Sala za Biurem

Jest to stosunkowo maÂłe pomieszczenie, ma tlyko jedno okno u szczytu i jedne drzwi, wchodzi siĂŞ do niej przez gabinet ukrytym wejÂściem za regaÂłem. Stoi tu stolik i jest kilka dokumentów, oprócz tego jest tu barek i maÂła biblioteczka z ksi¹¿kami.Jest to perfekcyjne miejsce na odpoczynek od codziennych wraÂżeĂą i chwilĂŞ relaksu.

WÂślizgnĂŞÂła siĂŞ do sali i usiadÂła na fotelu, rozsiadÂła siĂŞ i odsapnĂŞÂła, zwiesiÂła gÂłowĂŞ i odpoczuwaÂła spokojnie rozmyÂślajÂąc

Nareszcie spokój.

Gdy usÂłyszaÂła jak przybysz wyszedÂł spowrotem wszedÂła do gabinetu

[NMM]

WeszÂła do pokoju i zaczĂŞÂła siĂŞ relaksowaĂŚ, zawoÂłaÂła jednego ze straÂżników a ten przyniósÂł jej o co prosiÂła, potem zasnĂŞÂła na Âłózku tuÂż obok biurka.

---

Dziewczyna weszÂła do sali i opadÂła na ÂłóÂżko udajÂąc siĂŞ na dÂługo oczekiwany odpoczynek, tuÂż przed zaÂśniĂŞciem jeszcze raz popatrzaÂła na nowy nabytek, potem przetarÂła oczy i oddaÂła siĂŞ w objĂŞcia snu.
Dziewczyna obudziÂła siĂŞ, przeciÂągnĂŞÂła, wykonaÂła porannÂą toaletĂŞ i z niechĂŞciÂą zaczĂŞÂła siĂŞ przebieraĂŚ w strój oficjalny, u pasa przywiesiÂła wszystkie cztery czĂŞÂści Kami'ego. ByÂł to tak naprawdĂŞ jedyny dodatek w jej stroju, z udawanym uÂśmiechem na twarzy lekko ziewajÂąc wyszÂła z komnaty po drodze witajÂąc siĂŞ ze sÂłu¿¹cymi.

[nmm]
Rina weszÂła do pokoju i odrazu usiadÂła na jednym z foteli, cierpliwie czekaÂła na przyjÂście Wi, byÂła caÂłkiem róÂżowiótka ze stresu i z powodu uczuĂŚ jakie niÂą targaÂły. UÂśmiechaÂła siĂŞ do siebie, poprawiajÂąc swój naszyjnik i dezaktywujÂąc Doujutsu.

---

Wi wszedÂł do maÂłego pokoiku.Nigdy tu nie byÂł , zresztÂą nikt o ty pokoiku nie wiedziaÂł. Nagle Wi zauwaÂżyÂł , Âże brak tutaj wieszaka.
Brak tutaj jakiegoÂś Âładnego , stylowego , drewnianego wieszaka. Powiedz tylko z jakimi wzorkami miaÂł by byĂŚ a w sekundĂŞ go stworzĂŞ - PowiedziaÂł Wi uÂśmiechniĂŞty. ChciaÂł , Âżeby atmosfera byÂła luÂźna a nie napiĂŞta . . .
NaprawdĂŞ piĂŞkny te twój nowy naszyjnik - dodaÂł po chwili uÂśmiechniĂŞty chÂłopak.
Dziewczyna uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ do Wi i powiedziaÂła - Ja sÂądzĂŞ, Âże motywy kwitnÂącego kwiatu sÂą Âśliczne, naprawdĂŞ Âśliczne. - ZamilkÂła, a sÂłyszÂąc komplement o swoim naszyjniku zaczerwieniÂła siĂŞ jeszcze trochĂŞ i wskazaÂła miejsce, w którym mógÂł usi¹œÌ Wi, mówiÂąc - MoÂże usiÂądziesz, jest tu doœÌ miejsca, naprawdĂŞ. - Rina zauwaÂżyÂła jak drzwi zamykajÂą siĂŞ za Wi, wiedziaÂła, Âże mechanizm odseparowaÂł ten gabinet od reszty paÂłacu, czuÂła siĂŞ bezpieczna.
Mokuton no jutsu - powiedziaÂł Wi a przy nim pojawiÂł siĂŞ taki wÂłaÂśnie wieszak jaki zaÂżyczyÂła sobie Rina. ByÂła to kwitnÂąca róÂża. DopasowywaÂła siĂŞ ona do naszyjnika .
No wiesz to tak raczej nie wypada. Ty powinnaÂś siedzieĂŚ , ale jeÂżeli chcesz mogĂŞ stworzyĂŚ dodatkowy fotel chociaÂż nie wiem czy lubisz siedzieĂŚ na drewnie. - PowiedziaÂł zakÂłopotany Wi. Jednak chÂłopak teÂż usÂłyszaÂł jak drzwi siĂŞ zamykajÂą. MiaÂł lepszy sÂłuch bo jego pupilkami byÂły psy a jak wiadomo pan jest bardzo dobrze zgrany z summonem .
Pomimo tego Rina nakazaÂła Wi usi¹œÌ wiĂŞc chÂłopak poszedÂł na fotel. Zdecydowanie byÂł on wygodniejszy od tego drewnianego fotela , na którym chÂłopak siedziaÂł ostatnio.
// W tym gabinecie sÂą dwa fotele \\

Rina uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ i spojrzaÂła w oczy Wi, nic nie mówiÂła tylko przeglÂądaÂła siĂŞ w jego Âślicznych oczach, przez moment zaczĂŞÂła podziwiaĂŚ wieszak, podobaÂł jej siĂŞ, powiedziaÂła. - DziĂŞkujĂŞ za ten prezent, jest bardzo piĂŞkny - Zaraz po tym znów przyglÂądaÂła siĂŞ chÂłopakowi upijajÂąc siĂŞ jego obecnoÂściÂą i fizycznoÂściÂą.
//To fajnie zostanie mi troszkĂŞ chakry //
ProszĂŞ to Âżaden problem. JeÂżeli potrzebowaÂła byÂś czegoÂś jeszcze to tylko powiedz. Jak mówiÂłem Hi daje wiele moÂżliwoÂści. - powiedziaÂł Wi uÂśmiechajÂąc siĂŞ. PatrzyÂł siĂŞ Rinie w oczy. ByÂł szczĂŞÂśliwy , ze moÂże przebywaĂŚ w towarzystwie tak waÂżnej osoby. Bardzo lubiÂł z niÂą rozmawiaĂŚ. Ciekawe czy ktoÂś poza nim i RinÂą byÂł w tym pokoju. WyglÂąda jak by prawie nikt go nie uÂżywaÂł. Tylko jedno okno to doœÌ problematyczne. MÂłody Senju lubiÂł sÂłoĂące. WrĂŞcz potrzebowaÂł sÂłoĂąca do Âżycie jak podlegÂłe mu drzewa.
Dziewczyna widzÂąc zakÂłopotanie chÂłopaka rozkazaÂła czterem kawaÂłkom miecza podlecieĂŚ do Âściany, kiedy tylko zbliÂżyÂły siĂŞ do niej zmieniÂła siĂŞ w okno, potem miecze opadÂły na parapet. - Jak juÂż mówiÂłam, specjalizuje siĂŞ w GenJutsu, zazwyczaj uÂżywam go z powodów osobistych, jednak dziĂŞki temu uÂżycie go w walce jest Âłatwiejsze i bardziej efektywne. - Rina poÂłoÂżyÂła swojÂą dÂłoĂą na dÂłoni Wi, zaczerwieniÂła siĂŞ, ale spojrzaÂła mu w oczy, miaÂła wzrok, który zadawaÂł pytanie "Czy mogĂŞ? Nie krĂŞpuje ciĂŞ to?", uÂśmiechaÂła siĂŞ dosyĂŚ radoÂśnie, jednak byÂła trochĂŞ zakÂłopotana.
Bardzo ciekawa sztuczka - powiedziaÂł Wi i przyglÂądaÂł siĂŞ uwaÂżnie tym dziwnym mieczom. Jednak nie to byÂło teraz najwaÂżniejsze.
Wi nigdy nie umiaÂł odpowiadaĂŚ na pytania zadawane w taki sposób. Jednak teraz nie protestowaÂł co w jego jĂŞzyku oznaczaÂło tak. Wi nie byÂł juÂż tak bardzo czerwony jak na górze. Jednak nie moÂżna powiedzieĂŚ , Âże jego skóra miaÂła normalny kolor. Policzki nadal byÂły zaczerwienione. Jednak chÂłopak ufaÂł Rinie , ze to miejsce jest bezpieczne i nikt o nim nie wie.
Dziewczyna powoli zaczĂŞÂła pieÂściĂŚ jego dÂłoĂą, widaĂŚ byÂło, Âże sprawia jej to przyjemnoœÌ, dlatego stale kontynuowaÂła swoje "zabiegi", po chwili milczenia zapytaÂła. - CoÂś siĂŞ staÂło, Âże... ykhm, tak siĂŞ spi¹³eÂś, czujesz siĂŞ Âźle z tym co robiĂŞ, czyÂż nie? ProszĂŞ, odpowiedz mi. - MówiÂła szeptem, tak, by tylko on mógÂł usÂłyszeĂŚ jej sÂłowa, spoglÂądaÂła mu w oczy i cieszyÂła siĂŞ tym widokiem, jednak nie potrafiÂła zrozumieĂŚ zachowania Wi, byĂŚ moÂże jest zbyt stanowcza, zbyt konkretna, sama nie wiedziaÂła, po prostu nie potrafiÂła obj¹Ì umysÂłem tylu rzeczy naraz, gdy jest on w pobliÂżu.
Nie jest Âświetnie , ale ja nigdy nie potrafiÂłem siĂŞ komunikowaĂŚ za pomocÂą oczu . . . Wiesz czasami jest tak , ze pewne rzeczy potrafisz Âświetnie a innych w ogóle. Tak samo mam jak przychodzi do narysowania czegoÂś. - powiedziaÂł chÂłopak spokojnie. Wi nigdy nie byÂł dobry w wysÂławianiu siĂŞ w takich sytuacjach. CzuÂł siĂŞ podobnie jak Rina nie mógÂł siĂŞ skopiĂŚ na BoÂżym Âświecie.
Wielkie niebieskie oczy chÂłopaka uwaÂżnie obserwowaÂły RinĂŞ. ByÂła ona piĂŞknÂą mÂłodÂą kobietÂą. Ale nie wyglÂąd byÂł dla chÂłopaka najwaÂżniejszy. Najbardziej "lubiÂł" RinĂŞ za jej niepowtarzalny charakter.
Rina usmiechnĂŞÂła siĂŞ i powiedziaÂła. - Nadrobisz to, napewno. - PokrzepiÂła chÂłopaka i po chwili wziĂŞÂła swojÂą rĂŞkÂą, z powrotem do siebie i poÂłoÂżyÂła na kolana, spojrzaÂła jeszcze raz na niÂą, potem przerzuciÂła swój wzrok na chÂłopaka, zapytaÂła. - MoÂże chciaÂłbyÂś o czymÂś porozmawiaĂŚ, coÂś cie gryzie? - Bez wiĂŞkszych problemów zadawaÂła pytania, nie myÂślÂąc nad nimi, poniewaÂż wiedziaÂła co chce powiedzieĂŚ, chciaÂła rozmawiaĂŚ, czuĂŚ i wiedzieĂŚ, Âże jest z kimÂś kto ja rozumie, kimÂś kto czuje to co ona i odwzajemnia uczucie, wiedzieĂŚ, Âże jest siĂŞ potrzebnÂą, choĂŚ tej jednej, jedynej osobie.
WÂłaÂściwie to bardzo siĂŞ cieszĂŞ , Âże CiĂŞ spotkaÂłem. Jest ÂświetnÂą wÂładczyniÂą jak i ÂświetnÂą kobietÂą i . .. no bardzo mi siĂŞ podobasz . - Wi mówiÂł spokojnie na poczÂątku jednak potem znowu zrobiÂł siĂŞ czerwony jak burak.
A moÂże ty masz jakiÂś problem , o którym mi nie powiedziaÂłaÂś w gabinecie?? JeÂżeli coÂś jest nie tak wystarczy powiedzieĂŚ postaram siĂŞ pomóc. - ChÂłopak mówiÂł powoli. chciaÂł , Âżeby dziewczyna dobrze go zrozumiaÂła. Wi staraÂł siĂŞ odwzajemniĂŚ uczucie Riny najlepiej jak potrafiÂł. StaraÂł siĂŞ jÂą zrozumieĂŚ, chciaÂł siĂŞ teÂż wiĂŞcej dowiedzieĂŚ o jej KG. Co prawda to ostatnie byÂło najmniej waÂżne , ale chÂłopak nigdy nie miaÂł do czynienia z tym Dou.
I jak masz jakaÂś ksi¹¿kĂŞ o swoim Dou jutsu to moÂże byÂś mi poÂżyczyÂła?? Nie lubiĂŞ czytaĂŚ , ale zawsze trzeba jakoÂś poszerzaĂŚ swoje horyzonty. - Wi powoli wracaÂł do normy jednak jego skóra nadal pozostaÂła lekko czerwona. ChociaÂż moÂże lepiej wyglÂądaÂł jak byÂł caÂły czerwony.
Dziewczyna wrĂŞcz niezauwaÂżalnie spuÂściÂła gÂłowĂŞ i odpowiedziaÂła. - Mam, oczywiÂście, Âże ci poÂżyczĂŞ. - ZrobiÂła kilka kroków do biblioteczki i wyciÂągnĂŞÂła ma³¹ ksi¹¿eczkĂŞ, otrzepaÂła jÂą ze Âśniegu i podaÂła chÂłopakowi. - ProszĂŞ, wszystko tutaj pisze, moÂżesz jÂą zatrzymaĂŚ, posiadam jeszcze kilka kopii - Dziewczyna po podaniu ksi¹¿ki podeszÂła do okna i oparÂła siĂŞ na parapecie spoglÂądajÂąc za nie, oglÂądaÂła widoki z niego. MyÂślaÂła o wszystkim, by tylko zapomnieĂŚ o swym skrywanym uczuciu, uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ widzÂąc przelatujÂącego go³êbia, który usiadÂł na jednym z dachów budynków przed pokojem, Rina czekaÂła na cokolwiek, co wyrwaÂłoby jÂą z tego letargu, naprawdĂŞ nie chciaÂła dÂłuÂżej czekaĂŚ, juÂż nie. UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ do szyby i wpatrywaÂła siĂŞ w zimowy widok jej wioski.
Wi podziêkowa³ za ksi¹¿kê i od³o¿y³ j¹ na stoliczku. To nie by³ czas na przegl¹danie ksi¹¿ek zreszt¹ ch³opak i tak tego zbytnio nie lubi³. Podszed³ do dziewczyny i przytuli³ j¹. Cichutko powiedzia³ jej do ucha - Wtedy nie dokoùczy³em. Mo¿e nigdy siê nie zakocha³em , ale teraz to czujê. Ja Ciê kocham Rino.
Wi czekaÂł na odpowiedÂź dziewczyny bo nie mógÂł juÂż dÂłuÂżej skrywaĂŚ tego uczucia. MusiaÂł pokazaĂŚ , Âże nie jest tchórzem i nie bĂŞdzie siĂŞ baÂł miÂłoÂści.
Dziewczynie zaparÂło dech w piersiach, w pierwszym momencie nie wiedziaÂła co zrobiĂŚ, zaraz potem rozluÂźniÂła siĂŞ, obróciÂła i wtuliÂła w Wi, poÂłoÂżyÂła gÂłowĂŞ na jego ramieniu, wsÂłuchiwaÂła siĂŞ w jego szepty jak w najpiĂŞkniejszÂą muzykĂŞ, po chwili milczenia powiedziaÂła. - Ja teÂż ciebie kocham... jak nigdy nikogo, nad swoje Âżycie, na zawsze. - Po skoĂączonych sÂłowach pocaÂłowaÂła go w policzek, obejmujÂąc rĂŞkami w pasie, na twarzy pojawiÂł siĂŞ wesoÂły uÂśmieszek. PrzytuliÂła siĂŞ mocniej do Wi i tak pozostaÂła, nie chciaÂła go puszczaĂŚ, nie teraz.
MÂłody Konoszanin teÂż nie chciaÂł przerywaĂŚ tej chwili. MogÂła ona trwaĂŚ wieki. Wi byÂł uÂśmiechniĂŞty przez caÂły czas. Teraz nie potrzebowaÂł sÂłów. WystarczyÂł tylko uÂścisk ukochanej mu osoby. ChÂłopak miaÂł nadziejĂŞ , Âże nic nie przerwie tej chwili. Sama Rina mówiÂła , Âże nikt tu nie wejdzie wiec Wi nie miaÂł siĂŞ czego obawiaĂŚ. Po chwili teÂż pocaÂłowaÂł dziewczynĂŞ w policzek i uÂśmiechn¹³ siĂŞ.
Tak jak nikogo ja te¿ tak s¹dzê- szepn¹³ jej te s³owa do ucha. Tylko to chcia³ powiedzieÌ.
Rina wtula³a siê w Wi, podoba³o jej siê to, przymknê³a oczy i oddawa³a siê chwili. Zaraz potem otworzy³a je i spojrza³a za okno, zacz¹³ padaÌ œnieg, ale s³oùce nadal œwieci³o, cieszy³a siê z tego powodu, wiedzia³a, ¿e s¹ sami tak d³ugo, jak tego zechc¹, a ona nie chcia³a puszczaÌ Wi, nie teraz. Uœmiecha³a siê do siebie i przytula³a ch³opaka jakby ju¿ nigdy wiêcej mia³a go nie zobaczyÌ.
Wi jako , ze staÂł do okna przodem zobaczyÂł jak Âśnieg zaczyna padaĂŚ. WtuliÂł siĂŞ w dziewczynĂŞ i zamkn¹³ oczy. Nie potrzebowaÂł Âśniegu by byĂŚ szczĂŞÂśliwym. ZresztÂą on juÂż byÂł szczĂŞÂśliwy. To jeden z najwspanialszych momentów w jego Âżyciu. MógÂł trwaĂŚ wieki
Czy tu zawsze pada Âśnieg. Podobno to kraina wiecznego Âśniegu??- Wi zapytaÂł. Jednak chÂłopak szeptaÂł Âżeby nie przerywaĂŚ chwili. ChÂłopak przez caÂły czas byÂł uÂśmiechniĂŞty.
Rina odpowiedziaÂła cicho - Nie zawsze, ale czĂŞsto, najczĂŞÂściej, gdy dzieje siĂŞ coÂś dobrego, wspaniaÂłego lub piĂŞknego. Jedna z powieÂści mówi, Âże gdy zakwita jabÂłoĂą na bezkresnej pustyni lodu zaczyna padaĂŚ Âśnieg, poniewaÂż jest to na tyle waÂżny moment, Âże wszystko staje siĂŞ moÂżliwe, - Po policzku dziewczyny spÂłynĂŞÂła Âłza, Âłza szczĂŞÂścia, nie potrafiÂła, ani nie chciaÂła jej zatrzymywaĂŚ, pÂłakaÂła z radoÂści, jak nigdy dotÂąd.
PiĂŞkna historia. - powiedziaÂł Wi i otworzyÂł oczy. OtarÂł ÂłezkĂŞ Rinie z twarzy. Pomimo , Âże to Âłzy szczĂŞÂścia Wi nie lubiÂł jak ktoÂś pÂłacze. MoÂże po prostu nie chciaÂł Âżeby Rina pÂłakaÂła. Nigdy nie wiadomo co mogÂła sobie pomyÂśleĂŚ.
ChÂłopak przytuliÂł jÂą wtedy jeszcze mocniej. PatrzyÂł na ten Âśnieg. MoÂże to oni sÂą jak ta jabÂłoĂą na pustyni lodowej. ZresztÂą to nie byÂło teraz waÂżne. Dla niego waÂżna byÂła teraz tylko ona.
Dziewczyna przestawaÂła pÂłakaĂŚ, przytuliÂła siĂŞ do Wi i cichutko jeszcze pochlipujÂąc oparÂła swojÂą gÂłowĂŞ na jego ramieniu, marzyÂła by ta chwila nigdy siĂŞ nie skoĂączyÂła, chciaÂła zostaĂŚ z Wi, na zawsze. Rina przytulajÂąc siĂŞ do chÂłopaka myÂślaÂła o przyszÂłoÂści, która juÂż nie byÂła tylko jej przyszÂłoÂściÂą, byÂła takÂże czĂŞÂściÂą Âżycia Wi, pomyÂślaÂła sobie, Âże od teraz wszystko co jest jednego z nich jest takÂże doÂświadczeniem i wiedzÂą drugiego. UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ i rozluÂźniÂła.
Wi nie chciaÂł przerywaĂŚ tej chwili jednak obowiÂązki go wzywaÂły.
Przepraszam , ale muszê udaÌ siê na trening z dru¿yna do Konohy. Niestety panuj¹ tam doœÌ rygorystyczne zasady ,a muszê zobaczyÌ czy Sensei trenowa³. Po ostatnim sparingu wyl¹dowa³em w szpitalu . . . - Wi powiedzia³ to Rinie po cichu. Ch³opak pomyœla³ , ze dziewczyna go zrozumie. Obowi¹zki to obowi¹zki tym bardziej , ze Sensei od d³u¿szego czasu wspomina³ o treningu. Jednak nagle Wi wpad³ na genialny pomys³.
A moÂże udaÂła byÂś siĂŞ ze mnÂą do Konohy?? Rezydencja Senjuu jest wielka i Casper sensei na 100% ma jakiÂś wolny pokój dla Ciebie. Zmiana klimatu przyda Ci siĂŞ. Poznasz nowych ludzi a w biurze zostawisz klona - Wi byÂł uÂśmiechniĂŞty . Bardzo chciaÂł Âżeby Rina wybraÂła siĂŞ z nim do Konohy.
A ja masz za duÂżo obowiÂązków na gÂłowie to wrócĂŞ tu zaraz po treningu. To by byÂła nasza pierwsza obietnica . - dodaÂł po chwili uÂśmiechniĂŞty Wi.
Dziewczyna przemyÂślaÂła wszelkie moÂżliwoÂści i spojrzaÂła Wi prosto w oczy, zamyÂśliÂła siĂŞ na moment i powiedziaÂła. - Na szczĂŞÂście co waÂżniejsze sprawy zakoĂączyÂłam przed twoim przybyciem, wiĂŞc mogĂŞ wyruszaĂŚ, tylko zabiorĂŞ Kami'ego. - Rina wezwaÂła do siebie kaÂżdÂą z czĂŞÂści Kami'ego, kiedy tylko wleciaÂły do swych pochew powiedziaÂła Wi, Âże jest juÂż gotowa do podróÂży i Âże chĂŞtnie odbĂŞdzie jÂą wraz z nim.
To Âświetnie -wykrzyczaÂł Wi.
Na ramieniu chÂłopaka pojawiÂł siĂŞ jego malutki piesek , który lubiÂł podróÂżowaĂŚ.
Mój szczeniaczek teÂż jest gotowy. On kocha podróÂżowaĂŚ wiĂŞc zawsze go ze sobÂą zabieram. - Wi mówiÂł spokojnie.
Tylko musisz mi powiedzieÌ jak wyjœÌ z tego pomieszczenia bo trochê siê nie ³apiê. - doda³ Wi

//Napisz NMM za mnie i za Ciebie bo po co spamowaĂŚ //
Dziewczyna uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ i klasnĂŞÂła kilka razy w dÂłonie, potem zapadnie siĂŞ osunĂŞÂły i wyszli... wprost na gÂłównÂą ulicĂŞ Yuki, poniewaÂż sala mogÂła zmieniaĂŚ miejsce swego poÂłoÂżenia wzglĂŞdem wymagaĂą Riny. Wyszli w trójkĂŞ, Rina, Wi i jego piesek.

[nmn]