Pierwszy lepszy apartament

Do owego miejsca prowadzÂą obdrapane i niezbyt ciekawe wizualnie drzwi. Z niewielkiego korytarza wychodzi siĂŞ trzema wyjÂściami. Dwa prowadzÂą do pokoi sypialnianych, pozostaÂłe do pomieszczeĂą codziennego uÂżytku, jak kuchnia i Âłazienka.
Obie sypialnie sÂą do siebie bardzo podobne. MieszczÂą siĂŞ w nich pojedyncze ÂłóÂżka, szafa, biurko, oraz krzesÂło. ÂŻadnych zdobieĂą, dekoracji, czy chociaÂżby zasÂłon w oknie. Wszystko dlatego, iÂż wczeÂśniej nikt nie zamieszkiwaÂł tegoÂż urokliwego miejsca.
To wÂłaÂśnie tutaj Ayano i Kei zamierzajÂą w przyszÂłoÂści umieÂściĂŚ dwójkĂŞ swoich podopiecznych.

//JAM jest Ayano i Kei w jednym (koncie oczywiÂście. A fe, ty hentaiu!). Ot, taka bzdetna informacja dla ubarwienia nudnego opisu nudnego miejsca <3 //

---

Ayano dziĂŞki swoim dÂługim nogom wyprzedziÂła jeszcze wyÂższego Keia. Po dÂługiej i wielce imponujÂącej kalkulacji majÂącej na celu starannÂą selekcjĂŞ kongruentnego alkierzu skierowaÂła swój dÂługi i niezwykle blady palec w kierunku jednych drzwi. Krótko ujmujÂąc, w przeciÂągu sekundy dokonaÂła wyboru apartamentu, kierujÂąc siĂŞ tylko i wy³¹cznie wÂłasnym kaprysem.
W efekcie wybraÂła niezbyt ciekawe w wyglÂądzie drzwi. WzruszyÂła jednak ramionami i pchnĂŞÂła drzwi, jakby zapominajÂąc o czymÂś tak uÂżytecznym, jak klamka.
Stanê³a w przejœciu, g³adz¹c siê d³oni¹ po brodzie, doskonale imituj¹c g³êbokie zamyœlenie.
- CóÂż, myÂślĂŞ, Âże to tutaj siĂŞ nada. A ty co sÂądzisz, mĂŞÂżusiu? - spytaÂła Keia, zaglÂądajÂąc przez ramiĂŞ za siebie.
Praktycznie rzecz biorÂąc nie wiedziaÂła, kto poszedÂł za nimi. ByÂła pewna, Âże Biafra posÂłusznie siĂŞ za nimi udaÂła, ale co z YukihÂą? W koĂącu z drugÂą dziewczynÂą Ayano nie wiÂązaÂła siĂŞ Âżadnymi obietnicami, choĂŚby i nawet zÂłudnymi i kÂłamliwymi.
OdrzuciÂła wÂłosy do tyÂłu i westchnĂŞÂła trochĂŞ poirytowana. W¹¿ na jej ramieniu wyczuÂł zmianĂŞ nastroju swojej pani i zasyczaÂł przeciÂągle, jakby domagajÂąc siĂŞ wyjaÂśnien. BiaÂłowÂłosa mimochodem pogÂładziÂła go po pysku, jednak niewiele o tym myÂślaÂła. WpatrywaÂła siĂŞ w ponury korytarz mieszkania, po czym w koĂącu zrobiÂła krok do przodu i weszÂła do jednej z dwóch sypialni. SkrzywiÂła siĂŞ nieznacznie, zdecydowanie stwierdzajÂąc, Âże sama w Âżyciu nie zamieszkaÂłaby w takim miejscu. Gdzie to motywy ognia i mordu? Miejsce na instrumenty i taniec? Pfi, toÂż ona, prawdziwa Królowa potrzebuje swego królestwa, a nie takiej klitki. MyÂśl ta nader jÂą pokrzepiÂła, bowiem zaraz przywoÂłaÂła wspomnienie swoich wspaniaÂłych komnat.
StaneÂłam w progu czekajÂąc na zaproszenie Senei i jego Âżony.
-to tutaj? -sytaÂłam. Po czym daÂło siĂŞ sÂłyszeĂŚ dÂługie i gÂłoÂścnie burczenie mojego brzuszka. Biafra spÂłonĂŞÂła purpurowym rumieĂącem i przez chwilĂŞ ÂśweciÂła bardziej niÂż sharingan pani Ayano. -przepraszam-wybeÂłkotaÂła speszona nie wiedzÂąc gdzie mogÂła by siĂŞ schowaĂŚ.
PrzywlókÂł siĂŞ do Pierwszego Lepszego Apartamentu za Ayano, wymijajÂąc po drodze BiafrĂŞ, by zerkn¹Ì bez wiĂŞkszego zainteresowania na pomieszczenia.
Po drodze nie omieszka³ przejœÌ blisko Dobrych Miejsc swojej ¿ony.
- SÂądzĂŞ, Âże to odpowiednie miejsce - zarzÂądziÂł, stajÂąc przy framudze drzwi. OdwróciÂł po chwili spojrzenie czarnych oczu od komnaty, gdyÂż nie zwykÂł zajmowaĂŚ swojego umysÂłu zbyt dÂługo czymÂś nieinteresujÂącym.
Wci¹¿ popalaÂł powoli skrĂŞta, najwyraÂźniej zióÂłka poprawiaÂły mu humor. Uj¹³ skrĂŞta w dwa palce.
- GÂłodna jesteÂś? - zapytaÂł, sÂłyszÂąc reakcjĂŞ organizmu Biafry - Hm... gdzieÂś tutaj chyba jest stoÂłówka... - Kei zamyÂśliÂł siĂŞ nieco, gdyÂż nie pamiĂŞtaÂł, by kiedyÂś na niÂą poszedÂł. ZwykÂł zapominaĂŚ o jedzeniu, co poniekÂąd wyjaÂśniaÂło jego niskÂą wagĂŞ.

---

Yukiha pojawi³ siê na koùcu... Po prostu szed³ wolno. Sam fakt i¿ to miejsce by³o ukryte intrygowa³ go ale... Nie zamierza³ na razie o to wypytywaÌ Ayano-sempai. Poza tym nie mia³o to dla niego znaczenia. Ayano-sempai wyci¹gnê³a ku niemu pomocn¹ d³où. Okaza³a wiêcej ciep³a ni¿ wielu jakich spotka³ na swojej drodze. W zamian teraz on bêdzie pod¹¿aÌ jej œcie¿k¹...
- MieszkaÂłam w gorszych warunkach... Pokój nie jest taki zÂły Ayano-Sempai - powiedziaÂł obserwujÂąc bacznie pokój. SÂłyszÂąc reakcjĂŞ organizmu Biafry zdj¹³ z ramienia worek i wyciÂągn¹³ niewielkie zawiniÂątko. Po zapachu moÂżna byÂło poznaĂŚ, ze byÂło w nim coÂś do jedzenia. A dokÂładniej byÂło tam trochĂŞ kulek ryÂżowych. WyciÂągn¹³ jednÂą w kierunku Biafry.
- Chcesz? - zapytaÂł spokojnym i z lekka ciepÂłym tonem.
UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ kÂącikiem ust do mĂŞÂżusia. ByÂł to gest porozumiewawczy, mówiÂący coÂś w stylu 'jesteÂśmy okropni i oboje o tym wiemy'. ByÂł to oczywiÂście fakt budzÂący diablo wielkÂą dumĂŞ.
UniosÂła jednÂą brew, spoglÂądajÂąc niemalÂże oskarÂżycielsko na brzuch Biafry. JuÂż chciaÂła jej zaproponowaĂŚ szczura, którego dzisiaj zÂłapaÂła specjalnie dla Belphegora, wĂŞÂża, który aktualnie syczaÂł, kierujÂąc swój cieniutki jĂŞzyk w stronĂŞ dwójki obcych mu ludzi. Zanim jednak nieopatrznie wypowiedziaÂła na gÂłos swojÂą ofertĂŞ, przypomniaÂła sobie, Âże przekÂąska czÂłowiekowi raczej nie przypadnie do gustu.
PrzeniosÂła spojrzenie swoich karmazynowych oczu na jedne z trzecich drzwi, gdzie z góry zaÂłoÂżyÂła, iÂż musi znajdowaĂŚ siĂŞ kuchnia.
Jednak to, co wydarzyÂło siĂŞ chwilĂŞ póÂźniej zaciekawiÂło jÂą do tego stopnia, Âże zrezygnowaÂła z zaprowadzenia zainteresowanych dziewczÂąt do kuchni.
PoÂświĂŞciÂła Yuki i Biafrze wybitnie rozbawione spojrzenie, o czym ÂświadczyÂły wesoÂłe iskierki w oczach, oraz delikatny uÂśmiech z drgajÂącymi lekko kÂącikami ust.
Ciekawa byÂła, czy Biafra przyjmie kulki ryÂżowe od Yukihy. WczeÂśniej wykazywaÂła wzglĂŞdem niej niechĂŞĂŚ. Ayano zastanawiaÂło wrĂŞcz, do jakich wyrzeczeĂą moÂże zmusiĂŚ czÂłowieka gÂłód. No a poza tym, samo zaÂżenowanie Biafry byÂło równieÂż wspaniaÂłym widokiem.
PrzyglÂądajÂąc siĂŞ tej scence, próbowaÂła przypomnieĂŚ sobie, co ludzie, którzy nie poznali Hard Mamby!, tak jak Ayano i mĂŞÂżuÂś (i ewentualnie ludzie martwi. Ale oni juÂż raczej nie potwierdzÂą tego, co wiedzÂą 'rodzice'), mówili o dziewczynce. Jej myÂśli wyÂłapaÂły jedno sÂłowo, które idealnie nadawaÂło siĂŞ do opisu sytuacji, a przede wszystkim, do dalszego utrzymywania pozorów.
Och, pozory, cudowna sprawa.
- Ojej, czyÂż to nie jest sÂłodkie? - Ledwo powstrzymaÂła siĂŞ od skrzywienia, z niechĂŞciÂą stwierdzajÂąc, Âże nie do koĂąca udaÂło jej siĂŞ ukryĂŚ ironiĂŞ. W efekcie wyszÂło coÂś pomiĂŞdzy, co doprawdy trudno byÂło okreÂśliĂŚ. PokrĂŞciÂła wiĂŞc gÂłowÂą i postanowiÂła poruszyĂŚ inny temat. - StoÂłówka? - PróbowaÂła skojarzyĂŚ, czy kazaÂła takowÂą wybudowaĂŚ. Wnet jednak przypomniaÂła sobie, Âże siedziba AKowców na razie jest hotelem. - Ach, tak stoÂłówka! - wykrzyknĂŞÂła w nagÂłym olÂśnieniu. Spojrzeniem jednak pytaÂła mĂŞÂżusia 'mamy tutaj stoÂłówkĂŞ?'. W sumie bezsensem byÂło akurat jego pytaĂŚ o zdanie. PokrĂŞciÂła gÂłowÂą z dezaprobatÂą. Kei niejadek, ona gotujÂąca na ruszcie dla wÂłasnej radochy. ÂŻadne z nich nie stoÂłowaÂło siĂŞ 'publicznie'.
PosÂłaÂła podopiecznym ciepÂły uÂśmiech, jakby zapewniajÂąc ich, Âże wszystko jest pod kontrolÂą. O ile byÂła taka potrzeba. I wÂłaÂściwie to tylko jedno z podopiecznych mogÂło dostrzec pokrzepiajÂący uÂśmiech.
Skrzywi³am siê niezmiernie na g³os ulubieùca pani Ayano. Ze zbola³¹ min¹ œwiadcz¹c¹ o mojej wielkiej krzywdzie przyjê³am kulkê ry¿ow¹ od Yukiha.
- Zawsze to lepsze niÂż wÂątpliwej ÂświeÂżoÂści kanapki w wilgotnym lochu - podsumowaÂłam nie bardzo zdajÂąc sobie sprawĂŞ z tego co mówiĂŞ po czym wÂłoÂżyÂłam sobie "posiÂłek" do ust i przeÂżuÂłam dokÂładnie. MoÂżna byÂło dostrzec wyraÂźnÂą róÂżnice w moim zachowaniu kiedy rozmawiaÂłam z Panem Kei'em-sensei i jego ÂżonÂą PaniÂą Ayano, których sÂłowa chÂłonĂŞÂłam niczym zmywak rozlanÂą wodĂŞ (XD) a mojÂą postawĂŞ wobec Yukiha, który nie doœÌ Âże odciÂągaÂł/Âła uwagĂŞ tych dobrych ludzi ode mnie to do licha... westchnĂŞÂłam (nie pamiĂŞtam czy okreÂśliÂł/Âła swojÂą pÂłeĂŚ!) Wcale nie uÂśmiechaÂło mi siĂŞ przebywanie w jednym pokoju z mĂŞÂżczyznÂą jeÂśli Pani Ayano i Pan Kei postanowili by zaj¹Ì siĂŞ swoimi sprawami. ChodÂź z drugiej strony... NapÂłynĂŞÂło mnie jakieÂś ciepÂłe wspomnienie bliÂższego spotkania z nieznajomym mi mĂŞÂżczyznÂą najwyraÂźniej znowu demon postanowiÂł wtrÂąciĂŚ swoje 3 grosze. "zdejmij to kochanie..." Biafra spÂłonĂŞÂła rumieĂącem gwaÂłtownie odsuwajÂąc siĂŞ na wszelki wypadek od Yukiha. StojÂąc w progu potknĂŞÂła siĂŞ o drobny schodek i niechybnie upadÂłaby gdyby nie Kaze Touben który zamortyzowaÂł jej upadek i przywróciÂł do pionu. Biafra otrzepaÂła z przyzwyczajenia spódniczkĂŞ i przeÂłknĂŞÂła kolkĂŞ ryÂżowÂą udajÂąc Âże nic siĂŞ nie staÂło, chodÂź koĂącówki uszu piekÂły jÂą ze wstydu.
MÂłodzieniec odwzajemniÂł uÂśmiech Âżony, jednak w jego wykonaniu byÂł on mniej uroczy, bardziej groteskowy i nieprzyjemny.
- Ojej, widzĂŞ, Âże siĂŞ lubicie - rzekÂł Kei sztucznie ucieszonym tonem rzucajÂąc przeciÂągÂłe spojrzenie na obu uczniów. Nie wnikaÂł w to, jak jest naprawdĂŞ.
Przesun¹³ skrĂŞta w ustach, ÂżujÂąc machinalnie koĂącówkĂŞ papierosa.
- Mam nadziejĂŞ, Âże nie bĂŞdziecie sobie zawadzaĂŚ, gdyÂż apartament jest caÂłkiem spory, pokoje macie oddzielne - machn¹³ szczup³¹ dÂłoniÂą w stronĂŞ sypialni - W kuchni na pewno jest coÂś do jedzenia. Ewentualnie gdzieÂś w tym caÂłym uroczym kompleksie jest teÂż jadalnia, aczkolwiek lepiej, byÂście nie wÂłóczyli siĂŞ sami po za apartamentem - dodaÂł obojĂŞtnym, aczkolwiek znaczÂącym tonem, a jedna z jego brwi powĂŞdrowaÂła leciutko do góry.
- CóÂż, moja droga uczennico - mĂŞÂżczyzna zwróciÂł siĂŞ tym razem w stronĂŞ Biafry, mierzÂąc jÂą spojrzeniem - Na jakiÂś czas ciĂŞ opuszczam, lecz niedÂługo wrócĂŞ. To twój czas na odpoczynek i eee, osobistÂą refleksjĂŞ - zakoĂączyÂł, wsuwajÂąc rĂŞce do kieszeni czarnego pÂłaszcza.
Zerkn¹³ spod czarnej grzywki na Ayano, porozumiewawczym ma³¿eĂąskim wzrokiem. MiaÂł teraz chĂŞĂŚ zaj¹Ì siĂŞ swoimi wÂłasnymi prywatnymi sprawami. No, moÂże przy okazji zobaczyĂŚ, co sÂłychaĂŚ w siedzibie, w koĂącu (znów) zostaÂł wybrany nowy lider.

NMM.
Yukiha nie zdawaÂł siĂŞ zareagowaĂŚ na dziwne zachowanie Biafry... CóÂż przynajmniej przyjĂŞÂła poczĂŞstunek wiĂŞc moÂże nie bĂŞdzie Âźle. Bardziej zaniepokoiÂł go uÂśmiech na twarzy Keia... To byÂła gra... Zdecydowanie gra. WystarczyÂła by zmyliĂŚ niewidomÂą dziewczynĂŞ ale on w koĂącu miaÂł wszystkie zmysÂły sprawne. I to jeszcze kogoÂś kto sam znaÂł siĂŞ na grze pozorów. W koĂącu ile razy zdobyÂł potrzebne informacje, czy pieniÂądze korzystajÂąc z tego? Pokoju nawet przy najwiĂŞkszym nagiĂŞciu tego sÂłowa nie moÂżna byÂło nazwaĂŚ apartamentem. Byli w ukrytym miejscu. Miejscu do którego nie trafiÂłby gdyby nie to, ze zostaÂł tu przyprowadzony. SpojrzaÂł na Ayano i uÂśmiechn¹³ siĂŞ ciepÂło i ufnie... Znów pozory wytrawne oko znawczyni sztuki mogÂło rozpoznaĂŚ ukryte znaczenie tego uÂśmiechu. A byÂło nim: "Nie wiem kim jesteÂś, co siĂŞ tu dzieje ani dlaczego tak jest. Mimo to zamierzam kroczyĂŚ ÂścieÂżkÂą, którÂą mi wskaÂżesz". Czemu byÂł gotów wstÂąpiĂŚ na ÂścieÂżkĂŞ, która mogÂła byĂŚ daleka od jego ideaÂłów? Sam tego nie wiedziaÂł. Po prostu chciaÂł kroczyĂŚ Âśladem Ayano Sempai. Skin¹³ gÂłowÂą na znak, Âże zrozumiaÂł sÂłowa jej mĂŞÂża. OparÂł siĂŞ o ÂścianĂŞ ze spokojem.
- ProszĂŞ siĂŞ o mnie nie martwiĂŚ Ayano-sempai. Dam sobie radĂŞ. - powiedziaÂł o czym znów coÂś zanuciÂł. Czy poinformuje BiafrĂŞ o swoich spostrzeÂżeniach? MoÂże... Ale wÂłaÂściwie czemu miaÂłby burzyĂŚ jej Âświat? Niech wierzy, Âże jest lepszy...
UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ szerzej, sÂłyszÂąc uwagĂŞ Biafry. Ciekawe, jak bardzo by jÂą zaskoczyÂło, gdyby dowiedziaÂła siĂŞ, Âże dokÂładnie pod niÂą znajdujÂą siĂŞ rzeczywiste lochy. A w nich prawdopodobnie jĂŞczÂą pó³¿ywi ludzie, na których Ayano ĂŚwiczyÂła genjutsu.
PrzyglÂądaÂła siĂŞ Biafrze szeroko otwartymi ze zdziwienia oczami. No dobrze, sÂłyszeli juÂż gÂłos demona, napady histerii dziewczynki z powodu nawiedzenia jej ciaÂła. Ale... emm... samoczynnie uruchamiajÂącej siĂŞ poduszki powietrznej jeszcze nie byÂło. PokrĂŞciÂła gÂłowÂą w niedowierzeniu, myÂślÂąc jednoczeÂśnie, Âże z mĂŞÂżusiem sprawili sobie cudowne zabawki.
Ups, znaczy siĂŞ, uczniów, uczniów!
ZerknĂŞÂła kÂątem oka na Keia, próbujÂąc sobie przypomnieĂŚ, czy liÂścik przyniesiony przez COÂŚ podobnego do jaszczura napomkn¹³ o czymÂś istotnym. StwierdziÂła, Âże jednak nie. ZapamiĂŞtaÂłaby, gdyby chodziÂło o podpalanie wiosek, czy zajĂŞcie siĂŞ wyszukanymi torturami.
Ponownie zachwyci³a siê ewidentnym talentem muzycznym Yukihy. Mia³a ochotê zamkn¹Ì oczy i ws³uchiwaÌ siê w jego/jej nucenia, a najlepiej samego œpiewu. Westchnê³a w duchu, zdaj¹c sobie sprawê, ¿e w tej chwili nie mo¿e pozwoliÌ sobie na ten luksus.
Dodatkowo, caÂła rozpromieniaÂła, widzÂąc Porozumiewawczy Ma³¿eĂąski Wzrok mĂŞÂżusia. ByÂł taki niekonkretny, a jednoczeÂśnie znaczÂący i znany, Âże najzwyczajniej w Âświecie wpadÂła w zachwyt. A i równieÂż postawa Yukiego nie uszÂła jej uwadze. RadowaÂło jÂą oddanie, które widziaÂła w jego oczach. Z miejsca obdarowywaÂła miÂłoÂściÂą takie osoby. MiÂłoÂściÂą jednakÂże doœÌ spaczonÂą i przeinaczonÂą na wymiar postrzegania Âświata Ayano.
Zanim jednak wyszÂła, podeszÂła do okna w korytarzu i otworzyÂła je na oÂścieÂż. Na chwilĂŞ wychyliÂła siĂŞ do przodu, rozkoszujÂąc siĂŞ powiewem wiatru, a przede wszystkim szumem, jaki wydawaÂł bambusowy las. UwielbiaÂła to postukiwanie i mogÂła wsÂłuchiwaĂŚ siĂŞ weĂą godzinami. PomyÂślaÂła, Âże ich podopiecznym moÂże spodoba siĂŞ widok zielonego i niezwykÂłego lasu za oknem. A i poza tym, wypadaÂło przewietrzyĂŚ mieszkanie. OdwróciÂła siĂŞ na piĂŞcie ku pozostaÂłym i szybkim krokiem znalazÂła siĂŞ tuÂż przed YukihÂą. PoÂłoÂżyÂła mu dÂłoĂą na policzku i nachyliÂła siĂŞ nad nim.
- Wiem, Âże dasz sobie radĂŞ. Przygotuj coÂś wiĂŞcej do jedzenia dla siebie i Biafry - nakazaÂła Âłagodnym tonem.
Nie pominĂŞÂła oczywiÂście 'prawdziwej' dziewczyny. PoÂłoÂżyÂła jej delikatnie dÂłoĂą na gÂłowie (pod dotykiem jej wÂłosów stwierdziÂła, Âże zdecydowanie musi zainwestowaĂŚ w odÂżywkĂŞ).
- Tymczasem, rozgoœÌ siê, dziecino - powiedzia³a, po czym obejrza³a siê za siebie, spogl¹daj¹c na Keia.
ByÂło coÂś w tych gestach wysublimowanego, z czego jej dusza ascety nie mogÂła zrezygnowaĂŚ, nawet jeÂśli zasady gry nie obejmowaÂły czuÂłoÂści aÂż do tego stopnia.
WyszÂła z apartamentu, wiernie czekajÂąc na mĂŞÂżusia.

<nmm>
/// Gaara czytaj uwaÂżnie NapisaÂłem, Âże "UchyliÂł lekko drzwi" WiĂŞc wÂątpiĂŞ byÂś byÂł niesÂłyszalny///
Yukiha uwaÂżnie obserwowaÂł co siĂŞ dziaÂło... Rany chÂłopak nie umiaÂł siĂŞ powstrzymaĂŚ. Gdy zbliÂżyÂł sie za bardzo lodowe drobinki podobnie jak piasek, którym wÂładaÂł Gaara zgĂŞstniaÂły wokóÂł Biafry uniemoÂżliwiajÂąc zbytnie zbliÂżenie siĂŞ do niej. SÂłuchaÂł uwaÂżnie dochodzÂąc do wniosku, ze byÂły Kazekage oszalaÂł. PrzecieÂż jeÂśli owa czÂąstka Amy byÂła w Biafrze juÂż po gÂłosie by go rozpoznaÂła. WiĂŞc najpewniej nie byÂła zbyt chĂŞtna do rozmowy. CóÂż naleÂżaÂło poczekaĂŚ ale jeÂśli zauwaÂży jakiekolwiek zmiany w Biafrze zareaguje... I nawet piasek nie ocali obecnego Kazekage...
Yukiha bezwiednie dotkn¹³ swojego policzka... Potem zaœmia³ siê cicho.
- [I see you!] nale¿a³o mi siê. - powiedzia³ spokojnie. Powoli dotkn¹³ twwarzy Biafry.
- Przepraszam... Nie powinienem. - jego gÂłos ciepÂły i delikatny dotarÂł do jej uszu.
Biafra ZaprzeczyÂła gÂłowÂą
-Nieee... ale lepiej nie rób tego wiĂŞcej...-zamyÂśliÂła siĂŞ-no przynajmniej póki ona z nami jest.-Biafra przygryzÂła wargi i zamyÂśliÂła siĂŞ nad tym wszystkim co jÂą biednÂą niewidomÂą zawsze spotyka.
Czy ja wiem... ByÂło warto. Uderzenie w twarz to uczciwa cena za coÂś tak miÂłego... - Yukiha nie zd¹¿yÂł ugryŸÌ siĂŞ w jĂŞzyk. ZmĂŞczony opadÂł na poduszkĂŞ. PatrzyÂł na BiafrĂŞ ciepÂło i ze sporÂą dozÂą wspóÂłczucia... Nade wszystko chciaÂł jej pomóc.
Baifra nie poruszyÂła siĂŞ. MiaÂła juÂż po wyÂżej uszu pojawiania siĂŞ obcej kobiety. Wcale ona jej nie pomagaÂła, a tylko stawiaÂła jÂą w nie przyjemnych sytuacjach. Dziewczyna zamknĂŞÂła oczy i czekaÂła. CzekaÂła aÂż jej towarzysz odpocznie i pomoÂże jej zrealizowaĂŚ plany.
Zmêczenie stopniowo ogarnia³o Yukiego coraz bardziej. Jednak zanim zasn¹³ uj¹³ delikatnie jej d³où i mocno przycisn¹³ j¹ do piersi. Uœmiechn¹³ siê ciep³o.
- Nie martw siê... Pomogê ci. - wyszpta³ po czym zasn¹³.
A Biafra czekaÂła... i czekaÂła... Dziewczyna nie znosiÂła bezczynnoÂści i szybko siĂŞ znudziÂła. PodniosÂła siĂŞ i przeczesaÂła rĂŞkÂą wÂłosy.
-idĂŞ siĂŞ przejœÌ muszĂŞ znaleŸÌ ÂłazienkĂŞ-powiedziaÂła dziewczyna ostroÂżnie idÂąc w kierunku drzwi by siĂŞ na niczym nie rozbiĂŚ. DotarÂła do miejsca w którym mniej wiĂŞcej powinny byĂŚ drzwi. [...]
Po pewny czasie wróciÂła do pokoju
-yukiha mam nadziejĂŞ Âże siĂŞ nie obrazisz ale nudzi mnie takie siedzenie. PrzejdĂŞ siĂŞ korytarzem. -poinformowaÂłam go.

[dodane: 22 list 2009, 15:05]

UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ do niego po czym opuÂściÂłam pokój >NMM<
Yukiha spaÂł spokojnie... DotarÂły do niego sÂłowa Biafry i wyryÂły siĂŞ w jego ÂświadomoœÌ. W koĂącu jednak siĂŞ obudziÂł. ByÂł zdecydowanie w lepszej kondycji niÂż przed zaÂśniĂŞciem. W na tyle dobrej by móc pomóc Biafrze. UbraÂł siĂŞ w nowy strój po czym opuÂściÂł pokój... {NMM}
Yukiha wÂślizgn¹³ sie do apartamentu, który dzieliÂł z BiafrÂą. WszedÂł do pokoju dziewczyny i poÂłoÂżyÂł jÂą na ÂłóÂżku. Starannie okryÂł jÂą koÂłdrÂą po czym na palcach opuÂściÂł pomieszczenie. Sam udaÂł siĂŞ do kuchni gdzie zacz¹³ przygotowywaĂŚ coÂś do jedzenia. Na pewno bĂŞdzie gÂłodna jak siĂŞ obudzi...
Biafra jĂŞknĂŞÂła cicho przeradzajÂąc siĂŞ na bok.
"udaÂło siĂŞ?" zapytaÂła sama siebie ale odpowiedziaÂła jej tylko cisza
NaciÂągnĂŞÂła na gÂłowĂŞ koÂłdrĂŞ po czym zwinĂŞÂła siĂŞ w k³êbek nie chcÂąc wstawaĂŚ z ÂłóÂżka... "ÂłóÂżka?! jak to jestem w ÂłóÂżku?!"
-Yukiha?-zapytaÂła cicho nie wiedzÂąc gdzie jest i co siĂŞ z niÂą dzieje
Yukiha usÂłyszaÂł gÂłos Biafry choĂŚ zbyt cicho by zrozumieĂŚ pierwsze pytanie... Drugiego sÂłowa teÂż nie sÂłyszaÂł choĂŚ domyÂśliÂł siĂŞ, Âże chyba go woÂła. WrzuciÂł dango do wody po czym wszedÂł do pokoju dziewczyny.
- WoÂłaÂłaÂś? - zapytaÂł z uÂśmiechem. ByÂł ogólnie rzecz biorÂąc zadowolony z Âżycia
-Yukiha!-ucieszyÂła siĂŞ wyplÂątujÂąc Âłepek z pod koÂłdry -Gdzie my jesteÂśmy? -zapytaÂła, chodÂź podejrzewaÂła Âże wrócili do mieszkania Pana Keia i Pani Ayano-i co tak wÂłaÂściwie siĂŞ staÂło? UwolniÂłam siĂŞ prawda?-zapytaÂła cicho
Skin¹³ g³ow¹ po czym zreflektowa³ siê, ¿e dziewczyna nie widzi wiêc doda³ po chwili.
- ZaniosÂłem ciĂŞ do naszego mieszkania... I tak jesteÂś wolna. NajwyraÂźniej... Nie chciaÂła juÂż naraÂżaĂŚ ciĂŞ na podobnych idiotów. - uÂśmiechn¹³ siĂŞ. Nie zapomniaÂł oczywiÂście o kluskach. WyszedÂł na chwilĂŞ i wróciÂł niosÂąc talerz klusek polanych sÂłodkim sosem.
- Na pewno zgÂłodniaÂłaÂś[/b]
-troszkĂŞ... przyznaÂła siadajÂąc na ÂłóÂżku-jaka ona jest?-zapytaÂła YukihĂŞ-nie zabiÂła nikogo tym razem?-wziĂŞÂła od chÂłopaka parujÂące jedzenie i zaczĂŞÂła jeœÌ z niespotykanym do tej pory uÂśmiechem na twarzy, który mógÂł powiedzieĂŚ Yukisze, jak bardzo dziewczyna jest szczĂŞÂśliwa z faktu Âże jest juÂż wolna.
Nie... Jedynie zabra³a nas poza zasiêg tamtego idioty. - powiedzia³ spokojnie. Sam zacz¹³ jeœÌ. Spokojnie i powoli. Nie œpiesz¹c siê. W koùcu nikt i nic ich teraz nie goni³o...
- Poprzednim razem te¿ nikogo nie zabi³a... Ja by³em ranny po walce z tym czerwonow³osym. - doda³ po chwili i uœmiechn¹³ siê. Cieszy³ siê z tego, ¿e by³a bezpieczna i nic ju¿ jej nie grozi³o.
Biafra zamyÂśliÂła siĂŞ
-dziwna jakaÂś jest no ale... nie mówmy juÂż o niej-uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ odstawiajÂąc miskĂŞ na stolik koÂło ÂłóÂżka.-myÂślisz Âże Pan Kei i Pani AyanÂą sÂą na nas Âźli?-zapytaÂłam smutno-dawno ich nie widziaÂłam, moÂże coÂś im siĂŞ staÂło bo zapomnieli o nas?
Ch³opak jedynie uœmiechn¹³ siê cieplo w odpowiedzi.
- Nie martw sie. Na pewno nie sa na nas zli - powiedzial lagodnie. Co prawda nie byl do konca pewien swoich slow ale nie chcial martwic "brzydulki".
- Przyjda niedlugo... Pewnie prostu sa zajeci...
CoÂś mówiÂło dziewczynie Âże wiele siĂŞ zmieniÂło, mimo to nie chciaÂła zanudzaĂŚ chÂłopaka swoimi podejrzeniami. PodniosÂła siĂŞ z ÂłóÂżka
-daj mi naczynia to pozmywam-zaproponowaÂła, chciaÂła w koĂącu siĂŞ na coÂś przydaĂŚ.
Rany... ByÂł marnym kÂłamcÂą... ByÂło pewne, Âże coÂś siĂŞ dziaÂło a ich nauczyciele byli niezadowoleni z powodu ich samowolki. Ale nie mieli innego wyjÂścia. Ale dopóki nic nie byÂło pewne musiaÂł myÂśleĂŚ optymistycznie.
- Skoro chcesz - uœmiechn¹³ siê i poda³ jej naczynia. Spojrza³ na ni¹ ciep³o... Otworzy³ usta jakby chcia³ coœ powiedzieÌ ale po chwili je zamkn¹³. Nie mia³ na razie odwagi...
Biafra wziĂŞÂła naczynia i powoli poszÂła do kuchni. OstroÂżnie pozmywaÂła naczynia, odkÂładajÂąc je na suszarkĂŞ. Kiedy skoĂączyÂła swoje zjecie wróciÂła do Yukihy.
-moÂże powinniÂśmy pójœÌ do pana Keia i pani Ayano-powiedziaÂła nieÂśmiaÂło-tak chyba wypada...
- Skoro tak mowisz... - Yukiha spojrzal na blondyneczke a w jego glosie celowo zabrzmiala nutka wahania.
- A co jesli wejdziemy do ich pokoju a oni... Beda zajeci... "Malzenskimi" sprawami? - zapytal zachowujac spokoj i dbajac o to by jego glos brzmial jakby nie byl do konca pewien tego co mowi. Zastanawial sie jak zareaguje Biafra
-PrzecieÂż nie wejdziemy bez uprzedzenia-powiedziaÂła Biafra-zapukamy.-ruszyÂła w kierunku drzwi nie widzÂąc Âżadnego problemu, w przeciwieĂąstwie do Yukihy, który najwyraÂźniej nie byÂł zachwycony faktem opuszczania apartamentu.
Yukiha usmiechnal sie z lekka rezygnacja...
- Skoro tak mowisz... A ja juz cieszylem sie, ze spedzimy nieco czasu tylko we dwoje. Ostatnim razem bylo nawet milo jesli nie liczyc tej zlosliwej diablicy w tobie - powiedzial beztrosko. Ciekawil sie jak zareaguje blondyneczka. Stal w pewnej odleglosci gotowy zarowno wyjsc razem z nia jak i spedzic milo czas w ich mieszkaniu.
-Yukiha przestaĂą!-skarciÂła go-jesteÂśmy tu Âżeby siĂŞ czegoÂś nauczyĂŚ! A nie pajacowaĂŚ! - najwyraÂźniej dziewczyna nie byÂła zachwycona pomysÂłem chÂłopaka. ZresztÂą miaÂła inne plany. ChciaÂła siĂŞ dowiedzieĂŚ co z Keiem i Ayano. ZrobiÂła ponaglajÂącÂą minĂŞ czekajÂąc na YukihĂŞ.
- Jesli uznaja, ze jestesmy godni by pobrac kolejna lekcje sami po nas przyjda. To oni decyduja czy i kiedy chca nas czegos nauczyc a nie na odwrot. - powiedzial recytujac wpojona mu przez surowe szkolenie Kiri-gakure maksyme. Zreszta jak zauwazyl to i jego sensei zgadzala sie z nia.
- Poza tym... Nie wiemy gdzie znajduje sie ich wspolny pokoj. Mozemy natknac sie na towarzystwo osob podobnych temu rudemu kretynowi. Jestem pewien, ze nie trzymal jezyka za zebami. A twoja "lokatorka" zobligowala nas do milczenia w sprawie jej powrotu... - mimo jego slow zblizyl sie gotowy do wyjscia z pokoju i dotrzymania blondyneczce towarzystwa.
BiaÂłowÂłosa kobieta byÂła wielce znudzona.
Och, piromanii, a w szczególnoÂści Ayano, nie przepadajÂą za nudÂą.
MÂłoda Uchiha stwierdziÂła, iÂż rozrywki mogÂą zapewniĂŚ jej uczniowie. W koĂącu do tej pory jej nie zawiedli i zapewnili jej wiele chwil fascynacji.
Bez pukania, zamaszyÂście otworzyÂła drzwi apartamentu i ruszyÂła korytarzem. Po kilku krokach natknĂŞÂła siĂŞ na BiafrĂŞ, stojÂącÂą tuÂż przed wyjÂściem z pokoju.
UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ wymuszenie. Niestety, sÂądziÂła, Âże bardziej ucieszy siĂŞ na widok obojga. Jej wÂłasne kaprysy czĂŞsto przeszkadzaÂły nawet jej samej.
- Witajcie, mili moi - przywitaÂła siĂŞ z nimi melodyjnym gÂłosem, gÂłównie po to, by poinformowaĂŚ BiafrĂŞ, Âże tu jest. PoÂłoÂżyÂła jej rĂŞkĂŞ na ramieniu, ot, na wszelki wypadek, bo i tak podejrzewaÂła, iÂż dziecina oceniÂła po rozbrzmieniu gÂłosu, gdzie znajduje siĂŞ biaÂłowÂłosa.
- Gdzie siĂŞ wybieraliÂście? - SpytaÂła z na pozór uprzejmie zaciekawionym tonem, spojrzawszy pytajÂąco na YukihĂŞ.
Wprawdzie nigdy nie mówiÂła, Âże zabrania im wychodzenia z siedziby, czy nawet apartamentu, aczkolwiek nie bardzo podobaÂła jej siĂŞ wizja pĂŞtajÂących siĂŞ po domu Missing Ninja dwójki nastolatków. Na wÂłasnej skórze przekonaÂła siĂŞ, Âże wpÂływa znaczÂąco na stan fizyczny, jak i psychiczny takich nieszczĂŞÂśników. Poza tym, przecieÂż jej Âśliczny chÂłopiec juÂż raz umarÂł.
O, to jej przypomniaÂło, Âże Yuki dokonaÂł cudu zmartwychpowstania. UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ szerzej, myÂślÂąc o tym, jaki skarb trafiÂł w jej rĂŞce. (CóÂż, przecie Ayano nie wie, Âże zmartwychwstania sÂą tu tak powszechne <3).

Kobieta ziewnĂŞÂła i z niejakim zdumieniem odkryÂła, iÂż pobyt w apartamencie uczniów nie zapewnia jej rozrywki. WestchnĂŞÂła ze znuÂżeniem. Przez chwilĂŞ nawet zastanawiaÂła siĂŞ, czy nie utkaĂŚ jakiejÂś ciekawej iluzji, jednakÂże jedno spojrzenie na BiafrĂŞ odebraÂło jej naĂą ochotĂŞ. Nie byÂła pewna, jak niewidome dziewuszki odbierajÂą podobne 'zabawy'. Poza tym, Ayano z przykroÂściÂą stwierdziÂła, Âże nie chce, by niepo¿¹dani goÂście przybyli tu, sÂłyszÂąc podejrzane krzyki.
- Jak bĂŞdziecie gotowi - zrobiÂła krótkÂą pauzĂŞ, po czym ponownie podjĂŞÂła wÂątek: - zaczniemy naukĂŞ. MoÂże jakieÂś Genjutsu.
OdrzuciÂła wÂłosy do tyÂłu i odwróciÂła siĂŞ na piĂŞcie.
- BĂŞdĂŞ, hmm... gdzieÂś w pobliÂżu - mruknĂŞÂła na odchodnym, nie zostawiajÂąc uczniom Âżadnych konkretnych informacji, bowiem sama nie byÂła pewna dokÂąd winna zmierzaĂŚ.

<NMM>