Sieć schronów

To sieć schronów, która znajduje się przy głowach dwunastki naszych szanownych Hokage. Każdy chuunin i jounin z Konohy zna drogę do schronów, większość geninów również. W razie ataku na wioskę to tu ewakuowani są mieszkańcy i ranni shinnobi, bądź uczniowie akademii. Schrony są wytrzymałe i pomimo wybuchów nie zawalą się, tylko potężne techniki będą wstanie wydostać mieszkańców ze środka. Do schronów prowadzą długie i strome schody, jednak mieszkańcy Konohy poruszają się po nich całkiem sprawnie.

Wnętrze, wykładane dębowymi deskami, zalega grubą warstwą kurzu. Można tutaj znaleźć niewiele przedmiotów - ot, jakieś stare biurko, krzesełka, liny... Nic ciekawego. W szafkach stoją stare butelki saki - o dziwo, pełne - z pewnością ktoś znajdzie tutaj również kran, zniszczoną toaletkę i kilka bandaży... Co może się przydać.
[Edycja by Tanuki, dnia 27 stycznia 2010r o godzinie 21.33.]

---

wszedłem do schronu i postanowiłem przeczekać tutaj jakiś czas

Dodane po 8 godzinach 16 minutach:

uznałem że sytuacja się uspokoiła i wyszedłem z ukrycia <nmm>
Wszedłem niepewnie do schronu. Kto wie co mogło czekać w środku... Na wszelki wypadek trzymałem katanę za rękojeść, aby w razie czego być gotowym do ataku.
z Cienia wyłonił się młody mężczyzna bardzo podobny do tamtego miałeś wrażenie, ze należa do jakiejś organizacji, paczki czy coś w tym stylu...
Nie byłeś pewny siebie dlatego .. Co chwile spogladałeś czy coś Ci nie grozi..

---

Na wszelki wypadek postanowiłem przygotwać Kawarimi... Ten typek nie pasował mi jeszcze bardziej niż poprzedni. Rozejrzałem się wokoło. Chciałem wypatrzeć, czy w cieniu nie stoi ktoś jeszcze. Bylem przygotowany na każdy atak, i z frontu, i z flanki, i z tyłu... Przeniosłem wzrok na kolesia i czekałem na jego reakcję.
Witaj zapewne cos dla mnie masz nie mylĂŞ sie?? Heh to pewnie Âładny kamyczek.. Siquill tyle o nim wspomnaÂł... No juÂż dajesz go...
No cóÂż, za uprzejmy to on nie byÂł... poza tym nie podobaÂła mi siĂŞ jego facjata i sposób, w jaki mówiÂł. Od razu vyÂło wiadomo, Âże przyjacióÂłmi nie zostaniemy. WÂłoÂżyÂłem rĂŞkĂŞ za pazuchĂŞ i wyrzuciÂłem woreczek tak, Âże wyleciaÂł przez rĂŞkaw drugiej rĂŞki i wpadÂł mi do dÂłoni. Zabieg ten miaÂł na celu ukrycie druta, który trzymaÂł woreczek przywiÂązany do mojego pasa. W razie jakiegoÂś niekrzystnego obrotu sytuacji mogÂłem pociÂągn¹Ì za drut i woreczek spowrotem byÂł pod moim ubraniem. Natomiast gdzy wszystko bĂŞdzie w porzÂądku pstaram siĂŞ niezauwaÂżalnie odwiÂązaĂŚ od pasa drut...
- Proszê bardzo... - wyci¹gn¹³em rêkê z woreczkiem w kierunku me¿czyzny. Nas³uchiwa³em dooko³a jakiegokolwiek szmeru...
Dzieki masz tu zapÂłate za Twój trud... Nie musiaÂłes za duÂżo zrobiĂŚ ale narazales sie mimo, ze nawet o tym nie wiedziaÂłeÂś..
MĂŞÂżczyzna sie odwróciÂł i szybko wybiegÂł ze schronu poczuÂłeÂś ulge to byÂła .. dziwna misja.
[Wynagrodzenie 300Y, 20 Pch 4 do stat]
OdebraÂłem nagrodĂŞ i schowaÂłem jÂą do rĂŞkawa.
" Dziwny facet... Spotkanie siĂŞ z nim twarzÂą w twarz faktycznie byÂło naraÂżaniem zdrowia psychicznego... E tam, niewaÂżne..." pomyÂślaÂłem podczas wychodzenia ze schronu. Gdy juz byÂłem za zewnÂątrz zatrzymaÂłem siĂŞ na chwilĂŞ.
- Do chaty mam kawaÂł drogi... Zanim ruszĂŞ odpocznĂŞ gdzieÂś w parku... - powiedziaÂłem i skierowaÂłem swe kroki do parku. <NMM>
Mayoke pojawiÂł siĂŞ bezpoÂśrednio w schronie, pozwoliÂł mu na to tunel otwarty przez dziwnego jegomoÂścia z zaÂświatów. Gdzie tu czaiÂł siĂŞ nasz wróg. Mayoke krzyknaÂł donoÂśnie
-Seryuu... - omiótÂł spojrzeniem pomieszczenie by zobaczyĂŚ kto zareaguje.
-Czego chcesz...
Przed Toba pojawiÂł siĂŞ starzec w wieku na oko 60 lat.. opierajÂący siĂŞ o drewnianÂą laske..
-Czego chcesz pytam od Seryuu..!!! Mów szybko!
Mayoke spojrzaÂł na starca i zÂłoÂżyÂł kilka pieczĂŞci, w jego rĂŞce pojawiÂł siĂŞ miecz którym chwilĂŞ póÂźniej starzec zostaÂł przebity.
-Jeœli nim nie jesteœ... nie powinieneœ dzisiaj wystepowac przed szereg... I to siê tyczy wszystkich! - zagrzmia³ Mayoke a rinnengan b³ysn¹³ w jego oczach.
GoœÌ okaza³ siê zwyk³ym klonem.. Nagle w swojej g³owie us³ysza³eœ milion myœli....
KIM JESTEÂŚ?
CZEGO CHESZ?
KTO CIÊ PRZYS£A£?
Wszystkie te plÂątaniny zdaĂą zwijaÂły siĂŞ tak, ze ledwo rozumiaÂłeÂś ich sens. Od natÂłoku informacji, haÂłasów, pytaĂą poczuÂłeÂś siĂŞ dziwnie..
Po chwili gÂłosy ucichÂły.. Znów przed sobÂą ujrzaÂłeÂś tego samego starca
-ODPOWIADAJ!
Mayoke chwyciÂł siĂŞ na chwilĂŞ za gÂłowĂŞ, widaĂŚ mĂŞÂżczyzna który staÂł przedemnÂą byÂł klonem prawdziwego... ciaÂło odskoczyÂło do tyÂłu i zÂłoÂżyÂł kilka pieczĂŞci a u ejgo boków pojawiÂły siĂŞ dwa czarne jak noc twory o ludzich ksztaÂłtach z katanami w rĂŞku.
-Nie pytaj... walcz... bo to zostaliÂśmy stworzeni.
-Powiadasz, ¿e chcesz ze mn¹ walczyÌ... Dobrze. DAj mi jednak chwilkê musze.. sprawdziÌ z kim mam przyjemnoœÌ...
(Dusza tego czÂłowieka byÂła tak czysta, Âże mógÂł czytaĂŚ w myÂślach...)
-Ach tak przybyÂłes tu na zlecenie Demona, który chce pos¹œÌ ma duszĂŞ...
Hmmm Dobrze o ile nie znasz innych sposobów ...
Walczmy zatem !
-ChciaÂłbym ciĂŞ przekonaĂŚ, ale myÂśle Âże nikt nie chciaÂł by oddaĂŚ sie w rĂŞce demona bez walki... czy siĂŞ myle? - ZapytaÂł Mayoke a czarne ksztaÂłty drgneyÂł lekko.
-Nie, nie zrobiĂŞ tego dobrowolnie masz racje..
Musisz mi pokazaĂŚ co potrafisz wtedy przemyÂślĂŞ.. czy jesteÂś godzieĂą tego po, co tu przyszedÂłeÂś. Zaczynaj!
-Gdyby nie pewien incydent nie byÂł bym tutaj sam...ale cóÂż. - Mayoke odbiÂł siĂŞ od ziemi i z impetem wkrĂŞciÂł swojÂą katanĂŞ w stronĂŞ wroga, dwa mroczne twory zostawiajÂąc za sobÂą smuÂżkĂŞ czarnych oparów natarÂły z boków okÂładajÂąc przeciwnika finezyjnymi ciĂŞciami. Mayoke wykonaÂł przewrót nad przeciwikiem i ci¹³ na oÂślep po wylÂądowaniu zaÂś pchn¹³ w tyÂł by trafiĂŚ w okolicĂŞ lĂŞdÂźwia. Twory staraÂły siĂŞ napieraĂŚ caÂły zca sby nie dac moÂżliwoÂści obrony.
Dziadek okazaÂł siĂŞ czÂłonkiem klanu Ronbun..
-Kami no Jutsu ..
Jego ciaÂło staÂło siĂŞ papierowe.. i wsyztskie twe ataki.. zostaÂły skoncentrowane na jartce papieru, która powstaÂła.
Nastepnie shinobi powiedizaÂł Kami Tsubasa no Jutsu i zaczaÂł sie unosci w powietrzu wykorzystujac skrzydÂła, które powstaÂły... Heh.. widzisz dzieciaczku nie masz ze mnÂą szans...
-Stary gÂłupcze... powinieneÂś byĂŚ doÂświadczony tymczasem lekcewaÂżysz przeciwnika juÂż na starcie! - Mayoke zÂłoÂżyÂł kilka pieczĂŞci i zaszarÂżowaÂł krzyczÂąc.
-Mizu no Isonade! - DaÂło siĂŞ dostrzec jak rĂŞce Mayoke pokryÂły siĂŞ warstwÂą wody, mĂŞÂżczyzna wykonaÂł cios i wkrótce z jego rĂŞki wystrzeliÂła wodna pompa zalewajÂąc papierowe skrzyd³¹ przeciwnika, kaÂżdy nastĂŞpny cios uwalniaÂł krótkie pompy które skutecznie spychaÂły do defensywy. Sytuacja powinna siĂŞ nieco poprawiĂŚ.
-Chisoku no Jutsu.. Tak pos³ugujesz siê suiton ... i co z tego... ziew... musisz sie bardzie postaraÌ. O ile chce mnie sciagn¹Ì do twego szefa..
PostaĂŚ szybko zmieniaÂła poÂłoÂżenie.. W powietrzu powstaÂło bardzo duÂżo kartek, przeciwnik miaÂł wielki wybór.. Co do tego gdzie sie znajdzie..
WybraÂł najodpowiedniejsze miejsce...
- Kuwali!!!
PowstaÂła spora czarna dziura, która powoli wchÂłaniaÂła wode, która wytworzyÂłeÂś..
Mayoke spanikowaÂł gdy czarna dziura zaczĂŞÂła siĂŞ powoli formowaĂŚ, mĂŞÂżczyzna nie widziaÂł jeszcze takiej techniki, wiedziaÂł Âże jeÂśli chce przezyĂŚ musi szybko jÂą niwelowac albo staĂŚ siĂŞ silniejszy niÂż ona sama.
Nigdy jeszcze nie musia³em u¿ywac takiej techniki jednak ty mnie do tego zmuszasz... Na w³¹sne oczy przekonasz siê jaka jest potêga klanu Yasaka...
-Kakku Bunshin... - Mayoke skupiÂł siĂŞ i wkrótce zaczĂŞÂła siĂŞ przed nim formowaĂŚ jakaÂś postaĂŚ, zaczĂŞÂła nabieraĂŚ ksztaÂłtów i wkrótce pojawiÂł siĂŞ obok niego nikt inny jak... on sam. Teoretycznie wyglÂądaÂł jak zwykÂł klon, jednakÂże byÂło coÂś dziwnego... coÂś co pozwalaÂło Âże klon byÂł idealnÂą kopiÂą samego Mayoke posiadaÂł wszystkie techniki swojego oryginaÂłu i 200OPCH chakry.
-Poradzisz sobie z nasza dwojkÂą? - zapytali równoczeÂśnie po czym wystrzelili podwójnÂą wodnÂą pompĂŞ, w momencie gdy 2 cieniste ksztaÂłty zaatakowaÂły mĂŞÂżczyzne by wybiĂŚ go z rytmu.
-E a to juz bedzie wiekszy orzech do zgryzienia.. no CóÂż ale pamietaj, Âże ja takÂże.. mam juz troche walk za sobÂą.. Czarna dziura siĂŞ powiekszyÂła
No dobrze... teraz pora abym ja zaatakwaÂł..
Haryuu Muuko [Hyouton] Wystrzelony zostaÂł pocisk, który zmroziÂł czêœÌ wody.. jednak ta leciaÂła w strone starca ten jednak podmieniÂł sie z Toba ciaÂłami i stan¹³ tak, Âże Ty staÂłeÂś daleko przed nim Twój klon w sordku a on za wami.
Klon z racji tego Âże byÂł bliÂżej zÂłoÂżyÂł pieczĂŞci i wykonaÂł Raijuu Denki, potĂŞÂżny impuls prÂądu rozbiegÂł siĂŞ po caÂłej okolicy ra¿¹c wszystkicj w jego zasiĂŞgu, prawdziwy Mayoke natomiast przywoÂłaÂł osiem mieczy i uÂżywajÂąc Hachibi no Kenjutsu zaatakowaÂł z niesamowitÂą prĂŞdkoÂściÂą przeciwnika swym unikalnym stylem, atmosfera zagĂŞszczaÂła siĂŞ, nikt nie chciaÂł przegrac. A szczególnie Mayoke dla któego to zadanie byÂło wyróÂżnieniem.
Starzec zostaÂł porazony pradem ale zostaÂł on bardzo osÂłabiony przez to, Âże wieksza czesc zostaÂła wchÂłonieta do czarnej dziury ale zostaÂł na tyle rozproszony, Âże straciÂł nad nia konrolĂŞ..
WidaĂŚ byÂło, ze bylo mu ciĂŞÂżko.. Powtórzy poprzednia technikĂŞ Haryuu Muuko [Hyouton] i ostrza zamarzÂły.. JEdnak starzec ledwo co trzymaÂł sie na nogach widaĂŚ byÂło, ze technika.. czarnej dziury go bardzo osÂłabiÂła.

Prawdziwy Mayoke upuÂściÂł wszystkie osiem ostrzy, technika której uÂżywaÂł starzec byÂła niebezpieczna. Gdyby w tym momencie ciaÂło nie wyprowadziÂłow go z równowagi to wkrótce dziura pochÂłonĂŞÂła by i jego. Idealny klon miaÂł jeszcze ostatniÂą technikĂŞ do wykonania, zÂłozyÂł pieczĂŞci a to samo zrobiÂł oryginaÂł. Wkrótce dwie rózne formuÂły zostaÂły wykrzykniĂŞte.
-Sokou no Hahidashi!
-Kyuubi nisu no chakra!!
OryginaÂł trysn¹³ na wszystkie strony pomaraĂączowÂą poÂświatÂą uwalniajÂąc potĂŞÂżne ilosci chakry, klon natomiast zaczaÂł pulsowaĂŚ wrĂŞc zogniem. OryginaÂł wykorzystujÂąc szybkoœÌ jakÂą d³¹ mu uÂłamek Kyuubiego przygniótÂł przeciwnika do sciany, natomiast klon przyÂłoÂżyÂł mu rĂŞkĂŞ do klatki piersiowej i przetopiÂł jÂą (Technika która pozwala rozgrzaĂŚ ciaÂło do niewyobraÂżalnych temperatur.)
Przeciwnik próbowaÂł znowu siĂŞ podzieliĂŚ wykorzystujÂąc technike klanowa jednak byÂł juz bardzo osÂłabiony.. i nic z tego co zamierzaÂł mu sie nie udaÂło.
LeÂżaÂł teraz ledwo Âżywy pod Twoimi stopami..
Mayoke i jego klon zmĂŞczeni aczkolwiek zwyciĂŞzcy spojrzeli na wycieĂączonego wroga. Klon podniósÂł go i odezwaÂł siĂŞ do oryginaÂłu.
-PowinniÂśmy wracaĂŚ...
UsÂłyszaÂłeÂś gÂłos dobiegaÂł z kaÂżdej strony..
-Wracaj tu do niebytu.. Czekamy na Ciebie.. Ja sie zajmĂŞ transportem ciaÂła.. Rozliczymy siĂŞ.. juÂż niedÂługo...

MówiÂł to Twój prawdziwy gÂłos jednak czuÂłeÂś w nim cos demonicznego..
Przyjemnie ciepÂło rozchodziÂło siĂŞ wewnÂątrz tego wÂątÂłego ciaÂłka, gdy tylko przestaÂł je odczuwaĂŚ otworzyÂł oczy. Obraz byÂł niewyraÂźny, widziaÂł postaĂŚ, prawdopodobnie kobiety, która juÂż odchodziÂła, mówiÂąc coÂś przy tym. ÂŻadne sÂłowo nie byÂło dla niego zrozumiaÂłe, byÂł troszkĂŞ otĂŞpiaÂły. ÂŚwiatÂło z lampy odsÂłaniaÂło twarze dwóch pozostaÂłych osób, poznaÂłem je, to „poplecznicy” Kage. Jak widaĂŚ pomyÂśleli o wszystkim, skrĂŞpowanie uniemoÂżliwiaÂło ucieczkĂŞ, w dodatku Ci straÂżnicy... samo pomieszczenie, miaÂło chyba wywoÂłaĂŚ strach, nieznane dotÂąd miejsce, maÂłe iloÂści ÂświatÂła, albo po prostu nie majÂą gdzie trzymaĂŚ jeĂąców. ChÂłopak traciÂł wiarĂŞ na ratunek, mógÂł liczyĂŚ tylko i wy³¹cznie na ÂłaskĂŞ tych ludzi.
„PrzeÂżyÂłem i trafiÂłem w gorsze miejsce... cóÂż za pech”, tak pech najwidoczniej przeÂśladowaÂł chÂłopaka od poczÂątku tej misji, która miaÂła byĂŚ szybka, Âłatwa i bezpieczna, choĂŚ nikt mu tego nie zapewniaÂł, to miaÂł takie wyobraÂżenie.

Dwie s³ugi prawie od razu zauwazy³y fakt, i¿ Sagen nie jest ju¿ w objêciach Morfeusza... Pierwsza podesz³a do ch³opaka czarnow³osa piêknoœÌ, ³udz¹co podobna do Hokage - Hanako.
-Jak siĂŞ czujesz? - spytaÂła z troskÂą w gÂłosie, klĂŞczÂąc przy KiriGakurczyku i w niego wpatrujÂąc duÂże, zielone oczy. ByÂło jej iÂście Âżal biedaka, tak Âźle potraktowanego przez pannĂŞ KuramĂŞ, ale nie mogÂła tego przecieÂż powiedzieĂŚ na gÂłos...

Nie wierzyÂł w dobrodusznoœÌ tej dziewczyny, dlatego chÂłodno powiedziaÂł -Pytasz o obraÂżenia psychiczne czy fizyczne? Jak moÂże siĂŞ czuĂŚ osoba, która przychodzi w celach pokojowych, a zostaje sponiewierana, a na dodatek wiĂŞziona?- zmierzyÂł jÂą wzrokiem, a nastĂŞpnie pochyliÂł gÂłowĂŞ, wiedziaÂł, Âże ta dziewczyna nie jest niczemu winna -Wybacz, jednak nie tak wyobraÂżaÂłem sobie powrót do tej wioski...- dodaÂł.

-Pan za duÂżo powiedziaÂł. Pani Hokage nie toleruje osób, które nie wiedzÂą, co wobec niej majÂą mówiĂŚ... - zawahaÂła siĂŞ, i moÂże sÂłusznie, bo teraz do rozmowy do³¹czyÂł siĂŞ Rokudo: -...i plotÂą totalne brednie, jakby inaczej tego nie nazwaĂŚ - zakoĂączyÂł dobitnie chÂłopak, podnoszÂąc z podÂłogi pozostawionÂą nazeĂą butelkĂŞ sake.

-Powiedzia³em wszystko, co mi kazano. Moje s³owa zosta³y Ÿle zinterpretowane i nie by³y obraŸliwe dla Waszej Pani.- pokrêci³ g³owa, dalsza dyskusja na ten temat nie mia³a sensu, ka¿dy bêdzie broni³ swych racji, a s³u¿¹cym nie wypada mieÌ w³asnego zdania. -Nie bêdê wdawa³ siê w niepotrzebne dyskusjê, nie chcê pogorszyÌ swojej sytuacji- ch³opak zamkn¹³ oczy i pogra¿y³ siê we w³asnych myœlach.

-AleÂż pan siĂŞ nie pogr¹¿y. Rozmowa z nami ma charakter terapeutyczny. Pani Hokage pana uzdrowiÂła i z pewnoÂściÂą dokoĂączy dzieÂła, gdy tylko wróci. Postaramy siĂŞ, aby pan miaÂł jak najmilszy powrót do Kiri - zapewniÂła solennie Hanako, podczas gdy Rokudo bawiÂł siĂŞ korkiem od butelki...

Z zamyÂślenie wyrwaÂł go gÂłos dziewczyny, spojrzaÂł na niÂą i wysÂłuchaÂł w spokoju, niedÂługo trzeba byÂło czekaĂŚ na jego odpowiedÂź. -A wiĂŞc, po co to wszystko? Czy aby Twoja Pani nie miaÂła w tym jakiegoÂś celu? Dyplomata to waÂżny czÂłowiek w wiosce...-. Dopiero teraz uÂświadomiÂł sobie, Âże dziĂŞki "niewolnikowi" moÂżna wiele uzyskaĂŚ podczas rozmów politycznych, wszystko to musiaÂło byĂŚ starannie zaplanowane. "Wykorzystanie jeĂąca jako karty przetargowej, sprytny plan". UÂśmiechn¹³ siĂŞ do dziewczyny i choĂŚ musiaÂło to wyglÂądaĂŚ beznadziejnie, nie przejmowaÂł siĂŞ tym.

-PóÂźniej, najprawdopodobniej nie bĂŞdzie pan nawet pamiĂŞtaÂł, Âże tutaj byÂł. BĂŞdzie pan myÂślaÂł, Âże pan spaÂł... Ale nic panu nie bĂŞdzie. Dostanie pan pieniÂądze jako zadoœÌ uczynienie. PaniÂą Hokage Âździebko poniosÂło, a, powiedzieĂŚ muszĂŞ, Âże nie wyglÂądaÂła jak osoba szczĂŞÂśliwa, gdy pan wchodziÂł do gabinetu. Wiele rzeczy w Âżyciu pani Hokage ostatnio siĂŞ pozmieniaÂło i tak teraz jest... Pani Hokage nie jest osobÂą, która wykorzystuje innych - zaczĂŞÂła zupeÂłnie niewinnie, ale takÂże niezdarnie, wyjaÂśniaĂŚ zachowanie osoby, która jej pÂłaci... TudzieÂż nie pÂłaci.

-Nie potrzebujĂŞ Âżadnych pieniĂŞdzy, nie w takim celu przyszedÂłem do wioski. MiaÂłem zawrzeĂŚ sojusz, poinformowaĂŚ o zmianach w mojej wiosce, wszystko miaÂło przebiec bez wiĂŞkszych problemów, a moje stanowisko, jako oficjalny dyplomata miaÂła zostaĂŚ potwierdzone. Po tym co tutaj siĂŞ wydarzaÂło, powinienem znaleŸÌ inne zajĂŞcie-. Przybycie do tej wioski, miaÂło wymiar sprawdzianu, dyplomacja to najwyraÂźniej zajĂŞcie dla kogoÂś innego, mój charakter zupeÂłnie nie pasowaÂł do tej funkcji.
Dziewczyna przyglÂądaÂła siĂŞ Tobie, gdy to mówiÂłeÂś. SÂądzÂąc po minie, Twoje sÂłowa do niej trafiÂły, lecz biorÂąc pod uwagĂŞ obecnÂą sytuacje ciĂŞÂżko byÂło oceniĂŚ jakie przyniesie to skutki. Pierwsze wraÂżenie w stosunku do niej byÂło jednak pozytywne, wiĂŞc jej kolejne sÂłowa nie dziwiÂły.
- Nie miaÂło to Pana obraziĂŚ - zaczĂŞÂła, a w jej gÂłosie daÂło siĂŞ czuĂŚ przepraszajÂący ton. TowarzyszÂący jej mĂŞÂżczyzna przewróciÂł oczami widocznie zdegustowany jej zachowaniem. Ona jednak nie zwróciÂła na to uwagi i kontynuowaÂła.
- Pani Hokage... na pewno Pani Hokage nie chciaÂła, by to siĂŞ tak uÂłoÂżyÂło - tÂłumaczyÂła swojÂą pracodawczynie, chociaÂż wyglÂądaÂło, Âże sama nie jest co do tego pewna.
- Jedno niepowodzenie i juÂż siĂŞ Pan poddaje, Panie dyplomato? - rzuciÂł Rokudo, kiwajÂąc trzymanÂą w dÂłoni butelkÂą sake. Ton byÂł raczej surowy i nieco drwiÂący.
Mina kobiety mówiÂła wszystko. Nie byÂła najwidoczniej za drĂŞczeniem psychicznym jeĂąców.
- SpĂŞdzi Pan z nami jeszcze trochĂŞ czasu - oznajmiÂła - Niech Pan postara siĂŞ zrelaksowaĂŚ i nie poddawaĂŚ zwÂątpieniu - posÂłaÂła Ci uÂśmiech, który miaÂł go zapewne uspokoiĂŚ.
-WiĂŞc jeszcze tu z wami posiedzĂŞ?- zupeÂłnie niepocieszony tÂą myÂślÂą kontynuowaÂł -Nie pozostaje mi nic innego, jak dalsza rozmowa z wami-.
ZwróciÂł siĂŞ do chÂłopaka -Niepowodzenie? JesteÂście sÂługami, tak jak i ja jestem sÂługÂą, jednak to nie od was zaleÂży Âżycie ludzi. Wykonujecie proste rozkazy, natomiast ja... ja nie mogĂŞ pozwoliĂŚ sobie na niepowodzenie...- przerwaÂł i przerzuciÂł wzrok na niego -JakbyÂś siĂŞ czuÂł, gdyby od jednej rozmowy zaleÂżaÂło Âżycie, Twoje, Twojej rodzinny i innych? Chyba czegoÂś nie rozumiesz... jedna rozmowa i Twój Âświat znika, zupeÂłnie obcy ludzie, decydujÂą za Ciebie...- mówiÂł spokojnym gÂłosem, próbujÂąc mu uÂświadomiĂŚ, jak waÂżnym czÂłowiekiem jest dyplomata i myli siĂŞ mówiÂąc, Âże jedno niepowodzenie nie jest niczym.
W odpowiedzi mĂŞÂżczyzna odburkn¹³ coÂś niezrozumiale i odmaszerowaÂł parĂŞ kroków, zostawiajÂąc Ciebie i dziewczynĂŞ samych. Dalej bawiÂł siĂŞ butelkÂą, trzymajÂąc jÂą pomiĂŞdzy palcem wskazujÂącym, a kciukiem za szyjkĂŞ.
Dziewczyna natomiast spojrzaÂła na niego i pod wpÂływem jego reakcji posmutniaÂła. Do Ciebie juÂż zwróciÂła siĂŞ z lekkim, choĂŚ wymuszonym uÂśmiechem.
- Pan zdaje siĂŞ równieÂż nie rozumieĂŚ - powiedziaÂła, a jej ton wskazywaÂł, Âże wytkniĂŞcie b³êdu nie przyszÂło jej z ÂłatwoÂściÂą - RolÂą sÂługi jest sÂłuÂżyĂŚ. Walka, czy rozmowa, to nie ma znaczenia. My sÂłu¿¹c Pani Hokage dbamy równieÂż o wioskĂŞ, o jej mieszkaĂąców. Robimy wszystko, by nie zawieœÌ Pani Hokage i równieÂż Pan, Panie Dyplomato powinien to uczyniĂŚ wobec swojego wÂładcy - spojrzaÂła na Ciebie swoimi piĂŞknymi, trochĂŞ smutnymi oczami - Nawet jeÂśli trzeba coÂś poÂświĂŞciĂŚ, to duma Panie Dyplomato to najmniejsza strata - w odpowiedzi jej towarzysz obróciÂł siĂŞ gwaÂłtownie, by stan¹Ì plecami do was. Dziewczyna tylko westchnĂŞÂła.
- Czy aby nie brakuje Panu czegoÂś? - zapytaÂła, oglÂądajÂąc CiĂŞ uwaÂżnie dla pewnoÂści.
RozejrzaÂł siĂŞ wokóÂł, jakby zamyÂślony -Tak, masz racjĂŞ- odpowiedziaÂł, a chwilĂŞ póÂźniej jego wzrok skupiÂł siĂŞ na kobiecie -Jak Ci na imiĂŞ? Kultura wymaga, by zwracaĂŚ siĂŞ do nieznajomych przez Pan/Pani, ale wyglÂądasz na mÂłodÂą kobietĂŞ, a zwracajÂąc siĂŞ do Ciebie w ten sposób mogÂłabyÂś czuĂŚ siĂŞ uraÂżona-. Ostatnie sÂłowa kobiety rozÂśmieszyÂły chÂłopaka, który spojrzaÂł na linĂŞ, oplatajÂącÂą jego ciaÂło -Nawet w takim miejscu nie opuszcza was poczucie humoru. WolnoÂści, tylko tego mi brakuje-.
PatrzÂąc na niÂą, jego gÂłowĂŞ zaprzÂątaÂły myÂśli dotyczÂące planu ucieczki, jednak szybko odrzuciÂł tĂŞ myÂśl, majÂąc nadziejĂŞ, Âże juÂż niedÂługo ujrzy ÂświatÂło dzienne. RozmarzyÂł siĂŞ natomiast nad widokami, które moÂże ujrzeĂŚ w wiosce, w wielu miejscach jeszcze nie byÂł.
"Gdybym posÂłuchaÂł sÂłów Hyuty, moÂże teraz oglÂądaÂłbym wiecznÂą mg³ê, która spowija naszÂą wioskĂŞ? NastĂŞpnym razem bĂŞdĂŞ uwaÂżaÂł na sÂłowa".
WyglÂądaÂła na dosyĂŚ zagubionÂą po Twoich sÂłowach. PopatrzyÂła na swojego towarzysza, jakby szukaÂła w nim wsparcia, moÂże jakiejÂś rady. MĂŞÂżczyzna spojrzaÂł na niÂą wilkiem.
- To nie wczasy - mrukn¹³ i zacz¹³ spacerowaĂŚ, trzymajÂąc butelkĂŞ w splecionych dÂłoniach za plecami. W denerwujÂący sposób stukaÂł obcasami w podÂłoÂże.
PatrzyÂła na Ciebie smutno, przepraszajÂąco, jakby chciaÂła wytÂłumaczyĂŚ zachowanie swojego towarzysza, jednak nie znajdowaÂła dla tego sÂłów. Zamiast tego skÂłoniÂła siĂŞ lekko.
- Minamoto Hanako - przedstawiÂła siĂŞ. WyglÂądaÂła caÂłkiem uroczo z tymi peÂłnymi wspóÂłczucia oczami. ZupeÂłnie nie pasowaÂła na kogoÂś, kto wiĂŞzi kogokolwiek.
- ProszĂŞ mi wybaczyĂŚ, ale wzglĂŞdy bezpieczeĂąstwa... - wskazaÂła linĂŞ - Ale mogĂŞ Panu ulÂżyĂŚ nieco, bo wiĂŞzy chyba sÂą zbyt ciasne - na jej sÂłowa mĂŞÂżczyzna krótko parskn¹³. Ona jednak zupeÂłnie siĂŞ tym nie przejmujÂąc, pochyliÂła siĂŞ nad TobÂą i zaczĂŞÂła gmeraĂŚ przy wĂŞzÂłach. PrzywarÂła do Ciebie tak blisko, Âże czuĂŚ byÂło jej naturalny, dziewczĂŞcy zapach. CzuÂłeÂś jej oddech na swoim uchu, gdy zawisÂła nad Twoim ramieniem, by poluzowaĂŚ wiĂŞzy za plecami. PomogÂło, bo krew zaczĂŞÂła kr¹¿yĂŚ swobodniej. Nadal nie miaÂłeÂś zbyt wiele moÂżliwoÂści pozbycia siĂŞ krĂŞpujÂącego ruchy sznura, ale juÂż byÂło zdecydowanie lepiej.
Dziewczyna uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ ciepÂło, jakby szczĂŞÂśliwa, Âże chociaÂż w najmniejszym stopniu mogÂła speÂłniĂŚ Twoje pragnienie.
- Lepiej? - zapytaÂła, spoglÂądajÂąc na Ciebie i przekrzywiajÂąc lekko gÂłowĂŞ.
-On tak zawsze?- zwróciÂłem siĂŞ do dziewczyny, zachowanie jej towarzysza strasznie mnie irytowaÂło, byÂł wrĂŞcz denerwujÂący. SpojrzaÂłem wiĂŞc w jego stronĂŞ, otworzyÂłem usta, ale nie wydobyÂł siĂŞ z nich Âżaden dÂźwiĂŞk. Kobieta zwisaÂła nad ramieniem chÂłopaka, który zupeÂłnie zaskoczony nie mógÂł nic powiedzieĂŚ. Nowe, zupeÂłnie nieznane uczucie ogarnĂŞÂła chÂłopaka. Jej zapach, bliskoœÌ, oddech, wszystko sprawiÂło, Âże zupeÂłnie zatracony w swych myÂślach, straciÂł kontakt z rzeczywistoÂściÂą. Uczucie nie trwaÂło zbyt dÂługo i zakoĂączyÂło siĂŞ wraz z brakiem przyjemnego podmuchu wiatru okalajÂącego moje ucho.
-T, tak...-odpowiedziaÂł zupeÂłnie zdezorientowany. Nie czuÂł liny, która po tak dÂługim pobycie, wÂżynaÂła siĂŞ w jego ciaÂło.
-Czy to na pewno bezpieczne? Jestem waszym wiĂŞÂźniem- spojrzaÂł na niÂą pytajÂąco, jednoczeÂśnie oczekujÂąc ostrej reakcji ze strony jej towarzysza.
- Taki to z niego przyjemniaczek - stwierdzi³a, uœmiechaj¹c siê szeroko. Wydawa³a siê troszkê dziecinna, ³agodna jak baranek... a w³aœciwie jak piêknooka owieczka. Jej towarzysz burkn¹³ tylko. WidaÌ by³o, ¿e powstrzymuje siê teraz od komentarza.
- Nawet wiĂŞzieĂą ma swoje prawa. Pani Hokage na pewno powiedziaÂłaby to samo - odpowiedziaÂła na Twoje pytanie. PopatrzyÂła na Ciebie i pokrĂŞciÂła niezadowolona gÂłowÂą, wydymajÂąc przy tym usteczka.
- Straszna jest ta lina. Szorstka bardzo... - zaczĂŞÂła grzebaĂŚ przy kaburze przytroczonej do uda. WyciÂągnĂŞÂła stamtÂąd malutki sÂłoiczek i otworzyÂła go. DoszedÂł CiĂŞ zapach mentolu, a dziewczyna uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ.
- Tak, to powinno pomóc - dodaÂła i wtedy wtrÂąciÂł siĂŞ mĂŞÂżczyzna.
- MoÂże w ogóle weÂź go wypuœÌ? TrzĂŞsiesz siĂŞ nad nim jak kwoka nad pisklĂŞciem - warkn¹³ z wyrzutem - Pani Hokage na pewno by siĂŞ to nie spodobaÂło... - zakoĂączyÂł, nie patrzÂąc zupeÂłnie w Waszym kierunku.
Na twarzy dziewczyny z kaÂżdym jego sÂłowem pojawiaÂł siĂŞ grymas. SpojrzaÂła na Ciebie smutnymi oczĂŞtami. StaÂła tak chwilĂŞ, aÂż w koĂącu zacisnĂŞÂła mocno usteczka i przyklĂŞknĂŞÂła obok Ciebie. PrzesunĂŞÂła nieco wiĂŞzy i w miejscu obtarĂŚ poczuÂłeÂś przyjemny chÂłód maÂści. Dziewczyna nie odzywaÂła siĂŞ, tylko starannie delikatnymi palcami rozsmarowywaÂła maœÌ.
PrzyglÂądaÂł siĂŞ pracy jakÂą wykonywaÂła dla niego piĂŞknooka, byÂł peÂłen podziwu dla jej bezinteresownej pomocy, za którÂą sÂłyszaÂła tylko gorzkie sÂłowa wypowiadana przez mĂŞÂżczyznĂŞ -NaprawdĂŞ nie musisz tego robiĂŚ, jak ja Ci siĂŞ odwdziĂŞczĂŞ? W dodatku musisz sÂłuchaĂŚ sÂłów, które wyrzÂądzajÂą Ci krzywdĂŞ-powiedziaÂł dostatecznie cicho, aby tylko ona to usÂłyszaÂła.
Po chwili zastanowienia i analizy sÂłów mĂŞÂżczyzny, donoÂśnym gÂłosem dodaÂł -Trudno nie zgodziĂŚ siĂŞ z Twoim towarzyszem, waszym gÂłównym celem jest wykonanie rozkazów Kage, a troszczenie siĂŞ o wiĂŞÂźnia do nich nie naleÂży. To zapewne miaÂł byĂŚ swoisty test na wytrzymaÂłoœÌ mojej osoby przed nastĂŞpnym spotkaniem z WaszÂą PaniÂą-.
"Jak mog³em nie wierzyÌ w dobrodusznoœÌ tej kobiety?", wszystkie myœli skupione by³y na niej, na pierwszy rzut oka niewinnej, sprawiaj¹cej wra¿enie nieciekawej.
Dziewczyna nie przerywaÂła swojej pracy.
- To nic, to naprawdĂŞ nic - odpowiedziaÂła równie cicho. Obtarcia zaczĂŞÂły nieco szczypaĂŚ, ale przyjemny chÂłód wszystko rekompensowaÂł.
- ProszĂŞ o tym nie myÂśleĂŚ - dodaÂła jeszcze i wstaÂła zakrĂŞcajÂąc sÂłoiczek.
Na Twoje sÂłowa mĂŞÂżczyzna zareagowaÂł zgoÂła odmiennie niÂż przed chwilÂą. ObróciÂł siĂŞ w TwojÂą stronĂŞ, a na jego twarzy pojawiÂł siĂŞ grymas, który miaÂł byĂŚ chyba uÂśmiechem.
- Hokage wie co robi - powiedziaÂł i lekko wzruszyÂł ramionami, jakby to nie byÂł jego kÂłopot.
- Pani Hokage... jak wróci, na pewno bĂŞdzie chciaÂła rozmawiaĂŚ, wiĂŞc proszĂŞ siĂŞ bardzo dobrze zastanowiĂŚ - dodaÂła dziewczyna, trochĂŞ takim tonem, jakby juÂż nie miaÂła ochoty na rozmowĂŞ. OdeszÂła parĂŞ kroków i oparÂła siĂŞ o ÂścianĂŞ. PatrzyÂła smutnymi oczami to na Ciebie, to na swojego towarzysza, to na ÂścianĂŞ, ale najczĂŞÂściej spoglÂądaÂła na wejÂście, jakby oczekiwaÂła czyjegoÂś przybycia.
DuÂża, szeÂścioosobowa grupa wdarÂła siĂŞ do pomieszczenia. PiĂŞciu straÂżników - jedna Hokage, która ze swÂą poÂłówkÂą juÂż dawno z³¹czyÂła siĂŞ przy skalnych blokach, oraz trzy ciaÂła, niesione przez ochronĂŞ. "Ochroniarze" byli odmiennego pochodzenia - trzej z Kusy, dwóch Sagen mógÂł rozpoznaĂŚ; stali bowiem przy bramach. Nie wyróÂżniaÂło ich nic specjalnego, odmiennie zaÂś ciaÂła, które nieÂśli na swych barkach. Jedynie Hokage pozostaÂła taka, jaka byÂła, tylko uÂśmiech miaÂła Âździebko zÂłoÂśliwszy, aniÂżeli zawsze.
-CzeœÌ Mukuro, czeœÌ Hanako, czeœÌ Sagenie! Mam dla was nowych przyjacióÂł - wykrzyknĂŞÂła radoÂśnie, a w tej samej chwili dwa z ciaÂł zwaliÂły siĂŞ na podÂłogĂŞ. Gaara i Amesuke. Risen poÂłoÂżony zostaÂł delikatnie pod ÂścianÂą, w pozycji póÂłle¿¹cej, aby jak najwygodniej mu byÂło, nawet w tym stanie bÂłogiej nieÂświadomoÂści...
-Mam nadziejĂŞ, Âże traktowaliÂście go dobrze... ? - zapytaÂła retorycznie, patrzÂąc na Hanako... Taa. Jej pozycja tÂłumaczyÂła wszystko. I jeszcze te pociÂąganie nosem u Mukuro...
SzedÂłem zaraz za Tanuki. ZastanawiaÂło mnie czemu nie idzie do swego gabinetu, lecz nie mi to byÂło decydowaĂŚ. W koĂącu zatrzymaliÂśmy siĂŞ. OparÂłem siĂŞ lekko o ÂścianĂŞ i nawet sÂłowem siĂŞ nie odezwaÂłem. PostanowiÂłem po prostu nie przerywaĂŚ im tej rozmowy.
Spokój, panujący w tym miejscu przerwało wtargnięcie grupy osób, chłopak przyglądał się każdemu z osobna, choć większości nie rozpoznał, jego wzrok przykuła kobieta - Kage Wioski Liścia. Zachowywała się zupełnie inaczej, niż podczas naszego poprzedniego spotkania.
-Witam Panią Kage- powiedział spokojnym głosem.
Chwilę później na podłogę upadły ciała dwóch mężczyzn, nie znał żadnego z nich i nie znał powodu dla którego Pani Kage miała by je tutaj przynosić. Przyglądał się im z zaciekawieniem, nigdy wcześniej nie widział ludzkich zwłok, równocześnie myślał o tym, że za chwilę może podzielić los tej dwójki.
Suniêcie... Westchniêcie...EpickoœÌ...
Te wszystkie czynnoÂści dziaÂły siĂŞ w niemal tej samej chwili z Risenem. Palce pob³¹dziÂły po jego ciele, nieznacznie zmierzajÂąc w kierunku kieszeni, w której po chwili zniknĂŞÂły. W dÂłoni chÂłopaka znalazÂł siĂŞ cukierek; po chwili spoÂżyty, przywróciÂł mu siÂły witalne i... to byÂły juÂż wszystkie, jakie cukierek mu przywróciÂł. Oczy biaÂłowÂłosego posiadacza pierÂścienia Chmury ( x) or Raikage ), przeleciaÂły wszystkich w pomieszczeniu, zatrzymujÂą siĂŞ na osobie dla swojego wÂłaÂściciela najbliÂższej - siostrze. Kolor indygo posmutniaÂł, a usta, idealnie proste dotychczas, wyprostowaÂły sie jeszcze bardziej. Lewa rĂŞka wydobyÂła z kieszeni papierosa, którego po chwili zgniotÂła.
- MoÂże to pytanie pasuje bardziej do Hyuty, aczkolwiek... MógÂłbym Go zobaczyĂŚ ? - zapytaÂł. Taa... Nie mylicie sie - Risen chciaÂł zobaczyĂŚ siostrzeĂąca.
Raz, dwa, trzy... Aha. KtoÂś wszedÂł do pomieszczenia. KtoÂś poza niÂą, ktoÂś wiĂŞcej... Nigari. ObróciÂła siĂŞ, patrzÂąc na niego z dezaprobatÂą. Po chwili jej wzrok przykuÂł Sagen.
-Tak, tak. Witam, witam. I to na tyle grzecznoÂści na dzisiaj, bo szanowny pan Mizukage potraktowaÂł mnie jak ostatniÂą szmatĂŞ. ChoĂŚ, nie zamierzam tego samego robiĂŚ obywatelowi jego kraju, to ostrzegam, Âże miÂła ja nie... - urwaÂła. Szelest. R-I-S-E-N... Zamiast kontynuowaĂŚ ÂżaÂłoÂści, zbliÂżyÂła siĂŞ do biaÂłowÂłosego... Stukot butów efektownie rozniósÂł siĂŞ echem po wszystkich korytarzach, ale ona wiedziaÂła, Âże nikogo wiĂŞcej, nikogo poza NIMI tutaj nie ma...
-Mam nadziejĂŞ, Âże nic Ci nie jest? - zagadnĂŞÂła poczÂątkowo, patrzÂąc uwaÂżnie na chÂłopaka. Pytanie, rzucone groteskowo, otrzymaÂło odpowiedÂź w formie kolejnego, wygÂłoszonego pytania... [Tekst - przyznajcie - epicki. SkÂładnia takÂże poprawna.] WróciÂła myÂślami do ich rozmowy wÂśród deszczu... O czym mówili? O jej... O jej synku. To byÂł ostatni gest, ostatni temat tamtego spotkania... WiĂŞc - chwila. Moment. Kojarzenie faktów...
-Obawiam siĂŞ, Âże na razie nie dane bĂŞdzie Ci go ujrzeĂŚ... - zakoĂączyÂła smutnawo, jakby wÂłaÂśnie oznajmiaÂła, Âże ktoÂś umarÂł...
- Ou... - zareagowaÂł "niby-zaskoczony" chÂłopak - Takiej odpowiedzi siĂŞ spodziewaÂłem.
Jego wzrok powĂŞdrowaÂł ponad ramiĂŞ siostry, gdzieÂś w okolice Niagri'ego. Nie szukaÂł niczego konkretnego, bo i czego miaÂł szukaĂŚ ? ChociaÂż nie... Dwa zwierzÂątka interesowaÂły go w tej chwili szczególnie, jednakÂże ich... nie byÂło ?
- DziĂŞkujĂŞ - przemówiÂł chÂłopak, "rozdzielony" pomiĂŞdzy Âświat realny, a ten rzeczywisty (:3) - CzujĂŞ siĂŞ dobrze... albo tak tylko mi siĂŞ wydaje. - zakoĂączyÂł, trzÂąc lekko swÂą brew.
-StaraÂłam siĂŞ Ci nic nie zrobiĂŚ... - stwierdziÂła przepraszajÂącym tonem, z lekko zatroskanÂą minÂą. Faktycznie, leÂżenie w bÂłocie to nie byÂło najprzyjemniejsze doÂświadczenie, tym bardziej, Âże byÂło to ostatecznie bÂłoto w jej iluzji. Takie coÂś naprawdĂŞ moÂże doprowadziĂŚ do rozstroju Âżo³¹dka, choĂŚ Risen wyglÂądaÂł, rzecz ogólnie biorÂąc, caÂłkiem dobrze. SpojrzaÂła na jego rĂŞce. WydawaÂło siĂŞ jej, Âże gdzieÂś mign¹³ jej papieros... Nie, to tylko przywidzenie. Stary gÂłód nikotynowy po prostu odezwaÂł siĂŞ po raz kolejny... Ot, nic wielkiego.
Błędem było twierdzić, że Pani Kage się zmieniła na lepsze jeżeli chodzi o stosunek do mieszkańców Wioski Mgły jak i Mizukage.
-Każdy dostaje to, na co zasługuje- odpowiedział z drwiącym tonem w głosie, nie odrywając wzroku od zwłok. W spokoju rozmyślał nad sobą, za takie słowa mógł dołączyć do ich grona. Choć nie znał ich czynów za życia, na pewno zasłużyli sobie na taki los.
"Wolność, wolność, wolność", powtarzał w myślach, mając nadzieje, że wraz z przybyciem Władczyni, jego pobyt tutaj się zakończył.
- Ale¿ moja droga si... - przerwa³ nagle Risen. Rzuci³ przelotne spotkanie na Sagena, jakby zastanawiaj¹c siê co za nêdzna egzystencja oœmieli³a sie przerwaÌ jemu i jego kochanej siostrze tê pe³n¹ w mi³oœÌ pomiêdzy rodzeùstwem chwilê.
~ PodÂłe stworzenie ~ pomyÂślaÂł, powracajÂąc spojrzeniem na oczy siostry. PrzywoÂłaÂł na twarz uÂśmiech i ciepÂłym tonem dokoĂączyÂł:
- NaprawdĂŞ nie kÂłopocz siĂŞ tym. To ja przepraszam CiĂŞ za ten... wybryk.
Wyrzuci³ papierosa z d³oni, w symbolu po¿egnania sie z na³ogiem (Ha ! Ju¿ drugiego.) i cicho mrukn¹³:
- Nie miej mi tego za zÂłe, ale czy mam racjĂŞ twierdzÂąc, Âże Twój zwyczaj wyciÂągania ode mnie wszelkiego rodzaju uÂżywek... ZakoĂączyÂł siĂŞ ?
- ¯a³osne ... Powiedzialem cicho podnosz¹c siê powoli. - Konoha ... Zniszcz Wszystko ... i wszystkich ... niech nic nie zostanie... Zabrzmia³o to bardzo dziwnie, powiedzialem wszystko ³adnie i wyraŸnie, ale do kogo? w uchu mia³em s³uchawkê... a wiadomoœÌ dosz³a do kogoœ... ale do kogo? Wyj¹³em swoja s³uchawkê z ucha, zgniataj¹c ja w swojej d³oni. - Konoha Gakure... Kraj Ognia... Hokage Sama, co ty zrobi³aœ tej wiosce? Zapyta³em dziwnie.
Konoha nie kiedyœ wielkim i silnym krajem sta³a siê krwistym krajem rz¹dzonym przez z³¹ osobê. - Nie martw siê, Konoha przejdzie rewolucje i test... Uœmiechn¹³em siê lekko i porwa³em rêkaw swego ubrania zakrywaj¹c dziurawe oczy. - Atsui Uchiha ... a teraz ty...
-ZawiÂśniesz.
Jedno s³owo, jak¿e silne, jak¿e mocne przedar³o siê przez salê... Chwila. Moment. Zatrzepota³ czarny p³aszcz, mignê³a czarna kita. Dziwne oczy zbli¿y³y siê do twarzy skazaùca... Tak. Bo on ju¿ by³ skazany. Wysoki brunet dopad³ Amesuke, przygwo¿d¿aj¹c go do pod³ogi. Dziwny uœmiech, jaki prezentowa³a jego twarz, wyra¿a³ tak odra¿aj¹c¹ ¿¹dzê krwi, tak pe³ne zniecierpliwienie, ¿e wydawa³o siê, i¿ nie jest to cz³owiek, ale bestialskie zwierzê... Osoba, stoj¹ca na przeciw, m³oda, piêkna dziewczyna o dobrym sercu, nieskrzywdzonym œmierci¹, po cichu kochaj¹ca siê w tej bestii, zamar³a. Scena wydawa³a siê zawieszon¹ w czasie, nierealistyczn¹...
-Pani - zaczĂŞÂło zwierzĂŞ - czy mogĂŞ go zabiĂŚ?
Rokudo Mukuro byÂł z pewnoÂściÂą osobÂą o wielu twarzach i wielu jaÂźniach. Teraz ukazaÂła siĂŞ jego najgorsza strona. Teraz pokazaÂł, jak wielce lubi zapach rdzy, zapach krwi... To Rokudo, nachylony nad Amesuke, zadaÂł to pytanie, pozostajÂące do pewnej chwili bez odpowiedzi...

-OczywiÂście, Âże... ÂŻe tak - stwierdziÂła niezbyt przekonujÂąco, moÂże dlatego, Âże trudno byÂło jej kÂłamaĂŚ, gdy z dwóch stron bombardowana byÂła uwagami na temat wÂłasnej osoby... ZamknĂŞÂła na chwilĂŞ oczy. PatrzÂąc teraz na niÂą, w caÂłej okazaÂłoÂści ujrzeĂŚ moÂżna byÂło specyficzny, czarny makijaÂż, jaki od pewnego momentu preferowaÂła. WyglÂądaÂła upiornie. Jak ÂśmierĂŚ. "ÂŚmierĂŚ objawia siĂŞ jako piĂŞkna kobieta...". Tak powiedziaÂł jej kiedyÂś Hyuton. I od tamtej chwili nazywaÂł jÂą Shikyo. To byÂły przyjemne wspomnienia, pozwoliÂła wiĂŞc sobie na szeroki, serdeczny uÂśmiech, nawet w tej, niezbyt odpowiedniej chwili...
-Poczekaj moment, braciszku... mam tutaj kilka rzeczy do wyjaÂśnienia. WiĂŞc uwaÂżasz, Âże zasÂłuÂżyÂłam? Ja myÂślĂŞ, Âże jednak nie... - zwróciÂła siĂŞ delikatnie wpierw do Sagena, obracajÂąc siĂŞ w stronĂŞ Hanako... Strach na jej twarzy odbiÂł siĂŞ niczym lustrzana kopia na licu ÂŚmierci. Lecz tylko przez chwilĂŞ. Bowiem strach ten przerodziÂł siĂŞ w zÂłoœÌ, gdy usÂłyszaÂła jakieÂś mieszanki sÂłów, mamrotane, niewyraÂźne...
-Pytaj siĂŞ raczej, co Ty zrobiÂłeÂś samemu sobie... - odpowiedziaÂła na pytanie, które najbardziej, najwiĂŞcej byÂło sÂłychaĂŚ. -Nie, Rokudo. Nie moÂżesz go zabiĂŚ. PrzecieÂż potrzebujemy wiedzieĂŚ, co on o nas myÂśli. Ty, Nigari - wskazaÂła palcem na Konoszanina - nic tu nie widziaÂłeÂś ani nie sÂłyszaÂłeÂś. Podobnie jak nasi przyjaciele z Kusy i Ci spod bram. ZROZUMIANO? - wrzasnĂŞÂła wrĂŞcz, tupiÂąc nogÂą o podÂłogĂŞ w takt jakiejÂś wyimaginowanej melodii...
-A Ty, braciszku... Czy pomoÂżesz mi im wszystkim wymierzyĂŚ karĂŞ?
WiedziaÂłem ze marnuje tylko czas tutaj a muszĂŞ dziaÂłaĂŚ. - Z tego co sÂłyszĂŞ z twojej strony Hokage, to stosunki siĂŞ nie udaÂło miedzy Konoha a Kiri... mam wiele ciekawych informacji na temat Kusy i Kiri. PowiedziaÂłem zwykÂłym gÂłosem. - MogĂŞ ci wszystko opowiedzieĂŚ... lecz zrobisz mi najpierw przeszczep oczów. PowiedziaÂłem, moÂże gÂłupio mówiÂłem bo bylem juÂż pól Âżywy lecz powiedziaÂłem coÂś ciekawego. - Nie poÂżaÂłujesz, uwierz mi.
CaÂły czas opieraÂłem siĂŞ o ÂścianĂŞ i czekaÂł aÂż w koĂącu coÂś siĂŞ wydarzy. Gdy Tanuki wskazaÂła mnie palcem lekko siĂŞ wystraszyÂłem
- O mnie nie musisz siĂŞ baĂŚ. WiĂŞcej ciĂŞ nie zawiodĂŞ.
Wtedy odezwaÂł siĂŞ nieznany mu jeszcze z imienia shinnobi
- A jak ty siĂŞ w ogóle nazywasz?
//Nie mia³em neta na wskutek po¿aru w budynku mieszkalnym ;/ Przykro mi bardzo ale dopiero przed 10 minutami mi go pod³¹czyli//

- DÂżizas Chrajst! - Wykrzykn¹³ budzÂąc siĂŞ szybko. - Co tu siĂŞ dzieje, gdzie ja jestem do k.... - Ale nagle sobie uÂświadomiÂł. Risen, Tanuki i jacyÂś inni nieznani mu ludzie. Tak jego kuzynka z pewnoÂściÂą myÂśli iÂż Gaara ma zamiar wróciĂŚ do akatsuki. - Hej Tanuki, nie róbmy sobie jaj z pogrzebu. To jest powaÂżna sprawa. To byÂła moja i mam nadziejĂŞ, Âże Risena takÂże ostatnia akcja jako akowcy. W sumie poszliÂśmy tam tylko Âżeby siĂŞ zabawiĂŚ, a ty siĂŞ wtrÂąciÂłaÂś i nam to zepsuÂłaÂś. Jestem teraz wolnym strzelcem, niezaleÂżnym od nikogo, chociaÂż mogĂŞ byĂŚ zaleÂżny. Tak wiecie panowie itp, myÂślaÂłem nad powrotem do swojej ojczystej wioski, ale nie podj¹³em jeszcze ostatecznej decyzji w tej sprawie. - RzekÂł. Gaara miaÂł na twarzy maskĂŞ wiĂŞc ylko Tanuki i Risen wiedzieli czyj to gÂłos... - Hmm, czy mogĂŞ juÂż iœÌ?? bo tak jakby skoro nie jestem juÂż akowcem, to mnie tutaj nie potrzebujesz, chyba, Âże chcesz ze mnÂą porozmawiaĂŚ o przeszÂłoÂści i o teraÂźniejszoÂści. A wydajĂŞ mi siĂŞ, Âże nie chcesz. ÂŁadnie to tak mnie traktowaĂŚ?? ZostaÂłem rzucony jak ÂśmieĂŚ na podÂłogĂŞ, dziĂŞki ci bardzo. Wiesz w sumie nawet nie jestem na ciebie zÂły, ale nie mam ochoty was oglÂądaĂŚ. - Gaara wyj¹³ z kieszeni papieroska i go zapaliÂł. WsadziÂł do ust, zaciÂągn¹³ siĂŞ i "wypluÂł" dym. - Ten shit jest genialny. Dobra kochani, ja nie bĂŞdĂŞ wam przeszkadzaÂł. - Gaara zrzuciÂł z siebie pÂłaszcz aka. RzuciÂł go na ziemiĂŞ, a na ciele Gaary byÂł teraz strój ANBU i maska, czyli Gaara nie byÂł podejrzany. Tak moÂże by wróciĂŚ do Anbu?! I sÂłuÂżyĂŚ konosze? MoÂże, ale to nie teraz. Gaara strzykn¹³ koœÌmi w karku i spojrzaÂł na Tanuki. - Hej gdzie tu jest wyjÂście? - ZapytaÂł siĂŞ najzwyczajniej zdezorientowany. PrzecieÂż wczeÂśniej tu nigdy nie byÂł... ByÂły akowiec spojrzaÂł na swój pierÂścieĂą i ponownie siĂŞ zaciÂągn¹³. ZakaszlaÂł lekko i spojrzaÂł na Risena. - Ten shit niszczy mi pÂłuca, ale jakoÂś nie mogĂŞ z tym skoĂączyĂŚ. To jak... mogĂŞ juÂż iœÌ??
Nie odrywał wzroku od ciał, jedno z nich powoli się podnosiło, bredząc o sile tego kraju, jednocześnie obrażając Kage. Puste słowa, nic nie znaczące, uśmiechnął się, kiedy jeden z jej przybocznych złapał i przywarł heretyka do ziemi.
Zupełnie przytłoczony brutalnością Władczyni jak i jej sług postanowił się nie odzywać, przysłuchiwał się ich rozmowie. Niezrozumiały bełkot, nie mający znaczenia dla jego osoby, jednak z pozoru ważny dla jego kraju.
Uśmiech nie schodził mu z twarzy. "Informacje warte oczu?" Zwykły ślepiec próbujący się ratować. Nie podając żadnych konkretów, ma czelność stawiać warunki. Chwilę po nic nie znaczących słowach ślepca, drugie ciało, rozpoczęło swój błagalny monolog, prosząc o wypuszczenie z tego pięknego pomieszczenia.
Wykorzystując brak zainteresowania, pogrążył się w rozmyślaniach.
-Ho ho ho. Stawianie mi warunków. To żeś się poczuł lajtowo - udała rubaszny głos marynarza, który zasłyszała w trakcie podróży do Kiri tak wiele razy, że wbił jej się w głowę...
-Gdybym miała dostateczną siłę, już dawno byłbyś WYSSANY z wspomnień. Ale na razie przyda mi odpoczynek... - teatralnie przyłożyła rękę do czoła, wzdychając. -W każdym razie, ja nie idę na żadne ugody z sabotażystami...
- Soka... Powiedziałem zwyczajnym głosem. - Użył bym Katon No Nagashi żeby przypchnac was do ściany i spalić ale daruje sobie tego i pójdę na ugodę. Powiedziałem z powrotem spokojnym głosem. (Nie jestem pewien oco kaman z Sagena postem ponieważ jest on bardzo nie doskonały ale z tego co się doczytałem to ktoś mnie przygniezdzil do ziemi z powrotem). Mimo sil & desperacji podnosiłem się lekko z powrotem do góry podnosząc jego nogę. Z mego ciała a dokładnie pleców wydobyła się lekko fala ciepła która odepchnęła tego typa do tylu. - Uważaj bo stracisz nogę ... Powiedziałem już lekko zimnym głosem. Wtedy schowałem jedna rękę pod pelerynę i zacząłem czegoś szukać, bardzo szybko wyjąłem małą teczkę. Zacząłem kierować się w stronę Tanuki lecz spokojnym krokiem. Zatrzymałem się nie blisko i nie za daleko wystawiając swoja dłoń z teczka w jej stronę. - Informacje na temat Kiri i ich planów...

Cytat: Różne Informacje:
*Kiri szykuje się na atak Kusy.
*Kiri & Yuki chcą zrobić tunel pod ziemia który będzie łączyć obydwie wioski, by moc zmniejszyć ilość utraty wojska. Tunel będzie szedł prawdopodobnie przez morze, tunel będzie zbudowany dzięki ludziom z KG Shouton.
*Rezydencja 7MM posiada jakieś serce które jest życiem można powiedzieć wszystkich zabezpieczenie w budynku, prawdo podobnie po zniszczeniu serca wszystkie pułapki się wyłączają.

Nazwa Organizacji: 7MM
Prawdopodobni Członkowie/Osoby ktore współpracują:
*Aio (Mizukage)
*Atsui
*Dante
*Teruyo Kentaro
Gdy Amesuke wręczył kartkę Tanuki przybliżyłem się trochę do Tanuki, aby przeczytać co tam jest napisane. Jeśli przeczytam, to po przeczytaniu cofnę się do tyłu na moje dawne miejsce, a jeśli schowa ją od razu to tak samo się cofnę i będę żałować tego, że nie mogłem dowiedzieć się co tam jest napisane.
/Wybacz, Gaarnku, za zignorowanie Twojego postu, ale ojciec uparł się przy używaniu takiej średniowiecznej zacofanej klawiatury 1:5, minimalistyka do granic, nie wiadomo, gdzie jest delete, strzałki nie działają.. No i to frm nie pokazuje postów poprzedników... =="//
-Garnuś, siedź cicho i słuchaj... - uspokoiła kuzynka jednym machnięciem ręki. -Będę miała dla was z Risenem później ciekawą propozycję. Ale teraz posłuchajmy tego nadętego bezokiego mądrali. I NIE PAL W MOIM TOWARZYSTWIE, DOBRZE?! - wytrąciła byłemu Kage papierosa z dłoni i bardzo szybko przygniotła go (to znaczy papierosa) do ziemi, momentalnie go gasząc.
-A Ty, kotek, Ty to się lepiej zbytnio nie wywyższaj ani nie wymądrzaj, bo masz doświadczenia z siedmioma jouninami, trzema Kage, w tym jednym rządzącym - wycelowała palcem w siebie, po czym, szybkim ruchem wyrwała chłopakowi kartkę z ręki i jednym ruchem, osłaniając się od reszty, a na pewno nie pozwalając przeczytać jej treści Nigariemu. Mruknęła coś sama do siebie, po czym... Roześmiała się przeraźliwie.
-No, kotek - znów użyła swojego "spoufalającego się ponad miarę" zwrotu, ocierając łzy rozbawienia. -Może masz i rację, co ja Ci będę krzywdę robiła, toż to jest taka dobra dla mnie wiadomość, jak to, że Małysz był dzisiaj na podium drugi... - zamyśliła się chwilę, zapewne rozmyślając nad znaczeniem nazwy "Małysz". -W każdym razie, Gaarnuś, Risen, mam dla was pracę! Bardzo dobrze płatną. Wykupilibyście swoje winy, a niektórych może nawet wykasowałabym z kartoteki recydywistów! - klasnęła w ręce, wyjątkowo szczęśliwa. -Widzicie, mnie już w Kiri nie chcą, to znaczy powiedzieli mi, że jak się tam pojawię, to mnie odeślą far ełej, pewnie gdzieś na Sybir... Znaczy się, do Yuki na ciężkie roboty. Ty, Nigari, możesz iść, o ile nie straszne Ci spiskowanie przeciwko Kiri. Sagen jest niegroźny, chyba. W każdym razie, to wszystko jest nie tak, jakbym chciała... - ponownie mruknęła coś pod nosem, coś do siebie, po czym znów wybuchnęła: -A Ciebie, słońce Ty moje, to ja jeszcze ździebko pomęczę o wspomnienia, dobrze? - zaćwierkała, jakby w jednej chwili z złej jędzy potrafiła przemienić się w naiwną blondynke...

W tym samym czasie... Nie, Rokudo wcale się nie podniósł. Nie musiał. Był przecież jouninem. Odepchnięcie nie zrobiło na nim żadnego wrażenia, tylko... Tak jakby pomogło mu ustać. Troszeczkę.
-Będą z tego kłopoty - mruknięcie otarło się o uszy zebranych...
Gaara przysłuchiwał się wszystkiemu w spokoju, jednak głód nikotynowy był dość spory. Kto by pomyślał, że Gaara zacznie palić?! No nikt. Sam kiedyś uważał iż jest to rzecz do [cenzura], która tylko niszczy zdrowie i płuca człowieka, ale uzależnienie jest uzależnieniem. No cóż, tak czy inaczej Kazekage słuchał w spokoju słów kuzynki.
- Ho ho ho! - Wybuchł nagle. - Pani, ja dopiero pożegnałem się z Aka, a ty mi od razu prace proponujesz?? A skąd wiesz czy ja chcę tą twoją pracę? - Zapytał i nagle zamilkł. Coś do niego dotarło. Usłyszał coś o kiri i o jakimś spiskowaniu czy coś w tym stylu. Tak te słowa mu przemówiły do rozsądku. - Dobra, okej, oł rajt, siur cofam co powiedziałem. Jeśli ten oto człowiek - wskazał na Risena - pójdzie ze mną to jestem skory by ruszyć do kiri. - Ale był jeden problem. Hyuta też nie przepadał za Gaarą. No ale cóż jak szaleć to szaleć. Co tam Hyuta. Przecież Gaara sam chciał to zakończyć. A może nie będzie trzeba? Ale jednak miał nadzieję, że będzie. Tak czy siak Gaara zgodził się na pracę. Nużyło go tylko te powolne oczekiwanie na jakiegoś ślepca, przez którego sage tracił tutaj czas.

//Krótki ale pomysłu nie było ;]//
- Pracę ? - zdziwił sie Risen, wyjątkowo... zdziwiony :3. Brwi podeszły mu lekko do góry zdradzając pierwsze odznaki zainteresowania "pracą". Jama ustna rozwarła się szeroko, robiąc z chłopaka człowieka wyjątkowo... niedorozwiniętego.
- Siostrzyczko... Nie pamiętam najlepiej, ale mimo że nie przepadałaś za Kirigakuranami, to co jest powodem tej... tego nagłego ochłodzenia sie stosunków ? - zapytał. Ścisnął ze sobą wargi, niemal tworząc swój karykaturalny wizerunek, a ręce zacisnął. Sprawa, robota, praca, czy jakby to tam nazywać, wiązała się z Kiri. A on Kiri nie lubił, a to nawet z nie-do-końca-jasnej przyczyny. Może za te rekinie ząbki co poniektórych ? A może za brak murzynów, żydów czy mużydów w strukturze tego społeczeństwa ? Nie do końca jasnym to było, nie do końca jasnym to jest, ale kiedyś tam, jasny to to z pewnością będzie.
- Ohayo, Ayanbatochi-san ! - przywitał sie nagle z Rokudo-kunem Risen. Pan Mukuro, jak sądził, pozna go niezwłocznie.
Na chwile odrzuciło mnie to co powiedziała pani Hokage o wspomnieniach. - Wspomnienia? dużo się nie dowiesz więcej odemnie oprócz tego ze jestem... zatrzymałem na chwile. - ... bylem Liderem Organizacji Hebi Vel. Karasu. Zaczalem powoli znowu się denerwować ze jestem traktowany jak pies, a jak ktoś mnie zazwyczaj tak traktował to mógł odemnie oczekiwać tego samego ale podwójnie.
Słuchałem uważnie słów Tanuki i postanowiłem wtrącić słowo co do tego
- Jeśli chcesz to mogę też coś dla ciebie zrobić chyba, że to nie jest zbytnio konieczne. Nie mam wstępu do Kiri, lecz mógłbym przynajmniej zaprowadzić tam Gaarę (nie pamiętam czy podawał jak się nazywa, ale chyba tak lub ktoś inny mówił tutaj). Czekałem na odpowiedz Tanuki, lecz przed nią wtrącił się Risen postanowiłem odpowiedzieć, bo i tak wiedziałem, że zrobi to Tanuki
-Ja. - Choć odpowiedziałem krótko wszystko było już wiadome dla Risena.
- Przykro mi proszę pana - Zwrócił się do Nigariego. - Ale ja sobie poradzę. Mówiłem już. Jeśli miałby mi ktoś towarzyszyć w wyprawie do Kiri to tylko on - skinął głową na Risena. - Inaczej praca nie wchodzi w grę. - Gaara także nie przepadał za Kirijczykami. Dlaczego?? Może dlatego, że jeden z nich kiedyś zamroził mu wioskę. Ten sam, który go przyjął wcześniej do ANBU i ten sam, który później walczył z nim w iwie. Ale to w sumie nie miało znaczenia. Gaarze nie chciało się słuchać słów osó tu obecnych. Interesowała go tylko opinia Tanuki i Risena bo innych po prostu nie znał. Albo nie chciał znać. Wypuścił z ust ostatni kłąb dymu po papierosie, którego wybiła mu kuzynka i czekał...
-Dziękuję, Nigari, naprawdę ale to naprawdę nie potrzebujemy twojej pomocy - uśmiechnęła się słodko, jakby rozbawiona tym, co usłyszała. -Cieszę się, drogi kuzynie, że pasuje Ci moja propozycja, albo przynajmniej jej wizja. Spójrzcie - wskazała palcem na pierwszy punkt, "wyryty" na kartce. -Kusa. A Kusa jest teraz w moim władaniu. Musicie wiedzieć, że ostatnio miałam małą sprzeczkę z nowym Mizu. To człowiek niezrównoważony psychicznie, uważajcie na niego... Nazywa się Anulej Kiadaj i z pewnością będzie miał coś wspólnego z 7mm. Hyuta mnie w to nie wtajemniczał... - przygryzła wargę, myślami przywołując do siebie narzeczonego. Ileż go już ona nie widziała... Tęskniła? Być może...
-W każdym razie, zdajecie sobie chyba sprawę z mojego zadowolenia i tego, jak bardzo, bardzo, bardzo chcę się pozbyć Kiri, prawda? - zakończyła ściszonym głosem, takim, jakim przez cały czas ciągnęła swój monolog.

-Guten Morgen... - mruknął Mukuro, nie otwierając wcale ust. Ot, taka nowa moda. "Ograniczenie zużycia energii by móc później mocniej przywalić."
- Nigari... - powtórzył cichutko Risen, aby zapamiętać. "Nazwa" przyczyny pogorszenia nastrojów Konoszańsko-Kirijskich mogła być... przydatna. Kiedy Rokudo-kun odpowiedział w nieznanym chłopakowi z wioseczki chmur w nieznanym dialekcie ten uśmiechnął się jedynie na znak, że... rozumie.
- Meine dear schwester, ich nich nich weiss, what you expected from me. - rzekł nagle, nieco rozczarowany swym brakiem... zrozumienia. Białowłosy wyjął z kieszeni plastelinę (gdzie on to mieści ?!) i wręczył ją siostrze. W sumie, to kiedyś.. - ..nawet ładnie robiłaś figurki. Może więc i teraz zrobisz taką.. "obrazującą", co mogę dla Ciebie zrobić ? - powiedział. Roztarł jeno zaspane oczy, oczekując odpowiedzi od jedynej osoby, która była dla niego coś warta. Mimo tego, nie zapomniał też o Rokudo-kunie i...
- O właśnie ! Chyba Cię pamiętam ! - zwrócił się nagle do Hanako. Zapomniał o biedaczce. A to przecież taka dobra osoba, taka miła i życzliwa dla... no, większości osób. Albo jakiejś określonej ich grupy, do której nie zaliczał się tutaj tymczasowo mieszkający mieszkaniec tegoż miejsca, czyli...
No właśnie. Kto ?
Nie rozmyślając nad tym co chciałem powiedzieć powiedziałem
- To nic tu pomnie. - Mówiąc te słowa odwracałem się w kierunku drzwi.
Będąc przy wyjściu odwróciłem się jeszcze raz, aby dokładnie zapamiętać wszystkie twarze zgromadzone tutaj.

<NMM>
• Hokage Sama, słuchając trochę waszej rozmowy zdaje mi się ze mogę tutaj w czym pomoc, a dokładnie "szpiegostwo i zbieranie informacji"... Zatrzymałem się na chwile [cenzura] się w oddech pani Hokage by zobaczyć jaka jest jej reakcja. • Przydało by się również przygnieść do ściany Wioskę Śniegu, bo jak się nie mylę to ona będzie wspomagać wojskiem Kiri. Trochę było dla mnie strasznie rozmawiać bez oczów ponieważ nie widziałem jak reaguje na to pani Hokage co mówi. • Moze to dziwnie brzmi to ze chce tutaj nieco wam pomoc, lecz jest jeden człowiek ... które powinnaś znać, Uchiha Atsui. Jest on w pakcie z Kiri & 7MM co jest dla mnie bardzo dziwne, on coś knuje... to on pozbawił mnie oczów & sharingana, chce się im zająć na własną rękę. W moich słowach można było słychać prawdę & pewność siebie.
"Niemiecki.... Dzizas Ku... Ja Pier...." - Tak. To jedyne słowa, które przyszły Gaarze na myśl. Przecież ten język spowodował iż miał zagrożenie... ale mniejsza o tamto i żyjmy teraźniejszością.
- Nie no błagam was, ludzie. Tylko nie ten szwabski język. - Rzekł. Tak stanowczo nienawidził niemieckiego i ich narodu. To oni okupowali Polskę, jego ulubiony kraj... Jedyny język obcy jaki tolerował urodzony w JAPONII Gaara był Polski i Angielski. Tak stanowczo tyle te dwa języki mu nie przeszkadzały a nawet... je lubił. (Mam maskę na twarzy tak jakby co ok?? Że nie widzicie twarzy mojej). Słuchał, słuchał...
- Anulej Kiadaj... - Szepnął pod nosem. Tak coś te nazwisko mu mówiło. Ale jeśli to był ten o którym myślał, to ta misja mogłaby być jeszcze ciekawsza, od zapowiedzi. Gaara po odejściu z aka powinien zrobić ze sobą kilka istotnych rzeczy. Strój, styl walki itp... ale to potem nie odbiegajmy od tematu. - Chyba wiem o kogo chodzi... yyy, tak mi się wydaje, że jeśli masz na myśli dywersję Tan, to powinniśmy we dwóch dać radę. - Powiedział. Zastanawiał się tak naprawdę czy to ma sens... ale co?? Gaara głupiał... tak, przynależność w aka i przebywanie z Risenem, zrobiło z niego kompletnego idiotę... Czyżby?? Może inne czynniki na to wpłynęły, ale aka na pewno.
-Drogi braciszku. Ja z plasteliny lepić nie potrafię... Rysować to nawet, ale lepić... - westchnęła cicho, biorąc w dłoń opakowanie plasteliny. Wyjęła z niego czerwoną "tubkę", a po chwili, ugniatając ją w dłoni, wyciągnęła w kierunku chłopaka... idealną kopię bolidu Kubicy w duuużej skali. -Widzisz? Co to ma być? - spojrzała niemrawo na samochodzik, by zamknąć dłoń ponownie i oddać światu na widok... czerwony token do gry w Pokemony, czyli coś znacznie przydatniejszego.
-Nie bulwersujmy się już tak, Gaarnuś. Trzeba przywyknąć, że Rokudo lubi szwabów i już - stwierdziła, obracając w dłoni nową zabawkę. -I tak, tak... Chodzi mi mniej więcej o dywersję. To znaczy, widzicie. Kusa jest teraz moja. A wy będziecie takimi ambasadorami Wioski Traw, którzy będą się kajali przed panem Mizusiem i udawali, że są bardzo biedni. Ot, to takie proste i głupie - uśmiechnęła się do kuleczki, po czym, patrząc na lekko zażenowaną Hanako, która, nie wiedząc czemu (;3), zignorowała Risena.
-No, Nigari już poszedł - mruknęła zadowolona, po czym, nagle i niespodziewanie, uniosła głos, zwracając się do Amesuke. -Dostaniesz tego swojego Sharingana, w zamian za tą drobną pomoc, którą... Chcesz nam zaoferować. Mianowicie, powiedz mi coś więcej o tym Uciesze. Imię nawet znajome... - przyłożyła palec do ust niczym małe dziecko. Obrazy. Mgła... "Lepiej, żebyś nikogo stąd nie pamiętała." Aha, znów coś związanego z Hyutonem...
-Moim kochanym przyszłym mężem się nie przejmujcie, tak na marginesie... - rzuciła jeszcze, wyraźnie w stronę Gaary i Risena.
Usmiechnalem się lekko patrząc w stronę pani Hokage. - Nom, mam coś więcej...
Zacząłem ponownie czegoś szukać pod swoja peleryna, aż w końcu wyjąłem mała teczkę ze zdjęciami rożnymi. Bylo na ich bardzo wiele osób było, dobrze pamiętałem kolejność wszystkich dokumentów aż w końcu wyjąłem ten potrzebny. - Proszę, to jest Atsui Uchiha. Byl to dokument z szkicem jego wyglądu. - Wygląda on mniej więcej tak. Walczyłem z nim niedaleko OTO kiedy szpiegowałem głowę Kiri & 7MM wtedy zostałem niestety wykryty... Dłonią złapałem za grzywkę i przylizałem na drugi bok. - Dziwi mnie jeszcze jedna rzecz, nie byl on sam... kolo jego boku walczył z nim jeszcze jakiś Uchiha który jest w ANBU, wtedy użył on dziwnego Jutsu ... Czarne Płomienie... Nagle poczułem mocny impuls w głowie, krwi miałem coraz mniej. Upadłem na kolana trzymając się za głowę.

Cytat:
Imie: Atsui
Nazwisko: Uchiha
Wiek: Nieznane
Klan: Uchiha
Opis: Czlonek Klanu Uchiha, posiada drugi poziom Sharingana i używa go bardzo zaawansowanie. Jest powiazany z 7MM.

Cierpliwie poczekała na efekt przeszukania, po czym, ostrożnie, odebrała od Amesuke teczkę. Przejrzała jej zawartość i ze smutkiem pokiwała głową. Jej BYŁY przyszły mąż miał tajemnice, i to z pewnością była jedna z nich. Spiskowanie potajemne przeciw Konosze. Pamiętała twarz tego człowieka, była ona w stu procentach związana z 7MM i Hyutonem. Niby ją kochał, całował, głaskał, przytulał a nawet, bo jak to miała teraz ocenić, ZROBIŁ JEJ DZIECKO - którym, notabene, wcale się nie zajmował, podobnie jak ostatnimi czasy ona - a tu takie kwiatki. Jeśli to wszystko okaże się prawdą, będzie musiał paść jej do stóp i błagać o wybaczenie. Podły zdrajca! Jak mógł!
Prychnęła gniewnie, zamykając na chwilę oczy. Gdy je otworzyła, zastała klęczącego bezokiego. Pierwszym jej skojarzeniem był teatr. Odstawia pewnie jakiś epicki dowcip.. Później nadeszła myśl, że z niej kpi, padając na kolana. Lecz temu towarzyszyć powinny jakieś słowa... Może coś mu jest? Nie kwapiła się z pomocą. A jednak... Człowiek człowiekiem...
Pieczęć po pieczęci, delikatnie składane, wytworzyły wokół zielonkawą aurę. Leczniczą aurę. Liznęła ona swym płomieniem wszystkich obecnych, wypełniła przestrzeń, nadając jej... Smaku. Dziwnego smaku, który w odczuciu różnych osób mógł być inny. Ciepło, przetoczone po pomieszczeniu, zaczęło w nim krążyć. Chwila medytacji dziewczyny się skończyła. Teraz, krążąc wśród zielonkawej poświaty, rozciągała za sobą płaty białej chakry... Chakry, która zmieniała kolor zależnie od nastroju Hokage, co, jak widać, działo się dość często.
Poczułem ciepło & jak moja krew się zatrzymuje ale nie tylko to... czułem nie pewność i smutek. - Hokage, czyżby ta osoba na zdjęciu była kimś ważnym dla ciebie? Nie chce być wścibski... Z chwila czułem ze ból ustaje, powoli zacząłem się podnosić. Lekko przyłożyłem moja dłoń na dłoń pani Hokage nie zaciskając ja tylko kładąc. Bylo można wyczuć po dotyku dłoni ze jestem spokojny i nie mam złych zamiarów. - Pamiętaj ze rany szybko sie goja, chociaż czasem trzeba czasu... jeśli masz coś ważnego w życiu co dla ciebie tez jest ważne... chroń to... a co stare i złe zostaw z tylu... Z moich ust wyleciało parę ciepłych slow. Po chwili zdjąłem powoli moja dłoń z dłoni pani Hokage. - Zapytam ciebie jeszcze raz... czy mogę się zając Uchiha Atsui, muszę usłyszeć twoja opinie... nie to ze zadam jego śmierci... będę walczyć o swoja dumę i nie tylko to, jest on bardzo nie bezpieczny dla Konohy jak i innych wiosek..
- Aha - wydał z siebie Risen dźwięczny odgłos - W takim razie, ruszajmy - odezwał sie do Gaarnka, którego nawiasem mówiąc, uważał za całkiem sympatyczną, ale i szybko wpędzającą go w irytację osobę. Wstał ostrożnie, jakby (niesłusznie !) nie będąc pewnym swojej formy po wizycie w świecie, który kontrolowała jego siostrzyczka. Otrzepał się z kurzu, po czym, z dozą zakłopotania w głosie, wyznał siostrze:
- Tanuki... Wiesz, może to nie przystoi, ale z tego co mi wiadomo, to Gaara i ja nie znamy Henge. Może Cię źle zrozumiałem, więc w razie czego, powiedz mi... Czy mamy być... tym, kim nie jesteśmy, czy też może masz jakąś pasjonującą historię, która w wiarygodny sposób wyjaśniałaby, jak ja i obecny tutaj Ru... Czerwony, zostaliśmy "ambasadorami" ?
Naturalnie, nie wątpił że siostra albo jej Guard's odpowiedzą. Aczkolwiek pozostała kwestia tego jakim tonem i... w jaki sposób. Choć na sarkazm i ogólnie pojętą niesympatyczność Rokudo-kun'a Risen z pewnością był przygotowany.
- That's Right, dude. - Rzekł nieco zaciekawiony całą sytuacją i zachowaniem Amesuke. Tak czy inaczej był gotów do podróży. - No możemy już chyba iść. - Rzekł. Rzekł co nie znaczy, że poszedł. Poczekał na odpowiedź Tanuki, na pytanie które zadał jej Risen. Jeszcze kilka dni temu był akowcem, a dziś... służy Hokage?! Fakt faktem to jego kuzynka, ale czy to ma w tym wypadku jakiekolwiek znaczenie?! Przecież to nie przystoi. Ale co tam. Gaara postanowił się zmienić. Czuł, że wzywa go dobro, ale do suny wracać nie zamierzał. Tak może zasiedli się w konosze, a może zostanie geohoundem chodzącym po świecie...
- No Tuśka. Let's get start it... - Amerykański Gaary był doskonały, dlatego lubił się nim chwalić... Spojrzał na zegarek. Było już późno. Idealna pora na wędrówkę. Spojrzał na Risena (SPOD MASKI!!!), dając mu znak, że możemy już iść.
Czując na swoim ramieniu dłoń "ex. więźnia", uśmiechnęła się blado. -Nie, to nie jest... Nikt ważny. To po prostu osoba, która współpracowała z moim narzeczonym... Ot, nikt ważny. Może jednak trochę... Ja się o niego, o mojego przyszłego męża, ja się po prostu... martwię. I martwię się o tego... Atsui'ego. Jest z Konohy, a tutaj wszyscy... Prawie wszyscy są mi drodzy. W dodatku Uchiha... Tak jakby mówił, że to ród zdrajców. Tak samo, jak Kiri,. Że Kiri to zdradziecka wioska, którą trzeba jak najszybciej unicestwić. Rozumiesz? Nie mogę o niczym zapominać. W tym świecie nie ma miejsca na sentymenty, uczucia, ale źle też ich nie mieć. Źle? Ba, gorzej... - westchnęła cicho, w myślach przeklinając dzień, w którym zasiadła na stołku Hokage. Choć może bardziej powinna przeklinać chwilę, w której zadurzyła się w byłym Sage? Spojrzała jeszcze raz, jakby od niechcenia, na zdjęcie, po czym zwróciła się do Risena. -Strażnicy z Kusy są do waszej dyspozycji. Ot, powiecie, że wygraliście z Akatsuki pod bramami tejże wioski. Nie poradzicie sobie z większą ilością ataków, a obiecaliście narodowi KusaGakure bronić ich za cenę własnego życia. Wiecie, że Kusa była kiedyś związana z Kiri ZZWS, chcielibyście wiedzieć, co może zaproponować wam w ramach tej niedoszłej pomocy Mgła. Przy okazji rzućcie coś, że jestem głupia (tu uśmiechnęła się nieznacznie) i że zaoferowałam wam tylko pomoc materialną w istocie samych yenów. Może uda nam się ich sprowokować... I tak mnie w sumie nie lubią. Aha, jako ambasadorzy nie powinniście nosić opasek. Nie wiem, czy ktokolwiek poza Hyutą was w Kiri rozpozna...
- Pamiętaj ze my Ninja nie musimy być koniecznie ludźmi mściwymi ... którzy tylko do walk dążą ale tez zwykłymi ludźmi którzy maja coś więcej niż byciem Ninja. Wiedziałem ze trzeba powoli kończyć ten temat. - Hokage... wiec, co teraz zemną zrobisz? Zapytałem się, wiem ze daleko nie zajdę jak wyjdę z wioski bez oczów, ponieważ miałem już wyjść z oczami. Na ślepo mało co zrobię.
- Szkoda, że ja tak nie myślę - rzucił Risen, myśląc o szansy rozpoznania go przez Kirijczyków. Była ona bowiem...niepokojąco wysoka. Na tyle wysoka, że nawet wspaniały brat Tanuki musiał "tu razy" zastanowić się nad sensem wyruszenia do Mgły.
- Gaara-san... - odezwał się do wymienionego - myślę, że ja pójdę pierwszy. W razie czegoś, to Ty zostałeś w wiosce na dłużej starając się chronić ją przed ewentualnymi kolejnymi ataki. Siostrzyczko... - tutaj odwrócił się w stronę Tuńci - z racji tego, że muszę wygłosić jakiś epicko epicki w swej epickości tekst, to powiem: Jeśli nie wrócę, to znaczy, że rozpieprzyłem całe Kiri w drobny mak. Mam nadzieję, że zrozumiesz (x3). Hanako-chan... Uwierz mi, nawet ja dostrzegam po Rokudo-kunie, że mu się podobasz. Rokudo-kun... Tak, wiedz o tym, że wiem, że ty wiesz, że ja myślę, że po prostu wygłaszam jakiś kiepskiej jakości drama-person-byebye. I wiedz, że twa wiedza jest prawdziwa. Ciebie zaś - wskazał palcem na Amesakiego - nie pożegnam w sposób epicki, bo na niego nie zasługujesz.
Mając więc już pozamiatane Risen, albowiem tak się zwał białowłosy chłopak, zdjął opaskę z czoła, po czym tworząc czarną dziurę w swej dłoni, został przez nią... wessany.

<NMM>
-Nie martw się, wszystko będzie dobrze, onii-sama... - szepnęła, patrząc na podłogę, dokładnie na miejsce, w którym stał przed chwilą jej brat. -Drogi kuzynie - zwróciła się teraz do Gaary - możesz zostać tutaj i pomęczyć trochę Sagena - wskazała palcem na więźnia - albo zabawić się gdzieś w Konosze. Możesz wszystko. Gdyby ktoś pytał się, kim jesteś... - wyjęła z kieszeni ochraniacz i bez ceregieli wcisnęła go ex.Kazekage w dłoń - ...mów, że moim bliskim przyjacielem. Pamiętaj. Możesz wszystko - mrugnęła okiem, w "porozumiewawczy" sposób, kierując się teraz w stronę Amesuke...
-Chodź - wyciągnęła w jego stronę rękę - będziesz wolny, dostaniesz oczy. Na razie to nie będzie Sharingan, ale widzieć będziesz... Jeszcze dziś. W zamian za pomoc. Obiecuję. Sam się stąd nie wydostaniesz, teraz ja Ci pomogę, później Ty mnie... Proste. Ale to, co zrobię... - nachyliła się chłopakiem, szepcząc mu do ucha - ...komuś, by odzyskać dla Ciebie wzrok, musi pozostać tajemnicą.

Rokudo spuścił wzrok, wlepiając go w podłogę. Hanako, jakby nigdy nic, uczepiła się jego ramienia, stali spokojnie, zastygli w jednej pozie...
Sluchalem dziewczynę, kładąc swoja dłoń na jej dłoni. Az nagle poczułem oddech dziewczyny przy moim uchu. - Rozumiem... Odpowiedziałem cicho dziewczynie, raczej nie chciałem się domyślać w jaki sposób ona da mi z powrotem oczy, wiec zdecydowałem iść tam gdzie ona mnie poprowadzi. Czułem ponownie ze z dziurek na oczy leci lekko krew ale nie bolało.
-Świetnie - uśmiechnęła się nieznacznie, wyciągnęła chusteczki higieniczne i podała je chłopakowi. -Weź - mruknęła, czekając, aż chłopak usunie krew, po czym ruszyła w stronę drzwi, "ciągnąc" go za sobą. -Pamiętaj, kuzynie - po raz kolejny zwróciła się do Gaary - możesz wszystko, ale nie przesadź z zabawą. Nie chcę mieć rozwalonego gabinetu. Aha, jakbyś szukał alkoholu, whisky mam na najwyższej półce w szafce na lewo od drzwi, zaraz nad winami. No, my znikamy - posłała Gaarze buziaka, a do Sagena uśmiechnęła się smutno. -Niedługo stąd wyjdziesz - rzuciła, znikając za drzwiami. <NMM>
- Dzieki... uśmiechnąłem się lekko wycierając krew z policzków, wyglądało to tak dziwnie jak bym płakał krwią ale się ogarnąłem. Pomyliłem się co do pani Hokage, była ona inna osoba niż myślałem... bylem ciekaw gdzie teraz pójdziemy.NMM
Gaara wysłuchał i Rajzena i Tanuki. Spojrzał na Sagena... "Co ja się będę tutaj kimś zajmował??" - problem był w tym, że nie wiedział czy to więzień, czy ktoś inny. Związał go piaskowymi linami, by nie uciekł i.... chwycił łyski z najwyższej półki nalał sobie do szklaneczki łykną i wyszedł... Bo mu się chciało...

<NMM>

-Jak myślisz, Hanako, czy to już czas? - spytał Rokudo, a dziewczyna przytaknęła mu w odpowiedzi. Dobyła w dłonie strzykawkę i jakąś flaszeczkę, której płyn skrupulatnie wlała do strzykawki. Mężczyzna przytrzymał zaś Sagena, a Minamoto podeszła wdzięcznym, lekkim krokiem do niego, schylając się i podciągając jego ubranie w okolicach ramienia w górę. Tknęła igłą jego skóry, przebijając ją i wstrzykując zarazem środek... Sny, amnezja - to teraz dotknęło Sagena. -Chyba nie możemy go tak tutaj zostawić? - mruknął Rokudo, wypisując na ręce chłopaka koślawymi literami jakieś zdanie. -A teraz... Odsyłamy paczuszkę do Kiri? - uśmiechnął się kpiąco, zarzucając sobie majaczącego [tak, tak. teraz szanowny dyplomata powinien ździebko majaczyć...], kierując się w stronę drzwi...
-Ty, Hanako, zostań - rzucił jeszcze na pożegnanie - tak będzie dla Ciebie bezpieczniej...
Wrócił. Sam, bez Sagena. Stanął przed Hanako. Rzucił spojrzeniem, kiwnął ręką. Cóż więcej dodać, cóż więcej ująć? Powinni stąd jak najszybciej zniknąć. Tak. Zdecydowanie. Powinni stąd zniknąć. Więc najpierw, po schodach, nieco w dół, a później, korytarzami, wychodząc na świeże powietrze, wydostali się z schronów. Wiedzieli dobrze, że ktoś ich może zauważyć, że są dobrym punktem do... Ustrzelenia. Postarali się więc... Uciec. Uciec jak najdalej. Zsunęli się więc, trzymając się za ręce, w dół statui. Później zaś, niknąc w blasku słoneczny, a odpychając się od czerwonych dachówek dachów, skierowali się gdzieś... Gdzieś... Gdzieś. W którąś ze stron świata.
<NM~NPC's>