Świątynia Księżyca

Jaskinia. Zwykła jaskinia, zarośnięta, która miała drugie dno. Głęboko dalej była świątynia...

Ogromne pomieszczenie...wykute w skale.Bez żadnych szlifów, upiększeń i innych takich...surowa skała...naprzeciw wejścia, na ścianie było ogromne malowidło, przedstawiające półksiężyc...na jego ciemnym polu było widać 3 króciutkie kreseczki...niby po pazurach albo kłach...o dziwo...nie było ciemno...pomieszczenie było oświetlane przez czerwone i białe runy, namalowane na Sterczących obeliskach...były ostre i groźne...
Na środku był ołtarz...wzniesienie, które było tuż pod dziurą w sklepieniu...widać było promienie słońca, ale były one niewyraźne...zasłaniane przez drzewa i ściółkę...

-Świątynia Księżyca...dawno mnie tu nie było...to już...ze 36 lat...-powiedział spokojnie demon, przez zamknięte oczy...tylko tak mógł widzieć to, co ja-Podejdź do ołtarza...-powiedział do mnie, zwracając uwagę na wzniesienie.
Podszedłem do ołtarza...była na nim dokładnie ta sama pieczęć, którą miałem na plecach. Otworzyłem oczy z przerażenia i cofnąłem się nieznacznie, patrząc na pieczęć.

-Myślisz, że Twój dziadek był taki genialny? To był głupiec! Zerżnął pieczęć stąd, dzięki czemu teraz jestem w Tobie!-zawarczał, widząc pieczęć-Gdyby nie Hachibi...nadal bym sobie spokojnie spał tutaj...pod tą pieczęcią...-westchnął, po czym znów uspokoił się.Rozglądałem się po Świątyni z przerażeniem...wmurowało mnie w posadzkę...

---

Pein wchodzi do świątyni księżyca i widzi stojącego przed wielką ścianą pokrytą malowidłami. Nie zdziwił go zbytnio widok chłopaka gdyż coś w jego umyśle cały czas mu mówiło że go to tu znajdzie.
-Witaj ponownie Tano. Pewnie ucieszysz się na wieść że to chyba nasze ostatnie spotkanie prawda? Wiedziałem że cię tu znajdę. Może wreszcie poznałeś prawdę o swoim klanie ale myślę że ta prawda jest dalej głęboko ukryta ale twój dziadek chciałby byś tą prawdę sam odkrył tak samo prawdę o tym...-Pein na chwilę przymilkł tak jakby coś zdziwiło go w tych malowidłach jednakże po chwili kontynuował- dlaczego masz w sobie demona. Dlaczego demon nie mógł zostać zapieczętowany w twojej siostrze albo dlaczego nie mógł być to ktokolwiek inny. Widzisz po tylu latach namysłu dochodzę do jednego wniosku jaki zostawił po sobie twój dziadek...ty...po prostu jesteś wybrańcem.
-To jest...to tu...Ookami był przed wieloma laty uśpiony...-wymruczałem, jakbym już nie spostrzegał Peina, jako zło konieczne.Patrzyłem na ołtarz i byłem blady, jak ściana.
-Pein...więc to...więc tak to wyglądało?Żyję, bo to Ty mnie uratowałeś?-spytałem, nie odwracając się...zapatrzony byłem w to miejsce
Pein westchn¹³ g³êboko tak jakby ju¿ dawno wiedzia³ ¿e ta rozmowa musi nast¹piÌ chocia¿ wcale go to nie uszczêœliwia³o
-No cóÂż! Nie spotkaÂła by ciĂŞ ÂśmierĂŚ tylko coÂś gorszego. Orochimaru prowadziÂłby nad tobÂą badania, pozbawiÂł ciaÂła a twoja dusza b³¹kaÂła by siĂŞ po wszechÂświecie chociaÂż ty byÂś czuÂł tylko nicoœÌ. I dlatego uwaÂżam Âże twoja siostra Âżyje a moÂże nawet jest tutaj z nami obecna. OczywiÂście jeÂżeli Orochimaru jÂą odnalazÂł co byÂło raczej trudne wÂśród takiego chaosu. W kaÂżdym razie jest pewne Âże twoja siostra zostaÂła obdarzona niezwyk³¹ mocÂą.

---

Zacisnąłem pięść z gniewu.Już miałem nieco inne zdanie o Peinie, ale nadal...to był w końcu Akowiec...i nienawidził Jinchuuriki...
-Zamilcz...nie masz prawa mówić o mojej siostrze...więc zamilcz!-krzyknąłem, odwracając się do niego.Spojrzałem na niego...i...to nie był ten sam Pein...do tej pory widziałem jedynie bezwzględnego i okrutnego Akowca, a teraz...zauważyłem w nim...człowieka...na prawdę przejmował się losem mojego klanu...to znaczy, że na prawdę miał z nim kontakt...
-Powiedz mi...-mruknąłem, uspokajając się-powiedz mi...dlaczego należysz do Akatsuki?Nienawidzisz Jinchuuriki...chcesz naszej śmierci...to czemu się tak zachowujesz wobec mnie?Przecież mam w sobie Juuichibi no Ookami...najgorszą bestię, jaką widział świat...czemu mnie jeszcze nie złapałeś?-spytałem...z miną małego dziecka, które nie rozumie, dlaczego jego zwierzątko uśpiono...
Pein spojrzał na Tano śmiertelnie poważny i poczuł się tak jak Achilles ugodzony w piętę
-Ponieważ...obiecałem to twojemu dziadku. I nie myśl sobie że jestem kimś kogo możesz posądzić o dobre serce. Nie chodzi o to że nienawidzę sakryfikantóf tylko o to że przekonałem się nich tego jak są mało ludzcy. Przykład? To jak twój klan je wykorzystywał jeszcze za mojego dzieciństwa było dla mnie wielkim ciosem. A do Aka wstąpiłem bo to jedyne miejsce gdzie mogę się wykazać. Twoja przyjaciółka kiedy mnie zaatakowała u siebie w domu żyję tylko dlatego że obiecałem dla twojego dziadka że będę cie chronił a gdybym ją zabił to wyzwoliłbyś demona czyli co się z tym wiąże byś...umarł. Nigdy z nikim nie rozmawiałem o moim dzieciństwie ale tobie to powiem. Nie zawsze byłem taki, to wojna zabrała mi szczęście i nadzieje na lepszy żywot dlatego...dlatego ja... dlatego ja nie wieże w szczęście. Uważam że to symulowane uczucie którego doświadczyć można tylko poprzez dotknięcia gwiazd czyli zostania bogiem i wydaje mi się że mogę to osiągnąć za pomocą mych oczu a także poprzez...śmierć.
Zamurowało mnie. Pein chciał mnie...chronić? Nie mogłem w to uwierzyć...nie mogłem...
-A-Ale...skoro obiecałeś mnie chronić, to czemu ciągle sprawiasz mi ból? To przez Ciebie dowiedziałem się, czym jestem! To przez Ciebie wszyscy mnie muszą pilnować! A co do Akatsuki...to jest inna droga do bycia użytecznym...wykaż się w wioskach! Pomagaj, pracuj dla wiosek! A tak? Tylko niszczysz...myślisz, że nie wiem, że to Ty podpaliłeś Akademię w Konoha? Tak bardzo lubisz niszczyć? To czemu akurat mnie chcesz chronić?!-tłumaczyłem desperackim głosem. Mimo wszystko nie był mi obojętny jego los... przecież... to też jest człowiek...
Pein nie czuł się zaskoczony słysząc taki tekst kierowany do niego. Mógł się tego spodziewać ale jednak wolał wyjaśnić Tano jego pytanie
-Po prostu dążyłem do tej rozmowy. Moja umowa z twoim dziadkiem kończy się gdy wiek szesnastu lat czyli już cię nie muszę ochraniać. Fakt że w domu Minako nie zabiłem jej chroniąc ciebie był wywołany tylko tym że musiałem ci to wyjaśnić. A jeżeli mówisz bym zaczął pomagać wioskom to ja ci odpowiem. Myślisz że nie wiem jak ludzie będę patrzyli? A zresztą mnie nie interesuje jak dojdę do swojego celu. Jeżeli wejdziesz mi w drogę to mogę cię równie dobrze zabić jak i odepchnąć zaś jeżeli cię szanuję to ustąpię ci drogi. Zazwyczaj wybieram to pierwsze by nie robić sobie wrogów i żeby nie brudzić rąk. Zresztą w tej jaskini się rozstaniemy być może na zawsze. W takim razie masz- Pein wyciąga z kieszeni medalion o średnicy ok. 7,5 cm po czym rzuca go w stronę Tano- Otwórz go, w środku jest zdjęcie całej twojej rodziny. Żegnaj. I twój dziadek chciałby byś go miał a także nosił, odwiedzaj czasami zgliszcza twojego dawnego domu.
Mówi Pein po czym kieruje się w stronę wyjścia ale tuż przed nim odwraca głowę i patrzy na Tano tak samo jak wtedy gdy ratował go z płonącej siedziby klanu Katoshi. W końcu znowu kieruje się ku wyjściu.

Spojrzałem za odchodzącym Peinem, po czym spojrzałem na medalion. Otworzyłem go i zobaczyłem zdjęcie całej mojej rodziny...byli tam wszyscy! Mama, tata, kochana siostrzyczka, jak i zarówno dziadek i babcia... byliśmy szczęśliwi...
Założyłem medalion na szyję i wyszedłem ze Świątyni, nadal ją oglądając.

*olewać jaskinię o:*
Dziewczyna spojrzała na mnicha. -Czy to tu, proszę pana ? Całkiem ładne miejsce... - była miła, była miła tylko chwilowo, potem i tak miała ich wszystkich zabić... Uśmiechnęła się z lekka i skierowała swój wzrok w stronę bram...
-Tak to tu.. jak widzisz położenie tej jaskini jest specjalne.. Miejsce zostało specjalnie wybrane, by żaden z naszych braci nie mógł kontaktować sie z śwaitem zewnetrzym.. Proszę Cię zatem pamiętaj o tym..
Nie rozmawiaj z nikim. Postaraj się zachować wszystko dla siebie!
Mnich otworzył bramy zobaczyłaś dosyć długi tunel teraz musieliście do przejść.
-Jasne proszę pana, jasne jak słońce... - mruknęła, przechodząc przez bramę i ruszając tunelem coraz głębiej i głębiej... Obejrzała się za siebie, widząc świat zewnętrzny, dalej kpiąc z dobrej strony, która zamierała bardziej z każdą chwilą, ona nie chciała, by ta się uwolniła, chciała, by zginęła, chciała rządzić jej ciałem, robić, co jej się żywnie podoba, kochała to życie, życie, którego tak rzadko zaznawała... (Ja też chcę już skończyć z dobrą Tuńką, to okropnie męczące być dobrym -.-)
/ok, no skoro Very Happy sama się o to prosisz Very HappyVery Happy/
Wreszcie przeszliście przez tunel.. To co zobaczyłaś stało się wielkim zaskoczeniem. Okazało się, że mnisi załozyli tu coś, jakby własna oddzielną cywilizację. Nie potrzebne im były wszystie nowinki techniczne, walki czy siła. Postanowili uciec od wszystkiego.
Miejsce okazało się niemalże rajem. Chyba juz wiesz dlaczego Sekai wybrał to miejsce. Może na prawdę przed śmiercią sie zmienił?
Przed wami nagle stanął bardzo stary człowiek. O jego wieku świadczyły zmarszczki; wielka, śnieżno-biała broda i krzywa postawa ciała.
-Witam a więc tak wygląda słynna Tanuki.. Bardzo dobrze się spisałeś San. Wracaj do swoich czynności teraz ja zaopiekuję się naszym gościem.

Tymczasem dobra Tuncia przeraziła się okropnie widząc jak jej stopa zanika. Co najgorsze proces właśnie dobiegł końca. Umocniło to żła stronę Tunci..
Zwiększając jej siłę o kolejne 3 punkty..
Co to wszystko miało znaczyć? Jak sie zakończy..
Hmm... Idź w diabły - pomyślała ta zła, bardzo zadowolona z obrotu sytuacji. -Jak Atlantyda, zaginiony ląd... - powiedziała sama do siebie, nie rozglądając się, gdyż to, co ujrzała przed sobą jej wystarczało. -Czyżby ten głupek się zmienił ? Czyżby postanowił być dobry ? Zostawił zło i zdemoralizowanie ? Nie uwierzę, jak nie zobaczę... - szepnęła w taki sposób, by mnich nie mógł tego dosłyszeć. - Czy Senkai rzeczywiście wam pomagał... ? - uniosła pytająco brew. Uprzejmość ? Do czasu.
-Był najjaśniejszym przykładem, męstwa, odwagi, pracowitości, oddania.
Zawsze uśmiechniety, roześmiany.. Niestety jak już zapewne wiesz umarł w niewyjaśnionych.. okolicznościach.. Chyba, że o tym mój posłaniec Ci ejszcze nie powiedziałzapytajnik
Starzec pochwycił rękę Tanuki i teraz razem szliście do tego raju..
Pociągnęła nosem. Nie podobało się jej to, że ktoś był dobry. Tutaj było stanowczo za dużo DOBRA. Za dużo dobra, za mało zła. Ruszając za mnichem, zastanawiała się, co popsuć w ich idealnym świecie... Musiał być jakiś szkopuł, przecież raj nie istnieje... -Proszę pana, znajdują się tu może jakieś ważne, chronione miejsca ? Zajmuję się ochroną takich miejsc... - powiedziała swoim niewinnym głosikiem. Po co chciała to wiedzieć ? Oczywiście po to, aby zniszczyć te miejsca, o.
-Dziecko całe to miejsce jest chronione przed negatywnym działaniem środowiska zewnętrznego.. Widzisz... Nie chcemy aby.. nasz świat stał się taki brudny. JAk te, który jest na zewnatrz. To nasza doskonała utopia..
Mamy tu czas na wszystko. Jesteśmy samowystarczalni..
Szliście spokojnie mijając kolejne domy. Ludzie spogladajac na starca kłaniali się mu nisko.

Tymczasem dobra TAnuki straciła lewą rękę... Teraz jednak twa druga osobowośc nie poczuła nic.. Słyszała tylko przeraźliwy wrzask..
-Um... - mruknęła, cały czas podążając ramię w ramię ze starcem. Miała nadzieję, że aleja się w końcu SKOŃCZY, załatwi sprawę z pogrzebem i, prawdopodobnie, zniknie stąd tak szybko, jak się i tutaj pojawiła. Rozpierała ją energia summona, wręcz emanowała chakrą i liczyła na jej szybkie uwolnienie, gdyż nie mogła jej już dłużej utrzymywać w całkowitym wyciszeniu, kontrolując Tanuki, która właśnie stawiała opór... Ta dobra postanowiła zaatakować złą stronę... Rozpoczęła się bitwa w umyśle Tanuki, tym razem ani zła, ani dobra strona natury dziewczyny nie wiedziała, która wygra...
-Widzisz ten malutki skromy domek o tam.. Tak to dom Senkai...
Spojrzałaś na budynek z zewnątrz. Mieszkanie wydało Ci się okropna ruderą. O ile wszystkie budowle były piękne to ten do takich nie należał. Dach pokryty był strzechą, ściany zrobione z drewnianych pali związanych rzchiną a dla utrzymania stabilności sklejone dziwną papą..
~Czy to jakaś odmiana tutejszego cementu pomyślałaś?~
Podchodząc bliżej zauważyłaś, że to nie był cement. Maź była zbitką błota, krwi, łajna, torfu itd.
Drzwi nie było, wejście do chałupy osłaniała jedynie postrzępiona narzuta.
Wreszcie staneliście przed prowizorycznymi drzwiami. Poczułaś odór. Wielki smród nie do wytrzymania. Zapach dochodził z wewnatrz.
Starzec spojrzał na Ciebie
-Ciało zaczęło się już rozkładać. Trochę już tu na Ciebie czekamy a jak zdążyłaś zauważyć jest tu bardzo gorąco.
Nie mogłaś.. Po prostu nie wytzrymywałaś odoru po chwili starzec zaczął coś mruczeć sam do siebie usłyszałaś z tego bełkotu tylko jedno zdanie
-Nigdy nie wyrządziła tyle złego,....
to przez nią giną w męczarniach..
-Niech pan wybaczy, ale ja już chyba tego nie wytrzymam... - zatkała nos i spojrzała błagalnie na starca i odsunęła się od drzwi, wiedziała, że nie zniesie widoku ciała Senkaia, a sam widok budynku przyprawiał ją o mdłości. Posunęła się w tył, by nie czuć zapachu, na tyle daleko, by nie słyszeć starca...
- Nie chcesz siĂŞ spotkaĂŚ z osobÂą, na której tak Ci zaleÂżaÂło? Hmmm...
Mêzczyzna teraz bacznie zacz¹³ Ci sie przyhl¹daÌ.. Chyba zacza³ coœ podejrzewaÌ..

Tymczasem dobra Ty wrecz eksplodowaÂła sÂłyszÂąc sÂłowa straca..
- Mi zale¿a³o? Na tym g³¹bie?
Dwie natury kÂłociÂły siĂŞ ze sobÂą. a obok was pojawiÂł siĂŞ tÂłum ludzi. Chyba przyszli odwiedziĂŚ zmarÂłego brata.
-MyÂślaÂłam raczej, Âże wrzucicie go bezceremonialnie do szklanej trumny i wystawicie ku uciesze ludu. Raczej nie chcĂŞ go widzieĂŚ - powiedziaÂła ta zÂła, i od razu wtrÂąciÂła siĂŞ druga, dobra.
-A wÂłaÂśnie, Âże chce widzieĂŚ tego mordercĂŞ i tak; nawet po Âśmierci zamierzam go skopaĂŚ !
-Jasne, mam umieraĂŚ za Ciebie, rakotwórcze grzyby i trupi jad CiĂŞ nie interesujÂą, bo to ja ÂżyjĂŞ i ja cierpiĂŞ !
-[I see you!], sama siĂŞ pchaÂłaÂś, oddawaj moje ciaÂło !
Tanuki zÂłapaÂła siĂŞ za gÂłowĂŞ. Nie moÂżna byÂło stwierdziĂŚ, czy takie polecenie wydaÂła jej zÂła, czy dobra strona, bynajmniej wyglÂądaÂło to dziwacznie. Po chwili dziewczyna opuÂściÂła rĂŞce i doœÌ mechanicznym gÂłosem zwróciÂła siĂŞ do mnicha.
-ProwadÂź pan do Âśrodka.
W g³êbi duszy trwaÂła jednak zaciekÂła batalia o dobro i o zÂło, kÂłóciÂły siĂŞ dwie natury, zaciekle rwÂąc sobie wÂłosy z gÂłów.
WyglÂądaÂłaÂś co najmniej smiesznie podczas tej walki caÂły tÂłum patrzyÂł na Ciebie.. UsÂłyszaÂłaÂś jak jeden z ludzi, ktorzy siĂŞ pojawili powiedizaÂł.
-CiĂŞÂżko jest jej teraz, pogodziĂŚ siĂŞ ze ÂśmierciÂą ukochanej osoby, którÂą dopiero co siĂŞ odnalazÂło.. To musi byc dla niej nie maÂły szok..
Prowadzona przez starca do Âśrodka tej okropnej cahÂłupy astanawiaÂłaÂś siĂŞ czy naprawdĂŞ mnisi nie mogli zatroszczyĂŚ sie chociaÂż o zakonserwowanie zwÂłok. Wreszcie weszÂłaÂś do Âśrodka. DokÂładnie w centrum budy lezaÂło ciaÂło mĂŞÂżczyzny. PodeszliÂście bliÂżej. W pierwszej chwili pomyslaÂłaÂś
~Tak to On. Wreszcie zapÂłaciÂł za swoje uczynki.~ CaÂłoœÌ gapiów weszÂła zaraz za wami tak, Âże Ty, starzec byliÂście teraz na Âśrodku obok ciaÂła a reszta obserwowaÂła zdarzenie spod Âścian. utworzyli cos na ksztaÂłt okrĂŞgu, zachowywali sie bardzo cicho wyrazajÂąc w ten sposób szacunek dla ciaÂła. Wreszcie starzec odezwaÂł siĂŞ do Ciebie ochrypÂłym ale i bardzo powaÂżnym gÂłosem. - Widzisz Moja Droga tak skoĂączyÂł...
SpojrzaÂł na ciaÂło leÂżace obok was.. -Nie wiem co mam teraz Ci powiedzieĂŚ wiem jak siĂŞ musisz czuĂŚ Mi teÂż jest bardzo ciĂŞzko.
Ostatecznie znów zacz¹³ beÂłkotaĂŚ usÂłyszaÂłaÂś znowu to samo zdanie..
-Nigdy nie wyrzÂądziÂła tyle zÂłego,....
to przez niÂą ginÂą w mĂŞczarniach..

Dobra Tanuki, do której dochodziÂły informacje od tej zÂłej poczuÂła wielka ulgĂŞ, gdy ta zÂła przekazaÂła jej, Âże Senkai na prawde nie Âżyje.
Jednak nie mogÂła za dÂługo siĂŞ cieszyĂŚ, bo po chwili jej lewa goleĂą znikÂła..
UpadÂła..
polegÂła pod ci꿹rem swojego ciaÂła nie utzrymaÂła równowagi ciaÂła.
-Do jasnej niebieskiej, ja go nie kochaÂłam, nigdy ! - krzyknĂŞÂła, wchodzÂąc do chaty. Na widok martwego Senkaia uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ szeroko. -I co, draniu, sam zabijaÂłeÂś, a teraz nie Âżyjesz... - wybuchnĂŞÂła gÂłoÂśnym Âśmiechem, czuÂła, Âże powoli remisuje z dobrÂą stronÂą...
Zgromadzenie spojrzaÂło na Ciebie zaskoczyÂł ich taki nagÂły wybuch. WidaĂŚ byÂło, Âże oprócz zdziwienia na ich twarzy malowaÂł siĂŞ Âżal a nawet zÂłoÂśc.
Moment ciszy, który w tym momencie powstaÂł przerwaÂł starzec.
PodchodzÂąc do Ciebie i usmiechajÂąc sie dziwnie. Wtedy ponownie usÂłyszaÂłaÂś te same sÂłowa.
-Nigdy nie wyrzÂądziÂła tyle zÂłego,....
to przez niÂą ginÂą w mĂŞczarniach..
Trzeci raz.. czyÂżby to przypadek a moÂże to jakaÂś wskazówka. Co przez to chciaÂł powiedzieĂŚ?

Wasze dwie osobowoœci pierwszy raz siê zgodzi³y spowodowa³o to poprawê po³¹czenia pomiedzy wami, ustabilizowa³o trochê proces zanikania DOBREJ TANUKI.

Obie nie lubiÂły zagadek. Obie chciaÂły wiedzieĂŚ, co oznaczajÂą sÂłowa starca. A zÂłej podobaÂło siĂŞ nawet, Âże teraz dobra moÂże jej pomóc. -Czcicie coÂś ? - rzuciÂła jak gdyby od niechcenia. -I jak zgin¹³ ? Szczerze mnie to nie obchodzi, pytam siĂŞ z czystej ciekawoÂści i satysfakcji...
- Nie, wierzymy tylko naszemu przywódcy, którym jest ten oto mĂŞÂżczyzna. On jest ÂświatÂłoÂściÂą i drogÂą, która mówi nam jak mamy postĂŞpowaĂŚ. Co jest dobre a co zÂłe..
Starzec uœmiechn¹³ i powiediza³
-Czy naprawdĂŞ nie rozumiesz o co tu wsyzstko chodzi?
JesteÂś aÂż tak ograniczona?
-Przykro mi. Jestem - powiedziaÂła niedbale, odgarniajÂąc wÂłosy. Co prawda pomyÂślaÂła o miÂłoÂści, o tym, Âże jeÂśli on jÂą rzeczywiÂście kochaÂł, mógÂł umrzeĂŚ przez zÂłamane serce... Jednak nie dopuszczaÂła tej myÂśli do siebie. Nie chciaÂła, Âżeby inni cierpieli. Powoli miĂŞkÂła. Nie byÂła doszczĂŞtnie zÂła, miaÂła ludzkie uczucia, chciaÂła byĂŚ kochana, chciaÂła byĂŚ szczĂŞÂśliwa... SpojrzaÂła pytajÂąco na starca. W jego wypowiedzi musiaÂł byĂŚ ukryty jakiÂś szkopuÂł, coÂś, o czym ona sama nie wiedziaÂła...
- Dobrze oÂświece CiĂŞ. Bo widzisz.. CiaÂło zawsze moÂżna spreparowaĂŚ..
ProszĂŞ spójrz na te zwÂłoki czy to napewno Twój znajomy?
W sali sÂłychac byÂło gwar. Zbiorowisko byÂło tak samo zaskoczone jak Ty?
O co w tym wszystkim chodziÂło?
ByÂło tyle pytaĂą.. Bardzo trudnych pozatym znów usÂłyszaÂłaÂś te same sÂłowa.
-Nigdy nie wyrzÂądziÂła tyle zÂłego,....
to przez niÂą ginÂą w mĂŞczarniach..
~Co to wszystko moÂże znaczyĂŚ?~ PomyslaÂłaÂś..
Tymczasem Twoja prawdziwa ja ponownie zaczê³a odzyskiwaÌ swoja si³ê.
PowróciÂł jej jeden ze zmysÂłów. (Wybierz sama)
W kaÂżdym razie wyczuÂła [w jakikolwiek sposób] drogĂŞ, Ciekawe gdzie jÂą ta droga zaprowadzi?
*chcĂŞ, Âżeby widziaÂła o:*
Dobra strona sz³a. Sz³a szybko, czu³a, ¿e idzie, ale przecie¿ iœÌ nie mog³a. Czy¿by by³ tu skutek jej myœli, jej umys³u ? Nie wiedzia³a.
ZÂła natomiast zwróciÂła siĂŞ do starca. -Czy to rzeczywiÂście senkai ? Nie wiem... - podeszÂła do ciaÂła i spojrzaÂła na nie z obrzydzeniem. Czy to byÂł on... ?
PrzyjÂżaÂłaÂś sie uwaÂżnie.. CiaÂło okazaÂło siĂŞ zwyk³¹, marnÂą podróbka. NIe mogÂłaÂś jednak dÂłuÂżej wytrzymaĂŚ stojÂąc nad ciaÂłem bo smród wywoÂłaÂł u Ciebie okropne zawroty gÂłowy.
-UsÂłyszaÂłaÂś tylko smiech.. Dziwne kiedys juÂż go sÂłyszaÂłaÂś.. ZemdlaÂłaÂś. i juÂż wiĂŞcej nic nie pamietaÂłaÂś z tej wizyty..
Tymczasem jak sÂłusznie zauwaÂżyÂłas dobra strona prowadziÂła walkĂŞ z samÂą sobÂą próbujÂąc ruszyc do przodu? Teoretycznie nie powinna móc siĂŞ poruszaĂŚ. Faktycznie jednak.. jest to postaĂŚ niematerialna i jej ruchy nie sÂą zaleÂżne od tego czy ma koĂączynĂŞ czy nie..
Wybór padÂł na oczy. Dobrze zatem widizaÂłaÂś wszystko co w okóÂł Ciebei siĂŞ dziaÂło.
Dobra Tanuki zaatakowaÂły opary, które omdliÂły z³¹ wersjĂŞ Tunci..
Atak byÂł trochĂŞ smieszny bo agresorzy wyglÂądali przezabawnie. Opary przypominaÂły Âżelki, które tak bardzo kochaÂłaÂś.
"zelki rzuciÂły siĂŞ na tuncie, która rozpoczeÂła ucieczkĂŞ.. przez niekoĂączÂący siĂŞ korytarz. tunel zbudowany byÂł z tkanki miĂŞÂśniowej. WidziaÂłaÂś nerwy itd..
*to jeszcze chcĂŞ, Âżeby tam byÂł Justin, skoro juÂż nawiÂązujemy DO MNIE :D*
Dobra strona uciekaÂła, uciekaÂła w popÂłochu pĂŞdzÂąc przez niezmierzone labirynty wÂłasnej rzeczywistoÂści, wÂłasnego umysÂłu... Nie stawaÂła, TO coÂś jÂą goniÂło. Nie mogÂła stan¹Ì, uciekaÂła dalej, uciekaÂła najdalej, jak mogÂła, lecz na tyle blisko, by zepchn¹Ì z³¹ stronĂŞ z fotela; z panowania nad ciaÂłem. ZÂła natomiast próbowaÂła siĂŞ poruszyĂŚ, wstaĂŚ, chociaÂżby wykonaĂŚ delikatny ruch rĂŞkÂą... Co siĂŞ z niÂą dziaÂło ?
Dobra Tanuki uciekaÂła przez niekoĂączÂący siĂŞ labirynt. Ucieczka powoli zaczynaÂła jÂą mĂŞczyĂŚ, gdy nagle przed nia pojawiÂł siĂŞ cudowny i ukochany przez nia Justin..
-ChodÂź do mnie pomogĂŞ Ci
ZaÂśpiewaÂł swoim niebiaĂąskim, rytmicznym gÂłosem wykonujÂąc efektowne, tylko jemu znane, czaderskie piruety.
Teraz decyzja naleÂży do Ciebie czy zaufasz tej postaci?

Tymczasem zÂła Tuncia, która teraz miaÂła kontrolĂŞ nad ciaÂłem Szopa powoli siĂŞ budziÂła.. WidizaÂła nad soba twarze wielu ludzi jednak nie do koĂąca mogÂła rozróÂżniĂŚ twarze tych osób. Obraz byÂł jeszcze zamazany. JedynÂą pociechÂą byÂło to, Âże wreszcie smród ustapiÂł
Dobra strona stanĂŞÂła jak wryta. JeÂśli nie moÂżna byÂło zaufaĂŚ Justinowi, nie mogÂła ufaĂŚ juÂż nikomu. UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ sÂłodko do mĂŞÂżczyzny. O boÂże, to Justin XD ! - pomyÂślaÂłaby, gdyby mogÂła myÂśleĂŚ. Lecz jednak zbytnio nie mogÂła... -Chcesz mi pomóc ? - zapytaÂła siĂŞ, stajÂąc na chwilĂŞ i czekajÂąc na odpowiedÂź boga muzyki.
ZÂła strona uniosÂła lekko gÂłowĂŞ. Gdy obraz staÂł siĂŞ na tyle widoczny, by mogÂła rozróÂżniĂŚ kolory, spojrzaÂła po otaczajÂących jÂą ludziach... -Kim... Kim jesteÂście ? Gdzie... Gdzie ja jestem ? - jej gÂłos trzÂąsÂł siĂŞ, nie wiedziaÂła, co siĂŞ z niÂą staÂło...
-Moja Droga jesteÂś w moim obozie, Âże tak powiem dawn siĂŞ nie widzielismy..
Teraz juz widizaÂłaÂś wszystko dokÂładnie.. To Sekai staÂł nad TobÂą tylko jego twarz byÂła jakby bardziej pomarszczona.. Powoli zaczĂŞÂłaÂś sobie przypominac.
WidizaÂłaÂś starca.. Potem podeszÂłaÂś do ciaÂła..
-Co... Co siĂŞ staÂło?
Dobra Ty ubÂłagaÂła Justina o pomoc.. Ten tanecznym krokiem przeszedÂł obok Twojej dobrej JA i stanaÂł tak by jÂą osÂłonic przed Âżelakami..
Pocz¹³ spiewaÌ jego g³os dla Ciebie tak przyjemnym i s³odki dla nich sta³ siê utrapieniem. ¯elki traci³y na sile.
-Co... Czego ode mnie chcesz ? Dlaczego znów mnie przeÂśladujesz ? - gÂłos zUej strony dziewczyny drgaÂł niespokojnie. BaÂła siĂŞ Senkaia, autentycznie siĂŞ go baÂła, moÂżna to byÂło wyczytaĂŚ z jej niewinnych, duÂżych, niebieskich oczu. PatrzyÂła z przestrachem wprost w twarz Hyuugi.

Natomiast dobra strona byÂła zachwycona Justinem, bo Justin-guru-bóg-muzyki i w ogóle. StaÂła z Justinem, wpatrujÂąc siĂŞ z podziwem w jego plecy i sÂłuchajÂąc bosskiego Âśpiewu.
-Ja.... Co ja chce? Autentycznie nie duÂżo... Rozchyl tylko swoje uda...
a zobaczysz... Wielkie cuda!!
GÂłos staÂł siĂŞ szaleĂączy.. Powoli dostrzegalaÂś teÂż osoby stojÂące obok Senkaia..
~Zaraz przeciez widizaÂłam ich w domku...~ PomyslaÂłaÂś
Dobra Tanuki beztrosko sÂłuchaÂła piĂŞknego gÂłosu, staÂła oczarawona jak jedna z ofiar mitologicznych syren.
Na caÂłe szczescie ten gÂłos dla Âżelków okazaÂł sie zabójczy..
Wreszcie od dÂłuÂższego czasu DOBRA TUNCIA mogÂła chociaÂż na chwile poczuc siĂŞ spokojnie i bezpiecznie..
-Ty... Pederasto ! - rzuciÂła z wyrzutem w stronĂŞ Senkaia. No cóÂż, on BYÂŁ pederastÂą, szowinistÂą, gwaÂłcicielem i zboczeĂącem. Wszystkimi negatywnymi epitetami mogÂła okreÂśliĂŚ Senkaia. OkreÂślaĂŚ - rzecz wzglĂŞdna.
Dobra strona postanowiÂła natomiast opiewaĂŚ Justina w pieÂśniach, gdy juÂż tylko wróci do swojego ciaÂła. -Um... DziĂŞkujĂŞ... - powiedziaÂła nieÂśmiaÂło w stronĂŞ boga, boskiego czÂłowieka, który uratowaÂł jÂą od jakichÂś... ÂŻelek !
- Hahaha.. jesteÂś dla mnie okropna. SÂłyszeliÂście chÂłopaki.. CaÂły czas mówiÂłem, Âże Ona jest inna i bĂŞdziemy mieli z niej wielkÂą radochĂŞ..
Wszystkie inne albo bardzo chiaÂły albo udawaÂły ta natomiast walczy jak lwica.. Wierzcie mi lub nie ale dwa razy mnie prawie zabiÂła.
ChciaÂłbym jej siĂŞ za to zrewanÂżowaĂŚ.

Tymczasem w wytworzonym przedziwnym swiecie.. Tanuki wreszcie zobaczyÂła koniec korytarza..
Czy to oznaczaÂło, ze wreszcie dotarÂła do koĂąca? Czy wreszcie odzyska panowanie kontrolĂŞ nad swoim ukochanym ciaÂłem?
-Aha, czyli porwaÂłeÂś mnie tylko dla... KOBIECYCH WDZIÊKÓW ? - wybuchnĂŞÂła Âśmiechem. Nie miaÂła zamiaru siĂŞ podnosiĂŚ. PodÂłoga byÂła idealnym miejscem do wyprowadzenia serii ciosów prosto w brzuch, plecy, czy po prostu zwykÂłe podciĂŞcie nóg. -Um, masz racjĂŞ, powinieneÂś byĂŚ mi wdziĂŞczny, Âże darowaÂłam Ci twe... NĂŞdzne Âżycie. Chcesz mi podziĂŞkowaĂŚ ? Czekam, odwaÂżysz siĂŞ mnie dotkn¹Ì, zdj¹Ì ze mnie ubranie ? OdwaÂżysz siĂŞ zrobiĂŚ mi krzywdĂŞ ? - zapytaÂła sÂłodko, uÂśmiechajÂąc siĂŞ zadziornie. -MoÂże zamiast mówiĂŚ coÂś mi zrobisz ? DuÂżo mówisz, maÂło robisz - dodaÂła jeszcze, caÂły czas majÂąc na ustach swój niewinny uÂśmiech.

Dobra strona szÂła do wyjÂścia z labiryntu. SzÂła ? Nie, ona pĂŞdziÂła, pĂŞdziÂła niczym wiatr, pĂŞdziÂła niczym burza. ChciaÂła uciec z tego miejsca, chciaÂła odzyskaĂŚ kontrolĂŞ nad ciaÂłem, którym od dÂłuÂższego czasu wÂładaÂła ONA. Energiczna osobowoœÌ dziewczyny przemierzaÂła tunel, by w koĂącu dotrzeĂŚ do koĂąca teoretycznie niekoĂączÂącej siĂŞ wĂŞdrówki...
Dobra Tanuki mkne³a przez tunel.. Pêdzi³a z ca³ych si³ jednak.. Coœ sprawia³o, ¿e nie mog³a zblizyÌ siê do wyjœcia. Gdy tylko podsuwa³a siê na bli¿sza odleg³oœÌ. Wyjœcie oddala³o siê..
-Jak do licha mam st¹d wyjœÌ?
W koĂącu przed niÂą pojawiÂła siĂŞ tablica.. a napisane na niej byÂło..
Cytat: ZaznaĂŚ chcesz spokoju?
PoczuĂŚ wolnoÂści smak?
UsÂłyszeĂŚ ptaków Âśpiew?
ZobaczyĂŚ piekny kwieĂŚ?
Pokonaj wÂłasnÂą siebie,
wpedzajÂąc jÂą w ten Âświat
Wtedy to postaĂŚ Justina zmieniÂła siĂŞ w zÂła wersjĂŞ Ciebie. tunel zamieniÂł siĂŞ w wieÂżowce a wy staÂłyÂście na ich dachach. W rĂŞku trzymajÂąc swój miecz. (Dobra odzyskaÂła caÂłkowicie sprawnoœÌ)
Pora na walkĂŞ z samym sobÂą!

W realnym Âświecie natomiast Senkai bardzo CiĂŞ zaskoczyÂł. -Czy naprawdĂŞ myslisz, Âże mam czas na zabawy z TobÂą? Nie jesteÂś godna ze mna walczyĂŚ. Od ostatniego naszego spotkania bardzo siĂŞ zmieniÂłem.
GoœÌ wymówiÂł po cichu formu³ê tak, Âże nie sÂłyszaÂłaÂś co powiedizaÂł. Po chwili zostaÂłaÂś uwiĂŞziona w skale. W tej samej skale zaton¹³ takÂże twój miecz. Teraz nie masz z nim zadnego po³¹czenia.
- Czy dalej bedziesz taka pewna siebie?

-Hu hu hu, miÂłe powitanie, prawie Âże siĂŞ go spodziewaÂłam... Ale wiesz, ja teÂż siĂŞ podszkoliÂłam w walce i powiem Ci, Âże caÂłkiem nieÂźle idzie mi zabijanie takich gnoi jak ty - zwróciÂła siĂŞ do Senkaia z takÂą samÂą pewnoÂściÂą siebie, jakÂą darzyÂła siĂŞ na poczÂątku. -Ale oczywiÂście wiesz, Âże byÂłeÂś na mojej Âłasce przez ten caÂły czas ? MogÂłam CiĂŞ znaleŸÌ i zabiĂŚ, a jednak tego nie zrobiÂłam, a ty teraz... - ponowny, zadziorny uÂśmiech zÂłej byÂł tak wymowny, Âże nawet nie musiaÂła koĂączyĂŚ zdania.

Dobra strona chwyciÂła mocno miecz. -ÂŚmiaÂło, walcz, ty nĂŞdzna kreaturo... - mruknĂŞÂła, i zaszarÂżowaÂła na z³¹ z caÂłym impetem, jaki w sobie posiadaÂła i z ca³¹ si³¹, którÂą umiaÂła z siebie wydobyĂŚ. Nie chciaÂła jej zniszczyĂŚ, chciaÂła jej tylko uÂświadomiĂŚ, Âże nie nadaje siĂŞ do wÂładania ludzkim ciaÂłem, Âże powinna je oddaĂŚ prawidÂłowemu wÂłaÂścicielowi...
RzuciÂłaÂś siĂŞ na swoja z³¹ wersjĂŞ. Zdziwieniem i to nie maÂłym byÂło dla Ciebie o, ze zÂła Ty dokÂładnie kopiowaÂła Twój ruch. KaÂżdy Twój krok oznaczaÂł równieÂż taki sam krok zÂłej Tunci to chyba nie bĂŞdzie takie proste musisz zrobiĂŚ coÂś by zaskoczyĂŚ samÂą siebie.

W realnym Âświecie sytuacja byÂła troche bardziej zabawna..
Senkai, który chciaÂł juz rozpocz¹Ì swoja przemowĂŞ, zostaÂł oblany goracym wrzÂątkiem.. Jego sÂługa niósÂł wÂłaÂśnie napój, gdy któryÂś z jego kumpli wychyliÂł siĂŞ troche z szeregu. Nie widzÂąc tego goœÌ z wrzÂątkiem wleciaÂł na Senkaia i poparzyÂł mu stopy..
PoczuÂłaÂś jego zÂłoœÌ na wÂłasnej skórze. SkaÂła zdawaÂła siĂŞ zacieÂśniaĂŚ.
-Do kur... nĂŞdzy.. Ty popie... Kretynie.. UwaÂżaj trochĂŞ!
-NastĂŞpnym razem, gdy bĂŞdziesz próbowaÂł mnie zabiĂŚ, uprzedÂź. TrochĂŞ tu nie wygodnie - zaczĂŞÂła siĂŞ wierciĂŚ, próbujÂąc wydostaĂŚ siĂŞ ze swej obecnej pozycji. OczywiÂście mogÂła uÂżyĂŚ Sakura Kai, ale wtedy nie miaÂłaby zabawy. -Nooo ? To po co Ci tu ja ? Tylko powietrze marnujĂŞ, a ty sobie gardÂło rwiesz... - powiedziaÂła zupeÂłnie niewinnie, patrzÂąc na Senkaia.

Dobra myÂślaÂła. MyÂślaÂła intensywnie, chyba tylko to jej pozostaÂło. UsiadÂła i czekaÂła, jakgdyby chcÂąc pokazaĂŚ zÂłej stronie, Âże jÂą sobie olewa. Co prawda, miaÂła zamiar siĂŞ broniĂŚ, gdyby ta zaatakowaÂła, nawet trzymaÂła miecz nad gÂłowÂą, ale nie ruszaÂła siĂŞ z miejsca.
Z³a strona rzuci³a siê na Tanuki.. To nie by³o takie proste Ona te¿ mysla³a nie by³a zwyk³a kopiuj¹c¹ ruchy kuk³¹..
RuszyÂła bardzo szybko i uderzyÂła od góry tam czekaÂł miecz Tanuki i to tylko dzieki temu duszyczka wciÂąz tam mogÂła siedzieĂŚ. Przy konywaniu ciosu z miecza zÂłej Tunci wyleciaÂła jednak energia, która poparzyÂła Dobra.
Ta ma rany na swym prawym barku.

Sytuacja w Âświecie realnym co raz bardziej siĂŞ komplikowaÂła. Powoli azczynaÂło brakowaĂŚ Ci powietrza. Nerwy Senkaia zostaÂły bardzo mocno stargane. Jeszcze chwila w tym uÂścisku a omdlejesz ponownie.
Do tego Senkai w chwili wielkiej zÂłoÂści zapomniaÂł siĂŞ najwyraÂźniej i pociÂągn¹³ technika tak, Âże twe rĂŞce zostaÂły wygiĂŞte do tyÂłu.. Ból byÂł straszny.
Koniec kinderbalu - pomyÂślaÂła, wymuszajÂąc na sobie Sakura Kai. ZmaterializowaÂła siĂŞ przed Senkaiem. Z rĂŞkawa jej haori wysunĂŞÂło siĂŞ tanto, jednak ból, który mĂŞÂżczyzna zadaÂł Tanuki, dalej jej doskwieraÂł. Nie mogÂąc utrzymaĂŚ siĂŞ na nogach, od dosÂłownego nawaÂłu bólu, upadÂła na podÂłogĂŞ. Kolana niby automaty ugiĂŞÂły siĂŞ pod niÂą. Z trudem oddychajÂąc, podpieraÂła siĂŞ dÂłoĂąmi, aby nie upaœÌ zupeÂłnie. -Ty... - zaczerpnĂŞÂła oddechu, nic wiĂŞcej juÂż nie mówiÂąc.

W mózgu Tanuki toczyÂła siĂŞ walka. Dobra strona, poraniona przez z³¹, podniosÂła siĂŞ z ziemi. -To mój Âświat, mój umysÂł, moja droga, i ja tu rzÂądzĂŞ, a ty won ! - krzyknĂŞÂła. JeÂśli to byÂł JEJ Âświat, to mogÂła tu robiĂŚ, co chciaÂła, niekoniecznie atakujÂąc drugÂą stronĂŞ... ChciaÂła, by ta znikÂła, pragnĂŞÂła tego, chciaÂła tego bardzo... Czy jej sen siĂŞ urzeczywistni ? SkupiÂła siĂŞ, zbierajÂąc w sobie ostatnie siÂły, chcÂąc speÂłniĂŚ sen... Mimo to, zdolna byÂła siĂŞ obroniĂŚ, energia z Sword of Dark stworzyÂła nad niÂą kopu³ê z rÂąk, mogÂących zaatakowaĂŚ drugÂą, chociaÂż byÂło to bezsensowne... Tanuki i No-Tanuki byÂły niczym Jing i Jang. Dobro i zÂło. ÂŚwiatÂło i ciemnoœÌ. MiÂłoœÌ i nienawiœÌ...
-Bach w jednej chwili Pojedynek w niematerialnym Âświecie siĂŞ zakoĂączyÂł.
Dobra Tucia odzyskaÂła kontrole nad ciaÂłem. Wszystkie staty wracajÂą do normalnych wartoÂści.
W realnym Âświecie natomiast..
-Wiesz malutka ja Cie caÂły czas obserwowaÂłem i wiem, ze masz kilka nowych sztuczek..
PoczuÂłaÂś jak w nogi wbijaja Ci siĂŞ Makibishi. PoczuÂłaÂś wielki ból i opadÂłas na ziemie.. Wtedy teÂż Dobra Tuncia powróciÂła jako w³¹œcicielka ciaÂła i przez to straciÂła kontakt z rzeczywistoÂściÂą (na chwilkĂŞ.)
-Ale... Co... - nogi Tanuki bolaÂły jÂą niczym rozÂżarzone wĂŞgle, przyÂłoÂżone do ciaÂła. -PrzestaĂą ! - krzyknĂŞÂła z bólu, bólu, który odczuwaÂła w trzech wymiarach... W fizycznym, w psychicznym, czêœÌ zÂłej strony tkwiÂła gdzieÂś jeszcze w Âśrodku dziewczyny... -PrzestaĂą, przestaĂą mówiĂŞ ! - pokrĂŞciÂła gÂłowÂą, próbujÂąc uwolniĂŚ siĂŞ od tego czegoÂś, co wbijaÂło siĂŞ jej w nogi... -PrzestaĂą, bÂłagam ! - zaczĂŞÂła pÂłakaĂŚ, Âłzy, niczym najdroÂższe kamienie skapywaÂły na ziemiĂŞ, pokrywajÂąc jej haori, czyniÂąc je szlachetniejszym... PoczuÂła, Âże dobra strona wraca, Âże traci panowanie nad ciaÂłem... Mocne zawroty gÂłowy zmusiÂły jÂą do próby przytrzymania siĂŞ czegokolwiek...
Ten moment wykorzystaÂł Senkai
-Shunshin pojawiÂł siĂŞ za TobÂą i wykonaÂł szybkie i bardzo slne uderzenie w tyÂł gÂłowy.. PoczuÂłaÂś jak odpÂływasz. Ponownie zostaÂłaÂś wysÂłana do krainy snów..

SEN
Ubrana byÂłaÂś w skÂąpa ale i bardzo gustownÂą odzieÂż podszedÂł do CIebie z daleka goÂściu.. Najpierw nie poznaÂłas go w koĂącu jednak zobaczyÂłaÂś bardzo wyraÂźnie jego twarz..

Siemasz skarbie, bardzo taĂączysz Âładnie, nie za bardzo ÂłapiĂŞ krok, wiec moÂże zataĂączysz dla mnie coÂś? Albo chodÂź, widzĂŞ bar, przejrzaÂłem ciĂŞ na wskroÂś Kasiu, Gosiu, czy jakoÂś tam...

Co za goÂściu?

ÂŻaden cham, co zÂłego to nie ja, mam delikatny plan, Waco juz czeka w furze, JĂŞdker koÂłuje cos na górze, wróÂże ze bedzie dobrze, juÂż nie muszĂŞ ciĂŞ namawiaĂŚ dÂłuÂżej... KoleÂżanki co siĂŞ usmiechajÂą pieknie weÂź, was jest trzy, nas jest trzech. Wtem! JĂŞdker tez z góry schodzi z trzema. Czy to pech? Jeszcze pecha w tej historii nie ma. Razy szeœÌ dobry wdech, Âśniada cera, nagie prawie a i tak chĂŞtne dalej sie rozbieraĂŚ. Pa tera, tera pa, zoba mnie i JĂŞdkera i szeœÌ sztuk. BiorĂŞ dwie, on dwie, Waco tez dwie zabiera... Wtem! O, nie... Chwile, na przeciw mnie, patrzy siĂŞ... Jak mogÂłem zapomnieĂŚ Âże mam dziewczynĂŞ?

A dziewczyna podeszÂła i zaczĂŞÂła waliĂŚ Senkaia po twarzy..
Po tej akcjii .. Obraz zamieniÂł siĂŞ w pustkĂŞ.. CzerĂą.. Nie byÂło nic..
SÂłyszaÂłaÂś tylko gÂłos chóru, który spiewaÂł nastĂŞpujÂąca pieϝ..

Mêcz¹, lub daj¹ odpocz¹Ì - s¹ twoje. Czasem ukojenie, czasem paranoje. Sny, nawet gdy s¹ z³e, to siê budzisz... Mo¿esz w nich kochaÌ lub mordowaÌ ludzi. Krzywe odbicie w witrynie twego ducha. S¹ twoje - tajne, nie jawne jak ¿ycie. Tu wszystko dzieje siê naprawde.
-Co to za tani hip hop ? W ogóle mi siĂŞ to nie podoba ! - krzyknĂŞÂła, kr¹¿¹c w ciemnoÂści... W ciemnoÂści, w której byÂła tylko ona, a chciaÂła jeszcze kogoÂś zaleŸÌ, deskĂŞ ratunku, Boga, ukojenie... WierzyÂła w karmĂŞ, szukaÂła wyjÂścia z tej puÂłapki, ale jeÂśli to byÂł jej sen, jak mogÂła siĂŞ obudziĂŚ ? -DoœÌ tego snu, koniec, chcĂŞ z tym skoĂączyĂŚ, co siĂŞ dzieje ? - obracaÂła siĂŞ wokóÂł wÂłasnej osi, nie widzÂąc nic, mrok, ciemnoœÌ, sÂłyszÂąc gÂłosy...
Powoli powracaÂłas do rzeczywistoÂści. Twój pomysÂł byÂł genialny i prosty zarazem. TrafiÂłaÂś w samo sedno. PrzebudziÂłaÂś siĂŞ na Âławce w parku.. Co to ma znaczyĂŚ pomyÂślaÂłaÂś
/NastĂŞpny post park, Âławka tam gdzi zaczynalismy misje ::)/
WszedÂłem z chÂłopcem do ÂŚwiÂątyni KsiĂŞÂżyca która znajdowaÂła siĂŞ w jaskini. WejÂście do jaskini byÂło nie obstawione. PrzygotowaÂłem sobie kunai w pogotowiu na wszelki wypadek , ale wiem Âże ducha nie zabijĂŞ kunaiem. WidziaÂłem u chÂłopca lĂŞk i niepokój , sam nie wiem to ja bym zrobiÂł jak by mi porwali jakiÂś bliskich. Moim zdaniem chÂłopak jest bardzo silny psychicznie.
Tak wiĂŞc doszedÂłeÂś do ÂświÂątyni ksiĂŞÂżyca. CaÂłe to miejsce przeraÂżaÂło CiĂŞ, a zarazem wzbudzaÂło respekt. Nagle zauwaÂżyÂłeÂś jak¹œ postaĂŚ, która stanĂŞÂła przed wrotami ÂświÂątyni.
- IdŸcie st¹d, albo zginiecie. To miejsce nie jest dla takich jak wy- powiedzia³a owa istota, po czym zniknê³a we wrotach. Musisz iœÌ... obieca³eœ dzieciakowi.
PoszedÂłem dalej poniewaÂż obiecaÂłem chÂłopakowi. PrzeraziÂła mnie postaĂŚ która staÂła we wrotach. Dos zÂłem z chÂłopcem do wrót , byÂłem przeraÂżony ale zÂłapaÂłem za klamkĂŞ i otworzyÂłem wrota. CiĂŞÂżko siĂŞ otwieraÂło wrota musiaÂłem poprosiĂŚ o pomoc chÂłopca. Po kilku minutach ruszyÂły siĂŞ , przy otwieraniu skrzypiaÂły. Nareszcie wiĂŞcej niÂż kilka minut otworzyÂłem drzwi z chÂłopcem.
Nagle przed tobÂą po raz kolejny pojawiÂła siĂŞ ta sama postaĂŚ. CóÂż.. mówiÂła, ÂżebyÂś nie wchodziÂł, a wszedÂłeÂś.
- MówiÂłam Ci, abyÂś tutaj nie wchodziÂł nie posÂłuchaÂłeÂś mnie, spotka CiĂŞ za to kara!- powiedziaÂła dziewczyna, po czym drzwi od ÂświÂątyni ksiĂŞÂżyca zamknĂŞÂły siĂŞ. Nagle oczy dziewczyny siĂŞ zapaliÂły, niczym pochodnie, a z sufitu spadÂło dwóch ludzi... widocznie bandziory, uzbrojeni byli w paÂłki. WyglÂądali na doœÌ napakowanych, a takÂże gÂłupich. Musisz stoczyĂŚ z nimi pojedynek. Dzieli was jakieÂś 10m.

//ProszĂŞ o Âładny opis ruchów jakie uÂżywasz podczas walki//
WyciÂągneÂłem kanaie z ekwipunku , rzucziÂłem po dwa kunai w ich stronĂŞ i odskoczyÂłem. Pózniej rzucziÂłem na nich moje jutsu Hitei Mushou- Technika polegajÂąca najpierw na zÂłoÂżeniu odpowiedniej pieczĂŞci, a potem wypuszczeniu malutkich igieÂł ze swoich ust. Te ostrza zmieniajÂą siew czasie lotu w gwoÂździe , nastĂŞpnie unoszÂą siĂŞ w powietrzu. W tym momencie uÂżytkownik moÂże je dowolnie kontrolowaĂŚ, moÂże napuÂściĂŚ atak tymi przedmiocikami na swojego przeciwnika i powodowaĂŚ, Âże bĂŞdÂą one go goniÂły, dopóki nie trafiÂą celu.
Koszt : 150 PCH
Dobra robota, wiedziaÂłeÂś, Âże Ci bandyci nie sÂą zbyt doÂświadczeni i wykorzystaÂłeÂś ich sÂłaboœÌ. Kiedy rzuciÂłeÂś po dwa kunai'e w kaÂżdego, jeden z nich oberwaÂł prosto w brzuch, przebijajÂąc wÂątrobĂŞ, przez co zgon byÂł natychmiastowy, a drugi unikn¹³ ataku. Jednak twoja technika podziaÂłaÂła i przebiÂła go w kilku miejscach. Nagle zapadÂła ciemnoœÌ, nie widziaÂłeÂś niczego, oprócz palÂących siĂŞ pochodni, a z dala rozjaÂśniaÂło siĂŞ jakieÂś ÂświatÂło. MoÂże tam wÂłaÂśnie powinieneÂś siĂŞ udaĂŚ?

//ProszĂŞ, o dokÂładniejsze opisy walki, bez opisów technik, bo je znam. WiĂŞcej szczegóÂłów bym poprosiÂł, jako, Âże to twoja pierwsza misja, to odpuszczam trochĂŞ.//
WykrzyknoÂłem "tak udaÂło siĂŞ" z radoœÌi pokonania bandytów. ZobaczyÂłem rozjaÂśniaÂłe siĂŞ jakieÂś ÂświatÂło , bez zamysÂły udaÂłem siĂŞ wprosto do ÂświatÂła . Po drodzĂŞ wyciÂągneÂłem kunai w pogotowiu , poniewaÂż nie wiadomo czy spotkam jakiegoÂś bandyte. ZnajdowaÂłem siĂŞ poÂłowie drogi do ÂświatÂła , przysÂłowi do gÂłowy Âżeby zawróciĂŚ ale szedÂłem dalej. Wreszczie doszedÂłem do cel.
Tak wiĂŞc doszedÂłeÂś do celu. Przed tobÂą ukazaÂła siĂŞ ogromna sala, wypeÂłniona byÂła ona drewnianymi Âławkami i wieloma piĂŞknymi rzeÂźbami. Jednak najwiĂŞkszÂą twojÂą uwagĂŞ przykuÂła bardzo dziwna rzecz, mianowicie ogromna twarz, wykonana ze skaÂły, a w jej buzi jakiÂś dziwny puchar. Nie wiedziaÂłeÂś co to, ale nagle chÂłopiec powiedziaÂł do Ciebie:
- Patrz, patrz.. widzisz to? To puchar jaki miaÂł ze sobÂą jeden z duchów kiedy porwali moich rodziców. MoÂże tam jest jakaÂś wskazówka?!- po tych sÂłowach zauwaÂżyÂłeÂś, Âże byÂły na tym posÂągu liczne puÂłapki, mnóstwo drutów naokoÂło posÂągu, jedyna czêœÌ która nie byÂła przez nie zasÂłoniĂŞta to góra.. moÂże jakoÂś tam siĂŞ dostaniesz?
RozmyÂślaÂłem chwileczkĂŞ po kilku minutkach przyszedÂł mi do gÂłowy pomysÂł. ÂŻeby biegn¹Ì ÂścianÂą a potem sufitem i zeskoczyĂŚ na pomnik , oczywiÂście przy pomocy chakry. Dobra rozbiegÂłem siĂŞ jak miaÂłem to w planie za pierwszym razie przewróciÂłem siĂŞ. Za drugim , trzecim nie udaÂła siĂŞ ale za piÂąty udaÂła siĂŞ. SkoczyÂłem na pomnik i zabraÂłem puchar i zeskoczyÂłem na dóÂł.
Tak wiĂŞc udaÂło Ci siĂŞ zdobyĂŚ puchar. Teraz postanowiÂłeÂś go przeczytaĂŚ, a tam byÂła zawarta nastĂŞpujÂąca notka:

Cytat: CiemnoœÌ, ÂśmierĂŚ, nienawiœÌ.. wszystko to mówiÂły mi duchy, kiedy tu przybyÂłam. Nie wiedziaÂłam, Âże jest tutaj tak strasznie. Mam nadziejĂŞ, Âże mój syn jest zdrowy i znajdzie rodziców.. oby tylko tu nie wszedÂł

Tak, to z pewnoÂściÂą pisaÂła matka tego chÂłopca. WiĂŞc to naprawdĂŞ duchy ich wziĂŞli? Nie wiadomo! Nagle za twoimi i chÂłopca plecami pojawili siĂŞ dwie postacie. Jedna ubrana w ÂżóÂłtÂą sukienkĂŞ, a drugi w garnitur. ChÂłopcowi Âłzy poleciaÂły po policzku i powiedziaÂł:
- Mama! Tata!- pobiegÂł w ich kierunku, jednak oni rzucili mu pod stopy kunai'e i shurikeny. Nagle powiedzieli:
- JesteÂśmy opĂŞtani przez duchy, uciekajcie! - po tych sÂłowach ruszyli w waszÂą stronĂŞ, musisz pokonaĂŚ ich, jednak nie zabijaĂŚ.
Krzykn¹³em do chÂłopca uciekaj bardzo gÂłoÂśno i donioÂśle. WiedziaÂłem ze muszĂŞ ich pokonaĂŚ nie zabijajÂąc ich. UÂżyÂłem na nich mojego jutsu Doku Kiri. MaÂłej iloÂści poniewaÂż nie chcĂŞ zabiĂŚ przeciwnika tylko powaliĂŚ go . ZÂłapaÂłem chÂłopca i odskoczyÂłem razem z nim od przeciwnika 20 metrów , powiedziaÂłem chÂłopcu Âżeby siĂŞ nie wmieszaÂł w walkĂŞ.
Nagle puchar zacz¹³ bardzo mocno ÂświeciĂŚ, kiedy pokonaÂłeÂś rodziców chÂłopca. Blask pucharu spadÂł na nich, a oni otrzeÂźwieli i byÂło widaĂŚ, Âże juÂż sÂą sobÂą. ÂŚwiÂątynia zaczĂŞÂła siĂŞ bardzo dziwnie ÂświeciĂŚ jakby do eksplozji, dlatego we czwórkĂŞ uciekliÂście z tego miejsca. Po wyjÂściu ze ÂświÂątyni przemówiÂł ojciec chÂłopca:
- Dziêkuje Ci wspania³y shinnobi, proszê oto twoja nagroda.- po tych s³owach wyci¹gn¹³ sakiewkê i poda³ Ci, nastêpnie poszed³ w kierunku ¿ony i ch³opaka i powêdrowali w swoje strony.

MISJA RANGI "C" -> 10Pch / + 5 do rozdysponowani na Si³ê/zrêcznoœÌ/celnoœÌ/szybkoœÌ + 120Y.

//GRATULUJÊ//
PoÂżegnaÂłem siĂŞ z chÂłopcem i jego rodzicami. WyruszyÂłem do mojego domu , z uÂśmiechem na twarzy. PoniewaÂż wykonaÂłem mojÂą pierwszÂą misjĂŞ , i wszystko siĂŞ dobrze skoĂączyÂło. Teraz myÂślaÂłem tylko o powrocie do domu i nawet sporych kilometrach do pokonania. Mówi siĂŞ trudno jak to mawiaÂł mój stary znajomy i wyruszyÂłem.

<NMM>
Przyszedłem do miejsca zwanym świątynią księżyca. Piękna budowla wzniesiona na szczycie ogromnej góry. Spojrzałem swoimi krwistymi oczyma na tą posiadłość. Rozejrzałem się dookoła. Dokładnie przyglądałem się mojemu otoczeniu. Po kilkudziesięciu minutach postanowiłem ruszyć dalej w drogę, na razie miałem wiele spraw do załatwienia i do pomyślenia. Znikłem za horyzontem. <NMM>