Sala obrad

Jest to duÂża sala w g³êbi budynku. Klucz to drzwi posiada TYLKO Kage wioski. WewnÂątrz znajduje siĂŞ stóÂł wykonany z rzeÂźbionego drewna. TakÂże jest tutaj dwanaÂście krzeseÂł ustawionych wokóÂł meblu. Ta sala sÂłuÂży do zebraĂą starszyzn, doradców i wÂładcy. Wszyscy oni przychodzÂą tutaj, by omówiĂŚ jakieÂś bardzo waÂżne sprawy/problemy. ÂŚciany sÂą tak grube, Âże Âżadnych dÂźwiĂŞków nie sÂłychaĂŚ przez nie, dlatego wszystko ,o czym siĂŞ mówi wewnÂątrz tego pokoju zostaje tylko pomiĂŞdzy zebranymi. Nie wychodzi na ÂświatÂło dzienne.

//Edit by Hakashi//

---

PrzysÂłuchiwaÂła siĂŞ caÂłej rozmowie. TrochĂŞ przestraszyÂła siĂŞ kiedy kobieta "pufnĂŞÂła" a potem ukazaÂła swoje jak mniemam prawdziwe oblicze.
- DzieĂą dobry, miÂło mi paniÂą poznaĂŚ.
UkÂłoniÂła siĂŞ, a nastĂŞpnie czekaÂła aÂż skoĂączÂą rozmowĂŞ. Gdy naglĂŞ w pomieszczeniu usÂłyszeĂŚ moÂżna byÂło specyficzny dÂźwiĂŞk burczÂącego brzucha. ZrobiÂło jej siĂŞ strasznie gÂłupio, caÂła siĂŞ zaczerwieniÂła. OpuÂściÂła wzrok i modliÂła siĂŞ aby dÂźwiĂŞk ten nie byÂł taki gÂłoÂśny jak jej siĂŞ wydawaÂło.
Niestety nie by³o mi dane us³yszeÌ odpowiedzi od Namidy poniewa¿ us³ysza³am dŸwiêk burcz¹cego brzucha. Spojrza³am na ma³¹ Akaru po czym powiedzia³am
- JesteÂś gÂłodna?Czemu nic nie powiedziaÂłaÂś? - spytaÂłam jednak nie czekaÂłam na odpowiedÂź - W takim chodÂźmy do mnie i coÂś zjesz...przy okazji twój ptak równieÂż - odparÂłam chwytacjÂąc jÂą delikatnie za rĂŞkĂŞ po czym powiedziaÂłam do Namidy
- Idziesz z nami? Na pewno jesteÂś zmeczona i gÂłodna - odparÂłam po czym krzyknĂŞÂłam ale do Âżadnej z dziewczyn
- Jun!
Ta weszÂła do Âśrodka i skÂłoniÂła siĂŞ delikatnie
- Powiedz Tano-kun i Tsume , ¿ê idziemy do mojego domu. Niech jedno z Was zaprowadzi ich tam a potem zostaùcie w gabinecie - odpar³am po czym ruszy³am do wyjœcia kierujaÌ sie do domu
< NMN( Namidy , Akaru i mnie )>
Nami uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ.
NajwaÂżniejsze to wÂłaÂściwie postawione pytania... - pomyÂślaÂła i ruszyÂła za Minako.
[nmm]

---

Wyszed³em z gabinetu i zacz¹³em szukaÌ jakiegoœ interesuj¹cego i spokojnego miejsca do pogadania. B³adzi³em po korytarzu, a¿ wreszcie znalaz³em wejœcie do sali obrad. Przeszed³em przez drzwi i wszed³em do pomieszczenia. Wrota by³y uchylone ,by Minako wiedzia³a, gdzie siê znajdujê. Podszed³em do sto³u i opar³em siê o niego, moje rêce trzyma³y siê krawêdzi tego mebla. Ja tymczasem wzrok mia³em skierowany w kierunku wejœcia. Moja twarz by³a uœmiechniêta, mo¿na rzecz ,¿e wrêcz promienia³em. "Ona ¿y³a...naprawdê ¿yje...Jaka ulga...Dobrze widzieÌ ja ca³a i zdrow¹ ,jednak musimy jeszcze o czymœ porozmawiaÌ...kilka spraw jest do obgadania...".
WeszÂłam do sali obrad i zamknĂŞÂłam drzwi. OdwróciÂłam siĂŞ w Jego stronĂŞ ze spokojem. PatrzyÂłam na Niego jak na kogoÂś kogo nie widziaÂłam od wiekó. I moÂże w rzeczywistoÂści tak byÂło. On ÂżyÂł i to byÂło najwaÂżniejsze. StaÂłam tak w miejscu patrzÂąc na Niego ze spokoejm.
Dopiero po chwili w moich oczach pojawiÂły siĂŞ Âłzy. To byÂły Âłzy szczĂŞÂścia. Nic mu nie byÂło ...na caÂłe szczĂŞÂście. Nie minĂŞÂłam sekunda a ja juÂż Go ÂściskaÂłam mocno uwieszajÂąc siĂŞ na Jego szyji
- MyÂślaÂłam , Âże Ty nie Âżyjsz...myÂślaÂłam , Âże CiĂŞ zabiÂłam. BoÂże...jaka ja byÂłam gÂłupia kiedy CIĂŞ wyzwaÂłam na ten pojedynek.... - mówiÂłam do niego nadal Go ÂściskajÂąc i pÂłaczÂąc ze szczĂŞÂścia jak i na przeprosiny.
Najpierw dziewczyna staÂła w bezruchu, po czym nagle znalazÂła siĂŞ koÂło mnie tulÂąc siĂŞ do mnie i pÂłaczÂąc. Jak miÂło byÂło ponownie poczuĂŚ zapach jej perfum ,dotyk jej skóry, ciepÂło jej ciaÂła, jej delikatne i niezwykle piĂŞkne czerwone wÂłosy opadaÂły powoli ,wszystko dziaÂło siĂŞ jakby w spowolnionym czasie. Jej gÂłos... miÂły, ciepÂły, przyjemny i jak zwykle urzekajÂący...Obj¹³em jÂą , lewÂą rĂŞkÂą zÂłapaÂłem za plecy, w okolicach dolnego odcinka krĂŞgosÂłupa, w prawÂą za gÂłowĂŞ, za jej tyÂł i przytuliÂłem do siebie. TrwaÂło to jak¹œ chwilĂŞ, po czym szepn¹³em do niej:
- Nie pÂłacz...Ja takÂże byÂłem gÂłupi przyjmujÂąc i godzÂąc siĂŞ na ta walkĂŞ...MyÂślaÂłem ,Âże straciÂłem wszystko... JedynÂą osobĂŞ, którÂą kochaÂłem...Moje Âżycie straciÂło sens...Jednak dziĂŞki temu ...dziĂŞki temu wydarzeniu zmieniÂłem siĂŞ... staÂłem siĂŞ dobrÂą osobÂą, shinobim kroczÂącym ÂścieÂżkÂą prawoÂści i honoru, walczÂącym w obronie swoich bliskich...Tobie to wszystko zawdziĂŞczam i za to ci dziĂŞkujĂŞ- w tym momencie odchyliÂłem jej gÂłowĂŞ do tyÂłu i pocaÂłowaÂłem jÂą w usta, delikatne muÂśniĂŞcie moich warg na jej skórze...PocaÂłunek trwajÂący kilka sekund ,ale jakÂże cennych i niezapomnianych, wspaniaÂłych i boskich sekund mojego Âżycia...
WiĂŞc to prawda co mówiÂła Akaru. ZmieniÂł siĂŞ..naprawdĂŞ siĂŞ zmieniÂł. I przyczyniÂła siĂŞ do tego moja "ÂśmierĂŚ". ChciaÂłam coÂś powiedzieĂŚ kiedy odsun¹³ mnie od siebie ale...no wÂłaÂśnie ale...poczuÂłam Jego usta na swoich. PoczuÂłam jakby strzeliÂł we mnie prÂąd. A jak miaÂłam Go odbieraĂŚ sama nie wiem. MoÂże to byÂło to za czym tĂŞskniÂłam ...ale od Tano. BrakowaÂło mi osoby której ofiarowaÂłam serce..a ten pocaÂłunek...przypomniaÂł mi jak bardzo brakowaÂło mi ciepÂła kogoÂś innego , kiedy nei byÂło chÂłopaka. WiedziaÂłam , ¿ê ciaÂło chciaÂło jeszcze ale serce...nie mogÂło. Nie mogÂło zraniĂŚ osoby której prawdziwie kocha. ChciaÂłam siĂŞ przybliÂżyĂŚ do Niego jednak w porĂŞ cie opamiĂŞtaÂłam. Odsune³¹m siĂŞ od Niego powoli i patrzyÂłam na Niego smutno z otwartymi ustami. JakoÂś nie migÂłam odwagi aby poczuĂŚ smak tego pocaÂłunku. PatrzyÂłam na Niego zaskoczona
- Wybacz Rinsaku...ale moje serce nadal naleÂży do kogs innego...wybacz - powiedziaÂłam chwytajÂąc za klamkĂŞ
ChciaÂłam stÂąd uciec... nie chciaÂłam aby ciaÂło wygraÂło z sercem. Nie chciaÂłam zraniĂŚ osoby na której mi tak bardzo zaleÂżaÂło. StaÂłam tak z rĂŞkÂą na klamce i czekaÂłam...na co sama nie wiem...
-Wiem ,Âże naleÂży do kogoÂś innego, ale bardzo chciaÂłem to zrobiĂŚ, od pierwszego razu ,gdy ciebie ujrzaÂłem...- W tej chwili podszedÂłem do niej i delikatnie zÂłapaÂłem za jej dÂłoĂą odwracajÂąc jÂą tym samym do mnie i lekko popychajÂąc na drzwi. Teraz ona byÂła przyparta do drzwi ,a jej klatka stykaÂła siĂŞ z mojÂą, czuÂła mój oddech, kaÂżdy najmniejszy ruch mojego ciaÂła. LewÂą dÂłoĂą oparÂłem na jej biodrze ,a prawÂą posun¹³em wzdÂłuÂż jej talii, koĂączÂąc na jej policzku ,a nastĂŞpnie muskajÂąc jej skórÂą przeniosÂłem dÂłoĂą w okolice wÂłosów i ucha. PrzybliÂżyÂłem siĂŞ do niej na odlegÂłoœÌ paru centymetrów, spojrzaÂłem jej gÂłeboko w oczy, po czym przysun¹³em siĂŞ jeszcze bliÂżej i zacz¹³em szeptaĂŚ do ucha:
- Twoje serce naleÂży do Tano, jednak ciÂągle go nie ma, gdzie jest twój ukochany...? Gdy groziÂło ci niebezpieczeĂąstwo ,to gdzie on byÂł....?Gdy ten chÂłopak podniósÂł na ciebie rĂŞkĂŞ i prawie ciĂŞ porwaÂł, to gdzie on byÂł...? Czy ukochany nie jest od tego by broniĂŚ osoby bliskiej jego sercu..? Powinien trwaĂŚ przy tobie w kaÂżdej chwili ,czy to smutku czy radoÂści. Powinien móc zawsze ciebie ochraniaĂŚ...A nie ciÂągle zostawiaĂŚ ciebie samÂą...Wiesz, Âże ja jestem w stanie ci to oferowaĂŚ...- W tej chwili zbliÂżyÂłem siĂŞ bardzo blisko ,na okoÂło 2-3 centymetry do niej i szepn¹³em bĂŞdÂąc na przeciw niej:
- Musisz tylko mi na to pozwoliĂŚ...- Mój gÂłos byÂł bardzo cichy, ciepÂły i uwodzicielski. Moje uczucia ponownie zawÂładnĂŞÂły moim ciaÂłem i nie umiaÂłem siew tej chwilki powstrzymaĂŚ. ChciaÂłem ,Âżeby wybraÂła mnie, czekaÂłem na jej ruch.
Po raz pierwszy odkad mnie ujrzaÂł. WiĂŞc to tak siĂŞ nazywa miÂłoœÌ od pierwszego wejrzenia. Jednak...nie odwzajemniona. PoczuÂłam Jego dÂłoĂą na swojej a potem jak odwraca mnie ku sobie. ZaczĂŞÂłam szybciej oddychaĂŚ ...ze strachu...nie. WÂłaÂśnie nie wiedziaÂłam z jakiego powodu. OdwróciÂłam gÂłowĂŞ w bok bojÂąc sie , Âże bĂŞdzie chciaÂł znowu mnie pocaÂłowaĂŚ ale On zacz¹³ mi szeptac do ucha.
Nie wiedziaÂłam gdzie On byÂł...wÂłaÂśnie. Nie wiedziaÂłam. Rinsaku moÂże i miaÂł racje...moÂże i miaÂł racje , Âże mógÂł mi to zapewniĂŚ. Ale ja nie chciaÂłam Jego. To nie Jego wybraÂłam a Tano.
SpojrzaÂłam na Niego . Czy aÂż tak bardzo mu na mni zaleÂżaÂło , Âże musiaÂł siĂŞ do tego posuwaĂŚ. BaÂłam siĂŞ tej strony Rinsaku. Powoli pokrĂŞciÂłam gÂłowÂą
- Nie...wybacz Rinsaku ale nie...- spuÂściÂłam gÂłowĂŞ - Kocham CiĂŞ...bardzo ciĂŞ kocham...ale tylko jak brata - odparÂłam ponownie na Niego spogladajÂąc - Tylko jak brata
Nie wyrywa³am siê. Czeka³am a¿ sam mnie puœci. Znowu to g³upie uczucie. Cia³o chcia³o w koùcu poczuÌ bliskoœÌ...tak¹ sam¹ jak czu³o zawsze przy Tano...ale serce nadal nie chcia³o. Nie chcia³o bo wiedzia³o do kogo nale¿a³o
"Jak brata..." Te s³owa utkwi³y w mojej g³owie ,jednak mog³em siê tego spodziewaÌ. Uœmiechn¹³em siê do niej po czym rzek³em:
- Jak zwykle ÂłudziÂłem siĂŞ, ÂśniĂŞ za kaÂżdym razem gdy jestem z tobÂą, marzĂŞ, Âże kiedyÂś bĂŞdziesz w stanie zrozumieĂŚ to ,co czujĂŞ i odwzajemniĂŚ to...Jednak muszĂŞ siew koĂącu z tym pogodziĂŚ...Ile razy moÂżna ciÂągle próbowaĂŚ tego samego...? WiedzÂąc, Âże za kaÂżdym razem spotka ciebie odmowa...? Ile razy moÂżna ÂłudziĂŚ siĂŞ ,Âże ta jedyna osoba, ukochana sercu w koĂącu powie tak...? Ile razy serce moÂże jeszcze bólu znieœÌ bĂŞdÂąc w tej roz³¹ce...? - pauza, po czym kontynuuje:
- Tano jest ogromnym szczĂŞÂściarzem, tylko szkoda ,Âże tego szczĂŞÂścia nie dostrzega i nie umie siĂŞ nim cieszyĂŚ... Nie daje ci on tego ,co ja mógÂłbym ci oferowaĂŚ, jednak juÂż wybraÂłaÂś i choĂŚbym milion razy próbowaÂł, to teraz juÂż wiem ,Âże tego zdania nie zmienisz...- W tej chwili puÂściÂłem jÂą bezwÂładnie. Moje dÂłonie opadÂły jak u kukieÂłki ,po czym skierowaÂłem siĂŞ w stronĂŞ stoÂłu. WskazaÂłem na jedno z krzeseÂł i rzekÂłem:
- UsiÂądziesz...? Mam jeszcze kilka spraw do ciebie...czysto politycznych...- moje sÂłowa byÂły jakby bez wyrazu, takie szare i bez uczuĂŚ ,mój wzrok b³¹dziÂł gdzieÂś tam po pomieszczeniu szukajÂąc nie wiadomo czego, a myÂśli szalaÂły w mojej gÂłowie. PustkĂŞ jaka byÂła w moim sercu nie moÂżna byÂło okreÂśliĂŚ sÂłowami...
Wiedzia³am ,¿e Go zrani³am. Mocno zrani³am. Gdybym mog³a cofn¹Ì czas. Gdybym zmieni³a wszystko.By³oby nam pewnie obojgu ³atwiej. Chcia³am Go zatrzymaÌ. Chcia³am Go przytuliÌ , poca³owaÌ tak jak On mnie , byle tylko zmieni³a siê ta odleg³oœÌ miêdzy nami. Ale wiedzia³am , ¿e tego nie zrobiê. Bo to by pogorszy³o mnie z Tano...a Jego odejœcia bym nie mog³a prze¿yÌ. Chcia³am coœ powiedzieÌ...jednak wiedzia³am , ¿e dyskusja..a raczej sytuacja skoùczona. To ja wszystko zepsu³am i by³am tego œwiadoma. Nie mog³am sprawiÌ , ¿e oboje , Tano i Rinsaku bêd¹ szczêœliwi...mog³am to zrobiÌ dla jednej osoby.
UsiadÂłam na krzeÂśle po czym powiedziaÂłam
- W takim razie o co chodzi? - spytaÂłam
NastÂąpiÂła we mnie dziwna przemiana. Teraz nei byÂłam juÂż Minako tylko Kage Oto. Królowa Oto. I tak trzeba siĂŞ do mnie zwracaĂŚ. ByÂłam królowÂą tej wioski. Moje sÂłowo byÂło prawem...dlaczego sobie teraz do uÂświadomiÂłam? Nie wiem sama
- PrzejdĂŞ od razu do rzeczy. ByÂłem od kilku miesiĂŞcy liderem organizacji zwanej Masurao No Sora, niegdyÂś wÂłaÂśnie za jej poÂśrednictwem chciaÂłem zapanowaĂŚ nad Âświatem i zabiĂŚ swojego brata. Jednak nastÂąpiÂła we mnie metamorfoza i caÂłe zÂło znikÂło za pstrykniĂŞciem palców...Teraz nadal jestem liderem tejÂże organizacji, jednak jej cele ulegÂły caÂłkowitej zmianie. Teraz naszym celem jest szerzenie pokoju na Âświecie, marzeniem naszym jest Âświat bez wojen i peÂłen pokoju, wiemy ,Âże d¹¿ymy do utopii jednak to jest wÂłaÂśnie nasz cel. By przez caÂłe Âżycie wszystkich czÂłonków d¹¿yĂŚ do stworzenia Âświata lepszego. Dlatego chciaÂłbym zaoferowaĂŚ Otogakure sojusz z tÂą organizacja, z Masurao No Sora. OpieraÂłby siĂŞ on na wzajemnym zaufaniu i naszej pomocy w razie potrzeby czy wszelkich ataków na tÂą wioskĂŞ. UdaÂło mi siĂŞ obroniĂŚ w pojedynkĂŞ atak na KusagakurĂŞ i zawarÂłem juÂż sojusz z tamtejszÂą wÂładczyniÂą, paniÂą Jeng. TakÂże zajmujemy siĂŞ Âściganie zbiegÂłych ninja ,którzy opuÂścili swoje miasta ,czy to osób znajdujÂących siew ksiĂŞdze bingo. TakÂże zbieramy informacje na temat innych osób, wszystko wedÂług Âżyczenia Kage wiosek z którymi mamy sojusz. To wiĂŞc skÂładam ci propozycjĂŞ sojuszu MNS z Oto.- skoĂączyÂłem biorÂąc przerwĂŞ na kilka wdechów.
SÂłuchaÂłam Go z uwagÂą. Rzeczywiscie , siĂŞ zmieniÂł. I to na lepsze, o wiele lepsze. Ta organizacja...przypomniaÂła mi mojÂą wÂłasnÂą. Kyoutoo no Honou. TrwaÂła króko ale równieÂż wsparÂła KusĂŞ na ataku. PatrzyÂłam na Niego wzrokiem...królowej , nie Minako. WstaÂłam i zaczĂŞÂłam kr¹¿yĂŚ po pokoju.
- Jakich macie wrogów...chodzi mi o wioski. Z kim macie pokój. Nie mogĂŞ sie zgadzaĂŚ na pokój z Wami jesli , jesteÂście w zÂłych stosunkach z zaprzyjaÂźnionymi mnÂą wioskami
OdparÂłam patrzÂąc na Niego z góry. SÂądziÂłam , Âże to dobry gest aby nawiÂązaĂŚ sojusz...ale musiaÂłam znaĂŚ wszystkie istotne fakty.
- Naszymi wrogami sÂą zbiegli ninja, wszyscy watari ,którzy opuÂścili swoje wioski i sÂą wrogo nastawieni do swoich rodzimych miast, takÂże takie organizacje jak Akatsuki, Hebi, Sound Organisation, chociaÂż nie wiem jak siĂŞ dzieje w tych ostatnich dwóch, ale na pewno Brzask jest naszym wrogiem. Obecnie z kaÂżdym mamy neutralne stosunki, prócz Kusy ,z którÂą mamy sojusz. A co do liczebnoÂści to na razie w organizacji jestem tylko ja i dlatego chciaÂłbym ciebie siĂŞ o coÂś spytaĂŚ...Co sÂądzisz o Obarim? Znasz go...? Czy moÂżesz powiedzieĂŚ jakie sÂą jego umiejĂŞtnoÂści bojowe...? ChciaÂłbym to wiedzieĂŚ, poniewaÂż myÂślĂŞ nad przy³¹czeniem go do organizacji. Nasza grupa bĂŞdzie liczyĂŚ maksymalnie piĂŞĂŚ osób wliczajÂąc mnie. A co do siedziby, to nie mogĂŞ zdradziĂŚ, poniewaÂż jak wiadomo ,muszĂŞ zachowaĂŚ pewne Âśrodki ostroÂżnoÂści....- skoĂączyÂłem czekajÂąc na jej odpowiedÂź.
SÂłuchaÂłam Jego sÂłów z uwagÂą. Po chwili jednak temat spadÂł na Obariego. SpojrzaÂłam na Rinsaku po czym powiedziaÂłam
- Zgadzam siĂŞ na sojusz...miÂło bĂŞdzie mieĂŚ takÂą organizacje za sojusznika - odparÂłam z uÂśmiechem patrzÂąc na Niego
Po chwili usiadÂłam i powiedziaÂłam
- Obari to mój uczeĂą. Jest bardziej strategiem. Bardzo zawziĂŞty chÂłopak. JeÂśli chcesz Go przy³¹czyĂŚ , On siĂŞ musi zgodziĂŚ. Nie jest osobÂą z mojej wioski i nie mogĂŞ jej nakazaĂŚ pozostanie w niej. - odparÂłam nadal mówiac gÂłosem wÂładcy i patrzyÂłam tak na Niego.
WyjĂŞÂłam kartkĂŞ spod stoÂłu oraz coÂś do pisania. ZaczĂŞÂłam pisaĂŚ sÂłowa Rinsaku jeÂśli chodzi o ochronĂŞ wioski. NapisaÂłam datĂŞ zawarcia sojuszu oraz miejsce na podpisy , mój i Rinsaku.
- JeÂśli to wszystko to proszĂŞ podpisaĂŚ. Dokument bĂŞdzie dobrze strzeÂżony u mnie
Przeczyta³em treœÌ zawartego sojuszu, po czym zapyta³em:
- Czy i ja mógÂłbym otrzymaĂŚ taki dokument...? WolaÂłbym mieĂŚ takÂże pisemne potwierdzenie tego sojuszu, a nie martw siĂŞ nikt nie wydrze tego dokumentu, poniewaÂż trzymam je zawsze w bezpiecznym miejscu znanym tylko mnie, nie noszĂŞ takich dokumentów przy sobie. -Po tych sÂłowach wzi¹³em dÂługopis i podpisaÂłem dokument, takÂże miaÂłem nadziejĂŞ ,Âże sporzÂądziÂła ona drugÂą takÂą kopiĂŞ i daÂła równieÂż mi do podpisania. Po tym rzekÂłem:
- Jeszcze mam kilka pytaĂą do ciebie...Jakich obecnie wrogów ma Otogakure, prócz Akatsuki i tego chÂłopaka co chciaÂł ciĂŞ zabiĂŚ, czy sÂą moÂże jakieÂś osoby w ksi¹¿ce bingo albo watari ninja ,którzy opuÂścili to miasto, byĂŚ moÂże ktoÂś jeszcze jest wrogiem waszym?- zapytaÂłem z powagÂą w gÂłosie.
Kiedy ten czytaÂł warunki sojuszu ja zaczĂŞÂłam pisaĂŚ kopiĂŞ. Nie trwaÂło to dÂługo i sama zÂłoÂżyÂłam podpis na kopi oraz podaÂłam Go Rinsaku przy okazji mówiÂąc
- OpróĂŚz Aka i tego chÂłopaka nie...ale równieÂż mam podejrzenia co do SO oraz...dwóch wiosek. Taki i Iwy. Jednak nadal nie wiadomo czy majÂą jakieÂś powizania z tymi dwoma organizacjami czy dziaÂłajÂą oddzielnie. MuszĂŞ dopiero siĂŞ tym zaj¹Ì - odparÂłam biorÂąc jednÂą kartkĂŞ dokumentu dla siebie
- Czy to wszystko? - spytaÂłam patrzÂąc na Niego
- Prawie, chcia³bym siê czegoœ od ciebie dowiedzieÌ ,by³bym bardzo wdziêczny za udzielenie mi wszelkich informacji.- po tych s³owach wzi¹³em g³êbszy wdech i kontynuowa³em:
- ChciaÂłbym siĂŞ dowiedzieĂŚ, czy wiesz coÂś na temat takich osób jak Samhain, Michimoto i nowy Mizukage, Aio? Wszelkie nawet najmniej istotne dane mi siĂŞ przydadzÂą, czy naleÂżeli do jakiÂś organizacji, czy mieli powiÂązania jakieÂś ze zÂłem? Atakowali wioski? Wszystko co tylko o nich wiesz, jest to mi potrzebne ,poniewaÂż prowadzĂŞ dochodzenie na temat tych osób i coÂś mam zÂłe przeczucia co do nich...- skoĂączyÂłem czekajÂąc na odpowiedÂź Minako.
- Nie znam Samhaina choĂŚ obiÂła mi sie o uszy Jego osoba.Michimoto...mogĂŞ Ci o nim wszystko opowiedzieĂŚ. ByÂł czÂłonkiem mojej druÂżyny gdy byÂłam chuninem. Od zawsze sie nie lubiliÂśmy. Pewnego dnia odszedÂł od Nas i zagroziÂł nam , Âże nas zabije. Przez pewien okres byÂł czÂłonkiem SO...potem zostaÂł czÂłonkiem Akatsuki. I byÂł Nim przez dÂługi czas. Teraz zostaÂł kage Iwy. Dlatego mam do Niego podejrzenia. Nie ufam mu....to draĂą któy chciaÂł mnie zabiĂŚ. Co do obecnego Mizukage nie wiele wiem oprócz tego , ze jest pieskiem Hyuty SHiro byÂłego Mizukage. To wszystko - odparÂłam patrzÂąc na niego ze spokojem
O tak...Michimoto byÂł osobÂą , która znajdowaÂła siĂŞ na mojej liscie do odstrzelenia. Tak bywa w zyciu
-Dziêkujê bardzo za te istotne informacje. Teraz to ju¿ jest wszystko. Nie mam wiêcej do ciebie spraw. Mam nadzieje,ze nasz sojusz bêdzie siê bardzo dobrze rozwija³. A teraz pora zrobiÌ jeszcze coœ w tym momencie wyj¹³em kunai i zrobi³em sobie nim naciêcie na prawej d³oni. Krew zaczê³a p³yn¹Ì, nastêpnie urwa³em kawa³ek swojego ubrania i zacz¹³em namaczaÌ go swoj¹ krwi¹. Teraz poda³em tak mokry kawa³em ubrania Mianko i rzek³em:
- Teraz w razie niebezpieczeĂąstwa moÂżesz mnie wezwaĂŚ bez problemu, po zapachu zwierzĂŞ powinno mnie wytropiĂŚ, nie tylko zapach mojej krwi ,ale takÂże ubrania.
SpojrzaÂłam na Niego.DawaÂł mi ubranie oraz swojÂą krew choĂŚ gdybym Ja lub On mnei zdradziÂł byÂśmy mogli wysÂłac na siebie nawzajem wrogów. Ale ja bym Go nie zdradziÂła i miaÂłam nadzieje , Âże On równiez. SpojrzaÂłam na Niego z usmiechem po czym odparÂłam
- WiĂŞc to jest podpisanie naszego sojuszu...miÂło bĂŞdzie razem wspóÂłpracowaĂŚ - odparÂłam
Znowu byÂłam juÂż tÂą Minako a nie królowÂą. Tak Âłatwo siĂŞ zmieniÂłam. Tak Âłatwo mogÂłam przewyÂższyĂŚ obowiÂązki kage nad uczucia i przyjaŸù. SzÂło mi to z takÂą ³¹twoÂściÂą , Âże sama siebie baÂłam...a moÂże to mi sie podobaÂło. Kto tam wie.
- DziĂŞkujĂŞ i teraz to juÂż wszystko. PójdĂŞ jeszcze porozmawiaĂŚ z tym Obari na temat przy³¹czenia go do MNS. Zobaczymy czy coÂś z niego bĂŞdzie. WidzĂŞ w nim potencjaÂł...MiÂło byÂło ponownie ciebie ujrzeĂŚ, do nastĂŞpnego spotkania- po tych sÂłowach ukÂłoniÂłem siei wyszedÂłem ze sali obrad. SkierowaÂłem siew stronĂŞ korytarza. MusiaÂłem jeszcze zobaczyĂŚ siĂŞ z tym chÂłopakiem. Im wiĂŞcej czÂłonków bĂŞdzie tym silniejszy bĂŞdziemy. Tym bardziej ,Âże teraz czeka nas mnóstwo pracy...<NMM>
Nie chciaÂłam aby siĂŞ kÂłaniaÂł. Nie On...On nie musiaÂł tego robiĂŚ. Kiedy wyszedÂł myÂślaÂła , Âże ugnÂą sie pode mna kolana. On naprawde mnie kochaÂł. I to szaleĂączo mnie kochaÂł. WidziaÂłam To...i wiedziaÂłam , ze go zraniÂłam....mocno zraniÂłam. ByÂłoby Âłatwiej gdybyÂśmy siĂŞ nie spotkali. Nam obojgu byÂłoby o wiele Âłatwiej. PoprawiÂłam wÂłosy wziĂŞÂłam dokument i skierowaÂłam siĂŞ do gabinetu
< NMM>

WeszÂłam do sali obrad zostawiajÂąc otwarte drzwi Michimoto. WzdrygnĂŞÂłam siĂŞ delikatnie gdy przypomniaÂłam sobie co siĂŞ tutaj staÂło , niedawno. DotknĂŞÂłam mimowolnie swoich ust , jednak szybko odrzuciÂłam te wspomnienia. SpojrzaÂłam na Michimoto i pokazaÂłam mu aby usiadÂł
- W takim razie...powiedz co chciaÂłeÂś mi powiedzieĂŚ...chyba naprawdĂŞ to coÂś " powaznego" skoro nie chcia³êœ mówiĂŚ przy innych osobach - odparÂłam równieÂż siadajÂąc i nie zwaÂżajÂąc na to , Âże jak zwykle " pÂłat" od sukienki mi sie z zsun¹³ z nogi
Minusy posiadania takiej sukienki i caÂły czas odkrywania swoich nóg
- WiĂŞc o co chodzi? - spytaÂłam
TuÂż za Minako szedÂł Michimoto. WszedÂł do sali i usiadÂł na wyznaczonym wczeÂśniej przez Takage miejscu. SpojrzaÂł na niÂą zdejmujÂąc swój kapelusz i kÂładÂąc go przed sobÂą na stole. Znaczek byÂł skierowany w stronĂŞ czerwonowÂłosej.
- PowinnaÂś wiedzieĂŚ, Âże lubiĂŞ dbaĂŚ o swoje tajemnice Minako... WÂśród kage chcĂŞ byĂŚ uwaÂżany za takiego, jakim jestem teraz. Ale mieszkaĂący innych wiosek mogÂą dalej myÂśleĂŚ, Âże mam jakieÂś zÂłe zamiary. LubiĂŞ tajemniczoœÌ. A dzieki takim 'wystĂŞpkom' ludzie lepiej starajÂą siĂŞ podporzadkowaĂŚ... MoÂże to samolubne, ale nie chcĂŞ byĂŚ uwaÂżany za potulnego misiaczka...- powiedziaÂł, a na jego twarzy pojawiÂł siĂŞ uÂśmiech odsÂłaniajÂący piĂŞkne, biaÂłe zĂŞby.

//Napisz na gg co tu siĂŞ dziaÂła ;p//
ZasmiaÂłam siĂŞ na Jego ostatnie sÂłowa. Potulny misiaczek. Takie okreÂślenie na pewno do Niego nie pasuje.
- O tak pamiêtam i to bardzo dobrze. Czyli rozumiem..., ¿e Akatsuki , SO to ju¿ nie Twoje klimaty? Bo jeszcze wtedy w szpitalu w Oto co widzia³am Cie ostatnim razem to , nadal nie by³es do Nas za mi³o nastawiony wiec siê pytam - odpar³am patrz¹c na Niego ze spokojem - Jeœli jednak nadal to Twoje klimaty to wiedz , ¿e trudno Ci bêdzie wyjœÌ z tego budynku przytomnym i na si³ach - odpar³¹m patrz¹c nadal na Niego z uœmiechem
ChÂłopak przysÂłuchiwaÂł siĂŞ wypwoiedzi Minako. Nie ruszaÂł siĂŞ, a uÂśmiech dalej nie schodziÂł mu z twarzy.
- To juÂż raczej nie moje klimaty... OdkÂąd rada wioski Iwa Gakure doceniÂła mnie i wybraÂła na osobĂŞ reprezentujÂącÂą ich interesy. WÂłaÂśnie wtedy uÂświadomiÂłem sobie, Âże jestem do czegoÂś przydatny... I o dziwo... MogĂŞ czyniĂŚ dobro...- powiedziaÂł kÂładÂąc dÂłonie na stole.
- MoÂże i naleÂży mi siĂŞ manto... Ale wÂłaÂśnie wtedy w szpitalu... Ja namówiÂłem Tano, zeby do ciebie poszedÂł... Ja go do ciebie przyprowadziÂłem...- dodaÂł po chwili ciszy.
Szok to za ma³o aby okreœliÌ jak siê teraz poczu³am. Patrzy³am na Niego zaskoczona. By³o to doœÌ dziwna pewnie poza. Oczy rozwarte w szoku a usta otworzone jakby chcia³y coœ powiedzieÌ , ale nie da³y rady. Po chwili jednak siê "opanowa³am" i uœmiechnê³am
- Heh...cóÂż...powiem szczerze.., Âże mnie zaskoczyÂłeÂś. Nie sÂądziÂłam , Âże ...bĂŞdziesz chciaÂł zrobiĂŚ coÂś takiego , dla Niego czy dla mnie. - odparÂłam ledwo siĂŞ wypowiadajÂąc patrzÂąc nadal na Niego z szokiem ale równieÂż z usmiechem
- DziĂŞkuje - odparÂłam cicho
MoÂże i nie wiedziaÂłam czy sie zmieniÂł ale takie coÂś...cóÂż mogÂło byĂŚ bardzo istotnym argumantem
Uœmiech z twarzy bruneta znikn¹³. Spogl¹da³ ci¹gle na Minako.
- Dobrze wiĂŞc.... zastanowiÂłaÂś sie juÂż nad naszym sojuszem? Iwa Gakure potrzebuje teraz wsparcia. Mamy na prawdĂŞ nikÂłe szanse, jeÂżeli zaatakowaÂłaby nas jakaÂś wiĂŞksza wioska, typu Kiri Gakure, czy Konoha...- powiedziaÂł starajac siĂŞ zachowaĂŚ stosowanie do sytuacji. WiedziaÂł, Âże w koĂącu atak którejÂś z wiosek nadejdzie... ZwÂłaszcza, Âże dalej podejrzewaja go o trzymanie z Akatsuki...
SpowaÂżniaÂłam i powiedziaÂłam
- Wiesz...kiedyÂś sojusz z IwÂą by mi przeszkadzaÂł jednak sÂądzĂŞ , Âże mogÂłabym Ci znowu zaufaĂŚ...tylko , Âże wiesz...pewnie jesteÂś Âświadomy tego ,Âże inne wioski CiĂŞ niezbyt lubia i moga CiĂŞ zaatakowaĂŚ. Tak jak wspomniaÂłeÂś np Konoha. JeÂśli Ciebie zaatakuje ja nie bĂŞdĂŞ mogÂła Ci pomóc. Mam sojusz równieÂż z Konoha a brak pomocy bĂŞdzie oznaczaĂŚ zdradĂŞ. Najlepiej by byÂło gdybyÂś pokazaÂł , ze nie masz nic wspólnego z Akatsuki co bĂŞdzie...problemem - odparÂłam patrzÂąc na Niego z powagÂą
- dziwne jest to, ze wszyscy tak bardzo ufajÂą Tanuki. PrzecieÂż ona teÂż byÂła czÂłonkiem Akatsuki, byÂła moim towarzyszem, byliÂśmy razem w parze. ZabiÂła dwóch Hokage i przejĂŞÂła tron, a wy dalej jej facie... UwaÂżam to za nonsens. Zabójca taki jak ona przej¹³ wÂładanie nad najsilniejszÂą wioskÂą, której potĂŞdze maÂło kto by siĂŞ postawiÂł... Ja myÂślĂŞ, Âże to strach... Ale cóÂż kaÂżdy am swoje zdanie.- pwoiedziaÂł pewnie, bez zbednych ceregieli.
- Wiesz. Inne wioski bĂŞdÂą myÂślaÂły czemu podpisaÂłaÂś sojusz z IwÂą... Ty ugadujesz sie z ludÂźmi jedynie... O dobrych zamiarach..- dodaÂł po chwili milczenia.
- Co do Tanuki...robiÂła to w wÂłasnej obronie. Znam jÂą od dawna i wiem , Âże mogĂŞ jej bezgranicznie ufaĂŚ. Jest godna zaufania , i mam z niÂą sojusz ze wzglĂŞdu na to , Âże Konoha to silna wioska i nie chce byĂŚ przeciwko przyjacióÂłce. Co do Aka...pierwszy raz o tym sÂłyszĂŞ , zĂŞ tam byÂła. Ale wiem jak prowadzi wioskĂŞ , wiec sÂądzĂŞ , ¿ê to byÂła...chwila sÂłboÂści , zĂŞ tak to ujmĂŞ . A jeÂśli ktokolwiek by sie pydaÂł co do mojego sojuszu z IwÂą...to najprosciej powiem , Âże nie jesteÂś powiÂązany z aka...jednak Twoje dawne krzywdy na innych nie zostanÂą Tobie wybaczone - powiedziaÂłam patrzÂąc na Niego i poprawiajÂąc wÂłosy
- WÂątpiĂŞ, Âże robiÂła to dla wÂłasnej obrony... Ale nie o tym teraz mowa. Nie ma problemu. Z chĂŞciÂą spotkaÂł bym sie z niÂą i porozmawiaÂł o sprawach sojuszu. Lecz teraz rozmawiam z tobÂą. JeÂśli mi siĂŞ nie uda.... Po prostu pozostaniemy w sojuszu, do czasu, gdy bĂŞdziesz musiaÂła pomóc w podboju mojej wioski Konosze, czy teÂż Kusie...- powiedziaÂł i zaÂłoÂżyÂł nogĂŞ na nogĂŞ, przez to zmieniajÂąc nieco swoje miejsce.
- Co do tych krzywd... To nie mam zamiaru d¹¿yÌ do tego ¿eby zosta³y wybaczone... Bo nigdy nie zostan¹. Teraz skupiÌ sie wolê na byciu dobrym obroùcom Iwy...- doda³ po chwili i spojrza³ jej prosto w oczy... Takie same jak kiedyœ... Zielone oczy wpatrywa³y siê w czerwonow³os¹.
- RównieÂż ja porozmawiam z Tanuki gdyby miaÂła jakieÂś wÂątpliwoÂści co do Ciebie - odparÂłam po czym powiedziaÂłam - Czyli mamy sojusz...- odparÂłam i wyciagnĂŞÂłam 2 kartki papieru , dla mnie i Michimoto. PodaÂłam obydwie kartki zapeÂłnione podstawowymi sprawami sojuszu
PatrzyÂłam na Niego po czym powiedziaÂłam , stwierdzajÂąc fakt
- NaprawdĂŞ siĂŞ zmieniÂłeÂś...i to na lepsze - jakoÂś nadal ten fakt byÂł dla mnie...dziwny. Nie chciaÂł mnie ani zabiĂŚ , ani mnie nie obraÂżaÂł ani nic takiego...moÂże nie zmieniÂł siĂŞ tylko moÂże...dorósÂł? Faceci w koĂącu dorastajÂą póÂżniej od kobiet

Po chwili wstaÂłam i podeszÂłam do okna. Zaczeli sie zbliÂżaĂŚ shinnobi , trzeba wypeÂłniĂŚ swoje obowiÂązki jako kage. ZwróciÂłam siĂŞ do Michimoto
- Wybacz , ale muszĂŞ wypeÂłniĂŚ swój obowiÂązek jako kage. JeÂśli chcesz ze mnÂą jeszcze pomówiĂŚ , bĂŞdĂŞ na polu za rezydencjÂą . Plany sojuszu juÂż tam masz wypisane i mój podpis na nich widnieje - odparÂłam po czym kiwnĂŞÂłam gÂłowÂą i wyszÂłam z pomieszczenia kierujÂąc siĂŞ na pole
< NMM>
Brunet wzi¹³ swojÂą kartkĂŞ i chwilĂŞ póÂźniej podpisaÂł siĂŞ po prostu stopniem, imieniem i nazwisko (Tsuchikage, Michimoto Kawarimi). SpojrzaÂł na wychodzÂącÂą Minako.
- Du¿o ma pracy...- powiedzia³ po czym nagle znikn¹³. Wykona³ on Hiraishin no Jutsu i przemieœci³ siê w bli¿ej nieokreœlone miejsce. <NMM>
WeszÂłam pierwsza do sali obrad i wskazaÂłam rĂŞkÂą aby Armor-chan weszÂła za mnÂą. WskazaÂłam jej miejsce aby usiadÂła a ja sama staÂłam i patrzyÂłam na niÂą wyczekujÂąco .
Nie patrzy³¹m jej w oczy. Raczej gdzieœ w okolice twarzy. Nie chcia³am jej siê wyp³akiwaÌ tak jak Rado-kun. Wystarczy , ¿e jedna osoba widzia³a moje ³zy. Tyle wystarczy.
- O czym chciaÂłas porozmawiaĂŚ? - spytaÂłam spoglÂądajÂąc na jej usta chyba aby zrozumieĂŚ dokÂładnie wypowiadane przez niÂą sÂłowa. Byleby tylko nie patrzeĂŚ jej prosto w oczy
WeszÂła zaproszona do sali. ZajĂŞÂła wybrane dla niej miejsce i spojrzaÂła na Minako-chan. CoÂś jej wyraÂźnie doskwieraÂło. Nie chciaÂła zaczynaĂŚ rozmowy od sÂłów "co siĂŞ staÂło? lub czemu jesteÂś taka smutna", po prostu postanowiÂła powiedzieĂŚ najpierw co jej na sercu leÂży, byĂŚ moÂże Minako wtedy sama zechce powiedzieĂŚ o swoich troskach.
-Jest naprawdĂŞ duÂżo spraw które chce z TobÂą poruszyĂŚ. Jak sama wiesz nie byÂło mnie sporo czasu w Wiosce i nie dawaÂłam teÂż znaków Âżycia. Wybacz mi za to. Rado-kun gdzieÂś mi uciekÂł na sporo czasu i zostawiÂł mnie samÂą bez chodÂź by sÂłowa w KumoGakure. Wioski chmur nie mogÂłam natomiast opuÂściĂŚ gdyÂż moja maÂła Kyou zachorowaÂła na tajemniczÂą chorobĂŞ i leÂży w ÂśpiÂączce. DziÂś Rado Âłaskawie siĂŞ zjawiÂł i pierwsze co to musiaÂłam siĂŞ z TobÂą zobaczyĂŚ.
WestchnĂŞÂła ciĂŞÂżko. ByÂło jej Âźle, co widaĂŚ byÂło w jej twarz, smutnym obliczu i jeszcze smutniejszych oczach na które Minako nie chciaÂła spoglÂądaĂŚ. CzuÂła jak wylewa siĂŞ z niej coraz wiĂŞcej smutku. O jak jej brakowaÂło osoby do szczerej rozmowy.
Spojrza³¹m na Ni¹ smutno. Tym razem jednak z ¿alu. kiedy us³ysza³am o Kyou zas³oni³am usta rêk¹. Przed moimi oczami pojawi³ siê obraz nieœmia³ej dziewczynki.
- Kyou...zachorowaÂła? - spytaÂłam jakby chcÂąc siĂŞ upewniĂŚ czy dobrze usÂłyszaÂłam aczkolwiek miaÂłam andzieje, Âże tak nie jest. Ale niestety tak byÂło.
SpojrzaÂłam na Armor wspóÂłczujacym wzrokiem. Po chwili do niej podeszÂłam i nie wiedzÂąc za bardzo czy mogĂŞ przytuliÂłam jÂą mocno do siebie. W sumie nie wiedziaÂłam czy ja jÂą pocieszaÂłam czy ja szukaÂłam u niej pocieszenia. SchowaÂłam twarz w jej ramieniu.
- Armor-chan...- mówiÂłam przytÂłumionym gÂłosem - Tak mi przykro Armor-chan. Gdybym tylko mogÂła Ci pomóc... - szepnĂŞÂłam
Ja sama potrzebowaÂłam pomocy. SkÂąd mog³¹m wiedzieĂŚ czy Tano-kun jeszcze Âżyje. NiedawaÂł znaku Âżycia tak samo jak Rado-kun , Armor-chan. MiaÂłam nadzieje , Âże jeszcze Âżyje. Ale jednoczeÂśnie nie chciaÂłam Go raniĂŚ mówiÂąc o tym co zrobiÂłam. Tak bardzo nie chciaÂłam Go zarniĂŚ ale chciaÂłam aby ÂżyÂł.
ScisnĂŞÂłam mocniej bluzkĂŞ Armor w piĂŞÂści wiedzÂąc , Âże to ona powinna szukaĂŚ pocieszenia a nie ja. Dziewczyna mogÂła poczuĂŚ coÂś mokrego na swoim ramieniu. To byÂły moje Âłzy. Nie chciaÂłam pÂłakaĂŚ. Ale po prostu...nie mogÂłam wytrzymaĂŚ
- Gomen Armor-chan... - szepnĂŞÂłam do niej
Czu³¹ wspóÂłczucie Minako i coÂś jeszcze... smutek... CzuÂła jej ciepÂłe Âłzy. Zama nie wytrzymaÂła i spuÂściÂła sztucznÂą kurtynĂŞ emocji. Sama zaczĂŞÂła cicho pÂłakaĂŚ.
-RobiÂłam wszystko czego mnie nauczono, Âżadne zioÂła, jutsu ani kuracja nie pomagajÂą, jestem taka bez silna. Co ze mnie za medyk, co ze mnie za matka? Nie umiem pomóc nawet wÂłasnemu dziecku.
Rozp³aka³a siê na dobre. Nie p³aka³a w samotnoœci, nie p³aka³a przy bracie, a tu nagle wszystko straci³o znaczenie, pêk³a niczym mydlana baùka i wylewa³a z siebie wszystko w objêcia troskliwej Minako. D³u¿sz¹ chwilê tak wtula³a siê w ni¹ p³acz¹c a¿ powoli zaczyna³a odzyskiwaÌ panowanie nad sob¹. Powiedzia³a dr¿¹cym od p³aczu g³osem.
-Minako-chan, chciaÂłam CiĂŞ prosiĂŚ o zwolnienie mnie z funkcji zastĂŞpcy. Jestem beznadziejna i bez uÂżyteczna, nie mogĂŞ dobrze sÂłuÂżyĂŚ Oto wiedzÂąc Âże moja córka w Kumo jest chora i nie mogĂŞ nad niÂą czuwaĂŚ. Nie mogĂŞ jÂą równieÂż tutaj sprowadziĂŚ bo nie wiem jak jej ciaÂło zniosÂło by takÂą podróÂż. Przepraszam za niewywiÂązywanie siĂŞ z obowiÂązków.
Zmów zaczĂŞÂła szlochaĂŚ, Âłzy wyrzeÂźbiÂły juÂż sobie koryta niczym rzeki w jej delikatnym makijaÂżu. PÂłakaÂła niczym dziecko, oczy miaÂła rozmazane i przekrwione od nieprzespanych nocy.
PrzytuliÂłam jÂą mocno do siebie gdy zaczĂŞÂła mówiĂŚ
- Nie mów tak...jesteÂś wspaniaÂłym medykiem Armor-chan...tak samo wspania³¹ matkÂą. Musisz tylko w siebie wierzyĂŚ. Musisz wierzyĂŚ w Kyou. Na pewno wszystko bĂŞdzie dobrze - powiedziaÂłam do niej cicho sama nie oapnowujÂąc
Jej problemy byÂły waÂżniejsze niÂż moje bÂłachostki. MusiaÂłam jej jakoÂś pomóc. Gdy powiedziaÂła o funkcji zastĂŞpcy pokiwaÂłam gÂłowÂą na jej ramieniu.
- Rozumiem....ale nie jesteÂś beznadziejna...jesteÂś niesamowita. Tylko musisz w to uwierzyĂŚ. Nie znam innej takiej niesamowitej osoby. JesteÂś wyjÂątkowa. Uwierz w siebie i w Kyou. Na pewno wyzdrowieje - powiedziaÂłam do niej nadal jÂą sciskajÂąc
PoczuÂła siĂŞ odrobinĂŞ lepiej po sÂłowach jakie usÂłyszaÂła, to wiele dla niej znaczyÂło. Jak wiele? Na tyle, Âże przestaÂła pÂłakaĂŚ. ByÂła strasznie rozmazana a jednak znalazÂła doœÌ siÂły na sÂłaby uÂśmiech. Serdeczny sÂłaby uÂśmiech do i dla przyjacióÂłki.
-ChciaÂła bym zostaĂŚ w KumoGakure na dÂłuÂżej, nie wiem czy moÂże nie na staÂłe. Wiem, Âże to na pewno nie jest dobry czas na takie zmiany ale po prostu muszĂŞ. PomogĂŞ Rado-kun w Kumo, nie moÂże przecieÂż zostawiaĂŚ tak wioski bez opieki, muszĂŞ teÂż czuwaĂŚ nad Kyou. Masz racjĂŞ, powinnam bardziej w niÂą wierzyĂŚ. Kocham jÂą nad Âżycie i nie zniosÂła bym jej straty.
PowiedziaÂła szczerym gÂłosem. MówiÂła cicho, prawie szeptem gdyÂż jej gÂłos nadal drÂżaÂł po pÂłakaniu.
-MogĂŞ na Ciebie liczyĂŚ w zwiÂązku z przeprowadzkÂą? Rozumiesz, wszystkie te formalnoÂści i papierki.
OtarÂła rĂŞkawem twarz. Dobrze, Âże ubrana byÂła na czarno, przez co w sumie bardzo siĂŞ nie pobrudziÂła. RozluÂźniÂła lekko uÂścisk, czuÂła siĂŞ juÂż o wiele lepiej niÂż chwilĂŞ temu. NiÂż caÂły ten samotnie spĂŞdzony czas. SpojrzaÂła na Minako-chan i zapytaÂła niepewna, czy ta tak mocno jej wspóÂłczuÂła czy teÂż byÂło coÂś jeszcze na rzeczy.
-Czy wszystko w porzÂądku?
Prozaiczne i proste pytanie ale jak wiele odpowiedzi mogÂła na nie uzyskaĂŚ. W duchu modliÂła siĂŞ by jej przyjacióÂłce chodÂź trochĂŞ lepiej siĂŞ wiodÂło od niej samej.
- Jasne , że Ci pomogę! - powiedziałam do niej nadal się do Niej przytulając - Mam nadzieje, że będziesz do mnie pisać. - dodałam a kiedy ta spytała czy wszystko ok ...rozpłakałam się na nowo. Musiałam się wypłakać i wygadać.
Mój szloch był tak głośny, że pewnie słychać Go było na korytarzu. Ale nie mogłam przestać. Musiał wylać z siebie cały żal w objęcia przyjaciółki
- Armor-chan! Jestem taka głupia! Parę dni temu...ogólnie poznałam chłopaka...Rinsaku. Był miły , wspaniały przyjaciel...uczeń...i obrońca...ale on...zakochał się we mnie! I On ostatnio...mnie pocałował...a ja...ja to odwzajemniłam. Nie chciałam tego! Tak bardzo nie chciałąm! Ale ja tak tęskniłam za Tano...za Jego bliskością! Za Jego czułością..., że ja...po prostu...nie mogłam się powstrzymać...tak bardzo żałuje...tak bardzo żałuje...- płakałam cały czas
Uśmiechnęła się gdy Minako zaproponowała pomoc i na słowa o korespondencji. -Oczywiście że będę pisać, dużo i często.- Naprawdę była uradowana, jednak trwało to ulotną chwilę gdyż Minako zaczęła płakać i opowiadać swoją smutną historię. Armor szybko starała się analizować słowa przyjaciółki. Chwyciła ją mocno i potrząsnęła nią. -Uspokój się proszę, spokojnie. Nie jesteś winna, to on Cię wykorzystał. Widział Twoją słabość i ją zwyczajnie wykorzystał. Tacy już są faceci. Nie jesteś winna zrozum! Nie zrobiłaś tego z premedytacją, nie planowałaś tego. To była krótka chwila gdy straciłaś panowanie nad sytuacją, on ją przejął. Uspokój się proszę.- Chwyciła przyjaciółkę w mocne objęcia i pozwoliła jej się wypłakać do końca. Feminizm aż wrzał w niej. Jak ktoś mógł jej to zrobić. Chodź nie znała tego kolesia, zapałała do niego szczerą odrazą i nienawiścią. Powtarzała cały czas swoje słowa w myślach. To nie ona! Wykorzystał ją! Wredny, zły i okropny seksistowski drań! Kochała Minako jak siostrę i wieść o tym że ktoś ją tak skrzywdził nie pozostała jej obojętna.
Kiedy ta do mnie mówiła o tym , żę Rinsaku wykorzystał moją słabość, poczułam , że ma rację. Ale tylko po części. Mogłam przecież przerwać. Uderzyć Go jakimś mocnym katonem i uciec wcześniej. Nie dopuszczać do tego wszystkiego. Znowu się pojawiły inne wątpilwości dotyczące innej osoby. Tano-kun.
Nadal płakałam w objęciach Armor-chan mówiąc do niej po raz kolejny swoje żale i smutki, oraz to czego się tak naprawdę bałam
- Tano-kun...On mi tego nie wybaczy...Jak ja mogłam mu to zrobić...On nigdy by mi tego nie zrobił a ja...jak ja mogłam - płakałam dalej nie powstrzymując łez
Ostatnie zdanie Minako-chan, sprowadziło przeszywającą falę bolesnych wspomnień. Minako nie wie nic o tym że Armor zabiła kiedyś Rado. Wskrzesiła go później, ale ile to trwało i jakim kosztem. Jak mogła się twego dopuścić? Mogła zwalać na Romrę, na opętanie, ale żałowała całą duszą. A on, on po prostu jej wybaczył i zapomniał. Tak po prostu. Znów łzy pociekły strumieniami po policzkach Armor. -Mylisz się Minako-chan, miłość wiele wybacza, miłość wszystko wybaczy, to taka błahostka, pocałunek, do tego nie z Twojej winy, masz teraz wyrzuty bo mogłaś zrobić sto innych różnych rzeczy, ale mówisz i czujesz tak tylko z powodu, perspektywy czasu. Wtedy nie mogłaś nic zrobić, to trwało zbyt krotko i zbyt szybko. Nie obwiniaj się. - Przytuliła ją mocno. Nie chciała mówić o swoich przeżyciach. -Tano-kun Cię kocha, zobaczysz, wszystko się ułoży, będzie wszystko dobrze, obiecuję.- Jak mogła obiecać coś co leży poza jej mocą? Nie mogła sprawić cudu. Ale wierzyła w to całym sercem i jak matka płaczącemu dziecku, tak Armor szlochającej Minako, próbowała dodać otuchy i wsparcia.
Słuchając jej słów, tym razem nie mogłam sie zgodzić z jednego faktu. To czy Tano-kun mi wybaczy zależy tylko do Niego samego. Miałam nadzieje, że mi wybaczy. Wcześniej chciałam aby ten mnie zostawił bo na mnie nie zasługiwał, tylko na kogoś lepszego. Ale teraz wiedziałam , że gdyby odszedł i pozostał mi Rinsaku...umarłabym z tęsknoty. Bym nie mogła żyć z myślą, że On już do kogoś innego będzie się zwracał tym spokojnym głosem. Nie mogłam tego znieść.
Nadal płakałam w ramię Armor-chan nie mogąc się opanować
- Arigato...Armor-chan.. - szepnęłam
Do głowy przyszedł jej straszny pomysł. Postanowiła go wcielić w życie. Czy poskutkuje? Czy aby dobrze postępuje? Nie wiedziała, po prostu wiódł nią instynkt. Aktywowała swoje Kg, czerwone oczy. Minako nadal wtulona w nią niewinnie jak dziecko, nie mogła tego spostrzec. Ta zaś wyostrzała swoje karmazynowe spojrzenie. Szukała połączenia nerwowego. Gdy je tylko znalazła wycelowała dyskretnie i ostrożnie swoją dłoń. Bach! Uderzyła mocno przyjaciółkę. Czy poskutkuje i straci przytomność? Powinna. Armor, była medykiem, podejrzewała że to co uczyniła powinno spowodować "reset" jej pamięci, świadomości. Ale w jakim stopniu? Na jak długo? Celem było pozbawienie jej przytomności i zesłanie pamięci krótkotrwałej do najdalszych części podświadomości. A że skupiała się na tym feralnym pocałunku i jego skutkach. Powinno to odejść w zapomnienie. Miała nadzieję że jej się uda. Ze nie zawiedzie, w tej desperackiej próbie ratunku.
Mimo, że płakałam i byłam dobrze zorientowana co do otoczenia mogłam wyczuć coś w rodzaju nadchodzącego niebezpieczeństwa. Coś cuzłam , że jest coś nie tak. Chciałam powiedzieć o tym Armor-chan ale wtedy poczułam mocne uderzenie w kark. Ktoś mnie ogłuszył tylko nie wiedziałam kto. Poczułam jak oczy mimowolnie mi się zamykają i po chwili już leżałam w objęciach Armor-chan.
Raczej widać było, że na zdrowiu fizycznym nic mi się nie stało. Ale jak psychicznie...tego na razie nie można było stwierdzić
Trzymała ją mocno w objęciach. Gdy ta zemdlała, ostrożnie i powoli położyła ją na ziemię. Odczekała stosowną chwilę i zaczęła ją cucić. W duchu cały czas modliła się o to by jej prowizoryczna próba pomocy poskutkowała. Jeśli zawiedzie, kto wie jak zareaguje Minako. Powoli i spokojnie ją dobudzała. -Minako, Minako-chan, obudź się, proszę, otwórz oczy.- Cichym pół szeptem mówiła do niej głaskając ją po głowie. Klęczała nad nią, otarła wszystkie łzy swoje jak i z Twarzy przyjaciółki. Czekała i obserwowała reakcję.
Poczułam jak ktoś mnie poklepuje po policzku. Nie wiedziałam dokladnie co się stało. Jeszcze przed chwilą rozmawiałam z Dante i Rinsaku, jeszcze był tam Richarde i Rado-kun. Ciekawe co tam u Rinsaku...pewnie nadal szuka ludzi do MNS. Powinnam się Go spytać jak idą mu poszukiwania Akatsuki.
Otworzyłam oczy i poczułam ból w okolicach karku. Obraz miałam dość zamazany i musiałam czekać aż ten mi się zaostrzy. Widziałam kogoś przed sobą ale nie mogłam jakoś odkryć kto to jest. Dopiero po chwili mogłam tego kogoś zobaczyć
- Armor-chan?! Co ty Tutaj robisz?!
Próbowałam się podnieść ale znowu poczułąm tępy ból głowy. Rozejrzałam się i odkryłam , ze jestem w sali obrad. Ciekawe co ja tutaj robiłam. O ile dobrze pamiętam siedziałam w swoim gabinecie. To było dziwne. Znowu spojrzałam na Armor-chan
- Co Ty tutaj robisz?! Nie powinnaś być w Kumo? Pewnie Rado-kun się o Ciebie martwi. Właściwie...wiesz może co ja tutaj robię?
Uśmiechnęła się pogodnie. Chyba wszystko poszło po dobrej myśli. Pomogła wstać Minako. W między czasie zaczęła myśleć nad wymówką. -Emmm, wpadłam z wizytą i rozmawiałyśmy, gdy Ci opowiadałam to ty nagle się zatoczyłaś i upadłaś. Chciałam Cię złapać ale nie zdążyłam i uderzyłaś głową o to krzesło. Tak mi przykro że nie zdążyłam. Jak się czujesz? Gdzie Cię boli?- Mówiła szybko ale w miarę wyraźnie. Wyjęła z plecaka, apteczkę, podała Minako tabletkę przeciwbólową. Wyjęła też bandaże by przewiązać jej głowę. W razie konieczności mogła użyć jeszcze Kiseki ale to chyba nie było aż tak pilne.
Słuchałam jej z uwagą. Czyli pewnie zebranie się skończyło skoro poszłam porozmawiać z Armor-chan. To w sumie dobrze. Miałam dość papierkowej roboty.
Kiedy ta podała mi tabletkę połknęłam ją szybko , jednak nie chciałam aby obwiązywała mi głowę bandażem. Szybko ją powstrzymałam
- Nic mi nie jest. Pewnie zaraz mi przejdzie. Ale dziękuje za troskę - uśmiechnęłam się do niej z wdzięcznością
Pierwszy uśmiech od tamtej chwili. Armor mogła być z siebie dumna. Minako znowu się uśmiechała. Jednak po chwili na jej twarzy wstąpiło zaniepokojenie.
- Armor-chan....masz jakieś wiadomości od Tano-kun? - spytałam dość niepewnie
Bałam się o Niego i tęskniłam za nim strasznie. Miałam nadzieje, że szybko wróci.
Uff, uwierzyła. To dobrze. Schowała bandaż. Minako nie chciała go na głowie. Uśmiech na twarzy Minako nie pozostał bez odwzajemnienia ze strony Armor. Miała wyrzuty sumienia z powodu tego co zrobiła ale to było dobre i tak musiała teraz myśleć. Na wzmiankę o Tano-kun posmutniała i zakłopotała się. Nie wiedząc co powiedzieć, powiedziała prawdę. -Nie widziałam go od bardzo dawna, niestety nie wiem ani gdzie jest ani co się z nim dzieje.- Odparła, po czym położyła rękę na ramieniu Minako. -Odprowadzić Cię do gabinetu? Pewno czeka tam na Ciebie ten no jak mu tam, O Richarde?- Zapytała by zmienić delikatnie temat.
Na Jej słowa o Tano posmutniałam i było to widać gołym okiem. Patrzyłam smutno w ziemię rozmyślajac o tym co się z nim stało. Miałam nadzieje, że wszystko z nim w porządku. Miałam nadzieje, że niedługo wróci. Nadzieja...tylko to mi na razie pozostało. W końcu minęło tyle czasu.
Kiedy Armor-chan połozyła mi dłoń na ramieniu spojrzałam na Nią. Nie chciałam jej martwić dlatego uśmiechnęłam się szeroko
- Chętnie...ale chyba dam radę sama...- powiedziałam wstając jednak w tym momencie się zachwiałam delikatnie , ale na całe moje szczęście utrzymałam równowagę. Spojrzałam na Armor-chan z trochę głupim uśmiechem i powiedziałam.
- Tak...raczej dam radę...powoli...ale dam - dodałam po czym podałam jej rękę aby i ta mogła wstać
-No dobrze tylko ostrożnie, pójdę przodem dobrze?-To było bardziej stwierdzenie niż pytanie ponieważ ruszyła przodem. Z gracją i pełna wdzięku. Kamień spadł jej z serca tak nagle, że ulga była czymś niebiańskim. Jej szalony plan się powiódł. Chodź raz coś jej się udało. Otworzyła drzwi i przyszła przodem. Poczekała aż Minako-chan przejdzie i zamknęła za nimi. Ruszyły obie do gabinetu. Armor cały czas się delikatnie uśmiechała pod nosem. [nmn]
Weszłam do sali obrad zostawiając drzwi otwarte dla Rinsaku. Oparłam się o biurko zakładając ręcę na piersi i patrzyłam z powagą na chłopaka. Czekałam aż ten w końcu przyjdzie a gdy to zrobił zaczęłam mówić
- Dobra...to mów o co chodzi z tym Hebi...i czemu chcesz rozmawiać o TYM. - odparłam akcentując ostatnie słowo mając nadzieje, żę się domysli o co mi chodzi. W końcu Rinsaku nie jest głupi , a zresztą sam zaproponował ten temat rozmowy. Po co mu to było? Nie wiedziałam tego. Ale chciał gadać to pogada. Chociaż ważniejszą kwestią było Hebi , dlatego chciałam aby najpierw zaczął o tym mówić a dopiero o mniej istotnych sprawach. Hebi najważniejsze , przynajmniej na razie.
Patrzyłam na Niego przy okazji zakładając nogę na nogę i poprawiając włosy który mi opadły na ramiona.
-Wszedłem do sali, zamykając za sobą drzwi. Wolałem ,żeby żaden mi tu nas nie podsłuchiwał. Gdy przekroczyłem próg pomieszczenia, to od razu Minako zbombardowała mnie swoim zdaniem. Zacząłem spokojnie:
-Czemu czuję jakby w twoim głosie agresję wobec mnie...?Czy ja ci coś zrobiłem? Przyszedłem z tobą porozmawiać ,o zdobytych przeze mnie informacjach ,a ty od razu do mnie wyrzutami...Oczywiście chcę pogadać o tym co się wydarzyło ,jednak to później. Czy coś cie trapi lub martwi? Że tak się zachowujesz?- Zapytałem, po czym dodałem:
-Zawsze byłaś dla innych miła, dla mnie też...-Skończyłem. Dziwiły mnie jej słowa. Jakby się zmieniła pod wpływem czegoś. Czyżby to sprawka tej demonicy ,która kiedyś nękała Oto? Chciałem poznać odpowiedź...
Oj dużo się zmieniło od czasu naszego ostatniego spotkania. Ale On o tym nie wiedział. Tano wrócił do wioski i moje życie na nowo stało się kolorowe. Nie byłam na Niego zła, chciałam po prostu wrócić do domu do Tano-kun i pobyć z Nim trochę sam na sam. Tęskniłam za Nim i chciałam się Nim nacieszyć.
Spojrzałam na Rinsaku po czym westchnęłam i powiedziałam
- Nie...mylisz się. W moim głosie nie ma ani nuty agresji. Po prostu jestem zmęczona i chciałabym wrócić do domu aby z kimś porozmawiać - odparłam
Nie chciałam mu mówić z kim chce porozmawiać. Nie chciałam wiedzieć jak na to zareaguje , wolałam tą informacje zachować dla siebie
- Dlatego tak na Ciebie naskoczyłam. Przepraszam jeśli poczułeś się urażony - dodałam przeczesując ręką włosy po czym dopowiedziałam jeszcze - W takim razie, o co chodzi z tym Hebi?
Trochę mnie zaskoczyła jej odpowiedź. Ciekawe z kim tak chciała porozmawiać w domu...Dziwne to bardzo...Zwróciłem się do niej miłymi słowami:
-Rozumiem, pewnie miałaś ciężki dzień ,jak to każdy bywa mieć. Więc nic się nie stało. W dzieciństwie wiele razy ojciec na mnie krzyczał i wymagał bardzo wiele ,ciągle byłem porównywany do swojego lepszego brata, co bardzo nie lubiłem...-W tej chwili trochę posmutniałem, jednak dalej kontynuowałem:
-Co do Hebi, to zdobyłem informacje, że prawdopodobnie się ta organizacja odrodziła. Hiro, mój partner, którego widziałaś przy moim boku, on właśnie był szpiegiem w ich szeregach. Niestety każdy tam nosił maski, nawet normalni shinobi. Liczyli oni gdzieś 5 osób. Podobno planowali atak na jakaś wioskę, jednak w momencie kiedy miał się on o tym dowiedzieć ,to jego przykrywka została ujawniona. Na szczęście udało mu się ujść z życiem ,pomogłem mu w tym. Dobry z niego chłopak- Skończyłem jakby przekazując ważne informacje. Jednak chciałem jeszcze z nią porozmawiać o TYM...
Pokiwałam ze zrozumieniem głową na Jego słowa. Przydatne ifnormacje. Choć niestety mało się dowiedziałam o członkach owej organizacji , to i tak informacja , że Hebi mogło się odrodzić była dość przydatna.
Jeszcze raz pokiwałam głową po czym powiedziałam do Niego
- Cóż...dziękuje za tą informację. Postaram się poinformować innych kage o tym. Poinformuje również SO aby mieli oczy i uszy szeroko otwarte. Jeszcze raz dziękuje - dodałam po czym wstałam i podeszłam do okna
Obserwowałam jak wioska tętni życiem. Polepszyła się tutaj sytuacja odkąd jestem Królową Oto. Wcześniej też było dobrze, ale teraz czułam , że wioska naprawdę wznosi się na szczyt. Po chwili westchnęłam i spytałam
- Czemu chcesz o tym rozmawiać? - spytałam cicho nie patrząc na Niego ale nadal wpatrując się w wioskę
"W końcu koniec tego kłamstwa, dobrze że bardziej nie drążyła tematu ,bowiem byłoby mi ciężko to ciągnąć." Po czym na jej pytanie odpowiedziałem:
-Jeszcze się pytasz czemu...? Przecież u ciebie w mieszkaniu całowaliśmy się bardzo namiętnie. Po czym uciekłaś nagle. Dlatego chciałem o tym porozmawiać...Wiesz, co do ciebie czuję ,kim jesteś dla mnie. Wiem ,także i pamiętam o Tano, twoim narzeczonym, jednak go bardzo długo już nie ma, a ty mimo tego że jesteś związana z nim to całowałaś się ze mną, czyli jednak nie jesteś pewna do końca, co do twojego wybranka...I się dziwisz ,że chcę o tym rozmawiać...? Ja niedługo oszaleję z tej udręki nie bycia z tobą..-Powiedziałem patrząc raz na dziewczynę, raz w jakiś punkt na ziemi. Chciałem pojąć czemu wtedy uciekła i dlaczego, mimo tego że ma narzeczonego to dochodzi pomiędzy nami do takich scen...
Te Jego słowa...bardzo mnie zaskoczyły. O jakim mieszkaniu On mówi. O jakim namiętnym całowaniu. Przecież...przecież On tylko mnie pocałował tutaj. Ale i tak pozostałam obojętna na to. Więc o czym on gada?!
Odwróciłam się w Jego stronę z zdziwieniem na twarzy i z niezrozumieniem sytuacji. Chciałam się dowiedzieć o co chodzi. W końcu...On chyba sobie coś ubzdurał. Albo coś mu się przyśniło i przez to myśli , że to stało się naprawdę. Albo uderzył się za mocno w głowę. Kilka opcji do wyboru teraz tylko która jest prawdziwa?
- O czym Ty mówisz? Jakim całowaniu w mieszkaniu. Tylko raz mnie pocałowałeś ale i tak nie chciałam nic mieć z tym wspólnego. A zresztą...wiesz , że moje serce należy do Tano-kun. Sam to powiedziałeś. Kocham Cię....ale tylko jak brata. To też wiesz. Tano-kun czeka na mnie teraz w domu. Wrócił niedawno w dość opłakanym stanie. Chce się dowiedzieć co się stało. - odparłam patrząc na Niego z powagą w oczach
Po chwili westchnęłam i powiedziałam odwracając się do Niego plecami i opierając dłonie o parapet
- Rinsaku....chce o tym wszystkim zapomnieć. O tym pocałunku...co prawda jednostronnym , ale pocałunku. Kocham Tano-kun. I to z nim chce spędzić resztę życia. To moja ostateczna decyzja. Kocham Go najbardziej na świecie. Jego ból jest moim bólem , a Jego szczęscie moim. Dlatego...przestań mi już mącić w głowie. Sprawiasz , ze mam watpliwości co powinnam zrobić. Choć tak naprawdę ja wiem. To zawsze był Tano-kun. I nic tego nie zmieni. Nic...zawsze będzie On - odparłam cicho
Wiedziałam , że mogę mu sprawić ból tymi słowami. Ale musiał On zrozumieć. Był dla mnie bratem....i tylko bratem. A Tano-kun był dla mnie najważniejszą osobą na świecie. Moim sercem.
-Jak to o jakim pocałunku...? Nie pamiętasz? Pojawił się czarny dym w twojej wiosce, przyszedłem ciebie o tym poinformować. Dalej udałem się na spotkanie z demonem ,a raczej demonicą która kazała mi przyprowadzić ciebie do twojego mieszkania. Dalej udaliśmy się razem na to miejsce, zaczęliśmy je badać ,a potem...Doszło do jednego pocałunku, potem drugiego...Trwało to dobre kilkanaście minut, gdy nagle uciekłaś w postaci wilka ode mnie...(Opisałem dokładnie wszystko co robiłem, co ona robiła, ze szczegółami). Jak możesz tego nie pamiętać? Tego wszystkiego...?Mojej najlepszej chwili w życiu...razem z tobą...Jak...-Mówiłem nie wierząc, że nie wie o czym mówię. Każde jej słowo było jakby nożem wbitym w moje serce. Moja twarz stała się jeszcze bardziej ponura, a wzrok błądził gdzieś ,nie wiadomo gdzie, byłem jakby nieobecny przez chwilę, po czym spojrzałem na Minako .
Gdy ten o tym wszystkim mówił, miałam ochotę Go uciszyć. Widać, a raczej słyszałam , żę Go raniłam ale , to wszystko były kłąmstwa. To nie była prawda. Gdy ten chciał skońćzyć krzyknęłam do Niego odwracając się w Jego stronę
- Przestań!!! To wszystko co mówisz to...to nie prawda. Nic takiego się nie wydarzyło! Nie mogło sie wydarzyć. W mojej głowie nie ma takiego wspomnienia. Gdyby było...gdyby było....by mnie tu już nie było na tym świecie. Bym nie mogła zrobić czegos takiego Tnao-kun. Nie mogłabym mu spojrzeć w oczy , teraz gdy wrócił. Bym zabiła się na Jego oczach. Nie mam takiego wspomnienia w mojej głowie!! To kłamstwo...jakieś genjutsu rzucone na Ciebie. Ale to się nie działo! Nie mogło się dziać - odparłam patrząc na Niego ze smutkiem w oczach jak i bólem
Gdyby to była prawda...przecież jak bym mogła wtedy spojrzeć w oczy Tano-kun. Przecież...powinnam już nie żyć. Powinnam po tym wszystkim sie zabić. Ale ja żyję...wiec widocznie tego nie było. To jakieś dziwne genjutsu rzucone na Rinsaku.
Słuchałem słów Minako ,a moje serce rozpaczało. Jak mogła o wszystko mówić...Te słowa, bardziej bolesne niż najgorsza rana. Zacząłem spokojnym ponurym głosem:
-Minako...Zapomniałaś z jakiego ja klanu pochodzę...? Jestem Uchiha, na mnie rzucić genjutsu można, jednak ja od razu wiem ,że jestem pod działaniem takiej techniki i dzięki tym oczom mogę obrócić iluzję przeciwko mojemu wrogowi, lub się z niej uwolnić. Po co miałbym cie okłamywać...To nie ma żadnego sensu, przecież wiem co czujesz do Tano i pamiętam dokładnie to ,co wtedy się wydarzyło, a ty tego nie pamiętasz w ogóle..-Skończyłem zasmucony.
- Może ja nie chcę pamiętać...może coś sprawiło , że nie pamiętam. A może to jednak tylko iluzja. Nie chcę tego pamiętać...czy tak bardzo chcesz mi sprawiać ból? Czy tak bardzo chcesz abym to pamiętała? Chcę...chcę żyć z Tano-kun . Chcę z nim się związać na dobre i na złe. I jeśli postąpiłam tak jak mówisz....to zabij mnie. Bo nie wierzę , że mogłam tak Go zranić... , że tak postąpiłam - powiedziałam odwracając się do Niego plecami i patrząc przez okno
Nie mogłam uwierzyć , że coś takiego zrobiłam Tano-kun. On...tyle dla mnie zrobił. Tyle dla mnie poświęcił. A ja... ja Go tak zraniłam. Czekałam na cios który zrobi Rinsaku. Chciałam aby mnie zabił jeśli to była prawda.
Odwróciłam się znowu do Niego
- Zabij mnie jeśli coś takiego zrobiłam... - znowu powiedziałam patrząc na Niego
Słuchałem jej uważnie. Gdy nagle odwróciła się ode mnie i powiedziała zabij mnie. Musiałem wykorzystać tą sytuację. Nie miałem ani chwili do stracenia. Wykorzystując swoją szybkość(95) wobec jej (64) .Znajduję się za nią i wbijam strzykawkę prosto w szyję. Trucizna powinna się rozprzestrzenić od razu, bowiem takie jest jej działanie. Dodatkowo przecież dziewczyna czeka na to, kiedy to zrobię i wyczekuje ciosu nie broniąc się nawet. W momencie gdy wbijam igłę w ciało to drugą ręką przyciskuję do buzi, tym samym kciukiem i unerwieniem palca wskazującego zatykając dziurki w nosie i odcinając dopływ powietrza. Czyli najpierw mózg odbiera reakcję zastrzyku, ukłucia w szyję ,co powinno zaowocować złapaniem się tam dłonią, gdy w odstępie nawet nie jednej sekundy, zostaje zatrzymany dopływ powietrza. Oczywiście trucizna się po organizmie rozpływa ,a ona nie ma jeszcze powietrza. Jest to zrobione na celu, by nie krzyczała ,a jeszcze otrzymywała problem związany z oddychaniem. Wtedy chyba nie powinnam mieć nawet sił by wyciągnąć kunai lub zrobić coś innego po wstrzyknięciu trucizny, powinna ją ogarnąć od razu senność. Poza tym sama prosi o śmierć. Tymczasem ja tylko chcę ją pozbawić przytomności. To tyle. W razie ewentualnego ataku wolną ręką od strzykawki staram się jakoś bronić.
Minako uważała Rinsaku za kogoś dla Niej wyjątkowego. Za brata, jak sama powiedziała. Jednak chyba tylko Ridge(czy jak on się tam nazywa) czy inni bohaterowie Mody na Sukces wyrabiają ze swoim rodzeństwem takie ekscesy, jakie można wywnioskowac z wymiany zdań, która odbyła się w Sali obrad. Jednak początki tego domniemanego kazirodztwa nie są przedmiotem tego posta, więc przejdźmy do rzeczy....
Minako użyła słów ,,zabij mnie'' najprawdopodobniej jako figury retorycznej. Tak czy inaczej, dla Lidera Brzasku było to jawne zaproszenie. Ot - Bijuu do jego małej kolekcji. O wiele szybszy od panny Kurosaki, rzucił się na nią i wbił strzykawkę prosto w jej szyję. Jako że ona nie opierała się zbytnio, a on był znacznie szybszy, obyło się bez większych problemów.
Jednak tutaj do akcji wkroczył Raijuu, broniąc jako tako swojej Jinchuuriki. Użyczył jej bowiem części swojej chakry, a zarazem swej mocy. Także Minako nie straciła jeszcze przytomności, miała szansę, choc nie była to duża szansa, na obronę. Rinsaku jednak odciął jej dopływ powietrza, nie mogła tym samym wezwac pomocy... Nie wiele czasu zostało Minako na działanie. Zaledwie kilka chwil i sen zmorzy ją niezależnie od wpływu chakry demona na jej organizm.

Kolejka: Minako>Rinsaku>Ja
//Czemu to ja zawsze muszę zaczynać...jak ja tego nie lubię...no ale nic //
Poczułam nie tylko ból , że coś mi się wbiło w szyję ale również senność. Potem ktoś mi odciął dopływ powietrza. On..on nie chciał mnie zabić...chciał mnie porwać. Wstąpiła we mnie wściekłość połączona z wściekłością Raiju. Nie miałam zamiaru tak skończyć . Nie teraz. Nie tak.
Moje źrenice się zmniejszyły i zapłonęły w gniewie ognia. Znowu nad sobą nie panowałam. I może to i dobrze. Znowu przede mną pojawiła się twarz Ignis. Uśmiechnęłam się w myślach i powiedziałam do niej
~ Teraz...możesz mnie zabrać~
I spełniła moje życzenie.
Pokój wybuchł od ognia.Wszystko płonęło. Nawet podłoga pod Rinsaku płonęła. Każdy centrymetr pokoju płonął. Nie było drogi ucieczki , przynmajmniej dla Rinsaku .Ja sama zmieniłam się w ogień, przy okazji parząc Rinsaku i wniknęłam w mojego sługę ( ogień). Jednak nadal czułam truciznę w sobie. Oddaliłam sie od Rinsaku ( w ogniu, mam taką umiejętność dzięki KG) , a dokładniej do drzwi i zmieniłam się w siebie po czym wybiegłam przez Nie. Dzięki opanowaniu przez Ignis ( oczywiście nie całkowicie to jest niemożliwe ) mogłam zachować jasność umysłu i sprawić , że cały pokój , bez wyjątku płonął. Każdy skrawek tego pokoju płonął. Po raz pierwszy miałam taką nie odpartą ochotę kogoś zabic. Tą osobą został Rinsaku.
Dawca śmierci
Chwyciłam się odruchowo za miejsce gdzie została wbita strzykawka. Nie zostało mi dużo czasu. Zmieniłam się w ogień i zaczęłam się przemieszczać przez korytarz przez płonące pochodnie. Nie mogłam tak walczyć. Musiałam zyskać na czasie. Po raz pierwszy musiałam uciec. Moje tyły chroniła ściana ognia. Musiałam dotrzeć do wejścia do rezydencji. Choć i teraz wiedziałam , że każdy dojrzy ogień wydobywający się z w pomieszczenia.
Patrzyłam cały czas w ziemię. Nie mogłam patrzeć w oczy. Wiedziałam o tym.

Chakra
4645 – 2000 = 2645 PCh
// Wybaczcie za opisy ale nadal mam gorączkę //
Dobra, tylko czekałem na to. Wiedziałem ,że ma to kekke genkai. Jednak zauważmy jedną rzecz. Po pierwsze powinna paść od razu po strzykawce ,po dostaniu się do organizmu trucizny ,ale cóż. Zobaczmy jak wygląda sytuacja. Brak powietrza, trucizna, plus wysiłek. 2000 pch za kg, powinna nawet iskierki nie wskórać. Zużycie takiej ilości energii, plus tamte czynniki. Wysiłek ,którego nie powinna robić, a jednak zrobiła. Zużyła powietrze ,którego już nie miała. Ale wszystko oceni MG. Ja od razu aktywowałem swoje kekke genkai ,gdy tylko wbiłem jej strzykawkę. Gdy zobaczyłem co się kręci, zwiększony przepływ chakry, to od razu zrobiłem dźwignię i kopnąłem ją w plecy ,tym samym starając się wyrzucić przez okno znajdujące się w sali. Powinna spokojnie zostać wyrzucona, bowiem jest osłabiona i nie ma sił. nie wiem skąd wzięła siły na kg. Od razu gdy wyrzuciłem ją przez okno ,to w razie wybuchu chowam się pod jakieś biurko, gdyby oczywiście mnie dosięgnął. By w ten sposób uniknąć poparzeń. Jeżeli jednak ogień będzie na zewnątrz, to od razu bez chwili zastanowienia wykonuję Arai Rouga. Powstaje ogromny ,magmowy wilk ,który i teraz są dwie opcje. Jeżeli widzę ,że ogień jednak mnie dosięgnie, to bestia wchłania cały ogień(jedna z jej umiejętności, bowiem katon jego wzmacnia, powiększa). Dzięki temu powinien mnie obronić przed tym atakiem. Od razu dalej rozkazuje istocie (prawdopodobnie mooocno powiększonej) ruszyć za dziewczyną i używając kolejnej zdolności(lecenia jak pocisk, pędzący strumień ognia) zwierzęcia błyskawicznie powinien dotrzeć do Kage Oto i ją wbić prosto w ziemię. Ona przecież spada, dodatkowo ma może wbite odłamki szkła. No i trucizna. Z takiej wysokości i siła teraz bardzo dużego wilczura powinna załatwić sprawę. To jest opcja ,gdy ogień mnie dosięga. Jeżeli jednak jest on na zewnątrz, to od razu bestia wyskakuje z pokoju(zamieniając się w ten strumień ognia) i uderza w Minako. Każdy ogień ,który go tknie wtedy tylko go powiększa i dodaje jeszcze siły. Oczywiście także wbija ją mocno w ziemię. Dodajmy ,że jest on zrobiony z magmy, czyli ogień to nic w porównaniu z tym. No i jego masa(ciężki bydlak jest :p ). Ja tymczasem staram się orbonić przed ewentualnym ogniem poprzez zasłonięcie się całym płaszczem i skulenie się. Od razu sekunda po wybuchu zrzucam płaszcz z siebie. Ruszam od razu za Minako ,wyskakuję z sali obrad. Prawdopodobnie widzę ją spadającą. Gdyby wilk został zniszczony to sam postanawiam zakończyć to. Rzucam w nią z całych sił shurikenem demonicznego wiatru. Celuję w tors, no i oczywiście powinien on ją przyszpilić do ziemi. Już czy będzie żyła, czy nie ,to mnie nie obchodzi. Zadarła z klanem Uchiha i tego teraz pożałuje. Jeżeli jinchuuriki ginie ,to demon razem z nim. Nie daję jej uciec, mój wilk ją goni(będąc pod postacią tego strumienia) a także ja, ciskając w nią shurikeny i starając się podciąć jej pięty achillesa, ścięgna przy stopach. Wilk ma uderzyć w nią z całych sił. Przed ogniem oczywiście zasłaniam moje oczy, by nie ucierpiały .Proszę wziąć pod uwagę mój sharingan ,którym posługuję się już bardzo długo(pól roku na forum ,cztery lata w fabule) i nim obserwuje każdy ruch mojego przeciwnika. Staram się przewidzieć ruchy wroga, dzięki odpowiednim kalkulacjom ,gęstości powietrza(że staje się gorętsze nagle, przepływie chakry). Także widzę szybko poruszające się obiekty. Dodajmy też moją szybkość (95) plus moje doujutsu. Także posiadam duże doświadczenie w pojedynkach. Sam klan Uchiha specjalizował się wyłącznie w walce ,już od małego. Moim głównym żywiołem rodu, jak i moim własnym ,który bardzo dobrze wytrenowałem jest ogień.(mam dużo technik z tego zakresu). Zatem wiem ,jak się bronić przed tym żywiołem i jak przeciwdziałać niemu. Dlatego także moja technika nie jest słaba. Na koniec dodam jeszcze raz, strzykawka powinna działać natychmiastowo, do tego nie miała ona dopływu powietrza. No i ten ogromny wysiłek z użyciem kg, stratą 2000 pch. To tyle.

Chakra 2254-550 = 1704 Pch
Minako popełniła błąd. Nie powinna narażac się na ogromny wysiłek, jakim była aktywacja Kekkei Genkai, w swoim stanie. Przez chwilę zapłonęła, parząc dotkliwie skórę Uchihy, jednak chłopak nie stracił zimnej krwi i używając dźwigni, wyrzucił ją przez okno. Już w locie trucizna zrobiła swoje. Miejsce, jakie Rinsaku wybrał na wbicie igły było idealne. Aorta rozniosła truciznę po całym ciele dziewczyny w mgnieniu oka. Co więcej, trucizna przeznaczona była na Jinchuurikich. Teraz więc nawet moc Raijuu już nie pomogła... Zanim Minako spadła na ziemię, zmieniła się już z powrotem w dawną siebie, a po ogniu nie pozostał nawet ślad. Po chwili przez okno wyleciał także ogromny magmowy wilk, uderzając w Minako i tym samym zadając jej bardzo poważne rany i rozlegle ją parząc.
Gdy Rinsaku wyskoczył przez okno, ujrzał ledwie żywą, nieprzytomną Minako, a obok niej swego wilka. Teraz Minako była że tak powiem do jego dyspozycji....

Rinsaku: dopisz sobie 4 pkt statystyk i 20 pch za wygraną walkę z silniejszym przeciwnikiem. O ile to można walką nazwac.
Dotkliwe poparzenia na rękach. -20% statystyk na tydzień. Dobrze by było żeby zobaczył to medyk...

Minako - utrata przytomności na 24 h, bardzo poważne i rozległe oparzenia. -75% do statystyk na tydzień. Bez interwencji dobrego medyka będzie oszpecona na całe swoje, zapewno już krótkie, życie.
"Kuso!" Pomyślałem ,gdy dziewczyna mnie poparzyła. Pełen nienawiści dokonałem na niej zemsty. Szybko złapałem ciało dziewczyny. Owinąłem ją moim ubraniem. Założyłem strój ANBVY i maskę .Teraz nie powinien mnie żaden przechodzień zaczepić ,bowiem normalne było że ANBU mieli na plecach innych shinobi. Jej twarz była zasłonięta. Wziąłem ją na plecy i zacząłem zmierzać w kierunku murów. <NMM>