Nauka Tanuki

1. Tanuki Hyoko Yamanaka
2. Chunin
3. 1500
4. 16
5. [jutsu:]
1) Kai (rozproszenie)
2) Bakuretsufuu (pieczĂŞcie wybuchu)
3) Konocha Repuu (podciĂŞcie)
4) Kanashibari no Jutsu (sparaliÂżowanie iluzjÂą)
5) Kawarimi no Jutsu (zamiana miejsc)
6) Henge no Jutsu (transformacja ciaÂła)

ChcĂŞ siĂŞ nauczyĂŚ Doryuu Heki [Doton] - Âściana bÂłota [koszt PCh 600]

DzieĂą 1.
Tanuki wstaÂła z ÂłóÂżka i podbiegÂła do okna.
-Taak... - pomyœla³a, widz¹c ptaki siedz¹ce na ga³êziach pobliskich drzew - kolejny piêkny dzieù. Kolejne chwile na naukê.
Od dzieciĂąstwa powtarzaÂła sobie jak mantĂŞ : byĂŚ silnÂą - byĂŚ silniejszÂą.
Mimo to czasem pragnĂŞÂła spokoju. Ale nie teraz, nie teraz, nie kiedy jest tak blisko osiÂągniĂŞcia siÂły, o której zawsze marzyÂła... ZebraÂła wszystkie rzeczy, potrzebne jej do treningu: zwoje, bandaÂże i zeszyt, Âżeby przypomnieĂŚ sobie, Âże jednak ma wolne chwile i moÂże je wykorzystywaĂŚ. Ostatnio zbytnio zajĂŞÂła siĂŞ naukÂą. Tanuki szybko wybiegÂła z budynku, aby pod¹¿yĂŚ w stronĂŞ lasu. Tam miaÂł zacz¹Ì siĂŞ trening mÂłodej ninja, moÂże jeszcze nie doÂświadczonej, ale peÂłnej dobrych chĂŞci.
-PrzemyÂślenia zostawmy na póÂźniej - mruknĂŞÂła niezadowolona - jeÂśli tak dalej bĂŞdzie, nigdy nie stanĂŞ siĂŞ na tyle silna, aby pokonaĂŚ przeciwnoÂści, które stanÂą mi na drodze do ÂświetnoÂści.
BiegÂła najszybciej jak mogÂła. Mimo to, gdy dotarÂła do wyznaczonego miejsca, na wpóÂł wyschniĂŞtego torfowiska, byÂło juÂż póÂźne popoÂłudnie. Dziewczyna zaczĂŞÂła od próby uformowania niskiego muru z bÂłota. Jednak zuÂżyÂła du¿¹ iloœÌ czakry, a bÂłoto tylko nieznacznie siĂŞ podniosÂło, zabulgotaÂło i "przestaÂło" reagowaĂŚ na gesty Tanuki. Nagle bardzo zakrĂŞciÂło jej siĂŞ w gÂłowie i upadÂła na ziemiĂŞ.

DzieĂą 2.
-Co... Co siĂŞ staÂło ? - Tanuki przetarÂła oczy. WokóÂł niej las budziÂł siĂŞ do Âżycia po kolejnej nocy. Ptaki ÂśpiewaÂły swoje arie, a wiatr poruszaÂł delikatnie liÂściami drzew. WstaÂł nowy dzieĂą. Dziewczyna podniosÂła siĂŞ i spojrzaÂła w b³êkitne niebo. Gdy przypomniaÂła sobie zdarzenie z poprzedniego dnia, i zrozumiaÂła, Âże zemdlaÂła ze zmĂŞczenia, postanowiÂła bezwzglĂŞdnie kontynuowaĂŚ trening. -Nie mogĂŞ siĂŞ poddaĂŚ, nie mogĂŞ siĂŞ poddaĂŚ, nie mogĂŞ siĂŞ poddaĂŚ... PowtarzaÂła po raz kolejny, jakby chciaÂła sobie tym dodaĂŚ siÂł i utuchy. MiaÂło to ukryty sens - nie czuÂła siĂŞ juÂż tak samotna. WstaÂła i zaczĂŞÂła trening od nowa, nie zwaÂżajÂąc na wczesnÂą porĂŞ. DziĂŞki swojemu uporowi potrafiÂła juÂż utworzyĂŚ niskÂą ÂścianĂŞ bÂłota, które coraz Âłatwiej dawaÂło siĂŞ formowaĂŚ. Zadowolona Tanuki postanowiÂła odpocz¹Ì, by zjeœÌ coÂś, co miaÂło byĂŚ obiadem, i zaÂłoÂżyĂŚ bandaÂże na zmĂŞczone ostrym treningiem rĂŞce. PopoÂłudniu postanowiÂła rozejrzeĂŚ siĂŞ trochĂŞ po okolicy - odkryÂła starÂą chatĂŞ, a pod wieczór wróciÂła do treningu. SkoĂączyÂła póÂźnÂą nocÂą, nie miaÂła juÂż na nic siÂły. WeszÂła tylko na najbliÂższe drzewo i pomiĂŞdzy ga³êziami zasnĂŞÂła spokojnie.

DzieĂą 3.
Z kaÂżdÂą godzinÂą poÂświĂŞconÂą ĂŚwiczeniom, Âściana wzrastaÂła nieznacznie, by w porze obiadowej przerosn¹Ì Tanuki. -SÂą jakieÂś efekty - uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ do siebie, ale wiedziaÂła, Âże to jeszcze nie koniec ciÂągÂłych ĂŚwiczeĂą jednej umiejĂŞtnoÂści. MusiaÂła jednak przerwaĂŚ naukĂŞ - poczuÂła swÂąd wypalonego ogniska. ByÂła na tyle daleko od wioski, Âżeby wiedzieĂŚ, Âże to nie czyjaÂś kuchnia. Na myÂśl nasunĂŞÂła jej siĂŞ myÂśl - wróg, czy przyjaciel ? Z opowieÂści innych shinobi pamiĂŞtaÂła o wrogich
szpiegach, organizacjach i zabójcach na zlecenie. ZadrÂżaÂła. Nie miaÂła szans z doÂświadczonym jouninem. Jej jedynÂą obronÂą w tym wypadku byÂłby jedynie kanashibari, ale nie wiedziaÂła, czy ma na tyle du¿¹ iloœÌ czakry, aby wykonaĂŚ jutsu. Intensywny trening odbieraÂł kaÂżdÂą iloœÌ czakry, jakÂą potrafiÂła w sobie skumulowaĂŚ. Przestraszona postanowiÂła sprawdziĂŚ, co jÂą czeka. Tymczasem zapadÂła noc. Tanuki przesuwaÂła siĂŞ jak cieĂą, zmierzajÂąc do tajemniczego ÂźródÂła ÂświatÂła. SpomiĂŞdzy drzew
ukazaÂło siĂŞ ognisko. Ku ogromnemu zdziwieniu, przy ognisku zobaczyÂła staruszkĂŞ, trzymajÂącÂą zwój. Dziewczyna podeszÂła do starszej pani. -Kim pani jest ? - spytaÂła siĂŞ nieznajomej. -A kim ty jesteÂś ? - odrzekÂła pytana. Chyba mogĂŞ jej odpowiedzieĂŚ, pomyÂślaÂła Tanuki. -Nazywam siĂŞ Tanuki Hyoko, pochodzĂŞ z rodu Yamanaka wioski liÂścia. TrenujĂŞ w pobliÂżu. Nieznajoma rzekÂła: -Jestem Yonoki, delegat z wioski piasku, niosĂŞ waÂżny przekaz dla Hokage z twojej wioski. Jednak mojÂą ochronĂŞ napadniĂŞto. Nikogo nie oszczĂŞdzono. Ja sama musiaÂłam siĂŞ ratowaĂŚ ucieczkÂą, jednak nie mogĂŞ kontynuowaĂŚ podróÂży, zmarnowaÂłam ca³¹ swojÂą czakrĂŞ na to, by utrudniĂŚ napastnikom poÂścig za mnÂą... To dlatego jestem tutaj. - nieznajoma opowiedziaÂła swojÂą historiĂŞ do koĂąca i westchnĂŞÂła. Tanuki pomyÂślaÂła, Âże moÂże starsza pani pomogÂła by jej w treningu w zamian za pomoc dostania siĂŞ do wioski, wiĂŞc zadaÂła kolejne pytanie, majÂąc nadziejĂŞ, Âże odpowiedÂź bĂŞdzie twierdzÂąca: -Zna pani jutsu Doryuu Heki, ÂżywioÂłu Doton ? -Tak, mój mistrz byÂł doÂświadczonym jouninem, znam wiĂŞkszoœÌ jutsu ÂżywioÂłu ziemi ... Pewnie chciaÂłabyÂś, aby pomogÂła Ci ĂŚwiczyĂŚ ? JeÂśli tylko potem pomoÂżesz dostaĂŚ mi siĂŞ do swojej wioski, bardzo chĂŞtnie pomogĂŞ... - Po sÂłowach delegatki dziewczyna uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ. ZapadaÂł zmrok i trzeba byÂło pomyÂśleĂŚ o tym, gdzie spĂŞdziĂŚ noc i chroniĂŚ staruszkĂŞ, nie mogÂły zostaĂŚ w tym samym miejscu, ninja mogliby ich znaleŸÌ. Tanuki postanowiÂła wróciĂŚ w miejsce, gdzie zaczĂŞÂła trening. Staruszka usnĂŞÂła, a dziewczyna czuwaÂła przy niej do chwili, gdy i jÂą sen zmorzyÂł.

DzieĂą 4.
-ObudÂź siĂŞ, dziecko, obudÂź siĂŞ ... - ktoÂś mocno potrzÂąsaÂł ÂśpiÂącÂą ninja. -JeÂśli chcesz nauczyĂŚ siĂŞ tego jutsu, musisz wczeÂśniej wstawaĂŚ ! - Tanuki otworzyÂła oczy. Przed sobÂą widziaÂła starszÂą paniÂą, którÂą wczoraj poprosiÂła o trening. -Dobrze, juÂż dobrze. WstajĂŞ. - powiedziaÂła lekko niemrawa. Po Âśniadaniu rozpocz¹³ siĂŞ trening, jeszcze ciĂŞÂższy od tego, który dziewczyna prowadziÂła. MusiaÂła wydobyĂŚ ca³¹ swojÂą czakrĂŞ, aby bÂłoto staÂło siĂŞ twarde i nie daÂło siĂŞ skruszyĂŚ, Âżeby mogÂła przywoÂłaĂŚ bÂłotnÂą ÂścianĂŞ wtedy, kiedy bĂŞdzie chciaÂła i bĂŞdzie potrzebna, a nie wtedy, kiedy szczĂŞÂśliwy traf pozwoli. Silne ĂŚwiczenia dziaÂłaÂły pobudzajÂąco na jej mózg, krew pulsowaÂła szybciej. CzuÂła siĂŞ Âświetnie. WidziaÂła efekty ĂŚwiczenia pod okien doÂświadczonej osoby. ÂŚciana rosÂła i rosÂła i rosÂła... Zacz¹³ zapadaĂŚ zmrok. Tanuki wybraÂła siĂŞ wg³¹b puszczy, by nazbieraĂŚ chrustu na ognisko. Nagle upuÂściÂła zebrane patyki. UsÂłyszaÂła krzyk starszej kobiety. PobiegÂła najszybciej jak mogÂła, do miejsca, gdzie zostawiÂła delegatkĂŞ. StaÂło przy niej dwóch rosÂłych mĂŞÂżczyzn. UsÂłyszaÂła strzĂŞpy ich rozmowy. -To bĂŞdzie Âłatwe, ta kobieta nie ma czakry, zaraz zakoĂączymy jej mĂŞki na tym Âświecie... -Tak, skoĂączmy to... - Tanuki poczuÂła gorÂąco. MĂŞÂżczyÂźni wyjĂŞli kunai'e i zbliÂżyli siĂŞ do kobiety. W pewnej chwili wykonali gwaÂłtowny gest, szybko przyskoczyli do atakowanej. MusiaÂła coÂś zrobiĂŚ, po prostu musiaÂła... KrzyknĂŞÂła: -Nie ! - i w niespodziewanym czasie wrodzy ninja zderzyli siĂŞ z twardÂą i wysokÂą na 10 metrów ÂścianÂą bÂłota. Upadli nieprzytomni na ziemiĂŞ. -ProszĂŞ pani, trzeba uciekaĂŚ, oni zaraz siĂŞ ocknÂą... - wziĂŞÂła staruszkĂŞ za rĂŞkĂŞ i obie pobiegÂły w kierunku wioski, nie spotykajÂąc juÂż przeciwnoÂści i bezpiecznie docierajÂąc do celu...

To opowiadanie publikujĂŞ po raz drugi.

zaliczone.

---

1. Tanuki Hyoko Yamanaka
2. Chunin
3. 1530
4. 16
5. [jutsu:]
1) Kai (rozproszenie)
2) Bakuretsufuu (pieczĂŞcie wybuchu)
3) Konocha Repuu (podciĂŞcie)
4) Kanashibari no Jutsu (sparaliÂżowanie iluzjÂą)
5) Kawarimi no Jutsu (zamiana miejsc)
6) Henge no Jutsu (transformacja ciaÂła)
7) Doryuu Heki (Âściana bÂłota)

ChcĂŞ siĂŞ nauczyĂŚ Sakura Dizorubu, iluzja pÂłatków kwiatów (koszt 250 Pch + 100 za zaostrzenie)

WstĂŞp.
-PÂłatki, pÂłatki - Tanuki mruczaÂła coÂś pod nosem, idÂąc ³¹kÂą. SpojrzaÂła w górĂŞ, sklepienie byÂło przejrzyste. Po prostu Âżar laÂł siĂŞ z nieba. Dziewczyna zmruÂżyÂła oczy. -No jasne, Âłatwo mówiĂŚ, trudniej zrobiĂŚ - powiedziaÂła na gÂłos, gdy po raz kolejny udaÂło jej siĂŞ przywoÂłaĂŚ jakiÂś zmatowiaÂły pÂłatek nieznanego jej kwiatu. Nie wyjaÂśniaÂłam, Âże Tanuki Hyoko Yamanaka wÂłaÂśnie trenowaÂła ? Teraz juÂż wiecie. Nie przeszkadzajmy jej, wróĂŚmy do naszej historii. Tak wiĂŞc, Tanuki, juÂż nieco wnerwiona zeschÂłymi chwastami i tym podobnymi "roÂślinkami", postanowiÂła odpocz¹Ì. -Nie nad¹¿am, moÂże narratorze wolniej ? - Och, tak, oczywiÂście. Zacznijmy od tego, Âże dziewczyna postanowiÂła nauczyĂŚ siĂŞ nowego jutsu. PÂłatki róÂż, bardzo romantycznie - pomyÂślaÂła Tanuki - tylko, Âże przy moich ZADZIWIAJÂĄCYCH umiejĂŞtnoÂściach, bĂŞdzie to mĂŞczarnia godna rewolucji francuskiej - dodaÂła w myÂślach po chwili. No cóÂż, mimo, Âże nie byÂła uzdolniona, peÂłna dobrych chĂŞci i zaÂło¿ê siĂŞ, Âże do czegoÂś wkrótce dojdzie... Zacznijmy od nowa.

Trening, czyli mĂŞczarni DzieĂą 1.
Tanuki Hyoko Yamanaka po raz -ĂŞty próbowaÂła przywoÂłaĂŚ pÂłatki. To, co udaÂło jej siĂŞ stworzyĂŚ, nie nazwano by chwastami. WÂłaÂściwie, nie wiadomo, co to byÂło. Jeszcze raz, i jeszcze raz, i jeszcze raz. Dziewczyna wyczerpana pada na murawĂŞ. -Czy na pewno chcĂŞ siĂŞ uczyĂŚ tego jutsu ? - pyta samÂą siebie. -Bo w koĂącu nie muszĂŞ ... - Tanuki spojrzaÂła w niebo. Czas pÂłyn¹³, a efektów nie byÂło. -MoÂże powinnam pomyÂśleĂŚ o czymÂś miÂłym ? Dla przykÂładu, o Richarde ... - uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ w myÂślach. SkupiajÂąc siĂŞ na miÂłych wspomnieniach, przywoÂłaÂła trochĂŞ biaÂłych pÂłatków, które zaczĂŞÂły wirowaĂŚ u jej stóp. -Bosko - dziewczyna uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ jeszcze raz - teraz trzeba przywoÂłaĂŚ dziesiĂŞĂŚ razy tyle... - zapadÂł zmierzch. Czy Tanuki zdawaÂła sobie z tego sprawĂŞ ? Pewnie nie, ale postanowiÂła spróbowaĂŚ jeszcze raz. Kolejna miÂła myÂśl uniosÂła pÂłatki nieco wyÂżej, a mÂłoda kunoichi spojrzaÂła w niebo po raz setny tego dnia. Pierwsze gwiazdy pojawiÂły siĂŞ na niebie. Trzeba byÂło poszukaĂŚ miejsca dobrego do noclegu ...

Lepiej, czyli mam talent ! DzieĂą 2.
Jeszcze daleko do tego, aby Tanuki zostaÂła optymistkÂą. ObudziÂła siĂŞ pod jakimÂś drzewem. -Tak zasn¹Ì ... - prychnĂŞÂła. Temperament. OtrzepaÂła siĂŞ i szybko wstaÂła. -SpróbujĂŞ skupiĂŚ siĂŞ na snach - zÂłoÂżyÂła rĂŞce i przywoÂłaÂła duÂżo wiĂŞcej biaÂłych pÂłatków, niÂż dnia poprzedniego. ÂŁadnie, Âładnie - cichy gÂłos, mimo zakazu odzywania siĂŞ, znowu zacz¹³ opanowywaĂŚ myÂśli Tanuki - skoro juÂż mówiĂŞ do Ciebie, pomogĂŞ w ĂŚwiczeniach. CaÂła jaÂźnia dziewczyny skupiÂła siĂŞ na piĂŞknie i miÂłoÂści do pewnej osoby. PÂłatki zawirowaÂły i Tanuki uniosÂła siĂŞ na 10 cm w powietrze. -Ahhh ! - w pewnym momencie pÂłatki opadÂły delikatnie, stawiajÂąc kunoichi na ziemi. -Spróbujmy jeszcze raz - za kaÂżdym razem mÂłodej ninja szÂło coraz lepiej. Jednak ona d¹¿yÂła do perfekcji. NastĂŞpnego dnia przywoÂłam ich jeszcze wiĂŞcej - pomyÂślaÂła i usiadÂła pomiĂŞdzy ga³êziami, zamykajÂąc oczy. Zmierzch byÂł juÂż blisko. ZjadÂła zapakowane wczeÂśniej ramen i pogr¹¿yÂła siĂŞ w sÂłodkich snach.

Czy to koniec ? DzieĂą 3.
Otworzywszy oczy, dziewczyna rozejrzaÂła siĂŞ wokóÂł. Rude wiewiórki uwijaÂły siĂŞ, zbierajÂąc orzechy leszczyny, na której spaÂła. BiÂło jÂą w oczy ÂświatÂło sÂłoneczne wpadajÂące przez ga³êzie. -OÂżywczo - powiedziaÂła sama do siebie. -Skoro jestem wyspana, spróbujĂŞ teraz - Tanuki zÂłoÂżyÂła odpowiednio rĂŞce. W pewnym momencie znikÂąd pojawiÂły siĂŞ Âśliczne, róÂżowe pÂłatki róÂż i zaczĂŞÂły wirowaĂŚ naokoÂło dziewczyny. To byÂło cudowne uczucie, i Tanuki wiedziaÂła, Âże zaraz wypeÂłniÂą jÂą myÂśli, równie przyjemne... PÂłatki zawirowaÂły szybciej, unoszÂąc jÂą w górĂŞ i oplatajÂąc pobliskie drzewo. -To piĂŞkne - powtarzaÂła za kaÂżdym razem, gdy ĂŚwiczenie wychodziÂło jej jeszcze lepiej. Godziny mijaÂły nieubÂłaganie, jednak ona, mimo, Âże zdawaÂła sobie z tego sprawĂŞ, postanowiÂła kontynuuowaĂŚ trening do póÂźnej nocy z przerwÂą na posiÂłek. -Sakura Dizorubu ! - krzyknĂŞÂła jeszcze raz, a pÂłatki zaczĂŞÂły dziko wirowaĂŚ, jednak jakby ukÂładaÂły siĂŞ w jakiÂś dziwny taniec, w którym uczestniczyÂła dziewczyna. Potwornie zmĂŞczona, podeszÂła chwiejnie do jakiegoÂś drzewa i oparÂła siĂŞ o nie ...

Spotkanie w cztery oczy - Ak'owiec na mojej drodze ! DzieĂą 4.
Wiatr dziko szamotaÂł liÂście - ÂświtaÂło. Mimo to Tanuki juÂż od poczÂątku dnia trenowaÂła jutsu. ByÂła po prostu konsekwentna. "Let's go" - myÂślaÂła caÂły czas - trzeba siĂŞ postaraĂŚ. Trzeba przywoÂłaĂŚ duÂżo wiĂŞcej pÂłatków - jej myÂśli stawaÂły siĂŞ coraz bardziej skupione na jednej rzeczy. ChciaÂła opanowaĂŚ to jutsu, bez wzglĂŞdu na cenĂŞ. W pewnej chwili postanowiÂła zrobiĂŚ przerwĂŞ, aby obmyĂŚ twarz. PodeszÂła do strumyka i spojrzaÂła w niebieskÂą toĂą. MrugnĂŞÂła i zobaczyÂła bÂłysk stali. Dwa kunaie uderzyÂły w miejsce, w którym staÂła. Zd¹¿yÂła zrobiĂŚ szybki unik w bok. I wtedy zobaczyÂła go. CzÂłowieka ubranego na czerwono. Z nienawistnym wyrazem twarzy i ironicznym uÂśmiechem. On nie chciaÂł jej zabiĂŚ. Nie od razu... ChciaÂł siĂŞ pobawiĂŚ niÂą, jak zabawkÂą, by potem jÂą wykoĂączyĂŚ. -Kim jesteÂś ? - powiedziaÂła dr¿¹cym gÂłosem Tanuki. Nie wiedziaÂła, kim jest, pamiĂŞtaÂła tylko te ubranie ... AleÂż to Akatsuki - przemknĂŞÂło jej przez gÂłowĂŞ - nie mam szans, moje jutsu sÂą zdecydowanie za sÂłabo, a ten tutaj wyglÂąda, jakby szkolono go tylko po to, aby zabijaĂŚ ... - dziewczyna spojrzaÂła na kwiaty. To moja ostatnia szansa - mĂŞÂżczyzna zbliÂżaÂł siĂŞ powoli, wyjmujÂąc shurikeny z rĂŞkawa i szepczÂąc sÂłowa jakiegoÂś zakazanego jutsu. Dziewczyna cofnĂŞÂła siĂŞ. -OdejdÂź, nie mam zamiaru z TobÂą walczyĂŚ - powiedziaÂła Tanuki. -To bardzo dobrze - odpowiedziaÂł nieznajomy - bĂŞdzie mi CiĂŞ Âłatwiej zabiĂŚ - prychn¹³, widzÂąc strach w oczach dziewczyny. Tanuki zÂłoÂżyÂła rĂŞce, modlÂąc siĂŞ w duchu, aby Sakura Dizorubu wyszÂło... PÂłatki, tym razem czarne, zaczĂŞÂły okrĂŞcaĂŚ siĂŞ. WyciÂągnĂŞÂła rĂŞkĂŞ, a czarna chmara poleciaÂła w stronĂŞ groÂźnie wyglÂądajÂącego mĂŞÂżczyzny, oplatajÂąc go. Tanuki mocniej ÂścisnĂŞÂła rĂŞkĂŞ, a pÂłatki, jakby byÂły agresywne, nagle skupiÂły siĂŞ na nim, ÂściskajÂąc go. PomyÂślaÂła o kunai'ach, a wtedy pÂłatki jeszcze mocniej zaczĂŞÂły dusiĂŚ napastnika. Dziewczyna widzÂąc, Âże jest to jej szansa, byĂŚ moÂże ostatnia, zniknĂŞÂła w zaroÂślach, pĂŞdzÂąc w stronĂŞ wioski. -Czekaj ! DopadnĂŞ CiĂŞ ... ZabijĂŞ ... - sÂłyszaÂła gÂłos mĂŞÂżczyzny, stÂłumiony przez pÂłatki, które nadal go otaczaÂły. PróbowaÂł siĂŞ uwolniĂŚ, i goniĂŚ Tanuki Hyoko, ale ta dobiegÂła do wioski i zniknĂŞÂła w tÂłumie.

//caÂłkiem Âładnie. Zaliczone. H.S.//
1. Tanuki Hyoko Yamanaka
2. Chunin
3. 1530
4. 16
5. [jutsu:]
1) Kai (rozproszenie)
2) Bakuretsufuu (pieczĂŞcie wybuchu)
3) Konocha Repuu (podciĂŞcie)
4) Kanashibari no Jutsu (sparaliÂżowanie iluzjÂą)
5) Kawarimi no Jutsu (zamiana miejsc)
6) Henge no Jutsu (transformacja ciaÂła)
7) Doryuu Heki (Âściana bÂłota)
8) Sakura Dizorobu (iluzja pÂłatków kwiatów)

ChcĂŞ siĂŞ nauczyĂŚ Doryuu Taiga - rzeka bÂłota (koszt PCh 200)

WstĂŞp.
Tanuki Hyoko Yamanaka znowu myÂślaÂła. "Pewnie coÂś kombinuje" - mówili ludzie w jej wiosce i kilku pobliskich, gdy poprzednio widzÂąc jÂą z takÂą minÂą, wybiÂła komuÂś szybĂŞ, co staÂło siĂŞ gÂłoÂśnym skandalem. "Ostatnio spÂławiÂła jakiegoÂś Ak'owca" - dodawaÂły dzieciaki, dla których mÂłoda ninja staÂła siĂŞ przedmiotem powszechnego uwielbienia. Tanuki spojrzaÂła tylko groÂźnie na wszystkich i z tym samym ckliwym wyrazem twarzy wróciÂła do swoich rozmyÂślaĂą. MyÂślaÂła o bÂłocie. Tak, wÂłaÂśnie o bÂłocie ! Jutsu, którego zamierzaÂła siĂŞ wÂłaÂśnie nauczyĂŚ, byÂło zwiÂązane z bÂłotem. RzekÂą bÂłota. WdepnĂŞÂłam w niezÂłe bagno - Tanuki ruszyÂła ulicami Konohy, zaÂśmiewajÂąc siĂŞ z wÂłasnych myÂśli i nie zwaÂżajÂąc na zdziwione twarze ludzi. WyszÂła z wioski i ruszyÂła w stronĂŞ wÂąwozu, miejsca do nauki nowej techniki.

To tutaj ? DzieĂą 1.
Nie tak to sobie wyobraÂżaÂłam - przed Tanuki widniaÂła g³êboka szczelina. Dziewczyna spojrzaÂła w dóÂł. MgÂła. Identyczna, jak w Kiri. Jeszcze raz spojrzaÂła z odrazÂą w dóÂł, stajÂąc na jaÂłowej ziemi. W okolicy byÂło niewiele drzew - trzy, a pod kaÂżdym trochĂŞ trawy i jakiegoÂś zielska. Krajobraz, któremu bÂłoto nie wyrzÂądzi duÂżej krzywdy - dodaÂła w myÂślach i skarciÂła siĂŞ - bierz siĂŞ do roboty, Tanuki, bo bĂŞdziesz skoĂączona... - dziewczyna zaczĂŞÂła myÂśleĂŚ o tym, jak nauczyĂŚ siĂŞ tego jutsu. -Koniec pomysÂłów, wymyÂśl coÂś ! - krzyknĂŞÂła. WiĂŞc dobrze, Tanuki, znajÂąc podstawy ninjutsu i pamiĂŞtajÂąc rady starszej pani, którÂą spotkaÂła dawno temu, mimo to zapamiĂŞtaÂła dokÂładnie, dotyczÂące ukÂładu rÂąk, podeszÂła do krawĂŞdzi i szepnĂŞÂła : -Doryuu Taiga ! - cienki strumyczek bÂłota spÂłyn¹³ w przepaœÌ. -To ÂżenujÂące, dlaczego innym moÂże wyjœÌ, a mi nie ?! - krzyknĂŞÂła zdenerwowana - to wcale nie jest juÂż zabawne - cisnĂŞÂła kamieĂą w pustkĂŞ pod nogami. Tum, tum, tum, tum. GÂłaz spadÂł w nicoœÌ. NicoœÌ, która byÂła takÂże nad dziewczynÂą.

"Can you hear me ?" Dobry... DzieĂą 2.
W snach i w rzeczywistoÂści to samo, trening - pomyÂślaÂła Tanuki, widzÂąc Âświt. WyglÂądaÂło to tak, jakby nagle ktoÂś w³¹czyÂł ÂświatÂło. -MoÂże Bóg ? - powiedziaÂła, wstajÂąc. Nogi uginaÂły siĂŞ pod niÂą. Nie byÂła przyzwyczajona do takich warunków. DzieĂą byÂł jasny, niebo przejrzyste. Nie byÂło sÂłychaĂŚ gÂłosów ptaków. Okolica wydawaÂła siĂŞ martwa... Tanuki nie wiedziaÂła, dlaczego. I moÂże dobrze, bo okolicĂŞ zamieszkiwaÂł pewien demon ! Demon, który ¿¹daÂł krwi i przybieraÂł ludzkÂą postaĂŚ, Âżeby zwabiaĂŚ wĂŞdrowców i ich zabijaĂŚ. Jednak Tanuki go nie spotka, nie teraz.... Tak wiĂŞc, Tanuki, nie wiedzÂąc o niczym, zaczĂŞÂła trenowaĂŚ. W poÂłudnie potrafiÂła stworzyĂŚ juÂż wartkÂą rzeczkĂŞ, co byÂło zapewne duÂżym wsparciem dla jej psychiki. MoÂże w koĂącu coÂś mi siĂŞ uda - myÂślaÂła - moÂże to juÂż koniec ? - marzenia byÂły zÂłudne. Nie, nie, Tanuki, musisz jeszcze trochĂŞ potrenowaĂŚ. Nie ma tak Âłatwo. Przepraszam, jestem narratorem, i nie bĂŞdĂŞ siĂŞ juÂż wtrÂącaĂŚ. -Doryuu Taiga ! - dziewczyna wykrzykiwaÂła sÂłowa raz po raz. Co ty, chcesz Tsunami zrobiĂŚ ? - gÂłos z gÂłowy znowu dawaÂł o sobie znaĂŚ. Tanuki za czĂŞsto byÂła sama. SamotnoœÌ otwarÂła w niej pesymizm i chÂłodny racjonalizm.

G³upota przesz³ego dnia ! Nigdy wiêcej b³êdu. Dzieù 3.
-Zbyt naiwnie podchodzĂŞ do Âżycia, jeÂśli bĂŞdĂŞ caÂły czas myÂśleĂŚ o poraÂżkach, nigdy nawet nie ujrzĂŞ celu - mruknĂŞÂła, otwierajÂąc oczy. DzieĂą wstaÂł. Koszmar - skomentowaÂł gÂłos i zawahaÂł siĂŞ - ale... -Ale co ? - warknĂŞÂła Tanuki. Jest gorzej niÂż myÂślaÂłam, juÂż nie mogĂŞ zachowywaĂŚ siĂŞ tak, jak na poczÂątku, coÂś mnie zmieniÂło ... - myÂśli Tanuki kr¹¿yÂły wokóÂł opanowania kolejnej techniki. PróbowaÂła stworzyĂŚ coÂś, co przypominaÂłoby rzekĂŞ. -W czymÂś popeÂłniam b³¹d - mówiÂła, gdy znowu w dóÂł spÂłynĂŞÂło trochĂŞ szarego bÂłocka, a jutsu nie wychodziÂło, jakby mogÂła sobie tego zaÂżyczyĂŚ. -A chciaÂłabym - Tanuki westchnĂŞÂła. Wszystko szÂło nie tak, jak powinno. Dziewczyna wiedziaÂła, Âże ma ukryty talent, ale nie mogÂła wydobyĂŚ z siebie siÂły. CaÂły dzieĂą spĂŞdziÂła na ĂŚwiczeniach, a wieczorem zaczĂŞÂła siĂŞ zastanawiaĂŚ, czy aby przypadkiem bÂłoto nie wywoÂła jakiejÂś lawiny, spÂływajÂącej w dóÂł. OparÂła siĂŞ o drzewo i zasnĂŞÂła.

Wartkim nurtem ! DzieĂą 4.
Od rana trenowaÂła. -Nie mogĂŞ siĂŞ daĂŚ, nie mogĂŞ siĂŞ poddaĂŚ - mówiÂła sobie, a myÂśli i cichy gÂłos jej wtórowaÂły. MiÂło byÂło "widzieĂŚ" coÂś, w czym trzy odrĂŞbne stany byÂły zgodne. A zdarzaÂło siĂŞ to rzadko. Tanuki wróciÂła do treningu. Mimo wsparcia, efekty byÂły nieznaczne. -Czas ucieka - powiedziaÂła Tanuki i skrzywiÂła siĂŞ, wspominajÂąc poraÂżki. Miernie - okreÂśliÂła to w myÂślach. W oddali zobaczyÂła ptaka. Ten poszybowaÂł ku niej i zrzuciÂł jakiÂś Âświstek papieru. PodniosÂła go i przeczytaÂła na gÂłos dwa krótkie zdania: -PamiĂŞtaj o moim Âżyczeniu. Trenuj dobrze. Yonoki - to list od starszej pani, którÂą uratowaÂła przed oprawcami. CzujÂąc w sobie nowe siÂły, Tanuki wyszeptaÂła po raz kolejny sÂłowa: -Doryuu Taiga ! - rzeka u jej stóp otworzyÂła siĂŞ tak nagle, Âże dziewczyna prawie wpadÂła w przepaœÌ. Jeszcze raz: -Doryuu Taiga ! - zza Tanuki wielka fala zaczĂŞÂła pÂłyn¹Ì do wÂąwozu, niszczÂąc i wciÂągajÂąc drzewa. Kunoichi staÂła na wysepce. WokóÂł niej bÂłoto kotÂłowaÂło siĂŞ i wirowaÂło, by po chwili znikn¹Ì w mroku i mgle. Dziewczyna nie dowierzaÂła wÂłasnym oczom. -To byÂło jak jakieÂś doÂładowanie ! - krzyknĂŞÂła. -Teraz wiem, Âże z przyjaznymi mi ludÂźmi mogĂŞ wszystko ! - i pobiegÂła w stronĂŞ zachodzÂącego sÂłoĂąca, po raz pierwszy na prawdĂŞ szczĂŞÂśliwa...

Zaliczam
Wi Dim
ChcĂŞ siĂŞ nauczyĂŚ techniki wÂłasnej – Hidding of Leaf Village, niewidzialnoœÌ wioski liÂścia.

„Ostatnia misja Tokiko. Krew zostaÂła przelana. Koniec wodnego demona!”

Tanuki siedziaÂła wÂłaÂśnie w parku w Konosze. CzekaÂła na swojego przyjaciela, który powinien lada chwila wróciĂŚ z misji, którÂą mu powierzyÂł hokage. Zaniepokojona rozejrzaÂła siĂŞ wokoÂło. Co mogÂło siĂŞ staĂŚ, dlaczego nie przychodzi ? – myÂślaÂła raz po raz. Nie wiedziaÂła jednak, Âże wystÂąpiÂły pewne komplikacje. Nikt nie przewidziaÂł nagÂłego pojawienia siĂŞ demona. MaÂły oddziaÂł ANBU nie daÂł mu rady. WiĂŞc demon dalej szalaÂł, i prawdopodobnie miaÂłby respekt tylko przed samym hokage... Ale niestety hokage nie wybraÂł siĂŞ na tÂą misjĂŞ. Tanuki nie byÂła pewna, czy chciaÂłaby siĂŞ spotkaĂŚ z tym demonem i ... chyba liczyÂła na jakiÂś solidny trening. MiaÂła zamiar stworzyĂŚ wÂłasnÂą technikĂŞ, sÂądziÂła, Âże uda jej siĂŞ to... –Hidding of Leaf Village! – krzyknĂŞÂła, krzyÂżujÂąc pieczĂŞci do Sakura Dizorubu i Doryuu Taiga. Pobliskie drzewo wybuchÂło. –Oj, to jednak nie to – zatkaÂła sobie uszy, bo to samo staÂło siĂŞ z kolejnym drzewem, a pan stróÂż na pewno przyÂśle jej rachunek za szkody... PobiegÂła w stronĂŞ swojego domu.
~~~~~~*
-ANBU ! – ktoÂś krzykn¹³. –PeÂłna mobilizacja ! – na pograniczu WÂąwozu MgÂły, a Konohy coÂś siĂŞ dziaÂło. Szafirowe oczy niszczyÂły wszystko i wszystkich, którzy stanĂŞli im na drodze. Krew laÂła siĂŞ z kaÂżdej szyi, której dotkn¹³ potworny demon. Dowódca ANBU zacz¹³ krztusiĂŚ siĂŞ wÂłasnym osoczem. PadÂł na ziemiĂŞ w drgawkach. ÂŚmierĂŚ byÂła bliska i zbieraÂła wielkie Âżniwo. Rano WÂąwóz MgÂły byÂł pusty. CiaÂła spoczywaÂły na dnie pobliskiego jeziora. Wszystkie miaÂły rozszarpane twarze. –Bezimienny – wydusiÂł z siebie mÂłody jounin, przewodniczÂący wyprawie. Jego oczy zaszÂły szarÂą mg³¹ i spadÂł na dno jak kamieĂą. W wÂąwozie nie byÂło juÂż Âżywej duszy, jak i w jego okolicach. Noc zakryÂła Âświat.
~~~~~~*
-Nie Âżyje ? – Tanuki nerwowo potrzÂąsnĂŞÂła kartkÂą. JakiÂś shinobi zÂłoÂżyÂł jej wÂłaÂśnie raport na temat masakry na misji, którÂą wydaÂł hokage doÂświadczonej grupie jouninów. –To... Ale... –Tanuki przewertowaÂła notatki. Jej wzrok przyciÂągnĂŞÂło zdanie: „Najprawdopodobniej za ÂśmierĂŚ paĂąskich ludzi jest winny demon”. Demon ? – Tanuki nie pamiĂŞtaÂła, aby ktokolwiek kiedykolwiek wspominaÂł jej o demonie w okolicy WÂąwozu MgÂły. MoÂże dlatego, Âże w Konosze przebywaÂła krótko ? -Musi byĂŚ potĂŞÂżny, skoro zabiÂł Naru – Tanuki wspomniaÂła gorzko przyjaciela i uczciÂła jego pamiĂŞĂŚ chwilÂą ciszy. Po kilku minutach jednak w jej oczach bÂłysnĂŞÂła nienawiœÌ. Zniszczy tego, kto to zrobiÂł... Zniszczy go przy pomocy wÂłasnej techniki !
~~~~~~*
„Demon, którego ¿¹dza krwi i zniszczenia ludzkich nadziei byÂła waÂżniejsza, niÂż wszystko, co go otaczaÂło, demon, który zamordowaÂł juÂż tyle osób, a liczba jego ofiar jest nadal nieznana, i demon, siejÂący zniszczenie i wabiÂący ofiarĂŞ jak rybĂŞ przynĂŞtÂą, Âżyje w jeziorze przy pustkowiu zwanym WÂąwozem MgÂły, jeÂśli Âżycie wĂŞdrowca wam miÂłe, nie waÂżcie siĂŞ przechodziĂŚ tamtĂŞdy, bo zguba pewna.” Tanuki wyrwaÂła kartkĂŞ z starej ksi¹¿ki, zgiĂŞÂła na póÂł i wÂłoÂżyÂła do kieszeni spodni. To moÂże siĂŞ przydaĂŚ – pomyÂślaÂła, nie zauwaÂżajÂąc, Âże z miejsca, w którym byÂła uprzednio kartka, zaczĂŞÂła kapaĂŚ b³êkitna krew. ÂŚciekajÂąc na podÂłogĂŞ, uformowaÂła siĂŞ w maÂłego smoka, który obserwowaÂł sytuacjĂŞ. ByĂŚ moÂże dla jego pana zbliÂżaÂła siĂŞ wÂłaÂśnie pora obiadu. GdzieÂś daleko szafirowe, peÂłne nienawiÂści oczy bÂłysnĂŞÂły dziko. Tanuki szybkim krokiem wyszÂła z biblioteki. Demon ów zabiÂł jednego z jej najlepszych przyjacióÂł. BĂŞdzie to takÂże doskonaÂła okazja do treningu – dziewczyna spojrzaÂła przed siebie, a widzÂąc dwie postacie machajÂące do niej rĂŞkÂą, uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ. Tokiko i Yrokinu czekali na niÂą przy wyjÂściu z wioski.
~~~~~~*
Tokiko byÂła dziewczynÂą o czarnych oczach, tak przenikliwych, Âże gdy rzucaÂła na kogoÂś swoje spojrzenie, osoba ta dosÂłownie trzĂŞsÂła siĂŞ z zimna, które zionĂŞÂło od niej, jednak mimo tego bardzo serdeczna dla wszystkich. KiedyÂś naleÂżaÂła do Akatsuki, które wyznaczyÂło nagrodĂŞ za tego, kto zabije zdrajczyniĂŞ. Tokiko nie przejmowaÂła siĂŞ jednak tym, bo potrafiÂła siĂŞ bardzo dobrze ukryĂŚ i wÂłaÂśnie dlatego miaÂła zamiar pomóc Tanuki uczyĂŚ siĂŞ nowego jutsu, zwiÂązanego z sztukÂą ukrycia siĂŞ przed Âświatem. ÂŚwietnie wÂładaÂła technikami Dotonu. Kim byÂł Yrokinu ? PochodziÂł z klanu Uchicha i posiadaÂł Mangekyou Sharingan. PosÂługiwaÂł siĂŞ gÂłównie jutsu Katonu i podkochiwaÂł siĂŞ w Tokiko, która oczywiÂście o tym nie wiedziaÂła. Oboje, i Tokiko, i Yrokinu, byli bardzo zdolnymi mÂłodymi ninja. Oboje mieli rangĂŞ jouninów. Lecz Tokiko byÂła bardziej zdolna do poÂświĂŞceĂą. -I to wÂłaÂśnie ona zginie pierwsza – dokoĂączyÂł tubalnym gÂłosem demon.
~~~~~~*
-CzeœÌ, Tanuki! – Tokiko uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ ciepÂło, a Yrokinu pomachaÂł Tanuki rĂŞkÂą. Oboje kiwnĂŞli zgodnie gÂłowami, gdy dziewczyna podeszÂła do nich. WrĂŞczyli jej kilka zwoi. Tanuki zdziwiÂła siĂŞ ogromnie. Nie wiedziaÂła, o co chodzi przyjacioÂłom. OtworzyÂła zwój. –Aby stworzyĂŚ wÂłasnÂą technikĂŞ Doton... – przeczytaÂł resztĂŞ zwoju i spojrzaÂła z podziwem na Yrokinu i Tokiko. Musieli siĂŞ postaraĂŚ, aby zdobyĂŚ ten zwój. Nawet ona nie miaÂł go w swojej bibliotece, a przecieÂż jej rodzina od pokoleĂą gromadziÂła wszelkie ksi¹¿ki i zwoje. –MoÂżemy ruszaĂŚ – Tanuki rozpromieniÂła siĂŞ i ruszyÂła ku WÂąwozowi MgÂły, by zgÂładziĂŚ potwora. WiedziaÂła, Âże czêœÌ treningu miaÂła juÂż za sobÂą. Jej pamiĂŞĂŚ byÂła od pewnego czasu nieomylna. I wÂłaÂśnie dlatego bĂŞdĂŞ chciaÂła siĂŞ zemÂściĂŚ – pomyÂślaÂła, bo wiedziaÂła o tym, Âże nie zapomni takiej krzywdy, wyrzÂądzonej niewinnemu. Przyjaciele wyszli z wioski i znikli w zaroÂślach.
~~~~~~*
-WÂąwóz ÂŚmierci – szepnĂŞÂła Tokiko, widzÂąc w dole strumieĂą. Niedaleko znajdowaÂło siĂŞ owo niesÂławne jezioro. Postanowili obozowaĂŚ w okolicy bliÂższej wodzie. Gdy dotarli nad jezioro, im oczom ukazaÂło siĂŞ lazurowe lustro wody. BiaÂłe lilie, które „pÂływaÂły” miĂŞdzy brÂązowymi paÂłkami wodnymi nadawaÂły miejscu jakiegoÂś romantyzmu, którego Tokiko nie mogÂła poj¹Ì, bowiem w tym miejscu zginĂŞÂło przecieÂż póÂł tuzina osób! Jezioro otaczaÂły gĂŞste zaroÂśla, a co pewien czas jakiÂś ptak wyfruwaÂł z gniazda na licznej doœÌ iloÂści drzew. Okolica byÂła najwyraÂźniej wyciÂągniĂŞta z jakiejÂś bajki. Yrokinu wyciÂągn¹³ z plecaka namiot i ustawiÂł go, aby Âżaden silniejszy podmuch wiatru nie mógÂł go porwaĂŚ. –Wiesz co, Yrokinu, pójdĂŞ nazbieraĂŚ drewna na opaÂł – Tokiko uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ promiennie do Yrokinu, który zaczerwieniÂł siĂŞ, sÂłyszÂąc, Âże jego luboœÌ zwraca siĂŞ do niego po imieniu. Tanuki z nimi nie byÂło. PowiedziaÂła im juÂż wczeÂśniej, Âże ma zamiar opanowaĂŚ wÂłasne jutsu. Tokiko juÂż wczeÂśniej udzieliÂła jej stosownych rad, wiĂŞc Tanuki uwaÂżaÂła, Âże da sobie radĂŞ.
~~~~~~*
-W¹¿! Smok! ZajÂąc! Tygrys! ZajÂąc ! W¹¿ !– Tanuki posÂłaÂła w stronĂŞ najbliÂższego drzew kolejnÂą niszczÂącÂą falĂŞ. Drzewo zajarzyÂło siĂŞ pÂłomieniem, a za nim drugie... I trzecie... I czwarte... Dobrze, Âże ĂŚwiczyÂła na maÂłej wysepce, oddalonej od brzegu piĂŞtnaÂście metrów, bo inaczej na pewno wznieciÂłaby poÂżar. OgieĂą szybko znikn¹³. Jutsu nadal nie byÂło znikaniem przedmiotów, czy teÂż jej samej. –W¹¿! Smok! ZajÂąc! Tygrys! ZajÂąc ! W¹¿ ! – dziewczyna wykonaÂła ponownie pieczĂŞcie i... zaczĂŞÂła stawaĂŚ siĂŞ przezroczysta. Na ziemiĂŞ upadÂł liœÌ i buchnĂŞÂło biaÂłym proszkiem. To pewnie dlatego, Âże przed wyprawÂą takÂże ĂŚwiczyÂłam – pomyÂślaÂła, wykonujÂąc po raz setny te same kroki, a pieczĂŞcie i sÂłowa mieszaÂły siĂŞ z dÂźwiĂŞkami Âświata, który bĂŞdzie chciaÂła ochroniĂŚ przed demonem. ÂŚwiata, który jej za to podziĂŞkuje. OtrzÂąsnĂŞÂła siĂŞ z marzeĂą i powtórzyÂła jeszcze siedem razy te same czynnoÂści. ZapadÂł zmierzch i na taflĂŞ wody padÂły ostatnie promienie sÂłoneczne, unoszÂąc kurz, który zamigotaÂł urokliwie. Tanuki dobrze wiedziaÂła, z kim chciaÂłby teraz byĂŚ, i tĂŞskniÂła za nim... ZabraÂła siĂŞ do ĂŚwiczeĂą pozycji, którÂą trzeba przybraĂŚ przy próbie wykonania jutsu. NapiĂŞÂła miĂŞÂśnie Âłydek i okrĂŞciÂła siĂŞ w kóÂłko, a liÂście upadajÂące na ziemiĂŞ wybuchÂły. Jeszcze raz wykonaÂła ĂŚwiczenie i tym razem biaÂły proszek uniósÂł siĂŞ jeszcze wyÂżej, poÂśród czarnych drzew. Czarnych – od ognia, który przywoÂłaÂła na poczÂątku. ÂŚwietnie opanowywaĂŚ nowe genjutsu, tym razem wÂłasne – uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ w myÂślach. ZamierzaÂła w czasie jak najkrótszym opanowaĂŚ tÂą technikĂŞ, bo byÂłaby przydatna do walki z demonem. SpojrzaÂła na zwoje od Tokiko i Yrokinu. Jeszcze raz wykrzyczaÂła nazwy pieczĂŞci, tym razem dodajÂąc jeszcze nazwĂŞ techniki. CaÂłe ciaÂło Tanuki znikÂło. Czy byÂła teraz duchem ? Mimo niepewnoÂści uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ. WiedziaÂła, Âże to byĂŚ moÂże jest juÂż koniec nauki. Ale... Czy nie mówi siĂŞ hop, zanim siĂŞ nie skoczy ? Bo w tej wÂłaÂśnie chwili Tanuki usÂłyszaÂła rozdzierajÂący serce krzyk. Krzyk zabijanej Tokiko. Natychmiast ruszyÂła na pomoc przyjacióÂłce, przedzierajÂąc siĂŞ przez zaroÂśla.
~~~~~~*
Tokiko nuciÂła pod nosem jak¹œ piosenkĂŞ, zbierajÂąc do rĂŞki chrust na ognisko. ByÂła bardzo zadowolona z tego, Âże obozowali w takiej piĂŞknej okolicy. Zawsze miaÂła bardziej artystyczne podejÂście do Âświata niÂż reszta osób w Akatsuki. PrychnĂŞÂła na samo wspomnienie tej organizacji. Nie chciaÂła mieĂŚ juÂż z niÂą nic wspólnego. Zwiewna sukienka szamotaÂła siĂŞ na wietrze. WÂśród drzew przemknĂŞÂła niebieska postaĂŚ i, gdy dziewczyna byÂła odwrócona do niej plecami, rzuciÂła siĂŞ na Tokiko. Dziewczyna krzyknĂŞÂła przeraÂźliwie, a z wÂątÂłego gardÂła trysnĂŞÂła krew. Demon nadal nie zaspokoiÂł swojej ¿¹dzy krwi.
~~~~~~*
Yrokinu byÂł przy Tokiko pierwszy. ZÂłapaÂł rĂŞkami nieprzytomnÂą dziewczynĂŞ i zacz¹³ niÂą potrzÂąsaĂŚ. Puls Tokiko powoli sÂłabÂł. Dziewczyna posiniaÂła na twarzy i opadÂła bezwÂładnie na ziemiĂŞ. UmarÂła. Tanuki przybiegÂła chwilĂŞ po Yrokinu. I to wÂłaÂśnie ona zauwaÂżyÂła najpierw demona. CofnĂŞÂła siĂŞ, przeraÂżona. ZupeÂłnie zapomniaÂła o tym, Âże jej nie widaĂŚ. Byle by tylko nie uÂżywaĂŚ Âżadnego jutsu, byleby tylko nie daĂŚ siĂŞ ponieœÌ ... – spojrzaÂła jeszcze raz na demona i wysÂłaÂła w jego stronĂŞ masĂŞ shurikenów. Mimo, Âże Âżaden nie spudÂłowaÂł, bestia tylko leniwie przekrzywiÂła Âłeb. ChroniÂło jÂą widocznie jakieÂś silne pole magnetyczne, wiĂŞc Tanuki wysÂłaÂła w stronĂŞ stwora Sakura Dizorubu. PÂłatki staÂły siĂŞ czarne, bo Tanuki powoli stawaÂła siĂŞ wÂściekÂła. Ciemna chmara pomknĂŞÂła w stronĂŞ demona i zaczĂŞÂła tÂłuc siĂŞ o jego wodne ciaÂło. Potwór rykn¹³ z wÂściekÂłoÂści, gdy pierwszy pÂłatek wnikn¹³ w ciaÂło, a za nim reszta czarnych drobiaÂżdÂżków. W pewnym momencie pÂłatki zaczĂŞÂły biĂŚ o wodne Âściany jego ciaÂła, przeksztaÂłcajÂąc siĂŞ w swego rodzaju miecze. Tokiko i Naru zostali pomszczeni. Demon zgin¹³. Tanuki wziĂŞÂła na rĂŞce ciaÂło Tokiko i wraz z Yrokinu pod¹¿yli do rodzinnej wioski...
~~~~~~*
Tanuki poÂłoÂżyÂła bia³¹ róÂże na grobie Tokiko i Naru. Na wielkim monumencie. Zaraz po niej zrobiÂł to takÂże Yrokinu. Po policzku dziewczyny spÂłynĂŞÂła Âłza. –Nigdy wiĂŞcej... – szepnĂŞÂła cicho, a Yrokinu obj¹³ jÂą ramieniem i oboje ruszyli w g³¹b cmentarza. JuÂż kaÂżdy bĂŞdzie o nich pamiĂŞtaĂŚ - pomyÂślaÂła Tanuki, mijajÂąc kolejne groby zabitych przez demona. -Taaak - powiedziaÂł wodny demon tubalnym gÂłosem gdzieÂś w g³êbi piekieÂł.

Zaliczam
Min.

---

1. Tanuki Hyoko Yamanaka
2. Chunin
3. 1580
4. 16
5. [jutsu:]
1) Kai (rozproszenie) - PCh 100
2) Daijigoku no Jutsu (wir - zapadniĂŞcie siĂŞ ziemi) - PCh 200
3) Kiseki (leczy powaÂżne rany osób w pewnym okrĂŞgu) - PCh 250
4) Kanashibari no Jutsu (sparaliÂżowanie iluzjÂą) - PCh 200
5) Kawarimi no Jutsu (zamiana miejsc) - PCh 100
6) Henge no Jutsu (transformacja ciaÂła) - PCh 100
7) Doryuu Heki (Âściana bÂłota) - PCh 200
8) Sakura Dizorubu (iluzja pÂłatków kwiatów) - PCh 250 + 100 za zaostrzenie jutsu <np. do poziomu kunaii>
9) Doryuu Taiga (rzeka bÂłota) - PCh 200
10) Hidding of Leaf Village (niewidzialnoœÌ - w³asna) - PCh 600

ChcĂŞ siĂŞ nauczyĂŚ Sekenzousha – genjutsu, poprzez uÂśpienie przeciwnika przenosi siĂŞ go do Âświata stworzonego przez wykonujÂącego genjutsu. Koszt 250 PCh. Ranga A.
WstĂŞp.
Przed Tanuki „wyrósÂł” budynek, w którym, jak sÂądziÂła, byÂła sala treningowa Iwy. List, który otrzymaÂła, nie mówiÂł dokÂładnie, gdzie miaÂła czekaĂŚ osoba, która... -„..miaÂła za zadanie pomóc” mi „w treningu” – zacytowaÂła spokojnie dziewczyna, patrzÂąc w chmurne niebo. Nie czekajÂąc juÂż dÂłuÂżej, weszÂła spokojnie do budynku. ZatrzymaÂła jÂą nieznajoma dziewczyna, ÂłapiÂąc za rĂŞkĂŞ. Po chwili przemówiÂła: -Tanuki Hyoko Yamanaka ? Chuninka z Konohy ? – przerwaÂła na chwilĂŞ, czekajÂąc na odpowiedÂź. –Tak, to ja – powiedziaÂła spokojnie Tanuki, patrzÂąc dziewczynie w oczy. Zawsze potrafiÂła wyczytaĂŚ z nich intencje obcych jej osób. Oczy dziewczyny, stojÂącej przed niÂą, byÂły niebieskie i spokojne. Nie mogÂła wyczytaĂŚ z nich Âżadnego zÂła. –O co chodzi ? – dodaÂła po chwili milczenia. –ChodÂź ze mnÂą – odpowiedziaÂła dziewczyna, ciÂągnÂąc Tanuki po schodach prowadzÂących do mieszkaĂą, które byÂły wynajmowane dla trenujÂących. –Tu – pchnĂŞÂła najbliÂższe drzwi, a oczom Tanuki ukazaÂł siĂŞ wspaniaÂły salon. –Jutro zaczynamy trening, wszystko wyjaÂśniĂŞ Ci póÂźniej – powiedziaÂła spokojnie dziewczyna, zamykajÂąc za sobÂą drzwi. Tanuki rzuciÂła siĂŞ na ÂłóÂżko z baldachimem i spojrzaÂła w okno, które znajdowaÂło siĂŞ tuÂż przy ÂłóÂżku. Wiatr delikatnie pukaÂł w szybĂŞ, ale dziewczyna byÂła zbyt zmĂŞczona, by to dostrzec... ZasnĂŞÂła.

DzieĂą 1.
Tanuki obudziÂła siĂŞ rano, przekrĂŞcajÂąc siĂŞ na bok. MiaÂła niespokojne sny, wrĂŞcz koszmary. „A moÂże jednak chciaÂłabyÂś siĂŞ ze mnÂą zabawiĂŚ ?” – pytaÂł raz po raz mĂŞÂżczyzna, gÂłaszczÂąc szorstkÂą rĂŞkÂą jej delikatnÂą twarz. ByÂł to ten sam bawidamek, którego odprowadziÂła ostatnio do rodziny. Gdyby Tanuki go dopadÂła, pewnie wydrapaÂłaby mu oczy. –Nie, nie, zostaw mnie... Zostaw ! – krzyknĂŞÂła w pewnym momencie, i otworzyÂła oczy. –To tylko sen, to tylko sen... – westchnĂŞÂła przestraszona dziewczyna, a do pokoju weszÂła kobieta, która wczoraj jÂą tu przyprowadziÂła. UsiadÂła na ÂłóÂżku i odgarnĂŞÂła biaÂłe wÂłosy, które jeszcze wczoraj wydawaÂły siĂŞ Tanuki brÂązowe i powiedziaÂła do dziewczyny: -Nazywam siĂŞ Issun i pochodzĂŞ z Iwy... MoÂże jeszcze nie wiesz, ale tutejszy Tsuchikage oddaÂł wioskĂŞ pod wÂładanie Akatsuki, wiĂŞc nasz trening musi pozostaĂŚ w tajemnicy... Tak jak pisaÂło w liÂście, bĂŞdĂŞ pomagaĂŚ Ci przez cztery kolejne nauki – kobieta wyjĂŞÂła z szafki przy ÂłóÂżku kopertĂŞ z listem, którÂą schowaÂła tam wczoraj Tanuki. –Tak, zostanĂŞ twojÂą sensei na jakiÂś czas... Ale pamiĂŞtaj, wymagam szacunku do siebie... – kobieta spojrzaÂła na Tanuki, która kiwnĂŞÂła gÂłowÂą i odparÂła: -Hai ! OczywiÂście, sensei ! – kobieta jeszcze przez chwilĂŞ przypatrywaÂła siĂŞ dziewczynie, a potem, odwracajÂąc gÂłowĂŞ, jakby chcÂąc coÂś ukryĂŚ, powiedziaÂła: -ChodÂźmy juÂż. DziÂś zamierzam CiĂŞ nauczyĂŚ Sekenzousha. To genjutsu, bĂŞdĂŞ uczyÂła CiĂŞ gÂłównie genjutsu... – wyszÂła z pokoju, a za niÂą pod¹¿yÂła jeszcze nieco nieprzytomna Tanuki. PrzeszÂły wÂąskim korytarzem, po którego obu stronach znajdowaÂły siĂŞ okna, przez które przelewaÂło siĂŞ mĂŞtne ÂświatÂło. Po drugiej stronie korytarza, ³¹czÂącego najwyraÂźniej dwie czĂŞÂści wielkiego budynku, znajdowaÂła siĂŞ sala z wysokim, okrÂągÂłym sklepieniem. Tanuki rozejrzaÂła siĂŞ po pomieszczeniu, a w tym czasie Issun odeszÂła niedaleko. –Spójrz teraz na mnie. To bĂŞdzie pierwsza czêœÌ naszego treningu. Podzielimy go na cztery czĂŞÂści, i kaÂżdej poÂświĂŞcimy osobny dzieĂą. BĂŞdÂą to przedstawianie jutsu w praktyce, poznanie pieczĂŞci, wykonanie jutsu i doskonalenie go, a na koniec bĂŞdziesz musiaÂła mnie w nie wprowadziĂŚ. JeÂśli mnie uÂśpisz, uznam, Âże tÂą technikĂŞ opanowaÂłaÂś. Teraz zwróĂŚ swój wzrok na moje oczy. Spróbuj odeprzeĂŚ te genjutsu. UwaÂżaj, moÂżesz doznaĂŚ niemaÂłego szoku... – Issun uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ tajemniczo i wykonaÂła z zawrotnÂą szybkoÂściÂą pieczĂŞcie, tak szybko, Âże Tanuki nie byÂła w stanie dostrzec nawet jednej z nich. – Sekenzousha ! – krzyknĂŞÂła Issun, a Tanuki znalazÂła siĂŞ na dziwnej plaÂży. Nie byÂło sÂłychaĂŚ szumu morza, czy oceanu, rajska wyspa, na której staÂła, nie dawaÂła Âżadnych znaków Âżycia. Tanuki próbowaÂła coÂś powiedzieĂŚ, krzykn¹Ì, ale nie sÂłyszaÂła swojego gÂłosu, mimo, Âże poruszaÂła ustami, a struny gÂłosowe wyraÂźnie drgaÂły... Nagle usÂłyszaÂła gÂłos, który odbijaÂł siĂŞ echem i rósÂł caÂły czas w sile. ByÂł to gÂłos Issun. –To Âświat, który wÂłaÂśnie sobie wyobraziÂłam. Przepraszam CiĂŞ, Âże nie miaÂłaÂś szans siĂŞ obroniĂŚ, ale takie sÂą walki... – coÂś nagle pstryknĂŞÂło, a Âświat, w którym znalazÂła siĂŞ Tanuki, znikÂł. Znowu byÂła w sali treningowej Iwy, tym razem klĂŞczÂąc na podÂłodze. –MyÂślĂŞ, Âże na dzisiaj koniec. CaÂłkiem dobrze poradziÂłaÂś sobie z tym genjutsu, pierwszy etap twojego treningu zostaÂł zaliczony. Mój byÂły uczeĂą na poczÂątku zacz¹³ siĂŞ krztusiĂŚ... – Issun zamilkÂła, a po jej policzku spÂłynĂŞÂła Âłza. –Sensei, co siĂŞ staÂło ? – szepnĂŞÂła Tanuki, ale kobieta odparÂła: -Nic, idÂź juÂż do siebie – dziewczyna ruszyÂła dÂługim korytarzem w stronĂŞ pokoju, który zostaÂł przeznaczony dla niej.

DzieĂą 2.
Znowu ten sam koszmar... MĂŞÂżczyzna posuwaÂł siĂŞ coraz dalej... „MaleĂąka, nie wiesz, co CiĂŞ ominie...” – mówiÂł, przesuwajÂąc kunai’a po szyi dziewczyny, i spijajÂąc krew, która kapaÂła na bia³¹, koronkowÂą sukniĂŞ, w którÂą byÂła ubrana Tanuki we Âśnie. „Masz najsÂłodszÂą krew, jakÂą kiedykolwiek piÂłem...” – szepn¹³ w ucho dziewczyny, która byÂła przykuta do Âściany. -ObudÂź siĂŞ – spokojny, lecz mocny gÂłos Issun, wyrwaÂł Tanuki z sennego koszmaru. –Co... Gdzie ja jestem ?! – krzyknĂŞÂła przestraszona dziewczyna, ale Issun pogÂładziÂła jÂą tylko po wÂłosach i powiedziaÂła: -ÂŚniÂłaÂś, moja droga, ÂśniÂłaÂś. Ale teraz czas na trening. Za 15 minut czekam na Ciebie w sali treningowej – obok ÂłóÂżka sÂłu¿¹ca, która weszÂła w chwili, gdy Issun koĂączyÂła mówiĂŚ do Tanuki, postawiÂła Âśniadanie. Obie kobiety wyszÂły, a Tanuki przebraÂła siĂŞ szybko w swoje kimono wyszywane jedwabnymi niĂŚmi, ukÂładajÂącymi siĂŞ w ksztaÂłt smoków i chiĂąskich, japoĂąskich znaków. PorwaÂła z tacy szklankĂŞ z sokiem pomaraĂączowym, zostawiajÂąc wspaniaÂłe Âśniadanie, poniewaÂż ÂśpieszyÂła siĂŞ bardzo na spotkanie Issun. Nie lubiÂła siĂŞ spóÂźniaĂŚ i ufaÂła, Âże kobieta takÂże tego nie lubi. WybiegÂła z pokoju, kierujÂąc siĂŞ niezbyt szerokim korytarzem w stronĂŞ sali treningowej. Jednym pchniĂŞciem otworzyÂła mocne, dĂŞbowe drzwi. WchodzÂąc na salĂŞ zauwaÂżyÂła, Âże byÂło w niej duÂżo jaÂśniej niÂż poprzedniego dnia, byĂŚ moÂże dlatego, Âże ktoÂś nareszcie odsÂłoniÂł rolety na oknach. W Iwie nie byÂło zbyt jasno, a odkÂąd „zaprzyjaÂźniÂła” siĂŞ z Akatsuki, staÂła siĂŞ wrĂŞcz wroga dla obcych shinobi. –DziÂś poka¿ê Ci, jak poprawnie skÂładaĂŚ pieczĂŞci do tego jutsu. OczywiÂście bĂŞdziesz musiaÂła siĂŞ nauczyĂŚ wykonywaĂŚ je tak szybko, jak ja to wczoraj robiÂłam – Issun uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ, widzÂąc Tanuki nieco wczeÂśniej. Od razu przeszÂły do treningu. –Spójrz na mnie – kobieta zaczĂŞÂła powoli wykonywaĂŚ pieczĂŞcie. –Pies, zajÂąc i w¹¿. Spróbuj je teraz wykonaĂŚ – Tanuki zaczĂŞÂła niezdarnie wykonywaĂŚ pieczĂŞcie, by za dwudziestym razem, przy znacznej pomocy Issun, wykonaĂŚ je prawidÂłowo i doœÌ szybko. –ÂŚwietnie ! JesteÂś bardzo pojĂŞtna. SÂądzĂŞ, Âże na dzisiaj doœÌ treningu, chodÂźmy na ramen – powiedziaÂła dziarsko nowa sensei Tanuki. Dziewczyna kiwnĂŞÂła gÂłowÂą. Ta kobieta wcale nie przypomina wczorajszej, smutnej Issun – pomyÂślaÂła, idÂąc ulicami Iwy ze swojÂą nauczycielkÂą. –No to wchodÂź – Issun uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ otwierajÂąc drzwi do jednej z wielu restauracji w Iwie, a obecnie jedynej otwartej. Do Tanuki i kobiety podszedÂł kelner, proszÂąc o zamówienie. –Hej, Tanuki, co byÂś chciaÂła ? – kobieta spojrzaÂła na Tanuki, ale ta nie mogÂła odpowiedzieĂŚ, poniewaÂż... ZasnĂŞÂła.

DzieĂą 3.
Noc minĂŞÂła bardzo szybko, i byÂła dla Tanuki równie niespokojna jak poprzednie noce. ByĂŚ moÂże to byÂło jakieÂś fatum, które mĂŞÂżczyzna rzuciÂł na dziewczynĂŞ, zanim doprowadziÂła go do rodziny. Tanuki obudziÂła siĂŞ w momencie, gdy mĂŞÂżczyzna zacz¹³ jÂą dotykaĂŚ. –Albo to jest moja chora wyobraÂźnia, albo ktoÂś ingeruje w moje Âżycie – powiedziaÂła niezadowolona, i natychmiast ruszyÂła do sali treningowej. Jak zauwaÂżyÂła, Issun czekaÂła tam na niÂą o kaÂżdej porze, jakby w ogóle nie spaÂła. Nie waÂżne, waÂżne, aby skoĂączyĂŚ trenowaĂŚ i Âżeby Issun uznaÂła mnie za silnÂą... – powtarzaÂła sobie w myÂślach, jakby to byÂła jakaÂś mantra szczĂŞÂścia. Ludzie zwykle uwaÂżali, Âże jest jak kwiat – silniejszy podmuch zmiecie jego pÂłatki i pozostanie bez ochrony. Tak wÂłaÂśnie myÂśleli o Tanuki inni, a ona, nie lubiÂąc okazywaĂŚ swojej zÂłoÂści, w myÂślach doprowadzaÂła siĂŞ do furii, jednak nigdy nie pozwoliÂła na pokazanie swoich uczuĂŚ. Bardzo dobrze panowaÂła nad emocjami. WracajÂąc do sedna sprawy, czyli treningu Tanuki... ZakoĂączyliÂśmy na przebudzeniu ? Ach, tak, juÂż pamiĂŞtam. Tak wiĂŞc Tanuki ruszyÂła mĂŞtnie oÂświetlonym przez ÂświatÂło sÂłoneczne korytarzem, prowadzÂącym do sali treningowej. PchnĂŞÂła drzwi, a te zaskrzypiaÂły przeraÂźliwie, witajÂąc mÂłodÂą chuninkĂŞ w sali, gdzie miaÂła spĂŞdziĂŚ swój przedostatni dzieĂą ĂŚwiczeĂą. –Och, Tanuki, cieszĂŞ siĂŞ, Âże jesteÂś wczeÂśniej – kobieta uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ, machajÂąc do Tanuki przyjaÂźnie rĂŞkÂą. –PamiĂŞtasz, czego dziÂś miaÂłam CiĂŞ nauczyĂŚ ? – Issun machnĂŞÂła jeszcze raz rĂŞkÂą, aby dziewczyna podeszÂła bliÂżej. –UÂżywania jutsu i jego „definicji”, sensei... – powiedziaÂła Tanuki, niezbyt pewna, czy to nie byÂło przypadkiem pytanie retoryczne. –Hm... No tak. MoÂże najpierw opowiem Ci o tym jutsu. Musisz wiedzieĂŚ, Âże zostaÂło wymyÂślone bardzo dawno temu... Mój znajomy, który bĂŞdzie pomagaÂł dziÂś w treningu, przyniósÂł wÂłaÂśnie waÂżny artefakt i jeden ze zwoi ze sÂłynnej biblioteki... ZostaÂła spalona przy ataku jednego z Bijuu, wiĂŞc ten zwój jest bardzo cenny, nieliczne przetrwaÂły TAKÂĄ czakrĂŞ... BĂŞdziesz mogÂła go przeczytaĂŚ, oczywiÂście, usiÂądÂź przy mnie, a ja zaraz poszukam Senkaia... – powiedziaÂła, wychodzÂąc z sali i nie mogÂąc zobaczyĂŚ juÂż, Âże twarz Tanuki staÂła siĂŞ marmurowo biaÂła. Senkai ? PrzecieÂż wiele osób nosi takie imiĂŞ... Wiele, prawda, to nie moÂże byĂŚ on, jeÂśli siĂŞ spotkamy, co zrobi zemnÂą... – a gdy szukaÂła gorÂączkowo odpowiedzi na kluczowe pytania o jej dalszym Âżyciu, druga jaÂźnia dodaÂła w myÂślach: Uspokój siĂŞ – i Tanuki, jak za machniĂŞciem czarodziejskiej róÂżdÂżki, staÂła siĂŞ nagle o wszystko spokojna. Jednak czasami dobrze mieĂŚ w sobie kogoÂś takiego jak ja, prawda ? – powiedziaÂła jeszcze druga jaÂźnia, wchodzÂąc na chwilĂŞ w myÂśli dziewczyny. Tanuki rozejrzaÂła siĂŞ jeszcze raz po sali, i zobaczyÂła, Âże Issun wchodzi przez drzwi, prowadzÂąc za sobÂą... Jednak tego samego czÂłowieka, o którym tak niespokojnie myÂślaÂła dziewczyna. ZdradzaÂły go jego biaÂłe oczy bez Âźrenic – znak charakterystyczny tylko dla jednego klanu Konohy, posiadacza jednego z trzech wielkich doujutsu: Byakugana. –Tak wiĂŞc to jest mój znajomy, Senkai... – powiedziaÂła Issun, ale mĂŞÂżczyzna jej przerwaÂł, oblizujÂąc siĂŞ lubieÂżnie i dodajÂąc: -Nie ma takiej potrzeby, my siĂŞ juÂż znamy... – spojrzaÂł z po¿¹daniem na dziewczynĂŞ i kontynuowaÂł: -MoÂże daÂłabyÂś siĂŞ zaprosiĂŚ na kolacjĂŞ... – uÂśmiechn¹³ siĂŞ w jej stronĂŞ i zwróciÂł siĂŞ do Issun: -No to juÂż umówione, po treningu idĂŞ z Tanuki do restauracji przy bramach... Nie masz nic przeciwko, prawda ? – odpowiedÂź Issun byÂła natychmiastowa: -Po treningu. Niech bĂŞdzie... No to... Senkai, daj dziewczynie te zwoje, nie przyprowadziÂłam CiĂŞ na zdobywanie jej serca, ale po to, abyÂś wreszcie je nam daÂł – kobieta byÂła juÂż wyraÂźnie poirytowana zachowaniem niedoszÂłego amanta. –A no tak – Senkai poÂłoÂżyÂł zwoje na wyciÂągniĂŞtych rĂŞkach Tanuki, specjalnie dotykajÂąc jej dÂłoni. WidaĂŚ nie mógÂł siĂŞ powstrzymaĂŚ, bo przyciÂągn¹³ dziewczynĂŞ bliÂżej siebie i obj¹³ mocno ramieniem. –ZostaĂą mojÂą... – szepn¹³ ponĂŞtnie do ucha dziewczyny, której wypadÂły z rÂąk zwoje, i gÂładzÂąc rĂŞkÂą jej aksamitne, czarne wÂłosy. –Ja... Ja... – Tanuki zawahaÂła siĂŞ. Nie wiedziaÂła, jak zareaguje Senkai. Z pomocÂą przyszÂła jednak Issun. –SENKAI ! ÂŁapy precz od mojej uczennicy ! Nie na moim treningu ! I patrz, co zrobiÂłeÂś ze zwojami, majÂą dwa tysiÂące lat ! To cud, Âże siĂŞ jeszcze nie rozpadÂły ! – kobieta odepchnĂŞÂła mĂŞÂżczyznĂŞ od Tanuki i zebraÂła zwoje, kÂładÂąc je ponownie na rĂŞce mÂłodej adeptki. –ProszĂŞ. A teraz usiÂądÂźmy gdzieÂś, Âżeby Tanuki mogÂła je przeczytaĂŚ. Jak gÂłosi legenda, jest zawarta w nich caÂła teoria uÂżywania Sekenzousha. ZaginĂŞÂły, gdy przed wiekami pojawiÂł siĂŞ pierwszy Bijuu. Przeczytaj nam na gÂłos ca³¹ zawartoœÌ tego zwoju, Tanuki – dziewczyna kiwnĂŞÂła lekko gÂłowÂą, sÂłyszÂąc sÂłowa swojej sensei, i otworzyÂła pierwszy zwój. ZaczĂŞÂła czytaĂŚ: -„Jak gÂłoszÂą stare powieÂści, gdy pierwsi ninja osiadli na ziemiach kraju zwanego w naszym czasie Krajem Ognia, i gdy pierwsza wioska otworzyÂła juÂż swe bramy, witajÂąc nieznajomych i zrzeszajÂąc ich w caÂłoœÌ, wioska, której nie moÂżna widzieĂŚ, zmieciona falami przypÂływu, majÂąc utalentowanych adeptów sztuk tajemnych, postanowiÂła wyszkoliĂŚ ich w dziedzinie bliÂżej nam nieznanej. W dawnych czasach nazywano jÂą Sekenzousha, jako iluzjĂŞ, która ból psychiczny zadawaĂŚ umie i sprawiaĂŚ rany równie dotkliwe we wnĂŞtrzu czÂłowieka, tylko w uczucia ludzkie ingerujÂąc. A wykonywano jÂą w sposób nastĂŞpujÂący: pieczĂŞĂŚ psa, zajÂąca i wĂŞÂża, sÂłowo wypowiedzieĂŚ kluczowe Sekenzousha, i w wyobraÂźni zobaczyĂŚ czÂłowieka, któregoÂś my zaatakowali, Âżeby w umyÂśle swym uwiĂŞziony obrazy z naszego zmysÂłu widziaÂł. Tak powiadajÂą stare opowieÂści, kr¹¿¹ce od dawna, a ino ja, wasz skryba, powiem wam, Âże w moim mniemaniu sÂą one prawe, boÂś to i ja, nieuk w sztuce genjutsu, wykonaĂŚ owÂą technikĂŞ umiem.” – Tanuki przerwaÂła na chwilĂŞ, aby zaczerpn¹Ì oddech, i powiedziaÂła: -Na tym zdaniu wÂłaÂśnie koĂączy siĂŞ zwój. ZrobiÂłam wszystko, o czym tutaj piszÂą. Mam spróbowaĂŚ to teraz wykonaĂŚ ? MoÂżemy od razu przejœÌ do walki, Issun ? – dziewczyna spojrzaÂła na swojÂą sensei, która zamyÂśliÂła siĂŞ. –Wiesz co, spróbuj wykonaĂŚ to na Senkaiu... JeÂśli uda Ci siĂŞ to zrobiĂŚ, zaliczĂŞ Ci to jutsu... Wybacz, Âże nie mogĂŞ z tobÂą walczyĂŚ, ale... Jutro jest pogrzeb mego ucznia. Zgin¹³... Zgin¹³ od miecza. Przepraszam CiĂŞ, ale teraz musisz iœÌ do swojego pokoju, Senkai, odprowadÂź jÂą... – kobieta kiwnĂŞÂła gÂłowÂą w stronĂŞ drzwi. JuÂż po chwili dziewczyna wraz z Senkai’em, który usilnie próbowaÂł trzymaĂŚ jÂą za rĂŞkĂŞ, przeszli przez korytarz. Tanuki szybko wÂślizgnĂŞÂła siĂŞ do pokoju, zamykajÂąc za sobÂą wszystkie 15 zamków, które byÂły zamontowane w drzwiach. SkoczyÂła na ÂłóÂżko, caÂły czas myÂślÂąc o dziwnym Âświecie.

DzieĂą 4.
-PiĂŞkna, lepiej by dla Ciebie byÂło, jakbyÂś siĂŞ juÂż obudziÂła, bo przegrasz ze mnÂą walkowerem – powiedziaÂł mĂŞÂżczyzna, siedzÂąc na ÂłóÂżku Tanuki i gÂłaszczÂąc jej wÂłosy. –Jakim cudem siĂŞ tu dostaÂłeÂś ? – odparÂła Tanuki spokojnie, otwierajÂąc powoli oczy. –Mam dodatkowe klucze. A teraz szybko siĂŞ przebierz i idziemy walczyĂŚ na salĂŞ – dziewczyna wyskoczyÂła z ÂłóÂżka i pobiegÂła do Âłazienki, biorÂąc szybki prysznic i nakÂładajÂąc nowe kimono. –JuÂż, jestem gotowa – powiedziaÂła, wychodzÂąc z Âłazienki. –ÂŚwietnie. WiĂŞc chodÂźmy – wyszli z pokoju i po raz setny ruszyli tym samym korytarzem, który prowadziÂł na salĂŞ ĂŚwiczeĂą...

-Spróbuj na mnie uÂżyĂŚ swojego genjutsu, ja bĂŞdĂŞ próbowaÂł zrobiĂŚ unik... Wiem, Âże to bĂŞdzie dla mnie trudne, bo to genjutsu ma wyjÂątkowo duÂży obszar dziaÂłania... Zaczynajmy – mĂŞÂżczyzna zdj¹³ swoje ciĂŞÂżarki, które byÂły identyczne jak te Ramy, podarowane Tanuki przez ojca zmarÂłego chÂłopaka. Zacz¹³ poruszaĂŚ siĂŞ bardzo szybko, kr¹¿¹c wokóÂł dziewczyny, która próbowaÂła siĂŞ skupiĂŚ. Oczami wyobraÂźni widziaÂła juÂż Senkai’a uwiĂŞzionego w klatce, pochÂłaniajÂącej czakrĂŞ i palÂącego siĂŞ. Instynktownie, gdyÂż zamknĂŞÂła oczy, zÂłoÂżyÂła pieczĂŞcie i powiedziaÂła „Sekenzousha”. MĂŞÂżczyzna zgi¹³ siĂŞ w póÂł, czujÂąc niewyobraÂżalny ból. Prawdopodobnie wÂłaÂśnie wydawaÂło mu siĂŞ, Âże siĂŞ pali, bo turlaÂł siĂŞ po podÂłodze i krzyczaÂł jak oszalaÂły. A do tego nie mógÂł uÂżyĂŚ Âżadnego jutsu, poniewaÂż, jak mu siĂŞ wydawaÂło, caÂła jego czakra znajdowaÂła siĂŞ wÂłaÂśnie w prĂŞtach wyimaginowanej klatki. Tanuki zrobiÂło siĂŞ przykro, Âże zadaÂła taki psychiczny ból mĂŞÂżczyÂźnie, mimo, Âże ten przecieÂż z zimnÂą krwiÂą zabijaÂł i mówiÂł jej niecenzuralne rzeczy... –Nie bĂŞdĂŞ Ci dziĂŞkowaĂŚ – usÂłyszaÂła jak w stereo, gdy Senkai wstaÂł. OparÂł swojÂą brodĂŞ na jej ramieniu i zapytaÂł siĂŞ: -To jak, idziemy na ramen ? – Tanuki nie wiedziaÂła juÂż wÂłaÂściwie co o tym myÂśleĂŚ, wiĂŞc, wiedzÂąc, Âże zaliczenie tego jutsu przez Issun ma jak w kieszeni, powiedziaÂła: -Poczekajmy na mojÂą sensei – i oboje wyszli z sali, kierujÂąc siĂŞ w dwie przeciwne strony na rozstaju korytarzy. Senkai tĂŞsknym wzrokiem odprowadziÂł dziewczynĂŞ do drzwi jej pokoju, a gdy znikÂła, westchn¹³ cicho. NaprawdĂŞ mu siĂŞ podobaÂła. Tanuki natomiast nie marzyÂła o niczym innym, tylko o byciu w tej chwili z Richardem.

Co stanie siĂŞ potem ? Kto, Issun czy Senkai, sprzymierzy siĂŞ z Akowcami ? Czy naprawdĂŞ sÂą tacy straszni, jak mówiÂą ludzie w Iwie ? I kto ich poskromi ? Czy Tanuki rzeczywiÂście pójdzie na kolacjĂŞ z Senkai'em i co mu potem zrobi ? Gdzie i jak zabito ucznia Issun ? I gdzie wÂłaÂściwie byÂła Issun - czy stuprocentowo na pogrzebie ? A moÂże... To wszystko w moim kolejnym opowiadaniu, przy okazji oczywiÂście nauka ^^ I wiĂŞcej walk. Iwa legnie w gruzach, gdy nadejdÂą ONI.

4 bite strony. Niech ktoÂś mi powie, Âże nie jest takie denne, jak myÂślĂŞ.

Bardzo ³¹dnie ^^ Zaliczam i dopisz sobie 7 pkt do stat
Minako
1. Tanuki Hyoko Yamanaka
2. Chunin
3. 1610
4. 16
5. [jutsu:]
1) Kai (rozproszenie) - PCh 100
2) Daijigoku no Jutsu (wir - zapadniĂŞcie siĂŞ ziemi) - PCh 200
3) Kiseki (leczy powaÂżne rany osób w pewnym okrĂŞgu) - PCh 250
4) Kanashibari no Jutsu (sparaliÂżowanie iluzjÂą) - PCh 200
5) Kawarimi no Jutsu (zamiana miejsc) - PCh 100
6) Henge no Jutsu (transformacja ciaÂła) - PCh 100
7) Doryuu Heki (Âściana bÂłota) - PCh 200
8) Sakura Dizorubu (iluzja pÂłatków kwiatów) - PCh 250 + 100 za zaostrzenie jutsu <np. do poziomu kunaii>
9) Doryuu Taiga (rzeka bÂłota) - PCh 200
10) Hidding of Leaf Village (niewidzialnoœÌ - w³asna) - PCh 600
11) 11.Sekenzousha (uÂśpienie przeciwnika i przeniesienie do Âświata wytworzonego przez siebie) - PCh 250

ChcĂŞ siĂŞ nauczyĂŚ Sakura Kai - aktywuje siĂŞ samoczynnie, zamieniajÂąc uÂżytkownika w pÂłatki, z których moÂżna odrodziĂŚ siĂŞ bez obraÂżeĂą. Obrona doskonaÂła. Koszt PCh 200.

-ChodÂź, chodÂź, Tanuki... - Issun powoli wpychaÂła dziewczyne do pomieszczenia, w którym znajdowaÂło siĂŞ urzÂądzenie do treningu. I bynajmniej nie chodziÂło tutaj o jakieÂś zwykÂłe ciĂŞÂżarki czy bierzniĂŞ, ale o pokój, który potrafi zakrzywiaĂŚ rzeczywistoœÌ na potrzeby danej osoby. WÂłaÂśnie dlatego tak czĂŞsto byÂła uÂżywana przez ludzi z Iwy. -No, wchodÂź, ÂśmiaÂło, przecieÂż wiem, ile czasu spĂŞdzasz na tej gÂłupiej grze komputerowej ! MogÂłabyÂś trenowaĂŚ, rozwijaĂŚ siĂŞ, ale ty nie, oczywiÂście, musisz wbiĂŚ kolejny poziom, bo siĂŞ inaczej udusisz... - dodaÂła po chwili Issun z niema³¹ ironiÂą. -Zaprogramuj platformĂŞ - odezwaÂł siĂŞ mechaniczny gÂłos, biĂŞgnÂący z Âścian pokoju. -Jaaaa nieeee chcĂŞ - krzyknĂŞÂła dziewczyna, gdy drzwi siĂŞ zamknĂŞÂły. -Zaprogramowano: Valley Village. Lokacja przyjĂŞta - przy Tanuki zaczĂŞÂły pojawiaĂŚ siĂŞ maÂłe domki z japoĂąskimi daszkami i plac. PoÂśrodku placu rosÂło jedyne drzewo w okolicy. PulsowaÂła od niego dziwna energia, choĂŚ wydawaÂło siĂŞ zwyk³¹ wiÂśniÂą, jednak byÂło wspanialsze i wiĂŞksze. -No dobrze, zaczynamy zabawĂŞ. Ta gra, jak widzisz, to ukÂładanka. PomyÂśl, co tu jest nie tak. Otrzymasz wtedy prawo przejÂścia do kolejnej lokacji... A tak w ogóle, Senkai, w co ty jÂą ubraÂłeÂś ?! Co ma oznaczaĂŚ ten róÂżowy ? Ma wyglÂądaĂŚ stylowo, jak przystaÂło na mojÂą uczennice ! - krzyknĂŞÂła Issun, a wyglÂądaÂło to tak, jakby do Tanuki przemówiÂł jakiÂś miejscowy bóg. SpojrzaÂła na swoje rĂŞce i... OniemiaÂła. W tej chwili róÂżowe ubranie, którego wczeÂśniej nie zauwaÂżyÂła, zmieniÂło kolor na fioletowy. MiaÂła na sobie teraz krótki kostium, na nogach 5cm szpilki, których zapiĂŞcia oplataÂły siĂŞ wokóÂł nóg, a na rĂŞkach i wÂłosach, tym razem zwiÂązanych w kucyk, jakieÂś wst¹¿ki. Po chwili jej wzrok skierowaÂł siĂŞ na bok. Srebrne sztylety z piĂŞknÂą rĂŞkojĂŞczÂą zaczĂŞÂły ÂświeciĂŚ na niebiesko. WziĂŞÂła je do rĂŞki, i aura natychmiast zmieniÂła kolor na fioletowy. -To jakieÂś jutsu ? - spytaÂła siĂŞ, patrzÂąc w niebo. -Nie, nie moÂżesz uÂżywaĂŚ jutsu. Zamierzam zmusiĂŚ CiĂŞ do uÂżycia Sakura Kai. To jedyny sposób, dziĂŞki któremu moÂżesz poznaĂŚ do na wpóÂł genjutsu... Z resztÂą, chyba nie czujesz swojej czakry, prawda ? No juÂż, szukaj, bo kto szuka, ten w koĂącu znajdzie - po tonie gÂłosu sensei Tanuki widaĂŚ byÂło, Âże jest tÂą ca³¹ sytuacjÂą rozbawiona. -W takim razie... - Tanuki rozejrzaÂła siĂŞ po najbliÂższej okolicy. -A wiĂŞc to jest tak: aby nauczyĂŚ siĂŞ tego jutsu musiaÂłam poznaĂŚ najpierw Sakura Dizorubu. Sakura znaczy po japoĂąsku kwiat wiÂśni... WiÂśnia ! CoÂś mi to przypomina... - dziewczyna zwróciÂła swÂą twarz w kierunku ÂświatÂła, które biÂło od biaÂłych pÂłatków kwitnÂącego drzewa. Nagle jeden kwiat opadÂł na ziemiĂŞ, niby dajÂąc Tanuki znak. Dziewczyna podeszÂła do starego, lecz mĂŞÂżnego drzewa i dotknĂŞÂła delikatnie jego kory. W tym momencie wypeÂłniÂło jÂą cudowne ciepÂło, te same, które czuÂła, gdy byÂł przy niej Richard. RozlegÂł siĂŞ wspaniaÂły dÂźwiĂŞk, a ÂświatÂło bijÂące z drzewa staÂło siĂŞ tak potĂŞÂżne, Âże prawie oÂślepiÂło Tanuki. Z brÂązowego pokrycia drzewa wyÂłoniÂł siĂŞ zÂłoty, rajski ptak i przemówiÂł do mÂłodej chuninki. -Gratuluje... I zapraszam do nastĂŞpnego miejsca... AbyÂś wykazaÂła siĂŞ tak logicznym myÂśleniem, jakim wykazaÂłaÂś siĂŞ tutaj ! - powiedziaÂł Âśpiewnym gÂłosem, a na rĂŞce Tanuki spÂłyn¹³ niebieski zwój. Ptak znikn¹³. Dziewczyna otworzyÂła zwój, a mechaniczny gÂłos znowu siĂŞ odezwaÂł. -Juchang Bureau. Lokacja wczytana - Tanuki znikÂła z Wioski w Dolinie, pojawiajÂąc siĂŞ na altance w jakimÂś uroczym zakÂątku. -Jak tu Âładnie ! - krzyknĂŞÂła gÂłoÂśno. Okolica rzeczywiÂście byÂła urocza. WokóÂł altanki znajdowaÂło siĂŞ maÂłe jezioro, poÂśrodku którego staÂła wielka, krysztaÂłowo czysta kula. Na bambusowych prĂŞtach byÂły umieszczone sÂłomiane daszki, najwyraÂźniej na korzyœÌ wieÂśniaków, aby nie musieli piec siĂŞ w sÂłonecznym skwarze. Jednak wÂłaÂśnie nastawaÂła chÂłodna noc. Tanuki nie wiedziaÂła, co dalej robiĂŚ. W pewnym momencie z jeziora wyÂłoniÂła siĂŞ nimfa - stróÂż flory tego zapomnianego przez Âświat miejsca. -Witaj. PodejdÂź do mnie... Jestem tym samym rajskim ptakiem... Opowiem Ci o histori tego miejsca... O drzewie wiÂśni... Ale czy chcesz ? - powiedziaÂła Âśpiewnie nimfa, a niewidzialnÂą si³¹ Tanuki zbliÂżyÂła siĂŞ do niej, opadajÂąc na omszony kamieĂą. -ByÂło to bardzo dawno temu... Przed wiekami byÂł to sad - boski Eden, miejsce szczĂŞÂścia i nadziei. Jednak zÂło zawÂładnĂŞÂło nim, i jedynie wiÂśnia powstrzymaÂła siĂŞ dziĂŞki swym niewinno biaÂłym kwiatom przeciwko tej sile... WiÂśnia staÂła siĂŞ symbolem tej wioski, jednak zÂło dotarÂło i tutaj... Wioska zostaÂła zniszczona, lecz ludzi ocaliÂła kula w jeziorze... I ja, uwiĂŞziona w niej... Najczystszy kwiat wiÂśni, bez skazy... Kitai - nadzieja, tak brzmi moje imiĂŞ... Czy potrafiÂłabyÂś powiedzieĂŚ mi, co robiĂŞ nie tak ? ChcĂŞ ich tylko ochroniĂŚ przed... Przed zÂłem... Ale oni... Ich juÂż tu nie ma... - powiedziaÂła smutno nimfa, a Tanuki zaczĂŞÂła zastanawiaĂŚ siĂŞ nad rozwiÂązaniem. -Pozwól zÂłu wnikn¹Ì nieco w ich serca... Bez zÂła Âżycie byÂłoby zbyt proste... - odpowiedziaÂła po dÂłuÂższym namyÂśle. -WiĂŞc... Ja... Jestem dobrem ? CzujĂŞ to w sercu... Jednak... MoÂże to nie jest zÂło... ProszĂŞ, weÂź to... - nimfa zróciÂła siĂŞ do Tanuki, podajÂąc jej biaÂły pÂłatek. -Tam teÂż CiĂŞ potrzebujÂą... Ta gra... To juÂż nie jest wymysÂł... - dodaÂła po chwili, a pÂłatek, gdy tylko upadÂł na otwartÂą dÂłoĂą Tanuki otworzyÂł przed niÂą bramĂŞ. -ÂŻegnaj - powiedziaÂła jeszcze nimfa, gdy milczÂąca Tanuki przeszÂła przez bramĂŞ. Ich twarze byÂły uÂśmiechniĂŞte. -Lokacja trzecia: Kingdom Country - mechaniczny gÂłos stworzyÂł wokóÂł dziewczyny nowe otoczenie. ZnikÂła altanka i bambusowe paÂłki, a pojawiÂły siĂŞ czerwone bloki skalne. OtaczaÂły wszĂŞdzie dziewczynĂŞ. Nigdzie nie byÂło widaĂŚ Âżadnej wiÂśni. CzarnowÂłosa uniosÂła oczy do góry i zÂłoÂżyÂła bÂłagalnie rĂŞce, dodajÂąc z ironiÂą: -O boÂże, i co ja teraz mam robiĂŚ, moÂże ktoÂś mi powie ? - odpowiedÂź uzyskaÂła natychmiast. -Æwicz, kochana, ĂŚwicz. Sakura Kai. Przypominam, Âże ta technika nie wymaga pieczĂŞci. Zaraz podeÂślemy Ci kilku zbójów do towarzystwa... PamiĂŞtaj, Âże moÂżesz uÂżyĂŚ Sakura Kai i tych swoich sztylecików, ale z katanÂą to one nie wygrajÂą... - odpowiedziaÂł Tanuki Senkai, i przed dziewczynÂą pojawiÂło siĂŞ natychmiast 5 samurajów, odzianych w jasne szaty, z wyciÂągniĂŞtymi katanami i gotowych do natarcia. Zaatakowali. Tanuki sprytnie wyminĂŞÂła ich ciosy i spróbowaÂła zadaĂŚ wÂłasne. Sztylety bÂłysnĂŞÂły groÂźnie, rozcinajÂąc skórĂŞ mĂŞÂżczyznom, jednak ci pojawiali siĂŞ dalej, caÂły czas zadajÂąc ciosy Tanuki. NajwyraÂźniej sztylet mógÂł im zrobiĂŚ tyle, co nic. Natomiast katany samurajów zadawaÂły dziewczynie bolesne ciosy. –SkupiĂŚ siĂŞ... SkupiĂŚ siĂŞ... ChociaÂż na chwilĂŞ... SkupiĂŚ siĂŞ... – powtarzaÂła sobie caÂły czas, jakby sÂłowa potrafiÂły sprawiĂŚ cud. Ta mantra trwaÂła dobrÂą chwilĂŞ. Nagle z ciaÂłem ciemnowÂłosej dziewczyny zaczĂŞÂło siĂŞ coÂś dziaĂŚ, jednak nie potrafiÂła nad tym zapanowaĂŚ... Raz zamieniaÂła siĂŞ w róÂżowe pÂłatki wiÂśni, raz staÂła jak kamieĂą, nie mogÂąc siĂŞ ruszyĂŚ. –Co... Co siĂŞ ze mnÂą dzieje ? – krzyknĂŞÂła rozdraÂżniona. –Zapanuj nad tym, zapanuj ! – usÂłyszaÂła mocny Issun. Dziewczyna jeszcze raz skupiÂła swojÂą czakrĂŞ do uformowania siĂŞ w pÂłatki. RóÂżowe tornado, nowa forma Tanuki, popĂŞdziÂło w stronĂŞ wojowników, roznoszÂąc ich w pyÂł. Nagle... Wszystko zniknĂŞÂło. ByÂła w jakimÂś mieÂście. W tle moÂżna byÂło ujrzeĂŚ potĂŞÂżne mury. BiaÂła posadzka pod nogami Tanuki wydawaÂła siĂŞ ÂświecÂącym krysztaÂłem, a niebo byÂło czystsze niÂż w innych miejscach. –Lokacja czwarta: Ochun Castle wczytana – poinformowaÂł gÂłos maszyny. Tym razem w wirtualnym Âświecie pojawiÂła siĂŞ takÂże Issun. –Wiesz, dlaczego uznaÂłam, Âże jesteÂś gotowa ze mnÂą walczyĂŚ ? PoniewaÂż to jutsu nie wymaga uÂżycia pieczĂŞci... Nie moÂżna byÂło CiĂŞ inaczej go nauczyĂŚ. Ja teÂż nauczyÂłam siĂŞ go w taki sposób. Logiczne myÂślenie... WiĂŞc... Czy chcesz ze mnÂą walczyĂŚ ? – spytaÂła siĂŞ zdziwionej Tan, wyciÂągajÂąc swój miecz. –Jedno jutsu. Sakura Kai. UczeĂą vs. mistrz. Kto wygra ? – relacjonowaÂł na Âżywo Senkai. Tanuki wyciÂągnĂŞÂła swe sztylety, a Issun machnĂŞÂła kilka razy mieczem. ByÂły gotowe do natarcia. –Zaczynamy ! Czas start ! 5 minut ! – krzykn¹³ bóg-Senkai. –Spójrz na mnie... Popatrz, jak ja wykonujĂŞ te jutsu... Nie bez powodu zostaÂłam mistrzyniÂą genjutsu.... – powiedziaÂła cicho sensei dziewczyny, wysyÂłajÂąc w jej stronĂŞ masĂŞ shurikenów. Jednak Tanuki zwinnie wyminĂŞÂła atak broniÂą bia³¹ i sama przygotowaÂła siĂŞ do natarcia. NóÂż w jej rĂŞkach bÂłysn¹³ groÂźnie, przecinajÂąc ramiĂŞ Issun, jednak ta... ZamieniÂła siĂŞ w pÂłatki i odrodziÂła siĂŞ tuÂż za dziewczynÂą, popychajÂąc jÂą na schody. Tanuki, upadajÂąc na kant marmurowych schodów zraniÂła siĂŞ okropnie, jednak nie poczuÂła bólu. CoÂś mówiÂło jej, Âże on zaraz minie. RĂŞka, rana, ciaÂło Tanuki – wszystko zaczĂŞÂło zamieniaĂŚ siĂŞ w biaÂło-czarne pÂłatki, które wyminĂŞÂły Issun, odbierajÂąc jej broĂą, lecz sensei dziewczyny nie mogÂła kontratakowaĂŚ, bo nawet nie wiedziaÂła w co trafiĂŚ... Mimo, Âże znaÂła tÂą technikĂŞ bardzo dobrze, jedynÂą wadÂą jej wiedzy byÂło to, Âże nikt nie powiedziaÂł jej, jak to zatrzymaĂŚ... ÂŚliczne, japoĂąskie daszki znikÂły, ustÂąpiajÂąc miejsca biaÂłemu pokojowi, do którego weszÂła na poczÂątku Tanuki. –Gratuluje... CaÂłkiem nieÂźle... – powiedziaÂł Senkai, usilnie próbujÂąc przytuliĂŚ dziewczynĂŞ, albo stworzyĂŚ choĂŚ romantyczny nastrój. Tanuki prychnĂŞÂła tylko gniewnie i zwróciÂła siĂŞ do swojej sensei. –Issun-sensei, czy to genjutsu... Czy... Ja siĂŞ go nauczyÂłam ? – spojrzaÂła bÂłagalnie na kobietĂŞ, a ta rzekÂła: -Tak, ale wiĂŞcej juÂż nie skorzystamy z tego... Programu. Wcielanie Martial Heores do rzeczywistoÂści nie jest najlepszym pomysÂłem – i Issun wyszÂła z pomieszczenia, a za niÂą Tanuki. Senkai byÂł smutny. MiaÂł wÂłaÂśnie zamiar oÂświadczyĂŚ siĂŞ dziewczynie.

No cóÂż.... ObiecujĂŞ, Âże nastĂŞpne opowiadanie na technikĂŞ wÂłasnÂą bĂŞdzie z tymi, co zgodzili siĂŞ w nim wzi¹Ì udziaÂł, czyli caÂłe... 14 osób ^^ No i bĂŞdzie duÂżo dÂłuÂższe.

Brawo Tanuki. ÂŁadnie opisana technika. Z przyjemnoÂściÂą Zaliczam
Keishi
1. Tanuki Hyoko Kurama (Amy pozwoliÂła zmieniĂŚ klan ^^)
2. Jounin/Missing-nin
3. 2410 PCh
4. 18
5. [jutsu:]
1) Kai (rozproszenie) - PCh 100
2) Daijigoku no Jutsu (wir - zapadniĂŞcie siĂŞ ziemi) - PCh 200
3) Kiseki (leczy powaÂżne rany osób w pewnym okrĂŞgu) - PCh 250
4) Kanashibari no Jutsu (sparaliÂżowanie iluzjÂą) - PCh 200
5) Kawarimi no Jutsu (zamiana miejsc) - PCh 100
6) Henge no Jutsu (transformacja ciaÂła) - PCh 100
7) Doryuu Heki (Âściana bÂłota) - PCh 200
8) Sakura Dizorubu (iluzja pÂłatków kwiatów) - PCh 250 + 100 za zaostrzenie jutsu <np. do poziomu kunaii>
9) Doryuu Taiga (rzeka bÂłota) - PCh 200
10) Hidding of Leaf Village (niewidzialnoœÌ - w³asna) - PCh 600
11) Sekenzousha (uÂśpienie przeciwnika i przeniesienie do Âświata wytworzonego przez siebie) - PCh 250
12) Sakura Kai (obrona aktywuje siĂŞ, gdy ciaÂło uÂżytkownika zostanie zranione, zmienia siĂŞ on w pÂłatki wiÂśni z których odradza siĂŞ bez jakichkolwiek obraÂżeĂą, bardzo trudno zatrzymaĂŚ je, poniewaÂż nie dajÂą siĂŞ spaliĂŚ, zamroziĂŚ itp.) - PCh 200

ChcĂŞ siĂŞ nauczyĂŚ Ikyoutono - tworzenie silnej iluzji podczas malowania, technika klanu Kurama, koszt 100 PCh za post.

DzieĂą 1.
Woda zmĂŞtniaÂła doszczĂŞtnie, gdy dziewczyna wÂłoÂżyÂła do niej swÂą rĂŞkĂŞ. Ciemne fale przemknĂŞÂły po niezmÂąconej do tej chwili tafli wody. Powoli nadchodziÂł wieczór, a po nim nieubÂłagana noc. W powietrzu unosiÂł siĂŞ zapach dzikich róÂż. Noc zapowiadaÂła siĂŞ kilkoma gwiazdami na poczerniaÂłym juÂż niebie i ujawniajÂącym siĂŞ powoli ksiĂŞÂżycem. Æmy uwijaÂły siĂŞ przy kwitnÂącym kwieciu, gdzieÂś w g³êbi gĂŞstwiny ptaki wydawaÂły ostatnie arie, by po chwili skoĂączyĂŚ swe trele i oznajmiĂŚ koniec dnia. Tanuki wstaÂła, poprawiajÂąc lekko swój pÂłaszcz Akatsuki. Jej rzeÂśkÂą, nieco bladÂą twarz odÂświeÂżyÂło zimno wody strumyka pÂłynÂącego przez dolinĂŞ Enttemoos. Idealne miejsce do uczenia siĂŞ technik jej nowego klanu, Kurama, polegajÂących na straszeniu niewinnym dusz ich wÂłasnymi lĂŞkami... Ostatnim razem, bĂŞdÂąc w Sunie ‘zwinĂŞÂła’ kilka bardzo cennych zwojów opisujÂących moÂżliwoÂści ów klanu. I, jak na Akowca przystaÂło, miaÂła zamiar wykorzystaĂŚ je do wÂłasnych celów. Niezwykle ÂświÂątobliwych, oczywiÂście, bo polegajÂących na zdobywaniu nowej wiedzy w imiĂŞ Akatsuki. Taka technika mogÂłaby siĂŞ przydaĂŚ do odpĂŞdzania potencjalnych wrogów organizacji, ale takÂże do podkreÂślenia nietypowego charakteru dziewczyny. Charakteru i nastroju, który potrafiÂł siĂŞ bardzo, ale to bardzo czĂŞsto zmieniaĂŚ. CóÂż, byÂła humorzastÂą osobÂą, to trzeba przyznaĂŚ. LubiÂła siĂŞ popisywaĂŚ, lubiÂła imponowaĂŚ innym. WÂłaÂśnie teraz, rozmyÂślajÂąc, z gracjÂą wstaÂła, uprzednio siedzÂąc na duÂżym, jajowatym kamieniu. Kumo byÂło piĂŞkne, dolina zachwycaÂła Tanuki swymi moÂżliwoÂściami. MÂłoda Kurama zaczĂŞÂła grzebaĂŚ w swej torbie, w poszukiwaniu zwojów, umoÂżliwiajÂących naukĂŞ technik jej ‘niu’ klanu. Pierwsza ukazaÂła siĂŞ biaÂła, pokrĂŞtna rolka pergaminu, z wygrawerowanym krwistoczerwonym napisem ‘Ikyoutono’. Dziewczyna dobrze wiedziaÂła, co ów napis oznacza. ‘Wrzask, strach i zÂłudnoœÌ.’ – mogÂłaby odpowiedzieĂŚ, gdyby miaÂła takÂą ochotĂŞ. Ale wÂłaÂśnie teraz zag³êbiaÂła siĂŞ w fascynujÂącÂą lekturĂŞ tekstu zwoju. Pisany jĂŞzykiem archaicznym, czyli takim, z którego niewiele moÂżna zrozumieĂŚ, albo raczej – Âżeby cokolwiek zrozumieĂŚ, trzeba byÂło siĂŞ bardzo wysiliĂŚ. RozwinĂŞÂła rolkĂŞ. Tekst, czytany poziomo brzmiaÂł nastĂŞpujÂąco:

„Wielka wojna domostw sÂłonecznych. BiaÂłogÂłowe z rodzin Kuramy, mordowane przy gawiedzi, patrzÂącej siĂŞ w niewierne porzÂądkowi ustanowionemu przez królestwo Suny, zemÂściĂŚ siĂŞ postanowiÂły na panujÂących nam miÂłosiernie. SztukĂŞ iluzji posiadawszy opanowanÂą aÂż zanadto, a wiedzÂąc, czego nam panujÂący boiĂŚ siĂŞ potrafiÂą, azali gdy one dÂłoĂą w sposób odpowiedni zÂłoÂżyĂŚ siĂŞ odwaÂżywszy i wywoÂłaĂŚ wielkÂą panikĂŞ u gawiedzi, to wÂładajÂący przychylnoœÌ ich pozyskaĂŚ chcieli. Kobiety mÂądrem bĂŞdÂąc, nie daÂły siĂŞ wieœÌ za nos i same do cienia wioski piasku siĂŞgnĂŞli, by swojÂą córkĂŞ na piedestale wÂładcy posadziĂŚ. Jednak straszna klÂątwa spadÂła na ów biaÂłogÂłowÂą. Malowawszy odkryÂła straszny Âświat, którego technikĂŞ nazwaÂła „Ikyoutono”. Co rysujÂąc, to wcielajÂąc w Âżycie i ból zadajÂąc. Jednak zÂła nie czyniÂąc, zyskaÂła przychylnoœÌ ludzi. Tak wiĂŞc rodzimy Kurama staÂł siĂŞ wielkim potomkiem sunijskich domów.”

ZwinĂŞÂła zwój, kiwajÂąc przy tym z Âździebka gÂłowÂą. Przed sobÂą miaÂła juÂż ustawionÂą sztalugĂŞ, a na niej kawaÂłek specjalnego materiaÂłu. WyjĂŞÂła pierwszy lepszy pĂŞdzel i naÂłoÂżyÂła na niego nieco zielonej farby. Na pÂłótnie zaczĂŞÂły pojawiaĂŚ siĂŞ delikatne smugi, niczym falujÂące ÂźdÂźbÂła trawy, unoszÂące siĂŞ pod niezmiernym b³êkitem, który wÂłaÂśnie powstawaÂł... Mieszanie cudownych, bÂłogich kolorów, sprawiaÂło jej radoœÌ. Tak powstaÂło dzieÂło, koĂączone brÂązowymi smugami drzewa, stojÂącego poÂśrodku ³¹ki... Jeszcze tylko kilka kresek, rozjaÂśnianie nieba, tworzenie cieni, kÂąt padania ÂświatÂła, lekkÂą rĂŞkÂą rysujÂąc brzegi strumyka, pÂłynÂącego przez Âśrodek obrazu, waÂżki, motyle... Istna dolina Enttentmoos. Praca zaczĂŞÂła siĂŞ suszyĂŚ. WyszÂło jej niespotykanie doskonale, ale wiedziaÂła równieÂż, Âże to dopiero poczÂątek jej pracy... Teraz trzeba byÂło wcieliĂŚ obraz w Âżycie. WiedziaÂła, Âże to jedne z najpotĂŞÂżniejszych genjutsu, waÂżne byÂło, by umiejĂŞtnie stworzyĂŚ obraz strachu, umiejĂŞtnie stworzyĂŚ obraz tego, czego wróg boi siĂŞ najbardziej... Owszem, nie miaÂła jeszcze obiektu ĂŚwiczebnego, ale na pewno wkrótce go znajdzie, a wtedy bĂŞdzie mogÂła dokoĂączyĂŚ naukĂŞ swej techniki. PrzeciÂągnĂŞÂła siĂŞ leniwie, odstawiajÂąc sztalugĂŞ z obrazem na bok. Sama oparÂła siĂŞ o drzewo, by zasn¹Ì... W sumie malowaÂła caÂły dzieĂą. CaÂły dzieĂą, ale wyszÂło jej to na dobre. NauczyÂła siĂŞ czegoÂś. NauczyÂła siĂŞ wytrwaÂłoÂści, której wiĂŞkszoÂści shinnobi dziwnie brakÂło. DzieĂą chyliÂł siĂŞ ku koĂącowi. Niebo róÂżowiaÂło, sÂłoĂące chowaÂło siĂŞ na zachodzie, Âświat blakÂł... I wreszcie nadszedÂł sen. Sen o przestworzach. Sen o b³êkitnym niebie i o piĂŞknej dolinie w Kumo...

DzieĂą 2.
„Sen o nicoÂści.”
Sen jest niczym.
Nie ma snu.
Ledwo oczy zamkniesz, a juÂż siĂŞ musisz budziĂŚ.
Sen jest udrĂŞkÂą.
Sen jest koszmarem.
Sen jest zwidÂą, którÂą trzeba pokonaĂŚ.
Ale...
Sen jest ukojeniem.
Sen jest zapomnieniem.
Sen jest piĂŞknem danym przez Boga.
Sny sÂą twoje.
Ty wybierasz, czy koszmary i paranoje,
Czy ukojenie i zapomnienie.
Zawsze i wszĂŞdzie.
PamiĂŞtaj.
Sam kreujesz tÂą surrealistycznÂą myÂśl.
Dana przez Boga,
Nie musisz siĂŞ z niej tÂłumaczyĂŚ.
I to w snach jest najpiĂŞkniejsze.

PrzetarÂła zaspane oczy. Jeszcze widzÂąc wszystko jak przez mg³ê, zwróciÂła swoje oblicze ku stronie lewej od miejsca, w którym staÂła. Ku stronie sztalugi z obrazem. Kolory, nabrawszy przez noc Âżywszych kolorów, mieniÂły siĂŞ w porannym sÂłoĂącu. Ranna zorza roztaczaÂła siĂŞ nad wschodnim horyzontem. Poranek byÂł rzeÂśki, piĂŞkny, uroki doliny Kumo podkreÂślaÂła równieÂż trawa, szemrzÂąca na wietrze, usiana stokrotkami... Dziewczyna podeszÂła do pÂłótna. DotknĂŞÂła jego powierzchni, zbierajÂąc rĂŞkÂą ca³¹ wilgoĂŚ, naniesionÂą przez noc... Pierwsze promienie muskaÂły twarz Tanuki, zakrĂŞcajÂąc, odbijajÂąc siĂŞ od strumienia, pÂłynÂącego niedaleko, gdzieniegdzie, niby przechodzÂąc przez pryzmat, tworzyÂły wielobarwne tĂŞcze. WestchnĂŞÂła. W takich momentach ludzie zwykle zastanawiajÂą siĂŞ, jacy sÂą gÂłupi. Filozoficzne, niekiedy chore myÂśli. ÂŻycie i ÂśmierĂŚ. ÂŚmierĂŚ i Âżycie. Ale Hyoko nie martwiÂła siĂŞ takimi... BÂłahostkami ? StaÂła, wpatrzona w swe dzieÂło. W swe wspaniaÂłe dzieÂło. UsiadÂła przed nim po turecku i zÂłoÂżyÂła palce obu dÂłoni w pozycji chi. Energia, chakra, przepÂływaÂła przez jej ciaÂło. CzuÂła jÂą, czuÂła jej nawaÂł, czuÂła jej iloœÌ... RozÂłoÂżyÂła przed sobÂą zwój. Chakra, przechodzÂąc przez jej rĂŞkĂŞ, zaczĂŞÂła delikatnie unosiĂŚ siĂŞ w górĂŞ i oplataĂŚ obraz, na celu majÂąc wprowadzenie mÂłodej artystki do wÂłasnego, piĂŞknego, wyimaginowanego Âświata... Sztaluga delikatnie drgnĂŞÂła, mimo to nic wiĂŞcej siĂŞ nie staÂło. Kompletnie nic. Technika byÂła najwyraÂźniej zbyt potĂŞÂżna do opanowania „na pierwszy Âłyk”. Mimo to dziewczyna siĂŞ nie poddawaÂła. ZaczĂŞÂła medytowaĂŚ, wprowadzajÂąc siĂŞ w g³êboki trans, majÂący na celu uspokojenie energii i bezpoÂśrednie wykierowanie jej w stronĂŞ obrazu...

„Sen o jaÂśminowym smoku”
Trans przyszedÂł niczym sen, gÂłówne ukojenie ludzkich myÂśli. Trans przyszedÂł niczym porzÂądek, zawsze i wszĂŞdzie stanowiony przez prawa. Brunetka staÂła na ³¹ce. Prawie Âże identycznej, jak ta na namalowanym przez niÂą obrazie. Trawy, koÂłysane wiatrem, jak falujÂące morze znaczyÂły widnokrÂąg. BrakÂło jeszcze statku, choĂŚ, wÂłaÂściwie byÂł... Stare, mĂŞÂżne drzewo poÂśrodku tej bÂłogiej, boskiej otchÂłani, niezmierzonej zieleni... UniosÂła wzrok. Nie byÂło juÂż pogodnie, zdawaÂło siĂŞ, Âże nad tÂą, prawie Âże idealnÂą krainÂą, zawisÂło jakieÂś szczególne nieszczĂŞÂście. Czarne, ciĂŞÂżkie, burzowe chmury, niczym ociĂŞÂżaÂłe barany przelewaÂły siĂŞ przez lazurowy b³êkit nieba, szerokiego nieba, peÂłnego nieba, nieba, które otworzyÂło jej swoje bezdroÂża. MogÂła... ChciaÂła ujrzeĂŚ tam otwartÂą przestrzeĂą. Cokolwiek. Lecz nie – tuÂż nad drzewem, w powietrzu, zawisÂł wielki smok koloru jaÂśminowego. Wiatr, niczym potwierdzenie maÂści ów smoka, przyniósÂł ze sobÂą ostry, mocny, acz przyjemny, zapach jaÂśminu, którego krzewin w koĂącu w okolicy nie byÂło. MÂłoda Kurama wchÂłonĂŞÂła zapach i z zapartÂą piersiÂą zaczĂŞÂła g³êboko wpatrywaĂŚ siĂŞ w smoka. ByÂł majestatyczny. ByÂł wielki. CzuÂło siĂŞ jego bliskoœÌ, dziwne bezpieczeĂąstwo, które dawaÂła jego obecnoœÌ. To byÂło dziwne. KrysztaÂłowe, karmazynowe oczy tego przeraÂżajÂącego, a za razem jakÂże cudownego stworzenia skierowaÂły siĂŞ ku dziewczynie. PóÂł potwór, póÂł cud po krótkiej chwili wzajemnego zainteresowania sobÂą, przemówiÂł do dziewczyny g³êbokim, piĂŞknym, natchnionym, tubalnym gÂłosem:
-Witaj w moim Âświecie... ChciaÂłabyÂś zobaczyĂŚ rzecz, której zechciaÂłaÂś siĂŞ uczyĂŚ ? SpĂŞdzisz ze mnÂą dwa dni waszego realnego Âświata. Tu moÂże to trwaĂŚ zaledwie chwilĂŞ, ale tego, czego nauczaĂŚ CiĂŞ zamierzam Âłatwo nie zapomnisz... ZgódÂź siĂŞ na jeden warunek, a bĂŞdziemy mogli zacz¹Ì naukĂŞ... Nikomu nie opowiesz o spotkaniu ze mnÂą – smok przeszyÂł ciemnowÂłosÂą swoimi bÂłyskotliwymi, g³êbokimi oczami, po czym obniÂżyÂł lot, gdyÂż ujrzaÂł odpowiedÂź... Energicznie kiwniĂŞcie gÂłowÂą w jego stronĂŞ. ZgodziÂła siĂŞ. Po chwili bezwÂładnego lotu, znajdujÂąc siĂŞ tuÂż przy ziemi, stwór przemówiÂł po raz kolejny:
-Wczep siĂŞ w moje wÂłosie... Lecimy daleko, hen, hen za znany Ci obszar... W miejsce puste, gdzie wyobraÂźni nie ogranicza Âżadna z rzeczy materialnych... – zabrzmiaÂł niczym dzwonki, poÂśród których daÂło siĂŞ wyróÂżniĂŚ ciche potakiwanie, co jakiÂś czas „hai” i wielkie posÂłuszeĂąstwo ze strony dziewczyny, wspinajÂącej siĂŞ teraz po Âśliskich Âłuskach swego nowego sensei i dosiadajÂąc go jak konia, choĂŚ byÂła to istota wyÂższa, uzmysÂłowiona, istota, która juÂż oddaÂła jej dobro i spokój dziaÂłaĂą Kuramy... Smok ponownie uniósÂł siĂŞ w górĂŞ, teraz szybujÂąc juÂż duÂżo spokojniej i niÂżej niÂż poprzednio, kierujÂąc siĂŞ na poÂłudnie, w stronĂŞ gór, których wierzchoÂłki migotaÂły raz po raz przy opadaniu potĂŞÂżnego cielska jaÂśminowego demona... MknĂŞli w coraz jaÂśniejszych przestworzach, aÂż w pewnej chwili czas i miejsce siĂŞ... SkoĂączyÂły. NastaÂła biel, pustka, bez cieni, jak kartka, linia prosta, nie majÂąca poczÂątku i nie majÂąca koĂąca. Smok opadÂł w dóÂł. WylÂądowali, choĂŚ Tanuki czuÂła siĂŞ jakby... WisiaÂła w powietrzu. DosÂłownie wisiaÂła w powietrzu. NajwyraÂźniej byÂło tak, jak mówiÂł smok. Pustka symbolizowaÂła czystoœÌ... Smok... Smok, który znikn¹³. W uszach dziewczyny brzmiaÂło dziwne zdanie... „Aby siĂŞ stÂąd wydostaĂŚ, musisz malowaĂŚ wÂłasnÂą wyobraÂźniÂą. To jedyne, co moÂże CiĂŞ uratowaĂŚ...” Zrozpaczona Kurama zaczĂŞÂła kr¹¿yĂŚ po biaÂłej przestrzeni, zauwaÂżajÂąc sztalugĂŞ i farby, ale poza tym... Nie byÂło tu nic. RozglÂądajÂąc siĂŞ moÂżna byÂło ujrzeĂŚ tylko i wy³¹cznie czystÂą biel... „MalowaĂŚ wÂłasnÂą wyobraÂźniÂą...” CzyÂżby to znaczyÂło, Âże musi sobie... WyobraziĂŚ drzwi, wyjÂście z tego dziwnego, a przepeÂłnionego chorÂą surrealistkÂą, Âświata... ? Nie umiaÂła tego zrobiĂŚ. Bardzo silne genjutsu, polegajÂące na tworzenie wÂłasnej rzeczywistoÂści potiomkinowskiej... Nie nadawaÂła siĂŞ do tworzenia takiego Âświata. ÂŚwiata, w którym sama zostaÂła zamkniĂŞta jak jakieÂś zwierzĂŞ, jak pies w budzie... W takich miejscach myÂśli siĂŞ tylko o Âśmierci. O wbiciu sobie sztyletu w pierÂś, ujrzenie wÂłasnej, szkarÂłatnej krwi... WidziaÂła juÂż siebie, trzymajÂącÂą dÂłoĂą na rĂŞkojeÂści samobójczego narzĂŞdzia, na wzgórzu w okolicy jakiegoÂś posĂŞpnego cmentarza... Niebo, chmury przetaczajÂące siĂŞ po niebie, czerwone od zachodzÂącego ÂświatÂła... ByÂło to uczucie co najwyraÂźniej niemiÂłe... Kto normalny odebraÂłby sobie Âżycie... Nie, nie ona. JeÂśli nawet, nie miaÂła czym. PodeszÂła do sztalugi, zaczynajÂąc malowaĂŚ wÂłasnÂą rzeczywistoœÌ, tworzÂąc jÂą...
-MalujÂąc, skupiĂŚ chakrĂŞ, nie pozwoliĂŚ, by uciekÂła w nicoœÌ, przelaĂŚ jÂą na papier i stworzyĂŚ iluzjĂŞ, która pozwoli wydostaĂŚ mi siĂŞ z tego Âświata... NajlepszÂą obronÂą jest atak, i ja wÂłaÂśnie tak zrobiĂŞ... IluzjÂą zniszczĂŞ iluzjĂŞ tego przeklĂŞtego, diabelskiego smoka... – mruczaÂła, rysujÂąc zÂłotymi kreskami zorzĂŞ polarnÂą, doprawiajÂąc odrobinÂą srebrnego poÂłysku krople deszczu, taĂączÂące na wietrze... Wszystko to, powoli, zaczynaÂło istnieĂŚ w biaÂłym, szaleĂączo spokojnym pokoju... NiewyraÂźne, lecz niczym techniki iluzji, których tak czĂŞsto uÂżywaÂła... W pewnej chwili dziewczyna poczuÂła zawroty gÂłowy... Która mogÂła byĂŚ godzina... ? Nie wiedziaÂła... W jej Âświecie nie byÂło miejsca na zegar, aczkolwiek pewnie taki by siĂŞ przydaÂł... Nawet tutaj odczuwaÂła zmĂŞczenie... Tak. Ten Âświat byÂł prawdziwy. W pewnym momencie, nie mogÂąc „ustaĂŚ” juÂż na nogach, te zaÂłamaÂły siĂŞ pod niÂą... UpadÂła. Czarne, dÂługie wÂłosy rozwiaÂł jej niematerialny, nieistniejÂący wiatr... Sen przyszedÂł niczym Âśnieg w lecie. Niespodziewanie.

DzieĂą 3.
OcknĂŞÂła siĂŞ poÂśrodku nicoÂści... NicoÂści ? MoÂże juÂż nie. Gdzieniegdzie mieniÂły siĂŞ kwieciste róÂże, czerwienie, ale byÂły to tylko cienie tego, co chciaÂła stworzyĂŚ. PodniosÂła siĂŞ, albo raczej wydawaÂło siĂŞ jej, Âże siĂŞ podniosÂła... Sztaluga caÂły czas znajdowaÂła siĂŞ naprzeciw niej. Razem pÂłynĂŞli w tym kosmicznym bezkresie. PodeszÂła do pÂłótna i zaczĂŞÂła koĂączyĂŚ swÂą pracĂŞ, wkÂładajÂąc tym razem w niÂą ca³¹ swÂą energiĂŞ, ca³¹ swÂą si³ê, tworzÂąc mocnymi, zamaszystymi, ruchami kolejne artystyczne Âświaty. MiÂły dla oka, rozlany lazur zmieniÂł siĂŞ z bezwÂładnej plamy w nieco pomarszczonÂą przez falĂŞ taflĂŞ jeziora. Kolor brÂązowy, jako szorstka kora pni drzew róÂżnej maÂści, wtapiaÂły siĂŞ w tÂło. Gdzieniegdzie zaroÂśla, jak herbaciane szlaki, napawaÂły siĂŞ swymi darami – te niÂższe jagodami, te wyÂższe wszelkiego rodzaju owocem, który dawaĂŚ mogÂły. Piasek przy wybrzeÂżu, chrupiÂący pod nogami, szeleszczÂący w dÂłoni, piasek, na którym moÂżna byÂło usi¹œÌ... Setki milionów miliardów maÂłych ziarenek ÂżóÂłtego, Âżywego, przeskakujÂącego pomiĂŞdzy sobÂą piasku... W koĂącu niebo. Ciemne, nocne, z ksiĂŞÂżycem w nowiu, z wielkim ksiĂŞÂżycem w nowiu, stojÂącym na czystym granacie nocy... Kolory zaczĂŞÂły siĂŞ wyostrzaĂŚ, przestaÂły byĂŚ bezksztaÂłtne, stawaÂły siĂŞ... CzymÂś. StawaÂły siĂŞ czymÂś, czymÂś, co tworzyÂła ów dziewczyna, stojÂąca na brzegu jeziora, poruszajÂąca teraz juÂż delikatnie rĂŞkÂą, by nie zepsuĂŚ efektu obrazu... Aby nie sprawiĂŚ, by ten znikÂł, aby podtrzymaĂŚ go przy Âżyciu jako jedynÂą drogĂŞ ucieczki... ZaczĂŞÂła wypeÂłniaĂŚ puste miejsca, biaÂły kolor znikÂł z tego potiomkinowskiego Âświata, staÂł siĂŞ nicoÂściÂą, którÂą sam tworzyÂł, czarnÂą materiÂą... Kolory, jakÂże Âżywe, dajÂące Tanuki szybkÂą nadziejĂŞ wydostania siĂŞ z tego piekÂła, które sama sobie podÂświadomie tworzyÂła... Najbardziej ze wszystkiego na Âświecie baÂła siĂŞ samotnoÂści, bezkresnej, bezsensownej bieli, ciÂągnÂącej siĂŞ jak kosmos, caÂły czas rozszerzajÂącej... Co do obrazu, który miaÂła przed sobÂą... UjrzaÂła coÂś dziwnego, coÂś, czego na pewno nie malowaÂła, coÂś, czego nie malowaÂła... SzukaÂła wzrokiem drzwi, tego, o czym wspominaÂł jaÂśminowy smok... Ów plama, bo te niezwykÂłe zjawisko byÂło plamÂą poÂśród granatu nocy, na którÂą dziewczyna patrzyÂła, przybraÂła kolor herbaciany. Jasnego, g³êbokiego brÂązu. BrÂązu, który zacz¹³ przybieraĂŚ ksztaÂłty dÂługiej, nieregularnej linii, by w koĂącu zamieniĂŚ siĂŞ w... Smoka. CzyÂżby chciaÂł uwiĂŞziĂŚ jÂą tu na wieki wieków... ?
-To niemoÂżliwe ! - zaprzeczyÂła sama sobie, jej myÂśli nie byÂły pozytywne, nie byÂły takie
na pewno, mimo to uniosÂła rĂŞce w górĂŞ, w bÂłagalnym geÂście pomocy... Smok obniÂżyÂł puÂłap swego lotu, wolno zbliÂżajÂąc siĂŞ do panny w czarnej, falowanej sukience... CzekaÂła na odpowiedÂź smoka, owa przecieÂż musiaÂła nadejœÌ... ZbieraÂła w sobie ca³¹ si³ê, by, gdyby potwór chciaÂł walczyĂŚ, móc uÂżyĂŚ przeciwko niemu jego wÂłasnej broni... Ikyoutono. Po chwili zacz¹³, swym cudownie i aksamitnie g³êbokim gÂłosem:
-Czy dzieciĂŞ ludzkie nauczyÂło siĂŞ juÂż rzeczy, o która prosiÂł mój brat ? Ahh... - przerzuciÂł swój wzrok po okolicy, zatrzymujÂąc go na osiemnastoletniej Kuramie. Pytanie zabrzmiaÂło dla niej zupeÂłnie retorycznie, wiĂŞc i nie ÂśpieszyÂła siĂŞ z odpowiedziÂą. Smok kontynuowaÂł:
-PamiĂŞtaj, Âże wszelkie twe czyny powinny sÂłuÂżyĂŚ dobru... NIE PRÓBUJ SIÊ TEMU SPRZECIWIAÆ ! - rykn¹³ groÂźny gÂłosem, by po pewnym momencie wróciĂŚ do normalnego tonu, przepeÂłnionego chorÂą sÂłodyczÂą...
-A teraz Âżegnaj, ludzkie dzieciĂŞ... Nawet medytacja nie moÂże trwaĂŚ wiecznoÂści - zamigotaÂł swymi karmazynowymi, doszczĂŞtnie wciÂągajÂącymi oczami, które pochÂłonĂŞÂły dziewczynĂŞ dog³êbnie... ÂŚwiat znikÂł. Znów medytowaÂła przed obrazem w dolinie Kumo. Nie wiedziaÂła, ile czasu straciÂła, a ile zyskaÂła. WstaÂła, otrzepujÂąc siĂŞ ze wszystkich pyÂłków. Odwiedziny w tym nierealistycznym, iluzyjnym Âświecie nie naleÂżaÂły do najprzyjemniejszych, ale daÂło siĂŞ je przeÂżyĂŚ. PrzeÂżyĂŚ, szczególnie, jeÂśli potem siĂŞ coÂś zyska. MÂądroœÌ narodów, owszem, ale czĂŞsto... CoÂś wiĂŞcej. Tak jak w jej przypadku - straciĂŚ wszystko, a potem zyskaĂŚ na plusie. OgarnĂŞÂła caÂły baÂłagan; farbki i pĂŞdzle trafiÂły do starej torby, czysty i suchy obraz niosÂła 'pod pachÂą'. RuszyÂła przed siebie, pokonujÂąc szybkim, zamaszystym krokiem najwiĂŞksze nawet odlegÂłoÂści. Nie chciaÂła, by tutejsi ludzie próbowali na niÂą polowaĂŚ... Narodowe poÂścigi Akowców znów staÂły siĂŞ modne. Ale... Zawsze mogÂła uÂżyĂŚ swojego nowego genjutsu, genjutsu, którego uczyÂła siĂŞ we wÂłasnym, wyimaginowanym Âświecie... Sztuki iluzji, przekazanej jej przez jaÂśminowego smoka. MoÂże go jeszcze spotka... Byle nie prĂŞdko, o oprócz wiedzy niósÂł ze sobÂą takÂże strach i ÂśmierĂŚ... NaukĂŞ Ikyoutono mogÂła uznaĂŚ za zakoĂączonÂą tylko dziĂŞki smokowi... MusiaÂła wydostaĂŚ z siebie najwiĂŞkszÂą si³ê podczas najwiĂŞkszych lĂŞków, malowaĂŚ, mimo trzĂŞsÂącej siĂŞ rĂŞki... DziĂŞkowaÂła karmie i wielkiemu bogowi za dar objawienia siĂŞ smoka, kroczÂąc po niezmierzonych, kwitnÂących wrzosowiskach doliny Enttemoos, przed sobÂą majÂąc Âżycie zagadek, peÂłne Âżycie do wykorzystania...

Przepraszam za wszelkie spacje i inne b³êdy gramatyczne czy stylistyczne... Mam popsut¹ klawiaturê, spacja nie dzia³a, a zamiast 'r' wychodzi 'k' i odwrotnie.... @.@

Panie i Panowie, powieœÌ moÂżnaby rzec. SÂłowa, których wiĂŞkszoœÌ populacji nigdy nie bĂŞdzie rozumiaÂła. Moim skromnym zdaniem jedna z Âładniejszych prac aczykolwiek koĂącówka trochĂŞ mnie zawiodÂła... Nie chciaÂło Ci siĂŞ koĂączyĂŚ prawda? ZnudziÂło Ci siĂŞ.. W kaÂżdym razie:
WidzĂŞ tam duÂże powiÂązanie z Âżyciem osobistym i dlatego chyba tak mi siĂŞ spodobaÂło.. Nie byÂło to wymyslane.. Po prostu upamiĂŞtniaÂło jakieÂś tam zdarzenia.

bezsprzecznie
niezaprzeczalnie
niepodwaÂżalnie

Zaliczam....

ProszĂŞ o niesprawdzanie. To jest tylko 1/2 opowiadania. Prawdopodobnie po poÂłudniu pojawi siĂŞ jego reszta.

1. Tanuki Hyoko Kurama
2. Jounin/Nukenin
3. 2470 PCh
4. 18
5. [jutsu:]
1) Kai (rozproszenie) - PCh 100
2) Daijigoku no Jutsu (wir - zapadniĂŞcie siĂŞ ziemi) - PCh 200
3) Kiseki (leczy powaÂżne rany osób w pewnym okrĂŞgu) - PCh 250
4) Shinmon no Jutsu (czytanie w myÂślach) - PCh 200
5) Kawarimi no Jutsu (zamiana miejsc) - PCh 100
6) Henge no Jutsu (transformacja ciaÂła) - PCh 100
7) Doryuu Heki (Âściana bÂłota) - PCh 200
8) Sakura Dizorubu (iluzja pÂłatków kwiatów) - PCh 250 + 100 za zaostrzenie jutsu <np. do poziomu kunaii>
9) Doryuu Taiga (rzeka bÂłota) - PCh 200
10) Hidding of Leaf Village (niewidzialnoœÌ - w³asna) - PCh 600
11) Sekenzousha (uÂśpienie przeciwnika i przeniesienie do Âświata wytworzonego przez siebie) - PCh 250
12) Sakura Kai (obrona aktywuje siĂŞ, gdy ciaÂło uÂżytkownika zostanie zranione, zmienia siĂŞ on w pÂłatki wiÂśni z których odradza siĂŞ bez jakichkolwiek obraÂżeĂą, bardzo trudno zatrzymaĂŚ je, poniewaÂż nie dajÂą siĂŞ spaliĂŚ, zamroziĂŚ itp.) - PCh 200

ChciaÂłabym nauczyĂŚ siĂŞ dwóch technik - Kage Bushin no Jutsu [200PCh per 1 klon] oraz Konpaku no Jutsu [przekazanie swej drugiej jaÂźni klonowi, 400PCh]. Nauki obu technik sÂą zawarte w tym jednym opowiadaniu.

Wprowadzenie.

0.
TrzymaÂła ostrze tuÂż przy szyi mĂŞÂżczyzny. Ten chrypiaÂł przeraÂźliwie. Ostatnie dÂźwiĂŞki. Ostatnie sÂłowa wydobywaÂły siĂŞ z jego ust...
-Ty... Jak ty... To... NiemoÂżliwe...
-AleÂż moÂżliwe – odparÂły dwie Tanuki zgodnie, kiwajÂąc gÂłowami.
-Ale... Jak... Wy... To niemoÂżliwe... JesteÂście we dwie, identyczne, to nie moÂże byĂŚ klon...
-CóÂż. To dÂługa historia. ChoĂŚ... MoÂżliwe, Âże Ci jÂą opowiemy. Bo widzisz, caÂłkiem niedawno...

1.
CzarnowÂłosa dziewczyna, majÂąc za sobÂą dÂługÂą, mĂŞczÂącÂą podróÂż, siedziaÂła na polanie treningowej w lesie Zetsumei, medytujÂąc.
-Mmm... – mruczaÂła raz po raz, próbujÂąc zebraĂŚ swojÂą naturalnÂą si³ê duchowÂą Chi. Nie mogÂła. CaÂły czas ktoÂś jej przeszkadzaÂł... KtoÂś, albo raczej coÂś. Kolejny liœÌ spadÂł na ziemiĂŞ. Dlaczego ‘kolejny’ ? Z racji tego, Âże byÂła jesieĂą. Drzewa otaczajÂące dziewczynĂŞ, ówczeÂśnie byÂły zielone, zielone byÂły liÂście wielkich, mĂŞÂżnych konoszaĂąskich drzew. Ale to byÂło kiedyÂś. Teraz liÂście miaÂły kolory najprzeróÂżniejsze – od zÂłotych liÂści dĂŞbu po g³êboko karmazynowe liÂście klonu. WÂłaÂściwie dlaczego mamy rozwodziĂŚ siĂŞ nad tym, co siĂŞ dziaÂło z liœÌmi, kiedy waÂżniejsza w caÂłym tym opowiadaniu jest jego gÂłówna bohaterka, Tanuki ? Z pewnoÂściÂą odnieÂśliÂście wraÂżenie, Âże to liÂście sÂą gÂłównymi bohaterami, prawda ? MyliliÂście siĂŞ. Brunetka miaÂła pewien powód do medytowania. OczywiÂście znów zwiÂązany z nauka nowej techniki. Tym razem chodziÂło o powiÂązanie Kage Bushin no Jutsu, tworzenie klonów, z Konpaku no Jutsu, wysyÂłaniem swej drugiej osobowoÂści do ciaÂła klona. Obu technik, niestety, musiaÂła nauczyĂŚ siĂŞ tu i teraz. A gwoli ÂścisÂłoÂści, wÂłaÂściwie juÂż siĂŞ nauczyÂła... Jak ? NiedÂługo siĂŞ dowiecie. Pierwsza technika, polegajÂąca na tworzeniu klona swojego ciaÂła, byÂła doœÌ znana, uczyli jej nawet w Akademii Ninja, jednak czarnowÂłosa nigdy nie miaÂła okazji tam siĂŞ jej nauczyĂŚ. Natomiast druga technika, osÂławione Konpaku no Jutsu, znalazÂła przez zupeÂłny przypadek. Mianowicie, pewnego dnia znalazÂła stare schody, prowadzÂące z piwnic rodu Kurama w dóÂł, do katakumb. Tam, po przejÂściu kilku dobrych metrów, znalazÂła tablicĂŞ z pewnymi obrazami, wyglÂądajÂącym mÂłodej Kuramy na jak¹œ obrazkowÂą bajkĂŞ. ByĂŚ moÂże i bajkÂą byÂły, ale zaintrygowana dziewczyna postanowiÂła zg³êbiĂŚ je jak najbardziej. CzyniÂąc to, miaÂła racjĂŞ. OkryÂła coÂś niezwykÂłego... OdkryÂła królestwo, zwane ‘Królestwem Karmazynowej WaÂżki’. Tablica wraz z tekstem widniejÂącym na niej, opowiadaÂła o Âśmierci ów paĂąstewka, rzÂądzonego przez pewnÂą niezbyt frasobliwÂą ksiĂŞÂżniczkĂŞ... KaÂżdy obraz kryÂł czêœÌ historii Królestwa Karmazynowej WaÂżki, królestwa, do którego ktoÂś jÂą wciÂągn¹³...

2.
Bezpieczny stĂŞp przerodziÂł siĂŞ w szaleĂączy galop. MĂŞÂżczyzna puÂściÂł wodze, wbijajÂąc ostrogi swych butów w boki konia, trzymajÂąc siĂŞ ostroÂżnie jego szyi. W ÂśnieÂżnej zamieci, miĂŞdzy zaspami Âśniegu, pĂŞdziÂł, by odnaleŸÌ swÂą paniÂą, pĂŞdziÂł po jej jeszcze nie zasypanych Âświe¿¹ warstwÂą Âśniegu Âśladach.
-Co ona sobie myÂśli... – mrukn¹³ niezadowolony. KsiĂŞÂżniczka po raz –ĂŞty uciekÂła z paÂłacu. KaÂżdy taki wybryk kosztowaÂł go chÂłostĂŞ i podwyÂższenie podatku pÂłaconego przez jego rodzinĂŞ. KoĂą zwolniÂł tempo. WidaĂŚ byÂło, Âże jest zmĂŞczony. ZresztÂą... ÂŚlady siĂŞ skoĂączyÂły. ZeskoczyÂł z konia. CoÂś przed nim leÂżaÂło. CiaÂło. Martwe ciaÂło. Cofn¹³ siĂŞ, patrzÂąc z przeraÂżeniem na dziewczynĂŞ, le¿¹cÂą bezwÂładnie na Âśniegu. Lat okoÂło osiemnastu, jasna cera, ciemne, dÂługie wÂłosy i oczy o identycznej barwie. Ubrana w bia³¹, koronkowÂą sukienkĂŞ, niegdyÂś zapewne peÂłna Âżycia dziewczyna, teraz nie dawaÂła znaku Âżycia...
-KsiĂŞÂżniczko ! – mĂŞÂżczyzna podniósÂł z ziemi zmarzniĂŞte ciaÂło mÂłodej kobiety. PrzeÂłoÂżyÂł je przez siodÂło, a sam, prowadzÂąc konia za uzdĂŞ, ruszyÂł w kierunku, z którego przybyÂł... Na Âśniegu zaszkliÂły siĂŞ maÂłe bryÂłki lodu. ÂŁzy czÂłowieka, który bĂŞdzie musiaÂł pokutowaĂŚ za coÂś, czemu nie mógÂł zapobiec... KtoÂś daleko zaÂśmiaÂł siĂŞ przeraÂźliwie. Ten ktoÂś bawiÂł siĂŞ wszystkimi ludÂźmi jak zabawkami...

3.
PrzechadzajÂąc siĂŞ katakumbami i przyglÂądajÂąc siĂŞ jednoczeÂśnie pÂłaskorzeÂźbom, Tanuki szukaÂła czegoÂś, co pomogÂłoby jej w rozwijaniu swych umiejĂŞtnoÂści... MyÂślaÂła tylko o tym od czasu pamiĂŞtnego zabójstwa dwóch Hokage. No co ?! TO ON JÂĄ PIERWSZY DOTKNÂĄÂŁ ! Trzeba byÂło nie zaczynaĂŚ. Ona NIE atakowaÂła, tylko siĂŞ BRONIÂŁA. Bo w ogóle ten mord to byÂł w 100% winÂą Richarda. WestchnĂŞÂła. TÂłumaczyÂła siĂŞ przed samÂą sobÂą... A do tego, co gorsze, rozmawiaÂła z samÂą sobÂą. PrzesuwajÂąc siĂŞ z pochodniÂą w rĂŞce coraz bardziej do przodu, poznawaÂła historiĂŞ tajemniczego królestwa, znajdujÂącego siĂŞ kiedyÂś na terenach Suny, gdy ta byÂła jeszcze poroÂśniĂŞta gĂŞstym lasem, gdy ta byÂła oazÂą spokoju i szczĂŞÂścia, gdy tereny Suny nie byÂły jeszcze pokryte pustyniÂą... WĂŞdrujÂąc labiryntem korytarzy i po³¹czeĂą, raz po raz trafiaÂła na kolejny obrazy przedstawiajÂące poszczególne sceny z Âżycia mieszkaĂąców Kraju Lnianej WaÂżki – wielkie festyny, organizowane na czeœÌ nadchodzÂącego lata, odwiedziny ludu w paÂłacu królewskim czy narodziny dziecka... Przy jednej pÂłaskorzeÂźbie znalazÂła nawet dziwny klucz, zakoĂączony szmaragdowymi klejnotami, uÂłoÂżonymi na ksztaÂłt wielkiego, póÂłkolistego ksiĂŞÂżyca. Na koĂącu labiryntu, na koncu ostatecznego korytarza, odnalazÂła jakieÂś zakurzone drzwi. Na Âścianie koÂło nich widniaÂł dziwny napis, jakby zatarty przez czas... PodeszÂła bliÂżej do Âściany, przecierajÂąc rĂŞkÂą miejsce wypukÂłoÂści... W powietrze uniosÂły siĂŞ tumany kurzu, by po chwili opaœÌ na ziemiĂŞ, odkrywajÂąc napis.
-TĂŞdy do... Królestwa Karmazynowej WaÂżki – wyszeptaÂła, przyglÂądajÂąc siĂŞ literom, które teraz zaczĂŞÂły emanowaĂŚ dziwnÂą energiÂą... WiedziaÂła, Âże drzwi majÂą zamek. WiedziaÂła, Âże klucz znaleziony przez niÂą pasuje do ów zamka... ChcÂąc nie chcÂąc, pchana przez rozkosznÂą ciekawoœÌ, postanowiÂła uÂżyĂŚ klucza w celu, do jakiego go poÂświĂŞcono. Zamek skrzypn¹³ przeraÂźliwie. Drzwi otworzyÂły siĂŞ... WystarczyÂł jeden krok, by przekroczyĂŚ próg, ale Tanuki nawet tego nie zrobiÂła... Dziwna energia, identyczna, jak ta majÂąca ÂźródÂło w napisie, wciÂągnĂŞÂła jÂą do Âśrodka, nie pozwalajÂąc na opór...

4.
SpadÂła na ziemiĂŞ. ZamknĂŞÂła oczy, modlÂąc siĂŞ, by to wszystko byÂło tylko gÂłupim, surrealistycznym snem... Powoli policzyÂła do dziesiĂŞciu, otwierajÂąc oczy. Jednak nie. To nie byÂł sen. To wszystko dziaÂło siĂŞ naprawdĂŞ. Niebo, którego nie byÂło prawa widaĂŚ w katakumbach, tutaj byÂło czyste, g³êbokie, niczym morska toĂą. ÂŻadnej chmurki. ZnajdowaÂła siĂŞ na jakimÂś dziedziĂącu, na jakimÂś placu... Z czterech stron otaczaÂły jÂą typowe, niskie, japoĂąskie budynki o zaostrzonych czubkach dachów. Na kaÂżdym dachu zatkniĂŞta byÂła flaga, najwidoczniej utkana z jedwabiu z wydzierganÂą waÂżkÂą w kolorze karmazynu. Brunetka spojrzaÂła w b³êkitnÂą otchÂłaĂą, spodziewajÂąc siĂŞ dojrzeĂŚ wÂśród ów b³êkitu jakiÂś znak od Boga... Zaraz, ona miaÂła Boga ? A to dziwne, przez du¿¹ czêœÌ swego Âżycia myÂślaÂła, Âże jest zatwardzia³¹ ateistkÂą. Najwidoczniej myliÂła siĂŞ, choĂŚ sÂłyszaÂła, Âże ludzie w trudnych sytuacjach majÂą tendencjĂŞ do wzywania siÂł boÂżych. MoÂżliwe, Âże jÂą takÂże to dziÂś spotkaÂło. WracajÂąc do sytuacji Tanuki... Spojrzawszy w niebo, usÂłyszaÂła jednoczeÂśnie gÂłoÂśny brzdĂŞk, chyba starcie siĂŞ dwóch mieczy, katan, jian czy co to mogÂło byĂŚ... WaÂżne, Âże nad niÂą odbywaÂła siĂŞ zaciĂŞta walka miĂŞdzy dwoma mĂŞÂżczyznami odzianymi w ciemne haori. Walka miaÂła wyraÂźnie charakter przyjacielskiego starcia, gdyÂż obaj osobnicy nie zadawali sobie nawzajem zbyt potĂŞÂżnych ciosów. Wreszcie któryÂś z nich, wysoki, przystojny blondyn, zauwaÂżyÂł zdziwionÂą dziewczynĂŞ, klĂŞczÂącÂą na posadzce dziedziĂąca. Ruchem rĂŞki poprosiÂł swego czarnowÂłosego znajomego, by ten przerwaÂł na chwilĂŞ walkĂŞ. WystarczyÂł jeden zgrabny ruch, by stan¹³ na ziemi, tuÂż przy dziewczynie. Szarmancko wyciÂągn¹³ w jej stronĂŞ rĂŞkĂŞ. Ta [tu: dziewczyna] podaÂła mu jÂą, jednoczeÂśnie wstajÂąc. Blondyn zmierzyÂł nietypowego przybysza czujnym spojrzeniem, po czym ukÂłoniÂł siĂŞ i przemówiÂł:
-Uindo Kurama. Kapitan straÂży przybocznej królewskiego rodu Kurama. Oraz porucznik Tawamura Kurama, równieÂż Shinigami – brunet schyliÂł czoÂło przed dziewczynÂą, gdy jego oponent mówiÂł dalej: -Z przyjemnoÂściÂą poznamy Twoje imiĂŞ. Ale czy wyjawisz je nam ? – zapytaÂł uprzejmie, odgarniajÂąc czarnÂą czuprynĂŞ. Dziewczyna cofnĂŞÂła siĂŞ gwaÂłtownie w tyÂł.
~ Kurama... ~ - zajÂąknĂŞÂła siĂŞ, zdajÂąc sobie sprawĂŞ, z kim ma doczynienia ze swÂą rodzinÂą. MoÂże nie byĂŚ Âłatwo. Dobrze pamiĂŞtaÂła, czym zwykle koĂączyÂły siĂŞ rodzinne obiadki...
-Tanuki Kurama... – chciaÂła kontynuowaĂŚ, ale blondyn uderzyÂł jÂą rĂŞkojeÂściÂą swojego jian w tyÂł gÂłowy. PrzechyliÂła siĂŞ niebezpiecznie do przodu... UpadÂła wprost na otwarte rĂŞce Uindo... OstatniÂą rzeczÂą, którÂą ujrzaÂła przed zamkniĂŞciem oczu byÂła twarz blondyna, jakaÂś dziwna, uÂśmiechniĂŞta, patrzÂąca na brunetkĂŞ, tracÂącÂą teraz przytomnoœÌ, z zaciekawieniem...

5.
Hyoko ocknĂŞÂła siĂŞ w jakimÂś ciemnym pomieszczeniu. Cztery Âściany, drewniana podÂłoga, na koĂącu dÂługiego pokoju natomiast... Dziko jarzÂące siĂŞ kocie oczy. Zielone, lekko iskrzÂące siĂŞ wĂŞgielki zaczĂŞÂły przysuwaĂŚ siĂŞ coraz bliÂżej i bliÂżej w kierunku dziewczyny... Dziwna zieleĂą oczu, bijÂąca swÂą intensywnoÂściÂą po oczach, okazaÂła siĂŞ byĂŚ czĂŞÂściÂą ciaÂła pewnego wysokiego starca.
-Nie Âładnie tak, droga panno, uciekaĂŚ z domu, oj, nieÂładnie ! – wykrzyczaÂł, ÂściskajÂąc w rĂŞku wysoki kij.
-JesteÂś ksiĂŞÂżniczkÂą Kraju Lnianej WaÂżki, powinnaÂś dawaĂŚ innym przykÂład ! Jakiem potomek rodu Kurama, zmuszĂŞ CiĂŞ do tej nauki, ÂżebyÂś i umrzeĂŚ miaÂła ! BoÂś z królewskiej rodziny pochodzisz, a zachowujesz siĂŞ jak jakiÂś wieÂśniak ! – dodaÂł w udawanej furii. Brunetka przekrzywiÂła gÂłowĂŞ. ÂŻĂŞ quo ? ÂŻĂŞ niby ona miaÂła byĂŚ jak¹œ ksiĂŞÂżniczkÂą ? CóÂż, zawsze obnosiÂła siĂŞ powyÂżej przeciĂŞtnej krajowej, ale Âżeby siĂŞ od razu tytuÂłowaĂŚ ksiĂŞÂżniczkÂą... Nawet jej by to do gÂłowy nie przyszÂło. Jej spojrzenie, kierowane w stronĂŞ starca, byÂło peÂłne zdziwienia i totalnego niezrozumienia dla jego osoby. Starzec prychn¹³ pogardliwie.
-Do roboty, nie obijaĂŚ siĂŞ ! Z zalegÂłego tygodnia masz do nadrobienia dwie nauki ! I Âże ty w ogóle jeszcze Âśmiesz tak marnowaĂŚ czas ! – popĂŞdziÂł dziewczynĂŞ, delikatnie dÂźgajÂąc jej nogi koĂącówkÂą kija. W koĂącu byÂła teraz ‘ksiĂŞÂżniczkÂą’. A ksiĂŞÂżniczek siĂŞ zwykle nie nadwerĂŞÂża, bo to sÂłabe i kruche istoty zwykle sÂą. RzuciÂł w stronĂŞ osiemnastolatki dwa zwoje.
-Najpierw cieniste klony, póÂźniej uzbroisz jednego w druga osobowoœÌ... Nie udawaj zdziwionej, przecieÂż tu kaÂżdy posiada druga jaŸù – staruszek poÂśpiesznie uzupeÂłniÂł swÂą myÂśl, widzÂąc jeszcze bardziej zdziwiony wyraz twarzy u dziewczyny. MiaÂł racjĂŞ; trafiÂł w sedno. Ciemnooka gorÂączkowo zastanawiaÂła siĂŞ, skÂąd taki starzec moÂże wiedzieĂŚ o jej zaburzeniach osobowoÂści... ByÂło to raczej coÂś, co staraÂła siĂŞ ukryĂŚ przed Âświatem, coÂś, czego nigdy u niej nie byÂło widaĂŚ... Druga jaŸù milczaÂła od dÂłuÂższego czasu, nie ujawniajÂąc siĂŞ przy ludziach... A on... Ten... DZIAD CHCIAÂŁ, ABY UJAWNIÂŁA SWOJÂĄ ‘CHOROBÊ’ PRZY PUBLICZNOÂŚCI ?! Niedopuszczalne dla jej i tak nadwerĂŞÂżonej psychiki. PrzeczÂąco pokrĂŞciÂła gÂłowÂą.
-Co ja mówiÂłem ?! Nie leniuchowaĂŚ, tylko uczyĂŚ siĂŞ ! Jedna pieczĂŞĂŚ ! Tylko jeden znak, nawet nie pieczĂŞĂŚ ! DO ROBOTY, LENIU PATENTOWANY ! – zamachn¹³ siĂŞ, uderzajÂąc swÂą broniÂą, kijem, o podÂłogĂŞ. Dziewczyna poÂśpiesznie wstaÂła, skupiajÂąc siĂŞ na poprawnym przygotowaniu siĂŞ do wykonania techniki cienistego klonowania... StwierdziÂła, Âże jednak lepiej jest zrobiĂŚ to, o co stary dziadyga jÂą prosi... Nie wiadomo, do czego by siĂŞ jeszcze posun¹³... JuÂż w tej chwili wyglÂądaÂł na maÂło opanowanego i wybuchowego... ZajĂŞÂła siĂŞ próbÂą skupienia chakry... Staruszek chyba nie chciaÂł odpuÂściĂŚ...

6.
Jak wiĂŞkszoœÌ shinnobi dobrze wie, Âżeby stworzyĂŚ swojego klona, trzeba umieĂŚ dobrze podzieliĂŚ swÂą iloœÌ chakry, co wcale nie jest juÂż TAKIE PROSTE. Bo jeÂśli uwolni siĂŞ zbyt duÂża czêœÌ chakry, klony bĂŞdÂą nieudane. JeÂśli natomiast uwolni siĂŞ zbyt maÂła iloœÌ chakry, po prostu wyparuje, a technika nie da Âżadnych, nawet najmniejszych efektów. Dlatego tak waÂżne jest, by skupiĂŚ siĂŞ na wykonywanym ruchu, nie dodajÂąc Âżadnych, najmniejszych nawet gestów i niepotrzebnych sÂłów. CóÂż, w pierwszej czĂŞÂści nauki liczyÂło siĂŞ gÂłównie poprawne wykonanie znaku i niemalÂże idealne skupienie chakry.
Brunetka zÂłoÂżyÂła odpowiednio dÂłonie, zamykajÂąc jednoczeÂśnie oczy. Skupiona, opadajÂąc w czarnÂą nicoœÌ powiek, widziaÂła swÂą bia³¹ chakrĂŞ. Dziwne, prawda ? Biel i czerĂą. DzieĂą i noc. Jing i Yang. Doprawdy, co za dziwaczny zbieg okolicznoÂści, Âże i przy nauce tej techniki potrzebne bĂŞdÂą dwa przeciwieĂąstwa, nieprawdaÂż, [you]... ? BiaÂława energia, kr¹¿¹ca bezÂładnie w nieprzeniknionej czerni, teraz zaczĂŞÂła ukÂładaĂŚ siĂŞ w sekwencje, w znak, w który dziewczyna uÂłoÂżyÂła wczeÂśniej dÂłonie... DzielÂąc swÂą energiĂŞ Chi, czy inaczej chakrĂŞ, wyobraÂżaÂła sobie swÂą kopiĂŞ, stojÂącÂą naprzeciw niej, z pewnoÂściÂą nieco niezadowolonÂą z obrotu sytuacji. Chakra, ksztaÂłtujÂąc siĂŞ w ciaÂło dziewczyny, w jej materialnÂą, macierzystÂą dublerkĂŞ, byÂła gotowa do uwolnienia siĂŞ.
-Kage Bushin no Jutsu ! - zakrzyknĂŞÂła, jednak nic siĂŞ nie staÂło. Ten, kto mówiÂł, Âże komunikaty niewerbalne sÂą lepszym Âśrodkiem, miaÂł racjĂŞ... JeÂśli racji nie miaÂł w przypadku innych person, to miaÂł jÂą przynajmniej w sytuacji, w której znaleŸÌ siĂŞ miaÂła okazjĂŞ Tanuki. Problemy z wymowÂą ? Niee. To byÂło coÂś innego, coÂś podstawowego. CzuÂła, jak chakra z niej ulatuje. Powód byÂł jasny. Zbyt maÂło chakry uÂżytej do wykonania klona. Niezadowolona ze swoich efektów postanowiÂła powtórzyĂŚ ĂŚwiczenie, teraz ze zdwojonÂą si³¹ i gÂłoÂśnym, niezbyt umilajÂącym czas, dopingiem staruszka. Jego 'Dalej, leniu !' wcale a wcale nie pomagaÂło, lecz psuÂło tylko efekt jej pracy. Po kilkukrotnym wzdychaniu i 'ohh-aniu', ponownie skÂładajÂąc dÂłonie w znaku, który miaÂła juÂż wyĂŚwiczony wczeÂśniej. Ponownie równieÂż skumulowaÂła swÂą czakrĂŞ. Tym razem czerĂą zamkniĂŞtych powiek byÂła jakby jaÂśniejsza, a bieli duÂżo wiĂŞcej, niÂż przy poprzedniej próbie wykonania techniki. ZebraÂła siĂŞ w sobie. MoÂże teraz siĂŞ uda ? Kto wie ? MoÂże to juÂż koniec treningu chorego dziadygi, a moÂże dopiero jego poczÂątek, przecieÂż mówiÂł jeszcze o jakimÂś... Konpaku, czy jak tam byÂło... ? ZdawaÂła sobie sprawĂŞ, Âże musi to byĂŚ technika klanowa Kuramy, gdyÂż aÂż tak naciskano na nauczenie siĂŞ przez niÂą Kage Bushin no Jutsu, bez którego Konpaku no Jutsu byÂłoby niczym. PotĂŞÂżna technika, umiejscawiajÂąca czêœÌ duszy dziewczyny wraz z drugÂą osobowoÂściÂą w klonie potrzebowaÂła porzÂądnego treningu, lecz ona uczyÂła siĂŞ teraz sztuki klonowania, ufaÂła, Âże na ĂŚwiczenia z jaÂźniÂą przyjdzie jeszcze czas... Teraz musiaÂła skupiĂŚ siĂŞ na podzieleniu chakry. Trzy fazy. Pierwsza faza - znak; juÂż jest ! Druga faza - chakra. StaraĂŚ siĂŞ poszatkowaĂŚ energiĂŞ, którÂą, gdyby dzieliĂŚ na punkty, zapewne dziewczyna miaÂłaby ok. 2,5 tysiÂąca. Sto wiĂŞcej, sto mniej, kto to teraz liczy... WracajÂąc jeszcze do tematu treningu. Nie mogÂła 'ot, tak sobie' wzi¹Ì pierwszego lepszego tasaka i 'pokroiĂŚ' chakrĂŞ. Tak siĂŞ nie daÂłoby w Âżadnym wypadku, przecieÂż energia Chi jest rzeczÂą niematerialnÂą, którÂą dzieliĂŚ, mierzyĂŚ i waÂżyĂŚ moÂżna tylko i wy³¹cznie swÂą wytrzymaÂłoÂściÂą i odpornoÂściÂą psychicznÂą. To teÂż robiÂła teraz Tanuki. SkupiaÂła wszystkie swe siÂły, by móc w koĂącu stworzyĂŚ idealnego klona, double-Kurama. SiÂła witalna Hyoko znów zaczĂŞÂła wirowaĂŚ, tym razem w wiĂŞkszej iloÂści biaÂłego paskudztwa, które byÂło wÂłaÂśnie chakrÂą. Tym razem jakoÂś mocniej skupionÂą... Tym razem jakoÂś mocniej sklepionÂą, jak¹œ lepiej wykorzystanÂą...
-Kage Bushin no Jutsu ! - otworzyÂła jedno oko, a póÂźniej drugie. W pyle, powstaÂłym przy wykonywaniu techniki, coÂś leÂżaÂło... OstroÂżnym krokiem podeszÂła do ów 'czegoÂś', modlÂąc siĂŞ, by nie byÂło to sflaczaÂłe ciaÂło jej klona... Gorzko siĂŞ zawiodÂła. Jednak to byÂł jej klon, nieco nieprzytomny, a do tego, pojawiajÂąc siĂŞ, wylÂądowaÂł wÂłaÂśnie na... Staruszku. Dziewczyna nie mogÂła nadziwiĂŚ siĂŞ wyczuciu czasu klona, który, jakby specjalnie, spadÂł na jej przeÂśladowcĂŞ. W koĂącu nie wytrzymaÂła. RyknĂŞÂła gÂłoÂśnym, zdrowym Âśmiechem. Starszy pan wyglÂądaÂł przekomicznie, le¿¹c i groÂźnie potrzÂąsajÂąc kijem w stronĂŞ Tanuki, wykrzykujÂąc zgrabnÂą wiÂązankĂŞ przekleĂąstw. Klon, z istnÂą delikatnoÂściÂą i swym wyczuciem sytuacji, postanowiÂł siĂŞ tytuÂłowo 'zmyĂŚ', znikajÂąc, zostawiajÂąc za sobÂą k³êby szarawego dymu. Staruszek sprawnie wstaÂł, gro¿¹c dziewczynie swÂą dÂługÂą, nieco zakrzywionÂą laskÂą. Widocznie byÂł wzburzony zachowaniem jego 'ksiĂŞÂżniczki'.
-Moja panno, co to ma znaczyĂŚ ?! NaÂśmiewasz siĂŞ ze mnie, ze swojego straconego czasu, czy z tego klona, który Ci niezbyt wyszedÂł, co ? Jeszcze raz. Do trzech razy sztuka. Próbuj – powiedziaÂł rozzÂłoszczony, wskazujÂąc na zwój, przeznaczony do nauki techniki klonowania. Dziewczyna, kierujÂąc siĂŞ w stronĂŞ zwoju, zaczĂŞÂła mruczeĂŚ coÂś o szowinizmie niektórych osób, ale starzec puÂściÂł to koÂło uszu. Po prostu udaÂł, Âże tego nie sÂłyszy.
~Finalne podejÂście.~ - pomyÂślaÂła, krzyÂżujÂąc z³¹czone palce wskazujÂące i Âśrodkowe obu dÂłoni. Znak-pieczĂŞĂŚ zbliÂżyÂła do czoÂła, ponownie starajÂąc skupiĂŚ siĂŞ na owej pieczĂŞci. Powieki dziewczyny opadÂły, jednak tym razem czarny wczeÂśniej Âświat byÂł podzielony. Jednak jego czêœÌ biaÂła, druga czarna. OsiÂągnĂŞÂła spokój wewnĂŞtrzny, moÂżna rzec, stan doskonaÂły. CzuÂła, jak z jej ciaÂła wyziera chakra, czuÂła, jak podwaja siĂŞ ono, widziaÂła biel, a zarazem czerĂą, czuÂła siĂŞ peÂłna, a zarazem wiedziaÂła, Âże byÂła pusta... Czy to wÂłaÂśnie byÂła esencja nauki Kage Bushin no Jutsu ? Maksymalne skupienie, odpowiedni znak i dobrze wymówiona sentencja... ? PostanowiÂła spróbowaĂŚ. Jej myÂśli kr¹¿yÂły caÂły czas wokóÂł poprawnego wykonania techniki...
-Kage Bushin no Jutsu ! – zakrzyknĂŞÂła, a obok niej, z cichym pstrykniĂŞciem, pojawiÂła siĂŞ dokÂładna kopia jej osoby. No-Tanuki uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ promiennie do swej oryginalnej wersji, która jeszcze raz powtórzyÂła czynnoÂści wczeÂśniej wymienione, by stworzyĂŚ teraz nie jednego, lecz dwa klony za jednym zamachem. Original-Tanuki, poÂśród swoich kopii, wyglÂądajÂących jak fanclub oryginaÂłu dziewczyny, chciaÂła jeszcze raz zÂłoÂżyĂŚ znak-pieczĂŞĂŚ, przywoÂłujÂąc kolejnÂą porcjĂŞ swych wielbicielek, co, nawiasem mówiÂąc, podwyÂższaÂło niebotycznie jej morale, wyraÂźnie zaniÂżone przez staruszka... Lecz ten nie pozwoliÂł przywoÂłaĂŚ jej czwartego juÂż klona... ZniszczyÂł dwa, które ostatnio powstaÂły, zostawiajÂąc tylko jednego, pierwszego, oryginalnÂą No-Tanuki...
-DoœÌ zabaw. JeÂśli juÂż skoĂączyÂłaÂś, moÂżemy zacz¹Ì dalszÂą czêœÌ nauki – rzekÂł, ale dziewczyna momentalnie zaprzeczyÂła:
-Po co, dlaczego i w jakim celu ? I czy pan w ogóle wie, Âże ja nie je... – starzec nie daÂł jej dokoĂączyĂŚ, przykÂładajÂąc jej rĂŞkĂŞ do ust.
-Wiem – szepn¹³ – ale na razie musimy zachowywaĂŚ pozory. KsiĂŞÂżniczka zaginĂŞÂła, ty zostaniesz przez jakiÂś czas jej dublerkÂą... JesteÂście podobne. Teraz siedÂź cicho i nie odzywaj siĂŞ nieproszona do koĂąca treningu. PrzyszedÂł czas na naukĂŞ uwalniania drugiej jaÂźni...

7.
Uindo i Tawamura, kolejny dzieĂą stojÂąc bezczynnie przed paÂłacem, pilnujÂąc jego bram, coraz mniej cieszyli siĂŞ z odnalezienia ksiĂŞÂżniczki. To oni prowadzili poszukiwania dziewczyny, wiĂŞc mieli co robiĂŚ; wysyÂłaĂŚ listy goĂącze, prosiĂŚ ludzi o pomoc, robiĂŚ COÂŚ, przynajmniej COÂŚ robiĂŚ... Teraz mogli tylko sterczeĂŚ u marmurowych, wysokich murów paÂłacu, z którego wnĂŞtrza laÂła siĂŞ kwiecista woĂą paÂłacowych ogrodów. Uindo przeciÂągn¹³ siĂŞ leniwie.
-No to chyba zaraz bĂŞdzie zmiana warty – mrukn¹³ nieco znudzony w stronĂŞ swego towarzysza, który ponownie zwróciÂł swe oblicze ku drodze. W dali zamajaczyÂła jakaÂś niewyraÂźna postaĂŚ. GalopujÂąc przez wertepy drogi, postaĂŚ z kaÂżdÂą sekundÂą rosÂła i stawaÂła siĂŞ coraz wyraÂźniejsza... KoĂą, maÂści karej, jego jeÂździec – okoÂło dwudziestopiĂŞcioletni mĂŞÂżczyzna o biaÂłych wÂłosach. Z tyÂłu miaÂł przeÂłoÂżony jakiÂś pakunek, a jak siĂŞ póÂźniej okazaÂło – ciaÂło. ZatrzymaÂł siĂŞ gwaÂłtownie przed dwoma wartownikami, delikatnie zdejmujÂąc z konia ciaÂło. StraÂżnicy spojrzeli na niego ciekawie.
-Audiencji, u króla, juÂż ! Jego córka... ZnalazÂłem jego córkĂŞ ! – rykn¹³ niczym dzikie zwierze. Dwaj straÂżnicy spojrzeli po sobie zdziwieni.
-Ale przecieÂż ksiĂŞÂżniczka jest juÂż... – Tawamura cofn¹³ siĂŞ w tyÂł, gdyÂż nieznajomy przyÂłoÂżyÂł ostrze swego jian wprost do gardÂła porucznika.
-PrzestaĂą, Metsuki... – Uindo pobÂłaÂżliwie machn¹³ rĂŞkÂą na zachowanie niedoszÂłego napastnika.
-Mamy juÂż dublerkĂŞ... I jak na razie radzi sobie lepiej od poprzedniej. Nawet nie próbowaÂła popeÂłniĂŚ mordu na staruchu – jasnowÂłosy wyszczerzyÂł zĂŞby w triumfalnym uÂśmiechu. Metsuki, osobnik z jian, po chwili zdziwienia, postanowiÂł spytaĂŚ o rzecz, która trapiÂła go kilka dobrych chwil.
-Czyli... ÂŻe... One wszystkie... SÂą dublerkami ? – nie mógÂł pozbyĂŚ siĂŞ myÂśli, Âże przez tyle lat jego rodzina walczyÂła dla kogoÂś, kto nie byÂł z linii b³êkitnej krwi, Âże caÂła ludnoœÌ jego wioski pÂłaciÂła niebotyczne podatki dla osoby, która nie byÂła urodzona w szlacheckiej rodzinie... WÂściekÂłoœÌ, która nim targaÂła, ustÂąpiÂła miejsca zgrozie. Uindo natomiast tylko zasalutowaÂł i odszedÂł, a za nim Tawamura, jako osoba podwÂładna blondynowi. Metsuki, nie poddajÂąc siĂŞ, ruszyÂł do paÂłacu. MiaÂł nadziejĂŞ na odratowanie ksiĂŞÂżniczki... CóÂż, po takim czasie, jaki jako ochroniarz spĂŞdziÂł z niÂą sam na sam, moÂżna byÂło wywnioskowaĂŚ, Âże jÂą najprawdopodobniej pokochaÂł...

Zaliczam Keishi
Tunina chce siĂŞ nauczyĂŚ: Denki Kai. Ranga D. Technika polega na wyrzuceniu kilku sÂłabych Âładunków elektrycznych.

WestchnĂŞÂła sobie w duchu. Na dworze szalaÂła taka Âładna burza, byÂło szaro, smutno, deszczowo, a ona musiaÂła siedzieĂŚ w przytulnym, suchym i ogólnie rzecz biorÂąc milusim GABINECIE. ÂŚwiat to ma zerowÂą sprawiedliwoœÌ – mruknĂŞÂła w myÂślach, wracajÂąc do rysunków. Ostatnio lubiÂła rysowaĂŚ miÂśki pod tranzystorami wysokiego napiĂŞcia. Rzecz ogólnie biorÂąc, fajnie byÂło byĂŚ Hokage, ale trochĂŞ nudno. Ci Konoszanini albo przynudzali albo chcieli, Âżeby im w jakichÂś wyimaginowanych rzeczach pomagaÂła... Ehh, jednym sÂłowem konkretna kaszana. Tak nudno Âże aÂż umrzeĂŚ byÂło ciekawiej. Tunina wyciÂągnĂŞÂła z szufladki, którÂą miaÂła po boku biurka, takÂą fajnÂą ksi¹¿eczkĂŞ z napisem „Raitony oraz innne” i bardzo jaskrawÂą okÂładkÂą. Na boku byÂło napisane „zachowywaĂŚ wszelkÂą ostroÂżnoœÌ”, a obok ona sama, wÂłasnorĂŞcznie, wymalowaÂła w trójkÂącie z czerwonÂą obwódkÂą duÂży piorun; wspominaÂłam juÂż przecieÂż, Âże naprawdĂŞ siĂŞ jej nudziÂło. I tak otwierajÂąc sobie ksi¹¿eczkĂŞ zaczĂŞÂła czytaĂŚ, co by stwarzaĂŚ chociaÂż pozory inteligencji.
-Bla bla bla... – przygody w ksi¹¿ce toczyÂły siĂŞ jak perypetia bohaterów lubianego i wyjÂątkowego dÂługiego tasiemca znanego pod nazwÂą „Moda na sukces”. CaÂła ksi¹¿eczka liczyÂła zaledwie 15 stron i jej gÂłównym tematem byÂła jakaÂś tam technika Denki Kai, ale Tanuki to do pewnego momentu wcale nie ruszaÂło. No, do pewnego momentu. To byÂło wtedy, gdy przypomniaÂła sobie, Âże jest Hokage i geniuszem w jednej osobie, to co by moÂże nie spróbowaĂŚ siĂŞ tej techniki nauczyĂŚ. No i spróbowaÂła. Bohater cudownego komiksu na ostatniej stronie, który byÂł zarazem rekompensatÂą za stracony czas i za stracone pieniÂądze, skÂładaÂł jak¹œ pieczĂŞĂŚ i mruczaÂł nazwĂŞ techniki. Tanuki, nie chcÂąc byĂŚ gorszÂą i mniej oÂświeconÂą, uczyniÂła to samo... No ale z trochĂŞ gorszym efektem. Papiery na biurku, pospolicie mówiÂąc, zajaraÂły siĂŞ b³êkitnym ogniem. Dobrze, Âże niedawno kazaÂła zainstalowaĂŚ system przeciwpoÂżarowy, bo teraz to by miaÂła tutaj konkretne barbecue... ZauwaÂżywszy, Âże kreskówkowaty bohater z podejrzanie duÂżymi oczami swÂą technikĂŞ wyprobywuje na wrogu, postanowiÂła zawoÂłaĂŚ sobie Rokudo, tak dla zasady; Hanako przecieÂż byÂła kobietÂą, a Tanuki feministkÂą, wiĂŞc nie godziÂło siĂŞ „strzelaĂŚ do siostry”. DÂługowÂłosy przyszedÂł prawie natychmiast po naciÂśniĂŞciu dzwonka z napisem „kamerdyner” i stan¹³ na bacznoœÌ w drzwiach, nawet siĂŞ nie kwapiÂąc, by je zamkn¹Ì.
-Rooookudooooo... Ty wiesz jak ja ciĂŞ lubiĂŞ, prawda? – zaĂŚwierkaÂła po swojemu, trzepoczÂąc rzĂŞsami. ChÂłopak chyba wyczuÂł podstĂŞp, bo powoli cofaÂł siĂŞ w tyÂł... Tunina byÂła jednak szybsza. PieczĂŞĂŚ i sÂłowo i... I nic siĂŞ nie staÂło. Rokudo mógÂł odetchn¹Ì. Ostatnio jego „pani” ubzduraÂła sobie, Âże moÂże wyci¹Ì mu wyrostek bez znieczulenia. TeÂż mu ciekawe zajĂŞcie...
Hokage byÂła jednak duÂżo mniej zadowolona swymi osiÂągniĂŞciami, a raczej ich brakiem. PrzestudiowaÂła chwile obrazek, po czym doszÂła do wniosku, iÂż tak, owszem, zÂłoÂżyÂła pieczĂŞĂŚ, tylko nie tÂą co trzeba, bo w ogóle komiks to czytaÂła do góry nogami... Azali zÂłoÂżyÂła pieczĂŞĂŚ po raz kolejny, tym razem tÂą wÂłaÂściwÂą, posyÂłajÂąc w stronĂŞ Rokudo trzy Âładunki... ChÂłopak legÂł na ziemiĂŞ, nie bardzo zdajÂąc sobie sprawĂŞ z faktu, co zrobiÂła z nim jego pani. I moÂże dobrze... Tanuki, ÂśmiejÂąc siĂŞ niczym maÂła dziewczynka, wybiegÂła z gabinetu, omijajÂąc oczywiÂście le¿¹cego sÂługĂŞ... AleÂż siĂŞ ubawiÂła! Idzie pomĂŞczyĂŚ trochĂŞ woÂźne a potem to moÂże i Hyutona, bo go coÂś dÂługo nie widziaÂła... Hm. Hmmmmmmmmmmmm. PomyÂśli jeszcze.

Akceptuje - Maurithio Saren