ÂŚwiÂątynia lasu [misja nie przeszkadzaĂŚ]

Wszystkim wam uda³o siê unikn¹Ì ataku "liœci". Do œwi¹tyni nie ma ¿adnego innego wejœcia. Natomiast korzenie wygladaj¹ nienaturalnie z t¹ dziwn¹ ciecz¹... Poza tym nic nadzwyczajnego...

-Udowodnijcie Âże jestescie godni... Tylko czlowiek o czystym sercu wejdzie do ÂświÂątyni matki... OdejdÂźcie albo zostaniecie zgÂładzeni... Udowodnijcie Âże jesteÂście godni...

GÂłos zagrzmiaÂł teraz srogo... To nie byÂły przelewki... Albo wpadniecie najakiÂś bÂłyskotliwy plan albo... Kto wie moze tym razem bĂŞdzie coÂś gorszego niÂż "liÂście"...

---

-Uff....maÂło brakowaÂło.ledwo nas te shurikeny trafiÂły.Musimy uwaÂżaĂŚ na takie puÂłapki.mój ogieĂą nie nie pomógÂł.Yochi mam pomysÂł moÂże spróbuj to zamroziĂŚ za pomocÂą swojego miecza w koĂącu w tych korzeniach musi byĂŚ peÂłno wody i do tego ta ciecz to tez woda.MyÂślĂŞ ze to moÂże siĂŞ udaĂŚ.JeÂśli by nie udaÂło siĂŞ to lepiej siĂŞ przygotuj na ponowny atak.
W razie ataku spróbuje go unikn¹Ì jeÂśli im siĂŞ nie uda aktywuje kawarimi no jutsu
Ten gÂłos coÂś mówi o czystym sercu,o co chodzi tutaj...Jak mamy dowieœÌ ze mammy czyste serce...
Po udanym uniku jakiÂś gÂłos odezwaÂł siĂŞ
-"Udowodnijcie Âże jestescie godni... Tylko czlowiek o czystym sercu wejdzie do ÂświÂątyni matki... OdejdÂźcie albo zostaniecie zgÂładzeni... Udowodnijcie Âże jesteÂście godni..."
O co tu moÂże chodziĂŚ.
Nagle Ghori przedstawiÂł swój pomysÂł abym spróbowaÂł zamroziĂŚ roÂślinĂŞ.
-Moim zdaniem ataki nic nie dadzÂą...widziaÂłeÂś co siĂŞ ostatnio staÂło...tym razem byÂłoby tak samo.
Udowodnijcie Âże jesteÂście godni...czÂłowiek o czystym sercu wejdzie do ÂświÂątyni, moÂże trzeba powiedzieĂŚ o tej dziewczynce która nas tu przysÂłaÂła..
-Nie wiem czy mamy czyste serca, ale przybiliÂśmy tu poniewaÂż pewna dziewczynka nas tu skierowaÂła...a póÂźniej...póÂźniej zostaÂły z niej tylko jakieÂś liÂście-powiedziaÂłem to w stronĂŞ swiÂątyni.
Mam nadziejĂŞ Âże oto mu chodziÂło. W razie czego mam naÂłoÂżone kawarimi.

Chakre odlicze w nastĂŞpnym poÂście, jeÂżeli uÂżyjĂŞ kawarimi
-Yochi-sam udowodni³eœ ¿e jesteœ godny by wejœÌ do œwi¹tyni matki...

PowiedziaÂł gÂłos z nikÂąd. Korzenie przestaÂły ociekaĂŚ dziwnÂą substancjÂą. Po chwili wejÂście byÂło juz otwarte. We wnÂątrz panowaÂły egipskie ciemnoÂści...

---

-Co....o to chodziÂło.....wystarczyÂło powiedzieĂŚ ze przyszliÂśmy tu za ta dziewczynka...Dziwne bardzo...WidaĂŚ w tej ÂświÂątyni nie bĂŞdzie zbyt jasno.Dobra....czas ruszaĂŚ
Kiedy korzenie siê rozst¹pi³y to zacz¹³em iœÌ w kierunki wejœcia.
Ciekawe co nas tam czeka..Na pewno sÂą przygotowani na nas.Musimy siĂŞ mieĂŚ na bacznoÂści.
WszedÂłem do budynku.IdĂŞ powoli i rozglÂądam czy czasem nie ma nigdzie jakiejÂś puÂłapki lub czy ktoÂś nie obserwuje nas.
Kiedy wypowiedziaÂłem moje sÂłowa nagle gÂłoÂś powiedziaÂł
-"Yochi-sam udowodni³eœ ¿e jesteœ godny by wejœÌ do œwi¹tyni matki..."
Eh, co za szczĂŞÂście, byÂłem pewien Âże to wogóle nie przejdzie, a tu...
Korzenie nagle przestaÂły ociekaĂŚ dziwnÂą substancjÂą, po krótkiej chwili wejÂścia juÂż nic nie blokowaÂło. WszedÂłem do Âśrodka.
Ale tutaj ciemno...z ledwoÂściÂą widzĂŞ czubek wÂłasnego nosa...co to za miejsce. SzedÂłem powoli caÂły czas w gotowoÂści na uÂżycie kawarimi, lub jeÂśli zdoÂłam to jakiegoÂś uniku, ale nie sÂądze Âżeybm mógÂł tutaj zauwaÂżyĂŚ jakiÂś atak. WszedÂłem jeszcze przed Ghorim wiĂŞc idĂŞ przodem.
CaÂły czas zachowujĂŞ spokojnÂą minĂŞ, tak jakby nic mnie ta sytuacja nie obchodziÂła.
Ieyasu, widz¹c lec¹ce ku niemu shurikeny, przerazi³ siê i cofn¹³ gwa³townie, chwytaj¹c mocniej kij.
"Mam tylko chwilĂŞ... ChwilĂŞ..."
Nie byÂło czasu na myÂślenie. RzuciÂł kijem w bok, po czym wykonaÂł naÂłoÂżone na siebie Kawarimi. Shurikeny wbiÂły siĂŞ w kij.
-Udowodnijcie, Âże jesteÂście godni... - srogi gÂłos doszedÂł chÂłopca, który jeszcze do koĂąca siĂŞ nie otrzÂąsn¹³ i leÂżaÂł przy Âścianie. Kij byÂł poprzebijany shurikenami.
Ieyasu wstaÂł powoli, chwiejÂąc siĂŞ.
"DotÂąd nic nie zrobiÂłem w tej misji... Pewnie majÂą mnie za niepotrzebnego dzieciaka..."
Podbieg³ szybko do kija i zacz¹³ wyci¹gaÌ z niego shurikeny. Gdy kij by³ ju¿ czysty, choÌ lekko podziurawiony, Ieyasu chwyci³ go pewnie w obie rêce.
"Mam nadziejĂŞ, Âże nie bĂŞdĂŞ zmuszony uÂżyĂŚ 'tego' . Czerpie to duÂżo chakry, za duÂżo chakry..."
GÂłos znów siĂŞ odezwaÂł i tym razem wejÂście otwarÂło siĂŞ.
ChÂłopiec pobiegÂł natychmiast przed nich, zacisnÂąwszy palce na kiju i wszedÂł pierwszy.
-Jak na razie do niczego siĂŞ nie przydaÂłem... Nie chcĂŞ, bym byÂł postrzegany jako tchórz. PójdĂŞ pierwszy i bĂŞdĂŞ Was osÂłaniaÂł. JeÂśli mnie stracicie, trudno. GorszÂą stratĂŞ poniesiecie w wypadku Âśmierci któregoÂś z Was.
RuszyÂł wiĂŞc, czujny i gotowy do odparcie kaÂżdego ataku kijem.
UdaÂło siĂŞ wam dostaĂŚ do Âśrodka jednak egipskie ciemnoÂści nic a nic nie ustÂąpiÂły. Po omacku szliÂś cie dÂługim korytaÂżem. CaÂły wewnÂątrz byÂł kokryty mchem i porostami. W pewnym momencie mÂłody wojownik który szedÂł pierwszy omaÂło nie spadl... Z czego? U jego stup znalazÂły siĂŞ spore strome schody w dóÂł... W porĂŞ zd¹¿yÂł siĂŞ zatrzymaĂŚ. Nic a nic nie widzicie...
SzedÂłem powoli ciemnym korytarzem.Nic nie widziaÂłem.MusiaÂłem siĂŞ trzymaĂŚ Âścian aby wiedzieĂŚ Âże idĂŞ w dobrÂą stronĂŞ.SzedÂłem jako ostatni czyli bĂŞdĂŞ osÂłaniaÂł tyÂły.
-Ale ciemno.Nie ma moÂże ktoÂś z was latarki lub czegoÂś by oÂświetliĂŚ nam drogĂŞ?
Nagle moi towarzysze siĂŞ zatrzymali.Przed nami byÂły schody prowadzÂące jeszcze niÂżej.
Co to za miejsce..Jest tak ciemno Âże nic nie widaĂŚ i nie wiadomo gdzie siĂŞ idzie.Mam nadzieje Âże na koĂącu tych schodów bĂŞdzie juÂż jaÂśniej.
IdĂŞ dalej za moimi towarzyszami.JeÂśli bĂŞdzie jakaÂś puÂłapka której nie bĂŞdĂŞ mógÂł unikn¹Ì to uÂżyje wczeÂśniej naÂłoÂżonego kawarimi no jutsu.
WszedÂłem do Âśroka, jednak przedemnie wbiegÂł mÂłody chÂłopak.
-Nie czas aby zgrywaĂŚ bohatera-powiedziaÂłem mu juÂż kiedy byliÂśmy w Âśrodku. SzedÂłem powoli caÂły czas próbowaÂłem coÂś zobaczyĂŚ, ale niestety ciemnoœÌ byÂła zbyt mocna. SzedÂłem z rĂŞkÂą na Âścianie, i poczuÂłem Âże jest caÂła poroÂśniĂŞta mchem i porostami. Nagle usÂłyszaÂłem jak chÂłopak nagle siĂŞ zatrzymaÂł. StaÂł on na skraju jakiÂś schodów. PodszedÂłem do niego i powiedziaÂłem:
-Musisz byĂŚ bardziej uwaÂżny, prawie nie poleciaÂłeÂś.- StaraÂłem siĂŞ zobaczyĂŚ co jest na samym dole tych schodów, ale mrok mi na to nie pozwalaÂł. Z tyÂłu usÂłyszaÂłem pytanie Ghoriego:
-Ale ciemno.Nie ma moÂże ktoÂś z was latarki lub czegoÂś by oÂświetliĂŚ nam drogĂŞ?
-Ja niestety nic nie mam, ale moÂże...- po tych sÂłowach skupiÂłem chakrĂŞ w swej prawej dÂłoni co powinno daĂŚ lekki blask i powinienem widzieĂŚ co znajdujĂŞ siĂŞ tuÂż przedemnÂą.
-Ale wiecie ¿e teraz jesteœmy ³atwiejsi do zauwa¿enia.- Po tych s³owach czekam na odpowiedŸ towarzyszy, czy wol¹ iœÌ w ciemnoœci, czy zaryzykowaÌ i iœÌ z niewielkim blaskiem.
Ieyasu szed³ w ca³kowitych ciemnoœciach. Ba³ siê, jednak strach upchn¹³ g³êboko w sercu. S³ysz¹c wypowiedŸ Yochiego, odpowiedzia³ tylko :
-WÂśród Was nie ma nikogo z Taki : nie pozwolĂŞ, byÂście zapamiĂŞtali jej mieszkaĂąców jako nieuÂżytych tchórzy.
Niestety nie miaÂł niczego, czym mógÂłby rozpaliĂŚ ogieĂą. Nagle Ieyasu poczuÂł, Âże nie ma gdzie postawiĂŚ nogi - grunt zanikÂł z metra na metr. ZachwiaÂł siĂŞ i o maÂło nie upadÂł, w porĂŞ jednak odskoczyÂł do tyÂłu. ParĂŞ kropel potu spÂłynĂŞÂło mu po czole.
Powoli zbadaÂł stopÂą pustkĂŞ. OkazaÂło siĂŞ, Âże nie byÂła to taka caÂłkowita pustka, bo znajdowaÂły siĂŞ w niej strome schody w dóÂł. CiemnoœÌ byÂła nieprzenikniona.
ChÂłopiec przestÂąpiÂł ostroÂżnie kilka stopni, chcÂąc siĂŞ upewniĂŚ, czy to nie schody - puÂłapka. Gdyby tak byÂło, nic by siĂŞ nie staÂło, bo poniewaÂż kij byÂł stworzony za pomocÂą Mokuton no Jutsu, mógÂł nim dowolnie manipulowaĂŚ : mógÂłby wiĂŞc na przykÂład w razie spadniĂŞcia wydÂłuÂżyĂŚ go i dodaĂŚ drewniany haczyk, który zaczepiÂłby siĂŞ o krawĂŞdÂź.
WyglÂądaÂło na to, Âże schody sÂą bezpieczne. Yochi wpadÂł na pomysÂł rozÂświetlenia pomieszczenia chakrÂą, ale chÂłopiec rzekÂł :
-Nie marnuj chakry. ZaÂłatwiĂŞ to inaczej.
Z pomoc¹ kontroli drewna sprawi³, ¿e po³owa kijka odpad³a, po czym zacz¹³ pocieraÌ o siebie dwa kawa³ki. Gdy siê zapali³y, przekaza³ ogieù z jednego na drugi i z pomoc¹ tej samej, co uprzednio kontroli po³¹czy³ na nowo po³owy w ca³oœÌ, tworz¹c pochodniê. Po tym czynie rzek³ :
-ChodÂźmy...
I zacz¹³ ostro¿nie schodziÌ po stopniach.
Yochi twój sposob zdobycia ÂświatÂła byÂł szybki. Jednak pochÂłania duÂżo chakry (100pCh za kaÂżdy post z wykorzystaniem tego oÂściwtlenia lacznie z tym uÂżyciem teraz czyli masz -100pCh). Twoja dÂłoĂą ÂświeciÂła slbym blaskiem co dawaÂło tyle Âświatla co pÂłomieĂą Âświecy. Ieyasu mĂŞczyÂłeÂś siĂŞ strasznie ale po dÂługim czasie udaÂło ci siĂŞ rozpaliĂŚ slaby ogieĂą na jednym z kijków. ÂŚwiecil niewiele mocniej niÂż sposób Yochiego jednak nie potrzebowaÂłes do tego chakry. Teraz widzicie owiele lepiej jednak te prowizoryczne Âźródla ÂświatÂła to nadal kropla w morzu potrzeb. Teraz dostrzegliÂście Âże do Âścian korytarza jak i w zdÂłuÂż schodów do Âściany przymocowane sa maÂłe latarenki ktore za pomocÂą ognia mozecie zapalic. Schody byÂły bardzo strome i prowadziÂły g³êboko w dóÂł...
Ieyasu strasznie mĂŞczyÂł siĂŞ przy rozpalaniu ognia. ZrobiÂł siĂŞ caÂły czerwony, ale ciÂągle byÂł peÂłen determinacji i nie zwracaÂł uwagi na znudzone wyrazy twarzy towarzyszy. TarÂł dalej i tarÂł, a jego twarz coraz bardziej siniaÂła, oczy wyÂłaziÂły mu z oczodoÂłów i w pewnym momencie zdawaÂło siĂŞ, Âże po prostu pĂŞknie ze zmĂŞczenia. Jednak w koĂącu odniósÂł sukces... W pewnym skutku. DÂługa praca daÂła rezultat w postaci maÂłego pÂłomyczka.
Zdyszany, lecz szczĂŞÂśliwy chÂłopiec pokazaÂł im wÂątpliwy ogienek, który zapewne zdmuchn¹³by pierwszy lepszy powiew wiatru.
-Widzicie? UdaÂło mi siĂŞ!
Po czym odwróciÂł siĂŞ i pomaszerowaÂł schodami. Widzieli teraz o wiele lepiej, choĂŚ ciÂągle nie tak dobrze, jak potrzebowali. Nagle Ieyasu zobaczyÂł, Âże do Âścian korytarza przymocowane sÂą maÂłe latarenki.
-ÂŚwietnie! To wzmocni nasze ÂźródÂła ÂświatÂła!
ChÂłopiec Âżwawo ruszyÂł ku pierwszej z latarenek, lecz rozsÂądek go zatrzymaÂł.
"Trzeba zachowaĂŚ Âśrodki bezpieczeĂąstwa, to moÂże byĂŚ puÂłapka..."
Tak wiĂŞc z pomocÂą kontroli drewna wydÂłuÂżyÂł swój kij aÂż do latarenki, zapalajÂąc jÂą. Tak samo uczyniÂł z paroma w ich pobliÂżu, po czym wyregulowaÂł drewno do poprzednich rozmiarów i skin¹³ rĂŞkÂą na towarzyszy, ujmujÂąc kij w obie rĂŞce. Czujny, ostroÂżny, gotowy do obrony i ataku ruszyÂł schodami w dóÂł, zapalajÂąc co chwila kolejne latarenki z pomocÂą wydÂłuÂżenia pÂłonÂącego na koĂącu kija.
ZauwaÂżyÂłem Âże Yochi sprawiÂł Âże jego rĂŞka zaczĂŞÂła ÂświeciĂŚ.NastĂŞpnie Ieykey za pomocÂą odÂłamków swojego kija,które pocieraÂł wytworzyÂł ogieĂą.WyglÂądaÂło to jak pochodnia.Teraz mieliÂśmy dostatecznie duÂże oÂświetlenie.
-MyÂśle Âże to dobry sposób aby iœÌ z oÂświetleniem.ChociaÂż bedziemy widizeli gdzie idziemy i bedzie na pewno nam latwiej patrzec czy czasem nie jest zastawiona jakas pulapka.Popieram zdanie Ieykey'a .Przestan marnowac czakre.Wystarczy nam ogien z pochodni.
PowiedziaÂłem do Yochiego.
NastĂŞpnie zwróciÂłem siĂŞ do Ieykey'a
-Nie uwaÂżam ciebie za kogoÂś to moÂże ryzykowaĂŚ Âżycie.Nikt nie jest tutaj waÂżniejszy.KaÂżdy shinobi powinien byĂŚ traktowany równo.UwaÂżam ze jesteÂś bardzo przydatny bo dziĂŞki tobie widzimy gdzie idziemy.-PowiedziaÂłem uÂśmiechajÂąc siĂŞ do niego.
Ieyasu rozpaliÂł ogieĂą. PoszedliÂśmy w dóÂł schodów. Kiedy schodziliÂśmy po stromych schodach Ghori równieÂż powiedziaÂł abym nie marnowaÂł chakry.
No niech im bĂŞdzie. PrzestaÂłem kumulowac chakre w rĂŞce przez co zostaÂł nam tyklo blask pochodni. Ghori nagle powiedziaÂł do Ieyasu:
-Nie uwaÂżam ciebie za kogoÂś to moÂże ryzykowaĂŚ Âżycie.Nikt nie jest tutaj waÂżniejszy.KaÂżdy shinobi powinien byĂŚ traktowany równo.UwaÂżam ze jesteÂś bardzo przydatny bo dziĂŞki tobie widzimy gdzie idziemy- W g³êbi duszy gdzieÂś popieraÂłem jego zdanie i dodaÂłem:
-To prawda...kaÂżdy powinien byĂŚ traktowany na równi, ale ty jesteÂś jeszcze mÂłody, na serio chcesz umieraĂŚ?, ja w twoim wieku musiaÂłem zabijaĂŚ by przeÂżyĂŚ i ani chwili siĂŞ nie wachaÂłem.- ChciaÂłem mu zwróciĂŚ uwagĂŞ na to, Âże Âżycie jest bardzo waÂżne i nie moÂżna sobie nim pogrywac ani mówiĂŚ tekstów typu : "JeÂśli mnie stracicie, trudno. GorszÂą stratĂŞ poniesiecie w wypadku Âśmierci któregoÂś z Was. "

Chakra : 2060 - 100 = 1960
SchodziliÂście caÂły czas pod kontem 90 stopni schodami w dóÂł. Schody wydawaÂły siĂŞ wam ciÂągn¹Ì w nieskoĂączonoÂśc. Co chwilkĂŞ stawaliÂście by zapalic latarenkĂŞ. Faktycznie pomagaÂły bo kaÂżde ÂźródÂło ÂświatÂła bylo dla was na cenĂŞ zÂłota. Po doœÌ dÂługim schodzeniu dotarliÂście na sam dóÂł. Powietrze byÂło tu zatĂŞchÂłe i nie przyjemne w zapachu. ZupeÂłnie jak by ktoÂś skladowaÂł tu kompost. Kolejny dÂługi korytarz...
Ieyasu, sÂłyszÂąc Ghoriego, zdumiaÂł siĂŞ.
-Serio? - odparÂł wesoÂło.
ByÂł szczĂŞÂśliwy, Âże ktoÂś uwaÂżaÂł go za potrzebnego w misji. W koĂącu po to tyle siĂŞ staraÂł. Zacisn¹³ palce jeszcze mocniej na kiju, wstÂąpiÂła w niego kolejna determinacja. Gdy usÂłyszaÂł gÂłos Yochiego, który uzupeÂłniÂł wypowiedÂź Ghoriego, odpowiedziaÂł :
-Nie mam zamiaru umieraĂŚ! Ale nie ma nikogo lepszego na to, Âżeby szedÂł pierwszy. Z pomocÂą tego kija mogĂŞ sprawdzaĂŚ teren. - rzekÂł i na demonstracjĂŞ wydÂłuÂżyÂł kij, aby zbadaĂŚ powierzchniĂŞ, po czym pozwoliÂł mu wróciĂŚ do zwykÂłej formy.
Po tej krótkiej rozmowie szli juÂż w milczeniu. ChÂłopiec dalej byÂł na przodzie, regularnie badaÂł terytorium, wydÂłuÂżajÂąc o parĂŞ metrów kijek i przykÂładajÂąc go do podÂłoÂża, nie byÂło jednak Âżadnych zmian powierzchni. CiÂągle schody, nachylone pod kÂątem 90 stopni i ciÂągle prowadzÂące w dóÂł. ZdawaÂły siĂŞ jakby nie koĂączyĂŚ - byÂły caÂły czas takie same i nigdzie nie byÂło widaĂŚ koĂąca, a jeÂśli byÂł, to pogr¹¿ony w g³êbokich ciemnoÂściach. Co jakiÂś czas przystawiali, aby zapaliĂŚ kolejnÂą latarenkĂŞ. Powoli oÂświetlali caÂły tunel.
Wreszcie zeszli na sam dóÂł.
-Nareszcie tu jesteÂśmy! - Ieyasu po dÂługiej wĂŞdrówce schodami nie kryÂł entuzjazmu, jednak nie traciÂł teÂż czujnoÂści. ByÂł ciÂągle gotowy na wszystko. ZmarszczyÂł nos, czujÂąc nieprzyjemny zapach, panujÂący tu. - Czujecie to?
Gdy kompani odpowiedzieli, poszedÂł dalej, skinÂąwszy na nich gÂłowÂą, wydÂłuÂżajÂąc w chodzie kijek i sprawdzajÂąc teren. Szli kolejnym dÂługim korytarzem.
Kiedy skoùczy³y siê schody to pojawi³ siê d³ugi korytarz.Nie mieliœmy innego wyjœcia jak iœÌ tym korytarzem.
Co to za miejsce. Wszêdzie ciemno i do tego te d³ugie korytarze. Kto tu mo¿e mieszkaÌ.Czy¿by ta dziewczynka?I o co chodzi³a z t¹ sow¹.Nadal tego nie wiem. Te wydarzenia nie s¹ normalne. Nie podoba mi siê. Mam nadzieje ze nie bêdziemy musieli jeszcze d³ugo iœÌ i uzyskamy wreszcie odpowiedz.
UsÂłyszaÂłem gÂłos Ieyasu. Po jego sÂłowach ucieszyÂłem siĂŞ.
Dobrze ze nie myÂśli aby umieraĂŚ.Jest jeszcze mÂłody i to on jest przyszÂłoÂściÂą swojej wioski. To wÂłaÂśnie dzieci sÂą najwaÂżniejsze w wioskach po pozwalajÂą przetrwaĂŚ czÂłonkom wiosek.MiaÂł racje co do tego aby szedÂł pierwszy.DziĂŞki swojemu kijowi moÂże nam powiedzieĂŚ jak bĂŞdzie jakieÂś niebezpieczeĂąstwo przed nami.
SzedliÂśmy nadal schodami w dóÂł, co chwilĂŞ krótki przystanek na zapalenie latarenki i dalej po schodach, które wydawaÂły siĂŞ nie mieĂŚ koĂąca.
Pewnie schodzimy g³êboko pod ziemiĂŞ idÂąc tak dÂługo w dóÂł.
Nareszcie zobaczyliÂśmy koniec schodów. Kiedy zszedliÂśmy na dóÂł Ieyau zapytaÂł:
-czujecie?
Zapach ten nie byÂł przyjemny ale nie zwracajÂąc na niego uwagi rozglÂądn¹³em siĂŞ wokóÂł. Kolejny korytarz??, czy te podziemia rozciÂągajÂą siĂŞ pod caÂłym lasem?.
-Jasne Âże czujemy...- ten zapach nie jest miÂły.
PoszedliÂśmy dalej nie zmieniajÂąc szyku, Ieyasu na przodzie, ja w Âśrodku i Ghri na tyÂłach. CaÂły czas jestem czujny wrazie jakiegoÂś ataku.
I pomyÂśleĂŚ Âże jeszcze najprawdobniej trzeba bĂŞdzie tĂŞdy wracaĂŚ.
Sam siĂŞ dobiÂłem tÂą myÂślÂą i ruszyÂłem dalej ;p
RuszyliÂście korytarzem. ByliÂście czujni i ostroÂżni. Nie wpadliÂście w ÂżadnÂą pulapke ani zasadzkĂŞ. Obrzydliwy smród nie dawaÂł wam spokoju a wrĂŞcz nasilal siĂŞ i dalej szliÂście. Po upÂływie jakiÂś 15min ostroÂżnego marszu w oddali zauwaÂżyliÂście blado zielone ÂświatÂło. ByÂł to koniec korytarza ale co czaiÂło siĂŞ dalej nie macie pojĂŞcia. Mimo ze ÂświatÂło bylo blade to skutecznie uniemoÂżliwialo wam zobaczenie czego kolwiek wewnÂątrz komnaty na koĂącu korytarza... Jak wczeÂśniej smród byl dokuczliwy tak teraz doslownie wyciskal wam Âłzy z oczu...
SpiĂŞty, czujny i ostroÂżny Ieyasu poruszaÂł siĂŞ powoli korytarzem, co chwila sprawdzajÂąc teren z pomocÂą swego kija. Co chwila wydÂłuÂżaÂł go i skracaÂł, wydÂłuÂżaÂł i skracaÂł. CaÂły czas szedÂł na przodzie, Yochi za nim, zaÂś na koĂącu Ghori. Paskudny zapach wdzieraÂł siĂŞ w ich nozdrza. ChÂłopiec miaÂł ogromnÂą ochotĂŞ na zatkanie nosa, ale nie zrobiÂł tego, poniewaÂż tylko trzymanie kija w obu rĂŞkach zapewniaÂło mu caÂłkowitÂą gotowoœÌ bojowÂą. Po chwili wĂŞdrówki z przeraÂżeniem wyczuli, Âże smród nasila siĂŞ coraz bardziej. JakoÂś jednak musieli to znosiĂŚ...
WĂŞdrowali dÂługo, jakieÂś piĂŞtnaÂście minut, ale nikt siĂŞ nie nudziÂł, nawet Ieyasu, który zwykle byÂł aÂż nazbyt ruchliwy i gdzie indziej pewnie nie zniósÂł by takiego powolnego poruszania siĂŞ w spiĂŞciu. Teraz jednak ogarniaÂł go strach, strach, jaki moÂże czuĂŚ maÂły chÂłopiec otoczony ciemnoÂściami rozÂświetlonymi jedynie bladym ÂświatÂłem mizernego ogienka na koĂącu kija. Nie tylko zresztÂą dlatego - strach potĂŞgowaÂła zÂła aura, jakaÂś moc zdajÂąca wdzieraĂŚ siĂŞ do ich umysÂłów (moÂże wyobraÂźnia?) .
Po tym kwadransie dostrzegli nagle w oddali bladozielone ÂświatÂło. TkwiÂło na koĂącu korytarza, byÂło blade, ale uniemoÂżliwiaÂło to zobaczenie im, co siĂŞ za nim kryje. Smród powiĂŞkszaÂł siĂŞ coraz bardziej, Ieyasu ledwo juÂż wytrzymywaÂł bez zatykania nosa.
Jednak zobaczenie bladego œwiat³a wywo³a³o w nim napiêcie niweluj¹ce spor¹ czêœÌ strachu. Zobaczywszy dziury po shurikenach na swym kiju, postanowi³ je wykorzystaÌ. Wpasowa³ w nie w³asne shurikeny, wyj¹wszy je z torby - dwa w dwie dziurki po lewej, dwa w dwie po prawej i jeden w tej przy koùcu kija.
-MogĂŞ dowolnie kontrolowaĂŚ drewno - zacz¹³ wyjaÂśniaĂŚ towarzyszom - wiĂŞc, jeÂśli zechcĂŞ, drewno z kija wyrzuci shurikeny z ogromnÂą mocÂą, z si³¹, z jakÂą nie zdoÂłaÂłby wyrzuciĂŚ go Âżaden z nas. To dodatkowa moÂżliwoœÌ mojego kija. NiezÂły jest, nie? - wyszczerzyÂł zĂŞby, po czym odwróciÂł siĂŞ i zacz¹³ iœÌ dalej w peÂłnej gotowoÂści.
Po dÂługiej wĂŞdrowce wreszcie zauwaÂżyÂłem koniec korytarza.ProwadziÂł on do jakiejÂś komnaty.Smród wzmagaÂł siĂŞ.Im bardziej zbliÂżaÂłem siĂŞ do komnaty tym smród byÂł gorszy.Jak juÂż bylem blisko komnaty to smród byÂł nie do wytrzymania.PaliÂły mnie oczy i leciaÂły z ich Âłzy.
Co to moÂże byĂŚ. SkÂąd bierze siĂŞ ten smród? Teraz pewnie spotkamy naszych przeciwników.Nie ma co siĂŞ bawiĂŚ z nimi. Musimy szybko ich zaÂłatwiĂŚ poniewaÂż ni znajdujemy siĂŞ na wÂłasnym terenie wiec bĂŞdÂą mieli przewagĂŞ.
-Przegotujmy siĂŞ.Nie wiadomo co nas tam czeka.Lepiej juÂż przygotowaĂŚ siĂŞ do obrony w razie czego.
W razie zaatakowania mnie i jeÂśli nie bĂŞdĂŞ mógÂł siĂŞ obroniĂŚ to uÂżyje kawarimi tak aby znaleŸÌ siĂŞ za przeciwnikiem i zraniĂŚ go kunaiem
Idziemy korytarzem, smród coraz bardziej siĂŞ nasila, korytarz wydaje siĂŞ byĂŚ bardzo dÂługi, nie widaĂŚ koĂąca. Po okoÂło 15 minutach drogi w tym smrodzie, zobaczyÂłem koniec korytarza. Ale smród nasiliÂł siĂŞ tak bardzo, Âże byÂł nie do wytrzymania, jednak postanowiÂłem nie zatykaĂŚ nosa, wolaÂłem byĂŚ gotowy do obrony w razie ataku nieprzyjaciela.
-JeÂżeli jesteÂście gotowi...to wchodzimy-powiedziaÂłem do towarzyszy. StaraÂłem przezwyciĂŞÂżyĂŚ Âłezki w moich oczach spowodowane tym juÂż przeraÂźliwym smrodem. Co jest w tej komnacie, dlaczego to aÂż tak cuchnie. RuszyÂłem ostroÂżnie do wnĂŞtrza komnaty. Gdybym nie byÂł zdolny zrobiĂŚ uniku w razie ataku to jak zwykle : kawarimi
Wszyscy razem weszliÂście do pomieszcznia. ByÂła to wielka sala na srodku której znajdowaÂł siĂŞ posÂąd kobiety z jeleniem. W jednej rĂŞce trzymala Âłuk a w drugiej strza³ê. CaÂłoÂśc byÂła misternie rzeÂźbiona w szlachetnym kamieniu, szmaragdzie. Szmaragdowa rzeÂźba tej wielkoÂści warta by byla fortunĂŞ za którÂą moÂżna by kupiĂŚ caÂły kraj. Od tej szmaragdowej figury biÂła jednak jakaÂś majestatyczna i mistyczna aura. W pomieszczeniu znajdowalo siĂŞ równieÂż cztery zielone kolumny. KoÂło jednej z nich siedziaÂła znajoma wam juÂż dziewczynka. Nucila coÂś pod nosem, wyglÂądala jak by znów byla w transie...
ChÂłopiec szedÂł, a wszystkie nerwy miaÂł napiĂŞte. WykonaÂł pieczĂŞci Kawarimi i naÂłoÂżyÂł je na siebie. Nagle wpadÂł na pewien pomysÂł.
"Wiem, jak zrobiĂŚ, aby jakiekolwiek wejÂście do tego pomieszczenia byÂło nam 'obwieszczone' ... "
-Poczekajcie chwilĂŞ - rzekÂł do towarzyszy.
Za pomocÂą kontroli drewna "wyciÂągn¹³" cienkie, lecz dÂługie i bardzo mocne wÂłókna. SiĂŞgn¹³ teÂż po kilka kunai. WbiÂł kunaie w Âściany : trzy na suficie (jeden poÂśrodku, drugi na lewym koĂącu, trzeci na prawym) , jeden na lewej Âścianie, jeden na prawej, trzy w podÂłodze (wbite w ten sam sposób, co te na suficie) . PoniewaÂż byÂł zbyt maÂły, by siĂŞgn¹Ì sufitu, uÂżyÂł kija, pogrubiajÂąc go i wydÂłuÂżajÂąc odpowiednio. W ten sposób pozbawiÂł siĂŞ caÂłkiem wszystkich kunai, ale za to to byÂło zaczÂątkiem jego planu. WróciÂł kij do normalnej formy, po czym wyciÂągniĂŞte z kija wÂłókna przywiÂązaÂł do kaÂżdego kunaia, ³¹czÂąc wszystkie mocnym supÂłem na Âśrodku. WyciÂągn¹³ paczkĂŞ wybuchowych kukieÂłek. Z pomocÂą kontroli drewna wyciÂągn¹³ z kija piĂŞĂŚ kawaÂłków z dziurami w Âśrodku. W dziurach umieÂściÂł piĂŞĂŚ wybuchowych kukieÂłek, uwaÂżajÂąc, aby ich nie trÂąciĂŚ, po czym wyciÂągn¹³ kolejne krótkie wÂłókienka z kija i przywiÂązaÂł je bardzo dyskretnie do wÂłókien.
UformowaÂł za nimi puÂłapkĂŞ, przez którÂą nie daÂło siĂŞ przejœÌ przez trÂącenie kukieÂłek, co spowoduje wybuch : nawet jeÂśli wróg go uniknie bez Âżadnej krzywdy, bĂŞdzie on dla nich pewnym rodzajem alarmu.
KorzystajÂąc z manipulacji Mokutonem, przywróciÂł wszystkie utracone wÂłókna kijowi, po czym ruszyÂł wraz z towarzyszami dalej (wytÂłumaczywszy im wczeÂśniej sens istnienia puÂłapki) .
Nadal byÂł czujny i spiĂŞty. Powoli weszli wszyscy do komnaty. Ieyasu zacisn¹³ palce na kiju, gotów wystrzeliĂŚ shurikeny lub zaatakowaĂŚ bezpoÂśrednio, po czym dokonaÂł oglĂŞdzin pomieszczenia.
Pomieszczenie byÂło wielkich rozmiarów. ByÂło wiĂŞc przestronne, a na Âśrodku znajdowaÂł siĂŞ posÂąg kobiety z jeleniem. W jednej rĂŞce ÂściskaÂła Âłuk, w drugiej strza³ê. RzeÂźba byÂła wykonana z czystego szmaragdu.
"Niesamowite..." - pomyÂślaÂł chÂłopiec, oczarowany niesamowitÂą aurÂą rzeÂźby. ZastanawiaÂł siĂŞ, kogo ona przedstawia.
W pomieszczeniu byÂły dobrze widoczne takÂże cztery zielone kolumny. Ale nie to byÂło najciekawsze. Przy jednej z nich siedziaÂła ta sama dziewczynka, którÂą wtedy spotkali. NuciÂła coÂś pod nosem, jakby w transie.
"To znowu ona..."
Zacz¹³ powoli do niej podchodziĂŚ, pytajÂąco patrzÂąc na kompanów.

[chakrĂŞ odejmĂŞ w kolejnym poÂście. ]
WeszliÂśmy do sali. ZobaczyÂłem wielka sale na Âśrodku której znajdowaÂł siĂŞ posag.PrzedstawiaÂł on kobietĂŞ z jeleniem.ByÂł on zrobiony z bardzo drogiego kamienia i otaczaÂła go jakaÂś mistyczna aura. ZnajdowaÂły siĂŞ takÂże tutaj cztery kolumny. Nagle zauwaÂżyÂłem dziewczynkĂŞ która spotkaliÂśmy kolo bramy. Znowu wyglÂądaÂło na to Âże jest w transie.
To nie jest normalne miejsce,muszĂŞ siĂŞ mieĂŚ na bacznoÂści. CoÂś mi siĂŞ zdaje ze ta dziewczynka nie bĂŞdzie teraz taka mila jak wczeÂśniej. Pewnie bĂŞdziemy musieli siĂŞ broniĂŚ.A moÂże od razu zaatakowaĂŚ ja i zabiĂŚ.Nieeniee...o czym ja myÂślĂŞ...
PodszedÂłem do dziewczynki i powiedziaÂłem
-Ohayo, milo znowu ciebie spotkaÌ.Co tutaj porabiasz.Uœmiechn¹³em siê do niej.

OczywiÂście kiedy to robiÂłem to obserwowaÂłem otoczenie i patrzyÂłem czy czasem ktoÂś mnie nie atakuje lub nie ma w pobliÂżu jakiegoÂś wroga.
Kiedy juÂż byliÂśmy przy wejÂściu Ieyasu zrobiÂł puapkĂŞ i wzsystko nam wytÂłumaczyÂł. Zaraz po tym powiedziaÂłem:
-Ale jeÂżeli bĂŞdziemy musieli siĂŞ wycofaĂŚ sami wpadniemy w twojÂą puapkĂŞ, pomysÂł jest dobry, ale odcina nam drogĂŞ powrotnÂą.- Lecz powiedziaÂłem to juÂż po fakcie, a puapka byÂła juÂż gotowa.
-A zresztÂą...- Po którtkiej chwili wszyscy troje ruszyliÂśmy do Âśrodka. ZnaleÂźliÂśmy siĂŞ w duÂżym pomieszczeniu, na Âśrodku którego znajdowaÂł siĂŞ posÂąg kobiety, która w jednej rĂŞce trzymaÂła Âłuk, a w drugiej strza³ê, posÂąg ten byÂł wykonany caÂły z szmaragdu przez co na 100% byÂł bardzo wartoÂściowy.MoÂże jacyÂś bandyci poprostu chcieli to z tÂąd wynieœÌ, moÂże to jest ta matka. Lecz od posÂągu biÂła bardzo dziwna aura.Niesamowite.... RozglÂądaÂłem siĂŞ dalej po pomieszczeniu, znajdowaÂły siĂŞ w nim 4 kolumny, obok jednej siedziaÂła ta sama dziewczynka która nas tu sprowadziÂła.MoÂżliwe Âże to jest straÂżnik tego posÂągu. Kiedy Ghori i Ieyasu podeszli do niej ja w tym czasie postanowiÂłem przyjrzeĂŚ siĂŞ dokÂładnie posÂągowi, ale caÂły czas jestem czujny, w razie ataku próbujĂŞ zrobiĂŚ unik, a kiedy mi siĂŞ nie uda robiĂŞ kawarimi. (jakby coÂś to chakra w nastĂŞpnym poÂście).
Gdy weszedliÂście do pomieszczenia dziewczynka wstaÂła i uÂśmiechnĂŞla siĂŞ jednak po chwili posmutniaÂła. Tak byÂła bardzo smutna...

-JesteÂście jednak za póÂźno czêœÌ serca matki zostaÂła skradziona a ÂświÂątynia sotala splugawiona i przeklĂŞta... Las umrze musicie szybko udaĂŚ siĂŞ do Lasu wiecznie pokrytego mg³¹ tam znajdziecie odpowiedzi... ÂŚpieszcie siĂŞ matka was potrzebuje...

Dziewczynka ponownie zmieniÂła siĂŞ w kilka listków i zniknĂŞÂła... Na jej miejscu znajdowaÂły siĂŞ trzy pierÂścienie ze szmaragdem w Âśrodku. Oraz mala notka wypisana na listku.

O to pierÂścienie które pomogÂą wam w dalszej misji... ÂŚpieszcie siĂŞ...

(Ieyasu wiem Âże chciaÂłeÂś skoĂączyĂŚ szkoda bo to dopiero jedna z czterech czĂŞÂści misji wiĂŞc 3 do stat, 25 pCh a zamiast kasy pierÂścionek ze szmaragdem dajÂący +5 do wytrzymaÂłoÂści [kazdy z trzech tak dziala], Ghori i Yochi jak dalej idziecie na misjĂŞ to wam podsumuje wszystkie cztery czĂŞÂści w nagrodzie... ps. piszcie jak dotrzecie do nastepnej lokacji...)
Kiedy podszed³em do dziewczynki to ona siê odezwa³a do nas.Kiedy powiedzia³a co ma do powiedzenia to wtedy znowu zamieni³a siê w listki.W jej miejscu gdzie sta³a pojawi³y siê trzy pierœcienie i notka.Po przeczytaniu notki wzi¹³em jeden pierœcieù.
-Dobra czas ruszaĂŚ.Nie ma czasu zwlekaĂŚ.JeÂśli to co powiedziaÂła dziewczynka jest prawda to musimy siĂŞ spieszyĂŚ.
Po tych s³owach szybko zacz¹³em zmierzaÌ ku wyjœciu z budynku.
MyÂślĂŞ ze wiem o jaki las chodzi.Znowu jednak jesteÂśmy na poczÂątku.Nic nam nie dala ta podroÂż.Eh....bĂŞdzie ciĂŞÂżko.No cóÂż trzeba siĂŞ spieszyĂŚ.
<NMM>
Po przeglÂądniĂŞciu posÂągu równieÂż podchodzĂŞ to dziewczynki.
PowiedziaÂła ona:
-JesteÂście jednak za póÂźno czêœÌ serca matki zostaÂła skradziona a ÂświÂątynia sotala splugawiona i przeklĂŞta... Las umrze musicie szybko udaĂŚ siĂŞ do Lasu wiecznie pokrytego mg³¹ tam znajdziecie odpowiedzi... ÂŚpieszcie siĂŞ matka was potrzebuje...- po tych sÂłowach znowu zamieniÂła siĂŞ w liÂście i zostaÂły po niej trzy pierÂścienie. Wzi¹³em jeden z nich i naÂłoÂżyÂłem na palec. Dodatkowo byÂła zamieszczona notka
Cytat: O to pierÂścienie które pomogÂą wam w dalszej misji... ÂŚpieszcie siĂŞ...
Na pewno chodzi o sirocco
-Pewnie chodzi o las sirocco...chodÂźmy.
PoszedÂłem do wyjÂścia jednak wczeÂśniej wyprzediÂłem Ghoriego i rozbroiÂłem puapkĂŞ która zastawiÂł Ieyasu poniewaÂż blokowaÂła caÂłe przejÂście. RozbroiÂłem je rzucajÂąc z daleka kunaiem.
PóÂźniej ruszyÂłem Âśrednim tempem do wyjÂścia, droga byÂła tym razem oÂświetlona przez latarenki wiĂŞc postanowiÂłem biec Âśrednim tempem.

<NMM>
Risen pojawiÂłeÂś siĂŞ nagle w wielkim lesie. Gesty, zgubny i niebezpieczny las ktory jest pestka dla shinobiego twojego pokroju. ZnalazÂłeÂś siĂŞ przed dosc niskÂą jadeitowa wie¿¹ która swÂą zieleniÂą wtapia siĂŞ w otoczenie, miĂŞdzy innymi dziĂŞki porastajÂących jÂą roÂślinÂą, jak zioÂła, kwiaty, bluszcze czy karÂłowate drzewa które by przeÂżyc zaczĂŞÂły siĂŞ wic wokóÂł budowli na duÂże i mniejsze wysokoÂści. W niektórych miejscach Âściany budowli sÂą nadzywczaj zniszczone jednak sÂą tak grube Âże dajÂą wraÂżenie nieskoĂączonoÂści. Jedyne wejscie a raczej coÂś co przypomina wejÂście to wielki relief który przedstawia bramĂŞ od ktorej bije Âżycie, a przytrzymujÂą je driady i duszki leÂśne. Na "drzwiach" moÂżna odnaleÂźc róÂżne zwierzĂŞta zaczynajÂąc od motyli i robaków, przechodzac przez krety i sowy koĂączÂąc na niedzwiedziach i wilkach. Nad bramÂą widac napis "ÂŻycie jest Âżyciem, a Âśmierc jest ÂśmierciÂą ... ÂŻycie bĂŞdzie ÂśmierciÂą, a Âśmierc bedzie Âżyciem"
Risen westchn¹³ g³êboko. Jego wyjÂątkowe, bardzo mocne i niezwykle sÂłabe odczucia czĂŞsto go myliÂły. Jedyne co odwiedziÂła jego umysÂł to myÂśl, która mówiÂła mu, aby sobie odpuÂściÂł wyprawĂŞ.
Ruszy³ powoli w kierunku rzeŸby. W g³êbi serca, zastanawia³ sie co go tam czeka, chocia¿....
- Czy to by³o istotne ? - mrukn¹³ sam do siebie.
OdczytaÂł napis gÂłoszÂący, jakoby ÂśmierĂŚ byÂła ÂśmierciÂą, ale bĂŞdzie Âżyciem.
- WiĂŞc jestem martwy... albo zginĂŞ ? - zapytaÂł sam siebie w myÂślach. PodrapaÂł sie lekko po gÂłowie, po czym pchn¹³ lekko (a w razie potrzeby mocno ) Âśrodek bramy/drzwi, oczekujÂąc na rezultaty. Pierwsza cicha myÂśl w jego gÂłowie mówiÂła mu, Âże jeÂśli brama siĂŞ otworzy, bĂŞdzie miaÂł poÂłowĂŞ drogi za sobÂą.... Druga mówiÂła, Âże zrealizowanie pierwszej bĂŞdzie niepokojÂąco niepokojÂące w swej niepokojÂąckoÂści.

//rozumiem, ¿e "drzwi" to czêœÌ bramy //
PÂłaskorzeÂźba nieruszyla siĂŞ. Bo przecieÂż jak moÂże otworzyc cos co jest spójnÂą caÂłoÂściÂą? PoczuleÂś w miĂŞdzyczasie jak coÂś obwija siĂŞ wokóÂł twojej nogi, jakby w¹¿ jednak gdy spojrzaÂłeÂś twojÂą pierwszÂą na tym zadaniu przeciwnoÂściÂą miaÂło byc grube plÂącze. CzyÂżby roÂśliny mogÂły by poruszac siĂŞ same z siebie bez wÂładcy Mokutonu? Albo gdzie jest sprawca Âżycia roÂślin? W Âścianie ujrzaleÂś jeszcze wbity sztylet.
Freski na Âścianach majÂą kilka ciekawych przedstawien nie pasujacych do wswzystkiego albo wyrozniajacych sie. NóÂż identyczny jaki jest teraz na wyciÂągniecie twojej rĂŞki. Serce na Âśrodku które wyglÂąda na martwe oraz puchar który znajduje sie dosÂłownie pod sercem.
- Pokaz ze jestes godny - uslyszales zachryply glos ktory nie mogl nalezec do czlowieka ... przynajmniej dawal takie wrazenie niedosiegalnego. Byl doslownie wszedzie ten glos a jego ton dlugo pozostal w twojej glowie jakby to byla twoja wlasna mysl.

//Poprostu rozbroiÂłeÂś mnie niepokojÂąco niepokojÂącym rozmyÂślaniem nad niepojÂącym niepokojem który niepokojÂąco ciĂŞ niepokoji //
- Zaraz - odparÂł lekko zirytowany szatyn gÂłosowi. W sumie, to nie lubiÂł "tego" typu przedstawieĂą. PokaÂż, Âże jesteÂś.... PokaÂż, czy... PokaÂż, jak...
- MoÂże od razu ero-pokaz, zboczeĂącu ? - mrukn¹³ chÂłopak do pnÂączy. SiĂŞgn¹³ rĂŞkÂą po nóÂż, po czym raz jeszcze spojrzaÂł na ten irytujÂący go fragment reliefu.
"NóÂż... Obok serca... I kieliszek po czystej... No tak" - genialny umysÂł szatyna juÂż rozszyfrowaÂł tĂŞ zagadkĂŞ. MiaÂł wypiĂŚ wÂłasne serce... Ups, chodziÂło mu o krew... Albo [I see you!] wie co innego zrobiĂŚ.
NiepokojÂąco niepokojÂące to byÂło.
Risen lekko naci¹³ swojÂą rĂŞkĂŞ. Dotkn¹³ rany drugÂą, po czym najpierw skosztowaÂł kropelkĂŞ. Po okreÂśleniu jej jako caÂłkiem smacznej, dotkn¹³ zakrwawionÂą rĂŞkÂą serca na reliefie, a nastĂŞpnie kielicha... PozostaÂło mu czekaĂŚ na reakcje. W miĂŞdzyczasie kilka kropel krwi spadÂło na pnÂącze, które owinĂŞÂło sie wokóÂł nóg Risena.

//casper, ostrzegam CiĂŞ, Âże masz niepokojÂąco niekumatego usera na misji ;P//
Twoja ciemna krew jak zawsze ciepla i slodka o delikatnym metalicznym smaku po dotknieciu wyrytego w jadeitowej scianie kielichu jakby wsiakla w kamien. Poczynajac od pucharu dziwna fala malachitowej barwy rozeszla sie po calej budowli. Miejsca na wiezy ktore niedawno jeszcze byly zniszczone jakby wypelnila nowa masa zielonego mineraÂłu bardziej Âżywego od wczesniejszych czesci tego obiektu.

Czy to w twoich oczach sie mieni czy dzieje sie to naprawde ... niewiesz ... ale elfiki, duszki lesne, zwierzeta wszelkiej masci zostaly jakby ozywione. Poruszajac sie z niezwykla gracja, z duza szybkoscia otworzyly przed toba wrota ktorych przed chwila niemialbys sil otworzyc ... bo ich nie bylo. Jednak gdy mrugnĂŞÂłeÂś po tym calym zdarzeniu wszystko bylo jak wczesniej jedynie z tym szczegóÂłem iÂż wrota staly przed toba otworem. Rozne mistyczne i nie mistyczne istoty, stwory wydlubane w tej nieduzej, skrytej w wiekszosci pod ziemia baszcie byly znow na swoim miejscu jakby nigdy sie nie poruszyly. CzyÂżby twoj umysl zaczal juz swirowac ? ?

Placze ktore niedawno cie obwinelo ciagle spoczywalo na twojej nodze ale jakby martwe ... jakbys stal tutaj tutaj przez stulecia i ze zwyklego bytu i proby wspiecia sie ku gorze roslina wspinala by sie po tobie coraz wyzej i wyzej ku sloncu i jego promieniom ktore sa zakrywane przez rosle drzewa oraz kamienna budowle.

Drzwi do srodka wiezy a zarazem konca twojej misji sa rozchylone a ze srodka wieje delikatny cieply powiew niosacy ze soba zapach wilgoci oraz roznych ziol ...

//Ja pisze bardzo prosto ;P //
- SÂłoneczko - stwierdziÂł Risen, kiedy fragmenty pÂłaskorzeÂźby przestaÂły poruszaĂŚ sie mu przed oczami. Ta wieÂża zaczĂŞÂła wyraÂźnie ciekawiĂŚ szatyna, cóÂż innego wiĂŞc mu pozostaÂło ? RuszyÂł przed siebie, a konkretnie - do wieÂży. PnÂącze ustÂąpiÂło jego zdecydowaniu.
Mimo to, szatyna drĂŞczyÂło niepokojÂące poczucie zagroÂżenia, które strasznie go niepokoiÂło. Mimo wszystko wolaÂł dla bezpieczeĂąstwa podstawiĂŚ Kaze Kawarimi.
Ponadto, kiedy stan¹³ juÂż w progu wieÂży, rzucaÂł na kaÂżdÂą kamiennÂą pÂłytĂŞ przed sobÂą Kunai, po czym doskakiwaÂł na niÂą. ByÂł to stosunkowo dobry sposób na upewnienie siĂŞ, czy nastĂŞpny krok nie aktywuje jakiejÂś puÂłapki.
Po okoÂło 5 takich skokach, "rzuciÂł" okiem na wnĂŞtrze wieÂży, w której sie teraz znajdowaÂł.
CiemnoÂści, tak wszedzie mrok i czym dalej tym coraz g³êbszy odcieĂą kurtyn. (kurtyna jest tutaj uÂżyta jako odcienie ciemnosci a nie jako przedmiot) ÂŚciany z poczÂątku gdzie jeszcze wdzeraÂło siĂŞ nikÂłe ÂświatÂło byÂły grube, takze jadeitowe i porosniete roznymi roslinami. Nie widac byÂło ich koĂąca jakby nad toba nie byloby zadnego dodatkowe pietra. A pÂłytki które prowadziÂły ciĂŞ prosto ? TakÂże znikaÂły w czerni korytarza, z intensywnej zieleni przybierajac odcien pÂłowego az do szarego az gubily sie w smolistej barwie.
Powietrze w Âśrodku byÂło ciĂŞÂżkie od wilgoci i oduÂżajÂących zióÂł. Z poczÂątku aÂż ci siĂŞ w gÂłowie zakrĂŞciÂło. Zapach mieszaÂły siĂŞ i nawzajem nadawaÂły intensywnoÂści Âże kaÂżdy wdech powietrza do pÂłuc zdawaÂł siĂŞ jakbyÂś wciÂągaÂł jakiÂś ciĂŞÂżki gaz ...
AtmosferĂŞ nadawaÂł wiatr któy przemykaÂł miĂŞdzy zakamarkami wieÂży uciekajÂąc na zewnÂątrz i spowrotem aÂż wreszcie wszystko zwienczyly nagle z wielkim trzaskiem zamykajace sie wrota...
Risen wyj¹³ Shikyo. UniósÂł wysoko w górĂŞ, po czym jeszcze raz spojrzaÂł na wnĂŞtrze wieÂży. W sumie czuÂł siĂŞ nieco dziwnie... CoÂś go niepokoiÂło.
Po chwili ruszyÂł powoli do przodu. Co waÂżne, to widziaÂł doskonale. Shikyo byÂł bowiem starym, wrĂŞcz mitycznym kunai'em który dawaÂł ÂświatÂło temu, kto go trzymaÂł.
Po pomieszczeniu rozeszÂło siĂŞ ÂświatÂło miecza próbujÂąc dotrzec do kaÂżdego z zakamarków pomieszczenia. WÂłaÂśnie teraz mogÂłeÂś siĂŞ lepiej przyjrzec wewnetrznej czesci wieÂży. Strop znajdowaÂł siĂŞ nadzwyczaj wysoko a zbierajaca siĂŞ tam wilgoc stworzyla wielkie grzyby bialej plesni ktora teraz przyblara nie co szarego koloru. ÂŚciany wykonane z tego samego miterialu co wewnatrz obrastaly róÂżniste roÂśliny drobne, a jadeitowa podÂłoga w oddali zmieniaÂła siĂŞ w wielkie pÂłaty mchu, miĂŞkkiego mchu który pod twoimi stopami uginaÂł siĂŞ miÂło jakbyÂś stÂąpaÂł po puszku. Wszystko wyglÂądaÂło nadzwyczaj piĂŞknie jak dla kogo, ale napewno byÂło to nadzwyczajne. Po chwili dotarÂłeÂś do bardzo stromych schodów któe prowadziÂły g³êboko w dóÂł.

Ten zapach stĂŞchlizny, wilgoci i zióÂł ciÂągle siĂŞ unosi w powietrzu i przy kaÂżdym kroku czujesz go coraz dog³êbniej ...

Przed sob¹ ujrza³eœ jeszcze wbit¹ w pod³ogê star¹ laskê obroœniêt¹ tak¿e wszelak¹ roœlinnoœci¹. Czuc od niej du¿a moc ale nawet dotkniêcie mo¿e oznaczac urochomienie pu³¹pki ... no bo po co by stawiano tutaj laskê?
- DŸwignia otwieraj¹ca jakieœ wrota... (XD) - stwierdzi³ po chwili rozmyœlania szatyn. Westchn¹³ lekko... Uruchamia pu³apkê czy te¿ ocali ci ¿ycie.
Cho*lernie irytujÂące to bardzo mocno jest.
Risen - niczym dziecko we mgle - dotkn¹³ laskê zakrwawion¹ rêk¹. Pchn¹³ j¹ lekko po czym nie czekaj¹c na rezultaty...
Albo nie, szatyn czekaÂł na rezultaty. Ot tak, w razie czego.
Dziwny nadzwyczaj gÂłoÂśny trzask rozlegÂł siĂŞ po caÂłym korytarzu jednak twoim oczom nic siĂŞ nie ukazaÂło. MiaÂłeÂś wraÂżenie jakby to dwa dÂźwiĂŞki stworzyÂły ten haÂłas niepozwalajÂąc ci okreÂśliĂŚ skÂąd dochodzÂą.
Za sobÂą po chwili usÂłyszaÂłeÂś szelest jakby coÂś ... a raczej kilka "coÂśów" zbliÂżaÂła siĂŞ w twojÂą stronĂŞ, a gdy siĂŞ odwróciÂłeÂś ujrzaÂłeÂś cztery istoty których mógÂłbyÂś nazwaĂŚ mianem szczuroÂłaków. Metrowe istoty stojÂące na dwóch duÂżych Âłapach z ostrymi pazurami, umieszczonymi na zgiĂŞtych nogach co powoduje ze nie mogÂą wykonywaĂŚ wiĂŞkszych kroków. Grube cielsko pokryte rudawym futrze. Dwie Âłapki przy piersi, mniejsze posiadajÂące bardziej ostre pazury. DuÂży pyszczek a moÂże by to lepiej nazwaĂŚ pyskiem. Dwa duÂże czarne oczy ja paciorki wlepiajÂą siĂŞ w twoje wszystkie posuniĂŞcia. ZĂŞbiska niebezpieczne szczególnie dÂługie i z pewnoÂściÂą wytrzymaÂłe siekacze o kolorze sÂłoĂąca Te istoty nie wyglÂądajÂą pokojowo, ale moÂżesz je tutaj zostawiĂŚ i udaĂŚ siĂŞ w dóÂł schodami zapominajÂąc Âże spotkaÂłeÂś tutaj takie paskudztwa.
- Interesuj¹ce - mrukn¹³ ch³opak. S³ysz¹c trzaski i takie inne badziewia, ka¿de inne s³owo by³o wysoce... Nieodpowiednie.
- Gasujin - ciche sÂłowo padÂło z ust szatyna. w tym momencie przemieniÂł siĂŞ w wir powietrza. Po chwili jednak wir rozwiaÂł siĂŞ, a zamiast niej wewnÂątrz wieÂży "unosiÂł" siĂŞ delikatny powiew wiatru, który po chwili skierowaÂł siĂŞ w dóÂł schodów.

//3450-250=3200.
Kiedy jestem pod tÂą postaciÂą, to poznajĂŞ Âświat za pomocÂą dotyku "wiatru". OczywiÂście ten dotyk ma caÂłkiem "spory" zasiĂŞg (:D)...
Przemieniony w wir powietrza udaÂłeÂś siĂŞ w dóÂł a istoty które zostawiÂłeÂś za sobÂą wyglÂądaÂły caÂłkowicie na ogÂłupione i zaczĂŞÂły siĂŞ krĂŞciĂŚ w kóÂłko jak nienormalne. PowiaÂłeÂś w dóÂł jak to wietrzyk. Nic nadzwyczajnego. SchodziÂłeÂś a raczej przeleciaÂłeÂś schody aÂż do ostatniego piĂŞtra które z pewnoÂściÂą mieÂściÂło siĂŞ doœÌ g³êboko pod ziemiÂą. SpotkaÂły ciĂŞ tam wrota. Na szczĂŞÂście otwarte. Przed wejÂściem niczego nie spotkaÂłeÂś oprócz po bokach, prawym i lewym jakieÂś przedmioty przypominajÂące skrzynie z dwóch róÂżnych mineraÂłów których bez wzroku nie mogÂłeÂś poznaĂŚ. PoczuÂłeÂś Âże za otwartymi juÂż wrotami czyha na ciebie coÂś potĂŞÂżnego co moÂże byĂŚ dla ciebie nie lada wyzwaniem ... Dziwna czakra, silna przesycajÂąca to miejsce pochodzi wÂłaÂśnie za tych wrót.
"A szatyn zstÂąpiÂł z niebios na ZiemiĂŞ..."
WszakÂże li, nam wiadomo to juÂżem dawno - Risen staÂł przed... WejÂściem. CóÂż, odkrywczoœÌ tej dedukcji powaliÂła chÂłopaka na kolana.
Jednak kontynuujmy, jak gdyby nam nie przerwano. Risen staÂł przed otwartymi wrotami, zwanymi równieÂż (bardzo odkrywczo zresztÂą) - wejÂściem. CaÂłkiem miÂła dla uszu byÂła, zaiste, ta nazwa.
Co ,mimo wszystko, waÂżne - Risen (pozwolĂŞ sobie przypomnieĂŚ, Âże juÂż zmaterializowany) nie poskÂąpiÂł skrzyniom swej uwagi, która (aby zbytnio nie kÂłamaĂŚ) byÂła zaiste wielka. Niestety iloœÌ informacji, które moÂżna byÂło pozyskaĂŚ oglÂądajÂąc skrzyniĂŞ nie byÂła zbyt wielka.

//Owned... //
// ZgubiÂłem siĂŞ w twoim poÂście ale to chyba dlatego Âże jestem zmĂŞczony ... podstawowy kontekst zrozumiaÂłem ;p //

Skrzynie. Jedna i druga takiej samej wielkoÂści. Jedna ze szczerego zÂłota, druga z zardzewiaÂłego Âżelaza. Jedna piĂŞkniejsza ze znakiem lwa, druga ze zniszczonym symbolem feniksa. ZamkniĂŞte bez kÂłódki czy wejÂścia na klucz ... jednak na górze wieka widaĂŚ miejsce na dÂłoĂą ... i to dokÂładnie twojÂą. Jedna i druga takie same miejsca. Czu³êœ jakby obie skrzynie pragnĂŞÂły twojej chakry jakby woÂłaÂły byÂś daÂł im siebie jak kobiety pragnÂące mĂŞÂżczyzny.
- Ciekawe to, i to caÂłkiem mocno, lecz sÂłabo - stwierdziÂł inteligentnie Risen. SchyliÂł siĂŞ nad ÂżelaznÂą skrzyniÂą, po czym przyÂłoÂżyÂł dÂłoĂą do... miejsca na dÂłoĂą.
- Zaraz zginê - szepn¹³ do siebie szatyn, chorobliwie ciekawy tego, co sie wydarzy.
Dotkn¹³eÂś dÂłoniÂą wyznaczonego miejsca na Âżelaznej skrzyni. Zanim zd¹¿yÂłeÂś odsun¹Ì rĂŞkĂŞ ta zniszczona, zardzewiaÂła szkatuÂła pobraÂła od ciebie doœÌ du¿¹ iloœÌ chakry. Niczym feniks wy¿³obiony symbolicznie na niej odrodziÂła siĂŞ z mizernego stanu. ÂŻelazo które zostaÂło naruszone przez zÂąb czasu odnowiÂło siĂŞ i zaczĂŞÂło poÂłyskiwaĂŚ ale piĂŞkniej od srebra ... blaskiem platyny. Na jej powierzchni delikatnym dÂłutkiem zostaÂły wyrzeÂźbione ornamenty natury tak zawiÂłe, skomplikowane i delikatne Âże niejeden esteta mógÂłby siĂŞ udusiĂŚ ze zdumienia.
Wieko siĂŞ przed tobÂą otwarÂło. Powoli jakby naciÂągaÂło twojÂą cierpliwoœÌ zaglÂądniĂŞcia do Âśrodka. WewnÂątrz ujrzaÂłeÂś zwój dÂługoÂści okoÂło 35 cm. KoĂącówki zwoju sÂą koloru siwego a zapieczĂŞtowany jest platynowym ÂłaĂącuszkiem.
Gdy usÂłyszaÂłeÂś dÂźwiĂŞk za sobÂą przypominajÂący skrzypienie mechanizmów w wielkim zegarze, gdy to kilkadziesiÂąt zĂŞbatek naraz siĂŞ przesuwa automatycznie siĂŞ obróciÂłeÂś i ujrzaÂłeÂś Âże skrzynia "lwa" która tam staÂła wpadÂła w jak¹œ dziurĂŞ, na pewno puÂłapka byÂś mógÂł wybraĂŚ tylko jednÂą ze skrzyĂą. Czy to byÂł dobry wybór ... dostaÂłeÂś jakiÂś zwój ... moÂże jego zawartoœÌ bĂŞdzie cenna? UsÂłyszaÂłeÂś z góry ÂświÂątyni zbieganie szczuroÂłaków. JeÂśli siĂŞ nie poÂśpieszysz gospodarze ciĂŞ przyjmÂą z ochotÂą zjedzenia.
====
Czakra:
3200-500=2700Pch
====
- IrytujÂące zwierzĂŞta - mrukn¹³ cicho szatyn. SpojrzaÂł na wrota, przed którymi staÂły skrzynie. Teraz jednak, schowaÂł zwój za pazuchĂŞ po czym ruszyÂł pĂŞdem przed siebie. Energia dochodzÂąca stÂąd budziÂła w nim dreszczyk emocji. Negatywnych emocji.
SchowaÂłeÂś zwój i nie czekajÂąc na przybycie szczuroÂłaków ruszyÂłeÂś przed siebie do wrót. Na wejÂściu poczuÂłeÂś du¿¹ energiĂŞ miejsca. ZnalazÂłeÂś siĂŞ w duÂżym kwadratowym pomieszczeniu. Trzy metry od kaÂżdych z dwóch Âścian w rogach stojÂą cztery zielone kolumny porastajÂące gĂŞstym bluszczem. Sufit z drewnianÂą kratkÂą jest obroÂśniĂŞty pnÂącymi róÂżami o wielu barwach. Na Âśrodku sklepienia znajduje siĂŞ duÂże okrÂągÂłe malowidÂło przedstawiajÂące mĂŞÂżczyznĂŞ i kobietĂŞ w zbliÂżeniu seksualnym.
W centrum pomieszczenia na wielkim jadeitowym tronie siedzi czÂłowiek kozioÂł.
W dÂłoniach dzierÂży zÂłoty duÂży flet. Przed jego stopami zÂłoÂżona jest szkatuÂła wykonana z tego samego materiaÂłu co caÂła ÂświÂątynia.
- Witaj - powiedziaÂł zachrypÂłym silnym gÂłosem którego echo pozostaÂło przez chwilĂŞ w twojej gÂłowie - Po co przybywa tutaj taki mizerny intruz jak ty?
- Niesamowite - szepn¹³ Risen absolutnie zdziwiony tym... Wspomnieniem ? Iluzj¹ ?
Szatyn nie miaÂł Âżadnej informacji, co do tego... Zjawiska. PostanowiÂł obserwowaĂŚ. A moÂże raczej - nie ruszaĂŚ siĂŞ. PostanowiÂł nie robiĂŚ nic. I czekaĂŚ na jakiekolwiek zmiany. Nie byÂł tego pewny, ale wyszeptaÂł, jakby sam do siebie:
- Kim ja jestem ?
- Nie wiesz kim jesteÂś ?! Zapchlonym diabÂłem który przybyÂł na ziemiĂŞ - powiedziaÂł z wyrazami obrzydzenia na twój widok. - Ale nie martw siĂŞ ... niedÂługo spÂłoniesz - uÂśmiechn¹³ siĂŞ kpiÂąco - pozbĂŞdziemy siĂŞ takiego paskudztwa z ziemi jak ty...
Mê¿czyzna po chwili ciê zostawi³. Samego z w³asnym dziwactwem. Widzisz jak jakiœ ch³opiec w³aœnie patrzy siê na ciebie przez ma³e zakratowane okienko. Gapi siê po czym zacz¹³ krzyczeÌ:
- ChÂłopaki ... patrzcie czart tutaj jest - krzykn¹³ pokazujÂąc na ciebie palcami - Potwór ... jak siĂŞ nazywasz potworze ?! - zapytaÂł siĂŞ ciebie z wyrazami strachu.
- Nie wiem - odparÂł... faun. SpojrzaÂł bolesnym wzrokiem na chÂłopca, po czym usiadÂł przed kratami wpatrujÂąc siĂŞ w maÂłego.
- A jak Ci na imiĂŞ maÂły ?
- Nazywam siĂŞ Hashirama Senju - przedstawiÂł siĂŞ dumnie chÂłopiec - Jestem dzielny i kiedyÂś bĂŞdĂŞ wielkim bohaterem który bĂŞdzie chroniĂŚ Âświat przed takim jak ty ... - czyÂżbyÂś byÂł aÂż takim potworem? Czy to Âże jesteÂś inny wyglÂądem Âświadczy takÂże o twoich zamiarach, charakterze
Dzieciaki niektóre ÂśmiaÂły siĂŞ z ciebie ... inne drÂżaÂły ze strachu a niektóre nawet uciekÂły.
- MiÂło mi - odrzekÂł satyr. SpojrzaÂł badajÂącym wzrokiem na chÂłopca, po czym cicho powiedziaÂł:
- Czemu tu przyszedÂłeÂś... ? Tutaj, do... OdmieĂąca - odpowiedÂź na to pytanie bardzo zaintrygowaÂła fauna. MoÂżna byÂło powiedzieĂŚ, Âże... widziaÂł swe ludzkie odbicie.
- Pierwszy raz widzĂŞ bestiĂŞ - powiedziaÂł chÂłopiec z jakimÂś entuzjazmem - wszyscy mówiÂą o tobie ... mówiÂą o wielkim stosie który dla ciebie szykujÂą. DuÂżo ludzi zabiÂłeÂś? Masz mamĂŞ i tatĂŞ? SkÂąd jesteÂś ... z piekÂła? - zacz¹³ zadawaĂŚ ci dziwne pytania przyszÂły zaÂłoÂżyciel Konohy. Czy taki byÂł naprawdĂŞ za czasów dzieciĂŞcych? Czy to tylko dziwny Âświat w którym ciĂŞ uwiĂŞziÂł?

A ja bym chciaÂła tylko przypomnieĂŚ zasadĂŞ 50 sÂłów, którÂą tak piĂŞknie opisaÂłam tutaj: LINK. RadzĂŞ przestrzegaĂŚ. Tanuki.

WidzĂŞ Âże Tanuki nie przyglÂądasz siĂŞ zbytnio ogÂłoszeniom i nie przeczytaÂłaÂś dokÂładnie mojego posta ... wiĂŞc przejrzyj go jeszcze raz ... nie wypada Admince wprowadzaĂŚ niedokÂładnoÂści ...
- Nie... Jestem stÂąd. A jeÂśli mam byĂŚ szczery, to byÂłem tu jeszcze przed wami. - rzekÂł cicho satyr. ChÂłopak.. zaintrygowaÂł go. Jego zachowanie, a przy tym i tupet, byÂło niespotykane u czÂłowieka.
- Rodzice ? - powtórzyÂł cicho faun - Mam tÂą samÂą matkĂŞ, co i wy... Nature. Mimo to, zostanĂŞ zabity tylko z jednego powodu - róÂżnicy miĂŞdzy naszym wyglÂądem. Nigdy nikogo nie zabiÂłem... Nie zabiÂłbym brata. - wraz z tymi sÂłowami, oczy "osoby" utkwiÂły w chÂłopcu.
- Przed nami?! - zdziwiÂł a moÂże oburzyÂł siĂŞ chÂłopiec na twoje sÂłowa jednak póÂźniej zamilkÂł. MoÂże przemyÂślaÂł coÂś ... cofn¹³ siĂŞ krok jakby baÂł siĂŞ tego twojego spojrzenia. Twojego lub nie twojego ... Gdy odsun¹³eÂś wzrok ujrzaÂłeÂś Âże nie jesteÂś juÂż w celi. StaÂłeÂś na podeÂście przywiÂązany do jakiegoÂś wysokiego wielkiego sÂłupa ... przywiÂązany a moÂże raczej skuty ÂłaĂącuchami. Pod twymi nogami sÂą rozÂłoÂżone drewniany chrust i kije, badyle uÂłoÂżone dookoÂła w stos. Okr¹¿ony jesteÂś przez "stado" ludzi wyglÂądajÂących na wieÂśniaków z bardzo dalekich czasów, tych samych w których znajdujesz siĂŞ od kilku minuta a moÂże godzin, a moÂże dni. MĂŞÂżczyÂźni, kobieta, a nawet dzieci ubrane w dziwne starodawne stroje krzyczÂą w twojÂą stronĂŞ, rzucajÂą warzywami i kamieniami, plujÂą w ziemiĂŞ przed tobÂą, wyzywajÂą, przeklinajÂą. Jedynie spokojnie zachowuje siĂŞ grupka trzech osobników z pewnoÂściÂą jakiÂś straÂżników ... poznaÂłeÂś po typowym uzbrojeniu ... trzymajÂąca pochodnie jakby przygotowane na ciebie. Widzisz jakiegoÂś mĂŞÂżczyznĂŞ na czymÂś przypominajÂącym tron jednak mniejszy i zwyklejszy, podobny do krzesÂła bardziej masywnego. ÂŻarÂł kawaÂł miĂŞsa popijajÂąc z drewnianego kubÂła czerwony pÂłyn oblewajÂąc siĂŞ przy tym na bardziej Âładne szaty ... niedawno czyste. Jednak on takÂże nie przestawaÂł z obraÂżaniem ciebie, twojego koÂźlego wyglÂądu, porównywaniem do szatanów i diabÂłów.
OsobÂą która ciĂŞ nie obraÂżaÂł byÂł ten sam chÂłopiec któremu przed chwilÂą patrzaÂłeÂś prosto w oczy. Ten który wczeÂśniej nazywaÂł ciĂŞ od bestii, potworów które powinno siĂŞ wytĂŞpiĂŚ. Teraz tylko staÂł niespokojnie nie wiedzÂąc co ma zrobiĂŚ. Czy odejœÌ z tego ohydnego przedstawienia mordu który spÂłynie twojÂą krwiÂą, czy patrzeĂŚ jak giniesz w ogniu, czy zareagowaĂŚ ... uratowaĂŚ ciebie ?! przynajmniej spróbowaĂŚ.
Satyr nie zareagowaÂł. Wbrew przeciwnie, spoglÂądaÂł teraz z lekkim "bólem" na ludzi, którzy go kamienowali, ale nie byÂły w nim krztyny gniewu.
SprawiaÂł teraz wraÂżenie ojca, który dowiedziaÂł siĂŞ, Âże jego dzieci nie sÂą takie, jak powinny. UjmujÂąc krócej - zawód. To wszystko byÂło do przewidzenia, ale maÂła iskra zawodu wci¹¿ ÂżyÂła w faunie. Odetchn¹³ g³êboko, po czym spojrzaÂł spokojnie na otaczajÂący go tÂłum. OgarniaÂł ich wzrokiem... Jeden po drugim, powoli stawali siĂŞ widocznymi przyczynami jego smutku. Nie mógÂł im pomóc, wiĂŞc jedyne co postanowiÂł to pogodziĂŚ siĂŞ z tym, co go czekaÂło.
Pochodnie zostaÂły rzucone. OgieĂą zacz¹³ trawiĂŚ twoje ciaÂło, wpierw zajĂŞÂły siĂŞ twoje koÂźle wÂłosy póÂźniej wĂŞgliÂło siĂŞ miĂŞso w niemiÂłosiernym bólu i cierpieniu. Nie byÂło to sztuczne uczucie ... czuÂłeÂś jak miĂŞso odrywa siĂŞ od koÂści i popieli siĂŞ z kaÂżdÂą sekundÂą, jak krew bulgocze i wrze, nawet poczuÂłeÂś jakby twoja dusza siĂŞ spalaÂła. Twój umysÂł spokojny, deduktywny zacz¹³ wariowaĂŚ, wszystko zgasÂło. Po chwili staÂłeÂś w tej samej sali w której staÂłeÂś przed pojawieniem siĂŞ w postaci fauna w celi. Teraz ta sama osoba która spÂłonĂŞÂła, a ty patrzaÂłeÂś jego oczyma staÂła przed tobÂą.
CiÂągle jeszcze czuÂłeÂś ten ból który towarzyszyÂł spalaniu siĂŞ na stosie. CzuÂłeÂś gorÂącz, a po twoim czole spÂływaÂły krople potu. Twoje ciaÂło byÂła nie wiadomo dlaczego caÂłe czerwone gdybyÂś miaÂł bardzo wysokÂą temperaturĂŞ. DotkniĂŞcie skóry powodowaÂło dziwne uczucie dotykania Âżywej rany ...
Jednak to co zobaczyÂłeÂś takÂże ciĂŞ drĂŞczyÂło i nie chodzi tutaj o "zjadane" przez ogieĂą ciaÂło, a raczej na przestraszonych twym spojrzeniem ludzi którzy przepeÂłnieni nienawiÂściÂą przed straszydÂłami i wÂłasnÂą wiarÂą przestali rzucaĂŚ kamieniami obawiajÂąc siĂŞ Âże zaraz zejdziesz niczym szatan ze stosu i pozabijasz ich jak mrówki, jednak nie przestali krzyczeĂŚ by spaliĂŚ ciebie ... twoje spokojne spojrzenie goryczy pobudziÂło ich jeszcze bardziej gdyby chcieli przestaĂŚ ciĂŞ widzieĂŚ jak najprĂŞdzej.
To nie byÂło przedstawienie, wielki spektakl zabicia winnego ... to byÂł sÂąd boÂży na ziemi, wielkie misterium peÂłne grozy i strachu. Ludzie czynili to z obawy, dzieci uczyÂły siĂŞ nienawidziĂŚ innych, kobiety czuÂły strach o swoje dzieci, mĂŞÂżczyÂźni chcieli wyplewiĂŚ chwast ze swego ogródka ... czy to ich usprawiedliwia? Czy ludzki strach moÂże byĂŚ wytÂłumaczeniem, czy sÂłaboœÌ moÂże byĂŚ rozgrzeszeniem?
- Czyste serce pozostaÂło ... ale czy umysÂł zrozumiaÂł to co zobaczyÂł? - zapytaÂł faun nie czekajÂąc aÂż ockniesz siĂŞ i zrozumiesz to co przed chwilÂą widziaÂłeÂś ... a moÂże nie tylko widziaÂłeÂś ...ale teÂż czuÂłeÂś
- £adne Gwiazdy - stwierdzi³. Siedzia³ lekko zgarbiony, nad brzegiem strumyku wpatruj¹c siê w niebo. Zgin¹³... Spalili go.
Jednak oprócz cierpienia zaznaÂł czegoÂś nowego... - spokoju. Zgin¹³, jednak nie zamartwiaÂł siĂŞ tym. PrzecieÂż i tak wróci... Tyle Âże... gdzie indziej.
Westchn¹³ delikatnie. To co stworzy³ by³o naprawdê piêkne. Jego w³asny œwiat... Poza przestrzeni¹ i czasem.

OgieĂą ! NajwiĂŞkszy wynalazek ze wszystkich... PochÂłon¹³ go. Risen... A moÂże wci¹¿ satyr, odtwarzaÂł to zdarzenie w swojej pamiĂŞci. ChÂłonĂŞÂło go ono bez reszty. Po chwili jednak rozproszyÂło siĂŞ, a szatyn po drugiej stronie rzeki zobaczyÂł 5-letniego chÂłopca o ciemnych wÂłosach, koÂło którego staÂł masywny faun, którego Risen pamiĂŞtaÂł ze ÂświÂątyni...
Nagle jednak przyjrzaÂł siĂŞ chÂłopcu... To byÂł... On sam. Dawny... Ale czy na pewno ? Przez moment ten Risen, niemal dorosÂły, zastanawiaÂł siĂŞ nad tym faktem, jednak po chwili... Obraz siĂŞ zmieniÂł.
Szatyn siedziaÂł tuÂż przed Faunem, nieproporcjonalnie wielki w stosunku do tego, którego widziaÂł w ÂświÂątyni. Zaraz jednak... wszystko byÂło wiĂŞksze. I rzeka, zamiast strumyka, i drzewa zamiast krzaków. Szatyn spojrzaÂł na jej drugi brzeg i ujrzaÂł tam... Samego siebie. Takiego, jakiego zapamiĂŞtaÂł z lustra, jednak nieporównywalnie wiĂŞkszego. Obraz siĂŞ zmieniÂł.
Szatyn wpatrywaÂł sie w fauna i maÂłego chÂłopca... Który dosÂłownie przed chwilÂą odwróciÂł od niego wzrok, delikatnie siĂŞ uÂśmiechajÂąc. Risen... A moÂże raczej czêœÌ jego ÂświadomoÂści, spojrzaÂła z uwagÂą na Fauna, który... NauczaÂł malca. ÂŚwiadomoœÌ podeszÂła powoli do strumyka, chcÂąc go przekroczyĂŚ, jednak w tym momencie Faun obróciÂł siĂŞ ku niej z grozÂą w oczach. Malec zaÂś spojrzaÂł na nia z widocznym smutkiem. CofnĂŞÂła siĂŞ, zaÂś dwójka o której przed chwilÂą byÂła mowa, wróciÂła do swoich zajĂŞĂŚ.
W tym momencie, ktoœ coœ sobie uœwiadomi³ - tylko czêœÌ tego kogoœ przyjmowa³a naukê satyra.

//wybacz Cas, ale... chciaÂłbym przyspieszyĂŚ i moÂżliwie szybko... zmieniĂŚ siĂŞ. Tak w ogóle, to najmocniej CiĂŞ przepraszam, za to godne pogardy tempo odpisywania - nie miaÂłem ochoty do grania ... Ale teraz, tak nagle... OdzyskaÂłem powera //
// Przepraszam Âże tak dÂługo nie pisaÂłem ... ale musiaÂłem siĂŞ nie co zebraĂŚ ... pozbieraĂŚ z podÂłogi =.= //

Satyr zobaczyÂł w tobie osobĂŞ dobrÂą. Przed i po wizji którÂą ci ukazaÂł. WidziaÂł w tobie kogoÂś wiĂŞcej niÂż Risena. Faun jednak nic nie powiedziaÂł tylko znów chwyciÂł swój flet do ust i wydaÂł tym razem dÂźwiĂŞki które nie wiadomo dlaczego kojarzyÂły ci siĂŞ z czasami dzieciĂąstwa. Znów wizja?! Nie. StaÂłeÂś nadal przed faunem i tak jak ci siĂŞ zdawaÂło wszystko byÂło duÂże, ty zaÂś byleÂś maÂły. ByÂłeÂś dzieckiem ?! Twoja druga jaŸù przejĂŞÂła nad tobÂą kontrolĂŞ. Ten Risen który ÂżyÂł tobie od tylu lat skryty miĂŞdzy regaÂłami umysÂłu. StraÂżnik jadeitowej wierzy patrzaÂł na ciebie juÂż spojrzeniem innym, dobrym a moÂże po prostu Âłaskawym. KlĂŞkn¹³ przed tobÂą by byĂŚ równi tobie, byÂłeÂś niski ... byÂłeÂś oÂśmiolatkiem // hihihihi //
- WystarczaÂła mi jedna próba bym dostrzegÂł w tobie to coÂś ... - powiedziaÂł cicho - idÂź juÂż ... idÂź ... i weÂź ten amulet ... - naÂłoÂżyÂł na twojÂą szyjĂŞ srebrny naszyjnik z duÂżym jadeitowym wisiorkiem który wydaÂł ci siĂŞ strasznie ciĂŞÂżki.
- IdÂź juÂż ...

// Sorki Âże tak beznadziejnie ale nie mam weny =.= i zbytnio nie rozumiem twojego postu //
- DziĂŞkuje - odparÂł szatynek, dla którego postawa fauna dziwnie siĂŞ wydÂłuÂżyÂła. Lekko zdziwiony spojrzaÂł na siebie - biaÂła bluzka teraz na nim wisiaÂła, a spodnie opadÂły na ziemiĂŞ.
OÂśmiolatek lekko spanikowaÂł, po czym rozpÂłyn¹³ siĂŞ w powietrzu. CóÂż, miaÂł kilka mieszkaĂą, ale Âżadne nie znajdowaÂło siĂŞ w wiosce liÂścia.
Pozostaje nadzieja, Âże ma... odpowiednie dla swojego wieku, tudzieÂż wzrostu, ubranie.
<NMM>

//przy okazji Cas... Jestem Ci naprawdĂŞ wdziĂŞczny za przemianĂŞ i misje, dostosowanÂą do moich moÂżliwoÂści //