Pokój Władczyni

Jest to bardzo duży pokój w jednej jego czesci miesci sie dule dwuosobowe lozko z zielona narzuta i zlotymi ozdobami. W prawej cześci mieści się sofa, fotele i duzy stol przeznaczony dla gosci. Na lewo zas jest zamkniete pomieszczenie kryjace za soba gigantyczna lazienke. Wszystko zaś jest przyzdobione barwa natury, mozna sie tu poczuc jak w raju i to w doslownym znaczeniu tego slowa.

---

Samhain przejechał przez deszczową ulicę i znalazł się w rezydencji Kusakage. Była nadzwyczaj duża chodź nie dorównywała wielkością rezydencją z innych krajów i co najważniejsze była ciepła. Sanitariusze zabrali chłopaka do apartamentów Jeng i chodź nie wiedział trafił na jej pokój. Był to najwyższy zaszczyt. Znalazł się w dużym pomieszczeniu. W pierwszej części pokoju znajduje się ogromne dwuosobowe łózko chodź pomieściło by i pięc osób. Biała puchowa ciepluchna pościel przykryta drogą zieloną narzutą z złotymi zdobieniami. Druga częsc mieściła w sobie elegancką sogę, fotel wykonane z zielonych tkanin. Był tu też solidny stół. Były też tutaj drzwi do łazienki jednak tam już ludzki wzrok nie dochodził.
...
- Oto pański nowy pokój - powiedział jeden z mężczyzn - my pana już zostawimy, a pan psycholog przyjdzie jak zadeklaruje Pani Kusakage o swojej wizycie. Chce pan położyc się na łóżku? - zapytal się opiekuńczo ... chodziarz co za rożnica ... to jego robota.
Samhain jechał na swoim żelaznym rumaku i "podziwiał" widoki jakie oferował mu deszczowy krajobraz KusaGakure. Droga nie była ani długa, ani kręta... dlatego też dość szybko zleciała młodemu shinobiemu.
Kiedy to już znalazł się w ciepłym pokoju Jeng, to najpierw zmiana temperatury, która nastąpiła podczas wejścia do budynku dość mocno uderzyła we wszystkie zmysły członka Akatsuki... jego nos nie mógł złapać żadnego zapachu, uszy wychwycić żadnego dźwięku, a szósty zmysł nie mógł wyczuć żadnej chakry, od której aż kipiało w tym całym budynku. Dojście do siebie jego wszystkim zmysłów zajęło chwilę, więc akurat kiedy wchodzili do pokoju czarnowłosy młodzieniec mógł już spokojnie usłyszeć pytanie sanitariusza...
-Nie, zadowolę się tą sofą- odpowiedział wskazując podbródkiem na sofę, jednak dopiero po chwili sobie przypomniał że jego oczy zostały wydłubane i właśnie popełnił jeden z głupszych błędów w swoim życiu. Jednak nie chciał on zajmować pięknej KusaKage tego pewnie bardzo wygodnego łoża, na którym on, przyzwyczajony do spartańskich warunków wojownik, nie czułby się zbyt dobrze...
- Dobrze już pan... - mężczyzna przerwał i zaniemiał. Jeden z drugim po porostu znieruchomieli. Spojrzeli po sobie. Później ich wzrok kursował od ciebie do sofy, od sofy do ciebie. Przez dluższą chwilę nic nie mówili. W końcu jeden wpierw kaszłając wykrztusił z swoich zdziwionych ust:
- Jak ... pan widzi? Jak to możliwe - zaczął nerwowo skubac paznokcie mówiąc na wydechu. Drugi nic nie mówił tylko mocno trzymał rączki wózka. Z pewnością był tak zdziwiony tym że nie miał siły przebicia by cos wydukac. Może nawet nie chciał wiedziec jak to możliwe że widzisz. Nikt jednak się juz nie ruszył niczym pod dzialaniem jakiegoś silnego genjutsu...

---

Jeszcze przez dobrÂą chwilĂŞ Samhain podtrzymywaÂł cisze, która nastaÂła po jego doœÌ gÂłupim b³êdzie... mógÂł przewidzieĂŚ Âże jeÂżeli bĂŞdzie siĂŞ tak wypowiadaĂŚ i zachowywaĂŚ to wzbudzi podejrzenia... dopiero kiedy cisza juÂż doœÌ dobrze zadomowiÂła siĂŞ w przestrzeni pomiĂŞdzy nim a sanitariuszami, czarnowÂłosy mÂłodzieniec wpadÂł na pomysÂł jak to rozegraĂŚ
-ProszĂŞ Pana...- zwróciÂł siĂŞ doœÌ szorstkim gÂłosem w kierunku jednego z sanitariuszy
-...a czy widziaÂł Pan kiedykolwiek przypadek Âżeby czÂłowiek bez oczu widziaÂł?- takie pytanie na pewno mogÂło wybiĂŚ trochĂŞ z uderzenie paniki, które wedÂług umysÂłu mÂłodego shinobiego nastÂąpiÂło
-To tak samo jak zobaczyĂŚ rezydencjĂŞ, w której nie ma jakiejkolwiek sofy...- uÂśmiechn¹³ siĂŞ lekko, chociaÂż przy dÂłuÂższej obserwacji bez problemu moÂżna byÂłoby stwierdziĂŚ Âże owy uÂśmiech jest wymuszony.
MĂŞÂżczyÂźni znów spojrzeli po sobie by wybuchnÂąc gÂłoÂśnym Âśmiechem. Wiadac byÂło Âże im ulÂżyÂło. JuÂż przeczuwali najgorsze. A tu taki numer. ZÂłapali siĂŞ na wÂłasnej gÂłupocie.
- Och, przepraszamy ... - powiedziaÂł nadal rozbawiony mĂŞÂżczyzna jakby chciaÂł zabic Âśmiechem swoje wÂątpliwoÂści. Sanitariusze o wspólnych siÂłach przeniesli ciĂŞ na sofĂŞ. - CoÂś przekazac pani Kusakage, albo czy podac panu czegoÂś? - zapytaÂł siĂŞ na wychodne po czym szybko dodaÂł - tutaj zostawiamy wózek.
Zaczeli swobodnie juÂż rozmawiac miedzy sobÂą i z tobÂą chodÂź w ich gÂłosach jeszcze byÂł jakiÂś niepokój, g³êboko skryty. Co chwile patrzeli na ciebie niespokojnie jakby chcieli dostrzec czy przypadkiem nie zachowujesz siĂŞ jakbyÂś widziaÂł. Tylko ludzie przezorni mieszkajÂą w Kusie. TrafiÂłeÂś do bardzo miÂłego i miÂłosiernego miasta, ale nadzwyczaj ostroÂżnego tym bardziej jeÂśli chodzi o nieznajomych. Nawet jeÂśli nie dajÂą tego odczuc...
Samhain wiedziaÂł Âże poprzez swój b³¹d lekko nadszarpn¹³ zaufanie sanitariuszy, którzy mimo tego nadal sÂłuÂżyli mu pomocÂą.
-Nie, dziĂŞkujĂŞ za pomoc. Ja tutaj sobie spokojnie pole¿ê i poczekam na PaniÂą KusaKage, ostatnio nabraÂłem w tym niebywaÂłej wprawy.- kolejny uÂśmiech na jego twarzy zwiastowaÂł kawaÂł, który zostaÂł wypowiedziany juÂż duÂżo bardziej radosnym tonem niÂż poprzedni, czarnowÂłosy shinobi chciaÂł aby ludzie, dziĂŞki którym obecnie znalazÂł siĂŞ w tym jakÂże miÂłym pomieszczeniu, nie mieli do niego Âżadnych podejrzeĂą. WiedziaÂł Âże jego normalne zachowanie wzbudzi podejrzenia, kaÂżdego normalnego czÂłowieka i moÂże go zarazem naraziĂŚ na bardzo duÂże niebezpieczeĂąstwa. Jednak niebezpieczeĂąstwo dopiero nadchodziÂło... psycholog, który miaÂł go zbadaĂŚ... no wÂłaÂśnie ale po co? przecieÂż chyba nic Samhainowi nie strzeli do Âłba Âżeby po stracie swoich cennych oczek popeÂłniÂł samobójstwo lub do³¹czyÂł do jakiejÂś mrocznej organizacji... bowiem na to pierwsze nie ma Âżadnych sam, wojownicy tacy jak on ginÂą albo w walce albo w ÂłóÂżku z powodu staroÂści, jednak niewielu moÂże sobie pozwoliĂŚ na taki luksus jak doÂżycie tej póÂźnej staroÂści, co do tej drugiej opcji to juÂż byÂło zdecydowanie za póÂźno, dawny Tsuchikage juÂż od wielu lat naleÂżaÂł do Akatsuki z czego byÂł bardzo dumny...
MĂŞÂżczyÂźni uÂśmiechnĂŞli siĂŞ, spojrzeli po sobie i udali siĂŞ do wyjÂścia. Jedynie jeszcze na wychodne powiedzieli:
- Do widzenia
- Szybkiego powrotu do zdrowia ...
I znikli. Ty zaÂś zostaÂłeÂś sam w pokoju Jeng. Nikt przez dÂługie godziny do ciebie nie wchodzi ... cisza ... pustka ... nuda. Bo co moze robic osobnik ledwie siĂŞ poruszajÂący i do tego bez oczu ?
Samhain odwzajemniÂł poÂżegnanie, do owych mĂŞÂżczyzn, którzy raczej na pewno poinformujÂą KusaKage o tym jego maÂłym wybryku... co gorsze jego stan zdrowia nadal nie pozwalaÂł mu na jak¹œ brawurowÂą ucieczkĂŞ z tego miejscu... chociaÂż czêœÌ jego umysÂłu nadal chciaÂła tutaj zostaĂŚ Âżeby chociaÂż jeszcze raz "zobaczyĂŚ" siĂŞ z Jeng...
Z trudem, ale jednak wstaÂł z sofy... daÂł kilka chwiejnych kroków i po chwili znów wróciÂł na sofĂŞ. DziĂŞki temu maÂłemu testowi dowiedziaÂł siĂŞ Âże jego organizm nadal jest za sÂłaby aby opuÂściĂŚ tÂą wioskĂŞ, wiĂŞc czarnowÂłosy mÂłodzieniec musi jeszcze przez pewien czasu tutaj pozostaĂŚ. Powolnym ruchem poÂłoÂżyÂł siĂŞ na sofie i zasn¹³...
Gdy Samhain tak sobie leÂżaÂł i leÂżaÂł. Zasn¹³. I przybyÂł sen, ale jednak ktoÂś wyrwaÂł ze stanu spoczynku mĂŞÂżczyznĂŞ. ByÂł to dÂźwiĂŞk dziwny do zidentyfikowania. Niby pisk, niby skrzyp, niby trzask, a niby Âświst. Od ruchowo Samhain podniósÂł swe powieki jednak jego brak oczu nie pozwalaÂł na ujrzenie czego kolwiek ... a tu coÂś nadzwyczajnego widziaÂł... dziwne. Jednak równie dziwne byÂło to gdzie siĂŞ znajdowaÂł. Jego ciaÂło musiaÂło zostac przeniesione gdy spaÂł do jakiegoÂś wielkiego biaÂłego pomieszczenia. Z poczÂątku moÂżna byÂłoby wydawac siĂŞ Âże to pustka albo jakieÂś niebo czy czyÂściec chodÂź z pewnosciÂą ten byÂły wÂładca kraju Iwy zasÂługiwaÂł bardziej na najniÂższe piĂŞtro w piekle. Ale to juÂż caÂłkowicie inna historia.
BiaÂłe pomieszczenie. Bardzo jasne pomieszczenie chodÂź z nikÂąd nie wydobywaÂło siĂŞ ÂświatÂło. Nic dookoÂła siĂŞ nie znajdowaÂło oprócz drzwi na przeciwko oszklonych z czarnÂą kratkÂą oraz ÂłóÂżka szpitalnego na którym leÂżaÂłeÂś. ÂŚciany, sufit i podÂłoga byÂł gÂładka oraz biaÂła i nic na nich siĂŞ nie znajdowaÂło.
Dopiero teraz Samhain zorientowaÂł sie Âże jest przywiÂązany do owego metalowego ÂłóÂżka z biaÂłym twardym materacem, który w Âżadnej kwesti nie przypominaÂł sofy na której jeszcze nie dawno leÂżaÂłeÂś.
... i czym byÂł owy dziwny dÂźwiĂŞk?
JakieÂż to musiaÂło byĂŚ dla czÂłonka Akatsuki dziwne Âże widziaÂł caÂły pokój, pomimo tego Âże wczeÂśniej straciÂł swoje bardzo wartoÂściowe oczy. Jak to bywa w takich zaskakujÂących sytuacjach Samhain doœÌ szybkim ruchem chciaÂł dotkn¹Ì, pomacaĂŚ swoje oko, jednak jego rĂŞce byÂły przywiÂązane do ÂłóÂżka...
-Czy to jest genjutsu?- wÂłaÂśnie ta myÂśl naszÂła go jako pierwsza, wiedziaÂł Âże utraty oczów juÂż raczej nigdy nie wyleczy... jednak w zamian za to otrzymaÂł doœÌ ciekawÂą i niezwyk³¹ umiejĂŞtnoœÌ.
Nagle zabrzmiaÂło sÂłodkie bo wyrywajÂące z wszechogarniajÂącej ciszy pikniĂŞcie. PóÂźniej drzwi przed tobÂą otworzyÂły siĂŞ, a w nich pojawiÂł siĂŞ jakiÂś mĂŞÂżczyzna. Nie wysoki czÂłowiek o biaÂłych juÂż wÂłosach z ÂłysinÂą na Âśrodku gÂłowy. Twarz nadzwyczaj bez zmarszczek. DoÂśc duÂże oczy o dwuch róÂżnych oczach... jedno zwyczajne b³êkitne, drugie zaÂś jakie ... jakieÂś dziwne... wyglÂądaÂło jak oko robota ... poruszaÂło siĂŞ niespokojnie na wszystki strony i nei posiadaÂło typowej tĂŞczówki lecz du¿¹ ÂźrenicĂŞ która zmieniaÂła swój rozmiar co jakiÂś czas. Twarz lekarza byla nadzwyczaj smukÂła i pociÂągÂła, a kÂąciki ust delikatnie ciÂągnĂŞÂły ku górze ÂświadczÂąc o znikomym uÂśmiechu. BiaÂły fatruch lekko zabrudzony czerwonÂą substancjÂą. W rĂŞkach trzymaÂł on jakiÂś notes lub coÂś podobnego. ZbliÂżyÂł siĂŞ do ciebie i zwróciÂł siĂŞ do kobiety która weszÂła ... ach tak, byÂła to rudowÂłosa lekarka o nadzwyczaj ostrych rysach twarzy, peÂłnych ustach, zielonych oczach i stroju typowy na jej zawód który zasÂłaniaÂł jej ksztaÂłty... powiedziaÂł wiĂŞc do niej:
- Dobrze ... operacja jak widac przebiegÂła zgodnie z planem - po czym spojrzaÂł na ciebie i powiedziaÂł do ciebie - jak siĂŞ pan czuje? Czy mogĂŞ panu zadac kilka pytaĂą?
-A... A... Ale co siĂŞ dzieje? Gdzie ja jestem? Kim wy jesteÂście?- caÂła ta sytuacja, której jesteÂśmy Âświadkami mocno zdezorientowaÂła mÂłodego czarnowÂłosego mĂŞÂżczyznĂŞ, który tak naglĂŞ obudziÂł siĂŞ... w innym Âświecie... "Co siĂŞ tu do diabÂła dziejĂŞ?" to jedno pytanie kr¹¿yÂło po jego gÂłowie, i niestety umysÂł Samhain'a nie potrafiÂł na nie w Âżaden sposób odpowiedzieĂŚ... wszystko tutaj byÂło takie realne i prawdziwe... moÂże to jego sen a moÂże zostaÂł zÂłapany przez kogoÂś w bardzo silne genjutsu coÂś na znak Tsukuyomi... nie Tsukuyomi na niego by nie podziaÂłaÂło teraz w obecnym stanie, bowiem jak ktoÂś moÂże mu teraz spojrzeĂŚ w oczy? przecieÂż on nie ma oczów! ale to dlaczego on teraz widzi normalnie? CaÂła ta sytuacja byÂła niezwykle przytÂłaczajÂąca... caÂłe te koÂło pytaĂą, na które nie byÂło racjonalnego wyjaÂśnia...
MÂłodzieniec spojrzaÂł na lekarza i powtórzyÂł jeszcze raz tym razem duÂżo gÂłoÂśniej i bardziej stanowczo swoje poprzednie pytania
-Co siĂŞ tutaj dzieje? Kim jesteÂście? Gdzie ja jestem?- w jego gÂłosie byÂło sÂłychaĂŚ, duÂżo negatywnym emocji, jednak nie mógÂł siĂŞ wyÂżyĂŚ na biednej lekarce i lekarzu, bowiem byÂł skrĂŞpowany... przykuty do ÂłóÂżka za pomocÂą bardzo wytrzymaÂłych rzemieni, dokÂładnie tak jak w wiĂŞkszoÂści szpitali psychiatrycznych... Oczy Samhain'a lekko siĂŞ zaÂświeciÂły, jednak myÂśl Âże zwariowaÂł i zostaÂł zamkniĂŞty gdzieÂś w budynku bez klamek zostaÂła doœÌ szybko przepĂŞdzona przez jego inne zÂłe myÂśli.
MĂŞÂżczyzna spojrzaÂł siĂŞ na ciebie swymi oczami ... a raczej okiem oraz czymÂś co byÂło mechanicznym narzÂądem wzroku jego moÂścia ... i uÂśmiechn¹³ siĂŞ od ucha do ucha jakbyÂś teraz powiedziaÂł mu dobry kawaÂł. Zerkn¹³ na dziewczynĂŞ która zrozumiawszy gest spojrzenia wyszÂła z pomieszczenia... by za moment wrócic z ÂładnÂą bia³¹ walizeczkÂą która doskonale pasowaÂła do Âścian ... sufitu, podÂłogi, strojów lekarzy oraz wszystkiego co tutaj siĂŞ znajdowaÂło ... ach tak do twoje stroju takÂże... ZwykÂłego biaÂłego stroju pacjenta szpitalnego. PostawiÂła owy przedmiot na piĂŞknej ÂśnieÂżnej posadzce i nic wiĂŞcej nie uczyniÂła.
- ProszĂŞ siĂŞ uspokoic i nie unosic gÂłosu. Nie chcieli byÂśmy uÂżywac Âśrodków uspakajÂąjÂących - rzekÂł z wkurzajÂącym spokojem. PoczuÂłeÂś siĂŞ na moment jak popapraniec znajdujÂący siĂŞ w psychiatryku. ChodÂź zastanawiajÂące byÂła przewaÂżajÂąca, a moÂże jedyna barwa pomieszczenia i pustka w pokoju, i przywiÂązanie ciebie do szpitalnego ÂłóÂżka i i i wszystko co tutaj siĂŞ znajdowaÂło ... czyli prawie nic.
- Znajduje siĂŞ Pan obecnie w Klinice Psychiatryczno-eksperymentalnej Kusagakure im. Âśp. Richarda prowadzonej przez genialnych lekarzy pod przewodnictwem Pani Profesor Doktor Habilitowanej Medycyny Kusakage Jeng. - oÂświadczyÂł z ciÂągÂłym niezmywalnym chorym uÂśmiechem. - Ja jestem Lekarzem z Zakresu Okulistyki oraz Laryngologi Eksperymentalnej, a przeszedÂł pan przed kilkoma godzinami zabieg wczepienia sztucznych gaÂłek ocznych, a raczej mechanizmu który jest o wiele lepszy niÂżeli ludzkie oko. - oÂświadczyÂł jakby zadowolony po chwili - zabieg najwyraÂźniej siĂŞ powiódÂł jeÂśli pan widzi, a zarazem Âżyje.
Wzi¹³ swój notatnik i wpisaÂł po chwili coÂś do niego mówiÂąc pod nosem: "Pacjent numer 666 ... "
- Czy ma pan jeszcze jakieÂś pytania ... czy moÂżemy przejÂśc do rzeczy? - zapytaÂł siĂŞ jakbyÂś ty najmniej siĂŞ tutaj liczyÂł.
-Ja... Ja...- Samhain znów zacz¹³ siĂŞ jÂąkaĂŚ, jak jakieÂś maÂłe dziecko próbujÂące wypowiedzieĂŚ swoje pierwsze sÂłowo w swoim Âżyciu...
-Co mi wszczepiliÂście?!- jego gÂłos jeszcze bardziej siĂŞ uniósÂł, moÂżna by to nazwaĂŚ takim cichym krzykiem, albo duÂżo gÂłoÂśniejszÂą rozmowÂą, jednak nie o to w tym wszystkich chodziÂło... o ile czarnowÂłosy chÂłopak przyzwyczaiÂł siĂŞ juÂż do ciemnoÂści to teraz musiaÂł na nowo przyzwyczajaĂŚ siĂŞ do szaroÂści tego nĂŞdznego ziemskiego padoÂłu...
-Jak ÂśmieliÂście?!...- wyszczerzyÂł swoje biaÂłe i doœÌ silne uzĂŞbienie w kierunku lekarza, wydawaÂło siĂŞ jakby próbowaÂł go ugryŸÌ... cóÂż to byÂła ulubiona metoda zabijania stosowana przez Samhain'a, kiedy nie mógÂł korzystaĂŚ ze swoich rÂąk i nóg... wgryŸÌ siĂŞ w gÂłównÂą tĂŞtnicĂŞ organizmu... aortĂŞ, której uszkodzenie oznaczaÂłoby ÂśmierĂŚ poprzez wykrwawienie siĂŞ, pryz okazji zmieniajÂąc kolorystykĂŞ tego pomieszczenia na bardziej przyjazny kolor dla czÂłonka Akatsuki... czerwony, ciemno czerwony. Jednak lekarz byÂł zbyt daleko i mÂłodzieniec nie miaÂł Âżadnych szans aby w taki piĂŞkny i wyrafinowany sposób pozbawiĂŚ go Âżycia.
- Loren wiesz co zrobic - powiedziaÂł mĂŞÂżczyzna tym razem nadzwyczaj szorstkim gÂłosem, a rudowÂłosa dziewczyna uklĂŞkÂła przed walizeczkÂą postawionÂą na ziemiĂŞ, otworzyÂła jÂą i wyjĂŞÂła z niej jak¹œ gigantycznÂą strzykawkĂŞ z zmiennym wkÂładem na substancjĂŞ, do datkowo strzykawka bardziej przypominaÂła stalowy pistolet niÂżeli te plastikowe stosowane w szpitalach. PrzygotowaÂła substancjĂŞ uspakajajÂącÂą i w bezpiecznej odlegÂłoÂści wbiÂła w twoje ciaÂło, a dokÂładnie brzuch ... nie miÂłosierny ból ... grubÂą ig³ê ... i wpuÂściÂła substancjĂŞ do ciaÂła. Po chwili caÂły byÂłeÂś zdrĂŞtwiaÂły. Nie mogÂłeÂś siĂŞ ruszyc. Jedynie tĂŞpo patrzec w stronĂŞ lekarzy.
- Teraz zapadnie pan w dÂługi g³êboki sen. BĂŞdzie pan miaÂł uczucie Âże wróciÂł do innego Âświata przed porwaniem pana ... jednak zapamieta pan ... to jedynie wielki sen. Gdy zmoÂży CiĂŞ tam sen wrócisz znó do nas - powiedziaÂł uÂśmiechniĂŞty ... i po chwili ... zasn¹³eÂś by obudzic siĂŞ peÂłni siÂł na kanapie le¿¹cej w pokoju Jeng. Wszystko byÂło tak jak wczeÂśniej. Nic siĂŞ nie zmieniÂło ...
CzarnowÂłosy szybkim ruchem poderwaÂł siĂŞ z kanapy i przetarÂł swojÂą twarz dÂłoĂąmi, nareszcie wróciÂł do Âświata gdzie znajoma ciemnoœÌ byÂła jego domem, królestwem, bÂłogosÂławieĂąstwem a zarazem przekleĂąstwem.
-To byÂł tylko sen, tak to byÂł tylko sen- cichy lecz zarazem przestraszony gÂłos Samhain'a wskazywaÂł na to Âże owe objawienie jakiego dostaÂł spoczywajÂąc na kanapie Jeng, wywarÂło na nim doœÌ spore wraÂżenie, chÂłopak obudziÂł siĂŞ nadal czujÂąc ból tej wielkiej igÂły wbijanej mu przez tÂą pielĂŞgniarkĂŞ, a przez plecy przeszÂły mu olbrzymie ciarki.
Nawet sam dumny czÂłonek Akatsuki nie wiedziaÂł kiedy po raz ostatni byÂł w takim stanie, kiedy to jego ciaÂło po jakimkolwiek Âśnie lub innym wydarzeniu zachowywaÂło siĂŞ w ten sposób.
OczywiÂście kiedyÂś mĂŞczyÂły go koszmary tak samo jak i pewna rzadko spotykana w tych stronach choroba ale ze wszystkim daÂł sobie radĂŞ...
Mikomi szÂła powoli korytarzem, chciaÂła odnaleŸÌ sale obrad, ale w koĂącu jÂą olÂśniÂło. ZaczĂŞÂła szukaĂŚ pokoju Jeng, w którym powinien byĂŚ Samhain. W koĂącu go znalazÂła. RozejrzaÂła siĂŞ dookoÂła sprawdzajÂąc czy na korytarzu nikogo nie ma. Potem przyÂłoÂżyÂła ucho do drzwi. Cisza... Mi-chan nacisnĂŞÂła klamkĂŞ i wkradÂła siĂŞdo pokoju. SpojrzaÂła na chÂłopaka le¿¹cego na kanapie.
- Nie wiem czy wiesz, ale Jeng chce ci daĂŚ obywatelstwo Kusy... przynajmniej tak mówiÂł jej zastĂŞpca - Mikomi mówiÂła szybko, ale wyraÂźnie. Bardzo cicho. Nie byÂła pewna czy moÂże tu przebywaĂŚ, ale zawsze mogÂła powiedzieĂŚ, Âże przyszÂła w odwiedziny...
-Obywatelstwo? mi?- jego mina i ton gÂłosu wskazywaÂły na wielkie zaskoczenie...
-...ale dlaczego? za co?- Samhain caÂły czas byÂł tutaj zaskakiwany co raz to bardziej. Najpierw to Âże sama KusaKage uratowaÂła go przed wykrwawieniem siĂŞ na jakiejÂś Âławce, potem spotkanie swojej starej znajomej, której nie wiedziaÂł przez bardzo wiele lat, nastĂŞpnie ten dziwny sen... tak rzeczywisty i nieprawdziwy zarazem... "Co tu siĂŞ dzieje?" jego umysÂł nie mógÂł poj¹Ì tego... nie mógÂł poskÂładaĂŚ sobie wszystkich tych rzeczy, których nawet nie moÂżna poskÂładaĂŚ w logicznÂą caÂłoœÌ...
- Nie mam pojĂŞcia. MoÂże chce ciĂŞ sprawdziĂŚ? - Mikomi wzruszyÂła ramionami. - W kaÂżdym razie Tray, zastĂŞpca, nie bardzo ci ufa. W tak nawiasem wydawaÂło mi siĂŞ, Âże chciaÂłbyÂś o tym wiedzieĂŚ.
Kunoichi juÂż dawno nie widziaÂła Samhain'a, wiĂŞc nie wiedziaÂła co u niego sÂłychaĂŚ. DuÂżo mogÂło siĂŞ zmieniĂŚ, na prawdĂŞ duÂżo. Ale czy to byÂło waÂżne? Nie dla niej, chociaÂż dla Kusy pewnie tak. Dla Mi-chan Samhain pozostanie zawsze tym samym czÂłowiekiem, któremu zawsze mogÂła zaufaĂŚ. Nie waÂżne co zrobiÂł podczas swojego, stosunkowo krótkiego Âżycia.
Gdy Mikomi staÂła w pokoju i zdawaÂła relacjĂŞ z neidawnej rozmowy za jej plecami juÂż znajdowaÂł siĂŞ Tray, mĂŞÂżczyzna z który peÂłniÂł funkcjĂŞ zastĂŞpcy i pomocnika Kage. Mikomi powinna usÂłyszec jego kroki, wejscie ... przecieÂż byÂła z klanu Neko?! A jednak trafiÂł swój na swego. Tray takÂże byÂł kocim towarzyszem. Jego zrĂŞcznoÂśc i spryt pozwoliÂły bezszelestnie przeÂślizgnÂąc siĂŞ za plecy dziewczyny. PoÂłoÂżyÂł swojÂą zimna rĂŞkĂŞ na jej ramieniu jak nigdy nic po czym powiedziaÂł nadzwyczaj gÂłoÂśno:
- Co tu panienka robie ?! CzyÂż siĂŞ nie pomyliÂłaÂś?
- Jak sie pan czuje? - zapytaÂł juÂż normlanym gÂłosem ale nadzwyczaj miÂłym niczym oszust zakÂładajÂący nieudolnie drugÂą maskĂŞ.
-MogÂłem siĂŞ tego spodziewaĂŚ...- wycedziÂł przez zĂŞby czarnowÂłosy, w momencie kiedy usÂłyszaÂł Âże niejaki Tray zastĂŞpca KusaKage nie jest wobec niego ufny, jednak mimo tego Samhain nie dziwiÂł mu siĂŞ... przecieÂż on byÂł czÂłonkiem wielkie Aka, tego samego, które wÂłaÂśnie rozpoczynaÂło atak na tÂą biednÂą wioskĂŞ.
Powolnym ruchem mÂłodzieniec wstaÂł z sofy... rozprostowaÂł koÂści, wreÂście po tych wielu dniach, a nawet tygodniach jego organizm wróciÂł do peÂłnej sprawnoÂści. Po chwili do jego zmysÂł dotarÂło Âże pewne ÂźródÂło chakry zbliÂża siĂŞ do pokoju wÂładczyni.
Tak, nie myliÂł siĂŞ... nie minĂŞÂło kilkadziesiÂąt sekund a za plecami Mikomi pojawiÂła siĂŞ postaĂŚ, czarnowÂłosy czÂłonek Brzasku jeszcze nigdy wczeÂśniej go nie spotkaÂł... dziĂŞki swoim zdolnoÂściÂą rozpoznawaÂł ludzkÂą chakrĂŞ, a Âże chakra kaÂżdego czÂłowieka siĂŞ róÂżni to mógÂł spokojnie rozpoznawaĂŚ ludzi.
-DoszedÂłem juÂż z powrotem do peÂłni swoich siÂł, dziĂŞkuje za okazanÂą troskĂŞ...- Przy drugiej czĂŞÂści zdania Samhain ironicznie uÂśmiechn¹³ siĂŞ w kierunku swojego rozmówcy...
Mikomi faktycznie nie usÂłyszaÂła zbliÂżajÂącego siĂŞ Traya, a kiedy ten dotkn¹³ jej ramienia drgnĂŞÂła lekko. Nie odwróciÂła siĂŞ jednak w jego stronĂŞ, byÂła pewna, Âże nie sÂłyszaÂł ich rozmowy. Z resztÂą i tak Mi-chan nie mówiÂła nic zÂłego... Samhain teÂż nic nie powiedziaÂł. WiĂŞc w czym problem?
- Jeszcze w szpitalu sÂłyszaÂłam, Âże Samhain trafi do mieszkania Kusa Kage. Nie sÂądziÂłam, iÂż trzymacie go tak krótko, Âże nawet nie mogĂŞ go odwiedziĂŚ - mówiÂła spokojnie i bez emocjonalnie, tak jak zawsze. - JeÂżeli zÂłamaÂłam jakikolwiek punkt regulaminu, to bardzo przepraszam.
W tym momencie wyswobodziÂła siĂŞ z uÂścisku Traya i odsunĂŞÂła kilka kroków w bok tak, Âże teraz widziaÂła postaĂŚ Samhaina i Traya. WpatrywaÂła siĂŞ oczywiÂście w tego drugiego.
ChÂłopak spojrzaÂł najpierw na jedno ÂźródÂło chakry, którym niewÂątpliwie byÂła Mikomi, a nastĂŞpnie na drugie, którym byÂł Tray... sadzÂąc po zakÂłopotaniu jakie ogarnĂŞÂło Mikomi, Samhain zacz¹³ domyÂślaĂŚ siĂŞ Âże czÂłowiek, który wÂłaÂśnie stan¹³ w drzwiach jest na pewno wyÂższy od niej rangÂą.
-Mikomi jest mojÂą starÂą znajomÂą i nie widziaÂłem siĂŞ z niÂą od wielu lat, wiĂŞc to chyba nie grzech Âże przyszÂła mnie odwiedziĂŚ- sÂłowa wypowiadaÂł powoli i doœÌ stanowczo, teraz na pewno nie sprawiaÂł wraÂżenia miÂłej osoby, jednak niezbyt mu na tym zaleÂżaÂło... prawdĂŞ mówiÂąc, jedyne osoby, które coÂś dla niego znaczyÂły w tej wiosce to byÂły Mikomi i Jeng... a takiego Tray'a mógÂłby zabiĂŚ bez Âżadnych wyrzutów i raczej sÂądzÂąc po poziomie chakry jaki obecnie prezentowaÂł to teÂż bez jakiegoÂś wiĂŞkszego wysiÂłku fizycznego... tylko jedynym problemem byÂłaby wtedy reakcja Jeng na te wszystkie wydarzenia...
Do rezydencji WÂładczyni Kusy dotarÂł dÂźwiĂŞk dzwonów tak mocny Âże Samhain aÂż poczuÂł na swojej skórze doÂśc mocne drgania czÂąsteczek powietrza. Ten dÂźwiĂŞk nie pochodziÂł z Âżadnej ÂświÂątyni gdyÂż Kusa takowej nie ma, a nie mógÂł byc jakimÂś pozytywnym znakiem tym bardziej Âże Tray wpadÂł w zakÂłopotanie odwróciÂł siĂŞ do was plecami i chwilĂŞ nic nie mówiÂł jakby szukaÂł odpowiedzi na dÂźwiĂŞk.
- Czerwony alarm. BijÂą w dzwony ... Mikomi udaj siĂŞ do bram dowiedziec co sie dzieje ... ale nie zblizaj sie zbytnio ... pamietaj bezpieczna odlegÂłoÂśc ... wróc i poinformuj co siĂŞ dzieje. - poleciÂł mĂŞÂżczyzna bĂŞdÂąc pewnym Âże dziewczyna wie co oznacza sformuÂłowanie "czerwony alarm" (jeÂśli nei to moÂże przeczytac w temacie "Kusa, kusa, kusa..."). SpojrzaÂł teraz na drugiego swego rozmówcĂŞ. Nie zachowywal siĂŞ jak przed chwilÂą zÂłoÂśliwy ktoÂś ... raczej zachowywal siĂŞ jak jakiÂś dowódca, albo prawdziwy zastĂŞpca wÂładcy myÂślacy trzeÂźwo w czasie kÂłopotów.
- Ty z pewnosciÂą nie znasz tego okreÂślenia. Czerwony alarm oznacza Âże wioska jest w powarznym niebezpieczeĂąstwie, a ja powinienem CiĂŞ zaprowadzic do schronu ... - stwierdziÂł. Jego gÂłos byÂł beznamiĂŞtny ...
CzarnowÂłosy chÂłopak wymownie odwróciÂł gÂłowĂŞ w kierunku zastĂŞpcy KusaKage, tak Âże nawet powimo braku swoich oczu Tray mógÂł poczuĂŚ na sobie doœÌ wymowne spojrzenie dawnego Tsuchikage.
-Nie wiem, jak Ty ale ja na pewno nie zamierzam uciekaĂŚ... Lepiej powiedz mi gdzie tutaj jest mój ekwipunek bo w tej sukience ciĂŞÂżko jest mi siĂŞ poruszaĂŚ- jak zwykle mówiÂł gÂłoÂśno, powoli i stanowczo... widaĂŚ byÂło Âże nie podobaÂło mu siĂŞ zbytnio chodzenie w tej szpitalnej pidÂżamie, którÂą miaÂł na sobie...
Po skoĂączeniu swojej jakÂże, piĂŞknej i poprawnej stylistycznie wypowiedzi umysÂł Samhain'a rozpocz¹³ szybkÂą analizĂŞ caÂłej tej sytuacji jaka tutaj powstaÂła... pierwsze co siĂŞ domyÂśliÂł to to Âże wioska jest atakowana, bo raczej w innym wypadku cywile tacy za jakie on wczeÂśniej uchodziÂł nie byliby przenoszeni do schronów... Tylko teraz pytanie kto stoi za atakiem wioski? jakiÂś kraj, z którym Kusa ma niezbyt przyjazne relacje? a moÂże to Brzask albo jakaÂś inna organizacja przestĂŞpcza?... cóÂż Âżeby odpowiedzieĂŚ na te pytania byÂło stanowczo za wczeÂśnie, ale jedno wiedziaÂł na pewno... jeÂżeli Mikomi uda siĂŞ w kierunku Bramy to raczej spotka siĂŞ z jakimÂś niebezpieczeĂąstwem...
PadaÂł deszcz. Mikomi znaÂła sztuczki szpiegowskie, ale na nic siĂŞ one mogÂły teraz zdaĂŚ. PostanowiÂła wiĂŞc udaĂŚ siĂŞ pod samÂą bramĂŞ. OdwróciÂła gÂłowĂŞ w stronĂŞ Samhain'a i Traya.
- Zaraz wrócĂŞ - powiedziaÂła i wydostaÂła siĂŞ z rezydencji Kage Kusy przez otwarte okno. Jej postaĂŚ zniknĂŞÂła w strugach deszczu.

[z/t]

Dodane po 25 minutach:

Mi-chan wróciÂła do wielkiego budynku, w którym urzĂŞdowaÂła Jeng. Znowu byÂła mokra, a wÂąskie kimono bardzo jej przeszkadzaÂło. PostanowiÂła wiĂŞc, ze najpierw siĂŞ przebierze. Tak teÂż zrobiÂła, ale nie zajĂŞÂło jej to duÂżo czasu, najwyÂżej minute. ZwiÂązaÂła mokre pasma wÂłosów w kok, aby znowu siĂŞ nie pomoczyĂŚ. PobiegÂła szybko do komnaty Jeng i popchnĂŞÂła drzwi niechcÂący uderzajÂąc nimi Traya. ZachowywaÂła siĂŞ jednak tak, jakby w ogóle tego nie zauwaÂżyÂła. MoÂże faktycznie tak byÂło?
- Akatsuki - powiedziaÂła tylko gapiÂąc siĂŞ to na Traya, to na Samhain'a.
- Panie Samhain ... ale nie moÂże pan ... czy jednak moÂże - stwierdziÂł bo przecieÂż nie mógÂł si³¹ go zaciÂągnÂąc do schronu - jest pan przecieÂż niewidomy, a brzask jest niebezpieczne i pozostawiÂło najwiĂŞkszy odcisk w pamiĂŞci Jeng, kiedy byÂła wiĂŞziona przez tÂą organizacjĂŞ - powiedziaÂł spokojnie chodÂź z pewnoÂściÂą od razu wzi¹³ by siĂŞ do obrony wioski i ochrony cywilów.
- Pana ekwipunek jest tam ... znaczy ju¿ zaraz panu podam - mê¿czyzna siê gubi³. Mia³ uczucie jakby Samhain zapomina³ o tym ¿e jest niewidomy wprowadzaj¹c innych w identyczny b³¹d.
- Mikomi trzeba przygotowac siĂŞ do walki ... ale nie jesteÂście zbyt sÂłabi ... ja takze ... jednak ty Mikomi idÂź do schronu zabierz równieÂż innych ludzi ... ja nie odstÂąpie od swojego stanowiska które powierzyÂła mi Pani Jeng ... bĂŞdĂŞ do konca wypeÂłniac swoje obowiÂązki - stwierdziÂł i ruszyÂł po rzeczy Samhaina by wrĂŞczyc mu za chwilĂŞ w rĂŞce.
Mikomi nie miaÂła ochoty wykonywaĂŚ tego rozkazu, przynajmniej jednej jego czĂŞÂści.
- MogĂŞ zaprowadziĂŚ innych do schronu, ale wÂątpiĂŞ czy bĂŞdÂą chcieli siĂŞ ukryĂŚ - powiedziaÂła nadzwyczaj spokojnie jak na tÂą sytuacjĂŞ. - Z resztÂą, wydaje mi siĂŞ, Âże i tak nikt mnie nie posÂłucha, wszyscy bĂŞdÂą chcieli walczyĂŚ.
Mi-chan mieszkaÂła w tej wiosce bardzo dÂługo i znaÂła KusaĂączyków (dobrze odmnieniÂłam? x.x). BĂŞdÂą woleli zgin¹Ì w obronie wioski, niÂż uciekaĂŚ w popÂłochu przed wrogiem, który chce zniszczyĂŚ ich domy. MoÂże i znalazÂłyby siĂŞ jakieÂś wyjÂątki, ale byÂłoby ich naprawdĂŞ niewiele.
Jak to mówiÂą... w maÂłym ciele wielki duch!
- Ja równieÂż nie mam zamiaru uciekaĂŚ - powiedziaÂła zerkajÂąc kÂątem oka na Samhain'a, ale zrobiÂła to tak szybko, Âże nikt nie mógÂł zauwaÂżyĂŚ. ZaczĂŞÂła siĂŞ zastanawiaĂŚ jakÂą on skrywa tajemnicĂŞ. W tym samym czasie opuÂściÂła pokój nie czekajÂąc na odpowiedÂź Traya.

[z/t]
-CóÂż, skoro to Brzask atakuje wioskĂŞ to chyba nie powinniÂście wybrzydzaĂŚ z osób chĂŞtnych do pomocy- prawy kÂącik jego ust uniósÂł siĂŞ lekko do góry tworzÂąc coÂś na wzór ironiczno-gÂłupkowatego uÂśmiechu, który na pewno miaÂł za zadanie zbyĂŚ z tropu Tray'a. NastĂŞpnie po odebraniu swojego ekwipunku Samhain odwróciÂł siĂŞ twarzÂą do Mikomi...
-A Ty do schronu ale to ju¿....zaraz rozpêta siê tutaj piek³o.- drug¹ czêœÌ tego zdania doda³ ju¿ tylko w myœlach, teraz bardziej zachowywa³ siê jak brat ni¿ jak ¿¹dny krwi, bezlitosny morderca z Kraju Ska³y...
Kiedy to Mikomi opuÂściÂła juÂż pomieszczenie, czÂłonek Akatsuki doœÌ szybko siĂŞ przebraÂł w swój dÂługi czarny pÂłaszcz z piĂŞknie wyhaftowanym czerwonym smokiem na plecach, no i w swoje teÂż czarne spodnie, które miaÂł kiedy to Jeng znalazÂła go w parku... niestety koszuli juÂż nie byÂło bowiem nie nadawaÂła siĂŞ juÂż do Âżadnego uÂżytku. NaglĂŞ Samhain wyciÂągn¹³ z plecaka tabliczkĂŞ ze znaczkiem Iwy... byÂła prawie nowa, bez problemu mogÂła zmyliĂŚ wielu ludzi, w przeciwieĂąstwie do innych missing ninów, on nie przekreÂśliÂł znaczka swojej dawnej wioski... Szybkim ruchem naÂłoÂżyÂł tÂą opaskĂŞ na oczy a korzystajÂąc z kawaÂłka pidÂżamy obwiÂązaÂł sobie nim twarz, tak aby nikt nie mógÂł go rozpoznaĂŚ, chociaÂż szczerze mówiÂąc to teraz wyglÂądaÂł bardziej komicznie niÂż kiedykolwiek...
- Mikomi wiem Âże chcesz walczyc dla wioski, ale jeÂśli ja zginĂŞ i inni musicie zostac wy którzy bĂŞdÂą mimo zagarniĂŞcia lub co gorsza zrówniania z ziemiÂą Kusy tworzyc jÂą i bronic w sercach. Wy mÂłodzi jesteÂście przyszloÂściÂą, ja nie moge odstÂąpic od stanowiska do czasu gdy nie zwolni mnie z niego Kusakage Jeng. - powiedziaÂł - twojÂą powinnoÂściÂą zaÂś jest przetrwac. Do schronu ... i podziemnym tunelem wydostan siĂŞ z wioski... - powiedziaÂł po czym spojrzaÂł na samhaina - CoÂś mi siĂŞ wydaje Âże nei jesteÂś zwykÂłym czÂłowiekiem ... a nawet zwykÂłym shinobi ... chodÂź nie ufam ci Jeng tobie by zaufaÂła ... ja teÂż wiĂŞc muszĂŞ. Idziemy? - zapytaÂł siĂŞ
Po ubraniu siĂŞ mÂłodzieniec znów przekrĂŞciÂł gÂłowĂŞ w kierunku Tray'a...
-Nawet nie wiesz kim jestem, i lepiej by byÂło jakby to tak zostaÂło... - sÂłowa te zabrzmiaÂły jak groÂźba, lecz nie taka zwykÂła... chrypowaty, stanowczy gÂłos Samhain'a mógÂł wzbudzaĂŚ niepokój co w po³¹czeniu z wpatrywaniem siĂŞ w osobĂŞ pomimo wydÂłubanych oczu raczej nie byÂło zbyt przyjemnym przeÂżyciem, które ktoÂś chciaÂłby zapamiĂŞtaĂŚ na dÂłuÂższy okres czasu.
-Tak wiêc ruszajmy... chocia¿ czekaj jeszcze chwilê- jego g³os ci¹gle by³ bez zmiany, a nawet mog³o siê wydawaÌ ¿e wszystkie emocje w nim s¹ t³umione do granic mo¿liwoœci. Czarnow³osy m³odzieniec szybkim ruchem wyj¹³ z kieszeni p³aszcza dziwny pierœcieù... tak by³ to pierœcieù cz³onka organizacji Akatsuki, wiedzia³ ¿e przez Jeng mo¿e zostaÌ to rozpoznane, lecz to by³a jedyna nadzieja na bezkrwawe rozwi¹zanie tego konfliktu.
-Dobrze wiĂŞc prowadÂź mnie pod bramĂŞ wioski....- powiedziaÂł, a wÂłaÂściwie to rzuciÂł tylko te kilka sÂłów do zastĂŞpcy KusaKage, po czym wyszedÂł z pokoju.
<nmm>
Do pomieszczenia wlecia³ ptak. Mia³ on ze sob¹ list dla kage. Gdy tylko wiadomoœÌ zosta³a odebrana ptak odlecia³. Pozosta³e tylko zapieczêtowany list.
Kod: Droga wÂładczyni. Ja Rado Hanobu wróciÂłem na stanowisko Raikage w Kumo-gakure. Obecnie znów ja jestem wÂładcÂą. Pragne poinformowaĂŚ iÂż mój poprzednik jak i nastepca niesprawdziÂł siĂŞ w tej funkcji i obecnie niewiemy gdzie jest. Zarazem chciaÂłbym omówiĂŚ w przyszÂłoÂści sprawy relacji miĂŞdzy naszymi wioskami.
Psy zatrzymały się przed drzwiami do tego pokoju. Wszyscy przystanęli. Aż dziwne, że nikt ich nie atakował...
- No to jak, wchodzimy?- zapytała dziewczyna Hidekiego i Sei'a. Nie chciała wchodzić jako pierwsza. Dziwnie się czuła, miała świadomość, że z jej pokojem w konosze też ktoś mógł tak postąpić. Choć z drugiej strony każdy miał prawo do niego wchodzić.
Cała nasza ekipa, w której składzie byłem ja, Keiko i Hidek oraz 3 psy, doszła do celu. Keiko zapytała się czy wchodzimy.
- Chyba nie po to tu przyszliśmy by pocałować grzecznie klamkę i sobie pójść... - stwierdziłem jakże bardzo trafną myśl. Bez zastanowienia nacisnąłem klamkę od drzwi, które zaskrzypiały tak głośno że cała siedziba władczyni mogła to usłyszeć... no, może połowa. Widać że Kusa sobie szczędzi grosza na dobre wyposażenie.
- Konnichiwa. - powiedziałem bez większych emocji, wiedząc że przede mną może być sama władczyni Kusy - my po płaszcz - dokończyłem wskazując ręką na Keiko która stała jeszcze w drzwiach. Czekałem na reakcję pozostałych.
Hideki wszedł do pokoju spokojnie się rozejrzał
Wszedł dalej i podszedł do biurka i podniósł z niego jakąś kartkę przeleciał po niej wzrokiem i nie znalazłszy nic ciekawego na niej nic ciekawego odłożył ją..
-Każ im znaleźć to co twoje i spadamy...nie ma tu nic ciekawego-powiedział Hideki do Kei
- Eeeee... Gomenasai, że przeszkadzamy. Jeng, miałaś mi oddać płaszcz jak wrócisz. Skoro go nie przysłałaś, to sama po niego przyszłam- powiedziała i dostrzegłszy swój płaszcz na oparciu jednego z foteli, podeszła do niego, wzięła i założyła. Poczuła się o niebo lepiej czując znajomy ciężar na ramionach. No w końcu tu nie chodziło o sam kawałek materiału tylko o to co było w środku. Dziewczyna podeszła do drzwi i odwracając głowę powiedziała
- Dobra towarzystwo, zbieramy się. I jeszcze raz przepraszam, że przeszkodziliśmy- powiedziała i wyszła za drzwi. Teraz już nie wiedziała gdzie może iść.
Przyglądałem się działaniom Keiko i zdziwiło mnie jedno. Podeszła sobie jak gdyby nigdy nic i zabrała płaszcz nie wiedząc czy może być w nim coś co należy do Jeng, a może był niewyprany i śmierdzi zgniłą kapustą. Mniejsza o to... nie obchodzi mnie to. Widząc że Kieko zmierza do wyjścia postanowiłem robić podobnie i wyszedłem za drzwi i czekałem na reszte ekipy.
- A więc? Gdzie teraz? - zadałem pytanie czekając bardziej na odpowiedź ze strony Hidekiego aniżeli Keiko.
Byłem daleko w tyle aż za daleko. Ale przyśpieszyłem i dotarłem do grupy. Rozejrzałem się i zobaczyłem że Keiko już ma swój płaszcz
- No dobra widzę że masz już swój płaszcz. Gdzie teraz powiadasz. Hmm może podbić jakąś słabą wioskę lub wsiąść jeszcze kogoś kogo znacie dobrego lub załatwić osób które mam na liście. - wtedy wyjąłem karteczkę luknąłem szybko na nią i schowałem. Czekałem na reakcję innych może mieli lepsze plany.
-Najpierw Prowadź do siedziby-powiedział Hideki rozglądając się po gabineci i zastanawiając ie ile czasu zajęło by mu rozwalenie tego gabinetu...-2 minuty...hmmm, nie... wyrobił bym się w 1 min i 30s...a nawet w 1min i 23 s....
tak to byłby dobry czas-pomyślała i uśmiechnął się a w jego oczach pojawił się znajomy błysk
-Dobra ruszamy drużyno-powiedział i wyszedł z gabinetu...
nmm
Popatrzyłem na resztę spokojnie, zdjąłem kaptur i musiałem teraz myśleć gdzie jest ta baza. Próbowałem myśleć ale coś mi nie wychodziło w końcu założyłem następnie machnąłem do Ekipy aby szli za mną
- Dobra jadymy do bazy o ile pamiętam gdzie jest hehe. - następnie ruszyłem w stronę drzwi i do bram miasta. <nmnas>
Do pokoju wleciał ptak, szybując chwilę nad biurkiem Władczyni Kusy, ptak wkońcu usiadł na biurku i lekko potrząsał nogą, czekał, aż ktoś odbierze od niego wiadomość, która zaadresowana była do Władczyni Kusy i mówiła
Cytat: Szanowna Władczyni Kusy, chciałbym poinformować o zmianie jaka zaszła w dzisiejszym dniu. Zostałem mianowanym nowym TsuchiKage, mam nadzieję, na zawiązanie sojuszu z waszą wioską.
Z poważaniem Kaiousei, TsuchiKage

Ptaszek potupywał i ćwierkał po cichu.