Tawerna "Pod Pijaną Zgrają"

obskurna tawerna

---

Wchodzę i patrze,po czym znikam...

<NMM>
Widząc tego kolesia wyszedłem za nim, ale już go nie znalazłem.
Przed podróżą postanowiłem zrelaksować się przy kilku kubkach sake

Dodane po 1 godzinach 41 minutach:

chyba troche przesadziłem...
- wypiłem o jedną sake za dużo- krzywym krokiem wyszedłem z lokalu

---

wszedÂłem,wypiÂłem i zaplaciÂłem .... miÂło jest napiĂŚ siĂŞ sake ;p <NMM>
Przychodze, rozglÂądam siĂŞ i siadam na wolne miejsce. Zamawiam jedno piwo. Wypijamje, pÂłace i wychodze.
PrzebiegÂł w stronĂŞ iwy
PrzybiegÂł i usiadÂł na jednym z krzeseÂł ,czekaÂł na pewnÂą osobĂŞ.
PrzychodzĂŞ z TayuyÂą i wchodzĂŞ do tawerny.
-Witaj Dosu - mówiĂŞ do Dosu ;]
dobra mo¿emy iœÌ j¹ ju¿ odnieœÌ do aka - powiedzia³em.
- NO dobrze-POwiedzia³ i wzi¹³ tayuyê na plecy. -teraz ja j¹ ponosze - POwiedzia³ i wyszed³ z trawerny.Nastêpnie przeszed³ przez ca³y port i wyszli <zt>
Shi pojawila sie w porcie,
- Fu! HM! czujesz jak tu smierdzi rybami .. bleee - rzekla zatykajac nos.
-O kurde bleeee,co dalej robimy,dlaczego poszliÂśmy z kiri.
- bo narazie nie lezy w moich planach. idziemy do suny.
prowadz. do domku Amy poszla za HM!
<nmm>
HM! poszÂła[nmm]
klon przyszedÂł i z ukrycia usÂłyszaÂł rozmowĂŞ i poszedÂł
rozwaliÂł tawernĂŞ, poszedÂł.

[nmm]
Hachi wchodzi do Âśrodka i rozglÂąda siĂŞ do okoÂła...
-wybacz Yukimaro-kun ale muszĂŞ CiĂŞ opuÂściĂŚ, bĂŞdziesz musiaÂł sam znaleŸÌ uczniów- Hachi mówiÂąc to wyszedÂł

<nmm>
"Znowu sam... Przynajmniej nie muszĂŞ siĂŞ martwiĂŚ, ze zaszkodzĂŞ komus poza sobÂą... " - pomyÂślalem podchodzÂąc do Baru...
- Sake... - powiedziaÂłem do barmana...
- Nie pojawiÂła siĂŞ tu moÂże jakaÂś dziwna grupa? Na przykÂład shinnobi z dzieĂŚmi? - zapytaÂłem
Barman podaÂł ci sake.
- A widzisz tu gdzieÂś normalne grupy? - zapytaÂł, machajÂąc rÂąkÂą, jakby chciaÂł obj¹Ì caÂły lokal.- Shinobi z dzieĂŚmi teÂż nie byÂło.- parskn¹³ i odwróciÂł siĂŞ tyÂłem, polerujÂąc szklanki.
Siada koÂło Hasei...
- Poprosze butelkĂŞ Sake - zwraca siĂŞ do barmana
Odwraca siĂŞ w stronĂŞ hasie i mówi:
- A wiêc to Ty jesteœ ta s³ynna Hasei - powiedzia³a i wyci¹gnê³¹ d³où - mi³o poznaÌ
///Shirasaya Hasei tu nie ma... Po prostu prowadzi misjĂŞ w której biorĂŞ udziaÂł... ZwróĂŚ uwagĂŞ na kolor tekstu...///

Bez s³owa zacz¹³em piÌ Sake
"Szlag... Nigdy nie przyzwyczajê siê do alkoholu..." Rozgl¹dn¹³em siê po siedz¹cych w tawernie ludziach... Stara³em siê wy³apaÌ jakieœ ciekawe informacje... Coœ co pomog³oby mi w mojej misji...
GoÂści w tawernie byÂło siedmiu.
Przy stoliku najbliÂżej ciebie siedziaÂło czterech staÂłych bywalców i graÂło w karty. WyglÂądali na marynarzy.
Dwóch rozmawiaÂło przyciszonym gÂłosem gdzieÂś z boku, jakby dobijali nielegalnego targu. ZupeÂłnie w kÂącie, na krzeÂśle przy ogniu, odwrócony do ciebie tyÂłem siedziaÂł rosÂły mĂŞÂżczyzna.
StwierdziÂłem, Âże rosÂły mĂŞÂżczyzna bĂŞdzie najlepszym ÂźródÂłem informacji... Bez sÂłowa podszedÂłem do niego...
- WydarzyÂło siĂŞ ostatnio coÂś ciekawego? - zapytaÂłem
MĂŞÂżczyzna tylko spojrzaÂł na ciebie z niesmakiem.
- Nie gadam, ze szczurami lÂądowymi...- burkn¹³.- Barman piwa! - wrzasn¹³ sekundĂŞ potem. Barman, niczym posÂłuszny pudelek podbiegÂł do mĂŞÂżczyzny i nalaÂł piwa do kufla, stojÂącego na stoliku. Zza pazuchy mĂŞÂżczyny, który musiaÂł byĂŚ jak¹œ tutejszÂą szychÂą, wyskoczyÂła maÂłpka. PodbiegÂła do piwa na stoliku i wypiÂła trzy Âłyki. Potem odsunĂŞÂła siĂŞ. Kiedy nic jej siĂŞ nie staÂło, mĂŞÂżczyzna wzi¹³ ogromny kufel i zacz¹³ Âłapczywie piĂŚ.
- Nie to nie... - wzruszyÂłem ramionami... Od razu spostrzegÂłem, Âże facet budzi respekt... PodszedÂłem do barmana...
- MoÂżesz mi cos powiedzieĂŚ o tamtym mĂŞÂżczyÂźnie? - zapytaÂłem wskazujÂąc na rosÂłego faceta...
Barman otworzyÂł zdumiony oczy.
- GdzieÂżeÂś ty siĂŞ uchowaÂł chÂłoptasiu?! Jak moÂżesz nie znaĂŚ Wielkiego Kushihary?- postawiÂł przed TobÂą nastĂŞpnÂą szklankĂŞ sake, chociaÂż wcale o niÂą nie prosiÂłeÂś.
- Kushihara to kapitan "Piekielnego Lisa". To nasz jedyny peÂłnomorski statek. NajwiĂŞkszy i najpotĂŞÂżniejszy... PowiadajÂą, Âże Kushihara wiózÂł tym statkiem samego Kyuubiego, dziewiĂŞcioogoniastego i statek siĂŞ nie rozleciaÂł. MówiÂą teÂż, Âże jego maÂłpa ma w sobie zapieczĂŞtowanego demona, bo nie da rady jej zabiĂŚ, choĂŚbyÂś strzeliÂł jej prosto miĂŞdzy oczy.- barman zamilkÂł.- JeÂśli chcesz coÂś wiedzieĂŚ, albo zdobyĂŚ.... To tylko on ci powie i da, czego szukasz...- zakoĂączyÂł i odwróciÂł siĂŞ tyÂłem.
WypiÂłem sake i ponownie podszedÂłem do Kushihary
- Szukam informacji Kapitanie Kushihara... Podobno wie pan wszystko... - powiedziaÂłem spokojnie... JeÂśli wie wszystko to pewnie napotkaÂł tych, których szukam...
- Informacji powiadasz...? - ton mĂŞÂżczyzny byÂł teraz inny niÂż poprzednio.- KaÂżda informacja ma swojÂą cenĂŞ.- dodaÂł chwilĂŞ póÂźniej.
- Jeszcze jedno! - krzykn¹³ do barmana.- A zapÂłatÂą siĂŞ nie martw... DziÂś pijĂŞ na koszt tego Âłaskawego pana, który zaoferowaÂł siĂŞ, Âże zapÂłaci za mój trunek.- zwróciÂł siĂŞ do barmana, kiedy ten podszedÂł bliÂżej z dzbanem piwa.- Pan... A jak wogóle masz na imiĂŞ, panie?- ton marynarza wskazywaÂł na to, iÂż zupeÂłnie zmieniÂł do ciebie stosunek, kiedy wspomniaÂłeÂś mu o informacjach. ByÂł Âłasy tylko na pieniÂądze, a informacje to byÂło ich najwiĂŞksze ÂźródÂło w tym miejscu. no oczywiÂście prócz cichych. nielegalnych interesów.
- Yukimaro... Nara Yukimaro... - powiedziaÂłem spokojnie...
"Mam tylko nadziejĂŞ, Âże nie jest tak chĂŞtny do piwa jak czÂłonkowie klanu Akimichi do jedzenia... Mam ograniczony budÂżet" - pomyÂślaÂłem z lekkÂą obawÂą...
- Szukam pewnej grupy wĂŞdrowców... 3 shinnobi i 10 dzieci... Podobno pojawili siĂŞ tutaj... JeÂśli tak byÂło to zapewne nie umknĂŞÂło to uwadze kogos takiego ja wielki kapitan Kushihara... - powiedziaÂłem uwaÂżnie patrzÂąc na marynarza...
- Hmm...- zacz¹³ siĂŞ pokazowo zastanawiaĂŚ mĂŞÂżczyzna.- wiesz... w sumie takÂą grupĂŞ nie trudno zauwaÂżyĂŚ... Ale nie. Nie widziaÂłem. Chyba, Âże chodzi ci o 10 róÂżnych dzieci. Na moim statku czeka chyba równa dziesiÂątka. Ale dzieciaki siĂŞ nie znajÂą. Ich opiekunowie zresztÂą teÂż nie.- zamilkÂł i zaj¹³ siĂŞ piwem.
- MoÂżliwe, Âże to ci, których szukam... - powiedziaÂłem spokojnie...
"MogÂą siĂŞ maskowaĂŚ... ChoĂŚ z drugiej strony trudno by dzieciaki zachowaywaÂły siĂŞ tak wzorowo... ChociaÂż nie mam lepszego tropu...
- BĂŞde mógÂł ich zobaczyĂŚ? - zapytaÂłem spokojnie... PamiĂŞtaÂłem zdjĂŞcie Bata... JeÂśli tam jest to powinienem go rozpoznaĂŚ...
[/i]
- ZapÂłaĂŚ za drogĂŞ, a bĂŞdziesz mógÂł wejœÌ na "Piekielnego Lisa"... Bilet kosztuje 100Y...- parskn¹³. WidaĂŚ bylo, Âże komuÂś innemu napewno nie policzyÂłby tak duÂżo, ale na tobie zwietrzyÂł zapach Âłatwego zarobku.
"Kuso... KoleÂś chce mnie wyrolowaĂŚ... ÂŻaden bilet nie jest tak drogi... Ale nie mam wyboru... NajwyÂżej poproszĂŞ Hokage o zwrot kosztów..."
- Drogi ten bilet ale niech bĂŞdzie... - powiedziaÂłem i z ciĂŞzkim sercem wyciÂągn¹³em z 100 yenów i poÂłoÂżyÂłem je przed marynarzem...
Mê¿czyzna wzi¹³ pieni¹dze i w zamian wyda³ ci du¿¹ (wielkoœci piêœci) posrebrzan¹ monetê.
- PokaÂż to straÂżnikowi przed trapem, a wejdziesz bez problemów.- oznajmiÂł
- 20 Y za tego piwo tego pana poproszĂŞ.- dodaÂł barman, wyczuwajÂąc, Âże bĂŞdziesz siĂŞ zmywaÂł.
Bez sÂłowa rzuciÂłem Barmanowi 20 yenów i opuÂściÂłem tawernĂŞ {NMM}
Do tawerny wszedÂł kot. MiaÂł na oku szramĂŞ, zapewne powsta³¹ wskutek jakiejÂś walki. Leniwym wzrokiem omiótÂł izbĂŞ, po czym popĂŞdziÂł pod jeden z prezentujÂących siĂŞ stoÂłów. Zwin¹³ siĂŞ w k³êbek, ale przed zaÂśniĂŞciem omiótÂł leniwym spojrzeniem izbĂŞ. Jego obecnoœÌ byÂła nie do wykrycia. Jego kocim zmysÂłom przeszkadzaÂł haÂłas pijaków, wyÂśpiewujÂących jakieÂś sproÂśne piosenki. Co jakiÂś czas daÂło siĂŞ sÂłyszeĂŚ odgÂłosy tÂłuczonego szkÂła i wrzaski barmany. Po kilku godzinach przysÂłuchiwania siĂŞ tym wrzaskom, kot zasn¹³. A pijackie burdy trwaÂły nieprzerwanie.

Dodane po 17 godzinach 32 minutach:

Kot obudzi³ siê. Momentalnie przymkn¹³ jedno oko, wskutek czego ko³o niego pojawi³ sie drugi kot. Kotek nr.2 u³o¿y³ siê wygodnie pod sto³em powoli usypiaj¹c, zaœ kotek nr.1...znikn¹³.
<NMM>
Kotek, który dotychczas spaÂł sobie na podÂłodze, znikn¹³ w chmurce dymu. Takie zjawisko spowodowane byÂło oczywistÂą rzeczÂą - oryginaÂł odwoÂłaÂł klona.
Spokojny dzieĂą, spokojna atmosfera w barze. Hoshiro sÂłyszaÂł o tym miejscu, tutaj mógÂł odpocz¹Ì od 'cywilizacji', która go mĂŞczyÂła na kaÂżdym kroku. Stan¹³ przed tawernÂą i spojrzaÂł na szyld. JuÂż sama budowla odstraszaÂła wielu ludzi. Nagle drzwi otworzyÂły siĂŞ z hukiem, a w progu staÂł mÂłody shinobi. UniósÂł brwi, bo obecni tutaj ludzie spojrzeli w jego stronĂŞ zapewne bĂŞdÂąc zaciekawionymi, kto wchodzi do tego pomieszczenia jak do obory. Hoshiro nie bardzo siĂŞ przejmowaÂł ich wzrokiem, raczej powinien im zrobiĂŚ krzywdĂŞ, ale cóÂż... Mamusia uczyÂła 'Nie rób innym krzywdy'. UczyÂła, fakt, ale z fatalnym skutkiem. UsiadÂł gdzieÂś w kÂącie i zamówiÂł sake z nadziejÂą, Âże trunek nie zostanie podany w jakiejÂś brudnej szklance. MiaÂł na sobie brÂązowy pÂłaszcz, spod którego wystawaÂły tylko buty. B³êkitne oczy, ledwo widoczne spod kaptura naciÂągniĂŞtego na gÂłowĂŞ, omiotÂły bar, a zaraz potem zniknĂŞÂły za kurtynÂą biaÂłych wÂłosów. CzekaÂł.
WeszÂłam powoli do baru. UsiadÂłam przy ladzie, zamówiÂłam wodĂŞ i powoli sÂączyÂłam jÂą ze szklanki. Ukradkiem rozglÂądaÂłam siĂŞ po wnĂŞtrzu tawerny.
Hoshiro strzeliÂł kilka razy koÂściami. Zbyt dÂługo siedziaÂł w jednej pozycji, jego miĂŞÂśnie zdrĂŞtwiaÂły. ByÂł tak zamyÂślony, Âże nie zauwaÂżyÂł, jak staruszek postawiÂł przed nim szklankĂŞ z przezroczystym pÂłynem, którego i tak nie miaÂł zamiaru tkn¹Ì. Westchn¹³, gdy do wnĂŞtrza tawerny wleciaÂło zimne powietrze przynoszÂące jakieÂś pÂłatki Âśniegu. Hyoutoroga spojrzaÂł na przyby³¹ dziewczynĂŞ, która z dziwnÂą minÂą rozglÂądaÂła siĂŞ po tawernie.
PoÂłoÂżyÂłam na podÂłodze obok siebie plecak. Bardzo mi ci¹¿yÂł odkÂąd kupiÂłam nowy sprzĂŞt, a musiaÂłam go przy sobie nosiĂŚ dopóki nie znajdĂŞ bezpiecznego miejsca by go tam zostawiĂŚ. Nie byÂło by ciekawie gdyby to wszystko siĂŞ wydaÂło. DopiÂłam wodĂŞ do koĂąca i odstawiÂłam szklankĂŞ z powrotem na ladĂŞ.
- Dziwna rzecz. Tawerna dla typowych pijaczków, a Ty wchodzisz do Âśrodka i pijesz wodĂŞ. ZupeÂłnie jak straÂżak, bo oni z alkoholem, a Ty z wodÂą. Masz chociaÂż wystarczajÂąco duÂżo lat, by siedzieĂŚ w tym miejscu? Na wiele nie wyglÂądasz. - rzekÂł spokojnie w stronĂŞ dziewczyny, przerywajÂąc ciszĂŞ jaka panowaÂła w pomieszczeniu.
Kilku pijaczków wyszÂło z tawerny, wiĂŞc w Âśrodku zostaÂła tylko ta dziewczyna i Hoshiro. ChÂłopak uniósÂł lekko prawÂą brew w geÂście rozbawienia, a dÂłoniÂą 'smyraÂł' szklankĂŞ z sake.
-Mam wystarczajÂąco duÂżo lat by móc sama o siebie zadbaĂŚ. - powiedziaÂłam odbierajÂąc od barmana kolejnÂą szklankĂŞ zamówionej wody. WypiÂłam kilka Âłyków po czym odstawiÂłam szklankĂŞ - MÂłody wyglÂąd chyba nie jest niczym zÂłym? - zapytaÂłam Hoshiro
MÂłody. On mÂłodoœÌ rozumiaÂł na setki sposobów, a kaÂżdy z nich byÂł inny, jeden zÂły, a drugi dobry. On sam byÂł mÂłody, bardzo mÂłody, a wyglÂądaÂł przecieÂż na peÂłnoletniego chÂłopaka. Hoshiro patrzyÂł na dziewczynĂŞ dalej z wyrazem twarzy, który oznaczaÂł uprzejme zainteresowanie.
- MÂłody wyglÂąd... nie mogĂŞ stwierdziĂŚ, czy jest czymÂś zÂłym. Dla jednych to coÂś zÂłego, bo sÂą mÂłodzi i to jeszcze pogarsza ich sytuacjĂŞ, a u starszych wrĂŞcz przeciwnie. Na imiĂŞ mi Hoshiro, klan Hyoutoroga. SwojÂą drogÂą... nie przypominasz mi osoby, którÂą dostrzegÂłem w Yuki. Nie waÂżne, skÂąd jesteÂś? - mrukn¹³, wrĂŞcz bombardujÂąc dziewczynĂŞ swoimi gÂłupimi tekstami.
WziĂŞÂłam Âłyk wody. - Nazywam siĂŞ Miyo. Jestem z Suny - odpowiedziaÂłam. WolaÂłam wdaĂŚ siĂŞ w rozmowĂŞ tak aby chÂłopak nie zainteresowaÂł siĂŞ moim plecakiem.
ChÂłopak dawno widziaÂł jej plecak, ale interesowaÂł siĂŞ nim tak jak Âśniegiem, który spadÂł setki lat temu. WolaÂł poznaĂŚ nowÂą osobĂŞ, to byÂło ciekawsze niÂż jakiÂś plecak. Dla niego mogÂła tam mieĂŚ i ukradzione pieniÂądze lub poĂŚwiartowanych czÂłonków rodziny, a i tak go to nie obchodziÂło.
- Suna? Kraj Wiatru, wioska Piasku? - zapytaÂł, uÂśmiechajÂąc siĂŞ delikatnie.
Przez uÂśmiech jakby odmÂłodniaÂł, lód w jego oczach jakby sie stopiÂł.
- Tak dok³adnie. Nie wiem czym tak siê ekscytujesz. - powiedzia³am do ch³opaka. Powoli czu³am siê znu¿ona ca³¹ t¹ atmosfer¹. Dopi³am drug¹ szklankê wody i odstawi³am j¹ na ladê. Gdy barman chcia³ dolaÌ, pokaza³am mu d³oni¹ ¿e ju¿ nie trzeba. Rzuci³am mu monetê, aby nie myœla³ ¿e nie mam zamiaru p³aciÌ.
- Nie Twoja sprawa czym. Mam pewne skojarzenia z tÂą wioskÂą i tyle. - powiedziaÂł, unoszÂąc drugÂą brew, ale w geÂście poirytowania.
ByÂłam lekko oburzona zachowaniem chÂłopaka " CoÂś mi siĂŞ tu nie podoba..."
pomyÂślaÂłam.
Lepiej, by ona nie wiedzia³a, co to by³y za skojarzenia, co to by³y za wspomnienia. Hoshiro jednak nie mia³ zamiaru jej nic robiÌ, przecie¿ kobiet siê nie bije... nawet jak s¹ silniejsze. Westchn¹³ i spojrza³ na szklankê. Kolejna brudna.
- Czy w tej tawernie jest chociaÂż jedna szklanka, którÂą jakiÂś pijak nie zasyfiÂł? - zapytaÂł, strÂącajÂąc jÂą na bok.
ZÂłoÂżyÂłam szybko pieczĂŞĂŚ i powiedziaÂłam bardzo cicho - kokohi - w jednej chwili wszystkie szklanki byÂły czyste. Na mojej twarz pojawiÂł siĂŞ delikatny uÂśmiech.
Hoshiro z kolei moczyÂł palec w szklance z resztkami sake. Nagle powierzchnia trunku zaczĂŞÂła pokrywaĂŚ siĂŞ szronem, wiĂŞc chÂłopak cofn¹³ rĂŞkĂŞ. UÂśmiechn¹³ siĂŞ kÂącikiem ust, widzÂąc jak szklanki nagle sÂą idealnie czyste. PodszedÂł do lady, przy której siedziaÂła dziewczyna i spojrzaÂł na barmana. Staruszek powinien nauczyĂŚ siĂŞ kilka prostych technik. UsiadÂł przy ladzie.
- Coœ ciep³ego do jedzenia. - mrukn¹³ do mê¿czyzny i spojrza³ na Miyo. - Dziêki wielkie, przynajmniej nie dostanê jakiejœ opryszczki od tych szklanek.
UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ - Pij, na zdrowie - powiedziaÂłam. ZamówiÂłam porcjĂŞ ryÂżu z warzywami i czekaÂłam na swój posiÂłek.
- Zap³acê za to, ¿e mi umy³aœ szklanki. - mrukn¹³ rozbawiony i podsun¹³ barmanowi dwie monety.
OtrzymaÂł coÂś ciepÂłego. Nic innego jak ramen, spodziewaÂł siĂŞ tego. Popularne poÂżywienie, które siĂŞ przyrzÂądza na szybko. No niech mu jeszcze mleko do tego da, to Hoshiro bĂŞdzie siĂŞ dalej zaÂłatwiaÂł niÂż by widziaÂł.
-NaprawdĂŞ nie musisz dziĂŞkowaĂŚ - powiedziaÂłam uwalniajÂąc genjutsu. Szklanki z powrotem staÂły siĂŞ brudne tak jak wczeÂśniej. Zaraz po tym zaczĂŞÂłam siĂŞ cicho ÂśmiaĂŚ .
ZaÂłamaÂł siĂŞ. SkÂąd on miaÂł wiedzieĂŚ, Âże to genjutsu? Nie znaÂł wszystkich technik, no matko boska. SpojrzaÂł zaÂłamany na Miyo.
- No to ja wola³em ju¿ te z³udzenie... - mrukn¹³ pod nosem, odsuwaj¹c ramen.
-Nie przejmuj siĂŞ. Iluzje to mój drugi dom. Czasami chciaÂłabym uciec do niego na staÂłe - mówiÂąc to spojrzaÂłam z tĂŞsknotÂą przez okno.
- Dom jest tam, gdzie serce, a nie gdzie mieszkamy. - mrukn¹³ pod nosem.
On sam mógÂł jej pomóc tyle co nic. Nie miaÂł rodziny, rodzeĂąstwa, nie miaÂł nikogo. No i na co mu to? ÂŻyÂł i tak.
SpuÂściÂłam gÂłowĂŞ. WyruszyÂłam z suny aby doznaĂŚ odmiany, ale oprócz scenerii nic siĂŞ nie zmieniÂło.
- Ja mam inne rozumowanie. Moje miejsce jest tutaj. Tutaj jest Âśnieg, mróz i gwiazdy. To miejsce kocham i bĂŞdĂŞ o nie walczyĂŚ, gdy przyjdzie pora. Suna jest zbyt ciepÂła, to zupeÂłna przeciwnoœÌ Yuki. - rzekÂł cicho. - Rozchmurz siĂŞ.
Nie odpowiedziaÂłam mu. nie chciaÂłam mieszaĂŚ siĂŞ w dyskusjĂŞ na temat ukrytych wiosek.
Znudzona, moÂżna powiedzieĂŚ Âże niemal ÂśpiÂąca wychodzĂŞ powolnym krokiem z baru <nmm>
WchodzĂŞ do baru, podchodzĂŞ do lady i mowiĂŞ:
-poproszĂŞ coÂś ciepÂłego do picia.- Barman tylko przytakn¹³ gÂłowÂą i poszedÂł coÂś przygotowaĂŚ, ja tym czasem usiadÂłem przy jakimÂś wolnym stoliku i czekaÂłem na mój napój. Po kilku minutach barman podaÂł mi napój, który powoli sÂączyÂłem, rozglÂądajÂąc siĂŞ po lokalu.

Dodane po 11 godzinach 11 minutach:

Napój juÂż dawno wypiÂłem, ale jeszcze doœÌ dÂługo siedziaÂłem w pomieszczeniu, nie wiedziaÂłem co robiĂŚ, nie spotkaÂłem doœÌ dÂługo Âżadnego shinobi w wiosce.
"MoÂże powinienem wyruszyĂŚ do wioski gdzie przebywa mój sensei??". Zacz¹³em rozmyÂślaĂŚ, ale nie wiem czy powinienem opuszczaĂŚ wioskĂŞ z rangÂą genina. Tak zastanawiajÂąc siĂŞ, postanowiÂłem Âże pójdĂŞ do siedziby i potrenujĂŞ, poniewaÂż ostatnio zaniedbaÂłem trening.

<NMM>
Do baru przychodzi mÂłody, wysoki blondyn o niebieskich oczach. Siada przy stoliku na koĂącu baru. Kelnerka podchodzi i pyta:
- Co podaĂŚ? -
- WodĂŞ mineralnÂą, niegazowanÂą. - odpowiada kelnerce nieco starszej od niego i bardzo Âładnej.
ChÂłopiec swoje zamówienie dostaÂł chwilĂŞ po jego zÂłoÂżeniu. Bardzo szybko wypiÂł wodĂŞ i rozejrzaÂł siĂŞ po barze, a potem podszedÂł do barmana.
- MaÂły dzisiaj ruch, prawda? - mówi do niego.
- Bardzo maÂły. Bieda w kraju. - odpowiada barman.
- Dobrze, Âże niedÂługo wyjeÂżdÂżam. - ciÂągnie dalej rozmowĂŞ Guro.
- WyjeÂżdÂżasz? Kiedy? Gdzie? - pyta dociekliwie barman.
- Jeszcze nie wiem. Najprawdopodobniej do Kirigakure. - odpowiada Guro.
Barman zrobiÂł dziwnÂą minĂŞ najprawdopodobniej chciaÂł wspomnieĂŚ jego rodziców, gdy przebywali zwykle w tym barze, lecz wiedziaÂł, Âże teraz to byÂło nie stosowne. Guro poÂżegnaÂł siĂŞ z barmanem i wyszedÂł szykowaĂŚ siĂŞ do wyjazdu. /nmm
Toshiharu powoli wchodzi do tawerny zatrzaskujÂąc drzwi mocnym zamachniĂŞciem. PodszedÂł do baru i zamówiÂł sobie butelkĂŞ Sake. UsiadÂł biorÂąc Âłyka.

Dopijam pÂłyn i wychodzĂŞ na zaÂśnieÂżonÂą ulicĂŞ, trochĂŞ bardziej pobudzony i z wiĂŞkszÂą dawkÂą energii.

<NMM>
Xavier wchodzi do Tawerny i rozglÂąda siĂŞ jakby ,kogo szukaÂł.Podchodzi do lady i mówi ,,DzieĂą dobry poproszĂŞ szklankĂŞ dobrego napoju ".Barman podaje mu ,a Xavier wypija pÂłaci i wychodzi
Po dÂłuÂższej podróÂży wszedÂłem do karczmy Âżeby siĂŞ ogrzaĂŚ.
RozejrzaÂłem siĂŞ dookoÂła i usiadÂłem przy pustym stoliku by zamówiĂŚ herbatĂŞ.
Gdy jÂą juÂż zamówiÂłem siadÂłem na miejscu i zacz¹³em czekaĂŚ.
MĂŞÂżczyzna, który ciĂŞ obsÂługiwaÂł popatrzyÂł na zbirów siedzÂących przy jednym z stolików i powiedziaÂł :
- MógÂłbyÂś wyprowadziĂŚ tych Âłobuzów ? SÂą bardzo pijani i demolujÂą mi karczmĂŞ, proszĂŞ ciĂŞ.
Po chwili skierowa³ wzrok na ladê i zacz¹³ j¹ czyœciÌ.
Wtedy ja siĂŞ napiÂłem herbaty, po czym wstaÂłem popatrzaÂłem siĂŞ na stóÂł gdzie siedzÂą bandyci.
Po czym podszedÂłem do nich wzi¹³em jedno krzesÂło ze stoÂłu obok i usiadÂłem z nimi przy stole nic nie mówiÂąc. Po chwili popatrzaÂłem siĂŞ na czÂłowieka który wyglÂądaÂł na przywódcĂŞ gangu z lekkim uÂśmiechem i spytaÂłem czy on i jego przyjaciele mogli by wyjœÌ przy czym wyciÂągaÂłem kunaj.
Przywódca grupki Âłobuzów zaÂśmiaÂł siĂŞ i wstaÂł po czym wyj¹³ bardzo gruby ÂłaĂącuch i powiedziaÂł :
- SÂłuchaj synek, zaraz ty moÂżesz stÂąd wylecieĂŚ. JeÂśli ci coÂś nie pasuje moÂżemy siĂŞ zaraz zmierzyĂŚ.
Wtedy wzrok caÂłej grupki powĂŞdrowaÂł na ciebie. Niejeden by siĂŞ wystraszyÂł. WÂłaÂściciel schowaÂł siĂŞ za ladĂŞ.
Wtedy ja powiedziaÂłem z jeszcze wiĂŞkszym uÂśmiechem na twarzy
-Ojiisan uwaÂżaj ba ci ÂżyÂłka pĂŞknie, a twoi kumple zostanÂą bez szefa po czym wykonaÂłem znaki potrzebne do Denki Kai i skierowaÂłem w jego stronĂŞ
WykonaÂłeÂś Danki Kai i skierowaÂłeÂś je w stronĂŞ szefa grupki Âłobuzów. Wysoki dosyĂŚ gruby mĂŞÂżczyzna padÂł na ziemiĂŞ po poraÂżeniu prÂądem. Po chwili caÂła grupka rzuciÂła siĂŞ na ciebie. Nie byÂłeÂś na to przygotowany. Jeden z nich uderzyÂł ciĂŞ z piĂŞÂści w twarz. OdleciaÂłeÂś i zÂłamaÂłeÂś jeden ze stoÂłów. LeÂżaÂłeÂś a grupka bandytów szÂła w twojÂą stronĂŞ.
SiadÂłem otarÂłem twarz i popatrzaÂłem siĂŞ na grupkĂŞ zbirów myÂślÂąc nad jakaÂś strategiÂą wtedy wÂłaÂśnie przypomniaÂłem sobie Âże posiadam podstawowe umiejĂŞtnoÂści KENjutsu wiec wzi¹³em nogĂŞ od zÂłamanego stoÂłu chwyciÂłem ja jak katanÂą, wyrównaÂłem oddech i krzykn¹³em
-No dawajcie gnoje!!!!!!!!!!!!
I czekaÂłem na ich atak
Czekanie na atak nie byÂło tak dobrym pomysÂłem jak chociaÂżby zaatakowanie ich pierwszych. UderzyÂłeÂś jednego nogÂą od stoÂłu, drugiego lecz trzeci zÂłapaÂł nogĂŞ a czwarty daÂł ci powaÂżny cios w twarz. OdleciaÂłeÂś pod Âściane. Dwóch czÂłonków grupki leÂżaÂło na ziemi i szef. Trzech szÂło jeszcze do ciebie by dokoĂączyĂŚ to co zaczĂŞli.
Wsta³em otar³em twarz i zacz¹³em biec w stronê gdzie le¿a³ ich boss.
ChwyciÂłem za ÂłaĂącuch, którego jednÂą czêœÌ przypi¹³em do Âściany a z drugim koĂącem zacz¹³em biegaĂŚ w koÂło pozostaÂłej trójki zaplÂątujÂąc ich i wtedy uÂżyÂłem jeszcze raz Denki Kai, który dziĂŞki ÂłaĂącuchowi poraziÂł ca³¹ trójkĂŞ
ChwyciÂłeÂś za ÂłaĂącuch i oplÂątaÂłeÂś ca³¹ trójkĂŞ po czym uÂżyÂłeÂś Denki Kai. Grupka ludzi zostaÂła poraÂżona prÂądem. PodszedÂłeÂś do barmana który wyj¹³ kasĂŞ z lady i daÂł ci jÂą. PodziĂŞkowaÂł ci a ty wyszedÂłeÂś z pomieszczenia.

///////Wykonana misja rangi C. Nagroda : 100y. 30 pch. 4 do statystyk./////
PrzemierzajÂąc ulicĂŞ, na której jak zwykle byÂł tÂłum, zobaczyÂł szyld z napisem "Pod PijanÂą ZgrajÂą". "Wreszcie dotarÂłem, czym szybciej zacznĂŞ, tym szybciej bĂŞdĂŞ miaÂł to z gÂłowy".
WszedÂłem do Âśrodka, i nie zwracajÂąc uwagi na róÂżnych panów którzy znajdowali siĂŞ w pomieszczeniu podszedÂłem do czÂłowieka który staÂł za ladÂą i rzekÂłem:
-Witam, ja przyszedÂłem wykonaĂŚ misjĂŞ, ponoĂŚ coÂś siĂŞ zatkaÂło.- powiedziaÂłem z zniesmaczonÂą minÂą próbujÂąc jeszcze obróciĂŚ to w Âżart, chociaÂż Âżartobliwe to dla mnie nie byÂło, no ale narzekanie mi nic nie pomoÂże. Czekam cierpliwie na odpowiedÂź pana/pani.

PodszedÂłeÂś do lady i zaczepiÂłeÂś faceta za ladÂą. MĂŞÂżczyzna [Klic] odwróciÂł siĂŞ w twojÂą stronĂŞ, jego prawa brew podskoczyÂła, a jego lewa rĂŞka zaczĂŞÂła gÂłaskaĂŚ wÂąsy. Po czym sprzedawca wybuch niekontrolowanym Âśmiechem, a potem pacn¹³ ciĂŞ prawÂą rĂŞkÂą w ramiĂŞ. niby po przyjacielsku, ale facet miaÂł takÂą krzepĂŞ, ze tym ciosem mógÂłby powaliĂŚ konia.
- ZatkaÂło! A to dobre. Wiesz co.. polubiÂłem CiĂŞ geninie. JuÂż pokazujĂŞ Ci co siĂŞ zatkaÂło. HAHAHA! - facet mówiÂł to wszystko przez Âłzy, co chwilĂŞ ÂśmiejÂąc siĂŞ na nowo. Po czym zdi¹³ peÂłne od Âłez okulary i wytarÂł w fartuch. Poszliscie kawaÂłek za bar do maÂłego pomieszczenia w którym byÂła jedna toaleta i zlew. Toaleta byÂła wypeÂłniona wodÂą, moczem i sam domyÂśl sie czym wiecej. CaÂłe to maÂłe pomieszczenie wypeÂłniaÂł paskudy odór.
- Dobra masz tu przepychacz i gÂąbkĂŞ, Âścierki, rĂŞkawiczki i amoniak. Postaraj skoĂączyĂŚ przed zamkniĂŞciem.
Po czym facet wróciÂł do swojej roboty. Z daleka usÂłyszaÂłeÂś znów sÂłowo zatkaÂło i denerwujÂący chichot wÂłaÂściciela

// Rozpisz siĂŞ tak na minimum 0,5 str A4 czcionkÂą 12. MoÂżesz umieÂściĂŚ jakiÂś wÂątek humorystyczny, zezwalam, teÂż na uÂżywanie jutsu, ale tylko takich co pomagajÂą w sprzÂątaniu. //

ObraÂżenia
Aby byÂło Âśmiesznie, wÂłaÂściciel swoim przywitaniem pozbawiÂł cie - 5 siÂły i -5 szybkoÂści na czas misji.
Facet juÂż zacz¹³ mnie denerwowaĂŚ tym ciÂągÂłych chichotaniem, kiedy zacz¹³ siĂŞ ÂśmiaĂŚ po raz wtóry pomyÂślaÂłem ”idiota, ciekawe jak dostaÂł siĂŞ za ladĂŞ”. Za chwilĂŞ zacz¹³em pocieraĂŚ o miejsce w które on mnie klepn¹³ i jeszcze za nim wyszedÂł powiedziaÂłem:
-Pan mnie uszkodziÂł, powinien pan powstrzymywaĂŚ si³ê bo kiedyÂś jeszcze ktoÂś zginie od tego pacniĂŞcia.- facet wyszedÂł i miaÂłem chwilĂŞ spokoju, daÂł mi potrzebny sprzĂŞt, wiĂŞc postanowiÂłem zobaczyĂŚ co mnie czeka, jednak gdy tylko spojrzaÂłem na to, szybko zawróciÂłem i prawie nie zwróciÂłem swojego Âśniadania na podÂłogĂŞ. ”Jeszcze bym sobie roboty dodaÂł”. PozbieraÂłem siĂŞ, zatkaÂłem noc i ruszyÂłem do boju, zaÂłoÂżyÂłem rĂŞkawiczki, wzi¹³em przepychacz i do boju, ponownie podszedÂłem do kibla i ponownie, jednak teraz duÂżo szybciej z niego wybiegÂłem. Trzecia próba i ruszyÂłem ponownie, tym razem z wielkim wstrĂŞtem siĂŞ wzmagaÂłem, powoli Âże powoli, w koĂącu rady daÂłem i podszedÂłem do tego zlewiska Âłoju.
Zacz¹³em przepychaĂŚ to ochydne miejsce, lecz nie przynosiÂło to efektów. PróbĂŞ powtórzaÂłem aÂż do skutku, po nie caÂłej godzinie te wszystkie niegodziwoÂści popÂłynĂŞÂły wzdÂłuÂż rur, a ja zadowolony z swojej pracy na chwilĂŞ siĂŞ rozluÂźniÂłem, jednak kiedy ten „zapach” ponownie daÂł mi siĂŞ we znaki, wyleciaÂłem z kibelka jakby ktoÂś zadaÂł mi potĂŞÂżnego kopniaka w tyÂłek, upadajÂąc na kolana za drzwiami i trzymajÂąc siĂŞ za gardÂło, próbujÂąc powstrzymujÂąc wymiociny, z dobrym skutkiem. Nie zwaÂżajÂąc na ludzi wróciÂłem do swojej pracy. Po kliku godzinach pracy, zostaÂło póÂł godziny do zamkniĂŞcia skoĂączyÂłem ca³¹ pracĂŞ, wiĂŞĂŚ postanowiÂłem wyjœÌ po zapÂłatĂŞ jednak dochodzÂąc do tego „big mana” powiedziaÂłem tylko :
-WypÂłata…- po czym padÂłem mu przed nogami, mój organizmi nie wytrzymaÂł juÂż tego smrodu, i odreagowaÂł po czasie, jedyne ale, to dlaczego musiaÂłem paœÌ przy tym „big” manie.
// O ile dobrze rozumiem zwymiotowaÂłeÂś na barmana //

PodszedÂłeÂś do jak ty go nazwaÂłeÂś BIG MANY i poprosiÂłeÂś o wypÂłatĂŞ, mĂŞÂżczyzna wyszedÂł zza lady i najpierw chciaÂł zobaczyĂŚ twoje poczynania. PoszedÂł do toalety i zaszokowany spojrzaÂł jak tu czysto, lecz w dalszym ciÂągu smród nie znikn¹³. Co prawda zostaÂł zneutralizowany poprzez kilka litrów amoniaku zuÂżytego aby doczyÂściĂŚ to miejsce.
- No brawo synu!
Facet znów chciaÂł siĂŞ pacn¹Ì, lecz przypomniaÂł sobie, Âże nie podobaÂło ci siĂŞ to poprzednim razem. Jak to czĂŞsto w takich chwilach bywa z jego czoÂła spÂłynĂŞÂła wielka oczojebna kropelka i po chwili wyciÂągn¹³ z kieszeni 70 Y, zaÂś ty wtedy padÂłeÂś na kolana i odreagowaÂłeÂś. MĂŞÂżczyzna zobaczywszy to jak Âłapiesz siĂŞ za gardÂło. Natychmiast zrobiÂł bardzo akrobatyczny przeskok i wylÂądowaÂł jakiÂś metr za tobÂą. Kiedy siĂŞ odwróciÂłeÂś zobaczyÂłeÂś jego bardzo charakterystycznÂą pozĂŞ. MĂŞÂżczyzna kucaÂł z jednym kolanem opartym o ziemiĂŞ i rĂŞce wyprostowane na ksztaÂłt skrzydeÂł lekko odchylone do tyÂłu..
"..." - pomyÂślaÂłeÂś
Po czym wstaÂł i popatrzyÂł na ciebie z groÂźnÂą minÂą.
- PosprzÂątaj to!
RzucaÂł ci pod nogi wiaderko z mopem, nastĂŞpnie schowaÂł pieniÂądze do kieszeni. Chyba nie byÂło co siĂŞ buntowaĂŚ.
PatrzÂąc na poczynania barmana nie wiedziaÂłem sam jak nazwaĂŚ tego faceta, Âżadne z znanych mi stwierdzeĂą nie mogÂło opisaĂŚ jego zachowania. SchowaÂł pieniÂądze do kieszeni i rzuciÂł mi mopa, karzÂąc mi to posprzÂątaĂŚ.
-Ciekawe jak pan by zareagowaÂł siedzÂąc tyle czasy w takim miejscu jak tamto.- Po tych sÂłowach powycieraÂłem co miaÂłem i ponownie podszedÂłem do niego:
-Teraz chyba mogĂŞ juÂż odebraĂŚ mojÂą nagrodĂŞ, nie?- powiedziaÂłem po czym czekam aÂż ponownie wyciÂągnie pieniÂądze z kieszeni i wreszcie mi je wrĂŞczy.
- No brawo maÂły. MógÂłbyÂś to robiĂŚ zawodowo
Wtedy jeden z klientów zaÂśmiaÂł siĂŞ gÂłoÂśno.
- Masz tu jest twoje 70 Y i jest juuuÂż.. tego no póÂźno i nic nie jadÂłeÂś dlatego zrobiÂłem dla ciebie to.
Wtedy w³aœcicielo/ kucharzo/ dziwak wyciagn¹³ tale¿ z kulkami ryzowymi, i jak¹œ ryb¹.
- ProszĂŞ to dla Ciebie. Na koszt firmy. Smacznego.

// Koniec misji rangi D \\

Nagroda
+2 pkt do rozdania
70 Y
kolacja na koszt firmy!

Polecam siê na przysz³oœÌ Akaru
W koĂącu skoĂączyÂłem sprzÂątaĂŚ swoje wymiociny, chociaÂż zrobiÂło siĂŞ póÂźno nie opuÂściÂłbym pomieszczenia zanim nie dostanĂŞ wypÂłaty za mój wysiÂłek i poÂświĂŞcenie. Jednak ku mojemu zdziwieniu dostaÂłem wypÂłatĂŞ, a dodatkowÂą kolacjĂŞ gratis.
-Dziêkuje bardzo za kolacje, faktycznie bardzo zg³odnia³em- kiedy zacz¹³em myœleÌ o jedzeniu zaburcza³o mi w brzuchu, zjad³em posi³ek, ale podczas posilania siê doda³em jeszcze do gospodarza:
-Ale tej pracy zawodowo w Âżyciu bym nie robiÂł, nie wiem dlaczego zlecajÂą takie coÂś shinobi, ja bym chciaÂł walczyĂŚ, udowodniĂŚ swoich wartoÂści, ale misja to misja i muszĂŞ jÂą zrobiĂŚ- DodaÂłem jeszcze do niego chowajÂąc wynagrodzenie do kieszeni i po zakoĂączeniu posiÂłku powiedziaÂłem tylko:
-Do widzenia, mam nadziejĂŞ Âże nie spotkamy siĂŞ w podobnych okolicznoÂściach.- po tych sÂłowach wyszedÂłem z tawerny i skierowaÂłem siĂŞ prosto do swojego mieszkania.

[NMM]
Amy weszÂła do ponurej tawerny. SiadÂła na wysokim stoÂłku i zamówiÂła du¿¹ gorÂącÂą porcjĂŞ ramenu. JadÂła powoli oglÂądajÂąc spelunĂŞ. "Dawniej byÂło tu wiĂŞcej osób..." zamyÂśliÂła siĂŞ wspominajÂąc pierwszÂą misjĂŞ z Gaara i Richardem. UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ sama do siebie na tÂą myÂśl po czym wróciÂła do konsumpcji obiadu.

Dodane po 3 godzinach 33 minutach:

Amy zjadÂła obfity posiÂłek i wynajĂŞÂła pokój na piĂŞtrze. Ten sam co przed laty, kiedy byÂła na jednej z misji. Jednak zostaÂł na dole, z nadziejÂą Âże dowie siĂŞ czegoÂś konkretnego od "tubylców".
Anulej wszedÂł ostroÂżnie do baru. Nie chciaÂł zbytnio przykuwaĂŚ uwagi wiĂŞc trzymaÂł siĂŞ cienia i poszukiwaÂł wolnego pustego stoÂłka. Dzisiaj byÂł doœÌ duÂży ruch wielu ludzi przesiadywaÂło tutaj. CzêœÌ pewnie by siĂŞ tylko ogrzaĂŚ, napiĂŚ lub ogrzaĂŚ i napiĂŚ. Nekozuma nie przywykÂł do tak dÂługotrwaÂłego mrozu wiĂŞc myÂślaÂł juÂż o herbatce po góralsku i jakimÂś ciepÂłym Hamciu. Ubrany jak zawsze, moÂżna powiedzieĂŚ strój wyjÂściowy od lat ten sam nie zauwaÂżyÂł nikogo znajomego. I nic nie przykuÂło jego uwagi dÂłuÂżej na sobie niÂż 0,3 sek
MoÂżna powiedzieĂŚ Âże zamarzÂł i teraz tajaÂł...
Cytat: Jednak zostaÂł na dole, z nadziejÂą Âże dowie siĂŞ czegoÂś konkretnego od "tubylców".

Amy odwróciÂła siĂŞ na krzeÂśle obserwujÂąc z ponurÂą minÂą przybysza. "tubylec... albo Yetti..." skwitowaÂła odgarniajÂąc grzywkĂŞ z oczu. Kula Âśniegowa poruszyÂła siĂŞ nieznacznie. Chyba zaczĂŞÂła rozmarzaĂŚ. Amy uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ do siebie. " znakomicie, nich rozmarznie, a ja juÂż siĂŞ dowiem wszystkiego czego mi trzeba, a jak nie to ta urocza kula odszuka dla mnie Anuleja"
Anulej zdj¹³ pÂłaszcz i kapelusz, dalej szukajÂąc wolnego stoliczka lub miejsca by siĂŞ przysi¹œÌ. Takowego oczywiÂści nie widziaÂł, sami tubylcy, nikogo z zewnÂątrz. Piórko przy kapeluszu rozpoczĂŞÂło siĂŞ krĂŞciĂŚ, a ochraniacz kiri przymarzÂł dziwnie do kapelusza...
-ehhh, barman, stolik jeden
ZawoÂłaÂł widzÂąc karczmarza, a ten
-* Niestety wszystko zajête, mo¿e pan poczekaÌ przy barze lub siê dosi¹œÌ

Anulej wiĂŞc wyruszyÂł miĂŞdzy stoliczkami do bufetu przy barze, w koĂącu tam do alkoholu najbliÂżej
Amy zamrugaÂła ze zdumienia oczami
"czego do chol* dosypali mi do zupy?!" SpojrzaÂła maÂślanymi oczami na zbliÂżajÂącÂą siĂŞ postaĂŚ, a potem sama nie wiedzÂąc zbytnio po co rzuciÂła siĂŞ na szyjĂŞ Anuleja duszÂąc go z radoÂści.
-oj!-zreflektowaÂła siĂŞ szybko puszczajÂąc go i podajÂąc mu rĂŞkĂŞ-heheh-wybuchÂła Âśmiechem-Anulej hehe kogo jak kogo ale Ciebie... hehe-nie spodziewaÂłam siĂŞ tutaj... ale jej... strasznie siĂŞ cieszĂŞ-wybeÂłkotaÂła zmieszana mimo to nie przestawaÂła siĂŞ radoÂśnie uÂśmiechaĂŚ.
~A wiĂŞc krokodyl pÂłacze po swojej ofierze, a Amy siĂŞ cieszy?
Anulej pomyœla³ te¿ o "Szybkiej ucieczce z krzykiem". Wiedzia³ ¿e musi siê opanowaÌ, i powiedzieÌ coœ, mo¿e pograÌ poudawaÌ nie daÌ siê rozgryŸÌ....Zauwa¿y³ œwiêtego Miko³aja za oknem...

- /szeptem/ wszyscy zginiemy
A wyraz twarzy mówiÂł to samo, Nekozuma zbladÂł jak przeÂścieradÂło, na Âśniegu byÂłby niewidoczny. PodaÂł dÂłoĂą jednak Amy, specjalnie nie puszczajÂąc zbliÂżyÂł siĂŞ do niej i szepn¹³ na uszko

- stare porachunki, jeÂśli musisz...

StaÂł tak wiedzÂąc w swojej logice Âże wÂłaÂśnie tutaj zginie godzony noÂżem... nawet dobra ÂśmierĂŚ, sÂą gorsze. NajwiĂŞkszy przeciwnik wszech czasów Amy o zbyt dÂługim nazwisku wÂłaÂśnie go odnalazÂła. PiĂŞkna i nieprzewidywalna jak zawsze, urocza, sympatyczna.... niestety
-WyglÂądasz jak trup-skwitowaÂła nie przestajÂąc siĂŞ uÂśmiechaĂŚ-tak siĂŞ ciesze Âże tu wpadÂłeÂś - popchnĂŞÂłam go w stronĂŞ baru zamawiajÂąc porcje ramenu, sama zaÂś usadowiÂła siĂŞ na jednym z taboretów zakÂładajÂąc nogĂŞ na nogĂŞ i demonstrujÂąc uda w przykrótkiej mini.- WÂłaÂśnie Cie szukaÂłam!-z ust Amy zacz¹³ wylewaĂŚ siĂŞ potok sÂłów w którym niestety Anulej uton¹³-Co za zbieg okolicznoÂści! NaprawdĂŞ siĂŞ za TobÂą stĂŞskniÂłam. To niebywaÂłe jak bardzo mĂŞczÂące jest obserwowanie Âświata a nie uczestniczenie w nim!-wykrzykiwa³¹ z radoÂściÂą. ZamrugaÂła do Anuleja wskazujÂąc mu miejsce przy barze Âżeby usiadÂł i zjadÂł i przestaÂł siĂŞ telepaĂŚ-ByÂłam w Kiri, ale Ciebie nie byÂło, wiec poszÂłam do mizukage, Ty wiesz co?! Znaczy oczywiÂście Âże wiesz no bo w koĂącu byÂłeÂś jego zastĂŞpcÂą -zaÂśmiaÂła siĂŞ-Hyuta nie jest mizukage. WpadÂłam do gabinetu a tu niespodzianka, jakiÂś dzieciak w czapce kage. CóÂż... uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ Âładnie i dostaÂłam Twój adres, czekaÂłam pod Twoim mieszkaniem, ale teÂż Ciebie nie byÂło, wiĂŞc poszÂłam sobie do Yuki no bo musiaÂłam gdzieÂś siĂŞ zaczepiĂŚ, no bo wiesz, Âże do mój powrót do suny to chyba nie najlepszy pomysÂł, na razie...hymmm szczególnie po tym jak chyba Gaare zbiÂłam-zamyÂśliÂła siĂŞ-no ale byÂł natrĂŞtny-usprawiedliwiÂła siĂŞ od razu-Do konohy iœÌ nie mogÂłam, bo boje siĂŞ Âże bym Richarda zabiÂła bo siĂŞ ugania za mnÂą, z Kumo chyba Risen jest ale jakoÂś po naszym ostatnim spotkaniu nie miaÂłam ochoty go nawiedzaĂŚ, w kusie, taki i ame nikogo nie znam, a oto cóÂż...-wskazaÂła na oczy na których przez chwilĂŞ pojawiÂła siĂŞ paskudna blizna która po kilku sekundach zniknĂŞÂła pod iluzjÂą-mam po oto zÂłe wspomnienia. Tak wiĂŞc poszÂłam do Kiri no bo w koĂącu jeszcze Ty mi zostaÂłeÂś... a tak po za tym mizukage chce ÂżebyÂś u niego siĂŞ natychmiast stawiÂł. No i strasznie siĂŞ cieszĂŞ Âże Cie widzĂŞ - uÂściskaÂła go jeszcze raz serdecznie. WidaĂŚ Amy siĂŞ neuroniki przytkaÂły po uwolnieniu z ciaÂła Biafry i zaczĂŞÂła doceniaĂŚ Âżycie. Przynajmniej na razie. - Powiedz mi co siĂŞ dzieje na Âświecie? Kto jest Kazekage? Co siĂŞ dzieje w Sunie? Jak moje laboratoria? Czy Sunninczycy sÂą bardzo na mnie Âźli i czy jest szansa Âże bĂŞdĂŞ mogÂła tam wróciĂŚ i... eeee...-zamrugaÂła zdziwiona oczami przypatrujÂąc siĂŞ Anulejowi który albo nie rozumiaÂł co do niego mówi, albo stwarzaÂł takie wraÂżenie, albo jeszcze do koĂąca nie rozmarzÂł, bo ciÂągle siĂŞ telepaÂł, byÂł blady jak Âśnieg za oknem, a jego wyraz twarzy przywodziÂł na myÂśl ciĂŞÂżki szok powypadkowy-eee... a nie dziwi Cie fakt Âże ÂżyjĂŞ?- zapytaÂła niepewnie patrzÂąc uwaÂżnie na Anuleja czy aby ten przypadkiem jej nie zemdleje zaraz.
Anulej pierw szybko wykona³ kilkanaœcie pieczêci.... znaczy uuuuuffffa³³ Amy jak pies kotu, potem usiad³ blisko niej.

- Wiesz ja myÂślaÂłem caÂły ten czas Âże zamierzasz mnie zabiĂŚ, jak pamiĂŞtasz nie pozwoliÂłem zabraĂŚ ci figurki szarego smoka. Bardzo ci na niej zaleÂżaÂło, jak co, to obecnie ma jÂą Hyuta; Jest u niego w ogródku stoi obok krasnala z ÂżóÂłtÂą konewkÂą. Co do suny rzÂądzi tam GaaaruÂś, a ludzie go po troszku ubóstwiajÂą, reszta z suny Âłazi tu i tam po Âświecie. Wioska jest tak sÂłaba, tak sÂłaba Âże sam jestem w stanie jÂą zniszczyĂŚ. Czy myÂślaÂłem Âże nie Âżyjesz, nic o tobie nie wiedziaÂłem i nie wiem. Zero sÂłuchu, wieÂści, nie to Âżebym siĂŞ martwiÂł ale mam przez ciebie pecha co do kobiet. A Richarde... moÂże dasz mu szanse....albo ja tam nie wnikam

Anulej uÂśmiechn¹³ siĂŞ, pokazaÂł kÂły. DostaÂł juÂż kolorku na twarzy, widocznie siĂŞ uspokoiÂł, co nie oznacza Âże byÂł nieostroÂżny. KaÂżdy mĂŞÂżczyzna patrzaÂłby na piĂŞkne dÂługie, zgrabne nogi Amy, ewentualnie dekolcik, spojrzaÂłby na g³êbokie urzekajÂąco czarujÂące oczy....Nekozuma patrzaÂł w Ramen. KiedyÂś nie odpuÂściÂłby takiej okazji i chciaÂłby jak najwiĂŞcej "jej zapamiĂŞtaĂŚ", zapewne dziewczyna to zauwaÂżyÂła Âże siĂŞ Anulejowi podobaÂła....ba sÂłynna kokietka, z pewnoÂściÂą o tym wiedziaÂła. Anulej kiedyÂś w pamiĂŞci jÂą odtwarzaÂł, ale po pewnych czasach wymazywaÂł na przymus. Strasznie przy tym siĂŞ namĂŞczyÂł, nie zrozumiaÂł jej charakteru, przewidywaÂł Âże bĂŞdzie jÂą znaĂŚ, i jak zwykÂły kolega od czasu do czasu jÂą spotka na swej drodze.... na nic wiĂŞcej nie liczyÂł i liczyĂŚ nie mógÂł. Skoro Amy staÂła siĂŞ wrogiem, nie miaÂł wyboru. NienawidziĂŚ jej nie mógÂł postanowiÂł jÂą wymazaĂŚ. Kto wie, moÂże gdyby nigdy juÂż jÂą nie spotkaÂł, moÂże pomĂŞczyÂł by siĂŞ troszkĂŞ do koĂąca swych dni i umarÂłby spokojnie.... a moÂże by siĂŞ drĂŞczyÂł i pragn¹³, nienawidziÂł....
Kolejna runda udawania, zgrywania, jak by pomyÂślaÂł po jakÂą cholere?
Kobiet nikt nie zrozumie, one same siĂŞ nie rozumiejÂą. Anulej wmówiÂł sobie Âże blondi go szczerze nienawidzi, pogardza nim i zapewne kiedyÂś zabije. ÂŻe jest sztucznÂą oszustkÂą, zdrajcÂą bez zasad i reguÂł. KochajÂącÂą tylko siebie i swoje wÂłasne interesy, dumna i zÂłoÂśliwa. WykorzystujÂąca i porzucajÂąca. ÂŚwiat to dla niej zabawka, uczucia nie istniejÂą, a ze wszystkiego moÂżna uciec w iluzje.

- myÂśle Âże za dÂługo tu juÂż siedzĂŞ /uÂśmiech, podnosi siĂŞ /
nie wiem gdzie siĂŞ podziejesz, ale kaÂżda wioska chciaÂłaby mieĂŚ w swych szeregach takiego Sennina. Twoje moÂżliwoÂści, zdolnoÂści sÂą niesamowite, kaÂżdy by chciaÂł daĂŚ ci misje. Dasz sobie rade, trzymaj siĂŞ

Junnin wstaÂł i powoli odwracaÂł siĂŞ w celu odejÂścia
Amy jĂŞknĂŞÂła przybierajÂąc wyraz biednego porzuconego szczeniaczka którego nikt nie chce. Wielkie fioletowe oczy zaszkliÂły siĂŞ niebezpiecznie.
-umm... skoro musisz...-powiedziaÂła gÂłosem który wskazywaÂł na to Âże dziewczynie jest niezmiernie przykro, a Pan Anulej co najmniej robi jej wielkÂą przykroœÌ i skazuje na nieszczĂŞÂście. Dziewczyna westchnĂŞÂła teatralnie, wyjmujÂąc jedwabnÂą filetowÂą hustkĂŞ i smarkajÂąc w niÂą gÂłoÂśno nos. Sama nie wiedziaÂła czy to z zimna, czy od Âłez które na chwilkĂŞ napÂłynĂŞÂły do jej oczÂąt.
-myÂślaÂłam Âże nasze spotkanie bĂŞdzie nieco... hymm... milsze-powiedziaÂła cicho opierajÂąc ÂłokieĂŚ na blacie i wspierajÂąc na nim gÂłowĂŞ. SiedziaÂła bokiem do Anuleja demonstrujÂąc wszystkie swoje wdziĂŞki. MogÂła z ÂłatwoÂściÂą zÂłapaĂŚ go w genjutsu i nakÂłoniĂŚ ku sobie, ale po co? Po co juÂż? MoÂże sam siĂŞ namyÂśli. Amy ma czas. ZmusiĂŚ go jeszcze zd¹¿y. UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ do siebie lekko nieprzytomnie. -Co do smoka, to Hyuta daÂł mi go jeszcze za czasów kiedy byÂłam Kazekage, ale najwidoczniej Gaara rozsprzedaÂł mój gabinet-powiedziaÂła smutno.-a co do zmiany wioski... zawsze bĂŞdĂŞ sunninczykiem. Nigdy nie wyrzeknĂŞ siĂŞ wioski. Nawet jeÂśli kiedyÂś zostanĂŞ z niej wyrzucona. Nigdy nie przestanĂŞ czuĂŚ siĂŞ shinobim z wioski wiatru.-uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ smutno, patrzÂąc na Anuleja, który zbieraÂł siĂŞdo wyjÂścia.
-Wiesz Anuleju... nie zapomnisz tego spotkania. BĂŞdziesz zawsze je wspominaÂł i zastanawiaÂł siĂŞ "a co by byÂło gdyby" i niestety wiem teÂż z doÂświadczenia Âże ten kto choĂŚ raz spojrzaÂł na mnie z po¿¹daniem, nigdy nie bĂŞdzie szczĂŞÂśliwy z innÂą kobietÂą, bo zawsze bĂŞdzie myÂślaÂł o mnie. I to nie jest iluzja. Wy zawsze d¹¿ycie do nieosiÂągalnego, a kiedy macie to w zasiĂŞgu rĂŞki uciekacie, bojÂąc siĂŞ zaryzykowaĂŚ. - wzruszyÂła ramionami, zamawiajÂąc herbatĂŞ. Barman w podskokach uwijaÂł siĂŞ przy Amy, która Âłaskawie go ignorowaÂła.-Widzisz... dÂługi czas przez swojÂą gÂłupotĂŞ, byÂłam nieobecna w Âświecie Âżywych, na szczĂŞÂście udaÂło mi siĂŞ wróciĂŚ. Nawet nie wiesz, jak nagle Âświat wydaÂł mi siĂŞ piĂŞkny, ale widzĂŞ teÂż Âże niestety nic siĂŞ nie zmieniÂł. To zadziwiajÂące, kiedy zaczynamy dostrzegaĂŚ piĂŞkno czegoÂś, co wczeÂśniej ignorowaliÂśmy, ale po dokÂładniejszym zainteresowaniu siĂŞ tym okazuje siĂŞ to piĂŞkne ale zÂłe... -odwróciÂła siĂŞ plecami do Anuleja-idÂź juÂż nie bĂŞdĂŞ Cie zatrzymywaÂła-podnios³¹ rĂŞkĂŞ i pomachaÂła mu.-do nastĂŞpnego razu.- UpiÂła Âłyk herbaty, dodajÂąc cicho sama do siebie nie zwracajÂąc uwagi na to czy Anulej sÂłyszy czy nie-jednak wszystko da siĂŞ zmieniĂŚ by nie przeraÂżaÂło nas swoim prawdziwym obliczem...-uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ na widok fusów które "zanieczyszczaÂły" jej herbatkĂŞ. KiedyÂś pewnie barman straciÂł by za to pracĂŞ, a ona dostaÂła doÂżywotnie darmowe posiÂłki w taj spelunie, ale teraz. Po co robiĂŚ zamieszanie? ZamieszaÂła herbatĂŞ ÂłyÂżeczkÂą. By fusy opadÂły na dno.
Anulej wszystko s³ysza³, sta³ z metr od Amynie poruszaj¹c siê ch³odnym tonem rozpocz¹³

- MiÂłe to zrobiÂłaÂś mi poÂżegnanie, a powitanie mogÂłaÂś zrobiĂŚ gorÂące. PodziĂŞkowaÂłem ci za darowanie mojego nĂŞdznego Âżycia? Czy dostrzegam szanse, Ty nic nie dostrzegasz. Dopóki coÂś ci nie przeszkadza, jest potrzebne, to nie istnieje. Ludziom sÂłabym bliÂżej do zÂła, bo jest Âłatwiejsze. Mówisz Âże Âświat wydaÂł ci siĂŞ piĂŞkny i zÂły, ja nigdy nie wÂątpiÂłem w jego faÂłszywoœÌ, obÂłudnoœÌ... Chcesz graĂŚ? FlirtowaĂŚ? Dopadnij jakiegoÂś Gennina zaurocz go i przywi¹¿ jak pieska do nogi... potem porzuĂŚ i z wyrzutem rozpowiadaj Âże ten ze skulonym ogonem biega za tobÂą, przeÂśladuje a ty taka biedna. Richard za pewne ot tak sobie nie biega... uwielbiasz to? ZazdroœÌ w oczach, niepewnoœÌ w rozmowie, nagadywanie, wzdychanie...
Ja sam jestem zÂły do szpiku koÂści, kÂłamie, oszukuje, skÂąd wiesz czy kiedykolwiek powiedziaÂłem coÂś szczerego? Czy ty kiedykolwiek byÂłaÂś szczera? Nigdy nie byliÂśmy nawet przyjacióÂłmi, zrobiliÂśmy jednÂą misje jedynie z wiadomym finiszem. Nie znamy siĂŞ i nie....

Anulej machn¹³ ze z³oœci¹ rêk¹, moment i ju¿ znalaz³ siê w drzwiach, nies³ychanie szybko siê porusza³ powoduj¹c lekkie oszo³omienie goœci

NMMT
"Mylisz siĂŞ Anuleju, nasi wrogowie sÂą naszymi najbliÂższymi i najwierniejszymi przyjacióÂłmi. Jako jedyni nigdy o nas nie zapominajÂą". Amy uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ do siebie, chodÂź sÂłowa Anuleja szczerze jÂą zabolaÂły. "Skoro tak Anuleju, to idÂź i cierp w samotnoÂści, a ja dopilnujĂŞ ÂżebyÂś nigdy nie byÂł z nikim szczĂŞÂśliwy" WypiÂła herbatĂŞ przypatrujÂąc siĂŞ ponurym goÂściom tawerny. Zaraz z niej wyjdzie poszukaĂŚ jakichÂś tubylców, ale to zaraz, niech Anulej idzie pierwszy. Nie trzeba byÂło na nic liczyĂŚ. Ludzie sÂą tylko ludÂźmi, sÂłabi i nudni, sÂą nikim. Amy szczerze poÂżaÂłowaÂła jeszcze niedawnej radoÂści i wielkich planów bycia dobrym czÂłowiekiem. Skoro "nikt" (wÂłaÂściwie to tylko Anulej, ale Amy lubiÂła tragizowaĂŚ) nie doceniÂł tego Âże siĂŞ staraÂła, nie zauwaÂżyÂł Âże postanowiÂła siĂŞ zmieniĂŚ, to po co to wszystko. O ile Âłatwiej jest ÂżyĂŚ dla siebie niÂż dla Âświata. Skoro Âświat jej nie potrzebuje ona jego tym bardziej. UÂśmiech z twarzy Amy znikn¹³ tak samo szybko jak pojawiÂł siĂŞ kilka dni temu. ZmruÂżyÂła gniewnie oczy, omiatajÂąc poirytowanym spojrzeniem tawernĂŞ. PrzywoÂłaÂła gestem barmana robiÂąc mu awanturĂŞ na temat pÂływajÂących fusów w herbacie. PodniosÂła siĂŞ z taboretu ze znudzonym wyrazem twarzy, i z dumnie podniesionÂą gÂłowÂą i minÂą mówiÂącÂą "mam Was wszystkich gdzieÂś" skierowaÂła siĂŞ do wyjÂścia.

Dodane po 4 minutach:

>NMM<

Dodane po 31 minutach:

Amy wpadÂła do tawerny i ignorujÂąc wszystkich pobiegÂła na piĂŞtro do swojego pokoju. Tam rzuciÂła siĂŞ na Âłózko naciÂągajÂąc na gÂłowĂŞ koÂłdrĂŞ i oddaÂła siĂŞ histerii.

Dodane po 55 minutach:

Jak to zwykle bywa Amy w pewnym momencie usnĂŞÂła. ÂŚniÂła Mgle jedzÂącym truskawki i o gorÂącym Sunninskim piachu. Jednak Mistrzostwo iluzji miaÂło swojÂą cenĂŞ. Amy zdawaÂła sobie sprawĂŞ Âże to sen, i nawet w nim nie mogÂła uwolniĂŚ siĂŞ od przykrych sÂłów które powiedziaÂł jej Anulej odchodzÂąc.

Dodane po 2 godzinach 17 minutach:

Amy obudziÂła sie w jeszcze gorszym humorze. ZdaÂła sobie sprawĂŞ Âże zbliÂżajÂą siĂŞ ÂświĂŞta, wiĂŞc jej morale spadÂły do zera. ChcÂąc nie chcÂąc postanowiÂła wróciĂŚ do Suny. "raz kozie ÂśmierĂŚ" spakowaÂła siĂŞ pospiesznie i zaszÂła na dóÂł. ZapÂłaciÂła za nocleg i wyszÂła z tawerny >NMM<
Vendill wszedÂł do tawerny owinienty pÂłaszczem i usiadÂł przy oknie polozyl pÂłaszcz na krzesle ktore staÂło kolo niego zamówil sake i jedzenie
-hm... ale obskurna nora ale jestem gÂłodny wiec bede musial to zniesc
wyciagna³ notatnik i zacz¹³ cos w nim bazgrac...
Nagle do baru wbiega postaĂŚ o Âłaciatej skórze która jest na wpóÂł zwĂŞglona która jeszcze lekko siĂŞ pali i woÂła tragicznym krzykiem – Ludzie, Ludzie, Demon, pali siĂŞ, demon, juÂż po nas uciekajcie demon, pali siĂŞ juÂż okolica, uciekajcie póki czas. – Poczym zemdlaÂł i dostaÂł padaczki gdy próbowali mu pomóc umarÂł na zawaÂł. Z góry byÂło juÂż wiadomo Âże Âźle to wróÂży jednak bohater jeszcze nie wiedziaÂł ze zostanie w przyszÂłoÂści jeÂżem. Po dÂługiej chwili lĂŞku i nie pewnoÂści wybuchÂł fragment dachu zabijajÂąc trzech cywili poczym przez otwór w nim wleciaÂła diablĂŞca postaĂŚ o postawie humanoidalnej jednakÂże byÂła trochĂŞ wiĂŞksza od czÂłowieka i w niektórych miejscach pÂłonĂŞÂła pomaraĂączowym pÂłomieniem. Wszyscy cywile uciekli zaÂś barman zostaÂł drastycznie zjedzony, byÂła to tak odraÂżajÂąca scena ze aÂż sam Bóg zasÂłoniÂł oczy a gdy zobaczyÂł rozpaĂŚkanych ludzi na Âścianach w tak okrutny sposób to zwymiotowaÂł.

//i tu Vendill twa opowieœÌ siê zaczyna//
*Vendill spojzaÂł na owego Demona*
-Myslisz ze zrobi to na mnie wraÂżenie to jesteÂś w bÂłedzie Nazywam sie Vendill a ty kto ty paskudna Kreaturo
*Kiedy to mowiÂł zakÂładaÂł rekawicz i ochraniacze na dÂłonie po czym wyciagnaÂł Jednego kunaia nie wiedziaÂł co go czeka ale byl gotowy i do walki i do ucieczki*.
Demon zaÂśmiaÂł siĂŞ i rzekÂł przeraÂżajÂącym gÂłosem – ty nĂŞdzna kreaturo myÂślisz Âże jesteÂś w stanie mnie pokonaĂŚ, nie dorównujesz nawet mojej babci która ledwo co pluje magmÂą, takie wymoczki jak ty sÂą tylko i wy³¹cznie karmÂą dla zwierzÂąt i workiem treningowym dla silniejszych – poczym splun¹³ kulÂą magmy poczym gdy byÂła juÂż przed chÂłopakiem demon pstrykn¹³ palcami a ona wybuchÂła odrzucajÂąc chÂłopaka na ÂścianĂŞ który swoim tyÂłkiem robiÂł krater w niej, niestety chÂłopak podczas odrzutu zgubiÂł kunaja który siĂŞ spaliÂł w kaÂłuÂży magmy która oddziela demona od miĂŞsa armatniego (chÂłopaka).
-Ughaa.... [I see you!] silny jest. *Vendill zacz¹³ myslec o taktyce i zarazem bacznie obserwuj¹c*
-[I see you!] nie moge z nim walczyc uzywajac katonow oraz uzywajac taijutsu
*mowiÂł do siebie cicho i szepnaÂł*
Gakure-nojutsu [150pch]
i vendill nagle znikn¹³ *postanowi³em szybko przemiescic swoj tylek i inne miejsce zanim ten demon czy jak mu tam znow mnie zaatakuje zobzczmy jak na to zareaguje.Vendill obserwuje przeciwnikia*
ChÂłopak wszedÂł do baru, jednak zostaÂły po nim tylko zgliszcza, nie wiedziaÂł za bardzo co tu siĂŞ staÂło, ale wiedziaÂł Âże to dodatkowo popsuÂło mu humor, teraz byÂł juÂż nieÂźle wkurzony, byÂł pewien Âże zje sobie ciepÂły posiÂłek, a tu zastaÂł zgliszcza budynku.
"No nic, w takim razie idĂŞ siĂŞ gdzieÂś przejœÌ... przecieÂż tutaj siedzieĂŚ nie bĂŞdĂŞ'' po tych myÂślach chÂłopak ruszyÂł drogÂą którÂą szedÂł w tym kierunku.

[nmm]
Zadowolony miaÂłem ochotĂŞ na kilka kieliszków sake. Z uÂśmiechem na twarzy wchodzĂŞ do tawerny.. a raczej próbujĂŞ wejœÌ, bo okazuje siĂŞ, Âże z tawerny nic nie zostaÂło - coÂś jÂą rozwaliÂło. SkroĂą zaczĂŞÂła mi pulsowaĂŚ.. byÂłem wÂściekÂły. " Co siĂŞ tu staÂło?..." - myÂślaÂłem sobie. RozejrzaÂłem siĂŞ..
- No cóÂż.. nic tu po mnie - mrukn¹³em pod nosem po czym wyszedÂłem..

<NMM>
W drodze do domu od kumpla byÂła mi zimno i postanowiÂłem trochĂŞ siĂŞ ociepliĂŚ a wiĂŞc wstÂąpiÂłem do Tawerny a by wypiĂŚ kilka Sake na ocieplenie. Ale Âże byÂło juÂż ciemno to teÂż Tawerna byÂła zamkniĂŞta wiĂŞc poszedÂłem od razu prosto do domu. <nmm>
W drodze ku mieszkaniu postanowi³em jeszcze zajrzeÌ do tawerny i coœ przek¹siÌ. Kiedy znalaz³em siê w œrodku, jak zawsze czuÌ by³o alkohol... jednak olewaj¹c to skierowa³em siê prosto do barmana. -Ohayo... poproszê jakiœ ciep³y posi³ek- powiedzia³em a barman widz¹c dziesiêcioletniego ch³opca tylko lekko skin¹³ g³ow¹, podaj¹c mi to o co prosi³em. Usiad³em do wolnego stolika i zacz¹³em konsumowaÌ posi³ek.
WszedÂłem do tawerny.ByÂło tu tak jakoÂś przytulnie.PoczuÂłem zapach piwa,wiĂŞc zacz¹³em siĂŞ rozglÂądaĂŚ po tawernie.Przypadkowo spojrzaÂłem na stolik przy którym zobaczyÂłem mÂłodego chÂłopaka.Po jego ochraniaczy wywnioskowaÂłem Âże naleÂży do Yuki.ZainteresowaÂł mnie. PostanowiÂłem Âże jak tylko coÂś zamówiĂŞ to usiÂądĂŞ przy jego stoliku.PodszedÂłem do baru.
-PoproszĂŞ 2 piwa i miskĂŞ Ramen.
Kiedy barman podaÂł to o co prosiÂłem zabraÂłem siĂŞ i podszedÂłem do stolika przy którym siedziaÂł nieznajomy chÂłopak.
-Przepraszam czy mogê siê dosi¹œÌ?
Podczas kiedy by³em zajêty jedzeniem mojego posi³ku... podszed³ do mnie jakiœ dziwny typek... nie mia³em pojêcia kim on jest, jednak skin¹³em mu g³ow¹ na znak ¿e mo¿e siê przysi¹œÌ. Kiedy tylko prze³kn¹³em to co mia³em w ustach powiedzia³em -Nie jesteœ st¹d... prawda?- zabrzmia³o to doœÌ powa¿nie nawet w ustach dziesiêciolatka... czeka³em uwa¿nie na odpowiedŸ przybysza.
-CóÂż za odkrywcza dedukcja.PowiedziaÂłem poprawiajÂąc mój widoczny chyba z daleka ochraniacz na czoÂło.ByÂłem dumny z przynaleÂżnoÂści do wioski DÂźwiĂŞku.
-Tak nie jestem st¹d.Jak widzisz na moim ochraniaczu znajdujê siê nuta,a to oznacza ¿e nale¿ê do Ukrytej Wioski DŸwiêku.Po twoim pytaniu i ochraniaczu wnioskuje ¿e ty jesteœ st¹d.Powiedz zatem jak masz na imiê?
*Denerwuje mnie ta jego gatka.* WysÂłuchaÂłem przybysza uwaÂżnie po czym powiedziaÂłem -Nazywam siĂŞ Shigochiyo... jednak ty powinieneÂś siĂŞ najpierw przedstawiĂŚ pytajÂąc o moje imiĂŞ... i jestem z tÂąd- powiedziaÂłem z dumÂą w gÂłosie. PrzyglÂądn¹³em siĂŞ mu uwaÂżnie jednak nie zauwaÂżyÂłem nic podejrzanego. -Co ciĂŞ w ogóle sprowadza do naszej wioski.- powiedziaÂłem z du¿¹ powagÂą w gÂłosie oczekujÂąc na jego odpowiedÂź.
-JesteÂś mÂłodszy,dlatego celowo nie przedstawiÂłem siĂŞ pierwszy.Z wiekiem wi¹¿ê siĂŞ takÂże szacunek,którym ktoÂś w miarĂŞ jak dojrzewa jest obdarzany przez innych a w szczególnoÂści mÂłodszych od siebie. Jest to poszanowania dla doÂświadczenia,którego niewÂątpliwie taka osoba ma wiĂŞcej.*[I see you!] trochĂŞ siĂŞ rozgadaÂłem*.WracajÂąc jednak do tematu.Nazywam siĂŞ Orochi Yashagoro.Nie mam konkretnej sprawy w waszej wiosce.Po prostu duÂżo podróÂżujĂŞ po Âświecie.
ByÂłem trochĂŞ zmĂŞczony mojÂą cudowna przemowa dlatego kiedy skoĂączyÂłem mówiĂŚ pociÂągn¹³em wielki Âłyk mojego piwa. Mój rozmówca wydawaÂł siĂŞ mÂłody i jakiÂś taki zmĂŞczony.Mimo to nie lekcewaÂżyÂłem go.*[I see you!],sÂą dzieciaki na tym Âświecie mÂłodsze,a silniejsze ode mnie.Oby on nie byÂł jednym z nich*.ZaÂśmiaÂłem siĂŞ cicho pod nosem i wypiÂłem kolejny Âłyk piwa.
*Nie lubiĂŞ typków co myÂślÂą Âże zjedli wszystkie rozumy Âświata.* WysÂłuchiwaÂłem jego sÂłów juÂż lekkim skrzywieniem na twarzy, kiedy tylko skoĂączyÂł powiedziaÂłem -Dziwnie rozumujesz... szacunek ninja zdobywa tylko przez swoje osiÂągniĂŞcia i jakim jest czÂłowiekiem... a nie przez wiek... skÂąd jesteÂś pewien, Âże ja bĂŞdÂąc mÂłodszym od ciebie nie posiadam wiĂŞcej doÂświadczenia ? Powiem szczerze ci Oroshi... nie lubiĂŞ kiedy ktoÂś mówi w taki sposób jak ty przed chwilÂą- po tych sÂłowach dokoĂączyÂłem moje danie, jednak jeszcze nie opuÂściÂłem Oroshiego, nie wiem czemu ale ciekawiÂło mnie to co odpowie. MoÂżliwe Âże chciaÂłem go poznaĂŚ... w koĂącu teÂż chciaÂłem wyruszyĂŚ w podróÂż, ale tylko dlatego aby uzyskaĂŚ si³ê... jednak chwilowo porzuciÂłem te plany... ciekaw teÂż bardzo jestem jego umiejĂŞtnoÂści...
-Po pierwsze mam na imiê Orochi.*[I see you!] goœÌ jest pewny siebie.*
-Shigochiyo nie moÂżesz jednak zaprzeczyĂŚ Âże rzadko zdarza siĂŞ Âżeby ktoÂś mÂłody byÂł bardziej doÂświadczony i darzony szacunkiem niÂż ten który Âżyje juÂż dÂługo i wiele w Âżyciu widziaÂł.OczywiÂście zdarzajÂą siĂŞ wyjÂątki.Np.kiedy jakiÂś mÂłokos jest obdarzony potĂŞÂżnymi wiĂŞzami krwi.
-Jesteœ m³odszy ale nie lekcewa¿ê ciê wiêc nie rozumiem twojego oburzenia.Ch³opcy w twoim wieku s¹ jednak bardzo dumni,napaleni na walkê a czêsto nawet aroganccy.
-Nie byÂł bym na twoim miejscu taki pewny siebie.MoÂżesz byĂŚ nawet silniejszy ode mnie,jednak w tym momencie nie zrobisz mi nic.WidzĂŞ wyraÂźnie Âże jesteÂś poobijany i zmĂŞczony,a co za tym idzie brak ci chakry.Wnioskuje po tym Âże nie dawno wykonywaÂłeÂś jakaÂś misje albo bardzo ciĂŞÂżko trenowaÂłeÂś.
Zadowolony ze swojej raczej trafnej dedukcji odstawiÂłem pierwszy kufel z piwem i zabraÂłem siĂŞ za drugi.
-PrawdĂŞ mówiÂąc masz racjĂŞ... jestem po misji i po treningu... ale patrzÂąc na ciebie... nie masz raczej 20 lat... a pijesz piwo, nie powinieneÂś... jeden argument przez który mogĂŞ stwierdziĂŚ Âże nie dbasz za dobrze o swoje ciaÂło...- powiedziaÂłem do niego z pewnoÂściÂą w gÂłosie -Mówisz Âże chÂłopcy w moim wieku sÂą pewni siebie... nawet aroganccy... jednak moÂżesz równieÂż tak twierdziĂŚ, ale ja znam swoje umiejĂŞtnoÂści... moÂże i jestem zbyt pewny siebie, moÂże arogancki... ale bynajmniej nie zamierzam ukrywaĂŚ mojej prawdziwej osobowoÂści... niedawno przegraÂłem walkĂŞ z chuninem z naszej wioski... wiem Âże mogÂłem to wygraĂŚ, ale zabrakÂło mi minimalnie chakry... jeÂżeli chcesz mogĂŞ siĂŞ z tobÂą zmierzyĂŚ na arenie, jednak najpierw powinienem odpocz¹Ì.- miaÂłem nadziejĂŞ Âże przyjmie wyzwanie... sprawdziÂłbym swoje umiejĂŞtnoÂści od czasu ostatniej walki... co prawda duÂżo czasu nie minĂŞÂło, jednak czujĂŞ Âże na pewno mam teraz wiĂŞcej doÂświadczenia. -To jaka jest twoja odpowiedÂź?- dodaÂłem na koniec.
BaÂłem siĂŞ trochĂŞ nie znaÂłem jego umiejĂŞtnoÂści.WalczyÂłbym z nim o sÂłowa które wypowiedziaÂłem i wygrywajÂąc potwierdziÂłbym swoje racje.Co bĂŞdzie jednak gdy przegram z mÂłokosem.HaĂąba dla mnie i wstyd przed kimÂś kto to zobaczy.*[I see you!] jak nie teraz to nigdy*.PostanowiÂłem jednak Âże zaryzykujĂŞ i sprawdzĂŞ swoje umiejĂŞtnoÂści. ByÂłem teraz bardziej pewny siebie lecz miaÂłem jeszcze pewne obawy.
-Zgoda spotkajmy siĂŞ jutro na arenie w Yuki.Powiedz tylko o której?
DopiÂłem swoje piwo.Po czym wstaÂłem i czekaÂłem na odpowiedÂź.
-CieszĂŞ siĂŞ Âże siĂŞ zgodziÂłeÂś... mam tylko nadziejĂŞ Âże zapewnisz trochĂŞ rozrywki- powiedziaÂłem z dziwnym uÂśmiechem na twarzy gdyÂż wczeÂśniej widziaÂłem wahania przybysza. Po chwili jednak zacz¹³em siĂŞ ÂśmiaĂŚ i powiedziaÂłem w Âśmiechu -Wyluzuj... jak tylko w stanĂŞ to przyjdĂŞ na arenĂŞ, nie wiem ile mi to zajmie... chociaÂż prawdĂŞ mówiÂąc mogĂŞ ci sprawiĂŚ nie lada kÂłopot, a nawet sÂądzĂŞ Âże ciĂŞ pokonam, czujĂŞ to... muszĂŞ wygraĂŚ-dodaÂłem... chciaÂłem aby przeciwnik poczuÂł siĂŞ pewny siebie, a wtedy moÂżliwe Âże go zaskoczĂŞ. -ChociaÂż patrzÂąc z drugiej strony muszĂŞ ci pokazaĂŚ Âże yuki ma bardzo utalentowanych geninów... wiĂŞc raczej muszĂŞ iœÌ na caÂłoœÌ- przybysz mógÂł siĂŞ zdziwiĂŚ Âże prowadzĂŞ praktycznie rozmowĂŞ ze sobÂą na gÂłos, ale... cóÂż poradziĂŚ.
-Dobrze wiĂŞc.BĂŞdĂŞ na ciebie czekaÂł na arenie z samego rana.ChciaÂłem jeszcze powiedzieĂŚ ze ja teÂż nie jestem sÂłaby i moÂżesz liczyĂŚ Âże pójdĂŞ na caÂłoœÌ.MoÂże czeka ciĂŞ jakaÂś niespodzianka.UÂśmiechn¹³em siĂŞ szyderczo. ChciaÂłem zasiaĂŚ w nim wÂątpliwoÂści.Jego pewnoœÌ siebie mnie irytowaÂła,a jemu pomagaÂła.JeÂśli zasieje w nim wÂątpliwoÂści nie bĂŞdzie juÂż czuÂł siĂŞ tak pewnie.
-Zatem widzimy siĂŞ jutro.To powiedziawszy wyszedÂłem z baru.
[cenzura] jego sÂłowa Âże pójdzie na caÂłoœÌ powiedziaÂłem tylko -Mam takÂą nadziejĂŞ... bez tego nie byÂłoby zabawy- kiedy on wyszedÂł podszedÂłem do barmana pÂłacÂąc za posiÂłek i ÂżegnajÂąc siĂŞ z nim opuÂściÂłem bar, skierowaÂłem siĂŞ do siedziby klanu aby odpocz¹Ì. *A nie pomyÂślaÂłem... powinienem byÂł zapytaĂŚ czy ma siĂŞ on gdzie zatrzymaĂŚ... juÂż za póÂźno* Z uÂśmiechem na twarzy skierowaÂłem siĂŞ do obecnego celu mojej podróÂży.

<NMM>
Razem z mĂŞÂżczyznÂą pojawiliÂśmy siĂŞ przed tawernÂą, nadal nie wiedziaÂłem jak zabraĂŚ siĂŞ za poszukiwania. PostanowiÂłem kilka razy przejœÌ siĂŞ dookoÂła budynku i popatrzeĂŚ na ziemiĂŞ czy nie znajdĂŞ nic z zaginionych rzeczy. PojawiÂł siĂŞ tylko doœÌ duÂży szkopuÂł, mianowicie - Âśnieg. MusiaÂłbym klĂŞczeĂŚ i rozkopywaĂŚ kaÂżdÂą ÂśnieÂżnÂą zaspĂŞ. Zacz¹³em kr¹¿yĂŚ wokóÂł lokalu, nogÂą rozgarniajÂąc Âśnieg przed sobÂą, szukanie nie byÂło zbyt efektywne, lecz dokÂładne przeszukiwanie terenu zajĂŞÂło by mi chyba z tydzieĂą. Kilka razy przeszedÂłem dookoÂła, zdaÂłem sobie sprawĂŞ Âże nie jestem w stanie znaleŸÌ zguby w tym Âśniegu. WszedÂłem do Âśrodka, po czym zacz¹³em siĂŞ rozglÂądaĂŚ po podÂłodze, wiedziaÂłem, Âże to gÂłupie bo gdyby coÂś tu byÂło to na pewno ktoÂś by to zabraÂł. IdÂąc w stronĂŞ barmana rozglÂądaÂłem siĂŞ nadal po lokalu. PodbiÂłem do niego i powiedziaÂłem.
- DzieĂą dobry, mam do pana pytanie.. mianowicie, podobno byÂła tutaj wczoraj jakaÂś libacja alkoholowa, i temu panu - wskazaÂłem na goÂścia obok - zaginĂŞÂło kilka rzeczy, chciaÂłbym zapytaĂŚ, czy po zamkniĂŞciu nie znalazÂł pan moÂże zegarka lub obrÂączki, ewentualnie portfela.. To bardzo waÂżne wiĂŞc proszĂŞ o jakieÂś informacje. - skoĂączyÂłem mówiĂŚ, czekaÂłem na jego odpowiedÂź.
Kiedy weszliÂście do baru poczuliÂście odór spoconych mĂŞÂżczyzn, alkoholu i kieÂłbasy. Nawet o tej porze w barze byÂło doœÌ sporo ludzi. Bar byÂł doœÌ duÂży i krĂŞty wiec nie widziaÂłeÂś wszystkich obecnych tu osób. PodeszliÂście do barmana i zapytaliÂście o zguby.
- ObrÂączki? Tak... znalazÂłem. To tego pana?...
Mê¿czyzna wyj¹³ pierœcionek z kieszeni i po³o¿y³ na blacie
- Ranu moja obrÂączka.. no to chociaÂż to mamy z gÂłowy
MĂŞÂżczyzna spróbowaÂł wÂłoÂżyĂŚ palec do pierÂścionka i... okazaÂło siĂŞ, ze pierÂścionek jest za maÂły. WchodziÂł tylko do poÂłowy.
- O nie... to najwidoczniej nie moja obr¹czka. A niech to. Dziêkuje, ¿e pan siê tym zaj¹³. Ach pech. - powiedzia³ mê¿czyzna.
Achhh miaÂło byĂŚ na piĂŞknie. Niestety wróciliÂście do punktu wyjÂścia. Ponownie odezwaÂł siĂŞ barman
- Pamiêtam pana grupê. Piliœcie wczoraj prawie ca³¹ noc. Graliœcie w karty, œpiewaliœcie i taùczyliœcie. Wczoraj ca³kiem spora sumkê na was uzbiera³em. Nastêpnie zaczêli siê rozchodziÌ. Pan wyszed³ chyba coœ ko³o godziny trzeciej...
- Trzeciej?!.. Rany jest pierwsza.. gdzie ja podziewaÂłem przez resztĂŞ czasu.
Gdy ju¿ mia³em nadziejê na to ze jedna zguba z g³owy, okaza³o siê ¿e to nie jego obr¹czka. "Co za pech.." pomyœla³em sobie, zacz¹³em rozmyœlaÌ gdzie moglibyœmy siê udaÌ.
- No cóÂż, musimy szukaĂŚ dalej.. musi pan sobie przypomnieĂŚ gdzie pan byÂł tej nocy, inaczej sÂą maÂłe szanse na znalezienie pana rzeczy.
Nadal staliÂśmy przy barze, a ja rozglÂądaÂłem siĂŞ po podÂłodze, stoÂłach i patrzyÂłem na goÂści siedzÂących przy stoÂłach.
- Nikt z tu obecnych nie byÂł moÂże z panem?.. - powiedziaÂłem do niego, maÂło to prawdopodobne ale czemu by nie spróbowaĂŚ. Nadal myÂślaÂłem gdzie mógÂł siĂŞ udaĂŚ pijany mĂŞÂżczyzna w Âśrednim wieku. Coraz mniej wierzyÂłem w powodzenie poszukiwaĂą, lecz mimo to jest to sposób na zabicie czasu i przy okazji zarobienie trochĂŞ gotówki. ZwróciÂłem siĂŞ do barmana.
- A moÂże pan pamiĂŞta chociaÂż w którÂą stronĂŞ siĂŞ udali, lub kto balowaÂł z tym panem.
W to teÂż wÂątpiÂłem lecz postanowiÂłem spróbowaĂŚ, kaÂżda informacja bĂŞdzie przydatna.
- Tak... tak siĂŞ skÂłada, Âże akurat odÂśnieÂżaÂłem wejÂście. poszedÂł w stronĂŞ parku. - powiedziaÂł barman
- TAAAK! park. Racja. ByÂłem w parku i przechodziÂłem potem przez most. Albo.. przedtem. Nie pamiĂŞtam. DziĂŞkuje panu bardzo. Jestem dozgonnie wdziĂŞczny. Idziemy tam, czy zechcesz przeszukaĂŚ jeszcze bar? - powiedziaÂł mĂŞÂżczyzna w Âśrednim wieku, po czym... puÂściÂł bÂąka.
Uœmiechn¹³em siê, nareszcie jakaœ informacja, nareszcie st¹d idziemy, mam doœÌ zapachu spoconych goœci i przypalonej kie³basy.
- Ee..co?.. Tak, jeszcze przez chwilĂŞ siĂŞ rozejrzĂŞ. - powiedziaÂłem odchodzÂąc od baru. SekundĂŞ póÂźniej usÂłyszaÂłem pewien dÂźwiĂŞk, dÂźwiĂŞk który mógÂł oznaczaĂŚ tylko jedno - bÂączek. Jak najszybciej ulotniÂłem siĂŞ od goÂścia i zacz¹³em chodziĂŚ pomiĂŞdzy stolikami co chwila patrzÂąc na podÂłogĂŞ, musiaÂłem przepychaĂŚ siĂŞ przez tÂłumy pijaków, trochĂŞ baÂłem siĂŞ o to Âże mogĂŞ dostaĂŚ po pysku. Niestety nic nie znalazÂłem, wiĂŞc wróciÂłem do baru i powiedziaÂłem do barmana.
- No cóÂż.. tutaj nic nie ma, dziĂŞkujĂŞ za informacjĂŞ.. do widzenia.
Po czym wyszliœmy z tawerny udaj¹c siê doœÌ szybkim krokiem w stronê parku.

<NMM i mĂŞÂżczyzny>

Dodane po 47 godzinach 54 minutach:

Po jakimÂś czasie od wyjÂścia z tego miejsca, razem z mĂŞÂżczyznÂą wróciliÂśmy tutaj. Tak jak przedtem zacz¹³em siĂŞ rozglÂądaĂŚ po podÂłodze, pod stoÂłami, patrzyÂłem na wszystkich goÂści i wyszukiwaÂłem tych którzy byli potencjalnymi hazardzistami. Facet nie wyglÂąda na zbyt bystrego wiĂŞc mógÂł po prostu przegraĂŚ zegarek, a z tego co mówiÂł byÂł chyba doœÌ wartoÂściowy, dodatkowo typ byÂł pijany wiĂŞc byÂł Âłatwym kÂąskiem. Stan¹³em przy barze i dokÂładnie obserwowaÂłem kaÂżdego z tu obecnych.
- ProszĂŞ siĂŞ przyjrzeĂŚ jeszcze raz, nie pamiĂŞta pan kogoÂś, lub czegoÂś? - po raz enty chciaÂłem wydusiĂŚ z niego jakieÂś, choĂŚby najmniejsze wspomnienia z tej nocy.
MĂŞÂżczyzna ponownie rozejrzaÂł siĂŞ z gÂłupkowatym wyrazem twarzy. ZakrĂŞciÂł za barem i straciÂłeÂś go z oczu, po chwili usÂłyszaÂłeÂś jego gÂłos
- Hej chÂłopcze pozwól tu na chwilĂŞ.
Chyba nie muszĂŞ Ci przypominaĂŚ, Âże zapach potu i sake powróciÂł. Na dodatek miedzy nie byÂł wmieszany zapach kieÂłbasy. CaÂłe ten zapach robiÂł niezÂła mieszankĂŞ wybuchowÂą. JednoczeÂśnie zÂłapaÂła Cie dziwna ochota na szklaneczkĂŞ sake... ale przecieÂż jesteÂś na misji. ChociaÂż nie byleÂś dokonca pewny, ze to misja...
Mimo tego Âże miaÂłem ochotĂŞ na trochĂŞ sake, pomyÂślaÂłem, Âże po jednej szklaneczce zachce mi siĂŞ jeszcze jednÂą, potem nastĂŞpnÂą, aÂż w koĂącu skoĂączĂŞ jak ten tutaj, ten który szuka swoich gratów. Gdy zobaczyÂłem Âże znikn¹³ mi z oczu, zacz¹³em rozglÂądaĂŚ siĂŞ po tawernie. Nagle usÂłyszaÂłem jak woÂła jakiegoÂś chÂłopca, chyba chodziÂło o mnie. PoszedÂłem za bar, za jego gÂłosem.
-Czekaj pan! - krzykn¹³em do niego.
PoszedÂłeÂś za mĂŞÂżczyzna i zobaczyÂłeÂś jak przyglÂąda siĂŞ grze w trzy kubki.
- ChÂłopcze, ja chyba wczoraj z nimi graÂłem..
MĂŞÂżczyzna prowadzÂący grĂŞ siedziaÂł w ciemnym kapturze w samym rogu baru. Obok niego staÂło jeszcze dwóch "byków" oraz jeden pechowy chudzielec który chyba juÂż przegraÂł "trochĂŞ" gotóweczki.
- Kurde... przecie¿ moje oczy nad¹¿y³y... by³em pewny, ¿e to ten œrodkowy.
ZobaczyÂłem goÂścia w kapturze, pomyÂślaÂłem sobie, Âże na pewno przegraÂł tutaj swój zegarek. Przez chwilĂŞ zastanowiÂłem siĂŞ co mam zrobiĂŚ. Po sekundzie namysÂłu ostroÂżnie, obserwujÂąc "byków" podszedÂłem do typa który kierowaÂł grÂą.
- DzieĂą dobry... chciaÂłbym siĂŞ dowiedzieĂŚ czy ten pan - wskazaÂłem na mĂŞÂżczyznĂŞ który szukaÂł ze mnÂą przedmiotów - graÂł tutaj wczoraj i najwaÂżniejsze czy coÂś przegraÂł. - nie wyglÂądaÂł mi na takiego co z chĂŞciÂą odda zagubione rzeczy.
- JeÂśli tak to chciaÂłbym to odzyskaĂŚ, chodzi mi o zegarek. - powiedziaÂłem do mĂŞÂżczyzny w kapturze.
- Po pierwsze szczurku.. nie jestem tu aby odpowiadaĂŚ, ale znam odpowiedÂź. Zagraj ze mnÂą, jeÂżeli trafisz gdzie jest kulka to odpowiem Ci na twoje pytanie. Po drugie.. nie oddajĂŞ zarobionych przeze mnie przedmiotów. Co najwyÂżej mogĂŞ go odsprzedaĂŚ.
MĂŞÂżczyzna patrzaÂł na Ciebie spod kaptura, jedyne co widziaÂłeÂś to jak biaÂłe zdrowe zĂŞby chytrze uÂśmiechajÂą siĂŞ spod kaptura.
- Sawka wstĂŞpna wynosi 5 Y, wchodzisz?
ZastanowiÂłem siĂŞ chwilĂŞ, spojrzaÂłem podejrzliwie na faceta w kapturze. 5 yen to nie duÂżo, mogĂŞ zagraĂŚ. Po chwili usiadÂłem na przeciwko niego. Nie byÂłem pewien czy dobrze robie ale jeÂśli wczoraj wygraÂł zegarek, to jest szansa Âżeby go odzyskaĂŚ.
- WchodzĂŞ - powiedziaÂłem wyjmujÂąc z kieszeni 5y i kÂładÂąc na stole.

//Wybacz za krótki post ale w tej sytuacji nic nie przyszÂło mi do gÂłowy//
// - 5 Y //

- A wiĂŞc dobrze..
MĂŞÂżczyzna pokazaÂł Ci kulkĂŞ pod Âśrodkowym kubkiem. NastĂŞpnie powoli zacz¹³ przebieraĂŚ miedzi nimi, nastĂŞpnie trochĂŞ szybciej. Twój wzrok spokojnie nad¹¿yÂł nad jego "mieszaniem" ByÂłeÂś pewny, ze kulka jest pod lewym kubkiem.
- Gdzie.. jest.. kula..? - zapytaÂł zaciekawiony trzymajÂąc rĂŞce z dala od kubków. Nogi miaÂł rozstawione na boki. Na dodatek widziaÂłeÂś spokojnie co siĂŞ dzieje pod spodem. ByÂłeÂś prawie 100% pewny, Âże facet nie oszukaÂł CiĂŞ i, ze kulka znajduje siĂŞ pod lewym kubkiem.
// Po misji zgÂłoszĂŞ w organizacji o odjĂŞcie //
DokÂładnie obserwowaÂłem kubki, mieszaÂł nimi na prawo i lewo, mimo to nie przestawaÂłem byĂŚ skupiony, gdy skoĂączyÂł byÂłem pewien, Âże wiem gdzie jest kulka. Jeszcze przez jakiÂś moment zastanowiÂłem siĂŞ.
- Kulka jest tutaj - powiedziaÂłem pewnym tonem po czym wskazaÂłem palcem wskazujÂącym na lewy kubek. Serce biÂło mi jak szalone, pomimo tego Âże to tylko 5y. CzekaÂłem aÂż podniesie kubek do góry.
- Brawo.. czÂłowieku, masz talent. Teraz mogĂŞ odpowiedzieĂŚ na twoje pytanie, albo... moÂżesz zagraĂŚ jeszcze raz za darmo i wybraĂŚ nie 5, nie 10, a 20 Y. Czy zgadzasz siĂŞ?
NastĂŞpnie popatrzyÂł na ciebie z uÂśmiechem godnym szaleĂąca i po raz pierwszy popatrzyÂł Ci w oczy jego twarz byÂła taka zwykÂła, nie pokazywaÂła twarzy szaleĂąca, a zwykÂłego miÂłego goÂścia.
- A wiĂŞc...?
Z ulgÂą popatrzyÂłem na to jak podnosi kubek pod którym spoczywaÂła kulka, teraz mogÂłem zadaĂŚ mu pytanie...
- Nie, nie, nie... odpowiedz mi na pytanie, mianowicie czy ten goœÌ - wskazaÂłem gÂłowÂą na mĂŞÂżczyznĂŞ z którym przyszedÂłem - graÂł z tobÂą tej nocy, jeÂśli tak to czy coÂś przegraÂł, wiesz byÂł pijany wiĂŞc nie bardzo wiedziaÂł co robi, chciaÂłbym odzyskaĂŚ to co od niego wygraÂłeÂś. - powiedziaÂłem do mĂŞÂżczyzny w kapturze, miaÂłem cichÂą nadziejĂŞ Âże po prostu odda zegarek, lecz zapewne tak siĂŞ nie stanie, zacz¹³em siĂŞ zastanawiaĂŚ nad tym co zrobiĂŚ jeÂśli powie, Âże ma zegarek ale nie chce go oddaĂŚ. CzekaÂłem na jego odpowiedÂź, ciÂągle patrzÂąc na niego.
- Dobrze dobrze. Powiem Ci. Tak graÂł tutaj wczoraj. ByÂł nieÂźle wstawiony. OgraÂłem go z caÂłej gotówki, ale Âżadnego zegarka nie postawiÂł..
MĂŞÂżczyzna który CiĂŞ wynaj¹³ pa patrzyÂł smutno na hazardzistĂŞ. teraz juÂż wiedziaÂł gdzie podziaÂła siĂŞ jego gotówka.
- Dobrze chÂłopcze.. trudno. Chyba go juÂż nie znajdziemy. Jest juÂż póÂźno. - powiedziaÂł podwijajÂąc rĂŞkaw i patrzÂąc na godzinĂŞ.
- ChodÂź ze mnÂą do mojego domu, wynagrodzĂŞ CiĂŞ. Dobrze, Âże znalazÂłeÂś najwaÂżniejsze obrÂączkĂŞ i dokumenty.. dziĂŞkuje Cie za twoje starania. JesteÂś bardzo dokÂładnym i cierpliwym shinnobi.
WeszÂła do tawerny i podeszÂła do lady. Nie rzucaÂła siĂŞ za bardzo w oczy, jednak przy dobrym Âświetle wÂłosy dziewczyny mieniÂły siĂŞ lekko odcieniami granatu i fioletu. UsiadÂła na wysokim krzeÂśle i spojrzaÂła na barmana uÂśmiechajÂąc siĂŞ lekko.
- PoproszĂŞ Baileys Snow (drink na bazie róÂżnorakich likierów o jasnym kolorze).
KÂątem oka patrzyÂła po lokalu, na chwilĂŞ zatrzymaÂła wzrok na chÂłopaku siedzÂącym kawaÂłek od niej. DostrzegÂła u niego podobny tatuaÂż jaki sama miaÂła na Âłopatce. CóÂż... zainteresowaÂła jÂą jego osoba. WidzÂąc, Âże rozmawia postanowiÂła siĂŞ na razie nie wtrÂącaĂŚ. Zobaczy, poczeka i poobserwuje.
OdebraÂła od barmana zamówienie i zapÂłaciÂła. DelektowaÂła siĂŞ napojem od czasu do czasu zerkajÂąc w stronĂŞ chÂłopaka.
Gdy wysÂłuchaÂłem faceta który powiedziaÂł, Âże nie ma zegarka, usÂłyszaÂłem jak mĂŞÂżczyzna który zleciÂł mi poszukiwania mówi do mnie, Âże juÂż nie znajdziemy ostatniej zguby. SpojrzaÂłem na niego gdy ten podwin¹³ rĂŞkaw i spojrzaÂł na godzinĂŞ. MyÂślaÂłem, Âże wybuchnĂŞ... PodrapaÂłem siĂŞ po gÂłowie i powiedziaÂłem.
- Yy.. czy to nie pana zegarek? - powiedziaÂłem wskazujÂąc na jego nadgarstek. StraciÂłem 5 yen, tylko po to Âżeby okazaÂło siĂŞ Âże ma swój zasrany zegarek rĂŞce. Nie chciaÂłem wytykaĂŚ mu jakim jest idiotÂą, ale wkurzyÂłem siĂŞ nie na Âżarty...
- No ja rozumiem, byÂł pan pijany, ale Âżeby nie zauwaÂżyĂŚ zegarka na wÂłasnym nadgarstku... - powiedziaÂłem, po czym dokoĂączyÂłem w myÂśli "... to na serio trzeba mieĂŚ coÂś z gÂłowÂą"... CóÂż, waÂżne Âże wszystko zostaÂło odnalezione, nie koniecznie tam gdzie siĂŞ tego spodziewaliÂśmy, ale udaÂło siĂŞ.
W miĂŞdzy czasie wdaÂła siĂŞ w rozmowĂŞ z barmanem. WidaĂŚ ruchu duÂżego nie byÂło i mógÂł sobie pozwoliĂŚ na trochĂŞ odpoczynku. OpowiadaÂł dziewczynie wiele ciekawych okolicznych legend i wyjaÂśniÂł gdzie co siĂŞ znajduje. MiÂło jej siĂŞ spĂŞdzaÂło czas z tym mĂŞÂżczyznÂą. Zadbany, dobrze siĂŞ prezentujÂący... Jednak nie zapomniaÂła teÂż o swoim "obiekcie obserwacji". Nie wiedziaÂła tylko czy zdobĂŞdzie siĂŞ na tyle odwagi, Âżeby do niego zagadaĂŚ. Gdy trzeba byÂło byÂła dobrÂą aktorkÂą, lecz gdy musiaÂła zaj¹Ì siĂŞ swoim prywatnym Âżyciem nie wszystko szÂło jak po maÂśle.. PopijaÂła spokojnie swój napój co jakiÂś czas zerkajÂąc na chÂłopaka z opaskÂą.
MĂŞÂżczyzna na chwile zgÂłupiaÂł... staÂł jak wryty
- Dzieciaku, masz zupeÂłna racje ale ze mnie frajer pompka- powiedziaÂł walÂąc siĂŞ w czoÂło.
Nastêpnie zabra³ Ciê z tawerny i zaprowadzi³ pod drzwi. Wszed³ cichaczem do domu. Nie minê³o 5 sekund kiedy us³ysza³eœ krzyki. To ¿ona opieprza³a go za to, ¿e tak d³ugo nie wraca³ do domu. Wyszek po 5 minutach zgarbiony. Pod kurtka trzyma³ sakiwekê. Szybko wrêczy³ Ci 105 Y i szybko znikn¹³ za drzewami aby wys³uchaÌ kazania ¿ony.

<NMR Nie ma Ryoko>

Przenosisz siĂŞ tutaj
http://www.shinnobirpg.rp...r=asc&start=120

// Koniec misji rangi C \\

Nagroda
105 Y
20 PCh
4 pkt do rozdysponowania

Dziêkuje za misjê i polecam siê na przysz³oœÌ Akaru
PatrzyÂła ukradkiem jak brunet wychodzi. WzruszyÂła ledwo dostrzegalnie ramionami. No cóÂż.. skoro nie ma co robiĂŚ to na razie tu zostanie. PadajÂący Âśnieg na dworze raczej nie zachĂŞcaÂł do spacerów po wiosce, wiĂŞc na chwilĂŞ obecnÂą postanowiÂła zaj¹Ì siĂŞ swoim drinkiem. ZastanawiaÂła siĂŞ ile czasu zajmie jej poznanie kogoÂś, czy raczej przed najbliÂższy czas bĂŞdzie siĂŞ sama pa³êtaĂŚ po okolicy.
Po kilkudziesiĂŞciu minutach od wyjÂścia z tawerny, znów wszedÂłem do Âśrodka. Na zewnÂątrz byÂło zimno wiĂŞc po wejÂściu odczuÂłem du¿¹ ulgĂŞ. RozejrzaÂłem siĂŞ pomimo tego, Âże znam to miejsce prawie na pamiĂŞĂŚ. PodszedÂłem do barmana i powiedziaÂłem.
- Witam ponownie, poproszê jedno Kamikaze - po chwili barman poda³ mi niebieskawego drinka. Wzi¹³em ma³ego ³yczka, zauwa¿y³em, ¿e dziewczyna siedz¹ca na jednym z wysokich krzese³, co jakiœ czas na mnie spogl¹da. Nie zastanawiaj¹c siê d³ugo mrukn¹³em do barmana.
- Poproszê jeszcze jednego.. - po chwili dosta³em kolejn¹ szklankê b³êkitnego drinka, wzi¹³em obie szklanki do rêki i podszed³em do dziewczyny.
- Yyy... CzeœÌ - wyszczerzyÂłem zĂŞby, po czym postawiÂłem przed niÂą jednego z drinków.
- Mogê siê dosi¹œÌ? - powiedzia³em, zastanawia³em siê czy nie dostane kopa czy coœ tego rodzaju.
PodniosÂła wzrok i przyjrzaÂła siĂŞ mu z bliska. Raczej nie wyglÂądaÂł na takiego, który rzuca siĂŞ na ciebie w ciemnej uliczce. ZatrzymaÂła przez chwilĂŞ wzrok na opasce, jednak zaraz lekko odwzajemniÂła uÂśmiech.
-Jasne, czemu nie...
ZapatrzyÂła siĂŞ przez moment w jego oko. Zaraz jednak przypomniaÂła sobie o drugim drinku.
-Pijasz dwa na raz?
UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ szerzej. MoÂże nie bĂŞdzie tak Âźle jak myÂślaÂła?
TrochĂŞ mi ulÂżyÂło, jeszcze przez chwilĂŞ staÂłem tak i patrzyÂłem siĂŞ na dziewczynĂŞ. ZorientowaÂłem siĂŞ, Âże to trochĂŞ musi gÂłupio wyglÂądaĂŚ, wiĂŞc usiadÂłem obok.
- Dwa na raz?.. Nie, jeden miaÂł byĂŚ dla Ciebie ale widzĂŞ, Âże juÂż coÂś popijasz.. - powiedziaÂłem, zastanowiÂłem siĂŞ czy nie zabrzmiaÂło to gÂłupio.
- A tak w ogóle.. to jestem Ryoko. - powiedziaÂłem do dziewczyny, czekaÂłem na odpowiedÂź, spoglÂądaÂłem na jej nietypowe wÂłosy, byÂły jakby granatowe, dodawaÂło to uroku.
ÂŻe rany mi siĂŞ juÂż Âładnie zgoiÂły postanowiÂłem uczciĂŚ skoĂączonÂą misje jak zawsze oczywiÂście. A wiĂŞc rozpiĂŞty jak zawsze wszedÂłem do tawerny tak aby kaÂżdy zwróciÂł na mnie uwagĂŞ, po chwili rozejrzaÂłem siĂŞ i podeszÂłem do barmana i powiedziaÂłem - JednÂą Sake poproszĂŞ, ca³¹ butelkĂŞ zostaw - barman postawiÂł a ja mu zapÂłaciÂłem. PiÂłem tak powoli Âłyczek po Âłyczku aÂż nagle obejrzaÂłem siĂŞ i zauwaÂżyÂłem kumpla.
- O siema Ryoko - podesz³em do niego i obj¹³em rêk¹ jak przyjaciela
- Co tam u ciebie hehe - po chwili zauwa¿y³em ¿e rozmawia jeszcze z kimœ, wiêc wzi¹³em rêkê z Ryoko ³adnie podesz³em i siê przywita³em
- Witam pani¹ - i odsun¹³em siê do Ryoko
ZachichotaÂła cicho. W sumie swój napój skoĂączyÂła jakiÂś czas temu. Nie zamierzaÂła skoĂączyĂŚ potem pijana w jakimÂś ciemnym zauÂłku, ale chyba jeszcze jeden drink nie zaszkodzi...
-Ja mam na imiĂŞ Matsuri. MiÂło poznaĂŚ... - wziĂŞÂła kieliszek do rĂŞki i podniosÂła lekko - I dziĂŞkujĂŞ..
UpiÂła trochĂŞ i zerknĂŞÂła ciekawie na policzek chÂłopaka. Jego tatuaÂż byÂł bardzo podobny do jej wÂłasnego, jednak na razie nie musi wcale o tym wiedzieĂŚ.
-Ciekawy tatuaÂż.
OdgarnĂŞÂła niesforny kosmyk i zaÂłoÂżyÂła go za ucho. Nie miaÂła kolczyków w przeciwieĂąstwie do wiĂŞkszoÂści dziewczyn. W sumie nie byÂły jej do niczego potrzebne, a wrĂŞcz by tylko przeszkadzaÂły... PrawdĂŞ mówiÂąc nigdy ich nie lubiÂła. WolaÂła skromne ÂłaĂącuszki.
OtrzÂąsnĂŞÂła siĂŞ jednak po chwili ze swoich rozmyÂślaĂą i znowu skupiÂła uwagĂŞ na nowo poznanym.
SpojrzaÂła na drugiego chÂłopaka lekko zdziwiona jego nagÂłym pojawieniem.
-Ohayo..
"BoÂże... tylko nie on.." SpojrzaÂłem na Kenjego z lekkim zdziwieniem.
- CzeœÌ Kenji... - powiedziaÂłem do niego, po czym zwróciÂłem siĂŞ do Matsuri.
- Ten? - wskaza³em palcem na p³atek œniegu. - To doœÌ stary tatua¿, kilka lat temu zrobi³em go sobie poniewa¿ chcia³em podkreœliÌ to ¿e jestem z Yuki. - powiedzia³em dziewczynie, popijaj¹c drinka. Spogl¹da³em k¹tem oka na Kenjego, znaj¹c go na pewno siê szczerzy.
- No wiêc..yyy... jesteœ st¹d? - zapyta³em dziewczynê, wzi¹³em ma³ego ³yka mojego Kamikaze.
WyszczerzyÂłem zĂŞby do niego i powiedziaÂłem mu cicho na ucho
- No dobra widzê ¿e masz branie nie przeszkadzam hehe... no dobra to ja se usi¹dê dalej nie bêdê przeszkadza³ - spojrza³em na butelkê i krzykn¹³em
- E barman dawaj jeszcze jedn¹ skoùczy³o siê hehe - wzi¹³em drug¹ butelkê i pi³em tak sam rozgl¹daj¹c siê woko³o.
PrzeniosÂła wzrok z powrotem na Ryoko. Taak... teraz najwidoczniej przychodzi czas na opowiadanie historyjek na temat wÂłasnej osoby.
-WÂłaÂściwie niedawno siĂŞ tu przeniosÂłam. Nie znam tu nikogo, no teraz oprócz was.
UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ. NapiÂła siĂŞ trochĂŞ i odstawiÂła kieliszek na blat. WolaÂła zostawiĂŚ teÂż coÂś na potem.
SpojrzaÂła na "tego drugiego". ZmarszczyÂła nieco brwi sÂłyszÂąc urywek wypowiedzi o "braniu".
-On tak zawsze?
PomyÂślaÂłem sobie, Âże Kenji nie mógÂł powiedzieĂŚ juÂż niczego gÂłupszego. I oczywiÂście ten Âśmiech...
- Nie zawsze, czasami go... jak by to uj¹Ì "coÂś go bierze" i zaczyna byĂŚ trochĂŞ irytujÂący... - powiedziaÂłem, po czym wzi¹³em Âłyczka drinka.. ZaczĂŞÂło byĂŚ trochĂŞ dziwnie bo nie miaÂłem pomysÂłu jak podtrzymaĂŚ rozmowĂŞ... UsÂłyszaÂłem jak Kenji siĂŞ wydziera, próbowaÂłem go zignorowaĂŚ.
- A wiĂŞc dopiero co przybyÂłaÂś... jak ci siĂŞ podoba w Yuki, te ciÂągÂłe Âśniegi i mrozy... - zapytaÂłem Matsuri lekko siĂŞ uÂśmiechajÂąc.
Nawet nie zauwaÂżyÂła jak uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ szeroko.
-Moim zdaniem jest tu po prostu wspaniale. OdkÂąd pamiĂŞtam uwielbiaÂłam zimĂŞ. Nawet jako dziecko w Âśrodku lata nie mogÂłam doczekaĂŚ siĂŞ pierwszych pÂłatków Âśniegu, które spadÂły by na ziemiĂŞ. ÂŚnieg jest taki.... czysty, jasny i - tu musiaÂła siĂŞ chwilĂŞ zastanowiĂŚ nad prawidÂłowym okreÂśleniem - cóÂż... on jakby wszystko oczyszcza. Przykrywa kÂłamstwa i trudy Âżycia dajÂąc chociaÂż na chwilĂŞ moÂżliwoœÌ oderwania siĂŞ od rzeczywistoÂści. Przynajmniej ja tak to odbieram... WÂłaÂśnie dlatego postanowiÂłam tu siĂŞ przenieœÌ.
MówiÂła to obracajÂąc w palcach nóÂżkĂŞ od kieliszka patrzÂąc rozmarzonym wzrokiem na napój. W sumie wyszÂło bardziej na to, Âże mówiÂła do siebie.
-Przepraszam.. czasem za duÂżo gadam.
UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ lekko podnoszÂąc gÂłowĂŞ i patrzÂąc na swojego rozmówcĂŞ.
SpojrzaÂłem siĂŞ wokoÂło napiÂłem siĂŞ Sake, ale nagle siĂŞ skoĂączyÂła - E Barman co tak maÂło tej Sake macie w butelce, daj no jeszcze. - zapÂłaciÂłem barmanowi i wzi¹³em kolejnÂą butelkĂŞ Sake, nie wyglÂądaÂłem na trzeÂźwego wrĂŞcz przeciwnie chwiaÂłem siĂŞ juÂż dobrze na nogach. - A i barman weÂź no daj no tej parze obok jakieÂś drinki, wiesz te co pili ostatnio, na mój koszt firmy. - uÂśmiechn¹³em siĂŞ zapÂłaciÂłem i piÂłem dalej, nagle moja gÂłowa opadÂła na blad i nagle usn¹³em ale byÂłem caÂły czas czujny jeÂśli by ktoÂś chciaÂłby mnie okraœÌ.

Dodane po 14 godzinach 8 minutach:

Gdy tak sobie smacznie spaÂłem nagle obudziÂł mnie gÂłos tuczonych szklanek, szybko podniosÂłem gÂłowĂŞ i zobaczyÂłem co siĂŞ staÂło, myÂślaÂłem Âże jacyÂś bandyci czy coÂś ale to byÂł tylko Barman.
- No to dziêkuje za Sake i do widzenia - machn¹³em rêk¹ do Ryoko i wyszed³em na ulicê kieruj¹c siê w stronê Bramy Yuki. <nmm>
- Nie przepraszaj, ja chĂŞtnie posÂłucham..- powiedziaÂłem - Taak, w Yuki jest Âświetnie, teÂż od maÂłego uwielbiam Âśnieg - dodaÂłem uÂśmiechajÂąc siĂŞ. Nagle usÂłyszaÂłem Kenjego który mówi coÂś o "parze"... "Co za typ..." pomyÂślaÂłem, to miÂłe z jego strony, Âże stawia te drinki ale ja nie chcĂŞ siĂŞ upiĂŚ i potem zrobiĂŚ coÂś gÂłupiego. Barman przyniósÂł kolejne drinki, jednego postawiÂł przede mnÂą a drugiego przed Matsuri.
- Przepraszam za niego.. - powiedziaÂłem lekko zawstydzony, wiedziaÂłem Âże Kenji troszkĂŞ przesadza, miaÂłem nadziejĂŞ, Âże nie zniechĂŞci to dziewczyny siedzÂącej na przeciwko mnie.. Przez chwilĂŞ zapanowaÂła dziwna cisza...
PatrzyÂła przez chwilĂŞ na zmianĂŞ na tego drinka to na Kenji'ego i pierwsze co jej przyszÂło na myÂśl to to, Âże lubi sobie wiĂŞcej wypiĂŚ. Nie lubiÂła takich typków.
-W porzÂądku, jednak ja juÂż podziĂŞkujĂŞ..
OdsunĂŞÂła lekko drugi kieliszek od siebie. Nie chciaÂła wyglÂądaĂŚ na jak¹œ ÂłatwÂą laskĂŞ, która nie zna umiaru w piciu.
-Ten twój kolega.... chyba mu siĂŞ zdaje, Âże do ciebie startujĂŞ.
MruknĂŞÂła niezbyt zadowolona z tego faktu. Czy w tych czasach nie moÂżna zwyczajnie siĂŞ z kimÂś spotkaĂŚ w barze, pogadaĂŚ i tyle? Bez Âżadnych dwuznacznych aluzji i propozycji? WestchnĂŞÂła cicho.
WysÂłuchaÂłem Matsuri po czym chwilĂŞ siĂŞ zastanowiÂłem i powiedziaÂłem.
- Wiesz.. on juÂż taki jest, ogólnie nie naleÂży braĂŚ tego co on mówi na powaÂżnie... Niestety tylko jedno mu w gÂłowie..
Ja jednak po doœÌ mêcz¹cej misji mam ochotê siê napiÌ wiêc siêgn¹³em za szklankê z drinkiem od Kenjego i zacz¹³em powoli go popijaÌ.
- No ale koniec o nim... Opowiedz coÂś o sobie.. - wypaliÂłem bez zastanowienia, cóÂż, zdaÂłem sobie sprawĂŞ z tego, Âże gÂłupio zrobiÂłem. PodrapaÂłem siĂŞ po gÂłowie i wzi¹³em maÂłego Âłyczka ze szklanki.
SpojrzaÂła na niego uwaÂżnie, po czym lekko siĂŞ uÂśmiechnĂŞÂła.
-JeÂżeli liczysz na peÂłnÂą akcji opowieœÌ muszĂŞ ciĂŞ rozczarowaĂŚ. PochodzĂŞ z maÂłej wioski na póÂłnocy. Jest ona podobna do Yuki-gakure, jednak tam wiĂŞkszoœÌ czasu zamiast biaÂłego Âśniegu na ziemi leÂży jakaÂś brÂązowa maÂź, która wcale go nie przypomina. Jedynie przez parĂŞ tygodni w grudniu jest tam naprawdĂŞ Âślicznie. OdkÂąd pamiĂŞtam wychowywaÂł mnie ojciec, matki nie miaÂłam okazji poznaĂŚ. ZmarÂła zaraz po porodzie. Dopóki nie skoĂączyÂłam dziesiĂŞciu lat wykonywaÂłam wszystkie prace domowe. Potem zdecydowaÂłam siĂŞ uczyĂŚ na MedickNninja. Nie ciÂągnie mnie do walki, jakaÂś specjalnie uzdolniona tez nie jestem.
NapiÂła siĂŞ trochĂŞ. OczywiÂście pominĂŞÂła wiele istotnych faktów. Ale w koĂącu kto chciaÂłby sÂłuchaĂŚ o ojcu alkoholiku? O dziecku, które od najmÂłodszych lat musiaÂło same troszczyĂŚ siĂŞ o przetrwanie, a wszystkie pieniÂądze, które udaÂło mu siĂŞ zdobyĂŚ zaraz i tak zostawaÂły wydawane na sake i inne trunku wysokoprocentowe? Raczej maÂło jest takich osób.
- A wiĂŞc jesteÂś MedicNinja... JeÂśli o mnie chodzi, to uwielbiam walczyĂŚ, juÂż tak mam, nie wiem czemu... - powiedziaÂłem po czym napiÂłem siĂŞ Âłyczka drinka.
- Hmm... moÂże jesteÂś gÂłodna?... CoÂś ci zamówiĂŚ?.. Nie wiem jak ty, ale ja muszĂŞ coÂś zjeœÌ.. - powiedziaÂłem do Matsuri, byÂłem na serio gÂłodny, od dÂłuÂższego czasu nie miaÂłem nic w ustach. CzekaÂłem na jej odpowiedÂź, co jakiÂś czas spoglÂądaÂłem w stronĂŞ baru a chwilĂŞ potem kierowaÂłem wzrok na dziewczynĂŞ.
-No nie wiem...
ZamyÂśliÂła siĂŞ, jednak po chwili gÂłoÂśne burczenie w brzuchu chÂłopaka spowodowaÂło, Âże wybuchnĂŞÂła gÂłoÂśnym Âśmiechem. UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ Âżyczliwie do niego i zaÂłoÂżyÂła wÂłosy za ucho. DopiÂła do koĂąca swój trunek. BawiÂło jÂą jak co rusz przenosiÂł wzrok z niej na bar.
-Starczy mi ramen, ale ty weÂź sobie coÂś wiĂŞcej... WidzĂŞ, a raczej sÂłyszĂŞ, Âże jesteÂś gÂłodny.
Gdy gÂłoÂśno zaburczaÂło mi w brzuchu, dziewczyna zaczĂŞÂła siĂŞ ÂśmiaĂŚ. WiĂŞc od razu wstaÂłem od stoÂłu i podszedÂłem do barmana.
- PoproszĂŞ dwa razy ramen i jakieÂś ciastko z jagodami. - powiedziaÂłem do niego po czym wróciÂłem do stolika. Po jakimÂś czasie barman przyniósÂł na duÂżej tacy dwie miski z ramen i talerzyk z jak¹œ jagodziankÂą.
- No wiêc.. smacznego - powiedzia³em, uœmiechn¹³em siê do Matsuri. Przysun¹³em do siebie miskê i zacz¹³em jeœÌ. Co za ulga, by³em tak g³odny, ¿e coœ w ustach sprawi³o mi ogromn¹ przyjemnoœÌ, na domiar tego ramen by³o wyj¹tkowo smaczne.
-Itadakimasu.
Spokojnie rozdzieliÂła paÂłeczki i zabraÂła siĂŞ za jedzenie. ObserwowaÂła kÂątem oka chÂłopaka, a uÂśmiech sam nie schodziÂł jej z twarzy. WidziaÂła, jakÂą radoœÌ sprawia mu zwykÂła porcja ramenu. MoÂże potrafi cieszyĂŚ siĂŞ chwilÂą? CóÂż... bardzo prawdopodobne. PrzestaÂła go obserwowaĂŚ, no bo w sumie jak to wyglÂąda? Nie chciaÂła byĂŚ nieuprzejma lub nic w ten deseĂą.
-Wiesz... nie sÂądziÂłam, Âże przyjdzie mi tak miÂło spĂŞdziĂŚ czas...
ObróciÂła gÂłowĂŞ w jego stronĂŞ i uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ lekko przymruÂżajÂąc samoistnie oczka.
- Taa.. ja teÂż spodziewaÂłem siĂŞ, Âże dzisiejszy dzieĂą bĂŞdzie nudny i taki sam jak wszystkie. - powiedziaÂłem uÂśmiechajÂąc siĂŞ do dziewczyny.
- W sumie, to ja pomimo tego, Âże mieszkam tu od kilku lat, teÂż nie znam za bardzo ludzi, wiem Âże to trochĂŞ dziwne ale juÂż tak jest. PoznaÂłem niedawno Kenjego, wiesz.. ten co przed chwilÂą wyszedÂł i jeszcze jednego goÂścia z klanu Kensei. - powiedziaÂłem do Matsuri koĂączÂąc swojÂą porcjĂŞ ramen, zabraÂłem siĂŞ za jagodziankĂŞ. CóÂż... nie byÂł to cud kuchni, ale jakoÂś dawaÂło siĂŞ przeÂłkn¹Ì, ciĂŞÂżko, ale moÂżna byÂło. Po którymÂś kawaÂłku który wÂłoÂżyÂłem do ust moja twarz skrzywiÂła siĂŞ w grymas.
- No cóÂż... ja chyba juÂż podziĂŞkujĂŞ.. - powiedziaÂłem po czym odsun¹³em od siebie resztki ciastka.
ZachichotaÂła cicho. ZjadÂła swojÂą porcjĂŞ ramenu do poÂłowy i juÂż nie mogla.
-AÂż ÂżaÂłujĂŞ, Âże nie mogÂłam uwieczniĂŚ twojej miny. A co do tego co powiedziaÂłeÂś... cóÂż, cieszĂŞ siĂŞ, Âże chociaÂż ciebie poznaÂłam. MyÂślaÂłam, iÂż wiĂŞcej czasu zajmie mi zapoznanie z kimkolwiek. ByÂłam przygotowana na to, Âże dla wiĂŞkszoÂści bĂŞdĂŞ po prostu niewidzialna... ChociaÂż w sumie wiele siĂŞ nie pomyliÂłam.
SpojrzaÂła do swojej miski. Jakby siĂŞ nie postaraÂła nie da rady tego w sobie juÂż zmieÂściĂŚ.
- Nie martw siĂŞ, jeszcze trochĂŞ i poznasz ludzi- powiedziaÂłem po czym wstaÂłem i odniosÂłem talerzyk i miski do baru.
- Wiesz... przepraszam CiĂŞ, ale muszĂŞ lecieĂŚ, mam pewnÂą sprawĂŞ do zaÂłatwienia. - powiedziaÂłem.
- Jeszcze kiedyÂś siĂŞ spotkamy, do zobaczenia - powiedziaÂłem z wyraÂźnym uÂśmiechem. WstaÂłem od stoÂłu po czym wyszedÂłem z tawerny, jeszcze raz odwróciÂłem gÂłowĂŞ i spojrzaÂłem na Matsuri.

<NMM>
-Do zobaczenia..
OdprowadziÂła go wzrokiem do wyjÂścia z lekkim uÂśmiechem. Gdy wyszedÂł odwróciÂła siĂŞ w stronĂŞ barmana z pytaniem, czy jest tu jakieÂś miejsce warte odwiedzenia. PorozmawiaÂła z nim trochĂŞ. MĂŞÂżczyzna ciekawie opowiadaÂł i po niedÂługim czasie zdecydowaÂła siĂŞ juÂż dokÂąd pójdzie. PoÂżegnaÂła siĂŞ z barmanem i wyszÂła z tawerny.

NMM
Ahirai wszedÂł do baru, zdejmujÂąc kaptur z gÂłowy. Opaska na jego oku nikogo juÂż nie dziwiÂła, wiĂŞkszoœÌ tutejszych bywalców znaÂła go. W barze panowaÂł spory gwar i tÂłok, chociaÂż byÂł dopiero poranek. Wieczorem robiÂło tu siĂŞ jeszcze gÂłoÂśniej i ciaÂśniej.
MÂłody Hytoroga usiadÂł przy barze.
-Piwo - powiedziaÂł do barmana, wyciÂągajÂąc jednego Yena i kÂładÂąc go na ladzie.
Barman skin¹³ gÂłowÂą i wlaÂł do jednego z kufli piwo, po czym podaÂł je Ahirai, który zacz¹³ je powoli piĂŚ...
WszedÂłeÂś do baru i na prawdĂŞ byÂł duÂży tÂłok i gwar, zamówiÂłeÂś piwo i nagle jakaÂś dziwna starsza osoba w kapturze usiadÂła obok ciebie i teÂż poprosiÂła o jedno piwo nastĂŞpne odwróciÂła siĂŞ w twojÂą stronĂŞ i zagadaÂła do ciebie cichym gÂłosem.
- Ej, mam dla ciebie ma³¹ proÂśbĂŞ a zarazem zadanie. OtóÂż mieszkam w duÂżej szanowanej i najbogatszej rodzinie w Konoha, poprzedniej nocy nagle znikn¹³ nasz mÂłody dziedzicz caÂłej fortuny niby dobrze a niby nie. Porwali go rycerze z innego królestwa w Kumo, on jest mÂłody i nie ma za bardzo siÂły wiĂŞc chciaÂłbym abyÂś go uratowaÂł z rÂąk ich, zapÂłata bĂŞdzie solidna co ty na to - facet zakoĂączyÂł popijajÂąc piwo.
Ahirai wysÂłuchaÂł dziwnego przybysza, po czym zacz¹³ siĂŞ zastanawiaĂŚ. DuÂża i szanowana rodzina w Konoha, Ukrytej Wiosce LiÂścia... O tej wiosce sÂłyszaÂł tylko pogÂłoski, nigdy tam nie byÂł. A dziedzicz fortuny zostaÂł porwany przez rycerzy z jakiegoÂś królestwa w Kumo... O Oto teÂż niewiele wiedziaÂł, ale cóÂż... Skoro miaÂło to byĂŚ dobrze opÂłacalne zadanie... MiaÂł tylko nadziejĂŞ, Âże nie bĂŞdzie zmuszony do zabijania kogokolwiek.
UpiÂł porzÂądny Âłyk piwa.
-W porzÂądku. - odrzekÂł Ahirai. - Gdzie jest to królestwo? Powiedz mi teÂż wiĂŞcej o tych rycerzach.
- No wiĂŞc Królestwo powinno byĂŚ widaĂŚ bo jest niedaleko wejÂścia od wioski, nie wiem dokÂładnie bo nikt nie mówiÂł a no rycerze - i nagle do baru weszÂło jakiÂś dwóch kolesi

- no to oni to oni tak wygl¹daj¹ jest ich tam o wiele wiêcej, a ja muszê zmykaÌ - facet zni¿y³ ni¿ej g³owê i wyszed³ po cichu z baru, na szczêœcie nie zauwa¿yli go. A ci rycerze byli doœÌ duzi i doœÌ silni.

//Klik Napisz teraz tutaj. A teraz napisz Âże wychodzisz i napisz <nmm>//
Ahirai obrzuciÂł spojrzeniem dwóch rycerzy. Ich budowa byÂła faktycznie potĂŞÂżna i wyglÂądali naprawdĂŞ... Dziko. Rozpuszczone, bardzo dÂługie wÂłosy, które wyglÂądaÂły, jakby nic z nimi nie robili od lat. I na dodatek te ogromne katany.
CóÂż, budzili respekt. Ale chyba nie byli shinobi, tak przynajmniej zdawaÂło siĂŞ mÂłodemu Hytorodze. A teraz musiaÂł udaĂŚ siĂŞ do tego caÂłego królestwa...
Wsta³ od baru, dopi³ piwo, podziêkowa³ barmanowi, naci¹gn¹³ kaptur na twarz i wyszed³... [NMM] .
Nagle moÂżna byÂło usÂłyszeĂŚ "trzask" a po krótkiej przerwie jeszcze trzy krotne "ÂŁup ÂŁup ÂŁup", tak ewidentnie byÂło to walenie w drzwi i otrzepywanie butów z Âśniegu.
Nagle drzwi siĂŞ uchyliÂły i zawiaÂł chÂłodny wiatr jednakÂże nie byÂł to wiatr z Yuki. ZamroziÂł on wszystko w okóÂł drzwi, poczym drzwi otworzyÂły siĂŞ szerzej i wszedÂł tajemniczy czÂłowiek. KtóÂż to byÂł? AleÂż oczywiÂście byÂł to RaRock.
WszedÂł i podszedÂł do lady a nastĂŞpnie poprosiÂł o caÂły szereg kolejek Sake.
WpijajÂąc Sake w kielichach jeden po drugim uÂżalaÂł siĂŞ nad sobÂą myÂślÂąc co zrobiÂł Âźle i z ³¹zami które leciaÂły raz po raz postanowiÂł juÂż nigdy wiĂŞcej nie pÂłakaĂŚ, poddaĂŚ siĂŞ walce z Âżyciem by je kochaĂŚ a nie byĂŚ przez nie kochanym i juÂż nigdy nie tworzyĂŚ nowych wiĂŞzów gdyÂż tylko rani innych a wtedy wiĂŞzy zaczynajÂą mu wadziĂŚ.
Tak wiĂŞc rozmyÂślajÂąc i pijÂąc coraz to wiĂŞcej sake siedziaÂł w tawernie przy barku i czekaÂł na jakieÂś wydarzenie, aczkolwiek nie miaÂł pojĂŞcia Âże ono moÂże nie nastÂąpiĂŚ.
SiedziaÂłeÂś sobie spokojnie w tawernie i popijaÂłeÂś sake. Nagle do Âśrodka wszedÂł jakiÂś wysoki, umiĂŞÂśniony, brodaty, czarnowÂłosy goÂściu. Przy pasie miaÂł miecz. SpojrzaÂł na ciebie, po czym ruszyÂł w twojÂą stronĂŞ.
- JesteÂś shinnobi prawda?.. Potrzebujemy twojej pomocy. Moje statki sÂą ostatnio plÂądrowane i palone, a zaÂłogi zabijane. Przypuszczam, Âże robiÂą to swego rodzaju piraci. Trzeba ich powstrzymaĂŚ. PomoÂżesz mi?.. - powiedziaÂł. ByÂł wielki, wiĂŞc lepiej mu nie pyskuj ((^^)) PomoÂżesz mu?.. Czy pozwolisz aby jego okrĂŞty nadal byÂły plÂądrowane?.. CóÂż, wybór naleÂży do ciebie.
UÂśmiechnÂąwszy siĂŞ chÂłopak dopiÂł juÂż swój trzydziesty a zarazem ostatni kielich sake poczym z przymruÂżonymi oczami i szerokim uÂśmiechem powiedziaÂł ciekawym gÂłosem - taki goœÌ jak ty potrzebuje pomocy takiej postaci jak ja - poczym cichutko siĂŞ zaÂśmiaÂł i dopowiedziaÂł - ile pÂłacisz a co wiĂŞcej co z tego bĂŞdĂŞ miaÂł - poczym z tym samym uÂśmiechem siedzÂąc przy ladzie wpatrywaÂł siĂŞ na kolosa aÂż w koĂącu po doœÌ dÂługim milczeniu znów dopowiedziaÂł tym razem juÂż powaÂżnym gÂłosem - a teraz tak na serio: co z tego bĂŞdĂŞ miaÂł, jaki jest cel tego zadania i kto bĂŞdzie moim przeciwnikiem - poczym z tym samym uÂśmiechem czekaÂł na odpowiedÂź lecz tym razem juÂż nic nie dopowiedziaÂł...
- Nagroda?.. Otrzymasz zÂłoto.. duÂżo zÂłota.. Co do przeciwników, twoimi oponentami bĂŞdzie okoÂło 20 piratów oraz ich przywódca, oczywiÂście ci pomogĂŞ.. Celem oczywiÂście jest zabicie ich.. - powiedziaÂł do ciebie. RozglÂądaÂł siĂŞ po barze, byÂł bardzo zniecierpliwiony, najwyraÂźniej oczekiwaÂł szybkiej odpowiedzi.
- To jak?.. Zgadzasz siĂŞ?.. - zapytaÂł, jak by juÂż nie mógÂł wytrzymaĂŚ. Nie wiadomo czemu byÂł tak podniecony. MoÂże bardzo chciaÂł wdaĂŚ siĂŞ w potyczkĂŞ z piratami.. Nie wiadomo, dowiesz siĂŞ dopiero wtedy, gdy zgodzisz siĂŞ mu pomóc.
ChÂłopak znowu zapodaÂł swój sÂłynny uÂśmiech i powiedziaÂł po mrukliwym gÂłosem - no dobra niech bĂŞdzie pod warunkiem Âże do tego zadania zaÂłatwisz mi szatĂŞ maskujÂącÂą bym mógÂł zrobiĂŚ to bez Âżadnych problemów - poczym zamówiÂł jeszcze jednÂą butelkĂŞ sake na wynos i dopowiedziaÂł - uspokój siĂŞ, chcĂŞ jak¹œ przed wpÂłatĂŞ chociaÂżby w formie tego pÂłaszcza aby mieĂŚ pewnoœÌ Âże potem mnie nie wykiwasz. - poczym odbierajÂąc swojÂą butelkĂŞ schowaÂł jÂą do torby a nastĂŞpnie czekaÂł na reakcjĂŞ dziwnego miĂŞÂśniaka...
... na wrazi gdyby siĂŞ zgodziÂł na warunki RaRock'a, Ra idzie tam gdzie miĂŞÂśniak go zaprowadzi ;] a jeÂśli nie to Ra dalej z nim renegocjuje ;]
GoœÌ ciê wys³ucha³. Podniecenie zmieni³o siê chyba w zdenerwowanie.
- Dostaniesz zwyk³¹ szatê z kapturem nic wiêcej. - powiedzia³ stanowczo.
- A zapÂłata, po robocie.. - dodaÂł.
- To idziesz czy mam szukaĂŚ kogoÂś innego?.. - zapytaÂł wyraÂźnie juÂż zdenerwowany. Raczej nie byÂł cierpliwym czÂłowiekiem.
Ra wci¹¿ siê uœmiechaj¹c powiedzia³ udrêczonym i nie zadowolonym g³osem - rany ale z ciebie nerwus - poczym wsta³ i dopowiedzia³ - idê i tak nic nie mam do roboty aczkolwiek wola³ bym dostaÌ ta szatê maskuj¹c¹ - poczym czeka³ na reakcje zleceniodawcy...
...tym razem juÂż na pewno idzie za nim (o ile ten ziomuÂś wyjdzie by mnie zaprowadziĂŚ tam)

//jeÂżeli ziomuÂś mnie tam zaprowadzi bez dalszych postów to <NMM>//
Gdy wspomniaÂłeÂś o szacie maskujÂącej, miĂŞÂśniak rzuciÂł na ciebie spojrzenie.
- Szata z kapturem.. - powiedziaÂł gÂłosem, jak by nie byÂło w nim Âżadnych emocji.
- ChodŸmy wiêc.. - powiedzia³, po czym oboje doœÌ szybkim krokiem wyszliœcie z tawerny...
<NMW Nie ma was(RaRocka i miĂŞÂśniaka)>

//Dalej poproszĂŞ o posty w bramie Yuki, i dalej na STATKU //
Weszła do tawerny, lekkim, niemalże tanecznym krokiem. Była spowita od stóp do głów w biały płaszcz, który przylegał do jej ciała i podkreślał sylwetkę. Powolnym ruchem zdjęła z głowy kaptur, poprawiła włosy, a czekoladowe loki niczym węże opadły na białe ubranie. Szła przez karczmę, stawiając miękkie kroki. Była zupełnie bosa, lecz najwyraźniej chłód, jak panował w wiosce, nie przeszkadzał jej; była z nim oswojona, ba, czuła się wspaniale czując dotkliwe zimno lodu i śniegu.
Doszła do baru, płynnym ruchem usiadła na wysokim krześle, zakładając nogę na nogę. Wodziła spojrzeniem błękitnych oczu po twarzach w pomieszczeniu, przeskakując bystrym wzrokiem z jednej sylwetki do drugiej.
Wszystkie twarze takie nudne, bezbarwne. Ludzie są tacy nieinteresujący, pozbawieni czegoś fascynującego. Oparła swoją drobną twarzyczkę o dłoń, kładąc łokieć na blacie baru. Czuła mocny zapach papierosów, piwa, dominujący gwar i smród potu. Nie przeszkadzało jej to, widziała wiele gorszych rzeczy.
Do końca jednak nie była pewna, czemu tu przyszła. Może jednak potrzebowała chwili wytchnienia od samotności, jakiejś odskoczni od izolacji. Może jednak pragnęła przez chwilę przebywać pośród ludzi... Pośród tych jakże żałosnych robaków. Spoglądała na nich bez większego zainteresowania, może nawet z lekką litością, gdy widziała, jak piją ten alkohol, jakby był on dla nich wszystkim, całym światem. Widziała, jak spływa on im po brodach, to był wstrętny widok.
Siedziała jednak spokojnie, wyraźnie odcinając się od reszty ludzi w swoim białym płaszczu, z alabastrową skórą i czekoladowymi włosami. Jej twarz była chłodna, bez wyrazu.

Po chwili westchnęła, odgarniając kosmyk włosów z bladego czoła. Zaduch powoli dawał jej się we znaki, czuła lekkie znużenie. Zeskoczyła ze stołka, naciągnęła kaptur głęboko na oczy, po czym opuściła tawernę, a jej biały płaszcz lekko zafalował przy jej krokach.

NMM.
Weszłam do pomieszczenia. Na wejściu uderzył mnie zapach papierosowego dymu. Kaszlnęłam. Idąc w stronę baru wychwyciłam jeszcze zapach odgrzewanego jedzenia i niesamowity zaduch. Rozejrzałam się - było tylko jedno okno, w dodatku nie otwarte.
No i czemu tu się dziwić... Usiadłam na jednym z krzeseł przy ladzie. Wzięłam jedną ze starych, pobrudzonych, papierowych kart z daniami. Odetchnęłam z ulgą, gdy znalazłam na niej kurczaka Kung Pao. Chwilę po tym podeszła do mnie barmanka.
-Po proszę kurczaka Kung Pao i... I małe sake - powiedziałam jeżdżąc palcem po blacie. Dziewczyna, która mnie obsługiwała, spojrzała na mnie niedowierzająco. Wydawała się pytać ,,Dziecko, ile ty masz lat?''
-Alkohol sprzedajemy tylko pełnoletnim... - wybąkała. Spojrzałam na nią spod byka.
-Powiedziałam, że zamawiam małe sake. Chyba, że nie wolno ci podać alkoholu kunoichi... - uśmiechnęłam się. Uwielbiałam szczycić się tym, że jestem shinobi przed zwykłymi ludźmi. Barmanka wyjąkała tylko:
-Nie, nie, już daję, daję już, tak, tak... Chwila! - i już zniknęła w pomieszczeniu, z którego dochodziła woń różnej maści jedzenia. Chwilę potem dostałam danie. Barmanka, która podawała mi kurczaka, chyba dowiedziała się czegoś od dziewczyny, która spisywała moje zamówienie, gdyż strasznie trzęsły się jej ręce. Uśmiechnęłam się przesadnie serdecznie i wzięłam od niej tackę. Po pierwszym kęsie Kung Pao wiedziałam, że moje przeczucia były trafne - jedzenia na pewno było kupne, niedawno wyjęte z lodówki. Wzięłam jedynie parę kęsów - smak kurczaka był nie do wytrzymania. Aby posmak bo daniu zniknął, popiłam sake. Zapłaciłam jakiemuś facetowi za ladą i ruszyłam w stronę wyjścia z baru. Miałam dość papierosowego dymu. Stanęłam w progu. Na pożegnanie krzyknęłam:
-Radzę wam otworzyć okno!
Goście usłyszeli głośny trzask zamykanych drzwi.
NMM
Wszedłem do baru, porozglądałem się po barze, ludzie jak ludzie. Postanowiłem udać się prosto do baru, na rozgrzewający kieliszek sake. Poprosiłem o sake, wcześniej ściągając kaptur z głowy, który był lekko zaśnieżony. Barman wydawał być się miły i uśmiechnięty. Poprosiłem zaraz po wypiciu sake o ciepłą zupę. Jedząc zupę, rozglądałem się po barze, wszyscy jacyś tacy mili. No nic, dojadłem zupę i spytałem kto jest władcą tej wioski, w odpowiedzi usłyszałem że jest nim RaRock. No cóż, uśmiechnąłem się i poprosiłem jeszcze o ciepłą herbatę. Pomyślałem że odpocznę trochę w barze, a za kilka godzin kiedy się ogrzeje i wysuszę wyruszę dalej...
Siedząc w barze doszedłem do wniosku że nastał na mnie czas. Nic, trzeba było ruszać. Podziękowałem wziąłem jeszcze łyk ciepłej herbaty i zacząłem wychodzić. Od siedzenia już bolały mnie pośladki, miałem ochotę się rozruszać. Kiedy już wyszedłem z baru zrobiłem krótką rozgrzewkę po czym ruszyłem w kierunku bramy. Wolnym, lecz eleganckim krokiem mimo srogiego zimna kroczyłem z głową uniesioną do góry.

NMMT