Pokój Dedala

DuÂży pokój na wzór oÂśmiokÂąta skÂładajÂącego siĂŞ z prostokÂąta i kwadratu z dodatkowÂą maÂłym pomieszczeniem przeznaczonym na ÂłazienkĂŞ. Drzwi do Âśrodka sÂą mocne i z ciemnego dĂŞbu. Na prawej Âścianie jest duÂże okno na wielki naturalny pagórkowaty ogród. Pomieszczenie wyglÂąda jakby byÂło w remoncie. Ma biaÂłe Âściany pokryte dopiero podstawowÂą warstwÂą farby, tak samo sufit na Âśrodku niego zaÂś wisi Âżarówka którÂą trzymajÂą róÂżne kable doprowadzajÂące prÂąd. Na ziemi jest czysty beton jeszcze niczym nie wyÂłoÂżony, czuĂŚ od podÂłogi chÂłód. Nie ma tutaj Âżadnych mebli aczkolwiek pokój jest przygotowany juÂż do prac wykoĂączeniowych jak malowanie, wyÂłoÂżenie podÂłogi kafelkami, panelami czy czymÂś innym, a przyniesienie mebli nie jest wielkim problemem. ÂŁazienka takÂże jest w stanie niedokoĂączonym. Potrzeba jeszcze kafelek i mebli , i sprzĂŞtu, przynajmniej hydraulika juÂż jest.

---

WszedÂłem do mojego pokoju. RozejrzaÂłem siĂŞ i w sumie uczucie jakie mi towarzyszyÂło moÂżna nazwaĂŚ zdumieniem. Nie spodziewaÂłem siĂŞ aÂż takiej wszechstronnoÂści i potencjaÂłu. DuÂży jasny pokój, nie skoĂączony a co za tym idzie mam chyba wolnÂą rĂŞkĂŞ jeÂśli idzie o jego dokoĂączenie. AÂż nie mogĂŞ siĂŞ doczekaĂŚ kiedy bĂŞdĂŞ mógÂł zacz¹Ì pracĂŞ nad nim. AÂż mnie korciÂło by zacz¹Ì coÂś w nim robiĂŚ. Strasznie podobaÂł mi siĂŞ ksztaÂłt pokoju oraz widok na ogród. Kto wie moÂże zostanĂŞ tu na dÂłuÂżej... StaÂłem rozmarzony w swoim Âświecie artystycznych upodobaĂą...
- Mam nadziejĂŞ Âże taki pokój Ci siĂŞ spodoba ... moÂżesz zrobiĂŚ tu wszystko co sobie zaÂżyczysz... CaÂłe umeblowanie moÂżna zamówiĂŚ na koszt caÂłego klanu Senjuu który ma funduszy bez ograniczenia ... - po czym dowiedziaÂłem trochĂŞ zawiedzionym gÂłosem - ale prywatnie w kieszeni mam niewiele.
- Jest to najwiĂŞkszy ze wszystkich pomieszczeĂą dla goÂści, jako jedyny posiada ÂłazienkĂŞ wÂłasnÂą. Po za tym jak zauwaÂżyÂłeÂś masz widok na ogród pamiĂŞci - zapatrzyÂłem siĂŞ na te pagórki jakbym zostawiÂł na nich czeœÌ samego siebie.
- Teraz pewnie jesteÂś zmĂŞczony i masz ochotĂŞ na kÂąpiel
-Casper Sensei to przeros³o moje najœmielsze oczekiwania. Naprawdê wspania³y gest z Twojej strony. K¹piel tak tak z mi³¹ chêci¹.

Dalej wpatrywaÂłem siĂŞ w pokój widziaÂłem tyle moÂżliwoÂści. Tyle opcji którĂŞ muszĂŞ przemyÂśleĂŚ. Wolna rĂŞka i to bez ograniczeĂą o tak to ja lubiĂŞ.

-NaprawdĂŞ rozpieszczasz mnie Casper Sensei. CzujĂŞ siĂŞ zaszczycony faktem Âże to najwiĂŞkszy pokój goÂścinny w tym domu.

OznajmiÂłem mojemu nauczycielowi po czym przestaÂłem siĂŞ brzydko goapiĂŚ na puste pomieszczenie. OdwróciÂłem siĂŞ do Caspra i patrzaÂłem teraz na niego z wdziĂŞcznoÂściÂą w oczach.

---

- Rozpieszczam? WÂątpiĂŞ. To Âże dostaÂłeÂś tak okazaÂły pokój goÂścinny to dlatego Âże jesteÂś moim nowym uczniem - uÂśmiechn¹³em siĂŞ pierwszy raz z wyrazami jakiÂś wiĂŞkszych uczuĂŚ. - A po za tym polubiÂłem ciĂŞ - równie dziwnie siĂŞ zachowujesz i ubierasz jak ja. MoÂże ja jestem trochĂŞ bardziej zdziwaczaÂły ale to juÂż przez wiek.
- Zapraszam wiĂŞc ciĂŞ do mojej osobistej Âłazienki bo tutaj chyba nie skorzystasz z kÂąpieli - wskazaÂłem na pomieszczenie które kiedyÂś ma byĂŚ ÂłazienkÂą.
- Chyba nie bĂŞdziesz siĂŞ krepowaĂŚ korzystaĂŚ z moje ÂłaÂźni? - zapytaÂłem ... niektórzy z pewnoÂściÂą czujÂą siĂŞ nieswojo korzystajÂąc z czyjeÂś osobistej wanny
WzruszyÂłem tylko ramionami na temat dziwactw. CóÂż ja uwaÂżam normalnoœÌ za pojĂŞcie wzglĂŞdne.
-A czym tu siĂŞ krĂŞpowaĂŚ? ÂŁaÂźnia jak ÂłaÂźnia nieprawdaÂż?
OdparÂłem obojĂŞtnie.
-Tak wÂłaÂściwie co Ci siĂŞ we mnie podoba Casper Sensei? Czym przypadÂłem ci do gustu Âże tak to ujmĂŞ?
- No w sumie tak - powiedziaÂłem powolnym krokiem wychodzÂąc z pomieszczenia które jeszcze trzeba byÂło wykoĂączyĂŚ. Spacerkiem kierowaÂłem siĂŞ do gÂłównego budynku a zarazem mojego mieszkania.
- Co mi siĂŞ w tobie podoba ? Hmm... Âże jesteÂś osobÂą ciekawÂą innÂą Po prostu od tak na dzieĂą dobry mi siĂŞ spodobaÂłeÂś. Do gustu ? Jak mam to rozumieĂŚ ?- Do koĂąca nie wiedziaÂłem co chce przez to powiedzieĂŚ Dedal ... nie nie nie ... maÂło moÂżliwe.
PatrzaÂłem ciÂągle na chÂłopaka jednak moje spojrzenie staÂło siĂŞ jakieÂś podejrzliwe. CaÂła osoba Dedala zdaÂła byĂŚ teraz bardziej tajemnicza w moich oczach. niÂż wczeÂśniej.
WychodzÂąc z pokoju zaraz za sensejem zmierzyÂłem go wzrokiem od góry do doÂłu oraz z doÂłu do góry. Hmmm ciekawe.
-Sensei ile ty masz lat?
Nie wyglÂądaÂł wcale najgorzej no moÂże nie tak dobrze jak ten caÂły Raikage Rado, tamten to miaÂł tyÂłeczek i do tego blondasek ale bym takiego braÂł ahhh.
-MoÂżesz opowiedzieĂŚ mi coÂś o swoich byÂłych wychowankach? No na przykÂład o Wi Dimie albo nie, lepiej opowiedz coÂś o RaiKage Kumo Gakure Rado. A i wÂłaÂściwie czemu mi siĂŞ tak przyglÂądasz? CoÂś nie tak? A moÂże wrĂŞcz przeciwnie?
ZapytaÂłem z ironicznym uÂśmieszkiem na twarzy. Taki Âłobuzerski uÂśmiech/
- JuÂż wiele wiosen przeÂżyÂłem - powiedziaÂłem najbardziej okrĂŞÂżnie jak mogÂłem. - O duÂżo wiĂŞcej niÂż ty. PrzyglÂądam siĂŞ tobie bo jesteÂś ciekawym chÂłopakiem i Âładnym.
SzedÂłem powoli po kamiennych ÂścieÂżynkach przyglÂądajÂąc siĂŞ juÂż tak znanemu mi widokowi pagórków, drzew i krzewów, tej zieleni mych ogrodów. Ptaki gdzieÂś na drzewie uwiÂły sobie gniazdo, motyle nad bujanÂą przez wiatr trawÂą odprawiaÂły taniec, a ja znów przechadzam siĂŞ po swej rezydencji z nowym juÂż uczniem. Na krótki czas zamyÂśliÂłem siĂŞ. Nic nie mówiÂłem przez ten czas jakbym zapomniaÂł o pytaniu na temat Wi Dima i Rado, jednak ja wÂłaÂśnie ich widziaÂłem gdy te urwisy trenowaÂły by staĂŚ siĂŞ wielkimi ninja, by speÂłniĂŚ swoje marzenia. Tak bardzo mi bliscy ... tak duÂżo osób ostatnio zaczĂŞÂło mi przypominaĂŚ przeszÂłoœÌ aÂż zachÂłysn¹³em siĂŞ tym zapachem starych kartek pamiĂŞtnika.
- Rado... jest osobÂą ambitnÂą która osiÂągnĂŞÂła swój szczyt ... i teraz musiaÂła coÂś straciĂŚ ... bo góra kiedyÂś siĂŞ przecieÂż koĂączy ... ByÂł dobrym uczniem ... wiele ci o nim chyba powiedzieĂŚ nie mogĂŞ bo teraz jest juÂż innÂą osobÂą która przeÂżyÂła upadek Ikara ... to bardzo ludzi zmienia ... dlaczego tak siĂŞ o niego pytasz? - mówiÂłem w jeszcze wiĂŞkszym zamyÂśleniu tonem melancholijnym.
-Pytam bo mi siĂŞ podoba. Nie podoba mi siĂŞ porownanie z Ikarem, znaÂłem kiedyÂś takiego, Âźle skoĂączyÂł ale to przeszÂłoœÌ bÂądÂź co bÂądÂź sam siĂŞ prosiÂł o swój los.
WestchnĂŞÂłem dwuznacznie. Casper byÂł typem czÂłowiek który mi odpowiadaÂł. ByÂł dziwny, bardzo dziwny przez co pociÂągajÂący. A to niebezpieczne bo to co mnie pociÂąga jest w niebezpieczeĂąstwie tak ja TaKage i jej dzieci. Ale wspomnienie. CóÂż moÂże czas szukaĂŚ nowych "inspiracji" Casper by siĂŞ nadawaÂł. Tylko czemu takie muzy sÂą tak ulotne, TaKage przecieÂż nie chciaÂłem zabiĂŚ, ale nie wiedzieĂŚ czemu jakoÂś tak wyszÂło.
-Jak Âładnym sensei? Co masz na myÂśli? Królestwo za Twoje myÂśli.
PowiedziaÂłem z dozÂą nonszalancji i ironi ale akrapianych pasjÂą z nutÂą melancholi ale aromatem zaciekawienia.
Bez powodu nie powiedziaÂłem o Ikaru ... Dedalu... KaÂżdy prosi siĂŞ o ÂśmierĂŚ w Âżyciu podjudzajÂąc los ... nawet Ci którzy pozwalajÂą prowadziĂŚ siĂŞ kapryÂśnej Kalipso. Przy tym chÂłopcu chyba znów zbyt duÂżo filozofuje ...
- Podoba ... a jednak - powiedziaÂłem gÂłoÂśno w peÂłnym zamyÂśleniu jakbym nawet nie wiedziaÂł Âże wymawiam jakieÂś sÂłowa.
- Hmm... moÂżna ujÂąc twój urok sÂłowem "zjawiskowy" - stwierdzenie byÂło naprawdĂŞ trafne przyglÂądajÂąc siĂŞ chÂłopakowi który miaÂł wyjÂątkowy wizerunek.- Królestwo za moje myÂśli ... ale jakie królestwo mi dasz? Królestwem kaÂżdego z nas jest serce, dusza i ciaÂło - uÂśmiechn¹³em siĂŞ ironicznie.
-Casper muszĂŞ coÂś waÂżnego zaÂłatwiĂŚ teraz sobie przypomniaÂłem, wrócĂŞ jak najszybciej dam radĂŞ. MuszĂŞ tÂą sprawĂŞ zaÂłatwiĂŚ i tyle. To do zobaczenia.
PowiedziaÂłem bardzo roztrzepany i w chaotyczny sposób. ZupeÂłnie inny niÂż prezentowaÂłem dotychczas. Szybkim krokiem skierowaÂłem siĂŞ do wyjÂścia z posiadÂłosci rzucajÂąc ostatnie spojrzenie na twarz senseia. [nmm]
Nic nie powiedziaÂłem ale poczuÂłem irytacjĂŞ i coÂś na styl chĂŞci mordu ... tylko Âże to by³¹ chĂŞĂŚ wykoĂączenia Dedala na treningu. WpadÂło mi do gÂłowy wspaniaÂłe ĂŚwiczenie które z pewnoÂściÂą zahartuje go, wzmocni i ukara za wybieganie od tak sobie. Taki maÂły bodziec a zaczyna znów przebudzaĂŚ w sobie mistrza swego fachu ... mistrza i nauczyciela. CzyÂżby przeszÂłoœÌ która mnie odmieniÂła wróciÂła by zwróciĂŚ Âświatu tego samego Caspra, czy tylko kilka liter na zakurzonej kartce w pamiĂŞci zostaÂło odsÂłoniĂŞtych. Chwilowo nie czas zastanawiaĂŚ siĂŞ nad tym co jest nieuniknione. RuszyÂłem szybkim krokiem przed siebie do salonu gdzie goÂściÂłem zazwyczaj przyjacióÂł i uczniów którzy dopiero mieli zostaĂŚ mymi przyjacióÂłmi. Na razie przyszÂło mi pozostaĂŚ tym samym tajemniczym czÂłowiekiem który niegdyÂś wychowaÂł Wi Dima, Jottosa jak i Rado.<nmm>