Nauki Neko

1. Neko Inuzuka
2. Genin
3. 1000
4. 11

- Kai
- Bunshin no Jutsu
- Nakau Shoni no jutsu
- Juujin Bushin

Neko zamierza opanowaĂŚ wÂłasnÂą technikĂŞ Yukimaro - Kagehokou (technika fabularnie przekazana Neko przez Yukiego jeÂśli trzeba mogĂŞ daĂŚ link)

Neko siedziaÂła na ÂłóÂżku w bambusowym domku ukrytym w bambusowych lasach Kusy. Nie wiadomo, który juÂż raz czytaÂła zeszyt, który zostawiÂł jej Yukimaro. WÂłaÂściwie moÂżna byÂło nazwaĂŚ to ksi¹¿kÂą, poradnikiem jak wykonaĂŚ pierwszÂą technikĂŞ stworzonÂą przez jej byÂłego opiekuna - Kagehokou. PamiĂŞtaÂła jak wiele razy podczas zabawy chÂłopak wykorzytywaÂł jÂą by siĂŞ ukryĂŚ bÂądÂź znienacka wyskoczyĂŚ i zÂłapaĂŚ uciekajÂącÂą Neko. PrzekonywaÂł jÂą, Âże zdoÂła to opanowaĂŚ. Jednak jak do tej pory nie odwaÂżyÂła siĂŞ trenowaĂŚ tej techniki. Blizna po Âśmierci mentora, opiekuna... Osoby, którÂą byÂła gotowa nazwaĂŚ tatÂą byÂła zbyt ÂświeÂża. Jednak w koĂącu musiaÂła to zrobiĂŚ. JeÂśli chciaÂła naprawdĂŞ robiĂŚ to co szumnie zadeklarowaÂła Lee. WalczyĂŚ o lepszy Âświat tak by nikt nie musiaÂł juÂż gin¹Ì jak Yukimaro-san... To musiaÂła to opanowaĂŚ. Sama technika nie byÂła specjalnie skomplikowana, lub potĂŞÂżna jednak Yuki zapewniaÂł jÂą, Âże jeÂśli jÂą opanuje wyĂŚwiczy siĂŞ w kontroli chakry na tyle by bez trudu opanowaĂŚ inne bardziej skomplikowane techniki. MusiaÂła wiĂŞc to w koĂącu zrobiĂŚ.

Pierwszego dnia Neko stanĂŞÂła za domkiem i uwaÂżnie czytaÂła instrukcjĂŞ. Yukimaro-san zalecaÂł w niej przeĂŚwiczenie pieczĂŞci. Neko westchnĂŞÂła... Jak dla niej byÂła to bezuÂżyteczna praca jednak przez szacunek do mentora zaczĂŞÂła od tego kroku. Jak siĂŞ szybko przekonaÂła wcale nie byÂło to aÂż takie proste. Od czasu do czasu pieczĂŞcie jej siĂŞ myliÂły a jeÂśli unikaÂła pomyÂłek to trwaÂło to za dÂługo... A ta technika miaÂła umoÂżliwiaĂŚ szybkie znikniĂŞcie.
"Królik, szczur, ptak, królik, tygrys" - powtarzaÂła w myÂślach skÂładajÂąc pieczĂŞcie. Nadal za wolno... Nie nie ptak... Najpierw miaÂł byĂŚ szczur. TrenowaÂła tak dÂługo aÂż rozbolaÂły ja palce... SkÂładanie tych pieczĂŞci tysiÂące razy wcale Âłatwe nie byÂło... Kiedy nie byÂła w stanie juÂż poruszyĂŚ rĂŞkami trenowaÂła kontorlĂŞ chakry prostÂą metodÂą. NaukÂą wspinaczki... Oja spadÂła wiele razy zanim w koĂącu kontrolowaÂła jej iloœÌ na tyle by nie spaœÌ po trzzech metrach wspinaczki. W koĂącu zmĂŞczona zasnĂŞÂła gdzieÂś w lesie. Kiedy nastĂŞpnego dnia siĂŞ obudziÂła rĂŞce bolaÂły jÂą niemiÂłosiernie. Nie byÂła w stanie ruszyĂŚ ÂżadnÂą. A przynajmniej nie bez bólu. Mimo to ĂŚwiczyÂła... Nie zwaÂżaÂła na to, ze kaÂżdy ruch przyprawi¹³ jÂą o tak potĂŞÂżny ból iÂż miaÂła ochotĂŞ krzyczeĂŚ... To siĂŞ nie liczyÂło... JeÂśli nie zrobiÂłaby tego nastĂŞpnego dniaból byÂłby jeszcze bardziej nie do zniesienia. Kiedy rĂŞce opadaÂły jej z siÂł ĂŚwiczyÂła wspinaczkĂŞ. JadÂła niewiele... GÂłównie jagody i inne owoce znalezione w lesie. Z tak obolaÂłymi rĂŞkoma nie miaÂłaby szans na wyprawienie upolowanej zwierzyny czy ugotowanie czegokolwiek. Jej czas siĂŞ polepszaÂł. Nadal jednak nie byÂł idealny. Wspinaczka teÂż jej nie szÂła tak jakby tego chciaÂła. Nie uda jej siĂŞ... Nigdy... Nie opanuje tego Jutsu. ZmĂŞczona padÂła na ziemiĂŞ. Tej nocy miaÂła sen... WidziaÂła Yukimaro-san... ZÂłoÂżyÂł pieczĂŞcie w niesamowitym tempie po czym wnikn¹³ w cieĂą. Kiedy pojawiÂł siĂŞ ponownie uÂśmiechn¹³ siĂŞ lekko.
- CierpliwoÂści Neko-chan... Na wszystko potrzeba czasu... ForsujÂąc swoje ciaÂło tak bardzo nie tylko nie przyÂśpieszysz treningu ale wrĂŞcz go spowolnisz... ChoĂŚ przyznam, ze jesteÂś na dobrej drodze... Uda ci siĂŞ... - po tych sÂłowach rozpÂłyn¹³ siĂŞ. Neko uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ przez sen i wyszeptÂła krótkie "Hai Sensei..."

Od tej pory Neko przesta³a forsowaæ swoe cia³o do granic niemo¿liwo¶ci. Æwiczy³a rzadziej choæ bardziej intensywnie.
Królik, szczur, ptak, królik, tygrys... Te sÂłowa byÂły jej mantrÂą. PowtarzaÂła je niemal w kaÂżdej sekundzie... ByÂły jej mottem... IstotÂą jej treningów. W koĂącu po niemal dwóch tygodniach zeszÂła poniÂżej granicy 20 sekund. Tyle ile osiÂągn¹³ Yukimaro... Od tego monetu zajĂŞÂła siĂŞ juÂż tylko i wy³¹cznie kontrolÂą chakry jednoczeÂśnie przesiaduj¹Ì w cieniach. MusiaÂła zrozumieĂŚ ich naturĂŞ by wkroczyĂŚ w ich Âświat. Gdy nie ĂŚwiczyÂła skupiaÂła siĂŞ na staniu siĂŞ jednosciÂą z cieniami. PrzenikaÂła je umysÂłem rozumiejÂąc stopniowo wszystko co ich dotyczyÂło. Po niemalÂże miesiÂącu byÂła w stanie rozprowadziĂŚ chakrĂŞ równowmiernie po caÂłym ciele jednczeÂśnie wpuszczajÂąc niewielkie jej iloÂści w ziemiĂŞ. ZnaÂła teÂż dokÂładnie kaÂżdy cieĂą... WiedziaÂła jak powstajÂą i co w sobie kryjÂą. ByÂły Âżywe... Tak jak stworzenia, które je rzucaÂły. ByÂła gotowa... Gotowa do ostatniego etapu.

Stanê³a w cieniu domku. B³yskawicznie rozprowadzi³¹ chakrê i z³o¿y³a pieczêcie jednoczeœnie skupiaj¹c siê na zjednoczeniu z cieniem...
- Kagehokou... - wyszeptaÂła... PoczuÂła ubytek chakry i lekkie mrowienie. Nic poza tym. Nie zniknĂŞÂła. Nadal byÂła w widocznym Âświecie. WiedziaÂła, Âże tak jest, bo widziaÂła w normalnych barwach podczas gdy Yukimaro opisaÂł, ze podczas wĂŞdrówek cienia Âświat staje siĂŞ czarno-biaÂły... Poza tym Âściana za niÂą byÂła równie staÂła jak wczeÂśniej no i Tenshi caÂły czas nie spuszczaÂła z niej w wzroku... SknociÂła sprawĂŞ... ÂŹle rozprowadziÂła chakrĂŞ lub niedostatecznie siĂŞ skupiÂła... Mimo to nie zniechĂŞciÂła siĂŞ. TrenowaÂła dalej choĂŚ nie osiÂągnĂŞÂła wiĂŞcej niÂż za pierwszym razem. MijaÂły dni tygodnie aÂż w koĂącu... Neko skupiÂła kaÂżdÂą czÂąstkĂŞ siebie na zjednoczeniu... RozprowadziÂła chakrĂŞ po ciele jak i wpuÂściÂła trochĂŞ w cieĂą pod sobÂą. ZÂłoÂżyÂła pieczĂŞcie i wypowiedziaÂła nazwĂŞ techniki. Przez sekune nie czuÂła nic po czym nagle poczuÂła jakby ziemia zaczĂŞÂła usuwaĂŚ siĂŞ z pod jej nóg. Spanikowana straciÂła koncentrjĂŞ i upadÂła na ziemiĂŞ... ByÂła na siebie zÂła... Tak blisko. Tak blisko byÂła by wnikn¹Ì w cieĂą i sknociÂła to. PróbowaÂła kilka razy ale strach byÂł silniejszy. W koĂącu... Po kilku dniach opanowaÂła to nieprzyjemne uczucie... WykonaÂła technikĂŞ... Mimo iÂż czuÂła jekby spadaÂła w pustkĂŞ nie spanikowaÂła. Po sekundzie byÂło po wszystkim staÂła tam gdzie wtedy... Obok niej staÂła wyraÂźnie zdezorientowana Tenshi... I ktoÂś jeszcze... Dziewczyna o cienistym kolorze skóry noszÂąca na plecach katanĂŞ.
- GratulujĂŞ Neko... UdaÂło ci siĂŞ to... Yuki byÂłby dumny - powiedziaÂła z uÂśmiechem.
- SkÂąd go znasz? I kim jesteÂś?
- MówiÂą mi Shadow... ByÂłam partnerkÂą twojego mentora... Jego... Summonem... CzuwaÂłam nad tobÂą bo wiem, ze tego by chciaÂł. WeÂź ten zwój... KiedyÂś moÂże osiÂągniesz poziom wystarczajÂący by go przeczytaĂŚ. - powiedziaÂła z uÂśmiechem i znikÂła. Neko zaÂś wróciÂła do realnego Âświata trzymajÂąc w rĂŞku pakt z cieniami...

Zaliczam.
Tanuki Hyoko.

---

1. Neko Inuzuka
2. Genin
3. 1595pch
4. 11

- Kai
- Bunshin no Jutsu
- Nakau Shoni no jutsu
- Juujin Bushin
- Kagehokou no Jutsu

Neko zamierza opanowaĂŚ Taihoudan.

Neko siedziaÂła na podÂłodze w domku trzymajÂąc w rĂŞkach jeden ze zwojów, który trzy lata temu Yukimaro wskazaÂł jak ten, z którego mogÂła siĂŞ nauczyĂŚ czegoÂś co bardzo jej siĂŞ przyda. Taihoudan... Wodny strumieĂą, który cechowaÂło niemaÂłe ciÂśnienie dziĂŞki czemu mogÂła bez wiĂŞkszego kÂłopotu wytrÂąciĂŚ ewentualnego przeciwnika z równowagi. Nie byÂła to mocna technika. O wiele bardziej przydaÂłoby jej siĂŞ Jutsu wodnego smoka. Neko niemal parsknĂŞÂła Âśmiechem na tÂą myÂśl. JeÂśli chodziÂło o Suiton to przecieÂż ledwie chodziÂła a juÂż marzyÂła o bieganiu a nawet lataniu.
- SkoĂączyÂłaÂś siĂŞ zaÂśmiewaĂŚ? WiĂŞc moÂże po prostu zabierz siĂŞ do roboty - Hokou wydawaÂł siĂŞ zdegustowany zachowaniem swojej podopiecznej. Dziewczynka w myÂślach siĂŞ z nim zgodziÂła i wyszÂła na zewnÂątrz. WczeÂśniej jednak zapiĂŞÂła na uszach swoje kolczyki.

Jak zawsze trening zaczyna siĂŞ od podstaw. Neko zaczĂŞÂła trenowaĂŚ na sucho pieczĂŞcie opisane w zwoju. Najpierw powoli a potem coraz szybciej. Tak by móc w peÂłni wykorzystaĂŚ atut tej techniki jakim byÂło zaskoczenie. PoczÂątki jak zwykle byÂły trudne. PieczĂŞci nie byÂło duÂżo ale, jak usiÂłowaÂło siĂŞ zwiĂŞkszyĂŚ tempo, zawsze któraÂś siĂŞ myliÂła. Neko przerwaÂła zanim rĂŞce zaczĂŞÂłyby odczuwaĂŚ skutki przeforsowania. Zamiast tego zaczĂŞÂła ĂŚwiczyĂŚ skupianie chakry w pÂłucach. To ona wraz z wydychanym powietrzem miaÂła stanowiĂŚ ÂźródÂło mocy tej techniki. WydychaÂła powietrze z caÂłej siÂły tak aby poczuĂŚ skupionÂą w nim ChakrĂŞ. UÂżywaÂła w tym celu karteczek sÂłu¿¹cych do wykrywania ÂżywioÂłu chakry. Jednak pierwszego dnia karteczka nawet nie staÂła siĂŞ ani trochĂŞ bardziej mokra. No moÂże chwilami ale tyko dlatego, ze dziewczynka przypadkowo z powietrzem wypuÂściÂła odrobinĂŞ Âśliny. ZasnĂŞÂła z lekka zrezygnowana. Kolejne dni mijaÂły na treningu skupiania chakry w pÂłucach, wydmuchiwaniu jej, oraz skÂładaniu pieczĂŞci. To trzecie byÂło najprostsze opanowaÂła szybkie skÂładanie pieczĂŞci w tydzieĂą zaÂś po dwóch mogÂła zrobiĂŚ to niemal w kaÂżdej sytuacji. Z kolei Skupianie chakry w pÂłucach byÂło znacznie bardziej skomplikowane. Dopiero z koĂącem trzeciego tygodnia udaÂło jej siĂŞ wydmuchaĂŚ wraz z powietrzem doœÌ chakry by karteczka zareagowaÂła. W ciÂągu kolejnego tygodnia dopracowaÂła to tak by za kaÂżdym razem jej siĂŞ to udaÂło... Teraz najwaÂżniejsze. Zamiana chakry w wodĂŞ. Ă�wiczyÂła to skÂładajÂąc razem to czego siĂŞ nauczyÂła. Kilka pierwszych prób skoĂączyÂło siĂŞ fiaskiem zaÂś ostatniej tego dnia maÂło nie przypÂłaciÂła Âżyciem chakra zmieniÂła siĂŞ w wodĂŞ ale... Jeszcze w pÂłucach dziewczynki... Neko zakrztusiÂła siĂŞ i upadÂła na kolana wykrztuszajÂąc z siebie pÂłyn. MÂłoda Inuzuka byÂła przestraszona. MaÂło siĂŞ nie utopiÂła... Z trudem uspokoiÂła siĂŞ na tyle by zasn¹Ì. Jednak przez dwa dni nie wracaÂła do treningu... BaÂła siĂŞ. Dopiero wsparcie Hokou a w krainie cieni równieÂż Shadow pozwoliÂły jej przeÂłamaĂŚ strach. ZaczĂŞÂła trenowaĂŚ na nowo. Dwa tygodnie póÂźniej udaÂło jej siĂŞ... WypuÂściÂła z ust... Cienki i sÂłaby strumyczek wody. ZupeÂłnie bez wartoÂści bojowej... CiÂśnienie chakry w pÂłucach byÂło za maÂłe... WiĂŞc musiaÂła ĂŚwiczyĂŚ by je zwiĂŞkszyĂŚ i takim utrzymaĂŚ... PÂłuca bolaÂły jÂą od tego niemiÂłosiernie... W koĂącu jednak... UdaÂło jej siĂŞ. StaÂła na polance jak zwykle wziĂŞÂła g³êboki wdech skupiajÂąc w pÂłucach sporÂą iloœÌ chakry... ÂŚciskaÂła jÂą coraz bardziej tak by powietrze byÂło pod jak najwiĂŞkszym ciÂśnieniem. PÂłuca jÂą bolaÂły... MyÂślaÂła, Âże zaraz pĂŞknÂą... WypuÂściÂła powietrze w przeÂłyku zmieniajÂąc chakrĂŞ w wodĂŞ... StrumieĂą pod ciÂśnieniem poleciaÂł lasem rozbijajÂąc siĂŞ o jakiÂś mocny pĂŞd bambusa. Neko upadÂła na kolana... OpanowaÂła Taihoudan w warunkach ĂŚwiczebnych. Teraz czas by opanowaÂła technikĂŞ w warunkach polowych.

Ahh ta technika budzi tyle wspomnieĂą. Nie jest do jakieÂś specjalnie potĂŞÂżne jutsu, nauka jest dobra, b³êdów brak. Zaliczam.

[ Dodano: Wto 29 Cze, 10 ]
1. Neko Inuzuka
2. Genin
3. 1690pch
4. 16

- Kai
- Bunshin no Jutsu
- Nakau Shoni no jutsu
- Juujin Bushin
- Kagehokou no Jutsu

Neko zamierza opanować Kuchiyose no Jutsu.

Spokojny dzień, taki jakich wiele ostatnimi czasy w Konohagakure no Sato. Neko siedziała nad rzeką w Dolinie Końca. Na kolanach miała rozwinięty zwój. Zwój, który zawierał spisane krwią imiona ludzi. Shinobi, którzy zawarli pakt z najbardziej tajemniczymi istotami – cieniami. Ostatni wpis był jej niezwykle znajomy. Nara Yukimaro… Jej Sensei. Twórca używanej przez nią techniki spaceru cienia. Shinobi najbardziej oddany naukom, które głosili starsi tej wioski. Człowiek spoczywający w miejscu symbolizującym oddanie miłości. Śmierć w zamian za czyjeś życie. Dziewczyna potrząsnęła głową. Nie zamierzała przecież na nowo zatonąć w tych wspomnieniach. Miała w końcu zamiar zrobić to czego nie mogła zrobić przez ostatnie lata. Podpisać w końcu ten zwój i podążyć wybraną przez siebie drogą. To trwało sekundę. Nacięła kciuk prawej dłoni i zanim zdążyła się rozmyślić wpisała swoje imię na zwoju a następnie przytknęła poniżej wszystkie pięć palców. Oddychała ciężko wyraźnie będąc w euforii. W zasadzie powiedziałaby, że czuje się podobnie jak dziewczyna po upojnej nocy z kochankiem ale… Nie miała jeszcze właściwego odniesienia. Zrobiła to… Przełamała się. Mogła zacząć naukę techniki. Zaczęła od prostych ćwiczeń. Klasycznej wspinaczki po drzewach. Trening kontroli chakry na poziomie podstawowym. Żmudny ale w końcu mogła przecież przystąpić do treningu takiej techniki nie umiejąc manipulować swoją chakrą. Wiedziała co się stanie jeśli omyłkowo włoży w technikę za dużo chakry… Nadmiar pójdzie w naturę a ona sama… Może umrzeć. Dlatego musiała być pewna swoich zdolności. Na ten trening podczas którego pokonywała coraz to cięższe do wspinaczki drzewa poświęciła równo tydzień. Potem zaczęła trenować chodzenie po wodzie. Pierwsza próba skończyła się w wodzie. Po niej zdecydowała się trenować w miejscu bardziej odosobnionym miejscu. Przemoczone ubranie będzie musiała zdjąć… A nie chciała by ktoś zauważył ją w bieliźnie. Po prostu nie chciała. Odosobnione i osłonięte miejsce znalazła po dwóch dniach. Zdjęła ubranie i ponownie zaczęła ćwiczyć. Każda próba kończyła się ostatecznie wpadnięciem do wody i koniecznością płynięcia do brzegu. Mijały dni… Z każdym kolejnym wpadnięciem do wody rozumiała te treningi coraz lepiej. Stopniowo coraz lepiej dostosowywała ilość wydzielanej chakry do swojej wagi. Coraz mniej tonęła w wodzie. Coraz dłużej utrzymywała się na powierzchni aż w końcu po dwóch tygodniach dotykała wody jedynie stopami. Podskoczyła z radości i… Znów chlapnęła w wodę. No tak… Trzeba popracować nad koncentracją i to najlepiej w ruchu. Tak więc znów trenowała. Tym razem już po tygodniu była w stanie walczyć, skakać i biegać po powierzchni rzeki. I bardzo ją to ucieszyło. Była gotowa by zacząć ćwiczyć wzywanie summonów. Ale zanim zacznie musi się wyspać. I to porządnie… Po skromnej kolacji zawinęła się w posłanie i zasnęła. Tej nocy miała sen… Widziała cienie różnych istot. Cienie, które miała opanować… Ale wszystkie były odwrócone do niej tyłem. Nawet Shadow… Żaden nie reagował na jej wołanie. Ignorowały ją… Czuła się samotna i bezsilna. Obudziła się… Ale gdy tylko zamknęła oczy znów wracał ten sen. Zrozumiała jego znaczenie. Miał ją motywować… Miał wzbudzić w niej chęć opanowania tych istot. Chęć udowodnienia im, że jest ich godna… I tak się stało… Była zdeterminowana jak nigdy. Nawet nie zjadła śniadania tylko od razu wzięła się do ćwiczeń. Nadgryzła kciuk i naznaczyła krwią prawą dłoń. Skupiła chakrę. Złożyła pieczęcie… Skupiła każdą cząstkę swojej woli na tym by wezwać istotę z jej krainy. Nie wiedziała jeszcze jaką… Nie znała ich. Skupiła się więc na Shadow. Tylko ona była jej znana… Innych istot nie znała z imienia. Przyłożyła dłoń do ziemi gdy tylko poczuła pulsującą w niej siłę.
- Kuchiyose no Jutsu – krzyknęła. Buchnęły kłęby dymu a gdy opadł… Neko nie zauważyła nic. Bynajmniej nie od razu.
- Hej mała – głos dobiegał z ziemi, tuż przed Neko. Jednak nic tam nie widziała.
- Na źdźble trawy. Przed twoim nosem – głos nie był przyjemny a dobiegał od… Konika polnego? Tak na źdźble trawy przed nią siedział szary konik polny. Nie umiała stwierdzić wiele ale wydawało jej się, że stworzenia uśmiecha się ironicznie.
- No co tak wlepiasz oczy? Zdziwiona? Nie wiem czego spodziewałaś się po tak marnie wykonanej technice ale i tak jestem zaskoczony, że udało ci się mnie wezwać. Popracuj lepiej nad koncentracją mała. Inaczej wezwiesz jeszcze gorsze istoty. – po tych słowach zniknął. I dobrze bo sekundę później Neko uderzyła w to miejsce pięścią. A potem spróbowała znów… I jeszcze raz, i kolejny. Zanim opadła z sił wezwała cienie wielu stworzeń z których każde dało jej jakąś radę. Jednak żadne nie przypominało jej summo nów wzywanych przez shinobi, z którymi miała styczność. Były małe, niepozorne i słabe w walce. Ale zmęczenie nie pozwalało jej kontynuować treningu. Zasnęła… Sen powrócił. Jednak tym razem te same istoty, które wezwała patrzyły na nią. Reagowały na jej głos. Niekiedy łasiły się jakby gratulując osiągnięcia celu. To było… Przyjemne. Następnego dnia z nowym zapasem sił i kolejnymi pokładami motywacji podjęła trening. Stosowała wszystkie rady, które udzieliły jej summony z poprzedniego dnia. Była coraz bardziej skupiona. Dozowała chakrę coraz dokładniej. Nieco wolniej ale za to płynniej składała pieczęcie. Nawet krew z rozciętego palca przybierała coraz to inne wzory zgodnie z sugestiami wezwanych istot. Jednak nadal nie udało jej się wezwać istoty nadającej się do walki o Shadow nawet nie wspominając. Czas mijał… Godziny zmieniały się powoli we dnie, a te z kolei stawały się tygodniami. Postęp Neko był wyraźny choć bardzo powolny. Niezbyt poprawiało to jej humor. Choćby starała się jak najlepiej cięgle wzywała jedynie pomniejsze istoty. Gniew który w niej wzbierał oczywiście tylko pogarszał jej rezultaty. A to powodowało kolejne napady złości. Irracjonalnej złości na cały świat. Powodowało to napady podczas, których żadne drzewo, kamień czy cokolwiek co znalazło się w zasięgu jej wzroku nie było bezpieczne… Odbijało się to też na jej zdrowiu ale nie dbała o to. Podczas jednego z takich napadów z ukrytej w ubraniu Neko kieszonki wypadła stara podniszczona przez czas książka. „Sztuka Wojny” ta sama, którą zostawił jej sensei. Co on by jej powiedział? Co by jej poradził?
- Muszę oczyścić umysł. Usunąć z niego gniew i bezradną złość. Jeśli tego nie zrobię to, nawet wykonując wszystko tak jak powinnam, nie dam sobie rady… - powiedziała szeptem. Znała tylko jeden działający na nią sposób opanowania emocji. Wyjęła podróżną planszę Shougi i tak jak dawniej zaczęła grać. Sama ze sobą. Stopniowo gniew i złość ustępowały miejsca spokojnym, składnym myślom. Destruktywne myśli znikały zastępowane skomplikowanymi wykresami i rozmaitymi strategiami. Rozgrywała partię za partią aż w końcu poczuła, że jest gotowa. Wolno jakby z namaszczeniem przegryzła kciuk tak by popłynęła krew. Krew, którą następnie na wierzchu prawej dłoni nakreśliła mały symbol oznaczający cień. Złożyła pieczęcie przelewając do tej dłoni chakrę. Chakrę, która połączona z krwią miała wezwać istotę z jej własnego planu. Tę jedną konkretną istotę której imię dziewczyna wykrzykiwała w swoim umyśle. Shadow – cień Kunoichi…
- Kuchiyose no Justu! – krzyknęła przytykając dłoń do ziemi. Buchnęły kłęby białego dymu. A gdy opadł można było zobaczyć dziewczynę o cienistej skórze i niebieskich oczach. Stała przed Neko i patrzyła na nią z lekkim uśmiechem. Ale młoda Inuzuka tego nie widziała. Spała w najlepsze zmęczona wysiłkiem jaki podjęła. Na jej twarzy błąkał się nieśmiały uśmiech… Uśmiech zadowolenia.