Wejscie

Wejście do posterunku. Tylko członkowie wiedzą gdzie się znajdują drzwi, ponieważ są one zakryte płatem trawy. Do środka wchodzi się schodami w dół.

---

- No to jestem - stwierdził podchodzący do lądowania Risen. Westchnął leciutko, złapał odrobinę powietrza, po czym niefrasobliwym tonem stwierdził - no to teraz do lochów.

I bum. Z cichym pstryknięciem pojawiła się przed wejściem do siedziby. Schowała Jigoku, trzymając się zacnego, a jakże pouczającego zdania, że 'kto mieczem wojuje od miecza ginie'. Odsłoniła przejście, zakryte trawą i skierowała się schodami w dół. Tam miała zaczekać na Michimoto.
NMM
Michimoto z Wisławem przylecieli na feniksie pod wejscie. Zielonowłosy zeskoczył z ptaka trzymając nieprzytomnego, byłego władcę Taki i ruszyli od razu do środka siedziby. Morphin zmniejszył się do rozmiarów koliberka i przysiadł na ramieniu idącego byłego członka ANBU (Michi)

---

Wi powoli przechodzi przez wejÂście , nie chce traciĂŚ czasu. Musi siĂŞ stawiĂŚ w gÂłównym pomieszczeniu czas zrobiĂŚ spis Bijuu. Wtedy dopiero bĂŞdzie moÂżna wyruszyĂŚ na Âłowy. ChÂłopak przy okazji zostawia swojÂą kulĂŞ i na opasce robi wielkÂą kreskĂŞ. JuÂż nigdy nie ma zamiaru zdj¹Ì stroju Aka.

<NMM>
WyszÂła na powierzchniĂŞ Kusy. ÂŚciskajÂąc nerwowo Jigoku, powoli ocknĂŞÂła siĂŞ z nieprawdopodobnie dÂługiego letargu umysÂłu. Kilka kroków uÂświadomiÂło jÂą, Âże to, co chce zrobiĂŚ, jest prawie takim samym szaleĂąstwem, jakiego podjĂŞli siĂŞ Wi i Michimoto... Delikatnie oparÂła klingĂŞ o ziemiĂŞ, swÂą delikatnÂą dÂłoĂą natomiast opierajÂąc na rĂŞkojeÂści.
-Do Konohy... Na ulice... - mruknĂŞÂła, stwierdzajÂąc, Âże jednak ma... Cykora. xP Mieczyk, rozumiejÂąc rozkaz pani, wywoÂłaÂł teleportacjĂŞ...
NMM
Nad wejÂściem chwilĂŞ moÂżna byÂło zobaczyĂŚ cieĂą wielkiego, wieloogoniastego ptaka. Na ziemi wylÂądowaÂł feniks z Michimoto i Tano na "pokÂładzie". Michimoto zeskoczyÂł z ptaka.
- JesteÂśmy na miejscu. To nowy posterunek Akatsuki, który znajduje siĂŞ w Kusie.- powiedziaÂł.
Bez niczego staÂłem w milczeniu i czekaÂłem. CzekaÂłem, aÂż Michimoto zajime siĂŞ wszystkim... w mojej gÂłowie byÂła teraz wojna myÂśli...
- "Dobrze zrobiÂłem? MoÂże trzeba byÂło poczekaĂŚ z decyzjÂą? ChcĂŞ chroniĂŚ minako-chan! Trzeba pomyÂśleĂŚ, nie zmienisz swojego losu, klamka zapadÂła..."
ZrobiÂłem krok w przód i czekaÂłem.
- WiĂŞc chodÂźmy...- pwoiedziaÂł Michimoto ruszajac na dóÂł po schodach, przed tym odsÂłaniajÂąc maÂłe drzwiczki wejÂściowe. Summon znikn¹³ a Michimoto schodziÂł gÂłosno po schodach, Âżeby Tano sÂłyszaÂł jego kroki.
- Nie zapomnij ¿eby zamkn¹Ì za sob¹ drzwi...- krzykn¹³ jeszcze. <NMM>
SzedÂłem powoli za nimi, a kiedy przekroczyÂłem próg, zamkn¹³em drzwi. SzedÂłem w milczeniu, oddychajÂąc spokojnie.
- "JeÂśli jednak jest to puÂłapka, Ookami... to nie dostanÂą nas Âżywcem." - pomyÂślaÂłem, kÂładÂąc rĂŞkĂŞ na moim Tanto.

<NMM>
BiaÂłowÂłosy chÂłopak w stroju Aka dobiega do wejÂścia. Staje przed nim i przyglÂąda siĂŞ Âśladom , których nikt nie zamaskowaÂł. Robi to sam przy uÂżyciu Mokutona , dopiero wtedy moÂże wejœÌ do bazy Akatsuki. Wi Dim powoli przekracza próg i rusza do gÂłównego pomieszczenia. MoÂże znajdzie tam coÂś bÂądÂź kogoÂś ciekawego.
<NMM>
Michimoto wraz z ciaÂłami wylÂądaowaÂł na feniksie przed wejÂściem. Wzi¹³ ciaÂło Richarde na plecy, a ciaÂło Itachi'ego zostaÂło na ptaku, który zmniejszyÂł swoje rozmiary. Obydwoje (feniks i Michi) ruszyli ku lochom. <NMI>

Michimoto wraz z cieÂłem Richarde na plecach wybiegÂł z siedziby i pobiegÂł przed siebie. <Nie Ma go I Richa>

Wolnym krokiem do posterunku wszedÂł Michimoto. Z uÂśmeichniĂŞtÂą twarzÂą pomkn¹³ jak motylek do pokoju gÂłównego. <NMM>

Michimoto powoli wyszedÂł na swiatÂło dzienne. Stana przy pierwszym lepszym drzewie i oparÂł siĂŞ o nie. CzekaÂł na swojego towarzysza z druÂżyny.
WyszedÂłem z siedziby... powitaÂł mnie Âśpiew ptaków i ciepÂłe promienie sÂłoneczne. Zdj¹³em kapelusz, aby móc ich trochĂŞ zÂłapaĂŚ.
Kwiaty... gdzieÂś w pobliÂżu musiaÂła byĂŚ ³¹ka albo coÂś, bo moÂżna byÂło wyczuĂŚ sÂłabÂą, ale przyjemnÂą woĂą kwiatów.
- No dobrze... idziemy? - spyta³em, wci¹¿ ³api¹c s³oùce.
Raczej pobiegniemy. Nie lubiĂŞ chodzic po lasach. WolĂŞ poskakaĂŚ po cienkich bambusowych gaÂłeziach.- pwoiedziaÂł Michimoto wskakujac na jeden z bambusowych pĂŞdów. ChwilĂŞ potem wyczulony sÂłuch Tano mówgÂł usÂłyszec jak Michimoto przemyka siĂŞ coraz dalej i dalej oddalajÂąc siĂŞ od chÂłopaka. Michimoto tu mieszkaÂł, znaÂł ten las jak wÂłasnÂą kieszeĂą i umieÂł dobrze wspinaĂŚ siĂŞ po drzewach. <NMM>
Uœmiechn¹³em siê i zawiesi³em kapelusz na plecach. U³amek sekundy... i ju¿ wskoczy³em na pierwszy bambus, jak kot. Tyle, co dotkn¹³em pierwszego, ju¿ odbija³em siê na nastêpny i nastêpny w kierunku Michimoto'a. To by³o bardzo od¿ywcze i przyjemne... i przynajmniej mog³em rozprostowaÌ koœci...

<NMM>
Wraz z HyutÂą pojawiÂła siĂŞ przy wejÂściu do siedziby.
-To tutaj. Obawiam siĂŞ, Âże moÂżemy spodziewaĂŚ siĂŞ niespodzianek w Âśrodku.
PodeszÂła do miejsca, gdzie znajdowaÂło siĂŞ wejÂście do siedziby. OdsÂłoniÂła je, po czym machnĂŞÂła rĂŞkÂą Hyuty, aby zbliÂżyÂł siĂŞ. SpojrzaÂła w dóÂł, patrzÂąc uwaÂżnie na schody, na klatkĂŞ schodowÂą, zdajÂąc sobie sprawĂŞ, Âże zawsze moÂże pojawiĂŚ siĂŞ tutaj jakiÂś Akowiec...
Wyci¹gn¹³em przed siebie rêce.
-Wi¹¿. Ale lekko... I moÂże...- zrzuciÂłem p³¹szcz ANBU ukazujac juÂżwczeÂśniej postrzĂŞpiony strój MizuKage. Westchn¹³em.
-MogÂłabyÂś mi jeszcze przywaliĂŚ.-powiedziaÂłem niechĂŞtnie czekajac aÂż coÂś zrobi.
-No dawaj nie mamy czasu, a maskowanie musi byĂŚ.
Szatynka wyciÂągnĂŞÂła z torby dÂługi, mocny, srebrny sznur, po czym ostroÂżnie zwiÂązaÂła rĂŞce Hyuty. ZwiÂązaÂła... ? JeÂśli juÂż, to w bardzo nietypowy sposób. WystarczyÂło jedno pociÂągniĂŞcie koĂącówki sznura, by Mizukage znów byÂł wolny. OczywiÂście ów koĂącówka sznura znajdowaÂła siĂŞ w zasiĂŞgu jego rÂąk. Na sÂłowa 'mogÂłabyÂś mi dowaliĂŚ' spojrzaÂła na chÂłopaka, i, z lekkim zaÂżenowaniem, uderzyÂła go zaciÂśniĂŞtÂą piĂŞÂściÂą, wymierzajÂąc caÂłkiem celnego lewego sierpowego. ZmusiÂła zwiÂązanego do pochylenia siĂŞ, po czym kolanem uderzyÂła go w brzuch. CaÂła sytuacja przyprawiaÂła jÂą o zmieszanie... Zwykle nie bije siĂŞ sojuszników, a wrogów. UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ niemrawo. Do gÂłowy zaÂświtaÂła jej pewna myÂśl, dotyczÂąca Wi.
-Potem Ciê uleczê... Przy okazji. Wi ma chyba rodzinê, prawda ? - uœmiech, lekko przygaszony, teraz sta³ siê chytry i zadziorny. Pamiêta³a, ¿e Wi ³¹czy³o coœ z Rin¹, coœ wiêcej, ni¿ przyjaŸù...
SkrzywiÂłem siĂŞ i nagryzÂłem jeszcze wargĂŞ by popÂłynĂŞÂło trochĂŞ krwi.
-Nie wiem.-strzeliÂłem karkiem-Ja chcĂŞ dorwaĂŚ tylko jego. I przemieliĂŚ na taki pasztet jakiego nikt nie rozpozna.
Westchn¹³em i zrobi³em zbola³¹, wœciek³a minê.
-No chodÂźmy. ProwadÂź-powiedziaÂłem.
Lekko popchnĂŞÂła HyutĂŞ w dóÂł, na schody. KlatkÂą schodowÂą wraz z 'wiĂŞÂźniem' schodziÂła schodami coraz niÂżej i niÂżej, by po kilku dobrych minutach wejœÌ do pomieszczenia gÂłównego. SpodziewaÂła siĂŞ tam zastaĂŚ przynajmniej kilku Akowców... Nadzieje sÂą zÂłudne, jak ktoÂś kiedyÂś stwierdziÂł.
NMNas.
Po pchniêciu zachwia³em siê i stara³em siê iœÌ krokiem niby pe³nym dumy, ale ograniczanym obola³ymi koùczynami i brakiem si³. MIa³em nadziejê, ze uda siêzaskoczyÌ paru drani w ich w³asnej norze...

NMM
Ponownie wyszÂła na powierzchniĂŞ Kusy. WyjĂŞÂła Jigoku, a czekajÂąc na HyutĂŞ, zaczĂŞÂła bawiĂŚ siĂŞ, jakby od niechcenia, rĂŞkojeÂściÂą miecza. WierzchoÂłek ostrza delikatnie dotkn¹³ ziemi, po czym przesun¹³ siĂŞ w prawo, rysujÂąc w glebie dÂługÂą, póÂłkolistÂą liniĂŞ...
Spojrza³em na ostrze miecza sun¹ce po ziemi i wysun¹³em siê z ciemnego korytarza =. Przekrzywi³em g³owê i spojrza³em na Akowczyniê.
-Konoha, Suna czy wasza stara siedziba?-zapytaÂłem tym razem ja chcÂąc oszczĂŞdziĂŚ sobie kolejnej decyzji. W koĂącu sprawiedliwoœÌ i równouprawnienie musi byĂŚ.
-Do Konohy. JeÂśli jest tam Michimoto, sÂą tam teÂż ciaÂła Richarda i Itachiego. W kaÂżdym razie, jeÂśli Akowcy uznali, Âże trzeba opuÂściĂŚ siedzibĂŞ w Kusie, to znaczy, Âże uznali jÂą za niebezpiecznÂą... Zwykle choĂŚ jeden Akowiec znajdowaÂł siĂŞ w bunkrze, teraz nie ma nikogo... To podejrzane. Albo wybrali siĂŞ na coÂś 'wiĂŞkszego', albo wysÂłali kogoÂś na przeszpiegi... W takim razie mielibyÂśmy drugi ogon - zamyÂśliÂła siĂŞ, wbijajÂąc wzrok w ziemiĂŞ. Podobne czy niepodobne do Wi ? JuÂż sama nie wiedziaÂła, byÂły wÂładca Taki zmieniÂł siĂŞ przeraÂźliwie od czasu, gdy oboje byli w druÂżynie Caspra. ZmieniÂł siĂŞ nie do poznania. Te wszystkie chÂłodne spojrzenia, ten nienawistny wyraz twarzy, rzucane bezpoÂśrednio do rozmówcy... PokrĂŞciÂła przeczÂąco gÂłowÂą, rozmawiajÂąc z sobÂą samÂą, wymieniajÂąc myÂśli i kierujÂąc siĂŞ drogÂą dedukcji. Gromadzenie informacji powoduje wyciÂąganie wniosków z podanych informacji, a wnioski powodujÂą po¿¹dane efekty.
-W kaÂżdym razie... Do Konohy.
-Hmmm-zamyÂśliÂłem siĂŞ-Dalej zajmujecie siĂŞ poszukiwaniem Bijuu nieprawdaÂż? MoÂże wystarczyÂłoby...
PrzerwaÂłem sam sobie i pokrĂŞciÂłem gÂłowÂą.
-PomysÂł prawie tak dobry jak czekoladowy czajnik.
SpojrzaÂłem jeszcze na miecz i wzruszyÂłem ramionami.
-Problemem byÂłoby dla ciebie przeniesienie nas do rezydencji HoKage?-zapytaÂłem jeszcze z nadziejÂą w gÂłosie. -Bieg na takim odcinku porzÂądnie nadwerĂŞÂżyÂłby nasze siÂły. A tego nie chcemy jak spotkamy Akatsuki.
Przytaknê³a na s³owa Hyuty, lecz najpierw postanowi³a zdj¹Ì z cz³onka klanu Shiro skutki jej uderzeù. Wyci¹gnê³a przed siebie lew¹ d³où, kieruj¹c j¹ w stronê twarzy Hyuty. Rêka zatrzyma³a siê oko³o 5cm od czubka nosa ch³opaka. Lekko zielonkawa, lecznicza aura oplot³a jego cia³o, lecz¹c go ze wszelkich ran ciêtych i wewnêtrznych. Po kilkudziesiêciu sekundach stwierdzi³a, ¿e rany, przynajmniej te zadane przez ni¹, zosta³y usuniête z cia³a Hyuty. W prawej d³oni trzymaj¹c Jigoku, unios³a czubek ostrza, dotykaj¹cy do tej pory ziemi, by za¿yczyÌ sobie kolejnej teleportacji. Ostro¿nie dotknê³a broni¹ po³y p³aszcza ciemnow³osego ch³opaka, stoj¹cego przed ni¹.
-Konoha. Gabinet Hokage - wraz z Mizukage znikÂła, pozostawiajÂąc za sobÂą zniszczonÂą siedzibĂŞ w Kusie... Kolejny przystanek: Konoha.
NMNas.
Samhain zatrzymaÂł siĂŞ na chwilĂŞ przy wejÂściu...
-No wiĂŞc dotarliÂśmy- dawny Tsuchikage spocz¹³ sobie na kamieniu niedaleko wejÂścia do kryjówki
-nareÂście poznasz jedna z najwiĂŞkszych tajemnic aka, mianowicie poÂłoÂżenie kryjówki- zaÂżartowaÂł, chociaÂż nie byÂło tego widaĂŚ po jego twarzy ani nie byÂłe teÂż tego sÂłychaĂŚ po tonie jego gÂłosu
MinÂąwszy bambusowy las, dotarli do ukrytej kryjówki.
"Kryjówka Akatsuki... Nie myÂślaÂłem, Âże kiedykolwiek siĂŞ tutaj znajdĂŞ. I Âże bĂŞdzie tak wyglÂądaÂła. "
CaÂła kryjówka byÂła otoczona lodem. Prawdziwym, twardym lodem z potĂŞÂżnym znakiem Mizukage...
WidzÂąc, Âże jego towarzysz zatrzymuje siĂŞ przy wejÂściu i siada na niedalekim kamieniu, rzekÂł :
-Macie duÂżo wrogów, jak widzĂŞ. Co teraz?
Samhain spojrzaÂł jeszcze raz na kryjówkĂŞ
-ech, Hyuta....- po chwili zÂłoÂżyÂł kilka pieczĂŞci Katon:Gouryuka no jutsu i wielki ognisty smok najpierw wbiÂł siĂŞ w przestworza a nastĂŞpnie uderzyÂł w zamarzniĂŞte wejÂście... Jako Âże lód nie wyglÂądaÂł zbytnio na ÂświeÂży a technika którÂą uÂżyÂł nowy czÂłonek Brzasku byÂła jedna z najsilniejszych jakie powstaÂły na podstawie chakry typu Katon.
-teraz, zapewne chwile poczekamy- powiedziaÂł do Akuro, nastĂŞpnie wyj¹³ kawaÂłek pergaminu i po napisaniu wiadomoÂści przyczepiÂł jÂą do nóÂżki "ptaszka" Michimoto (ale brzmi ) i wysÂłaÂł do niego.
Bym siĂŞ tu teraz przydaÂła nie ma co jeden ruch i po krzyku ale co tam
Samhain...wyobraÂżam sobie to tak , Âże musisz sobie jeszcze wiele razy uzyĂŚ tej techniki aby caÂły lód roztopiĂŚ...ale ogólnie wejÂście jest troche podlamane zw³¹szcza ze lod zaczyna juz troche topniec bo pare dni minelo...wiec...poczekaj sobie z ...4 posty wasze i mzoesz wejsc do oblodzonej siedziby
Akuro usÂłyszaÂł z ust towarzysza imiĂŞ byÂłego Mizukage.
"WiĂŞc tacy sÂą wrogowie Akatsuki... Ale wÂątpiĂŞ, by nadal ÂżyÂła w nim taka determinacja do niszczenia Brzasku, skoro nie jest juÂż wÂładcÂą Kiri. "
CzÂłonek Akatsuki zÂłoÂżyÂł kilka pieczĂŞci i wykonaÂł Goutyka no Jutsu. OgieĂą zacz¹³ palic wytrzymaÂły, twardy lód, wejÂście zostaÂło nieco podÂłamane.
MÂłody Aburame postanowiÂł pomóc. Bez sÂłowa wypuÂściÂł z rĂŞkawa okoÂło setkĂŞ swoich bardzo mocno parzÂących, katonoodpornych, ÂświecÂących robali, które obsiadÂły lód (jeÂśli dotknĂŞÂły ognistego smoka Samhaina, nic im siĂŞ i tak nie stanie, jak juÂż wspominaÂłem sÂą katonoodporne) i zaczĂŞÂły go topic. Zapewne powoli, ale jakoÂś powinny pomóc jutsu towarzysza Akuro, w koĂącu byÂło ich aÂż sto i bardzo mocno parzyÂły.
W czasie, gdy lód Hyuty byÂł niszczony, mÂłody Aburame zwróciÂł siĂŞ do czÂłonka Akatsuki.
-Jak masz na imiĂŞ? Nie musisz mi podawac tego prawdziwego, chodzi mi tylko o uÂłatwienie komunikacji...
Nagle obok Samhaina i Akuro zaczĂŞÂła siĂŞ materializowaĂŚ wiÂązka swiatÂła. chwilĂŞ potem obok chÂłopców staÂł hologram Michimoto'a.
- Witam Samhain. Tak wiĂŞc co siĂŞ staÂło? Hyuta Shiro? Skad on mógÂł wiedzieĂŚ o poÂłoÂżeniu kryjówki...- powiedziaÂł jednym tchem trzmajac swój wzrok na Samie.
//Minako bez przesady lód w normalnej temp topi siĂŞ doœÌ szybko nie wspominajÂąc Âże to juz jest od kilku dni... //
Samhain popatrzyÂł w stronĂŞ Akuro
-Jestem Samhain, wybacz Âże siĂŞ nie przedstawiÂłem wczeÂśniej ale wiesz wzglĂŞdy bezpieczeĂąstwa- powiedziaÂł znów siadajÂąc na kamieĂą
Kiedy pojawiÂł siĂŞ Michimoto Samhain nawet nie wstaÂł
-Witaj Michimoto- powiedziaÂł siedzÂąc i myÂślÂąc
-Oto chodzi Âże nie mógÂł wiedzieĂŚ, przecieÂż nie wszyscy Akowcy nawet o tym wiedzieli- powiedziaÂł podtrzymujÂąc podbródek prawÂą rĂŞkÂą
-KtoÂś zdradziÂł i trzeba go ukaraĂŚ- powiedziaÂł po chwili rozpoczynajÂąc poszukiwania resztek chakry po osobie, która byÂła tu razem z Mizukage
Twarz hologramu przyjĂŞÂła wyraz zamyÂślenia. Michimoto sam w Taki myÂślaÂł o co chodzi i kto mógÂł zdradzic.
- A jednak ktoÂś musiaÂł nas zdradziĂŚ. Nie ma innego wyjÂścia. Gdy wróci Wi postaramy siĂŞ rozwikÂłaĂŚ te zagadkĂŞ, a tym czasem musimy siĂŞ dostaĂŚ do Âśrodka siedziby i zobaczyĂŚ czy, czy nie ma tam nikogo z czÂłonków Brzasku.- powiedziaÂł.
Samhain myÂślÂąc zwracaÂł doœÌ maÂło uwagi na sugestie Michimoto, a kwestiĂŞ dostania siĂŞ do Âśrodka zostawiÂł Akuro... jedynemu czÂłonkowi organizacji, który jest mÂłodszy staÂżem od niego
-Prawdopodobnie zdrajca nie stawi siĂŞ na zebranie- powiedziaÂł czarnowÂłosy mÂłodzieniec
-byÂłoby to dla niego zbyt niebezpieczne- znów pogÂłaskaÂł siĂŞ po swoim niewielkim zaroÂście na brodzie
-trzeba natychmiast zwoÂłaĂŚ zebranie po tym jak wróci Wi- powiedziaÂł do Michimoto
-to powinno ujawniĂŚ zdrajcĂŞ- dodaÂł po chwili z przekonaniem
-do tego czasu spróbuje go namierzyĂŚ, jestem doœÌ dobry w tropieniu- na twarzy byÂłego Tsuchikage pojawiÂł siĂŞ lekki uÂśmiech, nastĂŞpnie jego dÂłonie zÂłoÂżyÂły jednÂą z pieczĂŞci
-Kagura shingan- teraz kiedy nauczy³ siê tej techniki, poszukiwania kogoœ wydawa³y siê ³atwiejsze, jego zmys³y wyostrzone do granic mo¿liwoœÌ przeszukiwa³y okoliczny teren w poszukiwaniu resztek chakry pozostawionej przez towarzysza Hyuty
No cóÂż tu duÂżo pisac. UdaÂło ci siĂŞ wyczuĂŚ osobĂŞ którÂą szukaÂłeÂś z maksymalnÂą pomyÂłkÂą 200m od miejsca w którym naprawdĂŞ jest.
Samhain tylko uœmiechn¹³ siê pod nosem
-Mam CiĂŞ- powiedziaÂł swoim chrypowatym trochĂŞ nieludzkim gÂłosem, odwracajÂąc siĂŞ do Michimoto
-Zdrajca znajdujĂŞ siĂŞ na terenach Iwagakure- powiedziaÂł wstajÂąc z kamienia
-DokÂładniej rzecz ujmujÂąc w Górach Oikos- lekki uÂśmiech dumnie siĂŞ prĂŞÂżyÂł na twarzy nowego czÂłonka Brzasku
-Niestety z tej odlegÂłoÂści nie mogĂŞ powiedzieĂŚ nic dokÂładniejszego- powiedziaÂł a uÂśmiech z jego twarzy znikÂł niczym za dotkniĂŞciem magicznej róÂżdÂżki
-ale trzeba zaÂłoÂżyĂŚ Âże zdrajca nie jest sam- tym razem powiedziaÂł trochĂŞ ciszej, wolaÂł byĂŚ przekonany Âże akcja ukarania zdrajcy przebiegnie zgodnie z planem...
- Samhain zapamiĂŞtaj zapach tej osoby. Obszukamy mieszkania wszystkich czÂłonków akatsuki dziĂŞki czemu dowiemy siĂŞ kto zdradziÂł. Mam nadziejĂŞ, Âże nie zawiedziesz mnie. - powiedziaÂł cicho kierujÂąc swój wzrok na Akuro.
- twoje robaczki sÂą przydatne. Na pewno sÂą dobrÂą broniÂą...- powiedziaÂł.
-Oczywiœcie- powiedzia³ Samhain po czym kiwn¹³ g³ow¹ w geœcie zrozumienia
-Ale, narazie trzeba przywróciĂŚ to miejsce do Âładu i jakoÂś bardziej zakamuflowaĂŚ- kiedy wypowiadaÂł te sÂłowa zacz¹³ drapaĂŚ siĂŞ po gÂłowiĂŞ, jakby myÂślaÂł co i jak
-najpierw zacznijmy od wejÂścia- powiedziaÂł sobie cicho pod nosem a nastĂŞpnie szybkimi gestami dÂłoni wykonaÂł kilka pieczĂŞci
-Katon :Goukakyuu no jutsu- wielka kula ognia poleciaÂła w stronĂŞ wejÂścia do ukrytej kryjówki Brzasku palÂąc wszystko na swojej drodze...
Kula po chwilowej walce zdoÂłaÂła siĂŞ przedrzeĂŚ do Âśrodka
-Nareszcie, uwaÂżaj Akuro w Âśrodku mogÂą czekaĂŚ niespodzianki- Samhain ostrzegÂł nowego czÂłonka Akatsuki. NaprawdĂŞ nie wiedzieli co tam zastanÂą, wiedzieli jedynie Âże wróg byÂł tutaj przed nimi...
- Nie bĂŞdziemy jej tutaj zostawiaĂŚ. Przeniesiemy ten gmach w inne miejsce. JeÂśli moÂżecie pozbÂądÂźcie siĂŞ wody z Âśrodka i wysuszcie jÂą. Ja zajmĂŞ siĂŞ resztÂą osobiÂście jak wrócĂŞ, a do tego czasu rozgoœÌcie siĂŞ w Âśrodku i pilnujcie jÂą do czasu mojego powrotu...- powiedziaÂł.
Samhain popatrzyÂł na hologram Michimoto
-OczywiÂście- powiedziaÂł z lekkim wyrzutem i odwróciÂł siĂŞ maszerujÂąc w stronĂŞ wejÂścia.
-Ech, czy ja jestem sprzÂątaczkÂą do jasnej .....?- daÂło siĂŞ sÂłyszeĂŚ dobiegajÂące zza wejÂścia. CóÂż Dawny Tsuchikage niezbyt uwaÂżaÂł to zadanie za godne jego, wolaÂł szybko udaĂŚ siĂŞ do Iwagakure i trochĂŞ zapolowaĂŚ...
<nmm>
Akuro zobaczyÂł nagle Michimoto, który pojawiÂł siĂŞ ni stÂąd ni z owÂąd przy wejÂściu. Dopiero po chwili zaobserwowaÂł, Âże to hologram.
"Ciekawe, jak oni to robiÂą... MoÂże niedÂługo siĂŞ dowiem. "
WysÂłuchiwaÂł rozmowy Samhaina oraz Michimoto, jak to byÂło w jego stylu, nie wtrÂącajÂąc siĂŞ, ale zapamiĂŞtujÂąc potrzebne rzeczy.
"Mówi, Âże zdrajca jest w Iwa-gakure, hm... W sumie to w pewien sposób... MógÂłbym pomóc..."
Samhain wszedÂł do kryjówki, mÂłody Aburame pozostaÂł chwilĂŞ na zewnÂątrz. ZastanawiaÂł siĂŞ.
Po chwili myÂślenia wszedÂł za Samhainem, pozwalajÂąc, by robaki wleciaÂły mu z powrotem do rĂŞkawa. [NMM] .
Hologram Michimoto'a posta³ jeszcze chwilê przed wejœciem, a¿ odg³osy z wejœcia znik³y. Rozejrza³ siê dooko³a i znikn¹³, rozp³ywajac siê w powietrzu. <NMH>
Akuro przekroczyÂł szybkim krokiem wejÂście, oglÂądajÂąc siĂŞ jeszcze na uwijajÂącego siĂŞ klona.
"BĂŞdzie miaÂł sporo roboty... Hehe, technika Kage Bunshin jest niezawodna . "
ZÂłoÂżyÂł kilka pieczĂŞci i stworzyÂł piĂŞc robaków Konchuu Sekkou, które wzleciaÂły nad jego gÂłowĂŞ i informowaÂły go o tym, co niepokojÂące zauwa¿¹... JeÂśli coÂś takiego w ogóle zobaczÂą.
Po tym czynie mÂłody Aburame wszedÂł do lasu bambusowego, zostawiajac za sobÂą posterunek Akatsuki. [NMM] .
Mimo waÂżnoÂści swojej misji zdziwiÂło Samhain'a to co robi najmÂłodszy czÂłonek Brzasku... "Od razu jakaÂś samowolka?" gÂłos w gÂłowie siĂŞ odezwaÂł nie pozostawiajÂąc zÂłudzeĂą Âże Akuro zachowuje siĂŞ trochĂŞ dziwnie, uÂżywajÂąc tej samej techniki co poprzednio nowy czÂłonek Brzasku szedÂł spokojnie w bezpiecznej odlegÂłoÂści od jego towarzysza...
<nmm>
Samhain wróciÂł do kryjówki, widaĂŚ byÂło Âże jest zmĂŞczony ciÂągniĂŞciem tych wszystkich mebli na tym cholernym wózku
-Dobrze Âże juÂż jestem teraz tylko wypakowaĂŚ i odpocz¹Ì- powiedziaÂł sam do siebie po czym razem z wózkiem przekroczyÂł wejÂście do kryjówki Aka
<nmm>
Michimoto przyszedÂł przed wejscie. Zanim wszedÂł do Âśrodka popatrzyÂł na zniszczenia jakich dokonaÂł Hyuta.
- OdwdziĂŞczĂŞ siĂŞ koleÂżko...- wymruczaÂł pod nosem i wszedÂł do srodka. <NMM>
Ayano gwiÂżd¿¹c pod nosem uÂłoÂżonÂą przez samÂą siebie melodiĂŞ kierowaÂła siĂŞ ku wejÂściu. IdÂąc, gÂłaskaÂła czule po zimnej skórze wĂŞÂża.
- Powinnam go nakarmiĂŚ - stwierdziÂła w pewnym momencie. Czasami nosiÂła przy sobie jakiegoÂś Âżywego szczurka w maÂłym, specjalnie przygotowany pojemniczku, niestety nie tym razem. CóÂż, najwyÂżej BeluÂś skoczy komuÂś do gardÂła, pomyÂślaÂła, chichoczÂąc bardzo rozbawiona tÂą myÂślÂą.
ZatrzymaÂła siĂŞ juÂż po przekroczeniu 'Posterunku' i obróciÂła w stronĂŞ Keia. BawiÂła jÂą myÂśl, Âże to miejsce zostaÂło nazwane 'Posterunkiem'. ZupeÂłnie, jakby ich organizacja byÂła skÂładowiskiem Âśmieci, jakimi byli ÂżrÂące pÂączki i z piwnym brzuszkiem obleÂśni... no, istoty.
- Zabawimy siĂŞ w Posterunkowych Kontrolerów i skontrolujemy poziom psychozy na posterunku - wyjaÂśniÂła z pobieÂżnym uÂśmieszkiem.
Nie byÂła pewna, ale ostatnio odniosÂła wraÂżenie, iÂż w AKatsuki Âźle siĂŞ dzieje. 'ÂŹle' znaczyÂło w jej mniemaniu spadek szalonych chichotów dobiegajÂących zza Âścian, zbyt rzadka czĂŞstotliwoœÌ nadawania wiadomoÂści o katastrofach terrorystycznych, oraz brak natrĂŞtnych dzieciaków, wrzeszczÂących na caÂłe gardÂło groÂźby aresztowania. I poza tym nie sÂłyszaÂła Âżadnych jĂŞków z lochów. Ten fakt szczególnie jÂą martwiÂł. MiaÂła nadziejĂŞ, Âże chociaÂż tutaj sytuacja wyglÂąda lepiej.

Nie chciaÂło siĂŞ jej dÂłuÂżej czekaĂŚ, wiĂŞc poszÂła przed siebie.
<nmm>
Akuro zatrzymaÂł siĂŞ na chwilĂŞ przed wejÂściem do posterunku. PozwoliÂł robakom dotÂąd latajÂącym nad nim obsiÂąsc siĂŞ od stóp aÂż do szyi. WyglÂądaÂło to teraz trochĂŞ jak Âżywy pancerz o gruboÂści trzech centymetrów, caÂła chmara wylÂądowaÂła na mÂłodym Aburame. Ten, przyzwyczajony juÂż do chodzenia z setkami robaków na sobie, przekroczyÂł drzwi siedziby, znalazÂłszy siĂŞ w Âśrodku . [NMM] .
Tengen wkroczyÂł do holu. Widok nie byÂł za ciekawy. Ale wiedziaÂł co siĂŞ staÂło.
-PrzeklĂŞty Hyuta... Musi siĂŞ nawet tutaj pojawiĂŚ i psuĂŚ takÂą ÂładnÂą siedzibĂŞ... Pewnie ukradÂł im caÂły alkohol. Dobrze, Âże wzi¹³em swój... bĂŞdĂŞ miaÂł co piĂŚ przez jakiÂś czas. - SzedÂł w kierunku gÂłównego pomieszczenia w siedzibie.
[nmm]
MÂłody Aburame wyszedÂł z siedziby. ByÂł zadowolony, Âże wreszcie siĂŞ wyrwaÂł.
"WÂłaÂściwie to nie wiem, co teraz robic... PrzejdĂŞ siĂŞ. "
PozwoliÂł robakom rozproszyc siĂŞ i wzniesc wysoko, pod niebo. Gdyby ktoÂś go ÂśledziÂł lub gdyby zobaczyÂły / wyczuÂły kogoÂś niepokojÂącego, informujÂą go.
Akuro powĂŞdrowaÂł ku bambusowemu lasowi, znów poczuÂł uderzajÂący do nozdrzy, zmieszany zapach wielu roÂślin, drzew i owoców. Po chwili znikn¹³ wÂśród bambusów. [NMM] .
Samhain szedÂł spokojnym krokiem, przed wyjÂściem jeszcze zaÂłoÂżyÂł swój kaptur na gÂłowĂŞ tak aby jego twarz pokryÂł mrok...coÂś tam jeszcze mamrotaÂł sobie pod nosem jednak nie daÂło siĂŞ tego zrozumieĂŚ
<nmm>
SzedÂł za Samhainem. CzuÂł jeszcze jego zapach. MiaÂł juÂż krzyczeĂŚ : - Czekaj ! ale ten szybciej wyszedÂł niÂż Tengen zdoÂłaÂł to wykrzyczeĂŚ.
Przed wyjÂściem na powierzchnie przyszykowaÂł siĂŞ do tego poprawiajÂąc swój pÂłaszcz oraz kapelusz.
-Co by tu zrobiĂŚ teraz ?- zastanawiaÂł siĂŞ Tengen

[nmm]
Ch³opak powoli wszed³ do siedziby, rozgl¹daj¹c siê na boki. Od razu to miejsce mu siê nie spodoba³o. Obdrapane, bia³e œciany. Wed³ug Keia bia³y kolor by³ nie do zniesienia, gdy¿ oznacza³ pustkê. Czarny to ciemnoœÌ, ale bia³y? Bia³e kartki zawsze go wprawia³y w rozdra¿nienie i irytacjê.
Nie miaÂł pojĂŞcia, gdzie siĂŞ podziaÂła Ayano, ale rad byÂł, Âże wprowadziÂła go do siedziby. BĂŞdzie mógÂł zmieniĂŚ to i owo, chociaÂż jakoÂś wykorzysta swój cenny czas.
ZadarÂł gÂłowĂŞ do góry, wpatrujÂąc siĂŞ intensywnie w jednÂą Âścian. PodszedÂł do niej i przejechaÂł po niej palcem.
- Idealna powierzchnia, czyÂż nie? - Kei rozejrzaÂł siĂŞ szybko wkoÂło, zastanawiajÂąc siĂŞ, któÂż powiedziaÂł to zdanie. ZamyÂśliÂł siĂŞ g³êboko, nie wiedzÂąc, czy to on sam, czy w ogóle mu siĂŞ to wydawaÂło.
- Prawda - przyznaÂł jednak, zgadzajÂąc siĂŞ uprzejmie. PoprawiÂł koÂłnierz swojej czarnej marynarki i wszedÂł do Âśrodka.

NMM.
MÂłody Kurama wyszedÂł z siedziby, nie majÂąc pojĂŞcia, gdzie zniknĂŞÂła Ayano. Szczerze powiedziawszy, jakoÂś Âśrednio go to w tej chwili obchodziÂło, gdyÂż myÂślami byÂł juÂż caÂłkowicie gdzie indziej.
Zacz¹³ rozmyÂślaĂŚ, skÂąd mógÂłby wzi¹Ì dostatecznÂą iloœÌ krwi, by namalowaĂŚ niÂą ogromny, przeolbrzymi obraz, przedstawiajÂący... Hm, nie miaÂł pojĂŞcia, co miaÂłby przedstawiaĂŚ, ale ogólnie caÂły pomysÂł wydawaÂł siĂŞ genialny i niezwykle kuszÂący.
Postawi³ ko³nierz swojego czarnego p³aszcza, wsun¹³ rêce do kieszeni spodni. Ruszy³ przed siebie, ot, gdzieœ w sin¹ dal.

NMM.
Dziewczyna gdzieÂś zabÂładziÂła po drodze. W sumie nie wiedziaÂła, jak to zrobiÂła.
Na caÂłe szczĂŞÂście, po Âżmudnych poszukiwaniach w koĂącu odnalazÂła wyjÂście. WychodzÂąc z Zacnego Posterunku przeklinaÂła gÂłoÂśno i z godnym podziwu zapaÂłem, mówiÂąc, co myÂśli na temat korytarzy posterunków, takich jak ten.
WyszÂła rozzÂłoszczona, postanawiajÂąc w duchu, Âże musi siĂŞ na kimÂś wyÂżyĂŚ.
Rozejrza³a siê za Keiem, podejrzewaj¹c, ¿e tamten z chêci¹ przy³¹czy siê do jej 'wy³adowania z³oœci', ale z roczarowaniem nigdzie go nie spotka³a.
WestchnĂŞÂła, po czym ruszyÂła przed siebie.
UznaÂła, Âże 'gÂłos serca' podpowie jej, gdzie jest czarnowÂłosy.

<NMM>