Pokoik Kar

Jest to mały, lecz przestronny pokoik. Cały pomalowany na niebiesko. Na suficie żółte gwiazdy wyraźnie podkreślają marzycielski charakter Kar. Przy oknie, w którym wiszą białe firanki, stoi biurko z małym krzesełkiem na kółkach. Na prawo natomiast łóżko z śnieżnobiałą, mleczną pościelą, obok niego szafka nocna z małą, okrągłą lampką. Natomiast na lewo znajduje się kilka szafek, przykładowo z ubraniami, z książkami, czy półek, na których stoją zdjęcia jej rodziny. Na drzwiach wejściowych wisi plakat Sailor Moon, których Kar jest wielką fanką
*=====================*
Dziewczynka weszła do pokoju... Rzuciła jeszcze tylko okiem na plakat ośmiu ładnych dziewcząt i położyła się na łóżku... Miki wylądował na podłodze. Dla małej nadszedł czas słodkich snów... Problem w tym, że nie mogła zasnąć... Gwiazdy świeciły niezmiernie... Gwiazdy, wyimaginowane gwiazdy jej wyobraźni...

---

Było późno i wszyscy juz dawno spali. Tak przynajmniej myslałaś bo do drzwi Twego pokoju dobijał się właśnie jakiś osobnik.. W środku nocy walił głucho i silnie w wielkie dębowe drzwi zdawało Ci się, ze zaraz obudzi wszystkich w domu.. Chociaż z drugiej strony może to rodzice? może coś się dzieje.. Miki zaczęła szczekać. Najgorsze co może byc to zbudzić psa w nocy. Zdezorientowany zwierzak bedzie szczekał, wył dotąd aż wreszcie ktoś się nim zainteresuje. Spojrzałas na okno. Niebo było rzeczywiście piekne. Rozjaśniało je miliony gwiazd. Coż z tego pieknego widoku skoro nie mogłaś nawet się na nim skupić. Byłaś jednak dzielna nie zaczęłaś płakać. Nie przestraszyłas się. Inna dziewczynka w Twoim wieku już dawno schowałaby się pod kołderką i czakała na wybawienie. Ty nie.. To nie w Twoim stylu..
Jako córka Władcy Taki i Władczyni Yuki musiałaś być nie tylko dobrze wychowana, elegancka wymagano od Ciebie także odwagi. Starałas się jej właśnie dowieść.
Zza drzwi słychać było dyszenie. Za nim ktokolwiek się odezwał mineło trochę czasu.

Dziewczynka wstała z łóżka. Ktoś dobijał się do jej małego pokoiku. Ostrożnie podeszła do drzwi. Rzeczywiście. Nie bała się. Nigdy się nie bała. Na wszelki wypadek jednak uaktywniła swoje KG. Jej oczy stały się czerwone, błyszczące, dzięki nim mogła widzieć nawet w najtrudniejszych warunkach. Nałożyła na siebie także Kawarimi, które postanowiła wykonać z książką, znajdującą się na parapecie jej okna. Tak więc podchodząc do drzwi otworzyła je spokojnie, z nieukrywaną ciekawością. Kto za nimi stał ? Było widać, że się nie boi, aczkolwiek ostrożności nigdy za wiele. Spojrzała na przybysza, lekko mrużąc oczy.
-Pani jeden z Twoich braci... To okropne..
ByÂł to jeden ze strazników, który trzymaÂł warte przy twoim pokoju. Jeden z Twoich osobistych ochroniarzy. CzĂŞsto siĂŞ z nim bawiÂłaÂś, w dzieciùœtwie zastepowaÂł Ci nawet matkĂŞ, która miaÂła na gÂłowie powaÂżniejsze rzeczy.
StraÂżnik sapaÂł teraz bardzo zmĂŞczony i zatrwoÂżony tym co siĂŞ staÂło. W tej sytuacji jego wielka postura ponad dwumetrowego, barczystego mĂŞÂżczyzny wydawaÂła siĂŞ raczej mniej groÂźna niÂż zwykle. Czarne dÂługie do ramion wÂłosy nie byÂły tak jak zwykle upiete w kucyk tym razem wÂłosy na gÂłowie zwichrzyÂły siĂŞ tak, jak nigdy. Na twarzy zauwaÂżyÂłas wielkie czerwone rumieĂące a oczy przestraszone jakby wÂłaÂśnie zobaczyÂły Ducha. CaÂły, bardzo duÂży z resztÂą przedpokój byÂł nieoswietlony co robiÂło caÂła sytuacjĂŞ jeszcze bardziej dramatycznÂą. MĂŞÂżczyzna staraÂł siĂŞ ponownie rozpocz¹Ì swojÂą wypowiedÂź, jednak widzÂąc Twoje niewinne oblicze nie byÂł w stanie zrobiĂŚ nic innego, jak tylko patrzeĂŚ na Ciebie z wyrazem peÂłnym rozpaczy.
Do przedpokoju, w którym rozgrywaÂła siĂŞ caÂła scena wkroczyÂła reszta sÂłuÂżby.
-Co siĂŞ dzieje Pani nic Ci nie jest!?

---

-Mi nie, ale mu... NajwyraÂźniej tak - zmarszczyÂła brwi. LiczyÂła, Âże bĂŞdÂą to co najmniej czÂłonkowie ZZWS, próbujÂący jÂą porwaĂŚ, gdyÂż jej ojciec, Wi Dim, wystÂąpiÂł z ZZWS... Czerwonymi oczkami ÂświdrowaÂła raz sÂłuÂżbĂŞ, raz straÂżnika.
-Mój brat... Co z nim... Mów... - syknĂŞÂła, odwracajÂąc twarz i gestem rĂŞki uciszajÂąc Miki.
- ZostaÂł porawny... Prawdopodobnie to sprawka shinobi innej wioski jeszcze nie wiadomo, kto dokÂładnie za tym stoi.
Mê¿czyzna osun¹³ siê na kolana tak, by widzieÌ lepiej twarz dziewczynki.
- StaÂło siĂŞ to podczas dzisiejszej popoÂłudniowej przechadzki panicza. WyszedÂł z domu na trening. Tak, jak zwykle ale nie wróciÂł aÂż do teraz do domu. GodzinĂŞ temu dostaÂłem tĂŞ o to wiadomoÂśc... WyciÂągnĂŞÂłaÂś swa ma³¹, ÂślicznÂą rÂączkĂŞ i pochwyciÂłaÂś zawiniÂątko. Potem rozwinĂŞÂłaÂś wiadomoœÌ i zaczĂŞÂłaÂś czytac.
Cytat: Mamy dzieciaka. JeÂżeli chcecie go widzieĂŚ musicie przynieœÌ nam okup. KaÂżda próba gÂłupiego dziaÂłania zakoĂączy siĂŞ ÂśmierciÂą malca. Jutro rano dostaniecie nastĂŞpnÂą wiadomoœÌ.
Reszta sÂłuÂżby podbiegÂła do was.. sÂłyszÂąc co powiedziaÂł twój straÂżnik.
(Tak zapomniaÂłem go nazwaĂŚ;p juÂż siĂŞ poprawiam Ron.) Ron nie wiedziaÂł co ze sobÂą zrobic. Tymczasem sÂłuÂżba zaczĂŞÂła lamentowaĂŚ.
-Ojej biedne dziecko? Czym on sobie na to zasÂłuÂżyÂł?
Ty natomiast? Jak wyglÂądaÂło Twoje zachowanie w obliczu tych wydarzeĂą
Kar, widzÂąc swojego sÂługĂŞ nazwanego jak najlepszy przyjaciel Harrego Pottera i sÂłyszÂąc to, co mówiÂł, pobladÂła niespodziewanie.
-Miejsce zostawienia okupu ? Miejsce znalezienia kartki ? - zamknĂŞÂła oczy, aby nie widzieĂŚ twarzy Rona, nie widzieĂŚ twarzy swych sÂług, zatrudnionych tu przez jej ojca. Po chwili ponowiÂła pytanie, tym razem gÂłoÂśniej i bardziej stanowczo.
-Gdzie znalazÂłeÂś kartkĂŞ... Gdzie oni sÂą... Co chcÂą jako okup...
- Paniczko.. to jest wÂłasnie najsmutniejsze... ChcÂą Ciebie albo twojÂą matkĂŞ..
Ron nie wytrzymaÂł, gÂłos mu siĂŞ urwaÂł i zaczaÂł szlochaĂŚ po chwili ryczaÂł juz jak maÂłe dziecko..
-Moja kochana Panienko.. Oni chcÂą, panienkowych oczu.. ChcÂą posi¹œc tajemnicĂŞ klanu, z którego pochodzi Pani naszego domu..
WieœÌ byÂła straszna, wszyscy aÂż westchneli na te sÂłowa i sami zaczeli lament i pÂłacz. StaÂłaÂś samotnie w samym Âśrodku tego galimatiasu. PatrzÂąc beznamietnie przed siebie. W tym czasie podeszÂła do Ciebie biedna Miki, która najwyraÂźniej poczuÂła powagĂŞ sytuacji. ZaczĂŞÂła siĂŞ ochoczo Âłasic do twoich mÂłodych i bladych nózek. Od urodzenia chroniona byÂłas przed dziaÂłaniem szkodliwych promieni sÂłonecznych dlatego cera twoja byÂła delikatna , godna najwiekszych tego Âświata.
Nie to byÂło teraz, jednak waÂżne.. Twój brat, byÂł porwany..
Zegar wybiÂł wÂłaÂśnie godzinĂŞ trzeciÂą w nocy.. przez chwilĂŞ nosiÂł sie po przedpokoju odgÂłos uciekajÂącej godziny. Wy jednak zajĂŞci byliÂście teraz sobÂą..
-CóÂż. Skoro chcÂą mnie, chĂŞtnie oddam siĂŞ w ich rĂŞce - uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ ironicznie do sÂłuÂżby. MyÂślaÂła nad tym, co moÂże zrobiĂŚ, w jaki sposób odzyska swego brata...
-CóÂż - powtórzyÂła - ktoÂś wskaÂże mi miejsce, gdzie mam siĂŞ udaĂŚ ? Nie zamierzam wystawiaĂŚ na niebezpieczeĂąstwo mojej matki, ona i tak musi zaj¹Ì siĂŞ Yuki...
- Nie puÂścimy CiĂŞ samej!!!! Nie moÂżesz, nie pójdziesz! Gdyby Twój ojciec siĂŞ dowiedziaÂł, to by nas chyba oskalpowaÂł.
Zgomadzenie przekrzykiwaÂło siĂŞ. ByÂł jeden wielki harmider. W koĂącu Ron uciszyÂł resztĂŞ sÂłuÂżby i odezwaÂł siĂŞ powaÂżnym gÂłosem.
-Ja pójdĂŞ, razem z panienkÂą. Razem sprostamy porywaczom.
MĂŞÂżczyzna uÂśmiechn¹³ siĂŞ do Ciebie wiedziaÂłaÂś, ze moÂżesz na nim polegaĂŚ. Miki jednak caÂły czas nie pozwalaÂła Ci odejœÌ od siebie na krok. CaÂły czas wtulaÂła siĂŞ w Twoje malutkie nóÂżki.
-Hau Hau..
Wreszcie wielkolud zacz¹³ mówiĂŚ na nowo.
-Spotkanie ma odbyĂŚ siĂŞ jutro na ulicach Taki okoÂło godziny 10.00..
Dlatego teraz powinniÂśmy siĂŞ uspokoiĂŚ i poÂłoÂżyĂŚ do ÂłóÂżek, by mieĂŚ si³ê. ByÂśmy jutro pokazali tym opryszkom z kim zadarli.
WidaĂŚ byÂło jednak niepewnoœÌ na twarzy czarnowÂłosego opiekuna, który wcale nie wyglÂądaÂł na sÂłabeusza. Dlaczego, wiĂŞc siĂŞ tak lĂŞkaÂł?
SkrzywiÂła siĂŞ. Czas leciaÂł nieubÂłaganie.
-Zamierzacie tu staĂŚ, czekaĂŚ, pozwoliĂŚ zabiĂŚ mojego brata ?! - krzyknĂŞÂła, tupiÂąc nóÂżkami o podÂłogĂŞ. CóÂż, byÂła bardzo, bardzo zÂła na swych sÂługusów, którzy najwidoczniej postanowili jeszcze bardziej uprzykrzyĂŚ jej Âżycie.
-Która godzina ? ChcĂŞ siĂŞ spotkaĂŚ z porywaczami - dodaÂła po chwili uporczywego milczenia.
Twoja odpowiedÂź bardzo szybko zostaÂła skwitowana odgÂłosem zmieniajÂącej siĂŞ godziny spojrzaÂłaÂś. na wielki zegar.. byÂła godzina 6.00 a wy wciÂąz nie spaliÂście.. SÂłuÂżba pomimo twoich staraĂą i krzyków poÂłoÂżyÂła CiĂŞ wreszcie do ÂłoÂżka. Nie chciaÂłas leÂżeĂŚ. CaÂły czas troszczÂąc siĂŞ o brata.
W pokoju pozostaÂł lokaj, który miaÂł dopilnowaĂŚ Twojego odpoczynku. W tym czasie reszta sÂłuzby poszÂła poszukaĂŚ pana domu.
-On napewno bĂŞdzie potrafiÂł nam pomóc.
Mówili jedni przez drugich. Oddalajace gÂłosy przestaÂły CiĂŞ niepokoiĂŚ. Powoli usypiaÂłaÂś. Mialas okropne sny. Koszmary dotyczÂące Ciebie i Twojego brata. ByliÂście porwani przez istoty jakich wczeÂśniej nie widziaÂłaÂś. Bestie miaÂły wielkie zĂŞby, które wbijaÂły w szyje swoich ofiar wysysajac z nich krew. CaÂłe szczĂŞÂście to tylko sen.
W koĂącu obudziÂł CiĂŞ lokaj, który nie mógÂł wytrzymac juÂż krzyków i cierpienia, które wystapiÂło na Twej uroczej twarzyczce. Po kilku szturchniĂŞciach. PowróciÂłaÂś ze Âświata snów. SAma nie wiedizaÂłas o co w tym chodziÂło. ZaczĂŞÂłas przecieraĂŚ wielkie oczka, które zaszÂły ropÂą. Twój wzrok skierowaÂł siĂŞ na malutki zegarek stojÂący tuz obok wielkiego ÂłoÂża, na którym spaÂłaÂś. Zegarek wskazaÂł godzinĂŞ 9.30.
PróbowaÂłas sobie przypomnieĂŚ godzinĂŞ spotkania.. Wreszcie do pokoju weszÂła sÂłu¿¹ca ze Âśniadaniem godnym królowej..
TupnĂŞÂła swojÂą ma³¹, niewielkÂą nóÂżkÂą. MiaÂła doœÌ tego, Âże wszyscy uwaÂżali jÂą za sÂłabÂą.
-Idziemy teraz i juÂż ! Ron, jeÂśli chcesz, moÂżesz wzi¹Ì prowiant, acz wolaÂłabym, abyÂśmy nie zabierali z sobÂą zbyt wielu ciĂŞÂżarów... - przebiÂła siĂŞ przez tÂłum sÂłuÂżby i ruszyÂła do drzwi, zatrzymujÂąc siĂŞ przy nich i czekajÂąc na reakcjĂŞ mĂŞÂżczyzny.
-Dobrze szĂŞ Pani wezmĂŞ tylko kilka kanapek i trochĂŞ butelek wody resztÂą kupimy w razie potrzeby. Ron wyskoczyÂł bardzo szybko z pokoju a sÂłuÂżba staÂła tu oszoÂłomiona nie wiedzÂąc co poczaĂŚ. ZaskoczyÂło ich Twoje zdecydowanie. CzekaÂłas tu lekko zdenerwowana ca³¹ tÂą sytuacjÂą i cisza jaka nastaÂła poza tym Ron spóÂźniaÂł siĂŞ jak zwykle. Twa noga zaczeÂła juÂż delikatnie uderzac o posadzkĂŞ w rytm poruszajÂącego siĂŞ wahadÂła zegarowego. W koĂącu po okoÂło dziesiĂŞciu minutach do pokoju wpadÂł zdyszany Ron.
-Pani mam juÂż wszystko co nam potrzebne do podróÂży moÂżemy ruszaĂŚ..
SpojrzaÂłas na mĂŞÂżczyzne, trzymaÂł w rĂŞku dwie biaÂłe reklamówki, które nie ujawniaÂły swej zawartkoÂści. Z góry wystawaÂło tylko kilka butelek i korków. o twarzy spÂływaÂły krople potu.
- W koĂącu ruszajmy zatem.
Odezwa³aœ siê nie zwracaj¹c zbytniej uwagi na ca³¹ resztê, z wyraŸn¹ nutk¹ zdegustowania i znu¿enia w g³osie.
W koĂącu wasza podróÂż siĂŞ zaczeÂła, zaraz poznacie porywaczy brata.. Przynajmniej tak myÂślaÂłaÂś. Jak bĂŞdzie naprawdĂŞ? Heh niedÂługo siĂŞ okaÂże.
StaliÂście juÂż na dÂługich schodach domowych i szybkimi krokami zbiegaliÂście na dóÂł. Gdy z Twego pokoju dobiegÂły glosy pÂłaczu i lamentu oraz jeden niewyraÂźny krzyk.. -Powodzenia Panienko..
NIe zwróciÂłaÂś zbytnio uwagi na tÂą ca³¹ ÂśmiesznÂą scene i biegÂłaÂś dalej..
DoszliÂście do drzwi willi.