Nauka Tayuyi

1. Tayuya
2. Chuunin
3. 1500
4. 15

TECHNIKI
1.Drugi Poziom PieczĂŞci
2.Mateki: Mugen Onsa
3. Shishienjin
4. Kawarimi no Jutsu
5. Nemuri
6. Kage Bunshin no Jutsu
7. Shunshin no Jutsu

---

- Tak, to bĂŞdzie Shunshin no Jutsu - powiedziaÂła i rzuciÂła zwój z listÂą Jutsu na ziemiĂŞ w doœÌ niedbaÂły sposób. StanĂŞÂła w lekkim rozkroku.
Cel. Wola. NamysÂł.
PrzymknĂŞÂła oczy.
WÂłaÂśnie, gdzie by siĂŞ teleportowaĂŚ? MoÂże parĂŞ metrów w bok na poczÂątek.
SkupiÂła ChakrĂŞ.
- Shunshin no Jutsu - powiedziaÂła sucho. WydawaÂło jej siĂŞ, Âże spada otchÂłaĂą, wiĂŞc natychmiast przerwaÂła.
Zdaje siĂŞ, Âże jeÂśli chcĂŞ siĂŞ nauczyĂŚ tej techniki, muszĂŞ opanowaĂŚ swoje lĂŞki.
PostanowiÂła sprobowaĂŚ jeszcze raz.
Cel. Wola. NamysÂł. Trzy metry w mojÂą lewÂą stronĂŞ. ChcĂŞ tam byĂŚ. Teraz.
HuknĂŞÂło i zjawiÂła siĂŞ w miejscu, które miaÂła na myÂśli, aczkolwiek niezbyt zachwycona faktem, iÂż zostawiÂła tam, gdzie byÂła wczeÂśniej, caÂły swój ekwipunek ³¹cznie z ubraniem. WÂściekÂła na siebie doprowadziÂła siĂŞ do normalnego stanu.
Jeszcze raz. Trzy metry do przodu. ChcĂŞ tam byĂŚ wraz z tym, co mam na sobie. Teraz.
UÂłamek sekundy póÂźniej byÂła w wyznaczonym miejscu uÂśmiechajÂąc siĂŞ z satysfakcjÂą.

skarbie!! ja wiem , ze Ty uiesz lepiej pisac. W ogole sie nie postaralas.. 6 pkt ;>
PodniosÂła zwój.
- To teraz kolejna... - mruknĂŞÂła sama do siebie - hmm... Gian? SÂądzĂŞ, Âże to by byÂło odpowiednie... - tym razem z wiĂŞkszÂą troskÂą odÂłoÂżyÂła zwój i skupiÂła siĂŞ na pracy. WyciÂągnĂŞÂła rĂŞce przed siebie i skupiÂła siĂŞ na Jutsu.
- Gian! - nic.
Spokojnie, nie musi wyjœÌ od razu.
SpróbowaÂła jeszcze raz, z tym samym efektem. I jeszcze raz. BluznĂŞÂła potokiem przekleĂąstw. DenerwowaÂło jÂą to wszystko. Nie moÂże byĂŚ tak, Âże ona ciĂŞÂżko pracuje, a nie osiÂąga efektu. ZacisnĂŞÂła dÂłonie w piĂŞÂści, które, o dziwo, zaiskrzyÂły. Zadowolona postanowiÂła sprobowaĂŚ po raz kolejny. Efekt zerowy.
Kurde - myœla³a - przecie¿ ju¿ by³o ca³kiem dobrze. Skoro d³onie mi iskrzy³y, pioruny powinny mi z ³atwoœci¹ wyjœÌ...
- Gian!!! - ryknĂŞÂła wÂściekÂła, a jakaÂś maÂła, zb³¹kana bÂłyskawica pojawiÂła siĂŞ na chwilĂŞ w jej dÂłoni. WykonaÂła parĂŞ g³êbokich oddechów i zacisnĂŞÂła zĂŞby.
MuszĂŞ.
- Gian - tym razem trochĂŞ lepiej.BÂłyskawice byÂły nawet w miarĂŞ posÂłuszne i nie znikaÂły tak szybko.
ChcĂŞ opanowaĂŚ to Jutsu do perfekcji.
W jej wyciÂągniĂŞtych dÂłoniach ÂświeciÂła jasno kula b³êkitno-biaÂłych bÂłyskawic. Z satysfakcjÂą rzuciÂła niÂą w najbliÂższy cel, który zostaÂł lekko poraÂżony.
Niee, to jeszcze nie to... Gian musi byĂŚ silny...
PostaraÂła siĂŞ opanowaĂŚ kr¹¿¹cÂą w niej ChakrĂŞ, szczególnie pobudzonÂą i nieposÂłusznÂą, gdyÂż siĂŞ wÂłaÂśnie zÂłoÂści³¹.
- Teraz. Gian - efekt byÂł dokÂładnie taki, jak chciaÂła.

7pkt, zaliczone
Tayuya chce nauczyĂŚ siĂŞ Shikei Seppun - PocaÂłunku ÂŚmierci.

Tayuya cicho westchnĂŞÂła. Jako Âże straciÂła ostatnio pseudo miÂłoœÌ, zachciaÂło jej siĂŞ pocaÂłunków. UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ od ucha do ucha na samÂą myÂśl o tak zabójczej technice jak Shikei Seppun. ZmruÂżyÂła oczy, musi znaleŸÌ ofiarĂŞ. PoniewaÂż nigdzie tutaj nie byÂło Âżadnego czÂłowieka, stworzyÂła Klona. WiedziaÂła, Âże technika ta polega na wyssaniu Chakry z przeciwnika przez usta. PomyÂślaÂła, Âże bardzo dziwnie bĂŞdÂą wyglÂądaĂŚ dwie caÂłujÂące siĂŞ Tayuye, ale wyrzuciÂła tĂŞ myÂśl z gÂłowy. MiaÂła skupiĂŚ siĂŞ na nauce. PrzemknĂŞÂło jej przez gÂłowĂŞ, Âże to caÂłkiem prosta technika. Wymaga tylko umiejĂŞtnoÂści wciÂągania czyjejÂś Chakry. MoÂże nie bĂŞdzie miaÂła z tym problemu. ZbliÂżyÂła siĂŞ do swojego zdezorientowanego Klona i pocaÂłowaÂła go. Nie miaÂło to Âżadnego efektu. SpluneÂła na ziemiĂŞ brzydzÂąc siĂŞ swego czynu i spróbowaÂła jeszcze raz, tym razem skupiajÂąc siĂŞ nie na caÂłowaniu, ale na wysysaniu Chakry. PoczuÂła wyraÂźnie, Âże Klon staje siĂŞ sÂłabszy, a ona silniejsza. ÂŻe przez ich z³¹czone usta przepÂływa strumieĂą, który nagle siĂŞ wyczerpaÂł. JuÂż caÂłkiem dobrze jej szÂło, postanowiÂła kontynuowaĂŚ naukĂŞ. ZaÂłoÂżyÂła grzywkĂŞ za ucho i pocaÂłowaÂła Klona, tym razem przyprawiajÂąc pocaÂłunek o szczyptĂŞ namiĂŞtnoÂści, przecieÂż to ma byĂŚ pocaÂłunek, nie pompa tÂłoczÂąco-ssÂąca xP Efekt byÂł taki sam jak poprzednio. PostanowiÂła jeszcze bardziej poÂświeciĂŚ siĂŞ temu, co robi. Klon znikÂł z braku Chakry. Teraz naleÂżaÂłoby wyprobowaĂŚ technikĂŞ na czÂłowieku. WyszÂła na ulicĂŞ i pierwszego lepszego mĂŞÂżczyznĂŞ pocaÂłowaÂła, uprzedzajÂąc pocaÂłunek dwoma cichymi sÂłowami: "Shikei Seppun", które zabrzmiaÂły, jakby byÂły wyznaniem miÂłosnym. CzÂłowiek przez chwilĂŞ opieraÂł siĂŞ i krztusiÂł wÂłasna ChakrÂą, ale Tayuya nie przestawaÂła. WrĂŞcz zdawaÂła siĂŞ z kaÂżdÂą chwilÂą wzmacniaĂŚ pocaÂłunek. Gdy skoĂączyÂła, czÂłowiek zachwiaÂł siĂŞ i upadÂł na ziemiĂŞ martwy, a co najmniej wycieĂączony. ZaklaskaÂła sama sobie. ByÂła zmĂŞczona i bolaÂły jÂą usta, ale samozadowolenie tÂłumiÂło negatywne odczucia. PrzejechaÂła palcem po ustach, stwierdzajÂąc w myÂślach, Âże jest mistrzyniÂą pocaÂłunku i niech tak pozostanie na wieki wieków. Amen

na wieki wiekow amen. zaliczone. idz zberzenicow pokoju 7 punktow

---

Tayuya chce nauczyĂŚ siĂŞ techniki wÂłasnej. Batafurai Uyoku – skrzydÂła ĂŚmy. Polega ona na wytworzeniu skrzydeÂł bardzo podobnych do skrzydeÂł ĂŚmy. SÂą one srebrnego, blado poÂłyskujÂącego odcienia. DziĂŞki nim Tayuya moÂże lataĂŚ, skrzydÂła mogÂą byĂŚ równieÂż uÂżyte jako ochrona przeciwko Raitonami (nawet Chidori/Raikiri).

Tayuya wpadÂła na nowy pomysÂł. A gdyby tak stworzyĂŚ wÂłasnÂą technikĂŞ? W jej umyÂśle juÂż powstawaÂł pierwszy podstawowy szkic Jutsu. To maja byĂŚ skrzydÂła. Na razie wiedziaÂła tyle. PostanowiÂła, Âże reszta wyjdzie w praniu, jak juÂż je zrobi, bo po co siĂŞ ma mĂŞczyĂŚ nad myÂśleniem, skoro woli od razu przejœÌ do rzeczy? RozluÂźniÂła siĂŞ i zebraÂła ChakrĂŞ, manipulujÂąc niÂą tak, by znalazÂła siĂŞ w Âłopatkach. PoczuÂła, jak przez skórĂŞ boleÂśnie przebija jej siĂŞ coÂś, czego nie potrafiÂła okreÂśliĂŚ. To coÂś rosÂło, rosÂło, aÂż ujrzaÂła po swoich bokach doœÌ nieksztaÂłtne skrzydÂła wyglÂądajÂące jak papier z rozmokÂłej gazety. ZawyÂła z zawodem. Nie chciaÂła anulowaĂŚ techniki i próbowaĂŚ jeszcze raz, roÂśniĂŞcie skrzydeÂł kosztowaÂło jÂą duÂżo bólu. PadÂła na kolana, walÂąc piĂŞÂściami w ziemiĂŞ. Gdy pierwszy gniew ustÂąpiÂł, spojrzaÂła krytycznie na owe cosie zwisajÂące jej z pleców.
- MuszĂŞ nad nimi popracowaĂŚ – mruknĂŞÂła – Batafurai… Batafurai Uyoku – wypowiedziaÂła nazwĂŞ techniki, jakby to miaÂło pomóc. SkrzydÂła przybraÂły wyraÂźniejszÂą formĂŞ i kolor srebra, co ucieszyÂło TayuyĂŞ i sprawiÂło, Âże poczuÂła siĂŞ pewniej. SkupiÂła siĂŞ i posÂłaÂła wiĂŞcej Chakry do skrzydeÂł. PoczuÂła jak jeszcze bardziej rosnÂą i stajÂą siĂŞ rozÂłoÂżyste. RozÂłoÂżyÂła je na boki. WyglÂądaÂła jak ĂŚma. ZatrzepotaÂła skrzydÂłami piĂŞÂściami rozpaczliwej próbie uniesienia siĂŞ. WzniosÂła siĂŞ na wysokoœÌ dwóch metrów. OÂżywiona dokonaniem zaczĂŞÂła machaĂŚ nimi mocniej. Po pewnym czasie zaczĂŞÂła nabieraĂŚ wprawy, fruwaÂła sobie to tu to tam jak róÂżowa PszczóÂłka Maja. Zadowolona wylÂądowaÂła na ziemi i postanowiÂła przetestowaĂŚ inne wÂłaÂściwoÂści skrzydeÂł. MyÂślaÂła przez chwilĂŞ intensywnie, aÂż doszÂła do wniosku, Âże warto byÂłby przetestowaĂŚ odpornoœÌ skrzydeÂł na róÂżne ÂżywioÂły. ChakrĂŞ Fuuton postanowiÂła pomin¹Ì, Gdynie mogÂła ona mieĂŚ wpÂływu na skrzydÂła jasnego powodu – sÂą skrzydÂłami. Jedyny ÂżywioÂł. Jaki miaÂła „pod rĂŞkÂą”, byÂł Raiton.
- Gian – strzeliÂła bÂłyskawicami jedno z rozpostartych skrzydeÂł. Srebrne skrzydÂło przez chwilĂŞ jarzyÂło siĂŞ jasno ÂświatÂłem bÂłyskawicy, ale nic siĂŞ nie staÂło. Tak jakby wchÂłonĂŞÂło bÂłyskawice.
- I tyle w zupeÂłnoÂści mi wystarczy – powiedziaÂła cicho, lekko trzepiÂąc o dziwo nadal sprawnymi skrzydÂłami. OdczuwaÂła juÂż lekkie zmĂŞczenie, wic przybraÂła formĂŞ CS1. Od razu poczuÂła przypÂływ siÂł i zyskaÂła pewnoœÌ, Âże Batafurai Uyoku moÂże uÂżywaĂŚ równieÂż korzystajÂąc z PieczĂŞci. PrzybraÂła normalnÂą postaĂŚ – zygzaki znikÂły z jej ciaÂła, a skrzydÂła schowaÂły siĂŞ w Âłopatki. OdetchnĂŞÂła g³êboko i przetarÂła czoÂło dÂłoniÂą. ByÂła zadowolona. UsiadÂła i postanowiÂła odpocz¹Ì, cieszÂąc siĂŞ myÂślÂą o wÂłasnej technice. Po odpoczynku, wstaÂła jeszcze raz. Tym razem chciaÂła osiÂągn¹Ì coÂś jeszcze. ChciaÂła, by wyrastanie skrzydeÂł nie bolaÂło jÂą aÂż tak bardzo. Podczas odpoczynku doszÂła do wniosku, Âże zbyt gwaÂłtownie wysyÂła ChakrĂŞ, wiĂŞc tym razem spróbowaÂła wolniej.
- Batafurai Uyoku – ze pleców prawie bezboleÂśnie wyrosÂły skrzydÂła ĂŚmy. Tayuya pokiwaÂła gÂłowÂą zadowoleniem i anulowaÂła Jutsu. Po dÂłuÂższym czasie otrzepaÂła siĂŞ z nieistniejÂącego kurzu i ponowiÂła ĂŚwiczenia, chcÂąc doprowadziĂŚ Jutsu do perfekcji. MogÂła lataĂŚ coraz wyÂżej, szybciej, zwinnej. Jej skrzydÂła byÂły silniejsze i bardziej miĂŞsiste, nie byÂły zwykÂłymi bÂłonami podobnymi do papieru. DoszÂło juÂż do tego, ze nie specjalnie musiaÂła kontrolowaĂŚ Chakry, gdyÂż strumieĂą uregulowaÂł siĂŞ i pÂłyn¹³ równo, jak rzeka bez dopÂływów na równinie. Ramiona bolaÂły jÂą tylko odrobinĂŞ. W locie rozmasowaÂła szybko kark, czujÂąc przy tym wyraÂźnÂą ulgĂŞ. „SchowaÂła” skrzydÂła i uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ szczerze.

Zaliczam. Ciekawa technika.
Tayuya chce nauczyĂŚ siĂŞ Chiyute no Jutsu – leczenia ran.

OdkÂąd Tayuya byÂła w 7MM, jej Âżycie pod wzglĂŞdem towarzyskim nabraÂło barwy i nie tylko. WokóÂł niej pojawiaÂło siĂŞ coraz wiĂŞcej osób, które uwaÂżaÂła za ciekawe i godne poznania. Wszyscy oni byli Âźli, jak ona, toteÂż odczuwaÂła z nimi prawdziwÂą wspólnotĂŞ i chciaÂła przydaĂŚ im siĂŞ do jak najwiĂŞkszej iloÂści rzeczy. Dziewczyna nie miaÂła jeszcze zawodu, a Âże w jej ukochanej organizacji nie byÂło lekarza, zapragnĂŞÂła zostaĂŚ nim, gdyÂż nie chciaÂła, aby ludzie, których darzy sympatiÂą, cierpieli przez rany, które teoretycznie mogÂłaby wyleczyĂŚ. Tayuya podniosÂła siĂŞ z siedzenia i wyszÂła na ulicĂŞ, poszukujÂąc królika doÂświadczalnego, na którym mogÂłaby najpierw siĂŞ wyÂżyĂŚ, a potem naprawiĂŚ to, co zrobiÂła. JakieÂś niewinne, ÂśmiejÂące siĂŞ dziecko przykuÂło uwagĂŞ jej morderczych zmysÂłów. PodeszÂła do niego uÂśmiechajÂąc siĂŞ sÂłodko. KucnĂŞÂła naprzeciw chÂłopczyka, patrzÂąc mu w oczy.
- ChÂłopczyku, jak masz na imiĂŞ? – ZapytaÂła miÂłym gÂłosem.
- Nie wolno mi rozmawiaĂŚ z obcymi – dziecko pokrĂŞciÂło gÂłowÂą i juÂż chciaÂło odejœÌ, gdy Tayuya zÂłapaÂła go za rĂŞkĂŞ.
- Zapewniam ciĂŞ, Âże ze mnÂą naleÂżaÂłoby rozmawiaĂŚ – zmruÂżyÂła oczy wÂściekle, a maluch pisn¹³ ze strachu. PróbowaÂł wyrwaĂŚ swojÂą drobnÂą dÂłoĂą z uÂścisku Tayuyi, jednak dziewczyna trzymaÂła mocno – ChodÂź, maleĂąki, obiecujĂŞ, Âże nic ci potem nie bĂŞdzie... – PociÂągnĂŞÂła chÂłopczyka za sobÂą, kneblujÂąc mu usta, by nie krzyczaÂł. ZawlokÂła go do swojej siedziby, gdzie wreszcie puÂściÂła go, zamykajÂąc drzwi na klucz. ChÂłopiec zaÂłkaÂł cicho, bardzo przestraszony.
- Ach… - westchnĂŞÂła dziewczyna – Zadbam o to, byÂś nic nie poczuÂł – rzekÂła i uderzyÂła go w skroĂą wystarczajÂąco mocno, by straciÂł przytomnoœÌ, lecz wystarczajÂąco mocno, by nic mu siĂŞ nie staÂło. MusnĂŞÂła policzek chÂłopca paznokciem. PowstaÂło lekkie zadrapanie, nawet niekrwawiÂące. Tayuya postaraÂła siĂŞ skupiĂŚ ChakrĂŞ w dÂłoni.
- Chiyute no Jutsu – szepnĂŞÂła. Jej dÂłoĂą otoczyÂła siĂŞ zielonkawÂą poÂświatÂą. Po dosÂłownie sekundzie ranki nie byÂło. Tayuya jednak nie byÂła zadowolona. PrzecieÂż chciaÂła leczyĂŚ rany bliskie Âśmiertelnym, nie leciutkie zadrapania. WyjĂŞÂła z kieszonki kunai. ChwyciÂła nieprzytomnÂą twarzyczkĂŞ chÂłopca za podbródek i naciĂŞÂła skórĂŞ na policzku. Krew popÂłynĂŞÂła drobnym strumykiem po twarzy, potem po szyi. PrzyszÂła Medic-Nin odÂłoÂżyÂła kunai na bok i przysunĂŞÂła swÂą dÂłoĂą do twarzy dziecka. I tym razem zajaÂśniaÂła ona jasnÂą zieleniÂą, jednakÂże bez efektu. Tayuya z wiĂŞkszym uporem ponowiÂła próbĂŞ. Oto na jej oczach skaleczenie goiÂło siĂŞ, a pozostawaÂła po nim tylko ledwie widoczna blizna. Duma Tayuyi nie pozwalaÂła nawet na bliznĂŞ. ZamknĂŞÂła oczy i przelaÂła jeszcze wiĂŞcej Chakry w dÂłoĂą. Po chwili twarz chÂłopca wyglÂądaÂła, jakby nigdy nie zostaÂła zraniona. Tayuya westchnĂŞÂła ciĂŞÂżko. NadeszÂła pora na ranĂŞ naprawdĂŞ ciĂŞÂżkÂą. SiĂŞgnĂŞÂła po kunai i mocno przejechaÂła nim po nadgarstku dzieciaka. Krew tryskaÂła na jej ubrania i dywan. Dziewczyna zniesmaczyÂła siĂŞ trochĂŞ, jednak nie mogÂła zaprzestaĂŚ nauki techniki z powodu obrzydzenia takÂą iloÂściÂą krwi. ZasÂłoniÂła sobie widok na ranĂŞ rĂŞkÂą, jednoczeÂśnie praktykujÂąc Jutsu. Krew pÂłynĂŞÂła dalej. Tayuya powoli zaczynaÂła bac siĂŞ, Âże ów dzieciak umrze na jej kolanach, a ona bĂŞdzie za to w peÂłni odpowiedzialna. WziĂŞÂła g³êboki oddech, zacisnĂŞÂła zĂŞby i skupiÂła siĂŞ na tym, co chciaÂła osiÂągn¹Ì: uleczenie rany dziecka. PoÂświata wokóÂł jej rĂŞki byÂła bardzo wyraÂźna i jasna, jednak czegoÂś brakowaÂło. Tayuya wyobraziÂła sobie, Âże chÂłopczyk jest jej dzieckiem. Wiedziona instynktem Chakra zaczĂŞÂła mocno pulsowaĂŚ, przepÂływajÂąc przez dÂłoĂą Tayuyi wprost na ranĂŞ z wyraÂźnym efektem. Rana powoli, w równomiernym tempie goiÂła siĂŞ. Krew zasychaÂła i znikaÂła. Po paru minutach jedynymi Âśladami byÂły rdzawe plamy na odzieniu i dywanie w pokoju dziewczyny. ChÂłopczyk byÂł caÂły i zdrów, chociaÂż po takim upÂływie krwi byÂł trochĂŞ blady i jak podejrzewaÂła poczÂątkujÂąca lekarka bardzo osÂłabiony. WziĂŞÂła go na rĂŞce i wyszÂła szybkim krokiem. OdniosÂła go tam, skÂąd go wziĂŞÂła. PoÂłoÂżyÂła go w piaskownicy. Sama ukryÂła siĂŞ w krzakach czekajÂąc na to, co miaÂło siĂŞ zdarzyĂŚ. Po dÂłuÂższej chwili chÂłopiec obudziÂł siĂŞ. Pewnie myÂślaÂł, Âże przygoda z TayuyÂą byÂła tylko zÂłym snem. WstaÂł, niezdarnie otrzepujÂąc siĂŞ z piasku i pobiegÂł do gromadki kolegów, ÂśmiejÂąc siĂŞ wesoÂło i krzyczÂąc coÂś do nich. Tayuya bezszelestnie opuÂściÂła to miejsce, zadowolona bardziej z tego, Âże udaÂło jej siĂŞ dokonaĂŚ uleczenia niÂż ze zdrowia dziecka.

Zaliczam, Âładny opis (te krwioÂżercze intencje)