Most Tenchi

Most Tenchi, zwany mostem nieba i ziemi. Znajduje się w centrum Kusy. Zbudowany jest z drewnianych desek, jego półkolisty kształt jest dość typowy dla mostów tej klasy. Łączy dwa brzegi głębokiego, skalnego wąwozu, w głębi którego płynie rwąca rzeka. Jego czerwone barierki widocznie odznaczają się na tle zielonego, bujnego lasu który otacza ów most z obu stron. Przez las prowadzi do niego utwardzona droga. Coraz bardziej zbliżając się nią do mostu można usłyszeć piękny świergot ptaków i przyjemny dla ucha szum wody. Sam most jest doskonałym miejscem do tworzenia zasadzek.

---

Przyszedł na most, oparł sie o poręcze i zaczął odpoczywać.
Rozglądał sie po pięknych łąkach i lasach kusy.
Zmęczony po walce wrócił na most by trochę odpocząć. Zdjął płaszcz i położył na poręczy.
Usłyszałeś jakieś dudnienie. Zbliżało się one z każdą chwilą, z każda chwilą stawało się one co chwila coraz bardziej wyraźne... Nie wiedziałeś, kto lub co może powodować ów hałas, ale wydawało się, że ktoś zmęczony biegnie, biegnie bardzo szybko na przełaj lasowi... W oddali zamigotała niewyraźna sylwetka ów nieznajomego, lub nieznajomej, która powodowała tak wielki hałas... Tuz za nią biegły inne osoby, ktoś leciał nad nią na jakimś ptaku... Chyba ją gonili. Któż to może być, dlaczego jest tak ścigana... ? Owa osoba zbliżała się coraz bardziej do mostu, teraz już nawet widziałeś, kto to... Była nią dziewczyna o rudych, długich włosach i zielonych oczach. Wyglądała niezwykle, wyglądała na bardzo zmęczoną. Jej oprawcy wreszcie ją dościgli. Po przeciwnej stronie mostu, po przeciwnej stronie, z której przyszedłeś... Otoczyli ją, chyba chcieli jej zrobić krzywdę... Kobieta upadła na ziemię, podkuliła nogi i zaczęła szlochać. Nikt Cię nie zauważył.

---

Odishu uciek³ na drzewo po czym zrobi³ papierowego klona [Kami Bunshin no Jutsu] Podbieg³ klonem do dziewczyny i zabra³ j¹ od tych z³ych ludzi, zabra³ j¹ na drzewo. Odishu skupi³ sie i zrobi³ Chiyute No Jutsu. Stworzy³ potem 4 papierowe motyle [Kami Chou Sekkou no Jutsu ], zrobi³ to po to ¿eby motyle œledzi³y tych ludzi i ¿eby sie dowiedzieÌ czy ci ludzie odeszli czy mo¿e zmierzaj¹ w stronê Odishu i tej m³odej panny. Zacz¹³ uciekaÌ a zarazem odczytywaÌ relacjie motyli.

//////// 450 - 1510 = 1060 \\\\\\\\\
/ Witam dziaÂłam w zastĂŞpstwie za Tuncie , mam nadziejĂŞ, ze nie masz nic przeciwko w kaÂżdym razie do poniedizaÂłku albo wtorku musisz wytrzymaĂŚ.. /
Teraz kilka spraw organizacyjnych.. Nie pisz, ze coÂś zrobiÂłeÂś bo nie wiesz czy zrobiÂłeÂś.. Postaraj siĂŞ o tresĂŚiwsze odpisy..

StojÂąc na moÂście nie miaÂłeÂś Âżadnych szans dlatego postanowiÂłeÂś cofn¹Ì siĂŞ na brzeg i tam schowaĂŚ w koronie drzew. StworzyÂłeÂś klona, który za zadanie miaÂł uwolniĂŚ dzieczynĂŞ z rÂąk oprawców. Niestety dziaÂłanie to byÂło nieskuteczne.. Ludzi byÂło za duÂżo zobaczyÂłeÂś teÂż, ze majÂą na sobie dÂługie, czarne pÂłaszcze w czerwone chmurki idealnie maskujÂące ciaÂła wojowników. WracajÂąc jednak do klona, gdy pdbiegÂł do kobiety jeden z wojowników, krzykn¹³ -Housenka no Jutsu.. klon jak Âłatwo moÂżna siĂŞ spodziewac spÂłon¹³ po takim ataku..
Ludzie skrĂŞpowali dziewczynĂŞ i zaczĂŞli ja okÂładaĂŚ.. Krzyk roznosiÂł siĂŞ po caÂłej okolicy..
-Pomocy... Ratunku....
Grupka trzech zamaskowanych zbrodniarzy odbiÂła siĂŞ od grupy i ruszyÂła w Twoim kierunku.. jeden z nich zÂłozyÂł rĂŞce do wykonania jakiejÂś techniki, której nie znasz.
-Krzyki kobiety rosÂły w sile..
/ obrona-> atak ( jedno jutsu obronne 2 jutsu ofensywne)

Odishu zacz¹³ robiĂŚ Kami Kawarimi no Jutsu w razie czego zamieni sie w kartki papieru. Potem próbowaÂł dostaĂŚ sie pod most i przy uÂżyciu chakry wisieĂŚ pod nim. Odishu bardzo zdenerwowany myœ³i sobie :
O boÂże to Akatsuki, zacz¹³ sie trz¹œÌ a po chwili wÂło¿³ swój kawaÂłek pÂłaszczu w usta by nie wydawaÂż Âżadnych odgÂłosów. Odishu ma w planach przeczekaĂŚ to zgromadzenie Akatsuki a nastĂŞpnie odbiĂŚ tÂą dziewczynĂŞ choĂŚ sam boji sie o swoje Âżycie wie jak powinien postĂŞpowaĂŚ prawdziwy ninja. ChÂłopak sÂłyszy tylko odgÂłosy butów którĂŞ stÂąpiÂą i stÂąpiÂą z kaÂżdÂą sekundÂą puls podnosi mu siĂŞ o 1000. Nie moÂże sie pogodziĂŚ z tym Âże moÂże umrzeĂŚ z rÂąk Akatsuki. WczeÂśniej Odishu duÂżo sÂłyszaÂł o Akatsuki od rodziców a nawet gdy byÂło póÂżno rodzice woÂłali do niego :
- ChodÂż synku bo Akatsuki ciĂŞ porwie.
Shinobi zdziwili siĂŞ, gdy zamiast Twej sylwetki pojawiÂły sie lecÂące kartki.
-Co to ma znaczyĂŚ? [I see you!], gdzie ten dziecicuh? Bezpiecznie schowaÂłes siĂŞ od mostem [cenzura] tego, co siĂŞ dzieje nad Toba. SÂłyszaÂłes krzyki i wrzaski. Agresorzy najwidoczniej robili cos zÂłego kobiecie bo ta darÂła sie wniebogÂłosy..
-Pomocy, co Wy mi robicie!..
W pewnej chwili kobieta ucichÂła, Ty natomiast usÂłyszaÂłes gÂłuche uderzenie o podtsawĂŞ mostu. Cos jakby upadek.
~Czy to ta kobieta?~ pomyÂślaÂłeÂś. Byc moÂże tak byÂło ale nie odwaÂżyÂłeÂś sie tam spojrzeĂŚ. Zaraz potem usÂłyszaÂłeÂś stÂłumiony meski gÂłos. -WidzĂŞ go jest pod mostem..
~SkÂąd u licha oni wiedza, gdzie siĂŞ ukryÂłem?~ Zdenerwowny zaczaÂłeÂś goraczkowo mysleĂŚ. WiedizaÂłeÂś, Âże napastników jest wiĂŞcej niÂż 5 z czego czwórka z nich to napewno meÂżczyÂźni. Jeden posÂługuje siĂŞ ÂżywioÂłem katon. Drugi ma tajemnicze zdolnoÂści dziĂŞki, którym mógÂł Cie bez problemów znaleœÌ...
-Co z nim robimy? teraz usÂłyszaÂłes kobiecy gÂłos. Ten byÂł sÂłodki i dÂżwiĂŞczny niczym gÂłos mitycznych syren.
-Zostawmy go nie ma czasu na jakiegoÂś bachora- odezwaÂł siĂŞ jeden z mĂŞÂżczyzn. Drugi jednak od razu go skrytykowaÂł.
-Chyba jesteÂś pojeb.... ChcĂŞ siĂŞ zabawiĂŚ.. Nie dam tej maÂłej gnidzie uciec..
Odishu sie przestraszyÂł i zamieniÂł sie w Osobe którÂą widziaÂł przychodzÂąc tutaj [Henge no Jutsu]. Poczym próbowaÂł uciec na drzewo i stworzyÂł 4 motylki zwiadowcze, oczywiÂście one bĂŞdÂą utrzymywaĂŚ jakiÂś tam dystans Âżeby nie naraziÂły sie na likwidacje. Odishu caÂły czas nie myÂślaÂł o niczym tylko o tej dziewczynie, chodÂż jej nie zna to naprawdĂŞ sie o niÂą martwi. Odishu caÂły czas zadawaÂł sobie pytanie :
- Czego oni od niej mogÂą chcieĂŚ ? Czy to jest jakaÂś wyjÂątkowa osoba, czy Akatsuki spadÂło juÂż do takiego poziomu Âże zaczepiajÂą niewinnych i bezbronnych ludzi ? ChÂłopak nie mógÂł uwierzyĂŚ Âże to wszystko przydarza sie wÂłaÂśnie jemu. Te wszystkie zdarzenia które tu zaszÂły przerastajÂą jego wyobraÂżnie. Nie moÂże uwieÂżyĂŚ Âże ma doczynienia z Akatsuki. ChoĂŚ Odishu martwiÂł sie o dziewczyne doskonale zdawaÂł sobie sprawe z tego Âże on moÂże byĂŚ nastĂŞpny.

////////1210 - 200 = 1110\\\\\\\\\
Nie rozumiem, jak chcesz oszukaĂŚ Henge no jutsu skoro osoba, którÂą widziaÂłeÂś jest nad TobÂą? to jak goœÌ widzÂąc przed chwilÂą kompana moÂże go omyliĂŚ z Toba ?
No nic niewaÂżne..

Wykona³eœ Henge no jutsu ale ten goœÌ tylko zaœmia³ siê g³upkowato nad Twoim dziwnym zachowaniem, by potem zaatakowaÌ..
-Mizu no Tatsumaki. Woda zamieniÂła siĂŞ bardzo szybko w tornado, które z wielkÂą si³¹ uderzyÂło w Twoje ciaÂło i zwaliÂło CiĂŞ na brzeg. Pofrun¹³êœ bezwÂładnie jak lalka puszczona z duÂżej wysokoÂści..
NastĂŞpnie uderzyÂłeÂś z wielkÂą si³¹ o ziemiĂŞ obijajÂąc sobie przy upadku plecy. Nie jest to jednak nic powaÂżnego. Zaraz potem postaĂŚ pojawiÂła siĂŞ 4 metry przed TobÂą i zaczĂŞÂła siĂŞ w Ciebie wpatrywaĂŚ wypowiadajÂąc sÂłowa, które nie za bardzo rozumiaÂłeÂś.
-Ha.. Nie wiem, co Cie tu przyniosÂło Gówniarzu ale lepiej by byÂło dla Ciebie jakbyÂś zostaÂł w domu i jadÂł sobie kaszkĂŞ.
Jego oczy byÂły dziwne w zyciu nie widziaÂłeÂś czegoÂś takiego. Nagle staÂły siĂŞ wielkie i przenikliwe. CzuÂłeÂś jak ich moc przenikaÂła przez Ciebie jak woda przesiÂąka przez tkanine.
NastĂŞpnie na chwilĂŞ siĂŞ odwróciÂł i przemnówiÂł do towarzyszy.
- WeÂźcie Jinchuriki do organizacji a ja siĂŞ tu zabawiĂŞ..
~Czy On mówi o tej niewinnej dziewczynie?~
PomyÂślaÂłeÂś próbujÂąc dojrzeĂŚ co siĂŞ z niÂą dziaÂło, przeciwnik Ci jednak na to nie pozwoliÂł.. Szybko odwróciÂł siĂŞ w Twoim kierunku i kopn¹³ CiĂŞ w krocze..
-Szmato zajmij siĂŞ sobÂą.. Pozbieraj cztery litery i walcz jak czÂłowiek.. Bardzo gÂłoÂśny jĂŞk
-AuuuuuuuuuuÂłuuuuuuuuaaaaaaaa

ChĂŞĂŚ mordu rysowaÂła siĂŞ na jego twarzy tak wyraÂźnie.
Tymczasem grupka pastwiÂąca siĂŞ do tej pory nad dziewczyna powoli opuszczaÂła to miejsce..
Odishu sie wkurzyÂł i wyj¹³ kunaia mówiÂąc :
- Jak jesteÂś taki pewny siebie to trzymaj to, nigdy nie chybiam. I rzuciÂł kunaia. Odishu ma nadzieje Âże trafi ale wie dobrze Âże Akatsuki to nie byle kto. PostanowiÂł jeszcze raz zrobiĂŚ Kami Kawarimi no Jutsu by nie dostaĂŚ powaÂżnych obraÂżeĂą. NastĂŞpnie chÂłopak odskoczyÂł na 2 metry i jeszcze raz rzuciÂł ale tym razem dwoma kunaiami. Potem Odishu postanowiÂł Âże poczeka na rezultat kunaii. PoniewaÂż Odishu ma bardzo du¿¹ celnoœÌ to nie powinno byĂŚ kÂłopotów. - CóÂż zabawa sie dopiero zaczyna - rzekÂł Odishu a nastĂŞpnie zrobiÂł papierowego klona [Kami Bunshin no Jutsu]. Papierowym bunshinem chÂłopak zamieniÂł sie w Kunaia [Henge no Jutsu]. Odishu rzuciÂł klonem pod przykrywkÂą kunaia a gdy juÂż byÂł blisko wroga zrobiÂł charakterystyczne Puff..... i wróciÂł do normalnej postaci poczym próbowaÂł uderzyĂŚ go w szyje w okolicy pulsu.

/////// 1110 - 400 = 710 \\\\\\\\
/Nie, nie w okolice pulsu... Ten masz wszĂŞdzie.. ChodziÂło Ci chyba o tĂŞtnicĂŞ szyjnÂą./
W kaÂżdym razie... czÂłonek akatsuki wykonaÂł Kawarimi i ucekÂł przed pierwszym kunai natomiast zaskoczyÂło go to, ze potem poleciaÂły nastĂŞpne.. ChciaÂł zÂłoÂżyĂŚ jakieÂś pieczĂŞci ale nie zd¹¿yÂł, musiaÂł siĂŞ bronic.. ĂŚwiekowanymi rĂŞkawicami wykonaÂł klika bloków. UdaÂło mu siĂŞ wyjœÌ caÂło. Nie miaÂł jednak czasu na wyÂśmiewanie twoich nieforyunnych prób ataku bo zaraz potem tuÂż przed jego twarzÂą pojawiÂł siĂŞ klon, który zaatakowaÂł go.. Atak caÂłkowicie zaskoczyÂł jednego z Aka. ZostaÂł powaÂżnie trafiony. UdaÂło mu siĂŞ osÂłoniĂŚ swojÂą szyjĂŞ ale ios przeci¹³ mu policzek.
-Hahaa widzĂŞ, Âże jednak coÂś tam potrafisz, czasem nawet zaatakujesz.
Niestety na mnie to nie wystarczy.
OblizaÂł lubieÂżnie ranĂŞ z krwi i spojrzaÂł na Ciebie swoim dzikim wzrokiem. JesteÂś mój.. Zginiesz .....
Twój przeciwnik znikn¹³ a potem ni z tego ni z owego pojawiÂł siĂŞ 4 metry za TobÂą i wyrzuciÂł w Twoim kieruku 2 shurikeny..
-Hahahaha ale jesteÂś wolny..
/ obrona-> atak/
Odishu przeraÂżony nie mógÂł zrobiĂŚ nic innego tylko sie broniĂŚ. ChÂłopak próbowaÂł zrobiĂŚ salto i w powietrzu zÂłapaĂŚ shurikeny pomiĂŞdzy palce. Potem Odishu rzuciÂł jednym shurikenem w stronĂŞ wroga lecz w stronĂŞ wroga nie znaczy Âże we wroga. Shuriken poleciaÂł prosto do klona który staÂł za czÂłonkiem Akatsuki. To naprawdĂŞ mogÂło zamotaĂŚ wroga dlatego Âże Odishu na dodatek rzuciÂł shurikenem za plecami wroga a zaraz po nim klon. CzÂłonek Aka wydaje sie teraz w powaÂżnych tarapatach, no ale wróg jak wróg CzÂłonek Akatsuki to w koĂącu czÂłonek Akatsuki po nich nigdy nic nie moÂżna siĂŞ spodziewaĂŚ. Ale Odishu ma za to du¿¹ celnoœÌ.
WykonaÂłeÂś bardzo efektowne salto próbujÂąc w miĂŞdzy czasie zÂłapac shurikeny.. To byÂł powaÂżny b³¹d jakiego siĂŞ dopuÂściÂłeÂś.. WyobraÂżasz sobie ostrze lecace, które Âłapiecz tak po protu w rÂączki? W kaÂżdym razie shurikeny powaÂżnie uszkodziÂły Twoje dÂłonie. Pierwszy przeleciaÂł pomiedzy palcem Âśrodkowym i wskazujacym prawej dÂłoni robiÂąc wielkÂą szarpanÂą ranĂŞ... Z tej powaÂżnie uchodzi jrew. Drugi wbiÂł siĂŞ pomiedzy palec wskazujÂący i serdeczny lewej rĂŞki..
UdaÂło Ci siĂŞ go wyciÂągn¹Ì, by rzuciĂŚ do klona ale byÂło to makabryczne w skutkach dziaÂłaniebo stworzyÂłeÂś wielkÂą i bolesnÂą ranĂŞ.. OdbiÂłlo to sie podczas rzutu. Przez tak nieodpowiedzialne czyny sam zniszczyÂłeÂś sobie klona. Ty natomiast masz powaÂżne problemy z wykonywaniem jakichkolwiek ruchów dÂłoĂąmi.
Ca³¹ akcjê z za¿enowaniem i wielkim œmiechem obserwowa³ cz³onek Akatsuki. Twoje dzia³amnia skomentowa³ nastêpuj¹co.
-Wiesz co mo¿e ja Ci nie bêdê przeszkadza³, bo mnie rozœmieszysz na œmierÌ... Jeszcze nigdy nie widiza³em takiej ofiary.. i rzeczywiœcie goœÌ mia³ powody do takiego komentarza...
Tymczasem w pobliÂżu wyczuÂłeÂś jakieÂś 2 ÂźródÂła chakry, byÂły to dosyĂŚ spore zbiorniki energii. ByÂłeÂś pewny, to musieli byĂŚ shinobi. Tylko, czy stojÂą po dobrej stronie? Przyszli Ci pomóc, czy zabic..
W pewnej chwili zza krzaków wyskoczyÂł jeden z goÂści i zaczaÂł biec w waszym kierunku. ZdazyÂłeÂś tylko zauwaÂżyĂŚ ochraniacz na jego czole.
Zajety myÂśleniem nad tym co siĂŞ zaraz stanie ledwo co zauwaÂżyÂłeÂś atak, który wÂłaÂśnie szedÂł w Twoja stronĂŞ..
-Suishouha
/obrona-> atak/
Odishu musiaÂł sie broniĂŚ wiec zastosowaÂł kami kawarimi no jutsu. PojawiÂł sie na drzewie i zacz¹³ leczyĂŚ swoje rĂŞce za pomocÂą Chiyute No Jutsu. ChÂłopak postawiÂł wszystko na jednÂą kartĂŞ. PostanowiÂł zrobiĂŚ 2 klony [Kami Bunshin no Jutsu] i zaatakowaÂł przeciwnika, postanowiÂł klonami i sobÂą ruszyĂŚ na wroga, 3 piĂŞty poleciaÂły na czubek jego gÂłowy z próbÂą wbicia go w ziemie.
Odishu byÂł juÂż bardzo zmĂŞczony po tym ataku.

/////// 710 - 700 = 10 \\\\\\\
Eh.......
UdaÂło Ci sie trafiĂŚ czÂłonka Akatsuki, który smiaÂł siĂŞ jawnie z Twoich poczynaĂą ale wykorzystaÂłes prawie ca³¹ chakrĂŞ i padÂłeÂś nieprzytomny...

/Wykorzystanie prawie caÂłej chakry równa sie niebytowi. Ja dam Ci 2 dni z tym, Âże bĂŞdziesz przez ten czas dalej prowadziÂł misjĂŞ... jako duszyczka.. /
PowinieneÂś umrzeĂŚ po ataku -Suishouha, który miaÂł byĂŚ wyprowadzony ale dwójka shinobi, która siĂŞ tu pojawiÂła okazaÂła siĂŞ oddziaÂłem z konohy.
Sepcjalnie powoÂłana jednostka do walki z Akatsuki.

CzÂłowiek, którego zauwaÂżyÂłeÂś wczeÂśniej z opaska na czole, stworzyÂł przed Toba wielki waÂł, który pokierowaÂł fale w ten sposób aby nie zrobiÂła Ci krzywdy.

Kiedy zakoĂączyÂłeÂś swój atak i padÂłes jak kÂłoda a klony siĂŞ rozprysÂły. Pomocnicy z konohy zajĂŞli siĂŞ czÂłonkiem Akatsuki i zabili go.. Ty patrzyÂłeÂś z góry na caÂłe to zdarzenie. LewitowaÂłeÂś wysoko w powietrzu. CzuÂłeÂś siĂŞ jakbyÂś byÂł w tym miejscu a jednoczeÂśnie mógÂł byĂŚ gdzieÂś indziej.. Dziwna moc, która CiĂŞ przepeÂłniaÂła. ZauwaÂżyÂłeÂś kilkadziesiÂąt metrów pod "sobÂą" bezwÂładnie le¿¹ce ciaÂło.. To byÂłeÂś Ty...
WidziaÂłeÂś nad sobÂą dwóch wojowników, którzy zajĂŞli siĂŞ pierwsza pomoca i próbÂą przywrócenia Ci funkcji zyciowych..
Jeden nagle gdzieÂś zniknaÂł natomiast drugi staÂł nad Toba..
Po chwili shunobi, któy opuÂściÂł to miejsce powróciÂł ze stworzonymi prowizorycznie noszami.. Oboje wÂłoÂżyli CiĂŞ na leÂżak i przetransportowali do chatki, kilka kilometrów dalej..
CaÂły czas podróÂżowaÂłeÂś za tymi ludÂźmi..
WszedÂłeÂś za nimi (istota, która teraz byÂłeÂś) do srodka..
Dwójka zaczĂŞÂła mówiĂŚ.. -Jest bardzo wyczerpany ale przeÂżyje.. Eh gdybyÂśmy przybyli tam kilka minut póÂźniej...
Dusza Odishu wziê³a kunai od jednego z shinobi. Owi shinobi byli bardzo zdziwieni co to mo¿e byÌ. Dusza zaczê³a ryÌ coœ na segmêcie w tej chatce. Shinobi zaczêli sie wpatrywaÌ w ten segmêt jak niemowlêcia w jak¹œ zabawkê. Po chwili dusza skoùczy³a ryÌna segmêcie i wysz³o coœ takiego :
- Zabrali jÂą, uratujcie jÂą.
Shinobi jednak nie mogli sie domyÂśleĂŚ o co chodzi temu czemuÂś wiĂŞc dusza dopisaÂła jeszcze :
- Akatsuki, zabraÂło jÂą.
/O teraz zaczynasz mi siĂŞ podobaĂŚ.. ZAczynasz mysleĂŚ /
ZabraÂłes jednym, szybkim, sprawnym ruchem kunai Shinobi, który bardzo sie tym zdziwiÂł. Po chwli na Âścianie powstaÂł napis.
Cytat: Zabrali jÂą, uratujcie jÂą.

/Napisy, wiadomoÂści itd.. tworzysz uÂżywajÂąc opcji ->Quote/
zaraz potem kunai wypadÂł Ci z reki. jako, ze nie kontrolowaÂłeÂś dobrze ruchów swojej niematerialnej postaci..
Zdanie, które wyryÂło siĂŞ na Âścianie bardzo zatrwoÂżyÂło Shinobi.. zaczĂŞli gÂłoÂśno i naprzemiennie wymieniaĂŚ swe myÂśli..
-Co to?
-Duchy?
-Kim, czym jesteÂś?
-Gdzie siĂŞ skrywasz?
-Czego chcesz?
-Co chcesz nam przekazaĂŚ?
Duch Odishu miaÂł tyle siÂły Âżeby wyryĂŚ na segmĂŞcie :
- Pod¹¿ajcie za Akatsuki.
Po czym duch rzuciÂł leciutko kunai w kierunku jednego z shinobi Konohy w celu podania mu kunaia.
Duch Odishu myÂśli Âże to wystarczy Âżeby Shinobi Konohy zaczĂŞli coÂś dziaÂłaĂŚ w celu uratowania dziewczyny.
- Co to za jakieÂś... tajemnicze zajwiska nam siĂŞ tu przytrafiajÂą..
Powiedizeli oboje jakby jednoczesnie, niczym bracia syjamscy wyjĂŞci dopiero z Âłona matki.. Niewiarygodne rzeczy, których doÂświadczyli spowodowaÂły pewne obawy ...
-Moze to jakieÂś genjutsu?
- Eh nie moÂżemy tracic gÂłowy.. Napisy nie pojawiajÂą siĂŞ od tak na Âścianie..
-Pod¹¿ajcie za Akatsuki- przeczytaÂł wyzszy z dwójki shinobi..
- Czyli byÂło ich wiecej? a moÂże to jakaÂś puÂłapka..
-Nic trezba tu zrobiĂŚ jakis obóz, rozpaliĂŚ ognisko..
Tymczasem ty staÂłeÂś obserwowaÂłeÂś jak dwójka shinobi najpierw martwi siĂŞ tym co zobaczyÂła a potem zajmuje siĂŞ zbieraniem patyków pod ognisko..
~Co by tu jeszcze zrobiĂŚ? jak ich powiadomiĂŚ... Jak przekazaĂŚ informacjĂŞ..~ ZastanawiaÂłeÂś siĂŞ próbujÂąc ponownie podnieœÌ kunai, tym razem jednak siĂŞ to nie udaÂło.. WidaĂŚ Twoja kontrola ciaÂła duszy byÂła bardzo sÂłaba.
Gdy shinobi rozpalili ognisko dusza Odishu zgasiÂła pÂłomieĂą i powiedziaÂła bardzo cicho :
- JeÂżeli zaleÂży wam na wykonaniu misji ruszcie sie i uratujcie Jinchuuriki która zostaÂła porwana przez Akatsuki. Po czym dusza odishu wziĂŞÂła lekki maÂły patyczek i wyrysowaÂła strzaÂłkĂŞ prawdopodobnie wskazujÂącÂą w którym kierunku pod¹¿a Akatsuki.
PoczuÂłeÂś coÂś... Chyba wÂłaÂśnie... Tak, wÂłaÂśnie tak... BudziÂłeÂś siĂŞ ! Twoja percepcja gwaÂłtownie wzrosÂła. CzuÂłeÂś, myÂślaÂłeÂś, widziaÂłeÂś jak czÂłowiek... Natomiast ludzie zebrali siĂŞ w grupce tuÂż przy twojej strzaÂłce. Ich miny wyraÂżaÂły co najmniej zdziwienie.
-Duchy ! - krzykn¹³ jeden, a reszta podnios³a identyczne larum, alarm bojowy.
Odishu podbiegÂł do oddziaÂłu konohy i powiedziaÂł :
- Musimy pod¹¿aÌ za Akatsuki, porwali rudow³os¹ dziewczynê o zielonych oczach. Prawdopodobnie ta dziewczyna jest Jinchuuriki.
Odishu naszykowaÂł wszystkie niezbĂŞdne rzeczy do walki i powiedziaÂł :
- Ruszajmy, Akatsuki ma wiele kryjówek w róÂżnych wioskach, musimy za nimi pod¹¿¹Ì dopuki nie doszli do jednej z ich kryjówek.
Odishu próbowaÂł przekonywaĂŚ oddziaÂł konohy nastĂŞpujÂącymi sÂłowami :
- Jeœli ogoniasty demon dostanie siê w niepowo³ane rêce np. Akatsuki oni mog¹ zaw³adn¹Ì nied³ugo ca³ym œwiatem. Przecie¿ poczêœci to cel Akatsuki - przyw³aszczyÌ sobie wszystki ogoniaste demony. Musimy im w tym przeszkodziÌ.
Odishu pomyœla³ ¿e chyba ich przekona³. Zacz¹³ biec w stronê Akatsuki.
OddziaÂł Konohy pod¹¿yÂł za TobÂą. PrzemierzajÂąc okolice mostu Tenchi spotkaliÂście siĂŞ z dziwnÂą, nienaturalnÂą ciszÂą... Ptaki umilkÂły, wiatr przestaÂł wiaĂŚ... CoÂś tu wyraÂźnie byÂło nie tak. NiezmÂąconÂą ciszĂŞ przerwaÂł jakiÂś szelest, jakiÂś szept, coÂś, co na pewno nie pasowaÂło do tutejszej przyrody... CzyÂżby szelest pÂłaszczy Akatsuki ? ZapadÂł zmrok. Æmy uwijaÂły siĂŞ przy kwieciu, choĂŚ z kaÂżdÂą chwilÂą robiÂło siĂŞ coraz zimniej i zimniej... KsiĂŞÂżyc wszedÂł w peÂłnie. Przed sobÂą widziaÂłeÂś ÂścieÂżkĂŞ prowadzÂącÂą w g³¹b lasu, rozstaje ÂścieÂżek, dzielÂące siĂŞ na dwoje... KtórĂŞdy pójdziecie ? Na lewo, czy na prawo... ? KaÂżda droga niesie tyle samo niespodzianek, choĂŚ jedna wiĂŞcej niebezpieczeĂąstw...
Odishu miaÂł dylemat którÂą ÂścieÂżkĂŞ wybraĂŚ. Lecz wpadÂł na bardzo dobry pomysÂł. PodzieliÂł 2 oddziaÂły Konohy na 2 grupy, jedna grupa poszÂła lewÂą ÂścieÂżkÂą a sam Odishu pod¹¿yÂł prawÂą ÂścieÂżkÂą z drugim oddziaÂłem konohy. MiĂŞdzy innymi chÂłopak stworzyÂł 10 papierowych motylków [Kami Chou Sekkou no Jutsu] motylki równieÂż zostaÂły podzielone na 2 grupy. 5 motylków poszÂło lewÂą ÂścieÂżkÂą, 5 motylków prawÂą. Motylki majÂą sÂłuÂżyĂŚ do tego gdyby z prawej lub lewej strony jakaÂś grupa miaÂłaby przekazaĂŚ jak¹œ informacjie to wyÂślÂą motylki do przekazania jakiegoÂś waÂżnego zdarzenia.
- Odishu zacz¹³ biec bo wiedzia³ ¿e czas dzia³a na jego nieko¿yœÌ, oddzia³ konohy zacz¹³ biec za ch³opakiem.

////// 1520 - 250 = 1270 \\\\\\
BiegÂłeÂś prawÂą ÂścieÂżkÂą. Nagle, przed tobÂą, zupeÂłnie niespodziewanie, wyrósÂł mĂŞÂżczyzna odziany w pÂłaszcz w chmury. WykonaÂł ruchy do Rasengana i ruszyÂł wprost na Ciebie. WidaĂŚ, Âże uderzaÂł, by zabiĂŚ. Nie byÂł przygotowany na uniki. Grupa Konoszaninów rozpierzchÂła siĂŞ.
To byÂła Âświetna pora by Odishu wyprubowaÂł swojÂą nowÂą technike. Bardzo szybko przyj¹³ odpowiedniÂą postawe i zastosowaÂł Kami Oroshi. Tromba powietrzna poleciaÂła w stronĂŞ wroga, jeÂżeli wróg nie zrobi uniku to dla rywala moÂże skoĂączyĂŚ sie to naprawde Âźle miĂŞdzy innymi trÂąba moÂże rozszarpaĂŚ go na kawaÂłki.

/////// 1270 - 250 = 1020 \\\\\\\
MĂŞÂżczyzna straciÂł swego Rasengana, postanowiÂł zrobiĂŚ odwrót. Bieg sprintem, podszyt, wszelkie zielsko, szeleÂściÂło pod jego nogami, dajÂąc wam Âświetne pole do popisu. Twoje tornado zaczĂŞÂło go goniĂŚ... A ty sam ? Czy bĂŞdziesz go goniĂŚ, czy pójdziesz dalej, prosto, ÂścieÂżkÂą ? Tylko twój wybór.
Odishu nie miaÂł czasu na walkĂŞ wiĂŞc od serca doÂłoÂżyÂł jeszcze wiĂŞcej chakry do swojego tornada co powodowaÂło Âże jest szybsze i prowdopodobnie bardziej go moÂże porozrywaĂŚ ( Powiedzmy Âże to zabraÂło mi 100 chakry ).
Odishu wzi¹³ oddzia³ Konohy i zacz¹³ biec dalej praw¹ œcie¿k¹. M³odzieniec mia³ nadzieje ¿e te tornado wystarczy by cz³onek Akatsuki zosta³ zabity lub zraniony.

/////// 1020 - 100 = 920 \\\\\\\
Twoje tornado rzeczywiœcie rozszarpa³o Akowca... Zosta³y po nim tylko krwio¿ercze, rozrzucone cz³onki cia³a... Otacza³a was krew. Bieg³eœ dalej... Bieg³eœ do momentu, gdy ponownie nie stan¹³eœ na rozstajach œcie¿ek. Las w tym miejscu by³ gêœciejszy, ni¿ w innych miejscach... Wygl¹da³ prawie jak labirynt. Œcie¿ki prowadzi³y w g¹szcz... Ludzie (a by³o ich czworo) zaczêli mruczeÌ coœ o genjutsu...
Odishu najpierw byÂł zawiedziony Âże znów sÂą jakieÂś rozga³ê¿enia ale gdy usÂłyszaÂł sÂłowo "genjutsu" nagle siĂŞ uÂśmiechn¹³. Pewny siebie chÂłopak zÂłoÂżyÂł rĂŞce na jednÂą pieczĂŞĂŚ i poprostu powiedziaÂł 3 literowe sÂłowo a bÂżmiaÂło ono "Kai".

/////// 920 - 100 = 820 \\\\\\\
Ale twoje 'Kai' nie podziaÂłaÂło. CóÂż, mogÂłeÂś nie wiedzieĂŚ, Âże istniejÂą klany posÂługujÂące siĂŞ duÂżo bardziej zaawansowanymi genjutsu niÂż tymi, które daÂłoby siĂŞ rozproszyĂŚ Kai. ZaczĂŞÂło siĂŞ ÂściemniaĂŚ. Las wyglÂądaÂł jeszcze bardziej tajemniczo niÂż wczeÂśniej... WydawaÂło siĂŞ nawet, Âże moÂże w nim straszyĂŚ ! ÂŚcieÂżki jakoÂś dziwnie zakrzywiÂły siĂŞ... Iluzja czy zmora rzeczywistoÂści ?
Odishu pomyÂślaÂł Âże czy to genjutsu czy nie wyÂśle poÂłowe poÂłowy oddziaÂłu konohy w lewÂą stronĂŞ a sam pójdzie prawÂą, teraz oddziaÂł konohy który idzie z odishu staÂł siĂŞ znów uboÂższy o poÂłowe druÂżyny. Odishu zacz¹³ znów biec nie dajÂąc sobie chwili odpoczynku.
Z TobÂą biegÂła juÂż tylko dwójka ludzi... Kobieta i mĂŞÂżczyzna. Nagle kobieta upadÂła na ziemiĂŞ. MĂŞÂżczyzna zatrzymaÂł siĂŞ, by jÂą podnieœÌ... Nie zauwaÂżyÂłeÂś tego... BiegÂłeÂś przez las, nie zwracajÂąc uwagi na oddziaÂł Konoszaninów. W koĂącu i ÂścieÂżka siĂŞ skoĂączyÂła... Natomiast drogi powrotnej juÂż nie byÂło. WydawaÂło siĂŞ, Âże zgubiÂłeÂś siĂŞ w lesie...
Odishu obejrzaÂł sie dookoÂła lecz nie mógÂł znaleœÌ drogi. ChÂłopak wszedÂł na czubek drzewa przy uÂżyciu chakry i rozglÂądaÂł siĂŞ w celu szukania drogi. WidziaÂł Âże mĂŞÂżczyzna wzi¹³ kobiete pod ramiĂŞ i idzie dalej. Odishu wyryÂł strzaÂłkĂŞ na drzewie co miaÂło oznaczaĂŚ Âże ci ludzie mieli pod¹¿aĂŚ tÂą stronÂą a sam przeszedÂł przez las gdzie znów byÂła ÂścieÂżka.
Las wydawa³ siê byÌ mroczny... Mroczniejszy ni¿ zwykle... Nigdzie nie mog³eœ odnaleŸÌ œcie¿ki... Czy¿by las chcia³ Ciê tu uwiêziÌ ? UwiêziÌ we w³asnym œwiecie ? Coœ siê tu nie zgadza³o... Co - musia³eœ odkryÌ sam.
Mroczny las przeraÂżaÂł chÂłopaka, Odishu nie wiedziaÂł co ma robiĂŚ, pomyÂślaÂł sobie Âże to moÂże byĂŚ genjutsu wiĂŞc chcÂąc je rozproszyĂŚ wypowiedziaÂł "Kai", mÂłodzieniec prosiÂł boga by to byÂło genjutsu bardzo niskiej klasy. Wrazie gdyby to nie byÂło genjutsu, Odishu idzie przed siebie nie zatrzymujÂąc siĂŞ.

////820 - 100 = 720 \\\\
SzedÂłeÂś i szedÂłeÂś i szedÂłeÂś leÂśnÂą ÂścieÂżkÂą... Las, jak dÂżungla, wyglÂądaÂł bardzo podobnie do lasu z opowieÂści o Czerwonym Kapturku. Ty - Kapturkiem, Akowcy - ZÂłym wilkiem. W oddali zobaczyÂłeÂś pÂłomieĂą ogniska...
Odishu byÂł przeraÂżony i zniecierpliwiony kiedy skoĂączy siĂŞ ten las. Gdy chÂłopak zobaczyÂł pÂłomieĂą ogniska z oddali, postanowiÂł pobiec jak najszybciej w czasie biegu mÂłodzieniec myÂślaÂł Âże to moÂże byĂŚ Akatsuki albo ludzie, którzy widzieli owych zbirów. Odishu byÂł juÂż blisko ogniska ale by zachowaĂŚ ostroÂżnoœÌ chÂłopak wspi¹³ siĂŞ na drzewo by stamtÂąd obserwowaĂŚ co za ludzie siedzÂą przy tym ognisku jeÂśli ktoÂś w ogóle tam jest.
Przy ognisku w krĂŞgu siedziaÂło piĂŞciu Akowców. Do drzewa niedaleko nich zostaÂła przywiÂązana dziewczyna, którÂą spotkaÂłeÂś na moÂście... Zakneblowana i zwiÂązana. CzÂłonkowie Brzasku rozmawiali o czymÂś, ale nie sÂłyszaÂłeÂś, o czym. PodejdÂź bliÂżej, moÂże uda Ci siĂŞ coÂś usÂłyszeĂŚ...
Odishu widziaÂł 5 Akowców, chÂłopak siĂŞ przeraziÂł ale potem pomyÂślaÂł Âże trzeba dziaÂłaĂŚ. Odishu stworzyÂł papierowego klona [Kami Bunshin no Jutsu] i postanowiÂł Âże podejdzie bliÂżej klonem. Potem chÂłopak pomyÂślaÂł Âże to tylko klon i niczym nie ryzykuje. MÂłodzieniec postanowiÂł Âże uwolni dziewczynĂŞ klonem. Kunaiem klon przeci¹³ linĂŞ i postanowiÂł jÂą zabraĂŚ do prawdziwego Odishu. Klon wróciÂł potem do Akowców by siĂŞ ujawniĂŚ jeÂżeli bĂŞdzie trzeba to bĂŞdzie walczyÂł.

////// 720 - 200 = 520 \\\\\\
Akowcy nie zauwaÂżyli klona aÂż tak byli zaaferowani rozmowÂą. UsÂłyszaÂłeÂś jej strzĂŞpki, klon jednak chyba byÂł zbyt daleko...
-...wyci¹gn¹Ì demona... - zabrzmia³o Ci w uszach...
Odishu siĂŞ przej¹³ gdy usÂłyszaÂł "WyciÂągn¹Ì demona" chÂłopak coÂś o tym sÂłyszaÂł. MÂłodzieniec wiedziaÂł Âże gdy wyciÂągnÂą demona z tej dziewczyny t o ona umrze. Odishu sam jednak nie byÂł taki gÂłupi by walczyĂŚ przeciwko 5 potĂŞÂżnym shinobi. ChÂłopak jednak musiaÂł coÂś zrobiĂŚ, wysÂłaÂł klona by on spróbowaÂł coÂś zrobiĂŚ, klon chciaÂł poejœÌ do dziewczyny od tyÂłu po drzewach a Âże klon chodziÂł przy uÂżyciu chakry to Akowacy nic nie sÂłyszeli, klon byÂł juÂż za dziewczynÂą prawie do niej doszedÂł ale nagle stan¹³ by zobaczyĂŚ co robiÂą Akowcy. Sam Odishu rozglÂądaÂł siĂŞ czy gdzieÂś nie ma tej dziwnej skaÂły z oczyma, która sÂłuÂży do wyciÂągania demona.
SkaÂły o ów dziwnych oczach nie widziaÂłeÂś. ÂŚwiadczyÂło to o tym, Âże Aka najprawdopodobniej zamierza zabraĂŚ dziewczynĂŞ do swej kryjówki... Klon podszedÂł do dziewczyny niezauwaÂżony, próbowaÂł jÂą uwolniĂŚ z sideÂł. UdaÂło mu siĂŞ usÂłyszeĂŚ rozmowĂŞ Akowców...

-Yamamoto, bierzemy tĂŞ dziewczynĂŞ do siedziby ?
-Ma demona. Nie wiem, czy to bezpieczne. Co o tym sÂądzisz, Raito ?
-Jej ojciec sÂłono nam za jej uwolnienie zapÂłaci...
-W szczerym zÂłocie ?
-Tak myÂślĂŞ.
-GÂłosujmy. Ci, którzy chcÂą zawlec jÂą do siedziby, niech podniosÂą rĂŞkĂŞ.

Wszystkie dÂłonie byÂły opuszczone.

-Niech podniosÂą rĂŞkĂŞ Ci, którzy chcÂą jÂą zwróciĂŚ za okup.

PiĂŞĂŚ dÂłoni uniosÂło siĂŞ powoli w górĂŞ. MĂŞÂżczyzna, zdaje siĂŞ, z imienia Yamamoto, odwróciÂł siĂŞ w stronĂŞ dziewczyny... UjrzaÂł twego klona.
-Hej, ty ! Co ty robisz ?! Chcesz walki ze mn¹ ?! - krzykn¹³, gro¿¹c piêœci¹, wyjmuj¹c katanê...
Klon podrapaÂł siĂŞ po gÂłowie i rzuciÂł 2 shurikeny w stronĂŞ akowca i próbowaÂł szybko zanieœÌ dziewczynĂŞ z demonem do prawdziwego Odishu. W tym czasie chÂłopak zrobiÂł jeszcze jednego papierowego klona [ Kami Bunshin no Jutsu], który z drzewa rzuciÂł teÂż 2 shurikeny w tego Yamamoto.

////// 520 - 200 = 320 \\\\\\
Yamamoto sprawnie omin¹³ twe shurikeny. Katana bÂłysnĂŞÂła dziko w Âświetle zachodzÂącego sÂłoĂąca. DoskoczyÂł do twego klona, który próbowaÂł rozplÂątaĂŚ supÂły na rĂŞkach dziewczyny, i pchn¹³ go ostrzem prosto w plecy. Zakrwawiony klon znikn¹³, mimo tego, Âże byÂł doœÌ wytrzymaÂły. MĂŞÂżczyzna omiótÂł wzrokiem polanĂŞ. SzukaÂł pana klona.
-WyÂłaÂź, wyÂłaÂź, tchórzu, bo inaczej jÂą zabijemy ! - przystawiÂł ostrze katany do gardÂła dziewczyny, ÂśmiejÂąc siĂŞ przeraÂźliwie...
Odishu drugim klonem podszedÂł do Akowca i powiedziaÂł :
- PuœÌ t¹ dziewczynê.
Po czym klon zÂłapaÂł w prawÂą dÂłoĂą 3 kunaie a w drugÂą 2 shurikeny, gotów byÂł rzuciĂŚ w kaÂżdym momencie.
Yamamoto rozeÂśmiaÂł siĂŞ przeraÂźliwie.
-MyÂślisz, Âże tymi ZABAWECZKAMI coÂś mi zrobiĂŚ ? Mylisz siĂŞ, oj, jak bardzo siĂŞ mylisz ! - krzykn¹³, po czym wÂściekle zaszarÂżowaÂł na twego klona, próbujÂąc pchn¹Ì go katanÂą prosto w serce...

Obrona > atak.
Klon Odishu próbowaÂł jak najszybciej poÂłoÂżyĂŚ siĂŞ na ziemie by z ziemi wyrzuciĂŚ mu 3 kunaie i 2 shurkieny prosto w stronĂŞ szyji i klatki piersiowej. W tym czasie prawdziwy Odishu stworzyÂł 4 papierowe motylki [Kami Chou Sekkou no Jutsu] Âżeby poleciaÂły do wszystkich oddziaÂłów konohy by wskazaĂŚ im drogĂŞ gdzie jest Akatsuki.

/////// 320 - 100 = 220 \\\\\\\
Klon zostaÂł zaÂłatwiony przez Yamamoto katanÂą. Jego nĂŞdzne ataki kunani'ami i shuriken'ami nie podziaÂłaÂły na silnego i uzbrojonego mĂŞÂżczyznĂŞ. ÂŚciÂślej mówiÂąc - nawet go nie drasnĂŞÂły. WydawaÂł siĂŞ byĂŚ na nie odporny, ale to byÂło tylko zÂłudzenie - mĂŞÂżczyzna miaÂł na sobie zbrojĂŞ. Klon, le¿¹c na ziemi, szans na przetrwanie wÂłaÂściwie nie miaÂł. JuÂż po chwili znikÂł, tak jak jego poprzednik. Motylki, wysÂłane przez Ciebie zag³êbiÂły siĂŞ w las...
-WyÂłaÂź, wyÂłaÂź tchórzu ! - krzyczaÂł mĂŞÂżczyzna. Zdaje siĂŞ, Âże chciaÂł walczyĂŚ wÂłaÂśnie z TobÂą, a nie z kimÂś innym...
Odishu pomyÂślaÂł Âże motylki mogÂą byĂŚ za wolne, wiĂŞc uÂżyÂł [ Kami Tsubasa no Jutsu] papierowe skrzydÂła chÂłopaka uniosÂły go w góre, mÂłodzieniec zacz¹³ szukaĂŚ swojich towarzyszy z konohy.

////// 220 - 75 = 145 \\\\\\\
MĂŞÂżczyzna z katanÂą zauwaÂżyÂł CiĂŞ, unoszÂącego siĂŞ w górĂŞ. Niewiele myÂślÂąc, zamachn¹³ siĂŞ, rzucajÂąc swojÂą katanĂŞ w TwÂą stronĂŞ. PrzebiÂła ona Twe prawe skrzydÂło. Zacz¹³eÂś opadaĂŚ na ziemiĂŞ, wprost pod nogi Yamamoto.
-Tchórz... - wysyczaÂł mĂŞÂżczyzna, zbliÂżajÂąc siĂŞ nieubÂłaganie... CzyÂżby Twój czas juÂż dobiegaÂł koĂąca ? Musisz coÂś zrobiĂŚ, inaczej zginiesz !
Gdy Yamamoto chciaÂł podejœÌ do Odishu on wykonaÂł [Henge no Jutsu] zamieniÂł siĂŞ w muchĂŞ. W taki sposób Yamamoto moÂże nie zauwaÂżyĂŚ mÂłodzieĂąca. Odishu pod przykrywkÂą muchy poleciaÂł na drzewo i siĂŞ nie odmieniÂł jak narazie.

///////145 - 100 = 45\\\\\\\
ZamieniajÂąc siĂŞ w muchĂŞ, przeleciaÂłeÂś w okolice drzewa. Jednak spostrzegawczy mĂŞÂżczyzna zauwaÂżyÂł twoje ruchy i w porĂŞ wydaÂł komendĂŞ do swoich podwÂładnych:
-Ognia ! Ogniem go !
Czterech pozostaÂłych Akowców zaczĂŞÂło wykonywaĂŚ pieczĂŞcie do najróÂżniejszych technik Katonu, jednak dopiero sama Housenka Yamamoto pomknĂŞÂła w TwÂą stronĂŞ, w stronĂŞ drzewa, którego uczepiÂłeÂś siĂŞ pod postaciÂą muchy.
Twoje motylki doœÌ d³ugo nie wraca³y... Czy¿by trafi³y na jakieœ przeszkody ? A mo¿e Konoszanie nie mogli siê do Ciebie dostaÌ... ? Chyba tylko licho wie, co mog³o siê staÌ. [Licho oraz ja, jako MG. ]
Odishu pod postaciÂą muchy (znamy ruchy muchy, jest szybka i ma oczy na okoÂło gÂłowy), postanowiÂł szybciutko uciec na prawÂą stronĂŞ. Dalej chÂłopak schowaÂł siĂŞ na liÂściu i zacz¹³ obserwowaĂŚ co mówiÂą i co robiÂą. MÂłodzieniec zniecierpliwiony czekaÂł na motylki i miaÂł nadzieje Âże motylki przyjdÂą z oddziaÂłami konohy.
Ale ludzie Yamamoto nie dali za wygranÂą... CaÂły czas uÂżywali technik Katonu, by spaliĂŚ CiĂŞ pod postaciÂą muchy...
-Chyba nie myœlisz, ¿e jestem g³upi, co ? - spyta³ drwi¹cym g³osem dumny w³aœciciel katany. Prawda - g³upi nie by³... Kolejny p³omieù pomkn¹³ w tw¹ stronê... A motylki dalej nie wraca³y... Co mog³eœ zrobiÌ, bêd¹c much¹ ? Pozostawa³y Ci trzy wyjœcia - ujawniÌ siê, daÌ siê spaliÌ albo szybko obmyœliÌ jakiœ konkretny i sensowny plan.
Gdy kolejna technika katonu leciaÂła w stronĂŞ Odishu pod przykrywkÂą muchy ten zacz¹³ kierowaĂŚ siĂŞ w góre a nastĂŞpnie usiadÂł na czubku drzewa. ChÂłopak gdy siedziaÂł na drzewie pomyÂślaÂł :
- Gdy bĂŞde na czubku drzewa bĂŞde widziaÂł czy nadchodzi oddziaÂł shinobi z konohy.
OgieĂą zacz¹³ trawiĂŚ caÂły las wokóÂł Ciebie... Wszystko pÂłonĂŞÂło, caÂły las zanosiÂł siĂŞ pÂłomieniami od technik Katonu... DosiĂŞgÂły one nawet Ciebie, na samym czubku drzewa... Niestety, pÂłomienie i dym utrudniaÂły Ci widocznoœÌ, a pod postaciÂą muchy wrĂŞcz umieraÂłeÂś od stĂŞÂżenia dwutlenku wĂŞgla i innych trujÂących gazów, uwalnianych podczas palenia siĂŞ drzew... Co teraz zrobisz, doprowadzony prawie do Âśmierci, gdy nie wiesz, gdzie znajdujÂą siĂŞ twe motyle, gdy nie wiesz, dlaczego oddziaÂły Konohy nie przybywajÂą... ?
Odishu nie mógÂł dÂłuÂżej wytrzymaĂŚ tego dymu pod postaciÂą muchy wiĂŞc przywróciÂł siĂŞ do normalnej postaci, podszedÂł do Yamamoto i z uÂśmiechem na twarzy powiedziaÂł :
- Masz mnie.
Potem ch³opak trochê przyklêkn¹³ ze zmêczenia.
Akowiec uÂśmiechn¹³ siĂŞ szyderczo. WyciÂągn¹³ dÂłoĂą. Katana, le¿¹ca dwa metry za TobÂą, podleciaÂła do rĂŞki mĂŞÂżczyzny. Ten, majÂąc juÂż w dÂłoni swÂą broĂą, zamachn¹³ siĂŞ, chcÂąc wydaĂŚ Ci ostateczny cios... Jednak coÂś go powstrzymaÂło. Te 'coÂś' okazaÂło siĂŞ byĂŚ podwójnym kunai'em jednego z czÂłonków oddziaÂłów Konohy. Ostrze katany zmieniÂło nieco swÂą trajektoriĂŞ lotu, nie trafiajÂąc w twÂą gÂłowĂŞ i roztrzaskujÂąc Ci czaszkĂŞ, a 'tylko' g³êboko rozcinajÂąc Ci prawe ramiĂŞ. Na polanĂŞ wkroczyÂło szeÂściu uzbrojonych ANBU'sów, uzbrojonych po zĂŞby. ZaczĂŞÂła siĂŞ krwawa bitwa, w której poczuÂłeÂś nagÂły przypÂływ siÂł, które siĂŞ zregenerowaÂły... CzuÂłeÂś, jak twa chakra, bliska skoĂączeniu siĂŞ, wzrosÂła o jednÂą trzeciÂą twej dziennej porcji energii... [Masz teraz nie 45PCh, a 545PCh]

Atak > obrona.
Odishu uÂśmiechn¹³ siĂŞ i poczuÂł siĂŞ bardziej odwaÂżny wyciÂągn¹³ drut i oplÂątaÂł drutem katanĂŞ Yamamoto (Przypominam Âże w sklepie pisze Âże drutu nie moÂżna rozci¹Ì. ChÂłopak nastĂŞpnie wyrwaÂł katanĂŞ drutem a nastĂŞpnie seria ciosów z piĂŞÂści poleciaÂła na twarz Akowca. Odishu nastĂŞpnie odskoczyÂł i waln¹³ 5 kunai w stronĂŞ Yamamoto :
Pierwszy : PoleciaÂł w szyjiĂŞ wroga
Drugi : PoleciaÂł w prawĂŞ ramie
Trzeci : PoleciaÂł w lewe ramiĂŞ
Czwarty : PoleciaÂł w prawÂą piszczel
PiÂąty : PoleciaÂł w lewÂą piszczel
ChÂłopak nastĂŞpnie rzuciÂł shurikena 10 m za siebie i podmieniÂł siĂŞ z nim [Kami Kawarimi no Jutsu].
Adrenalina, wÂładajÂąc Twoim ciaÂłem ukoiÂła Twój ból, jednakÂże kaÂżdy ruch mógÂł spowodowaĂŚ w przyszÂłoÂści jeszcze wiĂŞksze obraÂżenia. Yamamoto, zdziwiony sytuacjÂą, ulegÂł Twym ciosom. ByÂł pewny, Âże uda mu siĂŞ CiĂŞ zabiĂŚ. Jeden czÂłonek Brzasku wyeliminowany, pozostaÂło jeszcze czterech, rwÂących siĂŞ do walki. No i trzeba byÂło zrobiĂŚ coÂś z dziewczynÂą, przecieÂż w trakcie walki ktoÂś moÂże jÂą omyÂłkowo zraniĂŚ czy zabiĂŚ...
Odishu z odwagÂą (bo przecieÂż ma naÂłoÂżone Kawarimi) powiedziaÂł czÂłonkÂą Anbu :
- Zaj¹Ì siĂŞ tÂą czwórkÂą
ChÂłopak sam pobiegÂł do dziewczyny i powiedziaÂł :
- Wreszcie ciĂŞ mam.
Odishu rozci¹³ linê kunaiem i wzi¹³ dziewczynê z dala od miejsca walki.
WziÂąwszy dziewczynĂŞ na rĂŞce zacz¹³eÂś uciekaĂŚ. ByÂło Ci trudno iœÌ, jednoczeÂśnie niosÂąc balast. Po krótkiej chwili szybkiego marszu, gdyÂż na bieg nie miaÂłeÂś juÂż siÂł, upadÂłeÂś na ziemiĂŞ. Dziewczyna uchroniÂła siĂŞ od obraÂżeĂą, zwinnie niczym kot stajÂąc na ziemi. Co teraz zrobisz ? Wrócisz do swych towarzyszy czy dalej zag³êbisz siĂŞ w las, szukajÂąc drogi ucieczki ?
Odishu wstaÂł i pomyÂślaÂł :
- PójdĂŞ do mojich towarzyszy z ANBU i tak dziewczyna stoji przy shurikenie z którym siĂŞ podmieniÂłem wiĂŞc jak tylko dostanĂŞ porzÂądnÂą ranĂŞ przeniesie mnie do niej.
ChÂłopak poszedÂł do towarzyszy z Anbu narazie nie walczÂąc tylko przyglÂądajÂąc siĂŞ walce sprzymieÂżeĂąców.
RuszyÂłeÂś przez las w drogĂŞ powrotnÂą, by przyjrzeĂŚ siĂŞ walce. Niestety, na miejscu okazaÂło siĂŞ, Âże walka jest juÂż dawno skoĂączona. Win - ANBU. Lose - Akatsuki. 1:0 dla dobra. Martwe ciaÂła Akowców warlaÂły siĂŞ po polanie. Jeden z ANBU'sów podszedÂł do Ciebie i poklepaÂł CiĂŞ po plecach.
-No, dzieciaku, dobra robota. WykoĂączyÂłeÂś tego drania Yamamoto, reszta najwyraÂźniej nie mogÂła sobie poradziĂŚ bez jego komend i rozkazów. Pewnie oczekujesz nagrody, hĂŞ ? Takowa bĂŞdzie...
Odishu uœmiechn¹³ siê i powiedzia³ do cz³owieka z Anbu :
- NagrodÂą nie pogardzĂŞ.
ChÂłopak nastĂŞpnie wyciÂągn¹³ swój portfel i zacz¹³ siĂŞ nim bawiĂŚ.
ANBU's wyj¹³ z kieszeni swój portfel, po czym wrĂŞczyÂł Ci 500y. Z pleców zdj¹³ natomiast dÂługie jian, którego ostrze bÂłyszczaÂło dziko. Po chwili namiĂŞtnego wpatrywania siĂŞ w ostrze miecza przekazaÂł Ci go, uÂśmiechajÂąc siĂŞ lekko.
-To dla Ciebie. UÂżywaj mÂądrze - rzekÂł, po czym on i caÂła druÂżyna Konohy wraz z ciaÂłami czÂłonków Akatsuki znikneli jak za dotkniĂŞciem czarodziejskiej róÂżdÂżki.

UkoĂączona misja rangi B.

Nagroda - 500y, 90PCh, +9 do stat, jian o dÂługoÂści 90cm, dodajÂące +4 do szybkoÂści, +5 do siÂły oraz +8 do celnoÂści.
DotarÂłam do mostu. WiaÂł silny wiatr to teÂż nie biegÂłam teraz a powoli szÂłam przez most. Pode mnÂą znajdowaÂła siĂŞ niesamowita przepaœÌ. Teraz zrozumiaÂłam czemu ten post ma takÂą nazwĂŞ. PoniewaÂż ³¹czy ziemiĂŞ z niebem. A przynajmniej takie odnosiÂłam wraÂżenie jego twórcy musieli mieĂŚ podobne spostrzeÂżenia. Gdy juÂż byÂłam na Âśrodku mostu przystanĂŞÂłam na chwilĂŞ. ChwyciÂłam siĂŞ barierki i spojrzaÂłam w dóÂł. DostaÂłam aÂż zawrotów gÂłowy od tej niesamowitej wysokoÂści. Teraz baÂłam siĂŞ iœÌ dalej. Powoli trzymajÂąc siĂŞ barierki doszÂłam do koĂąca mostu. Gdy moje nogi dotknĂŞÂły staÂłego lÂądu od razu odetchnĂŞÂłam z ulgÂą. PobiegÂłam juÂż dalej... <nmm>
Znów pomyliÂłam drogi. Zamiast do Konohy trafiÂłam na most w Kusie. Co za niefart. Ale skoro juÂż tu jestem to pozwiedzam i po podziwiam widoki. CóÂż za zapierajÂący dech w piersiach krajobraz. RzuciÂłam z mostu jeden kunai i obserwowaÂłam jak dÂługo spada w przepaœÌ. ByÂła ogromna nie mal bezdenna... ObserwowaÂłam ptaki na niebie. Achh szkoda Âże nie ma tu mojego chÂłopaka on lubi takie miejsca... OparÂłam siĂŞ o barierki i wpatrywaÂłam siĂŞ w niebo...
WracajÂąc z doliny wodospadu zauwaÂżam przed sobÂą most, na chwilĂŞ przystajĂŞ i rozglÂądam siĂŞ dookoÂła,
- Ostatnio jak szedÂłem nie byÂło tego mostu, czyÂżbym przeszedÂł swojÂą wioskĂŞ...? - spytaÂłem samego siebie pod nosem, po chwili westchn¹³em i lekko wzruszyÂłem ramionami zaczÂąwszy dalej iœÌ na przód. Most byÂł teraz coraz bliÂżej i bliÂżej, gdy ujrzaÂłem go caÂłego, zauwaÂżyÂłem teÂż pewnÂą postaĂŚ na nim, byÂłem zdecydowanie za daleko by rozróÂżniĂŚ czy to kobieta czy mĂŞÂżczyzna, w koĂącu wszedÂłem na most i zacz¹³em zbliÂżaĂŚ siĂŞ do teraz juÂż mi wiadomej kobiety i jak koĂąca mostu...
Nie zwracaÂłam uwagi na przechodzÂącego obok mnie blondyna. Nie kÂłopotaÂła bym siĂŞ nim gdyby mój miecz nie odpadÂł by mi od paska. UpadÂł tuÂż pod jego nogi. Prawie na jego stopy.

-Najmocniej przepraszam nie chciaÂłam...

WymamrotaÂłam podnoszÂąc z ziemi miecz. NastĂŞpnie poprawiÂłam wÂłosy lewÂą dÂłoniÂą gdyÂż opadÂły mi na twarz przy pochylaniu siĂŞ.
IdÂąc caÂły czas przed siebie, nagle coÂś mi prawie, Âże spadÂło na nogi tak, Âże siĂŞ zatrzymaÂłem, spojrzaÂłem na dóÂł i tÂą rzeczÂą byÂł miecz. NastĂŞpnie spojrzaÂłem na niÂą, i odwracajÂąc wzrok w przeciwnÂą stronĂŞ odparÂłem...
- Nic siê nie sta³o...,- po czym dalej zacz¹³em iœÌ przed siebie zak³adaj¹c rêce za g³owê, zbli¿aj¹c siê do koùca mostu...
Podczas spokojnego spotkania dwojga czÂłonków druÂżyny najwidoczniej nie Âświadomych tej wspólnej cechy spokój coÂś zakÂłóciÂło.. GdzieÂś za Mizeyoshim w krzakach coÂś gÂłoÂśno zaszeleÂściÂło, chwila ciszy i ponownie.. Po chwili z pomiĂŞdzy drzew znajdujÂących siĂŞ za tymi wÂłaÂśnie krzakami wyleciaÂła jakaÂś postaĂŚ.. ByÂł to chÂłopak, na oko miaÂł 20 lat... Jego czarne jak smoÂła wÂłosy do ramion powiewaÂły na wietrze... Odziany byÂł w czarny pÂłaszcz, nie posiadaÂł Âżadnej maski tak wiĂŞc mogliÂście spostrzec jego twarz... Twarz ta byÂła oszpecona niewielkÂą bliznÂą ciĂŞtÂą umieszczonÂą na policzku, drugÂą charakterystycznÂą rzeczÂą byÂły szare, chÂłodne oczy.. BiegÂł niesamowicie szybko, za szybko jak na normalnego czÂłowieka... BÂłyskawicznie wbiegÂł na most i po kilkunastu krokach min¹³ was okrĂŞÂżnym ruchem obracajÂąc siĂŞ w piĂŞknym stylu by po chwile odzyskaĂŚ tĂŞpo.. Podczas gdy obrotem wymijaÂł was mogliÂście dostrzec, Âże w dÂłoni trzyma jakiÂś naszyjnik z jakimÂś kamykiem, nie widzieliÂście dokÂładnie jaki to byÂł kamieĂą bo zbyt szybko siĂŞ oddalaÂł.. Kilka chwil po tym zajÂścia znikn¹³ gdzieÂś za drzewami dalej... Po chwili ciszy i spokoju w tych samych krzakach za wami ponownie coÂś zaszeleÂściÂło.. WyleciaÂł zza nich siwiejÂący juÂż staruszek.. miaÂł na sobie b³êkitnÂą szatĂŞ... DobiegÂł do mostu dyszÂąc ciĂŞÂżko, ByÂł doœÌ gruby, nie wyglÂądaÂł na kogoÂś, kto biega na co dzieĂą... ZatrzymaÂł siĂŞ przed mostem i zmartwiony wrĂŞcz wykrzyczaÂł:
- No to przepad³o!! - dŸwiêk rozbrzmia³ echem by po chwili ucichn¹Ì.. Po chwili spojrza³ na was niepewnie.. Sta³ tu¿ przed mostem...
Mój miecz schowany w pochwie trzymaÂłam nadal w rĂŞku. Sytuacja byÂła nieco dziwna ale to nic w porównaniu do ostatnich wydarzeĂą. PrzecieÂż walczyÂłam niedawno z podobnym mĂŞÂżczyznÂą. Do tego zabiÂłam innego w podobnym stroju. Na Amatarsu co tu siĂŞ dziaÂło. Nagle peÂłno zÂłych ludzi w czerni pojawia siĂŞ peÂłno gdzie nie pójdĂŞ.

PodeszÂłam do mĂŞÂżczyzny, która najwidoczniej padÂła ofiarÂą kradzieÂży. ZapytaÂłam go by siĂŞ upewniĂŚ.

-Co siĂŞ staÂło proszĂŞ pana?

ZapytaÂłam spokojnym gÂłosem, nie byÂł on ani specjalnie przejĂŞty ca³¹ sytuacjÂą ani teÂż rozhisteryzowany. Raczej znudzony do bólu.
PoprawiÂłam miecz i przywiÂązaÂłam pochwĂŞ wraz z mieczem z powrotem do paska.
SÂłyszÂąc nagÂły szelest odwracam siĂŞ i spoglÂądam czujnym kÂątem oka, nastĂŞpnie drugi raz i szeroko rozstawiam nogi widzÂąc gdy najpierw wyskakuje pierwsza osoba, a nastĂŞpnie druga. Po chwili widziaÂłem, jak dziewczyna z mostu podchodzi do czÂłowieka z krzaków... SpojrzaÂłem na nich i z powrotem w na koniec mostu... PomyÂślaÂłem, Âże nie wypada ich zostawiĂŚ, tak wiĂŞc decydujĂŞ siĂŞ podejœÌ g³êboko wzdychajÂąc przy okazji. Po chwili juÂż jestem obok nich i staram siĂŞ byĂŚ zainteresowany sprawÂą...
Starzec spojrza³ najpierw na dziewczynê, potem na Mizeyoshiego a nastêpnie ponownie na Tajrê... westchn¹³ ciê¿ko...
- Ten chÂłopak który pobiegÂł gdzieÂś w las jest super-zÂłodziejem... - zacz¹³ wyraÂźnie zaÂłamanym gÂłosem..
- Ten medalion byÂł mi niezwykle cenny, mam go od ojca który miaÂł go od swojego ojca, przekazywany byÂł tak z pokolenia na pokolenie.. kiedyÂś dany byÂł memu pra pra dziadowi przez pewnÂą ksiĂŞÂżniczkĂŞ tego kraju w zamian za ocalenie Âżycia, byÂł on symbolem odwagi mego rodu a teraz zostaÂł skradziony... - rzekÂł patrzÂąc na dziewczynÂą.. Chwilowo ignorowaÂł Mizeyoshiego..
- KiedyÂś, dawno temu zÂłoÂżyÂłem przysiĂŞgĂŞ nie opuszczaĂŚ tych stron tak wiĂŞc nie mogĂŞ ÂścigaĂŚ go dalej, za tym mostem... on o tym doskonale wie wiĂŞc czujĂŞ siĂŞ juÂż pewnie... - rzekÂł zrozpaczony unoszÂąc swój wzrok na niebo.. PóÂźniej spojrzaÂł w przepaœÌ.. Odetchn¹³ g³êboko..
- GdybyÂście byli na tyle dobrymi ludÂźmi by spróbowaĂŚ doÂścign¹Ì tego mĂŞÂżczyznĂŞ i odzyskaĂŚ mój medalion wynagrodziÂł bym was... - rzekÂł z nutkÂą nadziei w gÂłosie...
D³onie starca powêdrowa³y w g³êbokie kieszenie swego jasnoniebieskiego ubioru.. zielonymi, nie pasuj¹cymi wrêcz do niego oczyma spojrza³ w niebo.. czeka³ na wasza odpowiedŸ...
~Super-zÂłodziej co o tym sÂądzisz co? Tamten mĂŞÂżczyzna w czerni nie byÂł chyba zwykÂłym zÂłodziejaszkiem...~
*Tak, jestem niemal pewien Âże to shinobi, ale po co znów angaÂżujesz siĂŞ w nie swoje sprawy? Chce ci siĂŞ w ogóle bo mi by siĂŞ nie chciaÂło...*
~Widzisz i jak zawsze namawiasz mnie do lenistwa, ale cóÂż powiem tak jeÂśli chcemy jeœÌ musimy pracowaĂŚ bo jak wiesz bez jedzenia nie poÂżyjemy dÂługo...~
*O my Jashin, masz milion innych opcji na zdobycie pieniĂŞdzy a ty akurat bierzesz te najbardziej bezsensowne i wymagajÂące prazy i poÂświĂŞcenia. Zamiast tego zabiÂła byÂś starca i miaÂła jego pieniÂądze, no dalej wypróbuj miecz...*
~WypróbujĂŞ ale nie na starcu. Nie mam zamiaru mordowaĂŚ niewinnych. Do tego zÂłoÂżyÂł wspania³¹ przysiĂŞgĂŞ oraz jest jeszcze z pokolenia ludzi którzy szanujÂą przodków i tradycjĂŞ to dlatego mu pomogĂŞ a nie dla pieniĂŞdzy...~
*Jak tam sobie chcesz ale nie proÂś o pomoc jak siĂŞ w coÂś znów wÂładujesz...*

Na chwil parĂŞ wpadÂłam w zamyÂślenia i wewnĂŞtrzny dialog z mym demonem. Leniwe kocisko. ZwróciÂłam siĂŞ do mmĂŞÂżczyzny.

-Tak tak ale mo¿esz powiedzieÌ coœ o tym "Super-z³odzieju", podejrzewam ¿e jest ci znany, na zwyk³ego te¿ nie wygl¹da³ o czy œwiadczy³a chodŸ by jego szybkoœÌ...

SpojrzaÂłam na blondyna ponownie. WydawaÂł mi siĂŞ strasznie znajomy, postanowiÂłam zaryzykowaĂŚ.

-Idziesz ze mnÂą? Przepraszam ale bardzo przypominasz mi mojego kolegĂŞ z druÂżyny, jesteÂś prawie jak jego bliÂźniak, przynajmniej wyglÂądasz podobnie chodÂź wieki go nie widziaÂłam...

Ponownie poprawiÂłam wÂłosy. Wiatr niesfornie psuÂł mi non stop fryzurĂŞ. SpoglÂądaÂłam teraz raz to na chÂłopca raz na starca oczekujÂąc odpowiedzi...
StaÂłem tak obok i wsÂłuchiwaÂłem siĂŞ w ich rozmowĂŞ, najpierw patrzyÂłem z jednÂą brwiÂą podniesionÂą do góry na zamyÂślenie dziewczyny, nastĂŞpnie drugÂą teÂż podniosÂłem gdy zaczĂŞÂła rozmowĂŞ. UwaÂżnie sÂłuchaÂłem ich dialog, opierajÂąc siĂŞ o linie trzymajÂącÂą caÂły most. SpoglÂądaÂłem w dóÂł, nastĂŞpnie w górĂŞ i na boki, jednak wci¹¿ sÂłuchajÂąc... . Po chwili odwróciÂłem siĂŞ i spojrzaÂłem na niÂą kÂątem oka gdy dziewczyna do mnie zagadaÂła... . Gdy dokoĂączyÂła to co mówiĂŚ zaczĂŞÂła...
- Pewnie...- odpar³em na pytanie, a nastêpnie,- Mo¿liwe... - powiedzia³em, poprawiaj¹c sobie pas i sprawdzaj¹c zawartoœÌ torby pod nim...
Starzec spojrza³ na ch³opaka, potem na dziewczynê, uœmiechn¹³ siê...
- Ten zÂłodziej byÂł kiedyÂś ninja, jednakÂże jak jego ojciec zmieniÂł fach po zapoznaniu siĂŞ z moÂżliwoÂściami chakry.. staÂł siĂŞ zÂłodziejem który umie wiĂŞcej niÂż przeciĂŞtny zÂłodziej... - rzekÂł starzec spokojnie..
- Tak wiĂŞc ÂścigajÂąc go uwaÂżajcie, by nie zostaĂŚ okradzionymi.. Mam o nim niewiele informacji... Jest mistrzem swego fachu dziĂŞki temu, Âże tak maÂło o nim wiadomo.. - dodaÂł...
- JednakÂże jeÂśli chcecie go dogoniĂŚ powinniÂście chyba juÂż ruszaĂŚ... - stwierdziÂł lekko zdenerwowany..
Starzec otrzepaÂł siĂŞ dopiero... Jego szata byÂła caÂła zakurzona.. widaĂŚ byÂło, Âże goniÂł trochĂŞ tego mĂŞÂżczyznĂŞ.. NajwyraÂźniej chciaÂł go dopaœÌ przed mostem sÂądzÂąc, Âże dalej nie ma nadziei. CóÂż.. jakaÂś jednak jest..
Starzec odetchn¹³ g³êboko...
- Powodzenia, i dziĂŞkujĂŞ.. bĂŞdĂŞ tu was oczekiwaÂł... - dodaÂł na zakoĂączenie
Neko pojawiÂła siĂŞ na moÂście nadal opierajÂąc siĂŞ o bambusowej tyczce... ZauwaÂżyÂła grupĂŞ innych osób. PodeszÂła powoli, z lekkim niepokojem w jej ruchach. BiaÂła suczka obok niej (spory Husky) równieÂż byÂła ostroÂżna. KaÂżdy mógÂł byĂŚ wrogiem a Neko nie miaÂła zbytnio siÂł.
SpojrzaÂłam na starca, a nastĂŞpnie na kolegĂŞ z druÂżyny.

-Dobrze zaraz ruszamy tylko...

W gÂłowie mi siĂŞ zakrĂŞciÂło, ta chakra...

*Tajra nie jesteÂśmy sami, czujesz to prawda? JakiÂś bijuu albo junchiuriki jest w pobliÂżu, wyczuwam mojego pobratemca. Ale nie wiem który to. StrzeÂż siĂŞ, moÂże nie byĂŚ tak spokojny jak ja, moÂże to nawet sam Hachibi wcielenie czystego zÂła...*
~Rozumiem, dobrze...~

RozejrzaÂłam siĂŞ dookoÂła, czuÂłam Âże to ktoÂś znacznie potĂŞÂżniejszy ode mnie i Nekomaty. Ale przecieÂż nie widzĂŞ nikogo poza moimi towarzyszami. Po chwili uczucie zniknĂŞÂło a mój demon przestaÂł nerwowo pomrukiwaĂŚ. W oddali szÂła tu jakaÂś maÂła dziewczynka. Dziwne byÂło wszystko z minuty na minutĂŞ...

-Co ja a tak... WiĂŞc odzyskamy dla ciebie panie ten medalion.

Ca³y czas nie czu³am siê doœÌ niepewnie. Moj¹ uwagê teraz przyku³a dziewczynka z psem. Jej suczka by³a bardzo ³adna. Bia³a jak œnieg z mojej ojczystej Yuki...
Neko zachwiaÂła siĂŞ czujÂąc innÂą silnÂą chakrĂŞ zaÂś w jej wnĂŞtrzu rozlegÂł siĂŞ gardÂłowy pomruk.
- Co? Hokou-san co to jest? - zapytaÂła niepewnie nagle czujÂąc dziwny strach.
- GÂłupia! Nie czujesz? Inny Demon... JeÂśli siĂŞ nie mylĂŞ sÂłabszy niÂż ja... Do diaska jeÂśli to Shukaku nie obejdzie siĂŞ bez walki... Ten gÂłupi szop nie wie kiedy przestaĂŚ. Lepiej bÂądÂź gotowa- Warkn¹³ pies... Wtedy Neko uwaÂżniej przyjrzaÂła siĂŞ stojÂącej na moÂście trójce... Dziewczyna, chÂłopak i jakiÂś starzec... Które z nich? Które byÂło nosicielem demona? PodchodziÂła coraz bardziej niepewna. Tenshi zaÂś czujÂąc niepokój swej pani zjeÂżyÂła sierœÌ... JeÂśli ktoÂś planuje skrzywdziĂŚ Neko... Dopilnuje by tego poÂżaÂłowaÂł.
StaraÂłam siĂŞ uspokoiĂŚ i wyciszyĂŚ, moÂże te dziwne uczucie przejdzie. Na chwile zapomniaÂłam o starcu i kompanie. SpojrzaÂła na dziecko z psem. CoÂś byÂło w niej co wzbudzaÂło jej instynktownÂą ciekawoœÌ. CoÂś aÂż kazaÂło jej zagadaĂŚ do maÂłej dziewczynki. Dziwna sprawa bo Nekomata siedziaÂł spokojnie. Co on znów szykowaÂł. Pewno czekaÂł na rozwój wydarzeĂą.

-Ohayo, czy coÂś siĂŞ staÂło? ZgubiÂłaÂś siĂŞ moÂże? A moÂże ciebie równieÂż okradziono jak tego moÂści szanownego pana?

Zagada³a do dziewczynki. By³a doœÌ naturalna jednak wiedzia³a ze mimo wszystko gdzieœ tu czai³ siê junchiuriki. Bijuu odpada³ bo spostrzeg³a by ju¿ dawno wielk¹ bestiê.
OpierajÂąc siĂŞ o liny, spostrzegam nowÂą osobĂŞ, w sumie nie wyglÂądaÂła na groÂźnÂą, ale pozory przecieÂż mogÂą myliĂŚ. SpojrzaÂłem na niÂą i na jej psa... ByÂł Âświetny... PóÂźniej z powrotem na niÂą i tak obiegÂłem wszystkie osoby, które tu staÂły. WolaÂłem milczeĂŚ póki co... Jak na razie to wszystkie pytania mi potrzebne do wiedzy zadawaÂła dziewczyna rzekomo z mojej druÂżyny... Nie pamiĂŞtam jej, tj nigdy bym jej nie widziaÂł, jednak pamiĂŞĂŚ moÂże zawieœÌ. Po chwili staÂłem o wÂłasnych siÂłach, nie oparty na linach, czuĂŚ byÂło wiatr we wÂłosach, na twarzy jak i na targajÂącym wietrze moich ubraniach... SpojrzaÂłem w niebo...
Starzec staÂł przez dÂłuÂższÂą chwilĂŞ w milczeniu, patrzyÂł najpierw na maÂłoletnie dziewczyny póÂźniej na chÂłopaka..
Westchn¹³ ciĂŞÂżko.. Kolejne chwile jego wzrok wbity byÂł w psa nowoprzybyÂłej.. CzuÂł siĂŞ dziwnie.. JakoÂś ciĂŞÂżej mu byÂło oddychaĂŚ.. Nie usiÂłowaÂł zgadywaĂŚ przez co, nie obchodziÂło go to, skÂąd bije tak potĂŞÂżna chakra.. ObchodziÂł go wy³¹cznie skradziony mu przedmiot.. UznaÂł, Âże czas siĂŞ wiĂŞc przypomnieĂŚ bo chyba zostaÂł zapomniany tak jak i zadanie które powierzyÂł dwojgu z trzech znajdujÂących siĂŞ tu osób...
- Najmocniej przepraszam... ale czas w którym byliÂście skÂłonni pomóc mi odzyskaĂŚ skradziony medalion z moralnoÂści bÂądÂź dla opÂłaty min¹³ juÂż nieodwracalnie? - rzekÂł cicho, spokojnie a zarazem z lekkim zakÂłopotaniem w gÂłosie.. - Nie interesujĂŞ mnie ile osób pójdzie go odzyskaĂŚ, mogÂą byĂŚ trzy, moÂże byĂŚ jedna to nie ma znaczenia... widzĂŞ jednak, Âże dziewczĂŞta sÂą zajĂŞtĂŞ sobÂą pytam Cie chÂłopcze, chociaÂż Ty spróbujesz sprostaĂŚ temu zadaniu?
Starzec wykonaÂł powolny obrót i postawiÂł kilka kroków w stronĂŞ z której przybyÂł.. Po chwili podszedÂł powoli do gÂłazu który siĂŞ tu znajdowaÂł i usiadÂł wyraÂźnie zamyÂślony... patrzyÂł gdzieÂś w ziemiĂŞ, sÂłuchaÂł was jednak..
SÂłyszÂąc sÂłowa staruszka przestaÂłam myÂśleĂŚ o pozostaÂłych sprawach.

-Dobrze odÂłoÂżymy tÂą rozmowĂŞ na póÂźniej a teraz ruszajmy...

PowiedziaÂłam ale nie wiedziaÂłam czy ktoÂś mnie sÂłucha. RuszyÂłam biegiem w stronĂŞ w którÂą uciekaÂł zÂłodziej. MyÂślami byÂłam gdzie indziej. Niestety nie byÂło mi dane dÂługo myÂśleĂŚ. SkupiÂłam siĂŞ na zadaniu. MusiaÂłam wszystko przeanalizowaĂŚ i uÂłoÂżyĂŚ plan dziaÂłania. To nie byÂł zwykÂły zÂłodziej a co za tym idzie jest niebezpieczny. Podwójna ostroÂżnoœÌ byÂła jak najbardziej wskazana...
Neko przez d³u¿sz¹ chwilê nie umia³a wydusiÌ z siebie ani s³owa. Dopiero gwa³towne popêdzenie jej przez Hokou sprawi³o, ¿e by³a w stanie cokolwiek powiedzieÌ. DoœÌ szybko zorientowa³a siê w sytuacji.
- Ja... MogĂŞ pomóc. - wydukaÂła nieco sÂłabiej opierajÂąc siĂŞ na bambusowym kiju. ByÂła zmĂŞczona to fakt, ale nie mogÂła porzuciĂŚ okazji do nauczenia siĂŞ czegoÂś nowego. Tenshi zaÂś uwaÂżnie obwÂąchiwaÂła dziewczynĂŞ majÂąca dziwnie znajomy zapach... Jakby domu, którego suczka nie pamiĂŞtaÂła. Miejsca gdzie byÂła zanim staÂła siĂŞ psem panienki Neko.
Gdy zauwa¿y³em, ¿e dziewczyna od mojej dru¿yny ruszy³a, a nastêpnie nowo przyby³a, spojrza³em w stronê starca i delikatnie siê uœmiechn¹³em...
- Odzyskamy twój medalion, a przynajmniej damy z siebie wszystko... - odparÂłem lekko wzdychajÂąc i dajÂąc gÂłowĂŞ w dóÂł, po chwili jednak siĂŞ wyprostowaÂłem i ruszyÂłem za dziewczynami lekko pochylajÂąc siĂŞ do przodu, jednÂą rĂŞkĂŞ dajÂąc w tyÂł, a drugÂą w pas i po chwili znikn¹³em w krzakach poza mostem...
Spojrzenie zielonych, przepeÂłnionych mÂądroÂściÂą ÂżyciowÂą oczu starca przechodziÂło kolejno przez TajrĂŞ, Mizeyoshiego i Neko wraz z jej psem... Po kilku pĂŞtlach na kaÂżdej z tych postaci wbiÂł je w jakiÂś ponowny punkt.. Tym razem byÂło to drzewo po drugiej stronie mostu.. Konkretnie liÂście które spadaÂły w kilku sztukach pod wpÂływem wiatru…
- DziĂŞkujĂŞ... - rzekÂł z lekkim wzruszeniem powtarzajÂąc siĂŞ zresztÂą jednak nie byÂł tego pewny... - W takim razie powodzenia wam wiĂŞc ÂżyczĂŞ.. i uwaÂżajcie na siebie proszĂŞ... – Tym razem z pewnoÂściÂą siĂŞ powtórzyÂł, cóÂż wiedziaÂł to ale nie przejmowaÂł siĂŞ tym, czĂŞsto ÂżyczyÂł ludziom powodzenia choĂŚ wiedziaÂł, Âże takie sÂłowa nic nie zmieniajÂą.. Nie ruszaÂł siĂŞ. SiedziaÂł ze spuszczonymi w dóÂł nogami na jednym z gÂłazów który sobie upatrzyÂł, cóÂż zmĂŞczony byÂł, jednak wci¹¿ zachowywaÂł klasĂŞ, byÂł wyprostowany i tym podobne..
Tajra która pobiegÂła pierwsza w kierunku gdzie znikn¹³ zÂłodziej ujrzaÂła doœÌ wyraÂźne Âślady.. ÂŚlady na piasku jak i poÂłamane ga³êzie na krzakach ukazywaÂły drogĂŞ ucieczki w doœÌ precyzyjny sposób.. PrzebiegÂła za tymi wÂłaÂśnie Âśladami kilkadziesiÂąt metrów.. Wszystko byÂło piĂŞknie jednak nie na dÂługo.. DotarÂła wreszcie do kamienistej drogi gdzie Âślad siĂŞ urywaÂł.. Droga odbijajÂąca od kierunku dotychczasowej podróÂży najwyraÂźniej prowadziÂła do jakiejÂś wioski.. Za to w kierunku w którym biegÂłaÂś do tej pory staÂły drzewa... KtórÂą drogĂŞ obstawiasz? poszedÂł do wioski czy gdzieÂś w las drzewami?
Powoli zaczynaÂło siĂŞ ÂściemniaĂŚ.. UsÂłyszeĂŚ moÂżna byÂło jedynie szum liÂści poruszanych coraz silniejszym wiatrem.. Nie dziaÂłaÂło to na waszÂą korzyœÌ.. W mroku trudniej jest szukaĂŚ Âśladów ponadto wiatr mógÂł rozwiaĂŚ te stawiane na piasku..
//Piszcie na razie tutaj by juÂż nie biegaĂŚ po 6 tematach potem do jakiegoÂś innego bĂŞdzie przejÂście..//
Wszystko szÂło jak po maÂśle. AÂż do pewnego momentu naszego poÂścigu. ÂŚlad siĂŞ urwaÂł a ja nie wiedziaÂłam co zrobiĂŚ. KtórÂą drogÂą wybraĂŚ. PodniosÂłam rĂŞkĂŞ do góry by zasygnalizowaĂŚ towarzyszÂą postój na naradĂŞ. Wtedy to odezwaÂł siĂŞ milczÂący wczeÂśniej Nekomata...

*Nie bÂądÂź gÂłupia i nie szukaj na Âślepo, tamto dziecko ma psa, wykorzystaj to, czy ty nigdy nie nauczysz siĂŞ myÂśleĂŚ? Nie odpowiadaj to byÂło pytanie retoryczne. Niech maÂła siĂŞ wykaÂże i jej pupilek.. Ble jak ja nie lubiĂŞ psów...*

Gdy moi wspólnicy juÂż dotarli na miejsce urwania siĂŞ tropu mówiĂŞ do dziewczynki.

-Czy twój pies zna siĂŞ na tropieniu? Czy mógÂł by zÂłapaĂŚ zapach? Bo jak widzisz Âślad siĂŞ tu urywa. A i tak przy okazji nazywam siĂŞ Tajra.

OznajmiÂłam mÂłodej junchiuriki. WierzyÂłam podÂświadomie Âże jej umiejĂŞtnoÂści mogÂą byĂŚ teraz nieocenione.
Neko nadal opieraÂła siĂŞ na bambusowym kiju, gdy szÂła za resztÂą. Dobrze, ze tropienie wymagaÂło powolnego tempa inaczej jej miĂŞÂśnie dawno by zaprotestowaÂły. SÂłyszÂąc pytanie dziewczyny skinĂŞÂła jedynie gÂłowÂą po czym nachyliÂła siĂŞ nad suczkÂą.
- Wiesz dobrze co robiĂŚ Tenshi-chan... - powiedziaÂła psu. BiaÂła Husku zaraz znalazÂła niezadeptany jeszcze Âślad i zaczĂŞÂła go obwÂąchiwaĂŚ. Neko zresztÂą zrobiÂła to samo przelewajÂąc chakrĂŞ do nosa. ByÂła w koĂącu InuzukÂą... Nie ustĂŞpowaÂła swojej partnerce jeÂśli chodzi o tropienie.
- Neko... Neko Inuzuka - przedstawiÂła siĂŞ choĂŚ niewielkie tatuaÂże na jej policzkach wyraÂźnie ukazywaÂły jej pochodzenie. UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ pod nosem na przewrotnoœÌ mamy... NazwaĂŚ dziecko Inuzuków "Kotkiem"... Jednak na wspomnienie mamy spowaÂżniaÂła... JeÂśli wierzyĂŚ Lee mama bĂŞdzie jej potrzebowaĂŚ... MusiaÂła jej pomóc. A do tego musiaÂła byĂŚ silniejsza. Zarówno suczka jak i jej pani wyraÂźnie szukaÂły zapachu pochodzÂącego z tropów.
BiegÂłem i biegÂłem patrzÂąc siĂŞ na boki, po chwili przystan¹³em i zauwaÂżyÂłem, iÂż maÂła nachyla siĂŞ nad psem... Inuzuka... pies... . WzruszyÂłem ramionami i wyciÂągn¹³em delikatnie rĂŞkĂŞ z torby z wystajÂącym na niej jĂŞzykiem. ChwilĂŞ siĂŞ na niÂą popatrzyÂłem i spuÂściÂłem jÂą, gdzie znalazÂła siĂŞ koÂło bioder tak samo jak druga. PopatrzyÂłem w jednÂą stronĂŞ i drugÂą. Po chwili czekaÂłem na rozwój wydarzeĂą wci¹¿ patrzÂąc na psa i na jego wÂłaÂścicielkĂŞ...
Jak Tajra a raczej jej demon sÂłusznie spostrzegÂł Neko miaÂła psa.. To wam bardzo uÂłatwiaÂło sprawĂŞ wybierania wÂłaÂściwego kierunku..
Na krótkim postoju na którym odbyÂła siĂŞ i narada ustaliliÂście, Âże Neko zajmie siĂŞ okreÂślaniem kierunku.
Tenshi, pies Neko wyÂłapaÂł kierunek pierwszy, po chwili i nako wyraÂźnie czuÂła w którÂą stronĂŞ siĂŞ udaÂł.. SkakaÂł po drzewach.. To jednak sprawiaÂło, Âże ciĂŞÂżej byÂło pod¹¿aĂŚ za zapachem ale ga³êzie i kora byÂły popĂŞkane co dawaÂło wam moÂżliwoœÌ pod¹¿ania nie tylko za wĂŞchem ale i wzrokiem.. Pod¹¿aliÂście za Âśladami doœÌ dÂługo, w miĂŞdzy czasie zeszÂły one na ziemiĂŞ i prowadziÂły was wci¹¿ prosto, w jednym konkretnym kierunku.. No i ponowne komplikacje.. DoszliÂście do pewnego Jeziora.. Jak wiadomo na wodzie zapach nie zostaje tak wiĂŞc dotychczasowe metody znajdywania drogi byÂły zawodne...
Gdy Neko zatrzymaÂła siĂŞ szukajÂąc tropu i analizujÂąc sytuacjĂŞ a za niÂą Mizeyoshi wraz z TajrÂą panowaÂła cisza.. Wiatr nawet ustaÂł.. Woda nie szumiaÂła byÂło dziwnie.. Musicie wiĂŞc dokonaĂŚ decyzji, idziecie dalej po prostej czy szukacie tropu dookoÂła jeziora? ponadto jak najrozsÂądniej bĂŞdzie siĂŞ przez nie przedostaĂŚ?..
//Dobra po tym poscie o ile poradzicie sobie jakoÂś juÂż bĂŞdzie dziaÂło siĂŞ coÂś wiĂŞcej niÂż ÂłaÂżenie za tropem //
ÂŚlad urwaÂł siĂŞ przy jeziorze. WidziaÂłam Âże Neko i jej pies zgubiÂły trop zÂłodzieja. SpojrzaÂłam na moich towarzyszy. ChwilĂŞ pomyÂślaÂłam po czym powiedziaÂłam do nich.

-Tutaj Âślad siĂŞ urywa prawda Neko? Jednak pomyÂślmy logicznie, zÂłodziej miaÂł zapas czasu na ucieczkĂŞ, nie spodziewa siĂŞ poÂścigu poniewaÂż nie zacieraÂł Âśladów po sobie. SÂą dwa wyjÂścia, Neko czy moÂżesz wraz ze sowim psem szybko sprawdziĂŚ okolicĂŞ? MoÂże gdzieÂś znajdzie siĂŞ jakiÂś sÂłaby trop? Pogoda nam sprzyja jest bez wietrznie, zapach powinien siĂŞ utrzymywaĂŚ. JeÂśli nic nie znajdziecie mam drugÂą teorie, zÂłodziej nie spodziewa siĂŞ nadal poÂścigu a przebiegÂł przez jezioro tylko po to by skróciĂŚ sobie drogĂŞ. Czysty przypadek ale jak Âże nie korzystny dla nas. JeÂśli nic tu nie znajdziemy to bĂŞdzie trzeba przeprawiĂŚ siĂŞ na drugÂą stronĂŞ jeziora i tam poszukaĂŚ. SÂłucham waszych propozycji. JeÂśli nie macie innych pomysÂłów lub uwag co do mojego planu to zaczynajmy. Neko polegamy na tobie twoje zdolnoÂści sÂą tutaj na wagĂŞ zÂłota.

Wypowiedziawszy swÂą przemowĂŞ zaczĂŞÂłam siĂŞ rozglÂądaĂŚ w okolicy jeziora. Nie chciaÂłam przeszkadzaĂŚ suczce oraz jej pani w szukaniu tropów. StaraÂłam siĂŞ znaleŸÌ coÂś co udowodniÂło by jednÂą z dwóch teorii. Czy kierowaÂł siĂŞ prosto do jeziora i dalej przez nie a moÂże gdzieÂś skrĂŞciÂł, moÂże coÂś przeoczyliÂśmy.

*Tajra jest jeszcze trzecia opcja, nie znasz wroga nie wiesz o nim nic, on zna te tereny, moÂże siĂŞ gdzieÂś tu ukrywa, chciaÂł celowo was zmyliĂŚ. Dlatego pewno zostawiaÂł Âślady aÂż do tego momentu by wyprowadziĂŚ was w pole. Nasz przeciwnik moÂże okazaĂŚ siĂŞ sprytniejszy niÂż nam siĂŞ moÂże wydawaĂŚ w koĂącu nie bez powodu nazywajÂą do "super-zÂłodziejem". On na ucieczki i mylenie poÂścigów juÂż wrodzone...*
Neko skinĂŞÂła gÂłowÂą i razem z Tenshi zaczĂŞÂła obwÂąchiwaĂŚ teren. PoruszaÂła siĂŞ przy ziemi unikajÂąc wykrycia. ÂŚlady byÂły zbyt wyraÂźne... AÂż do tej pory. Z jakiegoÂś powodu miaÂła wraÂżenie, Âże byli robieni w durnia a zÂłodziej jest w pobliÂżu i przygotowaÂł jakaÂś zasadzkĂŞ.
- Uczysz siĂŞ maÂła... MoÂże jest dla ciebie jakaÂś nadzieja. Ale nadal cieĂąsza niÂż wÂłos z mojego futra. - mrukn¹³ cynicznie Hokou. Chyba tylko na takÂą pomoc z jego strony mogÂła w tej chwili liczyĂŚ Neko. Ale wcale nie miaÂła zamiaru prosiĂŚ o wiĂŞcej. Zarówno suczka jak i jej pani byÂły czujne.
Gdy byliÂśmy juÂż przy jeziorze, rozejrzaÂłem siĂŞ i spojrzaÂłem na ziemie, na której teraz wszyscy szukaliÂśmy chociaÂż najmniejszego tropu, który byÂłby dla nas zbawieniem, westchn¹³em po cichu i usiadÂłem na ziemi, opierajÂąc siĂŞ jednÂą rĂŞkÂą na trawie, a drugÂą wsadzajÂąc do torby pod pasem, po chwili grzebania, zacz¹³em memÂłaĂŚ coÂś w rĂŞce. Po niedÂługiej chwili jÂą otworzyÂłem i byÂło moÂżna ujrzeĂŚ 3 maÂłe ptaszki, które po maÂłej przeróbce, byÂły wstanie tylko unieszkodliwiĂŚ zaÂś nie robiÂąc wiĂŞkszych szkód przeciwnikowi. SpojrzaÂłem w niebo, a nastĂŞpnie w las jakby chcÂąc coÂś wypatrzyĂŚ, spoglÂądaÂłem na wÂłaÂścicielka psa, jak i na psa, nastĂŞpnie na... dziewczynĂŞ z mostu. Z nich wszystkich oderwaÂłem wzrok i spojrzaÂłem na trzy maÂłe stworzonka, które nie drgniĂŞte przez rozkaz spokojnie leÂżaÂły na mojej rĂŞce. WysÂłaÂłem im niezbyt wyraÂźny obraz czÂłowieka, który wyskoczyÂł z krzaków wtedy na moÂście. Z boku wyglÂądaÂło to, jakbym siĂŞ do nich modliÂł. Po chwili byÂło juÂż wszystko gotowe, delikatnie wyrzuciÂłem je przed siebie, a te zatrzepotawszy skrzydeÂłkami rozdzieliÂły siĂŞ na trzy róÂżne strony... Jeszcze chwile patrzyÂłem na nie, po czym spojrzaÂłem przed siebie na niezwykle czystÂą i kÂładkÂą powierzchniĂŞ jeziora...
ZatrzymaliÂście siĂŞ wiĂŞc na naradĂŞ.. Tajra analizowaÂła jak by siĂŞ zachowywaÂła na miejscu zÂłodzieja, w koĂącu cóÂż miaÂła w tej chwili robiĂŚ? MogÂła by co prawda pobiec samotnie tÂą samÂą drogÂą jednakÂże byÂło by to raczej ryzykownÂą rzeczÂą... Tajra co prawda dobrze analizowaÂła ale doszukiwaÂła siĂŞ tutaj raczej niecodziennych rzeczy.. A moÂże zÂłodziej zwyczajnie chciaÂł siĂŞ tutaj obmyĂŚ? AnalizujÂąc w jej stylu zapewne zaraz wywnioskowali by, Âże pod wodÂą jest jakieÂś tajemne przejÂście.. CóÂż, woda byÂła nad podziw spokojna jednakÂże i przejrzysta, nic takiego nie byÂło..

Wszystko to byÂło dosyĂŚ dziwne.. Âślady prowadziÂły do jeziora, nakrótszÂą drogÂą jednak w ÂżadnÂą ze stron dalej ich nie byÂło.. Tak jak by zÂłodziej rozpÂłyn¹³ siĂŞ i byÂł teraz czĂŞÂściÂą tego jeziora.. MogÂło siĂŞ teÂż zdarzyĂŚ tak, Âże przyprowadziÂł was tutaj wy³¹cznie po to, by uciec gdzieÂś indziej.. Po drzewach.. Najdziwniejsze byÂło to, Âże nigdzie dalej nie unosiÂła siĂŞ woĂą która przyporwadzi³¹ was do tego miejsca...

Waszym zbawieniem w tej sytuacji byÂł Mizeyoshi.. NaprawdĂŞ ekipa na tĂŞ misjĂŞ szczĂŞÂśliwym trafem byÂła dopasowana.. Super wĂŞch Neko, obserwacja z powietrza Mizeyoshiego a do tego po³¹czenie ich w druÂżynĂŞ które zapewniÂła Tajra zaciekawiajÂąc najwidoczniej Neko swym demonem... Tak czy inaczej siedemnastoletni Douhito stworzyÂł trzy ptaszki.. jeden poleciaÂł po tej samej linii po której szedÂł zÂłodziej.. W kilka sekund usÂłyszeliÂście eksplozjĂŞ.. Nad ziemiÂą.. bardziej na lewo niÂż szliÂście, na wprost zresztÂą nie byÂło drogi.. Ptaszek którego Mizeyoshi wysÂłaÂł w lewo obróciÂł siĂŞ by zobaczyĂŚ sytuacjĂŞ i gdy zaledwie siĂŞ zbliÂżyÂł kolejna eksplozja, w powietrzu.. Nie uszkodziÂła nikogo, nawet drzew..
CaÂła ta sytuacja wyglÂądaÂła dziwnie.. Tam gdzie dwa z trzech ptaków zostaÂły zniszczone wszystko byÂło równe, Âżadnych Âśladów a tam wszystko byÂło takie.. kruche oraz suche zarazem...
O ile postanawiacie wybraĂŚ siĂŞ w tÂą stronĂŞ piszcie tutaj.
Powoli ale w koĂącu dotarliÂśmy wszyscy na most nieba i ziemi. DoprowadziÂłam ich do samego koĂąca. Sama zmĂŞczona juÂż poÂłoÂżyÂłam Neko nieco brutalnie na ziemi. Klony doprowadziÂły równieÂż mÂłodego terrorystĂŞ. (bo od bomb ) RozejrzaÂłam siĂŞ dookoÂła za starcem. ByÂłam na ostatkach siÂł ale i tak najlepiej utrzymana pod wzglĂŞdem fizycznym jeÂśli patrzeĂŚ na ca³¹ druÂżynĂŞ.
Neko opad³a na most bez cienia skargi... Z pomoc¹ Tenshi uda³o jej siê usi¹œÌ. By³a zmêczona i to bardzo... Spojrza³a w niebo na gwiazdy.
- KaÂżde Âżycie zasÂługuje na szacunek. Nie zabijam wiĂŞcej niÂż jest to konieczne... - powiedziaÂła. MateriaÂł jej ubrania przykleiÂł siĂŞ do krwi wyciekajÂącej z niewielkiej rany... BĂŞdzie bolaÂło jak spróbuje to zdj¹Ì... Ale nie myÂślaÂła na razie o tym.
Starzec spojrzaÂł na Was.. Jak by z niedowierzaniem...
- W-wy Âż-Âżyjecie?! dziĂŞki niech bĂŞdÂą bogom... - rzekÂł wyraÂźnie uradowany..
- JuÂż zlĂŞkÂłem siĂŞ, Âże na pewnÂą ÂśmierĂŚ was posÂłaÂłem, a tu patrzcie, taki przypadek.. stajecie tu ponownie przede mnÂą Âżywi choĂŚ mizernie wyglÂądajÂący z dala od Âśmierci jak widzĂŞ.. - stwierdziÂł lekko zakÂłopotany..
- Bogom wdziêcznoœÌ siê nale¿y, ¿e w tym lesie wasz trup nie le¿y.. - rzek³...
WodziÂł nerwowo po Was wszystkich oczyma..
ChciaÂł zapytaĂŚ, czy udaÂło Wam siĂŞ odzyskaĂŚ jego zgubĂŞ jednak nie ÂśmiaÂł..
-Mamy coÂś straciÂł Panie lecz okupione wielkimi trudami. Czas na zapÂłatĂŞ. Lecz jeÂśli okaÂże siĂŞ Âże odzyskanie twego skarbu nie byÂło warte naszej mĂŞki to wrzucĂŞ twój rodowy naszyjnik w czeluÂści tej przepaÂści.
MówiÂąc to wyjmujĂŞ naszyjnik i pokazujĂŞ go rozmówcy. Gniew dalej byÂł widoczny na mojej twarzy jak i zmĂŞczenie i frustracja.
Nie no tego byÂło juÂż za duÂżo... Misja misjÂą ale by straszyĂŚ w ten sposób czÂłowieka celem uzyskania najwiĂŞkszych korzyÂści?
- Jeœli bêdzie ci za ma³o, bêdziesz mog³a wzi¹Ì moj¹ czêœÌ nagrody. Ale oddaj temu cz³owiekowi co do niego nale¿y... - powiedzia³a cicho choÌ stanowczo. Przez chwilê wygl¹da³a jakby chcia³a uderzyÌ starsz¹ od niej dziewczynê ale by³a zbyt zmêczona, by to zrobiÌ...
StojĂŞ oparty na linach i spoglÂądam kÂątem oka na ca³¹ sytuacjĂŞ, patrzĂŞ ze starca na Neko, a w koĂącu na TajrĂŞ. Delikatnie siĂŞ uÂśmiecham i spoglÂądam tam gdzie miaÂłem iœÌ przed caÂłym tym zajÂściem. GÂłowĂŞ spuszczam na dóÂł i cicho wzdycham... Delikatnie palcami dotykam nos, rzeczywiÂście wyczuwam krzywiznĂŞ. Przesuwam palcami po twarzy. Chyba mam poÂłamane koÂści twarzy. NastĂŞpnie spoglÂądam na ramiĂŞ i znów wzdycham, czekajÂąc na obrót sytuacji...
SpojrzaÂłam na dziecko z niebywa³¹ wrĂŞcz wrogoÂściÂą. Ta maÂła miaÂła jeszcze si³ê coÂś do mnie mówiĂŚ.
-To i tak marna pociecha w porównaniu z tym co zrobiÂłam. PieniÂądze nie odkupiÂą mojego grzechu jaki przez ciebie popeÂłniÂłam. MyÂślaÂłam Âże jesteÂśmy chodÂź trochĂŞ do siebie podobne ale myliÂłam siĂŞ caÂłkowicie. Mamy tylko dwie wspólne cechy, jesteÂśmy ludÂźmi i nosimy podobne brzemiĂŞ nic wiĂŞcej.
OdwróciÂłam siĂŞ do mĂŞÂżczyzny. Nie chciaÂłam patrzeĂŚ na ma³¹ juchiuriki, tylko ta jedna rzecz mnie powstrzymywaÂła od zabicia jej. ÂŚwiadomoœÌ Âże wie co to jest nosiĂŚ na swoich barkach podobny krzyÂż jakim jest bestia.
- Grzechem jest zabijaĂŚ dla celu innego niÂż wÂłasne przeÂżycie... Tak przynajmniej brzmiÂą nauki Ducha Lasu... - Neko z kolei nie okazywaÂła jakiejkolwiek wrogoÂści. ObojĂŞtne jej byÂło co pomyÂśli sobie o niej nosicielka demona. PostĂŞpowaÂła tak jak zrobiÂłby to Yukimaro-sama... Tak jak ona obiecaÂła postĂŞpowaĂŚ.
- Masz racjĂŞ jesteÂśmy róÂżne... I wcale nie czuje siĂŞ Âźle z faktem, Âże nie dbam zbytnio o zysk i troszczĂŞ siĂŞ o cudze Âżycie...
-SkÂąd Ty siĂŞ w ogóle urwaÂłaÂś co? ÂŻyjemy w Âświecie przemocy, wojny, gÂłody, chorób i bezsensownego zniszczenia. SkÂąd tak mÂłoda i niedoÂświadczona Âżyciowo osoba wie takie rzeczy, wyznaje takie ideaÂły? MoÂże i masz piĂŞkne cele i marzenia ale nawet twój Ducha lasu nie ochroni ciĂŞ przed tym co nieuchronne. Jashin zabierze do siebie kaÂżdego kto jest na tym ziemskim padole. Ja przynajmniej skróciÂła bym mĂŞki tamtego czÂłowieka, kto wie moÂże zafundowaÂłaÂś mu teraz godziny lub nawet dni wielkich cierpieĂą w mĂŞczarniach. Umrze w agonii i to miĂŞdzy innymi twoja zasÂługa. Co mu po Âżyciu w cierpieniu skoro jedynÂą rzeczÂą na jakÂą teraz moÂże czekaĂŚ to ÂśmierĂŚ. ÂŚmierĂŚ nie jest ani dobra ani zÂła wiesz o tym? Dla jednych tragediÂą gdy odbiera bliskich, dla innych zbawieniem gdy koĂączy katusze.
Wyg³osi³am bez namiêtnie do dziewczynki. Pogr¹¿ona w zadumie nie zwraca³am ju¿ nawet na ni¹ uwagi czy mnie s³ucha czy nie.
Neko spojrzaÂła na starszÂą dziewczynĂŞ z lekka mĂŞtnym spojrzeniem jakby nie rozumiaÂła. ByÂła zmĂŞczona... To utrudniaÂło przyswojenie wiadomoÂści. W koĂącu w jej oczach pojawiÂł siĂŞ bÂłysk zrozumienia.
- Ból i cierpienie przynoszÂą czĂŞsto zrozumienie. Sam fakt, iÂż nie zgin¹³ od razu, Âświadczy o tym, Âże zasÂłuÂżyÂł na drugÂą szansĂŞ. MoÂże skazaÂłam go na powolnÂą agoniĂŞ a moÂże... PozwoliÂłam zacz¹Ì nowe Âżycie. - powiedziaÂła spokojnie. WyglÂądaÂła przynajmniej dziwnie... Jakby, oskarÂżenia starszej dziewczyny w ogóle do niej nie trafiÂły.
- SkÂąd siĂŞ urwaÂłam? WÂłaÂśnie z tego okrutnego Âświata... Kiedy miaÂłam 9 lat mój opiekun... Nauczyciel i przyjaciel musiaÂł oddaĂŚ swoje Âżycie za ogól... Po jego pogrzebie zapomniano o nim.
-Ten zÂłodziej byÂł tylko ÂżaÂłosnym cieniem uwiÂązanym w mroku. Jego czyny niosÂły ludziom ból i cierpienie... Czego doskonaÂłym przykÂładem jest ten starzec... Jego dusza kroczy ÂścieÂżkÂą grzechu... ZasÂłuÂżyÂł na to by zobaczyĂŚ ÂśmierĂŚ?! Ludzie przychodzÂą i odchodzÂą. Nie warto siĂŞ tym przejmowaĂŚ. Z caÂłym szacunkiem ale twój mistrz byÂł zwyczajnym gÂłupcem i marzycielem. Jego poÂświĂŞcenie poszÂło zwyczajnie w Âświecie na marne. Zgin¹³ w obronie swych kruchych, sÂłabych i niedorzecznych ideaÂłów. Ty jeÂśli bĂŞdziesz kroczyÂła jego Âśladami równieÂż tak skoĂączysz to wiĂŞcej niÂż pewne.
Tajra zrobi³a siê strasznie bezuczuciowa. Jak by w pewnego rodzaju melancholii. Dziwne uczucie ale ona niemal zawsze by³a sama. Nie potrafi³a poj¹Ì co dziewczynka chce jej uœwiadomiÌ.
Po raz pierwszy od poczÂątku tej rozmowy Neko przejawiÂła jakieÂś emocje. Jej oczy zwĂŞziÂły siĂŞ w szparki a z gardÂła wydobyÂł siĂŞ niski warkot. ByÂła zÂła i byÂło to widaĂŚ...
- OdwoÂłaj to... - powiedziaÂła zimnym tonem w którym nadal daÂło siĂŞ sÂłyszeĂŚ warkot..
- Yuki-san wierzyÂł w to, Âże w kaÂżdym drzemie iskierka dobra... Nie zabijaÂł, póki nie musiaÂł... - dodaÂła po chwili. Powoli siĂŞ uspokajaÂła.
- Zgin¹³ oddajÂąc swoje Âżycie za piÂątkĂŞ swoich przyjacióÂł... Jego ÂścieÂżka a moja... Nie sÂą toÂżsame. KroczĂŞ swojÂą by nikt nie musiaÂł robiĂŚ tego co on...- powiedziaÂła cicho. ZÂłoœÌ z niej uszÂła. PatrzyÂła przed siebie bez jakiegoÂś wiĂŞkszego zainteresowania.
WzruszyÂłam bez namiĂŞtnie na warczenie dziewczyny. ByÂła mi teraz tak obojĂŞtna tak obca. ZamknĂŞÂłam oczy.
-Nie mam czego odwoÂływaĂŚ. PoÂświĂŞcanie siĂŞ dla innych to szczyt gÂłupoty. OszukaÂł ciĂŞ tworzÂąc ci obraz raju, mówisz swojÂą drogÂą, a ile razy ona przecina siĂŞ przez szlak twego mistrza? Jak czĂŞsto na niÂą nachodzi? Nie odpowiadaj nie interesuje mnie to nawet. PowiedziaÂłaÂś Âże nie zabijaÂł puki nie musiaÂł, czyli nie byÂł wcale idealny, zabijaÂł. Tu moÂże siĂŞ troszkĂŞ róÂżnisz od niego bo ty nie dopuÂściÂłaÂś bym dobiÂła wroga. CóÂż nie wiem gdzie ciĂŞ twój wybór drogi zaniesie. BÂądÂź pewna jednego co nie zrobisz, co nie powiesz na koĂącu tej drogi staniesz i zalÂśni fiolet zÂłowrogi. Ujrzysz tam koniec. I nagle skoĂączy siĂŞ, to wszystko w co wierzysz co kochasz zasypie Âśnieg. Dziki uniesie CiĂŞ wiatr. UpuÂści CiĂŞ nagle. Uderzysz. UfaÂłaÂś mu tak...
UrwaÂła nagle gdy zorientowaÂła siĂŞ Âże wpadÂła w jakiÂś niepokojÂący trans. Czy to byÂły jej sÂłowa? Czy naprawdĂŞ tak myÂślaÂła? OtwarÂła nerwowo oczy i spojrzaÂła na dziecko.
- Nigdy nie zabiÂł bezbronnego... OpowiadaÂł mi, Âże raz nawet nie zabiÂł dziewczyny, która byÂła okreÂślona jako ich wróg... I ona ocaliÂła jego Âżycie. PoÂświĂŞcenie siĂŞ dla innych jest gÂłupotÂą ale gÂłupotÂą w dzisiejszych czasach koniecznÂą. - powiedziaÂła obojĂŞtnie niezbyt zwracajÂąc uwagĂŞ na czarne proroctwa Tarji. ByÂło jej obojĂŞtne czy druga Jinchuuriki zrozumie jÂą czy teÂż nie.
- Nikt z nas nie wie co przyniesie mu los na drodze, którÂą kroczymy... Ja zaakceptujĂŞ swój los...
//Ja prÂądu nie mam to Wy siĂŞ rozgadaĂŚ musicie taak? //
- Dziecinko i po co te groÂźby?.. - spytaÂł spokojnie starzec patrzÂąc na zachowanie Tajry..
- Uspokójcie siĂŞ obie proszĂŞ... - zacz¹³.. - Moja miÂła.. - zwróciÂł siĂŞ do Tajry.. - Nie wysyÂłaÂł bym na takie ryzyko pewien, Âże nie mogĂŞ daĂŚ wam nic w zamian, sumienie by mnie wtedy zniszczyÂło.. - stwierdziÂł..
Po chwili w dwóch szybkich krokach zbliÂżyÂł siĂŞ do dziewczyny i odebraÂł jej spokojnie medalion.. Bardzo szybkim ruchem rĂŞki, tak szybkim, Âże nikt nie podejrzewaÂł o takÂą prĂŞdkoœÌ takiej osoby.. ObejrzaÂł swój medalion odstĂŞpujÂąc kilka kroków..
- To jest ten.. - zacz¹³..
- Twe zachowanie zniechĂŞciÂło mnie do wynagrodzenia Cie tak jak naleÂży niemniej jednak wynagradzam CiĂŞ jak i was wszystkich za odzyskanie zguby a nie za styl Âżycia... - stwierdziÂł grzebiÂąc w szacie..
PopatrzyÂł po was wszystkich..
Kilka chwil trwaÂło nim wygrzebaÂł coÂś z szaty, byÂła to gotówka, dziwnie wyglÂądaÂł tak spokojny starzec z pieniĂŞdzmi w dÂłoni..
RozdzieliÂł na trzy równe czĂŞÂści ca³¹ sumĂŞ trzymanÂą w dÂłoniach a nastĂŞpnie wrĂŞczyÂł kaÂżdemu z was spokojnie... Gdy obejrzeliÂście darowiznĂŞ ujrzeliÂście, iÂż jest tu nie mniej nie wiĂŞcej niÂż 800 yenów..
On jednak grzebaÂł w szacie dalej..
- Ty ch³opcze.. - zacz¹³ patrz¹c na Mizeyoshiego.. - Patrzê coœ ju¿ masz z tej misji.. - stwierdzi³..
- a dla paĂą mam innÂą premie.. - rzekÂł uÂśmiechajÂąc siĂŞ.. do Neko..
Odetchn¹³ g³êboko jak by w¹chaj¹c otoczenie.. W rzeczywistoœci jakimœ dziwnym sposobem sprawdza³ jak¹ natur¹ chakry emanujecie... mimo i¿ demoniczne chakry przeszkadza³y w tym w wielkim stopniu on rozpozna³ je..
Po chwili wyj¹³ po dwie pary kolczyków i wrĂŞczyÂł je dziewczĂŞtom..
- Jeszcze raz dziêkujê za pomoc... - rzek³ spokojnie po czym znikn¹³ jakimœ nieznanym wam sposobem.. jak by zmieni³ siê w wiatr..

Misja zakoĂączona
Ranga: B+ - Wytropienie, dostanie siĂŞ na terem wroga, pokonanie wrogów i odzyskanie przedmiotu jak dla mnie pasowaÂło by bardziej na A ale "A" trzeba uzgodniĂŚ z Adminem a poza tym trwaÂło to krótko.

Wynagrodzenie podstawowe:
+8pkt do statystyk + 60pCH + 800y na gÂłowĂŞ.

Wynagrodzenie specjalne:
Mizeyoshi:
PiĂŞkna, dÂługa czarna katana o matowej klidzne. Dodaje +3 do siÂły + 11 do zrĂŞcznoÂści. Ponadto trafienie wroga spala mu 50pCH (on traci Ty nie zyskujesz)

Tajra:
Odrobina bi¿uterii zdobytej na ostatnim skoku z³odzieja o ³¹cznej wartoœci 300y.

Tajra&Neko:
DostaÂłyÂście po parze kolczyków. Kolczyk taki gdy jest noszony zmniejsza o 10% koszt technik konkretnego elementu.
W przypadku Tajry jest to: Hyouton
W przypadku Neko jest to: Suiton.

ObraÂżenia:
Mizeyoshi:
ZÂłamany nos, zbity lewy bark. Sugeruje siĂŞ w przeciÂągu trzech dni udaĂŚ siĂŞ do szpitala w innym wypadku nos zroÂśnie siĂŞ krzywo. Reszta obraÂżeĂą po tych trzech dniach przestanie Ci równieÂż dokuczaĂŚ.

Neko:
Niewielka rana po senbonie nieco ponad sercem. Bez pomocy medyka wyjdziesz z tego jednak potrwa to dÂłuÂżej. Bez pomocy medyka przez tydzieĂą podczas wykonywania gwaÂłtownych ruchów lewÂą rĂŞkÂą bĂŞdzie przeszywaÂł Cie ból póÂźniej minie. (O ile nie bĂŞdziesz oczywiÂście nadwyrĂŞÂżaÂła tego miejsca i dasz siĂŞ zagoiĂŚ). Przy pomocy medyka rana znika momentalnie i moÂżesz o niej zapomnieĂŚ .

Tajra:
Brak obraÂżeĂą.
//Do Lee’a xP. CzytaÂłem regulamin nagród i wiem, Âże to jest lekko ponad regulamin jednakÂże nie zamierzam zaniÂżaĂŚ poziomu nagrody z powodu, iÂż w tej misji jestem nadzorowany. Nagroda wzorowana jest na innych MG do których uczĂŞszczam na misje. DziĂŞkuje //

Tak wiĂŞc oceniÂłem twojÂą misje na 4+/6 byÂło by piĂŞĂŚ ale czasem gracze odpisujÂą nie patrzÂąc na kolejkĂŞ albo jej nie ustaliÂłeÂś bÂądÂź gracze nie stotujÂą siĂŞ do twoich zaleceĂą. Wynagrodzenie troche przekracza standarty ale misja by³¹ doÂśc ciekawa wiĂŞc na to moÂżna przymkn¹Ì oko. Ogólnie naprawde ciekawa misja i zasÂłuÂżyÂłeÂś na to aby staĂŚ siĂŞ MG. Gratuluje i oby tak dalej przyjacielu a bĂŞdzie zciĂŞbie naprawde Âświetny MG.

Z wyrazami szacunbku Rock Lee
WstajĂŞ i odbieram nagrodĂŞ z uÂśmiechem i lekko siĂŞ pochylajÂąc do przodu. Po chwili wyprostowany poprawiam miecz zza pasem z tyÂłu, a pieniÂądze wsadzam za koszulĂŞ. SpoglÂądam w miejsce skÂąd przyszedÂłem i idĂŞ, w którÂą miaÂłem iœÌ zamiar przed caÂłym zajÂściem NMM...
Nie poÂżegnaÂłam siĂŞ nawet. Nie lubiÂłam tego to jedno a druga sprawa to ze nie miaÂłam tego w zwyczaju. Po prostu zabraÂłam co moje. ZaÂłoÂżyÂłam kolczyki i ruszyÂłam w stronĂŞ wioski ukrytego liÂścia. ByÂłam dalej w stanie psychicznego rozchwiania. MÂłoda juchiuriki zrobiÂła mi wodĂŞ z mózgu. MusiaÂłam to i owo przemyÂśleĂŚ w spokoju. ZniknĂŞÂłam w leÂśnej gĂŞstwinie zostawiajÂą mÂłodÂą Neko i jej psa... <nmm>

//Aruœ œwietna misja bardzo ale to bardzo mi siê podoba³a, nie ze wzglêdu na nagrodê ale na jej z³o¿onoœÌ i ciekaw¹ fabu³ê. //
Neko byÂła zmĂŞczona to wszystko... Niezbyt przytomnie patrzyÂła na pieniÂądze i w koĂącu schowaÂła je do torebki przy pasie. Potem wpatrywaÂła siĂŞ w kolczyki. Bezwiednie wziĂŞÂła jeden i szybkim ruchem przebiÂła sobie ucho i wpiĂŞÂła go. To samo zrobiÂła z drugim. Potem wspierajÂąc siĂŞ na bambusowym kiju ruszyÂła swojÂą drogÂą. {NMM}
ZdjĂŞÂła palec z dekoldu i powiedziaÂła MoÂże na takÂą nie wyglÂądam ale bĂŞdĂŞ walczyĂŚ PowiedziaÂła stanowczo i poszÂła w kierunku gromadki jedzÂących Samurajów i powiedziaÂła Witam panowie z chĂŞciÂą pomogĂŞ wam w walce Shima staÂła u jej boku

-----------------------------
WolĂŞ kase
Materialistka

MĂŞÂżczyzna, który gapiÂł siĂŞ przez ten caÂły czas na piĂŞkny dekolt Emi, odwróciÂł siĂŞ, wodzÂąc za dziewczynÂą wzrokiem. Samurajowie w tym czasie, obserwujÂąc tajemniczÂą nieznajomÂą, pokiwali znaczÂąco miĂŞdzy sobÂą gÂłowami. Wymienili jeszcze parĂŞ krótkich zdaĂą, po czym ten, który wrĂŞcz z wyglÂądu przypominaÂł silnego i doÂświadczonego w boju wojownika, wstaÂł, caÂłujÂąc w dÂłoĂą chuuninke.
-Och, Pani...jeÂżeli jesteÂś równie silna jak piĂŞkna, to z okrutnÂą bestiÂą z pewnoÂściÂą razem sobie poradzimy. Czy Hasei-wskazaÂł gestem dÂłoni na faceta stojÂącego przy moÂście-opowiedziaÂł Ci o naszym celu?
Owszem i uwaÂżam Âże to nic trudnego dla mnie powiedziaÂła pewna siebie i siĂŞ uÂśmiechnĂŞÂła. StanĂŞÂła przed mĂŞÂżczyznami i nagle zawiaÂł mocny wiatr a jej sukienka podleciaÂła trochĂŞ do góry (Nie wiem co ja z tym mam ale cóÂż ) tak Âże wszyscy samurajowie mogli zobaczyĂŚ jej majtki ale po chwili wiatr ustaÂł i sukienka wróciÂła do dawnej formy. To co z tym przeciwnikiem.

----------------------
\Ta materialistka
Wraz z wiatrem wszyscy panowie zrobili gÂłoÂśne "Hiiiiiii", peÂłne podekscytowania i pragnienia o wiĂŞcej, jednak tuÂż po tym dokoĂączyli chórem "Oooooooh", kipiÂące smutkiem i zaÂżenowaniem. Przez chwilĂŞ byÂło idyllistycznie, nawet kapitan rozochociÂł siĂŞ do podrywu Emi. A Âże najlepiej wypadaÂł w walce, rozporzÂądziÂł szybko ca³¹ druÂżynÂą.
-SÂłuchajcie mnie wszyscy, Ty teÂż, Panienko..em..jak ci w ogóle na imiĂŞ? PóÂźniej mi powiesz..W promieniu 3 km powinniÂśmy znaleŸÌ bestiĂŞ, na którÂą od dawnego czasu poszukujemy. ZwaÂżywszy na jego wyglÂąd i masĂŞ, bĂŞdzie trudno go znaleŸÌ w tym górsko-leÂśnym terenie, wiĂŞc miejcie oczy szeroko otwarte. Wszyscy mnie zrozumieli? Cudownie. Tak wiĂŞc...bacznoœÌ i marsz!-krzykn¹³ na koniec ÂżoÂłnierskim tonem, po czym na piĂŞcie odwróciÂł siĂŞ do chuuninki. Z kieszeni swojej zbroi wygrzebaÂł odrĂŞcznie wykonany i pomalowany obrazek celu. WyglÂądaÂł on TAK.
-To jest behemot, o którym mówiÂł Ci Hasei. JesteÂś w stanie jakoÂś go wytropiĂŚ?
Raczej tak powiedziaÂła i stanĂŞÂła na cztery Âłapy tak jak to robi kot no i pech znów jej widaĂŚ majtki. WyczuÂła jakiÂś zapach i powiedziaÂła Za mnÂą zaczĂŞÂła biec w kierunku zapachu i caÂły czas byÂło jej widaĂŚ majtki. Shima biegnie razem z niÂą.

-------------------------------
CoÂś mi dziÂś odbija
CaÂła ekipa samurajów, pogwizdujÂąc wesoÂło z jasnego w tym wypadku powodu, szli pospiesznie za Emi, oglÂądajÂąc siĂŞ od czasu do czasu na boki. Wypatrywali gigantycznego monstrum, które mogÂłoby siĂŞ wtapiaĂŚ wraz z tÂłem przez swoje okrycie. Dowódca, Io DziewiÂąty, nie skupiajÂąc siĂŞ na majtkach chuuninki, ÂściskaÂł w dÂłoniach rĂŞkojeœÌ katany, gotów na atak.

Tymczasem tropicielka, idÂąc za zapachem przypominajÂącym zmieszanÂą ziemiĂŞ z setkami kwiatów, dotarÂła do miejsca, w którym zaczynaÂło siĂŞ bagno. Drzewa ginĂŞÂły w gÂąszczu tej brÂązowej mazi, natomiast nad samÂą ziemiÂą rozprzestrzeniaÂła siĂŞ zielona mgieÂłka.

Witaj w klubie
ZatrzymaÂła siĂŞ razem z ShimÂą BÂądÂźcie czujni powiedziaÂła i powoli zaczĂŞÂła iœÌ szukajÂąc zapachu stwora. chwyciÂła w dÂłoĂą kunaj i trochĂŞ siĂŞ trzĂŞsÂła bo byÂło jej zimno ale cóÂż tak jest jak siĂŞ w samej sukience chodzi.
Dowódca na znak dany od Emi, zatrzymaÂł ca³¹ kompaniĂŞ, po czym wskakujÂąc zrĂŞcznie (jak na parĂŞnaÂście kg zbroi na ciele) na ÂściĂŞty pieĂą drzewa, rzekÂł tak:
-Dobrze, sÂłuchajcie mnie. WedÂług naszej majteczkowej panienki, behemot znajduje siĂŞ gdzieÂś tutaj. To bardzo dobra kryjówka, jednak wyglÂądajcie nienaturalnie wyÂższych stopni w bÂłocie. Rozdzielcie siĂŞ w poprzednie grupy i jazda, znajdÂźcie go!-rozkazaÂł. Gdy ekipa rozeszÂła siĂŞ w druÂżynach, Io zeskoczyÂł wprost przed Emi, ÂłapiÂąc jÂą za nadgarstek u prawej dÂłoni. WyglÂądaÂł na zauroczonego.
-Czy jest moÂże pani, hm...dostĂŞpna dla mĂŞÂżczyzn?-zapytaÂł krótko, uÂśmiechajÂąc siĂŞ.
Gdy dowódca powiedziaÂł na niÂą majteczkowa panienka oa prychnĂŞÂła pod nosem. PoczuÂła Âże zÂłapaÂł jÂą za rĂŞkĂŞ i zapytaÂł czy jest dostĂŞpna (Ciekawe czy na gg ?:D) Co masz dokÂładnie na myÂśli SpytaÂła znowu ÂłapiÂąc za miejsce dekoldu i opuszczajÂąc go w dóÂł.

-----------------
lubiĂŞ nĂŞciĂŚ
-No cóÂż...Tam, gdzie obecnie stacjonuje, nie ma niczego i nikogo, czym mógÂłbym siĂŞ zaj¹Ì, poÂświĂŞciĂŚ...Z TobÂą jednak, Panienko, czas pÂłyn¹³by szybciej...i milej...-powiedziaÂł cicho, na jej uszko, adorujÂąc jak zawodowy Casanova. PocaÂłowaÂł jÂą delikatnie w kancik policzka, by zaraz po tym obj¹Ì jÂą. TrafiÂła kosa na kamieĂą.
------------------------
GdzieÂś od nich, 15, moÂże 20 metrów za plecami, para czerwonych jak wino oczu, otworzyÂła siĂŞ znad ziemi. ObserwowaÂła teren okoliczny, by za chwilĂŞ wydobyĂŚ siĂŞ wraz z resztÂą ciaÂła.
Stój krzyknĂŞÂła i odwróciÂła siĂŞ do tyÂłu zobaczyÂła wielkie czerwone Âślepia *ÂŚwiĂŞta panienko* DaÂła znak gotowoÂści Shimie i czekaÂła co owy potwór zrobi po czym krzyknĂŞÂła do reszty. RadzĂŞ wam uwaÂżaĂŚ.

-HĂŞ? Nie lubisz, gdy ktoÂś ciĂŞ caÂłuje?-spytaÂł samurai, uÂśmiechajÂąc siĂŞ do Emi. Dopiero chwilĂŞ póÂźniej zorientowaÂł siĂŞ, co to ma znaczyĂŚ. Instynktownie odwróciÂł siĂŞ o 180 stopni i szybko, wrĂŞcz niewidocznie, wykonaÂł dÂłoĂąmi pieczĂŞcie. BÂłotna Âściana wynurzyÂła siĂŞ przed nim, chroniÂąc przed ewentualnym atakiem behemota. Reszta druÂżyny, reagujÂąc podobnie jak Io, skierowaÂła siĂŞ w stronĂŞ czerwonych Âślepi. Te z kolei wynurzaÂły siĂŞ spod gruntu, pokazujÂąc ciaÂło potwora w peÂłnej krasie. Trudno byÂło mówiĂŚ cokolwiek o jego rozmiarze. ByÂł gigantyczny.
Czym dokÂładnie ten potwór wam zawiniÂł SpytaÂła dowódcĂŞ czekajÂąc na jego odpowiedÂź gdyÂż chciaÂła obmyÂśliĂŚ plan dziaÂłania. PrzedniÂą zaÂś staÂła ogromna Âściana z bÂłota nie wiedziaÂła na razie czy potwór na pewno ma zÂłe zamiary bo moÂże po prostu ludziom zawiniÂł jego wyglÂąd, czĂŞsto tak bywa.
Kapitan, odrywajÂąc siĂŞ od przygotowywania do potyczki, spojrzaÂł na Emi wzrokiem obojĂŞtnym, czyli takim, jaki miaÂł podczas kaÂżdej walki.
-Ten stwór zrobiÂł bardzo duÂżo. ZabiÂł parĂŞnaÂście osób, zniszczyÂł pola uprawne, domy...To jeden z tych legendarnych zwierzÂąt, praktycznie niespotykanych. JeÂżeli je zabijemy...trudno, ale dobrze by byÂło go w jakiÂś sposób unieruchomiĂŚ. JeÂżeli wiĂŞc masz jakiÂś pomysÂł, Panienko, to mów ÂśmiaÂło.-skoĂączyÂł, patrzÂąc jak trójka samurajów strzela w behemota hakami z linÂą. Próbowali go przywiÂązaĂŚ do mocniejszych skaÂł i drzew, jednak nie wychodziÂło im to.
*Co by moÂżna byÂło zaradziĂŚ hmm...*ZastanowiÂła siĂŞ co zrobiĂŚ * To co jest duÂże temu ciĂŞÂżko siĂŞ podnieœÌ * SanĂŞÂła z ShimÂą w szyku i powiedziaÂła F13 ZÂłoÂżyÂła pieczecie i wykonaÂła Juujin Bunshin a Shima upodobniÂła siĂŞ do niej potem obie wykonaÂły Doku Kiri i potwór zostaÂł otoczony dymem potem obie wykonaÂły Tsuume i wycelowaÂły w nogi potwora który przez spowicie w dymi nie mógÂł ich zauwaÂżyĂŚ.
Emi i jej kotek w ludzkiej formie, wyÂłoniÂły siĂŞ po dwóch stronach bÂłotnej Âściany, by widzieĂŚ co siĂŞ dzieje z ziemnym behemotem. Potwór, próbujÂąc ogarn¹Ì dziwny dym, zamaszyÂście poruszaÂł potĂŞÂżnymi Âłapami. ByÂł bardzo agresywny, a wiĂŞc próba konfrontacji z nim na bliskim dystansie bĂŞdzie wrĂŞcz samobójstwem.
StrzaÂł, jaki wykonaÂła chuuninka wraz z Shime, udaÂł siĂŞ. Samurajowie, którzy mieli problemy z przywiÂązaniem potwora do skaÂł i drzew, uporali siĂŞ z tym doœÌ szybko, tylko i wy³¹cznie dziĂŞki pomocy Emi.
Odejmij chakrĂŞ za trzy techniki i nastĂŞpnym razem opisz po krótce wszystkie techniki
Emi skoĂączywszy Tsuume stanĂŞÂła z boku patrzÂąc jak samurajowie zwiÂązujÂą potwora wiĂŞc byÂły teraz dwie cudowne kocice Emi i Shima Nie anulowaÂła Juujin Bunshin na wszelki wypadek. CzekaÂła na dalsze postĂŞpowania samurajów.

--------------------------
Wykorzystana chakra :400
PozostaÂło: 1120
W pewnym momencie, gdy trójka przywiÂązywaczy podchodziÂła do behemota, ten rykn¹³ przeraÂźliwie. BÂłoto dookoÂła niego stwardniaÂło, by chwile potem okryĂŚ go jak skorupa. Liny pĂŞkÂły, a sami wojownicy zostali nimi uderzeni.
PowÂłoka, jakÂą ochroniÂł siĂŞ stwór, zaczĂŞÂła powiĂŞkszaĂŚ swoje rozmiary, mieniÂąc siĂŞ zielonÂą poÂświatÂą. Trudno byÂło powiedzieĂŚ, co to miaÂło znaczyĂŚ, ale potwór najwidoczniej próbowaÂł coÂś przywoÂłaĂŚ, poprawiĂŚ...

Io, stoj¹c obok prawdziwej Emi, spojrza³ to raz na jej majteczki, to na kocie uszka, a¿ w koùcu jego wzrok spocz¹³ na kopule. Wykona³ szybk¹ pieczêÌ, przyzywaj¹c dwa ma³e golemy, siêgaj¹ce do jego kolan.
PrzyglÂąda siĂŞ temu dziwnemu stworowi który nagle zacz¹³ ÂświeciĂŚ *Co robiĂŚ co robiĂŚ?* SpojrzaÂła na ShimĂŞ. *Jak mam go pokonaĂŚ* ZadawaÂła sobie pytanie. *Moje jutsu nie sÂą zbyt silne trzeba tu uÂżyĂŚ uÂżyĂŚ dobrego planu* CzekaÂła na dalsze czyny potwora.
KopuÂła chroniÂąca behemota, opadÂła z hukiem na suchÂą ziemiĂŞ, by po chwili dymu i kurzu ukazaĂŚ schowanego w niej wczeÂśnie potwora. JeÂżeli o nim mowa, jego wyglÂąd nie zmieniÂł siĂŞ w ogóle. Oczy ÂświeciÂły mocniej, natomiast ruchy jakie wykonywaÂł, byÂły szybsze i posiadaÂły wiĂŞcej gracji. Samurajowie, ustawiajÂąc siĂŞ w kole dookoÂła bestii, zaczĂŞli skÂładaĂŚ pieczĂŞcie. Io postanowiÂł wytÂłumaczyĂŚ to Emi.
-SÂłuchaj mnie, Panienko..Mamy 15 minut na to,by osÂłabiĂŚ te monstrum. Gdy wybije kwadrans, wojownicy skoĂączÂą tworzyĂŚ klatkĂŞ zamykajÂącÂą. Masz jakiÂś pomysÂł?-zapytaÂł, posyÂłajÂąc w stronĂŞ behemota dwa mini-golemy. Obydwa wybuchnĂŞÂły tuÂż przy jego nogach, jednak nie zraniÂły go.

DokoĂączymy jutro. Papa
Tak atakowaĂŚ puki caÂłkiem siĂŞ nie zmĂŞczy. Znowu z ShimÂą wykonaÂły TsuumĂŞ ale tym razem tak aby tylko lekko muskaĂŚ bechemota a mianowicie krĂŞciĂŚ siĂŞ dookoÂła niego aby on wykonywaÂł te same obroty co one. ZaczĂŞÂły wykonywaĂŚ swój plan
------------------------
Obecna chakra:
970
Io, widzÂąc jak Emi wraz z ShimÂą zaczynajÂą biegaĂŚ niebezpiecznie blisko dookoÂła behemota, postanowiÂł sam do³¹czyĂŚ do walki. ZÂłoÂżenie kilku pieczĂŞci skutkowaÂło tym, Âże bestiĂŞ zaczĂŞÂły uderzaĂŚ macki stworzone z bÂłota. Sam stwór byÂł moÂże odporny na ataki ÂżywioÂłu Doton, jednak powinno to zaj¹Ì.
Emi, zataczajÂąc kolejne koÂło praktycznie osiÂągaÂła swój cel-behemot zaczynaÂł traciĂŚ orientacjĂŞ, jednak nadal mógÂł zaatakowaĂŚ swoimi przednimi, gigantycznymi jak drzewa Âłapami. ZrobiÂł to raz, przez co dziewczyna poleciaÂła w tyÂł, uderzona.
Emi poleciaÂła na drzewo a jej sukienka zahaczyÂła siĂŞ o ga³¹Ÿ i zerwaÂła siĂŞ z niej. W ten oto sposób Emi zostaÂła w samej bieliÂźnie i gÂłoÂśno pisknĂŞÂła po czym krzyknĂŞÂła do potwora ja ci tego nie daruje. Znowu wykonaÂła Tsuume razem z ShimÂą mimo Âże powtarzaÂła atak zawsze wykorzystywaÂła go w inny sposób tym razem z ShimĂŞ wzleciaÂły nad potwora i wycelowaÂły w sam jego Âśrodek aby przepruĂŚ go na póÂł.
Behemot, z bolÂącÂą gÂłowÂą obserwujÂąc otoczenie jak i samurajów tworzÂących klatkĂŞ-barierĂŞ, przed swoimi czerwonymi oczyma dostrzegÂł póÂłnagÂą kobietĂŞ i kota-czÂłowieka. Obydwie postacie uderzyÂły go prosto w nos, co zaskutkowaÂło bólem ze strony bestii. Emi jak i Shima miaÂły teraz problem-w jaki sposób wydostaĂŚ siĂŞ z bÂłotnistego ciaÂła behemota? Czasu byÂło bardzo maÂło, jednak chuuninka mogÂła widzieĂŚ przed sobÂą postaĂŚ mĂŞÂżnego Io, który próbowaÂł skupiĂŚ na sobie uwagĂŞ zwierzĂŞcego przeciwnika.
Emi zastanowiÂła siĂŞ jak siĂŞ z niego wydostaĂŚ i pomyÂślaÂła o tym jak krety wygrzebujÂą siĂŞ z ziemi. WykonaÂła Tsumeken a jej paznokcie znacznie siĂŞ wyostrzyÂły i wydÂłuÂżyÂły zaczĂŞÂła przekopywaĂŚ siĂŞ przez bechemota aby wydostaĂŚ siĂŞ na zewnÂątrz.
Emi, biorÂąc przykÂład z natury, upodobniÂła siĂŞ do kreta jeÂżeli chodzi o dÂłonie. PrzekopujÂąc ziemiĂŞ-organizm behemota, swoimi dÂługimi paznokciami, przedarÂła siĂŞ na zewnÂątrz przepoÂławiajÂąc go. Stwór, ryczÂąc przez ten caÂły czas jak oszalaÂły, po wyjÂściu chuuninki po prostu upadÂł dwiema czĂŞÂściami na grunt bagniska. Wtedy to Io jeszcze raz uÂżyÂł techniki ziemnej Âściany, tworzÂąc jÂą pod gÂłowÂą bestii. Górna czêœÌ jego ciaÂła poszybowaÂła w górĂŞ, by zaraz zacz¹Ì spadaĂŚ w dóÂł. Teraz przyszÂła kolej na Emi-musi wykonaĂŚ jakiÂś spektakularny cios w obrĂŞbie tworzonej klatki, a zostaÂło jeszcze 5 minut...

Odejmuj chakre
Znowu z ShimÂą wykonaÂły Tsuume i wykonaÂły wielki wir w którym chciaÂły przetrzymaĂŚ bechemota aby mogli go schwytaĂŚ. Emi miaÂła juÂż coraz mniej chakry *ZostaÂło mi maÂło chakry* Czeka aÂż stworzÂą puÂłapkĂŞ na bechemota.

Chakra : 670
Po raz enty wykorzystujÂąc tÂą samÂą, choĂŚ sprawdzonÂą technikĂŞ, Emi ze swojÂą kotkÂą ShimÂą znów "skosiÂła" stwora, przeszkadzajÂąc mu w ponownym po³¹czeniu zbÂłotniaÂłego ciaÂła. Io korzystajÂąc z kolejnej okazji rzuciÂł swojÂą jednorĂŞcznÂą katanÂą w gÂłowĂŞ behemota, tworzÂąc z niej po chwili ziemny pal, który ewoluowaÂł w ÂłaĂącuch. Tak przykuty do gruntu stwór nie miaÂł prawa siĂŞ poruszyĂŚ. W dodatku technika zamykajÂąca wreszcie zaczĂŞÂła siĂŞ, tworzÂąc olbrzymiÂą klatkĂŞ a w niej umieszczajÂąc przeciwnika. Kraty szczelnie uÂłoÂżone obok siebie nie dawaÂły moÂżliwoÂści ucieczki, a sam fakt, Âże chroniÂła je dobrze skupiona chakra...po prostu behemot byÂł w kropce.
Emi staÂła w samej bileliÂźnie i patrzyÂła jak wiĂŞziom potwora. *Bry* StaÂła i nie zmieniaÂła narazie Shimy w kota kto wie co siĂŞ jeszcze zdarzy. Czy to juÂż koniec? SpytaÂła kapitana stojÂąc przed nim wpóÂł naga.
Io, jak i reszta kompanii straÂżników, usiadÂł zmĂŞczony na ziemi, wpierw okrywajÂąc zziĂŞbniĂŞtÂą, choĂŚ seksownÂą Emi swojÂą ciep³¹ zbrojÂą. OddychaÂł gÂłoÂśno, zmĂŞczony potwornie walkÂą z behemotem, która nie byÂła Âłatwa. Dobrze jednak zrobiÂł, Âże wzi¹³ do pomocy drobnÂą "kociÂą panienkĂŞ"...
-Czy to koniec?-powtórzyÂł pytanie-Tak...to wszystko. Teraz musimy poczekaĂŚ do rana na przyjazd zarzÂądcy, który polowaÂł na te zwierzĂŞ. Pewnie zastanawiasz siĂŞ co siĂŞ stanie z behemotem, prawda? Trafi do zoo, ot co.-uÂśmiechn¹³ siĂŞ pokrzepiajÂąco, przypominajÂąc sobie widok póÂłnagiej dziewki.
Emi w ociĂŞÂżaÂłej zbroi zsunĂŞÂła siĂŞ na ziemie. Czy to koniec mojej pomocy ? SpytaÂła Emi i szczerze wolaÂła siedzieĂŚ w samej bieliÂźnie niÂż w tej zbroi bo byÂła ona ciĂŞÂżka i zapocona. Shima przybraÂła swojÂą normalnÂą postaĂŚ a Emi czekaÂła na odpowiedÂź hmm.. napalonego przywódcy
-CóÂż...jeÂżeli liczysz na wynagrodzenie za nieocenionÂą pomoc w zÂłapaniu behemota to moÂżesz z nam...ze mnÂą zostaĂŚ.-poprawiÂł siĂŞ przywódca, obserwujÂąc jak dwójka samurajów rozbija niedaleko zespóÂł namiotów, oczekujÂąc nieuchronnej, mroÂźnej nocy.-JeÂżeli natomiast uwaÂżasz, Âże poÂżyjesz bez pieniĂŞdzy, to moÂżesz iœÌ...-dodaÂł z pewnym smutkiem w gÂłosie, zainteresowany spĂŞdzeniem wspólnego czasu z Emi.
Co masz na myÂśli Âżebym zostaÂła z tobÂą ?SpytaÂła KuszÂąco ale jednoczeÂśnie niedostĂŞpnie. ZdjĂŞÂła z siebie ciĂŞÂżka zbroje i staÂła w samej bieliÂźnie cóÂż to byÂł za widok.
Dowódca, chrzÂąkn¹³ wpierw znaczÂąco, rozglÂądajÂąc siĂŞ dookoÂła, czy aby nikt ich nie [cenzura] bÂądÂź teÂż obserwuje. A Âże byli jak na razie sami w tej rozmowie, Io uÂśmiechn¹³ siĂŞ naprawdĂŞ Âładnie do Emi, mówiÂąc te oto sÂłowa:
-No cóÂż...Noc siĂŞ juÂż zbliÂża, mój namiot jest dwuosobowy....Nie miaÂłbym nic przeciwko temu, gdybyÂś zostaÂła przenocowaĂŚ i poczekaĂŚ na zarzÂądcĂŞ. Co ty na to?-zaproponowaÂł, ukÂładajÂąc swojÂą samurajskÂą zbrojĂŞ w równy kwadracik, kosteczkĂŞ. Rzecz jasna patrzyÂł takÂże na piĂŞkne ciaÂło chuuninki.
Czy nie ma w tym Âżadnego haczyka? SpytaÂła i naciÂągnĂŞÂła sobie ramiÂączko od stanika tak Âże jej jĂŞdrne piersi podskoczyÂły najpierw do góry a potem na dóÂł. Dalej staÂła w samej bieliÂźnie.
-Haczyk bĂŞdzie tylko wtedy, gdy sama taki mi podsuniesz...-zaÂżartowaÂł krnÂąbrnie, wstajÂąc z ziemi by rozprostowaĂŚ zmĂŞczone od marszu i walki kolana. PiĂŞkno, jakim szczyciÂła siĂŞ Emi byÂło wrĂŞcz nie do opisania, wiĂŞc szansa na poderwanie dziewczyny na jednÂą noc byÂła bardzo, ale to bardzo malutka, wrĂŞcz nikÂła, niewidoczna. Io sÂłyn¹³ jednak z ryzykowania, wiĂŞc spokojnie podszedÂł do chuuninki, spoglÂądajÂąc to raz na jej górnÂą bieliznĂŞ, a oczy. OczekiwaÂł od niej miÂłej, przyjaznej odpowiedzi na "TAK".
UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ do niego i odwróciÂła po chwili. Wybacz ale muszĂŞ siĂŞ umyĂŚ po drodze widziaÂłam staw wiĂŞc zaraz wrócĂŞ. PoszÂła przed siebie i doszÂła do wielkiego Âśladu byÂła tu strasznie wysoka trawa wiĂŞc gdyby ktoÂś siĂŞ w niej ukryÂł nie byÂło by nikogo widaĂŚ. RozebraÂła siĂŞ do naga i weszÂła do wody wolnym krokiem stanĂŞÂła gdy woda siĂŞgaÂła jej do pĂŞpka i zaczĂŞÂła siĂŞ myĂŚ widaĂŚ jej byÂło caÂły biust (^^).
Io, liczÂąc na uÂśmiech szczĂŞÂścia i woli boskiej, pod¹¿yÂł bezgÂłoÂśnie za Emi, uwaÂżajÂąc na jej jakiekolwiek ruchy. WiedziaÂł, Âże zwykÂłe odwrócenie siĂŞ dziewczyny wi¹¿e siĂŞ z odkryciem, wiĂŞc unikaÂł zbyt otwartych terenów. SkakaÂł z miejsca na miejsce( krzaka na krzaka), znikajÂąc w cieniu przedmiotów poddanych zachodowi sÂłoĂąca. Ten zabieg ukrywania siĂŞ rzecz jasna nie poszedÂł na marne. Dowódca samurajów mógÂł popatrzyĂŚ sobie na piĂŞkne ciaÂło chuuninki, i niczym znany wielu ludziom Jiraya, wyj¹³ notesik, by...nie, nie pisaĂŚ opowieœÌ, lecz by wraz z podglÂądaniem rysowaĂŚ Emi.
PoszÂła trochĂŞ bliÂżej brzegu teraz moÂżna byÂło zobaczyĂŚ jej dolne jaki i górne partie ciaÂła n ie jedna osoba chciaÂła by to zobaczyĂŚ. Emi myÂła teraz swoje jĂŞdrne piersi, Shima która przyszÂła razem z niÂą siedziaÂła na ga³êzi drzewa.
Io, oczarowany piĂŞknem kociej nimfy, skupiÂł siĂŞ na tyle, by z resztek swojej energii chakry, stworzyĂŚ wysoki sÂłup z Emi na szczycie. Tak wÂłaÂśnie zrobiÂł. Grunt pod boskimi stopami dziewczyny po prostu zacz¹³ pi¹Ì siĂŞ w górĂŞ wraz z niÂą, przez co uniemoÂżliwiÂł jej jakÂąkolwiek ucieczkĂŞ...choĂŚ to Âźle dobrane sÂłowo.
-Przepraszam panienko!-krzykn¹³, tworzÂąc ten sam sÂłup, by byĂŚ bliÂżej Emi, na tej samej wysokoÂści-Nie mogÂłem siĂŞ jednak powstrzymaĂŚ, by nie spróbowaĂŚ...JesteÂś piĂŞkna, wiesz?
PoczuÂła Âże podnosi siĂŞ do góry i nagle zobaczyÂła dowódcĂŞ. ZakryÂła siĂŞ rĂŞkami Co siĂŞ dzieje? krzyknĂŞÂła Gdy powiedziaÂł jej Âże jet piĂŞkna ona odparÂła dalej zakrywajÂąc siĂŞ rĂŞkami. Wiem nie jeden to mówiÂł
Za zwykÂłym pstrykniĂŞciem palców obydwa sÂłupy po³¹czyÂły siĂŞ w dobrej jakoÂści maÂły most, dziĂŞki czemu samuraj mógÂł spokojnie podejœÌ do Emi, ogarniajÂąc te bÂłogosÂławieĂąstwa swoim wzrokiem. Gdy juÂż to zrobiÂł, po prostu obj¹³ kociÂą panienkĂŞ, panujÂąc nad sobÂą, co w przypadku tak piĂŞknej istoty nie byÂło do wykonania. Ale tak tylko na razie.
-Muszê powiedzieÌ, panienko Emi, ¿e jestem pe³en podziwu co do twoich umiejêtnoœci...i nie tylko. Jeœli chcesz, to mogê pokazaÌ ci, jak bardzo...-uœmiechn¹³ siê, tworz¹c z warg tak zwanego "amanta". Neko nie ujdzie p³azem konfrontacja jako taka z napalonym wojownikiem (xD)
OdwróciÂła Twarz od samuraja I powiedziaÂła Zostaw mnie. Dalej tkwiÂła w nagoÂści. ProszĂŞ puœÌ mnie. PowiedziaÂła cicho. *Co ty sobie wyobraÂżasz ?*
-Przepraszam, pewnie myÂślisz, Âże mam ochotĂŞ na to, co teoretycznie mogĂŞ z kaÂżdÂą... Ja jednak proszĂŞ o pozwolenie, gdyÂż chciaÂłem ciĂŞ narysowaĂŚ, panienko. Taka piĂŞkna istota jak ty zasÂługuje na uwiecznienie...szczególnie, gdy w tle zachodzi sÂłoĂące...-spojrzaÂł proszÂąco na Emi, pokazujÂąc jej szkic portretu w rysowniku. Trzeba przyznaĂŚ, Âże jak na wojownika i "samca alfĂŞ", Io miaÂł dar, talent do korzystania z oÂłówka. MoÂżna byÂło siĂŞ pokusiĂŚ o stwierdzenie, Âże ma jakieÂś powiÂązanie z rodem Gashi. Warto teÂż dodaĂŚ, Âże na znak protestu Neko, po prostu puÂściÂł jÂą, by nie zraÂżaĂŚ
Na pewno chcesz mnie tylko namalowaĂŚ? SpytaÂła chowajÂąc twarz. Bo jeÂśli tak to na to chyba mogĂŞ siĂŞ zgodziĂŚ. SpytaÂła i pomyÂślaÂła *Bo jeÂśli chodzi o coÂś wiĂŞcej to moÂże przydarzyĂŚ siĂŞ coÂś zÂłego.* PodniosÂła twarz i spojrzaÂła na dowódcĂŞ.
-Och, cóÂż to bĂŞdzie za uczta dla moich oczu!-powiedziaÂł gÂłoÂśno, przygotowujÂąc siĂŞ do uwiecznienia Emi na kartce papieru. Wpierw ustawiÂł jÂą pod sÂłoĂące, by promienie gorÂącej gwiazdy obejmowaÂły jÂą jak w miÂłosnym uÂścisku. Lekki zefir towarzyszÂący zachodowi jedynie pomógÂł artyÂście, gdyÂż on sam nie lubiÂł postaci "zamarÂłych".
Z lekkim wzruszeniem na twarzy Io zacz¹³ rysowaÌ piêkn¹ chuuninkê wraz z Shim¹. Wypad³o to ca³kiem, ca³kiem nieŸle, choÌ niestety zajê³o to sporo czasu jak na zwyk³y niezwyk³y rysunek....Nast¹pi³ poranek dnia nastêpnego
~~~~~~~~
Emi obudziÂła siĂŞ w namiocie, jednak nie w pokoju dowódcy. LeÂżaÂła w gÂąszczu ciepÂłych, miĂŞkkich poduszek róÂżnych barw. Na maÂłym stoliku leÂżaÂło jej uprane ubranie, a Shima natomiast smacznie spaÂła tuÂż obok niego. Pierwsze, co trafiÂło do uszu kociej dziewczyny byÂł gwar i haÂłas pochodzÂący z dworu. CzyÂżby zarzÂądca wreszcie przyjechaÂł?
Obudzona gwarem wstaÂła i przeciÂągnĂŞÂła siĂŞ rozejrzaÂła siĂŞ po pomieszczeniu i podeszÂła do miejsca w którym leÂżaÂło jej ubranie. PrzebraÂła siĂŞ i wyjrzaÂła z namiotu w którym spĂŞdziÂła noc.
TuÂż przy klatce z behemotem w Âśrodku, która usytuowana byÂła niedaleko namiotów, staÂła pokaÂźna grupa mĂŞÂżczyzn. Oprócz dziesiĂŞciu samurajów wraz z Io byÂł wÂśród nich ktoÂś jeszcze. MĂŞÂżczyzna w jesieni wieku, odznaczajÂący siĂŞ doœÌ siwÂą bródkÂą siĂŞgajÂącÂą do pasa, przypatrywaÂł bestii, stukajÂąc swojÂą czarnÂą laskÂą o kraty, jakby sprawdzajÂąc jakoœÌ i stan substancji. MajÂąc na sobie czerwony pÂłaszcz zarzÂądcy doskonale... nie zlewaÂł siĂŞ z tÂłem.

Gdy Emi wyszÂła z namiotu, goœÌ kompanii odwróciÂł siĂŞ w stronĂŞ damy, kÂłaniajÂąc siĂŞ nisko. Normalnie nie jak urzĂŞdnik.
-Ach, to ty zapewne jesteÂś tÂą piĂŞknÂą panienkÂą, która pomogÂła moim sÂługom zÂłapaĂŚ stwora, prawda?-spytaÂł, uÂśmiechajÂąc siĂŞ w jej stronĂŞ.
PodeszÂła z uÂśmiechem na twarzy. Tak to ja. UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ A pan zapewne jest zarzÂądcÂą ? SpytaÂła drapiÂąc siĂŞ za kocim uchem. WyglÂądaÂła tak sÂłodko (Kawaii ) SpojrzaÂła na zamkniĂŞtego w klatce bechemota. Nagle z namiotu wyszÂła Shima i stanĂŞÂła przy nodze Emi. Emi popatrzyÂła na niÂą i pomyÂślaÂła *Dobrze siĂŞ wczoraj spisaÂłaÂś maleĂąka*
-Tak, to ja, jednak mów do mnie Sho. Takie panny jak ty zasÂługujÂą na specjalne wzglĂŞdy i traktowanie...-ponownie siĂŞ ukÂłoniÂł, szarmancko caÂłujÂąc prawy nadgarstek Emi. Najwidoczniej kultura i dÂżentelmeĂąstwo przychodzi wraz z wiekiem, co miaÂłoby w sumie sens.
-WÂłaÂśnie patrzyÂłem co u mojego "zwierza"-zacz¹³ nowy temat, nie odrywajÂąc wzroku od kociej panienki.-Jestem pod wraÂżeniem twoich i waszych równieÂż, panowie, umiejĂŞtnoÂści tropicielskich. ZastanawiaÂłaÂś siĂŞ moÂże jak mógÂłbym ciĂŞ wynagrodziĂŚ?-spytaÂł na koniec, patrzÂąc na niezwykÂłe uszka Emi.
*Hmm nie zawsze moÂżna spotkaĂŚ takiego dÂżentelmena * PomyÂślaÂła gdy pocaÂłowaÂł jÂą w nadgarstek. Gdy zapytaÂł jÂą o wynagrodzenie odparÂła Nie zastanawiaÂłam siĂŞ nad tym. UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ i spojrzaÂła na Shime.
-Och, skromna i piĂŞkna, w dodatku z kotem..uczcie siĂŞ panowie a nie byÂście tylko chaÂłtuÂżyli po barach i gospodach!-rzekÂł do samurajów, by znów skoncentrowaĂŚ siĂŞ na sÂłodkiej panience. Z lewej kieszeni swojego ekstrawaganckiego ubioru wyj¹³ list zapieczĂŞtowany zwykÂłym odciskiem. Ruchem dÂłoni rozerwaÂł zamkniĂŞcie i wydobyÂł ze Âśrodka bardzo ÂładnÂą sumkĂŞ bo aÂż 450y. PieniÂądze te wsunÂą do rÂączki Emi, uÂśmiechajÂąc siĂŞ do niej i milczÂąc, jak to na gentlemana przystaÂło.
~~~~~~~
Tymczasem obok caÂłego zbiorowiska mĂŞÂżczyzn i "rodzynka", chuuninki, przejeÂżdÂżaÂł powóz wiozÂący listy do Kusy. WoÂźnica zatrzymaÂł siĂŞ, by przyjrzeĂŚ uwaÂżnie tajemniczej, potwornej istocie.
WziĂŞÂła pieniÂądze i ukÂłoniÂła siĂŞ w ramach podziĂŞkowaĂą. Arigato. PodniosÂła wzrok do góry i powiedziaÂła. Moje zadanie zostaÂło wykonane czy mam pomóc w czymÂś jeszcze?
Sho, przez chwilĂŞ wpatrujÂąc w piĂŞkne niebo, nastĂŞpnie w powóz, a potem znów w oczy Emi, poprawiÂł pÂłaszcz, mówiÂąc krótko:
-To wszystko. Jeszcze raz dziĂŞkujĂŞ.-wycofaÂł siĂŞ do grupy swoich samurajów, by omówiĂŚ z nimi wszystko co zrobi z zÂłapanym behemotem. Na tym ta historia by siĂŞ skoĂączyÂła, gdyby nie zaczepka mÂłodego, zmĂŞczonego jazdÂą listonosza. Ten, ubrany w swój niebieski uniform pracownika poczty, podszedÂł do chuuninki, wysondowaĂŚ pewnÂą sprawĂŞ:
-Przepraszam, panienko...co tu siĂŞ dzieje?-moÂże byÂła to gÂłupia sprawa, jednak warto odpowiedzieĂŚ....a moÂże nie?
To ja siê ju¿ po¿egnam Zaczê³a iœÌ przed siebie ale nagle zaczepi³ j¹ jakiœ cz³owiek pytaj¹c siê o to co siê tu dziej Nie wiem czy mogê zdradziÌ t¹ informacjê powiedzia³a wprost. I uœmiechnê³a siê do mê¿czyzny. Shima sta³a ca³y czas u jej boku
Listonosz, przegryzajÂąc dolnÂą wargĂŞ z zestresowania i zaciekawienia, w jednej chwili zmieniÂł wyraz twarzy na taki bardziej zawiedziony. ByÂł lekko zszokowany tym, Âże moÂże popatrzeĂŚ na ziemnego giganta, ale nie moÂże dowiedzieĂŚ siĂŞ nawet najmniejszej informacji. PostanowiÂł utopiĂŚ tÂą sprawĂŞ w gÂąszczu listów znajdujÂących siĂŞ w jego brÂązowej, skórzanej torbie. OtwierajÂąc jÂą, tak rzekÂł do Emi:
-No nic, muszĂŞ w takim razie jechaĂŚ dalej. Czeka mnie jeszcze sporo poczty do rozdania. Hej! Ty pochodzisz pewnie z Kusy. Jak siĂŞ nazywasz?-ostatnie sÂłowa wypowiedziaÂł, gdy przekartkowywaÂł masĂŞ listów.
Tak jestem z Kusy a nazywam siĂŞ Emi Neko. PowiedziaÂła i podniosÂła gÂłowĂŞ wysoko do góry. *ciekawe czemu pyta* UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ i powiedziaÂła Co w zwiÂązku z tym Âże jestem z Kusy?
Listonosz, zapamiĂŞtujÂąc dane osobowe dziewczyny, wygrzebaÂł z podrĂŞcznej torby jeden list zawarty w zielonej kopercie ze znaczkiem Konohy. Przedmiot ten wrĂŞczyÂł panience, ukÂłoniÂł siĂŞ nisko wraz z machniĂŞciem czapkÂą, by zaraz potem udaĂŚ siĂŞ spowrotem do powozu i odjechaĂŚ. MiaÂł juÂż jednÂą osobĂŞ z gÂłowy, a nawet pomocne.
Chuuninka, gdy otworzy ten tajemniczy list, bĂŞdzie mogÂła ujrzeĂŚ czytelne, Âładne pismo spod pióra Hanity Hyuugi.

Droga Emi,
Mimo tego, Âże maÂło siĂŞ znamy i poznaÂłam CiĂŞ w gabinecie Jeng, serdecznie uÂściskaÂłabym i wycaÂłowaÂłabym twojÂą osóbkĂŞ, gdyby przyszÂła mnie odwiedziĂŚ w konohaĂąskim szpitalu. WÂłaÂśnie bĂŞdĂŞ rodziĂŚ dziecko, wiĂŞc wsparcie z kaÂżdej strony jest dla mnie bardzo waÂżne.

H.H

Koniec misji rangi B
Zdobywasz 300y(przepraszam, pomyliÂłam siĂŞ), 50Pch i 7pkt
Po przeczytaniu listu od Hanity UsmiechnĂŞÂła siĂŞ do siebie *Na pewno przyjdĂŞ*
Królewno musimy wybraĂŚ siĂŞ do Konochy PowiedziaÂła do Shimy i zaczĂŞÂła iœÌ w stronĂŞ gÂłównej bramy wioski.
SzedÂłem powoli od strony bambusowego lasu. Od czasu do czasu rzucaÂłem przelotne spojrzenie do tyÂłu. Kiedy doszedÂłem do mostu zatrzymaÂłem siĂŞ na chwilĂŞ i spojrzaÂłem w dóÂł przepaÂści. Po chwili ruszyÂłem dalej, a kiedy przeszedÂłem na drugÂą stronĂŞ skrĂŞciÂłem w las. Kisame byÂł caÂły czas o kilka metrów odemnie.
Nic wiĂŞcej nie przerwaÂło twojego spokoju ani Kisame. Z tyÂłu nie widziaÂłeÂś nic niepokojÂącego. Twój kocurek powoli dreptaÂł sobie zachowujÂąc równÂą odlegÂłoœÌ od ciebie.
Na most wjechaÂł wóz jakiegoÂś handlarza. ZwykÂły drewniany okryty wóz. MĂŞÂżczyzna wyglÂądajÂący na trzydzieÂści lat w ubraniu Âśredniej klasy kupca. Nic nadzwyczajnego w nich nie zauwaÂżyÂłeÂś. Przystan¹³ pod koniec mostu tarasujÂąc ci drogĂŞ.
- Witajcie chÂłopaszku - powiedziaÂł mĂŞÂżczyzna pochylajÂąc gÂłowĂŞ przytrzymujÂąc swój zielony kapelusik po czym zapytaÂł. - WyÂście z tych ziem ?
StojÂąc w miejscu, przyglÂądaÂłem siĂŞ spokojnie, nadjeÂżdÂżajÂącemu wozowi. Kiedy handlarz zadaÂł pytanie odpowiedziaÂłem. -Owszem jestem mieszkaĂącem tego kraju-. Kisame w tym czasie wskoczyÂł na wóz i zacz¹³ po nim ÂłaziĂŚ wÂąchajÂąc pÂłachtĂŞ.
Twój kocurek nic podejrzanego nie wywÂąchaÂł. Kupiec zaÂś nie wyglÂądaÂł na przestraszonego gdy twój kotek zacz¹³ chodzic po jego wozie. WygladaÂł na zupeÂłnie spokojnego.
- KtórĂŞdy wiĂŞc muszĂŞ pojechac by dotrzec do waszej mieÂściny? WiozĂŞ antyki na sprzedarz do waszego muzeum. ChciaÂłbyÂś moÂże coÂś kupic po niÂższej cenie? - zapytaÂł z uÂśmiechem. ChodÂź nie byÂł bogaczem, a zarazem nie naleÂżaÂł do biedoty wyglÂądaÂł na radosnego i miÂłego czÂłowieka. Z pewnoÂściÂą nie rzÂądziÂła nim chciwoÂśc.
-JedŸ dalej drog¹, ja kupowaÌ nie bêdê- Odpowiedzia³em i zawo³a³em kota do siebie. Ten zeskoczy³ z wozu i podszed³ do mnie, Ruszyliœmy oboje w kierunku ³¹k. Szed³em powoli raz zerkn¹³em za siebie i spojrza³em na handlarza. Potem zniknêliœmy w lesie.<NMM>
Bardzo szybko, podróÂżujÂąc z kraju Kamienia, przybyÂł na ten sÂławny most. Ma on juÂż nieskazitelnÂą sÂławĂŞ, oraz jest pewnego rodzaju symbolem kraju trawy, niemalÂże tak jak pomniki Hokage, czy te przypominajÂące starcie pomiĂŞdzy Madara no Uchiha a przyszÂłym pierwszym Hokage... Ehhh, wspomnienia...

ZanurzajÂąc siĂŞ w myÂślach, Atsui chwilowo zdawaÂł siĂŞ traciĂŚ kontakt z rzeczywistoÂściÂą...
Z zamyÂślenia przerwaÂł ci wóz który do ciebie podjechaÂł. ZwykÂły lecz masywny drewniany wóz okryty biaÂłym materiaÂłem wyÂłoÂżonym na okrÂąglawym metalowym stelarzu. Trzy brÂązowe konie jednej maÂści i siedzÂący na wozie, trzymajÂący lejce mĂŞÂżczyzna okoÂło trzydziestoletni. Kupicec, bo na takiego wyglÂądaÂł, byÂł ubrany w Âśredniej klasy ciuchy skÂładajÂące sie z zielonych butów, kubraka i kapelusza z czerwonym piórem, brÂązowych spodni i biaÂłej koszuli.
- Witajcie panie - powiedziaÂł radoÂśnie i zbliÂżyÂł siĂŞ do ciebie po czym zatrzymaÂł - ChciaÂłbyÂś moÂże kupic coÂś z moich antyków, czy mógÂłbym liczyc dodatowo na twojÂą pomoc bo widzisz mój drogi koĂą mój jeden kuleje,a nie chce go zbyt przemĂŞczac ... znasz siĂŞ moÂże na medycynie?
Atsui podniósÂł gÂłowĂŞ, po czym popatrzyÂł na handlarza, nastĂŞpnie na jego karawanĂŞ a na koĂącu na konia:
-"Znam siĂŞ na tyle, aby stwierdziĂŚ iÂż kulejÂącego konia, naleÂży DobiĂŚ. To dla jego dobra."- wydaÂł swój osobisty osÂąd.Po czym z niemalÂże równÂą gracjÂą kontynuowaÂł dialog:
-"Chyba Âże miaÂłeÂś na myÂśli innÂą pomoc, kupcze..."- powiedziaÂł na gÂłos, po czym dodaÂł w myÂślach:
-"OpiekujÂąc siĂŞ Twoim towarem...."-
Na jego twarzy zawitaÂł wymuszony uÂśmiech...
Handlarz zrobiÂł zadumanÂą minĂŞ. WidaĂŚ byÂło Âże nie chciaÂł pozbyĂŚ siĂŞ swego konia, ale zarazem takÂże namyÂśliÂł siĂŞ Âże bĂŞdzie to zÂły pomysÂł by koĂą jeszcze cierpiaÂł.
- To co mam czyniĂŚ drogi panie? - zapytaÂł siĂŞ ciebie - zabiĂŚ?
CiĂŞÂżki dylemat. Konie nie sÂą tanie tym bardziej w tych stronach, jednak mĂŞÂżczyzna miaÂł swoje sumienie lecz ciÂągle byÂł nadziei Âże jest inne wyjÂście.
Atsui jeszcze raz spojrzaÂł na handlarza:
-"Twój koĂą, juÂż raczej nigdy nie wróci do swojego poprzedniego stanu. JeÂżeli naprawdĂŞ chcesz dla niego, dobrze, powinieneÂś go zabiĂŚ..."-
Zwykli ludzie, majÂą sumienie. Przynajmniej powinni je mieĂŚ, wiĂŞc to prawdopodobnie dlatego handlarz powstrzymywaÂł siĂŞ od swoich decyzji. MoÂże wypadaÂło udzieliĂŚ mu pocieszenia? PowiedzieĂŚ to co zechciaÂłby usÂłyszeĂŚ?:
-"Z drugiej jednak strony, niedaleko jest maÂła wioska. Przynajmniej tak twierdzÂą drogowskazy. MoÂżliwe, Âże to wÂłasnie tam znajdziesz Medyka, który mógÂłby Ci pomóc. To twój koĂą, decyzja naleÂży do Ciebie."-
MoÂże nie zabrzmiaÂło to szczególnie przyjaÂźnie, ale prawdopodobnie wÂłaÂśnie to handlarz chciaÂł usÂłyszeĂŚ.
MiaÂłeÂś racjĂŞ handlarz wÂłaÂśnie to chciaÂł usÂłyszeĂŚ. WidaĂŚ byÂło Âże na jego twarzy pojawiÂła siĂŞ radoœÌ Âże moÂże ocaliĂŚ swojego konia. ZszedÂł z wozu, podszedÂł do konia i go poklepaÂł po czym zwróciÂł siĂŞ do ciebie.
- WiĂŞc którĂŞdy powinienem pod¹¿yĂŚ do tej wioski? - zapytaÂł siĂŞ po czym dodaÂł- Czy chciaÂłbyÂś wiĂŞc cos kupiĂŚ za niÂższa cenĂŞ z moich zbirów?
WiedziaÂłeÂś tylko tyle Âże sprzedaje antyki, czym byÂły te stare przedmioty nie miaÂłeÂś pojĂŞcia. Czy stare zegary stojÂące i meble, czy obrazy, czy broĂą czy amulety...
-"Znajdujemy siĂŞ na drodze handlowej. Potwierdza to twoja obecnoœÌ tutaj. WiĂŞc jeÂżeli zejdziesz mostu i udasz siĂŞ prosto, ciÂągle tÂą samÂą, brukowanÂą drogÂą, dotrzesz do wioski. To jest akurat bardzo dobrze oznakowane, nie sposób siĂŞ zgubiĂŚ."- PopisaÂł siĂŞ swojÂą wiedzÂą na temat geografii oraz systemów orientacji w terenie. Mimo iÂż wiĂŞcej nie byÂł w stanie pomóc, pchniĂŞty przez czystÂą ciekawoœÌ, postanowiÂł zapytaĂŚ:
-"A co sprzedajesz, podróÂżniku? PrawdĂŞ mówiÂąc, jestem doœÌ specyficznym typem konsumenta..."- ZaznaczyÂł ten oczywisty fakt, niemalÂże tak jakby nie byÂło go w ogóle widaĂŚ...
- DziĂŞkujĂŞ, dziĂŞkujĂŞ ... w takim razie dam sobie radĂŞ - powiedziaÂł mĂŞÂżczyzna po czym skierowaÂł siĂŞ ku tyÂłowy wozu zachĂŞcajÂąc ciĂŞ do zbliÂżenia do niego. RozsÂłoniÂł pÂłachtĂŞ, otworzyl drewnianÂą ÂściankĂŞ i wszedÂł do Âśrodka. ZobaczyÂłeÂś tam duÂżo masywnych drewnianych rupieci. Kilka mebli z prawdziwego dĂŞbu, stare skrzynie oraz szpargaÂły schowane pod starymi szmatami.
- Spodziewam siĂŞ Âże poszukujesz czegoÂś bardziej ciekawego niÂż meble? Poszukujesz biÂżuterii, broni, cennych drobazgów czy czegoÂś innego? - zapytaÂł mĂŞÂżczyzna
Atsui pokiwaÂł gÂłowÂą, po czym rzekÂł:
-"PoszukujĂŞ- to zbyt mocne sÂłowo. ByÂłbym ewentualnie zainteresowany byĂŚ moÂże biÂżuteriÂą, jakimiÂś drobiazgami oraz prawdopodobnie "czymÂś innym", jeÂżeli siĂŞ rozumiemy. Handel BroniÂą to ryzykowny biznes. Wiele osób pragnie zdobyĂŚ jÂą z nielegalnych ÂźródeÂł, dlatego robiĂŞ zakupy u zaufanych osób oraz z pewnego ÂźródÂła..."- PowiedziaÂł pewny siebie, po czym coÂś poprawiÂł pod pÂłaszczem, dajÂąc do zrozumienia iÂż jest znakomicie wyposaÂżony...Humh, jak zwyjkkle brak subtelnoÂści..