Nauka Keia.

1. Nick : Kei Kurama
2. Ranga : Missing nin
3. Chakra : 2160
4. Wiek : 17
5. Techniki :
1.Shunshin no Jutsu
2.kage bunshin no jutsu
3.Kokohi no Jutsu
4.Kori Shinchuu no Jutsu
5.Jubaku Satsu
6.Daitoppa
7.Kaze no Yaiba
8.Rairyuu no Tatsumaki
9.Kokuangyou no Jutsu
10. Sakura Kai
11. Kai

~Kei postanowiÂł nauczyĂŚ siĂŞ techniki Raiginkien [Raiton]
Kei powolnym krokiem przyszedÂł na swoje pole treningowe, z zamiarem nauczenia siĂŞ nowej techniki. Kr¹¿yÂł powoli po niewielkiej polance, wpatrujÂąc siĂŞ w okolicĂŞ. Powoli zapadaÂł zmrok, drzewa znikaÂły w ciemnoÂści na horyzoncie. Przez chwilĂŞ staÂł w bezruchu, spoglÂądajÂąc z zamyÂśleniem w niebo. Po chwili stwierdziÂł, Âże nauczy siĂŞ którejÂś z technik Raiton, gdyÂż z tego ÂżywioÂłu miaÂł znaczniej mniej opanowane techniki.
Od jakiegoÂś czasu czytaÂł parĂŞ zwoi o technice Raiginken, która polegaÂła na utworzeniu w dÂłoni elektrycznego miecza. Ta technika juÂż od dawna chodziÂła mu po gÂłowie, dlatego teÂż postanowiÂł siĂŞ jej nauczyĂŚ.
WczeÂśniej przygotowaÂł siĂŞ do treningu, dlatego teÂż poznaÂł juÂż pieczĂŞcie, które byÂły niezbĂŞdne do nauczenia siĂŞ techniki.
Stan¹³ na otwartym terenie, nie czuj¹c zbytniego zapa³u. Mimo wszystko zebra³ siê w sobie, szykuj¹c siê do nauki.
WykonaÂł szybko pieczĂŞcie, myÂślÂąc juÂż o technice, i jej wykonaniu. WiedziaÂł, Âże to jutsu nie jest zbytnio skomplikowane, wiĂŞc nauka nie powinna stwarzaĂŚ problemu.
Z drugiej strony jednak, elektryczny miecz jest bardzo praktyczny i przydatny, gdyÂż jest wÂłaÂściwie darmowÂą broniÂą, wymagajÂącÂą niezbyt duÂżej iloÂści czakry, która moÂże siĂŞ pojawiĂŚ kiedy tylko Kei zechce.
SkoncentrowaÂł czakrĂŞ w jednej rĂŞce, czujÂąc, jak miecz powoli tworzy siĂŞ w dÂłoni. Po chwili jednak uczucie zniknĂŞÂło, Kei lekko zawiedziony zmarszczyÂł brwi.
Nie spodziewaÂł siĂŞ Âże opanuje jutsu od razu, ale miaÂł nadziejĂŞ Âże teraz nauka pójdzie sprawniej.
Znów wykonaÂł odpowiednie pieczĂŞcie, powtarzajÂąc ca³¹ operacjĂŞ od nowa. Tym razem miecz siĂŞ pojawiÂł, wyraÂźnie odcinajÂąc siĂŞ na tle zapadajÂącego zmroku. Teraz chÂłopak chciaÂł sprawdziĂŚ, czy jego nowa broĂą jest uÂżyteczna. WykonaÂł parĂŞ ruchów mieczem w powietrzu, zostawiajÂąc ÂświetlistÂą smugĂŞ za sobÂą.
ByÂł ciekawy, czy miecz moÂże coÂś przeci¹Ì, gdyÂż nie byÂł pewny jego siÂły i wytrzymaÂłoÂści. ZwróciÂł broĂą w stronĂŞ jednej z ga³êzi drzewa, wykonujÂąc zamaszyste ciĂŞcie. W tej chwili elektryczny miecz znikn¹³, zostawiajÂąc po sobie tylko dziwne uczucie mrowienia w palcach.
Skrzy¿owa³ rêce, zastanawiaj¹c siê, co Ÿle zrobi³. Po chwili stwierdzi³, ¿e powinien zebraÌ wiêksz¹ iloœÌ czakry, bo wytrzyma³oœÌ miecza zale¿y w³aœnie od tego, ile jej u¿yje.
Tym razem wiĂŞc uÂżyÂł wiĂŞkszej iloÂści czakry, równieÂż podÂświadomie czujÂąc, Âże ten miecz jest wyraÂźnie trwalszy. Z ÂłatwoÂściÂą Âści¹³ ga³¹Ÿ drzewa, wyobraÂżajÂąc sobie Âże tnie przeciwnika na plasterki xP.
Niespodziewanie na polanĂŞ wbiegÂł maÂły piesek, ÂłaszÂąc siĂŞ do nóg Keia. ChÂłopak nie przepadaÂł za zwierzÂątkami, wiĂŞc postanowiÂł nowego goÂścia zlikwidowaĂŚ.
Zamachn¹³ siê swoim mieczem, celuj¹c w bok pieska. Piesek upad³ na trawê, skoml¹c, z jego boku pos¹czy³a siê krew. Po chwili zdech³ w drgawkach, jakie wywo³a³a elektrycznoœÌ zawarta w broni.
Kei zakoùczy³ sw¹ technikê, miecz znikn¹³. Spojrza³ na martwego zwierzaka, stwierdzaj¹c, ¿e jest ca³kiem zadowolony z wyniku treningu. Za chwilê jednak poczu³, ¿e zmêczy³ siê,
bo w sumie, po tych kilku próbach stworzenia jutsu wykorzystaÂł sporÂą iloœÌ czakry. Po za tym, zapadaÂła juÂż noc, wiĂŞc wyszedÂł sobie powoli,z rĂŞkami w kieszeniach, koĂączÂąc trening.
9 pkt// nie chcialbys pisac w gazetce ?

Shi, bosska propozycja, na pewno jÂą przemyÂślĂŞ xP

---

1. Nick : Kei Kurama
2. Ranga : Missing nin
3. Chakra : 2160
4. Wiek : 17
5. Techniki :
1.Shunshin no Jutsu
2.kage bunshin no jutsu
3.Kokohi no Jutsu
4.Kori Shinchuu no Jutsu
5.Jubaku Satsu
6.Daitoppa
7.Kaze no Yaiba
8.Rairyuu no Tatsumaki
9.Kokuangyou no Jutsu
10.Sakura Kai
11. Kai
12.Raiginkien

~ Kei postanowiÂł siĂŞ nauczyĂŚ techniki Kami Oroshi [Fuuton].
Tym razem Kei, idÂąc na swoje pole treningowe, czuÂł nieco wiĂŞcej entuzjazmu. Techniki Fuuton byÂły jego
mocniejszÂą stronÂą, dlatego z wiĂŞkszÂą przyjemnoÂściÂą siĂŞ ich uczyÂł, tak jak i je wykonywaÂł. WybraÂł teÂż innÂą porĂŞ treningu, sÂłoĂące dopiero co wstaÂło na niebie. Trawa byÂła jeszcze mokra, czuÂł rosĂŞ na nogawkach spodni. Lekki wiatr wiaÂł od poÂłudnia, rzeÂśki, ale ciepÂły. Ani zmrok, ani zÂła pogoda, na pewno nie bĂŞdÂą mu przeszkadzaÂły w dzisiejszym treningu.
Idealna pogoda.
WyszedÂł na polankĂŞ, rozglÂądajÂąc siĂŞ wkoÂło. CoÂś jednak psuÂło jego idealne warunki na ĂŚwiczenia. ZmarszczyÂł nos.
PoczuÂł niezbyt przyjemny zapach, po chwili przypomniaÂł sobie pieska, którego zabiÂł na poprzednim treningu.
SpojrzaÂł w stronĂŞ, gdzie upadÂło ciaÂło zwierzaka. OdwróciÂł szybko wzrok, i powĂŞdrowaÂł dalej. Nie Âżeby
przeraÂżaÂł go widok gnijÂących zwÂłok. Po prostu zapach byÂł obrzydliwy.
PoszedÂł wiĂŞc dalej, stajÂąc na niewielkim pagórku. Niedaleko rosÂło kilka skupisk kolorowych kwiatów,
skÂąpanych w promieniach sÂłoĂąca. Bardzo zdenerwowaÂł go ten widok, wiĂŞc przeszedÂł po kwiatach, depczÂąc je bezceremonialnie. Nie znosiÂł kwiatków.
Dopiero teraz, gdy wykonaÂł te parĂŞ zabiegów, mógÂł nauczyĂŚ siĂŞ kolejnej techniki. Kami Oroshi.
DosyĂŚ mocna technika, w sprawnych rĂŞkach moÂże nieÂźle poraniĂŚ wroga. Jutsu nie wymagaÂło pieczĂŞci, poniewaÂż w tej technice chodziÂł o to, by zaskoczyĂŚ wroga, niespodziewanym strumieniem powietrza.
Zacz¹³ kontrolowaĂŚ w rĂŞkach czakrĂŞ, myÂślÂąc o wietrze, który delikatnie wiaÂł mu w twarz.
W jego d³oniach pojawi³a siê niewielka kula powietrza, tak wiêc pierwszy krok w nauce techniki mia³ ju¿ za sob¹. U¿y³ odrobinê wiêcej czakry, z kuli powietrza zacz¹³ siê tworzyÌ powoli strumieù powietrza, trochê marny i nik³y. Kei pomyœla³, ¿e nie przypomina on tornada, wiêc nie by³ zadowolony z tego faktu.
Skoncentrowa³ jeszcze wiêcej czakry, strumieù przybra³ na sile, jednak wci¹¿ nie by³ taki, jak oczekiwa³ ch³opak. Przerwa³ na chwilê technikê, jego wzrok przyci¹gnê³y zniszczone kwiatki.
StwierdziÂł, Âże tym razem juÂż od poczÂątku uÂżyje sporej iloÂści czakry, by nie naraÂżaĂŚ siĂŞ na nastĂŞpnÂą poraÂżkĂŞ.
ZrobiÂł wiĂŞc tak, jak obmyÂśliÂł. Po utworzeniu maÂłej kuli powietrza, trÂąba powietrzna wystrzeliÂła z jego zÂłoÂżonych dÂłoni.
ByÂła taka jak siĂŞ spodziewaÂł, wiĂŞc skierowaÂł jÂą na drzewka rosnÂące za pagórkiem. StrumieĂą powietrza z ÂłatwoÂściÂą zniszczyÂł mÂłode brzózki. SkoĂączyÂł technikĂŞ, po czym zmarszczyÂł brwi. WiedziaÂł, Âże tworzenie tego jutsu powinno trwaĂŚ kilka sekund, nie kilka minut. JeÂśli bĂŞdzie tak powoli wykonywaÂł tÂą technikĂŞ, przeciwnik z ÂłatwoÂściÂą uniknie strumienia powietrza, co zdarzaÂło siĂŞ dosyĂŚ czĂŞsto, gdy ktoÂś niewprawny wykonywaÂł
Kami Oroshi. Technika ta bowiem miaÂła tÂą wadĂŞ, Âże byÂła Âłatwa do unikniĂŞcia, jeÂśli wykonujÂący nie popisze siĂŞ refleksem i szybkoÂściÂą, i nie stworzy tornada w kilka sekund.
SpróbowaÂł wiĂŞc raz, drugi, i trzeci, wreszcie za trzecim podejÂściem wszystko siĂŞ staÂło tak, jak powinno.
WykonaÂł wszystkie ruchy w mgnieniu oka, znów kierujÂąc strumieĂą na lasek.
Po chwili zakoĂączyÂł technikĂŞ, po czym nieco zmĂŞczony, ale caÂłkiem zadowolony z siebie, opuÂściÂł pagórek.

9pkt, ech.. mogles posprzatac zwloki psiaka.
Nie tworz na forum bomby biologicznej
1. Nick : Kei Kurama
2. Ranga : Missing nin
3. Chakra : 2660
4. Wiek : 17
5. Techniki :
1.Shunshin no Jutsu
2.kage bunshin no jutsu
3.Kokohi no Jutsu
4.Kori Shinchuu no Jutsu
5.Jubaku Satsu
6.Daitoppa
7.Kaze no Yaiba
8.Rairyuu no Tatsumaki
9.Kokuangyou no Jutsu
10.Sakura Kai
11.Kai
12.Raiginkien
13. Kami Oroshi
14. Dukkha no jutsu.
15. Kurama Clan String Bean Bind

~ Kei postanowiÂł siĂŞ nauczyĂŚ techniki Kamaitachi [Fuuton]

Kei przyszedÂł na swojÂą polankĂŞ treningowÂą z swoim nowym nabytkiem, czyli duÂżym wachlarzem. PoÂłoÂżyÂł swojÂą broĂą na trawie, i przez chwilĂŞ namyÂślaÂł siĂŞ, wpatrujÂąc siĂŞ w niÂą z niechĂŞciÂą. No cóÂż, sam jÂą wybraÂł, wiĂŞc musi wykorzystaĂŚ. W koĂącu Shi daÂła zarzÂądzenie Âże trzeba siĂŞ opanowaĂŚ kilka technik, które dobrze rozwalajÂą wioski, a w koĂącu przy pomocy tego czegoÂś moÂże siĂŞ takowych nauczyĂŚ.
Stan¹³ wiêc na p³askim terenie, gdzie mia³ dobry widok na las przed sob¹. Podobno jutsu wachlarzowe tn¹ drzewa na plasterki, wiec mia³ nadziejê, ¿e w jego przypadku te¿ uda mu siê osi¹gn¹Ì taki efekt.
PodniósÂł wachlarz, rozkÂładajÂąc go powoli. Kei caÂłkiem lubiÂł jutsu Fuuton, z tego wzglĂŞdu, Âże w porównaniu z wiĂŞkszoÂściÂą ÂżywioÂłów, nie trzeba byÂło siĂŞ w czymÂś babraĂŚ, moczyĂŚ, podpalaĂŚ. Wiatr byÂł ÂżywioÂłem caÂłkowicie czystym, a niesamowicie silnym i zabójczym. Po za tym uwaÂżaÂł, Âże techniki Fuuton sÂą najbardziej praktyczne, gdyÂż moÂżna ich uÂżywaĂŚ zawsze. Powietrze przecieÂż zawsze nas otacza, i moÂżna z niego korzystaĂŚ do woli. ChÂłopak juÂż wczeÂśniej czytaÂł nieco na temat jutsu, którego chciaÂł siĂŞ nauczyĂŚ. Teraz jednak wyciÂągn¹³ znów kilka zwoi, z przyzwyczajenia
przebiegajÂąc wzrokiem po opisie techniki, przypominajÂąc sobie wszystko, co znalazÂł wczeÂśniej.
Kei chciaÂł siĂŞ nauczyĂŚ techniki Kamaitachi, jednej z tych, do których jest niezbĂŞdny wachlarz. Jutsu polegaÂła na wytworzeniu podmuchu wiatru, stworzonego poprzez machniĂŞcie wachlarzem. NastĂŞpnie ów podmuch, gdy dotarÂł do celu, zamieniaÂł siĂŞ w ma³¹ trÂąbĂŞ powietrznÂą, która szatkowaÂła wroga.
Kei wÂłaÂśnie z tego powodu zdecydowaÂł siĂŞ wybraĂŚ wachlarz do walki. Wizja przeciwnika, który zastaje pociĂŞty na kawaÂłki byÂła w jego mniemaniu niezwykle ciekawa.
PrzystÂąpiÂł wiĂŞc do treningu, koncentrujÂąc czakrĂŞ, a nastĂŞpnie machn¹³ lekko wachlarzem, czekajÂąc na efekt. TuÂż przed nim pojawiÂło siĂŞ niewielkie zawirowanie w powietrzu, które raczej nie zwiastowaÂło nic dobrego. PowtórzyÂł wiĂŞc czynnoœÌ, wkÂładajÂąc tym razem w machniĂŞcie wiĂŞcej siÂły, lecz efekt byÂł podobny, no, moÂże z nieco lepszym skutkiem. WywnioskowaÂł wiec po chwili, Âże powinien równieÂż wÂłoÂżyĂŚ w jutsu wiĂŞcej czakry, by wiatr byÂł
silniejszy. ZrobiÂł wiĂŞc tak, jak myÂślaÂł, a po machniĂŞciu wachlarzem faktycznie pojawiÂł siĂŞ podmuch, które poleciaÂł Âłagodnie prosto, zlatujÂąc ze wzgórza. Kei jednak stwierdziÂł, Âże nie zauwaÂżyÂł ani Âśladu trÂąby powietrznej, która miaÂła pojawiĂŚ siĂŞ pod koniec wykonywania techniki.
ZirytowaÂł to go nieco, gdyÂż nie miaÂł pojĂŞcia, co robi Âźle. Po chwili jednak siĂŞ uspokoiÂł, gdyÂż wiedziaÂł, Âże w ten sposób nigdy siĂŞ nie nauczy tego, co chciaÂł.
Tym razem wiĂŞc spojrzaÂł krytycznym wzrokiem na lasek brzozowy, obracajÂąc siĂŞ w tamtÂą stronĂŞ. MoÂże zbyt maÂło koncentrowaÂł siĂŞ na celu, gdzie miaÂło siĂŞ stworzyĂŚ tornado. WyobraziÂł sobie wiĂŞc, Âże jedno z drzew byÂło ninjÂą z Konohy. Znów wykonaÂł technikĂŞ, powtarzajÂąc te ruchy,
co wczeÂśniej. MachniĂŞcie wachlarzem koncentracja, a przede wszystkim wraÂżenie, Âże wróg jest tutaj.
SpojrzaÂł w stronĂŞ, w którÂą poleciaÂł podmuch wiatru. Tym razem powstaÂło tornado, które zabiÂło Konoszanina, czyli wyrwaÂło drzewko.
Kei teraz postanowi³, ¿e czas zacz¹Ì trenowaÌ now¹ technikê na kimœ z krwi i koœci, gdy¿ efekt jest zawsze lepszy, i satysfakcja wiêksza.
RuszyÂł wiĂŞc stronĂŞ kilku chat na horyzoncie, gdzie wiedziaÂł, Âże mieszkajÂą ludzie, bo podczas treningów czĂŞsto sÂłyszaÂł ich rozmowy.
Za daleka juÂż zauwaÂżyÂł jakiegoÂś faceta, siedzÂącego na Âławce przy domu. Tak jak poprzednio, wykonaÂł wszystkie czynnoÂści, niezbĂŞdne do stworzenia Kamaitachi. JuÂż po chwili ów goœÌ lataÂł przez chwilĂŞ powietrzu, po czym niecaÂłym kawaÂłku opadÂł z powrotem na trawĂŞ. Kei nie miaÂł wiĂŞkszej ochoty przyglÂądaĂŚ siĂŞ Âścierwu, wiĂŞc opuÂściÂł pole treningowe, ruszajÂąc do AKa.

9 punktow xP
1. Nick : Kei Kurama
2. Ranga : Missing nin
3. Chakra : 2950
4. Wiek : 21
5. Techniki :
1.Shunshin no Jutsu
2.kage bunshin no jutsu
3.Kokohi no Jutsu
4.Kori Shinchuu no Jutsu
5.Jubaku Satsu
6.Daitoppa
7.Kaze no Yaiba
8.Rairyuu no Tatsumaki
9.Kokuangyou no Jutsu
10.Sakura Kai
11.Kai
12.Raiginkien
13. Kami Oroshi
14. Dukkha no jutsu.
15. Kurama Clan String Bean Bind
16. Kamaitachi

~ Kei postanowiÂł siĂŞ nauczyĂŚ techniki Ikyoutono [GenJutsu]

Cytat: Bardzo silna technika stosowana przez Yakumo, która malujÂąc swoje obrazy przenosiÂła je do realnego Âświata, tworzÂąc potĂŞÂżne genjutsu w które ÂłapaÂły siĂŞ osoby zbliÂżajÂące siĂŞ do miejsca które malowaÂła dziewczyna. Genjutsu byÂło tak realistyczne, Âże w póÂźniejszych stadiach osoba w nie zÂłapana sama podÂświadomie tworzyÂła przed sobÂą obrazy tego czego sie najbardziej boi. Obrazy byÂły tak realistyczne Âże zadawaÂły prawdziwe obraÂżania. (jak np naruto gdyby skoczyÂł do rzeki lawy spÂłonÂąby, lub zostaÂł dotkliwie poparzony) Omin¹Ì moÂżna to jedynie tracÂąc przytomnoœÌ. jednak po takiej "ucieczce" genjutsu uÂżytkownik jest nieprzytomny przez 24h. ObudziĂŚ go moÂże jedynie inny doÂświadczony ninja. Technika ta nie jest wyczuwana przez zwierzĂŞta byakugana itp, nie da siĂŞ jej rozproszyĂŚ Kai. Jest to bardzo zaawansowana i potĂŞÂżna technika, jednak jak widzimy po Yakumo nie zuÂżywa wiele czakry. GdyÂż dziewczyna caÂły czas przez swoje Âżycie maluje i nie odczuwa zmĂŞczenia.

Na potrzeby forum ninja nie muszÂą malowaĂŚ, wystarczy Âże "wyobra¿¹" to sobie. Jednak opis musi byĂŚ bardzo dokÂładny i szczegóÂłowy, bo od jakoÂści opisu zaleÂż siÂła i realizm genjutsu, które oceni MG. Jako Âże ta technika jest bardzo silna nie moÂże byĂŚ stosowana dÂłuÂżej niÂż przez 5 postów w innym wypadku uÂżywajÂący jej sam siĂŞ w niÂą Âłapie.
ranga:A
koszt:jak juÂż mówiÂłam nie powinna mieĂŚ nie mal Âżadnego kosztu ale na potrzeby forum po 5PCh za post. dodatkowo proszĂŞ by osoby sprawdzarce naukĂŞ technik bardzo rygorystycznie podchodziÂły do niej, i nie dawaÂły jej byle komu gdyÂż ta technika jest bardzo potĂŞÂżna.

W sumie to bardziej zdolnoœÌ, ni¿ technika, wiêc i opis zrobi³em dosyÌ ee, niestandardowy.

***

ZnalazÂł wreszcie to miejsce - byÂło zupeÂłnie takie, jak w jego Âśnie.
Niezbyt ciekawe, przeciĂŞtne, zwykÂłe. JakaÂś szara polanka poÂśrodku lasu. PoÂśrodku staÂła zniszczona, obdrapana Âławka.Niby takie zwyczajne, a jednak dziwne, pomyÂślaÂł Kei. ZupeÂłnie jak w Âśnie. Sny zawsze majÂą sobie coÂś dziwnego, ale to przecieÂż byÂła jawa. To go lekko zaniepokoiÂło. Niespodziewanie rozbolaÂła go gÂłowa, jakby jakaÂś obca siÂła przytÂłoczyÂła jego myÂśli i wcisnê³¹ siĂŞ tam, zupeÂłnie nieproszona. ChÂłopak wszedÂł wolnym krokiem na polanĂŞ, rzucajÂąc krytyczne spojrzenie na otoczenie. PodszedÂł do Âławki, strzepujÂąc z niej parĂŞ niewidzialnych pyÂłków. PrzysiadÂł na jej skraju, podwin¹³ nogi na ÂławkĂŞ, skryÂżowaÂł je, siadajÂąc po turecku. WyciÂągn¹³ zwykÂły blok rysunkowy, kÂładÂąc go na kolanach, po czym siĂŞgn¹³ po oÂłówek. W zamyÂśleniu postukaÂł oÂłówkiem w czoÂło, pochylajÂąc siĂŞ nad czystÂą kartkÂą.
Wci¹¿ ÂświeciÂła bielÂą, byÂła czysta, tak bardzo irtyujÂąca. NienawidziÂł biaÂłych kartek. Biel to nicoœÌ. Brak pomysÂłu, brak weny, brak twórczoÂści. Utrapienie kaÂżdego artysty. WydawaÂło mu siĂŞ, Âże biaÂła kartka spoglÂąda na niego szyderczo. RzuciÂł blok na ziemiĂŞ, z wyraÂźnym zniechĂŞceniem na twarzy. Wescthn¹³, odgarniajÂąc ciemne wÂłosy z twarzy. PodparÂł brodĂŞ rĂŞkoma, zamyÂślajÂąc siĂŞ. Gdy byÂł maÂłym dzieckiem, uwielbiaÂł rysowaĂŚ. Godzinami siedziaÂł w ogrodzie, rysujÂąc róÂżne postacie, wydarzenia.. Jego rodzice tego nie lubili. W sumie to nie pamiĂŞtaÂł, by lubili cokolwiek, co on robiÂł. PamiĂŞtaÂł, jak irytowali siĂŞ, gdy pokazywaÂł im kolejne obrazki. Kazali je wyrzucaĂŚ. A póÂźniej je palili. ByÂł bardzo zÂły, gdy je palili, i wtedy sobie wyobraÂżaÂł, Âże zamiast rysunków - pÂłonÂą jego rodzice. WidziaÂł powoli pÂłonÂące kartki, które ginĂŞÂły w jĂŞzykach ognia. PamiĂŞtaÂł kaÂżdy swój rysunek, ale oni je niszczyli. Zniszczyli jego postacie, jego wymyÂślone Âświaty, zdarzenia.. Wtedy bardzo ich nienawidziÂł, i bardzo chciaÂł ich zniszczyĂŚ. PóÂźniej to chyba narysowaÂł. Nie pamiĂŞtaÂł. W kaÂżdym razie jego rodzice nie Âżyli. Pewnego dnia w domu wybuchÂł niespodziewany poÂżar.
Keiowi wcale nie byÂło Âżal - wrĂŞcz przeciwnie - byÂł bardzo rozbawiony. CieszyÂł siĂŞ, Âże mógÂł nareszcie, pomimo Âże byÂł maÂłym dzieckiem, robiĂŚ, co chce. PóÂźniej jednak dostrzegÂł, Âże nie umie juÂż rysowaĂŚ tak, jak kiedyÂś. MusiaÂł wysilaĂŚ siĂŞ nad kaÂżdym posuniĂŞciem oÂłówka, zastanawiĂŚ. Nie sprawiaÂło juÂż mu to przyjemnoÂści, wrĂŞcz przeciwnie, widok biaÂłej kartki wprawiaÂł go we wÂściekÂłoœÌ i furiĂŞ. PrzestaÂł wiĂŞc rysowaĂŚ.
Ostatnio jednak miaÂł sen. ÂŚniÂło mu siĂŞ, Âże siedzi wÂłaÂśnie na tej polance, na tej samej, niezbyt interesujÂącej Âławce i coÂś rysuje. Pochyla siĂŞ nad kartkÂą, lecz ona nie jest juÂż biaÂła - pokrywajÂą jÂą linie, cienie, jest jakiÂś rysunek. ObudziÂł siĂŞ rano z dziwnym uczuciem w gÂłowie. Na poczÂątku nie wierzyÂł, Âże sen mógÂłby byĂŚ prawdÂą - lecz po chwili stwierdziÂł, Âże sen byÂł tak realistyczny i prawdziwy, a rysunek wyglÂądaÂł jak kaÂżdy, który wyszedÂł spod jego rĂŞki.PrzyszedÂł wiĂŞc tutaj, pomimo Âże nie wiedziaÂł, cóÂż to za miejsce. Nogi same stawiaÂły kroki, by w koĂącu dojœÌ tutaj. Teraz jednak nie bardzo wiedziaÂł, co ma robiĂŚ. WydawaÂło mu siĂŞ to Âśmieszne. Paranoja. GÂłupota. SzaleĂąstwo.
WyciÂągn¹³ papierosa z kieszeni, i zapaliÂł go, wkÂładajac do ust. ZaciÂągn¹³ siĂŞ dymem, by za chwilĂŞ wypuÂściĂŚ go z ust z wyraÂźnÂą przyjemnoÂściÂą. PóÂźniej wyrzuciÂł niedopaÂłek na trawĂŞ, i powoli obserowowaÂł, jak unosi siĂŞ z niego lekki dym. PrzypomniaÂł mu siĂŞ dym, który unosiÂł z jego pÂłonÂącego domu. ByÂł bardziej gĂŞsty i ciemny, wiÂł siĂŞ ku niebu, tworzÂą róÂżne skomplikowane wzory.
Ludzie w wiosce byli wystraszeni; mówili, Âże staÂło siĂŞ coÂś zÂłego. On chichotaÂł pod nosem, widzÂąc jak jego dom poszedÂł w dym, znikn¹³, tak samo, jak jego prace. PóÂźniej wszyscy mu wspó³Ìzyli. To byÂło obrzydliwe - widzieĂŚ te ich wykrzywione litoÂściÂą twarze, przesÂłodzone, obÂłudne gÂłosy. ByÂł dla nich niemiÂły - i dobrze - a oni wtedy zostawili go w spokoju. Zawsze trzeba byĂŚ niemiÂłym, wtedy wszystko pójdzie jak najlepiej. Zerkn¹³ za siebie, gdyÂż nagle odczuÂł nag³¹ potrzebĂŞ spojrzania wÂłaÂśnie tam.
Za smukÂłymi pniami drzew ujrzaÂł wzgórze, a na wzgórzu dom. Dziwne, nie dostrzegÂł wczeÂśniej tego domu.
WzruszyÂł ramionami, niespodziewanie jego lewa rĂŞka zadrÂżaÂła nerwowo. WbiÂł wzrok w blok rysunkowy, który spadÂł na trawĂŞ; póÂźniej przeniosÂł spojrzenie na oÂłówek, który leÂżaÂł spokojnie na Âławce. Wiatr powoli przewracaÂł biaÂłe kartki, jakby zapraszajÂąc, by Kei siĂŞgn¹³ po jednÂą z nich. ChÂłopak przymkn¹³ oczy, westchn¹³ g³êboko. Nie, to jest jakaÂś paranoja. GÂłupota. SzaleĂąstwo. CzuÂł, Âże dÂłonie mu dr¿¹, i za chwilĂŞ zwariuje. Niespodziewanie otworzyÂł oczy, po czym siĂŞgn¹³ bÂłyskawicznym ruchem po kartkĂŞ. LewÂą siĂŞgn¹³ po oÂłówek, i dotkn¹³ ostrym koĂącem kartki. Powoli naszkicowaÂł pierwszÂą kreskĂŞ; byÂła to jedna ze Âścian domu, który staÂł na wzgórzu. PóÂźniej drugÂą ÂścianĂŞ, dach, wzgórze. RysowaÂł bardzo powoli, uwaÂżnie; jakby bojÂąc siĂŞ, Âże gdy zacznie rysowaĂŚ szybciej, to zniszczy tÂą chwilĂŞ. To jednak nie pomagaÂło - wci¹¿ czuÂł siĂŞ tak, jakby nieproszony goœÌ wÂślizgn¹³ siĂŞ do jego myÂśli, rĂŞce wci¹¿ drÂżaÂły, irytacja narastaÂła. Zacz¹³ rysowaĂŚ szybciej, mocniej naciskajÂąc na kartkĂŞ.
OÂłówek bÂłyskawicznie przesuwaÂł siĂŞ po kartce, zapeÂłniajÂąc tÂą okropnÂą biel nowÂą myÂślÂą. NarysowaÂł KreskĂŞ dymu, która powoli unosiÂła siĂŞ z okien domu, z pÂłonÂącego dachu.. SzkarÂłatne pÂłomienie powoli, powolutku trawiÂły budynek z trzaskiem i skwierczeniem. TaĂączyÂły po mieszkaniu, nie oszczĂŞdzajÂąc niczego; szafa, Âściana, ÂłóÂżko, dywan. Wszystko znikaÂło w szkarÂłatnej paszczy potwora, by póÂźniej zamieniĂŚ siĂŞ w popióÂł, by wiatr uniósÂł go daleko w przestrzeĂą.. KtoÂś krzykn¹³, gdzieÂś w g³êbi domu rozlegÂły siĂŞ zduszone wrzaski. Kobieta próbowaÂła wydostaĂŚ siĂŞ z pÂłonÂącej puÂłapki, lecz drzwi byÂły zablokowane; górna belka od stropu oderwaÂła siĂŞ, blokujÂąc wyjÂście. Nie miaÂła pojĂŞcia, gdzie jest jej m¹¿; chyba zostaÂł w swoim pokoju, a przecieÂż tam wybuchÂł poÂżar. Jego juÂż nie byÂło.. byÂła tylko ona, sama, samotna. ZaczĂŞÂła uderzaĂŚ piĂŞÂściami w drzwi, czujÂąc, jak ogieĂą jest coraz bliÂżej, niemalÂże liÂże jej skórĂŞ. ChwilĂŞ póÂźniej przenikliwe ciepÂło ogarnĂŞÂło jej ciaÂło.
W tym czasie, ciemnowÂłosy chÂłopiec rysowaÂł zawziĂŞcie. Na jego rysunku byÂła kobieta - na jej twrazy zastygÂł wyraz przeraÂżenia. Czy ta kobieta nie byÂła mojÂą matkÂą? Czy to nie byli moi rodzice? Ale byÂł teÂż dom, który pÂłon¹³. I stracone rysunki. BolaÂło go, Âże straciÂł swoje rysunki. Ten drugi, zbĂŞdny goœÌ w jego gÂłowie uwaÂżaÂł, Âże postÂąpiÂł sÂłusznie. PosÂłuchaÂł siĂŞ go.
Kei powoli podniósÂł gÂłowĂŞ, gdyÂż uÂświadomiÂł sobie, Âże nie jest sam na polance. DenerwujÂące. Nie lubiÂł, gdy ktoÂś mu przeszkadzaÂł.. W ogóle nie lubiÂł innych ludzi. JakaÂś dziewczyna, nieznacznie mÂłodsza od niego, patrzyÂła na niego przeraÂżona. Ubranie miaÂła brudne, spalone i poszarpane. Twarz bladÂą, ubrudzonÂą popioÂłem.
- ProszĂŞ! - jĂŞknĂŞÂła, szarpiÂąc siĂŞ za swoje skoÂłtunione wÂłosy. To jakaÂś wariatka, przemknĂŞÂło Keiemu przez myÂśl. Czemu zakÂłóca mój cenny czas i spokój? - Moja rodzina.. oni.. ogieĂą! Tam wszystko pÂłonie! ProszĂŞ, pomóÂż! - zaÂłkaÂła, otwierajÂąc szeroko oczy ze strachu. CaÂły czas nerwowo zerkaÂła na wzgórze.Tam pÂłon¹³ jej dom, i ginê³¹ jej rodzina.
Dym unosiÂł siĂŞ powoli, wijÂąc siĂŞ, tworzÂąc najróÂżniejsze wzory, niczym w¹¿, ciemny, czarny jak smoÂła. Kei nie rozumiaÂł, o co chodzi tej dziewczynie. StaÂła tu nad nim, gadajÂąc coÂś bezsensu. W ogóle to do niego nie docieraÂło. Nie obchodziÂło go, co ona ma mu do powiedzenia. Nie przestawaÂł rysowac; jego dÂługie palce lewej dÂłoni trzymaÂły wci¹¿ oÂłówek, a rĂŞka sama poruszaÂła siĂŞ, stawiajÂąc kolejne kreski.
- PomóÂż mi! PomóÂż im! - ton dziewczyny staÂł siĂŞ natarczywy. ByÂła rozgoryczona. KtoÂś musiaÂł jej pomóc, on musiaÂł jej pomóc.
Nie widziaÂła twarzy chÂłopaka, gdyÂż zasÂłaniaÂła jÂą kurtyna ciemnych wÂłosów. WyciÂągnê³¹ dÂłoĂą, szarpnê³¹ go za rĂŞkaw. ChÂłopak podniósÂł gÂłowÂą, a na jego bladej twarzy pojawiÂł siĂŞ grymas obrzydzenia.
- IdÂź sobie - sykn¹³ cichy tonem, patrzÂąc na niÂą jak obraÂżone dziecko patrzy na swojego rodzica. - Nie spalisz moich rysunków - zmierzyÂł jÂą ponurym spojrzeniem po czym znów pochyliÂł siĂŞ, wpatrujÂąc siĂŞ w swoje dzieÂło. Jego rĂŞka w tym czasie sama stawiaÂła kolejne kreski, jakby niezaleÂżna od wÂłaÂściciela. Na obrazku poczeÂła pojawiaĂŚ siĂŞ sylwetka - byÂła to chuda, zapÂłakana dziewczyna, z wÂłosami w nieÂładzie. Dziewczyna uÂświadomiÂła sobie, Âże jest to ona. OgarnĂŞÂło jÂą dziwne zaniepokojenie i strach; czuÂła, Âże on nie powinien skoĂączyĂŚ rysunku. Nie liczyÂło siĂŞ nic innego, tylko to, by zabraĂŚ mu blok.
- Zostaw to! - wrzasnĂŞÂła nieznajoma, bliska pÂłaczu. Jej nerwy byÂły na skraju wytrzymania. ZÂłapaÂła go za rĂŞkĂŞ, by wyszarpn¹Ì mu ten cholerny oÂłówek z dÂłoni. Kei jednak bÂłyskawicznie cofn¹³ rĂŞkĂŞ, grafit oÂłówka przejechaÂł po rysunku, zostawiajÂąc na twarzy narysowanej dziewczyny czarnÂą, ziejÂącÂą kreskĂŞ.
Prawdziwa dziewczyna niespodziewanie krzyknĂŞÂła ostro, zÂłapaÂła rĂŞkoma kurczowo za twarz. UpadÂła na kolana, ÂłkajÂąc coÂś pod nosem. SpomiĂŞdzy jej palców pÂłynĂŞÂły szkarÂłatne struÂżki krwi. JĂŞknĂŞÂła przeciÂągle, próbujÂąc zatamowaĂŚ krew pÂłynÂącÂą z szyi i twarzy.
Kei ziewn¹³ przeciÂągle, nie próbujÂąc nawet zakryĂŚ rĂŞkÂą ust. NuÂżyÂło go to miejsce.W sumie to nie pamiĂŞtaÂł, po co przyszedÂł na tÂą polankĂŞ, i siada na tak obskurnej Âławce. StwierdziÂł jednak, Âże czuje siĂŞ okropnie. CieÂżar w gÂłowie nasiliÂł siĂŞ, obraz zamazywaÂł siĂŞ przed oczami. OparÂł siĂŞ o ÂławkĂŞ, oddychajÂąc ciĂŞÂżko. SchowaÂł szybko blok do pÂłóciennej torby, siĂŞgn¹³ po paczkĂŞ papierosów, by natychmiast zapaliĂŚ jednego. MoÂże to jakoÂś pomoÂże.PodniósÂł siĂŞ powoli, czujÂąc, Âże nogi wci¹¿ mu lekko dr¿¹. ZatrzymaÂł siĂŞ nagle, widzÂąc jak¹œ dziewczynĂŞ le¿¹cÂą w k³êbku na ziemi. ByÂła brudna, ubrania miaÂła dziwnie nadpalone, wÂłosy skoÂłtunione. Kei nie lubiÂł podchodziĂŚ do takich osób, wiĂŞc trzymaÂł siĂŞ od niej w bezpiecznej odlegÂłoÂści.
- CoÂś nie tak? - zainteresowaÂł siĂŞ, choĂŚ wcale to taki chĂŞtny do pomocy nie byÂł. Szczególnie dlatego, Âże nie pamiĂŞtaÂł, skÂąd to stworzenie wziĂŞÂło siĂŞ na polance. Nie pamiĂŞtaÂł, by ona tu wchodziÂła. W ogóle miaÂł sporÂą lukĂŞ w pamiĂŞci. Nigdy nie czuÂł takiej pustki w gÂłowie. Dziewczyna jednak nieodpowiedziaÂła. LeÂżaÂła nieruchomo, a po jej twarzy powoli siĂŞ sÂączyÂła krew. Przez twarz, aÂż do szyi, widniaÂła paskudna rana. PodciĂŞte gardÂło, od jednego ucha do drugiego.
- No cóÂż - Kei wzruszyÂł ramionami. ZaniepokoiÂł siĂŞ lekko, sÂłyszÂąc, jak sÂłaby jest jego gÂłos. Westchn¹³, przesuwajÂąc papierosa w ustach - To sobie nie porozmawiamy. - to powiedziawszy ruszyÂł przed siebie, opuszczajÂąc to miejsce. Wci¹¿ szedÂł powoli, nieco niepewnie.

//Niech tam bĂŞdzie... zaliczone. PorzÂądna nauka//

---

1. Nick : Kei Kurama
2. Ranga : Missing nin
3. Chakra : 2950
4. Wiek : 21
5. Techniki :
1.Shunshin no Jutsu
2.kage bunshin no jutsu
3.Kokohi no Jutsu
4.Kori Shinchuu no Jutsu
5.Jubaku Satsu
6.Daitoppa
7.Kaze no Yaiba
8.Rairyuu no Tatsumaki
9.Kokuangyou no Jutsu
10.Sakura Kai
11.Kai
12.Raiginkien
13. Kami Oroshi
14. Dukkha no jutsu.
15. Kurama Clan String Bean Bind
16. Kamaitachi
17. Ikyoutono

~ Kei postanowiÂł mauczyĂŚ siĂŞ techniki Yokoshima no jutsu [GenJutsu] /wÂłasna technika../

Kei szedÂł powoli brudnÂą, obdrapanÂą uliczkÂą. Bruk w wielu miejscach byÂł spĂŞkany, domy zbudowane ciasno przy drodze. Deski byÂły przegniÂłe, z dachów kapaÂła stara deszczówka.
ChÂłopak spacerowaÂł jednak po tej Âśrednio interesujÂącej okolicy z uÂśmiechem na ustach jakby to byÂło idealne miejsce do takich spacerków.
Zacz¹³ przyglÂądaĂŚ siĂŞ ludziom, którzy kr¹¿yli po tej Âżebraczej dzielnicy. WiĂŞkszoœÌ z nich wyglÂądaÂła, jakby przeÂżyÂła ciĂŞÂżkÂą tragediĂŞ. Mieli stare, poszarpane ubrania, wychudzone ciaÂła i brudne twarze.
W sumie to zapewne caÂłe ich Âżycie byÂło tragediÂą. Kei wcale tym ludziom nie wspóÂłczuÂł. WrĂŞcz przeciwnie, uwaÂżaÂł, Âże to zabawne. Jeden czÂłowiek miaÂł tyle zÂłota, Âże nie wiedziaÂł, co z nim zrobiĂŚ, a drugi gÂłodowaÂł na ulicy.
Ach, Âżycie potrafi byĂŚ takie Âśmieszne, podsumowaÂł w myÂślach wci¹¿ idÂąc w g³¹b zauÂłku. Niespodziewanie przystan¹³, krzywiÂąc siĂŞ. W najbrudniejszym i najbardziej ÂśmierdzÂącym kÂącie uliczki siedziaÂł jakiÂś czÂłowiek. Z poczÂątku chÂłopak sÂądziÂł, Âże to sterta Âśmierci. Po chwili jednak stwierdziÂł, Âże sterty Âśmieci nie poruszajÂą siĂŞ, ani nie mówiÂą ludzkim gÂłosem. ZdawaÂło siĂŞ bowiem, iÂż Âżebrak mamrocze coÂś pod nosem. Kei domyÂśliÂł siĂŞ, Âże ten substytut czÂłowieka zapewne prosi go o pomoc. Ludzie, którzy majÂą na twarzy paskudnÂą ranĂŞ i le¿¹ w bÂłocie na ulicy zapewne proszÂą tylko o pomoc.
ChÂłopak cofn¹³ siĂŞ, wbijajÂąc rĂŞce do kieszeni. ObserwowaÂł jedynie umierajÂącego czÂłowieka z daleka, ciekawy, jak zachowujÂą siĂŞ ludzie tuÂż przed ÂśmierciÂą. MĂŞÂżczyzna pocz¹³ jĂŞczeĂŚ coÂś pod nosem o skróceniu jego Âżywotu i straszliwym bólu. SekundĂŞ póÂźniej znieruchomiaÂł.
Kei westchn¹³, z wyraÂźnym rozczarowaniem. Ludzie zawsze sÂą tacy przewidywalni.. Bardziej niÂż Âśmierci bojÂą siĂŞ samego bólu.
RzuciÂł niedopaÂłek papierosa na ziemiĂŞ.
OpuÂściÂł to miejsce wyraÂźnie znuÂżony.

***

SiedziaÂł w bibliotece, opierajÂąc siĂŞ o wielki regaÂł, którego górne póÂłki ginĂŞÂły w mroku wysokiego stropu. Kei w rĂŞkach trzymaÂł du¿¹, masywnÂą ksi¹¿kĂŞ. Powoli przewracaÂł kartki ksiĂŞgi, które szeleÂściÂły gÂłoÂśno przy kaÂżdym ruchu. ChÂłopak chichotaÂł czytajÂąc coraz kolejne strony, a szczególnie bawiÂły go ilustracje - wiĂŞkszoœÌ z nich przedstawiaÂła ludzi, których twarze byÂły wykrzywione w nieco teatralnych grymasach bólu.
Ta, którÂą wÂłaÂśnie oglÂądaÂł obrazowaÂła czÂłowieka, który byÂł - tu i tam, wszĂŞdzie i ogóÂłem, bo jego ciaÂło juÂż dawno nie byÂło w jednym kawaÂłku. Ksi¹¿ka byÂła bowiem spisem róÂżnorakich tortur, które stosowali ludzie w stosunku do innych ludzi. Kei uwaÂżaÂł takÂą lekturĂŞ za caÂłkiem dobrÂą rozrywkĂŞ. Niesamowite, pomyÂślaÂł chÂłopak, zatrzaskujÂąc ksiĂŞgĂŞ z gÂłoÂśnym hukiem. WiĂŞkszoœÌ ludzi boi siĂŞ bólu, a jednak wymyÂślajÂą wci¹¿ nowe sposoby tortur. PrzypomniaÂł sobie tamtego Âżebraka na ulicy.
PrzeczesaÂł w zamyÂśleniu rĂŞkÂą po wÂłosach. Niespodziewanie, sumujÂąc wszystkie fakty w gÂłowie, wpadÂł na genialny pomysÂł wymyÂślenia nowej techniki. BĂŞdzie to jutsu, w którym uÂżyje jak najwiĂŞkszÂą iloœÌ tortur by zadaĂŚ przeciwnikowi jak najwiĂŞkszy ból.
Kei pomyÂślaÂł, Âże brzmi to wspaniale. PodniósÂł siĂŞ leniwym ruchem, po czym wci¹¿ myÂślÂąc o swoim pomyÂśle, wyszedÂł nieÂśpiesznym krokiem z biblioteki.

***

PoszedÂł szukaĂŚ osób, które bĂŞdÂą chĂŞtne do pomocy w jego pomyÂśle. Nikt nie okazaÂł siĂŞ chĂŞtny do tortur, wiĂŞc jego poszukiwania przybraÂły motyw poszukiwania ofiary. Tym razem wiĂŞc odwiedziÂł wioskĂŞ, która wyglÂądaÂła w miarĂŞ porzÂądnie. Przez jakiÂś czas przechadzaÂł siĂŞ po jej uliczkach, szukajÂąc jakiÂś osamotnionych, b³¹kajÂących siĂŞ bez ochrony mieszkaĂąców. DostrzegÂł jakiegoÂś chÂłopca, który bawiÂł siĂŞ kamieniami, odbijajÂąc je raz po raz o wysoki mur. Kei przystan¹³ nieopodal, opierajÂąc siĂŞ o tÂą samÂą ÂścianĂŞ. Z zamyÂśleniem na twarzy zapaliÂł papierosa, zastanawiajÂąc siĂŞ, którÂą z tortur by uÂżyĂŚ na swojÂą pierwszÂą ofiarĂŞ. Wreszcie zdecydowaÂł siĂŞ na noÂże. Rany ciĂŞte sÂą zawsze efektowne... DuÂżo krwi, duÂżo krzyku.
Przymkn¹³ oczy, wyobraÂżajÂąc sobie wÂłaÂśnie takÂą efektownÂą sytuacjĂŞ, nieco podobnÂą do postaci w ksi¹¿ce, którÂą czytaÂł. OtworzyÂł powoli powieki, patrzÂą na chÂłopca, na którego uÂżywaÂł Genjutsu.
Ch³opak zacz¹³ œciskaÌ kurczowo swoje ramiê, by po chwili wybuchn¹Ì p³aczem. £zy ciek³y mu gêstymi strumieniami po policzkach. Wrzasn¹³ g³oœno, biegn¹c na oœlep przed siebie.
Kei westchn¹³ ciê¿ko, niezadowolony z rezultatu. Jutsu nie powinno oddzia³ywaÌ jedynie na ramiê, lecz na ca³e cia³o, na ca³¹ psychikê.
PokrĂŞciÂł gÂłowÂą z wyraÂźnym niezadowoleniem malujÂącym siĂŞ na twarzy. OkrĂŞciÂł siĂŞ na piĂŞcie, rezygnujÂąc z kolejnych prób na dzisiaj.

***

Kei powoli zszedÂł do lochów AKa, do tej czĂŞÂści, gdzie trzymano wiĂŞÂźniów. MiaÂł juÂż dosyĂŚ chodzenia po przypadkowych wioskach; musiaÂł potrenowaĂŚ Genjutsu na kimÂś, kto nie ucieknie. ChÂłopak wiedziaÂł, Âże sÂą tu trzymani wiĂŞÂźniowie, na których czÂłonkowie AKa lubiÂą sobie potrenowaĂŚ. OsobiÂście wiedziaÂł teÂż, Âże Ayano gdzieÂś tutaj powinna przetrzymywaĂŚ ninja, na których uÂżywaÂła swoich Genjutsu. ZszedÂł powoli po starych, kamiennych schodach, z niesmakiem patrzÂąc na pajĂŞczyny które pokrywaÂły Âściany. WszedÂł do podziemnego, ponurego lochu, w którym roznosiÂł siĂŞ zapach staroci i zgnilizny. ZmarszczyÂł nos. To otoczenie i zapachy nie napawaÂły go optymizmem.
RozejrzaÂł siĂŞ uwaÂżnie po otoczeniu, podchodzÂąc do jednej z cel. Za kratami znalazÂł jedynie stertĂŞ koÂści; wzruszyÂł ramionami, po czym ruszyÂł dalej ciemnym korytarzem. Po dokÂładnym rozejrzeniu siĂŞ po kilku kolejnych celach, zacz¹³ siĂŞ zastanawiaĂŚ, czy wiĂŞzienie nie jest opustoszaÂłe. MoÂże Akowcy pozabijali juÂż wszystkich wiĂŞÂźniów ? To byÂłoby moÂżliwe.
Po chwili jednak usÂłyszaÂł czyiÂś oddech poÂśród g³êbokiej ciszy; ruszyÂł bez wahania w tamtÂą stronĂŞ.
- CzeœÌ – rzuciÂł ucieszonym tonem, widzÂąc ludzkÂą, a co najwaÂżniejsze ÂżywÂą sylwetkĂŞ za grubymi kratami. PodszedÂł do krat, chcÂąc oceniĂŚ, kim bĂŞdzie jego ‘’królik doÂświadczalny’’. OceniÂł, Âże osobnik wyglÂąda na mÂłodego chÂłopaka. W sumie to trudno byÂło to stwierdziĂŚ, bo czÂłowiek byÂł niezwykle chudy i brudny. SiedziaÂł w rogu celi, patrzÂąc siĂŞ tĂŞpo przed siebie. Kei stwierdziÂł, Âże zapewne jest mu wszystko jedno.
- No cóÂż – Kei wzruszyÂł ramionami, widzÂąc Âże jego przyszÂła ofiara nie odpowiada. Nie byÂł do koĂąca zadowolony, Âże czÂłowiek jest w tak zÂłym stanie. WiedziaÂł przecieÂż, Âże wrogi ninja nie bĂŞdzie przecieÂż tak wygÂłodzony i bez sil.
PostanowiÂł wzi¹Ì siĂŞ za trenowanie Genjutsu, gdyÂż ostatnim razem, w tamtej wiosce, efekty byÂły dosyĂŚ mizerne. Zerkn¹³ jeszcze raz na wychudzonego chÂłopaka, który niemalÂże wcisn¹³ siĂŞ w kÂąt celi.
OparÂł siĂŞ o kraty, przymykajÂąc lekko oczy. WiedziaÂł, Âże powinien uÂżyĂŚ od razu wszystkich rodzajów tortur, jakie do tej pory poznaÂł.. Ale wÂątpiÂł, by to mu siĂŞ udaÂło. WzruszyÂł ramionami, postanawiajÂąc, Âże musi spróbowaĂŚ. Zamkn¹³ caÂłkowicie oczy, próbujÂąc skupiĂŚ siĂŞ na dziaÂłaniu Genjutsu. WyciszyÂł wszystkie myÂśli, pozostawiajÂąc tylko jednÂą – tortury. Pod powiekami pojawiÂły mu siĂŞ obrazy, które widziaÂł w ksi¹¿ce w bibliotece – twarze wykrzywione bólem i to, co spowodowaÂło ból. PróbowaÂł przelaĂŚ myÂśli do rzeczywistoÂści, lecz co jakiÂś czas coÂś zakÂłócaÂło jego spokój; to ciche kapanie wody z sufitu lochów, to ciĂŞÂżki oddech chÂłopaka, który siedziaÂł w celi, najwyraÂźniej g³êboko wystraszony. Kei otworzyÂł gwaÂłtownie oczy, patrzÂąc wÂściekle na swojÂą ofiarĂŞ.
- MoÂże byÂś siĂŞ zamkn¹³, co? – mrukn¹³, patrzÂąc z irytacjÂą na wiĂŞÂźnia, jakby on byÂł sprawcÂą tego, iÂż Kei nie moÂże siĂŞ skupiĂŚ. Chudy chÂłopak skuliÂł siĂŞ w sobie, jeszcze bardziej cofajÂąc siĂŞ w kÂąt. Kei jedynie westchn¹³ coÂś z irytacjÂą pod nosem, po czym znów przymkn¹Ì oczy, gdyÂż tak byÂło mu Âłatwiej wyciszyĂŚ myÂśli.
Nie myÂśl o niczym innym, nie myÂśl o niczym innym.. – powtarzaÂł wci¹¿ sam do siebie, starajÂąc siĂŞ nie zwracaĂŚ uwagi na dÂźwiĂŞki, zapachy, które nieproszone wdzieraÂły siĂŞ do jego jaÂźni, mÂącÂąc myÂśli i niszczÂąc efekt Genjutsu. Po chwili chÂłopak otworzyÂł oczy, dotykajÂąc palcami skroni. PokrĂŞciÂł gÂłowÂą, coraz bardziej zezÂłoszczony. Szybko siĂŞgn¹³ do kieszeni pÂłaszcza po papierosa, wkÂładajÂąc go do ust. Gdy dym powoli rozniósÂł siĂŞ po lochach, wyraÂźnie siĂŞ uspokoiÂł. Po kilku minutach ciszy wyrzuciÂł niedopaÂłek papierosa na podÂłogĂŞ, po czym oparÂł czoÂło o kraty wiĂŞzienia. PoczuÂł zimny dotyk prĂŞtów na skórze. Znów przywoÂłaÂł do umysÂłu obrazy róÂżnych tortur i sposobów zadawania bólu; po chwili stwierdziÂł, Âże powinien siĂŞ skoncentrowaĂŚ na jednym z nich. WybraÂł ogieĂą. Podobno ogieĂą jest bardzo bolesny.. A rany i poparzenia zadane przez pÂłomienie sÂą bardzo bolesne i wyjÂątkowo powoli siĂŞ gojÂą.
PÂłomienie, jĂŞzyki ognia.. Kei mocniej zacisn¹³ powieki, próbujÂąc przywoÂłaĂŚ obraz ognia. OgieĂą w kominku, ogieĂą w ognisku, ogieĂą wÂśród domów.. Hmmm, tak.. Ludzie uciekajÂą od pÂłomieni, by unikn¹Ì zÂłego ciepÂła i strasznego bólu.
ChÂłopak otworzyÂł niespodziewanie oczy, sÂłyszÂąc czyjeÂś mamrotanie. SpojrzaÂł nieco nieprzytomnym wzrokiem po lochach, po czym jego oczy zatrzymaÂły siĂŞ na wiĂŞÂźniu. UznaÂł, Âże Genjutsu tym razem w jakiÂś sposób zadziaÂłaÂło, gdyÂż chudy chÂłopak trzÂąsÂł siĂŞ na caÂłym ciele, mamroczÂąc coÂś pod nosem. Kei szybko zamkn¹³ celĂŞ, po czym opuÂściÂł lochy. Odetchn¹³ ÂświeÂżym powietrzem, gdy znalazÂł siĂŞ na korytarzu siedziby AKa. MusiaÂł trochĂŞ odpocz¹Ì, czuÂł, Âże jego umysÂł jest potwornie wykoĂączony.

***

NastĂŞpnego dnia Kei znów zszedÂł do wiĂŞzienia, witajÂąc panujÂący w lochach nastrój z dosyĂŚ mizernym entuzjazmem. Znów zacz¹³ trenowaĂŚ swojego Genjutsu, uÂżywajÂąc tym razem bardziej wymyÂślnych sposobów zadawania bólu. Tym razem efekty byÂły bardziej zadowalajÂące, ofiara sprawiaÂła wraÂżenie, Âże technika zaczyna powoli dziaÂłaĂŚ tak, jak powinna. Kei jednak musiaÂł po dosyĂŚ krótkim czasie opuszczaĂŚ lochy, gdyÂż wiĂŞzienie go draÂżniÂło, a Genjutsu go szybko mĂŞczyÂło, sprawiajÂąc, Âże jego umysÂł po kilku uÂżyciach jutsu zaczynaÂł mu ci¹¿yĂŚ, chÂłopak nie mógÂł siĂŞ skupiĂŚ na technice. Dopiero czwartego dnia, gdy Kei zauwaÂżyÂł, Âże mĂŞÂżczyzna zemdlaÂł – uznaÂł, Âże uczyniÂł w tworzeniu swojej nowego jutsu znaczne postĂŞpy i naukĂŞ uznaje za zakoĂączonÂą. Z radoÂściÂą opuÂściÂł lochy i ponurÂą celĂŞ, ÂżegnajÂąc siĂŞ z nimi bez jakiegokolwiek Âżalu.

***

ChÂłopak usiadÂł na Âławce w parku, kÂładÂąc jednÂą z rÂąk na porĂŞczy. OparÂł siĂŞ wygodnie na oparciu, obserwujÂąc ludzi spod zmruÂżonych powiek.
W okolicy krĂŞciÂło siĂŞ wielu ludzi - zapewne ninja przyszli odpocz¹Ì do parku od swoich codziennych zajĂŞĂŚ. UwagĂŞ Keia przykuÂła para kÂłócÂących siĂŞ ludzi; kobieta wydawaÂła siĂŞ zmartwiona i roztrzĂŞsiona, mĂŞÂżczyzna krzyczaÂł coÂś, wyraÂźnie rozzÂłoszczony.
Po chwili namysÂłu Kei uznaÂł, Âże ów mĂŞÂżczyzna bĂŞdzie doskonaÂłym królikiem doÂświadczalnym.
- Yokoshima no jutsu - mrukn¹³ obojĂŞtnie chÂłopak pod nosem, wykonujÂąc szybkim ruchem pieczĂŞcie. PrzywoÂłaÂł w umyÂśle kolejne wymyÂślne sposoby zadawania bólu; ogieĂą, ostrza, igÂły, zimno.. PosÂłaÂł swoje myÂśli w stronĂŞ ninja, ÂłapiÂąc go w ten sposób w swoje Genjutsu.
Zerkn¹³ w stronĂŞ pary, która uprzednio siĂŞ kÂłóciÂła. Teraz mĂŞÂżczyzna leÂżaÂł na ziemi, raz po raz krzyczÂąc coÂś, pod mamroczÂąc pod nosem. Po chwili zadrÂżaÂł i znieruchomiaÂł. Kobieta zaczĂŞÂła wzywaĂŚ pomocy.
Kei powoli wsta³ z ³awki, ruszaj¹c w stronê tej uroczej scenki. Wyj¹³ z paczki jednego papierosa, zapalaj¹c go.
- CoÂś siĂŞ staÂło? - zainteresowaÂł siĂŞ z uprzejmoÂściÂą w gÂłosie, patrzÂąc na zapÂłakanÂą kobietĂŞ.
- Mój m¹¿ chyba zemdlaÂł! - zawoÂłaÂła ze strachem, dotykajÂąc czoÂła mĂŞÂżczyzny - ZachowywaÂł siĂŞ tak, jakby dziaÂło mu siĂŞ coÂś strasznego.. KrzyczaÂł tak, jak na torturach!
- InteresujÂące - podsumowaÂł beznamiĂŞtnie Kei, obracajÂąc siĂŞ na piĂŞcie. Znudzili go ci puÂści prostacy. PoprawiÂł koÂłnierz koszuli, po czym opuÂściÂł to miejsce, wyraÂźnie zadowolony.

//maÂło jak na pokemona...//

poprawione ;]

Zaliczam
Keishi