĂŞ…
Po chwili woda rozpryskaÂła siĂŞ dookoÂła odbijajÂąc siĂŞ od tarczy…
Nie wiadomo, czy po prostu Aru byÂł tak zdolny, czy wynik adrenaliny którÂą skutecznie wywoÂływaÂł Satsuo.
Tak czy inaczej ch³opak OPANOWA£ TÊ TECHNIKÊ!
ChÂłopak trenowaÂł posÂługiwanie siĂŞ tarczy przez kolejne kilka godzin po czym podziĂŞkowaÂł za naukĂŞ i odszedÂł..

Wiem, Âże trening wÂłaÂściwy jest odrobinĂŞ gorzej napisany jednakÂże sami wiecie jak to jest nie? ZmĂŞczyÂłem siĂŞ tym pisaniem wydaje mi siĂŞ, Âże mimo to wystarczy…

Raisechi zaliczone , Rai no tate nie zaliczam
Minako

Nie wiem, czemu nie zaliczyÂłaÂś mi, co prawda byÂło nie dopracowane ale to byÂło mniej wiĂŞcej w sumie dwukrotnie tyle tekstu co Twój trening chidori.. mniejsza o wiĂŞkszoœÌ tak czy inaczej dopisaÂłem (a raczej z edytowaÂłem) trening i mam nadziejĂŞ, Âże tyle juÂż wystarczy Aru

Ok zaliczam...ale nastĂŞpnym razem bez tkaich notatek
1. Nick: Aru
2. Ranga: Chuunin
3. Chakra: 2355
4. Wiek: 13
5.:
1. Kai
2. Kawarimi no jutsu
3. Kage Bunshin no jutsu
4. Tsuujitegan
5. Sunshin no jutsu
6. Mizukuri No Yaiba
7. Sabataya Kirigakure no Jutsu
8. Rai No Tate

Suiryuuben
W budynku byÂła cisza.. nie byÂło tu nikogo jednak drzwi byÂły uchylone. TuÂż przy drzwiach aÂż do przeciwnej Âściany poustawiano regaÂły… Na regaÂłach wedÂług tajemniczego wzoru poustawiane byÂły róÂżne ksiĂŞgi i zwojĂŞ.. Budynek wyglÂądaÂł na bibliotekĂŞ – byÂła to biblioteka, klanowa… DĂŞbowe drzwi uchyliÂły siĂŞ nagle wpuszczajÂąc do zamroczonego pomieszczenia znaczne iloÂści ÂświatÂła… Do Âśrodka wszedÂł rozczochrany czarnowÂłosy chÂłopiec, wĂŞdrowaÂł wzrokiem dookoÂła.. PatrzyÂł od podÂłogi po sufit, od drzwi po ÂścianĂŞ przerzucaÂł jasnob³êkitnymi oczyma po regaÂłach… Ziewn¹³ leniwie po czym podszedÂł kawaÂłek dalej, miĂŞdzy regaÂły.. Wszystkie zwoje byÂły poukÂładane kolorami ale co one oznaczaÂły nie sposób byÂło domyÂśliĂŚ siĂŞ na pierwszy rzut oka… Po chwili jednak sytuacja siĂŞ rozjaÂśniaÂła, ÂżóÂłte zwoje zawieraÂły techniki z ÂżywioÂłu bÂłyskawicy, czerwone pÂłomienia i tak dalej.. Fioletowe byÂły zaÂś iluzjÂą a zielone tai jutsu.. Zielonych byÂło tu najmniej zaledwie jeden aczkolwiek pokaÂźny regaÂł… ChÂłopak wszedÂł miĂŞdzy kolorowe regaÂły liczÂąc na szczĂŞÂśliwe ujrzenie czegoÂś, co go zaciekawi nie bo on wÂłaÂściwie jeszcze nie poÂłapaÂł siĂŞ gdzie co jest… Uj¹³ dÂłoniÂą jeden zwój, byÂł koloru niebieskiego.. PostanowiÂł wzi¹Ì go ze sobÂą i zapoznaĂŚ siĂŞ z zawartoÂściÂą, przyszedÂł tu by zdobyĂŚ wiedzĂŞ.. A jako, Âże drzwi byÂły otwarte a nikogo tu nie spotkaÂł wyszedÂł tak samo jak wszedÂł zostawiajÂąc wnĂŞtrze budynku ponownie w mroku, tak jak byÂło nim siĂŞ tu pojawiÂł…

Aru wĂŞdrowaÂł spokojnie ze niosÂąc zwój w prawej dÂłoni a lewÂą dÂłoĂą chowajÂąc w kieszeni.. DotarÂł nad jeziorko nad którym juÂż jednÂą technikĂŞ opanowaÂł.. Nic siĂŞ tu nie zmieniÂło.. ChÂłopak oparÂł siĂŞ o drzewo i spojrzaÂł w wodĂŞ… Kiedy trenowaÂł tu poprzednim razem ujrzaÂł z tego miejsca czÂłowieka, który go tej techniki nauczyÂł. Teraz nie ujrzaÂł nikogo… Jeszcze kilka chwil wbijaÂł spojrzenie w wodĂŞ. Na wodzie pojawiaÂły siĂŞ malutkie fale wywoÂływanie przyjemnym, chÂłodnym wiatrem… Aru w koĂącu usiadÂł pod drzewem i obejrzaÂł zdobyty w bibliotece zwój… „Suiton Suiryuuben” – przeczytaÂł na gÂłos.. *Ciekawe czego mnie nauczysz…* - pomyÂślaÂł zakÂładajÂąc, Âże nie zwaÂżajÂąc na to co bĂŞdzie zawartoÂściÂą zwoju nauczy siĂŞ wÂłaÂśnie tej techniki… Nie, nie z ambicji. Z lenistwa, zwyczajnie nie chciaÂło mu siĂŞ wracaĂŚ po nic innego… W koĂącu rozwin¹³ niebieski zwój wewnÂątrz którego znajdowaÂł siĂŞ piĂŞkni opis techniki oraz wszystko wymagane do stworzenia oraz wszystko co trzeba wiedzieĂŚ by siĂŞ nauczyĂŚ… ChÂłopak westchn¹³ gÂłoÂśno.. juÂż teraz wiedziaÂł, Âże trochĂŞ siĂŞ z tÂą technikÂą pomĂŞczy.. WstaÂł. OtrzepaÂł ubranie z piasku na którym siedziaÂł przed chwilÂą i patrzÂąc na rozwiniĂŞty na ziemi zwój czytaÂł co trzeba na poczÂątku… PrzeczytaÂł tu o dwóch wielkich zaletach tej techniki, pierwszÂą z nich byÂł brak pieczĂŞci które trzeba wykonaĂŚ – czysta koncentracja… DrugÂą z zalet byÂło to, Âże do jej wykonania wystarczy zaledwie kropla wody a o to nie trudno nawet na pustyni, zwykÂły pot który wytwarza czÂłowiek bÂądÂź zwykÂłe gĂŞstsze skoncentrowanie jego klanowej mgÂły i ma wymagany skÂładnik… UÂśmiechn¹³ siĂŞ nieznacznie jednak po wodĂŞ wolaÂł schyliĂŚ siĂŞ do jeziorka które znajdywaÂło siĂŞ obok.. NamoczyÂł prawÂą dÂłoĂą po czym uniósÂł jÂą do góry i wcisn¹³ w niÂą chakrĂŞ… Kropelki wody drgnĂŞÂły lekko. PodskoczyÂły na kilka sekund w powietrze. OpadÂły bezwÂładnie na dÂłoĂą chÂłopca… Aru przekl¹³ doœÌ gÂłoÂśno po czym powtórzyÂł czynnoœÌ tym razem wspomagajÂąc siĂŞ lewÂą rĂŞkÂą.. Pchn¹³ kroplĂŞ wody w górĂŞ za pomocÂą chakry… Kilka rozleciaÂło siĂŞ na boki.. CóÂż technika wymagaÂła jednej, w tej chwili w górze byÂły okoÂło trzy.. ChÂłopak powoli odciÂągn¹³ lewÂą rĂŞkĂŞ od prawej dÂłoni bo jeszcze mu tego brakowaÂło, aby jednÂą technikĂŞ wykonywaĂŚ dwurĂŞcznie. KroplĂŞ nad jego dÂłoniÂą zadrÂżaÂły jednak nie opadÂły. ByÂły trzy. Teoretycznie lepiej jednak w tej chwili rozpraszaÂły chÂłopaka. LewÂą rĂŞkÂą a konkretnie koĂącem palca wskazujÂącego znajdujÂącego siĂŞ na niej odciÂągn¹³ dwie krople znajdujÂące siĂŞ nad dÂłoniÂą. Krople wody opadÂły gdzieÂś w okolicy, byÂło to bez znaczenia – liczyÂła siĂŞ ta jedna jedyna kropla którÂą chÂłopak postanowiÂł wykorzystaĂŚ.. Ma powstaĂŚ kula wody nad rĂŞkÂą, pomyÂślaÂł. Kropla byÂła juÂż nad rĂŞkÂą ale raczej za sprawÂą jej wielkoÂści nie mógÂł nazwaĂŚ tego kulÂą… WiedziaÂł doskonale co trzeba zrobiĂŚ. SkupiĂŚ chakrĂŞ wewnÂątrz kropli tak gĂŞsto, by siĂŞ w niej nie mieÂściÂła, wtedy kula siĂŞ rozroÂśnie. Sam nie wiedziaÂł jak to siĂŞ dzieje, Âże wody staje siĂŞ wiĂŞcej ale wiedziaÂł jak to zrobiĂŚ i tak zacz¹³ robiĂŚ.. KoncentrowaÂł chakrĂŞ w dÂłoni przez dobre kilkadziesiÂąt sekund. RobiÂł to powoli i miarowo. Kropelka powiĂŞkszaÂła siĂŞ wolno, proporcjonalnie.. W koĂącu byÂła wielkoÂści piÂłki tenisowej, straciÂła ksztaÂłt idealnie okrÂągÂłej kuli. RozlaÂła siĂŞ na boki oblewajÂąc chÂłopca… Aru przekl¹³ ponownie. Dopiero po przerwaniu techniki o ile moÂżna tak nazwaĂŚ to, co przed chwilÂą wyczyniaÂł poczuÂł znaczny ubytek chakry. ZachwiaÂł siĂŞ lekko, zamgliÂło mu siĂŞ w oczach.. Po chwili jednak potrzÂąsn¹³ gÂłowÂą stwierdzajÂąc, Âże jeszcze zbyt wczeÂśnie by sÂłabn¹Ì..

ChÂłopak rozejrzaÂł siĂŞ po okolicy, byÂło tu caÂłkowicie pusto. DziwiÂło to chÂłopca jednak cieszyÂło zarazem, nie lubiÂł jak ktoÂś spoglÂąda na jego trening… Zerkn¹³ w niebo, przez liczne chmury ujrzaÂł jak sÂłoĂące góruje. PoÂłudnie, pomyÂślaÂł. UniósÂł prawÂą dÂłoĂą ku sÂłoĂącu u zacz¹³ delikatnie wypuszczaĂŚ chakrĂŞ.. LewÂą wrzuciÂł tuÂż nad niÂą zaledwie kropelkĂŞ wody, Ta jednak nie poleciaÂła dalej ani nie opadÂła na nadgarstek chÂłopca. ZawisÂła w powietrzu. ChÂłopak uÂśmiechn¹³ siĂŞ mimowolnie i ponownie spróbowaÂł powiĂŞkszyĂŚ to do rozmiarów kuli, co najmniej takiej jakÂą gra siĂŞ w piÂłkĂŞ noÂżnÂą.. Etap piÂłeczki do ping-ponga przeszedÂł bez najmniejszych zachwiaĂą.. Gdy kropla osiÂągnĂŞÂła rozmiary piÂłki do tenisa ksztaÂłtem w ogóle nie przypominaÂła kuli. ByÂła czymÂś miĂŞdzy kwadratem a trójkÂątem, jak by na niÂą spojrzeĂŚ z boku moÂżna by byÂło stwierdziĂŚ, Âże jest to gwiazda. CóÂż tak wÂłaÂściwie to nie moÂżna byÂło nazwaĂŚ tego czym byÂła bo jej ksztaÂłt zmieniaÂł siĂŞ z kaÂżdÂą sekundÂą.. ChÂłopak spojrzaÂł na to co miaÂł nad rĂŞkÂą z niezadowoleniem. SkrzywiÂł siĂŞ. Sykn¹³. SkoncentrowaÂł mocniej starajÂąc opanowaĂŚ ksztaÂłt chakry. Po chwili woda zmieniÂła siĂŞ moÂżna powiedzieĂŚ w piÂłeczkĂŞ, idealnÂą. ByÂła okrÂągÂła, bez Âżadnych nie równoÂści, niestety wci¹¿ byÂła zbyt maÂła. Wci¹¿ osiÂągaÂła wielkoœÌ zaledwie tenisowej piÂłeczki a jak Aru zd¹¿yÂł przeczytaĂŚ ma byĂŚ znacznie wiĂŞksza niÂż ta do gry w nogĂŞ. CóÂż wznowiÂł próby powiĂŞkszania. Ponownie spotkaÂł siĂŞ z takim samym efektem, gdy woda osiÂągnĂŞÂła masĂŞ podrĂŞcznej piÂłki do gry w nogĂŞ (taka mniejsza =) ) ponownie nastÂąpiÂły zachwiania ksztaÂłtu. Woda zmieniaÂła swe uÂłoÂżenie co chwilĂŞ. Raz byÂła kwadratem, raz czymÂś co przypominaÂło sÂłonia, potem przerwaÂła siĂŞ na póÂł jednak nie rozdzielajÂąc do koĂąca, ukazaÂła ksztaÂłt cepa.. Zaraz po tym, jak woda ukazaÂła cep, cep rozerwaÂł siĂŞ na dwie czĂŞÂści i ochlapaÂł chÂłopca. MÂłody Sabataya przekl¹³ gÂłoÂśno czujÂąc jak woda po nim spÂływa… po chwili poczuÂł znaczny spadek energii. ZachwiaÂł siĂŞ na nogach. ZrobiÂł krok w tyÂł, ten krok byÂł b³êdem. Po cofniĂŞciu siĂŞ o krok zachwiaÂł siĂŞ na nogach i juÂż nie odzyskaÂł równowagi, padÂł na plecy od pasa lÂądujÂąc w jeziorze, pÂłytkim na brzegu. LeÂżaÂł na plecach, b³êkitne oczy wbijaÂł w niebo. MyÂślaÂł. WspominaÂł poprzednie treningi. Nie miaÂł siÂł wstaĂŚ wiĂŞc cóÂż mu pozostaÂło? PrzypomniaÂł sobie jak to przy uczeniu siĂŞ mgÂły tworzyÂł wodĂŞ, wtedy ona go denerwowaÂła a teraz na jego nieszczĂŞÂście niemal kompletnie oduczyÂł siĂŞ tego. Tak mu siĂŞ przynajmniej wydawaÂło. Potem myÂślaÂł o ukÂładaniu ksztaÂłtu chakry, cóÂż kula byÂła Âłatwiejsza do osiÂągniĂŞcia niÂż tarcza. A tarcze nauczyÂł siĂŞ juÂż wytwarzaĂŚ. Poza tym.. – nie dokoĂączyÂł rozmyÂślania. StraciÂł przytomnoœÌ.

Gdy spod ciĂŞÂżkich powiek chÂłopak wystawiÂł oczy koloru podobnego do nieba na które byÂły skierowane nie wiedziaÂł ile leÂżaÂł. WiedziaÂł, Âże byÂło mu zimno. WiedziaÂł dlaczego, leÂżaÂł w wodzie. Nie pamiĂŞtaÂł kiedy przestaÂł byĂŚ obecny umysÂłem na tej polanie. CóÂż ale trochĂŞ tu poleÂżaÂł, byÂł Âświt. Z pewnoÂściÂą nie byÂł to ten sam dzieĂą. ChÂłopak pierwotnie zastanawiaÂł siĂŞ nad opuszczeniem jeziorka i rozgrzania siĂŞ. UznaÂł, Âże nie moÂże, za duÂżo czasu juÂż zmarnowaÂł. InnÂą sprawÂą byÂł fakt, Âże byÂł Âświt – do poÂłudnia bĂŞdzie gorÂąco. ChÂłopak podparÂł siĂŞ z tyÂłu dÂłoĂąmi, wstaÂł w koĂącu. ChciaÂł przekl¹Ì widzÂąc jak przemoczony ma tyÂł ubrania. Nie zrobiÂł tego. Nie chciaÂło mu siĂŞ? Zwyczajnie – starczyÂło mu to, co poprzeklinaÂł poprzedniego dnia. ChÂłopak rozprostowaÂł siĂŞ krĂŞcÂąc gÂłowÂą, miĂŞÂśnie mu siĂŞ zastaÂły. PokrĂŞciÂł kilkakrotnie rĂŞkoma, pozginaÂł nogi i postanowiÂł wróciĂŚ do treningu. ChÂłopak uniósÂł prawÂą dÂłoĂą ponad gÂłowĂŞ. Zamkn¹³ na chwilĂŞ oczy, sam wÂłaÂściwie nie wiedziaÂł po co. Po prostu zamkn¹³, byĂŚ moÂże dla lepszej koncentracji – nieistotne. Po chwili nad dÂłoniÂą zaczĂŞÂła tworzyĂŚ siĂŞ gĂŞsta mgÂła, po chwili skupiÂła siĂŞ w kulĂŞ, idealnÂą bez Âżadnych kantów, byÂła wielkoÂści piÂłki do gry w nogĂŞ. CiÂągle rosÂła. ChÂłopak z uÂśmiechem patrzyÂł na to zjawisko. Nie wiedziaÂł, skÂąd ta nagÂła poprawa. CóÂż byĂŚ moÂże spowodowana byÂła odnowieniem chakry której tak wiele zuÂżyÂł dzieĂą przed tym. MoÂże po prostu oswoiÂł siĂŞ z wodÂą. Nie wiedziaÂł i prawdopodobnie nigdy siĂŞ nie dowie. PiÂłka w kontroli chÂłopca byÂła juÂż wielkoÂści caÂłkiem konkretnej, lekarskie. ChÂłopak wÂątpiÂł, Âże bĂŞdzie w stanie kontrolowaĂŚ ksztaÂłt piÂłki a raczej wody o wiĂŞkszej masie. MyliÂł siĂŞ, gdy piÂłka osiÂągnĂŞÂła wielkoœÌ konkretnej piÂłki plaÂżowej nie miaÂł z tym najmniejszych problemów. ChÂłopak sÂądziÂł, Âże wszystko staÂło siĂŞ w kilka minut. Te zÂłudzenie rozmyÂło mu jedno spojrzenie, spojrzenie na niebo. UjrzaÂł sÂłoĂące w zenicie. Ten widok wrĂŞcz przeraziÂł chÂłopca który wbijajÂąc oczy w pÂłonÂącÂą kule straciÂł kontrolĂŞ nad tÂą wodnÂą, rozpÂłynĂŞÂła siĂŞ tworzÂąc sporÂą kaÂłu¿ê, chÂłopak odsun¹³ siĂŞ i nie zostaÂł zmoczony, ZauwaÂżyÂł, Âże jego ubranie teÂż juÂż byÂło suche. OdszedÂł kilka kroków i oparÂł siĂŞ o drzewo. PoczuÂł to. StraciÂł sporÂą czêœÌ chakry. ChoĂŚ nie byÂło to tak wiele jak poprzedniego dnia. ChÂłopak zaÂłamany spojrzaÂł na jezioro, patrzyÂł na gÂładkÂą tafle wody. W ogóle nie byÂło wiatru. ChÂłopak zamkn¹³ oczy, chciaÂł daĂŚ im odpocz¹Ì chwilĂŞ tak jak caÂłemu organizmowi. Zsun¹³ siĂŞ do pozycji siedzenia opartego. Nie spaÂł. OddychaÂł miarowo. ZbieraÂł siÂły.. W koĂącu wstaÂł, nie wiedziaÂł ile czasu minĂŞÂło. WydawaÂło mu siĂŞ, Âże chwila… ÂŹle mu siĂŞ wydawaÂło, zresztÂą jak zwykle ostatnimi dniami. MinĂŞÂły dwie godziny. CóÂż w tej chwili byÂło to nie istotne. W tej chwili liczyÂło siĂŞ tylko to, ile minie zanim uda mu siĂŞ stworzyĂŚ kulĂŞ odpowiedniej masy. UchwyciÂł jeden z le¿¹cych na ziemi patyków, narysowaÂł okrÂąg. WbiÂł patyk w sam Âśrodek. StworzyÂł zegar sÂłoneczny… Tyle, Âże nie wiedziaÂł która jest teraz godzina. CóÂż te „urzÂądzenie” miaÂło posÂłuÂżyĂŚ mu raczej za stoper.. W koĂącu uniósÂł rĂŞkĂŞ w górĂŞ i prychn¹³ gniewnie. W kilka sekund pojawiÂła siĂŞ malutka kropelka nad jego palcami, stworzona z mgÂły. MógÂł schyliĂŚ siĂŞ co prawda do jeziora, ale zabezpieczaÂł siĂŞ na wypadek walki na pustyni, poza tym tak byÂło szybciej. Kilka minut zajĂŞÂło chÂłopakowi nim kropla osiÂągnĂŞÂła wielkoœÌ piÂłeczki pingpongowej. Co chwila zerkaÂł nerwowo na zegar. Jak by nie patrzeĂŚ to zerkanie, spowalniaÂło go. Po okoÂło piĂŞtnastu minutach od stworzenia kropli miaÂł piÂłeczkĂŞ tenisowÂą. CóÂż strasznie wolno. ChÂłopak nie odczuwaÂł tego tworzÂąc to, ca³¹ ta czynnoœÌ pochÂłaniaÂła go. TowarzyszyÂło temu dziwne uczucie zatracenia poza czasem, cóÂż ale stoper tego nie rozumiaÂł. NieubÂłaganie wskazywaÂł jak ten czas leci. Po poÂłowie godziny byÂła piÂłka do gry w nogĂŞ. Gdy byÂło dokÂładnie 60 minut od poczÂątku wykonywania techniki, nad rĂŞkÂą chÂłopca ukazaÂł siĂŞ w koĂącu upragniony ksztaÂłt, a raczej wielkoœÌ. ByÂła to piÂłka plaÂżowa. ChÂłopak odrzuciÂł kulĂŞ wody kawaÂłek dalej. ZachwiaÂł siĂŞ na nogach. CóÂż w tym treningu praktycznie po kaÂżdej próbie koĂączyÂł chwiejÂąc siĂŞ. Zerkn¹³ na sÂłoĂące, powoli zbliÂżaÂło siĂŞ ku zachodowi. Nie miaÂł czasu na odpoczynek. Po odpoczynku juÂż nie miaÂł by kontroli nad swym wolnym tempem. SkupiÂł siĂŞ mocno. Ponownie uniósÂł dÂłoĂą nad gÂłowĂŞ. Ponownie z kropli wody w kilka minut ciecz przechodziÂła wielkoÂściÂą przez piÂłkĂŞ pingpongowÂą przez tenisowÂą przez noÂżnÂą, lekarskÂą na plaÂżowej koĂączÂąc. Zegar ponownie nieubÂłaganie wskazywaÂł cieniem patyka czas jaki zd¹¿yÂł upÂłyn¹Ì. ByÂło to póÂł godziny. ChÂłopak padÂł na ziemiĂŞ zmĂŞczony, kula wylÂądowaÂła gdzieÂś obok na szczĂŞÂście nie ochlapujÂąc mÂłodego Sabataya. ChÂłopak uniósÂł gÂłowĂŞ. MiaÂł mieszane uczucia, umiaÂł utrzymaĂŚ juÂż kulĂŞ jednak tworzyÂł jÂą zbyt wolno. Tyle trudu, a to dopiero pierwszy etap… PatrzyÂł w niebo. PrzestaÂł rozmyÂślaĂŚ. Po prostu patrzyÂł. PatrzyÂł na pomaraĂączowo-róÂżowy zachód sÂłoĂąca. SÂłoĂące zaszÂło. ChÂłopak zasn¹³.

Gdy Aru zaszczyciÂł niebo spojrzeniem swych b³êkitnych oczu byÂło juÂż koÂło poÂłudnia. CóÂż, dÂługo spaÂł. Gdy wstaÂł poszedÂł do miasta. MusiaÂł coÂś zjeœÌ by nie umrzeĂŚ z gÂłodu. BolaÂł go brzuch, nic dziwnego. Przez trening zapomniaÂł o wymaganiach organizmu a teraz miaÂł za swoje. PrzeszedÂł miĂŞdzy sklepami. KupiÂł jakiÂś chleb, owoce i inne róÂżne jedzenie. CzêœÌ zjadÂł od razu, czêœÌ przeznaczyÂł na przerwy w treningu i wzi¹³ do plecaka. KupiÂł teÂż napoje. CaÂłe te chodzenie po mieÂście zajĂŞÂło mu zaledwie dwie godziny, a do sklepów byÂło kawaÂłek, zjeœÌ teÂż trochĂŞ trwaÂło. CóÂż nie miaÂł kobiecych potrzeb oglÂądania wszystkich przefascynujÂących ubraĂą i innych tego typów rzeczy wiĂŞc w czym siĂŞ dziwiĂŚ? Gdy dotarÂł w koĂącu na swojÂą polanĂŞ koÂło jeziorka rzuciÂł plecak pod drzewo. UniósÂł rĂŞkĂŞ i.. i stwierdziÂł, Âże zjadÂł zbyt wiele bo czuÂł siĂŞ ciĂŞÂżki =). Po chwili jednak przypomniaÂł sobie w jakim celu trzyma uniesionÂą dÂłoĂą, spowaÂżniaÂł. Szybko rzuciÂł okiem na zegar i zaraz przystÂąpiÂł do techniki. MgÂła. Kropla. Pingpongowa piÂła. Tenisowa piÂłka. PodrĂŞczna noÂżna piÂłka. PiÂłka noÂżna. PiÂłka lekarska. PiÂłka plaÂżowa. Na oko 17 minut. CóÂż nie z jednej strony byÂło to juÂż dwukrotnie szybciej, z drugiej byÂło to o wiele zbyt wolno do walki. PróbowaÂł bez przerwy do zmroku. Efekt byÂł widoczny. W tej chwili osiÂągaÂł kulĂŞ upragnionej wielkoÂści juÂż w minutĂŞ i siedem sekund. CóÂż juÂż nie byÂło Âźle ale to wci¹¿ zbyt wolno jak na walkĂŞ gdzie nie ma siĂŞ bonusu zaskoczenia. ChÂłopak zasn¹³. Gdy obudziÂł siĂŞ kolejnego dnia wci¹¿ trenowaÂł, od mgÂły po piÂłkĂŞ plaÂżowÂą w nocy udawaÂło mu siĂŞ przechodziĂŚ w kilkanaÂście sekund a efekt byÂł stabilny. ChÂłopak chciaÂł przejœÌ do kolejnego etapu ale widzÂąc piĂŞknÂą peÂłnie ksiĂŞÂżyca postanowiÂł przerwaĂŚ na chwilĂŞ a póÂźniej nie wiedzÂąc kiedy zasn¹³. NastĂŞpnego ranka, bo wÂłaÂśnie rankiem siĂŞ obudziÂł, chÂłopak potrafiÂł juÂż tworzyĂŚ kulĂŞ bardzo szybko mogÂąc przy tym gdyby mi¹³ taki kaprys dla efekty machaĂŚ dÂłoniÂą a nie trzymaĂŚ jÂą w bezruchu. CóÂż teraz czas na etap drugi. Tworzenie macki.

Z kuli trzymanej ponad dÂłoniÂą chÂłopca, na Âżyczenie mÂłodego shinobiego wyleciaÂła jedna macka, powoli. Kula po chwili straciÂła stabilnoœÌ i oblaÂła chÂłopca. Aru przekl¹³ doœÌ donoÂśnie uderzajÂąc ze zÂłoÂści piĂŞÂściÂą w najbliÂższe drzewo. ByÂł przekonany, Âże najgorsze za nim. MyliÂł siĂŞ oczywiÂście… Ahh ta naiwnoœÌ. Ponownie stworzyÂł kulĂŞ w czym byÂł juÂż zadowalajÂąco szybki, w koĂącu nie trenowaÂł tego od dziÂś a wiĂŞcej dni, moÂże nawet tydzieĂą, chÂłopak nie pamiĂŞtaÂł zresztÂą byÂło to nie istotne, liczy siĂŞ przecieÂż efekt. WypuÂściÂł powoli jednÂą mackĂŞ, wiĂŞksza liczba byÂła by bezsensu bo zwyczajnie nie potrafiÂł tego kontrolowaĂŚ. Z kaÂżdym metrem kula traciÂła na masie i stabilnoÂści, cóÂż chÂłopak próbowaÂł to kontrolowaĂŚ. Woda nad jego gÂłowÂą chwiaÂła siĂŞ jednak nie rozwaliÂła jak za pierwszym podejÂściem. Te pnÂącze wydostajÂące siĂŞ z „piÂłki” byÂło strasznie niestabilne i powolne, gdy odbiegaÂło na 5 metrów od chÂłopca on traciÂł nad nim kontrole i macka odrywaÂła siĂŞ od kuli spadajÂąc na ziemiĂŞ niczym deszcz. Kula zachwiaÂła siĂŞ. ChÂłopiec przekl¹³. ChciaÂł zaprzestaĂŚ jednak coÂś kazaÂło mu próbowaĂŚ dalej. CoÂś kazaÂło wiĂŞc próbowaÂł. Wiele godzin wysuwaÂł macki z kuli, jednÂą za drugÂą. Z poczÂątku robiÂł to pojedynczo, powoli chciaÂł je utrzymaĂŚ. W koĂącu zmieniÂł taktykĂŞ, wolne wodne pnÂącze byÂło dla niego zbĂŞdne, chÂłopiec potrzebowaÂł szybkiej broni. Zacz¹³ wiec wrĂŞcz wystrzeliwaĂŚ z kuli kolejne macki. Jedna, rozlaÂła siĂŞ. Druga, to samo. RóÂżnicy nie byÂło aÂż do trzydziestej czwartej. CóÂż ta równieÂż siĂŞ rozlaÂła. ChÂłopak jednak spostrzegÂł odlegÂłoœÌ dokÂąd zdoÂłaÂła dotrzeĂŚ. Ostatnia z wykonanych do tej pory macek byÂła jakieÂś dwadzieÂścia osiem metrów dalej, niÂż pierwsza. TrzydziestÂą piÂątÂą wykonaÂł spokojnie, jak pierwszÂą. Ku pozytywnemu zaskoczeniu bez problemu przekroczyÂła dystans dwudziestu metrów, nie straciÂł kontroli jak kilka godzin temu, na starcie. ChÂłopak uÂśmiechn¹³ siĂŞ i zachwiaÂł lekko na nogach. Ponownie nie miaÂł chakry. Wodna kula wylaÂła siĂŞ na niego przemaczajÂąc caÂłkiem. ChÂłopak nie przej¹³ siĂŞ tym faktem. PoszedÂł zjeœÌ coÂś. NastĂŞpnie napiÂł siĂŞ, wypróÂżniÂł i usn¹³.

Kolejny poranek nie byÂł w niczym inny niÂż poprzednie. Pogoda identyczna, wci¹¿ ten sam miÂły wietrzyk zachĂŞcajÂący do treningu.. Aru wstaÂł a raczej zerwaÂł siĂŞ uznawszy, Âże spaÂł dziÂś zbyt dÂługo. ChciaÂł jak najszybciej opanowaĂŚ tĂŞ technikĂŞ, wczoraj miaÂł wyÂśmienity rezultat w treningu, Âże wychodziÂł z dziwnego zaÂłoÂżenia, Âże dla równowagi dzisiaj bĂŞdzie szÂło mu fatalnie. CóÂż.. MiaÂł szczĂŞÂście. Jego obawy sÂłuszne nie byÂły. W kilka sekund nad jego rĂŞkÂą ukazaÂła siĂŞ wielka kula wody. PóÂźniej wylatywaÂły z niej macki. Nie, nie pojedynczo jak dnia poprzedniego. WylatywaÂły masowo. We wszystkie strony z ogromnÂą szybkoÂściÂą owijajÂąc siĂŞ czasami. Po przeleceniu jakiegoÂś odcinka czasem rozpadaÂły siĂŞ na wodĂŞ, czasem nie. LeciaÂły jak szalone, bezustannie wylatywaÂły z kuli. ChÂłopiec trenowaÂł do upadÂłego, wiedziaÂł jednak juÂż jak wykonaĂŚ tĂŞ technikĂŞ. Reszta byÂła tylko doskonaleniem.

//JeÂśli ktoÂś ocenia po rozmiarze w wordzie to na akapitach 1cm czcionkÂą 11 textu jest ok 4,5 strony //

//ÂŁadna, dÂługa i w miarĂŞ akceptowalna ogólnie naukÂą zaliczone//
1. Nick: Aru
2. Ranga: Miszcz miecza/missing/chuunin(w wiosce )
3. Chakra: 2405
4. Wiek: 14
5.:
1. Kai
2. Kawarimi no jutsu
3. Kage Bunshin no jutsu
4. Tsuujitegan
5. Sunshin no jutsu
6. Mizukuri No Yaiba
7. Sabataya Kirigakure no Jutsu
8. Rai No Tate
9. Suiryuuben

Suishuu Gorugon
Ranga:B
koszt 250

Shinobi wytwarza kulĂŞ wody, która zmienia siĂŞ w wĂŞÂża. W¹¿ ten moÂże poraniĂŚ przeciwnika ostrymi zĂŞbami.

WÂśród unoszÂącej siĂŞ mgÂły daÂło siĂŞ sÂłyszeĂŚ kroki.. Nad nie odwiedzane od dÂługiego czasu jezioro.. Wiatru nie byÂło.. Po sÂłoĂącu moÂżna byÂło wydedukowaĂŚ, Âże jest popoÂłudniu.. Czternastoletni, b³êkitnooki chÂłopiec zatrzymaÂł siĂŞ na chwilĂŞ.. SpojrzaÂł na jezioro.. ktoÂś tam byÂł.. Wysoka, szczupÂła dziewczyna o jasnych wÂłosach...

Po terenie otaczajÂących dwoje mÂłodych ludzi moÂżna wydedukowaĂŚ, Âże walka trwa juÂż jakiÂś czas.. Drzewa na przemian rozerwane, przeÂłamane oraz przebite.. GÂłazy na przemian przebite, roztrzaskane i zmiaÂżdÂżone.. Wszystko jest wilgotne, to z pewnoÂściÂą nie jest walka uÂżytkowników katonu.. W wiĂŞkszoÂści zmoczona ziemia z której wyrasta zielona trawa...
Na tym terenie znajdywaÂły siĂŞ dwie osoby. MiĂŞdzy licznymi wg³êbieniami w ziemi o Âśrednicy okoÂło 25cm ciĂŞÂżko dyszÂący, czarnowÂłosy rozczochrany chÂłopiec.. OddychaÂł z trudem.. ByÂł caÂły mokry jednak nie wyglÂądaÂło to jak by byÂł mokry przez pot a zwyczajnie oblany wodÂą.. Swe jasnob³êkitne oczy kierowaÂł na drugÂą ze znajdujÂących siĂŞ tu osób. ByÂła to wysoka, szczupÂła dziewczyna o jasnych, dÂługich do pasa, rozpuszczonych wÂłosach, wyglÂądaÂła na starszÂą od niego o okoÂło piĂŞciu lat.. Jej oczy równieÂż byÂły b³êkitne.. Niczym nie zdradzaÂła zmĂŞczenia, oddychaÂła spokojnie, staÂła a jej piĂŞknie ciaÂło wraz z gustownym ubraniem równieÂż byÂło lekko zwilÂżone.. Stali przy jeziorze, oboje dÂłuÂższÂą chwilĂŞ nieruchomo.. W koĂącu b³êkitnooka dziewczyna uniosÂła powoli prawÂą dÂłoĂą w kierunku jeziora.. CiemnowÂłosy chÂłopiec natomiast uniósÂł lewÂą dÂłoĂą ku niebu.. Wci¹¿ patrzyli na siebie.. Kilka sekund póÂźniej z jeziora na które wskazaÂła jasnowÂłosa wypÂłynĂŞÂło 5 wodnych wĂŞÂży, wĂŞÂże mknĂŞÂły w stronĂŞ b³êkitnookiego chÂłopca.. ChÂłopiec jednak równieÂż nie trzymaÂł dÂłoni w powietrzu chcÂąc zbadaĂŚ kierunek wiatru bÂądÂź z nudów.. Nad jego dÂłoniÂą niemal równo z wĂŞÂżami pojawiÂła siĂŞ wodna kula.. ByÂła ona wielkoÂści piÂłki plaÂżowej.. Z kuli momentalnie wystrzeliÂło kilka wodnych i szybkich zarazem macek.. Kilka po chwili zastÂąpiÂło kilkanaÂście, póÂźniej byÂło juÂż kilkadziesiÂąt aÂż w koĂącu liczyĂŚ byÂło trzeba je w setkach.. AtakowaÂły wodne wĂŞÂże odpychajÂąc je gÂłównie od celu którym byÂł Aru.. W koĂącu dwa z wĂŞÂży udaÂło mu siĂŞ zniszczyĂŚ, nie wiadomo byÂło jednak czy to nie dziewczyna je zniszczyÂła uznajÂąc, Âże trzy wystarczÂą.. KilkanaÂście minut walczyÂły wĂŞÂże z wodnymi mackami.. Nikt nie wychodziÂł na prowadzenie.. Dziewczyna najwidoczniej miaÂła doœÌ tej zabawy.. UniosÂła wolno dÂłoĂą ozdobionÂą b³êkitnym pierÂścionkiem z nieznanego chÂłopcu mineraÂłu ozdobionym piĂŞknym, jasnym szafirem. Jej rĂŞka ozdobiona byÂła takÂże srebrnÂą bransoletkÂą równieÂż stworzonÂą z tego tajemniczego mineraÂłu.. SkierowaÂła dwa palce, wskazujÂący i Âśrodkowy w stronĂŞ chÂłopca, a dokÂładniej nieco nad niego, w stronĂŞ wodnej kuli którÂą miaÂł nad gÂłowÂą. Dwa nastĂŞpne palce miaÂła zagiĂŞte, serdeczny oraz maÂły, kciuk natomiast skierowany byÂł w bok.. Po chwili uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ lekko jednak niemniej Âładnie ukazujÂąc przy tym swe maÂłe, ÂśnieÂżnobiaÂłe zÂąbki.. W koÂło chÂłopca pojawiÂło siĂŞ kilka kolejnych wĂŞÂży, znacznie mniejszych od trzech walczÂących aktualnie z chÂłopcem.. CaÂły teren byÂł wilgotny wiĂŞc miaÂła doœÌ wody na takie dziaÂłanie.. Mniejsze wĂŞÂże bez problemu dotarÂły do czarnowÂłosego pomimo faktu, Âże próbowaÂł siĂŞ broniĂŚ.. W kilka chwil zostaÂł przez nie opleciony.. Pomimo faktu, Âże wĂŞÂże uzbrojone byÂły w ostre kÂły nie chÂłopiec nie zostaÂł nimi pogryziony.. Jedynie przewalony na zwilÂżonÂą ziemiĂŞ.. CiĂŞÂżar wody nie dawaÂł mu moÂżliwoÂści wstania, zresztÂą nie miaÂł nawet chakry by staraĂŚ siĂŞ potem cokolwiek zrobiĂŚ.. LeÂżaÂł wiĂŞc i patrzyÂł na jasnowÂłosÂą dziewczynĂŞ, w jej jasnob³êkitne oczy.. Ona patrzyÂła na niego.. uÂśmiechaÂła siĂŞ lekko. ChÂłopiec nie wiedziaÂł co teraz zamierza jednak byÂł spokojny, dziwnie spokojny.. MoÂże to dla tego, Âże nie miaÂł po co siĂŞ martwiĂŚ? I tak nic by to nie zmieniÂło, leÂżaÂł bez moÂżliwoÂści zrobienia czegokolwiek..
- Spokojnie.. - rozbrzmiaÂł cicho dÂźwiĂŞczny gÂłos dziewczyny. BrzmiaÂł duÂżo mÂłodziej niÂż dziewczyna wskazywaÂła wyglÂądem a i z wyglÂądu nie byÂła stara ..
ChÂłopiec nie odpowiedziaÂł, patrzyÂł tylko w jej b³êkitne, duÂże oczy.. Dziewczyna równieÂż dÂługo milczaÂła wpatrzona w oczy le¿¹cego chÂłopca.. on jednak nie popĂŞdzaÂł jej..
- Âładne masz oczy... - rzekÂła do niego przykucajÂąc obok.. ChÂłopiec nie odpowiedziaÂł niczym choĂŚ chciaÂł, coÂś go jednak powstrzymaÂło...
Dziewczyna nie byÂła ani speszona ani zirytowana ciszÂą, uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ tylko nieco bardziej..
- Dzielnie walczyÂłeÂś i chyba zasÂłuÂżyÂłeÂś na nagrodĂŞ.. - ponownie jej dÂźwiĂŞczny, dziewczĂŞcy gÂłos przerwaÂł zapadajÂącÂą tu ciszĂŞ.. ChÂłopiec ponownie siĂŞ nie odzywaÂł. CzuÂł, Âże nie powinien tego robiĂŚ..
Dziewczyna wsunĂŞÂła swÂą lewÂą dÂłoĂą gustownie ozdobionÂą pierÂścieniem i bransoletkÂą z tajemniczego mineraÂłu o barwie jeziora by po chwili jÂą wyciÂągn¹Ì.. Gdy jÂą wyciÂągnĂŞÂła dÂłoĂą nie byÂła juÂż pusta.. WyjĂŞÂła z kieszeni zwój.. WyglÂądaÂł jednak nieco inaczej niÂż zwoje spotykane na co dzieĂą.. Papier nie byÂł szary lecz szarob³êkitny, dr¹¿ki nie byÂły ani z drewna, ani z koÂści sÂłoniowej lecz z tajemniczego mineraÂłu w który ozdobiona byÂła wÂłaÂścicielka zwoju.. Wodne wĂŞÂże a raczej wĂŞÂżyki które jasnowÂłosa stworzyÂła by uÂświadomiĂŚ chÂłopcu, Âże jest od niego lepsza oraz nie ma sensu z niÂą walczyĂŚ zmieniÂły siĂŞ w wodĂŞ i spÂłynĂŞÂły powoli z chÂłopca jeszcze bardziej zwilÂżajÂąc wilgotnÂą juÂż ziemiĂŞ.. Dziewczyna wolnÂą rĂŞkÂą uniosÂła lewÂą dÂłoĂą chÂłopca po czym wÂłoÂżyÂła mu do niej tajemniczy zwój..
Nastêpnie powoli unios³a d³où nad twarz ch³opca, dwoma palcami dotknê³a go w czo³o, nastêpnie zamknê³a mu oczy.. on natomiast usn¹³..

*

Gdy otworzyÂł swe jasnob³êkitne oczĂŞta nie byÂło jeszcze poÂłudnia. ByÂł ranek, chÂłopiec czuÂł siĂŞ dziwnie, nigdy nie wstawaÂł o tak wczesnej porze, no nigdy odkÂąd rozstaÂł siĂŞ z siostrÂą, ta okazyjnie go do tego "zmuszaÂła". WodziÂł oczyma po niebie. GÂłównie, jak nie trudno siĂŞ domyÂśleĂŚ po chmurach niebem wĂŞdrujÂących, okazyjnie rzucajÂąc jednak okiem takÂże na sÂłoĂące. Po kilku minutowym podziwianiu nieba o poranku chÂłopiec podniósÂł siĂŞ powoli.. Gdy siedziaÂł rozejrzaÂł siĂŞ nieco.. Nie znaÂł tego miejsca, nigdy tu nie byÂł a przynajmniej nie przypominaÂł sobie by byÂł. SiedziaÂł na jakimÂś niewysokim pagórku poroÂśniĂŞtym z wierzchu zielonÂą trawkÂą, wyglÂądajÂącÂą na przycinanÂą regularnie, zadbanÂą. W koÂło jak spostrzegÂł byÂła woda nie jakieÂś moÂże bÂądÂź ocean, spore jezioro. ChÂłopiec leÂżaÂł na wyspie.. Ale jak siĂŞ tu znalazÂł? nie miaÂł pojĂŞcia. Zielony dywan trawy urozmaicany byÂł doœÌ gĂŞsto rosnÂącymi kwiatami. Kwiaty te odziane byÂły w biaÂłe pÂłatki, byÂły Âładne, jak siĂŞ nazywaÂły? chÂłopiec tego nie wiedziaÂł, nigdy nikt mu nie opowiadaÂł nic o kwiatach.. Poza kwiatami rosÂło tu teÂż kilka drzew których jak siĂŞ nie trudno domyÂśliĂŚ chÂłopiec nazw teÂż nie znaÂł.. ChociaÂż.. jedno poznaÂł, nie po wyglÂądzie lecz po owocach jakie dawaÂło. ByÂła to jabÂłoĂą.. Jedyne drzewo dajÂące jakieÂś owoce na tej wysepce swojÂą drogÂą bardzo Âładnej wysepce.. ChÂłopiec nie czuÂł gÂłodu to teÂż nie wstawaÂł aby podejœÌ do tego drzewa, zorientowaÂł siĂŞ nagle, Âże w dÂłoni trzyma zwój.. PatrzÂąc na tajemniczy papier o szarob³êkitnej barwie zawiniĂŞty na b³êkitnych dr¹¿kach z nieznanego mineraÂłu, przypomniaÂł sobie ostatnie sceny nim odpÂłyn¹³ ÂświadomoÂściÂą do swego wÂłasnego Âświata, Âświata snu.. SwojÂą drogÂą spaÂło mu siĂŞ bardzo dobrze. ÂŚniÂł o tym, jak to dziwnym sposobem oddychaÂł pod wodÂą w której byÂł przez caÂły sen, pÂływaÂł i wĂŞdrowaÂł po ziemi na zmianĂŞ duÂżo poniÂżej miejsca po³¹czenia powietrza z wodÂą, byÂło tu wiele dziwnych ryb oraz raf koralowych.. Sen ten jednak nie jest istotny. PrzypomniaÂł sobie jak to po zaciĂŞtej walce która wynikÂła jakimÂś dziwnym sposobem dostaÂł od jasnowÂłosej dziewczyny ten zwój. PrzyglÂądaÂł mu siĂŞ dÂłuÂższÂą chwilĂŞ.. Nie rozwijaÂł, nie ÂśpieszyÂło mu siĂŞ.. ObróciÂł go kilkukrotnie w dÂłoni. UsiadÂł. Wzrokiem podÂświadomie poszukiwaÂł byÂłej wÂłaÂścicielki tego zwoju, b³êkitnookiej dziewczyny. Nie ujrzaÂł jej jednak. MiaÂł dziwne wraÂżenie, Âże ona jest gdzieÂś tutaj jednak nie spostrzegÂł jej. Rozwin¹³ zatem szarob³êkitny zwój, powoli i spokojnie. W koĂącu skierowaÂł wzrok na litery na nim, byÂł to rĂŞkopis, swojÂą drogÂą pismo byÂło wrĂŞcz piĂŞkne, wyraÂźne zdobione wieloma zaokrÂągleniami wyrazy byÂły niewielkie lecz byÂło ich wiele. ChÂłopiec zacz¹³ czytaĂŚ...
******************
Witaj.. JeÂśli zwój ten wszedÂł w Twe posiadanie uczciwie a nie za sprawÂą podstĂŞpu, moÂżesz zatem ÂśmiaÂło napawaĂŚ siĂŞ dumÂą. PiszÂąc to szczerze powÂątpiewaÂłam, Âże jakikolwiek Âśmiertelnik kroczÂący po tej skaÂżonej okrucieĂąstwem ziemi godzien bĂŞdzie poznaĂŚ treœÌ któregokolwiek z mych dzieÂł. JeÂśli jednak czytasz to zapewne znajdujesz siĂŞ na tajemniczej nieznanej Ci wysepce po Âśrodku jeziora.. Wiedz jednak, Âże nie jest to zwykÂłe miejsce.. Ludzie nigdy nie mieli tu wstĂŞpu, majÂą zbyt maÂło szacunku do przyrody. JeÂśli jesteÂś tu znak to, Âże jesteÂś odmienny.. Ostrzegam CiĂŞ jednak:
"zbezczeszczenie tego miejsca ÂświĂŞtego równaĂŚ siĂŞ bĂŞdzie niczemu innemu niÂż Âśmierci czÂłowiekowi niegodziwemu i zÂłemu..."

Wyspa ta magicznej mocy jest ÂźródÂłem.. Moc ta chakrÂą jest przewaÂżnie zwana, magia to nazwa moÂżna by rzec zaawansowana. Tak czy inaczej energia na wyspie tej jest odnawiana a takÂże potĂŞgowania. KaÂżdy oddech odnawia tu jej zasoby, kaÂżdy wody Âłyk przepÂływ jej polepsza. JabÂłko z jabÂłoni nie jest zwykÂłym jabÂłkiem, siÂły na wiele tygodni w jego wnĂŞtrzu osiadujÂą, swÂą siedzibĂŞ tam budujÂą..

WróĂŚmy jednak do wÂłaÂściwej treÂści zwoju..
UmiejĂŞtnoœÌ, zaklĂŞcie bÂądÂź technika w zaleÂżnoÂści od tego jak jÂą chce nazywaĂŚ osoba która to opanowaÂła jest zdolnoÂściÂą stworzenia z wody istoty Âżywej. Tworzy ona wĂŞÂża w zaleÂżnoÂści od zamiarów, duÂżego bÂądÂź kilka mniejszych.. Wodne twory sÂą szybkie, skrĂŞtnie ponadto niemal zupeÂłnie nieszkodliwe na rany ciĂŞte bÂądÂź kÂłute, szkodĂŞ moÂżna wyrzÂądziĂŚ im obuchem.. Ich ostre jak brzytwa zĂŞby lÂśniÂą, gotowe spÂłyn¹Ì wrogów Twych krwiÂą..

Do stworzenia istoty jak z opisu nie trzeba znaĂŚ Âżadnego Âżyciorysu.. Wymagany jest zaÂś do natury szacunek.. Istota niezdolna do pozornie bezcelowej obserwacji wody nie bĂŞdzie w stanie opanowaĂŚ tej sztuki. Do tego fantazji szczypta teÂż jest wymagana bo istota na jej wzór bĂŞdzie produkowana..
Musisz wczuĂŚ siĂŞ w rytm wody, natury.. PrzewaÂżnie narzucany wiatrem bÂądÂź mocÂą ksiĂŞÂżyca.. WyrównaĂŚ oddech do rytmu tego.. Przy kaÂżdym wdechu skupiaj w sobie energiĂŞ zaÂś przy wydechu przerzucaj jÂą do wody... Utwórz w swej fantazji obraz tej istoty a konkretnie wĂŞÂża bo bĂŞdÂą kÂłopoty.. Formuj z wody ksztaÂłt stwora z wyobraÂźni, powiĂŞkszaj i klonuj stopniowo, powoli. PotĂŞga stwora zaleÂżna jest od Twej woli... AÂż po wielu próbach bĂŞdzie to istota idealna.. A wtedy nie bĂŞdziesz musiaÂł siĂŞ juÂż nigdy lĂŞkaĂŚ, Âże okradnÂą, napadnÂą bÂądÂź zabijÂą Cie we Âśnie, ustawiasz wartownika a on nie przepuÂści nawet owsika...
**********************
ChÂłopiec powoli zwin¹³ zwój a nastĂŞpnie oparÂł go o jabÂłoĂą.. Sam natomiast powstaÂł i urwaÂł jedno z jabÂłek. Nie ÂśpieszÂąc siĂŞ ugryzÂł, przeÂżuÂł i przeÂłkn¹³. PonawiaÂł tĂŞ czynnoœÌ wielokrotnie aÂż w koĂącu zostaÂł ogryzek, poÂłoÂżyÂł go gdzieÂś obok drzewa.. Odetchn¹³ g³êbiej a przy wydechu poczuÂł siĂŞ jakoÂś dziwnie.. Niesamowite ciepÂło a zarazem siÂła objawiÂła siĂŞ w okolicach Âżo³¹dka i wĂŞdrowaÂła ku górze.. ChÂłopiec czuÂł siĂŞ cudownie.. SkierowaÂł spojrzenie swych jasnob³êkitnych oczÂąt na wodĂŞ i patrzyÂł.. Ta dziwna energia która objawiÂła siĂŞ w Âżo³¹dku ogarnĂŞÂła go caÂłego, oczy chÂłopca automatyczne, wbrew jego woli zmieniÂły barwĂŞ na czerwonÂą ÂświecÂąc przy tym zaÂś dÂłonie same z siebie uniosÂły siĂŞ lekko.. ChÂłopiec widziaÂł wszystko w okoÂło a jako, Âże byÂł na wyspĂŞ w okoÂło byÂła tylko woda.. WiaÂł lekki wiaterek.. ChÂłopiec wyrównaÂł oddech do fal wrĂŞcz bezproblemowo.. Medalion na jego szyi drÂżaÂł gwaÂłtownie od samego poczÂątku tutaj jednak z przyzwyczajenia bo le¿¹c zd¹¿yÂł siĂŞ przyzwyczaiĂŚ nie zwracaÂł na niego uwagi, do teraz.. W tej chwili wilcza gÂłowa wrĂŞcz podlatywaÂła na srebrnym ÂłaĂącuszku informujÂąc o jakiejÂś silnej mocy i wydzielanej chakrze, chÂłopiec i bez tego wiedziaÂł.. Ta moc byÂła teraz w nim, miejsce to faktycznie nie byÂło zwykÂłym miejscem. UniósÂł swÂą dÂłoĂą w kierunku wody, wzi¹³ lekki rozmach i chciaÂł tchn¹Ì trochĂŞ chakry bÂądÂź jak kto woli magii w wodĂŞ, chciaÂł trochĂŞ jednakÂże na tej wyspie zamiast trochĂŞ poleciaÂło potĂŞÂżne uderzenie które chlapnĂŞÂło wodÂą w górĂŞ i oblaÂło ca³¹ wyspĂŞ, wrĂŞcz jak wybuch bomby. Aru podczas wykonywania tej czynnoÂści poczuÂł jak nie trudno siĂŞ domyÂśliĂŚ potĂŞÂżny ubytek chakry, ku jego pozytywnemu zaskoczeniu chakra ta w kilka sekund zostaÂła zregenerowana. Moc ponownie go napeÂłniÂła a on chcÂąc sprawdziĂŚ jak bardzo postanowiÂł stworzyĂŚ jak najwiĂŞcej klonów byÂł tylko w stanie.. ZdziwiÂł siĂŞ jak ujrzaÂł, Âże klony nie mieszczÂą siĂŞ na wysepce. Z uÂśmiechem wyrzuciÂł z siebie kolejnÂą czêœÌ chakry która zmiotÂła wszystkie klony z okolicy bez najmniejszej szkody dla otoczenia, poza wytworzeniu potĂŞÂżnych fal w koÂło wyspy które pÂłynĂŞÂły w dal.. Ponownie ciepÂło wraz z mocÂą napeÂłniÂło ciemnowÂłosego..

PostanowiÂł on wiĂŞc zrobiĂŚ jak byÂło nakazane we zwoju.. WyrównaÂł oddech do rytmu wody a ponadto z wÂłasnej inicjatywy zamkn¹³ rubinowe oczka. WczuÂł siĂŞ caÂłym sobÂą.. WczuÂł i wyobraziÂł sobie istotĂŞ a raczej istoty które go pokonaÂły. W jego wyobraÂźni z wody wychodziÂły wodne wĂŞÂżyki, szybkie i piĂŞkne a przy tym zestawieniu jak nie trudno siĂŞ domyÂśliĂŚ groÂźne.. WidziaÂł oczyma wyobraÂźni jak istoty takie wychodzÂą z wody. WysÂłaÂł falĂŞ energii w kierunku otaczajÂącej go cieczy otwierajÂąc przy tym oczy, efekt byÂł kiepski bÂądÂź jak kto woli mocny, tak czy inaczej nie taki jak miaÂł byĂŚ. W okoÂło wysepki ponownie powstaÂła fala przypominajÂąca takÂą, jaka jest dookoÂła miejsca w które ktoÂś wskoczy bÂądÂź wrzyci coÂś do wody.. ChÂłopiec chciaÂł przekl¹Ì jednak powstrzymaÂł siĂŞ, te cudowne miejsce ludziom kulturalnym daje niemal nieograniczonÂą moc, chÂłopiec nie czuÂł w ogóle zmĂŞczenia a gdyby zrobiÂł takie coÂś w miejscu normalnym padÂł by na twarz bez chakry.. PróbowaÂł ponownie jednakÂże z wcale nie lepszym skutkiem, bez przerwy wywoÂłujÂąc wy³¹cznie wodne fale. Próba trzydziesta siódma (do której doszedÂł bardzo szybko dziĂŞki w jego mniemaniu nieskoĂączonym pokÂładom chakry na wyspie) w wykonaniu chÂłopca nie róÂżniÂła siĂŞ specjalnie od innych, ponownie zamkn¹³ oczĂŞta, skupiÂł siĂŞ i tchn¹³ chakrĂŞ w wodĂŞ wywoÂłujÂąc fale i fontannĂŞ spadajÂącej wody.
Tym razem jednak nie byÂł jedynÂą osobÂą która zmokÂła pod jej wpÂływem. Nie wiedzÂąc skÂąd ani kiedy o trzy metry przed chÂłopcem pojawiÂła siĂŞ b³êkitnooka i szczupÂła dziewczyna wyÂższa od niego nieco. ByÂła to tÂą samÂą z która pokonaÂła go nie dawno. ChÂłopiec otworzyÂł usta by przemówiĂŚ jednak dziewczyna uciszyÂła go gestem.
SchyliÂła siĂŞ nastĂŞpnie nad chÂłopcem zniÂżajÂąc siĂŞ do jego wysokoÂści i szepnĂŞÂła mu do ucha cichym jednak nie mniej dÂźwiĂŞcznym gÂłosem.
- PamiĂŞtaj, jest to magia twórcza... - Dziewczyna lekkim ruchem dÂłoni skazaÂła wodĂŞ z której równo z drÂżeniem medalionu chÂłopca wyszedÂł wodny w¹¿. - a nie destrukcyjna - energicznym ruchem wskazaÂła na wĂŞÂża który eksplodowaÂł wrĂŞcz wodÂą ochlapujÂąc wszystko w swym zasiĂŞgu a jako, Âże w zasiĂŞgu byÂła caÂła wyspa nie pomin¹³ niczego...
Dziewczyna spojrzaÂła teraz swymi jasnob³êkitnymi oczkami z czego jednym ukrytym pod jasnÂą grzywkÂą jej miĂŞkkich wÂłosów w oczy chÂłopca, nie ustĂŞpujÂące jej oczom kolorem ani ukryciu pod wÂłosami jednak w tym wypadku ciemnymi. UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ do chÂłopca lekko na co chÂłopiec automatycznie odpowiedziaÂł uÂśmiechem.
- Ty tworzysz, nie niszczysz musisz to zapamiĂŞtaĂŚ bo inaczej nic nie osiÂągniesz... - szepnĂŞÂła jeszcze po czym zniknĂŞÂła równie szybko i niespodziewanie jak siĂŞ pojawiÂła, byÂło to niesamowite gdyÂż wszystkie znikniĂŞcia jakie widziaÂł i o jakich sÂłyszaÂł chÂłopiec byÂły charakterystyczne w tym, Âże podczas znikania zostawaÂła woda drewno bÂądÂź powoli siĂŞ dematerializowali, dziewczyna natomiast zniknĂŞÂła szybciej niÂż trwa najszybsze mrugniĂŞcie na Âświecie. Powietrze chaotycznie wypeÂłniÂło pustkĂŞ bĂŞdÂącÂą w miejscu znikniĂŞcie dziewczyny. ChÂłopiec westchn¹³ po chwili i po krótkim zastanowieniu wznowiÂł dziaÂłania.

Kolejny raz podj¹³ siĂŞ próby, ponownie zamykajÂąc przy tym oczy. WysÂłaÂł kolejnÂą falĂŞ chakry tym razem jednak usiÂłujÂąc nadaĂŚ jej "Âłagodny wyraz" czyli innymi sÂłowy sprawiĂŚ by nie byÂła energiÂą agresywnÂą, przypomniaÂł sobie fragment o "magii twórczej" nie miaÂł pojĂŞcia pierwotnie o czym byÂła mowa, teraz pojmowaÂł a przynajmniej tak mu siĂŞ zdawaÂło. Do tej pory w wiĂŞkszoÂści przypadków z chakry robiÂł rzeczy które niszczyÂły a nie tworzyÂły, na swoje szczĂŞÂście potrafiÂł jednak jednÂą technikĂŞ w której coÂś TworzyÂł, technikĂŞ tarczy, po chwili uÂświadomiÂł sobie, Âże potrafi takÂże tworzyĂŚ mg³ê. UÂśmiechn¹³ siĂŞ Âświadom, Âże sztuka ta nie jest mu obca.. Tchn¹³ "magiĂŞ" w kierunku wody a raczej w kierunkach czyli wszĂŞdzie w koÂło, oczy otworzyÂł powoli, nie tak gwaÂłtownie jak poprzednio. Moc ta równieÂż nie mknĂŞÂła jak szalona a leciaÂła powoli do celu. Gdy juÂż doleciaÂła z wody wyÂłoniÂły siĂŞ wodne kulki które wytoczyÂły siĂŞ i porobiÂły wiĂŞksze kaÂłuÂże w itak juÂż przemoczonej wysepce. ChÂłopiec uÂśmiechn¹³ siĂŞ do siebie uÂświadamiajÂąc sobie fakt, Âże zapomniaÂł wyobraziĂŚ sobie obiektu jaki ma powstaĂŚ. Ponownie zamkn¹³ oczy i machn¹³ obiema dÂłoĂąmi tym razem jednak wy³¹cznie przed siebie. Z wody wyÂłoniÂły siĂŞ juÂż kulki które po chwili odziaÂły siĂŞ w ogony o pootwieraÂły siĂŞ, zmieniÂły w wĂŞÂże które zaczĂŞÂły peÂłzaĂŚ.. ChÂłopiec chciaÂł spróbowaĂŚ ponownie jednak coÂś mu przerwaÂło. Zamkn¹³ oczy a gdy po chwili je otworzyÂł nie byÂł juÂż na tej tajemniczej wysepce na wodzie. LeÂżaÂł na ziemi, w miejscu gdzie walczyÂł w dÂłoni trzymaÂł rozwiniĂŞty zwój na którym byÂły jakieÂś pieczĂŞcie, i uÂświadomiÂł sobie co zaszÂło widzÂąc jak¹œ pieczĂŞĂŚ zamiast treÂści którÂą widziaÂł na wyspie. W zwoju byÂła zapieczĂŞtowana iluzja, iluzja przeznaczona do nauki techniki, byÂł to niesamowity a zarazem skuteczny sposób edukacji jakiego chÂłopiec doÂświadczyÂł po raz pierwszy. WstaÂł i rozejrzaÂł siĂŞ, byÂł sam. StworzyÂł wiĂŞc dwa wĂŞÂże wodne dla towarzystwa a zarazem na próbĂŞ czy bĂŞdzie w stanie. UdaÂło mu siĂŞ. UÂśmiechn¹³ siĂŞ wiĂŞc.
- Dziêkuje... - powiedzia³ g³oœno w przestrzeù nim znikn¹³ we mgle...

Zaliczam
Wi

---

1. Nick: Aru
2. Ranga: chuunin(byÂły czÂłonek 2 organizacji)
3. Chakra: 2295 (po cofniĂŞciu bonusów za missinga i dodaniu za misje..)
4. Wiek: 16
5.:
1. Kai
2. Kawarimi no jutsu
3. Kage Bunshin no jutsu
4. Tsuujitegan
5. Sunshin no jutsu
6. Mizukuri No Yaiba
7. Sabataya Kirigakure no Jutsu
8. Rai No Tate
9. Suiryuuben
10. Suishuu Gorugon
11. Tobi-mi karasu
12. Ration: Seigyo tatamae
13. Nazwa jeszcze nie wymyÂślona dodam, jak wymyÂślĂŞ
Ranga techniki A
Ponownie w³asna technika. Te konkursy pozwalaj¹ mi na tworzenie ich i wygl¹da na to, ¿e nastêpne jeszcze po tej bêdê mia³ mo¿liwoœÌ nauki ;p Jako w³asna ponownie wymaga 2x mniej tekstu.

Cichy szum pÂłynÂącej wody idealnie komponowaÂł siĂŞ z szumem liÂści drzew i harmonijnym Âśpiewem ptaków na drzewach zasiadajÂących.. Miejsce to byÂło w górach w lesie, w okolicy strumyka. ChÂłopak wĂŞdrowaÂł wzdÂłuÂż tego wÂłaÂśnie ÂźródÂła wody pitnej i znalazÂł domek.. WyglÂądaÂł na opuszczony.. WszedÂł do niego spokojnie i rozejrzaÂł siĂŞ.. Nie byÂło tu nic wartoÂściowego poza bezcennym otoczeniem. Opuszczony dom przy strumyku, na Âłonie natury.. Aru uÂśmiechn¹³ siĂŞ nieco.. PostanowiÂł pomieszkaĂŚ tu chwilĂŞ przynajmniej dopóki nie znajdÂą siĂŞ inni chĂŞtni którym bez problemów odstÂąpi miejsca… ChÂłopak ostatnio nie osadzaÂł siĂŞ nigdzie na staÂłe, wĂŞdrowaÂł raczej szukajÂąc miejsca na nocleg na bie¿¹co, nieraz sypiaÂł pod goÂłym niebem co mu nie przeszkadzaÂło…

Kilka dni póÂźniej..
Na polanie oddalonej od opuszczonego domku o kilkaset metrów mÂłody Sabataya ocieraÂł wÂłaÂśnie pot z czoÂła.. DzieĂą byÂł wyjÂątkowo gorÂący i parny.. ChoĂŚ na powietrzu byÂło tu duszno.. ChÂłopak trenowaÂł juÂż czas jakiÂś.. Nie miaÂł aktualnie dostĂŞpu do biblioteki to teÂż technik stworzonych wiĂŞc jedynym co mu pozostaÂło byÂło tworzenie wÂłasnej techniki… OblizaÂł zakrwawionÂą nieco wargĂŞ, miaÂł dziwny zwyczaj przegryzania jej gdy myÂślaÂł intensywnie co sprawiaÂło Âże czĂŞsto pojawiaÂła siĂŞ na niej krew... SkoncentrowaÂł siĂŞ w koĂącu, wyrównaÂł oddech.. MiaÂł juÂż wizjĂŞ caÂłoÂści tej techniki i wiedziaÂł, Âże zwykÂłe zmysÂły mu do tego nie wystarczÂą.. Zacz¹³ wiĂŞc próbĂŞ poprawienia wzroku poprzez skoncentrowanie w oczach chakry.. Nie rozwaÂżne próby.. Kilka sekund trwaÂł czas od rozpoczĂŞcia eksperymentów do chwili gdy chÂłopak wylÂądowaÂł na kolanach z krzykiem trzymajÂąc siĂŞ za oczy rĂŞkoma.. Oczy bowiem byÂły bardzo delikatnÂą czĂŞÂściÂą ciaÂła a lekki Âładunek elektryczny bo to byÂło czĂŞÂściÂą chakry chÂłopaka sprawiÂł przeogromny ból w gaÂłkach ocznych. Kilka minut trwaÂło taczanie siĂŞ nierozwaÂżnego shinobi po ziemi jednak minĂŞÂły one w ciszy.. Ból stopniowo przechodziÂł.. W koĂącu takÂże zacz¹³ widzieĂŚ normalnie.. podszedÂł wiĂŞc do strumyka i opÂłukaÂł oczĂŞta.. westchn¹³..

NastĂŞpnego dnia postanowiÂł wznowiĂŚ próbĂŞ wyostrzeniu zmysÂłów.. SÂłuch wyszedÂł mu od razu, nie byÂło z nim Âżadnych problemów ale nadszedÂł czas na oczy, duÂżo delikatniejszy organ..
SkierowaÂł swe szarob³êkitne oczĂŞta na niebo i westchn¹³.. DÂźwiĂŞk strumyka, Âśpiew ptaków i szum wiatru poruszajÂącego liÂście brzmiaÂły wyjÂątkowo gÂłoÂśno i przyjemnie… Zacisn¹³ zĂŞby.. Zamkn¹³ oczy.. Kilka wdechów, sekundy trwajÂące wiecznoœÌ i otworzyÂł oczy ponownie.. BiaÂłka i okolice lÂśniÂły czerwieniÂą jak przy klanowej technice, wnĂŞtrze jednak, tĂŞczówki oraz czerĂą w Âśrodku lÂśniÂły ostrym b³êkitem.. WyglÂądaÂły jakby burza byÂła w nich, z krawĂŞdzi oczu wyciekÂły Âłzy, nie byÂły one przystosowane do czegoÂś takiego.. chÂłopak uÂśmiechn¹³ siĂŞ po chwili. KrĂŞciÂło mu siĂŞ w gÂłowie ale to byÂło do zniesienia, moÂżna byÂło siĂŞ do tego wszystkiego przyzwyczaiĂŚ a wtedy bĂŞdzie moÂżna przejœÌ dalej.. G³êboki wdech po którym juÂż chÂłopak miaÂł rozwijaĂŚ technikĂŞ dalej i caÂły blask lÂśniÂących przed chwilÂą oczu znikn¹³.. PozostaÂła szaroœÌ i czerĂą.. ChÂłopak natomiast zachwiaÂł siĂŞ lekko na nogach, zamkn¹³ oczy i zacz¹³ odchylaĂŚ siĂŞ do tyÂłu, odchylaĂŚ bez kontroli nad tym by w koĂącu uderzyĂŚ plecami o trawĂŞ bez przytomnoÂści..

Czas jakiÂś póÂźniej, nie wiedziaÂł jaki otworzyÂł swe ciĂŞÂżkie powieki.. ByÂł wieczór. GÂłowa bolaÂła go niemaÂło, zawroty jej, dziwne echo.. ptaki ÂśpiewaÂły jakoÂś inaczej, nieksztaÂłtnie jak i obrazy rozmazywaÂły siĂŞ lekko. ChÂłopak doskonale wiedziaÂł przez co.. nie byÂł przystosowany do czegoÂś takiego.. WstaÂł jednak.. Ponownie udaÂł siĂŞ do strumyka który szumiaÂł jakoÂś tak dziwnie.. ciszej.. NapiÂł siĂŞ wody, otrzepaÂł w koĂącu zakurzone ubranie.. SkoncentrowaÂł siĂŞ chwilĂŞ, westchn¹³ I rozrzuciÂł du¿¹ czêœÌ chakry po caÂłym ciele, chakry bÂłyskawic.. Lekkie mrowienie w miĂŞÂśniach byÂło przyjemne.. postawiÂł kilka kroków, szybkich, chciaÂł podbiec jednak caÂły obraz rozmazaÂł mu siĂŞ na nowo a on sam pomkn¹³ ku ziemi zawadzajÂąc twarzÂą o krzak i koĂączÂąc z rozciĂŞtym policzkiem le¿¹c na brzuchu bez przytomnoÂści..

Znów czas jakiÂś leÂżaÂł nie wiedzÂąc co siĂŞ dzieje.. Gdy tym razem oczy raczyÂł otworzyĂŚ nie leÂżaÂł na ziemi lecz w ÂłoÂżu.. Nie wiedziaÂł skÂąd siĂŞ tu wzi¹³. UaktywniÂł swe karmazynowe spojrzenie sprawdzajÂąc, gdzie tak wÂłaÂściwie siĂŞ znalazÂł.. ByÂł to ten sam dom który obraÂł za nocleg pierwszego dnia po przybyciu nad strumieĂą.. Co najdziwniejsze nie byÂło tu nikogo, nie byÂło osoby która przyniosÂła go tutaj i poÂłoÂżyÂła w ÂłoÂżu.. Kim wiĂŞc ona byÂła? Bez znaczenia zresztÂą. ChÂłopak ponownie sprawiÂł, Âże jego oczy staÂły siĂŞ b³êkitne po czym sprawdziÂł czy nic mu nie zniknĂŞÂło. MiaÂł wszystko, Âłuk, pieniÂądze, amulet.. wszystko byÂło. GÂłoÂśne westchniĂŞcie. Aru wstaÂł i ponownie udaÂł siĂŞ na miejsce, w którym zamierzaÂł trenowaĂŚ. Stan¹³ na Âśrodku polany. PostanowiÂł podj¹Ì kolejnÂą próbĂŞ tym razem po kolei. Najpierw wyostrzyÂł zmysÂł sÂłuchu.. W jego gÂłowie brzmiaÂło lekkie echo jednak to nie zmieniaÂło faktu, Âże dÂźwiĂŞki szumu wody i Âśpiewu ptaków brzmiaÂły w gÂłowie gÂłoÂśniej. Potem przyszÂła pora na oczy. Koncentracja.. PrzeszywajÂący ból w Âślepiach zwaliÂł chÂłopaka na kolana, zÂłapaÂł siĂŞ obiema dÂłoĂąmi za oczodoÂły, osÂłoniÂł je od ÂświatÂła. Ból byÂł nie do zniesienia.. ale.. ale mijaÂł, stopniowo przemijaÂł. ChÂłopak powoli odkryÂł oboje oczu na Âświat. Przed jego oczyma przeleciaÂł jakiÂś ptak. LeciaÂł wyjÂątkowo wolno.. ChociaÂż nie, on leciaÂł normalnie. ChÂłopak natomiast widziaÂł wszystko w spowolnieniu. SÂłyszaÂł gÂłoÂśniejsze.. GÂłowa go bolaÂła. KrĂŞciÂło mu siĂŞ w niej doœÌ mocno. WstaÂł powoli. Po chwili jednak upadÂł przytÂłoczony informacjami ponownie na kolana. Odetchn¹³ spokojnie. Wdech, wydech. Ponownie wstaÂł. PotrafiÂł juÂż staĂŚ. On teÂż poruszaÂł siĂŞ wolniej. DuÂżo wolniej niÂż normalnie.. Ale to teÂż tylko pozory. Wszystko poruszaÂło siĂŞ normalnie, to jego mózg po prostu przetwarzaÂł to szybciej niÂż normalnie. ChÂłopak zacisn¹³ piĂŞÂści. Czas juÂż byÂło rozwin¹Ì technikĂŞ do koĂąca. SkoncentrowaÂł energiĂŞ w centrum brzucha. RobiÂło mu siĂŞ ciepÂło choĂŚ nie posiadaÂła ona natury ognia. Po chwili zgi¹³ rĂŞce w Âłokciach unoszÂąc zaciÂśniĂŞte dÂłonie ku górze na wysokoœÌ ramion. Po chwili opuÂściÂł je energicznie w dóÂł prostujÂąc palce i rozpraszajÂąc przy tym energiĂŞ jednoczeÂśnie.. ZachwiaÂł siĂŞ lekko ale utrzymaÂł siĂŞ na nogach. Mrowienie doszÂło juÂż do ramion i powoli zakrĂŞcaÂło na rĂŞce. ChÂłopak napi¹³ miĂŞÂśnie koncentrujÂąc siĂŞ. ChciaÂł to przyÂśpieszyĂŚ. WokóÂł jego rÂąk i okolicy serca z ciaÂła wydobyÂły siĂŞ Âładunki elektryczne kr¹¿¹ce w koÂło jego sylwetki. WyglÂądaÂło to co prawda Âładnie jednakÂże raziÂło to wykonawcĂŞ wiĂŞc nie byÂło rozsÂądne. ChÂłopak widziaÂł ich lot w spowolnieniu. PostanowiÂł wiĂŞc wydostaĂŚ siĂŞ z nieprzyjemnych obrĂŞczy. WyskoczyÂł wiĂŞc z nich obracajÂąc siĂŞ w powietrzu a nastĂŞpnie pobiegÂł w przód by uciec z zasiĂŞgu ich przyciÂągania. ObróciÂł siĂŞ w biegu zaczynajÂąc hamowaĂŚ na butach.. TrwaÂło to dÂłuÂżej niÂż normalnie, duÂżo dÂłuÂżej.. ZaskoczyÂło to chÂłopaka jednak nie bardziej niÂż fakt, Âże podczas tego hamowania za jego ciaÂłem ukazywaÂły siĂŞ niewielkie ÂścieÂżki Âświat³¹ o krótkim zasiĂŞgu.. CzyÂżby prÂąd pozostawaÂł za nim? PomachaÂł kilka razy rĂŞkÂą by mieĂŚ pewnoœÌ. Nie myliÂł siĂŞ. Dla upewnienia uderzyÂł kilkakrotnie w drzewo, wykonaÂł kilka kopniĂŞĂŚ, to z biegu, to z obrotu to na inne sposoby..

NastĂŞpnego dnia obudziÂł siĂŞ na trawie, byÂła noc. GÂłowa bolaÂła go strasznie, nie mógÂł znieœÌ szumu wody. Oczy na szczĂŞÂście nie cierpiaÂły, nie byÂło zbyt jasno. Wszystkie miĂŞÂśnie go bolaÂły, kilka miaÂł chyba porozrywanych ale co ciekawsze miaÂł zÂłamanÂą lewÂą rĂŞkĂŞ a nie przypomniaÂł sobie, by coÂś mu siĂŞ w niÂą staÂło.. WstaÂł. RozejrzaÂł siĂŞ lekko chwiejÂąc. Drzewo byÂło zniszczone ponadto widaĂŚ byÂło Âślady po poraÂżeniu prÂądem choĂŚ niewielkim.. Na ziemi peÂłno byÂło Âśladów po hamowaniu na butach.
CóÂż. Idealna pora by udaĂŚ siĂŞ do lekarza opatrzyĂŚ rany.

AleÂż wy sie trzymacie tego "2 razy mniej" ale szczerze powiem Âże mimo powiedziaÂł bym "standardowej dÂługoÂści", to przyjemnie siĂŞ wszystko czytaÂło dlatego akceptuje cie te naukĂŞ. NastĂŞpnym razem staraj siĂŞ jednak nie ograniczaĂŚ tym "2 razy mniej", bo zawsze da siĂŞ napisac wiĂŞcej z twoim potencjaÂłem ; p

Hidek
1. Nick: Aru
2. Ranga: chuunin (członek Aka)
3. Chakra: 2305
4. Wiek: 17
5.:
1. Kai
2. Kawarimi no jutsu
3. Kage Bunshin no jutsu
4. Tsuujitegan
5. Sunshin no jutsu
6. Mizukuri No Yaiba
7. Sabataya Kirigakure no Jutsu
8. Rai No Tate
9. Suiryuuben
10. Suishuu Gorugon
11. Tobi-mi karasu
12. Ration: Seigyo tatamae
13. XXX
14. Kirikouken no Jutsu
Ranga: B
Na około wroga pojawia się bardzo gęsta mgła, gdzie przeciwnik nie widzi użytkownika, a on zaś widzi jego.

Wilgoć jaką zawierał chłodne powietrze była niezwykle orzeźwiająca. Jakże Aru się za tym stęsknił. Od razu gdy tylko trafił na teren kraju wdrapał się na jakieś drzewo i po prostu leżał z głowa skierowaną ku niebu na gałęzi. Kirigakure, dawno go tu nie było, bardzo dawno. W sumie nie miał po co tu przychodzić, siostra się wyniosła, do Hyuuty który ostatnim razem tu rządził miał dość chłodny stosunek… Mistrzowie miecza? Zbyt niekonsekwentni w działaniach i nudni. Ale ten wiatr, ta wilgoć i mgła, najcudowniejsze co tylko może być. Chłopak leżał długo. Ślepia miał skryte pod powiekami a nawet gdy je otwierał robił to tylko do połowy. Czysta rozkosz takie leżenie w chłodzie, nie ma porównania w innych krajach. Ani nie za sucho, ani nie za ciepło, ani nie za zimno, idealnie. Tak jest tylko tutaj. Czas jednak nie zatrzymywał się a mknął nieubłaganie. W takim tempie, że Aru nie wiedział jaki jest miesiąc czy dzień tygodnia. W sumie jakie to miało znaczenie? Trwał nie zważając na zmiany dni. W końcu otworzył swe szarobłękitne oczęta raz jeszcze, nie bardziej niż do połowy ale dość, by ujrzeć te piękne szare niebo. W innym kraju przypuszczał by, że deszcz się zbliża ale nie tutaj. W wiosce mgły niebo zawsze było bardziej szare. Uśmiechnął się kącikami ust. Wcale nie chciał zmoknąć. *Już czas* ~ stwierdził w myślach i zeskoczył z drzewa, a raczej sturlał się z gałęzi będącej dla niego łożem w locie ustawiając się odpowiednio by wylądować na nogach a nie przykładowo na twarzy. Śnieżnobiałe włosy przykryły mu oboje oczu ale nie przejął się tym, nie dziś. Miał na sobie luźne spodnie oraz białą, zbyt luźną bluzę ze swobodnie wiszącym kapturem. Oblizał wargi właściwie nie świadomie, tutejsza pogoda pokryła ją typową dla kiri warstwą smacznej w mniemaniu chłopaka wilgoci. Białe włosy oraz dość gęsta mgła, naturalne to było w Kiri jednak Aru nie lubił patrzeć z chociażby minimalnymi nie mgiełkami w obrazie. Cóż, dość wybredne można by rzecz. Ktoś nieprzystosowany widział by tu maksymalnie kilka centymetrów przed sobą ale on i bez klanowych zdolności widział kilkanaście metrów w dal. Tak to już jest jak się gdzieś mieszka od urodzenia. Jego oczęta nagle, zupełnie nic tego nie zapowiadało rozbłysnęły krwistym czerwieniem. Wręcz lśniły jak dwie latareczki a Aru dzięki temu szczegółowi widział wszystko dookoła doskonale. Teraz bialutkie włosy ani mgła nie ograniczały jego widoczności. Był w idealnym dla siebie terenie. Około czterysta metrów przed białowłosym znajdowała się brama wejściowa do Kiri. Zaśmiał się cicho. Zawsze sądził, że na wejściu powinni stać ludzie z Sabataya bo Ci strażnicy niewiele zobaczą przy gęstszej mgle a taką nie trudno tu przywołać w sposób pozornie naturalny. Jeden ruch młodego Sabataya i mgła zgęstniała to tego stopnia, że straż nie widziała niczego. Była to przelotna mgła, ale wraz z nią przeleciał przez bramę białowłosy niezauważony. W wiosce od razu mgła się rozpłynęła, pozostała tylko ta naturalna. Uśmiechnął się do siebie… To było łatwe, bardzo łatwe. Cóż, widać do walki go nie zmuszą czy też on ich nie sprowokuje, zależy z której strony by na to patrzeć, trudno się mówi. Spokojnym krokiem, z rękoma zwyczajowo skrytymi w kieszeniach ruszył do przodu. Nie przybył tu przecież na wczasy czy też w celach rozrywkowych, no w każdym razie nie tylko. Mijał najważniejsze budynki w mieście, dotarł w końcu do sektora, w którym z pewnością go wykryją i z pewnością nie będzie musiał się legitymować za sprawą czerwonych oczysk. Do dzielnicy klanowej. Już wiedział, że ludzie z domów obserwują go, no i co z tego? On również ich widział i nie krył się specjalnie. Zawsze bawili go tutaj szpiedzy, którzy nie wiedzieli nic o klanie a przemykali się pod ścianami jak cienie tak, jak by miało to im w czymś pomóc… Dotarł w końcu do pewnego domu przy którymi energicznie zawrócił i wyjął kluczyk z kieszeni. Oj dawno on tego klucza nie używał, bardzo dawno a dom również nie był najlepszym stanie, w końcu porzucili go. Przekręcił go, wszedł do wnętrza i rozejrzał się… Nie, nie było tutaj tego, czego szukał. Właściwie nie musiał do niego nawet wchodzić, nie przypuszczał by tu to znalazł a poza tym widział zawartość mieszkania. Jednak wszedł, skoro już tu dotarł chciał raz jeszcze rozejrzeć się po mieszkanku już zwyczajnymi oczyma, szarobłękitnymi. Przemierzył je całe ostatecznie wychodząc. Zamknął za sobą drzwi i westchnął. Niewiele widział przez ściankę bielusieńkich włosów ale coś widział, z pewnością więcej niż widział by przeciętny człowiek. Co ciekawe pierwszy raz w Kiri miał białe włosy, cóż, widać treningi zmieniają ludzi, jemu wypaliły naturalny barwnik będący we włosach i tak skończył, prawdę powiedziawszy nie przeszkadzało mu to. Ruszył dalej, z krwistymi na nowo oczyma zagłębiał się do centrum mieszkalnej dzielnicy Sabataya. Dodarł do wejścia do podziemi, zszedł po schodkach powoli. Tam czekało dwoje ludzi, zaufanych, dbających o klan i nie interesujących się rzeczami poza klanowymi. Im mógłbyś powiedzieć nawet, że zabiłeś wszystkich kage wiosek a nic by Ci nie zrobili chyba, że któryś byłby z Sabataya. Chłopak uśmiechnął się. Legitymowanie się było tu nie potrzebne, ślepia mówiły wszystko. Przedstawił się jednak – Aru… – jedno proste słowo, imię. Cóż, mieli tam zapisane wszystkie imiona ale tego lenia jak po uśmiechu starego już człowieka tu przesiadującego zapamiętali. Na proste pytanie czego chcesz chłopak odparł jeszcze prościej, choć bez użycia słów. Wymowny uśmiech który ukazał sam za siebie mówił czego może chcieć z tego miejsca, technik. Osobnik znajdujący się tutaj zaprowadził go do regału ze zwojami klanowymi będącego w głębi tego miejsca. Stanął przy wejściu a chłopak przeglądał je w tym czasie. Wybrał jeden. Dał go do ręki dla starca tak, jak to się tutaj zawsze odbywa. Nie można stąd wynieść tej cennej wiedzy. Starzec wykonał szybko serię pieczęci po czym wyjął drugi zwój z plecaka, a miał ich tam wiele i uderzył w oba zwoje dłońmi. Ten drugi, wyciągnięty z plecaka białowłosy dostał. Doskonale wiedział co z nim zrobić po zapoznaniu się z techniką, zniszczyć. Mógłby zawsze zdradzić klan ale nie zamierzał. Zbyt dobrze zorganizowane miejsce, należy mu się szacunek a jaką miałby korzyść, gdyby wiedza o jego mocach rozniosła się na świat? Utracił by element zaskoczenia. Białowłosy skłonił się przesadnio po czym schował zwój wraz z dłonią w kieszeń i wyszedł rozbawiony. A tu nic się nie zmienia. Nie ma chłopaka lat kilka w wiosce a uprzejmi panowie zero wyrzutu. No i tak być powinno. Wyszedł z dzielnicy klanowej, wyszedł także z wioski stosując ten sam sposób mgły. Dotarł na odludzie, zamglony pagórek koło rzeczki, niegdyś jego ulubione miejsce do treningu. Rozwinął zwój. Przeczytał jego zawartość nawet nie wiedząc kiedy usiadł przed tym. Westchnął cicho. Przesunął dłonią po tekście a on rozmył się po czym ociekł gdzieś na trawę kroplami czegoś, co wyglądało na atrament a w rzeczywistości było tylko skoncentrowaną chakrą. Dobrze więc, technika konkretnej mgły. Pierwsze co musiał zrobić to znaleźć sobie cel, zaczął najprościej, od klona którego stworzył jednym ruchem dłoni. Klon stał wyprostowany z głową podniesioną, zupełnie jak chłopak kiedy nie chwyta go znudzenie. Uśmiechnął się lekko. Nie wyglądał tak źle jak przypuszczał. Sądził, że jego imitacja a więc i on jest nieco bardziej roztrzepana i ewidentnie znudzona światem a tu całkiem miła niespodzianka. Cóż ale nie to było istotne. Chłopak wstał również odrzucając oczyszczony zwój na bok. Doskonale wiedział, jak należy wykonać tę technikę, był cholernie inteligentną osobą. Stworzyć mgłę i manipulować jej kształtem odpowiednio. Obie rzeczy potrafił choć praktyka zawsze bywa trudniejsza. Szybki gest i mgła pojawiła się na całej okolicy skrywając wszystko dookoła. Oczy chłopaka lśniły czerwienią przez co on nie miał problemów z patrzeniem ale zwykły człowiek byłby tu ślepcem. Kilka kolejnych gestów a mgła zaczęła gęstnieć w koło kolona, posłusznie choć dość powoli… Sam sens techniki był dla białowłosego rzeczą oczywistą, z mgłą miał do czynienia od dnia narodzin, to było tylko rozwinięcie tego, co już było mu znane. Gdy już skupiła się w koło klona machnął dłońmi na boki rozpraszając ją a jednocześnie niwelując. Westchnął. Powtórzył gesty tym razem tworząc mgłę dookoła swego klona na kształt okręgu o promieniu jednego metra. Szybko wirująca mgła zaczęła zacieśniać okrąg i po kilkunastu sekundach osiadła na postaci.. Nie o to chodziło, nie miał na celu by ona na niej osiadała. Zaklął cicho ale nie miał czasu się obijać. Znał sens techniki a potrzebował jej pilnie, nauka nie mogła być zbyt długa, przybył tu na chwilę a już większość czasu przeznaczył na leniuchowanie. Przywołał mgłę raz jeszcze. W kilka sekund przyległa do klona, [I see you!] znowu przyległa. Jak na złość. Westchnięcie, rozproszenie powtórka. Tym razem stworzył okrąg mniejszy, i wolniej go zaciskał ale jako, że zamiast metra miał 30 centymetrów w czasie zajęło to tyle samo, pięć sekund. Tym razem idealnie udało mu się zatrzymać ustawianie mgły około dwóch centymetrów od ciała celu, dzięki temu nie widział jak przez mgłę lecz widział mgłę. Doskonale. Klon zniknął, mgła również. Czas na próbę. Najlepszy element tego wszystkiego. Chłopak wyszczerzył bielusieńkie zęby w złośliwym uśmiechu. Poszedł na drogę prowadzącą do wioski. Wiedział, że tam porusza się jakiś dzieciak. Te oczy dawały naprawdę wielką przewagę nad zwyczajnymi ludźmi. Szybki gest a dzieciak skryty został warstwą mgły idealnie tracąc widoczność w czym upewnił białowłosego upadek po kilku krokach spowodowany potknięciem. Bajecznie wręcz… Chociaż 5 sekund, to dość długo. Wypatrzył sobie kolejny cel, nie będzie przecież gnębił małego dzieciaka na drodze. Zamknął na chwilę oczy koncentrując się. Wykonał technikę w nieco inny sposób. Zaczął wytwarzać mgłę od razu na celu, którym była ładna dość kobieta najprawdopodobniej koło 20 lat. Mgła zaczęła otaczać ją od stup krążąc wokoło. Powoli, na pewno nie szybciej niż tamte próby ale za to w bardziej zmysłowy sposób mgielne nicie oplatały ją w kombinezon, już były na wysokości kolan. Nie trwało dwa wdechy gdy przekroczyły wysokość pasa po czym minęły brzuch, piersi oplatając się w około szyi. W końcu zaczęły skrywać jej twarz a białowłosy zrozumiał swój błąd. Nasuwająca się na oczy mgła od dołu była nietypowa. Dziewczyna spanikowała, uciekła. Aru uśmiechnął się. Zapamięta, by tworzyć ja od oczu.. Ruszył drogą dalej, oddalając się jednocześnie od kiri. A droga stamtąd przepełniona była licznymi próbami i powtórzeniami. Po jakiś czternastu kolejnych atakach na ludzi którzy to zaskoczeni panikowali, to uciekali, to po prostu szli dalej uznając, że to jest normalne chłopak spróbował raz jeszcze, tym razem jednak nie na kimś lecz na sobie. Mgła pokryła go w sekundę może to przez zyskaną wprawę, może to przez to, że tworzył ją tak bliski. I tak szedł mgielny człowiek nie ukazując tożsamości. Otoczony mgłą, skryty pod jej ścianą wędrował i choć nie widział by niczego normalny człowiek, on widział doskonale. Bo nie był normalnym człowiekiem. Był członkiem pewnego klanu.. Klanu ludzi władających mgłą. Różne spojrzenia przyciągał, to zaciekawione, to spanikowane, to pogardliwe. Na te ostatnie odpowiadał mgłą… Gdy ktoś gardzi czymś czego nie zna, niech spróbuje to pokonać.. taka nauka.. niech znają ludzie łaskę, niech docenią, że chłopaczyna wysilił się by ich czegoś nauczyć. A może to nie była łaska tylko egoizm? Może to miał być po prostu trening? Może, ale jakie to miało znaczenie?
Akceptuję
1. Nick: Aru
2. Ranga: chuunin (członek Aka)
3. Chakra: 2305
4. Wiek: 17
5.:
1. Kai
2. Kawarimi no jutsu
3. Kage Bunshin no jutsu
4. Tsuujitegan
5. Sunshin no jutsu
6. Mizukuri No Yaiba
7. Sabataya Kirigakure no Jutsu
8. Rai No Tate
9. Suiryuuben
10. Suishuu Gorugon
11. Tobi-mi karasu
12. Ration: Seigyo tatamae
13. XXX
14. Kirikouken no Jutsu
15. YYY
Ranga: A
***
[…]
Głazy leciały w chłopaka z zadziwiającą prędkością, niczym pociski stworzone z kamieni. Aru musiał przyznać, że jego przeciwnik nie jest byle kim, nie miał czasu kontratakować, ciągle tylko chronił się swoją tarczę elektryczną, rozbijał i odbijał lecące w niego skalne pociski a gdy tego nie robił to unikał ich. Po prostu był atakowany bez chwili wytchnienia, dookoła nie było drzew ani gór czy budynków za którymi mógłby się schować i przywołać chociażby tę swoją klanowa mgłę. Było źle. Jego przeciwnik wydawał się nie zużywać przy tym wiele chakry a Aru prawie padał z wyczerpania. Kolejny kamień za kolejnym odbijał się od elektrycznej tarczy. Długo nie pociągnie. Nie było czasu ani możliwości wykonywać innej techniki, tylko jak by dezaktywował osłonę został by przebity licznym ostrymi odłamkami skalnymi.. Co robić? Jeśli szybko czegoś nie wymyśli… Ale zaraz.. Wymyślił! Szybki impuls chakry poszedł do końca jego dłoni. Zbudował coś co miało się opierać o ziemię i pozostać osłoną bez używania ręki. Cóż udało mu się ale nie do końca. Tarcza opadłą na ziemie i stała pionowo tworząc malutką osłonkę a Aru miał wolne ręce. Ale zaraz, wielki głaz leciał prosto na niego. Położył się na plecach przy tarczy, przeleciał nad nim, setki małych kamieni odbiło się od próbnej osłony, z pewnością była zbyt mała jeśli chodzi o wygodę ale cóż, ważne, że działała. Jeden gest a całą okolicę zalała gęsta mgła. Jeden ges a jego oczy z szarobłękitnych stały się krwistoczerwone. Jedna chwila a przeciwnik nie wiedział gdzie znajduje się białowłosy. A chwilę później leżał pokonany, szybki cios w skroń za pomocą jednego z głazów pozbawił go przytomności.
***
Wieczór i chłód, tak, w oto było dzisiaj dość chłodno, co prawda nie można było tego porównywać z idealnym klimatem kiri ale chłopak nie zamierzał wybrzydzać. Siedział nad strumykiem stukając palcami w kamyczek. Nudziło mu się. BIAŁOWŁOSEMU SIĘ NUDZIŁO! Jeszcze kilka miesięcy temu sam by w to nie uwierzył, chłopak który nudą żył, uwielbiał się opieprzać i nie robić nic teraz był rozczarowany nudą. Patrzył w płynącą wodę i myślał, zastanawiał się jakim cudem udało mu się wykorzystać tę udoskonaloną nieco technikę o poranku. Cudem, gdyby nie to pewnie skończył by poprzebijany a jednak. Westchnął cicho. Jednak lepiej nie liczyć na cud. Wstał, powiódł wzrokiem po okolicy, pusta, to dobrze. Nienawidził gdy ktoś obserwuje niedopracowane techniki własne. A taką właśnie chciał stworzyć, niepowtarzalną, silną technikę defensywną. Miał na czym bazować. Na technice tarczy którą po prostu powiększy i nie będzie trzymał. Która sama będzie się opierać o ziemię dookoła. Zacisnął pięść lewej ręki, zalśniła, stworzył tarczę, trzymała się na dłoni naturalnie. Gdy powtórzył czynność która ocaliła go o poranku tarcza po prostu spadła na ziemię po czym zniknęła. Ale dlaczego? A to dlatego, że wtedy po prostu wbiła się w ziemię a teraz źle wylądowała. Okazuje się, że to cudowne ocalenie nie było wcale sposobem lecz szczęściem. Nie dobrze, bardzo nie dobrze. Ale cóż, skoro już miał pomysł i plan, to nie może się wycofać, nie teraz. Musiał pokonać to nieznane mu dotąd uczucie znudzenia oraz bezradność dotyczącą tworzenia. Koncentracja po czym obie dłonie rozświetliły nieco mrok, nim uformowały się typowe tarcze strzepał energię na ziemię chcąc stworzyć coś na wzór otaczającego okręgu. Oczywiście nie udało mu się to. Nic w życiu nie jest aż tak łatwe, no może poza technikami już opracowanymi i banalnymi. Popróbował jeszcze kilkukrotnie w ten sam sposób, spróbował stworzyć tarczę od ziemi, bez skutku. Ostatecznie poszedł do jakiejś małej, pobliskiej osady…
***
Siedział przy barze i sączył jedno piwo. Aru wbrew pozorom miał słabą głowę no ale cóż, czasem trzeba, zwłaszcza, jak nie udaje się to, co udać się powinno. Rozmawiał z jakimś nieznajomym, wprawdzie tamten podał mu imię ale białowłosy nie uznał by warte było zapamiętania. Po co mu zużywać pamięć na jakiegoś pijaczynę w tawernie? No właśnie. I tak siedział, gadał i siedział. Później leżał głową na blacie.. No a w końcu odszedł, odszedł od krainy snów…
***
Która była godzina? Nie wiedział, mało go to obchodziło, w każdym razie było już jasno. Wstał, zapłacił kulturalnie dodając przy tym rozbawiony uśmieszek. Bo czy płacenie dobę później po prostu odjeżdżając było normalne? A kogo obchodziły tutaj normy, liczyło się to, że zapłacił. Wstał i wyszedł przez drzwi. Rozejrzał się szaroniebieskimi oczyma odbijającymi blask słońca. Niedobrze, ciepło, dużo cieplej niż wczoraj.. Może to przez to, że jest dzień a wtedy był wieczór, bez znaczenia, wprawiało to chłopaka w stan niezadowolenia. Po drzemce lub jak kto woli po długim śnie chłopak miał trzeźwy umysł. Wyszedł z budynku udając się w upatrzone wcześniej miejsce. Jego białe włosy jak i biała bluza odbijały słońce, dobrze, nie zniósł by gdyby jeszcze jego głowa i strój były rozgrzane.
***
Przepłukał twarz, kolejne kilkanaście prób było za nim, doszedł już do jednego wniosku. Zaczynać od góry, tak też robił. Przywoływał tarczę na górze którą później opuszczał na boki. Wiele prób mu zajęło nim mu się tu udało zrobić i utrzymać a wciąż był niezadowolony…. Dlaczego? Bo była dość ambitnym chłopakiem, nie wystarczył mu fakt, że odklepał zaznaczony cel, chciał go spełnić z satysfakcją a to wymagało więcej. Myślał, zastanawiał się jak tego dokonać.. Napił się wody i dalej myślał. Aż ochłodziło się. Uśmiechnął się lekko. W chłodzie czuł się lepiej. Po obejrzeniu okolicy uznał nawet, że jest już ciemno.. Noc się zbliża. No cóż, ciekawie. Nie wiedział nawet kiedy mu czas zleciał… Nie nazwał by tego dobrą zabawą a jak to mówią, przy dobrej zabawie leci szybciej, po prostu miał się czym zająć. Zastanowił się nad wszystkimi technikami jakie posiadał, mgła klanowa, a później ta bardziej zaawansowana wersja, to mu się udało zrobić. Idąc dalej. Wodne węże chodzące gdzie mu się spodoba.. A później wodne macki… Manipulacja kształtem była tam wymagana. Cóż, postanowił poświęcić chwilę wykonywania na dorzucenie do tego kilku pieczęci. Krótka seria i nad jego głową, już bez celowania tam dłonią powstał dysk, coś na kształt prostej tarczy lub aureoli, zależy od fantazji obserwatora. Był on zrobiony z błyskawic.. A może by tak podejść do tego inaczej? Kolejne cztery próby odbyły się na czystej chakrze, już bez ewidentnego emanowania ich naturą a po prostu kształtem. Miska, bo to powstało nad jego głową utrzymała się chwilę w powietrzu po czym spadła zamykając go. Zabawne, zamknął się w misce gdzie w której zmuszony był leżeć.. Nie całkiem o to chodziło. Uśmiechnął się blado. W sumie było mu wygodnie.. A skoro już leżał…
***
Świt, Aru obudził się o świcie! Jak to jest możliwe? Nikt nie zna tak do końca przewrotnej psychiki chłopaka. Sam w sumie był w zaskoczony, zamierzał spać do popołudnia, aż będzie chłodniej a tu taki psikus, no nic. Przeturlał się do strumyka, nie chciało mu się wstawać jeszcze ale pragnienie zmusiło go do tego. Gdy już je ugasił wstał. Olśniło go. Umie trochę manipulować wszystkim, ale gdyby to połączyć? Gdyby połączyć natury chakry oraz konstrukcję z niej stworzoną? Genialnie. Seria pieczęci po czym wyrzucenie z siebie trzech przeplatających się ze sobą strumieni chakry. Gdy były nad nim złączyły się a potem rozrzuciły dookoła chłopaka tworząc nad nim kopułę a raczej jej szkielet. W kilka chwil złączyło to się w obronną technikę. Wybornie. Woda i błyskawica okrywające przezroczystą osłonę z chakry. Było to piękne same w sobie a jeśli pominąć piękno zapewne mocne. Najlepszym w tej technice był fakt, że chłopak miał obie wolne ręce. Podskoczył, to był jego błąd, uderzył o ściankę swojej osłony po czym porażony padł na plecy a defensywa zniknęła.
***
Przemyślał to oczywiście doskonale w te kilka godzin. Najlepsze było to, że przespał południe, najgorszy okres dla ludzi lubiących chłód. Już wiedział jak powinien to robić. Seria pieczęci i stworzenie nad głową kopuły która podpierała się ostatecznie o ziemię jakiś metr dookoła chłopaka. Udało się jak chciał. Zrobił krok do przodu a to przesunęło się nieśpiesznie o równy dystans. NA BOGA Z TYM MOŻNA PODRÓŻOWAĆ! Uśmiechnął się, oj tak, to go satysfakcjonowało z pewnością. Kolejne kilka godzin ćwiczeń, w pełni zadowolenia. Nie dość, że pogoda mu sprzyjała to jeszcze radził sobie. Po tych kilku godzinach nauczył się manipulować nieco kształtem tego jutsu, tworząc przykładowo skocznie po której wycelowany w niego atak wyleci a tarcie będzie jeszcze mniejsze a co za tym idzie szansa na zniwelowane techniki również spadnie. Cóż, chyba czas przetestować.
***
Dzielnica jakiś bandytów, idealne wręcz miejsce do testowania swojego nowego tworu. Otoczony przez licznych napastników chłopak po prostu nie miał szans bronić się przed wszystkimi naturalnymi sposobami. Kilka strzał jak i lecących noży uniknął dzięki swej niebywałej szybkości ale kiedy wpadli na to, by atakować jednocześnie to nawet oczęta lśniące czerwienią nie mogły mu pomóc. Wyszczerzył białe ząbki, atak nadlatywał, oto chwila prawdy. Szybka seria pieczęci a nad głową pojawiło się coś, co zaświeciło przez chwilę po czym rozleciało się na wszystkie strony tworząc kulę uciętą w połowie a połowa ta była nigdzie indziej jak na ziemi. Wszystkie ataki, strzały, noże, kamienie, wszystko po prostu prześlizgnęło się po osłonie. Nie, nie miała ona na celu ich odbicia, nie w tym jej moc. Cała jej przewaga nad innymi technikami tkwiła w tym szczególe, że ona choć słabsza nie musiała pokonywać techniki ofensywnej wroga, jej jedynym celem było sprawienie, że atak poleci dalej zostawiając w spokoju wykonawcę. Chwilę później całe miejsce zalała gęsta mgła a o białowłosym już nikt tu więcej nie słyszał….

Nie mam wiele do powiedzenia. Nie jestem wprawdzie zachwycony obecnym tutaj stylem, ale póki nauka spełnia wszystko innego, ma to niewielkie znaczenie.
Zaliczam
Atsui