Wejście do lasu

Jedyne bezpieczne miejsce w Lesie Śmierci. Wchodzisz na własną odpowiedzialność.

---

stanĂŞÂłam na skraju lasu "jak ja nie lubĂŞ tej wioski" pomyÂślaÂłam ze znudzeniem rozgladajĂŚ siĂŞ
Przybiegla za Amy i rozejrzala sie
- Nic sie tu nie zmienilo
-nooo nie bardzo-przyznaÂłam jej racjie-znowu te same stare nudne miejsca...

---

- Teraz ju wiem czemu odeszlam z wioski[/list]
skrzywiÂłam siĂŞ
-odeszÂłam z wioski przez Martina-poprawiÂłam jÂą ruszajÂąc na przód-gdzie idziesz?
PojawiÂła siĂŞ w lesie...znów trafiÂła na Amy i SakurĂŞ...tym razem zanim do nich poszÂła to w ukryciu zdjĂŞÂła maskĂŞ i pÂłaszcz pozostawiajÂąc je gdzieÂś w krzakach po czym wyszÂła do nich i przywitaÂła siĂŞ - CzeœÌ...
-he he he ale Âświat jest maÂły-uÂśmiechnaÂłam siĂŞ-witaj, Ty teÂż do Konohy?
- Tak...wybra³am siê na ma³¹ wycieczkê - uœmiechnê³a siê lekko
-przepraszam Was usze siĂŞ pospieszyĂŚ-powiedziaÂłam wskakujÂąc na drzewo i znikajÂąc po chwili >NMM<
- To do zobaczenia...- powiedziaÂła do Amy po czym spojrzaÂła na sakurĂŞ - Jestem Miharu - uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ lekko po czym dodaÂła - No to ja teÂż juÂż idĂŞ. - poÂżegnaÂła jÂą gestem dÂłoni po czym zniknĂŞÂła przy czym zabraÂła zza drzew niepostrzeÂżenie swoje rzeczy <nmm>
SpojrzaÂła za dziewczynami i sama odbiegÂła *nmm*
Otwieram bramĂŞ prowadzÂącÂą do lasu Âśmierci.ObejrzaÂłem siĂŞ za siebie i wszedÂłem do lasu.<NMM>
RuszyÂłam w stronĂŞ pustyni
>NMM<
WszedÂłem do lasu.<NMM>
przebieglem <nmm>
wszedlem do lasu z zamiarem znalezienia zwlok. rozgladalem sie uwaznie na kazdym kroku zeby niczego nie przeoczyc. dodatkowo wypuscilem wszedzie swoje insekty. odczekalem kilka minut zeby mogly zbadac teran i poszedlem w glab lasu <nmm>
[Dobiegam]
-Ok.. Ok.. Jestem przy wejsciu-krzynolem do mayi...
-Teraz gdzie zapytaÂłem??
* patrzĂŞ siĂŞ na wejÂście do lasu Âśmierci .Na mojej twarzy pojawia siĂŞ uÂśmieszek*
-No moÂże tu siĂŞ trochĂŞ zabawie . *mojej twarzy znika uÂśmiech zastĂŞpuje go opanowanie i spokój* wchodzĂŞ do lasu
wszedlem
NMM
ChciaÂł wejsĂŚ do lasu.ZobaczyĂŚ co siĂŞ dzieje w jego starej wiosce.Jednak nie chciaÂł tam wracaĂŚ.Wiec odszedÂł
[nmm]
WchodzĂŞ do lasu
<NMM>
Przychodze i czekam na Sensei...
przychodzi moj klon - hej mam cos dla ciebie
"super" powiedzialem usmiechajac sie
wyjalem ciezarki treningowe - sadze ze powinno ci sie to przydac- powiedzialem
:O "wow, sensei widze ze sie szczerze przejmujesz mna :D:D" powiedzialem usmiechajac sie, jednak po chwili przypomnialo mi sie jak wczoraj sensei potraktowal mnie swoim jusu "hmmm " pomyslalem chwile po czym powiedzialem "dziekuje". "co do wczoraj..." odczekalem i zamachnalem sie koncentrujac chakre na koncowkach palcow po czym uderzylem klona prosto w glowny punkt chakry na brzuchu "hehe to za wczoraj" powiedzialem wracajac do wioski <nmm>
WchodzĂŞ do lasu
<NMM>
Wykonuje Soto Orochi i siĂŞ pszenosze w miejsce piaskowej bramy
<NMM>
pojawiam sie przed wejsciem do lasu i czekam na Nejiego
podbiegam
na mojej twzy pojawi sie usmieszek
-to co wchodzimy czy sie bojisz
oki wchodzimy <nmm>
wchodze(nmm)
Wychodze z Lee na ramionach <NMM>
-"Gdzie siĂŞ oni podziali"-pomyÂślaÂłem i wszedÂłem do lasu.
<NMM>
Weszlem do lasu ...
MMN
weszÂłem do LAsu <nmm?
WybiegÂłem z lasu
NMM
wychodze z lasu <nmm>

Dodane po 9 godzinach 34 minutach:

wchodze do lasu <nmm>
wchodze do lasu <nmm>

Dodane po 19 minutach:

wychodze z lasu nmm
WchodzĂŞ do lasu uwarznie siĂŞ rozglÂądajÂąc.
<NMM>
wchodze do lasy niosÂąc kila ramen w plecaku
(NMM)
WpadÂłem z moim kotem przelotnie w drodze do Iwy.
<NMN>

Dodane po 16 godzinach 14 minutach:

Wchodzimy do lasu w poszukiwaniu jakiegoœ pobojowiska lub ofiar w pu³apkach, znaleŸÌ jakieœ uzbrojenie, a jeœli siê uda to nawet pieni¹dze...
- Idziemy Nibi -powiedzia³em i znikn¹³em w krzakach z moim kocurem.
HM! weszÂła do lasu.
-Moze tutaj bĂŞdzie Lee.
[nmm]
WyszÂła z lasu.
[nmm]
- CiĂŞÂżko znaleŸÌ coÂś w tak gĂŞstych krzakach co nie, Nibi - powiedziaÂłem do kocura, lecz ten nie zwróciÂł nawet na mnie uwagi, tylko lizaÂł liÂście. PostanowiÂłem lepiej im przyjrzeĂŚ siĂŞ. ByÂły to maÂłe krzaczki jagód z maÂłymi owocami, ale byÂły czymÂś pokryte. CzymÂś co przypominaÂło...
- Krew... - w moim sercu zagoÂściÂła radoœÌ i nadzieja, Âże nie bĂŞdziemy dÂługo wysilaĂŚ siĂŞ w swoich poszukiwaniach - Nibi idziemy, mamy coÂś do zrobienia - zawoÂłaÂłem kocura. Wtedy przypomniaÂła mi siĂŞ jedna z lekcji w akademi z terenoznawstwa: "...tam gdzie krew, tam teÂż sÂą puÂłapki...". Po chwili obydwaj zniknĂŞliÂśmy w gĂŞstwinie krzaków.
Lee wchodzi do Lasu
-CoÂś czuje ze to cie znajde KANE. pobiegl dalej
Znowu szalony pomysÂł... ale kaÂżdy pomysÂł jest dobry, nie...
Wchodzi do lasu Âśmierci rozglÂądajÂąc siĂŞna wszystkie strony.
powolnym krokiem wchodze do lasu <nmm>
BiegnĂŞ nieosÂąc shinobiego Konohy.
-Czy jest tu jakiÂś sanitariusz? ZatamowaÂłem krwawienie ale utraciÂł mnóstwo krwi potrzebuje lekarza. StraciÂł wszystkie palce nie bĂŞdzie walczyĂŚbez przeszczepów najwyÂższej klasy...
Kiedy podchodzi sanietariusz i leczy ranĂŞ niosĂŞ go wraz z nim do szpitala.

NMM
wychodze z dzwiekowcem na ramieniu <nmm>
IdÂąc do Konohy postanowiÂłem tu zajrzeĂŚ. WchodzĂŞ do lasu i rozglÂądam siĂŞ za czymÂś ciekawym.
Las ÂŚmierci... lepiej jak sobie pójdĂŞ bo siĂŞ trochĂŞ bojĂŞ po tym jak zÂłamaÂłem nogĂŞ... <odchodzi do parku> <NMM>
WchodzĂŞ do lasu Âśmierci <nmm>
UÂżywam Moku Bunshin no Jutsu i wracam do Hokage.
Wchodze do lasu œmierci wolnym krokiem przed tem tworz¹c klona. Sam zaœ wchodzê do alsu lecz nie ide dok³¹dnie na miejsce starcia.
Przechodzi przez bramĂŞ i wchodzi do lasu.
<NMM>
<skacze nad siatkÂą NMM>
WyszedÂł z lasu i skierowaÂł siĂŞ w stronĂŞ osiedla.
<NMM>
<skoczyÂł przez siatkĂŞ na dach, a z dachów na dachy i tak dalej NMM>
Poszed³em w stronê Suny nios¹c szeœÌ porcji ramenu.
nmm
weszÂłem do lasu Âśmierci by go zobaczyĂŚ
Pojawi³ siê.Stan¹³ na skraju lasu i czeka³.
[i] WyglÂądaÂło na to Âże posÂłaniec powiedziaÂł ci wczeÂśniej wszystko co miaÂł i nie wyruszyÂł za tobÂą. Teraz juÂż niestety jesteÂś zdany sam na siebie. W wejÂściu do lasu nie zauwaÂżyÂłeÂś niczego podejrzanego ani Âżadnych Âśladów.
"No cóÂż.."-zamyÂśliÂł siĂŞ."Pora ruszaĂŚ".

SzedÂł powolnym krokiem nie tracÂąc czujnosci.Po chwili przekroczyÂł granice lasu Âśmierci.
Nie spotykajÂąc Âżadnych przeszkód Jiraya wszedÂł w gÂąszcz drzew.

http://shinnobirpg.mojefo...t=143&start=520
Lee przechodzi przez brame wejsciowa nie ogladajac sie za siebie(NMM)
Lee wyszedÂł z lasu i udaÂł sie w strone konohy(NMM)
PodbiegÂł pod metalowy pÂłot, rozglÂądajÂąc siĂŞ dookoÂła, myÂślÂąc sobie

Ta wioska mnie kiedyÂś dobije...

Przeskoczy³ przez p³ot i zacz¹³ biec w strone Oto

<NMM>
"MiÂły klimacik nie sÂądzicie?"
Akimoto Lee bez chwili zamyœlenia wbiega do lasu i zapuszcza siê w g³¹b po chwili znika w g³êbi lasu.
<NMM>
wchodze do lasu pewnym krokiem skacze na drzewo i sie rozglÂądam
Biegiem wchodze do Lasu
WszedÂł do lasu by poĂŚwiczyĂŚ swoje techniki
Wchodzi do lasu razem ze swoim psem i idzie w g³¹b...

<nmm>
Stan¹³ przed wejœciem na skraj lasu....
-MuszĂŞ pomyÂśleĂŚ...
po czym usiadÂł pod jednym z drzew zamyÂślony....

Dodane po 41 sekundach:

Stan¹³ przed wejœciem na skraj lasu....
-MuszĂŞ pomyÂśleĂŚ...
po czym usiadÂł pod jednym z drzew zamyÂślony....
PrzyszÂłam do wejÂścia. ZaczĂŞÂłam siĂŞ rozglÂądaĂŚ. Nie widziaÂłam nikogo , ani niczego podejrzanego
~PrzydaÂłby siĂŞ Kokoroi... ~pomyÂślaÂłam i weszÂłam do lasu
< NMM>

WyszÂłam z lasu i skierowaÂłam siĂŞ w stronĂŞ mieszkaĂą
< NMM>
ZatrzymaÂłam siĂŞ przed wejÂściem do lasu.
- Tutaj bĂŞdziemy trenowaĂŚ.- oznajmiÂłam.- Idziemy? - zapytaÂłam, patrzÂąc na córkĂŞ i zastanawiajÂąc siĂŞ czy siĂŞ boi. Hako i Kabe juÂż zniknĂŞÂły w gÂąszczu lasu.
Neko spojrza³a na wielki las... By³a przestraszona, choÌ nie dawa³a po sobie tego poznaÌ... S³ysza³a, ¿e jest to bardzo niebezpieczne miejsce... Strach by³ wiec na miejscu... Jednak min¹³ gdy spojrza³a na Mamê...
"Mama na pewno mnie obroni... Nie ma siĂŞ czego baĂŚ..."
- Hai. - powiedziaÂła z bladym uÂśmiechem. Tenshi nie podzielaÂła optymizmu swojej pani... WolaÂła trzymaĂŚ siĂŞ zdala od tego miejsca...
- No to chodÂź.- odparÂłam i weszÂłam do lasu, w tym samym miejscu, gdzie zniknĂŞÂły moje psy. Dobrze znaÂłam tutejsze ÂścieÂżki i bez problemu omijaÂłam puÂłapki, prowadzÂąc córkĂŞ.
[nmm]
Neko skinĂŞÂła gÂłowa i ostroznie szÂła za mamÂą... Tenshi co prawda nioezbyt chĂŞtnie ale biegÂła za nimi... {NMM}
Shi weszla do lasu.
Staje przed lasem i rozmyÂśla "To tu genini stajÂą siĂŞ chuninami". Po krótkim namyÂśle Wi Dim wchodzi do lasu

<nmm>
ZatrzymujĂŞ siĂŞ przed wejÂściem.MyÂślĂŞ chwilĂŞ i idĂŞ przez las do doliny koĂąca.

<nmm>
IdÂąc po drodze napotkaÂłem wejÂście do lasu-O_O <Wiecej Âśmieci niÂż pod
ogrodzeniem...<Kage Bunshin no Jutsu>2 klony pomogÂły mi w sprzÂątaniu.
Po 2 godzinach ciĂŞÂżkiej pracy posprzÂątaÂłem poÂłowe wejÂścia.
Klony znikneÂły...Po chwili jakiÂś czÂłowiek miaÂł zamiar mi pomóc.
Razem wysprz¹taliœmy drug¹ czêœÌ lasu....Tak wysprz¹taliœmy wejœcie do lasu.
WchodzĂŞ do Lasu/NMM
LeciaÂłam wolno nad lasem. Rosa lata³¹ jak szalona w koÂło nas nie robiÂąc sobie nic z tego Âże byÂła niemal dziesiĂŞĂŚ razy mniejsza od MgÂły. Summon zÂłoÂżyÂł lewe skrzydÂło skrĂŞcajÂąc na wschód. Po czym zniknĂŞliÂśmy z pola widzenia >NMM<
Szla w milczeniu. Bo gdby nie szla w ciszy,to ktos widzacy ja moglby ja uznac za nie normalna.
Bo do kogo niby miala sie odzywac? Do samej siebie?
Wiec szla milczeniu. Mimo, ze byla kobieta. I dwa dni idac i sie do nikogo nie odzywajac bylo wrecz zabojcze, dla tej delikatnej osobki.
Nagle cos wyczula..
"O bleee... to pot Amy.. musiala byc tu jakis czas temu"
Usiadla sobie na kamieniu.
Wyjela zza plaszcza dwulitrowa butelke z krwia.
Zaczela konsumowac.
Krew nalezala do siedemnastolatka.. grupa AB
nie przepadala za ta grupa krwi,ale nie ma co wybrzydzac.
Pila.
Zastanawiala sie i usilowala sobie przypomniec, po co w ogole tu przychodzila..
Wbieg³em truchtem do lasu. Rozejrza³em siê po okolicy i wszed³em g³êbiej w las. Zauwa¿y³em jak¹œ kobietê z butelk¹... To chyba krew jest... Ludzie maj¹ coraz dziwniejsze fetysze ostatnio. No ale co mi do tego, muszê znaleŸÌ karawanê, a raczej jej szcz¹tki. Szed³em spokojnym krokiem wypatruj¹c pozosta³oœci po jakimœ wozie, czy coœ...
Nic nie widzisz , ani nie sÂłyszysz chyba ten kupiec byÂł szalony i wtedy zapuÂściÂł siĂŞ wg³¹b lasu. To zÂły pomysÂł tym bardziej w tak niespokojnych czasach , ale póki tacy idioci majÂą pieniÂądze wy shinobi musicie ryzykowaĂŚ.
WchodzĂŞ do lasu szybkim krokiem zdejmujĂŞ z pleców mojÂą wÂłuczniĂŞ Guan i ruszam dalej szybkim krokiem
nmm
wbiegam za nim
wchodze do lasu
SzÂła spokojnym krokiem przez las zmierzajÂąc gdzieÂś w stronĂŞ suny. <nmm>
Saruto przyszedÂł wreszcie na miejsce, las Zetsumei. SkÂłada siĂŞ on z Âświerków, brzóz,dĂŞbów i róÂżnych liÂściastych drzew. Do wejÂścia do lasu prowadziÂła ÂścieÂżka na , której znajdowaÂł siĂŞ Âżwir ,a wokóÂł rosÂła wysoka trawa.SÂłoĂące tego dzisiejszego dnia górowaÂło bardzo wysoko i mimo lekkiego lekkiego wiaterku byÂło bardzo gorÂąco. Shinobi powoli wszedÂł do lasu. Spod konarów drzew od czasu do czasu przedostawaÂły siĂŞ promienie sÂłoneczne. Tutaj juÂż nie byÂło tak ciepÂło jak przed wejÂściem. "Co ona mówiÂła? Jak on miaÂł wyglÂądaĂŚ...Korona byÂła lekko ÂżóÂłtawa, raczej to byÂł odcieĂą pomaraĂączu. Ma mieĂŚ dÂługÂą ÂłodygĂŞ, jakieÂś piĂŞtnaÂście centymetrów. Kolce ma cienkie i maÂłe. PÂłatki majÂą kolor biaÂły, a sÂłupek miaÂł byÂś czerwony. Ponadto powinien mieĂŚ b³êkitne pokrycie na pÂłatkach. RoÂśnie tylko w wilgotnych miejscach ,gdzie ma minimalny dostĂŞp do ÂświatÂła. "- Oritsake byÂł zdziwiony, Âże zapamiĂŞtaÂł to wszystko, pewnie dziĂŞki temu, Âże juÂż kiedyÂś wykonywaÂł misjĂŞ, która polegaÂła na zbieraniu roÂślin. Wtedy wÂłaÂśnie musiaÂł wykuĂŚ na pamiĂŞĂŚ dokÂładny opis i wyglÂąd odpowiednich gatunków. To ĂŚwiczenie bardzo mu pomoÂże teraz w wykonaniu tego zadania. Rozpocz¹³ swoje poszukiwania. Zacz¹³ od przeszukiwania ogólnego terenu. MusiaÂł najpierw znaleŸÌ miejsce tak nawilÂżone, aby speÂłniĂŚ z jedno z kryteriów róÂży. PrzeszukiwaÂł doœÌ dÂługo las, byÂł juÂż zmĂŞczony i zaczĂŞÂły go boleĂŚ nogi, ale siĂŞ nie poddawaÂł. Brn¹³ dalej, coraz g³êbiej i g³êbiej, aÂż wreszcie dotarÂł do miejsca gdzie pÂłyn¹³ strumyk. ÂŹródÂło wody musiaÂło byĂŚ bardzo daleko stÂąd, poniewaÂż ujÂście pÂłynÂącej rzeczki byÂło bardzo maÂłe. Oritsake schyliÂł siĂŞ by obmyĂŚ sobie spoconÂą twarz. PoczuÂł miÂłe orzeÂźwienie, mimo Âże Âśrednica strumienia byÂła bardzo wÂąska to byÂła zimna. "PrzecieÂż sÂłoĂące powinno ogrzaĂŚ to, jakim cudem ona jest taka przyjemna?- zacz¹³ siĂŞ zastanawiaĂŚ shinobi. Wtedy wÂłaÂśnie dostrzegÂł, iÂż drzewa nie dopuszczaÂły tutaj prawie w ogóle ÂświatÂła. Od czasu do czasu przebiÂł siĂŞ pojedynczy promyk, ale w przeciwnym wypadku to byÂło tutaj bardzo wilgotno. Zacz¹³ siĂŞ rozglÂądaĂŚ po okolicy. ZauwaÂżyÂł drzewa na których widaĂŚ byÂło mech, kora byÂła bardzo miĂŞkka, co ÂświadczyÂło o duÂżym natĂŞÂżeniu pary w powietrzu. PrzejechaÂł rĂŞkÂą po ÂźdÂźbÂłach trawy, poczuÂł jak kropelki rosy rozpryskiwaÂły siĂŞ na wszystkie strony pod wpÂływem jego ruchu. NastĂŞpnie ukucn¹³ i wyj¹³ kunai. PrzeoraÂł malutki kawaÂłek zieleni by dostaĂŚ siĂŞ do ziemi. Wzi¹³ jÂą w rĂŞkĂŞ,byÂła lodowata, ale teÂż mokra. "CzyÂżby tutaj pode mnÂą byÂł jakiÂś tunel? Sama osÂłona tych iglaków nie mogÂła dawaĂŚ takiej iloÂści wilgoci?" - zastanawiaÂł siĂŞ Saruto. Ninja postanowiÂł jeszcze raz przejrzeĂŚ caÂły teren ale o wiele bardziej dokÂładnie, tym razem wiedziaÂł czego szuka- byÂło to jakieÂś wejÂście ,zapadlisko, nienaturalna górka piasku lub coÂś w tym rodzaju. Po jakiÂś trzydziestu minutach znalazÂł gÂłaz narzutowy, prawdopodobnie naniesiony kiedyÂś przez prÂąd rzeki , która mogÂła tu kiedyÂś pÂłyn¹Ì. Oritsake napi¹³ wszystkie swoje miĂŞÂśnie i spróbowaÂł podnieĂŚ kamieĂą, jednak bez skutku. Jeszcze kilka razy uÂżyÂł swojej siÂły chociaÂżby do ruszenia go, jednak bez sukcesu. "Jakby tam siĂŞ dostaĂŚ?- zastanawiaÂł siĂŞ dyszaĂŚ. Nagle go olÂśniÂło, przypomniaÂło mu siĂŞ jak kiedyÂś czytaÂł o egipskich piramidach i jak sobie z tym radzono. PostanowiÂł uÂżyĂŚ dÂźwigni, potrzebowaÂł do tego jakiegoÂś grubego i doœÌ wytrzymaÂłego kija. Po krótkim czasie znalazÂł nadajÂący siĂŞ kawaÂł drewna. Spód kija postawiÂł u podnóÂża kamienia. Najpierw uÂżyÂł kunai do wydr¹¿enia dziury ,a potem wbiÂł go g³êboko w ziemiĂŞ. Badyl byÂł bardzo stabilny i oto wÂłaÂśnie chodziÂło chÂłopakowi. PochyliÂł siĂŞ nad kijem i pociÂągn¹³ z caÂłej siÂły. SkaÂła musiaÂła siĂŞ ugi¹Ì i tak siĂŞ staÂło. GÂłaz potoczyÂł siĂŞ kilka metrów dalej. Na oczach Saruto ukazaÂł siĂŞ zaskakujÂący widok, a mianowicie zobaczyÂł wejÂście do jakby podziemnego koryta. MiaÂło ono wyglÂąd kuli, na Âściankach widaĂŚ byÂło korzenie drzew rosnÂących w pobliÂżu. Oritsake schyliÂł siĂŞ ,by przyjrzeĂŚ siĂŞ dokÂładniej wnĂŞtrzu kopca. Po krótkiej chwili zorientowaÂł siĂŞ ,Âże kopuÂła odbija w prawo tworzÂąc bardzo wÂąski korytarz. Shinobi nie mógÂł siĂŞgn¹Ì wzrokiem co byÂło dalej w wÂąskiej szczelinie, wiĂŞc wstaÂł i udaÂł siĂŞ wzdÂłuÂż niej. to doprowadziÂło go do olbrzymiego dĂŞbu. MiaÂł jakieÂś osiem metrów. ÂŚcieÂżka tunelu koĂączyÂła siĂŞ tuÂż u podnóÂża tej roÂśliny. ChÂłopak wyj¹³ kunai i zacz¹³ dr¹¿yĂŚ w grzÂąskim i mokrym podÂłoÂżu. Gdy siĂŞ dokopaÂł to ujrzaÂł koniec korytarzu. PostanowiÂł wÂłoÂżyĂŚ tam gÂłowĂŞ, przecisn¹³ jÂą do samej Âściany piasku i spojrzaÂł w górĂŞ. ZobaczyÂł owÂą róÂże, rosÂła ona w Âśrodku tego drzewa. MÂłodzieniec wyj¹³ twarz i okr¹¿yÂł roÂślinĂŞ. Z drugiej strony zobaczyÂł wÂąskÂą szczelina na którÂą ÂświeciÂło sÂłoĂące. Zacz¹³ dÂłubaĂŚ w drewnie i dokopaÂł siĂŞ do piĂŞknego kwiatu.Okaz miaÂł dostĂŞp do promieni sÂłonecznych i miaÂł teÂż dostĂŞp do cieczy,poniewaÂż soki z dĂŞbu nawilÂżaÂły jÂą. OdnalazÂł w koĂącu cel ,po który siĂŞ udaÂł tutaj. ZerwaÂł go i wÂłoÂżyÂł do szczelnej torebki. UdaÂł siĂŞ z powrotem do wyjÂścia. ZaczynaÂło juÂż siĂŞ robiĂŚ ciemno, sÂłoĂące ledwo co byÂło ponad zenitem, wiĂŞc postanowiÂł przed wejÂściem rozbiĂŚ namiot i siĂŞ przespaĂŚ, a nastĂŞpnie od razu skoro Âświt udaĂŚ siĂŞ na spotkanie z dziewczynÂą. Rano wstaÂł bardzo wyspany i ruszyÂł do wyznaczonego miejsca. <NMM>
PopatrzyÂłem siĂŞ na las.
-I to ten las nazywajÂą strasznym?
powiedziaÂłem sam do siebie.StawiÂłem krok potem drugi i trzeci gdy wszedÂłem do lasu dziwny skurcz ÂścisnÂą mnie w rzÂądek.
-Hmh..morze nie powinienem tak mówiĂŚ
Po tych s³owach zg³êbi³em siê w mroku.
Po dÂługiej drodze, nareszcie doszedÂłem do terenów konohy, za mnÂą szedÂł Criss, doszedliÂśmy do wejcia do lasu Âśmierci. Niewzruszony poczekaÂłem aÂż dojdzie do mnie Criss, kiedy znalazÂł siĂŞ blisko mnie mówiĂŞ:
-Chwilowo siĂŞ tu ukryjemy...konoha jest raczej wroga dla naszej organizacji jeÂżeli nic siĂŞ nie zmieniÂło.- PopatrzyÂłem z uÂśmiechem na las:
-Ciekawe dlaczego nazwali go lasem Âśmierci Las jak kaÂżdy inny ... - PowiedziaÂłem z dziwnym uÂśmiechem na twarzy do Crissa, po czym wszedÂłem do Âśrodka.

NMM
DochodzĂŞ do Yoshiego. Dobre miejsce na kryjówkĂŞ pomyÂślaÂłem, ciemne ciche. ciekawe czy duÂżo osób b³¹ka siĂŞ po tym lesie. - Tak las Âśmierci ,phi -parskn¹³em pod nosem. RuszyÂłem wolnym krokiem za Yoshim.
NMM
WychodzĂŞ z lasu powolnym krokiem, caÂły czas zastanawiaÂłem siĂŞ czy najpierw nie odwiedziĂŚ konohy, ale Criss byÂł ze mnÂą, mogÂło by to byĂŚ niebezpieczne a organizacja nie moÂże sobie na to pozwoliĂŚ.
RuszyliÂśmy do siedziby...uwaÂżaÂłem aby nikt mnie czasem nie ÂśledziÂł i ruszyÂłem do siedziby 7MM.

NMM [Criss ze mnÂą]
DotarÂłam do zÂłowrogiego lasu. RóÂżniÂł siĂŞ od tych w okolicach mojej rodzinnej Kiri, brakowaÂło tu mgÂły. Mimo tego braku las i tak wydawaÂł mi siĂŞ strasznie przeraÂżajÂący...

-Dobra muszê go przejœÌ by dostaÌ siê do œwi¹tyni ognia...

PowiedziaÂłam sama do siebie niby motywujÂącym gÂłosem ale sama nie chciaÂłam w to uwierzyĂŚ, a co jak Romi wymknie siĂŞ tu? Kto by jÂą powstrzymaÂł póÂźniej od natarcia na KonohĂŞ? Nikt, muszĂŞ na siebie uwaÂżaĂŚ... RuszyÂłam dalej w serce lasu...
Id¹c g³êbiej w las œcie¿k¹, us³ysza³aœ jakieœ p³akanie. Ktoœ siedzia³ w krzakach i p³aka³... By³o to o tyle smutne, ¿e, zdawa³o siê, p³aka³o jakieœ dziecko... Co one tutaj robi³o, i, przede wszystkim, dlaczego p³aka³o... ? Czy pozostawisz je w lesie, by dzikie zwierzêta je rozszarpa³y, czy mo¿e wyprowadzisz je z lasu... ? Twoja decyzja, Twoja decyzja, czy zapytasz siê dziecka, dlaczego p³acze, czy przejdziesz ko³o niego obojêtna, miniesz je, udasz, ¿e go nie zauwa¿y³aœ...
~Popatrz Armor los siê do nas uœmiechn¹³ pierwsze cia³o do kolekcji co ty na to?~ powiedzia³a mi w umyœle Romi.
*Zapomij, nie bĂŞdĂŞ mordowaÂła niewinnych dzieci...*
~A co ci szkodzi chcesz to zaÂłatwiĂŞ to za ciebie...~
*Nie, najpierw dowiemy siĂŞ co siĂŞ staÂło jeÂśli to sierota to skrucimy jego mĂŞki jeÂśli nie to pomoÂżemy...*
~No dobrze...~

Powoli i ostroÂżnie zbliÂżyÂłam siĂŞ do kszaków. Gdy byÂłam juÂż na bezpiecznej odlegÂłoÂści zawoÂłaÂłam do "krzaków".

-Ohayo coÂś siĂŞ staÂło? Czy mogĂŞ ci jakoÂś pomóc? Nazywam siĂŞ Armor, a ty jak masz na imiĂŞ?

StaraÂłam siĂŞ woÂłaĂŚ spokojnym tonem gÂłosu, nie chciaÂłam bezrdziej przestraszyĂŚ dziecka. Nie wiedziaÂłam co siĂŞ dzieje...
Dziecko spojrzaÂło siĂŞ na Ciebie... ByÂło przestraszone, zagubione... Po chwili szepnĂŞÂło smutno:
-Nazywam siĂŞ Tokyo... Moi rodzice... Moi rodzice umarli... - dziecko, a raczej dziewczynka, rozpÂłakaÂła siĂŞ, unoszÂąc swe delikatne oblicze ku niebu.
-Mamo, tato, przyjdĂŞ do was, obiecujĂŞ !
Nawet nie wiem kiedy Romi przejĂŞÂła inicjatywĂŞ bez moje najmniejszej zgody. ZupeÂłnie bez ostrzeÂżenia zaatakowaÂłam. ChwyciÂłam dziecko za gÂłowĂŞ, a dokÂładniej wÂłosy, pociÂągnĂŞÂłam do góry, tak by bardzo bolaÂło, wykonujÂąc tÂą czynnoœÌ mówiÂłam do niej:

-Nie martw siê dziecko to bêdzie tylko chwilka, nim siê obejrzysz bêdziesz ju¿ martwa, do³¹czysz do swojej rodziny po drugiej stronie, szybko, sprawnie i w miarê humanitarnie...

W tym momencie z mojego lewego rĂŞkawa wysun¹³ siĂŞ kunai, dalej trzymaÂłam dziecko w powietrzu za wÂłosy, z chirurgicznÂą precyzjÂą jak to przytaÂło na medyka, wykonaÂłam jedno sprawne ciĂŞcie, w tĂŞtnicĂŞ szyjnÂą, zadajÂąc ciĂŞcie rzucam dzieckiem o pobliskie drzewo. Nie chciaÂła pobrudziĂŚ ubraĂą, w dodatku nie sÂą moje... OdczekaÂłam chwilĂŞ aÂż dziecko siĂŞ wykrwawi i umrze. Gdy byÂło juÂż po wszystkim sprawdziÂłam jakieÂż to ciekawe drobiazgi miaÂła nasza maÂła zgóba. DokÂłanie przeszukaÂłam ciaÂło dziewczynki, w tym samym czasie ogladaÂłam wszystkie czĂŞÂści ciaÂła, czy byÂła zdrowa, ile mogÂła mieĂŚ lat, generalnie wykonaÂłam szybkie oglĂŞdziny ciaÂła. Po przeprowadzeniu tych oglĂŞdzin i poszukiwaĂą, wyciÂągnĂŞÂłam zwój z torby, rozwinĂŞÂłam go ostroÂżnie i bez poÂśpiechu, na zwoju byÂło przygotowane siedem pustych krĂŞgów, wyknaÂłam niezbĂŞdne pieczĂŞci do Experimental Bodies. CiaÂło dziecka zniknĂŞÂło a w jednym z pustych krĂŞgów pojawiÂł siĂŞ symbol techniki. Wszystko byÂło zakoĂączone, gotowe, jeszcze raz siĂŞ rozejrzaÂłam, powoli ruszyÂłam w g³¹b lasu... <nmm>
ZabiÂłaÂś dziecko... PoczuÂłaÂś, jak Romra, Twój wewnĂŞtrzny demon, zyskuje nieco mocy... Od tej chwili po kaÂżdym przejĂŞciu przez niego Twojego ciaÂła zyskujesz +5 do wszystkich statystyk.

Niewykonana misja.
Otrzymujesz 30PCh i +4 na staty. Dlaczego tak duÂżo ? Romi, wtargajÂąc do Twojego umysÂłu przyniósÂł Ci wielkÂą si³ê, choĂŚ, niekoniecznie, dobrobyt i szczĂŞÂście...

Minusy do Twojej mocy:
Za co trzecim uÂżyciem mocy tracisz panowanie nad sobÂą na okres jednego postu.

Przy dziecku znalazÂłaÂś natomiast jakieÂś flaszki, to byÂła chyba trucizna.
Trucizna - jedna flaszka, starczy dla dwóch osób, powoduje stracenie przytomnoÂści na okres dwóch dni.

Opis dziecka:
Dziewczynka, 11 lat, 152cm, zdrowa, blond krĂŞcone wÂłosy, biaÂła cera, niebieskie oczy, chuda.
Stan¹³em przed wejœciem do lasu Zetsumei. Wysokie ogrodzenie oraz dziwne odg³osy z g³êbi puszczy podpowiada³y mi, ¿e nie powinienem tam wchodziÌ. CiekawoœÌ by³a jednak silniejsza. "Przecie¿ jestem ninja, jakby co na pewno dam sobie rade." Tak rozmyœlaj¹c wkroczy³em do lasu. <NMM>
ZbliÂżajÂąc siĂŞ do lasu rozglÂądam siĂŞ za innymi ninja.Siadam pod pierwszym leprzym dzewem , ÂłapiĂŞ oddech i odpoczywam.
SiedzÂąc pod jakimÂś drzewem, usÂłyszaÂłeÂś czyjÂś krzyk, niosÂący siĂŞ gÂłoÂśnym, donoÂśnym echem po lesie... Nie mogÂłeÂś stwierdziĂŚ, z której strony dochodzi ów odgÂłos, poniewaÂż las powaÂżnie znieksztaÂłciÂł jego brzmienie i przepÂływ... WiedziaÂłeÂś tylko, Âże ów krzyk naleÂży najprawdopodobniej do mĂŞÂżczyzny, sÂądzÂąc po jego tonie, i Âże ten mĂŞÂżczyzna biegnie, zbliÂżajÂąc siĂŞ w twÂą stronĂŞ...
Wstaje , rozgl¹dam siê na boki i czekam patrz¹c czy coœ siê nie zbli¿a.Dla ostro¿noœci wyjmuje 2 shurikeny , chowam rêce z ty³u i czekam.Jednak by³em zbyt ciekawy by czekaÌ na osobê...Sam zacz¹³em siê zbi¿aÌ do g³osu jagbym by³ zahipnotyzowany...
Przed TwojÂą osobÂą pojawiÂło siĂŞ trzech mĂŞÂżczyzn. KaÂżdy z nich trzymaÂł w rĂŞku kuszĂŞ. Jeden z ów mĂŞÂżczyzn, najwyÂższy i najszczodrzej obdarzony przez urodĂŞ, zagadn¹³ do Ciebie nieco dziwacznie:
-Hej, mÂłodziaku, chciaÂłbyÂś pomóc nam w polowaniu ? Karmazynowy wilk nie Âśpi, a ty tak sam w lesie... Zwierze lubi ludzkie ciaÂła. WiĂŞc moÂże ruszysz z nami, by go zÂłapaĂŚ ?
Hmm czemusz nie?-Zadaje sobie to pytanie w myÂślach.
-A co z tego bĂŞde miaÂł?-Pytam siĂŞ z chĂŞci zysku. Po chwili patrzenia na mĂŞÂżczyzn chowam kunai'e do kieszeni i czekam co odpowiedzÂą.
-OpÂłacimy CiĂŞ sowicie - mĂŞÂżczyzna przemawiajÂący do Ciebie wczeÂśniej uÂśmiechn¹³ siĂŞ, zakÂładajÂąc kusze na plecy, co takÂże uczynili jego wspóÂłtowarzysze.
-Karmazynowy wilk dalej stanowi dla nas zagroÂżenie... Nie traĂŚmy czasu na czcze gadki, tylko w koĂącu zapolujmy na niego... - mrukn¹³ któryÂś z pozostaÂłych mĂŞÂżczyzn, ale osiÂłek, stojÂący przed nim, uciszyÂł go delikatnym ruchem rĂŞki, ponownie zwracajÂąc siĂŞ do Ciebie.
-Jak siĂŞ nazywasz ? - spytaÂł, prawie Âże od niechcenia.
-Mankuro, Mankuro Nara-mówie do mĂŞÂżczyzny stojÂącego przedemnÂą
-To jak idziemy-po tych s³owach zaczynam iœÌ wolnym krokiem. Po us³yszeniu odpowiedzi na wszelki wypadek nak³adam na siebie kawarimi i czekam co zrobi¹ mê¿czyŸni.

1000-100=900ChP
Z Iwy prosto w okolice Konohy. WidaÌ by³o zmianê kraj obrazu ze skalistego na bardziej ¿ywy i zielony. Kraj ognia hmm to tutaj znajduje siê wioska ukrytego liœcia. Jak mog³am a¿ tak strasznie zab³¹dziÌ w tej Kusie. Usiad³am przed wejœciem do lasu by chwilkê odpocz¹Ì i zjeœÌ kanapkê.
SiedziaÂłaÂś i jadÂłaÂś kanapke. AÂż tu nagle usÂłyszaÂłaÂś jakiÂś chaÂłas. JakaÂś zamaskowana osoba wybiegÂła z lasu. GoniÂły jÂą jakieÂś trzy osoby. WidaĂŚ byÂło Âże potrzebuje pomocy. Udzielisz jej?
Nie wiedziaÂłam z jakiego powodu prowadzony jest poÂścig za tÂą osobÂą. Nie mogÂłam zbyt pochopnie podj¹Ì decyzji. SchowaÂłam kanapkĂŞ i z pewnego dystansu zaczĂŞÂłam ÂśledziĂŚ uciekiniera i jego konwój poÂścigowy. StaraÂłam siĂŞ niepostrzeÂżenie przemieszczaĂŚ w koronie drzew i obserwowaĂŚ rozwój sytuacji. PrzygotowaÂłam dwa kunaie, po jednym do obu dÂłoni. ByÂły mi potrzebne do obrony lub ewentualnego ataku.
SchowaÂłaÂś siĂŞ w koronie drzewa obserwujÂąc rozwój wydarzeĂą. Uciekinierka lekko utykaÂł, zapewno zostaÂł zraniony juÂż wczeÂśniej. Ci którzy go Âścigali rzuciliw niÂą serie shurikenów. Biedaczka nie unikneÂła wszystkich. PadÂła na ziemie. Napastnicy staneli nad niÂą i wyciÂągneli broĂą.
Szybko przygotowaÂłam pieczĂŞci do Hyuton Bunshin no Jutsu . Klony pojawiÂły siĂŞ na sÂąsiednich ga³êziach. RzuciÂłam wraz z klonami seriĂŞ kunai w przeciwników. A raczej tak by ich odstraszyĂŚ niÂż zabiĂŚ. Dalej nie wiedziaÂłam kto jest zÂły a kto dobry w tej caÂłej walce. Jeden z moich dwóch klonów zeskoczyÂł na dóÂł kiedy ja z drugim dalej byÂłam w ukryciu. Klon przemówiÂł do zbirów.

-Co tutaj siĂŞ dzieje? Dlaczego atakujecie tÂą osobĂŞ?

Klon wyj¹³ dwa kunaje i przegotowaÂł siĂŞ do obrony. Ja z drugim klonem w koronie drzew wyjĂŞÂłam shurikeny gotowa do salwy na napastników. W razie ataku na mojego klona ja odpowiadam atakiem shurikenów na nich.

//jeÂśli mam klony to : 1550-500= 1050//
StworzyÂłaÂś swoje klony. NastĂŞpnie rzuciÂłaÂś kunaj w przeciwników. Jeden z twoich klonów zeskoczyÂł z drzewa i ruszyÂł do tej gromadki. Trójka napastników widzac twojÂą ingerencje wycofaÂła sie. Na ziemi zostaÂła ranna uciekinierka.
Mój drugi klon zeskoczyÂł z drzewa ja wolaÂłam trzymaĂŚ siĂŞ na razie z daleka. Jeden ubezpieczaÂł i wypatrywaÂł ewentualnych wrogów. Drugi podszedÂł do kobiety i zacz¹³ przyglÂądaĂŚ siĂŞ jej ranÂą. ByÂłam pewna Âże napastnicy nie odpuszczÂą tak Âłatwo i czajÂą siĂŞ gdzieÂś w pobliÂżu. ByÂłam gotowa na obronĂŞ tej osoby.
Jeden klon oglÂądaÂł rany dziewczyny. Drugi natomiast bacnie obserwawaÂł otocznie i wypatrywaÂł wrogów. JakoÂś Âżaden sie nie pojawiÂł. Poprostu sie z stÂąd zabrali. Ty natomiast dalej siedziaÂłaÂś na drzewie.
Gdy byÂłam pewna Âże napastnicy odeszli zeskoczyÂłam z drzewa teraz obydwa klony czuwaÂły nad naszym bezpieczeĂąstwem. PodeszÂłam do kobiety.

-Jestem Tajra, co siĂŞ staÂło? Dlaczego ciĂŞ Âścigali?

ZapytaÂłam ciekawa caÂłej tej afery. WyjĂŞÂłam kanapkĂŞ by jÂą dokoĂączyĂŚ. WyjĂŞÂłam teÂż drugÂą i wyciÂągnĂŞÂłam rĂŞkĂŞ z kanapkÂą w stronĂŞ kobiety. Nie znaÂłam siĂŞ na pierwszej pomocy to teÂż nawet nie próbowaÂłam nie chcÂąc jej zrobiĂŚ krzywdy.
Napastników juÂż nie byÂło. OsobiÂście podeszÂłaÂś do uciekinierki. Dziewczyna spojrzaÂła na ciebie i powiedziaÂła. "ÂŚcigali mnie za to Âże zbuntowaÂłam sie naszemu... ich panu."
Spojrza³am jeszcze raz na kobietê. Chcia³am siê upewniÌ czy jej rany s¹ powa¿ne, i czy mo¿e iœÌ dalej.

-Czy mogĂŞ ci jakoÂś pomóc?

Zapyta³am mi³ym g³osem. Nie wiedzia³am co mam pocz¹Ì. Z jednej strony œpieszno by³o mi do konohy, z drugiej nie mog³am jej tak tu zostawiÌ. Co tu robiÌ.
Uciekinierka spojrzaÂła na ciebie po czym ÂściÂągneÂła z twarzy huste którÂą miaÂła juÂż od poczÂątku zaÂłoÂżonÂą. "Nie wiem czy moÂżesz mi pomóc." Po tych sÂłowach dziewczyna próbowaÂła wstaĂŚ ale jej to nie wychodziÂło. Rany jej przeszkadzaÂły. PotrzebowaÂła opatrunków itp pomocy. Spojrza³¹ na ciebie bÂłagalnym wzrokiem. MoÂże niechciaÂła cie prosiĂŚ o pomoc ale widaĂŚ byÂło ze jej chce.
-Ehhh to przynajmniej pozwól Âże odprowadzĂŞ ciĂŞ gdzieÂś gdzie zajmÂą siĂŞ twoimi ranami. Znasz takie miejsce gdzie mogÂą ci pomóc?

ZapytaÂłam kiwajÂąc jednoczeÂśnie do moich klonów by podeszÂły. NastĂŞpnie moje kopie podniosÂły dziewczynĂŞ i pozwoliÂły by ta podparÂła siĂŞ na nich. WyglÂądaÂło to tak Âże dziewczyna idzie w Âśrodku a klony po jej bokach trzymajÂąc jÂą w pasie a ona przeÂłoÂżyÂła rĂŞce na ich barki. CzekaÂłam aÂż dziewczyna coÂś powie. Gdy wskaÂże jakiÂś kierunek lub powie o jakimÂś miejscu niezwÂłocznie udajĂŞ siĂŞ tam z niÂą i moimi klonami.
Twoje klony podniosÂły dziewczyne. Ta teraz ledwo staÂło tylko dziĂŞki podparciu. Uciekinierka byÂła przygnĂŞbiona. "Teraz nie mam gdzie siĂŞ udaĂŚ."- powiedziaÂła. "Nie mam gdzie iœÌ." Teraz oktualnie byÂłyÂście na otwartej przestrzeni a nieopodal byÂły zaroÂśla i troche drzew. JeÂśli napastnicy chcieliby wróciĂŚ to majÂą niemal doskona³¹ okazje.
-Niestety nie jestem medykiem nie mogĂŞ ci pomóc z twojÂą ranÂą, zwyczajnie siĂŞ na tym nie znam. A skÂąd uciekasz? Pójdziemy zwyczajnie w przeciwnym kierunku. Sama pewno przyznasz Âże im dalej tym lepiej.

RuszyÂłam z dziewczynÂą. Nie wiedziaÂłam co mam robiĂŚ. CzuÂłam siĂŞ jednoczeÂśnie bezradna i zakÂłopotana. Co miaÂłam z niÂą zrobiĂŚ....
RuszyÂłaÂś z dziewczynÂą i klonami w kierunku w którym wczeÂśniej uciekaÂła. WidaĂŚ byÂło smutek na jej twarzy. Gdy siĂŞ juÂż jej przyjrzaÂłaÂś moÂżna byÂło poznaĂŚ Âże jest blisko twojego wieku. Przed wami widniaÂł ogromny las. JeÂśli dalej tĂŞdy pójdziecie wejdzie prosto w ten dziki i niebezpieczny las. Najlepiej bĂŞdzie jak obierzecie inny kierunek.
(Chocia¿ zabandarzuj jej rany i nawi¹¿ kontakt.)

ChciaÂłabym tylko przypomnieĂŚ o zasadzie 45 sÂłów w postach, regulowanÂą prawem nr 19 zgodnie ze statutem regulaminu z aneksu z dnia 05.07.09r... T.H.
// A niech siê wykrwawia w ciszy byœ opisa³ otocznie, pogodê, wygl¹d mojej towarzyszki bo ja robiê wszystko non stop da³am jej jeœÌ powiedzia³am jak mam na imiê zaoferowa³am pomoc to ta laska to jakaœ lama //

-Pokarz tÂą ranĂŞ, moÂże udam mi siĂŞ coÂś z niÂą zrobiĂŚ. PowiedziaÂłam spokojnym gÂłosem do dziewczyny. SchyliÂłam siĂŞ nisko by zobaczyĂŚ dokÂładnie co jest nie tak z jej nogÂą. Gdy juÂż widzĂŞ co z niÂą nie tak urywam jej kawaÂłek szaty i bandaÂżuje. Skupiam poÂłowĂŞ chakry w dÂłoni którÂą potrzebujĂŞ do normalnego uÂżycia techniki lodowej dÂłoni i przykÂładam koĂącówki palców, chÂłód powinien uÂśmierzyĂŚ ból. Po tych czynnoÂściach idĂŞ z niÂą dalej i czekam na jej wypowiedzi...
//ok, wybacz to moja wina, ostatnio ciĂŞÂżko mi coÂś natworzyĂŚ, teraz siĂŞ bardziej postaram//

PodeszÂłaÂś do dziewczyny i obejrzaÂłaÂś jej rany. ByÂło kilka ciĂŞĂŚ na nogach ale miaÂła jednÂą g³êbokÂą rane na udzie. Gdy juÂż chciaÂłaÂś urwaĂŚ kawaÂłek swojego ubrania dziewczyna ciĂŞ powstrzymaÂła. "Nie trzeba. W kieszeni powinnam mieĂŚ jeden bandaÂż." Po czym z trudem go wyciÂągÂła i podaÂła tobie. Ty natomiast uzyÂłaÂś go najpierw aby zabandaÂżowaĂŚ tÂą najpowaÂżniejszÂą rane. PóÂźniej jeszcze inne rany zakryÂłaÂś materiaÂłem. NastĂŞpnie schÂłodziÂłaÂś rane przez co mniej jÂą bolaÂła. UsÂłyszaÂłaÂś jak do ciebie znów mówi. "Przepraszam. Nic nie mówiÂłam ani nie robiÂłam bo niewiedziaÂłam czy moge tobie ufaĂŚ. Ale teraz widze Âże chyba moge. Nazywam siĂŞ OÂłina."
-WiĂŞc dokÂąd OÂłino? MówiÂłaÂś Âże sprzeciwiÂłaÂś siĂŞ swojemu panu. Kto to i co siĂŞ staÂło opowiedz mi wszystko postaram siĂŞ temu zaradziĂŚ.

Pod¹¿aÂłyÂśmy dalej chciaÂłam usÂłyszeĂŚ opowieœÌ dziewczyny. Jej stan zdrowia mnie martwiÂł. ByÂłam czujna na wszelki wypadek gdyby znów Âścigano dziewczynĂŞ. Klony miaÂły jÂą chroniĂŚ, a ja bym odwróciÂła uwagĂŞ wrogów. CaÂła ta historia mnie intrygowaÂła.
ZatrzymaÂłyÂście siĂŞ kawaÂłek przed wielkim dzikim lasem. Dziewczyna sie bardzo oburzyÂła gdy powiedziaÂłaÂś 'swojemu panu'. WrĂŞcz krzykneÂła do ciebie. "On nie jest moim panem!" Przez chwile ciĂŞÂżko podyszaÂła po czym osuneÂła siĂŞ na ziemie i zaczeÂła pÂłakaĂŚ. Biedaczka byÂła naprawde zrozpaczona. WidaĂŚ byÂło Âże mimo iÂż uciekÂła to coÂś jeszcze jest nie tak. Ta sprawa ma chyba drugie dno.
-eee, no ten przepraszam, ee nie chciaÂłam ciĂŞ uraziĂŚ, po prostu ehhh proszĂŞ nie pÂłacz i wyjaÂśnij mi wszystko nie jestem za dobra w pocieszaniu... powiedz wysÂłucham ciĂŞ eee przepraszam...

PoklepywaÂłam dziewczynĂŞ po ramieniu. Klony byÂły na warcie a ja bezradna kucnĂŞÂłam nad dziewczynÂą.
Dziewczyna jeszcze przed chwile pÂłaka i szlochaÂła. Dopiero po kilku minutach siĂŞ uspokoia na tyle by coÂś powiedzieĂŚ. "Nie masz za co przepraszaĂŚ. Ta ja powinnam ciebie przeprosiĂŚ za to Âże jestem dla ciebie utrapieniem i ÂściÂągam na ciebie niebezpieczeĂąstwo." OÂłina sie rozejrza³¹ wokóÂł aby sie upewnic czy nikogo nie ma po czym zapÂłakana kontynuowaÂła. "JeÂśli chodzi o twoje wczeÂśniejsze pytanie. UciekÂłam bo nie mogÂłam znieœÌ tego co on nam kazaÂł robiĂŚ. On jest szaleĂącem. Wykorzystuje ludzi i ninja dla swoich chorych ambicji. Ale to nie wszystko. Ja zostawiÂłam tam swojego kuzyna. Jest mojÂą jedynÂą rodzina."
Biedaczka znów zaczeÂła pÂłakaĂŚ.
-Od razu lepiej. Dobrze plan jest taki powiedz mi gdzie mam iœÌ i kogo pokonaĂŚ. A ty ukryj siĂŞ wraz z moimi klonami. One ciĂŞ obroniÂą w razie potrzeby. JA uwolniĂŞ twój uciemiĂŞÂżony lud tylko gdzie mam siĂŞ udaĂŚ?

CzekaÂłam na mojÂą rozmówczyniĂŞ. ByÂłam ciekawa jak zareaguje na mój ÂśmiaÂły plan.

Dodane po 15 sekundach:

-Od razu lepiej. Dobrze plan jest taki powiedz mi gdzie mam iœÌ i kogo pokonaĂŚ. A ty ukryj siĂŞ wraz z moimi klonami. One ciĂŞ obroniÂą w razie potrzeby. JA uwolniĂŞ twój uciemiĂŞÂżony lud tylko gdzie mam siĂŞ udaĂŚ?

CzekaÂłam na mojÂą rozmówczyniĂŞ. ByÂłam ciekawa jak zareaguje na mój ÂśmiaÂły plan.
"Nie ja, ja niemog³abym... Ja musze to za³atwiÌ. Najwy¿ej z twoj¹ pomoc¹. Niepozwole abyœ po tej dobroczynnoœci jeszcza tam sz³a i ryzykowa³a swoje ¿ycie." O³ina spojrza³¹ siê na ciebie. Jej oczy by³y przepe³nione nadziej¹ i wiar¹. Ona naprawde zacze³¹ tobie ufaÌ. "Co¿. Jeœli mamy iœÌ razem to musimy siê jakoœ przygotowaÌ i troche poczekaÌ a¿ moja rana siê zagoi a przynajmniej nie bêdzie uci¹zliwa." doda³a jeszcze.
-PosÂłuchaj mnie nie mamy czasu na zwlekania. Puki co jest po naszej stronie efekt zaskoczenia. JeÂśli bĂŞdziemy zwlekaÂły z tym atakiem oni siĂŞ lepiej przygotujÂą i doniosÂą swemu panu Âże ktoÂś czyli ja ci pomaga. Dodam wiĂŞcej jeÂśli teraz tego nie zrobiĂŞ to wyÂślÂą silniejszy poÂścig za nami. Mam wiĂŞksze szanse sama teraz rozumiesz? Wiem Âże to twoja zemsta, twój lud oraz rodzina ale pomyÂśl rozsÂądnie czy mamy tyle czasu.

MówiÂłam do dziewczyny spokojnym ale stanowczym gÂłosem. UsÂłyszaÂłam wtedy w gÂłowie: "po co siĂŞ tak angaÂżujesz w to? znów to ja bĂŞdĂŞ ciĂŞ musiaÂł z tego wyciÂągaĂŚ. Zostaw jÂą tutaj niech sobie radzi skoro taka odwaÂżna jest..." ~PrzestaĂą, odÂłóÂżmy tÂą rozmowĂŞ na póÂźniej.~ "Jak tam sobie chcesz ale mi siĂŞ moÂże póÂźniej nie chcieĂŚ z tobÂą rozmawiaĂŚ" ~Dobrze niech tak wiĂŞc bĂŞdzie...~ SkoĂączyÂłam wewnĂŞtrzny dialog z NekomatÂą. PrzyglÂądaÂłam siĂŞ dziewczynie.
Dziewczyna spojrzaÂła na ciebie poruszona. Jej oczy siĂŞ szkliÂły. NastÂąpiÂła chwila ciszy którÂą przerywaÂł powiew wiatru i szum liÂści. OÂłina opuÂściÂła nieco gÂłowe w dóÂł. "Tak, chyba masz racje." -powiedziaÂła. ZauwaÂżyÂłaÂś jak ona swoimi dÂłoĂąmi które miaÂła na nogach ÂścisneÂła swoje ubranie. WidaĂŚ byÂło Âże targajÂą niÂą emocje. Widocznie cieszyÂła siĂŞ tym ze jej pomoÂżesz ale raczej nie tym Âże jÂą wyrĂŞczysz a ona tutaj zostanie, Âże niepomoze bliskim.
-Nie martw siĂŞ o nic. Nic mi nie bĂŞdzie a czas teraz jest na wagĂŞ zÂłota. Kto wie moÂże jeÂśli siĂŞ poÂśpieszĂŞ to uda mi siĂŞ ich zaskoczyĂŚ ale gdzie mam siĂŞ udaĂŚ powiedz. Druga sprawa to nie chcĂŞ by twoja rodzina ucierpiaÂła przez twój ruch, bo widzisz jeÂśli nie dopadnÂą ciebie to twoich najbliÂższych. JeÂśli ich kochasz to pozwól mi dziaÂłaĂŚ.

PowiedziaÂłam poklepujÂąc jÂą po ramieniu, chciaÂłam dodaĂŚ jej otuchy ale nie bardzo wiedziaÂłam jak.
Dziewczyna byÂła caÂła zapÂłakana. Jeszcze jej troche Âłez spÂływaÂło po policzkach. SpojrzaÂła na ciebie tymi szklanymi oczyma i powiedziaÂła. "DZiĂŞkuje. DziĂŞkuje bardzo." Po czym przetarÂła twarz swojÂą hustÂą i dalej mówiÂła. "Jego posiadÂłoœÌ znajduje sie w dolinie. A dokÂładniej w samym sercu lasu na polanie. Jest widoczny. Ale uwaÂżaj. Oni ciebie zobaczÂą jak bĂŞdziesz chciaÂła tam tak poprostu sie wtargn¹Ì."
-Nie martw siĂŞ o mnie dam sobie radĂŞ.

Po tych sÂłowach zostawiÂłam z dziewczynÂą moje klony a sama ruszyÂłam. ChciaÂłam zrobiĂŚ to jak najszybciej. Wtedy odezwaÂł siĂŞ on:
"Gdzie tak pêdzisz bez przygotowania co? Chcesz zgin¹Ì?"
~Mam plan nie martw siĂŞ o mnie.~
"Nie martwiĂŞ siĂŞ o ciebie ale o nas, wiesz Âże od twoich decyzji zaleÂży nasz wspólny los..."
~Tak Âświetnie zdajĂŞ sobie z tego sprawĂŞ, a teraz nie marudÂź, potrzebujĂŞ chwile spokoju do namysÂłu.~
JuÂż nie usÂłyszaÂłam odpowiedzi mojego kociego demona skupiÂłam siĂŞ na szykowaniu planu ataku na posiadÂłoœÌ. PrzemieszczaÂłam siĂŞ cicho i z gracjÂą. Ukryta niczym polujÂący dziki kot wÂśród ga³êzi drzew. <nmm>
*Szybkim ruchem zeskoczy³ z drzewa po czym ujrza³ wyjœcie z lasu. Z zadowoleniem przyœpieszy³ kroku i zacz¹³ biec w stronê Doliny koùca (nnm)


Przed wejÂściem do lasu Âśmierci staÂło trzech mĂŞÂżczyzn w czarnych szatach i maskach na twarzy wpatrywali siĂŞ w drogĂŞ przed sobÂą jedynÂą drogĂŞ która prowadzi do Âśrodka puszczy. Ich czarne szaty powiewaÂły delikatnie na wietrze lecz ich sylwetki byÂły nie wzruszone stali tak i czekali aÂż uczniowie dotrÂą na miejsce drugiej próby egzaminacyjnej gdzie miaÂło wszystko siĂŞ zacz¹Ì. A tuÂż za nimi znajdowaÂło siĂŞ przejÂście do mrocznego lasu w którym grasujÂą stworzenia z najmroczniejszych koszmarów oraz gdzie inteligencja jak i chĂŞĂŚ przetrwania ninja miaÂły zostaĂŚ podstawione przed próbÂą czasu.
Niezbyt szybkim jednak pewnym krokiem przemierzyÂłem drogĂŞ od akademii i sali egzaminacyjnej aÂż do bram wejÂścia do lasu gdzie stali mĂŞÂżczyÂźni, jak moÂżna byÂło Âłatwo stwierdziĂŚ z ANBU. Stroje jak i maski mówiÂły swoje. Poplecznicy Lee. OpieraÂłem siĂŞ przez ca³¹ drogĂŞ o swojÂą drewnianÂą laskĂŞ. Od czasu swej medytacji w samotni i mieszkania na oddalu przez kilka lat zawsze tak siĂŞ poruszaÂłem, chyba Âże zabrakÂło mi kija. ByÂło to zwykÂłe przyzwyczajenie, nic wiĂŞcej, nie posiadaÂłem Âżadnej kontuzji ani nie dokuczaÂł mi reumatyzm. ChodÂź z pewnoÂściÂą niejedna osoba mogla by stwierdziĂŚ Âże jestem sÂłabym czÂłowiekiem który potrzebuje do pomocy laski.
Gospodarze juÂż na mnie czekali ... i oczywiÂście na resztĂŞ moich konkurentów. Stan¹³em wiĂŞc przed jednym z nich. Nie zdj¹³em kaptura który zwisaÂł mi doœÌ nisko zasÂłaniajÂąc czoÂło i powodujÂąc padanie cienia na moje oblicze. SpojrzaÂłem na pierwszego lepszego.
- Casper Senjuu ... - przedstawiÂłem siĂŞ tylko i czekaÂłem na dalsze instrukcje od prowadzÂącego.
Fioletowooki wolnym krokiem zbliÂżaÂł siĂŞ do czÂłonków Anbu ubranych w pÂłaszcze z kapturem i maski, chÂłopak wpatrywaÂł siĂŞ w tych shinobi oraz w las w, który za chwile miaÂł wejœÌ, mÂłodzieniec przed podejÂściem do czÂłonków ANBU wÂłoÂżyÂł rĂŞce w kieszenie które byÂły umieszczone w kombinezonie i rzekÂł :
- Jestem Odishu Ronbun... przyszedÂłem tu na drugi etap egzaminu, który niebawem odbĂŞdzie siĂŞ w tym lesie.
Odishu popatrzyÂł siĂŞ na czÂłonków Anbu a nastĂŞpnie oparÂł siĂŞ o bramĂŞ wejÂściowÂą trzymajÂąc rĂŞce w kieszeniach.
ChÂłopak szybko biegÂł przez wioskĂŞ. Zawsze byÂł ostatni na tym egzaminie, moÂże tym razem bĂŞdzie przed kimÂś... PrzepychaÂł siĂŞ miĂŞdzy przechodniami nie zwracajÂąc na nich uwagi... W koĂącu znalazÂł siĂŞ przy wejÂściu do upiornego lasu, gdzie miaÂł odbywaĂŚ siĂŞ kolejny etap egzaminu. Raz, dwa... DotarÂło przed nim dwoje ludzi, czyli tym razem nie jest ostatni... UjrzaÂł ludzi w maskach i czarnych pÂłaszczach. WyglÂądali dosyĂŚ groÂźnie, ale czy tacy byli? MaÂło prawdopodobne byÂło, Âże oni mogli byĂŚ "straÂżnikami" lasu, raczej to ludzie Lee. Stan¹³ w równym rzĂŞdzie co pozostali kandydaci na wyÂższe rangi. Nie zwracaÂł siĂŞ do ANBU, spojrzaÂł tylko na Caspra
- Ohayo, sensei. - powiedziaÂł cicho, a potem znów zwróciÂł swój wzrok na ANBU.
"Skoro przyszli tutaj nas egzaminowaĂŚ, to pewnie wiedzÂą o nas (prawie) wszystko... no i majÂą nasze karty." - pomyÂślaÂł, a potem siĂŞ zastanawiaÂł jakÂą on sam mógÂł mieĂŚ "kartĂŞ"... StaÂł pewnie wpatrujÂąc siĂŞ w ich maski i czekajÂąc na reakcje. Nie pokazywaÂł Âżadnych emocji, ale czasem maÂły uÂśmieszek pojawiaÂł siĂŞ na jego twarzy...
Powolnym krokiem dochodziÂłem do lasu. Stali juÂż tam ludzie, których spotkaÂłem w sali. ByÂł goœÌ w zielonym pÂłaszczu, byÂł jego uczeĂą oraz kilku innych. Ja caÂły czas zastanawiaÂłem siĂŞ nad prawdziwoÂściÂą sÂłów naszego egzaminatora.
~Czy rzeczywiÂście, któryÂś z nich mógÂłby byĂŚ czarnÂą owcÂą? WedÂług wszelkich obliczeĂą, przemyÂśleĂą, których dokonaÂłem wszystko wskazuje na to, Âże tamten czÂłowiek chce nas po prostu nastraszyĂŚ. ~
SÂłoĂące przeszkadzaÂło mi trochĂŞ dlatego usiadÂłem sobie w cieniu i staraÂłem siĂŞ wsÂłuchaĂŚ w rozmowĂŞ pozostaÂłych ludzi.
Z miejsca, które zaj¹³em powiedziaÂłem tylko dziarsko
-Witam wszystkich..
Neko pojawiÂła siĂŞ w koĂącu w okolicy wejÂścia do lasu. CiĂŞÂżko byÂłoby siĂŞ domyÂśleĂŚ, ze niewiele brakowaÂło a nie zostaÂłaby dopuszczona do egzaminu. Co jakiÂś czas rozmawiaÂła ze swojÂą suczkÂą czochrajÂąc jÂą po Âłbie. Mimo to trzymaÂła siĂŞ z tyÂłu grupy uwaÂżnie obserwujÂąc kaÂżdy ruch innych uczestników. W myÂślach powtarzaÂła sobie pieczĂŞcie do tych nielicznych technik jakie znaÂła. Spacer cienia bĂŞdzie przydatny... Las to jeden wielki cieĂą. Da sobie rade. Nadal nie wyglÂądajÂąc na zbyt przejĂŞtÂą czekaÂła aÂż zostanie wezwana po swój zwój...
Z poÂśród trójki ANUS'ów jeden z nich wysun¹³ sie na czele aby przywitaĂŚ nowo przybyÂłych. Jego biaÂła szata delikatnie powiewaÂła na wietrze kiedy powoli zbliÂżaÂł sie do zgromadzonych. Nie odezwaÂł siĂŞ ani sÂłowem, siĂŞgn¹³ tylko do wewnĂŞtrznej kieszeni swego pÂłaszcza, z której wydobyÂł szeœÌ zwojów. Na kaÂżdym z nich widniaÂły inicjaÂły kaÂżdego z przybyÂłych. PodchodziÂł po kolei do shinobi oddajÂąc im w rĂŞce zwoje z ich inicjaÂłami.
- Oto zwoje o których mówiÂł nasz mistrz. Macie ich strzec niczym oka w gÂłowie. Otworzenie któregokolwiek z nich, bÂądÂź zniszczenie bĂŞdzie sie równaÂło WaszÂą dyskwalifikacjÂą. Zgubienie lub nie zdobycie bliÂźniaczego zwoju równieÂż bĂŞdzie sie równaÂło dyskwalifikacjÂą. - odwróciÂł sie do swych towarzyszy, którzy stali za nim przy bramie i skin¹³ delikatnie gÂłowÂą. Dwójka zbliÂżyÂła sie do Was, w tym samym czasie kiedy mĂŞÂżczyzna który z wami rozmawiaÂł odwróciÂł siĂŞ i podszedÂł w stronĂŞ wejÂścia do Lasu ÂŚmierci. PozostaÂła dwójka ANBU'sów wrĂŞczyÂła kaÂżdemu z przybyÂłych maÂły worek z wyposarzeniem w którym znajdowaÂło siĂŞ: dwa kunai, szeœÌ shurikenów, jedna karteczka z notkÂą wybuchowÂą, zwyczajny metalowy drut, oraz manierki z wodÂą. Kiedy to wrĂŞczyli, natychmiastowo znikli a ich dowódca otworzyÂł kratĂŞ prowadzÂącÂą w mroczne czeluÂście starego lasu.
- Tak wiĂŞc znacie cele Waszego zadania. DostaliÂście wyposarzenie. PouczyÂłem Was równieÂż o warunkach dotyczÂących waszych zwojów. Teraz jedyne co mi pozostaÂło to poinformowaĂŚ Was iÂż w lesie znajdujÂą siĂŞ niebezpieczne istoty oraz Âże specjalnie na potrzeby tej misji zostaÂło stworzone dla Was miejsce które powinniÂście odnaleŸÌ bez problemu. Acha, zapomniaÂłbym.... Mistrz Lee kazaÂł Wam przekazaĂŚ iÂż moÂżecie uÂżywaĂŚ tylko podstawowych jutsu. ( D i C) Uzycie jakichkolwiek potĂŞÂżniejszych zostanie natychmiastowo przez nas wykryte. BĂŞdziemy mieli na oku kaÂżdy Wasz ruch i kaÂżdy z Was zostanie oceniony. - po tych sÂłowach dowódca oddziaÂłu w biaÂłej szacie znikn¹³, pozostawiajÂąc Wam wolnÂą drogĂŞ dostania sie do obozu.
//Od dnia dzisiejszego startujÂą 3 dni Waszego testu.//
PodniosÂłem rĂŞkĂŞ w stronĂŞ jottosa na znak powitania i coÂś burkn¹³em pod nosem a nastĂŞpnie odebraÂłem swój zwój jako pierwszy bo przybyÂłem tu jako numer jeden. SchowaÂłem go pod szatÂą przyczepiajÂąc do stroju ninja którego nikt nie widziaÂł. OdebraÂłem swój "pakunek" ciÂągle [cenzura] co majÂą do powiedzenia nam gospodarze tegorocznego drugiego etapu egzaminu. NaciÂągn¹³em bardziej kaptur i stan¹³em przy bramie prowadzÂącej do wielkiego niebezpiecznego jednak bardzo dobrze znanemu przeze mnie lasu Konohy. Nie wszedÂłem. CzekaÂłem na reakcjĂŞ innych. Co zrobiÂą co uczyniÂą. ZareagujÂą jakoÂś czy wezmÂą jakieÂś dodatkowe zwoje. Nie chciaÂłem byĂŚ pierwszym goÂściem ... wolaÂłem by inni weszli do lasu, a dopiero póÂźniej ja. Na razie mogÂłem robiĂŚ za doskonaÂłego obserwatora i móc zastanowiĂŚ siĂŞ nad nastĂŞpnymi dziaÂłaniami.
Odishu, na poczÂątku nie pewien chÂłopiec zdania testu teraz nadzwyczaj oÂżywiony i pewien swojego. Wyluzowany. Zbyt bardzo pewien siebie.
Jottos mój wÂłasny wspaniaÂły uczeĂą którego dobrze wyszkoliÂłem ... ale takÂże znaÂłem jego sÂłabe strony. JeÂśli by przydarzyÂło walczyĂŚ nam ze sobÂą miaÂłbym duÂże szanse nawet jeÂśli nie mogĂŞ w duÂżym stopniu wykorzystaĂŚ swojej wÂładzy nad naturÂą. Jednak nie mam zbytniej ochoty zmierzyĂŚ siĂŞ z wÂłasnym wychowankiem.
MÂłody cichy chÂłopak który zapisywaÂł wszystkie sÂłowa Lee. MaÂło mówny. Z pewnoÂściÂą moÂżna stwierdziĂŚ Âże wszystko potrafi przemyÂśleĂŚ. Równie dobry obserwator jak ja ... jednak jest mÂłodszy i z pewnoÂściÂą mniej wprawiony ... ale czy mi to wystarczy? StartowaÂł na jounina bÂądÂź na spec. jounina gdyÂż pisaÂł dÂłuÂższÂą wersjĂŞ egzaminu. RozpisaÂł siĂŞ ... wÂątpiĂŞ Âże w takim stopniu bazgroliÂł na kartkach.
Neko z klanu Inuzuka, od razu poznaĂŚ po jej psie, a po za tym Lee sam jÂą zdradziÂł. Jest mÂłoda, spóÂźniÂła siĂŞ i nie wykwalifikowana. ZostaÂła przyjĂŞta mimo tego Âże nie napisaÂła pierwszej czĂŞÂści. Dziwne ... bardzo dziwne.
Odishu odbierajÂąc zwój uÂśmiechn¹³ siĂŞ do jedengo z czÂłonków Anbu i schowaÂł zwój pod kombinezon "tutaj napewno bĂŞdzie bezpieczny" pomyÂślaÂł czarno wÂłosy kierujÂąc siĂŞ do bramu wejÂściowej lasu Âśmierci "muszĂŞ siĂŞ jeszcze dokÂładnie przyjÂżeĂŚ normalnemu Âświatu, tam juÂż nie bĂŞdzie tak wesoÂło, bĂŞdÂą straszne zwierzĂŞcia z tego co mówili Anbusi" pomyÂślaÂł mÂłody mistrz papieru i wchodziÂł wolnym krokiem do lasu. MÂłodzieniec wchodzÂąc do lasu jeszcze raz pomyÂślaÂł "muszĂŞ siĂŞ teraz pokazaĂŚ przed egzaminatorem Âżeby zdaĂŚ ten egzamin i nie daĂŚ plamy, wiem dobrze Âże Rocklee chciaÂł nas tylko zniechĂŞciĂŚ tym Âże nie mamy szans i Âże szpiegiem jest jakiÂś Âświetny shinobi, po tym jak wszyscy patrzyli na tego goÂścia w zielonym ubranku myÂśle Âże jego trzeba siĂŞ obawiaĂŚ bo moÂże on byĂŚ szpiegiem, tak naprawdĂŞ myÂśle Âże to teÂż jest tylko dla zniechĂŞcenia nas, prawdopobodnie nie ma Âżadnego szpiega". ChÂłopiec wszedÂł do lasu uÂśmiechajÂąc siĂŞ na Âświat poza nim.[NMM]
ChÂłopak wzi¹³ swój zwój i schowaÂł go do kamizelki, gdzie miaÂł na to przeznaczone miejsce, a jego dÂługa, czerwona szata zasÂłaniaÂła je. Worek natomiast opróÂżniÂł, wkÂładajÂąc przedmioty w nim znalezione w odpowiednie miejsca - jeden kunai do rĂŞkawa prawej rĂŞki, drugi zaÂś do kieszonki w kamizelce. Shurikeny i drut umieÂściÂł w zasobniku przy pasie, do którego przytwierdziÂł teÂż manierkĂŞ z wodÂą. Karteczka wybuchowa natomiast byÂła w klieszeni po lewej stronie.
- No, chyba czas ruszaĂŚ... - powiedziaÂł do Caspra, który jeszcze staÂł przed bramÂą i ruszyÂł wolnym krokiem w stronĂŞ czeluÂści Lasu ÂŚmierci. W drodze zastanawiaÂł siĂŞ nad zachowaniem poszczególnych czÂłonków "druÂżyny" zdajÂących egzamin. JakÂą strategiĂŞ obj¹Ì? RozdzieliĂŚ siĂŞ czy trzymaĂŚ razem? No i jak to jest z tÂą dziewczynkÂą - czy ona w ogóle napisze test teoretyczny? Czy moÂże jak mówiÂą pozory - jest szpiegiem? Te wszystkie myÂśli k³êbiÂły mu siĂŞ w gÂłowie do momentu przekroczenia bramy... Wtedy to zamieniÂło siĂŞ w czujnoœÌ.

<NMM>
PodniósÂł kamyczek, by zaraz potem rzuciĂŚ go do celu, którym byÂł wysoki na kilkadziesiÂąt Âłokci dÂąb. Nie trafiÂł, potem podniósÂł drugi i ponowiÂł próbĂŞ. Kolejne pudÂło.. Zezulec, czy co? MoÂże warto zainwestowaĂŚ w okulary pomyÂślaÂłby kaÂżdy, kto w chwili obecnej. Powodem gÂłównym takich rzutów nie byÂł jednak kÂłopot ze wzrokiem a nerwy, ogarniajÂące mÂłodego chÂłopaka.
Dlaczego daje to mi tyle do myÂślenia, z kaÂżda chwilÂą sÂłowa wypowiedziane wczeÂśniej w sali przez Rocka Lee coraz bardziej mieszaÂły w gÂłowie mÂłodemu Narze.
"WÂśród was jest Czarna owca..... Ninja ten jest doskonaÂły..."
PrzecieÂż nie ma kogoÂś takiego.. Nie ma osoby doskonaÂłej a moÂże wÂłaÂśnie o to chodziÂło!! Teraz dopiero wpadÂło mu to do gÂłowy.. Dlaczego nie pomyÂślaÂł o tym wczeÂśniej nie wiedziaÂł sam.
Nie ma osoby doskonaÂłej i dowody tego przychodzÂą do naszych uszu kaÂżdego dnia. Ciekawy jestem, czy jeszcze ktoÂś mógÂł na to wpaœÌ.
W tej chwili spoÂśród zgromadzonych Anbusów wyszedÂł jeden ubrany na biaÂło i stan¹³ na Âśrodku. Nie powiedziaÂł wtedy nic tylko siĂŞgn¹³ rĂŞkÂą do kieszeni aby wyciÂągn¹Ì z niej szeœÌ bardzo podobnych do siebie zwojów.
Kortill skupiÂł swe myÂśli na sÂłowach jakie wypowiadaÂł biaÂły Anbu w momencie, gdy trzymaÂł juÂż wszystkie zwoje w rĂŞku. ManipulujÂąc nimi wysoko ponad gÂłowÂą tak, by kaÂżdy zobaczyÂł, jak wyglÂądajÂą.
"Oto zwoje o których mówiÂł nasz mistrz. Macie ich strzec niczym oka w gÂłowie....."
Wreszcie skoĂączyÂł a blondas podniósÂł swój tyÂłek aby w odpowiedni sposób odebraĂŚ podane mu wyposaÂżenie. Bardzo ceniÂł sobie dobre wychowanie. Skoro od innych wymagaÂł uprzejmoÂści i odpowiedniego zachowania, sam musiaÂł dawaĂŚ przykÂład.
PodziĂŞkowaÂł mĂŞÂżczyÂźnie wrĂŞczajÂącemu mu worek i zwój zamaszyÂście wyciÂągajÂąc rĂŞkĂŞ i kÂłaniajÂąc siĂŞ. WykonujÂąc te czynnoÂści zobaczyÂł, jak przyglÂądaÂł mu siĂŞ mĂŞÂżczyzna w zielonkawej szacie.
MinĂŞÂło kilka chwil, w których mÂłody Nara tkwiÂł w pochylonej pozycji, gdy wstaÂł zauwaÂżyÂł, Âże Anbusa juÂż przy nim nie byÂło. PokierowaÂł, wiĂŞc swe kroki do tajemniczej osoby, ubranej w zielonÂą dÂługÂą szatĂŞ o karnacji jasnej niczym królewskiej.
-Witam, zauwaÂżyÂłem, Âże przyglÂądasz mi siĂŞ Panie czy coÂś siĂŞ staÂło?
Poczeka³ chwilê na odpowiedŸ ale s³ysz¹c o tym, ¿e egzamin siê rozpocz¹³ ruszy³ w stronê lasu..
Kiedy trójka shinobi wyruszyÂła, pozostawiajÂąc samych ze sobÂą kunoichi z klanu Inuzuka oraz bardziej doÂświadczonego shinobi z klanu Senju ich pozostawienie samych sobie dawaÂło wiele do myÂślenia zarówno im jak i ich towarzyszom. Zarówno którykolwiek z tej dwójki mogÂło byĂŚ teraz podejrzanym o bycie szpiegiem, bÂądÂź to jeden z trójki poÂśpieszaÂł swych przyjacióÂł tylko po to aby odsun¹Ì od siebie ewentualne oskarÂżenia. Tak czy inaczej Neko oraz Casper tracili dwie godziny do reszty osób biorÂących udziaÂł w egzaminie.
Neko uwaÂżnie przyjrzaÂła siĂŞ wchodzÂącym. Ale niezbyt zwracaÂła uwagĂŞ na to, Âże sama jest obserwowana. Casper Senjuu... SÂłyszaÂła o nim. Czy on byÂł szpiegiem? Nie wiadomo... CzuÂła, Âże wiĂŞkszoœÌ podejrzeĂą padnie na niÂą. W koĂącu jej udziaÂł byÂł najbardziej wÂątpliwym. ZabraÂła sprzĂŞt i zwój który schowaÂła pod ubraniem. TrÂąciÂła lekko swoje kolczyki, tak na szczĂŞÂście i ruszyÂła w g³¹b lasu razem z Tenshi. {NMM}
Nie ÂśpieszyÂłem siĂŞ zbytnio. Czekanie jest sposobem na przemyÂślenie kaÂżdej ewentualnoÂści. MogÂłem przyglÂądaĂŚ siĂŞ ruchom wszystkim z uczestników. W zadumĂŞ wprawiaÂła mnie sprawa tak zwanej Czarnej Owcy, kto zacznie pierwszy ruch, czy szpieg czy bierny gracz? Jakie bĂŞdzie pierwsze posuniĂŞcie, czy wszyscy siĂŞ pozabijajÂą? Nie wiedziaÂłem tego ale gdybanie pozwala mi przeanalizowaĂŚ wszystko moÂżliwoÂści i odpowiedzenia dziaÂłaniem na dziaÂłanie.
MÂłody blondas który nie miaÂłem pojĂŞcia dlaczego rzuciÂła niecelnie do drzewa zapytaÂł mnie czy coÂś siĂŞ staÂło., odpowiedziaÂłem tylko w myÂślach ... zacz¹³ siĂŞ egzamin.
Kto jest szpiegiem?? To pytanie z pewnoÂściÂą kaÂżdy sobie zadawaÂł i na kaÂżdego zrzucaÂł. Jottos jako mój uczeĂą który mógÂł mnie przerosn¹Ì umiejĂŞtnoÂściami. Neko dziewczyna która z niewiadomych powodów do staÂła siĂŞ do egzaminu. Kortill cichy i opanowany jak lis. PrzemÂądrzaÂły z zachowania Odishu ...
PoszedÂłem w Âślady wszystkim moich poprzedników i szukaÂłem obozu idÂąc gÂłównÂą ÂścieÂżynkÂą.
OpuÂściÂłem las, w którym odbywaÂł siĂŞ mój egzamin. ByÂłem nawet zadowolony, Âże udaÂło mi siĂŞ zostac Jouninem. Teraz nareszcie bĂŞde coÂś znaczyÂł w Kiri-gakure. Tam wÂłaÂśnie skierowaÂłem swe kroki.
<NMM>
DotarÂłem wo wyjÂścia z lasu. SpojrzaÂłem jeszcze na ten obiekt roÂślinny, który byÂł dla mnie bardzo ciĂŞÂżkim testem ,a do tego takÂże okazaÂł siĂŞ bardzo szczĂŞÂśliwy. ZerwaÂł siĂŞ porywisty wiatr. SÂłoĂące zostaÂło zasÂłoniĂŞte przez szare chmury. Temperatura siĂŞ ochÂłodziÂła. W oczach Rinsaku pojawiÂło siĂŞ szaleĂąstwo, które przez ten czas musiaÂł ukrywaĂŚ. Demoniczny uÂśmieszek zawitaÂł na jego ustach. Nie mógÂł on byĂŚ juÂż takÂą osobÂą, która przedtem rozmawiaÂła z Minako. Teraz jedynie co chciaÂł, to kogoÂś zabiĂŚ ,ale najbardziej rozwin¹Ì swojÂą organizacjĂŞ. ZarzuciÂłem na siebie mój czarny pÂłaszcz zasÂłaniajÂąc toÂżsamoœÌ kapturem i ruszyÂłem w drogĂŞ. <NMM>
Stan¹³em przed wejœciem do lasu Zetsumei. Wysokie ogrodzenie oraz dziwne odg³osy z g³êbi puszczy podpowiada³y mi, ¿e nie powinienem tam wchodziÌ. CiekawoœÌ by³a jednak silniejsza. "Nie moge tutaj wejœÌ mogê siê natkn¹Ì na jakiœ oddzia³ ANBU." Tak rozmyœlaj¹c pszeszd³em obok wejœcia do lasu kieruj¹c siê do Tani no Kuni.

NMM
PrzeszedÂłem sobie obok lasu, widzÂąc juÂż w oddali Konoha-gakure. Upchn¹³em dÂłoĂą g³êbiej w kieszeni, Âżeby straÂżnicy nie mieli siĂŞ do czego przyczepic, i juÂż myÂślaÂłem o tanim winie, które zakupiĂŞ na miejscu.
<NMM>
Wszed³ do œrodka lasu w biegu. Szybko mija³ drzewa i po kilku minutach znikn¹³ gdzieœ w g³êbi lasu. <zt>
Dla niektórych tĂŞdy wchodzi siĂŞ do lasu, dla Maurithio jest to na szczĂŞÂście wyjÂście. Wiatr muskaÂł jego wÂłosy które taĂączyÂły jakoby zahipnotyzowane równieÂż pÂłaszcz Anbu powiewaÂł na wietrze gdy Mauryc wychodziÂł z lasu. - CóÂż szybko poszÂło... teraz do suny. - po owych sÂłowach, poprawiÂł pÂłaszcz, buty wojskowe i pÂłaszcz. Powolnym krokiem ruszyÂł ku wschodzÂącemu sÂłoĂącu, widzÂąc konohĂŞ a raczej jej zarys uÂśmiechn¹³ siĂŞ wiĂŞc bo cel siĂŞ zbliÂżaÂł.
<Nmm>
Gdy dotarliÂśmy do wyjÂścia lasu zatrzymaÂłem siĂŞ przed dziwnÂą bramÂą. Moim oczom ukazaÂły siĂŞ olbrzymie i pokaÂźne mury konoha-gakure. A wiĂŞc jesteÂśmy na miejscu... JesteÂś pewien, Âże chcesz uczestniczyĂŚ w tej misji?? PamiĂŞtaj, Âże Ja siĂŞ nie wycofam rzekÂłem do Mitsuhide czekajÂąc na jego odpowiedÂź.
Zatrzyma³em siê. Pytanie zadane przez lidera SO nie ucieszy³o mnie za bardzo. "W tej chwili wola³bym nie mieÌ takiego wyboru. Opuœci³em wioskê, wykradniêcie informacji wprost z siedziby ANBU bêdzie jawn¹ zdrad¹. To nie jest decyzja jak¹ ³atwo podj¹Ì. Jednak teraz s³u¿ê Organizacji DŸwiêku i to aktualnie muszê braÌ pod uwagê."
-Co ma byĂŚ to bĂŞdzie. NoszĂŞ piĂŞtno tej organizacji i czy chce czy nie muszĂŞ wykonywaĂŚ twoje rozkazy. -MówiÂąc to opuÂściÂłem gÂłowĂŞ, po chwili jednak jÂą podniosÂłem. -Ruszajmy. -DodaÂłem.
Tak... Ruszamy szepn¹³em sobie pod nosem poczym ruszy³em w strone bram konohy... Mury robi³y siê coraz wiêksze i wiêksze. Z oddali zauwa¿y³em ju¿ t³umy ludzi przeciskaj¹cych siê miêdzy sob¹. Mimo, ¿e by³em liderem SO, nie przestawa³em myœleÌ ani o powodzeniu misji, ani o œmierci.

NMM
-Tak czas zacz¹Ì dzia³aÌ -Po tych s³owach poprawi³em maskê ANBU i ruszy³em za Orikimaru. "Teraz siê oka¿e jak dobrzy jesteœmy, ale nie ma co siê d³u¿ej nad tym zastanawiaÌ." Za moment staniemy przed bram¹ w Konoha, teraz niema ju¿ odwrotu.
<NMM>
Akahito dotarÂł do wejÂścia do lasu. PrzeczytaÂł tabliczkĂŞ która gÂłosiÂła, Âże kaÂżdy wchodzi na wÂłasnÂą odpowiedzialnoœÌ. Jednak Akahito, wszedÂł do lasu, rozejrzaÂł siĂŞ i pobiegÂł jak najszybciej umiaÂł, dróÂżkÂą która ³¹czyÂła wejÂście i wyjÂście do Konohy

NMM
RozglÂądam siĂŞ nerwowo. - No cóÂż, wchodzĂŞ. - westchnĂŞÂłem. I tak nie mam co robiĂŚ a tu mogĂŞ znaleŸÌ jakieÂś wyzwanie.
Lekkim krokiem pobieg³em drog¹ prowadz¹c¹ w g³¹b lasu œmierci.
Jak znowu spóÂźniĂŞ siĂŞ na spotkanie, to siĂŞ chyba potnĂŞ.
BiegÂłem tak, majÂąc nadziejĂŞ spotkaĂŚ przyjaciela w ustalonym miejscu przy rzece.

<NMMT>
Dziarskim krokiem zbliÂżyÂłam siĂŞ do granicy lasu.
No to w drogĂŞ! Czas zwiedziĂŚ Kiri-gakure. Ciekawe jak tam jest... Co mnie tam spotka... Czy bĂŞdĂŞ siĂŞ tak nudziĂŚ jak tutaj....
To ostatnie pytanie nurtowaÂło mnie najbardziej. Nie mogÂłam juÂż wytrzymaĂŚ tej monotonnej codziennoÂści.
Przekroczy³am granice lasu œmierci i pod¹¿y³am w stronê mojego celu.
<NMM>
Do lasu zblizaÂłem sie ja i zbytnio spieszÂący siĂŞ facet w Âśrednim wieku którego miaÂłem eskortowaĂŚ.
- Hej, gdzie siê tak spieszy? - zapyta³em siê neico zmêczonego poœpiechem - dobra, niewa¿nie - i szliœmy dalej. Bacznie siê rozglad¹³em po okolicy, bo ostro¿noœci nigdy za wiele.
ZrobiÂło siĂŞ juÂż ciemno, choc ksiĂŞÂżyc ÂświeciÂł jasno wiĂŞc widocznoÂśc byÂła w normie. Eskortowany mĂŞÂżczyzna zwolniÂł, dajÂąc Ci siĂŞ wyprzedzic... nagle poczuÂłeÂś ukÂłucie zimnej stali na szyi. SpojrzaÂłeÂś w dóÂł i ujrzaÂłeÂś rĂŞkĂŞ mĂŞÂżczyzny trzymajÂącÂą kunai przy twoim gardle.
-Nareszcie posiÂądĂŞ tajemnice klanu Nagari...
Gdy koleÂś przyÂłoÂżyÂł kunaia do szyji i powiedziaÂł to co powiedizaÂł nieco sie zdziwiÂłem, ale nie wpadaÂłem w panike lecz utrzymywaÂłem spokój.
"humph? Snij dalej..." po czym specjalnie nakuÂłem siĂŞ na tego kunaia po czym... puff... zostaÂł po mnie niewielki powiew powietrza, a ja staÂłem 10 metrów za kolesiem (kaze kawarimi). WyciÂągnaÂłem 2 shurikeny, przesÂłaÂłem do nich chakrĂŞ fuutonu (kaiten shuriken) i posÂłaÂłem po Âłuku tak ¿ê jeden leciaÂł z lewej, a drugi z prawej strony. Chwile po wyrzuceniu pierwszej dwójki posÂłaÂłem kunaia teÂż z chakrÂą wiatru. kierowaÂłem go prosto na gÂłowe postaci. Je³œi ten wyrzuci jakiegos kunaia czy shurikena zbije go z toru. WyciÂągn¹³em nastepnego kunaia i rusyzÂłem na przeciwnika caÂłyczas zmieniajÂąc swoje poÂłozenie. Przygotowany byÂłem do uniku czy kontrataku.

1500 - 170 = 1330
//Licz chakre :P//

Za pomoc¹ podmiany unikn¹³eœ ataku, pojawiaj¹c siê za przeciwnikiem. Ten nawet nie zareagowa³... rzuci³eœ swoje pociski, jednak w momencie gdy ju¿ mia³y trafic, przeciwnik rozp³yn¹³ siê w powietrzu.
-LiczyÂłem na dobrÂą walkĂŞ. Mam nadziejĂŞ Âże siĂŞ nie przeliczĂŞ.-UsÂłyszaÂłeÂś zza siebie. OdwróciÂłeÂś siĂŞ, atakujÂąc kunaiem, jednak przeciwnik zablokowaÂł go swoim wÂłasnym kunaiem. Teraz stoicie koÂło siebie, siÂłujÂąc siĂŞ...
- ÂŻebyÂś sie nie przeliczyÂł - po tych sÂłowach odepchn¹³em siĂŞ od niego tak mocno jak tylko daÂło rade ( przy okazji powinno go zaboleĂŚ) i wylÂądowaÂłem bezpiecznie. Zacz¹³em gromadziĂŚ chakrĂŞ w dÂłoniach po czym wysÂłaÂłem serie niewielkich, szybkich i silnych pocisków wietrznych. BYÂło ich dokÂładnie 6. ByÂły one nieco rozproszone tak by napewno 2 czy 3 z nich trafiÂły. CzekaÂłem na nastĂŞpny ruch przeciwnika z kunaiem w rĂŞku. Bacznie obserwowaÂłem wroga czekajÂąc na jego reakcje, bĂŞdÂąc przygotowanym do defensywy.

1210 PCH
WystrzeliÂłeÂś swoje pociski... przeciwnik chyba nie spodzeiwaÂł siĂŞ tak szybkiego ataku, bo nie zd¹¿yÂł wykonac kawarimi. Zamiast tego unikn¹³ 3 pocisków, jednak pozostaÂłe 3 pociski trafiÂły. MĂŞÂżczyzna przewróciÂł siĂŞ, a Sakkat spadÂł mu z gÂłowy...
Powoli podszedlem do lezacego faceta z kunaiem w reku. ByÂłem przygotowany na to ze facet mógÂł tylko udawaĂŚ wiĂŞc w karzdej chwili byÂłem gotowy rzuciĂŚ kunaiem lub zrobiĂŚ unik.
- I kto tutaj kogo zawiódÂł. Nawet sie ni zmĂŞczyÂłem - powiedziaÂłem lekko lekcewazaco. PodszedÂłem blizej goÂścia
- Nie lekcewaÂż wÂładców wiatru - po czym zasadziÂłem mu kopa w twaÂż tak by ten zemdlaÂł. JeÂśli siĂŞ udaÂło to go przeszukujĂŞ z nadziejÂą na znalezienie czegoÂś przydatnego i odchodzĂŞ zostawiajac goscia na pastwe losu kazac mu samemu dojsc do kiri.
To byÂł b³¹d.. Pociski nie byÂły doÂśc silne, aby zrobic krzywdĂŞ przeciwnikowi, jedynie go powaliÂły.. gdy zacz¹³eÂś podchodzic, ten doÂśc szybko poderwaÂł siĂŞ na równe nogi, po czym uÂżyÂł Daitoppy... Uderzenie wiatru byÂło na tyle silne, Âże nie mogÂłeÂś podejÂśc bliÂżej.
-Nie ty jeden uÂżywasz fuutonu...
Jak mówiÂłem... byÂłem przygotowany na to Âżekoles Âściemnia takwiec gdy ten sie ruszyÂł rzuciÂłem w niego kunaiem i oddaliÂłem siĂŞ nieco odskakujÂąc i stajÂąc przy jedyn z wiĂŞkszych drzew. PróbowaÂłem zajœÌ go od tyÂłu kryjÂąc siĂŞ w mroku nocy i przechodzÂąc miedzy drzewami. CaÂłyczas obserwowaÂłem goÂścia i modliÂłem siĂŞ o to by nie byÂł tropicielem. ByÂłem w pogotowiu na róznego rodzaju kontratak lub defensywĂŞ.
Schowa³eœ siê za jednym z drzew... mê¿czyzna przystan¹³ i zacz¹³ nas³uchiwac. Gdy przemieszcza³eœ siê, musia³ Ciê us³yszec..
-Juuha Shou!-mknÂąca za tobÂą fala powietrza ledwo ciĂŞ ominĂŞÂła, ÂścinajÂąc przy tym spore drzewo, które prawie ciĂŞ przygniotÂło... udaÂło Ci siĂŞ jednak ukryc za kolejnym drzewem.
-Nie ukryjesz siĂŞ... To ma byc ten sÂławny klan wÂładców powietrza? Wyjdz i walcz jak mĂŞÂżczyzna!
"Chole***, juuha shou? NieÂźle. Teraz moja kolej. Troche sie z nim zabawimy." ZÂłoÂżyÂłem pieczĂŞcie i wytwoÂżyÂłem 2 kaze bushiny, które mogÂły byĂŚ tworzone jedynie przez klan Nagari. Rozesz liÂśmy siĂŞ w okoÂło niego i co chwila wydawaliÂśmy jakiÂś dzwiek by go nieco zkoÂłowaĂŚ. Po nieduÂżej chwili wyskoczylisy zza drzew i ruszyliÂśmy na niego. twoÂżyliÂśmy razem trójkÂąt a w srodku byÂł wróg. Razem z klonami zachowaywalismy sie tak samo by pomyÂślaÂł Âże jest to iluzja Bushin no Jutsu. Kiedy byliÂśmy przy goÂściu, klony przytrzymaÂły przeciwnika, a ja nieco odskoczyÂłem i uÂżyÂłem juuha shou.

1210 - 460 = 750
-Juuha Shou!- Teraz dwie fale powietrza poleciaÂły prosto w kierunku twoich klonów... jeden z nich unikn¹³ ataku, jednak drugi zostaÂł zgnieciony przeciĂŞtym drzewem. Wtedy wyskoczyÂłeÂś razem z klonem z ukrycia. Przeciwnik byÂł juÂż widocznie zmĂŞczony z braku chakry... bez wiĂŞkszych przeszkód twój klon przytrzymaÂł go, a ty wykonaÂłeÂś swojÂą technikĂŞ, niszczÂąc klona i zabijajÂąc wroga...
PrzeszukaÂłeÂś ciaÂło i znalazÂłeÂś trochĂŞ pieniĂŞdzy...

Wykonana misja C
-150y
-25pch
-2 pkt stat
- No, i leÂżeĂŚ. Nie zadziera siĂŞ z klanem Nagari. - powiedziaÂłem nieco zmĂŞczony, ale nie byÂło Âźle. ZebraÂłem co znalazÂłem i poszedÂłem do swojej wioski. CieszyÂłem siĂŞ Âże nie musiaÂłem iœÌ aÂż do kiri... w koĂącu dopiero co z tamtÂąd wróciÂłem.

<NMM>
Xavier szedÂł przez las .Dziwne i upiorne miejsce -powiedziaÂł do siebie cichym gÂłosem.Jednak szybko biegÂł w kierunku Konohy.Ciekawe jak ona jest ,nie którzy mówiÂą ,Âże jest najwiĂŞkszÂą z wiosek.Hmm zobaczymy jak tam dotrĂŞ -myÂśli przebiegÂły przez gÂłowĂŞ Xaviera. Xavier jednak biegÂł dalej w kierunku Konohy <NMM>
-Jak ja nienawidzĂŞ chodziĂŚ po lasach..w dodatku, gdy robi siĂŞ ciemno..-powiedziaÂłam, wchodzÂąc wraz z dziewczynami do ciemni gĂŞstego boru. Ptaszki nie ĂŚwierkaÂły, bo lisy gryzÂły im szyje, a myÂśliwi o tej porze polowali na ÂśpiÂące rude kity. Wszystko miaÂło swój ÂłaĂącuszek przeznaczenia, a wÂłaÂśnie jeden z nich wybraÂł ten z kamieniem o nazwie Hanita Hyuuga. Mój biaÂły strój moÂże siĂŞ wyróÂżniaĂŚ poÂśród ciemnoÂści, wiĂŞc najlepiej bĂŞdzie poruszaĂŚ siĂŞ koronami drzew-maÂło który facet poluje na ptactwo.

NastĂŞpny przystanek-> Kusa.
NMMT
MÂłody chunnin szedÂł sobie wolnym kroczkiem w stronĂŞ Ta no kuni do puszczy osakiej.
- Ech chyba sobie odpocznê i coœ zjem..- Oznajmi³ sobie samemu i usiad³ na ziemi , a z plecaka wyj¹ jakieœ kanapeczki i picie i zacz¹³ siê zajdaÌ.
Po posi³ku ruszy³ dalej w drogê dzier¿¹c kose na swoich plecach.
nmm
Pozwoliła się prowadzić chłopcu. Widziała, że był zmęczony, dlatego też nie narzucała szybkiego tempa. Więc jego brat był doprawdy tak urodziwy, że dziewczęta mdlały na jego widok? Uśmiechnęła się lekko pod nosem. Widać trzeba i jemu dać małą szkołę życia.
-Mam na imię Matsuri... I nie, nie mam chłopaka.
Uśmiechnęła się delikatnie zrównując się z chłopcem. Był strasznie gadatliwy, jednak to była częsta cecha osób w jego wieku. Miał przed sobą całe życie i nie zdawał sobie sprawy o wielu sprawach.. Ciekawa była za to jaki jest jego brat. Po opowieści rudowłosego wnioskowała, że do osób towarzyskich nie należy. W końcu oboje stanęli przed wejściem do lasu. Spojrzała na młodego uważnie.
-Jesteśmy... Może chcesz odpocząć przed spotkanie z bratem?
Spytała spokojnie przenosząc wzrok na bramę(?).
Ogrodzony las... też pomysł. Jednak niektórzy sądzili, że w ten sposób unikną problemów jakie mogły przynieść osoby tam wchodzące, lub z niego wychodzące. Przerdzewiały płot, drut kolczasty i zamknięta brama, ale już nie na łańcuch, on zwisał smętnie z otwartą kłódką.
- Tak Matsuri... chcę odpocząć, ale tylko chwilkę. Brat mówi, że zbyt szybko się męczę, że za mało trenuję. Ładne imię, wiesz? Ja nazywam się Nai, ale mi się nie podoba - przysiadł przed samym wejściem. Było to jedno z wielu oznaczonych numerem wejść, ale przerdzewiała tabliczka była zatarta.
- Już prawie odpocząłem, wiesz? Szybko, prawda? - spojrzał na Ciebie, jakby oczekiwał pochwały, zaraz jednak skierował wzrok na wejście do lasu - To niedaleko, brat pewnie jest na miejscu i czeka. A Ty? Matsuri, masz brata? A może masz siostrę? - zapytał i wydął wargi - A właściwie dlaczego nie masz chłopaka? Pewnie oglądają się za Tobą i zapraszają do restauracji, albo na spacer, czy do kina. Byłem w kinie i widziałem, że było tam dużo ładnych dziewczyn.
Pokręciła głową rozbawiona. Chłopak widocznie nie wiedział, jakiś pytań nie należy zadawać. Jednakże to nie do niej należało uświadamianie mu tego.
-Dziękuję... Twoje także jest ładne, Nai.
Uśmiechnęła się. Zdziwiła się, że ten tak szybko się regeneruje. Na jego słowa tylko skinęła głową. Nie zamierzała tego jakoś specjalnie komentować.
-Mam brata.. Jest w moim wieku, aczkolwiek dowiedziałam się jego istnieniu niedawno. Jednakże to dłuższa historia a sądzę, że twój brat pewnie się niecierpliwi.
Miało to za zadanie uciąć rozmowę. Tematy poruszone przez chłopca wcale do najprzyjemniejszych nie należały, gdy nie potrafiło się znaleźć na nie odpowiedzi.
- No tak! Pewnie się niecierpliwi! - podniósł się z ziemi i przeciągnął - Chociaż pewnie to nie, jest dosyć cierpliwy... ale pewnie lepiej będzie jak już pójdziemy. Już nie mogę się doczekać aż się spotkacie. Ciekawe jakie zadanie mi wymyśli, co? - podszedł do bramy i powoli zaczął ją otwierać.
- Pewnie coś trudnego, on daje mi trudne zadania. Masz swojego nauczyciela? Takiego, co uczy, daje zadania i się Tobą zajmuje? - zapytał jednym tchem, otwierając szerzej bramę.
- O, możemy już iść - wskazał na ścieżkę biegnącą w głąb lasu - Ja poprowadzę, pamiętam drogę. Naprawdę podoba Ci się moje imię? - zapytał jeszcze wychodząc naprzód. Widać było, że czuje się przy Tobie swobodnie.
Westchnęła cicho rozbawiona.
-Nie tyle pytań na raz mój drogi... powoli.
Poszła za nim. Dogonienie chłopca nie było dla niej trudnym zadaniem. W sumie do najszybszych nie należał.
-I ja jestem ciekawa poznania twego brata. Zastanawia mnie jaki jest, lecz tego wolę się dowiedzieć z własnych obserwacji.
Wyjaśniła rozglądając się dookoła. Cały czas była przygotowana na ewentualny atak. W sumie właśnie z tego słynęło to miejsce, że ludzie często nie wracali stąd żywi.
-Kiedyś miałam nauczyciela, lecz musiałam go opuścić, by zająć się bratem. Przechodził trudny okres w swoim życiu i byłam zobowiązana udzielić mu pomocy.
Powiedziała spokojnie rozglądając się kątem oka po okolicy.
Uśmiechnęła się słysząc ostatnie pytanie młodzika.
-Owszem podoba. Jest oryginalne jak ty sam.
W pewnym momencie przystanął, by zejść ze ścieżki. Spojrzał na Ciebie zachęcająco, machnął nawet ręką. Widocznie obóz znajdował się gdzieś tam pomiędzy drzewami.
Chociaż z początku las nie wydawał się zbyt gęsty, to teraz, po pokonaniu pewnej odległości nie w sposób było dostrzec już ogrodzenia. Teraz zeszliście ze ścieżki, nie było gęsto, chociaż drzewa rosły już bliżej siebie. Chłopiec milczał, pracowicie odgarniał rękoma gałęzie.
Rozglądałaś się uważnie, nic nie wyglądało niepokojąco, co samo w sobie było podejrzane, bo nie tego można się spodziewać po owianym złą sławą lesie. Ptaki śpiewały, słońce przedzierało się przez gałęzie, ogrzewając przyjemnie skórę. Zapach lasu był przyjemny, runo leśne trzeszczało cicho pod stopami, czuć było zapach grzybów. Lekkie jak westchnienie pajęczynki lądowały czasem na Twojej twarzy.

//Kolejne posty już w obozie
Akaiio wraz z Hotaru weszli do to było jedyne miejsce przez które mogli przejść nie tracąc czasu do posiadłości klanu Inuzuka. Ani Akaiio ani Hotaru nie obawiali się niczego ponieważ dysponowali bardzo dobrymi technikami a moc Akaiio była nie ograniczona bo nie opodal znajdowało się małe jeziorko dzięki czemu każde wodne jutsu miało tu naprawdę silę.
Młody chłopak opatulony w ciemny płaszcz powolnym krokiem szedł ku "mrocznemu lasu" który nie jednego mógł napawać grozą. Było ciepło, ciepło aż nadmiernie to też nagłe "oberwanie" chmury nikogo nie mogło dziwić. Krople skapywały z kaptura na ziemie a stąpanie po zmoczonym podłożu nie napawało za specjalnym zachwytem.
- Mokro - rzekł do siebie stając pod drzewem i podciągając jednocześnie spodnie które nabrały dodatkowego obciążenia dzięki ulewie która trwała już którąś godzinę.
- Mogli mnie wysłać w jakieś ciepłe miejsce... na przykład do pilnowania uczniów w akademii... nie po co - warknął - lepiej było mnie wysłać tam gdzie pada... i włosy zamieniają się w loki za sprawą wilgoci wszech obecnej - chłopak sięgnął do kieszeni i wyjął coś co przypominało zacnego papierosa to też po chwili owy znajdował się odpalony w ustach Mosuke który z zadowolenie spoglądał na dym unoszący się z jego nosa.
Kap, kap, mokro, duszno... papieros z trudem trwał w tym niegościnnym środowisku, dym unosił się leniwie. Może to i lepiej, że to był las, a nie jakaś zatłoczona akademia? Tam nie można było palić, a uczniowie bywali naprawdę upierdliwi i te ich żałosne misje rangi D wypchane kocim futrem.
Przed Tobą zaczynał się las, nie taki zwykły, lecz sam Las Śmierci. Znany tak nie bez przyczyny, ale o niej nie warto było już wspominać. Mając za nic względy natury antypożarowej, ćmiłeś papierosa pod pierwszym, lepszym drzewem. Żałosne ogrodzenie z poprzecinanej, zardzewiałeś siatki mogły co najwyżej śmieszyć, a nie chronić teren przed czyimś wtargnięciem. Nawet tablicę z numerem bramy ktoś ukradł, zapewne jakiś potrzebujący ninja przerobił ją sobie na kunai, lub co pewniejsze upłynnił. Zresztą sama brama była w stanie wskazującym na zużycie.
Wokół panowała leniwa, deszczowa atmosfera. W chwilach takich jak ta, człowiek zastanawia się co też robi w miejscu takim jak ten las i czy aby nie ma lepszych rzeczy do roboty. Zwykle odpowiedź przychodzi sama, lecz rzadziej przy akompaniamencie wybuchu.
W wilgotnym powietrzu echo eksplozji niosło się znakomicie, zadźwięczało w uszach. Gdzieś w lesie coś wybuchło, a to nigdy nie wróżyło nic dobrego. Wiadome było, że pełno w nim starych pułapek, dziwacznych stworzeń, lub nie mniej dziwnych osobników, którzy tylko czekają, by sprawić komuś masę problemów. Ten problem brzmiał jak paczka notek wybuchowych wrzuconych do ogniska. Ziemia lekko zadrżała, z liści sypnęło kroplami, parę wpadło za kołnierz, reszta pomknęła na ziemię w nieudanej próbie zgaszenia papierosa, tylko lekko zwilgotniał.
Gdy dało się słyszeć wybuch a ziemia zadrżała ten momentalnie papierosa zagasił cóż ze smutkiem bowiem ostatni lecz czasem wzywają obowiązki. Szybkim krokiem skierował się ku miejscu wybuchu, po cichu przedzierając się przez chaszcze co by zaobserwować cóż takiego dzieje się nieopodal. Cały czas w gotowości są jego dłonie już praktycznie złożone do znamienitego jutsu podmiany - z jakimś pniakiem or belką, kamieniem, workiem śmieci który ktoś nieopatrznie wyrzucił do miejsca chronionego przez green peace. Jednocześnie jeżeli owy atak nie nastąpi a osobę bądź coś co sprawiło wybuch da się dojrzeć Mosuke tworzy dwa bushiny i nakazuje im szybko wdrapać się na drzewo i zeskoczyć tak aby chłopak nie był od razu dostrzeżony przez ewentualnego oponenta jeżeli nastąpi owa akcja i bushiny zostaną zaatakowane ten używa Gamayudan by opluć przeciwnika oleistą, łatwopalną mazią po czym zręcznie ciska w niego kunai... bowiem wątpi iż atak katon uda mu się sklecić w sekundę po opluciu ewentualnego oponenta.
W świeżym, deszczowym powietrzu swąd rozchodziły się znakomicie. Gdybyś nie wiedział w czym rzecz, można było sądzić, że ktoś w okolicy robi sobie grilla. Nie, jednak to na pewno nie było to. Przedzierając się pomiędzy drzewami, krzaczorami, przeskakując zwalone pnie, otrzymywałeś kolejne dawki deszczu w miejsca, w których nie powinien on się znaleźć. Dotarłeś w końcu do miejsca przypominającego niewielki krater. Był to właściwie spory plac osmalonej ziemi, jakby w sam środek uderzył jakiś kamień wprost z kosmosu, czy inne dziwadło. Powód jednak był może nie tyle przyziemny, co podziemny - mina. Pewnie jakaś z czasów egzaminu na chuunina, albo po prostu złośliwość jakiego zakompleksionego ninja ze skłonnościami do wybuchów. Na ziemi walały się przypieczone fragmenty skóry i ciała, problemem byłoby stwierdzić cóż to za zwierz się napatoczył, gdyby nie... rogi wbite w pień drzewa, rogi z kawałkiem czaszki, mózg skapywał niej powoli. Rogacizna nie miała szczęścia w starciu z miną przeciwpiechotną, pewnie nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że z kawałka trupa wystawała strzała, a właściwie jej resztki, głównie grot i kawałek rozbitego drzewca. Jeleń musiał zostać postrzelony czas jakiś przed skończeniem w taki przedziwny sposób. Ktoś buszował w tym lesie, polował znaczy był głodny, pewnie miał jakiś powód, by nie odwiedzić pobliskiego sushi baru. Czyżby w lesie zalęgli się wykolejeńcy z obcych wiosek, a może zwykli kłusownicy? Jeleń dostał na miękkie, krwawił z pewnością jak... porównanie do zarzynanej świni byłoby niefortunne. Miejsce po wybuchu, ogólny rozgardiasz i drobna przesłanka, czy warto się nią zainteresować?
- Zwierze... mój papieros, zwierze, mój papieros... - W tym momencie Mosuke załamał się doszczętnie bowiem musiał zagasić swego fajka dla durnej zwierzyny. Spogląda za śladami bowiem jelonek musiał uciekać z jakiejś konkretnej strony. Szybkie rozpoznanie terenu i skok na jedno z drzew po czym podciągnięcie się na jednej z gałęzi mogło zaowocować lepszą widocznością bądź dość bolesnym upadkiem i to być może na jedną z min. Chłopak wiedział że teraz musi poruszać się ze znaczną finezją i zgrabnością godną kota bowiem upadek na ziemię mógł skończyć się równie tragicznie jak dla tego zwierza. Wypatrując kłusownika, dziada, łucznika bądź innego mięsożercy w gotowości podmiana z jakimś większym kawałkiem jelonka bądź pniakiem tak aby miał pewność że pod nim miny niema. Gdyby nadarzyła się okazja od razu ciska "scyzorykiem" bowiem nie ostrożnie było by podpalić las... pełen śmiercionośnych min.
Był nawet taki film, że myśliwi zabili mamę małego, słodkiego jelonka, a potem on sam... film nie miał zbyt dużej oglądalności, a głupia rogacizna sama się o to prosiła. Nie było sensu narażać się na wątpliwą przyjemność detonacji jakiegoś zapomnianego przez świat ładunku. Można było się rozerwać na wiele znacznie ciekawszych sposobów, jak i o niebo bezpieczniejszych.
No to hyc na drzewo, śliskie draństwo, poruszone liście zalewają kaskadą deszczówki, szlag by trafił taką pogodę, akurat teraz komuś zachciało się deszczu. Zmoknąć, czy wybuchnąć, odwieczny dylemat reaktorów jądrowych. Z Twojej nowej pozycji widać było więcej, połamane gałęzie, ślady kopyt odciśnięte w niektórych miejsca, no i oczywiście kropelki krwi na drzewach, o które jeleń się ocierał. Trop był całkiem wyraźny, można było dzięki niemu prześledzić trasę, którą pokonała dziczyzna między próbą upolowania, a grillowania przy użyciu ładunku wybuchowego.
Podążać, nie zważać na pogodę, nie zważać na aurę, która jak na złość postanowiła rzucać się w oczy, skapywać za kołnierz, moczyć całe ubranie, a włosy przyklejać do czaszki. Ninja jednak się nie poddaje i choć natura nie wychodzi mu na przeciw, to on po niej skacze - tak było teraz z Tobą i drzewami. Mijałeś gniazda, jakieś dziuple, a las... las robił się większy, taki jakby groźniejszy, może to dlatego, że drzewa zaczęły przypominać śpiące olbrzymy.
W końcu jest, polanka, a na polance runo zdarte od kopyt, a gdzieś tam, kilkadziesiąt metrów dalej, kryjóweczka z liści, niczym myśliwska ambona, na jednej z niższych gałęzi. Liściasty daszek miał chyba chronić myśliwego przed wykryciem i pewnie deszczem, wyglądało na to, że sprawcy zamieszania tu nie było.
- Zgadnij kotku co mam w środku... - zacytował przypominając sobie rozbabrane na drzewach i ziemi zwłoki jelonka, sarny, łani... tałatajstwa. Gdy tylko zauważył skórę z kolejnego kopytnego liściastego zwierza po czym "skryjdę" jakiegoś cwaniaczka postanowił zaczaić się w owej. To też na bezdechu szybko czmychnął po drzewach uważnie się rozglądając i przy okazji zastanawiając się czy sam sprawdza przypadkiem nie wybuchł gdzieś dalej goniąc... już teraz truchło czegoś rogatego. Przyszykowane kawarimi na skórze zwierzęcia i ew. od razu ciśnięcie w oponenta kunaiem było jedynym wyjściem by nie wybuchnąć szybciej niż zwierzak który tkwił w jego nie skalanej pamięci. Brak nikotyny we krwi i dymu w płucach powodował lekkie drżenie lewej brwi chłopaka na dodatek cholerny deszcz nie chciał ustać to też zapowiadało się na ciężką noc... księżyc wznoszący się gdzieś wysoko nad Mosuke dawał raczej liche światło to też chłopak zaabsorbowany wypatrywaniem jakiegoś cepa latającego z łukiem z bambusu albo co gorsza bambusa z łukiem nie zwracał uwagi na inne rzeczy dziejące się w okół.
Kryjówka była przyjemna, chroniła przed deszczem i wykluczała przypadkowe spotkanie pośladków z powierzchnią miny przy siadaniu. Wreszcie można było nieco odsapnąć w spokoju, powietrze było nienawistnie czyste, pozbawione nikotynowego tchnienia, przydałby się choć jeden, taki maleńki, no choćby niedopałek. O dziwo znalazłeś pośród liści popiół i niewielkie kręgi w miejscach, gdzie gaszono papierosy, samych niedopałków jednak nie było.
Było już ciemno, chmury zasnuły niebo, tylko lichy blask gwiazd i księżyca dawał niejakie pojęcie o tym, gdzie należy stawiać stopę, a gdzie nie. Poruszanie się po ziemi w tych warunkach było tak bezpieczne, jak sikanie na notki wybuchowe z papierosem w ustach. Właśnie... papieros, o ile w wyższych partiach drzew było dosyć jasno, to im niżej, tym bardziej otoczenie przypominało piwnicę pozbawioną okien. Gdzieś tam, w tych nieprzyjaznych ciemnościach zabłysł punkcik, malutki czerwony, wesoło gorejący. Nie było wątpliwości, że gdzieś tam ktoś raczył się najzwyklejszym w świecie papierosem. Było to jakieś kilkadziesiąt metrów od Twojej kryjówki, dostrzegałeś chowający się i na zmianę pokazujący się żar papierosa. Ktoś musiał przegrać z nałogiem, a wiadomo było, że palenie zabija - mogłeś mu to w tej chwili udowodnić na przykładzie, kimkolwiek ten ktoś by nie był. Przez swoją nieostrożność wystawił się w sposób niepodobny do żadnego innego. Miałeś jeszcze parę chwil odmierzanych za pomocą głębszych zaciągnięć.
Siedząc tak chłopak co jakiś czas przyglądał się swoim dłoniom które lekko lepiły się od błocka którego było pełno. - Zacnie wręcz, zacnie... - chłopak rzekł widząc popiół i rozgrzebując liście w poszukiwaniu "bucha" niestety równie zacnie chłopak się zawiódł bowiem poza popiołem i oznakami gaszenia szluga nic nie znalazł. W pewnej chwili gdy chłopak zauważył w oddali "znak" ( czyt. żar ) lekko poderwał się i już na kuckach przypatrywał się mu przez chwilę z rozmarzeniem niczym mężczyzna... na polkę. W oczach zbierało mu się na łzy i już chciał biec w zachwycie ucałować wybawcę gdy naglę przypomniał sobie że być może właśnie przez owego palacza zginęło zwierzę kopytne a on sam musiał się oddalić z miejsca w którym miał siedzieć i czekać na gwiazdkę z nieba...
Chłopak szybko złożył pieczęci i pozwolił sobie stworzyć dwa bushiny, jednemu nakazał siedzieć w miejscu w którym Mosuke czekał na "rozrabiakę" zaś drugiemu kazał iść powoli od frontu z kunaiem w dłoni zaś sam Mo* poszedł lewą flanką co by opluć przeciwnika gamayudanem i jeżeli przypadkiem resztka palonego papierosa spadnie oponentowi na ubranie... może się skończyć dla niego nie ciekawie... to też jeżeli wyniknie walka momentalnie rzuca 2 shurikeny.
Ach, co to był za widok, przesycony na wskroś nikotynową nadzieją, powodował naturalne odruchy sięgania do ust. Ogromną przyjemnością byłoby zaciągnąć się tą zadymioną, zniewalającą przyjemnością. Niestety, gdzieś pomiędzy Tobą, a celem był kawał lasu, pewnie z parę kilo materiałów wybuchowych, oraz ogólnie rzecz biorąc noc.
Parę pieczęci i już dwie iluzje Twojej osoby pojawiły się tuż obok. No to teraz trzeba je ładnie posłać, by sprawiły się jak trzeba. Iluzje klonów miały niebywałą przewagę w tej sytuacji. Mianowicie nie powodowały one najmniejszego nawet nacisku na podłoże, a co za tym idzie nie spowodują one niepożądanej eksplozji.
Zatem jeden pozostał na stanowisku, a drugi z zacięciem kamikaze udał się, by uderzyć na przeciwnika, odwracając tym samym jego uwagę od prawdziwego Ciebie. Plan był dobry, wymagał jedynie elementu zaskoczenia.
Po chwili dostrzegłeś swojego przeciwnika, w nikłym blasku, który przedostawał się pomiędzy gałęziami. Ot przeciętny facet, miał łuk przerzucony przez ramię, parę strzał w kołczanie. Stał z papierosem w ustach, zaglądający właśnie do pustej już paczki. Nie był chyba z tego powodu zadowolony. Zgiął ją w dłoni, wcisnął do kieszeni, z drugiej wyciągną nową. W jego ustach niedopałek kończył właśnie swoje nikotynowe życie.
Musiał spostrzec klona, bo w jednej chwili wyrzucił paczkę na ziemię, sięgnął po łuk, dobywając za jednym zamachem strzały. Tymczasem Ty, oryginalny, choć próżno było szukać odpowiedniej metki, użyłeś techniki. Tamten właśnie wypuścił strzałę w klona, niszcząc go tym samym, nie zdążył zatem sięgnąć po kolejną strzałę, gdy... został opluty. Po chwili wręcz pływał w oleju, popatrzył po sobie, potem po Tobie, nic się nie działo, sięgnął po strzałę, ta wyślizgnęła mu się z ręki, a drobna iskierka z trzymanego w ustach niedopałka powoli upadła na ubranie.
To się nazywa rozbłysk, na parę chwil zupełnie oślepłeś, ale to w końcu nie nowość dla Ciebie, prawda? Za to słyszałeś doskonale krzyki, ale to przez parę chwil, póki ogień nie pochłonął go zupełnie. Śmierdziało palonym ciałem i włosami, skwierczał topiony tłuszcz, z mokrego podłoża podnosiły się kłęby pary. Było tak przyjemnie, jakby ktoś zagotował zupę z... właściwie to z człowieka i zapomniał jej doprawić. A ponoć gotowanie na parze było zdrowe.
Po chwilowej eksplozji płomieni, krzykiem palącego się człowieka i ogólnym popłochu nocnych stworzeń, zapadła cisza. Jedynie deszcz nadal padał, kropelki z sykiem kończyły swój żywot nad dopalającymi się resztkami. Gdyby nie deszcz, miałbyś nie lada pożar, a tak to miłe ognisko, dopóki olej się nie wypali.

-250pch.
- Psia krew... przypaliłem obiad... - pomyślał po czym szybko zasłonił nos i usta dłonią by po chwili wskoczyć na jedno z drzew i obserwować czy nieszczęsna paczka papierosów spaliła się razem z mężczyzną. Jeżeli jest w stanie wypatrzeć owe to najbliższą drogą trafia do nich po drzewie jednocześnie owego przytrzymując się za pomocą chakry... bowiem pod fajkami może być mały prezent którego kolega Mosuke nie chce dotknąć... stanąć na tym czy coś w tę kminę. Przy okazji jeżeli owych fajek nie widzi do każe bushinowi się rozejrzeć co by sam nie musiał schodzić z owego drzewa. Siedzi teraz ukryty pomiędzy liśćmi i czeka na rozwój sytuacji... w końcu w lesie mogło być więcej kłusowników z papierosami a młody chłopak tylko na to czekał. W pogotowiu kawarimi ew. uskok na kolejne drzewo bądź jeżeli kogoś zauważy ciska w niego kunai na poziomie kolana uskakując na inne drzewo by nie zostać wykrytym.
W razie zauważenia osoby która wygląda na ninja znów użyje gamayudan i również uskoczy na kolejne z drzew... przygotowując kolejne szaleńcze plany.
Fajeczki, wspaniałe fajeczki, tylko wredny ogień już do nich zmierza. A co jeśli dotrze przed Tobą? Leżą takie bezbronne w osmalonej trawie, obok skwierczy ich poprzedni właściciel. W tym miejscu był korzeń drzewa, tuż obok, więc mogłeś spokojnie wylądować na nim i uratować cenną paczkę fajek przed nienawistnym żywiołem. Biorąc pod uwagę, że nie było widać większej ilości myśliwych, czy innych podejrzanych typów, mogłeś stwierdzić, że było w miarę bezpiecznie. W miarę... Zdołałeś dorwać w swoje ręce paczkę, pachniała nowością, nawet folia nie została zerwana, a jedynie odrobinę stopiona gorącem z ogniska. Tak, to było to, kto by pomyślał, że natura potrafi ofiarować artykuły pierwszej potrzeby nawet w miejscu takim jak to. Radość nie trwała niestety długo, bo nagle rozległ się ryk. To nie była taki zwyczajny ryk, jaki wydobywa z siebie dajmy na to wściekły niedźwiedź. Był to ryk taki, jakby całe stado niedźwiedzi ryczało w głąb dosyć sporej studni. W jednej chwili coś błysnęło i nad lasem zaczęło unosić się... światełko, nie, nie była to żadna baśniowa istota, ani przedwczesny wschód słońca, przypominało to flarę. Po chwili dotarły do Ciebie odgłosy walki, jakby ktoś rzucał kunaiami w kawał głazu, ktoś się darł, łamały się drzewa. Chyba coś się zaczęło dziać i to całkiem niedaleko Ciebie.
Mały błąd a mógłby nie żyć a mimo to zeskoczył z drzewa na pniak i chwycił fajki po czym jedną wsadził sobie natychmiastowo w paszcze i odpalił od " gorącego " myśliwego. A łamane drzewa i odgłosy walki przez chwile go prawie nie obchodziły. Zaciągnął się zacnie i czmychnął na jedno z drzew na to " wysokie " co by zobaczyć ile mniej więcej jest metrów od miejsca walki i czy jest w stanie dotrzeć tam skacząc po drzewach. Kiwnął głową by bushin zlustrował zajście a on sam powoli czmychał z drzewa na drzewo z kunaiami w dłoniach więc w razie ataku blokować będzie bronią ostrą i momentalnie odparowywał atak po czym lewą dłonią starał się dotrzeć w miejsce witalne ew. przeciwnika. Gdy bezpiecznie dotarłby na miejsce walki przypatruje się najpierw cóż dzieje się w owym miejscu, oszacuje ilość przeciwników, siłę i ew. broniącego się...
Trzeba było zbliżyć się choć trochę, by spostrzec co się dzieje. Przeleciała jakaś gałąź, tak pewnie z dziesięć metrów od Ciebie, roztrzaskała się o ogromny pień rosnącego tam drzewa. Miałeś wyjątkowe szczęście, że klon nie był Tobą, bo rozpękł się po spotkaniu szybko lecącego pniaka, takiego w sam raz do podmiany. Ciekawe, czy ktoś masowo produkował takie.
Teraz już było doskonale widoczne całe miejsce zajścia, chociaż w tej chwili chyba lepiej, by było, żeby ta cała flara zgasła i mrok okrył z powrotem scenę, która działa się na niewielkiej polance w cieniu drzewa. Nie raz widziałeś dziwaczne stwory, który po odsunięciu kamienia umykały na setkach nóżek, wijąc swoim segmentowym ciałem, wymachiwały czułkami i tak w ogóle były ohydne mając te parę centymetrów. Ten osobnik natomiast musiał wychować się pod jakimś ogromnym kamieniem. Miał może z pięć metrów długości, z pół szerokości i chitynowy pancerz lśniący w ostatnich przebłyskach flary. Właśnie owijał się wokół krzyczącego wniebogłosy mężczyzny. Ścisnął, tamten otworzył usta, poczerwieniał, potem zsiniał, oczy wyszły mu z orbit, sflaczał tak jakoś przy akompaniamencie łamanych kości. Obok leżał już jeden trup, kawałki kolejnego rozrzucone były tu i ówdzie. Paskudnie wyglądające szczękoczułki zacisnęły się na czaszce trupa, rozległ się trzask i chrupnięcie jakby ktoś miażdżył orzecha. Polała się krew, zrobiło się zupełnie nieprzyjemnie, nie mogłeś pozbyć się wrażenia, że robal wcale się nimi nie najadł... Drań poruszał się zdecydowanie zbyt zwinnie, nie było co się dziwić. Zwykłe wije, popularne szczypawy nie takie rzeczy wyprawiały, pewnie w swoim naturalnym środowisku jakim był ten las, był to naprawdę groźny przeciwnik. Świadczyły o tym trupy, połamane gałęzie, resztki obozowiska, które wyglądały jakby ktoś je przeżuł i wypluł.
Szybko skakał z gałęzi na gałąź i gdy tylko zauważył iż jego bushin wydał ostatnie tchnienie postanowił zrobić 2 kolejne. Gdy cały dotarł na miejsce zdarzenia i zobaczył robaczka zjadającego ludzi pomyślał coś w stylu " Bo to zły roobal był " i za chciało mu się uciekać lecz z drugiej strony szkoda było by gdyby to monstrum zaatakowało jakiegoś niewinnego obywatela konohy to też chłopak szybko posłał swe bushiny do akcji co by zwróciły na siebie uwagę a on mógł w tym czasie sklecić pieczęci do gamayudan i opluć podłoże pod robalem po czym przeskoczyć na kolejne drzewo i przygotować się do kolejnego ataku tym razem miał być śmiercionośny... zupełnie jak z grillowanym kłusownikiem. Gdy znalazł się na innym drzewie szybko złożył pieczęci do Goukakyuu no Jutsu i nie namyślając się posłał ognistą kulę wprost na robala po czym uskoczył na inne drzewo jeszcze dla pewności ciskając dwoma kunaiami... w razie ataku stara się podmienić z pniem jakimś or ciałem jednego z zabitych.
Rzeczywiście, do Konohy nie było wcale tak daleko, szansa na to, że zeżre kogoś na swojej drodze, była całkiem spora. Co gorsza, najbliższym w tym momencie obywatelem Konohy byłeś Ty i chyba to niepokoiło najbardziej. Sytuacja osób, które obozowały w tym miejscu była nie do pozazdroszczenia, była również niekomfortowa jeśli brać pod uwagę walory... estetyczne, w końcu urywanie części ciała i zżeranie ich na czyichś oczach nie należało do codziennych widoków dla ninja.
Iluzje klonów dały pewien rodzaj pewności, w której główną rolę odgrywał rachunek prawdopodobieństwa. W końcu teraz szansa tego, że zostaniesz zaatakowany zmniejszyła się, chyba... Twoje odwracacze uwagi pojawiły się, musiały wyglądać bardzo smakowicie, bo robal w jednej chwili wyprysnął wręcz w stronę jednego z nich. Było to dosyć przerażające, bo chitynowy pancerz wręcz rozorał korę drzewa, o które paskuda się obtarła. Jakie było jego zdziwienie, gdy swoje cielsko owinął wokół niczego, zaskrzeczał dziwacznie, trąc czułkami o siebie. Tymczasem Ty, nie bawiąc się w jakiekolwiek dobre zachowania, zwyczajnie splunąłeś. Nie tak zwykle, ale oleistą substancją, która przed paroma chwilami uczyniła z kogoś kupkę popiołów.
Olej rozlał się na ziemi, resztki obozowiska wręcz utonęły w nim, ale robaczek ani myślał dać Ci więcej czasu na działanie. Nieszczęśliwie nie zainteresował się drugim klonem, ale zaczął sunąć w Twoim kierunku, był już śliski od oleju i chyba niezbyt dobrze sobie w tej chwili z tym poradził. Skutki jednak nie były zbyt szczęśliwe, bo uderzył z całym impetem w drzewo, które obrałeś sobie za pozycję do końcowego ataku. W tym momencie flara zgasła i zrobiło się nieprzyjemnie ciemno, zanim oczy przywykną na powrót do ciemności minie trochę czasu, a jak na złość drzewo zadrżało. Stopa nie trafiła tam, gdzie trzeba, trzeba było ratować się przed upadkiem. Nie było tak źle, wylądowałeś z gracją, bez uszczerbku na zdrowiu. Gdzieś tam Twój klon próbował zwrócić na siebie uwagę, ale ciężko było stwierdzić, gdzie jest właściwie to "tam". Coś zaszurało, rozległo się oleiste chlapnięcie i coś jakby szczękoczułki obtarły się o siebie. To coś było tuż obok, chyba można było się już zacząć denerwować. Do wyboru droga w górę, po drzewie... droga w dowolną inną stronę w głębokich ciemnościach, lub droga przez układ pokarmowy stwora.
Gdy "plasknięcie" oleistej mazi rozległo się w tej części świata, chłopak pewien był zakończenia walki w szybkim tempie i zadowolony stracił czujność to też wskoczył na inne drzewo po czym dość szybko spadł z owego na skutek uderzenia robala w konar biednej bogu ducha winnej roślinki na której schronił się chłopak. Przeczuwając to co zdarzyć się może zaraz Mo* szybko wskoczył na drzewo starając się równie zwinnie podciągnąć się i zaobserwować z góry robala który do najmilszych raczej nie należał. Jeżeli udało mu się wypatrzyć glizdę to szybko ciska kunai w przeciwległe drzewo co by zwrócić uwagę "żyjątka" i mieć czas na wykonanie swego ognistego jutsu do którego od razu po owej czynności pieczęci zaczął składać. Jeżeli jeden z klonów żyje to każe mu znów starać się o zwrócenie uwagi bowiem żywy Mo* nie chciał być zjedzony.
Zdecydowanie bezpieczniej było ponad ziemią. W powietrzu nie było jakichś min, rozlewającego się w oleju, ani taplających się w nim robali. Udało Ci się przycupnąć na gałęzi, atak ze strony wija nie następował, chociaż było go słychać tuż obok. Jego uwagę przyciągnął w końcu ostatni pozostały przy iluzorycznym życiu klon. Rzucił się na niego, ślizgając się gwałtownie, w chitynowym pancerzu pokrywającym jego cielsko odbił się blask, to był znak do ataku, znałeś jego pozycje i wystarczyło tylko wykonać technikę... Jak błysnęło, jak nagle cały świat eksplodował ogniem. Istne piekło z płonącym wijem w roli głównej. Musiał nie lubić ognia, bo zaczął miotać się z ogromną furią, płonący olej pryskał na boki, osiadał na pniach, liściach, runie leśnym. A jak na złość deszcz przestał padać... Gdzieś obok Twojej twarzy prysnął olej, nie przeszkodziło mu to płonąć dalej. Robiło się nieprzyjemnie, całe obozowisko płonęło, nie licząc jednej torby wyrzuconej poza obóz przez ogon wija, mniejsza o to, że z fragmentem czyjegoś ramienia.
Trzaskał płonący olej, robal wydawał z siebie odgłosy jakby ktoś pazurami orał po szkolnej tablicy, zaczął unosić się gęsty dym, w końcu wszystko wokół było mocno wilgotne. Może dzięki temu pożar się nie rozprzestrzeni... Chyba, że płonący robal postanowi opuścić las i spłonąć gdzieś na obszarach zalesionych. Aż dziw bierze, że bestia ma jeszcze siłę się tak miotać.

- 700pch łącznie.
Szybki bieg po gałęzi po czym odbicie się od drzewa w stronę torby którą Mo* próbuje złapać i odskoczyć jeszcze dalej. W tym czasie oczywiście ciska shurikenami w robala by możliwie sprawić mu jakąś przykrość choć o to będzie trudno... bowiem miał on chitynowy pancerz i zapewne był on twardy. Szybki uskok z ziemi z torbą w łapie tuż na drzewo na którym się zatrzymał i obserwuje z bezpiecznego miejsca robala w nadziei że owy spłonie. W obawie przed atakami gotów jest użyć kawarimi na jednym z kamieni o ile taki gdzieś leży... pod owym bomby raczej nikt nie ukrył więc przy okazji może czuć się pewnie co w tej chwili jest nie zbędne do przeżycia. Jeżeli jednak stwierdzi że robal płonie lecz przeżyje to opluwa go kolejną porcją oleju tyle że nie jest to stróżka ciągła a przerywana co by przypadkiem sam sobie twarzy nie podpalił.
Się zakotłowało, ale torba była na tyle interesującym obiektem, że zmysł kolekcjonera w mig podsunął Ci potrzebę jej zdobycia. Niczym przedstawiciel rodu naczelnych w pogoni za bananem, ruszyłeś zwinnie w jej kierunku. Teraz to było widno jak przy ogromnym ognisku podczas biwaku. Brakowało tylko kiełbasek, chociaż najlepiej by było, byś nie stał się jedną z nich. I już, już torba jest w Twojej dłoni, stopa dotyka ziemi i... coś trzasnęło, jakby giął się metal, to brzmiało jak... lepiej nie zabierać stopy, tak podpowiadał Ci zdrowy rozsądek. Gorsze jest jednak to, że nie było za bardzo się z czym podmienić. Wszystkie obiekty, które w jakikolwiek sposób się do tego nadawały, właśnie w najlepsze stały w ogniu, a co za tym idzie, Ty znalazłbyś się w ich miejscu i pieczony ninja gotowy.
Tymczasem robal jakby stwierdził, że czas mu zdychać, miotał się jakby mniej i nie hałasował jak wcześniej. Chyba za chwilę się dopali i będzie spokój... gdyby nie to coś, co przed chwilą postanowiło znaleźć się pod podeszwą Twojego buta. I teraz zagadka, czy wybuchnie jak zabrać nogę, czy jednak nie?
"KLAK" gdy stopa dotknęła ziemi nie mówiła nic dobrego to też chłopak nie miał wiele czasu do namysłu i przejrzał szybko zawartość torby... co było wartościowe szybko pochował po kieszeniach po czym torbę rzucił jak najdalej od siebie w stronę drzewa tak by ta zahaczyła o gałąź i zerknął jeszcze w stronę robala. Cóż jeżeli istnieje możliwość podmiany z torbą rzuconą gdzieś na drzewo to właśnie to chłopak robi. Jeżeli jednak torba jest za małym obiektem to Mo* używa swego ognistego ataku ( Goukakyuu no Jutsu ) i stara się spalić jedno z drzew od samego dołu zdrewniałej łodygi w nadziei że upadające drzewo walnie koroną w minę i dzięki temu zacznie latać na wszystkie strony i chłopak będzie miał z czym się podmienić. Jak któryś z zabiegów wyjdzie to Mo* podciąga się/wchodzi na drzewo i na takowym zostaje by obserwować robala i ew. dolać "oliwy" do ognia.
Torba, ot plecak, z nią podmienić mógłby się jedynie karzeł ninja, a Ty niestety nim nie byłeś, ale czy było się czym martwić? W plecaku były jakieś szmaty, przepocone skarpetki, śmierdząca kanapka owinięta w przemiękły papier, no i coś na kształt sakiewki. To mogło się przydać.
No to teraz dalsza część planu, czyli zdmuchnięcie pobliskiego drzewa w celu pozyskania czegoś do podmiany. Jakaś spora dziupla, walnięcie w nią mogło spowodować pęknięcie drzewa i w rezultacie pożądane skutki. No to do dzieła, tylko jeszcze rzut oka w robala, ale ten powoli przestawał stanowić jakiekolwiek zagrożenie, można było go już podporządkować pod brykiet.
No to trochę ognia, pień musiał być w środku odrobinę bardziej pusty, niż można było się spodziewać. Po chwili ognia buszującego wewnątrz, coś trzasnęło i pień rozpękł się na dwie części, z czego jedna upadła na bok. Była tam więcej niż jedna mina, nastąpiła seria wybuchów. Pierwszy i ogromny konar wystrzelił w powietrze. Druga i posypały się drzazgi, kolejna i gałąź poleciała gdzieś w bok, ona była idealna. Szybka podmiana z nią i już znalazłeś się poza zasięgiem... puszki po pomidorach. W uszach jeszcze dźwięczało, a myśli skupić się mogły wokół ludzi tworzących dzikie wysypiska wewnątrz lasu śmierci. Jeszcze nigdy, ale to nigdy pusta puszka po pomidorach zagrzebana do połowy w ziemi nie narobiła tyle zamieszania. No cóż, ale ważne, że żyjesz. Robal tymczasem nie miał aż tyle szczęścia, bo skwierczał cichutko, nie ruszał się.
Byłeś zmęczony, ale poza ubytkiem czakry i płonącym wokół lasem nic złego się nie stało. Pozbyłeś się za jednym zamachem podejrzanych kłusowników i robala, a na dodatek za frajer wszedłeś w posiadanie miłych rzeczy.

Ukończyłeś misję rangi C, zdobywasz 240y, paczkę papierosów (w ramach dodatkowego wynagrodzenia), oraz 30pch i 3pkt statystyk do rozdania.
Czakra(1000) w całości zregeneruje się w ciągu 48 godzin.
Zmęczony, mokry, podrapany i wystraszony puszką po pomidorach szybko ulotnił się z miejsca zdarzenia. W pamięci zapewne tkwi mu wielki robal a także kłusownicy którzy wymagającymi przeciwnikami nie byli dla niego ani dla robala. Szybkim susem znalazł się na drzewie i teraz już umykając powędrował płotem za ten straszny las... <NMM>
Stanąłem przed wejściem do lasu, moja pierwsza myśl była taka-Kiedy do niego wkroczę, będę w końcu miał cisze i spokój.Ehh w końcu trochę czasu dla siebie*Pomyślałem* kiedy wszedłem do lasu skręciłem w lewa stronę.Miąłem zamiar znaleźć...... jakieś ładne oświetlone spokojne drzewo, na którym będę mógł się cały dzień wylegiwać oraz patrzeć w przestworza nieba.
Po wejściu do lasu poczułeś dziwny podmuch powietrza, lecz nie zwróciłeś jakoś na to uwagi i dalej szedłeś po drodze która znajdowała się w lesie by znaleźć jakieś drzewo pod którym możesz się położyć. Po chwili kiedy chciałeś postawić nogę na ziemi zobaczyłeś, że ktoś się przed tobą znajduje. Kiedy uniosłeś wzrok na niego to zobaczyłeś staruszka ubranego w białe spodenki i białą koszulkę na której widniał znak futonu. Starzec miał pomarszczoną skórę i siwe długie włosy które sięgały mu do pasa. Spojrzał na ciebie po czym powiedział
-Witaj młodzieńcze, przepraszam ciebie że zawracam ci głowę ale nie widziałeś może tutaj mojego zwierzaczka? Wszędzie go szukam ale nie mogę go znaleźć.
Starzec po tych słowach usiadł na ziemi i lekko westchnął, jego głowa pochyliła się w dół a na twarzy pojawił się grymas zmartwienia. Po krótkiej chwili zaczął mówić tak jakby do ciebie
-Cóż ja teraz pocznę, bylem z moim zwierzaczkiem od samego początku, miałem 4 latka kiedy go znalazłem, był taki słodki i niewinny, nie mogłem go zostawić samego w lesie, a teraz ponownie mi uciekł, widocznie traktuje ten las jak swój dom, zna wszystkie kryjówki a ja nie mogę go odszukać przez ten fakt. Cóż ja teraz pocznę.....
Po tej wypowiedzi starzec wziął patyk i zaczął kreślić coś w ziemi, widocznie był tak zmartwiony zginięciem jego zwierzaka że całkowicie postradał zmysły...
Teraz nasuwa się pytanie czy pomożesz niemu znaleźć jego zwierzaka czy też wolisz zostawić jego na pastwę losu? Wybór należy do ciebie

-Hee..!!! Przyszedłem tu aby odpocząć...ehh jakie to kłopotliwe.Otworzyłem me zaspane oczy, po czym pomyślałem-Od kiedy to się przychodzi do lasu na spacer ze zwierzaczkami-jaki ten facet jest kłopotliwy....?przecież sama nazwa mówi- Las Śmierci.Shikamaru zrobił zakłopotany wyraz twarzy,ale cóż przecież nie odmawia się starym ludziom, którzy potrzebują pomocy.
A i chce mnie wziąć na litość, pewnie Naruto by się nabrał na takie przedstawienie ale nie ja.Shikamaru Kontem oka spoglądał na starca przyglądając mu się, acz kol wiek jego zmartwionemu wyrazowi twarzy który starzec miał.
Shikamaru podszedł do starca, kleknął na jedno kolano, po czym szeptem się zapytał.
-Po pierwsze,co to za zwierze.
-Po drugie, jak się nazywa.
-Po trzecie, czy jest to małe czy duże zwierze,jaki ma kolor sierści...acz kol wiek,czy w ogóle ma sierść, czy tez pióra.Shikamaru wiedział że szybko znajdzie zagubione zwierze,bowiem był zdany na swój niezmiernie wielki iloraz inteligencji.
*Myśli-Znowu to samo,nigdy nie będę miał spokoju,jakie to wszystko jest kłopotliwe.*
Starzec na twoją pierwszą reakcje jeszcze bardziej zesmutniał, liczył na to że jednak będziesz chciał mu pomoc, kiedy już miał odchodzić to podszedłeś do niego i powiedziałeś kilka slow które bardzo mocno go uradowały. Spojrzał na ciebie po czym zaczął mówić, a raczej odpowiadać na zadane przez ciebie pytania
-Nazywa się on Pysio, tak jak go nazwałem. Jest to wielki tygrys koloru czarnego, bardzo niespotykany okaz, można powiedzieć jedyny w swoim rodzaju. Ma on piękną grubą sierść która lśni kiedy padają na niego promienie słoneczne. Do tego jest on mniej więcej dwa razy większy od przeciętnego człowieka. Mam nadzieje że te informacje pomogą ci znaleźć moje zwierzątko, oj jak ja za nim tęsknie.
Po tych słowach starzec spojrzał na ciebie oczami w których widniała nadzieja ze jednak pomożesz mu znaleźć owe zwierzę i ponownie spotka się z nim i będzie mógł go przytulić i zabrać do domu. Po chwili dodał
-Oczywiscie aby jeszcze bardziej ciebie zachęcić to dostaniesz ode mnie skromny podarunek jeśli uda ci się go znaleźć i przyprowadzić do mnie, to taka zachęta abyś był bardziej zmotywowany ponieważ po twoim zachowaniu widać ze tak sobie chce ci się robić to zadanie a robisz je tylko dlatego że nie powinno się odmawiać takim osobom. Mam nadzieje że to co powiedziałem w jakiś sposób ciebie zmotywuje
Po tych słowach starzec spojrzał na ciebie chytrze, czekając na twoją odpowiedz i zarazem oczekując że przystąpisz do poszukiwań tego zwierzaka.
Shikamaru przytakiwał starcowi.
-Eee coo?...Pysio...tak tak oczywiście.
Shikamaru stanął na proste nogi, po czym leniwym ruchem podrapał się po głowie mówiąc.-Oki, Oki już biorę się do roboty,ehh jakie to kłopotliwe.
Shikamaru wiedział że w lesie Śmierci, nie zabraknie mu cieni do wykonywania swych jutsu.
Las był gęsty, lecz Shikamaru na chybił trafił nie znalazł by Tygrysia Pysia.
Po jakiś dziesięciu sekundach, Shikamaru przysiadł na drzewie, aktywując swój mózg do myślenia, po czym powiedział-Ahh tak!!...to jest to,już wiem jak go znajdę.
Shikamaru zeskoczył na ziemie i wrócił do miejsca startu, gdzie spotkał dziadzie, Shikamaru spojrzał na ziemie, po czym miał zamiar przeprowadzić pewną teorie.
*Myśli* Hmm, a wiec tak to zrobimy....aha aha już wiem.
Shikamaru kleknął na jedno kolano z zamiarem znalezienia odcisków oraz śladów łap naszego drogiego Tygrysia Pysia.Shikamaru nie zostało nic innego, niż tylko iść za śladami łap lub połamanych gałązek na których może wisieć sierść naszego Tygrysia.
Shikamaru przypominał sobie parę książek których przeczytał by poprawiać swoja wiedzę w sprawach tropicielskich, oraz metod których niegdyś używali mieszkańcy Dżungl oraz plemion Ika Mika.Lecz to nie był jedyny pomysł Shikamaru który miał w zanadrzu w swojej mądrej główce.
Uważnie zacząłeś patrzeć czy nie znajdują się jakiekolwiek ślady po zwierzaku starca. Niestety ale na twoją niekorzyść nie było żadnego konkretnego tropu, widocznie w tym miejscu nie było nic ważnego co by mogło ciebie nakierować na zwierzaczka. Musiałeś udać się głębiej w las aby poszukać jakiegokolwiek znaku o zaginionym stworzeniu. W oddali usłyszałeś jakiś głośny odgłos, coś na wznak ryku. Po chwili chmara ptaków wyleciała znad konar drzew i skierowała się w kierunku wioski. Widocznie coś musiało je przestraszyć. Może to był zwierzak starca a może jakaś inna kreatura. Kolejny wybór stanął przed tobą, iść w kierunku miejsca skąd wyleciały ptaki czy zignorować to i dalej szukać tropu zwierzaka. Tymczasem starzec usiadł sobie na konarze drzewa i wyjął z sakiewki fajkę, po chwili za pomocą zapałki zapalił ją i zaczął wciągać tytoń do ust. Po chwili z jego buzi wyleciała chama dymu. Mężczyzna przyglądał się tobie i patrzył co zamierzasz teraz zrobić. Śledził każdy twój ruch, co mogło wydać się dość dziwne.
Shikamaru wskoczył na najwyższe drzewo które było w pobliżu, po czym spojrzał w stronę dochodzącego odgłosu ryku.
Jakieś dwie sekundy później, Shikamaru miał zamiar użyć swego następnego planu, który miał na celu uratować jego piękny intelekt przed upokorzeniem.
No co miał zrobić chłopak? Przecież nie zostało mu nic innego jak dokończyć misje, która była dla niego nudna.
W pewnym momencie wypowiedział :Gakure no jutsu, po czym przybrał barwy lasu, które w raz z jego biegiem, przystosowywały się do natury tak aby nie wystraszyć tygrysy, Shikamaru biegnie w stronę Ryku z nadzieja ze to jest to, bowiem las jest duży i ciężko znaleźć co kol wiek.

Shikamaru przez parę godzin szukał Tygrysia , aż w końcu się poddał lub znudził takimi błahostkami.
Bez Zastanowienia zaczął kierować się w gnębię Lasu śmierci, z myślą ze znajdzie gdzieś jakieś dobre miejsce by odpocząć od swoich zmartwień oraz problemów, które go po nie kont spotkały przez ostatnie parę dni.A jednak wyszedl z Lasu bo zapomnial ze musi zajsc do Akademi.
Pojawiłem się przed wejściem do lasu. Dalej kontynuowałem moją podróż i rozwijanie swoich umiejętności. Patrzyłem ze spokojem na piękno natury swoimi czerwonymi ślepiami. Chakra aż wirowała w tym miejscu. Mogłem dostrzec odrobinki energii znajdujące się w każdym z tych miejsc. Wkładając ręce do kieszeni płaszcza wszedłem do głębi lasu. <NMM>
Moje kroki i rozmyślania zaprowadziły mnie gdzieś, gdzie najprawdopodobniej dojść nie chciałem. Las Zetsumei...
No tak... Już kiedyś tu byłem. Niezbyt miłe wspomnienia, ale... można by odświerzyć nieco wspomnienia - pomyślałem i wszedłem do lasu, mając nadzieję, że znajdę tam coś lub kogoś, kto mnie zainteresuje...

<NMM>
Dziewczyna postanowiła poszukać spokojnego miejsca do rozmyślań. Las Śmierci... może niezbyt zachęcająca nazwa, ale ona lubiła niebezpieczeństwa. To miejsce przywodzi tyle wspomnień...Aż serce ściska z bólu...pomyślała. Lecz musiała to zrobić. Westchnęła i poruszając się gibko w gałęziach drzew, wkroczyła do lasu.

NMMT
Po chwili Przybiegł nieznajomy Ninja o lodowej masce. Na ramionach miał dwa różne ochraniacze (Ame oraz Yuki) co też oznacza ze jest kimś ważnym.
Ra nie wiedział co ze sobą zrobić tak więc zaczął oczekiwać na swoje zadanie egzaminacyjne (ten nieznajomy to Ra).
Ta trochę byś se postał gdyby nie ja twój wielki MG . Otóż stałeś sobie i czekałeś na zbawienie które dość szybko nadeszło. Otóż nawet nie wiedziałeś kiedy a zostałeś złapany za bluzę i wciągnięty na dużego smoka na którym leciała seksowna panna w zbroi sterując właśnie tym smokiem. Ty wylądowałeś właśnie na grzebiecie tego smoka tyłem do panny. Byliście bardzo wysoko a upadek z tej wysokości nawet by nie bolał .
RaRock zaskoczony co tu się dzieje spytał się dziewczyny nie okazując żadnych emocji - y... co jest grane? gdzie ty żeś mnie bierzesz? oraz czy to jest część tego pogiętego egzaminu? – po czym zamilkł chowając prawą rękę do kieszeni w której już czekał kunaj by w nią rzucić na w razie jakiś przejawów wrogości.
Dziewczyna się uśmiechnęła - Schowaj ten scyzoryk. Bo se jeszcze krzywdę zrobisz. Nic nie chcę ci zrobić chcem abyś mi pomógł.- Nagle z ty że jako byłeś odwrócony w stronę ogonu smoka to zauważyłeś 4 lecące ogniste pociski. Smok robił różne uniki ale pociski dalej leciały w waszą stronę.
Ra spojżał uśmiechnął się tak jak już dawno tego nie robił o tak... to był prawdziwy uśmiech obłąkańca! Spojżał na dziewczynę po czym powiedział - a do czegoż to jestem ci potrzebny i jak moja pomoc k tobie miała by wyglądać. - powiedział dalej się uśmiechając za lodowej maski.
- Choćby tym co teraz w nas leci... - dziewczyna się wkurzyła trochę a dwa pociski z 4 uderzyły z ciebie i w dziewczynę a dwa w smoka. Z bardzo dużej wysokości mocno spadliście na ziemię. Byliście pół żywi pół martwi, na szczęście smok większość z amortyzował i był nie przytomny także. Ty widziałeś tylko nie wyraźnie kontrasty drzew, kwiatów, smoka i jakiegoś faceta który podchodzi do dziewczyny i ją zabiera.
-y... co jest grane, nie czułem sie tak od ostatniej imprezy w Akademii kiedy przyjarałem i to ostro - po czym wstał otrzepał się i wracając szybko do normy rzucił dwa kunaje w nogi przeciwnika by go zatrzymać aczkolwiek nie robiąc mu krzywdy po czym zawołał - hej ty tam! wymoczek! co ty żeś chcesz zrobić z moją ziomalką?! - po czym zamilkł nie spuszczając go z oczu. a w razie ataku jakimkolwiek rzutkami lub technikami robi unik zaś na w razie walki wręcz to blokuje ciosy przeciwnika.
Koleś który wziął dziewczynę nawet nie zareagował na ciebie i wszedł na swojego potworka i odleciał. Ty byłeś tak zamulony i prawie nic nie widziałeś że nawet nie miałeś siły wyjąć Kunai. Smok który się obudził nagle powiedział ludzkim głosem. - Ehhh... Trze...ba ją ratować.. ehh dobrze że znam jej zapach a nos mam dobry. - smok wbij ci lekko pazur w ramię a ty poczułeś się o wiele lepiej.
Ra otrząsnął się aczkolwiek wciąż chwiejnie stojąc powiedział lekko przyćpanym głosem - dla takiego haju to z chęcią mogę ci pomóc aczkolwiek przydał by się jakiś plan i lepszy sprzęt - po czym zaczął rozmyślać aż w końców znów dodał - maż może przy sobie 4 zwoje osaczenia - mówiąc to nie zważał że to jest smok i tratował go jak równego gościa.
Smok spojrzał się na ciebie oburzony - Zwoje ? Ta a może jeszcze frytki do tego. - ale po chwili usiadł normalnie i pomyślał - Hmm plan... znalezienie ich i zabicie i odzyskanie porwanej. Taki mój plan. Łatwo nie będzie bo znam wroga. - następnie spojrzał się na brzuch i zaczął się powoli leczyć.
- eh... geniuszem strategicznym to ty nie jesteś no ale cóż w takim razie w drogę - gdy skończył mówić pomyślał wnet "pytanie jest jedno ten ziomek mnie podrzuci na rzeź czy muszę złapać stopa" po czym ruszył w kierunku którym uciekł przeciwnik.
- No niestety nie wiadomo co się może zdarzyć. - wtedy smok normalnie wstał i naszykował się do startu. No a ty? Właśnie ty nie mogłeś ruszyć w stronę wroga bo on po prostu odleciał. A więc smok wystartował biorąc ciebie w ręce - Niech stracę. - i polecieliście w stronę Suny
Nem idzie powoli w stronę lasu. Jest zadowolony z podniesienia skuteczności sharingana. Z drugiej strony jest zły na siebie, że stracił tak dużo czasu. Musi teraz nadrobić to ciężkim treningiem. Wreszcie dochodzi na skraj lasu. Rozgląda się wkoło o lustruje ścianę drzew. Następnie kieruję się w ich stronę. Ma zamiar jedynie pospacerować i odprężyć się.
Akane wchodzi do lasu z lekkim nie pokojem. W głowie mu chodziły różne rzeczy.
- (Coś chyba słyszałem, że ten las jest niebezpieczny czy coś? nie chyba mi się wydaje, fajnie tu)
Nie zwalniając wchodził coraz głębiej i głębiej szukając przygody.
Nagle zauważył jakiegoś chłopaka. Postanowił podejść i zagadać nieznajomego.
- Witaj. Powiedział nieśmiało
- Jestem z wioski Suna, może opowiesz mi o tym lesie?
Nem wzdrygnął się na dźwięk głosu. Odwrócił się i ujrzał zakapturzoną postać. Zlustrował ją wzrokiem. Nie słyszał jak idzie. Był zbytnio pogrążony we własnych myślach, wspomnieniach. Wyrwał się z zamysłu i postanowił odpowiedzieć.
- Suna? Przybyłeś z tak daleka? - mówiąc to w jego głosie można było wyczuć nutkę zaciekawienia. - Co do lasu, to nie zapuszczałbym się zbyt głęboko. Czychają tu liczne niebezpieczeństwa, a dla nie tutejszych dochodzi jeszcze zwiększone ryzyko zgubienia się. - zaczął opowiadać. - Czego tu szukasz?
Akane zdziwił się, że chłopak go nie zauważył, ale cóż to go mało obchodziło.
- eee tam daleko, chciałem po prostu sprawdzić jak jest u sąsiadów.
chłopak zaczął się rozglądać po lesie mówiąc:
- Mówisz, że jest niebezpiecznie? to dziwne jeszcze nic mnie nie spotkało, najwidoczniej mam szczęście. Nie martw się i tak bym sobie poradził. Uśmiechnął się chłopak chwaląc się.
- W końcu jestem z Suny!