Treningi Goemon'a

Nick : Goemon Kyoketsu
Ranga : Missing Ninja
Chakra : 2000
Wiek : 21
Techniki Opanowane :
1. Kage Bunshin no Jutsu
2. Kawarimi no Jutsu
3. Rairyyu no Tatsumaki
4. Kai
5. Ningen no Basho
6. Shoui Fuuin jutsu

Goemon postanawia nauczyĂŚ siĂŞ:

Shunshin no Jutsu, pozwalajÂące na szybkie przemieszczanie siĂŞ.
Ranga techniki: D
Koszt: 100

DzieĂą I
Ostatnio bardzo duÂżo rozmyÂślaÂłem o pojedynkach, w których braÂłem udziaÂł. Zarówno o tych wygranych, jak i przegranych. I za kaÂżdym razem, kiedy o tym myÂślĂŞ, czujĂŞ pewien niedosyt, wiem, Âże mogÂło byĂŚ lepiej, chociaÂż nie byÂło. WkurzaÂło mnie to, nie powiem, dlatego postanowiÂłem to zmieniĂŚ. Niestety miaÂłem dosyĂŚ wÂąskie obeznanie w technikach, nie wiedziaÂłem od czego zacz¹Ì... PoprosiÂłem wiĂŞc Kortilla o pomoc w treningu. Na szczĂŞÂście znalazÂł trochĂŞ czasu. NiezwÂłocznie udaliÂśmy siĂŞ wiĂŞc do lasu obok siedziby. Na miejscu Kortill zaproponowaÂł maÂły sparring, miaÂł on na celu ukazania moich b³êdów w walce, luk w obronie itp. ZaczĂŞÂło siĂŞ doœÌ standardowo - rzuciÂłem 3 kunaie w kierunku Kortilla i zacz¹³em szarÂżowaĂŚ. Nie minĂŞÂła nawet sekunda, kiedy Kortill nagle znikn¹³! Zanim siĂŞ zorientowaÂłem przyÂłoÂżyÂł mi w potylicĂŞ. DosÂłownie wbiÂłem siĂŞ twarzÂą w ziemiĂŞ...
- CzÂłowieku... zamordujĂŞ... Co to niby byÂło? - zapytaÂłem, gdy juÂż podniosÂłem siĂŞ z ziemi.
- Na razie nie waÂżne. WaÂżne jest to, Âże dostrzegÂłem, co Ci... "dolega"...
- WiĂŞc?
- Jesteœ za wolny. Proste. Gdy patrzy³em, jak biegniesz w moj¹ stronê, myœla³em, ¿e zd¹¿ê siê jeszcze zdrzemn¹Ì...
ZamurowaÂło mnie. Przez te wszystkie lata uwaÂżaÂłem siĂŞ za jednego z szybszych ludzi. CoÂś, czym sie zawsze szczyciÂłem, nagle okazaÂło siĂŞ niczym... Ale rzeczywiÂście, ten mÂłody byÂł ode mnie zdecydowanie szybszy.
- No to czy jest na to jakieÂś lekarstwo...? - zapytaÂłem z poczuciem beznadziejnoÂści
- Owszem, tego w³aœnie zamierzam Ciê nauczyÌ... Technika nazywaj¹ca siê Shunshin no Jutsu, dziêki niej zwiêkszysz swoj¹ szybkoœÌ wielokrotnie. ¯ebyœ mia³ pojêcie, z czym bêdziesz mieÌ do czynienia, uderz mnie. Ale mocno i szybko...
Wedlug nakazu machn¹³em piêœci¹ w stronê twarzy Kortilla, jednak nie trafi³em go - on sta³ ju¿ obok.
- Teraz rozumiesz? JeÂśli tak, to zabieramy siĂŞ za naukĂŞ.
ZaczĂŞliÂśmy wÂłaÂściwy trening. PoznaÂłem podstawy. Z kaÂżdÂą chwilÂą rozumiaÂłem coraz wiĂŞcej, przynajmniej tak mi siĂŞ wydawaÂło.
- PamiĂŞtaj, aby skoncentrowaĂŚ siĂŞ na miejscu, w które chcesz siĂŞ dostaĂŚ. Z poczÂątku bĂŞdziesz musiaÂł o tym myÂśleĂŚ, lecz potem zaczniesz robiĂŚ to instynktownie.
Stan¹³em wiêc przed Kortillem i myœlami pojawia³em siê za nim.
- PosÂłuchaj, nie spinaj siĂŞ za bardzo, ale teÂż nie bÂądÂź luÂźny. Musisz utrzymaĂŚ pewien balans, dziĂŞki niemu Âłatwiej bĂŞdzie Ci to zrozumieĂŚ – powiedziaÂł uÂśmiechniĂŞty chÂłopak. WidaĂŚ, Âże bawiÂł go mój wyraz twarzy...
NastĂŞpne 15 minut spĂŞdziÂłem szukajÂąc kompromisu pomiĂŞdzy spiĂŞtym spiĂŞciem, a luÂźnym luzem... Ale w koĂącu mi siĂŞ to udaÂło i zaczynaÂłem czyniĂŚ jakieÂś postĂŞpy, a to przemieÂściÂłem siĂŞ kawalek w prawo, kawaÂłek w lewo... Ale to mimo wszystko byÂło za maÂło. KaÂżde przemieszczenie odmierzaÂłem od punktu startu i doszedÂłem do wniosku, Âże jest coraz lepiej. OczywiÂście Kortill staÂł za mnÂą i motywowaÂł mnie do roboty kijem... Gdy dzieĂą dobiegaÂł koĂąca, a na niebo zawitaÂły gwiazdy poÂłoÂżyliÂśmy siĂŞ oboje na trawie i rozmawialiÂśmy. Ja z obitymi barkami, Kortil caÂły uÂśmiany.
- Zabawnie wyglÂądasz, kiedy Ci to nie wychodzi, wiesz?
- Wiem... BĂŞdziesz miaÂł czas jutro?
- Raczej tak. Spotkajmy siĂŞ tu jutro rano... Póki co wracajmy do siedziby, Âściemnia siĂŞ...
Tak oto, prawie satysfakcjonujÂąco, zakoĂączyÂł siĂŞ dzieĂą pierwszy.

DzieĂą II
WstaÂłem jak tylko sÂłoĂące natrafiÂło na mojÂą twarz. Niestety, wczorajszy trening pozostawiÂł po sobie Âślady. Poza barkami obitymi przez Korilla miaÂłem piekielne zakwasy... Ale nic to, krótka rozgrzewka i juÂż staÂłem pod pokojem chÂłopaka. Jego jednak juÂż nie byÂło, wstaÂł wczeÂśniej skubaniec... Szybko udaÂłem siĂŞ w miejsce, w którym umówiÂłem siĂŞ z Kortillem. On juÂż czekaÂł.
- ByÂłem rano Cie zbudziĂŚ, ale spaÂłeÂś jak zabity... postanowiÂłem poczekaĂŚ tutaj – powiedziaÂł
- I chwaÂła Ci za to, przyjacielu... To co dziÂś przygotowaÂłeÂś?
- DziÂś... siĂŞ poÂścigamy.
- ÂŚcigaĂŚ siĂŞ? To ma niby w czymÂś pomóc?
- Owszem, powinieneÂś siĂŞ nauczyĂŚ szybko reagowaĂŚ i uÂżywaĂŚ Shunshin podÂświadomie. Ok, ja goniĂŞ, zaczynamy! - krzykn¹³ Kortill i po chwili w miejscu gdzie staÂł pojawiÂł siĂŞ dym. Ja równieÂż od razu uÂżyÂłem techniki, jednak uciekajÂąc swoimi metrowymi „skokami” nie moglem daleko uciec... Szybko mnie dorwaÂł.
- No, przyÂłóÂż siĂŞ trochĂŞ! To wcale nie jest takie trudne! - powiedziaÂł – Jak mnie nie zÂłapiesz, nie dostaniesz dziÂś nic do jedzenia – zadrwiÂł jeszcze ze mnie i znikn¹³ mi z oczu... PrzyczaiÂłem siĂŞ pod drzewem i skoncentrowaÂłem siĂŞ. PostanowiÂłem zwiĂŞkszyĂŚ dystans mojego przemieszczania siĂŞ. PrzygotowaÂłem siĂŞ i wykonaÂłem porzÂądny hyc, na oko byÂły to 4 metry. Zaraz nad gÂłowÂą przeleciaÂł mi Kortill.
- Tym razem mi nie uciekniesz! - krzykn¹³em i rzuci³em siê za nim. Po piêciu minutach dorwa³em go. Nie wiem, czy dawa³ mi fory, czy nie... Nie obchodzi³o mnie to. Po prostu cieszy³em siê, ¿e go dorwa³em...
- ÂŚwietnie, widzĂŞ, ze czynisz postĂŞpy. Ale zauwaÂż, Âże poruszaliÂśmy siĂŞ caÂły czas w linii prostej. Teraz czas na maÂłe utrudnienie.
ZeszliÂśmy na dóÂł. Moim zadaniem teraz byÂło przebiegniĂŞcie dystansu robiÂąc slalom miĂŞdzy drzewami. Podczas tego ĂŚwiczenia doszedÂłem do wniosku, Âże nienawidzĂŞ slalomów... Bo albo myliÂłem trasĂŞ, albo wpadaÂłem na drzewo... W kaÂżdym razie po paru godzinach Kortill uznaÂł, Âże idzie mi dobrze...
- ZrobiÂłeÂś znaczne postĂŞpy. Wydaje mi siĂŞ, Âże jutro trening bĂŞdzie zakoĂączony. Na razie wracajmy spaĂŚ...
Drugi dzieĂą treningu dobiegÂł koĂąca. ByÂłem z siebie zadowolony.

DzieĂą III
Dnia trzeciego Kortill niestety nie mógÂł mi towarzyszyĂŚ w treningu. WyruszyÂł na jak¹œ misjĂŞ, nie wiadomo kiedy wróci. O ile wróci... Mimo wszystko udaÂłem siĂŞ do lasu, aby kontynuowaĂŚ naukĂŞ. Skoro potrafiÂłem juÂż wykonywaĂŚ technikĂŞ, przemieszczaĂŚ siĂŞ instynktownie, pozostaÂło teraz tylko zwiĂŞkszyĂŚ dystans „skoku”. BĂŞdÂąc w biurze Kortilla zabraÂłem ze sobÂą jak¹œ ksi¹¿kĂŞ na temat podstawowych technik. Po przeczytaniu jej wyciÂągn¹³em wnioski, które od razu postanowiÂłem urzeczywistniĂŚ. W stosunkowo krótkim czasie poprawiÂłem szybkoœÌ techniki, a takÂże jej zasiĂŞg. Niewiele póÂźniej zacz¹³em za pomocÂą Shunshin biegaĂŚ po lesie, drzewach... Po czym siĂŞ tylko daÂło. I czuÂłem z tego niesamowitÂą radoœÌ. BiegaÂłem tak chyba 2 godziny, po czym padÂłem wyczerpany, bez czakry na ziemiĂŞ. UÂśmiechn¹³em siĂŞ do siebie
- NiezÂły jesteÂś stary, dajesz jeszcze radĂŞ... - powiedziaÂłem sobie w gÂłowie. PomyÂślaÂłem o mistrzu... i o tym, jaki byÂłby ze mnie dumny...
- No nic, pora siĂŞ zbieraĂŚ. Wracam do pokoju, jak tylko Kortill wróci, muszĂŞ mu siĂŞ pochwaliĂŚ...
Tak oto, opanowawszy nowÂą technikĂŞ, zadowolony JA wróciÂł do siedziby.

Zaliczam, Kyoko

---

Nick : Goemon Kyoketsu
Ranga : Missing Ninja
Chakra : 2000
Wiek : 21
Techniki Opanowane :
1. Kage Bunshin no Jutsu
2. Kawarimi no Jutsu
3. Rairyyu no Tatsumaki
4. Kai
5. Ningen no Basho
6. Shoui Fuuin jutsu
7. Shunshin no Jutsu

Goemon chce nauczyĂŚ siĂŞ:

Chidori, potĂŞÂżna technika ofensywna elementu Raiton.
Ranga techniki: A
Koszt techniki: 300

DzieĂą I
Dzisiejszego piĂŞknego dnia, zaraz po przebudzeniu siĂŞ i porannych przygotowaniach, skierowaÂłem siĂŞ do lasu obok siedziby Soremade. Gdy byÂłem juÂż na miejscu, usiadÂłem pod drzewem i wyciÂągn¹³em ksi¹¿kĂŞ, którÂą zabraÂłem z gabinetu Kortilla parĂŞ dni temu. PrzeglÂądaÂłem jÂą doœÌ dokÂładnie, niektóre techniki mnie zainteresowaÂły bardziej, niektóre mniej, a niektóre po prostu juÂż znaÂłem. Jednak w pewnym momencie zatrzymaÂłem siĂŞ dÂłuÂżej na jednej ze stron. PokazanÂą tam technikÂą byÂło Chidori, czyli jedno z silniejszych ofensywnych jutsu Raiton, które Âświetnie siĂŞ sprawdza, szczególnie przy po³¹czeniu z du¿¹ szybkoÂściÂą uÂżytkownika. Za naukĂŞ postanowiÂłem wzi¹Ì siĂŞ bezzwÂłocznie, wiĂŞc zacz¹³em od krótkiej rozgrzewki. CoÂś na poprawĂŞ lepszego obiegu krwi, przepÂływu czakry itp. Po 15 minutach uznaÂłem, Âże jestem rozgrzany wystarczajÂąco, chwyciÂłem ponownie ksi¹¿kĂŞ. Niestety, mimo iÂż zawieraÂła ona wiele technik i porad dotyczÂących nauki, nigdzie nie byÂło to na tyle szczegóÂłowe, abym mógÂł pojÂąc od razu. ChwilĂŞ rozkmniniaÂłem obrazki pokazane w ksi¹¿ce, po czym na ich podstawie staraÂłem siĂŞ odtworzyĂŚ wszystko po kolei...
Stan¹³em w lekkim rozkroku
PrzyÂłóÂż siĂŞ stary, Âłatwo pójdzie... OpanowaÂłeÂś przecieÂż juÂż jednÂą ciĂŞÂżkÂą technikĂŞ Raiton... Uda siĂŞ... - mówiÂłem na gÂłos w celu zmotywowania siĂŞ. Zamkn¹³em oczy i skupiÂłem siĂŞ na wydobyciu czakry... Pomocne przy tym miaÂły byĂŚ nastĂŞpujÂące pieczĂŞcie:
- O-ushi, Usagi, Saru... - wypowiedzia³em po cichu nazwy pieczêci podczas ich sk³adania. Jednoczeœnie skoncentrowa³em siê maksymalnie, przepuœci³em ca³¹ zebran¹ w obecnej chwili czakrê poprzez rêkê do d³oni, drug¹ rêkê u³o¿y³em w podporê, tak jak zaleca³a ksi¹¿ka. Liczy³em chocia¿ na jakieœ ma³e wy³adowanie elektryczne w pobli¿u rêki, na dobry pocz¹tek. Niestety nic z tych rzeczy.
- Co jest, skopaÂłem coÂś? - spytaÂłem sam siebie z nutkÂą irytacji w gÂłosie. Po raz kolejny podniosÂłem ksi¹¿kĂŞ i zacz¹³em jÂą dokÂładnie przeglÂądaĂŚ...Postawa, Âładnie utrzymana, pieczĂŞcie wykonane, skumulowanie czakry i przekazanie jej do dÂłoni... wykonane... no to o co chodzi? - zaczynaÂłem siĂŞ powoli zniechĂŞcaĂŚ... Nie lubiĂŞ, gdy mi coÂś nie wychodzi. NastĂŞpne dwie godziny spĂŞdziÂłem na próbach wyprowadzenia techniki. Jak na zÂłoœÌ, najwiĂŞkszym osiÂągniĂŞciem byÂł póki co tylko pojedynczy impuls, który nawet Âżarówki by nie zapaliÂł.
Beznadziejne to wszystko! - krzykn¹³em ze zÂłoÂści i puÂściÂłem siarczystÂą wiÂązankĂŞ bluzgów na temat owej techniki. ChwyciÂłem ksi¹¿kĂŞ i chciaÂłem jÂą pogryŸÌ, ale opanowaÂłem siĂŞ trochĂŞ i „tylko” rzuciÂłem niÂą w drzewo. Na dziÂś miaÂłem doœÌ. CaÂły dzieĂą treningu bez efektu doÂłowaÂł mnie strasznie, tym bardziej, Âże byÂł to Raiton, mój element, moja wizytówka... ZÂły poÂłoÂżyÂłem siĂŞ spaĂŚ. Lepiej, Âżeby jutrzejszy dzieĂą byÂł bardziej pomyÂślny...

DzieĂą II
WstaÂłem trochĂŞ póÂźno... Jednak sen trochĂŞ zaÂłagodziÂł rozgoryczenie wynikajÂące z wczorajszego dnia. DoszedÂłem do wniosku, Âże i tym razem nie dam rady nauczyĂŚ siĂŞ tej techniki sam. Korilla nie byÂło, wiĂŞc postanowiÂłem zgÂłosiĂŚ siĂŞ do kogoÂś innego. Na pierwszy ogieĂą poszedÂł Kyoko.
- Nie no, jesteÂś trochĂŞ nie w porĂŞ... Dopiero co wróciÂłem. Stary, ja... - wybeÂłkotaÂł zaspany Kyoko.
- No ale sam nie dam rady, potrzebujĂŞ CiĂŞ! JeÂśli teraz zamkniesz drzwi, to i tak nie dam Ci zasn¹Ì, bĂŞdĂŞ staÂł tu tak dÂługo, aÂż pójdziesz ze mnÂą... - powiedziaÂłem trochĂŞ podniesionym gÂłosem. ByÂłem pewien, Âże bez pomocy nie nauczĂŞ siĂŞ tego. A zaleÂżaÂło mi bardzo... NajwyraÂźniej Kyoko dostrzegÂł we mnie desperata
- CóÂż, skoro tak stawiasz sprawĂŞ... PomoÂże Ci jedno z moich ciaÂł, Nazuno. - powiedziaÂł Kyoko. ObróciÂł siĂŞ i zawoaÂł ciaÂło. W drzwiach stanÂą wielki dryblas poobwieszany ÂłaĂącuchami.
- Nazuno, to jest pewien jegomoœÌ...
- My siĂŞ juÂż znamy... SpotkaliÂśmy siĂŞ w siedzibie Soremade – uÂśmiechn¹³ siĂŞ Nazuno i wyciagn¹³ w mojÂą stronĂŞ rĂŞkĂŞ. PrzywitaliÂśmy siĂŞ.
- A wiĂŞc jak tak, to ja wam nie przeszkadzam panowie... Owocnych treningów... - bÂąkn¹³ Kyoko i znikn¹³ za drzwiami. Wraz z Nazuno poszliÂśmy do lasu obok siedziby, po drodze streÂściÂłem mu ca³¹ sytuacjĂŞ.
- …I nic... Kompletnie nic...
- Przypuszczam, Âże moÂżesz mieĂŚ jakieÂś podÂświadome opory z przesÂłaniem caÂłej czakry do dÂłoni. Albo blokowaĂŚ jÂą przy samym wyjÂściu. TrochĂŞ to dziwne, biorÂąc pod uwagĂŞ Twoje Rairyuu no Tatsumaki
- No wÂłaÂśnie – zamyÂśliÂłem siĂŞ. Ten facet przypominaÂł mojego starego Sensei... ByÂł tylko gdzieÂś tak 2 razy potĂŞÂżnejsz. W miĂŞdzyczasie doszliÂśmy na miejsce.
- Ok, to staĂą tutaj, i pokaÂż mi co do tej pory osiÂągn¹³eÂś – zaproponowaÂł Nazuno
- Zapewniam, ¿e to nic wspania³ego... - powiedzia³em i stan¹³em jak uprzednio w lekkim rozkroku. Wykona³em pieczêcie i przes³a³em czakrê do d³oni. I znowu¿ pojedynczy impuls... Wœciec siê mo¿na.
- A jednak blokujesz czakrĂŞ na samym wylocie... Powiedz, boisz siĂŞ czegoÂś ze strony tej techniki? - zapytaÂł Nazuno. ZatkaÂło mnie. BaĂŚ siĂŞ techniki? Nigdy nad tym nie myÂślaÂłem. PrzeanalizowaÂłem swoje emocje podczas prób Chidori i wywnioskowaÂłem:
- W sumie, to nigdy nie widziaÂłem tego jutsu... BojĂŞ siĂŞ trochĂŞ tego, co siĂŞ moÂże staĂŚ przy niepowodzeniu... ChciaÂłbym mieĂŚ ca³¹ rĂŞkĂŞ i w ogóle...
- MogĂŞ Cie zapewniĂŚ... Ta technika bĂŞdzie jedynie dla Ciebie Âśmiertelna, jeÂśli ktoÂś uÂżyje jÂą przeciwko Tobie. Innej moÂżliwoÂści nie widzĂŞ.
SÂłowa Nazuno mnie uspokoiÂły. Wzi¹³em parĂŞ wdechów i zapytaÂłem:
- To jak, jakieÂś wskazówki?
- To zaleÂży, co chcesz jeszcze wiedzieĂŚ – powiedziaÂł mĂŞÂżczyzna podnoszÂąc KortillowÂą ksi¹¿kĂŞ spod drzewa – Zobaczmy, Chidori... s. 220... Jest. No wiĂŞc tak....
Nazuno zacz¹³ czytaĂŚ na gÂłos opis techniki, jednoczeÂśnie tÂłumaczÂąc po kolei kaÂżdy krok, dodajÂąc coÂś od siebie itp. Po chwili kazaÂł mi ponownie spróbowaĂŚ, tym razem wedÂług jego „przepisu”.
Podniesiony trochê na duchu stan¹³em w lekkim rozkroku. Przygotowa³em siê na uwolnienie czakry
- O-ushi, Usagi, Saru – powiedziaÂłem na gÂłos i skumulowaÂłem czakrĂŞ w klatce piersiowej. JednÂą dÂłoĂą podniosÂłem na wysokoœÌ barku, drugÂą pod pachÂą. Zamkn¹³em oczy i skoncentrowaÂłem siĂŞ na przesyÂłaniu czakry. Po chwili otworzyÂłem oczy i... OczywiÂście nic dookoÂła rĂŞki siĂŞ nie pojawiÂło. SpojrzaÂłem zrezygnowany na Nazuno. ByÂł zamyÂślony, czekaÂłem na jego reakcjĂŞ.
- CiÂągle siĂŞ boisz, eh? Zastanawiam siĂŞ co z czymÂś takim zrobiĂŚ, tylko raz siĂŞ z tym spotkaÂłem...
- WiĂŞc co wtedy zrobiÂłeÂś? - zapytaÂłem z nadziejÂą
- Nic. ZostawiÂłem goÂścia. Nie potrafiĂŞ pomóc komuÂś, kto nie daje sobie pomóc...
Taka wizja nie podoba³a mi siê... Czy¿bym osi¹gn¹³ ju¿ swoje granice? Sposêpnia³em. Jeœli coœ szybko z tym nie zrobiê, bêdzie blada d... Postanowi³em siê wzi¹Ì za siebie.
- Nazuno, na dziœ mam doœÌ... Spotkajmy siê tu jutro o 9 rano.
- Jak chcesz. Tylko pamiĂŞtaj, wyrzuĂŚ z siebie ten strach. On CiĂŞ paraliÂżuje... JeÂśli on bĂŞdzie obezwÂładniaÂł CiĂŞ tak zawsze, to kiepsko widzĂŞ... Cokolwiek. - powiedziaÂł i odszedÂł. PatrzyÂłem jak znika wÂśród drzew. UderzyÂłem siĂŞ w twarz.
- Co Ty, jakaÂś baba jesteÂś? - zapytaÂłem sam siebie. Odpowiedzi nie byÂło. Zamiast tego skierowaÂłem siĂŞ do swojego pokoju...

DzieĂą III
W nocy nie moglem spaĂŚ. CaÂły czas myÂślaÂłem o tym, co powiedziaÂł mi Nazuno...
„BaĂŚ siĂŞ techniki, ÂżaÂłosne... PrzecieÂż znajdywaÂłem siĂŞ juÂż w bardziej beznadziejnych sytuacjach. Nigdy wczeÂśniej mi siĂŞ to nie zdarzyÂło.”. W miĂŞdzyczasie pracowaÂłem trochĂŞ nad przepÂływem czakry. Niespodziewanie zadzwoniÂł zegarek. ZerwaÂłem siĂŞ z ÂłóÂżka i poszedÂłem siĂŞ przyszykowaĂŚ. Pól godziny póÂźniej staÂłem w lesie. Nazuno juÂż czekaÂł.
- Jak siĂŞ masz? Wyspany? - zapytaÂł facet
- Nie bardzo... Ale na trening zawsze mam si³ê. - odpowiedzia³em energicznie
- W takim razie bierzemy siê do roboty. Bêd¹c w domu przeanalizowa³em parê rzeczy. S³uchaj... - Nazuno zacz¹³ dzieliÌ siê ze mn¹ swoimi spostrze¿eniami, uwagami itp. Gdy skoùczy³ zamyœli³ siê
na chwilĂŞ i dodaÂł:
- A, i najwaÂżniejsza rzecz. Masz problem z ukierunkowaniem tej czakry.
- Z ukierunkowaniem? Ale jak to?
- Po prostu. W skrócie powiem to tak: tworzÂąc Rairyyu no Tatsumaki wypuszczasz czakrĂŞ ze wszystkich tenketsu chaotycznie. TworzÂąc tak wielkie jutsu nie potrzebujesz skupiĂŚ go w jednym punkcie, tak jak w tym przypadku w dÂłoni. Nie wiem nawet jak Ci z tym pomóc. Musisz próbowaĂŚ...
Kolejne parĂŞ godzin spĂŞdziÂłem na próbach ukierunkowania i skupienia czakry w jednym punkcie. Teraz, to na nerwy dziaÂłaÂło mi juÂż po prostu wszystko. Kl¹³em na lewo i prawo, niestety to nic nie dawaÂło. Dopiero gdzieÂś tak po 6 godzinie doszedÂłem, jak to opanowaĂŚ. ZÂłapaÂłem siĂŞ za gÂłowĂŞ, Âże tak banalna rzecz zajĂŞÂła mi tyle czasu... WystarczyÂło, Âże sobie wyobraziÂłem, Âże poza jednym miejscem na dÂłoni, innego wyjÂścia dla czakry nie ma... Udoskonalenie tego przepÂływu czakry zajĂŞÂło mi juÂż niewiele czasu. StaÂłem siĂŞ takÂże od razu pewniejszy siebie. ByÂłem gotowy do ponownego przystÂąpienia do próby.
A wiĂŞc ponownie stan¹³em w wygodnej pozycji, uÂłoÂżyÂłem pieczĂŞcie i zacz¹³em emitowaĂŚ czakrĂŞ z dÂłoni, która zaczĂŞÂła zamieniaĂŚ siĂŞ w pojedyncze wyÂładowania. Te natomiast zaczĂŞÂły siĂŞ zbieraĂŚ w coraz wiĂŞksze grupy i po chwili naszym oczom ukazaÂło siĂŞ coÂś, co wyglÂądaÂło jak to caÂłe Chidori z ksi¹¿ki, jednakÂże duÂżo bledsze, przezroczystsze – sÂłowem wyraÂźnie sÂłabsze. Mimo tego, to byÂł juÂż jakiÂś sukces. PopatrzyÂłem zadowolony na Nazuno. UÂśmiechaÂł siĂŞ.
- Teraz ciÂśnij tym w drzewo. Zobaczymy jakÂą mocÂą na razie dysponujesz.
ZrobiÂłem jak nakazaÂł. Wzi¹³em maÂły rozpĂŞd i zaatakowaÂłem drzewo, jakbym chciaÂł siĂŞ przebiĂŚ rĂŞkÂą na wylot. CzuÂłem, jak pod si³¹ mojego Chidori w drzewie zaczyna tworzyĂŚ siĂŞ otwór. DosÂłownie po sekundzie jutsu siĂŞ rozpÂłynĂŞÂło zostawiajÂąc drzewie otwór o Âśrednicy ok 15 cm.
- NieÂźle jak na pierwszy raz – pochwaliÂł mnie Nazuno – popracuj teraz nad mocÂą. To akurat bardzo proste – im wiĂŞkszÂą dawkĂŞ czakry przeÂślesz, tym silniejsze bĂŞdzie Chidori.
Faktycznie, nie miaÂłem z tym problemu. ZnajÂąc juÂż metodĂŞ przesyÂłania czakry, wiedzÂąc, którĂŞdy jÂą uwalniaĂŚ, a gdzie zatrzymywaĂŚ nie zajĂŞÂło mi to wiĂŞcej niÂż 2 godziny. Na koniec Nazuno poleciÂł, Âżebym wytworzyÂł jedno Chidori i ponownie przyÂłoÂżyÂł nim w drzewo. OdprawiÂłem wiĂŞc ca³¹ „ceremoniĂŞ” i Raikiri ukazaÂło siĂŞ na mojej dÂłoni. Tym razem byÂło juÂż bardziej wyraÂźne, koloru b³êkitnego, po prostu mocniejsze od poprzednich. PopatrzyÂłem na nie z dumÂą i uÂśmiechn¹³em siĂŞ do siebie prawie diabolicznym uÂśmiechem maniaka. WybraÂłem sobie drzewo i ruszyÂłem na nie. Ledwo co Chidori zetknĂŞÂło siĂŞ z drzewem, a rozpruÂło je w póÂł. AÂż rozdziawiÂłem gĂŞbĂŞ z zaskoczenia. Nazuno jednak skomentowaÂł to krótko:
- Jest lepiej, jednakÂże to jeszcze nie jest peÂłnia moÂżliwoÂści ani tego jutsu, ani tym bardziej Twoich. Nie wiem czy zauwaÂżyÂłeÂś, ale zapadÂła juÂż noc...
RozejrzaÂłem siĂŞ wokoÂło. Faktycznie, byÂło juÂż ciemno. StraciÂłem rachubĂŞ czasu. Czas wróciĂŚ na zasÂłuÂżony odpoczynek.
- Jasne... spoko... Wracajmy do kwatery siê przespaÌ. Nie mogê siê po prostu doczekaÌ jutra. - powiedzia³em szybko i udaliœmy siê do siedziby Soremade. Z tego co mi potem opowiada³ Nazuno, by³em tak zmêczony, ¿e zasn¹³em na schodach...

DzieĂą IV
Wczorajszy trening byÂł bardzo wyczerpujÂący, toteÂż spaÂłem „snem umarÂłych”... Nie przeszkodziÂło mi to jednak w obudzeniu siĂŞ bardzo wczeÂśnie i powĂŞdrowaniu na moje staÂłe miejsce treningów. O dziwo Nazuno tam jeszcze nie byÂło, wiĂŞc postanowiÂłem zacz¹Ì sam. Standardowo krótka rozgrzewka, uganianie siĂŞ za spadajÂącymi liœÌmi za pomocÂą Shunshin itp. W koĂącu przyszedÂł czas na trening wÂłaÂściwy, wiĂŞc przypomniaÂłem sobie wszystko, co robiÂłem wczoraj, czego nie robiÂłem, i co zrobiĂŚ powinienem. DoszedÂłem do wniosku, Âże muszĂŞ zmniejszyĂŚ czas pomiĂŞdzy inkantacjÂą jutsu a jego wytworzeniem. To miaÂło iœÌ dziÂś na pierwszy ogieĂą. NaleÂżaÂło jedynie szybciej skumulowaĂŚ czakrĂŞ w dÂłoni i pamiĂŞtaĂŚ, aby nie wypuÂściĂŚ jej nigdzie po drodze. Jako, Âże nie byÂło to ciĂŞÂżkie zadanie, chwilĂŞ póÂźniej potrafiÂłem stworzyĂŚ Chidori niemalÂże zaraz po inkantacji. ByÂłem z siebie zadowolony, pozwalaÂło mi to zaoszczĂŞdziĂŚ chwilĂŞ czasu w walce. ObejrzaÂłem siĂŞ i zobaczyÂłem, Âże Nauzno stoi za mnÂą i przyglÂąda siĂŞ moim poczynaniom.
- Konnichiwa, Nazuno-san – przywitaÂłem siĂŞ z przybyÂłym – miÂło, Âże wpadÂłeÂś.
- Ohayo. PrzyszedÂłem zobaczyĂŚ jak sobie radzisz. WidzĂŞ, Âże idzie Ci nieÂźle.
- Tak, jestem z siebie zadowolony. Jak pewnie zauwa¿y³eœ podreperowa³em szybkoœÌ techniki i takie tam sprawy. Czym dziœ siê zajmiemy?
- W sumie jedyne co nam teraz zostaje, to zwiĂŞkszyĂŚ moc Chidori. CóÂż, jedynym sposobem na to jest zwiĂŞkszanie iloÂści czakry i obserwowanie efektów. Do roboty w takim razie!
Tak wiĂŞc caÂły dzisiejszy dzieĂą zszedÂł na przesyÂłaniu wiĂŞkszej iloÂści czakry do dÂłoni i rozwalaniu drzew, ziemi, Âścian... Wszystkiego co siĂŞ nawinĂŞÂło pod rĂŞkĂŞ. Efekty raz byÂły piorunujÂące, raz przeciĂŞtne. MusiaÂłem nawet ÂłykaĂŚ piguÂłki, bo zaczynaÂło czakry brakn¹Ì. MiaÂłem wraÂżenie, Âże wykarczowaÂłem poÂłowĂŞ lasu... ByÂłem bardzo padniĂŞty, bez cukru we krwi, rĂŞce mi odpadaÂły... Nazuno pomógÂł mi wstaĂŚ. MieliÂśmy juÂż zbieraĂŚ siĂŞ do domu, podaliÂśmy sobie rĂŞce i w tym momencie sykn¹³em z bólu. SpojrzaÂłem na dÂłonie – byÂły sinofioletowe, poza tym piekÂły jak jasna cho**ra. WystraszyÂłem siĂŞ z lekka, w koĂącu dÂłonie jakby nie patrzeĂŚ byÂłyby mi bardzo pomocne i chciaÂłem je zachowaĂŚ na dÂłuÂżej... Na szczĂŞÂście Nazuno zapewniÂł, Âże to tylko efekt uboczny nauki Chidori, który przechodzi z czasem. Mam nadziejĂŞ, Âże tak jest... W kaÂżdym razie noc spĂŞdziÂłem z okÂładami na dÂłoniach.

DzieĂą V
DzieĂą V niestety byÂł dniem przeleÂżanym w ÂłóÂżku ze wzglĂŞdu na maÂły uszczerbek na zdrowiu powstaÂły w wyniku karkoÂłomnego treningu przez ostatnie parĂŞ dni... No cóÂż, kondycji dobrej to ja nie mam...

DzieĂą VI
DzieĂą szósty i zarazem ostatni, byÂł dniem koĂącowych szlifów. Nie umawiaÂłem siĂŞ juÂż z Nazuno na dziÂś, postanowiÂłem sam wyjœÌ i dokoĂączyĂŚ sprawĂŞ. JednakÂże, gdy doszedÂłem do mojego miejsca treningowego zastaÂłem na miejscu Kyoko, KranĂŞ i Nazuno. PomiĂŞdzy nimi staÂła jedna z marionetek treningowych Midoriego.
- SÂłuchaj stary, wiem wszystko na temat Twoich postĂŞpów, Nazuno wszystko mi elegancko relacjonowaÂł... Zadanie na dziÂś masz banalnie proste – rozwal tÂą marionetkĂŞ – powiedziaÂł z uÂśmiechem Kyoko
- Co Wy... przecieÂż po tym to... Midori rozwali Nas... Albo przynajmniej mnie – odpowiedziaÂłem pesymistycznie
- Nic nie bój, ja wszystko zaÂłatwiĂŞ...
Skoro tak to ok, do boju. Stan¹³em w dogodnej pozycji (nie, tym razem to nie byÂł juÂż nawet lekki rozkrok) i przygotowaÂłem Chidori. PojawiÂło siĂŞ bÂłyskawicznie, tak jak siĂŞ spodziewaÂłem. PiĂŞkne, Niebieskawe i wyraziste – to byÂło Chidori z prawdziwego zdarzenia! Cofn¹³em rĂŞkĂŞ do tyÂłu i wzi¹³em rozbieg. ChwilĂŞ póÂźniej wcisn¹³em Raikiri w klatkĂŞ piersiowÂą marionetki. Huk nie byÂł duÂży, ale rozrzut... No cóÂż, zbieraĂŚ juÂż za bardzo nie byÂło czego. Triumfalnie stan¹³em nad pokonanÂą marionetkÂą i popatrzyÂłem na znajomych. Ku mojemu zdziwieniu niemalÂże zataczali siĂŞ ze Âśmiechu.
- Co jest? CoÂś Âźle zrobiÂłem? O co wam chodzi?
- Nic nic, z technikÂą byÂło jak najbardziej pozytywnie, tylko... - wydusiÂł przez Âśmiech Kyoko o maÂło przy tym nie dÂławiÂąc siĂŞ wÂłasnÂą ÂślinÂą... - …tylko... - podszedÂł do mnie i wrĂŞczyÂł mi tubkĂŞ kleju... - nie martw siĂŞ... MoÂżesz byĂŚ pewny, Âże od nas Midori siĂŞ nic nie dowie, tymczasem, powodzenia! - dodaÂł Kyoko i wszyscy troje zniknĂŞli w k³êbie biaÂłego dymu. PatrzyÂłem z niedowierzaniem na klej.
- Aaah, gÂłupiÂś, Smigolu! JakiÂś Ty naiwny... - rozlamentowaÂłem siĂŞ na moment, lecz po chwili umilkÂłem i poszedÂłem w las szukaĂŚ czĂŞÂści marionetki mruczÂąc pod nosem „ Wy zobaczycie, ja Wam jeszcze poka¿ê...”

A poza tym to gratulujĂŞ Wam doczytania tych wypocin do tego miejsca MoÂżecie sobie narysowaĂŚ pentagram na czole na znak mojego uznania

Bardzo podoba mi siĂŞ ta nauka. Przyjemnie siĂŞ jÂą czytaÂło.
ZALICZAM, twój limit uÂżywania to 5 razy.
Dopisz sobie do statystyk takÂże 7 punktów.

P.S Michimoto niestety ma pentagram na czole, bo jest to znak jego CS

Nick : Goemon Kyoketsu
Ranga : Missing Ninja
Chakra : 2120
Wiek : 18
Techniki Opanowane :
1. Kage Bunshin no Jutsu
2. Kawarimi no Jutsu
3. Rairyyu no Tatsumaki
4. Kai
5. Ningen no Basho
6. Shoui Fuuin jutsu
7. Shunshin no Jutsu
8. Chidori

Celem Goemona jest:

Kirigakure no Jutsu, technika polegajÂąca na wytworzeniu na polu bitwy gĂŞstej mgÂły, która utrudnia przeciwnikowi.
Ranga techniki: B
Koszt techniki: 200

DzieĂą I
WstaÂłem rano lewÂą nogÂą. Wszystko mnie draÂżniÂło. Nawet Kortill, mimo iÂż tylko (jak zwykle) czytaÂł, dziaÂłaÂł mi na nerwy. Na resztĂŞ wolaÂłem dziÂś bawet nie patrzeĂŚ. WyszedÂłem wiĂŞc szybko z siedziby, Âżeby jakoÂś wyluzowaĂŚ. Kr¹¿yÂłem tak dookoÂła wioski, aÂż zauwaÂżyÂłem dwóch shinobi szykujÂących siĂŞ do bitki. Od razu byÂło widaĂŚ, Âże to treningowy sparring, postanowiÂłem wiĂŞc usi¹œÌ obok i popatrzeĂŚ – a nuÂż nauczĂŞ siĂŞ czegoÂś ciekawego? UsiadÂłem pod drzewem i obserwowaÂłem. Naprzeciwko siebie staÂło dwóch mÂłodych shinobi, pewnie nie mieli wiĂŞcej niÂż 30 lat. Ustalili jakieÂś reguÂły, czy coÂś i zabrali siĂŞ do roboty. WiĂŞkszoœÌ ich technik byÂło mi znane, tak samo róÂżne taktyki. MiaÂłem siĂŞ juÂż zbieraĂŚ, uznaÂłem Âże nic wartoÂściowego stÂąd nie wyniosĂŞ, gdy jeden z nich krzykn¹³ niespodziewanie
- Ninpou: KiriGakure no Jutsu! - Nagle dookoÂła nas zaczĂŞÂła pojawiaĂŚ siĂŞ mgÂła. Obie postacie zaczĂŞÂły zanikaĂŚ, aÂż w koĂącu straciÂłem je z oczu. Szybko wspi¹³em siĂŞ na jakiÂś wyÂższy punkt, jednakÂże mgÂła by³¹ tak gĂŞsta, Âże nawet z pozornie wyÂższego miejsca nic nie widziaÂłem. PozostawaÂło mi jedyne czekaĂŚ na wynik walki, gdyÂż bardzo mnie to intrygowaÂło. ChwilĂŞ póÂźniej daÂło siĂŞ sÂłyszeĂŚ okrzyk bólu. MgÂła zniknĂŞÂła równie szybko, co siĂŞ pojawiÂła. Gdy juÂż wszystko byÂło widoczne mogÂłem ujrzeĂŚ, Âże shinobi uÂżywajÂący przed chwilÂą tego jutsu wÂłaÂśnie trzymaÂł rĂŞkĂŞ oponenta w dÂźwigni. Po chwili jednak zwolniÂł uÂścisk i pomógÂł znajomemu wstaĂŚ. To przesÂądziÂło o wszystkim – muszĂŞ nauczyĂŚ siĂŞ tego jutsu. Zacz¹³em iœÌ w stronĂŞ chÂłopaków, jednak nagle znikÂąd pojawiÂł siĂŞ miĂŞdzy nimi stary shinobi. MówiÂł coÂś nerwowo, po czym wszyscy trzej zniknĂŞli w k³êbie biaÂłego dymu.
- Zaraz, poczekajcie! - krzykn¹³em, jednak nikt mnie nie s³ysza³. No, mo¿e poza ludŸmi stoj¹cymi obok. Zirytowa³o mnie to ich natychmiastowe znikniêcie. Nie ugasi³o to jednak zapa³u do nauki techniki.
„ Skoro tamci ludzie mi nie pomogÂą, pójdĂŞ do miejsca, w którym na pewno znajdĂŞ odpowiedzi” pomyÂślaÂłem. To byÂło do przewidzenia, Âże prĂŞdzej, czy póÂźniej tam trafiĂŞ. SkierowaÂłem siĂŞ w stronĂŞ siedziby. Po dotarciu na miejsce wbiegÂłem od razu do pokoju imĂŚ Kortilla. Jak zwykle studiowaÂł jak¹œ ksi¹¿kĂŞ... WidaĂŚ wyrwaÂłem Go z tych Jego ksi¹¿kowych medytacji, wydawaÂł siĂŞ trochĂŞ rozdraÂżniony tym faktem.
- Ty siĂŞ mÂłody nie przejmuj, czytaj sobie dalej, ja tylko coÂś poÂżyczam... - uÂśmiechn¹³em siĂŞ gÂłupkowato do chÂłopaka i wyciÂągn¹³em z szafy ksi¹¿kĂŞ na temat jutsu elementu wody. W trybie natychmiastowym opuÂściÂłem to miejsce, aby zacz¹Ì trening. UdaÂłem siĂŞ parĂŞ kroków za teren siedziby, gdzieÂś, gdzie byÂły drzewa. Po chwili usiadÂłem pod jednym z nich i zacz¹³em czytaĂŚ.
- Cuda na kiju, po prostu... - powiedziaÂłem sam do siebie przetworzywszy sobie caÂły materiaÂł, który przed chwilÂą przeczytaÂłem. OdÂłoÂżyÂłem ksi¹¿kĂŞ i zastanowiÂłem siĂŞ. NastĂŞpnie energicznie wstaÂłem i zabraÂłem siĂŞ do roboty. PoprawiÂłem sobie kr¹¿enie paroma ĂŚwiczeniami, przeciÂągn¹³em siĂŞ, zamkn¹³em oczy. MyÂślaÂłem, w jaki sposób mam manipulowaĂŚ czakrÂą, aby uformowaĂŚ mg³ê. Nie ma to jednak byĂŚ mgÂła wydobywajÂąca siĂŞ ze mnie, ale z otoczenia. MusiaÂłem wiĂŞc zadziaÂłaĂŚ czakrÂą na otoczenie... FascynujÂące. DoszedÂłem do wniosku, Âże nie warto skupiaĂŚ siĂŞ na wypuszczaniu czakry jednym miejscem w jednym kierunku.
„ WypuszczĂŞ jÂą caÂłym sobÂą. NastĂŞpnie spróbuje zamieniĂŚ jÂą w mg³ê, czy coÂś...” jak pomyÂślaÂłem, tak zrobiÂłem. OczywiÂście, Âże siĂŞ nie spodziewaÂłem od razu porzÂądnych efektów. Jedyne, co poczuÂłem, to ulatniajÂącÂą siĂŞ ze mnie czakrĂŞ. To wszystko. SpróbowaÂłem jeszcze raz, ale uzyskaÂłem ten sam efekt. ZamyÂśliÂłem siĂŞ i odtworzyÂłem w myÂślach walkĂŞ, którÂą widziaÂłem dziÂś rano. Niewiele mogÂłem z tych wspomnieĂą wywnioskowaĂŚ, dodatkowo uÂżytkownik tej techniki siĂŞ ulotniÂł.
„ To ja juÂż wiem, czego tu nie mam. Brakuje mi wody.” DostaÂłem genialnego olÂśnienia. Czy rzeczywiÂście woda byÂła do tego potrzebna – nie mam pojĂŞcia. Dla pewnoÂści przytaszczyÂłem trzy wiadra wody i wylaÂłem je dookoÂła siebie. Teraz wodĂŞ juÂż miaÂłem. Tylko co dalej z niÂą robiĂŚ? MgÂła jest zawieszonymi w powietrzu drobnymi kroplami wody. Lub lodu. Lodem nie umiem niestety operowaĂŚ, postanowiÂłem wiĂŞc za pomocÂą czakry poderwaĂŚ drobiny wody do góry. Jako, Âże w wodĂŞ zaopatrzony byÂłem, nie martwiÂłem siĂŞ o niÂą. Odetchn¹³em i rozluÂźniÂłem siĂŞ. PostanowiÂłem siĂŞ odwoÂłaĂŚ do „siÂł wyÂższych” i uÂłoÂżyÂłem po kolei Rin, Toh, Kyo oraz Zai, które po kolei pomogÂły mi wzmocniĂŚ si³ê ducha, dojœÌ do harmonii z naturÂą, ukierunkowaĂŚ czakrĂŞ i w ostatecznoÂści zawÂładn¹Ì wybranym elementem, w tym przypadku wodÂą. ZebranÂą czakrĂŞ wysÂłaÂłem w stronĂŞ kaÂłuÂż wody, które przed chwilÂą zrobiÂłem i obserwowaÂłem co siĂŞ wydarzy. Co prawda udaÂło mi siĂŞ unieœÌ wodĂŞ do góry, ale drobinki to nie byÂły. Ba, nawet do kropel daleko temu byÂło. To byÂł raczej kulki wody Âśrednicy 0,5cm... Natychmiast przestaÂłem je podtrzymywaĂŚ. Woda z powrotem spadÂła na ziemiĂŞ. To teÂż mnie nie zadowalaÂło – jutsu musi dalej siĂŞ ciÂągn¹Ì, nawet jak przestanĂŞ siĂŞ koncentrowaĂŚ na podtrzymywaniu tych kropel. PostanowiÂłem spróbowaĂŚ znowu. Tym razem uÂłoÂżyÂłem dla wzmocnienia pieczĂŞĂŚ barana i wypuÂściÂłem czakrĂŞ. Efekt byÂł taki sam – tysiÂące, jak nie wiĂŞcej latajÂących duÂżych kropel. Jakby ktoÂś zatrzymaÂł deszcz w locie...
- Niestety, nie tĂŞdy droga – powiedziaÂłem sam do siebie. Mimo iÂż trening ciĂŞÂżki nie byÂł, czuÂłem siĂŞ od rana niesamowicie zmĂŞczony. PodniosÂłem z ziemi ksi¹¿kĂŞ Kortilla, aÂżeby póÂźniej nie wrzeszczaÂł na mnie i udaÂłem siĂŞ w kierunku siedziby. PotrzebowaÂłem siĂŞ w koĂącu wyspaĂŚ.

DzieĂą II
Dnia drugiego znowuÂż wczeÂśnie wstaÂłem, znowuÂż byÂłem niewyspany... Na szczĂŞÂście miaÂłem humor. Szybko skoczyÂłem do kuchni i zajrzaÂłem do lodówki. Jako, Âże do jedzenia coÂś tam jeszcze byÂło, szybko zjadÂłem co miaÂłem i wybiegÂłem z pokoju. Po chwili staÂłem juÂż na moim miejscu treningowym z wiadrami wody. Tak jak wczoraj, rozlaÂłem je dookoÂła siebie i zabraÂłem siĂŞ za trenowanie. PowtarzaÂłem wci¹¿ wczorajsze praktyki, tj. podrywaÂłem do góry krople wody. Gdy siĂŞ im przyjrzaÂłem byÂły wyraÂźnie mniejsze od tych wczorajszych. UÂśmiechn¹³em siĂŞ do siebie – lubiĂŞ, gdy widaĂŚ efekty wysiÂłku. Niestety, rozproszyÂłem siĂŞ za bardzo i wszystkie zawieszone w powietrzy krople runĂŞÂły na ziemiĂŞ. I poza tym byÂłem znowu mokry... Ale postĂŞpy juÂż jakieÂś byÂły. ZachĂŞciÂło mnie to do dalszego treningu. PostanowiÂłem wypuszczaĂŚ jeszcze wiĂŞcej czakry, aÂżeby podnosiĂŚ coraz mniejsze drobinki wody. Po ok. dwóch godzinach balansowania pomiĂŞdzy iloÂściÂą zuÂżywanej czakry daÂło siĂŞ widaĂŚ nieznacznÂą mgieÂłkĂŞ unoszÂącÂą siĂŞ w powietrzu. To byÂł dla mnie znaczny sukces.
- Noo, tak to ja siĂŞ mogĂŞ bawiĂŚ! - zawoÂłaÂłem uradowany. Zacz¹³em teraz pracowaĂŚ nad podÂświadomym utrzymaniu kropelek wody w powietrzu. PrzyszÂło to proÂściej niÂż myÂślaÂłem, gdyÂż, jak siĂŞ spodziewaÂłem, im mniejsza byÂła drobinka wody, tym Âłatwiej zawisaÂła w powietrzu. Ale to oczywiÂście mi nie wystarczyÂło. Niestety, gĂŞstoœÌ mgÂły pozostawiaÂła wiele do Âżyczenia, a takÂże nie przypominam sobie, Âżeby shinobi, którego widziaÂłem wczoraj miaÂł gdzieÂś w pobliÂżu siebie jak¹œ wodĂŞ. O ile gĂŞstoœÌ zawsze da siĂŞ poprawiĂŚ, o tyle druga kwestia mnie bardziej martwiÂła. JednakÂże miaÂłem dwa sposoby, jak pozbyĂŚ siĂŞ takiej iloÂści koniecznej w otoczeniu wody. PostanowiÂłem zacz¹Ì od sposobu pierwszego, który wydawaÂł mi siĂŞ prostszy. Polega on na wykorzystaniu otaczajÂącej mnie roÂślinnoÂści, ludzi, etc. jako ÂźródÂła wody. Wszystko w koĂącu w jakimÂś procencie skÂłada siĂŞ z wody, a ja potrzebowaÂłem tylko uwolniĂŚ procent tych procentów... W kaÂżdym razie udaÂłem siĂŞ w inne miejsce, z dala od rozlanej wody. TrafiÂłem na ³¹kĂŞ. Tam roÂślinnoÂści miaÂłem pod dostatkiem. Od razu zabraÂłem siĂŞ do roboty. ChciaÂłem to jak najszybciej skoĂączyĂŚ, dziaÂłaÂł mi na nerwy fakt, Âże nie najlepiej mi idzie. ZgromadziÂłem znacznÂą iloœÌ czakry, którÂą nastĂŞpnie uwolniÂłem i czekaÂłem na efekty. Konkretniej to na powstanie gĂŞstej mgÂły. Niestety, nic poza naprawdĂŞ ledwo widocznymi obÂłoczkami mgÂły nie stworzyÂłem. Jednak roÂślinnoœÌ nie chciaÂła oddaĂŚ Âłatwo swojej wody. SpróbowaÂłem jeszcze raz, ale rezultat byÂł ten sam.
„ A wiĂŞc czas przejœÌ do drugiej metody. Mamo, nadchodzĂŞ!”. Druga metoda polegaÂła na stworzeniu drobinek wody. W sumie powinienem byÂł siĂŞ tego domyÂśliĂŚ na poczÂątku i oszczĂŞdziĂŚ sobie nerwicy. W technikach Raiton teÂż wytwarzaÂłem wyÂładowania elektryczne za pomocÂą czakry. Ok, dosyĂŚ rozmyÂślania, czas to ciÂągn¹Ì. Stan¹³em w lekkim rozkroku i zacz¹³em uwalnianie zgromadzonej czakry. Gdy juÂż poczuÂłem, Âże uwolniona iloœÌ jest wystarczajÂąca skupiÂłem siĂŞ na zamianie jej w mg³ê. Oczy miaÂłem otwarte i staraÂłem siĂŞ wypatrzeĂŚ wszelkie choĂŚby nawet najmniejsze zamglenia. Ku mojej uciesze, powstaÂło takowych wiele. DowiedziaÂłem siĂŞ teÂż, Âże iloœÌ uÂżytej czakry zwiĂŞksza gĂŞstoœÌ mgÂły. A stÂąd juÂż bardzo blisko do sukcesu. Mimo iÂż sukces jest blisko, czas siĂŞ udaĂŚ na zasÂłuÂżony wypoczynek.

DzieĂą III
W koĂącu siĂŞ wyspaÂłem. CzuÂłem siĂŞ nareszcie w peÂłni siÂł. Od razu wyruszyÂłem do miejsca, na którym trenowaÂłem ostatnimi dniami. WiedziaÂłem, Âże dziÂś mi siĂŞ uda. MiaÂłem wraÂżenie, Âże mam w sobie tyle energii, cobym mógÂł biegaĂŚ po chmurach. Bez wiĂŞkszych ceregieli zabraÂłem siĂŞ za próby. ZebraÂłem odpowiedniÂą iloœÌ czakry i uwolniÂłem jÂą. Po chwili zaczĂŞÂła siĂŞ zamieniaĂŚ w mg³ê. OczywiÂście, za gĂŞsta nadal nie byÂła, ale moÂżna to juÂż byÂło nazwaĂŚ mg³¹. Teraz naleÂżaÂło tylko zwiĂŞkszyĂŚ iloœÌ czakry, tak, aby staÂło to siĂŞ naprawdĂŞ gĂŞste. Po ok 1,5h udaÂło siĂŞ stworzyĂŚ coÂś, co wyglÂądaÂło jak mleko zawieszone w powietrzu, znaczy siĂŞ bardzo gĂŞstÂą mg³ê.
- Sukces! - krzykn¹³em. Jednak brakowaÂło mi dwóch elementów. Jak zwykle czas od momentu inkantacji do momentu pojawienia siĂŞ byÂł za dÂługi. Druga kwestia to zastosowanie techniki w walce. Zaj¹³em siĂŞ problemem numer jeden, gdyÂż bez wyeliminowania go uÂżycie jutsu w walce nie bĂŞdzie miaÂło efektu. PomyÂślaÂłem chwilĂŞ nad przyczynÂą i doszedÂłem do wniosku, Âże zbyt leniwie emitujĂŞ czakrĂŞ. Nie pierwszy raz mi siĂŞ coÂś takiego przytrafiÂło, wiĂŞc wiedziaÂłem co robiĂŚ. NiespeÂłna parĂŞ minut potem zabawiaÂłem siĂŞ nowo wyuczonÂą technikÂą raz zwiĂŞkszajÂąc gĂŞstoœÌ, raz zmniejszajÂąc. W koĂącu przyszedÂł czas na zastosowanie jej w walce. PoprosiÂłem Midoriego, aby stan¹³ pod drugim drzewem, jakieÂś 5-6 metrów ode mnie. PrzygotowaÂłem siĂŞ.
- Ninpou: Kirigakure no Jutsu... - powiedzia³em mrocznym szeptem i stworzy³em gêst¹ mg³ê. Patrzy³em jak Midor zanika, a po chwili staje siê ca³kowicie niewidoczny. Zadowolony z siebie mia³em zamiar obezw³adniÌ shinobi, jednak¿e coœ rzuci³o mi siê na twarz. Nie mia³em pojêcia co mnie zaatakowa³o, ale instynktownie zrzuci³em to coœ z twarzy. Po chwili zorientowa³em, siê, ¿e to lis Midoriego...
- MoÂże ograniczyÂłeÂś widocznoœÌ, ale zapach pozostanie zawsze. Staraj siĂŞ o tym pamiĂŞtaĂŚ, w koĂącu nie tylko oczami siĂŞ widzi... - powiedziaÂł Midori. MiaÂł caÂłkowitÂą racjĂŞ, jednakÂże to jutsu zapachu nie eliminuje. RozrzedziÂłem mg³ê i zbliÂżyÂłem siĂŞ starszego shinobi. PodaliÂśmy sobie rĂŞkĂŞ i kaÂżdy z nas poszedÂł w swoim kierunku. Mi pozostaÂła jeszcze jedna rzecz – musiaÂłem oddaĂŚ ksi¹¿kĂŞ Kortillowi. PĂŞdem pobiegÂłem do jego kwatery.

MoÂże byĂŚ, zaliczam.