Nauka Hasei

1. Hasei Inuzuka
2. Chuunin
3. 1500
4. 18 lat

Techniki:
[Klanowe]
1. Gijyuu Shikyaku no Justu
2. Garouga
3. Gatsuuga
4. Inuzuka Ryuu Chinjuu Konbi Henge: Soutou Rou
5. Juujin Bushin
[Suiton]
1. Suirou no Jutsu
2. Mizu Bushin no Jutsu
3. Suijinheki

Hasei chciaÂłaby siĂŞ nauczyĂŚ Meisai Gakure no Jutsu.

WchodzĂŞ na polanĂŞ treningowÂą. I uÂśmiecham siĂŞ do siebie. Jest akurat, aby poĂŚwiczyĂŚ. WyciÂągam notatki i pczytam je uwaÂżnie.
StajĂŞ najpierw na tle drzew, kumulujĂŞ chakrĂŞ w ciele, wykonujĂŞ pieczĂŞci i próbujĂŞ zlaĂŚ siĂŞ z otoczeniem. Po trzech próbach udaÂło mi siĂŞ, wiĂŞc postanowiÂłam utrudniĂŚ sobie sprawĂŞ.
StanĂŞÂłam przed drewnianym palem wbitym w ziemiĂŞ. SpróbowaÂłam wykonaĂŚ Mesai Gakure, ale nie udaÂło mi siĂŞ. SpróbowaÂłam ponownie i jeszcze raz i jeszcze, aÂż w koĂącu udaÂło mi siĂŞ caÂłkowicie zlaĂŚ z otoczeniem.
PostanowiÂłam sprawdziĂŚ siĂŞ w terenie. PrzeszÂłam siĂŞ po lesie i wkoĂącu znalazÂłam jakiegoÂś czÂłowieka. StanĂŞÂłam przed krzakiem, na drodze, którÂą czÂłowiek szedÂł i wykonaÂłam tĂŞ technikĂŞ. Niestety napiĂŞcie sprawiÂło, Âże niec z tego nie wyszÂło i zdumiony mĂŞÂżczyzna popatrzyÂł siĂŞ na mnie dziwnie.
Nagle usÂłyszaÂłam szybkie kroki i szczekanie. "Teraz musi siĂŞ udac"- pomyÂślaÂłam. WykonaÂłam tĂŞ technikĂŞ, ale zadzaiaÂłaÂła z opóÂźnieniem i zanim "zniknĂŞÂłam" Kane zd¹¿yÂł mnie jeszcze zobaczyĂŚ. PrzeszÂłam dookoÂła psów i pokazaÂłam im siĂŞ z drugiej strony.
- NieÂźle...- przyznaÂł z uznaniem Kane.
- Popieram...- dodaÂł Kabe
- I ja teÂż.- przy³¹czyÂł siĂŞ Hako. Wszyscy razem wróciliÂśmy na polanĂŞ. WypróbowaÂłam nowopoznanÂą technikĂŞ jeszcze parĂŞ razy, po czym zadowolona wyszÂłam z polany *NMM*

zaliczam

---

Hasei chciaÂłaby siĂŞ nauczyĂŚ Daibakufu no Jutsu

Pewnego dnia, kiedy Hasei szÂła przez wioskĂŞ, w swym zwykÂłym stroju, zobaczyÂła jak dzieci bawiÂą siĂŞw wojnĂŞ. Zabawa polegaÂła na tym, Âże po kaÂłuÂży pÂływaÂły maÂłe stateczki, sterowane za pomocÂą chakry. Nagle, jeden z chÂłopców, wyraÂźnie wiodÂący prym, stworzyÂł na wodzie miniaturowe tornado, które zniszczyÂło stateczki innych chÂłopców. RozlegÂł siĂŞ jĂŞk zawodu i chÂłopcy pobiegli szukaĂŚ nowej zabawy. Jednak Hasei powaÂżnie siĂŞ nad tym tornadem zastanowiÂła

NastĂŞpnego dnia wyprawiÂła siĂŞ do biblioteki w Konosze, w poszukiwaniu techniki, która odpowiadaÂłaby jej oczekiwaniom. W koĂącu znalazÂła Daibakufu no jutsu. Nie czekajÂąc ani chwili sporzÂądziÂła notatki i ruszyÂła nad jezioro, aby potrenowaĂŚ.

Najpierw przeczytaÂła po raz kolejny instrukcje. Potem wykonaÂła pieczĂŞcie i przeÂładowaÂła chakrĂŞ w wodĂŞ.
Nic.
PowtórzyÂła.
Znowu nic. I tak, aÂż w koĂącu, skonsternowana, postanowiÂła, Âże da sobie spokój, na dziÂś.

NastĂŞpnego dnia, kiedy uparcie powtarzaÂła próby wykonania techniki, bez Âżadnego skutku, zobaczyÂła, na drugim brzegu jeziora dzieci. Bez namysÂłu pobiegÂła po tafli wody. Tak jak myÂślaÂła, wÂśród dzieci, byÂł "jej" chÂłopczyk.
- CzeœÌ, dzieciaki.- zagaiÂła. Dzieci popatrzyÂły siĂŞ na niÂą nieco niespokojnie. Potem sporzaÂły na dwa psy, stojÂące obok niej w przybrzeÂżnej wodzie, a na koĂącu na Tego chÂłopaka, jakby w oczekiwaniu na to, co majÂą zrobiĂŚ. ChÂłopak wstaÂł y bojowniczo wysun¹³ podbródek.
- Konnichiwa... Czego od nas chcesz? - zapytaÂł.
- DokÂładniej od ciebie... WidziaÂłam przedwczoraj, przypadkiem, jak bawiliÂście siĂŞ w wojne na statki. WywoÂłaÂłeÂś wtedy takie mini-tornado, które zniszczyÂło inne statki... Jak to zrobiÂłeÂś? Znaczy siĂŞ. Znam pieczĂŞÂście, do jutsuu, które pozwala na stworzenie takie duÂżego tornada, ale... nic siĂŞ nie dzieje.- Has bezradnie rozÂłoÂżyÂła rĂŞce.
- Sorki... Musimy przeÂłoÂżyĂŚ na jutro, tĂŞ bitwĂŞ...- mrukn¹³ chÂłopak do reszty dzieci, które zareagowaÂły jĂŞkiem zawodu.- No dobra... IdÂżcie juÂż...- bÂąkn¹³ i dzieciaki pobiegÂły w stronĂŞ wioski.
- No wiĂŞc pokaÂż.- poprosiÂł maÂły, tonem znawcy.
Has zademonstrowa³a jej nieudolnoœÌ, a twarz ma³ego rozjaœni³a siê.
- Za bardzo skupiasz siĂŞ na chakrze, a maÂło na wodzie. Musisz tÂą wodĂŞ poczuĂŚ... Musisz poczuĂŚ jak stajesz siĂŞ kaÂżdÂą jej kropelkÂą, kaÂżdym zawirowaniem. Najpierw woda... Potem jutsu.- pouczyÂł.
Has spokojnie powtórzyÂła, tym razem jednak zanim wykonaÂła pieczĂŞcie skupiÂła siĂŞ na wodzie. A kiedy wykonaÂła jutsu, rzeczywiÂście poczuÂła, jakby to ona unosiÂła siĂŞ, tworzÂąc wodny lej. Potem zabrakÂło jej chakry i woda chlusnĂŞÂła do jeziora, oblewajÂąc przy tym i jÂą i chÂłopca.
- DziĂŞki... W nagrodĂŞ stawiam lody.- powiedziaÂła do chÂłopaka.- A tak wogóle, to Hasei jestem.
- Joru.- odparÂł chÂłopak.- Uwielbiam malinowe, a ty? - i tak, wesoÂło gawĂŞdzÂąc wrócili do wioski.

Kolejne trzy dni Hasei poÂświĂŞciÂła na trenowanie techniki, aÂż do perfekcji i choĂŚ ktoÂś inny mógÂłby tego nie dostrzec, to ona wyniosÂła z caÂłej przygody bardzo waÂżnÂą lekcjĂŞ "Nigdy nie lekcewaÂż dzieci.".
No teraz juÂż lepiej Zaliczam
Hasei chce stworzyĂŚ wÂłasnÂą technikĂŞ: Nakau Shoni no jutsu

Przez dÂługi czas Hasei nie mogÂła zapomnieĂŚ tego momentu. Tego momentu, w którym oddaÂła siĂŞ Lee. MiaÂła co do tego mieszane uczucia. WiedziaÂła, Âże postĂŞpuje samolubnie, ale tak bardzo tego pragnĂŞÂła. A teraz jej marzenie staÂło siĂŞ faktem - jest w ci¹¿y. IrytowaÂły jÂą obowiÂązki Hokage, a caÂłymi myÂślami byÂła na wysepce, poÂśrodku jeziorka. ZastanawiaÂła siĂŞ równieÂż nad tym, jak wielkim brzemieniem obarczyÂła samÂą siebie. PrzecieÂż jej obowiÂązki jako matki, bĂŞdÂą ograniczaÂły jej moÂżliwoÂści. Nie bĂŞdzie mogÂła siĂŞ przemĂŞczaĂŚ i walczyĂŚ, a juÂż niedÂługo najprawdopodobniej wybuchnie wojna! Wszystkie te rozmyÂślania sprowadzaÂły siĂŞ do jednego pytania "Jak zapewniĂŚ sobie i dziecku bezpieczeĂąstwo?"
PoniewaÂż nie miaÂła Âżadnego pomysÂłu i niczym Âślepiec b³¹dziÂła w kóÂłko, zaczĂŞÂła spĂŞdzaĂŚ coraz wiĂŞcej czasu w bibliotece, oczywiÂście na tyle, na ile pozwalaÂły jej obowiÂązki. Jednak nawet gdy siedziaÂła w gabinecie, zlecajÂąc misje, zawsze miaÂła przy sobie jak¹œ ksi¹¿kĂŞ o technikach defensywnych. Nic jednak nie odpowiadaÂło jej oczekiwaniom. W koĂącu poddaÂła siĂŞ i przez trzy dni daÂła sobie spokój. A potem, jak zresztÂą zwykle w jej przypadku, zupeÂłnie przypadkowe zdarzenie sprawiÂło, Âże jasno i klarownie wiedziaÂła, o co chodzi.
A byÂło to tak...
Tego dnia obudziÂła siĂŞ jak zwykle i jak zwykle poszÂła do swojego gabinetu; przedtem sprawdzajÂąc stan Uinda. Potem zlecaÂła misje, podpisywaÂła jakieÂś dokumenty itp. A potem poszÂła do akademii Ninja, poniewaÂż miaÂła wczeÂśniej zaplanowane spotkanie z dzieciakami. Kiedy przechodziÂła korytarzami Akademii, przypomniaÂło jej siĂŞ, jak ona sama do niej chodziÂła. Lekcja byÂła Âśrednio ciekawa. Dzieciaki nie sÂłuchaÂły. (Has zaczĂŞÂła siĂŞ zastanawiaĂŚ, czy to nie wchodzi przypadkiem w skÂład obowiÂązków ucznia) A ona sama nie byÂła w stanie wykrzesaĂŚ z siebie nic wiĂŞcej, poza raczej nudnymi i rozlegÂłymi odpowiedziami, na tak samo nudne pytania, zadawane jej przez IrukĂŞ. "ZaÂłoÂżenie owej lekcji jest takie, iÂż dzieci zacznÂą siĂŞ interesowaĂŚ tym, jak wielkim brzemieniem jest Âżycie Hokage i Âże w³¹czÂą siĂŞ do ciekawej i pasjonujÂącej rozmowy." - Has przypomniaÂły siĂŞ sÂłowa z zaproszenia na lekcjĂŞ. Prawda byÂła o wiele bardziej brutalna. Po lekcji dzieciaki wybiegÂły na dziedziniec. Has po chwili namysÂłu, zdjĂŞÂła szatĂŞ Hokage i równieÂż wyszÂła na dziedziniec. PodeszÂła do dzieciaków i zapytaÂła, czy moÂże siĂŞ z nimi pobawiĂŚ. Najpierw nie byÂły pewne, czy to dobry pomysÂł, ale wtedy na podwórko wyszedÂł Joru. UÂśmiechnÂą siĂŞ, widzÂąc "starszÂą koleÂżankĂŞ" i podbiegÂł do niej.
- Konnichiwa, Hokage-sama co ty tu robisz? - zapytaÂł, z szacunkiem w gÂłosie, a bez charakterystycznego dla innych skrĂŞpowania.
- Udzielam dzieciakom lekcji. - odparÂła Has, ucieszona, Âże widzi "jej" chÂłopaka.- A obecnie, to chciaÂłabym siĂŞ pobawiĂŚ.- dodaÂła. Joru patrzyÂł na niÂą przez chwilĂŞ sceptycznie, a reszta dzieci, jakby na chwilĂŞ zamarÂła. Wszyscy wpatrywali siĂŞ w mÂłodego ucznia.
- No dobra. Ale potem nie narzekaj, Âże "to juÂż nie te lata". - odparÂł w koĂącu.- Bo wtedy przypominasz IrukĂŞ-sensei.
- Hai.- odparÂła Has i zasalutowaÂła. Psy przyglÂądaÂły siĂŞ zabawie z boku, podczas gdy Hasei bawiÂła siĂŞ z dzieciakami, dajÂąc ujÂście niepohamowanej radoÂści Âżycia. W koĂącu padÂła na ziemiĂŞ i odczoÂłgaÂła siĂŞ pod ÂścianĂŞ. ChciaÂła powiedzieĂŚ, Âże "to juÂż nie te lata", ale obiecaÂła, Âże nie bĂŞdzie, wiĂŞc po prostu siedziaÂła i dyszaÂła. ZdumiaÂło jÂą, jak silne i Âżywotne sÂą te dzieciaki. A czasem to co robiÂły zupeÂłnie jÂą zaskakiwaÂło. Joru przyniósÂł jej jeszcze wodĂŞ, a potem dzieciaki pobiegÂły do sal na lekcje. Dziewczyna siedziaÂła jeszcze chwilĂŞ i juÂż miaÂła wstaĂŚ, kiedy na dzieciniec wybiegÂła maÂła (na oko 5-cio letnia) dziewczynka. PotknĂŞÂła siĂŞ i upadÂła. TuÂż za niÂą biegÂło dwóch 12-nasto latków. ChÂłopcy juÂż zbliÂżali siĂŞ do maÂłej, kiedy nagle wokóÂł niej pojawiÂła siĂŞ póÂłprzeÂźroczysta, okrÂągÂła bariera. W cieniu budynku, tuÂż przy wyjÂściu na dziedziniec staÂł Joru. WpatrywaÂł siĂŞ w dziewczynkĂŞ.
- Katon! - krzykn¹³ nagle i bariera zapÂłonĂŞÂła ogniem. Starsi chÂłopcy odskoczyli, poparzeni. Odwrócili siĂŞ do Joru, z zawziĂŞtÂą minÂą. Ten odwróciÂł siĂŞ i odbiegÂł, odciÂągajÂąc chuliganów od maÂłej. Has podeszÂła do dziewczynki i pomogÂła jej siĂŞ pozbieraĂŚ. Potem odprowadziÂła jÂą do Iruki i odeszÂła. WiedziaÂła juÂż jednak, jak ma zapewniĂŚ bezpieczeĂąstwo swojemu dziecku.
Po pierwsze jeszcze tego samego dnia udaÂła siĂŞ do jubilera. ZamówiÂła tam naszyjnik, z takim samym medalikiem w ksztaÂłcie serca, jaki nosiÂła ona. NastĂŞpnie zaszyÂła siĂŞ w bibliotece, gdzie spĂŞdziÂła ca³¹ noc, opracowujÂąc technikĂŞ.
NastĂŞpnego dnia odebraÂła medalik i ruszyÂła nad jeziorko lotosu. Tam usiadÂła na wysepce poÂśrodku jeziorka i przez póÂł dnia ³¹czyÂła oba medaliki delikatnymi niĂŚmi chakry. W koĂącu postanowiÂła sprawdziĂŚ efekt swojej pracy. Nowy medalik zostawiÂła na wysepce, a sama zaÂłoÂżyÂła swój spowrotem na szyjĂŞ i oddaliÂła siĂŞ parĂŞ kroków. NastĂŞpnie wykonaÂła pieczĂŞcie: Âświnia, wóÂł, pies, Âświnia, wóÂł, smok, Âświnia, wóÂł, maÂłpa, Âśwninia, wóÂł, szczur i krzyknĂŞÂła:
- Nakau Shoni no jutsu! - nic siĂŞ jednak nie staÂło, pozatym, Âże jej medalik rozjarzyÂł siĂŞ, rozgrzaÂł i poparzyÂł jej szyjĂŞ. Has zaczĂŞÂła siĂŞ zastanawiaĂŚ co robi nie tak. PrzypomniaÂła sobie determinacjĂŞ mÂłodego przyjaciela, przypomniaÂła sobie, jak patrzyÂł na tÂą dziewczynkĂŞ, przypomniaÂła sobie... "Kontakt wzrokowy! To jest to!" - uÂświadomiÂła sobie i ignorujÂąc ból w poparzonej szyi spróbowaÂła ponownie, tym razem skupiajÂąc wzrok na maÂłym, bÂłyszczÂącym punkciku, poÂśród zielonej trawy. WykonaÂła pieczĂŞcie i krzyknĂŞÂła:
- Nakau Shoni ni jutsu! - tym razem wokóÂł medalika pojawiÂła siĂŞ póÂłprzeÂźroczysta, okrÂągÂła bariera.
- Suiton! - krzyknĂŞÂła Has, a bariera pokryÂła siĂŞ wodÂą. Hasei poczuÂła, Âże moÂże owÂą wodĂŞ dowolnie kontrolowaĂŚ, naprzykÂład tworzÂąc z niej wodne mini-pociski. Zadowolona uwolniÂła jutsu i podeszÂła do medalika. PodniosÂła go z trawy i sama siĂŞ na niej poÂłoÂżyÂła. WpatrujÂąc siĂŞ w niebo czuÂła siĂŞ naprawdĂŞ szczĂŞÂśliwa.

Bardzo Âładnie Inni powinni siĂŞ od ciebie uczyĂŚ

M.
Hasei chce stworzyĂŚ nowÂą technikĂŞ - True Spring no jutsu

Hasei chciaÂłaby stworzyĂŚ wÂłasnÂą technikĂŞ. W tym celu napisaÂłam opowiadanie, lecz jest ono trak dÂługie, Âże nie wstawiĂŞ tu caÂłego, tylko kawaÂłek.

Przez pierwsze 3 dni Hasei odnosiÂła siĂŞ do nauk Oni'ego raczej sceptycznie, jeÂśli nie niedowierzajÂąco. Pod¹¿aÂła za nim i Tenshi, niekiedy pieszo, innym razem na jego grzbiecie. Jej trojaczki towarzyszyÂły jej, niezmiennie milczÂąc. Wilki szÂły przed siebie, doglÂądajÂąc lasu. Oni odzywaÂł siĂŞ Âżadko, Tenshi prawie wcale. Kiedy chÂłopak mówiÂł, Hasei sÂłuchaÂła. Kiedy pytaÂł, odpowiadaÂła, choĂŚ nigdy nie odpowiedziaÂła poprawnie. Kiedy o coÂś prosiÂł, staraÂła siĂŞ speÂłniĂŚ proÂśbĂŞ. Po trzech dniach poczuÂła, Âże przestaje cokolwiek czuĂŚ. Jej umysÂł staÂł siĂŞ dziwnie pusty, bo w przeciÂągu tych kilku dni, Oni'emu udaÂło siĂŞ zakwestionowaĂŚ caÂły jej dotychczasowy sposób myÂślenia. StaÂła siĂŞ wiĂŞc Mistes, czyli "IstotÂą otwartÂą na Âświat i naturĂŞ... Czy lepiej pustym kontenerem, jak to Wy siĂŞ wyraÂżacie." jak stwierdziÂł chÂłopak. Wtedy zacz¹³ pokazywaĂŚ jej wÂłaÂściwÂą drogĂŞ - "DrogĂŞ Duchów" - jak zwykÂł jÂą nazywaĂŚ. Najpierw nauczyÂł Hasei, jak ÂżyĂŚ bez litoÂści i marnotrastwa. NauczyÂł jÂą, Âże nie wszystko co stworzyÂła natura, jest piĂŞkne i idealne. PokazaÂł jej, Âże niektóre rzeczy, zupeÂłnie jak uÂłomnego ptaka, czy kwiat który nie ma nektaru, naleÂży niszczyĂŚ. "Wtedy zostaje miejsce dla prawdziwych cudów Ducha Lasu." Czasem Hasei pytaÂła siĂŞ o Ducha Lasu, ale wtedy Oni zmieniaÂł temat. W koĂącu, po dwóch tygodniach nauki zabraÂł jÂą do ÂŹródÂła. ByÂło to piĂŞkne ÂźródeÂłko, w Âśrodku lasu. PozwoliÂł jej spojrzeĂŚ w wodĂŞ. Tego co Hasei w niej zobaczyÂła, nigdy juÂż nie opowie. ByÂły to obrazy piĂŞkne, ale straszne zarazem. A w owych obrazach zawarÂła siĂŞ caÂła mÂądroœÌ Âświata. Kiedy wybudziÂła siĂŞ z "transu" w jaki wprowadziÂło jÂą ÂŹródÂło ujrzaÂła Jego. ZobaczyÂła prawdziwego i niekwestionowanego Ducha Lasu. Hasei nie potrafiÂła go opisaĂŚ anie wtedy, ani nigdy póÂźniej, choĂŚ podejmowaÂła nieudolne próby. Przy ÂŹródle nie byÂło ani jej psów, anie Oniego i Tenshi. Tylko ona i Duch. PatrzyÂła na niego i wydawaÂło jej siĂŞ, Âże trwa to ca³¹ wiecznoœÌ.
Nie potrzebowali sÂłów.
Znali swoje myÂśli i dusze.
Byli jednym.
Jednym wszechogarniajÂącym istnieniem, wraz z roÂślinami dookoÂła, myszami w norach, wilkami na polowaniu i sokoÂłem wysoko, na nieboskÂłonie.
Hasei czu³a siê, jakby mog³a ogarn¹Ì swym umys³em i pojmowaniem ca³y œwiat.
Wydawa³o jej siê, ¿e to trwa wiecznoœÌ.
Ale owa wiecznoœÌ zawar³a siê w paru chwilach.
Tak krótkich jak machniĂŞcia skrzydeÂł motyla.
Potem Duch Lasu odwróciÂł siĂŞ i odszedÂł.
A Hasei upadÂła na trawĂŞ, zlana potem.
Pod palacmi prawej rĂŞki poczuÂła coÂś miĂŞkkiego.
SpojrzaÂła i ujrzaÂła kwiat Lotosu. W sercu rozlaÂło siĂŞ ciepÂło, niewiadomego pochodzenia. CoÂś jej on przypominaÂł, ale co?
Lee.
I nagle, cudowne, bÂłogie uczucie wszechobecnoÂści prysÂło jak baĂąka mydlana, zastÂąpnione miÂłoÂściÂą.

Kiedy wieczorem, w jaskini opowiedzia³a o wszystkim Oni'emu, ten uœmiechn¹³ siê ze zrozumieniem.
- Gdzie jest wiara, tam nie moÂże byĂŚ miÂłoÂści.- stwierdziÂł spokojnie.
- A ty i Tenshi?- zapytaÂła siĂŞ Hasei.
- Jesteœmy rodzeùstwem. To inny rodzaj mi³oœci. Nie mo¿esz pamiêtaÌ. Musisz zrozumieÌ, ¿e mi³oœÌ ma wielk¹ moc. Musisz wybraÌ, moc mi³oœci lub moc Ducha Lasu.
- Nie mogĂŞ! Kocham Lee! Nie potrafiÂłabym bez niego ÂżyĂŚ! - wybuchÂła dziwczyna, wstajÂąc gwaÂłtownie.
- Musisz sobie zadaĂŚ pytanie: "Czy napewno?"...- odparÂł na to, zupeÂłnie spokojnie, Oni. Hasei krzyknĂŞÂła i wybiegÂła przed jaskiniĂŞ. Blask ogniska ledwo tu docieraÂł, a powietrze byÂło mroÂźne i ÂświeÂże. Hasei spojrzaÂła w gwiazdy bezchmurnego nieba. ZaczĂŞÂła odmawiaĂŚ cichÂą modlitwĂŞ, do nieznanych bogów. Do gwiazd.
- Nie potrafiĂŞ! - krzyknĂŞÂła, jakby chciaÂła zagÂłuszyĂŚ odpowiedzi. - Nie potrafiĂŞ.- powiedziaÂła juÂż ciszej.- Nie potrafiĂŞ...- powtórzyÂła szeptem i upadÂła na kolana. Lee byÂł dla niej wszystkim, radoÂściÂą i smutkiem, sÂłoĂącem i deszczem, nocÂą i dniem. Czy to mogÂło siĂŞ zmieniĂŚ? Musi, jeÂśli Hasei chce jeszcze chociaÂż raz doÂświadczyĂŚ tego przecudownego uczucia.
Noc spĂŞdziÂła przed jaskiniÂą na rozmyÂślaniach.
W koĂącu zdecydowaÂła.
Ranek zastaÂł jÂą gotowÂą do dalszej nauki. Nieczu³¹ i zimnÂą, tÂą która straciÂła ciepÂło, pielĂŞgnowane w sercu przez tak dÂługi czas. CiepÂły puszek zmieniÂł siĂŞ w grudkĂŞ zimnej ziemi. Jednak na tej ziemi niedÂługo miaÂła wyrosnaĂŚ soczysta trawa.
Tak teÂż siĂŞ staÂło.
OstatniÂą rzeczÂą, jakiej nauczyÂł jÂą Oni byÂła technika ÂŹródÂła. ByÂło to Genjutsu, do którego wykonania nie byÂły konieczne pieczĂŞcie. Najpierw Hasei musiaÂła przypomnieĂŚ sobie ÂŹródÂło i wyobraziĂŚ je sobie. Potem utorzyĂŚ z rÂąk okrÂąg, w którym musiaÂł siĂŞ znaleŸÌ przeciwnik (coÂś jak znak duszy u Ino). NastĂŞpnie wystarczyÂło uwolniĂŚ z siebie chakrĂŞ. Ale to byÂło najtrudniejsze. Hasei nie wiedziaÂła jak uwolniĂŚ chakrĂŞ, która byÂłaby tÂą nieprzetworzonÂą chakrÂą. DÂługie godziny medytacji i podróÂże po lesie wydawaÂły siĂŞ nic nie dawaĂŚ. ZmieniaÂły jednak Hasei nieustannie, acz niezauwaÂżalnie.
Po kolejnym tygodniu prób i niepowodzeĂą Hasei poczyniÂła pierwszy widoczny postĂŞp. UdaÂło jej siĂŞ uwolniĂŚ nieprzetworzonÂą chakrĂŞ. Kiedy to zrobiÂła, nie potrafiÂła jednak nad niÂą zpanowaĂŚ i w efekcie wylÂądowaÂła w stanie uÂśpienia, na cztery dni. NastĂŞpnym razem poszÂło jednak o wiele lepiej. A za trzecim siĂŞ udaÂło. Hasei udaÂło siĂŞ sprawiĂŚ, by Oni znalazÂł siĂŞ u ÂŹródÂła i pokazaĂŚ mu najgorszy dla niego widok - ÂśmierĂŚ lasu.
Bo na tym wÂłaÂśnie polegaÂło owo jutsu.
PozwalaÂło ukazaĂŚ przeciwnikowi to, co jest jego najwiĂŞkszym strachem, lub najwiĂŞkszÂą radoÂściÂą i nadziejÂą.
UÂżytkownik jutsu równieÂż mógÂł to zobaczyĂŚ i dziĂŞki temu Hasei potwierdziÂła swoje domysÂły.
- JesteÂś juÂż dojrzaÂła sercem, duszÂą i umysÂłem. Nic wiĂŞcej CiĂŞ nie nauczĂŞ i cieszy mnie, Âże mogÂłem przekazaĂŚ komuÂś choĂŚ maÂły kawaÂłek swojej wiedzy. Mam nadziejĂŞ, Âże Wiedza, za TwojÂą sprawÂą pójdzie dalej... Tymczasem jednak... ProszĂŞ, nie zapomnij o nas... ChociaÂż ty... BÂądÂź zdrowa i... ÂŻegnaj...- Oni staÂł na granicy swego królestwa, w kotlinie pomiĂŞdzy górami i patrzyÂł siĂŞ z dziwnym uczuciem na swojÂą uczennicĂŞ. Hasei razem z psami ruszyÂła zboczem góry. A Oni przez trzy minuty staÂł na szczycie i machaÂł rĂŞkÂą, podczas gdy zachodzÂące sÂłoĂące wyolbrzymiaÂło jego cieĂą.
Hasei wiedziaÂła jedno.
ÂŻe nigdy nie zapomni.
Nie waÂżne co siĂŞ stanie.

Nigdy.
Nie.
Zapomni.

Zaliczam

---

Hasei chciaÂłaby siĂŞ nauczyĂŚ Goukakyuu no jutsu

Hasei przestaÂła byĂŚ Hokage. StaÂła siĂŞ Sage, oddajÂąc palmĂŞ pierwszeĂąstwa mÂłodszej i byĂŚmoÂże mniej doÂświadczonej, ale napewno peÂłnej zapaÂłu Kate. Czy czuÂła Âżal? Nie. CieszyÂła siĂŞ, bo znów miaÂła czas dla siebie i swojej córeczki. Pewnego dnia, podczas wspólnego treningu Hasei wpadÂła na idiotyczny, ÂśmiaÂły i niesamowicie odwaÂżny pomysÂł. "A co by byÂło, jeÂślibym nauczyÂła siĂŞ kontrolowaĂŚ kolejnÂą naturĂŞ chakry.?" MiaÂła juÂż za sobÂą doÂświadczenie sporej iloÂści misji, pracy Hokage, a nawet walkĂŞ z Akatsuki. "Dlaczego miaÂłabym nie daĂŚ rady?"
WiĂŞc, podczas gdy córka sumiennie rzucaÂła kunaiami do celu, Hasei zaczĂŞÂła zastanawiaĂŚ siĂŞ, "Jaki?". W pierwszym momencie pomyÂślaÂła o Dotonie, jednak szybko odrzuciÂła tĂŞ drogĂŞ, poniewaÂż wiedziaÂła, Âże nie osiÂągnie limitu chakry, przypisanego rodowi Senju. MusiaÂła wybraĂŚ zywioÂł, który w po³¹czeniu z jej Suitonem stanie siĂŞ niezwykle groÂźny.
"Raiton? W sumie... dlaczegoby nie? Ale to takie do przewidzenia... Pozatym w Konosze jest bardzo maÂło zwojów z jutsu Raitona...
Fuuton? Tymbardziej nie... wiatr roznosi wodĂŞ i rozdrabnia jÂą... Fuuton to mój przeciwnik, nie sprzymierzeniec...
A wiĂŞc... Pozostaje...
Katon"

NastĂŞpnego dnia Hasei przyszÂła do biblioteki i zajrzaÂła do dziaÂłu z podstawowymi jutsu Katon'a. JakaÂś miÂła kunoichi podpowiedziaÂła jej Goukakyuu, jako wspaniaÂłe na poczÂątek. Hasei zabraÂła wiĂŞc zwój i ruszyÂła nad Jeziorko. LubiÂła tam ĂŚwiczyĂŚ, a tak bĂŞdzie bezpieczniej, poniewaÂż na wyspie poÂśrodku jeziorka nie narobi wiĂŞkszych szkód, jesli coÂś jej nie wyjdzie.
Na wysepce usiadÂła i zatopiÂła siĂŞ w lekturze. Jutsu istotnie wydawaÂło siĂŞ doœÌ proste. Jednak nie samo jutsu byÂło wyzwaniem, tylko opanowanie kolejnej natury chakry. Na poczÂątek Hasei wyciÂągnĂŞÂła szkicownik i wyrwaÂła kartkĂŞ papieru. NastĂŞpnie skupiajÂąc na niej charkĂŞ, próbowaÂła jÂą zapaliĂŚ.
Nie udalo jej siĂŞ do wieczora, ani w ciÂągu kolejnych 5 dni. JednakÂże przychodziÂła nad Jeziorko i trenowaÂła caÂłymi godzinami, a oprócz tego zawsze miaÂła przy sobie kartkĂŞ, by trenowac "w biegu".
Kiedy w koùcu uda³o jej siê podpaliÌ kartkê, natychmiast przesz³a do nauki techniki. W pierwszej kolejnoœci wbi³a sobie do glowy uk³ad pieczeci - W¹¿, Tygrys, Ma³pa, Swinia, Koù, Tygrys.
"W¹¿, Tygrys, Ma³pa, Koù... nie...
W¹¿, Tygrys, Ma³pa, Swinia, koù Tygrys..."- i tak w kolko.
Kiedy byÂła juÂż na 100% pewna, Âże nie zapomni pieczeci, stanĂŞÂła poÂśrodku polany i zaczĂŞÂła skupiaĂŚ swojÂą chakrĂŞ w brzuchu, oraz po czeÂści w caÂłym ciele. Potem zaczĂŞÂła jÂą przenosiĂŚ z brzucha do pÂłuc. NastĂŞpnie wykonaÂła pieczĂŞcie i wziĂŞÂła gleboki wdech, jednoczeÂśnie mieszajÂąc chakrĂŞ z powietrzem i starajÂąc siĂŞ jej nadaĂŚ naturĂŞ ognia. Nic jej nie wyszÂło. PowtórzyÂła wiĂŞc ĂŚwiczenie, ale byÂła tak zmĂŞczona, Âże odÂłoÂżyÂła dalszy ciÂąg na nastĂŞpny dzieĂą.

NastĂŞpnego dnia zabraÂła siĂŞ do ĂŚwiczeĂą z nowym zapaÂłem i mniej wiĂŞcej w poÂłudnie udaÂło jej siĂŞ po raz pierwszy wykonaĂŚ technikĂŞ od poczÂątku do koĂąca, poprawnie. Jednak kula ognia byÂła zdecydowanie zbyt maÂła, a iloœÌ chakry jakÂą kunocihi musiaÂła wÂłoÂżyĂŚ w wykonanie techniki, stanowczo za duÂża. Hasei nie przerwaÂła wiĂŞc ĂŚwiczeĂą, doskonalÂąc technikĂŞ do perfekcji, przez nastĂŞpne 3 dni. W koĂącu zadowolona z rezultatów daÂła sobie spokój, postanawiajÂąc jednak, Âże ta technika bĂŞdzie jej asem w rĂŞkawie, wiĂŞc nie moÂże jej nikomu zdradziĂŚ. OwÂą miÂła kunoichi odwiedziÂła jeszcze tego samego dnia, proszac jÂą grzecznie o milczenie, na co ta odpowiedziaÂła spokojnie, Âże niemal zapomniaÂła juÂż o jakÂą technikĂŞ i o kogo chodzi. Hasei usatysfakcjonowana wróciÂła do szukania nastepnych przydatnych technik, z zakresu ÂżywioÂłu Ognia.

Zaliczone, nastĂŞpnym razem napisz wiĂŞcej jak siĂŞ uczysz. M.K