Ruchoma Ulica

GÂłówna ulica wioski. Przechodzi przez ca³¹ osadĂŞ wiĂŞc nic dziwnego Âże jest gÂłównym Âśrodkiem transportu i najczĂŞÂściej uczĂŞszczanym miejscem przez ludzi. Nie jedno krotnie droga w jakieÂś konkretne miejsce wi¹¿e siĂŞ z przejÂściem prze ta ulice. Podobnie jak na targowisku tu równieÂż plagÂą zÂłodziejstwa zajĂŞÂła siĂŞ straÂż miejsca w przebraniach. ZÂłodzieje nie majÂą Âłatwego Âżycia w wiosce. GÂłówna ulica Oto czĂŞsto jest naprawiana. Jednak nigdy nie moÂżna przeprowadziĂŚ na niej remontu generalnego gdyÂż jest niezbĂŞdna do Âżycia wioski. Tak wiĂŞc muszÂą jej starczyĂŚ regularne seriĂŞ maÂłych napraw...

by Armor

---

YEAH- Szczêœliwie wykrzycza³. To ju¿ to miasto. Tylko ,¿e muszê gdzieœ odpocz¹Ì. Idê czegoœ poszukaÌ.
NMM
LeciaÂłem ptakiem i rozglÂądaÂłem sie po wiosce.ChciaÂłem zwiedziĂŚ je wszystkie.Gdy juÂż jÂą zwiedziÂłem poleciaÂłem dalej do innych wiosek.
szla przez ulicĂŞ zastanawiajÂąc siĂŞ, co by dzisiaj mogÂła ciekawego zrobiĂŚ

<NMM>

---

PopatrzyÂła na przechodniów i nie znalazÂła wÂśród nich nikogo znajomego.
CóÂż chyba sobie z nikim nie pogadam ;(
PoszÂła dalej, a niebo zaczĂŞÂło ciemnieĂŚ.

Dodane po 49 sekundach:

SkierowaÂła siĂŞ w stronĂŞ parku, odeszÂła.
NMM
HM! szÂła ulicÂą-O tutaj nigdy mnie nie byÂło,muszĂŞ
siĂŞ rozejrzeĂŚ
[nmm]
BiegÂła HM!
[nmm
lee jest tuz za nia
(NMM)
BiegÂła
[nmm]
koniec tej zabawy lee twozy 4 klony któree siĂŞ rozdzielaja i wyruszaja w poscig
HM! szÂła spokojnie przez ulice.
SzÂła wolnym krokiem, rozglÂądajÂąc siĂŞ dokoÂła. W koĂącu dostrzegÂła na ulicy ma³¹ dziewczynkĂŞ. Na jej twarzy pojawiÂł siĂŞ ponury uÂśmiech. UcieszyÂła siĂŞ na widok HM!, jednak byÂła w zbyt ponurym nastroju, by móc jakoÂś specjalnie wyraziĂŚ swojÂą radoœÌ. PodeszÂła szybko do uczennicy i dotknĂŞÂła jej ramienia, by zwróciĂŚ jej uwagĂŞ na siebie.
- Hard... Dawno ciĂŞ nie widziaÂłam, kochana - powiedziaÂła do dziewczynki.
-O Ayano jak ja ciebie dawni nie widziaÂłam,gdzie byÂłaÂś-
zapytaÂła siĂŞ HM!
PuÂściÂła dziewczynkĂŞ. Na jej pytanie wzruszyÂła ramionami.
- CóÂż... ByÂłam tu i tam... RozmawiaÂłam z paroma ludÂźmi... i... - ZagryzÂła dolnÂą wargĂŞ, patrzÂąc uwaÂżnie na dziewczynkĂŞ.
WÂłaÂściwie, to czy powinna jej mówiĂŚ wszystko? W koĂącu jest jeszcze maÂła, i nie tyle, Âże jeszcze niewiele rozumiaÂła, ale po prostu maÂło jÂą to obchodziÂł.
- DoszÂło do paru maÂłych zmian - zdecydowaÂła siĂŞ wyjaÂśniĂŚ jej nowe sprawy w doœÌ enigmatyczny sposób. UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ do niej przyjaÂźnie. - DziĂŞki temu bĂŞdĂŞ miaÂła dla ciebie wiĂŞcej czasu.
-U mnie duÂżo sie dziaÂło,nie byÂło mnie dÂługo w Aka no
ostatnio by³am ale na chwilkê.du¿o czasu bêdziesz mia¹³ dla mnie jak to-powiedzia³¹ HM!
Znów siĂŞ do niej uÂśmiechnĂŞÂła. "Zabawne, ale tylko jÂą obdarzam tak czĂŞsto uÂśmiechami..." - pomyÂślaÂła odrobinĂŞ zaskoczona tym odkryciem.
- No, pomyÂślaÂłam, Âże powinnam ci poÂświĂŞciĂŚ o wiele wiĂŞcej uwagi niÂż dotychczas - wyjaÂśniÂła.
WÂłaÂściwie to nie byÂł jedyny powód jej "wolnego czasu". Jednak nie zamierzaÂła wypowiadaĂŚ prawdy na gÂłos. Ayano nawet samÂą siebie lubiÂła oszukiwaĂŚ.
- A wiĂŞc opowiedz mi, co ostatnio sie dziaÂło? PoznaÂłaÂś jakichÂś kolegów, przyjacióÂłki? - spytaÂła dziewczynkĂŞ.
-Sama nie wiem od czego zacz¹Ì,no tak jakby mam przyjaciela-powiedzia³a HM!
SpojrzaÂła na niÂą zaskoczona. Szczerze mówiÂąc, to nie spodziewaÂła siĂŞ, iÂż HM! moÂże siĂŞ z kimÂś zaprzyjaÂźniĂŚ. SpytaÂła o to, tylko z czystej formalnoÂści, nie spodziewaÂła siĂŞ twierdzÂącej odpowiedzi.
- Och... - wyrwaÂło siĂŞ jej.
- Opowiedz mi o nim - powiedziaÂła z uÂśmiechem.
-No on nie jest przyjacielm tylko udaje zeby dowiedzieĂŚ siĂŞ informacji,jestem dla niego jak siostra-powiedziaÂła
- Jak siostra... - powtórzyÂła sÂłowa dziewczynki, zastanawiajÂąc siĂŞ nad ich znaczeniem.
Potrz¹snê³a g³ow¹, jakby chc¹c pozbyÌ siê natrêtnych myœli. Ostatnio zachowywa³a sie doœÌ dziwnie. A jeszcze dziwniejsze mia³a myœli. Odgarnê³a w³osy z twarzy.
- Kim on jest? Jak siĂŞ nazywa? I skÂąd jest? - zasypaÂła jÂą pytaniami.
PytaÂła z czystej ciekawoÂści.
-Ma na imiĂŞ Lee jest z konochy z ANBU.-powiedziaÂła dziewczynka do Ayano
"ANBU" - powtórzyÂła w myÂślach.
UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ wrednie.
- Brawo, Hard. Bardzo ³adnie. Cz³owiek ANBU... - gwizdnê³a z podziwem i patrzy³a na HM! z pochwa³¹, maluj¹c¹ siê na jej twarzy.
- NaprawdĂŞ udaÂło ci siĂŞ go omamiĂŚ? Doprawdy, nie podejrzewaÂła ciĂŞ nawet o takie zdolnoÂści aktorskie...
-Nic,wÂłasnie do niego szÂłam ale Hodan szedÂł za mnÂą Shi mu kazaÂła,wiĂŞc zawróciÂłam-powiedziaÂła HM! dumna z siebie
Zmarszczy³a brwi. Czemu Shi wys³a³a Hidana za JEJ uczennic¹? Ayano wiedzia³a, czego uczyÌ HM!, i wiedzia³a, ¿e ta da sobie radê w ka¿dych warunkach. Zreszt¹, ma³a chyba ju¿ zd¹¿y³a to udowodniÌ. Za³o¿y³a rêce na piersi trochê poirytowana.
CzyÂżby nie ufali zdolnoÂściom jej uczennicy? Uczennicy Ayano Uchiha?
PrychnĂŞÂła, adresujÂąc swÂą pogardĂŞ do caÂłego Âświata.
- Gdzie go zgubiÂłaÂś? - spytaÂła dziewczynkĂŞ o Hidana.
RozejrzaÂła sie dookoÂła, jednak nigdzie nie zauwaÂżyÂła kapÂłana. "No proszĂŞ, HM! umie nawet zgubiĂŚ swój ogon" - pomyÂślaÂła z niejakÂą dumÂą.
-ZgubiÂłam go w Kiri na brzegu jeziora powiedziaÂła HM!
UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ dumna z HM!.
- To trzy krainy stÂąd. BĂŞdzie siĂŞ musiaÂł nieÂźle napracowaĂŚ, by znów powróciĂŚ na twój trop - powiedziaÂła zamyÂślona, przywoÂłujÂąc przed oczami mapĂŞ ich kochanego Âświata shinobi.
- Masz talent, moja miÂła - powiedziaÂła do dziewczynki.
HM! byÂła bardzo szczĂŞÂśliwa,ale nagle odezwaÂła siĂŞ druga jaÂźnia
która powiedziaÂła do Ayano-Z mi³¹ chĂŞciÂą tego kosiarza zabije
z zimnÂą krwiÂą,tak mnie wkurwia ...........
Patrzy³a na ni¹ zaskoczona jej zamian¹ g³osu i zachowania. Po chwili uœmiechnê³a siê do siebie. Chyba rzeczywiœcie ostatnio nie spêdza³a du¿o czasu z HM!. W dziewczynce obudzi³a siê jej druga jaŸù. Pos³a³a jej perfidne spojrzenie, b³yskaj¹c oczami.
- Tak, HM!. Jednak wpierw bĂŞdziesz musiaÂła odnaleŸÌ sposób na pokonanie nieÂśmiertelnoÂści. To tylko maÂły szkopuÂł, jednak moÂże przeszkodziĂŚ ci w zabiciu Hidana... JednakÂże - tutaj nachyliÂła siĂŞ nad dziewczynkÂą - podoba mi siĂŞ twoje nastawienie. Powiedz, droga HM!, kiedy ostatnio kogoÂś zabiÂłaÂś? - spytaÂła z uÂśmiechem zainteresowania i uÂśmiechem iÂście diabolicznym.
-Sama juÂż nie pamiĂŞtam kiedy zabiÂłam kogoÂś-powiedziaÂła juz zmartwiona HM!
Ayano zrobiÂła równieÂż zmartwionÂą minĂŞ.
- Oj... Nie tĂŞskno ci za krzykiem cierpiÂących ludzi? - spytaÂła zatroskanym gÂłosem, oczywiÂście, podpuszczajÂąc ujawnionÂą obecnie jaÂźnie.
JaÂźni, która kocha broczyĂŚ w krwi. JaÂźni, która cierpienie ludzi uwaÂża za natchnienie. Natchnienie do czego? CóÂż, Ayano sÂądziÂła, Âże do dalszego zabijania.
HM! byÂła bardzo wÂściekÂła miaÂła chĂŞĂŚ kogoÂś zabiĂŚ,nawet jej jaÂźnia pomyÂślaÂła o Ayano ale szybko zmieniÂła zdanie
-Nie pomagasz mi
UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ do dziewczynki wyrozumiale. WyprostowaÂła siĂŞ i ogarnĂŞÂła okolicĂŞ ruchem rĂŞki.
- Przebieraj, kochana. Wybierz sobie kogoÂś, choĂŚby i teraz. A ja popatrzĂŞ. PopatrzĂŞ, jak bawisz siĂŞ w swojÂą ulubionÂą grĂŞ i bĂŞdĂŞ patrzeĂŚ z nieskrywanÂą fascynacjÂą - rzekÂła dumnie i pompatycznie.
- Zaspokój swoje pragnienie mordu, i zaspokój moje pragnienie rozrywki i pokazu - zachĂŞcaÂła dziewczynkĂŞ.
DziewczynkĂŞ, która teraz byÂła morderczyniÂą, a jej piĂŞkne oczy juÂż nie byÂły oczami dziecka.
HM! wypatrywaÂła dla siebie ofiarĂŞ.
ByÂło juÂż póÂźno i maÂło ludzi pozostaÂło na ulicach. Jednak dostrzegasz mÂłodzieĂąca, zapewne tuÂż po Âślubie, gdyÂż pĂŞdziÂł szybko do domu, klnÂąc na nadgodziny. Ma na sobie strój modny w wiosce Oto, za nim powiewajÂą poÂły dÂługiego i rozpiĂŞtego pÂłaszcza. MĂŞÂżczyzna trzymaÂł coÂś pod pachÂą. Musisz dziaÂłaĂŚ szybko, by mÂłody mĂŞÂżczyzna ci nie uciekÂł.
HM! zobaczyÂła mÂłodzienca i zawoÂłaÂła go.
MĂŞÂżczyzna usÂłyszaÂł gÂłos dziecka, i zaskoczony tyn ewenementem zatrzymaÂł siĂŞ i odwróciÂł w twojÂą stronĂŞ.
- Hê? A co ty tu robisz, dziecko? Gdzie twoi rodzice? - zacz¹³ ciê wypytywaÌ wyraŸnie zauroczony twoimi wielkimi oczêtami.
HM! próbuje go nabraĂŚ swoim tekstem.
-Moi rodzice zapomnieli o mnie napweno teraz pijÂą absolwent.
MĂŞÂżczyzna wyraÂźnie siĂŞ rozczuliÂł. Ledwo udaÂło mu siĂŞ powstrzymaĂŚ przekleĂąstwa, ÂświerzbiÂące mu jĂŞzyk. W duchu zÂłoÂściÂł siĂŞ, iÂż na Âświecie ÂżyjÂą, tak nieodpowiedzialni ludzie. Ten mĂŞÂżczyzna zapewne naleÂżaÂł do tych, którzy swÂą ciamajdowatym stanem fizycznym próbujÂą stworzyĂŚ lepszy Âświat. Jednak mimo wszystko zauwaÂżyÂłaÂś, jak nerwowo przestĂŞpowaÂł z nogi na nogĂŞ. PodrapaÂł siĂŞ z tyÂłu gÂłowy, poprawiÂł tajemniczy przedmiot ukryty pod pachÂą i poÂłami szerokiego, zdecydowanie za duÂżego pÂłaszcza.
- SÂłuchaj, maÂła... ÂŚpieszy mi siĂŞ do domu. ÂŻona na mnie czeka... - SpojrzaÂł na ciebie i znów siĂŞ rozczuliÂł twoim uroczym wyglÂądem. - I na pewno ma dla mnie coÂś do jedzenia. I podejrzewam, iÂż starczy równieÂż dla ciebie. - WyciÂągn¹³ w twojÂą stronĂŞ rĂŞkĂŞ. - Pójdziesz ze mnÂą, dzieweczko?
-Dobrze moge pójœÌ prowadÂź.
MĂŞÂżczyzna uÂśmiechn¹³ siĂŞ do ciebie i wzi¹³ ciĂŞ za rĂŞkĂŞ. Ayano zaÂś ukryÂła siĂŞ w cieniu drzewa, przyglÂądajÂąc wam i pod¹¿ajÂąc bezszelestnie za wami. KÂątem oka widziaÂłaÂś jÂą, jednak twój "wybawca" byÂł caÂłkowicie Âślepy na ten fakt, pewien, Âże o tej porze trudno o jakichkolwiek ludzi.
- To juÂż tutaj, byliÂśmy blisko - powiedziaÂł mĂŞÂżczyzna.
StanĂŞliÂście przed dwupiĂŞtrowym budynkiem. MĂŞÂżczyzna wyciÂągn¹³ klucz, przez co o maÂło nie wypuÂściÂł pakunku, który tak pieczoÂłowicie przechowywaÂł. OtworzyÂł drzwi i wszedÂł do Âśrodka, dajÂąc znak, byÂś szÂła za nim. Jego domem byÂła stara i zaniedbana rudera zamieszkana przez kilka rodzin. SzliÂście schodami w górĂŞ na pierwsze piĂŞtro. OtworzyÂł kluczami kolejne drzwi, i w koĂącu znaleÂźliÂście siĂŞ w jego obskurnym mieszkaniu.
-WiĂŞc to tu mieszkasz,co ty tak ciÂągle z tÂą paczkÂą
chodzisz jak mozna wiedzieĂŚ.
MĂŞÂżczyzna zarumieniÂł siĂŞ. Najwidoczniej uwaÂżaÂł swój talent do przemycania za niezwykle wybitny.
- CóÂż... To nie sÂą kwestiĂŞ, które powinny interesowaĂŚ mÂłode pannice - mruknÂą.
- Pannice, które sÂą gÂłodne - dodaÂł, po czym zawoÂłaÂł: - Kunegundo! WróciÂłem! I przyprowadziÂłem maÂłego goÂścia.
Z kuchni wyszÂła ogromna i niezbyt atrakcyjna kobieta. Z trudem przeszÂła przez próg, kruszÂąc framugi, i tak juÂż mocno zniszczone. SpojrzaÂła na ciebie surowo, jednak szybko ulegÂła twojemu urokowi. KlasnĂŞÂła w dÂłonie i wpadÂła w zachwyt.
- Och, jak siĂŞ nazywasz, Âśliczna dziewuszko? - spytaÂła.
-Hard Mamba! a ty?
hej spoko mi mozesz powiedzieĂŚ co masz w tej paczce.
Kobieta uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ przyjaÂźnie, jednak wcale nie wyglÂądaÂło to atrakcyjnie w jej wykonaniu.
- Nazywam siĂŞ Kunegunda - przedstawiÂła siĂŞ tobie, po czym wziĂŞÂła ciĂŞ za rĂŞkĂŞ.
ZaprowadziÂła ciĂŞ do kuchni, gdzie znajdowaÂł siĂŞ stóÂł. DoprowadziÂła ciĂŞ do niego i wskazaÂła rĂŞkĂŞ, byÂś usiadÂła na krzeÂśle.
- Zapewne chcesz coÂś zjeœÌ - powiedziaÂła, po czym ruszyÂła do niezbyt czystych garów.
MĂŞÂżczyzna wszedÂł za wami i poÂłoÂżyÂł swój "skarb" na stole owiniĂŞty w brudnÂą aksamitkĂŞ.
-Przepraszam moÂżesz mi powtórzyĂŚ jak masz na imiĂŞ Kondontuea?
Kobieta spojrzaÂła na ciebie.
- Kunegunda - powiedziaÂła dobitnie, po czym wróciÂła do pichcenia.
MĂŞÂżczyzna wyraÂźnie chciaÂł zwróciĂŚ na siebie czyj¹œ uwagĂŞ. UsiadÂł na przeciw ciebie i przekÂładaÂł z rĂŞki do rĂŞki swój pakunek.
-MoÂże ja w czymÂś pomogĂŞ np. kroiĂŚ warzywa spoko nic sobie nie zrobiĂŞ umiem posÂługiwaĂŚ siĂŞ noÂżem.
Kobieta spojrzaÂła na ciebie krytycznie, mierzÂąc ciĂŞ spojrzeniem.
- CóÂż... - powiedziaÂła z wahaniem.
- Dobrze. - PodaÂła ci nóÂż i pokazaÂła warzywa na drewnianej desce (chyba na tym siĂŞ je kroi? o.O).
- Jak nie bĂŞdziesz dawaÂła sobie rady, to mów - powiedziaÂła do ciebie troskliwie.
-Przepraszam czy mogĂŞ dostaĂŚ drugi nóÂż bo chcĂŞ sprawdziĂŚ którym,
lepiej siĂŞ bĂŞdzie kroiĂŚ-HM! spojrzaÂła na nich niewinnie.
Kunegunda spojrzaÂła na ciebie zaskoczona, jednak podaÂła ci drugi nóÂż.
MĂŞÂżczyzna bawiÂł siĂŞ swoim zawiniÂątkiem. Tylko kobieta na ciebie patrzyÂła.
Ayano staÂła pod waszym oknem, jednak ty znajdowaÂłaÂś siĂŞ na pierwszym piĂŞtrze, nauczycielka na parterze.
-dlaczego tak na mnie patrzysz to mnie irytuje jak bys wiedziaÂła.
Kobieta zapowietrzyÂła siĂŞ i zezÂłoÂściÂła twoim aktem bezczelnoÂści. OdwróciÂła siĂŞ napuszona, stojÂąc teraz bokiem do ciebie, jednak byÂła tak zaabsorbowana ga(a)rnkiem, Âże nie mogÂła zobaczyĂŚ, co robisz.
HM! próbuje zamachn¹Ì noÂżem w jej ciaÂło.
TrafiÂłaÂś jÂą w ramiĂŞ. Kobieta zawyÂła z bólu, a ty zbroczyÂłaÂś siĂŞ krwiÂą.
MĂŞÂżczyzna, sÂłyszÂąc krzyk poderwaÂł siĂŞ z krzesÂła i patrzyÂł oniemiaÂły na was dwie.
Kunegunda walnĂŞÂła ciĂŞ swojÂą wielkÂą ÂłapÂą ogromnej kobiety w gÂłowĂŞ. ZachwiaÂłaÂś siĂŞ, ale nie przewróciÂłaÂś. Nie wypuÂściÂłaÂś równieÂż drugiego noÂża. Pierwszy utkn¹³ w ramieniu kobiety.
HM! próbowaÂła rozci¹Ì jej rĂŞke,a z drugim noÂżem próbowaÂła wcelowaĂŚ w serce mĂŞÂżczyzny.
Si³¹ swojego ciĂŞÂżaru ciaÂła przesunĂŞÂłaÂś noÂżem wzdÂłuÂż jej ramienia, aÂż do Âłokcia, orÂąc g³êboko. WyÂła straszliwie, aÂż siĂŞ zachwiaÂła. PrzytrzymaÂła siĂŞ blatu, jednak zemdlaÂła z bólu i spadÂła z rumorem na ziemiĂŞ.
MĂŞÂżczyzna krzykn¹³ ze zgrozÂą i rzuciÂł siĂŞ na bok, jednak nie zd¹¿yÂł i nóÂż wbiÂł mu siĂŞ w pierÂś. RównieÂż upadÂł na ziemiĂŞ.
Jednak oboje wci¹¿ oddychali, a mĂŞÂżczyzna byÂł przytomny. Z jego ust wypÂływaÂła bÂąbelki krwi, a sam wydawaÂł z siebie charczÂące dÂźwiĂŞki. DrgaÂł na caÂłym ciele, a rĂŞkÂą próbowaÂł w powietrzu znaleŸÌ oparcie.
HM! wyjĂŞÂła noÂże z nich i spróbowaÂła chlasn¹Ì w gardÂło.
Krew trysnĂŞÂła brudzÂąc Âściany, a w szczególnoÂści ciebie. Oboje doroÂśli juÂż nie Âżyli. TargnĂŞÂły nimi ostatnie konwulsje przedÂśmiertne i juÂż nie oddychali.
Na stole leÂżaÂł pakunek przyniesiony przez mĂŞÂżczyznĂŞ.
HM! wziĂŞÂła do rÂąk pakunek.
Z kawaÂłka materiaÂłu wyturlaÂł siĂŞ zwój. ByÂł stary i niezwykle delikatny. Dopiero teraz zauwaÂżyÂłaÂś, iÂż w kuchni znajdowaÂły siĂŞ same zabytkowe meble. Najwidoczniej martwi juÂż wÂłaÂściciele obskurnego mieszkania byli miÂłoÂśnikami antyków.
Zwój byÂł zamkniĂŞty, jednak na zwyk³¹ woskowÂą pieczĂŞĂŚ, wiĂŞc z ÂłatwoÂściÂą moÂżesz jÂą zÂłamaĂŚ i otworzyĂŚ zwój.
HM! spróbowaÂła delikatnie otworzyĂŚ ten zwój,byÂła ciekawa.
UjrzaÂłaÂś przed sobÂą mapĂŞ. MapĂŞ wszystkich krajów, znanych Âświatu shinobi. Niczym nie róÂżniÂła siĂŞ od map, które pokazywaÂła ci kiedyÂś nauczycielka podczas twojej edukacji z teorii.
Jednak przyuwaÂżyÂłaÂś jakiÂś tajemniczy znak na Âśrodku mapy. KrzyÂżyk, jednak nie wiedziaÂłaÂś, o które miejsce chodzi. Na parapecie siedziaÂła Ayano, przyglÂądajÂąc ci siĂŞ z uÂśmiechem.
HM! podeszÂła do Ayano z mapÂą i pokazaÂła jej.
WziĂŞÂła od dziewczynki mapĂŞ i przyglÂądaÂła siĂŞ je uwaÂżnie. Od razu zauwaÂżyÂła czerwony znak - krzyÂżyk.
- To sÂą okolice naszej siedziby - mruknĂŞÂła.
SpojrzaÂła na HM!.
- Nie wiem, co to oznacza, ale jak dla mnie to to jest zwykÂła rycina, nic wiĂŞcej. Ale jeÂśli chcesz zabawiĂŚ siĂŞ w poszukiwanie skarbów, to proszĂŞ bardzo - powiedziaÂła, wzruszajÂąc ramionami.
Szczerze mówiÂąc, nie spodziewaÂła siĂŞ, by dziewczynka znalazÂła coÂś intrygujÂącego. ZeskoczyÂła z parapetu i przyjrzaÂła siĂŞ krytycznie trupom. UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ wrednie.
- Bardzo Âładnie, HM!. Jak widaĂŚ, cywile nie robiÂą ci problemu. Nawet takie wielkie babsztyle - rzuciÂła okiem na ogromnÂą babĂŞ.
- A krzyki by³y osza³amiaj¹ce. Jednak musimy st¹d iœÌ, bo na pewno ktoœ je us³ysza³. - Ayano podesz³a do drzwi i wysz³a szybkim krokiem z kuchni, potem z mieszkania, bacz¹c, czy HM! idzie za ni¹.
<nmm>
HM! wziela sloik we krwi i wyzszla.
nmm
SzedÂłem wraz z Keiem tÂą ulicÂą. ByÂło bardzo duÂżo ludzi , wiĂŞc zacz¹³ w nich waliĂŚ bombami. DziĂŞki nim , ludzie rozwalali siĂŞ na drobny mak . ZostawaÂła po nich tylko plama krwi , bÂądÂź pojedyncze czĂŞÂści ciaÂła. - Hej Kei ty teÂż coÂś rozwal ! np. jakieÂś budynki , a ja tych ludziów , co ty na to? - zapytaÂłem go.
SzedÂł se xP
[NMM]
Powoli przeszedÂł ulicÂą przyglÂądajÂąc siĂŞ rozwalonym chaÂłupom. <nmm>
Ide przez ulice i patrze sobie na ludzi...

<NMM>
IdĂŞ myÂślÂąc jak by to fajnie byÂło byĂŚ joninem.
(NMM)
idzie[NMM]
Ide przez ulice...

<NMM>
Zmierzam ku bramie.
(NMM)
Ide ulicÂą...

<NMM>
IdĂŞ ulicÂą i kÂładĂŞ siĂŞ na aswaldzie patrzĂŞ na ulicĂŞ i mowie Âże rzeczywiÂście jest ruchoma.IdĂŞ dalej.
(NMM)
Ide przez ulice patrzac na domy obok...

<NMM>
IdĂŞ ulicÂą i naglĂŞ znikam.
(NMM)
Ide ulica myslac co by dzis porobic...

<NMM>
IdĂŞ ulicÂą myÂślÂąc o trzech nowych trupach w zaplutym barze.Znika.
(NMM)
Ide ulicÂą...

<NMM>
kierujĂŞ siĂŞ ulicÂą do club-lie <NMM>
Mój klon idzie ulicÂą i pyta siĂŞ o swego ucznia Kibe ... " Nikt g onie widziaÂł ?! " JEszcze kilkanaÂście osób przepytaÂł aÂż ktoÂś widziaÂł wchodzÂącego chÂłopaka który wchodziÂł do tamtego klubu (wskazaÂł palcem) z psem takimjak na zdjĂŞciu.
Idzie zamyÂślony ulicÂą.
(NMM)
Biegne ulicÂą i mysle o wlasnych sprawach...

<NMM>
"... to chyba to miejsce jest do tego najlepsze" PomyÂślaÂł przechodzÂąc ruchomÂą ulicÂą. <nmm>
IdĂŞ ulicÂą.
(NMM)
PrzeszedÂł ruchomÂą ulicÂą kierujÂąc siĂŞ w stronĂŞ bram Oto. <nmm>
Przebiega...
(NMM)
Ide ulicÂą...

<NMM>
IdĂŞ ulicÂą...
(NMM)
Jottos skaczÂąc po dachach budynków przechodzi przez wioskĂŞ i idzie dalej.
<NMM>
Kieruje siĂŞ za swym uczniem bĂŞdÂąc kilka kroków od niego <nmm>
Ide ulicÂą...

<NMM>
Karol idzie ulicÂą.Ma mieszane uczucia.Z jednej strony Orochimaru wróciÂł a z drugiej nie dostanie siĂŞ do SO.Orochimaru bĂŞdzie zlecaÂł misje a SO teÂż by zlecaÂło.Karol nie wie co by wybraÂł SO czy wioskĂŞ.Karol jest podraÂżniony emocjami które rozdraÂżniajÂą mu humor.Idzie na dzielnicĂŞ klanów.
<NMM>
Ide ulicÂą szukajÂąc kogoÂś z OFS...

<NMM>
Replika Bitsunena powoli przeszÂła ulicÂą. <nmm>
Szedl ulicÂą i myslaÂł o sobie...

<NMM>
jakiuœ cz³owiek z kominiark¹na twarzy ucieka biegn¹c po ruchomej ulicy... ma pod rêk¹ jak¹œ zielon¹torebkê. Kieruje sie w strone targowiska...
Karo z zawrotnÂą prĂŞdkoÂściÂą biegnie za zÂłodziejem ma nadziejĂŞ Âże go zÂłapie.
-Szybki jest-powiedziaÂł sam do siebie
Karol biegnie ulicÂą za zÂłodziejem.
<NMM>
Ide ulicÂą...

<NMM>
Przechodze ulica w poszukiwaniu oro
NMM
ChodziÂłem po ulicy. ByÂła wyjatkowo ruchliwa. Dodatkowo tÂłoczna i gÂłoÂśna.
Karol idzie ulicÂą i rozmyÂśla co w tej chwili robi Lord Orochimaru"Pewnie knuje jakiÂś spisek lub torturuje Kazekage"-pomyÂślaÂł i na jego twarzy pojawiÂł siĂŞ szyderczy uÂśmieszek.Kiedy tak rozmyÂślaÂł nie zorientowaÂł siĂŞ Âże juÂż widaĂŚ na horyzoncie Zapluty Bar.
-Najem siĂŞ i pójdĂŞ dalej-powiedziaÂł i zacz¹³ biec w stronĂŞ Zaplutego Baru
<NMM>
biegnie w strone bramy i rozglada sie za Saiem
<NMM>
Karol idzie powolnym krokiem z plecakiem na plecach w stronĂŞ bramy."Ciekawe co siĂŞ dzieje w innych wioskach"-rozmyÂślaÂł "Dawno mnie nie byÂło w Âżadnej wiosce poza oto ciÂągle te misje"-myÂślaÂł z uÂśmiechem na twarzy.Karol powolnym krokiem zbliÂżaÂł siĂŞ do bramy.
<NMM>
Ide ulicÂą...

<NMM>
PrzeszedÂłem ulicÂą szukajÂąc kogoÂś z Oto...

<NMM>
- dziwnie tu pusto - zauwaÂżyÂła, dzielÂąc siĂŞ uwagÂą z Yugai

poszÂły dalej

<NMM>
PrzyszedÂł w biaÂłej szacie rozglÂądajÂąc siĂŞ. Nikogo nie zauwaÂżajÂąc poszedÂł dalej szukaĂŚ ofiar.

<NMM>
PrzyszÂła na ulice Oto-gakure Wci¹¿ w przebraniu. KupiÂła w pobliskim sklepie kilka leków aby nie byÂła o wa³êsanie siĂŞ bez celu podejrzewana. SpakowaÂła je to torby po czym usiadÂła na niskiej ga³êzi jednego z drzew które rosÂło przy ulicy...spod wielkiego kaptura który zasÂłaniaÂł cieniem jej twarz rozglÂądaÂła siĂŞ dyskretnie , tymczasem wyciÂągnĂŞÂła flet i zaczĂŞÂła graĂŚ na nim sÂłodkÂą melodiĂŞ...flet nie byÂł w tym kraju obcy...w koĂącu stÂąd sama pochodziÂła.
Przechodzi³ ulicami i us³ysza³ jak¹œ melodiê i zobaczy³ kogoœ graj¹cego na flecie na drzewie , wiêc wskoczy³ obok niego i spojrza³ tej osobie w twarz , a ona wydawa³a mu siê jakaœ znajoma , wiêc powoli zsun¹³ mu kaptur i zobaczy³ Miharu - To ty?? Znalaz³em Ciê w koùcu! Mam misjê , ¿eby obserwowaÌ t¹ wiochê i przy okazji ciebie znaleŸÌ i siê znalaz³aœ! - powiedzia³ uradowany i j¹ przytuli³ .
ZaciÂągnĂŞÂła kaptur szybko z powrotem na gÂłowĂŞ , po czym zwróciÂła siĂŞ do Deidary
- Shhhhhhhhhhhh! ProszĂŞ...Nie odsÂłaniaj mi twarzy...i spokojnie , musimy zachowaĂŚ spokój. - powiedziaÂła lekko zdenerwowana...nie chciaÂła siĂŞ na niego wÂściekaĂŚ ale nie mogÂła ujawniĂŚ tu swej toÂżsamoÂści...gdyÂż klan Hachiko zajmowaÂł szczególne miejsce w tych stronach...a poza tym nie chciaÂła by Orochimaru lub jego ludzie znów jÂą znaleÂźli i moze jeszcze zamknĂŞli. Znów zaczĂŞÂła graĂŚ tym razem ciszej
PrzechodziÂł UlicÂą szukajÂąc reszty. - Ale krwi pÂłynĂŞÂło z tĂŞtnicy tego straÂżnika-powiedziaÂł wycierajÂąc siĂŞ z niej na twarzy
A co siê sta³o ? - wyszepta³ jej do ucha , gdy¿ widzia³ jak siê zdenerwowa³a , wiêc zacz¹³ zachowywaÌ siê ciszej , by nikt ich tu nie znalaz³ na razie .
- Obserwacja w ukryciu...polega na tym by raczej nikt nie zwraca³ na nas uwagi - powiedzia³a ju¿ normalnie , jednoczeœnie rozgl¹daj¹c siê dyskretnie spod kaptura. Œciska³a w d³oni flet mimo wszystko siedz¹c spokojnie na ga³êzi. Jej oko wci¹¿ by³o okiem demona...martwi³a siê czy to siê w koùcu zneutralizuje.
PrzybiegÂł i stan¹³ obok jednego z licznych domów przy uliczce. *MoÂże poczekam, to ktoÂś siĂŞ zjawi...*
WylÂądowaÂłm nagle turz obok ciebie. - ilu poszÂło do piachu?? - SpytaÂł stanowczo. - Bo u mnie 12.
- WidziaÂłem Âże ktoÂś byÂł przy bramie... To moja robota. Na murach chciaÂłem ich wszystkich po cichu, jednak byÂło ich zbyt wielu... ZauwaÂżyli by mnie. - odpowiedziaÂł. - Jak dotÂąd Âżadnego shinobi nie spotkaÂłem, moÂże pójdziemy na mury wybiĂŚ tych straÂżników?
Ale nie ma co tam zbieraĂŚ po straÂżnikach. chyba Âże lubisz martwe ciaÂła.

(sorki muszê iœÌ jutro spotkamy siê tutaj w tym temacie i dokoùczymy dalej.)
PrzecieÂż juÂż jestem cicho.Hej Miharu czemu grasz na flecie? I naprawdĂŞ coÂś ci siĂŞ staÂło w oko , bo po co byÂś nosiÂła bandaÂż? - zapytaÂł jÂą czule , gdyÂż siĂŞ martwiÂł o niÂą, ale powiedziaÂł to szeptem , ale tak by ona to usÂłyszaÂła.
- Nic mi nie jest...po prostu nie jestem w humorze jasne...a jak nie jestem w humorze to gram na flecie...- powiedzia³a do niego szeptem. Po czym stanê³a na ga³êzi i rozejrza³a siê...schowa³a flet do kieszeni p³aszcza.
- Trzeba siĂŞ rozejrzeĂŚ dalej...najlepiej siĂŞ rozdzielmy...bĂŞdzie szybciej - powiedziaÂła do Deidary. Nie byÂła w humorze...jakoÂś w takiej sytuacji gdzie byÂła znów blisko kryjówki Orochimaru nie miaÂła w sobie ani grama uczuĂŚ...zarówno dobrych jak i zÂłych.
- Spotkamy siĂŞ na polach ryÂżowych za jakiÂś czas - powiedziaÂła po czym bÂłyskawicznie i bezszelestnie zniknĂŞÂła <nmm>
dobrze...-powiedziaÂł smutny i pobiegÂł siĂŞ rozglÂądaĂŚ. BolaÂło go ,Âże ona jakaÂś taka jest dziwna i wiedziaÂł , Âże ona coÂś ukrywa tylko nie wiedziaÂł co .
PrzebiegÂł ulicÂą a jego oczom ukazaÂły siĂŞ postaci z pÂłaszczami Akatsuki. BiegÂł do rezydencji [nmm]
szÂła przez park, nagle zatrzymaÂła siĂŞ i usiadÂła na Âławce

- coÂś nie tak? - zapytaÂła Âłasica
- nie... wszystko jest w porzÂądku... dobrze byÂło widzieĂŚ Saia... juÂż myÂślaÂłam, ze nie wyrobiĂŞ... Sai zawsze pojawia siĂŞ w momencie, kiedy go potrzebujĂŞ - uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ
- hmm, Maya, jesteÂśmy na misji, nie zwierzaj mi siĂŞ, tylko rób, co naleÂży - powiedziaÂła Âłasica, w tym wypadku gÂłos rozsÂądku, i czmychnĂŞÂła w dal

Maya powoli podnios³a siê, trzymaj±c KOSÊ w rêku i ruszy³a za Yugai

<NMM>
- Wiesz co...? PójdĂŞ sam, mam pewien pomysÂł... - powiedziaÂł do Dosu i pobiegÂł pod mury wioski.
<NMM>
szÂła ulicÂą, jak ostatnio pustÂą

zatrzymaÂła siĂŞ przy jakiejÂś innej Âławce, przy której rósÂł duÂży kasztanowiec

- Yu, wdrapaÂłabyÂś siĂŞ na to drzewo, co? rozejrzaÂłabyÂś siĂŞ po okolicy...
- jasne

Âłasica zwinnie wspiĂŞÂła siĂŞ po pniu, a bĂŞdÂąc na jednej z wyÂższych ga³êzi rozejrzaÂła siĂŞ wokóÂł uwaÂżnie

- nikogo nie ma - powiedziaÂła po chwili - Âżeby tak siĂŞ nudziĂŚ na misji rangi S... - zeskoczyÂła na ziemiĂŞ i pobiegÂła, a Maya poszÂła obojĂŞtnie za niÂą

<NMM>
PrzeszÂła tÂą "opustosza³¹" ulicÂą w poszukiwaniu kogoÂś z aka. Nie mogli dÂłuÂżej pa³êtaĂŚ sie po tej pustej wiosce , naleÂżaÂło uderzyĂŚ w jej serce...czyli przywódce..<nmm>
SzedÂł przez ulicĂŞ...
-Jak tu pusto - powiedziaÂł i poszedÂł dalej.

<NMM>
Gdy wszedÂł na ulicĂŞ spotkaÂł tylko jakiegoÂś bezpaĂąskiego psa, który plÂątaÂł mu siĂŞ pod nogami przez chwilĂŞ. *W wiosce chyba juÂż nikogo nie ma... Trzeba przeszukaĂŚ okolicĂŞ.* - pomyÂślaÂł lekko wkurzony Âże tak dÂługo nic nie znalazÂł. WpadÂł na pomysÂł aby pójœÌ do okolicznej puszczy.
SzedÂł jeszcze chwilĂŞ w deszczu.
SzÂła ulicÂą, koÂłyszÂąc lekko biodrami. ZauwaÂżyÂła kogoÂś przed sobÂą. PostanowiÂła przyjrzeĂŚ siĂŞ bliÂżej tej osobie.
Cz³owiek w bia³ej zauwa¿y³ i¿ jest œledzony. Nagle znikn¹³ i pojawi³ siê za t¹ osob¹ z kunaiem w rêku (Shunshin).
- Kim jesteÂś?
- Jestem przede wszystkim sob¹ - powiedzia³a lekcewa¿¹cym tonem.
- Ciekawe... CoÂś jeszcze... ? - powiedziaÂł podnoszÂąc nóÂż powoli w górĂŞ.
- JesteÂś idiotÂą - powiedziaÂła i uÂżyÂła Shunshin, teleportujÂąc siĂŞ na odlegÂłoœÌ ok. 15 metrów. Na jej skórze zaczĂŞÂły pojawiaĂŚ siĂŞ czarne zygzaki, jak tatuaÂże. Pierwszy Poziom PieczĂŞci.
- DziĂŞki za komplement... - powiedziaÂł bardziej do siebie niÂż do Tayuyi. WskoczyÂł na jeden z niÂższych dachów i posÂłaÂł w jej stronĂŞ kulisty piorun Raiginken. - WiĂŞc chyba siĂŞ nie dogadamy... ? - powiedziaÂł i skoczyÂł w bardziej osÂłoniĂŞte miejsce.

PCh: 1600-200=1400
Z du¿¹ szybkoœci¹ (PieczêÌ) uskoczy³a przed piorunem.
- Twój wybór - wyjĂŞÂła flet - Mateki: Mugen Onsa - zaczĂŞÂła graĂŚ.

//SkoĂączymy jutro, siostra idzie spaĂŚ, wiĂŞc ja teÂż muszĂŞ //
- Haha i co, bêdziesz graÌ? - powiedzia³ z lekcewa¿¹cym wyrazem twarzy. Ju¿ chcia³ wykonaÌ pieczêcie aby zaatakowaÌ, jednak zastyg³ bez ruchu. *Co siê... GenJutsu? Nie... nie mam szans...* - pomyœla³ z³apany w trans. *Kuso!...*
GraÂła dalej, a iluzja trwaÂła. GenJutsu polegaÂło na tym, Âże ofiara miaÂła byĂŚ unieruchomiona oraz otoczona stworzonymi przez iluzje ÂłaĂącuchami, które rozÂżarzone do biaÂłoÂści sprawiaÂły wraÂżenie, ze przetapiajÂą skórĂŞ do koÂści. Jej wargi, na tyle ile mogÂły nie przerywajÂąc gry, uÂśmiechnĂŞÂły siĂŞ kpiÂąco. Tayuya patrzyÂła na chÂłopaka caÂły czas swoim peÂłnym spokoju i nienawiÂści wzrokiem. ZamierzaÂła utrzymywaĂŚ Jutsu, póki Jottos nie straci przytomnoÂści. Chakry na pewno jej starczy, w koĂącu CS1 duÂżo jej daje.
przelecialem nad wioska... i zauwazylem ze ktos na dole gra na flecie... "hmm moze to jakis rodzaj genjutsu... Byakugan!" poiwedzialem w mysli" nono ma sporo chakry"
*Kuso!* - wyÂł z bólu w myÂślach. *MuszĂŞ coÂś zrobiĂŚ... W koĂącu to tylko iluzja...* Z trudem w cierpieniu wyciÂągn¹³ shuriken z pochwy przy pasie, jednak nie mógÂł go rzuciĂŚ w stronĂŞ przeciwnika, poniewaÂż miaÂł skrepowane ruchy. PadÂł na kolana. *MuszĂŞ to zrobiĂŚ...* - pomyÂślaÂł zaciskajÂąc zĂŞby i wbiÂł sobie shurikena w udo, majÂąc na celu uwolnienie siĂŞ z iluzji.

// I tu przydaÂłby siĂŞ MG ,
//Poradzimy sobie bez, i tak jak na mój gust nie jesteÂś w stanie walczyĂŚ x/ //

OdjĂŞÂła flet od ust widzÂąc, ze Jottos uwolniÂł siĂŞ z jej GenJutsu. WiedzÂąc, ze raczej nie bĂŞdzie w stanie unikn¹Ì kolejnego ataku, posÂłaÂła w jego kierunku wiÂązkĂŞ bÂłyskawic (Gian), która pĂŞdziÂła z prĂŞdkoÂściÂą ÂświatÂła.
Zauwa¿y³ i¿ przeciwniczka wykonuje kolejne Jutsu, Jottos le¿¹c ju¿ na ziemi przeturla³ siê w bok aby unikn¹Ì ataku, jednak na niewiele siê to zda³o i zosta³ pora¿ony. Na szczêœcie unikn¹³ bezpoœredniego kontaktu z wy³adowaniem. - A niech ciê... - powiedzia³. *To chyba koniec...* - pomyœla³ i ostatkiem si³ wykona³ Shunshin no Jutsu i teleportowa³ siê w bezpieczne miejsce gdzie nie by³o go widaÌ.

PCh: 1400-100=1300
//Rozumiem, ze walkĂŞ wygraÂłam//

ParsknĂŞÂła z niezadowoleniem. ChciaÂła jeszcze go uÂśpiĂŚ, ale jej zwiaÂł. ZacisnĂŞÂła palce wokóÂł fletu tak mocno, ze kostki jej pobielaÂły. OdwróciÂła siĂŞ na piĂŞcie i odeszÂła szybkim, wÂściekÂłym krokiem, mruczÂąc pod nosem jakieÂś przekleĂąstwa.

NMM.
Wyladowalem wtym samym miejscu z ktorego przeteleportowal sie Jottos. "Slady krwi" pomyslalem " co ona mogla z nim robic O_o" przeszedlem sie wzdloz ulicy. W koncu usiadlem z skupieniu i zaczalem sie posilac malym kubeczkiem ryzu.

Dodane po 3 minutach:

po chwili wstalem i odlecialem (na fenixie ;] ) NMM
PodniósÂł siĂŞ z ziemi za pÂłotem obok jakiejÂś chatki. Rana juÂż siĂŞ prawie zagoiÂła, jednak wci¹¿ krwawiÂła. *Kuso... Nie mogĂŞ uwierzyĂŚ Âże tak szybko przegraÂłem...* - pomyÂślaÂł wÂściekÂły na siebie. *Jestem w kiepskim stanie... MuszĂŞ siĂŞ stÂąd wynosiĂŚ...* - przeszedÂł przez pÂłot i utykajÂąc zmierzaÂł ulicÂą w stronĂŞ bramy.
DoszedÂł do bramy.
<NMM>
IdĂŞ ulicÂą w stronĂŞ Bram Oto.

<NMM>
Skacze po domach sprawdzajÂąc stan Oto po chwili lece dalej
IdĂŞ ulicÂą w stronĂŞ siedziby Otokage.

<NMM>
Pojawi³a siê na obecnie opustosza³ej ulicy w Oto. Lubi³a to uczucie...¿e jej œwiat jest tak naprawdê pusty a ona mo¿e w ciszy na nim egzystowaÌ. Wyci¹gnê³a flet i zaczê³a graÌ jak¹œ dziwnie spokojn¹ a wrêcz pogrzebow¹ melodiê.

Dodane po 3 godzinach 14 minutach:

Wkrótce poszÂła gdzieÂś , grajÂąc wci¹¿ na flecie...<nmm>
UsiadÂłem na dachu jednego z budynków... CzuÂłem, ze byÂł tu ktoÂś na kim mi zaleÂży...
"Strasznie tu cicho, odkÂąd Aka przejĂŞÂło wÂładzĂŞ... Ale to siĂŞ w wkrótce skoĂączy..."

Dodane po 1 godzinach 43 minutach:

CaÂły czas siedziaÂłem na dachu myÂślÂąc o tych, którzy sÂą mi bliscy... Nie wiedzieĂŚ czemu myÂśli skupiaÂłem siĂŞ na tych, których utraciÂłem... Rodzice, którzy umarli... Tayuya, która mnie nienawidzi... Miharu, która do³¹czyÂła do Aka... Wszyscy oni wracali do mnie teraz... ZastanawiaÂłem siĂŞ czemu nie mogĂŞ o nich zapomnieĂŚ... OdpowiedÂź przyszÂła sama.
"Jestem Genishida... Oni nie zapominajÂą o tych, którzy sÂą im bliscy... To jest moja siÂła i moje przekleĂąstwo..."

Dodane po 1 godzinach 23 minutach:

MinĂŞÂła juÂż póÂłnoc... Bez sÂłowa wstaÂłem i skierowaÂłem siĂŞ w stronĂŞ puszczy... Wci¹¿ myÂślaÂłem o tych na których mi zaleÂżaÂło... {NMM}
IdĂŞ przez ulicĂŞ.

<NMM>
Ide przed siebie rozglÂądajÂąc sie co jakis czas
PrzechodzĂŞ przez ulicĂŞ oglÂądajÂąc siĂŞ za siebie co jakiÂś czas...

<nmm>
IdĂŞ przez ulicĂŞ,zatrzymujĂŞ siĂŞ i wyciÂągam z plecaka gotowy ramen.Otwieram i jem go po drodze...

<nmm>
Arihyoshi szedÂł spokojnym krokiem z opuszczonymi swobodnie rĂŞkoma które skryte byÂły w rĂŞkawach.MajÂąc caÂły czas aktywowanego Byakugana szedÂł spokojnie nie zwracajÂąc uwagi na pobliskich ludzi którzy patrzyli na mnie ze zdziwieniem.ZnikÂłem chwilĂŞ póÂźniej kiedy ludzie siĂŞ na mnie juÂż nie gapili.
<NMM>
IdĂŞ ulicÂą...

NMM
IdĂŞ chwiejnym krokiem przez ruchomÂą ulicĂŞ obok mnie idzie mój klon który niesie mojego kolegĂŞ na rĂŞkach.Wraz z moim klonem i Kursokim Ichigo którego ów klon niesie zmierzamy do szpitala.
<NMM> oraz <NMI>
IdĂŞ ulicÂą w stronĂŞ bram Oto...

NMM
WskoczyÂł na dach jednego z budynków, po czym zacz¹³ biec, przeskakujÂąc z jednego na drugi. RozglÂądaÂł siĂŞ w poszukiwaniu domków mieszkalnych. Wreszcie znalazÂł siĂŞ obok jednego z nich.

<NMM>
RozglÂądam siĂŞ chodzÂąc po ulicach wÂśród tÂłumu ludzi.

Dodane po 18 minutach:

Po chwili ruszyÂłem w stronĂŞ siedziby SO <NMM>
LeciaÂłem ulicÂą na smoku szukajÂąc mojego domu.PoniewaÂż dawno mnie nie byÂło nie mogÂłem go znaleŸÌ.Po dÂłuÂższych poszukiwaniach znalazÂłem mój dom i ruszyÂłem w jego stronĂŞ.
NMM
ChodzĂŞ po ulicach szukajÂąc ciekawych rzeczy na straganach. - Ciekawe czy ludzie tutaj dobrze zarabiajÂą...- myÂślĂŞ i po chwili kierujĂŞ siĂŞ do najbliÂższego baru. <NMM>
LeciaÂłem tÂą samÂą ulicÂą co wczoraj.Krótki pobyt w domu byÂł dla Arihyoshiego dobrym sposobem regeneracji czakry.DÂłuÂższe spĂŞdzanie czasu w tej nudnej dziurze mu nie sÂłuÂżyÂł potrzebowaÂł rozrywki i adrenaliny.Znikn¹³ wraz ze smokiem na którym leciaÂł.
NMM
ChodzÂąc po ulicach usÂłyszaÂłem od przechodniów o nowym stowarzyszeniu ognia. Kyuto no Honoo. ChciaÂłem siĂŞ dowiedzieĂŚ co to jest. PrzywoÂłaÂłem Morphine i daÂłem jej list do lidera tejÂże organizacji. Summon poleciaÂł do siedziby KNH.
-Ludu macie nowego Kage! - wrzasn¹³em na ca³e gard³o. Czekam a¿ ktoœ wyjdzie mi groziÌ wid³ami... Czekam bardzo niecierpliwie. Bêdzie nauczka... Rozejrza³em siê i wzruszy³em ramionami.
-Ewidentnie siĂŞ z tym pogodzili.
RuszyÂłem do biura mojego ucznia.
NMM
Madara w niesamowitym tĂŞpie biegÂł po drodze w nieznanym nikomu kierunku...

<NMM>
Madara usiad³ na trawie obok uliczki i zacz¹³ odpoczywaÌ ...

//Oro wbijaj i weÂź ze sobÂą MG //

CzekaÂł dÂługo, aÂż wypoczÂą... WstaÂł i udaÂł siĂŞ do rezydencji ..
<NMM>
Kidoumaru szybkim krokiem przechadzaÂł siĂŞ ulicami miasta.
SzedÂł bez celu, po prostu przed siebie.
W pewnym momencie podbiega do Ciebie malutka, drobniutka dziewczynka, zapÂłakana zaszlochana..
Próbuje do Ciebie przemówiĂŚ lecz Ty nie moÂżesz zrozumiec nic z tego co do Ciebie mówi...
Próbuje CiĂŞ zatrzymaĂŚ...
Kidoumaru z poczÂątku w ogóle nie zwraca uwagi na pÂłaczÂącÂą dziewczynkĂŞ.
Jednak mimo braku czasu postanawia siĂŞ zatrzymaĂŚ i uspokoiĂŚ jÂą.
-Wiem, Âże moÂże CĂŞ to nie ntyeresowaĂŚ ale proszĂŞ CiĂŞ pomóÂż mojemu TACIE
dziewczynka powiedziaÂła te sÂłowa drzacym jĂŞkliwym gÂłosem ... Tak, Âże ledwo co zrozumiaÂłeÂś... Ostatnie sÂłowa natomiast byÂły jednym wielkim jĂŞkiem...
-Obiecuje, .Âże jeÂżeli uda Ci siĂŞ go sprowadziĂŚ zywego... Oddamy Ci póÂł naszego majÂątku
PowiedizaÂła juÂż spokojniej
- Czy dobrze usÂłyszaÂłem, póÂł majÂątku? - powiedziaÂł z niedowierzaniem Kido.
- OczywiÂście, Âże Ci pomogĂŞ ale za odpowiedniÂą zapÂłatÂą.
-Uwierz mi zapÂłata bedzie odpowiednia mój ojciec jest szanowanym urzĂŞdnikiem wioski znajdujÂącej siĂŞ na zachód stÂąd..
PowiedziaÂła ocierajÂąc Âłzy.
-Zgina³ kilka dni temu chodzi³ po Orgomna puszcza Osaska natomiast zmierza³ do Zwalonego pnia drzewa tam powinieneœ rozpocz¹Ì poszukiwania.. Bêdê na Ciebie czeka³a w Bramach Oto..
-Dobrze, dobrze mo¿esz na mnie liczyÌ, tylko pamiêtaj gdy nie dotrzymasz s³owa zabije ca³¹ twoj¹ rodzinê - groŸnie ostrzeg³ dziewczynkê.
-ZaÂłatwiĂŞ tylko jednÂą sprawĂŞ, czekaj na mnie przy bramie.
Kidoumaru powolnym krokiem zmierzaÂł do bramy.
ÂŚpiesz siĂŞ i dziekujĂŞ.. LiczĂŞ na to, Âże uda Ci siĂŞ wrócic z mym ojcem ...
Dziewczynka jak szybko pojawiÂła sie tak szybko znikÂła..
(Ty udaj sie teraz do Zwalony pieĂą drzewa)
-Czy zawsze misje rangi D muszÂą byĂŚ takie gÂłupie?- powiedziaÂł rozwÂścieczony Kidoumaru.
-No ale misja to misja trzeba jÂą wykonaĂŚ przynajmniej siĂŞ wzbogacĂŞ- powiedziaÂł myÂślÂący tylko o pieniÂądzach Kidoumaru.
Kidoumaru licz¹c na du¿e pieni¹dze wzi¹³ miot³ê i zacz¹³ sprz¹taÌ ulice dŸwiêkowego miasta.
- La la la la trala la la lal trala la - próbowaÂł umilaĂŚ sobie czas.
Powoli zaczĂŞÂło go to nudziĂŚ, wiĂŞc stawaÂł siĂŞ co raz bardziej rozdraÂżniony.
Gdy pewien staruszek przeszed³ po wymiecionym terenie i mocno nabrudzi³ Kidoumaru siê wœciek³ i rzuci³ w niego shurikena. Dziadek ledwo co unikn¹³ strza³u.
-Masz za swoje brudasie!- krzyczaÂł oburzony Kido.
-Jeszcze raz tu nabrudzisz to juÂż nie spudÂłuje! - kontynuowaÂł.
Gdy nagle znajomi staruszka, do których ów dziadek zmierzaÂł rzucili siĂŞ w pogoĂą za Kidoumaru.
Ninja nie zastanawia³ siê ,odrzuci³ miot³e i zacz¹³ uciekaÌ.
Gdy wydawaÂło siĂŞ, Âże Kidou porzÂądnie oberwie uÂżyÂł Kawarimi no jutsu.WylÂądowaÂł juÂż na zupeÂłnie innej ulicy, teraz juÂż spokojnie udaÂł siĂŞ na poszukiwania miotÂły.
Gdy jÂą znalazÂł powróciÂł do pracy.
Mimo wielu przechodzÂących ludzi z nikim nie rozmawiaÂł.
Nie byÂł juÂż teÂż taki wybuchowy, bo nie chciaÂł znowu uciekaĂŚ przed rozzÂłoszczonymi mieszkaĂącami miasta.
Kidoumaru postanowiÂł sobie zrobiĂŚ krótkÂą przerwĂŞ.
UsiadÂł przy pÂłocie gdy spotkaÂł nie znajomego przybysza z innej krainy.
-Witaj chciaÂłbyÂś zarobiĂŚ? - spytaÂł nieznajomy.
-ZaleÂży w jaki sposób. - odpowiedziaÂł kido.
-Odpowiesz tylko na kilka pytaĂą.- oznajmiÂł nieznajomy.
-Jeœli chcesz prze¿yÌ to uciekaj, chyba ¿e chcesz zgin¹Ì - powiedzia³ wœciek³y Kidoumaru.
Nieznajomy oddaliÂł siĂŞ i juÂż nie wróciÂł, a Kidoumaru skoĂączyÂł pracĂŞ.
Podchodzi do Ciebie ten sam.. czÂłowiek, który zleciÂł Ci to "wymagajÂące zadanie" patrzy z podziwem na prace, która wykonaÂłeÂś ..
-Jestem naprawdĂŞ pod wraÂżeniem. to miejsce jest bardzo ruchliwe Ty jednak.. siĂŞ spisaÂłes w sposób newyobraÂżalnym dla mnie.. za nim nie zobaczyÂłem efektów.. Dzieki temu bĂŞdĂŞ mógÂł odpoczywac przez najbliÂższe 3 dni. ProszĂŞ o to nagroda..
Dziadek z uÂśmiechem wrĂŞczyÂł Ci worek , w którym byÂło 160Y
[Dodaj sobie 5 do stat zaliczone .. O wiele lepsze od poprzedniej pracy zatem na zachete P ale jeszcze lepeiej umiesz ]]

Zostajesz sam, z workiem peÂłnym pieniĂŞdzy..
ChÂłopak spokojnie przechodzi ulicÂą mijajÂąc mieszkaĂąców, udaje Âże nie zauwaÂża ich zdziwionych spojrzeĂą i nie wie, Âże wskazujÂą ciÂągle na niego palcami. Zd¹¿yÂł siĂŞ przyzwyczaiĂŚ do bycia zawsze na ustach wszystkich, nie przejmowaÂł siĂŞ tym, w pewnym momencie skrĂŞciÂł w jednÂą z pobocznych uliczek wioski.

<nmm>
Wolnym krokiem przedzieraÂłam siĂŞ przez tÂłumy.
-Mogli by zrobiĂŚ szerszÂą tÂą ulice - powiedziaÂła gdy juÂż wchodziÂła z tÂłumu i udaÂła siĂŞ w kierunku póÂłnocnym.

<NMM>
SzÂłam powoli ulicÂą. ByÂła zupeÂłnie pusta. Nie dziwiÂło mnie to zbytnio, w koĂącu byÂło juÂż póÂźno
Summon wylÂądowaÂł na ulicy. ZszedÂłem z niego i wysÂłaÂłem info o poÂłoÂżeniu do czÂłonków organizacji. Potem powiedziaĂŞÂłm do Risena:
-Czekamy na Dantka i Miyo i robimy pospolite ruszenie na akatsuki.
- Niech bĂŞdzie...A tak w ogóle, to mamy kogoÂś konkretnego na mysli ? - odparÂł Risen przeczesujÂąc co jakiÂś czas wÂłosy...Spojrzal na niebo...ByÂło pochmurnie. Nawet sprzyjajÂące warunki do Âłapania Akowców...Ten klimat walk
Nagle na niebie pojawiÂł siĂŞ wielki pingwinek ... Na nim staÂł Dantek i Kisuke. Asurek zmniejszyÂł swoje ciaÂło do rozmiarów gÂłowy czÂłowieka .. a kisuke byÂł gotowy do tropienia i analizy.
- Ohayo wszystkim ! - PrzywitaÂł siĂŞ dantek , a dwa pingwinki pomachaÂły równoczeÂśnie na przywitanie i nagle z wÂłosów chÂłopaka wyskoczyÂł Tusiek i zacz¹³ swój taniec radoÂści , który byÂł bardzo Âśmieszny w jego wykonaniu ...
RisenuÂś uÂśmiechnÂąl sie pod nosem...Tusiek byÂł dla niego najgroÂźniejszym ze wszystkich pingwinów Dantka. ChÂłopak spojrzaÂł to na Dantka, to na Midosia i ponowiÂł pytanie:
- WiĂŞc, co mamy zÂłapaĂŚ....Albo -> kim jest ten jinchuurikki ?
Lisek poszedÂł i owin¹³ siĂŞ wokóÂł szyi Miyo.
-Do³¹czysz do nas póÂźniej. On pokarze ci drogĂŞ- powiedzia³êm do dziewczyny po czym dodaÂłem juÂż do wszystkich- pamiĂŞtajcie naszym celem jest Samhain. Wdawajcie siĂŞ w walkĂŞ jeÂśli uznacie to za konieczne.- w tym czasie po³¹czyÂłem siĂŞ z summonem.-A teraz za mnÂą. Wiem gdzie jest ich siedziba dokÂładnie. Dantek ty znajdziesz potem Samhaina.

<NMM>
Dantek i pingwinki pokiwaÂły gÂłowÂą
- Oki Doki ...- PowiedziaÂł A Asurek urósÂł i wszystkie pingwinki i Dantek wskoczyÂły na jego plecki , tym samym powĂŞdrowali za Midosiem ...
nmm
RisenuÂś westchn¹³ cicho...Na jego palcach pojawiÂło siĂŞ kilka pierÂścieni, a w jego oczach pojawiÂły sie dziwne obwódki...Westchn¹³ lekko po czym ruszyÂł za Midosiem. Jest teraz jego pachoÂłem ... RuszyÂł wiĂŞc powolnym krokiem za Midosiem. Przed odejÂściem pogÂłaskaÂł TuÂśka...Nawet fajny pingwin z niego
<NMM>
pogÂłaskaÂłam liska - A wiĂŞc najwyÂższy czas by iœÌ z nimi. ProwadÂź mnie, proszĂŞ - zwróciÂłam siĂŞ do liska, który zeskoczyÂł mi z szyi. RuszyÂłam szybko za nim <nmm>?
Kiedy przekroczyÂłem brame miasta wbiegÂłem na jednÂą z najbardziej ruchliwych ulic.WidziaÂłem jak wokól mnie przemieszczaÂło sie peÂłno osob."Tutaj na pewno mi sie uda znalezĂŚ informacje o tym mĂŞÂżczyznie.Musze zrobiĂŚ to jak najszybcie poniewaÂż jesli uda mu sie spotkaĂŚ z jego kumplami to bedzie cieÂżko mi walczyc z kilkoma przeciwnikami naraz."
Zaczelem sie rozglÂądac."Musze znale¿Ì osobe ktora patrzy na otoczenie wokóÂł niej.Hmmm o jest!Ta osoba bedzie w sam raz"ZobaczyÂłem paniĂŞ ktora siedziala na ulicy i sprzedawala kwiaty.Miala ona na sobie czerwonÂą sukienkĂŞ,jej wlosy byly splecione w kok i mialy kolor brÂązowy.Stala ona przy straganie.Podbieglem do niej i zapytalem:
-Przepraszam paniÂą,czy nie widziala pani czasem mĂŞÂżczyzny ktory przebiagal tedy.Nie sposob bylo go niezauwaÂżyĂŚ bo pewnie potrÂącaÂł on inne osoby,gdyz sie spieszyl.Mial on na sobie czarne buty , brÂązowe dÂługie spodnie i czarny sweter. Na gÂłowie miaÂł okulary przeciwsÂłoneczne.TrzymaÂł w rĂŞku damskÂą torebke.ByÂłbym wdzieczny jesli by mi pani pomogÂła.Opowiedzialem zadyszanym,lecz umiarkowanym glosem w nadzieji ze uzyskam satysfaksjonujaca mnie odpowiedz.
Dobrze wybraÂłeÂś osobĂŞ , która miaÂła Ci pomóc. Pani naprawdĂŞ wyglÂądaÂła na obeznanÂą , po twym pytaniu zaczĂŞÂła siĂŞ zastanawiaĂŚ czy kogoÂś takiego tu nie byÂło. TrwaÂło to z 3 minuty , jednak po tym czasie powiedziaÂła gÂłoÂśno :
-Po krótkim namyÂślĂŞ stwierdzĂŞ , ze byÂł tu taki czÂłowiek , kierowaÂł siĂŞ ku wyjÂściu z Oto i chyba opuÂściÂł miasto , pewnie teraz spokojnie idzie leÂśnÂą ÂścieÂżkÂą do swojej kryjówki. WyglÂądaÂł mi na podejrzanego typa , ale nie powinno siĂŞ oceniaĂŚ ksi¹¿ki po okÂładce. PowinieneÂś siĂŞ pospieszyĂŚ i udaĂŚ w tamtym kierunku , sÂądzĂŞ , Âże w lesie ten goœÌ ma jakiÂś kumpli. Teraz to niebezpieczna okolica nawet jeÂżeli chodzi o zbieranie kwiatów , które tu sprzedaje. A wÂłaÂśnie moÂże nie kupiÂł byÂś jakiegoÂś , ceny sÂą wyjÂątkowo niskie. .. to jak moÂże siĂŞ skupisz - kobieta staraÂła Ci siĂŞ wcisn¹Ì kwiatki za 5Y lub te droÂższe za 10Y , ale ty chyba nie miaÂłeÂś na to czasu.
Odpowiedzialem jej pewnym glosem:
-Dziekuje pani za informacje.Niestety nie mam czasu na kupowanie kiatow bo musze jak najszybciej znalezc ta osobe.Dowidzenia.Po tych slowach szybko oddalilem sie od niej i opuÂścilem miasto Oto
SzedÂłem spokojnie ulicÂą po drodze mijaÂłem duÂżo osób ulica byÂła strasznie zatÂłoczona, byÂło tu duÂżo budynków sklepów. PeÂłno osób, widziaÂłem nawet kilkunastu shinobi z innych wiosek. Gdzie nie gdzie ludzie biegali, nie podobaÂło mi siĂŞ tu...
<NMM>
SzedÂłem przez ulicĂŞ, razem z falÂą ludzi, którzy widocznie bardzo siĂŞ gdzieÂś spieszyli. By nie zostaĂŚ stratowanym, musiaÂłem torowaĂŚ sobie drogĂŞ, przepychajÂąc siĂŞ przez ÂławicĂŞ osób Âłokciami. "Hm, moÂżna by potraktowaĂŚ jako pewien rodzaj treningu, jednak zaczynajÂą mnie juÂż bolec Âłokcie. Chyba powinienem opuÂściĂŚ juÂż tÂą wioskĂŞ." RoztrÂącajÂąc otaczajÂących mnie ludzi, wybiegÂłem z ulicy. <NMM>
PrzemierzaÂłem ulicĂŞ wolnym krokiem, wracajÂąc do domu.
Nieœpiesznym ruchem wyci¹gn¹³em sobie papierosa i zatrzymuj¹c pod œcian¹ jakiegoœ budynku odpali³em go. Rozejrza³em siê uwa¿nie.
"CoÂś pusto na tej zatÂłoczonej ulicy"

DopaliÂłem papierosa i ruszyÂłem w dalszÂą drogĂŞ, schodzÂąc w boczne uliczki.
<NMM>
Takima sz³a zat³oczon¹ ulic¹.Ale tu t³oczno... pomyœla³a.Przepychaj¹c siê ³okciami uda³o jej siê przejœÌ na drug¹ stronê.Odetchnê³a z ulg¹ i uda³a siê prosto przed siebie.
Znów szedÂłem tÂą ulicÂą, tym razem jednak w przeciwnym kierunku rozmyÂślajÂąc nad moÂżliwoÂściami zarobkowymi.
"AÂż siĂŞ nie dobrze robi" PomyÂślaÂłem.
WygraÂłem kolejnÂą walkĂŞ z tÂłumem i skierowaÂłem swe kroki do bramy osady.
<NMM>
JuÂż przez dÂłuÂższy czas przechadzam siĂŞ po ulicach,rozglÂądam siĂŞ w róÂżne strony(klon,nie ja).
Sayler pojawiÂł siĂŞ znikÂąd na ulicy.Ale tu maÂło ludzi w porównaniu do Konohy.Ciekawe gdzie wszyscy mieszkaĂący.ChÂłopak szedÂł powoli rozglÂądajÂąc siĂŞ raz na jednÂą raz na drugÂą stronĂŞ.ByÂło tu wszystko bronie,jedzenie,zwoje i wiele innych rzeczy.PrzyglÂądaÂł siĂŞ wszystkiemu i samemu nie wiedzÂąc czemu wskoczyÂł na jeden z dachów przykucajÂąc i patrzÂąc siĂŞ gdzieÂś w dal.RozmyÂślaÂł o róÂżnych sprawach,a zwÂłaszcza o rozmowie z Roshim.DaÂła mu ona wiele do myÂślenia jednak nie zmieniÂła stanowczo jego podejÂścia do Âżycia.
Sayler:
Gdy sobie tak sobie kucaÂłeÂś na jednym z dachów nawet nie usÂłyszaÂłeÂś jak jakiÂś chÂłopak, chudy, o brÂązowej rozwalonej czuprynie skradaÂł siĂŞ za ciebie. Cicho na palcach w skórzanych butach. W odpowiednim momencie gdzie ty zamyÂślony patrzaÂłeÂś gdzieÂś w oddal chwyciÂł twojÂą sakiewkĂŞ z setkÂą szybko i szarpnÂą a nastĂŞpnie zeskoczyÂł z dachu w jak¹œ alejkĂŞ i zacz¹³ ociekaĂŚ tobie wymijajÂąc wszystkie przeszkody z dzieciĂŞcÂą gracjÂą. ByÂł doœÌ szybki mimo Âże chudy, chyba przygÂłodny i niski.
Zaskoczony kradzie¿¹ od razu porwaÂłem siĂŞ w poÂścig za zÂłodziejem.ZeskoczyÂłem na ziemiĂŞ i biegÂłem ile siÂł w nogach.W miĂŞdzy czasie jedna z moich rÂąk wylÂądowaÂła w torbie z wybuchowÂą glinÂą i otwór w dÂłoni skonsumowaÂł jej odpowiedniÂą iloœÌ a nastĂŞpnie stworzyÂł dwie gliniane figurki które byÂły mojÂą perfekcyjnÂą kopiÂą.RzuciÂłem je przed siebie a potem zÂłoÂżyÂłem pieczĂŞĂŚ mówiÂąc: -Nendo Bunshin no Jutsu i w jednej chwili figurki zakryÂły siĂŞ biaÂłym dymem a z niego wybiegÂły dwa klony które równieÂż gnaÂły za zÂłodziejem.Z moich rĂŞkawów wyleciaÂły 3 ptaszki które równieÂż lecÂą za zÂłodziejem a Âże sÂą szybsze ode mnie to siadajÂą na jego nogach i po zÂłoÂżeniu przeze mnie pieczĂŞci i wypowiedzenia sÂłowa -Katsu! wybuchajÂą.Gdyby to wszystko nie daÂło rezultatów wyrzucam w mój cel 3 shurikeny a klony robiÂą to samo.
Sayl:
Twoja akcja byÂła bardzo szybka. Na poczÂątku szybko zeskoczyÂłeÂś za chÂłopakiem i stworzyÂłeÂś swoje klony te pognaÂły za nim jednak jeden wpadÂł na wóz z owocami co go spowolniÂło i zostaÂł w tyle zaÂś w dwaj (ty i bunshin) zbliÂżyliÂście siĂŞ nie co do zÂłodzieja. Trzy gliniane ptaszki poleciaÂły w stronĂŞ rabusia i po jakimÂś czasie go dogoniÂły gdy ten wpadÂł w jak¹œ uliczkĂŞ chyba ÂślepÂą. Nic tam szczególnego nie byÂło oprócz pÂłota i drewnianych belek opartych o jedno z domów. W tym momencie usÂłyszaÂłeÂś huk a zobaczyÂłeÂś jak chÂłopak leÂży bez nóg, jedynie z kikutami krwawiÂącymi po twojej bezlitosnej technice. ChÂłopak pÂłakaÂł i krzyczaÂł i prosiÂł ÂżebyÂś go zostawiÂł ... zbytnio nierozumiaÂłeÂś jego sÂłów zmieszanym z szlochem, krzykiem, kaszleniem, pluciem i wszystkim co siĂŞ da. Twoja sakiewka leÂży gdzieÂś dalej obok niego.
UÂśmiechn¹³em siĂŞ szyderczo po czym zacz¹³em rozglÂądaĂŚ siĂŞ za sakiewkÂą.Gdy jÂą ujrzĂŞ podnoszĂŞ jÂą i zaglÂądam czy nic nie ubyÂło.Jak wszystko siĂŞ zgadza chowam jÂą a jeÂśli nie pytam siĂŞ chÂłopaka gdzie jest reszta.Mimo iÂż okradÂł mnie pomyÂślaÂłem Âże zbyt brutalnie go potraktowaÂłem dla tego mówiĂŞ: -ZanieœÌ ciĂŞ do szpitala?Jedna z technik medycznych powinna sprawiĂŚ Âże twoje nogi powrócÂą do normalnoÂści.To jak?-czekajÂąc na odpowiedÂź rozglÂądaÂłem siĂŞ za kimÂś wrogim a w miĂŞdzy czasie mój trzeci klon dobiegÂł do mnie. -Dlaczego chciaÂłeÂś mnie okraœÌ?-dodaÂłem na koniec po czym umilkÂłem
ChÂłopak ciÂągle wyÂł krzyczaÂł, pluÂł, kaszlaÂł, zaciskaÂł piĂŞÂści na ziemi i biÂł nimi o ziemiĂŞ z bólu, chyba zbytnio nie wiedziaÂł czy na pewno chcesz go zanieœÌ do lekarza i nie wierzyÂł twoim sÂłowom a moÂże po prostu nie docieraÂło to do niego. StraciÂł juÂż duÂżo krwi co mogÂło mu odj¹Ì racjonalne myÂślenie. Jego krzyki skÂładaÂły siĂŞ miej wiĂŞcej z takich sÂłów... jeÂśli to moÂżna nazwaĂŚ sÂłowami:
- Aaaa, yhy... nieeee, boÂżeeee ... zosssszzzz...yhyhyhyhy... thy... to ... proszĂŞ ... do ... e ... - podobne sekwencjĂŞ dÂźwiĂŞków ciÂągle siĂŞ powtarzaÂły z maÂło zrozumiaÂłymi sÂłowami przeplatane przerwami gÂłoÂśnych krzyków.

-Nie mówisz racjonalnie wiĂŞc ja podejmĂŞ za ciebie decyzjĂŞ-powiedziaÂł normalnym gÂłosem po czym wraz z dwoma klonami podniósÂł go i wybiegÂł z uliczki na gÂłównÂą ulicĂŞ.Ludzie znajdujÂący siĂŞ tam patrzeli siĂŞ na niego dziwnym wzrokiem.PytaÂł siĂŞ kaÂżdego po kolei gdzie moÂże znaleŸÌ szpital i gdy ktoÂś mu to oznajmi jak najszybciej tam biegnie.Mimo iÂż wydaje siĂŞ Âże Sayler to zÂły czÂłowiek nie chciaÂł aby zÂłodziej wykrwawiÂł siĂŞ na ÂśmierĂŚ.
Ludzie mili, wiĂŞkszoœÌ troskliwa, niektórzy przeraÂżeni, wci¹¿ wypytujÂący co siĂŞ staÂło, czy mogÂą pomóc wszyscy pokazali ci od razu drogĂŞ do szpitala. Jest to nieduÂży budynek, kwadratowy, Âładny z wyglÂądu ale trochĂŞ przypominajÂący bardziej klinikĂŞ. Drzwi duÂże z pewnoÂściÂą przystosowane do czĂŞstych wizyt chorych na ÂłóÂżkach czy wózkach.
Szpital
Xavier idÂąc od bramy wszedÂł na gÂłównÂą ulice.GÂłoÂśno tu pomyÂślaÂł ,wokóÂł peÂłno shinobi z wioski i nie tylko .Xavier nie zwracajÂąc uwagi na siebie udaÂł siĂŞ w kierunku jakiegoÂś baru ,aby coÂś zjeœÌ.<NMM>
Wychodząc z restauracji postanowiłam kierować się w stronę bramy. Miałam nadzieję, że spotkam Kaseia po drodze. Miałam też nadzieję, ze nie będzie wkurzony.
To wszystko wina Koichiego! - chciałam się usprawiedliwić, ale tak na prawdę to był mój własny egoizm. Kątem oka spojrzałam na bento, które trzymałam w ręce. Liczyłam, ze to będzie wystarczające. Ale najpierw musiałam znaleźć chłopaka... Tylko gdzie on mógł być? Szłam powoli rozglądając się na wszystkie strony i patrząc na każdego przechodnia, żeby niczego nie przeoczyć. Z resztą trudno byłoby chyba przeoczyć chłopaka z kocimi uszami i ogonem, nie? Nie?
Szybko szedł, lawirując między to niższymi, to większymi sylwetkami mieszkańców oraz turystów w Otogakure. Słyszał, że ponoć jego dawna znajoma i aktualna przyjaciółka, Hanita Hyuuga znajduje się znów w wiosce, ale z nią porozmawia sobie później. Zajęty szukaniem Kochania, odnalazł ją na skrzyżowaniu ulic. Złapał dziewczę w pasie i od razu wycałował jak pies cieszący się z powrotu swojej właścicielki/właściciela.
-Witaj, Akuś. Sprawa załatwiona. Teraz możesz oficjalnie przebywać dłużej w Krainie Dźwięku.
-Głupek!-krzyknęłam uderzając Koichego w brzuch, nie za mocna, ale tak, żeby poczuł. Skrzyżowałam ręce na piersi i odwróciłam się do niego bokiem. W ręce ciągle trzymałam bento dla Kaseia i miałam nadzieję, ze się za bardzo nie sponiewierało.
-Mógłbyś się przynajmniej zapytać o moje zdanie - powiedziałam z irytacją, chociaż moja wściekłość już nieco zelżała. Może i było to korzystne rozwiązanie, niemniej jednak nie podobała mi się ta sytuacja. Opuściłam Kiri z pełną świadomością tego, co robię i wiedziałam, jakie mogą być tego konsekwencje. Wysłanie tego głupiego listu jakby zaprzeczało temu, co chciałam osiągnąć. Spojrzałam na Koichiego mrużąc oczy. Utrzymywałam kamienną twarz, chociaż emocje powoli się uspokajały.
Aż usiadł, nadal nie wracając do poprzedniej kondycji, z jakiej słyną za pierwszego życia. Pomasował sobie brzuch, uśmiechając się krzywo. Aki stała się bardziej śmielsza...i silniejsza też. Jakby opętała ją moc drugiej pieczęci dźwięku.
-Wybacz, Kochanie, ale po tym jak zginąłem, musiałem zapewnić Ci optymalne bezpieczeństwo ze strony Kirigakure i Otogakure. Nie chcę, by stała się Tobie krzywda tylko dlatego, że nic nie powiedziałaś władzom.-odparł, nie wstając z chodnika.
Wywróciłam oczami. Bezpieczeństwo było dla mnie jedynie pustym słowem. Ale nie mogłam mieć za złe Koichiemu, że się o mnie martwił. Uśmiechnęłam się kącikami ust. Koichi był naprawdę rozbrajający. Kucnęłam przed nim na chodniku.
-Wstawaj, bo jeszcze ktoś się o ciebie potknie - powiedziałam z niepewnym uśmiechem podając mu rękę. Taaak, słowo "przepraszam" zawsze przechodziło mi przez gardło z wielkimi oporami. Z resztą nigdy nie czułam potrzeby przepraszania. Po raz kolejny dotarło do mnie jak wielką jestem egoistką. I egocentryczką. I innymi rzeczami zaczynającymi się od "ego"... westchnęłam i spojrzałam w niebo. Ciągle było zachmurzone.
To dziwne... - pomyślałam. Zawsze wydawało mi się, ze Oto to dość słoneczna wiocha...
Tupnął lewą nogą o bruk, przewalając się całymi plecami na kamień posadzki ulicy. Wpierw złapał dłoń Aki i pociągnął ja za sobą, by usiadła sobie na nim.
-A nie, nie wstanę. Niech się ludzie przewracają, mnie to tam zbytnio nie obchodzi. Wypełniłem obywatelski obowiązek przysposobienia obronnego i teraz mogą mi ludzie najwyżej dmuchnąć w nos, o!-rzekł komandorowym tonem, patrząc sobie w niebieską pościel z jedną małą, jasną dziurką na materiale. Było całkiem ładnie, mogłoby być lepiej...
Straciłam równowagę i stało się dokładnie tak, jak to sobie Koichi zaplanował. Jeśli chodzi o leżenie na ulicy to nie było to moje ulubione zajęcie, ale widać jemu nie przeszkadzało to, że przechodnie patrzyli się dziwnie. Co więcej, musiało to wyglądać, jakby to była moja wina, bo to ja siedziałam na nim, nie odwrotnie. Wzruszyłam ramionami. Postanowiłam nie przejmować się takimi błahostkami. Oparłam dłonie koło głowy Koichiego. Płyty chodnikowe były zdecydowanie zimne. Dreszcz przebiegł mi po plecach.
- Do czego ty mnie zmuszasz? - zapytałam pseudo-oskarżycielskim tonem pochylając się nad chłopakiem. Przypomniało mi się, ze jeszcze przed chwilą byłam na niego wkurzona...
A... o co w ogóle chodziło..?
Stwierdziłam, że to nie ważne i zajęłam się wpatrywaniem w twarz Koitka.
-A dlaczego mnie uderzyłaś przed chwilą ? Żebym usiadł na chodniku i płakał z powodu twojej nadludzkiej siły ? Oj błagam, Kochanie, nie bądź aż taka sztampowa w namiętnościach, jakie teraz przeżywamy. Rozumiem, że w jakiś sposób zmieniłaś się charakterem po tym, jak mnie stracono przy bramie Oto, jednak nie oznacza to, że nasz związek również ma się zmienić...-przyznał cicho, dłońmi błądząc po długich, białych jak śnieg włosach Aki. Nie mógł uwierzyć, że jest to kolor naturalny dla tej dziewczyny.
Zamyśliłam się nad tym, co powiedział Koichi. Czy rzeczywiście się zmieniłam? I... naprawdę byłam sztampowa?! To najgorsze, co mogłam usłyszeć. I to od Koichiego. Poczułam się dotknięta, ale przede wszystkim zagubiona. Nie do końca wiedziałam jak mam zareagować, więc patrzyłam się zdziwionym wzrokiem w twarz Koichego.
Może przesadzam? Może on wcale nie miał tego na myśli? - zaczęłam zadawać sobie pytania w przypływie desperacji. Szukałam odpowiedzi w oczach Koichiego. Tych trawiaście zielonych oczach, które tak uwielbiałam.
A może... a może to on się zmienił..?
-Tak bardzo bym chciała, żeby tamto nigdy się nie wydarzyło - powiedziałam zamykając oczy, żeby powstrzymać łzy cisnące się pod powieki.
Ucałował jedno zamknięte firanką włosów oczko Aki, następnie drugie, uśmiechając się cudownie, jak tylko najbardziej potrafił w sytuacji, gdy miłość jego życia siedziała mu na niedawno zranionych bebechach żołądka.
-Ja też bym chciał, Kaguś, ale niestety stało się tak, jak się stało..I nic nas nie uratuje z wydarzeń przeszłości. Możemy jedynie spalić za sobą ten most i budować nowy, który doprowadzi nas do cudownego ogrodu, raju przyszłości...i teraźniejszości...-zamruczał pociesznie, cały czas skupiając wzrok na dziewczynie. Dziwne, że wcześniej, gdy jej nie znał, nie zwrócił na nią uwagi w mieście. Była przecież...INNA, ORYGINALNA. Jedyna w swoim rodzaju panienka, która mogłaby się nim zainteresować w jakikolwiek sposób.
Otworzyłam oczy. Czułam, że są wilgotne od łez. Zamrugałam szybko, żeby się tego uczucia pozbyć. Wydawało mi się, że powinnam być teraz szczęśliwa, ale jakoś nie umiałam. Nie potrafiłam też myśleć o przyszłości. Byłam bezsilna. Pochyliłam się nad Koichim i przytuliłam się do niego starając się nie ciążyć mu zbytnio. Jeśli nadal mnie kochał to był to najlepszy dowód, ze ludowe powiedzonko, że miłość jest ślepa nie było wcale takie głupie jak mi się wydawało kiedyś. Trudno mi było uwierzyć w to, że ktoś o zdrowych zmysłach zakochałby się w tak wybrakowanym towarze, jakim byłam. A może byłam zbyt krytyczna wobec siebie? Może w rzeczywistości nie było ze mną aż tak źle jak mi się wydawało? Albo przynajmniej tak to wyglądało w oczach innych? W mojej głowie znowu pojawiły się setki pytań bez odpowiedzi. Zaczynało to już być męczące. Zamiast skupiać się na tym, co się działo w rzeczywistości snułam przypuszczenia i domysły. Ale co ciekawe nigdy nie dotyczyły one przyszłości.
-Przyszłość wydaję mi się wielką czarna dziurą - stwierdziłam. Nie chciałam o niej myśleć, bo mogła przynieść zbyt wiele nieoczekiwanych rzeczy.
-Zdecydowanie wolę teraźniejszość - podsumowałam na głos swoje myśli, które jednak w jakiś sposób łączyły się ze słowami Koichiego.
-Dla mnie wielką czarną dziurą jest to, co było pomiędzy moim dawnym życiem, śmiercią, a teraźniejszością. Tyle rzeczy uciekło mi z dłoni...Po prostu...pofrunęło w siną dal...Nie byłem przy Tobie, ani przy siostrze, ani przy Królowej Minako...Ani nawet przy tym, jak nasza siedziba jest niszczona, o czym mówiłaś w lesie...Nie chcę ponownie zatracić się w objęciach przemijaniach, więc może byśmy w jakiś sposób ten czas spożytkowali ?....na sobie?-spytał, wyciągając prawidłowe w miłości wnioski, że to parter/ka jest najważniejsza, a nie on sam/a. Koichi, uśmiechając się od ucha do ucha, jeszcze raz ucałował swoją miłosną zdobycz, tym razem prosto w usteczka.
Uśmiech Koichego podniósł mnie jakoś na duchu. Odwzajemniłam pocałunek, ale nie mogłam przestać myśleć o temacie, który poruszył. Zaczęłam zastanawiać się, co tak naprawdę stało się w siedzibie organizacji, do której przecież oboje należeliśmy i jak się to skończyło. Czułam się winna, bo nic wtedy nie zrobiłam, chociaż powinnam pomóc. Nie, jeśli chciałam tam należeć to wręcz musiałam coś zrobić. A nie zrobiłam nic.
-Koichi - zwróciłam się do chłopaka. - Musimy sprawdzić, co tam się stało...
Wiedziałam, że to, co mówię jest w zupełnej sprzeczności z jego słowami, ale nie mogłam pozbyć się tej myśli. Czułam się jak morderca. A przestępca zawsze wraca na miejsce zbrodni, prawda? Tylko czy powinnam go w to mieszać?
-Albo nie! Sama tam pójdę - prawie krzyknęłam wstając gwałtownie. Chciałam już iść, ale coś mnie zatrzymało.
Może jednak będzie chciał iść ze mną? - przemknęło mi przez myśl. Byłam zdecydowana, nie mógł mnie zatrzymać. Czekałam tylko na jakieś słowo czy gest, które powiedziałyby mi o jego stanowisku.
Jak opętany podskoczył do góry, podpierając się wolnymi dłońmi o płyty chodnika. Wpierw nawet nie wiedział czemu, ale skoro zrobiła to Aki, to i on powinien, prawda? Dobrze jednak, że zaraz potem dziewczyna wystosowała odpowiednie pismo informacyjne.
-Chcesz iść do budynku ? Ponoć jest zniszczony...-mruknął niechętnie, ale szybko złapał ukochaną za rękę. Ucałował ją namiętnie w usteczka i przytulił się noskiem do prawego policzka Kaguya.
-Musimy iść razem, innego wyboru niestety nie masz.

WZT
Nie spodziewałam się tego. Myślałam, że powie coś w stylu " w żadnym wypadku tam nie idziesz". Nie, miałam nadzieję, że tak powie. To był już któryś z kolei raz, kiedy coś zmuszało mnie, żebym poszła w miejsce, w którym nie miałam czego szukać. Ale nie chciałam o tym myśleć, a tym bardziej mówić. Chociaż to ja zaproponowałam tą wycieczkę Koichi poszedł przodem. Stałam w miejscu i wahałam się. Moja pewność nagle wyparowała.
Dlaczego ja tam w ogóle chcę iść?
Nie chcąc dłużej tracić czasu zaczęłam iść za Koichim, który zniknął kilka sekund temu za jakimś zakrętem. Tylko, że jego już tam nie było. Co gorsza, nie było go też w żadnej z pobliskich uliczek. Zaczęłam się zagłębiać coraz dalej.
-Shimatta! - zaklęłam pod nosem. Nie dość, ze zgubiłam go, to jeszcze sama się zgubiłam. Rozejrzałam się w koło. Nie miałam pojęcia, gdzie się znajdowałam. Postanowiłam zapytać o drogę, tylko był pewien problem... Była to okolica jakiejś wielkiej willi i nie było tu zbyt wielu przechodniów... No dobra, nie było tu ani jednego przechodnia. Jedyną nadzieją, ze znajdę tu kogokolwiek, była ta właśnie willa.
Ale wstyd - pomyślałam i podeszłam do wejścia.
<NMM>
Jiro zadowolony ze swojego nowego stroju szedł prosto żeby za parę kroków odbić w polną dróżkę prowadzącą do jego domu. Chłopiec powoli posuwał się na przód, i pac.. potknął się o wystający kamień i o mało się nie przewrócił... "Ehhh... Tak nie może być. Musze coś zrobić żeby ułatwić sobie "widzenie" drogi. Na tym poziomie sam słuch to za mało." - powiedział po czym nieco posmutniał. Ruszył dalej, z postanowieniem wystrugania drewnianego kija ułatwiającego niewidomemu przemieszczanie się. Szedł jeszcze chwilkę i skręcił w polną drogę która prowadziła do jego domu.

<NMM>