Wioska Mandzidani(po misji moÂżna wchodziĂŚ)

MaÂła wioska w której mieszkajÂą zwykli cywile + paru shinobi którzy opuÂścili swoje wioski. Wodzem jest bardzo potĂŞÂżny shinobi.

---

Wi wchodzi do wioski. W razie ataku uÂżyje kawarimi z kunaiem , którego wczeÂśniej wyrzuci w przód. JeÂśli nic siĂŞ nie dzieje idĂŞ do przywódcy wioski.
Zanim jeszcze wszed³eœ do wioski zza g³azu wylecia³ na ciebie doœÌ du¿y kolo. Ruszyli na niego stra¿nicy w wioski jednak jednym ruchem ich pokona³. Kiedy chcia³eœ u¿yÌ kawarimi to oberwa³eœ czymœ w g³owê jednak nic ci nie jest. GoœÌ krzykn¹³:
-Kuchiose Chikao no Jutsu- obok niego pojawiÂły siĂŞ dwa ciaÂła. Jedno z nich stojÂące 20m od ciebie zaczĂŞÂła skÂładaĂŚ pieczĂŞci i wystrzeliÂło w ciebie goukakyu no jutsu.
*Jezuzz* - myÂśli Wi dostajÂąc w gÂłowĂŞ. No wiĂŞc okreÂśl mi czy tu jest woda jak daleko stoi goœÌ itd. WiĂŞc uÂżywam szybkoÂści do odskoczenia do kuli ( w prawo). Dalej mokuton no justu do zÂłapania gÂłównego ciaÂła goÂścia. Potem uÂżywaÂł moku jouheki Âżeby ich wszystkich zÂłapaĂŚ do Âśrodka. Jakby goœÌ siĂŞ wyszarpnÂą korzenie zÂłapiÂą go znowu. Potem wskakuje na kopu³ê i krzyce: MOKUTON NO JUTSU!!. W Âśrodku wyskakuje peÂłno ostrych , twardych drewnianych pali , które po zniszczeniu znowu atakujÂą. Przy okazji Wi tworzy moku bunshina , który z podziemia przekuwa gÂłówne ciaÂło goÂścia.
Dalej w razie ataku uÂżywam 2x kawarmi. Najpierw Moku kawarimi z ciaÂłem straÂżnika i rzucam kunai w lewo. I potem z tym kunai 2 w razie kolejnego ataku.

---

Zamkn¹³eÂś w kopule dwóch goÂści bo trzeci zrobiÂł kawarimi z kamieniem. Po kawarimi zrobiÂł Kuchiose Chiako no Jutsu i wszystkie trzy ciaÂła znów sÂą bezpieczne i wycelowaÂły w ciebie trzy kule ognia. Jednak udaÂło ci siĂŞ zrobiĂŚ kawarimi ale nie z przeciwnikiem bo nie byÂło czasu a z klonem który jest zniszczony. Stoicie teraz 50m od siebie.
Dobra gnoju czego ty ode mnie chcesz- wykrzyknÂą Wi. Jednak nie czekaÂł na odpowiedÂź uÂżyÂł mokuton no jutsu Âżeby przez caÂły czas drĂŞczyĂŚ tego goÂścia. Niech ucieka. Jako, Âże widziaÂłem prawdziwe ciaÂło celuje tylko w nie. JeÂżeli zaatakuje wybije siĂŞ w górĂŞ mokuton no jutsu. Clon zaatakuje 2 ciaÂła pozostaÂłe ciaÂła znienacka , gdy nikt siĂŞ tego nie bĂŞdzie spodziewaÂł. Jest on pod tÂą wielkÂą kopulÂą. W razie jego dalszych ataków bĂŞdĂŞ atakowaÂł mokutonem ale tym razem wystrzelonym z mego ciaÂła. JeÂżeli siĂŞ skoĂączy tragicznie wyciÂągnĂŞ miecz i wtedy zacznĂŞ prawdziwÂą walkĂŞ.
Jedno ciaÂło siĂŞ poÂświĂŞciÂło a dwa pozostaÂłe zaatakowaÂły cie. Jeden uÂżyÂł daitoppy a drugi ryuuka no justu co zrobiÂło ogromnÂą falĂŞ ognia. W ostatniej chwili zrobiÂłeÂś kawarimi jednak jesteÂś poparzony w nogĂŞ. Jedno ciaÂło przeciwnika nie Âżyje a reszta jest w peÂłni formy. Aktualnie jesteÂś jakieÂś 100m od nie a oni nie widzÂą gdzie jesteÂś.
Jako , Âże mnie niewidzi ani clona teÂż nie to Clon uÂżywa super mocnego Mokuton no jutsu i znika. UÂżyÂł na to wszystkiego co miaÂł wiĂŞc drewno jest bardzo twarde i ciĂŞÂżkie do zniszczenia nawet ogniem. Oba ciaÂła zostaÂły caÂłe oplatane po czym zaciskane. TrwaÂło to setne sekundy , prĂŞdkoœÌ byÂła wielka. Ja (prawdziwy) uÂżyÂłem moku jouheki Âżeby ich obwiÂązaĂŚ i z drewna stworzyÂłem coÂś na wzór piaskowej trumny , która zaczĂŞÂła ich zaciskaĂŚ. Ale to nie byÂła gÂłówna broĂą. Z tego Co clon stworzyÂł wyszÂły drewienka ostre jak szpilki , które przebiÂły ich ciaÂła na wylon. (Serce , mózg , wÂątroba, rdzeĂą krĂŞgowy). Wszystko. W razie ataku podmieniam siĂŞ z jakimÂś kamyczkiem na polu walki (kawarimi)
ZabiÂłeÂś obu jednak ciaÂło które rzekomo nie ÂżyÂło wstaÂło i zaatakowaÂło cie przebijajÂąc ci rĂŞkĂŞ. Potem jednak umarÂło. MoÂżesz iœÌ dalej
No wiĂŞc przeszukuje wszystkie ciaÂła a na rĂŞkĂŞ zakÂładam ówczeÂśnie znaleziony bandaÂż co tamuje krwawienie. Jak przeszukam ciaÂła i moÂżne coÂś znajdĂŞ to idĂŞ w kierunku domu przywódcy wioski.
Nic nie znalazÂłeÂś. Przywódca wzi¹³ od ciebie list i wrĂŞczyÂł ci nagrodĂŞ.
To nie byÂło za trudne wiĂŞc uznajmy Âże misja rangi C
300Y
45Pch
4 do statystyk
Wi dziĂŞkuje za nagrodĂŞ i biegnie w swojÂą stronĂŞ ÂżegnajÂąc siĂŞ z dzieckiem , które wyszÂło mu pogratulowac wykonanej misji.

Dodane po 34 sekundach:

NMM
Biegne równinÂą w kierunku najbliÂżeszej wioski...
<NMM>
NatrafiÂł na to miejsce przypadkiem w drodze przeszedÂł przez wioskĂŞ i zostaÂł zatrzymany przez 3 shinobich z którymi chwilĂŞ porozmawiaÂł i wytÂłumaczyÂł co tutaj robi. Po chwili przeszukano go i sprawdzono dokÂładniej kim jest gdy okazaÂło siĂŞ Âże jest zwykÂłym chuuninem puszczono go dalej a nawet dano mu kulkĂŞ ryÂżowÂą na drogĂŞ. Po chwili machajÂąc z daleka szedÂł w stronĂŞ Suny. <NMM >
Kai wszedł do wioski i popatrzył na domki, a raczej na ludzi przy domkach, czy może w którejś z nich nie rozpozna Pana H. Nie znalazł nikogo podobnego więc skierował się w stronę domów, aby je "przeszukać". Biegał od domu, do domu, od drzwi do drzwi i pytał mieszkańców, czy może go nie widzieli. Zastanawiał się jak wygląda most nieba i ziemi, gdyż nigdy na nim nie był. Jak zwykle z Panem H można się dużo nauczyć ... Cały czas szukał....
Wioska nie należała do największych, ot kilkanaście domków, każdy różny, budowane bez żadnego konkretnego planu. Jeśli by ktoś popatrzył z góry na wioskę, przypominałaby rozrzucone ręką bóstwa kości do gry, rozmieszczone przypadkowo.
Ludzi nie było zbyt wielu, a jeszcze mniej chciało w ogóle otworzyć Ci drzwi. W końcu jednak jedne z nich otworzyły się, stanęła w nich kobieta w średnim wieku, zza niej doszedł Cię płacz małego dziecka.
- Tak? Chodzi Ci o Pana architekta? Jest tam... - wskazała Ci ręką kierunek - Dopatruje budowy domu małżeństwa Miyahara, tam go na pewno znajdziesz... a teraz... - przewróciła oczami i zamknęła drzwi, wracając do płaczącego dziecka.
Teraz już wiedziałeś, gdzie też znajduje się poszukiwany przez Ciebie człowiek. Poszedłeś zatem we wskazanym kierunku i już po chwili dostrzegłeś bambusowe rusztowanie, zaimprowizowany żuraw i paru mężczyzn uwijających się wokół nieukończonego jeszcze domu, nie miał on dachu i jednej ze ścian, budowany był z bali wzmacnianych kamieniem. Pana Harukiego dostrzegłeś, a raczej usłyszałeś właściwie od razu. Z uniesioną ręką gestykulował, wskazując na budynek. Stał przy drewnianym stoliku, przed nim leżał arkusz papieru. Komenderował budującymi jak majster pierwszego sortu, dostrzegając i ganiąc od razu wszelkie przejawy niesubordynacji podniesionym głosem.
Kai wiedział już gdzie znajduje się P Haruki, od razu rozpoznał go po głosie, był on niski i groźny. Chłopak podszedł do stołu przy którym stał pan architekt i powiedział - Oto stawiam się na pańską prośbę - Po czym uśmiechnął się i popatrzył na "dom", którego jeszcze nie można było nazwać domem. Kai popatrzył na plany i ponownie na budynek, różniły się trochę, ale może reszta ma być dobudowana w kolejnych fazach stawiania ? Kai czekał, aż jego pracodawca w końcu zareaguje, a nastąpiło to dopiero po paru minutach. Pan Haruki był zapracowany, więc Kaiego nie dziwiła jego chwilowa głuchota i niewrażliwość na otoczenie. Kai cały czas pamiętał wcześniejszą misję, musi później porozmawiać o zdrowiu Pana Haruki.
- To nazywacie zaprawą? Nawet kaszka dla dzieci jest gęstsza! - ganił mężczyzn mieszających właśnie zaprawę w wielkim wiadrze - Dosypcie... tak, nie za dużo... - obserwował jak odmierzają materiał. W końcu jak był zadowolony z ich pracy, odwrócił się do Ciebie.
- A niech mnie, młodzieńcze... dobrze Cię widzieć. Ten świniooki posłaniec jednak Cię odszukał. Już sądziłem, że będą to najgorzej wydane pieniądze... ale nie miałem innego pod ręką. Opowiadaj, jak minęła podróż... A Wy tu się nie obijać! - dodał zdecydowanym głosem, kierując słowa do pracujących - Poczciwi, ale o budownictwie nie mają pojęcia... - pokręcił głową, położył rękę na Twoim ramieniu.
- Usiądźmy... porozmawiajmy - wskazał na krzywą ławkę pod skleconą pośpiesznie szopą na narzędzia.
Cóż trochę długa i męcząca, ale dużo razy już szedłem tą drogą - Powiedział i usiadł na wskazanej ławce - W Iwie nie ma już doświadczonych budowlańców, wszyscy wyjechali do innych krajów - Powiedział, skąd to wiedział ? Wyczytał w dokumentach wioski. Patrząc na budowę Kai powiedział do Pana Haruki - Jak pana zdrowie ? - Zapytał i odwrócił wzrok na Pana H. Ciekawy był co im się przydarzy na moście nieba i ziemi. Miał nadzieję, że nie będzie to coś w stylu kopalni, ponieważ tak głęboko pod ziemią czuł się niepewnie. Ławka była strasznie niewygodna, ale to może być spowodowane przyzwyczajeniem do skórzanego fotela w Gabinecie. Chłopak czekał na odpowiedź Pana Harukiego.
- Jak na moje spostrzeżenie, to jednak wymarli zwyczajnie, śmiercią naturalną. Bo warto Ci wiedzieć mój chłopcze, że te okolice słynęły nie z niczego innego, a właśnie z budowli kamiennych. Mając pod ręką takie ilości tego materiału, miejscowi rzemieślnicy specjalizowali się ze wszystkim co z kamieniem związane. Czy to rzeźby, czy właśnie budowle. Póki nie zaczęto na większą skalę wytwarzać cegieł i sprowadzać drewna z zalesionych terenów, kamieniarze mieli tutaj raj na ziemi. Kamień jest trwałym materiałem, ale o wiele trudniejszym w obróbce niż drewno, czy właściwie gotowa do spojenia cegła. Jak widzisz używamy podczas budowy kamiennych klocków, pochodzą z pobliskich kamieniołomów. Dostępność kamienia jest ogromna i wierzę, że w odpowiednich warunkach przemysł kamieniarski mógłby się odrodzić. A przecież to nie oznacza spowolnienia... weźmy na ten przykład odpowiednie zaplecze w postaci maszynerii tnącej i formującej kamień w odpowiednie bryły. Poza tym taki marmur wygląda dobrze nie tylko w postaci kafelków na ścianie wystawnej łazienki - przerwał na chwilę, pokiwał głową - Tak, tak... ze zdrowiem w porządku, kazali mi się nie przemęczać zbytnio, nie denerwować, dali chyba z tuzin różnych tabletek i pogrozili palcem. Mam przez to całe zamieszanie pewne opóźnienia... oczywiście uprzedziłem o tym listownie, ale na szukanie zastępstwa nie miałem już czasu... - popatrzył w stronę budowy - Pozostawię im plany i wskazówki... zamierzam tu wrócić i sprawdzić jak sobie radzą. A póki co, czeka nas wyprawa na tereny Kusy, jak się na to zapatrujesz? - zapytał, odwracając się do Ciebie.
Cóż to prawda te tereny są najbogatsze w kamień, chyba z całego świata Shinnobi - Powiedział zamyślając się lekko, kiedy Pan Haruki powiedział mu co nieco o ich wyprawie do Kusy, Kai popatrzył po kieszeniach i powiedział po chwili - Ekwipunek w porządku, a nastawienie też niczego sobie - I uśmiechnął się. Ławka wpijała mu się w plecy i cztery litery, a jednak nie dawał tego po sobie poznać. Czekał, aż Pan Haruki wyda bezpośredni rozkaz wyruszenia w podróż...
- W takim razie... - dźwignął się z ławki - Idę po rzeczy, powiem komu trzeba o tym, że wyruszam, a Ty na mnie tu poczekaj - jak powiedział, tak zrobił. Najpierw podszedł do budowlańców, wskazując im to na plany, to na budynek, wyjaśniał im dosyć długo i jeszcze dłużej dopytywał, czy zrozumieli. Następnie poszedł gdzieś, zapewne do swojego domku, który tu zajmował. Wrócił niebawem ze swoją ogromną torbą.
- No to jestem gotowy. Prowadź zatem, chciałbym się zatrzymać jeszcze gdzieś na łąkach Kusy, zatem weź to pod uwagę wybierając drogę. Jeśli znasz na to dobre miejsce, to tam się zatrzymamy na odpoczynek. Potem będzie dużo roboty, mam w torbie linę, trzeba będzie zwiesić się pod mostem obejrzeć go dokładnie. To dosyć... charakterystyczne miejsce, ale to już potem. Jeśli będziesz ciekaw, to podczas odpoczynku opowiem Ci co nieco - skinął głową, czekał aż ruszysz.
Kai wstał i czekał na Pana H, gdy ten wrócił, Kai zdziwił sięna widok jego wielkiej wypchanej torby. Musiał na niego długo czekać, gdyż tłumaczył on dość długo swoim pracownikom co i jak mają robić, ale ich miny wskazywały na to, że chyba nie zrozumieli wszystkiego. Kai wraz z Panem Harukim, wyruszył do Kusy, po jakichś 10 minutach znikli już za horyzontem. Kai miał nadzieję, że jak najszybciej dotrą do Kusy i skończą z powodzeniem misję. Przez całą drogę KAi się nie odzywał, nie był smutny, po prostu nie miał pomysłu na rozmowę. W końcu doszli do łąk obok Kusy.

NMM
Wraz z panem Harukim, ponownie weszli do wioski, Kai doprowadził pana Harukiego do stołu z planami budynku i usiadł na ławce obok szopy. Może pan Haruki ma dla niego jeszcze jakieś zadanie ? Na razie Kai wylegiwał się na niezbyt wygodnej, aczkolwiek dobrze działającej na zmęczenie, ławce. Torba pana Harukiego spoczywała zaraz obok na ławeczce, jednak Kai miał na nią oko. Ta wioska jest dosyć biedna i nie wiadomo, czy ktoś może przypadkiem nie ukradnie torby. Kai czekał dalej na kolejne polecenia, bądź podziękowania, w wypadku gdyby był to koniec misji. Zmęczenie zaczynało powoli go dopadać, a praca do góry nogami, sprawiła, że dostał migreny. Zaczął sobie rozmasowywać skronie, w ten sposób zmniejszając uczucie bólu.
Zdążyło się już przez ten czas ściemnić, przy budowie już nikogo nie było, w oknach okolicznych domostw paliły się światła, stolik na którym leżały wcześniej plany był pusty.
- No to dotarliśmy - uśmiechnął się Twój towarzysz i przeciągnął się - Doprawdy... tereny Kusy są dla mnie zdecydowanie zbyt gorące. Dobrze, że nie byliśmy zmuszeni zostać tam na dłużej. Pozostało mi tylko wysłać raport i poczekać na odpowiedź. Dzięki Ci za pomoc, pewnie masz jeszcze mnóstwo zajęć, jak to Wy tam ninja macie w zwyczaju. Jeśli będę miał jakąś pracę, to na pewno się do Ciebie zwrócę - pokiwał z uśmiechem głową, poklepał Cię po ramieniu. Sięgnął do swojej torby i starannie odliczył sumkę.
- O tak, zasłużyłeś sobie - wręczył Ci pieniądze - A mi czas już do domu i położyć się spać, w końcu w moim wieku trzeba o siebie dbać, czyż nie? - mrugnął do Ciebie i ciężko westchnął - Do zobaczenia Kai! - kiwnął Ci jeszcze ręką, zarzucił torbę na ramię i poszedł, pewnie w kierunku swojego domu. Nad Tobą było rozgwieżdżone niebo, upał już na pewno nie będzie przeszkadzał Ci w podróży, tylko przydałoby się coś zjeść, a w tej wiosce chyba nie mieli baru...

Zakończono misję rangi C, otrzymałeś 225y, 3pkt statystyk do rozdania i 30pch.
Kai odwdzięczył uśmiech, po czym wstał i powiedział - To ja dziękuję, będę czekał na informację od pana, Haruki - senpai - po czym uścisnął mu dłoń, wziął pieniądze i odszedł. Przez całą drogę myślał, jak łatwo minęła mu misja, to dobrze, że nie musiał walczyć, tylko rozwiązał sprawę dyplomatycznie. W końcu zniknął z pola widzenia, jednak wcale nie opuścił wioski, usiadł na jednym z drzew. Dopiero po godzinnym odpoczynku na gałęzi jednego z drzew, zszedł i powędrował w stronę Konohy, jednak wcale do niej nie zmierzał.

NMM
W powietrzu, Atsui, mimo upewniania się, iż z Tanuki wszystko jest w porządku, o wiele bardziej był zainteresowany obserwacją terenu, tylko raz mówiąc coś do radyjka. Nie chciał się zbliżać do wielkich ośrodków mieszkalnych, ale jednak w którymś miejscu, musiała dokonać się magiczna przemiana. Po krótkiej podróży, wskazał palcem zbiórkę kilku domków, po czym nie pytając towarzyszki o zdanie, stwierdził:
-"Lądujemy"- dając w ten sposób znak, aby Ta dobrze się czegoś chwyciła. I już po chwili, królewska, gadzia krew, momentalnie obniżyła Swój lot, niemalże pionowo schodząc do lądowania. Mimo groźnego wyglądu, bardzo gładko i równo wylądował, mniej więcej po środku wioski, ściągając na Siebie uwagę okolicznych mieszkańców. I tym razem, rzucając groźne spojrzenie dookoła, Atsui zszedł jako pierwszy, nie wyciągając broni. Cała figura i tak prezentowała się dostatecznie groźnie. Upewniwszy się, iż również tym razem, grunt jest odpowiedni, znów podał Tanuki dłoń, zapraszając ją na ziemię. Rozglądając się wokoło i czekając na jakąś reakcję, ze strony tubylców, zapytał:
-"Zdecydowałaś już, w Kogo... bądź co, zamierzasz się przeistoczyć?"- pytanie wypowiedziane cichym tonem, może nieco żartobliwe, ale jednak całkowicie poważne. Oznaczało również możliwość dopasowania się, do prawie każdej sytuacji.
Smoczysko opadło spokojnie, bezproblemowo na ziemię po kolejnych minutach lotu. Po raz kolejny chłopak, jako pierwszy, zeskoczył na ziemię, rzucając mieszkańcom groźne, burzliwe spojrzenie, jakby nim ich uciszając, może nawet zastraszając? Po raz kolejny ta sama, przyjazna dłoń wysunęła się w jej kierunku w dżentelmeńskim geście pomocy. Po raz kolejny na dłoni tej złożona została i dłoń dziewczyny, po raz kolejny zsunęła się ona, z gracją właściwą swojej sobie, po pokrytej łuskami skórze smoka... Ciche tupnięcie jej pantofli odbiło się głuchym echem o ziemię, niknąc gdzieś tam, między szemrającym tłumem...
-Właściwie to... - właściwie to nie zastanawiała się jeszcze nad tym, choć czasu miała pełno. Kim więc będzie? Niebieskie oczy, może zielone? A może fioletowe włosy? Nie, nie... Wszelkie wariacje artystyczne trzeba odstawić na bok, nie rzucać się w oczy... Wolała jednak nie przemieniać się w żadną znaną sobie osobowość, chociażby dlatego, że wszystkie były zbyt dobrze znane, zbyt łatwo było je nazwać, rozpoznać, nawet przez mieszkańców prowincji...
-Właściwie to... - zaczęła ponownie, również przyciszonym tonem - ...potraktuj to jak "niespodziankę"... - i jakby na potwierdzenie własnych słów, wyszeptała jeszcze, bezgłośnie - ...tak, właśnie tak. Jak niespodziankę...
Wszyscy na was patrzyli z dziwna mina, w końcu mało kto lata na smoku i jeszcze ląduje na środku wioski. Do Tanuki podbiegły dwie dziewczynki, miały one mniej więcej piec do sześciu lat. Jedna dziewczynka mała w dłoni "wianek z róż" który chciała podarować właśnie dla Tanuki. - Plose Pani! to dla pani! Krzyknęła. Druga dziewczynka zaś złapała za rękaw Atsui i zadała mu pytanie. - Co to jest? plose pana? W końcu podeszła do was para, ładna kobieta 'ładniejsza od Tanuki ' i mężczyzna w ładnej szacie. - Uko, Sensen dajcie im spokój... powiedziała piękna pani. - Witajcie podróżnicy, zaszczyt was gościć a to jeszcze ze smokiem! właśnie dzisiaj u nas jest ceremonia, Święto Smoków. Macie Smoka... i to jeszcze prawdziwego! Mężczyzna popatrzył na smoka z zachwycenia i niedowierzająco. - To musi być... technika "przywołania". Podsumował, było widać ze zna ta technikę. - Pozwólcie ze my was ugościmy, dostaniecie pożywienie, ubrania! *Plask-Plask* mężczyzna klapnął dłońmi dwa razy a obok was pojawiły się cztery młode dziewczyny trzymając ciuchy i jedzenie w dłoniach. - Proszę sobie wybrać!
Atsui zdając Swoje pytanie, w żadnym wypadku, nie liczył na tak skomplikowaną i pełną wypowiedź. Dlatego przysłuchiwał się jej z należytym zdziwieniem i uwagą, głównie wyłapując o dziwo, tylko te najcichsze i bezgłośne słowa. "Niespodzianka". Uhm, miał już wyrobione zdanie, na temat niespodzianek, tym bardziej, jeżeli mają one dotyczyć osobistego bezpieczeństwa. Ale czy nie było by to przeciwieństwo poprzednich postanowień? Hipokryzja, spowodowana ostatecznym rozsądkiem? Przemyślenia te, przerwały dwie mniejsze kobietki, które swoją spontaniczną radością zasypały Tanuki kwiatami. Uroczy widok, połączony ze zgubną i niewinną ciekawością. Tym urzeczony, miał już udzielić odpowiedzi, kiedy pojawił się ktoś może bardziej kompetętny, ale równie naiwny. Wysłuchawszy odpowiedzi, zdecydował iż całe to przedstawienie to nieco za dużo. Jego znudzenie do takich oficjalnych czynności, udzieliło się również Smoczemu Lordowi, który zarzucając szyją, wydał z Siebie potężny ryk, oprócz tego zbytnio się nie poruszając, by nie prowokować niepotrzebnych ofiar. Kiedy podniecenie już nieco opadło, leniwie spojrzał na "przewodniczącego", po czym zaczął dyktować Swoje warunki, niskim nieznoszącym sprzeciwu głosem:
-"Bez scen. Jesteśmy na nie zbyt skromni, a pragniemy jedynie krótkiego postoju, oraz podstawowych środków higieny."- Po czym już Nas nigdy więcej nie zobaczycie, pchało się na usta, ale było już zbyt oczywiste. To na pewno nie pierwsza taka wizyta w tej wiosce, zresztą znają podstawowe techniki, więc już musieli gościć kogoś tego pokroju. I z pewnością są do tego przygotowani. O ile on mógł uniwersalnie przebrać się tutaj, na środku placu, a następnie jedynie zmyć zmęczenie odrobiną świeżej wody, o tyle Pani Hokage, z pewnością potrzebowałaby więcej czasu, większego pomieszczenia, większego lustra, większej ilości ciepłej wody. Mimo wszystko, był jednak ciekawy obiecanej "Niespodzianki"., albo może nie raczej, nie chciał przebywać tutaj zbyt dużej ilości czasu...
Powitanie wywołało u niej... Zmieszanie. Widoczne zmieszanie. Po prostu... Było tak szczere, nieprawdopodobne i ciepłe, TAK NIEPRAWDOPODOBNIE, iż musiała wyrazić swoje zmieszanie, zdezorientowanie, związane z uśmiechem, nieśmiałym... Odebrała od dziewczynki wianek, przyglądając się mu, unosząc w górę, ku oczom... Nie podziękowała słowami, lecz podziękowanie odbiło się na twarzy... Wyraźnie poczuła, iż słowo "dziękuję" nie przeciśnie się jej przez usta... Związane było to z pewnością z zrzuceniem, chociażby i chwilowym, teatralnej maski. Wtedy, grając niczym aktor na scenie w teatrze, kłamała, dziękowała, przepraszała, prosiła, błagała, płakała, uśmiechała się, karała samą siebie tylko i wyłącznie na pokaz...
W wyrażeniu opinii na temat całego koncertu życzliwości ze strony "krajowców" zdała sie w całkowitości na Atsui'ego, sama nie zamierzając wtrącać się do tłumaczeń i próśb... Patrząc na zbiegowisko, kiwnęła tylko głową, ot, raz, na potwierdzenie wypowiedzianych przez chłopaka słów, podpisując się pod nimi swym milczeniem... W zasadzie... nie chcieli "pokazówy".
Po chwilki burmistrz pokazał palcem namiot w którym wszystko było co potrzeba. Namiot wielki, były w nim trzy lustra i inne potrzebne rzeczy. Za burmistrzem stała ciągle jego piękna kobieta patrząc na Tanuki nie zbyt zachwycona mina. Dzieci odeszły bawi się z innymi.
"Zły" wzrok kobiety, który, chcąc nie chcąc, ciągnął się za nią niczym guma, skomentowała cichym parsknięciem. Jacyż oni byli małostkowi... ! Czyżby ta dziewczyna była na nią o coś zła, może coś sobie ubzdurała? Może widzi w niej zagrożenie, coś na wzór: "wara od mojego mężczyzny"? Zabawne. Iście zabawne... Wolnym, spacerowym krokiem, znów, w identycznym, nieprzerwanym milczeniu kiwając głową, tym razem zaś do przywódcy, dziękując za wskazanie miejsca, ruszyła w stronę namiotu. Odgarniając materiał, weszła do środka, obracając się jeszcze za siebie, i, patrząc z przymrużonymi oczami na ów dziewkę, o jakże ponurym wzroku, stojącą tam, po środku małego placyku, po czym lustrując spojrzeniem swym wnętrze... Lustra... Od razu je zauważyła. Wewnętrzna chęć przejrzenia się została przytrzymana faktem, iż nigdy nie znała swego prawdziwego wyglądu. Bała się więc spojrzeć; nigdy nie widziała sie nawet w tafli wody, nigdy również nie poświęcała czasu na zaglądanie w zdrożne świecidełka, błyszczące rzeczy, w lustra, na poprawianie wyglądu swych włosów przy odbiciu... Mimo to zawsze wyglądała porządnie i dopracowanie. Perfekcjonistka do granic możliwości, teraz rozglądała się za mydłem, solą kąpielową, olejkami...
-Mam nadzieję, że nie będzie Ci przeszkadzało, jeżeli strwonię trochę czasu na... Kąpiel? - spytała Atsui'ego, unosząc brwi, obrócona plecami do wejścia...
Pogłaskawszy smoka, który przybrał iście kamienną formę, udając wielką statuę na środku wioski, niecierpliwością czekał na odpowiedź. I ta szybko nadeszła. Przez niewielkie elektryczne urządzenie, wydobył się najpierw szelest, a dopiero potem odpowiedni przekaz głosowy. Nie był on ani specjalnie głośny, czy ważny, lecz jego treść wprawia Atsui'a w zamyślenie. I to na tyle, iż nie zważając na nic, po prostu wkroczył do namiotu wypełnionego lustrami, a dokładniej, różnymi odbiciami Tanuki. Z pewnością, zostałby coraz bardziej pochłonięty, gdyby nie pytanie, które przypomniało o rzeczywistym świecie. Wpierw, uniósł głowę, nie kojarząc zbytnio dlaczego znalazł się akurat w środku namiotu, a Swoje zdziwienie oprócz wyrazem twarzy, wyraził również krótkim "Humh". Samo zaś pytanie, które dotarło do Niego w niezwykle wolny sposób, skomentował:
-"Uhm?"- po czym rozumiejąc delikatność sytuacji, doznał jakby olśnienia:-"Ahh, tak, Wybacz. Proszę, Nie krępuj się."- po czym obróciwszy się na pięcie, opuścił to "pomieszczenie", zasuwając za Sobą materiał. Przez własną nieuwagę, doprowadził do niezręczności. Znając na pamięć własną twarz, przyłożył zimną dłoń do czoła, nie będąc zadowolonym z rozkojarzenia. Następnie schowawszy przyrząd, udał się powoli w stronę pobliskiej ławki, gdzie zajął dogodną pozycję, obserwując bawiące się dzieci, czy też nimfy częstujące jedzeniem mieszkańców. Przypuszczał, iż to może trochę potrwać.
Dziewczyny kręciły się obok Atsui z ubraniami. - Proszę sobie wybierać... Powiedziała jedna. Wanna w której miała się wykapać Tanuki była pełna wody i bąbelków. Na dworze bylo słychać szum, obok namiotu płynęła rzeczka a na końcu był wodospad którego można było zobaczyć z okienka namiotu obok wanny. Kobieta która ostatni złe patrzyła na Tanuki stalą obok wodospady. Kobieta coś zrobiła, złożyła parę pieczęci a jej palec był we krwi. - Kuchiyose no Jutsu ... Powiedziała spokojnym bardzo głosem. Pojawił się smok? nie to nie smok... było to jakieś inne stworzenie. Byl to jakiś piękny biały ptak z białymi piórami. Dziewczyna drapała jego lekko po dziobie.
Westchnęła cicho, słysząc kroki wychodzącego chłopaka. Głośne klaśnięcie sprowadziło do namiotu dwie z czterech dziewcząt, które wcześniej prezentowały odzienie. -Kąpiel - rzuciła krótko i podejrzanie chłodnie, a na wpół nieznajome "rzuciły się" do przygotowywania wanny. Już po krótkiej chwili kadź wypełniona została gorącą wodą, do której szanowna Hokage raczyła wlać wszelkie znalezione perfumy, część olejków, wsypać za dużą ilość soli, a, na ponowne klaśnięcie, gdy służki już znikły, chowając się za parawanem z malowidłami smoków i innych bestii, "zrzuciła" z siebie ciężką, ciemną suknię, zanurzając się po szyję w białą pianę... Chwila bezmyślnego wpatrywania się w sufit. "O, słodyczo nic nierobienia!". Zdecydowanie zbyt dużo wolności...
Wyraźnymi śladami zaznaczając swoje "wyjście" z wanny, odziewając się w jakąś zwiewną szmatkę, ponownie przywołała służące. -Chciałabym, abyście zmieniły mój wygląd - zaczęła dużo milej, aniżli poprzednio, wracając jednak momentalnie do tego samego tonu - włosy mają być białe, krótkie. W reszcie wykażcie swą inicjatywę. Raz, raz! - i znów, biegające dziewczęta, przynosiły farbki, jakieś tubki, pachnidła, a ona, siedząc na starym fotelu, przed lustrem, zamykając oczy, czekała na efekty...
-Już, pani - poinformowała jedna, a ona, podnosząc powieki, zobaczyła w lustrze kobietę o idealnie białych włosach, takowej twarzy, oczach groźnych, ciemnych, okrążonych fioletową obwódką... Druga ze służek, wyciągając ze skrzyni jasną, jedwabną suknię, nałożyła ją na Tanuki, gdy ta podniosła swe drobne ciało...
-Dziękuję. Możecie się oddalić - dodała, ździebko kpiąco, acz z wdzięcznością... Czarne pantofle, zamienione na białe, czarna suknia, zamieniona na białą, czarne włosy zamienione na białe... Wysuwając się z namiotu, znacznie szybciej, niżli przepuszczała, tanecznym układem zbliżyła się do Atsui'ego, którego wyszukała wśród scenerii uważnym wzrokiem...
(słusznie, udajemy, że nic się nie stało =) )

Kto by pomyślał, iż prosta drewniana ławka, może być aż tak wygodna. Drewniane deski, okazały się być wyjątkowo miłe oraz postanowiły nie wbijać się w poszczególne organy. Obserwacja kolorowego tłumu, potem nieba, roztańczonych w koło dziewczyn, które zresztą raz po raz niczym na zawołanie znosząc różne dobra, wchodziły do namiotu. Lustracja wzrokiem, każdej z mijających go osóbek, nie okazała się być dostatecznie ciekawym zadaniem więc już po chwili wstał, po czym słuchając jarmarkowych melodii udał się w stronę pierwszego straganu. Leniwie przeglądał poszczególne ubrania, wybrał kilka jasnych tkanin, po czym podszedł bliżej do sprzedawcy, zadając mu serię poszczególnych pytań, zamawiając specjalny przedmiot. Następnie (bądź tez nie- się okaże), odebrał pakunek, po czym zarzucając przez ramię kilka dobrej jakości tkanin, oddalił się bez płacenia. Cóż, właściwie, to nigdy nie płacił. Przechadzając się w ten sposób, oraz ostatecznie wychodząc z tłumu, prawie wpadł na rytmicznie poruszającą się dziewczynę. Pierwsza reakcją, wbrew typowej obojętności, było równie rytmiczne obrócenie się wokoło własnej osi, w celu powrócenia na poprzedni tor, po czym pozdrowienie szczególnej nieznajomej zalotnym uśmiechem. Przez sekundę w której wykonywał tenże obrót, ujrzał Ją w całej okazałości, oraz zapatrując się, utracił równowagę i upadł do tyłu. A raczej usiadł na ziemi, gdyż ostatecznie jego górna część pleców nie dotknęła podłoża. Kolejna sekunda, w której widział reakcję dziewczyny, pomieszaną, z nieco zmienionymi ale znanymi rysami twarzy, przytoczyła Mu do głowy oczywistą odpowiedź. "Kobieca Magia". Znał ją, ale nigdy nie podejrzewał, iż efekty mogą być aż tak daleko idące od oryginału. Szybkim ruchem wstał, nawet nie otrzepując się, oraz dziecinnym kiwnięciem głowy, starał się obrócić całą tą sytuację w żart. Na twarzy malowało się uznanie, a sam nie wiedząc co powiedzieć tylko otworzył lekko usta, oraz niezgrabnie wskazał najpierw Siebie, a potem namiot, sygnalizując "Swoją kolej". Jeżeli to był żart, w takim razie trwał nadal
Idąc tyłem, cały czas przyglądając się efektom metamorfozy, w końcu dotarł do namiotu, gdzie w powietrzu unosił się zapach perfum i wodna para. Było tu aż za dużo miejsca, nawet jeśli gdzieś tam w jednej sekcji, znajdowały się "stare" okrycie głowy Tanuki. Mimo iż nie planował specjalnych zabiegów, a jedynie zmianę ubioru, widząc Swoje odbicie w lustrze, zdecydowanie nie pasował. BA, a nawet przynosiłby wstyd! Mimo iż wtedy gorącą kąpiel, zawierająca dużo dodatkowych składników, niźli mydło i woda, okazała się niezwykle kuszącą propozycją, ostatecznie zdecydował się jedynie na szybki prysznic. Osuszywszy się, nawet niezbyt dokładnie, ubrał się w nowe, dużo jaśniejsze szaty, skrywając pod nimi tylko niezbędną część ekwipunku. Tak ubrany, spojrzał w lustro- tak... krucze włosy, zdecydowanie nie pasowały do całej reszty. Jednakże farba czy też próba ścięcia rodowej dumy, nie wchodziła w grę. Poradziwszy się więc jednej z "dyspozycyjnych" pań, postanowił więc je jedynie nieco rozjaśnić, stosując się do niedawnej rady "brązu". Oczywiście wszystko pod dozorem odpowiednich perfum. Tak odnowiony, i wręcz dumny iż cały proces nie zajął nawet 1/5 czasu który potrzebowała Jej Wysokość, opuścił namiot, trzymając w ręku pakunek, oraz kilka osobistych rzeczy. Ujrzawszy światło dzienne, poczuł się nieco nieswojo...
Przyglądając się nietypowemu zachowaniu chłopaka, łagodnym wzrokiem, z zupełnie niewinnym uśmiechem na twarzy, poczuła się wyraźnie usatysfakcjonowana zmianą swego wyglądu. Biała grzywa włosów oplatała teraz wdzięcznie marmurową szyję, opadając na odkryte ramiona... Jedwabna, mleczna suknia o skośnym, sporawym dekolcie nie szargała się po ziemi - w idealny sposób wręcz zakończona spiętymi fałdami materiału, ukazywała buty, wyszywane bialutkimi cekinami, które, we wczesnym słońcu dnia, promieniowały odbitymi promieniami... W powietrzu wokół niej unosił się zaś słodki zapach wanilii... Wszystko się zmieniło. Wszystko, prócz naszyjnika od Pana Lodu, rytmicznie kołyszącego się wśród aksamitu. Nawet oczy, których powieki pokryte zostały delikatnym, fioletowym pyłkiem, pojaśniały znacznie, śmiejąc się. Nie dane było nikomu zobaczyć w nich powagi. Uśmiechały się, tak jak i ich "właścicielka"... Obróciła się nieznacznie, by móc "obserwować" tym samym, pogodnym wzrokiem, jak chłopak, cofając się, wsuwa się do namiotu, znika jej z oczu... Miała szczerą, nieprzemierzoną ochotę się roześmiać. Ot tak, tak sobie, a jeśli już szukać przyczyny, chociażby dla ów rzeczy, "żartu"... Zasłona domku z materiału opadła. Obdarzając "wigwam" jeszcze jednym, miłym spojrzeniem, podeszła do stoisk, które jeszcze przed chwilą wzrokiem wertował Atsui... Perfumy, jakieś tkaniny, bronie o świetlistych ostrzach, masa kolorów, połączonych wśród wielobarwnych parawanów... Chwilę, niewielka, przyglądała się świecidełkom, naszyjnikom, innym ozdóbkom, wracając swój wzrok jednak w kierunku wejścia do namiotu... Wychodził z niego chłopak, nawet ze znacznej odległości była przekonana, iż to dziedzic Uchiha... Wracając więc, kierując się co prawda ku niemu, lecz także i smokowi, uniosła delikatnie dłoń wraz z połą lekkiej, zwiewnej szaty, w geście, jak wolno było sądzić, powitania...
Miał wrażenie, jakby się nieco ochłodziło. Nie nosił już ciężkich ubrań, ani ekwipunku, więc widocznie to spowodowało uczucie przewiewności. Lecz nie tylko. Czuł się lekko również duchem i można to było zauważyć. Już nawet na pierwszy rzut oka, wydawał się dużo jaśniejszy, a może nawet wesoły. Udając się głównie w stronę "Tanuki", ale również smoka, ujął powitalną dłoń, skinąwszy lekko głową, po czym po części wymusił na "nieznajomej" roztańczony piruet. Może po części, dlatego iż jarmarkowy nastrój udzielił się także jemu, albo dlatego iż była to doskonała okazja do ostatecznego, całkowitego obejrzenia efektu przemiany. Następnie, w pełni usatysfakcjonowany, ukłonił się jeszcze niżej, przemawiając łagodnym głosem:
-"Pani pozwoli, że się przedstawię... Aneyan Hiei... To niezwykły zaszczyt, móc osobiście spotkać jeden z promyków Słońca."-zabrzmiało, jakby był w tej skórze od zawsze. Lekki północny akcent, mimo nie w pełni uroczystego tonu, w głosie, nie było słychać drwin czy kpiny. Przynajmniej nie w tym dialekcie. Zabrzmiał on czyście i szczerze, oraz zdawał się naprawdę pasować do tej postaci. Ale nie do Atsui'a, który widocznie jedynie nauczył się daleko idącego posługiwania się "gadanym" językiem. Na widok całej sytuacji, "zdziwił" się również smok. Cóż, spodziewał się on najwyżej drobnej przemiany, bądź użycia niecnych sztuczek. Tym czasem, będąc oblężanym jako miejscowa maskotka, doczekał się niecodziennej sytuacji.
Dając się "porwać w tan", obserwowała, jak suknia, unosząc się, tworzy świetliste wzory, mieni się, a później niezmiernie powoli i leciutko opada... Delikatnie pochyliła głowę, w czci dla "nowo poznanego", niezmiernie miłego "prawie bruneta"...
-Promyk słońca... - przechylając lekko głowę, zarumieniła się widocznie, lecz nie dużo -...mi również miło jest poznać niewątpliwie wyjątkowo "dżentelmeńskiego" - i tu znów nastąpił uśmiech - mężczyznę, jakim, niewątpliwie, jest pan, Hiei-sama... Ja zaś jestem Sakue, z domu Furei... - zakończyła dziwną, archaiczną wręcz przemowę...
Przedstawienie. Tym razem jednak, nie było w nim nic negatywnego. Oczywiście, całkowite nie bycie Sobą, nie powinno być nigdy dobre, ale w tym wypadku nic, ani nikt nie narzucał im roli, jaką by mieli interpretować. Całkowita swoboda. Można się pokusić nawet o stwierdzenie, iż mogli być bardziej prawdziwi, niż zazwyczaj. Gdyby to oczywiście miało znaczenie, bądź podlegało ocenie surowego Juri. Niechaj trwa. Usłyszawszy imię, drugiej Białej Damy, jaką przyszło mu spotkać, Hiei w typowy dla Niego sposób, uśmiechnął się. Muskając wargami, uchwyconą moment wcześniej dłoń, wyszeptał:
-"Sakue no Furei, tym większy zaszczyt, iż światłość ta, nosi takie osobliwe imię..."- po czym ostatecznie się wyprostował, przyjmując dumną i wyniosłą pozę. Odszukując wzrokiem smoka, srebrzystej karocy, co swoją drogą, nie było takie trudne, trzymał Swoją dłoń wysoko w górze, która stanowiła oparcie. Prowadząc w ten sposób skromną osóbkę, wesoło podśpiewywał melodyjkę z jarmarku. Zbliżając się do podniebnego pojazdu, poprawnie gestykulując, zapytał, pokładając w głosie wielkie nadzieje:
-"Na uczczenie, tak wspaniałego spotkania, proponuję uroczysty posiłek, podczas którego, byłbym niezwykle zaszczycony będąc mógł posłuchać Twych opowieści."- tradycyjna, wręcz zapomniana historyjka skwitowana została uprzejmym uśmiechem, oraz otwartym zaproszeniem do "pojazdu"...
Skakałem z gałęzi na gałąź, z drzewa na drzewo. Az w końcu wskoczyłem na dach jednego budynku. Biegłem tak jeszcze kawałek po innych dachach aż w końcu wskoczyłem na głową ulice miasta. Biegłem miedzy ludźmi, był wielki festiwal "smoków" strasznie ciężko było biegać miedzy ludźmi i miedzy sztucznymi smokami. No i "paf" głową uderzyłem w szmacianego smoka, nie widząc biegłem nie mogąc Zahamować się ponieważ pchnęło mnie do przodu. W trakcie biegu zaczepiłem się przy okazji o jakiś kamień i proszę... gleba! poleciałem do przody wlatując do jakiegoś namiot *LOOP - PLASK - LOOP* Uderzyłem głową w jedno z trzech luster. - Aj aj aj! Zlapalem sie za glowe. - Mojaa głowa! Dalej nic nie widząc zdjąłem z siebie głowę smoka z papieru, kręciło mi się w głowie. W namiocie był jakiś chlopak i dziewczyna. - Ahahaaa Przepraszam... Przypatrzylem sie postaciom bardziej, i zauwazylem ochraniacze Konoszki. - Hmm ... Pokazałem palcem brzydko. - Jesteście z Konohy!? aż mnie to dziwi...
Łagodny, pochwalający wręcz zachowanie młodzieńca uśmiech, którym białowłosa nimfa obdarzyła Hiei-samę, trwał z nią dalej, długo. Delikatnym, płynnym ruchem, sunęła ku smokowi, w jednej dłoni trzymając fałdy sukni, drugą zaś opierając na dłoni towarzysza... Lekki, nieśmiały wiatr muskał jej twarz niczym krople porannej rosy trawę, misternie utkaną przez pająka sieć, miękkie, zielone liście drze i krzewów, niczym mech, uginający się pod ciężarem ciała strudzonego wędrowca, opierającego swe plecy o pień potężnego dębu, znającego historię przedwiecznych wojowników, magii, baśni... I znów pochyliła głowę, nie tyle, co nisko, a jakby nią kiwając, tylko o wiele bardziej wdzięcznie i wyszukanie... -Naturalnie, Hiei-dono... O ile Ty również zapragniesz opowiedzieć mi o swej przeszłości... - przekrzywiła lekko głowę, jakby drocząc się na swój własny, uroczy sposób z chłopakiem, stawiając mu warunek... Zatrzymała się przy smoku,wchodząc na niego, z najłagodniejszej, najbardziej odpowiedniej "dla jej stroju" strony... Na chłopaka, który się pojawił, jakże dziwnego, niewychowanego wręcz, uwagi swej nie zwróciła. Godność pozwalała jej interesować się tylko i wyłącznie rozmówcą, co także czyniła...
(Atsui nawet "legalnie" nie nosi żadnej opaski. Tym bardziej jeżeli chodzi o przebranie, więc przyjmijmy wersję, iż było to rozpoznanie na podstawie "emanującej woli ognia", albo po prostu "intuicja" Tanekaze.)

Całe zdarzenie, przypominało baśń. A raczej jedną z jej wielu ilustracji, uroczyście namalowaną farbami na miękkim i białym płótnie. Słysząc warunek, nie zląkł się nawet przez chwilę, odpowiadając tym samym grzecznym tonem:
-"Ależ Oczywiście"-, nie zawierając jednak w nim ani odrobiny ironii. Następnie obserwował, jak Biała Dama pełna powagi i gracji, zajmuje miejsce. I już miał zająć, je również i On, kiedy szmaciany namiot runął pod wpływem hałasu, a następnie wyłoniła się z Niego, blondyn o żółtawych oczach. Wpierw, chcąc odciążyć od Siebie uwagę, przeprosił odkładając rekwizyt. To co się stało jednak, okazało się być wielkim zagrożeniem, już nie dla Hiei'a, czy Sakue, lecz akurat Atsui'a i Tanuki. Rozpoznanie, mogło mieć tragiczny efekt, w postaci plotek, a co ważniejsze, w postaci nieprzewidywalnych dalszych skutków. Natychmiastowy Atak, mimo iż nie pozostawiłby Mu żadnych szans, niestety ściągnąłby niechcianą uwagę ludności wioski. Był jednak jedynym wyjściem. Stojąc plecami do gościa, delikatnie włożył rękę pod koszule, za plecy, gwałtownie się obracając. Wypowiedział gniewnie:
-"Puste oszczerstwa..."- po czym przyglądał się figurze chłopaka, niepocieszonym wzrokiem. Ręka, już z pewnością trzymałaby rękojeść ostrza... Drugą tymczasem, wykonał półokrąg, kłaniając się lekko, po czym dokończył już łagodniej: -"Ma godność to Aneyan Hiei. Oraz zapewniam Cię..."- w tym miejscu, uniósł głowę do góry, przyjmując dumną pozycję:-" hałaśliwy nieznajomy, iż ani Ja, ani ta Nadobna Dama, nie pochodzimy z Kraju Ognia, a co dopiero Konohy..."- dokończył jednostajnym tonem całą wypowiedź, zamykając ją w północnym akcencie. Kiedy nauczył się tak doskonale kłamać? Od zawsze umiał. Prawda, jest niezwykle względna, a zależy tylko od punktu widzenia. Następnie, chcąc przenieść presję na obcego ofensora, spoglądał na niego, mrużąc oczy i marszcząc brwi. W tej postaci musiało to wyglądać naprawdę groźnie, oraz wyrażać zniecierpliwienie. Zbyt wysoki poziom ryzyka, odradzał gwałtowne akcje, więc dłoń, tylko zacisnęłaby się na rękojeści miecza...
*- On...* Odruchowo wyjąłem kryształowa katanę blokując jego atak który był bardzo nisko, wbiłem ostrze katany w ziemie żebym mógł bez żadnego problemu zablokować atak. *- Co za szybkość i szybki atak* Lecz nie dziwie się jemu w końcu wyleciałem na jego na dzień dobry. - Wybacz, muszę się nauczyć nie wylatywać na ludzi których nie znam. Po prostu masz "złą" twarz. Powiedziałem odpychając lekko jego ostrze do tylu, uśmiechając się. - Ale faktycznie, możesz nie być z krainy ognia... ale jesteś shinobim. Podrapałem się po głowie lekko, szukając kolejnych slow. - Pozwól ze podam ci swoja dłoń na zgodzę i się przedstawię. Nazywam się Hikaru Tanekaze i pochodzę z wioski błyskawic - Kumo, przepraszam ze wleciałem jak burza do sroka, strasznie się spieszyłem i lekko zagalapowalem sie no i prosze... Popatrzylem się na rozbite lustro i inne rzeczy.
W dalszym ciągu stojąc w miejscu, przyglądał się zaistniałej sytuacji. Może chłopak uderzył się w głowę i bredzi? Czy przypadkowo, pod presją użył genjutsu? To nawet całkiem logiczne, gdyż oko, nie odzyskało jeszcze pełni sił. Po chwili rozmyślań i scenki, powoli odwrócił się przez ramię, aby zaobserwować zachowanie Sakue. Kiedy ona zdążyłaby... Nie, niedorzeczna myśl, gdyż Dama po prostu ułożyła się na Smoku i jedynie spod okrytych fioletem powiek, znudzenie przyglądała się całej zaistniałej sytuacji. Słysząc, iż posiada "złą" twarz, widocznie zmartwił się przykładając dziecinnie palec do ust. Jakim cudem, ta słodka twarzyczka, mogłaby być "zła"!? Chcąc przerwać całe przedstawienie, przechylił głowę w drugą stronę, po czym wesoło zaklaskał dwa razy, wybudzając chłopaka z transu, czy zwidów w które wpadł. Dla bezpieczeństwa, włosy zakryły oko, które mogło być współwinne całej sytuacji. Znów z udawanym, idealnym akcentem powiedział:
-"I miło poznać również Ciebie, Tanekaze..."-Jednak nie aż tak miło, jak Ciebie,- dokończył już zdanie po cichu posyłając niewielki uśmiech do znudzonej nimfy. Zawarta w nim była wiadomość, iż wkrótce cała farsa się skończy. Kontynuował: -" Po raz kolejny, Obywatelu Kumo, się mylisz. W żadnym wypadku, nie reprezentuję Swoją osoby, klasy Shinobi. Jest Mi niezmiernie przykro, z powodu szkód jakich dokonałeś, ale naprawdę zmartwieni, będą mieszkańcy tejże wioski, gdyż to ich asortyment zniszczyłeś. "- mówił spokojnie, starając się narzucić Swój punkt widzenia. Ich, Nie Mój. Wasz problem. Nie Mój, łatwe prawda? Z daleka, bo sporawa dzieliła ich odległość, spoglądał na "pół"-obcego mężczyznę z wyciągniętą dłonią. Z takim gestem, w takim dystansie, wyglądał nieco dziwnie. Może nie podejdzie...
- Rozumiem... nie jesteś Shinobi... Usmiechnalem się diabelskim uśmiechem. Po chwili lekko ugiąłem nogi składając parę pieczęci a z mego palca wystrzelił laserowy pocisk. Bylo widać ze nie jestem do tego końca pewien jego slow. Tanekaze łapał zbiegów różnych wiosek i czasem umiał wyczuć to ze ktoś blefuje. Wyraz twarzy... postawa chłopaka który przedemna stal była taka... nie jaka. - Bron się! krzyknąłem cicho. Laserowy promień wystrzelił niczym błyskawica w stronę chłopaka. Nie był to promień "super hiper" był on słabszy od promienia tego jaki powinien być.
Świetlista smuga światła pomknęła w stronę Atsui'a. I już po chwili, celnie i precyzyjnie uderzyła go w klatkę piersiową. Taki cios, spowodował niewielki odrzut, oraz ostatecznie niewielki obrót górnej części tułowia. Nie wyobrażacie Sobie jak ciężko mu było powstrzymać wyuczone zachowanie, oszukać instynkt. Świadome przyjecie ataku często bywa o wiele trudniejsze, niż wyuczony unik. Otrzymawszy cios i odwróciwszy się, siarczyście w duchu przeklnął. Wyciągniecie broni w jego towarzystwie, uznawane było za niedopuszczalne, a co dopiero zuchwały atak. Po niecałej sekundzie, z powrotem odwrócił się w stronę ofensora, przyglądając mu się gniewnie. Tak, nie Hiei, ale Atsui, zapamięta Jego twarz. Następnie, chwytając się kurczowo za "ranę", wypowiedział pretensjonalnie:
-" Drogi Hikaru Tanekaze... "- imię zostało wysyczane, na znak groźby, czy faktu iż nie zostanie zapomniane..."- jak już zapewne zauważyłeś, nie jestem Shinobi. Przykro Mi, iż Cię rozczarowałem. Mogę Ci JESZCZE jakoś pomóc"- ostatecznie zapytał podejrzanie spokojnie. Ta rozmowa, za każdą sekundą stawała się coraz bardziej niebezpieczna. A Nimfa coraz bardziej znudzona. Czas, przestał już Mu być sprzymierzeńcem...
*- Wyczuł ile wsadziłem chakry w laser?* Wmawiałem sobie. - W takim razie! Moja ręka zaczęła świecić, tak jak chidori a po chwili szybko narysował trójkąt przedemna który świecił. Wyrosły trzy zęby. - Nimpo: Hikaru No Huni... Po chwili trzy zęby wystrzeliły w stronę chłopaka miały za zadanie przyczepić chłopaka do ściany która znajduje się za namiotem co znaczy ze namiot zostanie trochę zniszczony.

Nimpo: Hikaru No Huni (własne jutsu)
Opis Techniki: Technika bardzo przydatna gdy chcemy schwytać lub zranić przeciwnika. Koncentrujemy chakre + żywioł Hikaru przez co w naszej dłoni pojawia się świecąca kulka "efekt chidori" bardzo szybko rysujemy trójkąt przez co w każdym punkcie 'jest ich 3' wyrastają świecące ostre ostrza. Zaraz potem ostrza wystrzeliwują w stronę przeciwnika, pociski te są na prawdę szybkie! 'Szybkość 300 - Shunshin'. Na prawdę trudny atak do uniknięcia. Ale nie jest to nie możliwe.
Pokazówka: [2:45 - 3:10]
http://www.youtube.com/watch?v=uYSCfVoAAQE
Koszt: 1200 PCH (1020)
Skutki dla wroga:
Ostrza wbijając się w obydwie ręce i brzuch - przeciwnik nie może się ruszać i zostaje poparzony, lecz musi być coś za nim do czego on zostanie przybity.
Skutki dla nas:
Skutki poparzona dłoń, ponowne użycie podczas walki grozi poważnymi obrażeniami dłoni, łącznie z jej trwałym kalectwem.
I tym razem również w stronę bezbronnego Hiei'a, poszybowały świetliste promyki. Tym razem, gwałtownie przebijając się przed jedną dłoń i dolną część tułowia (druga ręką nie złapana, a w razie jakiejkolwiek potrzeby Kirakira Nagashi). Ból jest niezwykle względny. Tym razem był przybity przez nienawiść i złość kumulującą się gdzieś tam w środku "laleczki treningowej". Nie będą to poważne rany, ale sam czyn, polegający na zranieniu go, był niedopuszczalny. Będąc przybitym do ściany, przekrzywił lekko głowę znów w prawo, podirytowany i znudzony zapytał:
-"Koniec? Jak długo zamierzasz jeszcze nękać uczciwego obywatela?"- chciał już aby sytuacja się skończyła, gdyż oprócz damy, nerwowo zerkał również smok...

(do brzegu, do brzegu...)
- Obywatel powinien płakać i błagać! uśmiechnąłem się. - Nie urodziłem się wczoraj ; ] Dodałem. Z pod mego rękawa wysunął się jeden kunai. - Do trzech razy sztuka się mówi... zacząłem kręcić kunaiem na jednym palcem a po chwili rzuciłem nim w stronę chłopaka a dokładnie jego głową. *- No dalej...*
I tym razem, zamiast smugi światła, powietrze przeciął obiekt. Ciemny, czarny, zimny, metalowy. Groźba lecąca w stronę niemalże całkowicie przytwierdzonego Hiei'a. Chcąc uniknąć niechlubnych obrażeń twarzy, gdyż to przecież nie wypada, zasłonił się ręką, pozwalając aby ostrze trafiło w przedramię. Znów zasłonił twarz, wypowiadając kolejne przekleństwo. Jednak już po chwili opuścił dłoń, z której ciekła niewielka, wręcz poetycka ilość krwi. Poirytowanie i gniew, zamieniły się w znudzenie. Patrząc on obojętnie, skomentował:
-"Godny obywatel, nie winien zachowywać się jak dziecko. Błagać?"- pff, w tym momencie parskną-"O co? O przebaczenie? O ocalenie życia? O spokój? Nie jestem osobą której szukasz..."- tutaj można było już wyczuć niepodważalną ironię. Prawdę powiedziawszy, przeżywał kryzys. Nie chciał w żadnym wypadku ujawnić Swojej prawdziwej tożsamości, gdyż zmarnowałoby to cały zachód włożony w idealnie dobrane przebranie...
- No cóż... jesteś obywatelem którego muszę już zabić bo za dużo widziałeś hahaha Zaśmiałem się łapiąc się jedno dłonią za głowę, lekko się podrapałem. Chwyciłem za zwój lekko podrzucając i rozwijając go. - Chodz! Kazeshini!! Krzyknąłem a ze zwoju wystrzeliła bron <ty tam wiesz jaka nie muszę opisywać>. Kręciłem łańcuchami, na końcu każdego łańcucha był topór w sumie było ich dwa. - Zegnaj przyjacielu... Po czym machnąłem jednym toporem w stronę chłopaka. "dwie sekundy na obronę xd".
Odpowiedź, którą usłyszał wcale nie była jedną z tych na które liczył. Wręcz przeciwnie. Bardzo go zawiodła. Zwlekając zbyt długo z reakcją, nie miał już wielkich szans na odparcie ataku. Doskonale o tym wiedział, jednak ostatecznie, z racji rozkojarzenia, nie raczył brać tego pod uwagę. Co innego Eonor. Ten nigdy nie potrafił się naprawdę bawić. Widząc, iż przeciwnik dobiera większej broni, momentalnie zareagował, unosząc się do przodu, a następnie przygniatając go łapą. Jak robaka. Uderzenie nie było silne, czy też specjalnie szybkie. Było jednak z zaskoczenia, a sama masa Eonora, pozwalała Mu nie traktować poważnie, "zwykłych" ludzi. W gruncie rzeczy upokarzające. Specyfika ciosu, przycisnęła do ziemi również większą część łańcucha, nie pozwalając ostrzu polecieć w stronę bezbronnego Hiei'a, który już prawie pogodził się ze śmiercią. Pff, jakby ktokolwiek w ogóle był w stanie go zabić. Rozczarowany popatrzył na przytwierdzające i palące kolce, czekając aż po prostu znikną. W innym wypadku, musiałby je sam, siłą usunąć. Ostatecznie, nie ruszając się z miejsca, skomentował całą sytuację:
-"Oczywiście... Następnym razem."- po czym, wiedząc iż wierny smok, nie pozwoli na zrobienie Mu krzywdy, po prostu czekał.
Gdy łapa maila mnie przygnieść ja szybko reagując zrobiłem fikołek w bok, łańcuch był spóźniony przez co utkwił pod łapą smoka. - Smok? Technika przywołania? Popatrzylem na chłopaka który był przybity do ściany. Puściłem szybko łańcuch po czym chwyciłem za pas po katanę, moja mina była bardzo poważna ... moje ostrze nagle prychnęło chakra i zaczęło świecić... ja używając shunshin pojawiłem się obok Atsui z ostrzem pod jego gardłem a ze łapy smoka wstrzeliła krew co znaczy ze w trakcie przemieszczania się dzięki shunshin zadałem głębokie ciecie. Bylo to jutsu po którym ostrze katany jest silniejsze. - Masz technikę przywołania, nie musisz odgrywać roli typu "jestem obywatelem" ...
(Z Twoją ilością chakry, poważne zranienie Eonora, "przemieszczając" się koło Niego, jest niemożliwe. Urocze łuskowate stworzenie.)

Kolejna postać pojawiła się koło naszego unieruchomionego Herosa. Mimo ostrza, które znajdowało się niebezpiecznie blisko twarzy, tylko lekko odsunął głowę w bok, aby przyjrzeć się figurze smoka i siedzącej na nim Sakue. Upewniwszy się, iż oprócz znudzenia nic jej nie dolega, skoncentrował się w końcu na brzydkim elemencie stojącym tuż koło Niego. Bez najmniejszego wahania wolną ręką chwycił jego nadgarstek aby mieć pewność, iż już nie ucieknie. Następnie szukał jego twarzy. Widać było na niej zmęczenie, co z kolei oznaczało poważne nadużycie rezerw chakry. Niestety, bez Sharingan, nie był w stanie ocenić jak duże. Znów znudzenie przemówił:
-"Jeżeli chcesz kogoś straszyć ostrzem... to przynajmniej go trochę potnij..."- przy czym mocniej zacisnął dłoń na nadgarstku. Postanowił być jednak konsekwentny:-" Jesteś aroganckim idiotą, jeżeli wciąż uważasz, że jestem Shinobi. Gdybym naprawdę nim był, z pewnością już dawno stanąłbym do walki, czy też zabił Cię."- po czym zawiedziony pokiwał głową:-"Smok? A jakby to był pies, też byłby przywołany?"- zniszczył głupi argument. Gad jak każdy inny, ma Swoje potrzeby i uczucia- dlatego nie można wytykać go palcami. Zresztą, kto by pomyślał iż uciekanie od przemocy, może być takie trudne. Oraz dlaczego w ogóle postanawia być cierpliwym i uprzejmym? W każdym bądź razie, jeżeli sytuacja nie rozwinie się po Jego myśli, to przestanie. W razie próby wyszarpania się/ruchu- Kirakira Nagashi i wyrwanie barku/złamanie nadgarstka.
- Smoka & Pies to dwa rożne światy... smoków już dawno niema, jedynie można je samemu przyzwać. Powiedziałem gdy ten trzymał mnie za nadgarstek. Wtedy ja szybko zadałem cios z pięści prosto w jego brzuch. Pięść była wbita a ja patrzyłem lekko na jego klatce piersiowa. Z bólu powinien chlopak puścić nadgarstek, ja wtedy już odwracam się od jego po czym idę kawałek do przody, pstrykając obydwoma palcami. W tym czasie właśnie kolce puściły chłopaka ten powinien upaść z wyczerpania na ziemie, ponieważ był trochę torturowany.
Moment uwolnienia. A raczej powrót do rzeczywistości, gdyż prawdę powiedziawszy, nigdy tak naprawdę nie był spętany. Iluzoryczne głupstwo dla gapiącego się tłumu. Kiedy jednak zrzucił tą niewygodną pozycję, ostatecznie złapał oddech, po czym splunął na ziemię. Następnie gniewnie wyszarpał, powiększając nieco ranę, ostrze wbite w przedramię, po czym z wielką złością cisnął nim o podłogę. Hałas, z pewnością musiał zwrócić na Niego uwagę, więc zagryzł wargę, oraz niezwykle uprzejmie zapytał:
-"Czy Drogi... Hikaru Tanekaze, z KumoGakure... Życzysz Sobie czegoś jeszcze?"- pełne wypowiedzenie imienia, i wioski pochodzenia, oznaczało iż już raczej tego nie zapomni. W dodatku teraz czekał na konkretną odpowiedź, licząc na wytłumaczenie całej tej farsy, która miała miejsce tuż przed chwilą.
- Tak... albo nie... spotkamy się nie długo, ale nie jako wrogowie czy tez rywale. Promienie słońca przebijały się przez duże dziury namioty. - Ale do tego czasu przez stan głupie zabawy i obudź się do cholery. Kazeshini prychnął i pojawił się z powrotem w zwoju tak samo katana za moimi plecami a kunai pod rękawem. - Do zobaczenia... Po chwili zniknąłem w promieniach słońca. NMM
Po raz ostatni mocno zacisnął zęby. Owszem, spodziewał wyrzeczeń, z powodu nowego przebrania, ale nie sądził iż nastąpią tak szybko. Nie dając się sprowokować, został ofiarą upokorzenia, którego w dodatku prędko nie zapomni, a jeszcze prędzej pomści. Odruchowo zacisnął dłoń w pięść, czując zimne i lepkie palce. Z dłoni w dalszym ciągu kapała krew. Jednak znacznie bardziej niż ciało, cierpiała Jego Duma. Stojąc jeszcze przez chwilę w bezruchu, obserwował jak "znajomy" znika pośród światła. Następnie znów obrócił się w stronę wiernego gada i dziewczyny, podchodząc do nich spokojnym krokiem. Mijając się ze smokiem, posłał mu karzące spojrzenie. Nawet teraz nie był wdzięczny, oraz uważał iż nie powinien interweniować, narażając Siebie, a przede wszystkim "ładunek". Następnie, obróciwszy się w stronę niebywale znudzonej pasażerki kiwnął przepraszająco głową, po czym wpierw przełykając ślinę szukał tłumaczenia:
-"Chciałbym przeprosić za ten..."- podczas mówienia wziął oddech, szukając odpowiedniego słowa: -"incydent. "- dokończył, obarczając Siebie, całkowitą winą, nawet jeśli z tym występkiem, miał naprawdę niewiele wspólnego. Następnie, powoli, starając się nie stracić i tak zachwianej równowagi, uronił ostatnie krople krwi na ziemię, po czym dobył smoka, kontynuując: -" Mam nadzieję, iż całe to zamieszanie, nie odebrało Ci apetytu, albo co gorsza zmartwiło Cię..."-. Starał się wymusić uśmiech, albo chociażby błysk w oku, z niewielkim skutkiem- unosząc jedynie jeden kącik ust do góry. Dobrą nowiną z pewnością był fakt, iż oko prawdopodobnie wróciło do normy i teraz mógł kontemplować Jej osobę , całą parą. Tak też czynił, czekając na ostateczną odpowiedź...
Ze znudzeniem, zmieszanym z niezadowoleniem i zgorszeniem, siedząca wytwornie na "wierzchowcu", przyglądała się, jak chłopak z klanu Hikaru robi z siebie błazna, odstawia jakiś zupełnie niezrozumiały dla niej cyrk, najwyraźniej nudząc się i chcąc, by ów "nuda" udzieliła się komuś jeszcze. Oczy zabłyszczały tylko raz, tylko raz zainteresowała się sytuacją... Wtedy, gdy promień ugodził brązowowłosego młodzieńca w pierś. Zgroza przyćmiła jej zimną krew, na twarzy zaś zawitał ponury wyraz, jakby wręcz chciała zabić Tanekaze, jakby chciała, by dziś, właśnie teraz, jego ciało, pozbawione już tego "światła życia", legło w ziemię, spowitą karmazynem jego krwi... Opanowała się jednak, stłumiła w sobie złość. Znów przybrała znudzoną maskę teatralnej postaci, przyglądając się, jak Tanekaze i Hiei odgrywają kolejną scenę tej jakże niemiłosiernie długiej komedii... Po zgrozie przyszła pora na śmiech. A raczej ironiczny uśmiech. Widziała bowiem, iż jej towarzysz odgrywa swą rolę bezbłędnie, a z każdą chwilą pan Hikaru robi z siebie jeszcze większego pajaca. Śmiech. Tak, chciała się teraz śmiać. Po prostu nie mogła uwierzyć, jak chłopak, po tylu dowodach, ironicznych odpowiedziach Aneyan-dono, on dalej, niczym maleńkie, naiwne dziecko czynił swą zabawę. Jakież to było śmieszne... Lecz szybko stało się nieciekawe. Na Karmę, ile można, ile można ciągnąć jedną, oczywistą wręcz rzecz! Ściągnęła usta w okrąg, mrużąc oczy. Uparty jak osioł! Nawet po tym, jak wielka łapa smoka przygniotła jego ciało, on dalej, namolny, kontynuował swoje bezsensowne wypowiedzi, a oni tracili tylko czas... Gdy wreszcie, po ostatnich słowach, nieprzemyślanej groźbie czy też czymkolwiek, czym by to nie było, zniknął wśród brązowej otchłani skał, a Hiei zaś, wydawać się mogło, iż dosyć mocno zdegustowany całym zajściem, "dobył" potwora latającego, podniosła się, ze stoickim spokojem słuchając jego przeprosin, wiedząc jednak, iż nie do niego powinien należeć ów zaszczyt przepraszania.
-Oczywiście, że nie. Nie byłam znudzona, nie straciłam apetytu. Po prostu, Hiei-sama... Ten człowiek - uśmiechnęła się szeroko, kpiąco - ten człowiek był głupcem. Był? Jest nim dalej... A Ty byłeś dla niego stanowczo zbyt dobry... Choć rozumiem, przy obecnym otoczeniu... - rzuciła okiem na zawalony namiot i jeszcze kilka "ciekawych" pozostałości po Tanekaze, a wśród nich - zaczerwienioną dłoń młodzieńca...
Odpowiedź, a nawet niewielka próba tłumaczenia, wcale nie była kojąca. Nawet jeśli ten osobnik dał się zwieść, to był niewiarygodnie blisko niebezpiecznej prawdy. Teraz mógł Sobie pozwolić na zabawę, jednak jeżeli spotkają kogoś bardziej kompetentnego, sytuacja może być naprawdę poważna. A to z kolei, przynosi ze Sobą słodkie, aczkolwiek nieco niepotrzebne ryzyko. Podążając za wzrokiem dziewczyny, zrozumiał iż przez krótką chwilę oparł się on na dłoni, którą zresztą, wstydliwie, niemalże natychmiast schował, nie pozwalając zbyt długo jej kontemplować. Nastąpiła krótka niezręczna przerwa. Hiei, nie chciał już komentować wypowiedzianego zdania, czy też wracać słowami do tamtego pokręconego "mężczyzny". Chcąc równocześnie przerwać dziwną ciszę, pokiwał szybko głową, jakby właśnie rozbudziła Go zimna woda. Posyłając miły uśmiech, w podzięce za ciepłe słowa, zapytał:
-"Szanowna Sakue, zanim ostatecznie wyruszymy, pragnę się dowiedzieć, czy posiadasz jakąś specjalną zachciankę, czy też właściwy Ci wykwintny gust, który zobowiązałem się zaspokoić?"- Słysząc te słowa, można złośliwie stwierdzić, iż poprzednia komedia, czy też dramat, znów zamieniły się w pełną rycerstwa baśń. Był stary Smok, Królewna w pięknej sukni, brakowało jedynie godnego jej czci Rycerza. Cóż, taki bywa złośliwy los, nawet w najpiękniejszych bajkach, nic nie bywa idealne...
Czy miała jakieś upodobania, czy miała jakieś chęci? Nie. Nie zastanawiała się nad tym, więc żadnych "żądań" nie posiadała. Nie znała świata, faktycznie nie znała niczego poza własnym kątem w Konoha Gakure no Sato, poza swoim gabinetem i mieszkaniem gdzieś wśród ulic, zapachów cukierni, kwiatów, świeżości... Śmieszne. Śmieszne i smutne. Smutek owy, wywołany pewnymi niewygodnymi, nawet dla niej, myślami, wspomnieniami z porzuconego rozdziału księgi, odbił się na jej twarzyczce nieco bardziej ponurym tonem delikatnego, lekkiego, idealnie wręcz wystylizowanego głosu, nieco bardziej ponurym spojrzeniem... -Nie - odparła - nie. Nie mam żadnych próśb, żadnych wymagań ni pragnień... - zakończyła szybko, może i niespodziewanie. Po prostu urwała zdanie, chcąc je, najwidoczniej, jak najszybciej zakończyć... I miała w tym cel. Nie chciała wspominać już o rzeczy, którą przecież tak łatwo zmieniła. Tak jak zmienia się kolor włosów, farbując je, tak i ona zmieniła, przynajmniej chwilowe, swe, negatywne dotąd, podejście do życia na to bardziej optymistyczne, milsze, bliższe człowiekowi. Człowiekowi i jego naturze, jak bardzo złudnej, nie dającej ani w jednym procencie ujawnić właściwego przeznaczenia ludzi i ich morderczych wręcz zapędów...
Nieładny obraz, jaki ukazał się Hiei'owi, w momencie zadania pytania, znacznie wykraczał poza granicę baśni. I nie chciał go oglądać. Szukając szybko w głowie przyczyny, znalazł ją natychmiastowo- Jego słowa. Nieodpowiednie? Niewłaściwe? Źle dobrane? A może temat zły? Albo po prostu, niczym trucizna, dopiero złożona z najprzeróżniejszych efektów, przynosi pożądany skutek? W tym wypadku on był dalece niepożądany, i musiał zakończyć się najwcześniej, jak to możliwe. Teraz. Natychmiast. Zanim nawet padłą cała odpowiedź, momentalnie uniósł w górę lewą, zdrową rękę, po czym "pstrykając" od dołu nos, Sakue, uśmiechnął się, dając znak iż odlatują. I Smok, posłusznie zerwał się do lotu, rozpoczynając czynność, od wesołego podskoku, mającego na celu rozładować całe napięcie. Po krótkiej chwili, można było odczuć już, przyjemny wiatr, świeże powietrze, nie zmącone ludzkim gwarkiem. Również Eonor, dzięki Swoim specjalnym właściwościom, działał niczym orzeźwiająca klimatyzacja, pozwalając zapomnieć iż znajdują się bliżej słońca. Wesoło szybując w przestworzach, gad raz po raz przebijał chmury, ciesząc się samym lotem, tak jak to przysłowiowo czynią ptaki. Naprawdę, nie trzeba wiele być choć na chwilę zatracić się w teraźniejszości...
[ntnwg]
Przebyłem długą drogę z kraju traw do kraju skał. Postanowiłem chwilę odpocząć i zająć się swoją osobą. Pierw wszdłem do jakiegoś sklepu z ubraniami w tej niewielkiej wioskę gdzie nabyłem nowy płaszcz, ubrania itp po czym zadowolony wyszedłem z tegoż to sklepu. Następnie zawitałem w barze gdzie posiliłem się przepysznym ramenem i napiłem się niedużej ilości sake. Chwilę jeszcze posiedziałem w barze dla odpoczynku po czym opuściłem tą niewielką wioskę. Na jej obierzach postanowiłem zabandażować sobie prawe oko... a raczej miejsce gdzie powinno ono się znajdować. Utraciłem oko w walce, a taka pusta wnęka nie najlepiej wygląda. Sięgnąłem po bandaż i po kilku machnięciach wszystko było gotowe. Na głowie była niezbyt gruba, cienka warstwa bandażu przebiegająca na ukos głowy, zasłaniając pusty oczodół. Nie mogłem też zapomnieć o ukryciu pieczęci. Z tego co mówił dziadek to są tacy którzy szukają nosicieli. Zdjąłem ekwipunek i ubranie po czym zabandażowałem plecy i klatkę piersiową tak by dobrze ukryć w/w pieczęć. Byłem gotowy do dalszej drogi. Założyłem ubrania, zabrałem ze sobą swoje manatki i ruszyłem przed Siebie.

<nmm>