Szpital wioskowy

Zwykły dość mały szpital, chodź lepiej pasował by zwrot klinika. Na dzień dobry oczom ukazuje się przed wejściem wielki lazurowy napis "Kusaklinic". Budynek jest jedno piętrowy gdzie na dole znajdują się pokoje pacjentów, a na górze sale operacyjne i pokoje dla ciężej chorych osób w tym izolatki. Ściany zachowane są w kolorach morskich i bieli, tak samo jak pielęgniarze i lekarze (nie oznacza to że pracują tutaj same kobiety). Wchodząc do środka można zobaczyć niedużą recepcję.
Do tego szpitala zazwyczaj trafiają zwykli mieszkańcy którzy zostali poszkodowani podczas codziennych pracach domowych oraz na roli, czy zbierając zioła, czy robiąc drewno na opał, czy chodząc na łowy. Widać że większość ludzi pacjentów jak i obsługi znają się co nadaje przytulnej atmosfery miejscu. Z pewnością każdy poczułby się tutaj przyjemnie.

* Zmiana w opisie wprowadzona 28 listopada 2009 roku przez Jeng

*Wbiegło kilku ANBU z dwoma osobami, lekarz odrazu podbiegł i wykrzyknął.*

- NOSZE, TO JENG... NASZA WŁADCZYNI, SZYBKO NA BLOK Z NIĄ.wykrzyknik

*Zdzierał sobie gardło lekarz i zabrał pokiereszowaną kobietę na blok operacyjny.W tym samym czasie jedna z pielęgniarek podała kilka tabletek jeszcze przytomnemu młodzieńcowi.*

- To leki nasenne i przeciwbólowe, prześpisz się do rana i wtedy zrobimy ci operacje.Teraz śpij, jesteś szbyt zmeczony.

*Zmęczony i zapadający w sen ostatkiem sił pytał.*

-Co będzie z nią.! Proszę, powiedźcie mi..

*Zasnął ze zmęczenia.*

_______________________________

*Nastęonego dnia obudził się w pokoju kliniki....

//Proszę MG o dopisanie co się stało przez noc ze mną i z Jeng.\\

---

Kilka zabiegów i duża ilość leczniczej chakry, sprawiła, że z obrażeń, nawet najpoważniejszych, zostały co najwyżej krwiaki. Hitsugi ma jedną rękę usztywnioną w nadgarstku na tydzień, Jeng nie może biegać z powodu uszkodzeń żeber (lepiej, żeby w ogóle pozostała w łóżku) również przez tydzień.
Dziewczyna otworzyła spokojnie oczy. Czuła duży ból głowy więc nawet nie odwróciła twarzy by zobaczyć gdzie jest, wolała sobie spokojnie leżeć tam gdzie jest. Po głosach wiedziała że to szpital tyle że jaki ... zostały tylko domysły że walka się powiodła dla wioski pomyślnie. Czekała na coś ... na jakiś ruch, znajomy głos czy słowa lekarza.
*Chłopak westnchnął , spróbował spojrzeć na boki, szukał wzrokiem Jeng.Cicho zawołał, kiedy zobaczył obok siebie zielonowłosą postać.*

- Jeng... to tylko ja. Słyszysz mnie.. a z resztą nieważne, boję się, że zanim umrę nie wyjawię ci czegoś, mimo tego, że możesz mnie mnie słyszeć, chcę ci coś powiedzieć.

*Jego głos urwał się na moment, chciał coś przemyśleć.*

A jeżeli uzna to za glupotę, sprawę nie wartą zachodu, wyśmieje mnie, co wtedy zrobię . Wolałbym zginąć niż ... ją stracić, cóż, jeżeli nigdy się nie odważę to może się stać, a ja nigdy nie poznam odpowiedzi, nie zobaczę reakcji.

*Po jego policzku spływały łzy, mówił przez nie, nie wiedząc o przebudzeniu Jeng, cicho pochlipywał, na wpół ze szczęścia, na wpół ze smutku.*

- Ja.. ja poprostu, chcę ci ... powiedzieć to co trzymam w sercu od tej walki z wysokim członkiem Akatsuki. Chcę, żebyś wiedziała.... , że oprócz miłości jako mieszkaniec do... do władcy czuję do ciebie coś mocniejszego.. o wiele mocniejszego, uczucie jakim mężczyzna darzy kobietę,... a ty jesteś dla mnie wzorem... kobiecości.. piękna.. każdej z cnót...

*Zamilkł, zacisnął oczy i zęby wsł[cenzura]ąc się w odpowiedź, bradzo się jej obawiał, wręcz trząsł się ze strachu, aż jego łóżko zatrzeszczało, wtedy tylko zacisnął powieki i nadal leżał.*

---

- DziĂŞkujĂŞ, nie spodziewaÂłam siĂŞ takich sÂłów po tobie - uÂśmiechneÂła siĂŞ chodÂź tego nie byÂło widaĂŚ odwróciÂła gÂłowe w stroĂŞ z którego dochodziÂły gÂłosy - prawie mnie nie znasz a zebraÂłes siĂŞ na takie wyznanie. Kilka razy mnie tylko widziaÂłeÂś a broniÂłeÂś mnie ze wszystkich siÂł nie martwi¹Ì siĂŞ o swoje imiĂŞ. DziĂŞkujĂŞ ci jeszcze raz. A teraz chyba powinieneÂś tak jak ja odpocz¹Ì.
-Dobrze... Tak zrobiĂŞ, dobranoc...

*Zasn¹³. Jeszcze tylko raz spojrza³ na Jeng zanim zamkn¹³ oczy, czu³ siê nadzwyczaj szczêœliwy.[/color]

//Jako Kage masz mozliwosc dobrania 3 zywioÂłów oraz powinnaÂś zamieÂściĂŚ nazwy i iloœÌ twoich jutsu w podpisie \\
Jeng takÂże próbowaÂła zasn¹Ì jednak jej to nie wychodziÂło. CiÂągle patrzyÂła siĂŞ na chÂłopaka myÂślac o tym co on powiedziaÂł do niej. ChÂłopak tak walczyÂł dla niej ... byÂł bardzo odwaÂżny ... ale ona go nie znala dorbze ... wrecz wcale. Przez caÂły czas myÂślaÂła o tym wszystkim do pory aÂż zasneÂła. Sama nie widziaÂła kiedy to nastaÂło.
*ObudziÂł siĂŞ i spojrzaÂł na Jeng, nic nie mówiÂł, nie chciaÂł jej budziĂŚ, patrzaÂł tylko na jej sylwetkĂŞ, podziwiaÂł jej piĂŞkno. MarzyÂł*

Ale¿ ona jest piêkna... Nastêpnym razem, gdy ktoœ j¹ zaatakuje musze byÌ szybszy, teraz mog³a zgin¹Ì. Chcia³bym j¹ poznaÌ... tak, ale siê wstydze, po tym co powiedzia³em chyba nigdy siê ju¿ jej na oczy nie poka¿ê, takie upoko¿enie, tak muszê uciec, byle daleko...

*PrzykryÂł siĂŞ po sam czubek gÂłowy, ostatni raz spojrzaÂł na dziewczynĂŞ i zÂłoÂżyÂł kilka znaków, jednak byÂł za sÂłaby, zemdlaÂł, zasn¹³*
Dziewczyna otwzyÂła oczy. ByÂła strasznie zmĂŞczona a caÂłe ciaÂło jÂą bolaÂło i kaÂżdy ruch doskwieraÂł jej ogromnie. Jednak w jej gÂłowie zaiskrzyÂła pewna myÂśl - " Jestem Kage tej wioski i muszĂŞ wykonywaĂŚ swoje obowiÂązki". Po tej chwili zastanowienia usiadÂła i spojrzaÂła na chÂłopaka który nakryÂł siĂŞ caÂły koÂłdrÂą i wziĂŞÂła do rĂŞki jak¹œ karteczkĂŞ.
Cytat: Drogi Mój. JeÂśli byÂś chciaÂł ze mnÂą porozmawiaĂŚ to jestem u siebie w rezydencji. MiÂło byÂło gdybyÂśmy siĂŞ bliÂżej poznali.
Jeng
Dziewczyna pozostawiÂła karteczkĂŞ przy stoliku chÂłopaka i o kolach które leÂżaÂły koÂło jej Âłoza pod¹¿yÂła do swojego miejsca w tym mieÂście. PrzecieÂż mia³¹ jeszcze tyle na gÂłowie ... <nmm>
*ObudziÂł siĂŞ juÂż spokojny, jednak nadal nie mógÂł uÂżywaĂŚ lewej rĂŞki, odkryÂł siĂŞ i popatrzaÂł w miejsce, gdzie wczeÂśniej leÂżaÂła Jeng, zdziwiÂł siĂŞ, Âże jej nie ma. Westchn¹³, próbowaÂł wstaĂŚ i wtedy usÂłyszaÂł, Âże jakiÂś papierek spadÂł, wzi¹³ go do rĂŞki i przeczytaÂł.*

Hmm... moÂże siĂŞ tam przejdĂŞ

*PróbowaÂł przejœÌ kawaÂłek ale siniaki pod Âżebrami uwieraÂły go i oparÂł siĂŞ plecami o ÂścianĂŞ.

JeÂżeli dziÂś tam dojdĂŞ to bĂŞdzie cud... piekielnie boli

*NarzekaÂł w duchu ale szedÂł do Gabinetu KusoKage*

[NMM]
PrzyszedÂł pracowaĂŚ w szpitalu i powiedziaÂł :
- Ciekawe co dzisiaj sie wydarzy, kogo przyniosÂą i w ogole.
Zdj¹³ p³aszcz, zapa¿y³ wodê na zio³a i usiad³ przy swoim biurku.

Dodane po 15 godzinach 18 minutach:

Przespa³ ca³y nocyny dy¿ur. Za³o¿y³ p³aszcz przech¹gn¹³ sie, umy³ twarz. Porzegna³ sie z personelem i wyszed³.
- Dziêkujê za pomoc - powiedzia³ g³osem o zbyt wysokim jak na mê¿czyzne zastêpca w³adczyni kusy - musi odpocz¹c, by³a na misji i pewnie tam pad³¹ z wycieùczenia. Ty chyba przysz³aœ do Pani Jeng w innej sprawie ? - spyta³ siê Nitii.
- Eee... tak... - powiedziaÂłam nieÂśmiaÂło - WÂłaÂściwie to ja w sprawie misji...
WszedÂłem do pomieszczenia. PodszedÂłem do pielĂŞgniarki i poprosiÂłem aby zawoÂłaÂła jakiegoÂś lekarza. UsiadÂłem sobie pod ÂścianÂą w oczekiwaniu. W drzwiach pojawiÂł siĂŞ KisamĂŞ, który przeszedÂł siĂŞ po caÂłym pomieszczeni, a nastĂŞpnie usiadÂł w kÂącie sali.
ZwykÂły doÂśc maÂły lecz przytulny szpital. Ludzie sÂą tutaj zapracowani, personel jest tutaj nie duÂży, a pacjentami sÂą zwykli mieszkaĂący, chorzy lub poszkodowani w codziennych robotach.
Pielegniarka stojÂąca przy recepcji od razu zareagowaÂła gdy przyszedÂłeÂś, byÂła to spora rana. Swojej koleÂżance kazaÂła powiadomic lekarza, zaÂś tobie pójÂśc za niÂą do odpowiedniego pomieszczenia. Twój uraz nie byÂł byle czym. Slamanie otwarte mogÂło przerwac Âży³ê, a co gorsza tĂŞtnicĂŞ powodujÂąc bardzo groÂźny krwotok, który mógÂłby nawet doporowadzic do amputacji ca³êj rĂŞki.
ZnalazÂłeÂś siĂŞ w pomieszczeniu przypominajacym sale operacyjnÂą. Kobieta, pielĂŞgniarka która ciĂŞ tutaj zaprowadziÂła spojrzaÂła na ciebie i zapytaÂła:
- Czy zgadza siĂŞ pan na narkozĂŞ i zabieg? Znieczulenie bĂŞdzie tutaj maÂło pomocne.
W pomieszczeniu byÂła jeszcze druga pielegniarka ubrana w jakiÂś zielony strój oraz mĂŞÂżczyzna z pewnoÂściÂą lekarz ubrany wrĂŞcz identycznie tyleÂże jego ubiór musiaÂłbyc nie co wiĂŞkszy.
-JeÂżeli to konieczne to tak- OdparÂłem na sÂłowa pielĂŞgniarki. Od momentu, w którym otrzymaÂłem cios, minĂŞÂło sporo czasu i utraciÂłem sporo krwi co odczuÂłem. PopatrzyÂłem teraz na lekarza i drugÂą pielĂŞgniarkĂŞ.
- Proszê wiêc siê tutaj po³ozyc - powiedzia³a kobieta przytrzymuj¹c ci rêkê tak byœ zmieniaj¹c pozycjê nie naruszy³ jej. W tym czasie druga pielêgniarka poda³a ci coœ co po chwili spowodowa³o odczucie ca³ego zmêczenia dzisiejszego dnia. I zamkn¹³eœ oczy ... sen.
W tym czasie podczepiono do ciebie kroplówkĂŞ z krwiÂą (czy jak to siĂŞ tam nazywa ), przygotowano miejsce do przeprowadzenia operacji ³¹cznia koÂści i zbadania dok³¹dniej miejsca. Specjalista zaj¹³ siĂŞ ranÂą Tengena. Na koĂącu zaÂłoÂżyÂł szwy i gips, a jego przenieÂśli do pokoju pacjentów na wlasne ÂłóÂżko czekajÂąc aÂż siĂŞ przebudzi.
Kiedy siĂŞ ockn¹³em, od razu spojrzaÂłem na rĂŞkĂŞ. JĂŞk niezadowolenia wydarÂł mi siĂŞ przez zaciÂśniĂŞte usta. Teraz rozejrzaÂłem siĂŞ po pokoju w którym siĂŞ znajdowaÂłem. GwaÂłtownie podniosÂłem siĂŞ do pozycji siedzÂącej, co po narkozie nie byÂło raczej dobrym pomysÂłem.
Nagle usiadÂłeÂś co spowodowaÂło zawrotem gÂłowy i znó znalazÂłeÂś siĂŞ w pozycji le¿¹cej. MiaÂłeÂś jeszcze maÂło siÂł. Twoje miĂŞÂśnie jakby byÂły po jakimÂś paraliÂżu.SÂłabe i zmĂŞczone. ChwilĂŞ potrwaÂło aÂż zbliÂżyÂła siĂŞ do ciebie pani pielĂŞgniarka. Kobieta ubrana w identyczny strój jak te które poznaÂłeÂś na przyjÂście.
- Witam pana ... Tengena - powiedziaÂła patrzÂąc na kartĂŞ - musi pan jeszcze noc przeleÂżec u nas w szpitalu, a póÂźniej pana bez przeszkód wypuÂścimy. Wszystko jest w porzÂądku z rĂŞkÂą. Nie przecieÂła tĂŞtnicy. Ale jest pan osÂłabiony. ProszĂŞ na siebie uwaÂżac - doradziÂła kobieta
ByÂłem niezmiernie niezadowolony, z przymusowego odpoczynku. Prawie caÂły dzieĂą przeleÂżaÂłem praktycznie bez ruchu wpatrujÂąc siĂŞ w sufit. Momentami zdarzaÂło mi siĂŞ zapadaĂŚ w sen, który w mojej pamiĂŞci po przebudzeniu widniaÂł jako czarna plama. Kisame w tym czasie przychodziÂł do pomieszczenia i wychodziÂł kiedy mu siĂŞ podobaÂło. Wieczorem wróciÂł i poÂłoÂżyÂł siĂŞ na skraju ÂłóÂżka. Ja nie spaÂłem do doœÌ póÂźnej pory, ale gdy w koĂącu zasn¹³em obudziÂłem siĂŞ dopiero póÂźnym rankiem. Kiedy siĂŞ obudziÂłem przebraÂłem siĂŞ w swoje ubrania i bez sÂłowa wraz z Kotem wyszedÂłem ze szpitala.<NMM>
WszedÂłem do recepcji i podszedÂłem do pielĂŞgniarki. WytÂłumaczyÂłem jej Âże przyszedÂłem tu aby lekarz obejrzaÂł moje obraÂżenia, to jest wybity bark. UsiadÂłem pod ÂścianÂą czekajÂąc aÂż pielĂŞgniarka zawoÂła lekarza. przy okazji rozglÂądaÂłem siĂŞ po recepcji, jak bym nie byÂł tu caÂłkiem niedawno...
Kobieta która pracowaÂła tutaj jako recepcjonistka chodÂź wystarczaÂła by jej rola uroczej ozdoby tego wi¹¿¹cego siĂŞ ze ÂśmierciÂą miejsca wysÂłuchaÂła to co powiedziaÂłeÂś, wskazaÂła ci gabinet do którego masz siĂŞ udac oraz uda³¹ siĂŞ po lekarza. Po za tym prosiÂła ciĂŞ byÂś zdj¹³ koszulkĂŞ i usiadÂł na krzeÂśle które tam bylo.
Gabinet pomieszczenie nadzwyczaj nieduÂże jak na szpital w porównaniu z konoszaĂąskim kolosem medycyny. MieÂściÂło siĂŞ tutaj jedynie biurko z krzesÂłami po obu stronach, biaÂłe ÂłuÂżko, parawan zasÂłaniajÂący pacjenta od wejÂścia, waga, podÂświetlana Âściana nadajÂąca miejscu nowoczesny wyraz, wieszak na ciuchy oraz maÂła metalowa szafeczka na klucz w której znajdowaÂły siĂŞ przyrzÂądy lekarskie oraz leki. Na biaÂłym biurku kontrastujÂącym z innymi ÂśnieÂżnymi przedmiotami oraz Âścianami lazurowymi leÂżaÂły dÂługopisy, karteczki, kalendarz oraz stetoskop który najwyraÂźniej zostawiÂł ostatni lekarz.
WszedÂłem posÂłusznie do gabinetu, gdzie usiadÂłem na miejscu pacjenta. Zdj¹³em pÂłaszcz i koszule. Zacz¹³em chodziĂŚ po gabinecie niecierpliwie oczekujÂąc przybycia doktora. W koĂącu wyj¹³em maskĂŞ i zacz¹³em jÂą z nudów obracaĂŚ w palcach.
WkoĂącu gdy zacz¹³eÂś juÂż bawic siĂŞ swojÂą maskÂą wszedÂł mĂŞÂżczyzna doÂśc mÂłody, wyglÂądaÂł ci na dziewiĂŞtnaÂście lat. WÂłosy Âśredniej dÂługoÂści do ramion, rozczochrane ... dniowy zarost na swojej mĂŞskiej twarzy ... biaÂły typowy dla lekarzy fartuch. SpojrzaÂł na ciebie i na to co trzymaleÂś w rĂŞku. Z zastanowieniem w oku chwilĂŞ siĂŞ temu przyglÂądaÂł po czym ruszyÂł do biurka by wziÂąsc stamtÂąd swoje wczeÂśniej zostawione sÂłóchawki.
- DzieĂą dobry ... co siĂŞ staÂło, wyglÂąda pan na dosc poturbowanego - powiedziaÂł powaÂżnym lecz mÂłodym gÂłosem zbliÂżajÂąc siĂŞ do ciebie nie spuszczajÂąc oka przedmiotu wyciÂągniĂŞtego przez ciebie, wczeÂśniej jeszcze wyj¹³ kilka cennych przedmiotów z szafki ktora przez caÂły czas jego nieobecnoÂści byÂła zamkniĂŞta. Gdy siĂŞ zbliÂżyÂł dopiero zauwaÂżyÂłeÂś plakietkĂŞ na jego lewej piersi z danymi:

Cytat: Lekarz Kusaklinic
Watari Uze
SchowaÂłem maskĂŞ i odpowiedziaÂłem - A co siĂŞ mogÂło staĂŚ, byÂłem zbyt peny siebie podczas misji i oberwaÂłem parĂŞ razy.- Teraz pozostaÂło mi juÂż czekaĂŚ aÂż lekarz zakoĂączy swoje badania. Przy okazji przyglÂądaÂłem siĂŞ zabranym przez lekarza przedmiotom.
Lekarz nic nie powiedziaÂł poczuÂł siĂŞ zbesztany przez ciebie. Wpierw zbadaÂł przez dotyk twoje ciaÂło. WymacaÂł Âże twój bark jest wybity dlatego teÂż nastawiÂł ci go. ByÂł to ból podobny do samego wybicia. NastĂŞpnie opatrzyÂł rany jeÂśli takowe miaÂłeÂś, wczeÂśniej dezynfekujÂąc je, a na potÂłuczenia i obicia uÂżyÂł maÂści która miaÂła przyÂśpieszyc gojenie siĂŞ rany. Po wszystkim powiedziaÂł tylko " Gotowe" jakby byÂł z siebie zadowolony.
- ProszĂŞ podac swoje imiĂŞ, klan lub nazwisko oraz wiek -usiadÂłwszy do biurka wydaÂł ci takowe polecenie otwierajac zeszyt w którym wpisywaÂł pacjentów.
-DziĂŞkuje za pomoc - PowiedziaÂłem zakÂładajÂąc swoje ubranie. RuszyÂłem w kierunku drzwi, nie odpowiadajÂąc na dalsze sÂłowa doktora. WyszedÂłem z pomieszczenia po czym szybkim krokiem przeszedÂłem przez recepcje i wyszedÂłem na zewnÂątrz. Po chwili skierowaÂłem siĂŞ w kierunku gabinetu KusaKage<NMM>
Do szpitala weszÂła grupka mĂŞÂżczyzn wraz z uroczÂą jednak teraz nadzwyczaj zmartwionÂą w³¹dczyniÂą wioski. Niesli oni na noszach mĂŞzczyznĂŞ który powaÂżnie krwawiÂł, a po za tym zostaÂł zmasakrowany prawdopodobnie przez jakiÂś oprawców, bo inaczej nie moÂżna nazwac wydÂłubania oczu i pozostawienie rannego czÂłowieka na Âławce by umarÂł. Zaniesli go wprost na orion gdzie czekaÂła juÂż przygotowana chwilĂŞ wczeÂśniej sala. PoÂłozyli go na stole, pod³¹czyli po stwierdzeniu grupy krew i zaczeli starac siĂŞ o przeÂżycie poszkodowanego. Jeng ciÂągle towarzyszyÂła nieprzytomnemu mĂŞÂżczyÂźnie którego znalazÂła w parku.

BaÂłam siĂŞ o Âżycie biedaka. ModliÂłam siĂŞ sama nie wiedziaÂłam dlaczego o jego przeÂżycie. Gdybym nie byla wÂładczyniÂą wioski z pewnoÂściÂą wygonili by mnie z sali, jednak ja nie mogÂłam pozwolic na opuszczenie nieznajomego. StaÂłam nieduÂży kawaÂłek od niego patrzÂąc siĂŞ jakby bÂłagajÂącym spojrzeniem by daÂł radĂŞ. Nie zwracaÂłam narazie uwagi na jego walory mĂŞskosci, nie patrzaÂłam na niego nawet jak na mĂŞÂżczyznĂŞ ... byÂł dlamnie obecnie czÂłowiekiem który umiera w mojej wiosce. Nie mogÂłam uratowac wielu ludzi jednak teraz miaÂłam nadziejĂŞ Âże dosc szybko zareagowaÂłam by daÂło siĂŞ go uratowac.
Po wielu próbach i operacjach , lekarze w koĂącu mogli stwierdziĂŚ , ze ten mĂŞÂżczyzna przeÂżyje to zdarzenie. Powiedzieli wÂładczyni ,Âże zostanie on nieprzytomny przez 7 czy 8 najbliÂższych dni , potem powoli zacznie kontaktowaĂŚ. W szpitalnej sali musi przeleÂżeĂŚ jeszcze 2 tygodnie , potem sprawdza czy jeszcze wymagana jest jakaÂś pomoc. Lekarze pozostawili aparaturĂŞ i czÂłowieka wraz z wÂładczyniÂą kusy , a sami poszli odpocz¹Ì.
Gdybym nie byÂła opiekuĂączÂą i odpowiedzialnÂą osobÂą, która nadzwyczaj martwiÂła siĂŞ o nieznajomego mĂŞÂżczyznĂŞ z pewnoÂściÂą odeszÂłabym by zajÂąc siĂŞ swymi obowiÂązkowami Kage, jednak tutaj leÂżaÂł sÂłaby, nie przytomny czÂłowiek. PostanowiÂłam jeszcze trochĂŞ przy nim zostac. UsiadÂłam przy ÂłóÂżku i patrzyÂłam siĂŞ na Samhaina. Moje intensywne zielone oczy skupione byÂły na jego zmasakrowanej twarzy. NajwaÂżniejsze teraz bylo Âże przeÂżyje. SiedziaÂłam tak z kilka godzin nic nie jedzÂąc i nie pijÂąc aÂż zmogÂło mnie i zasnĂŞÂłam nie Âświadoma tego k³¹dÂąc swojÂą gÂłowĂŞ na ciele nieptrzytomnego.
Samhain leÂżaÂł tak caÂłkowicie nieprzytomny, a jego organizm choĂŚ bardzo zmĂŞczony przeÂżyciami ostatnich dni, nadal walczyÂł o jak najszybszy powrót do zdrowie. Natomiast jego umysÂł przeniósÂł siĂŞ do zupeÂłnie innego Âświata... Âświata gdzie miaÂł oczy, a na jego ciele nie byÂło Âżadnych blizn. Jego kondycja fizyczna byÂła bez najmniejszego uszczerbku.
Ale wracajÂąc do rzeczywistoÂści, która aÂż tak piĂŞkna nie byÂła, dawny Tsuchikage wydaÂł swój pierwszy dÂźwiĂŞk po zakoĂączonej operacji... byÂło to takie przeciÂągÂłe
-yyyyyyyyyyy....- wiele osób mogÂłoby to rozbawiĂŚ... takie po³¹czenie doœÌ specyficznego niskiego gÂłosu i takiego dÂługiego stĂŞkniĂŞcia... brzmiaÂło to niczym jakiÂś potwór, ÂżywiÂący siĂŞ ludzkim miĂŞsem na bagnach. CóÂż niewiele brakowaÂło, a takie porównanie wcale nie byÂło by nieprawdziwe, bowiem jakby nie patrzeĂŚ Samhain pewnego rodzaju potworem byÂł, jednak mÂłoda dziewczyna jeszcze o tym nie wiedziaÂła...
SpaÂłabym dÂłuzej gdyby nie dÂźwiĂŞk który wydaÂł z siebie nieptrzytomny mĂŞÂżczyzna. Te jĂŞkniĂŞcie przez sen zadziaÂłaÂło jak budzik. OtworzyÂłam nagle oczy, w mgnieniu oka znalazÂłam siĂŞ w pozycji siedzÂącej by po sekundzie spaÂśc z krzes³¹ i wylÂądowac swymi drobnymi zgrabnymi czterema literami na zimnej podÂłodze sali. W miĂŞdzy czasie krzesÂło siĂŞ przewróciÂło wydajÂąc gÂłuchy trzask. JuÂż byÂłam chwilĂŞ w szpitalu, a moÂże dzieĂą, czy noc, a juÂż narozrabiaÂłam. Wstalam prĂŞdko, poprawiÂłam zmasakrowanÂą togĂŞ, jeÂśli wogóle teraz moÂżna nazwac to togÂą i przewrócone siedzisko. StanĂŞÂłam nad z pewnosciÂą cierpiÂącym mĂŞÂżczyznÂą i poÂłoÂżyÂłam swojÂą chÂłodnÂą dÂłoĂą na jego czole by po chwili wyszeptac niczym opiekuĂącza mamka:
- Wszystko bĂŞdzie dobrze ...
SÂłowa Jeng nie zostaÂły bez Âżadnej odpowiedzi... kolejnym przeciÂągÂłym
-yyyyyyyyy- Samhain zareagowaÂł na jej sÂłowa, chociaÂż moÂże to wcale nie byÂła reakcja na sÂłowa tylko na spacer po swojej podÂświadomoÂści... tego nie wiedziaÂł nikt, ale przynajmniej poobijany Âślepiec nawiÂązaÂł jak¹œ interakcjĂŞ z piĂŞknÂą dziewczynÂą, która niczym anioÂł stróÂż czuwaÂła nad nim.
Po chwili kolejny gÂłoÂśny stĂŞk mÂłodego czarnowÂłosego shinobiego skwitowaÂł ca³¹ sytuacjĂŞ... tym razem byÂło w nim sÂłychaĂŚ o wiele wiĂŞcej bólu niÂż poprzednio...
PoczuÂłam siĂŞ winna za te cierpienia chÂłopaka. NachyliÂłam siĂŞ znów nad nim i jakoÂś instynktownie niczym matka swoje dziecko ucaÂłowaÂła jego czoÂło jakbym chciaÂła uÂśnieÂżyc jego ból. Delikatnie wewnĂŞtrznÂą stronÂą dÂłoni przejechaÂłam po jego twarzy i wyszeptaÂłam:
- JuÂż spokojnie - sama nie wiedziaÂłam dlaczego zwracaÂłam siĂŞ do niego jak przytomnego czÂłowieka, a raczej maÂłego rozrabiaki który zrobiÂł sobie kuku. - MuszĂŞ juÂż isc. PrzyjdĂŞ póÂźniej. ObiecujĂŞ - on i tak nic nie rozumiaÂł. Ale cóÂż ... czuÂłam Âże bĂŞdzie lepiej do niego mówic. Tym bardziej nie zastanawiaÂłam siĂŞ dlaczego wÂłaÂściwie traktujĂŞ tak tego nieznajomego mi mĂŞÂżczyzne. Kim on wogóle byÂł? Co tutaj robiÂł? I co mu siĂŞ staÂło?

W koĂącu zdecydowaÂłam siĂŞ opuÂścic pomieszczenie zostawiajÂąc w samotnoÂści mĂŞÂżczyznĂŞ. ZatrzymaÂłam w drodzĂŞ jednÂą z pielĂŞgniarek i poprosiÂłam by zaglÂądaÂła do niego co póÂłgodziny sprawdzajÂąc jego stan. CzyÂżbym nie byÂła zbyt opiekuĂącza? PodziĂŞkowaÂłam jeszcze tylko lekarzom za udanÂą robotĂŞ i opatulajÂąc siĂŞ najlepiej jak potrafiÂłam wyszÂłam udajÂąc siĂŞ do swojej szklarenki by tam trochĂŞ odreagowac czy odpoczÂąc. ByÂłam zmĂŞczona jednak nie miaÂłam ochoty iÂśc spac. ByÂłam zmĂŞczona ... ale zarazem znalazÂłam w sobie nowe zÂłoÂża energii ... dzieki temu nieznajomemu. <nmm>
CóÂż, piĂŞkna dziewczyna opuÂściÂła pokój Samhain'a, a on zostaÂł sam i co mógÂł on teraz porabiaĂŚ? No raczej w swoim obecnym stanie to bieganie i skakanie raczej odpadaÂła, tak samo nawet mówienie, bowiem leÂżaÂł sobie nieprzytomny... Natomiast jego umysÂł, który serfowaÂł miĂŞdzy jawÂą a realnym Âżyciem serwowaÂł to coraz bardziej dramatyczne przeÂżycia, które skrywaÂła jego podÂświadomoœÌ. Jego ciaÂło na tÂą ca³¹ sytuacjĂŞ reagowaÂło coraz to gÂłoÂśniejszym stĂŞkaniem i od czasu do czasu szybszÂą pracÂą serca, która mimo to mieÂściÂła siĂŞ w kardiologicznej normie... jedynÂą pociechÂą tej caÂłej sytuacji byÂła poznana przez dawnego Tsuchikage kobieta, piĂŞkna, bystra, inteligentna... no m¿ê jeszcze pocieszajÂące byÂło Âże jego stan jest stabilny i nie zagraÂża mu Âżadne niebezpieczeĂąstwo.
Mikomi weszÂła do kliniki i rozejrzaÂła siĂŞ. Wszyscy bardzo siĂŞ spieszyli, tak bardzo, Âże nikt jej nie zauwaÂżyÂł. Kunoichi podeszÂła do jednej z pielĂŞgniarek i zatrzymaÂła jÂą. Ta przyjrzaÂła jej siĂŞ.
- Nie jesteÂś ranna, wiĂŞc czego szukasz? Nie mamy teraz czasu...! - powiedziaÂła z poÂśpiechem kobieta.
Jezuu, ale tu niemiÂło - pomyÂślaÂła Mikomi.
- PrzysyÂła mnie Kage, mam wam pomóc - powiedziaÂła, a jej gÂłos brzmiaÂł doœÌ nieprzyjemnie. Niestety, kunoichi nic nie mogÂła z tym zrobiĂŚ, taka juÂż byÂła.
PielĂŞgniarka która przed chwilÂą wyglÂądaÂła na zmĂŞczonÂą, zabieganÂą tak bardzo Âże zapomniaÂła o uprzejmoÂściach teraz rozpromieniaÂła. ÂŻadko siĂŞ zdarza przecie Âżeby jakaÂś osoba bezinteresowanie przyszÂła im pomóc... no moÂże liczylaÂś na wynagrodzenie ale teraz jÂą to nie interesowaÂła. KaÂżda osoba to mniej pracy i wiĂŞksza wygoda pacjentów.
- MiÂło wiĂŞc widziec pomoc - uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ po czym krzyknĂŞÂła - Katrinnnn
ChwilĂŞ po wrzasku recepcjonistki pojawiÂła siĂŞ pielĂŞgniarka. DoÂśc mÂłoda panienka o blond wÂłosach spiĂŞtych w kitĂŞ. Na gÂłowie nosila typowy biaÂły czepek. Przez szyjĂŞ miaÂła przewieszony steroskop. Na lewej piersi miaÂła plakietkĂŞ :
Cytat: PielĂŞgniarka Kusaklinic
Katarin Shuo
- SÂłucham ... - w wypowiedzi przerwaÂła jej koleÂżanka
- PowiedÂź dziewczynie co ma zrobic i gdzie ma siĂŞ przebrac. A teraz musze dalej zajÂąc sie swojÂą robotÂą - powiedziala po czym zwróciÂła siĂŞ w stronĂŞ osoby czekajÂącej w kolejce. ByÂła to jakaÂś starsza kobieta mówiÂąca coÂś o dolegliwoÂściach... w podsÂłuchiwaniu przerwaÂła ci nowoprzyby³¹ pielĂŞgniareczka.
- Hej. Jestem Katrin ... ty siĂŞ nazywasz ? - podaÂła tobie rĂŞkĂŞ w geÂście przywitania. - ChodÂź za mnÂą - skierowaÂła siĂŞ z tobÂą w stronĂŞ jednego z pomieszczeĂą.
Mikomi uÂścisnĂŞÂła dÂłoĂą Katrin.
- Mów mi Mikomi - powiedziaÂła i ruszyÂła za dziewczynÂą. ByÂła juÂż kilka razy w klinice, ale jeszcze nigdy w niej nie pomagaÂła. Jak zawsze pochÂłaniaÂła oczami kaÂżdy szczegóÂł korytarzy, którymi przemieszczaÂła siĂŞ razem z Katrin. Mi-chan lubiÂła znaĂŚ miejsca, w których siĂŞ znajdowaÂła. Nie, nie dostrzegaÂła wszĂŞdzie spisku - wrĂŞcz przeciwnie. Po prostu robiÂła to na wszelki wypadek, taki skutek uboczny...
Korytarz jak korytarz nic w nim szczególnego. Morskie Âściany, od poÂłowy biaÂłe po sam sufit. Po bokach drzwi prowadzÂące do pokojów pacjentów, pielĂŞgniarek i róÂżnych gabinetów. Co jakiÂś czas mijaliÂście jakieÂś osoby ubrane w biaÂłe piÂżamy wyglÂądajÂące na schorowane. Nic ciekawego...
- Pomagasz przy osobach chorych pierwszy raz? Dlaczego siĂŞ zdecydowaÂłaÂś nam pomóc? - zapytaÂła, a pozytywna energia . DoszliÂście w koĂącu do oszklonych drzwi. Dziewczyna otworzyla je kluczem. WeszliÂście do czĂŞÂści szpitala przeznaczonego do prywatnego uÂżytku pracowników socjalnych tej kliniki.
To jednak nie byÂł koniec twojej posdróÂży. Dziewczyna zaprowadziÂła CiĂŞ do pomieszczenia na którego drzwiach wisiaÂła plakietka
Cytat: PielĂŞgniarki i PoÂłoÂżne
NieduÂże pomieszczenie z okrÂągÂłym stoÂłem przy którym stojÂą krzesÂła, szafkami i sofÂą. Jest tutaj teÂż lodówka, zlew. ZauwaÂżylaÂś dwie kobietki które piÂły kawe dyskutujÂąc. Jedna wyglÂąda na trzydzieÂści druga na czterdzieÂści pare. Widzisz Âże rozmawiajÂą na temat jakiÂś akt. Chyba prowadzÂą jak¹œ waÂżnÂą rozmowĂŞ. SÂą tutaj jeszcze trzy drzwi w tym dwa prowadzÂą na prawo.
- Oto nasz maÂły kÂącik w którym moÂżemy odpoczÂąc i przeanalizowac wyniki pacjentów. DzieĂą dobry paniÂą - ukÂłoniÂła isĂŞ przed nimi - To jest Pani Beatric i Wi-zun, a to jest nasza tymczasowa nowa pomoc Mikomi. - przedstawiÂła was.
- Witam.
- Witam,witam, witam - powiedzialy kobiety po czym znów odwróciÂły siĂŞ do siebie i dalej dyskutowaÂły na tajemncizy temat.
- ChodÂź za mnÂą - powiedziaÂła po czym blondynka zaciÂągnĂŞÂła CiĂŞ do jednych drzwi na prawo, a dokÂładnie w pierwsze. ByÂła to podÂłuÂżna nie duÂża szatnia z stalowymi szafkami. Dziewczyna przeszukaÂła pĂŞk kluczy ... duÂży pĂŞk kluczy po czym wybierajÂąc jeden z wielu kluczy otworzyÂła jednÂą szafkĂŞ. WyjĂŞÂła morski strój pielĂŞgniarki z podstawowym osprzĂŞtem i wrĂŞczyÂła ci ten nowy strój.
- Prosze ... to twój ubiór ... przebierz siĂŞ a ja poczekam na zewnÂątrz. - powiedziaÂła wychodzÂąc - wtedy ci przybielĂŞ jak¹œ pracĂŞ.
Mikomi posÂłusznie ruszyÂła za KatrinÂą. ZerknĂŞÂła na pĂŞk kluczy, który dziewczyna trzymaÂła w rĂŞkach.
Jezu, skÂąd ona wie, który do czego sÂłuÂży? - Mi-chan nie mogÂła wyjœÌ z podziwu. OtrzÂąsnĂŞÂła siĂŞ dopiero gdy dostaÂła ubranie, które miaÂła zaÂłoÂżyĂŚ.
Kiedy Katrina wyszÂła, Mikomi westchnĂŞÂła ciĂŞÂżko.
- CzyÂżby ten facet jednak ze mnÂą wygraÂł...? - w tym momencie kunoichi miaÂła na myÂśli Traya. Nie lubiÂła zakÂładaĂŚ takich dziwnych ubraĂą, no ale cóÂż moÂżna poradziĂŚ. CzarnowÂłosa wcisnĂŞÂła na siebie pielĂŞgniarski strój, a swoje ubranie zÂłoÂżyÂła w kostkĂŞ i wÂłoÂżyÂła do tej samej szafki, którÂą Katrina przed chwilÂą otworzyÂła. Mikomi wyszÂła z pomieszczenia - w stroju pielĂŞgniarki wyglÂądaÂła... jak nie ona. Ale nie waÂżne.
- Zrobione - powiedziaÂła. Nagle ciekawoœÌ wziĂŞÂła nad niÂą górĂŞ... - Czy wiesz moÂże o czym rozmawiajÂą tamte kobiety? - Mikomi ÂściszyÂła gÂłos tak, Âże nikt poza KatrinÂą nie mógÂł jej usÂłyszeĂŚ. Mi-chan nie interesowaÂła siĂŞ jakimiÂś plotkami, czy innymi rzeczami tego rodzaju, ale miaÂła przeczucie, Âże pielĂŞgniarki rozmawiajÂą o czymÂś... ciekawszym. CóÂż, zawsze mogÂła siĂŞ myliĂŚ...
Stroj pielĂŞgniarki byÂł przeznaczony dla bardzo szczupÂłej osoby wiĂŞc pasowaÂł idealnie dla ciebi podkreÂślajÂąc twojÂą taliĂŞ. WyglÂądaÂłaÂś w tym stroju trochĂŞ jak seksi pielĂŞgniareczka ... ale nie zwaÂżajÂąc na to wyszÂłaÂś a Katrin widac byÂło Âże podziwiaÂła ciĂŞ wzrokiem.
- No,no ... zamiast pomagac pacjĂŞtom bĂŞdziesz powodowac szybsze bicie serca - zaÂśmia³¹ siĂŞ po czym zbliÂżyÂła do ciebie. ChciaÂła juÂż zaczÂąc mówic ci o piwerwszym zleceniu gdy zadaÂłaÂś jej pytanie. - Ech. Pewien mĂŞÂżczyzna trafiÂł do szpitala przyniesiony dzieki naszej WÂładczyni. Byl strasznie poturbowany, podobno ... - zrobiÂła ciszĂŞ i zastanowiÂła siĂŞ czy powiedziec ci wszystko ze szczegóÂłami po czym stwierdziÂła Âże jest to zbyt drastyczne jak dla poczÂątkujÂącej pielĂŞgniareczki - byl caÂły we krwi z wieloma ciĂŞtymi ranami. Jest obecnie w szpiÂącce jednak jego stan jest w normie ... czasami jednak ... bardzo czĂŞsto ostatniego czasu jĂŞczy i napina miĂŞÂśnie gdyby ÂśniÂły mu siĂŞ tortury jakie mu zadawano ... Pani Beatric peÂłni nad nim obecnie opiekĂŞ, ale Âże Wi-zun jest wieloletniÂą doÂświadczonÂą pielĂŞgniarkÂą chce od niej zasiĂŞgnÂąc rady jakie dzia³¹nia ma podiÂąc.... i czy wogóle ma coÂś zrobic z tym fantem.
- Ale to chyba nie jest zbyt ciekawy temat ... pracowaÂłaÂś kiedyÂś z dziecmi ... a dokÂładnie zajmowaÂłaÂś siĂŞ kiedyÂś niemowlĂŞtami? Mamy jednÂą poÂłoÂżnÂą bo jedna zachorowaÂła ... a przyszÂła pora karmienia i trzeba niektórymi siĂŞ zajÂąc ... - spojrzaÂła nutrujÂąco na ciebie
UsÂłyszawszy komentarz Katriny, Mikomi pokrĂŞciÂła tylko gÂłowÂą z rezygnacjÂą. SÂłuchaÂła uwaÂżnie co pielĂŞgniarka miaÂła do powiedzenia na temat rozmowy dwóch kobiet. JakiÂś tajemniczy koleÂś w szpitalu, w Kusie? To chyba nie zdarzaÂło siĂŞ zbyt czĂŞsto, w kaÂżdym razie, z tego co mówiÂła Katrina, nie byÂło z nim najlepiej. Ale po co zaprzÂątaĂŚ sobie gÂłowĂŞ kimÂś nieznajomym? ChociaÂż...
Kunoichi caÂły czas patrzyÂła siĂŞ na dziewczynĂŞ, a gdy ta wspomniaÂła o dzieciach Mi-chan przeszedÂł po plecach dreszcz. CzarnowÂłosa nigdy nie lubiÂła dzieci - niemowlÂąt tym bardziej.
- Szczerze mówiÂąc nigdy nie zajmowaÂłam siĂŞ niemowlakami, ani dzieĂŚmi... - zawiesiÂła gÂłos, jakby chciaÂła coÂś jeszcze powiedzieĂŚ, ale nie skoĂączyÂła swojej wypowiedzi. ZapaÂła chwilowa cisza, która byÂła doœÌ nieprzyjemna.
PielĂŞgniarka z zaciekawieniem ciĂŞ obserwaÂła i twoje dziwne miny, które siĂŞ zmieniaÂły. Czlowiek automatycznie delikatnie zmieniaÂł napiĂŞcie miĂŞÂśni twarzy ... nie kontroluje zazwyczaj takich odruchów ... a dla lekarza jest to Âłatwo zauwaÂżalne.
- Z pewnoÂściÂą kiedyÂś przyjdzie ci zajmowac siĂŞ takÂże swoimi dziecmi - powiedziaÂła trochĂŞ Âżartobliwie dziewczyna chodÂź, pewnie miaÂła racjĂŞ ... chyba Âże nie planujesz byc matkÂą.
- ZaprowadzĂŞ CiĂŞ do sali z dziecmi ... tam ci koleÂżanka powie co masz robic ... - juÂż zaczĂŞÂła isc w stronĂŞ drzwi wyjÂściowych.
- Eee... - podjĂŞÂła Mi-chan stojÂąc w miejscu. - Tak, wiem, Âże teraz automatycznie jesteÂś moim... dowódcÂą - Mikomi przez chwilĂŞ szukaÂła odpowiedniego sÂłowa, ale owa myÂśl uciekÂła jej z gÂłowy. - Ale obawiam siĂŞ, Âże lepiej nie wysyÂłaĂŚ mnie do dzieci.
Kunoichi pamiĂŞtaÂła swoje pierwsze i prawdopodobnie ostatnie konwersacje z dzieĂŚmi, a wydarzenie to miaÂło miejsce dwa lata temu. Od tamtego czasu jej stosunek do dzieci nie zmieniÂł siĂŞ ani trochĂŞ. Po prostu ich nie lubiÂła i, znajÂąc siebie, wiedziaÂła, Âże mogÂłaby powybijaĂŚ te dzieci w pieĂą, gdyby tylko zaczĂŞÂły pÂłakaĂŚ...
Katrine, w zachowaniu Mi-chan, mogÂło dziwiĂŚ tylko jedno - spokój, który nie opuszczaÂł jej ani na krok. Ta kamienna mina przyprawiajÂąca ludzi o strach nie byÂła zbyt przyjemna, ale kaÂżdy jej ruch i kaÂżde sÂłowo pozbawione emocji... spokojne. MoÂżna byÂło porównywaĂŚ jÂą do ducha.
- No cóÂż. JeÂśli nie dzieci to moÂże przydzielĂŞ ciĂŞ na oddziaÂł dla starszych ludzi, to ja w tym czasie zajmĂŞ siĂŞ dziecmi? - zapytaÂła siĂŞ dziewczyna nie pewnie. Chyba jej zadaniem byÂło opieka nad umierajÂącymi powoli ludÂźmi w szpitalu. Jej z pewnoÂściÂą odpowiadaÂła ta drobna zamiana ... ale czy tobie? Praca przy starszych ludziach jest nieciekawa i to bardzo nieciekawa.
Kobiety siedzÂące przy stoliku wstaÂły i wyszÂły z pomieszczenia zostawiajÂąc was na swoich miejscach. Starsza pielĂŞgniarka o japoĂąskim imieniu wolnym krokiem ruszyÂła do szklanych drzwi ... druga udaÂła siĂŞ gdzieÂś w lewo ... i zostaÂłaÂś z dylematem. WreszczÂące dzieci i Starzy ludzie ...
Mikomi staÂła chwilĂŞ w ciszy zastanawiajÂąc siĂŞ.
- Starsi ludzie - powiedziaÂła w koĂącu. LubiÂła wybrzydzaĂŚ, zawsze to robiÂła. Ale praca przy ludziach umierajÂących nie byÂła taka straszna... przynajmniej Mikomi tak myÂślaÂła. Z resztÂą Katrina zdawaÂła siĂŞ byc zadowolona z faktu iÂż moÂże bĂŞdzie pracowaĂŚ przy dzieciach. Nawet Mi-chan lubiÂła speÂłniaĂŚ czasem dobre uczynki. Dlatego teÂż wybraÂła staruszków.
Kobiety, które wczeÂśniej intrygowaÂły kunoichi przestaÂły jÂą interesowaĂŚ, nie oglÂądaÂła siĂŞ za nimi. Z ich kroków mogÂła jednak wywnioskowaĂŚ, Âże jedna wyszÂła na korytarz gÂłówny, a druga otworzyÂła te drzwi, które byÂł po lewej stronĂŞ. A co do tajemniczego goÂścia... Mikomi juÂż o nim nie myÂślaÂła, ale, jeÂżeli bĂŞdzie przechodziÂła obok jego pokoju to przyjrzy mu siĂŞ uwaÂżniej. MoÂże go zna?
- Wspaniale - powiedziaÂła pielĂŞgniarka jakby wygraÂła na loterii piĂŞc tysiĂŞcy yenów. Bez dalszych sÂłów zaprowadziÂła ciĂŞ korytarzami do pomieszczenia gdzie mieszkali ludzie starsi którzy powoli i z wielkim bólem schodzili w zaÂświaty, czasem nawet nie Âświadomi tego.
Pokój nie duÂży z szeÂścioma ÂłóÂżkami, o morsko-biaÂłych Âścianach jak w caÂłym szpitalu. ZwykÂłe lampy na sufitach mimo Âże dawaÂły wszĂŞdzie równe ÂświatÂło miaÂłaÂś uczucie jakby w tym pomieszczeniu byÂł bardziej ciemno niÂż w innym zakÂątku szpitala. W powietrzy unosiÂł siĂŞ dziwny zapach. PrzypominaÂł ci stary Âśredniowieczny koÂścióÂł. Zimny, testamentowy ... poczu³¹œ siĂŞ przez chwilĂŞ jakbyÂś byÂła w jakiÂś mroÂźnych podziemiach. Zapach starych destek wyrabianych na trumny dla ludzi ginÂących na czarnÂą Âśmierc ... Nawet na chwilĂŞ zatraciÂłaÂś siĂŞ w tej wizji by wrocic do tego zwykÂłego szpitalnego pokoju. Dziwne uczucie nie zniknĂŞÂło, a zapach byÂł przesÂącony starymi ludÂźmi ... ByÂło tu piĂŞciu mĂŞÂżczyzn. Nikt wiĂŞcej. LeÂżeli w swych ÂłóÂżkach. Jedni patrzeli siĂŞ w sufit czekajÂąc na przyjÂście kostuchy ... inni rozwiÂązywali krzyÂżówki zastanawiajÂąc siĂŞ godzinami nad jednym hasÂłem, a jeszcze inni próbowali zasnÂąc ... jednak nie potrafili zamknÂąc oczu obawiajÂąc siĂŞ Âże juÂż siĂŞ nigdy nie obudzÂą. Tak wyglÂąda Âżycie w szpitalu starszych ludzi tym bardziej gdy lekarze i pielĂŞgniarze nie majÂą czasu dla nich ...
- Czasami nawet ja speÂłniam dobre uczynki - powiedziaÂła jakby do siebie, ale Katrina bez problemu mogÂła jÂą usÂłyszeĂŚ. Znowu posÂłusznie ruszyÂła za dziewczynÂą. Kiedy weszÂła do sali poczuÂła... zapach Âśmierci. JuÂż czĂŞsto byÂła na granicy miĂŞdzy Âświatem Âżywych i umarÂłych, ale takiego uczucia jeszcze nigdy nie doznaÂła. Po chwili wróciÂła do Âświata realnego, jednak dziwne uczucie nie zniknĂŞÂło.
Mi-chan przyjrzaÂła siĂŞ starszym mĂŞÂżczyznom. Ich strach przed ÂśmierciÂą i monotonia Âżycia w zimnym, nieprzyjemnym szpitalu dobijaÂła nawet jÂą. W jej martwym sercu obudziÂło siĂŞ coÂś na ksztaÂłt wspóÂłczucia.
- PomogĂŞ im, ale Âżeby nikt nie mówiÂł, Âże siĂŞ rozczuliÂłam - powiedziaÂła pod nosem. - Mam robiĂŚ coÂś konkretnego, czy tylko tutaj siedzieĂŚ?

// straszny ten opis
Katrin spojrzaÂła na ciebie stojÂąc w drzwiach. Nawet nie zareagowaÂła na uczucie Âśmierci. CzyÂżby czÂłowiek przebywajÂąc w takim otoczeniu przyzwyczajaÂł siĂŞ do przeraÂżajÂącego Âżycia takich ludzi. Czy wpatrywanie siĂŞ w sufit stawaÂła siĂŞ i jej nawykiem podczas opieki nad staruszkami? Pewna byÂłaÂś jednego ... w jej sercu byÂła dziwna znieczulica na ich los spowodowana codziennym przeÂżywaniem ich nieszczĂŞÂścia. Z pewnoÂściÂą gdzieÂś w g³êbi serca wspóÂłczuÂła im ... ale wspóÂłczucie nie sprawdza sie w pracy.
- Pomagaj im. Zaprowadz do toalety gdy bĂŞdÂą tego potrzebowac. ZnajdÂź im jakieÂś zajĂŞcie. Podaj leki ... - zrobiÂła przerwĂŞ i wyciagnĂŞÂła w twojÂą stronĂŞ akta z danymi pacjentów i ich potrzebami - ... przynies wodĂŞ gdy bĂŞdÂą spragnieni i za póÂłtorej godziny pójdÂź po posiÂłek dla nich. To bĂŞdzie wszystko ... bÂądÂź opiekunĂŞ przez te trzy godziny ... póÂźniej przyjdĂŞ. - nie pozwoliÂła Ci zadac jeszcze jakieÂś pytanie bo gdy tylko chwyciÂłaÂś papierzyska, a sama skoĂączyÂła mówic znikÂła zamykajÂąc za sobÂą drzwi.
Mikomi tylko kiwnĂŞÂła gÂłowÂą i posÂłusznie chwyciÂła papiery. Nie miaÂła juÂż wiĂŞcej pytaĂą... i tak nie mogÂłaby ich zadaĂŚ, bo Katrina zniknĂŞÂła. Kunoichi usiadÂła na krzeÂśle przy Âścianie, przeczytaÂła papiery chociaÂż wcale jej siĂŞ to nie uÂśmiechaÂło. No ale, skoro juÂż tu przyszÂła... Po jakÂże mĂŞczÂącej lekturze rzuciÂła papiery na podÂłogĂŞ obok krzesÂła, ale tak, aby siĂŞ nie rozsypaÂły. Ubranie, które miaÂła na sobie przeszkadzaÂło jej, ale nie denerwowaÂło. PodÂłoÂżyÂła rĂŞce pod gÂłowĂŞ i patrzyÂła siĂŞ w pustkĂŞ. Jak zwykle o niczym nie myÂślaÂła, byÂła jakby w stanie hibernacji. Gdyby jednak coÂś zaczĂŞÂło siĂŞ dziaĂŚ, byÂła gotowa pomóc.
OtworzyÂłaÂś akta. Wszystkie byÂły szablonowe. Takie samo nudne uÂłoÂżenie.

Cytat: ImiĂŞ: Edvin
Nazwisko: Shwiz
Wiek: 68
Schorzenia: MiaÂżdzyca tĂŞtnic, katarakta
Urazy: Mocne naruszenie konstrukcji lewej koÂści strzaÂłkowej.
Przyjmowane leki: Witaminy, Volgan, Sarcyna, Krople do oczu
Uwagi i zalecenia: Pacjent czĂŞsto zapomina gdzie coÂś odÂłoÂżyÂł, czasem nawet ja siĂŞ nazywa i gdzie siĂŞ znajduje przez co dostaje ataki agresji w razie potrzeby uÂżyc zastrzyków uspakajajÂących gdyÂż moÂże wyrzÂądzic sobie jak i innym pacjĂŞtom krzywdĂŞ.

ImiĂŞ: Roberts
Nazwisko: Villim
Wiek: 87
Schorzenia: Choroba Alzhaimera
Urazy: brak
Przyjmowane leki: Witamina B oraz E, Antycholesterol, NLPZ
Uwagi i zalecenia: Codziennie podejmowac czynnoÂści intelektualne. Wykonywac masaÂże ciaÂła. Pacjent ma wahanie nastrojów oraz zachodza w nim zaburzenia osobowoÂściowe. Sepleni podczas wymowy.

ImiĂŞ: Hi-gu
Nazwisko: Mazasho
Wiek: 89
Schorzenia: Zwiotczenie miĂŞÂśni i delikatny paraliÂż
Urazy: OsÂłabienie prawej nogi
Przyjmowane leki: Witaminy oraz substancje odÂżywce podawane doÂżylnie
Uwagi i zalecenia: MasaÂże i czĂŞste spacery.

ImiĂŞ: Togoko
Nazwisko: Lizu
Wiek: 70
Schorzenia: Astma, gÂłuchota starcza, jaskra
Urazy: brak
Przyjmowane leki: Krople do uszu, leki przeciw astmie.
Uwagi i zalecenia: Pacjent czasami miewa ataku dusznoÂści dlatego trzeba szybko interweniowac i podawac szybko leki, w razie potrzeby wstrzyknÂąc substancjĂŞ rozkurczowÂą.

ImiĂŞ: Orochmiaru
Nazwisko: Daichi
Wiek: 100
Schorzenia: Choroba parkinsona
Urazy: brak
Przyjmowane leki: L-DOPA doÂżylnie, procyklidyna,Propranolon
Uwagi i zalecenia: Pacjent objawia depresjĂŞ. CzĂŞste zaparcia, Âśliniotok, napadowe pocenie siĂŞ. ObjawiajÂą siĂŞ problemy z poÂłykaniem posiÂłku, z mowÂą oraz problemy ruchowe.

PrzeczytaÂłas tÂą jakÂże nu¿¹cÂą lekturĂŞ ... trochĂŞ przeraÂżajÂącÂą. Czy ciebie teÂż w przyszÂłoÂści bĂŞdzie czekaÂło spĂŞdzenie staroÂści w takim szpitalu razem z innymi czterema babciami które nie bĂŞdÂą widziaÂły jak siĂŞ nazywajÂą, nie bĂŞdÂą potrafiÂły przeÂłknÂąc posiÂłku a z kÂąciku ust bĂŞdzie cieknÂąc im obrzydzajÂąca Âślina?
UsiadÂłaÂś i gabiÂłaÂś siĂŞ w jeden punkt. Nikt ciĂŞ nie zauwaÂżyÂł ... zupeÂłnie nikt.

======
W miĂŞdzy czasie przed szpitalem. A raczej wbiegajÂąc do szpitala Jeng ubrana w swój kagowski strój, ale jakÂże sexowny. Z rozciĂŞciem ... z obi podkreÂślajÂącym taliĂŞ i odpowiednim dekoldem. StanĂŞÂła wpierw w recepcji. ChodÂź nie chciaÂła ludzie jej ustÂąpili miejsca. Szybko poprosila o zezwolenie na odwiedzilny nieznajomego sobie mĂŞÂżczyznĂŞ i udaÂła siĂŞ do owej sali. W niej obecnie siedziaÂła pielĂŞgniarka rozwiÂązujÂąca sobie krzyÂżówkĂŞ na krzeÂśle doglÂądajÂąc go co jakiÂś czas. "..., sam w domu" - na na cztery litery i K. CiĂŞÂżko siĂŞ zastanawiaÂła gdy do Âśrodka weszÂła urocza Jeng i ...

- Witam - powiedziaÂłam wchodzac do Âśrodka. PrzebiegÂłam przez mokre ulice aÂż do szpitala. Na szczĂŞÂście miaÂłam swój piĂŞkny magiczny kapelusz bĂŞdÂący lepszy niÂż parasol. ZostawiÂłam go w holu. TrochĂŞ gÂłupio siĂŞ czuÂłam Âże zrobiÂłam takie zamieszanie w recepcji. Ja chciaÂłam tylko czekac w kolejce i dostac pozwolenia ... a tu wszyscy chorzy ustÂąpili mi miejsca bo jestem gÂłowa Kusy ... ech ... Âżycie. JakÂże kocham tych ludzi.
- Jest pani na razie wolna. Ja przy nim trochĂŞ posiedzĂŞ - zwolniÂłam kobietĂŞ która wyszÂła. Ja w tym czasie mogÂłam zdjÂąc swój wierzchni strój wÂładcy. Mimo Âże niktórych pociÂągaÂła kobieta-wÂładca w sexy ciuszku to ja czu³¹m siĂŞ w nim zbyt obszerna. Nawet pas obi nie rĂŞkompensowaÂł mi tego. Szybko pozbyÂłam siĂŞ kokonu jak poczwarka zmieniajÂąca sie w motyla. ZostaÂłam teraz w ciemnozielonych doskonale przylegajÂących do mojego ciaÂła bodach z nogawkami i dÂługimi rĂŞkawkami. NachyliÂłam siĂŞ nad mĂŞszczyznÂą a na jego twarz kapÂła kropla deszczu która przypadkiem znalazÂła siĂŞ na moim policzku.
CiaÂło Samhain'a juÂż dawno pogodziÂło siĂŞ z jego obecnym, opÂłakanym stanem zdrowia przez co jego ÂśpiÂączka siĂŞ zaczynaÂła powoli pog³êbiaĂŚ. Jednak umysÂł czarnowÂłosego mÂłodzieĂąca caÂły czas walczyÂł aby siĂŞ wybudziĂŚ... aby wróciĂŚ do Âświata Âżywych. MoÂże dla innych te jĂŞki, napinanie miĂŞÂśni czy nawet krzyki, które podczas snu wydawaÂł z siebie dawny Tsuchikage byÂły wspomnieniami tortur, to dla samego zainteresowanego byÂła to niebiaĂąska krucjata umysÂłu o powrót... o obudzenie siĂŞ.
Kiedy piĂŞkna wÂładczyni Kusy weszÂła do pomieszczenia, Samhain jeszcze nadal byÂł w ÂśpiÂączce, caÂły czas leÂżaÂł w tej samej pozycji i dosÂłownie w tym samym miejscu co jeszcze tydzieĂą temu, gdyby nie ciÂągle bijÂące serce moÂżna by go bez problemów pomyliĂŚ z jakimÂś nieboszczykiem.
Kropla deszczu, która spadÂła na jego policzek byÂła momentem przeÂłomowym w jego krucjacie, to wÂłaÂśnie sekundĂŞ po niej po raz pierwszy poruszyÂł gÂłowÂą, a zaraz po tym spróbowaÂł otworzyĂŚ oczy aby rozejrzeĂŚ siĂŞ gdzie obecnie przebywa. ByÂł to odruch bezwarunkowy, wystĂŞpujÂący u ludzi, którzy jeszcze niedawno posiadali wzrok lecz go utracili, jednak co do samego podniesienia powiek to nawet to mu siĂŞ nie udaÂło... bandaÂże na jego gÂłowie byÂły doœÌ mocno zawiÂązane, tak wiĂŞc jedyne na co Samhain mógÂł siĂŞ zdaĂŚ to resztĂŞ swoich zmysÂłów, które po kolei teÂż wracaÂły, najpierw wĂŞch... potem smak... nastĂŞpnie dotyk, jednak dopiero kiedy wróciÂło do niego wyczuwanie chakry innych istot, zauwaÂżyÂł Âże nie jest w pomieszczeniu sam...
-K..K...K...Ki...Kim jesteÂś?- zapytaÂł siĂŞ piĂŞknej nieznajomej, kaÂżde sÂłowo byÂło wypowiadane z trudem, a w jego gÂłosie byÂło sÂłychaĂŚ zmĂŞczenie. Jego gÂłowa byÂła skierowana tak jakby patrzyÂł Jeng prosto w oczy...
Gdy ta zimna kropla deszczu spadÂła na chÂłopaka, a on zacz¹³ siĂŞ jakoÂś dziwnie nerwowo poruszac ... poczuÂłam jakiÂś dziwny strach. DziwnÂą niepewnoÂśc. Co siĂŞ dzieje. Czy to koniec czy dopiero poczÂątek? Moja wina? Dobrze siĂŞ dzieje czy Âźle. Tyle wÂątpliwoÂści... i wybudziÂł siĂŞ. MiaÂłam uczucie jakby patrzyl na mnie. Tak ... wiem jest to nie moÂżliwe gdyÂż jego powieki byÂły zamkniĂŞte ... a nawet gdyby to zostaÂł pozbawiony gaÂłek ocznych przez jakiegoÂś potwora. PoczuÂłam w sobie radoÂśc i smutek. RadoÂśc z tego Âże wróciÂł do Âżywych, bĂŞde miaÂła okazjĂŞ kogoÂś poznac i kimÂś siĂŞ zaopiekowac ... komuÂś dac swojÂą miÂłoÂśc (nie myÂśl tutaj o miÂłosci kobiety do mĂŞÂżczyzny ... na to zawczeÂśnie). Smutek nad losem tego czÂłowieka. SÂłaby, ledwo Âżywy, zmasakrowany. Czy bĂŞdzie szczĂŞÂśliwy. Czy doceni Âżycie nawet z perspektywy najgorszego ludzkiego padoÂłu? Nie byÂłam pewna jednak nie to siĂŞ teraz liczylo.
NachyliÂłam siĂŞ nad zmĂŞczonym, sÂłabym ciaÂłem chlopaka, nad jego twarzÂą, moÂże przestraszonÂą, zagunionÂą ... JednÂą dÂłoĂą poÂłoÂżyÂłam na jego dÂłoni ... drugÂą zas dotknĂŞÂłam jego lewego policzka.
- Jestem Jeng ... juÂż wszystko dobrze ... wszystko bĂŞdzie dobrze - powiedzia³¹m cichym delikatnym gÂłosem bojÂąc siĂŞ Âże zbyt wysoki ton moÂże go skaleczyc. Nie wiedziaÂłam Âże stojĂŞ nad wielkim shinobi ... nawet nie wiedziaÂłam ze jest ninjÂą. MyÂślaÂłam Âże jest to zwykÂły mĂŞÂżczyzna ... nie zwracaÂłam uwagi nawet na jego walory. No moÂże zwróciÂłam ale teraz nie byÂłot o moim piorytetem. - JesteÂś w szpitalu w Kusagakure. Jak siĂŞ czujesz ... chcesz wody? - zadaÂłam jedynie dwa pytania by nie przemĂŞczac poszkodowanego.
MÂłodzieniec spróbowaÂł wstaĂŚ z ÂłóÂżka, jednak jego ciaÂło stanowczo zaprotestowaÂło przed tak wielkim wyczynem. Jedynie co mu siĂŞ udaÂło to lekko podnieœÌ gÂłowĂŞ... cóÂż na wiĂŞkszy wysiÂłek fizyczny obecnie nie miaÂł wystarczajÂąco siÂł...
Kiedy Jeng swojÂą delikatnÂą dÂłoniÂą dotknĂŞÂła jego policzka, Samhain poczuÂł jakiÂś niebywaÂły spokój we wnĂŞtrzu swej duszy. ByÂło to uczucie, które niemal juÂż caÂłkowicie zapomniaÂł i niemal Âże zakopaÂł na dnie jego serca, nie czuÂł siĂŞ tak od czasu kiedy to byÂł dzieckiem.
Nie zwaÂżajÂąc na pytanie piĂŞknej wÂładczyni Kusy, która dla niego byÂła jedynie niebieskim ÂświateÂłkiem wobec niekoĂączÂących siĂŞ ciemnoÂści tego pomieszczenia zacz¹³ jÂą wypytywaĂŚ o kilka rzeczy...
-Ile ja tu juÂż leÂże? I czy to Ty mnie uratowaÂłaÂś?- z trudem wypowiadaÂł kaÂżde sÂłowo. ChciaÂł dowiedzieĂŚ siĂŞ jak on tu siĂŞ dokÂładnie znalazÂł, i co byÂło najwaÂżniejsze... Dlaczego ktoÂś go uratowaÂł? przecieÂż takich ludzi jak on siĂŞ nie ratuje... jedynie co moÂżna zrobiĂŚ to skazaĂŚ ich na doÂżywotnie wiĂŞzienie lub ÂśmierĂŚ...
- Nie wstawaj ... nigdzie siê chyba nie œpieszysz w takim stanie - powiedzia³am ironicznie jednak wci¹¿ tym swoim mi³ym g³osem. Nie chcia³am byc nie mi³a tylko po prostu chcia³am skarcic mê¿czyznê za niepotrzebny wysi³ek. Zamiast mi odpowiedziec zada³ nastêpne pytania. Ech ... gdyby nie by³ chory ju¿ bym na niego nakrzycza³a ze tak nie wypada... ale biedak by³ s³aby i do koùca jeszcze chyba nie kontaktowa³ ... ale nawet to nie zmienia³o faktu ¿e mia³ prawo do niepewnoœci i wielu pytaù... chodŸ z pewnoœci¹ ja mia³¹m ich jeszcze wiêcej. Jednak nie chcia³am go teraz mêczyc.
- LeÂżysz ... sama zbytnio nie wiem bo tyle mam roboty Âże dni mi uciekajÂą miĂŞdzy palcami jak piasek klepsydry - powiedziaÂłam filozoficznie zamyÂślona wpatrzona w twarz mĂŞÂżczyzny. - Ale spodziewam siĂŞ Âże okoÂło tygodnia ... moze wiĂŞcej. ZnalazÂłam CiĂŞ i zabraÂłam do szpitala ... a lekarze ciĂŞ uratowali - taka byÂła prawda. Nie byÂłam bohaterkÂą lecz drobnÂą pomocÂą.
- Jak siĂŞ czujesz? Chcesz wody? I pamietasz swoje imiĂŞ ? - znów zadaÂłam te same dwa pytania. ByÂłam upartÂą dziewczynÂą. BrnĂŞÂłam ciÂągle ku temu samemu celowi ...
-Tak, chĂŞtnie jakbyÂś mogÂła- odpowiedziaÂł Jeng na pytanie na temat wody. CzuÂł Âże raczej nie ma ona wobec niego Âżadnych zÂłych zamiarów, prawdopodobnie nigdy ona o nim nie sÂłyszaÂła.
-Wybacz moj¹ nieuprzejmoœÌ pani..- chcia³ przeprosiÌ dziewczynê za jego zachowania lecz, kaszel na chwilê przerwa³ mu jego wypowiedz
-Jestem Samhain, i dziĂŞkuje Ci za uratowanie mego Âżycia- lekko schyliÂł swojÂą gÂłowĂŞ w geÂście podziĂŞkowania, bo na razie chyba tylko tyle mógÂł zrobiĂŚ. Co do samego przedstawienia siĂŞ, dopiero po chwili naszÂły go myÂśli Âże Âźle zrobiÂł przedstawiajÂąc siĂŞ swoim prawdziwym imieniem, i Âże piĂŞkna nieznajoma skojarzy sobie te imiĂŞ z imieniem 5 Tsuchikage.
-I przepraszam za kÂłopot- powiedziaÂł nadal majÂąc gÂłowĂŞ lekko pochylonÂą.
Samhain. Samhain... kojarzĂŞ sobie skÂądz to imiĂŞ. Z pewnoÂściÂą ... tylko skÂąd. BĂŞde musia³¹ siĂŞ póÂźniej na spokojnie pozastanawiac nad tym ... teraz lepiej skupiĂŞ siĂŞ nad tym biedactwem które tu leÂży.
UdaÂłam siĂŞ po szklankĂŞ wody. Woda najlepiej Âżeby byla letnia. Nie zimna, nie gorÂąca. NalaÂłam do poÂłowy. Albo do poÂłowy zostawiÂłam pustÂą szklankĂŞ. PrzystawiÂłam do ust chÂłopaka. Wiem Âże ludzie tego nie lubiÂą, tym bardziej mĂŞÂżczyzni którzy czujÂą sie przez to mniej mĂŞscy ...ale nie pozwolĂŞ mu siĂŞ mĂŞczyc fizycznie.
- ProszĂŞ - delikatnie przchyliÂłam szklane naczynie by woda malutkim strumyczkiem stworzonym przez okrÂągÂłe Âściany popÂłyneÂła do suchuch z pewnoÂściÂą spragnionych ust pacjenta kliniki.
- Nic siĂŞ nie staÂło. A raczej zbyt duÂżo zÂłych rzeczy siĂŞ staÂło bym mogÂła przejsc obok ciebie. Moim obowiÂązkiem jest pomaganie ludziÂą w Kusie ... a po za tym to nie tylko obowiÂązek - powiedziaÂłam i po napojeniu mĂŞÂżczyzny i odloÂżeniu szklanki usiadÂłam blisko niego trzymajÂąc go za dÂłoĂą jakbym chciaÂła rpzez to powiedziec - nie bój siĂŞ.
- PamiĂŞtasz co siĂŞ staÂło? Potrzebujesz czegoÂś? Zastanawiam siĂŞ czy lepiej by ci nie byÂło u mnie w apartamencie mieszkac niÂż tutaj - powiedziaÂłam trochĂŞ pytajaco. Po za tym tak duÂżo da³¹m bodÂźców Samhainowi Âże jestem Kusakage Âże mógÂł juÂż siĂŞ zorienotwac u poczuc we mnie wroga. Aka zawsze widziaÂło w Kusie sÂłabego robaczka którego moÂżna zabic i wykrasc jest ziemie.
Mikomi nigdy nie zastanawiaÂła siĂŞ nad tym czy doÂżyje staroÂści, byÂła jednak pewna, Âże umrze w mÂłodym wieku. Prawie kaÂżdy ninja tak koĂączy... prawie. Nikt jej nie zauwaÂżyÂł - moÂże to i lepiej? SiedziaÂła tak z lekko przymkniĂŞtymi powiekami. Po jakimÂś czasie uniosÂła je.
- PodstawÂą szczĂŞÂścia jest wolnoœÌ, a podstawÂą wolnoÂści odwaga. Nadzieja wspomaga caÂły ten proces... i pozwala wyswobodziĂŚ siĂŞ z objĂŞĂŚ Âśmierci - powiedziaÂła swoim wiecznie spokojnym gÂłosem. Czemu to zrobiÂła? Pewnie zaczĂŞÂło jej siĂŞ nudziĂŚ, a mówienie do siebie nie byÂło takim zÂłym zajĂŞciem.
Kiedy jego zmysÂły juÂż caÂłkowicie wróciÂły do normalnego stanu, Samhain mógÂł zobaczyĂŚ Âże Jeng nie jest zwyk³¹ pielĂŞgniarkÂą czy teÂż przypadkowÂą Kunoichi, przez swoje "oko serca", bo tak nazwaÂł swojÂą nowÂą umiejĂŞtnoœÌ, zobaczyÂł Âże poziom chakry tej dziewczyny znacznie przewyÂższa chunina, a byĂŚ moÂże nawet jounina... nawet nie przypuszczaÂł Âże w Kusie moÂże znajdowaĂŚ siĂŞ ktoÂś aÂż tak potĂŞÂżny.
Kiedy wÂładczyni Kusy przystawiÂła mu szklankĂŞ do ust i powolnym strumykiem wlaÂła mu wodĂŞ do gardÂła czarnowÂłosy poczuÂł ulgĂŞ... moÂże ta caÂła sytuacja nie by³¹ zbyt mĂŞska, jednak jaki samiec nie chciaÂłby aby kobieta tak o niego dbaÂła? oczywiÂście wykluczajÂąc grono osób o odmiennej orientacji seksualnej niÂż zwykle.
-Dzi... DziĂŞkuje- wymamrotaÂł z trudem przez zĂŞby... mÂłodzieniec nie zwykÂł mówiĂŚ tego sÂłowa, dlatego teÂż ta sytuacja stawaÂła siĂŞ coraz dziwniejsza.
Po chwili gdy piĂŞkna zielonooka Jeng zaproponowaÂła mu pobyt w swoich komnatach, Âślepiec zrozumiaÂł kim jest ta kobieta... Tak to na pewno musiaÂła byĂŚ KusaKage we wÂłasnej osobie, tylko teraz w jego umyÂśle pojawiÂły siĂŞ kolejne pytanie... Co ona zrobi kiedy siĂŞ o nim dowie caÂłej prawdy? Czy zabije go? Jednak jej gÂłos i zachowanie odganiaÂły wszystkie zÂłe myÂśli...
-Nie chciaÂłbym siĂŞ narzucaĂŚ, i tak dla mnie zrobiÂłaÂś tak wiele pani...- znów mówiÂł z lekkÂą pochylonÂą gÂłowÂą... to siĂŞ znaczy na tyle pochylonÂą na ile mógÂł... wiĂŞc piĂŞknej dziewczynie bardzo ciĂŞÂżko byÂło zauwaÂżyĂŚ jakÂąkolwiek róÂżnicĂŞ...
W sali staruszków u Mikomi:
- SÂłucham? MówiÂłeÂś coÂś Hi-gu ?- powiedziaÂł jeden ze starców jakby twoje sÂłowa zostaly wypowiedziane nie rpzez cieibe tylko jego lokatora. Nie wiedziaÂłaÂś nawet którym z pacjentów jest ten dziadek bo przecieÂż znajÂąc imiona nie oznacza wiedziec do któej osoby nale¿¹- Nic nie zrozumiaÂłem.
- Obiancie ÂŚmyrcy?! - powiedziaÂł nadzywczaj niewyraÂźnie jeden z nich - W kyĂący Nemoglem sy docykyc - powiedziaÂł jakoÂś dziwnie radosny - Jo ny umry Orkohymaru yst nesmertl... - nie mógÂł wykrztusic ostatniego sÂłowa gdyÂż zachÂłysn¹³ siĂŞ wÂłasnÂą ÂślinÂą. Reszta dziadków dalej byÂła zajĂŞta swoimi czynnoÂściami.

=====
W sali Samhaina:
Cieszylam siĂŞ bardzo widzÂąc Âże mĂŞÂżczyÂźnie mogÂłam pomóc i Âże chyba powoli wracaÂł do siÂł. Nadzwyczaj mi humor siĂŞ poprawiÂł. MiaÂłam ochotĂŞ ... ach nie waÂżne. Tym bardziej rozpromieniÂłam siĂŞ gdy powiedziaÂł "dziĂŞkujĂŞ" MusiaÂł byc wspaniaÂłym mĂŞÂżczyznÂą. WspaniaÂłym materiaÂłem na mĂŞÂża. Nie zwaÂżaÂłabym na jego wady ciaÂła bo w duszy jest wspanialy ...
- Stop - powiedzialam do siebie zatrzymujÂąc wszystki gÂłupie myÂśli. Z pewnoÂściÂą Samhain mógÂł jakoÂś to dziwnie odebrac ... ale musiaÂłam na gÂłos rozkazac wewnĂŞtrznej Jeng siĂŞ uspokoic. Po chwili gÂłupiutko powiedzia³¹m- przepraszam, to nie do ciebie
- No cóÂż. Tak byÂłabym blisko ciebie i mogÂłabym czĂŞÂściej w wolnym czasie wchodzic nie zrywajÂąc zbytnio swojego grafiku ... a w takim wypadku bĂŞde musiaÂła dÂłuzej byc nie obecna w swym gabinecie bedac nie odpowiedzialnÂą przy tym ... a to przebieganie przez póÂł miasta w deszczu ... - powiedziala niby powaÂżnie ale z ironizmem by przekonac mĂŞÂżczyznĂŞ do swojego - ... jeÂśli wolisz tutaj leÂżec niÂżeli u mnie w domu ... to dobrze.
ChciaÂłam miec mĂŞÂżczyznĂŞ koÂło siebie. ByÂłam bardziej pewna o jego zdrowie i pewniejsza o opiekĂŞ nad nim. PrzypuszczaÂłam Âże jeÂśli bĂŞdzie w dobrych warunkach Âżadne komplikacje zdrowotne nie powinny nastÂąpic. W tym szpitalu byÂło ciepÂło, a gdybym chciaÂła jedna z pielĂŞgniarek peÂłniÂłaby nad nim straÂż, ale jednak im teÂż potrzebne jest wytchnienie ... przecieÂż teraz jest okres wielu zachorowan. Po za tym jego pobyt w moim apartamencie byÂł plusem takze dla mnie jeÂśli chodzi o peÂłnienie funkcji Kusakage jak wspomniaÂłam juÂż w swojej wypowiedzi.
- Uch... - westchnĂŞÂła dziewczyna kiwajÂąc gÂłowÂą z rezygnacjÂą. Tak, to bez wÂątpienia bĂŞdzie najnudniejszy dzieĂą w jej Âżyciu. Nawet nie wiedziaÂła co powiedziaÂł ten drugi mĂŞÂżczyzna! Po prostu go nie zrozumiaÂła. PomyÂślaÂła sobie teraz o tym kimÂś, kto przybyÂł do szpitala 'caÂły we krwi' - jak powiedziaÂła Katrina. MoÂże tam byÂłoby ciekawiej? Ale cóÂż, skoro zdecydowaÂła zaj¹Ì siĂŞ dziadkami to musi tu zostaĂŚ. Z resztÂą to i tak lepsze niÂż zajmowanie siĂŞ dzieĂŚmi... chwila spokoju.
- Kto pogra ze mnÂą w szachy - zapytaÂł siĂŞ jeden z dziadków - Gdzie sÂą szachy - jednak nikt mu nie odpowiedziaÂł z siedzÂących tutaj lokatorów. Czy oni siĂŞ ignorujÂą? A moÂże nawet siebie nie sÂłyszÂą ÂżyjÂąc w róÂżnych Âświatach? Dziwni sÂą ludzie ... tym bardziej starsi. Jednak po chwili ktoÂś odpowiedziaÂł na jego sÂłowa ... a moÂże to byÂła zachcianka wogóle nie zwiÂązana z jego sÂłowami ...
- Zagrajmy w koÂści. - stwierdziÂł i siĂŞgn¹³ do szafeczki wyjmujÂąc przyrzÂądy do tej kontrowersyjnej gry. Nie wiadmo która gra jest bardziej ekscytujaca ... szachy czy koÂści
- Gdy yst Kabuto? - zapytaÂł siĂŞ jeden z dziadków ... tak ... tak ten sam który tak niezwykle piĂŞknie sepleniÂł.

// NaprawdĂŞ nie zrozumiaÂłaÂś co wczeÂśniej powiedziaÂł?? //
Mikomi przyglÂądaÂła siĂŞ starszym mĂŞÂżczyznom bez jakichkolwiek emocji. I co miaÂła robiĂŚ? PograĂŚ sobie z nimi w koÂści, czy moÂże po prostu iœÌ spaĂŚ? Nie, nie pójdzie spaĂŚ. ChociaÂż moÂżliwym byÂło, Âże uÂśnie. Wtedy, moÂże ktoÂś jÂą zauwaÂży, a moÂże nawet obudzi...

// wiem tylko, Âże mówiÂł coÂś o Âśmierci ... o.o
-CóÂż, jeÂżeli tak stawiasz sprawĂŞ...- na twarzy mÂłodzieĂąca pojawiÂł siĂŞ lekki uÂśmiech
-Pobyt w twoich komnatach bĂŞdzie dla mnie olbrzymim zaszczytem- sÂłowa wypowiadaÂł juÂż z mniejszym trudem, lecz nadal rany, które pokrywaÂły jego prawie caÂłe ciaÂło odbiÂły jakieÂś piĂŞtno...
Nawet nie zwaÂżaÂł na dziwne zachowanie kobiety w pewnym momencie rozmowy, przecieÂż on przez kilka miesiĂŞcy teÂż rozmawiaÂł sobie tylko sam ze sobÂą... i wie Âże przynajmniej jego rozmówca byÂł na tym samym poziomie intelektualnym co on.
Co do samego zaproszenia to czarnow³osy ch³opak mia³ doœÌ mieszane uczucia, z jednej strony piêkna zielonooka w³adczyni Kusy bardzo go interesowa³a, zdawa³a siê byÌ doœÌ m¹dr¹ i rozeznan¹ w œwiecie osob¹, jednak mroczna przesz³oœÌ cz³onka Akatsuki mog³aby zawa¿yÌ na ich znajomoœci, przez co Samhain mo¿e mieÌ nie lada k³opoty...
W pokoju staruszków, Mikomi:
- A Pani Katrin? BĂŞdzie z nami graÂła? - zapytaÂł siĂŞ pomysÂłodawca gry w koÂści. WstaÂł z ÂłóÂżka. ZwykÂłem krokiem, nadzwyczaj prostym mru¿¹c oczy zbliÂżyÂł siĂŞ do stolika który znajdowaÂł siĂŞ na koĂącu sali i usiadÂł na zwykÂłym krzeseÂłku szpitalnym
- A..a... Anku to ty? Wiedzylem Âż przyjdzysz pomny - powiedziaÂł do ciebie patrzÂąc na ciebie. WyciÂągn¹³ trzĂŞsÂącÂą rĂŞkĂŞ w twojÂą stronĂŞ. MĂŞÂżczyzna wyglÂądaÂł dosc dziwnie. Blada twarz, tak jak caÂłe ciaÂło. ZapadniĂŞte puste oczy. DÂługie proste siwe wÂłosy. Nadzwyczajne jest to Âże nie posiada Âżadnych zmarszczek. Zacz¹³ znów coÂś mówic w twojÂą stronĂŞ a jego Âślina kapaÂła na poÂściel - Tywiedzzala m Âż przyjdzysz po styryszka swygo.
W tym czasie dziadek który chciaÂł grac w szachy zbliÂżyÂł siĂŞ takÂże do stolika i takÂże przy³¹czyÂł siĂŞ do gry.
Reszta albo spa³¹ albo by³a nadzwyczaj otêpia³a bo nie zareagowali na te s³owa...

=====
Samhain:
Zawsze stawiam na swoim. KiedyÂś byÂłam tylko ksiĂŞÂżniczkÂą Kusy która marzyÂła o bogactwie, o ksiĂŞciu z bajki, o wÂładzy, o gwiazdach z nieba ... teraz jestem WÂładczyniÂą Kusakage i wszystko o czym marzyÂłam mogĂŞ wzi¹œc. ZaÂśmiaÂłam siĂŞ na te mysli cicho.
- Przed wezwaniem kogoÂś na przetransportowanie ciĂŞ do mojej rezydencji powinnam chyba zmienic tobie opatrunki ... chyba Âże siĂŞ mnie wstydzisz - powiedziaÂłam wstawajÂąc z miejsca i nachylajÂąc siĂŞ nad mĂŞÂżczyznÂą. Szczerze mówiÂąc chcialam dok³¹dniej przyjrzec siĂŞ Samhainowi. Jego budowie. Aczkolwiek takÂże chciaÂłam ocenic jak dÂługo jeszcze bĂŞdzie fizycznie dochodzic do siebie.
Gra w koÂści? Jednak to nie ona zostaÂła zaproszona, tylko Katrina, której aktualnie tu nie byÂło.
- Katriny nie ma, zastĂŞpuje jÂą - odezwaÂła siĂŞ gÂłoÂśno tak, aby staruszek jÂą usÂłyszaÂł.
CzyiÂś gÂłos wyrwaÂł Mikomi z przemyÂśleĂą. UniosÂła powieki i poszukaÂła jego ÂźródÂła. ByÂł to sepleniÂący staruszek.
- Nie jestem Anku, a raczej czymÂś na ksztaÂłt... - tutaj zastanowiÂła siĂŞ. - ...anioÂła, który pomaga ludziom pozbyĂŚ siĂŞ strachu przed ÂśmierciÂą.
Po czĂŞÂści mówiÂła prawdĂŞ, tyle Âże ona nie zastanawiaÂła siĂŞ czy ktoÂś boi siĂŞ Âśmierci czy nie. ZabijaÂła tak po prostu. Ale staruszka moÂżna czasem okÂłamaĂŚ...
Po chwili miaÂłaÂś ujrzec Âże praca przy dziadkach nie jest taka piĂŞkna jak siĂŞ wydaje. Jeden z osób która nic nie mówiÂła przez ten caÂły czas spojrzaÂła w twojÂą stronĂŞ. WidziaÂłaÂś Âże jego lewa rĂŞka wyglÂąda nadzwyczaj obrzydliwie. Jest chuda i dokÂładnie widac koÂśc która jest niezwykle poÂłatana. SpojrzaÂł na ciebie pustymi oczami. Jego Âźrenice byÂły nadzwyczaj wielkie... rozszerzaÂły siĂŞ co raz bardziej.
- KAtrin...katrin...katrin ... - zacz¹³ krzyczec w niebogÂłosy nie przerywajÂąc krzyków. Zacz¹³ siĂŞ wierzgac na ÂłóÂżku zmieniajÂąc swój krzyk w wrzaski. Wygi¹³ siĂŞ i dalej zachowywaÂł siĂŞ jak pacjent z objawami padaczki przy okazji mocno uderzajÂąc siĂŞ rĂŞkoma o kanty ÂłóÂżka czy stolika.
Jakby tego byÂło maÂło mĂŞÂżczyzna który sepleniÂł spojrzaÂł na ciebie swymi biaÂłymi oczami i zacz¹³ ... pÂłakac by zaczÂąc krzyczec ... i wstaÂł z ÂłóÂżka kierujÂąc siĂŞ w twojÂą stronĂŞ z ÂłyÂżkÂą po jogurcie.
- Coz yj zrubilos?! Ankuuuu - zach³ysn¹³ siê swoj¹ œlin¹ jednak dalej n szed³ do ciebie. Szed³? Jeœli mo¿naby³o to nazwac chodem. Zgarbiony, mocno nachylony do przodu, wlek¹cy siê na swych ocie¿a³ych nogach. Przy okazi nadzwyczaj dysza³ chodz¹c. Czy¿by to byl psychiatryk?
- ProszĂŞ do nas uÂśiÂąsc - powiedziaÂł mĂŞÂżczyzna który pierwsy usiadÂł do stolika wcale nie przejmujÂąc siĂŞ tym co dzieje siĂŞ do okoÂła. Zacz¹³ liczyc kosci do gry. Drugi mĂŞÂżczyzna siedziaÂł i ... siedziaÂł. CzekaÂł na twoje przybycie. Ostatni leÂżaÂł i spaÂł. Chyba sobie nie przeszkadzaÂł haÂłasami.
Mikomi chwyciÂła strzykawkĂŞ z lekiem uspokajajÂącym i wbiÂła jÂą niezbyt ostroÂżnie w ramiĂŞ mĂŞÂżczyzny rzucajÂącego siĂŞ po ÂłóÂżku. NastĂŞpnie zrĂŞcznie wyminĂŞÂła tego, który szedÂł w jej kierunku.
JuÂż wiem, czemu Katrina tak siĂŞ cieszyÂła... - przeszÂło jej przez myÂśl kiedy przechodziÂła obok ÂśpiÂącego staruszka, podeszÂła do tego, który mówiÂł na niÂą Anku.
- Przepraszam pana bardzo, ale NIE JESTEM ÂŻADNÂĄ ANKO - powiedziaÂła gÂłoÂśno i wyraÂźnie. - Rozumiem, Âże moÂże pan mieĂŚ problemy psychiczne, które wi¹¿¹ siĂŞ z paĂąskim wiekiem, ale to nie znaczy, Âże moÂże pan mnie przeÂśladowaĂŚ - Mikomi byÂła gotowa wyciÂągn¹Ì kolejnÂą strzykawkĂŞ i temu panu równieÂż podaĂŚ lek uspokajajÂący.
ZerknĂŞÂła w stronĂŞ stolika, przy którym grali w koÂści. SkierowaÂła siĂŞ w tamtÂą stronĂŞ.
Szybka interwencja na wierzgajÂącym siĂŞ mĂŞzczyÂźnie le¿¹cym na ÂłóÂżku. Po chwili przestaÂł siĂŞ ruszac i jedynie puls oraz oczy chodzÂące w jednÂą i drugÂą stronĂŞ ÂświadczyÂły Âże Âżyje. JakÂże teraz byÂł potulny. W tym czasie psychopatyczny staruszek dalej wlukÂł siĂŞ w twoim kierunku. ByÂł bliÂżej i bliÂżej jednak zanim dojdzie minie z dziesiĂŞc minut.
- Ohoramara byyu wylkym szhenby. Orhatuj my. Pyzwyl znylyÂźc ny ciao - powiedziaÂł wyglÂądajÂąc na zdesperowanego dziadka - ny my haka
Ty zaÂś usiadÂłaÂś sobei przy dziadkach i przysuniĂŞto do ciebie koÂści byÂś pierwsza rozpoczĂŞÂła partiĂŞ ( ja bĂŞdĂŞ ci losowac koÂści gdyby co).
- Panienki przodem - powiedziaÂł jedyny chwilowo wydajÂący siĂŞ na normlaniejszego mĂŞÂżczyzna - Jak siĂŞ zwiesz?
Faktycznie... on zdawaÂł siĂŞ byĂŚ normalny. Ale czy to byÂło moÂżliwe w tej maÂłej salce? Czy ktokolwiek mógÂł tu byĂŚ normalny? Mi-chan przestawaÂła w to wierzyĂŚ.
- ZwÂą mnie Mikomi - powiedziaÂła kunoichi i wziĂŞÂła koÂści w dÂłoĂą. CzĂŞsto graÂła w tÂą jakÂże fascynujÂącÂą grĂŞ, ale wynik zaleÂżaÂł tylko i wy³¹cznie od szczĂŞÂścia tego, który rzucaÂł. UmiejĂŞtnoÂści teÂż z pewnoÂściÂą miaÂły jakieÂś znaczenie. Ruch nadgarstka, itp. Mikomi rzuciÂła koÂści i powĂŞdrowaÂła za nimi swoim bez emocjonalnym spojrzeniem.
Mina Samhain'a trochĂŞ zmizerniaÂła...
-Jedyne czego siê obecnie wstydzê...- rozpocz¹³ lekko smutnym g³osem
-... to to Âże nie jestem w stanie poruszaĂŚ siĂŞ o samodzielnych siÂłach, tego Âże na razie jestem przykuty do ÂłóÂżka niczym kaleka...- w jego sÂłowach byÂło sÂłychaĂŚ Âżal i smutek, który towarzyszyÂł mu w tej sytuacji. Lecz kiedy "spojrzaÂł" na twarz Jeng od razu siĂŞ rozchmurzyÂł.
-OczywiÂście nie mam nic przeciwko temu abyÂś mi zmieniÂła opatrunki- dodaÂł po chwili ciszy, która zapewne zapanowaÂła po jego krótkiej lecz dobitnej wypowiedzi.
Mikomi:
Dziadek który nĂŞkaÂł ciĂŞ psychicznie zrezygnowaÂł ze swojej czynnoÂści i poÂłozyÂł siĂŞ spac. Ty zaÂś razem z dziadkami siedziaÂłaÂś przy grze. Twój pierwszy rzut. KoÂści poturlaÂły siĂŞ po stoliku i wypadÂły ci nastĂŞpujÂące wartoÂści: 1; 1; 2;4;5. //wszystko z generatorem // Dalej mogÂłaÂś wymienic koÂści wszystkie, kilka bo chwilowo nic nie osiÂągnĂŞÂłaÂś. Dziadkowie do okoÂła ciebie wpatrywali siĂŞ jak idzie nowej pielĂŞgniarce.
Mikomi przyjrzaÂła siĂŞ koÂściom. WziĂŞÂła jednÂą koœÌ - tÂą, na której wypadÂło jeden - i rzuciÂła liczÂąc na liczbĂŞ 3. Gdyby tak siĂŞ staÂło miaÂłaby duÂżego strita. PatrzyÂła siĂŞ wyczekujÂąco na koœÌ i czekaÂła, aÂż ta siĂŞ zatrzyma.

// graÂłam kiedyÂś w koÂści na kurniku i znam tylko tamte zasady (o ile gdziekolwiek sÂą inne... ^ ^'), wiĂŞc moÂżemy siĂŞ kierowaĂŚ nimi?
W sali Samhaina:
- PrzestaĂą. - rozkazaÂłam. Chyba bycie Kage trochĂŞ weszÂło mi w nawyk i czasem zbyt bardzo stawialam na swoim. - Przepraszam Âże podniosÂłam gÂłos, ale nie lubiĂŞ jak ludzie uÂżalajÂą siĂŞ nad sobÂą. Szybko wyzdrowiejesz i wróci... - przerwaÂłam. ZapomniaÂłam Âże jest kalekÂą takÂże dlatego iÂż straciÂł wzrok.
Nie dokoĂączyÂłam swoich sÂłów. Od razu wziĂŞÂłam siĂŞ do zmieniania opatrunków mĂŞÂżczyzny. ChciaÂłam tak bardzo Âżeby nieznajomy, a moÂże juÂż znajomy wróciÂł do zdrowia. ZrobiÂłam gÂłoÂśny wydech i zaczĂŞÂłam delikatnie odwijac oraz odklejac stare opatrunki. MogÂłam przyjrzec siĂŞ jego cialu. ByÂł mĂŞski ... nie powiem. Kiedy bylam nachylona nad jego klatkÂą piersiowÂą delikatnie palcem przejechalam po lini odnznadzajÂących siĂŞ miĂŞÂśni niezdawajÂąc sobie sprawy z tego Âże mĂŞÂżczyzne moÂże zastanawiac ta dziwna czynnoÂśc. Szybko jednak wrócilam do swojej poprzedniej pracy. WidziaÂłam prawie caÂłe jego nagie ciaÂło. Z wyjÂątkiem jednego miejsca. Gdy skoĂączyÂłam tÂą czynnoÂśc nachyliÂłam siĂŞ nad twarzÂą chÂłopaka odsÂłaniajÂąc grzywĂŞ która spada³¹ na czoÂło które ucaÂłowaÂłam. Sama nie widziaÂłam dlaczego to zrobiÂłam. To byÂło dziwne. Nie w moim stylu. Z pewnoÂściÂą to zbytnia nadopiekuĂączosc. CzujĂŞ siĂŞ jak matka pochylajÂąca siĂŞ nad zasypiajÂącym cierpiÂącym dzieckiem...nic wiĂŞcej.
- JuÂż gotowe. - ogÂłosiÂłam - PoproszĂŞ, aby ciĂŞ przeniesiono do mojej rezydencji ... dobrze?

Mikomi i jej gra:
Cytat: Zasady:
MoÂżesz wymieniac dowolnÂą iloÂśc koÂści. Wymiany dokonujesz dwa razy po wczeÂśniejszym wyrzuceniu.
Zdobywanie punktów:
3 jednakowe koÂści - suma oczek tych koÂści
4 jednakowe koÂści - suma oczek tych koÂści
Full - 3 i 2 jednakowe koÂści - suma wszystkich oczek
MaÂły strit - cztery kolejne oczka - 30 pn.
DuÂży stri - piec kolejnych oczek - 40 pn.
GeneraÂł - 5 jednkowych kosci - 60 pn.
KoÂśc siĂŞ poturlaÂła i wahaÂła siĂŞ pomiĂŞdzy dwoma stronami, aÂż wypadÂła trójka. CzyÂżbyÂś miaÂła aÂż tak wielkie szczĂŞÂście? Wszyscy gracze zakneli w duchu. ZdobylaÂś duÂżo punktów jak na poczÂątek. PóÂźniej dziadek który najwiĂŞcej siĂŞ odzywaÂł i wydawaÂł siĂŞ na najnormalniejszego zaczal swojÂą partiĂŞ. WyrzuciÂł takowe koÂści: 1; 4; 5; 5; 6. WymieniÂł wszystkie koÂści prócz piÂątek. Wyrzucono mu jak po zÂłosci: 1; 4; 6. Ponownie zamieszaÂł wszystkimi pozostalymi koÂścmi. WylosowaÂł: 1; 3; 3. Zero punktów.
NastĂŞpny cichy jak do tej pory szachowy mistrz, bo tak moÂżna go Âżartobliwie nazwac zacz¹³ swojÂą kolejkĂŞ. WylosowaÂł niczym wielki szczĂŞÂściarz: 2; 5; 6; 6; 6. WymieniÂł wiĂŞc nie pasujÂące dwie pierwsze koÂści. Wpierw wylosowaÂł: 4 i 6, a póÂźniej wymieniajÂąc ostatniÂą koÂśc trafiÂł na 6. PiĂŞc jednakowych koÂści do tego szóstek.
Mikomi - 40 pn.
Togoko - 0 pn.
Roberts - 60 pn.

Znów twoja kolejka.
// Przy wszystkim uÂżywaÂłam generatora koÂści ... nie strzelaÂłam tylko naprawdĂŞ losowaÂłam ... //
WypadÂła trójka! CóÂż, Mikomi nie byÂła taka kiepska w te klocki.
NastĂŞpny rzucaÂł pan Togoko, niestety, a moÂże na szczĂŞÂście, nie zdobyÂł Âżadnego punktu. Za to pan Roberts wyrzuciÂł aÂż piĂŞĂŚ szóstek! Ten to ma dopiero szczĂŞÂście...
Mi-chan zÂłapaÂła koÂści i potrzÂąsnĂŞÂła nimi trzymajÂąc je w garÂści.
Nie zawiedÂźcie mnie - pomyÂślaÂła i rzuciÂła. Jak zawsze wpatrywaÂła siĂŞ w nie spokojnym wzrokiem.

// ook ^ ^
Dotyk delikatnych dÂłoĂą piĂŞknej zielonookiej wÂładczyni Kusy byÂł dla Samhain'a niczym jak magiczne lekarstwo... jego zmysÂły na chwilĂŞ zamiast odbieraĂŚ tylko bodÂźce bólu generowane przez liczne rany w jego organizmie, przestawiÂły siĂŞ na odbiór delikatnych ruchów rĂŞkÂą... dla mÂłodzieĂąca czas w momencie zmienia bandaÂży prawie siĂŞ zatrzymaÂł, ta przyjemnoœÌ, uczucie odprĂŞÂżenia, i w ogóle caÂłoœÌ tej sytuacji zwiĂŞczona pocaÂłunkiem... jeszcze chyba nigdy w Âżyciu czarnowÂłosy mÂłodzieniec nie czuÂł siĂŞ tak miÂło, komfortowa i zarazem tak bezpiecznie jak tutaj wraz z Jeng...
-Dobrze- powiedziaÂł cichym, lecz juÂż bardziej szczĂŞÂśliwym gÂłosem... wreÂście, chociaÂż na chwilĂŞ mógÂł zapomnieĂŚ Âże jest dumnym czÂłonkiem Akatsuki i poczuĂŚ trochĂŞ Âżycia.... normalnego Âżycia.
Mikomi:
Po szczĂŞÂśliwym trafie dziadka od szachów przyszÂła kolej na ciebie. Pierwszy rzut. WylosowaÂłaÂś nastĂŞpujÂące koÂści: 1; 2; 2; 5; 5. Co postanowisz zrobic z tym fantem? Z pewnoÂściÂą takie pytanie drĂŞczyÂło kaÂżdego z graczy. Tego przegranego i tego wygranego. W czasie gdy ty wykonywaÂłaÂś swoje rzuty Pan Togoko zapisaÂł wasze wyniki na kartce.
====
Samhain:
MĂŞÂżczyzna wyglÂądaÂł jakby mój dotyk byÂł dla niego niezwyk³¹ rozkoszÂą. Czy naprawdĂŞ tak byÂło nie wiedziaÂłam ... jednak robiÂł takie wraÂżenie. Z pewnoÂściÂą delikatny dotyk kaÂżdej kobiety byÂłby dla niego cudowny. Ech...
- Ja bĂŞdĂŞ leciaÂła. Porozmawiamy juÂż u mnie w rezydencji - powiedziaÂłam bezuczuciowo. ZaczĂŞÂłam ubierac siĂŞ w swój kagowski strój. Gdy byÂłam gotowa do wyjÂścia chwyciÂłam swój wielki kapelusz z którego ÂściekÂła juÂż woda, zaÂłoÂżyÂłam go i spojrzaÂłam ostatni raz przed wyjÂściem w stronĂŞ chÂłopaka - To pa...
Od razu po opuszczeniu pomieszczenia poszÂłam by oznajmic pielĂŞgniarkÂą Âże mĂŞÂżczyzna siĂŞ rozbudziÂł i Âżeby przygotowaÂła sanitariuszy którzy go przeniosÂą. Po tym udaÂłam siĂŞ do recepcji by podpisac oÂświadczenie Âże biorĂŞ na siebie opiekĂŞ nad Samhainem.
Po tych wszystkich "manewrach" udaÂłam siĂŞ do swojej rezydencji... <nmm>
- Do odwaÂżnych Âświat naleÂży - powiedziaÂła Mi i zÂłapaÂła koÂści 1,2,2, i rzuciÂła. MiÂło byÂło patrzeĂŚ jak toczyÂły siĂŞ po stole.. byÂły takie peÂłne energii.
No wÂłaÂśnie. Mikomi czĂŞsto myÂślaÂła o przedmiotach martwych w taki sposób. DostrzegaÂła w nich to, czego nie dostrzegaÂł przeciĂŞtny czÂłowiek - Âżycie.
Mikomi:
RzuciÂłaÂś. Wszyscy z oczekiwaniem wpatrywali siĂŞ w koÂści które jedynie dla ciebie wydawaÂły siĂŞ nadzwyczaj Âżywe. W koĂącu zatrzymaÂły siĂŞ i nie na twojÂą korzyÂśc: 1; 3; 6. Masz jeszcze jednÂą szanse. Czy ta siĂŞ poszczĂŞÂści. Widzia³¹œ w oczach przegranego gracza nadziejĂŞ Âże bĂŞdzie miaÂł szansĂŞ na lepsze miejsce niÂż ostatnie. Matka fortuna ma róÂżne wyroki...
Mi-chan bez Âżadnego zastanowienia znów wziĂŞÂła trzy nieszczĂŞÂśliwe koÂści i rzuciÂła. MoÂże tym razem siĂŞ poszczĂŞÂści? ZauwaÂżyÂła bÂłysk w oku przegrywajÂącego staruszka. CóÂż... kunoichi nie zdziwiÂłaby siĂŞ gdyby to ona w koĂącu przegraÂła. Ale, tak naprawdĂŞ, kaÂżdy mógÂł zostaĂŚ przegranym - to i tak nie miaÂło wiĂŞkszego znaczenia.
Samhain leÂżaÂł tak jeszcze przez chwilĂŞ w bezruchu...a w zasadzie to on caÂły czas leÂżaÂł w bezruchu, poniewaÂż jego stan zdrowia nie pozwalaÂł mu na jakikolwiek wysiÂłek fizyczny. Jednak okreÂślenie "bezruch" bardziej pasowaÂło obecnie do jego stanu umysÂłu, który bez wÂątpienia obecnie siĂŞ zawiesiÂł... cóÂż umysÂł mĂŞÂżczyzny ma czasami coÂś takiego Âże przestaje pracowaĂŚ w niektórych momentach. Jednak nie to byÂło teraz najdziwniejsze... dziwniejszÂą rzeczÂą byÂła odpowiedz mÂłodego shinobiego na poÂżegnanie Jeng...
-Pa...- przyznam szczerze, ja narrator historii tego cz³owieka, jeszcze nigdy do tej pory nie us³ysza³em ¿eby z jego ust pad³o jakiekolwiek s³owo podobne do tego... jeszcze na dodatek wypowiedziane, takim doœÌ... rozmarzonym g³osem.
Dopiero po wyjœciu dziewczyny z pokoju czarnow³osy cz³onek Akatsuki otrz¹sn¹³ siê lekko z tego zauroczenia
-"Co ja tutaj robiĂŞ? flirtuje z KusaKage? czy Âżycie mi nie miÂłe?"- jego umysÂł wróciÂł jak to bywaÂło podczas najlepszych lat jego pracy, do analizowania wszystkiego co wydarzyÂło siĂŞ w okóÂł niego, i przez tÂą krótkÂą chwilĂŞ kiedy byÂł sam w tym maleĂąkim pomieszczeniu SamuÂś przemyÂślaÂł wiele rzeczy, jednak ciekawoœÌ co siĂŞ stanie dalej pomiĂŞdzy nim a Jeng spowodowaÂła wypĂŞdzenie myÂśli o jak najszybszej ucieczce z tej wioski, z jego gÂłowy.
Mikomi:
NastĂŞpna próba. Czy tym razem szczĂŞÂście ci dopisze i znajdziesz pary do piÂątek? WylosowaÂły siĂŞ nastĂŞpujÂące oczka na kostkach: 1; 4; 5.
- Trzy pary. MogÂło byc gorzej - powiedzial dziadek który narazie miaÂł zero punktów. DopisaÂł ci 15 punktów do wczeÂśniejszego wyniku i sam zacz¹³ swojÂą rundĂŞ. PomieszaÂł koÂści i rzuciÂł . WylosowaÂł : 1; 3; 4; 4; 6. OdrzuciÂł 1 i 3 i 6, a w zamian nich wylosowaÂł 4; 3; 1 a poÂźniej dwie niepasujÂące kostki zamieniÂł na 4 i 6. Tym razem miaÂł szczĂŞÂści. Cztery jednakowe oczka. Jednak ten Âłud szczeÂścia nie pozwoliÂł mu przegonic Ciebie.
PóÂźniej kolej mistrza gry Robertsa. Zamieszanie i ... 2; 3; 3; 3; 4. ZaryzykowaÂł i wymieniÂł dwie 3, które zamieniÂły siĂŞ w 1 i 4. NiepasujÂącÂą czwórkĂŞ zaÂś wymieszaÂł modlÂąc siĂŞ o piÂątkĂŞ jednak los zakpiÂł z niego i wylosowaÂł dwójkĂŞ. 1; 2; 3; 4 daje razem maÂłego strita czyli 30 punktów.

Mikomi - 55 pn.
Togoko -16 pn.
Roberts - 90 pn.
====
Samhain:
Gdy tak Akowiec sobie leÂżaÂł i rozwaÂżaÂł dziwoty które siĂŞ dziaÂły z nim. Z jego rozmaÂżeniem i uleganiu urokowi Jeng. Ale zarazem próbujÂąc ogarnÂąc siĂŞ i znów stac siĂŞ tym hardym mĂŞÂżczyznÂą ... z zamyÂślenia wyrwali go pielĂŞgniarze. Dwóch silnych mĂŞÂżczyzn. Spojrzeli na poszkodowanego.
- Witam Pana. Jak siĂŞ pan czujĂŞ? - zapytaÂł jeden z nich grubym gÂłosem.
-Cóz... jak widaĂŚ bywaÂło lepiej- Samhain zaÂżartowaÂł sobie, poniewaÂż doœÌ dziwne jest to aby pytaĂŚ czÂłowieka przykutego do Âłózka o zdrowie.. chociaÂż jeszcze dziwniejsze byÂło to Âże nastrój Samhain'a byÂł doœÌ dobry, Âżeby nie powiedzieĂŚ radosny.
-Panowie, zapewne majÂą mnie przetransportowaĂŚ?- zapytaÂł siĂŞ, przy okazji wpatrujÂąc siĂŞ w ÂścianĂŞ, którÂą miaÂł dokÂładnie przed swojÂą twarzÂą, chciaÂł aby ludzie w szpitalu byli caÂłkowicie przekonani Âże on straciÂł wzrok i pozostaÂł kalekÂą do koĂąca swych dni.
I znowu ja... - pomyÂślaÂła Mikomi ÂłapiÂąc koÂści w dÂłoĂą. - Monotonia Âżycia.
I znowu rzuciÂła liczÂąc na to, iÂż uda jej siĂŞ wygraĂŚ. ChociaÂż, tak naprawdĂŞ, to byÂły zÂłudne nadzieje. Prawda byÂła taka, Âże zupeÂłnie nie obchodziÂł jej wynik gry, liczyÂło siĂŞ tylko to, Âże wywiÂązuje siĂŞ ze swojej obietnicy i wykonuje 'misje'.
Mikomi:
Znów twoja tura i prawdopodobnie ostatnie byÂły rzuty bo Pan Roberts przekroczy liczbĂŞ puktów 100 i tym samym wygra. MusiaÂłby miec wielkiego pech by nie zdobyc nĂŞdznych 10 punktów do kolekcji. A wiĂŞc twoja kolej, twój rzut i twoje kostki: 5; 5; 5; 5; 6. Znów szczĂŞÂści ci dopisaÂło. Czy to twój urok powaliÂł koÂści czy gÂłupi zawsze ma szczĂŞÂści? Wszyscy wiedzieli jaki teraz zrobisz ruch ... ale oczekiwali co z tego wyjdzie...
====

Samhain:
MĂŞÂżczyÂźni siĂŞ trochĂŞ zmieszali twoimi sÂłowami. GÂłupie pytanie, a jednak zawsze moÂże byc lepiej. Bez sÂłowa zaczĂŞli przygotowywac wszystko do nadzwyczaj dÂługie podróÂży bo ze szpitala do rezydencji Kusakage.
- Tak, my mamy pana przetransportowac ... moze pan siĂŞ poruszac? - zapytaÂł siĂŞ jeden z mĂŞÂżczyzn. - Czy jest pan aÂż w tak zÂłym stanie Âże nie moÂże pan ruszac ani rĂŞkÂą ani nogÂą?
MÂłodzieniec sam dobrze nie wiedziaÂł czy potrafi jeszcze poruszaĂŚ swoimi koĂączynami... od kilku dni caÂły czas tylko i wy³¹cznie leÂżaÂł, jednak czucie w jego nogach jak i rĂŞkach wracaÂła do normalnoÂści. Dlatego teÂż spróbowaÂł najpierw poruszyĂŚ palcami prawej dÂłoni... udaÂło siĂŞ, no to juÂż wiadomo Âże nie bĂŞdzie on caÂłkowicie sparaliÂżowany, za chwilĂŞ lekko podniósÂł lewÂą rĂŞkĂŞ, tak samo z nogami... widaĂŚ Âże powoli ale jednak jego organizm wraca do normalnego funkcjonowania.
-Wydaje siĂŞ Âże potrafiĂŞ poruszaĂŚ koĂączynami, jednak chyba jeszcze nie bĂŞdĂŞ w stanie chodziĂŚ przez pewien czas- mówiÂąc skierowaÂł swojÂą gÂłowĂŞ, w stronĂŞ dobiegajÂącego gÂłosu, a raczej w stronĂŞ tych malutkich niebieskich ÂświateÂłek, które staÂły przy wejÂściu do jego pokoju. Bowiem jak wiadomo kaÂżdy Âżywy organizm posiada i wydziela pewne iloÂści chakry... iloÂści dziĂŞki którym Samhain potrafi wyczuĂŚ swoje otoczenie...
W przypadku Mikomi bardziej pasowaÂłaby myÂśli: "GÂłupi ma zawsze szczĂŞÂście", ale cóÂż... Mi-chan nie spodziewaÂła siĂŞ tak dobrego wyniku, który mile jÂą zaskoczyÂł. WziĂŞÂła koœÌ, która pokazywaÂła 6 oczek i rzuciÂła.
W pokoju Samhaina:
- To bardzo dobrze Âże zaczyna Pan wracac do poprzedniego stanu. Mam jeszcze jedno pytanie ... czy wózek panu bĂŞdzie odpowiadaÂł, bo nie jest pan w tak zÂłym stanie jak siĂŞ spodziewaliÂśmy, aczkolwiek spodziewamy siĂŞ Âże sam pan na wózku nie da rady siĂŞ poruszac. - powiedziaÂł spojrzaÂł na swojego znajomego po czym dodaÂł - jeszcze bĂŞdzie musiaÂł pan porozmawiac z psychologiem ... bo widac Âże wraca pan powoli do zdrowia.
Psycholog. Brzmi niebezpiecznie. Po co ci psycholog?! Czy¿by stwierdzili ¿e a¿ tak Ÿle siê czujesz? A mo¿e Jeng zarz¹dzi³a by ciê przes³uchano gdy¿ podejrzewa ciê o coœ. Przecie¿ jako kage nie jest jak¹œ tam g³upiutk¹ dziewczynk¹...

Podczas gry Mikomi:
Szóstka za pierwszym razem zamieniÂła siĂŞ w piÂątkĂŞ do kolekcji. GeneraÂł. NajwyÂżej punktowany bo aÂż 60pn. Lepiej byc nie mogÂło. ChodÂź to nie jest koniec gry. Jeszcze dwóch panów. Wpierw pan Togoko. WylosowaÂł: 1; 2; 4; 6; 6 by wymienic je na 3 i 6. MaÂły strit i 30 punktów.
Teraz kolej mistrza. Czy przekroczy setkĂŞ? 1; 1; 2; 4; 5. WymieniÂł niepasujÂącÂą jedynkĂŞ dwa razy lecz wypadÂła mu piÂątka i czwórka. Nic nie pasowaÂło ... przegrana.
Mikomi wygrywa
- GratulujĂŞ - powiedziaÂł nie wiadomo dlaczego uradowany najnormlaniejszy z dziadków
- Pierwszy raz wygraÂł mnie ktoÂś - oÂświadczyÂł drugi cichy mĂŞÂżczyzna.
//+1 pn na zrĂŞcznoÂśc //
Gra siĂŞ skoĂączyÂła i do Âśrodka weszÂła ... Katrin. ByÂła nadzwyczaj uÂśmiechniĂŞta. SpojrzaÂła po pokoju. Wy siedzieliÂście przy grze, reszta spaÂła.
- Och, widze Âże sobie poradziÂłaÂś- powiedziaÂła radoÂśnie po czym dodaÂła - juÂż koniec pracy tutaj. Mam nadziejĂŞ Âże masz dobre wspomnienia z tym miejscem.
- Kiedy przyjdziesz nastĂŞpnym razem? - zapytaÂł siĂŞ dziadek który przez nieszczĂŞsne koÂści przegraÂł.
Mi-chan nie wiedziaÂła za bardzo co zrobiĂŚ, wiĂŞc uniosÂła tryumfalnie rĂŞkĂŞ do góry, co przy jej wyrazie twarzy wyglÂądaÂło bardzo zabawnie.
- DziĂŞkujĂŞ i równieÂż gratuluje - powiedziaÂła Mikomi. - Przyjemnie siĂŞ z panami graÂło.
Wtedy weszÂła Katrina. Mi-chan odwróciÂła siĂŞ w jej kierunku - dziewczyna byÂła bardzo zadowolona, co bardzo ucieszyÂło Mikomi. Nawet ona potrafiÂła speÂłniaĂŚ dobre uczynki!
- Witaj Katrina-chan - przywitaÂła siĂŞ kunoichi i odwróciÂła w stronĂŞ mĂŞÂżczyzn. - W takim razie Âżegnam siĂŞ, na pewno jeszcze was odwiedzĂŞ.
Mikomi wstaÂła i zerknĂŞÂła na Katrine. PowróciÂło wspomnienie o tajemniczym goÂściu odwiedzajÂącym szpital.
- MogÂłybyÂśmy odwiedziĂŚ tego kogoÂś? ChciaÂłabym tylko zajrzeĂŚ... - tu zatrzymaÂła siĂŞ na chwilĂŞ. - ProszĂŞ - i na tym skoĂączyÂła siĂŞ jej wypowiedÂź.
-Wózek powinien mi wystarczyĂŚ, i tak juÂż doœÌ sporo czasu straciÂłem na leÂżeniu...- caÂły czas staraÂł siĂŞ aby jego gÂłos byÂł jak najbardziej przyjazny, tak aby nie wzbudziĂŚ Âżadnych podejrzeĂą. Jednak kiedy sanitariusze wspomnieli o rozmowie z psychologiem, czarnowÂłosy mÂłodzieniec zaniepokoiÂł siĂŞ lekko... choĂŚ staraÂł siĂŞ aby na jego twarzy caÂły czas widniaÂła ta sama mina, to w jego wnĂŞtrzu biÂło siĂŞ kilka myÂśli.... jakÂże róÂżnych, odmiennych z jednej strony padaÂło pytanie "Dlaczego? czy Jeng coÂś podejrzewa" z drugiej myÂśl Âże wszystkie ofiary takich wypadków jak np wydÂłubanie oczów muszÂą tÂą rozmowĂŞ przejœÌ, jednak to nie byÂło najgorsze.... najbardziej mĂŞczÂącym pytaniem, które obecnie caÂły czas b³¹kaÂło siĂŞ po jego gÂłowie byÂło "Czy jestem w stanie oszukaĂŚ psychologa, tak aby nie odkryÂł mojej prawdziwej natury?" wiedziaÂł Âże to moÂże byĂŚ ciĂŞÂżkie zadanie, nigdy nie rozmawiaÂł z psychologiem, i raczej niezbyt miaÂł na to ochotĂŞ...
Mikomi:
Dziadkowie którzy grali razem z tobÂą schowali koÂści i udali siĂŞ spac. Reszta spaÂła, tym bardziej dziadek który zostaÂł poczĂŞstowany przez ciebie zastrzykiem. Jeden najstarszy z dziadków przez sen cos szeptaÂł. BrzmiaÂło to miej wiĂŞcej jak powtarzanie imion. "Kabattu, Anky, Yray..." W podsÂłuchiwaniu mamrotaĂą dziadka przerwaÂła ci Katrin swym radosnym gÂłosem:
- WyobraÂź sobie Âże ten mĂŞÂżczyzna który trafiÂł w takim strasznym stanie do szpitala ockn¹³ siĂŞ, a jego stan znacznie siĂŞ poprawiÂł. Kusakage zechciaÂła go miec w swojej rezydencji wiĂŞc jeszcze chwila a juÂż go tutaj nie bĂŞdzie. - powiedzia³¹ po czyms szybko dodaÂła - a wÂłaÂśnie mam dla ciebie ostatnie zadanie. PosprzÂątaÂła byÂś pokój po tym mĂŞÂżczyÂźnie? I bĂŞdziesz juÂż wolna. - poinformowaÂła pielĂŞgniarka wolnym krokiem zmieÂżajÂąc do owej sali.
===
Samhain:
Dwóch mĂŞÂżczyzn przygotowaÂło wózek i zapakowaÂło go na niego. WczeÂśniej jeszcze jedynie zaÂłoÂżyli na samhaina gruby szlafrok by nie zmarzÂł podczas podróÂży.
- Pani Kusakage powiedziaÂła Âżeby psycholog przyszedÂł do jej apartamentu bo stwierdziÂła Âże tutaj sÂą zÂłe warunki i bĂŞdzie siĂŞ pan gorzej czuÂł - poinformowaÂł i zaczeli wychodzici kierujÂąc wózek po korytarzu ku wyjÂściu. WidziaÂłeÂś kilka pielĂŞgniarek przechodzÂących, lekarzy i innych osób ... a raczej wyczuÂłeÂś ich chakrĂŞ oraz mogÂłeÂś wnioskowac po rozmowach.
Przed chwilÂą koÂło ciebie przeszÂły dwie pielĂŞgniarki w tym jedna powiedziaÂła cicho jednak dla twojego wraÂżliwego ucha wystarczajÂąco gÂłoÂśno:
- To on ... przystojny.
Mikomi kiwnĂŞÂła gÂłowÂą z satysfakcjÂą.
- Nie ma sprawy - powiedzia³a. Gdzieœ tam w œrodku mia³a nadziejê, ¿e tajemniczy goœÌ nie zniknie zanim Katrina i Mi-chan dojad¹ do jego pokoju.
- Dobrze, Âże nie jest z nim juÂż tak Âźle - odpowiedziaÂła na pierwsze sÂłowa pielĂŞgniarki i ruszyÂła za niÂą entuzjastycznie.
Katrin razem z tobÂą przemierzyÂła caÂły korytarz aÂż w koĂącu dotarÂłyÂście do pomieszczenia z którego wyjeÂżdzaÂł mĂŞÂżczyzna(Samhain) na wózku z eskortÂą dwuch mĂŞÂżczyzn, sanitariuszy. W tym jeden z nich pchaÂł wózek. ByÂł caÂły w opatrunkach lecz wszystko zakrywaÂła piÂżamka (^^) i gróby szlafrok.
- To on - powiedziaÂła cicho pielĂŞgniarka jednak wystarczajÂąco gÂłoÂśno by usÂłyszaÂł to mĂŞÂżczyzna jadÂący koÂło nich. Po czym Âżartobliwie, ale zarówno z g³êbi serca dodaÂła - Przystojny.
Umys³ Samhain ca³y czas by³ doœÌ niespokojny, ta myœl o zbli¿aj¹cej siê rozmowie z psychologiem nie dawa³a mu ani chwili spokoju...
-"O co psycholog moÂże mnie zapytaĂŚ? Jak siĂŞ czuje bez oczu? czy teÂż jak siĂŞ czuje po balansowaniu na krawĂŞdzi Âśmierci?" mÂłodzieniec wiedziaÂł Âże jeÂżeli bĂŞdzie mu odpowiadaÂł zgodnie Âże swojÂą naturÂą, to bez wÂątpienia zostanie zdemaskowany i albo zostanie wygnany z Kusagakure albo po prostu zostanie skazany na ÂśmierĂŚ przez radĂŞ starszych za kontakty z Akatsuki lub innymi zÂłymi organizacjami, które majÂą za zadanie caÂłkowicie przej¹Ì kontrolĂŞ nad tym Âświatem...
I pomyÂśleĂŚ Âże jeszcze kilka chwil temu byÂł bardzo szczĂŞÂśliwy z powodu jego zbliÂżajÂącej siĂŞ podróÂży do komnat Jeng, jednak teraz ten psycholog caÂłkowicie wybiÂł go z tego toku myÂślenia.
SzÂła za KatrinÂą i szÂła, aÂż w koĂącu doszÂły do owego pokoju, w którym mieszkaÂł Sam. Mikomi przyjrzaÂła mu siĂŞ uwaÂżnie, z jej oczu promieniowaÂło zdziwienie.
- ... Samhain? - spytaÂła przekrĂŞcajÂąc zabawnie gÂłowĂŞ w bok, wci¹¿ wpatrujÂąc siĂŞ w chÂłopaka. Shinobi, mógÂł jÂą poznaĂŚ bez problemu, mimo iÂż byÂła ubrana inaczej niÂż zwykle...
Do Mikomi zupeÂłnie nie docieraÂły teraz sÂłowa Katriny, bo byÂła... zbyt zdziwiona. Tak, to z pewnoÂściÂą bĂŞdzie dobre okreÂślenie.
CóÂż za zdziwienie malowaÂło siĂŞ na twarzy mÂłodego shinobego kiedy usÂłyszaÂł znajomy gÂłos, który wypowiadaÂł jego imiĂŞ...
-Mi...Mikomi?- gÂłos, tak samo jak twarz zdradzaÂła zdziwienie chÂłopaka. Gestem rĂŞki pokazaÂł sanitariuszom aby siĂŞ na chwilĂŞ zatrzymali...
Spokój Mi-chan szlag trafiÂł. Ale ileÂż moÂżna siĂŞ szokowaĂŚ? Kunoichi podeszÂła do wózka i kucnĂŞÂła naprzeciwko chÂłopaka.
- Ech... coÂś ty ze sobÂą zrobiÂł? - spytaÂła kiwajÂąc gÂłowÂą z rezygnacjÂą. - To ja. WspaniaÂła, niezwykÂła, niezwyciĂŞÂżona Mikomi - poÂżeracz sÂłodyczy.
Ciekawie siĂŞ przedstawiÂła, prawda? Jak byÂła maÂła zawsze to mówiÂła, a potem wszyscy, ³¹cznie z niÂą, Âśmiali siĂŞ z jej gÂłupoty. Tym razem jednak siĂŞ nie ÂśmiaÂła, ale to byÂło akurat normalne. PrzyglÂądaÂła siĂŞ Samhain'owi, a do jej oczu powróciÂł na chwilĂŞ bÂłysk szczĂŞÂścia, który juÂż dawno temu jÂą opuÂściÂł.
-Jak widaĂŚ jestem trochĂŞ....- shinobi szukaÂł przez chwilĂŞ jakiegoÂś Âładnego sÂłowa, który odzwierciedlaÂłoby jego obecny stan zdrowia...
-...poobijany- powiedziaÂł z lekkim uÂśmiechem na twarzy, wiedzÂąc Âże te sÂłowo niezbyt pasuje do czÂłowieka z wydÂłubanymi oczami i ranÂą ciĂŞtÂą pomiĂŞdzy 2 a 3 Âżebrem po prawej stronie tuÂłowia, jednak jego obecnie ubogi jĂŞzyk nie pozwalaÂł zbytnio na jakieÂś bardziej wyrafinowane sÂłownictwo.
-Ile to juÂż lat siĂŞ nie widzieliÂśmy? 10? 11?- lekki uÂśmiech pojawiÂł siĂŞ na jego twarzy, a troski, które obecnie byÂły w jego umyÂśle zostaÂły odjĂŞte niczym magicznÂą róÂżdÂżkÂą. Zapewne dziĂŞki spotkaniu starej znajomej.
- Tak, jakoÂś tak - powiedziaÂła Mikomi i zerknĂŞÂła na mĂŞÂżczyzn, którzy powoli zaczynali siĂŞ niecierpliwiĂŚ. - SÂłyszaÂłam, Âże przygarnĂŞÂła ciĂŞ Kusakage - brzmiaÂło to bardziej jak stwierdzenie niÂż pytanie.
- Tylko nie zrób niczego gÂłupiego - kaÂżdy moÂże siĂŞ domyÂśliĂŚ, co czarnowÂłosa miaÂła na myÂśli, wiĂŞc chyba nie muszĂŞ tÂłumaczyĂŚ. Mi-chan pokazaÂła zĂŞby w nikÂłym uÂśmiechu.
- JuÂż, juÂż, juÂż koniec rozmowy musimy Pana przewieÂśc do apartamentu Kusakage, a tam czeka na niego rozmowa z psychologiem. Po za tym pani takÂże mogÂła by sie udac do rezydencji WÂładczyni z pewnoÂściÂą bĂŞdzie miaÂła kilka pytaĂą. - powiedziaÂł jeden z mĂŞÂżczyzn.
Gdy Katrin usÂłyszaÂła to zwróciÂła siĂŞ do dziewczyny:
- To ja mogĂŞ siĂŞ zajÂąc twoimi obowiÂązkami w pokoju i tak to nie jest dla mnie duÂży problem. A tutaj trzymaj kluczyk... bĂŞdziesz mogÂła koÂżystac z szafki. Po za tym przyszÂła moÂże byÂś na kurs pielĂŞgniarstwa? BĂŞdzie niedÂługo ... miÂło by byÂło ciebiĂŞ tam zobaczyc ... i przepraszam Âże tak troche przerwaÂłam wasza rzomowĂŞ.
- MoÂżemy juÂż jechac Panie Samhainie? - zapytaÂł siĂŞ sanitariusz którego zajĂŞciem jest wprawianie wózka w ruch swymi miĂŞÂśniami tym samym transportujÂąc mĂŞÂżczyznĂŞ jednak chwilowo nie mógÂł wykonywac swojego zadania. Po za tym Âśpieszno im byÂło bo przecieÂż nie tylko ten jedyny czÂłowiek byÂł w caÂłym szpitalu potrzebny.
Mikomi spojrzaÂła na mĂŞÂżczyznĂŞ i przyjrzaÂła mu siĂŞ uwaÂżnie. Po co ona tam? CóÂż... jak mus to mus. MiaÂła tylko nadziejĂŞ, Âże nie bĂŞdÂą jej zadawaĂŚ dziwnych pytaĂą. OdwróciÂła siĂŞ do Katriny.
- Przepraszam, ¿e nie posprz¹tam - wziê³a od dziewczyny kluczyk. - Na pewno kiedyœ to odpracuje. Kurs pielêgniarstwa? DoœÌ... interesuj¹ca propozycja, jeszcze siê zastanowiê - Mi-chan zdziwi³a siê, kiedy Katrina przeprosi³a, ¿e przerwa³a rozmowê. By³a bardzo dobr¹ dziewczyn¹.
- Nie ma sprawy - powiedziaÂła Mikomi. - IdĂŞ siĂŞ przebraĂŚ.
I poszÂła. PrzeszÂła korytarz, doszÂła do szklanych drzwi. OtworzyÂła swojÂą szafkĂŞ i wÂłoÂżyÂła swoje codzienne ubranie, a strój pielĂŞgniarki zamknĂŞÂła w szafce. WróciÂła do grupki stojÂącej przy pokoju, w którym leÂżaÂł Samhain. Nie zajĂŞÂło jej to duÂżo czasu.
-OczywiÂście przepraszam za te caÂłe utrudnienia- z lekkim uÂśmiechem na twarzy Samhain odpowiedziaÂł sanitariuszowi, który wprawiaÂł jego piĂŞkny, czterokoÂłowy pojazd w ruch (brzmi to duÂżo lepiej niÂż wózek )
Szybko poÂżegnaÂł siĂŞ z Mikomi i niecierpliwiÂąc siĂŞ kolejnego spotkania Jeng jechaÂł na swym Âżelaznym rumaku, napĂŞdzanym si³¹ miĂŞÂśni mĂŞÂżczyzny, po którym widaĂŚ byÂło Âże zna siĂŞ na swoim fachu.
Samhain:
Mikomi udaÂła siĂŞ do szatni. W tym czasie Katrin zniknĂŞÂła w pokoju z którego wyjechaÂła do twojego byÂłego pokoju by zajÂąc siĂŞ sprzÂątaniem baÂłaganu który po tobie zostaÂł.
RuszyÂłeÂś juÂż na swoim wiernym rumaku, do czasu kiedy wierny bĂŞdzie sanitariusz i pojechales wprost do rezydencji. Drugi z pielĂŞgniarzy wzi¹³ parasol gdyÂż na dworze padaÂło. PrzejechaliÂście dÂługÂą ulicĂŞ obok parku w tkórym ciĂŞ znaleziono. Nie byÂło juÂż Âśladu po krwi. UjrzaÂłeÂś w koĂącu wielkÂą odznaczajacÂą siĂŞ rezydenjcĂŞ Kusakage. Zabrano ciĂŞ do jej apartamentu ... <nmSama>
=====
Mikomi:
Widac by³o ¿e Katrin nie mia³a za z³e dodatkowej pracy. Przecie¿ sama zaproponowa³a swoj¹ pomoc. Ruszy³a wiêc bez s³owa do pokoju twojego przyjaciela (?). Ty zaœ ruszy³aœ do szatni. Minê³aœ szklane drzwi i znalaz³aœ siê przed pokojem pielêgniarek i po³o¿nych. Otworzy³aœ drzwi, a w œrodku nie bylo ¿ywej duszy. Pierwsze drzwi na prawo i jesteœ w przebieralni. Schowa³aœ ciuchy, zamknê³aœ swoj¹ szafeczkê i ruszy³aœ z powrotem na korytarz gdzie powinien czekac Samhain... lecz jego juz nie by³o. Znikn¹³. Z pewnosci¹ jest ju¿ w rezydencji Kusakage, ty te¿ mia³aœ siê tam podobno udac.
Na dworzu zobaczylaÂś Âże jest wielka ulewa. Pogoda nadzwyczaj brzydka. AÂż czÂłowiekowi nie chce siĂŞ wychodzic. Dlatego dziadkowie mieszkajÂący w jednym pokoju mieli dobrze. Nic nie musieli robic bo wszystko co potrzebne przynosiÂły im pielĂŞgniarki niezarabiajace na tym majÂątku...
Mikomi lubiÂła deszcz... kochaÂła go. Ten niemiÂły czÂłowiek juÂż odjechaÂł - nie zmieniÂł siĂŞ ani trochĂŞ.
- Na razie Katrin - powiedziaÂła Mi-chan i przeszÂła przez korytarz do drzwi. PopchnĂŞÂła je i znalazÂła siĂŞ na dworze. JakÂże miÂło byÂło przedzieraĂŚ siĂŞ przez falĂŞ deszczu. Kunoichi jednak nie biegÂła, szÂła wolno, spokojnie. I tak by zmokÂła, czy musiaÂła siĂŞ dodatkowo mĂŞczyĂŚ?

[z/t]
Odishu wszedł do szpitala i w recepcji powiedział, że jest zatruty razem z tą dziewczyną. Pani w recepcji szybko skierowała ich do odpowiedniego lekarza, który szybko podał odpowiednie antidotum. Kiedy to się stało, młokos wziął dziewczynę znów na ramię po tym jak ją spuścił by lekarz podał antidotum i wyszedł ze szpitala kierując się gdzieś, gdzie sprawdzimy tożsamość Emi, najlepiej to budynku Władcy Kusy.[NMM]