Park

Jest to duży obszar, znajduje się tu wiele drzew i roślin, są one żywe mimo skrajnie niskich temperatur panujących w tej krainie zimą. W parku są różnego typu zwierzęta, płynie też tu mały strumyczek. Są tu też ławki, na których można usiąść.

Dziewczyna weszła do parku i usiadła na najbliższej ławce rozmyślając o swojej przyszłości.

---

Po pewnym czasie wstaÂła, strzepaÂła Âśnieg z rĂŞkawów i wyszÂła zmierzajÂąc do swego biura, spowrotem do pracy.

[NMM]
Przyszłam tu nie wiedząc dlaczego, rozejrzałam się dookoła. Park był pusty, ani śladu żywej duszy. Podeszłam do ławki i usiadłam, popatrzyłam w niebo. Było błękitne, słońce świeciło promiennie a wiaterek lekko targał moje długie włosy.
Spokojnie wĂŞdrujÂąc po parku dostrzegÂłem dziewczynĂŞ....
NajwyraŸniej ona mnie jeszcze nie zauwa¿y³a.Wskoczy³em na najni¿sz¹ ga³¹Ÿ pobliskiego drzewa usiad³em sobie wygodnie i zacz¹³em j¹ obserwowaÌ...

---

CzuÂłam na sobie czyjÂś wzrok, ale nikogo niewidziaÂłam. ZaczeÂłam rozmyÂślaĂŚ o swojej przeszÂłoÂści, od ponad roku próbuje przypomnieĂŚ sobie swoje dzieciĂąstwo.
Znudzony przyglÂądaniem siĂŞ dziewczynie która wyglÂądaÂła na nico zagubionÂą zakaszlaÂłem cicho Âżeby zwróciĂŚ jej uwagĂŞ na siebie...
DostrzegÂłem Âże nosi przy sobie kunaje wiĂŞc jest ninja...
-Ciekawe co ninja robi w takim miejscu-pomyÂślaÂłem sobie...xD
- MoÂże wreszcie zejdziesz z tego drzewa? -zapytaÂła z lekkÂą irytacjÂą w gÂłosie.
Hmmm....po co mam z niego zachodziÌ-zapyta³em ze œmiechem...-mo¿e ty przyjdziesz i sobie usi¹dziesz-powiedzia³em wskazuj¹c inn¹ ga³¹Ÿ na drzewie..
-Nie wiem czemu jej to przeszkadza Âże siedzĂŞ sobie na drzewie....-pomyÂślaÂłem...:P
Co za irytujÂąca osoba ''pomyÂślaÂłam'', wstaÂłam z Âławki i powolnym krokiem ruszyÂłam w strone drzewa. StaneÂłam pod drzewem- Jak siĂŞ nazywasz? -zapytaÂła.
Co...ja....-zapytaÂłem zaskoczony....jestem Manobu -powiedziaÂłem po chwili zastanowienia...-Wiem Âże rodzice mnie nie kochali ....-pomyÂślaÂłem....
A ty....-zapytaÂłem po chwili dalej siedzÂąc sobie spokojnie na drzewie ...
- Jestem Mishi z klanu Kishi -powiedziaÂłam spokojnym gÂłosem- Pochodzisz z tej wioski? -zapytaÂłam go.
Hmmmm-zastanawiaÂłem siĂŞ chwilkĂŞ nad odpowiedziÂą....
-Nie nie pochodzĂŞ z tej wioski...obecnie wĂŞdrujĂŞ po siwcie i szukam przygód-powiedziaÂłem patrzÂąc w niebo
- Rozumiem -powiedziaÂłam, usiadÂłam pod drzewem i pogrÂąrzyÂłam siĂŞ w swoich myÂślach. Co jakiÂś czas patrzyÂłam w niebo.
-Po chwili niezrĂŞcznej ciszy zapytaÂłem:
-Co kunoichi robi w takim miejscu jak to...
od czasu do czasu zerkaÂłem na siedzÂącÂą pod drzewem Mishi...
Przez chwile zastanawia³am siê nad odpowiedzi¹- Mieszkam tu, przynajmiej tak myœle -powiedzia³am niepewnie- a do parku przysz³am odpocz¹Ì.
MyÂślisz Âże tu mieszkasz-zapytaÂłem nico zdziwiony....
-CoÂś z niÂą nie tak....
straciÂła pamiĂŞĂŚ czy co....-pomyÂślaÂłem nieco zmieszany....
PopatrzyÂłam smutnie w dal- Nie pamiĂŞtam mojego wczesnego dzieciĂąstwa -powiedziaÂłam nieco zmieszana- Moje Âżycie zaczeÂło siĂŞ gdy miaÂłam 6 lat, szÂłam wtedy zaÂśnierzonÂą drogÂą a znalazÂł mnie Midori, który jest teraz moim starszym bratem.
-To trochĂŞ dziwne-powiedziaÂłem bardziej do siebie niÂż do Mishi
-A potem...nic sobie nie przypomniaÂłaÂś-zapytaÂłem nieco zaciekawiony jej historiÂą...
- Nic, wiele razy próbowaÂłam ale nigdy nic z tego niewychodziÂło. Czasem myÂśle, Âże ktoÂś specjalnie usunÂą mi pamiĂŞĂŚ ale kto i dlaczego -powiedziaÂłam. PatzyÂłam przez chwile na Manobu, potem siĂŞ odwróciÂłam w strone stawu.
Do Manobu podchodzi grupka podejrzanych goÂści.
Hej mÂłody mamy dla Ciebie robotĂŞ. JesteÂśmy trochĂŞ ograniczeni w przemycie grzybków halucynogennych z lasów Konoha. Czy mógÂłbyÂś nam przynieœÌ 10 sztuk. To misja rangi C dla dobrego shinobi. BĂŞdziemy tu na Ciebie czekaĂŚ z nagrodÂą.
//Pots musi byĂŚ na 0,5 str w wordzie 11 inaczej nie zaliczĂŞ.
No cóÂż....bywa...takie Âżycie...- powiedziaÂłem nie przejmujÂąc siĂŞ zbytnio....-na mnie juÂż czas
Zeskoczy³em z drzewa odepchn¹³em lekko kolesia tak ¿e zatoczy³ siê i upad³
-Do zobaczenia-doda³em jeszcze i odbi³em siê od ziemi tak ¿e po moich butach zosta³y doœÌ g³êboki wgniecenia w ziemi...
MoÂżna tam byÂło odczytaĂŚ napis "MoÂże siĂŞ jeszcze zobaczymy"
co ÂświadczyÂło o tym Âże na moich butach jest lustrzane odbicie tego napisu....
nmm
Ach ci mĂŞrzczyÂźni ''pomyÂślaÂłam'', zastanawiaÂłam siĂŞ czemu wyznaÂłam mu mój straszny sekret Jestem strasznie naiwna ''myÂśle''. Znów spojrzaÂłam w niebo.
Pojawiam siĂŞ nieco otĂŞpiaÂły z rozciĂŞtÂą gÂłowÂą w 2 miejscach trochĂŞ siĂŞ zataczajÂąc jednak niosÂąc ostroÂżnie 10 grzybków daje je kolesiowi i wyciÂągam rĂŞkĂŞ po zapÂłatĂŞ....

Tak bardzo dobrze. WidzĂŞ , ze znalazÂłeÂś grzyby. A oto i twoja nagroda :
200Y
5 na staty
25 Pch
misja rangi C
- No prosze znów siĂŞ spotykamy w tym samym miejscu -powiedziaÂłam - CoÂś ty robiÂł? bo okropnie wyglÂądasz, te rozciĂŞcia nie wyglÂądajÂą dobrze -powiedziaÂłam. WstaÂłam poszÂłam do stawu, zamoczyÂłam chustke po czym wróciÂłam.- Obmyje ci rany, bo inaczej dostanie siĂŞ zakarzenie -powiedziaÂłam.
-ZbieraÂłem grzybki dla tego Idioty-powiedziaÂłem krzywiÂąc siĂŞ kiedy obmywaÂła ranĂŞ ...
No i miaÂłem drobny wypadek ale to nic takiego....
- Masz wielkie szczĂŞÂście, Âże rany nie sÂą gÂłebokie -powiedziaÂłam- PowinieneÂś bardziej uwaÂżac na siebie. SkoĂączeÂłam obmywaĂŚ rane, z torby wyciÂągneÂłam plastry i zakleiÂłam rozciĂŞcia na gÂłowie.
Eee tam po co....zawsze siĂŞ znajdzie ktoÂś kto mnie opatrzy-powiedziaÂłem ze Âśmiechem rozkÂładajÂąc siĂŞ na trawie..:P
- JesteÂś bardzo pewny siebie -powiedziaÂłam, oparÂłam siĂŞ o drzewo i zaczeÂłam rozmyÂślaĂŚ.
A co w tym zÂłego...-zapytaÂłem patrzÂąc na niÂą bawiÂąc siĂŞ kunaje nagle rzuciÂłem kunajem w ptaszka lecÂącego obok drzewka tak Âże ptak zostaÂł przybity do pnia drzewa przez mój kunaj
Nagle pojawia siĂŞ za tobÂą waÂżny czÂłonek SO.
Witaj Manobu mam dla Ciebie misjê bardzo wa¿n¹ misjê - powiedzia³ spokojnie - musisz siê udaÌ do bram Suny tam czeka 3 shinobi. Pomo¿esz im wykonaÌ misjê dla chwa³y SO i Oto. S³ysza³em nawet , ¿e jeden z nich ma Cs. A teraz ruszaj. - po tych s³owach goœÌ rozp³yn¹³ siê.
-Takie Âżycie shinnobi...od misji do misji-powiedziaÂłem bardziej do siebie niÂż do Mishi...
-DziĂŞkujĂŞ za opatrunek-powiedziaÂłem wstajÂąc...
RuszyÂłem szybkim krokiem w kierunku wyjÂścia z wioski...
nmm
- Do widzenia -powiedziaÂłam, popatrzyÂłam na ptaszka który nadal byÂł przybity kunaiem do drzewa. WstaÂłam i podeszÂłam do tego drzewa. WyciÂągneÂłam kunai z drzewa a ptaka poÂłoÂżyÂłam na ziemi Nierozsondni sÂą ci merzczyÂźni ''pomyÂąlaÂłam''. RuszyÂłam w strone miasta.
Przez park przechodziÂł Mikoto ,byÂł ubrany w ubranie letnie. WidaĂŚ byÂło ,Âże mu byÂło zimno , lecz nie prosiÂł nikogo ,aby mu daÂł coÂś ciepÂłego do ubrania. PadaÂł Âśnieg , a dzieciak popatrzyÂł w górĂŞ w chmury ....
- Yuki .... - PowiedziaÂł próbujÂąc zÂłapaĂŚ jakieÂś pÂłatek Âśniegu ... lecz za kaÂżdym razem kiedy zÂłapaÂł owy ,to zanim go dokÂładnie obejrzaÂł rozpuszczaÂł siĂŞ , od ciepÂłoty ciaÂła chÂłopaka ....
PrzyszÂłam tu odpocz¹Ì i moÂże troszke zaszaleĂŚ, zauwaÂżyÂłam jakiegoÂś chÂłopaka, który byÂł troszke dziwny. PodeszÂłam do krzaka i wzieÂłam troszke Âśniegu, ulepiÂłam kulke i ÂżuciÂłam w chÂłopaka. Gdy dostaÂł kulkÂą Âśniegu wyglÂądaÂł zabawnie a ja zaczeÂłam siĂŞ ÂśmiaĂŚ.
ChÂłopak dostaÂł ÂśnieÂżkÂą w ucho tak mocno , aÂż siĂŞ przewróciÂł. TrzymaÂł siĂŞ za ucho , wstaÂł i zacz¹³ pÂłakaĂŚ , poniewaÂż go to bardzo bolaÂło ..
PodeszÂłam do niego- Przepraszam niechciaÂłam ci zrobiĂŚ krzywdy -powiedziaÂłam- Nic ci nie bĂŞdzie -dodaÂłam patrzÂąc na chÂłopaka- Jak siĂŞ nazywasz? -zapytaÂłam go uÂśmiechajÂąc siĂŞ.
ChÂłopak byÂł lodowaty i siĂŞ troszkĂŞ trzÂąsÂł z zimna. Mikos otarÂł Âłzy i popatrzyÂł na dziewczynĂŞ. Wtedy zobaczyÂła bardzo dziwne oczy .. które byÂły kolorowe i bÂłyszczÂące.
- Mii.. Mik... Mikoto- PowiedziaÂł trochĂŞ siĂŞ jÂąkajÂąc ..
- ÂŁadne imie, ja jestem Jeena -powiedziaÂłam, przez chwile patrzyÂłam na jego dziwne oczy- Chyba troszke zmarzÂłeÂś co?? -zapytaÂłam widzÂąc, Âże chÂłopak siĂŞ trzĂŞsie.ZdjeÂłam z siebie kurtke po czym podaÂłam jÂą Mikotowi- Masz okryj siĂŞ bo inaczej bĂŞdziesz chory -powiedziaÂła.
MikoÂś siĂŞ uÂśmiechnÂą i pokiwaÂł tylko gÂłówkÂą. WtuliÂł siĂŞ w kórdkĂŞ, którai tak byÂła dla niego stanowczo za duÂży, moÂżna by rzec Âże miaÂł na sobie wielki ciepÂły pÂłaszczyk, w którym mógÂłby siĂŞ utopiĂŚ...
- Jeena ... - PowiedziaÂł uÂśmiechniĂŞty a jego oczka jak wĂŞgielki byÂły wpatrzone w twarz dziewczyny.
- Z kÂąd jesteÂś? bo napewno nie z tej wioski -powiedziaÂła patrzÂąc na chÂłopaka.
- Ame .... - Powiedzia³ ch³opak i zacz¹³ siê rozgl¹daÌ ...
- Gdzie jest Yagu - SpytaÂł siĂŞ dziewczyny , tak jakby wiedziaÂła, oczka chÂłopaka ciÂągle bÂłyskaÂły zmieniajÂąc kolory ..
Ame to dosyĂŚ daleko ''myÂślaÂła'' popatrzyÂłam na Mikoto- Kto? -zapytaÂła- Nie znam takiej osoby -oznajmiÂłam patrzÂąc na niego z góry- Ile masz lat? -spytaÂłam.
Mikoto popatrzyÂł na dziewczynĂŞ...
- Mam ...- Zacz¹³ liczyÌ na paluszkach.
- 10 ... powiedziaÂł .. nastĂŞpnie rozglÂądnÂą siĂŞ po okolicy.
- Wiesz gdzie jest tu jakiÂś wulkan ... tam jest Yagu-chan ...- PowiedziaÂł chÂłopak.
- 10 tak? Ja mam 12 i niezachowuje siĂŞ jak maÂły bachor -powiedziaÂłam stanowczo- W Yuki znajfuje sie wulkan ale niewiem czy o ten ci chodzi. Jak chcesz to moge cie tam zabraĂŚ -powiedziaÂłam do chÂłopaka.
nagle na ziemie skoczyÂła pewna osoba w czarnym pÂłaszczu
-Kto mnie szukaÂł ja jestem Yagu Ryu Otokage
œci¹gn¹³ kaptur i popatrzy³ siê na dzieci swym rinnengan
-Mikoto co tu robisz
PrzyjrzaÂłam siĂŞ uwaÂżnie przybyszowi- Ten chÂłopak ciebie szukaÂł ale skoro ty go znalazÂłeÂś to nie bedzie problemu -powiedziaÂłam uÂśmiechajÂąc siĂŞ pod nosem.
ChÂłopak popatrzyÂł na Braciszka swoimi oczkami które byÂły identyczne jak jego Yagu..
- MiaÂłem ci daĂŚ to nie pamiĂŞtasz nii-chan ?- PowiedziaÂł WyjmujÂąc strój Kage Oto z plecaczka.
- O to ten strój ..- PowiedziaÂł szata kage byÂła zÂłoÂżona w kostkĂŞ
-dziêki a teraz muszê iœÌ nie idŸcie za mn¹ bo mo¿e byÌ gor¹co
powiedzia³ i znikn¹³
Mikos tylko westchnÂą ..
- hmm ... to ja muszĂŞ teraz iÂśc do Oto - Gakure no Sato ... kawaÂł drogi ..- WestchnÂą smutny MikoÂś , poniewaÂż martwiÂł siĂŞ o braciszka.
- PosÂłuchaj lepiej bedzie jak zostaniesz, nie sÂłyszaÂłes co on powiedziaÂł? -powiedziaÂłam- Tam moÂże byĂŚ niebespiecznie.
// on mówiÂł o wulkanie //
- Hmm... to co ja mogê tu zrobiÌ tu w Yuki .. muszê iœÌ do Oto ..-Powiedzia³ ch³opak wci¹gaj¹ mapkê œwiata.
/pomyliÂłam sie /

- Moge pujœÌ z tob¹ i tak nic nie mam do roboty. Siostrzyczka jest na misji a mi siê samej nie chce siedzieÌ w domu -powiedzia³am- To moge ci towarzyszyÌ? -spyta³am.
Mikoœ pokiwa³ g³ow¹ i zacz¹³ iœÌ w stronê bramy wioski , wraz z kompanka ..

nmm
wszedÂł do parku wolnym krokiem rozglÂądajÂąc siĂŞ
W parku pojawiÂł siĂŞ równieÂż Mikos , który ÂłapaÂł pÂłatki Âśniegu w swoje maÂłe dÂłonie. ChÂłopiec byÂł szczĂŞÂśliwy w czasie zabawy w Âśniegu .
zauwaÂżyÂł czyj¹œ obecnoœÌ i obróciÂł siĂŞ spoglÂądajÂąc na chÂłopca swym sharingan
-Rikudo
szepn¹³ pod nosem widz¹c oczy ch³opaka
Mikos popatrzyÂł na Saska i tylko zrobiÂł dwa kroki w tyÂł , z lekkim strachem w oczach .. nastĂŞpnie siĂŞ potknÂą o jakiÂś krzaczek i Âłupna gÂłoÂśno o ziemiĂŞ.- AÂł ....- JĂŞkna chÂłopak i popatrzyÂł na Sharingana nieznajomego ...
- *Uchiha ... Sharinan ... * - PomyÂślaÂł chÂłopak , poniewaÂż byÂł za bardzo oczytany, aby nie wiedzieĂŚ co to za oczy ... Mikoto tylko pokiwaÂł gÂłówkÂą .
podszedÂł do chÂłopca i podaÂł mu rĂŞkĂŞ
-Wstawaj nazywam siĂŞ Sasuke Uchiha
Mikoto zÂłapaÂł za rĂŞkĂŞ Saska .. .
- Ja ... jestem .. Mikoto ...- PowiedziaÂł lekko siĂŞ jÂąkajÂąc przy odpowiedzi. Mikos nastĂŞpnie wstanÂą i siĂŞ otrzepaÂł .. Sasuke byÂł bardzo duÂży w przeciwieĂąstwie do maÂłego rikudo
przy tym jak podaÂł mu rĂŞkĂŞ odsÂłoniÂł przeklĂŞtÂą pieczĂŞĂŚ
-czego siĂŞ boisz
spytaÂł spokojnie
Mikoto poklepaÂł siĂŞ po policzkach ... a nastĂŞpnie jego oko przykuÂła owa pieczĂŞĂŚ... Gennin bardzo siĂŞ interesowaÂł owymi i byÂł ciekaw co to jest , lecz siĂŞ baÂł spytaĂŚ bo to by byÂło dziecinne z jego strony i gÂłupie , zarazem niegrzeczne .
- Gomene Sasuke - Senapi *Senpai - Pan*-PowiedziaÂł Mikoto uÂśmiechajÂąc siĂŞ Do Sasska .. _
-mów mi tylko Sasuke
powiedziaÂł spokojnie
-coÂś ciĂŞ zaintrygowaÂło
spytaÂł
- Dobrze Sasuke-kun - PowiedziaÂł kiwajÂąc gÂłowa ..
- Nie nic ...- PowiedziaÂł od razu zmieniajÂąc temat rozmowy chÂłopak nie chciaÂł siĂŞ narzucaĂŚ nowemu przyjacielowi ..
-A ciebie co tu sprowadza
powiedziaÂł sopkojnie
- Hmm... miaÂłem sprawĂŞ do zaÂłatwienia , która juÂż zaÂłatwiÂłem ..- PowiedziaÂł uÂśmiechniĂŞty.
- Braciszek kazaÂł mi wracaĂŚ do Oto ... i nie chciaÂł abym mu przeszkadzaÂł ..- PowiedziaÂł lekko zasmucony.
-Oto
zamyÂśliÂł siĂŞ trochĂŞ
-jetem z organizacji SO która znajduje siĂŞ obok oto
- PrzeklĂŞta pieczĂŞĂŚ ...- PowiedziaÂł podnoskiem bardzo sÂłabo sÂłyszalnym gÂłosem , Sasuke mógÂł usÂłyszeĂŚ tyko moÂże dwie trzy gÂłoski.
- To moÂże bĂŞdziemy siĂŞ czĂŞÂściej widywaĂŚ ..- OznajmiÂł zadowolony chÂłopiec..
-mo¿ne do zobaczenia muszê ju¿ iœÌ
odwróciÂł siĂŞ i wystawiÂł rĂŞkĂŞ do góry odchodzÂą w geÂście poÂżegnania
Mikoto tez poszedÂł w swoja stronĂŞ prosto do Oto Gakureno sato , tam miaÂł teraz siĂŞ znajdowaĂŚ ...

nmm
SzÂłam przez park podziwiajÂąc krajobraz, zauwaÂżyÂłam pustÂą Âławke. RuszyÂłam w jej kierunku. Gdy dotarÂłam do Âławki usiadÂłam sobie na niej. ZaczeÂłam patrzeĂŚ w dal Ciekawe gdzie teraz jest siostrzytrzka. Bardzo siĂŞ o niÂą martwie ale mam nadzieje Âże nic jej niebĂŞdzie ''rozmyÂślaÂłam''.
Hideki nieco juÂż uspokojony pojawiÂł siĂŞ na jednym z drzew...
przysiadÂł na ga³êzi rozejrzaÂł siĂŞ po okolicy nic nie mówiÂąc...
SiedziaÂł tak chwilĂŞ aÂż coÂś przykuÂło jego uwagĂŞ...jednak trudno byÂło orzec co to jest gdyÂż maÂło kto miaÂł tyle odwagi by spojrzeĂŚ mu w oczy...

Dodane po 7 godzinach 56 minutach:

Mój demon coÂś do mnie szepn¹³...nie musiaÂłem nawet go sÂłuchaĂŚ od razu wiedziaÂłem o co chodzi gdyÂż odkÂąd siĂŞ przebudziÂł dzieliÂłem z nim nie tylko ciaÂło ale teÂż myÂśli
wstaÂłem i odbiÂłem siĂŞ od ga³êzi która pĂŞkÂła a ja znikn¹³em
nmm
uÂśadÂłem sobie jak niby nic na Âławce patrzaÂłem na Hideki Âżeby zrozumieĂŚ co robi jednak podglodywaÂł ludzi mówiÂących w parku patrzaÂł z drzewa
Usiad³ na ³awce ¿eby odpocz¹Ì.

Dodane po 3 minutach:

Wraca do Wioski.
Amane wszed³ do parku, rozgl¹dn¹³em siê i zacz¹³ biegaÌ po parku, co kilkanaœcie minut robi¹c przerwê i rozci¹gaj¹Ì siê.

Dodane po 15 godzinach 18 minutach:

Znudzony juÂż bieganiem postanowiÂłem gdzieÂś wyruszyĂŚ.
Teraz juÂż powolnym krokiem wyszedÂłem z parku, nie obierajÂąc celu dalszej podróÂży.

<NMM>
WszedÂłem do parku po czym rozejrzaÂłem siĂŞ. RĂŞce trzymaÂłem przy sobie by nie zmarzÂły. CieszyÂłem siĂŞ, Âże mam pelerynĂŞ która zatrzymuje czeœÌ ciepÂła mojego ciaÂła i chroni lekko przed zimnem. Po chwili usiadÂłem i zacz¹³em patrzeĂŚ w niebo.
Amane przemierzaÂł park kiedy w koĂącu spotkaÂł jakiegoÂś chÂłopaka który patrzyÂł w niebo. PodszedÂł do niego i powiedziaÂł ciepÂłym gÂłosem:
-Jestem Kishi Amane...- po krótkiej chwili dodaÂł pocierajÂąc rĂŞce -...strasznie tu zimno. - CzekaÂł na odpowiedÂź, lub reakcjĂŞ chÂłopaka.
UsÂłyszaÂłeÂś jakiÂś dziwny szelest. CóÂż to mogÂło byĂŚ ? JuÂż po chwili okazaÂło siĂŞ, Âże ów dÂźwiĂŞk wydaje uciekajÂący kot... Za nim biegÂła jakaÂś bogato odziana kobieta. Kot przemkn¹³ z szybkoÂściÂą Power Rangers tuÂż przy Tobie, kobieta natomiast zatrzymaÂła siĂŞ przy Tobie, aby odsapn¹Ì. WidzÂąc CiĂŞ, spytaÂła:
-PomoÂżesz zÂłapaĂŚ mojego pupilka, gdybym Ci zapÂłaciÂła... ?
Kahen Kishi.-odparlem do chÂłopaka po czym wstaÂłem i powiedziaÂłem do kobiety-Tak jest proszĂŞ pani. Niech pani poczeka a ja zÂłapiĂŞ tego kota.
Po czym ruszyÂłem w poÂścig za kotem. WysÂłaÂłem dodatkowo chakrĂŞ do stóp by przyspieszyĂŚ. Kota caÂły czas próbowaÂłem mieĂŚ na wzroku.
Kot biegÂł dosyĂŚ dziwacznymi uliczkami Yuki, pĂŞdzÂąc przed siebie jak Speedy Gonzales. W pewnym momencie prychn¹³ dziko, zatrzymujÂąc siĂŞ. Chyba taki 'koĂąski cwaÂł' nieco go zmĂŞczyÂł. NastroÂżyÂł groÂźnie sierœÌ, byÂł gotów do ataku. CzyÂżby miaÂł CiĂŞ powaliĂŚ kot ? A skÂądÂże ! Trzeba byÂło tylko trochĂŞ obÂłaskawiĂŚ tego 'kiciusia'.

*opis obÂłaskawiania kota na 3/4 A4 w Wordzie, tj. ok 20-25 zdaĂą, 180 wyrazów*
spaÂłem na Âławce i marzyÂłem o czekoladzie
Yuki chodz¹c po parku rozgl¹da³a siê za ³awk¹, chcia³a usi¹œÌ i spokojnie sobie pomyœleÌ, zobaczy³a ³awkê, usiad³a i powiedzia³a

- Szkoda Âże nic siĂŞ nie dzieje, i nie mam nic do roboty.

Po czym poÂłoÂżyÂła siĂŞ na Âławce i czekaÂła.

"Oby coÂś siĂŞ dziaÂło, bo z nudów nie wytrzymam"
LeÂżaÂłaÂś na Âławce... ByÂło ci tak miÂło i spokojnie... Gdy nagle ktoÂś rzuciÂł w ciebie ÂśnieÂżkÂą... ByÂły to jakies dzieci... KrzyczaÂły radoÂśnie rzucajÂąc siĂŞ kulkami ze Âśniegu... MachajÂąc rĂŞkami zapraszaÂły ciĂŞ do zabawy...
- Hej co robicie ?

MówiÂąc to yuki wstaÂła i rzuciÂła lekko ÂśnieÂżkÂą w jedno dziecko.

- Pobawmy siĂŞ razem.

MówiÂłam to wszystko z uÂśmiechem i radoÂściÂą w gÂłosie. " Kocham dzieci no normalnie kocham te malutkie dzieciaczki, bawiĂŚ siĂŞ z nimi porozmawiaĂŚ a niech ktoÂś im zrobi krzywdĂŞ to nie rĂŞczĂŞ za siebie"
ByÂła to czwórka dzieci. Dwie dziewczynki i dwaj chÂłopcy. ChÂłopcy byli w wieku 2 i 5 lat, dziewczynki starsze 7 i 10 lat. Wszystkie byÂły radosne, rzucaÂły siĂŞ ÂśnieÂżkami... ÂŚnieg delikatnie pruszyÂł... Dzieci rzucaÂły siĂŞ w ÂśnieÂżne zaspy, a w pewnym momencie 5 latek podszedÂł do ciebie i zapytaÂł:

-ulepiÂś Âź nami baÂłwana?

ZapytaÂł lekko sepleniÂąc. MiaÂł delitakne tysy twarzy, gdyby nie jego ubranie mogÂła byÂś pomyliĂŚ go z dziewczynkÂą. Ponownie dostaÂłaÂś kulkÂą z biaÂłego Âśniegu, dziewcznyki ÂśmiaÂły siĂŞ i lepiÂły nastĂŞpne pociski...
- Tak malutki ulepiĂŞ z wami baÂłwanka.

RadoÂśnie to powiedziaÂłam po czym rzuciÂłam ÂśnieÂżkÂą i krzyknĂŞÂłam do wszystkich.

- Lepimy baÂłwana!!.

"Jak ja dawno siĂŞ nie bawiÂłam z dzieĂŚmi, moÂże kiedyÂś bĂŞdĂŞ miaÂła wÂłasne. Hi hi, bym miaÂła z nimi kÂłopoty gdyby byÂły takie jak ja."
-Jupi, Âłooo, super...

Dzieciaki cieszyÂły siĂŞ jak maÂło kto, od razu rzuciÂły siĂŞ do Âśniegu i zaczÂły lepiĂŚ kule na baÂłwana, powoli z maÂłych kuleczek dzieci ulepiÂły durze kule... ByÂły nawet wiĂŞksze od nich i musiaÂły popychaĂŚ je w parach, w pewnym momencie byÂły dla nich juz za ciĂŞÂżkie... PiĂŞcio latek znów siĂŞ do ciebie odezwaÂł...

-MoÂźeÂś pomóĂŚ nam Âź tymi kulami ÂśiÂą za ciĂŞszkie...

ByÂł taki niewinny, taki sÂłodki...
Teraz przemowiÂła 7 letnia dziewczynka...

-Masz Âładne wÂłosy, wyglÂądasz jak nasza mamusia, ale nie wiemy gdzie ona jest, ktoÂś jÂą zabraÂł...

Dziewczynka posmutniaÂła, raszta dzieci gdy tylko usÂłyszaÂły co powiedziaÂła od razu przestaÂły siĂŞ ÂśmiaĂŚ i bawiĂŚ, najwidoczniej byÂło to rodzeĂąstwo, ale co staÂło siĂŞ z ich mamÂą?

- Jak to jÂą zabraÂł? Co siĂŞ staÂło z waszÂą mamÂą? Opowiadajcie. PomogĂŞ wam.

Bardzo siĂŞ zmartwiÂłam Âże coÂś takiego mogÂło siĂŞ staĂŚ. "Bardzo nie lubiĂŞ gdy dziecko jest samotne kiedyÂś ja byÂłam sama znam ten ból, bez rodziców, bez opieki. ". UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ do dzieci, i powiedziaÂłam.

- ZnajdĂŞ waszÂą mamĂŞ, dzieciaczki. PamiĂŞtajcie Âże jak dacie dobro za komuÂś ten ktoÂś wam je odda. Opowiadajcie co siĂŞ staÂło.
-Pszyszli do naszego domu dwa dni temu, jacyÂś ludzie mówili coÂś o piaskowym potworze...

MówiÂła najstarsza dziewczynka kiedy przerwaÂł jej maÂły chÂłopczyk...

-A cio to piÂśek?

Dziewczynka wziĂŞÂła dwu latka na rĂŞce i przytuliÂła...

-Nic skarbie to po prostu Âźli ludzie z bardzo daleka...

Wszystkie dzieci podeszÂły do ciebie robiÂąc bardzo smutne miny...

-ProszĂŞ odzyskaj naszÂą mamĂŞ, zabrali jÂą w stronĂŞ TĂŞczowego lodowca Hyouniji... O tam...

Dziewczynka spojrzaÂła siĂŞ ze smutkiem w oczach i Âżalem w stronĂŞ odlegÂłego lodowca który nawet stÂąd byÂło widaĂŚ wyraÂźnie...
UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ i powiedziaÂłam.

- Spokojnie dzieciaczki, sprowadzĂŞ waszÂą mamĂŞ.

PrzytuliÂłam wszystkich i pocaÂłowaÂłam najmÂłodszego w czuÂłko. PowiedziaÂłam do najstarszej siostry.

- Pilnuj ich i pamiĂŞtaj dbaj o nich, zaraz wrócĂŞ z waszÂą mamÂą, nie martw siĂŞ o mnie poradzĂŞ sobie. Tylko pamiĂŞtaj czekajcie tutaj bym wiedziaÂła gdzie wróciĂŚ.

Wszystko mówiÂłam z uÂśmiechem na twarzy. I w przekonaniu.

"<NMM>"
Dzieci zaufaÂły ci, powstrzymaÂły cisnÂące siĂŞ na mrozie Âłzy. Wszystkie machaÂły ci gdy szÂłaÂś w stronĂŞ lodowca... ZrobiÂło siĂŞ bardzo zimno... Twoje szaty zlewaÂły siĂŞ z otoczeniem to teÂż dzieci szybko straciÂły ciĂŞ z oczu... Droga do lodowca byÂła daleka ale caÂły czas otuchy dodawaÂł ci obraz czwórki dzieci które czakajÂą na ciebie i swojÂą mamusiĂŞ...

pisz tutaj kliknij by dojœÌ do lodowca...

BiegnÂąc zobaczyÂłam dzieci które czekaÂły w tym samym miejscu gdzie siĂŞ poÂżegnaliÂśmy, od razu szybciej zaczĂŞÂłam biec do dzieci, przybiegÂłam do nich powiedziaÂłam z uÂśmiechem na twarzy:

-Mam waszÂą mamĂŞ ale, zanieÂśmy jÂą do domu jest trochĂŞ wyziĂŞbiona, potrzebuje ciepÂła, nie martwcie siĂŞ wszystko juÂż jest dobrze, nic jej nie jest.
Dzieci dosÂłownie skakaÂły z radoÂści caÂły czas sÂłyszaÂłaÂś ich radosne woÂłanie. Gdy zobaczyÂły swoja mamusiĂŞ wszystkie jÂą obieÂły i przytuliÂły... Nie widziaÂły jej dwa dni czasu... ZanieÂśliÂście jÂą do domku, napaliliÂście w pominku a kobieta niedÂługo póÂźniej siĂŞ ocknĂŞÂła. ZjadÂłaÂś z nimi ciepÂły obiad. Po czym opuÂściÂłaÂś ich domek. Gdy odchodziÂłaÂś kobieta wsunĂŞÂła ci coÂś do kieszeni gdy nie patrzaÂłaÂś jak siĂŞ póÂźniej okazaÂło byÂł to skórzany mieszek z pieniĂŞdzimi... Mi³¹ i ciepÂła atmoswerĂŞ aÂż ciĂŞÂżko byÂło ci opuszczaĂŚ ale wiedziaÂłaÂś Âże dzieci i ich mama potrzebujÂą trochĂŞ czasu dla siebie...

(nagroda, 5 punktów do statystyk moÂżesz je dowolnie rozÂłoÂżyĂŚ lub ca³¹ pulĂŞ zainwestowaĂŚ w jednÂą cechĂŞ np. w szybkoœÌ lub rozdeieliĂŚ np. 2 siÂła 2 szybkoœÌ i 1 do wytrzymaÂłoÂści itp... , 25 pch to wiadomo dopisujesz sobie +25 pch do swojego 1000, oraz nagroda pieniĂŞÂżna w postaci 300Y za kawaÂł dobrej roboty... dziĂŞkujĂŞ za mi³¹ grĂŞ Armor )
Kamisaka szedÂł powoli jednÂą z alei parku, trzĂŞsÂąc siĂŞ i szczĂŞkajÂąc zĂŞbami z zimna.
¯e te¿ wzi¹³em tylko koszulê... Myœla³em, ¿e bêdzie cieplej...
PocieraÂł skórĂŞ na przedramionach w celu wywoÂłania ciepÂła. PomagaÂło to, ale nieznacznie. CiÂągle wykonujÂąc tĂŞ czynnoÂśc, zbliÂżaÂł siĂŞ do jednej z pustych Âławek. W okolicy byÂło pustawo.
O tej porze niewielu ludzi odwiedza parki... I dobrze, nie mam teraz ochoty na rozmowy.
Wreszcie doszed³ do ³awki. Opad³ na ni¹ i zacz¹³ patrzec siê w dal, rozmyœlaj¹c.
Warto by by³o znaleŸc sobie jak¹œ robotê. Muszê w koùcu z czegoœ ¿yc, a niewiele pieniêdzy mi ju¿ zosta³o...
Zawsze, gdy o tym myÂślaÂł, wprawiaÂł siĂŞ w czarny humor. Niezbyt lubiÂł pracowac, ale teraz byÂło to konieczne...
Teraz i tak raczej nic nie znajdĂŞ... Jest za wczeÂśnie...
Wtem poczuÂł nag³¹ chĂŞc rysowania. CoÂś takiego objawiaÂło siĂŞ mu raz na jakiÂś czas, inni nazywali to "wenÂą" . WyciÂągn¹³ z kieszeni szkicownik oraz zapasowy oÂłówek, jaki zawsze miaÂł ze sobÂą. PoÂłoÂżyÂł swoje "pÂłótno" na kolanach, wzi¹³ "pĂŞdzel" w rĂŞkĂŞ i zacz¹³ rysowac, wzorujÂąc siĂŞ na widzianym przed sobÂą krajobrazie. PrzestaÂł myÂślec o zimnie oraz tym, Âże musi znaleÂźc jak¹œ pracĂŞ. Kartka powoli zapeÂłniaÂła siĂŞ podobiznÂą obrazu przed oczami Kamisaki, który tworzyÂł w ciszy.
PrzechadzajÂąc siĂŞ po parku oraz rozglÂądajÂąc siĂŞ po okolicy zauwaÂżyÂłem nieznajomÂą osobĂŞ siedzÂącÂą na Âławce, która trzymaÂła w rĂŞku kartkĂŞ i oÂłówek. Nie tracÂąc ani chwili podszedÂłem do osoby mi nieznanej po czym powiedziaÂłem:

- Witaj nieznajomy -
Kamisaka rysowaÂł powoli i w skupieniu jednÂą z Âławek, patrzÂąc uwaÂżnie na swój obraz i co chwila zerkajÂąc na krajobraz. Przy jednym z kolejnych zerkniĂŞc zobaczyÂł zbliÂżajÂącego siĂŞ czÂłowieka.
Huh? O tej porze?
CzÂłowiek podszedÂł do Kamisakiego i przywitaÂł siĂŞ z nim. ChÂłopak byÂł nieco zirytowany, Âże przerwano mu rysowanie ; nigdy tego nie lubiÂł, jednakÂże nie widziaÂł przeciwnoÂści, Âżeby poznac tego czÂłowieka, skoro juÂż tu podszedÂł.
OdÂłoÂżyÂł na bok szkicownik oraz oÂłówek.
-Witaj - powiedziaÂł spokojnie Kamisaka. - MiÂło mi CiĂŞ poznac, jestem Kamisaka z klanu Hytoroga.
Wyci¹gn¹³ rêkê do nieznajomego, czekaj¹c, a¿ ten siê przedstawi. Na wargach ch³opaka pojawi³ siê lekki uœmiech.
Ch³opak widz¹c wyci¹gniêt¹ rêkê uœcisn¹³ j¹ po czym powiedzia³:
- MiÂło mi. Jestem Yoshi Mishimo -
DziwiÂło go, Âże ktoÂś o tej porze siedziaÂł na Âławce, a tym bardziej zdziwiÂło go to, Âże dzieje siĂŞ to w taki ziÂąb. ZauwaÂżyÂłem równieÂż, Âże mój nowo poznany kolega na kartce, którÂą trzymaÂł w rĂŞku miaÂł jakiÂś rysunek.
- JeÂśli Ci w czymÂś przeszkodziÂłem to przepraszam , nie chciaÂłem tego zrobiĂŚ - powiedziaÂłem z lekkÂą niepewnoÂściÂą w gÂłosie
Nieznajomy uœcisn¹³ rêkê Kamisakiego i przedstawi³ siê.
Yoshi Mishimo... Ch³opak zacz¹³ siê zastanawiac, czy gdzieœ nie s³ysza³ tego imienia i nazwiska... Chyba nie...
ZobaczyÂł, Âże wzrok mojego nowego kolegi zjechaÂł na kartkĂŞ, na której widniaÂł niedokoĂączony rysunek. Na jego sÂłowa Kamisaki odrzekÂł :
-Co prawda rysowaÂłem, ale nie przeszkodziÂłeÂś mi zbytnio... Jeszcze nie doszedÂłem do Âśrodka rysunku. - powiedziaÂł. - UsiÂądÂź, jeÂśli chcesz.
Kamisaki czekaÂł, aÂż kolega usiÂądzie, wracajÂąc do rozcierania przedramion, poniewaÂż uczucie zimna wróciÂło, gdy przestaÂł rysowac.
Nie trac¹c ani chwili usiad³em na ³awce obok nowego znajomego. Widz¹c jak zacz¹³ pocieraÌ rêce spyta³em siê:
- SÂłuchaj nie jest Ci za zimno? -
RozglÂądajÂąc siĂŞ wokóÂł przyglÂądaÂłem siĂŞ krajobrazowi oraz piĂŞknu przyrody.
Po pewnej chwili powiedziaÂłem:
- Przepraszam, Âże jestem taki wÂścibski, ale chciaÂłbym siĂŞ zapytaĂŚ oto co masz zamiar narysowaĂŚ? Bo jak widzĂŞ nie skoĂączyÂłem jeszcze swojego rysunku -
Yoshi usiadÂł na Âławce obok Kamisakiego, który znowu zapatrzyÂł siĂŞ na chwilĂŞ w krajobraz. UsÂłyszaÂł gÂłos kolegi.
-Pewnie, Âże jest - odparÂł Âżwawo zgodnie z prawdÂą.
Zaraz zamarznĂŞ na lód i bĂŞdĂŞ prawdziwym panem Hyoutonu - zaÂżartowaÂł w myÂślach.
-Nie zabraÂłem niczego prócz koszuli... - mrukn¹³.
Po chwili Yoshi odezwaÂł siĂŞ ponownie.
-Mówisz o tym rysunku? - spytaÂł Kamisaki, spoglÂądajÂąc na swój niedokoĂączony obraz, rad, Âże Yoshi o to spytaÂł. LubiÂł opowiadac o swojej sztuce. - -Przedstawia okoliczny krajobraz. SwojÂą drogÂą, okolica jest naprawdĂŞ piĂŞkna, prawda? Spójrz na te drzewa. - Kamisaki wskazaÂł palcem na stojÂące w parku wierzby, dĂŞby i sosny. - Widzisz, jak piĂŞknie siĂŞ komponujÂą? WyglÂądajÂą, jakby ÂżyÂły. Nie wiem, czemu ludzie nie dostrzegajÂą w nich Âżycia.
Na tych sÂłowach zakoĂączyÂł swojÂą "mowĂŞ" , obawiajÂąc siĂŞ zbÂłaÂźnienia przed nowym znajomym. Nie kaÂżdy rozumiaÂł jego zainteresowanie przyrodÂą, choc miaÂł nadziejĂŞ, Âże Yoshi bĂŞdzie jednym z tych nielicznych, którzy zrozumiejÂą.
SÂłyszÂąc odpowiedÂź kolegi powiedziaÂłem:
- MoÂże chcesz mój pÂłaszcz bo mi jak narazie nie bĂŞdzie potrzebny -
SÂłyszÂąc kolejnÂą odpowiedÂź tym razem dotyczÂąca jego rysunku rozradowany powiedziaÂł:
- WidzĂŞ, Âże lubisz sztukĂŞ? Ja swego czasu teÂż rysowaÂłem przyrodĂŞ, ale obecnie nie mam zbyt wiele czasu i z tego powodu nie mam jak rysowaĂŚ - po tych sÂłowach chÂłopak wyraÂźnie posmutniaÂł
Po krótkiej chwili dodaÂł:
- Widzisz, nie wszyscy ludzie dostrzegajÂą Âżycie w otaczajÂącej nas przyrodzie, przynajmniej wiĂŞkszoœÌ tego nie dostrzega. Szczerze mówiÂąc ten caÂły krajobraz jest przepiĂŞkny - po skoĂączonej mowie mÂłodzian znowu zapatrzyÂł siĂŞ na otaczajÂący ich krajobraz oraz czekaÂł na odpowiedÂź Kamisaki.
Kamisaki byÂł ucieszony propozycjÂą Yoshiego, ale ze wzglĂŞdów uprzejmoÂści odmówiÂł :
-Nie, dziĂŞkujĂŞ, Tobie bardziej siĂŞ przyda. Ale dziĂŞki za uprzejmoÂśc.
SÂłyszÂąc, Âże nowy znajomy niegdyÂś takÂże rysowaÂłem pejzaÂże, ucieszyÂł siĂŞ.
CzyÂżby w tej wiosce wreszcie znalazÂł siĂŞ jakiÂś artysta prócz mnie? Wszyscy sÂą zajĂŞci tylko pracÂą, Âżyciem i misjami... Tymczasem ten goÂśc teÂż kiedyÂś rysowaÂł. Ciekawe, z jakiej pochodzi wioski.
ChciaÂł juÂż o to spytac, ale Yoshi wypowiedziaÂł jeszcze dwa zdania, po czym zapatrzyÂł siĂŞ na krajobraz.
WyglÂąda na to, Âże on teÂż docenia piĂŞkno przyrody! Jeszcze nigdy kogoÂś takiego nie spotkaÂłem.
-Z jakiej wioski pochodzisz? - spyta³ Kamisaki po chwili ciszy. - Nie wierzê, ¿e Yuki-gakurczyk potrafi docenic piêkno przyrody. Tutejsi ludzie s¹ zbytnio zajêci swoim w³asnym, zwyk³ym ¿yciem. - westchn¹³.
SÂłyszÂąc odpowiedÂź odmownÂą powiedziaÂł:
- W razie czego mów jak bĂŞdziesz potrzebowaÂł pÂłaszcza -
ChwilĂŞ póÂźniej odpowiedziaÂł na nastĂŞpne pytanie:
- Jestem obywatelem wioski KiriGakure, ale tak szczerze mówiÂąc bardziej jestem typem obieÂżyÂświata niÂż osoby siedzÂącej w jednej miejscu -
Wstrzyma³ na chwile by zaczerpn¹Ì powietrza po czym kontynuowa³:
- Widzisz, podróÂżujĂŞ to tu to tam w poszukiwaniu weny, jednak czujĂŞ, Âże na obecnÂą chwilĂŞ jestem wypalony a z chĂŞciÂą wróciÂłbym do rysunku. Swego czasu to zawsze mnie uspokajaÂło, zawsze siĂŞ zatracaÂłem w rysowaniu potrafiÂłem przesiedzieĂŚ caÂły dzieĂą i wychodziÂłem z transu dopiero pod wieczór gdy trzeba byÂło wypocz¹Ì -
Gdy Kamisaki usÂłyszaÂł, Âże ma powiedziec, gdyby potrzebowaÂł pÂłaszcza, pokiwaÂł tylko gÂłowÂą.
JakÂą mam chĂŞc go wziÂąc... Ale nie... Nie wypada... To by byÂło nieuprzejme... Chyba. Nie znam siĂŞ na stosunkach miĂŞdzyludzkich, ale wolĂŞ nie ryzykowac.
Po chwili milczenia Yoshi zdradziÂł swoje pochodzenie.
WiĂŞc Kiri-gakurczyk... WiedziaÂłem, Âże wszystkie plotki o nich to zwykÂłe bujdy. Widocznie to mili ludzie.
-JeÂśli brakuje Ci weny, dobrze jest przejÂśc siĂŞ do jakiegoÂś lasu. JeÂśli chcesz i znasz jakiÂś zalesiony teren, moÂżemy tam pójÂśc. Swojego czasu szedÂłem do pewnego, ale... - przeÂłkn¹³ ÂślinĂŞ. Wspomnienie tamtego lasu przypomniaÂło mu dom, a wiĂŞc i dziadków, którzy leÂżeli tam pogrzebani juÂż od paru lat... - ...ale to daleko. - wypaliÂł. - Znasz moÂże inny? - zapytaÂł.
Widz¹c niepewnoœÌ ch³opaka zdj¹³ z siebie p³aszcz i przykry³ nim Kamisakiego po czym powiedzia³:
- Trzymaj bo zamarzniesz ja mam jeszcze jeden -
I byÂła to szczera prawda, poniewaÂż po zdjĂŞciu jednego pÂłaszcza na ciele Yoshiego znajdowaÂł siĂŞ drugi pÂłaszcz podobny do tego pierwszego.
SÂłyszÂąc pytanie z strony Kamisakiego Yoshi odpowiedziaÂł:
- Tak szczerze mówiÂąc to znam jeden ale nie wiem czy nie chodzi o ten sam. A Ty o jakim lesie mówiÂłeÂś? -mÂłodzieniec zadaÂł kolejne pytanie skierowane do znajomego.
Gdy Yoshi naÂłoÂżyÂł pÂłaszcz na Kamisakiego, ten ucieszyÂł siĂŞ niezmiernie, choc staraÂł siĂŞ tego nie okazywac.
-DziĂŞki - rzekÂł z wdziĂŞcznoÂściÂą, opatulajÂąc siĂŞ pÂłaszczem i czujÂąc, jak zimno przemija.
WyglÂąda na to, Âże Kiri-gakurczycy sÂą naprawdĂŞ w porzÂądku, hehe.
Gdy chÂłopak usÂłyszaÂł kolejnÂą wypowiedÂź Yoshiego, strapiÂł siĂŞ nieco.
MuszĂŞ dzisiaj mówic o tym lesie? I to nowo poznanemu czÂłowiekowi?
ZastanawiaÂł siĂŞ przez moment, utkwiwszy wzrok w jakimÂś daleko poÂłoÂżonym punkcie.
W sumie moÂże zrobi mi siĂŞ lÂżej, jeÂśli komuÂś o nim powiem. Nie mogĂŞ caÂłe Âżycie unikac wspomnienia o jakimÂś zwykÂłym lesie...
-No cóÂż - zacz¹³. - To taki las w Yuki-gakure... DoÂśc interesujÂący.
Tak naprawdĂŞ ten las budziÂł w nim zachwyt, ale budziÂł teÂż zÂłe wspomnienia, wiĂŞc nie chciaÂł wiĂŞcej mówic Yoshiemu, Âżeby czasem nie poszli wÂłaÂśnie do tego.
Tego bym chyba nie zniósÂł.
Yoshi sÂłyszÂąc podziĂŞkowania chÂłopaka powiedziaÂł:
- Nie ma za co -
Po krótkiej chwili odpowiedziaÂł na jego sÂłowa:
- Widzisz, Ci chodzi o inny las a mi o inny. SÂłyszaÂłeÂś kiedyÂś o Bambusowym lesie? -
Kamisaki odetchn¹³ z ulg¹, gdy okaza³o siê, ¿e Yoshi nie bêdzie chcia³ dr¹¿yc tematu lasu w Yuki.
Bambusowy las... Nigdy o takim nie sÂłyszaÂłem... Ale kaÂżdy las ma w sobie coÂś interesujÂącego.
-Nic nie sÂłyszaÂłem... Co nie zmienia faktu, Âże moglibyÂśmy tam pójÂśc. - uÂśmiechn¹³ siĂŞ. - Dla mnie kaÂżdy las jest dobry, kaÂżdy zawiera coÂś nowego, interesujÂącego... Czego jeszcze nie widziaÂłem. To dostarcza mi weny na moje obrazy. - rzekÂł zgodnie z prawdÂą.
Yoshi widzÂąc uradowanie chÂłopaka powiedziaÂł:
- S³uchaj a mo¿e byœ chcia³ siê tam przejœÌ co? -
ByÂłem ciekaw czy mój nowo poznany kolega bĂŞdzie chciaÂł iœÌ do wspaniaÂłego lasu jakim jest Bambusowy las.
Kamisaka, sÂłyszÂąc pytanie kolegi, odpowiedziaÂł natychmiast :
-Jasne, Âże bym chciaÂł! Dawno nie byÂłem w Âżadnym lesie spoza obrĂŞbu Yuki-gakure, niestety... MogĂŞ to teraz chociaÂż nadrobic.
MoÂże zapomnĂŞ o swoich problemach, kiedy znowu zobaczĂŞ jakiÂś las... - przed oczami stan¹³ mu obraz stojÂących gĂŞsto przy sobie drzew, których korony tworzÂą niezwykÂłe sklepienie, ³¹czÂąc siĂŞ ze sobÂą, zaÂś miĂŞdzy nimi widniaÂły krzaki porastajÂące w nieznane mu jeszcze owoce. PoczuÂł narastajÂącÂą fascynacjĂŞ, juÂż siĂŞ paliÂł do poznania tego lasu.
-Gdzie jest ten las? ProwadÂź - poprosiÂł Kamisaka, wstajÂąc z Âławki. -BĂŞdĂŞ szedÂł za TobÂą.
- Hmm, trochê to daleko. Las znajdujê siê w KusaGakure, ale skoro chcesz iœÌ to idziemy -
Yoshi byÂł zadowolony, miaÂł towarzysza podróÂży, miaÂł z kim porozmawiaĂŚ. PoznaÂł osobĂŞ, z którÂą mógÂł dzieliĂŚ swojÂą pasjĂŞ jakim jest rysunek. ChÂłopak powoli wstaÂł i czekajÂąc na swojego towarzysza ruszyÂł w stronĂŞ bram wioski.
<NMM>
Kamisaka, dowiedziawszy siĂŞ, Âże las leÂży w Kusa-gakure, ucieszyÂł siĂŞ jeszcze bardziej.
Kusa to podobno najbardziej tropikalna wioska shinobi. Skoro w samych okolicach wioski moÂżna znaleÂźc rzadkie roÂśliny, owoce, owady i zwierzĂŞta, co bĂŞdzie w lesie? Bambusowy, hmm... A na dodatek w Ukrytej Wiosce Trawy panuje ciepÂły klimat. W Yuki-gakure zawsze jest zimno...
Nie mógÂł siĂŞ juÂż doczekac, aÂż znajdzie siĂŞ w wiosce. ZapomniaÂł o swoich kÂłopotach i przestaÂł myÂślec, gdzie znajdzie pracĂŞ i jaka ona bĂŞdzie. RuszyÂł za Yoshim ku bramom Yuki.
[NMM] .
PrzyprowadziÂłem dziewczynĂŞ do parku i puÂściÂłem jej dÂłoĂą. OdszedÂłem do jednej z pobliskich Âławek i usiadÂłem na niej. CzekaÂłem aÂż podejdzie i takÂże usiÂądzie. "CóÂż byÂło teraz robiĂŚ gdy tak maÂło czasu do misji mi zostaÂło, ani nigdzie w podróÂż siĂŞ nie wybiorĂŞ ani nic" PomyÂślaÂłem sobie.
WidzaĂŚ mój pomysÂł nie wypaliÂł westchneÂłam i uÂśmiechneÂłam siĂŞ promiennie do chÂłopaka. PodeszÂłam do Âławki na, której siedziaÂł i usiadÂłam obok niego- To o czym chcesz pogadaĂŚ? -zapytaÂłam obojĂŞtnym tonem.
-Nie wiem- OdpowiedziaÂłem, znów na niÂą patrzÂąc lecz po chwili wzrok utkwiÂłem w Âśniegu le¿¹cym pod moimi stopami. Nie wiedziaÂłem o czym mógÂł bym z niÂą gadaĂŚ, do tej pory nie zastanawiaÂłem siĂŞ nad tym.
Na odpowiedz chÂłopaka uÂśmiechneÂłam siĂŞ- Wiesz ciesze siĂŞ, Âże razem wykonamy te robote -powiedziaÂłam- I polubiÂłam cie -dodaÂłam po chwili lekko siĂŞ rumieniÂąc. SpuÂściÂłam wzrok i wpatrywaÂłam siĂŞ w moje kolana.
-Co to znaczy Âże mnie polubiÂłaÂś- ZapytaÂłem, nie przejmujÂąc siĂŞ Âże gÂłupio to brzmi. PodniosÂłem i obróciÂłem jej gÂłowĂŞ tak iÂż widziaÂłem Âże siĂŞ rumieni. - Czemu siĂŞ rumienisz?- ZadaÂłem kolejne pytanie.
ZerwaÂłam siĂŞ na równe nogi- Eee to nic takiego, nie przejmój siĂŞ tym co powiedziaÂłam i zrobiÂłam. Po prostu jestem zmĂŞczona -powiedziaÂłam. Po chwili gdy ochÂłoneÂłam usiadÂłam na swoje miejsce, ale staraÂłam siĂŞ unikaĂŚ wzroku Togiro.
-KrĂŞcisz, powiedz co jest?- PowiedziaÂłem do niej, bo byÂłem tego ciekaw. DziwiÂło mnie Âże zarumieniÂła siĂŞ od tak gÂłupich sÂłów. Znów chwyciÂłem jej gÂłowĂŞ i przekrĂŞciÂłem w swoim kierunku. PatrzyÂłem teraz bezpoÂśrednio w jej oczy przekrzywiajÂąc gÂłowĂŞ.

Dodane po 11 godzinach 8 minutach:

WstaÂłem i pociÂągn¹³em dziewczynĂŞ za sobÂą. - Pora na nas- RzekÂłem i uj¹³em jej rĂŞkĂŞ i po prowadziÂłem w kierunku bram wioski. Czeka nas gÂłupie i nudne zadanie. PomyÂślaÂłem kiedy szliÂśmy juÂż miĂŞdzy rzĂŞdami domów.<NMN>
Wesz³a do parku trzymaj¹c okrytych rêkawiczkami d³oniach nieco œniegu. Czu³a, ¿e materia³ zaczyna przemakaÌ, a d³onie lekko marzn¹Ì. Westchnê³a tylko cicho i sz³a dalej.
RozglÂądaÂła siĂŞ, tak dawno nie byÂła w parku. MiaÂła wraÂżenie, Âże zmieniÂł siĂŞ w przeciÂągu tych kilku tygodni. Ludzi byÂło jakby mniej, drzewa bardziej siĂŞ pochylaÂły... A moÂże tylko jej siĂŞ tak wydawaÂło?
SzÂła alejkÂą parkowÂą wpatrujÂąc siĂŞ w chmury.
"Ta wyglÂąda jak serce..." przyszÂło jej nagle na myÂśl.
MoÂże by i siĂŞ zaÂśmiaÂła, jednak nie potrafiÂła. Smutek, Âżal, chÂłód ogarniaÂł jej duszĂŞ i wywalaÂł z niej caÂły entuzjazm, który posiadaÂła. To byÂło smutne. 15-letnia dziewczyna powinna cieszyĂŚ siĂŞ Âżyciem, braĂŚ je ca³¹ garÂściÂą, tymczasem ona nie potrafiÂła tak. Wszystko co przeÂżyÂła w przeciÂągu kilku lat bolaÂło tak bardzo, Âże wszystkie pozytywne, wybuchowe emocje zostaÂły wypchniĂŞte przez spokój, opanowanie, a takÂże smutek, Âżal do caÂłego Âświata i ból...
PodeszÂła do Âławki i zrzuciÂła z niej Âśnieg. W nocy zapewne padaÂło, skoro byÂła juÂż ÂświeÂża warstwa. UsiadÂła na przygotowanym sobie miejscu i wpatrywaÂła siĂŞ w drzewo. RozejrzaÂła siĂŞ dookoÂła. SpostrzegÂła, Âże jest na prawdĂŞ pusto. MaÂło kto wychodziÂł z domu... A moÂże byli na misjach? Nie ma co siĂŞ rozwodziĂŚ, taka sytuacja w peÂłni jej odpowiadaÂła...

Kiedy tak siedziaÂłaÂś na Âławce w parku od czasu do czasu przechodziÂły nieznane ci osoby. Ani one nie zwracaÂły uwagi na ciebie ani ty na nich, lecz nagle usÂłyszaÂłaÂś gÂłos. ByÂł to ciepÂły gÂłos staruszki.
- Chan, hej chan, nie siedÂź tak, bo zmarzniesz. Jest strasznie zimno, przeziĂŞbisz siĂŞ.
Kiedy przyjrzaÂłaÂś jej siĂŞ bliÂżej zobaczyÂłaÂś tylko wielki garbaty nos wystajÂący zza kaptura i maÂłe ÂżóÂłte oczy z czarnÂą teĂączówkÂą. Ubrana byÂła w ciemno brÂązowy pÂłaszcz który snuÂł siĂŞ aÂż do ziemi.
- Ja ci dobrze mówiĂŞ, nawet jak teraz tego nie poczujesz, to ci siĂŞ na staroœÌ odbije- zobaczysz..
SiedzÂąc na Âławce myÂślaÂła o tym co bĂŞdzie kiedyÂś, w przyszÂłoÂści. BĂŞdzie dalej tak ÂżyĂŚ? Da radĂŞ? WestchnĂŞÂła jedynie cicho. Wtedy usÂłyszaÂła gÂłos staruszki.
PodniosÂła gÂłowĂŞ i spojrzaÂła na niÂą. Pierwszym co rzuciÂło jej siĂŞ w oczy byÂł rzecz jasna wielki, garbaty nos. ChwilĂŞ siĂŞ jej przyglÂądaÂła. WestchnĂŞÂła tylko cicho i patrzyÂła na niÂą z przekrzywionÂą gÂłowÂą.
- Jeszcze to ma mi siê odbiÌ na staroœÌ? - mruknê³a pod nosem.
"A tak w ogóle to co ci kobieto do tego?" pomyÂślaÂła, patrzÂąc to na niÂą to na drzewo obok.
WstaÂła wreszcie z Âławki, nie chcÂąc siĂŞ naraziĂŚ starszej pani. Gdy tylko sobie pójdzie, usiÂądzie pewnie znowu. Nawiasem... Ciekawe czemu siĂŞ niÂą zainteresowaÂła? No tak, kolor skóry, pewnie sÂądziÂła, Âże dziewczyna po prostu tak zbladÂła z zimna.
- Dziêkujê za dobr¹ radê - doda³a przez grzecznoœÌ, tak, jak j¹ wychowano.
Nie byÂła z³¹ dziewczynkÂą, jak mogÂłoby siĂŞ wydawaĂŚ na pierwszy rzut oka. Raczej delikatnÂą personÂą po przejÂściach, którÂą Âżycie nauczyÂło, wiele. Zbyt wiele...
WestchnĂŞÂła cicho i patrzyÂła na kobietĂŞ zastanawiajÂąc siĂŞ, czy da jej teraz spokój...
- Dziecko po prostu martwiĂŞ siĂŞ o Ciebie.
Po tych sÂłowach ruszyÂła w swoja stronĂŞ. Kiedy poruszyÂła siĂŞ, okazaÂło siĂŞ, Âże jakieÂś 20 metrów za niÂą siedzi dziewczyna w twoim wieku, siedzi okrakiem na Âśniegu patrzÂąc w zmieniĂŞ. MiaÂła kaptur. ByÂła trochĂŞ za daleko by dostrzec wiĂŞksze szczegóÂły. Co jakiÂś czas podnosiÂła gÂłowĂŞ w twoja stronĂŞ.
ZmarszczyÂła lekko brwi i patrzyÂła przez moment na dziewczynĂŞ z rozchylonymi ustami. Szybko je jednak przymknĂŞÂła. ObejrzaÂła siĂŞ za staruszkÂą z cichym westchniĂŞciem i pokrĂŞciÂła lekko gÂłowÂą. Teraz swojÂą uwagĂŞ skupiÂła na dziewczynie.
PatrzyÂła na niÂą, to byÂło pewne. ChciaÂła czegoÂś? MoÂże... Kim mogÂła byĂŚ? Nie znaÂła kaÂżdego w Yuki, praktycznie nie znaÂła zbyt wielu osób, wiĂŞc nie mogÂła wyciÂągaĂŚ Âżadnych pochopnych wniosków.
SpojrzaÂła w niebo, sÂłoĂące nadal ÂświeciÂło. W zasadzie to dobrze, ale teraz miaÂła ochotĂŞ, Âżeby zachmurzyÂło siĂŞ i zaczĂŞÂło padaĂŚ. MiaÂłaby powód, aby wróciĂŚ do domu. Tak to wypadaÂło wgapiaĂŚ siĂŞ w nieznajomÂą do momentu, aÂż podejdzie.
UsiadÂła znów na Âławce, niepomna ostrzeÂżeĂą staruszki. JakoÂś nie spodziewaÂła siĂŞ nawet doÂżyĂŚ w przyszÂłoÂści jej wieku, a co dopiero martwiĂŚ siĂŞ schorzeniami...
ZaczĂŞÂła wpatrywaĂŚ siĂŞ w dziewczynĂŞ i zastanawiaĂŚ siĂŞ czy podejdzie bliÂżej... No i rzecz jasna czy nie jest jej zimno... Siedzenie w taki sposób na Âśniegu nie wydawaÂło siĂŞ przyjemnÂą sprawÂą...
Kiedy tak wymieniaÂłyÂście siĂŞ spojrzeniami, nagle tamta dziewczyna zaczĂŞÂła wykonywaĂŚ dziwne gesty jak by chciaÂła abyÂś uciekaÂła z tego miejsca, próbowaÂła krzyczeĂŚ ale gÂłos nie wydobywaÂł siĂŞ z jej ciaÂła. Kiedy chciaÂła wstaĂŚ coÂś ÂświsnĂŞÂło i trafiÂło jÂą w szyjĂŞ. UpadÂła caÂłym ciaÂłem na Âśnieg. W okóÂł nie byÂło nikogo. Nie sÂłyszaÂłaÂś nawet Âżadnych dÂźwiĂŞków, zapachów.. nic.
ZmarszczyÂła brwi. WewnÂątrz serce zatÂłukÂło jej siĂŞ w piersi. Odruchowo wyjĂŞÂła z kabury kunai. SzykowaÂła siĂŞ do zrobienia Chishio Kawarimi, w razie czego. OdwróciÂła powoli gÂłowĂŞ, aby zobaczyĂŚ czy to nie za niÂą ktoÂś jest. Gdyby byÂł, gdyby coÂś leciaÂło w jej stronĂŞ, od razu wykonuje Chishio Kawarimi.
JeÂśli nikogo nie ma wstaje i powoli podchodzi do dziewczyny.
PodeszÂła bliÂżej, caÂły czas majÂąc siĂŞ na bacznoÂści. MarszczyÂła lekko brwi, trzymajÂąc kunai z boku. Serce caÂły czas biÂło jej w piersi, a krwawe kawarimi gotowe byÂło do uÂżycia.
UklĂŞkÂła przed dziewczynÂą i lekko dr¿¹cymi dÂłoĂąmi sprawdziÂła jej puls. SpojrzaÂła równieÂż na to, co trafiÂło jÂą w szyjĂŞ. Nie robiÂła sobie nadziei, szanse, Âże dziewczyna bĂŞdzie ÂżyĂŚ byÂły do prawdy nikÂłe...
// Nie tak szybko moja droga //
Nic siĂŞ nie dziaÂło spokojnie podeszÂłaÂś do dziewczyny, kiedy spojrzaÂłaÂś na niÂą nie mogÂłaÂś uwierzyĂŚ wÂłasnym oczom. Twarz dziewczynki byla identyczna jak twoja, jej kurtka równieÂż byÂła identyczna, na szyi i nadgarstkach miaÂła identyczne ozdoby co ty. W jej szyi byÂł wbity kunai, jej oczy byÂło straszne przekrwione, jak by chciaÂły wyjœÌ z orbit. Dziewczyna z pewnoÂściÂą nie ÂżyÂła..
[Czyli o to chodziÂło z mocniejszym zszarganiem psychiki mojej biednej postaci... ]

StanĂŞÂła jak sÂłup, nie bĂŞdÂąc w stanie wymówiĂŚ sÂłowa. Nie ruszaÂła siĂŞ. Jej wzrok wyraÂżaÂł jedno wielkie pytanie przemieszane z przeraÂżeniem. WypuÂściÂła z dÂłoni kunai, który wczeÂśniej trzymaÂła, a serce tÂłukÂło jej siĂŞ w piersi. PoczuÂła Âłzy, które zaczĂŞÂły napÂływaĂŚ jej do oczu, wielka gula stanĂŞÂła w gardle. Nie czuÂła Âżalu, byÂła zwyczajnie przeraÂżona. Widok "siebie" z przebitym gardÂłem, z zakrwawionymi oczami napawaÂł jÂą strachem.
- Nani? - szepnĂŞÂła cicho, urwanym gÂłosem. Nie wierzyÂła w to co widzi. W jej gÂłowie narodziÂło siĂŞ mnóstwo pytaĂą.
"O co chodzi? Kim ona jest? Czy to jestem ja? Czy ja nie ÂżyjĂŞ? Ale... jestem tu. WiĂŞc o co chodzi?"
I tak w kóÂłko, nie potrafiÂąc dojœÌ do Âżadnego logicznego wniosku.
PoczuÂła jak nogi siĂŞ pod niÂą ugiĂŞÂły. UpadÂła przeraÂżona, zaczĂŞÂła drÂżeĂŚ. Jej dÂłonie, rĂŞce, ramiona, szyja, nogi... CaÂłe ciaÂło. Nie byÂła w stanie nawet zÂłapaĂŚ znowu kunai. CzuÂła, Âże powinna siĂŞ ruszyĂŚ, ale zwyczajnie nie potrafiÂła...
WeŸ siê w garœÌ, jesteœ chunninem...
Nie potrafiĂŞ, nie umiem, daj mi spokój! PrzecieÂż ja tu umarÂłam, nie widzisz!?
PrzecieÂż Âżyjesz, nie umarÂłaÂś! Nie czujesz tego?
CzujĂŞ, ale... Ona jest mnÂą!
Wewn¹trz niej toczy³a siê wojna. Wojna o to kim jest, o kontrolê nad w³asnym cia³em. Jedna jej czêœÌ, ta myœl¹ca praktycznie wiedzia³a, ¿e powinna siê ruszyÌ. Ta druga natomiast nie mia³a pojêcia co robiÌ, trauma po tych wszystkich œmierciach by³a silniejsza ni¿ zdrowy rozs¹dek. Nie potrafi³a siê poruszyÌ, strach j¹ sparali¿owa³.
Kiedy chciaÂłaÂś spojrzeĂŚ po raz ostatni na dziewczynĂŞ upewniajÂąc siĂŞ czy po prostu nie masz przywidzeĂą, dziewczyna wzdrygaÂła siĂŞ i szybko podniosÂła gÂłowĂŞ ku twojej gÂłowy. SporzÂądzaÂła swoimi martwymi oczami na ciebie.
- Uciekaj!
Po czym spadÂła z powrotem na ziemie. SiedziaÂłaÂś tak na Âśniegu ale nie byÂło ci ani zimno ani ciepÂło. W parku nie byÂło nikogo. Jedynie co chwile nad tobÂą przelatywaÂła jakaÂś wrona.
PatrzyÂła na niÂą chwilĂŞ, a potem spojrzaÂła w górĂŞ. Ta wrona... wyglÂądaÂła tak dziwnie. Jak ptak Âśmierci. Jakby ÂśmierĂŚ nad niÂą ci¹¿yÂła... Sekundy zdawaÂły siĂŞ byĂŚ godzinami. MiaÂła wraÂżenie, Âże po prostu Âświruje, Âże ma zwidy. ZamknĂŞÂła oczy i pokrĂŞciÂła lekko gÂłowÂą, nie wierzÂąc w to, co siĂŞ dziaÂło.
- Cz-czemu? - szepnĂŞÂła do siebie.
Nie patrzyÂła na martwe ciaÂło dziewczyny. Nagle dotarÂł do niej sens sÂłów... JakiÂś impuls kazaÂł jej wstaĂŚ i... biec. UciekaĂŚ jak najdalej. Ale, ciaÂło dziewczyny...
PokrĂŞciÂła gwaÂłtownie gÂłowÂą.
Nie! To nie moÂże byĂŚ coÂś zwykÂłego, opanuj siĂŞ!
Jak to nie moÂże?! To jestem ja, ja nie ÂżyjĂŞ!
ÂŻyjesz, nie czujesz!?
SkÂąd masz pewnoœÌ, Âże nie jestem tylko duszyczkÂą, która wyszÂła z ciaÂła?
Nie ma ÂświateÂłka w tunelu...
ZerwaÂła siĂŞ gwaÂłtownie. Ostatni raz spojrzaÂła na ciaÂło. Nie wiedziaÂła o co chodzi. SpojrzaÂła na wronĂŞ. WzdrygnĂŞÂła siĂŞ. ZaczĂŞÂła uciekaĂŚ co siÂł w nogach. BiegÂła wg³¹b parku, nawet nie przyszÂło jej do gÂłowy, aby uciekaĂŚ do domu. BaÂła siĂŞ, Âże gdy juÂż tam wylÂąduje... Âźle siĂŞ to skoĂączy. ObawiaÂła siĂŞ domu, tej aury, którÂą roztaczaÂł. Mieszkanie samotnie w takiej posiadÂłoÂści... Ciekawe... Na mózg jej siĂŞ juÂż rzuciÂło?
//PomyÂśl racjonalnie.. daÂłam Ci juÂż kilka wskazówek. //
Kiedy tak biegÂłaÂś w dali zobaczyÂłaÂś jakaÂś osobĂŞ dziewczynĂŞ, kiedy zbliÂżaÂłaÂś siĂŞ do niej odwróciÂła siĂŞ. Po raz kolejny zauwaÂżyÂłaÂś swoja twarz, lecz wyglÂądaÂła radoÂśnie, miaÂła rozpromienione oczy i serdeczny uÂśmiech. Nagle wszĂŞdzie pojawiÂły siĂŞ osoby które wyglÂądaÂły jak ty. Wszystkie byÂły szczĂŞÂśliwe, bawiÂły siĂŞ Âśniegiem, jeÂździÂły na sankach, rozmawiaÂły ze sobÂą. Nagle wszystkie na raz zaczĂŞÂły równo mówiĂŚ
- Co siĂŞ dzieje Misha? Chcesz to zakoĂączyĂŚ? Nic prostszego.. weÂź ten kunai i wbij go w szyjĂŞ. Zrób to.. ObiecujĂŞ, wszystko siĂŞ zakoĂączy. - mówiÂły bardzo spokojnie i przekonujÂąco.
[CóÂż, ja jestem prawie absolutnie pewna, Âże to genjutsu, ale wiesz... Misha tego nie wie Ona widzi swoje biedne ciaÂłko walniĂŞte kunai... Rzecz jasna mogĂŞ siĂŞ myliĂŚ... ]

PatrzyÂła na postacie, cofajÂąc siĂŞ powoli. BaÂła siĂŞ. SpojrzaÂła na kunai. ChciaÂła to zrobiĂŚ? ChciaÂła to zakoĂączyĂŚ?
Serce tÂłukÂło jej siĂŞ w piersi.
PokrĂŞciÂła gwaÂłtownie gÂłowÂą. Nie... To nie mogÂło dziaĂŚ siĂŞ na prawdĂŞ, nie mogÂła byĂŚ w prawdziwym Âżyciu...
ZaczĂŞÂła myÂśleĂŚ przez chwilĂŞ, kiedy to siĂŞ zaczĂŞÂło. Od tamtej staruszki... Gdy poszÂła, zobaczyÂła dziewczynĂŞ. Ale... czy kobieta mogÂła mieĂŚ z tym wszystkim coÂś wspólnego? I o co tak na prawdĂŞ chodziÂło?
PoczuÂła, Âże zaczyna myÂśleĂŚ racjonalnie. Gdy tamta kobieta sobie poszÂła, zobaczyÂła siebie. Gdy podeszÂła do "siebie", zobaczyÂła wronĂŞ. Potem zaczĂŞÂła uciekaĂŚ... BaÂła siĂŞ. Teraz to...
"Genjutsu?" przebiegÂło jej przez myÂśl.
PatrzyÂła po twarzach... Nie wiedziaÂła jak to przerwaĂŚ, nigdy nie miaÂła specjalnych zdolnoÂści w tym kierunku, skupiaÂła siĂŞ na klanie. Nie mogÂła mieĂŚ nawet pewnoÂści, Âże jest to to, o czym myÂśli...
// Najbardziej spodobaÂło mi sie to zdanie: PoczuÂła, Âże zaczyna myÂśleĂŚ racjonalnie. //
- Zrób to! Zrób. Wszystko siĂŞ zakoĂączy. Wiemy co czujesz.. prosimy skoĂącz to. Zrób to dla nas, dla siebie..
Po tych sÂłowach wszystkie wyjĂŞÂły kunai i wbiÂły sobie w szyjĂŞ, wszystkie równoczesne upadÂły. W tej samej chwili przeleciaÂła nad tobÂą gromada ptaków- wron. W pewnym momencie zaczĂŞÂły na ciebie lecieĂŚ. Szybko pikowaÂły w twoja stronĂŞ. SÂłyszaÂłaÂś coraz wyraÂźniej dÂźwiĂŞk jaki wydalajÂą ich skrzydÂła. SpanikowaÂłaÂś, zaczĂŞÂłaÂś biec najszybciej jak potrafisz, lecz czuÂłaÂś jakbyÂś biegÂła w smole, twoje nogi powoli wÂłóczyÂły siĂŞ po ziemi, kaÂżdy ruch sprawiaÂł ogromy wysiÂłek, a wrony byÂły coraz bliÂżej..
[Taa... Niektóre moje zdania sÂą doprawdy "genialne" No co? Taki kop w cztery litery i "coÂś tu kur*a jest nie tak!" ]

OdwracaÂła siĂŞ w ich stronĂŞ, starajÂąc siĂŞ uciec. MachaÂła coraz szybciej nogami, uciekaÂła w peÂłnym przeraÂżeniu. Nie chciaÂła zostaĂŚ. Widok swojej osoby, która najzwyczajniej w Âświecie siĂŞ zabija... Jakby sama chciaÂła siĂŞ zabiĂŚ. Ale przecieÂż... Nie chciaÂła? Przez caÂły ten czas, gdy jej bliscy ginĂŞli jeden po drugim, nie pomyÂślaÂła o skoĂączeniu ze sobÂą nawet przez chwilĂŞ.
"To sen?" pomyÂślaÂła nagle.
W akcie skrajnej desperacji postanowi³a siê uszczypn¹Ì. Nie przerywaj¹c biegu, ogl¹daj¹c siê na ptaki i na sam¹ siebie, le¿¹c¹ na œniegu, bieg³a dalej. Czu³a, ¿e nie mo¿e uciec...
- Nie chcĂŞ tego - szeptaÂła. - Zostawcie mnie... Nie chcĂŞ tego...
I tak w kóÂłko...
Ptaki byÂły coraz bliÂżej, kiedy ty próbowaÂłaÂś siĂŞ uszczypn¹Ì przez chwile zdawaÂło ci siĂŞ, Âże to wszystko wcale siĂŞ nie wydarzyÂło, wcale to nie jest prawda. BiegÂłaÂś tak dalej z kunaiem w rĂŞce rozwaÂżajÂąc czy moÂże ÂśmierĂŚ rozwikÂła tÂą sytuacjĂŞ.
"Czyli moÂże jednak..."
SpojrzaÂła na kruki. BaÂła siĂŞ zatrzymaĂŚ, wiĂŞc próbowaÂła biec dalej, jednak... Teraz zaczĂŞÂła napawaĂŚ jÂą pewnego rodzaju nadzieja. MoÂże to tylko zÂły sen? Och, ile by daÂła, aby to byÂł tylko sen.
PoczuÂła, Âże krzyk zaczyna wypadaĂŚ z jej piersi. ByÂła przeraÂżona tym, Âże nie moÂże uciec wronom. I jeszcze te rozwaÂżania... Nie chciaÂła siĂŞ zabiĂŚ! To nie... MoÂże i rozwiÂązaÂłoby jej problemy. Ale najprostsze wyjÂście stanowczo nie naleÂżaÂło do najlepszych.
UszczypnĂŞÂła siĂŞ jeszcze raz, a potem kolejny. To przynosiÂło ulgĂŞ, pomagaÂło... Nie waÂżne czemu, waÂżne, Âże w ogóle.
- Zostawcie mnie! - usÂłyszaÂła swój gÂłos. KrzyczaÂła, darÂła siĂŞ wniebogÂłosy. ByÂła przeraÂżona... A jednak maÂła czÂąsteczka gdzieÂś w Âśrodku podpowiadaÂła, Âże nie ma siĂŞ czego baĂŚ...
ZamknĂŞÂła oczy i przebierajÂąc co siÂł w nogach uszczypnĂŞÂła siĂŞ ponownie.
Tym razem uszczypniĂŞcia nie robiÂły prawie róÂżnicy.
MoÂże trzeba zasiĂŞgnÂąc radykalniejszych Âśrodków
SÂłyszaÂłaÂś juÂż wyraÂźnie krukanie za swoimi plecami. Nie dÂługo póÂźniej poczuÂłaÂś okropny zapach rozkÂładajÂących siĂŞ ciaÂł. Kiedy obróciÂłaÂś siĂŞ za siebie ptaki byÂły jakieÂś póÂł metra od ciebie. Najstraszniejsze byÂło to ze powoÂła ich ciaÂła po protu byÂło zgniÂłe ptasie miĂŞso. Ptaki wyglÂądaÂły jak by byÂły martwe juÂż od kilku dni..
ZamknĂŞÂła oczy. Nie... Nie wierzyÂła w to, Âże to prawda. Wszystko dziaÂło siĂŞ za szybko, widziaÂła kolejne zdarzenia jak przez mg³ê. ZacisnĂŞÂła zĂŞby. WyjĂŞÂła kunai i spojrzaÂła na siebie. Strach w jej oczach, przeraÂżenie... BaÂła siĂŞ, najzwyczajniej w Âświecie. To byÂło jak okropny sen, koszmar, któremu ciĂŞÂżko siĂŞ byÂło przeciwstawiĂŚ.
CzuÂła, Âże to jedyny sposób. WiedziaÂła, Âże wiĂŞkszego bólu, niÂż ten, który odczuwa teraz, nie poczuje. SpojrzaÂła na kunai jeszcze raz. ZacisnĂŞÂła zĂŞby i wbiÂła go sobie w nogĂŞ... PisnĂŞÂła przy tym cicho, mimo zaciÂśniĂŞtych szczĂŞk...
Ledwie zdarzyÂłaÂś siĂŞ wkuĂŚ a wszystko zniknĂŞÂło. PoczuÂłaÂś zimno, kiedy otworzyÂłaÂś oczy zobaczyÂłaÂś, ze dalej siedzisz na tej samej Âławce na której siedziaÂłaÂś zanim siĂŞ to wszystko zaczĂŞÂło. TrzymaÂłaÂś kunai w rĂŞce. ByÂł on delikatnie wbity w nogĂŞ. ZupeÂłnie nic powaÂżnego. Nie wbiÂłaÂś go tak jak zamierzaÂłaÂś. Nagle za tobÂą usÂłyszaÂłaÂś znajomy gÂłos.
- Dalej siedzisz na tym zimnie chan... zamarzniesz. Zanim siĂŞ obejrzysz zaÂśniesz i nigdy siĂŞ juÂż nie obudzisz.
Kiedy siĂŞ obróciÂłaÂś zobaczyÂłaÂś to samÂą starowinkĂŞ co zaczepiÂła siĂŞ jakiÂś czas temu. Na jej ramieniu siedziaÂła wrona.
na jej widok przeraziÂłaÂś siĂŞ, zapewne z powodu wrony.
- Chan, czemu patrzysz na mnie jakbyÂś zobaczyÂła ducha? NajÂświĂŞtsza Panienko.. jesteÂś caÂła blada, weÂź. Napij siĂŞ. To gorÂące kakao.
Podaje ci wielki czerwony komunistyczny termos
[Buhahaha Kocham wielkie, czerwone, komunistyczne termosy...]

Ta kobieta... CzuÂła niepokój, gdy jÂą widziaÂła. ByÂła dziwna, z pewnoÂściÂą nie mogÂła byĂŚ w porzÂądku... A moÂże po prostu popadaÂła juÂż w paranojĂŞ? PokrĂŞciÂła lekko gÂłowÂą. WyjĂŞÂła kunai z nogi i spojrzaÂła na ranĂŞ. Nie mogÂła krwawiĂŚ, jak zwykle ten problem niedokrwienia. WestchnĂŞÂła cicho. OdwróciÂła siĂŞ i ponownie spojrzaÂła na kobietĂŞ.
MiaÂła wraÂżenie, Âże wyglÂąda jak czarownica. Z perkatym nosem, wronÂą na ramieniu, w pÂłaszczu... BrakowaÂło tylko czarnego kota i miotÂły.
- Nie, dziĂŞkujĂŞ - szepnĂŞÂła niepewnie. - CaÂłe Âżycie jestem taka blada... - dodaÂła.
WstaÂła powoli z Âławki i zmarszczyÂła lekko brwi. Genjutsu? PrzerwaÂł to ból, wiĂŞc raczej byÂła to iluzja. Tylko kto... Ta kobieta?
- DziĂŞkujĂŞ za troskĂŞ, ale... Lepiej juÂż pójdĂŞ. Sayonara.
SkÂłoniÂła siĂŞ lekko i szybko odeszÂła. SzÂła teraz przed siebie, w stronĂŞ dalszej czĂŞÂści parku...
Edit bo tamto byÂło gÂłupie.

- Stój Misha - powiedziaÂła stanowczo kobieta.
Walczmy! JeÂżeli wygram wezmĂŞ twoje ciaÂło, bĂŞdĂŞ znów piĂŞkna i mÂłoda.
ZaczĂŞÂła siĂŞ szaleĂączo ÂśmiaĂŚ.
// To chyba dobry moment na atak //
[Przepraszam, Âże mnie nie byÂło. Teraz bĂŞdĂŞ naprawdĂŞ rzadko wchodziĂŚ, szkoÂła zaczĂŞÂła dawaĂŚ w tyÂłek ==']

ZatrzymaÂła siĂŞ i odwróciÂła w jej stronĂŞ. ZmarszczyÂła brwi, odgarniajÂąc w tyÂł wÂłosy. Z cichym westchniĂŞciem wyjĂŞÂła z kabury kunai. PrzygotowaÂła Chishio Kawarimi, w razie, gdyby musiaÂła uciekaĂŚ. Z noÂżem w jednej dÂłoni, ruszyÂła w stronĂŞ kobiety. ZamachnĂŞÂła siĂŞ tuÂż obok niej, celujÂąc w szyjĂŞ.
Nie miaÂła skrupuÂłów. AtakowaĂŚ starszÂą paniÂą? ProszĂŞ bardzo... Nie robiÂło jej to wiĂŞkszej róÂżnicy. JeÂśli tylko ta pani chciaÂła przej¹Ì kontrolĂŞ nad jej ciaÂłem... Walka byÂła wrĂŞcz wskazana.
Kiedy biegÂłaÂś na starszÂą paniÂą ona nagle zniknĂŞÂła, byÂło charakterystyczne puf! Kiedy owe PUF opadÂło ku twojemu zdziwieniu kobiety nie byÂło. Zamiast niej zobaczyÂłaÂś tylko baÂławana ze Âśniegu. ByÂł on bardzo starannie wykonany, posiadaÂł marchewkowy nos i eleganskie czarne guziczki wykonane z kamyków. Nagle usÂłyszaÂłaÂś za to za swoimi plecami
- Katon! Gokakyuu no jutsu!
NastĂŞpnie poczuÂłaÂś fale ciepÂła która grzaÂła twoje plecy.
Xavier szedÂł przez park oglÂądajÂąc przyrodĂŞ i piĂŞkno parku .Tak spacerujÂąc pomyÂślaÂł chwile i usiadÂł na Âławce.Wyjmuje z kieszeni spodni kawaÂłek chleba i rzuca do stawu karmi kaczki.Odchodzi i idzie dalej
Po wykonaniu misi postanowi³em odpocz¹Ì i siê zrelaksowaÌ wiêc poszed³em do parku ¿eby sobie si¹œÌ na ³awce i pomyœleÌ nad tym co bêde robi³ dalej.
ZrzuciÂłem Âśnieg z Âławki która znajdowaÂła siĂŞ w centrum parku i na niej siadÂłem i zacz¹³em rozmyÂślaĂŚ.
"CóÂż za zmiana, tam byÂł wielki tÂłok, tutaj zaÂś prawie nikogo nie ma".
Zadowolony z takiej zmiany sytuacji, chodziÂłem powolnym krokiem po parku, urzÂądziÂłem sobie maÂły spacerek, spoglÂądajÂąc to na drzewa, to na jakieÂś zwierzÂątka które ÂżyÂły swoim Âżyciem nie zwracajÂąc uwagi na przechodzÂących tutaj ludzi, ÂżyÂły swoim Âżyciem. Po krótkim spacerku skierowaÂłem siĂŞ do najbliÂżej le¿¹cej Âławki, na której nie byÂło Âżadnego Âżywej istoty, i która nadawaÂła siĂŞ do siedzenia. Z Âławki zacz¹³em rozglÂądaĂŚ siĂŞ po parku obserwujÂąc naturÂą.
Znudzony juÂż obserwowaniem natury postanowiÂłem zmieniĂŚ miejscówkĂŞ, nie chciaÂło mi siĂŞ samotnie siedzieĂŚ juÂż w parku, miaÂłem nadziejĂŞ Âże kogoÂś spotkam, jednak nikogo tutaj nie widzĂŞ. "No cóÂż nie moÂżna traciĂŚ czasu na byle pierdoÂły, czas na mnie''. SkierowaÂłem siĂŞ s powrotem na zatÂłoczone ulice. Powolnym krokiem wyszedÂłem z parku, rozglÂądajÂąc siĂŞ ponownie wokóÂł, na naturÂą.

[nmm]
Po ciĂŞÂżkim dniu postanowiÂłem sobie trochĂŞ odsapn¹Ì wiĂŞc poszedÂłem sobie do parku. Po drodze podziwiaÂłem przyrodĂŞ najbardziej roÂślinnoœÌ która trzyma siĂŞ wraz z panujÂącymi tutaj pogodami. Po spacerze usiadÂłem sobie na Âławeczce i tak se siedziaÂłem.

Dodane po 14 godzinach 28 minutach:

RozejrzaÂłem siĂŞ po parku, wstaÂłem i poszedÂłem bo nikogo nieb byÂło. - MyÂślaÂłem Âże ktoÂś bĂŞdzie a tu nikt ehh to ide. - I tak wyszedÂłem z parku rozejrzaÂłem siĂŞ na ulicy i poszedÂłem do przodu.
IdÂąc przed siebie znalazÂłem siĂŞ w parku, postanowiÂłem siĂŞ tutaj na chwilĂŞ zatrzymaĂŚ, jest to spokojne miejsce, a moÂżliwe Âże ktoÂś siĂŞ tutaj pojawi, chociaÂż nie sÂądzĂŞ Âżeby ludzie lubili przebywaĂŚ w parku w takÂą pogodĂŞ.
RozglÂądn¹³em siĂŞ wokóÂł siebie i skierowaÂłem do najbliÂższej Âławki, sprawdziÂłem czy jest czysta i nadaje siĂŞ do siedzenia, po czym usiadÂłem i zacz¹³em rozmyÂślaĂŚ.
"Co mógÂłbym dzisiaj zrobiĂŚ, spokojny, zimny dzieĂą, nie mam ochoty na trening. No nic, posiedzĂŞ tutaj i poczekam na bieg wydarzeĂą, a nuÂż zdarzy siĂŞ coÂś ciekawego"

Dodane po 23 godzinach 34 minutach:

ChÂłopak siedziaÂł przez doœÌ dÂługi czas w parku, a kiedy poczuÂł Âże zmarzÂł, naszÂła go pewna myÂśl, a mianowicie taka, aby wyruszyĂŚ z wioski w podróÂż, w poszukiwaniu przygód. Jest Âświadomy Âże moÂże wiÂązaĂŚ siĂŞ to z niebezpieczeĂąstwem, ale wie teÂż Âże nie chce mu siĂŞ siedzieĂŚ w wiosce, jest ¿¹dny przygód. WstaÂł z Âławki i skierowaÂł siĂŞ w kierunku ulicy. "Najpierw chyba powinienem zapytaĂŚ Kazehana o zgodĂŞ, no cóÂż, nie zaszkodzi w koĂącu go poznaĂŚ". Po tej myÂśli wyszedÂłem z parku kierujÂąc siĂŞ do paÂłacu.

[nmm]
Znudzony pobytem przy morzu.. zdenerwowany brakiem mo¿liwoœci napicia siê wszed³em do parku. Usiad³em sobie na ³aweczce i zacz¹³em rozmyœlaÌ. "Dlaczego akurat teraz rozwalili mi knajpê..." by³em bardzo wkurzony... By³o doœÌ ch³odno, nawet jak dla mnie, a by³em przyzwyczajony do niskich temperatur. Siedzia³em sobie bez ¿adnego celu..

Dodane po 17 godzinach 12 minutach:

WstaÂłem z Âławki doœÌ zmarzniĂŞty i wyszedÂłem z parku w stronĂŞ gÂłównej ulicy Yuki.

<NMM>
W drodze do domu postanowi³em ¿e gdzieœ wpadnê a wiêc wszed³em do parku. By³o bardzo ciemno a wszystkie zwierzêta ju¿ spali. A wiêc usiad³em sobie na ³awce, odetchn¹³em i wyszed³em z parku na ulice.<nmm>
W celu odprĂŞÂżenia skierowaÂłem siĂŞ do parku, mimo chÂłodu który nigdy nie opuszcza tego miejsca... jest to miejsce w którym moÂże zebraĂŚ myÂśli.
*Ten chÂłopak jest z wioski dÂźwiĂŞku... najpierw zgodziÂł siĂŞ na walkĂŞ ze mnÂą... a teraz gdzieÂś siĂŞ udaÂł... moÂże powinienem udaĂŚ siĂŞ za nim wÂłaÂśnie do wioski dÂźwiĂŞku, tam bĂŞdĂŞ mógÂł go znaleŸÌ i stoczyĂŚ z nim pojedynek.* MiaÂłem juÂż to postanowione, jednak musiaÂłem przemyÂśleĂŚ jeszcze pare spraw, dlatego siedziaÂłem w parku trochĂŞ dÂłuÂżej... siedziaÂłem spokojnie, widaĂŚ byÂło Âże nad czymÂś rozmyÂślam.
Razem z mĂŞÂżczyznÂą weszliÂśmy do parku z którejÂś z ulic Yuki. RozejrzaÂłem siĂŞ, byÂłem przeraÂżony perspektywÂą przeszukiwania parku. WyobraÂżaÂłem sobie godziny czoÂłgania siĂŞ, rozgarniania Âśniegu i wypatrywania zegarka lub portfela, przeszÂły mnie dreszcze. SpojrzaÂłem na faceta i powiedziaÂłem.
- Przypomina pan sobie coœ?.. Jakieœ wspomnienie bêdzie przydatne bo chyba nie uœmiecha nam siê klêczenie tutaj przez ca³¹ noc.
"Oby sobie coÂś przypomniaÂł, oby przypomniaÂł" modliÂłem siĂŞ w myÂśli. Na serio nie miaÂłem ochoty tarzaĂŚ siĂŞ w Âśniegu i szukaĂŚ gÂłupiego zegarka, no ale cóÂż, jeÂśli bĂŞdzie trzeba, nie bĂŞdzie innego wyjÂścia. Przy okazji wypatrywaÂłem jakiÂś ludzi majÂąc nadziejĂŞ Âże moÂże ktoÂś coÂś znalazÂł i Âże bĂŞdzie tak dobry Âżeby to zwróciĂŚ, szanse sÂą znikome ale nadzieja umiera ostatnia...
PojawiÂłeÂś siĂŞ w parku. Mniej wiĂŞcej w 10 m odstĂŞpach byÂły Âławeczki. OczywiÂście caÂłe zasypane Âśniegiem. Jedyne osoby obecne w tym miejscu to grupka dzieci przerzedzajÂąc z górki na jakiÂś odpadkach (tj kawaÂłki blachy, kartony)
RzeczywiÂście Âśniegu byÂło bardzo duÂżo, a jakiekolwiek szanse, Âże zegarek/portfel jest tutaj nie przekracza 30%... ahh takie Âżycie. Ale w koncu nie moÂżesz zostawiĂŚ tu tego biedaka.
- ChÂłopcze... niestety nic nie pamiĂŞtam. BYÂło ciemno.. moÂże gdybym zobaczyÂł coÂś z czym miaÂłem do czynienia...
CóÂż, goœÌ nic nie pamiĂŞta, to trochĂŞ komplikuje sprawĂŞ. Przeszukiwanie caÂłego parku raczej nie wchodzi w grĂŞ, trwaÂło by to zbyt dÂługo. PomyÂślaÂłem, Âże samo przeszukanie okolic Âławek daje jakieÂś szanse na znalezienie czegoÂś. Przy kaÂżdej w nic klĂŞkaÂłem i w promieniu okoÂło dwóch metrów, odgarniaÂłem Âśnieg i prawie Âże nosem po ziemi wypatrywaÂłem jakiejÂś ze zagubionych rzeczy. Mimo to park byÂł duÂży, a co za tym idzie Âławek byÂło bardzo duÂżo.
- ProszĂŞ siĂŞ rozglÂądaĂŚ, moÂże siĂŞ panu coÂś przypomni. - powiedziaÂłem do mĂŞÂżczyzny. Po jakimÂś czasie zauwaÂżyÂłem, Âże zostaÂło jeszcze bardzo duÂżo Âławek, wiĂŞc jak zwykle postanowiÂłem pomóc sobie klonami. PodszedÂłem do strumyka, rozbiÂłem butem cienkÂą warstwĂŞ lodu, po czym zawiÂązaÂłem pieczĂŞci i powiedziaÂłem pod nosem.
- Mizu bushin no jutsu.
Z wody zaczĂŞÂły formowaĂŚ siĂŞ trzy klony. One równieÂż zaczĂŞÂły przeszukiwaĂŚ Âławki a ja razem z nimi. CzoÂłgajÂąc siĂŞ z Âśniegu miaÂłem nadziejĂŞ, Âże facetowi siĂŞ coÂś przypomni. JuÂż po kilkudziesiĂŞciu minutach moje rĂŞce i nogi zaczĂŞÂły solidnie marzn¹Ì, mimo to nie przestawaÂłem szukaĂŚ, chciaÂłem pomóc mu znaleŸÌ te rzeczy.

// 1310 - 150 (3xMizu bushin) = 1160 Pch //
- Wybacz chÂłopcze, ale naprawdĂŞ nic nie pamiĂŞtam.
Nastêpnie wedle twojego ¿yczenia oddali³ siê od ciebie i zacz¹³ sobie usilnie coœ przypominaÌ.
- AÂł.. moja gÂłowa... usiÂądĂŞ.
Twoje poszukiwania wokóÂł Âławek nie na wiele siĂŞ zdaÂły. Klony równieÂż przeszukiwaÂły tereny w okolicy Âławeczek jednak nic. MĂŞÂżczyzna podszedÂł do swojej ulubionej Âławeczki i strzepnÂąwszy warstwĂŞ Âśniegu na niej zobaczyÂł swój portfel.
- Hej chÂłopcze tutaj.. znalazÂłem znalazÂłem. Czyli zostaÂł juÂż tylko zegarek.
No proszĂŞ ty staraÂłeÂś sie odmroziÂłeÂś sobie palce, straciÂłeÂś czakrĂŞ, a ten pijak na kacu znalazÂł portfel od rĂŞki. Toi uraziÂło delikatniĂŞ twoja dumĂŞ shinnobi, ale najwaÂżniejsze, Âże misja idzie zgodnie z planem
Uczucie jakie teraz odczuwaÂłem to mieszanka rozÂśmieszenia z poirytowaniem, ja mĂŞczyÂłem sie, czoÂłgaÂłem w Âśniegu a ten od razu znalazÂł portfel. Mimo to poszukiwania byÂły na dobrej drodze, tylko gdzie teraz.
- Dobrze, mamy obrÂączkĂŞ i portfel, teraz czas na zegarek. MoÂże pamiĂŞta pan gdzie jeszcze byÂł... - powiedziaÂłem, choĂŚ szczerze mówiÂąc nie spodziewaÂłem siĂŞ, Âże jednak coÂś sobie przypomni. Po moich klonach zostaÂło tylko kilka kaÂłuÂż wody, które po kilku minutach zamarzÂły. RozglÂądaÂłem siĂŞ po parku i rozmyÂślaÂłem nad tym gdzie mogÂła siĂŞ udaĂŚ ekipa nawalonych mĂŞÂżczyzn. CzekaÂłem na odpowiedÂź goÂścia, usiadÂłem na Âławce obok niego.
- Chwila... by³em w barze i potem poszed³em do parku przez most. Ale potem... nie wiem. Mo¿e warto cofn¹Ì siê do baru ponownie i trochê dok³adniej przeszukaÌ tamto miejsce?³
NastĂŞpnie zajrzaÂł do portfela. ByÂło w nim znacznie mniej pieniĂŞdzy ile siĂŞ spodziewaÂł. Nie wystarczy na pokrycie misji, ale jednak miaÂł gotówkĂŞ w domu... tylko bĂŞdzie musiaÂł jÂą jakoÂś sprytnie wzi¹Ì aby zona nie widziaÂła.
- A wiec... co proponujesz?
-No wiĂŞc dobrze, wracamy do baru.
PowiedziaÂłem do faceta, wstaÂłem z Âławki, otrzepaÂłem spodnie, po czym gestem zawoÂłaÂłem mĂŞÂżczyznĂŞ do siebie, rozglÂądajÂąc siĂŞ jeszcze po parku powoli udaliÂśmy siĂŞ w stronĂŞ ulicy, kopiÂąc po drodze grubsze grudki Âśniegu wyszliÂśmy z parku.

<NMM>
Kiedy stwierdziÂłem Âże jest tutaj zbyt zimno postanowiÂłem ruszyĂŚ siĂŞ z tego miejsca. *MoÂże by tak udaĂŚ siĂŞ w podróÂż... moÂże odnajdĂŞ tego chÂłopaka co miaÂłem z nim walczyĂŚ!!* CaÂły ekwipunek oraz pieniÂądze które zaoszczĂŞdziÂłem miaÂłem przy sobie, wiĂŞc postanowiÂłem z tym nie zwlekaĂŚ, skierowaÂłem siĂŞ prosto do bramy, chociaÂż szedÂłem powolnym krokiem, nie martwiÂłem siĂŞ teraz czymÂś w stylu pozwolenie od wÂładcy wioski, przecieÂż wiĂŞkszoœÌ czasu i tak spĂŞdza poza wioskÂą, wiĂŞc moÂżliwe Âże nawet siĂŞ nie dowie. Mimo tego iÂż byÂłem lekko zmarzniĂŞty, wiedziaÂłem Âże kiedy wyruszĂŞ, po pewnym czasie klimat siĂŞ zmieni. MuszĂŞ udaĂŚ siĂŞ w kierunku kiri-gakure, a stamtÂąd mogĂŞ udaĂŚ siĂŞ w bardziej odlegÂłe krainy.

[nmm]
PrzyszÂła do parku spokojnym krokiem. Nie kryÂła zdziwienia na widok Âżywych roÂślin. ByÂła przekonana, Âże oprócz Âśniegu i jakiÂś bryÂł lodu nic innego tu nie zasta. JakÂże mile siĂŞ pomyliÂła. OczywiÂście niska temperatura nadal tu panowaÂła, gdzieniegdzie leÂżaÂły pozostaÂłoÂści po Âśniegu. w oddali dostrzegÂła strumyk i wÂłaÂśnie tam siĂŞ skierowaÂła. JuÂż zd¹¿yÂła pokochaĂŚ tÂą wioskĂŞ jak wÂłasny dom. CóÂż... teraz nim wÂłaÂśnie byÂła dla mÂłodej kunoichi. UsiadÂła na jednej z wielu Âławeczek zatracajÂąc siĂŞ w swoich myÂślach.
NiedÂługo po tym jednak wstaÂła i poszÂła przed siebie.

NMM
WĂŞdrowaÂłem sobie po drodze aÂż po pewnej chwili postanowiÂłem wejœÌ do parku aby pozwiedzaĂŚ Âładne krajobrazy. ByÂło pochmurno na niebie, sÂłoĂąca nie byÂło widaĂŚ poniewaÂż zasÂłaniaÂły je chmury ciemnoszare. SzedÂłem sobie swawolnym krokiem po ÂścieÂżce która prowadziÂła prawdopodobnie przez caÂły park. Po chwili postanowiÂłem odpocz¹Ì sobie chwilkĂŞ. RozejrzaÂłem siĂŞ wokóÂł siebie i dostrzegÂłem znajdujÂąca siĂŞ za mnÂą ÂławkĂŞ o brÂązowym odcieniu. Spokojnie podszedÂłem do niej u poÂłoÂżyÂłem moje siedzisko na Âławce. Deski nawet nie zaskrzypiaÂły poniewaÂż nie bylem zbyt ciĂŞÂżkim mĂŞÂżczyznÂą. RozprostowaÂłem nogi i przyglÂądaÂłem siĂŞ przechodzÂącym obok mnie ludzi, czuÂłem ich zapach, byÂł taki wspaniaÂły, miaÂłem ochotĂŞ wbiĂŚ siĂŞ jednemu z nich w szyjĂŞ i wyssaĂŚ ca³¹ jego krew. JednakÂże powstrzymywaÂłem siĂŞ na razie...

Dodane po 38 godzinach 14 minutach:

Nawet nie zauwaÂżyÂłem kiedy przymruÂżyÂłem oczy i zasn¹³em. ObudziÂłem siĂŞ po kilkunastu godzinach, widaĂŚ mocno musiaÂłem byĂŚ zmĂŞczony skoro tyle spaÂłem. WstaÂłem i rozprostowaÂłem koÂści, byÂł juÂż wieczór. KsiĂŞÂżyc ÂświeciÂł swoim jasnym ÂświatÂłem na mojÂą osobĂŞ, byÂła to moja ulubiona pora. PostanowiÂłem udaĂŚ siĂŞ w inne miejsce
<NMM>
Postanowiłem spokojnie pospacerować sobie po parku w yuki... może nie jest to zbyt ciepłe miejsce, ale na pewno dobre do uspokojenia się... rozluźnienia. Najczęściej jest ono puste, co może nawet lepiej dla mnie, będę miał chwilę aby wszystko sobie przemyśleć, poukładać i być może zmienić swoje postępowanie... ale przede wszystkim muszę się uspokoić, chociaż z tym nie powinienem mieć problemów... gdyż złość ustała częściowo już w drodze do wioski. Zacząłem powoli przemieszczać wszystkie uliczki parku... co prawda zaśnieżone, ale jednak spokojne.
Zostawiłam za sobą wąską uliczkę z szarymi budynkami. Przede mną rozciągał się malowniczy widok - iskrzący się w słońcu śnieg był niemal wszędzie, małe ptaszki siadały na drzewach, skakały w poszukiwaniu pożywienia. Postanowiłam usiąść w jakimś miejscu i porozmyślać. W parku było niesamowicie cicho- jedyne dźwięki, jakie do mnie dochodziły, to ćwierkanie ptaków oraz kroki jakiegoś chłopca. Przeszłam kawałek jednej z dróżek aż do ławki. Odgarnęłam z niej śnieg i usiadłam.
Nareszcie... Chwila wytchnienia. Spokój. Mogę o niczym nie myśleć, wyciszyć się... No nie! Głupie zwierzaki!
Wstałam i rozejrzałam się wokół. Na ławeczce siedział jeden z ptaków.
-Sioo! - krzyknęłam [cenzura] rękoma jak jakaś małpa.
Kiedy spacerowałem po parku, zauważyłem że jakaś dziewczyna do niego weszła.
"Jednak nie jest on taki pusty...eh, nieważne" szybko zaprzeczyłem sobie sam myśl, która nawet nie zaiskrzyła w mojej głowie. Postanowiłem podejść i się przywitać, w sumie i tak nie miałem nic innego do roboty. Skierowałem się w kierunku dziewczyny, a kiedy znalazłem się wystarczająco blisko powiedziałem.
-Cześć... chyba nie jesteś stąd? Ach gdzie moje maniery... nazywam się Shigochiyo, ale możesz mi mówić po prostu Shigo- złapałem się dwiema rękami za głowę, oraz uśmiechnąłem się aby nie wyglądać na jakiegoś ponuraka... czekam spokojnie na odpowiedź dziewczyny.
Zastygłam w bardzo dziwnej pozycji. To, że ktoś się do mnie odezwał, a zwłaszcza to, że był to chłopak, bardzo mnie zaskoczyło. Nieco zdezorientowana odpowiedziałam:
-Jestem z Kiri... Byłam tu na misji, a że już ją skończyłam, postanowiłam odwiedzić wioskę śniegu. Jak dotąd widziałam jedynie Kraj Wody... Aa, no tak. Jestem Yumeko, z klanu Rensai. Co do skrótów, to pozwalam mówić na mnie Yuko albo Yumi.
Dopiero po tej wypowiedzi pozwoliłam sobie dokładnie obejrzeć chłopaka. Wyglądał na młodszego ode mnie, za to z charakteru był na pewno o wiele bardziej wyluzowany.
Cóż, zawsze to ciekawe doświadczenie - poznać kogoś nowego, zupełnie innego od ciebie... Do dobra, Yuko, tylko teraz niczego nie spindol.
Uśmiechnęłam się ściągając swoją futrzaną czapkę.
-A... misje powiadasz... ja już dawno nie robiłem misji.- przez chwilę zacząłem się nad czymś zastanawiać, ale po chwili wróciłem do siebie.
-I jak ci się podoba wioska ?- dodałem po chwili pytanie gdyż nie wiedziałem co mam powiedzieć. "Ciekawe czy spotkała już kogoś w tej wiosce... ja tutaj zbytnio nie widuje ludzi". Zimno już stało się lekko dokuczliwe, ale nic na to nie poradzę tutaj niestety zawsze jest tak zimno... czekałem spokojnie na odpowiedź dziewczyny
-Cóż... Jest niesamowita - wydukałam. Była to szczera wypowiedź, wioska zachwyciła mnie swoją czystością, połyskiem, tą całą bielą. - Ale chyba niewiele osób to dostrzega, prawda? Jakoś niezbyt zaludnione to Yuki... Albo po prostu się mnie boją.
Zaśmiałam się. Spojrzałam na ławkę - moje machania rękoma chyba dały skutek, gdyż ptaków nie było. Usiadłam na miejscu, gdzie nie leżał śnieg.
-To miejsce wydaje się być takie... Magiczne. Kiri jest dla mnie nieco ponure, ta mgła jest przytłaczająca... Chodź, nie powiem, można tam poznać bardzo ciekawych ludzi - powiedziałam. Uśmiechnęłam się na samą myśl o piciu z Aio i Balatexem, o Orichime i Maresuke...
Ciekawe co w tej chwili porabiają...
Znów zamknęłam oczy. Po chwili przypomniało mi się, że przede mną stoi młody ninja.
-Oj, gomenasai, Shigo, zamyśliłam się - zaczęłam się tłumaczyć.
Słucham cierpliwie monologu Yumeko, w sumie to doszedłem do wniosku, że wolę słuchać niż mówić, no ale na to chyba poradzić nic nie mogę.
-No faktycznie wioska jest dość pusta... sam zauważam tutaj niewielu ludzi... nawet bardzo niewielu. Ale faktycznie, wioska jest dość ładna- stwierdziłem fakt, gdyż nie potrafię sam temu zaprzeczyć, ale życie non stop w takim zimnie jest dość uciążliwe.
-A co do kiri to jest tam dość ciekawie moim zdaniem... tam poznałem mojego sensei, chociaż dawno go nie odwiedzałem, co może jest moim błędem, chociaż ostatnio nie zadał mi zbyt ciekawego zadania...- zacząłem rozmyślać nad tym jak kazał nam wbić do mizukage... była to dość ciekawa lekcja.
-Ja nie mam mistrza. Żyję samotnie... I ta samotność to mój dobry przyjaciel - powiedziałam bawiąc się czapką. - Ale to nie znaczy, że nie mam innych. Maresuke i Orichime... Cóż, jedynym minusem jest to, że ich do siebie nieco pociągnęło.
Zaśmiałam się. Moja wypowiedź była nieco przesadzona, jednak musiałam przyznać, że to czasem przeszkadza. Spojrzałam badawczo na chłopaka. Moje pierwsze odczucie co do niego było raczej błędne - teraz wydawał się być cierpliwy, spokojny, wyrozumiały. Odpowiadało mi to.
-Dawno nie rozmawiałam z taką osobą jak ty, Shigo. Nie jesteś chyba typem ,,wariata'' albo ,,nieśmiałka'', prawda? - zapytałam odkładając czapkę na bok.
- To zależy co rozumiesz przez słowo wariat... ale to też zależy do sytuacji w jakiej się znajduję... na razie powiedzmy że jestem spokojny- powiedziałem lekko się uśmiechając.
- Ale ty za to chyba ciągle jesteś spokojna... bynajmniej mi się tak wydaje, nie wyglądasz na jakąś wybuchową osobę... chociaż pozory niekiedy mylą- Cały czas się uśmiechałem, dość dawno z nikim nie rozmawiał na spokojnie.
Rozglądnąłem się jeszcze wokół, ale jak zwykle nie zauważyłem tutaj żywej duszy.
- Zawsze się zastanawiam dlaczego w wiosce jest tak mało ludzi... nie wiem czy to ja mam pecha i ich nie spotykam, ale nie sądzę że to ja jestem powodem- moja mina zmieniła się na bardzo poważną, tak jakbym naprawdę zaczął się nad tym intensywnie zastanawiać...
-No cóż, nie powiem, żebym była jakaś stuknięta, ale nie jestem normalna. Cóż, 15-to latki z uzależnieniem od alkoholu i kąpiąca się w kiriańskich jeziorach w strojach kąpielowych chyba nie można nazwać osoby do końca spokojnej - zaśmiałam się. Przypominając sobie o trunkach wyjęłam niedawno zakupioną butelkę sake. Wzięłam dużego łyka. Już chciałam proponować Shigo, żeby zrobił to samo, ale ze względu na jego wiek [no, przynajmniej wyglądał na młodszego], nie zrobiłam tego.
-Hmm... Nie mam pojęcia, dlaczego to miałoby być spowodowane twoją osobą. Nie przesadzaj - powiedziałam w odpowiedzi na rozmyślanie chłopaka.

//Możliwe, że teraz będę rzadziej pisać, bo mam karę, więc jak masz ochotę to możesz sobie stąd zwiać. Pozwalam //
-Może jestem taki straszny że się mnie boją- powiedziałem wystawiając do niej język.
-Na mój gust nie powinnaś pić, alkohol według mnie śmierdzi... i jest w ogóle nie fajny- powiedziałem kiedy zobaczyłem iż ona napiła się sake, no niestety nie mam na to wpływu i muszę pozwolić wielu osobom pić, a raczej nie mogę im tego zabronić.
-Ciekawe dlaczego akurat u nas ciągle jest śnieg... chciałbym zobaczyć kiedyś tą krainę bez śniegu... jestem bardzo ciekaw jakby wyglądała.- powiedziałem to co przyszło mi do głowy, nie wiedziałem sam dlaczego naszła mnie akurat taka myśl, no niestety, a może stety taki już jestem że mówię to co mi ślina na język przyniesie, chociaż ostatnimi czasy próbuję się nawet powstrzymywać.
-Może i masz rację, ale alkohol to sposób na odstresowanie. Wiesz, nie przesadzam z sake, upiłam się tylko raz w życiu, to była wyjątkowa sytuacja... Cóż, z Balatexem i Aio trudno nie przesadzić z trunkami - uśmiechnęłam się. Na ławce znów usiadły ptaki.
Robią... Mi... Na złość!
Wzięłam do ręki swoją futrzaną czapkę i przepędziłam wróble. W tym czasie Shigo skończył mówić.
-Och, tak, to by było ciekawe... Yuki bez śniegu. Wreszcie mogłabym zdjąć te ciepłe fatałaszki- mruknęłam mając na myśli futro, skórzane spodnie i ocieplane buty. -Osoba, dla której robiłam misję, zakupiła mi je. Cóż, Sugi jest dość bogatym badaczem.
Zerknęłam na podskakujące na ziemi wróble . Westchnęłam przypominając sobie o tym niebieskim, anielskim ptaku...
-Rozumiem że Sugi to twój zleceniodawca ?- powiedziałem, a raczej stwierdziłem spokojnie.
-Ja już zdążyłem przyzwyczaić się do tej temperatury, chociaż i tak muszę stwierdzić że wolę cieplejsze tereny, no ale tutaj się urodziłem i na razie nie zamieszczam opuszczać wioski na dłużej- zacząłem się po chwili drapać po głowie, w ogóle podczas tej rozmowy przestałem myśleć o tym co się działo wcześniej, może właśnie rozmowy z drugą osobą mi brakowało, może to iż się odizolowałem było błędem, ale nie ma co rozmyślać, już i tak za późno, teraz muszę zyskać siły.
-Muszę przyznać że bardzo miło mi się z tobą rozmawia, nawet chwilowo zapomniałem o niedawnych wydarzeń które nie były dla mnie zbyt miłe... ale to tylko motywacja, aby zyskać siłę- uśmiechnąłem się szczerze wypowiadając ostatnie zdanie, ale to zdanie było akurat z głębi serca, nie wiem sam czemu, ale pragnienie mocy zaczyna mną władać... chociaż muszę rosnąć w siłę z wielu powodów, nie tylko zemsty którą mną kieruję... bynajmniej mam nadzieję iż istnieją inne powody...
-Siła... To coś, co pociąga nas wszystkich. Ale nie jestem pewna, czy chcę ją posiąść... Ja... Niczego nie jestem pewna. Nic o sobie nie wiem - potrząsnęłam głową. Słowa chłopaka uświadomiły mi, że tak właściwie nie mam celu w życiu. - To straszne... Jestem zerem... Jestem zerem...!
Otworzyłam szeroko oczy. Ścisnęłam kurczowo czapkę. Gwałtownie wstałam z ławki i zrobiłam parę kroków. Odwróciłam się w stronę mieszkańca Yuki.
-Shigo... Dzięki za te słowa. Przez nie przypomniałam sobie, dlaczego ja wciąż żyję. Że muszę odzyskać przeszłość - powiedziałam stanowczo. Podeszłam do chłopaka i niesmiało go przytuliłam. Chwilę potem wypuściłam go z objęć. - Nie wiesz, ile to dla mnie znaczy. Odwiedź kiedyś Kiri. Tam mnie znajdziesz. Jeszcze raz Ci dziękuję i życzę powodzenia w spełnieniu marzeń.
Ruszyłam śnieżną alejką nie oglądając się za siebie.
NMM
Cała sytuacja bardzo mnie zdziwiła, nie wiedziałem za bardzo co takiego powiedziałem, ale z jednej strony cieszyłem się z tego iż pomogłem jej... że mogłem okazać się pomocny, ale i tak nie wiedziałem co takiego zrobiłem.
"życie jest dziwne... a ludzie jeszcze dziwniejsi, ale sam świata nie zmienię..." pomyślałem po czym udałem się ku wyjściu z parku, zrobiło mi się już zimno, więc zamierzałem się lekko ogrzać, następnie może poproszę kazehana o jakąś misję, ostatnio zaniedbałem swoje obowiązki jako shinobi.

[nmm]
Keiko przyszła do parku stawiając każdy krok ostrożnie, będąc w najwyższej gotowości do ataku jak i obrony. O nie, ona za daleko zaszła aby teraz dać się jakoś łatwo zabić. Nie było jednak teraz czasu na zbędne rozmyślania. Praca czekała. Tak więc węszyła w powietrzu starając się wychwycić zapach przeciwników z którymi zapewne będzie dane im się zmierzyć. Za nią szedł Nuri nie tylko dlatego, że Keiko chroniła go wietrznymi dłońmi jak i po to aby ubezpieczać jej tyły. Niech jego pani skupi się na wyszukiwaniu wrogów. Niedaleko szła również Shiva niosąc Dakotę. Shiva również używała techniki wietrznych dłoni i również węszyła w powietrzu szukając wszelkiego zagrożenia. Do tego jakby szybciej zauważyła coś podejrzanego zawsze mogła poinformować Keiko a sama dziewczyna mogła powiedzieć o tym reszcie, która wyraźnie się guzdrała wysyłając kobietę jako pierwszą. Cóż, ich sprawa. I niech nie myślą, że jak będzie po wszystkim, nie będzie im tego wypominać gdy będą coś mówili nie tak o niej itp. Ale wracając do parku. 2 wietrzne dłonie badały teren przed dziewczyną aby ta nie wpadła w żadną pułapkę ani zasadzkę. W ogóle zastanawiała się czy nie ściąć tych drzew. Uznała, że jednak to się mija z celem, bo drzew jest za mało aby przygnieść w razie czego wrogów grzebiąc ich żywcem. Trudno. Choć na otwartej przestrzeni walczyłoby się w istocie lepiej. Bynajmniej według niej.
Gdyby wietrzna technika na coś trafiła, dziewczyna od razu się zatrzymuje i informuje o tym resztę. W razie ataku, dziewczyna stara obronić siebie jak i Nuriego (no i ew. kogoś z jej "ekipy" jakby się znalazł w zasięgu jej techniki). W ostateczności kawarimi, ona i wilk. Shiva robi dokładnie to samo co Keiko, z badaniem ziemi przed sobą włącznie. Też ma się bronić wietrzną techniką i też w ostateczności kawarimi. Cały czas trzyma na rękach opatuloną w płaszcz Dakotę (którą teraz można liczyć jako część ciała Shivy, gdyż nic nie robi a Shiva ma ją bronić tak samo jak siebie xP). Keiko stara się wychwycić każdy dźwięk nie pasujący do otoczenia, czyli np skradanie się oraz w razie czego stara się zlokalizować położenie potencjalnych wrogów. Shiva standardowo to samo. Nuri ma ochraniać tyły.
Z ulicy skręciłem sobie w ciekawe miejsce. Otóż był to park. Piękne prawie zielone miejsce, nie licząc tego śniegu który cały czas tam pada ale jakieś drzewa, rośliny były. Wszedłem przez wielką bramę do parku i zdjąłem sobie moje Tanto z pleców. Klon szedł obok mnie który wcześniej wykonał technikę Gakure No Jutsu. Za pewnie coś tam na nas czekało więc byłem cały czas czujny. Każde bronie miotane które by leciały w moją stronę po prostu je odbijam moim Tanto lub wyrzucam moje Kunai’e, Shurikeny. Większe silniejsze techniki próbuję ominąć odskakując gdzieś dalej a jak miałbym już nie zdążyć w ostateczności wykonuję Robaczkowe Kawarimi chowając się na jakimś drzewie. Mój klon który jest prawie nie widoczny i który skupił Chakrę w stopach aby nie zostawiać śladów na śniegu wykonuje te same ruchy co ja czyli także odbija bronie miotane.
Wszedłem do parku z ulic Yuukigakure. Zdziwił mnie nieco fakt że w tak skrajnych temperaturach jest tutaj mowa o czymś takim jak "park". Chociaż... w Sunie też jakieś rośliny. Co kraj to obyczaj. Rozglądałem się bacznie po okolicy. Podszedłem powoli do jednego z drzew (w końcu to park) i przyjrzałem się czy nikogo czy niczego "dziwnego" tam nie widać. Jeśli wynik był zadowalający to koncentruje chakrę w stopach i wchodzę na to drzewo w miarę szybko i w miarę bezszelestnie nie zapominając o obronie. W dłoni dzierżyłem Kunaia i byłem gotowy do rzutu czy walki tym ustrojstwem. W planie było przewidziane sparowanie ciosu, zbicie broni wroga na bok i zaatakowanie Kuaniem jednego z czułych miejsc jak szyja, udo czy okolice serca (o ile wróg nie posiadałby zbroi). Oczywiście uniki i walka w ręcz tez jest wliczona w jakże prosty plan. W ostateczności wykonuje kawarimi z jakimś głazem, bryłą lodu czy pieńkiem, a przynajmniej jedna z tych rzeczy powinna być w zasięgu wzroku. Miałem zamiar obejrzeć park z góry i trzymać się z dala od wrógów, miotając w nich shurikenami czy atakując kunaiami od tyłu lub z całkowitego zaskoczenia.

Chakra: 588 - xxx = xxx
Tutaj właśnie odbędzie się ostatnia, albo i przedostatnia potyczka. Zależy od Was.

Spacerując parkiem, tak jak czyniła to zazwyczaj zielona szkoła, nagle zauważyliście unoszącą się mgłę. Przypominało to poniekąd moment z horrorów, kiedy biały przestawał padać, a jego miejsce zajmowała mgła, gęstniejąca coraz bardziej. Zupełnie tak jakby się do Was zbliżała. Nie stanowczo nie była to naturalna rzecz. Pojawiła się... "znikąd", i wręcz narastała. Takie cuda mogą się zdarzyć jedynie w krainie tysiąca jezior, a nie wiecznego śniegu. Najgorszy był fakt, iż mgła po chwili w całości Was otoczyła. Nagle w powietrzu rozbrzmiał głos:-"Intruzi.... Poddajcie się i wycofajcie, w innym wypadku zostaniecie zgładzeni..."- zakończony aż do bólu "zuym" śmiechem. O dziwo, głos nie miał żadnego źródła- po prostu roznosił się w powietrzu i zdawał się dochodzić z każdej strony równocześnie. Kiedy zaczęliście się nerwowo rozglądać, zauważyliście jedynie pewną anomalię samej mgły, raz tu raz tam, jakby znajdowała się tam jakaś... postać. Co gorsze, obraz pojawiał się nierównolegle, krążył koło Was. A najstraszniejszy był fakt, iż mimo, iż obu pieskom poważnie zjeżyło się śłitaśne futerko, lecz mimo wszystko niczego nie wy...niuchały. Identycznie zresztą jak Keiko, chociaż ta mogłaby przysiąść iż w pewnym momencie, lodowata dłoń, delikatnie, samymi wręcz opuszkami palców, sprawiając jej zabawny figiel, musnęła jej ramię...

Tyaaa. Uroczo. Opis nie dotyczy "Terka" który jest jeszcze w drodze. A jeżeli chodzi o Was, to wdepnęliście, po same wilcze uszka. Liczę na inwencję.

Oho coś tu nie gra. Nagle zaczęła nasz otaczać mgła. Pierwsze co mi przyszło na myśl to gdy jeszcze miałem jakiś dobry widok szybko z klonem wskoczyliśmy na największy czubek drzewa w parku. Tutaj nie powinna nas dosięgnąć mgła lub powinniśmy mieć lepszy widok co gdzie się dzieje (proszę o opis co zauważyłem). Klon stał niewidoczny plecami do mnie i obserwowaliśmy co można ciekawego zobaczyć. Zdjąłem z pleców Tanto i byłem przygotowany na jakiekolwiek ataki w naszą stronę. Tak mgła jest gęsta i utrudnia widzenia ale już przy jednym metrze można zobaczyć kontury przedmiotu, postaci. Tak więc wszystkie bronie miotane w naszą stronę próbujemy odbić a w ostateczności robaczkowe Kawarimi. Teraz trzeba było pomyśleć poco, jak i w jakim celu jest ta mgła. Pierwsze co mi przyszło na myśl to klan Sabataya który to używa ale on jest z wioski Kiri więc odpada. Drugie to GenJutsu. Tak więc stanąłem razem z klonem ułożyliśmy ręce do pieczęci Kai. I wykonaliśmy Kai. Jeżeli technika się udała i mgła opadła a my zobaczymy jakieś postacie od razu wyrzucamy po dwa Shurikeny celując w klatkę piersiową. Cały czas jesteśmy przygotowani na jakiekolwiek ataki w naszą stronę dlatego jesteśmy skupieni na tym. I obrona cały czas jak opisana wyżej.
Gdy tylko dziewczyna została dotknięta, przeszły ją ciarki. Ot, taki odruch bezwarunkowy. To co się tu działo, nie było normalne. Stanowczo nie. A gdy nie wiadomo o jaką technikę chodzi, to nie ma to jak najprościej ją ukraść i przeanalizować. Tak więc Kej użyła tatchi hossa no jutsu. No bo skoro miała kontakt z techniką, to raczej mogła ją ukraść. A rzucanie na oślep bronią nie miało sensu, bo można było uszkodzić nie tą osobę co trzeba. Gdyby technika zadziałała, to... (nie wiem jaka to technika więc zawiele nie mogę napisać xP) to się okaże za chwilę. Jeżeli to by nie pomogło, to dziewczyna bierze kunai i stroną do trzymania (czyli nie tą ostrą a drugim końcem) i uderza się w łokieć w "agregat prądu" czyli strasznie bolesne miejsce, zwłaszcza gdy się trafi w nie czymś twardym itp... <ach, nie ma to jak metalowy uchwyt drzwiczek kontra łokieć przy odwracaniu...>. Jeżeli wróg zostałby wykryty i byłby w odległości do 8 m to Kej wietrznymi dłońmi łapie osobę tak aby nie mogła się poruszać ani wykonać żadnej techniki. Cóż... Dziewczyna nigdy nie ufała genjutsu, zwłaszcza, że co nieco sama coś o nim wie. A nie chciała żadnych niespodzianek. Gdyby i to nie pomogło to Shiva przekazuje Nuriemu Dakotę (Nuri nadal jest blisko Kej) i podobnie jak Minoru udaje się na wyższą pozycję, jednak nie na sam czubek drzewa a w jego koronę aby samej coś lepiej widzieć ale by samej również się nie odsłaniać i nie robić z siebie łatwego celu. Gdyby coś zauważyła, to... (ten sam przypadek co przy kradnięciu techniki) no właśnie. W tym jednak momencie (gdy suczka włazi na drzewo) właścicielka całego zwierzyńca wyjmuje wachlarz, rozkłada go i kilka razy wachluje aby sprawdzić czy o zadziała. Raczej nie, ale lepiej zrobić więcej niż potem żałować, że się nie zrobiło. Jej wietrzne łapki powoli się obracają, każda w innej płaszczyźnie i w różne strony. Ma to za zadanie wykryć jakichś ruch i go powstrzymać po prostu łapiąc to coś co zaburzyło ich trasę. Oczywiście łapki omijają psy i krążą również wokół nich.
A więc: Kej broni siebie jak i ferajnę wietrzną techniką a Shiva samą siebie. W wypadku gdyby wietrzne dłonie miały czegoś nie zatrzymać, kawarimi.
Ogarnęła nas mleczno biała substancja, która uniemożliwiała wypatrzenie wroga. Z każdej strony dobiegał głos, a na domiar wszystkiego jeszcze te smagnięcia sylwetek we mgle. Scena rodem ze słabego horroru. Najgorsze jednak było to że wróg prawdopodobnie widzi nas, a my tylko o tym możemy pomarzyć. Kiepska sytuacja. Z nadzieją że wróg jednak nas nie dostrzega postarałem się zmienić pozycję i zejść nieco niżej i ukryć się w gałęziach i liściach (?). Teraz taki biedny chuuninek, z niedużym wachlarzem technik i niezbyt różnorodnym ekwipunkiem mógł niewiele zrobić. ALe... zaraz, zaraz. Apropos ekwipunku. Co my tam mamy? Żelastwo, urządzenie namiarowe, maska tlenowa, zwój, radyjko, żelastwo... zaraz, zaraz. Urządzenie namiarowe? Czemu by nie. Szybkim ruchem ręki sięgnąłem po niepozornie wyglądające ustrojstwo w postaci jakiegoś urządzenia i jakiegoś szkiełka. Bez zbędnych ceregieli nałożyłem ustrojstwo na oko i je uruchomiłem. Powinno ono wykryć ciepło, tak więc mógłbym dojrzeć wszystkich tutaj zebranych. Jeśli udało się dostrzec wroga to sięgam na rękę po 4 shurikeny (w razie gdyby ktoś miał problemy z matmą to 4 +4 daje i ciskam nimi we wroga starając się dobrze i szybko wycelować. Cały czas jestem na drzewie, a żeby chronić sobie tyłu staje plecami do konara. Jeśli da rade coś odpowiedniego dojrzeć to nakładam na siebie kawarimi i biorę kunaia w grabę przyjmując postawę obronną. W razie ataku zeskakuje z drzewa robiąc przewrót przy lądowaniu (coś ala Parkour ). Tam rozpoczynam ewentualną walkę w zwarciu atakując tam gdzie boli najbardziej... brzuch, szyja, uda zadając ciosy i cięcia.

Chakra:
588 minus ewentualne kawarimi daje nam 488
Uroczo nieporadni. Wpierw, kwestie techniczne- Keiko postanowiła skopiować tą dziwną technikę i... skopiowała Kirigakure no Jutsu. Juuhu, tego można było się domyślić, ale tak czy owak gęstość mgły została zwiększona. Z jakąś inicjatywą, postanowił też wyjść Minoru wdrapując się na czubek drzewa. Uhm, owszem, wyszedł z mgły ale co z tego- reszta została głęboko w środku. Niepoważne rozwiązanie, szczególnie jak na aburame. Zabłysnąć też chciał nasz kolega z nadwagą- całkiem nieźle kombinował- tym bardziej, iż ciepło powinno być widoczne na tle zimna... ale niestety, nigdzie nie zauważył ciepełka. Ot, z tego samego powodu co Keiko ani jej suczka nic nie wyczuły. Tak więc znajdowaliście teraz pośród bardzo gęstej mgły, nie słysząc nic, nie czując nic i nic nie widząc. Nawet wam nie zazdroszczę. Niby wszystko sielankowo... lecz zostaliście opluci. No, może nie do końca właśnie opluci, ale pojedynczo, każdy z Was (nawet Seitaro, skradający się), otrzymał cios niewielką ilością wody, z racji którego Minoru stracił równowagę. O takim lekkim strumieniem. Nie był to atak potężny, co upokarzający. O tak, aby przywrócić Was do porządku i ewentualnie przypomnieć o poprzedniej propozycji, bo kto wie... zaraz za atakiem ostrzegawczym, może nastąpić kolejny, o wile silniejszy...

~Ot tak. Macie tutaj niewielką zagadkę logiczną, wymagającą... 2-3 szarych komórek na krzyż. I akurat tyle Was tutaj jest. Do dzieła.~/

595

Tak tylko na początek powiem, że technika, której użyłam kradnie technikę a nie ją powiela, więc mgła nie powinna być gęstsza, tylko teraz Keiko powinna nad nią panować...

Jeżeli tak w istocie się stało, to Keiko anuluje technikę. W końcu po co ograniczać widoczność... Jeżeli jednak to by nie pomogło to dziewczyna macha wachlarzem tworząc małe tornado (Kamaitachi No Jutsu) i wypuszcza je w tą mgłę w nadziei, że zostanie rozrzedzona/zniknie/zostanie rozwiana. Jednak ta woda ją zaniepokoiła. Jak to zwykła woda, to jeszcze ujdzie, ale... To było definitywnie dziwne. I lepiej było się jakoś spróbować ewakuować. Bo kto wie co może później nastąpić? Dziewczyna wraz z Nurim trzymającym Dakotę udali się do drzewa na którym już znajdowała się Shiva. Nuri przy pomocy swojej pani i jej wietrznej techniki znalazł się na drzewie i ponownie przekazał Dakotę Shivie. W końcu Shiva miała dodatkowe pary rąk, którymi mogła operować a Nuri nie, wiec miał utrudnione zadanie. Keiko natomiast stała pod drzewem ale dwiema wietrznymi ramionami złapała się gałęzi drzew aby w razie czego móc szybko ewakuować się na wyższe pozycje. W razie jakiegoś ataku nadal stara się bronić wiatrem, z tą jednak różnicą, że teraz również miała wyjęty wachlarz. Mogła się bronić również jego metalową obudową. Jak i mogła komuś porządnie owym wachlarzem przywalić. Poza tym, w razie czego zawsze zostaje jeszcze stare, dobre kawarimi.

chakra jak zwykle w następnym poście...
Teruyo wolny i spokojnym krokiem ruszył w stronę parku gdzie miała się odbyć kolejna potyczka o ile nie użyć słowa bitwa , było to słowo zbyt wyolbrzymiające aktualne wydarzenia w Yuki. Chociaż w sumie najprawdopodobniej obrońcy rzucą teraz swoje wszystkie siły do kontrataku... chociaż czy na pewno jest rozsądnie rzucać teraz wszystko na jedną kartę ? W sumie było to jedyne i zarazem ostateczne wyjście obrońców miasta chociaż mogli zacząć robić barykady choć w przypadku shinnobi taka taktyka się nie sprawdzała. No cóż Teruyo nie znał planów obrońców mógł tylko zrozumieć wściekłość dowódcy garnizonu że kolejny dzień... nie będzie znowu tym samym nudny dniem co zwykle. Nagle z zamyślenia chłopak wyrwała ponura rzeczywistość... i ponownie będzie musiał walczyć z osobami , które znał z życia codziennego... którym pomagał oraz osobą którym na co dzień mówił "dzień dobry". Młodzieniec westchnął tylko głośno po czym by zająć czymś ręce wyciągnął papierosa zaczął się nim bawić w dłoniach naruszając jego lekką i delikatną konstrukcje aż w końcu tytoń wypadł na śnieg roztaczając nutkę zapachu nikotyny. Teruyo przeklął siarczyście , na twórców papierosów jak i na samego siebie. Czemu on nadal pali tego zabójce ? Sam tego nie wiedział , lecz bał się że zamiast dymu papierosowego poczuje ponownie zimny oddech demon na swoim karku. Dlatego też Terek wolał wpychać kolejne banknoty sprzedawcą papierosów oraz coraz głębiej wpychać się w nałóg. Lecz teraz młodzieniec zastanawiał się nad tym czy ponownie sięgnąć po następnego papierosowego pana. Lecz po chwili namysłu stwierdził ze nie.. szczególnie że sytuacja widoczna z dachu jednego z budynku znajdującego się przed parkiem nie świadczyła zbyt dobrze. Mgła... prawie jak w Yuki, młodzieniec uśmiechnął się , przypominając sobie wypowiedz Aio sprzed lat "w Yuki nie ma mgły a w Kiri jest" a tu proszę mieszkańcy Yuki pokazali że potrafią być lepsi od kolegów z kontynentu. A wię młodzieniec spoglądając nadal z dachu wykonał technikę Gakure no Jutsu powodując tym samym wtopienie się w barwy otoczenia , po czym wsadził trochę śniegu do buzi by zmrozić swoje powietrze przez co nie będzie go widać na chłodnym powietrzu. Po czym skoczył z dachu... lądując na murku od parku. Wieloletnie doświadczenie podpowiadało mu że to pewnie Genjutsu lecz po chwili namysłu stwierdził że gdyby było to Genjutsu to pewnie też by był pod jego działaniem a tu nic. Ale skoro była to technika wywołująca mgłę to użytkownik musiał ją najprawdopodobniej rzucić zdala od pola rażenia... pora go poszukać. Po tych słowach posuwając się po pionowej ścianie parku młodzieniec rozpoczął szukanie sprawcy tej mgły... szukał go by w dość brutalny sposób wyperswadować mu to że pomylił kraje i dodatkowo źle zrobił że wbudował w mieszkaniu drzwi antywłamaniowe...
Chlust. Zostałem potraktowany strumyczkiem wody. Jakże bezczelny ruch. Teraz jestem mokry, jest zimno, i ta woda jest bardziej odczuwalna. Ehh... Trzeba było coś wykombinować, ale... w takiej sytuacji jak ta nie miałem zupełnie nic do wymyślenia. Sięgnąłem jedynie po 2 stalowe gwiazdki i cisnąłem nimi w tą stronę skąd przyleciała woda z nadzieją że uda się trafić wroga. Postanowiłem też zeskoczyć z drzewka i udać się w stronę przeciwną skąd nadleciała woda i wspiąć się na jakiś obiekt jakim by był budynek na skraju parku czy kolejne drzewo, co można nazwać odwrotem strategicznym, hah. Ewentualnie dołączam do naszej "opiekunki hebi", cały czas śledząc okolice z urządzeniem namierzającym na oku. Gdyby udało się dostrzec wroga to w jego stronę lecą shurikeny w ilości sześciu. Wydobywanie piasku było by teraz raczej stratą chakry. Przygotowany jestem na uniki (przed ninjutsu też) czy też starcie na kunaie. Ewentualne kawarimi z jakimś głazem, bryłką lodu czy ławką w parku, która na pewno tutaj będzie. Okropna sytuacja, dla takich chuuninków jak ja.
Mgła, mimo przejęcia i anulowania, jedynie stała się rzadsza. Cóż, Widocznie efekt powiększa mgły, wcale nie był aż tak bardzo zależny od techniki Keiko, jak się tej młodej damie wydawało. Machnięcie wachlarzem, na niewiele się zdało, gdyż gdy tylko jedna część, została lekko odsłonięta, kolejna momentalnie wróciła na jej miejsce. A w końcowym efekcie, mgła zagęszczała się jeszcze bardziej. I to prawdopodobnie nie był jeszcze koniec. Moment po zuchwałym ruchu Keiko, usłyszeliście nadciągającą kolejną falę. Tym razem gigantyczną. Mimo sporej odległości w jakiej początkowo się znajdowała- było już ją doskonale słychać, i co gorsza, właśnie zmierzała w Waszym kierunku. Ze względu na mgłę, nie mogliście określić jej rozmiarów, a jedynie potężną siłę, na tyle wielką, aby Was po prostu zmieść z powierzchni ziemi, w momencie uderzenia.

Teruyo tymczasem, spacerując i rozmyślając na temat papierosów i dziwnie działającego świata finansów, zauważył- po jednej stronie park, gęsto skuty mgłą, po drugiej zaś, dziwną scenę. Mianowicie, z dachu budynku, znajdującego się jakieś 120 m przed nim, zaczęła wydobywać się duża ilość wody, która w dodatku zaczęła rosnąć. Już po ułamku sekundy, było pewne iż atak ten, skierowany jest prosto w stronę mgły, a cokolwiek, nieważne czy jest to pałac, drzewo czy człowiek, znajdujący się w środku, nie ma szans na przeżycie...

Uhm~ tak zostawiam Was w takim "urwanym" momencie, gdyż jest on dość ważny. Opisałem tylko szczątkowe ilości informacji, bo uważam iż z punktu widzenia postaci +- tyle powinniście właśnie wiedzieć...

Wielka kula....to nie wróżyło nic dobrego... ale czy przypadkiem Keiko... tak ona może być w środku. Paniczna myśl przeszyła Teruyo niczym najostrzejsza włócznia. Można by powiedzieć że go sparaliżowała na dosłownie setne sekundy. Po chwili działając pod wpływem impulsu młodzieniec krzyknął w stronę mgły:
-Keiko uciekaj !
Młodzieniec miał nadzieję że okrzyk będzie odebrany przez Keiko a następnie wysłuchany. Chwilę po tym okrzyku w umyśle Teruyo ponownie zadziałał impuls.. tym razem impuls gniewu które prawie tak samo błyskawicznie rozkazał mu wykonać mechanicznie niczym robot następne działanie. Szybkim ruchem młodzieniec zrobił pieczęci do techniki... której nie używał nigdy z powodu jej bardzo małej siły lecz w tej sytuacji nadała się idealnie. Mówię tu o technice "Denki Kai" przy pomocy której młodzieniec stworzył małe 3 impulsy elektryczne które powinny bez problemu trafić w ogromną wodną kulę i niemiło porazić jej właściciela oraz ewentualnie sparaliżować oraz spowodować przerwę w kontroli chakry co powinno spowodować rozlanie się wody dookoła , co natomiast skutkowało faktem nie wystrzelenia jej w mgłę. Po tym strzale , lider 7MM ruszył pędem przed siebie mając na celu pokonać 150M jak najszybciej się dało tylko po to by dorwać faceta który pragnął zabić Keiko... oraz zniszczyć piękny park w Yuki a co ! W końcu Teruyo lubił ten park... gdy już był w małej odległości od faceta młodzieniec zbliżył się do swojego nowego oponenta z określonym zadaniem zdezintegrowania go. Tak na dobry początek w stronę zamachowca poleciały 4 gwiazdki które miał go trafić w pierś.
395...?

Słysząc głos Terka, a dokładniej polecenie, że ma uciekać, wiedziała, że musi się posłuchać. W końcu chłopak nigdy w takich momentach z niej nie żartował. Poza tym słyszała wodę, która nieubłaganie i na pewno zbliżała się w ich stronę, a ona nie miała zamiaru na nią czekać. Tak więc automatycznie cała jej sfora zeskoczyła z drzewa Shiva wzięła jakiś patyk/badyl ze sobą wietrznymi łapkami) a Kej oplotła stworzenia ramionami. Przy okazji wzięła ze sobą Seitaro. Już w dużej części znała jego ataki i styl walki, więc wiedziała, że bez piasku nic nie zdziała. No cóż, mówi się trudno. Dziewczyna wykorzystując swoje wietrzne ramiona uniosła się (jak i resztę) ponad poziom parku (w końcu nadal mają 6-8 m długości a skoro Keiko jest "w środku" to 12-16 m) i od razu powędrowała do muru otaczającego park. W końcu lepiej jest mieć stały grunt pod nogami. Nie zmienia to jednak faktu, że tak na wszelki wypadek dodatkowo podtrzymywała się dłońmi. Oczywiście "wylądowała" tak aby nie zawadzać przyjacielowi oraz tak aby woda ("wynurzając się" z parku ją zauważyła) nie poleciała na nią jak i jej towarzystwo, chwilowo przez nią trzymane. Jednocześnie widząc jak Teruyo biegnie w którąś stronę a tym bardziej rzuca shurikeny, sama spojrzała w tamtą stronę. Widząc oponenta, sama również chciała coś zrobić. Cóż, wróg to wróg, trzeba go zabić. Zwłaszcza gdy ma się w sobie czyste zło. Na szczęście obecnie jedynie przyglądające się oczami dziewczyny zło. W każdym razie wracając do tematu. Keiko również zaczęła biec w stronę przeciwnika, wcześniej jednak stawiając Seitaro na murze wraz ze sforą. Shiva teraz miała bronić siebie, Nuriego trzymającego Dakotę oraz Seitaro. Badyl/patyk położyła na murze aby jej nie zawadzał. W razie pilnej potrzeby wydłuża ramiona aby za wszelką cenę obronić tych co ma bronić. W ostateczności ona jak i Nuri wykonują kawarimi. Keiko ich zostawiła, bo chciała się zbliżyć do przeciwnika na tyle aby móc zabić go/ją wietrzną techniką. Jak zwykle poprzez ścięcie głowy. Pod każdym możliwym kątem patrzyła na to aby nic nie zrobić/nic się nie stało Teruyo. W razie jakiegoś ataku stara się obronić wietrzną techniką, w ostateczności kawarimi np. z badylem, który przytaszczyła Shiva, specjalnie na okazję wykonania zamiany. A wiadomo, że na murze niekoniecznie musi się znaleźć coś co nadawałoby się do tej techniki. A ponownie na dole to dziewczyna nie miała zamiaru się pojawiać.

Chakry nie powinna używać, ale jak co to next post...
Gęsta mgła, donośny szum wody, odgłos łamanych drzew i gałęzi, a to wszystko w jednym momęcie i wszystko wskazywało na to że jesteśmy tutaj niechciani. W końcu co się dziwić. Bądź co bądź to atakujemy tą wioskę. Nagle... krzyk. Jakiś znajomy głos, ale kto by się zastanawiał do kogo on należy. Sugerował on ucieczkę. Nie był on skierowany do mnie, ale postanowiłem się zastosować, a nawet gdyby takowe ostrzeżenie nawet nie wystąpiło zrobiłbym podobnie. Skoncentrowałem chakrę w podeszwach stóp i ile sił w nogach zacząłem biec po drzewie najwyżej jak tylko można i gdy tylko będzie to możliwe przeskakuje na jakiś większy budynek, albo pozwalam sobie pomóc i korzystam z odsieczy w postaci wietrznej dłoni Keiko. Gdyby podczas biegu, fala dotarła do drzewa na którym jestem wybijam się od niego z nadzieją że Keiko mnie złapie, doskoczę do jakiegoś budynku, lub ostatecznie zakładam maskę tlenową i wpadam do wody płynąc z prądem i trzymam się jakiegoś silniejszego drzewa które nie uległo żywiołowi jednak mam nadzieję że to nie będzie potrzebne.

Chakra: bez jakichkolwiek zmian.
Dostałem lekko wodą i spadłem z drzewa. Upadek raczej nie był miły ale starałem się podnieść jak najszybciej. Nagle usłyszałem szybko płynącą falę a także lekko poczułem mały powiew wiatru który za pewnie ta fala robiła. Nie czekałem na nic, tylko od razu szybko skoncentrowałem Chakrę w stopach a że nie byłem daleko wyjścia bo gdy wszedłem do parku od razu wbiłem na drzewo a więc jak teraz jestem pod drzewem mam blisko do wyjścia. A więc gdy ujrzałem już falę która leci w naszym kierunku szybko przeskoczyłem bramę i skoczyłem na jakiś pierwszy lepszy dach budynku aby ta fala mnie nie sięgła. Natomiast mój klon który nie oberwał wcześniej wodą przeskakuje z drzewa na inne drzewa i gdy znajdzie się dość blisko wroga wyciąga po dwa Kunai'e do ręki i wyrzuca w stronę Wroga. Celuje gdzie popadnie ale tak aby trafić wroga. Gdyby jednak woda powoli by mnie dosięgała szybko próbuję wskoczyć jak najwyżej jakiegoś budynku, drzewa. Gdy znajdę się w wodzie zakładam maskę tlenową także koncentrując Chakrę w stopach jak najszybciej wypływam na powierzchnie i wyskakuję na coś suchego. Także próbuję większość zrobić przed techniką Teruyo.
Uhm, nikt nie zabłysnął. Mógłbym rzecz, iż po raz to kolejny otarliście się o śmierć. Ale to widocznie nie robi na Was większego wrażenia, gdyż w dalszym ciągu bez przerwy rzucacie się pod walec śmierci... Mniejsza z tym.
Gdyby nie jedyna jakakolwiek sprytna akcja (Teruyo tym razem się popisał), ogromna fala po prostu uderzyłaby W Was dosłownie miażdżąc i wgniatając do ziemi. Trzy elektryczne impulsy poleciały w wielką falę, zaburzając nieco jej strukturę a co najważniejsze, przerywając produkcję dalszych ilości wody a w związku z tym zabierając jej również większość siły i pędu. Mimo wszystko wytworzona już fala, poszybowała w stronę osóbek w parku, zalewając je Wodą, oraz powodując podstawowe zniszczenia niektórym obiektom (waląc drzewa itp.) Wasze ciała, poddały się temu jak szmaciane lalki, przez co oprócz uderzenia, chwilowego braku tchu, wody w oczach, uszach oraz kilku innym schorzeniom dopadającym Nas w takich sytuacjach, obyło się bez większych obrażeń. A teraz przejdźmy do Teruyo- Bohatera dzisiejszego wieczoru. Owszem, udało Mu się zbliżyć do przeciwnika, a nawet cisnąć w jego stronę gwiazdki lecz... to wszystko na nic. Kiedy tylko zorientował się, iż ktoś go widzi... znikł,zamieniając się w krwawy obłoczek...
Teruyo rozpoczął rozglądać się za znikającym panem lecz... no właśnie znikający pan miał ich chyba dosyć.Dlatego też młodzieniec obejrzał się do tyłu i z ulgą odetchnął widząc Keiko pływającą w lodowatej wodzie. Na szczęście nic im nie było całe szczęście. Dlatego też chłopak nie oglądając się za siebie ruszył naprzód tym razem w stronę centrum miasta by... no właśnie złamać morale obrońców.
<NMM>
Keiko niemal od razu wyrwała się do góry aby tylko wypłynąć na wierzch. Psy tak samo. Nawet Dakota, która nie była w pełni sił zaczęła płynąć ku powierzchni wody. Cóż, mimo wszystko tyle wody na raz było bardzo nieprzyjemne. Po wynurzeniu z wody, Kej zaczęła z niej wychodzić kumulując w dłoniach i stopach chakrę (jak Naruto czy tam Sasuke gdy walczyli w dolinie końca) jednocześnie (o ile jej wietrzna technika nadal działa) starając się pomóc wydostać się sforze. Gdy znalazła się na wodzie, zaczęła iść w stronę muru aby i na niego wleźć również używając chakry (jak nie, zawsze pozostają kunaie). Psy też powinny sobie poradzić z wyjściem z wody. Jeżeli jednak im się to nie udało, to Kej wyciąga je wietrzną techniką, a jeżeli nie udało się im wyjść a wietrzna technika nie działa, to dziewczyna od Dakoty 300PCh z której to tworzy nowe ramiona i wyciąga stworzenia (łączny zasięg, czyli w 2 strony to 4m). Po tym wszystkim Keiko, która już wcześniej widziała oddalającego się Teruyo i domyślając się co zamierza zrobić, postanowiła wprowadzić nieco zamętu w wiosce aby odwrócić uwagę innych ludzi od chłopaka. W tym właśnie celu stojąc na murze złożyła pieczęcie nabierając powietrze w płuca by już po chwili wypluć je w postaci kuli ognia (Goukakyuu no Jutsu) celując w budynek z którego ich atakowano. Budynek powinien się rozwalić i powinna wznieść się chmura kurzu i dymu co na pewno by zainteresowało obywateli yuki. Do tego może nawet gruz (m.in. pokruszony beton) będzie robił Seitaro za substytut piasku... W każdym razie, podczas tego wszystkiego dziewczyna bacznie obserwowała i wsłuchiwała się w otoczenie aby w razie ataku móc jakoś przeciwdziałać. W ostateczności używa kawarimi wraz z sforą (zawsze może złapać psy i wiać). Gdyby jednak nic się nie stało to Keiko pobiera od Dakoty tyle chakry aby jej zostało 50PCh i podaje suczce pigułkę żołnierską.

chakra next post
I znowu oberwałem wodą. Nie lubiłem być mokry a bardziej moje robaki które mogły by mieć mokre skrzydełka. Na szczęście większość została w moim ciele i nie będą tak mokre. Tak znów upadłem ale tym razem można powiedzieć że miałem miękkie lądowanie. Pierwsze co zrobiłem to założyłem maskę tlenową abym przypadkiem się nie udusił pod wodą. Następnie musiałem się szybko z tej wody wydostać. Jak zauważyłem, wróg włada dobrze Suitonem więc tutaj nie jesteśmy bezpieczni. A więc szybko skoncentrowałem Chakrę w stopach i jak najszybciej wydobyłem się na powierzchnię wskakując na drzewo tam gdzie jest mój klon. Wolałem nawet nie stać na wodzie nie wiadomo co może przeciwnik zrobić nawet jeżeli że zniknął. Nie wiedzieliśmy gdzie jest wróg ale byliśmy cały cza ostrożni. Ja stałem tyłem do klona jak i klon plecami do mnie. Gdyby w naszą stronę miała by lecieć broń miotana robię to samo co cały czas czyli odbija. Klon robi to samo. I przypominam że ma na sobie Gakure No Jutsu. Ale gdyby było tego za dużo i nie zdołałbym odbić jakiejś broni, ataku zostaje mi ostatecznie Kawarimi. Hmm teraz atak. Gdybyśmy zauważyli wroga. My czyli klon i ja. Od razu bierzemy Kunai’e z notkami i wyrzucamy w stronę wroga.
Próbowałem jak najszybciej wydostać się z objęć żywiołu. Wody przybywało, a i prąd oraz połamane drzewa. Żadne z tych czynników nie były pomocne. Gdy już udało mi się wypłynąć na powierzchnie skoncentrowałem chakrę w stopach, nogach, dłoniach i innych częściach ciała dzięki którym wyczołgałem się na powierzchnię. Teraz trzeba było jak najszybciej zejść z tej wody więc podobnie jak reszta dobiegłem do budynku i wdrapałem się nań. Nie miałem za dużo sił by od razu wojować, a było to spowodowane niezbyt udanymi próbami wyjścia z wody, nałykania się jej i lekkie oszołomienie. Do tego dochodziło też ogóle zmęczenie. Postanowiłem chwile tu poczekać i zapewne zostałbym na tym dachu gdyby nie fakt że czułem się tutaj zbyt odsłonięty. Zszedłem z budynku i udałem się szybko w stronę gruzów które prawdopodobnie stworzyła Keiko. Tam schowałem się między większymi stertami, gdzie wyrównałem oddech, odkasłałem wodę i pozbyłem się jej z uszu próbując przywrócić się do prawidłowego stanu. Nakładając na siebie kawarimi z jakimś cięższym przedmiotem jak bryła lodu, odłam drzewa czy sterta gruzu, dokładnie obserwowałem okolice. W końcu wróg może gdzieś tutaj być. Starałem sie by za plecami mieć cały czas ścianę co uniemożliwiło by atak od tyłu. Z uwaga wypatrywałem krwawej chmurki czy przeciwnika, a czujność ułatwić powinna wykonanie takich zabiegów jak kontratak czy unik. Jeśli pyłu i gruzu jest wystarczająco to w wypadku walki w zwarciu tworzę suna bunshina, a gdyby należało walczyć na dystans ciskam we wroga dawkę metalowych gwiazdek w ilości sześciu.

PCH:
588 - xxx = xxx

[ Dodano: Wto 08 Cze, 10 ]
Jak widać wróg jednak zaniechał dalszej walki. Było to nieco dziwne. Pierw ta cała mgła i głos zewsząd, później jeszcze ta ogromna fala, a teraz... jak gdyby nigdy nic się nie stało. Kunaia trzymanego w ręce schowałem na miejsce i zacząłem kierować się w stronę miejscówki Kazehana. Szedłem niespiesznym tempem... bo i po co się spieszy? Poza tym zmęczenie robi swoje. Kto by tam biegał w chwili zwycięstwa. "Primo victoria!", a niedługo nadejdą i następne... to pewne.

<nmm>
Stałem i cały czas obserwowałem akcję. Nic się nie działo, cicho, pusto po prostu nic. Opuściłem gardę tak samo jak klon i zeskoczyliśmy na wodę. Rozejrzeliśmy się i powoli poszliśmy w stronę biura za Seitaro. Szliśmy powolnym i spokojnym krokiem bo chyba już było po wszystkim. Uśmiechnąłem się i wyszedłem z parku.<zt>
Keiko niezbyt długo się zastanawiała nad czymkolwiek. Wzięła Dakotę na ręce i z resztą sfory zaczęła iść w kierunku budynku. Już z oddali widziała Teruyo siedzącego na dachu i jak zwykle palącego papierosa. Na ten widok na jej ustach pojawił się uśmiech. Nieco przyspieszyła kroku gdyż powoli zaczęła odczuwać skutki walki, czyli np zimno. No tak, woda była lodowata a tu nie jest lepiej. Woda szybciej wychładza organizm. A ona nie miała zamiaru zamarznąć na kość. Poza tym samo zmęczenie też dawało o sobie znać. Tak więc Keiko chciała jak najszybciej dotrzeć na miejsce.

ZT