Dom Minako

WeszÂłam do domu i poszÂłam do pokoju. OdÂłoÂżyÂłam torbĂŞ i i poÂłoÂżyÂłam sie na Âłózku.

Nie wiedziaÂłam kiedy zasnĂŞÂłam. WstaÂłam i poszÂłam siĂŞ umyĂŚ , ubraÂłam siĂŞ w czyste rzeczy , zjadÂłam Âśniadanie i wyszÂłam z domu
< NMM>

WeszÂłam do domu. SpakowaÂłam swoje rzeczy i zamknĂŞÂłam dom na klucz. RuszyÂłam ku bramie wioski
< NMM>

---

WeszÂłam do domu i rozejrzaÂłam siĂŞ. WszĂŞdzie zakurzone póÂłki , zdjĂŞcia a w kÂątach pajĂŞczyny. WciÂągneÂłam zapach domu.
- Ehh...ale tu mnie dawno nie by³o - powiedzia³¹m zamykaj¹Ì drzwi. Zdjê³am broù i po³o¿y³am na szafce. Zdjê³am buty i wesz³am do srodka domu
- Trzeba by tu byÂło posptrzÂątaĂŚ
Po tych sÂłowach niezwÂłocznie zabra³¹m siĂŞ do sprzÂątania. WyczyÂści³¹m kurze posprzÂąta³¹m podÂłogĂŞ itp. Kiedy skoĂączyÂłam wszystko robiĂŚ ruszyÂłam do swojego pokoju. OtworzyÂłam szafĂŞ i wyjĂŞÂłam maÂłe pudÂło. OtworzyÂłam je i moim oczom siĂŞ ukazaÂły skrzypce...skrzypce mojej mamy. UÂśmiechnĂŞÂłam sie do siebie. WyjĂŞÂłam je z pudeÂłka i przyÂłoÂżyÂłam do podbródka. NastroiÂłam je...zamknĂŞÂłam oczy i zaczeÂłam graĂŚ
Klik
Kiedy skoĂączyÂłam graĂŚ otworzyÂłam oczy. WyjrzaÂłam przez okno. Dopiero teraz zauwaÂżyÂłam piĂŞknÂą pogodĂŞ. SchowaÂłam swoje skrzypce do pudÂła i wyszÂłam z domu
~MoÂże dostane natchnienia do gry ~pomyÂślaÂłam
< NMM>
WeszÂłam do domu razem z Tano-kun. PoÂłozyÂłam skrzypce na szafce. CaÂły czas trzymaÂłam chÂłopaka za rĂŞkĂŞ. WeszÂłam do salonu i posadziÂłam Go na krzeÂśle. StaraÂłam siĂŞ najbardziej jak mogÂłam aby mu pomóc. UsiadÂłam obok Niego
- Tano-kun....trudno mi o tym mówiĂŚ...ale...zbliÂża siĂŞ wojna...- powiedziaÂłam cicho
-Wojna...?-spyta³em niepewnie, nie ruszaj¹c g³ow¹-a co mnie to obchodzi? Niech siê t³uk¹... mam to gdzieœ...-powiedzia³em beztrosko, ale smutno-z powodu mnie to wszystko mo¿e sp³on¹Ì...-doda³em.

---

SpojrzaÂłam na Niego ze smutkiem. WidziaÂłam jak cierpi. Po raz kolejny nie mogÂłam mu pomóc...po raz kolejny Go zawiodÂłam
- Tano-kun...ta wojna...wszystkie wioski bêd¹ walczyÌ...a ja...ja muszê iœÌ walczyÌ...jako Liderka stowarzyszenia...chcia³am Ci tylko powiedzieÌ..., ¿e jeœli zginê...zapomnij o mnie - szepnê³am
WstaÂłam nie chcÂąc na Niego patrzeĂŚ
- Pewnie jesteÂś zmeczony podró¿¹...zostawiĂŞ CiĂŞ teraz samego... - szepnĂŞÂłam i czekaÂłam na to co powie
-... z powodu mnie wszystko moÂże spÂłon¹Ì.... wszystko moÂże zostaĂŚ zniszczone...-ciÂągn¹³em-ale Ciebie skrzywdziĂŚ nie pozwolĂŞ!-powiedziaÂłem stanowczo, stajÂąc na równe nogi.
WyciÂągn¹³em Miecz Wilków i zaprezentowaÂłem go dumnie.
-Na ten miecz, na jego historie, na imiona na nim zapisane-nie pozwole, aby Ci siĂŞ coÂś staÂło!-gÂłowĂŞ miaÂłem zwróconÂą w stronĂŞ miecza... materialnej pamiÂątki po moim klanie.
SpojrzaÂłam na Niego najpierw z zaskoczeniem a potem uÂśmiechnê³¹m siĂŞ sÂłabo.. PodeszÂłam do Niego i spuÂściÂłam Jego miecz w dóÂł. DotknĂŞÂłam dÂłoniÂą Jego policzka
- Jedyne co chcĂŞ to abyÂś byÂł szczĂŞÂśliwy...czy ze mnÂą czy beze mnie...ale chcĂŞ abyÂś byÂł caÂły czas szczĂŞÂśliwy...abyÂś siĂŞ uÂśmiechaÂł - pogÂłaskaÂłam Go po policzku - Kocham Twój uÂśmiech....i chcĂŞ abyÂś nigdy nie byÂł sutny...wiĂŞc proszĂŞ...uÂśmiechnij siĂŞ....Kocham CiĂŞ....rozumiesz...ale jeÂśli bym zginĂŞÂła...chcĂŞ abyÂś byÂł szczĂŞÂśliwy...z kimÂś innym... - powiedziaÂłam nadal gÂładzÂąc Jego policzek
-Nie zginiesz... ju¿ ja tego dopilnuje-uœmiechn¹³em siê leciutko, opieraj¹c siê na mieczu, jak na lasce. Osobiœcie nie mia³em ochoty na uœmiechy, ale chcia³em uszczêœliwiÌ ukochan¹... zdawa³em sobie sprawê, ¿e idzie mi to nieudolnie, dlatego te¿ przesta³em udawaÌ i usiad³em z powrotem na krzeœle.
-Kogo ja oszukujê...-westchn¹³em, porzucaj¹c miecz na ziemiê.
UsiadÂłam obok Niego
- Tano-kun....co siĂŞ dzieje....proszĂŞ powiedz mi....martwiĂŞ siĂŞ o Ciebie...wiem ile wycierpiaÂłeÂś...wiem ale i tak nie mogĂŞ sobie wyobraziĂŚ ile bólu musiaÂłeÂś przeÂżyĂŚ. Nie jestem Ci w stanie pomóc....nigdy nie byÂłam....nie jestem w stanie Ci pomóĂŚ...czujĂŞ siĂŞ strasznie z tÂą myÂślÂą....powiedz mi....powiedz mi chociaÂż...co CIĂŞ trapi.... - szepnĂŞÂłam i mocno siĂŞ do Niego przytuliÂłam
Potrzebowa³¹m Jego bliskoœci. W ostatnich dniach siê czu³am tak strasznie samotna...
-Nie oszukujmy siĂŞ... goÂłym okiem widaĂŚ, Âże nie jestem w stanie CiĂŞ obroniĂŚ przed nikim.... juÂż nawet nie chodzi o moje oczy, bo z tym dajĂŞ sobie radĂŞ... ale jestem po prostu sÂłaby. SÂłaby, jak dziecko...-powiedziaÂłem, zawiÂązujÂąc opaskĂŞ na oczach.
PokrĂŞciÂłam przeczÂąco gÂłowÂą
- Nie mów tak...nie jesteÂś sÂłaby...jesteÂś bardzo silny choĂŚ sam o tym nie wiesz...Twoim atutem jest logiczne myÂślenie...umiesz przechytrzyĂŚ wroga i wystarczy Ci zaledwie 1% Twoich umiejĂŞtnoÂści aby Go pokonaĂŚ....Tano-kun ,To wÂłaÂśnie Ty moÂżesz mnie obroniĂŚ przed wszystkim....tylko Ty masz tÂą si³ê aby ochroniĂŚ mnie przed kaÂżdym zagroÂżeniem....- poÂłoÂżyÂłam mu dÂłoĂą na policzku i skierowaÂłam Jego twarz na mojÂą OparÂłam o Jego czoÂło swoje - Za to ja nie potrafiĂŞ...mogÂłam uratowaĂŚ Twoje oczy...nie zdoÂłaÂłam....nie umiem równieÂż sprawiĂŚ aby wszystkie Twoje troski zniknĂŞÂły z jednym pociÂągniĂŞciem mojej rĂŞki ...czy to po prostu oznacza , Âże nie jestem godna byĂŚ dla Ciebie tym kim jestem? - zapytaÂłam chwytajÂąc Jego rĂŞkĂŞ caÂły czas opierajaĂŚ swoje czoÂło o Jego
SÂłowa dziewczyny napoiÂły mnie nadziejÂą, jak i zmartwieniem.
-To byÂło zapisane w gwiazdach... nikt nie jest w stanie powstrzymaĂŚ kaprysów Ookami'ego. Nawet Ty.-powiedziaÂłem cicho, po czym dodaÂłem-dziĂŞkujĂŞ, Âże we mnie wierzysz... nawet nie wiesz, jak to pomogÂło.
- Zawsze bĂŞdĂŞ w Ciebie wierzyĂŚ...zawsze.. - szepnĂŞÂłam i pocaÂłowaÂłam Go delikatnie w usta
Krótki , delikatny pocaÂłunek jednak wyraÂżajÂący tyle uczuĂŚ. Tylko trosk.ChciaÂłam mu jakby powiedzieĂŚ , Âże nie jest sam. Ze zawsze moÂże na mnie liczyĂŚ. Zawsze
- Kocham CiĂŞ... - szepnĂŞÂłam
Wykrzywi³em siê, jakbym coœ powstrzymywa³... spod opaski wyp³ynê³o kilka ³ez. Zacisn¹³em rêce i zacz¹³em ³kaÌ.
-"Tyle cierpieĂą... za co mnie to spotyka? Co ja zÂłego Âświatu zrobiÂłem, Âże wszyscy moi bliscy muszÂą tak cierpieĂŚ?"-myÂślaÂłem.
-Ja te¿ Ciê kocham. Al;e czy mi³oœÌ zawsze przynosi tyle cierpieù ukochanej osobie...? Nie zrozum mnie Ÿle... ale dlaczego musisz tak cierpieÌ... przeze mnie?
WidzÂąc Âłzy cieknÂące mu po policzkach tarÂłam je kciukiem.
- Nie pÂłacz...proszĂŞ...i nie wygaduj bzdur...nie cierpiĂŞ...nigdy nie cierpiaÂłam z Twojego powodu...nigdy...czemu mówisz , Âże cierpiĂŞ skoro od czasu kiedy CiĂŞ spotkaÂłam czujĂŞ siĂŞ najszczĂŞÂśliwszÂą osobÂą na Âświecie? Nigdy nie spotkaÂło mnie taki szczĂŞÂście jak przy Tobie...czy szczĂŞÂście jest czymÂś takim jak cierpienie? Szczerze w to wÂątpiĂŞ...wiĂŞc nie wygaduj bzdur...nie wygaduj - powiedziaÂłam ciÂągle ocierajÂąc Jego twarz z Âłez
Nie odpowiedziaÂłem. Nie byÂłem w stanie. OdchyliÂłem lekko gÂłowĂŞ, aby zaraz potem oprzeĂŚ jÂą delikatnie na ramieniu dziewczyny. PodparÂłem siĂŞ lekko rĂŞkami, aby nie byĂŚ dla niej zbyt duÂżym ciĂŞÂżarem, albo Âżeby nie run¹Ì na niÂą przez utratĂŞ równowagi.
ZerknĂŞÂłam kÂątem oka na chÂłopaka. Sama oparÂłam gÂłowĂŞ o Jego ramiĂŞ przytulajÂąc siĂŞ do Niego . Nie chciaÂłam przerywaĂŚ tej ciszy ale musiaÂłam ustaliĂŚ pewnÂą sprawĂŞ
- Jutro...bĂŞdzie spotkanie dotyczÂące tej wojny....- przerwaÂłam na chwilĂŞ - Pójdziesz tam ze mnÂą ? - spytaÂłam niepewnie
Nie chciaÂłam Go martwiĂŚ takimi sprawami...ale musiaÂłam wiedzieĂŚ.
Mrukn¹³em tylko na potwierdzenie. Myœla³em... nawet nie wiedzia³em nad czym... mia³em mêtlik w g³owie... tragiczny mêtlik... chcia³em... na t¹ chwilkê po prostu... zapomnieÌ o ca³ym œwiecie i siedzieÌ tak... po prostu siedzieÌ.
-...DziĂŞkujĂŞ... - szepnĂŞÂłam
Po chwili ogarnĂŞÂłam mnie sennoœÌ. Znowu nie spaÂłam przez 3 dni.Mój uÂścisk zelÂżaÂł a moje rĂŞce zsunĂŞÂły siĂŞ wzdÂłuÂż ciaÂła. Moje ciaÂło opadÂło na chÂłopaka a gÂłowa zsunĂŞÂłam siĂŞ na Jego tors. ByÂło mi tak dobrze przy nim. Moje dÂłonie mimowolnie ÂścisnĂŞÂły w piÂąstki koszulkĂŞ chÂłopaka jakby chcÂąc aby mnie nie zostawiaÂł.Po chwili moÂżna byÂło usÂłyszeĂŚ mój równomierny oddech. ZasnĂŞÂłam. ByÂłam strasznie wyczerpana tym wszystkim. Wojna , sytuacja Tano-kun...to wszystko sprawiÂło , Âże musiaÂłam oddaliĂŚ siĂŞ do Âświata snu...
Jak najdelikatniej wzi¹³em Minako-chan na rĂŞce i poÂłoÂżyÂłem jÂą na ÂłóÂżku. ZorientowaÂłem siĂŞ, Âże ona wci¹¿ Âściska mojÂą koszulkĂŞ, co wprowadzaÂło mnie w zakÂłopotanie...
Najpierw chciaÂłem po prostu ÂściÂągn¹Ì koszulkĂŞ, ale jakaÂś siÂła mówiÂła mi, Âżebym tego nie robiÂł... Âżebym nie zostawiaÂł jej samej, mimo tego, Âże nie zamierzaÂłem opuszczaĂŚ tego pokoju...poÂłoÂżyÂłem siĂŞ na ÂłóÂżku, ale w pewnej odlegÂłoÂści... optymalnej, Âże tak powiem... i po prostu leÂżaÂłem.
Czy kierowa³o coœ mn¹? Sama nie wiem....Podczas snu ca³y czas trzymaj¹c koszulkê ch³opaka przybli¿y³am siê do Niego i przytuli³am siê do Niego. Zamrucza³am coœ przez sen.Czu³am dziêki temu ciep³o bij¹ce od cia³a ch³opaka. W g³êbi swojej podœwiadomoœci...czu³am siê taka szczêœliwa. Spa³am tak wtulona w ch³opaka jak najbli¿ej siê da³o.
// Own3d X_x //

Nie majÂąc tu specjalnie nic do gadania... hmh... nawet jeÂśli i bym miaÂł... niewaÂżne.
Zaczerwieni³em siê lekko, nie wydaj¹c najmniejszego dŸwiêku. Zosta³em tak le¿eÌ, a¿ w koùcu zasn¹³em.
Dopiero kiedy zasn¹³em, równieÂż wtuliÂłem siĂŞ w ukochanÂą(przypominajÂą mi siĂŞ kotki.. takie kuleczki, co ÂśpiÂą jeden na drugim ).
OtworzyÂłam oczy kiedy promienie sÂłoĂąca zaczĂŞÂły muskaĂŚ mojÂą twarz. Mój nieprzytomny wzrok patrzyÂł siĂŞ w jeden punkt a dokÂładniej to w mojÂą dÂłoĂą która ÂściskaÂła bluzkĂŞ chÂłopaka. ZiewnĂŞÂłam zasÂłaniajÂąc usta rĂŞkÂą. PodniosÂłam gÂłowĂŞ i zobaczyÂłam ÂśpiÂącego chÂłopaka. UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ do siebie. ZerkneÂłam na okno. ByÂło juz doœÌ póÂźno.
~ Trzeba iœÌ ~pomyœla³am
Po³o¿y³am d³où na ramieniu ch³opaka i delikatnie zaczê³am nim trz¹œÌ
- Tano-kun....Tano-kun wstawaj... - szeptaÂłam do Niego
ObudziÂłem siĂŞ niemal natychmiastowo.
-DzieĂą dobry. Jak siĂŞ spaÂło?-spytaÂłem lekko, siadajÂąc na ÂłóÂżku. ByÂłem gÂłodny, ale byÂłem w stanie to wytrzymaĂŚ.
-Która godzina?-SpytaÂłem, nie wiedzÂąc nawet czemu.
- Prawie 13...trzeba iœÌ do tego kompleksu...- powiedziaÂłam wstajÂąc - ZrobiĂŞ CI coÂś do jedzenia i ruszymy dobrze? - powiedziaÂłam kierujÂąc siĂŞ do kuchni. ByÂł to dom mojego klanu..oczywiÂście po renowacji , ale zachowaÂł swojÂą wielkoœÌ. W kuchni zaczĂŞÂłam przygotowywaĂŚ kulki ryÂżowe. Kiedy juÂż skoĂączyÂłam wróciÂłam do Tano-kun i podaÂłam mu talerz z kulkami - ProszĂŞ....Itadakimas - powiedziaÂłam z uÂśmiechem
Nagle sobie przypomniaÂłam , ¿ê jednak Tano-kun nie mógÂł iœÌ ze mnÂą do kompleksu...w koĂącu to tylko dla Kage. ScisnĂŞÂłam Jego rĂŞkĂŞ i powiedziaÂłam
- Wybacz Tano-kun....zapomniaÂłam , Âże to spotkani ejest tylko dla Kage...- powiedziaÂłam i pocaÂłowaÂłam Go w czoÂło - Nie wiem kiedy wrócĂŞ...nie czekaj na mnie....Kocham CIĂŞ i bĂŞdĂŞ tĂŞskniĂŚ - powiedziaÂłam caÂłujÂąc jeszcze Go szybko w usta i wybiegajÂąc z domu
< NMM>
ZostaÂłem sam... przez kilka godzin siedziaÂłem spokojnie, myÂślÂąc o tym wszystkim, ale w koĂącu postanowiÂłem wróciĂŚ do wioski. Zacz¹³em szukaĂŚ jakieÂś kartki, abym napisaÂł, co siĂŞ dzieje... hah! Jak? PrzecieÂż nie widziaÂłem...
Zrezygnowany opuÂściÂłem dom Minako-chan i powĂŞdrowaÂłem do Konohy.

<NMM>
Przyjecha³¹m pod dom i zsunê³am siê z konia.
~MoÂżesz odejœÌ...dziĂŞkuje za podwózkĂŞ
~ ProszĂŞ mnie wezwaĂŚ jeszcze raz jeÂśli nadejdzie taka potrzeba...to jedyne co mogĂŞ zrobiĂŚ za rekompensatĂŞ.
~Nic nie musisz robiĂŚ...do zobaczenia
KoĂą zniknaÂł a ja weszÂłam do srodka. Jak mnie tu dawno nie byÂło Wszystko zakurzone. PodeszÂłam do komody gdzie byÂły zdjĂŞcia i odkurzyÂłam je. UÂśmiechneÂłam siĂŞ pod nosem. Tak za nimi wszystkimi tĂŞskni³¹m. OdezwaÂła siĂŞ rana w mooim rmaieniu. PoszÂłam do Âłazienki gdzie od razu caÂła sie wykÂąpaÂłam i ubraÂła siew czyste rzeczy. OpatrzyÂłam sobie ramiĂŞ zwykÂłym bandaÂżem aby nie traciĂŚ chakry. Nie chciaÂło mi siĂŞ tego wszystkiego na razie porzÂądkowaĂŚ. PoÂłoÂżyÂłam sie na ÂłóÂżku i momentalnie zasnĂŞÂłam
Minko posiadaÂła prezent od Dantego, dziĂŞki któremu moÂże siĂŞ do niej natychmiastowo przenieœÌ i tak siĂŞ staÂło. Minako poczuÂła nagle zimno ogarniajÂące jej caÂłe ciaÂło , to miaÂło na celu przebudzenia jej. Dante siedziaÂłsboie na jakimÂś foteliku i spoglÂądaÂł tylko na kobietĂŞ.
- Ohayo Minako-chan .... - PowiedziaÂł wolnym i cichym tonem.
Zimno nie byÂło zbyt przyjemne.ObudziÂłam siĂŞ nie wiedzÂąc o co chodzi. PrzetarÂłam oczy kiedy usÂłyszaÂłam gÂłos. PoznaÂłam Go...trudno GO nie poznaĂŚ. OdwróciÂłam siĂŞ i zobacyzÂłam Dante. Nie mogÂłam wierzyĂŚ wÂłasnym oczom. Na mojej twarzy zawitaÂł uÂśmiech.
- Dante...Dante! - krzyknê³¹m z radoÂściÂą i szybko wstaÂłam z ÂłóÂżka i rzuciÂłam mu sie na szyjĂŞ w ramach powitania - GdzieÂś ty byÂł przez caÂły ten czasz? Nawet nie wiesz jak siĂŞ stĂŞskni³¹m za TobÂą - powiedziaÂłam z uÂśmiechem na ustach
TO nic , zĂŞ rozerwane ramie zaczeÂło dokuczac. WaÂżne , Âże mogÂłam siĂŞ przywiraĂŚ z dawnym przyjacielem
- Ech.... - WestchnÂą radoÂśnie i teÂż przytuliÂł Minako.
- Nie byÂło mnie z wielu powodów , jednym z nich jest taki , Âże opuÂściÂłem akatsuki ... musiaÂłem gdzieÂś siĂŞ zaszyĂŚ na jakiÂś czas .... stÂąd ta nieobecnoœÌ...- PowiedziaÂł Dante powaÂżnym tonem.
- A coiĂŞ wydarzyÂło podczas mojej nieobecnoÂści?= SpytaÂł siĂŞ chÂłopak.

<z/w tylko bleach obejrzĂŞ i dam posta>
// Spox //

"OderwaÂłam" siĂŞ od Niego i usiadÂłam na innym foteliku. Na mojej twarzy ciÂągle widniaÂł uÂśmiech. Jak to przybycie przyjaciela moÂże uszczĂŞÂśliwiĂŚ.
- Co siĂŞ wydarzyÂło...oprócz tego , Âże Akatsuki wci¹¿ mnie Âściga , niedawno wywinĂŞÂłam siĂŞ smierci... to ...- spojrzaÂłam na swojÂą rĂŞkĂŞ w której obracaÂłam pierÂścionek na czwartym palcu.TrochĂŞ siĂŞ zasmuciÂłam...gdzi jest osoba która mi podarowaÂła owy pierÂścionek i zadaÂła mi to waÂżne pytanie dotyczÂące przyszÂłych planó Âżyciowych. PierÂścionek zarĂŞczynowy zamieniÂł siĂŞ w sÂłoĂącu -...To nic - odparÂłam szybko rumieniÂąc siĂŞ delikatnie i patrÂąc juÂż z usmiechem na Dante
W koĂącu znaleÂźliÂśmy siĂŞ w moim rodzinnym domu. OtworzyÂłam drzwi i weszÂłam wraz z Akaru i NamidÂą do Âśrodka
- Witam w moim domu - powiedzia³¹m do nich i ich wpusci³am. - To ja teraz coœ przygotuje do jedzenia...masz na coœ ochotê Akaru? - spyta³am dziewczynki potem odpar³am do Namidy - Przygotuje te¿ herbatê - odpar³am - Tam jest salon - doda³am wskazujaÌ drzwi do pokoju
Sama zaœ ruszy³am do kuchni gdzie tam nastawi³¹m najpierw wodê na herbatê
Dom byÂł bardzo Âładnie urzÂądzony, na pewno Âładniej od jej poprzedniego mieszkania- ponoĂŚ w rezydencji.
- Nie waÂżne co. Byle duÂżo i smacznie.
PowiedziaÂła radoÂśnie na pytanie Minako.. JeÂżeli tak wyglÂąda mieszkanie Minako, to ciekawe jak bĂŞdzie wyglÂądaĂŚ dom który wybudujÂą wraz z Tano. UsiadÂła z NamidÂą w salonie. Nie wiedziaÂła jak zacz¹Ì rozmowĂŞ, byÂła trochĂŞ skrĂŞpowana. SiedziaÂła tak oczekujÂąc na rozwój wydarzeĂą.
- Sie robi! Kucharz podwójnÂą porcje dla mÂłodej damy - krzyknĂŞÂłam z kuchniz uÂśmiechem
ByÂłam szczĂŞÂśliwa tym dniem i miaÂłam nadzieje , ¿ê Akaru równiez jest zadowolona z tego obrotu sytuacji. W czasie gdy gotowaÂła siĂŞ woda ja robiÂłam kuleczki ryÂżowe , zapomnia³¹m pójsĂŚ po zakupy i niestety tylko to mi zostaÂło.
ZrobiÂłam z kilkanaÂście kuleczek ryÂżowych do tego daÂłam maÂły kubeczek sosu w którym zawdsze lubi³¹m je maczac. POstawi³¹m to wszystko na tace ak samo jak herbatĂŞ i ruszyÂłam do salonu
- ProszĂŞ...- odparÂłam stawiaajĂŚ jedzenie i herbate przed Akaru
- Smacznego ÂżyczĂŞ
- DziĂŞkujĂŞ, wyglada przepysznie. Ikabakimas! (czy jakoÂś tak
Wziê³a pierwsz¹, a zarazem najwiêksz¹ kulkê zamoczy³a w sosie i nastêpnie ca³a umieœci³a w buzi. Kiedy prze³knê³a wziê³a nastêpn¹ i nastepn¹ i nastêpn¹. Po zjedzeniu 4, wypi³a ca³¹ herbatê.
- JuÂż nie mogĂŞ.. DziĂŞkuje. ByÂło wyborne.
Namida nie zjadÂła ani kĂŞsa ryÂżu, napiÂła sie za to trochĂŞ herbaty. PrzyglÂądaÂła siĂŞ Akaru Âłagodnym, acz bystrym spojrzeniem b³êkitnych oczu. Nic nie komentowaÂła - uznaÂła Âże na komentarze jest jeszcze zbyt wczeÂśnie. Nagle uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ. W oknie za dziewczynÂą siedziaÂła wiewiórka, trzymajÂąc w Âłapkach resztki jakiegoÂś jedzenia.
- Chan, choĂŚ tutaj...- wyciÂągnĂŞÂła Âłagodnie rĂŞkĂŞ do zwierzÂątka, które ostroÂżnie skoczyÂło w jej stronĂŞ. UtykaÂło na jednÂą ÂłapkĂŞ, jednak dzielnie sobie radziÂło. - Dobrze, Âże mnie znalazÂłaÂś... Pewnie sobie pojadÂłaÂś... - pogÂłaskaÂła wiewiórkĂŞ, która nieco spÂłoszona na obcym terenie usadowiÂła siĂŞ na oparciu fotela, obserwujÂąc wszystko uwaÂżnie.
Idiotyzm... Wiem jak obÂłaskawiĂŚ wilka, czy przekonaĂŚ do siebie wiewiórkĂŞ, ale nie mam pojĂŞcia jak rozpocz¹Ì rozmowĂŞ z czÂłowiekiem... Ech...
// Itadakimas siĂŞ pisze ;]//
Sama zjadÂłam 1 kulkĂŞ ryÂżowÂą i popiÂłam herbatÂą. UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ do Akaru po czym spojrzaÂłam na Namide która siĂŞ bawiÂła z wiewiórkÂą. Po chwili jednak spytaÂłam mÂłodÂą Genishide.
- Ne , Namida-chan...na pewno wszystko ok? Wybacz jeÂśli siĂŞ mylĂŞ ale wydaje mi sie , Âże coÂś CiĂŞ trapi - odparÂłam patrzÂąc na niÂą z troskÂą
Kruk który siedziaÂł na ramieniu Akaru trochĂŞ siĂŞ wystraszyÂł wiewiórki. ZakruczaÂł i delikatnie wzleciaÂł.
- Co Kakashi nie podoba Ci siĂŞ wiewióreczka? Dlaczego? Ma taki Âładny kolor.
WziĂŞÂła kruka na dÂłoĂą po czym przybliÂżyÂł do wiewiórki. Chwila minĂŞÂła kiedy w miarĂŞ przyswoiÂł siĂŞ do nowego osobnika.
- Minako- chan, czy znalazÂłby by siĂŞ jakieÂś orzechy? Kakashi bardzo je lubi i myÂślĂŞ Âże wiewiórce teÂż by posmakowaÂły.
SpojrzaÂłam na Akaru po czym odparÂłam
- Tak raczej jakieÂś siĂŞ znajdÂą. Poczekajcie chwile - odparÂłam po czym odÂłoÂżyÂłam herbatĂŞ i ruszyÂłam do kuchni.
Troche pogrzebaÂłam w szafkach aÂż w koĂącu znalazÂłam paczkĂŞ orzechów. OtworyzÂłam jÂą i wysypaÂłam jÂą do miseczki po czym wróciÂłam do pokoju
- Wybaczcie...zapomniaÂłam o naszych zwierzĂŞcych przyjacioÂłach. ProszĂŞ - odparÂłam po cyzm znowu usiadÂłam i czekaÂłam na odpowiedÂź Namidy
Nie znam tej Namidy, MoÂże Minako ma racje i coÂś jÂą trapi
WziĂŞÂła jeden orzeszek do reki i chciaÂła daĂŚ do wiewiórce, lecz kruk pomyÂślaÂł inaczej i rzuciÂł siĂŞ na niego.
- Hej Kakashi to nie dla Ciebie, Ty tez zaraz dostaniesz.
Kiedy wiewiórka wziĂŞÂła w Âłapki orzeszka, Kakashi równieÂż dostaÂł swój przydziaÂł.
- Co chcesz wiĂŞcej?
- KRAAA!
WziĂŞÂła grasic orzechów po czym wysypaÂła je na dÂłoĂą która poÂłoÂżyÂła na kanapie. Kruka postawiÂła koÂło wiewiórki aby obydwoje mogli jeœÌ ile tyle chcÂą.
- ProszĂŞ, jedzcie ile chcecie. Itadakimas!
Wiewiórka, widzÂąc potencjalne zagroÂżenie, w postaci kruka (który przecieÂż byÂł w pewnym sensie drapieÂżnikiem) czmychnĂŞÂła przez okno.
- Wybacz Aka-chan, ale to nie jest oswojona wiewiórka... Nie moÂżna oczekiwaĂŚ po niej zbyt wiele. Twój kruk, to caÂłkiem inna sprawa. - pocieszyÂła dziewczynkĂŞ.
Potem spojrzaÂła na Minako.
- Jedyne co mnie martwi, to to Âże po tak dÂługiej izolacji nie bĂŞdĂŞ potrafiÂła siĂŞ dostosowaĂŚ... No i... Nie wiem jak tata i Rei przyjmÂą mój powrót... - odpowiedziaÂła kobiecie. PociÂągnĂŞÂła Âłyk herbaty i w koĂącu siĂŞgnĂŞÂła po kulkĂŞ. WidaĂŚ byÂło Âże intensywnie rozmyÂśla, bo jej wzrok byÂł zamglony i nieco nieobecny. Wzrok dziwnych niebiesko-róÂżowych oczu.
SpojrzaÂłam na Akaru a potem na NamidĂŞ. Kiedy wiewiórka czmychneÂła pod¹¿yÂłam za niÂą wzrokiem aÂż rudÂą kikĂŞ straci³¹m z oczu. WysÂłuchaÂłam do koĂąca Namide po czym odparÂłam
- Dostosowanie siĂŞ na pewno przyjdzie z czasem...a co do Keishiego-san to na pewno przyjmie CiĂŞ z otwartymi ramionami. Na pewno siĂŞ za TobÂą stĂŞskniÂł. - odparÂłam z pociesajÂącym uÂśmiechem - Rozchmurz siĂŞ - dodaÂłam do niej po czym odparÂłam - Do Ame jest trochĂŞ daleko wiec jeÂśli chcesz odpocz¹Ì przed podró¿¹ to mogĂŞ Ci przyszykowaĂŚ pokój
UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ z wdziĂŞcznoÂściÂą do Minako.
- Jeœli nie bêdzie to dla Ciebie zbyt du¿ym problemem... - zaczê³a. Potem pokrêci³a g³ow¹, a jej p³owe loki okry³y niemal ca³¹ jej twarz. Odgarnê³a w³osy z roztargnieniem za ucho i spojrza³a na Otokage.
- Prawda jest taka, Âże ja wcale nie chcĂŞ wracaĂŚ do Ame. Nigdy nie czuÂłam, Âżeby tam byÂł mój dom. Jestem teraz duÂżo starsza i zdolniejsza, pomimo tego Âże nie zdaÂłam nadal egzaminu chuunina, to bardzo przewyÂższam umiejĂŞtnoÂściami ten poziom. MyÂślaÂłam o zaoferowaniu swoich umiejĂŞtnoÂści któremuÂś z Kage. Dlatego bojĂŞ siĂŞ, Âże tata siĂŞ rozzÂłoÂści. On bardzo ceni przynaleÂżnoœÌ do wioski. Zawsze byÂł zwiÂązany z jednym miejscem gdzie miaÂł swój do i Âżycie. Ja jestem wolnym strzelcem. PodróÂżujĂŞ wÂłasnymi drogami i pomagam tylko wtedy kiedy uznam to za stosowne i komu uznam za stosowne. No. Ale póki co, musze trochĂŞ zarobiĂŚ. W lesie pieniÂądze liczÂą siĂŞ tylko jako bÂłyskotki, albo na opaÂł. Tutaj sÂą potrzebne. WiĂŞc musze podj¹Ì pracĂŞ, na rzecz jakiejÂś wioski. - zamilkÂła na dÂługÂą chwilĂŞ. - Jakiej, tego jeszcze nie wiem.
- Fajnie w takim razem zamieszkamy wszystkie razem, niedÂługo powinien znaleŸÌ siĂŞ równieÂż Tano i Tsume. Ciekawe tylko kiedy..
Powiedzia³a radoœnie nastêpnie wziê³a kruka na rêkê i pog³aska³a go po szyi. - Nied³ugo te¿ przystanie do egzaminu na chunina, ale najpierw muszê siê podszkoliÌ. Mo¿e jutro, pojutrze wyruszê na jak¹œ misjê..
Po chwili namysÂłu..
- MoÂże razem pójdziemy na jak¹œ misje Namida- san?! Obydwie jesteÂśmy geninkami. ProponujĂŞ misjĂŞ C, albo moÂże B, jeszcze nigdy nie byÂłam na misji tak powaÂżniej rangi.
WysÂłuchaÂłam Namidy do koĂąca po czym odparÂłam
- To na pewno nie bĂŞdzie problemem. Mimo pozorów ten dom jest doœÌ duÂży. A co do Amei twojego taty...to myÂślĂŞ , ¿ê zrozumie to , Âże nie chcesz tam wracaĂŚ. JesteÂś juÂż prawie dorosÂła i powinnien zrozumieĂŚ , Âże chcesz wieœÌ inne Âżycie niÂż takie które Ci On nakÂłada. Tylko z nim o tym pogadaj...bo jak nie to na pewno bĂŞdzie zÂły - odparÂłam z uÂśmiechem po czym wysÂłuchaÂłam Akaru
- ÂŻadnych misji rangi B. JesteÂś dopiero geninkÂą a do tego jesteÂś na razie za mÂłoda na tak powaÂżna misje - odparÂłam patrzÂąc na niÂą zaniepokojona
Nie chciaÂłam jej puszczaĂŚ na tak wysokÂą range misje. To byÂło niebezpieczne i nie chciaÂłam aby coÂś jej siĂŞ staÂło
- Na C bym CiĂŞ puÂściÂła ale tylko z kimÂś kto juz ma jakieÂś doÂświadczenie np. Namida...
- No to ja sie zgadzam... Co prawda gennin, czy chuunin to tylko puste sÂłowa ale zawsze dajÂą jakieÂś pojĂŞcie o ich nosicielu przy pierwszym spotkaniu. Na a za misje dostaje sie kasĂŞ. Mam tylko jeden warunek . - spojrzaÂła surowo na akaru. - Musisz sie nie bezwzglĂŞdnie sÂłuchaĂŚ, bo inaczej nic z tego nie bĂŞdzie.
- Spokojnie, na jednej misji rangi C juÂż byÂłam. MusiaÂłam daĂŚ nauczkĂŞ ulicznym Âłobuziakom..
Kiedy Namida postawiÂła warunek odpowiedziaÂłam
- Spokojna gÂłowa, jesteÂś starsza, wiec ty tu rzÂądzisz. Minako.. zlecisz coÂś nam?
Cieszy³am siê , ¿ê Namida chcia³a siê podj¹Ì opieki nad Akaru podczas misji. Wiedzia³am , ¿e nic siê Akaru nie stania dziêki takiej opiece wiêc mog³am byÌ spokojna. Po chwili jednak powiedzia³am
- Wszystkie papiery zostawiÂłam w biurze. Jak przyjdzie Jun z Tano-kun i Tsume-chan to wtedy jÂą poproszĂŞ aby przyniosÂła kartotekĂŞ z misjami - odparÂłam upiajajÂąc do koĂąca herbatĂŞ

// Bo tak w ogóle to ja bym mogÂła Wam zleicc misje ale inny MG by jÂą robiÂł bo ja nie mam czasu//
- Minako, jeÂżeli siĂŞ martwisz o mnie moÂżemy mieĂŚ staÂły kontakt. Nawet podczas misji.. Kakashi jest bardzo uzdolnionym ptakiem. Teraz kiedy byÂł w Oto, na pewno trafi i do Ciebie. Tylko, musiaÂłabym dokupiĂŚ tutkĂŞ.

// Zawsze moÂżna zwerbowaĂŚ Tano do prowadzenia misji. //
UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ. Od jakiegoÂś czasu spoglÂądaÂła bacznie na ptaka, starajÂąc siĂŞ nawiÂązaĂŚ z nim kontakt, a równoczeÂśnie nie bĂŞdÂąc natrĂŞtnÂą. Teraz jednak odezwaÂłam siĂŞ do Akaru, jednoczeÂśnie wyciÂągajÂąc z torby papierowy woreczek i wysypujÂąc z niego na rĂŞkĂŞ trochĂŞ ziaren sÂłonecznika.
- To oczywiste Âże twój ptaszek jest diabelnie mÂądry... Wszystkie kruki takie sÂą. MuszÂą, jeÂśli chcÂą przechytrzyĂŚ farmerów i najeœÌ siĂŞ ziarnem z ich pól. - byÂłam ciekawa czy ptak jest na tyle oswojony, lub na tyle nieposÂłuszny, Âżeby przylecieĂŚ na mojÂą rĂŞkĂŞ i zabraĂŚ mi sÂłonecznik. Tymczasem sama zaczĂŞÂłam go pogryzaĂŚ, Âłupki wypluwajÂąc spowrotem do torebki.
- SPokojnie Akaru...jeÂśli bĂŞdziesz z NamidÂą to wiem , Âże bĂŞdziesz bezpieczna - powiedziaÂłam do niej
- Pewnie niedÂługo Tano-kun z Tsume-chan wrócÂą - odparÂłam po czym dodaÂłam
- Przygotuje Wam pokoje- odparÂłam po czym ruszyÂłam do maÂłego pokoiku gdzie byÂły poÂściele.
WzieÂłam dwa zestawy i ruszyÂłam do pokoi gdzie tam zaczĂŞÂłam uk³¹daĂŚ ÂłóÂżka
SiedziaÂła jeszcze przez chwilĂŞ spokojnie. Kiedy wyjadÂła caÂłe ziarno westchnĂŞÂła.
- No dobrze... Musze siĂŞ iœÌ przejœÌ, bo nie lubiĂŞ przebywaĂŚ w jednym miejscu. Nie czekajcie na mnie z kolacjÂą i spokojnie poÂłóÂżcie siĂŞ spaĂŚ. - powiedziaÂła gÂłównie do Akaru i wyszÂła z domu, w ciemnÂą noc.
Kiedy znalazÂła siĂŞ pod goÂłym niebem, odetchnĂŞÂła spokojniej. Wybitnie nie znosiÂła zamkniĂŞtych pomieszczeĂą. PostaÂła tak chwilĂŞ w milczeniu, a potem ruszyÂła w stronĂŞ jedynego miejsca w którym mogÂłaby przeczekaĂŚ noc. Do Minako nie chciaÂła wracaĂŚ na noc - zawsze Âźle siĂŞ czuÂła w towarzystwie ludzi, a juÂż napewno jej obcych.
[nmm]
Kruk na moment odstawiÂł orzechy gdyÂż zobaczyÂł coÂś interesujÂącego. Mianowicie pestki sÂłonecznika. Powoli podszedÂł do Namidy i patrzyÂł na niÂą jak by z pod byka oczekujÂąc, Âże sypnie mu siĂŞ trochĂŞ tego przysmaku.
- Jest to takÂże dobre rozwiÂązanie jakby misja nie poszÂła z godnie z planem. OdpowiedziaÂła Akaru kiedy Minako skoĂączyÂła mówiĂŚ.
Jestem zmĂŞczona, ale i tak chyba nie zasnĂŞ. DziÂś dzieĂą peÂłen wraÂżeĂą..
Wtedy jej uwagĂŞ przykuÂł Kakashi.
- Ty ÂżarÂłoku.. tu masz swoje orzeszki, jeszcze Ci maÂło i podkradasz sÂłonecznik.
Kiedy juÂż poÂścieliÂłam ÂłóÂżka ruszyÂłam spowrotem do salonu . Jednak nie zauwaÂży³¹m Namidy. SpojrzaÂłam na Akaru a potem na kruka
- Gdzie Namida-chan? - spytaÂłam siĂŞ jej po czym wziĂŞÂłam niedokoĂączone kulki ryÂżowe , sos i kubki od herbaty i zaniosÂłam to do kuchni gdzie jedzenie wÂłoÂżyÂłam do lodówki a naczynia do zlewu. Wróci³¹m do pokoju
- WyglÂądasz na zmĂŞczona...powinnaÂś siĂŞ przespaĂŚ...pewnie podróÂż z Konohy do Oto Was oboje wyczerpaÂła - odparÂłam do niej zastanawiajaĂŚ siĂŞ gdzie jest Tano-kun z Tsume-chan
- Namida powiedzia³a, ze musi wyjœÌ... -odpowiedzia³a kiedy Minako przechodzi³a przelotnie przez salon, lecz po chwili us³ysza³a j¹ ponownie.
- SpaĂŚ? To chyba dobry pomysÂł. Jestem zmĂŞczona, ale.. chyba nie zasnĂŞ dziÂś tyle wraÂżeĂą. Spróbuje moÂże mi siĂŞ uda, bĂŞdĂŞ wysÂłuchiwaĂŚ kiedy przyjdzie Tano. ChodÂź Kakashi idziemy spaĂŚ..
PoszÂła do przyszykowanego dla niej pokoju. ByÂło w nim tylko ÂłóÂżko, stolik i para krzeseÂł i jakaÂś szafka. PostawiÂła kruka na oparciu krzesÂła. Po czym rozebraÂła siĂŞ. Na ÂłóÂżku czekaÂła na niÂą ÂświeÂża pachnÂąca piÂżama i jedwabny szlafrok. Szybko zaÂłoÂżyÂła piÂżamĂŞ, a szlafrok poÂłoÂżyÂła na stole. NastĂŞpnie wskoczyÂła pod koÂłdrĂŞ.
Kiedy Akaru poszÂła siĂŞ przyszykowaĂŚ do snu ja w tym czasie umyÂłam naczynia i wÂłoÂżyÂłam je na póÂłki. Potem pryszÂłam jeszcze do pokoju Akaru i usiadÂłam na ÂłóÂżku
- Ne...a odnoÂśnie misji...to uwaÂżaj na siebie dobrze? Ja dostaÂłam maÂły prezent od koleÂżanki wiec dizĂŞki niemu bĂŞdĂŞ wiedziaÂła co z TOba. Jest to o wiele szybszy informator niÂż kruk...bez urazy Kakashi - odparÂłam do niej
- Tak, a co to takiego?
UrzÂądzenie bardzo zaintrygowaÂło Akaru, byÂła ciekawa jak moÂżne to dziaÂłaĂŚ. Kakashi jakoÂś w ogóle nie przej¹³ siĂŞ tym faktem, Âże nie bĂŞdzie miaÂł zadania. W sumie i tak byÂł kupiony w innym celu..
- Taka kula specjalnie zrobiona na zamówienie. DziĂŞki niej mogĂŞ monitorowaĂŚ caÂła wioskĂŞ. Bardzo przydatne gdy chcĂŞ obserwowaĂŚ wchodzÂących do wioski - odparÂłam do niej - Moja przyjacióÂłka byÂła wtedy jeszcze Kage tej wioski ale kiedy ja zostaÂłam kag emi jÂą podarowaÂła - dodaÂłam patrzÂąc na dziewczynkĂŞ
- Ok...zostawie CIê teraz...musisz odpocz¹Ì a tak siê nie stanie gdy bêdê tak rozmawaiÌ z TOb¹- powiedzia³am po czym uœmiechnê³am siê i wsta³am
Przed wyjÂściem z pokoju powiedziaÂłam jeszcze
- Dobranoc...i postaraj siê zasn¹Ì
Sama zaÂś wróciÂłam do salonu gdzie tam zaczĂŞÂłam czytaĂŚ jak¹œ ksi¹¿kĂŞ czekajac na Tano-kun i Tsume-chan
LeÂżaÂła tak gapiÂąc siĂŞ w ÂścianĂŞ, co chwile spoglÂądajÂąc na ptaka który chyba juÂż zasn¹³.
Tak, dla Ciebie Kakashi to przecieÂż zwykÂły dzieĂą. Dla mnie to byÂł dzieĂą nie tylko peÂłen wraÂżeĂą, dawno nie byÂłam taka szczĂŞÂśliwa. To najpiĂŞkniejszy prezent na moje urodziny.
RozmyÂślajÂąc tak zasnĂŞÂła, lecz nie minĂŞÂła godzina kiedy coÂś spowodowaÂło, ze siĂŞ zbudziÂła. WstaÂła, zaÂłoÂżyÂła swój jedwabny szlafrok i zamierzaÂła iœÌ do kuchni napiĂŚ siĂŞ wody. IdÂąc do kuchni zobaczyÂła, ze w salonie pali siĂŞ ÂświatÂło. W pokoju siedziaÂła Mianko czytajÂąc ksi¹¿kĂŞ.
- Te¿ nie mo¿esz zasn¹Ì? -spyta³a trochê zaspanym w³osem przecierajac jedno oko.
Czytajac ksi¹¿ke popadÂłam w zamyÂślenie. Co teraz? Tsume-chan w koĂącu "poznaÂła" Tano-kun , Akaru-chan doszÂła do naszej rodziny...i co dalej? SpojrzaÂłam na swój pierÂścionek zarĂŞczynowy,. MinĂŞÂły 3 lata odkÂąd powiedziaÂłam to jedno sÂłowo " tak" a nadal nie jestem PaniÂą Katoshi. MartwiÂło mnie to? Raczej nie..OczywiÂście juÂż chciaÂłam byĂŚ ÂżonÂą Tano-kun ...byÂł to taki "cel" jednak i tak mieszkanie obok Niego byÂło juÂż pociechÂą
Kiedy tak rozmyÂślaÂłam usÂłyszaÂłam najpierw kroki a potem jak Akaru do mnie mówi
- Nie...czekam na Tano-kun...pewnie niedÂługo wrócÂą...a TY nie mo¿êsz spaĂŚ? - spytaÂłam sie jej z matyczna troskÂą
- Chcia³abym ale nie potrafiê zasn¹Ì. Nigdy mi to nie wychodzi kiedy œpiê w nowym miejscu. Teraz muszê napiÌ siê wody..
PoszÂła powolnym krokiem godnym zombie do kuchni. NalaÂła sobie wody i wróciÂła do salonu. UsiadÂła obok Minako.
- Poczekamy na niego razem.
PowiedziaÂła z wymuszanym uÂśmiechem na ustach i lekko zaspanymi oczami.
Westchnê³am. Wygl¹da³a na zmêczona a jednak mimo to nie mog³a zasn¹Ì. Kiedy usiad³a powiedzia³am
- JeÂśli dasz radĂŞ...- odparÂłam po czym- WyglÂądasz na naprawdĂŞ zmĂŞczonÂą , moÂże jednak spróbujesz zasn¹Ì?No chyba , ¿ê chcesz poczekaĂŚ na Tano-kun to rozumiem - uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ
Od³o¿y³am ksi¹¿kê na stolik i poprawi³am sukienkê
- Tak poczekam.. obydwie na niego poczekamy.
OparÂła gÂłowĂŞ na ramieniu Minako. SiedziaÂły tak obydwie myÂślÂąc. Wiele myÂśli kotÂłowaÂło siĂŞ w gÂłowie Akaru, aÂż wreszcie znalazÂła takÂą którÂą nie mogÂła zignorowaĂŚ.
- WalczyÂłaÂś kiedyÂś z kimÂś silnym? Ja kiedyÂś walczyÂłam z takim niegrzecznym chÂłopakiem. terroryzowaÂł mÂłodszych, aÂż spotkaÂł mnie. ByÂł beznadziejny znaÂł chyba tylko jedno jutsu. Ale byÂł starszy ode mnie.
SpojrzaÂłam na Akaru gdy ta oparÂła swojÂą gÂłowĂŞ na moje ramiĂŞ. UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ pod nosem po cyzm powiedziaÂłam
- Oj tak...walczyÂłam i to wiele razy. Wiele razy teÂż przegrywaÂłam ale teÂż czĂŞsto wygrywaÂłam. Najsilniejsza na szczĂŞÂście osoba jakÂą spotkaÂłam juÂż odeszÂła...mam takÂą nadzieje - odparÂłam do niej ze spokojem
WtuliÂła siĂŞ jeszcze bardziej w Minako.
- Mhmm zapowiada siĂŞ interesujÂąco. Opowiesz jak wyglÂądaÂła ta walka i z kim walczyÂłaÂś? ProszĂŞ..
Tak bardzo chciaÂłabym byĂŚ w jej pozycji. mieĂŚ córeczkĂŞ której bĂŞdĂŞ opowiadaĂŚ jak wyglÂądaÂło moje dzieciĂąstwo, jak walczyÂłam.. hmm kto wie moÂże nawet jak byÂłam Kage.
SpojrzaÂłam na niÂą z uÂśmiechem
- NajsilniejszÂą osobÂą...nie osoba to nie byÂła. TO byÂł demon. Prawdziwy demon. ChciaÂł moje KG , przez to porwaÂł mojego brata i Go torturowaÂł aby zdobyĂŚ informacje o naszym klanie. Jednak...Axel , mój brat nie skrywaÂł tajemnicy o klanie ... tylko o mnie. I tak sie dowiedziaÂł. Walka trwaÂła dÂługo i byÂła naprawdĂŞ mĂŞczÂąca. Niestety nie pokonaÂłam Go na poczÂątku...sprawiÂłam , ¿ê uciekÂł. To Tano-kun Go pokonaÂł jednak po tej walce byÂł w stanie...no nie przeÂżyÂłby gdybym Go w czasie nie uratowaÂła - powiedziaÂłam jej historie - Ten demon nazywaÂł siĂŞ Seah
Lekki wiaterek powiewal jego czarnym pÂłaszczem, dziwnie wyglÂądajÂący przybysz z doszedÂł do ogrodu i spostrzegajac biaÂłe i czerwone róÂże przykucn¹³ przy nich. ZÂłapaÂł jednÂą... CzerwonÂą w dÂłoĂą i delektowaÂł siĂŞ jej dotykiem, nagle ruszyÂł rĂŞkÂą i z lewej kieszenie ledwie widocznej wyciÂągn¹³ niewielki podÂłóÂżny przedmiot, OkazaÂło siĂŞ Âże byÂł to flet, srebrny flet.
Przy³o¿y³ go do ust i zacz¹³ graÌ. DŸwiêki rozp³ywa³y siê po okolicy, zawiera³y dech w piersiach. Nadzwyczaj koj¹ca muzyka by³a tak czysta ¿e a¿ wydawa³oby siê ¿e magiczna,
Gdyby lepiej siĂŞ przyjrzeĂŚ to moÂżna byÂło sobie wyobraziĂŚ Âże róÂże rozÂłoÂżyÂły swoje pÂłatki jeszcze bardziej.
DÂźwieki dotarÂły do domu, zapewne jego domownicy teÂż je usÂłyszeÂłi i dziwili siĂŞ co a raczej Kto je wydaje.
PostaĂŚ stojÂąc graÂła na flecie (poprzecznym) jakby chciaÂła by róÂże zakwitÂły wraz z jego muzykÂą...
UsÂłyszaÂłam melodiĂŞ. ByÂła delikatna i taka...magiczna? Pewnie tak? To byÂł flet. RóÂżniÂł siĂŞ bardzo od moich skrzypiec ale teÂż dawaÂł piĂŞknÂą melodiĂŞ.
- Zaraz wracam - powiedziaÂłam po czym ruszyÂłam do wyjÂścia i wyszÂłam na zewnÂątrz. Dostrzeg³¹m jak¹œ postaĂŚ przy róÂżach. Nie poznaÂłam jej z daleka. ZamknĂŞÂłam drzwi i podeszÂłam bliÂżej. Dopiero wtedy jÂą rozpoznaÂłam i bardzo siĂŞ zdziwiÂłam
- I-Itachi ? - spytaÂłam niepewnie
Muzyke lekko ucichÂła poczym zaczĂŞÂła siĂŞ ponownie wznosiĂŚ, nadawaÂła caÂłej okolicy magiczny nastrój.
Drzewa wydawaÂły siĂŞ delektowaĂŚ tÂą chwilÂą, róÂże kwitÂły a nawet zwierzĂŞta wsÂłuchiwaÂły siĂŞ w ta pieϝ, dÂźwiĂŞk wznosiÂł siĂŞ do Crescendo i nagle koniec, magiczny dÂźwiĂŞk zostaÂł jeszcze chwilke i nagle wszystko wróciÂło do normy.
Itachi ÂściÂągn¹³ czarny kaptur, schowaÂł flet i spojrzaÂł na Minako - Witaj - powiedziaÂł z uÂśmiechem, Westchn¹³ - Minako - po tych sÂłowach wystawiÂł rĂŞce by przytuliĂŚ jakÂże kochanÂą znajomÂą która strasznie przypominaÂła mu Anye, jego zmar³¹ ukochanÂą i jedynÂą miÂłoÂśc.
- Po tylu latach, aÂż lekko siĂŞ na sercu robi mi, WidzÂąc Ciebie
Zaskoczenie ustÂąpiÂło radoÂści. I Richarde i Itachi jednak przeÂżyli. Wiec to byÂło kÂłamstwo co naopowiadaÂł mi Michimoto. Kiedy ten wystawiÂł rĂŞcĂŞ prawie , Âże wpadÂłam mu w ramiona.
- Itachi!- uœciska³am Go - Nawet nie wiesz jak siê cieszê , ¿ê Ciê widzê! - powiedzia³am po chwili. Odesz³am krok do ty³u patrz¹c na Niego po czym doda³am
- Co siĂŞ z TobÂą dziaÂło przez ten czas? Eh...przepraszam ...jestem nie goÂścinna moÂże wejdziesz i czegoÂś sie napijesz ? - spytaÂłam patrzÂąc na Niego z uÂśmiechem
Uœmiechn¹³ siê. zosta³ mile przyjêty przez Minako.
-A... byÂło siĂŞ tu i tam, - ruszyÂł za Minako. - To dÂługa i nudna historia, kiedyÂś Ci opowiem. - Opowiadaj co tam u Ciebie - powiedziaÂł do CzerwonowÂłosej, gdy weszli do domu spostrzegÂł jeszcze jednÂą osobĂŞ, - Witaj - powiedziaÂł do Niej, - Opowiedz mi o Âświecie, co siĂŞ zmieniÂło. kto teraz rzÂądzi jakim krajem czy wioskÂą ale przedewszystkim opowiedz mi co u Ciebie, nic Ci siĂŞ nie staÂło jak widze. Nic siĂŞ nie zmieniÂłaÂś - puÂściÂł jej Oko - tylko wypiĂŞkniaÂłaÂś jeszcze bardziej!
Muzyka juz prawie sprawiÂła, ze Akaru usnĂŞÂła, lecz rozbudziÂł jÂą gÂłos mĂŞÂżczyzny
- Tano- kun!
Niestety jej oczom nie ukazaÂł siĂŞ Tano, byÂła to postac w czarnym pÂłaszczu.
- Aa, przepraszam pomyliÂłam pana z kimÂś innym. Jestem Akaru Uchi.. to znaczy Katoshi. Akaru Katoshi.
W dalszym ciÂągu nie mogÂła przyzwyczaiĂŚ siĂŞ do nowego nazwiska..
Minako najwyraÂźniej cieszy siĂŞ na jego widok.
PrzetarÂła oczy. PrzyjrzaÂła siĂŞ dokÂładniej tajemniczej postaci. MiaÂła ciemne kruczo-czarne wÂłosy i caÂłkowicie ciemne oczy. ZupeÂłnie jak Akaru..
- CO u mnie? Raczej wszystko po staremu. - powiedziaÂłam jednak resztĂŞ przerwaÂł mi okrzyk Akaru. No tak...zapomniaÂłam , Âże Ona jest Uchiha czyli jest spokrewniona z Itachim.
- Akaru ...to jest Itachi...moÂżna powiedzieĂŚ , Âże to twój kuzyn. Jest z tego samego klanu co Ty. Dobra koleÂżanko!...czas do ÂłóÂżka bo jak Tano-kun zobaczy CiĂŞ w takim stanie to mnie zabije , ¿ê jestem zÂła dla Ciebie i Ci spaĂŚ nie pozwalam - powiedziaÂłam do Niej-JeÂśli masz iœÌ na misjĂŞ to musisz teÂż byĂŚ peÂłna siÂł - dodaÂłam po czym skinĂŞÂłam gÂłowÂą aby poczekaÂł
RuszyÂłam z Akaru do jej pokoju gdzie tam czekaÂłam aÂż wgramoli siĂŞ doÂłóÂżka i uÂłoÂży siĂŞ do snu - Postaraj siĂŞ zasn¹Ì. Dobranoc - powiedziaÂłam z uÂśmiechem gaszÂąc ÂświatÂło i zamykajÂąc drzwi
Wróci³¹m do Itachiego po czym odparÂłam
- To moja adoptowana córka. - wyjaÂśniÂłam mu - A po drugie...nie przesadzasz z lekka? WyglÂądam tak samo jak kilka lat temu , ale dziĂŞkuje za komplement - powiedziaÂłam z uÂśmiechem - To czego siĂŞ napijesz? - spytaÂłam
- Wiesz...co do krajów...W konosze rzÂądzi Tanuki , o Sunie nic nie wiem, Kiri Midori , Ame dalej Keishi , Iwa Michimoto , Yuki Dante , Kumo Risen , Kusa Jeng no a w Oto ja...
- A co u mnie...cóÂż...oprócz tego , ¿ê zostaÂłam kage , zaadoptowaÂłam Akaru i...moÂże nieÂługo juÂż nie bĂŞdĂŞ Kurosaki...to raczej nic ciekawego
SpojrzaÂł na Akaru. Jej znaki tak bardzo charakterystyczne do klanu Uchiha robiÂły na nim lekkie wraÂżenie, nie widziaÂł nikogo z swojego klanu od bardzo dawna. - Jestem Itachi Uchiha - powiedziaÂł do niej, Gdy Minako poÂłoÂży³¹ jÂą spaĂŚ i wróciÂła to usiadÂł na krzeÂśle przy stole (czy gdziestam )
- Herbate... pije tylko Herbate - odpowiedziaÂł na pierwsze pytanie czerwonowÂłosej - Tanuki.. - przeleciaÂło mu przez gÂłowe. - Midori, Risen, Keishi, Michimoto, Dante a nawet Jeng... Widze ze dobrze im siĂŞ wiedzie. - uÂśmiechn¹³ siĂŞ po ostatnich sÂłowach Minako - CzyÂżbyÂś wychodziÂła za m¹¿ za Tano ? - zapytaÂł... On teÂż miaÂł braĂŚ Âślub z AnyÂą, jego wybrankÂą serca lecz losy potoczyÂły siĂŞ inaczej. Ona odeszÂła a on zostaÂł wraz z dzieĂŚmi które dotknĂŞÂła ciĂŞÂżka choroba i zmarÂły.
- Witaj Itachi-sama. Cieszy mnie to Âże i w tych stronach mogĂŞ spotkaĂŚ moich krewnych.
ChciaÂła opowiadaĂŚ dalej, lecz Minako stanowczo za¿¹daÂła aby poszÂła do ÂłóÂżka.
- Dobrze.. postaram siê zasn¹Ì
Kiedy weszÂły do pokoju zbudziÂł siĂŞ kruk, ale zaraz siĂŞ uspokoiÂł na widok swojej pani. LeÂżaÂła tak patrzÂąc w martwy punkt przeciwlegÂłej Âściany. UsÂłyszaÂła, Âże Itachi zaÂżyczyÂł sobie herbaty. NastĂŞpnie o tym, Âże Minako wychodzi za Tano.
Ciekawe kiedy bĂŞdzie Âślub. To na pewno bĂŞdzie wspaniaÂła ceremonia, zaproszĂŞ..
Tu urwaÂła siĂŞ jej myÂśl odkÂąd staÂła siĂŞ poniekÂąd córkÂą Tano nie miaÂła prawdziwego przyjaciela. Nie wiadomo gdzie podziaÂł siĂŞ Mitsuhide, a Nigariego znaÂła stosunkowo sÂłabo. Shurela teÂż zniknĂŞÂła w tajemniczych okolicznoÂściach..
SÂłuchajac Go zaczĂŞÂłam robiĂŚ mu herbatĂŞ. W czasie gdy ta siĂŞ gotowaÂła powiedziaÂłam
- Tak...mam nadzieje , ¿e uda mi siê w koùcu Tano-kun zaci¹gn¹Ì do o³tarza - zaœmia³am siê - Ale na powa¿nie to tak...mam nadzieje , ¿e nied³ugo bêdzie œlub. Mo¿esz czuÌ siê zaproszony - powiedzia³am z uœmiechem do Niego zalewajaÌ herbatê gor¹c¹ wod¹ i podaj¹c mu kubek
- Prosze - odparÂłam po czym usiadÂłam obok Niego i spytaÂłam
- To teraz Ty mów co tam u Ciebie .Co robiÂłeÂś przez ten caÂły czas - spytaÂłam
Wzi¹³ kubek w obie d³onie, przyjemne ciep³o lekko piek³o go w palce. Z uœmiechem na ustach spojrza³ na piêkna twarz Minako - U mnie... nie wiem. Szlaja³em siê tu i tam, odwiedzi³em wszystkie wioski, gospody... spa³em na sianie, ziemi, drzewie i polanie. Spotka³em wiele ciekawych ludzi, wêdrowa³em po œwiecie i s³ucha³em. - westchn¹³ - to robi³em przez ten czas. - Poci¹gn¹³ ³yk ciep³ej herbaty - Akaru... opowiesz mi sk¹d jest? jak j¹ pozna³aœ ? Kim jest? - zapyta³ - Ma tak bardzo widoczne charakterystyczne znaki dla mojego Klanu, lecz boli mnie ze zmieni³a nazwisko - westchn¹³ - lecz to tylko moje odczucia. Opowiadaj prosze...
- Rozumiem , ¿ê mo¿e Ciê boleÌ to , ¿e zmieni³a nazwisko ale Ona ma dopiero 8 lat i potrzebuje kogoœ bliskiego. A przecie¿ klanu siê nie wypar³a - odpar³am
- No jak juÂż wiesz jest z Twojego klanu. ByÂła sama od czasu straty rodziców. Owszem znalazÂła przybranÂą siostrĂŞ ale równieÂż o niej sÂłuch zagin¹³. Tano-kun jÂą widocznie wczeÂśniej znaÂł poniewaÂż to On zadecydowaÂł wzi¹Ì jÂą pod opiekĂŞ , w sumie nie mam przeciw temu Âżadnych ale...ciesze siĂŞ , ¿ê w koĂącu moÂże mieĂŚ rodziców - powiedziaÂłam z uÂśmiechem
WpatrywaÂł siĂŞ w kubek ciepÂłej herbaty aÂż nagle jego umysÂł zaznaÂł szoku, jego oczy zmieniÂły "wyraz" staÂły siĂŞ zimne, krwioÂżercze... w jego gÂłowie zawirowaÂło - . A przecieÂż klanu siĂŞ nie wyparÂła - zabrzmiaÂło w jego gÂłowie. odbijaÂło siĂŞ echem. PrzecieÂż on siĂŞ wyparÂł klanu, on go zniszczyÂł. Przed jego oczami, w jego gÂłowie widniaÂł obraz wymordowanego klanu, i kolejne osoby które zabiÂł... - Morderca! - krzyczaÂły, a on dalej zabijaÂł...
Jego rĂŞce na kubku zacisnĂŞÂły siĂŞ mocniej.
Do jego gÂłowy doszÂły nastĂŞpne Âśmiertelne sÂłowa - ByÂła sama od czasu straty rodziców - straty rodzicow... rodzicow... rodzicow... Zapewne to On ich zabiÂł, wtedy, w konosze. W dniu zagÂłady dla Jego klanu, klanu Uchiha... Wtedy obraz siĂŞ zmieniÂł, StaÂł z mieczem w dÂłoniu a przed nim jego ojciec wÂłaÂśnie umieraÂł, Matka juÂż zmarÂła kilka chwil wczeÂśniej.
-Nie! Nie! - wyszeptaÂł, lecz nagle jego gÂłos wzniósÂł siĂŞ i krzykn¹³ - Przepraszam! - po jego twarzy spÂłynĂŞÂła Âłza.
Nagle znów siedziaÂł w pokoju, przed nim Minako a w rĂŞkach trzymaÂł kubek. RozejrzaÂł siĂŞ i spojrzaÂł na czerwonowÂłosÂą - Jaa... krzyczaÂłem., Przepraszam. Nie chciaÂłem to... - przerwaÂł - wspomnienia. Wybacz mi. - wzi¹³ g³êboki wdech - Akaru to silna mÂłoda dziewczyna i wyroÂśnie na DuÂża i SilnÂą kobietĂŞ majÂąc takich Rodziców jak Ty i Tano. Lecz nie pozwól jej zapomnieĂŚ skÂąd jest naprawde a raczej Kim jest. Ale mam pytanie. Czy wiesz moze - przeÂłkn¹³ slinĂŞ i wzi¹³ Âłyk herbaty - czy jej rodzice mieszkali w Konosze? - wypiÂł herbate do konca
// Ze teÂż muszĂŞ ogladaĂŚ wÂłaÂśnie odcinek walki Itachiego i Sasuke //

SpojrzaÂłam zaniepokojona na Itachiego. WiedziaÂłam co siĂŞ dzieje. Wspomnienia...bolesne wspomnienia. I wiedziaÂłam czemu siĂŞ pyta o rodziców Akaru. Nie chciaÂłam aby byÂł smutny ale wiedziaÂłam , Âże nie mogĂŞ kÂłamaĂŚ. WestchnĂŞÂłam i powiedziaÂłam
- Tego nie wiem...ale najprawdopodobniej tak...ale...oni wyjechali na misje...i nie widziaÂła ich potem... - powiedziaÂłam dla otuchy - I...nic sie nie staÂło - dodaÂłam
// Haha tez ogladam szkoda ze po angielsku bo moj angielski ist kaput :d ale jest git //

Pojechali na misje... - westchn¹³ - ja jednak i tak w¹tpie... i wiem ¿e... ich zabi³em - powiedzia³ po czym odstawi³ kubek, - Kiedy j¹ wyszkolisz na siln¹ ninja, chcia³bym jej tez pokazaÌ coœ od klanu Uchiha, mam nadzieje ¿e mi pozwolisz. - z uœmiechem na twarzy dopowiedzia³ - o ile bêde jeszcze ¿y³ - zaœmia³ siê - i opowiedz jej kiedyœ o jej klanie, na tyle na ile go znasz dobrze? Wujek Itachi mo¿e nie byÌ w stanie - powiedzia³ po czym chc¹c z³apaÌ kubek nie trafi³, uda³o mu siê dopiero za drugim razem...
// ja mam z polskimi napisami chcesz? //

SpojrzaÂłam na Jego rĂŞkĂŞ próbujÂącÂą zÂłapaĂŚ kubek. CoÂś byÂło nie tak, czyÂżby wzrok? Ale Âżeby aÂż tak?
- Jasne , ¿ê opowiem i pozwole Ci jej pokazaĂŚ coÂś z klanu. W koĂącu nie ma lepszego nauczyciela ale...co masz na myÂśli mówiÂąc , Âże nie bĂŞdziesz w stanie? I...czy coÂś nie tak z Twoim wzrokiem? - spytaÂłam niepewnie - Wybacz jeÂśli CiĂŞ tym uraziÂłam

// ja ju¿ p³¹cze a to dopiero pocz¹tek walki //
// Jasne Âże chce!! pytasz a wiesz noo //

Uœmiechn¹³ siê i spojrza³ w twarz Minako
- KaÂżda siÂła ma swoje zalety... ale teÂż i wady. - powiedziaÂł- Trace powoli wzrok, nawet teraz ledwo widze. Patrzac w TwojÂą twarz zgaduje Âże jesteÂś uÂśmiechniĂŞta ale dobrze wiem Âże jest piĂŞkna... - poprawiÂł wÂłosy - Z dnia na dzieĂą jest coraz gorzej...
// To jest 136 ale wczzesniej masz 135 jeszcze Klik //

SpojrzaÂłam na Niego z lekkim...nie tak nie moÂżna opisaĂŚ mojego wyrazu twarzy. Na niej wstÂąpiÂło przeraÂżenie.
- Jak to tracisz wzrok?! Ale...nic siĂŞ nie da zrobiĂŚ? ÂŻaden medyk CI nie moÂże pomóc? PrzecieÂż...- nie mogÂłam wyraziĂŚ tego co wÂłaÂśnie usÂłyszaÂłam
Utrata wzroku to coÂś potworengo...wiem bo sama widziaÂłam smutek Tano-kun gdy ten sam Go utraciÂł
// TeÂż oglÂądam To byÂło obrzydliwe kiedy oko Saska "wypÂłynĂŞÂło". Itachi.. zaczynam siĂŞ ciebie baĂŚ //

RozmyÂślajÂąc tak zasnĂŞÂła, ÂśniÂła o swojej misji. WidziaÂła wielki gĂŞsty las, a pomiĂŞdzy nimi starszÂą, brutalna krwawÂą walkĂŞ. PomiĂŞdzy jakimiÂś ludzi. WszĂŞdzie walaÂły siĂŞ zakrwawione kunaie i katany. CzuÂła, ze musi powstrzymaĂŚ.. kiedy podeszÂła do tamtych walczÂących ludzi wszystkie postacie zamarÂły nastĂŞpnie dostrzegÂła u nich sharingan, lecz róÂżniÂł siĂŞ od innych sharinganów. Ten byÂł.. martwy zimny i pusty. Ten wzrok spowodowaÂł Âże Akaru obudziÂła siĂŞ z krzykiem.
- PrzestaĂącie! ProszĂŞ nie!
// a ja na shippuuden.pl ogladalem bo bylem pewny ze na kreskowka.pl nie bedzie ale jest! to ogladam //

ZaÂśmiaÂł siĂŞ demonicznym Âśmiechem... - przez prawie caÂłe moje dotychczasowe Âżycie staraÂłem siĂŞ temu zapobiec, jest moÂżliwoœÌ, zabranie oczu mojemu bratu Sasuke... - zaÂśmiaÂł siĂŞ ponownie - lecz pogodziÂłem siĂŞ z tym... i trace go powoli, z bólem. - SpojrzaÂł na Minako - Wzrok to jeden ze zmysÂłow, lecz nie najwaznieszy chyba nie ? - zapytaÂł i kÂącikami ust siĂŞ uÂśmiechn¹³ - Da siĂŞ bez niego Âżyc.
SpojrzaÂłam na Niego smutno
- Tak da ale... - w tym momencie us³ysza³¹m okrzyk Akaru
Zd¹¿y³am tylko pokazaÌ Itachiemu aby poczeka³ a sama popêdzi³am do Jej pokoju. Szybko otworzy³am ddrzwi i spojrza³am na dziewcyznkê
- Akaru...co siĂŞ staÂło? - spytaÂłam
PodeszÂłam do jej ÂłóÂżka i usiadÂłam na nim i spytaÂłam
- ÂŚniÂło CI siĂŞ coÂś?

// a pomyœl sobie Akaru , ¿ê ja coœ takiego ogl¹da³am w realu //
// O.O Gdzie? Jak? Kiedy? Po co? //

- To byÂło takie prawdziwe. JuÂż wszystko w porzÂądku. Teraz juÂż chyba nie zasnĂŞ, ale i tak juz prawie ranek.- PowiedziaÂł patrzÂąc na okno. SÂłonce delikatnie juÂż w nie ÂświeciÂło.
- Za godzinĂŞ bĂŞdzie juÂż jasno. Nie czujĂŞ siĂŞ zmĂŞczona.. nawet nie jestem senna.
Serce dalej waliÂło jej jak oszalaÂłe, a jej twarz byÂła zalana potem.
Itachi uœmiechn¹³ siê.
Zacz¹³ rozmyœlac o sobie i o swoich bliskich.
UÂśmiechn¹³ siĂŞ sam do siebie. - Akaru dobrze mówi, Niech siÂądzie z nami - powiedziaÂł gÂłoÂśniej by go usÂłyszeli Gdy juÂż zapewne podeszli spojrzaÂł na Akaru - Opowiedz mi proszĂŞ co Ci siĂŞ ÂśniÂło, - przeniósÂł wzrok na Minako oczekujÂąc jej zgody - Moge poprosiĂŚ o jeszcze jednÂą szklankĂŞ herbaty ? - zapytaÂł podajÂąc kubek
// sa tacy ludzie co tak moga wywalic oczy na zewnatrz...moj kumpel z obozu tak umial //

- Na pewno ju¿ wszystko ok? - spyta³am dotykajaÌ jej czo³a - Jesteœ ca³a spocona...- dobieg³ mnie g³os Itachiego.- Ok...ubierz siê i choÌ do kuchni...zrobie Ci herbaty... - powiedzia³am do Niej po czym odebra³am kubek od Itachiego i nastawi³am ponownie wodê. Gdy Itachi spyt¹³ siê Akaru o sen , da³am jej znak , ¿e nic siê nie stanie jeœli opowie mu
W tym czasie woda sie nagrzaÂła i postawiÂłam obydwie herbaty przed Itachim i Akaru
// ByÂłam wczoraj strasznie zajĂŞta.. ale dziÂś napiszĂŞ kilka postów. //

UbraÂła siĂŞ i wróciÂła do kuchni, kiedy jej serce siĂŞ uspokoiÂło akurat woda siĂŞ ugotowaÂła. Wrócili ca³¹ trojka do salonu.
- ÂŚniÂł mi siĂŞ gĂŞsty las, pomiĂŞdzy drzewami walczyli shinnobi. ByÂła to prawdziwie okrutna i brutalna walka. Nie wiem czemu to zrobiÂłam, ale nagle.. wszystkie oczy byÂły skierowane na mnie, patrzyli na mnie z takÂą pogardÂą odrzuceniem. Ich wzrok byÂł taki... no nie wiem... martwy? O ile siĂŞ nie mylĂŞ to ich wszyscy posiadali sharingan. Kiedy to zobaczyÂłam, caÂła zdrĂŞtwiaÂłam. WydawaÂło mi sie, Âże patrzÂą tak na mnie godzinami..
Kiedy skoĂączyÂła oparÂła siĂŞ plecami o oparcie kanapy, wziĂŞÂła kubek i pociÂągnĂŞÂła Âłyk z niego Âłyk ÂświeÂżo zaparzonej herbaty.
UÂśmiechn¹³ siĂŞ i w milczeniu wysÂłuchaÂł opowieÂści Akaru, dziwne wydawaÂło mu siĂŞ to Âże posiadali Sharingan, moÂże to wytwór jej wyobraÂźni i poprostu okres dojrzewania a w tym i aktywnoœÌ Jej Sharingana - hmm, Kontrolujesz juÂż sharingan ? - zapytaÂł z lekkim zmartwieniem. Powinna juÂż przynajmniej go aktywowaĂŚ, moÂże wÂłaÂśnie dlatego miaÂła taki sen - aktywowaÂłaÂś go juÂż chodÂź raz? - kilka pytaĂą nie zaszkodzi, chodzi o jej dobro - Zdaje mi siĂŞ Âże to wÂłaÂśnie przez jego aktywnoœÌ którÂą juÂż nastÂąpiÂła bÂądÂź nastÂąpi zdawaÂło Ci siĂŞ Âże mieli sharingana - uÂśmiechn¹³ sie
// ja znikam za godzine i bede dopiero ok. 19.30 moÂże póÂźniej //

SpojrzaÂłam na dwójkĂŞ. MiaÂłam nadzieje , Âże Itachi pomoÂże Akaru bo w sumie ja nie wiedziaÂłam jak to zrobiĂŚ.
UsiadÂłam na fotelu naprzeciwko nich i wsÂłuchiwaÂłam siĂŞ w kaÂżde ich sÂłowo. MiaÂłam nadzieje , Âże ten sen to nic powaÂżnego.
WyjrzaÂłam za okno majac nadzieje , Âże dostrzegĂŞ tam Tano-kun i Tsume-chan ale niestety nikogo nie zauwaÂżyÂłam. WestchnĂŞÂłam i sÂłuchaÂłam dalej
- Sharingan.. tak. AktywowaÂłam go w wieku 6 lat. Sharingan!
W tym momencie uaktywniÂło siĂŞ jej Doujutsu. Na jej oczach widoczne byÂły dwie Âłezki.
- Jeszcze nie jest do koĂąca rozwiniĂŞty, ale kiedyÂś nad tym popracujĂŞ. WykorzystaÂłam go juÂż wiele razy. W kaÂżdej walce i podczas kaÂżdego treningu. Dodaje mi pewnoÂści siebie oraz wzbudza szacunek wÂśród innych klanów. CzytaÂłam wiele fascynujÂących technik które moÂżna wykonaĂŚ za sprawÂą sharingana. ChciaÂłabym poznaĂŚ kiedyÂś je wszystkie.. lecz nie zamierzam nigdy przenigdy poznaĂŚ mocy Mankengyou Sharingan jest to technika dla osób przesiÂąkniĂŞtych nienawiÂściÂą..
Itachi usmiechn¹³ siĂŞ - Poprawnie siĂŞ rozwija, i bardzo wczeÂśnie - spojrzaÂł na Akaru - Taak, wiele jest technik w którym pomaga nam sharingan, lecz jest i wiele jego wÂłasnych... - ZmarszczyÂł brwi gdy usÂłyszaÂł o ludziach przesiÂąkniĂŞtych nienawiÂścia - a wiĂŞc twierdzisz ze Mankengyou Sharingan jest dla przesiÂąkniĂŞtych nienawiÂściÂą tak ? WiĂŞc zapewne nie opanujesz wszystkich technik Sharingana - uÂśmiechn¹³ siĂŞ i zamkn¹³ oczy - Mankengyou Sharingan - powiedziaÂł aktywujÂąc go - twierdzisz wiĂŞc Âże jestem przesiÂąkniĂŞty nienawiÂściÂą? - zaputaÂł - jesteÂś zaledwie dzieckiem i nic nie wiesz o mocy Mankengyou Sharingan'a ale sam fakt Âże wiesz o jego istnieniu to duÂżo. KiedyÂś pokaÂże Ci potĂŞge Sharingana... I nauczĂŞ CiĂŞ kilku technik - powiedziaÂł ledwo widzÂąc Akaru - jesteÂś bardzo mÂłoda...
SpojrzaÂłam niepewnie na Itachiego po czym szepnĂŞÂłam do Niego
- Itachi....nie mów jej jak móÂżn zdobyĂŚ ten poziom...o ile jeszcze nie wie - powiedziaÂłam do Niego z proÂśbÂą
Nie chciaÂłam aby wiedziaÂła , Âże aby zyskaĂŚ ten poziom trzeba zabiĂŚ kogoÂś bliskiego. Nie chciaÂłam aby Akaru musiaÂła siĂŞ do tego przyczyniĂŚ
// Itachi to w sumie jak wyglÂąda twoja przeszÂłoœÌ, wytĂŞpiÂłeÂś klan Uchiha, ale ileÂś tam osób ocalaÂło i klan zostaÂł odbudowany?//

Nie mogÂła uwierzyĂŚ wÂłasnym oczom, Itachi posiadaÂł MS.
- Czyli ty.. w takim razie. ZabiÂłeÂś.. Wiem mnóstwo informacji i MS. Wiem nawet o istnieniu EMS, aczkolwiek jak go osiÂągn¹Ì tego ojciec juÂż nie zd¹¿yÂł mi przekazaĂŚ..
Czy mam pokazaĂŚ Itachmiemu pamiĂŞtnik ojca.. na koĂącu widniaÂł przecieÂż napis. Akaru nie pokazuj tego nikomu..
- Zapewne zdobywajÂąc go liczyÂłeÂś na wiĂŞkszÂą moc. Ale czy byÂła warta tego, Âże teraz jesteÂś bĂŞdziesz Âślepy jak kret. MS CiĂŞ zniszczy..
Akaru byÂła bardzo powaÂżna. MartwiÂła siĂŞ o swojego nowego znajomego, gdyÂż nie przypminaÂł stereotypowego posiadacza MS.
// Wiesz nawet sam nie wiem, Jak jeszcze gralem bardziej aktywniej (nie ograniczalem sie do 1 tematu ) to bylo tylko kilka osob (2?3?) wiec ni wiem jak teraz//

UÂśmiechn¹³ siĂŞ - tak... zabijaÂłe, mordowaÂłem jak maszyna... - spojrzaÂł powaÂżniej w oczy Akaru - liczyÂłem ? czy ja liczyÂłem na wiĂŞkszÂą moc ? - podniósÂł troche gÂłóÂśniej gÂłos i naglĂŞ siĂŞ zaÂśmiaÂł demonicznie - Ja jÂą ZdobyÂłem a nie liczyÂłem, gÂłupiutka mÂłoda dziewczynko! Nawet nie wyobraÂżasz sobie co daje MS ÂŚlepy jak kret! TeÂż mi Âżart! WidaĂŚ nie znasz wszystkich sekretów MS a moÂże raczej ktoÂś CiĂŞ wprowadziÂł w b³¹d byÂś go nie zdobyÂła ? - jego wyraz twarzy byÂł demoniczny - ByÂła Warta... byÂła strasznie tego warta. Pierw zgin¹³ Shisui a potem wyrÂżn¹³em caÂły klan i powiem Âże warto! byÂło warto! ChodÂź Ci gÂłupcy nie dostrzegali takiej mocy to Ja jÂą dostrzegÂłem! Ja jÂą wyzwoliÂłem! Ja jÂą opanowaÂłem!
SÂłyszÂąc okrzyki Itachiego odruchowo wziĂŞÂłam Akaru z kanapy i stanĂŞÂłam przed niÂą po czym krzyknĂŞÂłam ostrzegajÂąo
- Itachi przestaĂą!!JeÂśli chcesz pokazaĂŚ jak Akaru siĂŞ myli to nie musisz tego robiĂŚ w taki sposób!! OpamiĂŞtaj siĂŞ do cholery albo zrobiĂŞ to ja za Ciebie!! - wrzasnê³¹m w Jego stronĂŞ zdenerwowana
Nie chciaÂłam aby Akaru tego sÂłuchaÂła. Nie chciaÂłam aby sÂłuchaÂła tego jak Itachi siĂŞ wyraÂża o wÂłasnym klanie dlatego próbowaÂłam jej zatkaĂŚ uszy w tym momencie aby nie sÂłuchaÂła tego wszystkiego.
Mimo staraĂą Minako Akaru usÂłyszaÂła kaÂżde sÂłowo. DokÂładnie zapamiĂŞtaÂła wszystkie.
- No wÂłaÂśnie o tym mówiÂłam. To wÂłaÂśnie MS robi z ludÂźmi. To nie twoja wina, tylko naszego przeklĂŞtego Doujutsu..
Akaru nie byÂła przeraÂżona wybrykami Itachiego, chociaÂż uÂświadomiÂła sobie teraz Âże jest on bardzo nieprzewidywalny.
- Nie twierdzĂŞ, ze Ms jest sÂłaby lecz niebezpieczny. ProszĂŞ posÂłuchaj Minako.. juÂż nie musisz siĂŞ zÂłoÂściĂŚ, i dezaktywuj sharingan.. i nie uÂżywaj MS, zobacz co on z toba zrobiÂł.
Itachi spojrzaÂł na Akaru - Jestes zaledwie dzieckiem i nie wiesz nic o Doujutsu... o Naszym Doujutsu! - WstaÂł - To nie Sharingan mnie zniszczyÂł lecz ludzie, Ci których kochaÂłem! Dlaczego nie mogÂłem zostaĂŚ w wiosce? dlaczego nie mogÂłem ÂżyĂŚ spokojnie ?dlaczego musiaÂłem mieĂŚ podwójne Âżycie ? dlaczego musiaÂłem zabiĂŚ swoich najbliÂższych! - zapytaÂł - odpowiedz mi! - patrzyÂł na bezradnÂą Akaru - nie potrafisz! Nikt nie potrafi! Liczy siĂŞ przecieÂż wiĂŞksze dobro ! ZabiÂłem spiskujÂące osoby by ocaliĂŚ wiĂŞcej osób lecz mi zniszczyli Âżycie! - UsiadÂł - StraciÂłem wÂłasne dzieci, moja Âżona popeÂłniÂła samobójstwo... To nie sharingan zrobiÂł ze mnie takiego czÂłowieka lecz ludzie...
OdsunĂŞÂłam bardziej Akaru do tyÂłu gdy ten wstaÂł. BaÂłam siĂŞ , Âże coÂś jej zrobi. PatrzyÂłam Na Niego smutno. Nie wiedziaÂłam jak siĂŞ On moÂże czuĂŚ. Nie wiedziaÂłam jak mu pomóc. PodeszÂłam do Itachiego powoli pokazujÂąc córeczce , ze ma zostaĂŚ tam gdzie jest. Niepewnie usiadÂłam obok Niego i poÂłoÂżyÂłam mu dÂłoĂą na ramieniu
- Itachi...nikt nie zna na te pytania odpowiedzi..ale , ja uwaÂżam , Âże postÂąpiÂłeÂś sÂłusznie.GdybyÂś zrobiÂł co innego teÂż byÂś zadawaÂł podobne pytania i teÂż by nikt nie znaÂł na nie odpowiedzi. Przykro mi jest z powodu Twojej Âżony i dzieci...ale prosze...nie krzycz na nic winnemu dziecko...Nie wiem jak siĂŞ moÂżesz czuĂŚ....ale...ehh...zawsze moÂżesz mieĂŚ we mnie oparcie - powiedziaÂłam cicho
Nie wiedziaÂła, jak zareagowaĂŚ, baÂła siĂŞ, Âże Itachi w zÂłoÂści zaatakuje Akaru, na szczĂŞÂście Minako przejĂŞÂła inicjatywĂŞ.
Itachi chyba zaczyna siĂŞ uspokajaĂŚ
StaÂła tak patrzÂąc w pozostaÂła dwójkĂŞ. Nie mówiÂła nic aby nie irytowaĂŚ Itachiego. UsiadÂła i pociÂągnĂŞÂła Âłyk herbaty. Wreszcie wykrztusiÂła z siebie kilka sÂłów.
- Przepraszam, nie chciaÂłam Cie zdenerwowaĂŚ. ChciaÂłam dobrze..
Ciekawe czy to prawda, Âże siĂŞ mylĂŞ, moÂże i jestem maÂła dziewczynka, ale jestem Uchiha i wiem duÂżo o sharinganie.
Itachi uÂśmiechnaÂł sie i spojrzaÂł na Minako.
UsiadÂł po czym powiedziaÂł jakby nigdy nic - MoÂże i masz racje lecz... - przeniósÂł wzrok na Akaru - Sharingan to siÂła, a nie szaleĂąstwo. - wzi¹³ Âłyk herbaty dalej patrzÂąc na Akaru - Przepraszam - chodÂź chyba bardziej mówiÂł to do Minako, DezaktywowaÂł Sharingan, ledwo widzÂąc dziewczynkĂŞ stwierdziÂł Âże jest Âładna, ale czy napewno?
SpojrzaÂłam na chÂłopaka po czym powiedziaÂłam
- Nic siĂŞ nie staÂło. - przerwaÂłam na chwile i spojrzaÂłam na Akaru po czym poklepaÂłam miejsce obok mnie aby usiadÂła
- W takim razie co masz zamiar teraz robiĂŚ? - spytaÂłam patrzÂąc na Itachiego - Masz zamiar jeszcze kogoÂś odwiedziĂŚ czy raczej nie? - spytaÂłam
CiekawiÂły mnei dalsze plany Starszego Uchihy. W koĂącu byÂł moim przyjacielem wiĂŞc wydawaÂło mi siĂŞ to normalnym pytaniem. ByÂła to teÂż jednak zmiana tematu , aby juÂż nie byÂło rozmowy o sharinganie
Przysunê³a siê do Minako, Itachi zacz¹³ siê ju¿ powoli uspokajaÌ.
- UszykowaĂŚ coÂś na Âśniadanie, potrafiĂŞ w miarĂŞ dobrze gotowaĂŚ. Itachi, chcesz coÂś przekÂąsiĂŚ? Na pewno jesteÂś gÂłodny.
Tak na prawdĂŞ bardzo chciaÂła wyrwaĂŚ siĂŞ z tego pokoju, nie znosiÂła przebywaĂŚ w towarzystwie zaraz po kÂłótni. KaÂżde sÂłowo zdaje siĂŞ niezrĂŞczne, a nasza postawa zdawaĂŚ by siĂŞ mogÂło powoduje u innych oburzenie..
uÂśmiechn¹³ siĂŞ - Wiesz moÂże odwiedze grób Anyi lecz nie jestem pewny... znowu wejœÌ do siedziby Akatsuki - spojrzaÂł na Akaru - Ej! uÂśmiechnij siĂŞ, PrzecieÂż nic siĂŞ nie staÂło tak ? To poprostu moje... odpaÂły ? - zaÂśmiaÂł siĂŞ - Nie nie chce nic do jedzenia, jadÂłem nie dawno jakieÂś jedzenie - ziewn¹³ - MoÂże jeszcze odwiedze Kurame Tanuki - zapaliÂły mu siĂŞ ogniki w oczach - lecz nie jestem pewny... Ewentualnie jeszcze Kusa by odwiedziĂŚ Jeng a pewny jestem Âże gorÂąco jak Wy mnie nie przyjmie lecz troche rozrywki sie przyda, sÂądze nawet ze stocze maly pojedynek
- Nie Akaru nie musisz...chyba , ze sama jesteÂś gÂłodna to mogĂŞ ci coÂś zrobiĂŚ - powiedziaÂłam do niej z uÂśmiechem po czym wysÂłuchaÂłam Itachiego
SÂłyszÂąc o Tanuki podniosÂłam brew do góry pokazujac tym samym swoje niezadowolenie. Po usÂłyszeniu jednak o Jeng spytaÂłam ciekawie
- U Jeng tez podpadÂłeÂś? Czy jestem jedynym kage których znasz i który CiĂŞ lubi? - spytaÂłam z uÂśmiechem na twarzy
uÂśmiechn¹³ siĂŞ - Znam wielu kage - wzi¹³ g³êboki wdech - Jeng nie podpadÂłem... chyba. KiedyÂś poprostu walczyliÂśmy jak dopiero objĂŞÂła funkcjĂŞ Kage, Córka Shi miaÂła z niÂą walczyĂŚ lecz nie chciaÂłem by ominĂŞÂła mnie zabawa - zaÂśmiaÂł siĂŞ - Z Tanuka zadarÂłem po odejÂściu z Akatsuki, kilka dni po objĂŞciu przezemnie stanowiska Hokage w Konoszy... Jeszcze Hyute bĂŞde musiaÂł odwiedziĂŚ, musimy pogadac o tym i o tamtym - spojrzaÂł na Akaru - Jeszcze Casper o ile go znajde, No i innych czÂłonków klanu Uchiha, chce wiedzieĂŚ ilu nas jest...
- Hyuta juÂż nie jest kage...zrezygnowaÂł. Ale myÂśle , zĂŞ obok Tanuki Go znajdziesz...wydaje mi siĂŞ , Âże mieli ze sobÂą dobre stosunki kiedy byÂłam z nimi na misji. A co do Tanuki to wiem co siĂŞ staÂło...zresztÂą Richarde mi wszystko opowiedziaÂł.
Kiedy powiedziaÂł o innych czÂłonkach klanu Uchiha pomyÂślaÂłam o Rinsaku
- Wiesz...na pewno jest jeszcze jedna osoba z Waszego klanu. Nazywa siĂŞ Rinsaku...i...cóÂż...jakoÂś GO nie polubiÂłam
OczywiÂście to byÂło kÂłamstwo...choĂŚ nie do koĂąca. LubiÂłam GO ale po tym co powiedziaÂł przed odejÂściem...to mnie wkurzyÂło.
- Risaku Uchiha... spotka³am go podczas egzaminu. Zdawa³ na jonina.. test pisemny zda³ perfekcyjnie. By³am pod wra¿eniem, a Tanuki? Masz na myœli Hokage? Ostatnio by³a doœÌ zajêta, ale powinna znaleŸÌ czas, Tanuki-sama to wspania³a kobieta. Bardzo dobrze sprawdza siê na funkcji kage.
" A to zdumiewajÂące gdziekolwiek jestem sÂłyszĂŞ o znajomych mi osobach... "
Na twarzy Itachiego zmalowaÂło siĂŞ Âździwienie - Tanuka ? Wspania³¹ osobÂą? coÂś sie staÂło ? zmieni³¹ siĂŞ czy jak? - uÂśmiechn¹³ siĂŞ - w kaÂżdym bÂądÂź razie odwiedze ich.... SÂłyszaÂłem Âże Shi wróciÂła jako Liderka Akatsuki, to prawwda? - wziaÂł g³êboki wdech wspominajÂąc stare czasy... - szczerze powiedziawszy to nawet nie chce mi siĂŞ ich odwiedzaĂŚ ale to zrobie chyba, brakuje mi Was... - ziewn¹³ po raz drugi - Przepraszam, - powiedziaÂł - Rinsaku - wyszeptaÂł - mam nadzieje ze jest wystarczajaco duÂżo Uchiha jeszzcze
- CoÂś sÂądzĂŞ , Âże to dziĂŞki Hyucie - odparÂłam z uÂśmiechem patrzÂąc na Itachiego
Po chwili jednak zamarÂłam sÂłyszÂąc o Shi. PrzypomniaÂłam sobie pamiĂŞtnÂą walkĂŞ która z niÂą stoczyÂłam. WygraÂłam jÂą niestety jednak Aka wtedy podbiÂło Kuse
- Shi...z mojego punktu widzenia to niedobrze
- Na pewno jest wiĂŞcej Uchiha...nie jesteÂś zmĂŞczony? - spytaÂłam niepewnie Go majÂąc na myÂśli te Jego ciÂągÂłe ziewniĂŞcia
Zreszt¹ ja te¿ by³am zmêczona. Praca Kage jest ciê¿ka i mêcz¹ca...i nu¿¹ca.
Przez przypadek Akaru zerknĂŞÂła na zegarek.
- Ju¿ ta pora! Tano dalej nie ma, ale nie ma siê co dziwiÌ.. tyle lat nie widzia³ swojej siostry, a tu nagle.. przez przypadek siê spotkali.. Sooo.. na mnie ju¿ czas, powinnam wreszcie wype³niÌ jak¹œ misjê.
PoszÂła do pokoju, wziĂŞÂła swój niezbĂŞdny ekwipunek.
- Kakashi! Idziemy!
Wtedy kruk wzleciaÂł z krzesÂła i usiadÂł na przedramieniu dziewczynki.

/ JakiÂś czas temu wspomniaÂłam Tano o misji i zgodziÂł siĂŞ ja prowadziĂŚ. NapiszĂŞ do niego aby sie wtrÂąciÂł pod postaciÂą tej twojej "sekretarki" Rin, Ren?, to chyba jedyne sensowne wyjÂście, skoro ty nie masz czasu na MG-owanie./
UÂśmiechn¹³ siĂŞ - Shi nie jest takÂą z³¹ osobÂą jak siĂŞ jÂą juÂż pozna, no moÂże jeszcze oprócz tego Âże trzeba ciÂągle uwaÂżaĂŚ na niÂą bo lubi wbijaĂŚ swoje kÂły w nieÂświadome osoby - powiedziaÂł patrzÂąc na wÂłasnÂą rĂŞkĂŞ, SpojrzaÂł na Akaru - Misja ? niech Ci siĂŞ powiedzie, pokaÂż na co CiĂŞ staĂŚ. - przerzuciÂł wzrok na Minako - Jestem jestem... Ale widze Âże Ty teÂż jesteÂś. No ale na mnie teÂż juÂż czas, DziĂŞkuje za goÂścinĂŞ na prawdĂŞ. - WstaÂł i podszedÂł do Minako - ÂŻyczĂŞ powodzenia z Tano a póki co DziĂŞkuje i ÂŻegnam, odwiedze CiĂŞ jeszcze kiedyÂś - uÂśmiechn¹³ siĂŞ, zÂłoÂżyÂł dÂłonie i znikn¹³ w maÂły obÂłoczku dymu
DotarÂłem do mieszkania Minako Kurosaki. ZastukaÂłem do drzwi, czekajÂąc na pozwolenie wejÂścia do Âśrodka, by mi ktoÂś je otworzyÂł. Gdy zobaczyÂłem dziewczynĂŞ to rzekÂłem:
- Witaj...DÂługo siĂŞ nie widzieliÂśmy - Teraz podziwiaÂłem jej piĂŞkno. ByÂła niczym nimfa leÂśna. Wszystko w niej byÂło idealne dla mnie. KaÂżdy gest i dÂźwiĂŞk doprowadzaÂł mnie do szaleĂąstwa. Jednak w gÂłowie miaÂłem pewne zmartwienie ,a dokÂładniej baÂłem siĂŞ jak ona mnie przyjmie. ZwÂłaszcza po ostatnich sÂłowach w szpitalu, zraniÂłem jÂą wtedy i chcĂŞ to wyjaÂśniĂŚ. Tu i teraz, niech wszystko siĂŞ rozstrzygnie ,a potem juÂż zniknĂŞ na zawsze...Nie pozostanie po mnie Âśladu, ktoÂś mnie zabije i moje prochy zostanÂą rozniesione przez wiatr na wszystkie strony Âświata. PatrzÂąc na niÂą uÂśmiechaÂłem siĂŞ ,a mój wzrok byÂł wbity w niÂą, nic innego nie obchodziÂło mnie, tylko ona.
Akaru juÂż miaÂła wychodziĂŚ, kiedy okazaÂło siĂŞ, ze Itachi równieÂż musi lecieĂŚ. ChciaÂła juÂż poÂżegnaĂŚ siĂŞ z nowÂą mamÂą, lecz ktoÂś zapukaÂł do drzwi, nastĂŞpnie drzwi uchyliÂły siĂŞ. W drzwiach stan¹³ Uchiha którego znaÂła z ostatnich egzaminów. Od momentu wejÂścia patrzyÂł na Minako, nawet nie zauwaÂżaÂły malutkiej osóbki- jego kuzynki którÂą powinien znaĂŚ z widzenia.
- Uchiha? Kolejny? Ty ty jesteÂś Rinsaku. - Akaru nie wiedziaÂła o nim wiele, wiedziaÂła jedno, Âże zdaÂł egzamin pisemny perfekcyjnie.
- ByliÂśmy razem na egzaminach pamiĂŞtasz? Pochodzimy z jednego klanu. Nazywam siĂŞ Akaru, obecnie Akaru Katoshi..
" Czemu do Minako ciÂągnie tylu Uchiha..."
- Tak...na razie - powiedziaÂłam patrzÂąc na "odpÂływajÂącego" chÂłopaka
SpojrzaÂłam na Akaru i powiedziaÂłam
- Tylko uwa¿aj na siebie dobrze? Mo¿ê chcesz abym Ci po¿yczy³a jakiœ sprzêt na misje? Mam notki , kukie³ki i - przerwa³am poniewa¿ us³ysza³am pukanie
Pokaza³am dziewczynce aby poczeka³a i sama podesz³¹m do drzwi. Jak¿e by³o moje zaskoczenie gdy zobaczy³am Rinsaku. Co On tutaj robi³? Przecie¿ powiedzia³ ...a raczej uwa¿a³am , ¿e nie chce mnie znaÌ. Otworzy³am usta aby coœ powiedzieÌ jednak zamar³am.
- Rinsaku...c-co Ty tutaj robisz? - spytaÂłam patrzÂąc na Niego z wielkiem szokiem
Nagle drzwi siĂŞ otworzyÂły ,a w progu ustaÂła ona .Jej piĂŞkne ogniste wÂłosy zostaÂły porwane przez powiew wiatru. ZastanawiaÂłem siĂŞ przez chwilĂŞ co powiedzieĂŚ, aÂż w koĂącu przemówiÂłem:
- PrzyszedÂłem Ciebie zobaczyĂŚ...Nie mogÂłem juÂż tak dÂłuÂżej wytrzymaĂŚ... Jednak widzisz mnie po raz ostatni...Te sÂłowa ,co ...powiedziaÂłem w szpitalu ...ByÂły kÂłamstwem. MusiaÂłem Ciebie zraniĂŚ byÂś o mnie zapomniaÂła, jednak ku ironii, ja nie mogĂŞ zapomnieĂŚ o tobie...- rzekÂłem spoglÂądajac na chwilĂŞ w ziemiĂŞ, po czym podniosÂłem wzrok patrzÂąc jej w oczy i mówiÂąc:
- StaraÂłem siĂŞ, jednak wszystko na marne. CiÂągle czêœÌ mojej duszy pamiĂŞta Ciebie i chce byĂŚ z tobÂą, jednak rozsÂądek mi mówi ,Âże i tak nie ma Âżadnych szans na to...wiesz, co do Ciebie czujĂŞ i przez ten okres czasu nic siĂŞ ani o milimetr nie zmieniÂło...- skoĂączyÂłem patrzÂąc i nie mogÂąc oderwaĂŚ od niej wzroku.
Akaru mimo tego co powiedziaÂła zostaÂła zignorowana. NienawidziÂła kiedy ktoÂś udaÂłe, Âże jej nie ma.
- Ej! Mowie do ciebie. Jesteœ niemi³y, zrozumia³abym gdybym by³a obc¹ Ci osob¹, ale nie doœÌ, ze znamy siê z widzenia to jesteœmy rodzin¹!
Wtedy usÂłyszaÂła mowĂŞ Uchihy. O ile dobrze zrozumiaÂła, kochaÂł Minako.
" Jak to, co on sobie myÂśli.. Minako jest z Tano-kun. KochajÂą siĂŞ i zamierzajÂą siĂŞ poÂślubiĂŚ, a nastĂŞpnie zbudowaĂŚ wielki dom.."
Bardzo chciaÂła wyjaÂśniĂŚ zaistniaÂła sytuacjĂŞ, staÂła patrzÂąc na przybysza. On zaÂś nie zwracaÂł uwagi na Akaru wcale.
PatrzyÂłam na Niego zszokowana. WiĂŞc kÂłamaÂł...w sumie mogÂłam siĂŞ Tego domyÂśleĂŚ po Jego krótkiej ale piĂŞjknej mowie. CaÂły czas mnie pamiĂŞtaÂł...aj teÂż o nim pamiĂŞtaÂłam ale jako przyjaciela , On zaÂś za ukochanÂą osobĂŞ. UsÂłyszaÂłam Akaru ale jakoÂś nie mogÂłam powiedzieĂŚ jej aby tak nie mówiÂła. DotarÂły do mnie sÂłowa któe mnie jadnakowoÂż przeraziÂły " Widzisz mnie po raz ostatni"
- Co masz na myÂśli...mówiÂąc , zĂŞ CiĂŞ widzĂŞ po raz ostatni ? - spytaÂłam patrzÂąc na Niego
SpojrzaÂłem na dziewczynkĂŞ i powiedziaÂłem chÂłodnym i bardzo zimnym gÂłosem do Minako ,patrzÂąc na Akaru:
- Zamknij siĂŞ dzieciaku! Jak za sekundĂŞ ona stÂąd nie zniknie to zabijĂŞ ja na twoich oczach...BrzydzĂŞ siĂŞ swoim klanem, jest on dla mnie obcy i wybijĂŞ kaÂżdÂą osobĂŞ ,która do niego naleÂży...w³¹cznie z TobÂą...-Po tych sÂłowach spojrzaÂłem na Kage Oto bÂłagalnym wzrokiem, moje ciaÂło juÂż ledwo co siĂŞ powstrzymywaÂło. ProsiÂłem jÂą tym spojrzeniem ,by coÂś tej dziewczynce powiedziaÂła ,bo inaczej nie zapanujĂŞ nad sobÂą...Bestia i demon ,który drzemie we mnie obudzi siĂŞ i stracĂŞ nad sobÂą panowanie. ChciaÂłem i miaÂłem nadziejĂŞ, Âże Minako to wszystko zrozumie. DawaÂłem tym teÂż jej do zrozumienia, Âże nie chcĂŞ o tym rozmawiaĂŚ w obecnoÂści osób trzecich. MusiaÂłem to wszystko robiĂŚ, jednak naprawdĂŞ nie mogĂŞ nad sobÂą zapanowaĂŚ, gdy widzĂŞ osobĂŞ z mojego klanu i jeszcze do tego powoÂłujÂącÂą siĂŞ na wiĂŞzy rodzinne...
Kiedy ten wypowiedzia³ pierwsze s³owa w stronê Akaru stanê³am przed ni¹ i zas³oni³am j¹ sob¹. Odsunê³am j¹ trochê i spojrza³¹m groŸnie na Rinsaku
- JeÂśli spróbujesz jÂą tkn¹Ì...zabijĂŞ CiĂŞ zanim zdo³¹sz powiedzieĂŚ sharingan - odparÂłam ostro
Powietrze zrobiÂło siĂŞ nieprzyjemne. GĂŞste od mojej chakry. Moje KG byÂło uaktywnione w razie ataku.. By³¹m wÂściekÂła. Co z tego , Âże byÂł moim przyjacielem. GroziÂł mojej córce a na to pozwoliĂŚ nie mogÂłam.
- Akaru - powiedziaÂłam do niej cicho nadal patrzÂąc ostrym wzrokiem na Rinsaku - IdÂź do siebie...proszĂŞ - odparÂłam do niej
WidziaÂłem jak jÂą przytuliÂła. "Czy byÂłaby zdolna walczyĂŚ ze mnÂą tu i teraz w obronie córki...? ByĂŚ moÂże wtedy by mnie zdoÂłaÂła zabiĂŚ...BY siĂŞ nie powstrzymaÂła...Jak to miÂło by byÂło zgin¹Ì od rĂŞki ukochanej...UmieraĂŚ w jej objĂŞciach i odpÂływaĂŚ na tamten Âświat... MiaÂłem nadziejĂŞ, Âże dziewczynka zaraz sobie pójdzie, bo muszĂŞ porozmawiaĂŚ z Minako na osobnoÂści. Jestem winien jej przeprosiny. Jednak i tak juÂż to nic nie zmieni...Jak widaĂŚ ciÂągle tylko jÂą raniĂŞ ,zamiast mieĂŚ zupeÂłnie odwrotny efekt...Jestem beznadziejny .Nie wiem po co ona nadal chce ze mnÂą rozmawiaĂŚ ,po tym co ja wyczyniam tutaj i w szpitalu... Jestem demonem, okropnÂą bestiÂą pozbawionÂą uczuĂŚ...BrzydzĂŞ siĂŞ sam sobÂą, jednak nie umiem siĂŞ zmieniĂŚ..".
Akaru nigdy nie spodziewaÂła siĂŞ takich sÂłów od chÂłopaka.
" Chce mnie zabiĂŚ gdyÂż, jesteÂśmy rodzinÂą.. on jest wariatem, jest psychiczny. To trzeba zatrzymaĂŚ." ChciaÂła aktywowaĂŚ sharingan w razie ataku, lecz Minako poprosiÂła aby poszÂła do pokoju.
- Dobrze, pójdĂŞ, ale..
powstrzymaÂła chĂŞĂŚ skomentowania Rinsaku, chciaÂła aby poÂżaÂłowaÂł slow które wypowiedziaÂł.
" JeÂżeli byÂłby tu Itachi.. ciekawe czy powiedziaÂł by to samo.."
- WycofywaÂła siĂŞ do tyÂłu. Wtedy poczuÂła siĂŞ dziwnie, powietrze staÂło siĂŞ dziwne ciĂŞÂżkie. PowodowaÂło dyskomfort. Akaru poczuÂła adrenalinĂŞ. Kiedy wycofaÂła siĂŞ do salonu i uaktywniÂła sharingan. MoÂże byÂła ma³¹ dziewczynkÂą, ale miaÂła kilka sztuczek w rĂŞkawie. ByÂła gotowa pomóc Minako. W razie czego podÂłoÂżyÂła kawarami na najbliÂższe krzesÂło.
"On nie Âżartuje.."
UsÂłyszaÂłam , Âże Akaru opuÂściÂła pomieszczenie. Delikatnie siĂŞ rozluÂźniÂłam ale nadal nie byÂłam pewna czy Rinskau nie zaatakuje maÂłej. Nadal trzymaÂłam postawĂŞ obronnÂą. Nie mogÂłam mu wybaczyc tych sÂłów. ChciaÂł zabiĂŚ mojÂą córeczkĂŞ a Tego mu nie mogĂŞ popuÂściĂŚ pÂłazem
- Przyszed³eœ tylko dlatego abym poczu³¹ siê winna tego , ¿e chcesz staÌ siê morderc¹ czy po coœ innego jeszcze przyszed³êœ - spyta³am z³a na Niego z ognikami w oczach
-Nie -odpowiedzia³em zrezygnowanym ju¿ g³osem. "Straci³em w jej oczach, ju¿ widaÌ jakim ch³odem mnie traktuje. Nic tego ju¿ nie zmieni... Powiem jej to ,co muszê i potem odejdê. By³a na mnie z³a i s³usznie. Te¿ bym siê wkurzy³ na takiego debila jak ja...Ci¹gle pope³niam b³êdy, potykam siê na ka¿dym lepszym stopniu. Jestem dla niej bezu¿yteczny i niepotrzebny...". Westchn¹³em ,po czym odpowiedzia³em:
- Nie przyszedÂłem tutaj by skÂłoniĂŚ CiĂŞ do jakiegoÂś poczucia winy ,czy coÂś w tym rodzaju...PrzyszedÂłem bo chciaÂłem ciĂŞ zobaczyĂŚ...prawdopodobnie po raz ostatni. To byÂło samolubne i bezmyÂślne- wiem ,ale nie umiem inaczej. Gdybym tego nie zrobiÂł ,to bym nie miaÂł siÂły na nic...wiem ,Âże mnie nienawidzisz, a jeÂżeli tak nie jest ,to powinnaÂś, poniewaÂż widzisz jak siĂŞ zachowujĂŞ, mimo Âże taki nie chcĂŞ byĂŚ...- skoĂączyÂłem caÂły czas mówiÂąc smutnym i ponurym gÂłosem.
- To czemu do cholery siĂŞ tak zachowujesz. Chcesz zabiĂŚ mojÂą córkĂŞ i na dodatek przychodzisz jakby nigdy nic tÂłumaczÂąc sie , zĂŞ to co powiedziaÂłeÂś to kÂłamstwo! Nie jesteÂś zÂłym czÂłowiekiem Rinsaku - powidziaÂłam do Niego podchodzÂąc i chwytajaĂŚ GO za ramiona - Myslisz , Âże nic jesteÂś ale tak nie jest. Musisz siĂŞ opanowaĂŚ bo inaczej oszalejesz...a tego nie chce. PorszĂŞ...odrzuc tÂą negatywnÂą stronĂŞ którÂą próbujesz utrwalaĂŚ w sobie! - powiedziaÂłam do Niego kategorycznie
- Bo inaczej zostaniesz roÂślinÂą! I nie bĂŞdzie juÂż odwrotu!
- MyÂślisz, Âże tego nie chcĂŞ? ÂŻe lubiĂŞ postĂŞpowaĂŚ tak jak postĂŞpujĂŞ? Nie. Nie cierpiĂŞ tego, sam siĂŞ sobÂą brzydzĂŞ...Jednak to jest jedyna rzecz, która pozwala mi o tobie zapomnieĂŚ...Nie mogĂŞ byĂŚ z tobÂą choĂŚbym nie wiem jak chciaÂł. A bez tego moje Âżycie nie ma Âżadnego sensu...Tylko to mnie powstrzymuje od popeÂłnienia samobójstwa...JeÂżeli nie umiem siĂŞ zabiĂŚ, to niech zrobi to ktoÂś inny...ChcĂŞ odrzuciĂŚ tÂą mojÂą mrocznÂą stronĂŞ, ale nie umiem. Ona podtrzymuje mnie przy Âżyciu...Daje mi si³ê na to ,by jeszcze jakoÂś ÂżyĂŚ na tym Âświecie bez Ciebie...- Coraz bardziej sÂłabÂłem. Nie miaÂłem juÂż siÂł siĂŞ broniĂŚ. Po prostu mój Âżal coraz bardziej wzrastaÂł. ByÂło mi bardzo przykro, Âże nie umiem inaczej postĂŞpowaĂŚ...
- Nie mów , zĂŞ nie potrafisz bo moÂżesz. MoÂżesz postĂŞpowaĂŚ inaczej zapominajaĂŚ o mnie! To nie znaczy , zĂŞ masz staĂŚ sie zimnym draniem który chce zabiĂŚ wszysktich wokoÂło ze wzglĂŞdu na to aby zapomnieĂŚ o kimÂś! Nie jesteÂś mordercÂą Rinsaku! Zrozum to!StajaĂŚ siĂŞ taka osobÂą o jakiej mówisz chcesz tylko uciec od problemu którego nie ma! Chcesz byĂŚ mordercÂą? BĂŞdziesz zabijaÂł klan a potem dojdzie do tego , Âże zabijesz innych ludzi np mnie! - potrzÂąsaÂłam nim deliaktnie za ramiona aby siĂŞ w koĂącu obudziÂł z tego koszmaru
- ZapomnieĂŚ o tobie...ÂŚmieszne...MyÂślisz, Âże to jest Âłatwo sobie tak wszystko mówiĂŚ? MyÂślisz, Âże ja tego wszystkiego chcĂŞ? ÂŻe sobie wybieram to kim jestem? MyÂślisz,ze czujĂŞ siĂŞ z tym szczĂŞÂśliwy? Dla ciebie jestem moÂże gÂłupi, bezmyÂślny i uparty. UwaÂżasz, Âże miÂłoœÌ do ciebie jest tak Âłatwo od tak sobie odrzuciĂŚ...? MyÂślaÂłem ,Âże kochajÂąc Tano to wszystko juÂż wiesz...Ciebie mordowaĂŚ nie bĂŞdĂŞ ,bo nigdy bym tego nie zrobiÂł..MyÂślaÂłem ,Âże to takÂże wiesz...WidaĂŚ, juÂż postrzegasz mnie jako potwora albo kogoÂś obcego...I sÂłusznie...Bo takÂą osobÂą siĂŞ stajĂŞ...MordercÂą bez uczuĂŚ...MuszĂŞ odrzuciĂŚ wszelkie uczucia, bo wszystko kojarzy mi siĂŞ z TobÂą...Gdy nie myÂślĂŞ, tylko wtedy nie czujĂŞ nic. A tak jest tylko w jednym stanie- stanie po Âśmierci...Nic siĂŞ wtedy juÂż nie odczuwa, jest nicoœÌ i pustka...CoÂś w sam raz dla mnie...
PrzysÂłuchiwaÂła siĂŞ caÂłej rozmowie z salonu. PowtarzaÂła do siebie.
-Ten Rinsaku to kompletny czubek. Czemu mój klan taki jest? Itachi Rinsaku, Sasuke.. czemu oni wszyscy uwaÂżajÂą siĂŞ lepsi. SÂądzÂą, ze majÂąc sharingan sÂą w stanie pokonaĂŚ kaÂżdego. Zawsze sobie wmawiaÂłam, ze nigdy nie bĂŞdĂŞ nienawidziĂŚ, lecz klan Uchiha to klan wariatów. Dobrze postÂąpiÂłam odchodzÂąc od nich. Teraz jestem Katoshi i jestem z tego dumna.
WystawiÂła gÂłowĂŞ zza Âściany, zerknĂŞÂła co siĂŞ dzieje. Wyraz twarzy Rinsaku byÂł bardzo dziwny, jak by zakochany?
" Czemu ma takie plany? Czemu chce zabiĂŚ wszystkich Uchiha? JeÂżeli tylko sytuacja na to pozwoli, zapytam go.
NastĂŞpnie znów schowaÂła siĂŞ za framuga Âściany.
SpuÂściÂłam gÂłowĂŞ puszczajÂąc Go. Wcale nie myÂślaÂłam o nim jak o potworze. On nim nie byÂł. ByÂł kimÂś kto nie umie sobie poradziĂŚ. Nie chciaÂł pamiĂŞtaĂŚ o mnie ale tym samym musiaÂł odrzuciĂŚ wszystkie uczucia, to Go doprowadzaÂło do szaleĂąstwa i...samobójstwa? Nie nie mogÂłam na to pozwoliĂŚ
- Przepraszam...ja nie myÂślĂŞ o Tobie jak o potworze...nigdy bym tak nie pomyÂślaÂła i wybacz jeÂśli takie odniosÂłeÂś wraÂżenie. ChcĂŞ Ci pomóc...pozwól sobie pomóc - odparÂłam do Niego
Te sÂłowa mówiÂłam kiedyÂś do Tano gdy mówiÂł , Âże nikt nie moÂże mu pomóc. ByÂł w bÂłedzie. Ja byÂłam w stanie tak samo jak byÂłam w stanie teraz mu pomóc.
- Jak zamierzasz mi pomóc? Ja sam nie umiem pomóc sobie, wiec jak ty moÂżesz tego dokonaĂŚ? ProszĂŞ powiedz...- powiedziaÂłem patrzÂąc teraz na niÂą i czekajÂąc na odpowiedÂź. "Ja sam nie potrafiĂŞ uporaĂŚ siĂŞ z moimi problemami. To jak jej ma siĂŞ to udaĂŚ. Co ona moÂże zrobiĂŚ takiego ,na co ja nie wpadÂłem...? Po co stara siĂŞ mi jakoÂś ulÂżyĂŚ w tym, skoro to i tak nie ma wszystko sensu...Jakie sÂłowa i czyny mogÂą zmieniĂŚ sytuacjĂŞ w jakiej siĂŞ znajdujĂŞ, co moÂże siĂŞ niby takiego staĂŚ, Âże zmieniĂŞ moje zdanie i stanĂŞ siĂŞ kimÂś, kim chcĂŞ byĂŚ...?Jak to niby moÂże byĂŚ moÂżliwe...ChcĂŞ siĂŞ tego dowiedzieĂŚ..CzyÂżby ona byÂła mÂądrzejsza ode mnie....? CzyÂżby naprawdĂŞ byÂła anioÂłem ,który kaÂżdemu umie pomóc...?Zaraz siĂŞ dowiem...".
- Wiem , ¿e proponowanie abyœ tu zost¹³ jest b³êdem. Ale nie chce abyœ odchodzi³ i zamienia³ siê w mordercê. Jest to ostatnia rzecz jakiej chce. Nie chce te¿ abyœ Cierpia³ przy mojej obecnoœci. - powiedzia³am patrz¹c na Niego smutno
Prawda byÂła taka , Âże nie wiedziaÂłam co zrobiĂŚ. Po raz pierwszy nie wiedziaÂłam jak mu pomĂŚó. JedynÂą pomocÂą byÂło zostanie z nim...ale nie mogÂłam odrzucic Tano-kun. Nie ptorafiÂłam Go odrzuciĂŚ. KochaÂłam GO caÂłym sercem i nei byÂłam w stanie GO zostawiĂŚ. Ale teÂż nie chciaÂłam aby przeze mnie ktoÂś popeÂłniÂł samobójstwo. W moich oczach zebraÂły siĂŞ zÂły bezradnoÂści
//Akaru jak podejdziesz do mnie to moÂżesz juÂż woÂłaĂŚ mg... Nie ÂżartujĂŞ.//
- JuÂż miaÂłem nadziejĂŞ, Âże jesteÂś w stanie mi pomóc, jednak tak nie jest... Szkoda... Zawsze miÂło byÂło mieĂŚ chociaÂż przez chwilĂŞ uÂłudĂŞ, Âże mogĂŞ staĂŚ siĂŞ kimÂś innym i Âże jest na to jakiÂś sposób...ZostajÂąc tutaj tylko jeszcze bardziej bĂŞdĂŞ cie krzywdziÂł, to nic nie da, przyniesie tylko odwrotny skutek...WidaĂŚ ÂścieÂżkÂą potwora i mordercy pozostaje mojÂą jedynÂą nadziejĂŞ na..ÂśmierĂŚ...znajdzie siĂŞ na pewno tak silny shinobi, który mnie zabije ,a wtedy trafiĂŞ do miejsca, gdzie siĂŞ nic nie czuje...WyobraÂź sobie jaki ból bym odczuwaÂł ,jakbyÂś w mojej obecnoÂści chociaÂż dotykaÂła Tano... Bym nie wytrzymaÂł tego emocjonalnie i psychicznie. To byÂło by dla mnie zbyt wiele...wiesz o tym i dlatego pozwolisz mi odejœÌ...
- Nie chce abys odszedÂł...bo wiem co siĂŞ stanie z TobÂą. Nie wiem po prostu nie wiem co zrobiĂŚ. Z kaÂżdej strony albo Ty albo ja bĂŞdĂŞ cierpieĂŚ. Ty ze strony takiej , Âże nie móÂłbyÂś znieœÌ tego widoku mnei z Tano-kun a ja , ze ÂświadomoÂści , Âże zmieniasz siĂŞ w mordercĂŞ. JuÂż nie wiem co robiĂŚ... - po moich policzkach pociekÂł Âłzy
Nie wiedziaÂłam czemu pÂłakaÂłam. ByÂło mi smutno , Âże stracĂŞ przyjaciela. Szybko otarÂłam Âłzy i odwróciÂłam siĂŞ. SpostrzegÂłam Akaru jak wyglÂąda za drzwi
Akaru...jeÂśli On jÂą zaatakuje nie bĂŞdĂŞ miaÂła litoÂści. Choc zabicie przyjaciela pewnie przyjdzie mi z trudem...nie pozwolĂŞ aby ktokolwiek skrzydziÂł moja córkĂŞ
Najwidoczniej Rinsaku bardzo kochaÂł Minako, lecz ona wolaÂła Tano
"Nie dziwiĂŞ siĂŞ jej.. wspóÂłczujĂŞ jej poÂłoÂżenia w tej sytuacji, co ona ma powiedzieĂŚ? ÂŻeby sobie poszedÂł. ObiecaÂłam sobie, Âże bĂŞdĂŞ zawsze pomagaĂŚ ludziom, ale czy tyczy siĂŞ to nawet do osób takich jak on? Takich których gdybym spotkaÂła w ciemnym zauÂłku zabili by mnie?"
- Przykro mi ,Âże z mojego powodu pÂłaczesz...Przepraszam za to...Zaraz odejdĂŞ i jeÂżeli mnie spotkasz ,to tylko w momencie gdy bĂŞdziesz musiaÂła mnie zabiĂŚ...Nie bĂŞdziesz miaÂła innego wyjÂścia...Wiedz, Âże niedÂługo zacznĂŞ mordowaĂŚ masowo...BĂŞdĂŞ robiÂł wszystko by zwróciĂŚ na siebie jak najwiĂŞkszÂą uwagĂŞ jak najsilniejszych shinobi. Z kaÂżdym bĂŞdĂŞ walczyÂł, byle tylko mieĂŚ nadziejĂŞ, Âże znajdzie siĂŞ jakiÂś, który bĂŞdzie w stanie siĂŞ ze mnÂą mierzyĂŚ i w pojedynku mnie zabije...Tam gdzie siĂŞ pojawiĂŞ bĂŞdzie szerzyÂł siĂŞ chaos i zniszczenie...BĂŞdÂą gin¹Ì ludzie...po mojej wizycie pozostawaĂŚ bĂŞdÂą tylko same zgliszcza ,kamieĂą na kamieniu nie pozostanie..wiedz, Âże nie ÂżartujĂŞ...Nie mam innego wyjÂścia, zrobiĂŞ wszystko by odejœÌ z tego Âświata...
PokreĂŚi³¹m gÂłowÂą. To nie tak miaÂło byĂŚ. To nie byÂła ta sama osoba którÂą spotkaÂłam. Nie chciaÂłam aby tak robiÂł. Nie chciaÂłam aby zabijaÂł i na dodatek niewinnych ludzi. Tak nie miaÂło byĂŚ
- Chcesz zabijaĂŚ niewinnych ludzi tylko dlatego aby ktoÂś Ciebie zabiÂł?! Chcesz mordowaĂŚ wszystkich choĂŚ Ci niczym nei zawinili?! Jaki to ma sens! Powiedz Mi Rinsaku!! - krzyknĂŞÂłam do Niego zrozpaczona
Teraz nie tylko chodziÂło mi o Rinsaku ale równieÂż o innych ludzi. PrzecieÂż wiem jaki On jest silny. Niektórzy zginÂą z Jego rĂŞki a tego nie chciaÂłam
-Taki by o tobie zapomnieÌ. Taki to ma sens. Nie karzê ci mnie zrozumieÌ, bo wiem ¿e nie jesteœ w stanie. Jesteœ bardzo dobr¹ osob¹, pe³n¹ dobroci, jednak ja taki nie jestem. Ju¿ znasz moje zamiary, wiesz do czego jestem teraz zdolny - wyci¹gn¹³em kunai i przy³o¿y³em go do swojego gard³a. Po czym powiedzia³em do niej:
- ChwyĂŚ za rĂŞkojeœÌ i przyciÂśnij broĂą do mojej krtani, przetniesz jÂą ,a ja wtedy wykrwawiĂŞ siĂŞ ,a dalej umrĂŞ. MoÂżesz mnie powstrzymaĂŚ .JesteÂś w stanie to zrobiĂŚ, masz teraz ku temu okazjĂŞ i powód. ProszĂŞ zrób to - powiedziaÂłem zamykajÂąc oczy."Szybko i precyzyjnie, nie byÂło szans bym siĂŞ obroniÂł. Niech to zrobi i juÂż w koĂącu zaznam spokoju..".
WysÂłuchaÂłam Go ale nadal nie rozumiaÂłam. Kiedy wyj¹³ Kunai juÂż myÂślaÂłam , Âże bĂŞdzie chciaÂł zaatakowaĂŚ ma³¹...ale zamiast tego przystawiÂł sobie broĂą do gardÂła. Jego sÂłowa mnie przeraziÂły . Z jednej strony chciaÂłam to zrobiĂŚ, aby juz nie cierpiaÂł i móc uchroniĂŚ innych ale...nie mogÂłam tego zrobiĂŚ ze wzglĂŞdu na nasza znajomoœÌ. Nie wybaczyÂłabym sobie tego.
Zaczê³am do Niego podchodziÌ. Powoli , po czym wyci¹gnê³am rêkê i chwyci³am kunai. Nie pchnê³am Go. Maj¹c nadzieje , ¿ê Rinsaku siê tego nie spodziewa³ wyrwa³am mu broù z d³oni po czym rzuci³am mu siê na syzjê
- Baka!! Czy Ty myÂślaÂłeÂś , Âże mogĂŞ CiĂŞ zabiĂŚ?! TO niemoÂżliwe! Nie potrafiĂŞ zabiĂŚ bliskich osób memu sercu. Nie mogĂŞ!! - powiedziaÂłam do Niego donoÂśnie
StaÂłem i myÂślaÂłem, Âże zrobi to aÂż tu nagle wyrwaÂła mi broĂą i rzuciÂła siĂŞ mi na szyjĂŞ. StaÂłem oniemiaÂły ."Nie wiedziaÂłem co zrobiĂŚ... Nie chce mnie zabiĂŚ, pomimo tego co jestem w stanie robiĂŚ..." Zacz¹³em mówiĂŚ jej do ucha, moje rĂŞce byÂły opuszczone:
- Czemu jesteÂś taka... Czemu nie moÂżesz tego zrobiĂŚ...Nie mogĂŞ byĂŚ z tobÂą, moje serce cierpi... Nie umiem o tobie zapomnieĂŚ, ciÂągle w kaÂżdej chwili myÂślĂŞ o tobie...Jestem tylko twoim przyjacielem i nigdy nic wiĂŞcej nie bĂŞdzie i ja to wiem...Kochasz Tano. JuÂż nie wiedziaÂłem co powiedzieĂŚ...- z Moich oczów zaczĂŞÂły pÂłynÂąc Âłzy, Âłzy Âżalu, cierpienia, bólu i samotnoÂści ,której zawsze muszĂŞ doÂświadczaĂŚ. Ból istnienia, tego Âże nie mogĂŞ byĂŚ szczĂŞÂśliwy...Nie umiaÂłem juÂż siĂŞ powstrzymaĂŚ, krople same spÂływaÂły mi po policzkach...StaÂłem nieruchomo, gdy ona mnie obejmowaÂła. CzuÂłem jej dotyk i ciepÂło jakim mnie obdarza. Jednak wiedziaÂłem ,Âże widzĂŞ jÂą po raz ostatni. Najgorsza w tym wszystkim byÂła bezradnoœÌ jakiej ciÂągle doÂświadczaÂłem...nic nie mogÂłem zrobiĂŚ by zmieniĂŚ swój los...nic...
- Nie potrafiĂŞ...choĂŚbym musiaÂła to zrobiĂŚ bym nie byÂła wstanie. Nie zbaijaÂłm bliskich mi osób. Staram sie im pomóc. Tobie nie mogĂŞ i to mnie boli - powiedziaÂłam cicho. PocuzÂłam coÂś mokrego na swojej szyi. Rinsaku...pÂłakaÂł. OdsunĂŞÂłam siĂŞ od Niego trzymajaĂŚ GO za ramiona. Nie sÂądziÂłam , zĂŞ Go doprowadzĂŞ do Âłez.
- Rinsaku... - chciaÂłam coÂś dodaĂŚ ale nie mogÂłam...coÂś mi przeszkadzaÂło w tym. CzuÂłam , Âże Go raniĂŞ dlatego puÂściÂłam Go i chciaÂłam siĂŞ odsunaĂŚ od Niego.
- Widzisz jaki sÂłaby juÂż jestem...Nie umiem nawet powstrzymywaĂŚ swoich emocji... Jestem wrakiem czÂłowieka i niedÂługo stanĂŞ siĂŞ duchem... ChodzÂącÂą powÂłokÂą czÂłowieka. JuÂż nie mam siÂł ,by móc ÂżyĂŚ bez ciebie. -Delikatnie odsun¹³em jej dÂłonie i uwolniÂłem siĂŞ z uÂścisku. WytarÂłem rĂŞkawem oczy, zeschniĂŞte krople jeszcze moÂżna byÂło dostrzec na moich policzkach.
- Teraz muszĂŞ siĂŞ z tobÂą poÂżegnaĂŚ. Jak mówiÂłem... JuÂż siĂŞ wiĂŞcej nie spotkamy. To byÂł ostatni raz. Nie jesteÂś w stanie mi pomóc, tak samo jak ja sam nie umiem sobie pomóc, co rozumiem. Nikt nie moÂże czuĂŚ tego ,co teraz ja czujĂŞ opuszczajÂąc Ciebie... Zapomnij o mnie... Nie warto o mnie pamiĂŞtaĂŚ. BĂŞdziesz potem ÂżaÂłowaÂła swoich czynów, zwÂłaszcza tego ,Âże nie zabiÂłaÂś mnie tu i teraz, gdy miaÂłaÂś okazje...Nie mogĂŞ ci nawet obiecaĂŚ, Âże nie tknĂŞ twoich bliskich ,czy nawet mieszkaĂąców Otogakure... Po prostu nie umiem...- zrobiÂłem dwa kroki w stronĂŞ wyjÂścia i spojrzaÂłem przez okno na piĂŞknÂą pogodĂŞ. SÂłoĂące oÂświetlaÂło naturĂŞ. ByÂło tak spokojnie i bÂłogo, wszystko wydawaÂło siĂŞ teraz obojĂŞtne.
Tak bardzo chcia³¹m Go zatrzymaĂŚ. PowiedzieĂŚ , Âże na pewno jest wyjÂście tylko trzeba je odszukaĂŚ. Ale nie potrafiÂłam. PatrzyÂłam za to jak odchodzi. MógÂł zabiĂŚ kaÂżdÂą osobĂŞ którÂą spotka. Nawet ludzi z mojej wioski. WiedziaÂłam , zĂŞ bĂŞdzie zagroÂżeniem. Ale nie potrafiÂłam Go zabiĂŚ. Nie mog³¹m wbiĂŚ noÂża w Jego serce. JuÂż i tak doœÌ bólu mu zadaÂłama. PatrzyÂłam jak odchodzi po czym szepnĂŞÂłam
- Nie zapomnĂŞ... - trudno by byÂło aby te sÂłowa dotarÂły do Jego uszu. Ledwo ja sama je sÂłyszaÂłam.
CzuÂłam sie okropnie , zĂŞ nie mogĂŞ Go zatrzymaĂŚ.
OdwróciÂłem siĂŞ mówiÂąc : DziekujĂŞ, tak aby tylko ona to usÂłyszaÂła, po czym wyszedÂłem z mieszkania. Wiatr na zewnÂątrz pobudziÂł mnie i odÂświeÂżyÂł moje oczy. Teraz nie byÂło miejsca na uczucia czy rozmyÂślania. ObudziÂłem w sobie bestiĂŞ i mordercĂŞ, jakim niedÂługo siĂŞ stanĂŞ. Teraz zacz¹³ siĂŞ proces wyniszczajÂący mojÂą duszĂŞ. JuÂż nawet Minako po jego zakoĂączeniu nie bĂŞdzie mogÂła mnie powstrzymaĂŚ .CaÂłkowicie oddam siĂŞ zÂłu. SprzedajĂŞ swojÂą duszĂŞ chaosowi i ob³êdowi. SzaleĂąstwo bĂŞdzie od teraz moim imieniem. Zacz¹³em spokojnym krokiem zmierzaĂŚ w kierunku bramy Otogakure. <NMM>
Rinsaku wci¹¿ mówiÂł o tym, Âże jest bezradny, ze chce umrzeĂŚ, oraz Âże chce zabijaĂŚ niewinnych. Akaru wkurzaÂło w szczególnoÂści to ostanie. Nie wytrzymaÂła. ZaczĂŞÂła mówiĂŚ donoÂśnym gÂłosem, zza Âściany usÂłyszeliÂście jej gÂłos
- Nie pozwolĂŞ ci abyÂś zabijaÂł niewinnych, jeÂżeli Minako nie nawróci CiĂŞ po dobroci. To ja zrobiĂŞ to si³¹. Nie myÂśl o mnie jak o Uchiha, nie jestem niÂą. Nie myÂślĂŞ jak Uchiha, nie walczĂŞ jak Uchiha. Nie byÂłam wychowywana przez Uchiha, nie jestem Uchiha... ZmieniÂłam nazwisko na Katoshi, aby uciec od tego przeklĂŞtego klanu. NienawidzĂŞ tego klanu tak samo jak ty. NienawidzĂŞ go z powodu takich jak ty. Dla twojego dobra posÂłuchaj Minako.. jeÂżeli tak bardzo chcesz zabijaĂŚ czemu nie zabijesz ludzi którzy zasÂługujÂą na ÂśmierĂŚ, na przykÂład organizacje które dziaÂłajÂą na szkodĂŞ Konohy, Oto, Syny, Iwy.. Dlaczego?
Nie wiedziaÂła jak Rinsaku zareaguje dlatego, jedyne co zrobiÂła to przyszykowaÂła siĂŞ do obrony podstawiajÂąc kawarami na krzesÂło. UaktywniÂła sharingen i czekaÂła na rozwój wydarzeĂą. W razie ataku byÂła gotowa na unik lub jeÂżeli ma byĂŚ to taijutsu skorzysta z nimpo: Buraindo.
Kiedy Rinsaku poszedÂł...stwierdziÂłam , Âże to koniec. Nie mogÂłam nazywaĂŚ siĂŞ Kage poniewaÂż nie mogÂłam zabiĂŚ kogoÂś w obronie wiĂŞkszej iloÂści osób. Czy to wÂłaÂśnie mówiÂł Lee-sama , Âże to jest poÂświĂŞcenie? Nie wiedziaÂłam nadal. UsÂłyszaÂłam krzyk Akaru ale wiedziaÂłam , ¿ê juÂż za nic siĂŞ On nie zda. Rinsaku poszedÂł a z nim odeszÂła Jego dobroĂŚ. Stanie siĂŞ mordercÂą jak mówiÂł. RuszyÂłam do pokoju gdzie byÂła Akaru , powoli aby nie pomyÂślaÂła , Âże to Rinsaku. SpojrzaÂłam na niÂą smutnym wzrokiem po czym odparÂłam.
- Wybacz za ten incydent...- szepnĂŞÂłam do niej po czym oparÂłam siĂŞ o ÂścianĂŞ i zsunĂŞÂłam siĂŞ po niej
By³am bezradna i tak sie w³aœnie czu³am. W moich oczach pojawi³y siê ³zy z³oœci i tego , ¿e nic nie mog³am poradziÌ. Patrzy³¹m przed siebie z tym g³upim smutnym wzrokiem
// Kurde poszedÂł... czemu akurat 4 min przed moim postem... //
UsÂłyszaÂła kroki, byÂła pewna, Âże to Rinsaku, lecz zobaczyÂła bujnÂą czerwona czupryne.
- Minako?
" Minako pÂłacze.. czyÂżby go zabiÂła?"
Akaru wyjrzaÂła zza Âściany, lecz nie zobaczyÂła ciaÂła.
"W takim razie pozwoli³a mu odejœÌ? Co teraz bêdzie? Na pewno teraz bedzie mordowa³.
- Dlaczego? Dlaczego nie zareagowaÂłaÂś? Dlaczego JA nie zareagowaÂłam wczeÂśniej. MogÂłam go powstrzymaĂŚ.. a teraz? Teraz moÂże byĂŚ juÂż wszĂŞdzie.
PopatrzyÂła na zapÂłakanÂą Minako.
- ObiecujĂŞ, Âże go zabijĂŞ. Nie pozwolĂŞ aby krzywdziÂł bezbronnych... krzywdziÂł moich.. mojÂą rodzinĂŞ. IstniejÂą normalni dobrzy Uchiha.
Wtedy pomyÂślaÂła o Jujim i Logenie..
- Moje nindo.. nie pomogÂłam czÂłowiekowi w potrzebie. Przez wÂłasne tchórzostwo. BĂŞdĂŞ ciĂŞÂżko trenowaĂŚ, i kiedyÂś go spotkam i .. zabijĂŞ. Na pewno go spotkam, gdyÂż on chce zabiĂŚ mnie.
Tak jak myÂślaÂłam. Akaru byÂła zÂła , ze nie zrobiÂłam tego co powinnam. I ja miaÂłam sie nazywaĂŚ Kage. SÂłuchaÂłam jej sÂłów z bólem w sercu. Jak Ona moÂże w takim wieku myÂśleĂŚ o morderstwie kogoÂś. ByÂła jeszcze dzieckiem. A jeÂśli Ona stawaÂła siĂŞ kimÂś takim jak Rinsaku? Nie mogÂłam na to pozwoliĂŚ
- Nie Akaru...jeÂśli kiedykolwiek Go spotkam...ja to zrobiĂŞ...to mój obowiÂązek jako Kage nie twój. Obiecaj mi, Âże nie bĂŞdziesz próbowaÂła Go zabiĂŚ...proszĂŞ - powiedziaÂłam patrzÂąc na NiÂą ze smutkiem
Nie chciaÂłam aby staÂła siĂŞ mordercÂą. To byÂła ostatnia rzecz jakiej bym chciaÂła. ChciaÂłam jÂą uchroniĂŚ od takiego Âżycia.
- PrzecieÂż on szuka mnie. SÂłyszaÂłaÂś go. Mino tego co do ciebie czujĂŞ, zabiÂł by ciĂŞ aby dorwaĂŚ mnie. JeÂżeli kiedykolwiek mnie zobaczy zaatakuje mnie. Nie zrobiÂł tego teraz gdyÂż to TY byÂłaÂś jego celem.. TY nie ja. ÂŚwiat jest maÂły jestem tu zaledwie dzieĂą, a spotkaÂłam juÂż dwóch Uchiha, gdziekolwiek pójdĂŞ mogĂŞ go spotkaĂŚ, a kiedy to siĂŞ stanie.. Nie bĂŞdzie odwrotu jak walka.. teraz nie mam z nim szans, wiĂŞc.. muszĂŞ go unikaĂŚ.
PatrzyÂła tak w zapÂłakane oczy Minako.
- Jak masz go zaatakowaĂŚ, kiedy nawet teraz kiedy MI groziÂł, nie powstrzymaÂłaÂś go. Kim do dla ciebie jest! Kim do cholery! Czy jest waÂżniejszy ode mnie? Tano? Otoguarke? Powiedz mi bo tego nie rozumiem. Kiedy nadarzyÂłaby mi siĂŞ taka okazja. ZrobiÂłabym to bez wahania. ZrobiÂłabym to bez skrupuÂłów bo takie jest moje zadanie.
Akaru byÂła wÂściekÂła. PatrzyÂła bezwzglĂŞdnie z góry na Minako. Jej wzrok byÂł pusty, z perspektywy Minako mogÂło jej siĂŞ zdawaĂŚ, Âże wzrokiem przeszywa jej umysÂł.
// Do tej chwili mi pasuje I hate everything about you - Three days Grace //
Jej sÂłowa mnie bolaÂły. Nie byÂł On waÂżniejszy od niej , Tano i OtoGakure. Dlatego tak nienawidziÂłam siebie za to co zrobiÂłam. MogÂłam Go powstrzymaĂŚ ale nie mogÂłam i za to byÂłam wÂściekÂła na siebie.
- Nie znaÂłaÂś Go wczeÂśniej. ByÂł...obroĂąca , przyjacielem i uczniem. ByÂł to szczĂŞÂśliwy chÂłopak...polubiÂłam Go jako przyjaciela...i nie mogÂłam Go teraz skrzywidzĂŚ. Teraz wiem jaki gÂłupi b³¹d zrobiÂłam. MogÂłam GO zabiĂŚ gdyby CIĂŞ zaatakowaÂł. MogÂłabym Go zbaiĂŚ gdyby zaatakowaÂł kogokolwiek mi bliskiego. Ale...gdy staÂł , tÂłumaczÂąc mi wszystko...nie potrafiÂłam...bo znowu w nim widziaÂłam tego zagubionego chÂłopaka który przyszedÂł do mnie po raz pierwszy do Gabinetu - powiedziaÂłam do Niej cicho
- To nie Twoim zadaniem Jest zabiciem Go...ale moim...i teraz...juÂż nie bĂŞdĂŞ miaÂła skrupuÂłów aby to zrobiĂŚ. Zabije Go za to , Âże zagroziÂł wszystkim moim bliskim. Nie bĂŞdĂŞ mia³¹ dla Niego litoÂści - powiedziaÂłamm nie patrzÂąc na niÂą jakby te sÂłowa nie byÂły kierowane do niej tylko do samej siebie
Akaru uspokoiÂła siĂŞ nieco, poczĂŞci zrozumiaÂła problem Minako.
- On tu szybko nie wróci, przeczuwam, Âże teraz jest peÂłen zÂłoÂści i bĂŞdzie chciaÂł jÂą jakoÂś wyÂładowaĂŚ. MiaÂłam iœÌ na misjĂŞ.. uwaÂżam, Âże teraz moim zadaniem powinno byĂŚ wytropienie Rinsaku i powiadomienie ciebie o jego miejscu pobytu za sprawÂą Kakashiego. Czy zgadzasz siĂŞ na wysÂłanie mnie na tego typu misje, wiedz teraz, Âże nie bĂŞdĂŞ bezczynnie siedzieĂŚ w oto.
- Nie...nie pozwalam Ci idÂź na tak niebezpiecznÂą misje...On jest jouninem i do tego missingiem. Nie pozwalam . To zbyt niebezpieczne. On chce zabic caÂły klan...jak siĂŞ tylko pojawisz to zginiesz. Nie mogĂŞ na to pozwoliĂŚ. KtoÂś inny siĂŞ tym zajmie - powuiedziaÂłam wstajaĂŚ i patrzÂąc na NiÂą z powagÂą
Nie mog³¹m pozwoliÌ na to aby Ona œciga³a Rinsaku. TO by³o zbyt niebezpieczne
// Masz juÂż czas na prowadzenie misji? Tano, chyba zrobiÂł sobie urlop, nie ma ani na forum ani na GG.//

- W takim razie wyznacz mi inne zadanie. Rangi C. Namida najwidoczniej zrezygnowaÂła z wspólnej misji. W takim razie pójdĂŞ sama. PodejmĂŞ siĂŞ wszystkiego, gdyÂż siedzÂąc tutaj nie stanĂŞ siĂŞ lepszym shinnobi. Nigdy Ci tego nie mówiÂłam, ale kiedy dorosnĂŞ, dojdĂŞ jeÂżeli taka organizacja istnieje, albo stworzĂŞ ja sama. BĂŞdzie to elitarna jednostkÂą, coÂś lepszego od ANBU, jej celem bĂŞdzie zniszczenie wszystkich missing ninja i organizacji które tylko szkodzÂą naszym wioskÂą.
"Wierze, Âże Minako powiedzie siĂŞ. Takich szaleĂąców powinno siĂŞ trzymaĂŚ ww zamkniĂŞciu. Ciekawa jestem co on nawyrabiaÂł podczas egzaminu."
WestchneÂłam. Czy Ona wiedziaÂła na co siĂŞ powoÂłuje? BĂŞdzie chcia³¹ zabijaĂŚ missingów choĂŚ nie zagrozili nikomu. PodeszÂłam do pewnej szafy i wygrzebaÂłam jakiÂś papier. PrzeczytaÂłam Go i powiedziaÂłam
- W oto jest 3 rozrabiaków którzy niszcza nam sklepy. ZnajÂą pewnie ninjutsu. Pewnie gdziÂś siedzÂą w parku. Dasz radĂŞ tam trafiĂŚ prawda? UwaÂżaj na siebie , proszĂŞ - dodaÂłam patrzÂąc na niÂą smutno
// Odishu Ci jÂą zrobi idÂź do parku//
- DziĂŞkuje. Ta misja podoba mi sie wreszcie mogĂŞ wypróbowaĂŚ mojÂą wÂłasnÂą technikĂŞ.
WziĂŞÂła caÂły ekwipunek i kurka NastĂŞpnie mocno uÂścisnĂŞÂła Minako.
-Wszystko bĂŞdzie dobrze, obiecujĂŞ. Jestem silna. poradzĂŞ sobie z nimi. ÂŻyczĂŞ powodzenia w sprawie z Rinsaku, moim zdaniem to jest zadanie dla ANBU.
DÂługo nie chciaÂła puÂściĂŚ Minako, lecz kiedy to zrobiÂła popatrzyÂła jej w oczu i uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ.
- Do widzenia.
NastĂŞpnie wszyÂła gÂłównymi drzwiami <NMM>
SpojrzaÂłam na odchodzÂącÂą Akaru. PostanowiÂłam siĂŞ troche przespaĂŚ bo ledwo staÂłam na nogach. PoÂłoÂżyÂłam siĂŞ na kanapie, nawet nie zdejmowaÂłam butów . Od razu jak siĂŞ poÂłoÂżyÂłam to zasnĂŞÂłam

Jun z Richardem podeszÂła do drzewi domu i zapukaÂła po czym otworzyÂła drzwi
- Minako-sama...ktoÂś do Ciebie - kiedy nie usÂłyszaÂła gÂłosu zdziwiona weszÂła do Âśrodka pokauzjaĂŚ RIchardowi aby wszedÂł za niÂą. Gdy weszli do salonu zobaczyli ÂśpiÂącÂą Minako. WyglÂądaÂła tak...spokojnie?
- Oh...chyba bĂŞdĂŞ musiaÂła jÂą obudziĂŚ - powiedziaÂła
Richarde usmiechnol sie poczym chwycil jun za ramie zatrzymujac ja zeby niebudzila minako poczym szeptem odparl
- niebudz jej daj list ja tutaj poczekam az ona sie wyspi i wtedy jej przekaze wszystko
ty lepiej wracaj do kolegi bo chyba nielubi zostawac sam usmiechnol sie richarde poczym usiadl na fotelu
Jun spojrzaÂła na Richarde'a i powiedziaÂła
- No dobrze - daÂła list byÂłemu Hokage po cyzm siĂŞ skÂłoniÂła i powiedziaÂła
- W takim razie dozobaczenia i wyszÂła

SpaÂłam sobie w najlepsze do czasu. WidziaÂłam ciemno-czerwone niebo. A wokóÂł mnie byÂło peÂłno martwych ciaÂł. WszĂŞdzie byÂło peÂłno krwi. A naprzeciwko mnie...staÂł Rinsaku. Z diabelnym uÂśmiechem patrzyÂł na mnie. Dopiero teraz wiedziaÂłam kim sÂą ofiary. Wszyscy moi bliscy. A u Jego stóp leÂżaÂł Tano i Akaru
- MówiÂłem , ÂżebyÂś mnie powstrzymaÂła
Spocona i pe³na zdenerwowania otworzy³am oczy i wsta³¹m szybko. Dysz³am z przera¿enia. Wyczu³am czyj¹œ obecnoœci¹. Nadal z przera¿eniem spojrza³am na t¹ osobê
- Richarde...- szepnĂŞÂłam po czym przetarÂłam dÂłoniÂą spocone czoÂło
Richarde widzac ze minako miala koszmar i zbudzila sie i jest w panice biegl szybko doniej i objol ja po przyjacielsku poczym odparl
- Juz dobrze jestes bezpieczna . mialas koszmar poczym staral sie uspokoic minako . Dla richarda ciagle byla ta sama zagubiona dziewczynka tak jak wtedy gdy ja spotkal pierwszy raz mimo tego ze jest teraz kage dla richarda zostala mala strachliwa dziewczynka.
richarde wyjol chusteczke i dal minako do przetarcia potu
PoczuÂłam jak ten mnie przytula. MoÂże to i dobrze , Âże ktoÂś tu byÂł gdy siĂŞ zbudizÂłam z tego koszmaru?Jeszcze chwile byÂłam roztrzĂŞsiona ale potem siĂŞ uspokoiÂłam. SpojrzaÂłam na Niego odbierajÂąc chusteczkĂŞ i powiedziaÂłam
- DziĂŞkuje...- otarÂłam czoÂło i spojrzaÂłam na Niego - WÂłaÂściwie...co tutaj robisz? - spytaÂłam niepewnie nadal oddychajaĂŚ trochĂŞ za szybko.
Ten sen...miaÂłam nadzieje , Âże siĂŞ nie speÂłni. Ale znowu przez Niego miaÂłam wyrzuty sumienia
Richarde usmiechnol sie muwiac
- milo cie znowu widziec a jestem tutaj bo jun wskazala mi miejsce gdzie cie znajde i kazala przekazac list i wskazal na stolik gdzie owy list sie znajdowal poczym dodal
- Swietna robota widzialem ze juz odbudowalas wioske i teraz ta wioska naprawde zyje. jestem pod wielkim wrazeniem .
richarde niechcial pytac jej o ten sen bo pewnie tylko by sie musiala sie denerwowac a to tylko sen
Spojrza³am na Niego s³uchaj¹Ì Go z uwag¹. Na jego " komplement" o wiosce uœmiechnê³am siê i powiedzia³am
- Staram siĂŞ jak mogĂŞ...
WstaÂłam z kanapy i chwyciÂłam list
- Napijesz siĂŞ czegoÂś? - spytaÂłam czytajaĂŚ list
~PrzecieÂż ja juÂż wysÂłaÂłam poÂścig za...ale to jest od Lidera ANBU...czy nie wie , zĂŞ Tanuki juÂż to zrobiÂła? No nic wyÂśle jej odpowiedÂź...ale to póÂźniej~ pomyÂślaÂłam
- A ...przyszedÂłeÂś w odwiedziny...czy...masz jak¹œ sprawĂŞ...pytam sie bo doœÌ duÂżo osób ostatnio przyjmuje
Richarde usmiechnol sie poczym odparl
- Ja przyszedlem glownie w odwiedziny ale mam tez informacje kture napewno by cie zainteresowaly no ale to moze potem teraz napijmy sie czegos dlamnie to obojetne ja i tak wszystko wypije. po tych slowach usmiechnol sie a gdy minako przygotowywala cos do picia richarde wyciagnol swoje przyzady do robienia odtrutek sprawdzajac czy sa w dobrym stanie . wsumie dopiero teraz mial czas sie temu blizej przyjzec
Zdziwi³am siê na wzmianke o ciekawych informacjach. Zrobi³am jemu herbatê a sobie kawê aby nie zasn¹Ì. By³o mi to teraz potrzebne. Poda³am mu i sama usiad³am
- W takim razie co u Ciebie ? - spytaÂłam ciekawie upijajac jeden Âłyk - Ostatnio Itachi zaszczyciÂł mnie wizytÂą. Widocznie oboje umkneliscie wtedy Âśmierci - dodaÂłam patrzÂąc na Niego i upijajaĂŚ kolejny Âłyk przecierajaĂŚ dÂłoniÂą oczy.
Richarde slyszac o tym ze itachi zyjeodparl
- hmm czyli pani hokage ma juz kolejnego wroga. ona niepowinna byc hokage. richarde nieco sie uniusl ale zaraz sie uspokoili dodal
- przepraszam niewspominajmy o tej osobie
usmiecnol sie poczym dodal
- umnie nawet spoko wedruje sobie po wioskach i szukam mojej zaginionej sensei .
muwiac to richarde skonczyl przegladac swuj sprzet i schowal go i napil sie cherbatki muwiac
- Mmmm pyszna
- Soka ...a herbata...cóÂż...u nas w Oto robiÂą dobrÂą herbatke jak sam powiedziaÂłeÂś - odparÂłam patrzÂąc na Niego
- Hm...mógÂłbyÂś mi powiedzieĂŚ co to za informacje miaÂłeÂś dla mnie? CzyÂżby coÂś zwiÂązanego z aka? - spytaÂłam
WydawaÂło mi siĂŞ , Âże informacje jakie mozĂŞ miec richarde to tylko coÂś z aka...ale moÂże siĂŞ myle. MiaÂłam nadzieje , Âże siĂŞ mylĂŞ
Heh widze ze za dobrze mnie znasz no coz to niesa zbyt dobre informacje . po tych slowach richarde dopil jeszcze cherbatki i zaczol muwic
- niedawno bylem w siedzibie Aka bo szukalem mojej sensei i wtedy widzialem ze aka to ruina . ale niecieszylem sie tym zbyt dlugo bo spotkalem dawna liderke Aka powiedziala ona ze bedzie zbierac na nowo czlonkow ta byla liderka to Shi .
ostatnie slowa muwil akcentujac wyraznie imie liderki .
poczym dodal
- za jej czasow wiele wiosek bylo podbitych przez jej organizacje w tym otto w dawnych czasach . shi to zla siostra mojej sensei .
SÂłyszÂąc o Shi zaÂśmiaÂłam siĂŞ i powiedziaÂłam
- TrochĂŞ za póÂźno mi to powiedziaÂłeÂś. JuÂż Itachi mnie uprzedziÂł o tym. Wiem kim byÂła Shi bo osobiÂście z niÂą walczyÂłam i pwoiem szczerze , Âże nie chce walczyĂŚ po raz 2 - odparÂłam i dopiÂłam do koĂąca herbatĂŞ
- MyÂślisz , zĂŞ SHi by chciaÂła zaatakowaĂŚ Oto? - spytaÂłam tym razem z powagÂą
Aka zbytnio siĂŞ panoszy. Nie robimy nic aby ich zgÂładziĂŚ czy nawet powstrzymaĂŚ.
- akowcy ostatnio w bitwie tutaj w otto tak oberwali ze byli na skraju upadku ale wrucila wlasnie Shi i wiem odniej samej ze zamieza wzmocnic aka . co do powstrzymywania to ja wiem gdzie jest ich siedziba moge ci pokazac i ich powstrzymasz
richarde powiedzial ostatnie slowa z l?ekka ironia poczym dodal
- Akowcow prubuje zniszczyc od kiedy zostalem shinnobi i wiem ze zeby ich zniszczyc potrzeba by jeszcze conajmnie pieciu dobrze wyszkolonych shinnobi i wtedy mozna isc na wojne z akowcami . jesli znajdziesz tyle osob to osobiscie moge poprowadzic ten atak . richarde do tej pory mowil z powaga lecz gdy skonczyl muwic o akowcach ponownie sie usmiechnol i powiedzial
- dobra aka to zly temat do rozmowy lepiej opowiadaj co tam u ciebie
UpiÂłam kolejny Âłyk i nastĂŞpny i nastĂŞpny aÂż w koĂącu gorÂąca herbata zostaÂła do koĂąca wypita. OdstawiÂłam kubek i powiedziaÂłam
- Pyszna...tego mi e byÂło trzeba powiedziaÂłam po czym wstaÂłam z sofy i wskazaÂłam Richardowi aby poczekaÂł. PoszÂłam do Âłazienki gdzie jeszcze obmyÂłam twarz oraz doprowadziÂłam do porzÂądku swoje wÂłosy. WróciÂłam do pokoju zabierajaĂŚ przy okazji z mojego wÂłasnego maÂły polarek na ramiona poniewaÂż w Oto robiÂło siĂŞ coraz zimniej a ja byÂłam bardzo na nie wyczulona
- Eh...masz jakies plany teraz...co bĂŞdziesz robiÂł? - spytaÂłam zaciekawiona
Richarde gdy minako byla w lazience wstal i skierowal sie ku oknu patrzac przeznie gdy minako przyszla spowrotem odwrucil sie i odpowiedzial na pytanie
- JA tak jak ci mowilem niemam planow chodze gdzie mnie nogi zaniosa . nierobie planow bo jesli by m je mial i runely by to bym sie musial martwic
- Rozumiem...wiesz...gdybyœ by³ w Konoha...w czasie tego egzaminu na chunina to..sprawdzi³byœ co z Akaru ? - spyta³am doœÌ niepewnie
CzuÂłam siĂŞ jak zbyt nadopiekuĂącza matka. Ale martwiÂłam siĂŞ o ma³¹. Co z tego , Âże wykonaÂła misje rangi B...miaÂła tylko 8 lat. WestchnĂŞÂłam patrzÂąc w ziemiĂŞ ZastanawiaÂłam siĂŞ cyz mam coÂś do roboty. Powinnam wracaĂŚ do biura gdzie pewnie czekaÂła na mnie sterta papierów i innych tego typu rzeczy
richarde podszedl do minako poczym podnoszac jej glowe powiedzialem
- powiedz kiedy jest ten egzamin a ja tam pujde i sprawdze jak poszlo twojej cureczce
poczym richarde usmiechnol sie zyczliwie i czekal na odpowiedz minako
- Pewnie niedÂługo siĂŞ zacznie ale...no przecieÂż nie musisz specjalnie tam iœÌ. PrzecieÂż sie pytam jakbyÂś BYÂł w konoha a nie jakbyÂś MIAÂŁ tam pójœÌ aby specjalnie zobaczyĂŚ co u Akaru. Jestem pewna , zĂŞ sobie radzi...ale...tak dla upewnienia - powiedziaÂłam spoglÂądajac w okno
Pewnie niedÂługo bĂŞdzie padaĂŚ. Nadchodzi³¹ burza. Nagle ogarnĂŞÂło mnÂą przeraÂżenie. Burza...= Raiju = Jego próba wyjÂścia na zewnÂątrz.
- Richarde... - szepnĂŞÂłam patrzÂąc nadal w okno
Richarde przytulil minako poraz kolejny tego dnia tym razem ogarnelo ja przerazenie gdy patrzyla na zewnatrz richarde widzial tylko zblizajaca sie burze ale takie cos dla richarda bylo wymazonymi warunkami dla minako widac niebardzo poczym spytal z troska w glosie
- Co sie stalo co cie przestraszylo?? Zemna nic ci niegrozi.
usmiechnol sie przyjacielsko przytulajac minako
WiedziaÂłam , Âże nie ma czasu aby tÂłumaczyĂŚ Richardowi o co chodzi. ChociaÂż...on znaÂł siĂŞ na demonach. WstrzÂąsneÂły mnÂą drgawki
- Gdy...gdy jest burza wtedy ... - przerwaÂłam bo usÂłyszaÂłam peÂłen szczĂŞÂścia oraz szaleĂąstwa gÂłos
~ Nareszcie
Potem poczuÂłam jak coÂś mnie popycha na ziemiĂŞ. ByÂło to spowodowanem bólem jak i si³¹ Raijuu która nagle we mnie uderzyÂła. MusiaÂłam straciĂŚ przytomnoœÌ aby Go powstrzymaĂŚ...ale nie wiedziaÂłam jak
Richarde chwycil minako gdy ta upadala wyczul ze w minako jest demon znal te objawy na pamiec bo mial doczynienia juz z niejednym demonem jeden nawet siedzial uwieziony w podswiadomosci richarda ale byl w 100% oslabiony przez richarda podczas bitwy w jego umysle ( podczas misji u Lee) richarde wiedzial ze demon normalnie niebedzie chcial z nim sie porozumiec wiec musial zmusiac go do tego by odpuscil bo ma do czynienia z richarde wiec nietracac sily richarde uzyl Gogyō Fūin i trzymajac dlon tuz przy jej brzuchu tak by demon mugl wyczuc ze jesli wyjdzie to szybko sobie wruci i to nawieki poczym krzyknol
- demonie masz natychmiast przestac bo inaczej zablokuje twoje wybryki na zawsze !!!!!!!
CzuÂłam ból i czuÂłam , Âże Richarde próbuje temu wszystkiemu zapobiec. CzuÂłam jak Raiju staje siĂŞ niespokojny.Nie wiedziaÂł co robiĂŚ. ChciaÂł bardzo wyjœÌ na burzĂŞ ale wiedziaÂł , Âże taka próba bĂŞdzie efektem tego , Âże juÂż nigdy nie bĂŞdzie mógÂł wyjœÌ co za tym idzie , nie bĂŞdzie mi mógÂł pomóĂŚ gdy bĂŞdĂŞ zagroÂżona a wtedy jesli bym byÂła na skraju Âśmierci nie bĂŞdzie miaÂł nic do gadania. WycofaÂł siĂŞ aczkolwiek poczuÂłam jakby mnie kopn¹³ prÂąd. Tylko dla mnie wyczuwalny. PrzestaÂłam drgaĂŚ tylko oddychaÂłam ciĂŞÂżko z zamkniĂŞtymi oczami. SpojrzaÂłam z przymruÂżonymi oczami na Richarde'a
- DziĂŞki...znowu mi ratujesz...skórĂŞ - szepnĂŞÂłam cicho
Richarde dezaktywowal technike ktura miala nastraszyc demona poczym wziol ja na rece i poraz kolejny polozyl na sofie i odgarnol jej wlosy z twarzy poczym dodal jakby zartujac a jednak powaznie
- No kochana to musisz mi sie z czegos wytlumaczyc
poczym usiadl obok minako i czekal czy minako bedzie w satnie cokolwiek powiedziec
Spojrza³am najpierw na Niego zdziwiona a potem sobie skojarzy³am , ¿ê On chyba nie wie o tym , ¿e mam demona. Westchnê³am i przek³knê³am œlinê aby coœ powiedzieÌ
- Ja...mam demona...ale to w sumie chyba sam zauwaÂżyÂłeÂś...juÂż doœÌ dawno siĂŞ o tym powiedziaÂłam. Nie byÂło ...okazji aby CI powiedzieĂŚ...moÂże chyba nawet nie martwiÂłam sie....demonem w chwili gdy z TobÂą rozmawiaÂłam. MogÂłam powiedieĂŚ...wtedy by...Raiju...w ogóle nie wyszedÂł - powiedziaÂłam zmĂŞczona. To poraÂżenie prÂądem byÂło doœÌ bolesne i rpzez co czu³¹m sie doœÌ sÂłabo
( pÂłuca<- choroba z dzieciĂąstwa )
ZaczĂŞÂłam doœÌ mocno kaszleĂŚ w dodatku krwiÂą. Odruchowo chwyciÂłam siĂŞ za miejsce gdzie sÂą pÂłuca.ZasÂłoniÂłam usta rĂŞkÂą aby krew nie kapaÂła nigdzie gdzie tylko kaszle.PÂłuca pÂłonĂŞÂły mi Âżywym ogniem. Po chwili jednak dostaÂłam drgawek. Nie za mocnyh ale byÂły doœÌ dla mnie uci¹¿liwe. CaÂł arĂŞkĂŞ miaÂłam od krwi. ByÂłam spocona z ólu i przeraÂżenie. Wiedzia³¹m juÂż co to jest ale nie miaÂłam jak o tym powiedzieĂŚ Richardowi wiĂŞc miaÂłam nadzieje , Âże niedÂługo znajdzie przyczynĂŞ tego. WÂłaÂśnie dlatego zÂłapaÂłam siĂŞ za pÂłuca Aby mu pokazaĂŚ co jest nie tak
Richarde widzac ze minako trzyma sie za pluca tylko upewnil sie ze nici dobrze go pokierowaly wiec nici z nog i rak skierowal dodatkowo na pluca leczac je i usuwajac skrzepy krwi z pluc dodatkowo gdy skonczy niepowinno byc sladu po tej chorobie klon zaczol przemywac minako z potu . cale leczenie powinno sie juz zaniedlugo skonczyc . dla richarda tez juz to byl jakis wysilek bo uzyl w to jutsu 3 razy wiecej jutsu niz normalnie by pomuc przyjaciulce
Zaczê³am czuÌ ulgê i na dodatekju¿ nie musialoam kaszleÌ. Jednak nie mog³am nic powiedzieÌ. By³am zbyt os³abiona. Zamknê³am oczy i po prostu stara³am sie oddychaÌ nabierajac tyle powietrza ile siê da³o. WiêkszoœÌ ubrania mia³am od krawi tak samo d³onie. Wiedzia³am , zê ju¿ wszystko ok dlatego siê uœmiechnê³am pod nosem. Nie mia³¹m si³y podnieœÌ oczu. Rêka mi opad³a na bok. Oddycha³am ciê¿ko.
richarde upierdliwie dalej stal jak stal mimo tego ze ledwo ale postanowil dalej sie podraznic z minako i powiedzial
- nie spoko ja sobie postoje .
richarde widzac ze minako cos robi w kuchni zapytal
- pomuc ci??
wiedzial ze powie ze nie wiec dodal
- a pomoge ci
i richarde malymi kroczkami i dosyc chwiejnie zaczol dreptac w kierunku minako skupiajac czakre w stawach by nieupasci
WyszÂłam z kuchni i spojrzaÂłam jak ten powoli próbuje dostaĂŚ siĂŞ do pomiszczenia
- Nic nie robiê w kuchni i jeœli zaraz nie usi¹dziesz na tej piekielnej sofie to przysiêgam na Ignis , ¿e zrobiê Ci tak¹ krzywdê , ¿ê nawet nie bêdziesz mia³ si³y aby wstaÌ - powiedzia³am z uœmiechem na ustach patrz¹c na Niego jak ten stawia ma³e kroki
WydawaÂł mi siĂŞ takim nieugiĂŞtym dzieckiem który musi coÂś zrobiĂŚ aby w koĂącu jego marzenie siĂŞ ziÂściÂło. WestchnĂŞÂłam patrzÂąc na Niego i krĂŞcÂąc gÂłowÂą
Richarde usmiechnol sie tylko zadziornie poczym dalej stawial swoje male kroczki ( hehe dziecko kture ma ponad dwa metry i 140kg ;p) gdy tak szedl i sie chwial myslal tylko kiedy oberwie od minako za niesluchanie jej . z drugiej strony ciezko by jej bylo potem pozbierac richarda z podlogi ;p
Westchnê³am widz¹c , ¿ê ten i tak mnie nie s³ucha i idzie w moj¹ strone
- Ale uparciuch z Ciebie wiesz... - powiedziaÂłam do Niego stojÂąc nadal w tym samym miejscu co wczeÂśniej z zaÂłoÂżonymi rĂŞkoma na piersi.
NaprawdĂŞ byÂł to wielki uparciuch i moÂże dlatego byÂł teÂż taki silny? Przez to , Âże jak siĂŞ uprze to to zrobi...moÂże powinnam braĂŚ z Niego przykÂład? Sama nie wiedziaÂłam co o tym sÂądziĂŚ.
Richarde slyszac opinie ze jest uparty usmiechnol sie poczym na czas jak muwil przystanol
- Tak wiem ze jestem uparty mam tak od zawsze
pocztych slowach dalej czlapal w strone minako gdy juz byl przyniej powiedzial zadowolony
- no to w czym ci pomuc ;D;D
richarde usmiechnol sie zadziornie
-O! Wiem w czym moÂżeciesz mi pomóc! BÂądÂź tak miÂły i idÂź odpocz¹Ì... to bĂŞdzie dla mnie najlepsza pomoc wiesz - powiedziaÂłam z uÂśmieszkiem patrzÂąc na Niego
Zastanawia³¹ms ie co tam u Akaru. Czy egzamin ju¿ siê zacza³ i jak sobie radzi. Mia³am nadzieje , ¿e dobrze. Wiedzia³am , ¿e jest m¹dr¹ i siln¹ dziewczyn¹ i sobie poradzi ale lêk i tak nadal tkwi³ w moim sercu
~Na chwa³ê Ignis juÂż siĂŞ uspokój! Wiesz dobrze , Âże nic jej nie bĂŞdzie tak? To czemu siĂŞ tak denerwujesz kobieto! ~ pomyÂślaÂłam
Richarde usmiechnol sie poczym poprosil minako by mu pomogla wrucic objol ja reka moczym zaczol sporwotem razem z minako czlapac do kanapy . poczym widzac ze minako czyms sie martwi powiedzial
- niemartw sie napewno ona sobie jakos radzi wiedzial ze minako az zabardzo boi sie o swoje dziecko no ale coz takie juz sa matki
Pomog³¹m Richardowi dojœÌ do sofy i w koùcu posadziÌ Go na niej aby ten w koùcu odpocz¹³ i siê nie przemêcza³. By³o to trudne zadanie bo Richarde nie by³ takim lekkim facetem
- Wiem wiem...ale ...tak trudno mi jakoÂś to sobie uÂświadomiĂŚ choĂŚ dobrze o tym wiem. Jest mÂądra i silna na pewno sobie poradzi - odparÂłam patrzÂąc na Niego z uÂśmiechem
Nagle wpadÂł mi do gÂłowy pewien pomysÂł ale i tak wiedziaÂłam , zĂŞ w stanie którym jest Richarde nawet nie mogĂŞ pytaĂŚ o pomoc. PrzecieÂż widaĂŚ , Âże Richarde ledwo chodzi dlatego musia³¹m poczekaĂŚ aÂż ten bĂŞdzie w stanie doœÌ ...trzeÂźwym