Sala po operacyjna.

Tutaj pacjenci odzyskujÂą siÂły, odpoczywajÂą oraz przyjmujÂą goÂści. Pacjenci sÂą pod obserwacjÂą lekarskÂą, otrzymujÂą lekarstwa oraz koĂączÂą swoja rekonwalescencje.

---

*po dÂługiej operacji usuniĂŞcia trucizny i innych toksyn Armor jest teraz na sali po operacyjnej, dÂługo Âśpi i jest bardo wyczerpana. Co jakiÂś czas odwiedza jÂą pielegniarka by sprawdzic czy jej stan zdrowia jest w normie*
PielĂŞgniarki przeniosÂły pacjĂŞda do Âślicznej i maÂłej sali pooperacyjnej. WÂłasciwie to Armor zÂłamaÂła kilka przepisów gdyÂż jest to prywatna sala tylko dla najwaÂżniejszych czÂłonków wioski. PoÂłoÂżyÂła jego rzeczy przy wejÂściu do pokoju.
Armor siedziala na krzeÂśle.

Szybko wsta³a otworzy³a drzwi po czym trzas³a nimi. W tym momencie budzisz sie ze snu. Jesteœ c¹³y obola³y. Widzisz swoje rzeczy u³o¿one na krzeœle. Jesteœ ubrany w nie swoje spodnie i koszulê. Jesteœ ca³y obola³y ale poza tym nic ci nie doskwiera.

<nie ma mnie, jestem w domu>
BudzĂŞ siĂŞ na jakimÂś ÂłóÂżku.
~ugh...gdzie ja jestem, wszystko mnie boli~
Nie zwaÂżajÂąc na ból, przeÂżywaÂłem juÂż duÂżo wiĂŞksze cierpienia, najpierw usiadÂłem na ÂłóÂżku, po krótkiej chwili zauwaÂżyÂłem swoje rzeczy poukÂładane dokÂładnie na krzeseÂłku obok ÂłóÂżka. Szybko siĂŞ przebieram w moje zniszczone ubranie.
~Jak tylko wrócĂŞ do siedziby bĂŞdĂŞ musiaÂł siĂŞ przebraĂŚ, ale najpierw muszĂŞ odwiedziĂŚ gabinet mizukage~
Zamiast wyjœÌ ze szpitala przez drzwi, otwieram okno i przeskakujê z budynku na budynek prosto do siedziby ANBU,aby nie zostaÌ przy³apanym przez pielêgniarki, nie lubiê le¿eÌ w szpitalach.

NMM

---

Aru wszedÂł powoli do sali pooperacyjnej...
TrzymaÂł dÂłonie w kieszeniach...
ChÂłodnym wzrokiem rozejrzaÂł siĂŞ w okoÂło aÂż w koĂącu dostrzegÂł kobietĂŞ, którÂą przyniósÂł do szpitala...
Uœmiechn¹³ siê ledwo widocznie po czym usiad³ spokojnie niedaleko niej i rzek³ ciep³ym g³osem...
- Witam... co siĂŞ staÂło?
Kobieta byla caÂła blada. WygladaÂła na strasznie wyczerpanÂą. Odwrócila gÂłowĂŞ w twojÂą strone, zrobiÂła sÂłaby uÂśmiech w który wÂłoÂżyÂła tyle serdecznoÂści ile mogÂła. Przemówila do ciebie slabym glosem: -Mój synek, mój maluki synek zostaÂł porwany. JakiÂś mĂŞÂżczyzna wpadÂł do naszego mieszkania, zaatakowaÂł mnie dziwnym noÂżem i zÂłapaÂł moje dziecko. ÂŚmial siĂŞ jak potwór, mówiÂł coÂś o jakiejÂś ofierze ale nie usÂłyszaÂłam wszystiego bo wyskoczyl przez okno. ZdoÂłaÂłam tylko wyjœÌ z mieszkania i przejÂśc kilkanaÂście metrów kiedy trafilam na Ciebie. DziĂŞkujĂŞ za ratunek ale proszĂŞ uratuj tez moje dziecko...- po tych sÂłowach kobieta stracila przytomnoœÌ.
*Eh.. to ³adnie siê wkopa³em...* - burkn¹³ w myœlach niechêtnie...
- Postaram siĂŞ... - rzekÂł do kobiety
ChwilĂŞ póÂźniej odszedÂł od kobiety...
Po chwili podszedÂł do pielĂŞgniarki i zapytaÂł
- Przepraszam... czy ta kobieta byÂła czymÂś zatruta? czy to sÂą zwykÂłe rany?
CzekaÂł na odpowiedÂź

Gdy juÂż dowiedziaÂł siĂŞ ruszyÂł spowrotem na miejsce znalezienia kobiety...
<NMM>
Do sali wszedÂł Aru..
Grzywka standardowo na oczach, dÂłonie w kieszeniach, oczy zmruÂżone...
Na pierwszy rzut oka normalny widok...
Jednak na drugi rzut oka moÂżna zobaczyĂŚ juÂż, Âże ma zniszczone ubranie i liczne rany róÂżnego gatunku...
Aru stan¹³ w progu i patrzyÂł na kobietĂŞ le¿¹cÂą na ÂłóÂżku...
Po chwili za nim do sali wbiegÂł po chwili maÂły chÂłopiec..
ChÂłopiec rzuciÂł siĂŞ w objĂŞcia matki. Oboje siĂŞ w siebie wtulili. Matka jak i syn zaczĂŞli szlochaĂŚ ze wzruszenia.
-Mamusiu tak sie cieszĂŞ... To tatuÂś to tatuÂś chcial mnie skrzywdziĂŚ...
-Ohh kochanie nie pÂłacz juÂż dobrze...
Kobieta spojrzaÂła na ciebie...
-ProszĂŞ i dziĂŞkujĂŞ z calego serca... Przepraszam Âże tylko tyle ale nie mam nic wiĂŞcej... Przepraszam za problemy...

WrĂŞczyÂła ci sakiewkĂŞ a w niej 300Y

(Âładnie AruÂś 300Y, 9 do stat, 55pCH, koniec misji)
[chakrĂŞ i peÂłne zdrowie odzyskasz za dwa dni bez koniecznoÂści siedzenia w szpitalu ale uwaÂżaj na siebie wiĂŞc dwa dni bez niebezpiecznych misji]

ChÂłopak po chwili odebraÂł sakiewkĂŞ którÂą wÂłoÂżyÂł w kieszeĂą...
- Problemy byÂły ale nie oczekuje wiĂŞcej pieniĂŞdzy... nie zobowiÂązywaÂła mi siĂŞ pani nic dawaĂŚ.. - stwierdziÂł..
- Pani m¹¿ oraz jego wspólniczka sÂą martwi wiĂŞc nie bĂŞdÂą wam przeszkadzaĂŚ.. prawdĂŞ mówiÂąc wcale nie planowaÂłem nikogo raniĂŚ ale wyboru nie miaÂłem... - stwierdziÂł
Po chwili odwróciÂł siĂŞ do nich tyÂłem i rzekÂł...
- Mi³ego dnia, i ostro¿nie na przysz³oœÌ... do widzenia...
Po tych sÂłowach wyszedÂł ze szpitala..
<NMM>
ChÂłopak dotarÂł w koĂącu do ÂłóÂżka.. Nie kÂładÂł siĂŞ jednak przez jakiÂś czas... StaÂł i rozmyÂślaÂł..
*Rany mam juÂż zamkniĂŞte...* - pomyÂślaÂł rozciÂągajÂąc siĂŞ lekko *Nic mnie nie boli... Po co mam tu siedzieĂŚ dwa dni... bez sensu... * - na jego ustach ukazaÂł siĂŞ grymas g³êbokiego zamyÂślenia... *A moÂże by tak zwiaĂŚ..? [I see you!].. w tym szpitalu chyba pracuje moja siostra, nie mogÂłem gorzej trafiĂŚ.. jak zwieje to bĂŞdĂŞ miaÂł takÂą awanturĂŞ, Âże masakra... grr...* Grymas zamyÂślenia przeksztaÂłciÂł siĂŞ nieznacznie ukazujÂąc niezadowolenie.. ChÂłopak przysiadÂł na ÂłóÂżku.. Nagle uÂśmiechn¹³ siĂŞ cwano... *ChociaÂż! mojej siostry nie ma.. poszÂła gdzieÂś z Kage a do tego czasu lekarze moÂże zapomnÂą?!... ale gdzie ja pójdĂŞ i po co?... ach niech bĂŞdzie, Âże na razie tu zostanĂŞ, zawsze mogĂŞ siĂŞ urwaĂŚ w koĂącu nikt mnie tu nie przywi¹¿e... ... chyba...* to byÂł koniec jego gÂłupawych, typowych do wieku rozmyÂślaĂą o olewaniu zaleceĂą lekarza.. ChÂłopak poÂłoÂżyÂł siĂŞ w koĂącu na dopiero co wyleczonych pleców... Spojrzenie swych b³êkitnych oczu wbiÂł na wiatrak znajdujÂący siĂŞ na suficie... wirowaÂł wolno, ale byÂł jedynym co aktualnie ruszaÂło siĂŞ w tym pomieszczeniu...
W koĂącu po dwóch dniach wyjÂątkowo, nudnych dniach pobytu w szpitalu Aru usÂłyszaÂł upragnione od wielu godzin sÂłowa "MoÂże pan wychodziĂŚ.." po chwili juÂż go tutaj nie byÂło...
(NMM)
"Umm.. Gdzie ja jestem..? A... W szpitalu.. MiaÂłem operacjĂŞ.. Ciekawe czy siĂŞ powiodÂła.. ". Kazichi próbowaÂł ruszyĂŚ lewÂą rĂŞkÂą, najpierw poruszyÂł palcami, nastĂŞpnie zacisn¹³ piêœÌ, próbowaÂł podnieœÌ jÂą, dalej chciaÂł sprawdziĂŚ czy moÂże jÂą zgi¹Ì. OkazaÂło siĂŞ , Âże owa koĂączyna jest juÂż sprawna. ChociaÂż sÂą pewne trudnoÂści w poruszaniu, ze wzglĂŞdu na zastój miĂŞÂśni ale juÂż bólu nie czuĂŚ. To samo zrobiÂł z nogÂą, dokÂładniej kostkÂą, rozruszaÂł jÂą, poruszaÂł stopÂą raz w górĂŞ raz w dóÂł. Ten sam efekt jak przy dÂłoni. Wsun¹³ rĂŞkĂŞ za koszulĂŞ szpitalnÂą, przejechaÂł zewnĂŞtrznÂą stronÂą po klatce piersiowej. JuÂż nie byÂło widaĂŚ oparzeĂą. Odetchn¹³ z ulgÂą. "Wykonali naprawdĂŞ kawaÂł dobrej roboty. Ciekawe ile bĂŞdĂŞ musiaÂł jeszcze czekaĂŚ w szpitalu, ile zajmie mi rehabilitacja." PowodziÂł wzrokiem w kierunku drzwi ,rozejrzaÂł siĂŞ czy nie ma jakiegoÂś lekarza przy nim bÂądÂź pielĂŞgniarki. chciaÂł siĂŞ zapytaĂŚ o iloœÌ dni jakie musi spĂŞdziĂŚ w owym budynku. RozÂłoÂżyÂł siĂŞ na ÂłóÂżku i czekaÂł.
ZostaliÂśmy razem z Lee przyniesieni do szpitala. WiedziaÂłam , Âże chÂłopak jest w zÂłym stanie i próbowaÂłam sobie przypomnieĂŚ cokolwiek co siĂŞ mogÂło staĂŚ , jednak po tym nastĂŞpowaÂł doœÌ nieprzyjemny ból gÂłowy. PodbiegÂły do nas pielĂŞgniarki i od razu wziĂŞli Lee ja jednak nie miaÂłam takiego zamiaru
- Nic mi nie jest...jestem tylko zmĂŞczona - mówiÂłam do nich
- AleÂż proszĂŞ Pani przecieÂż nie moÂżemy...musimy PaniÂą zbadaĂŚ
- Nic mi nie jest juÂż mówiÂłam...zajmijcie siĂŞ lepiej Lee-sanem - powiedziaÂłam do Nich - MogĂŞ...jedynie siĂŞ poÂłoÂżyĂŚ - odparÂłam zrezygnowana
Tak wiĂŞc przystaÂły na tĂŞ propozycje. PoÂłoÂżyÂły Lee do ÂłóÂżka a mnie obok Niego. CzekaliÂśmy na medyka który by mógÂł uleczyĂŚ Lee
UsiadÂłam na ÂłóÂżku i przetarÂłam twarz.
~ Co siê u licha sta³o , ¿ê Lee-san jest tak poturbowany ? ~ myœla³am sobie ~ Co siê sta³o?
-Tutaj, Sage-sama...- do sali weszÂła mÂłoda pielĂŞgniarka, prowadzÂąc za sobÂą nikogo innego jak Hasei InuzukĂŞ w samej osobie.
- To Ci... Na ÂłóÂżkach leza wstĂŞpne obdukcje... A teraz przepraszam, ale musze wracaĂŚ na recepcjĂŞ... - powiedziaÂła i wyszÂła szybko, furkoczÂąc fartuchem i zostawiajÂąc mnie zdĂŞbia³¹, wpatrujÂącÂą siĂŞ w Lee, le¿¹cego na lóÂżku w opÂłakanym stanie. Dopiero po chwili zauwaÂżyÂłam dziewczynĂŞ.
- ByÂłaÂś z nim kiedy walczyÂł? - zapytaÂłam, podchodzÂąc do wieszaka w kÂącie sali z którego ÂściÂągnĂŞÂłam fartuch i zabierajÂąc z doÂłu apteczkĂŞ. Potem podeszÂłam do Lee i zaczeÂłam ostroÂżnie sprawdzaĂŚ jego obraÂżenia, co potwierdzaÂłam razem z obdukcjÂą.
Us³ysza³am z daleka jak pielegniarka z kimœ rozmawia. Podnios³am g³owê i zobaczy³am jak¹œ dziewczynê. Nie zna³am jej ale wydawa³o mi siê , ¿e zna Lee
- Nie do koĂąca...wÂłaÂściwie to maÂło pamiĂŞtam...wybraliÂśmy siĂŞ razem z Lee-san do Hyuty i ...no dalej mam pustkĂŞ w gÂłowie...obudziÂłam siĂŞ przy bramie ANBU i podobno coÂś siĂŞ staÂło - powiedziaÂłam do dziewczyny niepewnie - Nie wiem co mus sie staÂło z kim walczyÂł a nawet co ja robiÂłam po przybyciu do Hyuty
- Manipulacja nad umys³em...- wymrucza³am pod nosem, kiwaj¹c g³ow¹.- Cholerni Akatsuki, mno¿¹ siê jak szaraùcza! -warknê³am, wnerwiona. W koùcu westchnê³am.
- Biedaczku...- wyszeptaÂłam do Lee. MiaÂł poÂłamane niemal wszystkie Âżebra i strzaskanych 5 koÂści. Dalekiatnie pogÂłaskaÂłam go po czarnej czuprynie, a potem przyÂłoÂżyÂłam rĂŞce do jego klatki piersiowej.
- Chiyute no jutsu...- wyszeptaÂłam. MoÂże nie byÂło to wogóle najsilniejsze jutsu medyczne, ale trik polegaÂł na tym, ze potrafiÂłam przelaĂŚ w nie tyle chakry, iÂż dziaÂłaÂło 100 razy lepiej niÂż jakiekolwiek inne jutsu. DÂługo milczaÂłam z zaciÂśniĂŞtymi oczyma, a pot spÂływaÂł i po skroniach. W koĂącu odetchnĂŞÂłam i otworzyÂłam oczy. - PrzydaÂłby siĂŞ ktoÂś do pomocy... Znasz jakieÂś medyczne jutsu? Albo jutsu pozwalajÂące na przekazywanie chakry? KlatkĂŞ piersiowÂą juÂż mu w zasadzie naprawiÂłam, ale zostaÂła jeszcze caÂła prawa rĂŞka, koœÌ piszczelowa prawej nogi i koœÌ udowa lewej.- westchnĂŞÂłam, siĂŞgnĂŞÂłam do apteczki i zaczeÂłam mieszaĂŚ jakieÂś zioÂła na maœÌ.
Teraz wiedziaÂłam juÂż , Âże ta dziewczyna jest kimÂś waÂżnym dla Lee-san. ZaskoczyÂło mnie nagÂła odpowiedÂż w moim kierunku. PodniosÂłam gÂłowĂŞ i spojrzaÂłam na niÂą
- Co? A tak...znam...Noasute no jutsu - podeszÂłam do ÂłóÂżka Lee-san i zdjĂŞÂłam swoje czarne rĂŞkawiczki - ZajmĂŞ siĂŞ nogami najpierw - powiedziaÂłam po czym zaczĂŞÂłam leczyĂŚ na poczÂątku prawÂą nogĂŞ.
SpojrzaÂłam na dziewczynĂŞ potem znowu spojrzaÂłam na swoje rĂŞcĂŞ i powiedziaÂłam
- Ano....jestem Minako Kurosaki...a Ty...byÂłaÂś kiedyÂś kage prawda? SÂłysza³¹m , Âże pielegniarka mówiÂła do Ciebie "Sage"...miÂło mi poznaĂŚ - powiedziaÂłam z szacunkiem w gÂłosie
Kiedy Minako zajĂŞÂła siĂŞ nogami, ja poÂświĂŞciÂłam siĂŞ rĂŞce, ponownie uÂżywajÂąc Chiyute. Potem skoĂączyÂłam krem i zaczeÂłam rozprowadzaĂŚ go po ranach kÂłutych i ciĂŞtych. Kiedy usÂłyszaÂłam jak siĂŞ przedstawia i mówi do mnie z szacunkiem, na który we wÂłasnym mniemaniu wcale sobie nie zasÂłuÂżyÂłam, zmarszczyÂłam brwi.
- Hasei Inuzuka... ChoĂŚ mam nadziejĂŞ, Âże jak tylko ten cymbaÂł siĂŞ obudzi, to uda mi siĂŞ w koĂącu zaciÂąghn¹Ì go do obecnego Hokage i stanĂŞ siĂŞ Hasei Inuzuka-Rock...- dodaÂłam, by nie trzymaĂŚ jÂą w niewpenoÂści, co do moich relacji z Lee. - Owszem, byÂłam Hokage, choĂŚ wcale nie uwaÂżam tego za zaszczyt. Powiedzmy, Âże spinaÂłam KonohĂŞ, po odejÂściu jednego dobrego Hokage a przed nadejÂściem kolejnego. Nie byÂłam nikim wielkim, a po mojej funkcji zostaÂł mi wÂłaÂściwie tylko tytuÂł Sage, szacunek u ludzi i wtyki w wielu ciekawych miejscach.- oznajmiÂłam, podczas rozprowadzania maÂści. Potem zaczĂŞÂłam na stoliku obok ÂłóÂżka przygotowywaĂŚ wywar, bardzo ostroÂżnie odmierzajÂąc skÂładniki z apteczki szpitalnej i dodajÂąc niektóre z mojej wÂłasnej.
SpojrzaÂłam na niÂą dalej leczÂąc nogi Lee-san. OdwróciÂłam potem gÂłowĂŞ i sie uÂśmiechnĂŞÂłam pod nosem. Ja sama niedÂługo miaÂłam isĂŞ staĂŚ Minako Kurosaki- Katoshi. Nie wiedziaÂłam , Âże Lee sobie wybraÂł dziewczynĂŞ z którÂą spĂŞdzi resztĂŞ Âżycia...SPojrzaÂłam na swój pierÂścionek rĂŞcznie wykonany przez Tano-kun i siĂŞ uÂśmiechnĂŞÂłam pod nosem
- Gratuluje...znaczy chodzi mi o Âślub - powiedziaÂłam trochĂŞ niepewnie
ZaczĂŞÂłam siĂŞ zabieraĂŚ za leczenie drugiej nocy. ByÂłam zmĂŞczona i gÂłowa mnie bolaÂła ale siĂŞ nie przejmowaÂłam tym
- Phi! - fuknĂŞÂłam. - PowiedziaÂłam "mam nadziejĂŞ"... ZnajÂąc, tego tutaj napaleĂąca, pewnie znowu wybĂŞdzie na jak¹œ trudnÂą misjĂŞ i nie zd¹¿ê... - mówiÂłam o Lee tak jakby mnie irytowaÂł, ale tak naprawdĂŞ kiedy siĂŞ na niego patrzyÂłam w moich oczach ciÂągle bÂłyszczaÂła miÂłoœÌ silna jak stal.- Wiesz... KiedyÂś planowaÂłam taki Âślub ze wszystkim... Z goœÌmi, weselem, prezentami, sukniÂą ÂślubnÂą i wogóle... Nasza córka, Neko pewnie by siĂŞ bardzo ucieszyÂła... Ale teraz zaleÂży mi tylko na tym, Âżebym miaÂła pewnoœÌ Âże zawsze bĂŞdzie mój... Zanim nie wtrzyma naporu którejÂś misji.... - nagle zreflektowaÂłam siĂŞ.
- No. ale ty masz pewnie wystarczajÂąco duÂżo wÂłasnych zmartwieĂą...- uÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ. Potem rozchyliÂłam delikatnie usta Lee i wlaÂłam w nie dwie trzecie wywaru, tak uciskajÂąc grdykĂŞ i jabÂłko adama, aby przeÂłknÂą pÂłyn. Potem wyciÂągnĂŞÂłam misĂŞ w stronĂŞ Minako.
- W koĂącu ty teÂż jesteÂś poturbowana... To lekarstwo przywraca energiĂŞ i koi ból... Pij do dna i smacznego.- mrugnĂŞÂłam do niej okiem, a potem zaczĂŞÂłam pakowaĂŚ leki.
Zmarszczy³am brwi na jej s³owa. Nie s¹dzi³am , zê Lee-san jest tak zabiegany jeœli chodzi o misje. Na pocz¹tku trochê rzeczywiœcie mi siê wydawa³o jakby obecnoœÌ Lee-san irytowa³a Hasei-sama ale tak naprawdê po jej s³owach czu³am , ¿e naprawdê Go mocno kocha. Spojrza³am na p³yn i przerwa³am na chwilê leczenie. Odebra³am od niej miskê i powiedzia³am ciche
- DziĂŞkuje - chciaÂłam wypiĂŚ ale znowu siĂŞ odezwaÂłam - Ja...w sumie pewnie bĂŞdĂŞ miaÂła tak samo...mam tyle misji ostatnio jestem ciÂągle zabiegana , mam masĂŞ problemów...ale chciaÂłabym mieĂŚ prawdziwy Âślub z Tano-kun... ale to nie jest dla mnei najwaÂżniejsze, tak jak powiedziaÂłaÂś Hasei-sama...byleby byÂła ta ÂświadomoœÌ..., zĂŞ jesteÂśmy juÂż razem na zawsze - powiedziaÂłam pogr¹¿ona we wÂłasnych rozmyÂślaniach
ZapadÂła cisza po której podniosÂłam gÂłowĂŞ spojrzaÂłam na niÂą i siĂŞ uÂśmiechnĂŞÂłam
- Przepraszam....plotĂŞ czasami gÂłupoty... - powiedziaÂłam po czym wypiÂłam pÂłyn jednym duszkiem
PoÂłoÂżyÂłam misĂŞ na szafce i powiedziaÂłam
- Ano...nie jestem medykiem ...nie wiem czy nogi sÂą juÂż wystarczajÂąco wyleczone - powiedziaÂłam
Kiedy zrozumiaÂłam, jak bliskie sobie byÂłyÂśmy poprzez podobne sytuacje, pokrĂŞciÂłam gÂłowÂą. Potem, sÂłyszÂąc ostatniÂą wypowiedÂź Minako, sprawdziÂłam jak uleczyÂła nogi.
- Pewna jesteÂś, Âże nie jesteÂś medykiem? - zapytaÂłam.- Jak dla mnie to mistrzowska robota...- dodaÂłam. Potem objĂŞÂłam dziewczynĂŞ ramieniem i na si³ê zaprowadziÂłam do ÂłóÂżka.
- no dobra. A teraz poczekaj tu chwilĂŞ, ja zaraz wracam.- zabraÂłam ze sobÂą notatki medyczne z ÂłóÂżek moich pacjentów i wyszÂłam.

WróciÂłam po 5 minutach, z maÂłym chÂłopczykiem na ramionmach i dwoma psami przy boku. UsiadÂłam na ÂłóÂżku Minako, a maÂły zacz¹³ gaworzyĂŚ. MiaÂł ÂśnieÂżnobiaÂłe wÂłosy, jasnÂą cerĂŞ i czerwone plamki na jednym oku, pokrywajÂące pierwotny niebieski kolor.
- Poznaj YukihĂŞ... Mojego drugiego szkraba...- zwróciÂłam sie dso Minako.
UsiadÂłam na ÂłóÂżku i czekaÂłam na Hasei-sama. Kiedy wróciÂłam spojrzaÂłam na chÂłopczyka najpierw ze zdziwieniem a potem na mojej twarzy pojawiÂł siĂŞ uÂśmiech
- Jaki sÂłodki...zawsze miaÂłam miĂŞkkie serce do takich szkrabów...mój mÂłodszy braciszek zapewne to zapoczÂątkowaÂł - powiedziaÂłam patrzÂąc na mÂłodego chÂłopaka - CzeœÌ Yukiha - powiedziaÂłam prawie szeptem uÂśmiechajÂąc siĂŞ do Niego
OdwróciÂłam gÂłowe w kierunku Hasei-sama i powiedziaÂłam
- Jest przeuroczy - dodaÂłam
ChÂłopiec spoglÂądaÂł niepewnie to na mamĂŞ, to na obcÂą kobietĂŞ. ZachĂŞciÂłam go uÂśmiechem. Pochwili wyciÂągn¹³ ÂłapkĂŞ w stronĂŞ Minako. PosadziÂłam go na jej ÂłóÂżku, a chÂłopiec podszedÂł na czworakach do niej.
- Wiesz... CaÂłkiem inaczej to wyglÂąda jak masz wÂłasne. - powiedziaÂłam, tonem znawcy. - Po pierwsze, Âżegnajcie wszystkie misjie na okres czterech, piĂŞciu lat. Po drugie, musisz wstawac do niego o kaÂżdej porze dnia i nocy. Po trzecie, przewijaĂŚ karmiĂŚ itp. itd. Ale masz racjĂŞ... Za Âżadne skarby Âświata bym go nie oddaÂła. - spoglÂądaÂłam na dziecko. Nagle chÂłopiec siĂŞ rozkasÂłaÂł. ZmarszczyÂłam brwi i siĂŞgnĂŞÂłam do apteczki. OdmieÂżyÂłam do strzykawki specyfiku z buteleczki i podaÂłam na si³ê chÂłopcu do gardzioÂłka. Dziecko chwilĂŞ kaszlaÂło, ale w koĂącu przeÂłknĂŞÂło i znów zajĂŞÂło siĂŞ zabawÂą z Minako.
- Szkoda tylko, ¿e najwidoczniej jest na coœ chory, a ja nie mogê znaleŸÌ przyczyny a tylko zapobiegaÌ... Bojê siê o niego, bo ostatnio jest coraz s³abszy...
Bawi³am siê z dzieckiem zaczê³¹m GO ³askotaÌ po policzkach a potem po brzuszku. By³ taki rozkoszny
- Mo¿liwe , ¿ê to trochê mêcz¹ce,....ale gdybym mia³am takiego szkraba to bym robi³a to z chêci¹...mo¿e nieœwiadom¹ ale z chêci¹.
PosÂłuchaÂłam jej sÂłów na temat choroby i poweidziaÂłam
- NIe martw siê...miej wiarê w medycynê i w Niego....na pewno mu siê uda przezwyciê¿yÌ chorobê...ja tez jestem chora aczkolwiek dawno mi sie to nieujawni³o...wiêc wierzê , ¿ê j¹ pokona³am ...wiêcej wiary - usemichnê³am siê i zacze³am ponownie Go ³askotaÌ po brzuszku
Ma³y Yuki zwija³ siê ze œmiechu. Kiedy Minako w koùcu da³a mu na chwilê wytchn¹Ì, z³apa³ j¹ swoimi ³apkami, za rêkê, podci¹gn¹ siê wstaj¹c i z³o¿y³ na jej policzku mokry, dzieciêcy poca³unek. Potem spojrza³ na mnie.
- Ciocia Minako.- powiedziaÂłam do niego.
- Siosia Miacio...- odparÂło dziecko, marszczÂąc zabawnie brwi i starajÂąc siĂŞ naÂśladowac mojÂą wymowĂŞ.
- No. Powiedzmy...- stwierdziÂłam i poczochraÂłam mu czuprynkĂŞ.
- Siosia Miacio! - powtórzyÂł z wiĂŞkszym zapaÂłem.- Siosia Miacio! Siosia Miacio! - a nastepnie zacz¹³ siĂŞ ÂśmiaĂŚ sam z siebie, rozkosznym dzieciĂŞcym Âśmiechem.
- SkÂąd znasz Lee-sama? - zapytaÂłam dziewczynĂŞ, chcoiaÂż domyÂślaÂłam siĂŞ odpowiedzi.
" OczywiÂście! Z jednej z jego misji..."
WestchnĂŞÂłam. CzuÂłam , ¿ê chcioaÂłabym mieĂŚ równieÂż takiego maÂłego szkraba. Mokry buziak od malca sprawiÂł , Âże przypomniaÂłam sobie siebie i Akki-kun.Tak bardzo tĂŞskniÂłam za swoim mÂłodszym braciszkiem. Zabawne wymówienie mojego imienia i przedrosku " cicocia" sprawiÂł , ¿ê poczuÂłam siĂŞ trochĂŞ dziwnie aczkolwiek teÂż szczĂŞÂśliwa...
SpojrzaÂłam na Hasei-sama i powiedziaÂłam
- Zleci³ mi i jeszcze innym shinobi misje...wyznaczy³ mnie na kapitana dru¿yny...nie zna³am GO wczeœniej wiêc siê zdziwi³am , ¿ê mnie obdarzy³ takim zaufaniem abym mog³a pokierwaÌ tak wa¿n¹ misj¹...no i dopiero do teraz GO nie widzia³am - powiedzia³am
SpojrzaÂłam po raz kolejny na Yukihe , naprawdĂŞ byÂł przesÂłodki
- CóÂż... Sama byÂłam na paru "jego" misjach i powiem Ci, Âże Âżadna z nich nie byÂła miÂłym przeÂżyciem...- przypomniaÂły stare czasy. - A co do dowódctwa... to tylko pozornie jest zaszczyt, choĂŚ...- teraz myÂślaÂłam o Yukim, najlepszym dowódcy jeÂśli chodzi o misje Lee jakiego znaÂłam.- Widzisz... On niemal nigdy siĂŞ nie myli jeÂśli chodzi o ludzi. JeÂśli uznaÂł Âże nadajesz siĂŞ na dowódcĂŞ, to coÂś musi w tobie byĂŚ. Natomiast bycie dowódcÂą na jego misjach, to niemal jak kara. Dowódcy zawsze majÂą najgorzej i ponosza ca³¹ odpowiedzialnoœÌ. Acha... I dam Ci jednÂą radĂŞ. Tak jako starsza koleÂżanka po fachu. NIGDY. NIE. DAJ. SIÊ. ZWIE¦Æ. W jego misjach zawsze jest jakieÂś drugie dno i na ogóÂł sÂłu¿¹ uczeniu ludzi. Przynajmniej te wszystkie na których byÂłam byÂły takie.- zakoĂączyÂłam. Potem spojrzaÂłam na ÂśpiÂącego. MaÂły yuki natomiast zaczaÂł ziewaĂŚ.
- Moje sÂłoneczko jest ÂśpiÂące? - zapytaÂłam, biorÂąc dziecko na rĂŞce. Yuki jednak zacz¹³ kwiliĂŚ i wyrywaĂŚ siĂŞ spowrotem na ÂłóÂżko. OdstawiÂłam go wiĂŞc, a chÂłopczyk podczoÂłgaÂł sie do Minako, uÂłoÂżyÂł tuÂż przy niej, wÂłoÂżyÂł palca do buzi i zasn¹³.
- Wiesz co? Ty teÂż powinnaÂś siĂŞ przespaĂŚ... JesteÂś napewno bardzo zmĂŞczona walkÂą, misjÂą i wogóle. Posiedze jeszcze chwilĂŞ przy Lee-sama i teÂż siĂŞ poÂło¿ê. - zapewiÂłam dziewczynĂŞ.
Potem przesiadÂłam siĂŞ na ÂłóÂżko ukochanego i zaczĂŞÂłam delikatnie gÂłaskaĂŚ go po gÂłowie. Nie wiedziaÂłam, czy moje wysiÂłki wystarczÂą, aby go wyleczyĂŚ. Jesli nie, to przecieÂż jest w szpitalu - napewno zajmÂą siĂŞ nim fachowcy.
Nie wiedzia³am czemu ale...mo¿e trochê nie przestraszy³y s³owa Hasei. Dowodzenie to kara? I zawsze jest drugie dno? Coraz bardziej stwierdza³am fakt , ¿ê rzeczywiœcie siê troche przestraszy³am
PoczuÂłam jak maÂły Yuki zasypia obok mnie. UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ do siebie i powiedziaÂłam do Hasei
- Nie....nie jestem zmĂŞczona....powiem szczerze , Âże....trochĂŞ Ci zazdroszczĂŞ Hasei-sama. Tego malca...Przypomina mi mojego braciszka....miaÂł na imie Akki i ...powiem szczerze , ¿ê bardzo Go kochaÂłam. Ale...niestety w dniu Âśmierci mojego klanu myÂślaÂłam , zĂŞ morderca Go zabiÂł na moich oczach....tak naprawdĂŞ , ÂżyÂł u Niego przez 9 lat...i...kiedy Tano-kun miaÂł misje....morderca....- kilka ³êz zaczĂŞÂło mi ciekn¹Ì po policzkach - zabiÂł Akkiego i ....Tano-kun siĂŞ staraÂł ...ale nie mógÂł Go uratowaĂŚ - sÂłone Âłzy juz teraz ciekÂły z moich oczu niczym wodospad. - Wiem...Âże isĂŞ staraÂł...ale twój synek,...tak bardzo mi przypomina Akkiego...- powiedziaÂłam ocierajaĂŚ Âłzy
- Wybacz...ale te wspomnienia zawsze sprawiaja mi ból
WszedÂłem do sali. ZdziwiÂłem siĂŞ lekko, Âże na jednym ÂłóÂżku zastaÂłem dwie osoby. Brakuje ÂłóÂżek dla pacjentów czy co?-pomyÂślaÂłem. ByÂłem lekko zmieszany tÂą sytuacjÂą.
-Witam.-powiedziaÂłem cicho gdyby jednak, któryÂś z pacjentów spaÂł.
-ChciaÂłbym wiedzieĂŚ jaka jest sytuacja, moÂże powinienem uÂżyĂŚ, którejÂś z mocniejszych technik, moÂże Kiseki lub Koiyasute No Jutsu?-ZastanawiaÂłem siĂŞ gÂłoÂśno i zbliÂżyÂłem siĂŞ do pacjentów.
-Gdyby ktoÂś odpowiedziaÂł jaki jest ich stan byÂłbym w stanie szybko ich wyleczyĂŚ.
PrzyjrzaÂłem siĂŞ uwaÂżnie. MyÂślĂŞ, Âże pierwsze powaÂżne zagroÂżenia jak krwotoki zostaÂły zlikwidowane.-pomyÂślaÂłem.
OtarÂłam jeszcze szybciej Âłzy i spojrzaÂłam na chÂłopaka. Nie znaÂłam Go ale to raczej byÂł jakiÂś bardzo dobry medyk. Delikatnie aby nie budziĂŚ malca przeÂłoÂżyÂłam GO na poduchĂŞ i okryÂłam koÂłdrÂą. Potem powiedziaÂłam do medyka.
- Ano....Hasei-sama uÂżyÂła Chiyute no jutsu aby uleczyĂŚ Lee-sama , a ja uÂżyÂłam Noasute no jutsu...- powiedziaÂłam wskazujÂąc na ÂłóÂżko sÂąsiada gdzie lezaÂł sam Lee-sama. - A mi , mi siĂŞ nic nie staÂło...mam kÂłopoty z pamiĂŞciÂą ale myÂślĂŞ , Âże jak Lee-sama siĂŞ obudzi to wszystko mi wyjaÂśni - powiedziaÂłam
SpojrzaÂłam na ÂśpiÂącego malca a potem na medyka
DostrzegÂłem, Âże dziewczyna ma lekko zaczerwienione spojówki tak jakby pÂłakaÂła, ale teraz nie chciaÂła tego pokazaĂŚ. PostanowiÂłem udaĂŚ, Âże nic nie zauwazyÂłem Âżeby nie poczuÂła siĂŞ przez to Âźle.
-Nazywam siĂŞ Nergal.-powiedziaÂłem spokojnym tonem uÂśmiechajÂąc siĂŞ lekko po czym dodaÂłem:
-KÂłopoty z pamiĂŞciÂą? Nie pamiĂŞtasz jak siĂŞ tu znalazÂłaÂś? Czy moÂże nie pamiĂŞtasz dlaczego tutaj siĂŞ znalazÂłaÂś? JeÂśli nie pamiĂŞtasz tylko tych wydarzeĂą, a pozostaÂłe wspomnienia moÂżesz przywoÂłaĂŚ to oznacza tylko jedno, jakieÂś nieprzyjemne i mocne doznanie wywoÂłaÂło u Ciebie utratĂŞ pamiĂŞci. MoÂże ona wracaĂŚ, ale tylko w strzĂŞpach. To naturalna reakcja organizmu na mocne oraz bolesne doznania.-powiedziaÂłem.-Wszystko bĂŞdzie dobrze. I cieszĂŞ siĂŞ, Âże udzieliÂłyÂście Lee pierwszej pomocy, mogÂłem przybyĂŚ za póÂźno. Teraz powinienem uÂżyĂŚ Koiyasute No Jutsu, powinno przyspieszyĂŚ gojenie siĂŞ ran i postawiĂŚ go w miarĂŞ szybko na nogi. Ale mimo tego powinien trochĂŞ zostaĂŚ na obserwacji. NastĂŞpnego dnia wystarczy juÂż tylko Chiyute No Jutsu.
PodszedÂłem do mĂŞÂżczyzny spoczywajÂącego na ÂłóÂżku. [i]Hmm jeszcze siĂŞ nie ockn¹³, to Âźle. Trzeba mu podpi¹Ì kroplówkĂŞ. ZawoÂłaÂłem salowÂą, która przyniosÂła aparaturĂŞ i jÂą podpiĂŞÂła.
-le by by³o gdyby pacjent z si³ opada³, a opada³by, bo jako, ¿e jest nieprzytomny nie mo¿e jeœÌ, ani piÌ.
PrzybliÂżyÂłem siĂŞ do ÂłóÂżka zamkn¹³em oczy by siĂŞ skoncentrowaĂŚ. StaraÂłem siĂŞ przez jakiÂś czas odpowiednio zebraĂŚ chakrĂŞ i skoncentrowaĂŚ myÂśli na technice oraz anatomii uÂżyÂłem na pacjencie techniki Koiyasute No Jutsu z takÂą prezycjÂą na jakÂą tylko byÂło mnie staĂŚ.
Kiedy skoùczy³em zrzuci³em z siebie maskê chirurgiczn¹ i kaza³em salowej przemyÌ widoczne rany. Sam usiad³em na krzeœle, by odpocz¹Ì.
-To powinno pomóc-oznajmiÂłem. -JeÂżeli tylko pacjent nie bĂŞdzie zachowywaÂł siĂŞ zbyt gorÂączkowo i nie bĂŞdzie chciaÂł dalej ruszaĂŚ na jak¹œ misjĂŞ i pozwoli technice zadziaÂłaĂŚ do koĂąca.
Na salĂŞ wpadÂła Âżabowata kobieta i podeszÂła do Lee. PrzyÂłoÂżyÂła mu do piersi rĂŞkĂŞ z zielonkawÂą aurÂą i uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ do Nergala.
-Wszystko w porzÂądku, znacznie lepiej niÂż poradzilibyÂśmy sobie z naszymi rezerwami chakry.
Kobieta ruszyÂła do Nergala i wyjĂŞÂła apteczkĂŞ do pierwszej pomocy.
-Nie mamy pieniĂŞdzy, ale byÂłoby to warte ze 30 yen.
Kiedy zbudziÂłam siĂŞ z póÂł-snu na ÂłóÂżku Lee i zobaczyÂłam obcego faceta, odskoczyÂłam i zaczĂŞÂłam beÂłkotaĂŚ jakieÂś niezgrabne przeprosiny.Po chwili jednak zreflektowaÂłam siĂŞ i zapytaÂłam, spokouniejszym gÂłosem.
- Nic mu nie bêdzie, prawda? - s³ychaÌ w nim by³o troskê i mi³oœÌ.
To byÂła dosÂłownie chwila... DosÂłownie w sekundĂŞ Hasei zaczĂŞÂło wydawaĂŚ siĂŞ, Âże Âświat straciÂł wszelkie barwy. Wszystko jakby siĂŞ zatrzymaÂło ale przy ÂłóÂżku, na którym leÂżaÂł maÂły Yuki ktoÂś staÂł... KtoÂś pochylaÂł siĂŞ nad maÂły i delikatnie gÂłaskaÂł jego gÂłówkĂŞ. KtoÂś kogo Hasei widziaÂła kilkanaÂście godzin wczeÂśniej... Ale przecieÂż on wtedy leÂżaÂł na dnie jeziora... Nie ÂżyÂł od trzech lat... Tak... Bez wÂątpienia byÂł to Yukimaro... Kto inny nosiÂłby te luÂźne spodnie, bluzkĂŞ i kamizelkĂŞ? Kto inny owijaÂłby dÂłonie bandaÂżem? I kto inny miaÂłby... Te katany... WÂłaÂśnie... ChoĂŚ Katany spoczywaÂły owiniĂŞte materiaÂłem przy plecaku Hasei on takÂże miaÂł je na plecach... Identyczne jak wtedy. ObróciÂł gÂłowĂŞ i spojrzaÂł na Hasei peÂłnym miÂłoÂści spojrzeniem.
- MówiÂłem, Âże ciĂŞ nie zostawiĂŞ... - powiedziaÂł cicho z lekkim uÂśmiechem. Jeszcze przez moment gÂłaskaÂł gÂłówkĂŞ maÂłego po czym wstaÂł.
- ZawszĂŞ bĂŞdĂŞ przy was... - powiedziaÂł i uj¹³ twarz Hasei w dÂłonie. Delikatnie pocaÂłowaÂł jÂą i... Wszystko wróciÂło do normy... Barwy wróciÂły do Âświata... A Yukiego nigdzie nie byÂło.

/// Dla ÂścisÂłoÂści to widziaÂła TYLKO Hasei///
-Dziêkujê.-powiedzia³em i spojrza³em na apteczkê. -To mo¿e mi siê przydaÌ.-uœmiechn¹³em siê i schowa³em wynagrodzenie do ekwipunku.
-CieszĂŞ siĂŞ, Âże mogÂłem pomóc.-rzekÂłem i uÂśmiechn¹³em siĂŞ do kobiety o doœÌ 'intrygujÂącym' wyglÂądzie.
Po chwili odwróciÂłem siĂŞ do Hasei i powiedziaÂłem:
-Wszystko bĂŞdzie dobrze, ale powinien przez jakiÂś czas odpoczywaĂŚ. Na razie zostanie pod obserwacjÂą. Trzeba czekaĂŚ aÂż siĂŞ obudzi. I jeszcze zastosujĂŞ dzisiaj jednÂą z technik leczniczych Chiyute no jutsu.
PodszedÂłem do ÂłóÂżka Lee i przyÂłoÂżyÂłem rĂŞce koncentrujÂąc czakrĂŞ, w momencie pojawiÂła siĂŞ zielona aura, którÂą leczyÂłem Lee, trwaÂło to doœÌ dÂługo. Kiedy skoĂączyÂłem powiedziaÂłem:
-BĂŞdzie dobrze...
-PrzydaÂłby siĂŞ w naszym szpitalu ktoÂś kto tak operuje medycznymi jutsu-stwierdziÂła kobieta gÂłosem posÂłanki Senyszyn.
-JeÂśli jesteÂś zainteresowany to proszĂŞ ciĂŞ na chwilkĂŞ do gabinetu ordynatora...
ZastanowiÂłem siĂŞ przez chwilĂŞ nad propozycjÂą, brzmiaÂła interesujÂąco.
-OczywiÂście, udam siĂŞ tam za chwilĂŞ.-powiedziaÂłem i podszedÂłem do karty pacjenta zawieszonej na ÂłóÂżku Lee. Zerkn¹³em zaznaczyÂłem coÂś dÂługopisem w jednej z kratek i odwiesiÂłem na miejsce. NastĂŞpnie spojrzaÂłem w kartĂŞ pacjenta Minako, przeczytaÂłem informacje i tak samo jak poprzednio odwiesiÂłem kartĂŞ na miejsce. Po wszystkim ruszyÂłem w stronĂŞ drzwi i zwróciÂłem siĂŞ do salowej Âżeby zmieniÂła kroplówkĂŞ, gdy tego dokonaÂła wychodzÂąc zwróciÂłem siĂŞ do pacjentów:
-ÂŻyczĂŞ powrotu do zdrowia. WrócĂŞ jeszcze na obchód.
Zamkn¹³em za sob¹ drzwi i skierowa³em siê do gabinetu ordynatora.
~NMM~

[posÂłanka Senyszyn ]

Dodane po 3 godzinach 33 minutach:

WszedÂłem do sali pooperacyjnej. ObejrzaÂłem pacjentów. SprawdziÂłem jeszcze raz karty informacyjne. Powinno byĂŚ dobrze. Stan Lee jest stabilny. Po wykonaniu wszystkich czynnoÂści opuÂściÂłem salĂŞ.
~NMM~
StaÂłam chwilĂŞ oszoÂłomiona, zastanawiajÂąc siĂŞ czy naprawdĂŞ sobaczyÂłam Yukimaro-san, czy tylko mi siĂŞ przywidziaÂło. Potem zamrugaÂłam oczyma i stwierdziÂłam, Âże nad tym bĂŞdĂŞ siĂŞ zastanawiaÂła póÂźniej. SpojrzaÂłam na Lee. JakiÂś cichy gÂłosik wewnÂątrz mojego umysÂłu podpowiadaÂł mi, Âże dobrze by byÂło, gdybym odeszÂła zanim siĂŞ jeszcze obudzi. OszczĂŞdziÂłabym sobie bolesnych poÂżegnaĂą i tÂłumaczeĂą. Ale wiedziaÂłam, Âże za bardzo kocham Lee-sama, aby go tak zostawiĂŚ. ÂŻe teraz, kiedy juÂż raz go ujrzaÂłam, bĂŞdĂŞ siĂŞ staraÂła zrobiĂŚ wszystko, aby mi znów nie znikn¹³ z oczu.
Nagle maÂły Yukiha usiadÂł na ÂłóÂżku Minako, trÂąc zaspane oczka.
- Mama! - oznajmiÂł i dzielnie, ostroÂżnie zsun¹³ siĂŞ z ÂłóÂżka, aby nieco nieporadnie stan¹Ì na wÂłasnych nogach. Potem si³¹ rozpĂŞdu dobiegÂł do ÂłóÂżka Lee i upadÂł, chwytajÂąc siĂŞ poÂścieli (która oczywiÂście nie daÂła mu podparcia). SekundĂŞ póÂźniej w caÂłym szpitalu sÂłychaĂŚ byÂło pÂłacz maÂłego dziecka.
PodeszÂłam do maÂłego i wziĂŞÂłam go na rĂŞce, tulÂąc i caÂłujÂąc i szepczÂąc do niego uspokajajÂącym gÂłosem. Po chwili pÂłacz ucichÂł.
- No nie pÂłakulaj... JuÂż nie...- mówiÂłam.- Spójrz... TatuÂś Âśpi, chcesz go obudziĂŚ? - zapytaÂłam, pokazujÂąc dziecku le¿¹cego na ÂłóÂżku Lee. Yuki wyciÂągn¹³ w jego stronĂŞ rĂŞce, wiĂŞc posadziÂłam go na ÂłóÂżku, a dziecko, pochlipujÂąc jeszcze tylko troszkĂŞ, wpatrzyÂło siĂŞ w czarnÂą czuprynĂŞ jak w obrazek.
Lee spaÂł dÂługo snem który niebyÂła snem. W czasie poza Âżyciem i ÂśmierciÂą.
StaÂł na samym Âśrodku jakiegoÂś ogromnego miasta a raczej jego pozostaÂłoÂści po jakiejÂś katastrofie.
RozglÂądaÂł siĂŞ wokóÂł dostrzegajÂąc wokóÂł same zgliszcza i ruiny .Zapach siarki uderzaÂł go w nozdrza a podmuch wiatru draÂżniÂł jego skórĂŞ sprawiajÂąc ból za kaÂżdym razem. Nie przejmowaÂł siĂŞ tym po latach spĂŞdzonych w piekle. Jak sam nazywaÂł tamto miejsce nauczyÂł siĂŞ kontrolowaĂŚ ból do takiego stopnia aby nie zakÂłócaÂł jego myÂśli oraz ruchów.
Jeszcze raz rozejrzaÂł siĂŞ po tym wymarÂłym miejscu gdyÂż wydawaÂło mu siĂŞ ono znajome.
-CoÂś tu jest nie tak...przecieÂż nie pamiĂŞtam abym siĂŞ wybieraÂł gdziekolwiek po za Kiri.-PrzykryÂł siĂŞ swoim czarnym pÂłaszczem aby ochroniĂŚ siĂŞ przed odorem Âśmierci i gorÂącem siarkowego powietrza. Jego czarna aura powoli zaczĂŞÂła siĂŞ koncentrowaĂŚ wokóÂł niego choĂŚ sam jej nie przyzywaÂł. WiedziaÂł iÂż moÂże siĂŞ uaktywniaĂŚ sama ale miaÂło to miejsce tylko w jednym wypadku tylko przy jednej osobie. Lee nagle zbladÂł na twarzy i stan¹³ niczym skamieniaÂły w miejscu , ale tylko przez chwile w której wróciÂły do niego wspomnienia.

To nie moÂże byĂŚ ona...za szybko...aby siĂŞ narodziÂła na nowo...chyba Âże. Ale przecieÂż on..on...nie nie zrobiÂł tego nie byÂł aÂż tak gÂłupi.-UmysÂł Lee byÂł pochÂłniety caÂłkowicie przez problem a nie nad tym jak go rozwiÂązaĂŚ.

- MyÂśl o rozwiÂązaniu nie o problemie..gÂłupcze-ZbesztaÂł sam siebie za to przedzierajÂąc siĂŞ przez ruiny dokÂładnie obserwujÂąc kaÂżde miejsce. Coraz wiĂŞcej dostrzegajÂąc w nim znajomych miejsc miejsc które byÂły mu bardzo dobrze znane. Lodziarnia w Konosze teraz spalona z martwymi zwÂłokami starego mĂŞÂżczyzny z którego pleców wystawaÂły kunaj a na jego twarzy widniaÂł grymas ogromnego bólu. Gdy to zobaczyÂł spodziewaÂł siĂŞ iÂż moÂże to byĂŚ tylko genjutsu ale szybko pozbawiÂł siĂŞ tej nadziej wiedzÂąc Âże jego maska caÂłkowicie broni go przed takimi atakami na jego osobĂŞ. MiĂŞÂśnie napiĂŞÂły siĂŞ pod zielonkawym stroje Rocka gdy wyskoczyÂł w górĂŞ wspinajÂąc siĂŞ po barierkach i wystajÂących czeœÌ walÂących siĂŞ budowli znalazÂł siĂŞ w koĂącu na szczycie.
To co ujrzaÂł byÂło przeraÂżajÂące nawet jak dla niego.
Przed nim byÂły trzy gÂłowy wyryte w skale przedstawiajÂące czterech wielkich Hokage wokuÂł których znajdowali siĂŞ ukrzyÂżowani,powieszeni,spaleni Âżywcem mieszkaĂący. PosÂągi byÂły zniszczone trudno byÂło rozpoznaĂŚ oblicze którego kolwiek z wielkich shinobi lecz Lee wiedziaÂł Âże siĂŞ nie pomyliÂł to byÂła Konoha caÂła w ruinach. Konoha która teraz byÂła nekropoliÂą .Lee zbieraÂł myÂśli przez chwile a z upÂływem czasu jego oblicze robiÂło siĂŞ coraz bardziej mroczne coraz bardziej pozbawione uczuĂŚ. Czarna mgÂła byÂła teraz wszĂŞdzie pochÂłaniajÂąc caÂłkowicie shinobi jedyne co moÂżna byÂło dostrzedz to ognisto pÂłomienie oczy chÂłopaka które wyraÂżaÂły tylko jedno gniew i zÂłoœÌ która dawaÂł mu silĂŞ. Zacz¹³ siĂŞ koncentrowaĂŚ jeszcze bardziej aby przywoÂłaĂŚ zjawy cienia. Budynek zacz¹³ drzeĂŚ a jego chakra zwiĂŞkszaÂła siĂŞ do niewiarygodnych wrecz wartoÂści caÂły czas rosnÂąc w postĂŞpie geometrycznym. Pióropusz czarnej jak bezksiĂŞÂżycowe noc aury osiÂągn¹³ dÂługoœÌ ponad dwudziestu metrów . ZaczynajÂąc siĂŞ formowaĂŚ w dziwne stworzenie o czterech Âłapach zakoĂączonych wielkimi szponami pokrytymi Âłuskami. KsztaÂłt powoli stawaÂł siĂŞ coraz wyraÂźniejszy , po chwili nastÂąpiÂła eksplozja stworzona przez chakre Lee. RozchodzÂąca siĂŞ fala dÂźwiĂŞkowa pochÂłonĂŞÂła budynek na którym znajdowaÂł siĂŞ Rock jak i trzy inne które znalazÂły siĂŞ w jej zasiĂŞgu .Gdy tumany kurzu opadÂły shinobi caÂły czas trwaÂł utrzymywany przez dywan czerni pod jego stopami. A nad jego gÂłowÂą pojawiÂł siĂŞ czarny smok .Który byÂł ca³¹ istotÂą czerni,mroku,nocy oraz mgÂły która go stworzyÂła . Stwór przeleciaÂł nad Lee zatrzymujÂąc siĂŞ przy jego lewym boku. Jego wielkoœÌ byÂła imponujÂąca przy nim rock wydawaÂł siĂŞ zaledwie maÂłym dzieckiem .Ale Jadnak ta straszliwa istota byÂła caÂłkowicie oddana swemu panu. SpojrzaÂł w oczy swego tworu i odezwaÂł siĂŞ w jego gÂłos byÂł pozbawiony jakich kolwiek uczuĂŚ.
-Wiesz po co ciê wezwa³em prawda..-Smok kiwn¹³ leko g³ow¹ potwierdzaj¹c.
-Tak panie wiem...reszta zaraz siĂŞ pojawi..jesteÂśmy gotowi...wiesz jednak co to oznacza?-SpytaÂł Lee z nieukrywanym smutkiem w gÂłosiĂŞ .
-To ju¿ nie wa¿ne...niech siê zacznie. Rock zamkn¹³ oczy wypowiadaj¹c odpowiednie s³owa w pradawnym jezyku cieni.

PrzybÂądÂźcie bracia mroku...przybÂądÂźcie po to aby jeszcze raz walczyĂŚ u boku wybranego.
PrzybÂądÂźcie istoty mroku przyzywam was...jako wasz pan i wasz druh przebodÂźcie.

Gdy to mówiÂł mrok ogarn¹³ caÂłe miasto a z ciaÂła martwych shinobi oraz kunoichi zaczĂŞÂło coÂś siĂŞ wydostawaĂŚ. Cienie ich samych , dusze umarÂłych zaklĂŞte w Âświecie cieni gromadziÂły siĂŞ przy swym panu czekajÂąc aÂż ich wszyscy bracia przybĂŞdÂą na wezwanie .Mistrz ANBU kontynuowaÂł.

Wzywam was cierpiÂący mĂŞczarnie...wzywam was dobre duchy i wy istoty z czeluÂści piekÂła przybÂądÂźcie jak wam nakazaÂłem...aby jeszcze raz walczyĂŚ u mego boku.

SkoĂączyÂł a pod nim staÂła armia cieni o wizerunkach shinobi,kunoichi oraz dzieciĂŞ. Armia liczÂąca sobie setki tysiĂŞcy czekajÂąca na jego rozkaz tÂłoczyÂła siĂŞ w kaÂżdym zakamarku nekropoli. Cisi i spokojni lecz jednak Âżadni zemsty oraz kary za to co im uczyniono. Czekali na jego sÂłowa na walke.

On sam teÂż czekaÂł na kogoÂś kogoÂś kto przyglÂądaÂł siĂŞ mu od samego poczÂątku trwajÂąc w cieniach mista umarÂłych.
-PokaÂż siĂŞ wiem Âże tu jesteÂś..czas to zakoĂączyĂŚ..moja PANI-Ostatnie sÂłowa byÂły wypowiedziane niczym do kochanki. KtoÂś przedzieraÂł siĂŞ przez cienie aby w zaledwie po kilku sekundach póÂźniej pojawiĂŚ siĂŞ za plecami Lee. PoczuÂł jej usta na swoich ramionach jej rĂŞce obejmujÂące go tak czule. OdrzuciÂł jÂą jednak odwracajÂąc siĂŞ. To co zobaczyÂł sprawiÂło iÂż strach poraz pierwszy od kiedy ÂżyÂł zagoÂściÂł w jego oczach. Sta³¹ przed nim kunoichi w dÂługiej czarnej sukni z batem w rĂŞce i niewinnym uÂśmiechem na twarzy.
-CZyÂżby coÂś byÂło nie tak ukochany mój...nie podoba ci siĂŞ prezent.-Hasei mówiÂła sÂłodkim peÂłnym miÂłoÂści i Âżalu gÂłosem jak by naprawdĂŞ byÂła zdziwiona Âże Lee moÂże siĂŞ nie podobaĂŚ jej podarunek. ZbliÂżyÂła siĂŞ do niego czule caÂłujÂąc go usta przegryzajÂąc mu dolnÂą wargĂŞ w ekstazie.

W tedy Lee siĂŞ przebudziÂł leÂżaÂł w ÂłóÂżku szpitalnym caÂły zlany potem . Pierwsze co zobaczyÂł to Hasei i jego maÂły synek. W oczach pojawiÂł siĂŞ strach i niedowierzanie . Które szybko znikÂła gdy chÂłopak poj¹³ iÂż byÂł to tylko sen nic wiĂŞcej. UÂśmiechn¹³ siĂŞ do maÂłego brzdÂąca pocaÂłowaÂł Has w policzek cieszÂąc siĂŞ z caÂłego serca Âże znów jÂą widzie. Kiedy siĂŞ cofnÂą dostrzegÂł krwawy Âślad na jej policzku. Dotkn¹³ wargi która krwawiÂła dokÂładnie w tym samym miejscu gdzie wczeÂśniej ogryzÂła go Hasei w Âśnie.
ChciaÂł coÂś powiedzieĂŚ lecz nie mógÂł starajÂąc siĂŞ ukryĂŚ prawdĂŞ o swych uczuciach skrytÂą w jego szarych oczach zamkn¹³ je. LeÂżac na ÂłuÂżku i myÂślÂąc.
Kiedy Lee siĂŞ obudziÂł, uznaÂłam Âże los wybraÂł za mnie. UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ do niego i z wdziĂŞcznoÂściÂą przyjĂŞÂłam pocaÂłunek.
- Jak siĂŞ czujesz kochanie? - zapytaÂłam, z uÂśmiechem. Kiedy jednak zobaczyÂłam plamkĂŞ krwi na wardze Lee i to jak opada na poduszki, zmarszczyÂłam brwi. - Mam nadziejĂŞ, Âże lepiej...? JeÂśli tylko chcesz, mogĂŞ Ci zrobiĂŚ napój regenrujÂący, albo uÂśmierzajÂący ból...- powiedziaÂłam, przysiadajÂąc na brzegu ÂłóÂżka.

Kiedy Lee siĂŞ poruszyÂł, maÂły zaklaskaÂł w Âłapki, woÂłajÂąc "tata". Potem podczoÂłgaÂł siĂŞ do niego po poÂścieli i zÂłoÂżyÂł na policzku Lee mokry pocaÂłunek.
- Kocham tata!. - oznajmi³, z uœmiechem. Potem dostrzeg³ krew na wardze Lee i ta na policzku Hasei. Wyci¹gn¹³ ostro¿nie paluszek w stronê taty i dostkn¹³ krwi. Potem obejrza³ dok³adnie mokrego od cieczy palca i spojrza³ na mamê.

ObserwowaÂłam bardzo uwaÂżnie, co maÂły zrobi z takim odkryciem. Specjalnie ani siĂŞ nie uÂśmiechaÂłam, anie nie marszczyÂłam - poprostu wpatrywaÂłam siĂŞ w niego na pozór obojĂŞtnie.

Kiedy nie dostrzegÂł na twarzy mamy Âżadnych wskazówek co do pochodzenia i zastosowania substancji, uznaÂł Âże jest jedna moÂżliwoÂśc, Âżeby siĂŞ przekonaĂŚ o co chodzi. Metoda prób i b³êdów. Dotkn¹³ wiĂŞc palcem policzka, robiÂąc na nim podobny slad do tego który miaÂła Hasei. CzekaÂł reakcji.... Nic. Wobec tego dostkn¹³ palcem wargi w miejscu gdzie skaleczyÂł siĂŞ Lee. CzekaÂł reakcji... Dalej nic. JakoÂś jednak trzeba to byÂło usun¹Ì, wiĂŞc wÂłoÂżyÂł paluszka do buzi, oblizujÂąc krew. SpojrzaÂł na mamĂŞ.

CoÂś mnie tknĂŞÂło i teraz uÂśmiechnĂŞÂłam sie do maÂłego, pochylajÂąc siĂŞ nad nim i ÂścierajÂąc mu husteczkÂą resztĂŞ krwi z policzka i buzi. Potem wytarÂłam teÂż krew z ust Lee. PoczuÂłam jego zapach.... TĂŞ odurzajÂącÂą sÂłodkÂą woĂą potu, specyficznego proszku do prania ubraĂą, oraz coÂś jakby delikatnÂą woĂą lotosu. NieÂświadomie wciÂągnĂŞÂłam powietrze nosdrzami, jak wilczyca, która [cenzura] dawno nie widzianego czÂłonka stada. A potem nie wytrzymaÂłam i zÂłoÂżyÂłam na jego ustach delikatny pocaÂłunek.
DO LEE; Lee mógÂł poczuĂŚ usta które dotykajÂą jego warg. Usta które robiÂły to dzieĂą w dzieĂą przez bez maÂła 900 dÂługich lat. Kiedy pocaÂłunek staÂł siĂŞ bardziej zaborczy, co zrozumiaÂłe, chciaÂł odepchn¹Ì od siebie PaniÂą Nocy.
Gdy zrozumiaÂłam, Âże ukochany nie odwzajemnia pocaÂłunku, a co wiĂŞcej jakby mnie odtrÂąca, zdziwiÂłam siĂŞ i cofnĂŞÂłam.
- CzyÂżby coÂś byÂło nie tak, ukochany mój...? Nie podoba ci siĂŞ prezent? - zapytaÂłam, zdziwiona.
//Ty maÂła zÂłoÂśnico. za szybko sobie pogrywasz ale bede graÂł razem z tobÂą ///
Gdy Lee opadÂł na ÂłuÂżko usÂłyszaÂł gÂłos Hasei który przywróciÂł go odrobine do normalnoÂści i wybiÂł z zamyÂśleĂą które trapiÂły jego myÂśli.
Kiwnal tylko gÂłowa potakujÂąco gdy powiedziaÂł o napaÂże miejÂąc nadzieje Âże pomoÂże mu teÂż zapomnieĂŚ o tymc o widziaÂł. W tedy zobaczyÂł maÂłego chÂłopaczyka tak rozkosznego tak pieknego iÂż wszystkie smutki znikÂły z twarzy Rocka . UÂśmiechnÂąl siĂŞ do maÂłego brzdÂąca najszczerszym uÂśmiechem peÂłnym miÂłoÂści.
-Witaj ma³y wojowniku...ju¿ zaczynasz psocici co...kochany ma³y shinobi- W jego g³osi s³ychaÌ by³o mi³oœc i radoœÌ . Gdy ch³opczyk dedukowal nad tym sk¹d pojawi³a sie krew na ustach Lee i policzku jego mammy. Rock
podziwiaÂł go Âże od tak mÂłodego wieku jest bardzo ciekawaski. To wszystko pozbawiÂło mistrza tajjutsu jakich kolwiek zmartwieĂą .
Hasei yu byÂła mój synek teÂż...gdyby by³¹ tu jeszcze Neko i Yuki. W Âświecei nigdy nie jest tak pieknie.-PomyÂślaÂł.

Hasei zbliÂżyÂła siĂŞ do niego kiedy go pocaÂłowaÂł coÂś byÂło nie tak to nie byÂł jej pocaÂłunek wyczuwaÂł w nim coÂś znajomego coÂś czego nigdy niezapomni. Zdziwienie w jego oczach byÂło dostrzegalne przez wszystkich. Ale dopiero kiedy powiedziaÂła te sÂłowa
CzyÂżby coÂś byÂło nie tak, ukochany mój...? Nie podoba ci siĂŞ prezent
CzyÂżby coÂś byÂło nie tak, ukochany mój...? Nie podoba ci siĂŞ prezent
CzyÂżby coÂś byÂło nie tak, ukochany ...
Te sÂłowa dreczyÂły jego myÂśli i dusze .
-Co ..co powiedziaÂłaÂś...co takiego powiedziaÂłaÂś?- WstaÂł z ÂłuÂżka rany siĂŞ juÂż zagoiÂły. WpatrywaÂł siĂŞ w niÂą a w oczach miaÂł strach.
UÂśmiechnĂŞÂłam siĂŞ na widok przebudzonego Lee. ZdziwiÂło mnie jednak skÂą wziĂŞÂła siĂŞ krew na Jego ustach. Nie zastanawiaÂłam siĂŞ nad tym dÂłuÂżej tylko patrzyÂłam na poczynania synka Hasei. UsmiechnĂŞÂłam siĂŞ mimowolnie po czym odwróciÂłam gÂłowĂŞ jakby zainteresowana wyglÂądem Âściany kiedy Hasei pocaÂłowaÂła Lee. Nie chciaÂłam im jakoÂś przeszkadzaĂŚ , dlatego cicho wstaÂłam i ruszyÂłam ku wyjÂściu. ChciaÂłam jeszcze poeiwedzieĂŚ , Âże siĂŞ cieszĂŞ , Âże Lee wróciÂł do zdrowia ale stwierdziÂłam , Âże zostawiĂŞ to sobie na potem.
- TO ja nie bĂŞdĂŞ Wam przeszkadzaĂŚ - powiedziaÂłam szeptem przez który ledwo samÂą siebie usÂłyszaÂłam
Jeszcze przed tym jak wyszÂłam usÂłyszaÂłam gÂłos Lee. SPojrzaÂłam na Niego a w Jego oczach widniaÂł strach. Nie wiedziaÂłam o o chodzi ale i tak myÂślaÂłam , Âże to sÂą ich sprawy osobiste dlatego wyszÂłam na korytarz
< NMM>
//Wiesz, Âże przy TOBIE zawsze jestem szybka Kochanie... //
WystraszyÂłam siĂŞ nie na Âżarty.
- L-lee... Lepiej siĂŞ poÂłoÂż... Z-zrobiĂŞ CI tego wywaru.- wyjÂąkaÂłam. CoÂś byÂło takiego w gÂłosie ukochanego, co mi siĂŞ wybitnie nie podobaÂło. PopchnĂŞÂłam go delikatnie spowrotem na ÂłóÂżko.
- J-ja... ChciaÂłam CI zrobiĂŚ prezent... T-ten pocalunek... Ale tak jakbyÂś go nie chciaÂł, wiĂŞc siĂŞ zaniepokoiÂłam... - spojrzenie Lee wywoÂływaÂło ze mnie tym wiĂŞkszy strach, Âże ono samo byÂło wystraszone.
Gdy usÂłyszaÂł sÂłowa Hasei tak smutne peÂłne Âżalu i zdziwienia z powodu jego strachu opamiĂŞtaÂł siĂŞ natychmiast.
Spokojnie to tylko zbieg okolicznoœÌ..tylko tyle...-StaraÂł przekonaĂŚ sam siebie.Dotkn¹³ rany na ustach przypomniaÂł sobie chwile w której pocaÂłunek jego ukochanej zmieniÂł siĂŞ nie do poznania nie bĂŞdÂąc juÂż jej delikatnym pocaÂłunkiem peÂłnym miÂłoœÌ. Ten pocaÂłunek byÂł teÂż peÂłny tego uczucia ale i drapieÂżnoÂści oraz pasji którÂą posiadaÂła tylko jedna osoba.
Nie istnieje coÂś takiego jak zbiegi okolicznoœÌ...tylko gÂłupcy chowajÂą siĂŞ za zbiegami okolicznoœÌ bojÂąc siĂŞ walczyĂŚ. Ja bĂŞdĂŞ inny...SpojrzaÂł w oczy Hasei na jej piĂŞkne ciaÂło ,usta które dawaÂły mu tyle rozkoszy,czuÂłoÂści oraz ciepÂła. WypiÂł lekarstwo uÂśmiechajÂąc siĂŞ szczerze i obejmujÂąc mocno swojÂą ukochanÂą.
-Kocham cie moja jedyna miÂłoœÌ...kocham ,nie chciaÂłem cie przestraszyĂŚ.-MówiÂł szczerze z gÂłosem w którym sÂłychaĂŚ wielkÂą miÂłoœÌ jakÂą darzyÂł Hasei. Nadal bĂŞdÂąc przytulonym do swej ukochanej odwróciÂł siĂŞ w stronĂŞ swego synka który bawiÂł siĂŞ w najlepsze w chowanego.
UÂśmiech Lee staÂł siĂŞ jeszcze wyraÂźniejszy.
-On jest cudowny...i wydaje mi siĂŞ Âże stanie siĂŞ kimÂś wielkim. Nie wiem jeszcze kim ale na pewno kimÂś wielkim. -PowiedziaÂł do Hasei niemal szepczÂąc aby nie przeszkadzaĂŚ maÂłemu w jego zabawie.

Nie pozwolĂŞ ci ich mi odebraĂŚ rozumiesz...nie pozwolĂŞ. MówiÂł w duchu koncentrujÂąc siĂŞ na tych sÂłowach ale jednak nie okazujÂąc tego na zewnÂątrz.
Kiedy Lee mnie przytuliÂł uspokoiÂłam siĂŞ nieco.
- Nic siĂŞ nie staÂło.... TeÂż CIE KOCHAM...- potem spojrzaÂłam tak jak i on na YukihĂŞ.
MaÂłe dziecko, które spostrzegÂło Âże jest w centrum zainteresowania przestaÂło ssaĂŚ palca i podeszÂło blisko Lee. Znów zamoczyÂło palca w jego krwi, oblizaÂło i zaczĂŞÂło siĂŞ ÂśmiaĂŚ.
- Krew.- powiedziaÂłam do niego.
- Klef.- powtórzyÂł maÂły. - Klef, Klef, klef! - i zaklaskal w Âłapki.
- Taak... BĂŞdzie wielki...- przyznaÂłam.
Przy drzwiach odchrz¹kn¹³ ANBUs.
-Ekhm... Pani Inuzuka prawda?-zapytaÂł nieÂśmiaÂło-Mamy jakiegoÂś bezpaĂąskiego kundla i chcemy skróciĂŚ mu mĂŞki, a nie mamy weterynarza no i...
PatrzÂąc na scenĂŞ ANBUs coraz bardziej siĂŞ mieszaÂł.
-Przepraszam... Emmm... PomogÂłaby pani Âłaskawie?
Kiedy usÂłyszaÂłam o psie, natychmiast wstaÂłam z ÂłóÂżka Lee.
"UÂśpiĂŚ? Co oni powariowali?! PrzecieÂż to stworzenie teÂż myÂśli i czuje... Biedactwo... MuszĂŞ mu pomóc..."
- Lee, popilnuj Yukiego. Zaraz wracam.- zwróciÂłam siĂŞ do ukochanego i spojrzaÂłam w oczy ANBUsowi z takÂą mocÂą i pasjÂą, Âże nie jednemu facetowi przeszedÂł by dreszcz podniecenia po plecach.
- ProwadÂź.- zwróciÂłam siĂŞ do niego.
-By³ przy bramie...-zacz¹³ ale jakby coœ go tknê³o.
-Przepraszam szanowna pani mam wezwanie z powodu zamieszek, niech siĂŞ pani zgÂłosi do mojego towarzysza przy bramie.
- Hako, Kabe...- zawoÂłaÂłam i ruszyÂłam w stronĂŞ wyjÂścia, razem z dwoma wiernymi towarzyszami.
[nmm]
Lee pozostaÂł sam ze swoim synkiem zastanawiajÂąc siĂŞ czy sÂłowa Hasei"Nie wolno ci siĂŞ ruszaĂŚ "Do tyczÂą tagrze zabawy z maÂłym. SpodziewaÂł siĂŞ Âże nie wiec przy³¹czyÂł siĂŞ do zabawy w chowanego z synkiem. JednoczeÂśnie wszystko obserwujÂąc wokuÂł. Jego oczy dostrzegÂły kilka osób jenÂą z nich by³¹ Neko i kilku mĂŞÂżczyzn nie chciaÂł jednak siĂŞ na razie wtrÂącaĂŚ jeÂśli uznaÂł by Âże shinobi sÂą jakim kolwiek zagroÂżeniem zadziaÂła natychmiast.
WeszÂłam do sali. Kiedy zobaczyÂłam Lee, zgiĂŞtego w póÂł, zaglÂądajÂącego po ÂłóÂżko, nie mogÂłam powstrzymaĂŚ Âśmiechu.
- MiaÂłeÂś siĂŞ niegdzie nie ruszaĂŚ...- powiedziaÂłam, pomiĂŞdzy salwami nieopanowanego chichotu - tak zabawnie wyglÂądaÂł mój m¹¿ w tej pozycji.
-EEeeee...to znaczy...to jest.-Lee uÂśmiechn¹³ siĂŞ do Hasei i mrugn¹³ okiem. WskazujÂąc maÂłe stópki schowane za parawanem znajdujÂącym siĂŞ w rogu pokoju.
-AleÂż ja siĂŞ wcale nie ruszam...udowodniĂŞ ci. WykonaÂł szybki ruch dÂłoĂąmi. Ten gest byÂł identyczny do jego ruchów w czasie walki. PowstaÂł niewielki podmuch powietrza który odsÂłoniÂł zasÂłone ukazujÂąc maÂłego Yukiche z dziwionÂą buziÂą. Rock jeszcze bardziej siĂŞ uÂśmiechn¹³ mówiÂąc.
-Œwietne miejsce synku...prawie bym cie nie znalaz³. Podszed³ do niego powoli i zacz¹³ czochraÌ mu czuprynkê nastêpnie wzi¹³ go na plecy i popatrza³ siê na Hasei.
-No co...to byÂła kiedyÂś moja ulubiona zabawa...-PowiedziaÂł z uÂśmiechem na twarzy jak by stwierdzaÂł coÂś caÂłkowicie oczywistego zbliÂżajÂąc siĂŞ z maÂłym do ukochanej.
Keishi wszedÂł do sali raze z córkÂą i maÂłym Summonem u boku. Skin¹³ gÂłowÂą Lee po czym oparÂł siĂŞ o ÂścianĂŞ. Nie zamierzaÂł na razie nic mówiĂŚ. NajwyÂżej ewentualnie powstrzymaĂŚ pana mÂłodego przed nag³¹ ucieczkÂą.
DostrzegÂłszy energie która mogÂła naleÂżyci tylko do Genishiday Keishiego odwróciÂł siĂŞ w jego stronĂŞ uÂśmiechajÂąc siĂŞ do jego maÂłej córki.
-Czy mi siĂŞ wydaje stary druchu czy ta maÂła sÂłodka dama przy twym boku to twoja córeczka??-ZnaÂł na to odpowiedz wyczuwaÂł jej energie ale mimo tego zapytaÂł.
-CoÂś mi siĂŞ zdaje Âże sprowadziÂło cie tu coÂś bardzo waÂżnego..prawda kochana.-Rock znów spojrzaÂł na swÂą ukochanÂą a jego twarz mówiÂła iÂż domyÂśla siĂŞ Âże jego dama maczaÂła swe piĂŞkne rÂączki w tej sprawie.
ZaÂłoÂżyÂłam rĂŞcĂŞ na piersiach.//Tak jak ty to czesto robisz na realu xP//
- Bierzemy Âślub! - oznajmiÂłam z pochwaÂły godnÂą detrminacjÂą.
- A Keishi-kun nam go udzieli...- dodaÂłam.
Namida spojrzaÂła temu czÂłowiekowi w oczy, z zamiarem sprawdzenia czy nie ma wobec nikogo na tej sali zÂłych zamiarów. Kiedy jednak spojrzaÂła w jego szare, puste oczy po plecach przebiegÂł jej dreszcz zdumienia.
"Nic...nie... czujê... NIc, nie czujê.... NIC NIE CZUJÊ!"
Nagle rozeÂśmiaÂła siĂŞ na caÂły gÂłos najpiĂŞkniejszym Âśmiechem pod sÂłoĂącem. ÂŚmiechem, który mógÂłby kruszyĂŚ najbardziej zatwardziaÂłe serca. PociÂągnĂŞÂła tatĂŞ za rĂŞkaw.
- Tato, tato... Kto to jest ten pan? - zapytaÂła, nie mogÂąc siĂŞ oprzeĂŚ by nie zerkaĂŚ co chwilĂŞ w oczy temu nieznajomemu.
-Wiem to ..wiedziaÂłem od kiedy tylko siĂŞ pojawiÂł nasz wspólny znajomy.Nie ma na co przecieÂż czekaĂŚ niedÂługo znów moÂże siĂŞ coÂś wydarzyĂŚ , mogĂŞ znikaĂŚ lub wpaœÌ w zasadzkĂŞ sprowadzonÂą na mnie przez paniÂą LOS.-Jego gÂłos byÂł powaÂżny i opanowany jak zawsze zresztÂą .Z maÂłym YukichÂą na plecach podszedÂł do swej przyszÂłej Âżony i pocaÂłowaÂł jÂą w policzek.
-Wiesz Âże cie kocham prawda Hasei ?-GÂłos byÂł tym razem smutny wiedziaÂł bowiem iÂż nie raz ich Âślub byÂł przekÂładany i to tylko z jego winy.
"DZiÂś bĂŞdzie inaczej ...dziÂś nareszcie bĂŞdziemy razem.-PowtarzaÂł w myÂśli"
SpojrzaÂłam w jego puste oczy. ÂŻaÂłowaÂłam Âże tym razem nic w nich nie mogĂŞ dostrzec. "CóÂż... Czasy siĂŞ zmieniajÂą... Ludzie teÂż..."
- Nigdy niczego nie moÂżna byĂŚ pewnym do koĂąca... Nie znam Twoich myÂśli... Ale ufam Ci bezgranicznie, wiĂŞc skoro mówisz Âże mnie kochasz... to tak jest... - pocaÂłowaÂłam go delikatnie.
- Ale zanim weÂźmiemy Âślub, musisz mi coÂś obiedaĂŚ...- dodaÂłam.
//Kei'a nie ma, bo mu brat kompa zwin¹³... Bêdzie za jakieœ 2h//
UÂśmiechn¹³ siĂŞ do niej w ten wyjÂątkowy sposób tylko dla niej i przytuliÂła jÂą mocno do siĂŞbie.
-Dla ciebie wszystko ukochana...oddam nawet Âżycie abyÂś tylko byÂła szczĂŞÂśliwa i abyÂśmy byli razem.-Jego gÂłos byÂł szczery i peÂłen bezgranicznej miÂłoÂści do jedynej kobiety jakÂą kochaÂł do anioÂła w ludzkiej postaci.

///No nie Pani Los lubi takie kawaÂły...kurcze maÂła wredna...////
- Wiem, Âże to gÂłupie, ale... Obiecaj mi, Âże... ÂŻe mnie nigdy nie zostawisz...- wyszeptaÂłam, przytulona do niego. W jego ramionach czuÂłam siĂŞ znów jak 7 letnia dziewczynka, która dopiero co zostaÂła póÂł-sierotÂą. Biedna i chroniona jedynie przez niego.
WydaÂło mu siĂŞ dziwne iÂż pyta o coÂś tak oczywistego ale ton jej gÂłosu oraz strach w nim mówiÂł mu wiele.PrzytuliÂł jÂą jeszcze mocniej do siebie.
-Obiecuje ukochana...obiecuje na wszystko w co wieÂże...OBIECUJE NA MIÂŁO¦Æ JAKA CIE DARZE nigdy ale to nigdy ciĂŞ nie o puszcze i zawsze bĂŞdĂŞ cie kochaÂł.- Gdy to mówiÂł jego gÂłos byÂł spokojny i pewny peÂłen miÂłoÂści i wiary w te sÂłowa uÂśmiechaÂł siĂŞ przez caÂły czas.
-Czy to rozwiewa twe troski ukochan??
- Tak, w zupeÂłnoÂści...- wyszeptaÂłam, tulÂąc siĂŞ do niego i wdychajÂąc jego zapach. nagle nachyliÂłam siĂŞ do jego ucha i wyszeptaÂłam cicho.
- Piêkne dziecko sp³odzi³eœ kochanie... Dumne i odwa¿ne...- ciekawie czeka³¹m na reakcjê.
CzuÂł jak wdycha jego zapach jej pytanie jednak go wcale nie zaskoczyÂło.
-To nie tylko moja zasÂługa ukochana..urodĂŞ i opór odziedziczyÂła po mamie oraz oczywiÂście wszystkie moje denerwujÂące nawyki.-Ostatnie sÂłowa powiedziaÂł ÂśmiejÂąc siĂŞ odrobinĂŞ.
-Ale masz racje...to jest nasz maÂły cud który juÂż na zawsze bĂŞdzie tylko nasz.
UcieszyÂłam siĂŞ... ZmieniÂł siĂŞ przez ten czas gdy go nie byÂło. ZmieniÂł siĂŞ i to bardzo. WydoroÂślaÂł. OstroÂżnie, tak by nie wzbudziĂŚ niczyich podejÂżeĂą zapuÂściÂłam rĂŞkĂŞ w jego spodnie. Kiedy znalazÂłam to czego szukaÂłam, wyszczerzyÂłam zĂŞby w bezczelnym uÂśmiechu.
- Nie sÂądzisz, Âże naleÂży Ci siĂŞ kara, za to Âże tak czĂŞsto przekÂładaliÂśmy Âślub? - zapytaÂłam niewinnie.
Keishi nachyliÂł siĂŞ do córki i wyszeptaÂł jej na ucho.
- To Rock Lee. Jeden z najsilniejszych shinnobi jakich poznaÂłem. Jest takÂże jednym z najlepszych ludzi jakich dane mi byÂło poznaĂŚ.
Obserwowa³ przez chwile mi³osne wyznania m³odej pary po czym g³oœno odchrz¹kn¹³.
- CóÂż z tego co widzĂŞ rola moja jest tu tylko symboliczna. - powiedziaÂł spokojnie.
- Jednak cóÂż formalnoÂściom musi staĂŚ siĂŞ zadoœÌ. - powiedziaÂł wyciÂągajÂąc z kieszeni koszuli niewielkÂą ksi¹¿kĂŞ.
- JeÂśli zatem nie macie nic przeciwko zaczniemy dobrze?
- Co? Ach, tak...- byÂłam trochĂŞ zÂła, Âże przerwano mi znĂŞcanie siĂŞ nad Lee. BÂłyskawicznie wysunĂŞÂłam rĂŞkĂŞ z jego spodni i odsunĂŞÂłam siĂŞ o krok, puszczajÂąc ukochanemu spojrzenie pt."Nie myÂśl Âże CI siĂŞ upiekÂło".
Kiedy uÂświadomiÂłam sobie, co robiĂŞ serce podskoczyÂło mi do gardÂła, jak nastolatce na pierwszej randce. ZÂła zbesztaÂłam samÂą siebie, ale wziĂŞÂłam Lee za rĂŞkĂŞ. SpojrzaÂłam wyczekujÂąco na przyjaciela.
Lee zdziwiÂło odrobinĂŞ zachowanie Hasei ale uznaÂł Âże naleÂżaÂło mu siĂŞ. Gdy siĂŞ uspokoiÂła Lee ponownie siĂŞ uÂśmiechn¹³ do wszystkich zebranych postawiÂł delikatnie swego synka na ziemie i wzi¹³ rĂŞkĂŞ swej ukochanej mówiÂąc.
-Ja nie widzĂŞ Âżadnych przeciw skazani...-OdczekaÂł chwile rozglÂądajÂąc siĂŞ za siebie przed siebie i w górĂŞ jak by spodziewaÂł siĂŞ iÂż ktoÂś moÂże siĂŞ wtrÂąciĂŚ po raz kolejny.
-MoÂżemy zaczynaĂŚ przyjacielu juÂż za dÂługo na to czekaliÂśmy
Keishi uÂśmiechn¹³ siĂŞ i zamkn¹³ oczy. Nie wiedzieĂŚ czemu wsÂłuchaÂł siĂŞ w burzĂŞ. PrzebudziÂł w sobie dziedzictwo swojego klanu. Delikatna aura chakry otoczyÂła go. Jego ubranie zdaÂło siĂŞ jaÂśniejsze, wÂłosy jakby odzyskaÂły blask a gdy otworzyÂł oczy i w nich widaĂŚ byÂło coÂś innego. ZrobiÂły siĂŞ jaÂśniejsze, niemalÂże biaÂłe. Hasei, która znaÂła chÂłopaka lepiej mogÂło siĂŞ nawet wydawaĂŚ, ze stoi przed niÂą ten sam Keishi, którego poznaÂła 8 lat wczeÂśniej. Niewinny chÂłopak nie pozwalajÂący by zÂło Âświata go stÂłamsiÂło. UÂśmiechaÂł siĂŞ ciepÂło. Spokojnym krokiem podszedÂł do nich.
- WidzĂŞ doœÌ dowodów na to, Âże chcecie zostaĂŚ ma³¿eĂąstwem. Jednak zapytam siĂŞ was nie jako Lider Amegakure, lecz jako przyjaciel. Czy jesteÂście pewni tej decyzji? Czy obiecujecie trwaĂŚ przy sobie niezaleÂżnie od niczego? Czy pozostaniecie razem w miÂłoÂści na dobre i zÂłe póki jedno z was nie bĂŞdzie musiaÂło odejœÌ? - zapytaÂł melodyjnym tonem tak podobnym a jednak tak róÂżnym od tego, którym na codzieĂą siĂŞ posÂługiwaÂł.
- Trzykrotne "hai"... - odparÂłam bez najmniejszego zawachania.
Teraz patrzyÂłam siĂŞ tylko przed siebie, by ani Lee ani Neko nie zauwaÂżyli Âże zbiera mi siĂŞ na pÂłacz.
"Nie bój siĂŞ... to tylko formalnoÂści... ni siĂŞ nie zmieni..." UspokajaÂłam sama siebie, choĂŚ dobrze wiedziaÂłam Âże to nie prawda. GdzieÂś w g³êbi czuÂłam, jak wokóÂł mnie zamykajÂą siĂŞ prĂŞty Âżelaznej klatki, z której juÂż nigdy (nie waÂżne, sÂłusznie czy nie) nie bĂŞdĂŞ miaÂła prawa siĂŞ wydostaĂŚ. Nigdy nawet nie myÂślaÂłam o Âślubie, dopóki nie spotkaÂłam Lee. A i wtedy wyobraÂżaÂłam to sobie raczej jako ceremoniĂŞ z formuÂłkami do odklepania, po której nastÂąpi wesoÂła zabawa, z obecnymi na niej najwaÂżniejszymi postaciami Âświata shinobi. Teraz, kiedy braÂłam slub, jedynie w obecnoÂści Lee, przyjaciela, córki i maÂłej Namidy.... ZrozumiaÂłam, ze nie liczy siĂŞ caÂła ta otoczka, tylko to co przysiĂŞgasz. I Âże jest to przysiĂŞga, której nigdy nie bĂŞdĂŞ miaÂła prawa zÂłamaĂŚ.
KochaÂłam Lee, a jakÂże, ale... Kto mógÂł wiedzieĂŚ co przyniesie przys¿³oœÌ?
Lee nie by³ pewny co ma powiedzieÌ tak wiele razy wyobra¿a³ sobie ten dzieù i to co powie. Ale teraz wszystkie te s³owa wyda³y mu siê niewa¿ne i p³ytkie. Popatrza³ siê w oczy swej ukochanej jak zawsze szukaj¹c w nich oparcia. Uklêkn¹³ przed Hasei ca³y czas patrz¹c siê w jej oczy.
-PrzysiĂŞgam to na swÂą dusze i Âżycie wieczne...na honor shinobi...przyrzekam ci ukochana.
"PrzysiĂŞgam Âże od nigdy nie przestane cie kochaĂŚ..nigdy-powiedziaÂł w myÂślach"
Keishi uœmiechn¹³ siê ciep³o... W³aœciwie niemal jak dziecko.
- Tak jak s¹dzi³em by³a to tylko formalnoœÌ. Od dnia dzisiejszego jesteœcie ma³¿eùstwem - powiedzia³ po czym zapisa³ coœ w notesie. Nastêpnie wyj¹³ inn¹ i naskroba³ na niej kilka zdaù. Poda³ j¹ Lee...
- To potwierdzenie. BĂŞdziecie musieli dostarczyĂŚ je Hokage. Nie jesteÂście obywatelami Ame wiĂŞc... CóÂż ja tego zrobiĂŚ nie mogĂŞ... - umilkÂł jakby nad czymÂś siĂŞ zastanawiajÂąc WyraÂźnie miaÂł przeczucie, Âże o czymÂś zapomniaÂł. A w tej chwili w odmienionej postaci wyglÂądaÂł wrĂŞcz uroczo.
- Ach no jasne... MoÂżesz pocaÂłowaĂŚ pannĂŞ mÂłodÂą
Nagle, kÂątem oka zobaczyÂłam przez otwarte drzwi, jak korytarzem idzie dwóch ANBU, trzymajÂących jakieÂś ciaÂła w objĂŞciach.
"Najprawdopodobniej zwÂłoki." - pomyÂślaÂłam i juÂż miaÂłam siĂŞ odwróciĂŚ, kiedy gdzieÂś mignĂŞÂła mi rĂŞkojeœÌ dobrze znanego miecza."Kosiarz... A wiĂŞc Hyuta nie zyje?! To nemoÂżliwe! "
WydaÂłam z siebie ciche piÂśniĂŞcie, odwróciÂłam siĂŞ, porwaÂłam z ziemi swojÂą apteczkĂŞ i pobiegÂłam za ANBUS'ami.
[nmm]
//Wybacz, kochanie^^ Ale soro ty tak czĂŞsto siĂŞ urywasz w kulminacyjnych punktach, to ten jeden raz mi chyba wybaczysz, ni nie? //
WidziaÂł strach i zaniepokojenie w oczach Hasei .WiedziaÂł teÂż co oznacza dziwne mrowienie w kÂąciku na jego plecach.
"Hyuta...i coÂś jeszcze...dawno tego nie czuÂłem."Oczy Lee zapÂłonĂŞÂły niebieskÂą aurÂą poÂśród czerni mgÂły która na powrót zaczeÂła go otaczaĂŚ.
CoS-"Tak masz racje to nastĂŞpny...twoja przyjacióÂłka Minako ma go w sobie .. twoja córka teÂż ..a teraz jeszcze nastĂŞpny...za dÂługo nas nie byÂło..za dÂługo"
"-Wiem nie musisz mi tego mówiĂŚ...Neko sobie poradzi wiec siĂŞ nie wtrÂącaj...co do Minako i tej trzeciej osoby...zrobimy co musi zostaĂŚ zrobione...ale jeszcze nie teraz..."-PowiedziaÂł spokojnie i udaÂł siĂŞ powoli w stronĂŞ sali operacyjnej aby przywitaĂŚ pokiereszowanego druha.(NMM)
Keishi spojrzaÂł na korytarz... DzieciĂŞca niewinnoœÌ jakby wyparowaÂła... WróciÂł stary lekko zmĂŞczony tym wszystkim lecz mimo to serdeczny Keishi.
"Pomoc medyczna zawsze siĂŞ przyda... ChoĂŚ jestem w tym kiepski" - pomyÂślaÂł patrzac na rannego Mizukage
OdpuœÌ sobie... To nie twoja sprawa... Niech umiera jeÂśli rzuciÂł siĂŞ w walkĂŞ, której wygraĂŚ nie mógÂł... - usÂłyszaÂł w gÂłowie cichy gÂłos... Widocznie jego mroczne ja znów zdecydowaÂło siĂŞ go "wspieraĂŚ"
"Wiesz dobrze, ze tego nie zrobiĂŞ... To nie w moim stylu..." - odpowiedziaÂł w myÂślach i wybiegÂł na korytarz
{NMM}
No i dotarÂł w koĂącu. WĂŞdrówka korytarzami nie byÂła moÂże wyczerpujÂąca, ale towarzyszÂący temu odór lekarstw i ten taki... taki jaki dobywa siĂŞ z mokrego bandaÂża. No i te Âśrodki odkaÂżajÂące, no i moÂże spirytus. Na samÂą myÂśl o alkoholu, zemdliÂło go.
StaÂł teraz przed drzwiami do sali pooperacyjnej i zastanawiaÂł siĂŞ jak bĂŞdzie rozmawiaÂł z tym czÂłowiekiem i o czym. O misji rzecz jasna, przecieÂż nie o pogodzie. MusiaÂł siĂŞ o nim jak najwiĂŞcej dowiedzieĂŚ i przeanalizowaĂŚ na spokojnie sytuacjĂŞ i zdaĂŚ relacjĂŞ Panu Aio i Pani Arisie. A potem... potem podejmÂą decyzjĂŞ. MiaÂł nadziejĂŞ, Âże nie bĂŞdzie to jakiÂś... wÂłaÂściwie jaki by nie byÂł, to chyba nie byÂło wyboru i musiaÂł pójœÌ z nimi. OtworzyÂł drzwi i wszedÂł do Âśrodka. Zacz¹³ siĂŞ rozglÂądaĂŚ. Zawsze siĂŞ zastanawiaÂł jak to wyglÂąda na sali pooperacyjnej. WyobraÂżaÂł sobie duÂżo urzÂądzeĂą, kroplówki i pobandaÂżowanych pacjentów utrzymywanych przy Âżyciu przez maszyny. Zdecydowanie za duÂżo telewizji...
WszedÂłeÂś przywitaÂł ciĂŞ rzÂąd pustych ÂłóÂżek w ostatnim ktoÂś byÂł, spaÂł a raczej jak zauwaÂżyÂłeÂś spaÂła



Pod³¹czona pod kroplówkĂŞ i respirator, tak jak sobie wyobraÂżaÂłeÂś. Na ÂłóÂżku widniaÂła kartoteka, wiele obrazów byÂło na czerwono, wylew wewnĂŞtrzny, zÂłamana rĂŞka, wstrzÂąs mózgu, nie wiadomo co z okiem pisze Âże zszyte operacyjnie po wbitym kunai, itd. JeÂśli to jest jednostka w dobrym stanie po powrocie z tamtÂąd to ciekawe jak wyglÂądajÂą ci w zÂłym stanie... a no tak nie ÂżyjÂą. To jedyna osoba która zbliÂżyÂła siĂŞ, moÂże nawet byÂła w holu i przeÂżyÂła. Dziewczyna ciĂŞÂżko oddychaÂła, sÂłyszaÂłeÂś jak gwiÂżdÂże przy wydechu...
ChÂłopak westchn¹³. Dziewczyna i to w takim stanie... ZrobiÂło mu siĂŞ jej przykro. Dziewczynom nie powinno siĂŞ to zdarzaĂŚ. Im nie pasowaÂły obraÂżenia, bandaÂże i cierpienie. Powinny siĂŞ Âładnie uÂśmiechaĂŚ i wyglÂądaĂŚ jak... jak Orichime. PomyÂślaÂł nawet przez chwilĂŞ, Âże ona tu leÂży, ale zaraz szybko odegnaÂł te nieprzyjemne obrazy. ZbliÂżyÂł siĂŞ do ÂłóÂżka i siĂŞgn¹³ po dokumenty. Zacz¹³ je przeglÂądaĂŚ, poszukujÂąc cennych informacji. Co i rusz zerkaÂł na dziewczynĂŞ, jakby chciaÂł przyrównaĂŚ to co wyczytaÂł z faktami. Szczerze zaczynaÂł wÂątpiĂŚ, Âże wydobrzeje do tego czasu... chyba, Âże jakiÂś dobry medyk jÂą poskÂłada, chociaÂż to teÂż byÂło maÂło prawdopodobne. A przecieÂż moÂże nie odzyskaĂŚ w peÂłni siÂł i co wtedy? BĂŞdzie ciĂŞÂżarem, zbĂŞdnym balastem, o który trzeba bĂŞdzie dbaĂŚ. A co, jeÂśli wejdzie tam i spanikuje? PrzecieÂż ma obitÂą gÂłowĂŞ, coÂś takiego moÂże siĂŞ zdarzyĂŚ... jakiÂś szok, czy inne medyczne okreÂślenia. Ale z drugiej strony... wie jak to wyglÂąda.
PróbowaÂł odszukaĂŚ jej imiĂŞ, moÂże nawet rangĂŞ, wiek. By wiedzieĂŚ wiĂŞcej, by mieĂŚ wiĂŞksze pole manewru. A moÂże po prostu z niÂą porozmawiaĂŚ? To byÂłoby trudne... w koĂącu ciĂŞÂżko siĂŞ rozmawia z rurÂą w gardle.
ChÂłopak odgarn¹³ dÂłoniÂą wÂłosy z czoÂła. WpatrywaÂł siĂŞ w dziewczynĂŞ, zezujÂąc co chwilĂŞ na aparaturĂŞ stojÂącÂą obok. SpaÂła, to chyba dobrze. WyciÂągn¹³ notatnik, a z niego kopertĂŞ z rozkazami od Anuleja. ChwilĂŞ przyglÂądaÂł siĂŞ zapieczĂŞtowanej wiadomoÂści. MusiaÂł to jeszcze przemyÂśleĂŚ... i to powaÂżnie, gruntownie to przeanalizowaĂŚ. Tak i chyba szukaĂŚ czwartej osoby, tak na wszelki wypadek. Nie, ta dziewczyna powinna leÂżeĂŚ i cieszyĂŚ siĂŞ, Âże w ogóle oddycha, a wÂłaÂściwie, Âże maszyna za niÂą oddycha. I niech szlag trafi misjĂŞ i budynek... to juÂż nie dla niej. Jak wybudzÂą jÂą i od³¹czÂą od aparatury, zada jej tylko masĂŞ pytaĂą, a odpowiedzi zapisze w notatniku. Tyle wystarczy... A póki co... Maresuke przysun¹³ sobie krzesÂło. Cicho, ostroÂżnie, by jej nie zbudziĂŚ. SiedziaÂł tak z dokumentami, które przeglÂądaÂł po raz wtóry, by nie przegapiĂŚ istotnych faktów, a juÂż miaÂł parĂŞ spostrzeÂżeĂą. Notatnik poszedÂł w ruch, a koperta z rozkazami wylÂądowaÂła na szafce obok ÂłóÂżka, w zasiĂŞgu rĂŞki dziewczyny. ZapisaÂł zatem w notatniku.

Cytat: Oko, rana od kunaia. Czyj kunai? Duchy nie rzucajÂą kunaiami. Jak wyszÂła z tymi obraÂżeniami z budynku? Potrzebny opis zajÂścia. Potrzebny odpis z przyjĂŞcia na oddziaÂł. MoÂże coÂś mówiÂła. Potrzebna opinia lekarza na temat stanu zdrowia. SzukaĂŚ zastĂŞpcy.

SiedziaÂł tak wpatrujÂąc siĂŞ to w niÂą, to w notatnik i znów w dokumenty. Intensywnie myÂślaÂł i analizowaÂł kolejne moÂżliwoÂści, a wszystkie wyglÂądaÂły jak pokrĂŞcony scenariusz konoszaĂąskiego "Nie do wiary" tylko, Âże naprawdĂŞ
SiedziaÂłeÂś juÂż bite dwie godziny gdy na pokoju wszedÂł lekarz i dwie pielĂŞgniarki. Momentalnie nawet nie wiedzÂąc co i jak znalazÂłeÂś siĂŞ za drzwiami. Wyprosili ciĂŞ po prostu, od³¹czali respirator, i takie urzÂądzenie pokazujÂące linie Âżycia...kroplówkĂŞ zostawili, lecz wymienili "póÂł litra pawoluniku" . SzÂło personelowi medycznemu to sprawnie, po tym wszystkim nawet teÂż nie wiedzÂąc jak, zostaÂłeÂś przez bardzo masywnÂą pielĂŞgniarkĂŞ wrzucony z powrotem do Âśrodka. Nawet zaoferowaÂła ci ÂłóÂżko numer 9, czyli nawet nie patrzaÂła kim jesteÂś. Tymczasem lekarz zadawaÂł pytania o dziwo siedzÂącej pacjentce, no na wpóÂł siedzÂącej po prostu ÂłóÂżko byÂło skÂładane i podnieÂśli przód by ta mogÂła lepiej widzieĂŚ.
- za trzy dni dam ci pozwolenie na picie, czyli za jakieÂś 10 bĂŞdziesz mogÂła coÂś zjeœÌ, a na razie tylko kroplówki. Musisz bardzo uwaÂżaĂŚ na siebie nie robiĂŚ gwaÂłtownych ruchów, nic nie podnosiĂŚ....
Lista i polecenia co do leków i innych spraw byÂła dÂługa, dziewczyna natomiast tylko kiwaÂła na "tak". Po tym przemówieniu doktor wyszedÂł równieÂż z pomieszczenia zostawiajÂąc was samych. WydawaÂło mu siĂŞ Âże Maresuke przybyÂł w odwiedziny, moÂże chÂłopak czy rodzina?
Tymczasem dziewczyna spokojnie leÂżaÂła z otwartym okiem, cichutko spokojnie.
Maresuke poczuÂł siĂŞ jak... pewnego rodzaju piÂłeczka do ping ponga, bĂŞdÂąc przerzucanym to na jednÂą, to z powrotem na drugÂą stronĂŞ stoÂłu. W tym przypadku paletkÂą okazaÂła siĂŞ masywna pielĂŞgniarka, której patrzyÂło z oczu odrobinĂŞ Âżyczliwiej niÂż rozjuszonemu bykowi przed kastracjÂą. A moÂże po prostu takie odniósÂł wraÂżenie? Takie kompletnie mylne i nieprawidÂłowe? W koĂącu pielĂŞgniarki w szkoÂłach zwykle nazywano piguÂłami, albo tymi no... pani strzykawa. ChociaÂż w akademii raczej juÂż nikt nie odwaÂżyÂł siĂŞ zadzieraĂŚ z medycznym ninja.
W koĂącu wylÂądowaÂł na powrót w pokoju. Co wysÂłuchaÂł, to wysÂłuchaÂł... Lekarz chyba wiedziaÂł co mówi. Jeszcze tyle dni bez jedzenia i pewnie najmniejszego ruchu. Oj Pan Anulej chyba wyraÂźnie siĂŞ zagalopowaÂł. Dziewczyna mogÂłaby najwyÂżej uczestniczyĂŚ w wyÂścigu wózków szpitalnych, a nie w misji.
No to siedziaÂła sobie juÂż wybudzona, pozbawiona kÂłopotliwej aparatury. ChÂłopak westchn¹³ i przez chwilĂŞ pomyÂślaÂł, Âże tak z pustymi rĂŞkami przybyÂł... z drugiej strony i tak nie mogÂła nic piĂŚ, ani jeœÌ. ZresztÂą to byÂło spotkanie sÂłuÂżbowe, a nie jakieÂś tam wizyty towarzyskie. PodszedÂł powoli do jej ÂłóÂżka i lekko odchrzÂąkn¹³.
- Witam PaniÂą - skin¹³ lekko gÂłowÂą - Czy moÂżna? Przybywam tutaj od Mizukage, Pana Anuleja. Pani pozwoli... Maresuke Kaguya - przedstawiÂł siĂŞ i od razu zastanowiÂł, czy moÂże mówiĂŚ. Gdyby nie mogÂła, to lekarz by daÂł instrukcje. CoÂś jak "nie mĂŞcz jej", "niech nie mówi za duÂżo". Genin skin¹³ raz jeszcze i usiadÂł obok ÂłóÂżka. Wzrok skierowaÂł na kopertĂŞ otrzymanÂą od Anuleja. SiĂŞgn¹³ po niÂą i rozpieczĂŞtowaÂł. Podsun¹³ dziewczynie w taki sposób, by widziaÂła treœÌ, ale nie nazbyt nachalnie. DaÂł jej chwilĂŞ na przeczytanie, jednak wiadomoÂści nie zabraÂł, lecz poÂłoÂżyÂł jej w zasiĂŞgu rĂŞki. Sam nie czytaÂł, w koĂącu nie byÂła to wiadomoœÌ dla niego. UsiadÂł na stoÂłku obok.
- Jak siĂŞ Pani juÂż pewnie domyÂśla, jestem tu w sprawie... - tutaj nieco zwolniÂł. Jak zareaguje? - ... w sprawie Pani ostatniej misji - wyciÂągn¹³ notatnik i pstrykn¹³ dÂługopisem na znak gotowoÂści. CóÂż to robi z czÂłowieka odrobina sÂłuÂżbowego zaciĂŞcia? Jeszcze przed chwilÂą jej wspóÂłczuÂł, a teraz? Uprzejmie, choĂŚ raczej bez Âżadnego g³êbszego odczucia. A moÂże po prostu juÂż zrobiÂł coÂś dla niej? Postanowienie, Âże ostatnim jej wysiÂłkiem bĂŞdzie ten raport? I tak by jej nie wypuÂścili na misjĂŞ ze szpitala, ale wiadomo, Âże rozkaz Mizukage rzecz ÂświĂŞta i nawet taÂśmÂą posklejajÂą, by ninja wyszedÂł w jednym kawaÂłku.
- Zacznijmy od poczÂątku... Dane osobowe, ranga, specjalizacja. Potem przejdziemy dalej - a pomyÂśleĂŚ, Âże Maresuke nie paÂłaÂł miÂłoÂściÂą do takich osób, które zakÂłócajÂą czyjÂś spokój tylko dlatego, Âże jest to ich praca. A teraz? Teraz sam wcieliÂł siĂŞ w rolĂŞ policjanta wyciÂągajÂącego zeznania od poszkodowanego, który jeszcze nie do koĂąca rozumie co siĂŞ dzieje i ostatnie czego pragnie to... ten sÂłuÂżbowy ton, uprzejmoœÌ teÂż sÂłuÂżbowa, no i ten beznamiĂŞtny wyraz twarzy i skrobanie dÂługopisu spisujÂącego zeznania.
Dziewczyna patrza³a z lekkim niedowierzaniem na to co siê dzieje, kiedy Maresuke podsun¹³ jej list pod nos, g³oœno i jakby teatralnie westchnê³a. Uœmiecha³a siê, nie szeroko lecz bardzo mi³o.
-dziĂŞkuje Âże mnie odwiedziÂłeÂś
powiedziaÂła cicho, miaÂła bardzo sÂłaby lekko dziwny i Âśmieszny gÂłos. Raczej w teatrze graĂŚ by nie mogÂła, a byĂŚ moÂże to wina osÂłabienia? ByÂła widocznie szczĂŞÂśliwa z odwiedzin, kogokolwiek odwiedzin, musi tu przebywaĂŚ bardzo dÂługo i nikt o niej nie pamiĂŞtaÂł
- napisano Âże mogĂŞ wzi¹Ì udziaÂł w likwidacji i odzyskaniu amuletów, najwidoczniej Mizukage wam nie ufa do koĂąca, albo niektórym osobÂą. Jestem Rei nazwiska nie posiadam, niewaÂżne...
Lekko koteryjne zmruÂżyÂła oczko, miaÂła bardzo dÂługie rzĂŞsy, zatrzepotaÂła nimi i wierciÂła wzrokiem dziurĂŞ w Maresuke, po czym siĂŞgnĂŞÂła zdrowÂą rĂŞkÂą po list czy rozkaz od Anuleja, odwróciÂła kartkĂŞ i przyÂłoÂżyÂła jÂą tak samo chÂłopakowi przed twarzÂą.

Kod: Rei, wiem w jakim jesteÂś stanie niestety przemieszczajÂący siĂŞ wieÂżowiec powróciÂł drugi raz, w to samo miejsce, czyli nie zebraÂł wystarczajÂącej iloÂści energii by wróciĂŚ do swojego wymiaru. Jest to szansa na którÂą dÂługo czekaliÂśmy, my i caÂły nasz kraj. Z dumÂą i Honorem powierzam Ci misje rangi A, zabicia Pana iluzji, odzyskanie piĂŞciu amuletów Elnoli. Dowództwo powierzam Aio, tobie natomiast opiekĂŞ nad Geninem Panem Maresuke,  do niczego jednak nie zmuszam niech to bĂŞdzie Pani wybór... no troszkĂŞ ciĂŞÂżko mi pisaĂŚ formalnie list do kumpeli z druÂżyny :) /resztĂŞ wiadomoÂści dziewczyna celowo jakby zasÂłoniÂła dÂłoniÂą//

- moÂżesz szukaĂŚ innej osoby, jeÂśli nikogo nie znajdziesz to ja pójdĂŞ, tylko po to by was z stamtÂąd wyciÂągn¹Ì w razie tarapatów nic po za tym. Za zadawaj pytaĂą, bo nie udzielĂŞ ci i tak odpowiedzi UrzĂŞdniku, zajmij siĂŞ lepiej poszukiwaniem kogoÂś na moje miejsce. MiÂło Âże wpadÂłeÂś...

PoÂżegnanie nie byÂło juÂż zbytnio optymistyczne, nie dowiedziaÂłeÂś siĂŞ za duÂżo tylko masz teraz wiĂŞcej pytaĂą. Jednak Mizukage wie wiĂŞcej o tamtym miejscu niÂż jawnie mówi, moÂżesz zostaĂŚ i jeszcze pogadaĂŚ lub juÂż iœÌ i szukaĂŚ czwartej osoby.... a moÂże w trójkĂŞ wyruszycie?
I po co? I po co ona siĂŞ tak gapi? Wierci niby diamentowym wiertÂłem w... mydle. I po co aÂż tak, co jej zrobiÂł ten biedny genin, by tak siĂŞ wpatrywaĂŚ. Najpierw mu siĂŞ wydawaÂło, Âże nie jest wcale taka straszna, ale... niech szlag trafi te tajemnice, zawoalowane uÂśmiechy, ukradkowe spojrzenie i te trzepotanie rzĂŞsami... wszelkie niedopowiedzenia teÂż niech szlag trafi. Czy Âświat nie moÂże byĂŚ prosty jak dajmy na to Maresuke? Wtedy moÂże Âświat nie byÂłby taki rozgadany, ale na pewno ÂżyÂłoby siĂŞ lepiej. Ale niestety tak nie byÂło. UciekÂł wzrokiem, ale i tak musiaÂł zapoznaĂŚ siĂŞ z treÂściÂą listu.
PrzecieÂż mówiÂłem, niech was wszystkich szlag! - wykrzyczaÂł w myÂślach prosto w kartkĂŞ, która dostarczyÂła mu wiĂŞcej tajemnic niÂżby chciaÂł znaĂŚ. SpuÂściÂł gÂłowĂŞ i podparÂł jÂą o otwarte dÂłonie. Teraz juÂż nic nie wiedziaÂł. ChociaÂż nie... wiedziaÂł, ale nie za bardzo miaÂł ochotĂŞ to zrozumieĂŚ.
- Przepraszam Pani Rei... - wymamrotaÂł, lekko kiwajÂąc spuszczonÂą gÂłowÂą - MoÂże jednak Âźle zaczĂŞliÂśmy... zacz¹³em. Po prostu... tak, jestem tym geninem co tam Pan Anulej pisaÂł. To jest moja pierwsza misja o takiej randze... Ba! Nawet B na oczy nie widziaÂłem - mówiÂł dalej, takim nieco przygaszonym gÂłosem. ProszĂŞ wybaczyĂŚ mi to co powiedziaÂłem i... - tutaj westchn¹³ i lekko odchrzÂąkn¹³ - I za to czego nie powiedziaÂłem równieÂż. JeÂśli Pan Anulej Pani ufa, to i ja nie mam podstaw, by w PaniÂą wÂątpiĂŚ - tu zrobiÂł pauzĂŞ i chociaÂż próbowaÂł odszukaĂŚ w gÂłowie coÂś mÂądrego, niestety nic takiego tam nie byÂło.
- Pan Aio to poprzedni Mizukage - wyjaÂśniÂł od razu - Na pewno Pani go zna, lub chociaÂż wie o nim wystarczajÂąco. Idzie z nami teÂż Pani Arisa... Oboro, tak. Jest ona specjalistkÂą od genjutsu... Ja natomiast, z pewnoÂściÂą moje nazwisko mówi Pani wiĂŞcej, niÂż zdoÂłam opisaĂŚ sÂłowami. To tak, by Pani miaÂła jasnoœÌ kto i jak... - uniósÂł lekko gÂłowĂŞ i spojrzaÂł w te bystre, ÂświdrujÂące oko. Jak tornado, nad spokojnymi, b³êkitnymi jeziorami oczu Maresuke.
- Mam... mam nadziejĂŞ, Âże Pani wspomoÂże swoim doÂświadczeniem. JeÂśli dojdzie Pani... do jakichÂś wniosków, spostrzeÂżeĂą na temat... sama Pani rozumie. Co powinniÂśmy ze sobÂą zabraĂŚ i w ogóle... bĂŞdĂŞ wdziĂŞczny - i zaraz pomyÂślaÂł, Âże jego wdziĂŞcznoœÌ pewnie znaczy tyle co Âłajno na skraju drogi. PokrĂŞciÂł lekko gÂłowÂą.
- PrzynieœÌ mo¿e coœ Pani? - zapyta³ dosyÌ niespodziewanie nawet dla siebie - Mo¿e coœ do czytania? Jest tu chyba dosyÌ nudno... - stwierdzi³, spogl¹daj¹c na w¹tpliwe atrakcje w postaci aparatury medycznej. Ile w koùcu mo¿na potrzeÌ na œwiec¹ce diodki. Ale d³ugie ma te rzêsy... niech to szlag, s¹ naprawdê... Od razu przypomnia³ sobie piêkne oczy Orichime... to nie czas na takie myœli.
- Ja... chyba powinienem juÂż iœÌ. JeÂśli bĂŞdĂŞ potrzebny, to wystarczy przekazaĂŚ przez lekarza, lub pielĂŞgniarkĂŞ, a na pewno siĂŞ o tym dowiem - powiedziaÂł i zamiast odejœÌ, siedziaÂł dalej. OblizaÂł tylko wargi czujÂąc, Âże sÂą suche. Nie czuÂł siĂŞ komfortowo, oj nie. Ale pójdzie dopiero jak dziewczyna zdecyduje. CzuÂł, Âże jest to jej winien.
Dziewczyna uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ szerzej i jeszcze raz tak fajnie zatrzepaÂła rzĂŞsami.
-ile masz lat? Nie, nie musisz mówiĂŚ, przepraszam tak mi siĂŞ wyrwaÂło. MówiĂŞ Âże wyglÂądasz tak potulnie i niegroÂźnie Âże mi ciebie tak szkoda, wiedz Âże jak co, to dostaniesz ÂłóÂżko obok mnie, o tam

Rei wzrokiem wskazaÂła ÂłóÂżko numer 9, dla stanu krytycznego

- JeÂśli nie znajdziesz nikogo innego to ja pójdĂŞ, ale naprawdĂŞ wolaÂłabym nie. Pytasz o rady mam kilka, zwracaj uwagĂŞ na DĂŠjà vu ( de Âża wi, juÂż widziane) nie rzucaj kunai pochopnie, walcz tylko w ostatecznoÂści, ojjjj

Dziewczyna chwyci³a siê za g³owê, troszkê zaczê³a siê trz¹œÌ. Ci¹gle jednak wierci³a Maresuke wzrokiem a¿ nagle ca³y œwiat mu zawirowa³. Genjutsu?
ChÂłopak ujrzaÂł druÂżynĂŞ, Rei, dwóch innych chÂłopaków. Odbijali siĂŞ z du¿¹ prĂŞdkoÂściÂą o konary i ga³êzie drzew.
- musimy o tym zameldowaĂŚ
zacz¹³ jeden i dalej ci¹gn¹³
- nie codziennie, w tydzieĂą powstaje wieÂżowiec, po za tym ci co byli na patrolu nie wrócili.
MówiÂący to wszystko byÂł jak wskazywaÂło jego ubranie kimÂś z klanu Rensai
tego co kontroluje ÂłaĂącuchy. TuÂż za nim pod¹¿aÂł biaÂłowÂłosy chÂłopak z dwoma czerwonymi kropkami na czole. Powoli zniÂżyÂł siĂŞ do kolegi i... poÂłoÂżyÂł rĂŞkĂŞ mu na ranieniu a ten zostaÂł przebity dÂługÂą koÂściÂą w poprzek czÂłowieka tak jak by na palu go tak wbito. Dziewczyna wydarÂła siĂŞ przeraÂźliwie. Ten zabójca natomiast schowaÂł koœÌ.
--Nikt nie wraca
Znów obraz zacz¹³ migaĂŚ widziaÂł róÂżne obrazy wyÂłaniajÂące siĂŞ z ciemnoÂści, widziaÂł tego chÂłopaka z jego klanu...
- mam bardzo mocne koÂści, sprawdÂźmy twoje.

Potem widziaÂł, czuÂł te myÂśli, zimno chÂłód gÂłód zmĂŞczenie, obojĂŞtnoœÌ o swój i gÂłos skoĂącz to, skoĂącz...Rei caÂła we krwi, z chÂłopaka napastnika duÂżo siĂŞ nie zostaÂło, jego jelita, kawaÂłki ciaÂła potazrzucane byÂły po caÂłym terenie. Dziewczyna z otwartyn zÂłamaniem rĂŞki wyjeÂła kunai i sama zaczĂŞÂła siĂŞ nim kuĂŚ, pÂłaczÂąc i krzyczÂąc "Zostaw ich juÂż, bÂłagam!" PrzecinaÂła siĂŞ nim na Âślepo....
Wszystko jak siĂŞ rozpoczĂŞÂło to i znikÂło, powróciÂłeÂś do szpitalnej sali a przed tobÂą znowu ta dziewczyna

- mam nadziejĂŞ Âże ten wasz ekspert od genjusu jest naprawdĂŞ mocny, zmierzycie siĂŞ bowiem z legendÂą... idÂź juÂż, szukaj... szykuje siĂŞ bal twojego Âżycia
SpojrzaÂł na ÂłóÂżko obok. To byÂło pocieszajÂące... zawsze lepsze to niÂż mogiÂła, albo coÂś w tym stylu. Dwa metry ubitej ziemi nie wprawiaÂły w ekscytacje. Musi tam byĂŚ niesamowicie ciasno, niewygodnie, ciemno... no i na dodatek jest siĂŞ martwym wzdrygn¹³ siĂŞ lekko.
- SzesnaÂście proszĂŞ Pani - zd¹¿yÂł odpowiedzieĂŚ i... jakby nagle ktoÂś nakrĂŞciÂł Âświat. Niczym wielki, dzieciĂŞcy bÂąk, Âświat zacz¹³ wirowaĂŚ. Oczy zabolaÂły, gardÂło siĂŞ ÂścisnĂŞÂło tak, Âże miaÂł uczucie, Âże go ktoÂś dusi. A cóÂż to za sceny? ZemdlaÂł? WynieÂśli go na dwór? Do lasu? Po co aÂż tutaj? Dlaczego to wszystko siĂŞ porusza? To byÂło niczym film z niezwykÂłymi efektami i kamerÂą umieszczonÂą... wÂłaÂściwie gdzie? Niech to szlag, gÂłos. Rei? Kim sÂą ci dwaj? Rensai? I... Kaguya. ChÂłopak dziwnie reagowaÂł na kogokolwiek ze swojego klanu. Obawa, jakiÂś rodzaj nienawiÂści i... sam nie wiedziaÂł co. I wybuch przemocy... uderzyÂło go to, jakby ktoÂś wbiÂł mu w podstawĂŞ czaszki rozÂżarzony prĂŞt. MógÂł przysiÂąc, Âże czuje krew w ustach. A potem... a potem ona. Dlaczego sama sobie to robi? I nic nie mógÂł zrobiĂŚ... a chciaÂł zatrzymaĂŚ jej rĂŞkĂŞ, powstrzymaĂŚ.

I sala, z powrotem ta sama sala. Zsun¹³ siĂŞ z krzesÂła i klapn¹³ na podÂłogĂŞ. CzuÂł zimny pot zlewajÂący skórĂŞ. MusiaÂł byĂŚ blady i to porzÂądnie. ByÂła przed nim, wyglÂądaÂła jak jeszcze przed paroma... wÂłaÂściwie ile minĂŞÂło czasu? Co ona zrobiÂła? Ona? ChÂłopak wsparÂł siĂŞ o krzesÂło i wstaÂł z trudem. OddychaÂł ciĂŞÂżko, a oczy bÂłyszczaÂły mu gorÂączkowo. ZachwiaÂł siĂŞ jeszcze i otworzyÂł usta. ChciaÂł coÂś powiedzieĂŚ, ale mówiÂła ona. Nie, nic wiĂŞcej. SÂłowa sÂą zbĂŞdne. Ona wiedziaÂła co chce powiedzieĂŚ, on nie musiaÂł jej juÂż sÂłuchaĂŚ, bo widziaÂł... widziaÂł i to jeszcze jak. Niech szlag to wszystko trafi ³¹cznie z tÂą misjÂą. WyjœÌ stÂąd, powietrza... byÂło tak beznadziejnie duszno. WycofaÂł siĂŞ tyÂłem, zaczepiajÂąc po drodze drugie ÂłóÂżko. SpojrzaÂł jeszcze na ÂłóÂżko tuÂż obok, na miejsce numer 9 i znów na niÂą. PokrĂŞciÂł gÂłowÂą i dÂłoniÂą namacaÂł klamkĂŞ. WyszedÂł czym prĂŞdzej i niczym pijany truchtaÂł korytarzami, aÂż do samego wyjÂścia. CoÂś, ktoÂś mówiÂł, ale Maresuke nic nie sÂłyszaÂł oprócz swojego bijÂącego serca i szumu... szum krwi, pulsowanie w skroniach. Drzwi byÂły tuÂż tuÂż, wypadÂł ze szpitala wprost na rzeÂśkie, pachnÂące deszczem powietrze.

<NMM>
Lekko chwiejnym, lecz miarowym krokiem zbliÂżam sie do szpitala. Nie przeszkadza mi swÂąd rozkÂładajÂącego siĂŞ ramienia w moim plecaku. Gdyby nie brak reki, moÂżna powiedzieĂŚ ze byÂłbym szczĂŞÂśliwy.:?
OtworzyÂłem drzwi i wszedÂłem do Âśrodka. ZachwyciÂło mnie ciekawy wystrój tego miejsca, gdy tak sobie podziwiaÂłem fraktalowy obraz zaczepiÂł mnie pielĂŞgniarz. KazaÂł mi wynosiĂŚ siĂŞ stÂąd, albo zrobiĂŚ coÂś z plecakiem- miejscem rozkÂładu mojej koĂączyny. Po krótkiej rozmowie zabraÂł ode mnie kikut mojej reki i kazaÂł poczekaĂŚ na medycznego ninja.
- Jest tu jakiÂś lekarz?

Po dniach rekonwalescencji
ÂŻwawym krokiem z rĂŞkÂą na temblaku wyszedÂłem ze szpitala. Mam nosiĂŚ opatrunek dopóki nie zregenerujÂą siĂŞ po³¹czenia chakry i miĂŞÂśni. -WyglÂądaÂłem trochĂŞ jak Danzo .

Nmm