Zapomniana droga przez Las

Zmieniłem trochę rejon poszukiwań. Wszedłem głębiej w las, choć nie do końca byłem pewien, czy dobrze czynię. Przecież kto przy zdrowych zmysłach szedłby karawaną przez taki busz? A nawet jeśli by szedł, to zostawiłby mnóstwo śladów po sobie. Tak samo grupa rzekomych łotrów, która obrobiła ta karawanę – jakieś ślady zostawić musiała. A okolica naprawdę wydawała się coraz mniej przyjazna. Katanę trzymałem przy boku, dłoń na rękojeści, aby w razie jakiegoś ataku szybko wyciągnąć szablę. Poza tym wchodząc tutaj czułem się pewnie i bezpiecznie, ale krążąc po tym miejscu, o którym chyba ludzie zapomnieli, stawałem się coraz bardziej podejrzliwy. Doszło do tego, że nastawiłem się na Kawarimi w razie jakiejś niespodzianki... Cały czas zwracałem uwagę na otoczenie i na to, czy są jakieś poszlaki – albo ślady na ziemi, albo jakieś połamane gałęzie... Jeśli ktoś tędy szedł, na pewno zostawił po sobie ślady. Co prawda znalazłem trochę odcisków w glebie, ale były to tylko odciski racic. Poszukiwania zaczynały mnie powoli nużyć, postanowiłem wejść na drzewo i zbadać sytuację z góry. Po chwili siedziałem już na drzewie i rozglądałem się po okolicy z góry. W pewnym momencie w prześwicie pomiędzy drzewami dojrzałem coś, co przypominało drogę. Szybko zeskoczyłem z drzewa i ruszyłem szybszym krokiem w tamto miejsce. Pamiętając cały czas o obronie, stworzyłem jednego klona, który w razie czego miał mnie chronić. Zbliżyłem się do owej drogi i wychyliłem się zza drzewa – była to najzwyklejsza droga... Wyszedłem więc spośród drzew i zacząłem dokładnie analizować odciski w ziemi. Po krótkim przemyśleniu sytuacji stworzyłem jeszcze 2 klony i spojrzałem na słońce.
- Mamy jeszcze trochę czasu, zanim zacznie się ściemniać. Was dwóch – zwróciłem się do klonów – pójdzie wzdłuż tej drogi, po śladach w tamtym kierunku – machnąłem ręką – ja zaś pójdę w przeciwnym... Spotkamy się za około dwie godziny w tym miejscu i każdy z was powie mi, co widział – narysowałem mieczem na ziemi kanji, znaczący „tutaj” i pociągnąłem jednego klona za ubranie, aby ruszył ze mną. Tak więc dwa kolny pobiegły w swoją stronę, ja z trzecim klonem w przeciwną. Po drodze zwracaliśmy uwagę na wszelkie poszlaki mogące naprowadzić mnie na trop. W pewnym momencie stanąłem na chwile i skoncentrowałem się – próbowałem wyczuć czakrę. Jeśli w grupie, której szukam znajdują się shinobi i są gdzieś w okolicy, powinienem wyczuć ich czakrę. Oczywiście, od razu po wyczuciu czakry kieruję się w danym kierunku. Po parunastu minutach poszukiwań natknąłem się na głębsze ślady kół – wyraźnie wyglądały na świeże. Po bokach było też sporo odcisków butów. Na moje szczęście wszystkie prowadziły w kierunku, w którym zmierzałem. W pewnym momencie ślady na drodze zaczęły układać się bardzo chaotycznie. Dodatkowo doszło wiele nowych odcisków. Wyglądało to na jakąś walkę. Ukucnąłem nad śladami i zacząłem analizować – karawana jechała ze wschodu, gdy nagle z krzaków znajdujących się obok drogi wyskoczyło paru ludzi (dokładnie nie wiem ilu) i napadło na jadącą karawanę. Odbyła się krótka szamotanina, jednak kupcy z karawany nie mieli szans. Wzrok przeniosłem na krzaki. No, w końcu miałem swoje ślady obecności człowieka... Zadeptana trawa tak, jakby ktoś w pośpiechu uciekał, połamane krzaki.. Byłem pewny, że to tędy bandyci uciekali. Wraz z klonem zeszliśmy z drogi w las w poszukiwaniu dalszych tropów. Parę metrów dalej leżało około pięciu zabitych mężczyzn, walały się szczątki karawany. W końcu jakieś pozytywne wyniki poszukiwań... Ekhem. Przygotowałem Kawarimi, gdyż nie czułem się tutaj pewny. Klonowi nakazałem osłaniać tyły, sam zaś poszedłem jeszcze parę, paręnaście metrów do przodu. Tak jak przypuszczałem, oprawcy uciekali jedną zwarta grupą. Przynajmniej na razie. Po przebyciu kolejnych parunastu metrach przystanąłem ponownie. Chciałem wyczuć czakrę, miałem wrażenie, że niedługo stanę twarzą w twarz z bandziorami. Skupiłem się. Wyczułem słabe impulsy czakry mniej więcej z północno-zachodniej strony. Uśmiechnąłem się i ruszyłem w tamtym kierunku szybszym krokiem. Słaby impuls oznaczał, że posiadacze czakry są ode mnie trochę oddaleni, ale im dalej szedłem w tamtym kierunku, tym wyraźniejszy stawał się sygnał. W pewnym momencie ślady, po których szedłem rozdzieliły się. Jedna grupa odbiła na wschód. To jest to, o czym pewnie wspominał tamten kupiec, złodzieje szkatułki oddalili się bardziej. Jednakże impuls czakry, do którego dążyłem nadal dochodził ze strony zachodniej, więc tam skierowałem swe kroki. Teraz jednak nie biegłem – starałem się skradać, szablę trzymając w pogotowiu, w razie czego to Kawarimi z jakimś pniakiem, bądź z gałęzią jakąś, w końcu w lesie tego pełno. Każdy krok starannie rozważałem tak, aby nie stanąć na jakiejś suchej gałęzi i nie robić hałasu. Po jakimś czasie tych „podchodów” dało się słyszeć odgłosy. Dochodziły one gdzieś sprzede mnie. Obniżyłem chód, aby zmniejszyć szanse wykrycia mnie. Impuls czakry był już na tyle mocny, że byłem pewien, że zbliżam się do celu. Za moment spomiędzy drzew dało się widzieć ognisko i paru ludzi siedzących dookoła. Byli czymś wyraźnie rozbawieni, ciągle się śmiali i przyjacielsko przepychali... Przystanąłem. Przede mną była grupa paru shinobi, nawet nie wiem jakiego stopnia. Mają coś, na czym zależy mojemu zleceniodawcy. Oczywistym było, że nie oddadzą mi tego bez walki. Czas obmyślić plan działania... Rzecz jasna nie mogłem sobie pozwolić na zbytnie roztargnienie, więc trochę rozmyślałem, trochę nasłuchiwałem co się dzieje przy ognisku... Jak już wspomniałem Kawarimi jest przygotowane na ewentualne ataki, zdaję sobie sprawę z położenia przeciwników, natomiast oni o mnie nie... Element zaskoczenia, się rozumie, gra tu główną rolę.

---

Wszystko oki do momentów z wyczuwaniem chakry tego nie potrafisz. Ale i tak znalazÂłeÂś karawanĂŞ , ale przy rozdzieleniu Âśladów siĂŞ zgubiÂłeÂś i wpadÂłeÂś w zmyÂłkĂŞ. Jednak dostrzegÂłeÂś zÂłamanÂą ga³¹zkĂŞ to jedyna poszlaka jaka pozostaÂła musisz to sprawdziĂŚ .
RozejrzaÂłem siĂŞ dookoÂła - Âślady siĂŞ urwaÂły. No piĂŞknie, muszĂŞ siĂŞ zawróciĂŚ. WracaÂłem do miejsca, gdzie tropy siĂŞ rozdzielaÂły. RobiÂłem to powoli i ostroÂżnie, aby nie pomyliĂŚ wÂłasnych Âśladów ze Âśladami bandytów. Droga powrotna zajĂŞÂła mi troche czasu, jednak w koĂącu dotarÂłem do miejsca, w którym tropy siĂŞ rozdzielaÂły. Przykucn¹³em i zamknaÂłem oczy. próbowaÂłem wyobraziĂŚ sobie drogĂŞ, którÂą wÂłaÂśnie przebyÂłem, aby znowu nie wejœÌ w maliny... NastĂŞpnie odgarn¹³em trochĂŞ ÂścióÂłki i na gruncie za pomoca kunaia wyrysowaÂłem mapĂŞ, którÂą wÂłaÂśnie stworzyÂłem w gÂłowie. SpojrzaÂłem na krzaki w celu poszukania tam jakiejÂś wskazówki. Jednya rzeczÂą, którÂą dojrzaÂłem byÂła maÂła, zÂłamana ga³¹zka... Bingo! Musieli iœÌ tĂŞdy. Jesli nie oni, to nie wiem kto, ale na pewno nie ja... PrzeniosÂłem wzrok na ziemiĂŞ pod zÂłamana ga³¹zkÂą. PopatrzyÂłem chwilĂŞ na to miejsce i porównaÂłem je z miejscem kawaÂłek dalej. Nie trzeba byÂło byĂŚ geniuszem, Âżeby dostrzec, Âże ÂścióÂłka pod zÂłamanÂą ga³¹zkÂą jest dziwnie uÂłoÂżona - znaczy siĂŞ nie zostaÂła uÂłoÂżona przez matkĂŞ naturĂŞ, tylko narzucona przez jakiegoÂś czÂłowieka niedbale. PodnosiÂłem delikanie z tego miejsca liœÌ po liÂściu, aÂż moim oczom ukazaÂł siĂŞ trochĂŞ niewyraÂźny, ale zawsze jakiÂś, odcisk buta. Czyli jednak ktoÂś zasypaÂł Âślady ÂścióÂłkÂą w celu zamaskowania ich. A komu teraz mogÂło na tym bardziej zaleÂżeĂŚ niÂż zÂłodziejom, którzy majÂą coÂś wartoÂściowego? Zacz¹³em wiĂŞc poruszaĂŚ siĂŞ powoli do przodu co jakiÂś czas odgarniaj¹Ì ÂścóÂłkĂŞ - tym razem nie chciaÂłem zgubic tropu. JeÂśli droga po tropie pójdzie pomyÂślnie, wszystko toczy siĂŞ jak w poÂście poprzednim od momentu [Teraz jednak nie biegÂłem...]
Bingo. PodniosÂłeÂś ÂścióÂłkĂŞ i odkryÂłeÂś Âślady 2 osób jednak nie moÂżesz byĂŚ pewny , ze bandytów bĂŞdzie tylko 2. Ci jednak nie mogli byc zwykÂłymi pijakami nawet ktoÂś o twoim umyÂśle miaÂł problem , ze zwykÂłym zakryciem Âśladów . . . Jedyna opcja to ruszyĂŚ przed siebie a czas ucieka.

---

Ryzyk - fizyk. RuszyÂłem przed siebie. Teraz, jak juÂż wiedziaÂłem, Âże ktoÂś tam w ogóle jest, byÂłem pewien, ze kawarimi siĂŞ przyda. Przeda siĂŞ równieÂż jakieÂś wsparcie. StworzyÂłem dwa klony, jeden miaÂł zostaĂŚ z tyÂłu i osÂłaniaĂŚ, drugi miaÂł siĂŞ zakraœÌ ze mnÂą pod banitów. StaraÂłem siĂŞ zminimalizowaĂŚ wydawane dÂźwiĂŞki, aby nie straciĂŚ elementu zaskoczenia. OczywiÂście klonowi równieÂż nakazaÂłem zachowaĂŚ ciszĂŞ... MiaÂłem nadziejĂŞ na wykoĂączenie bandytów poprzez napadniĂŞcie ich w najmniej oczekiwanym dla nich momencie. PozostawaÂłem na bacznoÂści, aby przypadkiem sam nie staĂŚ siĂŞ ofiarÂą zaskoczenia.
Dostrzegasz grupkĂŞ bandytów. Tak to na 100% Ci co ukradli zegarek bo jeden ma na rĂŞce bardzo drogi , pozÂłacany i wyrobiony przez najlepszego zegarmistrza. Bandytów widzisz 4 , aÂż 4!! //musisz napisaĂŚ dlaczego 4 // .
SiedzÂą sobie przy ognisku i palÂą chyba nie spodziewajÂą siĂŞ ataku , ale ostroÂżnoÂści nigdy nie za wiele.
Czterech bandytów, eh... WidziaÂłem Âślady tylko dwóch osób, a teraz widzĂŞ czterech. Pierwsza opcja jest taka, Âże byĂŚ moÂże daÂłem siĂŞ podejœÌ i wpadÂłem w jakieÂś Genjustu... Od razu asekuracyjnie uÂżywam Kai, co nie wymaga Âżadnych specjalnych ruchów, ani teÂż nie zdradza poÂłoÂżenia wykonujÂącego. Gdy zwykÂłe Kai nie wystarczy na pozbycie siĂŞ genjutsu zacinam siĂŞ kunaiem w udo, aby wyrwaĂŚ siĂŞ z iluzji. JeÂśli udaje mi siĂŞ rozproszyĂŚ genjutsu szybko dobywam miecza i za pomoca Shunshina chowam siĂŞ za jakimÂś drzewem, nakazujÂąc jednoczeÂśnie klonowi wypatrywaĂŚ przeciwnika. UwaÂżam na wszelkie ataki, miecz trzymam ostrzem do doÂłu, aby w razie potrzeby szybko zblokowaĂŚ, odbiĂŚ jakiÂś atak, lub wbiĂŚ miecz w ziemiĂŞ, jeÂśli atakujÂący bĂŞdzie chciaÂł zaatakowaĂŚ spode mnie. CaÂły czas mam naÂłoÂżone na siebie Kawarimi, które przygotowaÂłem juÂż jakiÂś czas temu. JeÂśli jednak nie jest to genjutsu, wtedy wchodzi opcja druga. Opcja druga to taka, Âże dwóch z nich moÂże byĂŚ klonami. PatrzĂŞ na nich i staram siĂŞ ich ze sobÂą porównaĂŚ, jeÂżeli widzĂŞ, Âże sÂą podobni, to jestem, Âże uÂżyli jutsu klonujÂącego. Dlaczego mieliby stworzyĂŚ klony, nie wiem...MoÂże przypuszczali, Âże ktoÂś bĂŞdzie ich goniĂŚ, a moÂże po prostu w czwórkĂŞ raÂźniej im siĂŞ przy ognisku siedzi... Nie wiem, nie wiem, w kaÂżdym razie jest moÂżliwoœÌ, Âże sÂą to klony, co wyniknie tak czy siak w walce. Druga moÂżliwoœÌ jest taka, Âże dwóch shinobi szÂło ÂścieÂżkÂą, a za nimi szÂło dwóch kolejnych o ich Âśladach, aby zmyliĂŚ potencjalnego wroga... Jedyne, co wiem na pewno to to, Âże jest ich tam czterech przy ognisku, ja natomiast mam obok siebie jednego klona i drugiego oddalonego kawaÂłek od nas. No i ja miaÂłem przewagĂŞ w postaci elementu zaskoczenia... DajĂŞ znaki klonowi, który zostaÂł z tyÂłu, Âże ma siĂŞ trochĂŞ przybliÂżyĂŚ. Ka¿ê schowaĂŚ mu siĂŞ w krzakach w pobliÂżu, w razie czego podmieniam siĂŞ z nim za pomocÂą Kawarimi. TworzĂŞ jeszcze jednego klona, wiĂŞc obok mnie teraz znajdujÂą siĂŞ dwa klony plus jeden schowany w krzakach. Dwa klony po cichu odchodzÂą kawaÂłek na lewo ode mnie, aby nie zdradziÂły mojej pozycji w przypadku, gdy sprawy nie potoczÂą siĂŞ po mojej myÂśli. Gdy juÂż siĂŞ oddalÂą, jeden z nich wykonuje Kirigakure no Jutsu, aby pozbawiĂŚ wroga orientacji, drugi natomiast przygotowuje Rairyuu no Tatsumaki. Gdy tylko smok bĂŞdzie gotowy, od razu ma uderzaĂŚ w czwórkĂŞ shinobi (Rairyu no Tatsumaki posiada dwie gÂłowy, wiĂŞc wypada po gÂłowie na dwóch). WaÂżne tutaj sÂą kolejnoœÌ i zgranie klonów, które powinny wyglÂądaĂŚ nastĂŞpujÂąco: Po oddaleniu siĂŞ ode mnie któryÂś z klonów zaczyna przygotowywaĂŚ Rairyuu, dosÂłownie póÂł sekundy póÂźniej drugi klon wykonuje KiriGakure. ZbierajÂąca siĂŞ dookoÂła mgÂła moÂże wywoÂłaĂŚ podejrzenia wÂśród bandytów, lecz nie powinni oni zareagowaĂŚ natychmiastowo. ChwilĂŞ po pojawieniu siĂŞ pierwszych gĂŞstszych obÂłoków mgieÂł w stronĂŞ shinobi przy ognisku startuje Rairyuu no Tatsumaki. Przeciwnicy brani z zaskoczenia powinni mieĂŚ trochĂŞ opóÂźnionÂą reakcjĂŞ. Gdy smok w nich uderzy bĂŞdÂą chwilĂŞ oszoÂłomieni. Wtedy klon wykonujÂący KiriGakure rzuca w ich kierunku po jednym kunaiu. Celami gÂłównie sÂą miejsca, które wykluczyÂłyby przeciwników z walki, np. gÂłowa, okolice przepony i splotu sÂłonecznego, nerki, ale takÂże miĂŞÂśnie uda, bicepsy itp. JeÂśli któryÂś z przeciwników unika ataków, udaje mu siĂŞ uskoczyĂŚ itp. wtedy oba klony majÂą za zadanie za pomocÂą Shunshina jak najszybciej dopaœÌ delikwenta i pozbawiĂŚ go gÂłowy lub innej czĂŞÂści ciaÂła katanami. JeÂżeli to zadanie okazuje siĂŞ za trudne dla klonów, to majÂą go chociaÂż porzÂądnie zwiÂązaĂŚ drutem. Ja podczas caÂłej tej akcji siedzĂŞ z boku schowany za drzewem i obserwujĂŞ ca³¹ sytuacjĂŞ. UwaÂżam teÂż na tyÂły, aby przypadkiem ktoÂś mnie nie zaszedÂł. Poza wymienionym wczeÂśniej Kawarimi mojÂą obronÂą sÂą bloki mieczem i uskoki.
WiĂŞc akcja wypaliÂła , ale bandyci mieli naÂłoÂżone na siebie kawarimi. Szli po Âśladach to byÂła taka ciekawostka. Pojawili siĂŞ na 4 drzewach i w dóÂł poszÂły 4 fale ognia , które zniszczyÂły caÂłe obozowisko i klony. Jednak nie widzieli ( chyba) prawdziwego Ciebie. Na szczĂŞÂście ( nagroda za zagadkĂŞ) najbliÂżej Ciebie staÂł goœÌ z zegarkiem wiĂŞc zadanie byÂło Âłatwe bo chodziÂło o zegarek , a nie krew bandytów.
Nie zwracaj¹Ì na to, co siê tu dzia³o i jak wygl¹da³a okolica szybko prezmierza³em las w poszukiwaniu drogi wiod¹cej do lodowej wioski..[NMM]
Wci¹¿ pozostajÂąc w ukryciu analizowaÂłem sytuacjĂŞ. ZnaÂłem pozycjĂŞ wrogów, wiedziaÂłem teÂż, gdzie jest czÂłowiek z zegarkiem. Nie wiedziaÂłem natomiast, czy bandyci znajÂą mojÂą pozycjĂŞ. WolaÂłem nie ryzykowaĂŚ i ruszyĂŚ pierwszy. Jeszcze zanim KiriGakure stworzone przez jednego z klonów caÂłkowicie siĂŞ rozproszy, tworzĂŞ jednego klona i ka¿ê mu zwróciĂŚ na siebie uwagĂŞ, sam zaÂś wskakujĂŞ na drzewo i przedzieram siĂŞ jak najszybciej do shinobi z zegarkiem. CaÂły czas staram siĂŞ dziaÂłaĂŚ z zaskoczenia, toteÂż reakcje przeciwnika powinny byĂŚ trochĂŞ opóÂźnione. Gdy juÂż dotrĂŞ do celu, niezwÂłocznie uderzam przeciwnika rĂŞkojeÂściÂą szabli w potylice. KoĂącówka rĂŞkojeÂści jest metalowa, a ja uderzam mocno, aby pozbawiĂŚ delikwenta przytomnoÂści. JednoczeÂśnie stojÂąc za nim oplatam swoim ramieniem jego szyjĂŞ, co umoÂżliwia mi wykonanie duszenia aortowego zza pleców, na wypadek gdyby nie udaÂło mi siĂŞ go ogÂłuszyĂŚ uderzeniem rĂŞkojeÂściÂą. DrugÂą rĂŞkÂą natomiast staram siĂŞ ÂściÂągn¹Ì zegarek z rĂŞki bandyty (jeÂśli utraci przytomnoœÌ, nie powinno byĂŚ to trudne, jeÂśli przytomnoÂści nie utraci i zacznie siĂŞ szarpaĂŚ zacieÂśniam ucisk na szyjĂŞ. Facet powinien siĂŞ wtedy skupiĂŚ na ratowaniu siebie, niÂż zegarka.) Podczas tego szybkiego manewru caÂły czas patrzĂŞ, czy któryÂś z pozostaÂłych bandytów nie próbuje mnie zaatakowaĂŚ. WidzÂąc, Âże nadchodzi jakiÂś atak, uciekam za pomocÂą Shunshina na drzewo obok. Gdy juÂż dorwĂŞ zegarek w swoje Âłapsa wykonujĂŞ Shunshin na drzewo, na którym nie siedzi Âżaden z banitów w celu zmylenia ich. O ile dobrze mi siĂŞ wydaje, spÂłonĂŞÂły klony, które zaatakowaÂły wczeÂśniej mĂŞÂżczyzn przy ognisku. W takim razie, poza tym stworzonym przed chwilÂą (o ile jeszcze istnieje), pozostaÂł jeszcze jeden klon, schowany kawaÂłek dalej w krzakach, pod którego byÂło podÂłoÂżone Kawarimi. Tak wiĂŞc po wykonaniu Shunshina zmyÂłkowego, wykonujĂŞ Kawarimi w klonem ukrytym w krzakach, sam zaÂś uciekam z miejsca zdarzenia co jakiÂś czas pomykajÂąc Shunshinami przed siebie. JeÂżeli klon siedzÂący w krzakach równieÂż zginaÂł, to wykonujĂŞ Kawarimi z pierwszym lepszym przedmiotem oddalonym trochĂŞ od spalonego placu, po czym uciekam.
Obron¹ tutaj s¹ uniki i uskoki, proste bloki mieczem przed broni¹ bia³¹ i wspomniane wczeœniej techniki.
UdaÂło Ci siĂŞ wyeliminowaĂŚ i ogÂłuszyĂŚ bandziora. ZabraÂłeÂś mu zegarek i zacz¹³eÂś wracaĂŚ , tÂą samÂą drogĂŞ. Reszta zajĂŞÂła siĂŞ kolegÂą , a nie tobÂą. Na 100% bĂŞdÂą CiĂŞ ÂścigaĂŚ , a pozostawiÂłeÂś po sobie wiele Âśladów. .. byÂłeÂś bardzo szybki i po chwili dotarÂłeÂś do rozdroÂża. Sam widzisz poÂłamane ga³¹zki itp , jednak na zamaskowanie tego nie ma juÂż czasu. Musisz oddaĂŚ pierwszÂą rzecz i iÂśc po drugÂą tak bĂŞdzie najbezpieczniej ( moÂżesz bez przeszkód wracaĂŚ.)
Po czĂŞÂści zadowolony uÂśmiechn¹³em siĂŞ do siebie i rzucilem wzrokiem w stronĂŞ, z której przybyÂłem. Spory kawaÂłek. Potem wzrok przeniosÂłem na zegarek. ByÂł taki ÂświecÂący, taki piĂŞkny... Ekhem.
"Musze zadbaĂŚ, Âżeby mnie potem nie szukali. Póki co wracam z tym ÂświecideÂłkiem. Jeszcze tylko jedna sprawa..." StworzyÂłem klona i kazaÂłem zrobiĂŚ mu tutaj jak najwiĂŞkszÂą dymakĂŞ z piasku le¿¹cego na drodze tak, aby nie byÂło widaĂŚ w którÂą stronĂŞ siĂŞ teraz udaÂłem i tak juÂż zostawiÂłem po sobie za duÂżo Âśladów. Po wykonanej robocie klon ma znikn¹Ì. Sam zaÂś biorĂŞ nogi za pas i udajĂŞ siĂŞ na umówione miejsce spotkania. <NMM>
Szum wiatru i inne naturalne odgÂłosy lasu typu spadajÂące z wiatrem liÂście lÂądujÂące na runie leÂśnym dawaÂły cichy spokojny dÂźwiĂŞk.. DÂźwiĂŞk który byÂł tu codzienny. Na tej opuszczonej drodze bowiem nie dziaÂło siĂŞ nic od dawna bo nikt tu nie zaglÂądaÂł. ZwierzĂŞta leÂśne nawet rzadko tĂŞdy chodziÂły.. W koĂącu cichy szum przerwaÂły wolne, lekkie kroki. Wszyscy którzy tu mieszkali najwidoczniej usunĂŞli siĂŞ gdzieÂś na jakiÂś czas albo zamaskowali tak dobrze, Âże nie sposób byÂło ich usÂłyszeĂŚ. Aru wĂŞdrowaÂł bawiÂąc siĂŞ w rĂŞkach swoimi nowo stworzonymi mieczami. Co chwilĂŞ podrzucaÂł jĂŞ w górĂŞ i ÂściÂągaÂł do siebie ÂłapiÂąc za ÂłaĂącuchy. CóÂż musiaÂł nauczyĂŚ siĂŞ posÂługiwaĂŚ nimi do perfekcji bo w koĂącu za co mieli by go nazywaĂŚ mistrzem miecza? SzedÂł i "bawiÂł siĂŞ" W tej chwili juÂż nie uÂżywaÂł drzew. ChodziÂło o sam manewr w powietrzu a nie o trafienie w cel. Nie miaÂł czasu wbijaĂŚ broni w chodzie bo co chwilĂŞ zmieniaÂł pozycjĂŞ i byÂło to doœÌ niewygodne. W miĂŞdzyczasie wsÂłuchiwaÂł siĂŞ w szum. Tylko on tu goÂściÂł. O dziwo nawet ptaków nie sÂłyszaÂł. CóÂż ja¿¹ce siĂŞ rubinowym blaskiem oczy chÂłopca oglÂądaÂły teren nawet bez jego udziaÂłu. Cisza wydawaÂła mu siĂŞ podejrzana jednak nic tu nie byÂło. Nie wiedziaÂł dla czego i maÂło go to obchodziÂło... SzedÂł powoli nie przestajÂąc rzucaĂŚ tymi mieczami. Yochi i Criss byli gdzieÂś z tyÂłu wiĂŞc nie byÂło zagroÂżenia trafienai któregoÂś z nich.. Aru wróciÂł do zajĂŞcia trafiania w drzewa. Teraz ĂŚwiczyÂł manewr trafienia w dwa drzewa jakieÂś 10 metrów przed nim i podciÂągniĂŞciu siĂŞ w ich kierunku na ÂłaĂącuchu jak na kuszy. CóÂż nie zbyt mu to wychodziÂło ale ĂŚwiczyÂł a to siĂŞ liczyÂło. Przez te liczne próby zostawiaÂł na drzewach peÂłno Âśladów po ciĂŞciach. KawaÂłek byÂł czysty jednak kawaÂłek dalej idÂąc ciÂągle drogÂą znów widaĂŚ byÂło peÂłno naciĂŞĂŚ. NaciĂŞcia te z pewnoÂściÂą wskazaÂły by drogĂŞ o ile któryÂś z idÂących za nim ludzi zb³¹dzili. ChÂłopak nie znaÂł dokÂładnie drogi ale cóÂż. LiczyÂł siĂŞ fakt. Kierunek znaÂł a to siĂŞ liczyÂło. (NMM)
Kolejne miejsce wg tasy Arusia (jako, Âże Wy siĂŞ obijacie to ja prowadzĂŞ )
SzedÂłem trochĂŞ za Aru, ale widzÂąc naciĂŞcia na drzewach, wiedziaÂłem Âże szedÂł tĂŞdy mÂłody mistrz miecza. "[i]CaÂły czas bawi siĂŞ tymi mieczami...jakaÂś fobia czy coÂś[i]". PrzyÂśpieszyÂłem kroku aby dogoniĂŚ Aru, Criss byÂł gdzieÂś z tyÂły, a czekaĂŚ mi siĂŞ nie chciaÂło, z resztÂą we 2 zawsze bĂŞdzie raÂźniej czekaĂŚ na Crissa, chociaÂż z drugiej strony i tak wolĂŞ samotnoœÌ niÂż towarzystwo jakiegoÂś dzieciaka, ale postanowiÂłem i tak przyÂśpieszyĂŚ kroku poniewaÂż mógÂłby on na przykÂład spotkaĂŚ jakiegoÂś przeciwnika i z walkÂą nie zaczekaÂłby na mnie, albo mógÂłby znaleŸÌ coÂś ciekawego.

<NMM>
ZostaÂłem trochĂŞ w tyle ale nic nieszkodzi. Aru zostawia widoczne Âślady, lub po prostu niema co robiĂŚ z nowymi zabawkami. CaÂły czas biegÂłem za zaznaczona ÂścieÂżkÂą. W pewnym momencie zatrzymaÂłem siĂŞ aby wypróÂżniĂŚ mocznik. CzynnoœÌ ta nie zajĂŞÂła mi duÂżo czasu wiĂŞc szybko wróciÂłem na wyznaczony szlak.
nmm
Ryu powoli szedÂł przez las w stronĂŞ Taka.
Nie wiedziaÂł jednak, Âże wszedÂł na teren lasu Âśmierci.
PrzejÂście na drugÂą stronĂŞ lasu, gdzie byÂło wyjÂście, zajĂŞÂło mu dwie godziny.
Rany, miaÂłem szczĂŞÂście, Âże tutaj byÂło wyjÂście, powiedziaÂł i powoli znów ruszyÂł w stronĂŞ wioski do której zmierzaÂł.

NMM
Yochi szedÂł juÂż drugi raz tÂą drogÂą. Tym razem kierowaÂł siĂŞ do siedziby mistrzów miecza, kiedy przeszedÂł kawaÂłek postanowiÂł poczekaĂŚ na swojego towarzysza, musiaÂł go gdzieÂś odstawiĂŚ, albo tamten znów gdzieÂś poszedÂł.
Usiad³em na jakimœ drzewie, na grubszej ga³êzi i obserwowa³em czy aby Aru nie nadchodzi.
Kilka chwil po Yochim na drodze znalazÂł siĂŞ Aru. DÂłonie miaÂł w kieszeniach.. SzedÂł spokojnie, rozczochrany zerkajÂąc na Yochiego..
- Ty juÂż nie musisz na mnie czekaĂŚ.. znam drogĂŞ... - stwierdziÂł spokojnie i nie zatrzymujÂąc siĂŞ ruszyÂł dalej...
(NMM)
Na sÂłowa Aru odpowiedziaÂłem tylko krótkim:
-Wiem.- Siedzia³em na tej ga³êzi jeszcze przez jakiœ czas, ale po pewnym czasie postanowi³em wyruszyÌ dalej w kierunku kiri, a dok³adniej siedzibie 7mm. Zeskoczy³em z drzewa i ruszy³em w miarê szybkim krokiem do wybranego celu.

<NMM>
BiegÂłem ciÂągle za tymi niezwykÂłymi ptaszkami z symbolem Konoszy na sobie. LeciaÂły nadzwyczaj szybko i pewnie wiedziaÂły gdzie zmierzajÂą. Mam dziwne przeczucie Âże szykuje siĂŞ coÂś bardziej niezwykÂłego a zarazem niebezpiecznego niÂż moÂżna by siĂŞ spodziewaĂŚ. BĂŞdÂąc w ciÂągÂłym ruchu skracajÂąc sobie drogĂŞ przez bocznÂą drogĂŞ i omijajÂąc z zwinnoÂściÂą Senjuu wszystkie przeszkody leÂśne obserwuje wszystko dookoÂła i ÂśledzĂŞ wzrokiem moje drogie stworzonka, co jakiÂś czas zerkajÂąc czy mój uczeĂą nie zgubiÂłem go gdzieÂś w gĂŞstwinie.
Kamisaka biegÂł przez pogr¹¿ony w mroku las. ByÂł zagubiony, sam nie wiedzÂąc, na co zwrócic uwagĂŞ : na fascynujÂącÂą puszczĂŞ, jakÂą zawsze chciaÂł zobaczyc, czy na zielone ptaszki szybujÂące swobodnie i przecinajÂące ciemnoÂśc, z intrygujÂącym symbolem Konohy na piórkach? StaraÂł siĂŞ jednoczeÂśnie zwracac uwagĂŞ na obie te rzeczy. W ciemnoÂści zbliÂżaÂł siĂŞ do drzew, aby w biegu na szybko je obejrzec i stwierdzic, jakiego sÂą gatunku, szukajÂąc jakiegoÂś nowego, nieznanego sobie i tego, o którym nie byÂło jeszcze informacji w jego szkicowniku. Przez nie patrzenie pod nogi czĂŞsto upadaÂł, potykajÂąc siĂŞ o grube korzenie sĂŞkatych drzew, wpadajÂąc w ostre ciernie, jednakÂże to go nie zniechĂŞcaÂło. MÂłody Hytoroga zwykle byÂł obojĂŞtny co do wszystkiego, jednak nic nie mogÂło go powstrzymac przed odkryciem gniazda tak niezwykÂłych ptaków. BiegÂł jakieÂś kilka metrów za Casprem-sensei, od czasu do czasu szukajÂąc jakiegoÂś sposobu na rozÂświetlenie panujÂącej wokóÂł ciemnoÂści. Nagle pomyÂślaÂł, Âże mogÂą siĂŞ zgubic, zapuszczajÂąc siĂŞ we wnĂŞtrze tego ciemnego lasu. Dopiero teraz, gdy zachwyt puszczÂą i ptaszkami lekko opadÂł, zobaczyÂł, Âże w rzeczywistoÂści puszcza wyglÂąda na bardzo niebezpiecznÂą. Do jego duszy zakradÂł siĂŞ strach, nakazujÂąc mu zachowac czujnoÂśc. Szybko wsadziÂł do kieszeni szkicownik i oÂłówek, po czym wyciÂągn¹³ kunai, zwolniÂł trochĂŞ biegu. Na kaÂżdym drzewie ostrzem noÂżyka pozostawiaÂł wyraÂźny znak dwóch kresek, na wypadek, gdyby siĂŞ zgubili. Znaki wyryte w korze byÂły doÂśc dobrze widoczne nawet w mroku. BiegÂł dalej, znaczÂąc swoje kreski i zachowujÂąc czujnoÂśc, a jednoczeÂśnie patrzÂąc teÂż na ptaszki oraz na Caspra-sensei. WyobraÂźnia zaczĂŞÂła dziaÂłac, rysujÂąc dziwne potwory i zwierzĂŞta wyÂłaniajÂące siĂŞ nagle zza grubych pni starych drzew. Kamisaka staraÂł siĂŞ odganiac te obrazy, ale niezbyt mu to wychodziÂło.
PrzemieszczaliÂście siĂŞ wielkim ciemnym lasem. Ptaszki ani na chwilĂŞ siĂŞ nie zatrzymaÂły. O dziwo co moÂżna byÂło zaoobserwowaĂŚ maÂłe latajace zwierzÂątka idealnie siĂŞ wtapiaÂły w otoczenie. MusieliÂście wytĂŞÂżaĂŚ wzrok by nie raz je dojrzeĂŚ. To napewno ich zdolnoœÌ adapracji w terenie daÂła im ten kamuflaÂż. MoÂże dlatego ciĂŞÂżko je spotkaĂŚ. A moÂże sÂą juÂż na wyginiĂŞciu. Tak czy inaczej zmierzaliÂście za nimi w g³¹b drzewiastego labiryntu. W pewnym momencie poczuliÂście dym. Tak gesty Âśmierdzacy dym. Obaj wiedzieliÂście doskonale Âże nie ma dymu bez ognia. Po kilku skokach dalej ujrzeliÂście pÂłomienie. ÂŚciana ognia. Las pÂłon¹³ wÂściekÂłymi piekielnymi pÂłomieniami. CiepÂło i Âżar bijÂący z tamtÂąd od razu w was uderzyÂł. Nieciekawa sytuacja. Ptaszki jakby zwariowaÂły lataÂły w kóÂłko zdezorientowane. WyglÂądaÂło to jak bÂłaganie o pomoc. O co mogÂło im chodziĂŚ. Co byÂło tak waÂżne, widaĂŚ nie chodzilo o sam las. PÂłomienie szybko siĂŞ rozprzestrzeniaÂły. CaÂły poÂżar zaj¹³ juÂż doœÌ spory obszar jeÂśli siĂŞ nie poÂśpieszycie sami moÂżecie wpaœÌ w puÂłapkĂŞ i zgin¹Ì. Ptaszki niczym oszalaÂłe kamikadze rzuciÂły siĂŞ z rozpaczy w pÂłomienie...
- Moku-Souran No Jutsu - powiedzia³em szybko, a drugi rz¹d drzew(nie pal¹cych siê) od wielkiego paleniska zacz¹³ siê odsuwaÌ wolno od ognia. Jednak ta prêdkoœÌ wystarczy bo gdy nawet zacz¹³ by siê paliÌ pierwszy rz¹d roœlin do drugi zd¹¿y siê wystarczaj¹co odsun¹Ì by nie dosiêg³y go ognie. Drzewa przesuwaj¹ siê za pomoc¹ korzeni z wielk¹ si³¹ wbijaj¹c je w ziemiê. Nie robi¹ to jak enty ¿e id¹ a po prostu przesuwaj¹ siê niszcz¹c p³aty ziemi.
Cholerka nie ma tu nigdzie wody, a wodny w¹¿ tutaj nie poradzi sobie. Czasu zbytnio nie mamy, a o las juÂż mogĂŞ byĂŚ bezpieczny. Jak szalona osoba, zarzuciwszy na siebie mocniej kaptur naciÂągajÂąc na twarz tak by zasÂłaniaÂł mnie caÂłego rzuciÂłem siĂŞ w pogoni za ptaszkami w ognie jeszcze przed tym rzucajÂąc przed siebie, drogÂą którÂą bĂŞdĂŞ iœÌ kunai. Do ostrza którym rzuciÂłem byÂła przypiĂŞta bomba lodowa. Z pewnoÂściÂą poradziÂła by sobie z pÂłomieniami przynajmniej na razie. Ja od razu po wybuchu nie czekam na oklaski, pĂŞdem ruszam tam gdzie prowadzÂą mnie ptaszki konoszaĂąskie.
CaÂłkowicie zapomniaÂłem o Kamisaki ... jednak juÂż siĂŞ nie odwróciÂłem, w centrum poÂżaru musiaÂłem uwaÂżaĂŚ Âżeby nic na mnie nie spadÂło czy nie wpaœÌ w pÂłomienie piekielne. Gdy zaczyna caÂłkowicie paliĂŚ siĂŞ moja szata zrzucam jÂą.

=======
Chakra:
2290-300=1990Pch
=======
Kamisaka biegÂł lasem w ciemnoÂści. OgarniaÂł go powoli coraz wiĂŞkszy strach.
Las Zetsumei... SÂłyszaÂłem o nim tyle opowieÂści... - zaczĂŞÂły mu siĂŞ przypominac historie, jakie opowiadaÂła jego babcia. WedÂług niej ten las nie byÂł niczym piĂŞknym. MÂłody Hytoroga odnajdywaÂł w nim jakiÂś urok, ale strach w duÂżej czĂŞÂści go zagÂłuszaÂł.
Przez przeraÂżenie zakradajÂące siĂŞ do jego duszy niewiele juÂż patrzyÂł na ptaki, ale za kaÂżdym razem widziaÂł, Âże zaczynajÂą "pojawiac siĂŞ i znikac" . Gdy zaobserwowaÂł dokÂładniej to zjawisko, zorientowaÂł siĂŞ, o co chodzi...
One wtapiajÂą siĂŞ w otoczenie! Niesamowite... MuszĂŞ to zapisac!
SiĂŞgn¹³ po szkicownik i oÂłówek, odkÂładajÂąc kunai. ZapisaÂł :

Kod: PotrafiÂą zlewac siĂŞ z otoczeniem, sÂą wtedy ledwo dostrzegalne

Gdy znów zerkn¹³ na ptaki, do jego nosa doszedÂł niepokojÂący zapach...
Dym!
Po chwili w lesie roztoczyÂły siĂŞ gĂŞste opary, które nieco utrudniÂły mu widocznoÂśc - a przynajmniej tak mu siĂŞ zdawaÂło przez panikĂŞ, jaka go ogarnĂŞÂła. Zacz¹³ kaszlec, a to, co po chwili zobaczyÂł, przyprawiÂło go o ciĂŞÂżki szok. Las pochÂłaniaÂły pÂłomienie.
PoÂżar! Niech to szlag! MuszĂŞ siĂŞ stÂąd wydostac... MuszĂŞ!
ZapomniaÂł juÂż o gnieÂździe tajemniczych ptaków, maÂło go to obchodziÂło. MusiaÂł teraz chronic wÂłasne Âżycie.
Nie wrócĂŞ siĂŞ... Nie mogĂŞ zd¹¿yc... ZginĂŞ tutaj!
ZdawaÂło mu siĂŞ juÂż, Âże pÂłomienie i dym otulajÂą go ÂśmiertelnÂą zasÂłonÂą, kiedy postanowiÂł zaczÂąc myÂślec racjonalnie.
Nie mogĂŞ panikowac... - powtarzaÂł sobie w myÂślach, przeczÂąc temu, co dziaÂło siĂŞ w jego duszy. - MuszĂŞ siĂŞ uspokoic... MuszĂŞ!
Przekonany, Âże inaczej nie zdoÂła przetrwac, zacz¹³ siĂŞ uciszac. RozgoniÂł rĂŞkami dym utrudniajÂący mu widocznoÂśc, po chwili ten jednak znów oddzieliÂł go gĂŞstÂą zasÂłonÂą od reszty Âświata. Przedtem jednak zobaczyÂł, jak ptaszki rzuciÂły siĂŞ oszalaÂłe w pÂłomienie. Teraz niezbyt go to przejĂŞÂło. ByÂł zbytnio zajĂŞty ochronÂą wÂłasnego Âżycia.
Po co tu wchodziÂłem?! Jestem idiotÂą! Ale nie ma teraz czasu na karcenie samego siebie... Ten poÂżar zaraz do mnie dojdzie...
W jego gÂłowie pojawiÂł siĂŞ krótki, moÂże desperacki plan. SkupiÂł chakrĂŞ w nogach i zacz¹³ biec po pniu drzewa, wspinajÂąc siĂŞ do góry i do góry. Gdy dosiĂŞgn¹³ pierwszej ga³êzi, przestaÂł uÂżywac chakry, aby jej zbytnio nie marnowac. To, co miaÂł zrobic, i tak pochÂłaniaÂło spore jej zasoby. WdrapywaÂł siĂŞ szybko na coraz wyÂższe ga³êzie drzewa, majÂąc nadziejĂŞ uciec przed pÂłomieniami, a gdy znalazÂł siĂŞ na jednej z najwyÂższych, oparÂł siĂŞ o gÂłówny konar.
Jak wysoko...
Wczeœniej przestraszy³ by siê tej wysokoœci, ale teraz by³ zbytnio przejêty samym po¿arem. Zacz¹³ formowac pieczêci, z jego ust wydoby³ siê dr¿¹cy, przepe³niony strachem g³os.
-Hyouton Kawarimi no Jutsu... Yukinadare no jutsu!
SkupiÂł chakrĂŞ i po chwili poczuÂł jej odpÂływ. Yukinadare no Jutsu byÂło technikÂą polegajÂącÂą na zesÂłanie olbrzymiej lawiny Âśniegu ku ziemi, zaÂś Kawarimi - ÂśnieÂżnÂą technikÂą podmiany. To pierwsze jutsu wymagaÂło co prawda pagórzystego terenu, ten zaÂś zapewne taki nie byÂł, jednakÂże Kamisaka byÂł na szczycie bardzo wysokiego drzewa, miaÂł wiĂŞc nadziejĂŞ, Âże jutsu dziĂŞki temu zadziaÂła w peÂłni swej siÂły.
Lawina ÂśnieÂżnobiaÂłego Âśniegu zwaliÂła siĂŞ w pÂłomienie. ÂŚnieg jest tak naprawdĂŞ wodÂą, wiĂŞc powinno to zgasic poÂżar. SiĂŞgn¹³ szybko do torby i wyciÂągn¹³ shuriken, który rzuciÂł w Âśnieg. ByÂł to przedmiot, z jakim w razie czego planowaÂł siĂŞ podmienic z pomocÂą Hyouton Kawarimi no Jutsu. Teren, jaki zalaÂła lawina, zapewne byÂł duÂży, wiĂŞc Kamisaka ponownie skupiÂł chakrĂŞ w nogach i zacz¹³ zbiegac po drzewie. ZbiegaÂł duÂżymi, dÂługimi susami, aby zmarnowac jak najmniej chakry. Wreszcie zszedÂł z drzewa i stan¹³ na Âśniegu, biegnÂąc po nim i roztaczajÂąc rĂŞkami dym. ChciaÂł znów dojrzec Caspra-sensei, którego skupiÂł podczas wykonywania planu.
JeÂśli poczuje, Âże Âśnieg nie zniszczyÂł wszystkich pÂłomieni, natychmiast odskakuje na drzewo, wspinajÂąc siĂŞ moÂżliwie jak najwyÂżej, znowu z uÂżytkiem chakry.
W razie jakiegokolwiek niebezpieczeĂąstwa, którego unikniĂŞcie jest niemoÂżliwe, mÂłody Hytoroga uÂżywa Hyouton Kawarimi no Jutsu, podmieniajÂąc siĂŞ z wyrzuconym wczeÂśniej shurikenem.

Chakra
1500 PCh - moja poczÂątkowa chakra
Yukinadare no jutsu, Hyouton Kawarimi no Jutsu - techniki, jakie wykonaÂłem
400 PCh - koszt Yukinadare no Jutsu
150 PCh - koszt Hyouton Kawarimi no Jutsu
400 PCh + 150 PCh - koszt obu jutsu
400 PCh + 150 PCh = 550 PCh - koszt obu jutsu
1500 PCh - 550 PCh - moja pozostaÂła chakra
1500 PCh - 550 PCh = 950 - moja pozostaÂła chakra.

Zmiany w ekwipunku
5 x shuriken - iloÂśc moich shurikenów przed postem
1 x shuriken - iloÂśc shurikenów, jakie straciÂłem
5 - 1 - iloÂśc shurikenów, jakie mi pozostaÂło
5 - 1 = 4 - iloÂśc shurikenów, jakie mi pozostaÂło.

Inne zmiany
Brak
Casper skutecznie za pomocÂą swego jutsu zapobiegÂł dalszemu rozprzestrzenianu siĂŞ ognia. DrugÂą sprawÂą byÂło to iÂż wasze po³¹czone siÂły w próbie ugaszenia poÂżaru okazaÂły siĂŞ doskonaÂłe. Jutsu mÂłodego wÂładcy Âśniegu poskutkowaÂło mimo nieodpowiedniego terenu. ÂŚnieg przykryÂł pÂłomienie dÂławiÂąc je i gaszÂąc, to co jednak unikÂło przykrywie ÂśnieÂżnej zostaÂło zgaszone przez wybuch lodowej bomby Caspra. Nie czekaliÂście ani chwili i rzuciliÂście siĂŞ dalej. PĂŞdem za ptaszkami. A raczej w kierunku w ktorym leciaÂły bo tak naprawdĂŞ zginĂŞÂły w pÂłomieniach ale nie byÂło wam to juÂż dane zobaczyĂŚ gdyÂż Âśnieg je pochowaÂł. Tak czy inaczej kilka chwil póÂźniej waszym oczÂą ukazaÂł siĂŞ budynek. Nie byÂła to jednak zwykÂła budowla murowana. WygadaÂła jak ÂświÂątynia zbudowana w caloÂści z jadeitu. ZlewaÂła siĂŞ z caÂłym zielonym i ciemnym lasem. PoroÂśniĂŞta bluszczem, mchami i porostami mogÂła byĂŚ nie mal przez was pominiĂŞta i niezauwaÂżnoa gdyby nie kierunek w którym leciaÂły ptaszki. Z wejÂścia do ÂświÂątyni które byÂło otwarte wydobywaÂła siĂŞ sÂłodka kwiatowa woĂą. CóÂż to mogÂło byĂŚ za niezwykÂłe miejce?

// piszcie na razie tutaj na ÂśmierĂŚ zapomniaÂłam Âże poÂżyczyÂłam temat mojej ÂświÂątyni lasu na potrzeby Caspra // [ps. piszcie do mnie jak odpiszecie obaj bo ja zapominam komu mam odpisaĂŚ i gdzie ]
Kamisaka z zadowoleniem spojrzaÂł, jak jego lawina przykryÂła pÂłomienie. PatrzyÂł, jak Âśnieg gasi ostatnie pÂłomienie, uÂśmiechajÂąc siĂŞ sÂłabo.
UdaÂło siĂŞ... ChociaÂż szkoda, Âże musiaÂłem tak poniszczyc ten las. Z drugiej strony, gdyby nie to, poÂżar pochÂłon¹³by ca³¹ puszczĂŞ i pozostaÂły by po niej tylko zgliszcza. - dopiero teraz, gdy emocje nieco minĂŞÂły, zobaczyÂł, Âże Casper-sensei teÂż nie próÂżnowaÂł. UÂżyÂł swoich zdolnoÂści zwiÂązanych z kontrolÂą Mokutonu, aby zaprzestac rozprzestrzenianiu siĂŞ ognia. - Dobra, nie czas teraz na rozmyÂślania. Dym trochĂŞ siĂŞ rozwiaÂł. - wytĂŞÂżyÂł wzrok. Ptaszków nie byÂło nigdzie widac. PrzypomniaÂł sobie ich "samobójstwo" przez wlot w pÂłomienie. PoczuÂł ogromny zawód.
Teraz jedynÂą nadziejÂą na odnalezienie ich gniazda jest pod¹¿anie w kierunku, w którym leciaÂły... Niech to szlag. Taki ciekawy gatunek. Nigdy sobie nie wybaczĂŞ, jeÂśli nie dowiem siĂŞ czegoÂś jeszcze. - z nadziejÂą, Âże znajdÂą teÂż innych osobników niezwykÂłego gatunku, zacz¹³ szybko pod¹¿ac po swoim Âśniegu, przykrywajÂącym dymiÂące zgliszcza pozostaÂłe po pÂłomieniach. KilkanaÂście kroków przed nim biegÂł Casper-sensei.
Kilka chwil póÂźniej Kamisaka ujrzaÂł budynek. Nie byÂła to jednak zwykÂła budowla...
Niesamowite, to jest zbudowane z... jadeitu!
FascynujÂący budynek faktycznie byÂł wykonany z jadeitu, i to w caÂłoÂści. W imponujÂący sposób zlewaÂł siĂŞ z leÂśnym otoczeniem. MÂłody Hytoroga przeÂłkn¹³ ÂślinĂŞ. Gdy fascynacja minĂŞÂła, zacz¹³ siĂŞ zastanawiac, co to moÂże byc. Budowla byÂła poroÂśniĂŞta bluszczem, mchem oraz innymi roÂślinami, co nadawaÂło jej niemal doskonaÂły kamuflaÂż w lesie. Z otwartego wejÂścia wydobywaÂł siĂŞ wspaniaÂły, kojÂący zapach kwiatów.
Co to za woĂą? Taka przyjemna... - zaczerpn¹³ nosem wiĂŞcej zapachu, jednakÂże zaraz siĂŞ opamiĂŞtaÂł i przestaÂł oddychac. - To przecieÂż moÂże byc puÂłapka! MoÂże za duÂżo siĂŞ naczytaÂłem o usypiajÂącej woni kwiatów... Ale zawsze istnieje jakieÂś niebezpieczeĂąstwo. Po co ja tu wchodziÂłem?! - zacz¹³ znów oddychac, jednak powoli i ustami, bez uÂżycia nosa. - W porzÂądku... Trzeba wybadac ten budynek... MoÂże to tu zagnieÂździÂły siĂŞ te ptaki? Oby...
-Casper-sensei - odezwaÂł siĂŞ Kamisaka, wyciÂągajÂąc kunai i wbijajÂąc go w ziemiĂŞ przed wejÂściem do budynku. -SÂądzĂŞ, Âże powinniÂśmy wybadac tĂŞ budowlĂŞ. Lepiej jednak zatkaj nos, mam podejrzenia co do tej woni kwiatów. MogÂą siĂŞ tam kryc wrogowie, takÂże bĂŞdĂŞ musiaÂł szpiegowac pod innÂą postaciÂą i Tobie teÂż to radzĂŞ. UÂżyjĂŞ Henge...
Nie czekajÂąc na odpowiedÂź Caspra-sensei, zÂłoÂżyÂł jednÂą pieczĂŞc do Henge no Jutsu. Jego prawdziwa postac zniknĂŞÂła w k³êbku dymu, z którego po chwili wyÂłoniÂła siĂŞ... Muszka. ZwykÂła muszka owocówka. MÂłody Hytoroga przybraÂł jej posturĂŞ w celu bezpiecznego wybadania budynku.
MaÂła wielkoÂśc muszki pozwoli mi na unikniĂŞcie ewentualnych puÂłapek, zaÂś jej nie zwracajÂąca uwagi postura - na ominiĂŞcie wrogów, jeÂśli tam sÂą... No to pora zaczÂąc.
Kamisaka pod postaciÂą malutkiej muszki owocówki wyruszyÂł na zwiad. OstroÂżnie wleciaÂł do wnĂŞtrza budynku. WiedziaÂł, Âże jego przemiana niekoniecznie pomoÂże mu w ominiĂŞciu wszystkich puÂłapek, takÂże nie lekcewaÂżyÂł niebezpieczeĂąstwa i uwaÂżnie obejrzaÂł wejÂście przed "wlotem" . BĂŞdÂąc juÂż w Âśrodku, powoli i ostroÂżnie zag³êbiaÂł siĂŞ coraz bardziej i bardziej we wnĂŞtrze dziwnej budowli. CaÂły czas pamiĂŞtaÂł o uÂżyciu wczeÂśniej naÂłoÂżonego na siebie Hyouton Kawarimi, chcÂąc je wykonac z zostawionym przed budynkiem kunaiem.

Chakra
950 PCh - moja chakra przed tym postem
Henge no Jutsu - techniki, jakie wykonaÂłem
100 PCh - koszt Henge no Jutsu
950 PCh - 100 PCh - moja pozostaÂła chakra
950 PCh - 100 PCh = 850 PCh - moja pozostaÂła chakra .

Zmiany w ekwipunku
5 x kunai - iloÂśc moich kunai przed postem
1 x kunai - ilosc kunai, jakie straciÂłem
5 - 1 - iloÂśc kunai, jakie mi pozostaÂło
5 - 1 = 4 - iloÂśc kunai, jakie mi pozostaÂło.

Inne zmiany
Z pomocÂą Henge no Jutsu zmieniÂłem swojÂą posturĂŞ na postac muszki-owocówki.
Doskonale sobie poradziÂł. UÂżyÂł silnego jutsu, nawet siĂŞ nie spodziewaÂłem Âże tak zaistnieje przed moimi oczami na tej misji. Z ÂżywioÂłem natury, ogniem jestem pewien Âże by sobie poradziÂł ... ale to dopiero poczÂątek. SpojrzaÂłem ze swym ciÂągÂłym uÂśmiechem na twarzy. Wszyscy wiedzÂą Âże nie waÂżne od godziny, dnia, chwili czy pojedynku zawsze na mojej twarzy widnieje uÂśmiech który przekazuje moje uczucia. MiaÂł teraz wyraz zadowolenia z rezultatu jaki osiÂągn¹³ mój uczeĂą.
Zanim odpowiedziaÂłem czy ruszyÂłem ku budynku swoim bystrym wzrokiem próbowaÂłem wyszukaĂŚ w Âśniegach lub gdzieÂś w powietrzu oznak Âżycia tych niezwykÂłych ptaszków. UratowaÂły las ...
Wolnym juÂż krokiem nie czujÂąc chwilowo zagroÂżenia zbliÂżyÂłem siĂŞ do budynku przyglÂądajÂąc sobie. Te jadeitowe Âściany. ObroÂśniĂŞty roÂślinnoÂściÂą. W topianie siĂŞ w otoczenia. Z pewnoÂściÂą jest to sÂławna ÂświÂątynia lasu o której jednak nie posiadaÂłem zbytnio informacji ... ewentualnie z legend ludu Konohy. Ze Âśrodka czuĂŚ byÂło woĂą. PróbowaÂłem nie nabierajÂąc powietrza caÂłkowicie do pÂłuc rozpoznaĂŚ co to mogÂą byĂŚ za kwiaty i czy odczuwam przez nie delikatne zawroty czy inne oznaki dziaÂłania usypiajÂącego ... przecieÂż jako czÂłonek klanu senjuu i osoba która posiada najwiĂŞksze ogrody kraju ognia powinienem rozpoznaĂŚ wÂłaÂściwoÂści kwiatów i ich gatunek po zapachu.
- Dobrze, idŸ sprawdziÌ ale uwa¿aj i nie zapuszczaj siê zbyt daleko - rozkaza³em a samemu zacz¹³em obchodziÌ ten cud œwiata doko³a wczeœniej jeszcze rzucaj¹c swemu uczniowi - Pamiêtaj ¿eby nie marnowaÌ zbytnio chakry ...
Gdy ogl¹dn¹³em dok³adnie ca³¹ niezwyk³¹ budowlê z ka¿dej strony stajê przy wrotach i czekaj¹c na swojego ucznia przypinam kilka wybuchowych notek do kunai.
Gdy mÂłody Hytoroga zmieniÂł siĂŞ w muszkĂŞ owocowkĂŞ wielkoÂści gÂłówki od szpilki, Casper zastanawiaÂł siĂŞ co to mogÂą byĂŚ za kwiaty. W pewnym momenci zdaÂł sobie sprawĂŞ Âże tak pachnie zwykÂła lawenda i zwykÂłe lilie. Nie byÂło w tym zapachu nic odurzajÂącego ani usypiajacego. ZwykÂła kwiatowa woĂą. MÂłody mieszkaniec Yuki pod postaciÂą muszki juÂż miaÂł wlecieĂŚ do wnĂŞtrza kamiennej budowli gdy niespodziewanie ktoœÌ z niej wyszedÂł. ByÂła to moÂłoda kobieta caÂła w koloÂże zieleni, na jej rĂŞku spoczywaÂł jeden z ptaków konohy. Ayrin wyszÂła przed ÂświÂątyniĂŞ.
-Witajcie nazywam siĂŞ Ayrin i jestem ostatniÂą kapÂłankÂą ÂświÂątyni matki ziemi w tym lesie. WidzĂŞ Âże przybyliÂście z pomocÂą. Chwalmy za to matkĂŞ Ziemie. WidzĂŞ Âże naprawdĂŞ dopisaÂła mi opatrznoœÌ Âże przysÂłaÂła ludzi z tak wyjÂątkowymi umiejĂŞtnoÂściami. Nie na codzieĂą spotyka siĂŞ wÂładców Âśniegu i drzew.
MówiÂła bardzo miÂłym, spokojnym i melodyjnym gÂłosem.
Kamisaka kierowaÂł siĂŞ ku wejÂściu do ÂświÂątyni, kiedy wyszÂła z niej jakaÂś kobieta. Spi¹³ wszystkie miĂŞÂśnie, gotów do zdeaktywowania Henge i rozpoczĂŞcia walki, jednakÂże nie wyglÂądaÂła ona na wrogo usposobionÂą do nich osobĂŞ. ByÂła ubrana w zieleĂą, jeden z ptaków niezwykÂłego gatunku spoczywaÂł na jej rĂŞce. WyglÂądaÂła wspaniale, piĂŞknie i majestatycznie. OdzwierciedlaÂła jakby naturĂŞ tego miejsca. MÂłody Hytoroga patrzyÂł na niÂą w zachwycie, zaraz jednak zmruÂżyÂł swoje owadzie oczy.
WyglÂąd nie pokazuje wnĂŞtrza, jak uczyÂł mnie dziadek. Pod warstwÂą piĂŞkna mogÂą kryc siĂŞ zÂłe zamiary. Zachowam ostroÂżnoÂśc.
SpojrzaÂł na kunai, który wbiÂł w ziemiĂŞ przed wejÂściem do ÂświÂątyni.
Gdyby coÂś siĂŞ dziaÂło, podmieniĂŞ siĂŞ z nim...
Kobieta przedstawiÂła siĂŞ jako "ostatnia kapÂłanka ÂświÂątyni matki ziemi" . Za swe imiĂŞ podaÂła Ayrin.
Ayrin... Co ma znaczyc "ostatnia kapÂłanka ÂświÂątyni matki ziemi"? To jakieÂś Âżarty? - sÂłyszÂąc sÂłowa o "wÂładcy Âśniegu" , zaniepokoiÂł siĂŞ. - Kim ona jest, skoro przejrzaÂła mojÂą przemianĂŞ?
Zdeaktywowa³ natychmiast Henge. Z k³êbku dymu wymaszerowa³a postac prawdziwego Kamisakiego.
Zawsze marzyÂłem o spotkaniu kogoÂś, kto przedstawi siĂŞ jako kapÂłanka ÂświÂątyni matka ziemi... Babcia opowiadaÂła mi o takich osobach, ale myÂślaÂłem, Âże ÂżartowaÂła. Co to moÂże znaczyc? Zachowam szacunek do tej osoby, ale nie mogĂŞ zapomniec o ostroÂżnoÂści.
-Witaj, Ayrin. - rzekÂł spokojnie Kamisaka, z szacunkiem skÂłaniajÂąc gÂłowĂŞ. Jego oczy wyraÂżaÂły opanowanie, nie pokazywaÂły ukrytej w nim g³êboko podejrzliwoÂści. - W czym mamy pomóc? Czego oczekujesz? PrzybyÂłem tu w celu odnalezienia gniazda tych niezwykÂłych ptaków... Tych, z którego jeden siedzi na Twej rĂŞce.
Lawenda, lilie. PiĂŞkny zapach który intensywnieje nocÂą ... wiĂŞc musi byĂŚ tam wiĂŞcej tych kwiatów. ZaciÂągn¹³em siĂŞ piĂŞknÂą woniom kwiatów. Gdy tak delektowaÂłem siĂŞ zapachem i piĂŞknym wyglÂądem budynku nagle ujrzaÂłem kobietĂŞ. Ubrana w zieleni kobieta trzymaÂła ptaszka konoszaĂąskiego. WyglÂądaÂła jak opiekunka tego miejsca i siĂŞ nie pomyliÂłem. KapÂłanka. Moim maÂłym hermesom chodziÂło o zaprowadzenie mnie do tego budynku, do tej osoby.
- Jak moÂżemy Ci pomóc ... a moÂże wam - uÂśmiechn¹³em siĂŞ teraz z wielkÂą radoÂściÂą. - PrzybyliÂśmy tutaj gdyÂż ptaki nas tutaj zaprowadziÂły. WiedziaÂłem od poczÂątku Âże potrzebujÂą pomocy dlatego przybyÂłem jak najszybciej. Jak moÂżemy pomóc? - zapytaÂłem ze spokojnym i miÂłym tonem.
Kamisakiemu niezbyt siĂŞ to wszystko podobaÂło. WyczuwaÂł w kobiecie, która przedstawiÂła siĂŞ jako kapÂłanka lasu. ObejrzaÂł siĂŞ. CiÂągle widziaÂł za sobÂą dymiÂący jeszcze kawaÂł terenu pokrytego Âśniegiem z jego lawiny.
Tyle drzew ulegÂło spaleniu. Kto moÂże poÂświadczyc, Âże to nie stanie siĂŞ znowu? Lub kto moÂże potwierdzic, Âże to nie sprawka tej kobiety? ZapuÂściÂłem siĂŞ za daleko... MoÂże zrobiĂŞ zÂłe wraÂżenie na Casprze-sensei, ale nie mam wyjÂścia.
-Sensei, muszĂŞ wracac do Yuki. WzywajÂą mnie pilne sprawy.
Pewnie nie uwierzy w takÂą trzeciorzĂŞdnÂą wymówkĂŞ, ale nie mogĂŞ zrobic nic lepszego.
OdwróciÂł siĂŞ, wyciÂągn¹³ z ziemi kunai, wÂłoÂżyÂł go do torby, po czym zacz¹³ zawracac. ÂŚnieg pomagaÂł mu odnaleÂźc drogĂŞ. Po chwili zaÂśnieÂżony lawinÂą teren zakoĂączyÂł siĂŞ, ale tutaj za to zaczĂŞÂły siĂŞ znaki, jakie zostawiaÂł wczeÂśniej na drzewach mÂłody Hytoroga.
WiedziaÂłem, Âże to siĂŞ przyda. - pomyÂślaÂł, biegnÂąc i powoli zbliÂżajÂąc siĂŞ ku skrajowi lasu.
[NMM] .

Chakra
Bez zmian

Zmiany w ekwipunku
4 x kunai - iloÂśc moich kunai przed postem
1 x kunai - ilosc kunai, jakie zyskaÂłem
4 + 1 - iloÂśc kunai, jakie mi pozostaÂło
4 + 1 = 5 - iloÂśc kunai, jakie w obecnej chwili posiadam.

Inne zmiany
Brak

// Armor usunĂŞÂła siĂŞ z forum, wiĂŞc misjĂŞ uwaÂżam za przerwanÂą... Przynajmniej dla siebie. //
PorozmawiaÂłem jeszcze chwilĂŞ z kobietÂą o poÂżarze. Tak mieliÂśmy wiĂŞc pomóc. Z pewnoÂściÂą dobrze nam siĂŞ to udaÂło ... a Kami sobie poszedÂł =.=
Ciekawe co teraz wykombinowaÂł. Sprawy w Yuki ... wÂątpliwa sprawa, albo nie dopowiedziana. Przyj¹³em od kobiety ptaka konoszaĂąskiego którym ( miaÂłem go dostaĂŚ od Armor wiĂŞc sobie biorĂŞ ) mam siĂŞ zajÂąc i miedz nadziejĂŞ Âże gdzieÂś w caÂłym kraju ognia istnieje samczyk pozwalajÂący na przetrwanie populacji tym niezwykÂłym ptakom. Teraz jednak muszĂŞ siĂŞ zajÂąc tym. PodziĂŞkowaÂłem serdecznie za wszystko. StworzyÂłem ma³¹ ³¹dnÂą klateczkĂŞ z drewna mojej nowej pociesze by byÂła tam bezpieczna i ruszyÂłem szybkim krokiem do miasta. Nie musiaÂłem iœÌ za Âśladami które pozostawiÂł uczeĂą. Ten las jest dla mnie równie przestronny i znany jak wÂłasna rezydencja, chodÂź i w niej potrafiÂą siĂŞ gubiĂŚ goÂście. <nmm>
*BiegÂł skaczÂąc przez drzewa lasu z myÂślÂą o tym Âże nie dÂługo trafi do Doliny koĂąca w której moÂże spotkaĂŚ go coÂś ciekawego*
Podniesiona gÂłowa kierowaÂła oczyma chÂłopca ku niebu, dÂługo go nie widziaÂł choĂŚ nie z przymusu a raczej z braku chĂŞci do ruszania siĂŞ gdzieÂś poza budynek. Tak czy inaczej w tej chwili nie odrywaÂł z nieba wzroku i nim siĂŞ spostrzegÂł wylÂądowaÂł w lesie.. Z lekkim zdziwieniem rozejrzaÂł siĂŞ w koÂło a na jego twarzy pojawiÂł sie gÂłupawy uÂśmieszek. ByÂł tu juÂż, zauwaÂżyÂł naciĂŞcia na drzewach które porobiÂł mieczami gdy tylko wpadÂły w jego dÂłonie, teraz ich nie miaÂł. WiedziaÂł dokÂąd prowadzÂą dwie drogi naznaczone ciĂŞciami, nie wiedziaÂł jednak która jest po której stronie. ZatrzymaÂł wiĂŞc siĂŞ na dÂłuÂżej zastanawiajÂąc. W koĂącu spojrzaÂł ponownie w niebo, nie wiedziaÂł po co ani gdzie miaÂłby iœÌ którÂąkolwiek z tych dróg...
JakiÂś cieĂą przemkn¹³ przez drogĂŞ.Cieniem okazaÂła siĂŞ szczupÂła dziewczyna w masce.StanĂŞÂła.Lodowatym spojrzeniem lazurowych oczu omiotÂła ÂścieÂżkĂŞ zatrzymujÂąc go na chÂłopaku stojÂącym kilka metrów dalej.ÂŚciÂągnĂŞÂła maskĂŞ oddychajÂąc ÂświeÂżym powietrzem.WskoczyÂła na ga³¹Ÿ i przypatrywaÂła siĂŞ z góry chÂłopakowi myÂślÂąc czy to wróg czy przyjaciel.
Cichy szelest wydzielany przez dziewczynê dotar³ do uszu ch³opca nim zd¹¿y³a siê jeszcze zatrzymaÌ. Aru wiedzia³ doskonale, ¿e ktoœ jest w pobli¿u, s³ysza³ jak szybko potrafi siê poruszaÌ nie przej¹³ siê jednak. Nie tym razem. By³ w fazie jakiejœ dziwnej obojêtnoœci na to co siê z nim stanie b¹dŸ mo¿e staÌ. Mo¿e by³a to zwyczajna niechêÌ do walki? Przechyli³ w koùcu g³owê w kierunku obiektu nieco nad nim. Jasnob³êkitne oczy ze spokojem zmierzy³o postaÌ. Na ustach ch³opca pojawi³ sie lekki uœmiech. Sam nie wiedzia³, czy to z powodu wra¿enia jakie sprawia³a ta osoba a jak on je odbiera³ czy po prostu zwyczajna zakodowana w podœwiadomoœci radoœÌ, ze spotkania cz³owieka.
UniosÂła lekko jednÂą brew.Jeszcze raz zmierzyÂła chÂłopaka spojrzeniem lazurowych oczu i robiÂąc salto zeskoczyÂła z drzewa.WylÂądowaÂła na prostych nogach, tuÂż przed stojÂącym chÂłopakiem.SplotÂła rĂŞce caÂły czas na niego patrzÂąc.-ProszĂŞ, proszĂŞ-mruknĂŞÂła na tyle gÂłoÂśno, Âżeby usÂłyszaÂł-Co taki maÂły chÂłopiec robi na takiej ÂścieÂżce jak ta....?-UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ sarkastycznie. Dla niej ta ÂścieÂżka to byÂł raj. Nie rozumiaÂła, dlaczego tacy mali chÂłopcy chcÂą siĂŞ naraziĂŚ na atak kogoÂś z innych wrogich wiosek.
Lewa dÂłoĂą chÂłopca powĂŞdrowaÂła do kieszeni, o dziwo dopiero teraz. Dla dziewczyno mogÂło to wyglÂądaĂŚ podejrzanie, jak by chciaÂł coÂś wydobyĂŚ jednak on zwyczajnie lubiÂł trzymaĂŚ rĂŞce bÂądÂź jednÂą chociaÂż dÂłoĂą w kieszeni(ach). - Wydaje mi siĂŞ, choĂŚ mogĂŞ siĂŞ myliĂŚ.. - zacz¹³ lekcewa¿¹cym nieco tonem - Âże stoi i patrzy na Ciebie.. - skoĂączyÂł. Dziewczyna mogÂła to odebraĂŚ neutralnie bÂądÂź nie miÂło Aru nie zastanawiaÂł siĂŞ nad tym, nie byÂła to wypowiedÂź w kaÂżdym razie bardziej wroga, niÂż jej "groÂźba" a przynajmniej wyraÂżenie mogÂące byĂŚ groÂźbÂą. Jasnob³êkitne oczy chÂłopca znów spojrzaÂły na drogĂŞ do Taki, na drogĂŞ do "Labiryntu" i na niebo, na niebie zatrzymaÂł sie na chwilĂŞ a nastĂŞpnie powróciÂł wzrokiem do dziewczyny... - ÂścieÂżka jak kaÂżda inna, jeÂśli ktoÂś juÂż na niej byÂł.. - stwierdziÂł juÂż cicho, spokojnie.. - A dlaczegóÂż tak "miÂła" osoba nie przywita sie najpierw a pyta "z biegu"? - spytaÂł nawet nie oczekujÂąc odpowiedzi, nie obraziÂł by siĂŞ jednak za takÂą ale nie potrzebowaÂł jej...
PrychnĂŞÂła cicho. Jak na szczeniaka poetycko siĂŞ wyraÂża. WyjĂŞÂła jeden z kunaiów, ale nie po to, Âżeby go zaatakowaĂŚ, ale po to, Âżeby siĂŞ nim bawiĂŚ. Takima miaÂła juÂż taki zwyczaj, Âże bawi siĂŞ broniÂą w czasie rozmowy. Ten typ tak ma. Jeszcze raz zlustrowaÂła go spojrzeniem.-No dobra, niech ci bĂŞdzie...-westchnĂŞÂła-Jestem Takima Sumakari z klanu Sumakari z osady Otogakure... ale chyba to ty pierwszy powinieneÂś jak na faceta siĂŞ przedstawiĂŚ, co?
Nie zbyt szeroki uÂśmiech ponownie zagoÂściÂł na twarzy chÂłopca. Aru obróciÂł siĂŞ juÂż w stronĂŞ Takimy "caÂły" jako, Âże wczeÂśniej wykrĂŞcaÂł gÂłowĂŞ. - Powinienem, nie powinienem jakie to ma teraz znaczenie? poza tym chyba "Paniom pierwszeĂąstwo" moÂżna i tutaj zastosowaĂŚ.. - rzekÂł w odpowiedzi na jej "sugestie" bÂądÂź co innego w kaÂżdym razie na zwrot dotyczÂący "powinnoÂści". - Tak czy inaczej miÂło mi.. - stwierdziÂł wysÂłuchawszy prezentacji wygÂłaszanej przez starszÂą od niego dziewczynĂŞ. W miĂŞdzyczasie prawa dÂłoĂą dosiĂŞgÂła tyÂłu gÂłowy chÂłopca gdzie podrapaÂł siĂŞ powoli i lekko. - Ja natomiast jestem Aru z... - pomin¹³ klan bo nigdy nikt siĂŞ nie zwracaÂł do niego z nazwiskiem wiĂŞc uznaÂł to za zbĂŞdne nie to byÂło tu jednak istotne, na miejsce pochodzenia zawahaÂł sie lekko lecz - z kiri - skoĂączyÂł po chwili
UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ pod maskÂą. ÂŚciÂągnĂŞÂła jÂą pokazujÂąc swój wÂątÂły uÂśmieszek. Nie spodziewaÂła siĂŞ, Âże znajdzie kogoÂś tak pasjonujÂącego, tak podobnego do niej. Strasznie przypominaÂł jÂą, kiedy byÂła w jego wieku. To byÂły czasy. ZaczĂŞÂła powoli obracaĂŚ kunai w rĂŞce, ot tak z nudów-Czego szukasz w tym lesie peÂłnym tajemnic?-spytaÂła gÂłosem peÂłnym melancholi i podziwu dla tak mÂłodego shinobi.
Grymas na twarzy chÂłopca powoli powracaÂł do bardziej naturalnego bo ileÂż moÂżna siĂŞ uÂśmiechaĂŚ? SpojrzaÂł na dziewczynĂŞ gdy ta zdjĂŞÂła juÂż maskĂŞ, zresztÂą patrzyÂł tez na niÂą gdy wykonywaÂła tĂŞ czynnoœÌ. Po chwili usÂłyszaÂł pytanie. Wzrokiem powiódÂł po najbliÂższych drzewach.. - Czy ja wiem? moÂże samego szukania? - zacz¹³ nie wiedzÂąc czy zrozumie co miaÂł na myÂśli zresztÂą to juÂż jej sprawa.. Ponownie wbiÂł wzrok w twarz dziewczyny a konkretniej w jej oczy, po chwili jednak wzrok jego przywiódÂł kunai w jej dÂłoniach i tam juÂż wzrok spocz¹³. - Po prostu chodzĂŞ, to co moÂżna znaleŸÌ samo siĂŞ znajduje.. - rzekÂł spokojnie, cóÂż miaÂł dziwne podejÂście do Âżycia zwÂłaszcza na swój wiek..
ZobaczyÂła, Âże chÂłopak przeniusÂł wzrok na kunai. Po raz drugi pomyÂślaÂła, Âże jest na swój sposób inteligentny.WestchnĂŞÂła. I jak tu prowadziĂŚ rozmowĂŞ z kimÂś bardziej wymownym od ciebie?-Ja szukam tu ucieczki od samotnoÂści i odpowiedzia na moje pytanie...- mówiÂąc te sÂłowa wbiÂła wzrok w ziemiĂŞ, nie chcÂąc by dostrzegÂł wyraz jej oczu, teraz przepeÂłnionych bólem i nienawiÂściÂą.
GÂłowa chÂłopca natomiast byÂła w nietypowy dla niego sposób pusta, znaczy nie komentowaÂł ani nie oceniaÂł w gÂłowie ostatnimi dniami wszystkich ludzi jakich napotkaÂł . - Od samotnoÂści czy bycia sama? - spytaÂł tym samym cichym i spokojnym, niesÂłyszalnym z wiĂŞkszych odlegÂłoÂści gÂłosem... WidziaÂł jak dziewczyna spuszcza gÂłowĂŞ, nie reagowaÂł na to jednak, udaÂł, Âże nie zauwaÂżyÂł wiedzÂąc, Âże inne dziaÂłanie mogÂło by odebrane byĂŚ natrĂŞtnie...
- JeÂśli od bycia samÂą to las jest dziwnym miejscem, raczej karczmy bary i miasta sÂą bardziej zaludnione.. - rzekÂł spokojnie
- jeÂśli natomiast od samotnoÂści samej w sobie, cóÂż miejsce jak kaÂżde...
-Uciekam przed samotnoÂściÂą-powiedziaÂła i popatrzyÂła chÂłopakowi w oczy-Która od kilku lat mi towarzyszy.Szukam odpowiedzia na pytanie, dlaczego naznaczono mnie piĂŞtnem mÂściciela.... dlaczego ja...-zadawaÂła sobie to pytanie odkÂąt pamiĂŞta.-Jednak przed samotnoÂściÂą nie da siĂŞ uciec.... bĂŞdzie ci ona towarzyszyĂŚ aÂż do Âśmierci...-jej oczy teraz nic nie wurzaÂżaÂły.MiaÂła kompletnÂą pustkĂŞ w gÂłowie. Nic innego teraz jÂą nie obchodziÂło.Kunai nerwowo drgaÂł w jej rĂŞku.
*Ludzie.. istoty wiecznie niezadowolone..* - stwierdziÂł z niesmakiem w myÂślach, dotyczyÂło to faktu, Âże znaÂł ludzi którzy d¹¿yli do samotnoÂści z pewnych powodów, dziewczyna przed nim natomiast ucieka przed niÂą.. i tak Âźle i tak nie dobrze... moÂże po prostu ludzie musza narzekaĂŚ? stwarzaĂŚ sobie problemy?.. tego chÂłopiec nie wiedziaÂł.. Nie rozumiaÂł teÂż o czym ona mówi do koĂąca, jakim piĂŞtnem? nie rozumiaÂł i wÂątpiÂł, Âże zrozumie...
- JeÂśli czegoÂś chcesz gotowa do tego d¹¿ysz.. prĂŞdzej czy póÂźnie osiÂągniesz to.. - rzekÂł spokojnie, dziwnie to brzmiaÂło w jego ustach bo on sam byÂł osobÂą której siĂŞ przewaÂżnie nic nie chĂŞĂŚ, typowym leniem. *chyba, Âże coÂś Ci w tym przeszkodzi..* - dokoĂączyÂł sobie w myÂślach, ostatnio poznawaÂł dziwnych ludzi a Ci którzy byli normalni stawali siĂŞ dziwni.. oddziaÂływaÂło to z pewnoÂściÂą w pewnym stopniu na psychikĂŞ chÂłopca..
- Uspokój siĂŞ... - rzekÂł cicho, spokojnie jednak z nutÂą niepewnoÂści w gÂłosie. Nie drgn¹³ nawet wodzÂąc po dziewczynie wzrokiem..
-Ja jestem spokojna....-syknĂŞÂła.Chyba jeszcze nigdy nie widziaÂł jej naprawdĂŞ zdenerwowanej.Od pewnego czasu nie panuje nad emocjami.MoÂże to ze wzglĂŞdu na przejÂścia jakie przeszÂła, jeden pies.Teraz ma co innego do roboty.UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ pod nosem sÂłyszÂąc nutkĂŞ niepewnoÂści w jego gÂłosie.A juÂż myÂślaÂła, Âże lĂŞk jaki wywoÂłuje jej osoba dawno min¹³, ale cóÂż zdarza siĂŞ-Panowanie nad wÂściekÂłoÂściÂą nie jest mojÂą mocnÂą stronÂą, ale sobie radzĂŞ...-odparÂła i usiadÂła na niewielkim kamieniu który staÂł przy drodze.Kunai miaÂła w pogotowiu na wszelki wypadek.Wypadki naprawdĂŞ chodzÂą po ludziach.
- Ehe.. jesteÂś spokojna a ja natomiast peÂłen gniewu.. - rzekÂł bardzo, bardzo cicho pod nosem lekcewa¿¹co, nie wiedziaÂł czy to usÂłyszy, samo mu siĂŞ wyrwaÂło.. Wci¹¿ obserwowaÂł dziewczynĂŞ, na zmianĂŞ wyÂłapywaÂł jej spojrzenia chcÂąc poznaĂŚ intencje tak jak i drgania kunaia... *Pierwsza taka ostroÂżna osoba..* - pomyÂślaÂł, do tej pory gdyby miaÂł takÂą ochotĂŞ mógÂłby zabiĂŚ dosÂłownie kaÂżdego tak, Âże nawet nie zorientowaÂł by siĂŞ, Âże umiera.. ona jednak byÂła ostroÂżna.. To zresztÂą byÂło bez znaczenia bo chÂłopiec byÂł zbyt leniwy by rwaĂŚ siĂŞ do ukazywania moÂżliwoÂści komukolwiek.. - Jak nie jest to TwÂą dobrÂą stronÂą usuĂą ÂźródÂło wÂściekÂłoÂści... - rzekÂł urywajÂąc nagle dochodzÂąc do wniosku jak by to idiotycznie brzmiaÂło gdyby to on jÂą w tĂŞ wÂściekÂłoœÌ teraz wprowadzaÂł.. uÂśmiechn¹³ siĂŞ lekko na tĂŞ myÂśl nic wiĂŞcej nie mówiÂąc..
ZaÂśmiaÂła siĂŞ odrzucajÂąc gÂłowĂŞ do tyÂłu-Filozof z Ciebie-odparÂła i przeczesaÂła grzywkĂŞ, która wpadaÂła jej na czoÂło.Kunai w jej rĂŞku przestaÂł drgaĂŚ.UspokoiÂła siĂŞ i uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ przyjaÂźniej do chÂłopaka.WydawaÂł jej siĂŞ interesujÂący i przyjazny jak na tak mÂłodego chÂłopaka.Lecz ona myÂślaÂła tak bardzo rzadko.PrzewaÂżnie ludzi oceniaÂła po zdolnoÂściach w walce i wykonywaniu zadaĂą. Nigdy nie oceniaÂła ludzi po zamienieniu z nimi paru sÂłów.
Gdy spojrzenie jasnob³êkitnych oczu ch³opca ujrza³o uœmiech Takimy chc¹c nie chc¹c odpowiedzia³ tym samym..
Lewa d³où ch³opca wydosta³a siê z kieszeni, zaczê³a mu ju¿ powoli drêtwieÌ le¿¹c w bezruchu to te¿ postanowi³ rozprostowaÌ palce. Podczas tej g³upiej czynnoœci patrzy³ na tê rêkê jak by by³o to coœ nie widywanego na co dzieù..
OparÂł siĂŞ wygodnie o drzewo znajdujÂące siĂŞ o krok dosÂłownie za jego plecami. Po chwili uznaÂł, Âże wygodna pozycja w ogóle nie jest taka wygodna i zsun¹³ siĂŞ do pozycji siedzÂącej, powoli.. ZerkaÂł raz na dziewczynĂŞ raz na niebo za niÂą nad drzewami.. - StaÂło Ci siĂŞ coÂś kiedyÂś, Âże jesteÂś taka ostroÂżna? - spytaÂł typowym dla siebie cichym gÂłosem..
ZamilkÂła na chwilĂŞ.UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ-Przez ostatnie 4 lata ktoÂś chciaÂł mnie zabiĂŚ-powiedziaÂła ze wstrĂŞtem w gÂłosie i strachem.Po policzku popÂłynĂŞÂła jej Âłza.WytarÂła jÂą wierzchem dÂłoni i schowaÂła kunai.ZapatrzyÂła siĂŞ w dal, a jej oczy wyraÂżaÂły strach i przygnĂŞbienie.Te 4 lata nie szÂły po jej myÂśli.ByÂły peÂłne cierpienia i bólu.MiaÂła juÂż tego serdecznie doœÌ.
- CóÂż.. jakim wiĂŞc cudem przeÂżyÂłaÂś? - spytaÂł z lekkim zainteresowaniem jak i niepewnoÂściÂą w gÂłosie, nie wiedziaÂł czy powinien zag³êbiaĂŚ siĂŞ w ten temat zwÂłaszcza z powodu w jaki zachowywaÂła siĂŞ dziewczyna.. - BroniÂłaÂś siĂŞ czy to co obraÂło CiĂŞ na cel nie mogÂło CiĂŞ odnaleŸÌ? - spytaÂł bardziej niepewnie i nieco ciszej..
*WidaĂŚ ktoÂś byÂł maÂło zawziĂŞty bÂądÂź gÂłupi...* - stwierdziÂł w myÂślach nie pokazujÂąc tego jednak w Âżaden sposób, twarz jego wyraÂżaÂła tylko zmartwienie ciekawoœÌ i niepewnoœÌ zarazem..
Popatrzy³a na niego-Za dobrze siê ukrywa³am... nie potrafi³ mnie odnaleŸÌ, ale gdyby to zrobi³ nie by³o by mnie tutaj...-odpar³a opanowana.Ch³opak nie powinien d¹¿yÌ tematu, jeœli chce zachowaÌ swoje cenne ¿ycie.Gdy siê wœcieknie nie bêdzie ju¿ dla niego ratunku.Usadowi³a siê wygodniej na kamieniu.-Moje ukrywanie siê da³o efekty... nadal mnie szuka, ale gdy mnie znajdzie bêdê gotowa... nie to co cztery lata temu... nie odpuszczê...
Ledwie zauwaÂżalny uÂśmieszek ponownie pojawiÂł siĂŞ na twarzy chÂłopaka, nie wiadomo byÂło nawet dla niego samego co go przywoÂłaÂło, tak czy inaczej byÂł.. Aru nie przyjmowaÂł jakoÂś do wiadomoÂści istnienia wielkiego jakiegoÂś wielkiego zagroÂżenia przez której dziewczyna musi uciekaĂŚ i ukrywaĂŚ siĂŞ, nie ukazywaÂł tego jednak bo i po co jÂą denerwowaĂŚ?.. Jeszcze zapragnĂŞÂła by okazaĂŚ swÂą si³ê a wtedy chÂłopak teÂż musiaÂł by siĂŞ wysilaĂŚ a nie miaÂł ochoty ani motywacji na takie dziaÂłania.. - NiewÂątpliwie - odparÂł z leciutko wyczuwalnÂą nutÂą ironii w gÂłosie.. zabrzmiaÂło to dla niego jak z jakiegoÂś opowiadania, cóÂż nigdy siĂŞ z takim czymÂś nie spotkaÂł w Âżyciu to teÂż dziwiÂło go to..
WyczuÂła nutkĂŞ ironii w jego gÂłosie.PrzyjrzaÂła mu siĂŞ dokÂładnie spojrzeniem lodowato zimnych oczu.ChÂłopak za bardzo sobie pozwalaÂł.Nie lubi pyskatych dzieciaków, ale Âżycie nauczyÂło jÂą, Âżeby nie wszczynaĂŚ niepotrzebnie bójek.Jej mistrz mógÂłby siĂŞ wtedy nieÂźle zdenerwowaĂŚ, a to nie byÂłoby za bardzo przyjemne.PostanowiÂła trzymaĂŚ nerwy na wodzy.-Ciekawe...-mruknĂŞÂła do siebie-Wiesz, Âże tak jakby trochĂŞ siĂŞ wywyÂższasz?
Gdy dziewczyna lodowato spojrzaÂła na chÂłopca on sam nie unikaÂł jej wzroku, wpatrzyÂł sie w jej oczy robiÂąc lekko znudzonÂą minĂŞ.. - nie wiem... - zacz¹³ z tym swoim spokojem którym zd¹¿yÂło siĂŞ mu poirytowaĂŚ juÂż kilka osób... - W którym miejscu ta sytuacja jest ciekawa... - ciÂągn¹³ niezmienionym gÂłosem... - ... ani kiedy siĂŞ wywyÂższaÂłem.. - stwierdziÂł caÂłkiem szczerze. On zwyczajnie nie mógÂł poj¹Ì sytuacji gdzie trzeba od kogoÂś uciekaĂŚ i ukrywaĂŚ siĂŞ, dla niego samego coÂś takiego nie miaÂło by sensu, nie lepiej zastawiĂŚ puÂłapkĂŞ? nawet jak nie pojedynczo to z kimÂś? ucieczka nie ma sensu.. - Skoro tak to jednak odbierasz, to Twoja sprawa... ja nie mam zwyczaju wywyÂższaĂŚ siĂŞ nad ÂświeÂżo poznane osoby ani nigdy nie zamierzam przybraĂŚ takiego zwyczaju.. - stwierdziÂł wiedzÂąc, Âże takie wywyÂższanie siĂŞ jest zgubne.. WiedziaÂł sporo jak na swój wiek..
-O rannyyy...-mruknĂŞÂła ciĂŞÂżko pod nosem.Nie miaÂła juÂż pomysÂłu na kontynuowanie tej rozmowy.Dzieciak jak na tak mÂłodego potrafiÂł dogadaĂŚ czÂłowiekowi.-Ucieczka wcale nie jest taka najgorsza...-odparÂła po chwili-Gdy wszystkie wyjÂścia sÂą od razu przegrane, ucieczka moÂże ci wiele daĂŚ... bynajmniej w moim przypadku to wyszÂło na dobre, ale czasami naprawdĂŞ nie ma juÂż Âżadnego wyjÂścia... Âżycie juÂż takie jest... brutalne i gÂłupie, to samo jest z przeznaczeniem... czÂłowiek juÂż z takim siĂŞ rodzi... jego nie da siĂŞ zmieniĂŚ...
ChÂłopiec westchn¹³ cicho i przeczesaÂł sobie dÂłoniÂą wÂłosy od grzywki w tyÂł, zawsze irytowaÂły go w jednym uÂłoÂżeniu przez dÂłuÂższÂą chwilĂŞ - zwÂłaszcza naturalnym.. - Ucieczka moÂże nie jest zÂła ale jaki ma cel? UciekaĂŚ by uciekaĂŚ móc dalej? zastanów siĂŞ.. wystarczy przecieÂż, Âże sprzymierzysz siĂŞ z kimÂś albo najmiesz kogoÂś i koniec udrĂŞki, robisz co zechcesz.. - rzekÂł spokojnie.. - I proszĂŞ CiĂŞ nie mów mi tu o przeznaczeniu bo to jest najwiĂŞksza gÂłupota tego Âświata.. czÂłowiek ma wÂładzĂŞ nad swym Âżyciem i tyle, jeÂśli ktoÂś urodziÂł siĂŞ wysoko to taki juÂż bĂŞdzie, to moÂżna nazwaĂŚ "przeznaczeniem" ale nazywanie sytuacji kiedy biedak stanie siĂŞ bogaty jest po prostu d¹¿eniem do celu.. - rzekÂł spokojnie.. - Dla przykÂładu jakiemuÂś czÂłowiekowi przeznaczone bĂŞdzie umrzeĂŚ z powodu nieznanej dotÂąd choroby, nie da siĂŞ nic zrobiĂŚ? a da siĂŞ, moÂże popeÂłniĂŚ samobójstwo i gówno przeznaczenie ma do tego.. - chÂłopiec rzekÂł gÂłoÂśniej unoszÂąc siĂŞ juÂż lekko po skoĂączeniu jednak westchn¹³ cicho i zamilkÂł..
WestchnĂŞÂła-PrzestaĂą chrzaniĂŚ o tej twojej "teorii" przeznaczenia.Ja wiem swoje... ucieczka w moim przypadku ma na celu nie ciÂągÂłe uciekanie, ale czas... czas na zebranie siÂł i zmierzeniem siĂŞ z poÂścigiem... ty tego nie zrozumiesz, wiĂŞc nawet nie próbuj...kaÂżde wyjÂście z sytuacji jest dobre, jeÂśli potrafisz dobrze je wykorzystaĂŚ...-powiedziaÂła lustrujÂąc go uwaÂżnie wzrokiem.Szczeniak za bardzo siĂŞ mÂądrzy.To widaĂŚ, Âże próbuje pozowaĂŚ na kogoÂś kim nie jest.Te jego filozoficzne gadki potrafiÂą czÂłowieka doprowadziĂŚ do stanu biaÂłej gorÂączki.
- Mogê przestaÌ.. ja po prostu stwierdzam, ¿e nie zgadzam siê z Tw¹ opini¹ i jak widaÌ nikt nikogo nie przekona... - stwierdzi³ ponownie cicho i spokojnie... Wzrok wlepi³ w niebo, na ciemne chmury ci¹gn¹ce siê w niebie, przemieszcza³y siê wolno ale zapewnie nios³y ze sob¹ te¿ d³ugi deszcz.. Ch³opiec nie przej¹³ siê tym jednak..
- Skoro chodzi o czas, nie tracisz go rozmowÂą? - spytaÂł ponownie patrzÂąc na dziewczynĂŞ, z dziwnym spokojem... WiedziaÂł, Âże zaczyna jÂą irytowaĂŚ, cóÂż na wiĂŞkszoœÌ ludzi tak dziaÂłaÂł.. po chwili namysÂłu spytaÂł tylko:
- Ile osób Cie Âściga? - po czym zamilkÂł..
ZaÂśmiaÂła siĂŞ gardÂłowo.-Minimum 10...-odparÂła ze zÂłoÂśliwym uÂśmiechem-Ale teraz juÂż sobie poradzĂŞ, bo nie jestem sÂłabiutkÂą dziewczynkÂą, jakÂą byÂłam wczeÂśniej...teraz juÂż sobie poradzĂŞ...nic mi nie przeszkodzi...-ZapatrzyÂła siĂŞ w zachmurzone niebo myÂślÂąc nad czymÂś gorÂączkowo.Ciekawe czy iloœÌ przeciwników pozostaÂła ta sama?A moÂże coÂś siĂŞ zmieniÂło?Nie potrafiÂła tego odgadn¹Ì.Wie, Âże staÂła siĂŞ mÂścicielem i musiaÂła dokonaĂŚ zemsty, na mordercach rodziców.To jej motto i cel...
- S³abiutka dziewczynka z mocn¹, nie normaln¹ psychik¹ czêsto mo¿e wiêcej ni¿ doœwiadczony shinobi... - stwierdzi³ jednak nie koùczy³ nie chc¹c dr¹¿yÌ tematu.. *¯ycie to nie balet, nie chodzi to o obrotu uniki i walkê, chodzi o zabicie przeciwnika..* - pomyœla³ i westchn¹³.. - Na 10 jednak faktycznie, s³abiutka dziewczyna siê nie nada bo zdarza spostrzec z kim maj¹ do czynienia naprawdê... - stwierdzi³.. - jesteœ strasznie pewna siebie...
RzuciÂła mu peÂłne wrogoÂści spojrzenie-CóÂż, ja juÂż tak mam... nigdy nie obracam siĂŞ z raz obranej drogi i walczĂŞ do utraty Âżycia.-rzekÂła lekko poirytowanym tonem.Szczeniak juÂż za bardzo d¹¿yÂł temat, i radziÂłaby mu zaprzestanie tego bo moÂże tego gorzko ÂżaÂłowaĂŚ.Nie jest dzisiaj w nastroju do walki i sprzeczek, ale moÂże zrobiĂŚ wyjÂą tek, gdy jÂą do tego zmusi, ale z caÂłego serca nie chciaÂłaby.
- Masz jak masz.. widzĂŞ jednak, Âże "Nie chce Ci siĂŞ" o tym gadaĂŚ.. - stwierdziÂł podnoszÂąc kamyczek obok miejsca gdzie siedziaÂł oparty o pieĂą wielkiego drzewa. - WiĂŞc moÂże o czymÂś innym.. -zacz¹³ zastanawiajÂąc siĂŞ o czym moÂżna by tu rozmawiaĂŚ.. - JesteÂś osobÂą która woli czyniĂŚ czy obserwowaĂŚ? - spytaÂł...
Podrzuca³ lekko kamieniem w swej d³oni a¿ zacz¹³ przerzucaÌ go miêdzy jedn¹ rêk¹ i drug¹, nie wiedzia³ zwyczajnie co zrobiÌ z rêkoma..
Zdecydowanie czyniĂŚ-odpowiedziaÂła jak na przesÂłuchaniu.CieszyÂła siĂŞ, Âże w koĂącu zmieniÂł temat, nie chciaÂła opowiadaĂŚ mu caÂłego swojego Âżyciorysu.Zdecydowanie do niej pasujÂą czyny niÂż obserwacja.Jest osobÂą która woli dziaÂłaĂŚ niÂż tylko staĂŚ i przyglÂądaĂŚ siĂŞ.Zawsze rwie siĂŞ do przodu i wykonuje dane jej rozkazy i polecenia.Ten typ tak ma, trzeba jej to przyznaĂŚ.
- Yhym... - mrukn¹³ na znak, Âże zrozumiaÂł . nie wiedzÂąc czemu wszyscy ludzie jakich spotkaÂł ostatnio rwÂą siĂŞ do dziaÂłania.. cóÂż.. po co to wszystko? Po co zbieraĂŚ siÂły pokonujÂąc wszystkich by potem jako najsilniejszy czÂłowiek odpocz¹Ì, moÂżna odpoczywaĂŚ i bez tego, caÂła droga jest zbĂŞdna.. Kamyk w koĂącu wylÂądowaÂł w prawej dÂłoni chÂłopca a on rzuciÂł nim gdzieÂś w bok w Âżadnym wypadku nie mogÂąc ugodziĂŚ dziewczyny.. Kamyk odbiÂł siĂŞ od drzewa i potoczyÂł gdzieÂś po drodze przy której siĂŞ znajdowali...
WestchnĂŞÂła.ZamierzaÂła zadaĂŚ mu pytanie na które próbuje znaleŸÌ odpowiedÂź-Powiedz, dlaczego ludzie oddajÂą Âżycie za tego kogo kochajÂą?-To pytanie rozbrzmiewaÂło jej w gÂłowie od dawna.Nikt nie chciaÂł jej na to odpowiedzieĂŚ.A chce poznaĂŚ jÂą.Nie rozumie tego, ale usilnie próbuje, ale na razie bez skutku.MoÂże chociaÂż on da jej jak¹œ, nawet maÂło znaczÂącÂą wskazówkĂŞ, a ona sama juÂż do reszty dojdzie.
- Odpowiedzi jest chyba duÂżo... - zacz¹³ sam nie wiedzÂąc skÂąd siĂŞ u niego wzi¹³ taki styl rozmów.. - Jedni nie doceniajÂą siebie samych, sÂądzÂą, Âże druga osoba moÂże osiÂągn¹Ì wiĂŞcej. ten przykÂład mym zdaniem akurat jest gÂłupi ale cóÂż... - przerwaÂł na chwilĂŞ by zaczerpn¹Ì oddech - Drudzy chcÂą siĂŞ jakoÂś wyróÂżniĂŚ w oczach kochanej osoby... - rzekÂł i przeszedÂł do gÂłównego przykÂładu... - no a wiĂŞkszoœÌ ludzi em.. wiesz jak to jest jak ktoÂś umrze lub odejdzie? ogromny Âżal napeÂłnia TwÂą duszĂŞ i CiaÂło, niejednokrotnie wiĂŞkszy od tortur, ludzie chcÂą tego unikn¹Ì, wbrew pozorom oni zrzucajÂą cierpienie na ukochanÂą osobĂŞ, niech ona cierpi, dla mnie to za trudne... przez to jednak okazujÂą jak wiele ta osoba jest dla nich warta.. - skoĂączyÂł znajdujÂąc drugi kamyk, patrzyÂł na niebo, nie na dziewczynĂŞ, zastanawiaÂł siĂŞ nad czymÂś, nad ludÂźmi których znaÂł..
-Takiej odpowiedzi szukaÂłam-powiedziaÂła bardziej do siebie niÂż do niego. WyjĂŞÂła z torby maÂłe zdjĂŞcie i zaczĂŞÂła przypatrywaĂŚ mu siĂŞ.-Masz rodzinĂŞ?-spytaÂła.Rodzina... dla niej prawie nieznane sÂłowo... miaÂła, ale niestety zostaÂła jej odebrana, na zawsze naznaczajÂąc jÂą piĂŞtnem mÂściciela.ChciaÂła wiedzieĂŚ, czy ten chÂłopak, który gada filozoficzne gadki ma jak¹œ rodzinĂŞ.Ona jÂą straciÂła, gdy byÂła mÂłodsza od niego.
- RodzinĂŞ hymm... - zamyÂśliÂł sie na dÂłuÂższÂą chwilĂŞ patrzÂąc w niebo. Kamyczek który zdoÂłaÂł podnieœÌ rzuciÂł jak poprzedni w drzewo... - Nie wiem wÂłaÂściwie... - rzekÂł cicho... - Do niedawna przynajmniej miaÂłem starszÂą siostrĂŞ, jednak em.. pewne powody sprawiÂły, Âże odeszÂła i wiĂŞcej jej nie widziaÂłem, nie wiem czy Âżyje... - stwierdziÂł unoszÂąc drugi kamyk którym równieÂż rzuciÂł w drzewo, chybiÂł tym razem a kamyk poleciaÂł gdzieÂś dalej miĂŞdzy drzewami.. Nie chciaÂł mówiĂŚ dziewczynie o tym, jak to jego siostra poszÂła na misjĂŞ, zginĂŞÂła i umawiajÂąc siĂŞ z diabÂłem wróciÂła przeklĂŞta, opĂŞtana w czĂŞÂści, z poÂłowÂą obcej duszy... nie wiedziaÂł czy Âżyje jeszcze bo robiÂła ostatnio "dziwne" rzeczy... CóÂż, Âżyje czy nie Âżyje czy to jeszcze jego siostra?.. nie wiedziaÂł... szukaÂł by jej moÂże dla odpowiedzi ale to nie w jego stylu, ma inne podejÂście do Âżycia. On liczy na przypadek, skoro podróÂżuje to kiedyÂś jÂą spotka, juÂż raz wÂłaÂśnie mu sie udaÂło, u bram konohy szukajÂąc medyka dla rannego znajomego, ona takim szczĂŞÂśliwie byÂła, wtedy jakoÂś siĂŞ kontrolowaÂła.. wtedy...
UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ smutno. Nie chciaÂła juÂż dalej rozkopywaĂŚ tego tematu.Ona teÂż miaÂła rodzinĂŞ, dawno temu, zanim staÂła siĂŞ mÂścicielem.WstaÂła z kamienia.MiaÂła doœÌ rozmowy.-Wybacz mi ale muszĂŞ juÂż iœÌ.....-powiedziaÂła i powoli ruszyÂła w drogĂŞ powrotnÂą do wioski.OdwróciÂła siĂŞ-Bardzo miÂły z ciebie chÂłopak....-po tych sÂłowach zaÂłoÂżyÂła maskĂŞ i znikÂła miĂŞdzy drzewami.
Aru patrzyÂł w milczeniu jak dziewczyna odchodzi.. oddychaÂł cicho czekajÂąc aÂż zniknie.. Wtedy teÂż spojrzaÂł na niebo. I odpowiedziaÂł na ostatnie sÂłowa dziewczyny: - jak dla kogo... - uÂśmiechn¹³ siĂŞ nastĂŞpnie i uniósÂł kolejny kamyk... wznowiÂł rzucanie w drzewa z braku lepszego zajĂŞcia..
Po pewnym czasie wstaÂł i odeszedÂł znikajÂąc miĂŞdzy drzewami. [nmm]
ChÂłopak dobiegÂł do lasu. BiegÂł przez to miejsce doœÌ szybko. OmijaÂł wszelkie drzewa, których byÂła tutaj masa, lecz byakugan robiÂł swoje i pomagaÂł mu nie waln¹Ì gÂłowÂą w drzewo. BiegÂł bardzo szybko, a jego oczom juÂż pokazaÂło siĂŞ ÂświatÂło. BiegÂł w stronĂŞ okoliĂŚ oto bo to wÂłaÂśnie tam byli widziani wrodzy Ninja.

<NMM>
O w ten oto ciekawy sposób, osoba pochylonego szatyna pojawiÂła siĂŞ na dróÂżce. RozglÂądaÂła siĂŞ, to tu, to tam, pytajÂąc siĂŞ po co jej ten caÂły kram.
MruknĂŞÂła coÂś niezrozumiale,
po czym, ku swej zgubie lub chwale,
dzielnie naprzód ruszyÂła,
aÂż bosa stopa jÂą parzyÂła.
DotarÂła do brzegu lasu,
lecz, by nie wydaĂŚ z siebie haÂłasu,
skrĂŞciÂła na poÂłudnie.
Niestety, do celu pisane by³o d¹¿yÌ jej ¿mudnie.
SpojrzaÂła na swe rĂŞce,
a Âże mĂŞki swej, przeÂżywaĂŚ nie chciaÂła wiĂŞcej,
wróciÂła siĂŞ do rozstajów
i udaÂła siĂŞ w kierunku wilgotnego gaju.

<NMM>

(nudzi mi siĂŞ)
Kobieta na chwilĂŞ zostawiÂła CiĂŞ samego, znikajÂąc w kuchni.
-Powinno siĂŞ Âściemnic za jakieÂś 2-3 godziny-usÂłyszaÂłeÂś z kuchni.
Po kilku minutach kobieta wyszÂła z kuchni i staneÂła przed tobÂą, z niewielkim bukÂłakiem w dÂłoniach i z tryumfalnym uÂśmiechem na ustach.
-W tym powinno Ci byc Âłatwo nieÂśc wodĂŞ... wylac teÂż siĂŞ bĂŞdzie daÂło szybko.-powiedziaÂła, podajac ci bukÂłak.
- Dobrze... poczekam na zewnÂątrz aÂż siĂŞ Âściemni a potem wyruszĂŞ do obozu bandytów

Sokaris zÂłapaÂł bukÂłak w obie dÂłonie i wyszedÂł na zewnÂątrz. UsiadÂł na byle jakim kamieniu i spojrzaÂł w stronĂŞ lasu..... SiedziaÂł bez ruchu i czekaÂł na nadchodzÂącÂą noc.

*Mam nadziejĂŞ Âże wszyscy bĂŞdÂą w namiotach gdy dotrĂŞ do obozu*
//Rusz to trochĂŞ, bo do Euro 2012 bĂŞdziemy tÂą misje robic, jak bĂŞdziesz mi pisal, Âże siedzisz sobie na kamieniu... poza tym obóz jest 3 godziny drogi stÂąd.. wiĂŞc nie masz raczej po co czekac..//
Siedzia³eœ sobie na kamyku jak¹œ godzinê, a¿ wreszcie kobieta wysz³a z domku.
-Przepraszam, Âże ci przeszkadzam, ale moje krowy siĂŞ tutaj paÂśc powinny, a ty mi je pÂłoszysz... nie miaÂłeÂś czasem czegoÂś do zrobienia?-zapytaÂła siĂŞ ironicznie kobieta, raczej niezbyt subtelnie dajÂąc Ci do zrozumienia, ÂżebyÂś sobie poszedÂł...
weszla w koncu na tereny konoha.
Poslugujac sie sciezka, o ktorej malo kto pamieta jakas magiczna moc, ciagnela ja do przodu.
Dziwne jeszcze , ze nikt jej nie zauwazyl.
Kiedys slowo Akatsuki, wypowiadano z obrzydzeniem i ze strachem, ach.. te czasy...
Szla dalej , zastanawiajac sie nad tym co ja czeka na koncu drogi.

nmm
//Tylko my nie prowadzimy jedenj misji ale ciÂąg kilku które utworzÂą przygodĂŞ wiĂŞc mi siĂŞ nie Âśpieszy//

Sokaris zimno spojrzaÂł na kobietĂŞ.
- JeÂśli chcesz mieĂŚ z gÂłowy tych bandytów to zajmij siĂŞ swoimi sprawami. Ja wiem kiedy mam wyruszyĂŚ i co robiĂŚ....
Po tych jakÂże zimnych sÂłowach Shinobi pochyliÂł gÂłowĂŞ i udawaÂł Âże nie widzi i nie sÂłucha wÂłaÂścicielki domu. Gdy zaczĂŞÂło siĂŞ ÂściemniaĂŚ Sokaris wstaÂł i wyruszyÂł do obozu bandytów.
*Czy ta kobieta nie rozumie ¿e puŸn¹ noc¹ naj³atwiej bêdzie mi siê zakraœÌ do obozu ?*
DotarÂłeÂś wreszcie do obozu. ByÂło juÂż tak ciemno, Âże pod koniec drogi ledwie widziaÂłeÂś gdzie idziesz... Obóz wyglÂądaÂł tak jak na mapie. Namioty otaczaÂły pÂłonÂące ognisko. Nigdzie nie widziaÂłeÂś za to bandytów.
Byc moÂże ÂśpiÂą w namiotach? A moÂże czajÂą siĂŞ w zasadzce, aby zaatakowac CiĂŞ z zaskoczenia? Tego nie wiedziaÂłeÂś, ale na pewno wkrótce siĂŞ dowiesz...
Sokaris zaczaiÂł siĂŞ w krzakach obserwujÂąc wszystko do o koÂła. StaraÂł siĂŞ robiĂŚ kaÂżdy ruch jak najciszej moÂżna i próbowaÂł wyszukaĂŚ w ciemnoÂściach bandytów. JeÂśli nie zauwaÂży ani jednego wyciÂąga naczynie z wodÂą które wczeÂśniej dostaÂł od kobiety i rzuca nim w ognisko. Stara siĂŞ zrobiĂŚ to jak najprecyzyjniej . JeÂśli zaÂś zauwaÂży jakiegoÂś czÂłowieka czeka na moment w którym bandzior podejdzie dosyĂŚ blisko i bĂŞdzie moÂżna wyprowadziĂŚ w jego stronĂŞ Âśmiertelny atak w okolice gardÂła aby nie wydaÂł z siebie Âżadnego dÂźwiĂŞku(kunaiem).
Zmêczonym krokiem, powoli opuszcza t¹ lokacjê. Egzamin by³ bardziej wyczerpuj¹cy ni¿ siê spodziewa³. Mimo prostego rozwi¹zania, zachowa³ siê jak nowicjusz, a jednak zaliczy³. Tak czy owak, przy konfrontacji z innymi Shinobi, wypad³ doœÌ marnie, wiêc to nie by³ odpowiedni moment, spoczêcia na laurach... Tak czy owak, zmierza³ ku wyjœciu...

[nmm]
SchowaÂłeÂś siĂŞ w krzakach i obserwowaÂłeÂś. W zasiĂŞgu wzroku nikogo nie byÂło, wiĂŞc rzuciÂłeÂś naczyniem w ogieĂą. TrafiÂłeÂś, nie przewidziaÂłeÂś jednak jednego - W tym momencie najpierw usÂłyszaÂłeÂś syk parujÂącej wody a potem krzyki w namiocie. Co prawda ognisko zgasÂło, i jest caÂłkiem ciemno, ledwie co widzisz, jednak caÂły obóz jest juÂż pewnie na nogach... musisz dziaÂłac szybko.
Sokaris przykucn¹³ i zÂłoÂżyÂł bÂłyskawicznie klika piĂŞczĂŞci, przyÂłoÂżyÂł rĂŞkĂŞ do ziemi (Muchiyose no Jutsu x2 aby zwiĂŞkszyĂŚ iloœÌ owadów) i wypuÂściÂł z swojego ciaÂła mnóstwo robactwa ÂżywiÂącego siĂŞ chakrÂą. Owady rozlazÂły siĂŞ po calym obozie gryzÂąc i wysysajÂąc chakrĂŞ z kaÂżdego kogo napotkajÂą. Shinobi wstaÂł i przyglÂądaÂł siĂŞ ,,masakrze''. ( Nadal stara siĂŞ byĂŚ niezauwaÂżonym)
//JesteÂśmy na frm na bie¿¹ce z tematem ,,matrixujÂących'' klanów. TakÂże nie mogĂŞ uznac atakowania robakami z Muchiyose. Do tego jest inna technika, której nie masz. Muchiyose moÂżesz tylko przyzwac sobie owady, tzn jest podstawÂą innych technik klanu Aburame.//

WypuÂściÂłeÂś swoje owady na caÂły obóz, jednak nie byÂłeÂś jeszcze na tyle sprawnym uÂżytkownikiem swego Kekkei Genkai, aby pokonac nimi przeciwników. Robale rozlazÂły siĂŞ po caÂłym obozie, powodujÂąc zamieszanie. DziĂŞki temu bandyci jeszcze CiĂŞ nie znaleÂźli, jednak widzisz juz w mroku ich sylwetki, gdy CiĂŞ szukajÂą...
Sokaris wykonaÂł kilka pieczĂŞci i nagle owady zamieszkujÂące jego ciaÂło zaczĂŞÂły z niego wychodziĂŚ. UstawiaÂły siĂŞ obok jeden na drugim tworzÂąc wiernÂą kopiĂŞ. Gdy klon byÂł juÂż gotowy Sokaris ruszyÂł na przeciwników. W obu dÂłoniach trzymaÂł kunaie i staraÂł siĂŞ szybko eliminowaĂŚ nimi przeciwników. JeÂśli zobaczy Âże ktoÂś mierzy do niego z Âłuku stara siĂŞ rzuciĂŚ w niego kunaiem i trafiĂŚ w okolice szyi. Potem wyciÂąga kolejny kunai i wkÂłada go na miejsce wyrzuconego.
[color=lime]Powrociles do kobiety, zabierajac ze soba znalezione rzecz...

-Ohayo. skoro wracasz, to rozumiem, ze problem zalatwiony... masz tutaj swoja nagrode-powiedziala, wreczajac Ci pieniadze...

wykonana misja C
-5pkt na staty
-25 pch
-300yen
PĂŞdziÂłem z Oto-Gakure do wioski liÂścia. Z niej chciaÂłem siĂŞ udaĂŚ do Taki-Gakure. PostanowiÂłem iœÌ przez Las zetsumei. CaÂły czas biegÂłem w kierunki liÂścia, a po drodze sÂłuchaÂłem Âśpiewu ptaków i szelestu drzew.
<NMM>
Zapomniana droga przez las, a dziewczynie wydawaÂło siĂŞ, Âże przechodziÂło tĂŞdy wiele razy stado pokaÂźnych sÂłoni. WywnioskowaÂła to nie tylko z poÂłamanych gdzieniegdzie drzew, ale porozrzucanych Âśmieci, nie zabranych przedmiotów (raz znalazÂła jeansy na ga³êzi topoli) i tym podobnych skutków dziaÂłalnoÂści czÂłowieka.

WybierajÂąc siĂŞ do Amegakure, Arisa obmyÂślaÂła swój nastĂŞpny krok jakim byÂła misja wÂłaÂśnie w tejÂże wiosce. MogÂła uÂżyĂŚ swojego daru przemawiania nie tylko ustami, ale caÂłym ciaÂłem, jednak to mijaÂłoby siĂŞ z celem. Powinna kogoÂś zabiĂŚ, Âżeby byÂło zabawniej.
NMMT
ByliÂśmy coraz bliÂżej celu. PomyÂślaÂłem Âże przyda siĂŞ obgadaĂŚ strategiĂŞ na wypadek jakiegoÂś niespodziewanego "wypadku".
-ZmieniÂłeÂś siĂŞ we mnie... Ale czy to aby dobry pomysÂł? Konoha ma sposoby na sprawdzenie czy dana osoba jest tÂą za która siĂŞ naprawdĂŞ podaje... Ale zostawiajÂąc nawet ten temat. Co planujesz zrobiĂŚ jak juÂż bĂŞdziemy w Âśrodku? Ciebie pewnie bĂŞdÂą próbowali pod eskortÂą wstawiĂŚ do klatki a mnie zrewidowaĂŚ. Chyba Âże oczekujesz iÂż nikogo nie bĂŞdzie w domu. -ZagadaÂłem do Orikimaru wci¹¿ utrzymujÂąc odpowiednie tempo.
Hmm nad tym jeszcze nie myÂślaÂłem odpowiedziaÂłem do Mitsuhide, myÂślÂąc, Âże "zgasze" go na kilka minut. RównieÂż nie zwalniaÂłem tempa, wÂłaÂściwie to chwilami przyÂśpieszaÂłem. PróbowaÂłem zapamiĂŞtaĂŚ kaÂżdy centymetr ten drogi aby pamiĂŞtaĂŚ którÂą drogÂą wróciĂŚ. Po kilku minutach ciÂągÂłego chodu zauwaÂżyÂłem brame. PrzyÂśpieszmy i wyjdÂźmy wreszcze z tego h... lasu szepn¹³em poczym zacz¹³em biec.

NMM
OdpowiedÂź Orikimaru mnie nie zadowoliÂła ale wyczuÂłem w tonie jego gÂłosu Âże nie chce o tym rozmawiaĂŚ. "Heh... Pewnie jak zwykle siĂŞ za bardzo tym przejmujĂŞ, mam przynajmniej okazjĂŞ odwiedziĂŚ wioskĂŞ."
Pod¹¿aliœmy dalej przez las.
<NMM>
Akahito biegÂł w stronĂŞ wyjÂścia z lasu, a za razem wejÂścia do Konohy. MiaÂł ochotĂŞ zjeœÌ ciepÂłe Ramen i odwiedziĂŚ dawnÂą nauczycielkĂŞ. Zatem przyspieszyÂł kroku. MijaÂł wiele dziwnych zwierzÂąt, które na szczĂŞÂście nie miaÂły ochoty go zaatakowaĂŚ.
SzedÂłem w stronĂŞ wyjÂścia z lasu lekko skoÂłowany po ostatniej misji. Faktem jest, Âże byÂłem trochĂŞ rozaregulowany i zmĂŞczony po walce z 50 wilkami. Teraz kierowaÂłem siĂŞ spokojnym krokiem w stronĂŞ wioski, gdzie miaÂłem zamiar coÂś przekÂąsiĂŚ, po czym wróciĂŚ wypoczywaĂŚ w domu.

<NMM>
Metsuri szÂła wolnym krokiem przez las, [cenzura] jakichÂś dziwnych dÂźwiĂŞków, jednak takowych nie usÂłyszaÂła. IdÂąc dalej myÂślaÂła o tym jak bĂŞdzie wyglÂądaĂŚ Konoha "Tak dawno w niej nie byÂłam, Âże nie pamiĂŞtam jak ona wyglÂąda " PomyÂślaÂła Metsuri.

NMM

Dodane po 68 godzinach 39 minutach:

Metsuri, wracaÂła tÂą samÂą drogÂą, którÂą tu przybyÂła. "Oh juÂż czujĂŞ tÂą parĂŞ z ÂłaÂźni, w sumie dawno z nikim nie rozmawiaÂłam, nie liczÂąc tego straÂżnika, moÂże chociaÂż raz bĂŞdĂŞ miÂła, jeÂżeli ktoÂś mnie zaczep...", Metsuri myÂślaÂła i poganiaÂła samÂą siebie.

NMM
Nagle pojawiliÂście siĂŞ w Lesie Zetsumei, byÂło tutaj bardzo ciemno a wokóÂł was peÂłno zaroÂśli, i caÂły czas przez wasze oczy coÂś przebiegaÂło, przelatywaÂło i pod nogami coÂś wychodziÂło i siĂŞ chowaÂło nagle facet rzekÂł
- Oho to nie to miejsce, musimy znaleŸÌ siĂŞ tam gdzie jest ten potwór,a moÂże on tutaj jest poszukajmy dobrze.
W jednym momencie byÂłem sobie w ogródku za domkiem, a teraz jestem gdzieÂś w lesie.. Nie wiedziaÂłem co to za las, nigdy tu nie byÂłem. Typ powiedziaÂł, Âże to nie to miejsce, ale chce ÂżebyÂśmy poszukali.
- No dobra, to idziemy... - powiedzia³em, po czym wyci¹gn¹³em z sakiewki dwa no¿e kunai i zacz¹³em iœÌ przed siebie, rozgl¹da³em siê dooko³a, by³em czujny i przygotowany na ewentualny atak.
Gdy sobie tak powoli szliÂście nagle przed waszymi oczami jakby jakieÂś plÂącze przeleciaÂły przez drogĂŞ. A wiĂŞc nic szliÂście dalej, aÂż nagle znów przed wami stan¹³ jakiÂś potwór

- Dobra dalej nie pójdziecie a ty dziadku pójdziesz ze mnÂą ale pierw zaÂłatwiĂŞ chÂłopaka - rzekÂł ten potwór
- To on to on ten jeden co mnie szuka szybko Âłap go bo przenieœÌ siĂŞ nie mogĂŞ popsuty zegar. - nawet nie wiedziaÂłeÂś kiedy ale przed twoimi oczami zacz¹³ siĂŞ rozprzestrzeniaĂŚ ÂżóÂłty gaz usypiajÂący a ty dostaÂłeÂś jednych jego pnÂączy w twarz i odleciaÂłeÂś na jakieÂś 5 metrów. Potwór szybko znalazÂł siĂŞ obok faceta i wzi¹³ go pod pachĂŞ uciekajÂąc.
Kolejny?.. OberwaÂłem czymÂś i nieÂźle odleciaÂłem. ZobaczyÂłem, Âże wzi¹³ goÂścia pod pachĂŞ i zacz¹³ wiaĂŚ. ZobaczyÂłem dziwny gaz, gdy byÂłem po za jego zasiĂŞgiem, wzi¹³em g³êboki wdech i zacz¹³em biec w ruchu zawiÂązywaÂłem pieczĂŞci, w mojej dÂłoni pojawiÂł siĂŞ ten sam miecz którym walczyÂłem ze skorpionem. CzekaÂłem aÂż potwór wybiegnie z dymu, wtedy zaczynam normalnie oddchaĂŚ.
- Ej ty... patafianie!.. MiaÂłeÂś mnie zaÂłatwiĂŚ!.. Co z tobÂą?.. Boisz siĂŞ?.. - miaÂłem nadziejĂŞ na sprowokowanie go. JeÂśli siĂŞ nie uda biegnĂŞ za nim z peÂłnÂą szybkoÂściÂą i wykonujĂŞ ciĂŞcie w jego nogi, a raczej macki. SÂą cienkie wiĂŞc powinny odpaœÌ szybko. JeÂśli siĂŞ zatrzyma robiĂŞ to samo. Gdy bĂŞdzie nieÂźle spowolniony wyciÂągam z sakiewki 3 kunaie i zaczynam na niego szarÂżowaĂŚ, gdy jestem jakieÂś 4 metry od niego rzucam jeden po drugim, celujĂŞ w Âłeb, on bĂŞdzie zajĂŞty shurikenami, wtedy ja wykonujĂŞ Âślizg po ziemi uderzam go mocnym kopniĂŞciem od doÂłu ku górze, tak aby wybiĂŚ go w powietrze, wtedy szybko wstajĂŞ, wyskakujĂŞ, biorĂŞ bardzo szeroki zamach i wykonujĂŞ pionowe ciĂŞcie wzdÂłuÂż ciaÂła potwora, jako Âże jest w powietrzu nie bardzo moÂże unikaĂŚ ciosów, wiĂŞc jest wystawiony na atak. Z tego ci widzĂŞ to raczej jest jak¹œ roÂślinÂą. A jak wiemy roÂśliny, a tym bardziej zielone, nie sÂą odporne na ciĂŞcia, wiĂŞc taki atak powinien zakoĂączyĂŚ walkĂŞ. Potem biorĂŞ typka który zleciÂł mi zadanie i odprowadzam go na bezpiecznÂą odlegÂłoœÌ.
Potwór nie poruszaÂł siĂŞ normalnie tylko owijaÂł swoimi mackami jako rĂŞce o drzewa, i tak szybciej siĂŞ poruszaÂł. Ale gdy usÂłyszaÂł Âże zacz¹³eÂś gadaĂŚ Âże miaÂł ciebie zaÂłatwiĂŚ tochĂŞ siĂŞ wkurzyÂł, odÂłoÂżyÂł faceta i rzuciÂł w ciebie czymÂś ostrym w porównaniu do Shurikenów ale Âże ty nie byÂłeÂś przygotowany na atak wiĂŞc trafiÂło ci w rĂŞkĂŞ a raczej drasnĂŞÂło, gdy Kunaie leciaÂły w jego stronĂŞ nagle swojÂą gÂłowĂŞ zamkn¹³ w jakiejÂś twardej kopule (coÂś jak miaÂł Zetsu) i Kunaie siĂŞ tylko wbiÂły. I gdy biegÂłeÂś na niego zÂłapaÂł on ciĂŞ jednÂą mackÂą za nogi do góry nogami i zacz¹³ tobÂą machaĂŚ.
Gdy zielona poczwara zaczĂŞÂła mnÂą machaĂŚ, nieÂźle siĂŞ wkurzyÂłem. Zacisn¹³em dÂłoĂą na mieczu aby broĂą boÂże nie wypadÂł mi z rÂąk, biorĂŞ szeroki zamach i ucinam macki w których mnie trzymaÂł. SpadajÂąc robiĂŞ obrót i stajĂŞ na nogach. WykorzystujÂąc to, Âże przeciwnika powinien sparaliÂżowaĂŚ ból po odciĂŞciu koĂączyny szybko do niego podbiegam i wbijam miecz w korpus.. a raczej coÂś przypominajÂącego korpus i podrywam ostrze do góry rozrywajÂąc jego ciaÂło. Nawet jeÂśli uda mi siĂŞ tylko dÂźgn¹Ì go, to i tak powinien zgin¹Ì poniewaÂż zostanie zamroÂżony, zarówno na zewnÂątrz jak i wewnÂątrz..

//Aisu koutesu z poprzedniej tury: 1580-280=1300pch//
Gdy odci¹³eÂś pnÂącze jako rĂŞkĂŞ potworowi ten zawyÂł z bólu i zakoĂączyÂłeÂś jego ciĂŞÂżki Âżywot. Facet wstaÂł i znów zacz¹³ klaskaĂŚ
- No Âładnie Âładnie, teraz widzĂŞ Âże mogĂŞ na tobie polegaĂŚ i nie muszĂŞ siĂŞ baĂŚ jeszcze wiĂŞkszych i gorszych stworzeĂą na które na potkamy. Chyba moÂżemy ruszaĂŚ dalej bo zauwaÂżyÂłem jakieÂś stare drzewa i liÂście chodÂź poszukamy jakiÂś Âśladów. - i ruszyliÂście dalej w g³¹b ciemnego lasu. //Opisz jak szukasz potwora lub Âśladów jakiÂś.//
Gdy potwór padÂł wyciÂągn¹³em z niego swoje shurikeny i wrzuciÂłem do sakiewki.. W koĂącu broĂą piechotÂą nie chodzi, wiĂŞc trzeba oszczĂŞdzaĂŚ. ZawiesiÂłem miecz na plecach, moÂże siĂŞ jeszcze przydaĂŚ, a raczej na pewno. No wiĂŞc dobrze, szukamy dalej. SzliÂśmy sobie spokojnie tÂą samÂą dróÂżkÂą, patrzyÂłem pod nogi, moÂże zauwa¿ê jakieÂś podejrzane Âślady, a zarazem rozglÂądam siĂŞ po lesie dookoÂła.
- HEeej potworku gdzie jesteÂś?.. PrzyszÂła przekÂąska, mam tutaj pana od podróÂży w czasie! - chciaÂłem go sprowokowaĂŚ, byÂłem gotów na atak. Lepiej Âżeby wyskoczyÂł gdy siĂŞ go spodziewam niÂż jakbyÂśmy mieli wpaœÌ w puÂłapkĂŞ. CiÂągle siĂŞ wydzieraÂłem, za razem rozglÂądajÂąc siĂŞ i dokÂładnie patrzÂąc pod nogi. ZastanawiaÂłem siĂŞ do dalej..
- Pan teÂż szukaj jakby co. - powiedziaÂłem do goÂścia, nie chciaÂłem Âżeby tylko szedÂł za mnÂą i dzwoniÂł jajami. OczekujĂŞ jakiejÂś pomocy sam przecieÂż wszystkiego nie zrobiĂŞ. Nadal krzyczaÂłem.. to byÂło dziwne, wywoÂływanie potwora który w kaÂżdej chwili moÂże nas zabiĂŚ. Mimo to darÂłem siĂŞ jak szalony. RozbolaÂło mnie gardÂło wiĂŞc na jakiÂś czas daÂłem sobie spokój i oddaÂłem siĂŞ poszukiwaniom wzrokowym.
No tak lepiej mieĂŚ broni wiĂŞcej przy sobie, no wiĂŞc szedÂłeÂś dalej wzdÂłuÂż Âścieszki razem z facetem
- No chyba tutaj nic nie znajdziemy moÂże przejœÌ dalej - gdy facet to rzekÂł ruszyliÂście dalej i zamiast ciemnej dróÂżki i drzew wokóÂł was nagle pojawiÂła siĂŞ pustynia z palmÂą.

//Tu <nmm> a teraz pisz Tu
Skapnêliœmy siê, ¿e raczej nikogo tutaj nie znajdziemy. Jakiœ czas po poszukiwaniach i bezsensownym wydzieraniu siê, zrozumia³em, ¿e raczej nic ju¿ tutaj nie znajdziemy. W³aœnie w tej samej chwili goœÌ powiedzia³, ¿e ruszamy dalej i ¿e tutaj nic nie znajdziemy, no wiêc dobrze. Znudzonym, powolnym krokiem podszed³em do niego, z³apa³em go za rêkê, po chwili zniknêliœmy, z moich oczu zniknê³a ciemna, leœna droga...

<NMM i goÂścia od podróÂży w czasie>
Kai dostał się bez szwanku aż tu, oby tak dalej. Szedł drogą przez las, który według niektórych był niebezpieczny, jednak nie według Kaia. " Co tu może być niebezpieczne ? Muchy ? " Szedł dalej. Gdy znalazł się na skraju drogi, przystanął na chwilę, widząc mury. W sumie dla kogoś takiego jak on nie były one żadną przeszkodą, Kai potrafił chodzić po ścianach, nie za pomocą samej chakry, tak jak to robi większość ninja, on wykorzystuje do tego celu siły magnetyczne, które przyciągają go do muru, jakkolwiek śliski i stromy by on nie był. Ruszył dalej w stronę Wielkiej bramy.

NMM
Droga była coraz bardziej ciemna i kręta jednak dzięki doskonałemu węchu młody Inuzuka nie obawiał się przeszkód dla bezpieczeństwa stworzył wodnego klona i na grzbiecie Hotaru ruszyli dalej nie mając żadnych problemów z pokonaniem trasy do domu.
Tak leciałem, leciałem i leciałem, aż w końcu uświadomiłem sobie że nie wiem po co tu przyleciałem. Postanowiłem poobserwować okolicę z lotu ptaka, gdyż był to najpiękniejszy widok. Obserwowałem czy nie dzieje się nic dziwnego, czy jakaś walka jest wokół nas.
Kiedy tak spokojnie leciałeś i patrzyłeś na teren z lotu ptaka, nagle zauważyłeś że tuż za tobą pojawił się sokół, musiał cię gonić już przez długi czas, ale dopiero teraz zdołał się do ciebie zbliżyć, po chwili usiadł ci na ramieniu, widać było że jest bardzo wyczerpany. Przy nodze miał zamieszczoną karteczkę, co było już tradycją w takowych przesyłkach.

Cytat: PILNE ZLECENIE : Otrzymaliśmy informację że gdzieś w lesie Zetsumei znajduję się grupa zbiegłych bandziorów, nie znamy dokładnych informacji, jednak jest tam nasz zwiadowca, w okolicach zapomnianej drogi, prosimy aby osoba do której dotrze wiadomość pomogła nam, zostanie hojnie wynagrodzona

Ptak widocznie doleciał tylko do ciebie, a i tak był już wykończony, widać że nie miał siły już lecieć. Zbieg okoliczności ? A może przeznaczenie. Nie wiesz, wiadomo tylko że to ty jesteś tym który odczytał tą wiadomość.
Nareszcie się coś wydarzy... na to czekałem od dawna pomyślałem zlatując na bezpieczną wysokość aby dotykać czubków drzew. Rozglądałem się po okolicy gdzie znajduje się ta banda rabusiów, aby móc nareszcie coś wysadzić. Po kilku godzinnym siedzieniu na ptaku i rozglądaniu się po okolicy, zacząłem się rozciągać, gdyż czułem jak prawie całe moje ciało zdrętwiało.
Kiedy leciałeś tak z dużą prędkością, na wysokości czubków drzew, i zacząłeś się rozglądać, co dobrym pomysłem nie było lecąc przy tej prędkości, gdyż przy rozciąganiu nie zauważyłeś tego iż zaczyna się kilka wyższych drzew, odruchowo zacząłeś wykonywać manewry na twoim ptaku, który omijał drzewa, jednak ty zachaczyłeś o gałąź, przez co spadłeś z niego, i gdyby nie to iż zawiesiłeś się na pobliskim drzewie, które miało dość liści i gałąź dość mocną aby nie pękła iż skończyłeś tylko z lekko potłuczoną ręką... jednak to wydarzenie miało swój plus, gdyż niedalego ciebie nastąpił jakiś wybuch, ciekawe jaka jest jego przyczyna.
Postanowiłem to sprawdzić. Stworzyłem jeszcze jednego ptaka, poczym wzbiłem się wysoko w niebo, a następnie udałem się w kierunku wybuchu. Próbowałem domyślić się jaka jest tego przyczyna jednak nic nie wpadło mi do głowy.

//Chakra next Post
Kiedy podleciałeś wystarczająco blisko epicentrum wybuchu, zauważyłeś jedno ciało, oraz dwóch zranionych ludzi stojących obok niego, jeden z nich trzymał coś w ręcę. Nie miałeś pojęcia co się stało, ani co to za ludzie, jednak widocznie coś im nie wyszło... a może to była walka, z tej odległości nie jesteś w stanie zobaczyć nic więcej... jednak któryś z nich musiał cię zauważyć, gdyż wskazał na ciebie palcem po czym obydwoje skierowali się do ucieczki. Wygląda to dość podejrzanie, jednak nadal nie masz pojęcia o co chodzi.
Postanowiłem podążyć za nimi. Wyprzedziłem ich trochę, aby z zaskoczenia mógł ich zatrzymać. Zeskoczyłem z mojego wierzchowca na najwyższe drzewo. Ptak dalej krążył nad nami gdyż mógł mi się jeszcze przydać. Gdyby dotarli do mnie zatrzymuje ich prostą komendą stać *xd* .

1050Pch
Twoje "stać" najwyraźniej mocno ich przestraszyło... panicznie jeden z nich zaczął biec w drugim kierunku, drugi zaś zatrzymał się w miejscu i padł na kolana, wyglądał na zmarnowanego, zniechęconego do życia. Dodatkowo trzyma coś w ręku, możliwe że to jakieś dokumenty, ponieważ zauważyłeś jakąś kopertę... nie wiesz jednak czego się tak panicznie boją... możesz złapać też drugiego, który nie przemieszcza się zbyt szybko, gdyż co chwilę się potyka i przewraca, jednak wyjątkowo szybko wstaje i biegnie dalej.
Wykonałem pieczęci do Mimizu no Jutsu aby stworzyć glinianą gąsienicę która miała na celu sparaliżowanie wroga. Wyrwałem mu kopertę z ręki, poczym ruszyłem za tym drugim co rzucił się w podróż (ten 1 jest sparaliżowany ). Gdyby nie chciał się zatrzymać cisne przed niego moim orzełekiem latającym nad nami.

700Pch
Ruszyłeś za uciekinierem, jednak ten w miarę szybkim tempem ciągle ci uciekał, postanowiłeś działać twoim ptakiem, jednak ten jeszcze nie zdążył dolecieć, kiedy uciekinier nagle znalazł się na jakiejś lince, wisząc głową w dół. Wpadł w jakąś pułapkę, ale pewne jest to że teraz ci nie ucieknie, kiedy znalazłeś się tuż przy nim zaczął coś mówić.
-My nic nie zrobilśmy... on nas zabije, nie wiem co się stało, byliśmy na spotkaniu z naszym człowiekiem, kiedy tutaj nagle BUM, i wszystko było w powietrzu...- mówił to bardzo szybko, przy czym również panicznie, widocznie się bał, ale bynajmniej już wiesz nieco o zaistniałej sytuacji.
Gdzie on jest!? Agresywnie złapałem go za włosy, poczym zadałem mu pytanie. Gdy mi odpowie udaje się w miejsce jego ostatniego pobytu, gdyż może jeszcze nie jest za późno na poszukiwania.
-Nie rób mi krzywdy... musi być na miejscu wybuchu... możliwe że w częściach, a może to... Ściągnij mnie najpierw, proszę nie zostawiaj mnie tak ! - krzyczał ci do ucha, jednak dowiedziałeś się tej informacji której chciałeś się dowiedzieć, teraz albo stracisz trochę czasu pomagając się mu wydostać z pułapki, albo skierujesz się od razu na miejsce wybuchu, dodatkowo drugi z "uciekinierów" jest cały czas unieruchomiony przez twoją technikę... możesz robić co chcesz, wybór jak zwykle należy do ciebie.
Postanowiłem zostawić go tutaj i zająć się nim po powrocie. Szybko udałem się w miejsce wybuchu po drodze rozglądając się na różne strony. Jeżeli nic nie znajde na miejscu ani po drodze, tworzę orła aby obejrzeć sytuacje z góry.

Chakra next post :p
Ruszyłeś we wskazane miejsce, a kiedy już dobiegłeś ogarnęło cię zdziwienie, stałeś w jakiejś "dziurze", która była cała zwęglona, musiała tutaj działać bardzo wysoka temperatura, jednak nie ma tutaj żadnego innego śladu, miałeś już tworzyć orła, kiedy nagle usłyszałeś dość głośny szmer z krzaków na wprost ciebie, krzaki również zaczęły się poruszać... po chwili wszystko się uspokoiło, ale nie na długo, ponieważ nagle wyskoczyli wrogowie, z trzech stron ruszyli na ciebie, każdy z nich wyrzucił po kunai, jest to dość duże pole, jakieś 10m średnicy, ty stoisz na środku, a przeciwnicy jak już wcześniej pisałem są z trzech stron rozstawieni wokół ciebie
Szybko próbuje wykonać Kawarimi no Jutsu za jakiś przedmiot poza polem walki. Gdyby udało mi się uniknąć ich ataku wyciągam z kieszeni 3 shurikeny poczym cisnę po 1 w każdego z przeciwników. Gdy przeciwnicy mieli wykonać unik, ja tworze 4 żuczki C1.

400Pch
Postanowiłeś swoją obronę postawić na kawarimi no jutsu, co stało się dla ciebie kłopotliwe, gdyż nie mogłeś dostrzec nic co mogło by posłużyć za obiekt do wymiany, kiedy jednak dostrzegłeś nadający się do tego badyl, jeden kunai już praktycznie by się zanurzył w twoim ciele, gdyby nie odruchowo wykonany przez ciebie skłon, dzięki czemu lekko zadrapał ci lewy bark. Dwa następne nie zdołały ciebie dostać gdyż już na twoim miejscu znajdował się badyl. Następnie postanowiłeś rzucić w nich po shurikenie, jednak byli oni nie fortunnie dla ciebie ustawieni, i twoje rzuty nie były zbyt celne, przez co przeciwnicy zdołali bardzo szybko ich uniknąć, jeden z nich praktycznie nie musiał się nawet poruszać. Jedyny plus z twojej akcji jest taki, iż zdążyłeś zrobić swoje żuczki C1.

// Proszę o bardziej szczegółowe posty, im ładniejszy post, tym większa szansa powodzenia akcji//
Trzymając C1 dalej w swoich otworach znajdujących się w dłoniach ruszyłem na przeciwnika. Podczas biegu wyjmuję dwa kunai'e. Gdy znajdę się przy pierwszym przeciwniku atakuję go kunai'em trzymającego w lewej ręce( jestem leworęczny daj x% celności ) celując pod brodę. Następnie wycofuje się do tyłu mocnym odskokiem. Gdy pozostała dwójka znajdzie się obok siebie, wykonuję rzut żuczkami w ich stronę. Gdy gliniane robaki znajdą się na ich ubraniach krzycze głośno : KATSU!!!
Twój plan był dobry, nawet bardzo dobry. Ruszyłeś na jednego z przeciwników, kiedy znalazłeś się przy nim, zaatakowałeś go kunai pod brodę, jednak zdołał uniknąć twojego pierwszego ciosu odchyleniem głowy, jednak ty próbowałeś go zaatakować dalej, przez co druga próba zabiła twojego przeciwnika. Następni przeciwnicy postanowili cię zajść z dwóch stron, jednak łatwo to zauważyłeś, gdyż walczycie na otwartym terenie, kiedy znaleźli się na dość bliskiej odległości, poczęstowałeś ich swoimi żuczkami, a kiedy znaleźli się tuż przy tobie, ich tyłki zaczęły fruwać przed tobą . Jeden z nich umarł na miejscu, a jeden jeszcze wydaje jakieś jęki, jest cały w krwi i długo nie pociągnie, ale jeżeli ci się poszczęści może zdoła odpowiedzieć na jakieś pytanie, a może szybko wyzionie ducha i nie zdążysz nawet do niego podejść...
Nie wiedziałem za bardzo co mam z nim zrobić, jednak szybko podszedłem, a właściwnie podbiegłem do niego. Gdy będe już przy nim, kucam na kolanach chwytając go wystarczająco mocno za włosy aby zadać mu ból. Dlaczego ich zaatakowaliście!? Spytałem się wrogiego shinnobiego, próbując wszelkimi sposobami jak najdłużej przytrzymać go przy życiu.
Twój więzień zaczął kaszleć, a kiedy go złapałeś za włosy to tylko syknął z bólu.
-Wygrałeś z ... z nami, w nagrodę coś ci powiem... ja byłem agentem pomiędzy nimi, a bandytami którzy porwali jakieś dziecko od tych wieśniaków... b...byli oni wcześniej więzieni w tamtej wiosce, ale...wzięli sobie to dziecko na zakła...- w tym momencie jego głos się urwał, wyzionął ducha... dowiedziałeś się już o całej sytuacji, jednak nie wiesz nadal gdzie znajdują się bandyci... może któryś z tamtej dwójki będzie znał lokacje tej kryjówki.
Podeszłem do jeszcze jednego pokonanego shinnobi'ego pytając go o to samo. Gdyby jednak już nie żył, ruszam do tamtej dwójki, która przed nimi uciekała. Miałem zamiar spytać się ich oco chodzi z tym dzieckiem. Nie mogłem stworzyć sobie kolejnego orła gdyż czułem już brak chakry.
Podszedłeś do drugiego shinobi ale ten niestety już nie żył, następnie skierowałeś się do tamtej dwójki. Kiedy zapytałeś się o dziecko widocznie nad czymś się zastanawiać zaczęli, po chwili jeden z nich zabrał głos.
-Ci co nam zbiegli zabrali jedno dziecko ze sobą... jest to pierwszy dzieciak z naszej wioski który ma szansę stać się shinobi... ale kiedy go porwali nasze marzenie legło w gruzach, więc postanowiliśmy szukać pomocy...- mówił to z ciągle spuszczoną głową, ale po chwili wtrącił się drugi :
-Sądzę że zgodzisz się pomóc gdyż oczywiście nie zrobisz tego za darmo, mam dla ciebie mapę z miejscem gdzie jest ich obóz, chłopiec jest przetrzymywany w największej budowli, a może jest to namiot... tylko radzę ci jakoś po cichu się tam przedostać... oni mają silnych ninja którzy zgodzili się ich bronić, sądzę że za pieniądze, jednak więcej nie zdołałem się dowiedzieć gdyż mój szpieg został zabity podczas naszego spotkania, byłeś z resztą w tamtym miejscu... więc jak będzie ?- zapytał na koniec wręczając ci mapę... w ich oczach było widać załamanie, ale równocześnie jakąś iskierkę nadziei, nadziei którą najwyraźniej ty w nich rozbudziłeś, decyzja należy do ciebie...
Dawaj mi tą mapę! warknąłem do "wrogiego" ninja wystawiając w jego stronę dłoń. Gdy ją otrzymam, czekam aż shinnobi zdradzi mi sekret jak się tam dostać i co z tego będe miał. Gdy to mi się uda, ruszam w podróż do obozu wrogich ninja. Zanim jednak wyruszam przeszukuje schwytanych ninja, szukając różnych pigułek, kunai'ów itp.
Niestety nie znalazłeś nic pożytecznego, tylko dwa kunaie, gdyż każdy z nich miał tylko po jednym... niestety musieli już wcześniej zużyć swój ekwipunek... ruszyłeś w stronę obozu w miejsce wskazane na mapie... miałeś tam dwa punkty, jeden był podpisany jako "bandyci", a drugi "punkt wymiany", możliwe że chcą abyś tam udał się z chłopcem, dwa punkty jednak są dość bardzo odległe od siebie, więc sama podróż może zająć ci dużo czasu. Po kilkunastu minutach drogi, usłyszeć dało się hałas, bez wątpienia jest to miejsce gdzie przebywają ludzie... zauważyłeś też że dwóch ludzi pilnuje największego namiotu, który znajduję się z tyły namioty, a za nim dalej jest las... nie jest to zbyt rozsądne położenie terenu... jest tutaj kilku ninja, bynajmniej to dało się rozpoznać z ich opasek na czole... jednak z odległości nie mogłeś zauważyć z jakiej wioski pochodzą, może najrozsądniej będzie obejść ich obóz i spróbować zajść ich od tyłu... a może wybierzesz opcję rambo i wparujesz do środka obozu próbując nie zginąć... jak zawsze masz wybór...
Postanowiłem zajść ich od tyłu, kierując się za drzewami abym nie został zauważony.Gdy już dotre na miejsce tworze 2 ptaszki aby zaatakowały wartowników (ptaszki mają autopilota :p ). Następnie robie wjazd do namiotu jak ojciec Jasia obserwując wszystko wokół siebie. Gdy zobacze dziecko wykorzystuje kunai'e zakoszone tamtej dwójce do obrony. Jak najszybciej próbuje wyprowadzić dziecko z obozu.

300Pch
Spokojnie dostałeś się na tył obozu, i przed wejściem do namiotu postanowiłeś szybko zająć czymś strażników... tworząc ptaszki które poleciały w stronę przeciwników, oni nie wiedząc co to jest odskoczyli, jednak nie mieli pojęcia iż to ma autopilota więc mieli problem z drugim unikiem, jeden z nich wybuchł, a drugi nadal ucieka od twoje ptaszka, w międzyczasie ty wparowałeś do namiotu bez wcześniejszych oględzin tego miejsca, a kiedy zacząłeś rozglądać się wokół siebie, zauważyłeś dwójkę związanych ludzi, oraz chłopca... tak znalazłeś chłopca więc szybko postanowiłeś go zabrać, jednak kiedy już miałeś wychodzić wbiegł do środka jeden ze strażników z przeraźliwym krzykiem... byłeś już pewien że tuż za nim leci twój ptak, a on leci prosto w twoją stronę... jest dosłownie kilka metrów za tobą, a ptaszka powinien mieć dosłownie za plecami
( Mam nadzieje, że go widze bo tak to zrozumiałem ) Gdy zauważyłem pędzącego ptaka w moją stronę, szybko padłem na brzuch poczym detonowałem ptaszka słowem KASTU. Odrazu po tej akcji wstałem, wziąłem chłopca pod ramię i ruszyłem przed siebie w stronę wyjścia. Jeżeli strażnik nadal będzie stał w tym samym miejscu, atakuję go z buta w klatkę piersiową.
Padłeś szybko na ziemię po czym detonowałeś swojego ptaszka, a przeciwnik który był przed ptakiem odleciał po wybuchu w jakieś pułki, uderzając w nie głową przez co stracił przytomność. Postanowiłeś szybko się stąd ewakuować więc wziąłeś chłopca i ruszyłeś w stronę ucieczki, jednak te dwa wybuchy zaalarmowały bandytów którzy zebrali się wokół namiotu. Udało ci się uciec do lasu jeszcze za nim zablokowali ci drogę, jednak kilkunastu z nich może cię śledzić... musisz im jakoś zbiec.

Postanowiłem wykorzystać ostatnie resztki mej chakry. Włożyłem moją lewą ręke do kieszeni z gliną, poczym mieszając ją z chakrą stworzyłem 5 żuczków. Rzuciłem je na drzewa poczym przyśpieszyłem tempa. Po ok. 30 sec dedotuje żuczki odwracając ich uwagę.

50Pch
Twój plan był dobry... i zadział w stu procentach. Wybuch który powstał przez zrobione przez ciebie żuki okazał się wspaniałym rozwiązaniem, jednak kosztowało cię to resztki twojej chakry. Poczułeś się niewiarygodnie słabo, więc musiałeś zwolnić tempa, jednak to nie było już żadną przeszkodą gdyż skierowałeś się na miejsce wymiany spacerem. Kiedy dotarłeś na miejsce zauważyłeś tam faceta z którym rozmawiałeś wcześniej, jeszcze cię nie zauważył, jednak widocznie na ciebie czeka, ma ze sobą dwóch ludzi.
-Ja ich znam... oni są z mojej wioski...- powiedział chłopiec ale przestraszonym głosem... masz chwilę czasu więc możesz się go spytać o co chodzi, albo po prostu oddać go i odebrać zapłatę.
Oco chodzi mały?? Spytałem dziecko chowając się za drzewem. Czekałem aż mi wytłumaczy dlaczego tak się boi tych trzech mężczyzn. Następnie obserwuje teren czy jest coś ciekawego na podmiane kawarimi, czy inne przydatne rzeczy.
-No bo jak oddasz mnie im to będzie czekać mnie kara... a ja nie chcę kary, bo porwali mnie z mojej winy- powiedział spokojnie chłopak widząc że niepotrzebnie ciebie przestraszył. Czekał teraz na twoja reakcję z spuszczoną głową...
//po twoim kolejnym poście, jeżeli zaprowadzisz chłopca zakończę misję//
Postanowiłem oddać dzieciaka tym gościom. Wyszedłem zza drzewa, poczym podeszłem bliżej facetów i położyłem dziecko przed ich nogami. Po chwili wystawiłem ręke i rzekłem: A teraz zapłata. Gdy otrzymam pieniądze liczę kilka razy czy jest pełna suma... Jeżeli się będzie zgadzało, idę w swoją stronę.
Mężczyźni bardzo ucieszyli się na widok ciebie wraz z chłopcem... w ich oczach po prostu było widać radość, która była aż dziwna.
-Tak się bałem o ciebie... będziesz musiał się dobrze wytłumaczyć jak do tego mogło dojść- jego słowa przerwałeś zapytaniem o zapłatę.
-A tak zapłata, bardzo dobrze się spisałeś, dobry jest z ciebie człowiek... ale, no nie będę już dłużej przedłużał, oto twoje 200Y. My bardzo cenimy życie naszych dzieci, i z pewnością dałbym ci więcej gdybym sam miał...- po tych słowach facet rzucił ci saszetkę z pieniędzmi po czym skierowali się w swoim kierunku, tak samo jak ty to zrobiłeś. Przez chwilę jeszcze słyszałeś jak chłopiec zbierał słowa reprymendy w swoją stronę, ale ty wykonałeś już swoje zadanie.

// Ukończona misja rangi C
Nagrody :
200Y
30 pch
2 pkt. do rozdania na statystyki.
Następna misja możliwa dopiero za równo dwa tygodnie //
Zadowolony z zarobku, postanowiłem opuścić konohe i udać się w rodzinne strony. Bez chwili wahania przeszedłem przez wejście do lasu, opuszczając jego teren. Czułem się zadowolony z wykonania swej pierwszej misji, jednocześnie bardziej wykończony. Po drodze robiłem krótkie postoje aż do najbliższej wioski...

NMM
Terek wychodził pwooli z mroków kraju mgły gdy nagle zatrzymał się na terytorium kraju ognia by zawiązać buta. Czekała go podróż przez gorące piaski Suny co wydawało się dla niego mordęgą. W końcu on obywatel z Yuki wychoddzi na gorącą pustynię.... gdy but już był zawiązany ruszył dalej
<NMM>
Idąc i idąc zastanawiałem się gdzie teraz zmierzać. Postanowiłem iść do Kumo Gakure. Ta wioską również była na liście, może będą tam strażnicy, lub jacyś przyjaźnie nastawienie ludzie którzy odpowiedząc na moje pytanie. Jak nie spróbuje, to się nie dowiem, tak też ruszyłem ku przygodzie do kumo...

NMMT
Po chwili na tej zapomnianej przez ludzi i bogów drodze pojawił się Teruyo i Minour. Przeszli parę kroków rozglądać się wokół. Zmierzali do Yuki by je podbić i zrabować , a potem przejąć władze. A można by pomyśleć że są bandytami.... po chwili Teruyo jak i Minour wyskoczyli w powietrze i odbijając się z gałęzi na gałąź udali się w stronę wioski ukrytej w mgle.
<NMM i Minour oraz Keiko>
Biegli razem, ramię w ramię. Dwaj członkowie Akatsuki, przebrani po cywilnemu. Zuko nic nie mówił całą drogę, podobnie jak Yoshimitsu. Idealne warunki do pracy, cisza i skupienie. Zuko gardził lasek przez który właśnie podróżowali. Och, jak on bardzo nienawidził kraju ognia, jak on nienawidził KonohaGakure. Wszystkiego nienawidził, nie cierpiał, nie trawił, wszystko puścił by z dymem, w ogniu, spalił i spopielił. Z tym potwornym obrzydzeniem musiał mijać te wszystkie drzewa, każde z nich działało na Uchihę okropnie, przywodząc falę różnych, mieszanych wspomnień... Podróżowali dalej, jedynie Zuko coś mamrotał pod nosem... [nie ma nas!]
Amy szła sobie przez las oczekując odpowiedzi na swoje pytanie. Sama była pogrążona w myślach na temat pana Anuleja i swoich szans u tego niepozornego chłopaka, który tak bardzo męczył jej psychikę odkąd poznała go w gabinecie Hyuty przed pamiętną misją. Uśmiechnęła się do siebie i swoich myśli kiedy zaczęła zastanawiać się czy smakowałaby mu jej kuchnia. Iluzjonistka przystanęła odwracając się i czkając na Kirijczyka.
Przyszedłem za Amy z rękoma założonymi za głowę kończąc swoją kwestię mówiąc do radyjka.
Kod:
-Hej, Maresuke. Ta... ta...emm... - zacząłem się jąkać. Widać było że zapomniałem imienia iluzjonistki która to przybyła z odsieczą na pomoc z polecenia Mizukage. - No wiesz... ta "pani", która do nas dołączyła. Kazała ci przekazać że ta dziewczyna co ją... pozbawiliśmy życia *chwila przerwy* ma gdzieś siostrę... cokolwiek to znaczy. Powodzenia w poszukiwaniach. Toushirou,Bez odbioru - zakończyłem z weselszym jakby głosem.
Gdy zakończyłem wywód przez radyjko podbiegłem bliżej Amy żeby czasem nie poszła za daleko bez mojej skromnej osoby. W końcu nagle jakoś tak przyspieszyła. Na twarzy miałem uśmiech, który miał na celu ubezpieczenie się przed złością" o nazwania Amy "tą, tą, panią". Co jak co, ale nie raz się widzi gdy młoda kobieta obraża się gdy tylko nazwie się ją "Panią", popada w kompleksy że uważa się ją za starą itp itd tec. Rozpocząłem rozmowę.
-Tak na wstęp... Toushirou jestem. - powiedziałem przypominając swoje imie, które jak widać było zręcznie zastąpione "Kiryjczykiem". - Maresuke już został powiadomiony. Nie wiele wiem o Mizukage. Nie miałem przyjemności częstego widywania się z nim. Czemu o Niego pytasz? - zapytałem zaciekawiony idąc z rękoma założonymi za głowę, czekając na reakcje i słowa Amy.
-hymmm- dziewczyna zamyśliła się - po prostu chciałam go lepiej poznać, bo wydaje mi się ze przeoczyłam coś bardzo ważnego. Ale nie przejmuj się to nic takiego - uśmiechnęła się ruszając przodem. - wiem jak się nazywasz, ale mam po Hyucie lekki Kirijkowstręt - wyjaśniła - nie odbieraj tego osobiście, nie mam nic do Ciebie, ale jesteś kirijczykiem i zawsze nim będziesz. Chodź Anulej też... - zamyśliła sie -hymm muszę zmienić podejście - uśmiechnęła sie

>NMN<

http://www.shinnobi.cba.p...=1735&start=480
Wysłuchałem słów Amy po czym zwolniłem nieco kroku, zrobiłem nieco dziwną minę, po czym wzruszyłem ramionami i przyspieszyłem by nie odłączać się zbytnio od towarzyszki.
-"Dziwna jakaś..." - pomyślałem sobie idąc dalej. -"Mniejsza o to... Maresuke też jest dziwny" - zakończyłem swoje rozważania przytakując i uśmiechając się. Kolejny cel - okolice Amekagure.

<NMM>
Dotarłem do zapomnianej przez wielu shinobi ścieżki prowadzącej do pewnego miejsca, czyli Lasu śmierci. Właśnie tutaj odbywały się zawsze egzaminy na wyższą rangę. Nawet brałem sam udział w takim teście, który oczywiście zdałem. Jednak niedługo powinna odbyć się kolejna próba. Nie mogłem się już doczekać. Dalej ruszyłem w tym kierunku. <NMM>
Shikamaru kieruje się wolnym krokiem w stronę Suny by móc się trochę odprężyć i po wspominać dobre czasy spędzone w Sunie.
--Nic innego mi nie pozostało, tylko ruszyć tam gdzie mnie moje nogi poprowadzą.
Gdy tak szedłem sobie przez las postanowiłem troszkę odpocząć. Całe to zdarzenie było na prawdę dziwne a ja nie miałem zamiaru się przemęczać. Rozejrzałem się, znalazłem drzewo jak najbliżej drogi i usiadłem pod nim. Tak, nic się nie stanie jak trochę tutaj pozalegam. Słuchałem szumu liści i obserwowałem motyle, owady i co jakiś czas przebiegające zające i sarenki. Tak, mogłem siedzieć tutaj wieki...
Dobra jestem już w lesie a raczej na jakieś drodze. Zgubiłem się Wątpię. Ja nigdy się nie gubię. Może nie wiem gdzie jestem bo jestem pod ziemią. A więc powoli wyłoniłem głowę z moją rośliną która zakrywała trochę twarzy i się rozejrzałem. Tak, to jest las więc na pewno się nie zgubiłem. Wiedziałem. Patrzyłem dalej co mogłem zauważyć ciekawego... A więc drzewa, drzewa, drzewa o dalej drzewa i znów drzewa, jakiś pajac potem drzewa...Wróć...o jakiś pajac. Może to ten koleś którego szukam. Nie szkodzi zapytać. Wyszedłem powoli z ziemi na nogi co rzadko to robię i podszedłem powolnym ale zdecydowanym krokiem do ludka. - Siema Pajacu.. Czy wiesz coś na temat ANBU ? - oczywiście pierwszy musiał się nie ładnie wyrwać czarny ale po chwili rzekł biały - Sory za niego. Chciałem zapytać czy wiesz coś na temat ANBU. Otóż muszę kogoś znaleźć, sprawdzić i zwerbować. - po chwili się uśmiechnąłem i czekałem na reakcję paja....nieznajomego.
Spojrzałem na gościa, o ile można go tak nazwać.. Nie ważne. Chwast zaczął do mnie mówić.
-ANBU, coś kojarzę ale nie bardzo.. Proszę oświeć mnie.. - powiedziałem do rośliny. Nieźle, różne dziwactwa w życiu widziałem.. Smoki, minotaury, ale czegoś takiego w życiu. A co do tego pajaca to gość raczej nie powinien się wypowiadać na ten temat. No chyba że to ja mam twarz w dwóch różnych kolorach a na łbie jakiś kokon. No cóż, może dla jego plemienia to normalne ja jestem dziwakiem. Spoglądałem na niego ze zdziwienie, choć nie okazywałem tego na twarzy, czekałem na jego odpowiedź odnośnie ANBU.
Spojrzałem na kolesia i się załamałem no dobra spoko mógł nie wiedzieć nic o tym. - Powiem tak: Policja dla zwierząt w konosze. Pasi ? - uśmechnąłęm i dodałem jako biała strona - Kolega chciał powiedzieć że po prostu jest to organizacja która chroni swoje wioski jak i pomaga innym. Ale to później. - jak nie wie o co chodzi to na pewno nie jest ten koleś którego szukam. - A tym czasem chodź możesz się przydać do czegoś i zmienimy miejsce do obgadania. Tutaj nie czuję się za dobrze. - spojrzałem się z uśmiechem i ruszyłem dalej przez las. Nie mogłem się ukryć w ziemi bo by nie wiedział gdzie idę. Co chwilę zerkałem do tyłu i szedłem dalej.<zt>
Co za koleś.. Chyba nie jest zbyt normalny.. No cóż, przejdę się z nim zobaczę o co mu chodzi.. A może chce mnie zabić? Niee.. nawet jeśli to i tak się nie dam.. to by była hańba.. dać się zabić roślinie..
-Dobra.. prowadź.. - powiedziałem do niego po czym wstałem. Otrzepałem tyłek z liści i piachu. Udałem się za nowo poznanym chwastem. Chwilę potem już nas nie było..

<nmm>
"Za jakie kary trafiłem w to zawszo... przepiękne miejsce" Szedłem z spuszczoną głową przez to przedziwne miejsce... ta droga wygląda tak jakby o jej istnieniu ludzie zapomnieli, a może tak właśnie jest. Ale poco zapominać o gotowej drodze, później są tylko problemy z tworzeniem nowych, aby później skończyły jak ta... a czy nie mniejsze koszta poniósłby świat gdyby odremontowali te drogi, stare, zapomniane, zachowanie świata w ogóle jest bez logiki. Tak sobie myśląc jak zwykle na tematy ważne dla świata, która praktycznie nie zmienią prawie nic w funkcjonowaniu ludzi, czy też ich istnieniu przemierzałem bardzo spokojnym krokiem, gdyż nie chciało mi się już więcej śpieszyć do kiri-gakure... bynajmniej moje mniemanie jest takie, iż to właśnie w tamtym kierunku zmierzam.

<nmm>
Romra dobiegła do drogi, prowadzącej wprost do wioski ukrytego liścia. Stanęła bezwładnie, robiąc jakieś nieznane nikomu gesty, gdy skończyła, czekała na przybycie jej "brata" czy też bardziej poprawnie kompana, bo tym był dla niej Levi. Gdy ten już ją dogonił, ona sama zaczęła do niego mówić, pieszczotliwym, acz zmieniającym się tonem głosu. Raz był srogi i niemiły, a raz przeciwnie, słodki i serdeczny. -Tutaj zaczekamy, po weselu powinna tędy wracać, nasza wspólna Krewna, Tanuki Kurama. W zależności od tego, jak potoczy się rozmowa, albo pomoże nam, albo będę zmuszona dołączyć ją do mojej kolekcji.- Ostatnie słowa, podkreśliła suchym tonem głosu. Tanuki Kurama była ostatnią osobą z listy rodziny Armor, z którą by chciała walczyć. Ona jedna mogła by walczyć z nią, nie raniąc ciała Armor a co za tym idzie, bez obawy i zahamowań. Ona jedna była by wstanie zniszczyć, Romrę na jej własnym podwórku, w chorej psychice, w jej królestwie. Tak więc lepiej było trzymać Leviego przy sobie, oraz oczywiście przekonać Tanuki po dobroci. Musieli również znaleźć chwilową kryjówkę, by domownicy i goście na ślubie, nie wytropili ich za szybko, puki nie będą gotowi do Ataku! Spojrzała na niego, troskliwym spojrzeniem. -A Ty Levi, jakie masz plany? Czy mogę pomóc w czymś Tobie?- Zapytała w sposób przejęty, zainteresowany, jednak wcale jej intencje nie wyglądały tak przejrzyście, pomoże mu do czasu, do kiedy jego plany będą się nakładać na jej własne. Ale czemu już ma snuć plany opuszczenia go? Dopiero przecież się naprawdę poznali. Musi jeszcze poznać go lepiej, przy nim czuła się tak normalnie, a jednocześnie swobodnie, wcześniej, wiecznie otoczona trupami, wiecznie we krwi, teraz ma z kim wymienić poglądy, ma kogoś z kim może niszczyć i snuć spiski.