Bambusowy domek

Jest to Âśrednich rozmiarów dom ukryty w wielkim bambusowym lesie. Po odejÂściu z Hebi i odnalezieniu Sakury, Keishi z pomocÂą klonów i Raikou wybudowaÂł to miejsce aby oboje mieli gdzie w miarĂŞ wygodnie mieszkaĂŚ. Zarówno budynek jak i wiĂŞkszoœÌ mebli zostaÂło wykonanych z bambusów rosnÂących w pobliÂżu. Inne potrzebne sprzĂŞty takie jak lodówka czy kuchenka Keishi wyniósÂł ze swojego pokoju w Hebi. Znajduje siĂŞ tam kuchnia, salon, Âłazienka i mieszczÂąca siĂŞ na piĂŞtrze sypialnia. Keishi zadbaÂł teÂż o to by znalazÂły siĂŞ tam trzy dodatkowe pokoje dla goÂści, z czego jeden zostaÂł jakby specjalnie przystosowany dla Zato. WnĂŞtrze jest dobrze oÂświetlone, przestronne i zadbane. TuÂż obok domku znajduje siĂŞ wykonane przez Keishiego jeziorko, które pozwala mu na stosowanie technik Suiton.

///Przypominam, Âże to miejsce jest ukryte, czyli tylko Keishi i Sakura oraz osoby, które oni tu wprowadzÂą wiedzÂą, gdzie siĂŞ znajduje///

---

Przychodzi , siada przed domkiem czekajÂąc na Keishiego i patrzyÂła sobie na taflĂŞ wody w jeziorku i rozmyÂślaÂła co bĂŞdzie dalej...
PojawiÂłem siĂŞ obok Sakury i lekko ja pocaÂłowaÂłem...
- I widzisz? Teraz mamy juÂż gdzie mieszkaĂŚ... - powiedziaÂłem z uÂśmiechem. ChciaÂłem choĂŚby przez tÂą krótkÂą chwilĂŞ zapomnieĂŚ o wszystkich problemach...

Dodane po 2 godzinach 26 minutach:

- PójdĂŞ siĂŞ przejœÌ... NiedÂługo wrócĂŞ... - powiedziaÂłem spokojnie i opuÂściÂłem teren chatki... {NMM}
OdwzajemniÂła jego pocaÂłunek , po czym jak poszedÂł trochĂŞ posmutniaÂła -Hai..-powiedziaÂła smĂŞtnie i poszÂła do domku,po czym weszÂła do pokoju i poÂłoÂżyÂła siĂŞ na ÂłóÂżku myÂślÂąc o Keishim..

---

"Nareszcie... Mój domek... UdaÂło mi siĂŞ..." Z trudem pchn¹³em drzwi i wszedÂłem do salonu... Nagle caÂły Âświat zawirowaÂł mi przed oczami... CzuÂłem siĂŞ sÂłaby i otumaniony... PadÂłem na posadzkĂŞ i utraciÂłem przytomnoœÌ...
ZobaczyÂła Keishiego, który wszedÂł... no, raczej wczoÂłgaÂł siĂŞ do domu. WytrzeszczyÂła oczy w zdumieniu, i podbiegÂła do niego.
- Keishi! - krzyknĂŞÂła, chociaÂż nie sÂądziÂła, by w takim stanie mógÂł jej coÂś odpowiedzieĂŚ.
UÂżyÂła techniki Chiyute no jutsu, by chociaÂż trochĂŞ go uzdrowiĂŚ.
ZrobiÂła klona, który pomógÂł jej jak najdelikatniej poÂłoÂżyĂŚ Keishiego na ÂłóÂżko. WiedziaÂła, Âże ma zÂłamane Âżebra, ale miaÂła nadzieje Âże medyczna technika uÂśmierzy trochĂŞ ból, i Sakura nie naruszy mu zÂłamanych koÂści. UsiadÂła na skraju ÂłóÂżka, i przyÂłoÂżyÂła mu dÂłoĂą do czoÂła.
- S... Sakura... JesteÂś tu? - zapytaÂłem z trudem otwierajÂąc oczy... Ból byÂł nieco lÂżejszy... LeÂżaÂłem patrzÂąc siĂŞ w sufit... Zamkn¹³em oczy...
Tak jestem przy Tobie nie martw siĂŞ..I jak to siĂŞ w ogóle staÂło!?-zapytaÂła go z przeraÂżeniem i nagle przypomniaÂła sobie ,Âże kiedyÂś umiaÂła technikĂŞ , która umiaÂła uleczyĂŚ powaÂżne rany i zÂłamania..WiĂŞc skupiÂła siĂŞ , by jakoÂś udaÂło jej siĂŞ jej uÂżyĂŚ, w zwiÂązku z czym poÂłoÂżyÂła rĂŞce mu na klatce piersiowej tam gdzie jego Âżebra byÂły zÂłamane , skupiÂła siĂŞ bardzo..Po chwili udaÂło jej siĂŞ i krzyknĂŞÂła:Koiyasute No Jutsu !gdyÂż przypomniaÂła sobie nazwĂŞ tej techniki ..Po chwili Âżebra powoli zaczĂŞÂły siĂŞ ze sobÂą zrastaĂŚ , ale Sakura zuÂżyÂła bardzo du¿¹ iloœÌ czakry ,gdyÂż to byÂła bardzo silna technika-To powinno uleczyĂŚ twoje zÂłamane Âżebra..-powiedziaÂła bĂŞdÂąc trochĂŞ osÂłabiona , ale nadal siedziaÂła przy nim gÂładzÂąc go rĂŞkÂą po policzku...
- Nic strasznego... SpotkaÂłem siĂŞ z piĂŞÂściÂą wzmocnionÂą demonicznÂą chakrÂą... - powiedziaÂłem nadal majÂąc zamkniĂŞte oczy... Ból ustĂŞpowaÂł... delikatnie uj¹³em dÂłoĂą Sakury...
Sakura ÂścisnĂŞÂła mocniej jego dÂłoĂą .-A jaki to byÂł demon i kto go nosiÂł i jaki byÂł cel ,musiaÂłeÂś temu komuÂś pomóc? I jak ty siĂŞ wplÂątaÂłeÂś w takie coÂś? -zapytaÂła siĂŞ go z troskÂą w gÂłosie , a drugÂą rĂŞkÂą zaczĂŞÂła delikatnie gÂładziĂŚ i czesaĂŚ jego wÂłosy...
- MówiÂłem ci juÂż kiedyÂś o jego nosicielce... SpotkaÂłem jÂą w Oto... Demon przej¹³ nad niÂą kontrole... MusiaÂłem go powstrzymaĂŚ... - powiedziaÂłem cicho... Dotyk Sakury dziaÂłaÂł kojÂąco...
Ja mówiÂłam Ci Âże straciÂłam pamiĂŞĂŚ , i niektórych rzeczy nie pamiĂŞtam,..Ale to byÂła chyba Miharu o ile siĂŞ nie mylĂŞ..-powiedziaÂła , gdyÂż skupiajÂąc myÂśli , przypomniaÂła sobie jak Keishi coÂś wspominaÂł o niej ...-Rozumiem , Âże chciaÂłeÂś pomóc , bo ty taki dobry jesteÂś dla wszystkich , a tak cierpisz..Nie mogĂŞ na to patrzeĂŚ jak cierpisz z powodu kogoÂś..-powiedziaÂła po jakimÂś czasie smutnym tonem , ale caÂły czas go gÂładziÂła po wÂłosach , po czym delikatnie pocaÂłowaÂła go w policzek , by mu ulÂżyĂŚ...
- Arigatou... Ale... Ja nie cierpiaÂłem... ByÂłem szczĂŞÂśliwy mogÂąc jej pomóc... Kiedy chroniĂŞ tych, na których mi zaleÂży... CzujĂŞ, Âże ÂżyjĂŞ... - powiedziaÂłem spokojnie... ByÂłem nieco zmĂŞczony... Mimo to jednÂą rĂŞka obj¹³em SakurĂŞ i przytuliÂłem jÂą do siebie...
W porz¹dku..-powiedzia³a k³ad¹c siê obok niego i te¿ go do siebie przytuli³a , ale tak , by go nic nie zabola³o , gdy¿ dopiero po jakimœ czasie Keishi poczuje siê lepiej ,a potem jego ¿ebra bêd¹ ju¿ z³¹czone ze sob¹ i nie bêd¹ ju¿ po³amane ,ale to dopiero na drugi dzieù od u¿ycia tego jutsu...Po chwili Sakura poca³owa³a go delikatnie w usta, by mu by³o jeszcze raŸniej....
Zato stanĂŞÂła przed wejÂściem do domku. WiedziaÂła, Âże jeÂśli tu wejdzie, to w najbliÂższym czasie przestanie byĂŚ czÂłonkiniÂą Hebi. Ale musiaÂła pamiĂŞtaĂŚ o rodzinie. JeÂśli Keishi by umarÂł, to Zato nie miaÂłaby od kogo nauczyĂŚ siĂŞ technik klanowych.
OdetchnĂŞÂła i weszÂła do Âśrodka.
- Ohayo, Keishi-niisan...- powitaÂła go pogodnie.
GwaÂłtownie podniosÂłem siĂŞ z ÂłóÂżka i sykn¹³em z bólu...
- Zato... WiĂŞc jednak przyszÂłaÂś... - powiedziaÂłem zmĂŞczonym gÂłosem... Wolno usiadÂłem na ÂłoÂżku...
- Tak...- kiedy usÂłyszaÂła syk brata, jej mina stĂŞÂżaÂła. RuszyÂła ostroÂżnie w stronĂŞ jego gÂłosu, ale w efekcie wlazÂła w nie i upadÂła na niego, przyspaÂżajÂąc mu jeszcze wiĂŞcej bólu.
- Gomen...- bÂąknĂŞÂła i poprawiÂła siĂŞ. UsiadÂła na ÂłóÂżku obok niego, ignorujÂąc zupeÂłnie SakurĂŞ.- Co ci siĂŞ staÂło? - zapytaÂła.
- Bliskie spotkanie z piĂŞÂściÂą demona... Nie martw siĂŞ Sakura siĂŞ juÂż mnÂą zajĂŞÂła... - powiedziaÂłem spokojnie...
- Po za tym musiaÂłem uÂżyĂŚ Seishou To-ku... A na nosicielu demona jest ono bardziej wyczerpujÂące...
OburzyÂła siĂŞ widzÂąc jÂą i nie wiedzÂąc co ma powiedzieĂŚ wstaÂła z ÂłóÂżka i poszÂła do salonu siadajÂąc na sofie i w³¹czyÂła sobie Tv, gdyÂż najwidoczniej jÂą olano...
Zato zamilkÂła na dÂługÂą chwilĂŞ.
- Ty to siĂŞ zawsze w coÂś wpakujesz...- oznajmiÂła w koĂącu i uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ. Zaraz potem uÂśmiech speÂłzÂł jej z twarzy.
- Sasuke mi nie wierzy... Nie wierzy, Âże mogÂłabym CiĂŞ zabiĂŚ... i sÂłusznie zresztÂą... ale chyba jednak bĂŞde musiaÂła opuÂściĂŚ Hebi....
- Wiem... Mam talent do kÂłopotów... - powiedziaÂłem... ZabolaÂło mnie to, ze Zato olaÂła SakurĂŞ, lecz na razie nic nie powiedziaÂłem...
- Sasuke siĂŞ nie przejmuj... JeÂśli bĂŞdzie chciaÂł zrobiĂŚ ci krzywdĂŞ bĂŞdzie musiaÂł walczyĂŚ ze mnÂą... Po za tym nie wie nic o tym domku. - powiedziaÂłem wesoÂło tak jakbym mówiÂł o niczym specjalnym...
- MogÂłabyÂś byĂŚ milsza dla Sakury... Gdyby nie ona raczej nie rozmawialibyÂśmy teraz... - dodaÂłem szeptem...
Zato przygryzÂła wargi. "Czy on oczekuje, odemnie, Âżebym jej siĂŞ rzuciÂła w ramiona?! Nie lubiĂŞ jej i nie mam zamiaru tego ukrywaĂŚ."
- Przepraszam.- odszepnĂŞÂła.- Wybacz, Sakura Âże CiĂŞ zignorowaÂłam, ale poprostu... nie odzywaÂłaÂś siĂŞ i w pierwszy momencie nie wiedziaÂłam, Âże Keishi nie jest sam.- skÂłamaÂła gÂładko.
Uœmiechn¹³em siê lekko...
"Yarre, yarre jak ja wytrzymam z tymi dwiema? Przynajmniej Zato potrafi dobrze kÂłamaĂŚ..." - pomyÂślaÂłem patrzÂąc zarówno na siostrĂŞ jak i dziewczynĂŞ, która kochaÂłem...
Sakura jednakowoÂż wyczuÂła ,Âże nie mówiÂła prawdy , gdyÂż widziaÂła to po jej twarzy , a ona takie rzeczy bardzo Âświetnie umiaÂła zobaczyĂŚ , czyli jak ktoÂś jest zÂły to ona to zobaczy itp..- Jak to?PrzecieÂż leÂżaÂłam tuÂż obok niego i nie byÂło mnie widaĂŚ? Oj coÂś niezbyt mi siĂŞ to widzi..-powiedziaÂła ponurym tonem , gdyÂż jakoÂś ona robiÂła takÂą z³¹ atmosferĂŞ ,Âże aÂż prosiÂło siĂŞ o to , Âżeby mówiĂŚ ponurym tonem...
Zato westchnĂŞÂła. Potem wyciÂągnĂŞÂła z torby trzy listki, róÂżnego rozmiaru i ksztaÂłtu.
- Ten pogryÂź i zjedz, ten poÂłóÂż na jĂŞzyku i posÂśij, a ten rozetrzyj w bolÂących miejscach.- poleciÂła, podajÂąc Keishiemu kolejne liÂście. Jedna z tych roÂślin byÂła bardzo Âżadka i jej ÂświeÂże liÂście byÂły niemal nie do zdobycia, a Zato pozbywaÂła siĂŞ jedynego jaki miaÂła, ale uwaÂżaÂła, Âże warto.

- No pewnie, Âże nie byÂło widaĂŚ! JakbyÂś jeszcze nie zauwaÂżyÂła, to ja slepa jestem! - wrzasnĂŞÂła Zato, podrywajÂąc siĂŞ z miejsca, potem odwróciÂła siĂŞ i potykajÂąc siĂŞ wybiegÂła z chatki. ZatrzymaÂła siĂŞ przed niÂą i oparÂła siĂŞ o bambusowÂą ÂścianĂŞ.
iegnie prez bambusowy las. Sama czula jak sie jak bambus. chciala ukatrupic meza.

nmm
HM! biegÂła
nmm
- Zato, Sakura... BÂłagam... BĂŞdziemy musieli jakoÂś ze sobÂą ÂżyĂŚ... WiĂŞc proszĂŞ niech obejdzie siĂŞ bez kÂłótni... - powiedziaÂłem spokojnie... Wzi¹³em listki i zastosowaÂłem je zgodnie z zaleceniami siostry...
- DziĂŞkujĂŞ Zato...
(musze iœÌ bĂŞdĂŞ jutro od samego rana i byĂŚmoÂże dziÂś/jutro po póÂłnocy)
Przepraszam ,ale ..-nie dokoĂączyÂła bo nie wiedziaÂła co ma powiedzieĂŚ w tej sytuacji , po czym posmutniaÂła...
- Sakura... ProszĂŞ usiÂądÂź tu... - powiedziaÂłem cicho... wskazujÂąc miejsce po mojej drugiej stronie...
Dobrze..-powiedziaÂła wstajÂąc z kanapy , po czym podeszÂła do Keishiego i usiadÂła koÂło niego , po czym delikatnie zÂłapaÂła go za rĂŞkĂŞ..
- Zato... Sakura... Obie jesteÂście dla mnie waÂżne... ProszĂŞ nawet jeÂśli za sobÂą nie przepadacie... Postarajcie siĂŞ ÂżyĂŚ ze sobÂą w zgodzie... - powiedziaÂłem zmĂŞczonym gÂłosem... Zarówno technika Sakury jak i zioÂła Zato polepszyÂły mój stan... Mimo to byÂłem zmĂŞczony...
W porzÂądku..-powiedziaÂła uÂśmiechajÂąc siĂŞ do nich ..- Tylko nie rozumiem ,czemu ty Zato mnie nie lubisz? Ja staram siĂŞ byĂŚ dla Ciebie miÂła, a ty dla mnie taka jesteÂś..-dodaÂła po chwili nadal trzymajÂąc go za rĂŞkĂŞ i jeszcze mocniej jÂą ÂściskajÂąc..
Zato odwróciÂła siĂŞ i stanĂŞÂła w wejÂściu do domku. Znów zaczĂŞÂła traciĂŚ nad sobÂą panowanie, wiĂŞc odruchowo wziĂŞÂła w palce zioÂłowÂą kulkĂŞ i zrogryzÂła jÂą. Po chwili, stopniowo zaczĂŞÂła siĂŞ uspokajaĂŚ.
- Gomen... Ale to naprawdĂŞ nie jest takie Âłatwe... ByĂŚmoÂże rzeczywiÂście robiĂŞ gÂłupio, ale ostatnio w moim Âżyciu tyle siĂŞ zmieniÂło... Nie potrafiĂŞ siĂŞ zdobyĂŚ na kolejnÂą zmianĂŞ... Jestem poprostu samolubnym snobem. Koniec.- to powiedziawszy zwróciÂła siĂŞ do brata. - Chcesz potrenowaĂŚ? Sasuke urzÂądzi na nas polowanie i nie odpóÂści dopóki nas nie zabije... Albo dopóki sam nie zginie... WiĂŞc musimy byĂŚ gotowi...
Powoli wstaÂłem z ÂłóÂżka... Technika Sakury i zioÂła Zato przywróciÂły mnie do peÂłni siÂł...
- Tak... Masz racje... Musimy byĂŚ gotowi, by pokazaĂŚ mu, Âże nasz limit nie jest wcale gorszy od jego sharingana... - powiedziaÂłem cicho. Powoli zbliÂżyÂłem siĂŞ do siostry...
- Jestem gotów...

Zato uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ.
- Znasz jakieÂś miejsce, w którym bylibyÂśmy bezpieczni i jednoczeÂśnie mogli potrenowaĂŚ, nie obawiajÂąc siĂŞ o krajobraz? - zapytaÂła, a jej rĂŞka powĂŞdrowaÂła do pochwy noÂża.
- Yarre, yarre... Najlepszym miejscem byÂłyby ruiny domu... Ale Sasuke na pewno by nas tam odnalazÂł... WywoÂłanie burzy w Kusie teÂż mogÂłoby zwróciĂŚ jego uwagĂŞ... - powiedziaÂłem zastanawiajÂąc siĂŞ nad miejscem do treningu...
- Chyba jednak najlepiej bĂŞdzie zaryzykowaĂŚ i potrenowaĂŚ na jakiejÂś polanie w Kusie... W razie czego Âłatwo bĂŞdzie nam siĂŞ ukryĂŚ...
Zato spokojnie skinĂŞÂła gÂłowÂą.
- WiĂŞc chodÂźmy.- mruknĂŞÂła i ostroÂżnie wsunĂŞÂła swojÂą dÂłoĂą, w rĂŞkĂŞ brata.- Nie chcĂŞ siĂŞ zabiĂŚ, jeszcze przed rozpoczĂŞciem treningu.- wytÂłumaczyÂła z uÂśmiechem.
A co ze mnÂą? Ja teÂż mam z wami trenowaĂŚ ,czy nie?-zapytaÂła siĂŞ ich po chwili jej nieobecnoÂści , ale zapytaÂła siĂŞ ich o to , gdyÂż nie chciaÂła siedzieĂŚ tu sama, a po za tym ona teÂż chyba musiaÂła staĂŚ siĂŞ jeszcze silniejsza , gdyÂż nie wiadomo czy Sasuke by jej nie pokonaÂł od razu po ich spotkaniu....
- Masz racje Sakura... ChodÂź z nami... - powiedziaÂłem z uÂśmiechem...
- CaÂła nasza trójka musi byĂŚ mocniejsza... - powiedziaÂłem do Zato...
- ChodÂźmy... - dodaÂłem i trzymajÂąc Zato za rĂŞkĂŞ wyszedÂłem z domku...
No wiĂŞc i Sakura poszÂła za nimi i lekko siĂŞ uÂśmiechnĂŞÂła..
[nmm]
CaÂła nasza trójka weszÂła do domku...
- Zato... Musisz byĂŚ zmĂŞczona... PrzygotowaÂłem dla ciebie pokój poka¿ê ci. - powiedziaÂłem i zaprowadziÂłem siostrĂŞ do pokoju, który urzÂądziÂłem z myÂślÂą o niej. (czyt. Tak aby nie zabiÂła siĂŞ po piĂŞciu krokach).
- Mam nadziejĂŞ, Âże ci siĂŞ tu spodoba siostrzyczko. JakbyÂś czegoÂś potrzebowaÂła zawoÂłaj - powiedziaÂłem spokojnie i wyszedÂłem z pokoju. UsiadÂłem na jednym z krzeseÂł w slaonie i spojrzaÂłem na SakurĂŞ z uÂśmiechem
SakurĂŞ coÂś zaczĂŞÂło ciÂągn¹Ì w jego stronĂŞ i tak jakoÂś pierwszy raz w Âżyciu obudziÂł siĂŞ w niej zew zwierzĂŞcy i tak nagle usiadÂła Keishiemu na kolanach wieszajÂąc mu siĂŞ na szyi - Wiesz co? Mam ochotĂŞ coÂś teraz z TobÂą porobiĂŚ..-powiedziaÂła z dzikim spojrzeniem i zaczĂŞÂła go bardzo namiĂŞtnie jak nigdy dotÂąd caÂłowaĂŚ w usta a gdy rozchyliÂł lekko usta zaczĂŞÂła mu powoli wsuwaĂŚ w nie swój jĂŞzyk gÂładzÂąc nim jego podniebienie ,a pewno on siĂŞ zdziwi tak nag³¹ zmianÂą jej zachowania ,ale poniewaÂż juÂż bardzo dawno nie czuÂła takich przyjemnoÂści jak caÂłowanie itp. to nic dziwnego ,Âże aÂż tak siĂŞ na niego rzuciÂła...
Nag³a zmiana zachowania Sakury zdecydowanie mnie zaskoczy³a. Mimo to zacz¹³em odwzajemniaÌ jej poca³unki. Ca³owa³em namiêtnie jak nigdy wczeœniej.
- Sakura... Mo¿e... Przeniesiemy siê... Do sypialni? - zapyta³em w przerwach miêdzy poca³unkami. Mimo tego pytania nadal ca³owa³em j¹ zaœ lewa rek¹ zacz¹³em g³askaÌ ja po w³osach. By³o mi dobrze... Nawet bardzo...
Sakura znowu posmutniaÂła ,Âże ponownie gdzieÂś poszedÂł..MiaÂła doœÌ juÂż siedzenia bez niego,ale goÂści nie mogÂła zostawiĂŚ ,wiĂŞc musiaÂła siĂŞ pogodziĂŚ z tym ,Âże poszedÂł, ale wiedziaÂła ,Âże wróci,jednoczeÂśnie i tak gdy go nie byÂło byÂła smutna ,gdyÂż ostatnio gdzieÂś czĂŞsto wychodziÂł .-No to coÂś powiedzcie co tu robicie ,a nie tak zamilkliÂście..-powiedziaÂła po chwili ciszy do goÂści ,choĂŚ wyszÂło to trochĂŞ wyszÂło jej nie miÂło ,gdyÂż gdy ona byÂła bez Keia ,byÂła jakaÂś zbulwersowana i bardzo smutna , w zwiÂązku z czym nic dziwnego ,Âże powiedziaÂła do goÂści jakby trochĂŞ niegrzecznie ,ale cóÂż ,gdyby nie poszedÂł , to by tak nie byÂło...
Keishi wszedÂł do domku trzymajÂąc na rĂŞkach ÂśpiÂącÂą siostrĂŞ. Nie mówiac nic nikomu udaÂł siĂŞ do jej pokoju i poÂłoÂżyÂł jÂą na ÂłóÂżku. Przez chwilĂŞ patrzyÂł na jej w miarĂŞ spokojny sen po czym wróciÂł do pomieszczenia gdzie siedziaÂła Zakura i goÂście... UsiadÂł na wolnym krzeÂśle...
Gdy zauwaÂżyÂła ,Âże w koĂącu wróciÂł , ucieszyÂła siĂŞ ,ale zobaczyÂła ,Âże coÂś z nim nie tak..-No wreszcie jesteÂś ..Co siĂŞ staÂło , Âże taki jakiÂś nie swój jesteÂś? -zapytaÂła siĂŞ go , ale musiaÂła go w koĂącu dotkn¹Ì , wiĂŞc ujĂŞÂła delikatnie jego dÂłoĂą i patrzyÂła z troskÂą w jego oczy , a zauwaÂżyÂła w nich ,Âże zrobiÂł coÂś czego nie powinien ,ale nie wiedziaÂła co ,wiĂŞc dlatego chciaÂła siĂŞ tego dowiedzieĂŚ...
Zato obudzi³a siê w swoim pokoju, lecz nie otwiera³a oczu. Rozpamiêtywa³ wczorajszy dzieù. Nie chcia³a wstwaÌ, bo musia³aby znosiÌ mi³oœÌ jego brata do Sakury. Wiedzia³a, ¿e kiedyœ to nast¹pi, ale chcia³a odlec ten moment jak najd³u¿ej. Raiju siê przebudzi³.
Och! ÂŚwiateÂłko... Dlaczego tak siĂŞ poÂświĂŞciÂłaÂś?
Dla miÂłoÂści... Nie zrozumiesz tego, przyjacielu...
AleÂż, kochanie... WystarczyÂła jedna Twoja myÂśl i byÂłabyÂś szczĂŞÂśliwa...
Nie... Nie... Nie chcĂŞ!
Nie chcesz byĂŚ szczĂŞÂśliwa?! AleÂż Zato-chan, jak to?- Zato nagle zobaczyÂła srebrnÂą klatkĂŞ i demona w niej. Jego oczy patrzyÂły na dziewczynĂŞ z bezgranicznym Âżalem, a po pyszczku spÂłynĂŞÂła Âłza.
Wiem, ¿e to co teraz powiem, mo¿e Ci siê wydaÌ okropnym, ale... Bêdê d¹¿y³ do Twojego szczêœcia... W koùcu wypowiesz tê myœl... Zrobisz to, a ja ju¿ zadbam, aby Twoje ¿yczenie siê spe³ni³o... Tylko i wy³¹cznie dla Twojego dobra...
Nie! A co z dobrem Keishiego?!
Dla mnie liczy siĂŞ tylko TWOJE dobro....
Zato siĂŞgnĂŞÂła po kulkĂŞ i rozgryzÂła jÂą w zeach. Potem wstaÂła i weszÂła do kuchni, zatrzymujÂąc siĂŞ w drzwiach.
- Kuzynko Susanoo... Czy mogĂŞ CiĂŞ o coÂś prosiĂŚ? - zapytaÂła, mówiÂąc generalnie do powietrza.
- AleÂż owszem Zato.
- Czy... Czy wziĂŞÂłabyÂś mnie na swojÂą uczennicĂŞ? B-bo... Kesihi-san jest miÂły i... wspaniaÂłym sensei, ale... CzujĂŞ, Âże nie nauczĂŞ siĂŞ juÂż wiele u jego boku... ChcĂŞ... ChcĂŞ pod¹¿aĂŚ za tobÂą, dokÂądkolwiek byÂś nie poszÂła i w ten sposób uczyĂŚ siĂŞ jak byĂŚ jeszcze silniejszÂą. A kiedy juÂż bĂŞdĂŞ silna, dopiero wtedy wrócĂŞ, aby chroniĂŚ mojego...brata i S-sakurĂŞ...- Zato mowiÂła przerywanym gÂłosem, jakby siĂŞ baÂła, Âże powie coÂś, czego nie powinna powiedzieĂŚ.
- Z duÂża chĂŞciÂą Zato - powiedziaÂła Susanoo - Ale nie woem czy na epwno chcesz po krzywdach jakie Ci wyrzÂądziÂłam...
Zato przygryzÂła wargĂŞ. Nie zapomniaÂła. I nigdy nie zapomni. Ale Âżycie pĂŞdzi dalej naprzód i jeÂśli zostanie myÂślami w przeszÂłoÂści, to nie dostrzeÂże tego co daje jej chwila obecna, a juÂż napewno nie przygotuje siĂŞ na przyszÂłoœÌ.
- ChcĂŞ... Nie mówmy o tym... Nie twierdzĂŞ, Âże Ci wybaczyÂłam, ale... SÂą w moim Âżyciu rzeczy waÂżniejsze, niÂż moje uczucia...- powiedziaÂła. Ostatnie zdanie wymówi³¹ sichym szeptem. Z myÂślÂą o Keishim.
Keishi w milczeniu sÂłuchaÂł tej wymiany zdaĂą... Nieco ubodÂło go stwierdzenie, ze niewiele juÂż nauczy Zato... ChciaÂł zaprotestowaĂŚ ale tego nie zrobiÂł... To byÂła jej decyzja i jedyne co mógÂł zrobiĂŚ to siĂŞ z niÂą pogodziĂŚ... UsÂłyszaÂł ostatnie sÂłowa Zato i zrozumiaÂł ich drugie znaczenie. Jednak nie byÂł co do koĂąca pewien tego co chciaÂła zrobiĂŚ Zato... Susanoo naleÂżaÂła do Akatsuki a Zato byÂła Jinchuuriki... BaÂł siĂŞ tego, ze jego siostrze moÂże staĂŚ siĂŞ krzywda... Mimo to milczaÂł...
- Kei - zaÂśmiaÂła siĂŞ Susanoo - co masz taka minĂŞ jakbyÂś siĂŞ struÂł?
Keishi przekl¹³ w myœlach swoj¹ nierozwagê... Tak pogr¹¿y³ siê w myœlach, ze zapomnia³ o innych obecnych tu osobach...
- Nic siĂŞ nie staÂło... - powiedziaÂł z przepraszajÂącym uÂśmiechem...
- Chyba jestem po prostu nieco przemĂŞczony... - dodaÂł po chwili. UÂśmiechn¹³ siĂŞ sÂłabo starajÂąc zamaskowaĂŚ niewesoÂłe myÂśli. Chyba tylko Zato byÂłaby w stanie stwierdziĂŚ, ze nie mówi caÂłej prawdy... ChoĂŚ Sakura teÂż dobrze go znaÂła...
Nagle Dei siĂŞ ockn¹³ i siĂŞ wkurzyÂł sam na siebie ,Âże znowu byÂł nieobecny - Przepraszam ,Âże siĂŞ nie odzywam ,ale w sumie co ja mam tu do mówienia...No i teÂż zauwaÂżyÂłem ,Âże Kei jest jakiÂś dziwny.Co Ci jest? -zapytaÂł siĂŞ po dÂługim nieodzywaniu siĂŞ ,ale w sumie czy on byÂł tu w ogóle potrzebny?..
Keishi westchn¹³... Zmêczenie coraz bardziej dawa³o mu siê we znaki. Wsta³ od sto³u.
- Wybaczcie ale bĂŞdĂŞ musiaÂł siĂŞ zdrzemn¹Ì... - powiedziaÂł i wyszedÂł z kuchni. MijajÂąc Zato przez chwilĂŞ wyglÂądaÂł jakby chciaÂł jej coÂś powiedzieĂŚ jednak tego nie zrobiÂł. Powoli wszedÂł do sypialni i padÂł na ÂłóÂżko. ChciaÂł zasn¹Ì... Nie tylko dlatego, ze byÂł zmĂŞczony. MiaÂł nadziejĂŞ, Âże podczas jego snu Zato podejmie decyzjĂŞ i odejdzie z Susanoo zanim siĂŞ obudzi. CzuÂł do siebie obrzydzenie ale nie mógÂł na to nic poradziĂŚ... WiedziaÂł, ze myÂśli jak skoĂączony egoista ale sama myÂśl o tym, Âże Zato miaÂłaby go opuÂściĂŚ napawaÂła go bólem... OdwróciÂł siĂŞ do Âściany bezskutecznie próbujÂąc zasn¹Ì... Zacz¹³ nuciĂŚ cicho piosenkĂŞ... TÂą sama, którÂą na ³¹ce nuciÂła Zato... ZawarÂł w niej caÂły swój ból...
Zato odwróciÂła siĂŞ i zwróciÂła twarz w stronĂŞ wejÂścia na piĂŞtro.
- Zaraz wrócĂŞ.- szepnĂŞÂła cichym, dziecinnym gÂłosikiem. WeszÂła na górĂŞ i oparÂła siĂŞ plecami o drzwi sypialni Kei'a. Po chwili podjĂŞÂła piosenkĂŞ. Kiedy jej brat skoĂączyÂł nuciĂŚ zapytaÂła na tyle gÂłoÂśno, by usÂłyszaÂł przez drzwi.
- Keishi-niisan... Co mam uczyniĂŚ? - chciaÂła zrboiĂŚ tak, aby on byÂł szczĂŞÂśliwy. ZdziwiÂło jÂą to, ale nie byÂł szczĂŞÂśliwy, kiedy poprosiÂła Susanoo by ta wziĂŞÂła jÂą do siebie. Dlaczego?... Ja chcĂŞ tylko by na jego twarzy zagoÂściÂł uÂśmiech... Nie rozumiem... Czy to tak wiele?
- Nie wiem... Ja... Nie wiem... - Keishi naprawdĂŞ nie wiedziaÂł co powiedzieĂŚ... WiedziaÂł, Âże jeÂśli Zato zostanie bĂŞdzie raniĂŚ samÂą siebie a to mogÂło sprawiĂŚ, ze Raiju zacznie stanowiĂŚ zagroÂżenie... A jednak myÂśl o tym, ze miaÂłby jÂą utraciĂŚ i to, ze bĂŞdÂąc w pobliÂżu Akatsuki sama narazi siĂŞ na niebezpieczeĂąstwo bolaÂła go bardziej...
- To jest twój wybór... UszanujĂŞ go nawet jeÂśli nie bĂŞdzie to dla mnie Âłatwe...
- Wiesz, czego chcĂŞ, Keishi-niisan... I ostatnio jestem coraz bardziej przeÂświadczona, Âże mogĂŞ to osiÂągn¹Ì tylko w jeden sposób... Ale... Skoro uszanujesz tĂŞ decyzjĂŞ, to... JuÂż zdecydowaÂłam. DziĂŞkujĂŞ, za pomoc, b-braciszku.- Zato odsunĂŞÂła siĂŞ od drzwi i weszÂła do swojego pokoju. PozbieraÂła najbardziej przydatne rzeczy i wrzuciÂła je do plecaka. Potem wróciÂła do kuchni.
- To kiedy wyruszamy, Susanoo-sensei? - zapytaÂła, a w jej postawie malowaÂła siĂŞ determinacja. WybraÂła. I decyzji nie zmieni. ChoĂŚ nie caÂłkiem jest ona taka, jak wszyscy bĂŞdÂą sÂądzili.
Keishi uÂśmiechn¹³ siĂŞ... A wÂłaÂściwie próbowaÂł... Mimo wszelkich staraĂą nie potrafiÂł siĂŞ cieszyĂŚ z tej decyzji... ChciaÂł pobiec i zatrzymaĂŚ siostrĂŞ jednak tego nie zrobiÂł... Nie miaÂł do tego prawa... WtuliÂł twarz w poduszkĂŞ... CzuÂł ból... Nie chciaÂł pÂłakaĂŚ jednak nie umiaÂł tego powstrzymaĂŚ... Uszanowanie tej decyzji byÂło trudniejsze niÂż siĂŞ spodziewaÂł... ChciaÂł byĂŚ szczĂŞÂśliwy a nie potrafiÂł. Mimo iÂż czuÂł wobec siebie wstrĂŞt nie potrafiÂł opanowaĂŚ tych uczuĂŚ... Mimo tego nie wydaÂł najmniejszego dÂźwiĂŞku... CierpiaÂł w ciszy... CierpiaÂł jak nigdy wczeÂśniej... W koĂącu znuÂżony zasn¹³ choĂŚ nie byÂł to miÂły sen... Nawet wtedy pÂłakaÂł.
Sakurze znowu zrobiÂło siĂŞ Âźle..Nie mogÂła wytrzymaĂŚ tego ,Âże Kei byÂł jakiÂś smutny , a do tego widziaÂła ,Âże coÂś ukrywa przed niÂą ,wiĂŞc i ona wstaÂła od stoÂłu - Przepraszam ja teÂż chyba muszĂŞ pójœÌ i odpocz¹Ì..-powiedziaÂła w sumie z lekkim kÂłamstwem bo nie byÂła zmĂŞczona tylko zaniepokojona stanem Keia..Po chwili gdy zniknĂŞÂła z pola widzenia goÂści i Zato zaczĂŞÂła biec w stronĂŞ pokoju gdzie przebywaÂł Keishi i gdy wparowaÂła do pokoju , jakby siĂŞ paliÂło i gdy zobaczyÂła ,Âże on jest strasznie smutny i nie Âśpi podbiegÂła do niego nie zastanawiajÂąc siĂŞ nawet i kucnĂŞÂła przy jego ÂłóÂżku- Co siĂŞ staÂło? czemu ty taki jesteÂś smutny i widzĂŞ ,Âże coÂś z TobÂą nie tak i coÂś ukrywasz prze de mnÂą tylko nie chcesz mi powiedzieĂŚ..-powiedziaÂła ze smutkiem i na chwilĂŞ zamilkÂła , a w jej oczach nagle zaczĂŞÂły zbieraĂŚ siĂŞ perliste Âłzy , gdyÂż jak widziaÂła w jakim set on stanie i to ,Âże coÂś byÂło nie tak , to czuÂła ,Âże zaraz zacznie pÂłakaĂŚ bez opamiĂŞtania, ale pomimo wszystko wziĂŞÂła delikatnie jego dÂłoĂą w swojÂą i zaczĂŞÂła jÂą ÂściskaĂŚ tak jakby nie chciaÂła , by on jÂą wypuÂściÂł i zostawiÂł.....
Keishi nic nie powiedziaÂł... Troska Sakury wiele dla niego znaczyÂła, jednak nie miaÂł odwago spojrzeĂŚ jej w twarz. Nadal pÂłakaÂł w akcie niemego cierpienia. OdwzajemniÂł uÂścisk dÂłoni ukochanej.
- Wybacz Sakura... Ja... Po prostu bojĂŞ siĂŞ o Zato. Wiesz dobrze, Âże mi na niej zaleÂży... - powiedziaÂł po chwili... Jego gÂłos byÂł dziwnie nieobecny. Nie powiedziaÂł nic wiĂŞcej. PróbowaÂł odci¹Ì siĂŞ od ponurych myÂśli. Powoli osuwaÂł siĂŞ w nicoœÌ... Zasn¹³ choĂŚ i to nie uwolniÂło go od tych myÂśli... Nawet podczas snu Âłzy leciaÂły z pod przymkniĂŞtych powiek.
Sakurze zaczĂŞÂło siĂŞ robiĂŚ jeszcze gorzej..CzuÂła jakieÂś ukÂłucie w jej sercu i gdy widziaÂła jak pÂłacze przez sen otarÂła mu te Âłzy , ale jednoczeÂśnie nie rozumiaÂła czemu on pÂłacze..PrzecieÂż Zato z tego co widziaÂła w kuchni staÂła jak gdyby nigdy nic i jakoÂś nie widziaÂła powodu do pÂłaczu..Nie wiedziaÂła co ma zrobiĂŚ , wiĂŞc sama zaczĂŞÂła pÂłakaĂŚ i strasznie ÂłkaĂŚ , bo byÂła zdezorientowana i zaÂłamana zaistnia³¹ sytuacjÂą , po czym upadÂła twarzÂą w poduszkĂŞ obok le¿¹cego Keishiego i tak samo a nawet gorzej od niego pÂłakaÂła i pÂłakaÂła,nie mogÂąc spaĂŚ ani nic z tych rzeczy , ale jednoczeÂśnie nie puszczaÂła jego dÂłoni , bo nie chciaÂła, a w sercu czuÂła jakiÂś dziwny i niewyjaÂśniony ból.....
- Kiedy chcesz... - rzuci³a od neichcenia Susanoo szczerz¹c siê jak to maila w swoim zwyyczaju - A Zato, musisz znaleŸÌ sobie jakeiœ lokum... W Akatsuki trzymaÌ Ciê nie mogê...
Ech..-westchn¹³ obra¿aj¹c siê ,¿e nikt nie zwraca³ na niego uwagi ,wiêc posmutnia³ jednoczeœnie i siê nie odzywa³ ju¿ tylko mia³ kwaœn¹ minê , a w miêdzyczasie podpar³ g³owê d³oni¹ i patrzy³ siê przed siebie ...
PocaÂłowaÂła Deia w policzek:
- Co siĂŞ wkurzasz misiu? - spytaÂła
Bo nikt nie zwraca uwagi na to co mówiĂŞ jakby traktowano mnie jak powietrze..-powiedziaÂł i lekko siĂŞ do niej uÂśmiechn¹³ , ale on pocaÂłowaÂł jÂą delikatnie w usta ,bo w sumie draÂżniÂło go teÂż to ,Âże przez ten caÂły czas nie mógÂł jej caÂłowaĂŚ ,ale teraz juÂż nie daÂło siĂŞ go powstrzymaĂŚ , a powoli pog³êbiaÂł ten pocaÂłunek ,nie zwaÂżajÂąc na to czy ktoÂś koÂło nich staÂł czy teÂż nie ...
Susnaoo objê³a Deidarê i pog³êbia³a poca³unki. Tez miala gdzieœ czy ktoœ ich obserwuje:
- ja przy Tobie zawsze jestem - powiedziaÂła...
I na zawsze juÂż bĂŞdziemy razem aÂż do Âśmierci!-powiedziaÂł pomiĂŞdzy pocaÂłunkami ,ale po powiedzeniu dalej jÂą caÂłowaÂł , a nawet wÂłoÂżyÂł jej w usta jĂŞzyk i zacz¹³ nim pieÂściĂŚ jej podniebienie , gdyÂż znowu zaczĂŞÂły nad nim górowaĂŚ emocje ,najprawdopodobniej tak siĂŞ dziaÂło ,gdyÂż za dÂługo juÂż nie czuÂł smaku jej ust a tego nie wytrzymywaÂł juÂż , wiĂŞc nic dziwnego ,Âże ma taki zapĂŞd...
- Ech... Ile potrwa jeszcze ten nasz zywot - spojrzala na Deia z neipokojem
WedÂług mnie jeszcze dÂługo..Co siĂŞ tym martwisz jak nie ma po co? -powiedziaÂł z uÂśmiechem ,a Âżeby jÂą uspokoiĂŚ zacz¹³ jÂą gÂładziĂŚ jednÂą dÂłoniÂą po policzku a drugÂą zacz¹³ czesaĂŚ jej lÂśniÂące wÂłosy , po czym dalej jÂą obcaÂłowywaÂł najnamiĂŞtniej jak potrafiÂł i miaÂł nadziejĂŞ ,Âże juÂż nie bĂŞdzie siĂŞ martwiĂŚ jakimiÂś rzeczami , które w sumie jeszcze nie nastÂąpiÂą przez bardzo dÂłuugi czas...
ÂŁzy powoli przestaÂły padaĂŚ na poduszkĂŞ... Keishi uspokoiÂł siĂŞ mimo iÂż ból nadal byÂł ten sam... A nawet wiĂŞkszy... CzuÂł siĂŞ podle gdyÂż nawet ÂśpiÂąc miaÂł ÂświadomoœÌ tego co siĂŞ wokóÂł niego dziaÂło... Teraz Sakura pÂłakaÂła przez niego... WyrwaÂł siĂŞ z tego póÂłsnu i przytuliÂł do siebie ukochanÂą.
- ProszĂŞ nie pÂłacz z mojej winy... Nie jestem wart tych Âłez... - wyszeptaÂł caÂłujÂąc jÂą delikatnie. PotrzebowaÂł teraz jej bliskoÂści... WtuliÂł siĂŞ w SakurĂŞ i ponownie zasn¹³. Mimo caÂłego bólu i smutku jaki czuÂł uÂśmiechn¹³ siĂŞ... Nie chciaÂł by Sakura widziaÂła jego smutek i pÂłakaÂła z jego powodu... To sprawiaÂło mu zdecydowanie gorszy ból... Piosenka nadal brzmiaÂła w jego gÂłowie...
JesteÂś...Ja nie rozumiem dlaczego Ty pÂłakaÂłeÂś? -zapytaÂła siĂŞ go samej ocierajÂąc Âłzy wtulajÂąc siĂŞ w niego jak najmocniej tylko potrafiÂła , jednoczeÂśnie teÂż pocaÂłowaÂła go w usta ,ale delikatnie ,gdyÂż nie chciaÂła zbyt szybko tego robiĂŚ , bo wiedziaÂła ,Âże nie powinna w tej chwili byĂŚ zachÂłanna , bo sytuacja nie byÂła zadowalajÂąca....
Zto posÂłusznie skinĂŞÂła gÂłowÂą.
- MogĂŞ mieszkaĂŚ pod goÂłym niebiem. Tak jest najlepiej. Pozatym bĂŞdĂŞ mogÂła spokojnie przenosiĂŚ siĂŞ z miejsca na miejsce, dziĂŞki czemu nikt mnie nie znajdzie.- odparÂła do Susanoo. SkÂąd mogÂła wiedzieĂŚ, Âże ta siĂŞ wÂłaÂśnie caÂłuje i zaznaje szczĂŞÂścia, którego jej poskÂąpiono? Zato byÂła pusta. Najbierw zabrano jej rodzinĂŞ, a zaraz potem wzrok. NastĂŞpnie odebrano jej jedynÂą osobĂŞ, która jÂą rozumiaÂła, potem dano brata, w którym jak na ironiĂŞ muisaÂła siĂŞ zakochaĂŚ. Co wiĂŞcej, jakiÂś bardzo sadystyczny KTOÂŚ na górze sprawiÂł, Âże ten brat juÂż miaÂł ukochanÂą. Nagle ogarnĂŞÂła go zÂłoœÌ na Keishiego. Jak on Âśmie pÂłakaĂŚ?! Jak Âśmie!!! Ja poÂświĂŞciÂłam mu kaÂżdy swój dzieĂą, aÂż do koĂąca Âżycia, a on Âśmie pÂłakaĂŚ!!! Ja odchodzĂŞ od niego, by nie muisaÂł siĂŞ przyglÂądaĂŚ mojemu cierpieniu, a on Âśmie PÂŁAKAÆ!!! Ja nie mogĂŞ pÂłakaĂŚ, a ON ÂŚMIE TO ROBIÆ!!! Ma ÂżonĂŞ... NiedÂługo bĂŞdzie miaÂł dzieci, odzyskaÂł rodzinĂŞ, jest silnym ninja i PÂŁACZE!!! A ja... Ja nie mogĂŞ... Tak bym chciaÂła... Tak bym chciaÂła móc mu pokazaĂŚ, jak bardzo mi jest ciĂŞÂżko... Nie mogĂŞ...
Ach, ÂświateÂłko... Tak mi przykro... Tak bardzo mi przykro... Wiesz, Âże jedyne czego pragnĂŞ to Twoje szczĂŞÂście... A nawet ja przysparzam Ci kÂłopotów... To co chcesz zrobiĂŚ... ZrobiĂŞ to dla Twojego szczĂŞÂścia, jednak... Nigdy nie wybaczĂŞ sobie, Âże mój ostatni jinchuuriki umarÂł z mojego powodu.- Zato zobaczyÂła Raiju, który gryzie kraty klatki. Jego dziÂąseÂłka byÂły pokrawione i krew skapywaÂła po prĂŞtach na podÂłogĂŞ klatki. Raiju pÂłakaÂł Âżewnymi Âłzami. Zato pogÂłaskaÂła go po Âłebku i zaczĂŞÂła pieszczotliwie drapaĂŚ za uszami, a Demon zaprzestaÂł przykrej czynnoÂści.
Tylko chciaÂłbym, ÂżebyÂś mi coÂś obiecaÂła. Zanim zginiesz... Otworzysz klatkĂŞ i mnie przytulisz. Uwolnisz mnie, a ja przysiĂŞgam, Âże nic nikomu nie zrobiĂŞ... ChcĂŞ tylko poczuĂŚ ludzkie ciepÂło przed ÂśmierciÂą.
ObiecujĂŞ...- odparÂła demonowi patetycznie Zato. StaÂła z plecakiem i czekaÂła.
- ChodÂźmy, Susanoo-sensei, i ty Deidara-kun... ChcĂŞ stÂąd jak najszybciej odejœÌ...- zwróciÂła siĂŞ do dwójki ludzi i ruszyÂła do drzwi. ZatrzymaÂła siĂŞ juÂż nazewnÂątrz, a zimny podmuch wiatru poruszyÂł jej niebieskimi wÂłosami i zatrzepotaÂł w pÂłaszczu.
Nagle Keishi wstaÂł... ZdaÂł sobie sprawĂŞ z tego, ze nie moÂże rozstaĂŚ siĂŞ z Zato bez poÂżegnania... WyszedÂł oknem... Nie chciaÂł aby Susanoo i Dei widzieli go w takim stanie. W kilka minut potem staÂł w pobliÂżu Zato... Kilkakrotnie otworzyÂł usta jakby chciaÂł coÂś powiedzieĂŚ jednak nie potrafiÂł... Nigdy nie byÂł dobry w poÂżegnaniach. Szczególnie tak bolesnych... StaÂł tylko i patrzyÂł na siostrĂŞ jakby chciaÂł wyryĂŚ jej obraz w swojej pamiĂŞci...
Zato wyczuÂła obecnoœÌ Kei'a. OdwróciÂła siĂŞ twarzÂą do niego, chociaÂż jej to byÂło w zasadzie obojĂŞtne. ZbliÂżyÂła siĂŞ do niego i delikatnie dotknĂŞÂła jego policzka. Kiedy wyczu³¹ Âłzy, starÂła je.
- PÂłakaÂłeÂś? - zapytaÂła delikatnym, naiwnym gÂłosem, peÂłnym troski.
- Nie... No moÂże trochĂŞ... - powiedziaÂł niezbyt chĂŞtnie. WstydziÂł siĂŞ przyznaĂŚ do myÂśli, które kr¹¿yÂły mu po gÂłowie... MilczaÂł bojÂąc siĂŞ, Âże powie coÂś co zrani Zato i czego potem bĂŞdzie ÂżaÂłowaĂŚ... Nadal nie mógÂł uwierzyĂŚ, ze mogÂło to byĂŚ jego ostatnie spotkanie z Zato...
Zato opuÂściÂła rĂŞkĂŞ i nie wiedzieĂŚ dlaczego spuÂściÂła gÂłowĂŞ.
- Wiesz... ChcĂŞ ÂżebyÂś zrozumiaÂł... Czy... Czy moÂżesz uÂżyĂŚ na mnie Seishou To-ku? - powiedziaÂła cicho. NaprawdĂŞ tego chciaÂła. WiedziaÂła, Âże zrozumienie to najlepszy sposób, aby pozbyĂŚ siĂŞ cierpienia. A jeÂśli nie zrozumie je teraz, to kiedy?
D³où Keishiego otoczy³a z³ota Aura a on sam skin¹³ g³ow¹...
- Seishou To-ku... - wyszeptaÂł i byĂŚ moÂże ostatni raz przeniósÂł siĂŞ do ÂświadomoÂści siostry...
Tym razem byÂło inaczej niÂż przedtem. Kieshi znalazÂł siĂŞ w ciemnoÂści, jednak przed nim byÂł okrÂąg ÂświatÂła. W tym okrĂŞgu siedziaÂła Zato, obok niej zaÂś znajdowaÂła siĂŞ srebrna klatka, z ÂłasicÂą o ÂżóÂłtym futerku w Âśrodku. Zato spojrzaÂła na brata i uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ smutno.
- Poznaj Raiju...- zwróciÂła siĂŞ do niego. Demon nastroszyÂł futro i wbiÂł w chÂłopaka nieufny wzrok.
Keishi spojrza³ na ³asiczkê bez cienia gniewu czy nienawiœci... Nie umia³ byÌ z³y na kogoœ kto jak on pragn¹³ szczêœcia jego siostry...
- Chyba siĂŞ juÂż poznaliÂśmy... - powiedziaÂł cicho.
Demon fukn¹³ i spojrza³ na Zato.
Dlaczego go tu wpuÂściÂłaÂś, ÂświateÂłko..?
ChcĂŞ by zrozumiaÂł, Âże nie jesteÂś jednoznaczny... Zeby zrozumiaÂł, jak mi jest trudno...- Zato wsadziÂła rĂŞkĂŞ przez prĂŞty klatki. ZwierzÂątko nieco siĂŞ odprĂŞÂżyÂło i wsunĂŞÂło Âłepek w jej dÂłoĂą, chciwie przyjmujÂąc delikatne pieszczoty. WokóÂł zaczĂŞÂła siĂŞ rozlegaĂŚ cicha melodia... Ta sama, którÂą Zato nuciÂła wtedy na polance.
Raiju cierpi... Jest samotny i potrzebuje przyjaciela, a ja... Mnie trudno jest odmierzaĂŚ sÂłowa, kiedy mówiĂŞ do istoty, oprócz Ciebie, najbardziej mi bliskiej - zwróciÂła siĂŞ do brata.
Keishi skin¹³ w milczeniu gÂłowÂą... Zato nie powiedziaÂła mu nic nowego... AnalizujÂąc sÂłowa Raiju i te, które powiedziaÂła tuÂż po jego walce z demonem sam doszedÂł do takich wniosków... Mimo to nie chciaÂł jej traciĂŚ trzeci raz... ZapomniaÂł, Âże jest w umyÂśle siostry... Ta jedna samotna myÂśl wypÂłynĂŞÂła zanim zdoÂłaÂł jÂą powstrzymaĂŚ i staÂła siĂŞ widoczna dla Zato...
Dziewczyna spojrza³a na brata z lekk¹ uraz¹, jednak nie skomentowa³a jego myœli. wiedzia³a, ¿e s¹ jego prywatnymi sprawami i nale¿¹ tylko do niego.
Tutaj nie mogĂŞ kÂłamaĂŚ... A przynajmniej jest mi ciĂŞÂżko, wiĂŞc pytaj o co zechcesz, a ja postaram ci siĂŞ wszystko wytÂłumaczyĂŚ...
- Co ciĂŞ tak uraziÂło? - zapytaÂł... ChciaÂł znaĂŚ prawdĂŞ... ChciaÂł wiedzieĂŚ co w tej myÂśli jej siĂŞ nie podobaÂło... Dla niego ta myÂśl byÂła najnormalniejszÂą pod sÂłoĂącem... Nikt nie chciaÂł traciĂŚ bliskich...
To Âże byÂła samolubna... Prawie tak jak ja... PomyÂśl... PomyÂśl ile razy JA CiĂŞ traciÂłam... Najpierw, gdy byÂłam zupeÂłnie maÂła... Potem, kiedy odszedÂłeÂś z Hebi, pomimo mnie... A potem kiedy zwiÂązaÂłeÂś siĂŞ z SakurÂą... Kolejny raz byÂł wtedy, kiedy myÂślaÂłam, Âże Raiju CiĂŞ zabiÂł... A ostatni na Polance... A jednak staram siĂŞ nie myÂśleĂŚ o sobie, tylko sprawiaĂŚ abyÂś Ty siĂŞ uÂśmiechaÂł... A TY nawet tego nie potrafisz uszanowaĂŚ i pÂłaczesz... PÂłaczesz przezemnie... Ja nigdy przez Ciebie nie pÂłakaÂłam i nie potrafiĂŞ z Twojego powodu siĂŞ smuciĂŚ...- zamilkÂła.
Nie widzisz, bakyarou jak jej jest ciê¿ko?! I ty œmiesz nazywaÌ siê jej bratem...!- wybuchn¹³ demon, a woko³ jego futerka pojawi³y siê wy³adowania.
Spokojnie, mój przyjacielu...- Zato wzmogÂła pieszczoty i zwierzÂątko siĂŞ uspokiÂło. Zato spojrzaÂła przepraszajÂąco na brata.To nie tak... Ja nie cierpiĂŞ i tylko... Smutno mi kiedy pomyÂślĂŞ, Âże TY masz tak wiele a ja nic... KTOÂŚ na górze miaÂł chyba zÂły dzieĂą, kiedy przydzielaÂł mi iloœÌ szczĂŞÂścia w Âżyciu...
Keishi padÂł na kolana... Nie mógÂł zaprzeczyĂŚ sÂłowom Zato... ChciaÂł ale nie mógÂł... MiaÂła racjĂŞ... ByÂł egoistÂą... CzuÂł siĂŞ podle. Jego Âżal i smutek byÂł zbyt g³êboki by mógÂł go tutaj ukryĂŚ.
- Gomen nasai - wyszeptaÂł...
- Nie jestem godzien nazywaĂŚ siĂŞ twoim bratem... Gomen nasai... Nigdy nie chciaÂłem ciĂŞ skrzywdziĂŚ... Ja...- UmilkÂł... Ból jaki sprawiaÂło mu to co sobie uÂświadomiÂł wstrzÂąsn¹³ jego ciaÂłem...
Ty nadal nie rozumiesz... NiewaÂżne co zrobisz, nie jesteÂś w stanie mnie skrzywdziĂŚ... MiÂłooœÌ jest najpiĂŞkniejszym z uczuĂŚ, nie waÂżne odwzajemniona czy nie... JeÂśli mam byĂŚ szczera... ZamierzaÂłam iœÌ jakiÂś czas z Susanoo, a potem uwolniĂŚ Raiju i nakazaĂŚ mu zabiĂŚ nas oboje - mnie i jego... Ale teraz wiem, Âże bolaÂłoby CiĂŞ to bardziej niÂż mnie... wiem, Âże byÂłoby to samolubne...- Zato wstaÂła i podeszÂła do brata. PrzytuliÂła go i zaczĂŞÂła gÂłaskaĂŚ po gÂłowie. CaÂłowaÂła raz po raz jego wÂłosy, pozwalajÂąc sobie na okazanie uczuĂŚ, na które nie mogÂła sobie pozwoliĂŚ w Âświecie rzeczywistym.
Pytaj dalej...- wyszeptaÂła mu do ucha.
- WiĂŞc co zamierzasz zrobiĂŚ? - zapytaÂł. Nadal wstydziÂł siĂŞ tego jakim byÂł egoistÂą... Mimo to sÂłowa Zato podniosÂły go na duchu.
Nic... DokÂładnie, zupeÂłnie nic... MoÂże tylko...- nagle Zato podniosÂła siĂŞ i odeszÂła w krÂąg cienia. Po chwili wróciÂła z ma³¹ roÂślinkÂą, pod szklanym kolszem.
To jest moja miÂłoœÌ... BĂŞdĂŞ jÂą pielĂŞgnowaÂła i podlewaÂła... BĂŞdĂŞ patrzyÂła jak roÂśnie i rozkwita... I bĂŞdĂŞ miaÂła nadziejĂŞ, Âże kiedyÂś... KiedyÂś... ÂŻe otworzĂŞ ten klosz dla Ciebie... Bo przecieÂż nikt nie zabroni mi mieĂŚ nadziejĂŞ...- znów uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ smutno i usiadÂła blisko niego.
Czy... Czy sÂądzisz, Âże to co siĂŞ stanie tutaj... MyÂślisz, Âże...- nie wiedziaÂła jak to ubraĂŚ w sÂłowa, ale myÂśl byÂła dosÂłyszalna dla brata. BrzmiaÂła: Czy myÂślisz, Âże jeÂśli bĂŞdziemy siĂŞ tutaj caÂłowali i kochali, to bĂŞdzie to zdradzenie Sakury? I bynajmniej dziewczynie nie chodziÂło o ometaforyczne znaczenie sÂłowa kochali, tylko o to bardziej przyziemne.
- Zato... PowiedziaÂłem ci juÂż... Nie mogĂŞ kochaĂŚ ciĂŞ bardziej niÂż brat siostrĂŞ... - powiedziaÂł...
- I tak zdradziÂłbym wtedy SakurĂŞ... A ja... Nie mógÂłbym ÂżyĂŚ wiedzÂąc, Âże zdradziÂłem jej zaufanie... - powiedziaÂł stanowczo. WiedziaÂł, Âże w g³êbi rani to siostrĂŞ ale w tym wypadku byÂł nieugiĂŞty...
Zato d³ugo milcza³a. Chcia³a tego bardziej ni¿ czegokolwiek na œwiecie. By³a gotowa oddaÌ za to wszystko, a jednak... A najgorsza by³a œwiadomoœÌ, ¿e jeœli odda "kontrolê" demonowi, to bêdzie mog³a to uzyskaÌ... Alez a jej chwilê szczêœcia zap³aci jej brat. Cofnê³a siê do klatki. Otoczy³a nogi rêkoma i ukry³a twarz.
WiĂŞc odejdÂź...Nie mam Ci tego za zÂłe i wiem, Âże to nie Twoja wina, ale jeÂśli zostaniesz tu jeszcze chwilĂŞ, moje gÂłupie serce pĂŞknie z rozpaczy... WÂłaÂśnie dlatego chcĂŞ odejœÌ... ByĂŚ tak blisko Ciebie... ZnosiĂŚ to jak kochasz SakurĂŞ... I wiedzieĂŚ, Âże nigdy nie dostanĂŞ tego samego... To gorsze niÂż wieczne katusze... I dziekujĂŞ za ten pocaÂłunek... MiÂło byÂło choĂŚ przez chwilĂŞ wyobraziĂŚ sobie, Âże jest siĂŞ szczĂŞÂśliwÂą...- Zato byÂła smutna, ale takim dziwnym, sÂłodkim smutkiem miÂłoÂści. Raiju podszedÂł do klatki, ale dziewczyna nie wsunĂŞÂła rĂŞki przez prĂŞty... Terach CHCIAÂŁA byĂŚ samotna. Skoro i tak z nikim nie mogÂła podzieliĂŚ siĂŞ swoimi myÂślami. WydawaÂło jej siĂŞ traz, Âże jest najbardziej samotnym czÂłowiekiem na Âświecie, pomimo tego, Âże otaczaÂło jÂą tylu Âżyczliwych ludzi. Nagle wokóÂł Zato utworzyÂła siĂŞ przeÂźroczysta bariera. OddzieliÂła jÂą od Kesihiego i Demona. Dziewczyna wyglÂądaÂła na pogr¹¿onÂą we Âśnie.
IdÂź juÂż... SpróbujĂŞ coÂś poradziĂŚ, ale teraz... - demon uÂłoÂżyÂł siĂŞ w k³êbek i równieÂż usn¹³, a muzyka ucichÂła.
UmysÂł dziewczyny pogr¹¿yÂł siĂŞ w ciszy i bezruchu.... W ciszy i bezruchu, peÂłnym bólu i samotnoÂści. W tym umyÂśle nie byÂło miejsca dla pozytywnych, ciepÂłych uczuĂŚ. Ale byÂło miejsce na nadziejĂŞ. I tak musiaÂło pozostaĂŚ.
- Wybacz Zato... Wybacz... - Keishi anulowaÂł technikĂŞ... Przez chwilĂŞ patrzyÂł na siostrĂŞ. Jednak potem odwróciÂł wzrok by nie widziaÂła jak pÂłacze...
- ZnajdÂź szczĂŞÂście Zato... ZasÂługujesz na nie a ja nie umiem ci go daĂŚ... - wyszeptaÂł nad wyraz spokojnie i poszedÂł. Po chwili znów byÂł w sypialni... StaÂł pod ÂścianÂą i patrzyÂł na SakurĂŞ... OtarÂł ostatniÂą ³¿ê i uÂśmiechn¹³ siĂŞ. MiaÂł nadziejĂŞ, Âże gdziekolwiek pójdzie Zato odnajdzie szczĂŞÂście na które zasÂługuje... WiedziaÂł, Âże moÂże pewnego dnia ona powróci... A on bĂŞdzie czekaĂŚ...
Zato odetchnê³a i dotknê³a swoich oczu. Wiedzia³a, ¿e gdyby nie masakra, jej ¿ycie potoczy³oby siê zupe³nie inaczej. A jednak musia³a sobie radziÌ z takim ¿yciem, jakie dosta³a. Musia³a odejœÌ, by staÌ siê sliniejsz¹. Musia³a odejœc, by zmiejszyÌ swoje cierpienie. Musia³a odejœÌ, by zapewniÌ bratu bezpieczeùstwo. I choÌ wiedzia³a, ¿e szczêœcie nie jej jest pisane, to mia³a œwiadomoœc, ze sama mo¿e je komuœ podarowaÌ. A najbardziej ¿a³owa³a Sakury. Przecie¿ ona nigdy nic nikomu z³ego nie wy¿¹zi³a...
PrzestaĂą o tym myÂśleĂŚ... Zostaw to za sobÂą... idziesz na spotkanie przyszÂłoÂści... Nie oglÂądaj siĂŞ w przeszÂłoÂśc, tylko wyciÂągnij z niej wnioski...
Stul pysk.- odpowiedÂź dziewczyny byÂła sucha, twarda i niepodobna do niej. ale Zato wreszcie dorosÂła. I juÂż nie zamierzaÂła siĂŞ ze sobÂą cackaĂŚ.
Keishi usiadÂł pod ÂścianÂą... WyciÂągn¹³ KartkĂŞ papieru i oÂłówek. Dawno nie rysowaÂł ale teraz poczuÂł takÂą potrzebĂŞ... RysowaÂł bez reszty oddajÂąc siĂŞ temu zajĂŞciu. Kiedy skoĂączyÂł na kartce widniaÂł caÂłkiem udany rysunek Zato. Dziewczynka wyglÂądaÂła identycznie jak w rzeczywistoÂści. Jednak ta Zato ÂśmiaÂła siĂŞ. ByÂła wesoÂła i cieszyÂła siĂŞ Âżyciem. Keishi przez chwilĂŞ patrzyÂł na swoje dzieÂło. Tego wÂłaÂśnie pragn¹³... Z caÂłego serca chciaÂł by Zato byÂła szczĂŞÂśliwa. Po chwili namysÂłu Keishi przybiÂł szkic do bambusowych deseczek tworzÂąc w ten sposób ramkĂŞ. Potem tak oprawiony obraz powiesiÂł na Âścianie. Z bladym uÂśmiechem patrzyÂł na to czego nie umiaÂł daĂŚ siostrze. MiaÂł jednak nadziejĂŞ, Âże kiedyÂś zobaczy takÂą Zato...
Sakurze caÂły czas byÂło smutno , a gdy poczuÂła ,Âże znowu gdzieÂś poszedÂł usiadÂła i siĂŞ rozejrzaÂła dostrzegajÂąc ,Âże jednak on tu byÂł ,po czym zerwaÂła siĂŞ z ÂłóÂżka podchodzÂąc do niego i spoglÂądajÂąc co tam robiÂł i zauwaÂżyÂła ,Âże narysowaÂł Zato .-CoÂś jesteÂś smutny ..CoÂś nie tak? I co Cie tak naszÂło , by narysowaĂŚ Zato? -ZapytaÂła siĂŞ go starajÂąc siĂŞ ,by w jej gÂłosie pÂłynĂŞÂło ciepÂło , a staÂła obok niego patrzÂąc to na niego to na rysunek ,po czym lekko chwyciÂła jego dÂłoĂą...
Keshi spojrzaÂł na SakurĂŞ w jego oczach nie byÂło juÂż smutku... Jego spojrzenie byÂło spokojne.
- JakoÂś samo tak wyszÂło... skoro nie bĂŞdzie jej tu przez jakiÂś czas to chyba warto by zachowaĂŚ chociaÂż jej portret... Prawda? - zapytaÂł z nadziejÂą w gÂłosie... WiedziaÂł, ze Zato moÂże tu nigdy nie wróciĂŚ, lecz uparcie odrzucaÂł tĂŞ myÂśl... SpojrzaÂł na SakurĂŞ po czym przycisn¹³ do swoich ust jej dÂłoĂą... PotrzebowaÂł jej nawet bardziej niÂż kiedykolwiek... Na razie tylko ona mu pozostaÂła...
Tak prawda..A czemu stÂąd odchodzi? To prze ze mnie prawda? - zapytaÂła siĂŞ ze smutkiem ,ale nadal trzymaÂła jego dÂłoĂą po czym pomimo wszystko przytuliÂła siĂŞ do niego mocno , a w tej chwili potrzebowaÂła jego bliskoÂści , jego smaku ust i jego delikatnej skóry , widoku piĂŞknych niebieskich oczu jak szafiry , gdyÂż te kamienie i jego oczy byÂły bardzo podobne do siebie z koloru , dziĂŞki czemu Kei byÂł bardzo przystojny i w ogóle , a w tej chwili caÂły czas siĂŞ do niego tuliÂła i patrzyÂła czule w te jego cudowne oczy ...
- Nie to nie z twojej winy... Ona po prostu... PodjĂŞÂła taka decyzjĂŞ... - powiedziaÂł cicho...
- PrzecieÂż mówiÂłem, Âże tu wróci... Ale na razie bĂŞdzie trenowaĂŚ z Susanoo - dodaÂł po chwili... Nie wyjawiÂł Sakurze wszystkich powodów odejÂścia Zato... BaÂł sie,Âże Sakura znienawidziÂłaby jego siostrĂŞ gdyby dowiedziaÂła siĂŞ, Âże Raiju moÂże stanowiĂŚ zagroÂżenie dla niego, dla niej i ich dziecka a moÂże nawet dzieci... PrzytuliÂł SakurĂŞ do siebie.
Mi siĂŞ wydawaÂło przez moment jak walczyliÂście na ³¹ce z tym ..JuÂż nie powiem kim ,to wyglÂądaÂło tak jakby miaÂła demona , a jeÂżeli go ma to pomimo iÂż Susanoo jest waszÂą kuzynkÂą jest jednak z Aka i jeÂżeli by siĂŞ dowiedziaÂła ,Âże Zato ma demona jeÂżeli go ma , to mogÂłaby jÂą porwaĂŚ wraz z DeidarÂą do ich siedziby , a tam wyrwano by go z niej ,a ona pewno by umarÂła , bo przecieÂż im zaleÂży na Jinchuriki nie prawdaÂż?Tak przynajmniej sÂłyszaÂłam ,Âże oni ÂłapiÂą takie osoby i chcÂą wyÂłapaĂŚ wszystkich co majÂą te demony w sobie , a potem zapanowaĂŚ nad Âświatem...Nie mówiĂŞ ,Âże tak siĂŞ stanie ,ale moÂże , gdyÂż nawet kuzynka moÂże byĂŚ zdradziecka ...-powiedziaÂła do niego majÂąc trochĂŞ smutnÂą minĂŞ ,ale staraÂła siĂŞ uÂśmiechaĂŚ ,po czym i ona przytuliÂła go jeszcze mocniej do siebie , a jednoczeÂśnie gÂładziÂła go jednÂą rĂŞkÂą po policzku , a drugÂą czesaÂła jego wÂłosy , nie przestajÂąc patrzeĂŚ mu czule w jego oczy...
Keishi spojrzaÂł na SakurĂŞ...
- Tak Zato ma w sobie demona... SzeÂścioogonaistego... Mój ojciec zapieczĂŞtowaÂł go w niej gdy byÂła maÂła by juÂż chroniĂŚ... Dla Raiju liczy siĂŞ tylko dobro jego Jinchuuriki... Niestety zbyt dosÂłownie interpretuje myÂśli i sÂłowa Zato... To wÂłaÂśnie on mnie tak urzÂądziÂł kilka dni temu... Zato przyznaÂła mu siĂŞ, ze wolaÂłaby nigdy mnie nie spotkaĂŚ, wiĂŞc chciaÂł upewniĂŚ siĂŞ, Âże przynajmniej nie bĂŞdzie musiaÂła spotykaĂŚ mnie teraz. Wiesz jak to siĂŞ skoĂączyÂło. Ale nie to jest najgorsze... - Keishi umilkÂł zastanawiajÂąc siĂŞ nad kolejnymi sÂłowami...
- Zato mnie kocha. Nie tak jak siostra brata tylko tak jak my kochamy siebie. Nie wiem dlaczego ale tak jest. Wie, Âże nie mogĂŞ odwzajemniĂŚ jej uczuĂŚ a nasze szczĂŞÂście jÂą rani... Dlatego odchodzi... Boi siĂŞ, ze w chwili zÂłoÂści mogÂłaby powiedzieĂŚ coÂś co Raiju odbierze zbyt dosÂłownie... - Keishi mimo caÂłej swojej woli nie mógÂł powstrzymaĂŚ Âłez.
- Zrozumiem jeÂśli ciĂŞ to zdenerwujĂŞ... Zrozumiem jeÂśli nie bĂŞdziesz chciaÂła mnie znaĂŚ tylko proszĂŞ... Nie wiĂą za to mojej siostry... - wyszeptaÂł. PuÂściÂł SakurĂŞ... Teraz wiedziaÂła juÂż wszystko.
Rozumiem ..Dziwne ,Âże siostra siĂŞ w swoim bracie zakochaÂła , ale ja nie mam zamiaru siĂŞ na Ciebie gniewaĂŚ ...Kocham CiĂŞ i nic juÂż tego nie zmieni ..Na zawsze i Tylko z TobÂą chcĂŞ juÂż byĂŚ i nigdy CiĂŞ juÂż nie opuÂściĂŚ aÂż do Âśmierci..Kocham CiĂŞ caÂłym sercem , a nie chce nikogo innego..DziĂŞki Tobie czujĂŞ siĂŞ dobrze i mam sens w Âżyciu i to ,Âże mam dla kogo ÂżyĂŚ..Nie waÂżne ,czy caÂłowaÂła Ciebie..Wiem ,Âże to dla mnie byÂłoby bolesne gdybym to widziaÂła ,ale Ty pewno siĂŞ broniÂłeÂś ,przed tym , by tego ona nie robiÂła , bo byÂś wtedy mnie zdradziÂł..Ale nawet jeÂśli to byÂł tylko jeden i gÂłupi pocaÂłunek nie mam zamiaru CiĂŞ opuÂściĂŚ ,o ile Ty nie masz zamiaru mnie opuszczaĂŚ..-powiedziaÂła szczerze ocierajÂąc mu Âłzy , po czym nie chcÂąc by jÂą puszczaÂł zÂłapaÂła go za rĂŞkĂŞ ÂściskajÂąc jÂą mocno..-Dla mnie liczysz siĂŞ tylko Ty i tylko Ty ! Nikt wiĂŞcej siĂŞ nie liczy..Jak moÂżesz w ogóle myÂśleĂŚ ,Âże ja bym miaÂła zamiar Ciebie opuÂściĂŚ!Rozumiem ,Âże gdybyÂś chodziÂł z innÂą..Ale ta sytuacja to co innego..-dodaÂła i sama zaczĂŞÂła w sumie pÂłakaĂŚ troszeczkĂŞ..
Susanoo powiedziaÂła do Zato:
-Twoje zyczenie jest dla mnie rozkazem. ChodŸ Dei. - uœmiechnê³a siê Susanowato - ¿egnaj Kei, czeœÌ Sakuro

i wyszÂła z Deiem i Zato
<nmm>
- Arigatou Sakura... - Keishi przytuliÂł do siebie ukochanÂą... CzuÂł siĂŞ lepiej majÂąc jej wsparcie. Po chwili usÂłyszaÂł jak Susanoo, Dei i Zato odchodzÂą... PuÂściÂł SakurĂŞ i wyszedÂł powoli przed domek... ObserwowaÂł jak caÂła trójka znika w lesie...
- BÂądÂź szczĂŞÂśliwa Zato... - wyszeptaÂł z bladym uÂśmiechem na twarzy. Po kilku minutach znów wyciÂągn¹³ kartkĂŞ papieru. Znów zacz¹³ rysowaĂŚ...
MyÂślaÂła ,Âże bĂŞdÂą tak dÂłuÂżej staĂŚ i gdy poszedÂł znowu posmutniaÂła..ale potem szybko pobiegÂła za nim , a gdy juÂż doszÂła do niego podeszÂła do niego i stanĂŞÂła obok Keia-CoÂś siĂŞ staÂło? Bo tak mnie puÂściÂłeÂś...-powiedziaÂła trochĂŞ smutnym gÂłosem , ale tylko staÂła , gdyÂż nie wiedziaÂła ,czy on chce jej bliskoÂści czy nie....
Keishi podniósÂł wzrok z nad kartki...
- Wybacz Sakura... Ale gdy s³ysza³em jak odchodz¹... Po prostu musia³em ich jeszcze raz zobaczyÌ... - powiedzia³ i uœmiechn¹³ siê... By³ to ten sam uœmiech jaki Sakura dobrze zna³a. Ponownie nachyli³ siê nad kartk¹ i kontynuowa³ rysowanie...
Nic nie szkodzi..Ale zastanawiam siĂŞ co tak rysujesz dotkliwie? JakoÂś to dla mnie dziwne ,gdyÂż nigdy nie widziaÂłam byÂś tyle rysowaÂł ..-powiedziaÂła do niego spokojnym tonem , nadal stojÂąc i patrzÂąc co on robi ,gdyÂż zaczĂŞÂła siĂŞ trochĂŞ martwiĂŚ jego zachowaniem...
- Nie wiem... Po prostu dawno tego nie robiÂłem... MoÂże to dlatego, Âże dawno nie miaÂłem chwili wolnego czasu... - powiedziaÂł nie przerywajÂąc pracy. W koĂącu zadowolony schowaÂł oÂłówek. Na kartce byÂło widaĂŚ cztery postacie. DwójkĂŞ dorosÂłych i dwoje dzieci. Sakura bez problemu mogÂła zauwaÂżyĂŚ, Âże starsze postacie wyglÂądajÂą zupeÂłnie jak ona i Keishi. PomiĂŞdzy nimi staÂła dwójka dzieci. ChÂłopiec i dziewczynka... Oboje ÂłudzÂąco do siebie podobni a jednak róÂżni. W ich wyglÂądzie ³¹czyÂły siĂŞ najlepsze cechy Sakury i Keia... Wszystkie cztery postacie byÂły szczĂŞÂśliwe. BiÂła od nich beztroska i radoœÌ...
- Mam nadziejĂŞ, Âże kiedyÂś tak bĂŞdzie... - powiedziaÂł cicho...
Gdy Sakura zobaczyÂła ten rysunek uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ , a byÂł bardzo piĂŞknie narysowany , aÂż Âłzy szczĂŞÂścia jej popÂłynĂŞÂły ,gdyÂż na nim postaci byÂły zupeÂłnie jak oni , a te mniejsze postacie byÂły tak jakby wiedziaÂł jak bĂŞdÂą wyglÂądaĂŚ ich dzieci i ile ich bĂŞdzie..po czym wtuliÂła siĂŞ do niego -Ten rysunek jest piĂŞkny..Te postaci sÂą takie realistyczne jak byÂśmy to byli my i nasze dzieci , po mimo iÂż nie wiesz jak one wyglÂądajÂą ,gdyÂż nawet jeszcze nie przyszÂły na Âświat !-powiedziaÂła do niego uradowana , a miaÂła nadziejĂŞ ,Âże tak bĂŞdzie ,jak na tym rysunku ,Âże bĂŞdÂą szczĂŞÂśliwi i to ,Âże bĂŞdÂą mieĂŚ dwójkĂŞ dzieci ...
Keishi uÂśmiechn¹³ siĂŞ... WiĂŞc jednak nie wyszedÂł z wprawy. PrzytuliÂł do siebie SakurĂŞ nadal majÂąc przed oczami to co narysowaÂł. Sam niewiedziaÂł dlaczego zrobiÂł to akurat w taki sposób. Kiedy rysowaÂł po prostu wsÂłuchaÂł siĂŞ wto co mówiÂło mu serce. TrzymaÂł SakurĂŞ w objĂŞciach.
- ObiecujĂŞ, ze tak bĂŞdzie...
Dziêkujê Ci ,¿e jesteœ przy mnie ..-powiedzia³a z uœmiechem na twarzy , ale poczu³a ,¿e chce go poca³owaÌ , bo tak dawno tego nie robili , wiêc powoli jej twarz zbli¿a³a siê do jego twarzy , a ich usta dzieli³ tylko milimetr od poca³unku , ale nada nie wiedzia³a czy on jeszcze tego chce ..Po jakimœ czasie jednak ich usta z³¹czy³y siê ze sob¹ w delikatnym poca³unku ,gdy¿ ¿eby go pog³êbiÌ Kei musia³ tego chcieÌ..
Keishi pog³êbiÂł pocaÂłunek. Delikatnie uj¹³ jej twarz w dÂłonie... Trwali w tym pocaÂłunku przez wiele minut... Keishi poczuÂł lekkie uczucie winy... Przez jego myÂśli przeleciaÂło echo tamtego pocaÂłunku z Zato... Szybko jednak odrzuciÂł tamtÂą myÂśl... Nie chciaÂł raniĂŚ Kunoichi, z którÂą chciaÂł spĂŞdziĂŚ resztĂŞ Âżycia...
Gdy pog³êbiÂł pocaÂłunek ona zaczĂŞÂła pieÂściĂŚ swoim jĂŞzykiem jego podniebienie ,gdyÂż poczuÂła ,Âże jednak tego chce ,wiĂŞc juÂż siĂŞ nie wahaÂła , by go jeszcze bardziej pog³êbiĂŚ a do tego zrobiĂŚ go przyjemniejszym ..Nic nie mówiÂła tylko caÂły czas trwali w tejÂże przyjemnoÂści tulÂąc siĂŞ jednoczeÂśnie do siebie , a ona nie chciaÂła tego przerywaĂŚ, gdyÂż juÂż od dÂłuÂższego czasu brakowaÂło jej jego ciepÂła i smaku ust...
Keishi w koĂącu przerwaÂł ten dÂługi pocaÂłunek... PatrzyÂł na SakurĂŞ a oczy bÂłyszczaÂły mu ze szczĂŞÂścia... W tej chwili smutek i zwÂątpienie nie miaÂły do niego dostĂŞpu... Teraz liczyÂła siĂŞ tylko Sakura i to jak bardzo jÂą kochaÂł...
Widz¹c jak od niego bi³o œwiat³o radoœci , by³a bardzo uœmiechniêta i te¿ patrzy³a mu bardzo g³êboko w oczy ,po czym przytuli³a go znowu mocno , gdy¿ teraz jakoœ tego potrzebowa³a ...
Keishi trzymaÂł SakurĂŞ w objĂŞciach. MyÂślaÂł o tych wszystkich cudownych chwilach, które razem spĂŞdzili. PamiĂŞtaÂł wszystko jakby wydarzyÂło siĂŞ wczoraj. PamiĂŞtaÂł ich pierwsze spotkanie na górze Oikos. Wtedy nic nie zapowiadaÂło, Âże bĂŞdÂą razem. PamiĂŞtaÂł miÂłe chwile spĂŞdzone razem w Hebi. Wszystkie te chwile wracaÂły gdy patrzyÂł w jej zielone oczy. A teraz mieli mieĂŚ dziecko. Dziecko bĂŞdÂące owocem ich miÂłoÂści... To byÂło zbyt piĂŞkne.
Ona takÂże nie puszczaÂła Keishiego z objĂŞĂŚ tylko staraÂła siĂŞ mocniej do niego przytulaĂŚ , a nagle poczuÂła jak dzieci bĂŞdÂące i rozwijajÂące siĂŞ w jej brzuchu poruszajÂą siĂŞ lekko w jej organizmie , a ona uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ dotykajÂąc siĂŞ do brzucha - CzujĂŞ ,Âże juÂż niedÂługo nasze dzieci wyjdÂą na Âświat..-powiedziaÂła ze szczerym uÂśmiechem , a mówiÂła ,Âże dwoje ,gdyÂż czuÂła g³êboko w sobie ,Âże bĂŞdÂą mieĂŚ dwoje dzieci..
Keishi delikatnie poÂłoÂżyÂł dÂłoĂą na brzuchu ukochanej...
- Masz racjĂŞ... JuÂż niedÂługo - powiedziaÂł uÂśmiechajÂąc siĂŞ Âłagodnie gdy poczuÂł, Âże maluchy caÂłkiem mocno kopiÂą. Przez chwilĂŞ znów patrzyÂł na rysunek, który naszkicowaÂł... BĂŞdÂą stanowiĂŚ szczĂŞÂśliwÂą rodzinĂŞ... Nagle jednak na kilka chwil uÂśmiech znikn¹³ z jego twarzy... PomyÂślaÂł o Zato... A raczej o przyjacielu, który w niej mieszkaÂł... WierzyÂł, Âże siostra bĂŞdzie uwaÂżaĂŚ na myÂśli i nie pozwoli by Raiju skrzywdziÂł Sakure czy jego dzieci... A jednak gdzieÂś w g³êbi serca baÂł siĂŞ, ze ten straszny wariant bĂŞdzie miaÂł miejsce...
Sakura zauwaÂżyÂła ,Âże znowu coÂś byÂło z nim nie tak ,wiĂŞc postanowiÂła coÂś zrobiĂŚ , by siĂŞ dowiedzieĂŚ ,co siĂŞ z nim dziaÂło -Znowu widzĂŞ ,Âże coÂś jest nie tak z TobÂą,...Co siĂŞ dziejĂŞ? Czy ja coÂś zrobiÂłam nie tak? -zapytaÂła siĂŞ go trochĂŞ samej smutniejÂąc , bĂŞdÂąc jednoczeÂśnie zdziwionÂą, Âże byÂł znowu jakiÂś nie taki,ale nie miaÂła zamiaru siĂŞ od niego odrywaĂŚ ,w zwiÂązku z czym byÂła nadal do niego przytulona , a patrzyÂła mu z czuÂłoÂściÂą w jego piĂŞkne niebieskie oczy...
- Sakura... PamiĂŞtasz co mówiÂłem ci o demonie Zato? - zapytaÂł patrzÂąc ukochanej w oczy.
- On czêsto b³êdnie odczytuje dane mu przez Zato sygna³y. I byÌ mo¿e przez jedn¹ g³upi¹ i nieprzemyœlan¹ uwagê Zato stanie siê zagro¿eniem dla ciebie... I naszych dzieci... - Keishi poczu³, ¿e musi podzieliÌ siê swymi obawami z Sakur¹... Mia³a prawo wiedzieÌ...
Ale ja nie chcĂŞ by tak siĂŞ staÂło, gdyÂż nie chce by naszym dzieciom coÂś siĂŞ staÂło ..Co moÂżna zrobiĂŚ ,by nie udaÂło siĂŞ jej demonowi tego zrobiĂŚ? Bo musi chyba coÂś jÂą zatrzymywaĂŚ , gdyÂż pewno jakby chciaÂła to by juÂż dawno mi coÂś zrobiÂła , nie sÂądzisz?-zapytaÂła siĂŞ go z lekkim zaniepokojeniem ,gdyÂż baÂła siĂŞ jednak ,Âże to moÂże siĂŞ staĂŚ..Ale miaÂła nadziejĂŞ ,Âże nie, a z tego powodu wtuliÂła siĂŞ w niego bardzo mocno ..
- Dlatego Zato odesz³a... Obawia³a siê, ¿e bêd¹c tak blisko naszego szczêœcia i samej nie mog¹c go zaznaÌ przez przypadek powie coœ czego nie powinna. Ona tego nie chce... - powiedzia³ tul¹c do siebie Sakurê. Po chwili uœmiechn¹³ siê.
- Nie bój siĂŞ... Nie pozwolĂŞ by Raiju zrobiÂł tobie lub dzieciom krzywdĂŞ... - powiedziaÂł.
"Ale do tego muszĂŞ trenowaĂŚ... Przy trzech ogonach maÂło mnie nie zabiÂł a poniewaÂż wie o Seishou To-ku i to nie pomoÂże..."
DziĂŞkujĂŞ Ci za wszystko..Za to ,Âże jesteÂś , bĂŞdziesz i Âże nigdy mnie nie opuÂścisz tak samo jak ja... A do tego zawsze mnie obronisz tak jak ja..JesteÂś bardzo kochany.-powiedziaÂła juÂż z uÂśmiechem na twarzy ,po czym delikatnie go pocaÂłowaÂła w usta...
Keishi odwzajemniÂł pocaÂłunek...
- Sakura wiesz dobrze, Âże nie musisz mi za to dziĂŞkowaĂŚ... Wiesz dobrze, Âże cie kocham... - powiedziaÂł.
- Wiesz moÂże lepiej wejdÂźmy do domu... Robi siĂŞ zimno a ty powinnaÂś dbaĂŚ o zdrowie.
Tak ..,Masz racjĂŞ kochany..-powiedziaÂła ,po czym pociÂągnĂŞÂła go lekko za dÂłoĂą w stronĂŞ pomieszczenia , a gdy juÂż byli w Âśrodku zamknĂŞli za sobÂą drzwi i oboje udali siĂŞ do pokoju..BĂŞdÂąc juÂż na miejscu Sakura poczuÂła siĂŞ zmĂŞczona , w zwiÂązku z czym usiadÂła na ÂłóÂżku czekajÂąc co zrobi Kei ..-CzujĂŞ siĂŞ trochĂŞ zmĂŞczona..MoÂże pójdziemy spaĂŚ?-zapytaÂła siĂŞ go po chwili...
- Chyba masz racjĂŞ, skarbie... Ja teÂż czujĂŞ siĂŞ lekko zmĂŞczony... - powiedziaÂł pozwalajÂąc Sakurze siĂŞ poÂłoÂżyĂŚ. Sam nie czuÂł siĂŞ aÂż tak zmĂŞczony jednak nie chciaÂł zostawiaĂŚ ukochanej samej.
No to tylko jeszcze pójdĂŞ siĂŞ umyĂŚ , i zaraz wrócĂŞ..-powiedziaÂła do niego czule po czym poszÂła do Âłazienki ...Gdy juÂż siĂŞ umyÂła i przebraÂła w piÂżamĂŞ wyszÂła wracajÂąc do pokoju , a tam poÂłoÂżyÂła siĂŞ na ÂłóÂżku i przykryÂła siĂŞ koÂłdrÂą..-Ty teÂż chyba musisz iœÌ siĂŞ umyĂŚ czyÂż nie kochanie?A potem przytulisz siĂŞ do mnie prawda? -zapytaÂła siĂŞ go juÂż le¿¹c ....
- Masz racjĂŞ... - Keishi uÂśmiechn¹³ sie i poszedÂł do Âłazienki. Wzi¹³ prysznic i ubraÂł piÂżamĂŞ po czym wróciÂł do Âłazienki. PoÂłoÂżyÂł siĂŞ na ÂłóÂżku i bez sÂłowa przytuliÂł SakurĂŞ do siebie. Delikatnie gÂłodziÂł jej wÂłosy.
Gdy nastaÂł ranek Sakura siĂŞ obudziÂła ,ale nie chciaÂło jej siĂŞ wstawaĂŚ , gdyÂż nie lubiÂła rano wstawaĂŚ ,wiĂŞc jeszcze oczu nie otworzyÂła nawet tylko czuÂła ,Âże Kei przez ca³¹ noc byÂł do niej przytulony,gdyÂż nadal czuÂła jego ciaÂło przytkniĂŞte do jej ciaÂła ,ale teÂż domyÂśliÂła siĂŞ ,Âże on na pewno spaÂł przez tĂŞ noc...Po jakimÂś czasie leÂżenia otworzyÂła zielone oczka ,po czym zerknĂŞÂła na ÂśpiÂącego ukochanego uÂśmiechajÂąc siĂŞ , gdyÂż tak sÂłodko spaÂł ,ale postanowiÂła wstaĂŚ i zrobiĂŚ mu niespodziankĂŞ czyli Âśniadanie ..Nie zwlekajÂąc wstaÂła po cichu caÂłujÂąc go uprzednio w czoÂło ,po czym udaÂła siĂŞ do kuchni zaczynajÂąc przyrzÂądzaĂŚ jedzenie , a gdy juÂż skoĂączyÂła robiĂŚ tĂŞ czynnoœÌ poÂłoÂżyÂła gotowe Âśniadanie na stole ,po czym wróciÂła siĂŞ do pokoju i podeszÂła do ukochanego caÂłujÂąc go w usta -Wstawaj Âśpioszku! ZrobiÂłam nam Âśniadanie .-powiedziaÂła z uÂśmiechem czekajÂąc aÂż siĂŞ on obudzi..
Keishi odwzajemniÂł pocaÂłunek i otworzyÂł oczy.
- Witaj skarbie... - powiedziaÂł z uÂśmiechem. WstaÂł z Âłózka i przebraÂł siĂŞ. W koĂącu trzymajÂąc SakurĂŞ za rĂŞkĂŞ zszedÂł do kuchni. UsiadÂł przy stole i przysun¹³ do siebie Âśniadanie.
- Smacznego kochanie...
Smacznego mój misiu.-powiedziaÂła z uÂśmiechem ,zabierajÂąc siĂŞ za jedzenie Âśniadania , a gdy tak jadÂła patrzyÂła na niego czule ..Po chwili gdy skoĂączyÂła jeœÌ to odstawiÂła puste talerze do zlewu - Ja idĂŞ siĂŞ umyĂŚ i przebraĂŚ ,poczekaj na mnie a ja zaraz bĂŞdĂŞ..-powiedziaÂła z uÂśmiechem caÂłujÂąc go szybko w usta ,po czym poszÂła do Âłazienki , a stamtÂąd byÂło sÂłychaĂŚ szum wody ,gdyÂż chciaÂła siĂŞ orzeÂźwiĂŚ...
Kiedy Sakura poszÂła do Âłazienki wyszedÂł z domku i stan¹³ przy jeziorku. WykonaÂł kilka ĂŚwiczeĂą na rozgrzewkĂŞ po czym skupiÂł chakrĂŞ w stopach i powoli stan¹³ na Âśrodku zbiornika. WpuÂściÂł do wody odrobinĂŞ chakry a ta zaczĂŞÂła wokóÂł niego wirowaĂŚ. UÂśmiechn¹³ siĂŞ nieznacznie tworzÂąc na wodzie rozmaite wzory.
Gdy skoĂączyÂła siĂŞ myĂŚ i byÂła juÂż czysta ,przebraÂła siĂŞ w swoje codzienne ubrania ,po czym wyszÂła z Âłazienki idÂąc do kuchni ,z myÂślÂą ,Âże tam jeszcze byÂł Kei ,ale poniewaÂż go tam nie byÂło zaczĂŞÂła go szukaĂŚ , a po chwili domyÂśliÂła siĂŞ ,Âże mógÂł wyjœÌ na dwór , wiĂŞc i ona wybiegÂła z domku , a widzÂąc co robi jej ukochany podeszÂła do niego stajÂąc tuÂż obok - Wiesz co? Jak nasze dzieci w koĂącu wyjdÂą na Âświat ,to prosiÂłabym ,ÂżebyÂś potrenowaÂł ze mnÂą ,gdyÂż chciaÂłabym byÂś silniejsza ,a teraz nie jestem doœÌ silna ,by powiedzmy pokonaĂŚ jakiegoÂś czÂłonka Akatsuki bÂądÂź Sasuke ,jeÂśli kiedyÂś by jakiÂś mnie zaatakowaÂł nie miaÂłabym z nimi szans..-powiedziaÂła widzÂąc jak sobie coÂś trenowaÂł...
Keishi zÂłoÂżyÂł pieczĂŞcie.
- Suiryudan no Jutsu... - powiedziaÂł tworzÂąc wodnego smoka i posyÂłajÂąc go przed siebie. Smok rozbiÂł siĂŞ na bambusie rosnÂącym przy przeciwlegÂłym brzegu.
- Rozumiem Sakura... Kiedy tylko bêdziesz w stanie zaczniemy trenowaÌ... - powiedzia³ spokojnym opanowanym tonem. Wygl¹da³o jakby trening poch³on¹³ go bez reszty. Zacz¹³ wyprowadzaÌ spokojne p³ynne uderzenia.
DziĂŞkujĂŞ Ci kochanie! -powiedziaÂła z uÂśmiechem do niego ,ale widzÂąc ,Âże intensywnie ĂŚwiczyÂł nie chcÂąc mu przeszkadzaĂŚ odeszÂła na bok i usiadÂła pod drzewem obserwujÂąc co on robiÂł...
Keishie uœmiechn¹³ siê nieznacznie. Kontynuowa³ trening jeszcze jakiœ czas po czym usiad³ ko³o Sakury. Oddycha³ ciê¿ko, widaÌ by³o, ¿e jet zmêczony. Mimo to uœmiecha³ siê...
Co Ty tak ciĂŞÂżko trenujesz? UwaÂżam ,Âże jesteÂś bardzo silny,nie to co ja choĂŚ kiedyÂś byÂłam sÂłabsza ,ale pomimo wszystko nie jestem tak dobra jak Ty..-powiedziaÂła trochĂŞ smutnym tonem ,ale po chwili ,gdy taki zmĂŞczony byÂł przytuliÂła siĂŞ do niego ,by mu ulÂżyĂŚ....
Keishi uœmiechn¹³ siê s³abo... Nadal by³ lekko zmêczony po treningu ale nie za bardzo mu to przeszkadza³o.
- MuszĂŞ trenowaĂŚ... Na Âświecie jest wielu shinnobi znacznie ode mnie mocniejszych. - powiedziaÂł spokojnie.
- Poza tym obiecaÂłem, Âże bĂŞdĂŞ ciĂŞ chroniĂŚ... Co do twoich umiejĂŞtnoÂści to nie uwaÂżam byÂś byÂła aÂż tak sÂłaba... Po prostu inaczej ukierunkowaÂłaÂś swoje talenty. Potrafisz bez problemu uleczyĂŚ rany, przeciwko którym jestem bezradny... - dodaÂł patrzÂąc w g³¹b lasu... MusiaÂł byĂŚ silniejszy. MusiaÂł byĂŚ w stanie walczyĂŚ z Raiju inaczej... WolaÂł nawet nie myÂśleĂŚ co by siĂŞ staÂło gdyby demon zagroziÂł Sakurze lub jego nienarodzonym dzieciom a on nie umiaÂł go powstrzymaĂŚ...
Rozumiem ...WiĂŞc jak tylko bĂŞdĂŞ zdolna do treningu od razu potem zabieram siĂŞ do pracy i wiem ,Âże mi pomoÂżesz..Ale nie wiem jak to bĂŞdzie , jeÂżeli urodzÂą siĂŞ nasze dzieci , to jak bĂŞdziemy razem trenowaĂŚ , by ich nie zostawiĂŚ samych ,gdyÂż takie maÂłe potrzebujÂą zapewne staÂłej opieki..Bo ja teÂż chcĂŞ umieĂŚ dobrze siĂŞ broniĂŚ -powiedziaÂła spokojnym tonem gÂłosu ,po czym delikatnie zaczĂŞÂła swojÂą dÂłoniÂą gÂładziĂŚ go po policzku nadal bĂŞdÂąc w niego wtulonÂą...
- Nie martw siê... Na pewno coœ wymyœlimy... Mogê przecie¿ zostawiÌ z nimi Raikou - powiedzia³ tul¹c do siebie Sakurê. Na sam¹ myœl o dzieciach wraca³ mu dobry humor. Uœmiechn¹³ siê nadal patrz¹c w g³¹b lasu.
Nie no Âświetny pomysÂł czemu na to nie wpadÂłam!..-powiedziaÂła cieszÂąc siĂŞ z tego ,Âże zawsze jakieÂś rozwiÂązanie do trudnej sytuacji siĂŞ znajdzie , wiĂŞc z tego powodu aÂż go pocaÂłowaÂła ,gdyÂż byÂła taka szczĂŞÂśliwa bĂŞdÂąc u jego boku i wierzyÂła w to ,Âże juÂż na zawsze bĂŞdÂą juÂż razem..
Keishi uœmiechn¹³ siê tul¹c do siebie Sakurê. Trzyma³ j¹ w objêciach jeszcze kilka minut po czym puœci³ j¹ i wsta³.
- PójdĂŞ siĂŞ nieco przejœÌ... ChcĂŞ sprawdziĂŚ kilka rzeczy - powiedziaÂł uÂśmiechajÂąc siĂŞ Âłagodnie.
Tak...A czy ja mogê iœÌ z Tob¹? Bo nie lubiê siedzieÌ sama w domu ,gdy¿ nie znoszê ciszy , a przy Tobie jest mi najlepiej..-powiedzia³a z lekkim uœmiechem na twarzy ..Nie chodzi³o jej o to ,by ca³y czas siê tuliÌ itp .zn bardzo to lubi³a , gdy¿ to by³o bardzo przyjemne ,ale wiedzia³a ,¿e ca³y czas nie trzeba tego robiÌ,tylko chodzi³o jej o to ,by byÌ ca³y czas u jego boku ,gdy¿ po prostu nie znosi³a samotnoœci , a przy nim czu³a siê najbezpieczniejsza i wiedzia³a ,¿e przy nim nigdy nic siê jej nie stanie...
Keishi uÂśmiechn¹³ siĂŞ. ZamierzaÂł zaprotestowaĂŚ ale szybko zdaÂł sobie sprawĂŞ, Âże nie ma to wiĂŞkszego sensu. Sakura byÂła równie uparta jak on.
- Skoro chcesz. Tylko nie przemĂŞczaj siĂŞ za bardzo. - powiedziaÂł a w jego gÂłosie moÂżna byÂło wyczuĂŚ nutĂŞ troski. Po chwili wolnym krokiem ruszyÂł w kierunku lasu. {NMM}
Sakura posz³a za nim tak¿e powolnym krokiem ,by siê nie przemêczaÌ zbytnio, ale chcia³a byÌ blisko niego, gdy¿ w³aœnie teraz potrzebowa³a jego obecnoœci najbardziej ...Zniknê³a z Keiem w g³êbi lasu..
[nmm]
Keishi wszedÂł do domku nadal nie mogÂąc uwierzyĂŚ w to co zobaczyÂł...
"Jak ona mogÂła? Jak mogÂła zgotowaĂŚ tak okrutny los niewinnemu dziecku? Jak mogÂła?" ChÂłopak nie pÂłakaÂł... Po prostu nie miaÂł na to siÂły. WszedÂł do sypalni i usiadÂł na ÂłóÂżku patrzÂąc na rysunek Zato, który narysowaÂł kilka dni wczeÂśniej. Jego wzrok byÂł dziwni nieobecny. CaÂły czas miaÂł przed oczami to co zobaczyÂł w lesie... CzuÂł ból jakiego nigdy wczeÂśniej nie czuÂł...
- Zato... Dlaczego?

Dodane po 8 godzinach 49 minutach:

Nagle coÂś go uderzyÂło... CoÂś czego siĂŞ nie spodziewaÂł... PoczuÂł jak pĂŞka niĂŚ, którÂą pielĂŞgnowaÂł od ostatnich dwóch lat...
- Nie... Tylko nie to... Nie ona... - wyszeptaÂł czujÂąc jak ból rozsadza go od Âśrodka. WiedziaÂł gdzie iœÌ... Nie dbajÂąc o nic wyszedÂł z domku i ruszyÂł w tamtym kierunku...
Sakura byÂła przez caÂły czas nieobecna ,ale gdy siĂŞ ocknĂŞÂła zobaczyÂła ,Âże Keia nie ma przy niej i wyczuÂła ,Âże staÂło siĂŞ coÂś niedobrego ,wiĂŞc ona opuÂściÂła domek i pobiegÂła przed siebie szukajÂąc ukochanego ,a czuÂła ukÂłucie w sercu ,tak jakby Keiowi teÂż coÂś pĂŞkÂło w sercu ,wiĂŞc czym prĂŞdzej zajĂŞÂła siĂŞ jego szukaniem..
[nmm]
Keishi wszedÂł do domku trzymajÂąc swoje dzieci na rĂŞkach... Delikatnie poÂłoÂżyÂł je do koÂłyski, którÂą specjalnie w tym celu przygotowaÂł. Dopiero wtedy zdj¹³ mokry pÂłaszcz... PatrzyÂł na spokojny sen Reia i Namidy...
Ale one uroczo wyglÂądajÂą..I jak juÂż lepiej z TobÂą? -zapytaÂła siĂŞ go z uÂśmiechem patrzÂąc dumnie na ich dzieci , które tak sÂłodko spaÂły..-Hmm na co miaÂłbyÂś ochotĂŞ?-zapytaÂła siĂŞ go po chwili ,gdyÂż nie wiedziaÂła co mogÂą dalej porobiĂŚ , ale tak by nie spuszczaĂŚ oka z dzieci ,gdyÂż nie mogli nowo narodzonych dzieci zostawiĂŚ , poniewaÂż teraz caÂły czas bĂŞdÂą musieli ich pilnowaĂŚ ,bo albo bĂŞdÂą chciaÂły jeœÌ ,albo coÂś innego,co nie oznacza ,Âże majÂą nad nimi staĂŚ caÂły czas i nic nie robiĂŚ..Tylko nie wiadomo byÂło co porobiĂŚ....
- Tak... Nieco lepiej... - powiedziaÂł cicho... Sam patrzyÂł na ich ÂśpiÂące dzieci z rosnÂącÂą dumÂą... WychowajÂą je na wspaniaÂłych shinnobi i cudownych ludzi... BĂŞdÂą szczĂŞÂśliwi...
- Nie wiem... - odpowiedziaÂł na drugie pytanie Sakury... UsiadÂł zmĂŞczony na ÂłóÂżku...
Hmm..-mruknê³a zastanawiaj¹c siê co mog¹ porobiÌ , ale gdy ujrza³a ,¿e jakiœ zmêczony jest podesz³a do niego siadaj¹c obok niego ,po czym przytuli³a go do siebie -Bêdzie dobrze..Ja to wyczuwam..Mo¿e nie za szybko ,ale kiedyœ musi siê polepszyÌ ja w to wierzê tak samo jak bardzo Ciê kocham i nigdy ju¿ nie mam zamiaru Ciê opuœciÌ a¿ do œmierci...-powiedzia³a czule do niego patrz¹c mu g³êboko w jego cudne oczy...
- Wiem... DziĂŞkujĂŞ ci Sakura... - powiedziaÂł cicho. Bezwiednie poÂłoÂżyÂł siĂŞ na jej kolanach... ChoĂŚ w jego oczach widaĂŚ byÂło Âślady szczĂŞÂścia to i tak w gÂłównej mierze widaĂŚ byÂło jak bardzo boli go ÂśmierĂŚ siostry...
BĂŞdzie wszystko dobrze zobaczysz..Wiem ,Âże jest Ci Âźle z powodu siostry , ale juÂż nic nie moÂżemy zrobiĂŚ ..Jedynie ÂżyĂŚ dalej i cieszyĂŚ siĂŞ kaÂżdÂą chwilÂą naszego Âżycia jak najlepiej..-mówiÂła ciepÂłym gÂłosem , a potem gÂłaskaÂła go po gÂłowie , jak leÂżaÂł jej na kolanach , a takÂże po jego plecach...
Keishi czu³ dziwn¹ pustkê... Jakby utraci³ spor¹ czêœÌ siebie samego... Pustka ta by³a wiêksza ni¿ nawet sam siê spodziewa³... Powoli sta³ siê senny...
- Wiem... - wyszeptaÂł cicho i znuÂżony zasn¹³... Osun¹³ siĂŞ w ciemnoœÌ peÂłnÂą bólu i smutku... Jednak po chwili to zniknĂŞÂło... Znów byÂł z Zato... Przynajmniej we Âśnie...
WidzÂąc jak sÂłodko Âśpi uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ ,ale poniewaÂż zauwaÂżyÂła ,Âże nawet przez sen miaÂł minĂŞ jakby byÂł bardzo nieszczĂŞÂśliwym czÂłowiekiem ,Âże aÂż posmutniaÂła ..Po chwili sama usnĂŞÂła mocno wtulona w niego ..WyglÂądaÂło to tak ,Âże Sakura leÂżaÂła na plecach do bioder , a nogi miaÂła po za ÂłóÂżkiem ,a Kei leÂżaÂł wÂłaÂśnie na jej kolanach ,a dziewczyna trzymaÂła go ramionami :jedna rĂŞka leÂżaÂła mu na gÂłowie,a druga leÂżaÂła na plecach , a gÂłowa chÂłopaka tkwiÂła jej w okolicach bioder , a nawet przez to wszystko nie zjedli ,nie umyli siĂŞ , nie przebrali ani nie przykryli koÂłdrÂą ,a wyglÂądali jakby przyszli bĂŞdÂąc wykoĂączonymi dzisiejszym dniem...
Keishiego obudziÂł cichy pÂłacz... WstaÂł i podszedÂł do koÂłyski... MaÂła Nami siĂŞ obudziÂła... Delikatnie podniósÂł córeczkĂŞ i zacz¹³ jÂą delikatnie koÂłysaĂŚ...
- JuÂż juÂż... TatuÂś jest przy tobie... Moja maÂła sÂłodka Nami-chan... - mówiÂł cicho starajÂąc siĂŞ uspokoiĂŚ pÂłaczÂące dziecko... JuÂż prawie mu siĂŞ udaÂło gdy obudziÂł siĂŞ tez Rei... PÂłacz obu dzieci wypeÂłniÂł pomieszczenie...
Sakura teÂż usÂłyszaÂła pÂłacz ich dzieci ,wiĂŞc siĂŞ obudziÂła i widzÂąc jak jej ukochany buja ma³¹ a synek pÂłacze , wiĂŞc szybko siĂŞ poderwaÂła i do nich podeszÂła ,po czym wziĂŞÂła do rÂąk Reia i zaczĂŞÂła go bujaĂŚ-No juÂż cicho mamusia tu jest..Co mogÂło ich obudziĂŚ?-zapytaÂła siĂŞ Keia uspokajajÂąc jednoczeÂśnie maÂłego i gÂłaszczÂąc go po gÂłówce ,by siĂŞ uspokoiÂł..
- Nie wiem... NajwyraŸniej uzna³y, ze jest tu za spokojnie... - Keishi uœmiechn¹³ siê i przez chwilê wygl¹da³ jak dawniej... Jakby nigdy nie wydarzy³o siê nic z³ego... Tuli³ Namide staraj¹c siê ja uspokoiÌ. W tej chwili stanowili idealn¹ rodzinê... Ma³a Nami stopniowo siê uspokaja³a.
No cóÂż ,ale uspokojÂą siĂŞ , gdy majÂą tak troskliwych rodziców-powiedziaÂła z uÂśmiechem ,po czym gdy tak uspokajaÂła synka on po chwili juÂż jakoÂś byÂł spokojniejszy i wtuliÂł siĂŞ w swojÂą mamusiĂŞ , a gdy widziaÂła jak Kei siĂŞ opiekuje ich córeczkÂą byÂła ogólnie dumna z tego ,Âże jakoÂś juÂż byÂło mu lepiej a do tego ,Âże stworzyli razem tak szczĂŞÂśliwÂą rodzinĂŞ..
Nami wtuli³a siê w Keishiego... Ch³opak patrzy³ na ni¹ z rosn¹c¹ duma i zadowoleniem... Spojrza³ na Sakurê trzymaj¹c¹ ich synka i uœmiechn¹³ siê... Stanowili rodzinê...
- WyrosnÂą na wspaniaÂłych shinnobi. I dobrych ludzi... - powiedziaÂł Âłagodnym tonem.
Masz racjĂŞ mój kochany ..-potwierdziÂła jego sÂłowa bĂŞdÂąc teraz bardzo szczĂŞÂśliwÂą osobÂą ,a jej synek siĂŞ jakby uÂśmiechn¹³ po czym mocno wtuliÂł siĂŞ w SakurĂŞ , a jak patrzyÂła na Keia byÂła jeszcze bardziej radosna niÂż wczeÂśniej ,gdyÂż tak sÂłodko wyglÂądaÂł z ich córkÂą ,a Rei usn¹³ po chwili w ramionach Sakury ,gdyÂż poczuÂł siĂŞ bezpieczniejszy i to ,Âże juÂż w ramionach matki nic mu nie groziÂło..-o juÂż nasz synek usn¹³ ,wiĂŞc teraz trzeba byĂŚ cicho i jeszcze chyba uÂśpiĂŚ ma³¹ , byÂśmy i my siĂŞ mogli poÂłoÂżyĂŚ ,gdyÂż czujĂŞ siĂŞ trochĂŞ senna..-powiedziaÂła po chwili z uÂśmiechem...
- Masz racjĂŞ...- Keishi caÂły czas delikatnie koÂłysaÂł Nami, która w koĂącu zasnĂŞÂła wtulona w niego.
- ÂŚpij dobrze moja córeczko... - wyszeptaÂł czule i poÂłoÂżyÂł jÂą w koÂłysce obok brata. Przez chwilĂŞ patrzyÂł na nie... To byÂły jego dzieci... ByÂł gotów zrobiĂŚ dla nich wszystko...
PatrzyÂła siĂŞ z uÂśmiechem na nie po czym poszÂła do Âłazienki by siĂŞ odÂświeÂżyĂŚ ,by potem siĂŞ poÂłoÂżyĂŚ spaĂŚ..Gdy juÂż siĂŞ wykÂąpaÂła przebraÂła siĂŞ w piÂżamĂŞ ,po czym wyszÂła z pomieszczenia juÂż przebrana i odÂświeÂżona ,po czym wróciÂła do pokoju - Dobra teraz Ty , a jak skoĂączysz to czekam na Ciebie w ÂłóÂżku byÂśmy mogli razem siĂŞ udaĂŚ w krainĂŞ snów..-powiedziaÂła z uÂśmiechem ,po czym poÂłoÂżyÂła siĂŞ do ÂłóÂżka nakrywajÂąc na siebie koÂłdrĂŞ i czekajÂąc na ukochanego..
Keishi uÂśmiechn¹³ siĂŞ i poszedÂł wzi¹Ì. W milczeniu zmywaÂł z siebie trudy ostatniego dnia... WróciÂł przebrany juÂż w piÂżamĂŞ. PoÂłoÂżyÂł siĂŞ koÂło Sakury i pocaÂłowaÂł jÂą.
- Dobranoc Kochanie....
Dobranoc skarbie.-powiedziaÂła odwzajemniajÂąc jego pocaÂłunek ,po czym wtulajÂąc siĂŞ mocno w niego usnĂŞÂła,a ÂśniÂło jej siĂŞ jak oni razem sÂą bardzo szczĂŞÂśliwÂą rodzinÂą i tak wÂłaÂśnie bĂŞdzie...
Keishi zasn¹³ trzymajac SakurĂŞ w objĂŞciach... Jednak jego sen nie byÂł tak spokojny jak ten Sakury... Wci¹¿ widziaÂł w nim Zato oddalajÂącÂą siĂŞ od niego... Nie mógÂł jej zatrzymaĂŚ... CiÂągle widziaÂł jej martwe ciaÂło... Kilka samotnych Âłez spadÂło na poduszkĂŞ... PÂłakaÂł po stracie siostry nawet przez sen...

Dodane po 12 godzinach 28 minutach:

Keishi obudziÂł siĂŞ... A wÂłaÂściwie wyrwaÂł z koszmaru jaki przeÂżywaÂł podczas snu... Nadal nie mógÂł uwierzyĂŚ, ze Zato odeszÂła... ÂŻe nigdy nie usÂłyszy jej gÂłosu... ÂŻe nie odbĂŞdÂą juÂż Âżadnego treningu... Wzi¹³ prysznic i przebraÂł siĂŞ. KoÂło Sakury zostawiÂł kartkĂŞ.
Kod: MusiaÂłem na jakiÂś czas wyjœÌ. NiedÂługo wrócĂŞ
Przez jakiÂś czas chciaÂł byĂŚ sam... WyszedÂł z domku... {NMM}
Sakura budzÂąc siĂŞ miaÂła nadziejĂŞ ,Âże zobaczy Keia obok i to Âże zrobi im Âśniadanie ,a tu okazaÂło siĂŞ ,Âże go nie ma..WstaÂła jak zwykle zdenerwowana ,ale potem zauwaÂżajÂąc karteczkĂŞ bardziej siĂŞ uspokoiÂła czytajÂąc jÂą ,ale i tak byÂła smutna ,bo przecieÂż mógÂł jÂą wzi¹Ì ze sobÂą a dzieciom zostawiĂŚ cih klony jak musiaÂł koniecznie gdzieÂś wyjœÌ ,a ona nie chciaÂła sama siedzieĂŚ ,ale juÂż nie miaÂła siÂły do tego jego ciÂągÂłego wychodzenia ,wiĂŞc po prostu poszÂła siĂŞ umyĂŚ , a gdy to zrobiÂła i byÂła juÂż ubrana w swoje codzienne ciuchy poszÂła do kuchni by coÂś zjeœÌ...Po tym wszystkim wróciÂła do pokoju ,by byĂŚ przy dzieciach , a gdy juÂż doszÂła i usiadÂła obok ich ÂłóÂżeczka ,one nadal sÂłodko spaÂły i wolaÂła ,Âżeby caÂły czas jeszcze ÂśniÂły ,gdyÂż sama sobie z nimi nie poradzi bez Keia ,wiĂŞc czekaÂła na niego z utĂŞsknieniem ,a dzieci nie wskazywaÂły na to by miaÂły siĂŞ zbudziĂŚ prĂŞdko...
Keishi spokojnie wszedÂł do domku... Jego ubranie byÂło caÂłkiem przemoczone, wiĂŞc zdj¹³ je, wzi¹³ pryszniĂŚ i ubraÂł Âświerze. ZauwaÂżyÂł brak swojego oÂłówka ale siĂŞ tym nie przej¹³. MiaÂł ich jeszcze sporo... WszedÂł do sypialni i usiadÂł koÂło Sakury. Przez chwilĂŞ milczaÂł... Jednak po chwili pocaÂłowaÂł ukochanÂą tak jak robiÂł to dawniej...
- Witaj skarbie... Wybacz, Âże wyszedÂłem nie mówiÂąc ci o niczym... - powiedziaÂł czuÂłym tonem. Sakura od razu mogÂła zauwaÂżyĂŚ, ze jest jakiÂś inny... Jakby bardziej oÂżywiony i radosny... Smutek, który wci¹¿yÂł na nim ostatnimi dniami znikn¹³ bez Âśladu... WróciÂł stary Keishi... Taki jakiego pamiĂŞtaÂła...
UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ jednoczeÂśnie dziwiÂąc siĂŞ ,Âże jest taki radosny , gdyÂż ostatnio za szczĂŞÂśliwy to nie byÂł ,ale odwzajemniÂła pocaÂłunek ...-Co siĂŞ nagle staÂło , Âże taki jesteÂś szczĂŞÂśliwy jak dawniej?A po za tym to jest trochĂŞ dziwne , gdyÂż to by byÂło bardzo podejrzane ,Âże najpierw jesteÂś zaÂłamany a potem taki Happy..Nie poznajĂŞ CiĂŞ , gdyÂż przez zaÂły czas byÂłeÂś nie taki jaki powinieneÂś byĂŚ..-mówiÂła do niego spokojnym tonem gÂłosu i nie wiedzÂąc czemu zaczĂŞÂła mieĂŚ lekkie podejrzenia ,Âże ktoÂś podszyÂł siĂŞ pod Keia i udaje go ,wiĂŞc czekaÂła spokojnie co siĂŞ dalej wydarzy..
Keishi patrzy³ na zdziwiona minê Sakury... Ma³o nie wybuchn¹³ œmiechem... Jednak nie zrobi³ tego...
- WidziaÂłem siĂŞ z Zato... Ona... CaÂły czas jest przy mnie... - wyjaÂśniÂł cicho...
- ByÂłem gÂłupi... MyÂślaÂłem, ze z chwilÂą Âśmierci utraciÂłem jÂą na zawsze... Jednak tak nie byÂło... - dodaÂł po chwili.
- Po za tym mam cudowna rodzinĂŞ... Ciebie... No i nasze dzieci... - Ledwie wypowiedziaÂł te sÂłowa dzieci obudziÂły siĂŞ i zaczĂŞÂły pÂłakaĂŚ... WyraÂźnie byÂły gÂłodne...
UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ czule ,i juÂż na pewno wiedziaÂła ,Âże to jest prawdziwy Kei.- To miÂło..Fajnie ,Âże chociaÂż Zato caÂły czas jest przy Tobie ,moÂże nie materialnie ,ale duchowo.. Wiesz,bardzo siĂŞ cieszĂŞ,Âże w koĂącu jesteÂś radosny i taki rozpromieniony..-powiedziaÂła z uÂśmiechem po czym przytuliÂła siĂŞ do Keia ,a poniewaÂż miaÂła ochotĂŞ go pocaÂłowaĂŚ ,zrobiÂła to ,ale bardzo namiĂŞtnie, gdyÂż dawno nie czuÂła takiego pocaÂłunku na swoich ustach...
Keishi odwzajemniÂł pocaÂłunek, lecz pÂłacz Reia i Namidy szybko przywoÂłaÂł go do rzeczywistoÂści... PodszedÂł do koÂłyski i wzi¹³ syna na rĂŞce próbujÂąc go uspokoiĂŚ... Bez wiĂŞkszego skutku...
- Chyba sÂą gÂłodne...
A no chyba tak..Eee to ja mam je nakarmiĂŚ swojÂą piersiÂą?-zapytaÂła siĂŞ z lekkÂą krĂŞpacjÂą ,gdyÂż to byÂło takie krepujÂące ,ale chyba domyÂśliÂła siĂŞ ,Âże tak ,gdyÂż dzieci sÂą maÂłe i potrzebujÂą jeszcze mleka matki czyli muszÂą ssaĂŚ..PodeszÂła do koÂłyski nawet nie oczekujÂąc odpowiedzi,po czym wziĂŞÂła oboje dzieci na rĂŞce rozsuwajÂąc bluzkĂŞ ,i przytykajÂąc maluchy do jej nagich piersi ,a gdy niemowlaki siĂŞ juÂż dobraÂły do mleka ssaÂły bardzo zachÂłannie ,czyli rzeczywiÂście byÂły bardzo gÂłodne...
Widz¹c jak Sakura karmi dzieci Keishi uœmiechn¹³ siê... Obserwowa³ jak dzieci chciwie ss¹ mleko. Patrzy³ jak delikatnie trzyma³a je Sakura... Mia³ rodzinê i by³ z tego powodu szczêœliwy bardzo szczêœliwy...
"Szkoda, Âże brakuje tu ciebie siostrzyczko..." - pomyÂślaÂł... WiedziaÂł jednak, Âże Zato jest przy nim i razem z nim cieszy siĂŞ z jego szczĂŞÂścia....
Gdy dzieci skoĂączyÂły ssaĂŚ ,co trwaÂło bardzo dÂługo ,wtuliÂły siĂŞ w matkĂŞ ,po czym oba zaczĂŞÂły ssaĂŚ wÂłasne palce-No widzĂŞ ,Âże nasze skarby siĂŞ najadÂły..SÂłodkie sÂą..-powiedziaÂła dumnie Sakura zasuwajÂąc ostroÂżnie swojÂą bluzkĂŞ ,tak by nie upuÂściĂŚ dzieci.-Jak myÂślisz? Co teraz one chcÂą?-zapytaÂła siĂŞ go ,gdyÂż nie wiedziaÂła czego takie maÂłe dzieci mogÂłyby chcieĂŚ..
- Pewnie tylko tego, byÂśmy byli przy nich... - Keishi uÂśmiechn¹³ siĂŞ delikatnie i aby ulÂżyĂŚ nieco Sakurze Wzi¹³ na rĂŞce Rei'a. PatrzyÂł to na niego to na NamidĂŞ... ByÂł dumnym ojcem dwójki wspaniaÂłych dzieci... UsiadÂł na ÂłóÂżku delikatnie ÂłaskoczÂąc synka po brzuchu. MaÂłemu najwyraÂźniej siĂŞ to spodobaÂło, gdyÂż ÂśmiaÂł siĂŞ wdziĂŞcznie szczerzÂąc dziÂąseÂłka...
UsiadÂła wraz z córeczkÂą obok Keia ,a gÂłaskaÂła jÂą po gÂłówce, co siĂŞ jej podobaÂło , gdyÂż widaĂŚ to byÂło po jej twarzy , na której witaÂł uÂśmieszek ,a Sakura byÂła teraz bardzo szczĂŞÂśliwa-Tak masz caÂłkowitÂą racjĂŞ..-powiedziaÂła czule do ukochanego ,a jednoczeÂśnie zaczĂŞÂła gÂładziĂŚ i Keia ,ale po policzku ,nie przestajÂąc pieÂściĂŚ Namidy ,gdyÂż bardzo jej siĂŞ to podobaÂło i nie chciaÂła ,by pÂłakaÂła ani nic..
Keishi nadal delikatnie ÂłaskotaÂł Reia... W koĂącu synek zasn¹³ wiĂŞc Kei poÂłoÂżyÂł go w koÂłysce... UsiadÂł obok trzymajÂącej NamidĂŞ Sakury i przytuliÂł jÂą do siebie... Delikatnie pocaÂłowaÂł ukochanÂą w policzek... WiĂŞcej nie mógÂł na razie zrobiĂŚ...
Córeczka po dÂługim gÂłaskaniu Sakury teÂż usnĂŞÂła ,z powodu zmĂŞczenia i najedzenia siĂŞ ,wiĂŞc Sakura wstaÂła i delikatnie poÂłoÂżyÂła NamidĂŞ obok Reia przykrywajÂąc ich koÂłdrÂą po czym z powrotem wróciÂła do Keia i przytuliÂła siĂŞ ponownie do niego . -Teraz gdy ÂśpiÂą chyba moÂżemy dokoĂączyĂŚ to co zaczĂŞliÂśmy?Mam nadziejĂŞ ,Âże masz na to ochotĂŞ ,bo ja tak ,gdyÂż ostatnio jakoÂś maÂło czuÂłoÂści byÂło..-powiedziaÂła to czule , po czym bardzo namiĂŞtnie pocaÂłowaÂła go w usta...
Keishi odwzajemni³ poca³unek... Sukura mia³a racjê dawno ju¿ nie by³o miêdzy nimi takich czu³oœci... Zacz¹³ delikatnie pieœciÌ jêzykiem jej podniebienie i mocno przytuli³ j¹ do siebie... Brakowa³o mu tej bliskoœci... Bardzo brakowa³o...
Sakurze te¿ tego bardzo brakowa³o ,a teraz by³o jej tak przyjemnie jak dawniej ..Stara³a siê w³o¿yÌ w ten poca³unek ca³e swoje uczucia co do Keia i pog³êbia³a go jeszcze bardziej g³adz¹c jêzykiem jego podniebienie , a potem ich jêzyki splata³y siê ze sob¹ w bardzo namiêtnym poca³unku ,a Sakura jeszcze mocniej siê w niego wtuli³a ,ca³y czas ca³uj¹c go z jêzyczkiem ...
Keishi nie przerywa³ poca³unku. Ca³owa³ tak namiêtnie jak wtedy gdy siê w sobie zakochali. Obj¹³ mocno Sakurê i przyci¹gn¹³ j¹ do siebie. Ich jêzyki splata³y sie ze sob¹ w mi³osnym taùcu. W koùcu przerwa³ poca³unek i patrzy³ w jej zielone oczy.
- Kocham ciĂŞ. - powiedziaÂł nie wiedzÂąc, który to juÂż raz... Jednak za kaÂżdym razem jego uczucie zdawaÂło siĂŞ rosn¹Ì. RozwijaĂŚ niczym kwiat. Taki jaki w myÂślach pielĂŞgnowaÂł...
Ja Ciebie teÂż i to bardzo..Bardzo lubiĂŞ jak mówisz do mnie takie sÂłowa ,bo wtedy czujĂŞ siĂŞ bardzo dobrze i wiem ,Âże Ty mnie teÂż kochasz i nasza miÂłoœÌ bĂŞdzie wieczna ..-powiedziaÂła bardzo czuÂłym gÂłosem do niego po czym staraÂła siĂŞ jeszcze mocniej w niego wtuliĂŚ ,a gdy siĂŞ udaÂło zaczĂŞÂła go gÂładziĂŚ dÂłoniÂą po policzku ,a jednoczeÂśnie ponownie pocaÂłowaÂła go w usta ,gdyÂż bardzo jej tego brakowaÂło ,a gdy to robili od razu czuÂła siĂŞ lepiej ,a do tego wiedziaÂła ,Âże bĂŞdÂą juÂż razem na zawsze i ich miÂłoœÌ nigdy nie zblednie tylko bĂŞdzie jeszcze bardziej siĂŞ rozwijaÂła..
Keishi odwzajemni³ poca³unek. Jednak po chwili przerwa³ go. Odsun¹³ sie od ukochanej. A potem wtuli³ sie w ni¹ tak mocno jak potrafi³... Chcia³ byÌ przy niej. Teraz i zawsze... Chcia³ chroniÌ j¹ i swoje dzieci... To mia³o byÌ jego nowe Nindo... Jego prawdziwa œcie¿ka...
Na parapecie wylÂądowaÂł maÂły, niebieski ptaszek. Niemal tak niebieski, jak oczy Kei'a choĂŚ ten b³êkit byÂł g³êbszy... ByÂł to kolor oczy Zato, gdy jeszcze byÂła zdrowa. ZwierzÂątko, a wÂłaÂściwie widmo zwierzÂątka, wfrunĂŞÂło do domu i usiadÂło w koÂłysce, obok dwójki dzieci. Stworzenie nie dotknĂŞÂło ÂśpiÂących maleĂąstw, ale wyrwaÂło sobie z ogonka piórko i ostroÂżnie poÂłoÂżyÂło je tuÂż obok maÂłej Namisy, ale tak aby puch nie ÂłaskotaÂł dziecka w nosek. Potem stworzenie bezszelestnie odrunĂŞÂło, nie chcÂąc zakÂłócaĂŚ szczĂŞÂścia dorosÂłej dwójki. MiaÂło jeszcze wiele spraw na gÂłowie, a odwiedziny nie mogÂły siĂŞ przeciÂągaĂŚ, ani chwili dÂłuÂżej niÂż to konieczne.
Keishi k¹tem oka dostrzeg³ b³êkitnego ptaszka... Uœmechn¹³ siê w duchu nadal tul¹c do siebie Sakurê...
"DziĂŞkujĂŞ siostrzyczko... Dobrze, Âże tu byÂłaÂś" - pomyÂślaÂł... Teraz byÂł pewien tego, Âże siostra bĂŞdzie z nim tak dÂługo jak to bĂŞdzie moÂżliwe... CzuÂł, Âże jego ÂścieÂżka byÂła wÂłaÂściwa... CzuÂł Âże okres rozpadu tego w co wierzyli jego rodzice zakoĂączyÂł siĂŞ... Jego dzeci byÂły na to najlepszym dowodem...
Sakura teÂż zauwaÂżyÂła tego piĂŞknego niebieskiego ptaka.-Wiesz co?PamiĂŞtasz jak poszedÂłeÂś gdzieÂś i byÂłam dÂługo sama?To ja widziaÂłam takiego samego ptaka choĂŚ tamten miaÂł taki sam kolor piór jak Twoje oczy i daÂł mi siĂŞ pogÂłaskaĂŚ co byÂło dziwne..-powiedziaÂła z uÂśmiechem na twarzy ,gdyÂż jak i ona zauwaÂżyÂła zwierzÂątko ,to wÂłaÂśnie sobie przypomniaÂła o tamtym wydarzeniu..CaÂły czas obejmowaÂła Keia ,a potem poÂłoÂżyÂła gÂłowĂŞ na jego ramieniu..
Keishi obj¹³ Sakurê ramieniem...
- To musiaÂło byĂŚ wtedy gdy walczyÂłem z Raiju na szczycie wodospadu w Taki... WiedziaÂłem, Âże mogĂŞ umrzeĂŚ... MyÂślaÂłem wtedy o tobie i dziecku... MoÂżliwe, ze ten ptak o którym mówiÂłaÂś byÂł tego ucieleÂśnieniem... - powiedziaÂł cicho... ByÂł pewien, ze ten ptak teraz byÂł w jakiÂś sposób powiÂązany z jego siostrÂą... Tylko Namida miaÂła taki g³êboki b³êkitny kolor oczu... Tylko ona...
No mogÂło byĂŚ..-powiedziaÂła mu z uÂśmiechem po czym sama go objĂŞÂła ramieniem ,ale znowu zachciaÂło jej siĂŞ go pocaÂłowaĂŚ ,wiĂŞc tak teÂż zrobiÂła ,ale na razie delikatnie ,poniewaÂż nie wiedziaÂła czy jeszcze Kei ma na to ochotĂŞ czy juÂż nie ....
Keishi odwzajemniÂł pocaÂłunek choĂŚ jakby juÂż mniej namiĂŞtnie...
- Wybacz kochanie... - powiedziaÂł uÂśmiechajÂąc siĂŞ przepraszajaco
CoÂś siĂŞ staÂło? CoÂś nie tak ?-zapytaÂła siĂŞ go ,gdyÂż byÂła zdziwiona ,Âże najpierw jest bardzo czuÂły ,a potem jakoÂś mniej..JakoÂś nie mógÂł tego zrozumieĂŚ ,wiĂŞc chciaÂła siĂŞ tego dowiedzieĂŚ i czekaÂła na to co powie..
- Nie nic... - odpowiedziaÂł Âłagodnym tonem...
- Po prostu... Jestem nieco zmĂŞczony... - powiedziaÂł cicho i przytuliÂł siĂŞ do Sakury... Sam nie rozumiaÂł czemu tak nagle straciÂł ochotĂŞ na pocaÂłunki... PoÂłoÂżyÂł gÂłowĂŞ na jej ramieniu...

Dodane po 44 minutach:

Do drzwi domku zapukaÂł mÂłody shinnobi... NosiÂł opaskĂŞ Ame...
Keishi usÂłyszaÂł pukanie...
- Wybacz kochanie... SprawdzĂŞ kto to... - powiedziaÂł i zeszedÂł na dóÂł... OtworzyÂł drzwi i zauwaÂżyÂł chÂłopaka...
- Kim jesteÂś? - zapytaÂł wyciÂągajÂąc Kunai...
- Ja... Ja jestem posÂłaĂącem z Ame-gakure... - powiedziaÂł chÂłopak.
- PosÂłaĂącem? - Keishi nadal przyglÂądaÂł siĂŞ chÂłopakowi podejrzliwie...
Kto to?-zapytaÂła siĂŞ Keia ,gdyÂż nie wiedziaÂła o co biega ,wiĂŞc miaÂła zamiar siĂŞ tego dowiedzieĂŚ ,wiĂŞc podeszÂła i stanĂŞÂła obok Keia -Co ten chÂłopak chce od nas? -zapytaÂła siĂŞ ukochanego ,po czym czekaÂła na to co siĂŞ wydarzy dalej..
ChÂłopak ukÂłoniÂł siĂŞ poÂśpiesznie.
- PrzysÂłaÂła mnie rada starszych Ame-gakure. Od kiedy zgin¹³ nasz ostatni przywódca wioska pogr¹¿yÂła siĂŞ w chaosie. Niestety Âżaden z shinnobi wioski nie jest w stanie obj¹Ì tego stanowiska... Wtedy usÂłyszeliÂśmy o panu Keishi-sama... Dowiedzenie siĂŞ gdzie aktualnie pan przebywa zajĂŞÂło nam sporo czasu... Prosimy... Niech pan poprowadzi naszÂą wioskĂŞ... - ChÂłopak padÂł na kolana patrzÂąc zarówno na Keishiego jak i na SakurĂŞ... W jego oczach malowaÂła sie niema proÂśba...
Keishi byÂł zdziwiony tym co usÂłyszaÂł... SpojrzaÂł na SakurĂŞ...
- Co o tym myÂślisz kochanie?
A daÂłbyÂś sobie radĂŞ?Musimy jeszcze siĂŞ opiekowaĂŚ dzieĂŚmi nieprawdaÂż?-zapytaÂła siĂŞ z uÂśmiechem -No ja bym byÂła za ,ale nie wiem jak Ty..-powiedziaÂła z uÂśmiechem po czym czekaÂła na to co odpowie..
Keishi uœmiechn¹³ siê do Sakury...
- Arigatou... - powiedziaÂł cicho... Po chwili przeniósÂł wzrok na chÂłopaka.
- Dobrze wiĂŞc... PrzekaÂż starszyÂźnie, Âże siĂŞ zgadzam... Pod jednym warunkiem... Moja rodzina bĂŞdzie mogÂła zamieszkaĂŚ w Ame i uzyska tamtejsze obywatelstwo...

ChÂłopak podniósÂł siĂŞ i skÂłoniÂł z szacunkiem.
- Jak pan sobie Âżyczy lordzie Amekage - powiedziaÂł spokojnie po czym opuÂściÂł domek...

Kiedy chÂłopak znikÂł Keishi spojrzaÂł na Sakure...
- CóÂż bĂŞdzie trzeba siĂŞ spakowaĂŚ... - powiedziaÂł i stworzyÂł ze 12 wodnych klonów... ZajĂŞÂły siĂŞ pakowaniem potrzebnych im rzeczy...
- Zanim pójdziemy bĂŞdĂŞ musiaÂł coÂś zrobiĂŚ... Za niedÂługo wrócĂŞ... - powiedziaÂł caÂłujÂąc delikatnie SakurĂŞ. Potem opuÂściÂł domek. {NMM}
Dobrze poczekam..-mruknĂŞÂła ,po czym sama wziĂŞÂła siĂŞ za pakowanie rzeczy i swoich i dzieci ,po czym zwróciÂła siĂŞ do jakiegoÂś klona -Dzieci smacznie ÂśpiÂą..Jak idzie Ci..znaczy wam pakowanie? -zapytaÂła siĂŞ jednego z nich , bĂŞdÂąc zakÂłopotana sytuacjÂą ,gdyÂż nie wiedziaÂła do jakiego klona ma zagadaĂŚ ,bo byÂło ich ogromna iloœÌ w jednym pomieszczeniu..
Stoj¹cy najbli¿ej Sakury klon uœmiechn¹³ siê. Zupe³nie tak jak orygina³.
- Nie jest Âźle. Zd¹¿ymy zanim Keishi wróci z nad grobu Za... - klon ugryzÂł siĂŞ w jĂŞzyk... Uznawszy,, ze powiedziaÂł zbyt duÂżo zmieszany wróciÂł do pakowania.
Z grobu Zato to chcia³eœ powiedzieÌ..Czemu nie dokoùczy³eœ?A po za tym mia³ on chyba iœÌ do Ame...-powiedzia³a zdziwiona Sakura po czym wzruszaj¹c ramionami ca³y czas pakowa³a rzeczy ,ale czeka³a a¿ on powie jej co i jak..
Klon zaÂśmiaÂł siĂŞ...
- Tego nie powiedziaÂł... Poza tym znasz go... Siostra byÂła dla niego caÂłym Âżyciem... No i jak wiesz jej duch czasem z nim rozmawia... Jednak Kei moÂże go zobaczyĂŚ jedynie w burzĂŞ, lub nocÂą... A w Kumo w tej chwili masz jedno i drugie... -wyjaÂśniÂł wracajÂąc do pakowania...
Rozumiem ..Nie gniewam siĂŞ ,bo przecieÂż wiem ,Âże Kei kochaÂł siostrĂŞ i przecieÂż nie zabraniam mu siĂŞ z niÂą nie spotykaĂŚ po mimo tego ,Âże jest widmem ..-powiedziaÂła z uÂśmiechem dalej siĂŞ pakujÂąc ,choĂŚ trochĂŞ jeszcze to potrwa..
Do mieszkania wbiegÂł ten sam mÂłody chÂłopak co wczeÂśniej...
- Mam wiadomoœÌ od Keishego-samy... Ame zosta³a zaatakowana wiêc Lord Keish wyruszy³ j¹ broniÌ... - powiedzia³ k³aniaj¹c siê z szacunkiem
O nie! Mam nadziejĂŞ ,Âże nic mu siĂŞ nie stanie..DziĂŞkujĂŞ ,Âże mnie o tym poinformowaÂłeÂś ,a teraz jak chcesz moÂżesz odejœÌ , bo jeÂżeli to wszystko chyba juÂż nie musisz tu przebywaĂŚ..-powiedziaÂła spokojnym gÂłosem do chÂłopaka i po chwili jej rzeczy i dzieci byÂły juÂż spakowane -No dobra..skoĂączyÂłam siĂŞ juÂż pakowaĂŚ ..A rzeczy Keia sÂą juÂż spakowane czy moÂże ci pomóc? -spytaÂła siĂŞ jednego z klonów jej ukochanego i tak stojÂąc czekaÂła na odpowiedÂź..
Ch³opak sk³oni³ siê i znikn¹³
- Tak chyba wszystko juÂż spakowane... - powiedziaÂł jeden z klonów. SpojrzaÂł na SakurĂŞ i uÂśmiechn¹³ siĂŞ Âłagodnie.
- Nie martw siĂŞ o niego... Da sobie radĂŞ i nie da siĂŞ zabiĂŚ... Zbyt kocha ciebie i dzieci by pozwoliĂŚ sobie na zostawienie was samych... - powiedziaÂł uspokajajÂącym tonem. Wszystkie klony trzymaÂły spakowane rzeczy. WyraÂźnie byÂły gotowe.
No to chyba moÂżna juÂż iœÌ..-powiedziaÂła ,po czym wziĂŞÂła na rĂŞce dzieci,które siĂŞ zbudziÂły ,ale Sakura je tuliÂła do siebie mocno i gÂładziÂła ,wiĂŞc byÂły spokojne..Po chwili byÂła juÂż przy drzwiach ,a tam spróbowaÂła je otworzyĂŚ ,ale niezbyt jej to wychodziÂło ,ze wzglĂŞdu na to ,Âże trzymaÂła maluchy w swoich ramionach ,wiĂŞc musiaÂła poczekaĂŚ ,aÂż jakiÂś klon ,co ma przynajmniej jednÂą rĂŞkĂŞ wolnÂą ,by otworzyÂł on drzwi..
Stoj¹cy najbli¿ej klon otworzy³ drzwi domku. Potem podobnie jak pozosta³e wzi¹³ do rêki zapakowane rzeczy. Powoli wysz³y na zewn¹trz... Zanim jednak zniknê³y w lesie ostatni raz spojrza³y na Bambusowy budynek...
- MiÂło siĂŞ tu mieszkaÂło ale cóÂż... Kei robi to dla rodziny. - powiedziaÂł jeden z nich. Po chwili koÂło domku nie byÂło juÂż Âżadnego klona... {NMK}
Sakury teÂż wraz z dzieĂŚmi po chwili juÂż nie byÂło ..Tylko zerknĂŞÂła ostatnim spojrzeniem na domek , gdyÂż tu byÂło nawet bardzo fajnie ,ale musieli siĂŞ przeprowadziĂŚ..

NMM
Keishi pojawiÂł siĂŞ koÂło domku... Po co? Sam tego nie wiedziaÂł... Nie prowadziÂła tu bezpoÂśrednia droga do Ame. A jednak coÂś go tu ciÂągnĂŞÂło... W koĂącu to tu mieszkaÂł przez tyle miesiĂŞcy... To tu ostatni raz rozmawiaÂł z siostrÂą kiedy jeszcze ÂżyÂła... UsiadÂł na progu i wyj¹³ kartkĂŞ i oÂłówek... Znów rysowaÂł... Jednak kiedy skoĂączyÂł widaĂŚ byÂło, Âże ten rysunek róÂżni siĂŞ od pozostaÂłych... Keishi narysowaÂł chyba wszystkie waÂżne postacie ze swojej przeszÂłoÂści... ÂŁÂączyÂło je jedno... UtraciÂł je... UtraciÂł bo byÂł zbyt sÂłaby by je ochroniĂŚ... Byli wiĂŞc tam rodzice... ByÂła teÂż Tayuya, takÂą jakÂą Keishi zapamiĂŞtaÂł... ByÂła i Miharu... I oczywiÂście byÂła tam teÂż Zato... Ten rysunek niczego nie dodawaÂł... ByÂł przeraÂżajÂąco rzeczywisty... KaÂżda postaĂŚ wyglÂądaÂła dokÂładnie tak jak Keishi jÂą zapamiĂŞtaÂł... I wszystkie miaÂły jakiÂś smutek w oczach... Keishi upuÂściÂł kartkĂŞ na ziemiĂŞ... Wszystkie wspomnienia zwiÂązane z tymi osobami zleciaÂły siĂŞ jak ptactwo na Âżer...
"Kuso... Czemu? Czemu zawsze tracĂŞ tych na których mi zaleÂży?" Nagle pomyÂślaÂł o Sakurze i dzieciach... Czy ich teÂż straci? Czy i ich los odbierze gdy nie bĂŞdzie siĂŞ tego spodziewaĂŚ?
- Nie... - gÂłos Keishiego niczym wiatr potoczyÂł siĂŞ po lesie... ChoĂŚby miaÂł umrzeĂŚ nie pozwoli aby staÂło im siĂŞ coÂś zÂłego... WstaÂł i ruszyÂł w kierunku Ame... rysunek leÂżaÂł porzucony na Bambusowej podÂłodze... {NMM}
Dziewczynka w peÂłnej radoÂści ucieczce z domu zapĂŞdziÂła siĂŞ na maÂła polankĂŞ w zwartym gÂąszczu lasu, na której staÂł zrobiony z bambusu domek.
A wÂłaÂściwie obuszczona chatynka.
Jeje uÂśmiech natychmiast zbladÂł, a oczy rozszerzyÂły siĂŞ ze zdumienia pod naporem niezidentyfikowanych wspomnieĂą. Dom ten napawaÂł jÂą strachem, ale równieÂż zaciekawieniem no i przedewszytkim bylo w nim coÂś swojskiego.
OstroÂżnie zajrzaÂła do wnĂŞtrza, przez otwarte na oÂścieÂż drzwi. OdwróciÂła gÂłowĂŞ, sprawdzajÂąc czy wilk siĂŞ nie zbliÂża, a potem bez dalszego wachania wkroczyÂła do Âśrodka.
Raikishi pojawiÂł siĂŞ przed domkiem... WidziaÂł wchodzÂącÂą dziewczynkĂŞ... NA razie tam nie wchodziÂł... PoÂłoÂżyÂł siĂŞ w gÂąszczu bambusowych drzewek...
Namida oglÂądaÂła zaciekawiona puste pomieszczenia. Kiedy znudziÂł jÂą parter, weszÂła na piĂŞtro. OstroÂżnie uchyliÂła pierwsze drzwi i zajrzaÂła do Âśrodka. Pokój tak jak caÂły domek byÂł schludny i caÂłkiem pusty. Ale poÂśrodku leÂżaÂła kartka. Kiedy maÂła Nami jÂą podniosÂła zobaczyÂła rysunek. Nagle coÂś wpadÂło jej do gÂłowy. ZbiegÂła szybko na dóÂł, uprzednio chowajÂąc rysunek w faÂłdy szala i juÂż miaÂła wybiec przed domek drzwiami, kiedy kÂątem oka dostrzegÂła wilczka. Najpierwsz pomyÂślaÂła, Âże lepiej siĂŞ przed nim nie zdradzaĂŚ, ale potem wpadÂła na jeszcze bardziej szataĂąski pomysÂł.
WyszÂła na zewnÂątrz i zwróciÂła sie do szczeniaka.
- ChodÂźmy do domu, zanim ktokolwiek siĂŞ zorientuje Âże zniknĂŞÂłam. I jak coÂś to mnie tu nie byÂło. - powiedziaÂła i pobiegÂła spowrotem do domu.
[nmm]
- Jak chcesz ale Keishi i tak dowie siê prawdy... Nawet jeœli mu o tym nie powiem...-mrukn¹³ niezbyt zadowolony wilczek {NMS}
Neko przez dÂługi czas b³¹kaÂła siĂŞ po lesie szukajÂąc miejsca nadajÂącego siĂŞ na schronienie... W koĂącu natrafiÂła na tÂą chatkĂŞ... Czu³¹ bijÂący od niej zapach wujka Keishiego ale sÂłaby... Nie byÂło go tu od dawna... Bardzo dawna... WeszÂła do Âśrodka. CzêœÌ bambusowych sprzĂŞtów byÂła nietkniĂŞta, w tym i szkielet ÂłóÂżka na piĂŞtrze. Dziewczynka poÂłoÂżyÂła na nim materac, który zabraÂła z domu i kontynuowaÂła oglĂŞdziny. Placyk za domem idealnie nadawaÂł siĂŞ na maÂły ogródek a pobliskie jeziorko i wpÂływajÂący do niego strumieĂą zapewniaÂły ÂźródÂło wody... Neko zakasaÂła rĂŞkawy i zabraÂła siĂŞ za sprzÂątanie domku. ZajĂŞÂło jej to doœÌ sporo czasu. Na póÂłeczce w sypialni rozÂłoÂżyÂła swoje zwoje z technikami... PaliÂła jÂą tĂŞsknota za mamÂą ale wiedziaÂła, Âże zrobiÂła to co uznaÂła za najlepsze... Tak byĂŚ musiaÂło inaczej zawsze staÂłaby mamie na drodze do szczĂŞÂścia... ZjadÂła skromny posiÂłek i poÂłoÂżyÂła siĂŞ na ÂłóÂżku... Wszystkimi znanymi metodami staraÂła siĂŞ stÂłumiĂŚ tÂą tĂŞsknotĂŞ choĂŚ bezskutecznie... PÂłakaÂła cicho tak aby nawet jej suczka tego nie sÂłyszaÂła.... MusiaÂła byĂŚ silna... MusiaÂła...
Nagle Neko poczuÂła bolesne ukÂłucie. WiedziaÂła, Âże mama znalazÂła list i... ÂŻe cierpi. Dziewczynka w jakiÂś niewytÂłumaczalny czuÂła ten ból. ZacisnĂŞÂła zĂŞby aby nie krzykn¹Ì. Potem to wszystko znikÂło. Jednak Neko nie poczuÂła siĂŞ lepiej. ZacisnĂŞÂła dÂłoĂą w piÂąstkĂŞ i uderzyÂła o ÂścianĂŞ. ZabolaÂło ale o to jej chodziÂło. UderzaÂła raz za razem zadajÂąc sobie wci¹¿ te same pytania.
"Dlaczego? Dlaczego ona pÂłacze? Czemu ja to boli? PrzecieÂż zrobiÂłam to dla niej. ChcĂŞ by byÂła szczĂŞÂśliwa a ona pÂłacze. Jak moÂże? Jak ona Âśmie?" - Neko zaczĂŞÂła pÂłakaĂŚ ze wÂściekÂłoÂści. ZÂła na siebie, zÂła na mamĂŞ. ZÂła na caÂły Âświat. PÂłakaÂła przy³¹czajÂąc siĂŞ do pÂłaczu rozbrzmiewajÂącego daleko stÂąd. W miejscu, które nazywaÂła domem.

Tenshi sÂłyszaÂła pÂłacz swojej pani. Lata spĂŞdzone przy Neko nauczyÂły jÂą niemal idealnie odczytywaĂŚ nastrój i jego przyczynĂŞ... Niemal bezszelestnie suczka wyszÂła z domku. [NMP]
Neko przestaÂła w koĂącu pÂłakaĂŚ... ByÂła zÂła i samotna... Nawet Tenshi gdzieÂś poszÂła. Dziewczynka skuliÂła siĂŞ i objĂŞÂła rekoma kolana... Nie wiedziaÂła co powinna ze sobÂą zrobiĂŚ. ZabraÂła znów swoje zwoje i schowaÂła do plecaka... RzuciÂła go w kÂąt... ByÂła zagubiona... Prawdziwie sama po raz pierwszy w Âżyciu... Nie wiedziaÂła co ze sobÂą zobiĂŚ... ZabraÂła plecak i ruszyÂła przed siebie... SzÂła w kierunku jedynego miejsca o jakim byÂła w stanie myÂśleĂŚ... {NMM}
Neko w koĂącu znalazÂła siĂŞ w bambusowej chatce. Miejsu gdzie mogÂła czuĂŚ siĂŞ bezpiecznie, jako Âże wÂłaÂściwie tylko 3 osoby o tym miejscu wiedziaÂły. Wujek Keishi i jego dzieci. No i ona sama. Tu nikt nie niepokoiÂłby jej. MogÂła spokojnie siĂŞ uczyĂŚ i trenowaĂŚ. Na razie jednak poÂłoÂżyÂła siĂŞ na ÂłóÂżku. OdpoczywaÂła po podróÂży...
Neko odpoczywaÂłaÂś sobie w ciszy i spokoju. Nic nie zakÂłucaÂło twojego wolnego czasu. Pogoda siĂŞ pogorzyÂła. Niebo byÂło zachmurzone a nagÂłe oberwanie chmury byÂło tak niespodziewane Âże aÂż ciĂŞ wystraszyÂło. Teraz padaÂł ulewny deszcz. W oddali byÂło sÂłychaĂŚ pioruny a w oknie widaĂŚ byÂło bÂłyski. Jak dobrze Âże nie jesteÂś teraz na zewnÂątrz. Chatka dwaÂła ochronĂŞ przed wiatrem i deszczem. Nagle usÂłyszaÂłamÂś gwaÂłtowne dobianie siĂŞ do drzwi twojej chatki. Ale kto to mógÂł byĂŚ? Przeciez nikt nie wie o tym miejscu. Czyzby byÂł to ktoÂś z twojej rodziny?
- Osochozi? - Neko nie do koĂąca przytomna otworzyÂła oczy sÂłyszÂąc dobijanie siĂŞ do chatki... Zaraz... Dobijanie siĂŞ? PrzecieÂż kaÂżda osoba, która mogÂłaby odnaleŸÌ to miejsce weszÂłaby bez pukania. WiĂŞc ten ktoÂś musiaÂł trafiĂŚ tu przypadkowo. Nadal trÂąc zaspane oczy podeszÂła do drzwi zapominajÂąc o tym, Âże nadal ubrana byÂła w nocnÂą koszulĂŞ. Wci¹¿ zaspana otworzyÂła je. BiaÂła suczka równieÂż niezbyt przytomna staÂła za swojÂą paniÂą niczym straÂżnik.
Gdy tylko otworzyÂłaÂś drzwi do twojej chatki weszÂła kobieta z maleĂąkim dzieckiem na rĂŞkach. ByÂła caÂła przemoczona. Ubrana w szary pÂłaszcz z kapturem. Jej dzieciÂątko owiniĂŞte w kocyk tego samego odcienia szaroÂści.

-Bardzo przepraszam za najÂście, proszĂŞ czy moÂżesz udzieliĂŚ nam schronienia na czas tej strasznej burzy. WybiraÂłam siĂŞ wÂłaÂśnie do rodziny, gdy zboczyÂłam z trasy szukajac skrótu i zab³¹dziÂłam, zÂłapaÂła nas ta ulewa i wtedy Amatarsu zesÂłaÂła mi swÂą ÂłaskĂŞ. TrafiÂłam na twój dom.

Kobieta byÂła bardzo przejĂŞta. WidaĂŚ Âże caÂłkowicie zmokÂła i zmarzÂła. CaÂły czas mówiÂąc zerkaÂła na swÂą ma³¹ pociechĂŞ. Na plecach miaÂła przywiÂązany maÂły toboÂłek.
Neko nieco topornie przyswajaÂła sobie zdobyte wiadomoÂści. Rany jak byÂło siĂŞ zaspanym to naprawdĂŞ nie byÂło Âłatwe. W koĂącu, gdy dokÂładnie zrozumiaÂła wszystko co zobaczyÂła i usÂłyszaÂła spojrzaÂła na kobietĂŞ nieco przytomniej. Zaraz teÂż w lekkim poÂśpiechu usunĂŞÂła siĂŞ z drogi i gestem zaprosiÂła kobietĂŞ do Âśrodka.
- AleÂż tak, proszĂŞ - powiedziaÂła lekko zawstydzona tym, Âże kazaÂła kobiecie tak dÂługo mokn¹Ì. Tenshi równieÂż siĂŞ usunĂŞÂła jednak ona uwaÂżniej przyglÂądaÂła siĂŞ kobiecie. Kiedy ta weszÂła niczym najnormalniejszy pies zaczĂŞÂła jÂą niezbyt nachalnie obwÂąchiwaĂŚ.
Kobieta odetchnĂŞÂła z ulgÂą. ZdjĂŞÂła jednÂą rĂŞkÂą kaptur z gÂłowy. WidaĂŚ byÂło teraz jej ciemno brÂązowe wÂłosy dÂługie do ramion. ZdjĂŞÂła przemokniĂŞty pÂłasz, a toboÂłek poÂłoÂżyÂła na ziemi. Jej malutkie dizeciÂątko spaÂło. Kobieta spojrzaÂła siĂŞ z wdziĂŞcznoÂściÂą w oczach na ciebie. Nie zwróciÂła nawet uwagi na zachowanie psa.

-Jeszcze raz przepraszam, chyba ciĂŞ obudziÂłam. NaparawdĂŞ nie chciaÂła robiĂŚ kÂłopotu, gdybym byÂła sama przeczekaÂła bym burzĂŞ na dworze, ale sama rozumiesz nie chciaÂłam by moja córeczka siĂŞ rozchorowaÂła.
- Nie... Nic siê nie sta³o naprawdê. - Neko uœmiechnê³a siê lekko zak³opotana dopiero po uwadze kobiety zdaj¹c sobie sprawê, ¿e musi wygl¹daÌ doœÌ tragicznie. W³osy w nie³adzie, zaspane oczy no i fakt, ¿e nadal by³a w koszuli nocnej wyraŸnie wskazywa³y na to, ze dopiero siê obudzi³a. Przez chwile patrzy³a na kobietê z czu³oœci¹ zajmuj¹c¹ siê dzieckiem. Przypomnia³a sobie mamê... Pewnie tak samo trzyma³a j¹ na rêkach.
- ProszĂŞ niech pani usiÂądzie - mÂłoda Kunoichi wyrwaÂła siĂŞ z zadumy wskazaÂła na kanapĂŞ w jednym z pomieszczeĂą.
- PrzygotujĂŞ coÂś gorÂącego do picia. Powinna siĂŞ pani rozgrzaĂŚ. - dodaÂła i zniknĂŞÂła w kuchni. Tenshi tymczasem poÂłoÂżyÂła siĂŞ pod ÂścianÂą i co jakiÂś czas zerkaÂła w kierunku kobiety.
Kobieta skinĂŞÂła gÂłowÂą i usiadÂła na kanapie. Pogoda za oknem byÂła fatalna. ByÂłaÂś w kuchni przygotowujÂąc herbatĂŞ. Gdy nagle uslyszaÂłaÂś Âłomot od strony drzi. BrzmiaÂło to tak jakby ktoÂś uderzaÂł metakowym prĂŞtem o wejÂście. Twój pies zerwaÂł siĂŞ na równe nogi i pobiegÂł do wejÂścia. CaÂły czas warczaÂł. ByÂł poddenerwowany. A raczej caÂłkowicie w bojowym nastroju, wyczuwaÂł Âże za drzwiami jest ktoÂś lub coÂś bardzo zÂłego...
Warczenie Tenshi uÂświadomiÂło Neko jedno cokolwiek staÂło za drzwiami nie przejawiaÂło raczej chĂŞci na przyjacielskÂą rozmowĂŞ... A ona co gorsza nie miaÂła przy sobie Âżadnej broni... Nawet wiernego bata. ZapominajÂąc zupeÂłnie o nastawionej wodzie Neko weszÂła do korytarza. StojÂąc w cieniu zÂłoÂżyÂła pieczĂŞcie do Kagehokou. Gdy juÂż wniknĂŞÂła w cieĂą najzwyklej w Âświecie wyszÂła z domu i uwaÂżnie obserwowaÂła osobĂŞ stojÂącÂą przed drzwiami.
UdaÂło ci siĂŞ przedostaĂŚ przez cieĂą. ByÂłaÂś teraz na zewnÂątrz domu. UjrzaÂłaÂś dziwnÂą istotĂŞ rodem z koszmarów. ByÂł to czÂłowiek o cechach zwierzecych, miaÂł koÂźle rogi, czerwone Âślepia, kopyta a w rĂŞkach trzymaÂł dwa metalowe prĂŞty. CaÂły poroÂśniĂŞty grubym czarnym futrem. Ale co taka kreatura robiÂła przed twoim domkiem? Potwór byÂł wÂściekÂły a z pyska toczyÂła mu siĂŞ biaÂła piana. Nie wiesz jak dÂługo twoje drzwi wytrzymajÂą napieranie potwora. A w Âśrodku byÂła kobieta z niewinnym dzieciÂątkiem...
Neko zamarÂła widzÂąc tÂą paskudĂŞ... Co... Co to byÂło? Zaraz wróciÂła przestraszona do domu i wyszÂła z cienia. Nie byÂło czasu na zbĂŞdne myÂślenie...
- Tenshi Pilnuj... - powiedziaÂła zdenerwowana do suczki majÂąc na myÂśli kobietĂŞ i dziecko. Suczka choĂŚ nie spuszczajÂąc oczu z drzwi i nadal warczÂąc cofnĂŞÂła siĂŞ pilnujÂąc goÂści. Neko zaÂś niczym huragan pobiegÂła na górĂŞ do sypialni... Nie miaÂła czasu siĂŞ ubraĂŚ. Jedynie zabraÂła bat i kaburĂŞ z shurikenami, którÂą poÂśpiesznie przywiÂązaÂła do uda i ukryÂła pod koszulÂą. Potem zeszÂła... SpojrzaÂła na kobietĂŞ powaÂżnie a jednak z lekkim uÂśmiechem.
- Prosze siĂŞ nie baĂŚ... Wszystko bĂŞdzie dobrze
Kobieta byÂła przeraÂżona. Ledwo udaÂło siĂŞ jej skin¹Ì gÂłowÂą. HaÂłas obudziÂł jej ma³¹ córeczkĂŞ. Dziecko zaczĂŞÂło gÂłoÂśno pÂłakaĂŚ. Matka próbowaÂła uspokoiĂŚ i uciszyĂŚ dziecko. Bez skutecznie. Potwór przedarÂł siĂŞ wywarzajÂąc drzwi. Zamek nie wytrzymaÂł. Potwór wpadÂł do domku i rozglÂądaÂł siĂŞ swoim wÂściekÂłym spojrzeniem. ByÂł w furii. SpojrzÂła na ciebie i psa a nastĂŞpnie na kobietĂŞ z dzieckiem. RzuciÂł siĂŞ wÂłaÂśnie na nie. BiegÂł szybko. ChciaÂł ciĂŞ minoĂŚ i w szale pozreĂŚ kobietĂŞ. Ta krzyczaÂła przestraszona jak maÂło kto. ChwyciÂła dziecko i pobiegÂła po schodach na piĂŞtro. Potwór staÂł teraz do ciebie plecami. WyraÂźnie nie byÂłaÂś celem jego ataku...
- Nie... Nie tkniesz ich... Nie tkniesz!! - Neko niemal krzyknĂŞÂła KupiÂła wzrok na schodach. ZÂłoÂżyÂła pieczĂŞcie aktywujÂąc TechnikĂŞ swojej mamy. Nakau Shoni no jutsu... OkrÂągÂła tarcza powinna uniemoÂżliwiĂŚ temu czemuÂś wejÂście na górĂŞ. Neko zÂłoÂżyÂła kolejne pieczecie wkÂładajÂąc w to swojÂą chakrĂŞ Suiton. Wodne pociski poleciaÂły w kierunku istoty. JednoczeÂśnie z tym staÂły siĂŞ dwie rzeczy... Neko trzasnĂŞÂła batem w plecy potwora zaÂś Tenshi wyraÂźnie zÂła zaczĂŞÂła zbliÂżaĂŚ siĂŞ do niego warczÂąc wÂściekle.

1000pch - 250pch = 750pch
StworzyÂłaÂś swÂą barierĂŞ uniemoÂżliwiajÂąc potworowi przejÂście. NastĂŞpnie z kopuÂły wystrzeliÂł pocisk ztworzony w wody. OdrzuciÂł na parĂŞ kroków potwora lecz ten dalej trzymaÂł równowagĂŞ. Wtedy to zdzieli³¹œ go batem po plecach. ByÂł wÂściekÂły. Bez namysÂłu rzuciÂł siĂŞ na twojego psa który staÂł bliÂżej niÂż ty. UderzyÂł go energicznie swÂą ÂłapÂą. Psa odrzuciÂło na kilka metrów. Twój pupil zaskamlaÂł ÂżaÂłoÂżnie. Przeciwnik staÂł teraz od ciebie oddalony o 3m. Od psa natomiast na 5m. ZauwaÂżyÂłaÂś Âże jest szybki silny i wytrzymaÂły ale kierujÂą niem instynkty zwierzĂŞcia, napewno nie jest istotÂą rozumnÂą, jego gÂłupotĂŞ moÂżna by wykorzystaĂŚ...
- Tenshi!! - Neko krzyknĂŞÂła widzÂąc jak suczka odleciaÂła. Nie byÂło czasu na zbytnie myÂślenie... Pierwsza zasada... PrzeÂżyĂŚ. Oczy dziewczynki zwĂŞziÂły siĂŞ... Teraz byÂły niczym szparki u kota. ChwilĂŞ póÂźniej dwa shurikeny poleciaÂły w kierunku potwora. W tym samym czasie kolejne 2 pociski wystrzeliÂły z bariery. Neko zaÂś niby zwierze przywarÂła do podÂłogi. To coÂś stanowiÂło zagroÂżenie... MusiaÂło umrzeĂŚ... ByÂła gotowa uskoczyĂŚ w razie ataku by po chwili znów rzuciĂŚ kolejne shurikeny.

710pch.
Atak byÂł szybki i zdecydowany. BombardowaÂłaÂś go wodnymi pociskami oraz z drugiej strony shurikenami. Woda nic mu nie robiÂła poza odrzuceniem go oraz zachwianiem. Natomiast shurikeny nie wbiÂły siĂŞ za g³êboko z powodu grubego i gestego futra. Bestia odwróciÂła siĂŞ w twojÂą stronĂŞ. ZamachneÂła siĂŞ na ciebie swojÂą masywnÂą ÂłapÂą ale udaÂło ci siĂŞ uskoczyĂŚ. NastÂąpiÂła twoja kontra w postaci ataku shurikenami. TrafiÂłaÂś tym razem mocniej w prawe ramiĂŞ, (poprzednie traiÂły w plecy). Na ramionach miaÂł zdecydowanie rzadsze futro...
Neko odnotowaÂła owÂą róÂżnicĂŞ w "pancerzu przeciwnika". CaÂły czas celowaÂła Kunaiami w ramiona potwora... Jednak bez przynajmniej jednej otwartej rany nie miaÂła najmniejszych szan na wygranÂą... MusiaÂła podejœÌ bliÂżej... Znów skupiÂła siĂŞ na technice posyÂłajÂąc tym razem nie dwa, nie trzy a aÂż 10 pocisków z wody by odwróciĂŚ uwagĂŞ stwora... Wtedy zaczĂŞÂła biec w jego kierunku, trzymajÂąc siĂŞ cieni... JeÂśli zajdzie taka potrzeba uniknie ciosu wnikajÂąc w jeden z nich po czym wyskoczy by zadaĂŚ jak najmocniejsze ciĂŞcie w jednÂą z Âłap... Tak by mocna krwawiÂło...

510pch (460 jeÂśli wniknie w cieĂą)
Atak wodnymi pociskami skutecznie odwróciÂł uwagĂŞ potwora. Ty natomiast ruszyÂłaÂś prosto na niego. UderzyÂłaÂś w niego z caÂłej siÂły swym kunajem. Od barku do Âłokcia zrobiÂłaÂś potĂŞÂżnÂą krawiÂącÂą ranĂŞ. Jednak rozwÂścieczony potwór nie zwracaÂł uwagi na ból. To dodawaÂło siÂły jego furii. PochwyciÂł ciĂŞ. Nie zd¹¿yÂłaÂś uciec w cieĂą. ChciaÂł ciĂŞ zgnieœÌ. Obiema rĂŞkoma trzymaÂł ciĂŞ w zelaznym uÂścisku. CzuÂłaÂś ból jaki ci sprawiaÂł. Lada chwila a wyciÂśnie z ciebie Âżycie. ZamknĂŞÂłaÂś oczy. StraciÂłaÂś kontakt ze Âświatem rzeczywistym. ByÂłaÂś gdzieÂś w pustce pogr¹¿onej w mroku. SÂłyszaÂłaÂś tylko groÂźne warczenie psa, ogromnego psa, piĂŞcio ogoniastej besti. Nagle przed tobÂą pojawiÂła siĂŞ ogromna klatka a wewnÂątrz demon...
Boli... To strasznie boli... Neko nie czuÂła nic poza bólem... Czy tak ma siĂŞ skoĂączyĂŚ jej historia? Zginie ona a potem ta kobieta z dzieckiem? UsiÂłowaÂła walczyĂŚ jednak uÂścisk byÂł za mocny... Jeszcze trochĂŞ... Jeszcze trochĂŞ bólu a to siĂŞ skoĂączy. Bestia zÂłamie jej koÂści a ona bĂŞdzie wolna. ZupeÂłnie wolna... OsuwaÂła siĂŞ w pustkĂŞ... Powoli przestawaÂła cokolwiek czuĂŚ. Wtedy usÂłyszaÂła warczenie. Tenshi? Nie... Uciekaj Tenshi! Ale czy to na pewno byÂła jej suczka? Nie... Ten pies byÂł wiĂŞkszy od biaÂłej Husky... SÂłyszaÂła juÂż jego gÂłos. W koszmarach gdy jÂą goniÂł... A gdy mu siĂŞ udawaÂła wykonywaÂł skok w jej kierunku. StaÂła przed wielkÂą klatkÂą... A za prĂŞtami staÂł wielki pies... Taki jak w jej snach: Wielki o biaÂłej sierÂści i piĂŞciu ogonach... A od kaÂżdego z nich biÂła moc innego ÂżywioÂłu... SzczerzyÂł kÂły warczÂąc.
- Beznadziejnie... Tyle potencjalnych schronieĂą a ja musiaÂłem wybraĂŚ tak sÂłabe ludzkie szczeniĂŞ... - warkn¹³ wyraÂźnie zÂły. Neko byÂła przeraÂżona... PatrzyÂła na psa próbujÂąc usunaĂŚ siĂŞ jak najdalej od klatki. Jednak nie mogÂła...
- Kim... Nie, czym jesteÂś? - wydukaÂła z trudem opanowujÂąc strach. Na jej sÂłowa pies zaÂśmiaÂł siĂŞ ponuro...
- Hokou... PiĂŞcioogoniasty Hokou. - odpowiedziaÂł dumnie patrzÂąc na dziewczynkĂŞ czarnymi oczami. Mimo wszystko czaiÂła siĂŞ w nich duma demonicznego rodu.
- D-d-demon? J-j-jesteÂś d-d-demonem? - zapytaÂła juÂż nie kryjÂąc swojego strachu.
- Do diaska i to jeszcze gÂłupia... Tak jestem demonem i czy ci siĂŞ to podoba czy nie od dwóch lat mieszkam sobie w twojej duszy... - odpowiedziaÂł coraz bardziej niezadowolony. Neko jakby odzyskaÂła odwagĂŞ sÂłyszÂąc jawnÂą zniewagĂŞ... Ona gÂłupia?
- Nie jestem gÂłupia! I nie chcĂŞ ciĂŞ tu! WynoÂś siĂŞ! - powiedziaÂła na tyle hardo na ile zdoÂłaÂła. Na jej sÂłowa pies znów westchn¹³...
- MówiÂłem... GÂłupia... JeÂśli wyniosĂŞ siĂŞ z twojej duszy zginiesz. Chcesz tego? JeÂśli zginiesz kto pomoÂże tej sÂłabej kobiecie i jej córeczce, która nie zawiniÂła nikomu? - zapytaÂł z czymÂś co na psim pysku moÂżna by nazwaĂŚ szyderczym uÂśmiechem, Neko zmieszaÂła siĂŞ lekko i spuÂściÂła wzrok...
- I tak zaraz zginĂŞ... - ledwie skoĂączyÂła a pies znów westchn¹³... IleÂż on tych gÂłupot bĂŞdzie musiaÂł siĂŞ nasÂłuchaĂŚ?
- Bogowie... I jeszcze poddaje siĂŞ tak Âłatwo... Nie zginiesz tu gÂłupia dziewucho. Twoja ÂśmierĂŚ oznacza mojÂą a do tego mi nie Âśpieszno... PomogĂŞ ci... - powiedziaÂł odwracajÂąc pysk jakby ostatnie sÂłowa byÂły czymÂś wstydliwym.
- PomoÂżesz? Jak? - Neko niezbyt rozumiaÂła o co chodzi...
- Przejmê kontrolê. Naruszê t¹ pieczêÌ na klatce i uwolniê czêœÌ mojej mocy. Jeden ogon powinien wystarczyÌ... - odpowiedzia³ beznamiêtnie.
- Ale... Co ze mnÂą? - pytanie zawisÂło w powietrzu niczym wyrok.
- Nie zginiesz... Nie zamierzam wyzwalaĂŚ wiĂŞcej ogonów wiĂŞc... Zachowasz ÂświadomoœÌ. Potem wrócĂŞ do klatki. Nie zamierzam pozwoliĂŚ tym domorosÂłym Âłowcom demonów na wytropienie mnie... Za duÂży kÂłopot. Poza tym nie lubiĂŞ mieĂŚ trupów poÂśród nosicieli... Jednak od dziÂś nic juÂż nie bĂŞdzie takie samo maÂła... AkceptujÂąc mojÂą moc bierzesz powaÂżne brzemiĂŞ... JeÂśli nie nauczysz siĂŞ kontrolowaĂŚ mojej mocy zginiesz. Poza tym ludzie rzÂądni mojej mocy bĂŞdÂą na ciebie polowaĂŚ. WiĂŞc jak? Giniemy teraz czy pozwolisz mi dziaÂłaĂŚ a potem... Zaczniesz ĂŚwiczyĂŚ by choĂŚ w czĂŞÂści mnie kontrolowaĂŚ? - zapytaÂł powaÂżnie... Jego czarne oczy utkwiÂły w oczach tej samej barwy jakie miaÂła dziewczynka... Jej czarne wÂłosy falowaÂły na niewidocznym wietrze...
- Zrób to... - powiedziaÂła stanowczo.
____________________________________________________________

Z ciaÂła dziewczynki zaczĂŞÂła wydobywaĂŚ siĂŞ biaÂła chakra formujÂąc wokóÂł niej powÂłokĂŞ z jednym ogonem... Ogonem od którego biÂła moc ÂżywioÂłu wody. Chakra ta powinna parzyĂŚ ÂłapĂŞ besti... Z gardÂła Neko wydobyÂło siĂŞ ciche warkniĂŞcie.
Chakra demona zaczĂŞÂła siĂŞ wyzwalaĂŚ. BiaÂła powÂłoka zaczĂŞÂła spowijaĂŚ ciaÂło dziewczynki, a potwór mimo wolnie rozluÂźniaÂł uÂścisk pod napÂływem nieznanej mu mocy. WkoĂącu zacz¹³ siĂŞ formowaĂŚ pierwszy ogon, ogon wody. Potwór nie utrzymaÂł mÂłodej junchiuriki i upuÂściÂł jÂą. Ta z gracjÂą odskoczyaÂł na ziemiĂŞ... Chakra biaÂłego psa byÂła niezwykle potĂŞÂżna... ByÂło czuĂŚ bijÂącÂą energiĂŞ od dziecka...
Neko nadal warczaÂła. A wÂłaÂściwie jedynie przy³¹czyÂła siĂŞ do warczenia demona... Mieli wspólny cel... PrzeÂżyĂŚ. Tarcza kopuÂła znów zasypaÂła potwora pociskami... 20 wodnych pocisków pomknĂŞÂło jeden po drugim a potem... Neko i Hokou wspólnie zaatakowali z furiÂą i si³¹ bÂłyskawicy. Setki silnych niekontrolowanych ciosów spadaÂło na ramiona i tors bestii... KopniĂŞcia, ciosy piĂŞÂściÂą i drapniĂŞcia pazurami w jaki przeksztaÂłciÂły siĂŞ paznokcie Neko. Dziewczynka przeskoczyÂła nad bestiÂą i seriÂą uderzeĂą zamierzaÂła zepchn¹Ì potwora na zewnÂątrz... JeÂśli zniszczy domek kobieta i maÂła dziewczynka zginÂą...
Twoja nieokieÂłznana furia i natura psiego demona wzieÂły nad tobÂą górĂŞ. Seria pocisków zasypaÂła potwora totalnie go dezorientujÂąc. NastĂŞpnie rzuciÂłaÂś siĂŞ na przeciwnika. Twój szaÂł byÂł niepowstrzymany. ZrobiÂłaÂś z niego mokrÂą plame totalnie nieszczÂąc wszystko dookoÂła. Domek posypaÂł siĂŞ niczym wierza z kart pod naporem mocy demona. Kobieta i dzieko zgineÂły zgniecione pod szczÂątkami domku... A ty wróciÂłaÂś do swej poprzedniej ludzkiej formy, byÂłaÂś wyczerpana fizycznie nie wspominajÂąc o strasznym bólu jaki ci doskwieraÂł. BolaÂło ciĂŞ dosÂłownie wszystko. KaÂżda komórka twego ciaÂła krzyczaÂła... Deszcz który wci¹¿ padaÂł przynosiÂł niewielkÂą ulgĂŞ przy zetkniĂŞciu siĂŞ z twoim ciaÂłem. PodbiegÂła do ciebie twoja suczka radoÂśnie merdajÂąca ogonem. Na szczĂŞÂście ona zd¹¿yÂła w porĂŞ uciec przed ÂśmierciÂą w walÂącym siĂŞ domku...

//misja niekÂąpletna, celem byÂło ochrona cywili którzy zgineli niechcÂący, ale za uwolnienie demona dostajesz +5 do statystyk do rozdysponowania oraz 35pch, dziĂŞkujĂŞ Armor //
Demon na nowo zasn¹³... A przynajmniej daÂł sobie spokój... Neko zaÂś z trudem powstrzymujÂąc ból wstaÂła... Nie zamierzaÂła próÂżnowaĂŚ. MusiaÂła odkupiĂŚ swoje winy...
ZawaliÂłaÂś maÂła... Nie utrzymaÂłaÂś mojej mocy w ryzach... Nie wiĂą siĂŞ... JakbyÂś tego nie zrobiÂła i tak by zginĂŞli. - gÂłos Demona byÂł spokojny... Nie odezwaÂł siĂŞ wiĂŞcej... Neko zaÂś odkopaÂła ciaÂła kobiety i dziecka...
- Gomenasai... - wyszeptaÂła... Razem z Tenshi wykopaÂła pÂłytki grób na niewielkiej polance. PochowaÂła zmarÂłych z peÂłnym szacunkiem oddajÂąc ich dusze Duchowi Lasu... Potem mimo bólu zabraÂła siĂŞ za odbudowĂŞ domku... PomagaÂła jej Tenshi przemieniona za pomocÂą techniki zwierzĂŞcego klona... Po kilkunastu dniach domek staÂł jak nowy...

Dodane po 12 godzinach 19 minutach:

Neko smacznie spaÂła gdy nagle obudziÂł jÂą wrzask.
- Wstawaj! Ile jeszcze zamierzasz siĂŞ leniĂŚ? - gÂłos Hokou przypominaÂł w tej chwili gÂłos sadystycznego nauczyciela, lub instruktora. Dziewczynka poderwaÂła siĂŞ e strachem.
- AleÂż Hokou-san... Jest jeszcze ciemno... - wymamrotaÂła trÂąc zaspane oczy. Od kiedy demon siĂŞ wybudziÂł takie pobudki byÂły czymÂś normalnym.
- DoœÌ jasno byÂś mogÂła trenowaĂŚ!! Chcesz aby jakieÂś Âświry pragnÂące mojej mocy zÂłapaÂły ciĂŞ i zabiÂły? Wstawaj pókim dobry... - demon wyraÂźnie nie ÂżartowaÂł. Neko wolÂąc zbytnio go nie draÂżniĂŚ wstaÂła i ubraÂła siĂŞ... WyszÂła na zewnÂątrz wykonujÂąc najróÂżniejsze ĂŚwiczenia pod dyktando demona. Skoki, symulowane ataki, biegi po lesie itp. Demon wyciskaÂł z niej siódme poty nie pozwalajÂąc na odpoczynek...
W koĂącu demon daÂł sobie spokój a Neko leÂżaÂła bez tchu na ziemi... To byÂł sadyzm. Nigdy nie trenowaÂła aÂż 5 godzin non stop na najwyÂższych obrotach. W koĂącu wstaÂła... UciĂŞÂła bambusowÂą tyczkĂŞ i opierajÂąc siĂŞ na niej ruszyÂła w g³¹b lasu. A u jej boku dreptaÂła biaÂła Husky.
Namida zmĂŞczona dotarÂła do domku. Natychmiast zmarszczyÂła brawi. CoÂś tu byÂło nie tak. Po pierwsze domek nie byÂł zbudowany z tych samych materiaÂłów co ostatnio. A po drugi strasznie capiÂło tu mokrym psem. PrzygotowaÂła na wszelki wypadek Kawarimi i ostroÂżnie weszÂła do domku.
Kiedy zaÂś nikogo nie zobaczyÂła, odetchnĂŞÂła.
"KtoÂś tu mieszka..." pomyÂślaÂła, przechadzajac sie po domku i znajdujÂąc róÂżne obce rzeczy.
Wtedy na oknie znów usiadÂł ten niebieski ptaszek i zaczaÂł wesoÂło ĂŚwierkaĂŚ.
Dziewczynka aÂż podskoczyÂła, tak jÂą ten Âświergot wystraszyÂł. Po bliÂższych oglĂŞdzinach postanowiÂła poczekac na tego, kto bezwstydnie zaj¹³ JEJ kryjówkĂŞ przed caÂłym Âświatem. UsiadÂła na progu domu i zaczĂŞÂła kruszyĂŚ buÂłkĂŞ. Po chwili przed niÂą pojawiÂł siĂŞ ptaszek, Âłakomie zajadajÂąc okruszki.
Neko wspierajÂąc siĂŞ jak to miaÂła juÂż w zwyczaju na bambusowym kijku zmierzaÂła w kierunku bambusowego domku. Jednak jeszcze wiele metrów przed nim w nozdrza uderzyÂł jÂą mocny zapach... KtoÂś tam byÂł. PoruszaÂła siĂŞ cicho po czym wniknĂŞÂła w cieĂą. Wtedy Tenshi zaszeleÂściÂła w krzakach tak by zwróciĂŚ uwagĂŞ "intruza" zaraz teÂż Neko wyÂłoniÂła siĂŞ w cieniu za progiem trzymajÂąc Kunai...
- Nie ruszaj siĂŞ albo... - zaczĂŞÂła gdy rozpoznaÂła w koĂącu osobĂŞ za plecami, której staÂła.
- Nami-chan?
- Aaa! - Namida aÂż podskoczyÂła. ZaÂś niebieski ptaszek spÂłoszony krzykiem i szelestem odfrun¹³. Dziewczynka odwróciÂła sie i na jej twarzy pojawiÂło sie zdumienie.
- Neko-chan? Co ty tu robisz? - zapytaÂła skrajnie zdumiona.
PatrzyÂła sie Neko badawczo w oczy, inaczej niÂż wczeÂśniej - teraz juÂż nie baÂła sie spoglÂądaĂŚ ludziom w oczy. StaraÂła siĂŞ wyczuĂŚ jej emocje i nastrój, lub odnaleŸÌ cokolwiek co byÂłoby niepokojÂące.
Neko zakrĂŞciÂła Kunaiem i schowaÂła go do kabury przy lewym udzie. Zbyt gwaÂłtownie. PoczuÂła ból nad lewÂą piersiÂą nieznacznie powyÂżej serca. Do diabÂła... PrzecieÂż po tej diabelskiej igle nie byÂło juÂż nawet Âśladu a nadal bolaÂło przy ruchu jak diabli.
- Mieszkam... Od trzech lat. - PowiedziaÂła majÂąc nadziejĂŞ, Âże Nami nie dostrzegÂła tego, ze siĂŞ skrzywiÂła.

Emocje Neko jakie mog³a wyczuÌ Nami nie zmieni³y siê. Najwy¿ej by³y bardziej... Stonowane. Mia³a czas by to przemyœleÌ. Jednak gdy Nami zapuœci³a siê g³êbiej w jej umys³... Z ciemnoœci wyskoczy³ bia³y ogromny pies... Warkn¹³ groŸnie i niemal skoczy³ jakby chcia³ rozerwaÌ intruza...
Namida szybko odwróciÂła wzrok, urywajÂąc kontakt.
"Co do do diaska byÂło?!"
- Hmm... To miÂło, Âże opiekujesz siĂŞ domkiem mojego taty.- powiedziaÂła wesoÂło. - Ale dlaczego nie mieszkasz u siebie, w Konosze? - dodaÂła, z dzieciĂŞcÂą ciekawoÂściÂą w gÂłosie.