Miejsce Ayano

Pokój znajduje siĂŞ na uboczu od pozostaÂłych pokoi czÂłonków organizacji. ProwadzÂą do niego ciĂŞÂżkie, z czarnego hebanu drzwi.
W Âśrodku znajduje siĂŞ mnóstwo regaÂłów ze zwojami i ksiĂŞgami. Naprzeciw drzwi ulokowane jest ogromne okno, rozciÂągajÂące siĂŞ na ca³¹ dÂługoœÌ Âściany. Pod nim uÂłoÂżone sÂą poduszki, na których Ayano czĂŞsto siada i wpatruje siĂŞ w widok za oknem. Przed nim stoi biurko Âśredniej wielkoÂści, równieÂż z czarnego hebanu. Po obu stronach biurka stojÂą wygodne krzesÂła - przygotowane specjalnie na przyjmowanie AKowców.
Z pokoju moÂżna dojœÌ do jeszcze trzech prywatnych pomieszczeĂą. Pierwsze drzwi prowadzÂą do sypialni Ayano. OkrÂągÂłe ÂłóÂżko stoi we wnĂŞce.
Za drugimi drzwiami znajdujĂŞ siĂŞ Âłazienka.
Trzeci pokój jest maÂły, jednak jako jedyny ma wysoki sufit. Jest przeznaczony tylko do jednej czynnoÂści, i tylko jeden mebel siĂŞ w nim znajduje. To tutaj Ayano trzyma swoje organy, którym oddaje ca³¹ swojÂą duszĂŞ, a noc zamienia w muzykĂŞ.
Wszystkie pomieszczenia utrzymane sÂą w karmazynowych odcieniach - ulubionych barwach Ayano.

---

HM! weszÂła

Dodane po 51 sekundach:

-zobaczyÂła Âże nic sie nie dzieje wiĂŞc wyszÂła
[NMM]
- Ayano-sama jesteÂś tu??? - bez wysiÂłku otworzyÂła podobno ciĂŞÂżkie hebanowe drzwi - [I see you!]

nerwowo podrapaÂła siĂŞ po karku i usiadÂła na jednym z krzeseÂł przeznaczonych dla goÂści patrzÂąc w podÂłogĂŞ

Dodane po 2 godzinach 26 minutach:

oh my Jashin... nie ma czasu, by czekaĂŚ...

wygrzebaÂła z torby kartkĂŞ papieru i ulubione pisadÂło

Cytat:
wielce szanowna Ayano-sama,

niestety zaistniaÂł pewien problem: mianowicie ktoÂś dowiedziaÂł siĂŞ o mojej wspóÂłpracy z Wami, w wyniku czego zostaÂłam pozbawiona praw Kazekage jestem Âścigana listem goĂączym. mam niejasne podejrzenia co do tego, Âże to Amy. proszĂŞ o wybaczenie - Maya Sgura

poÂłoÂżyÂła kartkĂŞ na biurku Ayano i wyszÂła

<NMM>
WeszÂła do pokoju. ZamierzaÂła podejœÌ do wielkiego okna, ale, kiedy jej wzrok skierowaÂł siĂŞ mimochodem na biurko, przystanĂŞÂła. Nie pamiĂŞtaÂła, by zostawiaÂła luzem jak¹œ kartkĂŞ. SiĂŞgnĂŞÂła po niÂą i rozwinĂŞÂła list. Przeczytawszy go ogarnĂŞÂło jÂą poirytowanie. "Powinnam teraz porozmawiaĂŚ z MayÂą" - pomyÂślaÂła. WestchnĂŞÂła i zamiast konsultacji zdecydowaÂła, Âże nie ma na to teraz nastroju. "PóÂźniej siĂŞ tym zajmĂŞ" - zaspokoiÂła swoje sumienie.
UsiadÂła na miĂŞkkich poduchach na podÂłodze i zapatrzyÂła siĂŞ w przestrzeĂą za oknem.

---

Z nagÂłym natchnieniem podniosÂła siĂŞ i wyszÂła z pokoju. ZamknÂąwszy za sobÂą drzwi ruszyÂła korytarzami. <nmm>
WprowadziÂła do Âśrodka Yanagiego. PuÂściÂła go i popchnĂŞÂła lekko, chcÂąc, by jak najszybciej wszedÂł do jej pokoju. ZamknĂŞÂła za nimi drzwi i odwróciÂła siĂŞ do chÂłopaka. "Nie mam duÂżo czasu" - napomniaÂła siĂŞ w myÂślach. ZrobiÂła krok w stronĂŞ Yanagiego, chcÂąc zobaczyĂŚ, co o niej teraz myÂśli. ChciaÂła sprawdziĂŚ, czy czuje do niej wstrĂŞt, czy nienawiœÌ; czy cofnie siĂŞ przed niÂą. ByÂła niemal pewna, iÂż Yana siĂŞ jej nie zlĂŞknie. CzuÂła, Âże on jej ufa. A ona to zaufanie perfidnie wykorzystaÂła. Na jej twarzy zastygÂł kamienny wyraz. Z wyĂŚwiczonÂą od lat, nie mówiÂącÂą zupeÂłnie nic minÂą, patrzyÂła na chÂłopaka. WskazaÂła dÂłoniÂą na rĂŞkĂŞ Yanagiego, na której jawiÂł siĂŞ barwny odcisk jej palców.
- Boli? - spytaÂła.
"Co za idiotyczne pytanie!" - skarciÂła siĂŞ w myÂślach.
weszÂła nie zwracajÂąc uwagi na chÂłopaka

- Ayano-sama, pamiĂŞtasz jeszcze Yuko Inuzuka? - zapytaÂła poprawiajÂąc mokre wÂłosy
-Tak.
OdpowiedziaÂł Yanagi patrzÂąc w oczy Ayano, nie byÂł na niÂą zÂły a przynajmniej nie bardziej niÂż na siebie. WiedziaÂł Âże popeÂłniÂł b³¹d wypowiadajÂąc te sÂłowa. Jedyne co byÂło dla niego plusem to to Âże jeszcze Âżyje, wiĂŞc Ayano przynajmniej nie ma zamiaru go zabiĂŚ, po chwili rozejrzaÂł siĂŞ wokóÂł.
-Gdzie my wÂłaÂściwie jeste...
Tutaj przerwaÂł gdyÂż do pokoju weszÂła obca mu osoba, nie wiedziaÂł dokÂładnie o co chodzi, wiĂŞc postanowiÂł na razie siĂŞ nie odzywaĂŚ. Jego zdrowa rĂŞka powĂŞdrowaÂła na tÂą, którÂą Ayano trzymaÂła podczas drogi i spojrzaÂł na niÂą.
-"Dobra nie powinienem tego mówiĂŚ, ale ech nie mogÂłaÂś bardziej uwaÂżaĂŚ?"
PomyÂślaÂł Yanagi patrzÂąc na twarz Ayano, miaÂłnadziejĂŞ Âże siĂŞ nie gniewa,a, choĂŚ nie wiedziaÂł po co tu go przyprowadziÂła, wszystko dziaÂło siĂŞ zbyt szybko aby mógÂł on zapamiĂŞtaĂŚ sÂłowa Ayano, nie wiedziaÂł nawet gdzie sÂą, nie miaÂł na sobie swojego pÂłaszcza i z tego co widziaÂł to Ayano raczej nie pozwoli mu pójœÌ do domu po niego, choĂŚ kto wie? Na razie postanowiÂł siedzieĂŚ cicho i daĂŚ pogadaĂŚ dwóm czÂłonkom akatsuki.
jej wzrok z powrotem powĂŞdrowaÂł ku chÂłopakowi

- hmm? a kto to jest, Ayano-sama?
PatrzyÂła na chÂłopaka, nic nie mówiÂąc. Jej twarz równieÂż wci¹¿ pozostawaÂła bezuczuciowa. OdtrÂąciÂła jego rĂŞkĂŞ, wiedzÂąc, Âże rani jego uczucia jeszcze bardziej.
- Masz tu na mnie czekaĂŚ. Nie ruszaj siĂŞ z tego miejsca - powiedziaÂła chÂłodno do Yanagiego.
OdwróciÂła od niego spojrzenie.
- Nie ruszaj siĂŞ stÂąd, inaczej inni ciĂŞ zabijÂą - dodaÂła juÂż ciszej, a w jej gÂłosie daÂło siĂŞ wreszcie usÂłyszeĂŚ pierwszÂą wyraÂźnÂą nutĂŞ. Ostatnie zdanie wypowiedziaÂła Âłagodnie, z troskÂą o przyjaciela.
SpojrzaÂła na MayĂŞ. Jej oczy ÂświdrowaÂły dziewczynĂŞ. ZaÂłoÂżyÂła rĂŞce na piersi i wydawaÂła siĂŞ byĂŚ poirytowana.
- Yuko Inuzuka... - powiedziaÂła i udaÂła, Âże siĂŞ zamyÂśla. - Owszem, pamiĂŞtam jÂą. Wiesz juÂż, jakiego ma demona? - spytaÂła MayĂŞ, celowo nie odpowiadajÂąc na jej pytanie o Yanagim.
Yanagi przyglÂądaÂł siĂŞ im z zaciekawieniem, nie wiedziaÂł co powiedzieĂŚ. MiaÂł siĂŞ stÂąd nie ruszaĂŚ, ale gdzie to miejsce jest. Chunin nie wiedziaÂł nie tylko gdzie siĂŞ znajdujÂą ale i kim jest owa obca osoba, nie wiedziaÂł równieÂż o kim ani o czym rozmawiajÂą dwaj czÂłonkowi Akatsuki. Jedyne co mógÂł robiĂŚ to przyglÂądaĂŚ siĂŞ, majÂąc nadziejĂŞ Âże nie powie juÂż nic gÂłupiego, Yanagi byÂł nieco zmĂŞczony podró¿¹, oraz tym wszystkim co siĂŞ tu zdarzyÂło. Dlatego wÂłaÂśnie poÂłoÂżyÂł siĂŞ na ÂłóÂżku i tylko kÂątem oka spoglÂądaÂł na dwójkĂŞ rozmawiajÂących i mimo iÂż wydawaÂło siĂŞ Âże jakby nie zwraca na nich uwagi, to z zaciekawieniem sÂłuchaÂł kaÂżdego sÂłowa zarówno Ayano jak i nieznajomej osoby. ChciaÂł jak najwiĂŞcej siĂŞ dowiedzieĂŚ, choĂŚ nie po to by zaszkodziĂŚ Akatsuki, raczej ciekawiÂło go miejsce w którym siĂŞ znalazÂł i o jakich innych chodzi. Yanagi po prostu nie miaÂł zbyt duÂżego pojĂŞcia o tym jak Akatsuki jest niebezpieczne.
- tak... Yonbi, Sokou... ale nie o to mi chodziÂło - ton jej gÂłosu przybraÂł ostrzejszÂą barwĂŞ - ona jest siostrÂą Hokage Keiko - oznajmiÂła powaÂżnie zmartwiona tym faktem
KÂątem oka przyglÂądaÂła siĂŞ Yanagiemu. Nie przeszkadzaÂło jej to, Âże chÂłopak sÂłyszy ich rozmowĂŞ.
- Siostra Hokage... - powtórzyÂła w zamyÂśleniu.
MilczaÂła przez dÂłuÂższÂą chwilĂŞ, aÂż powiedziaÂła:
- W takim razie dla Yuko znajdziemy specjaln¹ rolê w naszych planach - rzek³a wolno. - Przeka¿ wszystkim, ¿e bez mojego pozwolenia nie wolno nikomu tkn¹Ì Yuko. - Ostatnie zdanie wypowiedzia³a w³adczo i surowo, patrz¹c uwa¿nie na Mayê.
- zrobiĂŞ, co w mojej mocy - obiecaÂła

odgarnĂŞÂła z twarzy ociekajÂące wodÂą wÂłosy

- Ayano-sama, kiedy... - zabrakÂło jej sÂłów - kiedy... umrze Yukinu?
CoÂś przykuÂło nagle jej uwagĂŞ. WyciÂągnĂŞÂła rĂŞkĂŞ do Mayi i dotknĂŞÂła kosmyka jej wÂłosów, pozwalajÂąc, by spÂłynĂŞÂły pomiĂŞdzy jej dÂługie palce.
- WyglÂądasz, jak zmokÂła kura, May. Co siĂŞ dzieje? Czemu pytasz o Yukinu, skoro wiesz, Âże ÂśmierĂŚ jest dla niego nieunikniona? Co za róÂżnica kiedy on umrze? - pytaÂła, marszczÂąc brwi i niepokojÂąc siĂŞ o dziewczynĂŞ.
StrzepnĂŞÂła parĂŞ kropli wody z blond czupryny Mayi.
- jakoÂś zaleÂżaÂłoby mi na najszybszej jego Âśmierci... - zmieszaÂła siĂŞ trochĂŞ

...bo kiedy Yukinu umrze, Âłatwiej bĂŞdzie mi zwiÂązaĂŚ siĂŞ z Saiem...
ÂŚciÂągnĂŞÂła brwi, nie odrywajÂąc od niej wzroku. ZerknĂŞÂła jeszcze na le¿¹cego na jej ÂłóÂżku Yanagiego i znów zwróciÂła siĂŞ do dziewczyny
- WyjaÂśnij. Czemu tak ci na nim zaleÂży? Powiedz, co on w ogóle ciĂŞ obchodzi? - Jej gÂłos podnosiÂł siĂŞ, mierzyÂła MayĂŞ surowym spojrzeniem.
OdgarnĂŞÂła wÂłosy z twarzy i dodaÂła:
- I powiesz mi wreszcie, czemu jesteÂś mokra? CzyÂżbyÂśmy mieli problemy z hydraulikÂą? - spytaÂła, ironizujÂąc.
- ee... nie... - zmieszaÂła siĂŞ jeszcze bardziej - heh... wÂłaÂśnie wróciÂłam z maÂłej wycieczki... tak z nudów siĂŞ wybraÂłam do Konohy... tam byÂł Sai i... nurkowaliÂśmy w wodospadzie...

...jakkolwiek gÂłupio by to nie brzmiaÂło...

byÂłaby wdziĂŞczna swoim wÂłosom, gdyby te opadÂły na jej twarz, ale one tego nie zrobiÂły... cóÂż, w koĂącu one wiedzÂą najlepiej, kiedy majÂą to robiĂŚ
KÂącik jej ust uniósÂł siĂŞ lekko. PoczuÂła nagÂłe rozbawienie. Nie chciaÂła naÂśmiewaĂŚ siĂŞ z Mayi, bynajmniej. DomyÂśliÂła siĂŞ, Âże dziewczyna znalazÂła sobie towarzystwo i w jakimÂś niewyjaÂśnionym sentymencie, cieszyÂł jÂą ten fakt.
- Ten Sai... Lubisz go, May? - spytaÂła, uÂśmiechajÂąc siĂŞ.
- mhm... - przytaknĂŞÂła nieÂśmiaÂło uciekajÂąc gdzieÂś wzrokiem

istna tortura...
PrzyÂłoÂżyÂła dÂłoĂą do ust i zachichotaÂła. WidzÂąc, jak dziewczyna siĂŞ peszy, tylko dostaÂła potwierdzenia na swoje domysÂły. "Urocza Maya siĂŞ zakochaÂła" - zanuciÂła sobie wesoÂło w myÂślach.
- CieszĂŞ siĂŞ w takim razie - powiedziaÂła rozradowana.
UjĂŞÂła jÂą pod podbródek, chcÂąc by Maya na niÂą spojrzaÂła. Ayano zrobiÂła siĂŞ znów powaÂżna, gdyÂż pewna myÂśl jÂą zaniepokoiÂła.
- May... Czy ty przypadkiem nie czujesz siĂŞ samotna w naszej organizacji? Wiesz, Âże jesteÂśmy twojÂą rodzinÂą, prawda? - spytaÂła powaÂżnie, zastanawiajÂąc siĂŞ, kiedy nie zauwaÂżyÂła problemu Mayi. Wprawdzie juÂż wczeÂśniej miaÂła uwagi na temat zachowania blondynki, ale zawsze uwaÂżaÂła, Âże dziewczyna jest silna i daje sobie radĂŞ w kaÂżdej grupie spoÂłecznej. W koĂącu byÂła szpiegiem, a tacy muszÂą siĂŞ dostosowywaĂŚ do kaÂżdych warunków. Przez to, niepokoiÂła siĂŞ co raz bardziej.
- wiem... ale odkÂąd pojawiÂł sie Hidan, a Pan Itachi zacz¹³ traktowaĂŚ mnie jak Âśmiecia nie czujĂŞ sie w cale najlepiej... - mówiÂła tym razem bezwstydnie patrzÂąc w oczy liderce

wydaje siĂŞ, Âże zna mnie na wylot...

- lubiê byÌ doceniana - przyzna³a otwarcie - moi przyjaciele znaj¹ moj¹ wartoœÌ
Patrzy³a jej w oczy. Z³oœÌ narasta³a w niej powoli, i odnosi³a nieprzyjemne wra¿enie, i¿ po raz kolejny tego dnia da siê ponieœÌ negatywnym emocjom. Westchnê³a i na chwilê zamknê³a oczy. Gdy je otworzy³a z powrotem rzuci³a kontrolne spojrzenie na Yanagiego.
- Mayu... StajÂąc siĂŞ juÂż oficjalnie czÂłonkiem AKa, staÂłaÂś siĂŞ równieÂż mojÂą podopiecznÂą. Wszystkie problemy zgÂłaszaj mnie, a podpory szukaj równieÂż we mnie - powiedziaÂła, poÂłoÂżywszy jej rĂŞkĂŞ na ramieniu.
- Rozumiesz, Mayu? KaÂżdy AKowiec jest dla mnie, jak dziecko. Ty równieÂż.
- czĂŞsto ciĂŞ nie ma w domu, mamusiu - w jej spojrzeniu bÂłysnĂŞÂło przelotnie parĂŞ ironiczno-gniewnych iskier

co ja najlepszego robiĂŞ... w sumie i tak kiedyÂś mi siĂŞ oberwie za mój ciĂŞty jĂŞzyk... im wczeÂśniej, tym lepiej...
PrychnĂŞÂła, nie ukrywajÂąc poirytowania. "JeÂśli, to ciĂŞ raduje, to proszĂŞ bardzo" - pomyÂślaÂła z troskÂą. PrzeniosÂła rĂŞkĂŞ na gÂłowĂŞ dziewczyny i poczochraÂła jÂą porzÂądnie.
- Ale zawsze jestem w waszym zasiĂŞgu, dziecko ty drogie - powiedziaÂła, przekomarzajÂąc siĂŞ z niÂą.
WiedziaÂła, Âże powinna teraz wybuchn¹Ì gniewem, zareagowaĂŚ jakoÂś na tÂą bezczelnoœÌ. Ale szczerze mówiÂąc, na dziÂś zrobiÂła juÂż wiele gÂłupich i gwaÂłtownych rzeczy i miaÂła doœÌ. Niech chociaÂż dzisiaj siĂŞ jej upiecze.
- Ale masz zdawaĂŚ relacjĂŞ ze spotkaĂą z tym Saiem - powiedziaÂła, wiedzÂąc, Âże torturuje tym tylko MayĂŞ.
zarumieniÂła siĂŞ gwaÂłtownie

- a co, jeÂśli nasze spotkania bĂŞdÂą dotyczyÂła spraw zbyt intymnych, by o nich mówiĂŚ? - staraÂła siĂŞ mówiĂŚ spokojnie

10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1, 0
UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ uÂśmiechem, którego sam wysÂłannik diabÂła by pozazdroÂściÂł.
- Jak Liderka mówi, ÂżebyÂś zdawaÂła wszystkie relacje, to je zdajesz, moja kochana - powiedziaÂła, wci¹¿ pastwiÂąc siĂŞ nad dziewczynÂą.
MiaÂła nadziejĂŞ, Âże tÂą rozmowÂą podniesie jÂą jakoÂś na duchu.
MachnĂŞÂła rĂŞkÂą.
- ÂŻartowaÂła. Nie chcĂŞ znaĂŚ TYCH szczegóÂłów - powiedziaÂła, mrugajÂąc do niej porozumiewawczo.
odetchnĂŞÂła z ogromnÂą ulgÂą

- i nie masz nic przeciwko temu zwiÂązkowi, Ayano-sama? - zapytaÂła z nadziejÂą
UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ, widzÂąc reakcjĂŞ dziewczyny. Na jej pytanie znowu spowaÂżniaÂła.
- CóÂż... Nie mam, ale dopóki dopóty ten twój chÂłopak nie dowie siĂŞ o AKa. ÂŻadne informacje znane tobie, nie mogÂą dojœÌ do niego. Nie bĂŞdĂŞ ciĂŞ oszukiwaĂŚ, to teÂż jest jeden z powodów dla których chcĂŞ wiedzieĂŚ, o czym rozmawiacie, co robicie. - SpojrzaÂła na Yanagiego. - I nie powoÂłuj siĂŞ na to, iÂż ja przyprowadziÂłam tu jego. - SkinĂŞÂła gÂłowÂą na chÂłopaka, mówiÂąc surowym tonem. - PamiĂŞtaj, Âże ja to co innego. I pamiĂŞtaj, Âże czasem matki muszÂą nie tylko pocieszaĂŚ i byĂŚ podporÂą dla swoich podopiecznych, ale czasem muszÂą równieÂż ich ukaraĂŚ. - PatrzyÂła wymownie na MayĂŞ, majÂąc nadziejĂŞ, Âże da jej jasno do zrozumienia, iÂż wiele od niej oczekuje, i ufa jej kompetencjom.
- pamiĂŞtam... - mruknĂŞÂła tonem zniecierpliwionego i znudzonego kazaniem matki dziecka - nie martw siĂŞ o to, mamusiu, potrafiĂŞ zachowaĂŚ dyskrecjĂŞ...
SkinĂŞÂła gÂłowÂą, przyjmujÂąc jej odpowiedÂź.
- Wiem, ale czujĂŞ siĂŞ w obowiÂązku przypominaĂŚ wam o tym, moje dziateczki - powiedziaÂła, uÂśmiechajÂąc siĂŞ figlarnie do Mayi.
- Poza tym, kto, jak kto, ale tobie rzadko, jeÂśli w ogóle, zdarza siĂŞ nabroiĂŚ - powiedziaÂła, wracajÂąc pamiĂŞciÂą wstecz, i nie mogÂąc odnaleŸÌ Âżadnych nieprzyjemnych wspomnieĂą zwiÂązanych z MayÂą.
- no wÂłaÂśnie - uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ - cieszĂŞ siĂŞ, Âże Mamusia to zauwaÂżyÂła... wiĂŞc niech Mamusia mi zaufa... dopilnujĂŞ tego, by Sai siĂŞ niczego o nas nie dowiedziaÂł, a moÂże nawet da siĂŞ wykorzystaĂŚ jego pozycjĂŞ w ANBU... - mówiÂła sÂłodkim gÂłosem
UÂśmieszek znikn¹³ nagle z jej twarzy. ZrobiÂła krok do tyÂłu i milczaÂła przez chwilĂŞ, patrzÂąc na MayĂŞ, próbujÂąc opanowaĂŚ gniew.
- ANBU? - spytaÂła groÂźnie, nie umiejÂąc ukryĂŚ w swoim gÂłosie zÂłoÂści. ZresztÂą, nie zaleÂżaÂło jej akurat na tym.
- Zadajesz siĂŞ z czÂłowiekiem, który tylko czeka, by nas zÂłapaĂŚ i zabiĂŚ, najlepiej od razu? May, czy ty zdajesz sobie sprawĂŞ, jak ryzykujesz? Czy nie wystarcza ci juÂż samo ryzyko, iÂż jesteÂś czÂłonkiem przestĂŞpczej organizacji? - UniosÂła rĂŞce ku górze i przekrĂŞciÂł wymownie oczami.
- Ja wiem, Âże wszyscy AKowcy to samobójcy, ale na litoœÌ moich organ! ANBU! - Ostatnie sÂłowo wyrzuciÂła z siebie w westchnieniu, duszÂąc oddech.
- spokojnie - powiedziaÂła z niezachwianym niczym opanowaniem, jakby mówiÂła do pÂłochliwego zwierzĂŞcia - Sai bardzo dobrze wie, Âże nie ma szans w starciu ze mnÂą... miaÂł okazjĂŞ przekonaĂŚ siĂŞ o tym na wÂłasnej skórze... nie martw siĂŞ, Mamusiu, on nas nie zdradzi... zbyt mocno mnie kocha - ostatnie zdanie wypowiedziaÂła stanowczo i twardo
ZrobiÂła kilka g³êbokich wdechów, zamknÂąwszy przy tym oczy.
- A wiĂŞc... On wie, kim jesteÂś, prawda? - spytaÂła, patrzÂąc na niÂą smutno i zawiedziona.
- Kocha, mówisz? Zaiste, ciekawe - wysyczaÂła przez zĂŞby, naprawdĂŞ wyprowadzona z równowagi.
- Co jeszcze wie?
- ie tylko to, co mu pozwoliÂłam wiedzieĂŚ... czyli to, co widzi... - wskazaÂła na wilgotny od wÂłosów pÂłaszcz Akatsuki - nic wiĂŞcej... niczego wiĂŞcej siĂŞ NIE DOWIE...
KiwnĂŞÂła gÂłowÂą.
- Ja myÂślĂŞ. Ale May... JeÂśli on zacznie zadawaĂŚ pytania... Nie ukrywaj tego przede mnÂą, jasne? Nie obawiaj siĂŞ mojej decyzji, chcĂŞ, byÂś mówiÂła mi o wszystkim. MogĂŞ na tobie polegaĂŚ, wiem o tym. Zawsze wykonujesz moje rozkazy, nie mylĂŞ siĂŞ, prawda?
- umiem laÌ wodê, Mamusiu - odrzek³a - mo¿e mu siê wydawaÌ, ¿e wie wszystko, gdy tak na prawdê nie bêdzie wiedzia³ nic... masz racjê, zawsze wykonujê twoje rozkazy - uœmiech znikn¹³ z jej twarzy
ObjĂŞÂła siĂŞ rĂŞkoma i spojrzaÂła gdzieÂś w bok. Jej wzrok napotkaÂł le¿¹cego na ÂłóÂżku Yanagiego. Szczerze mówiÂąc, przez to wszystko zd¹¿yÂła o nim zapomnieĂŚ. OdwróciÂła natychmiast spojrzenie i znów patrzyÂła na MayĂŞ.
- Nie patrz tak na mnie. Jestem LiderkÂą, a ty moim podwÂładnym i kaÂżda z nas zna swoje obowiÂązki - powiedziaÂła chÂłodno.
- Jednak wiedz, Âże mimo to, cieszĂŞ sie, iz kogoÂś sobie znalazÂłaÂś - powiedziaÂła cicho, po chwili milczenia. - ÂŻaÂłujĂŞ tylko wyboru, jakiego dokonaÂłaÂś - wyznaÂła, nie ukrywajÂąc rozczarowania.
- a co jest z³ego w Saiu? - zapyta³a z beznamiêtnym wyrazem twarzy, chocia¿ wewn¹trz ju¿ zaczyna³a trz¹œÌ siê z wœciek³oœci - skoro nikt w Akatsuki mnie nie chce, to nie mog³am trafiÌ na lepszego, ni¿ on...
ZmarszczyÂła surowo brwi.
- I jeszcze Âśmiesz pytaĂŚ, co w nim zÂłego? - ZrobiÂła ku niej krok, mierzÂąc jÂą wÂściekÂłym spojrzeniem. W jej oczach pojawiÂł sie sharingan, lecz ona zdawaÂła siĂŞ tego nie zauwaÂżaĂŚ.
- Pozwalam ci na spotkania z nim. Ale nie wolno ci nosiĂŚ pÂłaszcza, ani pierÂścienia. OpaskĂŞ równieÂż masz zdj¹Ì - powiedziaÂła chÂłodno.
Jednak wewnÂątrz czuÂła ból i Âżal. NaprawdĂŞ jÂą bolaÂło, gdy wymawiaÂła te sÂłowa. I nienawidziÂła siĂŞ jeszcze bardziej za kolejne:
- Raporty ze spotkaĂą. Ubranie po cywilnemu. I bĂŞdziesz ukrywaĂŚ prawdĂŞ przed miÂłoÂściÂą swojego Âżycia.
przeÂłknĂŞÂła ÂślinĂŞ jakimÂś cudem powstrzymujÂąc Âłzy, które zdradziecko lÂśniÂły w jej oczach

- ukrywaÌ prawdê, nie k³amaÌ - powiedzia³a dr¿¹cym g³osem

nie mogÂąc dÂłuÂżej powstrzymaĂŚ Âłez, odwróciÂła siĂŞ, by Ayano nie mogÂła ich zobaczyĂŚ
G³os Mayi zdradza³ jej stan. Patrzy³a na jej plecy w milczeniu. Pragnê³a wyci¹gn¹Ì ku niej rêce i przyci¹gn¹Ì j¹ do siebie. Jednak wiedzia³a, ze to niemo¿liwe. Westchne³a g³oœno i zacisne³a mocno oczy.
- Jesteœ zdolna, Mayu. Jako szpieg powinnaœ nabraÌ wprawy w k³amstwie i ukrywaniu prawdy. A to bêdzie dla ciebie niez³y sprawdzian. Zobaczymy, jak bardzo podatna jesteœ na uczucia. Na ile ludzka jesteœ. - Chcia³a waln¹Ì piêœci¹ w œcianê. Och, jak bardzo siê nienawidzi³a!
- Mayu - szepnĂŞÂła.
Nie mogÂła juÂż siĂŞ dÂłuÂżej powstrzymywaĂŚ.
- OdwróĂŚ siĂŞ do mnie i podejdÂź - powiedziaÂła.
odwróciÂła siĂŞ do niej

w zasadzie nie byÂło widaĂŚ, Âże pÂłacze, gdyÂż ogólnie caÂła byÂła mokra, ale jej smutne, peÂłne Âżalu spojrzenie mówiÂło wszystko

- sÂłucham... - szepnĂŞÂła ledwie sÂłyszalnie
PoÂłoÂżyÂła jej rĂŞce na ramionach i przyciÂągnĂŞÂła do siebie. WziĂŞÂła jÂą pod podbródek i uniosÂła twarz do góry, by spojrzeÂż jej w twarz.
- Droga shinobi... Droga przestĂŞpcy... Droga zdrajcy... Droga miÂłoÂści... Umiesz to wszystko po³¹czyĂŚ, Mayu? Zastanów siĂŞ zanim odpowiesz. A jeÂśli chcesz to g³êbiej przemyÂśleĂŚ, to nie odpowiadaj w ogóle - mówiÂła, patrzÂąc na niÂą uwaÂżnie z troskÂą.
- proste - stwierdziÂła ÂłamiÂącym siĂŞ gÂłosem - logiczne i w peÂłni zrozumiaÂłe... umiem... - przeÂłknĂŞÂła Âłzy
SkinĂŞÂła gÂłowÂą. ByÂła z niej naprawdĂŞ dumna. PrzejechaÂła kciukiem po jej policzku tuÂż pod szklÂącym siĂŞ okiem.
- JeÂśli chcesz pÂłakaĂŚ, to siĂŞ nie powstrzymuj. Tego ci nie zakazaÂłam - powiedziaÂła. - PÂłacz, jeÂśli chcesz, Mayu. PatrzĂŞ tylko ja, a ja nie pomyÂślĂŞ o tobie Âźle - zapewniÂła jÂą.
- on tez patrzy - wskazaÂła Yanagiego lekkim skinieniem gÂłowy - nie mam zwyczaju pÂłakaĂŚ w obecnoÂści mĂŞÂżczyzn...
Nie mogÂła powstrzymaĂŚ kwitnÂącego na jej twarzy lekkiego uÂśmiechu. PokrĂŞciÂła gÂłowÂą.
- AleÂż nim siĂŞ nie przejmuj. JeÂśli wie, Âże ma nie patrzeĂŚ, to nie bĂŞdzie patrzyÂł. JeÂśli wie, Âże ma zapomnieĂŚ, to nie wspomni o zdarzeniu ani sÂłowem. Dlatego go tu przyprowadziÂłam. Nadaje siĂŞ idealnie na mojego towarzysza. Bo widzisz... - WestchnĂŞÂła gÂłoÂśno, wracajÂąc do wspomnieĂą.
- Mayu, ja teÂż kiedyÂś spotykaÂłam siĂŞ z wrogiem. Nie kochaÂłam go, ale robiÂłam z nim rzeczy, których robiĂŚ nie powinnam. Na szczĂŞÂście ta znajomoœÌ zakoĂączyÂła siĂŞ szybko, ale mimo to, i tak miaÂła przez niÂą nie lada kÂłopotów. Rozumiesz, co chcĂŞ ci powiedzieĂŚ? - spojrzaÂła na nia wymownie.
- tak... ale Sai nie jest taki... - ostatnimi siÂłami swojej wrodzonej charyzmy próbowaÂła jÂą przekonaĂŚ o sÂłusznoÂści swojego wyboru - mówisz, Âże go nie kochaÂłaÂś... ja kocham Saia... jestem pewna, Âże nie bĂŞdziemy mieli z nim problemów...
WestchnĂŞÂła ciĂŞÂżko.
- Jak na razie nie zabroniÂłam ci sie z nim spotykaĂŚ. Ale zwaÂż, Âże postawiÂłam ci pewne warunki - przypomniaÂła jej.
UÂśmiechnĂŞÂła sie blado.
- No, May, nie jest tak Âźle. WierzĂŞ w ciebie, i tylko dlatego jeszcze nie kazaÂłam ci posiedzieĂŚ w lochach. DoceĂą to. Ufam równieÂż twojemu sprytowi. Dasz radĂŞ, to pewne, ale... - ZrobiÂła krótkÂą pauzĂŞ i przez chwilĂŞ zastanawiaÂła sie nad pytaniem, które chciaÂła zadaĂŚ. - Powiedz, zakochaÂłaÂś siĂŞ juÂż wczeÂśniej? - spytaÂła znienacka.
- hmm... w sumie nie wiem, czy moÂżna to tak nazwaĂŚ...jak dotÂąd to byÂły tylko przelotne, niewiele znaczÂące zwiÂązki... Yukinu, Deidara, Kabuto... teraz prawie nic dla mnie nie znaczÂą... z Saiem to coÂś innego - zarumieniÂła siĂŞ lekko
Jej brew uniosÂła siĂŞ, pytajÂąco. Yukinu? WiĂŞc jednak. To by wyjaÂśniaÂło jej wczeÂśniejsze pytania - pomyÂślaÂła.
StarÂła z policzka Mayi ostatniÂą zeschniĂŞtÂą juÂż prawie ÂłzĂŞ.
- NaprawdĂŞ wierzysz w to uczucie. Ciekawi mnie, jak musisz siĂŞ teraz czuĂŚ - powiedziaÂła, jakby w zamyÂśleniu.
- JesteÂś szczĂŞÂśliwa, prawda? Nawet jeÂśli nie moÂżesz mu sie ze wszystkiego zwierzaĂŚ? - spytaÂła zaintrygowana, chcÂąc poznaĂŚ nowe uczucie, które zagoÂściÂło w sercu Mayi.
- prawda... - przyznaÂła starajÂąc siĂŞ nie okazywaĂŚ swojej nadwraÂżliwoÂści, z którÂą ostatnio miewaÂła problemy
UÂśmiechneÂła siĂŞ, starajÂąc siĂŞ dodaĂŚ jej otuchy.
- Wiesz... Mam wra¿enie, ¿e sie zmieni³aœ. To przez Saia? Jakie on robi na tobie wra¿nie? - Teraz ju¿ by³a ca³kowicie zaintrygowana ca³¹ spraw¹ i nie mog³a powstrzymaÌ swej ciekawskiej natury od zadawania pytaù.
- hmm... trochĂŞ trudno mi tak o tym mówiĂŚ... Sai jest po prostu wyjÂątkowy... musiaÂłam siĂŞ wykazaĂŚ spora inicjatywÂą, ÂżebyÂśmy byli razem... a nie ukrywam, Âże to nie w moim stylu... zazwyczaj byÂło odwrotnie... ale niewaÂżne... - patrzyÂła gdzieÂś w odlegÂły punkt za oknem - zastanawiam siĂŞ, gdzie on teraz jest...
PatrzyÂła na niÂą ciekawsko, przekrzywiajÂąc gÂłowĂŞ lekko na bok.
- TĂŞsknisz za nim? ChciaÂłabyÂś teraz byĂŚ przy nim, dobrze myÂślĂŞ, prawda? - pytaÂła, ÂłaknÂąc wiĂŞcej informacji.
- w zasadzie... tak... - uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ do okna - chciaÂłabym, bardzo bym chciaÂła...

Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai, Sai [...]
PatrzyÂła na niÂą uwaÂżnie, chcÂąc dostrzec coÂś szczególnego w jej twarzy. OczywiÂście wiedziaÂła, Âże teraz Maya jest rozmarzon i jest w swoim Âświecie. W Âświecie, gdzie nie powinno brakowaĂŚ rónieÂż tego caÂłego Saia.
UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ Âłagodnie i przejechaÂła dÂłoniÂą po jasnych wÂłosach dziewczyny.
- UmówiliÂście siĂŞ? Na jakiÂś konkretny termin? - spytaÂła, myÂślaĂŚ juÂż, by pozwoliĂŚ Mayi na maÂłe randez vous.
- nie... ale i tak jakoÂś siĂŞ znajdziemy... - stwierdziÂła z absolutnym przekonaniem - na pewno... w koĂącu on jest ANBU, ja jestem szpiegiem... co jest trudnego w znalezieniu jakiejÂś konkretnej osoby...?
UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ pod nosem. "AleÂż z niej optymistka. MówiÂą, Âże miÂłoœÌ dodaje skrzydeÂł. Ciekawe na ile to siĂŞ sprawdzi w jej przypadku" - pomyÂślaÂła, przyglÂądajÂąc siĂŞ jej z zaciekawieniem.
- May... - zrobiÂła krótkÂą, efektownÂą pauzĂŞ. - IdÂź, dziecko, idÂź do niego. I spisz siĂŞ, jak na prawdziwego AKowca przystaÂło - mówiÂła z uÂśmiechem. Jednak spowaÂżniaÂła, wymawiajÂąc kolejne sÂłowa: - Pozostaw jednak wszelkie atrybuty AKatsuki w naszej siedzibie. I niewaÂżne, Âże on juÂż je widziaÂł. - OdsunĂŞÂła siĂŞ od niej na krok i przepuÂściÂła w kierunku drzwi.
- No, chyba, Âże chcesz jeszcze porozmawiaĂŚ. Nie mam nic przeciwko. - OdgarnĂŞÂła wÂłosy z twarzy swoim tradycyjnym odruchem.
- Jednak bĂŞdĂŞ ciĂŞ niedÂługo potrzebowaÂła. ChcĂŞ ciĂŞ jutro wieczorem znów tu widzieĂŚ, wiĂŞc zdecyduj, jak powinnaÂś rozdysponowaĂŚ swój czas - rzekÂła, a w jej oczach sharingan zawirowaÂł krótko, po czym zwolniÂł obroty, aÂż w koĂącu znikn¹³.
- jasne, dziĂŞki! - w podskokach opuÂściÂła komnatĂŞ Ayano

<NMM>
PatrzyÂła przez chwilĂŞ na drzwi, za którymi zniknĂŞÂła Maya. OdgarnĂŞÂła wÂłosy z twarzy i odwróciÂła siĂŞ napiĂŞcie. Drzwi do jej sypialni byÂły otwarte, skÂąd przez caÂły czas mogÂła siĂŞ przyglÂądaĂŚ Yanagiemu. WestchnĂŞÂła i spojrzaÂła przelotnie na ogromne okno i le¿¹ce pod nim poduszki. CzuÂła teraz przemoÂżnÂą ochotĂŞ usadowienia siĂŞ na nich i zapatrzeniu w widoki za oknem, jak to robiÂła doœÌ czĂŞsto. Jednak nie mogÂła sobie teraz pozwoliĂŚ na takie luksusy. StanĂŞÂła w progu sypialni, patrzÂąc na Yanagiego spod przymruÂżonych powiek. OdepchnĂŞÂła siĂŞ rĂŞkÂą od framugi, jakby jej nogi nie miaÂły doœÌ siÂł, bÂądÂź motywacji, by same zrobiĂŚ krok. Po raz pierwszy zrozumiaÂła dosÂłownie, co znaczy powiedzenie, iÂż ma siĂŞ nogi, jak z waty. PodeszÂła do ÂłóÂżka i usiadÂła obok chÂłopaka. Przez chwilĂŞ na niego nie patrzyÂła i nic nie mówiÂła, ale w koĂącu spojrzaÂła na niego.
- No? Wygarnij mi, jak bardzo jestem okropna i samolubna - powiedziaÂła ÂłamiÂącym sie gÂłosem.
Yanagi przyglÂądaÂł siĂŞ uwaÂżnie, przez chwilĂŞ nic nie mówiÂł lecz po chwili wybuchn¹³ szczerym Âśmiechem, gdy skoĂączyÂł siĂŞ ÂśmiaĂŚ to spojrzaÂł w jej oczka.
-A juÂż myÂślaÂłem Âże siĂŞ gniewasz, ale wiesz jeÂśli to siedziba akatsuki to moÂżesz mieĂŚ kÂłopoty Âże mnie tu przyprowadziÂłaÂś.
To pierwsze Yanagi powiedziaÂł z uczuciem ulgi a drugie troskliwym gÂłosem po chwili jednak dodaÂł.
-A tak ale mogÂłabyÂś byĂŚ delikatniejsza.
Tutaj spojrzaÂł na swojÂą rĂŞkĂŞ w sumie to nie gniewaÂł siĂŞ na niÂą a przynajmniej nie bardziej niÂż na siebie, wiedziaÂł Âże ta caÂła sytuacja to jego wina, gdyby siedziaÂł cicho i nie gadaÂł gÂłupstw to nic by siĂŞ nie staÂło. On jednak zawsze musi coÂś gÂłupiego powiedzieĂŚ a potem ma przez to kÂłopoty, miaÂł jednak nadziejĂŞ Âże Ayano nic mu nie zrobi, bo gdyby chciaÂła go zabiĂŚ zrobiÂłaby to dawno temu bez naraÂżania siĂŞ pozostaÂłym czÂłonkom Akatsuki, bo pamiĂŞtajmy Âże on nie wie iÂż Ayano jest liderkÂą.
Ayano poczuÂła, Âże czegoÂś tu nie rozumie. Ona miaÂłaby siĂŞ gniewaĂŚ na niego? PrzecieÂż to ona przywlokÂła go tu wbrew jego woli. Dziewczyna byÂła zbita z pantaÂłyku. Z zaskoczenia nic nie mówiÂła. PowiodÂła za jego spojrzeniem i widzÂąc siniec na jego rĂŞce poczuÂła mdÂłoÂści. SkrzywiÂła siĂŞ i odwróciÂła wzrok. "JA nigdy nie przepraszam. JA nigdy nie ÂżaÂłujĂŞ swoich czynów" - powtarzaÂła w kóÂłko w myÂślach, lecz wcale nie zaspokoiÂło to jej sumienia.
Jej oczy nagle siĂŞ rozszerzyÂły. CoÂś sobie uÂświadomiÂła. Nigdy nie podejrzewaÂła siebie o zdolnoœÌ do odczuwania winy. Sumienie? To przecieÂż dla niej coÂś obcego... SpojrzaÂła na chÂłopaka, bojÂąc siĂŞ o swojÂą psychikĂŞ. "Na DziewiĂŞĂŚ Bram PiekieÂł, ja siĂŞ robiĂŞ normalna!". Znów siĂŞ skrzywiÂła i wyciÂągnĂŞÂła rĂŞkĂŞ do chÂłopaka. UjĂŞÂła jego poranionÂą rĂŞkĂŞ i podniosÂła delikatnie. PochyliÂła gÂłowĂŞ i w miejscu zasinienia zÂłoÂżyÂła lekki buziak. PamiĂŞtaÂła, Âże tak samo robiÂła jej matka, kiedy siĂŞ skaleczyÂła, jako dziecko. WiĂŞc byÂł to gest czysto przyjacielski. SpojrzaÂła czerwonymi oczami w oczy Yanagiego.
- Sam widzisz, Âże to ty powinieneÂś mieĂŚ powody, by siĂŞ na mnie zÂłoÂściĂŚ - powiedziaÂła, majÂąc oczywiÂście na myÂśli jego rĂŞkĂŞ.
Yanagi nie rozumiaÂł o co jej chodzi, to przecieÂż on wygadywaÂł gÂłupoty a ona tylko siĂŞ zdenerwowaÂła, postanowiÂł wytÂłumaczyĂŚ jej o co chodzi.
-No aleee e ja z-za duÂżo gadam i eee mogÂłaÂś siĂŞ zdenerwo-owaĂŚ i eee przecieÂż to normalne.
Yanagi mówiÂł tonem niepewnym, baÂł siĂŞ Âże znów coÂś gÂłupiego powie, na jego twarzy nie byÂło uÂśmiechu a na dodatek rĂŞka wci¹¿ go bolaÂła, choĂŚ nie byÂł na niÂą zÂły bo to przecieÂż on gadaÂł gÂłupoty, po chwili jednak postanowiÂł poruszyĂŚ waÂżnÂą kwestie.
-Eeee mogê st¹d odejœÌ?? Bo eee muszê siê moimi zwierzakami zajmowaÌ.
WÂłaÂściwie to nawet mu siĂŞ tu podobaÂło bo byÂło spokojnie, nie mógÂł jednak zapomnieĂŚ o Yuki i Kuro, jego dwóch zwierzakach, którymi musiaÂł siĂŞ zajmowaĂŚ.
-JeÂśli masz zamiar mnie tu trzymaĂŚ to przynajmniej pozwól mi zwierzaki tu mieĂŚ a i gdzie my jesteÂśmy?
Kiedy Yanagi siĂŞ tÂłumaczyÂł patrzyÂła na niego z bÂłyskiem zaciekawienia i rozbawienia w oku, przekrzywiwszy gÂłowĂŞ lekko na bok. Na jej twarzy goÂściÂł figlarny uÂśmieszek.
Kiedy jednak chÂłopak zadaÂł jej pytanie zmarszczyÂła poirytowana brwi. "CzyÂżby on naprawdĂŞ nie wiedziaÂł, gdzie siĂŞ znajduje? Baka!". PoÂłoÂżyÂła mu rĂŞkĂŞ na piersi i popchnĂŞÂła, zmuszajÂąc go, by siĂŞ poÂłoÂżyÂł na ÂłóÂżku. NachyliÂła siĂŞ nad nim, kÂładÂąc rĂŞce po bokach jego gÂłowy, jednak wci¹¿ siedzÂąc obok niego. W jej oczach miotaÂły siĂŞ bÂłyskawice zÂłoÂści. Nie wiedziaÂła, co niÂą dzisiaj kierowaÂło. Raz byÂła smutna, raz szczĂŞÂśliwa, a teraz umiaÂła siĂŞ tylko wÂściekaĂŚ.
- Siedziba najgroÂźniejszych przestĂŞpców znanego ci Âświata - to miejsce, w którym siĂŞ znajdujesz. StÂąd nie moÂżna odejœÌ. Jedynie czÂłonkowie organizacji, zaufani podwÂładni Liderki mogÂą opuszczaĂŚ te tereny. Dopóki dopóty nie jesteÂś jednym z nas, nie bĂŞdziesz mógÂł wyjœÌ. I najlepiej bĂŞdzie, jeÂśli bĂŞdziesz siedziaÂł w moich pokojach. AKowcy majÂą niepokojÂące odruchy sadystyczne, jeÂśli wiesz, co chcĂŞ przez to powiedzieĂŚ. Czy TERAZ wreszcie rozumiesz? - mówiÂła cicho, syczÂąc mu wszystko w twarz.
CzuÂła do siebie ogromny wstrĂŞt. ChciaÂła go wysraszyĂŚ, chciaÂła, by zrozumiaÂł, co mu zrobiÂła. ÂŻe nie zafundowaÂła mu jedynie bólu na rĂŞce, ale równieÂż doÂżywocie w kryjówce AKatsuki. ChciaÂła, by jÂą teraz uderzyÂł. ChciaÂła, by ktoÂś wygarn¹³ jej b³êdy i to, jakim jest potworem.
PatrzyÂła na niego, aÂż w koĂącu pokrĂŞciÂła gÂłowÂą i odsunĂŞÂła siĂŞ od niego. UsiadÂła tyÂłem, schowawszy twarz w dÂłoniach. UmiaÂłaby zapÂłakaĂŚ? ChciaÂłaby, ale czy umie? MoÂżliwe, ale Liderka AKatsuki nie powinna pÂłakaĂŚ. ZdawaÂła sobie z tego gorzko sprawĂŞ.
WestchnĂŞÂła ciĂŞÂżko. ZastanawiaÂła siĂŞ, kiedy mu wreszcie powie, iÂż to ona jest LiderkÂą. NiewaÂżne. On i tak pewnie teraz nie bĂŞdzie chciaÂł sie do niej odezwaĂŚ. Och, jak ona siĂŞ nienawidziÂła! ZdusiÂła w sobie szloch i trzĂŞsÂła siĂŞ na caÂłym ciele.
-Ojjj noooo ale co z moimi zwierzakami...
Yanagi mówiÂąc to byÂł zÂły na Ayano za to co zrobiÂła, przez chwilĂŞ chciaÂł nawet na niÂą nakrzyczeĂŚ, jednak gdy zauwaÂżyÂł Âże akatsuki siĂŞ trzĂŞsie to ponownie usiadÂł i przytuliÂł jÂą od tyÂłu, tak Âże jego rĂŞce wsunĂŞÂły siĂŞ pod jej rĂŞce i z³¹czyÂły w okolicach brzucha Ayano a gÂłowa oparÂła na ramieniu.
-Co ci jest? Chyba nie jesteÂś chora?
SpytaÂł Yanagi z troskÂą w gÂłosie, jednak i tak bĂŞdzie musiaÂł na niÂą nawrzeszczeĂŚ za to co zrobiÂła, postanowiÂł jednak to odÂłoÂżyĂŚ na póÂźniej, sumienie chunina nie pozwalaÂło mu krzyczeĂŚ na kogoÂś kto siĂŞ trzĂŞsie, nawet jeÂśli ten ktoÂś naraziÂł jego zwierzĂŞta na ÂśmierĂŚ bo zamknĂŞÂła go w jakiejÂś organizacji zÂłoÂżonej z przestĂŞpców, których nastawienie byÂło podobne do tego reprezentowanego przez mieszkaĂąców Kiri, tyle Âże tutaj kaÂżdy mógÂł go z ÂłatwoÂściÂą zabiĂŚ a nikt mu pomóc.
ZamknĂŞÂła oczy i przeÂłknĂŞÂła ÂślinĂŞ, chcÂąc pozbyĂŚ siĂŞ dziwnej guli w gardle, która pojawiÂła siĂŞ niespodziewanie. OddychaÂła ciĂŞÂżko, próbujÂąc siĂŞ opanowaĂŚ i przyj¹Ì na powrót zimnÂą maskĂŞ, która raczyÂła swoich AKowców. UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ z zamkniĂŞtymi oczami i powiedziaÂła:
- Chora? Na pewno nie na ciele - mruknĂŞÂła.
OtworzyÂła oczy i spojrzaÂła na Yanagiego, przekrzywiajÂąc gÂłowĂŞ.
- Nic mi nie jest - zapewniÂła. - Ale tobie... I tym twoim zwierzakom... - powiedziaÂła, nie dokoĂączajÂąc.
Yanagi i tak na pewno zrozumiaÂł.
Yanagi spojrzaÂł na niÂą, gdy byÂł teraz pewien Âże nic jej nie jest mógÂł odetchn¹Ì i na niÂą nakrzyczeĂŚ, choĂŚ jednak siĂŞ rozmyÂśliÂł.
-Co z moimi zwierzakami, masz je tu sprowadziĂŚ albo wyjdĂŞ i niech mnie zabijÂą.
Yanagi nie zd¹¿y³ siê ugryŸÌ w jêzyk, wiedzia³ ¿e gro¿enie Ayano w³asn¹ œmierci¹ nie jest raczej niczym co mog³oby na niej zrobiÌ wra¿enie.
-A jakbym do was do³¹czy³ to mogê siê zaj¹Ì moimi zwierzakami?
SpytaÂł z nadziejÂą w gÂłosie, ani razu nie podniósÂł gÂłosu, moÂżna byÂło w jego gÂłosie wyczuĂŚ troskĂŞ i gniew, byÂło oczywiste Âże jedyne o czym teraz myÂśli to zwierzaki, które mimo iÂż mÂądre to muszÂą mieĂŚ kogoÂś do opieki.
UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ, przyglÂądajÂąc siĂŞ jego staraniom uratowania zwierzaków. Ayano juÂż na samym poczÂątku spisaÂła je na ÂśmierĂŚ. ByÂło to okrutne, ale co czÂłonkini AKatsuki moÂże wiedzieĂŚ o przywiÂązaniu do zwierzaka? Jej jedynym zwierzakiem byÂła maÂła dziewczynka, a to chyba podpadaÂło pod trochĂŞ inna kategoriĂŞ, niÂż w przypadku Yanagiego. WiedziaÂła, Âże Yana nie zaryzykuje wÂłasnym Âżyciem i nie wyjdzie, jeÂśli ona mu tego zabroni. ZresztÂą, Liderka nie byÂła przyzwyczajona do odmowy.
Na pytanie Yanagiego zareagowaÂła szokiem. PatrzyÂła na niego szeroko rozwartymi oczami.
- Ty chyba nie chcesz do³¹czaĂŚ do nas z powodu zwierzaków? - spytaÂła zaskoczona.
Po chwili jednak wybuchnĂŞÂła Âśmiechem. WyobraziÂła sobie, jak wysyÂła Yanagiego na misje. WyobraziÂła go sobie w pÂłaszczu i kapeluszu AKatsuki.
- Pewnie, a wiĂŞc od teraz jesteÂś jednym z nas. Witaj w naszej maÂłej i nietypowej rodzince - powiedziaÂła, obracajÂąc wszystko w Âżart.
-PrzestaĂą!!
Krzykn¹³ Yanagi, w jego krzyku nie byÂło jednak gniewu, byÂł po prostu smutny Âże Ayano nie traktuje go powaÂżnie, wstaÂł i ruszyÂł ku wyjÂściu, byÂło mu obojĂŞtne czy zginie czy nie gdyÂż skoro i tak miaÂł tu spĂŞdziĂŚ resztĂŞ Âżycia bez swoich zwierzaków to czy nie lepiej zgin¹Ì? OczywiÂście Yanagi nie chciaÂł tak po prostu wybiec na Âśrodek bazy, zaleÂżaÂło mu Âżeby wydostaĂŚ siĂŞ i uratowaĂŚ zwierzaki.
-Eeee skoro i tak idĂŞ to moÂże ee powiedz w którÂą stronĂŞ wyjÂście?
SpytaÂł stojÂąc przy drzwiach, gdyby Ayano mu nie pomogÂła to zapewne bĂŞdzie próbowaÂł jÂą dalej namówiĂŚ, jednak i tak stÂąd wyjdzie gdyÂż zbyt zaleÂżaÂło mu na zwierzakach Âżeby tu bezczynnie czekaĂŚ.
PatrzyÂła na niego zaciekawiona, a usta drÂżaÂły jej, powstrzymujÂąc siĂŞ od Âśmiechu. Jednak, gdy patrzyÂła na Yanagiego, jak tak stoi bezradny w przejÂściu nie mogÂła dÂłuÂżej wytrzymaĂŚ. ZaniosÂła siĂŞ gromkim Âśmiechem, trzymajÂąc siĂŞ za brzuch, aÂż ten i policzki jÂą rozbolaÂły. SiedziaÂła dalej na ÂłóÂżku, tak trzĂŞsÂąc siĂŞ ze Âśmiechu, iÂż groziÂł jej nagÂły upadek na podÂłogĂŞ. Kiedy siĂŞ wreszcie uspokoiÂła spojrzaÂła na niego rozbawiona z zarumienionymi policzkami.
- MogÂłabym ci powiedzieĂŚ, gdzie jest wyjÂście... Ale po co, skoro ty i tak zgubiÂłbyÂś siĂŞ w buszu? - spytaÂła, przyglÂądajÂąc mu siĂŞ uwaÂżnie.
RozbawiÂł jÂą, jednak przez caÂły czas byÂła w gotowoÂści, by skoczyĂŚ do drzwi i uniemoÂżliwiĂŚ mu wyjÂście z pokoju.
-To i tak lepsze niÂż tu siedzieĂŚ.
PowiedziaÂł Yanagi i ruszyÂł ku wyjÂściu, nawet gdyby ta chciaÂła mu zablokowaĂŚ to i tak mógÂł uÂżyĂŚ techniki i siĂŞ przenieœÌ za nie. MiaÂł jednak nadziejĂŞ Âże nie bĂŞdzie mu utrudniaÂła, nie byÂł na niÂą zÂły po prostu nie chciaÂł Âżeby coÂś zÂłego staÂło siĂŞ jego zwierzakom, jednak postanowiÂł daĂŚ Ayano propozycjĂŞ.
-Sprowadzisz tu moje zwierzaki i zostaje albo wychodzĂŞ.
OczywiÂście wiedziaÂł Âże nie zrobi to na niej wraÂżenia ale czym mógÂł on zagroziĂŚ czÂłonkowi Akatsuki? ByÂł on tylko zwykÂłym chuninem.
OdgarnĂŞÂła wÂłosy z twarzy i spowaÂżniaÂła.
- Umowa stoi - powiedziaÂła.
WstaÂła z ÂłóÂżka i wyprostowaÂła siĂŞ. WyszÂła z sypialni i spojrzaÂła tĂŞsknie na okno. PodeszÂła do Yanagiego i odsunĂŞÂła go delikatnie od drzwi.
- Pewnie zabarykadowanie drzwi nic by nie daÂło, prawda? Poza tym kogoÂś z AKa mogÂło by to zdziwiĂŚ, i jeszcze, by tu zajrzaÂł... - powiedziaÂła zamyÂślona.
- PójdĂŞ po te twoje zwierzaki. Ale musisz mi obiecaĂŚ, Âże siĂŞ stÂąd nie ruszysz - rzekÂła twardo i powaÂżnie.
- A teraz powiedz mi, gdzie je znajdĂŞ i jak wyglÂądajÂą. Mam nadziejĂŞ, Âże zaÂłoÂżyÂłeÂś im obro¿ê, by móc je rozpoznaĂŚ. - Ostatnie zdanie dodaÂła mruknÂąwszy je pod nosem.
Yanagi spojrzaÂł na niÂą z uÂśmiechem i przytuliÂł jÂą.
-DziĂŞki.
Po czym odsun¹³ siê i spojrza³ w jej oczy.
-BĂŞdÂą w moim domku
WyciÂągn¹³ kartkĂŞ i zacz¹³ pisaĂŚ adres uÂżywajÂąc Âściany jako stóÂł, kontynuujÂąc.
-Yuki ma srebrnÂą obroÂże ze srebrnym ksiĂŞÂżycem a Kuro czarnÂą i jego ksiĂŞÂżyc równieÂż jest czarny a i przynieÂś mi pÂłaszcz jak moÂżesz dobrze?
Yanagi byÂł rozradowany, w jego gÂłosie byÂło tylko szczĂŞÂście bo zobaczy swoje zwierzaki, to samo moÂżna byÂło zauwaÂżyĂŚ w jego oczach gdy spojrzaÂł na Ayano podajÂąc jej swój adres.
-Ja tu zostanĂŞ ale jak wrócisz bez zwierzaków to uciekam, a i zabarykadowanie drzwi istotnie by nic nie daÂło.
PowiedziaÂł to nieco wrednym lecz miÂłym gÂłosem.
PatrzÂąc na jego zaoferowanie ca³¹ sprawÂą przekrĂŞciÂła oczami. W ogóle nie byÂła w stanie go zrozumieĂŚ.
PrzypomniaÂła sobie jednak, Âże ma równieÂż waÂżnÂą sprawĂŞ (dla niej oczywiÂście o wiele waÂżniejszÂą) do zaÂłatwienia, wiĂŞc powinna siĂŞ poÂśpieszyĂŚ.
- P³aszcz te¿ ma obro¿ê? - burknê³a.
WziĂŞÂła prĂŞdko kartkĂŞ i cmoknĂŞÂła Yanagiego w policzek.
- To na szczĂŞÂście. Przyda ci siĂŞ w tym miejscu - powiedziaÂła z Âłobuzerskim uÂśmiechem.
OdwróciÂła siĂŞ do drzwi i juÂż wychodziÂła, gdy nagle zatrzymaÂła siĂŞ i wychyliÂła zza drzwi.
- PamiĂŞtaj, nie wychodÂź stÂąd! I jeszcze jedno - wskazaÂła rĂŞkÂą na czarne drzwi w jej pokoju. - Tam sÂą moje organy. MoÂżesz je zobaczyĂŚ, ale pod Âżadnym pozorem ich nie dotykaj. Ich muzyka niesie siĂŞ po caÂłej siedzibie, nie chcĂŞ, by ktoÂś ciĂŞ usÂłyszaÂł. A poza tym, nie lubiĂŞ, jak ktoÂś zbliÂża siĂŞ do mojego instrumentu - powiedziaÂła, po czym zniknĂŞÂła za drzwiami, zamykajÂąc je za sobÂą.
RuszyÂła szybkim krokiem, wiedzÂąc, Âże czeka jÂą spora wĂŞdrówka. <nmm>
Yanagi nie byÂł zainteresowany instrumentem, chciaÂł odpocz¹Ì po tym jak Ayano ciÂągneÂła go przez kilka krajów, wieĂŚ po prostu poÂłoÂżyÂł siĂŞ na ÂłóÂżku i przytulajÂąc siĂŞ do koÂłderki zasn¹³. OczywiÂście nie staÂło to siĂŞ natychmiast, najpierw martwiÂł siĂŞ o to czy Ayano na pewno przyprowadzi tu jego zwierzaki a na dodatek czy moÂże tu spaĂŚ, bo co jeÂśli jakiÂś Akatsuki wejdzie i zobaczy jak tu ktoÂś Âśpi? Z pewnoÂściÂą zostanie on uznany za intruza i prawdopodobnie zabity, choĂŚ nie wiedziaÂł co myÂśleĂŚ o Akatsuki po zachowaniu Ayano, które go ciÂągle dziwiÂło. W sumie to nawet nie wiedziaÂł po co tu siedzi, równie dobrze mógÂł opuÂściĂŚ to miejsce i ÂżyĂŚ normalne albo ee nie ÂżyĂŚ x33. Po jakimÂś czasie gdy Ayano wróciÂła z jego zwierzakami on zwiaÂł z pokoju x33

<NMM>
Tofik wraz z HM! zanieÂśli Ayano do ÂłoÂżka potewm wyszli Âżeby poszukaĂŚ Anye.
[nmm]
WszedÂł do pokoju z AnyÂą na rĂŞkach
-No juÂż jesteÂśmy
powiedziaÂł i postawiÂł Anye
-Ty znasz techniki leczÂące...
powiedziaÂł do niej
PocaÂłowaÂł jÂą
HM! weszÂła do pokoju.

Dodane po 2 minutach:

-To ja ide poszukaĂŚ Hidana Âżeby poszedÂł do Shi bo ona nie nie da rady walczyĂŚ.

HM! wyszÂła
[nmm]
- Co siĂŞ dzieje?! - szepnĂŞÂła przeraÂżona i podeszÂła do Ayano. PrzyÂłoÂżyÂła swoje rĂŞce do jej klatki piersiowej jak zawsze. ZaczeÂła jÂą leczyĂŚ. PatrzyÂła na Itachiego.
- Walka? Ale z kim.. No i Ayano ranna, nie moÂże byĂŚ! -.-
-sam niewiem z kim...
powiedziaÂł
-Mocno oberwaÂła ?
zapytal
UsÂłyszaÂła gÂłosy, jednak nie miaÂła siÂł, by siĂŞ ruszyĂŚ. Dopiero wraz z technikÂą medycznÂą Anyi, poczuÂła, Âże moÂże siĂŞ ruszyĂŚ.
- Itachi... - powiedziaÂła cicho. - Jeszcze raz... w moim pokoju... pocaÂłujesz kogoÂś, a ciĂŞ... - Niestety nie dokoĂączyÂła swojej groÂźby, przez co pewnie póÂźniej bĂŞdzie siĂŞ przeklinaĂŚ.

Dodane po 9 minutach:

- RzuciÂłam go... Gdzie on jest? Shi... Nie moÂże walczyĂŚ... - wykrztusiÂła z siebie.
OparÂła siĂŞ na Âłokciach, próbujÂąc siĂŞ podnieœÌ. Ostatnie, czego chciaÂła to byĂŚ skazanÂą na bezczynnoœÌ. SkrzywiÂła siĂŞ i ze zÂłoÂściÂą wyciÂągnĂŞÂła z ramienia senbony.
Anya skoĂączyÂła juÂż uleczanie Ayano do tego stopnia ze mogÂła w miarĂŞ normalnie chodziĂŚ.
- WiĂŞcej pewnie nie powinnam robiĂŚ, jesli mamy walczyc trzeba oszczĂŞdzaĂŚ siÂły. - Anyi przypomniaÂły sie pierwsze sÂłowa Ayano i zdusiÂła smiech, patrzac na Itachiego. Ale od razu spowazniaÂła i zwróciÂła siĂŞ do Ayano:
- Co siĂŞ staÂło? Shi Âźle siĂŞ czuje w tym stanie, tak? JuÂż niedÂługo bedzie rodzic, nie za fajnie ze walczy. A w ogóle to co sie dzieje?!
StĂŞknĂŞÂła, po czym usiadÂła juÂż wygodniej.
- DziĂŞki, Anya - powiedziaÂła.
WyciÂągnĂŞÂła rĂŞce do góry, chcÂąc rozciÂągn¹Ì miĂŞÂśnie. DotknĂŞÂła swego boku, gdzie miaÂła zawieszonÂą pochwĂŞ na sejmitary. ZÂła zauwaÂżyÂła, iÂż nie ma przy sobie mieczy. Jednak, kiedy jej wzrok skierowaÂł siĂŞ na póÂłkĂŞ koÂło ÂłóÂżka, odetchnĂŞÂła z ulgÂą. HM! przyniosÂła równieÂż jej miecze.
SpojrzaÂła juÂż uspokojona na AnyĂŞ i Itachiego.
- Kage z Kiri i jego czÂłowiek nas zaatakowali. - PrzypomniaÂła sobie, jak jej przeciwnik w pojedynku, jeszcze przed walkÂą, nazwaÂł tego drugiego. - Sai! - wykrzyknĂŞÂła. - To chÂłopak Mayi! - warknĂŞÂła wÂściekÂła.
JuÂż siĂŞgnĂŞÂła rĂŞkÂą, Âżeby siĂŞ na czymÂś wyÂżyĂŚ, jednak szybko oprzytomniaÂła.
- Ach, ten spalony dom! Tam sÂą. Zgliszcza... Shi jest sama. Tego kage pokonaÂłam, jego juÂż mamy z gÂłowy, ale Sai... On wci¹¿ tam jest, a Shi wyraÂźnie sÂłabnie w oczach! - ZdawaÂła sobie sprawĂŞ, iÂż mówi doœÌ chaotycznie, mimo to naprawdĂŞ staraÂła siĂŞ wyjaÂśniĂŚ, ile trzeba. I wci¹¿ myÂślaÂła o minionej walce...
-Shi jest w zgliszczach?
zapytaÂł
czekaÂł na reakcje Ayano
- Tak, zgliszcza, przecieÂż mówiĂŞ - odpowiedziaÂła Itachiemu.
- WidziaÂłam tam jeszcze DeidarĂŞ. LataÂł nad nami... - Dopiero teraz przypomniaÂła sobie, jak go widziaÂła, wznoszÂąc siĂŞ z Haku w powietrze. - Chyba czeka w pogotowiu. KazaÂłam równieÂż Hard Mambie! pilnowaĂŚ Shi, ale nie wiem, gdzie jest teraz. Mimo wszystko, pozostaÂł tylko ten Sai, wiĂŞc nie powinno byĂŚ z nim kÂłopotów.
-HM! Deidara to powinni dac rade sobie...
powiedziaÂł
-Nic Ci juÂż nie jest ?
zapytaÂł
Uœmiechnê³a siê do Itachiego, jednak mimo wszystko by³a lekko zaskoczona jego nag³¹ troskliwoœci¹.
- Tak, juÂż mi lepiej, dziĂŞkujĂŞ - odpowiedziaÂła.
WstaÂła z ÂłóÂżka i stanĂŞÂła na równe nogi.
- Ale raczej nie bĂŞdĂŞ mogÂła walczyĂŚ - jĂŞknĂŞÂła.
Anya zdenerwowaÂła sie na Maye. ByÂła pewna ze jak ja zobaczy, to sprawi niezÂłe manto. Jednak chcÂąc opanowaĂŚ emocje usiadÂła na ÂłoÂżku.
- Mamy im iÂśc pomoc? - zapytaÂła Ayano.
SpojrzaÂła na AnyĂŞ.
- Powinni sobie poradziĂŚ. ZapomniaÂłam o Deidarze, dostrzegÂłam go tuÂż przed tym, jak zaczĂŞÂłam spadaĂŚ... - powiedziaÂła.
Anya i Itachi nie mogli wiedzieĂŚ, czemu Ayano "spadaÂła", ale o tym równieÂż zapomniaÂła.
ZastanowiÂła siĂŞ nad odpowiedziÂą na pytanie Anyi.
- Nie powinniÂśmy byĂŚ im tam potrzebni. I nie sÂądzĂŞ, by to byÂł dobry pomysÂł, Âżeby wszyscy AKowcy ukazali siĂŞ Kirijczykom. Mimo wszystko, oni nie wiedzÂą o nas, aÂż tyle. - OdgarnĂŞÂła wÂłosy z twarzy, czujÂąc siĂŞ juÂż co raz lepiej. - JeÂśli coÂś bĂŞdzie siĂŞ dziaÂło, dowiemy siĂŞ o tym. HM!, albo klon - wyÂślÂą kogoÂś tutaj.
- Tymczasem... Nie wiem, co z Haku. PokonaÂłam go, to pewne, wiĂŞc moÂżliwe, Âże teraz siedzi w naszych lochach. SÂłyszaÂłam, jak Shi przywoÂływaÂła klona... - powiedziaÂła, przypominajÂąc sobie kolejny szczegóÂł.
- Znam Haku - An przypomniaÂła sobie ich dawna rozmowe.
- Nie wiem czy on wie kim ja jestem... Ale mogê iœÌ go odwiedziÌ. Itachi pojdziesz ze mna? - zapytala patrzac na niego. Nie chcia³a fatygowaÌ Ayano, uwa¿a³a i¿ ona powinna jeszcze wypoczac i uporzadkowac mysli.
Uœmiechn¹³ siê
-Tak pójdĂŞ z TobÂą bo znowu coÂś Ci siĂŞ stanie...
powiedziaÂł pewny siebie
-No to chodÂźmy
powiedzial i wyszedÂł
zt
Swobodnym krokiem wyszÂła.
- Aya, czekaj - rzuciÂła na odchodne.
SpojrzaÂła na wychodzÂących.
- Czekaj, czekaj - burknĂŞÂła pod nosem, jak juÂż nikt jej nie sÂłyszaÂł.
SpojrzaÂła na swoje sejmitary, zamyÂślajÂąc siĂŞ.
HM! przyszÂła do Ayano.
-CzeœÌ Ayano jak tam zdrówko?-zapytaÂła siĂŞ HM!
SpojrzaÂła na drzwi i gdy zobaczyÂła kto przyszedÂł natychmiast pokraÂśniaÂła.
- Hard! Och, jak miÂło, Âże przyszÂłaÂś - powiedziaÂła z uÂśmiechem.
- CzujĂŞ siĂŞ juÂż lepiej, Anya jest naprawdĂŞ dobrym medykiem. Ale teraz powiedz mi, czy wiesz, co sie dzieje na zgliszczach? - spytaÂła niecierpliwie, ciekawa najnowszych wiadomoÂści.
StaneÂła przed drzwiami i zapukaÂła czekajÂąc na odpowiedz.
UsÂłyszaÂła pukanie do drzwi. ZareagowaÂła nerwowo, gdyÂż pierwsze, co jej przyszÂło do gÂłowy, to to, iÂż sÂą jakieÂś kÂłopoty z Kirijczykami.
- WejœÌ! - zawo³a³a, tak, by by³o j¹ wyraŸnie s³ychaÌ.
OtworzyÂła drzwi i gdy weszÂła do Âśrodka zamkneÂła je
- Witaj Ayano nie przeszkadzam ?
WestchnĂŞÂła z ulgÂą, widzÂąc, Âże to tylko Konan i raczej nie niesie zÂłych wieÂści.
- WejdÂź, wejdÂź. Nie przeszkadzasz - zapewniÂła jÂą z uÂśmiechem.
Ayano byÂła zmĂŞczona, jednak szczĂŞÂśliwa po wygranej walce, wiĂŞc z przyjemnoÂściÂą witaÂła goÂści.
-AÂż tak nie mam nowych wiadomoÂści,nie byÂło mnie tam,bo
szukaÂłam Anye Âżeby ciebie wyleczyÂła potem
powiedziaÂłam Hidanowi Âże powinien byĂŚ Zgliszczach.
-A wÂłaÂściwie kto to jest Ayano mam zabiĂŚ z zimnÂą krwiÂą.
ZapytaÂła siĂŞ HM!
SpojrzaÂła czule na Hard MambĂŞ!.
- DziĂŞkujĂŞ ci, kochana. WykazaÂłaÂś siĂŞ. Z kaÂżdym dniem jestem z ciebie co raz bardziej dumna - powiedziaÂła szczerze z uÂśmiechem do HM!.
ByÂła trochĂŞ zaskoczona, tym, Âże HM! poszÂła szukaĂŚ Anyi. WÂłaÂściwie to dopiero teraz zaczĂŞÂła siĂŞ zastanawiaĂŚ, skÂąd w ogóle Anya wiedziaÂła, Âże potrzebuje jej pomocy...
-WiĂŞc zabiĂŚ mam ja lub jego
PowiedziaÂła HM!
SpojrzaÂła zaskoczona pytaniem Hard Mamby! na Konan.
- Uch, nie. Ona naleÂży do naszej organizacji, nie widzisz jej pÂłaszcza? - RzuciÂła Konan przepraszajÂący uÂśmiech.
- Hard... Co ja ci mówiÂłam? PrzecieÂż wskazaÂłam ci z kim moÂżesz siĂŞ bawiĂŚ w swojÂą ulubionÂą grĂŞ, prawda? - MrugnĂŞÂła do niej porozumiewawczo.
- PamiĂŞtasz, prawda?
HM! pomyÂślaÂła !
-A no tak to byli co no Maya,Kosiara,Sasori itp debili.
ZaÂśmiaÂła siĂŞ szczerze. PoczochraÂła dziewczynkĂŞ po gÂłowie.
- Och, maÂła, szczera jesteÂś, jak zawsze - powiedziaÂła rozbawiona.
-Wiem jestem z tego dumna.
PowiedziaÂła HM! szczĂŞÂśliwa.
- Rozumiem - pokiwaÂła gÂłowÂą z aprobatÂą.
- BawiÂłaÂś siĂŞ juÂż dzisiaj ruchowymi króliczkami? - spytaÂła czule dziewczynkĂŞ.
dlaczego to coÂś siĂŞ nie odzywa.
PowiedziaÂła HM!
SpojrzaÂła surowo na Hard MambĂŞ!.
- To jest Konan i jest kobietÂą. ChociaÂżby z tego powodu nie obraÂżaj jej - powiedziaÂła, marszczÂąc brwi.
-Ej czego siĂŞ czepiasz nauczyÂłaÂś mnie tego.
Powiedziala HM!
Rysy jej twarzy stĂŞÂżaÂły.
- Teraz najwidoczniej powinnam nauczyĂŚ ciĂŞ, kiedy bardziej opÂłacalne jest zachowanie umiaru - stwierdziÂła ponuro.
-Dobra juÂż,wyluzuj ok
PowiedziaÂła HM! z sztucznym uÂśmiechem.
WestchnĂŞÂła g³êboko, po czym poÂłoÂżyÂła dÂłoĂą na gÂłowie HM! i krótko jÂą poklepaÂła.
- Co z Toffikiem? Dalej masz ten sÂłoik z krwiÂą?
-OczywiÂście Âże mam heh.
HM! dumnie powiedziaÂła.
SpojrzaÂła na HM niezbyt miÂłym spojrzeniem
- Nie pozwalaj sobie
PowiedziaÂła do niej troche wÂściekÂła
-Konan zostaw jÂą ona jeszcze jest dzieckiem,juÂż z niÂą porozmawiaÂłam.
Ayano spojrzaÂła na Konan wÂściekÂła.

Ten post napisaÂła Hard Mamba!, wÂłamujÂąc siĂŞ na moje konto, wiĂŞc Konan, nie bierz tego na powaÂżnie ;/
SpojrzaÂła na Ayano
- Tym razem jej daruje
-Ayano a po co sie pytaÂłaÂś czy mam ten sÂłoik.
PowiedziaÂła HM!.
- Nie obraÂżaj juÂż wiĂŞcej Konan - zastrzegÂła Ayano. (i nie wÂłamuj siĂŞ na moje konto >.<)
- A sÂłoik pytaÂłam z ciekawoÂści - powiedziaÂła, wzruszajÂąc ramionami.
ZwróciÂła sie do Konan:
- Powiedz, co robiÂłaÂś przez ten caÂły czas? DÂługo ciĂŞ nie widziaÂłam.
-NudzĂŞ siĂŞ Ayano
powiedziaÂła HM!
- OdbyÂłam ma³¹ podróÂż do rodzinnych miejsc
- HM!, to moÂże spotkaj siĂŞ ze swoim przyjacielem. SÂłyszaÂłam, Âże miaÂłaÂś wobec niego jakieÂś plany... MówiÂłaÂś coÂś, prawda? - powiedziaÂła do HM!.
- Och, i jak byÂło? Ciekawa jestem, jak wyglÂąda to miejsce po wojnie - zastanowiÂła siĂŞ na gÂłos.
Po chwili jednak zreflektowaÂła siĂŞ i spojrzaÂła uwaÂżnie na Konan.
- Przepraszam, chyba nie powiedziaÂłam nic zÂłego?
- Nie nic siĂŞ nie staÂło. A byÂło troche niezbyt miÂło tam wróciĂŚ
-No mówiÂłam ale nie chce przy niej mówiĂŚ,wiesz jak siĂŞ staÂło
z Shi i Hidanem.
PowiedziaÂła HM!
PokiwaÂła gÂłowÂą ze zrozumieniem.
- Nie dziwiĂŞ siĂŞ. Ale podziwiam ciĂŞ, Âże odwaÂżyÂłaÂś siĂŞ tam pójœÌ. WyobraÂżam sobie, jak musiaÂł byĂŚ ci trudno - powiedziaÂła ponuro.
- No cóÂż kiedyÂś wkoĂącu musiaÂłam siĂŞ tam wybraĂŚ inaczej nie dawaÂło by mi to spokoju, ale na szczĂŞÂście jest juÂż po wszystkim.
UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ do niej przyjaÂźnie. UsiadÂła na ÂłóÂżku, gdyÂż jeszcze nie byÂła w peÂłni siÂł.
- CieszĂŞ siĂŞ. I witam z powrotem w siedzibie - powiedziaÂła z uÂśmiechem.
- Ciesze siĂŞ, Âże nie krzyczysz na mnie, Âże tak dÂługo mnie nie byÂło
UÂśmiechneÂła siĂŞ do niej
- Ja te¿ czasem lubiê gdzieœ znikn¹Ì i odpocz¹Ì od t³umu - powiedzia³a, mrugaj¹c do niej porozumiewawczo.
- Poza tym, caÂłkiem nieÂźle daliÂśmy sobie radĂŞ, kiedy ciebie nie byÂło - dodaÂła z Âłobuzerskim uÂśmiechem.
- A jak to róÂżnica czy jestem czy nie i tak nie jestem wam potrzebna. Ja tylko zawadzam.
Nagle posmutniaÂła
HM! podeszÂła do Ayano,powiedziaÂła jej po cichu do ucha.
-Ayano ja idĂŞ do niego,nie mów nic nikomu ok?
- Dobrze, Hard, idÂź. Ale wróĂŚ tu do naszej siedziby, dobrze? JeÂśli coÂś bĂŞdzie siĂŞ dziaĂŚ, wyÂślij Toffika - powiedziaÂła do HM!.
ZwróciÂła siĂŞ do Konan i poklepaÂła miejsce obok siebie.
- UsiÂądÂź, Kon - powiedziaÂła do niej Âłagodnym gÂłosem.
Powolnym krokiem podeszÂła do Ayano i usiadÂła obok niej.
-To ja idĂŞ
HM! spojrzaÂła podejrzliwie na Konan.
[nmm]
MilczaÂła przez chwilĂŞ, aÂż w koĂącu spojrzaÂła uwaÂżnie na Konan.
- Powiedz, czy odniosÂłaÂś kiedyÂś wraÂżenie, Âże ciĂŞ nie potrzebujemy? - spytaÂła powaÂżnie.
- Szczerze to prawie caÂły czas odnosze takie wraÂżenie
PatrzyÂła przez chwilĂŞ na Konan, po czym przeniosÂła wzrok na przeciwleg³¹ ÂścianĂŞ. Po krótkiej chwili zamyÂślenie powiedziaÂła:
- Konan... AKatsuki jest jednym... Nie rozczepiamy siĂŞ na pojedyncze jednostki, w czego wyniku my wszyscy potrzebujemy siĂŞ wzajemnie - powiedziaÂła powoli, jakby zamyÂślonym gÂłosem.
PrzypomniaÂła sobie ostatniÂą rozmowĂŞ z MayÂą. Ona mówiÂła podobnie, jak Konan... CzyÂżby Ayano czegoÂś nie zauwaÂżyÂła? ZmartwiÂło to dziewczynĂŞ, i przejĂŞÂła siĂŞ Konan.
- A wogóle po co ci zawracam gÂłowe gÂłupotami
SpojrzaÂła na niÂą.
- To Âżadne gÂłupoty! - powiedziaÂła surowo.
- ChcĂŞ, ÂżebyÂś mówiÂła mi o takich rzeczach - dodaÂła.
UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ do niej.
- Uwierz mi, nikt tu nikogo nie odtrÂąca. KaÂżdy jest równie waÂżny.
- Rozumiem.
UÂśmiechneÂła siĂŞ delikatnie
- Wybacz ale pójde siĂŞ przejœÌ
WstaÂła i wyszÂła *zt*
HM! weszÂła gÂłoÂśno.
-wróciÂłam Ayano,chcesz papieroska.
SpojrzaÂła z uÂśmiechem na dziewczynkĂŞ. Jednak kiedy ta zaproponowaÂła jej papierosa skrzywiÂła siĂŞ.
- SkÂąd go masz? Kto ci to daÂł? - spytaÂła, juÂż wymyÂślajÂąc tortury dla tego, kto Âśmie zatruwaĂŚ dziecko (do tego JEJ uczennicĂŞ) tym ÂświĂąstwem.
-Nie wiem czy powiedzieĂŚ kto mi daÂł,a wiĂŞc........
SpojrzaÂła na niÂą surowo, marszczÂąc brwi.
- Hard... Kto daÂł ci papierosa? - powtórzyÂła pytanie, wyraÂźnie je akcentujÂąc.
- To mo¿e inaczej: Kto ci je pokaza³ i nauczy³, jak je paliÌ? - spyta³a, probuj¹c obejœÌ niepewnoœÌ dziewczynki.
-ZnalazÂłam w Barze AKA,a czy ja powiedziaÂłam Âże ja pale,tylko zapytaÂłam siĂŞ czy chcesz.
HM! powiedziaÂła do Ayano
ZmarszczyÂła brwi w zamyÂśleniu.
- ZnalazÂłaÂś mówisz... - WyciÂągnĂŞÂła rĂŞkĂŞ w stronĂŞ dziewczynki.
- To miÂło, Âże o mnie pomyÂślaÂłaÂś. Tak, poproszĂŞ, chĂŞtnie wezmĂŞ - powiedziaÂła, uÂśmiechajÂąc siĂŞ do niej.
HM! daÂła papierosa.
-A mnie nauczysz paliĂŚ?
ZapytaÂła siĂŞ HM!
SkinĂŞÂła gÂłowÂą.
- Daj mi tylko paczkĂŞ, chcĂŞ zobaczyĂŚ, jakie to papierosy - poprosiÂła, patrzÂąc z uÂśmiechem na HM!.
-Nie dam Ci,nie ufam tobie.
PatrzyÂła na niÂą zaskoczona.
- SÂłucham? - pokrĂŞciÂła gÂłowÂą, niedowierzajÂąc.
- Jak to mi nie ufasz? - spytaÂła zdumiona.
-To po co ci paczka papierosów?
ZapytaÂła siĂŞ HM!
WestchnĂŞÂła ciĂŞÂżko.
- PosÂłuchaj. Nie wolno ci paliĂŚ, jasne? A nakÂładam na ciebie ten rozkaz z troski o twoje zdrowie. To - wskazaÂła palcem z widocznym obrzydzeniem na papierosa - to trucizna. Otruje twój organizm. A powiedz mi, moja droga, chcesz byĂŚ najsilniejszym ninja, prawda? Musisz taka byĂŚ, jeÂśli chcesz móc zabijaĂŚ, Hard Mamba!. - Celowo uÂżyÂła jej imienia, by daĂŚ jej jasno do zrozumienia, Âże nie moÂże siĂŞ truĂŚ, jeÂśli chce byĂŚ silna.
-Che byĂŚ morderczyniÂą,dobra dam ci
PowiedziaÂła HM!
WziĂŞÂła od niej paczkĂŞ i schowaÂła do kieszeni.
- Dobrze zrobiÂłaÂś. PamiĂŞtaj, musisz dbaĂŚ o swoje zdrowie - powiedziaÂła do niej z uÂśmiechem, mrugnÂąwszy do niej porozumiewawczo.
ByÂła z niej dumna, iÂż ta jÂą posÂłuchaÂła i oddaÂła paczkĂŞ. OznaczaÂło to, Âże dziewczynka jej ufa i Âże jest naprawdĂŞ mÂądra, skoro zrozumiaÂła jej naukĂŞ.
-Co teraz robimy.
PowiedziaÂła HM!
ZastanowiÂła siĂŞ przez chwilĂŞ, patrzÂąc na niÂą uwaÂżnie.
- CóÂż... MiaÂłaÂś odwiedziĂŚ swojego "przyjaciela". I jak byÂło? - spytaÂła, nagle zaciekawiona.
-Âżal.pl znalazÂł sobie jak¹œ kobite która ma kundle,prze szkazdaÂłam im,potem poszÂłam udawa³¹m obraÂżona
PatrzyÂła na niÂą przez dÂłuÂższÂą chwilĂŞ zaskoczona. DokÂładnie analizowaÂła, co przed chwilÂą powiedziaÂła jej dziewczynka, próbujÂąc coÂś z tego zrozumieĂŚ. W koĂącu, gdy wszystko jakoÂś uÂłoÂżyÂło siĂŞ w sensownÂą caÂłoœÌ, wybuchnĂŞÂła melodyjnym Âśmiechem.
- To Âładnie, HM!. Ale chyba nie byÂłaÂś zazdrosna o tÂą dziewczynĂŞ, co? - spytaÂła jÂą Âżartobliwie.
HM! patrzyÂła siĂŞ na Ayano i zaczeÂła ÂśmiaĂŚ siĂŞ aÂż do Âłez.
-Ayano dobra jesteÂś hahahahahhihibuhhaah.
S³ucha³a jej niesamowitego i niepokoj¹cego œmiechu z godn¹ podziwu si³¹ woli. Uœmiechnê³a siê do dziewczynki przyjaŸnie, nie chc¹c jej uraziÌ.
PoklepaÂła jÂą po gÂłówce.
- Bardzo dobrze - powiedziaÂła, chichoczÂąc.
-to co robimy wyruszymy gdzieÂś.
ZapytaÂła siĂŞ HM!
HM! wyszÂła
[nmm]
Ayano westchnĂŞÂła gÂłoÂśno i znów spojrzaÂła na swoje sejmitary. DostrzegÂła na nich krew. SkrzywiÂła siĂŞ, karcÂąc siĂŞ w duchu za niedbalstwo. PodeszÂła do komody i wyciÂągnĂŞÂła z jej szuflady potrzebne materiaÂły do oczyszczenia, tak waÂżnych dla niej ostrzy. Zamaszystymi ruchami zabraÂła miecze i wyszÂła z sypialni do wiĂŞkszego pokoju. UsiadÂła na poduszkach pod swoim ulubionym oknem. CzyÂściÂła broĂą, doœÌ nerwowymi ruchami. Nie wiedzieĂŚ czemu czuÂła ogromne poirytowanie. Mimo, Âże od jej ostatniej walki minĂŞÂło juÂż kilka dni, to wci¹¿ nie mogÂła przestaĂŚ o niej myÂśleĂŚ. Kolejna wygrana... - stwierdziÂła z niejakim znuÂżeniem. WestchnĂŞÂła i odÂłoÂżyÂła sejmitary. ZapatrzyÂła siĂŞ na krajobraz za oknem. WyglÂądaÂła przez okno dÂługo i namiĂŞtnie, jednak przez jej ogólne znudzenie równieÂż i ta czynnoœÌ staÂła siĂŞ bezbarwna w swej istocie. Dlatego podniosÂła siĂŞ poirytowana. RozejrzaÂła siĂŞ po pokoju w poszukiwaniu czegokolwiek, co mogÂłoby jÂą zaj¹Ì. Jej wzrok napotkaÂł drzwi. Nagle poczuÂła dziwnÂą tĂŞsknotĂŞ. JuÂż tak dawno tam nie wchodziÂła. RuszyÂła szybkim krokiem ku drzwiom. ZatrzymaÂła siĂŞ przed nimi i poÂłoÂżyÂła dÂłoĂą na klamce. StaÂła tak w bezruchu, czujÂąc chÂłód metalu klamki. OtworzyÂła gwaÂłtownie drzwi i weszÂła do pokoju. PodeszÂła do dumnie prezentujÂących siĂŞ organów. PrzejechaÂła dÂłoniÂą po klawiaturze niemal z namacalnym uwielbieniem. WestchnĂŞÂła i usiadÂła przed instrumentem. TrwaÂła przez chwilĂŞ w bezruchu, rozkoszujÂąc siĂŞ tÂą podnios³¹ chwilÂą. W koĂącu podniosÂła rĂŞce i jej dÂłonie zawisÂły na chwilĂŞ w górze, w dramatycznej pozie. Kiedy opadÂły z wdziĂŞkiem wydaÂły z siebie niskie dÂźwiĂŞki. Palce zaczĂŞÂły taĂączyĂŚ, najpierw powoli, potem dodajÂąc kolorów utworowi. Muzyka niosÂła siĂŞ po caÂłej siedzibie, a sama Ayano, tak zaabsorbowana grÂą zdawaÂła siĂŞ nie dostrzegaĂŚ, niczego wokóÂł siebie, caÂłkowicie oddajÂąc siĂŞ muzyce. CzuÂła niesamowite uniesienie, kaÂżda chwila przy organach wydawaÂła siĂŞ jej szeolem, do którego tylko ona miaÂła wstĂŞp. Do którego wpuszczaÂła jedynie muzyka czczona, niczym boÂżek.
Dziewczyna ko³ysa³a siê, jej cia³em wstrz¹sa³y dreszcze, a d³onie stopi³y siê z instrumentem, tworz¹c jednoœÌ. Ca³oœÌ. Oddaj¹c siê szalonemu taùcu. Sztuka ros³a w jej sercu, sztuka wariowa³a, muzyka j¹ nakrêca³a. Uniesienie, radoœÌ, podniecenie, energia. Wszystko siê w niej gotowa³o, wywo³uj¹c kolejne dreszcze.
PrzyszedÂł po czym bez zastanowienia Âłupn¹³ w drzwi kilka razy. UsÂłyszaÂł dosyĂŚ dziwne dzwiĂŞki dochodzÂące zza drzwi. MiaÂł nadziejĂŞ, Âże to tylko próba samobójstwa.
Jej dusza, porwana przez muzykĂŞ, nie byÂła w stanie zmusiĂŚ ciaÂła, by sÂłyszaÂło tak, trywialne dÂźwiĂŞki, jak pukanie do drzwi.
Dlatego dalej sobie graÂła na organach (nie tych ludzkich, oczywiÂście ;p). GraÂła i graÂła i graÂła. I nie sÂłyszaÂła niczego, prócz cudownej melodii, którÂą sama tworzyÂła. Sztuki, którÂą wÂłaÂśnie karmiÂła swojÂą duszĂŞ!
Nagle odniosÂła wraÂżenie, Âże widzi przed sobÂą stryczek. Szybko odrzuciÂła od siebie tÂą myÂśl, tÂłumaczÂąc sobie, Âże za czĂŞsto widuje ludzi, którzy wykazujÂą skÂłonnoÂści do samookaleczenia siĂŞ.

//Lolz...//
HM! weszÂła do pokoju wydarÂła siĂŞ gÂłosno
-SIEMA

Dodane po 8 minutach:

-Ayano ogarnij siĂŞ rany jak moÂżesz tego sÂłuchaĂŚ i graĂŚ
po prostu Âżal.pl
PowiedziaÂła HM!.
Skorzysta³ z tego, ¿e HM! otworzy³a drzwi na oœcie¿ i wszed³ chy³kiem do pokoju. Zauwa¿y³ w oddali organy. Oceni³, ¿e to jakieœ wymyœlne narzêdzie mordu, jednak jeszcze nie do koùca wiedzia³, do jak¹ czêœÌ cia³a ma torturowaÌ. Zreszt¹ niezbyt go to obchodzi³o.
- Hey HM!, co ciĂŞ tu sprowadza? - spojrzaÂł na dziewczynkĂŞ, przypominajÂąc sobie, Âże maÂła niezbyt lubiÂła Ayano. Przynajmniej wywnioskowaÂł tak z jej opowieÂści.
-PrzyszÂłam z nudów a ty co tu robisz,dawno siĂŞ nie widzieliÂśmy.
-PowiedziaÂła HM!
Kiedy usÂłyszaÂła gÂłoÂśne przywitanie HM!, postanowiÂła je zlekcewaÂżyĂŚ i odpowiedzieĂŚ, jak skoĂączy graĂŚ. JednakÂże usÂłyszaÂła rozmowĂŞ, której dÂźwiĂŞki zdecydowanie szpeciÂły jej muzykĂŞ. UderzyÂła w klawisze z wiĂŞkszÂą si³¹, dochodzÂąc do naprawdĂŞ gÂłoÂśnego FF. Niestety, kiedy raz niechciane odgÂłosy przeszkodziÂły jej w relaksujÂącej czynnoÂści, czyli graniu na organach, juÂż nic nie mogÂło ich zagÂłuszyĂŚ. Z poirytowaniem walnĂŞÂła w klawiaturĂŞ, po czym z minÂą mĂŞczennika wstaÂła od instrumentu i wyszÂła z pokoju z organami.
SpojrzaÂła pytajÂąco na goÂści.
HM! pomyÂślaÂła sonie Âże Ayano trochĂŞ odbiÂło.
Kei pomyÂślaÂł dokÂładnie to samo, lecz nie skomentowaÂł tego ani sÂłowem.
Zauwa¿y³ ¿e Ayano patrzy na nich pytaj¹co. Zacz¹³ cofaÌ siê pamiêci¹ wstecz, by odszukaÌ cel swojego przybycia tutaj, lecz po chwili zrezygnowa³ z tej czynnoœci z marnym skutkiem.
- Ups, a wiesz Âże nie pamiĂŞtam po co tu przyszedÂłem ? -zwróciÂł siĂŞ ni to do HM!, ni to do Ayano.

Dodane po 24 minutach:

PS. Zajefajne ostrzeÂżenie <3
PatrzyÂła przez chwilĂŞ na chÂłopaka w zdumieniu. PodrapaÂła siĂŞ z tyÂłu gÂłowy, patrzÂąc na niego podejrzliwe. SpodziewaÂła siĂŞ jakiegoÂś podstĂŞpu. Nie pamiĂŞtaÂł powodu przyjÂścia do jej pokoi? To nazbyt niepokojÂące. Brzmi, jak marna wymówka, wymyÂślona na poczekaniu. ZmarszczyÂła brwi i przeszywaÂła Keia wzrokiem. W koĂącu, nie dostrzegajÂąc w jego nastawieniu niczego godnego uwagi, ani perfidnego, westchnĂŞÂła z rezygnacjÂą.
Katem oka dostrzeg³a, ¿e HM! patrzy na ni¹, jakoœ tak dziwnie... Nie by³o to spojrzenie s³odkiej dziewuszki, ani psychodelicznego dziecka o sk³onnoœciach doœÌ... œmiertelnych dla otoczenia.
Odgarnê³a w³osy z twarzy i postanowi³a zignorowaÌ dziwne zachowanie dziewczynki, o ile nie zacznie siê ono pog³êbiaÌ.
PodeszÂła do stojÂącego najbliÂżej fotela.
- Skoro juÂż tu jesteÂście, to powiedzcie, co siĂŞ ostatnio dziaÂło w waszym... Âżyciu? - rzekÂła spokojnym tonem.

//Czego w koĂącu nie robi siĂŞ dla przyjacióÂł xP//
Odetchn¹³ z ulg¹, czuj¹c, ¿e prze¿y³ przeszywanie wzrokiem.
- W moim Âżyciu nic szczególnego - zacz¹³ wspominaĂŚ ostatnie dni - oglÂądaÂłem sobie przez dwa tygodnie trochĂŞ ÂżenujÂące show..
Machn¹³ rêk¹ lekcewa¿¹co. Nagle zmarszczy³ nos, czuj¹c nieprzyjemny zapach.
- Czujecie teÂż to? Chyba skÂądÂś zaleciaÂło gÂłupotÂą... Czy to nie z lochów?
-U mnie same nudy.
PowiedziaÂła HM! ziewajÂąc.
PoniewaÂż na "nudy HM!" nie mogÂła zbytnio wymyÂśliĂŚ jakiegokolwiek komentarza, wiĂŞc zajĂŞÂła siĂŞ uwagÂą Keia. PoniuchaÂła nosem powietrze i faktycznie, czymÂś jej nieÂładnie zajeÂżdÂżaÂło.
- Te show, o których wspominaÂłeÂś... CzyÂżby ich kontynuacja? - spytaÂła, marszczÂąc brwi z niezadowoleniem
Nie podobaÂło jej siĂŞ, Âże w siedzibie tak szanowanej organizacji o tak enigmatycznej nazwie Brzask, dochodziÂło do tego, iÂż gÂłównym ich systemem dziaÂłania byÂł chaos.
- Wie, ktoÂś, co siĂŞ ostatnio dziaÂło w lochach? Chyba nie zapĂŞdziÂły siĂŞ tam, Âżadne dziewczĂŞta imoÂł?
- Ja niestety nie mam pojĂŞcia co w tej chwili siĂŞ tam wyprawia, gdyÂż opuÂściÂłem tamto miejsce z nadziejÂą Âże nie bĂŞdĂŞ musiaÂł juÂż nigdy oglÂądaĂŚ tak beznadziejnej rozrywki jak tamta, którÂą widziaÂłem - westchn¹³ z rezygnacjÂą, po czym znów siĂŞ zamyÂśliÂł - W Akatsuki jest parĂŞ osób, które popeÂłniajÂą niemÂądre i nieprzemyÂślane decyzje, ale tylko imoÂły potrafiÂą wydaĂŚ aÂż tak intensywny zapach. MyÂślĂŞ Âże najlepiej byÂłoby zejœÌ do lochów, i przygotowaĂŚ siĂŞ na bardzo ÂżaÂłosny widok, jak mniemam..
SÂłuchaÂła uwaÂżnie sÂłów Keia. PrzemyÂślaÂła je sobie dokÂładnie i przeanalizowaÂła.
Sugestii, traktujÂącej o niemÂądrych decyzjach czÂłonków AKatsuki nie mogÂła negowaĂŚ. Bo oczywistej prawdzie nie zaprzeczy, to oczywiste. PoniewaÂż zawsze uwaÂżaÂła Keia za poprawnego obserwatora, postanowiÂła nie ignorowaĂŚ jego wypowiedzi. WstaÂła z fotela i zwróciÂła siĂŞ do HM!:
- ZostaĂą tutaj. JeÂśli chcesz wiedzieĂŚ, co siĂŞ dzieje w lochach, o ile intuicja Keia go nie zawiodÂła, moÂżesz wysÂłaĂŚ Toffika - powiedziaÂła do niej stanowczo, nie chcÂąc naraÂżaĂŚ jej na niepotrzebne zbudzenie drugiej jaÂźnie, dopóki nie rozezna siĂŞ w sytuacji.
- Kei, opowiesz mi po drodze o tym... show. A teraz chodÂźmy do lochów - powiedziaÂła, po czym pewnym krokiem wyszÂła ze swojego apartamentu.
- Hmmm... to show pogorszy ci tylko humor - zapewniÂł, ale widzÂąc Âże Ayano opuÂściÂła pokój, wzruszyÂł tylko ramionami. Podzieli siĂŞ chociaÂż z kimÂś tÂą ÂżaÂłosnÂą prawdÂą.
Min¹³ HM! unoszÂąc w jej kierunku rĂŞkĂŞ w geÂście poÂżegnania, i niezbyt ochoczym krokiem ruszyÂł do lochów.
[nmm]
HM! by³¹ ciekawa o co chodzi,wiêc posz³a za nimi.

Dodane po 19 minutach:

[nmm]
WeszÂła do Âśrodka, prowadzÂąc przed sobÂą Hard MambĂŞ!. PodeszÂła do szafy i wyjĂŞÂła z niej dwa stroje. ByÂły to bardziej elegantsze stroje AKa.
- WeÂź prysznic i siĂŞ przebierz, dobrze? - SchyliÂła siĂŞ nad dziewczynkÂą.
- Pójdziemy na Âślub, ale tylko siĂŞ tam pokaÂżemy. Nie bĂŞdziemy tam siedzieĂŚ - powiedziaÂła, mrugajÂąc do niej porozumiewawczo.
Wiedzia³a, ¿e powinna siê pokazaÌ na uroczystoœci, zwa¿aj¹c przede wszystkim na Shi, jednak nie przepada³a za takimi ckliwymi imprezami. Dlatego wola³a iœÌ z kimœ, kto by jej potowarzyszy³.
OdgarnĂŞÂła wÂłosy z twarzy, po czym udaÂła siĂŞ do Âłazienki. WeszÂła pod prysznic, myjÂąc siĂŞ w gorÂącej wodzie.
Po kÂąpieli ubraÂła siĂŞ, naperfumowaÂła i przeczesaÂła wÂłosy, nie ukÂładajÂąc ich w ÂżadnÂą wymyÂślnÂą fryzurĂŞ.
SpojrzaÂła na siebie w lustrze krytycznym wzrokiem, po czym wzruszywszy ramionami uznaÂła, Âże jest juÂż gotowa. Tyle zabiegów jej wystarczaÂło.

Dodane po 44 minutach:

WestchnĂŞÂła ciĂŞÂżko i z minÂą mĂŞczennika wyszÂła z pokoju. <nmm>
WeszÂła do pokoju i z trzaskiem zamknĂŞÂła za sobÂą kopniakiem ciĂŞÂżkie drzwi. W jednej rĂŞce trzymaÂła peÂłny kieliszek, w drugiej butelkĂŞ.
PodeszÂła do ogromnego okna, który rozciÂągaÂł siĂŞ od Âściany po sufit. UsiadÂła na uÂłoÂżonych pod nim poduszkach. WestchnĂŞÂła z ulgÂą, ucieszona, iÂż wreszcie ma spokój.
Szybko odsunê³a myœl, ¿e jeszcze parê chwil temu by³a tak znudzona, i¿ nie wiedzia³a co z sob¹ pocz¹Ì.
Taaak, znalazÂła sobie ÂświetnÂą rozrywkĂŞ - pomyÂślaÂła, prychajÂąc sarkastycznie.
SpojrzaÂła z odrazÂą na butelkĂŞ i nie powstrzymaÂła siĂŞ od skrzywienia. Mimo swej niechĂŞci do alkoholi dzisiaj miaÂła ogromnÂą ochotĂŞ na zapomnienie. A najlepszÂą metodÂą na to byÂła wÂłaÂśnie magiczna ciecz w butelce.
UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ ponuro, po czym szybko wypiÂła, to co miaÂła w kieliszku. SkrzywiÂła siĂŞ gorzko, gdyÂż nie zadowoliÂła siĂŞ smakiem.
WestchnĂŞÂła i oparÂła czoÂło o zimnÂą szybĂŞ. SzkÂło byÂło chÂłodne, wiĂŞc siĂŞ wzdrygnĂŞÂła, nienawidzÂąc zimna. JednakÂże nie odsunĂŞÂła siĂŞ; w tej chwili wszystko byÂło jej obojĂŞtne.
UniosÂła kieliszek; po chwili odrzuciÂła go, a ten potoczyÂł siĂŞ po podÂłodze.
Zamknê³a oczy i zamyœli³a siê g³êboko, zag³êbiaj¹c siê w ciemnoœci.
"Jesteœ tam, gdzie nie dociera s³oùce, a wszystko spowija ciemnoœÌ" - s³owa bezczelnego i bezimiennego m³odzieùca zag³uszy³y jej wszelkie odg³osy œwiata.
SchowaÂła gÂłowĂŞ w kolanach, próbujÂąc odci¹Ì siĂŞ od tego gÂłosu, jednak bezskutecznie.
Cholerna prawda.
Tyle, Âże ja sama jestem dla siebie sÂłoĂącem. A bez ciemnoÂści nie ma przecie ÂświatÂła.
SiĂŞgnĂŞÂła po jednÂą z poduszek i rzuciÂła jÂą w nieokreÂślony bliÂżej punkt. ZawyÂła z wÂściekÂłoÂści, po czym opadÂła bezsilnie, opierajÂąc siĂŞ plecami o ÂścianĂŞ, a prawy bok o okno.
WestchnĂŞÂła gÂłoÂśno, zamknÂąwszy ponownie oczy i starajÂąc siĂŞ nie myÂśleĂŚ o niczym. StaraÂła siĂŞ równieÂż zapomnieĂŚ o le¿¹cej obok butelce, jednak to byÂło juÂż trudniejsze, gdy uÂświadomiÂła sobie, Âże jedynie zawartoœÌ moÂże ukoiĂŚ jej beznadziejny nastrój.
Mimo gorzkiego smaku, mimo pal¹cego gard³a i ¿o³¹dek wychyli³a duszkiem b³ogos³awiony nektar.
Taak, wyobraŸnia mo¿e zamieniÌ rzeczywistoœÌ w co tylko zechcesz.
Butelka nie zostaÂła jeszcze opróÂżniona, ale Ayano i tak juÂż zasnĂŞÂła, i tym razem, ku jej radoÂści, byÂł to sen spokojny, nie nĂŞkajÂący jÂą Âżadnymi gÂłosami. O samotnoÂści równieÂż zapomniaÂła.
Stan¹³ przed pokojem, spogl¹daj¹c ponuro na drzwi od pokoju Ayano. Tym razem ani w nie nie kopn¹³, ani nie waln¹³. Zapuka³ powoli do drzwi, staraj¹c siê zachowywaÌ jak normalny cz³owiek.
Ayano spaÂła, jak niemowlĂŞ, wiĂŞc nie mogÂła usÂłyszeĂŚ pukania do drzwi. Aczkolwiek, gdyby byÂła przytomna, to na pewno byÂłaby wdziĂŞczna Keiowi za jego próby bycia normalnym i wychowanym, w przeciwieĂąstwie do innych dzikusów w organizacji.
Przez sen mruknĂŞÂła:
- WejœÌ. - Kei na pewno us³ysza³ to zza drzwi, mimo, i¿ nie by³o to wcale skierowane do niego.
ChociaÂż i tak Ayano ÂśniÂła wÂłaÂśnie o tym, jak ktoÂś puka do jej pokoju, dlatego teÂż mówiÂła przez sen sÂłowa pasujÂące do rzeczywistych sytuacji.
MoÂżliwe, Âże byÂło to niewymownym marzeniem Ayano, by ktoÂś wreszcie najzwyczajniej w Âświecie zapukaÂł do jej drzwi.

//Ekhem... Chyba przechodzĂŞ na nowatorski styl o.O//
WszedÂł wiĂŞc do pokoju, patrzÂąc krytycznie na Ayano. UniósÂł lekko brwi, widzÂąc Âże Âśpi. ByÂło to dosyĂŚ dziwne, Âże mówiÂła przez sen, wiĂŞc postanowiÂł jej za chwilĂŞ o tym napomkn¹Ì. ZobaczyÂł jak¹œ prawie opróÂżnionÂą butelkĂŞ. NapiÂł siĂŞ z gwinta, korzystajÂąc z sytuacji, Âże Ayano Âśpi.
- Ueee... ohyda - mrukn¹³, sam do siebie - To moje drinki s¹ ju¿ chyba lepsze - doda³, co chyba niezbyt by³o zgodne z prawd¹.
SpojrzaÂł jeszcze raz na Ayano.
CzyÂżby miaÂła kaca? - pomyÂślaÂł, po czym stwierdziÂł, Âże ta myÂśl go niezmiernie rozbawiÂła. RozejrzaÂł siĂŞ po pokoju, szukajÂąc czegoÂś, co mógÂłby wylaĂŚ/rzuciĂŚ/waln¹Ì w Ayano, by jÂą obudziĂŚ.

//Eee.. nie rozumiem, jakoÂś nie widzĂŞ Âżadnej róÂżnicy, ale ok //
GdzieÂś do ÂśpiÂącej ÂświadomoÂści doszÂły mgliÂście sÂłowa Keia.
- Ohyd¹ s¹ pomniki pomazane rushowym markerem - mruknê³a wci¹¿ zaspana.
Nagle machnĂŞÂła rĂŞkÂą, jakby siĂŞ przed czymÂś odganiaÂła.
- Kto ukradÂł mój fioletowy lakier do paznokci?! - krzyknĂŞÂła niespodziewanie, siadajÂąc gwaÂłtownie.
ZamrugaÂła nerwowo, nie wiedzÂąc dokÂładnie, co siĂŞ dzieje. DaÂłaby gÂłowĂŞ, Âże jeszcze przed chwilÂą goniÂła z mÂłotkiem w rĂŞce róÂżowe króliczki. PotrzÂąsnĂŞÂła gÂłowÂą, oprzytomniajÂąc. Czemu zawsze musiaÂła ÂśniĂŚ tak okropne koszmary?
Wtem kÂątem oka zauwaÂżyÂła, Âże ktoÂś nad niÂą stoi.
CzyÂżby nagle wszyscy uroÂśli i przewyÂższali jÂą bardziej niÂż dotychczas?
- Ach, ja siedzê - burknê³a pod nosem, co dla Keia musia³o brzmieÌ doœÌ niedorzecznie i zdecydowanie urwane z kontekstu.

//Teraz przechodzĂŞ na styl, którego uÂżywam, gdy piszĂŞ z tobÂą x]//
- JeÂśli pomniki przedstawiajÂą ÂżaÂłosne osoby, to rushoffy marker jest dla nich wielkÂą ozdobÂą - skwitowaÂł Kei. - Lakier? Z pewnoÂściÂą nie ja ci go ukradÂłem, no ale.. - spojrzaÂł na swój piĂŞkny manicure.
Zacz¹³ siĂŞ obawiaĂŚ o Ayano, Âże coÂś pomieszaÂło siĂŞ jej w gÂłowie. OczywiÂście jakoÂś niezbyt martwiÂł siĂŞ o innych ludzi, ale przecieÂż przyszedÂł tu na misjĂŞ. I chciaÂł dostaĂŚ misjĂŞ od osoby zdrowej umysÂłowo, o ile Ayano w ogóle kiedyÂś taka byÂła.
- Yyyy.. dobrze siê czujesz? - spyta³, udaj¹c troskliwoœÌ.
Spojrza³a zamglonymi oczami na Keia. Ujrza³a ludzia z czarn¹ g³ow¹, i by³ to widok doœÌ... dziwny. Wiêc Ayano potar³a zmêczone oczy i kiedy ponownie je otworzy³a krzyknê³a:
- ZgaÂście to ÂświatÂło! - WziĂŞÂła poduszkĂŞ i zakryÂła niÂą twarz, jĂŞczÂąc coÂś niezrozumiale.
Nie wiedzieĂŚ czemu ÂświatÂło poraziÂło jÂą bardziej niÂż zazwyczaj. Do tego odnosiÂła wraÂżenie, Âże sÂłyszy kapanie wody z rynny za oknem. A dÂźwiĂŞk ten przyprawiaÂł jÂą o jeszcze wiĂŞkszy ból gÂłowy. Rytmiczne bóle - chyba za duÂżo muzyki.
Wtem rozpoznaÂła gÂłos Keia. PodniosÂła z niechĂŞciÂą gÂłowĂŞ i znów na niego spojrzaÂła, mru¿¹c oczy i próbujÂąc ignorowaĂŚ wszystko, co pogarszaÂło jej stan.
- CzujĂŞ siĂŞ dobrze - odpowiedziaÂła mu, nie do koĂąca z prawdÂą.
Jednak ostatniÂą rzeczÂą jakiej pragnĂŞÂła to pokazaĂŚ siĂŞ któremukolwiek z AKowców w takim stanie.
ZanotowaÂła jeszcze w pamiĂŞci, by dla dobra pleców nie usypiaĂŚ pod oknem na ziemi. Nawet na poduszkach.
// Spojrza³a zamglonymi oczami na Keia. Ujrza³a ludzia z czarn¹ g³ow¹, i by³ to widok doœÌ... dziwny.
Czemu ? //

Kei zgasiÂł posÂłusznie ÂświatÂło, chociaÂż nie sÂądziÂł, by teraz coÂś pomogÂło Ayano.
- Ehm.. Ayano.. Chcia³bym dostaÌ jak¹œ misjê. Od Liderki. - odpar³ oficjalnym tonem - Czyli od ciebie - doda³ dla pewnoœci, nie wiedz¹c, czy w takim stanie Ayano skojarzy te fakty ze sob¹.
HM! kopneÂła w drzwi i siĂŞ otworzyÂła zapaliÂła ÂświatÂło i siĂŞ wydarÂła
-Siema Ayano no i Kei.
//ChodziÂło mi o to, Âże Ayano zobaczyÂła coÂś czÂłekopodobnego, co miaÂła TYLKO czarnÂą, hmm... górĂŞ x] Rozumiesz, ona niewyraÂźnie widziaÂła, jedynie kontury A co do czarnych czupryn, to wiesz, Âże je uwielbiam //

ByÂła bardzo wdziĂŞczna czarnowÂłosemu za zgaszenie ÂświateÂł. Teraz mogÂła w miarĂŞ wyraÂźnie dostrzec, co miaÂła przed sobÂą. PodniosÂła siĂŞ, starajÂąc siĂŞ to robiĂŚ jak najbardziej wprawnymi ruchami. DoszÂła do biurka i usiadÂła na wygodnym fotelu.
ZastanowiÂła siĂŞ przez chwilĂŞ nad sÂłowami Keia. Ona jest LiderkÂą? PodrapaÂła siĂŞ po gÂłowie. CóÂż, uznaÂła, Âże ma jednÂą sprawĂŞ, o której chĂŞtnie by siĂŞ czegoÂś dowiedziaÂła wiĂŞcej. WiĂŞc postanowiÂła wykorzystaĂŚ sytuacjĂŞ. Prawdopodobnie Keiowi nie o takÂą misjĂŞ chodziÂło, ale bĂŞdzie musiaÂł siĂŞ jakoÂś z jej decyzjÂą pogodziĂŚ. NajwyÂżej da mu jeszcze jednÂą, jak speÂłni siĂŞ w pierwszej.
Wtedy usÂłyszaÂła wtargniĂŞcie HM!, co, zwaÂżajÂąc na okolicznoÂści, sprawiÂło, Âże Ayano poczuÂła jeszcze wiĂŞkszy ból gÂłowy.
- Niech ciĂŞ ciemnoœÌ! GÂłoÂśniej siĂŞ nie da! - krzyknĂŞÂła, jednak zaraz siĂŞ skrzywiÂła, ÂżaÂłujÂąc kolejnych gÂłoÂśnych dÂźwiĂŞków.
PrzejechaÂła dÂłoniÂą po twarzy. ZwróciÂła siĂŞ w koĂącu do Keia.
- A wiêc... Mogê ci daÌ misjê szpiegowsk¹. - Gdyby nie jej obecny stan, zaœmia³a by siê z tego stwierdzenia. Brzmia³o bowiem doœÌ komicznie, jej zdaniem. - W organizacji mamy nowego cz³onka. Ma br¹zowe w³osy, by³ na weselu Shi i Hidana. Poznasz go po niewyparzonej gêbie. Dowiedz siê o nim czegoœ wiêcej. W³aœciwie, to chcê mieÌ ca³y jego ¿yciorys. To Hyuuga, wiêc mo¿esz siê udaÌ do Konohy po informacje - powiedzia³a przyciszonym g³osem, aczkolwiek powa¿nym.
ZachowywaÂła kamiennÂą twarz, za co powinno siĂŞ jÂą podziwiaĂŚ, zwaÂżajÂąc na jej wieczorne upojenie.
HM! wydarÂła siĂŞ-Da siĂŞ gÂłoÂśniej wÂłaÂśnie darÂłaÂś siĂŞ jak krow.
Co robicie,Ayano ty masz kaca.
HM! zaczeÂła siĂŞ ÂśmiaĂŚ z Ayano
DziewiĂŞcioletnie dziecko, a wÂłaÂściwie dorosÂły teÂż, nie jest w stanie stwierdziĂŚ, czy ktoÂś ma kaca, patrzÂąc tylko, jak dana osoba siedzi za biurkiem. Tak wiĂŞc, jako nieomylny MG nie uznajĂŞ twojego postu.
//Hah, zemsta jest sÂłodka ;pp//
//...acha... oO//

Kei zmarszczyÂł brwi. Nie podobaÂła mu siĂŞ ta misja. Nie skopie nikomu tyÂłka, nie obetnie gÂłowy. BĂŞdzie tylko szpiegowaÂł. Szpiegostwo kojarzyÂło mu siĂŞ to z pewnÂą osobÂą, której imienia przy HM! lepiej nie wypowiadaĂŚ.
Po za tym nie lubiÂł niewyparzonych gĂŞb, wiĂŞkszoœÌ przemÂądrzaÂłych ludzi, to osobniki, którzy majÂą bardzo marne ego i maskujÂą to tymi swoimi gÂłupimi minami wywyÂższenia. Po chwili zacz¹³ siĂŞ zastanawiaĂŚ, co takiego jest w tym Hyuuga, Âże on musi chodziĂŚ, i dowiadywaĂŚ siĂŞ jego Âżyciorysu.
Ale nie powiedziaÂł o niczym Ayano, bo i tak zapewne nie zrozumiaÂłaby ani jednego z jego sÂłów, w tym stanie.
- OK - rzekÂł tylko, ruszajÂąc do drzwi. MiaÂł nadziejĂŞ Âże Ayano zrozumie, Âże to sÂłowo oznacza potwierdzenie. Nagle zawahaÂł siĂŞ, dotykajÂąc rĂŞkÂą klamki - A mógÂłbym zabraĂŚ HM! ? Ona ma tam jakieÂś znajomoÂści w Konosze.. SÂądzĂŞ, Âże siĂŞ przyda.
-Sam sobie nie poradzisz,Ayano po co ma Kei siĂŞ dowiedzieĂŚ
o nim,a zdenerwowaÂł ciebie w barze.
PowiedziaÂła HM!
Kei'emu niezbyt spodobaÂły siĂŞ sÂłowa HM!.
- Eee, moja droga - zwróciÂł siĂŞ do dziewczynki - PowiedziaÂłem, Âże siĂŞ przydasz, a nie Âże sobie nie poradzĂŞ bez ciebie - rzekÂł, by wyjaÂśniĂŚ tÂą nieÂścisÂłoœÌ. ZakÂładaÂł, Âże HM! zaczĂŞÂła sobie po swojemu interpretowaĂŚ jego sÂłowa.
Po chwili jednak umilkÂł, sÂłyszÂąc o tym Âże tamten Hyuuga zdenerwowaÂł Ayano. SpojrzaÂł na LiderkĂŞ, czekajÂąc, aÂż coÂś powie. MoÂże dowie siĂŞ czegoÂś ciekawego.
Hard Mamba! i mina Keia, ÂświadczÂąca o jego reakcji rozbawiÂła jÂą. Jednak nie pokazaÂła tego po sobie, z szacunku do przyjacióÂł. (ja to napisaÂłam.... NapisaÂłam!)
SkinĂŞÂła na ich dwójkĂŞ rĂŞkÂą.
- Jasne, idÂźcie razem. I HM!, kochana, Kei jest od ciebie duÂżo starszy, wiĂŞc go sÂłuchaj podczas tej misji, dobrze?
DostrzegÂła ciekawskie spojrzenie Keia. Mimo otĂŞpienia, mgliÂście domyÂśliÂła siĂŞ, o co moÂże mu chodziĂŚ. UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ pod nosem.
- PamiĂŞtasz go, HM! ? To dobrze, wiĂŞc wiesz doskonale, o kogo mi chodzi.
WzruszyÂł tylko ramionami. No cóÂż, jak nie, to nie.
- No to chodÂźmy - rzekÂł do HM!, nie widzÂąc nic mÂądrzejszego do powiedzenia.
I poszedÂł sobie.
[nmm]
-Nie nie wiem o kogo tobie chodzi Ayano.
WestchnĂŞÂła ciĂŞÂżko. CaÂła ta rozmowa zaczĂŞÂła jÂą juÂż trochĂŞ nuÂżyĂŚ. W koĂącu jeszcze nie do koĂąca doszÂła do siebie.
- IdÂź juÂż, morderczyni, moÂże znajdziesz kolejnÂą ofiarĂŞ dla siebie - rzekÂła obojĂŞtnym tonem, kiwajÂąc dÂłoniÂą, by juÂż szÂła.
Skoro mia³a iœÌ razem z Keiem, to nie mog³a go teraz zgubiÌ. A jak wiedzia³a, z HM! wszystko by³o mo¿liwe.
-Nie wiem po co ja mam iœÌ ¿e mam tam znajomoœci w konoszy
ale Lee z innymi jest na misji.

Tak, jak mówi Kei, idÂź, albo nie idÂź. Jak nie masz dzisiaj humoru, to nie musisz wcale pisaĂŚ ;pp
HM! wyszÂła,nawet nie wiedziaÂła do kÂąt.
[nmm]
PatrzyÂła na odchodzÂącÂą uczennicĂŞ w zamyÂśleniu. WestchnĂŞÂła ciĂŞÂżko; jej wzrok padÂł na le¿¹cy na biurku zwój. Przez chwilĂŞ przyglÂądaÂła mu siĂŞ, zastanawiajÂąc siĂŞ w jakim celu go tu zostawiÂła. SiĂŞgnĂŞÂła po niego i rozwinĂŞÂła, chcÂąc przestudiowaĂŚ jego zawartoœÌ. NagÂły blask zrozumienia wypaliÂł w jej umyÂśle Âślad. SkarciÂła siĂŞ w myÂślach, notujÂąc w pamiĂŞci, by juÂż wiĂŞcej nie oddawaÂła siĂŞ alkoholowemu upojeniu. Przez to zapominaÂła o niezwykle istotnych sprawach. PorwaÂła zwój, zwijajÂąc go ponownie, po czym poderwaÂła siĂŞ z fotela. 'To trzeba zaÂłatwiĂŚ juÂż teraz' - stwierdziÂła.
W pamiĂŞci przywoÂłaÂła wszystkich czÂłonków organizacji. Najodpowiedniejsi do tego zadania byli juÂż zajĂŞci. CóÂż, uda siĂŞ do pokoju wspólnego, moÂże tam znajdzie kogoÂś do wyprawy.
WziĂŞÂła swój pÂłaszcza i zamaszystym ruchem przyodziaÂła go. SchowaÂła do jego poÂłów zwój; spojrzaÂła jeszcze na sakkat - dopeÂłnienie oficjalnego stroju. MachnĂŞÂła jednak rĂŞkÂą. Nigdy nie lubiÂła tego kapelusza.
WyszÂła z apartamentu szybkim krokiem.
<nmm>
//PoniewaÂż HM! wyjechaÂła, wiĂŞc zaÂłóÂżmy, Âże siĂŞ znudziÂła, i jak to dziecko, poszÂła sobie dalej w piĂŞkne krainy Niebytu.//

WzruszyÂła ramionami na wzmiankĂŞ o 'nie dajÂących znaków Âżycia dzieciach'.
- Anya siĂŞ jeszcze po nich nie zgÂłosiÂła? - spytaÂła, zastanawiajÂąc siĂŞ, ileÂż dwójce rodzeĂąstwa moÂże zaj¹Ì zwykÂła sprzeczka.
ChociaÂż w sumie, ta 'sprzeczka' nie zapowiadaÂła siĂŞ na zwyk³¹... Ponownie wzruszyÂła ramionami, dochodzÂąc do wniosku, Âże nie zamierza siĂŞ wtrÂącaĂŚ w cudze sprawy rodzinne. Tym bardziej, jeÂśli tÂą rodzinÂą byÂł napuszony klan Hyuuga, który najwidoczniej miaÂł jakieÂś nieuzasadnione uprzedzenia wobec rodu Ayano.
Kiedy Kei uznaÂł za stosowne powiadomiĂŚ jÂą o ich wyprawie w celu rozwalenia "paru" wiosek, natychmiast zapomniaÂła o bliÂźniaczych bachorkach. UniosÂła pytajÂąco brew, mierzÂąc chÂłopaka enigmatycznym spojrzeniem.
W pierwszym odruchu zamierzaÂła go pochwaliĂŚ za szerzenie chaosu i zniszczenia z widocznÂą wizytówkÂą czerwonych chmurek, jednak wzmianka o ANBU jÂą zaniepokoiÂła. Normalnie by siĂŞ tym nie przejĂŞÂła, w koĂącu wszyscy w AKa sÂą missing ninami, wiĂŞc to oczywiste, iÂż ich portrety uwieczniajÂą tablice ANBU. JednakÂże Ayano po³¹czyÂła pewne fakty, których kontaminacja definitywnie siĂŞ jej nie spodobaÂła.
- Orochimaru... Oto-Gakure... CzÂłowiek, który za nami chodziÂł koÂło dĂŞbów... List... - Ayano mówiÂła przyciszonym gÂłosem. Jej sÂłowa byÂły nieskÂładne i skierowane wÂłaÂściwie tylko do niej samej.
Wspomnienia i zdobyte wczeÂśniej informacje zaczĂŞÂły siĂŞ ksztaÂłtowaĂŚ, choĂŚ i tak caÂłoÂściowo tworzyÂły nieodgadniony wzór.
- CóÂż, chaos to teÂż porzÂądek, tylko trudny do rozpoznania - mruknĂŞÂła pod nosem, zapominajÂąc o obecnoÂści Keia.
W koùcu jednak sobie o nim przypomnia³a. Spojrza³a na niego spod przymru¿onych powiek, wci¹¿ nad czymœ rozmyœlaj¹c.
- Ani waÂżcie mi siĂŞ ruszaĂŚ z siedziby. PrzekaÂż to kaÂżdemu, kogo spotkasz. Wszyscy macie byĂŚ w siedzibie! - rozkazaÂła, nagle obawiajÂąc siĂŞ o los swoich AKowców.
- Acha, czyli mam rozumieĂŚ Âże do koĂąca Âżycia bĂŞdĂŞ siedziaÂł na kanapie, wraz z tymi dzieciakami? - odparÂł klon Kei'a, najwyraÂźniej zaczynajÂąc siĂŞ irytowaĂŚ - Ayano, my jesteÂśmy missing ninami, i niezbyt siĂŞ przejmujemy ANBU, i ca³¹ tÂą szopkÂą - dodaÂł. WiedziaÂł Âże Ayano coÂś ukrywa, i postanowiÂł Âże nie ruszy siĂŞ stÂąd dopóki mu wszystkiego nie powie. Nie bĂŞdzie siedziaÂł w siedzibie jak ten idiota, nie wiedzÂąc nawet co siĂŞ dzieje na zewnÂątrz.
//Ayano ale ja bedĂŞ czasami zerkala co siĂŞ dzieje na forum//

Dodane po 43 minutach:

HM! weszÂła zobaczyÂła Ayano i Kei i wyszÂła z minÂą
kwaÂśnÂą.
[nmm]
Patrzy³a na Keia w milczeniu. W koùcu minê³a go, podchodz¹c do wielkiego okna. Westchnê³a, przygl¹daj¹c siê bambusom, wci¹¿ nêkanym przez wiatr. Wci¹¿ stoj¹c do Keia plecami, powiedzia³a zamyœlonym g³osem, jakby jej myœli zajmowa³y przejmuj¹ce tematy:
- Kei, ja dobrze wiem, czym powinniÂśmy siĂŞ przejmowaĂŚ, a czym nie. I wiesz do jakiego doszÂłam wniosku? - ZrobiÂła krótkÂą pauzĂŞ, wahajÂąc siĂŞ. - ÂŻe jedyne, czego powinniÂśmy siĂŞ obawiaĂŚ, to tego, Âże pozostaniemy w ukryciu do koĂąca naszych dni wartych ognia piekielnego. - PoÂłoÂżyÂła dÂłoĂą na szybie, jednak czujÂąc szklany chÂłód spuÂściÂła rĂŞkĂŞ z powrotem wzdÂłuÂż ciaÂła.
OdgarnĂŞÂła wÂłosy z twarzy, dajÂąc w ten sposób do zrozumienia, Âże nie zamierza dalej poruszaĂŚ tego tematu. OdwróciÂła siĂŞ gwaÂłtownie do chÂłopaka i rzekÂła ponownie, tym razem jednak z bÂłyskiem w oku, tak charakterystycznym dla jej osobowoÂści.
- Jak nie chcesz siedzieĂŚ z dzieciakami, to zajrzyj do pokoju An. Po tak dÂługim czasie powinna juÂż zaÂłatwiĂŚ swoje sprawy.
Niespodziewanie wyczuÂła jak¹œ nieprzyjemnÂą woĂą. ZmarszczyÂła nos i pomyÂślaÂła, iÂż przypomina jej to smród lochów. PoirytowaÂła siĂŞ, gdyÂż dobrze pamiĂŞtaÂła, jak kazaÂła oporzÂądziĂŚ swoje kwatery, tak by byÂły z dala od cuchnÂących wiĂŞÂźniów. PostukaÂła siĂŞ w zamyÂśleniu policzek. A moÂże któryÂś uciekÂł i teraz b³¹ka siĂŞ po siedzibie? - pomyÂślaÂła, jednak szybko doszÂła do wniosku, Âże to niemoÂżliwe.
ZaczĂŞÂła podejrzewaĂŚ, Âże Shi znów karmi AKowców tymi swoimi ÂświĂąstwami. A dowodem na to byÂło dÂługie milczenie Keia, które definitywnie nie wynikaÂło z jego charakteru. Gdzie ciĂŞte uwagi? Gdzie ironia i sarkazm?
WestchnĂŞÂła ciĂŞÂżko, odgarnĂŞÂła wÂłosy z twarzy.
- WiĂŞc ja sprawdzĂŞ, co siĂŞ tam dzieje - powiedziaÂła zrezygnowana, krĂŞcÂąc gÂłowÂą na myÂśl, co tu siĂŞ wyrabia.
PodeszÂła do klona Keia i walnĂŞÂła go w ramiĂŞ. W ten sposób jego urocza zabaweczka zniknĂŞÂła w k³êbach dymu.
UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ pod nosem i ruszyÂła ku wyjÂściu.
- Same ĂŚpuny - mruknĂŞÂła do siebie, trzaskajÂąc za sobÂą drzwiami.
Tym razem dok³adnie sprawdzi³a, czy je zamknê³a. Teraz pod jej obecnoœÌ nikt nie mia³ prawa tu wejœÌ. (s³yszysz, HM! ? NIKT!)
<NMM>
HM! weszÂła do pokoju Ayano
ChÂłopak dostrzegÂł HM!, podszedÂł do niej leniwym krokiem.
- O hmm, hey - mrukn¹³ niewyraÂźnie - Ja teÂż chciaÂłem odwiedziĂŚ Ayano - dodaÂł, po czym waln¹³ piĂŞÂściÂą w drzwi. Nacisn¹³ na klamkĂŞ, ale równieÂż nie ustÂąpiÂła.
ZmarszczyÂł brwi, po czym spojrzaÂł na dziewczynkĂŞ.
- Chyba nikogo tu nie ma - stwierdziÂł odkrywczo.
-To co robimy,mmoÂże przejdziemy siĂŞ do konochy tak o.
PowiedziaÂła HM!
- No nie wiem, s³ysza³em jak¹œ wzmiankê o tym, ¿e Ayano zamierza atakowaÌ i porwaÌ Hokage, i to razem ze mn¹ - Kei podrapa³ siê po g³owie - Wiêc nie wiem czy ³a¿enie do Konohy w tej chwili jest m¹dre..
-Wiem,ja by³am w³asnie w konoszy w siedzibie ANBU i widzia³am Keiko i okaza³o siê ¿e Shi jak¹œ technike
u¿y³a ¿eby siê zamaskowaÌ i by³a jak¹œ g³upi¹ dziewuch¹ ze swoim dzieckiem.
- Pewnie szukaÂły demona - podsumowaÂł Kei, sÂłyszÂąc co powiedziaÂła HM! - A tak po za tym, to coÂś ciekawego dziaÂło siĂŞ w ANBU? No wiesz, w koĂącu oni nas, ehm, przynajmniej mnie, bo ciebie nie, poszukujÂą. Zrobili coÂś w zwiÂązku z tÂą sprawÂą?
-nic ciekawego,wiesz co odechciaÂło mi siĂŞ tam isc.
- No cóÂż, mÂądrze. - Kei oparÂł siĂŞ o ÂścianĂŞ przed pokojem Ayano, i skrzyÂżowaÂł rĂŞce - Nie wiesz gdzie jest twoja nauczycielka? Bo moÂżemy tutaj tak staĂŚ godzinami.
-U nie wiem dÂługo mnie nie byÂło w Aka
- Szkoda - Kei byÂł wyraÂźnie zawiedzony - Tak w ogóle, to zauwaÂżyÂłem, Âże chyba ty ostatnio wiĂŞcej czasu spĂŞdasz tam w ANBU, a nie w Aka.. - zasugerowaÂł Kei, podnoszÂąc lekko brwi.
- Ehm, wiesz HM!, Maya nie jest jakimÂś byle jakim ninja, i radziÂłbym ci siĂŞ trochĂŞ przygotowaĂŚ, nim zaczniesz z niÂą walczyĂŚ - odparÂł Kei, niby z obojĂŞtnym wyrazem twarzy - W koĂącu kiedyÂś byÂła Kazekage.
HM! by³a bardzo wœciek³a poniwa¿ to co us³ysza³a od Kei wpad³¹ w furiê.
- Ej spokojnie - Kei spojrzaÂł na niÂą nieco zaniepokojony - Po prostu ciebie ostrzegam, jak chcesz to moÂżesz za niÂą biegaĂŚ, ale radziÂłbym siĂŞ przygotowaĂŚ jakoÂś.
Wiesz co ja chyba idĂŞ z stÂąd .
- Gdzie? - Kei odszedÂł od Âściany, równieÂż namyÂślajÂąc siĂŞ, Âże nie ma po co tak staĂŚ - Ja chyba idĂŞ do baru, czegoÂś siĂŞ napiĂŚ - dodaÂł, gdyÂż nic mÂądrzejszego nie przyszÂło mu do gÂłowy.

Dodane po 1 godzinach 2 minutach:

Kei nie czekajÂąc na to, co odpowie HM!, poszedÂł sobie stÂąd, gdyÂż to miejsce go juÂż za bardzo obrzydziÂło.
[nmm]
HM! poszÂła za Kei.
[nmm]
Wesz³a do pokoju wolnym krokiem. Odpiê³a pas z sejmitarami i powiesi³a go na oparciu fotela. Nie wiedzieÌ czemu, poczu³a zmêczenie, wiec usiad³a ze znu¿eniem na fotelu. Usadowi³a siê wygodnie, odchylaj¹c g³owê do ty³u. Zapatrzy³a siê w sufit, wci¹¿ rozmyœlaj¹c, jak wyczulone zmys³y klanu Inuzuka mog¹ jej przeszkodziÌ w walce.
DoszÂła do wniosku, Âże bĂŞdzie musiaÂła uÂżywaĂŚ gÂłównie technik genjutsu. WestchnĂŞÂła ciĂŞÂżko.
HM! weszÂła do pokoju Ayano.
WszedÂł do pokoju bez przywitania, bo nigdy siĂŞ nie witaÂł.
- Podobno mam iœÌ na jak¹œ misje? - zapyta³, spogl¹daj¹c krytycznie na Ayano, by podkreœliÌ swoje s³owa.
Przez chwilĂŞ nie odpowiadaÂła swoim goÂściom, zastanawiajÂąc siĂŞ, czemu Ognie Piekielne pokaraÂły jÂą przyjacióÂłmi, nie umiejÂącymi pukaĂŚ do drzwi. WestchnĂŞÂła i spojrzaÂła na dwójkĂŞ. ZmierzyÂła ich wzrokiem spod przymkniĂŞtych powiek; odgarnĂŞÂła wÂłosy z twarzy.
- Hard, moja miÂła. IdÂź do Âłazienki i weÂź prysznic - powiedziaÂła, krzywiÂąc siĂŞ na widok dziewczynki caÂłej we krwi. UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ do niej, wiedzÂąc, Âże krytykÂą nie przekona jej do kÂąpieli. - JeÂśli bĂŞdziesz tak chodziĂŚ, to potencjalne ofiary bĂŞdĂŞ przed tobÂą uciekaĂŚ - wyjaÂśniÂła jej cierpliwie.
PrzeniosÂła spojrzenie na Keia.
- Owszem, idziemy. JednakÂże nie wiem kiedy - odpowiedziaÂła.
- Tyle to i ja wiem - odparÂł wyraÂźnie znudzonym tonem, gdyÂż miaÂł nadziejĂŞ Âże Ayano okaÂże siĂŞ bardziej bÂłyskotliwa - Tylko nie wiem, co mam w ogóle robiĂŚ na tej misji - dodaÂł, chociaÂż to nie byÂł do koĂąca zgodne z prawdÂą.
-ee nudy - powiedziaÂła HM!.
HM! wyszÂła z tego pokoju Âżal.pl
[nmm]
WestchnĂŞÂła znuÂżona, odprowadzajÂąc HM! wzrokiem. PostanowiÂła nie komentowaĂŚ jej zachowania higieny osobistej. PokrĂŞciÂła tylko gÂłowÂą z dezaprobatÂą.
ZwróciÂła siĂŞ ku Keiowi. WzruszyÂła ramionami, po czym odparÂła obojĂŞtnym tonem:
- Mamy zabiĂŚ Hokage, Keiko Inuzuka. - CóÂż wiĂŞcej mogÂła mu powiedzieĂŚ? Misja morderstwa nie potrzebuje wiĂŞcej szczegóÂłów.
- My mamy swoje zadanie, pozostali dostanÂą inne. - ZrobiÂła krótkÂą pauzĂŞ, zastanawiajÂąc siĂŞ nad czymÂś.
- Znasz klan Inuzuka, prawda? Ten ich wyczulony wĂŞch nie pozwoli mi uÂżyĂŚ paru technik, nad czym ubolewam. - SkrzywiÂła siĂŞ nieznacznie, myÂślÂąc o jednej ze swoich ulubionych zagraĂą, które idealnie nadawaÂły siĂŞ do podobnej misji, ale przy takim przeciwniku, traciÂły wszelki cel zastosowania.
- Jak ma siĂŞ z tobÂą sprawa? - spytaÂła go, nie mogÂąc sobie przypomnieĂŚ, jakimi jej przyjaciel dysponuje technikami. - Genjutsu, czy tak? - spytaÂła mrukliwie, co nieco kojarzÂąc.
- Nie, ja mam przecieÂż Taijutsu - odparÂł Kei wyraÂźnie zniesmaczony.
PoderwaÂła siĂŞ nagle z fotela i zmierzyÂła Keia wÂściekÂłym spojrzeniem. Nie wiedzieĂŚ kiedy, w jej oczach uaktywniÂł siĂŞ Mangekyou.
- Nie pyskuj mi, Kei. Z tobÂą nie prowadzĂŞ Âżadnych gierek, wiĂŞc uwaÂżaj na ton - ostrzegÂła go, mówiÂąc przez zaciÂśniĂŞte zĂŞby.
Ledwo siĂŞ powstrzymaÂła, by przypadkiem nie podpaliĂŚ mu tej niewyparzonej gĂŞbki.
ZamknĂŞÂła oczy, uÂświadamiajÂąc sobie, Âże jÂą poniosÂło i zachowuje siĂŞ zbyt gwaÂłtownie. WciÂągnĂŞÂła powietrze ze Âświstem, a kiedy otworzyÂła oczy, pojawiÂł siĂŞ w nich zwykÂły sharingan, w normalnym stanie.
OdgarnĂŞÂła wÂłosy z twarzy, wyraÂźnie poirytowana. Z powrotem usiadÂła na fotelu, zakÂładajÂąc nogĂŞ na nogĂŞ. DÂłoniÂą dotykaÂła czoÂła, wci¹¿ próbujÂąc ochÂłon¹Ì.
By³a zmêczona, wiêc jej wybuch gniewu by³ uzasadniony, tym bardziej, i¿ wci¹¿ mia³a tyle na g³owie.
Spojrza³a przelotnie na ksiêgê, w dalszym ci¹gu le¿¹cej na biurku.
Kei gapiÂł siĂŞ przez chwilĂŞ na Ayano, patrzÂąc na niÂą krzywo. No cóÂż, miaÂł racjĂŞ, Âże do niej lepiej przechodziĂŚ. To nieopanowany i groÂźny czÂłowiek.
Co mógÂł na to poradziĂŚ, Âże w inny sposób nie umiaÂł siĂŞ wyraÂżaĂŚ do ludzi. PomyÂślaÂł sobie Âże Ayano jest strasznie nietolerancyjna i ulega swoim emocjom wyÂżywajÂąc siĂŞ wÂłaÂśnie na nim.
- No tak, faktycznie - odparÂł z wyraÂźnym sarkazmem - DowiedziaÂłem siĂŞ tak wiele o tej misji, Âże pozwolisz, Âże juÂż sobie pójdĂŞ.
Po tych sÂłowach wyszedÂł spokoju, nie spoglÂądajÂąc na Ayano.
[nmm]
ZagryzÂła zĂŞby, z trudem powstrzymujÂąc siĂŞ od rzucenia siĂŞ na jego szyjĂŞ i przyduszenia go. Kiedy drzwi siĂŞ za nim zamknĂŞÂły cisnĂŞÂła w czarne odrzwia poduszkÂą z fotela. Z jej gardÂła dobyÂło siĂŞ jeszcze stÂłumione warkniĂŞcie.
WstaÂła, i wyprostowawszy siĂŞ rozejrzaÂła siĂŞ po pokoju, w poszukiwaniu czegoÂś, na czym mogÂłaby siĂŞ wyÂładowaĂŚ.
WestchnĂŞÂła, uÂświadamiajÂąc sobie, co czyni i jakie jest to bezsensowne.
Musia³a czymœ siê zaj¹Ì, a nie widz¹c nic lepszego do roboty, usiad³a przy biurku. D³oni¹ pog³adzi³a star¹ ok³adkê ksiêgi.
Po chwili zastanowienia wstaÂła, i wraz z ksiĂŞgÂą przeniosÂła siĂŞ pod okno. UsadowiÂła siĂŞ wygodnie na stercie poduszek, po czym uÂłoÂżyÂła ksi¹¿kĂŞ na kolanach i pieczoÂłowitoÂściÂą otworzyÂła jÂą. PrzyglÂądaÂła siĂŞ zapisanym rĂŞcznie kartom. UÂświadomiÂła sobie, Âże jest to ten sam charakter pisma, którym nakreÂślono wskazówki na mapie, oraz... tak, równieÂż i znak na starym dĂŞbie.
Z zapartym tchem przesunê³a d³oni¹ po szorstkiej stronicy. Pismo definitywnie nale¿a³o do kobiety. Z wci¹¿ narastaj¹c¹ ciekawoœci¹, zaczê³a czytaÌ.
JakieÂż byÂło jej zdziwienie, kiedy odkryÂła, Âże czyta dziennik dawno juÂż nieÂżyjÂącej kobiety!
CzytaÂła dalej, z nadziejÂą, iÂż kobieta byÂła kunoichi i zapisaÂła jakieÂś cenne wskazówki, mogÂące jej pomóc w poszerzeniu swoich umiejĂŞtnoÂści.
Dziennik traktowaÂł w wiĂŞkszoÂści o miÂłosnych rozterkach mÂłodej kobiety. Dopiero w poÂłowie ksiĂŞgi, Ayano dowiedziaÂła siĂŞ, Âże jednak autorka byÂła shinobi, a jaj specjalizacjÂą byÂło genjutsu. UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ triumfalnie, zadowolona z tego faktu.
Ku jej rozczarowaniu, odkryÂła tylko jednÂą technikĂŞ z dokÂładnym opisem nauki.
Kolejna poduszka poszybowaÂła wzdÂłuÂż pokoju, wyrzucona w akcie zÂłoÂści.
Ostatnie karty byÂły zapeÂłnione tekstami przeciekajÂącymi Âżalem, a w niektórych miejscach atrament rozmazywaÂł siĂŞ od gorzkich Âłez wÂłaÂścicielki dziennika. SkoĂączyÂło siĂŞ na rozterce mÂłodej kobiety, którÂą zmuszono do walki z ukochanym.
Kiedy Ayano przeczytaÂła ostanie sÂłowa, juÂż nie umiaÂła powstrzymaĂŚ wÂściekÂłoÂści.
"OdkryÂłam najwiĂŞkszÂą si³ê" - mówiÂły sÂłowa z ostatniego zapisanego dnia. - "Z tÂą si³¹ pokonam wszelkie przeszkody. A si³¹ tÂą jest...
mi³oœÌ".
Ayano poderwaÂła siĂŞ na równe nogi. CisnĂŞÂła na Âślepo ksiĂŞgÂą, nie zwaÂżajÂąc juÂż na jej delikatny stan.
- Co za obrzydliwie ckliwe bzdury! - wykrzyknĂŞÂła w furii.
Poduszki wirowa³y w powietrzu, podrzucane po kolei. Z niezwyk³¹ szybkoœci¹, Ayano doby³a swych mieczy, i poczê³a ci¹Ì jaœki. Puch i pierze opada³y leniwie, jakby nie chc¹c dotykaÌ ziemi.
Ayano dyszaÂła ciĂŞÂżko, próbujÂąc zapomnieĂŚ o rozczarowaniu.
RzuciÂła sejmitary na biurko, po czym nerwowymi krokami udaÂła siĂŞ do Âłazienki. PochyliÂła siĂŞ nad umywalkÂą, odkrĂŞciÂła kurek i przemyÂła twarz lodowatÂą wodÂą.
SkrzywiÂła siĂŞ, czujÂąc zimno i niosÂące ze sobÂą dreszcze.
WyszÂła z Âłazienki i udaÂła siĂŞ do sypialni. OpadÂła na ÂłóÂżko. Le¿¹c na plecach przypatrywaÂła siĂŞ ponuro w sufit. ZdawaÂła siĂŞ nie zwaÂżaĂŚ na bezcelowoœÌ ten czynnoÂści.
PrzewróciÂła powoli gÂłowĂŞ na bok i napotkaÂła spojrzeniem na stolik koÂło ÂłóÂżka. Po chwili zastanowienia usiadÂła i otworzyÂła szufladĂŞ stolika. ZdaÂła sobie sprawĂŞ, Âże juÂż nie pamiĂŞtaÂła, kiedy ostatnio tam zaglÂądaÂła i nie mogÂła sobie nawet przypomnieĂŚ, co byÂło w Âśrodku. Z niemaÂłym zaskoczeniem pod stertÂą zwojów znalazÂła ma³¹ lalkĂŞ. WyjĂŞÂła jÂą i przyjrzaÂła siĂŞ jej bliÂżej. MiaÂła dÂługie, strÂąkowate czarne wÂłosy. To byÂła jej jedyna zabawka, jakÂą miaÂła po opuszczeniu wioski. Z powodów sentymentalnych zatrzymaÂła jÂą do dnia dzisiejszego.
PrzypomniaÂła sobie, jak kiedyÂś uwaÂżaÂła wÂłosy lalki za coÂś niezwykle groteskowego i przepeÂłniajÂącego grozÂą. UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ ponuro na to wspomnienie.
I nagle lalka skojarzyÂła siĂŞ jej z jedynÂą technikÂą, jakÂą znalazÂła w dzienniku.
Gniew, który nie tak dawno jÂą ogarn¹³ przestaÂł mieĂŚ jakiekolwiek znaczenie. Teraz Ayano wiedziaÂła, co powinna zrobiĂŚ. Ale przed tym musiaÂła siĂŞ wyspaĂŚ.
UÂłoÂżyÂła siĂŞ na ÂłóÂżku, nie myÂślÂąc, by siĂŞ przebieraĂŚ. UsnĂŞÂła od razu, jak tylko poÂłoÂżyÂła gÂłowĂŞ na karmazynowych poduszkach.
We Âśnie zaczĂŞÂła szamotaĂŚ siĂŞ po ÂłóÂżku, i tylko dziĂŞki jego ogromnym rozmiarom, nie spadÂła na podÂłogĂŞ. Jej sen byÂł tyle niepokojÂący, co i upiornie zmienny.
ByÂła noc, a wokóÂł niej jaÂłowe ziemie. Dopiero po chwili odkryÂła powód, dlaczego wszystko jest martwe i wyschniĂŞte na wiór. OtóÂż, dostrzegÂła przygaszajÂące juÂż pÂłomyki. OgieĂą poÂżarÂł wszystko na swej drodze, a siĂŞgaÂła ona najwidoczniej aÂż po sam horyzont.
OgieĂą nie oszczĂŞdziÂł równieÂż ludzi.
Ich zwĂŞglone ciaÂła leÂżaÂły bez wiĂŞkszego skÂładu, czy porzÂądku. Totalny chaos.
Ayano zaczê³a œpiewaÌ. Jej smutna, mollowa i upiorna pieœù wydawa³a siê groteskowo spokojna, kiedy Uchiha spacerowa³a pomiêdzy martwymi, trzymaj¹c oba sejmitary o zakrwawionych ostrzach.
Ona sama miaÂła krew na ubraniu.
Niespodziewanie odkryÂła, Âże ma na sobie sukienkĂŞ. SukienkĂŞ, w którÂą byÂła ubrana w dniu, w którym Lisi Demon zabiÂł jej rodzinĂŞ.
Otoczenie zamgliÂło siĂŞ, aÂż w koĂącu caÂłkowicie zmieniÂło. DostrzegÂła pÂłomienie, nieubÂłaganie zbliÂżajÂące siĂŞ w jej stronĂŞ. SzarpnĂŞÂła siĂŞ, i z przeraÂżeniem uÂświadomiÂła sobie, Âże jest przywiÂązana do drewnianego sÂłupa.
ZnajdowaÂła siĂŞ na stosie.
UsÂłyszaÂła Âśpiew, ale tym razem, to nie ona ÂśpiewaÂła, a rozszalaÂły tÂłum, który wpadÂł w ekstazĂŞ.
Krew na twoich rĂŞkach, BiaÂłowÂłosa
krew na twej sukience
PÂłoĂą, pÂłoĂą, BiaÂłowÂłosa, za twe zbrodnie
SpÂłoĂą i skonaj w mĂŞce!
Ból byÂł przeraÂźliwy. WewnĂŞtrzna eksplozja wyniosÂła jÂą w powietrze, a ona w przeraÂżeniu spostrzegÂła, Âże spÂłonĂŞÂło jej ubranie, a czÂłonki zaczynajÂą dymiĂŚ. CiaÂło juÂż sczerniaÂło, ból byÂł niewyobraÂżalny, jak jednak wyjaÂśniĂŚ, Âże nie miaÂło to dla niej znaczenia? ZmierzaÂła do Âśmierci, a ta nie koĂączÂąca siĂŞ tortura byÂła niczym, niczym. MogÂła znieœÌ wszystko, nawet spalenie oczu, to, Âże za chwilĂŞ stopiÂą siĂŞ czy eksplodujÂą, a wszystko, czym byÂła, skoĂączy siĂŞ wraz z ciaÂłem.
Jej ukochane oczy.
Jej przeklĂŞte oczĂŞta.
GdzieÂś w Âśrodku, w piersi, czuje coÂś dziwnego. Jakby jakaÂś siÂła chciaÂła rozerwaĂŚ jÂą na strzĂŞpy.
Ta siÂła roÂśnie jak wezbrany potok i w koĂącu wydobywa siĂŞ na zewnÂątrz.
Wiatr niesie w chÂłód nocy jej krzyk...

UsiadÂła gwaÂłtownie na ÂłóÂżku, z trudem uÂświadamiajÂąc sobie, Âże to wszystko byÂło obrzydliwym koszmarem.
Schowa³a twarz w d³oniach, chc¹c och³on¹Ì.
Dopiero po dÂłuÂższej chwili wstaÂła z ÂłóÂżka.
UdaÂła siĂŞ do Âłazienki z zamiarem wziĂŞcia prysznica. Strugi gorÂącej wody oblewaÂły jej plecy. Pokrzepiona znajomym jej ciepÂłem, poczuÂła siĂŞ o wiele lepiej.
WyszÂła odÂświeÂżona z Âłazienki. ZatrzymaÂła siĂŞ w salonie, zastanawiajÂąc siĂŞ, co powinna teraz zrobiĂŚ. SpojrzaÂła na baÂłagan z poduszek, jak przed uÂśniĂŞciem zrobiÂła. WestchnĂŞÂła ciĂŞÂżko; odgarnĂŞÂła wÂłosy wÂładczym ruchem, aÂż w koĂącu z braku lepszych pomysÂłów wyszÂła z pokoju.
<nmm>
Wesz³a do pokoju w niezwyk³ym dla siebie ponurym nastroju. Z g³êbokim westchnieniem usadowi³a siê na poduszkach pod wielkim oknem. Podkurczy³a nogi i objê³a je rêkoma. Opar³a czo³o na kolanach i pog³êbi³a siê we wspomnieniach.
Chcia³a myœleÌ o tym, co by³o przyjemne, czyli o spotkaniu z Kokoszk¹ Uindem. Jednak¿e obraz martwej An wci¹¿ stawa³ jej przed oczami.
Nie mogÂła go odrzuciĂŚ. MyÂślaÂła wiĂŞc o niej. PrzypominaÂła sobie wspólne knowania. PieczĂŞtowanie demonów... WracaÂła wspomnieniami do dni, które ³¹czyÂły jÂą z HyuugÂą.
I nie mog³a znaleŸÌ nic, co by³oby preludium do dramatycznej decyzji Anyi.
Westchnê³a ze zrezygnowaniem i dalej da³a siê poch³on¹Ì bolesnym obrazom i s³owom.
Shi zapukala do drzwi. I weszla nie czekajac na odpowiedz.
Rozejrzala sie dookola pokoju, nie zauwazyla Anyi, Ayano siedziala podparta na poduszkach..
Sama.. samiusienka..
A gdzie jej najlepsza przyjaciolka, Hyuuga?
Pustka. Spojrzala na twarz Ayano, ktora wszystko mowila.
Bol w gardle, w sercu , nagle dopadl Shi. I lzy, pociekly niczym strumien.
Nie potrafila wykrztusic z siebie ani jednego slowa.
- Gdzie ona jest? - spytala w koncu , kiedy zebrala w sobie choc troche sily, aby cos z siebie wydusic..
HM! weszÂła do pokoja za Shi,zobaczyÂła Ayano

Dodane po 14 godzinach:

Shi moÂże zostaw tutaj klona i pojdzmy poszukac Anye,bo jakoÂś
Ayano zawiesiÂła siĂŞ xP-PowiedziaÂła HM!
SpojrzaÂła pustym wzrokiem na Shi i swojÂą uczennicĂŞ. Przez dÂługÂą chwilĂŞ milczaÂła, naprawdĂŞ nie wiedziaÂła cóÂż rzec.
OdwróciÂła wzrok od nich, kierujÂąc twarz na obraz za oknem. PrzyglÂądaÂła siĂŞ swojemu niewyraÂźnemu odbiciu i ujrzaÂła cienie pod zmĂŞczonymi oczami, oraz... uaktywniony Mangekyou. PojĂŞcia nie miaÂła, kiedy go uruchomiÂła.
- Jest w grobowcu - odpowiedziaÂła cicho, jednak tak, by jÂą usÂłyszaÂły.
- Hard, nie idÂź z Shi - rzekÂła spokojnie.
Nie chciaÂła, by w takiej chwili na widok martwego ciaÂła w dziewczynce obudziÂła siĂŞ Mamba.
Shi jeszcze powstrzymywala sie od chisterii. Na prawej piecie odwrocila sie od Ayano. I pobiegla do grobowca.
..nie... to niemozliwe...
nmm
HM! poszÂła sobie.
[nmm]
Niepewnie pukam do drzwi ale gdy nie sÂłyszĂŞ odpowiedzi uchylam drzwi i i mówiĂŞ podniesionym gÂłosem.
-Ayano!WidziaÂłaÂś Kisame?Mamy z nim misjĂŞ do wykonania.

Dodane po 8 minutach:

Nie sÂłyszÂąc odpowiedzi odchodzĂŞ.
Ayano wyrwaÂła siĂŞ z nagÂłego otĂŞpienia. WstaÂła mozolnie, podpierajÂąc siĂŞ Âściany.
Przez dÂłuÂższÂą chwilĂŞ wpatrywaÂła siĂŞ horyzont za oknem.
Na jej twarzy pojawiÂł siĂŞ grymas wÂściekÂłoÂści. MusiaÂła siĂŞ na czymÂś wyÂżyĂŚ.
PorwaÂła swoje ukochane sejmitary i wyszÂła poÂśpiesznie, acz z gracjÂą, z pokoju, zakÂładajÂąc w ruchu pÂłaszcza AKatsuki.
<nmm>
Ayano weszÂła do pokoju, zatrzymujÂąc siĂŞ w przejÂściu i z rozmarzeniem wpatrujÂąc siĂŞ w pomieszczenie, za którym juÂż zd¹¿yÂła siĂŞ stĂŞskniĂŚ.
WestchnĂŞÂła melancholijnie i zamknÂąwszy za sobÂą drzwi udaÂła siĂŞ do mniejszego pokoju, gdzie w caÂłej swej okazaÂłoÂści staÂły organy.
Tanecznym krokiem podesz³a do instrumentu i usiad³a przed nim. Przez chwilê przesuwa³a d³oùmi po klawiaturze, a¿ w koùcu uderzy³a w pierwsze klawisze. Gdy dŸwiêk przesta³ ju¿ pobrzmiewaÌ, zaczê³a sun¹Ì d³ugimi palcami, wydobywaj¹c z organ g³oœne, dudni¹ce nuty. Bia³ow³osa gra³a melodiê doœÌ ponur¹, aczkolwiek oddawa³a siê jej z ca³ym uczuciem. Jej cia³o drga³o w dreszczach, w³osy przys³ania³y jej twarz, oczy mia³a przymru¿one, a z ust wydobywa³ siê melodyczny pomruk.
Taak, Ayano stĂŞskniÂła siĂŞ za swoim instrumentem.
Ayano bardzo nie lubiÂła, kiedy siĂŞ jej przerywaÂło.
I jak¹¿ byÂłaby matkÂą, jeÂśli nie rozpoznaÂłaby gÂłosu córki (nawet, jeÂśli adoptowanej)?
I jak¹¿ by³aby matk¹, gdyby nie zaczê³a jej wychowywaÌ?
Dlatego te¿ przerwa³a na chwilê grê, a jej d³onie miast œmigaÌ po klawiszach przeplata³y siê ze sob¹, wi¹¿¹c potrzebne pieczêci.
Po chwili za biaÂłowÂłosÂą pojawiÂła siĂŞ mgÂła, która pomknĂŞÂła w stronĂŞ gabinetu i do dziewczynki. MgÂła owa parzyÂła nieszczĂŞsne dziecko po nogach, a jedynym moÂżliwym ratunkiem wydaÂła siĂŞ ucieczka z mieszkania Ayano.
ZaÂś mÂłoda Uchiha powróciÂła do gry na organach, tym razem wygrywajÂąc skocznÂą i weso³¹ muzyczkĂŞ, nadajÂącÂą siĂŞ w sam raz do taĂąca. UznaÂła to za Âświetny akompaniament do plÂąsów Hard Mamby!.
-Ej za co to? kim ty jesteÂś?
KrzykneÂła maÂła dziewczynka, która wtrzymaÂła ból i nadal czegoÂś szukaÂła.
Ból byÂł NIE DO ZNIESIENIA.
Hard Mamba! czuÂła niewyobraÂżalne parzenie od stóp aÂż po kolana, a ból tylko siĂŞ potĂŞgowaÂł, bowiem dziecko (!) miast uciec, to pozwalaÂło siĂŞ dalej parzyĂŚ.
Rajstopy na jej nogach spÂłonĂŞÂły, a dóÂł róÂżowej sukienki zacz¹³ równieÂż pÂłon¹Ì, wznoszÂąc tylko wiĂŞcej iskier i pÂłomieni.
Ale to nie wszystko.
MaÂła poszukiwaczka skarbów znalazÂła coÂś niewiarygodnego w szufladzie. Prawdziwy skarb.
A by³ to w¹¿ Ayano.
Który poirytowany, iÂż ktoÂś go obudziÂł, ukÂąsiÂł dziewczynkĂŞ w dÂłoĂą. Krew spÂłynĂŞÂła strumykiem wzdÂłuÂż Âłokcia.

Ayano zaœ nic sobie z tego nie robi³a, a doskonale zdawa³a sobie sprawê, co siê dzieje w gabinecie. Pomyœla³a, ¿e chyba za bardzo rozpuœci³a t¹ ma³¹ szujê. Zaczê³a graÌ jeszcze g³oœniej, zag³uszaj¹c krzyki dziewczynki.
BiaÂłowÂłosa zaczĂŞÂła siĂŞ coraz bardziej irytowaĂŚ. NiechĂŞtnie zakoĂączyÂła graĂŚ na organach, finiszujÂąc zmniejszonym akordem i nie szczĂŞdzÂąc na zabiegu ritenuto.
Dopiero, kiedy dÂźwiĂŞki przestaÂły pobrzmiewaĂŚ odsunĂŞÂła dÂłonie od klawiatury i westchnĂŞÂła znuÂżona.
Powoli wyszÂła z pokoju muzycznego.
- Endo - mruknĂŞÂła od niechcenia, dziĂŞki czemu mgÂła poczĂŞÂła siĂŞ unosiĂŚ i rzednieĂŚ. Po chwili nie byÂło po niej ani Âśladu.
Ayano podeszÂła do dziewczynki. Delikatnie zabraÂła Belphegora - wĂŞÂża - i poÂłoÂżyÂła go na swoim karku.
Hard MambĂŞ zaÂś wziĂŞÂła na rĂŞce, bowiem ta w takim stanie nie mogÂła chodziĂŚ. Ze zdziwieniem odkryÂła, Âże juÂż zapomniaÂła, jaka ta maÂła jest lekka.
Chyba ostatnimi czasy trochĂŞ jÂą zaniedbaÂła. CóÂż, mówi siĂŞ trudno - skwitowaÂła w myÂślach.
PoÂłoÂżyÂła dziewczynkĂŞ na kanapie, uwaÂżajÂąc na jej rany na nogach. Nie mówiÂąc ani sÂłowa podeszÂła do jednego z regaÂłów i przesunĂŞÂła palcem po rzĂŞdzie niewielkich sÂłoików, zawierajÂących trucizny, oraz lekarstwa - wszystkie przygotowane dziĂŞki jadowi wĂŞÂża i mieszanek. DrugÂą dÂłoniÂą gÂładziÂła pysk Bela.
W koùcu znalaz³a odtrutkê i maœÌ na poparzenia (to drugie mia³a w ogromnych iloœciach. Trudno, ¿eby piromanka nie by³a doù wyposa¿ona).
Tanecznym krokiem doszÂła do kanapy i nucÂąc pod nosem posmarowaÂła rany na nogach, oraz ukÂąszenie HM! maÂściami.
Kiedy skoùczy³a raczy³a w koùcu spojrzeÌ na ma³¹.
- Pozwalam ci bawiĂŚ siĂŞ w co chcesz, gdzie chcesz i z kim chcesz. Ale wymagam od ciebie szacunku wobec mnie. Jasne, kochaniutka? - rzekÂła ze zmarszczonymi brwiami, odkÂładajÂąc sÂłoiki na miejsce.

Poparzenia przestanÂą byĂŚ kÂłopotliwe nazajutrz (czasu realnego).
Czarnow³osy ch³opak po cichu uchyli³ rêk¹ drzwi, wk³adaj¹c g³owê do œrodka. Rozejrza³ siê uwa¿nie po pokoju, mru¿¹c ciemne oczy.
Nie widzÂąc nic podejrzanego, wkroczyÂł do Âśrodka, stawiajÂąc pewne, energiczne kroki.
- DzieĂą dobry - rzuciÂł beztroskim tonem, wchodzÂąc do pomieszczenia, gdzie znajdowaÂła siĂŞ Ayano i HM!. Wsun¹³ jednÂą dÂłoĂą do kieszeni spodni, w poszukiwaniu paczki papierosów. ZmarszczyÂł brwi, czujÂąc jakiÂś obrzydliwy smród - Co tak nieÂładnie pachnie? - zainteresowaÂł siĂŞ, chociaÂż odpowiedÂź sama nasunĂŞÂła siĂŞ po chwili, gdy zobaczyÂł poparzone pewne czĂŞÂści ciaÂła dziewczynki.
Ayano odrzuciÂła wÂłosy do tyÂłu, ÂświdrujÂąc Hard MambĂŞ! spod przymruÂżonych oczu. Zaraz jednak rozpogodziÂła siĂŞ, gdy ujrzaÂła Keia. Z jakiegoÂś powodu, jeden Âświr cieszyÂł siĂŞ na widok drugiego Âświra.
- Witamy, mój drogi - przywitaÂła go z entuzjazmem.
Na jego pytanie spojrzaÂła skonfundowana na obraÂżenia dziewczynki.
- CóÂż, pokazywaÂłam jej sztuczki pirotechniczne. Rozumiesz, wypadek przy pracy - dodaÂła ze wzruszeniem ramion. Gdy byÂła w wieku HM! potrafiÂła nabawiĂŚ siĂŞ o wiele bardziej powaÂżnych obraÂżeĂą, Âże juÂż nie wspominajÂąc o jej rówieÂśnikach, którzy z jakiegoÂś powodu i tak zawsze przed niÂą uciekali.
Na to wspomnienie Ayano trochĂŞ siĂŞ zasĂŞpiÂła, kiedy jednak poczuÂła wilgotny i delikatny dotyk na policzku jĂŞzyka wĂŞÂża przywoÂłaÂła w pamiĂŞci obrazy palÂących siĂŞ dzieci. PalÂącego siĂŞ brata.
Ramiona biaÂłowÂłosej zadrÂżaÂły, a jej twarz zakryÂły wÂłosy. Po chwili dziewczyna odchyliÂła gÂłowĂŞ do tyÂłu i zaniosÂła siĂŞ niepowstrzymanym Âśmiechem.
Uspokoiwszy siĂŞ w pewnym stopniu, otarÂła dÂłoniÂą Âłzy rozbawienia i rzuciÂła lekkim tonem, jakby jej dziwne zachowanie nigdy nie miaÂło miejsca.
- Och, dawno ciĂŞ nie widziaÂłam. CóÂż ostatnimi dniami ciĂŞ zajĂŞÂło?
Kei przechyliÂł nieco gÂłowĂŞ, zaprzestajÂąc poszukiwaĂą swoich wspaniaÂłych fajek. Przez chwilĂŞ z wyraÂźnym zainteresowaniem przyglÂądaÂł siĂŞ zachowaniu Ayano. Emocje niektórych ludzi bywaÂły naprawdĂŞ interesujÂące. Ale tylko niektórych.
- To raczej ciebie coÂś zajmowaÂło, ja byÂłem w Akatsuki caÂły czas - zauwaÂżyÂł bÂłyskotliwie, unoszÂąc nieznacznie brew - Dla mnie siedziba AKa, no i, w ogóle caÂły Âświat, jest miejsce naprawdĂŞ maÂło ciekawym... Trudno tu o zajĂŞcie, które by nie znudziÂło mnie po paru minutach... - pokiwaÂł gÂłowÂą z wyraÂźnÂą melancholiÂą, podkreÂślajÂąc w ten sposób waÂżnoœÌ i prawdziwoœÌ swoich sÂłów.
Po chwili wyrzuciÂł z umysÂłu tÂą przykrÂą myÂśl, postanawiajÂąc nie zaprzÂątaĂŚ sobie niÂą swojej biednej gÂłowy. RozwaÂżyÂł uwaÂżnie sÂłowa Ayano. No cóÂż, on równieÂż dawno jej nie widziaÂł.
- Aaaaaaach - rzekÂł nagle, uÂświadamiajÂąc sobie ten fakt - Ojeeej, jak ja ciebie równieÂż dawno nie widziaÂłem! - odparÂł z nagÂłym rozczuleniem w gÂłosie. PrzytuliÂł siĂŞ do Ayano, obejmujÂąc jÂą w pasie, co byÂło dosyĂŚ niecodziennym zjawiskiem.
Ze wzglĂŞdu na swój wzrost musiaÂł uklĂŞkn¹Ì na kolanach, by wykonaĂŚ tÂą czynnoœÌ.
Ayano wyraÂźnie skonsternowaÂły sÂłowa Keia. Skoro on byÂł tu przez caÂły czas, to gdzie byÂła ona? To byÂła nad wyraz intrygujÂąca zagadka, jednak w Âżaden sposób dziewczyna nie mogÂła jej rozwikÂłaĂŚ.
Zaraz... ByÂło piekÂło. Ale Kei teÂż tam byÂł.
Dziwna sprawa. Ayano irytowaÂły sprawy, których nie umiaÂła rozwiÂązaĂŚ. Dlatego teÂż postanowiÂła o tym zapomnieĂŚ i juÂż nigdy do tego nie wracaĂŚ.
No chyba, Âże znowu zniknie gdzieÂś, w jakimÂś NigdziebÂądÂź, bÂądÂź cokolwiek.
Na wzmiankê o nudzie, uœmiechnê³a siê pod nosem chytrze, maj¹c dla Keia niespodziankê. Nie zd¹¿y³a siê ni¹ jednak podzieliÌ, bowiem zdarzy³o siê coœ, co wprawi³o czerwonook¹ w stan szoku i niedowierzania.
Kei wyraziÂł swojÂą tĂŞsknotĂŞ.
Nawet jÂą przytuliÂł.
Zawsze lubiÂła Keia, bowiem podzielaÂła jego idee i ÂświatopoglÂąd, a wÂłaÂściwie ich brak i poza tym nie musiaÂła siĂŞ przejmowaĂŚ czymÂś tak trywialnym, jak prezent urodzinowy. (wÂątpiÂła, by czarnowÂłosy pamiĂŞtaÂł cokolwiek ze swojego 'normalnego' Âżycia).
Na coÂś takiego jednak nie byÂła przygotowana.
UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ i niepewna, co uczyniĂŚ (przez jeden nietypowy przypadek, zdarzyÂł siĂŞ drugi, równie niecodzienny) poklepaÂła go wÂłosach.
- To niezwykle miÂłe, Âże cieszysz siĂŞ w równym stopniu, co ja - odparÂła, spoglÂądajÂąc na niego uwaÂżnie.
- Chyba mogê nas czymœ zaj¹Ì - doda³a, przypominaj¹c sobie, co chcia³a mu powiedzieÌ wczeœniej.
/ w jakimÂś NigdziebÂądÂź, bÂądÂź cokolwiek.

xPP /

Kei przestaÂł siĂŞ przytulaĂŚ do Ayano, choĂŚ niektóre czĂŞÂści jej ciaÂła byÂły niezwykle miĂŞkkie i miÂłe. UniósÂł lekko brwi do góry, przyglÂądajÂąc siĂŞ podejrzliwie Ayano. Jej wyraz twarzy, ten chytry uÂśmiech, mógÂł budziĂŚ wÂątpliwoÂści co do jej ''pomysÂłu''.
WstaÂł z klĂŞczek, otrzepujÂąc spodnie z kurzu.
- Hmmm... a cóÂż to takiego? - zapytaÂł uprzejmie, z pewnÂą dozÂą dystansu. Z drugiej strony jednak, spodziewaÂł siĂŞ jednak zaskakujÂącej odpowiedzi. ByÂł na to przygotowany.
-O witaj tatusiu mój kochany, mam do Ciebie pytanie,
kim ta dziewczyna jest?
RzekÂła maÂła dzieczynka do ojca spoglÂądajÂąc na dziewczyne biaÂło wÂłosÂą, dziewczynka napewno wiedziaÂła Âże ta dziwucha co rozmawia z jej tatusiem jest nieteges.
- To jedna z tych paĂą, która stoi przy drodze... No wiesz, grzybiarka - wyjaÂśniÂł uprzejmie Kei, uÂśmiechajac siĂŞ nieznacznie.
- A juÂż wiem to taka pani która sprzedaje swoje ciaÂło, tak tato?
SpojrzaÂła HM! w stronĂŞ dziewczyny i powiedziaÂła- Fajnie tak sprzedaĂŚ siĂŞ mĂŞÂżczyÂźnie którego siĂŞ nie zna.
- DokÂładnie - pochwaliÂł jÂą czarnowÂłosy, klepiÂąc lekko po ramieniu - A skÂąd ty takie rzeczy wiesz, HM! ? Hmmm, sÂądzisz Âże to fajne? CzyÂżbyÂś w przyszÂłoÂści teÂż taka chciaÂła byĂŚ ? - Kei zainteresowaÂł siĂŞ szczerze, gdyÂż filozofia dziewczynki wydawaÂła mu siĂŞ nieco niejasna.
-no wiesz co tata nie mam zamiaru od tej kobiety braĂŚ przykÂładu,a wiem od anty nauczycielki ona to jest dziwna,
same zÂłe rzeczy chciaÂła mnie nauczyĂŚ dobrze Âże tata mnie zaadaptowaÂł i nauczyÂł kultury, dziĂŞkujĂŞ tatusiu.
PodeszÂła dziewczynka do taty i mocno siĂŞ przytuliÂła.
- Nie ma sensu tu tkwiĂŚ - rzekÂł czarnowÂłosy, spoglÂądajÂąc na milczÂącÂą Ayano z powÂątpieniem. WÂłaÂściwie niczego innego siĂŞ od niej nie spodziewaÂł.
- ChodŸ HM!, ta kobieta jest chyba jest szalona - ch³opak rzuci³ papierosa na ziemiê, przydeptuj¹c go czubkiem buta. Wzi¹³ dziewczynkê za r¹czkê, ci¹gn¹c j¹ w stronê wyjœcia. Nie mia³ chêci przebywaÌ d³u¿ej w tym burdelowatym pokoju.
-Tato ty teÂż uwaÂżasz Âże ten pokój jest dla osób które sprzedajÂą swoje ciaÂła.
PowiedziaÂła HM! wychodzÂąc z burdelu.
nmm
Kei w myÂślach przyznaÂł HM! racjĂŞ. PogÂłaskaÂł Stefana, który siedziaÂł mu na ramieniu. ObrzuciÂł pokój niezbyt zainteresowanym spojrzeniem i opuÂściÂł go bez sÂłowa.

NMM.
Ayano siĂŞ zamyÂśliÂła.
ChociaÂż nie, to nie do koĂąca tak.
Tak siĂŞ skÂładaÂło, Âże okno w duÂżym pokoju, w którym siĂŞ znajdowali byÂło otwarte. Wiatr zacz¹³ silnie wiaĂŚ i poruszaĂŚ dÂźwiĂŞcznie drzewami bambusów z lasu, ukrywajÂącego siedzibĂŞ organizacji. Dziewczyna bardzo lubiÂła te ciche stukania i szum wiatru. BrzmiaÂły bardzo melodyjnie, a biaÂłowÂłosa wci¹¿ czuÂła pod palcami klawisze i sÂłyszaÂła w myÂślach jeszcze nie tak dawno pobrzmiewajÂące odgÂłosy organów.
WestchnĂŞÂła z rozmarzeniem, [cenzura] siĂŞ w dÂźwiĂŞki przyrody i caÂłkowicie zapominajÂąc o goÂściach. Nawet nie zauwaÂżyÂła, kiedy Kei przestaÂł siĂŞ do niej przytulaĂŚ i momentu, w którym i on i dziewczynka wyszli.
ZapomniaÂła teÂż o tej mistycznej wiadomoÂści, którÂą chciaÂła przekazaĂŚ Keiowi.
Wtem bambusy ucichÂły.
Ayano przez chwilĂŞ trwaÂła w bezruchu w nadziei oczekujÂąc kolejnej czĂŞÂści muzycznej uwertury.
JednakÂże niczego takiego siĂŞ nie doczekaÂła.
Poirytowana porwaÂła swoje sejmitary i z Belphegorem na karku wyszÂła z pokoju, zamykajÂąc ze zÂłoÂściÂą drzwi.

<NMM>

Dodane po 16 godzinach 24 minutach:

Ayano wprowadziÂła Toffika do Âśrodka. WskazaÂła mu pokój z [tajemnica]*.
Ten udaÂł siĂŞ tam i podÂźwign¹³ imponujÂący przedmiot, który jest tajemnicÂą.
Dziewczyna zaÂś podeszÂła do jednego z licznych mebli w wielkim pokoju. SiĂŞgnĂŞÂła po torbĂŞ i na szybko wrzucaÂła do niej poÂśpiesznie flaszki, maÂści i inne miksturki. ObowiÂązkowo schowaÂła równieÂż ca³¹ masĂŞ podpaÂłki. Dwie butelki czystej wódki (do popicia, jak i do podpalania). OseÂłkĂŞ do ostrzenia sejmitarów. Kilka zwojój z naukami technik, które planowaÂła w najbliÂższym czasie opanowaĂŚ.
ZgarneÂła równieÂż poÂżywienie dla Belphegora.
SkinĂŞÂła ponownie na zwierzaka i wyszli razem z pokoju.

<NMN>

*Tajemnica nie jest niczym szczególnym. Przynajmniej dla [you]. WiĂŞc siĂŞ wÂścibiaj nosa w nie swoje sprawy, sÂłodziaku, i o.