WejÂście do mieszkaĂą - brama gÂłówna

Tutaj wÂłasnie rozpoczyna siĂŞ teren rodu Kaguya. Przystosowany do tego klanu, duÂżo dziwnych koÂści lezy na ziemi, lub sÂą gdzieÂś przyczepione. Gdzieniegdzie widaĂŚ potajemne przejÂścia, a raczej ich pozostaÂłoÂści.

~*~*~*~*

Maggie przyszÂła, popatrzeĂŚ na to miejsce. CzuÂła, Âże wÂłasnie w nim moÂże uzyskaĂŚ odpowiedz na zadane pytanie. WeszÂła, brama zaskrzypiaÂła. ByÂło tutaj ponuro i pusto. SzÂła powoli, patrzac na stare koÂści jej przodków. ZastrzymaÂła siĂŞ... ZÂło.. NienawiœÌ.. chĂŞĂŚ wÂładzy... tym wÂłasnie oni siĂŞ kierowali. A do czego doprowadzili?! - Do wÂłasnej Âśmierci.. Czy ja mam pójœÌ w ich Âślady? ZamknĂŞÂła oczy i rozpÂłakaÂła siĂŞ... ChoĂŚ maÂło wie, tak naprawdĂŞ o swojej rodzinie to i tak byÂła pewna ich losu i ambicji.. Czego mama i tata by od niej oczekiwali? Zeby staÂła siĂŞ mÂściwa jak oni? Czy Âżeby innego szczĂŞÂścia zaznaÂła? A moÂże po prostu chcieli by staÂła siĂŞ silna, nie zwaÂżajÂąc na dobro i zÂło.. Tyle Âże.. to jej Âżycie, nie rodziców. A chyba dla nich mimo wszystko szczĂŞÂście i radoœÌ córki byÂło na pierwszym miejscu. Kabuto jest szczĂŞÂśliwy, Gaiden teÂż.. I ten Yamato, wybraÂł innÂą drogĂŞ Âżycia czego teraz nie ÂżaÂłuje. Chce pomóc.. MoÂże trzeba spróbowaĂŚ? Zawsze moÂżna odejœÌ bez sÂłowa, odebraĂŚ sobie Âżycie i wszystko siĂŞ skoĂączy. SamotnoœÌ chyba jednak nie jest taka cudowna, jak siĂŞ dziewczynce wydawaÂło. OtarÂła Âłzy i skuliÂła siĂŞ.
Te domy.. wszystko zniszczone. Ale przeciez ona nie moÂże teÂż zniszczyĂŚ swojego serca! ZacisnĂŞÂła piĂŞÂści i podniosÂła gÂłowe, jej Âłzy odbiÂły sie w sÂłoĂącu. PoszÂła do domu, zaÂłoÂżyÂła krzyÂż zrobiony z koÂści na szyjĂŞ i szybko wybiegÂła.
Zmienie swój los.. {nnm}

---

Wchodze i mowie - Ale jazda to byl klan mojego kolegi,po czym wychodze...

<NMM>
WchodzĂŞ do posiadÂłoÂści rodu Kaguya.
Dawno mnie tu nie by³o-myœlê.Opuœci³am dom dwa lata temu, lecz okolicznoœci zmusi³y mnie do powrotu. Nie chcia³am wracaÌ... Muszê jednak skoùczyÌ szko³ê, aby zrealizowaÌ swoje postanowienia.
<NMM>
WychodzĂŞ przez bramĂŞ. ChĂŞtnie wybraÂłabym innÂą drogĂŞ, ta przywodzi na myÂśl zbyt wiele bolesnych wspomnieĂą. SpoglÂądam na koÂści le¿¹ce na ziemi. PrzypominajÂą one o tych, którzy umarli w tym miejscu. Nie chcĂŞ dÂłuÂżej o tym myÂśleĂŚ.
<NMM>

---

Otworzy³am bramê i wzdrygnê³am siê lekko. Koœci le¿¹ce na ziemi wrêcz mnie do³owa³y. Id¹c powoli od czasu do czasu mru¿y³am oczy. Przeskoczy³am zrêcznie nad jedn¹ z wiêkszych koœci, jednak niezauwa¿ajaj¹c drugiej, wpad³am na ni¹ przewracaj¹c siê. Przeklnê³am pod nosem. Wsta³am i otrzepa³am siê. Wiedzia³am, ¿e muszê ruszyÌ dalej.
WkroczyÂłem wÂłaÂśnie przez bramĂŞ mojego klanu ale coÂś mi mówiÂło Âże to nie bĂŞdzie dzieĂą jak co dzieĂą. Praktycznie nikogo wkoÂło, przeraÂżajÂąca cisza sparaliÂżowaÂła moje ciaÂło, pomyÂślaÂłem "duchy przodków dajÂą o sobie znaĂŚ w najmniej spodziewanych momentach". Po chwili byÂło sÂłychaĂŚ tylko koÂści zawieszone na sznurku uderzajÂące o siebie pod wpÂływem wiatru, to byÂły tylko moje przypuszczenia nawet ich nie widziaÂłem bo wszystko spowijaÂła gĂŞsta mgÂła...

-To miejsce za bardzo przypomina mi ból który zaznaÂłem, gardzĂŞ tym wszystkim i tego nienawidzĂŞ. Z mi³¹ chĂŞciÂą wyniósÂłbym siĂŞ stÂąd w jak najdalej, bylebym tego nie pamiĂŞtaÂł.

Daj¹c 2 kroki ujrza³em jakiœ s³up z og³oszeniami a na jednym z nich by³ wyryty napis mi³oœÌ.

"Mi³oœÌ... co to za uczucie? czy dziêki temu ludzie staj¹ siê lepsi? czy to by mnie odmieni³o? jak to jest byÌ przez kogoœ kochanym?"

W tym Âświecie istnieje tylko ból, chyba nic tego nie zmieni. Ruszam dalej nie chcĂŞ tu dalej popadaĂŚ w depresjĂŞ.

Odrzuciwszy wszelakie zÂłe myÂśli postanowiÂłem udaĂŚ siĂŞ do domu.
MiÂłoœÌ... Tak... Uczucie przez które ludzie cierpiÂą, pogr¹¿ajÂą siĂŞ i czĂŞsto umierajÂą, miÂłoœÌ moÂże równieÂż wywoÂłaĂŚ pasmo cierpieĂą spowodowane zemstÂą za zabicie osoby, która zostaÂła wybrana przez ukochanÂą osobĂŞ. Aczkolwiek dla miÂłoÂści poÂświĂŞca siĂŞ, prawie kaÂżdy to robi, przysparza to kÂłopotów, jednak pomaga przebyĂŚ nawet najtrudniejsze sytuacje... MoÂżna by jeszcze wiele pisaĂŚ na ten temat, lecz czy warto? Czy to coÂś zmieni?

Kierujesz siĂŞ wolnym krokiem do domu, jest noc, zapadÂł zmrok, Âświeci jedynie jakaÂś latarnia przez co jest póÂłmrok. Zimno powoduje u ciebie rozszerzenie ÂżyÂł, czujesz chÂłód kaÂżdego gwaÂłtownego wiatru, który przylatuje doœÌ czĂŞsto. NaglĂŞ sÂłyszysz kroki, ignorujesz je, a raczej sÂądzisz, Âże to nie ludzkie, bo takie... ciche. RozwaÂżasz o miÂłoÂści, sÂłusznie, lecz przez to straciÂłeÂś czujnoœÌ, poczuÂłeÂś jakiÂś bodziec zewnĂŞtrzny, ucisk dÂłoni na twoim barku. SpojrzaÂłeÂś w tym kierunku, byÂł to prawy bark, ujrzaÂłeÂś osobĂŞ, ubrana na czarno, bandana czarna zawiÂązana na gÂłowie, na niej byÂł znak Kiri, musiaÂł byĂŚ to ktoÂś z tej wioski, ale nic wiĂŞcej o nim nie wiesz, z jakiego klanu? I najwaÂżniejsze: Po co tu jest? Teraz patrzyÂł siĂŞ przed siebie, wspieraÂł siĂŞ na twoim barku. ByÂł podobnej wysokoÂści, wiek równieÂż podobny, na jego twarzy moÂżna byÂło jednak zauwaÂżyĂŚ wiele blizn, na pewno przeÂżyÂł wiĂŞcej od ciebie, a moÂże jednak nie?
PoczuÂłem siĂŞ jakby ogromny kawaÂł lodu spadÂł mi na ramiĂŞ gdy ów nieznajomy mnie zaczepiÂł. Mimo wszystko ku mojemu zdziwieniu nie czuÂłem strachu, bez chwili zawahania odwróciÂłem siĂŞ w stronĂŞ nieznajomego. I ujrzaÂłem twarz, twarz która przeÂżyÂła wiele krzywd, ta twarz bardzo przypominaÂła mojÂą... "kolejne dziecko skalane przez wojnĂŞ" pomyÂślaÂłem. Nieco siĂŞ uspokoiÂłem gdy zobaczyÂłem znak Kiri, ale nawet na moment nie straciÂłem czujnoÂści. Po chwili nie zrĂŞcznej ciszy zapytaÂłem:

-SpotkaÌ kogoœ Twojego pokroju mo¿na tu czêsto, ale zdaje siê ¿e masz do mnie jak¹œ sprawê...
Po twoich sÂłowach przestaÂł trzymaĂŚ siĂŞ za twój bark, spojrzaÂł na ciebie oczyma, ponurymi oczyma, przez chwilĂŞ przestraszyÂłeÂś siĂŞ, tĂŞczówka byÂła czarna, a biaÂłko przekrwione, Âźrenice rozszerzone, mocno rozszerzone
-Pokroju? Co masz na myÂśli? - spojrzaÂł siĂŞ teraz na podÂłoÂże, zebraÂł myÂśli, zamyÂśliÂł siĂŞ widocznie przez chwilĂŞ
-Tak... Mam sprawĂŞ, pilnÂą - znowu spojrzaÂł na ciebie, tym razem g³êboko w oczy, poczuÂłeÂś coÂś dziwnego, nie dajÂącego siĂŞ opisaĂŚ. MusiaÂłeÂś tego wysÂłuchaĂŚ, lecz narazie owa osoba nie dawaÂła znaków, Âże zacznie mówiĂŚ
Nieznajomy zdawa³ siê byÌ zagubiony, ale nie wydawa³ siê s³aby. Jego oczy wskazywa³y na to ¿e dozna³ w niedalekiej przesz³oœci sporego wysi³ku. WidaÌ by³o ¿e mu na czymœ zale¿y, z ka¿d¹ sekund¹ krew zaczyna³a p³yn¹Ì szybciej w moich ¿y³ach. "wreszcie bêdzie coœ do roboty!"

OdwróciÂłem gÂłowĂŞ w stronĂŞ siedziby naszego klanu.
-Wiele mÂłodzieĂąców takich jak Ty doznaÂło bólu którego nie da siĂŞ opisaĂŚ sÂłowami- powiedziaÂłem smutnym ale zdecydowanym tonem -widzĂŞ w Twoich oczach to samo, nie udawaj Âże jest inaczej. PowinieneÂś to wiedzieĂŚ przychodzÂąc w takie miejsce.

Znów skoncentrowaÂłem wzrok na rozmówcy.
-No ale chyba nie przyszed³eœ tu gadaÌ o ludzkim losie, mo¿e siê przedstawisz i powiesz jak¹ to "piln¹ sprawê" do mnie masz, a wtedy byÌ mo¿e pozwolê Ci wejœÌ do mojego domu, i w spokoju to przedyskutowaÌ.- odpowiedzia³em nie maj¹c pojêcia jakiej reakcji siê spodziewaÌ.
SÂłuchaÂł pilnie twoich sÂłów, staraÂł siĂŞ z nich wyciÂągn¹Ì jak najwiĂŞcej, aczkolwiek nie zgadzaÂł siĂŞ z tobÂą, opamiĂŞtaÂł siĂŞ jednak od zbĂŞdnych komentarzy na ten temat, mogÂło by to spowodowaĂŚ jak¹œ kÂłótniĂŞ, a jemu najwyraÂźniej zaleÂżaÂło na czasie
-I tak nie zapamiĂŞtasz jak siĂŞ nazywam, poza tym chciaÂłbym pozostaĂŚ anonimowy, nie zaprzyjaÂźnimy siĂŞ na tyle, aby to byÂło w czymÂś potrzebne, przepraszam, ale dla wÂłasnego biznesowego dobra nie zrobiĂŞ tego - skÂłoniÂł siĂŞ lekko, po tych sÂłowach doszedÂłeÂś do wniosku, Âże straszny z niego gaduÂła - ProwadzĂŞ tajne Âśledztwo nad pewnym klanem z naszej wioski, podejrzewam, Âże coÂś kombinujÂą, jestem prawie pewny, ale potrzebujĂŞ pomocy... Samemu nie uda mi siĂŞ wykonaĂŚ mojej taktyki, która równieÂż potrzebuje udoskonalenia, jestem szpiegiem, ale strateg ze mnie marny - po czym szczerze uÂśmiechn¹³ siĂŞ i podrapaÂł po gÂłowie
-Chcesz szczegóÂłów? - zapytaÂł teraz caÂłkiem powaÂżnie i z pewnÂą, zdecydowanÂą minÂą, podobnym równieÂż gÂłosie
PatrzyÂłem na niego posĂŞpnÂą minÂą czujÂąc maÂłe rozgoryczenie, z chĂŞciÂą odpowiedziaÂłbym bym mu jakoÂś siĂŞ odgryzajÂąc ale, zwaÂżywszy na cel z jakim przybyÂł nie mogÂłem tego zrobiĂŚ. Jedynie mógÂłbym przez to straciĂŚ szanse do wykazania siĂŞ. W koĂącu powiedziaÂłem do niego z szyderczym uÂśmiechem:

-Jak mógÂłbym odmówiĂŚ pomocy jednemu z mieszkaĂąców naszej wioski- ÂśmiejÂąc siĂŞ w duchu, bo to co powiedziaÂłem nie byÂło wcale zgodne z tym co myÂślaÂłem. Tak szczerze nigdy nie byÂłem skory do pomocy innym ale... ale teraz jakoÂś czuÂłem Âże to moÂże mi siĂŞ opÂłaciĂŚ. A poza tym ile moÂżna siedzieĂŚ w jednym miejscu na 4 literach?

-Twoja opowieœÌ mnie zaintrygowaÂła na tyle nieznajomy, Âże z mi³¹ chĂŞciÂą poznam jej szczegóÂły -odpowiedziaÂłem z zaciekawieniem- mogĂŞ podj¹Ì siĂŞ wielu zadaĂą, ale nie lubiĂŞ traciĂŚ czasu.-dopowiedziaÂłem z charakterystycznym uÂśmieszkiem, choĂŚ zastanawiaÂła mnie ta jego pewnoœÌ siebie której tak nagle nabraÂł, widaĂŚ Âże musi znaĂŚ moje moÂżliwoÂści.
Po usÂłyszeniu twoich sÂłów uÂśmiechn¹³ siĂŞ lekko, jednak po tym zamyÂśliÂł siĂŞ, dumaÂł nad czymÂś
-W sumie mógÂłbym sobie samemu poradziĂŚ, po prostu poszukujĂŞ kogoÂś, kto jest wygadany i bĂŞdzie w stanie zaj¹Ì na tyle straÂżników, aby przedarÂł siĂŞ do Âśrodka - mówiÂł spokojnie i wyraÂźnie, lecz na tyle cicho, aby gÂłos nie roznosiÂł siĂŞ zbyt daleko, przy tym wyraÂźnie gestykulowaÂł
-Jest to klan Shiro, podejrzewam, iÂż prowadzÂą nielegalny sojusz z obcÂą organizacjÂą, widziaÂłem ich spotkania, znalezÂłem równieÂż przesyÂłki, mogĂŞ siĂŞ myliĂŚ, ale jakbym to odkryÂł byÂłbym bohaterem - tutaj pojawiÂł siĂŞ znowu lekki uÂśmieszek. Wzi¹³ ciĂŞ za bark i obróciÂł, teraz wolnym krokiem kierujecie siĂŞ w stronĂŞ posiadÂłoÂści rodu Shiro, przy okazji rozmawiacie, on patrzy przed siebie, ale wiadome jest, Âże czeka na twojÂą odpowiedÂź, reakcjĂŞ
"Nigdy nie ³¹czyÂły mnie jakieÂś szczególne wiĂŞzy z klanem Shiro, wiĂŞc bez Âżadnych zahamowaĂą mogĂŞ mu pomóc, tym bardziej Âże wydaje siĂŞ byĂŚ godny zaufania, i postĂŞpowaĂŚ w godziwej sprawie." PomyÂślaÂłem udajÂąc siĂŞ wraz z przybyszem w stronĂŞ rezydencji.

-Dobrze zgoda, ale to duÂże ryzyko musimy byĂŚ bardzo czujni -powiedziaÂłem póÂłgÂłosem, starajÂąc siĂŞ jak najmniej zwracaĂŚ na siebie uwagĂŞ.- poza tym to bardzo ryzykowne, ale czego siĂŞ nie robi dla dobra wioski- tu u mnie na twarzy znów pojawiÂł siĂŞ uÂśmieszek.

-Do rezydencji jeszcze kawaÂłek drogi, mam nadziejĂŞ Âże jesteÂś na tyle ogarniĂŞtym ninjÂą aby nie daĂŚ siĂŞ zÂłapaĂŚ?- powiedziaÂłem trochĂŞ bez szacunku dla rozmówcy, zatrzymaliÂśmy siĂŞ niedaleko docelowego miejsca- juÂż prawie jesteÂśmy -dyskretnie pokazujÂąc budynek, który wyglÂądaÂł doœÌ imponujÂąco, niestety dla nas byÂł doœÌ dobrze oÂświetlony a pilnowaÂło go 2 straÂżników - przygotuj siĂŞ, najlepiej jakbyÂś znalazÂł jakieÂś poboczne wejÂście wzi¹³ niezbite dowody i wyniósÂł siĂŞ czym prĂŞdzej nie wiem na ile uda mi siĂŞ ich zaj¹Ì- odrzekÂłem szepczÂąc, patrzÂąc w oczy nieznajomego oczekujÂąc odpowiedzi...
ZbliÂżaliÂście siĂŞ, podczas twojego mówienia on wskazaÂł palcem wskazujÂącym miejsce po prawej stronie budynku, chciaÂł chyba obejœÌ go, moÂże tam byÂło tylne wejÂście? Twoje sÂłowa dobijaÂły go w pewnym sensie, podczas mówienia wyczuÂłeÂś u niego jakiÂś wewnĂŞtrzny niepokój
-Oni mnie widzieli, chyba dlatego zwiĂŞkszyli ochronĂŞ, dodali patrole i inne rzeczy... JeÂśli nie bĂŞdÂą zajĂŞci, to normalnie siĂŞ zmieniÂą, jednak jeÂżeli ty czymÂś zajmiesz straÂżników, to wkoĂącu przyjdzie siĂŞ zmieniĂŚ z patrolu i razem utkwiÂą przy tobie, a ja w tym czasie... - nie dokoĂączyÂł zdania, lecz zrozumiaÂłeÂś o co mu chodziÂło. DotarliÂście do krzaków, bujnych krzaków, które siĂŞgaÂły 1,50 m, teraz obaj byliÂście w pozycji kucajÂącej, spojrzaÂł siĂŞ na ciebie, juÂż chciaÂł mówiĂŚ plan, jednak coÂś go tknĂŞÂło
-Eh... ZmieniÂą siĂŞ dopiero za 10 minut, wiĂŞc musimy zacz¹Ì operacjĂŞ tak gdzieÂś za 8... Zostaje nam teraz tylko czekanie, jesteÂśmy obok gÂłównej drogi, wiĂŞc nie bĂŞdzie podejrzeĂą, Âże wyszedÂłeÂś z dziwnego miejsca, teraz mamy czas obgadaĂŚ taktykĂŞ, a raczej to, co im powiesz, a wiĂŞc sÂłucham - teraz skierowaÂł wzrok na ciebie, jego wyraz twarzy byÂł powaÂżny, oczekiwaÂł po tobie peÂłni profesjonalizmu, poczuÂłeÂś, Âże wymaga od ciebie zbyt wiele, ale to jest dla dobra sprawy, a ty przecieÂż chcesz pomóc

Pisz w temacie posiadÂłoÂści Shiro [powiem w którym na gg]