Brama do posiadłości

Zawsze pilnuje jej przynajmniej jeden Hyuuga ale mnie tu nie wpuszczają : D

---

Moj klon tedy przebiegal.... ledwo zauwazajac jakas osobe stojaca przy bramie...
-wiesz moze gdzie moge spotkac kogos z klanu hyuuga?
Przychodze do bramy
-witam-mowie
-Witaj...... - usmiechnolem sie

---

podsłuchalem troszke rozmowe co chodzi??-zapytałem sie
zastawilemklona i sam wybiegÂłem <nmm>
No to mamy problem jestes nam dszybko potrzebny...hoc za mna potem ci wyjasnie...
(tereny wokol aka -zagliszcza)
[znikam]
NMM
klon znikÂł.

Dodane po 3 godzinach 34 minutach:

wchodze <nmm>
wchdze do posiadÂłoÂści<nmm>

Dodane po 10 godzinach 9 minutach:

wchodze do posiadÂłoÂści <nmm>

Dodane po 2 godzinach 6 minutach:

wychodze <nmm>
WchodzĂŞ wolnym krokiem do posiadÂłoÂści klanu Hyuuga.
-Ahhh-Ziewa.-IdĂŞ sie poÂłoÂżyĂŚ-powiedziaÂł przechodzÂąc w kierunku domku Nejiego. <nmm>
PrzyszedÂł pod bramĂŞ, stwierdzajÂąc, Âże trafiÂł dobrze, wszystko siĂŞ zgadzaÂło, tak jak mówiÂła tamta dziewczyna. RozejrzaÂł siĂŞ uwaÂżnie na boki, za potencjalnymi straÂżnikami. No cóÂż, byĂŚ ostroÂżnym nigdy nie zaszkodzi.
CzekaÂł spokojnie na HM!, krzyÂżujÂąc rĂŞce.
HM! przyszÂła za kei'em
Pod bramÂą staÂł jeden mĂŞÂżczyzna w biaÂłym kimonie. PoznaliÂście, iÂż jest to jeden z czÂłonków klanu.
Zauwa¿y³ was, i podszed³ do was szybkim krokiem. Zmierzy³ was podejrzliwym wzrokiem, i w koùcu burkn¹³ nieprzyjaŸnie:
- Czego tu?
Kei pomyÂślaÂł sobie, Âże osobnicy z tej wioski sÂą wyjÂątkowo nieprzyjemni. JuÂż po raz któryÂś z kolei stwierdziÂł, Âże miaÂł racjĂŞ, opuszczajÂąc tÂą wiochĂŞ.
- Szukamy naszego przyjaciela z klanu Hyuuga - odparÂł, silÂąc siĂŞ na uprzejmy ton. - A raczej wybawiciela - Kei wskazaÂł na HM! - UratowaÂł on mojÂą siostrĂŞ, wiĂŞc chcieliÂśmy jego rodzinie podziĂŞkowaĂŚ, poniewaÂż podobno niestety on sam opuÂściÂł KonohĂŞ - wyrecytowaÂł tÂą samÂą formuÂłkĂŞ, nie wiedzÂąc co lepszego wymyÂśliĂŚ. W koĂącu miaÂł nadziejĂŞ, Âże ci dumni, a raczej zadufani w sobie Hyuuga, podniecÂą siĂŞ do tego Âże ktoÂś z ich klanu uratowaÂł czÂłowieka, i wpuszczÂą go do Âśrodka.
idÂąc w stronĂŞ posiadÂłoÂści Neji zauwaÂżyÂł jakiegoÂś kolesia.PodszedÂł do niego.
-Kim jesteÂś?-zapytaÂł sie Neji.
StraÂżnik przez dÂłuÂższÂą chwilĂŞ przyglÂądaÂł siĂŞ wam. SpojrzaÂł na Hard MambĂŞ! i doszedÂł do wniosku, Âże mÂłody chÂłopak z dziewczynkÂą nie mogÂą byĂŚ zagroÂżeniem, bÂądÂź chociaÂżby potencjalnymi intruzami, mogÂącymi zakÂłóciĂŚ porzÂądek w dzielnicy.
Kiedy do AKowców podszedÂł Neji, straÂżnik powiedziaÂł:
- SzukajÂą kogoÂś. ZaprowadÂź ich do domu... - urwaÂł i spojrzaÂł na Keia. - Wiecie, jak ten caÂły wybawiciel siĂŞ nazywa? - spytaÂł, najwyraÂźniej zapominajÂąc, iÂż dopiero, co mu przekazano, Âże poszukiwany opuÂściÂł wioskĂŞ.
- Niestety nie, nad czym ubolewam - odparÂł ze znuÂżeniem Kei, myÂślÂąc o ilorazie inteligencji tutejszych mieszkaĂąców - Wiem jedynie, Âże opuÂściÂł wioskĂŞ. Wiem, to dosyĂŚ maÂło informacji, ale mam nadziejĂŞ, Âże chociaÂż dziĂŞki temu uda siĂŞ nam dotrzeĂŚ do jego rodziny.
-A jak wyglÂądaÂł?-ZapytaÂł siĂŞ Neji.SpoglÂądajÂąc na Keia.
- Wysoki, brÂązowe, dosyĂŚ dÂługie wÂłosy - Kei przypomniaÂł sobie o tym, co mówiÂła Ayano - No i miaÂł Byakugan, stÂąd wiedziaÂłem, Âże jest z waszego klanu - dodaÂł, znudzony juÂż tÂą rozmowÂą.
Neji myÂślaÂł kogo opisuje Kai ale nikt mu nie przychodzi do gÂłowy.
-Niestety nie wiem o kim mówisz nie mogĂŞ ci pomóc.-PowiedziaÂł zamyÂślony Neji
StraÂżnika, jakby olÂśniÂło.
- To o Anyê chodzi! - wykrzykn¹³ triumfalnie.
PodrapaÂł siĂŞ po gÂłowiĂŞ, uÂświadamiajÂąc sobie, Âże coÂś nie pasuje.
- Ach, to jest dziewczyna - mrukn¹³. - Jest taka dobra, iÂż sÂądziÂłem, Âże to ona mogÂła wam pomóc. - ZastanawiaÂł siĂŞ jeszcze, drapiÂąc siĂŞ w zadumie po brodzie.
- Hmm... A czy jej brat równieÂż nie opuÂściÂł wioski? JakieÂś 5 lat temu, prawda? - spytaÂł Nejiego.
JuÂż wiem.Pewnie chodzi ci o Hisakiego Hyuuge.ten opis mi najbardziej do niego pasuje -spojrzaÂł na Keia
Kei zacz¹³ nagle kojarzyÌ sobie wszystkie fakty.
- Och, tak to zapewne on - kiwn¹³ g³ow¹, udaj¹c uradowanego. No, mo¿e trochê by³ uradowany - Wszystko siê zgadza... Wiecie mo¿e, gdzie on mieszka³ ? - spojrza³ po obu Hyuuga.
-Ja niestety niewiem.-PowiedziaÂł Neji.
-Jest tu tylko wybudowany jego dom ale go opuÂściÂł.
StraÂżnik byÂł na czuwaniu juÂż od samego rana, i myÂślenie przewyÂższaÂło jego moÂżliwoÂści na dzisiaj. JednakÂże dostrzegÂł nieopodal sprzÂątaczkĂŞ. ByÂła to gosposia jednego z domów w dzielnicy klanowej. Niby zamiataÂła schody przed wejÂściem, jednakÂże daÂło siĂŞ zauwaÂżyĂŚ, Âże ciekawie przyglÂąda siĂŞ przybyszom.
- IdŸcie do niej. To najwiêksza plotkara - powiedzia³ szeptem, jakby zdradza³ jak¹œ niezwykle wa¿n¹ tajemnicê.
- Ta dwójka - wskazaÂł rĂŞkÂą na Keia i HM! - mogÂą spokojnie wĂŞdrowaĂŚ po naszej dzielnicy - dodaÂł juÂż gÂłoÂśnie. - MajÂą pozwolenie straÂżnika Anatosa - rzekÂła z niejakÂą dumÂą, rzucajÂąc Nejiemu porozumiewawcze spojrzenie.
Za bardzo siê nie ¿¹dzisz?- zapyta³em siê spokojnym g³osem stra¿nika.
StraÂżnik spojrzaÂł na Niejiego spod kraczastych brwi, wyraÂźnie górujÂąc nad chÂłopakiem.
- Oni chc¹ tylko podziêkowaÌ rodzinie ch³opaka. A nasz klan umie doceniÌ wdziêcznoœÌ ludu - rzek³, lekko poirytowanym tonem.
Jego sÂłowa przeciekaÂły dumÂą, oraz zapatrzeniem na swój klan Hyuuga.
PodeszÂłem do straÂżnika i powiedziaÂłem tak by tylko on mnie sÂłyszaÂł.
-A jeÂśli to jacyÂś intruzi?! Sam dokÂładnie nie wiesz kim oni sÂą.
-SpojzaÂłem siĂŞ na HM.
-A ty jak masz na imiĂŞ?
- Jestem Hard Mamba! - odpowiedziaÂła.
- I bardzo chcĂŞ podziĂŞkowaĂŚ tamtemu panu - dodaÂła uroczym gÂłosem.
StraÂżnik wzruszyÂł ramionami.
- To tylko jakiÂś mÂłodzik z dziewczynkÂą. Na pewno nie sÂą na tyle gÂłupi, by przyÂłaziĂŚ do dzielnicy naszego potĂŞÂżnego klanu - odrzekÂł obojĂŞtnym tonem.
- JeÂśli majÂą zÂłe intencje, to tak jakby weszli z zawieszonym na szyi miĂŞsem do klatki z lwami - stwierdziÂł.
HM!!PrzecieÂż do siostra Lee.-PomyÂślaÂł Neji.
PowiedziaÂłem straÂżnikowi na ucho tak by nas nikt nie sÂłyszaÂł.
-PamiĂŞtaj nie ufaj nikomu kogo nie znasz.Bo moÂże siĂŞ to Âźle skoĂączyĂŚ.
OdwruciÂłem sie do HM.
-Witaj jestem Neji Hyuuga.
MĂŞÂżczyzna skin¹³ gÂłowÂą na znak zrozumienia. PoczuÂł siĂŞ trochĂŞ uraÂżony, Âże ktoÂś zwraca mu uwagĂŞ, jednak przemilczaÂł ten fakt. Nie ufaÂł tej dwójce, ale przecieÂż nie zawierzaÂł im nie wiadomo czego.
Gosposia dalej sprzÂątaÂła schody, moÂżna by rzec, Âże juÂż po raz trzeci. KÂątem oka obserwowaÂła was.
- Ello, Neji - powiedziaÂła.
SpojrzaÂła na babkĂŞ i trÂąciÂła Keia Âłokciem.
- Idziemy?
OdwróciÂł siĂŞ do StraÂżnika.
-No wreÂście zrozumiaÂłeÂś i pamiĂŞtaj to przez caÂłe Âżycie.
Neji po¿egna³ siê i wchodz¹c na posiad³oœÌ .<nmm>
- Spytajmy siĂŞ jeszcze bab... eee, pani, o dokÂładnÂą drogĂŞ do domu twoje wybawiciela - odparÂł Kei, po czym podszedÂł do sprzÂątaczki - Hmmm, witam... Podobno wiesz, gdzie mieszka dokÂładnie, a raczej mieszkaÂł, Hisaki Hyuuga? - zapytaÂł, przeciÂągajÂąc sylaby, tak by sprzÂątaczka go zrozumiaÂła.
W koĂącu oni wszyscy nie byli zbytnio bÂłyskotliwi.
HM! uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ do kobity i spojrzaÂła niewinnie tymi
swoimi oczĂŞtami.
Kobieta trochĂŞ siĂŞ was przestraszyÂła. ByliÂście dla niej obcymi ludÂźmi, a ona takowych rzadko widywaÂła w dzielnicy Hyuuga. JednakÂże jej gÂłód nowinek i tematów, którymi mogÂłaby siĂŞ pochwaliĂŚ przed innymi gosposiami, byÂł silniejszy. PrzemogÂła siĂŞ, przeÂłknĂŞÂła ÂślinĂŞ i patrzÂąc na was nieufnie powiedziaÂła:
- Tam nikogo juÂż nie ma. - MiaÂła oczywiÂście na myÂśli dom Hisakiego.
Z pewnoÂściÂą mogÂłaby wam wskazaĂŚ drogĂŞ, aczkolwiek, mimo trwogi chciaÂła siĂŞ dowiedzieĂŚ czegoÂś wiĂŞcej.
- Nikogo nie ma ? - uniósÂł brwi, udajÂąc zdziwienie, a zarazem niemiÂłe zaskoczenie - To fatalnie. - westchn¹³ ciĂŞÂżko - ChcieliÂśmy podziĂŞkowaĂŚ Hisakiemu, za uratowanie Âżycia mojej siostrze - wskazaÂł znów HM!, sam nie pamiĂŞtaÂł który raz to robiÂł - Jednak podejrzewaliÂśmy, Âże nawet jego rodzina mogÂła opuÂściĂŚ posiadÂłoœÌ. WiĂŞc przygotowaliÂśmy siĂŞ na takÂą moÂżliwoœÌ - Kei wyj¹³ z kieszeni jak¹œ kartkĂŞ - I napisaliÂśmy list... No cóÂż, to marne podziĂŞkowanie.. Ale moÂże kiedyÂś, odwiedzi swój stary dom, i odnajdzie wiadomoœÌ od nas.
Dlatego chcielibyÂśmy odwiedziĂŚ jego dom, by mu to zostawiĂŚ - wyjaÂśniÂł, majÂąc nadziejĂŞ Âże starucha zaprowadzi go do tego domu, i ten caÂły teatrzyk siĂŞ skoĂączy.
Klon Przechodzi i zauwaÂża przybyszów.
-Oni jeszce tu sÂą -pomyÂślaÂł. Przechodzi przez brame do posiadÂłoÂści <nmm>

Dodane po 17 minutach:

Klonowi Przysz³o na myœl jeœli szukaj¹ Hishakiego bêd¹ chcieli pewnie tu wejœÌ cofno³em siê do bramy i podesz³em do stra¿nikat. Powiedzia³em tak by tylko on mnie s³ysz³.
- Tylko mi nikogo niewpyszczaj,PamiĂŞtaj nikogo.-Po czym poszÂłem w strone swojego domu <NmM>
StraÂżnik wzruszyÂł ramionami. JuÂż ich wpuÂściÂł, wiĂŞc co za róÂżnica. Skin¹³ tylko gÂłowÂą na Nejiego, zignorowawszy go. W koĂącu on jest straÂżnikiem i wie, jak wykonywaĂŚ swojÂą robotĂŞ.

Gosposia zastanawiaÂła siĂŞ przez chwilĂŞ, po czym w koĂącu rzekÂła:
- Dobrze, poka¿e wam jego dom. Jest po³¹czony z domem jego siostry - wyjaœni³a, odk³adaj¹c miot³ê pod œcianê.
ZeszÂła po schodkach do was i skinĂŞÂła dÂłoniÂą, byÂście za niÂą szli. Nie poprowadziÂła was daleko. StanĂŞÂła przed biaÂłym domem, który byÂł po³¹czony, czymÂś jakby odnogÂą, do stojÂącego obok innego domu.
WskazaÂła na budynek.
- Tu mieszkaÂł Hisaki. - ZawahaÂła siĂŞ przez chwilĂŞ, i w koĂącu dodaÂła: - Gdzie go spotkaliÂście?
- Moja siostra nie jest mojÂą rodzonÂą siostrÂą, lecz przybranÂą. NiegdyÂś udaliÂśmy siĂŞ do Suna - gakure, by odwiedziĂŚ jej rodzinne strony. Jej rodzice umarli na misji, lecz chciaÂła jeszcze raz obejrzeĂŚ swój stary dom. Wtedy niedspodziewanie zaatakowaÂło nas Akatsuki, którzy sÂądzili, Âże moja siostra jest Jinchuuriki. Jak siĂŞ póÂźniej okazaÂło, mylili siĂŞ. - przerwaÂł na chwilĂŞ, jakby wspominajÂąc coÂś dawnego - Nie wiem skÂąd wzi¹³ siĂŞ tam Hisaki, lecz w ostatniej chwili uratowaÂł mojÂą siostrĂŞ, która byÂła na zewnÂątrz, w ogrodzie, gdy ja w tym czasie przebywaÂłem w domu. ZostaÂł ranny, zanieÂśli go do szpitala.. PóÂźniej chcieliÂśmy go odnaleŸÌ, lecz sÂłuch po nim zagin¹³ - wyrecytowaÂł Kei, niezbyt trudzÂąc siĂŞ na wdraÂżanie siĂŞ w jakiekolwiek szczegóÂły.
Kobieta zastanawia³a siê nad twoimi s³owami. Pokiwa³a g³ow¹, pokazuj¹c swe zrozumienie, jakie nieszczêœcie ich spotka³o. Wszyscy lêkali siê potê¿nej organizacji AKatsuki i lêk ten nie omin¹³ tak¿e gosposiê z klanu Hyuuga.
- WiĂŞc przebywaÂł w Sunie? Dziwne... - przerwaÂła, zastanawiajÂąc siĂŞ intensywnie. - Plotki mówiÂły, Âże jest w Kiri... Ale to byÂły plotki, bowiem nikt nie widziaÂł go od czasu, kiedy opuÂściÂł KonohĂŞ. - WzruszyÂła ramionami.
- A byÂł takim dobrym czÂłowiekiem ANBU - powiedziaÂła z Âżalem w gÂłosie.
Najwidoczniej straÂżnik siĂŞ nie myliÂł. Kobieta znaÂła wiele plotek, i prawdopodobnie mogÂła coÂś jeszcze wiedzieĂŚ na temat poszukiwanego Hisakiego.
WchodzĂŞ na teren posiadÂłoÂści.

<NMM>
WchodzĂŞ przez bramĂŞ do posiadÂłoÂści mojego klanu.
przelatuje nad brama
WchodzĂŞ.

<nmm>
Drzewo rÂży pnÂącej byÂło piĂŞkne.. To o nie chodziÂło.. Starcowi..
-Tu spedzaÂł kaÂżda wolnÂą chwilĂŞ.. PoÂłóÂżmy go i zacznijmy kopaĂŚ dóÂł..
-WiĂŞc... To tutaj mamy go pochowaĂŚ ? - po policzkach spÂłynĂŞÂły mi Âłzy, a po chwili rozpÂłakaÂłam siĂŞ w ciszy na caÂłego. -Zró... Zróbmy to... - szepnĂŞÂłam cicho, poÂłykajÂąc sÂłone Âłzy. ZaczĂŞÂłam kopaĂŚ dóÂł, a po chwili, gdy uznaÂłam, Âże jest juÂż wystarczajÂąco g³êboki, zwróciÂłam siĂŞ do starca, nadal pÂłaczÂąc: -MogÂłabym siĂŞ z nim poÂżegnaĂŚ ?
MĂŞÂżczyzna patrzyÂł na Ciebie.. z oczu wypÂłyneÂły Âłzy.. Pomimo tego, Âże staraÂł siĂŞ to ukryĂŚ rozkleiÂł siĂŞ bardzo..
........
SkoĂączyliÂście kopaĂŚ wÂłoÂżyliscie biedne ciaÂło.. do grobu. ZasypaliÂście grób.. CaÂły czas pÂłaczÂąc.. Gdy skonczyliÂście rodzina Hyuuga doszÂła do bramy.. StaneÂła w okrĂŞgu otaczajÂąc was. Starzec zbliÂżyÂł siĂŞ jeszcze do Ciebie.. i powoli wydukaÂł.. WidaĂŚ z jaka trudnoÂścia przychodziÂły mu te sÂłowa.. Jednak byÂł pewien tego co robi.
-To juÂż koniec Twej misji dziĂŞkujĂŞ Ci..
DziÂś rano gdy sprzataÂłem jego pokoj znalazÂłem te ciezarki.. to jedyne co mi po nim zostaÂło .. zachowaj je proszĂŞ...
WziĂŞÂłam ciĂŞÂżarki od starca i powiedziaÂłam: -Nie mogĂŞ stwierdziĂŚ, Âżeby ta misja byÂła przyjemnoÂściÂą dla mnie. ChociaÂżby ze wzglĂŞdu na to, co staÂło siĂŞ z RamÂą... - spojrzaÂłam na starca, czekajÂąc na jego dalsze sÂłowa.
-Moja droga zawsze chciaÂłem mieĂŚ takÂą córkĂŞ... Jestem pewien, ze mój syn byÂłby z TobÂą szczĂŞsliwy.. Pamietaj zawsze mozeszna mnie liczyĂŚ..
PomogĂŞ Ci w kaÂżdej chwili
Wypowiadaj¹Ì te s³owa rzuci³ sie na Ciebie..
Obj¹³ mocno..
PowtórzyÂł cicho tak by tylko Ona to usÂłyszaÂła..
-DziĂŞkujĂŞ..
-Na... NaprawdĂŞ przykro mi za RamĂŞ, ja przepraszam, powinnam bardziej uwaÂżaĂŚ... - powiedziaÂłam cicho, gdy starzec mnie obj¹³. -DziĂŞkujĂŞ, Âże pan tak mówi... Jednak wspomnienia... BĂŞdÂą mnie przeÂśladowaĂŚ... Ja bym juÂż poszÂła... MoÂże zapomnĂŞ... Jednak nie zapomnĂŞ Ramy - po moim policzku popÂłynĂŞÂła jeszcze jedna Âłza.
- ByÂło mi miÂło CIĂŞ poznaĂŚ... Szkoda, ze w takich okolicznoÂściach..
DziĂŞkuje i Âżegnaj..
Odeszli...
[Nagroda 250 Y 50 pch 5 do stat ciezarki +15 do szybkoÂści jednak nie mozĂŞsz miec dwóch jednoczesnie pamietaj o tym!!]
*wieeeeem *
WziĂŞÂłam pieniÂądze i ciĂŞÂżarki. WyjĂŞÂłam Sword of Dark, nadal caÂła w Âłzach teleportowaÂłam siĂŞ do gabinetu kage konohy, by przeprosiĂŚ Richarda za mój list... NMM
WybiegÂłem z posiadÂłoÂści z zamiarem walki z kimÂś, byÂłem bardzo ciekawy jak silny jest mój Byakugan.
<nmm>
Spokojnym krokiem wyszÂłam z terenów posiadÂłoÂści Hyuuga. MijajÂąc brame obróciÂłam siĂŞ by spojÂżeĂŚ na mój dom Ciekawe kiedy znowu tu przyjdĂŞ po czym rószyÂłam w strone wioski.

<NMM>
Przechodzê przez bramê, aby przejœÌ siê po obrze¿ach Konohy.
- MoÂże poÂła¿ê po sklepach myÂślĂŞ sobie.- myÂślĂŞ. Nagle przypomniaÂłem sobie, Âże miaÂłem pójœÌ zobaczyĂŚ coÂś ciekawego w sklepie broniÂą. Wracam szybko do domu po pieniÂądze i ruszam w stronĂŞ sklepu z broniami.
Gtoshi wĂŞdrujÂąc przez okolice, ujrzaÂł wysoki mur. ByÂł to mur oddzielajÂący posiadÂłoœÌ rodu Hyuuga od reszty domków i mieszkaĂą. ChÂłopak chodzi wzdÂłuÂż muru, aÂżeby znaleŸÌ wejÂście do tego jakÂże interesujÂącego obszaru. Wreszcie znajduje wielkie przejÂście zwane bramÂą. Gatoshi przechodzi przez niÂą jak gdyby nigdy nic. Kiedy znalazÂł siĂŞ juÂż w Âśrodku, byÂł pod wielkim wraÂżeniem. Krajobraz wyglÂądaÂł wspaniale. TrochĂŞ drzewek, przepiĂŞkna droga prowadzÂąca do kaÂżdego z domów i mieszkaĂą, a takÂże do maÂłego ogródka. Gdy chÂłopiec dociera do odgrodzonego pÂłotkiem pola, na którym rosnÂą kwiaty, dostrzega maÂły domek. Bardzo go zaintrygowaÂł i postanowiÂł odwiedziĂŚ gospodarza tej jakÂże piĂŞknej posesji.

<nmm>
Spokojnym krokiem zbli¿a³am siê do posiad³oœci mojego rodu. Przy bramie nikogo nie by³o. Wyda³o mi siê to doœÌ dziwne. Przyspieszy³am trochê bo zaczyna³am robiÌ siê g³odna i chcia³am jak najszybciej dostaÌ siê do domu. Przesz³am przez bramê.
<NMM>
Szybkim krokiem przeszÂłam przez bramĂŞ. ByÂło juÂż koÂło poÂłudnia. Niedobrze. MiaÂłam wstaĂŚ godzinĂŞ wczeÂśniej...
PobiegÂłam w stronĂŞ gÂłównej ulicy w Konohagakure.
<NMM>
"Hm... jak dawno tu nie byÂłem... Nie sÂądzĂŞ Âżeby przywitali mnie z otwartymi ramionami, ba pewnie majÂą ochotĂŞ mnie zabiĂŚ ale... jestem czÂłonkiem tego klanu i mam prawo tu przebywaĂŚ."

PodszedÂłem bliÂżej bramy. StraÂżnicy spojrzeli na mnie, ja spojrzaÂłem na nich. Po ich wyrazie twarzy mogÂłem siĂŞ domyÂśliĂŚ co aktualnie teraz myÂślÂą to coÂś pomiĂŞdzy "Ty Âżyjesz?" a "Zabije cie zdrajco" z drugiej strony, zwykÂłem traktowaĂŚ korzeĂą z niezwyk³¹ obojĂŞtnoÂściÂą dlatego nie zwróciÂłem na to wiĂŞkszej uwagi. "A wiĂŞc, miÂłe przywitanie mamy juÂż za sobÂą." PrzeszedÂłem obok nich bez sÂłowa, nie starali siĂŞ mnie zatrzymaĂŚ, skoro stojĂŞ aÂż przy bramie i jeszcze oddycham to znaczy Âże mam prawo wejœÌ. UdaÂłem siĂŞ wiĂŞc do mojego pokoju. <NMM>